Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

αλλαγή πλεύσης (του κανώ)...

του Σταθη, από την Ελευθεροτυπία ...
Αν ένας όποιος τσαρλατάνος μπορεί να κάνει μαλλιά κουβάρια την Ευρωπαϊκή Ενωση όπως ο δικός μας σαλτιμπάγκος (όταν δεν κάνει τον κομποτίνο), τότε το πρόβλημα το έχει η Ενωση.

Και περί ποίας Ενωσης πρόκειται, αποδεικνύεται απ' την πολιορκία των αγορών στην Ιταλία, παρ' ότι η χώρα διαθέτει το περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα. (Το οποίον για να δημιουργήσουμε εμείς, μας κατεβάζουν στον Αδη.)

Τώρα η Ιταλία άγεται να δεχθεί τις «πολύτιμες συμβουλές του ΔΝΤ» (!!!) ώσπου να αχθεί υπό την εποπτεία του (έμμεση ή άμεση, το ίδιο κάνει).

Συνεπώς στην παρούσα φάση Ευρωπαϊκή Ενωση σημαίνει τον εκγερμανισμό όσης Ευρώπης δεν είναι ήδη Γερμανική (Αυστρία, Ολλανδία, Φλάνδρα, Φινλανδοδανία), με τα PIGS (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ελλάδα, Ισπανία) υπό καθεστώς Εντολής (στο Καθαρτήριο), τη Γαλλία να φυλάει (για όσο ακόμα μπορεί) τα βρακιά της και τους νεόκοπους Πολωνοβουλγαροσλοβάκους νέο «ζωτικό χώρο» του Δ' Ράιχ...

Αυτήν την Ευρώπη ούτε το φάντασμα του Βίσμαρκ (που ξέρει πώς γεννιούνται οι πόλεμοι) θα την ήθελε...
Ετσι, ελαφρά τη καρδία! είπαμε και μια μπαρούφα για δημοψήφισμα για να περάσει η ώρα
και σεις μας πήρατε στα σοβαρά;
Ουρανομήκης κωλοτούμπα!
Γιώργος Ανδρέα Παπανδρέου! Ο άνθρωπος που φέρεται σαν να έχει μνήμη χρυσόψαρου,
λέγοντας χθες το αντίθετο από εκείνο που έλεγε προχθές.
Χαμαιλέων (με το «χαμαί» έντονο) της ελεεινής μορφής.
Μονά-ζυγά δικά του!
Αν τον πάρεις στα σοβαρά μπορεί να σε τρελάνει!
Από σόφισμα σε σοφιστεία ένας στρεψίας της πεντάρας που προσπαθεί διαρκώς να τυλίξει τη λογική σε μια κόλλα χαρτί.
Ενας δημόσιος κίνδυνος κίνδυνος είναι αυτός ο άνθρωπος και ταυτοχρόνως μια εθνική ντροπή.
Την έκπληξή του για την έκπληξή τους (των Ευρωπαίων) περί το δημοψήφισμα εξέφρασε ο Παπανδρέου,
ίσα που δεν μας είπε ότι έβαλε χέρι στη Μέρκελ εις μέγεθος γαλλογερμανικού άξονος (το κάθε δάκτυλο).
Ενας αμοραλιστής αριβίστας που αντιμετωπίζει τη δεδηλωμένη σαν «δηλωμένη» (με την έννοια
της επί δανείοις εκδιδομένης εθνικής αξιοπρέπειας)-
-ένας τέτοιος ολίγιστος, δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο παρά να έχει κατσικωθεί στην εξουσία.
Αν ήταν ένας απλός ευήθης, απλώς θα δυσκολευόμασταν να παρακολουθήσουμε τη «σκέψη του», αλλά οι συνεχείς ντρίμπλες, οι δολιχοδρομίες και οι τούμπες-τούμπες κωλοτούμπες που κάνει διαρκώς δείχνουν την πονηρία ενός αρχικινδυνολόγου που δεν ορρωδεί πρό ουδενός
και κυρίως προ του παραλόγου!
«Παράλογο με ακούς;», που λέει και ο Λαζόπουλος. Και το παράλογο τον ακούει πάντα (τον Παπανδρέου), είναι σε ανοιχτή ακρόαση μαζί του.
Μάλιστα με το κάθε νέο «παράλογό του» ο Παπανδρέου καθιερώνει ως λογικό το προηγούμενο παράλογο. Για παράδειγμα οι παραλογισμοί του με το δημοψήφισμα, έκαναν αυτομάτως αποδεκτή την κατάπτυστη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου, από τον κ. Σαμαρά.
Εξαγιάζεται τώρα ως αναγκαία, απαραίτητη και αναπόδραστος μια συμφωνία που προκαλούσε τον σκεπτικισμό όλων, διότι φάνηκε να «κινδυνεύει» και μαζί της να κινδυνεύει η χώρα.
Κι έτσι μέσα από μια ρητορική του χάους και πράξεις απίθανες, στολισμένες με σαλτιμπαγκισμούς του Παπανδρέου περί «κινδύνου ανωμαλίας» (στην ομιλία του προς την Κοινοβουλευτική του Ομάδα)
ακόμα και περί «στρατιωτικού πραξικοπήματος» (στις συζητήσεις του με την κυρία Μέρκελ και τον κ. Σαρκοζύ), έτσι λοιπόν
φθάσαμε ώς εδώ, με την όψιμη αντίθεση ορισμένων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ στα καμώματα του αρχηγού τους να φαντάζει στα μάτια τους σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ -είναι πια αργά. Το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα το έκαναν όταν ψήφιζαν το (πρώτο) Μνημόνιο, υποκαθιστώντας έτσι με αυτό το έκτρωμα το Σύνταγμα της χώρας...
....................................
Τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές η στήλη δεν γνωρίζει αυτό που θα γνωρίζετε εσείς όταν θα τις διαβάζετε - την έκβαση της ψηφοφορίας στο Κοινοβούλιο.
Ομως, το πράγμα δεν αλλάζει παρά μόνον στον χρόνο του βοηθητικού ρήματος «έχω».
Εχουμε ή είχαμε και πάντως δεν θα έχουμε να κάνουμε με έναν απατεωνίσκο...
Κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και δεν πρόκειται για ανέκδοτο, αλλά για αληθινή ιστορία: Γιαγιά περπατάει στο Σύνταγμα, άνδρας των ΜΑΤ της κόβει τον δρόμο λέγοντας: «Κυρία μου, δεν μπορείτε να περάσετε από 'δώ!». Και η γιαγιά: «Γιατί, έχεις σφουγγαρίσει;».
Αυτός ο λαός δεν θα πεθάνει ποτέ!
[Με την ευκαιρία να σημειώσουμε ένα πέλαγος χιούμορ που διατρέχει το διαδίκτυο, θαυμαστό στην ευρηματικότητά του, που, απ' την άλλη μεριά, υπενθυμίζει το χιούμορ που διέτρεχε υποδορίως τις σοσιαλιστικές κοινωνίες στην παρακμή τους· δηλώνοντας την αντίσταση και προλέγοντας την πτώση]...

Το φάσμα του ναζισμου ...

Του Ρούσσου Βρανά απο ΤΑ ΝΕΑ ...


Το φάσμα...
... του Ναζισμού επέσεισε ο ηγέτης της γερμανικής σοσιαλδημοκρατικής αντιπολίτευσης Σίγκμαρ Γκάμπριελ στον απόηχο των τριγμών του οικοδομήματος του ευρώ. Και ανασκάλισε πάλι τα ερείπια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, κάτι που γίνεται ολοένα και πιο συχνά τον τελευταίο καιρό από πολλούς πολιτικούς, όσο περισσότερο κακοφορμίζει η ευρωπαϊκή κρίση.
Σε σεμινάριο...
... του Ινστιτούτου Διεθνών και Ευρωπαϊκών Υποθέσεων στο Δουβλίνο, ο γερμανός πολιτικός χαρακτήρισε τρέλα τις πολιτικές λιτότητας, επισήμανε πως οδηγούν σε φαύλο κύκλο και υπενθύμισε παρόμοιες πολιτικές που είχε εφαρμόσει ο επίσης Σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος Χάινριχ Μπρούνινγκ στην προπολεμική Γερμανία: αυτές ακριβώς οι πολιτικές έβγαλαν έξι εκατομμύρια γερμανούς εργαζoμένους στην ανεργία και οδήγησαν το ναζιστικό κόμμα στην εξουσία το 1933. Τέτοιες πολιτικές, είπε, εφαρμόζει σήμερα το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Και αυτές οι πολιτικές, που δεν μπορούν να προσφέρουν λύσεις για την ανάπτυξη και την ανεργία, οδηγούν τις χώρες σε αδιέξοδο. Επίσης, ο Σίγκμαρ Γκάμπριελ επέκρινε και τη χώρα του που, ενώ έχει συσσωρεύσει ένα τρισ. ευρώ σε αποταμιεύσεις, δεν τα διοχετεύει στην πραγματική οικονομία και στις οικονομίες των ελλειμματικών νοτιοευρωπαϊκών χωρών. Φυσικά, θα ήταν ανόητο να επιρρίψει κανείς ευθύνες γι' αυτό στους γερμανούς αποταμιευτές και να αφήσει απέξω τις μεγάλες τράπεζες της Φρανκφούρτης που μέσα από αυτές ανακυκλώνονται τα γερμανικά εμπορικά πλεονάσματα.
Οσο ενάρετοι...
... και αν είναι οι αποταμιευτές των πλεονασματικών χωρών (αν συμφωνήσει κανείς με την Καγκελάριο Μέρκελ) ή όσο και αν ήταν επιτυχημένη η γερμανική εσωτερική υποτίμηση ή όσο ανελέητοι και αν ήταν οι γερμανοί πολιτικοί και επιχειρηματίες που επέβαλαν άγριες μισθολογικές περικοπές στη Γερμανία και τεράστια εμπορικά πλεονάσματα σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες (αν συμφωνήσει κανείς με πολλούς οικονομολόγους και αρθρογράφους που το πιστεύουν), είναι φανερό πως ο ευρωπαϊκός χρηματοπιστωτικός τομέας απέτυχε να διαθέσει το κεφάλαιο που συγκεντρώθηκε στις βόρειες χώρες σε παραγωγικές επενδύσεις. Αυτά τα λεφτά, όπως υποστηρίζει ο αρθρογράφος Αλεξ Χάροουγελ, έγιναν γήπεδα γκολφ στην Ανδαλουσία και πλοία με σημαία Λιβερίας. Τις επισημάνσεις του Γκάμπριελ συμμερίζονται και οι ηγέτες της βρετανικής και της σουηδικής κεντροαριστερής αντιπολίτευσης Εντ Μίλιμπαντ και Χάκαν Γιούχολτ σε κοινή επιστολή τους που δημοσιεύεται στην εφημερίδα «Τάιμς της Ιρλανδίας». Οι βασικές διαπιστώσεις τους είναι πως η μαζική λιτότητα δεν βοηθά, πως κάτι πρέπει να γίνει με τις τράπεζες, πως οι πολιτικοί έχουν χάσει τη νομιμοποίηση και το κύρος τους και πως τα πλεονασματικά κράτη πρέπει να χαλαρώσουν τις οικονομικές πολιτικές τους.
Οι θέσεις...
... αυτές μοιάζουν με ένα αντιπολιτευτικό πρόγραμμα που έχει στόχο την επιστροφή της Σοσιαλδημοκρατίας στην εξουσία. Τώρα που τρίζει η νεοφιλελεύθερη Ευρώπη, οι Σοσιαλδημοκράτες επανέρχονται, σαν να μην είναι αυτή και δικό τους δημιούργημα. Οι νεκροθάφτες της ανάπτυξης και του κοινωνικού κράτους ξαναπιάνουν δουλειά για να ξεθάψουν τα πτώματα που οι ίδιοι είχαν παραχώσει. Αραγε αναπνέουν ακόμη;

Στο χείλος του γκρεμού»;

kathimerini.gr...

Του Παντελη Mπουκαλα
«Η Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού». Ετσι λένε όλοι: πρώην πρωθυπουργοί (που όση αυτοκριτική τούς λείπει τόση αυστηρότητα για τον «ασυμμόρφωτο λαό» τούς περισσεύει)· στελέχη της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης που ξαναπαίζουν το παιχνίδι «ξέχνα εσύ για να μη θυμηθώ εγώ»· εικονικοί μεγαλοδημοσιογράφοι που διαμόρφωσαν την Ελλάδα από κοινού με τους πολιτικούς, αν όχι σαν καθοδηγητές τους· βιομήχανοι εθισμένοι στην παρασιτική «ανάπτυξη», που ο πατριωτισμός τους εξαντλείται στο κήρυγμα πατριωτισμού προς τον λαό· και οι καλοί μας εταίροι βέβαια, που αδιαφορώντας για το αν ο ευτελισμός του πρωθυπουργού της Ελλάδας σημαίνει και περιφρόνηση για τους Ελληνες, τον αντιμετώπισαν σαν τον Μπερλουσκόνι και πενήντα φορές χειρότερα - πώς ν’ αφήσουν να πάει χαμένη η ευκαιρία που τους πρόσφερε ο κ. Παπανδρέου, εν ονόματι τάχα του λαού τον οποίο ουδέποτε υπολόγισε;
Και επειδή η Ελλάδα «είναι στο χείλος του γκρεμού», αν δεν έχει αρχίσει ήδη την κάθοδο, όσοι την έφεραν ώς εκεί κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι και το στόμα τους για να αποδείξουν ότι δεν βρισκόμαστε στ’ αλήθεια προ του γκρεμού, κι ας το λένε και οι ίδιοι. Διότι, αν όντως βαίνομεν κατά κρημνών, ο κ. Παπανδρέου θα έβρισκε άλλο τρόπο να πολιτευτεί από το να παραδώσει την Ελλάδα στην οικουμενική χλεύη και να διαλύσει το κόμμα του· εκτός πια και το θεωρεί οικογενειακό κτήμα, οπότε ουδείς μη γαλαζοαίματος δικαιούται να το παραλάβει.
Αν πράγματι βουλιάζουμε, ο κ. Σαμαράς, όσο κι αν του θόλωσε τα κριτήρια η μέλλουσα εξουσία, δεν θα έφευγε από τη Βουλή με τον ίδιο αέρα μάγκικου ναρκισσισμού που φεύγουν από τα γήπεδα οι αρειμάνιοι πρόεδροι των ομάδων όταν «αδικούνται και σφαγιάζονται». Αν η καταστροφή χτυπάει την πόρτα μας, δεν θα κορυβαντιούσαν πάνω στα ερείπια (και πάνω στα νεύρα και τις αντοχές μας) οι ίδιοι ο καταστροφείς και δεν θα μάλωναν όχι για το ποιος δεν φταίει καθόλου αλλά για το ποιος φταίει λιγότερο.
Εκτός εάν... Εκτός εάν επίτηδες φέρονται ανέμελα κι ανώριμα, για να μας ψυχοπαρηγορήσουν, να μη μας πιάσει πανικός και στείλουμε και τα υπόλοιπα εκατομμύριά μας στην Ελβετία. Αν είναι έτσι, εύγε.

Θαυμάστε τον!

Από την Ελευθεροτυπία...
Οσοι υποτιμούν τον Γ. Παπανδρέου, θα μετανιώσουν...
Από τον "Ελ. Τύπο" 
Το είπε κάποτε ένας κορυφαίος του αέναου ΠΑΣΟΚ. Εκτοτε, ο αφορισμός αυτός επιβεβαιώνεται συνεχώς. Και αν υπήρχαν δύσπιστοι, τώρα οφείλουν να αναθεωρήσουν: η τετραήμερη παράσταση -ιλαρή, τρομώδης, εφιαλτική- κατέδειξε ότι ο Γ. Παπανδρέου κατέχει τα πρωτεία στον τομέα των χειρισμών, που απαιτεί η λεγόμενη «υψηλή πολιτική». Δηλαδή το συμπυκνωμένο δείγμα κυνισμού, ίντριγκας, παρενδυματικού λόγου, ασύστολου ψεύδους, τυχοδιωκτισμού, κουτοπονηριάς, άκρατης φιλοδοξίας -συνήθως αναντίστοιχης προς το μέγεθος του πολιτικού υποκειμένου- και, φυσικά, λαϊκισμού. Ομως, ο Γ. Παπανδρέου διαθέτει επί πλέον προσόντα: πρώτον, μπορεί και κρύβει τεχνηέντως όλα τα προεκτεθέντα στοιχεία του. Και στη θέση τους, πλασάρει αριστοτεχνικά φιλοτεχνημένο έναν άλλον εαυτό. Φιλαλήθη, ευθύ, έντιμο και καθαρό. Ταυτόχρονα, αναδεικνύει λαμπερά τα ελάχιστα, αλλά υπαρκτά θετικά του (κάποια ίχνη ριζοσπαστισμού, επιμονή, πραότης και ανοιχτοί πόροι, ώστε να αφομοιώνει όσα ο ίδιος αδυνατεί να συλλάβει). Και δεύτερον, ευτύχησε να γεννηθεί, και να σπουδάσει την πολιτική, σε αμιγώς πολιτικό περιβάλλον. Επ' αυτού, δεν χρειάζονται περισσότερα. Σε τέτοια λίμνη, ακόμη κι ένα παπάκι έχει μπροστά του καριέρα κύκνου... Με την ιλιγγιώδη ντρίμπλα του Δημοψηφίσματος, ο ξεγραμμένος Γ. Παπανδρέου κέρδισε χρόνο. Η ετοιμόρροπη πολιτική παρουσία του πήρε παράταση, σε πείσμα οιωνών και σημείων. Επικράτησε κατά κράτος, καθώς: πρώτον, έφερε σε αμηχανία τον προσεκτικό Σαμαρά και τον ανάγκασε να πει ευθέως «Ναι» στη Συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου. Δεύτερον, αναχαίτισε την εσωτερική αμφισβήτηση, συμπυκνωμένη στο αίτημα για κυβέρνηση «εθνικής ενότητος», λέγοντας ότι δέχεται το αίτημα και θυσιάζει την πρωθυπουργία. Και τρίτον, υποχρέωσε με αυτόν τον τρόπο τους βουλευτές του να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση... Ο ξεγραμμένος έγινε πρωταγωνιστής και ρυθμιστής *** Την ώρα που γράφονταν οι γραμμές αυτές (πριν από την ομιλία του Πρωθυπουργού στη Βουλή) κυκλοφορούσαν πολλά σενάρια. Σχεδόν κανένα, όμως, δεν εμπεριείχε τον Γ. Παπανδρέου πρωθυπουργό, έπειτα από τις συζητήσεις με τον Σαμαρά για κυβέρνηση «εθνικής ενότητος»... Η στήλη επιμένει να υπενθυμίζει: ο Σαμαράς αρνείται τη συγκυβέρνηση (συμμετοχή στελεχών της Ν.Δ.). Ο κ. Παπανδρέου εύκολα μπορεί να επιρρίψει στον αρχηγό της Ν.Δ. τις ευθύνες για ενδεχόμενο ναυάγιο. Κι ακόμη: Οσοι έχουν υποτιμήσει τον Γ. Παπανδρέου, το έχουν μετανιώσει *** Αν δεν πάρει ψήφο εμπιστοσύνης, ο κ. Παπανδρέου έχει plan Β: θα υψώσει τους τόνους. θα καταγγείλει «τους αποστάτες και τα συμφέροντα» και θα κατέβει «στον λαό». Τι θα πετύχει; Κι άλλη παράταση -και ρόλο στα πράγματα- αν δεν πάρει αυτοδυναμία ο Σαμαράς... Μόνο που ο Γ. Παπανδρέου ξεχνάει κάτι: όσοι τον είχαν υποτιμήσει, το μετάνιωσαν. Ο ίδιος που υποτιμάει συνεχώς την κοινωνία, δεν θα το μετανιώσει απλώς. Θα το πληρώσει ακριβά. Θα ψάχνει ελικόπτερο και δεν θα βρίσκει...

Στερνό αντίο στον Γιώργο, ή: οι πασοκάνθρωποι και η Αριστερά

The Press Project...
Του Κωνσταντίνου Πουλή

Μέσα στον ορυμαγδό των εξελίξεων των τελευταίων ημερών η δυσκολία είναι να ξεχωρίσει κανείς το καινούργιο από το αναπάντεχο, ποιες από τις εξελίξεις έχουν μια σημασία που ξεπερνά τα αναμενόμενα. Όσον αφορά το θρίλερ για τη διαδοχή του Παπανδρέου, το πώς και πότε έχει πια μικρή σημασία. Κι αυτός ο πρωθυπουργός θα φύγει σύντομα ντροπιασμένος και εξευτελισμένος, ακριβώς όπως και ο προκάτοχός του. Αυτό σκεφτόμουν όταν έβλεπα στην τηλεόραση χαμογελαστό τον Κ. Καραμανλή να αναλαμβάνει καθήκοντα το 2004, αυτό θα σκέφτομαι και σε λίγο, όταν ο Σαμαράς θα πανηγυρίζει την εκλογή του. Τον περιμένει κι αυτόν ο κύκλος των ψεύτικων υποσχέσεων, του εξευτελισμού και της σιωπής. Ο Παπανδρέου είναι τώρα στο δεύτερο στάδιο: του εξευτελισμού. Αυτόν τον κύκλο υπενθυμίζει η φράση του Σκιπίωνα, που βλέποντας το τέλος των εχθρών του δάκρυσε, λέει, γιατί θυμήθηκε τον ομηρικό στίχο πως θα έρθει η μέρα που και η δική του πόλη θα καταστραφεί. Ο ίδιος μύλος θα αλέσει και τον Γιωργάκη - αν όχι αύριο, τότε μεθαύριο, η διαφορά είναι μικρή. Και φυσικά οι παληκαρισμοί ενός διεθνώς τσαλαπατημένου πρωθυπουργού δεν τον αποκαθιστούν στα μάτια μας, τον κάνουν ακόμη πιο θλιβερό. Μπαίνει κι αυτός στη σωρεία των ηγετών που θέλουν να κυβερνούν από την εντατική, από τον τάφο, από το ψυχιατρείο, πάντως θέλουν να κυβερνούν. Αυτό που έχει μεγαλύτερη και πιο μόνιμη σημασία είναι τα συμφέροντα (που τα βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας) και οι νοοτροπίες (που τις βρίσκουμε συνεχώς δίπλα μας).

Απ’ αυτή την άποψη, η βραχύβια ιδέα του δημοψηφίσματος έφερε δύο ζητήματα στην επιφάνεια: καθώς ακούγαμε τόσους πολιτικούς να επαναλαμβάνουν ότι ο λαός δεν μπορεί να αποφασίζει για τόσο σοβαρά θέματα, έλεγα μέσα μου πως διαφωνώ με το συμπέρασμά τους, αλλά ταυτοχρόνως συμφωνώ με τη διαπίστωσή τους: λαός είναι αυτό το γκαβό κοπάδι που εδώ και τόσον καιρό μού φορτώνει στο σβέρκο τα δύο μεγάλα κόμματα, που εκλέγει τον συρφετό των σκερβελέδων που χθες χειροκροτούσαν τον Παπανδρέου, μετά από όσα είχαν γίνει και ειπωθεί. Πιστεύω στη δημοκρατία, συνεπώς και στα δημοψηφίσματα, όχι επειδή θεωρώ τον λαό σοφό, αλλά επειδή θέλω ο λαός να είναι ελεύθερος να κάνει λάθη, όπως λάθος θεωρώ ότι κάνει τόσον καιρό επιλέγοντας αυτούς τους πολιτικούς, και κυρίως αυτή την πολιτική. Κοντός ψαλμός αλληλούια λοιπόν, ο Παπανδρέου έχει σκοντάψει και παραπατάει, αν δεν πέσει τώρα θα πέσει σε λίγο. Το ουσιώδες ερώτημα παραμένει πάντοτε πόσοι ψηφοφόροι θα βρεθούν πάλι για να μου φορτώσουν κάποιον παρόμοιο στη θέση του.

Η δεύτερη αποκάλυψη και η πιο δυσάρεστη έκπληξη των ημερών ήταν το ξεμασκάρεμα της Αριστεράς, που πρόλαβε να εκτεθεί κατά τον χειρότερο τρόπο στις λίγες ώρες που κράτησε η κουβέντα για το δημοψήφισμα. Ένα δημοψήφισμα για τη δανειακή σύμβαση (σαν αυτό που οι εταίροι μας μας απαγόρευσαν να κάνουμε, όταν τράβηξαν το αυτάκι του υπερήφανου πατριώτη πρωθυπουργού μας) θα μπορούσε να οδηγήσει σε ουσιώδη αλλαγή πολιτικής. Αντιθέτως οι εκλογές θα φέρουν μεν αύξηση των ποσοστών της κοινοβουλευτικής αριστεράς, αλλά κατά πάσα πιθανότητα θα βρεθούν και πάλι τα κουρέλια με τα οποία θα ραφτεί η μνημονιακή κουρελού, δεν θα εκλεγεί επαναστατική κυβέρνηση. Συνεπώς, όταν το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ δηλώνουν πως τους ξινίζει το δημοψήφισμα, προκρίνουν ωμά το κομματικό τους συμφέρον, το συμφέρον του μαγαζιού τους, έναντι της αλλαγής πολιτικής. Κι αν λέει κανείς ότι με το δημοψήφισμα «δεν φαίνεται για ποιον λόγο ψηφίζει κανείς ναι ή όχι», έχουμε να κάνουμε με το ίδιο επιχείρημα μεταμφιεσμένο: το θέμα είναι να καταγράψουν αν είμαστε μαζί τους, όχι να υπάρξει αποτελεσματική αντίσταση στην ασκούμενη πολιτική. Αν σε αυτή την εικόνα προσθέσουμε και την αποκαρδιωτική πρόσφατη εικόνα των ΚΝΑΤ να δέρνονται με κουκουλοφόρους (πάρ’ τον έναν και βάρα τον άλλον, δηλαδή) με επίδικο τον ανταγωνισμό για το ποιος θα έχει το πρώτο τραπέζι στην πίστα της διαμαρτυρίας, καταλαβαίνουμε ότι μπροστά στη δόξα της ομάδας τους όλοι αυτοί, την πορεία της συλλογικής διεκδίκησης την έχουν γραμμένη στα παλιά τους παπούτσια.

Οι δηλώσεις της Εύας Καϊλή και η πολιτική οξυδέρκεια του Δημήτρη Ρέππα προορίζονται για να ξεχαστούν πολύ σύντομα. Αυτή τη στιγμή είναι ο μοχλός των εξελίξεων για να περάσουμε στο επόμενο βήμα. Αργά ή γρήγορα όμως θα βρεθούμε αντιμέτωποι με δύο ερωτήματα βαθύτερα και πιο μόνιμα: α) πόσος κόσμος θα εξακολουθήσει να συγκινείται από την εμποροπανήγυρη των κομμάτων εξουσίας και β) αν θα μπορέσει η Αριστερά να πάψει να λειτουργεί σαν κακέκτυπο των άλλων, αν θα μπορέσει αντί για την αύξηση της κομματικής της πελατείας να διεκδικήσει πραγματική αλλαγή.

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

Η Τρέλα του Μεγαλείου....

CYNICAL...




Έχετε καταλάβει τι συμβαίνει σήμερα, ή μάλλον από χθες; Ολόκληρη η Ελλάδα και ολόκληρος ο κόσμος περιστρέφoνται γύρω από μια ψηφοφορία. Για το αν δηλαδή ο έσχατος Παπανδρέου θα πάρει ή όχι ψήφο εμπιστοσύνης. Η οποία ψήφος θα είχε μόνο νόημα, αν μέσω αυτής ο ίδιος αυτός Παπανδρέου θα έπαιρνε το χτύπημα στην πλάτη από τους ανθρώπους του, για να συνεχίσει να είναι πρωθυπουργός και να κυβερνά.


Αλλά δεν είναι έτσι. Η ψήφος εμπιστοσύνης δίδεται μόνον υπό τον όρο ο εν λόγω έσχατος Παπανδρέου να παραιτηθεί και να αποχωρήσει. Δηλαδή φαίνεται να αποζητά μετά μανίας μια ψήφο με την οποία θα δηλώνεται εμπιστοσύνη όχι προς το πρόσωπό του, αλλά προς την απουσία του προσώπου του!


Αν αυτό δεν είναι απτή απόδειξη μιας παράλογης, και σχιζοφρενούς προσωπικότητας, τότε τι είναι;


Αλλά αυτό, το οποίο αποκαλύπτεται τώρα σε όλο του το μεγαλείο, εμείς το είχαμε επισημάνει πολύ καιρό πριν, όταν στις 19 Ιουλίου 2010, γράφαμε το "Μήπως το πρόβλημα δεν είναι πολιτικό;". Και η διάγνωση δεν ήταν δύσκολη. Aνέκαθεν, óλες οι δυναστείες είχαν ανάμεσά τους κάποιον παράφρονα...


Μια χρυσή ευκαιρία...

πιτσιρίκος ...

Όποιος παρακολούθησε τις χτεσινές ομιλίες στη Βουλή –στο πλαίσιο της συζήτησης για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση-, θα είχε πολλούς λόγους να εκνευριστεί και να εξοργιστεί. Εμένα, πάντως, με πιάσανε τα γέλια. Και μετά βαρέθηκα.
Ήταν σίγουρο πως θα ερχόταν κάποτε η ώρα που το σάπιο πολιτικό σύστημα θα έφτανε σε αδιέξοδο. Αυτή η ώρα είναι τώρα.
Και ο πλέον ανόητος Έλληνας θα έχει αντιληφθεί πως η δημοκρατία έχει καταλυθεί εντελώς, το Σύνταγμα της χώρας έγινε κουρελόχαρτο, η χώρα έχει χρεοκοπήσει και οι εκλογές αντιμετωπίζονται από τους πολιτικούς σαν μια πολύ δυσάρεστη –και ανεπιθύμητη- διαδικασία.
Όσο το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία μπορούσαν να εξασφαλίζουν αυτοδυναμία –ταΐζοντας τους πελάτες ψηφοφόρους τους-, η κατάσταση ήταν ελεγχόμενη και η εναλλαγή τους στην εξουσία βέβαιη. Αυτό τελείωσε.
Έχω γράψει και παλαιότερα πως στην Ελλάδα δεν υπήρχαν ποτέ κυβερνήσεις – υπήρχαν μόνο άνθρωποι που ήταν στα πράγματα. Και ήταν στα πράγματα επειδή είχαν την στήριξη κάποιων άλλων ανθρώπων. Κάποιων ζάπλουτων ανθρώπων. Οι περισσότεροι κομπραδόροι. Μετά, τους είπαμε διαπλεκόμενους και νταβατζήδες.
Τους τελευταίους μήνες, η οργή για τους πολιτικούς έχει ξεχειλίσει. Μούντζες, βρισίδια, χειροδικίες, γιαούρτια, αυγά – όλα τα δοκίμασαν. Κανείς, όμως, δεν διανοήθηκε να βρίσει τον Κόκκαλη. Κανείς δεν μούντζωσε τον Βαρδινογιάννη. Κανείς δεν πέταξε γιαούρτι στον Μπόμπολα.
Αλήθεια, πιστεύει κάποιος πως μπορεί να υπάρξει επόμενη –και καλύτερη ημέρα- σε αυτή τη χώρα, αν τα δημόσια έργα συνεχίσει να τα αναλαμβάνει ο Μπόμπολας;
Δηλαδή, θα φύγει το ΠΑΣΟΚ, θα φύγει και η Νέα Δημοκρατία αλλά ο Μπόμπολας θα συνεχίσει να είναι «εθνικός εργολάβος» και ο Κόκκαλης «εθνικός προμηθευτής»; Λυπάμαι αλλά τα πράγματα είναι κάπως πιο περίπλοκα.
Το περασμένο καλοκαίρι -ακούγοντας στη λαϊκή συνέλευση του Συντάγματος όλες τις ομιλίες κατά των πολιτικών- εντυπωσιάστηκα από το πόσοι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους. Έβλεπαν τους αχυράνθρωπους-πολιτικούς αλλά όχι τους «χορηγούς» τους.
Αν η κατάσταση είναι σε αδιέξοδο σήμερα στην Ελλάδα –και η χώρα βαδίζει στην εκτροπή-, ο κύριος λόγος δεν είναι η χρεοκοπία. Ο λόγος είναι πως –εξαιτίας της χρεοκοπίας στην οποία οδήγησαν τη χώρα- το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία έχουν πολύ χαμηλά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις και δεν μπορούν πια να εγγυηθούν στην οικονομική ελίτ του τόπου πως το πάρτι θα συνεχιστεί.
Ίσως, κάποιοι να θεωρούν ακόμα λογικό να ενημερώνονται από τα ΜΜΕ των νταβατζήδων της διαπλοκής και τα παπαγαλάκια τους αλλά μην περιμένεις να σου ανακοινώσει και την επανάσταση ο Γιάννης Πρετεντέρης.
Η Δικαιοσύνη εξαφανίστηκε – ούτε ένας υπεύθυνος για τη χρεοκοπία της χώρα στο δικαστήριο. Η Δημοκρατία (που χωρίς Δικαιοσύνη δεν υπάρχει) έχει πεθάνει εδώ και καιρό – οι πολίτες που διαδηλώνουν αντιμετωπίζονται από τις δυνάμεις καταστολής σαν εγκληματίες και οι εκλογές αντιμετωπίζονται από το πολιτικό σύστημα σαν εφιάλτης και όχι σαν γιορτή της Δημοκρατίας.
Αυτή τη στιγμή στην ηγεσία της χώρας συνεχίζουν να βρίσκονται αυτοί που –μαζί με τους «χορηγούς» τους- την οδήγησαν σε ηθική, πολιτιστική και οικονομική χρεοκοπία. Και θέλουν πάλι να την σώσουν. Είναι σαν ο δολοφόνος να θέλει να σώσει το θύμα του, αφού το σκότωσε πρώτα.
Η σωτηρία της πατρίδας -στην οποία αναφέρονται διαρκώς πολιτικοί, νταβατζήδες και παπαγαλάκια- δεν είναι τίποτε άλλο από τη δική τους σωτηρία. Ως πατρίδα αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους και τα συμφέροντά τους – αυτά θέλουν να σώσουν.
Ή θα φύγουν όλοι μαζί –και θα οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη για τα εγκλήματά τους- ή ετοιμαστείτε για τα χειρότερα. Και τα χειρότερα δεν είναι η έξοδος από το ευρώ.
Τώρα είναι η ώρα να μιλήσει ο λαός. Τώρα είναι η ώρα να μιλήσουν οι πολίτες. Για την ακρίβεια, είναι η ώρα να πράξουν.
Καταλαβαίνω πως οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν συνέχεια ανάγκη κάποιον να τους λέει τι να κάνουν – αλλιώς, δεν υπήρχε περίπτωση να γίνουν ποτέ πρωθυπουργοί άνθρωποι σαν τον Σημίτη, τον Καραμανλή και τον Παπανδρέου.
Σκέψου πόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση έχει ένας λαός που επιλέγει τέτοιους ανθρώπους για ηγέτες του. Μιλάμε για μπάζα. Τόσο μπάζα που αναρωτιούνται με αγωνία -και το λένε και πολύ σοβαρά- ποιος θα τους κυβερνήσει αν δεν υπάρχει ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς. Φτωχοί μαλάκες, κάνατε πρωθυπουργούς τον Μητσοτάκη και το ζαβό παιδί του Ανδρέα Παπανδρέου και αναρωτιέστε αν υπάρχει κανένας καλύτερος απ’ αυτούς; Όλοι οι Έλληνες είναι καλύτεροι απ’ αυτούς. Και χωρίς να θέλω να θίξω την βεβαιότητά σας για την ανωτερότητά της φυλής μας, ακόμα και οι μετανάστες είναι καλύτεροι απ’ αυτούς.
Καταλαβαίνω, επίσης, πως πολλοί άνθρωποι δεν θέλουν ή δεν μπορούν να είναι ελεύθεροι – είναι δύσκολο πράγμα η ελευθερία. Γι’ αυτό οι περισσότεροι άνθρωποι συνεχίζουν να μαντρώνονται στα κόμματα και να ψάχνουν για πατερούληδες. Θα μπουν οι Τούρκοι μέσα και οι Έλληνες θα συνεχίσουν να διαδηλώνουν κάτω από διαφορετικές σημαίες – σαν εχθροί.
Τώρα είναι η ώρα να μετρηθούμε και να δούμε τις πραγματικές μας δυνατότητες αλλά και το τι θέλουμε. Θέλουμε δημοκρατία ή χούντα; Όποιος θέλει δημοκρατία ξέρει και τι πρέπει να κάνει. Πάντως, στο σπίτι δεν πρόκειται να σας την φέρει κανείς.
(Η φωτογραφία είναι από το Σύνταγμα – την τράβηξα στις 20 Οκτωβρίου.)
(Για τους φίλους που μου έγραψαν και με μαλώνουν γιατί πέρασε μια ολόκληρη ημέρα χωρίς να ανανεώσω το μπλογκ μου, να τους πω πως γράφω επειδή γουστάρω και, άρα, γράφω όποτε γουστάρω. Επίσης, να νικήσετε τη συνήθεια – είναι κακό πράγμα η συνήθεια. Δεν είναι ανάγκη να με διαβάζετε κάθε μέρα. Κι αν είναι να διαβάσετε κάτι, μην είστε όλη μέρα στο διαδίκτυο – ανοίξτε και κάνα βιβλίο να ξεστραβωθείτε. Να διαβάσετε τους πλατωνικούς διαλόγους.)

Αυτό ίσως είναι το μεγαλύτερο μυστικό της “ελληνικής κρίσης”

XrimaNews.gr ...
XRIMANEWS.GRΠαρά το γεγονός πως στην Ελλάδα επικρατεί ακόμη πολιτικό χάος η κατεύθυνση προς την οποία θα κινηθούν τα πράγματα όσον αφορά στο οικονομικό μέλλον της χώρας φαίνεται πως έχει καθοριστεί: Κυβέρνηση και αντιπολίτευση θα στηρίξουν την υπογραφή της νέας συμφωνίας της 27ης Οκτωβρίου 'ως έχει', ώστε να αποφευχθεί η πτώχευση και η έξοδος της χώρας από το ευρώ, καθώς τα ταμειακά της διαθέσιμα τελειώνουν περί τα μέσα Δεκεμβρίου.
Σύμφωνα με ρεπορτάζ της γερμανικής τηλεόρασης ARD, ωστόσο, το οποίο προβλήθηκε στις 27 Οκτωβρίου αλλά και σύμφωνα με ρεπορτάζ της Wall Street Journal το οποίο δημοσιεύτηκε το πρωί της 4ης Νοεμβρίου, προκειμένου οι τράπεζες να αποδεχτούν το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων που κατέχουν κατά 50%, η Ελλάδα συμφώνησε στη μετατροπή του δικαίου που διέπει τα ομόλογα αυτά από το ελληνικό στο αγγλικό.
Με βάση την ισχύουσα μέχρι στιγμής νομοθεσία και όσο το δίκαιο των ελληνικών ομολόγων παραμένει το ελληνικό, αν η Ελλάδα δεν αποφύγει την πτώχευση μπορεί να αποπληρώσει το χρέος που βρίσκεται στα χέρια ιδιωτών και όχι θεσμικών δανειστών (ΔΝΤ – ΕΕ) σε δραχμές, χωρίς να έχει καμία νομική κύρωση. Οι δανειστές σε αυτήν την περίπτωση υποχρεούνται να αποδεχτούν την αποπληρωμή στο ελληνικό νόμισμα. Έτσι η Ελλάδα μπορεί πολύ απλά να τυπώσει τόσες δραχμές όσο είναι το χρέος της στους ιδιώτες και να το ξεπληρώσει.
Αντίθετα, αν το δίκαιο αλλάξει στο αγγλικό όπως προβλέπεται στη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου με βάση τα δύο προαναφερθέντα ρεπορτάζ, σε περίπτωση πτώχευσης η Ελλάδα θα πρέπει να αποπληρώσει το σύνολο του χρέους της σε ευρώ, παρά το γεγονός ότι η ισοτιμία δραχμής – ευρώ θα κυλήσει πιθανόν κάτω από το 700/1. Κάτι τέτοιο θα σημαίνει την οριστική παράδοση της χώρας στους δανειστές της, οι οποίοι θα μπορούν να διεκδικήσουν και να επιβάλλουν νομικά στην Ελλάδα είτε την αποπληρωμή του χρέους στο ακέραιο μέσω της επιβολής επαχθών φόρων στους πολίτες είτε την κατάσχεση δημόσιας περιουσίας είτε και τα δύο ταυτόχρονα.
Η ιστορία με το δίκαιο των ελληνικών ομολόγων είναι, ίσως, το μεγαλύτερο μυστικό της ελληνικής κρίσης. Μελέτη των νομικών τμημάτων των πανεπιστημίων της Νέας Υόρκης, του Σικάγου και του Duke που καταρτίστηκε το Φεβρουάριο του 2011 αναφέρει σχετικά τα εξής: “Αν επρόκειτο για μία σειρά πτωχεύσεων κρατών της Λατινικής Αμερικής, όπως για παράδειγμα της Αργεντινής, τότε το χρέος θα ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου σε ξένο νόμισμα και διεπόμενο από ξένο δίκαιο, κατά κανόνα της Νέας Υόρκης ή Αγγλικό. Αλλά στην περίπτωση της Ελλάδας η συντριπτική πλειοψηφία των ομολόγων διέπεται από το ελληνικό δίκαιο και έτσι η Ελλάδα είχε ένα πραγματικό πλεονέκτημα καθώς μπορούσε να αλλάξει το δίκαιο με αποτέλεσμα να τροποποιηθούν οι όροι των συμβολαίων των ομολόγων και έτσι να προωθήσει τις όποιες αλλαγές την εξυπηρετούσαν.”
Σήμερα περίπου 220 με 280 δις ευρώ ελληνικού χρέους διέπονται από το ελληνικό δίκαιο (αναλόγως του δικαίου που διέπει τα ομόλογα που αγόρασε η ΕΚΤ). Όπως και να έχει το ύψος του διεπόμενου από ελληνικό δίκαιο χρέους είναι εξαιρετικά μεγάλο.

Η Ελλάδα μπορεί να αλλάξει το δίκαιο έτσι ώστε αν το 51% των κατόχων χρέους συμφωνεί να είναι υποχρεωτική για όλους μία αναδιάρθρωση κατά 50%, 60%, 70% ή και περισσότερο (όσο λιγότερο τόσο πιο πιθανή η αναδιάρθρωση να αντέξει νομικά σε οποιαδήποτε δικαστική αμφισβήτηση της). Αφήνοντας εκτός τα ομόλογα και το χρέος που κατέχονται από θεσμικούς δανειστές και τα οποία κατά πάσα πιθανότητα θα αποπληρωθούν σε ευρώ, απομένουν περίπου 220 δις ευρώ.

Από αυτά, ωστόσο, περισσότερα από 100 δις κατέχονται από ελληνικές και κυπριακές τράπεζες και φορείς που σημαίνει πως η Ελλάδα μπορεί να προχωρήσει μόνη της σε συμφωνία για αναδιάρθρωση με το 51% των ιδιωτών κατόχων ελληνικών ομολόγων, δηλαδή σε ένα PSI, απλά και μόνο με τη συμμετοχή ελληνικών και κυπριακών τραπεζών και φορέων. Το PSI αυτό θα είναι υποχρεωτικό για όλες τις τράπεζες και το κέρδος για την Ελλάδα θα είναι ανάλογο του μεγέθους της αναδιάρθρωσης. Αν αυτό είχε συμβεί εξ αρχής, τότε η Ελλάδα θα μπορούσε να μειώσει το χρέος της κατά 147 δις ευρώ στις αρχές του 2010, μειώνοντας το χρέος της ως ποσοστό του ΑΕΠ στο 72% μέσα σε λίγους μήνες.
Αν αυτό γίνει σήμερα τότε το ελληνικό χρέος θα μειωθεί από 110 μέχρι 154 δις ευρώ ανάλογα με το ποσοστό κουρέματος που θα επιλεγεί, δηλαδή από 50% μέχρι 70%. Στο σενάριο της μείωσης κατά 70% το ελληνικό χρέος θα μειωθεί στο 87% του ΑΕΠ άμεσα.
Όλα τα παραπάνω που αφορούν αποκλειστικά και μόνο στην Ελλάδα αποτελούν ένα μικρό τμήμα του μεγαλύτερου, ίσως, μυστικού της ευρωπαϊκής κρίσης.
Αυτό, γιατί με βάση την έκθεση των τριών πανεπιστημίων που προανέφερα, το ίδιο νομικό πλεονέκτημα με αυτό της Ελλάδας έχουν, σε διαφορετικό βαθμό και η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Ισπανία. Οι λεγόμενες δηλαδή PIGS, υποτιμητικά από τις αγορές (γουρούνια από τα αρχικά Portugal, Ireland, Greece, Spain), κρατούν στα χέρια τους από το ξέσπασμα της κρίσης το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα και όχι μόνο καθώς μπορούν να προχωρήσουν σε αναδιάρθρωση του χρέους τους αυτόνομα προκαλώντας τεράστιες ζημιές στους κατόχους χρέους ενώ μία τέτοια κίνηση τους θα ενεργοποιήσει την πληρωμή των ασφαλίστρων των ομολόγων τους τινάζοντας στον αέρα τράπεζες όπως οι Goldman Sachs, JP Morgan κλπ αλλά και θα προκαλέσει, πιθανόν, την κατάρρευση της ευρωζώνης, τουλάχιστον όπως τη γνωρίζουμε σήμερα,
Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας που υπάρχει τόσο μεγάλη κατοχή ελληνικού χρέους από ελληνικές και κυπριακές τράπεζες και φορείς, η προώθηση ενός PSI γρήγορα είναι ιδιαίτερα εύκολη νομικά.
Αλλά ας υποθέσουμε πως η Ελλάδα δε θέλει να κινηθεί εκτός συστήματος ούτε να εκμεταλλευτεί το τεράστιο πλεονέκτημα που έχει στα χέρια της. Ας θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι προκειμένου να μην απειληθεί το διεθνές και ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και το κυριότερο το ευρώ η Ελλάδα θα συνεχίζει να προσπαθεί να υπομείνει όσες θυσίες της ζητηθούν προκειμένου να εξασφαλίσει το κοινό καλό και να μην επιδιώξει μία γρήγορη, σχετικά, διέξοδο από τη δραματική θέση στην οποία έχει βρεθεί. Γιατί θα πρέπει, επιπλέον, να απολέσει το δικαίωμα να σκεφτεί και το δικό της συμφέρον αν για τον οποιοδήποτε λόγο αποδειχτεί πως οι εταίροι της είτε έκαναν λάθος στο πρόγραμμα που της επέβαλλαν και έτσι τελικά οδηγηθεί στην πτώχευση είτε τελικά αφού οι ίδιοι έχουν εξασφαλιστεί την εγκαταλείψουν στη μοίρα της;
Για ποιο λόγο η Ελλάδα αποδέχτηκε στη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου να παραδώσει το μεγαλύτερο διαπραγματευτικό της χαρτί για το μέλλον της και αυτό, ίσως, που ανάγκασε τους Ευρωπαίους να τη 'στηρίξουν' μέχρι στιγμής; Και γιατί οι υπόλοιπες χώρες δεν έχουν δεχτεί παρόμοια συμφωνία και συνεχίζουν να έχουν αυτό το πλεονέκτημα στα χέρια τους;
Μόλις πριν λίγες ημέρες ο γνωστός οικονομολόγος Ρουμπινί παρέδωσε στην οικία του ένα μίνι σεμινάριο σε πελάτες του όπου μίλησε για τρία θέματα, με το ένα από αυτά να είναι η κρίση στην Ευρωζώνη (το θέμα δημοσιεύτηκε στην Ελλάδα από το XrimaNews.gr). Στην παρουσίαση του είπε πως το σχέδιο του ΔΝΤ και της Γερμανίας για την Ελλάδα είναι να στηριχθεί για τόσο χρονικό διάστημα όσο να είναι έτοιμος ένας μηχανισμός διάσωσης της Ιταλίας και της Ισπανίας και μέχρι τότε, όταν πια θα είναι προφανές πως τα μέτρα λιτότητας δεν πετυχαίνουν, η Ελλάδα να αφεθεί να πτωχεύσει. Ο Ρουμπινί προσδιόρισε τη χρονική στιγμή σε ένα χρόνο περίπου από σήμερα. Υποστήριξε πως η ελπίδα του ΔΝΤ και της Γερμανίας είναι πως μέχρι την πτώχευση της Ελλάδας, η Ιταλία και η Ισπανία θα αντέξουν και δε θα καταρρεύσουν υπό το βάρος των δικών τους προβλημάτων.

Ας ξεκινήσουμε από το δεδομένο πως δε δεχόμαστε την παραπάνω άποψη του Ρουμπινί ως σωστή αλλά αποδεχόμαστε την πιθανότητα να μην είναι λάθος. Λαμβάνοντας επιπλέον υπόψη μας πως μέχρι σήμερα η Τρόικα απέτυχε δραματικά σε όλες τις προβλέψεις της για την Ελλάδα ενώ καμία από τις προβλέψεις της κυβέρνησης για την πορεία της οικονομίας δεν έχει επιβεβαιωθεί γεννιέται το ερώτημα τί θα συμβεί αν Τρόικα και κυβέρνηση κάνουν και τώρα λάθος και η συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου δε σώσει τελικά την Ελλάδα και δεν αποτρέψει την πτώχευση της.
Για τη προστασία της Ελλάδας, δεν είναι σωστότερο αν προχωρήσουμε σε αυτήν, αφού αυτό κρίνεται ως αναπόφευκτο από κυβέρνηση και αντιπολίτευση, να κρατήσουμε τουλάχιστον ακέραιο αυτό το εξαιρετικής σημασίας για την επιβίωση της χώρας νομικό μας πλεονέκτημα;
Το καλοκαίρι του 2010 στο άρθρο 'Το κρυφό διαπραγματευτικό χαρτί της Ελλάδας΄ (περιλαμβάνεται στο βιβλίο “Υπόθεση Ελληνική Κρίση – Περίεργες Συμπτώσεις” Εκδόσεις Λιβάνη) παρέθεσα μεταφρασμένο ένα σημαντικό τμήμα της μελέτης του πανεπιστημίου Duke σχετικά με το ελληνικό χρέος και το πώς αυτό μπορεί να αναδιαρθρωθεί από την Ελλάδα αλλά και τη μετάφραση ενός τμήματος μελέτης του πανεπιστημίου Harvard για το πώς πρέπει να γίνει με τον πιο ανώδυνο δυνατό τρόπο μία αναδιάρθρωση χρέους.
Στον απόηχο της συνάντησης των ηγετών της ΕΕ στις 27 Οκτωβρίου και μόλις η γερμανική τηλεόραση δημοσίευσε την πληροφορία πως η Μέρκελ έπεισε τις τράπεζες να αποδεχτούν το κούρεμα με αντάλλαγμα τη μετατροπή του δικαίου των ελληνικών ομολόγων από ελληνικό σε αγγλικό, δημοσίευσα το άρθρο με τίτλο “Ελληνικό το δώρο της Μέρκελ στις τράπεζες για το κούρεμα” όπου παρέθεσα τα στοιχεία όπως αναφέρονται στη μελέτη των τριών πανεπιστημίων που προανέφερα.
Σήμερα, γράφω αυτό το κείμενο αφού πρώτα προώθησα τις μελέτες και το άρθρο της WSJ που αναφέρονται σε αυτό σε Έλληνες δημοσιογράφους, ζητώντας την παρέμβαση τους ώστε το θέμα να φτάσει ως ερώτημα στην Ελληνική Βουλή. Έγινε, πράγματι, συμφωνία μετατροπής του δικαίου που διέπει τα ελληνικά ομόλογα από ελληνικό σε αγγλικό, όπως ανέφερε το γερμανικό κανάλι ARD στις 27 Οκτωβρίου και όπως αναφέρει δημοσίευμα της WSJ σήμερα, 04 Νοεμβρίου και αν ναι γιατί;
Ελπίζω και τα δύο παραπάνω ρεπορτάζ να είναι ανακριβή ή λανθασμένα αλλά φοβάμαι για το τί σημαίνει για τη χώρα αν ισχύει το αντίθετο.

Πάνος Παναγιώτου
Επικεφαλής χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής
XrimaNews.gr, GSTA Ltd, WTAEC Ltd

Ο μονόλογος ενός παρανοϊκού δικτάτορα πλάι στο πτώμα της μητέρας του...

του Νικου Σουλη, Mediasoup...

(θεατρικός μονόλογος του παραλόγου)
Κουραστική η παράσταση σήμερα...τόνοι μακιγιάζ ποτίσανε ακόμα και το μυαλό μου.
Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πόσο δύσκολο είναι το θέατρο...τέτοιοι ρόλοι φωτιά..θέλουν τον
υποκριτή φωτιά. Ξεκινάω με γραβάτα και καταλήγω μέσα σε ροζ φιόγκους..και μύτη κλόουν!
Τεράστια όμως η επιτυχία...Αρχικά ήλπιζα για τον χρυσό φοίνικα..αλλά με βλέπω και με Όσκαρ.

Όμως μαμά,κουράστηκα...αξίζει άραγε τόσο κόπο..
Δε λέω ,είναι πολλά τα λεφτά...αλλά αυτό το παιχνίδι με την εμπιστοσύνη μου τη δίνει.
Όλος ο θίασος κουράστηκε...ακόμα κι εκείνη η βρωμιάρα η Άννα...κάτι πήγε να πει,αλλά της έκοψα το μικρόφωνο...Άσε την άλλη με τη βλεφαρόπτωση....όλο κριτική κάνει..δε κοιτάει να μάθει τα λόγια της..εμένα λέει εκτός τόπου και χρόνου..Ελπίζω αύριο..τελευταία φορά πάλι να κάνει το θαύμα της.

Θυμάμαι με τον μπαμπά...οκ μαμά..ξέρω δε θες να μιλάω για τον ακατανόμαστο,αλλά εμένα ήταν πατέρας μου...Θυμάμαι τότε που του 'δωσε το σημείωμα η βλεφαρόπτωση..μαζί με τον άλλο ..με τις κρεατοελιές...χαχα εγώ τουλάχιστον είμαι κορμάρα...δεν φιγουράρω στα εξώφυλλα με φωτοσοπιές.

Τι ώρα είναι μαμά;....πεινάω μαμά...καλά σκάω μαμά...
Αλλά πρέπει μια φορά να με ακούσεις,,δεν θέλω εγώ να 'μαι πρωταγωνιστής..αν μ' έβαζες να δουλεύω σε άλλα πόστα....θα σου 'φερνα τα διπλάσια..
Αλλά ώρες ώρες...ακούω το χειροκρότημα του θιάσου..στις πρόβες και τσιτώνω...λες και καταπίνω όλα τα κουμπιά του κόσμου..κι όλη τη Κολομβία μαζί...Αλλά όταν πλησιάζω την Αγκέλα...τότε ο κόσμος γίνεται LSD...είναι αλήθεια ότι καβαλάει τον Σαρκό με στραπ-ον;

Έλα ρε μαμά..μεγάλο παιδί είμαι,να πω κι εγώ κάνα πικάντικο...λίγα έκανες εσύ στην ένωση γυναικών; Μην ανοίξω το ρημάδι μου...

Τέλος πάντων...έχω να διαβάσω τόσες σελίδες πάλι...
είναι και δύσκολα τα Ελληνικά..ακόμα και το
δημοψόφισμα..λάθος το λέω ...κι ύστερα εκνευρίζεσαι που με κράζουν...Γιατί να μην τα πω στη μητρική...είδες έξω..όταν μιλάω..όλα τα κανάλια με παίζουν αμετάφραστο...

Α...Σήμερα μου βγάλανε κι άλλο τραγούδι...Ολλανδοί μαμά....άλλα δεν μ' αρέσει...με συνδυάζουν με τον Αμαντέους Μότσαρτ....και λένε fuck you....Καλά..τι σχέση έχω εγώ..με τον Αμαντέους..
μόνο στο ταλέντο συγκρίνομαι...Αλήθεια μαμά...το να είναι κάνεις σοσιαλιστής είναι κληρονομικό χάρισμα; Τα πιστεύεις αυτά;...κατάλαβα...είσαι μεγάλη πουτάνα μαμά....γάτα....συγνώμη μαμά..
Αλλά στον αγώνα,στο γήπεδο προχτές έτσι σε φωνάζανε...μια μειοψηφία μαμά...μη στεναχωριέσαι...κορόνα στο κεφάλι μου σε έχω μαμά...κι όλους αυτούς που σε βρίζουνε,τους έχω κιόλας πηδήξει μαμά...

Εκεί,να ψοφήσουν όλοι μαμά...εμείς θα είμαστε εδώ...εγγόνια και τα εγγόνια μας..και τα τρισέγγονα μαμά....είναι πολλά τα λεφτά μαμά....οκ το βουλώνω πάλι...μην μου ξεφύγει πάλι κι αρχίσω να φωνάζω..λεφτά υπάρχουν...άλλα λεφτά εννοούσα..αλλά τα ζώα δεν το κατάλαβαν
..και τσουπ... πάρε ψήφο...Χα χα χρόνια είχα να κάνω τέτοιο γέλιο.....
Μαμά...μαμά;....Δεν σε ακούω...μαμά αναπνέεις;.......
Μη πεθάνεις μαμά.....όχι μαμά.....καλύτερα να πεθάνει τούτη η βρωμοχώρα..παρά να σε χάσω..Μαμαααααααά...
Πέθανες...τώρα τι να κάνω...ποιος θα μου δίνει συμβουλές,μαμά...ποιος θα με ακούει να προβάρω τα λόγια μου...
Θα κάνω Δημοψήφισμα...όχι αύριο είναι η παραίτηση...όχι ..
όχι..αύριο είναι φυγή...και που να πάω;
Μαμά που να πάω....δε με θέλει κανείς μαμά....σήκω μαμά....σήκω...
Θα φορέσω τα ρούχα σου..και θα εμφανιστώ μπροστά στο κοινό...θα αντηχήσουν τα βήματά μου..
Τις γόβες σου θα φοράω μαμά...και θα βγω στο έδρανο...εκεί που όλοι θα έχουν μείνει άφωνοι..
θα το ανακοινώσω μαμά....
Αγαπητοί και μη συνάδελφοι...έχω κλειδώσει τις πόρτες..δεν μπορεί να φύγει κανείς σας..
Έχω ζώσει το κορμί μου με εκρηκτικά...έχω επίσης δώσει εντολή να καεί όλη η πόλη...μόλις η φωτιά φτάσει μέχρι μέσα εδώ..θα τιναχτούμε όλοι στον αέρα......
Αέρα λοιπόν..αέρααααααα....

Για το εκβιαστικό δίλημμα "Μνημόνιο ή επιστροφή στη δραχμή"

Η Αυγή online...
Του ΣΠΥΡΟΥ ΛΑΠΑΤΣΙΩΡΑ



Το δίλημμα που τέθηκε πλέον με επίσημο τρόπο μετά τις Κάννες «Μνημόνια ή επιστροφή στη δραχμή» είναι ένας εκβιασμός που επιδιώκει τη στήριξη του πρώτου σκέλους λόγω του φόβου που προκαλείται στις μάζες από τα αποτελέσματα που θα έχει η υιοθέτηση του δεύτερου σκέλους. Ωστόσο δεν αποτελεί δίλημμα.
Α) Και τα δύο σκέλη, όπως τίθενται, αποτελούν συμπληρωματικές οικονομικές πολιτικές ως προς τους στόχους. Το πρώτο διατείνεται ότι στοχεύει στον μετασχηματισμό της ελληνικής οικονομίας σε μια οικονομία προσανατολισμένη περισσότερο στις εξαγωγές, μέσω της μείωσης των μισθών και στη συνέχεια των τιμών για τις αγορές του εξωτερικού: Πολιτικές εσωτερικής υποτίμησης.
Το δεύτερο σκέλος έχει τον ίδιο στόχο μέσω της υποτίμησης του νέου νομίσματος. Η διαφορά μεταξύ τους είναι - εάν αφαιρέσουμε όλες τις επιπλοκές που προκαλούν οι ίδιες οι πορείες προς αυτόν τον στόχο - ότι το μεν πρώτο οδηγεί στον στόχο σταδιακάν το δε δεύτερο με πολύ πιο βίαιο τρόπο βραχυπρόθεσμα, αλλά και με λιγότερες πολιτικές αντιδράσεις λόγω «νομισματικής αυταπάτης» από ένα διάστημα και μετά.
Στο τέλος και οι δύο πολιτικές οδηγούνται σε μία νομισματική πολιτική που σχετίζεται με το ευρώ. Η πρώτη με νόμισμα το ευρώ, η δεύτερη με πρόσδεση, πιθανότατα, στο ευρώ και αφιέρωση της όποιας νομισματικής πολιτικής στην υπεράσπιση της συναλλαγματικής ισοτιμίας. Προφανώς επειδή η κάθε μία από αυτές τις επιλογές έχει και άλλα αποτελέσματα, μεταξύ τους δεν ταυτίζονται, αλλά αυτό αποτελεί άλλη συζήτηση.
Α1) Ακόμη και οι εντός της αριστεράς υποστηρικτές της «παραγωγικής ανασυγκρότησης» μέσω της εξόδου από το ευρώ διατείνονται ότι το κύριο δεν είναι η επιλογή νομίσματος, αλλά οι όποιες άλλες πολιτικές ασκούνται. Επομένως το ουσιώδες είναι οι άλλες πολιτικές.
Κατά συνέπεια το δίλημμα είναι «ή αλλαγή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών για μία κοινωνία που θα στοχεύει στην ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και όχι την κερδοφορία ή πολιτικές υποτίμησης Μνημονίου / δραχμής ώστε να λυθεί το πρόβλημα της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης της παραγωγής».
Β) Η Ευρωζώνη δεν αντέχει, ακόμη τώρα και πιθανώς και μεσοπρόθεσμα, την έξοδο ενός κράτους - μέλους από αυτήν. Δηλώσεις του τύπου «θα πάρουμε όλα τα μέτρα ώστε να περιορίσουμε τις συνέπειες» είναι υπερ-αισιόδοξες. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες δεν αντέχουν: για παράδειγμα οι απαιτήσεις των ευρωπαϊκών τραπεζών από τις ιταλικές είναι της τάξης των 800 δισ.
Επομένως τις ζημιές που συνεπάγεται όχι μόνο στην αγορά ομολόγων της Ιταλίας, η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ, αλλά και στο υψηλά διασυνδεδεμένο και με τεράστιο όγκο διασύνδεσης ευρωπαϊκό και παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα, το EFSF ακόμη και προικισμένο με 2 τρισ. είναι απελπιστικά αδύναμο.
Μόνη επιλογή απομένει η αλλαγή των όρων λειτουργίας της ΕΚΤ (με μια λαϊκή έκφραση, να της επιτρέπεται να «τυπώνει χρήμα» ως εγγυητής ύστατης ανάγκης). Αυτή η επιλογή όμως συνεπάγεται ακύρωση βασικών όψεων των πολιτικών που ασκούνται και θα οδηγήσει σε μία νέα πολιτική τάξη πραγμάτων στην Ευρωζώνη.
Ακόμη, όμως, ας μην το θεωρούμε αδύνατο, και να αποκτήσει, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, μία άλλη λειτουργία η ΕΚΤ και να πειστούν οι Ευρωπαίοι να ανακεφαλαιοποιήσουν τις τράπεζες με πολλαπλάσια ποσά ως προς εκείνα της 26ης Οκτωβρίου, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα προηγηθεί μία μαζική αγελαία συμπεριφορά «παικτών» στις αγορές χρήματος που θα αμφισβητεί την ικανότητα άλλων «περιφερειακών» και μη χωρών να παραμείνουν στην Ευρωζώνη και θα θέσει σε κίνηση χρηματοπιστωτικές δυνάμεις που δύσκολα αντιμετωπίζονται από την ΕΚΤ χωρίς υψηλότατα κόστη -όχι μόνο οικονομικά.
Επομένως το υποτιθέμενο δίλημμα αποτελεί μόνο έναν εκβιασμό που στηρίζεται στην προεξόφληση του “Ναι” - σε διαφορετική περίπτωση ή η Ευρώπη και ο κόσμος έρχονται αντιμέτωποι με το φάντασμα του 1929 ή απλά ακυρώνεται η σημασία του όποιου αποτελέσματος ληφθεί - δημοκρατικότατα φυσικά, όπως άλλωστε όλα όσα γίνονται.
Γ) Η βολονταριστική κίνηση Παπανδρέου, χωρίς να το θέλει, αποκαλύπτει τα περιθώρια διαπραγμάτευσης σε μία Ευρώπη που τρίζει. Ωστόσο, από τη στιγμή που διατυπώθηκε επίσημα, η πιθανότητα εξόδου μίας χώρας της Ευρωζώνης από το κοινό νόμισμα, έστω και με τη μορφή διλήμματος - εκβιασμού, σπάει ένα ταμπού: οι συστημικοί κίνδυνοι στην Ευρωζώνη αυξάνονται και αναγκαστικά επιταχύνονται οι διάδοχες συμφωνίες της 26ης Οκτωβρίου. Ταυτόχρονα ενισχύεται η αμφισβήτηση της τρέχουσας ευρωπαϊκής πολιτικής και από τις δύο πλευρές: των υποστηρικτών της εξόδου χωρών και της διάλυσης της Ευρωζώνης, αλλά και των υποστηρικτών της επιτάχυνσης των αναγκαίων αποφάσεων για «ενοποίηση» στη μία ή την άλλη μορφή
Απέναντι στον βολονταρισμό των πολλαπλών πλέον κέντρων εξουσίας που αποκάλυψε αυτή η κίνηση και τα οποία αναπτύσσονται ταχύτατα εντός και εκτός συνόρων υπάρχει μία αδήριτη πραγματικότητα: το μέγεθος, η διασύνδεση των οικονομικών προβλημάτων και ο πολιτικός κίνδυνος που προκύπτει από την ανίχνευση των ορίων του ασυμπίεστου των κοινωνικών αναγκών και των αντοχών των κοινωνιών. Σε όποια κατεύθυνση και να καταλήξουν οι περιπέτειες του αστικού πολιτικού προσωπικού στην προσπάθειά του να αναβαπτίσει την ισχύ των μνημονιακών πολιτικών και να κερδίσει χρόνο, τη δημοκρατική νομιμοποίηση δεν θα τη βρει.
Τα αποτελέσματα που θα ζήσει η κοινωνία από τη συνέχεια αυτών των πολιτικών θα βαθύνουν αναμφίβολα την κρίση νομιμοποίησης του πολιτικού προσωπικού που έχει αναλάβει να διαχειριστεί τα συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων, φέρνοντας στην επιφάνεια όλο και πιο καθαρά και με κοινωνικά έγκυρο τρόπο το πραγματικό δίλημμα: ή έξοδος από την κρίση σε βάρος της κερδοφορίας και των προνομίων του κεφαλαίου ή έξοδος σε βάρος των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων του κόσμου της δουλειάς.

Μη σκοτώνετε... ... τον αγγελιαφόρο!

.Του Ρουσσου Βρανα απο τα  ΝΕΑ..
Μη σκοτώνετε...
... τον αγγελιαφόρο! Ναι, «κανένας δεν αγάπησε ποτέ εκείνον που κομίζει κακά νέα» (Σοφοκλέους «Αντιγόνη»). Και ναι, η ελληνική κρίση είναι προάγγελος πολλών δεινών για την Ευρώπη. Ομως, αντί να λάβει το δυσοίωνο μήνυμα, η αλαζονική ευρωπαϊκή ηγεσία προτιμά να εθελοτυφλεί: «Rex non potest peccare» («Ο βασιλιάς δεν μπορεί να κάνει λάθος»).
Το ευρωπαϊκό...
... διευθυντήριο φαίνεται αποφασισμένο να διευθύνει στο εξής μια Ευρωπαϊκή Ενωση που θα είναι τιμωρητική για όποιον λέει την αλήθεια. Αυτή η αντίδραση της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας αναδεικνύει τον κίνδυνο μιας διολίσθησης σε καταστάσεις σαν και αυτές που ο Εμανουέλ Τοντ είχε αποκαλέσει ευρωφασισμό. Σε καταστάσεις κατά τις οποίες η εξυπηρέτηση του χρέους των ευρωπαϊκών χωρών μετατρέπεται σε μια επιχείρηση καταβολής λύτρων από τους λαούς τους. «Τα έθνη υπάρχουν ανεξάρτητα από τη βούληση των ολιγαρχιών, καθένα με τη διαφορετική του ιστορία και με τους δικούς του ρυθμούς και τρόπους» λέει σήμερα ο γάλλος κοινωνιολόγος Εμανουέλ Τοντ στην εφημερίδα «Λε Προγκρέ». «Απέναντι σε αυτές τις αποκλίσεις, ο μοναδικός τρόπος λειτουργίας του ευρώ είναι η επιβολή της βούλησης ενός έθνους στα άλλα. Αυτό το έθνος θα μπορούσε να ήταν η Γερμανία αλλά η Μπούντεσβερ δεν είναι πια η Βέρμαχτ. Δεν έχουμε λοιπόν κανέναν λόγο να φοβόμαστε τη Γερμανία αλλά έχουμε κάθε λόγο να φοβόμαστε για το μέλλον του ευρώ».
Ας πάψουν...
... τότε οι ευρωπαϊκές χώρες να γονατίζουν μπροστά στη Γερμανία. Και ας πάψουν να νομίζουν πως θα μπορούσαν κάποτε να γίνουν μικρές Γερμανίες, απλώς μετατοπίζοντας στα λογιστικά βιβλία τους τη στήλη με τα γερμανικά οικονομικά δεδομένα στη στήλη με τα δικά τους. Ας πάψουν αυτές οι χώρες να μιμούνται το αυστηρό γερμανικό πρότυπο, με το πρόσχημα πως δεν θέλουν να φορτώσουν τα χρέη τους στις επόμενες γενιές. Η οικονομία δεν είναι κάτι αφηρημένο αλλά κάτι που πραγματοποιείται σε τόπο και σε χρόνο από έναν λαό, ένα έθνος, ένα σύνολο ανθρώπων που έχει συγκεκριμένα πολιτιστικά, ψυχολογικά και πνευματικά χαρακτηριστικά και που μπορεί να ζει, να ερωτεύεται και να εργάζεται διαφορετικά από τους άλλους. Και τίποτα από αυτά δεν μπορεί να αστυνομευθεί με την «αυστηρή επιτήρηση», την «πειθαρχία» και τους αναγκαστικά «ισοσκελισμένους υπολογισμούς» που η καγκελάριος Μέρκελ απαίτησε από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες στην ομιλία της στο Ράιχσταγκ. «Οι ευρωπαϊκές ελίτ αντιλαμβάνονται την οικονομία σαν ένα ηθικοπλαστικό δράμα, επιβάλλοντας παντού τη λιτότητα» έγραφε πρόσφατα ο νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν. «Και είναι τόσο απασχολημένοι με την τιμωρία των αμαρτωλών, που δεν είναι σε θέση να δουν ότι όλα γύρω τους κινδυνεύουν να καταρρεύσουν».
Αυτό είναι...
... το μήνυμα που κομίζει σήμερα ο αγγελιαφόρος: πως έχουν ήδη αρχίσει να κινητοποιούνται στην Ευρώπη παμπάλαιες και πανίσχυρες δυνάμεις της Ιστορίας. Ιστορικά, η θανάτωση του αγγελιαφόρου δεν κέρδισε ποτέ καμία μάχη. Αντίθετα, προκάλεσε συχνά ανεπιθύμητα μίση, αντίποινα και παρενέργειες από τις οποίες χάθηκαν πολλοί πόλεμοι.

«Πριγκιπικός» τυχοδιωκτισμός...

kathimerini.gr ...
Του Σταυρου Λυγερου
Εχοντας συνηθίσει να κυβερνάει με αλλεπάλληλους εκβιασμούς, ο Γιώργος Παπανδρέου θεώρησε ότι με τον ελιγμό του δημοψηφίσματος θα εξουδετέρωνε τη διάχυτη κοινωνική οργή. Για την ακρίβεια, προσπάθησε να εκμεταλλευτεί τη διαγραφή μέρους του χρέους για να αντλήσει πολιτική νομιμοποίηση και να κρατηθεί στην εξουσία. Ακόμα και ο αιφνιδιαστικός αποκεφαλισμός της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων υπηρέτησε τη σκοπιμότητα δραματοποίησης του πολιτικού κλίματος. Η διεξαγωγή δημοψηφίσματος σε μια τόσο φορτισμένη πολιτική ατμόσφαιρα, όμως, εκτός των άλλων παρενεργειών, σήμαινε ότι οι πολίτες πρωτίστως θα εξέφραζαν στην κάλπη την δυσαρέσκειά τους για την κυβέρνηση και δευτερευόντως θα απαντούσαν στο ερώτημα. Με άλλα λόγια, ο πρωθυπουργός έβαλε τυχοδιωκτικά στον πολιτικό τζόγο τη σχέση της χώρας με την Ευρωζώνη, ανοίγοντας ένα κλειστό θέμα.
Το ευρωιερατείο αντέδρασε, υποχρεώνοντας τον πρωθυπουργό να υποχωρήσει ατάκτως κατά τρόπο που τον έκαψε πολιτικά. Ταυτοχρόνως, έκαψε και τη δυνατότητα της Αθήνας να διαπραγματευτεί τα επώδυνα μέτρα που θα συνοδεύσουν το «κούρεμα» του χρέους και τη νέα δανειακή σύμβαση. Οπως φάνηκε καθαρά από τον αρχικό πανικό, οι Μέρκελ-Σαρκοζί έχουν επίγνωση ότι η Ελλάδα είναι συστημικός κίνδυνος και τρέμουν το καταστροφικό ντόμινο που θα προκαλούσε η έξοδός της από την Ευρωζώνη. Από την άλλη πλευρά, όμως, εκμεταλλεύονται το πολιτικοψυχολογικό πλεονέκτημα που τους πρόσφερε ο τυχοδιωκτισμός του Γιώργου Παπανδρέου. Επισείουν τον πέλεκυ της αποπομπής, επειδή διαπιστώνουν ότι η μπλόφα απέναντι στη φοβισμένη ελληνική πολιτική ελίτ, αλλά και κοινωνία, δεν έχει το παραμικρό ρίσκο. Η φιλολογία περί αποπομπής της Ελλάδας έχει προκαλέσει σοκ στην ελληνική κοινωνία, το οποίο θα χρησιμοποιηθεί για να περάσουν χωρίς έντονες αντιδράσεις τα νέα πακέτα μέτρων. Σήμερα, είναι τέτοιο το κλίμα που η κριτική στην αδιέξοδη συνταγή της τρόικας κινδυνεύει να εκληφθεί σαν υπονόμευση της παραμονής στο ευρώ.
Μετά τη χθεσινή ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ είναι προφανές ότι επιχειρεί να αγκιστρωθεί στην εξουσία. Ή τουλάχιστον να παραμείνει στο παιχνίδι διαπραγματευόμενος με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τη σύνθεση της συζητούμενης μεταβατικής κυβέρνησης. Συνειδητοποιώντας ότι διαμορφώνεται μια πολιτική ατμόσφαιρα που τον ρυμουλκεί ανεπαισθήτως στην όχθη του Μνημονίου, ο Αντώνης Σαμαράς πήγε χθες το βράδυ στη Βουλή και χάραξε διαχωριστικές γραμμές. Απαίτησε την παραίτηση του πρωθυπουργού και ξεκαθάρισε ότι διατηρεί τη διαφωνία του με τη συνταγή της τρόικας.
Ετσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα, η κρίσιμη καμπή είναι η ψηφοφορία στη Βουλή σήμερα το βράδυ. Αν λάβουμε υπόψη τις δηλώσεις των διαφωνούντων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, το ενδεχόμενο η κυβέρνηση Παπανδρέου να επιβιώσει μοιάζει χλωμό. Τίποτα, όμως, δεν μπορεί να αποκλειστεί. Ακόμα, όμως, κι αν η κυβέρνηση Παπανδρέου επιβιώσει από την ψηφοφορία, θα σέρνεται μέχρι την επόμενη στροφή, προκαλώντας ολοένα και μεγαλύτερες παρενέργειες. Σ' αυτό το τόσο θολό πολιτικό τοπίο οι εκλογές είναι η μόνη δημοκρατική διέξοδος.

Σαμαράς ως συνεχιστής Παπανδρέου...

γιωργος δελαστικ | ethnos.gr...

Απίστευτη αλλαγή του πολιτικού σκηνικού έλαβε χώρα χθες το μεσημέρι. Ενώ η ανατροπή του Γιώργου Παπανδρέου από την πρωθυπουργία εθεωρείτο απολύτως βέβαιη (καθώς είχε προσλάβει διαστάσεις πολιτικής χιονοστιβάδας η εσωκομματική αντίθεση των υπουργών και των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που παρήλαυναν από τα τηλεοπτικά κανάλια διακηρύσσοντας τη διαφωνία τους με τον πρωθυπουργό), ανέλαβε να τον διασώσει ο πιο απίθανος άνθρωπος: ο... Αντώνης Σαμαράς!!!
Προφανώς σε συνεννόηση με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο πρωθυπουργός καθυστερούσε την έναρξη της προγραμματισμένης για τις 12 το μεσημέρι συνεδρίασης του υπουργικού συμβουλίου επί σχεδόν δύο ώρες, μέχρις ότου βγήκε ο Αντώνης Σαμαράς και έκανε δημοσίως δηλώσεις ότι τάσσεται υπέρ της κύρωσης της δανειακής σύμβασης από την παρούσα Βουλή. Προσέφερε δηλαδή τη συμπαράταξη της ΝΔ με τον Γ. Παπανδρέου στο κεφαλαιώδες αυτό θέμα - και μάλιστα τη στιγμή που ο πρωθυπουργός δεν θα μπορούσε να το περάσει ούτε καν με δημοψήφισμα!
Οπως είναι ευνόητο, αυτή η στάση του Α. Σαμαρά παρέλυσε τις αντιδράσεις των υπουργών και των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που ετοίμαζαν την ανατροπή του Α. Παπανδρέου. Οταν ακόμη και η αξιωματική αντιπολίτευση στηρίζει τον πρωθυπουργό, δεν είναι φυσικά και τόσο εύκολο να τον ανατρέψουν την ίδια στιγμή οι δικοί του.
Ετσι οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ που μέχρι το μεσημέρι ζητούσαν την κεφαλή επί πίνακι του πρωθυπουργού -οι οποίοι άλλωστε ουδέποτε διακρίθηκαν για την πολιτική γενναιότητά τους- αρκέστηκαν σε δευτερεύουσας σημασίας συμβιβαστικές παραχωρήσεις εκ μέρους του Γ. Παπανδρέου, οι οποίες δεν αξίζει καν να αναφερθούν.
Ο γελοιοποιημένος στις Κάνες πρωθυπουργός από τη Γερμανίδα καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ και τον Γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος επέστρεψε βαθιά ταπεινωμένος και εξαιρετικά αποδυναμωμένος πολιτικά, βρέθηκε εντελώς απροσδόκητα να ξαναγίνεται κυρίαρχος του εσωκομματικού παιχνιδιού στο κυβερνών κόμμα με τη βοήθεια του αρχηγού της ΝΔ, ο οποίος ξαφνικά βρέθηκε να διατυμπανίζει ότι είναι... πιο φανατικός υποστηρικτής της δανειακής σύμβασης που υπέγραψε ο Γ. Παπανδρέου από τους υπουργούς και τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ! Απίστευτη πολιτική φαρσοκωμωδία.
Εύλογο είναι βεβαίως το ερώτημα γιατί ο Αντώνης Σαμαράς τήρησε αυτή την αυτοκαταστροφική για τον ίδιο και για το κόμμα του στάση. Ακόμη και αν για άγνωστους λόγους "αίφνης ηράσθη σφόδρα" τη δανειακή σύμβαση του Γ. Παπανδρέου, γιατί δεν μπορούσε να περιμένει καν ούτε ένα ή δύο 24ωρα πριν εκφράσει δημοσίως το πάθος του, ώστε στο μεταξύ να έχουν "φάει" τον Γ. Παπανδρέου οι δελφίνοι και οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ;
Είναι προφανές ότι ο πρόεδρος της ΝΔ υπέκυψε τελικά στις πιέσεις τόσο των εξωτερικών πολιτικών παραγόντων της ευρωπαϊκής Δεξιάς (Μέρκελ, Σαρκοζί, Γιουνκέρ, Μπαρόζο, Βαν Ρομπέι κ.λπ.) όσο και εσωτερικών κύκλων του κατεστημένου που τον στηρίζουν. Απαρνήθηκε έτσι τη δύσκολη πολιτική που ακολουθούσε μέχρι τώρα, αυτήν της σταθερής άρνησης στο Μνημόνιο, το Μεσοπρόθεσμο, το Πολυνομοσχέδιο κ.λπ., η οποία όμως είχε αποδώσει πάμπολλα πολιτικά οφέλη στον Α. Σαμαρά. Του είχε επιτρέψει αφενός να ανασυγκροτήσει και να θέσει σε τροχιά εξουσίας το διαλυμένο κόμμα που παρέλαβε από τον Κώστα Καραμανλή μέσα σε δύο μόλις χρόνια και αφετέρου να κυριαρχήσει πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά στη ΝΔ.
Γνωρίζουμε τις τεράστιες πιέσεις που του ασκούνται εδώ και ενάμιση χρόνο από το εξωτερικό, όπως και από κύκλους με οικονομική επιρροή επί της ΝΔ. Γνωρίζουμε επίσης ότι δεν είναι ανυπόστατες οι φήμες που το περιβάλλον του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης έθεσε σε κυκλοφορία για να δικαιολογήσει την υποχώρησή του - ότι δηλαδή ομάδα 10-15 βουλευτών της ΝΔ με επικεφαλής δύο σημαντικά στελέχη παρελθούσης χρήσεως και μηδαμινού σημερινού πολιτικού βάρους ήταν έτοιμη να αποστατήσει και να στηρίξει την κυβερνητική πολιτική.
Αν το έκαναν όμως, θα βυθίζονταν στο τέλμα της ανυποληψίας. Την ώρα που οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ θα ανέτρεπαν τον Γ. Παπανδρέου, μόνο πολιτικά γελοίοι θα φάνταζαν βουλευτές της ΝΔ που θα τον στήριζαν. Θα διευκόλυναν τον Α. Σαμαρά να τους διαγράψει μαζικά εν μέσω χλεύης και πανηγυρισμών.
ΔΕΞΙΑ
Μπήκε τώρα πια στην ίδια τροχιά
Η διάσωση του Γ. Παπανδρέου από τον Α. Σαμαρά και η σθεναρή υποστήριξη του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη δανειακή σύμβαση που θεσμοθετεί την εθνική υποτέλεια και την οικονομική εξαθλίωση των Ελλήνων, σηματοδοτούν μια νέα πολιτική πραγματικότητα. Ο πρόεδρος της ΝΔ εγκατέλειψε τη γραμμή εμφάνισης του κόμματός του ως αντίθετου προς το ΠΑΣΟΚ -στο πλαίσιο του συστήματος, εννοείται- και εμφανίζεται πλέον ως φιλόδοξος συνεχιστής της γραμμής του Γ. Παπανδρέου, την οποία μέχρι τώρα καταδίκαζε απερίφραστα. Αυτό τον απομακρύνει από την εξουσία, γιατί βεβαίως ο λαός θέλει άλλη πολιτική από αυτή του Γ. Παπανδρέου, όχι άλλο πρόσωπο που θα εφαρμόζει την ίδια πολιτική.

Η ενωμένη δεξιά και ο… κομμουνιστικός κίνδυνος,

alterthess ...

του Θ. Μαρουλιάδη


304812_2243191993902_1071152080_2523250_465098434_n.jpg
Το πρώτο: Ουσιαστικά από τη ψήφιση του μεσοπρόθεσμου, το καλοκαίρι, η πολιτική και η οικονομική ελίτ της χώρας προετοιμαζόταν για τα πάντα, ώστε να συνεχίσει το πλιάτσικο, να καταστρέψει το όποιο κοινωνικό κράτος, να διαλύσει τις όποιες ρυθμισμένες εργασιακές σχέσεις, να κάνει σμπαράλια το όποιο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και να ιδιωτικοποιήσει το σύμπαν της δημόσιας περιουσίας. Μπροστά σε αυτές τις προτεραιότητες της πολιτικής και της οικονομικής ελίτ το μέλλον του Παπανδρέου και η πολιτική καριέρα του Σαμαρά αποτελούν ασήμαντες λεπτομέρειες. Το θέμα, για την πολιτική και την οικονομική ελίτ δεν είναι τα πρόσωπα, αλλά το τι δουλεύει. Μαύρη γάτα, άσπρη γάτα, το θέμα είναι να πιάνει τα ποντίκια, όπως συνηθίζουν να λένε οι σχολιαστές του δελτίου ειδήσεων του Μεγκα. Και τα ποντίκια σε αυτή την ιστορία είναι όλοι οι από τα κάτω.
Το δεύτερο: Η οργή του πλήθους που βρίσκεται στο δρόμο από τις 5 Μαΐου του 2010 αφαίρεσε από την κυβέρνηση Παπανδρέου το σύνολο της κοινωνικής νομιμοποίησης της και την έφερε, από την άνοιξη του 2011, αρκετές φορές στο χείλος του γκρεμού. Αυτή η κατάσταση – με την κυβέρνηση να πέφτει και να μην πέφτει – προκάλεσε εύλογο προβληματισμό στην πολιτική και την οικονομική ελίτ, που όπως ήταν αναμενόμενο άνοιξε τη συζήτηση για μία κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» που θα κρατούσε με κάθε θυσία, των από τα κάτω, τη χώρα στο κόλπο της ευρωζώνης, με παράλληλο σχέδιο Β για την επιστροφή, των από τα κάτω, στη δραχμή. Είπαμε, ότι δουλεύει… και αυτό που έμοιαζε να δουλεύει, ήδη από το καλοκαίρι, ήταν μία κυβέρνηση ενωμένης δεξιάς. Αυτό δηλαδή που πάει να γίνει σήμερα.
Το τρίτο: Ο Σαμαράς, μετά την εκλογή του στη θέση του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, δημιούργησε μία ιδιόμορφη ομάδα συμβούλων – π.χ. Κρανιδιώτης, Λαζαρίδης – που δεν είναι δοκιμασμένη και έμπειρη σε πραγματικά πολιτικά γεγονότα. Ιδιόμορφη ομάδα, αλλά ταιριαστή με το ιδιόμορφο μενταλιτέ του Σαμαρά. Αυτή η ομάδα χάραξε την αντιπολιτευτική τακτική του «ναι στο Μνημόνιο, όχι στις πολιτικές που προκύπτουν από το Μνημόνιο», που μπορεί η θέση της να είναι στο πολιτικό ψυχιατρείο, αλλά έγινε αποδεκτή στη βάση των ψηφοφόρων – του 2009 – της Νέας Δημοκρατίας και έσωσε το κόμμα από τη διάσπαση που θα μπορούσε να προκαλέσει η αποχώρηση της Μπακογιάννη. Αυτή η ομάδα ήταν, μέχρι και χθες, κάθετα αντίθετη στην ιστορία της συγκρότησης κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας», καθώς εκτιμούσε πως αυτή η εξέλιξη θα έβαζε τον Σαμαρά στο κάδρο του προβλήματος και θα ακύρωνε την όποια δυναμική θα μπορούσε να αναπτύξει η Νέα Δημοκρατία πηγαίνοντας προς τις εκλογές. Παράλληλα, αυτή η ομάδα έχει ψηλά στην ατζέντα της το φάντασμα του κομμουνιστικού κινδύνου, καθώς εκτιμά (το πιθανότερο συνεχίζει να το εκτιμά και τώρα μετά τις σημερινές εξελίξεις) πως μία κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» σήμερα, μία κυβέρνηση ενωμένης δεξιάς, θα ανοίξει το δρόμο αύριο για μία κυβέρνηση ενωμένης Αριστεράς, ίσως ακόμα και μετά τις επόμενες εκλογές. Και αυτό γιατί οι στενοί συνεργάτες του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας πιστεύουν πως η συνεργασία του Σαμαρά με το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ θα απελευθερώσει μεγάλες δυνάμεις από τη βάση του ΠΑΣΟΚ άμεσα, προφανώς προς τα κόμματα της Αριστεράς και σε δεύτερο χρόνο θα ακυρώσει το δικομματικό εκκρεμές της μεταπολίτευσης, φέροντας τα πράγματα στον πολιτικό άξονα της αντιπαράθεσης μεταξύ της Δεξιάς και της Αριστεράς.
Το τέταρτο: Ο Παπανδρέου βλέποντας ότι τίποτα δεν του βγαίνει, τόσο απέναντι στην οργή του πλήθους, όσο και απέναντι στον «ανεύθυνο» Σαμαρά, αποφάσισε τη Δευτέρα να ρίξει στο τραπέζι το τελευταίο χαρτί που είχε στα χέρια του. Προτείνοντας τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, μπορεί να προκάλεσε την οργή των άλλων ευρωπαίων ηγετών – εκπροσώπων τραπεζών, αλλά κατάφερε να βάλει τον Σαμαρά με την πλάτη στον τοίχο. Με έναν σμπάρο δύο τρυγόνια, κατά ένα τρόπο… Οι οργισμένοι ευρωπαίοι ηγέτες - εκπρόσωποι τραπεζών είπαν πως αν είναι να γίνει δημοψήφισμα αυτό δεν μπορεί να αφορά τη νέα δανειακή σύμβαση, αλλά μόνο την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, αν και κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται από το Σύμφωνα για το ευρώ! Ο Σαμαράς με την πλάτη στον τοίχο αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την «ανεύθυνη» στάση του, να δηλώσει πίστη στη νέα δανειακή σύμβαση, πίστη στο μακελειό των από τα κάτω – με το οποίο βέβαια δεν έχει απολύτως κανένα πρόβλημα – και να προτείνει τη συγκρότηση μεταβατικής κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας» με δύο στόχους: Την υπερψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης με αυξημένη πλειοψηφία στη Βουλή και τη σωτηρία, μέχρι τις εκλογές, του δικομματικού συστήματος, που θα ήταν αντιμέτωπο με μία λαϊκή εξέγερση στην περίπτωση που η κυβέρνηση προχωρούσε σε στάση πληρωμών σε μισθούς και συντάξεις, περίπτωση μάλλον πιθανή αν δεν εκταμιευόταν η 6η δόση της πρώτης δανειακής σύμβασης. Όσα παραμύθια και να πει η υπό κατάρρευση κυβέρνηση Παπανδρέου περί συνομωσιών – από τραπεζίτες και εκδότες – η οργή των από τα κάτω έφερε τα πράγματα σε αυτό το σημείο. Άλλωστε η νέα δανειακή σύμβαση θα μπορούσε να εγκριθεί από αυξημένη πλειοψηφία στη Βουλή – μέχρι και τη Δευτέρα η Νέα Δημοκρατία δεν το είχε αποκλείσει - χωρίς να χρειαστεί όλο αυτό το πατιρντί.
Το πέμπτο: Απέναντι στην «εθνική παράταξη» της ενωμένης δεξιάς, που φιλοδοξεί να κυβερνήσει τη χώρα για τα επόμενα δέκα χρόνια, με προφανή στόχο να κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους, αλλά και μετανάστες, η μόνη λογική απάντηση βρίσκεται στον… κομμουνιστικό κίνδυνο που φοβούνται οι ιδιόμορφοι συνεργάτες του Σαμαρά. Οι από τα κάτω δεν μπορούν, ούτε και θα το κάνουν, να ανεχτούν δέκα χρόνια πλιάτσικου και μακελειού. Δεν μπορούν να συμβιβαστούν με την προοπτική το 2020 να αφήσουν στην επόμενη γενιά, στα παιδία τους, μία χώρα γεμάτη γκρέμια και νάρκες. Το φάντασμα της Ενωμένης Αριστεράς πρέπει από σήμερα να εμφανιστεί σε όλη την Ελλάδα. Από αύριο σε όλη την Ευρώπη.

Ο πανηγυρικός της χρεοκοπίας...

The Press Project ...
Του Κωνσταντίνου Πουλή

Μέρα που είναι, δεν μπορεί κανείς να μη συγκινηθεί από τις ηρωικές προσπάθειες της κυβέρνησης. Δεν μπορεί να μη φέρει στο νου του τα παλικάρια που έφευγαν τραγουδώντας για το μέτωπο το ’40, καθώς βλέπει τον πρωθυπουργό μας να γυρίζει σφυρίζοντας από τις ηρωικές διαπραγματεύσεις με τους εταίρους μας. Παρ’ όλ’ αυτά, έχουμε σωρό τις απρόσμενες εξελίξεις. Πρώτη-πρώτη, κούρεμα 50%. Μόνο που, ξέχασα, το κούρεμα το θεωρούσαν αναπόφευκτο όσοι εκφράζονταν χωρίς να υποτιμούν τη νοημοσύνη μας. Δεύτερη έκπληξη (αιφνιδιάστηκε και η τρόικα), ότι υπήρξε ύφεση και τα μέτρα δεν απέδωσαν. Α, ξέχασα, ούτε αυτό είναι περίεργο, πρόκειται και πάλι για κάτι που ήξερε και η κουτσή Μαρία. Τρίτη έκπληξη, η επιτροπεία (συγγνώμη, τεχνοκρατική συνδρομή) της τρόικας στη χώρα μας. Σοκαρίστηκε μέχρι και ο άσος της κωλοτούμπας αλβανοφάγος Καρατζαφέρης, που έχει ωστόσο ψηφίσει το Μνημόνιο. Βεβαίως είναι καθησυχαστικές οι δηλώσεις της κυβέρνησης, αρκεί να μη θυμάται κανείς τον Λοβέρδο να λέει πως την άλλη μέρα μετά την ψήφιση του Μνημονίου άλλαξαν στάση οι συνομιλητές μας, συζητούσαμε πια με δανειστές. Με λίγα λόγια, το μόνο ανησυχητικό είναι πόσο ανώδυνα ομολογεί η κυβέρνηση ότι δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά της. Τέταρτη έκπληξη, ότι η κυβέρνηση δεν έπαιξε ρόλο-κλειδί στις διαπραγματεύσεις. Όλοι περιμέναμε να αλωνίζει ο Βενιζέλος τις Βρυξέλλες και να ρητορεύει αγγλιστί, και άναυδοι οι Ευρωπαίοι να ακούν τις ρωμαλέες θέσεις του υπουργού μας. Τώρα που το σκέφτομαι, ούτε αυτό ήταν έκπληξη, παρ’ όλο που δύο σύμβουλοι του πρωθυπουργού, Γλυνός και Ζανιάς, πήγαν στο νοσοκομείο από στρες στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων.

Πληθώρα οικονομολόγων έλεγε από καιρό ότι το κούρεμα θα έπρεπε να γίνει στην αρχή, όταν ήταν όντως διαπραγματευτικό όπλο στα δικά μας χέρια. Ότι με την τακτική που ακολουθήθηκε θα καταλήγαμε πάλι εκεί, απλώς με πολύ χειρότερους όρους. Έχουμε στο μεταξύ διευκολύνει τους δανειστές μας παρέχοντας πίστωση χρόνου, η χώρα υποφέρει από τη λιτότητα και την ανεργία, και τα δημόσια αγαθά θα ξεπουληθούν σε τιμή ευκαιρίας. Το χειρότερο είναι ότι τίποτα από αυτά δεν συνιστά έκπληξη. Όσο και να έλεγε ο γνωστός μουστακαλής που κάνει τον πρωθυπουργό ότι θα επιστρέψουμε μέχρι και το τελευταίο σέντσι, εδώ και καιρό όλες οι πλευρές έλεγαν ότι αυτό δεν γινόταν. Το ζήτημα ήταν υπό ποιους όρους θα φτάναμε στο κούρεμα. Και οι όροι αυτοί είναι δυσβάσταχτοι.

Άκουσα τον Καρατζαφέρη να λέει πως ο Έλληνας αντέχει την πείνα αλλά όχι την ταπείνωση. Τι θα πει η αξιοπρέπεια για έναν πεινασμένο άνθρωπο είναι μεγάλη κουβέντα, και αυτό το λέω σοβαρά. Αλλά η πιο χειροπιαστή μορφή της ταπείνωσης είναι να μην έχει κανείς να φάει. Το επόμενο βήμα είναι ότι χτυπάει κλειστές πόρτες, παρακαλάει, συμβιβάζεται, υπομένει προσβολές κάποιου αχρείου που το παίζει αφεντικό, και οι φαντασιώσεις υπεροχής λόγω μακρινής συγγένειας με τον Περικλή ή τους στρατιώτες του ’40 γίνονται όλο και πιο θλιβερές. Επιστρέφοντας σ’ αυτές τις ηρωικές αναφορές στο έπος του ’40, μια που οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες (Τεπελένι-Κορυτσά-Αργυρόκαστρο-Βρυξέλλες, θα αναφωνούν οι επόμενες γενιές), ήρωας είναι αυτός που τοποθετεί το νόημα της ζωής πιο πάνω από τη ζωή. Αυτό δεν το απαιτεί κανείς από όλους, απαιτεί όμως κάτι πιο μικρό. Ο ταπεινός ηρωισμός που μπορούμε να ελπίσουμε εμείς είναι λίγη δικαιοσύνη: να μην παιδεύονται μόνο οι αδύναμοι. Τα άλλα μού φαίνονται μεγαλοστομίες. Το ίδιο και η επίμονη σύγκριση της τρόικας με στρατό κατοχής. Εφόσον η τρόικα δεν έχει χρησιμοποιήσει κανόνια, το ερώτημα είναι τι θα έπρεπε να πράξουμε πολιτικά και δεν το πράξαμε. Τα υπόλοιπα τρέφουν εθνικές ευαισθησίες που είναι εν τέλει παραπλανητικές. Θα αντιπρότεινα ως πρώτη διαπίστωση ότι ούτε το κεφάλαιο ούτε οι προλετάριοι έχουνε πατρίδα: η εθνική ενότητα είναι μια παγίδα. (Συνιστώ θερμά τη χρήση συνθημάτων στη συζήτηση, απαλλάσσει από την προσχηματική πολυπλοκότητα.) Το δεύτερο σύνθημα που προτείνω είναι το «εθνικός τσαμπουκάς και στη δουλειά μαλάκας», που θα πει με τη σειρά του ότι είναι παράλογο να φαντασιώνονται εθνικές δόξες οι άνθρωποι που δεν μπορούν να διεκδικήσουν στοιχειώδη δικαιοσύνη στο σπίτι τους.

Η κυβέρνηση σέρνεται από συμφωνία σε συμφωνία με μέριμνες μόνο επικοινωνιακές, πώς δηλαδή θα πουλήσει ως επιτυχία αυτά που αποφασίζονται ερήμην μας, ακόμη και αν τα περιέγραφε ως Κόλαση μέχρι χθες. Το πρωταρχικό ζητούμενο είναι μέσα σε αυτές τις συνθήκες υποκρισίας και παθητικότητας να διατηρήσουμε ένα σχέδιο που να εστιάζει στα ουσιώδη, δηλαδή ποιο είναι το λαϊκό συμφέρον και πώς μπορούμε να το υπηρετήσουμε. Ως τότε, κλείνω με μια φράση από γράμμα που δημοσιεύεται σε ένα βιβλιαράκι για «Το “σαράντα” μέσα από τις επιστολές των πολεμιστών και των αμάχων»: «Του κόψανε του Κώστα τα μαλλιά. Η γιαγιά θα τον βαρεί με τη μαγγούρα τώρα που δεν έχει μαλλιά να του τραβάει».

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ για τις αποδοκιμασίες στις παρελάσεις: Το πρόσωπο του προέδρου της δημοκρατίας δεν είναι ιερό. Κανένα πρόσωπο δεν είναι ιερό. Δημοκρατική πολιτική είναι μια πολιτική που αντλεί τη νομιμοποίησή της από την πραγματική σχέση της με τη ζωή των ανθρώπων, όχι από τις διαδικασίες. Κατανοώ ότι είναι συμφέρον των θιγόμενων πολιτικών να υπερασπίσουν την καρέκλα τους, λέγοντας ότι θα πρέπει να σεβόμαστε το αξίωμα στο οποίο αναρριχήθηκαν. Την ώρα όμως που οι βουλευτές ομολογούν ότι δεν διαβάζουν τι ψηφίζουν και η κυβέρνηση αδιαφορεί παγερά για τη συνταγματική νομιμότητα των πράξεών της, να κοπτόμαστε για τον σεβασμό στις διαδικασίες είναι καλαμπούρι. Οι πολιτικοί θα πρέπει να περιμένουν τη λαϊκή οργή, την αξίζουν. Παρελάσεις έγιναν όμως σε κάποιες περιπτώσεις μπροστά σε στρατιωτικούς και ιερείς. Αν αυτό θα πει ότι μειώνεται η εμπιστοσύνη του κόσμου σε πολιτικούς και στρέφεται σε παπάδες και καραβανάδες, αυτή η εξέλιξη δεν είναι καθόλου ευχάριστη. Δεν οφείλουμε κανέναν σεβασμό στα προσχήματα μιας εξευτελισμένης δημοκρατίας. Οφείλουμε όμως να σκεφτούμε πολύ σοβαρά τι είναι αυτό με το οποίο θέλουμε να την αντικαταστήσουμε.

Η δημοκρατική αρετή της αποχώρησης ...

βλέμμα ...
Ο ύπνος της 3ης Νοεμβρίου γέννησε τέρατα. Προτού κοιμηθούμε είχαμε δει τους Σαρκοζί και Μέρκελ να ταπεινώνουν την Ελληνική Δημοκρατία, υπαγορεύοντάς της το θέμα και την ημερομηνία του δημοψηφίσματος που εκόμισε ο Γ. Α. Παπανδρέου στις Κάννες. Είχαμε αντιληφθεί ήδη ότι η κίνηση Παπανδρέου, να θέσει σε δημοψήφισμα τους οικονομικούς και πολιτικούς όρους του κουρέματος, θα προκαλούσε την αντίδραση της ηγεσίας της Ε.Ε. και θα έβαζε τον ελληνικό λαό ενώπιον ενός εκβιαστικού και αδιέξοδου διλήμματος. Δεν είχαμε αντιληφθεί ωστόσο πόσο μακριά μπορούσε να φτάσει ο Γ. Α. Παπανδρέου το παίγνιο Win-Win στον λαβύρινθο των τακτικών ελιγμών. Μας εξέπληξε, παρότι ο ίδιος δεν κατανοεί την έκπληξή μας ― ίσως διότι δεν κατανόησε πώς κατασπατάλησε διπλωματικό κεφάλαιο και εθνική αξιοπρέπεια στις Κάννες, όταν στήθηκε στον διάδρομο για να εξηγήσει πώς εδάρη από τη Γερμανίδα καγκελάριο και τον Γάλλο πρόεδρο.
Πράγματι, ίσως ο κ. Παπανδρέου να μην καταλαβαίνει τίποτε απ’ όσα καταλαβαίνουν οι Ελληνες πολίτες: πώς καταλαβαίνουν τους υλικούς και ψυχικούς όρους της κρίσης, πώς αντιλαμβάνονται την ύπαρξή τους με όρους ιστορικής συνέχειας, πώς βιώνουν τον τόπο, τη γλώσσα, την παράδοση, τη συμβολική κληρονομιά, πώς αντιλαμβάνονται το ήθος και το έθος ― αυτά μάλιστα με την αριστοτελική έννοια. Κατά τούτο είναι ερμηνεύσιμη η εμμονή του σε μια γλώσσα μεταμοντέρνου σχετικισμού, που πολλά λέγει και ουδέν σημαίνει, η εμμονή του σε φόρμες χωρίς περιεχόμενο, και, κυρίως, η εμμονική του προσήλωση σε μια διακυβέρνηση απευθυνόμενη στην οικουμένη και ποτέ στη χώρα του.
Αυτό που προξενεί όμως την πιο αλγεινή εντύπωση, στην παρούσα ιστορική στιγμή, την ιδιαιτέρως δραματική, είναι η νοσηρή εξουσιομανία και ο αμοραλισμός που εκπέμπει η πολιτική πράξη του πρωθυπουργού. Καμώνεται πώς αγνοεί ό,τι ο ίδιος έχει προκαλέσει, μεταβιβάζει ανέμελα την ιστορική του ευθύνη στον λαό όταν και όπως το θυμάται, σαν να αγνοεί ή και να προσπερνά συνειδητά τον πυρήνα του δημοκρατικού βίου: την αυτοκριτική, τη σύνθεση, την εναλλαγή, την υποχώρηση, την αποχώρηση. Αυτό το τελευταίο κυρίως: ως προρφυρόγεννητος, ο κ. Παπανδρέου αδυνατεί να κατανοήσει ότι υπάρχει ζωή εκτός εξουσίας.
Ο κ. Παπανδρέου, και μαζί του το όλον ΠΑΣΟΚ, φθαρμένοι ανεπανόρθωτα από την μακρά παραμονή στην εξουσία, θεωρούν ότι Ελλάδα είναι οι ίδιοι. Εχασαν όχι μόνο το αριστοτελικό ήθος και το έθος, αλλά και κάθε επαφή με τη δεινή πραγματικότητα. Η πραγματικότητα θα τους επισκεφθεί τιμωρητική σύντομα, αλλά δυστυχώς αυτή η τιμωρία ελάχιστα θα ανακουφίσει τις οδύνες των πολιτών.

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

Ορθοσκόπηση

Κωστας Βαξεβανης, Lifo ...

Κομψευόμενη λεπτότητα πάνω απ’ τον μπουφέ.
Ορθοσκόπηση 
«Η Δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα, με εξαίρεση όλα τα’ άλλα που έχουν δοκιμαστεί». Είτε το έχει πει αυτό ο Τσώρτσιλ ή όχι, αποτελούσε ένα απόσταγμα ντελικάτης σοφίας ή ήταν αποτέλεσμα των αποσταγμάτων που κατανάλωνε; Μια ζαλισμένη απ’ το οινόπνευμα μπούρδα που, αφού στροβιλίστηκε στον χρόνο, έπεσε πάνω στο βιβλίο με τις σπουδαίες ιστορικές ρήσεις. Σημασία έχει η αλήθεια της. Η αλήθεια, λοιπόν, για τη Δημοκρατία είναι πως μπορεί, για παράδειγμα, να εκλέγει έναν απ’ τους μεγαλύτερους μέθυσους, όπως ο Τσώρτσιλ, ως ηγέτη της και να τον μεταβάλλει στην ιστορική συνείδηση από τραγικό γέρο σε ήρωα πολέμου.
Η Δημοκρατία αναπτύσσεται μέσα στην αυταπάτη της ιδεατής πολιτείας, την οποία δεν μπορεί να κατακτήσει, αφού είναι το μοναδικό πολίτευμα που, για να υπάρχει, θεσμοθετεί την αυτοαναίρεσή του. Όταν μιλάμε για Δημοκρατία, έχουμε στο μυαλό μας την ελεύθερη βούληση, αλλά ως συνισταμένη από υψηλές συνειδήσεις, υπεύθυνες στάσεις, ευεργετικές διαφορετικότητες. Στην πραγματικότητα, πολλές φορές είναι τα «θέλω» μας που προσπαθούν, απαλλαγμένα απ’ τη συμφεροντολογική τους χυδαιότητα, να εμφανιστούν ως μεγαλουργήματα της πολιτικής. Θέλουμε τη Δημοκρατία του προσωπικού οφέλους, των δικών μας επιλογών και των αυθαίρετων μέτρων μας.
Η Δημοκρατία είναι το πολίτευμα των αντιφάσεων που προσπαθεί να επιλύσει. Μια μεγάλη αντίφαση για την ελληνική Δημοκρατία είναι πως πριν από μερικές δεκαετίες υπήρξαν χιλιάδες νεκροί στο όνομά της, για να οδηγηθούμε σε μια Δημοκρατία των ημερών μας. Που καταπίνει Άκηδες και διυλίζει προσωπικά δεδομένα. Που χωνεύει τη διαφθορά, αλλά ανοίγει ιδεολογικές συζητήσεις για τις δεοντολογίες. Που προσβάλλεται απ’ τη μούντζα ενός 16χρονου εφήβου σε μια παρέλαση, αλλά ζει την ανέμελη εφηβεία και την πολιτική ανωριμότητα εδώ και χρόνια.
Η βία δεν είναι λύση ούτε στη ζωή ούτε στην πολιτική. Αν κάποιοι πιστεύουν πως η βία είναι η λύση, πως, με το να ματώνει κάποιος άνθρωπος, οι πολιτικοί και η πολιτική παίρνουν το μάθημά τους, γιατί δεν κόβουν το χέρι τους; Αυτό που χρησιμοποίησαν για να ψηφίσουν ή εκείνο που, με απλωμένη την παλάμη, κάλυψε το στόμα για να μη μιλάει. Το δάχτυλο που πρόσταζε σιωπή. Όταν η βία όμως υπάρχει στη Δημοκρατία, πρέπει να εξηγείς τον λόγο. Ακριβώς γιατί η Δημοκρατία δεν είναι η ιδεατή απαλότητα των ιδεών, αλλά η σύγκρουση των αντιφάσεων.
Η ορθοσκόπηση των ημερών, αυτή η ανησυχία για το «πολιτικά ορθό», μοιαζει με το σαβουάρ βιβρ των δεξιώσεων. Κομψευόμενη λεπτότητα και τρόποι, ώσπου να κάνει κάποιος επίθεση με τα χέρια στον μπουφέ. Η επίθεση στον μπουφέ έγινε. Μερικές ώρες αφότου στρώθηκαν τα μαχαιροπίρουνα της καλής συμπεριφοράς στα κανάλια, η κυβέρνηση έδωσε το σύνθημα εφόδου, χώνοντας τα χέρια στα εδέσματα. Δημοψήφισμα για τη λαϊκή ετυμηγορία. Πολιτικός τακτικισμός, αντί για πολιτικές λύσεις. Πολιτική νομιμοποίηση μέσα απ’ την απάντηση σ’ ένα δίλημμα και όχι σ’ ένα πολιτικό ερώτημα που θα είναι «ποιος και τι;».
Για το πολιτικό σύστημα της σύγχρονης ελληνικής Δημοκρατίας, βία δεν είναι τα μονοπάτια που παρακάμπτουν τη λαϊκή θέληση ή που την αποχαυνώνουν. Δεν είναι η διαφθορά που εκφράζεται από υπουργούς σύμβολα, ούτε η νομιμοποίηση των πιο αισχρών παρανομιών. Αυτά είναι απλώς ο δρόμος της πόρευσής του. Η διαδρομή και η αυτοπροστασία του. Γι’ αυτό το σύστημα κλαίει, όταν κλαίει προσβεβλημένος ο Κάρολος Παπούλιας. Γιατί έτσι πιστοποιεί δημοκρατικές ευαισθησίες και παίρνει το ISO Δημοκρατίας.
Το επόμενο διάστημα θα ζήσουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις, που μπορεί να φτάσουν ως τον κανιβαλισμό. Η κοινωνία και η Δημοκρατία θα ζήσουν όλες τις αντιφάσεις που δεν κατάφεραν να επιλύσουν. Θα βρεθούν απέναντι σε όλα τα σκουπίδια που έκρυψαν κάτω απ’ το χαλάκι. Οι αντιδράσεις μπορεί να μην είναι αυτό που λέμε υγιείς ή πολιτικά ορθές και χρειάζεται μεγάλη ψυχαραιμία για να μην επικρατήσουν.
Είναι τρομακτική η εικόνα ενός όχλου που ζητάει κάτι πίσω. Τα λεφτά, τα όνειρα, τα χαμένα χρόνια, την απαίτηση που απεμπόλησε και μαζί να μην πέσει ο Ολυμπιακός Βόλου, να φύγουν οι μετανάστες, να «δικαιωθεί» ο Ηρακλής, να πάρουμε την Πόλη για να την κάνουμε ίσως σαν την Ελλάδα. Η Δημοκρατία μας, κακομαθημένη και ετσιθελική, πρέπει ξαφνικά να ισορροπήσει ανάμεσα στη βουή του όχλου και τη λαϊκή απαίτηση. Πρέπει ν’ αναγνωρίσει την κραυγή από τον λόγο που δεν έμαθε ούτε ν’ αρθρώνει ούτε ν’ ακούει.
Υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν πως, για ν’ αποφύγουμε τα χειρότερα, πρέπει απλώς να μείνουμε σταθεροί στο πολιτικά ορθό. Ποιο, όμως, είναι αυτό το πολιτικά ορθό; Και αν είναι τόσο ορθό, γιατί γέρνουμε τόσο πολύ σήμερα;
Το πολιτικά ορθό είναι το πρώτο που αμφισβητείται σήμερα. Είτε γιατί λειτούργησε ως υποκριτικός καθωσπρεπισμός είτε γιατί ανατροφοδοτούσε αυτάρεσκα τον εαυτό του με στοιχεία εκτός κοινωνίας.
Η ορθοσκόπηση των ημερών είναι αναγκαία. Αρκεί να καταλαβαίνει κανείς πως τα πράγματα είναι πολύ λεπτά. Τόσο, που μπορεί να μπερδέψεις την πολιτική του ορθού (με την καλή έννοια) με την πολιτική του ορθού... (με την καθαρά σωματική έννοια).

Αξία Ανεκτίμητη.(03/11/11)

Ελληνοφρένεια (ον δε νετ) ...  

Επειδή τις τελευταίες μέρες, σύσσωμος ο ευρωπαϊκός Τύπος, τα ξένα πρακτορεία και τα τηλεοπτικά κανάλια, στρέφονται κατά του πρωθυπουργού μας, Γεωργίου Παπανδρέου, υβρίζοντας τον, ως ανίκανο, επικίνδυνο, ύπουλο, τομαριστή, δόλιο, ξεπουλημένο και άλλες τέτοιες αθλιότητες, αποφασίσαμε με αυτό μας το σημείωμα, να αποκαταστήσουμε την αλήθεια.

Και να θυμίσουμε, στην οικουμένη, ότι ο ηγέτης μας, μέσα σε δύο χρόνια, έχει καταφέρει, όσα ελάχιστοι έχουν καταφέρει.

Ο Γιώργος Παπανδρέου, κατάφερε:

-Να κλονίσει το σαθρό οικοδόμημα της Ενωμένης Ευρώπης, ταράζοντας την ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία, ηγετών τεραστίου βεληνεκούς, όπως η Μέρκελ και ο Σαρκοζί.

-Να αποδείξει ότι ο γιός ενός «επιτυχημένου», μπορεί να είναι δυο φορές επιτυχημένος. Συναγωνίζεται ισάξια, τον μπαμπά του, σε λαϊκισμό, δημαγωγία, προκλητικότητα, εγωκεντρισμό, προσωπική ανασφάλεια, αναποτελεσματικότητα.

-Να ταρακουνήσει τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, κάνοντας όλους τους έμπειρους παίχτες του, να παραμιλάνε.

-Να ανεβάσει τα ποσοστά της ΝΔ, με πιθανότητες νίκης!

-Να κάνει πράξη όσα υποσχέθηκε. Ως αντιεξουσιαστής καταστρέφει το κράτος, ως δημοκράτης καταφεύγει σε δημοψηφίσματα, ως σοσιαλιστής εξομοιώνει μισθούς (προς τα κάτω), ως αντικρατιστής μειώνει το δημόσιο, ως πρακτικός άνθρωπος εξαφανίζει άχρηστους συνταξιούχους, ως ιδεολόγος της τεμπελιάς, δημιούργησε 1 εκ, οπαδούς, κυρίως νέους, και τους αυξάνει καθημερινά.

-Να αποδείξει, ότι δεν χρειάζεται να είσαι έλληνας, για να κάνεις κακό στον τόπο. Μπορείς και ως φιλέλληνας.

-Να αποδείξει, ότι ανεξαρτήτως διανοητικών ικανοτήτων, μπορείς να φτάσεις ψηλά. Πολύ ψηλά.

-Να κάνει την μεγαλύτερη διαφήμιση, στον ελληνικό τουρισμό. Η Ελλάδα, φιλοξενείται στα πρωτοσέλιδα όλων των εφημερίδων και είναι πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων, όλου του πλανήτη. ( η προσπάθεια ξεκίνησε από το Καστελόριζο…)

-Να αναδείξει, την σεξουαλική πτυχή των ελλήνων. Όπου και να βρεθείς, ακούς ανθρώπους να λένε: «γαμώ την τύχη μου, γαμώ τα καντήλια, Αγίους, Οσίους, της Παναχαϊκής συμπεριλαμβανομένης, όπως πάντα»

-Να ξεφτιλίσει, έναν εξυπνότερο αντίπαλο, από αυτόν, (πλεονασμός, ο καθένας, είναι εξυπνότερος αντίπαλος του Γιώργου). Τον Ευάγγελο Βενιζέλο, που όποτε μιλάει προς τον ελληνικό λαό, χάνει πόντους.

-Να κάνει τον Καραμανλή να φαίνεται καλύτερος πρωθυπουργός! Το, σχεδόν ακατόρθωτο, το κατάφερε σε μόλις δύο χρόνια.

-Να ενώσει έναν λαό, σε μέτωπο, εναντίον του. Όταν μάλιστα αυτός ο λαός είναι ειδικού «διασπαστικού ταπεραμέντου», τότε το κατόρθωμα είναι άθλος.

-Να αναδείξει, μια μεγάλη αρετή του έλληνα. Αυτή της αυτογνωσίας. Όπου και να σταθείς, ακούς ανθρώπους να λένε: «πόσο μαλάκας είμαι που τον ψήφισα».

-Να αποδείξει ότι η αχρωματοψία δεν είναι εμπόδιο, στην πολιτική καριέρα. Τι κι αν μπερδεύεις τις κόκκινες με τις μπλε ρίγες μια σημαίας;

-Να αποβάλει από τους έλληνες την μαλθακότητα και την οκνηρία. Όλοι, αγριμένοι, τον κυνηγάνε να τον πνίξουν, σκοτώσουν, ξεβρακώσουν, καρυδώσουν, σφαλιαρώσουν, κουτουπώσουν και άλλες λέξεις σε …ώσουν.

-Να κάνει τους έλληνες να αποχωριστούν τον αγαπημένο τους καναπέ και να σηκωθούν.

Και έτσι όπως συνεχίζει, πολύ σύντομα, θα σηκώσει και τους καναπέδες…

Γιώργος Παπανδρέου: Μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς, σύμβολο διανοίας, ανεκτίμητος θησαυρός, με τρείς πλην μια λέξεις, Αξία Ανεκτίμητη.

Θύμιος Κ.

Πέφτει ο Παπανδρέου; ​Χα! Ε, και;

του Γιώργου Πήττα, TV Χωρίς Σύνορα...

Παρακολουθεί το πανελλήνιο με κομμένη (;) την ανάσα στις τηλεοράσεις της εξελίξεις στη Βουλή. Βουλευτές πάνε κι’ έρχονται. Συνοφρυωμένοι, σπουδαιοφανείς, έτοιμοι να σηκώσουν τη μοίρα του έθνους στους…στιβαρούς τους ώμους. Χα! Τα ίδια φθαρμένα και αλλοτριωμένα πρόσωπα , οι ίδιοι μοιραίοι πρωταγωνιστές των τελευταίων δεκαετιών. Δεν θα αναφερθώ σε ονόματα, τους ξέρουμε όλους, όλοι μας. Θα κάνω όμως μία εξαίρεση.

Θα «δείξω» τον Πρόεδρο του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού, τον κο Καρατζαφέρη, τον πολιτικό που υιοθετεί και απορρίπτει όποια θέση τον βολεύει ανά πάσα στιγμή προκειμένου να επιπλέει ως ο απόλυτος πολιτικός φελλός όλων των εποχών.

Τον κο Καρατζαφέρη που ευτύχησε να ζήσει για να ακούει τα κομπλιμέντα και τα παρακάλια του αντιπροέδρου της Παπανδρεϊκής κυβέρνησης, του κου Βενιζέλου.

Αυτός, ο κος Καρατζαφέρης, η επιτομή της πολιτικής φτήνιας, αναζητεί ρόλο στα ερείπια της Ελλάδας. Πιθανότατα, να τον βρει πολύ σύντομα.

Όμως, αυτή τη στιγμή αλλού είναι η ουσία.

Και, η ουσία βρίσκεται στο ότι πρέπει να κατανοήσουμε το τι ακριβώς συμβαίνει αυτή τη στιγμή.

Περί «τίνος πρόκειται;» που λέμε.

Πρόκειται λοιπόν, για τον μεγαλύτερο μηχανισμό αυτοσυντήρησης που έχει ενεργοποιηθεί ποτέ από ένα πολιτικό κατεστημένο καθώς βλέπει την συνολική του απαξίωση από την κοινωνία.

Όλα όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή ένα σκοπό έχουν:

Την εξαφάνιση όλων των δυνάμεων που αμφισβητούν εδώ και χρόνια το πολιτικό σύστημα.

Και το πρόβλημα είναι πως εσχάτως αυτές οι δυνάμεις άρχισαν να γίνονται ελκυστικές σε μεγάλες μάζες.

Καλή νύχτα και καλή τύχη, καθώς το "μια από τα ίδια" ξημερώνει με τον κόσμο εκτονωμένο -αφού "έπεσε" ο ΓΑΠ- και με ανανεωμένο τον εγκλωβισμό στα Μεσοπρόθεσμα, τα Πολυνομοσχέδια, και τον εργασιακό μεσαίωνα σε όλους τους τομείς της εργασίας.

Πριν από λίγες μέρες όταν ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε τις δηλώσεις του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα και τις εξαγγελίες για το δημοψήφισμα, οι βουλευτές του τον καταχειροκρότησαν.

Την επόμενη μέρα η Κυβέρνηση τον στήριξε.

Τώρα επιχειρούν –μετά από όσα έγιναν στις Κάννες να τον κατεδαφίσουν.

Και πασχίζουν να αποφύγουν τις εκλογές που ήταν και είναι η μόνη υγιής διέξοδος.

Δεν έχω ιδέα για το τι θα προκύψει από όλο αυτό το άθλιο μαγειρείο που έχει στηθεί.
Σε μία ιστορική συγκυρία –σε αυτή των τελευταίων δύο χρόνων- μέσα στην οποία αναδείχθηκαν οι τεράστιες παθογένειες της Ελληνικής Πολιτείας.

Μέσα στην οποία εκατομμύρια Έλληνες βρέθηκαν στους δρόμους, κάποιοι γιατί χάνουν τα εξωφρενικά τους προνόμια αλλά και κάποιοι, περισσότεροι, γιατί απλά χάνουν τη δυνατότητα να επιβιώσουν αξιοπρεπώς, σε σημαντικό βαθμό λειτούργησε και η αυτοκριτική και η συνειδητοποίηση πως «πήραμε τη ζωή μας λάθος».

Μόνο που, σωστά, το «πήραμε τη ζωή μας λάθος» έχει ενόχους. Έχει ενόχους αυτούς που άνοιξαν τους λάθους δρόμους και έβαλαν μία ολόκληρη χώρα να ταξιδεύει εκεί.

Αυτοί. Όλοι αυτοί που σήμερα, αυτές τις ώρες συνωστίζονται στα πηγαδάκια της Βουλής και διαβουλεύονται.

Ο σκοπός τους είναι ένας: Να σωθεί με οποιοδήποτε τρόπο το «σύστημα». Να σωθούν με κάθε τρόπο τα Κομματικά μαγαζιά και παραμάγαζα.

Να αλλάξει ο Μανωλιός και να βάλει τα ρούχα του αλλιώς.

Επέτρεψαν στον Παπανδρέου να φέρει τα πράγματα εδώ που τα έφερε.

Τον έκαναν, τον κατέστησαν ως απόλυτο συλλέκτη της λαϊκής οργής.

Τώρα, τον ροκανίζουν για να εκτονωθεί αυτή η οργή, να προχωρήσουν σε μία αλχημεία διάσωσης του συστήματος έχοντας εξασφαλίσει ταυτόχρονα την ακύρωση του….δημοψηφίσματος άρα έχοντας σφραγίσει με τον πλέον «νόμιμο» τρόπο τον εγκλωβισμό της χώρας στις συμφωνίες με το ΔΝΤ και τα Σχέδια Διάσωσης.

Ότι «σχήμα» κι αν προκύψει από τις διεργασίες των επομένων ωρών η ουσία είναι μία:

Το αντικείμενο του «μίσους» θα έχει απομακρυνθεί και το επόμενο σχήμα θα ζητήσει από τον λαό τα ίδια με διαφορετικό περιτύλιγμα και λόγια.

Το μαγειρείο έναν σκοπό έχει.
Να ακυρώσει, να ακρωτηριάσει, να ευνουχίσει, το διογκούμενο ρεύμα αμφισβήτησης του.

Άρα το ερωτηματικό πλέον αφορά τους πολίτες οργανωμένους και όχι, και, το κατά ποίο ποσοστό θα πέσουν στην παγίδα που ετοιμάζουν τώρα οι «εκπρόσωποι, οι έρμοι και απρόσωποι» .

Πριν λίγο ανεξαρτητοποιήθηκε και ο Γιώργος Παπανδρέου!

alterthess ...


benisamar.jpg
Σύμφωνα με πληροφορίες διαφώνησε με την απόφασή του να προχωρήσει σε δημοψήφισμα και δεν θα δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Σε λίγα λεπτά μια τέτοια είδηση μπορεί και να μην είναι εντελώς εκτός πραγματικότητας. Ήδη στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ έχει τεθεί θέμα ηγεσίας και ο Γιώργος Παπανδρέου μετράει τις τελευταίες του ώρες ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και της κυβέρνησης.
Χαρακτηριστικό είναι ότι η Εύα Καιλή δήλωσε ξεκάθαρα ότι δεν θα δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, αλλά δεν ανεξαρτητοποιείται. Μάλιστα μέχρι αυτή τη στιγμή δεν έχει διαγραφεί από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, καθώς η ψήφος της χρειάζεται για να οριστεί η διάδοχη κατάσταση. Και εδώ πλέον επικεντρώνεται όλο το ενδιαφέρον. Γιατί όπως φαίνεται το κυρίαρχο αστικό μπλοκ δεν φαίνεται διατεθειμένο να παραχωρήσει την εξουσία.
Ο Παπανδρέου φεύγει χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας, με τρόπο που σε άλλες εποχές ή θα έψαχνε τη διαφυγή του στο εξωτερικό ή θα βρίσκονταν σε κακή κατάσταση σε λίγες ώρες στην πλατεία συντάγματος, θυμίζοντας το τέλος του Μουαμάρ Καντάφι.
Τα εργαλεία που άγαρμπα χρησιμοποίησε η κυβέρνηση Παπανδρέου τους προηγούμενους μήνες, κατέρρεαν σαν χάρτινοι πύργοι από την ορμή του λαϊκού παράγοντα. Και οι λαγοί στο καπέλο του πρωθυπουργού έπαψαν να βγαίνουν, όταν ακόμη και στρατιωτικές παρελάσεις μετατράπηκαν σε μαζικές και οργισμένες διαδηλώσεις. Και κάπου εκεί ο λαός ανάγκασε τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να εγκαταλείψουν το καράβι που βουλιάζει.
Και εδώ είναι που θα βγει ο τελευταίος λαγός από το καπέλο, όχι του Παπανδρέου αυτή τη φορά, αλλά του μπλοκ εξουσίας που με επιμονή όλα αυτά τα χρόνια στήριξε το μνημόνιο, την αφαίμαξη των λαϊκών στρωμάτων, τον απόλυτο εξευτελισμό αν θέλετε των εργαζόμενων.
Ήδη η Νέα Δημοκρατία κάνει λόγο για πρώτη φορά, για την ανάγκη κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας. Μια κυβέρνηση που θα έχει μοναδικό στόχο να διαχειριστεί από τα πάνω την κρίση του αστικού πολιτικού συστήματος και να διασφαλίσει μέσω της ολοκλήρωσης της δανειακής σύμβασης, τα συμφέροντα των τραπεζών, των δανειστών και φυσικά της αναπαραγωγής των ιδίων.
Οι όψιμοι «διαφωνούντες» του ΠΑΣΟΚ κλείνουν το μάτι στην αξιωματική αντιπολίτευση, ενώ η συμμαχία των προθύμων περιλαμβάνει τόσο το ΛΑΟΣ, όσο και την Ντόρα. Και φυσικά δεν είναι ξεκάθαρο τι θα πράξει ο Φώτης Κουβέλης. Άλλωστε το αίσθημα ευθύνης μπαίνει πάνω από όλα.
Εδώ είναι που ο λαός οφείλει να δώσει την τελική μάχη για ανατροπή του μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων. Αν τη τελευταία διετία συνδικάτα και αριστερά μίλησαν τουλάχιστον τρεις φορές για τη μητέρα όλων των μαχών, τώρα ήρθε η ώρα να παραδεχτούν ότι τα προηγούμενα ραντεβού –μνημόνιο, μεσοπρόθεσμο, πολυνομοσχέδιο- ήταν οι νικηφόρες μάχες, ενός πολέμου που οδεύει στο τέλος του.
Κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, με μόνο στόχο μάλιστα, τη σύναψη της δανειακής σύμβασης, ισοδυναμεί με πολιτειακή εκτροπή και την παραδοχή ότι όλα τα εργαλεία του αστικού συστήματος εξουσίας εξαντλήθηκαν. Ο μόνος δρόμος για να μην καταλυθεί, ακόμη και αυτή η ψευδεπίγραφη δημοκρατία είναι να προκηρυχτούν εκλογές χθες.
Σε διαφορετική περίπτωση ο Γιώργος Παπανδρέου θα μείνει στην ιστορία ως ο τυχερός αυτός πολιτικός, που η μοίρα του χαμογέλασε και εγκατέλειψε άδοξα αλλά ευτυχώς για αυτόν έγκαιρα την πολιτική του καριέρα.
Λ.Α

Ροη αρθρων