Σάββατο 1 Ιουνίου 2013

Για μια χούφτα δέντρα...

taxim2
Από  την Κωνσταντινούπολη όπου ζει και διδάσκει, ο Βαγγέλης Κεχριώτης, επίκουρος καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου, μας έστειλε, σήμερα το πρωί, το κείμενο που ακολουθεί:
μια αποτύπωση και ένα πρώτο σχόλιο για τη μεγαλειώδη κινητοποίηση των κατοίκων της πόλης, που χθες κορυφώθηκε και πήρε δραματική τροπή. Καθώς το κυριακάτικο φύλλο της Αυγής ήδη έχει τυπωθεί, το δημοσιεύουμε  αμέσως στο μπλογκ. Θα επανέλθουμε στο ζήτημα.
Η γέφυρα του Βοσπόρου γεμάτη από διαδηλωτές που τη διασχίζουν  #occupygezi pic.twitter.com/Qqsz7VQawj
Η γέφυρα του Βοσπόρου γεμάτη από διαδηλωτές που τη διασχίζουν #occupygezi pic.twitter.com/Qqsz7VQawj
annna Παρασκευή 1 Ιουνίου. Το κέντρο της Πόλης απόψε ξαγρύπνησε. Οι επιθέσεις της αστυνομίας συνεχίστηκαν όλη τη νύχτα. Είναι η τέταρτη μέρη των διαδηλώσεων που τώρα πια εξαπλώνονται και σε άλλες πόλεις της Τουρκίας. Αφορμή υπήρξε το ξερίζωμα δύο δέντρων στο πάρκο που βρίσκεται δίπλα στην Πλατεία του Τάξιμ. Αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Δύο χρόνια τώρα, μια μαζική πρωτοβουλία πολιτών, που περιλαμβάνει αρχιτέκτονες και πολεοδόμους, προσπαθεί , με κάθε τρόπο να τραβήξει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και να πείσει την κυβέρνηση να μην προχωρήσει στα σχέδιά της να κατασκευάσει ανισόπεδους κόμβους που σχεδόν καθιστούν αδύνατη την πρόσβαση στην ιστορική πλατεία σε πεζούς, κι έτσι δεν επιτρέπει την χρήση της για μαζικές διαδηλώσεις. Φέτος, η κυβέρνηση απαγόρευσε τις εκδηλώσεις της Πρωτομαγιάς στην πλατεία,  κι αυτό οδήγησε  σε μεγάλης κλίμακας επεισόδια. Η αστυνομία έπνιξε την Πόλη στα δακρυγόνα. Αυτό κράτησε μια μέρα. Τα έργα για τις ανισόπεδες διαβάσεις συνεχίζονται.
Το δεύτερο μέρος του σχεδίου περιλαμβάνει την  μετατροπή του πάρκου δίπλα στην πλατεία του Τάξιμ σε ένα ακόμη εμπορικό κέντρο, που ωστόσο θα πάρει τη μορφή ενός οθωμανικού στρατοπέδου που είχε οικοδομηθεί εκεί τον 19ο αιώνα και κατεδαφίστηκε στα πρώτα χρόνια της Δημοκρατίας. Ο Ερντοάν έχει αναλάβει προσωπικά την υπόθεση αυτή, που έχει αποκτήσει τεράστια συμβολική σημασία και είναι αποφασισμένος να την ολοκληρώσει ό,τι και να γίνει.
Το κόστος μέχρι αυτή τη στιγμή είναι τέσσερις νεκροί, εκατοντάδες τραυματίες, ένα μεγάλο τμήμα της πόλης που ανασαίνει δακρυγόνα. Το διακύβευμα όμως δεν είναι πια τα δέντρα που τα αγκαλιάζουν άνθρωποι κάθε ηλικίας και πολιτικής απόχρωσης, ακόμη και ισλαμιστές, για να τα προστατεύσουν. Το διακύβευμα είναι η ποιότητα ζωής σε μια πόλη όπου κάθε πνεύμονας οξυγόνου, κάθε ίχνος πράσινου ξεριζώνεται· το διακύβευμα είναι ένα μοντέλο ανάπτυξης που εστιάζεται μόνο στο κέρδος, και αγνοεί τον άνθρωπο, που δημιουργεί οικιστικά τέρατα στα οποία μόνο δυστυχισμένοι μπορεί να είναι οι αποκομμένοι από κάθε αστική δράση ένοικοί τους· το διακύβευμα είναι η δημοκρατία σε μια χώρα βαθιά διχασμένη πολιτικά, και στην οποία η κυβέρνηση, επειδή διαθέτει την στηρίξη του μισού πληθυσμού θεωρεί πως μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Οι ταραχές θα συνεχιστούν και τα θύματα θα αυξηθούν. Ο κόσμος όμως είναι αποφασισμένος. Η βία της αστυνομίας τον εξαγριώνει ακόμη περισσότερο.
Χθές το πρωί είδα θωρακισμένο όχημα να επιτίθεται στου ξενυχτισμένους καταληψίες της πλατείας την ώρα που έτρωγαν πρωινό και κερνούσαν μπουρέκι τους αστυνομικούς. Πολύ οικείες εικόνες σε όσους έζησαν το κίνημα των Αγανακτισμένων στην Πλατεία Συντάγματος αλλά και αλλού στην Ελλάδα. Αυτά που χιλιάδες άνθρωποι έζησαν όλη τη μέρα και τη νύχτα χθές εδώ στην Πόλη πρέπει να τα μάθει όλος ο κόσμος. Θα επανέλθω με πιο αναλυτικές σκέψεις. Το μήνυμα προς το παρόν είναι ένα: Μην υποτιμάτε τον λαό, όσο μπορεί να αντιστέκεται στην ανέχεια, το ίδιο μπορεί να αντισταθεί και στην ευμάρεια, αν αισθανθεί ότι όλα γίνονται ερήμην του.
Ο  Βαγγέλης Κεχριώτης, διδάσκει Ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου

Generation z...

του Κιμπι...
Κάποιοι μιλούν ήδη για τον «νεοκεϊνσιανό» που ξύπνησε εντός του Σόιμπλε. Οσονούπω θα δουν στη Μέρκελ μια μακρινή απόγονο της Λούξεμπουργκ, στον Ολάντ έναν Γράκχο Μπαμπέφ του 21ου αιώνα και στον Μπαρόζο τη μετενσάρκωση του «βασιλιά Λουντ», χωρίς απαραίτητα να καταστρέφει μηχανές και κομπιούτερ.
Εντάξει. Όλα αυτά είναι υπερβολές, χοντροκομμένο χιούμορ. Αλλά η αλήθεια είναι πως υπάρχει κάτι παράξενο στην ατμόσφαιρα της Ευρώπης. Μια μοβ-ροζ αιθαλομίχλη ανησυχίας. Δεν μας είχαν συνηθίσει, τουλάχιστον την τελευταία τριετία, οι Ευρωπαίοι ηγέτες σε δηλώσεις ευαισθησίας για τους νέους που τους καταπίνει η ανεργία, για τον κίνδυνο να δημιουργήσουν μια χαμένη γενιά. Πολύ περισσότερο οι Γερμανοί ηγέτες, που μέχρι προ ολίγων μηνών μιλούσαν με ψυχραιμία, σχεδόν με κυνισμό για τις οδύνες που απαιτεί η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Τώρα, ο Σόιμπλε ψελλίζει χωρίς να τραυλίζει τη λέξη «επανάσταση».

Η αλήθεια είναι ότι ούτε η Ευρωζώνη ούτε η Ε.Ε. βρέθηκαν μέχρι τώρα μπροστά σε τέτοια μεγέθη ανεργίας, ιδιαίτερα νεανικής. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες βρίσκονται μπροστά σε μια αχαρτογράφητη περιοχή, με άγνωστα κοινωνικά και πολιτικά φορτία. Προφανώς κάποιες ανησυχητικές συνάψεις έχουν εντοπίσει ανάμεσα στους εξαγριωμένους νεαρούς ισλαμιστές με τις μασέτες στο Λονδίνο, τους νέους μετανάστες - πυρπολητές της Στοκχόλμης, τους σιωπηλούς νέους ανέργους της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, ακόμη και στους νέους που πυκνώνουν ανυποψίαστοι τις τάξεις νεοναζιστικών μορφωμάτων σε όλη την Ευρώπη. Το δεδομένο είναι ότι ανάμεσα σε όλους αυτούς το λεγόμενο «ευρωπαϊκό ιδεώδες», που δεν υπόσχεται πια τίποτα το ιδεώδες, ξεφτίζει επικίνδυνα και ταχύτατα. Επομένως, η ευρωπαϊκή ελίτ έχει μπροστά της κυριολεκτικά μια χαμένη γενιά. Χαμένη πολιτικά, κοινωνικά και παραγωγικά.
Στο παρελθόν, πριν από την ευρωπαϊκή ενοποίηση, το πρόβλημα αυτό λυνόταν δραστικά με τους πολέμους. Οι ευρωπαϊκές ολιγαρχίες, πρωτίστως η γερμανική, η γαλλική και η βρετανική, έριχναν τον περίσσιο ανθό των χωρών τους, τους νέους, στα πεδία των μαχών και καθάριζαν. 18 εκατομμύρια νεκροί στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, πάνω από 72 εκατομμύρια στον Β΄, με τη νεολαία να υπερβαίνει το ήμισυ του αιματηρού απολογισμού, έδωσαν τη ριζική λύση στα προβλήματα «κατάρτισης», «κινητικότητας», «απασχολησιμότητας» των νέων ανέργων και «χρηματοδότησης» των νέων θέσεων εργασίας. Οι χαμένες γενιές ξαναβρίσκονταν εις τα αιωνίους μονάς και οι επιζώντες γίνονταν η βάση της επανεκκίνησης της οικονομίας. Μπορεί, μάλιστα, βάσιμα να υποστηρίξει κανείς ότι ένα από τα κίνητρα της ευρωπαϊκής ενοποίησης μεταπολεμικά ήταν η έλλειψη φρέσκου εργατικού δυναμικού, ιδιαίτερα στις κεντρικές χώρες. Η ιστορία της ευρωπαϊκής ενοποίησης είναι, κατά κάποιο τρόπο, και ιστορία των τεράστιων μεταναστευτικών ρευμάτων από την περιφέρεια στο κέντρο της Ευρώπης, όπου τα κεφάλαια του Σχεδίου Μάρσαλ και της ανοικοδόμησης διψούσαν για εργατικά χέρια. Καλώς ή κακώς, αυτό εξασφάλιζε τη διαρκή μεγέθυνση των ευρωπαϊκών οικονομιών με σχεδόν πλήρη απασχόληση ή οριακή ανεργία, αύξηση μισθών, κοινωνική και πολιτική συναίνεση που μόνο στα τέλη της δεκαετίας του ’60 αμφισβητήθηκε ριζικά, και μάλιστα από μια νεολαία που κάθε άλλο παρά προοριζόταν για χαμένη γενιά.

Η συνθήκη αυτή που κρατούσε την Ευρώπη σε μια μακρόχρονη πολιτική και κοινωνική ισορροπία έχει αλλάξει ριζικά. Και δεν άλλαξε αυθόρμητα ή τυχαία. Αυτό που τρομάζει σήμερα τον «νεοκεϊνσιανό» Σόιμπλε ή τον «λουδίτη» Μπαρόζο είναι αποτέλεσμα της επιλογής τους να στρέψουν εκατοντάδες δισεκατομμύρια δημόσιας και ιδιωτικής δαπάνης από την πραγματική οικονομία στην εικονική, στη χρηματοπιστωτική. Για να κλείσουν «ειρήνη» με τις αγορές επέλεξαν τον «πόλεμο» με τις κοινωνίες. Πρωτίστως με τις νέες, χαμένες γενιές των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Η βίαιη δημοσιονομική προσαρμογή που επιβλήθηκε στις χώρες του Νότου, και όχι μόνον, είναι μέγεθος ευθέως ανάλογο με την ανεργία των νέων, που μετριέται από το μέσο 25% στην Ευρωζώνη μέχρι το εξωφρενικό 65% στην Ελλάδα.
Είκοσι εκατομμύρια νέοι έως 24 ετών, με τα πτυχία και τα πιστοποιητικά υπό μάλης, περιφερόμενοι άπρακτοι και χωρίς ένα ελάχιστο σχέδιο για το μέλλον είναι ένα επικίνδυνο κοινωνικό και πολιτικό φορτίο για τις ευρωπαϊκές ηγεσίες. Αλλά, ταυτόχρονα είναι και ένας μοχλός επαναδιατύπωσης του «ευρωπαϊκού ιδεώδους». Όσοι βλέπουν τον Κέινς, τον Μαρξ ή τη Ρόζα πίσω από τη ρητορική του Σόιμπλε, του Μοσκοβισί και του Μπαρόζο καλύτερα να φορέσουν τα γυαλιά πρεσβυωπίας τους. Η ανεργία ήταν πάντα μέγεθος που επηρέαζε τη διαμόρφωση του κόστους εργασίας. Τώρα, χρησιμοποιείται επιπλέον ως μέσο κοινωνικής μηχανικής για ν’ αλλάξουν τα πάντα στην αγορά εργασίας, στις κοινωνικές σχέσεις, αλλά και στις σχέσεις ανάμεσα στις γενιές.

Το τρίπτυχο χρηματοδότηση, κατάρτιση και κινητικότητα που προβάλλεται ως πανάκεια για την απορρόφηση των νέων ανέργων στην Ευρώπη, οι τεχνικές της «απασχολησιμότητας» που είχε εισηγηθεί ο «εκσυγχρονιστής» Σημίτης και της flexicurity που πολύ προ της κρίσης είχε υιοθετήσει η Ε.Ε. είναι ένα γιγάντιο πείραμα «κοινωνικού προγραμματισμού» της νέας γενιάς. Θυμίζει πολύ το φανταστικό «Θαυμαστό, καινούργιο κόσμο» του Άλντους Χάξλεϊ, μόνο που εδώ λείπει ο γενετικός και βιοτεχνολογικός προγραμματισμός. Ενδεχομένως δεν θα έχουμε έμβρυα του σωλήνα προορισμένα να γίνουν ηλίθιοι σκλάβοι Ε ή πανέξυπνοι επιστήμονες και τεχνικοί Α. Αλλά ίσως η ίδια η ανεργία και η μακρόχρονη, οδυνηρή παραμονή σ’ αυτήν αποδειχθεί το «φάρμακο που θα κάνει τους ανθρώπους να λατρέψουν τη δουλικότητά τους», όπως είχε προβλέψει ο ίδιος ο Χάξλεϊ. Κι αυτούς τους νέους όρους δουλικότητας διαμορφώνουν σήμερα οι ευρωπαϊκές ελίτ, εκπαιδεύοντας μια γενιά υψηλών προσόντων και ελάχιστων απαιτήσεων.
Εμφανίζεται σαν κάτι φυσιολογικό, σαν ευκαιρία, σαν γενναιοδωρία. Αλλά δεν είναι. Νέοι επιστήμονες με βαρείς τίτλους σπουδών μεταναστεύουν. Άνθρωποι με υψηλή ειδίκευση και σημαντικές δεξιότητες επανακαταρτίζονται, κι αυτό μπορεί να τους ξανασυμβεί αρκετές φορές στη ζωή τους. Παίζουν στα δάκτυλα τις νέες τεχνολογίες, μιλούν δυο και τρεις γλώσσες, αφομοιώνουν ταχύτατα νέες μεθόδους και τεχνικές, αλλά μπορεί να περάσουν άπειρες εμπειρίες μαθητείας, από τον ένα κλάδο στον άλλο, από το ένα αντικείμενο στο άλλο. Θα περάσουν τουλάχιστον το ένα τρίτο του εργάσιμου βίου τους σε μια αίθουσα αναμονής, με υποαπασχόληση, mini jobs, κινητικότητα, ανασφάλεια, μισθολογική αστάθεια. Θα είναι η generation z, που θα σπρώχνει τις προηγούμενες γενιές, τις generation x και y, τη γενιά των baby boomers στην άτακτη έξοδο από την αγορά εργασίας και από την ομπρέλα ενός συστήματος κοινωνικής προστασίας όλο και χαμηλότερου επιπέδου. Η αλληλεγγύη γενεών που υποδύεται πως ζητεί από τους Ευρωπαίους ο «νεοκεϊνσιανός» Σόιμπλε και οι λοιποί «κοινωνικοί μηχανικοί» δεν είναι παρά η εγκαθίδρυση ενός ακήρυκτου, αθόρυβου κι αέναου πολέμου γενεών, με κάθε νέα γενιά να φυτοζωεί πάνω στα ερείπια της προηγούμενης.

Τώρα, αν αυτή η νέα συνθήκη «προόδου» που υπόσχεται η ευρωπαϊκή ελίτ θα σώσει τη «χαμένη γενιά» και θα αποτρέψει την «επανάστασή» της που τόσο φοβάται ο Σόιμπλε, πολύ αμφιβάλλω. Αντιθέτως, έχει όλα τα συστατικά κατακερματισμού, κοινωνικής αποδόμησης και διάλυσης της Ευρώπης.


ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

«Αναρωτιέμαι», είπε ο Άγριος, «γιατί ενώ μπορείτε να βγάλετε από τις φιάλες ό,τι σχεδόν θέλετε, δεν τους φτιάχνετε όλους Άλφα Δύο Συν;».
Ο Μουσταφά Μοντ γέλασε. «Διότι το θέλουμε το κεφάλι μας. Πιστεύουμε στην ευτυχία και τη σταθερότητα. Μια κοινωνία με Άλφα μόνο θα ήταν σίγουρα ασταθής και δυστυχισμένη. Για φανταστείτε ένα εργοστάσιο επανδρωμένο με Άλφα, δηλαδή άτομα καλής  κληρονομικότητας, αλλά όχι συγγενικά και έτσι προκαθορισμένα ώστε να μπορούν, σε συγκεκριμένα πλαίσια, να αποφασίζουν ελεύθερα και να αναλαμβάνουν ευθύνες. Φανταστείτε!».
Ο Άγριος προσπάθησε, δίχως να τα καταφέρει.
«Είναι εντελώς παράλογο. Ένας εμφιαλωμένος Άλφα με ανάλογα προκαθορισμένα εξηρτημένα αντανακλαστικά, αν είχε να κάνει την εργασία ενός Έψιλον Ημι-Ηλίθιου, θα τρελαινόταν, θα τα έσπαγε όλα. Οι Άλφα είναι κοινωνικοί μόνο όταν κάνουν την εργασία που τους αντιστοιχεί. Μόνο ένας Έψιλον μπορεί να κάνει τις θυσίες που κάνουν οι Έψιλον. Απλούστατα γιατί γι’ αυτόν δεν είναι θυσίες, Βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο των απαιτήσεων. Ο προκαθορισμός τού έθεσε την τροχιά της μελλοντικής του πορείας. Το μέλλον του είναι προδιαγεγραμμένο. Αφού βγει από τη φιάλη, ουσιαστικά παραμένει εμφιαλωμένος σε μια άλλη, αόρατα σχηματισμένη από εμβρυακές καθηλώσεις. Ο καθένας φυσικά», είπε με ύφος στοχαστικό ο Διαχειριστής, «περνάει τη ζωή του μέσα σε μια φιάλη. Μόνο που για τους Άλφα είναι αναλογικά θεόρατη. Θα υποφέραμε αν τα πλαίσια ήταν πιο περιορισμένα. Δεν γίνεται να βάλουμε στις φιάλες των κατώτερων τάξεων συνθετική σαμπάνια των ανώτερων τάξεων. Το πείραμα της Κύπρου το απέδειξε».

Άλντους Χάξλεϊ, «Ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος»

(Επενδυτής, 1/6/2013)

Διάλογος Βαλαωρίτη-Σαμαρά...

«Δεν του 'μενε ούτε ίχνος αυτοσεβασμού. Διέσχιζε τη ζωή του με το απαθές βλέμμα ενός υποταγμένου. Με το απλανές βλέμμα ενός υπνωτισμένου. Του 'χε μπει η ιδέα ότι αυτό ήταν και τίποτ' άλλο».
 Θα μπορούσε να μεταχειριστεί αυτό το απόσπασμα από ποίημά του, για να προσδιορίσει τον Ελληνα της κρίσης ο ποιητής Νάνος Βαλαωρίτης («Σκάι»-Πόπη Τσαπανίδου).
Θα μπορούσε επίσης ο ερμηνευτικός ισχυρισμός του ποιητή να είχε ακουστεί το 1983, όταν έγραψε το ποίημα «Υπογραφή με άλλοθι». Το σίγουρο είναι ότι η επιστολή του Νάνου Βαλαωρίτη θα είχε μικρότερη δραστικότητα, εάν διαβαζόταν προηγουμένως και ευρέως η ποίησή του.
Εάν δηλαδή η τάξη της ποίησης, οι οξείς υπαινιγμοί, ο ελεύθερος ρεαλισμός ρύθμιζαν αυτά που δεν μπορεί η τρέχουσα πολιτική και ο διάχυτος μικροπολιτισμός των συμπεριφορών. Ούτως ή άλλως η επιστολή του Νάνου Βαλαωρίτη για το νεοφασισμό, η απάντηση του πρωθυπουργού, οι τηλεοπτικές συνεντεύξεις του αναπτύσσονται στην περιφέρεια ενός προβλήματος, δομής και ρίζας.
Η κρίση έχει προϋπάρξει ως σταδιακή έκπτωση από ένα κεντρικό συστατικό του μοντερνισμού, την κριτική, και ως σταδιακή κατίσχυση ενός άλλου κεντρικού συστατικού του μοντερνισμού: του ιδανικού της εκτατικής προόδου. Η κρίση συνέθεσε και την εύθραυστη παραγωγική επιδερμίδα και την πολιτική φτώχεια και την αμόρφωτη πολυμάθεια, που βυθίζουν τριπλά και τυφλά τον τόπο μας. Και βύθιση δεν είναι μόνο η ανεξοικείωτη επαφή με τη φτώχεια, είναι η αλλόφρων εκλογίκευσή της.
Η Ελλάδα δεν περιμένει τον Βαλαωρίτη, γιατί αγνοεί την ποίηση, πρωτίστως τη γλώσσα, εξόχως την εννόηση. Ετσι δεν μπορεί να διδαχτεί και έτσι ακριβώς παράγει και νομιμοποιεί και εξουσιοδοτεί τα νεοφασιστικά μορφώματα, αλλά κυρίως τη διασπορά τής νεοφασιστικής μεταφυσικής σε όλο το πολιτικό και κοινωνικό σώμα. Γιατί το φαινόμενο του νεοφασισμού (το έχω ξαναγράψει σε αρκετά άρθρα μου) είναι ευρύτερο, διαρκέστερο και υπερνομικό. Είναι ηθικό. Ο νεοφασισμός θεμελιώνεται ως ηθική κατηγορία, ως λαϊκή αξιωματική, ως αυτόματη ανάκληση. Εκφράζεται με τους ξυλοδαρμούς μεταναστών και το ενέσιμο πολιτικό body building, αλλά διατρέχει το συλλογικό υποσυνείδητο, ως συμβολική «απάντηση» και ψυχική «στήριξη», απέναντι στο διάχυτο και ακατανόητο «κακό που μας βρήκε». Γιατί η κοινωνική ανάπτυξη που επελέγη θεωρεί το «κακό» αδιανόητο και γιατί το ιδανικό της διαρκούς ηδονοθηρικής και πλουτιστικής προόδου, που δόμησε το μεταπολεμικό καπιταλισμό, διέστρεψε κάθε έννοια βελτίωσης, κάθε έννοια κοπιώδους ανέλιξης, κάθε έννοια μετριοπάθειας και αναστοχασμού.
Το «κακό» είναι αδιανόητο από το ακραιφνές βλέμμα μιας αφόρητης και αγράμματης και ακάματης πολιτισμικής έπαρσης, που αφού απέσπασε το αγαθό από τη χρηστική του σημασία, αφού το συμβολοποίησε ως ισοδύναμο κοινωνικής ισχύος και ηθικής τελείωσης, τώρα το μεταστρέφει σε είδος κοινωνικής ενοχής, σε όχημα απονοηματοδότησης και συντριβής. Ο διάλογος ποιητή και πρωθυπουργού είναι διάλογος κωφών, αφού εξουσιοδοτούν δύο διαφορετικά εννοιολογικά σύμπαντα. Ενας ηλικιωμένος ανθρωπισμός και οι παραστάσεις του αντιφασιστικού πολέμου δεν μπορούν να συναλλαχθούν με τις σύνθετες διαμεσολαβήσεις της τρέχουσας πολιτικής αργκό. Το νομοσχέδιο κατά του ρατσισμού, οι νομικές βελτιώσεις, τα αντινομοσχέδια και οι υποπαράγραφοι πάνε να ρυθμίσουν αυτό που ολόκληρη η πολιτική επιτέλεση κτίζει και επιμελείται: την εξαχρείωση και την εξοικονόμηση και όχι την περίσκεψη.
Η μαζική θεσμική και πολιτική βία δεν απομορφώνει αλλά παραμορφώνει. Δεν οδηγεί τα πλήθη στο νεοφασιστικό άντρο, αλλά τεκμηριώνει το νεοφασισμό ως μια έγκυρη και ισόκυρη πολιτική δυνατότητα. Γιατί αν απλώς απονομιμοποιείς αυτό που πολιτικά θεμελιώνεις, τότε σκίζεις στα δύο το δίκαιο από τη δικαιοσύνη. Και ξέρουμε από την ιστορία ότι αυτή η τομή παρήκμασε τον κόσμο -βεβαίως θέρμανε την οικονομία και απόξεσε τη μνήμη. «Την τελευταία στιγμή εισήχθη Μια μετατροπή στο νόμο. Ο νόμος ψηφίστηκε αργά Τη νύχτα με την παρουσία λίγων μόνο αντιπροσώπων Στην αίθουσα».
Με το δεύτερο απόσπασμα του ποιητή, θα μπορούσε να τελειώσει το άρθρο. Διαλέγω όμως ένα τρίτο: «Μαζέψαμε σιγά σιγά τα πράματά μας. Και βγήκαμε απ' την πόρτα χωρίς να πούμε λέξη».
* Ζωγράφος, αν. καθηγητής ΕΜΠ dsevastakis@arch.ntua.gr

ΟΟΣΑ: Η νέα.. συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ (κι ένα μικρό, πικρό success story)...

Της Νικόλ Λειβαδάρη, απο το TVXS...
Ο Κέινς έφυγε νωρίς, ο Ρογκόφ σηκώνει τα χέρια ψηλά κι ο ΟΟΣΑ είναι, προφανώς, η νέα, διεθνής συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά το success story του Αντώνη Σαμαρά, τα παγκόσμια εγχειρίδια οικονομίας ξαναγράφονται, τα απανταχού think tanks αυτοπυρπολούνται και η υφήλιος υποκλίνεται μπροστά στο ελληνικό χρεοκοπημένο θαύμα. 


Η ανάπτυξη έρχεται, αλλά εμείς απλώς δεν την βλέπουμε: Μας την κρύβει το βουνό του χρέους, που μετά από δύο «κουρέματα» έχει εκτοξευτεί από το 129,7% στο 156,9% του ΑΕΠ και οδεύει ενδόξως προς το 180,5% (εκτίμηση ΟΟΣΑ για το 2014).
Το φως φαίνεται στο βάθος του τούνελ, αλλά δεν αντέχουμε να το αντικρύσουμε: Μας έχει θαμπώσει η αισιοδοξία του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων. Που ευχαριστούν νυχθημερόν την τύχη τους επειδή η Μέρκελ, σε κρίση μεγαλοψυχίας, υποσχέθηκε να προσκαλέσει 10 έως 15 εξ αυτών σε «πιλοτικά προγράμματα κατάρτισης νέων» της BMW και της BASF.
Η ελπίδα ξαναγεννιέται, αλλά την καίει δόλια το φάντασμα της ύφεσης: Σωρευτική ύφεση 25% στην εξαετία 2008-2013, η μεγαλύτερη ύφεση που έχει καταγραφεί στα παγκόσμια χρονικά σε μη πολεμικούς καιρούς. Και μαζί, μια εσωτερική δημοσιονομική υποτίμηση-μαμούθ, που ούτε τα «γεράκια» του Σικάγο δεν θα είχαν αποτολμήσει να σχεδιάσουν.
Το πείραμα πέτυχε, απλώς δεν μας το αναγνωρίζουν οι κακόβουλοι. Ο ΟΟΣΑ λέει ότι το πρόγραμμα «μπάζει», θα έχει χρηματοδοτικό κενό και η Ελλάδα θα χρειαστεί νέο δάνειο από την τρόικα. Προφανώς δεν διάβασε Bild που έχρισε τον έλληνα πρωθυπουργό «φορέα ελπίδας».
Ο Πολ Ντόνοβαν της UBS λέει ότι είναι αδιανόητο να σκεφτεί καν κάποιος πως μια χώρα είναι δυνατό να διαχειριστεί δημόσιο χρέος της τάξης του 180% του ΑΕΠ. Εάν δεν είναι και εκείνος μυστικός γκουρού του …Λαφαζάνη, εξίσου προφανώς δεν έχει περάσει από τα σεμινάρια αισιοδοξίας της Ομάδας Αλήθειας της ΝΔ.
Ο Πολ Κρούγκμαν το είχε πει πριν χτυπήσει ύπουλα ο ΟΟΣΑ: «Ποια είναι η πρόταση του Ρεν για τις καταστροφικές ειδήσεις που φτάνουν; Ότι πρέπει να σταματήσουμε να ενοχλούμε με οικονομικές μελέτες, γιατί αυτές ελαχιστοποιούν την εμπιστοσύνη στην λιτότητα!». Τι μπορεί να ξέρει όμως ένα Νόμπελ Οικονομίας εάν δεν έχει απονεμηθεί από την ημεδαπή τρόικα;
Και άπαντες –οι πτωχοί τω πνεύματι– αγνοούν ότι η επιχείρηση εθνικής αισιοδοξίας διαθέτει και σχέδιο Β: Είναι το νέο, το τρίτο «κούρεμα», idiots! Θα κερδίσει η Μέρκελ τις γερμανικές εκλογές και θα πάμε πλέον στο περίφημο OSI –το «κούρεμα» του χρέους του επίσημου τομέα.
Παρεμπιπτόντως, το ότι νέο «κούρεμα» και νέο δάνειο σημαίνει και νέο Μνημόνιο, ουδείς το θεωρεί σημαντικό, διότι μπορεί και να χαλάσει το κλίμα ευφορίας.
Ως καθόλου σημαντικό εκλαμβάνεται και το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος του χρέους είναι πια διακρατικό –από τα 309 δισ τα 201 δισ ευρώ βρίσκεται στα χέρια εθνικών κυβερνήσεων και κεντρικών τραπεζών. Δεν υπάρχουν πια τράπεζες, hedge funds και Τσαρλς Νταλάρα να παζαρέψουμε.
Και το Βερολίνο έχει αποδείξει στην πράξη ότι θα πουλήσει το δικό του haircut πολύ πιο ακριβά απ’ ό,τι τα εγχώρια ημιθανή ασφαλιστικά ταμεία.
Επίσης παρεμπιπτόντως, οι Ισπανοί κι οι Πορτογάλοι είναι απλώς ηλίθιοι που έδωσαν μάχη με νύχια και με δόντια για να αποφύγουν τέτοιου τύπου «κούρεμα». Ναι, εάν τους προτείνουμε «συμμαχία του Νότου» με αυτούς τους όρους, ευχαριστούν πολύ αλλά δεν θα πάρουν – με χαρά θα μας δουν να αυτοκτονούμε μόνοι μας.
Ναι, ζούμε το δικό μας, μοναδικό success story. Και περιμένουμε αμέριμνοι και αισιόδοξοι τους κινέζους επενδυτές, του ρώσους μεγιστάνες και τους γερμανούς τουρίστες. Για να γίνουμε η πιο χαρωπή χρεοκοπημένη αποικία του πλανήτη.

“Δεν είμαι ρατσιστής, αλλά…”


Μεσα στη νυχτα...

Αυτό το κείμενο θέλω να το γράψω εδώ και καιρό για να μιλήσω στον Άνθρωπο που κρύβεται μέσα σε σένα, συμπολίτη μου. Σε σένα που δεν έχεις τραβήξει μαχαίρι σε ξένο, που δεν κλώτσησες μετανάστη, που δεν χτύπησες μελαμψό, αλλά ψήφισες ή θα ψηφίσεις Χρυσή Αυγή, λες ότι καλά τα λένε, υποστηρίζεις κι εσύ ότι οι ξένοι είναι πολλοί στη χώρα μας, ότι χωρίς αυτούς τους κακομοίρηδες από την Ασία και την Αφρική θα ήμασταν καλύτερα κοκ. Απευθύνομαι σε σένα που λες ότι είσαι περήφανος που είσαι Έλληνας, που καμαρώνεις για τον ελληνικό πολιτισμό και για το ότι μόνο στη γλώσσα μας υπάρχουν έννοιες όπως φιλότιμο, λεβεντιά, μεράκι.
Πριν διαβάσεις όμως όσα έχω να σου πω δες προσεχτικά τις παρακάτω φωτογραφίες.

97955-photo
metanastesepithesi

112611-metanastes
Τις είδες καλά;
Αν σε σόκαραν, αν ταράχτηκες και σκέφτηκες ότι αυτό δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο, συνέχισε να διαβάζεις αυτό το κείμενο. Αν όχι, μπορείς να σταματήσεις. Είμαστε εχθροί και δεν έχουμε τίποτα να πούμε μεταξύ μας. Θα με βρεις αλλιώς μπροστά σου.
Πάρε δρόμο.
——————————————————————
Και τώρα που μείναμε εδώ μόνο εμείς που φρίττουμε βλέποντας χαρακωμένα και χτυπημένα ανθρώπινα σώματα, να τι έχω να σου πω:
Αυτά τα πληγωμένα κορμιά και πρόσωπα ανήκουν σε πρόσφυγες και μετανάστες που βρέθηκαν στη χώρα μας -για να μείνουν ή για να περάσουν στην Ευρώπη, αδιάφορο. Γι’ αυτό το φοβερό τους έγκλημα χτυπήθηκαν με μίσος από τα χέρια και τα όπλα κάποιων που ζουν ανάμεσά μας. Κάποιων που χαιρετούν όπως οι ναζί που βλέπεις στις ταινίες για την Κατοχή, που φωτογραφίζονται περιχαρείς δίπλα σε θαλάμους αερίων, που μπαινόβγαιναν μέχρι τώρα στις φυλακές για αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου. Μπορεί και να γνωρίζεις κάποιους σαν κι αυτούς ή να υποψιάζεσαι ότι κάποιοι γνωστοί σου -όχι εσύ- κάνουν ή θα έκαναν κάτι ανάλογο.
Ξέρεις ότι αυτές οι επιθέσεις έχουν πληθύνει τα τελευταία χρόνια. Ξέρεις ότι ο αριθμός τους αυξήθηκε κατακόρυφα όταν η Χρυσή Αυγή μπήκε στη Βουλή. Ξέρεις ότι οι δράστες τους σπάνια συλλαμβάνονται και ακόμη πιο σπάνια τιμωρούνται από τη δικαιοσύνη.
Αυτό που μπορεί να μην ξέρεις ή να μην έχεις σκεφτεί όμως είναι ότι το χέρι τους δεν το οπλίζει μόνο το δικό τους -απύθμενο βέβαια- μίσος. Δεν αρκεί αυτό. Αυτοί που χτυπούν με μαχαίρια γίνονται όλο και πιο επιθετικοί και θρασείς γιατί όλο και πιο πολλοί χτυπούν με λόγια. Κάθε φορά που λες “Ναι, αλλά έχουμε υπερβολικά πολλούς ξένους,” κάθε φορά που αφήνεις αναπάντητο ένα “πότε θα ξεβρομίσει ο τόπος από τους ξένους;”, όποτε στρέφεις αλλού το βλέμμα μπροστά σε έναν οδηγό λεωφορείου που συμπεριφέρεται σε κάποιον σκουρόχρωμο σαν να ‘ταν σκουπίδι, τους δίνεις όλο και πιο πολύ θάρρος για να κάνουν πράξη με τον δικό τους τρόπο την εντολή που [νομίζουν ότι] τους δίνεις: “Έξω οι ξένοι!” Είναι αλήθεια, όλα αυτά που είδες στις φωτογραφίες τα κάνουν στο όνομά σου. Ρώτα τους.
Το αποδέχεσαι λοιπόν αυτό; Δέχεσαι να χτυπιούνται και να δολοφονούνται άνθρωποι στο όνομά σου, στο όνομα της ανωτερότητάς μας ως φυλής, στο όνομα του “ρεαλισμού” που λέει ότι δήθεν δεν χωράμε; Αν απαντήσεις ναι, είσαι κι εσύ εχθρός μου και δεν έχω τίποτα άλλο να σου πω πέρα από το ότι αυτή την απάντηση δεν την θεωρώ άλλη μια “γνώμη.” Αν θες όμως συνέχισε να διαβάζεις για να δεις ποια θα είναι η στάση μας απέναντί σου από δω και πέρα.
—————————————————–
 Εσένα, φίλε και φίλη, που απάντησες ότι δεν θες να γίνονται αυτά τα εγκλήματα σχεδόν σε ακούω να ρωτάς “τι μπορούμε να κάνουμε όμως; “. Πολλά.
Πρώτα-πρώτα, απόσυρε τη στήριξή σου όχι μόνο από τον πιο ξεκάθαρο εκφραστή αυτών των αντιλήψεων, τη Χρυσή Αυγή, αλλά και από όσους ανήκουν σε άλλους πολιτικούς χώρους και λένε παρόμοια πράγματα. Διακήρυξε δημόσια ότι δεν θα τους ξαναψηφίσεις. Πρόσεξε και τον δικό σου λόγο και προσπάθησε να αφαιρέσεις από αυτόν κάθε εκούσια ή ακούσια ρατσιστική αναφορά. Πείσε τους γύρω σου να κάνουν το ίδιο. Κι αν δεν καταλαβαίνουν αλλιώς, κόψε τους την καλημέρα. Δώσε τους να καταλάβουν ότι δεν ανέχεσαι απόψεις που οδηγούν σε τέτοια χτυπήματα. Κάνε παρατήρηση σε οδηγούς λεωφορείων, σε πωλητές, σε δημόσιους υπαλλήλους, σε οποιουσδήποτε έχουν ρατσιστική συμπεριφορά. Ενημέρωσε τις αρχές ή τις οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στο χώρο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του αντιρατσισμού για κάθε τέτοιο περιστατικό, για πράξεις λεκτικής ή σωματικής ρατσιστικής βίας, για ενέργειες που ταπεινώνουν με οποιονδήποτε τρόπο ανθρώπους. Πάρε μέρος στο πλήθος των αντιρατσιστικών/αντιφασιστικών εκδηλώσεων που γίνονται σχεδόν καθημερινά κάπου κοντά σου. Η σιωπή είναι συνενοχή. Μονάχα η ενεργή στάση του καθενός μας ενάντια σε αυτούς που μισούν τον “άλλο”, τον “πλησίον” μπορεί να σταματήσει αυτή τη βαρβαρότητα.
Και τώρα, πριν γίνω ακόμη πιο δασκαλίστικος, θα σε αφήσω ζητώντας μόνο να ρίξεις άλλη μια ματιά στις φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
//
//

Επίδραση στον συσχετισμό δύναμης ή «ώριμο φρούτο»;

Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, απο το Red NoteBook...
Με αφορμή (και) το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο
Βασική διαφορά της κυβέρνησης Σαμαρά σε σχέση με τους προκατόχους της είναι ότι αυτή «επιδρά» στον συσχετισμό δύναμης.
Δεν διαχειρίζεται απλά ένα «αναπόφευκτο» αντικοινωνικό πρόγραμμα, δεν επικαλείται μηχανιστικά την προηγούμενη κατάσταση, ούτε ενδιαφέρεται για την ελαχιστοποίηση της βλάβης που προκαλεί. Επιδρά στον συσχετισμό, δηλαδή επιτίθεται και ανοίγει μέτωπα. Δίνει ιδεολογικές μάχες, δημιουργεί πολώσεις -- πασχίζει, εν τέλει, πολύ πιο πέρα από το άμεσο και το συγκεκριμένο.

Τη βοηθά, βεβαίως, η θέση της: οι διεθνείς και εγχώριες συμμαχίες, ο έλεγχος των μέσων καταναγκασμού και χειραγώγησης, το γεγονός τελικά ότι είναι κυβέρνηση. Όμως, μια αναδρομή στην τελευταία τετραετία, στο διάστημα δηλαδή από την εσωκομματική επικράτηση του Σαμαρά μέχρι σήμερα, δείχνει ότι αυτή η στρατηγική προηγείται. Θυμίζω, εντελώς ενδεικτικά, το βάπτισμα του πυρός της «νέας» ΝΔ στην «υπαρξιακή», όπως αποκλήθηκε, μάχη για την ιθαγένεια.

Σε τι συνίσταται αυτή η στρατηγική; Νομίζω σ΄ αυτό που πρώτος ο ΛΑΟΣ είχε θέσει με τόση σαφήνεια: αμφισβήτηση της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς, απενοχοποίηση της Δεξιάς.

Υιοθετώντας το πρόταγμα αυτό, η σημερινή ΝΔ κεφαλαιοποιεί διεργασίες που πάνε πίσω στη δεκαετία του ΄90. Διεργασίες που συναρτώνται με την αποϊδεολογικοποίηση και εξουδετέρωση της Αριστεράς, και οι οποίες δεν συνιστούν ελληνική ιδιαιτερότητα. Για να τις καταλάβουμε, μου φαίνεται χρήσιμη η διάκριση που προτείνει ο Μίμο Πορκάρο, ανάμεσα σε «τυπικό» και «πραγματικό» κόμμα (βλ. «Η διαλεκτική του μαζικού συνεκτικού κόμματος», Δρόμος, 25.5.2013).

Σε όλη τη δεκαετία του ΄90, λοιπόν, παράλληλα με τη ΝΔ (τυπικό κόμμα), δρουν ως πραγματικό κόμμα φορείς που επιτελούν λειτουργίες κόμματος: κοινωνικές οργανώσεις, πολιτιστικές ομάδες, εφημερίδες και κανάλια, κύκλοι διανοουμένων και τμήματα του κρατικού μηχανισμού -ειδικά δε η Εκκλησία. Πρόκειται για τη δεκαετία της μετάβασης στη «μεταπολιτική» εποχή: μια εποχή, δηλαδή, όπου την πολιτική υποκαθιστά η διοίκηση των ειδημόνων (εκσυγχρονιστική «διακυβέρνηση»), και μια εποχή όπου ως μόνη νόμιμη αντιπολίτευση αναδεικνύεται η πολιτισμική (εθνικο-φυλετική και θρησκευτική) σύγκρουση. Αυτή υπερπροβάλλεται, αυτή εξάπτει πολιτικά πάθη, συγκροτεί ταυτότητες και χαράσσει διαχωριστικές.

Αυτό το δυναμικό, των ηττημένων -κοινωνικά και πολιτικά- της εκσυγχρονιστικής διακυβέρνησης έκανε πρωθυπουργό τον Κώστα Καραμανλή· στο δυναμικό αυτό στηρίχτηκε μια καινούρια ηγεμονία, στο πλαίσιο της οποίας ενισχυόταν ο ΛΑΟΣ χωρίς να αμφισβητείται η πρωτιά της ΝΔ· ως αυθεντικός εκπρόσωπος αυτής της ηγεμονίας επιβλήθηκε τελικά ο Σαμαράς, που σήμερα οικοδομεί το άκρο της Δεξιάς με τη συνδρομή του «πραγματικού» κόμματος (όμιλοι Αλαφούζου και Λαμπράκη, Δημοκρατία και EXTRA3, Πρώτο Θέμα και Παραπολιτικά, ΤΑΙΠΕΔ και ειδικές ομάδες της ΕΛ.ΑΣ, κύκλοι του Δικτύου 21 και του ΛΑΟΣ). Και για όλους αυτούς τους λόγους, η Χρυσή Αυγή δεν είναι «παροδικό φαινόμενο».

Συσσωρεύοντας πολιτικό κεφάλαιο και συγκροτώντας τον «λαό» της στο έδαφος της μεταπολιτικής (για να αξιοποιήσει αυτές τις συναινέσεις στο κοινωνικό ζήτημα), φροντίζοντας για την «απενοχοποίησή» της και εξοπλίζοντας τον «στρατό» της, όπως λέει σήμερα ο Μπερλουσκόνι, οργανώνοντας τέλος το «πραγματικό» κόμμα, η Δεξιά επιδρά στον συσχετισμό δύναμης: προβλέπει ότι θα φθαρεί, και θωρακίζεται εκ των προτέρων απέναντι στη στρατηγική αξιοποίησης της φθοράς της. Κατά συνέπεια, η πολιτική του ώριμου φρούτου την αφήνει αλώβητη.

Αν είναι, λοιπόν, να κερδίσει η Αριστερά αυτή τη Δεξιά, θα την κερδίσει στο βαθμό που και εκείνη θα έχει φροντίσει για την ενδοχώρα της, πολιτική και κοινωνική: για τον δικό της «στρατό», και για να βρίσκεται αυτός εκεί που διαγράφεται η σύγκρουση – χωρίς να την υποκαθιστά, χωρίς όμως και να την υποβαθμίζει. Στο βαθμό που θα έχει πείσει ως καλύτερη κυβέρνηση -όχι ως λιγότερο κακή-, και θα έχει εξηγήσει από σήμερα τι μπορεί να κάνει μία καλύτερη κυβέρνηση (γιατί αυτά που δεν μπορεί, στο παρόν πλαίσιο, τα γνωρίζουμε ήδη). Θα έχει ανοίξει μέτωπα (όπως το κάνουμε με τα καθεστωτικά ΜΜΕ), θα έχει εμπλακεί από θέσεις αυτονομίας στο ηγεμονικό παιχνίδι, και ταυτόχρονα δεν θα μπερδεύει την αυτονομία με την απομόνωση. Θα έχει συγκρουστεί, όπως το κάνουμε χρόνια τώρα, παρά το κόστος.

Νομίζω ότι αυτά θα πρέπει να συζητήσει το Ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Κατ΄ αρχάς γιατί δεν θα μπορούσαν να συζητηθούν πουθενά αλλού. Και έπειτα, αν όχι αυτά, τότε τι;

Το κείμενο δημοσιεύεται στην Αυγή της 1.6.2013

Παμε σαν αλλοτε...

Καρτεσιος...
Στις 22 Απριλίου ο Γιάννης Στουρνάρας κατά τη διάρκεια του 2ου Ετήσιου Συνεδρίου του Ελληνικού Συλλόγου Αποφοίτων London School of Economics & Political Science έλεγε: «Χτίσαμε ένα εκτεταμένο αλλά ρηχό και πελατειακό κράτος και ένα κρατικοδίαιτο και εσωστρεφές παραγωγικό μοντέλο. Επιτρέψαμε: Στον συμμέτοχο του πελατειακού κράτους να υπερτερήσει του άξιου. Στον κρατικοδίαιτο επιχειρηματία να κυριαρχήσει εις βάρος του καινοτόμου και του εργατικού».
Ένα μήνα αργότερα, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στο σύνδεσμο βιομηχανιών βορείου Ελλάδος, ο Γιάννης Στουρνάρας κατήγγειλε το  «σαθρό κρατικοδίαιτο οικονομικό μοντέλο που παρέπαιε και οδήγησε   σχεδόν σε κατάρρευση ολόκληρο το οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό οικοδόμημα».
Είναι πολύ ωραίο να ακούς από τον υπουργό Οικονομικών να ομολογεί ότι στην Ελλάδα όλοι ήταν κρατικοδίαιτοι. Άλλοι λίγο, άλλοι πολύ. Είναι ωραίο να τον ακούς να ομολογεί ότι το Κράτος και οι πολιτικοί επέτρεψαν «στον κρατικοδίαιτο επιχειρηματία να κυριαρχήσει εις βάρος του καινοτόμου και του εργατικού».
Τι πιο λογικό, λοιπόν, από το να αποφασίσει πλέον ο υπουργός Οικονομικών να ξεριζώσει την «κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα». Και πραγματικά, χαίρομαι που το κάνει.
Τα μεταλλεία στη Χαλκιδική τα έδωσε σε κάποιον Μπόμπολα. Νέο παιδί, άγνωστο μέχρι σήμερα, δίχως ιδιόκτητα ΜΜΕ, παλεύοντας μόνο του. Φαίνεται, όμως, ότι η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να στηρίξει ακόμη περισσότερο τον ίδιο αυτόν καινοτόμο επιχειρηματία. «Στη δεύτερη φάση του διαγωνισμού για την ιδιωτικοποίηση του 51% της Εταιρείας Ύδρευσης Θεσσαλονίκης (ΕΥΑΘ) περνούν μόνο τα εξής δύο σχήματα, σύμφωνα με ανακοίνωση του ΤΑΙΠΕΔ:
1. Suez Environment SAS – ΑΚΤΩΡ Παραχωρήσεις Α.Ε.
2. Mekorot Development and Enterprise Ltd – Γ. Αποστολόπουλος A.E. Συμμετοχών- MIYA Water Projects Netherlands BV – ΤΕΡΝΑ Ενεργειακή ABETE».
Να θυμίσουμε, βέβαια, ότι και η ΤΕΡΝΑ και ο Μπόμπολας απασχόλησαν την Επιτροπή Ανταγωνισμού έπειτα από καταγγελίες για εργολαβικό καρτέλ .
Επίσης, η κυβέρνηση ανακάλυψε κι έναν άλλο νέο επιχειρηματία στην αγορά, τον Δημήτρη Μελισσανίδη, στον οποίο έδωσε τον ΟΠΑΠ. Η κυβέρνηση ελπίζει ότι η φρεσκάδα του Μελισσανίδη θα «δέσει» απόλυτα με την καινοτομία ενός ακόμη πρωτοεμφανιζόμενου επιχειρηματία, του Σωκράτη Κόκκαλη, η εταιρεία του οποίου κέρδισε τη σύμβαση  μέσω της οποίας θα παρέχει τεχνολογικές υπηρεσίες στον ΟΠΑΠ για την επόμενη πενταετία. Φήμες που μιλάνε για «ανανέωση» της σύμβασης που προϋπήρχε είναι αναληθείς, διότι όπως είπαμε ο Στουρνάρας δε θα έδινε ποτέ δουλειά σε «κρατικοδίαιτο επιχειρηματία».
Επίσης αυτός ο Σάλλας που παίρνει χάρισμα τα «υγιή» κομμάτια κρατικών τραπεζών και φτύνει τα «άρρωστα» κομμάτια στα μούτρα μας σαν κουκούτσια από καρπούζι, αλλά και οι υπόλοιποι τραπεζίτες που τώρα βολεύονται, δεν έχουν καμία σχέση με αυτούς που έδιναν θαλασσοδάνεια στα κόμματα και κέρδιζαν δισεκατομμύρια από τη στήριξη του Κράτους στην ανάπτυξη μία οικονομικο –κοινωνικής φούσκας.
Δε θα τελειώσουμε ποτέ αν συνεχίσω να γράφω τις δουλειές, τις τράπεζες και τις ευκαιρίες που μοιράζει ο Στουρνάρας σε νέους επιχειρηματίες που δεν είναι κρατικοδίαιτοι, αλλά θα πλουτίσουν από την περιουσία του Δημοσίου που τους παραχωρεί το Κράτος. Για παράδειγμα, από το ΤΑΙΠΕΔ εγκρίθηκαν οι διαδικασίες για την αξιοποίηση των έργων:  Παραχώρηση της λειτουργίας, συντήρησης και εκμετάλλευσης του αυτοκινητόδρομου της Εγνατίας Οδού και 3 καθέτων αξόνων.
Τρία ξενοδοχεία ΞΕΝΙΑ (Άνδρος, Τσαγκαράδα, Σκιάθος). Η λειτουργία, διαχείριση και εκμετάλλευση της πρώτης ομάδας τουριστικών λιμένων η οποία απαρτίζεται από τη μαρίνα Αλίμου, το τουριστικό αγκυροβόλιο Νέας Επιδαύρου, μέρος του λιμένα Ύδρας, μέρος του λιμένα και του τουριστικού καταφυγίου του Πόρου κι αυτή είναι μόνο η αρχή.
Και τι ξαφνικό! Ανάμεσα στους βασικούς διεκδικητές αυτών των λιμένων είναι η Lamda Development του Λάτση και ο κατασκευαστικός όμιλος «Ελάκττωρ» του… Μπόμπολα!
Είμαι βαθιά συγκινημένος. Ο Γιάννης Στουρνάρας και η κυβέρνησή του (σκασμός Αντωνάκη) κόβουν κάθε δεσμό με το παρελθόν του «σαθρού κρατικοδίαιτου οικονομικού μοντέλου που παρέπαιε και οδήγησε σχεδόν σε κατάρρευση ολόκληρο το οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό οικοδόμημα». Τώρα το σηκώνουμε. Λίγο παίξιμο ακόμη και θα είναι ντούρο, όπως παλιά!

Λαοι ενωμενοι εναντια στην τροικα...

Η αριστερά είναι ηλίθια...

Μολονότι ο αριστερός (ως άτομο) είναι κατά κανόνα πολιτικά πιο εύστροφος από τον δεξιό, η αριστερά όμως (ως χώρος) είναι πενήντα φορές πιο ηλίθια από το χώρο της δεξιάς.
Η δεξιά πάντοτε ένωνε τις δυνάμεις της και εκφραζόταν από ένα χώρο, μέσω του οποίου επιδίωκαν οι συμμετέχοντες να πετύχουν όσα περισσότερα μπορούν που να συμφωνούν με την ιδεολογία τους. Έτσι ο βασιλικός, ο χριστιανοδημοκράτης, ο χουντικός και ο νεοφιλελεύθερος είναι όλοι μαζί σε έναν χώρο και προσπαθούν μέσω αυτού να ικανοποιήσουν τα ιδεολογικά προτάγματά τους. Προφανώς δεν ταυτίζονται ιδεολογικά ο χουντικός κι ο νεοφιλελεύθερος, αλλά μπροστά στην επίτευξη επιμέρους νικών ανέχονται ο ένας τον άλλον και προχωρούν μαζί.
Γιατί χώρια δεν θα μπορούσαν. Μόνο μαζί μπορούν να 'χουν την πλειοψηφία και να περνούν αυτά που θέλουν.

Στην αριστερά κάτι τέτοιο φαντάζει αδιανόητο.
Έστω και σε ένα "και" να διαφωνεί κάποιος με κάποιον άλλον, αυτό αποτελεί επαρκή και αναγκαία αιτία για να φτιάξει ένα δικό του κόμμα ή μια δική του οργάνωση.
Έτσι, η αριστερά αποτελείται από χιλιάδες συλλογικότητες.
Κάθε παρέα και συλλογικότητα. Κάθε συλλογικότητα και ηγετίσκος.

Και φυσικά το κάθε αριστερό γκρουπούσκουλο μισεί πάνω απ' όλα τα ομόσταβλά του.
Από το ίδιο σανό τρώνε άλλωστε και επομένως με αυτούς πρέπει να πλακώνεται αν θέλει να φάει λίγο απ' αυτό.
Οι τσακωμοί δεν είναι απλώς ιδεολογικοί. Έτσι κι αλλιώς ακόμη αναζητείται η... τεράστια ιδεολογική διαφορά ανάμεσα στο Μ-Λ ΚΚΕ και στο ΚΚΕ (μ-λ) που τους κρατάει χώρια δεκαετίες τώρα!
Συνήθως δεν πρόκειται απλώς για τσακωμούς, αλλά για ανήθικα ξεκατινιάσματα και βρώμικα χτυπήματα κάτω απ' τη ζώνη.



Δεν περναέι ποτέ από το μυαλό αυτών των ηλιθίων αριστερών το ενδεχόμενο να μην πλακώνονται για το ποιος θα φάει το σανό του στάβλου τους, αλλά να πάνε όλοι μαζί να κατακτήσουν και τους άλλους στάβλους και το σανό τους μαζί.
Αυτά είναι... ουτοπία για τους αριστερούς της συμφοράς.
Είναι ουτοπία να συστρατευθείς με τους ιδεολογικούς σου συγγενείς για να πετύχεις επιμέρους στόχους.
Αλλά ταυτόχρονα προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν είναι ουτοπία να δημιουργήσουμε έναν κόσμο όπου όλοι θα είναι ίσοι, θα δουλεύουν χαρούμενοι, θα αγαπούν και θα σέβονται ο ένας τον άλλον, θα πάψει η εκμετάλλευση, θα εξαφανιστεί το κεφάλαιο, η ανθρωπότητα θα ζήσει χωρίς πολέμους και κουραφέξαλα.
Αν δεν μπορείς, ρε μπαγλαμά, να κάνεις το ελάχιστο, πώς θα πείσεις τον κόσμο ότι το μέγιστο που προτείνεις είναι εφαρμόσιμο;

Η αλήθεια είναι πως δεν πιστεύεις ούτε εσύ ο ίδιος ότι μπορεί να γίνει.
Το μόνο που επιζητείς είναι η διαιώνιση της αποψάρας σου.
Να είσαι στην "απ 'όξω" και να κάθεσαι σε ολομέλειες, σε συνελεύσεις και σε καφενεία να αναλύεις τον καπιταλισμό πίνοντας τσίπουρα.
Αυτός είσαι ηλίθιε αριστερέ.

Την ίδια ώρα οι δεξιοί είναι όλοι μαζί και εφαρμόζουν, όπως μπορούν, το δικό τους μείγμα.
Δεν κατηγορήθηκε ποτέ στα σοβαρά ο χουντικός από τους ομοιδεάτες του ως... "πουλημένος ρεφορμιστής" επειδή συγχρωτίστηκε με τους φεντεραλιστές νεοφιλελεύθερους και τους λαϊκοδεξιούς και ανέχτηκε να περνάει μέρος της φιλοχουντικής ατζέντας έστω και μέσω αστικής δημοκρατίας.

Ούτε εσύ ηλίθιε αριστερέ είπες "Βορίδη δεν είσαι χουντικός πια!" επειδή δέχεται να περνάει όσα περισσότερες απ' τις θέσεις του μπορεί, μέσω της αστικής δημοκρατίας.
Δεν έπαψε να είναι χουντικός επειδή έφυγε απ' την ΕΠΕΝ, διέλυσε το Εθνικό Μέτωπο, έφυγε απ' το ΛάΟΣ και πήγε στην αστικοδημοκρατική ΝΔ να εφαρμόσει τις ιδέες του.
Κλαίει η ψυχή του κάθε που πρέπει να καταφερθεί κατά της Χ.Α. και των μεθόδων της.
Αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να εμπλουτίζει την κυβερνητική πολιτική με τις χουντικές του μεθόδους.
Πες μου ηλίθιε αριστερέ: ο Βορίδης είναι ακόμη χουντικός ή πουλημένος ρεφορμιστής;

Ξέρω πως θα ψάξεις και θα βρεις 5-6 "-ισμούς" για να μου απαντήσεις και να αποφύγεις να κοιταχτείς στον καθρέφτη.
Δεν μπορείς να αποδεχτείς τη διανοητική νίκη του δεξιού.
Εσύ είσαι εθισμένος στην ήττα.
Την αγαπάς την ήττα.
Και μόνο μπροστά στην ιδέα της νίκης τρέμεις.
Τρέμεις μπροστά στην ιδέα πως μπορεί να εφαρμοστούν πέντε πράγματα από αυτά που μας έχεις ζαλίσει τα αρχίδια τόσα χρόνια.


Τι σημαίνει Μαρξιστής, Λενινιστής, Τροτσκιστής, Μαοϊστής, Σταλινιστής κλπ;
Μαλακίες. Τίποτα δε σημαίνει.
Ο καθένας απ' τους παραπάνω έκανε τα σχέδια επί χάρτου και δημιούργησε ένα σοσιαλίζον ιδεολόγημα με βάση τα δεδομένα της χώρας του και της εποχής του.
Ο Μαρξ αυτά που έγραψε, τα έγραψε για τη Γερμανία της εποχής του.
Ο Λένιν για την τσαρική Ρωσία και τον τρόπο που θα μετεξελιχθεί σε Σοβιετική Ένωση.
Ο Μάο για την Κίνα.
Γιατί απλούστατα ήταν πρακτικοί άνθρωποι και δεν κάθονταν σε συνελεύσεις και πάνελ να αναλύουν ιστορίες του περασμένου αιώνα.
Κάθονταν και συνέθεταν τον σοσιαλισμό που ταιριάζει στην εποχή τους και την χώρα τους με βάση τα δεδομένα που ίσχυαν εκεί.
Και κυρίως; Έπεισαν τον κόσμο να ακολουθήσει το σχέδιό τους και κάποιοι εξ αυτών το είδαν να πραγματοποιείται.

Εσύ ρε ηλίθιε αριστερέ τί μοντέλο έχεις προτείνει για την Ελλάδα;
Τι "-ισμό" έχεις δημιουργήσει;
Τίποτα.
Μόνο αποστηθίζεις σελίδες από τα βιβλία εκείνων που έκαναν το αυτονόητο. Αυτό που δεν κάνεις εσύ.
Δηλαδή ακόμα κι η περιβόητη αποψάρα σου.. δεν είναι δική σου!
Τίποτα δεν έχεις να προτείνεις.
Μόνο να γκρινιάζεις ξέρεις.
Και να είσαι επαγγελματίας της "επανάστασης".
Και αγαπημένη σου συνήθεια να βρίζεις όποιον άλλον τολμά να αυτοπροσδιοριστεί ως αριστερός και να μη συμφωνεί έστω και σε ένα "και" σου.




Δες ρε ηλίθιε αριστερέ ποιος είναι ο χώρος σου.
Το ΚΚΕ μόλις πριν λίγες μέρες εξέλεξε γραμματέα με μόνο κριτήριο εκλογής το "ποιος βρίζει περισσότερο τους συριζαίους και τους άλλους εξωκοινοβουλευτικούς που έφυγαν το '91 απ' το Κόμμα".
Το να προσπαθήσεις να συμμαζέψεις την κατάσταση και να τη βελτιώσεις εντός Ε.Ε. είναι ουτοπία άλλωστε.
Το να κάνεις την Ελλάδα του 2013... Σοβιετική Ένωση του 1917, αυτό προφανώς δεν είναι ουτοπία για το Κόμμα!
Λογικά πράγματα...

Ο ΣΥΡΙΖΑ κανει συζητήσεις επί συζητήσεων για τη φυσιογνωμία του και τελικά η απόφαση που βγάζει είναι να... γίνει και άλλη συζήτηση.
Οι... μεγάλοι ριζοσπάστες και αμεσοδημοκράτες των συνιστωσών και των αριστερών πλατφορμών αρνούνται να έχει κάθε μέλος του κόματος την ίδια δύναμη και απαιτούν εξασφαλισμένα ποσοστά ο καθένας για την ομαδούλα του και... από κει και πέρα άμεση δημοκρατία!
Είναι και η διανομή των επιχορηγήσεων μεγάλος πειρασμός βέβαια.
Αλλά ακόμη μεγαλύτερος πειρασμός είναι να νιώθουν πως έχουν δύναμη και ποσοστά μέσα στο κόμμα.
Και ας εκφράζουν (οι συνιστώσες) ελάχιστους πλέον μέσα στο κόμμα.
Η κάθε ομαδούλα που 'χει δέκα νοματαίους δηλαδή θέλει να έχει μεγαλύτερη δύναμη από δέκα άλλα μέλη.
Ισοψηφία γιοκ δηλαδή.
Και όλο αυτό το ντύνουν με τον μανδύα της προστασίας του ριζοσπαστισμού από τα στρογγυλέματα της ηγεσίας.
Αλλά κατά τ' άλλα αυτοί είναι οι μεγάλοι τιμητές της αντισυστημικότητας κλπ.
Ρε αυτοί οι ομαδάρχες θα μας κυβερνήσουν;

Έχουμε όμως και αναπαλαιωμένο νέο φρούτο στα αριστερά του τόπου.
Ο, μέχρι πρότινος εξαφανισμένος από τα ΜΜΕ, Αλαβάνος ξαφνικά προβάλλεται συνεχώς από συγκεκριμένους μιντιακούς κύκλους μαζί με το νέο κομματικό εγχείρημά του, το "Σχέδιο Β".
Οι καθεστωτικοί δημοσιογράφοι τον καλούν και τον φουσκώνουν πολιτικά και δημοσκοπικά για... προφανείς λόγους και ο Αλαβάνος δυστυχώς δέχεται να παίζει το παιχνίδι τους.
Έτσι, κάθε φορά που βγαίνει να μιλήσει δημόσια (αρκετά συχνά εσχάτως στο Μέγκα), το μόνο που κάνει είναι να επιτίθεται στους άλλους σχηματισμούς της αριστεράς για να προωθήσει το δικό του μαγαζάκι.
Η κριτική του στην κυβέρνηση, στα ΜΜΕ, στο τραπεζικό και βιομηχανικό κεφάλαιο, στην Ε.Ε. κλπ διαρκεί δυο -τρία λεπτά.
Τον υπόλοιπο χρόνο κατηγορεί την υπόλοιπη αριστερά.
Εδώ ισχύει η ιστορία με τον στάβλο και το σανό που λέγαμε παραπάνω.
Για να μην πω τίποτε χειρότερο...

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πάλι είναι ένας κλασικός σχηματισμός εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Πέντε μαγαζάκια ενωθηκαν για να κάνουν ένα μαγαζί ορατό με γυμνό μάτι.
Πριν τις εκλογές υπήρξε φλερτ με τον Αλαβάνο για να μπει αυτός επικεφαλής (ως πιο αναγνωρίσιμο και δημοφιλές πρόσωπο) στην προεκλογική εκστρατεία του κόμματος.
Αμ δε! Οι ηλίθιοι αριστεροί της κακομοιριάς, οι συνιστώσες δηλαδή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, διαφώνησαν, διότι μερικές εξ αυτών έβλεπαν πως θα έχαναν τον... καθοδηγητικό τους ρόλο στο... ιλιγγιώδες 1,5% που θα έπαιρναν.
Έτσι απορριφθηκε η ιδέα. Τον Ιούνιο ανταμείφθηκαν με 0,3% για να κόψουν τις μαλακίες.
Και ικανοποιημένοι, ιδεολογικά καθαροί, μυρίζοντας κομμουνιστική μανούλα (ή... πατερούλη) γύρισαν ευτυχείς σπίτια τους.
Πάλι καλά που δεν ξεπουλήθηκαν και μπόρεσαν έτσι να προσφέρουν στον τόπο...


Η ιστορική κίνηση όμως της αριστεράς ήταν η εκλογική συστράτευση του Μ-Λ ΚΚΕ και του ΚΚΕ (μ-λ) μετά από δεκαετίες τσακωμών και αντεγκλήσεων.
Και τι; Νομίσατε πως οι ηλίθιοι αριστεροί θα ενώνονταν κανονικά, διαπιστώνοντας πως δεν τους χωρίζει τίποτα;
Γελαστήκατε!
Κατέβηκαν με διακριτούς τους ρόλους τους. Και έτσι το ψηφοδέλτιο, αν και κοινό, έγραφε πάνω "ΚΚΕ (μ-λ)- Μ-Λ ΚΚΕ εκλογική συνεργασία".
Γλωσσοδέτης!
Τι; Να κατεβούμε με κοινή ονομασία να μας πουν πουλημένους οι υπόλοιποι ηλίθιοι αριστεροί;
Διακριτούς ρόλους και ο καθένας το μαγαζάκι του! Σοσιαλισμός ρε!
Αμ πως!



Αυτά με τα ηλίθια αριστερομάγαζα της συμφοράς, των βλαχοδήμαρχων, των κόμπλεξ και της ήττας.
Ελπίζω όλοι αυτοί οι τύποι να μην ενωθούν ποτέ.
Γιατί είναι δέκα φορές χειρότεροι και καθεστωτικότεροι από τους Σαμαράδες.
Τουλάχιστον ο Σαμαράς μετά από 2-3 αποτυχίες να μπει στη Βουλή με την Πολ.Αν., διέλυσε το κόμμα του.
Αν ήταν αριστερός θα κρατούσε αιωνίως το κόμμα, ελπίζοντας να διατηρεί εφ' όρου ζωής ένα 0,3% για να 'χει μούτρα να πιει ιδεολογικά κάθαρος τσίπουρα στα Εξάρχεια και να αναλύσει εκεί το σχέδιό του για την παγκόσμια επανάσταση.


Οι αριστεροί λοιπόν είναι ηλίθιοι, γι' αυτό και δε θα κυβερνήσουν ποτέ.
Ζηλεύω τους δεξιούς, που έχουν τόσο δα μυαλουδάκι και το χρησιμοποιούν.
Καλύτερα άλλωστε να 'χεις ένα σουγιαδάκι και να ξέρεις να το χρησιμοποιείς, παρά να 'χεις υπερόπλο και να μην βρίσκεις το κουμπί "on-off".
Ηλίθιοι.

Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Μήνυμα από την Τουρκία: "Βοηθήστε μας να διαδώσουμε την είδηση!"

b2ap3_thumbnail_tumblr_mnoez2akUU1ste7qoo1_1280.jpg
 (το παρακάτω είναι η μετάφραση μηνύματος από την Τουρκία που κυκλοφορεί στο facebook)

Αγαπητοί ξένοι φίλοι μας

Η κατάσταση γίνεται όλο και πιο σοβαρή. Η Κωνσταντινούπολη χρειάζεται τη βοήθειά σας, τώρα.

Κάτι γενναίο και σημαντικό συμβαίνει στην  Τουρκία. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι πρόκειται για μια καθυστερημένη έκφανση  του κινήματος Οccupy.

Οι πολίτες, κουρασμένοι από τον εκφοβισμό της κυβέρνησης, με τη διεφθαρμένη διαχείριση των δημόσιων χώρων και την απερίσκεπτη κατάχρηση της γης,  ενώνονται  για να προστατεύσουν ένα δημόσιο πάρκο στην καρδιά της Κωνσταντινούπολης το οποίο βρίσκεται υπό την απειλή της ισοπέδωσης για να κατασκευαστεί στη θέση του το 94ο εμπορικό κέντρο. Ο κόσμος παραμένει, παρά τις βίαιες επιθέσεις από την αστυνομία (να επισημάνω ότι η σημερινή επίθεση έγινε στις 5 π.μ. το πρωί!  Η αστυνομία έριξε δακρυγόνα και έκαψε σκηνές και ένα άτομο τραυματίστηκε).  Είναι η 3η ημέρα σήμερα και περισσότεροι από 10.000 άνθρωποι έχουν συγκεντρωθεί στο πάρκο!

Εν τω μεταξύ, οι δημόσιοι χώροι πωλούνται σε ξενοδοχεία και τα πολύτιμα οικοσυστήματα σπαταλούνται για περισσότερες βιομηχανίες, εργοστάσια παραγωγής ενέργειας και μια 3η γέφυρα στο Βόσπορο!

Το θέμα λοιπόν είναι πολύ πιο σοβαρό από το να σώσουμε τα δέντρα. Εδώ έχουμε τη νοοτροπία του «Μπορώ να κάνω οτιδήποτε θέλω», μια φασιστική νοοτροπία που όχι μόνο καταστέλλει, αλλά και διατάζει επιθέσεις στον κόσμο.

Και το χειρότερο είναι ότι τα ΜΜΕ λογοκρίνονται έτσι ώστε να μην διαδίδονται τα νέα..

 Το # direngeziparki τώρα είναι αυτή τη στιγμή το 2ο  trending topic στο Twitter, παγκοσμίως.

Παρακαλούμε βοηθήστε μας να μοιραστούμε αυτό το μήνυμα και να σταματήσουμε τις αδίστακτες, απάνθρωπες πράξεις του Ερντογάν.

Τι μπορείτε να κάνετε:

- Προωθήστε αυτό το μήνυμα σε όλους τους γνωστούς σας
- Στείλτε μηνύματα υποστήριξης μέσω του Twitter με το hashtag
# direngeziparki
- Προσθέστε @BBC  @ Reuters @CNN και άλλα μεγάλα κανάλια μέσα σε αυτά τα μηνύματα.
- Δημοσίευστε αυτό το μήνυμα στο Facebook
- Ενημερώστε τοπικά και εθνικά ΜΜΕ.

Παρακαλώ βοηθήστε να διαδώσουμε την είδηση σε παγκόσμιο επίπεδο.
Χρειαζόμαστε  την υποστήριξη σας τώρα!

                                                 

Φωτογραφίες από τις διαδηλώσεις τους τραυματισμούς και την βίαιη καταστολή δείτε εδώ


b2ap3_thumbnail_426651_524400490953355_384944338_n.jpg
b2ap3_thumbnail_942514_524336180959786_1460927269_n.jpg
b2ap3_thumbnail_10503_524336230959781_1229887047_n.jpg
b2ap3_thumbnail_6757_524336280959776_414355943_n.jpg
b2ap3_thumbnail_945018_524336290959775_140541422_n.jpg

Αναπτυχθήκαμε!

Ήταν να μη βγει στο σεργιάνι ο Αντώνης. Άπαξ και βγήκε...ώπα! Άπαξ κι ο Ανοιξιάτικος πήρε σβάρνα τσι ρούγες...κάτσε καλά, λέμε! Άλλωστε, ο τεράστιος τό 'λεγε από χρόνια πως χρειαζόμαστε "άλλο μείγμα πολιτικής". Τώρα που έχει την κουτάλα στα χέρια του, είναι δυνατόν να μη φτάξει το χαρμάνι σαν τα μούτρα του;

[Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, η ύφεση στον τόπο μας αναμένεται να φτάσει εφέτος το 4,8% ενώ θα συνεχιστεί και το 2014 (για έβδομο συνεχόμενο χρόνο), φτάνοντας το 1,8%.]

Αναπτυχθήκαμε!

Διάολε, μέχρι την Κίνα έφτασε η σκούφια τού ασύγκριτου, κυνηγώντας την ανάπτυξη! Ήταν δυνατόν να του ξεφύγει η πουτάνα; Και στο Έβερεστ να κρυβόταν (που λέει ο λόγος), θα την ξετρύπωνε. Τελικά, την στρίμωξε σε κάτι στενά, κάπου εκεί, ανάμεσα Αζερμπαϊτζάν και Γέφυρας του Αδάμ στην Νότιο Κίνα, την άρπαξε από τον σβέρκο και μας την έφερε.

[Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, η επίσημη ανεργία στην χώρα μας θα διαμορφωθεί εφέτος στο 27,8% και του χρόνου θα σκαρφαλώσει στο 28,4%. Η επίσημη, έτσι; Παναπεί, δεν λογαριάζονται όσοι δουλεύουνε δίωρα ή τρίωρα κι όσοι κάνουνε 1-2 μεροκάματα την εβδομάδα.]

Αναπτυχθήκαμε!

Το επιβεβαίωσε κι ο Βρούτσης, έτσι; Δεν ξέρω αν το προσέξατε αλλά ο γίγαντας δεν παίζεται. Δεν υπάρχει, λέμε! Τετραγώνισε τον κύκλο, ο τρισμέγιστος! Κατάφερε να μειωθούν οι άνεργοι κι ας αβγαταίνει η ανεργία!! Μάρτυράς του η ΕλΣτατ.

[Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, το δημόσιο χρέος μας θα διαμορφωθεί εφέτος στο 183,7% του ΑΕΠ και του χρόνου θα εκτιναχτεί στο 189,2%. Όταν, πριν κανά τριάρι χρόνια, ο Γιωρίκας πήγε στο Καστελλόριζο για να μας πει πως φώναξε την τρόικα, το χρέος ήταν στο 150% του ΑΕΠ. Και για να μη ξεχνιόμαστε: η συνθήκη τής Λισαβόνας ορίζει όριο το 60%.]

Αναπτυχθήκαμε!

Σιγά που δεν θα τα κατάφερνε η τρικομματική! Με Αντώνη καπετάνιο, Φωτάκια για πυξίδα και Βαγγέλα για έρμα (δηλαδή, σαβούρα), η πετυχεσιά ήταν εξασφαλισμένη από χέρι. Τρίο άχαστο, λέμε! Αυτοί κι ο Αστραχάν! Και το καταλαβαίνει κι ο κόσμος, έτσι; Μια χαρά τα πάνε στις δημοσκοπήσεις κι ο φραντζάτος κι ο αριστερός (ο χοντρός και που εξακολουθεί να υπάρχει, επιτυχία είναι).

[Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, οι εξαγωγές μας άρχισαν να αυξάνονται, όπερ σημαίνει ότι η εθνική μας ανταγωνιστικότητα βελτιώνεται, αλλά ακόμη είμαστε μακρυά από τον στόχο. Παναπεί, οι μισθοί βρίσκονται ακόμη ψηλά και πρέπει να μειωθούν κι άλλο.]

Αναπτυχθήκαμε!

Και πού είσαστε ακόμη! Μόλις ξεπουληθούν κι όσα έχουν μείνει απούλητα, εκεί να δείτε ανάπτυξη! Μια αναπτυξάρα ΝΑ, με το συμπάθειο! Να τρώει η σύζυγος και στην γκόμενα να μη δίνει! Το μόνο που μένει είναι να φύγει κι η παραγγελία για τα χρυσά κουτάλια. Αλλά πού θα πάει; Θα γίνει κι αυτό. Και μετά...θα καθόοοοοοοομαστε!

[Σύμφωνα με τον Προβόπουλο, οι εργαζόμενοι δεν στρέφονται προς την επαγγελματική ή την ιδιωτική ασφάλιση λόγω της γαλαντομίας των δημόσιων ασφαλιστικών φορέων. Δηλαδή, οι έλληνες βολεύονται με τις παχυλές συντάξεις που χορηγούν τα ασφαλιστικά ταμεία και δεν έχουν λόγο να κάνουν ιδιωτική ασφάλιση. Παναπεί, πρέπει να περικοπούν περαιτέρω οι συντάξεις ώστε να αλλάξει νοοτροπία ο έλληνας.]

Αναπτυχθήκαμε!

Το αφήγημα και το στόρι...

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
Εχει κι ένα καλό η ιστορία με το «success story», που το υπερασπίζουν φανατικά οι κυβερνητικοί και το αμφισβητεί ο ΟΟΣΑ. Οτι για λίγο θα μείνει στο περιθώριο της μη χρήσεως το «αφήγημα», που πότε σαν «νέο» και πότε σαν «καινούργιο» βρισκόταν συνεχώς στα χείλη των προπαγανδιστών: αφότου χάραζε η μέρα κι έβγαιναν στο γυαλί πριν καλά καλά ξενυστάξουν και μέχρι να κλείσει ο ημερήσιος τηλεοπτικός κύκλος. Και να μπορέσουν έτσι να περάσουν από το μετερίζι της λαϊκής διαφώτισης στην ονειρική γαλήνη της κλίνης τους.
Ισως λοιπόν το «αφήγημα», εκτοπισμένο στη σκιά από την αίγλη του «success story», μπορέσει να αναλάβει δυνάμεις και νόημα στην οικεία του προστατευτική ηρεμία της λογοτεχνίας. Μέχρι να το ξαναθυμηθεί και να το ξαναπεριλάβει κάποιος από τους παλαιούς κομματάρχες ή και από τους νέους, που εμφανίζονται με ρυθμό ένας το δεκαήμερο. Και ω του παραδόξου θαύματος, ορισμένοι νέοι μικροϊδιοκτήτες προσωπικού κόμματος καταφέρνουν να πλασαριστούν σε καλή θεσούλα στα υπερευαίσθητα γκάλοπ πριν καν πληροφορηθεί ο κόσμος (αν βέβαια μας ενδιαφέρει ο κόσμος) τόσο την ύπαρξη του κόμματός τους όσο και το όνομά του: Νέα Ελλάδα; Νέα Μέρα; Νέα Ελπίδα; Καινή Νεότης; Νεαρά Κενότης; Μα τι σημασία έχει. Μια κάποια δικτύωση χρειάζεται. Αν έχεις φίλους διάβαινε και μι-μι-έ περπάτει δεν έλεγαν οι παλαιοί; Πώς; Για τύχη έλεγαν και όχι για φίλους, για ριζικό και όχι για μι-μι-έ; Εντάξει, όλα θέλουν τον εκσυγχρονισμό τους. Και οι παροιμίες.
Μήπως άλλωστε δεν εκσυγχρονίστηκε το δίλημμα εκείνο «Ιησούν ή Βαραββάν», παίρνοντας τη μορφή «ΟΟΣΑν ή Στουρνάραν»; Ποιον να πιστέψει ο ανεκπαίδευτος στα μακροοικονομικά; Τον απαισιόδοξο διεθνή οργανισμό, που για το 2014 προβλέπει ύφεση 1,2%, ή τον πλήρη αυτοπεποιθήσεως υπουργό που προφητεύει σακσεστορίζων ότι του χρόνου «το ΑΕΠ θα είναι λίγο πιο κάτω από ένα θετικό +1»; Η σωστή απάντηση ίσως είναι «κανέναν από τους δύο», μια και βρισκόμαστε στον αστερισμό του Κανενός. Αντί δηλαδή να εμπιστευτούμε ανεξέταστα τους άσαρκους αριθμούς των μεν ή του δε, μπορούμε να στραφούμε στην ενσώματη μικροοικονομία. Να ρωτήσουμε δηλαδή το βαλάντιό μας, αλλά και φίλους, συγγενείς, συναδέλφους. Και κυρίως να κοιτάξουμε το πρόσωπό τους, μήπως διακρίνουμε αν υπάρχει λάμψη ή στάχτη, σιγουριά ή φόβος. Μάλλον φόβο θα δούμε στους περισσότερους, γέννημα της ποικιλόμορφης μείωσης που υπέστησαν: στον μισθό ή στη σύνταξη, στα εργασιακά και τα λοιπά δικαιώματά τους, στις «πολυτέλειες» που νοστίμευαν τον βίο τους, ταβερνάκι, σινεμά, βιβλίο, γήπεδο, θέατρο.
Βεβαίως και συναντάμε και χαμογελαστούς ανθρώπους. Τους βλέπουμε άλλωστε και στην τηλεόραση, σαν συμπρωταγωνιστές στο προπαγανδιζόμενο «success story». Σχεδόν όλοι σχετίζονται με τον τουρισμό. Αλλά με μοναδικό μεγάλο επενδυτή τον ήλιο και κυριότερη παραγωγή μας την άμμο, γυρνάμε στο παλιό γνωστό «ελληνικό αφήγημα». Που τα ’φαγε τα ψωμιά του.

Το ταμπού της δραχμής...

Εάν η Ελλάδα κατολισθαίνει σήμερα προς τα τάρταρα, δεν είναι μόνη: ακολουθείται κατά πόδας από τις ομοιοπαθείς τής ευρωπαϊκής περιφέρειας, αλλά και του ευρωπαϊκού κέντρου.
Το ελληνικό πειραματόζωο σύρει ολόκληρη την Ευρωζώνη, της Γερμανίας συμπεριλαμβανομένης. Το «ενάρετο» υπόδειγμα ανταγωνιστικότητας, που η τελευταία επιβάλλει στους εταίρους της, αποφέρει περιστολή επενδύσεων και επιβράδυνση κάθε παραγωγικότητας, ακόμη και στην ίδια. Παρά τα πλεονάσματά του, το γερμανικό υπόδειγμα δεν δημιουργεί πρόσθετη απασχόληση, απλώς κατανέμει την υπάρχουσα και συρρικνούμενη σε πλείονες και με χαμηλότερες αμοιβές, ώστε 8 εκατομμύρια Γερμανών εργαζομένων βιώνουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Η γερμανική «ανταγωνιστικότητα» δεν οφείλεται σε «θαύμα», αλλά στη μονομερή και αθέμιτη έναντι εταίρων καθήλωση μισθών.
Η επιλογή αυτή δεν ενισχύει την Ευρώπη, αλλά την αποσταθεροποιεί. Η άνιση ανταγωνιστικότητα μεταξύ εταίρων δεν οφείλεται τόσο στην παραγωγική υπεροχή της Γερμανίας, όσο κυρίως στην αντισυνεταιρική, εχθρική, αντι-ευρωπαϊκή μονομερή καθήλωση του εργασιακού κόστους σε αυτή τη χώρα. Αυτό επισημάνθηκε έγκυρα από τον Χάινερ Φλάσμπεκ, στέλεχος των Ηνωμένων Εθνών. Ωστόσο, πόσο τεκμηριωμένο είναι το συμπέρασμα μέρους της γερμανικής Αριστεράς (Linke), ότι αφού η Γερμανία δεν δέχεται αυξήσεις μισθών ούτε επέκταση εσωτερικής ζήτησης κατ' αναλογία των πλεονασμάτων της, το ευρώ πρέπει να διαλυθεί και οι χώρες να επιστρέψουν στα εθνικά νομίσματά τους; Εάν η γερμανική Αριστερά προεξοφλεί ότι οι μισθοί και η γερμανική ζήτηση δεν θα βελτιωθούν ποτέ, τότε πριν από το ευρώ υποθηκεύεται πρωτίστως το δικό της μέλλον, ως πολιτικής δύναμης. Εάν, αντιθέτως, οι κοινωνικοί αγώνες αναζωπυρώνονται, όπως σήμερα στη Γερμανία, και οι εργατικές διεκδικήσεις δικαιώνονται, έστω και μερικώς, τότε πόσο πειστικό είναι το συμπέρασμα ότι το ευρώ δεν διασώζεται και οφείλει να διαλυθεί;
Εκτός αυτού, η επέκταση της γερμανικής ζήτησης δεν συνιστά μοναδική προϋπόθεση για τη διάσωση του ευρώ. Θα πρέπει ακόμη τα πλεονάσματα που η Γερμανία αποσπά από την Ευρωζώνη να ανακυκλώνονται σε αυτήν, ώστε να μην αποδυναμώνεται εξ αιτίας τους το ευρω-σύνολο. Προς τούτο, επιβάλλονται στην Ευρωζώνη σταθεροποιητικοί μηχανισμοί μεταβιβάσεων πόρων, που διέπουν κάθε νομισματική περιοχή του κόσμου, όπως ΗΠΑ, Καναδά, Γερμανία, μεταξύ δυτικής και ανατολικής πλευράς, ανεξάρτητα από κάθε απόκλιση ανταγωνιστικότητος μεταξύ των περιφερειών του κοινού νομίσματος. Μέχρι σήμερα, η Γερμανία υπεκφεύγει από τις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις της, επιρρίπτοντας ολόκληρο το κόστος προσαρμογής της Ευρωζώνης στους αδύναμους εταίρους, που εξ ορισμού δεν διαθέτουν περιθώρια, με συνέπεια την περαιτέρω αποσταθεροποίηση του συνόλου. Ο κυρίως επωφελούμενος από το κοινό νόμισμα θα όφειλε να προσφέρει προς σταθεροποίησή του το μέγιστο μέρος των θυσιών, όχι το ελάχιστο.
Η δυστροπία της Γερμανίας να αναλάβει το κόστος που της αναλογεί τροφοδοτεί δύο ειδών αντιδράσεις: αφ' ενός, η γερμανική «ριζοσπαστική Δεξιά», που διεκδικεί εγκατάλειψη του κοινού νομίσματος, αφού το θεωρεί επιζήμιο για τη χώρα λόγω των ευρωπαϊκών υποχρεώσεων που αυτό συνεπάγεται. Αφ' τέρου, κάποιοι από την ελληνική και γερμανική «ριζοσπαστική Αριστερά», που συμπλέουν με την πρώτη, διεκδικώντας επιστροφή στα εθνικά νομίσματα, προς προστασία του Γερμανού φορολογουμένου.
Ωστόσο, το παράδειγμα της Αργεντινής δεν εφαρμόζεται στην Ελλάδα. Πρώτον, με την υποτίμηση του πέσο, η μακρινή χώρα δεν απεμπόλησε δικαιώματα που θα είχε εάν μετείχε σε νομισματική ένωση. Δεύτερον, οπωσδήποτε η αποσύνδεση από το δολάριο και η υποτίμηση ήταν γι' αυτήν μονόδρομος, αφού δεν υπήρχε εναλλακτική επιλογή. Τρίτον, έπειτα από 12ετία, η δυσπραγία παραμένει και επιδεινώνεται: οι μισθοί φυτοζωούν στο όριο της φτώχειας, ο πληθωρισμός στο 25%, οι εξαγωγές και η ανάπτυξη σε βίαιη πτώση. Τέταρτον, τις ιδιωτικοποιήσεις του 1990-2000 διαδέχονται σήμερα εθνικοποιήσεις, ωστόσο η χώρα παραμένει μέχρι σήμερα εκτός αγορών, αλλά και σε αχρησία του εκδοτικού προνομίου, αφού αυτό θα επιδείνωνε τον πληθωρισμό.
Για την Ελλάδα, ο πειρασμός της δραχμής θα είχε βάση, μόνον ως έσχατη επιλογή, όταν όλες οι άλλες έχουν οριστικά αποκλεισθεί. Ακόμη χειρότερα, ο αποκλεισμός από το ευρώ επισείεται από την εθνικιστική γερμανική ακροδεξιά ως κύρωση, προκειμένου να αθετηθούν οι γερμανικές υποχρεώσεις προς σταθεροποίηση της Ευρωζώνης. Η κύρωση επισείεται επίσης εν ονόματι της πειθαρχίας στο γερμανικό δόγμα. Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση, η αποβολή από το ευρώ θα ήταν πιθανή συνέπεια της απείθειας και της επιλογής διαφορετικής οικονομικής οδού και θα συνιστούσε εκβιαστική απειλή για τον αποβαλλόμενο. Είναι πρωθύστερο και παράδοξο σήμερα να διεκδικεί η αδύναμη χώρα με δική της πρωτοβουλία την «τιμωρία» της για κάποιο αβέβαιο «εναλλακτικό» πρόγραμμα, που δεν έχει ακόμη εφαρμοσθεί ούτε καν εκπονηθεί, αλλά και ούτε καν, ακόμη λιγότερο, εγκριθεί από το λαό της.
kvergo@gmail.com

Είδωλα, αλλά γυμνά....

Sotosblog...
Τοτέμ
Κανένας στο απυρόβλητο. Κανένας! Όλοι στο πεδίο της μάχης ίσοι! Και όλοι ομοίως επί σκηνής στο στριπτήζ. Δύο οι στολές. Οι γυμνοί από τη μία και οι ένοπλοι από την άλλη. Συνεννοημένα πράγματα.
Μη μου λέτε εμένα ο ποιητής, ο ευαίσθητος, ήταν ευγενικός ως όφειλε, άκου πρώτα τι ακριβώς είπε κι έλα να σου εξηγήσω εγώ τι εννοούσε αλλά σε ποια λεπτά σημεία ήταν λάθος η απάντηση που έλαβε
Άμα δεν έχει καταλάβει στα ενενήντα βάλε του ότι ο πολιτικάντης ζει και ψοφάει για δημοσιότητα· ότι γυρνάει ψωμοτύρι εξ επαγγέλματος γι αυτό το λόγο τα κανάλια σαν την γκαστρωμένη μυίγα που θέλει ν’ αφήσει τ’ αυγά της και, μόλις νοιώσει μια ιδέα στριμωγμένος από καμμιά μπαρούφα που αμόλησε, σπεύδει μετά να διευκρινίσει σε όλα τους ότι δεν μιλάω για το δικό σας, εξαιρούνται οι παρόντες και άλλα σιχαμένα και αηδιαστικά· άμα δεν έχει καταλάβει ότι δεν δίνεις πάτημα σ’ έναν πολιτικάντη, για να κάνει αυτός δημόσια μόστρα στην πλάτη σου απαντώντας, τάχα σε σένα, ό,τι του καπνίσει, εκείνο δηλαδή που ‘χει φτιάξει ωραία-ωραία και ψάχνει ευκαιρία να το ξεφουρνίσει· άμα δεν το ‘χει καταλάβει, και του τη δίνει την ευκαιρία στο πιάτο, να λέει εκείνος το δικό του ποίημα αλλά με του αλλουνού την υπογραφή· άμα δεν το έχει καταλάβει αυτό, ε, τότε να το ρίξει αποκλειστικά στην ποίηση, που την ξέρει κιόλας, μπας και πιάσει τόπο αυτό που γράφει. Όχι, λες και του έλειψε το γράψιμο, να στέλνει γραμματάκια-υποδείγματα αβρότητας και ιπποσύνης από το Facebook σαν τα κοριτσόπουλα, τα οποία τουλάχιστον χαχανίζουν με τη Βουλή των Εφήβων, και δείχνουν έτσι μια σοβαρότητα.
Έχουμε νεκρούς, κύριε ποιητά μου. Νεκρούς! Το καταλαβαίνεις; Νεκρούς και τραυματίες! Κάθε μέρα. Πέφτει το ξύλο της αρκούδας κι όλο το μεταλλαγμένο πιπέρι της Μαγαδασκάρης! Άνθρωποι που πάνε να σώσουν το χωριό τους φυλακίζονται, κι έχει ο κόσμος τούμπανο τις πουλημένες αποφάσεις –για όγδοη φορά αναβλήθηκε η δίκη του Μάκαρου με το double corona στα χείλη. Έλεος! Λίγη αίσθηση των μεγεθών, λίγη επαφή με την πραγματικότητα, κύριε ποιητά! Υπάρχει και το real εκτός από το surreal.
Κανένας στο απυρόβλητο –δεν εξαιρώ ψυχή! Ούτε τον Μίκη, ούτε την Μίνι ούτε κανέναν. Άλλοτε ίσως… Τώρα όχι! Να πεισθώ πρώτα ότι δεν γυρεύει θέση, «μισθόν στεφάνου και πρυτάνειο σίτο», και θα το σκεφθώ. Τι, δηλαδή; Θα κάνει αντίσταση καλύτερη από το καινούργιο πόστο; Ε; Κι άλλο, ρε άνθρωπε, πόστο; Κι άλλα φράγκα; Πού τελειώνει αυτό, πριν γίνεις σποδός και αχνή ανάμνηση; Δεν θέλεις να γίνεις χρήσιμος; Χρήσιμος τώρα, εννοώ.
Άσε, ρε φίλε… Τράβα τραγούδα παρακάτω. Ο άλλος χάνει το σπίτι του για ένα λογαριασμό της Ε.Υ.Δ.Α.Π., κι είμαστε στημένοι στο γυαλί πότε θα περέμβει το Μαξίμου συγκινημένο, να μας δείχνει μετά το Μέγκα, κάθε φορά που θα μιλάει για την ανεργία, το σπίτι του φουκαρά –όπως έγινε με τον 15χρονο που είχε πάει στη Γερμανία για να εγχειρισθεί, και τους έκοβε ο πόνος να μας δίνουν νέα από το νοσοκομείο, για να μας δείχνουν πλάνα με το κρατικό αεροπλάνο. Λίγη ντροπή και λίγη συναίσθηση! Μα τόσο αφελείς πια;
Εσείς κρατήστε ό,τι είδωλα θέλετε. Τα ‘χετε ανάγκη –τοτέμ είναι αυτά… Κι εγώ, βέβαια, τα χρειάζομαι, δεν λέω. Αλλά θέλω να τα δω στη μάχη. Αλλιώς μπαίνουν στη βιβλιοθήκη μου, στη δισκοθήκη μου και κάδρα στον τοίχο. Διότι μπορεί να χρειασθεί να τα πουλήσω για να φάω, πριν μου τα πάρουν κι αυτά με το μέτρο, τα ρημάδια. Γιατί, όσο για τα δικά μου μέτρα, αυτά μου τάχουν πάρει από καιρό.

Ενας "πανελλήνιος" απολογισμός...

απο την Parallaxi...
Αυτό ήταν. Δίνω την κόλλα στον επιτηρητή που χαμογελά με κατανόηση και βγαίνω έξω. Ένα σμήνος συμμαθητών και καθηγητών μου μαζεύεται γύρω και ενδιαφέρεται για το πώς έγραψα. Τους πετάω ένα ''πολύ καλά'', τους χαιρετώ εγκάρδια και φεύγω γρήγορα. Πάω στην πλατεία, κάθομαι σε ένα παγκάκι και βγάζω έναν αναστεναγμό ανακούφισης. Επιτέλους ελεύθερος! Έννιά μήνες τώρα αναρωτιόμουν πώς θα είναι αυτή η στιγμή. Επιβίωσα από τον κυκλώνα των Πανελληνίων και είμαι σώος και αβλαβής!
Φέρνω στο μυαλό μου όλα τα γεγονότα της χρονιάς αυτής που, όπως διατυμπάνιζαν πολλοί, επρόκειτο να σημαδέψει ανεξίτηλα την πορεία της ζωής μου.
Καταρχήν, η αναζήτηση φροντιστηρίου. Τόσο ενδελεχή αναζήτηση ούτε για αγορά σπιτιού δεν κάνεις! Αλλά και τα όρνια οι φροντιστιριάδες, μια χαρά το 'χουν πιάσει το νόημα και ξέρουν από μάρκετινγκ! Πέρα από τα κλασικά ''Σε μας έρχονται οι αριστούχοι'' ή ''Εμείς προχωράμε με βήμα ταχύ και αποφασιστικό για την προετοιμασία του παιδιού σας'' άκουσα και άλλα πικάντικα για ηλεκτρονικά τεστ, ημερίδες επί ημερίδων για επαγγελματικό προσανατολισμό, για ρηξικέλευθες μεθόδους διδασκαλίας, ακόμα και για θέματα διαγωνισμάτων που εμφανισιακά θυμίζουν των Πανελληνίων, ώστε να συνηθίζει το μάτι των παιδιών! Χώρια το γλύψιμο. Όλο υποκλίσεις και παρακλήσεις, μες στην υποκρισιά! Μόνο τεμενάδες που δεν κάνουνε!
Το στομάχι μου πονάει λίγο. Πώς να μην πονάει με όλα αυτά τα σκευάσματα που πήρα; Ηρεμιστικά, υπνωτικά, βιταμίνες μπλέ, πράσινες και βερικοκί, ενισχυτικά μνήμης και άλλα πολλά που ούτε τα βάζει ο νους σας! Πλούσια τα κάναμε τα φαρμακεία! Τι να το κάνουν το άνοιγμα του επαγγέλματος; Χώρια τα διατροφικά ευτράπελα. Δεν μπορώ να πω, χόρτασα φαΐ ο μπουλούκος, αλλά το μενού δεν είχε μεγάλη ποικιλία. Χυμοί, ξηροί καρποί και σαλάτες, πολλές σαλάτες! Αμάν έκανα για τίποτα πιο... ''βρώμικο'', αλλά απαγορευόταν. Λες και έδινα στομαχικές εξετάσεις και όχι Πανελλαδικές!
Α, και φυσικά ξεχνιούνται οι δεήσεις στις εκκλησίες, παραμονή των εξετάσεων; Μια βόλτα από την εκκλησία της γειτονιάς αρκούσε για να συναντήσεις όλα τα εφηβάκια της. Από χαζοντρέντουλα μέχρι μαλλιάδες μεταλλάδες, πολλοί από τους οποίους διατείνονταν συνέχεια την προχώ αθεΐα τους, όλοι με ένα σταυρό στο χέρι και ένα ''Κύριε ελέησον'' στα χείλη. Πάντως, η ενορία τα έβγαλε τα έξοδα και με το παραπάνω. Τόσες δίμετρες λαμπάδες που ανάψανε τα ντερέκια!
Και τελικά αξίζανε αυτά; Τόσες αγωνίες παιδιών και γονέων, τόσες ευχές συγγενών, γνωστών, αλλά και αγνώστων ανθρώπων και κυρίως, τόσο μα τόσο χρήμα, πολλές φορές μαύρο;
Όχι, βεβαιώνω τον εαυτό μου. Δεν αξίζουνε. Οι Πανελλαδικές κατάντησαν μία ακόμα φούσκα της κοινωνίας μας, φτιαγμένη από ματαιόδοξα όνειρα νέων ανθρώπων, ενοχοποιημένες συνειδήσεις γονιών και πολλά συμφέροντα, όλα περιστρεφόμενα από μία νοοτροπία όπου είσαι ό,τι σπουδάσεις...
Καλά κάνουν και θα καταργηθούν, λοιπόν, σε μερικά χρόνια οι εξετάσεις αυτές; Παρόλο που το παρεχόμενο εκπαιδευτικό σύστημα είναι μάλλον μία αποτυχία, παρόλο που τα παιδιά συχνά καταστρέφονται ψυχολογικά και σωματικά, δεν το νομίζω. Γιατί θα είναι πολύ σκληρό για την ελληνική κοινωνία, που ξυπνά πολύ απότομα τελευταία, αντικρύζοντας τα ψεύτικα όνειρά της να γκρεμίζονται. Ας παραμείνει τουλάχιστον ο θεσμός αυτός, να θυμίζει στους μεγαλύτερους τις ωραίες εποχές που τα παιδιά τους, όλα γιατροί και δικηγόροι, περήφανα αποφοιτούσαν και είχαν έτοιμη τη δουλίτσα, με το μέσο του μπάρμπα, υποθηκεύοντας μια και καλή το μέλλον των επόμενων γενεών.

Οι (Πανελλήνιες) εξετάσεις δεν τελειώνουν ποτέ...

του Θωμά Σίδερη...
294196_648739665139503_149694255_nΤη μέρα που η Νικολέτα γινόταν δεκαοχτώ έγραφε Φυσική Κατεύθυνσης.
Στη σύντομη διαδρομή μας με το αυτοκίνητο μέχρι το σχολείο, γύρισε και μου είπε: «Νιώθω τέτοια πίεση, που νομίζω ότι κάνω κακό στον εαυτό μου». Σήμερα, που επιτέλους ολοκλήρωσε τη διαδικασία των Πανελληνίων, μου είπε: «Αν ήταν στο χέρι μου, δε θα ήθελα να δώσω ποτέ. Ήταν χειρότερο απ’ ό,τι το περίμενα».

Ανέκαθεν στην Ελλάδα, το εκπαιδευτικό σύστημα ήταν ταυτισμένο με το εξεταστικό σύστημα. Ποτέ δεν ενδιαφερθήκαμε σοβαρά για το τι σχολείο θέλουμε να φτιάξουμε και για το τι πολίτες θέλουμε να δημιουργήσουμε. Αντίθετα, η φαιά ουσία μας αναλώθηκε στο πόσες και τι εξετάσεις θέλουμε να έχουμε. Ειδικότερα, στο ποια θα είναι η εξεταστική διαδικασία –από το πάλαι ποτέ εξατάξιο γυμνάσιο έως το σημερινό λύκειο- για την εισαγωγή των μαθητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Από τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια μέχρι και σήμερα, η αλλαγή του υπουργού Παιδείας σήμαινε και αλλαγή του εξεταστικού συστήματος. Σχηματικά, αν η διαδικασία εισαγωγής στα Πανεπιστήμια ήταν η ανυπεράσπιστη κορασίδα, ο εκάστοτε υπουργός αναλάμβανε το ρόλο του δράκου του Σέιχ Σου.
Αποσυνδέσαμε εντελώς το σχολείο με τη γνώση. Αποφασίσαμε ότι δε μας ενδιαφέρει ούτε το είδος της παρεχόμενης γνώσης ούτε ο τρόπος μετάδοσής της. Στη θέση της γνώσης βάλαμε την πληροφορία, με τέτοια ευκολία μάλιστα, που θα ζήλευε ακόμα και η Άρτεμις όταν έβαζε στη θέση της Ιφιγένειας το περιβόητο κριάρι. Αλλά οι ούριοι άνεμοι δε φύσηξαν ποτέ στα σχολεία της Ελλάδας. Και πώς να φυσήξουν τα ρεύματα της γνώσης και της προόδου όταν υψώσαμε πελώρια τείχη από άχρηστες και περιττές πληροφορίες.
Από την άλλη πώς μπορώ να πω στη Νικολέτα ότι «Οι εξετάσεις δεν τελειώνουν ποτέ»; Και πόσο δίκιο είχε ο Ενουάρντο Ντε Φίλιππο όταν το 1973 έγραφε το ομώνυμο θεατρικό έργο του;  Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, εξετάσεις για όλα και μπροστά σε όλους.
Εξετάσεις μπροστά στους γονείς για να περάσουμε με άριστα τις προσδοκίες και τα όνειρα που έχουν για μας. “Μαμά, τελείωσα με άριστα, αλλά δεν έχω ευχάριστα. Μαμά…” Αυτό το “μαμά” κρύβει μέσα του σπαραγμό.
Εξετάσεις στο στρατό για να πιστοποιηθεί ότι είσαι υπάκουος και πειθαρχημένος και ότι ανά πάσα στιγμή θα δώσεις το αίμα σου για μια πατρίδα που σε αφαιμάζει διαρκώς και ποικιλοτρόπως. “Ευπειθώς αναφέρω…”
Εξετάσεις μπροστά στα κάθε λογής αφεντικά ότι είσαι τίμιος, συνεπής και δημιουργικός υπάλληλος. Εξετάσεις για τη σιωπή σου, την αντοχή σου, την υπομονή σου. Εξετάσεις ότι είσαι αναλώσιμος και ανά πάσα στιγμή αντικαταστάσιμος.
Εξετάσεις πτυχιούχων και μη μπροστά στο ΑΣΕΠ. Ένα κράτος, που επαγγέλλεται σαν ψωμοτύρι τη γελοία αξιοκρατία του, θα σε βάλει σε βαθμολογικούς πίνακες φθίνουσας κατάταξης, εξετάζοντας με μόρια την επιστημονική και πνευματική σου επάρκεια.
Εξετάσεις μπροστά στους φίλους που έρχονται και παρέρχονται και ποδοπατιούνται σαν τα φύλλα του φθινοπώρου. Εξετάσεις για ειλικρινή και άδολη φιλία, για εχεμύθεια και αυταπάρνηση. Εξετάσεις για να διαπιστωθεί πόσο εύκολα μπορείς να πουλάς κάθε φορά τους φίλους σου, αφού όλα είναι μέσα στο παιχνίδι και όλα πουλιούνται και αγοράζονται.
Εξετάσεις κάθε φορά που επιλέγουμε να ζήσουμε μ’ έναν άνθρωπο μαζί. Λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία. Εξετάσεις για τους μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς που είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε.
Εξετάσεις για τους ρόλους που αναλαμβάνουμε κάθε φορά. Εξετάσεις μέσα στις κοινωνικές, πολιτικές ή θρησκευτικές ομάδες που ανήκουμε. Εξετάσεις ότι είμαστε απόλυτα ταυτισμένοι με τους στόχους και τις επιδιώξεις της ομάδας. Ως γνωστόν, είναι κοινωνική ανάγκη το να ανήκεις κάπου.
Εξετάσεις ότι μπορούμε να μετουσιώνουμε τα “θέλω” μας στα “πρέπει”. Εξετάσεις για να κρύβουμε καλά την “ψυχούλα” μας. Εξετάσεις για τις άτακτες φυγές και τις υποχωρήσεις μας. Εξετάσεις για την ικανότητά μας να ισορροπούμε στον πολυπόθητο μέσο όρο.
Εξετάσεις για να διακριβωθεί αν ανταποκρινόμαστε με επάρκεια στις κάθε λογής εξετάσεις.

Περί ιδιώτη, ιδιωτικών συμφερόντων και ιδιωτικοποίησης...

Αλληλέγγυα Δύναμη...
αρχαία πινακίδα
Aς δούμε την ετοιμολογία της λέξης ιδιώτης (απ'όπου προκύπτει και το επίθετο ιδιωτικός/ή/ό, που συνοδεύει ουσιαστικά όπως η λέξη συμφέρον/οντα):
" Η λέξη "idiot" που στα αγγλικά σημαίνει "ηλίθιος", χαρακτηρίζει όπως και στην Ελληνική τα άτομα χαμηλού νοητικού επιπέδου και προέρχεται από την Ελληνική λέξη Ιδιώτης.

Η λέξη "ιδιώτης" προέρχεται από τη λέξη "ίδιος" που σήμαινε στην αρχαιότητα ότι και σήμερα. Στα λατινικά μεταφέρθηκε ως "idiota" και αρχικά σήμαινε "μέσος άνθρωπος" ενώ αργότερα "αμόρφωτος, απαίδευτος άνθρωπος". Την ίδια σημασία (του αμόρφωτου ανθρώπου) είχε η λέξη αρχικά και στην Αγγλική γλώσσα, ενώ σήμερα σημαίνει απλώς ηλίθιος, δηλαδή άτομο πολύ χαμηλού νοητικού επιπέδου ενώ η ηλιθιότητα (idiocy) χαρακτηρίζει το προσόν του ηλίθιου δηλαδή τη μεγάλη βλακεία.

Ο Αριστοτέλης στα πολιτικά του χρησιμοποίησε τoν όρο "ιδιωτικός" για να περιγράψει τις προσωπικές υποθέσεις των πολιτών σε αντιδιαστολή με τον όρο "πολιτικός" που χρησιμοποίησε για να περιγράψει τις δημόσιες υποθέσεις (του δήμου, αυτό που ονομάζουμε σήμερα "τα κοινά").

Στην αρχαία Αθήνα σημαντικότερη αποστολή της πολιτείας ήταν η μετατροπή των ιδιωτών (των εγωκεντρικών ατόμων που ασχολούνταν με τις προσωπικές τους υποθέσεις) σε πολίτες (σε άτομα που ασχολούνται και συμμετέχουν στα κοινά). Θεωρούσαν ότι η ιδιότητα του ιδιώτη είναι μια φυσική ιδιότητα την οποία διαθέτουν όλοι οι άνθρωποι από τη φύση τους, ενώ η ιδιότητα του πολίτη είναι επίκτητο χαρακτηριστικό που διαμορφώνεται μέσω της παιδείας που παρέχει η πολιτεία. Συνεπώς το άτομο που παρέμενε "ιδιώτης" ήταν άτομο απαίδευτο και αμόρφωτο, αφού δεν είχε εκπαιδευτεί επαρκώς στην ενασχόληση με τα κοινά." (το διαβάσαμε ΕΔΩ )
Και μια και μας μιλάνε συχνά, από την μαθητική ηλικία, για την αμεσοδημοκρατική αρχαία Αθήνα ως το πρότυπο της ορθής διακυβέρνησης και της γαλούχησης ενσυνείδητων δημοκρατικών πολιτών, η σημερινή ιδιωτικοποίηση των πάντων στη χώρα (μόνο ο αέρας που αναπνέουμε δεν υπάρχει σκέψη, ακόμα τουλάχιστον, να πάει στο ΤΑΙΠΕΔ), σημαίνει, όπως τα εννοούν και τα προωθούν οι σύγχρονες κεφαλές της κοινωνίας, τα εξής:
ατομικισμός σε βαθμό κοινωνικής συμφοράς, κέρδη και προσωπικά οφέλη μόνο για τους λίγους κι άσε τους άλλους να λιμοκτονούν και να αυτοκτονούν κι επικράτηση της αμάθειας, βλακείας και απαιδευσιάς...
Οι λέξεις είναι, δυστυχώς ή ευτυχώς, μεστές νοημάτων όταν τις αναλύεις κι ετοιμολογείς και οι αναφορές σε αρχαία ελληνικά πρότυπα, σε βαθμό...ιδιωτικοποίησής τους, ας καταργηθεί επίσημα, ως ...ύβρις!
ανιχνευτής

«Η χώρα μου είναι αποικία μιας πιο μεγάλης αποικίας»

Ανατομία του χρέους: Η εξουσία της ηθικής και το ανήθικο της εξουσίας
Στον οξυμμένο δημόσιο διάλογο, που συνοδεύει την ολοένα και μεγαλύτερη βύθιση της Ελλάδας στο βάραθρο της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, τα ηθικολογικά και θεραπευτικά επιχειρήματα κατέλαβαν εξαρχής προνομιακή θέση. Στο ένα άκρο, το κυρίαρχο, συναντά κανείς την αυτομαστίγωση της ελληνικής ιδιαιτερότητας που παρουσιάζεται ως μοναδική παραφωνία στην ευρωπαϊκή «οικογένεια» και χρεώνεται με κάθε είδους παρεκτροπή από ένα εξιδανικευμένο μοντέλο ευρωπαϊκής κανονικότητας. Πρόκειται για το συμμετρικό είδωλο της αναπαράστασης που διαδόθηκε αρχικά και διεθνώς: η ελληνική κρίση ως μια εξαπλούμενη νόσος που απειλεί να μολύνει τον κατά τα άλλα υγιή ευρωπαϊκό κορμό. Στο άλλο άκρο, συναντούμε την απόδοση κάθε ευθύνης σε εξωτερικούς παράγοντες που κακόβουλα επιχειρούν την αποικιακή άλωση της Ελλάδας. Εδώ οι νοσογόνοι παράγοντες εισβάλλουν έξωθεν και απειλούν την ίδια την επιβίωση ενός ηθικά άμεμπτου και κλινικά υγιούς εθνικού σώματος.
Είναι προφανές ότι, ιδίως στις πιο ακραίες διατυπώσεις τους, και οι δύο αυτοί ισχυρισμοί πάσχουν από την ίδια επιλεκτική στόχευση: αγνοούν ή υποβαθμίζουν τις πολύπλοκες και βαθύτατες σχέσεις που συνδέουν από δεκαετίες, αν όχι αιώνες, το μέσα με το έξω. Ας μην ξεχνούμε τα αυτονόητα: η Ελλάδα υπήρξε μια χώρα ενταγμένη στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη με λίγο-πολύ λειτουργικό τρόπο, κάτι για το οποίο επαίρονταν μέχρι πολύ πρόσφατα τόσο οι ελληνικές ελίτ όσο και οι ευρωπαϊκές. Γι’ αυτό, εξάλλου, στις περισσότερες περιπτώσεις, οι παρεκτροπές που αποδίδονται στην ελληνική ιδιαιτερότητα δεν έγιναν ερήμην της «κανονικής» Ευρώπης αλλά με την ενεργητική εμπλοκή της: έτσι, π.χ., η απόδοση της διαπλοκής στο ηθικό και πολιτισμικό έλλειμμα της ελληνικής πολιτικής κουλτούρας αποσιωπά τόσο τα οφέλη που αποκόμισαν οι κρατικοί προμηθευτές –ευρωπαϊκές επιχειρήσεις και κράτη-ατζέντηδες– όσο και τη σταδιακή μετάλλαξη ολόκληρου του ευρωπαϊκού μοντέλου, όπου πλέον η διαπλοκή όχι απλώς ανθεί, αλλά και νομιμοποιείται θεσμικά, καθώς η λαϊκή κυριαρχία και η δημοκρατική αντιπροσώπευση έχουν, σε μεγάλο βαθμό, υποκατασταθεί από ένα σύστημα μεταδημοκρατικό. Ένα σύστημα όπου, σύμφωνα με τη διατύπωση του Βρετανού κοινωνιολόγου Κόλιν Κράουτς (Colin Crouch), «μολονότι διεξάγονται εκλογές και οι κυβερνήσεις μπορούν να αλλάξουν [...] πίσω από το θέαμα του προεκλογικού παιχνιδιού, η πολιτική διαμορφώνεται ουσιαστικά στον ιδιωτικό χώρο, με διαπραγματεύσεις και συνδιαλλαγές ανάμεσα στις εκλεγμένες κυβερνήσεις και τα κυρίαρχα στρώματα που εκπροσωπούν σχεδόν αποκλειστικά τα συμφέροντα των επιχειρήσεων».
Αν, λοιπόν, ενδημεί κάποια «νόσος» εδώ, αυτή δεν είναι άλλη από την πολυοργανική κρίση ολόκληρου του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, η οποία βέβαια εμφανίζει διαφορετική συμπτωματολογία ανάλογα με το (κράτος-)μέλος που ερευνούμε και την (ιδιαίτερη κάθε φορά) τροπή της ένταξής του στην ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική. Αυτό επιβεβαιώνει, εξάλλου, και η ίδια η δυναμική της κρίσης, καθώς δεν περιορίστηκε φυσικά στην ελληνική περίπτωση, ούτε καν στα λεγόμενα P.I.I.G.S., αλλά αγγίζει πλέον τον πυρήνα της ένωσης. Η νόσος, με άλλα λόγια, έχει προσβάλει όλα τα μέλη του υποτιθέμενου υγιούς σώματος, με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς μάλιστα –για τους οποίους η επιεικέστερη διάγνωση αναφέρεται στο διαβόητο «δημοκρατικό έλλειμμα»– να λειτουργούν ως κατεξοχήν ξενιστές της. Για να χρησιμοποιήσουμε το αποικιακό/μετααποικιακό λεξιλόγιο που ξανάγινε της μόδας, προσθέτοντας μια χαμπερμασιανή νότα, αν επιχειρείται κάποια αποικιοποίηση, αυτή αφορά μάλλον ολόκληρο τον ευρωπαϊκό βιόκοσμο. Η καταγγελία ότι η Ελλάδα μετατρέπεται σε αποικία της γερμανικής Ευρώπης είναι πρόδηλα ανεπαρκής στον βαθμό που δεν συλλαμβάνει ότι ολόκληρη η Ευρώπη (συμπεριλαμβανομένης και της ίδιας της Γερμανίας, από την οποία ξεκίνησε η εφαρμογή της λιτότητας και στην οποία, αργά ή γρήγορα, θα επιστρέψει) μοιάζει να έχει μετατραπεί σε «αποικία» του πιο νοσηρού νεοφιλελεύθερου ζηλωτισμού και της μεταδημοκρατικής, αν όχι αντιδημοκρατικής πια, δυναμικής του. Με άλλα λόγια, μετά από μια εικοσαετία, επιβεβαιώνεται ο προφητικός ίσως στίχος των Stereo Nova από το 1992: «η χώρα μου είναι αποικία μιας πιο μεγάλης αποικίας». 

Παράδοξα του χρέους

Περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, το ελληνικό χρέος έχει αναδειχθεί σε κατεξοχήν τεκμήριο της ελληνικής ιδιαιτερότητας, ως κατεξοχήν σύμπτωμα της ελληνικής ασθένειας. Έτσι, η υπερχρέωση, η συσσώρευση του χρέους, χρησιμοποιείται κατά κόρον ως βάση μιας διάχυτης και συγχρόνως εξατομικευμένης ενοχοποίησης, με σκοπό την ευρύτερη νομιμοποίηση της επιβαλλόμενης, άδικης όσο και αναποτελεσματικής, πολιτικής. Σε αυτό ακριβώς το σημείο, όμως, εμφανίζονται ορισμένοι δυσεξήγητοι γρίφοι που αξίζουν την προσοχή μας. Κατά πρώτο λόγο, δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι το ίδιο το τεκμήριο της παρεκτροπής –η υπερχρέωση– μέχρι πρότινος αποτελούσε κοινωνικά επιβεβλημένο καθήκον κάθε καταναλωτή που σεβόταν τον εαυτό του, αλλά και κάθε κρατικής οντότητας – με το ελληνικό κράτος να σπεύδει να επωφεληθεί των χαμηλών επιτοκίων που εξασφάλισε η είσοδος στο ευρώ. Κατά δεύτερο λόγο, πώς εξηγείται το γεγονός ότι οι πολιτικές που εφαρμόζονται με δεδηλωμένο σκοπό τη θεραπεία αυτού του συγκεκριμένου προβλήματος –της οικονομικής και ηθικής αστοχίας της υπερχρέωσης–, ενώ φαίνεται να χαλιναγωγούν το έλλειμμα, υπόσχονται να «σταθεροποιήσουν» το χρέος (ως ποσοστό του Α.Ε.Π.) σε ορίζοντα δεκαετίας σχεδόν στα ίδια επίπεδα που είχε με το ξέσπασμα της κρίσης; Δεν αποκαλύπτει αυτή η ομολογία ότι, τουλάχιστον σε τούτη την ευαίσθητη φάση, το χρέος δεν λειτουργεί μόνο ως πρόβλημα ή παθολογία που χρήζει θεραπείας, αλλά επίσης και ως ένας μηχανισμός ελέγχου που, ως τέτοιος, οφείλει να διαιωνιστεί για να μπορεί και να χρησιμοποιείται ποικιλοτρόπως;
Τούτο είναι, εν ολίγοις, το παράδοξο με το οποίο είμαστε αντιμέτωποι. Από τη μια μεριά, η συσσώρευση χρέους καταγγέλλεται αναδρομικά ως ανήθικη πρακτική ενώ για δεκαετίες αποτέλεσε την κεντρική ηθική προσταγή του ύστερου καπιταλισμού της κατανάλωσης. Κατόπιν, ξεκινάει το «διαίρει και βασίλευε»: το φταίξιμο εξατομικεύεται και αποδίδεται κατά σειρά σε συγκεκριμένα κράτη (αρχικά στην Ελλάδα και κατόπιν στα P.I.I.G.S.), συγκεκριμένες ομάδες στο εσωτερικό των κρατών (αρχικά στους δημόσιους υπαλλήλους πριν περιλάβει ο οδοστρωτήρας και τον ιδιωτικό τομέα), αλλά και σε μεμονωμένα άτομα (εδώ το μέλος της επάρατης συντεχνίας θα συναντήσει το ανήθικο γκόλντεν μπόι, με τη διαφορά ότι ενώ ο πρώτος χάνει μαζί με τα όποια προνόμια και το έδαφος κάτω από τα πόδια του, το δεύτερο συνεχίζει, λίγο-πολύ, να επιβραβεύεται ακόμα και σήμερα με τα διαβόητα μπόνους για τις μνημειώδεις αστοχίες του)· τέλος, μία «λίτρα κρέας» ζητείται απ’ όλους – με την αυτονόητη εξαίρεση της ελίτ των υπερπλουσίων. Από την άλλη μεριά, ωστόσο, το χρέος προβάλλει σαν κάτι που πρέπει παντοιοτρόπως να προστατευτεί, έτσι ώστε να μπορεί να λειτουργεί, όπως του αρμόζει, σαν εργαλείο εκβιασμού, υποταγής και ελέγχου.
Πώς μπορούμε να ερμηνεύσουμε αυτή τη διττή λειτουργία; Αποτελεί προνόμιο των χωρών που έχουν τεθεί υπό επιτροπεία και των κατοίκων τους ή μήπως πρόκειται για γενικευμένο μηχανισμό, ενδεικτικό της διάχυτης αποικιοποίησης στην οποία αναφερθήκαμε παραπάνω; Οφείλουμε να συλλάβουμε το ευρύτερο πλαίσιο, ξεφεύγοντας από τα περιοριστικά δίπολα από τα οποία ξεκινήσαμε. Μήπως, πριν απ’ όλα, αποτελεί σύμπτωμα της νεοφιλελεύθερης, μεταδημοκρατικής ηγεμονίας; Ένα σύμπτωμα που εσχάτως μετατρέπεται επιδέξια και σε εργαλείο αναπαραγωγής της; Εργαλείο ιδιαίτερα αποτελεσματικό στον βαθμό που δρα τόσο στο επίπεδο των οικονομικών κύκλων όσο και σε εκείνο του κοινωνικού ελέγχου και της υποκειμενικής συμμόρφωσης;
Η άνοδος και η πτώση του εκδημοκρατισμού;
Η πρόσφατη μελέτη του Μαουρίτσιο Λατσαράτο (Maurizio Lazzarato) The Making of the Indebted Man (Η κατασκευή του χρεωμένου ανθρώπου) μας βοηθά να απαντήσουμε στα ερωτήματα αυτά και να στοχαστούμε εκ νέου την πρόσφατη εμπειρία μας, θέτοντάς τη στο ευρύτερο πλαίσιο που μοιάζει να αναζητούσε. Ο Λατσαράτο στοιχειοθετεί με μεγάλη επιδεξιότητα τη λειτουργία του χρέους ως κυριαρχικής τεχνικής, ως μιας τεχνολογίας της εξουσίας που συνδυάζει το επίπεδο της οικονομικής διαχείρισης με εκείνο του ελέγχου της υποκειμενικότητας. Πρόκειται μάλιστα για πολυεργαλείο του οποίου ο χειρισμός λαμβάνει ιστορικά μεταβαλλόμενες μορφές για να ενθυλακώσει με οιονεί καθολικό τρόπο μια πολλαπλότητα θεσμικών οντοτήτων και υποκειμένων. Κανείς δεν μπορεί να διαφύγει, από τα κράτη που βλέπουν το (δημόσιο) χρέος τους να φουσκώνει καθώς αναλαμβάνουν το βάρος των (ιδιωτικών) τραπεζών που καταρρέουν, μέχρι τους φοιτητές που, ακόμα και σε σχετικά εύρωστες οικονομίες, αντί για υποτροφίες λαμβάνουν πια σπουδαστικά δάνεια, με αποτέλεσμα το ξεκίνημα της αυτόνομης ζωής τους να είναι ήδη υποθηκευμένο από ένα δυσβάσταχτο βάρος.
Πρόκειται για την κατάληξη μιας μακράς ιστορικής διαδρομής. Γνωρίζουμε, εξάλλου, ότι η (δύσβατη) διαδρομή από την πρώιμη νεωτερικότητα στην ύστερη σημαδεύτηκε από μια διαδικασία σχετικού εκδημοκρατισμού, διαδικασία που είχε πολιτικές και οικονομικές διαστάσεις. Από πολιτική άποψη, ταυτίστηκε με την οικουμενική διάδοση του αντιπροσωπευτικού συστήματος. Στο πλαίσιο αυτό, ιδίως στον δυτικό κόσμο, τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα γνώρισαν, μέχρι πρόσφατα, μια διαρκή άνθηση. Από οικονομική σκοπιά πάλι, βιώσαμε έναν «εκδημοκρατισμό της κατανάλωσης», με την αυξανόμενη πρόσβαση όλο και μεγαλύτερων στρωμάτων του πληθυσμού σε μια καταναλωτική κουλτούρα της πολυτέλειας: από διακριτός ηθικός κώδικας που χαρακτηρίζει αρχικά την Αυλική Κοινωνία, η επιδεικτική κατανάλωση σταδιακά αποικιοποίησε την αστική τάξη και κατόπιν τις κατώτερες τάξεις, συγκροτώντας την καταναλωτική κοινωνία που όλοι γνωρίζουμε. Μέχρι ένα σημείο, και οι δύο διαστάσεις προχωρούσαν παράλληλα, και έτσι μόνο το σύστημα κατόρθωσε να ελέγξει τις λαϊκές πιέσεις και τα κοινωνικά κινήματα και να διατηρήσει μια σχετική σταθερότητα.
Η εδραίωση και η εμβάθυνση της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας από τη δεκαετία του 1970 και μετά σήμαναν την ανακοπή τούτης της διαδικασίας. Αρχικά η ανακοπή αυτή έπληξε τη δημοκρατική συνιστώσα της φιλελεύθερης δημοκρατίας, περιθωριοποιώντας αρχές όπως η λαϊκή κυριαρχία, η πολιτική συμμετοχή και η ισότητα: η λήψη αποφάσεων άρχισε να αποπολιτικοποιείται και να εναποτίθεται σε ουδέτερους τεχνοκρατικούς οργανισμούς (όπως οι «ανεξάρτητες» κεντρικές τράπεζες), η ρύθμιση της αγοράς εγκαταλείφθηκε στο πλαίσιο ενός αυξανόμενα παγκοσμιοποιημένου ορίζοντα, οι εταιρικές αξίες διεμβόλισαν κάθε όψη της δημόσιας ζωής και η κεντρική πολιτική σκηνή εισήλθε στη μεταπολιτική εποχή της τεχνοκρατικής διακυβέρνησης (governance) πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς. Όσο για τους πολίτες, αυτοί περιορίστηκαν σε μια κυνική ή απαθή στάση, την ίδια στιγμή που έχαναν πολλά από τα εργασιακά και άλλα δικαιώματά τους.

Νεοφιλελεύθερες στρατηγικές
Πώς κατόρθωσε τούτη η μεταδημοκρατική μετάλλαξη να ηγεμονεύσει τη στιγμή που οδηγούσε σε μια εκθετική αύξηση της ανισότητας και σε περιστολή των δικαιωμάτων; Μα ακριβώς μέσω της υπερχρέωσης, με εργαλείο την καταναλωτική πίστη. Εξασφάλισε τη συνενοχή μέσω του δανεισμού, καθώς διεύρυνε την πρόσβαση στην κατανάλωση σε μεγάλα στρώματα του πληθυσμού που μπορούσαν (εν μέρει) να την απολαύσουν, αποδεχόμενα έτσι την κατάρρευση της ρύθμισης των εργασιακών σχέσεων, την υποχώρηση των δικαιωμάτων τους, την καλπάζουσα ανισότητα κ.λπ. Όπως την περιγράφει ο Λατσαράτο, η στρατηγική της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας ήταν διαυγής: όχι στις άμεσες ή έμμεσες αυξήσεις, ναι στην ανάπτυξη της καταναλωτικής πίστης που προσφέρθηκε απλόχερα σε όλους (σ. 110). «Δεν βγάζεις αρκετά χρήματα; Κανένα πρόβλημα! Πάρε ένα δάνειο για να αγοράσεις ένα σπίτι, η αξία του θα αυξηθεί και θα χρησιμεύσει ως υποθήκη και για νέα δάνεια» (σ. 115). Δεν φαντάζομαι να ξεχάσαμε τόσο γρήγορα τα διακοποδάνεια και τα εορτοδάνεια με τα οποία μας βομβάρδιζαν οι τράπεζες καθημερινά, ακόμα και στην Ελλάδα όπου η καταναλωτική πίστη αναπτύχθηκε σχετικά αργά και η απατηλή αναδιανομή έγινε κυρίως μέσω του κράτους, επιβαρύνοντας από την αρχή περισσότερο το δημόσιο χρέος παρά το ιδιωτικό. Αυτή, σε κάθε περίπτωση, ήταν η πρώτη φάση του δράματος.
Όταν το σύστημα αυτό συνάντησε τα όριά του και η φούσκα άρχισε να σπάει, θέτοντας σε κίνδυνο ολόκληρο το τραπεζικό/χρηματιστικό οικοδόμημα, η μεταδημοκρατική πολιτική τάξη ανακήρυξε τις τράπεζες «too big to fail» και έδωσε την ευκαιρία στο απονομιμοποιημένο σύστημα να αναδιοργανωθεί, μετατρέποντας την ίδια την αχίλλειο πτέρνα του σε συγκριτικό πλεονέκτημα και μοχλό πίεσης. Ενώ η υποτυπώδης και εύθραυστη «αναδιανομή» του εισοδήματος μέσω των δανείων κατέρρευσε, το πέρασμα των τραπεζικών επισφαλειών στο δημόσιο χρέος επέτρεψε να μετατραπεί πολύ γρήγορα το αρχικό χτύπημα στη νεοφιλελεύθερη ηγεμονία σε «μια νίκη της οικουμενικής οικονομίας του χρέους» (σ. 111-122). Είτε επειδή είχε πέσει εξαρχής στην παγίδα της καταναλωτικής υπερχρέωσης –ανταποκρινόμενος στην ηθική προστακτική του δεύτερου πνεύματος του καπιταλισμού– είτε επειδή, ως πολίτης ενός κράτους που πρόθυμα ξελάσπωσε τις τράπεζές του, θεωρείται ότι χρωστάει πλέον το μερίδιο του δημόσιου χρέους που του αναλογεί, «καθένας πλέον είναι “χρεωμένος”, υπόλογος και ένοχος έναντι του κεφαλαίου. Το Κεφάλαιο έχει καταστεί ο Μεγάλος Πιστωτής, ο Οικουμενικός Πιστωτής» (σ. 7).
Η εξατομίκευση και η ηθικοποίηση του χρέους το καθιστούν «οικουμενική σχέση εξουσίας, αφού όλοι συμπεριλαμβάνονται σε αυτήν» (σ. 32), καθώς, όπως γνωρίζουμε, όλοι μαζί τα φάγαμε. Και δεν πρόκειται βέβαια για κάτι που αφορά την εξαρχής «ένοχη» και δακτυλοδεικτούμενη Ελλάδα, αλλά για μια καθολική επιταγή: «Οι οικονομολόγοι μάς λένε ότι κάθε παιδί που γεννιέται στη Γαλλία είναι ήδη χρεωμένο για 22.000 ευρώ. Δεν είμαστε πια οι κληρονόμοι του προπατορικού αμαρτήματος, αλλά του χρέους των περασμένων γενεών» (σ. 32). Η λαθροχειρία εδώ είναι προφανής: είτε χρεώθηκε άμεσα εξαιτίας της ανταπόκρισής του στο καταναλωτικό κέλευσμα των αγορών, στην ηθική προσταγή της επιβεβλημένης απόλαυσης, είτε χρεώθηκε έμμεσα εξαιτίας της ανάληψης των τραπεζικών χρεών από το δημόσιο, ο πολίτης είναι ο χαμένος της υπόθεσης.
Τώρα πλέον το δημόσιο χρέος που βαραίνει τις πλάτες του χρησιμοποιείται, μέσω της απειλής της χρεοκοπίας και της πιστοληπτικής υποβάθμισης, ως φόβητρο που επιτρέπει στο νεοφιλελεύθερο στρατόπεδο «να πραγματώσει ένα πρόγραμμα που το φαντασιωνόταν ήδη από τη δεκαετία του 1970»: να μειώσει τους μισθούς στο ελάχιστο, να περικόψει τις κοινωνικές παροχές και να ιδιωτικοποιήσει τα πάντα (σ. 10). Αν, όπως είδαμε, η συσσώρευση του χρέους, δηλαδή «η δημιουργία και η ανάπτυξη μιας σχέσης εξουσίας ανάμεσα σε χρεώστες και πιστωτές», τέθηκε εξαρχής στη «στρατηγική καρδιά της νεοφιλελεύθερης πολιτικής», αν ο «νεοφιλελευθερισμός, από τις απαρχές του, θεμελιώθηκε στη λογική του χρέους» (σ. 25), στην πρόσφατη κρίση συνάντησε «τη χρυσή ευκαιρία για την εμβάθυνση και την επέκταση της λογικής της νεοφιλελεύθερης πολιτικής» (σ. 29). Έχοντας επιτρέψει αρχικά την περαιτέρω προαγωγή του εκδημοκρατισμού της πολυτέλειας, εκδημοκρατίζοντας το αυλικό ήθος της επιδεικτικής κατανάλωσης, το χρέος μετατρέπεται αίφνης σε δούρειο ίππο, υποβιβάζοντας τον χρεωμένο άνθρωπο από οιονεί μέτοχο της «αυλικής» ευμάρειας σε «δουλοπάροικο», όπως είχε ήδη διαβλέψει ο Ζαν Μπωντριγιάρ (σ. 13).
Τι επιτρέπει στο χρέος να λειτουργεί με τόσο εύκαμπτο και αποτελεσματικό τρόπο; Ανατρέχοντας στη θεολογική του γενεαλογία και στις φιλοσοφικές του πραγματεύσεις (κυρίως στον Νίτσε, τον Φουκώ, τον Ντελέζ και τον Γκουατταρί), ο Λατσαράτο επισημαίνει την ικανότητα του χρέους να υπερβαίνει το επίπεδο μιας συνηθισμένης οικονομικής σχέσης. Εκτός από μηχανισμός μακροοικονομικού ελέγχου και αναδιανομής, πρωτίστως λειτουργεί ως μηχανισμός παραγωγής και ελέγχου της υποκειμενικότητας (σ. 29): «Στη σημερινή οικονομία, η παραγωγή της υποκειμενικότητας αποκαλύπτεται ως η πρώτη και σημαντικότερη μορφή παραγωγής, το “εμπόρευμα” που συμμετέχει στην παραγωγή όλων των άλλων εμπορευμάτων» (σ. 34). Καλλιεργώντας συγκεκριμένους τύπους ηθικότητας, δέσμευσης και ενοχής, «το χρέος κυοφορεί, χειραγωγεί, κατασκευάζει, προσαρμόζει και μορφοποιεί την υποκειμενικότητα» (σ. 38-39).
Από την υπο-χρέωση στην ευθύνη

Ωστόσο, δεν θα πρέπει να νομιστεί ότι, ως τεχνολογία της εξουσίας, η σχέση χρέους αποτελεί πανάκεια. Ασκεί σημαντική κοινωνική επιρροή, αλλά υπόκειται στη φθορά του χρόνου και στα κύματα αμφισβήτησης της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας. Ποιες δυνατότητες διανοίγονται στο σημείο αυτό; Σε κάθε περίπτωση, ο Λατσαράτο μας προειδοποιεί ότι δεν αρκεί η ακύρωση του χρέους ή η διεκδίκηση της διαγραφής του. Όσο χρήσιμο κι αν είναι κάτι τέτοιο, είναι επίσης αναγκαία «η υπέρβαση της ηθικότητας του χρέους και του λόγου στον οποίο μας παγιδεύει» (σ. 164).
Γιατί δεν είναι αρκετή η απάλειψη του χρέους; Ο ίδιος ο Λατσαράτο δεν το θίγει, αλλά νομίζω ότι η σκέψη του μας προτρέπει να ερευνήσουμε τη διασύνδεση και της ίδιας της απάλειψης του χρέους με τις κυριαρχικές τεχνικές. Είδαμε πως τόσο η ενθάρρυνση της υπερ-χρέωσης όσο και ο ηθικός στιγματισμός και η επιλεκτική τιμωρία της συνιστούν αντιθετικές αλλά αλληλένδετες στιγμές του ίδιου μηχανισμού, που συναρθρώνει τον οικονομικό έλεγχο και την κατασκευή της υποκειμενικότητας στην υπηρεσία της κοινωνικής ιεραρχίας. Τι γίνεται όμως όταν η διαλεκτική τους φτάνει στο όριό της; Μήπως επιστρατεύεται η απαλοιφή (μέρους) του χρέους, το γνωστό μας κούρεμα, για την ενδυνάμωση/αποκατάσταση της κυρίαρχης τάξης; Ας μην ξεχνούμε ότι, ακόμα και στην πρόσφατη ελληνική περιπέτεια, έχουμε ήδη βιώσει τη διαδικασία μερικής αναδιάρθρωσης του χρέους, άσχετα με το αν αυτή δεν φαίνεται να βελτίωσε ουσιαστικά την κατάσταση του Έλληνα χρεωμένου ανθρώπου. Φαίνεται, μάλιστα, πως ετοιμάζεται και νέα, μετά τις γερμανικές εκλογές· ως επιβράβευση καλής διαγωγής. Μήπως, όμως, κάθε «γενναιόδωρη» χειρονομία απαλοιφής από πλευράς του πιστωτή διαιωνίζει την υπο-χρέωση απέναντί του, το ηθικοπολιτικό του προβάδισμα, τη σκιά της κυριαρχίας του;
Γνωρίζουμε ότι, ιστορικά, και οι τρεις στιγμές (ενθάρρυνση της υπερ-χρέωσης, στιγματισμός/τιμωρία της και, τέλος, απαλοιφή του χρέους) επιστρατεύτηκαν στην υπηρεσία των εξουσιών. Ακόμα και η διαγραφή των χρεών χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές από βασιλείς, μονάρχες και ηγεμόνες για να κερδίσουν την (πρόσκαιρη) λαϊκή υποστήριξη. Πράγματι, λοιπόν, η διαγραφή ή η ελάφρυνση του χρέους χειραφετούν μόνο στον βαθμό που αλλάζουν την ηθικοπολιτική σχέση κυριαρχίας και υποταγής που ενέχει το χρέος. Παράδειγμα, γνωστό σε όλους μας από το σχολείο, η σεισάχθεια του Σόλωνα, με την ουσιαστική συμβολή της στη δημιουργία της αθηναϊκής δημοκρατίας· εισήγαγε νέα, περισσότερο εξισωτικά, ήθη στις πολιτικές σχέσεις, απαντώντας στις διεκδικήσεις του δήμου με την παραχώρηση σε αυτόν περισσότερων δικαιωμάτων αλλά και ευθυνών. Στο υποθετικό αυτό σημείο, βέβαια, ανακύπτει το θεμελιακό ζήτημα της υψηλής και διαρκούς ευθύνης που ενέχει για τον καθέναν κάθε τέτοιου είδους χειραφέτηση από την αλλοτριωτική υπο-χρέωση. Απαλλαγμένος από την κυριαρχική σχέση χρέους, αυτός ο «καθένας» –από κοινού με τους συμπολίτες του– θα φέρει την ευθύνη του μέλλοντός του, λίγο-πολύ, ακέραιη. Δύσκολη απόφαση με απρόβλεπτο κόστος και αβέβαιη έκβαση. Είναι σε θέση να αντέξει το μεγάλο βάρος και να φέρει εις πέρας την πρόκληση;

ΥΓ.
Με αφορμή το βιβλίο του Maurizio Lazzarato, The Making of the Indebted Man, The MIT Press/Semiotext, Νέα Υόρκη 2012.

Ροη αρθρων