Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός....

Χρήστος Λάσκος, απο το AlterThess...

Ή, σε μια περισσότερο διαλεκτική και καταφατική διατύπωση, έτσι κι αλλιώς η Γη θα γίνει κόκκινη. Κομμουνισμός ή Μαντ Μαξ κατάσταση.
Που σημαίνει πως ο καπιταλισμός έχει πλέον σε τέτοιο βαθμό μετατραπεί σε ύβρι πλανητικών διαστάσεων,
που η ανατροπή του αποτελεί, αναγκαστικά, το στόχο της ιστορικής περιόδου, στην οποία βρισκόμαστε ήδη.
Η αδηφάγα ροπή του να εισαγάγει τα πάντα στην επικράτεια του εμπορεύματος και της κερδοφορίας, η κανιβαλική και χαοτική του μετεξέλιξη μέσω των συνεχών απορρυθμίσεων, η  τάση του προς την εκθετικά εντεινόμενη οικολογική διακινδύνευση, η επαύξηση της διατροφικής και ενεργειακής επισφάλειας για όλο και μεγαλύτερα τμήματα του ανθρώπινου πληθυσμού κάνει το αίτημα της υπέρβασής του επιτακτικό.
Πράγμα, που, κατά τη γνώμη μου, σημαίνει πως ο ρητός αντικαπιταλισμός δεν μπορεί παρά να είναι πυρήνας οποιασδήποτε, άξιας του ονόματός της, αριστερής πολιτικής.
Που σημαίνει, επομένως, δύο πράγματα:
Πρώτον, πρέπει ο αντίπαλος να δείχνεται με σαφήνεια.
Αντί να αφιερώνουμε τόνους μελάνης και εκατομμύρια λέξεων στις «εξωτερικές» θεσμικές του εκπροσωπήσεις, το ΔΝΤ, την ΕΕ, τη Μέρκελ και το Ρεν είναι καλύτερο να ασχολούμαστε πολύ περισσότερο με το ΣΕΒ, το ΣΕΤΕ και τις λοιπές εργοδοτικές οργανώσεις. Αντί πληθωριστικά να μας ξεφεύγει (;) η ρητορική της υποτέλειας, του μερκελισμού και του κυβερνητικού ραγιαδισμού είναι πολύ καλύτερο να αναφερόμαστε με σαφήνεια στα ενδογενή ταξικά συμφέροντα που υπηρετεί η πολιτική των μνημονίων.  Θέλετε δοσολογία; Νομίζω, ¾ ΣΕΒ, ¼ Μέρκελ και Λανγκάρντ θα ήταν μια καλή πρόταση.

Η κρίση ως καθεστώς και το καθεστώς της κρίσης...

Α. Οικονομιδης, απο το Περιοδικο Χρονος...
Η κατάργηση του μνημονίου δεν επαρκεί για να ανατρέψει τη μείζονα μεταλλαγή που βιώνει η χώρα...
«Το 2014 η Ελλάδα θα γίνει μια κανονική χώρα». Το είπε ο πρωθυπουργός, την τελευταία ημέρα του περασμένου Δεκεμβρίου, στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του. Η Ελλάδα θα γίνει –γίνεται ήδη– μια «κανονική», μια «φυσιολογική» χώρα, όπως ο ίδιος είχε πει τις προηγούμενες ημέρες σε άλλες δημόσιες εμφανίσεις του – στο ετήσιο συνέδριο του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου και στη διάρκεια της συζήτησης για τον νέο προϋπολογισμό στη Βουλή.
Η επιστροφή στην κανονικότητα, μαζί με την έξοδο από το μνημόνιο, αποτελεί τους τελευταίους μήνες το αγαπημένο μότο των λογογράφων του κ. Σαμαρά…
Έναν μήνα πριν από το πρωθυπουργικό διάγγελμα, την πρώτη ημέρα του περασμένου Δεκεμβρίου, η Σάρα Πλέτσας, μαθήτρια γυμνασίου στη Θεσσαλονίκη, πέθαινε στο κρεβάτι της από τις αναθυμιάσεις ενός μαγκαλιού. Ζούσε με τη μητέρα της όχι σε μια παραγκούπολη στα όρια της πόλης, σε μια φαβέλα, ένα slum, αλλά σε ένα τυπικό διαμέρισμα μιας τυπικής πολυκατοικίας της συμπρωτεύουσας. Χωρίς όμως ηλεκτρικό ρεύμα και χωρίς κεντρική θέρμανση. Για την ακρίβεια, χωρίς τη δυνατότητα να έχουν ηλεκτρικό ρεύμα και κεντρική θέρμανση.
Σε αυτό το περιβάλλον κοινωνικής οδύνης, η πρωθυπουργική δήλωση, αποφθεγματικά διατυπωμένη ως επίτευγμα του παρόντος και στόχος του αμέσου μέλλοντος, τουλάχιστον ξενίζει. Η αυθόρμητη αντίδραση –και ελπίζω ότι αυτό δεν θα θεωρηθεί υποχώρηση στον λαϊκισμό– είναι, μα καλά, πόσο φυσιολογική μπορεί να θεωρείται μια χώρα, ευρωπαϊκή μάλιστα, όπου οι άνθρωποι προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το κρύο επιστρέφοντας στα πιο παρωχημένα, ακατάλληλα και επικίνδυνα μέσα; Πόσο κανονική είναι μια Ελλάδα που προσπαθεί να ζεσταθεί γύρω από ένα μαγκάλι;

Την Αλήθεια ή τα Ζόνγκ;..

Ουδέν Σχόλιον...

 

    Τις περισσότερες φορές η αλήθεια στέκεται εκεί, μπροστά μας,
     ..αλλά εμείς δεν θέλουμε; δεν μπορούμε; φοβόμαστε να την δούμε;
     Μάλλον φοβόμαστε..
     Γιατί από την στιγμή που θα παραδεχτούμε ότι την είδαμε, κάτι θα πρέπει να κάνουμε για να την υπερασπιστούμε.  Κάτι πρέπει να πράξουμε!
     Κι αυτό είναι! Φοβόμαστε την πράξη!  Φοβόμαστε μη χρειαστεί να πράξουμε!

     Φοβόμαστε ότι για να υπερασπιστούμε την αλήθεια, να μην ταυτιστούμε κι εμείς με το ψέμα, πρέπει να μιλήσουμε, να φωνάξουμε, να ξεσηκωθούμε, να επαναστατήσουμε,
     ..δηλαδή να ξεβολευτούμε, να κινηθούμε, να κινδυνεύσουμε, να τολμήσουμε, να ρισκάρουμε..

     Κι έτσι βολευόμαστε με το ψέμα και λέμε ''θα ψάξουμε την αλήθεια'', κι αυτή μας κοιτάει κατάματα και κλαίει με την κατάντια μας.

     Τρανό παράδειγμα τα ψέματα των κυβερνητικών αγυρτών περί πτώχευσης, αδυναμίας καταβολής συντάξεων και μισθών, έλλειψης βασικών αγαθών, αλλά και σεισμών 10,5 ρίχτερ και τσουνάμι πεντακοσίων μέτρων, και πανούκλα, χολέρα και ιλαρά σε όλον τον πληθυσμό,
     ..αν δεν πάρουμε ή καθυστερήσουμε να πάρουμε κάποια δόση, απ' αυτές που μας δίνουν οι τοκογλύφοι για να τους ξεπληρώνουμε παλαιότερα χρέη και τόκους.
     Απ' την άλλη όμως καμαρώνουν ότι ''διαπραγματεύονται'' σκληρά και ότι κάνουν (μάλλον δίνουν) τα πάντα για να εξασφαλίσουν την επόμενη δόση, αλλά κι αυτήν, προσέξτε, του Δεκεμβρίου που ήδη καθυστερεί!

     Παραδέχονται δηλαδή οι ίδιοι ότι καθυστερεί κάποια δόση ήδη τρείς μήνες και δεν μας έχει βρεί ακόμα κάποια απ' τα δεινά που με αυτά μας φοβερίζουν και μας εκβιάζουν!
     Το ίδιο έχει συμβεί και στο άμεσο παρελθόν με κάποιες άλλες δόσεις που καθυστέρησαν, και μία που παραλείφθηκε εντελώς για να ενσωματωθεί μετά στο επόμενο μνημόνιο που ακολούθησε!
     Και ζούμε ακόμα!
     Κι ο Αρμαγεδδών δεν έχει έρθει ακόμα!

     Ψέματα, ψέματα, ψέματα!
     Και η Αλήθεια εκεί, να μας γνέφει, κι εμείς να την ψάχνουμε στα μεγκάλα βοθροκάναλα!

     Έτσι επιβιώνει η κυβέρνηση Ψευταρά και Σία..
     Με την δική μας όχι ανοχή,  ΑΛΛΑ ΣΥΝΕΝΟΧΗ!

     ''Την κουρτίνα ή το ζόνγκ;'' ρώταγε παλιά, η παρουσιάστρια τηλεπαιχνιδιού.
     Κι όποιος διάλεγε το ζόνγκ πιστεύοντας ότι κρύβει δώρο-έκπληξη, έχανε το ταπεινό αλλά σίγουρο κι αληθινό δώρο της κουρτίνας..

     Τα δικά μας ''ζόνγκ'' ξέρουμε πιά τί κρύβουν!
     Ας διαλέξουμε την Αλήθεια και τους αγώνες που αυτή συνεπάγεται..
     ..ή, ας τελειώσουμε ακίνητοι..

Ασφάλεια δικαιωμάτων ή ασφάλεια του καθεστώτος;

Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου*, απο την Εφημεριδα των Συντακτων....
Στη «λογική» της εξουσίας του νεοφιλελευθερισμού, η ασφάλεια των κοινωνικών δικαιωμάτων αντικαθίσταται από την «προστασία του πολίτη»: ενός υπερταξικού πολίτη που υποχρεώνεται να εκχωρήσει κοινωνικά δικαιώματα με αντάλλαγμα την προφύλαξή του από τον υποτιθέμενο κίνδυνο που εκπροσωπούν μειοψηφίες και «ασύμμετρες απειλές».
Στα χρόνια της κρίσης, η «λογική» αυτή εξωθείται στα όριά της.
Ο λόγος περί προστασίας του πολίτη γίνεται σήμερα το τελευταίο εναπομείναν πρόσχημα για την υπεράσπιση του κύρους του κράτους. Οχι πια του κράτους-εγγυητή της κοινωνικής ειρήνης, του «κράτους δικαίου» και του «κράτους-Πρόνοια». Aλλά ενός «εμπόλεμου» κράτους, που για να εκμηδενίσει κοινωνικά δικαιώματα, καταφεύγει διαρκώς στις διαδικασίες της «νόμιμης βίας», αντιμετωπίζοντας πλειοψηφικά τμήματα της κοινωνίας όπως μέχρι πρότινος τις κάθε λογής μειοψηφίες. Στην Ελλάδα του Μνημονίου, μιλάμε πια για τη λειτουργία μιας διπλής νομιμότητας: το σκέλος του Συντάγματος που αναφέρεται στην κοινωνική προστασία και τον συνδικαλισμό μένει στα χαρτιά, ενώ παράλληλα προχωρά μια νομοθεσία που το παρακάμπτει και το καταργεί στην πράξη: μια παρασυνταγματική νομοθεσία.
Ηδη πριν από την κρίση, στα χρόνια του 4%, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κάθε λόγο να υπερασπίζεται τα δικαιώματα ατόμων και μειοψηφικών ομάδων, ενίοτε αντιδημοφιλών, όταν οι μηχανισμοί καταστολής δοκίμαζαν σε βάρος τους «τεχνικές» επιβολής που προφανώς θα διαχέονταν – όπως και συνέβη. Υπερασπιστήκαμε τα δικαιώματα αυτά έμπρακτα, συγκεκριμένα και όχι στα λόγια, αψηφώντας το «πολιτικό κόστος». Και το κάναμε αναγνωρίζοντας ότι η άσκηση βίας πάνω στα σώματα, η επέκταση της επιτήρησης και η νομική «κωδικοποίηση» της στέρησης ελευθεριών (με εμβληματικούς, εδώ, τους περίφημους τρομονόμους, εγχώριους και ευρωπαϊκούς) είναι διαδικασίες κάθε άλλο παρά «έκτακτες» ή κοινωνικά ουδέτερες. Το κάναμε ξέροντας από τον Νίκο Πουλαντζά ότι στα χρόνια του αυταρχικού κρατισμού η δημοκρατία συμβιώνει με μορφές εξουσίες κληρονομημένες από τα «έκτακτα», αντιδημοκρατικά καθεστώτα του παρελθόντος. Η συμβίωση αυτή σήμερα γίνεται ανυπόφορη.

Αφήστε κάτω το πλεόνασμα, κουφάλες...

του Θαναση Καρτερου, απο την Αυγη... Σκούρα τα πράγματα. Αν πιστέψουμε τις διαρροές, τα δημοσιεύματα των εφημερίδων και τις αναγγελίες θυέλλης των καναλιών, υπάρχει κίνδυνος να τα σπάσει ο Σαμαράς με την τρόικα. Αυτός είναι ο λόγος που στο Μαξίμου βρίσκονται σε κόκκινο συναγερμό, στο υπουργείο Οικονομικών σε πολεμική κινητοποίηση και στις κοινοβουλευτικές ομάδες ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. σε κατάσταση γενικής επιστράτευσης. Μέχρι και η Συλβάνα Ράπτη, να φανταστείτε, εκτός από τον μαχητικό υφυπουργό Παπαδόπουλο, έτριξε τα δόντια στους τροϊκανούς.

Αυτό δυστυχώς σημαίνει ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα χρεοκοπίας, εξόδου από την Ευρωζώνη, επιστροφής στη δραχμή. Τραγωδία! Διότι, αν πιστέψουμε όσα μας λένε τόσα χρόνια, τυχόν μετωπική με τους δανειστές θα μας στείλει στον αγύριστο. Αυτό λέγεται βέβαια για την περίπτωση που απέναντι στην τρόικα βρεθεί μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά τρώει η χρεοκοπία ταραμά; Είτε με τους σημερινούς είτε με τους αυριανούς, αν δεν τα βρούμε με τους τροϊκανούς, ζήτω που φαγωθήκαμε.
Ως εκ τούτου θα πρόκειται για τεράστια εθνική επιτυχία του Σαμαρά και του Στουρνάρα -ο Βενιζέλος δεν πιάνεται- να αποφύγουμε τη σύγκρουση. Κι αυτό σημαίνει φυσικά σκληρή διαπραγμάτευση, κατά την οποία κάποια από τα αιτήματα της τρόικας πρέπει να γίνουν δεκτά. Για τις απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, παραδείγματος χάρη, υπάρχει συμβιβαστική πρόταση του Βρούτση. Πέντε πάνω, πέντε κάτω, να τα βρούμε. Για τις 12.500 απολύσεις από το Δημόσιο το 2015 επίσης μπορεί να παίξουμε την κολοκυθιά και να καταλήξουμε σε κάποιο μικρότερο νούμερο.
Θα χαθούν μερικές ακόμα ψυχές έτσι και μερικά ακόμα δικαιώματα των εργαζομένων, αλλά θα είναι μεγάλο ψυχικό για όλους αν επιτευχθεί συμβιβαστική συμφωνία - έτσι δεν είναι; Εκείνο όμως που δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να γίνει δεκτό είναι να μη μοιραστούν κάποια εκατομμύρια από το πλεόνασμα στους ευπαθείς - ένστολους και μη. Διότι κάτι τέτοιο θα σημαίνει ότι η κυβέρνηση παρέχει προεκλογικώς μόνο λόγια - κι έτσι ως γνωστόν δεν χτίζονται ανώγια και κατώγια. Άρα θα χάσει τις εκλογές. Άρα θα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ. Άρα θα καταστραφεί η χώρα. Συνεπώς ας αναφωνήσουμε όλοι ενωμένοι στην τρόικα: Αφήστε κάτω το πλεόνασμα, κουφάλες. Υπογράψτε έστω μια επιταγή. Να την επιδείξει ο Σαμαράς στο έθνος προεκλογικώς, έστω κι αν είναι πληρωτέα μετεκλογικώς.
Αλλιώς θα σας πάρει όλους το Ποτάμι...

Θανατηφόρα λιτότητα...

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ*, απο την Ελευθεροτυπια...

Ας υποθέσουμε, όπως ο Καρυωτάκης, πως «δεν έχουμε φτάσει στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου»· πως η χώρα δεν βρίσκεται στον γκρεμό, πως αποκατέστησε τα δύο βασικά ισοζύγιά της, αφού από αμφότερα αποσπά πλεονάσματα αντί των χρονίων ελλειμμάτων.

Ας υποθέσουμε πως το Μνημόνιο εκπνέει και πως στο εξής η χώρα, αντί της «αλληλεγγύης» των εταίρων, προσέρχεται στις αγορές του χρήματος.
Αραγε, στις νέες συνθήκες, που η κυβέρνηση ευαγγελίζεται και παντοιοτρόπως πασχίζει να διαπιστεύσει, υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να διασκεδάσει την ελληνική απαισιοδοξία, να προσφέρει κάποια ελάχιστη ελπίδα για το μέλλον; Απλό ερώτημα, δύσκολη έως αδύνατη η απάντηση.
Το κόστος της υποθετικής «εξυγίανσης» της ελληνικής οικονομίας υπερβαίνει κατά πολύ τα εξ αυτής αβέβαια ωφελήματα. Ωστόσο, ούτε η «εξυγίανση» είναι βέβαιη, καθ' όσον οι διαπλεκόμενοι του χθες είναι οι ίδιοι που μονοπωλούν το έργο της «εξυγίανσης» και που συνεχίζουν να αντλούν αθέμιτα οφέλη της διαπλοκής τους. Αλλοι υφίστανται τα βάρη και τις θυσίες, άλλοι αποκομίζουν ωφελήματα.
Στο πρόσφατο βιβλίο «Λιτότητα. Η ιστορία μιας επικίνδυνης ιδέας», ο Mark Blyth, από το Πανεπιστήμιο Μπράουν, εξηγεί ότι η πολιτική της λιτότητος συνιστά «τιμωρητική μανία» που καταστρέφει μόνον, χωρίς να εξασφαλίζει το μέλλον. Η λιτότητα, τονίζει ο συγγραφεύς, καταρρακώνει το ηθικό των οικονομικών συντελεστών, αναστέλλει κάθε επενδυτική πρόθεση, επιβαρύνει τα χρέη, αντί να τα ελαφρύνει, καθυστερεί την επανεκκίνηση της οικονομίας. Ακόμη χειρότερα, η λιτότητα διευρύνει τις ανισότητες, με συνέπεια ότι δεν διευκολύνει τις προϋποθέσεις για ανάκαμψη, αλλά τις επιδεινώνει ακόμη περισσότερο.
Στην Ελλάδα, ακόμη και αν οι βασικές ανισορροπίες σήμερα διορθώνονται, η χώρα βρίσκεται σε σαφώς δυσμενέστερη θέση για να εγκατασταθεί στην οδό της ανάκαμψης. Κατά την τελευταία 6ετία, σύμφωνα με τη Eurostat, το δημόσιο χρέος από 112,9% του ΑΕΠ εκτινάχθηκε σε 175%. Το εθνικό εισόδημα συρρικνώθηκε κατά 25%, η ανεργία ανήλθε σε 28% και 65% στους νέους. Οι μισθοί και συντάξεις περικόπηκαν κατά 40%, το σύστημα εργασιακών σχέσεων έχει βαρύτατα αποδιαρθρωθεί.

Το Ποτάμι: Δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι...

projector revolt...

Ανακεφαλαιώνοντας. Μία εβδομάδα "To Ποτάμι" και ας δούμε μερικούς μόνο από αυτούς που εκφράστηκαν με ιδιαιτέρως θετικά σχόλια για το νέο πολιτικό κόμμα του Σταύρου Θεοδωράκη που θα φτιάξει την Ελλάδα του αύριο
και θα συγκρουστεί με την διαπλοκή και τα συμφέροντα που την κατέστρεφαν όλα αυτά τα χρόνια.

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

- Πάσχος Μανδραβέλης (του Αλαφούζου, των Τραπεζών και του Φρίντμαν)

- Άρης Πορτοσάλτε (του Αλαφούζου, των Τραπεζών και του Φρίντμαν)

- Γιώργος Λιάγκας (του Μπόμπολα, της Σκορδά, των πρωϊνάδικων και της ακροδεξιάς και lifestyle νοοτροπίας)

- Πέτρος Κωστόπουλος (του Νίτρο, του Λαλιώτη, του ΠΑΣΟΚ, της Μυκόνου και του "ΔΕΝ ΣΑΣ ΠΛΗΡΩΝΩ ΚΑΙ ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΘΕΙΤΕ")

Πέρα απ’ το θολό «Ποτάμι»...

Νικος Σκοπλακης, απο το Red NoteBook...

Μετά τους «58» σε αναζήτηση μιας δυσώνυμα εκσυγχρονιστικής γνησιότητας του νεοφιλελευθερισμού, φύτρωσε η «Ελιά»,
που επιζητεί να αντλήσει δυνάμεις από την καθεστωτική της γλάστρα, για να ακολουθήσει η αντιπολιτική συγχορδία του κιτς.
Η αερόλογη δημαγωγία εμπορευματικού τύπου, η κονιορτοποίηση της πολιτικής σε ιδεολογικοποιημένες συνάψεις με τους ανομοιογενείς κορπορατισμούς της «υγιούς επιχειρηματικότητας», η βουλιμική επιδίωξη να αξιοποιηθούν εκλογικά η επί χρόνια εκπαιδευμένη απόγνωση της εξατομίκευσης, ο πολιτικός αποκλεισμός που με επικοινωνιακές τεχνικές βαυκαλίζει τη στέρηση σε ψευδεπίγραφη αυτάρκεια, η φλύαρη αμηχανία του πολιτικού παροπλισμού που συσπειρώνεται στον θαυμασμό της ιδιωτικής (και τηλεοπτικής) καταξίωσης-όλα τούτα καθίστανται οι θεμέλιοι φθόγγοι της.
Περσόνες που καυγάδισαν για το μερίδιό τους στο κοινό πάπλωμα, αλλά υπήρξαν δραστήριοι συναυτουργοί σε κάθε εκδοχή καθήλωσης της πολιτοφροσύνης και έκαναν την παλιά τους τέχνη κόσκινο για να θεμελιωθούν τα ερείσματα της δημόσιας αλαλίας, σπεύδουν να ηχήσουν μαζί, τάχαμου σαν κελάρυσμα καθολικού ενδιαφέροντος, στην πραγματικότητα όμως σαν φάλτσο πλατσούρισμα από κάδο πλυντηρίου. Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο που ονοματοδότησαν το κοινό τους melting-pot ανατρέχοντας στο υγρό στοιχείο. Η διαφημιστική μετωνυμία, ως (νεο)φιλελεύθερο μέσο της αντιπολιτικής επικοινωνίας, προσαγορεύει σε «Ποτάμι» την παροχή για το ξέβγαλμα και το στύψιμο στον κάδο, την ύστατη εστία εξομοιωτικής συγχώνευσης των πάντων και αποκάθαρσης συσσωρευμένων αδιεξόδων, με απορρυπαντικά την ψυχοσυμβουλευτική των «public relations» και την ψευδόμενη ειρωνεία του τρέντυ κομφορμισμού.

Οι "αναμάρτητοι" έγιναν περισσότεροι κι από τους Παπαδόπουλους...

Τρυπιο Ευρω...

Μια πολιτεία και μια κοινωνία δεν κρίνονται πολιτισμένες από τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρονται στις ελίτ τους. Ούτε καν από το πώς αντιμετωπίζουν τη "ραχοκοκαλιά" τους, αλλά από το σεβασμό τον οποίο δείχνουν στα πιο αδύναμα μέλη τους.
Κι αυτό όχι γιατί έχουν μεγαλύτερη αξία από τους "κανονικούς" ανθρώπους, αλλά γιατί η ποιότητα της οργανωμένης μας κοινότητας και του καθένα μας ξεχωριστά κρίνεται κυρίως από το αν ποδοπατούμε αυτούς που είμαστε σε θέση να ποδοπατήσουμε για να "ξαλαφρώσουμε" την καταπίεση την οποία οι ίδιοι αισθανόμαστε από άλλους. Δυστυχώς ο βαθμός που παίρνουμε σε τέτοιου είδους περιπτώσεις μάς αφήνει μετεξεταστέους. Δεν υπάρχει μειονότητα αυτήν τη στιγμή στη χώρα, αναγνωρισμένη ή μη, η οποία να μην υφίσταται τη βαρβαρότητα του κοινωνικού αποκλεισμού, που σε αρκετές περιπτώσεις αποκτά και τιμωρητικές διαστάσεις...

Τρανό παράδειγμα είναι οι οροθετικοί κρατούμενοι στο, τρόπος τού λέγειν, νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού. Αυτοί οι άνθρωποι κάνουν απεργία πείνας εδώ και πολλές ημέρες, ζητώντας τις στοιχειώδεις συνθήκες διαβίωσης. Αντί, όμως, η πολιτεία σε όλες τις εκφάνσεις της, νομοθετική-εκτελεστική-δικαστική, να σκύψει το κεφάλι, να ζητήσει ταπεινώς συγγνώμη και να βρει τρόπους να βελτιώσει την κατάσταση, διώκει τον κρατούμενο που αποκάλυψε το κολαστήριο με φωτογραφίες που ανάρτησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Την ίδια ώρα, παρουσιάζει το μαύρο άσπρο, όπως ο υπουργός Δικαιοσύνης, Χ. Αθανασίου ο οποίος μας έλεγε πως δεν υπάρχουν κρατούμενοι που κοιμούνται στο πάτωμα, θέλοντας να διαψεύσει τα...μάτια μας.

Το «κάποτε» είναι τώρα!

Άγγελος Τσέκερης, απο την Αυγη...

Σε ένα εξαιρετικής βαρύτητος άρθρο του σε κυριακάτικη εφημερίδα, ο κ. Κώστας Σημίτης θέτει για μια ακόμα φορά επί τάπητος τα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Όπως το συνηθίζει, ο κ. Σημίτης μιλά ευθέως, χωρίς λαϊκισμούς, αποφεύγοντας να χαϊδέψει αυτιά, και -το σημαντικότερο- παρακάμπτοντας το γεγονός ότι ήταν για οκτώ χρόνια πρωθυπουργός της χώρας.

Έτσι, για παράδειγμα, αποδίδει τα δημοσιονομικά ελλείμματα, και κατά συνέπεια το χρέος, «στο κράτος παροχών, την πελατειακή πολιτική και την πλημμύρα των συντεχνιακών ομάδων». Ο κ. Σημίτης θα το ξέρει καλύτερα από εμάς, καθώς επί πρωθυπουργίας του δεκάδες εκπρόσωποι των «συντεχνιακών ομάδων», πρόεδροι της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, πρόεδροι ομοσπονδιών και συνδικαλιστές εφοριακοί, συνέχισαν τη λαμπρή τους καριέρα ως βουλευτές του κόμματός του και υπουργοί των κυβερνήσεών του.
Αλλά μιλώντας για ελλείμματα δεν φαίνεται να έχει ακουστά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ούτε το πάρτι της μίζας και των υπερτιμολογήσεων στα δημόσια έργα και τις προμήθειες. Ούτε την υποφορολόγηση του πλούτου τη χρυσή εκείνη εποχή που ο κάθε λεφτάς έχτιζε το σπίτι του ως οφσόρ, το εξοχικό του ως τουριστική μονάδα του ΕΟΤ, το σκάφος του ως τουριστική επιχείρηση και είχε και φοροαπαλλαγή από αυτά που χάλαγε στα μπουζούκια ως έξοδα της εταιρείας του.
Ξεχνάει ο κ. Σημίτης ότι επί των ημερών του τα στελέχη του κόμματός του βρέθηκαν με αμύθητες περιουσίες. Και μας κουνάει το χέρι για τα ελλείμματα ο εκσυγχρονιστής και αντιλαϊκιστής εκείνος πολιτικός που πέταξε αφειδώς δημόσιο χρήμα στο Χρηματιστήριο για να κρατήσει ψηλά τον γενικό δείκτη και να κερδίσει τις εκλογές του 2000.
Ακολούθως ο κ. Σημίτης βρίσκει την παραγωγική βάση της χώρας περιορισμένη και το κόστος παραγωγής υψηλό. Αναρωτιέται βέβαια κανείς γιατί δεν τα λέει σε αυτούς που θέλουν να φέρουν γάλα από τη Γερμανία, σε αυτούς που έκλεισαν τα λιπάσματα, σε αυτούς που διέλυσαν τα ναυπηγεία και κλείνουν τώρα και τις χαλυβουργίες. Προφανώς τώρα δεν ασχολείται με την πολιτική ο άνθρωπος, διαβάζει.

Τα πικρά (;) δάκρυα του κ. προέδρου...

Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την  Εφημεριδα των Συντακτων...


Η επίσκεψη του Γερμανού προέδρου στην Ελλάδα σφραγίστηκε από τις σοφά υπολογισμένες δηλώσεις του, που από τη μία πλευρά εξέφραζαν την προσωπική θλίψη του για τις σφαγές και από την άλλη υπογράμμιζαν
ότι η όποια συλλογική ευθύνη της χώρας του έχει κατ’ ουσίαν παραγραφεί, έτσι που κάθε αναφορά στο ζήτημα των γερμανικών οφειλών να θεωρείται παράκαιρη, αν όχι και εκτός των κανόνων της ευπρεπούς φιλοξενίας.
Οι δηλώσεις αυτές -όπως και άλλες λιγότερο αβρές κάποιων άλλων Γερμανών επισήμων-προκλήθηκαν προφανώς από το γεγονός ότι για την ελληνική κοινωνία το θέμα παραμένει ζωντανό. Και αν αφαιρέσουμε τη φρασεολογία, επαναλαμβάνουν ξεκάθαρα ότι η συγκίνηση, ο αποτροπιασμός των καλών σημερινών Γερμανών που σώζουν την Ελλάδα δεν μπορεί και δεν πρέπει να πάρει οικονομική διάσταση. Οι σωτήρες μας έχουν εξάλλου φροντίσει να αποσπάσουν γραπτές δηλώσεις -που βεβαίως υπό δεδομένες συνθήκες αυτές μπορεί να θεωρηθούν μη ισχύουσες-, σύμφωνα με τις οποίες αποκλείεται ο συμψηφισμός ανάμεσα σε αυτά που εμείς λέμε ότι η Γερμανία μάς οφείλει για τα εγκλήματα των ναζί και σε αυτά που εμείς της οφείλουμε σύμφωνα με τα μνημόνια και οτιδήποτε άλλο έχουμε υπογράψει. Με δυο λόγια, ο κύριος πρόεδρος της Γερμανίας μάς υπογράμμισε ότι, προφανώς βάσει της προτεσταντικής ηθικής που διέπει όσους καταλαβαίνουν από μπίζνες, άλλο η ευαισθησία και η συμπόνια και άλλο το να βάλουμε το χέρι μας στην τσέπη γι” αυτούς που έχουμε την καλοσύνη να συμπονούμε.

Οχι μόνο ένδεια, αλλά αναξιοπρέπεια...

του κ. Νικου Ξυδακη...
Ο έμπορος της Σόλωνος είχε καθυστερήσει τη δόση του στην εφορία. Η εφορία πάγωσε τον λογαριασμό όψεως στην τράπεζα, με τον οποίο κάνει τις πληρωμές του μέσω επιταγών. Ο έμπορος συγκέντρωσε επειγόντως ένα ποσόν, για να το αθροίσει με το υπόλοιπο του λογαριασμού και να εξοφλήσει το ληξιπρόθεσμο χρέος του. Ματαίως. Δεν μπορεί. Η τράπεζα δεν μεταβιβάζει το παρακρατημένο ποσόν του λογαριασμού στην εφορία·
επικαλείται φόρτο εργασίας και έλλειψη προσωπικού λόγω του πρόσφατου κύματος εθελουσίων εξόδων. Τα χρήματα παραμένουν εγκλωβισμένα, και το χειρότερο: παραμένει μπλοκαρισμένος και αδρανής ο επαγγελματικός λογαριασμός όψεως. Ο έμπορος δεν μπορεί να καλύψει τις επιταγές του, να φανεί συνεπής στις τρέχουσες υποχρεώσεις του· τρέχει να προλάβει τις επιταγές σε συνεργάτες του, να τις πληρώσει μετρητά, χέρι χέρι, έχει τεθεί εκτός τραπεζικού συστήματος.
Δεν είναι μόνος· στο κατάστημα της τράπεζας που τον γνωρίζουν από δεκαετίες, του είπαν ότι σαν κι αυτόν έχουν εκατοντάδες μικρομεσαίους επιχειρηματίες, με παγωμένους λογαριασμούς.
Δεν σταματά εδώ. Με φιρμάνι της διοίκησης, όσοι οφείλουν ασφαλιστικές εισφορές άνω των 5 χιλιάδων ευρώ στον ΟΑΕΕ (πρώην ΤΕΒΕ) απειλούνται με κατάσχεση κινητής και ακίνητης περιουσίας τους. Ηδη έχουν εκδοθεί περίπου 6,5 χιλιάδες εντολές κατάσχεσης.
Οποιος έχει στοιχειώδη αίσθηση της αγοράς, γνωρίζει ότι 450 χιλιάδες μαγαζάτορες και ελευθεροεπαγγελματίες από καιρό δεν καταβάλλουν εισφορές, έχουν τεθεί εκτός ασφαλιστικού συστήματος. Πολλοί επιχείρησαν να κάνουν ρύθμιση του χρέους, με δόσεις, πλην όμως η ταυτόχρονη καταβολή δόσεων παλαιού χρέους και τρεχουσών οφειλών είναι αδύνατη εκ των πραγμάτων σε μια παγωμένη αγορά.
Πρόκειται περί δαιμονικού κύκλου.

Μην κλαίτε ρε....

Της Ετζέ Τεμέλκουραν, απο το Sokaki...

Πρώτη φορά καταλαβαίνω αυτούς τους σκληροτράχηλους ανθρώπους, τις γυναίκες, τους άνδρες αυτούς. Τις απεργίες πείνας, στις «παράνομες» γειτονιές, στα σπίτια-γιάφκες, την όψη του αιματοβαμμένου πουκάμισου, της φλέβας των ημερών που ξεπροβάλει. Καταλαβαίνω αυτούς τους ανθρώπους.  Καταλαβαίνω για πρώτη φορά αυτούς που λένε «μην κλαίτε, να μη μας δουν οι άλλοι». Καταλαβαίνω πια γιατί ο άνθρωπος εχθρεύεται τα δάκρυά του. Καταλαβαίνω γιατί θέλεις να εξαφανίσεις την πιο ανθρώπινη και ευαίσθητη πλευρά  σου. Βάλανε τον Μπερκίν σε ένα μικρό φέρετρο και τον στέλνουν μακριά…

 

Θέλω να φωνάξω σε όλη τη χώρα «Μην κλαίτε ρε! Κόψτε το! Θα λογοδοτήσουν!» Στεγνώνουν την καρδιά, τα μάτια , τα λόγια μας από τις βρισιές αυτοί οι ξετσίπωτοι. Εμείς γιατί να κλάψουμε; Φωνάξτε ρε! Φωνάξτε! Υπάρχετε και εσείς! Φωνάξτε να το ακούσουν! Υπάρχουμε κι εμείς!

Δική του τηλεοπτική εκπομπή ανακοινώνει ο Γιώργος Παπανδρέου...

Ρεμπελισκος...
Έτοιμος να κάνει ανακοινώσεις που θα σπάσουν κοκάλα και θα ανακατέψουν μια για πάντα την τράπουλα της prime time ζώνης της ελληνικής τηλεόρασης είναι ο Γιώργος Α. Παπανδρέου. Ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, μετά τη δήλωση αποστασιοποίησής του από τη συνδιάσκεψη για την Ελιά, έδωσε τροφή στις φήμες που κάνουν λόγο για την πρόθεση του να κάνει νέο κόμμα.
Κανείς όμως δεν περίμενε πως ο ΓΑΠ ετοιμάζεται να μπει στην αρένα της τηλεόρασης.
Το κενό υπάρχει εδώ και δύο περίπου εβδομάδες. Από τη στιγμή που ο Σταύρος Θεοδωράκης αποφάσισε να φτιάξει το Ποτάμι, ο Γιώργος ήξερε πως έρχεται ξανά η ώρα του. Κι αμέσως είπε στους συνεργάτες του: “Πάμε”.
Ένας γόνος Παπανδρέου ξέρει καλά και από μικρό παιδί πως το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Έτσι, πήρε γρήγορα την μεγάλη απόφαση. Θα καλύψει αυτό το κενό στην ζώνη prime time της ελληνικής τηλεόρασης, όπως το έκανε άλλωστε όταν έπρεπε και στην ελληνική πολιτική σκηνή.
Σύμφωνα με τις διαρροές του περιβάλλοντος Παπανδρέου, η εκπομπή θα λέγεται “Αγωνιστές”, και θα εστιάζει κυρίως στους αγώνες που έχει κάνει ο Γιωργάκης και η οικογένειά του για το καλό της Δημοκρατίας στη χώρα.
Στα πρώτα επεισόδια μάλιστα, θα ξεκινήσει από το καλωσόρισμα του παππού του στα στρατεύματα των Άγγλων πριν τα Δεκεμβριανά, θα συνεχίσει με τις βάσεις που έδωσε ο Αντρέας στους Αμερικάνους, και θα καταλήξει στην παράδοση της χώρα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ο τίτλος του πρώτου επεισοδίου, που θα είναι τριλογία, θα είναι “Ένα-Ένα-Τέσσερα” ή εναλλακτικά “So you think you are done with me?” (μτφ. Λοιπόν, νομίζεις πως τελείωσες μαζί μου;)

Και να τα βρει με τον Αχμέτ…

Sotos...

Διανύουμε, όπως έγραψα πρόσφατα, το στάδιο της κακιάς Τρόικας. Όσο πλησιάζουμε προς την κάλπη, τόσο πιο κακιά θα γίνεται η Τρόικα· και τόσο πιο καλή θα εμφανίζεται η κυβέρνηση.
Χθες το ρεπορτάζ (τρομάρα του!) έλεγε ότι ο Σαμαράς, που οικουρεί λόγω λοίμωξης του αναπνευστικού, ενημερώθηκε από τον Στουρνάρα για το βαρύ κλίμα που επικρατεί στην Εσπερία. Μόλις ενημερώθηκε, έδωσε αμέσως εντολή να ικανοποιηθούν όλα τα προαπαιτούμενα, κατέληγε.



Λίγο αργότερα, ο παραγωγός της ταινίας διάβασε το συγκεκριμένο επεισόδιο, που του έστειλε ο σεναριογράφος, και το απέρριψε. Κράτησε από αυτό μόνο το «οικουρεί». Ε, επειδή η ασθένεια έχει το ανθρώπινο στοιχείο και συγκινεί… Όλο το άλλο το έστειλε πίσω, για να ξαναγραφτεί.
Και ξαναγράφτηκε. Έτσι, σήμερα το ρεπορτάζ λέει ότι συνεργάτες του Πρωθυπουργού (διότι ο ίδιος, όπως είπαμε, οικουρεί…) διαβεβαιώνουν ότι δεν θα υποχωρήσει (σ.σ. εννοείται, απέναντι στις αξιώσεις της κακιάς Τρόικας.).
Σας είχα διηγηθεί παλαιότερα το ανέκδοτο με τον Αχμέτ. Με την ευκαιρία σας το θυμίζω (για να μην το ψάχνετε και μου κουράζεσθε):

Το βουνό και ο λόφος...

Τριαντάφυλλος Τρανός, απο την Αυγη...

Σήμερα, παρά την κατάρρευση των προσδοκιών της συστημικής νεοδεξιάς από τα παράλογα διαδοχικά Μνημόνια, οι οργανικοί διανοούμενοί της και τα κυβερνητικά στελέχη συνεχίζουν να υποκρίνονται πως η τρόικα θέτει εκ νέου μόνη της απεχθείς όρους και απαιτεί νέα ανάλγητα μέτρα.
Αυτό το βρόμικο πολιτικό θέατρο σκιών παίζει ξανά το απεχθές, μονότονο έργο του πάνω στην καμπούρα της κοινωνίας. Εν τω μεταξύ η ζωή και η αξιοπρέπεια των πολιτών πληγώνονται καθημερινά, η μορφωτική προοπτική της νέας γενιάς καταστρέφεται και μπορεί να διακρίνει κανείς -σχεδόν παντού- ανησυχητικά συμπτώματα παθητικής αποδοχής της βαρβαρότητας των κυβερνώντων και των φερεφώνων τους στην εκπαίδευση που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν στο έπακρο την αναιμική ατομική και συλλογική συνείδηση.

Στις 22 Μαρτίου, ημέρα που λήγει το καθεστώς της διαθεσιμότητας, κορυφώνεται, ταυτόχρονα με τον Γολγοθά των «διαθεσίμων», ο σκόπιμος, συνεχής διασυρμός της εκπαίδευσης από τα ΜΜΕ και αυτούς που κυβερνούν, καθώς και η πειθαρχική, ποινική και οικονομική εξόντωση της τεράστιας πλειονότητας των μάχιμων εκπαιδευτικών. Γιγαντώνεται η πρωτοφανής εγκατάλειψη του σχολείου από την πλευρά των πιο φτωχών μαθητών, ενώ ολοκληρώνεται το ρήμαγμα της μορφωτικής προοπτικής των νέων με τη σίγουρη έξωση από το Γενικό και Τεχνικό Λύκειο δεκάδων χιλιάδων μαθητών μέσα στα επόμενα χρόνια. Είναι προφανές πλέον ότι μετά τις απολύσεις στις 22 Μαρτίου το επόμενο βήμα θα είναι η κατασκευή χιλιάδων «πλεοναζόντων» εκπαιδευτικών μέσα από τα μέτρα και τις ρυθμίσεις που σχεδιάζονται, αλλά και την κατάργηση οργανικών θέσεων ώστε να δημιουργηθεί η νέα «δεξαμενή κινητικότητας» που έχουν συνομολογήσει τρόικα και Μητσοτάκης!

Η αλήθεια και η αυθεντία....

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...

Δεν είναι δελφικός χρησμός η φράση «Τώρα είναι η ώρα της αλήθειας και της ευθύνης». Εύκολα διαβάζουμε το νόημά της: Τα πράγματα έχουν φτάσει σε κρίσιμο όριο και χρειάζεται και για τη γλώσσα μας να μεριμνούμε (να λέμε την αλήθεια κι ας πονάει) και για την πράξη μας να νοιαζόμαστε· να φερόμαστε υπεύθυνα.

Ολα είναι απλά στον κόσμο των «απλών ανθρώπων», όπως τον λένε οι πολιτικοί, για να τον διακρίνουν από τον πολύπλοκο δικό τους.

Ακριβώς επειδή ο πολιτικός κόσμος είναι πολύπλοκος, στην επικράτειά του και η πιο κοινή φράση χάνει την απλότητά της. Οι λέξεις εκεί αποκτούν άλλη ενδυμασία, ή μάλλον πολλές ενδυμασίες, με καθεμιά να ταιριάζει σε συγκεκριμένη χρήση. Κάπως έτσι, η φρασούλα «τώρα είναι η ώρα...» παύει να είναι απλή, διάφανη, μονοσήμαντη. Γίνεται χρησμός. Και επιδέχεται πολλές αναγνώσεις.

Κοινόχρηστη είναι η φράση που συζητάμε. Πολλοί την έχουν πει. Σε στρογγυλά τραπέζια, διαγγέλματα, πανηγυρικούς. Αποκτά όμως άλλα νοήματα όταν τη λέει ο κ. Βενιζέλος· ένας πολιτικός που αγορεύει και με το αυτί του, το οποίο παρακολουθεί εκστασιασμένο όσα λέει η κοντινή του γλώσσα και της μεταφέρει ακαριαία τον θαυμασμό του, ανατροφοδοτώντας την ενύπαρκτη αυταρέσκεια. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, πεπεισμένος πως είναι γερός ρήτορας, αφού όλο αυτό ακούει, χαίρεται να μιλάει. Και χαίρεται όχι επειδή έτσι αποκτά μια ευκαιρία να πείσει όσους τον ακούνε, αλλά επειδή έχει το προνόμιο να είναι ο πιο κοντινός ακροατής του εαυτού του.

Τύπος και (;) υπογραμμός...

του Σταθη, απο το enikos.gr...

Κλεισμένοι στο καβούκι της κρίσης βράζουμε ο καθένας στο καζάνι του και ψηνόμαστε όλοι μαζί στο τηγάνι της Τρόικας, με ολίγον λαδί από «ελιά»
(νοθευμένο με σπορέλαιο καθώς θέλει ο ΟΟΣΑ) και πιπέρι στο στόμα από τα ΜΜΕ του καθεστώτος σ’ όποιον αγανακτήσει και βγει σε καμιά πλατεία ακατάγραπτος, ακηδεμόνευτος, ακαταχώριστος - δεν διαβάζουμε κι εφημερίδες, μαθαίνουμε συνήθως τα «χοντρά» νέα έτσι όπως τα πλασάρει το καθεστώς κυρίως μέσα απ’ τα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης. Εκεί που συνήθως το σκορ πληροφόρηση - προπαγάνδα είναι 0 - όσα θέλετε.
Βεβαίως (είπα «δεν διαβάζουμε κι εφημερίδες») και στις εφημερίδες του καθεστώτος της διαπλοκής τα ίδια (με όσα στην ομογάλακτή τους τηλεόραση) συμβαίνουν. Πλην ορισμένων δημοσιογράφων, εκλεκτών εργατών του Τύπου (γνωστών στους πολίτες κι αγνώστων), το υπόλοιπο σώμα αυτών των εφημερίδων διαφέρει από την τηλεόραση μόνον κατά την πολυθεματικότητα και την πολυμορφία (πολύτιμα βεβαίως και τα δύο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Η ουσία, η «μακεδονική φάλαγγα» μιας εφημερίδας είναι ο τίτλος της, η πρώτη της σελίδα, το κύριο άρθρο της. Και σε αυτό το θέμα τα πράγματα στην Ελλάδα (και σε όλο τον κόσμο) είναι απλά: καμμιά κυβερνητική πολιτική σε καμμιά χώρα του κόσμου (μάλιστα νεοφιλελεύθερη, αντιδραστική και αυταρχική) δεν θα μπορούσε να επιβληθεί σε μαζική κλίμακα χωρίς την υποστήριξη του καθεστωτικού Τύπου, ο οποίος αντί να ελέγχει τις τρεις εξουσίες
διαπλέκεται μαζί τους, μεταβάλλοντας το αγαθό της πληροφόρησης σε ύλη προπαγάνδας. Και κατά τούτο είχε δίκιο ο κ. Παντελής Καψής, όταν προχθές στην εκπομπή enikos του κ. Χατζηνικολάου στο STAR έλεγε ότι όσο ο ίδιος (ο κ. Καψής) ήταν διευθυντής στα «Νέα», ουδείς πολιτικός ή οικονομικός παράγων τού υπαγόρευσε κάποια πολιτική. Βεβαίως!

Παιχνίδια με τη Δικαιοσύνη και τη Δημοκρατία...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΥ*, απο την Ελευθεροτυπια...

Σε όλες τις χώρες οι ισχυροί της εξουσίας θέλουν να έχουν προνομιακούς διαύλους επικοινωνίας με τη Δικαιοσύνη, εντός και εκτός της νομιμότητας. Δεν αντιμετωπίζονται, όμως, παντού με τον ίδιο τρόπο. Στη Γαλλία, για παράδειγμα, μόλις οι ανακριτές που διερευνούσαν την ανάμειξη Σαρκοζί σε οικονομικά σκάνδαλα αντιλήφθηκαν ότι ο πρώην πρόεδρος γνώριζε, λόγω διαρροών, απόρρητα στοιχεία της διαδικασίας, έσπευσαν να παγιδεύσουν τα τηλέφωνά του και τα τηλέφωνα του δικηγόρου του, για να εντοπίσουν τον ένοχο.

Στη δική μας χώρα, αντιθέτως, οι δικαστικές διαρροές έχουν γίνει τμήμα της πολιτικής καθημερινότητας. Το απόρρητο της προανάκρισης είναι το πιο σύντομο δικαστικό ανέκδοτο. Τα έγγραφα, πάντως, της ποινικής δικογραφίας μπορεί να γίνονται φεϊγβολάν από πολλές πηγές, με συνηθέστερο ύποπτο τους δικηγόρους υπεράσπισης. Δεν ισχύει, όμως, το ίδιο για τις διαρροές από τη διάσκεψη των δικαστηρίων, όπου κανείς άλλος εκτός από τους δικαστές δεν έχει πρόσβαση. Σύμφωνα με το άρθρο 251 του Ποινικού Κώδικα («Παραβίαση του δικαστικού απορρήτου»), όποιος δημοσιοποιεί ή μεταφέρει πληροφορίες για δικαστικές αποφάσεις που δεν έχουν ακόμη εκδοθεί, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών.
Και όμως, το τελευταίο διάστημα, οι «διαρροές» αποφάσεων με σημαντικό πολιτικό αντίκτυπο, ιδίως από το Συμβούλιο της Επικρατείας, αποτελούν τον κανόνα, με τελευταίο κρούσμα την προαναγγελία της απόφασης για την ΕΡΤ. Το κακό ξεκίνησε από την ανακοίνωση, καλοκαίρι του 2011, στο αποκορύφωμα της εξέγερσης των πλατειών και παραμονές της ψήφισης του μεσοπρόθεσμου μνημονιακού προγράμματος, ότι η Ολομέλεια έκρινε συνταγματικό το πρώτο Μνημόνιο. Προφανώς δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαίος ο χρόνος και η σκοπιμότητα της ανακοίνωσης μιας παρόμοιας απόφασης, η δημοσίευση της οποίας έγινε πολλούς μήνες μετά, το 2012.

Δημοσκοπήσεις: Εργαλείο αποτύπωσης ή διαμόρφωσης της κοινής γνώμης;

Τρέχοντα, και μη...

 

Η πρόσφατη δημοσκόπηση της Kapa Research για λογαριασμό της εφημερίδας "Βήμα" τάραξε τα νερά. ''Θρίλερ η πρωτιά στις Ευρωεκλογές". ''Παραμένουν όλα ανοιχτά για την πρωτιά στις Ευρωεκλογές". "Γρίφος η πρωτιά, πέμπτο κόμμα το ποτάμι". ''Ευρωεκλογές:Πάει για τέταρτο το ποτάμι''
Όλοι παρακολουθούμε λοιπόν και συζητούμε με αγωνία το νέο πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται με το νεοσύστατο και χωρίς καμία πολιτική πρόταση "Ποτάμι" να πνίγει στα νερά του την αριστερά και να συμπαρασύρει το θέμα της επικράτησης σε γρίφο. Αυτά μας λεν, αυτά διαβάζουμε, αυτά ακούμε και έτσι σκέπτεται ο κόσμος. 

 

Εδώ και χρόνια τίθεται πλέον ανοιχτά ένα τεράστιο ζήτημα με τις δημοσκοπήσεις. 

-Αποτελούν εργαλείο αποτύπωσης της κοινής γνώμης ή απόπειρα διαμόρφωσης αυτής;
-Υπάρχει σκοπιμότητα στην αλλαγή της νομοθεσίας που επιτρέπει πλέον την διεξαγωγή δημοσκοπήσεων και την ανακοίνωση των ευρημάτων τους ακόμα και ελάχιστα 24ωρα πριν τις εκλογές; Θα επιτρέπονται οι δημοσκοπήσεις ακόμα και την Παρασκευή πριν τις εκλογές

 

Τα τεράστια ποσά και τα τεράστια συμφέροντα που διακυβεύονται γύρω από τη διακυβέρνηση μιας χώρας είναι βέβαια δεδομένα. Οι δημοσκοπικές εταιρείες είναι πελάτες αυτού του συστήματος. Μόνον από κάποια στοιχεία αποδεικνύεται ότι έχουν εισπράξει από κρατικούς φορείς πάνω από 5 εκατομμύρια ευρώ την τελευταία 5 ετια. (Δημοσκόποι σφιχταγκαλιασμένοι με το Δημόσιο.) Η ίδια η Kapa Research που διενήργησε την δημοσκόπηση για το "Βήμα", φιγουράρει στην κορυφή των ωφελούμενων δημοσκοπικών εταιρειών από το κράτος . Ακολουθούν η ΜRB και η GPO. 

Το γκόλουμ και η διπολική συμπεριφορά των λαών...

Μακμάκ, απο την Αυγη...

Στα πασίγνωστα πλέον, χάρις στον κινηματογράφο, έργα του ΤόλκινΟ άρχοντας των δαχτυλιδιών και Χόμπιτ, ανάμεσα στους ήρωες, τα τέρατα και τα ξωτικά κυκλοφορεί μια περίεργη και αρκετά παρεξηγημένη φιγούρα: Ο Σμήγκολ το γκόλουμ, ένα τερατάκι με διπολική συμπεριφορά που έχει ανεπανόρθωτα αλλοτριωθεί από τη δύναμη του δαχτυλιδιού που κάποτε κράτησε.
Οι δύο διαφορετικές εκδοχές της προσωπικότητάς του τσακώνονται μεταξύ τους συνέχεια. Η μία του φύση θέλει να ακολουθήσει τον Φρόντο στον αγώνα ενάντια στο κακό και η άλλη θέλει να τον σκοτώσει για να ξαναπιάσει το "πολύτιμο" δαχτυλίδι.
Παραδέχομαι προκαταβολικά ότι ο παραλληλισμός ακούγεται λίγο τραβηγμένος. Όμως η συμπεριφορά των λαών σε συνθήκες πίεσης από την εξουσία μού θυμίζει συχνά την αντιφατική φύση του Σμήγκολ. Η εργατική τάξη και οι λαοί ταλαντεύονται αθεράπευτα ανάμεσα σε μια ψυχολογία χειραφέτησης και μια διάθεση ενσωμάτωσης και προσκόλλησης προς την εξουσία. Η πλειοψηφία του κόσμου δηλώνει ότι θέλει να εξεγερθεί ενάντια σε όλους τους κυβερνώντες και ταυτόχρονα προσπαθεί πάνω απ' όλα να διατηρήσει την κοινωνική της θέση. Θέλει να στήσει κρεμάλες και γκιλοτίνες και ταυτόχρονα προκρίνει προσωπικά ή συντεχνιακά συμφέροντα διατυμπανίζοντας ότι αδικήθηκε περισσότερο από τους άλλους. Θέλει να γίνει επανάσταση αλλά θέλει και να έχει ασφάλεια. Θέλει να συνταχτεί μαζί με τους εξεγερμένους αλλά και να τα έχει καλά με τους άρχοντες.
Και δεν είναι άλλος λαός, είναι ο ίδιος λαός. Ο ίδιος γερμανικός λαός που παραλίγο να κάνει σοσιαλιστική επανάσταση στη Γερμανία ανέβασε τον Χίτλερ. Ο ίδιος ελληνικός λαός που έκανε την μεγαλειώδη αντίσταση στις πλατείες έδωσε την πλειοψηφία στον Σαμαρά. Ο ίδιος ιταλικός λαός με την αριστερή παράδοση ζητωκραύγαζε τον Μπερλουσκόνι.

λοξές ματιές στην ουκρανική κρίση...

Αντα Διαλλα, απο το Περιοδικο Χρονος...
Ο θόρυβος των μέσων μαζικής ενημέρωσης
Μετά το 1991 και το 2004, η Ουκρανία σήμερα συγκεντρώνει εκ νέου πάνω της τα βλέμματα όλου του κόσμου και έχει καταστεί το επίκεντρο ενός οιονεί «πολέμου» πληροφόρησης από όλα τα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Η παρούσα ουκρανική κρίση εκτυλίσσεται σε μια εποχή που η παγκόσμια τάξη μετασχηματίζεται, ενώ η βαθιά πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ της Ρωσικής Ομοσπονδίας και των Η.Π.Α.-Ευρώπη περιγράφεται πλέον ως «νέος Ψυχρός Πόλεμος». Ίσως είναι η πρώτη φορά μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου που η Ρωσία εμπλέκεται σε μια τόσο οξεία διεθνή κρίση. Αυτό ήταν αναμενόμενο καθώς η Ουκρανία δεν είναι απλώς μια συνοριακή χώρα με στρατηγική για την ίδια σημασία. Είναι μια χώρα πολύ σημαντική από ιστορική και ψυχολογική άποψη. Εάν κατά την περίοδο του Γέλτσιν, οι Η.Π.Α. αναγνώριζαν τη Ρωσία ως ένα κράτος που έχει νόμιμα πολιτικά συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, σήμερα –ιδιαίτερα μετά τις τελευταίες επιτυχίες της ρωσικής διπλωματίας στις πρόσφατες αλυσιδωτές διεθνείς κρίσεις και ιδιαίτερα της Συρίας– οι Η.Π.Α. φαίνεται να το αμφισβητούν, ακόμη και για την Ουκρανία.
Από την άλλη, ο «Ηγεμόνας» του Κρεμλίνου, που στο εσωτερικό της χώρας του ασκεί αυταρχική πολιτική, παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα, παραβλέπει τη μαζική διαφθορά, ρέπει προς την ξενοφοβία, τον αντισημιτισμό και την απαξίωση των διανοουμένων, επικαλείται τη νομιμότητα για να αιτιολογήσει τις πολιτικές του επιλογές. Στη συνέντευξη που παραχώρησε την προηγούμενη Τρίτη εξέφρασε τη συμπάθειά του προς το κίνημα της πλατείας της Ανεξαρτησίας διότι, κατά τη γνώμη του, είχε ξεσπάσει εξαιτίας της ειλικρινούς απελπισίας των ανθρώπων. Υποστήριξε ωστόσο σε όλους τους τόνους ότι αντιτίθεται κατηγορηματικά στον τρόπο με τον οποίο έγινε η μετάβαση της εξουσίας από τον πρόεδρο Γιανουκόβιτς στην αντιπολίτευση.

Γιατί η Ελιά ήταν εξαρχής καταδικασμένη...

Του κ. Σταυρου Λυγερου,απο το Real.gr...  ΛΟΓΩ ΚΑΙ της μεγάλης δημοσιότητας που της είχε δοθεί από τα ΜΜΕ, η «Κίνηση των 58» είχε τροφοδοτήσει μεγάλες προσδοκίες για την ανασυγκρότηση του χώρου της Κεντροαριστεράς. Οπως θα δείξουμε στη συνέχεια, όμως, η πρωτοβουλία ήταν εξαρχής καταδικασμένη να πέσει στο κενό. Το γεγονός, μάλιστα, ότι η «Κίνηση των 58» τα έσπασε με το ΠΑΣΟΚ, λόγω του σταυρού προτίμησης στις ευρωεκλογές, μάλλον την προστάτευσε, έστω και προσωρινά, από ανώμαλη προσγείωση.


Η κατάρρευση του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ δεν σημαίνει ότι αυτό που συμβατικά αποκαλείται Κεντροαριστερά έπαψε να είναι ο ένας από τους δύο μεγάλους ιδεολογικοπολιτικούς χώρους. Απλώς σημαίνει ότι οι ψηφοφόροι που ανήκουν σ’ αυτό τον χώρο έπαψαν να θεωρούν το ΠΑΣΟΚ προνομιακό πολιτικοκομματικό εκφραστή τους.

Προς το παρόν, έχουν πάει εκλογικοί πρόσφυγες στον ΣΥΡΙΖΑ. Λίγοι πήγαν στη ΔΗΜΑΡ, ενώ κάποιοι μνημονιακοί «πράσινοι» ψηφίζουν Ν.Δ. για να αποτρέψουν τη νίκη του Τσίπρα. Στο ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου παραμένουν κυρίως οι μεγάλης ηλικίας ψηφοφόροι, οι οποίοι χαρακτηρίζονται από μεγάλη αδράνεια στην εκλογική συμπεριφορά τους.

Με την αντικατάσταση του παραδοσιακού δικομματισμού από το νεοπαγές δίπολο Ν.Δ. - ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ υποβαθμίσθηκε από αυτοδύναμος πόλος σε φθίνουσα ενδιάμεση πολιτική δύναμη. Η ρευστοποίηση των παραδοσιακών κομματικών ταυτίσεων δεν σημαίνει ότι το νέο δίπολο είναι παγιωμένο. Μένει να αποδειχθεί εάν η σχέση των κεντροαριστερών ψηφοφόρων με τον ΣΥΡΙΖΑ θα είναι συγκυριακή ή θα προσλάβει μόνιμα χαρακτηριστικά. Αυτό θα εξαρτηθεί από τον εάν μία μελλοντική κυβέρνηση Τσίπρα θα καταφέρει ή όχι να δώσει διέξοδο.

Η γαλλική και ιταλική επιπλοκή της Ευρωζώνης...

Του Κωστα Λαπαβιτσα...

Την προηγούμενη εβδομάδα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, σε μια σπάνια έξαρση ειλικρίνειας, ανακοίνωσε ότι η Γαλλία και η Ιταλία έχουν πλέον γίνει το επίκεντρο του προβλήματος της Ευρωζώνης. Οι δύο χώρες πάσχουν από έλλειμμα ανταγωνιστικότητας. Πολύ σωστή η θέση της Επιτροπής, μόνο που δεν ήθελε, ή δεν είχε το κουράγιο, να βγάλει τα λογικά συμπεράσματα. Ας συμβάλλουμε λοιπόν στις προσπάθειες των καλών γραφειοκρατών των Βρυξελλών με μια απλή ανάλυση.   

 

Το διάγραμμα που παραθέτω προέρχεται από μια μελέτη που έκανα το 2013 από κοινού με το Χάινερ Φλάσμπεκ για λογαριασμό του Ινστιτούτου Ρόζα Λούξεμπουργκ στη Γερμανία. Δείχνει τη μεταβολή του ονομαστικού μοναδιαίου κόστους εργασίας στη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ελλάδα και την Ισπανία. Το ονομαστικό μοναδιαίο κόστος εργασίας είναι ο πλέον διαδεδομένος δείκτης ολικής, ή εθνικής, ανταγωνιστικότητας, διότι λαμβάνει υπόψη του τις αλλαγές στην παραγωγικότητα και εστιάζει στις αλλαγές του συνολικού κόστους εργασίας. 

 

Αν η καμπύλη μιας χώρας υπερβαίνει αυτή μιας άλλης, η πρώτη χάνει ανταγωνιστικότητα. Η μεταβολή του ονομαστικού μοναδιαίου κόστους εργασίας είναι επίσης πολύ στενά συνδεδεμένη με τον πληθωρισμό, χωρίς βέβαια να τον προκαλεί. Για το λόγο αυτό το διάγραμμα δείχνει και το στόχο πληθωρισμού της ΕΚΤ, που βρίσκεται λίγο πιο κάτω από 2%. Αν το κόστος εργασίας μιας χώρας υπερβαίνει συστηματικά αυτό μιας άλλης, τότε και ο πληθωρισμός της θα είναι υψηλότερος, άρα θα χάνει ανταγωνιστικότητα.

Το αμάρτημα του παρελθόντος...

Ενα ακομα εξαιρετικο αρθρο του κ. Νικου Ξυδακη, απο το Βλεμμα...
Ειδήσεις στο αυτοκίνητο. Ουκρανία, Ρωσία, Ευρώπη, ΗΠΑ, μνήμες Ψυχρού Πολέμου μηδέποτε εξαφανισθέντος, μνήμες σχεδίων Βίσμαρκ και δογμάτων γεωπολιτικής στην Ευρασία. Το παρελθόν αναδύεται στο παρόν μεταμορφωμένο. Ειδήσεις από την Ελλάδα: η τρόικα σαν μέρα της μαρμότας, μικροκινήσεις ενόψει ευρωεκλογών, και μια κουβέντα με τεράστιο συμβολικό βάρος από νεόκοπο πολιτικό ηγέτη: «Δεν έχουμε το αμάρτημα του παρελθόντος…». Εδώ ας σταθώ.


Πιθανόν να ήθελε να πει «δεν κουβαλάμε αμαρτίες του παρελθόντος», δηλαδή, είμαστε καθαροί, άσπιλοι. Αυτό που έχει βαρύνουσα σημασία όμως είναι η κυριολεξία της σόλοικης διατύπωσης: Το αμάρτημα του παρελθόντος. Δηλαδή: Το παρελθόν ως αμάρτημα. Γλώσσα λανθάνουσα τ’ αληθή λέγει.
Για τον συγκεκριμένο λόγο, πολιτικό δια του απολιτικού, συμπεριληπτικό των πάντων δια της ασάφειας, είναι κομβικής σημασίας η καταδίκη του παρελθόντος και η υπόσχεση του μέλλοντος: καταδικάζεις τον ζόφο και τον πόνο, τις αποτυχίες των άλλων, και οικειοποιείσαι τη λύτρωση και το φως του άδηλου μέλλοντος. Κανείς δεν νοσταλγεί το καταδικασμένο παρελθόν, όλοι λαχταρούν το λαμπρό μέλλον. Win-win.

Η «τελική λύση» του φασισμού...

ΑΦΙΕΡΩΜΑ, απο τις αναγνωσεις της Αυγης..

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΠΕΤΡΟΣ-ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΝΓΚΑΝΕΛΛΗΣ

 

ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ-ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΝΓΚΑΝΕΛΛΗ

 

Ο ιστορικός, ξεκινώντας από το 1989, κοιτάζει τον χάρτη και βλέπει να αναδύεται, σχεδόν ανεπαίσθητα, η Ευρώπη του Μεσοπολέμου, κράτη που δεν πρόφθασαν καλά καλά να εκδώσουν γραμματόσημα. Από τις οθόνες του υπολογιστή ή της τηλεόρασης προβάλλουν ονόματα ξεχασμένων κομητειών της αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας. Ονόματα πόλεων που άλλαζαν, ξανά, όπως το Μπόλεχιβ/Μπόλεχοβ, για το οποίο υπάρχει το χαρακτηριστικό ανέκδοτο για τον άνθρωπο που γεννήθηκε στην Αυστρία, πήγε σχολείο στην Πολωνία, παντρεύτηκε στη Γερμανία και απέκτησε παιδιά στη Σοβιετική Ένωση χωρίς να απομακρυνθεί από τη γειτονιά του. Σήμερα, αν ζούσε, θα βρισκόταν στην Ουκρανία.

Απόκεντρο Κέντρο...

του Δημητρη Σεβαστακη, απο το Εθνος...

Κεντρώο εγχείρημα με καμένες ταξικές αναφορές και πόρους, χωρίς κοινωνικά στρώματα-φορείς, δηλαδή χωρίς αιτία, μεταπίπτει σε κεντρώο «στυλ», σε ανενεργό πολιτικό ύφος. Το περιπετειώδες και σε μεγάλο βαθμό αδύναμο -νέο- κεντρώο διάβημα βασίζεται περισσότερο σε πολιτισμικά και πολιτικά στερεότυπα. Κάποιοι εννοούν τον εαυτό τους ως ανήκοντα στον μεσαίο χώρο από απέχθεια προς την «αριστερά»
και περιφρόνηση στον υποπολιτισμό και την απαιδευσιά της «δεξιάς». Εσωτερικεύουν, κατοπτρικά, τα χαρακτηριστικά της υπόλοιπης πολιτικής σκηνής - αυτής από την οποία, υποτίθεται, αποκλίνουν.
Η απέχθεια δεν συστήνει διαφορά. Οι ποικίλες μορφές, οι ομάδες και τα θρύψαλα που αυτοεννοούνται ως μεσαία πολιτική ζώνη, αιτούνται μια ακόμα εκδοχή μεταρρύθμισης, εκσυγχρονισμού, ανασυγκρότησης του κράτους και με αυτά ως ιδεολογικά οχήματα προσπαθούν να επανεγκατασταθούν, να ανανομιμοποιηθούν ή απλώς να μη σβήσουν. Ζητούν αυτό που -όντως- εκκρεμεί και ματαιώνεται (διαρκώς, αφού το δια-σύστημα ανασχέσεων είναι ανίκητο). Προσπαθούν να εκφέρουν ως αίτημα αυτό που δεν έκαναν ως εξουσία. Μοιραία οι ομάδες και τα θρύψαλα του Κέντρου στραγγίζουν, καταλήγουν σε ηθικισμούς, σε μια μεταφυσική αοριστία, μα πιο πολύ βγάζουν μια κούραση. Κι όχι μόνο γιατί τα φυσικά πρόσωπα είναι φθαρμένα και συναρτημένα με τον νεοφιλελευθερισμό και την αποικοδόμηση.

Αμαρτίες…

Του Φώτη Παπούλια, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Παρακολουθώ το τελευταίο διάστημα με ιδιαίτερη προσοχή την προσπάθεια διαφόρων πρώην σωτήρων της χώρας να τοποθετήσουν εαυτούς σε μια νέα πολιτική αφετηρία. Το γεγονός ότι αυτοί οι πολιτικοί, οι οποίοι ευθύνονται για το σημερινό χάλι της χώρας, δεν έχουν βρει την ευκαιρία να ζητήσουν έστω μία συγγνώμη από τους πολίτες, μάλλον πρέπει να αποδοθεί στην έλλειψη χρόνου, τον οποίο σπαταλούν στο να αναθερμάνουν παλιές καλές σχέσεις.

Η επανεμφάνιση της «γενιάς Σημίτη», εκείνης δηλαδή που ευθύνεται για τον ελληνικού τύπου εκσυγχρονισμό, που εξέθρεψε και διόγκωσε τις νέες αμαρτίες του πολιτικού συστήματος, που κουβαλάει το άγος του ελληνικού χρηματιστηριακού καπιταλισμού με τη γνωστή κατάληξη, επιδιώκει να εξιλεωθεί εμφανιζόμενη όχι ως μετανοούσα Μαγδαληνή, αλλά ως μάντισσα Κασσάνδρα, αφού συχνά-πυκνά δηλώνει με εμφατικό τρόπο «εγώ τα είχα πει» ή σε μια έτερη εκδοχή «αν με άφηναν να συνεχίσω το έργο μου, δεν θα είχαμε φτάσει εδώ».
Μόνο που εντέχνως παραλείπουν να μας θυμίσουν πότε ακριβώς τα είχαν πει ή ποιοι δεν τους άφησαν να συνεχίσουν και να ολοκληρώσουν το έργο τους, ή ποιοι και γιατί τους αποκαθήλωσαν, ή ποιοι τους επέβαλλαν να κάνουν ό,τι έκαναν.
Η γνωστή τακτική «ενοχοποιώ όλους τους άλλους, για να αθωώσω τον εαυτό μου» και κατ΄ επέκταση όχι το σύστημα που υπηρέτησαν, αλλά τα πρόσωπα που τους επέλεξαν και τους στήριξαν, φαντάζει στον θολό τους ορίζοντα ως η έλευση ενός λυτρωτικού πολιτικού ουράνιου τόξου. Δείχνοντας μονίμως τους άλλους, πιστεύουν ότι η αθώωσή τους θα επέλθει νομοτελειακά, έστω και μέσω της λήθης ή αν προτιμάτε μέσω μιας αντιστροφής της οικτρής πραγματικότητας.

Ένας ΣΥΡΙΖΑ δύο ταχυτήτων...

Χαραλαμπος Γεωργούλας, απο την Εποχη... Η φιλολογία γύρω από το φαινομενικά παράδοξο ο μεν ΣΥΡΙΖΑ δημοσκοπικά να προηγείται, οι δε παρατάξεις που υποστηρίζει στις επαγγελματικές οργανώσεις να μην πρωτεύουν, είναι ήδη πλούσια. Κατά κανόνα, όμως, δεν εισφέρει πειστικές απαντήσεις στο ερώτημα τι σημαίνει και πού οφείλεται αυτή η αναντιστοιχία.
Οι πρόχειρες απαντήσεις που δίνουν τα κομματικά επικοινωνιακά γραφεία της Χαριλάου Τρικούπη και της Συγγρού ή οι μιντιακές εκφράσεις τους, είναι γνωστές: η υστέρηση των παρατάξεων που υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ
αποτελεί απόδειξη της αδυναμίας του να ξεφύγει από μια στασιμότητα που χαρακτηρίζει τα δημοσκοπικά ποσοστά του και προοιωνίζεται το πέρασμά του, τελικά, στη δεύτερη θέση.
Ειδικότερα από τους φίλα προσκείμενους στο βενιζελικό ΠΑΣΟΚ προπαγανδιστές προτείνεται μετ’ επιτάσεως η ακόλουθη ερμηνεία: η κεντροαριστερά, παρά τα χαμηλά δημοσκοπικά ποσοστά της, αντέχει μέσα στην κοινωνία, η οποία απαιτεί την ανασυγκρότησή της.
Από επικοινωνιακή άποψη δεν είναι κακές αυτές οι προσπάθειες χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Δυστυχώς, όμως, δυσκολεύονται να εξηγήσουν γιατί το 40% ή το 50% στους μηχανικούς ή τους δικηγόρους μετατρέπεται με τη μέγιστη ευκολία σε 4% ή 5% όταν πρόκειται για τα δημοσκοπικά ποσοστά του ΠΑΣΟΚ ή ακόμα και της ΔΗΜΑΡ (παρότι δεν είναι το ίδιο πράγμα ούτε μπορούν να αθροιστούν τα ποσοστά τους).

Το αριστερόμετρο και οι μαχόμενοι εραστές του...

Του Αριστειδη Μπλαλτα, απο την Αυγη...
Το Διεθνές Γραφείο Μέτρων και Σταθμών που εδρεύει στις Σεβρ κοντά στο Παρίσι ιδρύθηκε το 1875, λίγα χρόνια μετά την Κομμούνα. Εκεί φυλάσσονται τα πρότυπα που βαθμονομούν τα μέτρα και σταθμά που χρησιμοποιούμε κατά τις καθημερινές συναλλαγές μας -αλλά και στα επιστημονικά πειράματα- προκειμένου να εξασφαλίζεται η παγκόσμια ομοιομορφία των μετρήσεων. Για να πατάσσεται αμείλικτα όποιος κλέβει στο ζύγι.

Μολονότι το αριστερόμετρο χρησιμοποιείται πλατιά, το Γραφείο των Σεβρών δεν διαθέτει το αντίστοιχο πρότυπο. Τα άπαντα του Μαρξ ή του Λένιν δεν προσφέρονται. Εκτείνονται σε πολλές σελίδες επιτρέποντας έτσι μόνον την απόσπαση τσιτάτων που πολλές φορές μάλιστα φαίνεται να κονταροχτυπιούνται. Και πρότυπο δεν νοείται, βέβαια, υπό αυτήν τη συνθήκη. ΤαΖητήματα Λενινισμού του Στάλιν καταλαμβάνουν μικρότερη έκταση και όντως είχαν κερδίσει κάποτε τον επίζηλο ρόλο. Αλλά οι τροπές της Ιστορίας δημιούργησαν νέα δεδομένα. Όχι μόνον οι τροτσκιστές νωρίς αλλά και πολλοί άλλοι αργότερα έφτασαν να βρίσκουν το πρότυπο ανεπαρκές ή παραπλανητικό. Ακόμη και το ΚΚΕ διστάζει σήμερα να το ανακηρύξει απερίφραστα ως τέτοιο. Εικάζω πως αν μια έγκυρη Διεθνής Επιτροπή, επαρκώς πλουραλιστική, επιλαμβανόταν του ζητήματος, μάλλον θα ματαιοπονούσε. Στις νέες εποχές που διάγουμε το αριστερόμετρο έχει επιφορτιστεί με λειτουργίες εντελώς άλλης τάξης.
Σήμερα το αριστερόμετρο είναι απολύτως προσαρτημένο στον εκάστοτε χρήστη του. Bαθμονομείται σύμφωνα με το πώς ο ίδιος αντιλαμβάνεται το δικό του μέγεθος (πολιτικό βάρος επί ιδεολογικό ύψος) και εφαρμόζεται με τρόπο ώστε το μέγεθος οποιουδήποτε άλλου να προκύπτει πάντα ελλειμματικό. Το αριστερόμετρο είναι πλέον ιδιωτικό και κατασκευάζεται εξαρχής ως πλήρως ασύμβατο με όλα τα υπόλοιπα.

Ζωγραφίζουν Ποτάμια κι Ελιές για να κρύψουν τη νεκρή φύση τους...

Τρυπιο Ευρω...

Οταν ήμουν μικρός (μη ρωτάτε πόσα χρόνια έχουν περάσει!) και μαζί με δυο φίλους είχαμε φτιάξει μια, τρόπον τινά, τρομοκρατική οργάνωση την οποία αποκαλούσαμε "32 Φλεβάρη". Φυσικά δε σκοτώναμε ούτε χτυπούσαμε ανθρώπους ή ληστεύαμε τράπεζες για να γεμίσουμε το "επαναστατικό" μας ταμείο. Για την ακρίβεια, ήμασταν σε μια ηλικία που δεν πολυκαταλαβαίναμε τί σημαίνουν όλα αυτά.
Το μεγαλύτερό μας αδίκημα, για το οποίο φοβόμασταν πως αν μας συλλάμβαναν θα μας έστελναν στο Τέξας για να μας κάνουν τηγανητούς σε κάποια ηλεκτρική καρέκλα, ήταν να κλέψουμε καμιά σοκολάτα από το μάρκετ, να πετάξουμε κανένα πορτοκάλι στις ρόδες διερχόμενων αυτοκινήτων, άντε να επισκεφτούμε κάποιο κατάστημα όπλων για να κάνουμε έρευνα αγοράς ως "μεγάλοι τρομοκράτες" που ήμασταν.

Αυτο- και ετερο- αξιολογημένοι...

Ι Χ Ν Η Λ Α Σ Ι Ε Σ...

Δύο οι απωθημένες εμπειρίες που εξ ανάγκης ανακαλώ: αφενός το πανοπτικό σύστημα διοίκησης ενός ιδιωτικού σχολείου, όπου είχα την ατυχία να λάβω το βάπτισμα του εκπαιδευτικού πυρός, και αφετέρου ο ολοκληρωτικός τρόπος διοίκησης ενός δημόσιου σχολείου, όπου είχα την ατυχία να υπηρετήσω λίγα χρόνια πριν.

Θυμάμαι ότι και στις δύο περιπτώσεις έμπαινα με σκυμμένο το κεφάλι και την ουρά στα σκέλια. Μαγκωμένος. Μετρούσα κάθε λέξη από φόβο. Με τους μαθητές διεκπεραιωτικός και με τους συναδέλφους απολύτως τυπικός. Ή σχεδόν συνωμοτικός, στις ελάχιστες περιπτώσεις που γινόταν ένα βήμα παραπάνω. Και δεν μιλάω μόνο για ό,τι συνέβαινε εντός της σχολικής μονάδας. Παντού τριγύρω ορθάνοιχτα αυτιά και αδιάκριτα μάτια. Σε τοίχους, σε θρανία, σε γραφεία, σε καφετέριες. Ένα δίκτυο προθύμων, που τότε απλώς προαισθανόμουν, με κύκλωνε ασφυκτικά. Εκ των υστέρων  αντιλήφθηκα ότι ήταν μεγαλύτερο απ' όσο θα ήθελα να νομίζω.

Εμείς και ο ΟΟΣΑ: Λάδι, χαβιάρι και φουά γκρα...

του Ευκλειδη Τσακαλωτου, απο την Αυγη...
Μετά από την οικονομική αναποτελεσματικότητα και το κοινωνικό τσουνάμι των μνημονιακών πολιτικών, φθάνουμε στο στάδιο του απόλυτου παραλογισμού. Μαθαίνουμε από τον ΟΟΣΑ ότι θα μπορούσαμε να αυξήσουμε την ανταγωνιστικότητα του ελαιολάδου μας αν επιτρέπαμε την πρόσμειξη με κατώτερης ποιότητας φυτικά λάδια. Με αυτόν τον τρόπο θα έπεφτε η τιμή και θα αυξάνονταν οι πωλήσεις μας στις διεθνείς αγορές.
Φαντάζομαι ότι την ίδια ώρα ο διεθνής οργανισμός συμβουλεύει τους Γάλλους να αλλοιώσουν το φουά γκρα (από χήνα) με συκωτάκια γύπα και τους Ρώσους το χαβιάρι τους με ταραμά - είναι κανείς και καμία που αμφιβάλλει ότι θα έπεφτε η τιμή αυτών των προϊόντων μετά από αυτή τη ρηξικέλευθη παρέμβαση μακριά από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος;
Την ίδια στιγμή ο υπουργός Ανάπτυξης δυσανασχετεί για τις αντιρρήσεις που αντιμετωπίζουν οι άλλες προτάσεις του ΟΟΣΑ και, με αυτή τη λεπτή ειρωνεία που διακρίνει τους εκσυγχρονιστές γενικότερα, αναρωτιέται πότε θα δημιουργηθεί κίνημα στη Ελλάδα υπέρ των υψηλών τιμών. Θέλουμε ή δεν θέλουμε χαμηλότερες τιμές, μας λέει, και αν θέλουμε, δεν θα έπρεπε να κάνουμε τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται; Τι λέει η Αριστερά;
Το πιο σημαντικό που λέμε είναι ότι η τιμή, και συνακόλουθα η ανταγωνιστικότητα μέσω χαμηλών τιμών, είναι μόνο ένας από τους παράγοντες που μας ενδιαφέρει. Επιπλέον, θεωρούμε ότι η πορεία της εξωστρεφούς ανάπτυξης, όπου η ανταγωνιστικότητα προωθείται με τη φιλελευθεροποίηση των αγορών για να μειωθούν οι τιμές, όχι μόνο δεν έχει φέρει τα αναμενόμενα οικονομικά αποτελέσματα, αλλά έχει οδηγήσει σε πολλές παράπλευρες αρνητικές συνέπειες σε όρους κοινωνίας.

Μια Στιγμή στον Άνεμο - Η Ουκρανία και η Αριστερά...

του Πέτρου Παπακωνσταντίνου, απο το Πριν...

 

Τα δραµατικά γεγονότα στην Ουκρανία εξελίσσονται στην πιο επικίνδυνη διεθνή κρίση µετά το τέλος του Ψυχρού Πολέµου, ίσως και µετά την κρίση των πυραύλων στην Κούβα, το 1962. Κάθε προοδευτικός άνθρωπος δεν µπορεί παρά να εξοργίζεται βλέποντας να βγαίνουν από τα ντουλάπια της Ιστορίας βρικόλακες του προηγούµενου αιώνα, µε φανατικούς εθνικιστές και ορκισµένους νεοναζί να αναλαµβάνουν καίριες κυβερνητικές θέσεις σε µια χώρα 45 εκατ. ανθρώπων, στην καρδιά της Ευρώπης. Έναν ακριβώς αιώνα µετά την έναρξη του Α΄ Παγκοσµίου Πολέµου, ο κόσµος µοιάζει να παλινδροµεί στην εποχή της λυσσαλέας, κυνικής σύγκρουσης µεγάλων ιµπεριαλιστικών αυτοκρατοριών, που ποδοπατούν λαούς ολόκληρους όπως τα µανιασµένα βουβάλια λιώνουν στους βάλτους τα βατράχια.

Μια αριστερή θεώρηση των γεγονότων που εκτυλίσσονται µε κινηµατογραφική ταχύτητα στην Ουκρανία οφείλει να έχει σηµείο εκκίνησης την ανάλυση των ταξικών δυνάµεων που συγκρούονται. Ο παράγοντας που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην κρίση του καθεστώτος Γιανουκόβιτς –και ελάχιστα έχει προβληθεί από µια δηµοσιογραφία που περιορίζεται κατά κανόνα στο επίπεδο της γεωπολιτικής– ήταν η διεθνής οικονοµική κρίση του 2008-2012. Αυτός ο πλανητικών διαστάσεων «σεισµός», µπορεί να είχε επίκεντρο τη Γουόλ Στριτ, αλλά έπληξε µε ιδιαίτερη καταστροφική δύναµη τις πιο ευάλωτες «κατασκευές» που βρήκε στο διάβα του. Η Ουκρανία –όπως και η Ελλάδα, και οι χώρες της «Αραβικής Άνοιξης»– ήταν µια από αυτές: το κατά κεφαλήν εθνικό εισόδηµα της χώρας σήµερα δεν φτάνει ούτε το 50% του 1990, ενώ τα αντίστοιχα ποσοστά για τη Ρωσία και το Καζακστάν κυµαίνονται στο 130% και 250% αντίστοιχα. Η δηµογραφική της αιµορραγία είναι ακατάσχετη, καθώς έχει χάσει το 10% του πληθυσµού της την τελευταία δεκαετία.

Να ξανασκεφτούμε πάνω στις «σταθερές» του εργατικού κινήματος...

του Αλεκου Καλυβη, απο τα Ενθεματα...

Istvάn Dési Hußer, «Διαδήλωση», 1928

Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται σε μια από τις πιο δύσκολες στιγμές του. Μετά από τέσσερα χρόνια Mνημονίου
έχει δεχτεί μια στρατηγικού χαρακτήρα ήττα, βρίσκεται χωρίς διαπραγματευτική δύναμη και βιώνει μια μεγάλη κρίση. Η εργατική τάξη έχασε σε ελάχιστο χρόνο θεμελιώδεις κατακτήσεις, ενώ αυξήθηκε θεαματικά ο βαθμός εκμετάλλευσής της. Για να κερδίσει το μέλλον, πρέπει να διαμορφώσει μια νέα στρατηγική ενότητας και αγώνα, πατώντας γερά στις αξίες του εργατικού κινήματος, να αποβάλλει τις παθογένειες που υπονόμευσαν την δράση των συνδικάτων. Η προσπάθεια δημιουργίας της νέας παράταξης του ριζοσπαστικού-ταξικού συνδικαλισμού είναι μια εξαιρετικά θετική εξέλιξη και αποτελεί την ουσιαστική προϋπόθεση για την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Σε αυτό το πλαίσιο θεωρώ χρήσιμη την  κατάθεση μερικών σκέψεων για τη φυσιογνωμία και την ταυτότητά της.

Ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος των συνδικάτων; Τα συνδικάτα είναι όργανα οικονομικής πάλης των εργαζομένων και ευρύτερα της ταξικής πάλης τους.

Η Χριστίνα Σιδέρη και τα συγκοινωνούντα δοχεία ΝΔ και Χρυσής Αυγής...

projector revolt... 

Παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η τακτική των τηλεοπτικών συχνοτήτων της Digea να αντιμετωπίζουν με δύο μέτρα και δύο σταθμά γνώμες και απόψεις βουλευτών της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης. Για παράδειγμα ο βουλευτής Καστοριάς Διαμαντόπουλος του Σύριζα μιλάει για "Γουναράδικα" και τα φερέφωνα πολυτελείας των καναλιών του Μπόμπολα, του Ψυχάρη και του Αλαφούζου πέφτουν με λύσσα να τον φάνε διαστρεβλώνοντας ανατριχιαστικά το νόημα των λεγομένων του. Ομοίως και με τον βουλευτή Μπάρκα και πάλι του Σύριζα. Απόψεις βουλευτών, στελεχών και απλών φίλων της αξιωματικής αντιπολίτευσης περνάνε από κόσκινο, αναλύονται, ξανα αναλύονται και επιδιώκεται να ξεζουμιστούν μέχρι να βγάλουν αυτό το οποίο θέλουν να βγάλουν ο Πρετεντέρης, ο Πορτοσάλτε και οι παρέες τους με εντολή των αφεντικών τους βεβαίως βεβαίως.

Το «λάθος» καταμέτρησης...

του Τακη Κατσιμαρδου, απο το Εθνος...

Ετυχε να παρακο­λου­θήσω την κοινοβουλευτική συζήτηση «για την αναδιάρθρωση της Ελλη­νικής Αστυνο­μίας κ.λπ.». Ολόκληρη κι όχι αποσπασματικά όσα διημεί­φθη­σαν με το επίμαχο άρθρο 30 μεταξύ του προεδρεύοντος Χρ. Μαρκογιαννάκη και της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Δηλαδή, εκτός από το «επεισόδιο», και όσα ακολούθησαν με την υποβολή και την απόρριψη της ένστασης ακυρότητας της ψηφοφορίας, που υποβλήθηκε από την αντιπολίτευση.

Από την όλη συζήτηση προκύπτει σαφώς ότι δεν πρόκειται για κάποιο λάθος στην καταμέτρηση (εικαζόμενη κι όχι πραγματική, αφού η ψηφοφορία γινόταν δι' αντιπρο­σώπων). Προκαλούνταν η εντύπωση ότι πρόκειται περί απροκάλυπτης, όσο και ακατανόητης απόπειρας νόθευσης του αποτελέσματος. Με τους 126 (αριθμός βουλευτών της ΝΔ) να θεωρούνται περισσότεροι από τους 127 (βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ και ΚΚΕ).
Η βιασύνη, με την οποία τερματίστηκε η συνεδρίαση, ήταν σημειολογικά εξαιρετικά αποκαλυπτική. Φάνταζε σαν επίλογος ενός «τεστ νοθείας». Εντύπωση που ενίσχυσε, μάλλον, η συνολική αφωνία των παρόντων υπουργών. Δεν έσπευσαν, ως όφειλαν, να προστατεύσουν τον πυρήνα της λειτουργίας του κοινοβουλευτισμού.
Με μια δόση προκατάληψης (και φαντασίας) θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι δια­δρα­ματίστηκε μια δοκιμή ψηφοφοριών του μέλλοντος, όπου το ΠΑΣΟΚ δεν θα συντάσσε­ται με τη ΝΔ! Καχύποπτο μεν, αλλά όχι απίθανο σε καιρούς θεσμικών ακροβασιών.
Το συγκεκριμένο άρθρο, φυσικά, μικρή ή ουδεμία σημασία έχει. Χωρίς ν' αποκλείονται κάποιες μικροκομματικές ή πελατειακές σκοπιμότητες για το αν η περιφερειακή έδρα θα βρίσκεται στα Χανιά ή στο Ηράκλειο.

Μια Στιγμή στον Άνεμο - Αυθόρμητη Δημοκρατία, παντού...

ΜΕ ΤΟΝ ΑΧΙΛΛΕΑ ΦΑΚΑΤΣΕΛΗ, απο την Ελευθεροτυπια...

Οποτε συμφωνείς με την πλειοψηφία, είναι η στιγμή που πρέπει να ανησυχείς...

ΜΙΧΑΗΛ ΜΠΑΚΟΥΝΙΝ Ρώσος αναρχικός (1814-1876)

Πόση κοινωνική εξέγερση μπορεί να σηκώσει τούτος ο πλανήτης; «Οι διαδηλωτές πήζουν τις πλατείες. Ουρανομήκεις φλόγες παντού. Κόσμος κουτρουβαλάει κατά κύματα, καθώς δακρυγόνα πέφτουν γύρω. Κάποιοι κουβαλούν πτώματα στα πεζοδρόμια». Ρεπορτάζ από τα παγκόσμια οδοφράγματα, όπως το δίνει η ναυαρχίδα της κατεστημένης δημοσιογραφίας, το αμερικανικό CNN. Είναι αλήθεια; Σηκώνει η Νέα Τάξη τόση αναταραχή στους κόλπους της; Γιατί οι επαναστάσεις τής καθημερινής ζωής έγιναν τόσο πολλές;

Τα δύο μέτρα της βίας...

The Press Prοject...

 

Ο δολοφόνος του 15χρονου Καλτεζά όχι μόνο δεν καταδικάστηκε, αλλά βραβεύτηκε κιόλας. Μια ξεχασμένη, αλλά αποκαλυπτική ιστορία

Όλοι αυτοί που τάχα «καταδικάζουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται» εξαιρούν πάντα τη βία που προέρχεται από τη δική τους πλευρά. Τη βία της εξουσίας. Οι δολοφόνοι αυτής της πλευράς, όχι μόνο δεν καταδικάζονται, αλλά ενίοτε παρασημοφορούνται και βραβεύονται. Όσο για τα θύματα, είναι ξεχασμένα στη λήθη.
Γιατί, πόσες φορές ακούσαμε τη Ντόρα Μπακογιάννη στα ΜΜΕ να μνημονεύει τον Αξαρλιάν και πόσες (καμία) τον Μιχάλη Καλτεζά;

Διαβαστε τη συνεχεια στο The Press Prοject...

Μια Στιγμή στον Άνεμο - Βενεζουέλα: Έτος 1 μ.Τ.

Της Ευγενιας Παλιερακη, απο τα Ενθεματα...
Η πρώτη επέτειος του θανάτου του líder máximo της Βολιβαριανής Επανάστασης τιμήθηκε εν μέσω διαδηλώσεων εναντίον της κυβέρνησης Μαδούρο και διπλωματικής κρίσης με τον Παναμά.  Οι κινητοποιήσεις έχουν χάσει, βέβαια, τις τελευταίες μέρες τη μαζικότητά τους. Αυτό οφείλεται στη βίαιη καταστολή τους, στην κόπωση των διαδηλωτών και στον διχασμό της αντιπολίτευσης μεταξύ δεξιών ριζοσπαστικοποιημένων τάσεων που αρνούνται κάθε διαπραγμάτευση με την κυβέρνηση και πιο μετριοπαθών στοιχείων.
Ενώ στο δρόμο παραμένουν κυρίως οι οπαδοί του δεξιού Λεοπόλδο Λόπες, η αξιοπιστία της αντιπολίτευσης δέχθηκε ισχυρό πλήγμα διεθνώς όταν κάποιοι υποστηρικτές της έκριναν σκόπιμο να κυκλοφορήσουν στα κοινωνικά δίκτυα φωτογραφίες από επεισόδια στη Χιλή, στην Αίγυπτο, ακόμη και στη Συρία, προκειμένου να καταγγείλουν την αστυνομική βία στη Βενεζουέλα. Κάπως έτσι, ο νυν πρόεδρος φαίνεται να επανακάμπτει ύστερα από μία από τις σημαντικότερες πολιτικές κρίσεις, για τη χώρα,  των τριάντα τελευταίων χρόνων.

Κάποια ερωτήματα, όμως, παραμένουν  –  τουλάχιστον για όσους δεν θεωρούν τις πρόσφατες κινητοποιήσεις απλώς μία συνωμοσία των αντιδραστικών ελίτ, οι οποίες, με την αρωγή των ΗΠΑ και χειραγωγώντας τις μεσαίες τάξεις, επεχείρησαν να ανατρέψουν βίαια μια δημοκρατικά εκλεγμένη αριστερή κυβέρνηση, όπως το 2002. Οι φραστικές επιθέσεις της κυβέρνησης εναντίον των ΗΠΑ και η ταύτιση των διαδηλωτών με πράκτορες της CIA είχαν ως κύριο στόχο να απονομιμοποιήσουν την αντιπολίτευση και να αποστρέψουν τα βλέμματα από τα προβλήματα τα οποία καλείται να επιλύσει η κυβέρνηση και τα οποία δεν μπόρεσε – ή δεν πρόλαβε — να αντιμετωπίσει ο Τσάβες. H μαζικότητα των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων, όπως και το υψηλό ποσοστό της αντιπολίτευσης στις τελευταίες εκλογές, δείχνουν πως η κυβέρνηση Μαδούρο αμφισβητείται πια τόσο από τις μεσαίες τάξεις όσο και από μέρος των λαϊκών στρωμάτων.