Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Πυροβολήστε τον χρόνο...

Κιμπι...
Τη μυρωδιά της χειμωνιάτικης επαρχίας τη θυμάμαι παιδιόθεν διακριτική. Τούτη τη φορά μού φάνηκε υπερβολική, αποπνικτική. Σχεδόν προσβλητική. Ποια είναι αυτή η μυρωδιά, θα αναρωτηθείτε. Μια αναλογία ξύλου που καίγεται στο τζάκι ή στην ξυλόσομπα «καπνίζει» διακριτικά τον παγωμένο αέρα και μπερδεύεται γλυκά με τα αρώματα του νοτισμένου χώματος, του βρεγμένου ξύλου και της υγρής χειμωνιάτικης χλόης. Τούτη τη φορά μού φάνηκε να εισβάλει στα ρουθούνια μου η βαριά μυρωδιά ενός μικρού δάσους που καίγεται κάπου κοντά. Πάνω από τα χωριά και τις κωμοπόλεις μπορείς να διακρίνεις ένα ροζ-μοβ νέφος καπνού κι αιθάλης, όπου εξαφανίζονται οι τολύπες καπνού, τα λεπτά, λευκά ίχνη που αφήνει στον αέρα η φωτιά όταν ξαναενώνει τις οικογένειες γύρω από την εστία. Το παρατήρησα και στην Αθήνα – και τη μυρωδιά και το νέφος. Το τζάκι, που ξαναεισέβαλε στα μικροαστικά όνειρα του διαμερίσματος «πολυτελούς κατασκευής» με πρόθεση κυρίως διακοσμητική και με διάθεση υπογράμμισης ενός νέου κοινωνικού status, ξαφνικά απέκτησε αξία χρήσης, υποκαθιστώντας το καλοριφέρ. Στην επαρχία, αντιστρόφως, το πρόσφορο υποκατάστατο της ακριβής κεντρικής θέρμανσης στη μνημονιακή εποχή φαίνεται να έχει γίνει η ξυλόσομπα. Αυτή διορθώνει τώρα τη βιασύνη πολλών να εξαφανίσουν από τις παραφορτωμένες ανακαινίσεις των πατρικών σπιτιών το τζάκι, που θύμιζε εποχές στέρησης, μιζέριας και βρομιάς για τις νοικοκυρές.

Γράφτηκε ήδη πως με τον χειμώνα των τζακιών και του καμένου ξύλου οι πόλεις θα γίνουν Λονδίνο βικτοριανής εποχής. Από άποψη καθαρά ενεργειακή, βρισκόμαστε ακόμη πιο πίσω από την Αγγλία του βιομηχανικού οργασμού. Είμαστε στη λίθινη εποχή, με το ξύλο να ανακτά το χαμένο έδαφος ως βασικό μέσο θέρμανσης. Ίσως και να ’μαι υπερβολικός, αλλά αυτό δεν είναι το μόνο πεδίο στο οποίο ο γραμμικός χρόνος φαίνεται να σπάει, και η κύληση στη ράγα της προόδου να γεμίζει ρωγμές, κενά και παρακάμψεις κυριολεκτικής οπισθοδρόμησης. Έτσι, το απ-αίσιο και δυσ-τυχές 2013 (με βάση τα μέχρι στιγμής δεδομένα, κανέναν δεν έχω ακούσει να επαγγέλλεται κάτι ριζικά αντίθετο) διεκδικεί να καταγραφεί συμβολικά ως το πρώτο έτος της καθ’ ημάς μετανεωτερικής νέας λίθινης εποχής, με το ξύλο να παίρνει κεφάλι και να βγάζει τη γλώσσα στα κοιμισμένα υποθαλάσσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων που περιμένουν τους απαλλοτριωτές τους.  

Αυτό είναι η ειρωνεία της Ιστορίας. Δεν είναι μόνο οι Μάγια που διαψεύστηκαν στην προφητεία τους για το τέλος του ημερολογιακού τους χρόνου. Καθώς μετράμε αντίστροφα τις ώρες και τις μέρες για το τέλος του 2012, ίσως αντιληφθούμε πόσο μάταιη αποδεικνύεται η ισόβια πίστη που έχουμε ορκιστεί από τη γέννησή μας στον χρόνο του ημερολογίου και του ρολογιού. Για τις σύγχρονες γενιές -όπως συνέβη, με πολύ χειρότερους όρους, στις γενιές των ολέθριων παγκόσμιων πολέμων- ο βιωμένος χρόνος, ο χρόνος που γεμίζει από πραγματικά γεγονότα, πραγματικά αισθήματα και πραγματικές καταστάσεις, έρχεται σε πρωτοφανή σύγκρουση με τον ωρολογιακό και ημερολογιακό χρόνο. Αυτόν που υποσχόταν την «αλλαγή» σαν ένα τακτό, ανέμελο ραντεβού με μικρά μερίσματα προόδου, ευημερίας, βελτίωσης, έστω κι άνισα, άδικα κατανεμημένα. «Αύριο είναι μια άλλη μέρα», λέει στην κλασική κοινοτοπία της η Σκάρλετ Ο’ Χάρα, υπονοώντας ότι η επόμενη μέρα κατά τεκμήριο θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Όπως ο επόμενος χρόνος θα είναι ευτυχέστερος και πιο καρποφόρος από τον προηγούμενο. Φευ! Καμιά εγγύηση δεν υπάρχει πια γι’ αυτό. «Έρχονται σκληρά και δύσκολα χρόνια», είναι η αυτοκρατορική, ειλικρινής και κυνική υπόσχεση της Μέρκελ στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, που καλούνται να βιαστούν για το ραντεβού με το άγνωστο. Το ημερολόγιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, της οικουμενικής αγοράς, της γεωπολιτικής αναστάτωσης είναι γεμάτο γκρίζες ζώνες, δυσοίωνες προφητείες και χρονολογίες- σταθμούς που δεν σημαίνουν τίποτα απτό και θετικό για τη ζωή των ανθρώπων. Αίφνης, την Πρωτοχρονιά του 2020 το ελληνικό δημόσιο χρέος υποτίθεται ότι θα έχει πέσει κάτω από το 120% του ΑΕΠ. Θα βρίσκεται δηλαδή εκεί που βρισκόταν το 2010, και ως εκ τούτου κάτι εξαιρετικό θα έχει συμβεί στη ζωή των εύπιστων νεοελλήνων, που θα πρέπει να συμβιβαστούν με την ιδέα 12 χρόνων εξαφανισμένων στη «σκουληκότρυπα» του χωροχρόνου. Μαζί με τον εξαφανισμένο αφηρημένο χρόνο, θα έχει εξαφανιστεί κοινωνικός πλούτος 400 δισ. ευρώ, αντίστοιχος με δύο ετήσια ΑΕΠ, αφηρημένη αξία που θα φουσκώσει τους ισολογισμούς κέρδους πιστωτικών ιδρυμάτων και επενδυτικών κεφαλαίων. Κι αυτόν τον χαμένο ημερολογιακό χρόνο θα πρέπει να τον γιορτάσουμε ως άξια θυσία χρόνου και χρήματος. Η οπισθοδρόμηση θα γιορταστεί λαμπρά ως πρόοδος. Ο στάσιμος χρόνος, βιωμένος ως άθροισμα ανθρώπινων απωλειών, ατομικών και συλλογικών, θα βραβευτεί ως θρίαμβος της επιτάχυνσης.

Κατά κάποιο τρόπο, η εξέλιξη αυτή δικαιώνει τους Γάλλους κομμουνάρους του 1871, που πυροβολούσαν τα δημόσια ρολόγια για να υπογραμμίσουν την ενστικτώδη τους αντίδραση στον επερχόμενο θρίαμβο του ωρολογιακού καπιταλισμού. Όπως συνέβη με το ημερολόγιο που αποσπάστηκε από τον κύκλο των εποχών, της φύσης και του θρησκευτικού εορτολογίου, έτσι και το ρολόι δραπέτευσε από τα καμπαναριά των εκκλησιών που υπενθύμιζαν τις ώρες της προσευχής, για να εξυπηρετήσει τη νέα κοινωνική μηχανική του βιομηχανικού καπιταλισμού. Έγινε χρονόμετρο για το ωράριο της εργασίας, για τη μέτρηση της παραγωγικότητας, για την επιτάχυνση της κυκλοφορίας του κεφαλαίου και των εμπορευμάτων, για τον εθνικό και παγκόσμιο συγχρονισμό των συναλλαγών, για τον συντονισμό των διεθνών αγορών που μένουν άγρυπνες, έτσι ώστε όταν κλείνει η Ασία να ανοίγει η Ευρώπη, κι όταν η Ευρώπη αποσύρεται για φαγητό να πιάνει δουλειά η Αμερική. Γιατί το έξυπνο χρήμα δεν κοιμάται ποτέ. Το ρολόι μετράει τον εργάσιμο και τον ελεύθερο χρόνο, μετράει ακόμη και τον νεκρό χρόνο, αυτόν του ύπνου, και τους ενοποιεί σε μια νέα, κοινή μηχανική διάρθρωση του χρόνου όπου ο παραγωγός είναι ταυτόχρονα καταναλωτής, δύο σε ένα, όπως του υπενθυμίζει κάθε συσκευή που χρησιμοποιεί στη δουλειά ή στην υποτιθέμενη σχόλη. Το PC, η μηχανή παραγωγής, το κινητό, το ρολόι χειρός, ακόμη και οι ηλεκτρικές συσκευές του σπιτιού μετρούν ακατάπαυστα τον χρόνο, τον κατακερματίζουν σε όλο και μικρότερες υποδιαιρέσεις, επιβάλλοντας την τυραννία της στιγμής. Όπου κάθε στιγμή δεν έχει πια άλλη χρήση και προορισμό από το να οδηγεί στην αμέσως επόμενη. Αλλά η αποδοχή αυτού του χρόνου που επέβαλε ο «ωρολογιακός καπιταλισμός» στους ανθρώπους, σφίγγοντας σαν μέγκενη τον χρόνο των πραγματικών γεγονότων, των πραγματικών ανθρώπινων καταστάσεων, των ευχάριστων ή δυσάρεστων συναισθημάτων, μέχρι τώρα ήταν το τίμημα μιας λίγο πολύ εγγυημένης ευημερίας. Ακόμη κι όταν η δουλειά ήταν ένα άθροισμα άχαρων ή δύσκολων στιγμών, το τέλος της εργάσιμης μέρας επεφύλασσε μια κάποια ανταμοιβή. Το ισοζύγιο κερδισμένου και χαμένου και χρόνου ήταν πλεονασματικό, το ίδιο το ισοζύγιο δημιουργίας και καταστροφής, παραγωγής και σπατάλης. Ο χρόνος στην ανεργία είχε μια ημερομηνία λήξης, το ίδιο και ο χρόνος στην παραγωγική διαδικασία. Ακόμη κι αν ο εργάσιμος βίος ήταν μια διαδοχή από καλές και κακές χρονιές, το άθροισμά τους κατέληγε σε ένα στοιχειώδες κεφάλαιο για αξιοπρεπή γηρατειά. Γενικώς, οι στιγμές, τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια κατατίθεντο στην τράπεζα του ιστορικού χρόνου με ικανοποιητικά επιτόκια. Το μέλλον υποσχόταν τόκους, όχι ξηρασία. Μια βεβαιότητα πως ο κόσμος εξελίσσεται προς πιο δίκαιη, πιο ανθρώπινη, πιο ελέγξιμη κατάσταση.

Τώρα, απαιτείται από εμάς μια κατάθεση στο μέλλον με αρνητικά επιτόκια. Οι δυνάμεις που επέφεραν την ανάπτυξη του γραμμικού χρόνου και την ακλόνητη πίστη στην πρόοδο μας καλούν να θυσιάσουμε τον χρόνο μας σε κάτι εγγυημένα λιγότερο απ’ αυτήν. Αντίφαση εγγυημένα σχιζοειδής. Θα χρειαστεί ένα θαύμα ή μια νέα ισχυρή πίστη στην οπισθοδρόμηση για να κρατηθούν τόσα δισεκατομμύρια άνθρωποι από την παρόρμηση να πυροβολήσουν και τα ρολόγια και τον χρόνο και τους χρονομέτρες.

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

Όταν αναμετριούνται ο γρήγορος και ο αργός χρόνος, κερδίζει ο γρήγορος χρόνος. Γι’ αυτό δεν μπορούμε ποτέ να ολοκληρώσουμε ό,τι πιο σημαντικό προσπαθούμε, αφού υπάρχει πάντα κάτι άλλο που πρέπει να γίνει προηγουμένως. Φυσικά, μονίμως θα τείνουμε να ανταποκριθούμε πρώτα στις επείγουσες υποχρεώσεις μας. Έτσι, οι αργές και μακράς διάρκειας υποχρεώσεις μπαίνουν στο περιθώριο. Σε μια εποχή που οι διακρίσεις μεταξύ εργασίας και ελεύθερου χρόνου αναιρούνται και η αποδοτικότητα μοιάζει να είναι η μοναδική αξία στην οικονομική επιστήμη, στην πολιτική και την έρευνα, οι προοπτικές για πράγματα σαν την επιμελή, μεγαλόπνευστη εργασία, το παιχνίδι και τις μακρόχρονες σχέσεις δεν είναι καθόλου αισιόδοξες. (…) Όταν ο χρόνος τεμαχίζεται σε αρκούντως μικρά κομμάτια, καταλήγει να μην υφίσταται ως διάρκεια. Στο τέλος δεν απομένει παρά μια συμπιεσμένη κραυγάζουσα στιγμή, που στέκει ακίνητη μεσ’ στην τρομακτική της ταχύτητα.

Thomas Hylland Eriksen, «Η τυραννία τα στιγμής»

(Επενδυτής, 28/12/2012)

Ευρωανατριχίλα...

Cogito ergo sum...
Τούτες τις -υποτίθεται, τουλάχιστον- γιορτινές μέρες, με τόση μαυρίλα που υπάρχει γύρω, είπα να αποφύγω τα καρδιοπλακωτικά σημειώματα μπας και αποτοξινωθώ λιγάκι, βρε αδερφέ. Αλλά δεν βαριέσαι. Και να θέλει ο παπάς ν' αγιάσει, δεν τον αφήνουν οι διαόλοι. Και "διαόλοι" είναι κάτι ειδησούλες που περνάνε (αν περνάνε) στα ψιλά των εφημερίδων ενώ αφήνουν αδιάφορη την τηλεοπτική ενημέρωση.
Η πρώτη ειδησούλα έρχεται από την Δανία. Να θυμηθούμε εδώ ότι η Δανία ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά όχι και στην ευρωζώνη, πλην όμως η κορώνα της είναι συνδεδεμένη με το ευρώ διά σταθερής ισοτιμίας, αφού συμμετέχει στον μηχανισμό νομισματικών ισοτιμιών. Επίσης, να θυμηθούμε ότι, ως βορειοευρωπαίοι, οι δανοί είναι απαλλαγμένοι από τις ασθένειες του νότου, δηλαδή είναι εργατικοί, δεν έχουν υπερτροφικό δημόσιο τομέα, δεν αντιμετωπίζουν "κρίση χρέους", δεν είναι διεφθαρμένοι, διαθέτουν "αριστερή" κυβέρνηση κλπ κλπ. Με δυο λόγια: πώς λέμε Ελλάδα; ακριβώς το αντίθετο. Εν τάξει; Ωραία. Αφού συμφωνήσω ότι ακούγομαι σαν τον Πρετεντέρη, κρατήστε αυτά τα στοιχεία κατά νου και πάμε στην ειδησούλα.

Εκεί στην Δανία, λοιπόν, υπάρχει μια μεγάλη βιομηχανία τροφίμων, η οποία ειδικεύεται στην επεξεργασία κρεάτων. Πρόκειται για την Danish Crown, η οποία απασχολεί 23.576 εργαζόμενους και έχει κύκλο εργασιών (τζίρο) κάπου 7 δισ. ευρώ (σημ.: στοιχεία σύμφωνα με τον επίσημο ιστοτόπο τής εταιρείας). Τώρα βέβαια, το να λέμε ότι αυτή η εταιρεία είναι δανική σηκώνει πολλή συζήτηση. Βλέπετε, η Danish Crown έχει μεταφέρει τις περισσότερες εγκαταστάσεις της στο εξωτερικό, προκειμένου να βρει χαμηλότερη φορολογία και φτηνότερη εργασία. Πάντως, έχει αφήσει και κάτι εγκαταστάσεις στην Δανία.

Πού είναι η είδηση; Στο ότι τις προάλλες η εν λόγω εταιρεία απέλυσε 43 εργαζομένους και ταυτόχρονα προσέλαβε άλλους 45. Γιατί; Μα επειδή οι 45 καινούργιοι προσελήφθησαν με ατομικές συμβάσεις εργασίας και με αμοιβές εξευτελιστικές σε σχέση με τους απολυθέντες. Μάλιστα δε, η εταιρεία δεν είχε κανένα πρόβλημα να δηλώσει ευθέως ότι αυτή η αντικατάσταση έγινε αποκλειστικά γι' αυτόν τον λόγο, δηλαδή για να ξεφορτωθεί εργαζομένους με δικαιώματα και να πάρει στην θέση τους είλωτες. Και γιατί να έχει πρόβλημα, δηλαδή; Λες κι έκανε τίποτε ανήθικο; Νόμιμα ενήργησε. Και, ως γνωστόν, το νόμιμον είναι και ηθικόν.


Η δεύτερη ειδησούλα με ανατρίχιασε. Την περασμένη Παρασκευή, η Ρωσσία έφερε στον ΟΗΕ ένα ψήφισμα το οποίο καταδικάζει κάθε προσπάθεια ηρωοποίησης του ναζισμού. Το ψήφισμα έγινε δεκτό με 130 ψήφους υπέρ και 3 κατά. Δηλαδή, βρέθηκαν 3 χώρες οι οποίες δεν συμφώνησαν στο ότι πρέπει να καταδικαστεί η ηρωοποίηση του ναζισμού. Ποιές είναι αυτές οι χώρες; Θα σας βοηθήσω λέγοντας ότι είναι αυτές ακριβώς που καταψήφισαν την συμμετοχή τής Παλαιστίνης στον ΟΗΕ ως παρατηρήτριας. Αν ακόμη δεν καταλάβατε, ιδού η απάντηση: Η.Π.Α., Καναδάς και...Παλάου. Δηλαδή, ο Καναδάς και οι Η.Π.Α. (κι ένα από τα τσουτσούνια των Η.Π.Α.) αντιτίθενται στην καταδίκη τού ναζισμού.

Τώρα θα μου πείτε: "καλά, βρε ηλίθιε, από την στάση των Η.Π.Α. και του Καναδά ανατρίχιασες, λες και δεν ξέρεις τι καπνό φουμάρουνε;". Αμ δεν ανατρίχιασα απ' αυτό. Ανατρίχιασα από το ότι 54 χώρες απείχαν από την ψηφοφορία! 54 χώρες δεν δέχτηκαν να ψηφίσουν! 54 χώρες δεν είχαν τ' αρχίδια να καταδικάσουν τον ναζισμό! Περισσότερες από 1 στις 4 χώρες τού πλανήτη δεν είναι σίγουρες αν πρέπει να αποκηρύξουν τον ναζισμό ή όχι!

Να βάλω και το κερασάκι; Ανάμεσα σ' αυτές τις 54 χώρες ήσαν και όλες οι χώρες τής Ευρωπαϊκής Ένωσης! Ό λ ε ς !!! Ακόμα κι αυτός ο βραχότοπος που λέγεται Ελλάδα, με τα Καλάβρυτά του, με τα Δίστομά του, με τις Καισαριανές του, με τις Κοκκινιές του, με τις Μέρλιν του, με τις Πίνδους του και με την κάθε καταματωμένη του σπιθαμή. Ακόμα κι αυτός. Για την ακρίβεια, όχι αυτός ο τόπος αλλά αυτοί που τον διαφεντεύουν, αυτά τα πολιτικά τσουτσέκια που προτιμούν να καταπιούν την γλώσσα τους παρά να αντιμιλήσουν στ' αφεντικά τους. αυτά τα πουλημένα τομάρια που μας παραμυθιάζουν με φούμαρα περί εθνικής περηφάνειας και εθνικής ομοψυχίας, αυτοί οι προδότες τού λαού που πασχίζουν να κρύψουν το αποκρουστικό πρόσωπο του "παραδείσου" που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτά τα ανερμάτιστα πολύσπαστα που δήθεν εκπροσωπούν τον λαό αλλά δεν εκπροσωπούν παρά την τάξη τους.


Σταματώ εδώ. Δεν θέλω να μαυρίσω περισσότερο. Μόνο που είναι αδύνατο να νοιώσω καλά καθώς, άθελά μου, συνδυάζω τις δυο παραπάνω ειδησούλες. Κι όσο τις βλέπω άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους, τόσο περισσότερο ανατριχιάζω...

Κοιτάξτε το χάλι τους...

Του Θανάση Καρτερού, απο την Αυγη...
Κοιτάξτε το χάλι τους με τη λίστα Λαγκάρντ. Μέχρι το λαιμό χωμένοι ο Βενιζέλος, ο Παπακωνσταντίνου, αλλά και πλείστοι όσοι αστέρες των μνημονίων. Έτσι που να αναρωτιέται ο απλός άνθρωπος μέχρι πού μπορεί να φτάσει ο κυνισμός και η ιδιοτέλεια μιας εξουσίας, η οποία μάλιστα διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι έχει επωμιστεί –από την Ιστορία!- το βαρύ καθήκον να σώσει τη χώρα και την αφεντιά μας.
Κοιτάξτε το χάλι τους στις μεθόδους άσκησης της εξουσίας. Σαν να μην τρέχει τίποτε διόρισαν στην ΕΡΤ τα δικά τους παιδιά με παχυλές αμοιβές και ειδικές συμβάσεις. Σαν να μην έχει βυθιστεί η χώρα στο έρεβος καθόρισαν ποσοστώσεις για τις ανώτερες κρατικές θέσεις –τόσοι εμείς, τόσο εσείς και τόσοι ο αριστερός Χατζηπετρής. Έτσι που να παρακολουθούμε να τα κάνει μούσκεμα ένας από τους μόνιμους μάνατζερ του δικομματισμού, για παράδειγμα στον ΕΟΤ, και να διορίζεται στη θέση του ένας άλλος από τους μόνιμους μάνατζερ του δικομματισμού. Από το ίδιο καλούπι –σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Κοιτάξτε το χάλι τους με τους διορισμούς αποτυχημένων πολιτευτών σε καλά αμειβόμενες θέσεις εξουσίας και ευθύνης –από τα νοσοκομεία μέχρι σημαντικούς οργανισμούς και ασφαλιστικά ταμεία. Η ξευτίλα κάθε έννοιας αξιοκρατίας αλλά και κάθε έννοιας δικαίου. Συνδυασμένη μάλιστα με διώξεις και παραγκωνισμούς ανεπιθύμητων και πολιτικά μη υπάκουων –όπως για παράδειγμα στην ΕΡΤ, στην οποία συμπεριφέρονται λες και είναι αμπελοχώραφό τους.
Κοιτάξτε το χάλι τους στον τρόπο με τον οποίο κακοποιούν την αλήθεια και τη λογική μας. Τα ψέματα που αραδιάζουν, τη συκοφαντία και το διασυρμό των αντιπάλων τους –ενίοτε και των δικών τους που ταλαντεύονται. Την προπαγάνδα του μονόδρομου, της ανάπτυξης που όλο έρχεται, της ανάγκης για θυσίες, του μεγαλείου να παίρνει κανείς σκληρά και απάνθρωπα μέτρα. Το άθλιο γλείψιμο του Σαμαρά από δεκάδες γλώσσες που ενδημούν σε μηχανισμούς και ΜΜΕ –ένας μέτριος πολιτικός, χωρίς ούτε μια επιτυχία στις δεκαετίες που συμμετέχει στην εξουσία, χωρίς ούτε μια νέα ιδέα, χωρίς ίχνος συνέπειας, έτοιμος για την κάθε κωλοτούμπα, να εμφανίζεται ως ηγέτης-σωτήρας μας.
Έχει μια σημασία στις μέρες μας, χωρίς φυσικά να καταργούμε τον κυρίαρχο ρόλο της πολιτικής που επιβάλλεται, να θυμόμαστε ποιοι την επιβάλλουν. Ποιοι ρητορεύουν περί μεταρρυθμίσεων, περί δικαιοσύνης, περί ριζικών αλλαγών στις αντιλήψεις και στο κράτος. Ποιοι ανέλαβαν να διεκπεραιώσουν μια πολιτική που εξαθλιώνει, εξανδραποδίζει, καταργεί όχι μόνο δημοκρατικά αλλά και ανθρώπινα δικαιώματα. Όχι μόνο οι ίδιοι που μας οδήγησαν εδώ, αλλά -πολύ χειρότερο- οι ίδιοι που παραμένουν ίδιοι: Αμετανόητοι, ανίκανοι να αλλάξουν στο παραμικρό, έτοιμοι να διαπράξουν πάλι και πάλι τις ίδιες αμαρτίες.
Ε, αυτοί είναι που μας βγάζουν λόγους, που διασύρουν μεγάλες ομάδες εργαζομένων, που ζητούν το λογαριασμό από την αριστερά, που ζητούν κοινωνική συναίνεση, που μιλάνε για καιρούς δοξασμένους και πάλι. Που απαιτούν από τους δημόσιους υπάλληλους, από τους φορολογούμενους, από τους εργαζόμενους, από τους νέους, από όλους μας γενικώς, μια νέα νοοτροπία και μια νέα ηθική. Η ανηθικότητά τους φτάνει έτσι στο κατώτατο σημείο, η αντίφαση ανάμεσα στα λόγια και στα έργα τους γίνεται εκρηκτική. Ακόμα και τα μνημόνιά τους αντέχονται πιο εύκολα από την υποκρισία, τον κυνισμό, την ιδιοτέλεια, το χατζηαβατισμό που αποπνέει κάθε τους λέξη και κάθε τους κίνηση.
Στην πολιτική τα πρόσωπα δεν έχουν τόσο σημασία –αυτό ακούμε και λέμε συχνά. Ε, λοιπόν, έχουν και παραέχουν σημασία τα πρόσωπα και μάλιστα σε τέτοιους καιρούς. Και γιατί σε πρόσωπα επενδύουν οι ξένοι και εγχώριοι στρατηγοί των μνημονίων. Αλλά και γιατί ούτε ένα βήμα δεν θα γίνει μπροστά αν δεν απαλλαγούμε από αυτό το είδος άρχοντα της πολιτικής που ακόμα ευδοκιμεί στα κατάλοιπα του δικομματισμού και παρασιτεί στο σώμα της κοινωνίας με το ψέμα, τη δημαγωγία, τη διαφθορά και τα σκάνδαλα. Να τελειώνουμε λοιπόν μ’ αυτούς. Δημοκρατικά, συνταγματικά, ειρηνικά –αλλά να τελειώνουμε…

2013. Ε ΚΑΙ;

Καρτεσιος...
Ο χρόνος ως έννοια είναι συνεχής και αδιάκοπος. Μπορεί να είναι και ανύπαρκτος βέβαια, αλλά μην το προχωρήσουμε τόσο. Δημιουργήσαμε τις χρονιές και τους μήνες για να συνεννοούμαστε με κάποιον τρόπο. Ένα πράγμα σαν χιλιομετρικοί οδοδείκτες. Όταν, λοιπόν, βλέπουμε 345 χιλ. από Αθήνα, ε δεν κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο να πανηγυρίσουμε επειδή περάσαμε το 346 χιλ. Απλώς συνεχίζουμε.
Κανονικά έτσι θα έπρεπε να συνεχίζουμε και με τον χρόνο. Επειδή, όμως υπάρχει η ανάγκη για γιορτές, πανηγύρια και ενίσχυση της αγοράς, είπαμε να το κάνουμε αργία, να κάψουμε βεγγαλικά και να υποκριθούμε ότι αποδεχόμαστε πως η κάθε χρονιά είναι ένα ξεχωριστό κομμάτι χρόνου που κρύβει κάτι μέσα του. Επειδή πρέπει και η ελπίδα με κάτι να θραφεί.
Αυτό όμως το κάνουμε για πλάκα. Όποιος το κάνει σοβαρά είναι κατηγορία γκάου και κάτω. Γι’ αυτό και ανησυχώ με τα πρωτοχρονιάτικα μηνύματα των πολιτικών αρχηγών. Αν εύχονταν υγεία και δημιουργικότητα θα ήταν καλά. Το να υπόσχονται όμως ότι το 2013 θα είναι χρονιά ελπίδας, ανάκαμψης, σημείο εξόδου από την κρίση και άλλα χαζά, τους καθιστά πνευματικά ανισσόροπους και επικίνδυνους.
Λέει ας πούμε η Όλγα Κεφαλογιάννη ότι το 2013 ΑΝ πάνε όλα καλά -προφανώς έτσι, από μόνα τους- θα μειωθεί στο 13% ο ΦΠΑ στην εστίαση κι αυτό θα φέρει ανάπτυξη. Μαντάμ, οι εστιάτορες έχουν δηλώσει επανειλημμένα ότι οι αυξήσεις στον ΦΠΑ έχουν απορροφηθεί από τις επιχειρήσεις τους και δεν μετακυλίστηκαν στις τιμές, άρα ακόμη κι αν μειωθεί ο ΦΠΑ δε θα μειωθούν οι τιμές στα εστιατόρια. Πού τη βλέπεις την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και της πελατείας;
Βγαίνει ο υφυπουργός Οικονομικών Γιώργος Μαυραγάνης και δηλώνει ότι εξετάζει προσεκτικά την πρόταση για απαλλαγή από τον ΦΠΑ των επιχειρήσεων που έχουν τζίρο μέχρι 10.000 ευρώ. Τζίρο, όχι κέρδη! Μα, μία επιχείρηση με τζίρο 10.000 ευρώ, το μόνο που μπορεί να κάνει σήμερα είναι να συσσωρεύει χρέη. Αν βάλεις και τα χαράτσια, τις ασφαλιστικές εισφορές, το φόρο επιτηδεύματος, τη φορολόγηση από το πρώτο ευρώ, ο επιχειρηματίας με 10.000 ετήσιο τζίρο μπορεί να επιβιώσει μόνο αν τον υιοθετήσει το Κράτος σε κάποια φυλακή.
Κι από την άλλη, πώς θα ελέγξεις αν πραγματικά ο τζίρος του είναι μόνο 10.000 ευρώ; Λέει ο Μαυραγάνης ότι θα εντατικοποιηθούν οι έλεγχοι. Μα την ίδια ώρα ομολογεί ότι 1.000 φορο-ελεγκτές καλούνται να κλείσουν με διαδικασίες εξπρές 200.000 ανέλεγκτες φορολογικές υποθέσεις, ενώ το ίδιο το ΣΔΟΕ καταγγέλλει ότι λόγω έλλειψης προσωπικού δεν μπορεί να ελέγξει περισσότερες από 500 off shore εταιρείες, επί συνόλου 18.300 που υπάρχουν στην χώρα και πίσω από τις οποίες κρύβεται πακτωλός αφορολόγητου χρήματος. Και λες ρε Μαυραγάνη ότι θα εντατικοποιήσεις τους ελέγχους για όσους δηλώνουν 10.000 ευρώ τζίρο;
Βασιζόμενος σε τέτοιους παραλογισμούς και ασυναρτησίες, ο κ. Σαμαράς εγγυάται ότι το 2013 θα είναι έτος πάταξης φοροδιαφυγής, ανάκαμψης, επανεκκίνησης της οικονομίας με επενδύσεις και θέσεις εργασίας. «Το 2013 θα είναι χρονιά άλματος προς το μέλλον» δήλωσε περήφανος ο κ. Σαμαράς, ξεχνώντας να πει «αν όλα πάνε καλά» που ως γνωστόν θα πρέπει να πάνε μόνα τους, διότι κάποιο ουσιαστικό μέτρο δεν έχει ληφθεί.
Τα πράγματα είναι απλά. Το 2012 είναι Δευτέρα και το 2013 είναι Τρίτη. Τα πάντα συνεχίζονται πάνω στις ράγες της μνημονιακής πολιτικής. Το νέο φορολογικό που έρχεται δεν το φέρνει ο Άη Βασίλης, αλλά η πολιτική που ακολουθούν οι κυβερνήσεις εδώ και 3 χρόνια. Κανένα νέο κεφάλαιο δεν ανοίγει το 2013, ούτε καν συμβολικά. Συνεχίζεται το πρόγραμμα εξαθλίωσης από μία Δευτέρα σε μία Τρίτη, όπως γίνεται επί εβδομάδες και μήνες ολόκληρους.
Τον κ. Σαμαρά τον βολεύει να χωρίζει την πολιτική πραγματικότητα σε κουτάκια, ορόσημα και χρονιές. Τον βολεύουν φράσεις όπως «Ξεχνάμε το παρελθόν, προχωράμε στο μέλλον». Του αρέσει να τελειώνει με τις ευθύνες του. Παντός είδους ευθύνες. Το 2012 για τον κ. Σαμαρά θα γίνει ο νέος αποδιοπομπαίος τράγος. Όπως οι Εβραίοι εναπόθεταν συμβολικά όλες τις αμαρτίες στο κεφάλι ενός τράγου κι ύστερα τον έδιωχναν στην έρημο για να ψοφήσει και μαζί του να ψοφήσουν και οι αμαρτίες, έτσι και ο κ. Σαμαράς αντιλαμβάνεται το 2012. «Σφουγγάρι όλα» όπως θα έλεγε κι ο ίδιος.
Δεν γιορτάζουν τον ερχομό του 2013 οι πολιτικοί αρχηγοί. Την εξιλαστική αποπομπή του 2012 γιορτάζουν. Νιώθουν ότι έφυγαν οι ευθύνες από πάνω τους. Ότι άδειασε η πλάτη τους κι είναι έτοιμη να γεμίσει με νέες ευθύνες για την εξαθλίωσή μας, οι οποίες κι αυτές με τη σειρά τους θα φορτωθούν σε κάποιον «τράγο» που θα σταλεί στην έρημο της λήθης. Κι επειδή οι ευθύνες πλέον φορτώνονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, ο επόμενος αποδιοπομπαίος τράγος μπορεί να δημιουργηθεί μέσω ενός κυβερνητικού ανασχηματισμού.
Αυτές οι γιορταστικές και αισιόδοξες δηλώσεις για το 2013 θυμίζουν ξεκάθαρα μια παγανιστική αντίληψη της πολιτικής. Οι ευθύνες και οι αμαρτίες είναι αποτέλεσμα ενός απρόσωπου πνεύματος του Κακού. Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος – ποιος τον χέζει τον Κουβέλη – θεωρούν εαυτούς ως τους μάγους της φυλής που με ξόρκια φερμένα από τις Βρυξέλλες θα σκοτώσουν αυτό το Κακό. Το οποίο Κακό έχει μπει μέσα σε όλους μας πλην των πολιτικών και κυρίως του Παναγνότατου Πάγκαλου, ο οποίος θεωρεί ότι για να εξαγνιστούμε πρέπει να μας μαστιγώνουν από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Δεν κάνω πλάκα. Σοβαρά πιστεύω ότι έχουμε ξεφύγει ακόμη πιο πίσω από το Μεσαίωνα. Εντάξει, μπορεί να έχουμε ίντερνετ και πλυντήρια πιάτων, αλλά σε πολιτικό επίπεδο είμαστε σε εποχή τοτέμ. Σε κόμματα και πρόσωπα που έχουν ιερές ιδιότητες και τα αντιλαμβανόμαστε ως προστάτες της φυλής, ενώ απαγορεύεται να τα αγγίξουμε εμείς ή έστω οι ποινικές ευθύνες.
Δεν εξηγείται διαφορετικά το πώς γίνεται να μας έχουν καταστρέψει τα κόμματα του Σαμαρά και του Βενιζέλου και να υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που τα υπερασπίζονται με πάθος και τα ψηφίζουν. Δε μπορώ με τη λογική να εξηγήσω πώς γίνεται ο Σαμαράς, ο Στουρνάρας κι ο Βενιζέλος ακόμη να κυβερνούν. Δε βρίσκω λύση στο X-Files ερώτημα, πώς γίνεται να είναι ελεύθερος ο Γιώργος Παπανδρέου και μάλιστα να κάνει παρεμβάσεις περί πλήρους κάθαρσης. Δε γίνεται να κατανοήσω, με ποια λογική είναι ελεγχόμενος ο Παπακωνσταντίνου επειδή έσβησε 3 ονόματα από τη λίστα Λαγκάρντ και ταυτόχρονα να είναι ελεγκτής ο Βενιζέλος που έκρυβε ολόκληρη τη λίστα Λαγκάρντ.
Όλα αυτά με οδηγούν να ευχηθώ κι εγώ με τη σειρά μου ευτυχισμένο το 2013 αλλά πρό Χριστού. Διότι κάπου εκεί βρισκόμαστε.

Έχουμε επιτέλους ΟΡΑΜΑ … !

The evil witch...
vision-2022
Άκουγα σήμερα , εκλεκτοί μου αναγνώστες , στο αλαφούζειο σύμπλεγμα  μια ενδιαφέρουσα συζήτηση μεταξύ τριών  εγκύρων προσωπικοτήτων που συντόνιζε ο γνωστός κυριακάτικος μαϊντανός.
Εκεί προέκυψε – εκμαιεύθηκε επιτέλους το ΟΡΑΜΑ για την επόμενη δεκαετία από ένα βαρύνουσας γνώμης συνομιλητή ,  ώστε  να μη μείνει η εκπομπή , αλλά και ο  τόπος  χωρίς ελπίδα και προοπτική  αυτές τις άγιες μέρες.

Είναι γνωστό τοις πάσι , καλοί μου αναγνώστες , το κύρος  και η σημασία που ακτινοβολούν οι εκθέσεις της Αλφαμπάνκ , τριμηναίες και ετήσιες  , σχετικά με τις οικονομικές εξελίξεις . Εφημερίδες και ηλεκτρονικά μέσα , πολιτικοί φορείς ,  συλλογικότητες οργανωμένων συμφερόντων , επιχειρηματικοί όμιλοι και σύμπας ο λαός  αναμένουν εναγωνίως τη δημοσιοποίηση αυτών των εκθέσεων  και των προβλέψεων  που καταρτίζουν  με πλήρη μυστικότητα και εργώδεις προσπάθειες  επιστήμονες εγνωσμένου κύρους . Επιστήμονες  και τεχνοκράτες αδέκαστοι που  αναδιφούν στα στοιχεία ,  εκτυλίσσουν  προβολές ,  καταστρώνουν μοντέλα και μοναδικό γνώμονα και αγωνία  έχουν τη σωτηρία του τόπου  ( και βεβαίως του  εξαίρετου εργοδότη τους ) .
Το ευαγές αυτό ίδρυμα , με μεγάλη και αναμφισβήτητη προσφορά στο τόπο ,  πρέπει να ομολογήσω ότι τήρησε μια σχετικά σφιχτή δανειακή πολιτική την περίοδο της φούσκας και γι αυτό σήμερα βρίσκεται σε στοιχειωδώς καλύτερη κατάσταση σε σχέση με τις άλλες τρεις συστημικές εταίρες , όπως διαφαίνεται από τη πρόσφατη έκθεση της ΤτΕ.  Μάλιστα  αν δεν έσπευδε όταν άρχισαν τα ζόρια να  στηρίξει  τη χρηματοδότηση του Δημοσίου ( με το αζημίωτο  ως ένα σημείο ) η κατάσταση της θα ήταν ακόμα καλύτερη.  Και όπως φαίνεται , αν η έκθεση της σε μη εξυπηρετούμενα δάνεια προς ιδιώτες δεν  αποβεί καταδικαστική ,  ίσως καταφέρουν οι ιδιοκτήτες , τους το εύχομαι ολοψύχως , να κρατήσουν τα ηνία της και μετά το προσεχή Απρίλιο ,  αφού οι ανάγκες για ιδιωτική συμμετοχή 10%  στην επιβεβλημένη αύξηση κεφαλαίου  δεν θα υπερβαίνουν πιθανώς τα “ρεαλιστικά” 300 εκ.
Αφού απένειμα τα εύσημα για τη μέχρι τώρα πολιτική της εν λόγω γηραιάς κυρίας είναι δίκαιο νομίζω να  εμφανίσω και ορισμένα προβληματικά ζητήματα :  η ευαγής  από την εποχή του Καστελλορίζου και μέχρι σήμερα  εξέδωσε σειρά εκθέσεων και προβλέψεων για τη πορεία της οικονομίας που πρακτικά είχαν δυστυχώς ( και το εννοώ ) την ίδια αξία  με τη πρόβλεψη του αδίκως νυν κατηγορούμενου και λοιδωρούμενου Παπάκη ότι πέρσι το καλοκαίρι θα βγαίναμε στις αγορές .  .  Δεν είναι μάλιστα τυχαίο ότι όλη η διαρκής  και επίμονη  επικοινωνιακή μπαλαφάρα που στόχο είχε να πείσει τη κοινή γνώμη ότι σήμερα -  αύριο θα υπάρχει ελπίδα , προσδοκία , αντιστροφή του κλίματος , ανάκαμψη στήθηκε  εν μέρει τουλάχιστον πάνω στην έγκυρη εμβρίθεια των εν λόγω αναλύσεων. Παράλληλα  κάθε επόμενο αδιέξοδο που  αναδείκνυε η πραγματικότητα  φορτωνόταν  , με βάση και τις συστάσεις  της γηραιάς αλλά  ευαγούς ,  στη “μη εφαρμογή” ή στη “πλημμελή εφαρμογή” της πολιτικής που  οι υπάλληλοι των δανειστών προσπαθούσαν να επιβάλλουν στους  εγχώριους υπαλλήλους των υπαλλήλων των δανειστών από τους τελευταίους.
Βέβαια  το αδιέξοδο θα ήταν προφανές και το φιάσκο αναντίρρητο  αν σε κάθε νέα έκδοση των αναλύσεων  της γηραιάς πλην εντίμου δεν έσπευδαν  οι καλοί μοντελίστ να προσθέσουν και μια νότα αισιοδοξίας , μια προτροπή για συνέχιση της  ίδιας πολιτικής σε αναζήτηση του Holy Grail της κατά παPareto ισορροπίας , ένα όραμα για το μέλλον .  Και ιδού  :
Ο ένας λοιπόν εκ των συνομιλητών του αλαφούζειου μεσημεριανού  μαϊντανού ήταν ο κος ( μασούρι το ) Μασουράκης με συνομιλητή του τον Hρακλή της εν Ελλάδι  φιλελεύθερης μικροοικονομικής , τον ομότιμο πλέον κύριο Γ. Μπήτρο . Την ορέα συζήτηση  ρύπαινε και παρεκουμβούσε με τη παρουσία του ένας έξαλλος ( αλλά καθ’όλα ήρεμος )   κατρούγκαλος  just for the record…
Εν μέσω  των έκπληκτων συνομιλητών του  ( ακόμα και αυτού του Ηρακλέους ) ο πολύς   μασουράκις , chief economist της ευαγούς εξέπεμψε εν μέσω πυροτεχνημάτων  ,  τυμπάνων και σαλπισμών ένα βαρυσήμαντο μήνυμα :
( αντιγράφω σχεδόν επί λέξει )

“Το ΟΡΑΜΑ για την επόμενη δεκαετία , όσον αφορά τη χώρα μας είναι να επανέλθουμε σε καθεστώς ΑΑΑ”

Δεν έχασα καιρό καλοί μου αναγνώστες  και έσπευσα στη σύζυγο να της ανακοινώσω το μεγάλο νέο : Έχουμε ΟΡΑMA ….  αγκάλιασα τα δυό παιδάκια μου  και με δάκρυα στα μάτια τους διαβεβαίωσα ότι η χώρα έχει επιτέλους ΟΡΑΜΑ και προοπτική …. βγήκα από την υπόγα όπου μένω το τελευταίο χρόνο  και παρά τη βροχή που έπεφτε ακατάπαυστα άρχισα να χτυπάω τις πόρτες των γειτόνων …   στο ισόγειο όπου μια συμπαθής μικροεπιχειρηματίας  έχει δει το τζίρο της να καταποντίζεται … στο πρώτο όροφο όπου  ένας γεωργιανός με τη συμβία του   έχει να δει μεροκάματο από τη πλειστόκαινο ….  στο δρόμο και τη διπλανή υπόγα όπου ένας Αιγύπτιος  Χριστιανός  ψάχνει δουλειά , λίγο παραπέρα  στη κυρα Λένη που μετρά τις δεκάρες της ολοένα και μειούμενης σύνταξης  ….   στο  φίλο μου το Γιάννη που βγήκε στη διαθεσιμότητα προχτές ….  Έχουμε ΟΡΑΜΑ φώναζα συγκινημένος και εθνικά υπερήφανος  …. Έχουμε ΟΡΑΜΑ … κάτι σαν το habemus papam ένα πράγμα … εις επίρρωσιν από μερικές στέγες έβλεπα το λευκό καπνό ανωθρώσκοντα  από τα τζάκια … ( εδώ τουλάχιστον δεν καίνε ακόμα μελαμίνη σκέφτηκα ανακουφισμένος ) ….
Με έκπληξη διαπίστωνα σε κάθε επόμενη πόρτα ότι  ουδείς συμμεριζόταν  την ευωχία και τους πανηγυρισμούς μου … πέρα από το πρόβλημα της επικοινωνίας με τους μη  μετέχοντες της Ελληνικής Παιδείας αντιμετώπισα είτε βαθύτατη δυσπιστία , είτε  πιό συχνά τη πλήρη απαξία με τη πρόσθετη παρατήρηση ότι τα έχω  χάσει  και χρειάζομαι γιατρό . Μερικοί απέδιδαν το παραλήρημα μου σε έλλειψη τροφής , αλλά τους διαβεβαιώνα με ζέση ότι  το περασμένο βράδυ είχα φάει μια  ελαφρά σούπα . Δεν έδειξαν να πείθονται και εγκατέλειψα τη προσπάθεια …..
Επέστρεψα στην υπόγα σαν δαρμένος σκύλος …  Η σύζυγος δεν μου έδωσε σημασία , ούτε προσφέρθηκε να με παρηγορήσει γιατί καθάριζε ένα κολοκύθι και δύο πατάτες για τη μεσημεριανή νερόσουπα . Μάλιστα όταν άρχισε  να καθαρίζει το κρεμμύδι με προειδοποίησε αυστηρά να μην εκλάβω το δάκρυ της ως ένδειξη συμπαράστασης . Αντίθετα τα δυό μου βλαστάρια   έσπευσαν να με  αγκαλιάσουν με στοργή ,  ξεσπώντας σε ουρανομήκεις γέλωτες των οποίων όμως τη ακριβή σημασία και τις υπονοήσεις αδυνατώ μέχρι τούδε να εξηγήσω. Τέλος  σωριάστηκα στο  φθαρμένο μου καναπέ σχεδόν άπνους αλλά  με τη βαθύτατη πεποίθηση ότι έστω  και παρεξηγημένος  από οικογένεια και γείτονες , έστω και μόνος σε αυτό το πολύπαθο τόπο , δεν έχω άλλη επιλογή παρά να εμπιστευθώ το κύρος  και τη καλή θέληση του από τηλεοράσεως ειδικού της τιμίας πλην ευαγούς ,  να αποκτήσω και να διαφυλάξω ως κόρην οφθαλμού το μέγα ΟΡΑΜΑ και να διαθέσω όλες μου τις δυνάμεις για την ευόδωση του .
Το απόγευμα  η κυρά Λένη χτύπησε τη πόρτα μας  και ρώταγε , με γνήσια ανησυχία , τη σύζυγο  για τη ψυχική μου υγεία , αλλά εγώ  δεν πτοούμαι από τέτοιου είδους αντιξοότητες γιατί  , εμφορούμενος από πατριωτισμό , υπευθυνότητα  και νομιμοφροσύνη , ως καλός υπήκοος , έχω επιτέλους ΟΡΑΜΑ …….

Μαύρη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη...

Της Άντας Ψαρρά, απο το TVXS...
«Ήδη, η ασφάλεια του πολίτη εμπεδώνεται, ενώ οι πρώτες «κουκούλες» άρχισαν να βγαίνουν. Ήδη, πάρθηκαν τα πρώτα μέτρα για τον έλεγχο της λαθρομετανάστευσης, ήδη αρχίσαμε να «ανακαταλαμβάνουμε» τις πόλεις μας και τα αποτελέσματα άρχισαν να φαίνονται...». Κομμάτι από το γιορτινό μήνυμα του πρωθυπουργού.
Μεσολάβησαν αμέσως μετά μερικές ακόμα σκούπες στο κέντρο από τον Ξένιο Δία του υπουργού Δένδια με τσουβάλιασμα μεταναστών στα κρατητήρια, παραμονές Χριστουγέννων, όπως και η θεαματική «εισβολή» στην ΑΣΟΕΕ για να καταλήξουμε στο χθεσινό άρθρο του πρωθυπουργικού συμβούλου Φαήλου Κρανιδιώτη. Εκεί ο σύμβουλος με ένα αγοραίο εμφυλιοπολεμικό και μισαλλόδοξο ύφος υποδεικνύει καθαρότερα παρά ποτέ το πραγματικό άκρο, το επικίνδυνο άκρο.

«Βλέπεις ότι σιγά-σιγά αλλά σταθερά καθαρίζει η Ομόνοια, αραίωσαν οι κατσαπλιάδες, οι νταβατζήδες και οι πόρνες στα πέριξ, μειώνονται τα μπουλούκια με τις πατσαβούρες στα φανάρια και οι μαύροι λαθρέμποροι στην Ερμού και αλλού. Το υπαίθριο σούπερ μάρκετ της πρέζας στη γωνία Αθηνάς και πλατείας Ομονοίας φθίνει. Δεν ξέρω, λοιπόν, ακριβώς πόσοι αλλοδαποί ελέγχθηκαν, συνελήφθησαν και απελάθηκαν. Υπάρχουν γι’ αυτό οι ανακοινώσεις του υπουργείου. Ξέρω όμως ότι η κατάσταση βελτιώθηκε ήδη κατά πολύ…».


Η ίδια όμως η ανακοίνωση της ΕΛ.ΑΣ για τα αποτελέσματα των ξένιων επιχειρήσεων αναφέρει μέχρι τα μέσα Δεκέμβρη ότι έγιναν 60000 προσαγωγές μεταναστών εκ των οποίων μόλις 4000 δεν είχαν έγγραφα. Όσο δε για τους παραβάτες του νόμου που συνελήφθησαν πάνω από τους μισούς ήταν έλληνες. Μόλις σήμερα σε κύκλωμα ναρκωτικών συλλάβανε και δύο αστυνομικούς, πάντα σύμφωνα με τις ανακοινώσεις της αστυνομίας.

Γι’ αυτό λοιπόν δεν τον ενδιαφέρει το σύμβουλο «πόσοι αλλοδαποί ελέγχθηκαν και απελάθηκαν». Απλά δεν του άρεσε το νουμεράκι. Απλά η ίδια η αστυνομία διαψεύδει τα περί «ενός εκατομμυρίου λαθρομεταναστών» που λένε διάφορα ΜΜΕ, τα περί φοβερής αλλοδαπής εγκληματικότητας (θυμηθείτε την Ξάνθη) και τα περί αλλοίωσης της φυλής μας. Οι περισσότεροι αν όχι όλοι οι νταβατζήδες είναι έλληνες, οι περισσότεροι παραγωγοί προϊόντων μαϊμού είναι έλληνες και οι μεγαλοπρεζέμποροι είναι επίσης έλληνες. Αλλά τι φταίει ο σύμβουλος όταν ο  αρχηγός κλείνει το μάτι σε όλο αυτό το ρατσιστικό δρώμενο;

Εκεί όμως που ξεπερνάει ακόμα και τη Χρυσή Αυγή ο σύμβουλος είναι λίγο παρακάτω όταν γράφει: «Το ότι περίπου το 70% των στοιβαγμένων κρατουμένων στις φυλακές μας είναι αλλοδαποί, εξ αυτών το 90% μουσουλμάνοι…». Τώρα έχουμε εκτός από τους εβραίους, και τους μουσουλμάνους να μας απειλούν εδώ στη μόνη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που δεν διαθέτει τέμενος για την προσευχή τους.

Αλλά ο Φ.Κ. πάει και λίγο παρακάτω (όσο παρακάτω μπορεί να υπάρχει) στο πόνημά του γράφοντας: «Οι εκατόμβες των μαχαιρωμένων αλλοδαπών υπάρχουν στην ευφάνταστη και βλακώδη προπαγάνδα της ‘προοδευτικιάς’ δημοσιογραφίας και στις παρεμβάσεις του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ/Βίλα Αμαλία». Το ίδιο και οι νεκροί του Πολυτεχνείου, θα πρόσθετε κι ο Φύρερ!

Στην κρίση για πάντα...

του Κωστα Βεργοπουλου απο την Αυγη...

Με την αποδέσμευση της καθυστερούμενης από τον περασμένο Ιούνιο δόσης, κάποιο αβέβαιο αίσθημα ανακούφισης διαχέεται στην καταπτοημένη κοινή γνώμη. Η κυβέρνηση μοιράζει καθυστερούμενες οφειλές στον αγροτικό κόσμο και στα ταμεία, ενώ ταυτόχρονα επαίρεται ότι η αντίστροφη μέτρηση για τη σταθεροποίηση και την ανάκαμψη έχει ήδη αρχίσει. Η Standard and Poors αναβαθμίζει τη φερεγγυότητα της χώρας κατά έξι βαθμίδες, ενώ παράλληλα ο άνθρωπος που η ευρωπαϊκή Δεξιά είχε κατατάξει σε μιασματική κατηγορία μαζί με τον Ούγγρο Βίκτορ Ορμπάν εγκωμιάζεται σήμερα από τους Ευρωπαίους συντηρητικούς ομολόγους του και ανακηρύσσεται πρόσωπο της χρονιάς στη Γερμανία. Όσοι επεκαλούντο την καθυστέρηση των διαβόητων «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» στη χώρα μας για να μπλοκάρουν τα πακέτα στήριξης, σήμερα δηλώνουν ικανοποίηση με τη «σημαντική πρόοδό» τους. Ενώ η εικόνα της χώρας μας στο ευρωπαϊκό και διεθνές πλαίσιο αναμφισβήτητα μεταβάλλεται, ποιο το μέρος της οικονομίας και ποιο της ιδεολογίας και της πολιτικής σε αυτή τη μεταβολή;
Πόσο βάσιμη είναι η προσδοκία σταθεροποίησης και ανάκαμψης στο νέο πλαίσιο που διαμορφώνεται για το 2013; Κατά το τελευταίο 12μηνο, πραγματοποιήθηκαν βήματα για τη θεσμική θωράκιση της Ευρώπης έναντι των κρίσεων. Ο πρόεδρος της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι, αποφάσισε όχι μόνον να προμηθεύει απεριόριστη ρευστότητα στις τράπεζες, αλλά και να προβαίνει σε απεριόριστες αγορές κρατικών ομολόγων από τη δευτερογενή αγορά, ώστε να πλήττεται η κερδοσκοπία επί των δημοσίων χρεών. Ωστόσο, προϋπόθεση για την αγορά ομολόγων μιας χώρας - μέλους τέθηκε η προηγούμενη ένταξή της σε πρόγραμμα στήριξης. Όμως, ενώ η κερδοσκοπία κοπάζει και τα επιτόκια δανεισμού συγκλίνουν, ουδείς μέχρι σήμερα είναι σε θέση να αντιληφθεί ποιων χωρών τα ομόλογα θα αγοράζει η ΕΚΤ. Η Ισπανία αποκλείεται, ενόσω δεν εντάσσεται σε πρόγραμμα στήριξης, η Ελλάδα αποκλείεται επίσης, επειδή ακριβώς είναι ήδη ενταγμένη σε πρόγραμμα στήριξης! Θετικό το σήμα του Ντράγκι, αλλά αδιευκρίνιστο το πραγματικό περιεχόμενό του.
Παράλληλα, ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητος θα στηρίζει απευθείας κράτη. Ωστόσο, λόγω ανεπάρκειας ίδιων πόρων, ο ESM θα αντλεί πρόσθετο χρήμα από τις αγορές μέσω μόχλευσης. Πόσο ρεαλιστικό είναι άραγε ότι θα δαμάζει τη δυστροπία των αγορών με χρήμα που θα αντλεί από αυτές; Τέλος, πραγματοποιήθηκε αποφασιστικό βήμα προς την τραπεζική ένωση, χωρίς την προβαλλόμενη από τη Γερμανία πολιτική ούτε οικονομική ενοποίηση. Τα τραπεζικά χρέη θα χορηγούνται απευθείας και δεν θα επιβαρύνουν τα δημόσια. Για τη χώρα μας, αυτό σημαίνει δυνητική μείωση του δημόσιου χρέους κατά 45%.
Ωστόσο, ενώ θωρακίζεται το ευρωπαϊκό θεσμικό πλαίσιο, ουδέν μέτρο λαμβάνεται για την αντιμετώπιση της κρίσης, η οποία συνεχίζει στην καθοδική κλιμάκωση, όχι μόνον στη χώρα μας, αλλά επίσης στην Ισπανία, στην Ιταλία, στη Γαλλία, στο σύνολο της Ευρωζώνης, ακόμη και στη Γερμανία. Σύμφωνα με τους Μέρκελ και Σόιμπλε, η ανάπτυξη «κοστίζει» και συνεπώς δεν μπορούν να κάνουν τίποτα γι' αυτήν τα ελλειμματικά και υπερχρεωμένα κράτη, αλλά ούτε και τα πλεονασματικά. Σε κάθε περίπτωση, υπογραμμίζουν, το κράτος θεωρείται «κόστος» και η ανάπτυξη δεν μπορεί να προέλθει παρά μόνον από τη δυναμική των αγορών.
Ωστόσο, το πρόβλημα είναι ότι, με τη γερμανική πολιτική στο πηδάλιο της Ευρώπης, τα κράτη όχι μόνον δεν κάνουν τίποτα για τη σταθεροποίηση και την ανάκαμψη στο παρόν, αλλά και, ακόμη χειρότερα, εντέλλονται να κάνουν ό,τι μπορούν προκειμένου να επιδεινώνουν το οικονομικό κλίμα και τις προϋποθέσεις για την επανενεργοποίηση της οικονομικής δραστηριότητας. Με τις περικοπές εισοδημάτων και δημόσιων δαπανών, με πρόσχημα την ισοσκέλιση των ισοζυγίων και την ανάκτηση ανταγωνιστικότητας, εξωθούν τις αντίστοιχες οικονομίες σε όλο και βαθύτερη ύφεση, με συνέπεια να επιδεινώνεται το επενδυτικό κλίμα, να αργούν οι επενδύσεις, να διευρύνονται η αποεπένδυση και η ανεργία μεγάλης κλίμακας.
Στην Ιαπωνία, με υπερδιπλάσιο του ελληνικού δημόσιο χρέος, ο νέος πρωθυπουργός Σίνζο Άμπε διευκρίνισε ότι «χωρίς ανάπτυξη, δεν είναι δυνατή η ισοσκέλιση». Στην Ευρώπη επικρατεί η διαμετρικά αντίθετη αντίληψη, ότι «χωρίς ισοσκέλιση, δεν είναι δυνατή η ανάπτυξη». Την ιαπωνική άποψη συμμερίζεται ο πρόεδρος Ομπάμα, όπως επίσης στο παρελθόν ο προκάτοχός του Κλίντον, ενώ τη γερμανική προσέγγιση κραδαίνουν οι ακραίοι Ρεπουμπλικανοί της αντίπαλης πλευράς.
Ο νεοφιλελευθερισμός, ενώ φυλλορροεί στις αγγλοσαξονικές κοιτίδες του, την Αμερική και τη Βρετανία, επανέρχεται δριμύτερος στη γηραιά ήπειρο μέσω της γερμανικής συντηρητικής πλευράς. Το φιλοσοφικό «αριστούργημά» του είναι ότι δεν επιλέγει η κρίση τις οικονομίες, αλλά οι οικονομίες την κρίση, λόγω χρόνιων διαρθρωτικών αδυναμιών τους. Κατά συνέπεια, διακηρύσσεται, δεν έχει νόημα η καταπολέμηση της κρίσης ενόσω η οικονομία νοσεί. Επιβάλλεται θεραπεία εκ βάθρων, ώστε η οικονομία να αλλάξει ριζικά, μέχρι του σημείου να μη θίγεται από τα κύματα των κρίσεων. Στον Καιάδα οι ασθενείς και αποκλίνοντες από το υγιές υπόδειγμα. Για την «εξυγίανση», ο ρόλος της κρίσης είναι θετικός και καθοριστικός, αφού πιστεύεται ότι εκτελεί έργο οικονομικής και κοινωνικής ευγονικής. Το έργο της δεν πρέπει να παρεμποδίζεται με κρατικές και πολιτικές παρεμβάσεις, η κρίση πρέπει να βαθαίνει, προκειμένου να ολοκληρώνει τον «εξυγιαντικό» ρόλο της, και η απεμπλοκή από αυτήν δεν μπορεί παρά να είναι έργο των δυνάμεων της αγοράς, μετά την ολοκλήρωση του «εξυγιαντικού» κύκλου. Τα κράτη δεν πρέπει να ελέγχουν ούτε να παρεμποδίζουν τις δυνάμεις των αγορών, αλλά να υποκλίνονται σε αυτές και να τίθενται στην υπηρεσία τους.
Σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη προσέγγιση, η κρίση δεν αποτελεί «ατύχημα», αλλά μοιραίο σύμπτωμα κάποιας προγενέστερης διαρθρωτικής «στρέβλωσης», με δείκτη την απώλεια ανταγωνιστικότητας. Ωστόσο, δεν υπάρχει περισσότερο ασταθές και αβέβαιο κριτήριο από αυτό της ανταγωνιστικότητας. Καμία χώρα στον κόσμο δεν μπορεί να επαναπαύεται στην ανταγωνιστικότητά της, αφού αυτή εξαρτάται συνεχώς από τις μεταβαλλόμενες επιδόσεις των άλλων χωρών. Εάν η κρίση συνοψίζεται στην απώλεια ανταγωνιστικότητας, τότε όλες χωρίς καμία εξαίρεση οι χώρες βρίσκονται υποχρεωτικά σε διαρκή κρίση και έξοδος από αυτήν δεν νοείται για καμία. Όσο οι μεταβλητές προσαρμογής είναι το εργασιακό κόστος και το ύψος της απασχόλησης, δεν υπάρχει «κόκκινη γραμμή» για κανενός είδους σταθεροποίηση και για καμία χώρα στον κόσμο. Ο νεοφιλελευθερισμός είναι η θεωρία της «δίκαιης», διαρκούς και διά βίου κρίσης. Με τη μεγάλη κρίση του 1930, ο δυτικός κόσμος διδάχθηκε τον ρόλο του κράτους για την απεμπλοκή από αυτήν, προϋπόθεση που προσδιόρισε επίσης τις οικονομικές και κοινωνικές προσαρμογές που ακολούθησαν μεταπολεμικά.
Σήμερα, με την απώθηση του κράτους από κάθε πρωτοβουλία απεμπλοκής, καθυστερεί όχι μόνον η έξοδος από την κρίση, αλλά και κάθε δυνατότητα προσαρμογής των οικονομιών και κοινωνιών. Η Ευρώπη, ενώ θωρακίζεται θεσμικά, θεωρητικοποιεί την αδράνεια των κυβερνήσεων στο ζήτημα της ανάκαμψης, την οποία αποποιείται και παραδίδει στην αρμοδιότητα των αγορών. Στη χώρα μας, η κυβέρνηση ξεπληρώνει καθυστερημένες οφειλές 6,5 δισ., έναντι 9,5 δισ. για ληξιπρόθεσμες του Δημοσίου και 44 δισ. του ιδιωτικού τομέα. Όταν, λόγω ληξιπρόθεσμων οφειλών, η οικονομία καταποντίζεται σε «παγίδα ρευστότητος» για τη σταθεροποίηση και επανεκκίνηση, θα χρειάζονταν ποσά τουλάχιστον αντίστοιχα με τα κενά από τα «φέσια» είτε των ιδιωτών είτε του Δημοσίου. Θετικό το κάποιο κλίμα αισιοδοξίας, αλλά ανεπαρκές, ενόσω για τη σταθεροποίηση απουσιάζουν όχι μόνον οι οικονομικές προϋποθέσεις, αλλά και οι φιλοσοφικές, που εμπνέουν τη σημερινή ευρωπαϊκή και ελληνική οικονομική πολιτική.
kvergo@gmail.com

* Πρόσφατο βιβλίο του: «Η ανάρμοστη σχέση: Ελλάδα - Ευρώπη», εκδόσεις Πατάκη

H Miss Marple και η λίστα...

Cynical...

Δεν έχω εντρυφήσει στην αστυνομική λογοτεχνία για να πω ότι οσφρίζομαι τον δολοφόνο με την πρώτη. Μόνο σε κάτι βίπερ της Άγκαθα Κρίστι, τα οποία θυμάμαι ότι έβγαζα μονορούφι τα μεσημέρια, καλοκαιριάτικα, όταν το λιοπύρι σε κάρφωνε αναγκαστικά για ώρες κάτω από κάποια σκιά, ή ακόμα χειρότερα στο κρεβάτι πνιγμένο στον ιδρώτα. Ωραία αναγνώσματα, που σε κρατούσαν σε εγρήγορση μέχρι την τελευταία στιγμή λόγω των πολλαπλών ανατροπών κάθε φορά που νέα στοιχεία ξεπηδούσαν στα ξαφνικά και λόγω του ότι το προφίλ του δολοφόνου διαγραφόταν μόνο λίγες σελίδες πριν το τέλος, μιας και όλα τα πρόσωπα λίγο ως πολύ είχαν κάποιο κίνητρο για να σκοτώσουν.

Η μέθοδος εξιχνίασης ήταν πάνω κάτω η ίδια: Ακριβής καταγραφή, στο χώρο και το χρόνο όλων των λεπτομερειών των κινήσεων όσων βρίσκονταν κοντά στο θύμα, οι σχέσεις τους με όσους δεν ήταν παρόντες, αλλά θα μπορούσαν, θα είχαν το χρόνο να παρευρεθούν και φυσικά το ξεσκόνισμα των πιθανών και απίθανων κινήτρων. Εφ όσον πρόκειται για ορθολογικά όντα, έγκλημα χωρίς κίνητρο είναι αδύνατο να υπάρξει. Αυτό ήταν και το ζουμί που μάς άφησε παρακαταθήκη η Άγκαθα.

Ας έρθουμε λοιπόν και στα δικά μας, στα περί λίστας και ας δούμε τι έχει συμβεί. Σε αντίθεση με την μέθοδο Κρίστι, όπου ο δολοφόνος, μέσα από μια ακολουθία ελέγχων, λογικών συλλογισμών και σταδιακών αποκλεισμών αποκαλύπτεται στο τέλος, εδώ έχουμε το εντελώς αντίθετο, όπου ο δολοφόνος κατονομάζεται χωρίς να έχει προηγηθεί κανένας έλεγχος:
  1. για το ποιοι άλλοι παρευρίσκονταν στον τόπο του εγκλήματος,
  2. για το χρόνο που είχαν στη διάθεσή τους για να διαπράξουν το έγκλημα και κυρίως
  3. για το κίνητρο που εις εξ αυτών είχε.

Το έγκλημα στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι διπλό, αφ ενός η απόκρυψη της λίστας και αφ ετέρου η παραποίηση αυτής, άγνωστο με ποια σειρά, αν και δεν έχει και μεγάλη σημασία γιατί αυτός που την απέκρυψε θα είχε και λόγο για να την αλλοιώσει, ενώ αυτός που την αλλοίωσε θα είχε προφανώς και λόγο για να την αποκρύψει. Άρα στην περίπτωσή μας η αλλοίωση δεν έχει τόση μεγάλη σημασία όσο η απόκρυψη.

Όσον αφορά λοιπόν την απόκρυψη, ένοχοι αποδεικνύονται τόσο ο Παπακωνσταντίνου, όσο και ο Βενιζέλος, κατά δική τους ομολογία, και με μια απλή εξέταση των χρονικών περιόδων που η λίστα έμενε καταχωνιασμένη σε κάποια συρτάρια είτε του πρώτου είτε του δεύτερου. Ο μεν πρώτος είχε βρει κάποια 20αριά ονόματα που άξιζαν τον κόπο, ο δε δεύτερος μόνο κάποιους εβραίους, οι οποίοι και δεν άξιζαν καθόλου. Επειδή η χρονική περίοδος που μεσολάβησε από την έλευση της λίστας στην Ελλάδα μέχρι την αποκάλυψή της, το φετινό Οκτώβριο, είναι πολύ μεγάλη, θεωρητικά πολλοί είναι αυτοί που είχαν πρόσβαση και οι οποίοι θα μπορούσαν να την αποπλανήσουν. Φυσικά, όσα μη πολιτικά πρόσωπα ανακατεύτηκαν με αυτήν, όπως Καπελέρης, Διώτης, διάφοροι υπάλληλοι και γραμματείς κ.α. δεν θα μπορούσαν να πράξουν το παραμικρό χωρίς άνωθεν εντολές, για το λόγο ότι δεν θα είχαν κανένα κίνητρο, παρά μόνο να εκβιάσουν. Αυτό το τελευταίο δεν προκύπτει από πουθενά, οπότε η μόνη ευθύνη πέφτει μόνο σε όσους είχαν κίνητρα.

Ποιοι είναι αυτοί;
  1. ο Παπακωνσταντίνου, για λόγους συγγένειας, αν και το κίνητρο αυτό δεν είναι ισχυρό, διότι όντως βγάζει μάτι. Και όπως έχουμε εκπαιδευτεί από την Άγκαθα, αυτός που εξ αρχής βγάζει μάτι, δεν είναι και ο δολοφόνος.

  2. Ο Βενιζέλος, ο οποίος για να αποσείσει ευθύνες που κρατούσε τόσο χρόνο τη λίστα κρυφή, βάζει κάποιον να σβήσει ονόματα που ενοχοποιούν τον Παπακωνσταντίνου, μιας και είναι τα μόνα που τον συνδέουν και είναι φανερά. Τα υπόλοιπα κρύβονται πίσω απο οφσορ και αριθμούς. Τη διαγραφή θα μπορούσε να την έχει κάνει ο οποιοσδήποτε.

  3. Ο Σαμαράς, διότι δεν θέλει να δει να ξετυλίγεται το κουβάρι για μίζες από εξοπλισμούς στις οποίες πιθανόν να είναι μπλεγμένα συγγενικά άτομα πρώην υπουργού και μεγαλοστελέχους της Ν.Δ. Διότι ο αείμνηστος Μιχάλης Παπακωνσταντίνου έσπειρε συγγένειες και προς τα δυο κόμματα.

  4. Οι ίδιες οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες, οι οποίες δίνουν κατόπιν συνεννοήσεως μόνο όσα ονόματα θέλουν για να μην διαταραχτεί η συγκυβέρνηση και πάει η χώρα σε εκλογές με πιθανό νικητή το Συριζα. Για την αποτροπή μιας τέτοιας εξέλιξης πολλά χειρότερα ας είμαστε προετοιμασμένοι να δούμε.

Όπως φαίνεται λοιπόν, όλοι οι προηγούμενοι έχουν κι από ένα ισχυρό κίνητρο για να φονεύσουν τη λίστα. Το ότι είς μόνον εξ αυτών σπεύδει να κατονομάσει κάποιον άλλον ως τον δολοφόνο, αν μη τι άλλο μάς κάνει να υποψιαζόμαστε ότι αυτός μπορεί να έχει και το ισχυρότερο κίνητρο να τη δει δολοφονημένη...

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Σαν τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης ή πριν τη Μικρασιατική Καταστροφή;

 Του Γιώργου Τσίπρα, απο τον Δρομο της Αριστερας...
Παραλληλίζεται η σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα με τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, όπου τελικά η κρίση του 1929 σήμανε και το τέλος της. Ομοιότητες, βέβαια, υπάρχουν, ωστόσο επικρατεί μια επιλεκτικότητα στα στοιχεία που συνδέουν την τότε Γερμανία με τη σύγχρονη Ελλάδα. Δεν παραλείπεται μόνον η επισήμανση ορισμένων διαφορών, αλλά και κάποιων σημαντικών ομοιοτήτων.
Ας πάρουμε, απ’ την άλλη μεριά, την περίοδο πριν από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Είναι βέβαια διαφορετική από τη σημερινή, ωστόσο υπάρχουν κοινά στοιχεία. Πρώτο, ακολούθησε μια καταστροφή. Δεύτερο, υπάρχει και σήμερα μια ορισμένη γεωπολιτική διάσταση σε αυτή την πορεία. Τρίτο, η καταστροφή ήταν αποτέλεσμα της τότε Μεγάλης Ιδέας, όπως είναι και σήμερα αποτέλεσμα της «ισχυρής Ελλάδας» του ευρωπαϊσμού και του ευρώ, των Ολυμπιακών Αγώνων, του τουρισμού, των μεγάλων έργων, των υπηρεσιών, της εφόρμησης στα Βαλκάνια. Τέλος, πρόκειται για την ίδια χώρα, την Ελλάδα και αυτό ωθεί να προσγειωθούμε σε ορισμένα πιο πραγματικά δεδομένα. Συγκριτικά με την αναφορά στην επαρχιώτικη Ελλάδα του 1920, ο παραλληλισμός με τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, την τότε πιο μοντέρνα αστική δημοκρατία στον κόσμο, έχει βέβαια μια γοητεία αλλά ενέχει κινδύνους απογείωσης σε πραγματικότητες που δεν είναι η περίπτωσή μας.
Το εθνικό ζήτημα: ένα στοιχείο ομοιότητας
Ένα στοιχείο ομοιότητας με τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης που δεν επισημαίνεται ιδιαίτερα, αλλά βάρυνε καταλυτικά στις εξελίξεις στη Γερμανία και μπλέχτηκε με το κοινωνικό ζήτημα και την οικονομική κρίση του 1929, ήταν ένα ιδιαίτερο εθνικό ζήτημα. Η Γερμανία στη δεκαετία του ’20 τελούσε υπό καθεστώς επιτήρησης, στρατιωτικής και οικονομικής. Οικονομικής λόγω της αποπληρωμής των επανορθώσεων που επέβαλε η ταπεινωτική Συνθήκη των Βερσαλλιών. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης συνέδεσε τη γέννησή της με την υπογραφή αυτής της Συνθήκης. Ο φασισμός στη Γερμανία γεννήθηκε -όπως και αλλού- ως αντι-εξεγερτισμός και αντι-κομμουνισμός, αλλά ανδρώθηκε ειδικά στη Γερμανία τροφοδοτούμενος από την εθνική ταπείνωση και επιτήρηση της Γερμανίας από τις νικήτριες δυνάμεις της Αντάντ.
Αυτό το εθνικό ζήτημα δεν άφηνε αδιάφορη την Κομμουνιστική Διεθνή και το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας (ΚΚΓ). Κυρίαρχη σκέψη στην πολιτική του ΚΚΓ, εκ γενετής, ήταν η επέκταση της κοινωνικής επανάστασης των σοβιέτ στη Γερμανία, δηλαδή με τα δεδομένα της κατάστασης, η εξέγερση και κατάληψη της εξουσίας. Το κόμμα αυτό είχε γεννηθεί πριν από λίγα μόλις χρόνια ως αιματηρή εξέγερση, είχε ανδρωθεί με τη λογική ότι η επανάσταση ήταν ζήτημα χρόνου να επικρατήσει και στη Γερμανία, έδινε για μεγάλα διαστήματα καθημερινές μάχες με τους φασίστες και την αστυνομία, με νεκρούς και χιλιάδες ανοιγμένα κεφάλια. Ως πραγματικά ζητήματα για τη χώρα που απασχολούσαν το γερμανικό λαό, η εθνική ταπείνωση και η επιτήρηση της χώρας αποτελούσαν πεδίο παρέμβασης για το ΚΚΓ, ζητήματα στα οποία έπαιρνε θέση.
Όταν η Γαλλία κατέλαβε το Ρουρ αρχές του 1923 επειδή η Γερμανία καθυστερούσε τις πολεμικές επανορθώσεις, η σοβιετική κυβέρνηση εξέδιδε ανακοίνωση στην οποία τόνιζε ότι: «Η κυριαρχία του γερμανικού λαού παραβιάζεται. Το δικαίωμα του γερμανικού λαού στην αυτοδιάθεση καταπατείται. Η αποδιοργανωμένη γερμανική οικονομία υφίσταται ένα νέο και ισχυρό χτύπημα. Ακραία φτώχεια και πρωτόγνωρη καταπίεση απειλεί τις εργαζόμενες μάζες της Γερμανίας». Την 1η Ιουνίου το πρωτοσέλιδο στη Rote Fahne του ΚΚΓ που έκανε διμέτωπο ενάντια στη Γαλλία και τη γερμανική κυβέρνηση, έγραφε: «Κάτω η κυβέρνηση της εθνικής ντροπής και της εθνικής προδοσίας». Τον ίδιο μήνα ο Ζινόβιεφ, πρόεδρος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Κ.Δ.), ασκούσε κριτική στο ΚΚΓ ότι «δεν τονίζει με την απαιτούμενη ένταση το λεγόμενο εθνικό παράγοντα στην κομμουνιστική του αντίληψη», ενώ ο Ράντεκ, στέλεχος της Κ.Δ. υποστήριζε για τη Γερμανία ότι: «Όλοι νιώθουν πως η σωτηρία βρίσκεται στους κομμουνιστές. Αποτελούμε σήμερα τη μόνη διέξοδο. Η ιδιαίτερη έμφαση στο έθνος στη Γερμανία αποτελεί επαναστατική ενέργεια, όπως και η έμφαση στο έθνος στις αποικίες».
Η σοβαρή διαφορά
Συμπερασματικά, έχουμε από τη μια πλευρά μια ομοιότητα που αφορά τη σύμπλεξη ταξικού και εθνικού ζητήματος, ή του κοινωνικού ζητήματος με το ζήτημα της ανεξαρτησίας. Η σύμπλεξη αυτή εκδηλώνεται ισχυρότερη στην περίπτωση της σύγχρονης Ελλάδας λόγω του ότι η τελευταία δεν είναι η ίδια μια ιμπεριαλιστική χώρα αλλά είναι, αντίθετα, μια χώρα οργανικά και υποτακτικά προσδεμένη σε ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Η άρνηση αυτής της ιδιότητας από τμήμα της Αριστεράς οδηγεί μοιραία σε λάθος προβλέψεις. Από την άλλη πλευρά έχουμε μια έντονα υποκειμενική διαφορά. Αν και καμιά μερίδα της Αριστεράς στη σύγχρονη Ελλάδα δεν θα μπορούσε να υπαινιχθεί καν πως αποζητά την πολιτική ανατροπή περισσότερο από όσο την αποζητούσε το τότε ΚΚΓ στη Γερμανία, το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής Αριστεράς επιδεικνύει μια «ταξική» ή κοσμοπολίτικη περιφρόνηση του εθνικού παράγοντα στο σύγχρονο ελληνικό πρόβλημα. Το αποτέλεσμα είναι πως αφήνεται, με αυτό τον τρόπο, αδικαιολόγητα ανοιχτό πεδίο στην ακροδεξιά και στους φασίστες να το καπηλεύονται δίχως αντίπαλο.
Αντικειμενικά, οι φασίστες και η ακροδεξιά διαχείριση του πολιτικού προβλήματος στην Ελλάδα σήμερα έχουν ένα μεγάλο περιορισμό, συγκριτικά με τους ναζί της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Οι τελευταίοι εκπροσωπούσαν στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης μια ορισμένη «λύση», με την έννοια της «διεξόδου» προς την αποκατάσταση μιας ισχυρής ιμπεριαλιστικής Γερμανίας. Σε μια τέτοια «λύση» συνηγορούσε ένα μέρος του εξωτερικού παράγοντα (κυρίως η Βρετανία), η ιμπεριαλιστική οικονομική επιρροή της Γερμανίας στη Μεσευρώπη τουλάχιστον, το γενικό οικονομικό και στρατιωτικό δυναμικό της.
Αντίθετα, στη σημερινή Ελλάδα οι φασίστες, και μια πιο «εθνική» διαχείριση δεν έχουν, και δεν μπορούν αντικειμενικά να προσφέρουν κανενός είδους λύση, με ή χωρίς εισαγωγικά, τέτοια που να περιλαμβάνει «εθνικιστικές» ρήξεις με ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και δεσμά οικονομικής εξάρτησης και πολιτικής-γεωπολιτικής υποταγής.
Κανένα στοιχείο από τους ξένους πάτρωνες ή την ντόπια άρχουσα τάξη ή τον οικονομικό δυναμισμό του ελληνικού καπιταλισμού δεν συνηγορεί σε κάτι τέτοιο. Ο εθνικισμός και η ακροδεξιά στην Ελλάδα είναι ιστορικά ταυτισμένοι με τον πιο γραικύλο ραγιαδισμό, από το δωσιλογισμό της Κατοχής, στην Ελλάδα της αμερικανοκρατίας, στην αμερικανοκίνητη χούντα, στη διατεταγμένη τραγωδία της Κύπρου. Η ταύτιση αυτή σχετίζεται με υλικούς και ιστορικούς όρους που είναι καθοριστικοί και σήμερα.
Η Χρυσή Αυγή κραυγάζει αντιμνημονιακά και πετά κορώνες για την εθνική υποταγή. Αλλά στην καλύτερη, για την ίδια, περίπτωση θα αποτελέσει το μακρύ χέρι σιδηράς επιβολής της τάξης των ίδιων που σήμερα, εντός κι εκτός Ελλάδας, κινούν τα νήματα του Μνημονίου και της εθνικής υποταγής. Άλλες ενδιάμεσες δυνάμεις μπορούν μεθαύριο εξίσου να τραβηχτούν σε αντιτροϊκανή, αντιμνημονιακή κατεύθυνση με ηγεμονία της Αριστεράς ή να υπηρετήσουν μια «εθνικά υπερήφανη» εξυπηρέτηση της τροϊκανικής συνέχειας στη χώρα.
Ο εθνικός παράγοντας ενεργεί σήμερα ως διάσταση του οικονομικού προβλήματος και κατά ένα μέρος «φουσκώνει» και αυτός από κοινού πατριωτικές και εθνικιστικές αντιλήψεις και μορφώματα, που μπορεί να απολήγουν στη Χρυσή Αυγή, σε νέα δεξιά μορφώματα όπως του Καμμένου ή σε πατριωτικές κινήσεις όπως του ΕΠΑΜ και της Σπίθας παλαιότερα. Ένα σημαντικό μέρος αυτής της τάσης μπορούσε να έχει κερδηθεί από μια πατριωτική Αριστερά ή μια Αριστερά που, εκτός από τον εθνικισμό, ξεκαθαρίζει τους λογαριασμούς της με τον κοσμοπολιτισμό από τη μια και τον εθνικό μηδενισμό από την άλλη.
Συμπερασματικά, μπορούμε να παρατηρήσουμε τρία πράγματα. Το να «χαρίζεται» ο εθνικός παράγοντας στην ακροδεξιά είναι διπλά αδικαιολόγητο, στο βαθμό που ο τροφοδοτούμενος εθνικισμός θα απολήξει μονάχα σε μια πιο αποτελεσματική σκλήρυνση στο εσωτερικό και σε κανενός είδους ρήξη προς τους ισχυρούς, ρήξη που συνεχίζει να αποτελεί προνομιακό πεδίο της Αριστεράς. Η υποτίμηση αυτή οφείλεται στην υπολειπόμενη υποκειμενική βούληση ανατροπής και συγκρότησης γι’ αυτό, του ιστορικά αναγκαίου κοινωνικού και πολιτικού μπλοκ από την Αριστερά. Παρά το φασιστικό καρκίνωμα, τα χαρακτηριστικά της επικείμενης καταστροφής στη σύγχρονη Ελλάδα προσιδιάζουν περισσότερο στη Μικρασιατική Καταστροφή παρά στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης.

Γελάστε τώρα που μπορείτε...

Του Κωνσταντινου Πουλη...
Δεν αμφισβητώ καθόλου το γεγονός ότι η υπόθεση Παπακωνσταντίνου-ΠΑΣΟΚ έχει πλάκα. Η ανακοίνωση του ΠΑΣΟΚ με την οποία διέγραφε τον πρώην υπουργό του και ταυτοχρόνως εγκαλούσε τον ΣΥΡΙΖΑ από τον οποίον απαιτούσε να ζητήσει συγγνώμη, είναι προφανώς μια υψηλή στιγμή της κωμικής μας πολιτικής ιστορίας.
Το ίδιο η δήλωση Λοβέρδου, με την οποία παίρνει κι εκείνος αποστάσεις από τις κυβερνήσεις των μνημονίων, λέγοντας ότι διαφωνούσε έντονα. Περίεργο, δεν φάνηκε καθόλου. Προφανώς σε αυτό το επίπεδο, το «έντονα» θα πει «αρκετά ώστε να μην κλονιστεί η θέση μου».
Ωραία λοιπόν, έστω ότι γελάσαμε, και όπως έλεγε και ένας μεσαιωνικός γελωτοποιός που τον ανακαλύψαμε χάρη στον Ντάριο Φο, «άμα γελάσεις με τα αφεντικά, τους ξεβρακώνεις. Από βουνό που φαντάζουν γίνονται λόφος, βράχος, πέτρα, χαλίκι και στο τέλος τίποτα πια». Υπάρχει όμως μια πικρή λεπτομέρεια σε αυτή την ιστορία, που δεν μπορώ να μην επισημάνω.
Ο Παπακωνσταντίνου ήταν και πέρσι αστείος, το ίδιο και ο Βενιζέλος και το υπόλοιπο παρεάκι. Ξέρετε γιατί δεν γελάγαμε όλοι τότε; Γιατί οι περισσότεροι ήταν απασχολημένοι με άλλες δουλειές, όπως να τους ψηφίζουν. Το σημερινό γέλιο λοιπόν είναι το γέλιο του δούλου που αναθάρρησε γιατί ο αφέντης του σκόνταψε. Όμως, ας μη γελιόμαστε, εδώ κατέρρευσε ολόκληρο το κομμουνιστικό σύστημα και μπόρεσαν να διασωθούν οι επιτήδειοι της ελίτ του, δεν θα διασωθούν οι πασόκοι; Βεβαίως, δεν θα διασωθούν όλοι. Κάποιοι θα καούν.
Θα χρειαστεί να κρυφτούν ενδεχομένως και για μία γενιά, να επιστρέψουν τα παιδιά τους από το εξωτερικό να τα ξαναγνωρίσουμε. Αλλά δεν θα γίνει τίποτε δραματικότερο. Αυτό μόνο. Προς το παρόν το γέλιο με αυτά τα πρόσωπα έχει για μένα πικρή γεύση, γιατί καταλαβαίνω ότι ο κόσμος τολμάει να γελάσει μαζί τους μόνο τώρα που συντρίβονται.
Μέχρι χθες τους παρακάλαγε, τους θαύμαζε και τους έγλειφε. Και, βεβαίως, τους ψήφιζε. Τώρα λοιπόν που διαβάζουμε δημοσκοπήσεις που δείχνουν το ΠΑΣΟΚ να παίρνει στις ηλικίες 18-24 ποσοστά γύρω στο 2,5%, το πρώτο που κάνουμε είναι να αναρωτηθούμε ποιοι είναι αυτοί οι λίγοι και μετά σκεφτόμαστε ότι χρειάστηκε πρώτα να μηδενιστεί το ΠΑΣΟΚ για να ανακαλύψουν οι ψηφοφόροι του ότι οι υπουργοί του έχουν πλάκα.
Για πείτε μου, λοιπόν, πέρσι και πρόπερσι ήταν σοβαροί; Μάλιστα, επειδή πέρσι και πρόπερσι ήταν περίοδος γιαουρτολατρείας, αν πάμε πριν τρία χρόνια; Πριν την κρίση; Ήταν σοβαροί και υπεύθυνοι, τεχνοκράτες, τι ακριβώς ήταν; Ήταν πάντοτε αυτό το μείγμα ιδιοτέλειας, φαιδρότητας και επικινδυνότητας, που τους χαρακτηρίζει και τώρα.
Επαναλαμβάνω μια φράση που είχα χρησιμοποιήσει και στο παρελθόν: οι κρεμάλες στήνονται ως τιμωρία για την αδυναμία, όχι για τον δεσποτισμό. Ας γελάσει λοιπόν τώρα που μπορεί ο λαουτζίκος, γιατί αργά ή γρήγορα σε κάποιου επόμενου υπουργού το χωλ θα παρακαλάει, σε κάποια καινούργια συγκέντρωση θα κρατάει σημαιάκι για να βολευτεί - γιατί πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι.
Μα, θα μου πείτε, χρονιάρες μέρες, άλλη όρεξη δεν είχα από το να βρίζω τον Έλληνα φορολογούμενο-πολίτη-ψηφοφόρο; Ε, εδώ που τα λέμε, τα θέλει κι αυτουνού ο κώλος του.

"Δεν φταινε αυτοι"...

Strange Journal...
retro
Καλέ αυτή τι φταίει, την δουλειά της κάνει!“. Αυτό ακούς ως δικαιολογία για ξανθιά παρουσιάστρια που τόσα χρόνια προσφέροντας το απολύτως τίποτα πλουτίζει, εξυπηρετώντας ως πόρνη το καθεστώς της βλακείας και ταίζοντας χιλιάδες-εκατομμύρια νοικοκυριά με τόνους τηλεοπτικών σκουπιδιών. Δεν είναι δηλαδή μια “αθώα”, “χαριτωμένη” κτλ, αλλά ένα χρυσοπληρωμένο όργανο για την διατήρηση της αποχαύνωσης. που μάλιστα οι κλίκες της ντροπής, την ψηφίζουν σε στημένα πάρτι “γυναίκα της χρονιάς”.
Δεν φταίει αυτός, αφού τον ψήφισαν…” είναι η χιλιοπιπιλιμένη καραμέλα για μιζαδόρο-μαφιόζο που μπήκε στην Βουλή με κατ’ επίφαση δημοκρατικές διαδικασίες, βάζοντας στην συνέχεια στην άκρη τον “σοφό λαό” που τον ψήφισε, αφού οι buisness επιτάσσουν διαχείριση για το κράτους και όχι για την κοινωνία.
Δεν φταίει αυτός, αφού ο κόσμος αγοράζει το cd του.” αντηχεί ως mantra για λαρύγγια του σκυλάδικου που έχουν βάλει το λιθαράκι τους στην κατασκευή της παρακμιακής κουλτούρας που μπορεί να ανέχεται μέχρι και τούρκικα σήριαλ. Φυσικά είναι καλοπληρωμένοι από μαγαζάτορες-ανθρώπους της νύχτας συνηθισμένους σε μπραβιλίκια, με νυχτοκάματο που προκύπτει από υπερκοστολογημένα ποτά και το τριτοκοσμικό “άθλημα” της ρίψης λουλουδιών.
Στα παραπάνω να προσθέσω και ανθρώπους του…πνεύματος και της διανόησης όπως ο Πέτρος Γαιτάνος, που τόσα χρόνια μας πλασάρονται ως μια ξιπασμένη ελίτ, ψευτοκουλτουριάρηδες του Κολωνακίου, αλλά που τα έφερε έτσι η μοίρα, ώστε να αποκαλύψουν τις ιδεολογικές τους προτιμήσεις. Χωρίς να έχουν προσφέρει το παραμικρό στο πολιτισμό, στηρίζονταν από την ντόπια media-κή μαφία για να υπάρχει και μια ψεύτικη εικόνα του “εναλλακτικού”.
Επομένως την επόμενη φορά που θ’ ακουστεί πως “δεν φταίνε αυτοί” σκεφτείτε καλύτερα πως δεν διαμορφώνουν μόνο οι επιλογές του καθενός τα “σημαντικά πρόσωπα” του δημοσίου χώρου, αλλά και τα ίδια αυτά τα πρόσωπα, που επιθυμούν να διατηρούν αυτή την υποτιθέμενη δημόσια σφαίρα με τους ίδιους όρους και κανόνες που ωφελούν την κυρίαρχη ιδεολογία.

Ανθρωποι μικροί σε μεγάλες στιγμές...

του κ. Νικου Ξυδακη απο το Βλεμμα...
Ας μη βιαστούμε να συμπεράνουμε. Η δικαστική και κοινοβουλευτική έρευνα, τώρα πια, θα δείξουν ποιοι παρανόμησαν ή απίστησαν κατά τον χειρισμό της λίστας Λαγκάρντ. Και ασφαλώς θα αποδοθούν ευθύνες. Εως τότε, ας παραμείνουμε νηφάλιοι και κριτικοί: η οργή είναι κακός σύμβουλος. Και η μνησικακία ακόμη χειρότερος.
Φυσικά δεν μπορεί να δικαιολογηθεί καμία ενδεχόμενη πλαστογραφία, απόκρυψη ή απιστία, καμία πράξη ή παράλειψη που έβλαψαν το δημόσιο συμφέρον. Ούτε πρέπει να υποτιμηθεί η παιδευτική και εκτονωτική λειτουργία των θεσμισμένων διαδικασιών προς απόδοσιν δικαιοσύνης. Αλλωστε η ιδιοτελής έκνομη συμπεριφορά ενός κορυφαίου υπουργού στο έλασσον δίνει το μέτρο της υπευθυνότητας του ανδρός και στο μείζον· το ίδιο πρόσωπο που χειρίζεται μια λίστα, με την ίδια ηθικοπνευματική συγκρότηση, χειρίζεται τις τύχες μιας χώρας και μιας-δυο γενεών. Και δεν είναι ένας ο κορυφαίος, ούτε ενός η ιδιοτέλεια και η ολιγωρία.
Αυτή είναι η μία εξήγηση: άνθρωποι μικροί σε μεγάλες θέσεις, σε μεγάλες στιγμές· που δεν λογοδοτούν σε κανέναν, παρεκτός στον εαυτό τους και σε έναν νομιμοποιό αφέντη, πρίγκιπα-ηγεμόνα ή αφανή ολιγάρχη, πάντως όχι στον λαό, στους δημοκρατικούς θεσμούς, στην ιστορία, στην έγνοια για το όλον. Η άλλη εξήγηση, χλωμή ωστόσο, θα ήταν ο ντοστογιεφσκικός ήρωας: ο ικανός ταυτοχρόνως για το υψηλό και το βδελυρό. Πολύ χλωμή.
Παρ’ όλ’ αυτά: αν δοθούμε ολόψυχα στην καταδίωξη, κινδυνεύουμε να περιπέσουμε στην υπερβολή του παλλαιού «δίκιου», και να χάσουμε το δίκιο του παρόντος και του μέλλοντος. Υπάρχει μια δυσδιάκριτη πλην κρίσιμη γραμμή μεταξύ του δίκιου και της μνησικακίας, μεταξύ της απαιτητής τάξης και του εκτονωτικού κανιβαλισμού. Οι τελετές εκδίκησης αποσυμπιέζουν προσωρινά, αλλά κατόπιν το άχθος επανέρχεται οδυνηρότερο, διότι εν τω μεταξύ ο χρόνος τρέχει αμείλικτος, η ζωή βαριοκυλάει με άλλες δεσμεύσεις και ήττες. Να μη λησμονούμε το παρελθόν, αλλά να μην ξεχνιόμαστε κιόλας από τα παρόντα.

Ο Παπακωνσταντίνου είναι μονάχα ο πυρετός...

Χριστόφορος Κάσδαγλης...
96d959142f249a3d456578ddfb1ab5bf_XL
Υπάρχει μια υποκρισία στην υπόθεση Παπακωνσταντίνου.
Φυσικά, η υποκρισία αρχίζει από τον ίδιο τον Παπακωνσταντίνου (Δεν γνώριζα, δεν έχω καμία σχέση, η αλήθεια θα λάμψει). Συνεχίζεται με την υποκρισία του ΠΑΣΟΚ να τον διαγράψει, όπως κάποτε διέγραφε τον Άκη ή τον Τσουκάτο). Αλλά είναι επίσης μια υποκρισία ολόκληρου του πολιτικού συστήματος, του Τύπου αλλά και της κοινής γνώμης.
Υπάρχει ένα σύστημα που γεννάει Παπακωνσταντίνου, Τσοχατζόπουλους, Τσουκάτους, Μαντέληδες, αλλά και Βουλγαράκηδες, Μεϊμαράκηδες, Καραχάλιους, βοηθούς Καραχάλιου, Μαγγίνες, Παυλίδηδες, Ζαχόπουλους και λοιπούς κουμπάρους. Έρχεται λοιπόν το σύστημα, που γεννάει τη διαφθορά, που τη διδάσκει στα στελέχη του με εντατικά σεμινάρια επιδοτούμενα από το ΕΣΠΑ, και σου λέει, δεν φταίω εγώ, φταίει ο Νίκος, ο Τάκης, ο Μάκης, ο Σάκης. Πιάστε τους αυτούς, η αλήθεια πρέπει να λάμψει ώστε να συνεχίσω εγώ το θεάρεστο έργο της εξυγίανσης, της δημοσιονομικής ανάταξης, της σωτηρίας του τόπου.
Ο Παπακωνσταντίνου είναι το σύμπτωμα, δεν είναι η αρρώστια. Δεν πάσχουμε από Παπακωνσταντίνου, πάσχουμε από διάσπαρτη διαφθορά και από προχωρημένη σήψη. Τον πυρετό δεν τον καταπολεμάς διαγράφοντάς τον, ούτε συστήνοντας προανακριτικές επιτροπές. Σκοτώνεις τα μικρόβια με κάθε τρόπο και εξουδετερώνεις τις αιτίες που τα ενισχύουν.
Κατά έναν περίεργο τρόπο, πάντως, το σύστημα εντοπίζει «εγκαίρως» τα απολωλότα πρόβατα και τα απομονώνει προτού βγουν στην επιφάνεια οι πομπές τους, αφού προηγουμένως τα υπερασπιστεί για να κερδίσει χρόνο και να αποστασιοποιηθεί απ’ αυτά. Δεν είναι, λοιπόν, ο υπουργός Παπακωνσταντίνου που τα ’κανε όλ’ αυτά, αλλά ένας πρώην που το κίνημα τον ξέβρασε εγκαίρως και ο λαός τον έβαλε στο περιθώριο πολύ πριν αποκαλυφθούν τα καμώματά του.
Ζητείστε λοιπόν συγνώμη τώρα όλοι εσείς που τολμήσατε να υποπτευθείτε τον πολιτικό κόσμο, όσοι τόσον καιρό επιχειρείτε με ανυπόστατες κατηγορίες και φήμες να εμποδίσετε τους σωτήρες να ολοκληρώσουν το έργο τους.
Τραβήξου στα δικαστήρια εσύ που τόλμησες να δημοσιοποιήσεις τη λίστα Λαγκάρντ αντί να την κρατήσεις στα πιο βαθιά συρτάρια και να διασπείρεις φήμες, να εκβιάζεις ή να ανταλλάσσεις το περιεχόμενό της με παντός είδους λύτρα. (Κι ας μην ξεχνάμε: Αν η λίστα Λαγκάρντ δεν είχε δημοσιοποιηθεί, Κύριος οίδε αν τελικά θα είχε αποκαλυφθεί η αφαίρεση ονομάτων από το αρχικό πακέτο).
Πληρώστε όλοι εσείς (Όλοι; Όχι!) χαράτσια, έκτακτες εισφορές και παραφουσκωμένους φόρους, ενόσω εμείς θα προσπαθούμε να καταπολεμήσουμε τη φοροδιαφυγή, να ανασυγκροτούμε αενάως τους ελεγκτικούς μηχανισμούς και να διευθετούμε το χάος που εμείς δημιουργήσουμε για να προστατέψουμε τους προστάτες μας, τους χρηματοδότες μας και τα δικά μας παιδιά.
Η αλήθεια, άλλωστε, θα λάμψει – για μία ακόμη φορά.

Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

Γιατί συμπαθώ τον Λαυρεντιάδη...

Cynical...

Ο Λαυρεντιάδης μού είναι συμπαθής. Το ίδιο συμπαθής μού ήταν και ο Κοσκωτάς. Τι ήταν; Δυο απλά παιδιά, δραστήρια, φιλόδοξα και έξυπνα, που πίστεψαν ότι στον καπιταλισμό υπάρχουν ευκαιρίες, τις οποίες αν εκμεταλλευτούν «σωστά» δεν μπορεί παρά να κερδίσουν. Δεν τους έλλειπε δα και τίποτε. Και όρεξη είχαν, και μυαλό είχαν, και δουλευταράδες ήταν. Γιατί, δηλαδή, να μην ανέβαιναν ψηλά; Οι άλλοι που τους κοίταζαν αφ υψηλού, τι είχαν παραπάνω;

Η θεωρία είναι σαφής: Γίνε ανταγωνιστικός, βρες/φτιάξε ένα προϊόν καλύτερο απ αυτά που κυκλοφορούν, ανέδειξε τα προτερήματά του και άνοιξε μια καινούργια αγορά ή φρόντισε να πάρεις ένα μερίδιο από την υπάρχουσα, για να το πουλήσεις.  Επειδή όμως η αγορά δεν είναι άδεια, για να μπει ένας καινούργιος μέσα, πρέπει αναγκαστικά να εκτοπίσει κάποιους προηγούμενους.

Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Διότι η αγορά έχει τους μπάστακές της, τους φύλακες αγγέλους της. Για να μπεις πρέπει να πληρώσεις, όπως άλλωστε συμβαίνει οπουδήποτε αλλού, από το σινεμά, μέχρι το μπουρδέλο. Οι φύλακες της αγοράς, το πολιτικό δηλαδή σύστημα, είναι εκεί για να ρυθμίζει την κυκλοφορία προς όφελος αυτών που ήδη έχουν πιάσει τα πόστα από νωρίς, -οι πέντε νταβατζήδες, που έλεγε ο Κωστάκης ο Μικρός-, και προς όφελος αυτών οι οποίοι πλειοδοτούν στη μίζα. Ο καπιταλισμός, όπως έχουμε πολλές φορές τονίσει, σιχαίνεται τον ανταγωνισμό και κάνει το παν για να τον εξαλείψει, γιαυτό άλλωστε μισθώνει και τους πολιτικούς.

Πριν από κάμποσα χρόνια, ο Γιωργάκης ο Μικρός, είχε μαζέψει κάποιους φερέλπιδες επιχειρηματίες ή αεριτζήδες, (δεν το συγκράτησα), σκοπεύοντας να φτιάξει, κατά δήλωσή του, τα καινούργια τζάκια, μιας και τα παλιά είχαν αρχίσει φαίνεται ν’ αυτονομούνται και να αυθαδιάζουν. Είχα τότε εντυπωσιαστεί από το γεγονός, πως τα τζάκια δεν τ’ ανάβει ο ανταγωνισμός και το ρίσκο, αλλά ότι αρκεί το επιδέξιο χέρι κάποιου πολιτικού για να εκτοπίσει το μακρύ χέρι της αγοράς. Όπως επίσης, ότι κάθε πολιτικός με βλέψεις, ήθελε να έχει το δικό του, κατάδικο, τζάκι, κι όχι κάποιο παλιό και μεταχειρισμένο.

Πιθανόν, ο Λαυρεντιάδης να μην είχε συμπεριληφθεί στο προηγούμενο kick-off meeting χορήγησης διαβατηρίων, μπορεί να ήταν και γκρινιάρης, αλλά τον άκουσα πολλές φορές να παραπονιέται ότι τα παλιά τζάκια, ούτε που ήθελαν να τον δουν, ούτε να τον ακούσουν, δεν τον «έπαιζαν» δηλαδή. Τα ίδια παράπονα είχε και ο Κοσκωτάς. Οι μεγάλοι, είχαν σηκώσει μύτη και δεν τους έπαιζαν. Άπαξ, κι είχαν πιάσει το στασίδι εκεί στα ψηλά, είχαν φροντίσει να τραβήξουν και τη σκάλα πίσω τους, αφήνοντας τους από κάτω φιλόδοξους και δραστήριους να χτυπιούνται και να βουρλίζονται.

Και να πεις ότι έκαναν λάθη; Κανένα! Απλώθηκαν όσο πιο πολύ μπορούσαν, αυτό άλλωστε δεν λέει και το εγχειρίδιο του καλού καπιταλιστή; Expand, expand, expand! Έπιασαν τα πόστα στις εφημερίδες, τα κανάλια και τα περιοδικά. Αυτό δεν κάνει άλλωστε ο καλός καπιταλιστής, να φυλάει όσο πιο καλά μπορεί τα νώτα του από αήθεις επιθέσεις; Έπιασαν και τις άκρες στην πολιτική, ο ένας τον μακαρίτη Κουτσόγιωργα, ο άλλος τον Βενιζέλο. Μήπως κι αυτό ήταν λάθος κίνηση; Σύμφωνα με τα προηγούμενα, καθόλου! Προσφέρθηκαν τα παιδιά οικειοθελώς να χτίσουν τα καινούργια prive τζάκια, κι αυτοί θα τους απέρριπταν; Δεν είναι δα και τόσο χαζοί.

Μα θα μου πείτε, ότι για να βγάλουν τα έξοδα του τζακιού, έβαλαν χέρι στις τράπεζες που είχαν με κόπο στήσει, και ότι αυτό ήταν το λάθος τους. Λάθος! Μήπως έπαψε να ισχύει ότι όποιος θέλει να κλέψει μια τράπεζα, την αγοράζει; Όχι φυσικά ισχύει και παραισχύει. Τα παιδιά, τα έκανα όλα σωστά, ακολουθώντας κατά γράμμα το εγχειρίδιο.

Γιατί την πάτησαν όμως;

Γιατί παρά ήταν πολύ ικανοί. Τα παλιά τζάκια, όπως ήταν φυσικό τρόμαξαν και διαμαρτυρήθηκαν. Κάποιος έπρεπε να τους σταματήσει με τη φόρα που είχαν πάρει. Και έτσι ξεθάφτηκε από το παλιό συρτάρι η νομιμότητα και η παράβασή της.  Γιαυτό κι εγώ τον συμπαθώ τον Λαυρεντιάδη. Γιατί ήταν παιδί άξιο, με  όρεξη και ταλέντο, που δεν πρόλαβε ν’ ανθίσει γιατί το έφαγαν η γεροντοκρατία, τα μονοπώλια και η αναξιοκρατία.

Γιαυτό και η χώρα δεν πρόκειται να πάει ποτέ μπροστά. Ούτε ένα καπιταλισμό της προκοπής δεν μπορούν να στήσουν...

Πότε θα έρθει επιτέλους το τέλος αυτού του κόσμου;

του Θάνου Ανδρίτσου, απο τη Λεσχη...
Ανορθολογισμός, υποταγή στην καθημερινή μιζέρια ή πίστη σε ένα νέο συλλογικό όραμα;
Δεν ήρθε τελικά το τέλος του κόσμου στην 21η Δεκέμβρη. Υπήρξαν βέβαια κρίσιμες διαμάχες για τον τρόπο που θα καταστραφεί, ή για τη σωστή ερμηνεία των Μάγιας. Αντίστοιχης σημασίας συζητήσεις πληθαίνουν το τελευταίο διάστημα σε τηλεοράσεις και εφημερίδες για θέματα όπως το αν η γραμμή που ακολουθεί τα αεροπλάνα είναι τα αέρια που μας ψεκάζουν και άλλα που συνήθως συγγενεύουν με εθνικιστικά, μυστικιστικά και φασιστικά ρεύματα. Προκαλεί θλίψη πώς σε συνθήκες οικονομικής καταβαράθρωσης και συνολικής ιδεολογικής, αξιακής, μορφωτικής καθίζησης ενισχύεται ο ανορθολογισμός, κατακρημνίζονται τα κριτήρια σκέψης και λογικής και αναβαθμίζεται η μαζική αποβλάκωση.
Παρά το μελάνι που χύθηκε ή τις συζητήσεις που έγιναν, αρκετά λίγοι πραγματικά πίστεψαν ότι θα ερχόταν η συντέλεια του κόσμου, ή κάτι παρόμοιο. Ούτε απεγνωσμένες οικογένειες έτρεχαν να κρυφτούν σε καταφύγια, ούτε μποτιλιαρίσματα ή καρδιακές προσβολές, σαν αυτές που βλέπουμε στις ταινίες και έλαβαν χώρα στη φάρσα του Όρσον Ουέλς για την εισβολή εξωγήινων το 1938. Αν εξαιρέσουμε τη νυχτερινή περιοδεία του Κασιδιάρη, πολύ λίγοι κοίταξαν τον ουρανό εκεί η τη μέρα. Πολύ λίγοι κοιτούν τον ουρανό πλέον κάθε μέρα. Κανείς δεν αυτοκτόνησε μπροστά στον φόβο της συντέλειας του κόσμου. Αρκούν αυτοί που αυτοκτονούν καθημερινά υπό το βάρος της οικονομικής καταστροφής.
Το χειρότερο δεν είναι που κάποιοι πίστεψαν ότι θα έρθει το τέλος αλλά ότι πάρα πολλοί δεν το απεύχονταν. Μπορεί να το πρόσμεναν, να το αναζητούσαν, σίγουροι πως ούτε καν αυτό δεν μπορεί να συμβεί σε αυτό τον κόσμο που καταδικάστηκαν να ζουν. Μια κοινωνία ολόκληρη αρχίζει να μαθαίνει να ζει από αγγαρεία, μέσα σε μια καθημερινή ζοφερή μανιέρα, χωρίς συγκινήσεις, χωρίς ελπίδες, αλλά και χωρίς σενάρια μαζικής καταστροφής. Δεν υπάρχει πια κανένα ένδοξο τέλος που θα μας σώσει από την άδοξη πτώση μας. Εδώ είναι που η άρνηση του ανορθολογισμού γίνεται η εξίσου ανησυχητική με την αποδοχή της καθημερινής εξαθλίωσης σαν την μόνη πιθανή εκδοχή του κόσμου.
Η ζωή χάνεται στις ουρές των ΟΑΕΔ, στην ατελείωτη προσπάθεια επιβίωσης, στα κρύα σπίτια. Δε λείπει μόνο το πετρέλαιο για να ζεστάνει το σπίτι, ή το ψωμί για να χορτάσει η κοιλιά, το χειρότερο είναι ότι λείπει η ελπίδα να γεμίσει λίγο την καρδιά και το μυαλό. Αυτά είναι τα διαρκή ατομικά τέλη του κόσμου, σιωπηλά, χωρίς θορύβους και εικόνες. Δεν είναι μόνο οι τεράστιοι κατακλυσμοί και οι πτώσεις μετεωριτών ανίκανες να αλλάξουν αυτή την καθημερινότητα, αλλά ούτε και οι σημαίες, οι επαναστάσεις οι ανατροπές. Χωρίς μεγάλες χαρές, ούτε καταστροφικές μανίες, η κοινωνία ένα μόνο μέλλον μπορεί να έχει, ίδιο με το σημερινό αποκρουστικό παρόν. Η κοινωνία. Ο καθένας μόνος του μπορεί να επιβιώνει ή και να χάνεται.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη νίκη του δολοφονικού καπιταλισμού. Η αποδοχή ότι καμία πιθανή εναλλακτική δεν μπορεί να υπάρξει σε συλλογικό επίπεδο. Δεν υπάρχει εναλλακτική, έλεγε η Θάτσερ, μνημόνιο, ευρώ, λιτότητα ή καταστροφή λένε από το πρωί μέχρι το βράδυ οι ντόπιοι και ξένοι τροϊκανοί. Αυτή ήταν η βαθύτερη έννοια του «τέλους της ιστορίας» του Φουκουγιάμα. Όχι ότι δεν θα υπάρχουν κρίσεις και κλονισμοί, ή αγώνες και αντιστάσεις. Αλλά ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμία πραγματική, πιθανή και βιώσιμη εναλλακτική από τον καπιταλισμό και τη νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση.
«Φιλόσοφοι», καλλιτέχνες, πολιτικοί, και άλλοι εμπνέονταν ή φοβούνταν τεχνοκρατικές δυστοπίες και στρατούς κλώνων. Πολλοί θεωρούν πιο πιθανή την κατάληψη του κόσμου από αυτομολημένα ρομπότ παρά από  χειραφετημένους εργάτες. Πιο πιθανή την καταστροφή του κόσμου από την καταστροφή του καπιταλισμού. Στις 21 Δεκέμβρη πιθανώς να φαίνονταν σε κάποιους πιο παράλογα τα κελεύσματα του Κομμουνιστικού Μανιφέστου από ότι του ημερολογίου των Μάγιας.
Κι όμως, ποτέ άλλοτε οι συνθήκες δεν ήταν πιο ώριμες για ένα μεγάλο άλμα της ανθρωπότητας. Το γνωρίζουν αυτό οι κυρίαρχοι. Το βλέπουν στην, ακόμα ανώριμη αλλά γιγάντια λαϊκή κινητοποίηση. Και θέλουν να το ξορκίσουν σαν ακόμα πιο παράλογο σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Κάθε είσοδος του λαού στο προσκήνιο, κάθε διεκδίκηση της εξουσίας, δεν μπορεί παρά να φέρει χάος, βία του όχλου, δεινά χειρότερα από πλημμύρες και καταποντισμούς.
Υπάρχει ένα ρητό για τη Σοβιετική Ένωση. Ότι ο κομμουνισμός δεν έμοιαζε με ότι είχε υποσχεθεί, ο καπιταλισμός όμως ήταν ακριβώς όπως περιγράφονταν. Εκμετάλλευση και δυστυχία. Κάτι ανάποδο βλέπουμε να επιχειρεί ο αστικός πολιτισμός. Τι λέει; Ο καπιταλισμός δεν θα σας εγγυηθεί καλή ζωή, πιθανώς ούτε καν επιβίωση, σίγουρα όμως είναι ο μόνος που μπορεί να υπάρξει. Κάθε άλλο είναι παράλογο και επικίνδυνο. Έτσι, ξεγυμνωμένοι από την ψευδαίσθηση της ευμάρειας και της ασφάλειας αλλά και αποψιλωμένοι από κάθε συλλογικό όραμα, οφείλουμε να προχωρούμε σήμερα, μέσα στα συντρίμμια της καθημερινής ζωής.
Είχε και ιδεολογική υποστήριξη αυτή η αποδοχή της ανημποριάς. Και από πολλούς που δεν θεωρούσαν τους εαυτούς τους οπαδούς του καπιταλισμού. Η μεταμοντέρνα κριτική, με πολλές αποχρώσεις και αφετηρίες, παρήγαγε καίριες ενστάσεις στο θεωρητικό οικοδόμημα της νεωτερικότητας και σε πλευρές δογματισμού και ντετερμινισμού του παραδοσιακού μαρξισμού, ωστόσο έθρεψε ένα τέρας. Την άρνηση κάθε δυνατότητας συνολικής αλλαγής, στηριγμένης σε κάποια ορθολογικά κριτήρια και κοινές έννοιες και διεκδικήσεις. Όπως έγραψε ο David Harvey, «παρήγαγε μια κατάσταση μηδενισμού», ή σύμφωνα με τον Perry Anderson την αίσθηση ότι «δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα πέραν του καπιταλισμού».
Αρχίσαμε όλο και περισσότερο να «βολευόμαστε με λιγότερο ουρανό». Όπως έλεγε κι ένας γνωστός αρχιτέκτονας, οφείλουμε να προσβλέπουμε σε μικρά πράγματα, «αφού είδαμε ότι η δυνατότητα για μεγάλα αποπέμφθηκε από την ιστορία». Ωστόσο, ενώ η Αριστερά άφηνε τις μεγάλες αφηγήσεις ή υποτασσόταν την αστική ηρεμία κι ενώ οι φιλόσοφοι και οι καλλιτέχνες έβρισκαν έμπνευση στα μικρά, δεν έγινε το ίδιο για το κεφάλαιο. Η πιο μεγάλη από τις μεγάλες αφηγήσεις συντελείται σήμερα στην προσπάθεια υπέρβασης της πιο βαθιάς και δομικής κρίση του κεφαλαίου μέσω της διάλυσης της παγκόσμιας εργατικής τάξης.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η ανθρωπότητα βυθίζεται σε τόσο πυκνά σκοτάδια και εμφανίζεται ένα ρεύμα συλλογικής ιστορικής απαισιοδοξίας και απόγνωσης. Όμως  βρίσκει συνταρακτικά ανίκανη την Αριστερά να τροφοδοτήσει ένα ρεύμα αισιοδοξίας, δημιουργίας και ελπίδας για τη μεγάλη ανατροπή και αλλαγή. Ενώ γίνεται όλο και πιο έντονο το ερώτημα αν μπορεί να υπάρξει κάτι πέρα από τον καπιταλισμό, ενώ η αναζήτηση του κομμουνισμού επιστρέφει στις θεωρητικές συζητήσεις, η Αριστερά φοβάται όλο και περισσότερο να μιλήσει για αυτόν και ακόμα χειρότερα να τον συνδέσει με τις πολιτικές επιλογές της, έστω σαν στρατηγικό στόχο. Πως γίνεται να μην αρνείται την ελπίδα για μια καινούρια ζωή ο άνεργος νέος, όταν η πρόταση εξουσίας της Αριστεράς φαντάζει όλο και περισσότερο σαν μια υπόθεση μικροαλλαγών στη διαχείριση ή τις διεθνείς σχέσεις; Τώρα ρεαλισμός, τα μεγάλα οράματα και οι μεγάλες αφηγήσεις είναι ή του παρελθόντος ή του απώτερου μέλλοντος. Γίνεται να μην καταθέτει τα όπλα, όταν το ΚΚΕ του υπενθυμίζει σε κάθε ευκαιρία ότι είναι «μικρός πολύ μικρός για να αλλάξει» κάτι, ότι τα χειρότερα πάντοτε θα έρχονται μέχρι τη λαϊκή εξουσία που κάπως θα έρθει;
Θα μπορέσουμε με νέες κιμωλίες να ξανατραβήξουμε την κόκκινη γραμμή του κομμουνιστικού κινήματος, να επαναφέρουμε τον κομμουνισμό σαν όραμα και σαν κίνημα, σαν αίτημα και σαν κάλεσμα για δράση, σαν κριτήριο για τα πολιτικά προγράμματα και σαν μοχλό στράτευσης, σαν κίνηση που καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων; Θα διαμορφώσουμε μια νέα ελπίδα που δε θα βασίζεται σε μια πίστη στα θαύματα του Χριστού, ούτε στις ιστορίες του Άγιου Βασίλη, αλλά στην γνώση της πραγματικότητας και των δυνατοτήτων της; Θα βάλουμε την κομμουνιστική ιδέα στη θεωρία και την πράξη των πραγματικών υποκειμένων; Αυτό είναι ένα καθήκον για το σήμερα.
Αξίζει να ζει αυτός ο κόσμος; Ξανά το σεξπηρικό ερώτημα, όχι όμως για  τον καθένα από μας, αλλά για τον κόσμο της εκμετάλλευσης. Σίγουρα όχι. Ας καταστραφεί, όχι με μπάλες φωτιάς από το διάστημα αλλά με τη φωτιά που καίει μέσα μας. αΚι έτσι θα θυμηθούμε ξανά, την παρακίνηση του Χικμέτ: «Στάχτη θα γίνεις κόσμε γερασμένε, σου είναι γραφτός ο δρόμος της συντριβής»

Για τη δική μας «κοντινή» ανατροπή...

Αλίκη Κοσσυφολόγου, REDNotebook...
«Στο δρόμο να με βγάλεις που ανεβαίνει / για τη δικιά σου κοντινή Αμερική / Μ’ ένα κλειδί κι ένα περίστροφο στην τσέπη / θέλω να τρέξω κατά εκεί» *

Γιορτή αργία για τους μαθητές/τριες και τους φοιτητές/τριες, εργάσιμη για τους εργαζόμενους/ες, μια από τα ίδια για τους ανέργους και τις άνεργες. Ήλιος που τυφλώνει και θερμοκρασία 18 βαθμοί. Είναι σα να «γελάει» ακόμα ο καιρός με την ασύλληπτη κακογουστιά που επέτρεψε ο δήμαρχος Καμίνης να «εγκατασταθεί» στο Σύνταγμα με  πρόσχημα τους εορταστικούς στολισμούς.

Το χριστουγεννιάτικο «πνεύμα» πατικώθηκε από τα τεράστια λογότυπα ιδιωτικής εταιρίας τηλεπικοινωνίας που «κατέλαβαν» την πλατεία. Πόσο ειρωνικό είναι όμως; Τον Ιούλιο του 2011 η ηγεσία του δήμου Αθηναίων πήρε την απόφαση να διώξει με βίαιο τρόπο τους τελευταίους αγανακτισμένους πολίτες που «παρέμεναν» στην πλατεία, ξηλώνοντας σκηνές και κάνοντας προσαγωγές με την αιτιολογία της προστασίας του δημόσιου χαρακτήρα της χρήσης της. Σήμερα, η ίδια αρχή του δήμου εκχωρεί το δικαίωμα χρήσης της πλατείας, χωρίς προσχήματα και περιορισμούς, σε μία ιδιωτική επιχείρηση.

Τί κι αν εκατοντάδες πολίτες καλοπροαίρετα ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Δήμου Αθηναίων και προσέφεραν – από το υστέρημα τους πιθανόν – είδη πρώτης ανάγκης και ρουχισμό; Το αποτέλεσμα ήταν πολλά εξ αυτών να καταλήξουν στα σκουπίδια και ο «περονισμός» του δημάρχου να έχει το πιο άδοξο τέλος. Κι  όμως, λίγες ημέρες πριν το φιάσκο, παρουσιάστρια  ειδήσεων σε μεγάλο ιδιωτικό κανάλι διαβεβαίωνε ότι «θα ακολουθήσουν κι άλλες τέτοιες προσπάθειες», αποσαφηνίζοντας με τη σειρά της το όριο της «νέας» και στεγανής κοινωνικής διαστρωμάτωσης της εποχής της κρίσης.  Μας έλεγε δηλαδή,  να μείνουμε  ήσυχοι επειδή μαζί με τους φτωχούς που θα  πληθαίνουν, θα πληθαίνουν και οι «άγιοι» τους;

Λίγα μέτρα παρακάτω, στην Έρμου, παίζεται το παιχνίδι «η αγορά κινείται». Το συνεχόμενο ωράριο των καταστημάτων που εξυπηρετεί τις «ανάγκες» όλο και λιγότερων, είναι μάλλον «κυρίως» ένα βάσανο για τους/τις εργαζόμενους/ες, αφού τις περισσότερες φορές αυτό μεταφράζεται σε απλήρωτες υπερωρίες, σπαστά 8ωρα που γράφονται ως ημιαπασχόληση αλλά δουλεύονται ως 12ωρα, σε μια  εξοντωτική δουλειά δηλαδή, που δεν πληρώνεται σχεδόν τίποτα ή απλά με ένα ολόκληρο τίποτα.

Μερικά τετράγωνα πιο πάνω, στο Κολωνάκι, στα «φαντεζί» εστιατόρια της πόλης, μετανάστες στριμώχνονται στα «μετόπισθεν» για τις  βαριές χειρωνακτικές δουλειές ενώ στην «πρόσοψη» νεαρές καλοντυμένες κοπέλες, ημιαπασχολούμενες ή εποχικές, δουλεύουν διπλή βάρδια για να μπορέσουν να εξυπηρετήσουν τις «αυξημένες» απαιτήσεις της εορταστικής περιόδου. Τίποτα που λάμπει δεν είναι χρυσός σ’ αυτό το θλιβερό πανηγύρι της «με το ζόρι» ανάπτυξης.

Παρά τα όλα όσα όμως, ορισμένοι/ες συμπαθούμε τις γιορτές γιατί μπορεί να μας θυμίζουν τις μη «εργάσιμες» περιόδους της παιδικής μας ζωής. Ο ερχομός τους μπορεί να μας απάλλασσε – έστω και για λίγο - από το οδυνηρό πρωινό ξύπνημα,  από τις 32 εξωσχολικές δραστηριότητες που στέγνωναν τον ελεύθερο χρόνο μας και από την επανάληψη των μαθηματικών.

Σήμερα «τις» συμπαθούμε επίσης, γιατί ακόμη και χωρίς καλοριφέρ, κάποιοι/ες καταφέρνουν  περνούν καλά χωρίς να ξοδεύουν πολλά ή καθόλου λεφτά. Μαζεύονται σε σπίτια και τρώνε νόστιμα φαγητά, πάνε βόλτες και βρίσκουν αφορμή να χορέψουν και να κάνουν αστεία. Το κατόρθωμα να μπορείς να χαίρεσαι, χωρίς να χρειάζεσαι κανέναν από τους μέχρι τώρα «γνωστούς» εμπορευματοποιημένους τρόπους «μυρίζει» ένα κοντινό μέλλον γεμάτο κοινωνικές ανατροπές.

Το μόνο που είναι αναγκαίο να γίνει, είναι να πειστούν περισσότεροι/ες για το εφικτό αυτού του «άλλου» δρόμου για την διεκδίκηση της ευτυχίας. Αρκεί να επιμένουμε στους «δικούς μας» τρόπους, στην κοινωνική «καινοτομία» της αλληλεγγύης «μας» και της συμμετοχής και το όραμα της ανατρεπτικής ταξινομίας της κοινωνικής δικαιοσύνης θα μας φαίνεται κάθε μέρα και πιο προσιτό.


*«Η δικιά σου κοντινή Αμερική», μουσική, στίχοι Γιάννης Αγγελάκας, 1987

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

Φτωχοί εναντίον δασών!...

Του Κλέαρχου Τσαουσίδη, απο την Αυγη...
Το «λαθρο-κάτι» πουλάει ακόμη. Ίσως όχι τόσο η «λαθρομετανάστευση», αλλά τα νέα όπλα που τα Μέσα Μαζικής Τρομοκρατίας εφευρίσκουν μέχρι να μας πείσουν ότι εμείς φταίμε για το χάλι μας. Εμείς, μισθωτοί, συνταξιούχοι, μικροεπαγγελματίες, άνεργοι και φυσικά όχι πειθήνιοι ψηφοφόροι.
Μιας που η ρεάλ Αριστερά και η σοφιστικέ (και μακρυχέρισσα) Σοσιαλδημοκρατία, αντάμα με τους εθνικοσοσιαλιστές,
δεν φαίνεται να δίνουν τη λύση στον θίασο του κ. Σαμαρά, επιστρατεύτηκαν εκ νέου οι τηλεπαπαγάλοι και με τη βοήθεια διαφόρων ανόητων οικολογιζόντων μας δείχνουν τον νέο εχθρό: τη «λαθροϋλοτόμηση». Τις μέρες των Χριστουγέννων, τα καταχρεωμένα αλλά κερδοφόρα ιδιωτικά ραδιοτηλεοπτικά μέσα (ελπίζω να μην αναρωτιέστε ακόμη πώς γίνεται αυτό), αλλά και τα πλήρως δουλοπρεπή δημόσια, ξεσκίστηκαν να διεκτραγωδούν το πώς οι πένητες και εξαθλιωμένοι συνάνθρωποι, εκτός του ότι έριξαν έξω το μαγαζί διότι έπαιρναν και μισθό για να δουλεύουν, όχι μόνο δεν πληρώνουν ως καλοί πολίτες για πετρέλαιο θέρμανσης (και το εξαρτημένο τιμολογιακά φυσικά αέριο), αλλά κόβουν δέντρα για να ζεσταθούν!
Πήραν φωτιά τα τζάκια, μας λένε. Μάλιστα, όλη η φτωχολογιά με τζάκια τη βγάζει σε μεζονέτες της Πολιτείας και του Πανοράματος (στη Θεσσαλονίκη) κι όχι με τις μαντεμένιες σομπίτσες που, εκτός των άλλων, ανταγωνίζονται και τη ΔΕΗ διότι στο πάνω μέρος μπορείς να βάλεις την κατσαρόλα και να μαγειρέψεις τα εξωτικά ζαρζαβατικά και τους φασιανούς.
Φυσικά, η βλακεία των δούλων είναι ευθέως ανάλογη με αυτήν των κυβερνητικών γεωργαλάδων που δίνουν κάθε πρωί στους διευθυντές των μέσων το θεματολόγιό τους.
Έτσι, ενώ δείχνουν με το δάχτυλο, ίδιοι κουκουλοφόροι, τους εξαθλιωμένους ανέργους ή εποχικά εργαζόμενους για την κοπή δέντρων από τα δάση, μας λένε κιόλας ότι η δουλειά γίνεται με φορτηγά και με πετρελαιοκίνητα πριόνια αξίας κάποιων χιλιάδων ευρώ, που προφανώς ανήκουν σε ανέργους, ημιαπασχολούμενους και υπερήλικες.
Τα δικά τους παιδιά, τα τσακάλια που μόλις οσμίζονται αίμα σπεύδουν να καλύψουν τη νέα ανάγκη της αγοράς, είναι αθώα του κρίματος.

Το έγκλημα στις Σκουριές
Κάποιοι οικολογίζοντες, με εμφανές το πρόβλημα αυτοπροσδιορισμού, μόλις δουν ματσούκι λένε όποια εξυπνάδα τους κατέβει στο θολωμένο τους μυαλό, έως και ότι οι συνέλληνες κόβουν δέντρα και στα άλση.
Όχι οι δήμαρχοι (για να θυμηθούμε τον Νικήτα), αλλά οι κάτοικοι. Πού, πότε, με ποια μέσα, είναι περιττό να ρωτήσουμε. Αφού το λένε αυτοί...
Έτσι και το υπουργείο Περιβάλλοντος. Εκείνο το υπουργείο οι πολιτικοί προϊστάμενοι του οποίου θεωρούν ηλίθιους όλους τους άλλους πλην της αφεντιάς τους, βγάζοντας κάθε μέρα κι ένα όρντινο ενάντια τάχα μου στη λαθροϋλοτόμηση.
Μέλη της ίδιας κυβέρνησης που επιτρέπει την τιμή του τόνου καυσόξυλων να ίπταται στα 140 έως και 190 ευρώ/τόνο, οι υπουργοί Περιβάλλοντος και Προστασίας των κουκουλοφόρων ψελλίζουν διάφορα για ελεγχόμενη υλοτόμηση, για απαγόρευση κυκλοφορίας φορτηγών στις δασικές οδούς κατά τις νυκτερινές ώρες και άλλες τέτοιες αηδίες.
Οι ίδιοι, όχι απλώς ανέχονται, αλλά μας πρήζουν για τα πλεονεκτήματα της «επένδυσης» στις Σκουριές της Ιερισσού, όπου χιλιάδες στρέμματα δασωμένης γης θυσιάζονται νομίμως για να κάνει ο δήμαρχος Πάχτας (τον θυμάστε;) τα μικροπολιτικά του παιχνίδια και να κερδοσκοπήσουν οι Καναδοί χρυσοθήρες και τα ελληνικά, επίχρυσα, δεκανίκια τους.
Εκεί δεν υπάρχει περιβαλλοντικό έγκλημα. Ούτε στις δημοπρασίες των πρώην ή και νυν (αλλά καταγραμμένων ως καμένων) δασικών εκτάσεων που έναντι πινακίου φακής παραδίδονται σε ξυλέμπορους ή καρβουνέμπορους, ασχέτως αν κάηκαν ή δηλώθηκαν ότι κάηκαν από εμπρηστές.

Υποκριτές και υβριστές
Οι κύριοι που ρυθμίζουν αυτές τις ανομίες σε βάρος του περιβάλλοντος δεν είναι βλάκες ούτε αμόρφωτοι μεροκαματιάρηδες. Είναι καθηγητές πανεπιστημίου, νομικοί, μηχανικοί. Το ίδιο και οι απολίτικοι οικολογίζοντες που είναι βέβαιον ότι θα καταγγείλουν τον φτωχούλη ο οποίος κουβαλάει στην πλάτη ένα κλαδί που έπεσε από τα φορτηγά των επιχειρηματιών της υλοτομίας. Οι κατ’ επάγγελμα δολοφόνοι του περιβάλλοντος στο απυρόβλητο. Εκκωφαντική η απουσία τους και από το μέτωπο στις Σκουριές. Προφανώς δεν εγκρίνει ο αξιότιμος κ. Κον Μπεντίτ τη συνύπαρξή τους με αυτούς που δεν υπακούνε στις αρχές της «επιχειρηματικότητας».
Η υποκρισία κυβερνώντων αλλά και τοπικών παραγόντων που προτάσσουν τις θέσεις εργασίας έναντι του περιβάλλοντος σπανίως απασχολεί τα μέσα «ενημέρωσης». Εξηγήσιμο κι αυτό, όταν στις εταιρείες που καταστρέφουν δάση και περιβάλλον (μην ξεχνάμε τις νέες χωματερές) είναι και αυτές των ιδιοκτητών ΜΜΕ. Τόσο απλά!
Και το θράσος των υποτακτικών είναι τόσο που επικαλούνται τα παιδιά τα οποία κάηκαν από ξυλόσομπα στην Καβάλα για να ξορκίσουν τη θέρμανση με ξύλα.
Αυτή η ύβρις ξεπερνά κάθε όριο. Οι θύτες, αυτοί οι άθλιοι υπάλληλοι των κερδοσκόπων που αναγκάζουν τον κοσμάκη να καταφεύγει έως και σε πατέντες μπας και ζεσταθεί, μας εγκαλούν εμμέσως διότι δεν προτιμούμε τις σίγουρες μεθόδους θέρμανσης. Τι είναι 4 ή 5 χιλιάρικα τον χρόνο (τόσα χρειάζεται ένα σπιτικό στη Φλώρινα ή στο Νευροκόπι για να θερμανθεί στοιχειωδώς); Το θέμα είναι να χρησιμοποιείς τα πολιτικώς ορθά μέσα: πετρέλαιο, αέριο, ρεύμα, πέλετ και πάει λέγοντας. Όχι σομπίτσες.
Μετά, ό,τι κι αν γίνει, η σόμπα σου φταίει. Η σόμπα φταίει και για τα παιδιά που χάθηκαν. Όχι η καταραμένη φτώχεια που απλώνεται σαν χολέρα πάνω από τη χώρα με τις ευλογίες των Ευρωπαίων προστατών.
Η σόμπα φταίει. Μήπως και για το μπέρδεμα με τη λίστα Λαγκάρντ το συρτάρι του γραφείου δεν έφταιγε που φιλοξένησε το φλασάκι;
ΥΓ.: Γνωρίζω την κασέτα που αναμασούν τα ηγετικά στελέχη των οικολόγων. Ε, οικολογία και καπιταλισμός (κέρδος πάση θυσία) κομματάκι δύσκολο να συνυπάρξουν. Αυτό ώς κι οι σερσερήδες της «αγοράς» το έχουν αντιληφθεί...

Ροη αρθρων