Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

Η… Αγγελία (δεν) είναι Χρυσός ...

ΑΝΑΙΡΕΣΕΙΣ...


Δίνεις τα 2 ευρώ. Ανοίγεις την εφημερίδα. Πιάνεις το στυλό. Με τόσες χιλιάδες αγγελίες, η ανεύρεση εργασίας σκέφτεσαι θα είναι παιχνιδάκι! Μη βιάζεσαι ότι λάμπει δεν είναι χρυσός...

Της Νατάσας Κεφαλληνού

«Ήχος απ΄το ξυπνητήρι στις 8. Βιαστικός καφές. Το κλικ απ’ τον υπολογιστή που ανοίγει. Αγωνία μήπως ήρθε κάποιο απαντητικό email από μελλοντικό εργοδότη. Πάλι τίποτα. Μετράω τα απεσταλμένα βιογραφικά: 90 σε ένα μήνα, άρα τρία την ημέρα. Απάντηση καμιά. Διαγώνια ματιά στα κυκλωμένα ‘’ζητείται’’ στην εφημερίδα. Σηκώνω με βαριά καρδιά το τηλέφωνο…».
Το παραπάνω θα μπορούσε να είναι απόσπασμα – περιγραφή ενός τυπικού πρωινού, από το ημερολόγιο ενός νέου ανέργου. Ενός απ’ τους χιλιάδες που αναζητούν δουλειά είτε γιατί δεν τα βγάζουν πέρα οι γονείς τους με τα έξοδα σπουδών είτε γιατί μόλις μπήκαν στην αγορά εργασίας ή γιατί απολύθηκαν προσφάτως (σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία το 32,9% των νέων μεταξύ 15-29 είναι άνεργοι). Και ποια είναι η πρώτη καταφυγή του ανέργου; Φυσικά οι… χρυσές ευκαιρίες εργασίας στις αγγελίες της εφημερίδας! Δίνεις τα 2 ευρώ. Ανοίγεις την εφημερίδα. Πιάνεις το στυλό. Με τόσες χιλιάδες αγγελίες, η ανεύρεση εργασίας σκέφτεσαι θα είναι παιχνιδάκι! Αγγελίες για κάθε είδος δουλειά και βάρδια, για όλα τα επίπεδα μόρφωσης, για κάθε ηλικία, για όλα τα προσόντα και τα γούστα. Απορείς μάλιστα για τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, που κάθε τόσο ακούς! Μη βιάζεσαι ότι λάμπει δεν είναι χρυσός…

Συγχαρητήρια προσλαμβάνεστε!

Τι συμβαίνει στο… μαγικό κόσμο των «χρυσών αγγελιών»; Για να απαντήσουμε στο ερώτημα ακολουθήσαμε κατά βήμα τον καθημερινό αγώνα δρόμου ενός ανέργου: Προμηθεύομαι πρωί πρωί την εφημερίδα καιξεκινάω να παίρνω τηλέφωνα. Μερικοί δεν απαντάνε καν, άλλοι σου ζητούν να στείλεις απλά βιογραφικό. Παρακάμπτω τις θέσεις που ζητούν εμφανίσιμες σερβιτόρες, ντίλερ, άτομα για τηλεφωνικές και ιντερνετικές πωλήσεις. Μένουν ελάχιστες ακόμα αγγελίες. Συνεχίζω ακάθεκτη. «Ζητούνται εκπαιδευτικοί από εκπαιδευτικό όμιλο για προώθηση εκπαιδευτικών προγραμμάτων». Σχηματίζω τον αριθμό, μια κελαριστή φωνή μου κλείνει ραντεβού την επόμενη μέρα. Ευκολάκι, σκέφτομαι. Περνάω από συνέντευξη. Ο υπεύθυνος τα περιγράφει όλα ρόδινα: 6ωρη δουλειά, 650 ευρώ, και ΙΚΑ, συν τα bonus. Δεν έχω καταλάβει ακριβώς το αντικείμενο εργασίας: Σύμβουλος ενημέρωσης για τις δράσεις της τάδε ΜΚΟ… «Έλα αύριο για το εκπαιδευτικό σεμινάριο» ακούω φεύγοντας.
Το άλλο πρωί σε μια αίθουσα στα γραφεία της εταιρείας βρίσκονται συγκεντρωμένες πάνω από 15 κοπέλες. Οι περισσότερες μεταξύ 20-25 ετών, 2-3 γύρω στα 40. Συμπληρώνουμε μια αίτηση. Η συντριπτική πλειοψηφία τικάρει το κουτάκι απόφοιτος ΑΕΙ. Ο υπεύθυνος ξεκινά να μιλά για τις παροχές, για τις δύσκολες στιγμές που ζούμε, για τα μπόνους που δίνει η εταιρεία, για τα τεράστια ποσοστά ανεργίας, για το άψογο εργασιακό περιβάλλον του ομίλου κλπ. κλπ. Μετά το μισάωρο λογύδριο μας «αποκαλύπτει» ότι στόχος της δουλειάς είναι να πουλάμε συνδρομές για την τάδε ΜΚΟ (τι σχέση έχει η ΜΚΟ με τον εκπαιδευτικό όμιλο είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία) και λευκώματα κόστους 145 ευρώ! Κοιτάζω γύρω μου ούτε ένα βλέμμα έκπληξη, απορίας, αγανάκτησης για την εξαπάτηση και το χαμένο χρόνο. Φεύγοντας βλέπω άλλες 20 κοπέλες, που περιμένουν για να μπουν στο επόμενο «εκπαιδευτικό σεμινάριο».
Έξω πιάνω κουβέντα στην Κωνσταντίνα, που μου φαίνεται η πιο υποψιασμένη. «Πριν ένα μήνα έκανα το ίδιο σε ένα ιατρικό όμιλο, πουλούσα οδηγούς και συνδρομές για παροχές υγείας. Είχα κάνει 10 συνδρομές σε είκοσι μέρες. Όταν τους ρώτησα πότε θα πληρωθώ και θα υπογράψω σύμβαση, μου απάντησαν ότι είμαι ακόμα στη φάση της εκπαίδευσης και δεν θα πάρω φράγκο. Δεν ξαναπάτησα». Ξαφνικά θυμάμαι τα λόγια του υπεύθυνου του εκπαιδευτικού ομίλου: «Απ’ την εταιρεία έχουν περάσει 20.000 εργαζόμενοι τα τελευταία δύο χρόνια (!!!) αλλά έχουν μείνει 100. Το ζήτημα δεν είναι αν μπορείτε αλλά αν θέλετε. Εκείνοι δεν ήθελαν». Τώρα καταλαβαίνω:Ο όμιλος «προσλαμβάνει» αθρόα κόσμο. Τους κρατά για κάνα μήνα, του κάνουν τη δουλειά πουλώντας κάνα λεύκωμα και μετά δεν τους δίνει ούτε ευρώ…Ρωτάω την Κωνσταντίνα αν τελικά θα δουλέψει για αυτή την εταιρεία. «Θα δοκιμάσω» μου λέει, «μπορεί εδώ να πληρώνουν. Δεν έχω και πολλά περιθώρια έχω έρθει από τη Λαμία και είμαι ένα χρόνο άνεργη».

Άρπαξε την ευκαιρία!

Ημέρα δεύτερη. Περιδιαβαίνοντας τις στήλες των αγγελιών. Κάτι ανεξήγητο συμβαίνει: η ίδια θέση εργασίας με διαφορετική όμως περιγραφή αλλά τα ίδια τηλέφωνα επικοινωνίας απαντάτε πάνω από 40 φορές στο ίδιο φύλλο (και στα επόμενα). Αυτό δεν το καταλαβαίνεις όμως με την πρώτη ματιά. Η αγγελία είναι πάνω κάτω η εξής: «Πολυεθνική ζητά νέους/νέες για εσωτερική θέση γραφείου, μισθός: οκτάωρο 1.300 ευρώ, εξάωρο 850, τετράωρο 500». Πληκτρολογώ τα πρώτα νούμερα. Απ’ τη άλλη πλευρά του ακουστικού αρνούνται να μου δώσουν στοιχεία για το είδος της δουλειάς και πριν καλά καλά το καταλάβω μου έχουν κλείσει ραντεβού για αύριο. Πάω στην επόμενη παρεμφερή αγγελία: οι διατυπώσεις και τα νούμερα είναι λίγο παραλλαγμένα. Έκπληκτη διαπιστώνω ότι και για αυτή την αγγελία μου απαντά η ίδια κοπέλα, κλείνοντας μου ραντεβού την ίδια μέρα και ώρα. Δίνοντας διαφορετικά ονόματα κλείνω 17 ραντεβού για την Παρασκευή, στις 7 μ.μ.
Η συνάντηση είναι σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας. Οι συγκεντρωμένοι γεμίζουν την αίθουσα με τα παχιά χαλιά. Νέοι, μεσήλικες, γιαγιάδες, αλλοδαποί. Σε ένα δεκάλεπτο η παράσταση ξεκινά μετά μουσικής και συνοδεία powerpoint. Ο υπεύθυνος με την ατσαλάκωτη κουστουμιά αρχίζει να παρουσιάζει τα προϊόντα ευεξίας της εταιρείας, καλώντας τους παρευρισκόμενους να γίνουν ανεξάρτητοι συνεργάτες της και να πλουτίσουν. Η συνέχεια ξεφεύγει: Άτομα απ’ το κοινό ανεβαίνουν στο βήμα και εξηγούν πόσο ευτυχισμένοι είναι που τους δέχτηκε η εταιρεία στις τάξεις της. Διαβεβαιώνουν ότι μέχρι πρότινος ήταν αποτυχημένοι, πλέον όμως βγάζουν πακτωλούς χρημάτων.
Μετά από κάνω δίωρο μας εξηγούν κοντολογίς τη διαδικασία: Πρώτον πρέπει να αγοράσεις τα προϊόντας ευεξίας, δίνοντας ουκ ολίγα ευρώ. Στη συνέχεια πρέπει να αναζητήσεις πελάτες για να τα πουλήσεις ώστε να βγάλεις τα λεφτά σου και υποτίθεται ένα ποσοστό επί των πωλήσεων. Επιπλέον για κάθε άτομο που θα «στρατολογείς» στην εταιρεία, θα παίρνεις μπόνους επί των δικών του πωλήσεων. Θυμάμαι ότι ένας φίλος την είχε πατήσεις κατά τον ίδιο τρόπο την προηγούμενη χρονιά. «Στην ουσία πρόκειται για την απάτη της πυραμίδας», μου λέει την επόμενη ο Κώστας. «Τα προϊόντα δεν τα αγοράζει κανείς, αλλά ακόμη και αν είσαι τυχερός τα έσοδα από τις πωλήσεις είναι μηδαμινά. Στην πραγματικότητα ‘’ψαρεύουν’’ πελάτες και σε παραμυθιάζουν ότι γίνεσαι συνεργάτης».
Αργά η γρήγορα, τέτοια συστήματα καταρρέουν, αφού πολλοί δεν καταφέρνουν να βρουν νέα μέλη, άλλοι αποχωρούν μόλις καταλάβουν την απάτη, και έτσι μόνο λίγοι (αυτοί που έστησαν την πυραμίδα) βγάζουν κέρδος (αφού έχουν κοροϊδέψει πολύ κόσμο), ενώ οι υπόλοιποι κλαίνε τα λεφτά τους. Η αγγλική ονομασία του συστήματος είναι Multilevel Marketing (MLM), και διδάσκεται στο πανεπιστήμιο του Harvard. Μόλις το 1% των συμμετεχόντων σε μια πυραμίδα βγάζει κάποιο κέρδος, ενώ το 99% χάνει τα λεφτά του

Αντιμετωπίζοντας τα πιράνχας

Και προσοχή αυτά δεν είναι τίποτα. Κάποιοι εκεί έξω πραγματικά δαγκώνουν! Στα ψιλά του αστυνομικού ρεπορτάζ τον τελευταίο χρόνο μπορεί να βρει κανείς μια σειρά από απάτες που γίνονται μέσω μικρών αγγελιών για εύρεση δουλειάς. Οι επιτήδειοι υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια και εν προκειμένου καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας στο εξωτερικό. Οι αγγελίες γράφουν πάνω – κάτω τα εξής: «Αν θέλετε δουλειά στο εξωτερικό αναλαμβάνουμε να σας βρούμε εμείς» ή «Ζητούνται εργάτες για τη Σουηδία». Στην τελευταία περίπτωση παρέχονταν δήθεν εργασία σε εργοστάσιο κατασκευής πλαστικών στη Σουηδία, έναντι της υψηλής αμοιβής των 2.600 ευρώ το μήνα! Για να πάρεις το εισιτήριο για τον… παράδεισο αρκούσε να βάλεις σε συγκεκριμένο τραπεζικό λογαριασμό 250 ευρώ. Βέβαια μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται, οπότε μόλις οι απατεώνες τσέπωσαν τα λεφτά εξαφανίστηκαν.
Σε άλλη περίπτωση στήθηκε «μαϊμού» γραφείο εργασίας που καλούσε ανέργους να υποβάλουν αναλυτικά βιογραφικά για να βρουν δουλειά, ζητώντας κυρίως καθαρίστριες, οικιακές βοηθούς κλπ. Οι ανυποψίαστοι άνεργοι τους κατέθεταν πλήρες φάκελο με όλα τους τα δεδομένα, όπως αντίγραφο από φορολογική ενημερότητα, ταυτότητα, βιογραφικό κ.ά. Με τα στοιχεία αυτά, τα μέλη του κυκλώματος πήγαιναν σε καταστήματα κινητής τηλεφωνίας και στα ονόματα των ανέργων υπέγραφαν συμβόλαια συνδέσεων κινητής τηλεφωνίας, στο υψηλότερο πάγιο που υπήρχε. Αγόραζαν έτσι πανάκριβες συσκευές κινητής τηλεφωνίας με ευτελές χρηματικό αντίτιμο. Εν συνεχεία, πωλούσαν σε καταστήματα αγοράς και πωλήσεων συσκευών κινητής τηλεφωνίας τα κινητά σε πολύ χαμηλότερη τιμή, από την αντίστοιχη του εμπορίου, βγάζοντας χιλιάδες ευρώ.
Δημοσιεύτηκε στο 16ο τεύχος του περιοδικού των Αναιρέσεων που κυκλοφορεί

Το χρονικό του αυταρχισμού στην εκπαίδευση ...

pressinaction.gr ...
του Χρήστου Κυργιάκη
pressinaction.gr | Ιστοσελίδα με άποψη
Με αφορμή την παρακάτω παράγραφο που με σατυρική διάθεση έγραψε ο σΑτΥρΟπΡόΚοΣ (http://www.alfavita.gr/artrog.php?id=52445): «Κάποιος Διευθυντής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης πρότεινε ο μισθός των εκπαιδευτικών να συνδέεται με τις ώρες διδασκαλίας τους χωρίς να διευκρινίζει αν αυτό θα αφορά και τον ίδιο. Η υπουργός παιδείας έσπευσε να προτείνει στον υπουργό εργασίας, ο παραπάνω Διευθυντής να ενταχθεί στους εργαζόμενους που κάνουν βαριά, ανθυγιεινά για τους εκπαιδευτικούς και ακατάλληλα για την εκπαίδευση, επαγγέλματα. Ο υπουργός εργασίας το αποδέχτηκε αμέσως.»
Αξίζει να προσπαθήσουμε να κάνουμε μια αναδρομή για το πώς φτάσαμε μέχρι το σήμερα όπου οι εκπαιδευτικοί, αντιμετωπίζονται πλέον από την επίσημη πολιτεία και τους εκπροσώπους της ως τα πειραματόζωα στα οποία θα πρέπει να εφαρμοστούν όλες οι σύγχρονες αυταρχικές μέθοδοι συμπεριφοράς πάνω σε εργαζόμενους του δημόσιου τομέα και όχι μόνο.
1ο Πρόσληψη των εκπαιδευτικών στη δημόσια εκπαίδευση
Η πρόσληψη των εκπαιδευτικών τα τελευταία δύο χρόνια γίνεται, ουσιαστικά, χωρίς κάποιους συγκεκριμένους κανόνες αφού παραμένουν αδιόριστοι όσοι έπρεπε εδώ και τρία χρόνια να έχουν διοριστεί μέσω ΑΣΕΠ, και όσοι επίσης είχαν κατοχυρώσει δικαίωμα διορισμού με βάση είτε την προϋπηρεσία τους είτε την προϋπηρεσία τους σε συνδυασμό με την επιτυχία τους στον ΑΣΕΠ. Ο μόνος σταθερός κανόνας που ακολουθείται είναι η κατακόρυφη, μέχρι μηδενισμού, μείωση των διορισμών και η απαξίωση της διαδικασίας πρόσληψης.
Αν στα παραπάνω προσθέσουμε την υποβάθμιση της προϋπηρεσίας καθώς επίσης και το ότι στον επόμενο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ, όποτε και αν αυτός πραγματοποιηθεί, δεν θα έχει προκηρυχθεί συγκεκριμένος αριθμός θέσεων, μπορούμε να συμπεράνουμε το πόσο σοβαρά αντιμετωπίζουν τους εκπαιδευτικούς.
2ο Θα κάνουμε το βίο αβίωτο στους νεοδιόριστους και όχι μόνο
Η περιβόητη υποχρεωτική τριετία για την οποία, ακόμη και οι πέτρες έχουν πειστεί πως, όχι μόνο δεν χρησιμεύει κάπου αλλά δημιουργεί προβλήματα και αδιέξοδα στους εκπαιδευτικούς, λειτουργεί ως πραγματική θηλιά στο λαιμό κάθε νεοδιόριστου που δεν ξέρει αν πρέπει να χαρεί ή να κλάψει για το διορισμό του. Αν προσθέσουμε και τη θέσπιση της διετίας του δόκιμου καθώς επίσης και του θεσμού του μέντορα, εύκολα καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως ο διορισμός έγινε με την προοπτική ο νεοδιοριζόμενος να οδηγηθεί με τη θέλησή του ή χωρίς αυτήν, εκτός δημόσιας εκπαίδευσης.
3ο Θα κάνουμε το βίο αβίωτο και στους πιο παλιούς
Η δυνατότητα απόσπασης των εκπαιδευτικών, με απόφαση της διοίκησης, σε οποιοδήποτε μέρος της χώρας, σε συνδυασμό με τις ελάχιστες μεταθέσεις και αποσπάσεις που γίνονται με αίτημα των εκπαιδευτικών, έχει οδηγήσει πολλούς εκπαιδευτικούς σε ανυπέρβλητα οικονομικά και οικογενειακά προβλήματα. Η ψυχική και οικογενειακή γαλήνη καθώς και η οικονομική ανεξαρτησία των εκπαιδευτικών δεν θεωρούνται αναγκαίες συνθήκες από τους υπεύθυνους του υπουργείου παιδείας. Ήδη συζητείται η αύξηση του ωραρίου διδασκαλίας των εκπαιδευτικών με την λειτουργία των σχολείων διπλής βάρδιας και η σταδιακή επέκτασή του σε όλα τα σχολεία.
4ο Συγχωνεύσεις-καταργήσεις σχολικών μονάδων. Καλλικράτης στην εκπαίδευση
Η αρχή του μαζικού γκρεμίσματος με το όνομα ενός αρχιτέκτονα που έχτιζε (Καλλικράτης)έγινε με την κατάργηση χιλιάδων σχολικών μονάδων και ανάλογων οργανικών θέσεων, σε συνδυασμό με την καταδίκη των σχολείων σε οικονομικό θάνατο, λόγω έλλειψης κονδυλίων στους δήμους στους οποίους πέρασε η ευθύνη της λειτουργίας τους.
5ο Οικονομική εξαθλίωση. Όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω
Όλα άρχισαν με το πάγωμα των μισθών των εκπαιδευτικών. Μετά ακολούθησε η κατάργηση των δώρων των εορτών και στη συνέχεια η πρώτη μείωση μισθών. Έπειτα είχαμε κι άλλη μείωση, μετά άρχισαν οι έκτακτες εισφορές, τα χαράτσια, η μείωση στο αφορολόγητο, η ακρίβεια και τέλος η ταφόπλακα έπεσε με το ενιαίο μισθολόγιο-βαθμολόγιο που αποτελεί μνημείο εργασιακής ήττας για τις τωρινές και τις επόμενες γενιές.
6ο Αξιολόγηση-αυτοαξιολόγηση
Ο θεσμός της αξιολόγησης-αυτοαξιολόγησης σε ένα πλαίσιο τιμωρίας του εκπαιδευτικού που δεν θα πιάσει τους στόχους και θα κινδυνεύει να χάσει ακόμη και του δουλειά του αφού η χρηματοδότηση θα συνδέεται με την επίτευξη των στόχων, καθιστά τον εκπαιδευτικό όμηρο των διαφόρων τεστ που θα χρησιμοποιούνται για να ελέγχουν, υποτίθεται, το βαθμό αφομοίωσης των γνώσεων εκ μέρους των μαθητών. Δηλαδή, θα συμβεί ότι ακριβώς έγινε στις ΗΠΑ όπου εφαρμόστηκε το ίδιο μοντέλο αξιολόγησης και ανάγκασε τους υπεύθυνους, να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους για το κατά πόσο η αξιολόγηση προσφέρει στην αναβάθμιση της παρεχόμενης εκπαίδευσης.
7ο Εφάπαξ, συντάξεις, εργασιακή εφεδρεία, απολύσεις
Τελευταίο κομμάτι του παζλ που ονομάζεται αυταρχισμός στην εκπαίδευση, αποτελεί η σημαντική μείωση των συντάξεων, το τσεκούρεμα στο εφάπαξ που συνιστά απειλή για την συνέχιση της καταβολής του και φυσικά, η εργασιακή εφεδρεία που οδηγεί σε απόλυση όταν εφαρμοστεί και στην εκπαίδευση. Εννοείται πως καμία διαβεβαίωση εκ μέρους του υπουργείου παιδείας δεν μπορεί να θεωρηθεί φερέγγυα διότι η μη τήρηση των υποσχέσεων είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση στο συγκεκριμένο υπουργείο. Αρκεί μόνο να θυμηθούμε, τις υποσχέσεις για το «πρώτα ο μαθητής» για τα βιβλία στην ώρα τους, για το μεταβατικό στάδιο στους διορισμούς κατά το οποίο θα προσλαμβάνονταν όλοι όσοι είχαν θεμελιώσει δικαίωμα διορισμού, για τη δεύτερη ξένη γλώσσα, για την ειδική αγωγή κλπ.
Φυσική συνέχεια των παραπάνω η δημιουργία νέων πειθαρχικών συμβουλίων, και οι κατά καιρούς πρακτικές και δηλώσεις εκφοβισμού όπως η δήλωση-τοποθέτηση του παραπάνω Διευθυντή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στον οποίο έγινε αναφορά στην αρχή του κειμένου.
Στις εποχές μνημονίου και άγριας λιτότητας, ο αυταρχισμός και ο εκφοβισμός, σε όλες τους τις μορφές και εκφράσεις, παίζει πρωταρχικό ρόλο. Γι΄αυτό η προσπάθεια εκ μέρους της διοίκησης θα είναι, ο αυταρχισμός αυτός, να ενταθεί και να οξυνθεί ακόμη περισσότερο.

Τερατογενές πλεόνασμα...

Η Αυγή online...
Εμείς το ξέραμε, αλλά έχει σημασία να επιβεβαιώνεται από φορείς υπεράνω υποψίας. Η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Βρετανίας έδωσε στη δημοσιότητα έρευνα σύμφωνα με την οποία οι Έλληνες εργάζονται τις περισσότερες ώρες σε σχέση με τους άλλους εργαζόμενους πολίτες των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εμείς δουλεύουμε 42,2 ώρες την εβδομάδα, ακολουθούν οι Γάλλοι με 38 ώρες, οι Βρετανοί με 36,3 ώρες, ενώ οι Γερμανοί εργάζονται μόνο 35,6 ώρες. Τις λιγότερες ώρες σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας εργάζονται οι Ιρλανδοί και συγκεκριμένα 35 ώρες.
Δεν είμαστε δηλαδή τεμπέληδες, τζιτζίκια της Ευρώπης, που σπεύδουν το καλοκαίρι να απολαμβάνουν τις ακρογιαλιές και το χειμώνα να ζουν με δανεικά από τους καημένους τους Γερμανούς, τους Ολλανδούς και τους άλλους εργατικούς της ευρωπαϊκής οικογένειας. Οι Γερμανοί, στους οποίους η προπαγάνδα για τους τεμπέληδες Έλληνες έχει περάσει περισσότερο από παντού, δουλεύουν 6,6 ώρες λιγότερες τη βδομάδα από τους ταλαίπωρους κατοίκους της κατηγορουμένης χώρας. Ή εμείς δουλεύουμε περίπου μια μέρα τη βδομάδα παραπάνω από τους Γερμανούς.
Και δαρμένοι, και ένοχοι δηλαδή. Ή, όπως λέει η βρετανική εφημερίδα "Guardian", που παραθέτει τα στοιχεία, η έρευνα δείχνει ότι έχουν δίκιο οι Έλληνες να διαμαρτύρονται ότι πληρώνουν μια κρίση για την οποία δεν ευθύνονται. Και φορτώνονται αμαρτίες που δεν έχουν, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε εμείς, χωρίς τον φόβο μήπως κατηγορηθούμε για λαϊκισμό. Γιατί μας έχουν πάρει τ' αφτιά χρόνια τώρα ξένοι αλλά και δικοί μας, με το μεγάλο θέμα αν δουλεύουμε, πόσο δουλεύουμε, πώς δουλεύουμε. Ή, κατά μια εκδοχή που έγινε φανερή πια, μας έχουν πάρει τ' αφτιά να μας δουλεύουν όλους - και μας, και τους εργαζόμενους της Ευρώπης.
Πάντως, όπως δείχνει η ελληνική πραγματικότητα, οι κυβερνήσεις μας με τη συνδρομή της τρόικας έλαβαν τα μέτρα τους για να μειωθούν κάπως οι ώρες εργασίας των Ελλήνων. Σε εκατοντάδες επιχειρήσεις ήδη εργάζονται με μειωμένο ωράριο, αλλού με κανονικό όμως που, εμφανίζεται μειωμένο, ακόμα και σε μεγάλα εργοστάσια, όπως η Χαλυβουργική, η φιλεύσπλαχνη εργοδοσία πρότεινε στους εργαζόμενους να δουλεύουν λιγότερες ώρες και μέρες ακόμα. Μια προσπάθεια σύγκλισης δηλαδή, έτσι που να μην είμαστε οι είλωτες της Ευρώπης.
Άρα; Άρα στον τομέα της εργασίας δεν έχουμε απλώς πρωτογενές αλλά και τερατογενές πλεόνασμα...

η Μέρκελ απ' τα μαύρα δάση...

του Σταθη, Από την Ελευθεροτυπία...

Τι είναι η Ελλάδα μπροστά στην Παρί Μπανκ Ολέ; Τίποτα! μια τρίχα απ' τα επιτόκια της Μπούντεσμπανκ Μπανγκ Μπανγκ...

Τι είναι οι άνθρωποι μπροστά στον μισθό plus τα μπόνους ενός γκόλντεν μπόυ; Τίποτα! Ενα άχθος αρούρης μπροστά στους αρουραίους του χρηματοπιστωτικού (του ποιου;) συστήματος...

Τι είναι η λογική και η ηθική μπροστά στο κέρδος; Μια αμαρτία! Η ανικανότης και συνεπώς η τιμωρία όσων φτωχοδιαβόλων δεν μπόρεσαν να γίνουν λύκοι, γορίλες και ύαινες...

......................................

Πρώτοι πλέον ανάμεσα στους υπόλοιπους Ευρωπαίους οι Ελληνες και στις αυτοκτονίες. Ως τώρα σ' αυτήν τη χώρα τουλάχιστον δεν αυτοκτονούσαμε σωρηδόν· τους τελευταίους μήνες όμως, λόγω της κρίσης, πλήθος Ελλήνων αποχαιρετούν τον ήλιο τους...
Δεν φθάνει που οι νεοφιλελεύθεροι, οι πράσινοι και βένετοι «εκσυγχρονιστές» έφεραν την Ελλάδα στα Τάρταρα,
εξακολουθούν οι ίδιοι να μας προτείνουν λύσεις για να τη σώσουν.
Κι όχι μόνον.
Αρκεί ο πάσα εις ηλίθιος να δηλώνει νεοφιλελεύθερος κι αμέσως τον ανεβάζουν στο βήμα να αγορεύσει, αμέσως λούζεται στο φως της τηλεοπτικής αλλά και της χάρτινης δημοσιότητας.
Κι ας λέει τα ίδια. Τα ίδια και τα αυτά που μας έφεραν ώς εδώ στου Αδη το μαύρο κρύο.
Πείθεται ο κόσμος; Ισως όχι πια.
Αν κρίνουμε απ' τα ποσοστά των κομμάτων στις δημοσκοπήσεις, οι πολίτες δείχνουν να 'χουν πλέον πάρει μυρωδιά τους νεοφιλελεύθερους - ζέχνουν οι
προτάσεις τους λεηλασία, ανεργία, φτώχεια, ζέχνουν σαν κουνάβια και σαν ασβοί, αλλά οι πιο χαλκέντεροι απ' αυτούς αντέχουν. Αντέχουν τις αποδοκιμασίες και το γιαούρτωμα
και συνεχίζουν να προπαγανδίζουν το φρενοκομείο του μονεταρισμού, το δικαίωμα της αρπαγής, τον νόμο του ισχυρού.
Πείθεται ο κόσμος; ίσως όχι τόσον όσο λίγο μόλις καιρό πριν. Στα μάτια των πολλών ανθρώπων ο καπιταλισμός έχει ραγίσει. Εως τώρα
η ιδεολογική επικυριαρχία αυτού του συστήματος βασιζόταν στη «φυσική» του απλότητα, στο ότι οι «αρχές» του είναι πολύ κοντά στον πρωτόγονο άνθρωπο και στις αρχετυπικές εγχαράξεις στη συμπεριφορά του - είτε του ανθρώπου κυνηγού, είτε του ανθρώπου καλλιεργητή. Η θήρευση και η ιδιοκτησία, τα δυο κυρίως βασικά χαρακτηριστικά του καπιταλισμού, είναι ταυτοχρόνως και βασικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου, του ανθρώπου ως ατόμου και ως ιδιώτη. Ο καπιταλισμός
είναι ο αταβισμός πριν απ' το «πρόσωπο» και πριν απ' την «κοινότητα». Συν το ψεύδος. Η προπαγάνδα ότι «θα έρθουν οι κομμουνιστές να μας πάρουν τα σπίτια» - δύσκολο, τα παίρνουν πλέον οι τράπεζες.
Οπως η Γερμανία «παίρνει» την Ευρώπη, όπως το χρέος που δημιούργησαν (και για να πλουτίσουν) οι πλουτίσαντες «παίρνει» τις ζωές μας, χωρίς πλέον «όσα παίρνει ο άνεμος» να μας αφήνουν καν την ελπίδα μιας επόμενης άλλης μέρας, όπως στο φερώνυμο έργο.
***
Το σύστημα έχει ραγίσει, ο κόσμος δεν ακούει πια και τόσο πολύ τους νεκροθάφτες του, όμως δεν ακούει και απ' την άλλη όχθη, την όχθη της Αριστεράς αυτά που περιμένει.
Παρ' ότι ελπίζει ο κόσμος σ' αυτά τα κόμματα, παρ' ότι ακριβώς για αυτό τους ανεβάζει τα ποσοστά, και το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα σχήματα της Αριστεράς δεν προσφέρουν αντίδωρο σε αυτόν τον κόσμο την Κοινή Δράση τους.
Κι όχι μόνον, αλλά και την Κοινή Δράση με άλλες δυνάμεις πέραν της Αριστεράς, δυνάμεις που αντιστέκονται στο Μνημόνιο, τη λογική του, την ηθική του, την πολιτική και πολιτειακή μετάλλαξη που πάει να επιφέρει.
Αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη χρειάζεται, όπως έγινε σε πλήθος χωρών της Λατινικής Αμερικής, όχι η ένωση αλλά η ενότητα της Αριστεράς. Μάλιστα ακόμα παρά πέρα η ενότητα των δυνάμεων αυτής της Αριστεράς με άλλες αντιστεκόμενες δυνάμεις.
Τα ποσοστά που θα εξασφάλιζε ένα τέτοιο σχήμα δεν θα τρομοκρατούσαν απλώς τους τρομοκράτες αλλά θα έσπρωχναν το εκκρεμές της Δημοκρατίας προς τον άνθρωπο, το σπίτι του, την εργασία, το σχολείο, την ανάπτυξη, τη δίκαιη κατανομή του πλούτου.
Σήμερα είναι που χάνονται ζωές, δουλειές, σπίτια! Δεν μπορούν να περιμένουν τον σοσιαλισμό για να σωθούν όλα αυτά. Ούτε θα φθάσει κανείς ποτέ στον σοσιαλισμό με τα πτώματα όσων άφησε να χαθούν μέσα στην κρίση, διότι δεν ήταν ιδεολογικά καθαροί, διότι είχαν αμαρτήσει όταν ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ ή Ν.Δ. ή ό,τι άλλο...
Κανείς δεν ζητάει απ' το ΚΚΕ να ενωθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ (ήδη τα ποσοστά τους μαζί κινούνται πάνω απ' το 25%), ζητάνε όμως πολλοί, ανάμεσά τους και δεξιοί ψηφοφόροι, ένα Κοινό Πρόγραμμα για να αντιμετωπισθεί ο Αρμαγεδδών. Αυτό το Πρόγραμμα θα εκτόξευε τα ποσοστά τους τόσον, που το μονοπώλιο της διακυβέρνησης της χώρας απ' τον δικομματισμό, το νυν Μνημονιακές δυνάμεις, να αμφισβητηθεί και μάλιστα να ανατραπεί.
Αν δεν δοθεί στον λαό αυτή η δυνατότητα απ' τις δυνάμεις της Αριστεράς, αν δεν ανοιχθεί ο δρόμος για να πάρει ο ίδιος την τύχη του στα χέρια του, τότε τι Αριστερά είναι; και εις τι τη χρειάζεται ο λαός;...

Πελατεία μου, αμαρτία μου...

kathimerini.gr ...
Του Παντελη Mπουκαλα
«Μεταρρυθμιστική βόμβα» χρειάζεται η Ελλάδα. Ετσι απεφάνθη ο ΟΟΣΑ. Και να πει κανείς ότι δεν έχουν εξαγγελθεί μεταρρυθμίσεις στον τόπο μας. Και εκσυγχρονισμοί. Και επανιδρύσεις. Ντουζίνες. Και σε λίγους μήνες, μόλις αναλάβει νέα κυβέρνηση, την εκσυγχρονιστική μεταρρυθμιστική επανίδρυσή της θα εξαγγείλει επίσης. Για να μη χαθεί η παράδοση. Και για να ψευτοδικαιολογήσει όσα περί «καμένης γης» θα πει, χωρίς τη διάθεση, πάντως, να ομολογήσει ότι τα μισά αποκαΐδια είναι έργο της.
Στη ρίζα του κακού, το ξέρουμε όλοι, εντοπίζεται το πελατειακό κράτος, το κράτος-λάφυρο στη διάθεση των κυβερνώντων-εισβολέων. Αλλά το πελατειακό κράτος δεν είναι φάντασμα ανώνυμο. Και σάρκα έχει ή, μάλλον, με σάρκα σιτίζεται, εθνική και κοινωνική, και ονοματεπώνυμο διαθέτει.
Το λένε Πασόκους Νεοντιμοκράτικους ή Νεοντιμοκράτικους Πασόκους, δεν θα τα χαλάσουμε στη σειρά. Πρέπει, πάντως, να αποτυπωθεί κάπως στο όνομα και το ότι πλην της μεγάλης εξουσίας, που κόβει μερίδες και τις μοιράζει, υπάρχουν οι μικροεξουσίες, με χρώματα μεικτά και ποικίλα, που κι αυτές εξυπηρετούν την πελατεία τους, κι αυτές βολεύουν και βολεύονται.
Πελατειακό κράτος είναι η τοποθέτηση πέντε νέων τμηματαρχών από κάθε υπουργό, για να τακτοποιηθούν οι αποτυχημένοι πολιτευτές. Πελατειακό κράτος είναι να υπάρχουν στα δημόσια νοσοκομεία δυο-τρεις διευθυντές, κομματοφρουροί βέβαια, για ειδικότητες ανύπαρκτες ή αδρανείς, οι οποίοι δεν πατάνε το πόδι τους στο νοσοκομείο όπου υποτίθεται ότι δουλεύουν, αφού έχουν το ιατρείο τους. Πελατειακό κράτος είναι να φορτώνει κάθε υπουργός στο Δημόσιο συντοπίτες του, διότι αν δεν ευλογήσεις τα γένια σου... Πελατειακό κράτος είναι η παλιά ιστορία με τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς, αφού πολλοί επιστρατεύονται για να καλύψουν τα κενά που αφήνουν οι ήδη διορισμένοι, που όμως αγραναπαύονται «αποσπασμένοι» σε καλοπληρωμένες θέσεις. Πελατειακό κράτος είναι οι φωτογραφικοί νόμοι, που ενίοτε μάλιστα φέρουν τη φωτογραφία όχι κάποιου σπουδαίου κομματικού φίλου, αλλά του ίδιου του υπογράφοντος υπουργού. «Για το μέλλον των παιδιών» του φροντίζει ο άνθρωπος. Τον θεσμό της αγίας οικογένειας υπηρετεί.

Παγκοσμιοποιημένες κυβερνήσεις δωσιλόγων...

Ελευθεροτυπία...

Σύμφωνα με διαπρεπείς οικονομολόγους, για να δημιουργηθεί ένα εξωφρενικό εξωτερικό χρέος απαραίτητη προϋπόθεση είναι οι εγχώριοι διεφθαρμένοι πολιτικοί.
Ολοι οι δικτάτορες της Λατινικής Αμερικής, ακολουθώντας την ίδια πολιτική που χάραξε η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, ανέβασαν το χρέος των χωρών τους σε τέτοιο ύψος που δεν θα μπορούσε να εξοφληθεί ούτε στον αιώνα τον άπαντα. Το ίδιο έγινε και με την Αφρική. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν να μετατρέψουν τις χώρες τους σε αποικίες. Κυβερνούσαν με εκτελέσεις, φυλακίσεις, εξορίες και βασανιστήρια. Οταν έπεσαν οι δικτατορίες της Λατινικής Αμερικής, διαμορφώθηκε ένα ισχυρότατο λαϊκό ρεύμα που έβαζε το ερώτημα: Γιατί να πληρώσουμε το χρέος των βασανιστών μας; Και είναι αλήθεια πως ένα μεγάλο μέρος αυτών των χρημάτων πήγε κατευθείαν στην αστυνομία και στο στρατό, που εκτελούσαν χρέη στρατού εσωτερικής κατοχής.
Οι εκλεγμένες δημοκρατικές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής δημιούργησαν επίσημες Επιτροπές Λογιστικού Ελέγχου που έκαναν φύλλο και φτερό το χρέος με εξονυχιστικό έλεγχο. Ο Ισημερινός απαλλάχτηκε από το χρέος του κατά 70% και μάλιστα πήρε πίσω και τα χρήματα των δόσεων από τη δανείστρια Νορβηγία. Το χρέος αυτό κρίθηκε απεχθές. Αυτό θα έπρεπε να κάνει από την πρώτη στιγμή η κυβέρνηση Παπανδρέου. Να δημιουργήσει μια επιτροπή διαπρεπών οικονομολόγων, Ελλήνων και ξένων, δικαστικών και άλλων εμπειρογνωμόνων, να βρούμε ποιο είναι το πραγματικό χρέος και ποιο είναι το απεχθές χρέος. Μέχρι τότε δεν πληρώνουμε τίποτα. Διαδικασία τελείως νόμιμη που καλύπτεται από το Διεθνές Δίκαιο. (Συνιστώ θερμά το συλλογικό βιβλίο «Ανοίγουμε τα βιβλία του Χρέους», εκδόσεις Αλεξάνδρεια, που υπογράφεται από έγκυρες διεθνείς προσωπικότητες και εξηγεί θαυμάσια το μηχανισμό του χρέους).
Και μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια από τη μακρινή Αργεντινή. Το πρόγραμμα της νεοφιλελευθεροποίησης της χώρας του δικτάτορα Καβάγιο (ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας, απορρύθμιση εργασιακών σχέσεων, μείωση μισθών και συντάξεων, ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος, καθώς και της Υγείας και της Παιδείας) -δηλαδή τη γνωστή συνταγή που ζούμε και εμείς- δεν είχε συνταχθεί ούτε καν από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αλλά από τη JP Morgan και τη Citibank, δηλαδή τους δύο μεγαλύτερους ιδιώτες πιστωτές της Αργεντινής. Δηλαδή οι τράπεζες κυβερνούσαν και ο Καβάγιο είχε αναλάβει τα βασανιστήρια και τις εκτελέσεις.
Αλήθεια, μια και το έφερε ο λόγος, τι απέγινε η Αργεντινή μετά την πλήρη κατάρρευσή της το 2001, δέκα χρόνια μετά; Είναι η πιο γρήγορα αναπτυσσόμενη οικονομία στο δυτικό ημισφαίριο. Η φτώχεια έχει μειωθεί κατά δύο τρίτα, η ανεργία έχει σχεδόν εξαφανιστεί, οι κοινωνικές ανισότητες έχουν μειωθεί στο ελάχιστο και οι κοινωνικές δαπάνες έχουν τριπλασιαστεί. Παντού γίνονται έργα υποδομής και το σύστημα Υγείας και Παιδείας θεωρούνται από τα καλύτερα του κόσμου. Ο αναλφαβητισμός έχει σχεδόν σβήσει. Πώς έγινε αυτό το θαύμα; Με τον αιμοσταγή δικτάτορα Καβάγιο (1976-1983) είχαν ζήσει στο πετσί τους τη φτώχεια και τη δυστυχία που τους είχαν επιβάλει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα. Εφυγαν αμέσως από τα πλοκάμια τους και διέκοψαν κάθε συνεργασία μαζί τους. Και έπραξαν ακριβώς τα αντίθετα και χάραξαν μια πολιτική με γνώμονα τα λαϊκά συμφέροντα και όχι των τραπεζών και των δανειστών. Αυτή η πολιτική της Κίρσνερ, διάδοχος της πολιτικής του άντρα της, της απέδωσε δύο φορές την προεδρία της χώρας και την κατέστησε την πιο ισχυρή γυναίκα της Λατινικής Αμερικής.
Αν είχαμε μια κυβέρνηση που θα ενδιαφερόταν για την προκοπή του λαού της και όχι για την καταστροφή της χώρας, τότε θα ακολουθούσε το μοντέλο της Αργεντινής. Γιατί οι πολιτικές του ΔΝΤ και της Π.Τ. δεν είναι μονόδρομος, όπως ισχυρίζεται η κυριαρχούσα προπαγάνδα των ΜΜΕ. Γίνεται μονόδρομος όταν υπάρχουν δικτατορίες ή κυβερνήσεις δωσιλόγων.

Το ΠΑΣΟΚ ως όπλο μαζικής καταστροφής

του Κιμπι απο τον Δρομο της Αριστερας ...


Επειδή είμαι μαζόχας, παρακολουθώ με μέγιστο ενδιαφέρον τις εξελίξεις στο κυβερνοΠΑΣΟΚ του Τιτανικού και αγωνιώ για το πολιτικό μέλλον του ανιδιοτελούς ΓΑΠ που έχει προσφέρει θυσία το γραμμωμένο του κορμί και το κοφτερό του μυαλό, ώστε το μέρος του όλου ΠΑΣΟΚ που θα διασωθεί από τον επικείμενο εκλογικό Αρμαγεδδώνα (15,5% σκάρτα κατά την τελευταία δημοσκόπηση) να συνεχίσει το εθνικό και μεταρρυθμιστικό του έργο μέχρι ολοκληρώσεως.
Δηλαδή, μέχρι να μεταναστεύσει κι ο τελευταίος παραγωγικός κάτοικος αυτής της χώρας στην αλλοδαπή και έως ότου αποδημήσει εις Κύριον και ο τελευταίος απόμαχος που έχει το θράσος να επιβαρύνει με τη συντήρηση του άθλιου σαρκίου του τα ασφαλιστικά ταμεία.
Διότι αντιλαμβάνομαι, με καθυστέρηση μερικών δεκαετιών, ότι το ΠΑΣΟΚ (το όλον, το μέρος και το μέρος του όλου ΠΑΣΟΚ που έχει κατσικωθεί στην εξουσία εδώ και 30 χρόνια) δεν είναι απλά μια ακαταμάχητη δύναμη αλλαγής (τι είδους αλλαγής δεν έχει σημασία, τώρα που μας άλλαξε τα φώτα). Είναι το απόλυτο όπλο μαζικής καταστροφής, τουλάχιστον για τα δεδομένα του «ψυχρού» κοινωνικού πολέμου. Καταγράφεται ως η δύναμη πυρός που κατάφερε, διά πράξεων και παραλείψεων, μέσα σε δύο χρόνια να μετατρέψει τα εννέα δέκατα των πολιτών σε πένητες, να μεταμορφώσει τη μικρομεσαία χώρα σε χωματερή χρέους, σε σάκο του μποξ για χαρμανιασμένους πιστωτές, τραπεζίτες, επίδοξους ευρωηγεμόνες, ρατσιστές κάθε χροιάς, ολετήρες κοινωνιών, εμπόρους εθνών και άρπαγες κρατών. Αναδεικνύεται σε απρόβλεπτη θερμοπυρηνική βόμβα που απείλησε να διαλύσει στα εξ ων συνετέθη την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη (πράγμα που δεν θα με χάλαγε καθόλου) και να τινάξει στον αέρα τον παγκόσμιο καπιταλισμό (πράγμα που επίσης δεν θα με χάλαγε αν δεν περιλαμβανόμουν κι εγώ, όπως κι εσείς άλλωστε, στις παράπλευρες απώλειες).
Ως εκ τούτου, παρακολουθώντας το πατριωτικό ρίγος που διαπερνά το συμπολιτευόμενο ΠΑΣΟΚ την ώρα που ασκεί αντιπολίτευση στην συμπολιτευόμενη αξιωματική αντιπολίτευση του Σαμαρά, παρατηρώντας τη γνήσια σοσιαλιστική αγωνία με την οποία οι πασόκοι υπουργοί της συγκυβέρνησης αντιπολιτεύονται τους εαυτούς τους, φτύνουν εκεί που έγλειφαν και πλακώνονται στις φάπες για να φάνε τον ευεργέτη τους και ολετήρα της χώρας (και παρ’ ολίγον της υφηλίου) ΓΑΠ, αναρωτιέμαι τι θα κάνει αυτό το παιδί μετά. Πού θα συνεχίσει την καριέρα του, πού θα προσφέρει τις τιτάνιες (εκ του Τιτανικός, όχι εκ των Τιτάνων) υπηρεσίες του; Να τον πάρουν στο αμερικανικό Πεντάγωνο ως μυστικό υπερόπλο κατά του Ιράν; Να τον προσλάβουν οι Μερκεζί ως demolition man (κατεδαφιστή) της απείθαρχης περιφέρειας της Ευρωζώνης; Ή να τον «εκτοξεύσει» ο ΟΗΕ στη Συρία και τις λοιπές αραβικές χώρες ως ειρηνοποιό, να γίνει το έλα να δεις;
Και το ΠΑΣΟΚ χωρίς τον ΓΑΠ; Θα είναι εξ ίσου αποτελεσματικό ως όπλο μαζικής καταστροφής; Ή μήπως μέχρι τότε δεν θα έχει μείνει τίποτα για να καταστραφεί, εκτός από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ;
Υ.Γ. Το κρατάω από την προηγούμενη εβδομάδα και το γράφω τώρα, γιατί αλλιώς θα σκάσω. Ο πάγκακος Πάγκαλος, ως γνωστόν, είπε στη γαλλική τηλεόραση πως αυτοί που αντιδρούν στην Ελλάδα είναι (1) κομμουνιστές, (2) φασίστες ή (3) μαλάκες. Ξέχασε να εξηγήσει στον συνομιλητή του ότι ο ίδιος αποτελεί το μοναδικό στον κόσμο υβρίδιο πολιτικού που έχει υπάρξει και τα τρία, αν και με κάπως διαφορετική σειρά. Δεν είμαι σίγουρος αν την περίοδο αυτή διάγει τη φάση 2 ή 3, ή ενδεχομένως ζει παθιασμένα τον ιδεώδη συνδυασμό και των δυο.

Δελτίον Κρίσης: 09.12.11...

Protagon...
του Γιάνη Βαρουφάκη
Καθώς οι ηγέτες μας πηγαίνουν από την μία "σωτήρια" Σύνοδο Κορυφής στην επόμενη, και το τέλος της ευρωζώνης γίνεται όλο και πιο ορατό με κάθε "τελική λύση" που εφευρίσκουν, τόσο λιγότερα έχω να σας γράψω. Ό,τι ήταν να πούμε, επί της ουσίας, το έχουμε πει από καιρό.
  • Όσο η Ευρώπη αρνείται να κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέπτη και να του πει την αλήθεια (ότι δηλαδή το πρόβλημά της είναι δομικό και σε καμία περίπτωση δεν είναι πρόβλημα ελλειμμάτων ή χρέους), τόσο πιο κοντά στο τέλος του πειράματος της ευρωζώνης ερχόμαστε.
  • Όσο οι ευρωπαϊκές αρχές εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα αποσπασματικά (ως εάν να ήταν ζήτημα κάποιων υπερχρεωμένων κρατών, που πρέπει να αντιμετωπιστεί με περισσότερα διμερή δάνεια), τόσο πλησιάζει η μετα-ευρώ εποχή - μια εποχή εξ ίσου δυστοπική για πλεονασματικούς και ελλειμματικούς.
  • Όσο οι πλεονασματικές χώρες θεωρούν ότι τα πλεονάσματά τους αποκτήθηκαν δικαιωματικά και κατακρίνουν τους ελλειμματικούς για τα ελλείμματά τους (χωρίς να κατανοούν ή να παραδέχονται πως χωρίς τα ελλείμματα των ελλειμματικών θα ήταν αδύνατον να παραχθούν τα πλεονάσματα που τους κρατούν προς το παρόν "εκτός Κρίσης"), τόσο η Κρίση θα βαθαίνει.
  • Όσο η Ευρώπη παραμένει πιασμένη στην ιδέα ότι η λύση θα έρθει από μια διαδικασία ομοσπονδοποίησης που θα ξεκινήσει από την αλλαγή των Συνθηκών με στόχο την εισαγωγή πιο σφικτών κανόνων και μέσω πειθάρχησης των ελλειμματικών, τόσο πιο αδύνατη θα είναι η δημιουργία της σκιαγραφόμενης Ομόσπονδης Ευρώπης - καθώς η διαδικασία αναθεώρησης των Συνθηκών θα αφήσει την κατάρρευση του ευρώ ανενόχλητη, δημιουργώντας τα συντρίμμια που θα απομείνουν προς... ομοσπονδοποίηση.
Τι να περιμένουμε λοιπόν από την Σύνοδο αυτή; Ελάχιστα, από ό,τι φαίνεται. Γιατί; Επειδή, άλλη μία φορά, η μόνη χώρα που τολμά να παρουσιάσει ένα Σχέδιο Επίλυσης (η Γερμανία) είναι εκείνη που δεν θέλει να προτείνει ένα (πραγματικό) Σχέδιο Επίλυσης αλλά, αντίθετα, πασχίζει να καθυστερήσει την Επίλυση ελπίζοντας κάποια στιγμή να μπορέσει να τετραγωνίσει τον κύκλο. Δηλαδή; Δηλαδή να βρει έναν τρόπο να επιλύσει την Κρίση διατηρώντας για τον εαυτό της, για την Γερμανία, την δυνατότητα εξόδου από το ευρώ. Δυστυχώς, τέτοιος τρόπος δεν υπάρχει...
Όπως έχω πει και ξαναπεί, η τραγωδία της Ευρώπης είναι πως η μόνη χώρα που έχει την ισχύ να επιλύσει την Κρίση είναι εκείνη που κρίνει πως, αν χρησιμοποιήσει την ισχύ της για να πετύχει αυτόν τον καλό και αγαθό σκοπό, θα χάσει το μεγαλύτερο μέρος της ισχύος της εντός των μελλοντικών Συνόδων Κορυφής καθώς θα πρέπει να θυσιάσει την δυνατότητά της να εξέλθει από την νομισματική ένωση - μια δυνατότητα που δεν θέλει μεν να χρησιμοποιήσει αλλά και την οποία, εξ ίσου, δεν είναι διατεθειμένη να παραδώσει (τουλάχιστον άνευ σκληρών όρων που η Γαλλία δεν αποδέχεται).
Τίποτα από τα παραπάνω δεν σημαίνουν πως θα αποφύγουμε τις θριαμβευτικές ανακοινώσεις τύπου 25ης Μαρτίου (θυμάστε τον κ. Παπανδρέου να δηλώνει περιχαρής πως "Η Ευρώπη σήμερα έπραξε το καθήκον μας και τώρα πρέπει εμείς να κάνουμε αυτό που πρέπει για να σωθεί η χώρα";), 21ης Ιουλίου (που πάλι μας έσωσε η Ευρώπη), 26ης Οκτωβρίου (όταν ξανα-ματα-σωθήκαμε). Είμαι σίγουρος ότι κάτι βαρύγδουπο θα ανακοινωθεί σήμερα-αύριο, οι αγορές θα κάνουν ότι αναπτερώνονται (καθώς κάποιοι θα στοιχηματίσουν ότι για μερικές ώρες ή μέρες κάποιοι άλλοι θα στοιχηματίσουν πως κάποιοι τρίτοι θα στοιχηματίσουν πως οι αγορές θα ανέβουν - πριν όλοι τους αφεθούν στο αναπόφευκτο της επόμενης πτώσης) και η κατεστημένη δημοσιογραφία μας θα κάνει και πάλι το καθήκον της ανακράζοντας, άλλη μία φορά, με τον ίδιο ενθουσιασμό, το γνωστό "εσωθήκαμεν". Τι θα είναι αυτό το βαρύγδουπο νέο;
Αν έπρεπε να μαντέψω θα έλεγα ότι πρόκειται για το Σενάριο Β΄ στο οποίο είχα αναφερθεί στο περασμένο Δελτίο Κρίσης που θέλει τη χρηματοδότηση της Ιταλίας (και λιγότερο της Ισπανίας) από την ΕΚΤ αλλά μέσω του ΔΝΤ (ώστε να κρατιούνται τα προσχήματα που θέλουν την ευρωζώνη να ξορκίζει την χρήση τυπωμένου από την ΕΚΤ χρήματος για την χρηματοδότηση κράτους-μέλους). Το γεγονός ότι μόλις πριν από λίγο ο (κατ' εμέ) Πρίγκηπας του Σκότους (βλ. το λήμμα που έχω συμπεριλάβει για αυτόν τον κύριο στο "Λεξιλόγιο Κρίσης"), ο Larry Summers, με άρθρο του στους Financial Times καλεί το ΔΝΤ να αναλάβει, σε συνεργασία με την ΕΚΤ, την χρηματοδότηση της Ιταλίας, λέει πολλά. Όταν ο Summers δημοσιεύει κάτι τέτοιο την ώρα που οι ηγέτες μας διαβουλεύονται κεκλεισμένων των θυρών (και δεδομένης της σχετικής πρόβλεψής μου την περασμένη Παρασκευή εδώ), τολμώ να πω πως οι πιθανότητες να ανακοινώσουν κάτι προς αυτή την κατεύθυνση μεγάλωσαν θεαματικά.
Συμπερασματικά, φαντάζομαι ότι θα ακούσουμε πολλές ανοησίες περί νέων σκληρών πειθαρχικών κανόνων, δήθεν δημοσιονομικής ενοποίησης μέσω συνταγματικών αναθεωρήσεων που θα απαγορεύουν δια ροπάλου έλλειμμα μεγαλύτερο από κάποιο σφικτό όριο (αλήθεια: αν είναι να απαγορεύει το Σύνταγμα τα ελλείμματα γιατί δεν προσθέτουμε και μια απαγόρευση για την φτώχεια, την ανεργία, ακόμα και την τριχόπτωση βρε παιδιά;) κλπ. Επί της ουσίας όμως το μόνο χειροπιαστό μέρος της επικείμενης συμφωνίας θα αφορά περί τα €150 με €200 δισ που θα διατεθούν στην Ιταλο-ισπανία μέσω, και πάλι διμερών, δανείων τα οποία θα "ξεπλυθούν" μέσω ΔΝΤ. [Την περασμένη εβδομάδα στις Βρυξέλλες ακουγόταν πολύ η ιδέα θα διατεθούν στο ΔΝΤ από τις πλεονασματικές χώρες της ευρωζώνης περί τα €150 δισ και άλλα περίπου €50 δισ από χώρες εκτός ευρωζώνης (π.χ. Δανία, Κίνα, Βραζιλία).]
Αρχικά, η ιδέα ήταν αυτά τα χρήματα να μπουν σε ειδικό λογαριασμό του ΔΝΤ για χρήση αποκλειστικά εντός της ευρωζώνης. Όμως, η Γερμανία (και ειδικά η Κεντρική της Τράπεζα, η Bundesbank) διαμαρτυρήθηκε λέγοντας πως έτσι θα φανεί ότι η Γερμανία χρηματοδοτεί την Ιταλία. Μα, θα πείτε (σωστά), αυτός δεν είναι ο σκοπός; Ναι, αλλά δεν πρέπει να φαίνεται κιόλας! Οπότε, οι ηγέτες μας κλίνουν προς την ιδέα να βάλουν τα χρήματα αυτά στον γενικό κορβανά του ΔΝΤ, υπό την κάλυψη προηγούμενων αποφάσεων την Συνόδου των χωρών μελών του ΔΝΤ περί αύξησης των κεφαλαίων που διαθέτουν στο ΔΝΤ για την καταπολέμηση εστιών της Κρίσης παγκοσμίως (και χωρίς αναφορά στην ευρωζώνη γενικότερα και στην Ιταλία πιο συγκεκριμένα), με την σιωπηλή συμφωνία πως τα χρήματα αυτά θα διατεθούν βεβαίως-βεβαίως (σε συνεργασία με την ΕΚΤ η οποία, κακά τα ψέμματα, θα τα τυπώσει για να τα δώσει, εκ μέρους των πλεονασματικών της ευρωζώνης, στο ΔΝΤ) σε... Ιταλία και Ισπανία.
Το μόνο πρόβλημα με αυτό το μεγαλειώδες πλάνο είναι οι... ΗΠΑ. Βλέπετε, ως το πιο σημαντικό μέλος του ΔΝΤ (ουσιαστικά ο ιδιοκτήτης του), οι ΗΠΑ κανονικά θα πρέπει (σε μια αύξηση των κεφαλαίων που διαθέτει το ΔΝΤ) να συνεισφέρουν και αυτές. Έτσι γίνεται κανονικά: Όταν οι βασικές χώρες που χρηματοδοτούν το ΔΝΤ αυξάνουν την χρηματοδότησή τους προς αυτό, συνεισφέρουν όλες μαζί αναλογικά. Όμως το Ρεπουμπλικανικό Κογκρέσο δεν θα συναινέσει, εν μέσω μάλιστα Προεδρικών εκλογών που παλεύει να κερδίσει αποκαθηλώνοντας τον Obama. Για αυτό τον λόγο την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές (Πέμπτη μετά τα μεσάνυκτα) γίνονται πυρετώδεις διαβουλεύσεις ώστε να επιτραπεί στους ευρωπαίους, εκ μέρους της Washington, να συνεισφέρουν κεφάλαια στο ΔΝΤ (Α) χωρίς οι Αμερικανοί να πρέπει να πληρώσουν κι αυτοί και (Β) χωρίς να μειωθεί το ποσοστό επιρροής των ΗΠΑ στο ΔΝΤ. Δύσκολα θα αποτύχουν να τα βρουν σε κάτι τόσο απλό, ιδίως όταν οι Αμερικανοί δεν κολλάνε στα προσχήματα αν είναι να γίνει η "δουλειά".
Εν κατακλείδι, τίποτα από αυτά που, όπως φαίνεται, θα αποφασιστούν δεν θα ανακόψουν (για περισσότερες από μερικές ημέρες) την πορεία του ευρωσυστήματος προς την διάλυση. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι η διάλυση δεν μπορεί να αποφευχθεί. Όπως οι συχνοί αναγνώστες γνωρίζουν καλά, είμαι από τους αιθεροβάμονες που πιστεύουν ακράδαντα ότι λύσεις απλές και άμεσα εφαρμόσιμες υπάρχουν (αν θέλετε δείτε εδώ τις ομιλίες του Stuart Holland και εμού στην Ευρωβουλή, πριν μερικές μέρες, όπου, άλλη μία φορά, εξηγήσαμε την πρότασή μας). Δυστυχώς, όπως έγραψα πιο πάνω, οι πραγματικές λύσεις συγκρούονται με την λογική της διατήρησης της ισχύος εκείνων που μπορούν να τις εφαρμόσουν. Από μία άποψη, πρόκειται για μία αρχαία τραγωδία προβεβλημένη στη μεγάλη οθόνη της ευρωπαϊκής Ηπείρου, με τους κεντρικούς χαρακτήρες εγκλωβισμένους σε ατραπούς και συμπεριφορές που και ο τελευταίος θεατής γνωρίζει ότι τους οδηγούν στην Πτώση.

Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011

Οι χούφτες του Φούχτελ ...

Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία...
Ο συμπαθητικός κυριούλης της φωτογραφίας είναι ο Χανς-Γιόακιμ Φούχτελ, υφυπουργός της γερμανικής κυβέρνησης που ορίστηκε υπεύθυνος για… θέματα Ελλάδας. Μοιραίο ήταν το επώνυμο του κ. Φούχτελ να δώσει λαβή για όχι λίγα πνευματώδη (ή και λιγότερο πνευματώδη· ούτε το όνομά του δεν κατάφερε να γράψει σωστά ο Πρετεντέρης!) σχόλια, ενώ λίγο νωρίτερα σχόλια είχε προκαλέσει και το επώνυμο του άλλου Γερμανού ανθύπατ… αξιωματούχου, του κ. Χορστ Ράιχενμπαχ, που είχε θυμίσει σε κάποιους το Ράιχ.
Βέβαια, αυτά είναι για να γελάμε, αν και μπορώ να φανταστώ κάποιες ακραίες περιπτώσεις όπου το όνομα ενός αξιωματούχου ή και κοινού θνητού θα θεωρηθεί εμπόδιο για την ανάληψη δραστηριότητας σε ξένη χώρα· για παράδειγμα, αν είναι αληθινό και όχι απλώς μπεντροβάτο ένα ανέκδοτο που μου έλεγε ο παππούς μου, τον καιρό των τελευταίων σουλτάνων είχε ακυρωθεί ο διορισμός κάποιου Γερμανού ονόματι Μποκ ως πρέσβη ή στρατιωτικού συμβούλου στην Υψηλή Πύλη, διότι bok στα τούρκικα είναι η λέξη του Καμπρόν. Κάποιοι μάλιστα λένε ότι για ανάλογους λόγους δεν προχώρησε η μεταγραφή του ποδοσφαιριστή Μουνίτις σε ελληνική ομάδα.
Ο κύριος Φούχτελ προκαλεί χαμόγελο επειδή αφενός το επώνυμό του θυμίζει τα στερεοτυπικά γερμανοπρεπή φλάχτεν φλούχτεν αουγκεντάλερ νιξ φερστέεν και τα παρόμοια και αφετέρου επειδή παραπέμπει στις φούχτες -ή τις χούφτες, διότι το ουσιαστικό αυτό είναι μια από τις όχι λίγες διτυπίες που έχουμε με αντιμετάθεση συμφώνων.
Είπα «όχι λίγες» διτυπίες, αλλά πέρα από τη χούφτα/φούχτα δεν μου έρχονται και τόσο πολλές στο νου· υπάρχει βέβαια ο φαλακρός/καραφλός, υπάρχει και το σκεπάρνι/σκερπάνι, αλλά οι άλλες διτυπίες που μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή αφορούν σπάνιες λέξεις, όπως το σαρμάκο/σαμάρκο ή το αρχαίο φαιλόνης/φαινόλης (απ’ όπου το φαιλόνιο των ιερωμένων). Για να μη γίνουμε ρεζίλι λοιπόν, αν σκεφτείτε καμιάν άλλη διτυπία με αντιμετάθεση, γράφτε την σας παρακαλώ στα σχόλια.
Στις διτυπίες συνήθως ο ένας τύπος είναι αρκετά πιο συχνός από τον άλλο. Λέμε φούχτα και χούφτα, αλλά δεν είναι εξίσου διαδεδομένοι οι δυο τύποι, η χούφτα είναι πολύ συχνότερη από τη φούχτα, και ακόμα περισσότερο τα παράγωγά της (χουφτίτσα, χουφτώνω· το φουχτώνω είναι πολύ σπάνιο). Το περίεργο είναι πως ο αρχικός τύπος είναι η φούχτα, που είναι μεσαιωνικός, πιθανώς από ρήμα *φουχτίζω που υποθέτουν οι φιλόλογοι πως υπήρξε ως παράγωγο του πυκτίζω/πυκτεύω, διότι στα αρχαία πύκτης ήταν ο πυγμάχος, πυγμή η γροθιά, άλλωστε έχουμε και το πυξ λαξ· οπότε ο αρχικός τύπος υποχώρησε και σήμερα επικρατεί ο αντιμεταθεμένος τύπος.

Η χούφτα/φούχτα έχει την περίεργη ιδιότητα να συμμετέχει σε φράσεις που δηλώνουν και την αφθονία αλλά και τη σπανιότητα. Λέμε «με τις χούφτες» για να δηλώσουμε κάτι που γίνεται αφειδώλευτα: ξοδεύει τα λεφτά με τις χούφτες· παίρνει αντιβιοτικά με τις χούφτες. Πιο λαϊκά λέμε «με τη σέσουλα». Από την άλλη, το «μια φούχτα» δηλώνει την πολύ μικρή ποσότητα: μια χούφτα στρατιώτες… συνηθισμένο κλισέ για περιγραφές μάχης, ενώ ο ευρηματικός (ήδη στα αγγλικά) τίτλος «Για μια χούφτα δολάρια» έχει δώσει αμέτρητες παραλλαγές. Αν θέλει να το κάνει πιο λόγιο ο κλισεδιάρης λέει «μια δράκα» (γενναίοι στρατιώτες, όχι δολάρια).
Η χούφτα έχει και σεξουαλικά υπονοούμενα, είτε επειδή χούφτας λέγεται για ευνόητους λόγους ο μαλάκας (στην οικογενειακή μας μυθολογία έχουμε και τη Χουφτού, τη στρίγγλα γυναίκα ενός τέτοιου), είτε από το ρήμα χουφτώνω και την πασίγνωστη ατάκα «χούφτωσ’ την» του Παπαγιαννόπουλου προς τον πλεϊμπόη Κωσταντάρα στο Κάτι κουρασμένα παλικάρια
Από τη χούφτα ίσως είναι και το χούφταλο, ίσως όμως και όχι, οπότε ας το προσπεράσουμε. Φούχταλο πάντως δεν υπάρχει, και σε κάθε περίπτωση ο συμπαθητικός κύριος Φούχτελ είναι ακόμα στο άνθος της ηλικίας του, ούτε εξήντα χρονών όπως λέει το βιογραφικό σημείωμα στον ιστότοπό του, τζόβενο με ορισμένα μέτρα.
Ωστόσο, για να γυρίσουμε στην ετυμολογία, ενώ αρκετοί σχολίασαν την ηχητικήν ομοιότητα του Χανς Γιόακιμ Φούχτελ με τη φούχτα (ένα ωραίο σχόλιο του Δαεμάνου από τη Λεξιλογία: Χάν’ς κι τ’ αβγά κι τα πασχάλια ιδώ, Γιόακιμ, με τον προϋπολογισμό στη Φούχτελ θα μείν’ς), η ετυμολογία ωστόσο του ονόματος Φούχτελ έμεινε ασχολίαστη και μόνο η φίλη Μαρία την υπαινίχθηκε προχτές σε ένα σχόλιο, όταν είπε ότι το επώνυμο Φούχτελ είναι το αντίστοιχο του ελληνικού Ευταξίας ή του τουρκογενούς Τερμπιές.
Διότι, όσο και να μην πιστεύουμε τον ετυμολογικό προκαθορισμό, η ετυμολογία του ονόματος Fuchtel είναι σημαδιακή. Στα γερμανικά Fuchtel είναι το πλατύ σπαθί, και στο στρατό Fuchtel ονομάστηκε τα παλιά τα χρόνια το χτύπημα με το πλατύ μέρος του σπαθιού, που αποτελούσε συνηθισμένη μορφή τιμωρίας των απείθαρχων στρατιωτών (πονούσε πολύ αλλά δεν άφηνε πληγές). Έτσι, σταδιακά η λέξη Fuchtel έφτασε να σημαίνει την αυστηρή πειθαρχία, η δε έκφραση jemanden unter der Fuchtel haben σημαίνει «έχω κάποιον υπό τον απόλυτο έλεγχό μου, του έχω βάλει τα δυο πόδια σ’ ένα παπούτσι» (to have someone under one’s thumb, στα αγγλικά).
Συναφής και η έκφραση unter jemandes Fuchtel stehen (βρίσκομαι υπό τον ζυγό κάποιου, στην απόλυτη εξουσία του). Και δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό (και τα γράφω αυτά ενώ αρχίζει η σύνοδος κορυφής των Βρυξελλών) να σκεφτώ ότι Griechenland unter Merkels Fuchtel steht, και ας με διορθώσουν οι γερμανομαθείς αν δεν είναι γραμματικά σωστή η έκφραση, που μου φαίνεται καλό αν και ελαφρώς ανατριχιαστικό λογοπαίγνιο: η Ελλάδα βρίσκεται υπό τον ζυγό/Φούχτελ της Μέρκελ. (Λέτε να έπαιξε το επώνυμο ρόλο στον διορισμό του;)
Ευτυχώς όμως δεν υπάρχει ετυμολογικός προκαθορισμός· υπό τον ζυγό της Γερμανίας θα βρισκόμασταν έτσι κι αλλιώς, είτε Φούχτελ λεγόταν ο αρμόδιος αξιωματούχος, είτε Ράιχενμπαχ, είτε Ρέσλερ, ακόμα και Αουγκεντάλερ.
ΥΓ Επειδή μας διαβάζουν και νεότεροι, και μη ποδοσφαιρόφιλοι: ο Κλάους Αουγκεντάλερ ήταν σέντερ μπακ της Μπάγερν για πολλά χρόνια, σε όλα τα 80ζ και στις αρχές των 90ζ. Στα φοιτητικά μου χρόνια, όταν κάποιος ήθελε να μιλήσει ψευτογερμανικά, μετά το καπούτ, το φερστέεν και το φλούχτεν, θα πέταγε κι ένα Αουγκεντάλερ. Βλέπω μάλιστα ότι γκουγκλίζεται η χρήση αυτή.

Φτωχος και αστεγος...

ΤΑ ΝΕΑ ...
Του Ρούσσου Βρανά

Φτωχος και άστεγος. Στην τηλεόραση είναι πρώτο θέμα. Στη λογοτεχνία νέο είδος, από τότε που ο Μαρκ Ωζέ έγραψε το «Ημερολόγιο ενός άστεγου».
Ο άστεγος...
... είναι ο σιωπηλός ήρωας του καιρού μας. Μπορεί να προσπαθεί να κρυφτεί από τη ματιά μας, αλλά δεν φεύγει, δεν το βάζει στα πόδια. Ξέρει πως ο κόσμος μας είναι τόσο μικρός και στρογγυλός, που η φυγή δεν έχει νόημα. Ζει στη μοναξιά, αλλά όχι στην απομόνωση. Η μοναξιά είναι μια επιλογή (υπάρχει πάντα ο άλλος, αν το θελήσεις). Μα η απομόνωση είναι μια καταδίκη (ο άλλος δεν υπάρχει, όσο και αν το θελήσεις). Ο άστεγος στις μέρες μας δεν είναι πια αυτός που ήταν άλλοτε. Τις νύχτες που κουλουριάζεται μέσα σε μια κούτα από χαρτόνι, ίσως να θυμάται ακόμη τον καιρό που ζούσε μια φυσιολογική ζωή. Ισως να θυμάται ακόμη τον εαυτό του να ισιώνει τον γιακά και τη γραβάτα μπροστά στον καθρέφτη, να φοράει το ρολόι στο χέρι, να πιάνει την τσάντα με τα χαρτιά του και να ξεκινάει για τη δουλειά του. Στην εισαγωγή του βιβλίου του, ο κοινωνικός ανθρωπολόγος Μαρκ Ωζέ γράφει για ένα κοινωνικό φαινόμενο που ίσως στους περισσότερους από εμάς περνάει σήμερα απαρατήρητο. «Τα τελευταία χρόνια - λέει - πολλοί από αυτούς που εργάζονται στις κοινωνικές υπηρεσίες ή σε φιλανθρωπικές οργανώσεις βλέπουν καθημερινά μπροστά τους μια νέα κατηγορία φτωχών. Εχουν δουλειά, μα ο μισθός τους δεν τους φτάνει για νοίκι. Κοιμούνται όπου βρουν, σε λαϊκά υπνωτήρια, σε φίλους ή ακόμη και στο αυτοκίνητό τους», όπως ακριβώς ο κεντρικός χαρακτήρας του βιβλίου του Μαρκ Ωζέ, που η πενιχρή σύνταξή του τον έχει καταδικάσει να ξημερώνεται στους δρόμους, να χρησιμοποιεί για τις ανάγκες του τις τουαλέτες στον σταθμό του τρένου και τις χρονιάρες μέρες να ξεκλέβει από μακριά εικόνες από τις χαρές των ανθρώπων που είχαν καλύτερη τύχη από αυτόν. Είναι ένα φαινόμενο που οξύνεται μέρα με τη μέρα από την παρατεταμένη οικονομική κρίση, που μάλιστα ίσως δεν έχουμε δει ακόμη το χειρότερο πρόσωπό της.
Πώς συνηθίσαμε...
... έτσι να σκοντάφτουμε τις νύχτες πάνω σε ανθρώπους που χωράνε σε χαρτονένιες κούτες; Τις προσπερνάμε, χωρίς να σκύβουμε από πάνω, ξορκίζοντας μια πραγματικότητα που βρίσκεται μπροστά μας. Ξεσυνηθίσαμε τη φτώχεια, ζώντας μέσα σε μια αυταπάτη πλούτου που τώρα γίνεται καπνός. Αν κάποτε το φέρει η κακιά ώρα, πώς θα μπορέσουμε άραγε να ζήσουμε φτωχοί; «Τώρα που δεν είμαι πια κανένας», λέει ο άστεγος του Μαρκ Ωζέ, «βλέπω καθαρά πόσο ξεχωρίζουν εκείνοι που ζουν μια ζωή πιο σταθερή από τη δική μου ανώφελη παρουσία».
Τι απογίνεται...
... ο άστεγος του Μαρκ Ωζέ; «Τον βάζω να πηγαίνει προς τον Σηκουάνα», λέει ο συγγραφέας στην εφημερίδα «Στάμπα». «Αλλοι αναγνώστες φαντάζονται ένα τέλος τραγικό. Και άλλοι προτιμούν να ελπίζουν. Δεν ξέρω. Αφήνω το τέλος ανοιχτό. Ακριβώς όπως είναι η ζωή».

Τέτοια Ευρώπη...

Ελληνοφρένεια (ον δε νετ)...
Ήταν η Ευρώπη, της μεγάλης απάτης, της μεγάλης ψαλίδας μεταξύ πλουσίων και φτωχών, των τεράστιων αντιθέσεων, της θεοποίησης του κέρδους, της κυριαρχίας των τραπεζών και των οικονομικών συμφερόντών. Αυτά πριν την κρίση, μαζί με μια ανεργία που κάλπαζε και καλπάζει, μαζί με εκατομμύρια φτωχούς, εκατοντάδες χιλιάδες άστεγους, και εκατομμύρια μερίδες συσσίτια.

Αυτή, για να μην ξεχνιόμαστε, ήταν η Ευρώπη, χωρίς κρίση...

Μετά την κρίση όλα τα παραπάνω, εντάθηκαν, και συμπληρώθηκαν, από τον φόβο και τον εκβιασμό. Αυτά που εδώ και δύο χρόνια, έχουμε δοκιμάσει περισσότερο από όλους, εμείς οι Έλληνες. Εκβιασμοί και απειλές, από Κυβερνήτες και Επικεφαλής οίκων, προκειμένου να δεχτούμε αδιαμαρτύρητα τα μέτρα σωτηρίας, που ετοίμασαν για εμάς, και μόνο για εμάς. Εκβιασμοί και απειλές, ότι αν δεν τα εφαρμόσουμε, αν δεν τα πληρώσουμε, τότε δεν θα καταστραφεί μόνο η χώρα, αλλά και η Ευρωζώνη.

Δύο χρόνια μετά, η χώρα έχει καταστραφεί, ενώ η ευρωζώνη το παλεύει... στην κρισιμότερη συνεδρίαση των χωρών μελών της, σήμερα και αύριο. Τόσες θυσίες των ελλήνων να πάνε χαμένες; Τόσοι κόποι, τόσες ατομικές χρεοκοπίες, τόσες απολύσεις, τόση ανεργία, τόσες περικοπές, τόσες έκτακτες εισφορές, καλά να μην καταφέρουν, να σώσουν την χώρα. Αλλά ούτε την ευρωζώνη;

Τέτοια Ευρώπη, δεν την θέλουμε. Με κρίση ή χωρίς κρίση. Με 50 εκ άνεργους ή με 20 εκ άνεργους. Με 6ωρη δουλειά, ή με 4ωρη δουλειά, ή με 2ωρη δουλειά... ή 15ωρη δουλειά, για τους "τυχερούς". Με σπίτια χαρτόκουτα, κάτω από τα ποτάμια, με ανέχεια, με κατάθλιψη, με απόγνωση και με εκατομμύρια ευρωπαίων, να κυνηγάνε κάποιο όνειρο και τελικά να το πιάνουν μερικές χιλιάδες.

Τέτοια Ευρώπη δεν την θέλαμε και δεν την θέλουμε, αλλά από ότι βλέπω δεν την θέλουν και άλλοι, πολλοί.

Και κυρίως δεν την θέλουν τα ίδια τα τερατώδη συμφέροντα, που την δημιούργησαν. Γι αυτό (και γι αυτό) και όλη αυτή η φαγωμάρα.

Δεν ξέρω που θα καταλήξουν όλα αυτά. (μάλλον υποψιάζομαι...πάλι στις πλάτες μας). Αλλά προς στιγμήν απολαμβάνω τον πανικό και την ταραχή τους.

Θύμιος Κ.

Δεν υπογράφω, δεν υπογράφω...

kathimerini.gr
Tου Παντελη Μπουκαλα
Να πεις ότι πρόκειται για πλεκτάνη της Ιστορίας, θα ακουστεί ο αντίλογος ότι η χάρη της έχει σπουδαιότερα πράγματα να κάνει. Να πεις ότι η υπόθεση είναι καθαρά απόρροια της τύχης, θα της στερήσεις τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της και θα την υποβιβάσεις στα συνήθη, τα ουδέτερα και αδιάφορα. Γιατί το να κρέμεται η ανέγερση τζαμιού στην Αθήνα από μία και μόνη υπογραφή, του υπουργού Υποδομών Μάκη Βορίδη, δεν είναι συνηθισμένο. Αλλά τι το συνηθισμένο υπάρχει στο να μετέχουν στην κυβέρνηση τέσσερα μέλη του ΛΑΟΣ και μάλιστα από τα περισσότερο σταμπαρισμένα ως φορείς των απόψεών του; Τι το συνηθισμένο υπάρχει στο να συγκυβερνά το κόμμα του κ. Καρατζαφέρη, ερήμην της λαϊκής βούλησης, όπως εκφράστηκε στις εκλογές του 2009; Συνηθισμένη και ιδεολογικά ακίνδυνη βρίσκουν τη συμμετοχή του ΛΑΟΣ μόνο τα τρανά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που εξαγγέλλουν την 25η επιχείρηση «ανασύνθεσης της Κεντροαριστεράς» συναγελαζόμενα στα υπουργικά έδρανα με τους ακραίους της Δεξιάς.
Τα πράγματα είναι απλά: Οταν έκοβαν κι έραβαν την κυβέρνηση, δεν είχαν το περιθώριο να χρονοτριβήσουν με λεπτομέρειες. Το πρώτο δεδομένο ήταν ότι έπρεπε να ανταμειφθεί ο κ. Καρατζαφέρης για τους θεατρινισμούς τους μπροστά στις κάμερες, για το «μπαίνω-βγαίνω-ξαναμπαίνω» στο Προεδρικό Μέγαρο. Κι αφού τον ίδιο τον αρχηγό του ΛΑΟΣ τον περιμένει η πρωθυπουργία, όπως βαυκαλίζεται και βαυκαλίζει, έμενε να δοθούν στα πρωτοπαλίκαρά του υπουργικοί θώκοι. Και ειδικά όσον αφορά τον κ. Βορίδη, δεν έπρεπε να πάει χαμένη η συγκινητική προσπάθεια των ΜΜΕ όχι απλώς να λευκάνουν το παρελθόν του, αλλά να τον παρουσιάσουν σχεδόν ως Νέστορα της πολιτικής, ως πρώιμο σοφό, που μάλιστα, σαν ποδοσφαιρικό ταλέντο, έχει προτάσεις μετεγγραφής σε μεγαλύτερη ομάδα, τη Ν. Δ.
Και ιδού που κ. Βορίδης, ως υπουργός Υποδομών, οφείλει να βάλει την υπογραφή του ώστε να γίνει ο διαγωνισμός ανάθεσης του έργου. Και ο υπουργός μας, καλός στις τηλεστρεψοδικίες, μονολογεί τώρα «να πάω πίσω ντρέπομαι, να πάω εμπρός φοβάμαι». Αν υπογράψει θα τον στολίσει η ακροδεξιά της ακροδεξιάς, αφήστε που μπορεί να τον διαγράψει το ίδιο του το κόμμα, οι αφίσες του οποίου εναντίον του τζαμιού (κοσμημένες με το πρόσωπο του κ. Γεωργιάδη και του κ. Πλεύρη) υπάρχουν ακόμα σε αθηναϊκούς τοίχους. Κι αν δεν υπογράψει, κάπως πρέπει να εξηγήσει την απόφασή του, έτσι που να μη φαίνεται ότι η στάση του απορρέει από τον πυρήνα των αντιλήψεών του: την ισλαμοφοβία, που συνυπάρχει με εβραιοφοβία, τις ορέξεις ξενηλασίας, τον σοβινισμό. Γιατί ο κ. Βορίδης μπορεί να δήλωσε ημιμετανιωμένος για τον καιρό που σεργιανούσε στη Νομική εξοπλισμένος με αλυσίδες, τις ιδέες του όμως δεν τις απαρνήθηκε. Οπότε; Οπότε, «καθυστέρηση», όπως στο ποδόσφαιρο. Ωσπου να λήξει η θητεία της κυβέρνησης και να αποφύγουμε το ποτήριον τούτο.

Ούτε οι Γάλλοι αγαπούν το ευρώ ...

γιωργος δελαστικ, ethnos.gr
Φαινομενικά, τίποτα δεν δικαιολογεί την αίσθηση που προκάλεσαν στη Γαλλία τα αποτελέσματα δημοσκόπησης για τη στάση του πληθυσμού της απέναντι στο ευρώ. Η απάντηση στο θεμελιώδες ερώτημα, αν δηλαδή οι Γάλλοι προτιμούν την παραμονή της χώρας τους στο ευρώ ή την έξοδό της από την Ευρωζώνη και την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, το φράγκο, ήταν σαφέστατη: το 60% των ερωτηθέντων δήλωσαν ότι θέλουν το ευρώ και το 36% την επάνοδο του φράγκου. Ουδέτεροι δεν υπήρχαν σχεδόν καθόλου στο θέμα αυτό - μόλις 4%.
Παρ' όλα αυτά ο Μπρις Ταντιριέ, εντεταλμένος γενικός διευθυντής της μεγάλης εταιρείας δημοσκοπήσεων Ιψος, που έκανε τη σφυγομέτρηση, έδειχνε αρκετά σοκαρισμένος από μια σειρά δημοσκοπικά ευρήματα όταν έκανε την παρουσίασή της.
Πρώτα πρώτα αυτό το 36% των υποστηρικτών του φράγκου ήταν πάνω από δέκα εκατοστιαίες μονάδες λιγότερο μόλις πριν από... ενάμιση - δύο μήνες που είχε διενεργηθεί η προηγούμενη δημοσκόπηση της ίδιας εταιρείας. Η άνοδος δηλαδή των υποστηρικτών της επιστροφής στο φράγκο υπήρξε ραγδαία μόλις άρχισαν οι κάποιες διαφωνίες Βερολίνου - Παρισιού στο πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί η κρίση του ευρώ. Δεύτερον, διαπιστώθηκε μια βαθύτατη διαφοροποίηση απέναντι στο ευρώ αναλόγως με το σε ποιο κοινωνικό στρώμα ανήκε ο ερωτώμενος. Ετσι, το εντυπωσιακά υψηλό ποσοστό του 65% των Γάλλων εργατών τάχθηκε υπέρ της επιστροφής στο φράγκο, όπως και το 53% των υπαλλήλων, σε ριζική διάσταση με τα στελέχη επιχειρήσεων που τάχθηκαν υπέρ του ευρώ με το συντριπτικό ποσοστό του 82% και τους επαγγελματίες των μεσαίων στρωμάτων οι οποίοι τάσσονται αναφανδόν υπέρ του κοινού νομίσματος με ποσοστό 69%. «Η κοινωνική ρήξη είναι εδώ πολύ πιο ισχυρή από όσο ήταν π.χ. στο δημοψήφισμα για το Μάαστριχτ» υπογράμμισε ο Μπρις Ταντιριέ. Η εικόνα της θετικής στάσης του γαλλικού πληθυσμού απέναντι στο ευρώ θρυμματίζεται μόλις καταπιαστεί κανείς με τα υπόλοιπα δημοσκοπικά ευρήματα.
«Το ευρώ είναι πλεονέκτημα ή μειονέκτημα για τη γαλλική οικονομία συνολικά;» ήταν μια σημαντική ερώτηση. Προδήλως αρνητική η απάντηση: «μειονέκτημα» απάντησε το 45%! Μόνο το 34% θεώρησε το ευρώ «πλεονέκτημα».
«Αυτή η διαφορά των 11 μονάδων δείχνει ότι υφίσταται αδιαμφισβήτητα το ευρώ μια αποδυνάμωση της θέσης του στη γαλλική κοινή γνώμη» τόνισε ο Ταντιριέ. Καθόλου δεν βελτιώθηκε η κατάσταση όταν οι Γάλλοι ερωτήθηκαν αν τουλάχιστον το ευρώ είναι πλεονέκτημα για την αντιμετώπιση της παρούσας οικονομικής και χρηματοπιστωτικής κρίσης. «Μειονέκτημα» απάντησε και πάλι το 44%, «πλεονέκτημα» θεώρησε το κοινό νόμισμα μόνο το 33%. Η διαφορά των 11 μονάδων παρέμεινε ουσιαστικά ακλόνητη.Το βατερλό όμως του ευρώ σημειώθηκε όταν οι συμμετέχοντες στη δημοσκόπηση ερωτήθηκαν αν το κοινό νόμισμα συνιστά πλεονέκτημα ή μειονέκτημα για την προσωπική τους αγοραστική δύναμη, αν δηλαδή το ευρώ αυξάνει ή μειώνει την ικανότητά τους να αγοράζουν προϊόντα πάσης φύσεως.
Η εικόνα που προέκυψε από τις απαντήσεις ήταν καταστροφική: το 62% δήλωσε ότι το ευρώ είναι μειονέκτημα για την αγοραστική του δύναμη και μόνο το απίστευτα χαμηλό ποσοστό του 17% απάντησε ότι το κοινό νόμισμα αποτελεί πλεονέκτημα στον τομέα αυτόν. Σε κάθε πέντε Γάλλους δηλαδή που απάντησαν στο ερώτημα, οι τέσσερις θεωρούν ότι το ευρώ μείωσε την αγοραστική τους δύναμη! Αυτό είναι πολύ σοβαρό και υποσκάπτει εκ θεμελίων την εμπιστοσύνη στο ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα. Κανένας δεν αγαπά ένα νόμισμα που μειώνει την αγοραστική του δύναμη - και ας μην ξεχνάμε ότι στη Γαλλία δεν έχουν επιβληθεί ακόμη για χάρη του ευρώ σημαντικά μέτρα λιτότητας.
Αν πουν στους Γάλλους ότι πρέπει να δεχτούν ραγδαία μείωση των εισοδημάτων τους για να σώσουν ένα νόμισμα που, όπως αυτοί δηλώνουν, μειώνει την αγοραστική τους δύναμη, αποτελεί μειονέκτημα για τη γαλλική οικονομία και επίσης συνιστά εμπόδιο ακόμη και στην αντιμετώπιση της τρέχουσας οικονομικής κρίσης, έχουμε την εντύπωση ότι θα αντιδράσουν πολύ έντονα. Ιδωμεν...
Ευρωζώνη
Μόνη υπεράσπιση τα σενάρια τρόμου
ΕΞΑΠΛΩΝΟΝΤΑΙ σταδιακά σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης τα σενάρια τρόμου οικονομικής φαντασίας για τους... σεισμούς, λιμούς και καταποντισμούς που θα επέλθουν σε όποιο κράτος αποφασίσει να φύγει από το κοινό νόμισμα. Οι Ελληνες έχουν πλέον εξοικειωθεί με τις ανατριχιαστικές αυτές διηγήσεις. Οι Ισπανοί όμως διάβασαν για πρώτη ίσως φορά την προηγούμενη Κυριακή για την «απίστευτη επιστροφή της πεσέτας» και τον ισχυρισμό ότι «το υψηλό κόστος της εγκατάλειψης του ευρώ φράζει κάθε άλλη διέξοδο από την κρίση». Οταν όμως και η «Μοντ» προσπαθούσε χθες να τρομοκρατήσει και τους Γάλλους με αντίστοιχα σενάρια, είναι προφανές ότι η ελκτική δύναμη του κοινού νομίσματος έχει πέσει στο ναδίρ με την πολιτική που ακολουθείται στην Ευρωζώνη.

Το τέρας των αγορών...

Ελευθεροτυπία...

Στις Βρυξέλλες παίζεται σήμερα η τύχη του ευρώ. Στην ουσία δεν είναι το ευρώ αυτό που διακυβεύεται, αλλά οι τύχες των λαών της Ευρώπης. Οι «Μερκοζί» -όπως αποκαλούνται πλέον οι ηγέτες των Γερμανίας και Γαλλίας- υπόσχονται ότι δεν θα φύγουν από το τραπέζι αν δεν υπάρξει συμφωνία. Την προηγούμενη Δευτέρα οι Μέρκελ και Σαρκοζί περιέγραψαν σε αδρές γραμμές το σχέδιό τους για τη νέα... Ευρώπη.
Πρώτο μέλημα και υπόσχεση είναι ότι οι διεθνείς τραπεζίτες δεν θα χάσουν ποτέ ξανά τα λεφτά τους, υπερχρεώνοντας μια χώρα. Οι δύο ηγέτες φρόντισαν κατ' επανάληψιν να διακηρύξουν ότι το ελληνικό «κούρεμα» είναι μοναδική περίπτωση και δεν πρόκειται να ξανασυμβεί...
Δεύτερον, για να μη γίνουν -υποτίθεται- και οι άλλες χώρες της ευρωζώνης «Ελλάδα», το σχέδιο Μέρκελ-Σαρκοζί προβλέπει έναν ακόμη πιο αυστηρό δημοσιονομικό ζουρλομανδύα. Επιβάλλει την ποινικοποίηση της οικονομικής πολιτικής, με αυτόματες κυρώσεις στις χώρες των οποίων το έλλειμμα θα ξεπερνά το 3% και ζητεί με το έτσι θέλω την καθιέρωση του λεγόμενου «χρυσού κανόνα» -ο οποίος προβλέπει υποχρεωτικά το μηδενισμό των ελλειμμάτων- στα εθνικά Συντάγματα των κρατών-μελών κατά τα γερμανικά πρότυπα.
Η αλλαγή των ευρωπαϊκών Συνθηκών, εγχείρημα άλλοτε μακρόχρονων διπλωματικών και πολιτικών διεργασιών, μετατρέπεται σε διαδικασία-εξπρές, περιορίζεται κατά τα φαινόμενα μόνο στους 17 της ευρωζώνης και χωρίς ουσιαστικό αντίλογο. Εξαίρεση, η παραδοσιακά «ευρωφοβική» Βρετανία, η οποία αντιδρά μόνο και μόνο γιατί θίγονται τα προνόμια του δικού της κεφαλαίου με την κυριαρχία του Σίτι και των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών.
Οι λαοί φυσικά είναι παντελώς απόντες από αυτή τη διαδικασία. Το «δημοκρατικό έλλειμμα» στην Ε.Ε. όχι μόνο δεν συζητιέται αλλά διευρύνεται μέσω της δικτατορίας των τεχνοκρατών που έχει επιβληθεί σε Ελλάδα και Ιταλία, με το πρόσχημα της έκτακτης ανάγκης αλλά και με την πλήρη περιφρόνηση ακόμη και αυτών των αστικών θεσμών, αφού οι συζητήσεις για τους εθνικούς προϋπολογισμούς -κορυφαία άλλοτε πολιτική μάχη- υποβιβάζονται σε διαδικασία επικύρωσης απλώς ειλημμένων αποφάσεων, όπως ήδη βλέπουμε να γίνεται στη χώρα μας.
Η κρίση αποτελεί «χρυσή ευκαιρία» για να ξεριζωθούν με τη βία μια για πάντα τα απομεινάρια του μεταπολεμικού «κοινωνικού συμβολαίου» και να υπάρξει μία ακόμη πιο βίαιη μεταφορά πλούτου, θυμίζοντας αυτήν που συντελέστηκε με την πείνα, την κατοχή, την κατάσχεση περιουσιών και τον αφανισμό εκατομμυρίων σε στρατόπεδα και πεδία των μαχών στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η με γεωμετρική πρόοδο αύξηση στη χώρα μας των επιχειρήσεων που «αγοράζουν χρυσό», εκμεταλλεύονται με άλλα λόγια την απελπισία χιλιάδων συμπολιτών μας που ξεπουλούν όσο-όσο ό,τι έχουν και δεν έχουν, είναι ενδεικτική των νέων ηθών που φέρνει η «γερμανοκρατία» στην Ευρώπη.
Οσο όμως περισσότερο ταΐζεις το τέρας των αγορών τόσο αυτό, σαν εκείνο του μυθιστορηματικού Φράνκενσταϊν, στρέφεται κατά του δημιουργού του, όπως δείχνουν οι αλλεπάλληλες απειλές από τη Standard & Poor's ότι θα υποβαθμίσει ολόκληρη την ευρωζώνη, ακόμη και την Ε.Ε. (!).
Εως και ο 92χρονος πρώην ηγέτης του γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Χέλμουτ Σμιτ εξανέστη, επικρίνοντας το «διεθνές τραπεζικό λόμπι» και τους «λίγους χιλιάδες χρηματιστές και τραπεζίτες στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, συν μερικούς οίκους αξιολόγησης που θέτουν σε ομηρία τις πολιτικά υπόλογες κυβερνήσεις στην Ευρώπη».
Η σημερινή σύνοδος κορυφής της Ε.Ε. δεν προμηνύει τίποτα καλό για τους λαούς της Ευρώπης, πολύ περισσότερο για τον ελληνικό λαό, που έγινε το «πειραματόζωο» για την εφαρμογή όχι απλώς μιας πολιτικής σκληρής λιτότητας, αλλά μιας βάναυσης πολιτικής υποταγής στους κυρίαρχους του χρήματος και των πειθήνιων οργάνων τους.

Ο "δεκάλογος" της αποτυχίας...


Ν. Κυριακίδης

Δεν μπορεί κανείς να αποφύγει τον πειρασμό να κοιτάζει τα σχόλια των Αμερικανών για το μπάχαλο στην Ευρώπη. Αν και δεν περιμένεις να διαβάσεις κάτι που να υπερβαίνει την “κλασική” αμερικανική ματιά στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα, οι αναλύσεις που κάνουν οι δημοσιογράφοι σχολιαστές από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού έχουν ενδιαφέρον. Αν μη τι άλλο, μέσα από την κουλτούρα της απλούστευσης, που διακρίνει τον αμερικανικό τρόπο σκέψης, αναδεικνύονται κάποιες μεγάλες, πικρές αλήθειες. Κι επειδή οι Αμερικανοί έχουν μαύρα μεσάνυχτα από ευρωπαϊκές υποθέσεις, αναπαράγουν, κατά περίπτωση, ό,τι διαβάζουν από τις αναλύσεις των Βρετανών, οι οποίοι ανήκουν άλλωστε στην ίδια μ' αυτούς, σχολή σκέψης...
“Αποστασιοποιημένοι” από την ιστορική κληρονομιά του γαλλο-γερμανικού ανταγωνισμού για ηγεμονία στην ηπειρωτική Ευρώπη, οι Βρετανοί ίσως τελικά να βλέπουν απ' το “νησί” τους πιο ξεκάθαρα τα πράγματα - και το CNN τους εμπιστεύεται...
Καθηγητές του Κέντρου Διεθνών Σπουδών του διακεκριμένου Πανεπιστημίου της Οξφόρδης συνέταξαν λίστα με τα 10 βασικά λάθη των Ευρωπαίων ηγετών στον τρόπο που αντιμετώπισαν και συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν την κρίση χρέους στην Ευρωζώνη. Τα σφάλματα, λένε οι ακαδημαϊκοί της Οξφόρδης, είναι πολιτικά και οικονομικά αλλά πηγάζουν επίσης και από το έλλειμμα δημοκρατίας των ευρωπαϊκών θεσμών.
Πρώτη στη λίστα βρίσκεται η απουσία ευρωπαϊκού πολιτικού οράματος και στρατηγικής. “Πώς ζητάς από τις αγορές ομολόγων να επενδύσουν σε σένα τα επόμενα 10 ή 20 χρόνια χωρίς να έχεις σαφές όραμα για τους στόχους σου;” αναρωτιούνται ρητορικά οι Βρετανοί αναλυτές. “Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να δείξει ότι είναι κάτι περισσότερο από ένα κοινό νόμισμα, ότι έχει πολιτικό μέλλον, κοινωνική και οικονομική προοπτική”, λένε οι ίδιοι αναλυτές.
Ως δεύτερο σημαντικό σφάλμα αναφέρεται η ανισορροπία εξουσιών μεταξύ των χωρών - μελών της Ένωσης. “Η Γαλλία και η Γερμανία, που έχουν επενδύσει σημαντικές ποσότητες πολιτικού και οικονομικού “κεφαλαίου” στο ευρώ, έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο σ' αυτή την κρίση. Αλλά η λήψη αποφάσεων από δύο μόνον χώρες και από μια χούφτα μη εκλεγμένων αξιωματούχων είναι τελικά ό,τι χειρότερο”...
Στους βασικούς λόγους της κρίσης συγκαταλέγονται η επιμονή των ηγετών της Ε.Ε. σε πολιτικές λιτότητας για την αντιμετώπιση της κρίσης, η ανάδυση μη εκλεγμένων κυβερνήσεων τεχνοκρατών σε χώρες-μέλη όπως η Ελλάδα και η Ιταλία -η οποία μάλιστα χαρακτηρίζεται ως “αποτυχία της δημοκρατίας σε εθνικό και διεθνές επίπεδο”- και το έλλειμμα δημοκρατίας που χαρακτηρίζει τους ευρωπαϊκούς θεσμούς.
Μια ακόμη βασική αιτία της κρίσης κατά τους Βρετανούς αναλυτές είναι η αποτυχία των Ευρωπαίων ηγετών να αντιπαρατεθούν με τις αγορές. “Η αποτυχία τους να καθησυχάσουν εγκαίρως τις αγορές, στην περίπτωση της Ελλάδας, μεγέθυνε την κλίμακα και το κόστος της σημερινής κρίσης. Παράλληλα, προκάλεσε μια κατάσταση που δεν επιτρέπει σε ορισμένες από τις μεγαλύτερες οικονομίες της Ευρώπης, όπως η Ιταλία, να χρηματοδοτήσουν τις οικονομίες τους όπως γίνεται κανονικά, δηλαδή μέσα από τις αγορές ομολόγων”...

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

ΨΕΥΤΕΣ ΚΛΕΦΤΕΣ ΚΑΙ ΑΝΥΠΟΛΗΠΤΟΙ

Καρτεσιος ...
Αυτές οι τρεις λέξεις χαρακτηρίζουν την πλειοψηφία του σημερινού πολιτικού προσωπικού της χώρας ή όπως αρέσκεται να λέει ο Βασιλεύς των Ελλήνων Κάρολος Α΄ ο Παπούλιας, την Πολιτική Τάξη.
Ο υπουργός Ανάπτυξης αποφασίζοντας να παίξει το ρόλο του λαγού στη μάχη της διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ ή στην προσπάθειά του να μας αποπροσανατολίσει από τη θλιβερή πραγματικότητα ή να προλάβει να μαζέψει τον εναπομείναντα κομματικό στρατό που βάρεσε διάλυση ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο μαλακισμένο σκέφτηκε, άνοιξε επίσημα την εσωκομματική προεκλογική περίοδο στο κόμμα του.
Το ίδιο βράδυ, ο πρόεδρος του καθεστωτικού εκτρώματος Γιώργος Παπανδρέου, κάλεσε σε σύσκεψη τη μάνα του, τα δύο αδέρφια του και τρεις κολαούζους τους, με σκοπό να σχεδιάσουν την αντεπίθεση της δυναστείας.
Από το επόμενο πρωί, ξάφνου οι φιλοκαθεστωτικές εφημερίδες ΘΥΜΗΘΗΚΑΝ στις παραπολιτικές μπηχτές τους, ότι ο κ. Χρυσοχοΐδης, αυτός ο πρώην λατρεμένος διαχειριστής της κυβερνητικής πολιτικής, όχι μόνο δεν είχε παράγει ελάχιστο έργο μέχρι σήμερα, αλλά στα συρτάρια του βρισκόταν αχρησιμοποίητα 16 δισ. ευρώ από το ΕΣΠΑ.
Το δεύτερο χτύπημα ήρθε από «διαρροές κύκλων» του Παπαροδήμου, που έλεγαν ότι ο διορισμένος πρωθυπουργός είναι αγανακτισμένος κι ετοιμάζεται να προχωρήσει σε αποπομπές υπουργών με πρώτο και καλύτερο τον κ. Χρυσοχοΐδη.
Οποία λίγδα και μουχλιασμένη πρασινίλα στο στρατόπεδο των εγκάθετων. Βρώμισε ο τόπος από ίντριγκες και συνωμοσίες καθημερινής σαπουνόπερας. Η μόνη πολιτική που μπορείς να πεις ότι ακολουθείται σε αυτό το αληταριό είναι εκείνη της μητριάς της Σταχτοπούτας που έκανε μηχανορραφίες για να καλοπαντρέψει τις κόρες της.
Σ’ αυτό το επίπεδο κινείται σήμερα το πολιτικό τοπίο. Η ζαβοσύνη τού πρώην πρωθυπουργού, γίνεται φανερή σε κάθε του λέξη. Αλλά πλέον, οι πρώην στενοί συνεργάτες του, επιθυμώντας τώρα να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη, τον αφήνουν να μιλά και να εκτίθεται.
Είπε, λοιπόν, ο ψευτο – Γιώργης στη Βουλή, «Όχι, κύριοι, δεν άργησα να πάρω μέτρα, ήθελα να μην πάρω μέτρα που θα θίξουν το μέσο Έλληνα, το μισθωτό και χαμηλοσυνταξιούχο. Και έδωσα μάχη γι’ αυτό. Και έπεισα.»
Τον κακό του τον φλάρο και το γλάρο και το συναπάντημα. Πριν ακόμη εκλεγεί, πριν ακόμη γίνει πρωθυπουργός, είχε ξεκινήσει τις συζητήσεις με τον τότε επικεφαλής του ΔΝΤ, Στρος Καν, για να μας ξεπουλήσει στους τοκογλύφους και να χώσουν το πόδι τους οι Αμερικανοί στην Ευρώπη.
Ποια μέτρα δεν ήθελε να πάρει; Είναι παθολογικός ψεύτης ο άνθρωπος. Και οι βουλευτές του ή είναι έντιμοι αλλά παθολογικά ηλίθιοι ή έξυπνοι και συνένοχοι στην απάτη και την εθνική προδοσία. Αυτό είναι το δίλημμα στο οποίο καλούνται να απαντήσουν, αρχικά.
Ο Παπαροδήμος από την άλλη, ζήτησε στη δική του ομιλία «Να δώσουν τέλος στους πολιτικούς καυγάδες τα κόμματα» και ειλικρινά απορώ πώς στάθηκε τόσο δημοκράτης και δε ζήτησε την πλήρη κατάργηση των κομμάτων και των ιδεολογιών.
Τι είναι τα κόμματα και πρέπει να υπάρχουν και να διαφωνούν; Μήπως είναι τράπεζες; Όχι! Μήπως οίκοι αξιολόγησης; Όχι! Μήπως ιδρύματα του Σόρος; Όχι! Τότε είναι άχρηστα. Να καταργηθούν κύριε Παπαροδήμο. Και η Βουλή μαζί. Τόσο ωραία αίθουσα έχει η Ένωση Τραπεζών Ελλάδος, γιατί άραγε πρέπει να λειτουργεί η Βουλή και να μη γίνει ένας χώρος εκθέσεων Νεοφιλελεύθερης Οικονομίας με σκελετούς εργαζομένων μέσα σε γυάλες;
Και βγαίνει ο άλλος καΐναρος, ο Μπομπ ο Σαμαράκης, να δηλώσει ότι ψηφίζει τον προϋπολογισμό, στηρίζει και συμμετέχει στην κυβέρνηση του διορισμένου Παπαροδήμου, αλλά «δεν δίνουμε συγχωροχάρτι για τις αμαρτίες της προηγούμενης κυβέρνησης».
Αυτός τώρα, είναι απλώς ηλίθιος ή ηλίθιος plus; Δηλαδή εγκρίνει τον προϋπολογισμό του Μνημονίου, του Μεσοπρόθεσμου, του πολυνομοσχεδίου, αλλά δε δίνει συγχώρεση στο Μνημόνιο. Η απάντηση είναι απλή: Πρόκειται για ηλίθιο plus.
Κι αυτή η απάντηση ενισχύεται ακόμη περισσότερο από την απάτη που επιχείρησε να κάνει χάνοντας κάθε ίχνος υπόληψης, δηλώνοντας «Δεν δίνω εύκολες υποσχέσεις. Αλλά ό,τι υπόσχομαι το κάνω. Ουσιαστικά μόνο δύο πράγματα υποσχέθηκα: Να αποκαταστήσω τις μεγάλες αδικίες στους χαμηλοσυνταξιούχους και τους πολύτεκνους. Θα το κάνω!»
Όχι, όμως. Το αγαπητό τσιράκι του ΔΝΤ και των τοκογλύφων, δεν υποσχέθηκε μόνο αυτό. Υποσχέθηκε την επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου. Κι επειδή μαζί με τα συνεταιράκια του είναι κλέφτες, ψεύτες και ανυπόληπτοι, ορίστε τι έλεγε ο Αντώνης Σαμαράς στις 10 Ιουνίου 2011, δηλαδή 7 μόνο μήνες πριν πει ότι δε θα επαναδιαπραγματευτεί το Μνημόνιο, καθώς το ψήφισε μέσα στον προϋπολογισμό του 2012.

Άντε ρε σπείρα αφήστε μας ήσυχους να παλέψουμε μόνοι μας μήπως και σωθούμε. Άντε ρε κοπρίτες, πάρτε τα κομματόσκυλά σας και φύγετε να ξεβρωμίσει ο τόπος. Τιποτένιοι κι άθλιοι ανθέλληνες!

Ανορθόγραφη πολιτική...

Μικρά Μεγάλα Εγκλήματα ...

Κάποιοι κακοπροαίρετοι σχολίασαν αρνητικά το ορθογραφικό λάθος της Αννούλας της συγχρονίστριας καθώς έγραψε το «Δημόκριτος» με ήτα (Δημόκρητος).

Ας μην ξεχνάμε ότι η Αννούλα είναι υπουργός Παιδείας και δια βίου μάθησης. Αυτό σημαίνει ότι έχει ολόκληρο βίο για να μάθει.

Η ουσία όμως είναι ότι το πρόβλημα δεν είναι η ανορθογραφία στην λέξη αλλά η ανορθογραφία στις πολιτικές αποφάσεις της. Το λιθαράκι ή τον βράχο που έχει βάλει για την κατάντια, όχι μόνο στην παιδεία αλλά στο μέλλον αυτής της χώρας.

Με την ευκαιρία να δώσουμε συγχαρητήρια για την προσπάθεια της ώστε τα παιδιά να μάθουν με έναν πρωτότυπο τρόπο. Άνευ βιβλίων.

Κάποιοι μαθητές, αν είναι τυχεροί, θα έχουν βιβλία με το νέο έτος. Εκτός και αν ο Αη Βασίλης επιλέξει να τους φέρει άλλο δώρο. Ας πούμε ένα κομμάτι ψωμί.

Γιατί σε πολλά παιδιά εκτός από την ανύπαρκτη πνευματική τροφή λείπει και η πραγματική τροφή. Και δυστυχώς, η κυβέρνηση δεν μας έχει δείξει τον τρόπο να ζούμε χωρίς φαί.

Το προσπαθεί, είναι η αλήθεια. Ίσως τελικά κάποιος να τα καταφέρει.

Πως το είπε ο Αντωνάκης ο Σφουγγαράκης; Ότι η ΝΔ είναι ο ρυθμιστικός παράγοντας; Ναι, ρυθμίζει την κυβέρνηση ώστε να ολοκληρώσει το έργο της. Αυτό που άφησε στην μέση ο Γιωργάκης.

Αλλά συμφωνεί ο καημένος με τους στόχους. Εντάξει, θέλει και μια μείωση του ΦΠΑ και μία μείωση σε αυτά που πληρώνουν οι εταιρείες. Όμως δεν θα κόψει και τις φλέβες του γι΄ αυτά.

Για όλα τα υπόλοιπα λέει ναι. Και σε αυτά, που υποκριτικά κάνει πως διαφωνεί θα κάνει ότι του πουν οι δανειστές.

Από το θα αλλάξω το μνημόνιο και θα επαναδιαπραγματευτώ πήγε στο ότι πουν οι άλλοι. Τηρώντας και τις προηγούμενες υπογραφές. Δηλαδή, πόσο πιο ξεκάθαρα να μας πει ότι θα ακολουθήσει την πολιτική του Γιωργάκη του αντιεξουσιαστή;

Απλά, αντί να φταίει ο κουρασμένος για την πολιτική που θα ακολουθεί θα φταίει ο αντιεξουσιαστής. Και με αυτούς που παριστάνουν τους πολίτες σε κάνα χρόνο θα έχουμε τον κλαψιάρη Ανδρέα να λέει ότι φταίει ο Σφουγγαράκης.

Ο αδερφός Καψής, ο του mega, βγήκε ξανά από τα ρούχα του με τα επεισόδια που έγιναν στο Σύνταγμα, λέγοντας ότι τα επεισόδια είναι η αιτία που τα καταστήματα πάνε κατά διαόλου.

Ενώ σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα δεν προλαβαίνουν να ξεπουλάν την πραμάτεια τους.

Αφού όταν δεν γίνονται επεισόδια όλοι οι Αθηναίοι κατεβαίνουν στο σύνταγμα με γεμάτες τις τσέπες για να κάνουν shopping therapy.

Και πρότεινε να μην γίνονται διαδηλώσεις. Τουλάχιστον στο σύνταγμα. Θα μπορεί ο καθένας, αν θέλει να διαδηλώσει, να το κάνει στο σπίτι του.

Η κυβέρνηση, πρέπει να το ομολογήσουμε, κρατάει τις ισορροπίες. Όσο ανεβαίνει η ανεργία τόσο μειώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις. Όσο μειώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις τόσο αυξάνονται οι τιμές των προϊόντων.

Πρόκειται για μια παραλλαγή του τραγουδιού που λέει «ότι ανεβαίνει κατεβαίνει». Στην προκειμένη περίπτωση άλλα είναι αυτά που ανεβαίνουν και άλλα αυτά που κατεβαίνουν.

Κατεβαίνουν τα σώβρακα των πολιτών και ανεβαίνουν τα κυβερνητικά αγγούρια.

Και μέσα στην αναμπουμπούλα, άλλη μια κρίσιμη διάσκεψη για την κρίση. Όπου η Γερμανία θέλει να κάνει όλη την Ευρώπη Ελλάδα και την Ελλάδα μια τρύπα στον χάρτη. Και αυτό το ονομάζουν σωτηρία του Ευρώ.

Να σωθεί το Ευρώ. Αλλά να έχουμε και εμείς κανένα δείγμα στην τσέπη μας. Γιατί, κάτι πολυκαιρισμένες φωτογραφίες του θα μας μείνουν.

Όλοι λένε ότι ακόμα και αν έχει επιτυχία το κούρεμα που αποφασίστηκε τον Οκτώβρη το χρέος της Ελλάδας είναι τέτοιο που σύντομα θα χρειαστεί και άλλο κούρεμα. Δηλαδή πρόκειται για μια τρύπα στο νερό.

Για αυτήν την τρύπα γράψαμε στα παλιά μας τα παπούτσια το σύνταγμα, κάποιοι παριστάνουν τους σωτήρες και κάποιοι άλλοι ως διχασμένες προσωπικότητες κατακρίνουν αυτά που ψηφίζουν.

Συνεχίζουν το σφάξιμο στο ΠΑΣΟΚ. Αλλά και κάποιοι πασόκοι θέλουν να κάνουν καινούριο κόμμα.

Λες και αν αλλάξουν το όνομα τότε τα πρόσωπα, η πολιτική που εκφράζουν και οι ευθύνες τους θα είναι κάτι το διαφορετικό. Μάλλον δεν έχουν ακούσει την παροιμία «άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς».

Υπάρχουν ακόμα πολίτες που περιμένουν σωτηρία από τους πολιτικούς που μας έχουν καταστρέψει. Και μου λες μετά ότι δεν έχει δίκιο ο Πάγκαλος. Και λίγα λέει…

Μικρός Φωκίων

Αποτεφρωμένα νιάτα...

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ | Protagon...
Της Μαρίας Παπαδάκη

Ήταν μια Δευτέρα όπως όλες οι άλλες. Έτσι έδειχνε τουλάχιστον. Θα πηγαίναμε βαριεστημένοι στο σχολείο, θα κάναμε έξι ώρες μάθημα, στο δεκάλεπτο διάλειμμα θα τρώγαμε τυρόπιτα και γύρω στη μία θα πηγαίναμε σπίτια μας.
Αυτή η Δευτέρα όμως, είναι διαφορετική. Πελώρια μπλε γράμματα έχουν καλύψει σχεδόν κάθε πιθαμή του σχολικού κτιρίου. Λέξεις σκληρές, κοφτερές σαν μαχαιριές, με στόχο τη σκέψη και τη συνείδηση μας.
«Ελλάς ή τέφρα», «Η Ελλάδα στους Έλληνες», «Κάθε ξένος εργάτης, ένας Έλληνας άνεργος», «Παιδιά ή με τους εθνικιστές συμμαθητές σας, ή με τους αριστερούς δασκάλους του συστήματος», «Έξω οι ξένοι» και πολλά ακόμα ήταν τα συνθήματα τους. Δίπλα στις λέξεις, σύμβολα, σταυροί και σβάστικες παντού.
Κι όλα αυτά γραμμένα από παιδιά. Παιδιά διαβρωμένα, βιασμένα από βρώμικες πόρνες. Ιδεολογίες φτηνές, ξεδιάντροπες και σιχαμένες. Και στο μυαλό τους μόνο αυτό. Το έθνος, η κυριαρχία, η υπεροχή.
Και είναι δικά σου παιδιά. Εσένα, της διεφθαρμένης, φαύλης κοινωνίας. Τα έφερες στον κόσμο, τα μεγάλωσες και φρόντισες να τα κάνεις κλώνους σου. Έρμαια, μαριονέτες στα αδυσώπητα χέρια σου, να ακολουθούν πιστά αυτά που εσύ τους πρόσταξες. Και μετά να τα φτύνεις, να τα κατηγορείς για πράξεις που εσύ τους υπέδειξες.
Κοίτα τον εαυτό σου .Κοίτα τα λάθη, τα ψέματα, τις δολοπλοκίες σου. Κοίτα τις λαμογιές, τα βολέματα, τα ρουσφέτια σου. Κοίτα τα μούτρα σου στον καθρέφτη και φτύσ’ τα .Άλλαξε εσύ και έπειτα απαίτησε την αλλαγή απ’ αυτά.
Αν δεν το κάνεις, αυτοί οι ανεξέλεγκτοι έφηβοι θα σε θάψουν στη λάσπη σου. Θα μεγαλώσουν, θα αφήσουν μικρά τετράγωνα μουστάκια, θα πετάξουν τα χρωματιστά σπρέι και θα πιάσουν τα όπλα. Και τότε, θα’ ναι πολύ αργά.
Σε παρακαλώ, άλλαξε.
Μην μ’ αφήσεις να τους μισήσω.
Υ.Γ. Το κείμενο αναφέρετε στην επίθεση της οργάνωσης «Χρυσή Αυγή», η οποία φρόντισε να αφήσει την υπογραφή της στους τοίχους του 11ου Γενικού Λυκείου Ηρακλείου τη νύχτα της 4ης Δεκεμβρίου 2011.

Η επέλαση των γερόντων...

www.athensvoice.gr...
Του Νικου Γεωργιαδη

Ο Έντγκαρ Ναούμ γεννήθηκε στην Κεντρική Ευρώπη από γονείς Σεφαραδίμ, που έφυγαν από τη Θεσσαλονίκη το 1919. Μεγαλώνοντας ανακάλυψε την Αριστερά. Νέος γοητεύτηκε και εισήλθε στο Λαϊκό Μέτωπο (1936) με τον Λέοντα Μπλουμ, για να ενταχθεί στην Αντίσταση μετά την κατοχή της Γαλλίας από τους Γερμανούς. Αργότερα εντάσσεται στο Κομμουνιστικό κόμμα της Γαλλίας για να αναλάβει μετά το χρέος της «Αυτοκριτικής». Συνυπάρχει στο Παρίσι με τον Καστοριάδη και τον Λεφόρ. Το κωδικό του όνομα στην αντίσταση ήταν Μορέν, και με αυτό το όνομα συνέχισε και όταν αναγνωρίστηκε ως φιλόσοφος και κοινωνιολόγος. Ο Στεφάν Εσέλ γεννήθηκε Γερμανός, αλλά πολιτογραφήθηκε Γάλλος το 1939. Εβραίος κι αυτός, είναι από τους ελάχιστους επιβιώσαντες από τα στρατόπεδα του θανάτου των Γερμανών. Βασικός συντάκτης της Χάρτας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, κεντροδεξιός αλλά βαθιά δημοκρατικός, είναι σήμερα 90 ετών. Ο Εντγκάρ Μορέν είναι ακριβώς 91 ετών.
Πριν από λίγα 24ωρα ο υπερήλικας Εντγκάρ Μορέν, απευθυνόμενος στο μέσο Γάλλο από τηλεοπτικό σταθμό, με καθάρια φωνή και βαθιά μελαγχολικό ύφος διαπίστωνε πως οι ευρωπαϊκές κοινωνίες αντιδρούν στα πολιτικά δρώμενα στην Ευρώπη, όπως οι πολίτες στον Μεσοπόλεμο. Δείχνουν να μην κατανοούν ή να απωθούν αυτό που πραγματικά συμβαίνει. Οι πολιτικές ηγεσίες συμπεριφέρονται όπως, τηρώντας τις αναλογίες, εκείνες που έδειχναν να μην αντιλαμβάνονται το ρου των πραγμάτων.
Η Βαϊμάρη ήταν η συμπυκνωμένη τραγωδία, που εγκυμονούσε όλα όσα αναπόφευκτα θα οδηγούσαν στην καταστροφή και την εμφάνιση των τριών τύπου φασισμών στην Ευρώπη: τον ισπανικό, το γερμανικό και τον ιταλικό. Ο ελληνικός φασισμός του Μεταξά ήταν άλλο ένα κακέκτυπο, αφού στη χώρα αυτή οι μιμήσεις αποτελούν κανόνα συμπεριφοράς.
Είναι, αλίμονο, χαρακτηριστικό των κοινωνιών μας ότι δύο γέροντες διανοούμενοι συγκεντρώνουν σε ένα εγχειρίδιο 60 σελίδων με τίτλο «Ο δρόμος της ελπίδας» τις σκέψεις τους για το καταρρέον υπερ-οικοδόμημα, το οποίο μας συμπεριλαμβάνει θέλουμε δεν θέλουμε. Η πρωτοβουλία τους αυτή καθορίζει την έκταση του ελλείμματος που χαρακτηρίζει το πολιτισμικό προϊόν της εποχής. Οι νέοι διανοούμενοι είναι απόντες διότι απλά τους πάτησε το τραμ της σύγχρονης ιστορίας. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, ενός Σλοβένου, του Ζίζεκ, επί παραδείγματι, οι γέροντες όπως ο Χάμπερμας κυριαρχούν κρούοντας τον κώδωνα της ορατής πλέον πολιτισμικής παρακμής.
Ο Εντγκάρ Μορέν στο βιβλίο του «Ο δρόμος» εξηγεί πως το μείζον δεν είναι η χρηματοπιστωτική κατάρρευση του συστήματος που γεννήθηκε το 1975 στις ΗΠΑ επί Νίξον, με το τελεσίδικο διαζύγιο του δολαρίου από το χρυσό. Δυστυχώς η κρίση είναι βαθιά πολιτισμική, με αποτέλεσμα να αναδύεται από αυτή μια νέα Λερναία Ύδρα. Το ένα της κεφάλι αφορά το θρησκευτικό φανατισμό, χριστιανικού, ισλαμικού ή εβραϊκού τύπου... αδιάφορο. Το δεύτερο κεφάλι αφορά την επαναφορά των βασικών στοιχείων του εθνικού προστατευτισμού. Οι μικροί καθημερινοί φασισμοί, συνεπικουρούμενοι από την καθημερινή διολίσθηση των οικονομικών παραμέτρων σε λογικές επικυριαρχίας, με τους Μέρκελ και Σαρκοζί να καταλήγουν σε αντιδημοκρατικά μοντέλα διακυβέρνησης, όπως την ακύρωση της αρχής της Ομοφωνίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ανάδειξη της αρχής της Πλειοψηφίας, αυτοί οι καθημερινοί μικροί φασισμοί οδηγούν στο νέο κεντρικό πλαίσιο οικονομικής διακυβέρνησης η οποία και προοιωνίζεται χρηματοπιστωτικό και αργότερα πολιτικό Αρμαγεδδώνα.

Σε μια γωνιά του Βερολίνου

Πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι, με τη χωρίστρα ως σήμα κατατεθέν, ο Χέλμουτ Σμιτ ήταν σαφής και απόλυτα επιθετικός. Η Γερμανία απομονώνεται προκαλώντας ανακλαστικά του παρελθόντος. Η Γερμανία βιώνει έξαρση του εθνικισμού της, υιοθετώντας τις πολιτικές της Μέρκελ. Ο Χέλμουτ Σμιτ είναι βετεράνος, κι αυτός υπερήλικας. Καγκελάριος σε σημαντικές στιγμές για την οικοδόμηση της Ευρώπης διαθέτει το «λικέρ της σοφίας», το οποίο δυστυχώς γεύεται πολύ αργά, όταν κοντεύει να εγκαταλείψει τα εγκόσμια. Με αυτή την ισχύ της σοφίας, ο Γερμανός πολιτικός επανέφερε στην τάξη μία γερμανική σοσιαλδημοκρατία η οποία έχει απολέσει, όπως και η γαλλική, την ταυτότητά της. Όχι, ο Σμιτ δεν είναι αριστερός κομμουνιστής. Ένας τυπικός σοσιαλδημοκράτης διαχειριστής ήταν κι αυτός. Απλά συνειδητοποιεί πως, αλίμονο, ο «τρίτος γύρος» του αγώνα για την επικυριαρχία στην Ευρώπη είναι το ίδιο παγιδευμένος σε ιστορικές νάρκες όπως και οι δύο προηγούμενοι. Αντιλαμβάνεται πως το έλλειμμα δημοκρατίας σε συνδυασμό με το έλλειμμα κοινωνικής προοπτικής οδηγούν αναπόφευκτα σε φασισμούς. Νέου τύπου και χρηματοπιστωτικής ταυτότητας σίγουρα, αλλά… φασισμούς.
Το χλωμό πρόσωπο της ελληνικής Βαϊμάρης
Όταν ο Νίκος Πουλαντζάς έδινε με δραματικό τρόπο ένα τέλος στη δική του ζωή, πολλοί λίγοι αντελήφθησαν πως ήταν από τους πρώτους που είχαν κατανοήσει τη «ροή των πραγμάτων» σε μία αριστερή σκέψη, η οποία με μαθηματική ακρίβεια βάδιζε στην αυτοκαταστροφή της υιοθετώντας το μοντέλο της λατρείας του χρήματος και της ηδονής της ευημερίας. Είχε τολμήσει να επισημάνει πως ο Χίτλερ ψηφίστηκε από προλετάριους του Αμβούργου, του Βερολίνου και της Βρέμης, οι οποίοι προηγουμένως ήταν κομμουνιστές, αριστεροί, ακόμη και κομμουνάροι. Ήταν μια αλήθεια που ανέτρεπε το θέσφατο «ο λαός έχει και ένστικτο και δίκιο». Το μόνο ένστικτο που διαθέτει ο λαός είναι αυτό της επιβίωσης. Για το δίκιο και τη συλλογική συνείδηση, ας μη μιλήσουμε.
Το πρόσωπο του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, όστις έσπευσε, πρώτος αυτός, να μαχαιρώσει ως Βρούτος τον παραπαίοντα αρχηγό του, ήταν αρκετό για να συμπληρώσει την εικόνα του «εναπομείναντος» ΠΑΣΟΚ. Η Άννα, ο Ανδρέας, ο Γιάννης, μαζί με τον Ηλία, είχαν κάνει την αρχή της εφαρμογής του τελετουργικού αποκαθήλωσης. Ο Ανδρέας πήρε προβάδισμα. Ο Μιχάλης ανησύχησε και διολίσθησε στο σύνδρομο Βενιζέλου. Το ΠΑΣΟΚ τελειώνει στο χυλό που το ίδιο πρόσφερε ως ιδεολογικό έδεσμα στο διψασμένο για νεόπλουτη ευδαιμονία σοσιαλιστικό κοινό του. Τώρα πρέπει να σκοτώσει το δικό του «Φωτόπουλο», αλλά είναι αργά. Το ΠΑΣΟΚ σε μικρογραφία αποτελεί την «ελληνική εκδοχή της Βαϊμάρης», μια τσουλήθρα στο χάος, όπου η Βάσω Παπανδρέου και ο Πάγκαλος εξακολουθούν να διαθέτουν κουτάλες για μαγείρεμα. Δυστυχώς.
Η Κεντροαριστερά, αυτή η δική τους Κεντροαριστερά, εξέπνευσε. Ας ευχηθούμε πως άμεσα κάποιοι θα επιλέξουν να μη μονάσουν, αλλά να εμφανιστούν και να διεκδικήσουν. Η Λερναία Ύδρα του Εντγκάρ Μορέν δεν καυτηριάζεται με παρακμιακές παραφωνίες των ηδονοβλεψιών της πολιτικής.

n.georgiadis1@yahoo.com

ΑΝΑΓΚΗ ΔΙΑΛΥΣΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ - ΔΙΑΓΡΑΦΗΣ ΧΡΕΩΝ, ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Ισκρα...

Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΟΡΥΦΗΣ (8-9/12) ΥΙΟΘΕΤΕΙ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ!
ΕΔΩ Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΩΝ ΜΕΡΚΟΖΙ ΠΡΟΣ ΒΑΝ ΡΟΜΠΑΪ

Το καλύτερο που θα είχαν να πράξουν οι χρεοκοπημένοι ηγέτες της ΕΕ στη Σύνοδο Κορυφής σήμερα Πέμπτη (8/12) και Παρασκευή (9/12) θα ήταν να διαλύσουν αυτό που θεωρούν μέγα επίτευγμά τους: την ευρωζώνη.
Να διαλύσουν σχεδιασμένα την ευρωζώνη και να προχωρήσουν άμεσα σε εθνικοποίηση των τραπεζών και αναδιάρθρωση των χρεών των κρατών μελών, που θα πρέπει να φθάνει σε, χωρίς όρους, διαγραφή χρέους, ύψους 70%-80%, ιδιαίτερα για την ευρωπεριφέρεια.
Τέτοιου είδους σκέψεις είναι, φυσικά, όνειρα θερινής νυχτός για τις σημερινές ηγεσίες της ΕΕ, αφού τέτοιες προτάσεις θεωρούνται από αυτές και ειδικότερα από τους Μερκοζί, ως εφιάλτης!
Αντίθετα, Μέρκελ - Σαρκοζί, υπό τις ευλογίες του Υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ κ. Γκάιντερ, είναι αποφασισμένοι να επιβάλουν, ειδικότερα στην ευρωζώνη, μια σκληρή δημοσιονομική δικτατορία μέσω μικρότερης ή μεγαλύτερης αλλαγής των Συνθηκών, η οποία θα συνοδεύεται με επ' αόριστον σκληρή λιτότητα αλλά και με περαιτέρω μέτρα απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων (!) και εναρμόνισης της φορολογίας (!).
Κεντρικός στόχος του πακέτου των αποφάσεων που προωθεί το Βερολίνο, με κανίς το Παρίσι, είναι η δραστική μείωση μέχρι μηδενισμού των ελλειμμάτων με μέτρα σκληρής λιτότητας τα οποία και θα θεσμοθετηθούν με αυστηρές κυρώσεις.
Μέρκελ και Σαρκοζί αλλά και οι υπόλοιποι “δουλόφρονες” ακολουθούντες ηγέτες στην ΕΕ παρακάμπτουν το γεγονός ότι η σημερινή κρίση δεν προήλθε από τα ελλείμματα αλλά τα ελλείμματα προήλθαν από την κρίση. “Αγνοούν” ότι το πρόβλημα δεν είναι εν γένει τα ελλείμματα των προϋπολογισμών αλλά αν και κατά πόσον αυτά αξιοποιούνται για αναπτυξιακούς, παραγωγικούς και κοινωνικούς στόχους. Παραβλέπουν, ακόμα, ότι οι πολιτικές εξουθενωτικής λιτότητας, για τη μείωση των ελλειμμάτων, τροφοδοτούν τις υφεσιακές βυθίσεις, οι οποίες με τη σειρά τους αναπαράγουν τα ελλείμματα και τη στασιμότητα σε ένα διαλυτικό φαύλο κύκλο!
Αυτήν την ώρα ενόψει κρίσιμων αποφάσεων, που πρέπει να ληφθούν στη Σύνοδο Κορυφής υπό την ακατάσχετη πίεση των αγορών και τη δηλητηριώδη απειλή υποβάθμισης όλων των χωρών της ευρωζώνης από τους οίκους αξιολόγησης (βλ. S&P), οι άγριες διαμάχες που κατά κύματα και κύκλους εκδηλώνονται στο επίπεδο της ευρωζώνης και της ΕΕ για την περαιτέρω πορεία τους, την αρχιτεκτονική τους και το ρόλο της ΕΚΤ, είναι πιθανότερο στο τέλος του διήμερου μαραθωνίου να υποχωρήσουν μπροστά σε ένα συνήθη ανιστόρητο συμβιβασμό με Γερμανική σφραγίδα!
Είναι βέβαιον ότι τα πακέτα δημοσιονομικής σκλήρυνσης που ενδεχομένως αποφασιστούν στη Σύνοδο και πάλι ερήμην των λαών, πνίγοντας και τα τελευταία ίχνη δημοκρατίας, δεν πρόκειται στο ελάχιστο να καταπραϋνουν τις αχαλίνωτες επιθέσεις των αγορών, πολύ περισσότερο που, κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα συνοδεύονται με πιο “δραστικά” μέτρα παρέμβασης στις αγορές, όπως τα “ευρωομόλογα” ή η εκτύπωση χρήματος από την ΕΚΤ.
Αν και, βέβαια, έγκυροι οικονομικοί κύκλοι της Αριστεράς υπογράμμιζαν στην Ίσκρα πως ούτε τα ευρωομόλογα ούτε η εκτύπωση χρήματος από την ΕΚΤ μπορούν να είναι κάτι παραπάνω από απλές “ασπιρίνες”, ενώ θα επέφεραν και μια σειρά άλλες αρνητικότατες κρισιακές παρενέργειςς.
Άλλη μια Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ θα διεξαχθεί με πολλές προσδοκίες και οι αποφάσεις της θα γίνουν, ίσως, δεκτές με τυμπανοκρουσίες, για να καταλήξει γρήγορα σε μια “τρύπα στο νερό”.
Η ευρωζωνική νομισματική δικτατορία πνέει τα λοίσθια και όσο πιο γρήγορα απαγκιστρωθούν από αυτήν χώρες και λαοί για να χαράξουν προοδευτικούς και σοσιαλιστικούς δρόμους τόσο το καλύτερο για το παρόν και το μέλλον των κοινωνιών μας!

Ροη αρθρων