Success story και ενάντια στο Ναζισμό!

Endotheasis by Pablito...

Παρακολουθώ κι εγώ εδω και κάποιες ώρες τον θίασο της περιφοράς της Χρυσής Αυγής στα κανάλια.Μόνο ανησυχία μου προκαλεί. Ανησυχία για όλα όσα δέν γνωρίζω.Ανησυχία όσον αφορά στο ρόλο που παίζουν τέτοιες κινήσεις σε μία εποχή που η χειραγώγηση της κοινής γνώμης είναι επιστήμη με την οποία ασχολούνται ολόκληρα επιτελεία ανθρώπων εκπαιδευμένα ακριβώς στο να κατευθύνουν την μέση συνείδηση εκεί ακριβώς που θέλουν.

Η Χρυσή Αυγή και ειδικότερα ο Νίκος Μιχαλολιάκος είναι γνωστοί στην εγκληματική πιάτσα εδω και πάρα πολλά χρόνια.Ο ίδιος και το εμετικό του δημιούργημα με την στήριξη πάντα των κυβερνήσεων αλλά και των κυβερνητικών χορηγών έκανε την βρώμικη δουλεία που ένα ανελεύθερο καθεστώς έχει ανάγκη. Απο τον δρόμο έως τα γήπεδα η Χρυσή Αυγή ήταν εκεί για να αποπροσανατολίζει και να φτιάχνει στην κοινή γνώμη ψευδείς εικόνες για "κουκουλοφόρους","γνωστούς άγνωστους","μπαχαλάκηδες" και έτσι να προβοκάρει κάθε κοινωνική ομάδα που μαχόταν για τα δικαιώματα τα δικά της αλλά και όλων μας. Ενώ πίσω από την βιτρίνα των μαχόμενων εθνικιστών τα σκυλιά της έβγαζαν το ψωμί τους πουλώντας προστασία σε επιχειρηματίες, εκβιάζοντας, βιάζοντας, δολοφονώντας.

Για να φτάσουμε στις μέρες του μνημονίου που ο λαός χτυπήθηκε αδυσώπητα απο τα κεφαλαιούχα τέρατα τα οποία προκειμένου να γλυτώσουν απο το λιντσάρισμα των μαζών έστρεψαν τον κόσμο κατά των αδυνάτων,γιγάντωσαν την Χρυσή Αυγή,την έβαλαν στην βουλή να κόψει ψήφους από την αριστερά και να μας κάνει να αισθανόμαστε ακόμα πιο "μικροί" σε σχέση με αυτά που θα έπρεπε να πρεσβεύουμε και σε αυτά που μας αντιπροσωπεύουν.

Δια ταύτα ΙΙ...

Αει Σιχτιρ...

Ομολογώ πως όταν έγραψα τούτο "Οποτε κάπου εδώ άρχισε το μιντιακό ξεφούσκωμα της ΧΑ (αν και το έχουν παρακάνει, ομολογουμένως) και πιθανόν και η πολιτειακή απορριψή της. Πράγματα που έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και χρόνια (το αν και κατά πόσον ειναι έξυπνη ιδέα να κριθεί ένα κόμμα εκτός νομου ειναι ζήτημα. Απο την άλλη, ας έχουν ένα κόμμα με το 70% των "στελεχών" του φυλακή. Οι ΚΚΕδες και οι ΕΔΑϊτες το άντεξαν. Θα μου πεις αυτοι είχαν και ιδεολογια, ε;). " δεν περίμενα τετοιο σοου σαν το σημερινό.

Πριν αρχίσουμε να λεμε την αποψάρα μας (μεχρι τότε μας καλύπτει αυτό) σχετικά με τα συμβάντα κτλ κτλ, κάτι που θα γίνει αν και όταν βρούμε χρόνο και όρεξη, καλό ειναι να πουμε κάποια πράγματα στα γρήγορα με τη μορφή faqs:

* Τελείωσε η ΧΑ; 

Τον κόβω πως ναι. Το μόρφωμα αυτό ξεχάστε το. Δεν μιλάμε για το κόμμα - οργάνωση, αλλά για την απήχηση του στους ψηφοφόροι. Δεν τους ξαναβλέπετε στην Βουλή (απο τις επομενες εκλογές) είτε έτσι είτε αλλιώς. Θα μεινει απο βουλευτες (στην μπουζού αδερφές μου, στην μπουζού. Μετά θα αρχίσουν οι παραιτήσεις - αποχωρήσεις), μετά θα μείνει απο υποψήφιους (ποιος αντέχει απο αυτούς εκλογές με την ΕΥΠ στο κεφάλι του;) , ε στο τέλος θα μείνει και απο ψηφοφόρους. Δεν ειναι κομμα η ΧΑ, ειναι συμμορία. Ισχυρούς τους έκανε η αίσθηση ατιμωρησίας που είχαν. Τώρα οι θρασύδειλοι οπαδοί τους θα την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια και ο τελευταίος θα κλείσει την πόρτα

Και ο εκφασισμός, κύριε;

του Νικου Σκοπλακη, απο το Κοκκινο Σημειωματαριο...

Το παιδί μίλησε! Μετά από χρόνια, ο Κουβέλης θυμήθηκε ότι δεν υπάρχει "βία" γενικώς και αορίστως, αλλά "εκφασισμός", με ό,τι ο όρος αυτός συνεπάγεται κοινωνικά και πολιτικά. Φυσικά, δεν είπε κουβέντα για την θεσμοποιημένη και επίσημη ακροδεξιά, μέσα στην οποία διαμορφώθηκαν η ανοχή και η συνέργεια υπέρ της ναζιστικής συμμορίας. Φυσικά, όπως και πάρα πολλοί άλλοι που ανακάλυψαν σήμερα το πρωί τον εκφασισμό, δεν αναφέρθηκε καθόλου στις πολύτροπες διασυνδέσεις των ναζιστών με μηχανισμούς του κράτους και τους στεγανούς λαβυρίνθους που επέτρεπαν τη διάδοση, τη χρηματοδότηση και την ατιμωρησία του ναζιστικού μορφώματος. Είναι πολύ δυσάρεστο για την πολιτική και επικοινωνιακή τακτική εκείνων που προέβαιναν σε απαράδεκτες, ανιστόρητες εξισώσεις και συγκαλυπτικούς συσχετισμούς, να μιλήσουν επί της ουσίας ΠΩΣ η ναζιστική συμμορία (που επισήμως ανάγεται στα 1987) απολάμβανε άνεση κινήσεων και εγκληματικών ενεργειών.

Η Αριστερά, διότι είναι η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί να το κάνει, οφείλει να επιμείνει στην αποκάλυψη όλων των πτυχών της κρατικής και παρακρατικής διασύνδεσης, στην επιφάνεια της οποίας διογκώθηκε η ναζιστική σπείρα. Η Αριστερά οφείλει να αποτρέψει την επικοινωνιακή διαχείριση της υπόθεσης με όρους "συγκλονιστικής" συγκάλυψης και αναδιάταξής της σε καινούργιες λεωφόρους εκτροπών, για να οδηγήσουν στην κυβερνητική επιβίωση του μνημονιακού νεφελώματος και στην προεκλογική διαφήμιση του κράτους έκτακτης ανάγκης (με τον Βορίδη, τον Πλεύρη και τους λοιπούς συγγενείς πλήρως αφομοιωμένους στο εσωτερικό του).

Financial Times: Τα σίγουρα χέρια της Μέρκελ είναι... μαχαίρια...

Του Βόλφγκανγκ Μίνχαου, μεσω της Αυγης...

Η Άνγκελα Μέρκελ οφείλει την εκλογική της επιτυχία στη δυνατότητά της να πείθει τους ψηφοφόρους ότι έχει «σίγουρα χέρια» στην οικονομική πολιτική. Με αυτό το σκεπτικό, αρκετοί Γερμανοί σχολιαστές παραλληλίζουν το σήμερα με την εκστρατεία το 1957 του προκατόχου της στο χριστιανοδημοκρατικό κόμμα, Κόνραντ Αντενάουερ, που εξασφάλισε απόλυτη πλειοψηφία με το σύνθημα «όχι πειράματα».
Ίσως φαίνεται ενστικτωδώς αληθινό ότι τα «σίγουρα χέρια» ισοφαρίζουν τον προϋπολογισμό κάθε χρόνο, ότι αρνούνται να δεχτούν διασώσεις ή να χαρίσουν χρέη, ότι απορρίπτουν εργαλεία συνυπευθυνότητας με το σκεπτικό ότι αυτά ενθαρρύνουν τις υπερβολικές δαπάνες. Αν ρίξετε όμως μια ματιά βαθύτερα, είναι σαφές ότι η πρόσφατη Ιστορία βρίθει από παραδείγματα για το τι συμβαίνει όταν επιβάλλεις την υπερβολική λιτότητα ενώ σοβεί η ύφεση, όταν αναβάλλεις την αναπόφευκτη αναδιοργάνωση χρεών ή όταν καθυστερείς την αναπόφευκτη ανακεφαλαιοποίηση ενός τραπεζικού συστήματος.
Αυτά δεν τα κάνουν τα σίγουρα χέρια. Αντίθετα, είναι απίστευτα ανεύθυνη συμπεριφορά. Θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε, χρησιμοποιώντας τη ρήση του Αντενάουερ, «οικονομικό πείραμα». Τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν κατάφεραν να διαδώσουν αυτήν την αλήθεια και η ανικανότητά τους αυτή σημαίνει ότι δεν τους άξιζε να κερδίσουν τις εκλογές.

Να γυρίσουμε την πλάτη στην αμηχανία...

Παναγιώτης Σωτήρης, απο το Αριστερο Βημα...
Στην πολιτική – όπως και τον πόλεμο – ποτέ κανείς δεν πρέπει να υποτιμά ότι το κρίσιμο είναι ποιος έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Ακόμη πιο κρίσιμο είναι να μην υποτιμούμε την ικανότητα του αντιπάλου μας να μπορεί να πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Γιατί τότε θα του παραχωρήσουμε τον πολιτικό χώρο...

Δυστυχώς, μεγάλο μέρος της Αριστεράς κινήθηκε τις τελευταίες εβδομάδες υποτιμώντας τη δυνατότητα της κυβέρνησης να εκμεταλλευθεί τη συγκυρία με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, όχι απλώς για να χτυπήσει δικαστικά και πολιτικά τη Χρυσή Αυγή αλλά και για να αναδιατάξει το πολιτικό σκηνικό και να διεκδικήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων.

Να ξεκαθαρίσω κάτι: η εικόνα να συλλαμβάνονται τα στελέχη της Χρυσής Αυγής και από έξω να είναι ελάχιστοι συγκεντρωμένοι ομοϊδεάτες αμήχανοι σα ζαλισμένα κοτόπουλα, προφανώς και αποτελεί, καθαυτή, μια δικαίωση αγώνων της Αριστεράς ενάντια στο φασιστικό μόρφωμα.

Να υπογραμμίσω, ακόμη, ότι οι σημερινές εξελίξεις δεν αναιρούν, σε κανένα βαθμό τις τεράστιες ευθύνες που έχει η κυβέρνηση, και τα μνημονιακά κόμματα, για το πώς ενισχύθηκε, πριμοδοτήθηκε, ανοιχτά υποθάλφθηκε η Χρυσή Αυγή.

Για την ποινική δίωξη μιας εγκληματικής οργάνωσης...

Του Βασίλη Παπαστεργίου, απο το Red NoteBook...
1. Στη συζήτηση μεταξύ αριστερών νομικών για τον τρόπο αντιμετώπισης της Χρυσής Αυγής, ήταν σχεδόν κοινός τόπος ότι δεν είναι δυνατή η απαγόρευση λειτουργίας της ΧΑ ως κόμματος, αλλά η ποινική δίωξη της ηγεσίας και των μελών της για τις επιμέρους εγκληματικές πράξεις και τη λειτουργία της ως εγκληματική οργάνωση. Από αυτή την αποψη, οι σημερινές εξελίξεις είναι απολύτως θετικές.

2. Η κριτική που πρέπει να γίνεται στην κυβέρνηση είναι ότι όλα αυτά γίνονται πολύ καθυστερημένα. Ο φόρος του αίματος έως σήμερα ήταν βαρύς (ιδίως μεταξύ των μεταναστών) και η αδράνεια των κυβερνήσεων των τελευταίων ετών απαράδεκτη.

3. Δε βλέπω κάποιο κίνδυνο για τη δημοκρατία από το γεγονός ότι συλλαμβάνονται βουλευτές που μιλούν στο τηλέφωνο με φονιάδες, οπλοφορούν και πρωταγωνιστούν σε ξυλοδαρμούς μεταναστών. Είναι άλλο ζήτημα -και αυτό θέλει προσοχή- αν υπάρχουν σοβαρές παρατυπίες στη συλλογή του αποδεικτικού υλικού (παράνομες υποκλοπές κλπ). Αλλά αυτό δεν είναι ακόμα σαφές. Και σίγουρα το αποδεικτικό υλικό για τη στοιχειοθέτηση της κατηγορίας σαφώς υπάρχει και είναι επαρκές.

4. Αφού κάνουμε κριτική στο κράτος (και σωστά) για το τέρας που ανέθρεψε και ανέχτηκε, ας κάνουμε και λίγο την αυτοκριτική μας για το πόσο αναποτελεσματικοί υπήρξαμε στο να συγκροτήσουμε ένα σοβαρό αντιφασιστικό μέτωπο βάζοντας συνεχώς προαπαιτούμενα, αποκλεισμούς κλπ κλπ.

Το μαχαίρι, το τέρας, το πρόσωπο...

Γιάννης Μουζάλας*, απο την Αυγη...

"Ε, όχι και μαχαίρι!" - Η αστυνομικός που συνέλαβε τον εκτελεστή της Χρυσής Αυγής

"Όταν δεν βλέπεις το τέρας, σημαίνει ότι έχεις αρχίσει να του μοιάζεις"  -  Μάνος Χατζιδάκις


Το μαχαίρι χτύπησε - εκτέλεσε τον Παύλο Φύσσα. Και επιτέλους, όλοι είδαν το τέρας. Ή ντράπηκαν να πουν ότι δεν το βλέπουν. Ή έπαψαν να κάνουν ότι δεν το βλέπουν. Το τέρας χτύπησε - εκτέλεσε τον Παύλο Φύσσα. Αλλά υπήρχε καιρό πριν. Ακολούθησε μια μακρά διαδρομή μέχρι να γίνει μαχαίρι στο σώμα του Παύλου Φύσσα. Να τον καθυποτάξει, να τον σκοτώσει. Να μας καθυποτάξει, να μας σκοτώσει. Το τέρας, το μαχαίρι, προϋπήρχε. Διήνυσε μεγάλο δρόμο. Δρόμο φτιαγμένο από αμέλειες και κυρίως από μεγάλες, περίτεχνες, επιμέλειες.
Το τέρας - μαχαίρι ήταν εκεί: Στους τραμπουκισμούς του Κασιδιάρη ενάντια στη Λιάνα Κανέλη και τη Ρένα Δούρου στην τηλεόραση. Στον φόνο του άτυχου Πακιστανού που γύρναγε από τη δουλειά του. Στους εκατοντάδες ξυλοδαρμούς και τα μαχαιρώματα μεταναστών. Στον Ξένιο Δία. Στη διαπόμπευση - "θρίαμβο" των τοξικοεξαρτημένων, οροθετικών πορνών. Στους ναζιστικούς χαιρετισμούς στις Θερμοπύλες - μετέτρεπε σε life style to macho κορμί του Κασιδιάρη και τις διαθλήτριες γκόμενες. Στον πάλλευκο και άσπιλο άρειο γάμο του Παναγιώταρου. Στο τιμωρό πουλί του Παππά που κατούρησε το Mega. Στον Περίανδρο και τη δολοφονική επίθεση στον Κουσουρή. Στα τατουάζ με τον αγκυλωτό σταυρό, που μεγαλοδημοσιογράφοι παρουσίαζαν σαν ένα εικαστικό hapening με αρχαιόμορφες γλαδιόλες (όπως εύστοχα λέει ο Στάθης) ή σαν ένα, έλα μωρέ τώρα, άκομψο αστείο.

Η Χρυσή Αυγή εξαρθρώνεται. Ο φασισμός;

Χρήστος Καψάλης, απο τα εκλογικα...

Η Χρυσή Αυγή εξαρθρώνεται με βάση το ποινικό οπλοστάσιο της Δημοκρατίας. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα ήταν ο καταλύτης που δρομολόγησε ραγδαίες - μη προβλέψιμες εξελίξεις τόσο σε πολιτικό όσο και σε αστυνομικο-δικαστικό επίπεδο.
Σε ελάχιστο χρόνο η δικαιοσύνη συγκέντρωσε, όπως όλα δείχνουν, σωρεία στοιχείων που αποδεικνύουν τη λειτουργία της Χρυσής Αυγής με διάρθρωση και λειτουργία εγκληματικής οργάνωσης, και στοιχειοθετούν  κατηγορίες που περιλαμβάνουν 5 ανθρωποκτονίες, εκβιασμοούς, ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, σύσταση συμμορίας κ.α. Παράλληλα σύμφωνα με πληροφορίες, στη δικογραφία τεκμηριώνεται ότι η οργάνωση και η διάρθρωση της Χρυσής Αυγής στηρίζεται στη ναζιστική «Αρχή του Ηγέτη» («Fuehrerprinzip») και σύμφωνα με την εισαγγελία ο Ν. Μιχαλογιάκος αποκαλούνταν από τους στενούς του συνεργάτες «φύρερ».
Με βάση τα συγκεντρωθέντα στοιχεία εκδόθηκαν 36 εντάλματα, για τον αρχηγό Νίκο Μιχαλολιάκο και ηγετικά στελέχη της οργάνωσης, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται 5 ακόμη βουλευτές αλλά και αστυνομικοί εν ενεργεία - μέλη της Χρυσής Αυγής.
Οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές, αλλά για να οδηγηθούμε σε ένα πραγματικό success story πλήρους εξάρθρωσης της εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης υπάρχουν αρκετά προαπαιτούμενα και ορισμένα προς απάντηση ερωτήματα.
Προαπαιτούμενο πρώτο: Όλα τα κόμματα θα πρέπει να αντιμετωπίσουν με ενωτικό - ενιαίο τρόπο, συγκροτώντας αραγές δημοκρατικό μέτωπο, το θέμα της Χρυσής Αυγής. Απέναντι στο φασισμό δεν χωρούν, ούτε επιτρέπονται παιχνίδια μικροπολιτικής.

Με το αίμα του, ο Π.Φύσσας ανατρέπει το πολιτικό σκηνικό...

Του Στελιου Κουλογλου, απο το TVXS...

Του Δημήτρη Θεοδόση

Δεν είναι σπάνιο πολιτικές δολοφονίες να προκαλούν ριζικές ανατροπές.

Το 1963, η δολοφονία του βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη από τους φιλοχιτλερικούς παρακρατικούς της Θεσσαλονίκης, πολιτικούς προγόνους της Χρυσής Αυγής, οδήγησε στην πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή, αλλάζοντας ριζικά την πολιτική ατμόσφαιρα που επικρατούσε στην χώρα μετά τον εμφύλιο. Ανάλογες επιπτώσεις θα είχε πιθανότατα, το 1968, η απόπειρα του Αλέξανδρου Παναγούλη αν είχε καταφέρει να σκοτώσει τον δικτάτορα Παπαδόπουλο, τον ήρωα των νεοναζί Χρυσαυγιτών. Η εν ψυχρώ δολοφονία του Παύλου Φύσσα, που καταλήγει σήμερα στην σύλληψη της ηγεσίας των τελευταίων και ουσιαστικά στην αποδιάρθρωση της εγκληματικής τους οργάνωσης, ανατρέπει πλήρως το πολιτικό σκηνικό που διαμορφώθηκε σταδιακά, μετά τις τελευταίες εκλογές.

Η κυβέρνηση δεν μπόρεσε στην αρχή να συλλάβει την ανατροπή των πολιτικών δεδομένων. Το Μέγαρο Μαξίμου επέμεινε στην λογική της θεωρίας “των δύο άκρων”, που μετά την δολοφονία ακουγόταν γελοία ενώ αποδοκιμάστηκε κραυγαλέα, από το συγκυβερνών ΠΑΣΟΚ μέχρι τον πρόεδρο του ΣΕΒ και με τις σημερινές συλλήψεις κατέρρευσε πλήρως.

Τι να κάνουμε;

Του Απόστολου Διαμαντή, απο toportal.gr...

Ο αγώνας ενάντια στον ναζισμό συνεχίζεται στην τηλεόραση απτόητος. Η Ελλάδα απειλείται ως γνωστόν από τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής, από τον φασισμό, τον ρατσισμό, τον εθνικοσοσιαλισμό, τον χιτλερισμό και πιθανόν και από τον κομμουνισμό. Μπροστά σ’ αυτούς τους τεράστιους κινδύνους ένα πρέπει να είναι το σύνθημα: δεν θα περάσει ο φασισμός! Όλοι ενωμένοι, απέναντι στη ναζιστική λαίλαπα. Πιθανόν να βγούνε και νέα τραγούδια, σε στυλ Λοϊζου, διότι, ως γνωστόν ο Έλληνας δεν θέλει φασισμό και ναζισμό. Απόλυση θέλει, ναζισμό όχι.
Αυτό είναι πλέον το πολιτικό πλαίσιο που έθεσαν τα τηλεοπτικά κανάλια. Το μνημόνιο; Αστείο ποσόν. Τέλος το μνημόνιο. Η Ελλάδα του Βορίδη, σε λίγους μήνες θα βγει και στις αγορές- με επιτόκια σούπερ- και αυτό θα είναι και η αρχή της εξόδου από την κρίση. Ταυτόχρονα θα έχουμε νικήσει βεβαίως και τον ναζισμό. Οπότε;
Οπότε ας ασχοληθούμε με κάτι άλλο, πιο θετικό. Με την τέχνη. Με την δημιουργικότητα. Με την θετική σκέψη. Όλα τα άλλα είναι γκρίνια. Και ας αφήσουμε τον Σαμαρά να μας βγάλει από τον ναζισμό και να μας βάλει τον Μάρτιο στις αγορές.
Αυτό μέσες άκρες είναι το πλαίσιο που έχουν φτιάξει τα κανάλια και οι δημοσιογράφοι. Δευτερευόντως βέβαια, έχουν κλείσει όλα τα ΑΕΙ λόγω απόλυσης των υπαλλήλων, τα γυμνάσια και τα λύκεια είναι κλειστά λόγω κατάληψης ή λόγω έλλειψης καθηγητών, τα παιδιά κάθονται σπίτι και κοιμούνται μέχρι τις 12 και μετά γυρνοκοπάνε στα κλαμπ μέχρι τα χαράματα, οι οικογένειες είναι χωρίς φράγκο, οι φόροι είναι απλήρωτοι και τεράστιοι,

Η απειλή των στριμωγμένων...

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
Απ’ τα ψηλά στα χαμηλά. Από την αίσθηση της παντοδυναμίας και τη σιγουριά του ακαταδίωκτου, που τους μεθούσαν και τους τρόχιζαν τα μαχαίρια, στο φόβο πως ό,τι ισχύει για όλους, πιθανόν να ισχύσει και γι’ αυτούς. Και λέω πιθανόν, γιατί, όταν θα καταλαγιάσει η οργή του κόσμου για τους μαχαιροβγάλτες, η οποία προς το παρόν καθοδηγεί την πολιτεία, όλο και κάποια παραθυράκια θα ανοιχτούν· όλο και κάποιοι θα βρεθούν προστατευόμενοι, σαν «χρήσιμοι». Η Ιστορία (που, όπως μάλλον σωστά έχει ειπωθεί, το μόνο που μας διδάσκει είναι ότι τίποτα δεν διδασκόμαστε από αυτήν) έχει δείξει πως η «χρησιμότητα» προστάτεψε ή και καθάρισε και πολύ πολύ χειρότερους: τους πρώτους ναζιστές, του Χίτλερ. Που βρήκαν καλή δουλειά και αξιώματα στη μία ή την άλλη νικήτρια χώρα. Οπότε...
Τον τρόμο που μοίρασαν αφειδώλευτα σε Ασιάτες, Αφρικανούς, ομοφυλόφιλους, ανάπηρους, οροθετικούς, Τσιγγάνους, αυτόν γεύονται τώρα, σε ένα πολύ μικρό ποσοστό του. Είχαν πιστέψει ότι δικαιούνται να είναι χυδαίοι λόγω και έργω· ότι έχουν το ελεύθερο να εκγυμνάζονται πάνω στο κεφάλι και το κορμί αθώων, πάνω στην ψυχή τους δηλαδή· ότι μπορούν άνετα να εκβιάζουν επαγγελματίες («αν δεν διώξεις τους Αραπάδες, σ’ το κάψαμε»)· ότι μπορούν να βγαίνουν περιπολία για να δουν ποιοι έχουν σημαία και ποιοι όχι και να τους γράψουν στα κατάστιχά τους· ότι μπορούν να φέρονται στη Βουλή όπως στα γραφεία της οργάνωσης-επιχειρησούλας τους.

Πόσο στοιχίζει μια συνείδηση;

Γαβγισματα...

1981-2013
Κάποτε θυμάμαι μια συνείδηση κόστιζε μία θέση στο Δημόσιο ή κάτι τέτοιο.
Μία συνείδηση για ένα ρουσφέτι, αυτή ήταν η συναλλαγή πάνω κάτω.

Τώρα δεν ξέρω πόσο έχει πάει η συνείδηση, πόσο την πουλάνε, μου διαφεύγει.
Κάναμε λάθη, πολλά λάθη και μάλιστα κουτοπόνηρα, αλλά ας έχει, φτάνει να τα παραδεχτούμε. Δύσκολο είναι ξέρω να παραδεχθείς ότι έσφαλες, αλλά ανόητη τούτη η άρνηση. Θα έπρεπε να ξέραμε όλοι, πως μόνο διαμέσου των λαθών μπορούμε να προσεγγίσουμε το σωστό, είναι ο μόνος τρόπος, ο ανθρώπινος.
Έτσι για παράδειγμα αν ποτέ δεν αδικήσουμε κάποιον, αν ποτέ δεν τον βλάψουμε, λειψό αίσθημα περί δικαίου θα έχουμε. Πικρά μαθηματικά… Και εμείς αδικούσαμε πρώτα από όλα τους εαυτούς μας, που επιτρέψαμε στα όρνια να μας πετσοκόψουν την ζωή.
Ωραία, κάποτε κάναμε λάθη, οι περισσότεροι από εμάς τουλάχιστον, σας θυμίζω τα 80% που χαρίζαμε για δεκαετίες στα παχιά τα λόγια δίχως περίσκεψη. Πιστέψαμε πως μπορούμε να έχουμε την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο, αλλά έλα που δεν γίνεται. Και προκειμένου να πετύχουμε το αδύνατο ξεπουλήσαμε τις συνειδήσεις μας όσο όσο, για μια ψήφο.
Ότι έγινε έγινε, ας προχωρήσουμε, ας εξελιχτούμε αφού πρώτα σταματήσουμε να περπατάμε με τα γόνατα. Αλλά η κάθε εξέλιξη προϋποθέτει πως έχουμε λύσει τους λογαριασμούς μας με το παρελθόν, μα εμείς ακόμα παρελθόν ψηφίζουμε. Πως γίνεται αυτό; Όταν τα βασικά παραμένουν στρεβλά, τότε στρεβλή θα είναι και κάθε υποκριτική προσπάθεια για εξέλιξη. Πάθαμε αλλά δεν μάθαμε ακόμα αναρωτιέμαι;
Πόσο έχει αλήθεια μια συνείδηση σήμερα;
Μήπως μια συνείδηση έχει όσο ακριβώς τρόμο πουλάει ένα δελτίο ειδήσεων; Μήπως μια συνείδηση φορολογείται με απειλές; Δεν ξέρω, προσπαθώ να καταλάβω.
Και έχω την αίσθηση πως μας κάνανε να πιστεύουμε πως η ζωή μας είναι δανεική, αλλιώς δεν εξηγείται η τρελή αυτή εμμονή με χρωστούμενους αριθμούς και οριζόντια χαστούκια στην κοινωνία. Και αν μας έχουν κάνει να πιστεύουμε όντως, πως ζούμε δανεικά, είναι περιττό να μιλάμε για συνειδήσεις, θα έχουν ήδη απαλειφθεί σε κάποιο ισολογισμό με την πραγματικότητα τους.
Υπάρχει συνείδηση αναρωτιέμαι τελικά; Δεν ξέρω, μα θέλω να ελπίζω πως υπάρχει, απλά σκιάχτηκε και αυτό ανθρώπινο είναι. Δεν είναι λίγο να σε μάθουν να κοιμάσαι μαζί με αριθμούς, χάνεσαι κάπου στο γινόμενο του πολλαπλασιασμού πλαστών διανυσμάτων ζωής.
Τρέχα γύρευε…
Να είσαι ο καλός εαυτός σου είναι δύσκολο και το ξέρω, θέλει τόλμη η συνείδηση και ξεχάσαμε να τολμάμε. Και εγώ θέλω να θυμηθούμε, να θυμηθούμε πως συνείδηση είναι να γνωρίζουμε και να κατανοούμε και όχι να φοβόμαστε. Συνείδηση θα είναι η αφετηρία μας για το γκρέμισμα της φρικτής τους πραγματικότητας.
Άρα θέλω να πιστεύω, απαιτώ να πιστεύω, πως η συνείδηση σήμερα έχει γίνει επιτέλους πολύ ακριβή, ανεκτίμητη όπως ακριβώς της αξίζει και μας αξίζει.
Ας γίνει συνείδηση η τωρινή σιωπηλή κραυγή ενός επερχόμενου συνειδητού ξυπνήματος.
Θα δείξει.
(Το έργο του πίνακα ονομάζεται La Nuova Coscienza III / The new consciousness III. This work is part of a series of images that respond to a specific query expression of the urgent need that the artist feels on your skin to a sharp change of course, a message of awareness and knowledge of the inmost self of each human being. A silent scream of ancestral awakening of his own voice which is the only form of salvation and redemption in front of the decadence of which we are all witnesses. A reminder, in the end, to its evolving nature. The ability to communicate through thought or a simple body contact which is what leads us towards our development, this is real progress.)

μακεδονικότητες...

Άκης Γαβριηλίδης, απο το περιοδικο Χρονος...

Η εμμονή στο αντιμακεδονικό δόγμα ευνοεί τη διάχυση των ακροδεξιών ιδεών στην Ελλάδα όσο και στη δημοκρατία της Μακεδονίας...

Στιγμιότυπο
Στις Βρυξέλλες, πριν από δύο χρόνια περίπου, είχε οργανωθεί μια έκθεση –και μια σειρά συζητήσεων– για τα είκοσι χρόνια από τη διάλυση της ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας. Σε μία από αυτές τις συζητήσεις κλήθηκαν άτομα που κατάγονταν από τις διάφορες πρώην δημοκρατίες να μιλήσουν για την εμπειρία και τις αναμνήσεις τους. Μεταξύ αυτών, μία κυρία –χωρίς φυσικά να γνωρίζει αν στην αίθουσα ήταν παρόντες Έλληνες– ανέφερε το εξής: «Εγώ είμαι από τη Μακεδονία, μετανάστευσα στο Βέλγιο δέκα χρονών το 1965, και κάθε χρόνο προσπαθώ να επισκέπτομαι τη Μακεδονία και όσες άλλες δημοκρατίες μπορώ. Την τελευταία φορά που πήγα, ομολογώ ότι δεν μου άρεσε. Η χώρα έχει χάσει τη μακεδονικότητά της. Σαν Ελλάδα έχει γίνει!».

Ο δεξιός εμφύλιος...

του Σταυρου Χριστακοπουλου, απο το Ποντικι...

Το κόλπο απέτυχε πριν καν επιχειρηθεί: μια «τσάτρα - πάτρα» μεταμφίεση της Χρυσής Αυγής σε νομιμόφρον κόμμα, ώστε, όπως συμβούλευαν ο Μπάμπης Παπαδημητρίου και άλλοι «ομότεχνοί» του, να γίνει εφικτή η συγκυβέρνηση της Ν.Δ. με μια «σοβαρή» Χ.Α.

Όλα χάλασαν επειδή οι χρυσαυγίτες δεν είχαν στρατηγική συγκυβέρνησης με τη Ν.Δ. Δεν τους το επιτρέπει, προς το παρόν, ούτε η δομή ούτε η σύνθεση ούτε η λογική τους ούτε τα «αντισυστημικά» παραμύθια πάνω στα οποία έχτιζαν τόσο καιρό την προσοδοφόρο τακτική τους.

Έτσι, ενώ οι χρηματοδότες και οι επικοινωνιακοί και μιντιακοί τους σπόνσορες, οι οποίοι εργολαβικά τους ξέπλεναν και τους ενίσχυαν για μακρό διάστημα, τους καλούσαν να ξεπληρώσουν την πολύτιμη και αφειδώλευτη βοήθεια που τους προσέφεραν, αυτοί έσπευσαν να μαχαιρώσουν τον Παύλο Φύσσα σε δημόσια θέα, με μάρτυρες... παρακαθήμενους. Και να καταστρέψουν τις προσδοκίες των ευεργετών τους.

Κάπως έτσι επλήγη ανεπανόρθωτα η θεωρία περί «δύο άκρων» – την οποία επιμόνως καλλιεργούσαν η Ν.Δ. και ο στενός κύκλος του Σαμαρά και διά της οποίας επίσης η Χρυσή Αυγή «ξεπλενόταν» ώστε να αποτελέσει κυβερνητικό δεκανίκι και να αντισταθμιστούν η «προδοσία» της ΔΗΜΑΡ και το αβέβαιο μέλλον του ΠΑΣΟΚ.

Η Χρυσή Αυγή, επιπλέον, δεν έχει στρατηγική συγκυβέρνησης με τη Ν.Δ. διότι, απλούστατα, από τη μια επιχειρεί να βαδίσει αυτόνομα, στα ίχνη των ναζί προπατόρων της, ενώ από την άλλη δεν θέλει να έχει τη μοίρα του... ΛΑΟΣ.

Όπως θα θυμάστε, το κόμμα του Καρατζαφέρη άρχισε την πορεία του ως ένα καθαρά ακροδεξιό σχήμα. Εν συνεχεία πέρασε την ίδια διαδικασία «πλυντηρίου», μέχρι να προσφέρει την πολύτιμη συμμετοχή του στη συγκρότηση της κυβέρνησης Παπαδήμου. Όμως, μετά το «λάθος» της αποχώρησής του από αυτήν, βρίσκεται στα αζήτητα, με τον κόσμο του να έχει μετακομίσει στη Χ.Α.

Φυσικά κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος για το είδος της στρατηγικής της Χρυσής Αυγής.

● Όλοι πια ξέρουν γιατί στηρίχθηκε και ξεπλύθηκε συστηματικά («το μόνο αυθεντικό ακτιβιστικό κίνημα της μεταπολίτευσης» την αποκάλεσε τον περασμένο Φεβρουάριο ο... συνταγματολόγος Ανδρέας Λοβέρδος).

● Όλοι πια ξέρουν πόσες πλάτες βρήκε στους μηχανισμούς του κράτους και πόσους από αυτούς προσπάθησε να υποκαταστήσει ώστε να αναπτύξει την παρακρατική δομή της.

Ωστόσο είναι δύσκολο να περιγράψει κάποιος με ακρίβεια τη στρατηγική της Χ.Α. Μπορούμε πάντως να προσεγγίσουμε τη στοχοθεσία της παρατηρώντας τι είχε επιτύχει έως πρότινος και τι, προφανώς, επεδίωκε περαιτέρω.


Η «αυθεντική» Δεξιά

Όπως είχαμε δει στη δημοσκόπηση της Pulse RC για το «Ποντίκι» στις 12 Σεπτεμβρίου, η Χρυσή Αυγή είχε καταφέρει να βρίσκεται ισόπαλη με τη Ν.Δ. στο 15% στα τρία τέταρτα του πληθυσμού, και μάλιστα στις ηλικίες από 18 έως 59 ετών. Η Ν.Δ. μάλιστα στις πιο μικρές από αυτές τις ηλικίες ήταν ήδη τρίτο κόμμα, με άδηλο το τι μπορεί να συμβαίνει σε ηλικίες ακόμη μικρότερες, κάτω από τα 18 έτη.

Στις ηλικίες από 60 ετών και άνω η Χρυσή Αυγή επέστρεφε κάτω του δημοσκοπικού της ποσοστού και λίγο πάνω από το εκλογικό του Ιουνίου 2012: στο 8%. Αντιθέτως η Ν.Δ. κρατούσε αυτές τις ηλικίες των «παραδοσιακών» δεξιών σημειώνοντας εκεί το υψηλότερο ποσοστό της και χτίζοντας είτε το αναιμικό της προβάδισμα είτε την πολύμηνη ισοπαλία της με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος στις ηλικίες αυτές έχανε τη δυναμική την οποία κέρδιζε στον παραγωγικό πληθυσμό.

Πρόκειται για τις ηλικίες των δεξιών που γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν μέσα στον εμφύλιο ή στα αποκαΐδια του. Αυτοί κρατούν, επί της ουσίας, τη Ν.Δ. στον αφρό.

Εδώ έρχεται η Χρυσή Αυγή να επικεντρώσει τις αναφορές και τους τραμπούκικους «ακτιβισμούς» της στον εμφύλιο και την «κομμουνιστοφαγία». Πέρα από τις «εργολαβίες» που φαίνεται να έχει αναλάβει στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη και την επιδίωξή της να διχάσει και να καταλάβει τις λαϊκές και νυν ή τέως «αριστεροκρατούμενες» γειτονιές, η Χ.Α. έκανε κάτι ακόμη:

Την ώρα που οι Μπάμπηδες και οι Χρύσανθοι έσπευδαν να κορυφώσουν τη δική τους στρατηγική ρυμούλκησης της Χ.Α., εκείνη θέλησε να δείξει στους προαναφερθέντες «παραδοσιακούς» δεξιούς ότι αυτή – και όχι η γονυπετής στην τρόικα και ξεπουλημένη στη Μέρκελ σαμαρική Ν.Δ. – είναι η Δεξιά που θυμούνται και, ενδεχομένως, θα ήθελαν να επιστρέψει.

Όμως ήρθε η στυγνή δολοφονία του Παύλου Φύσσα να τα ανατρέψει όλα. Εκεί, παρότι οι Χρύσανθοι συνεχίζουν τη σχεδόν εμφυλιοπολεμική προσπάθεια ταύτισης Χ.Α. και ΣΥΡΙΖΑ, φάνηκε να «ξυπνάει» ένα μεγάλο μέρος της Ν.Δ., αποτελούμενο από τους καραμανλικούς και τους νεοφιλελεύθερους, οι οποίοι το προηγούμενο διάστημα είχαν ήδη περάσει στο αντάρτικο διαβλέποντας την πρόθεση του σκληρού σαμαρικού πυρήνα να προετοιμάσει τη Χρυσή Αυγή ως μελλοντικό εταίρο.

Τώρα, όμως, η κατάσταση έχει περιπλακεί για όλους:

● Η Χ.Α. βλέπει όσα έχτιζε με επιμονή να κινδυνεύουν με απαξίωση και το ενδεχόμενο μιας κατάρρευσής της να βρίσκεται στο τραπέζι.

● Οι «σκληροί» του σαμαρικού περιβάλλοντος βλέπουν τη στρατηγική της θεωρίας «των δύο άκρων» να μην έχει πλέον βάσιμο στόχο, παρά μόνο την πολεμική κατά του ΣΥΡΙΖΑ.

● Οι «αντιφρονούντες» της Ν.Δ. βλέπουν μπροστά τους μια ευκαιρία για ρεβάνς και πολιτική αναβάπτιση στα νάματα της «δημοκρατικής νομιμότητας».

Κοινώς τα παλικάρια γίνανε μαλλιά - κουβάρια...

Το "Σύστημα"...

Λέανδρος Πολενάκης, απο την Αυγη...

Το «Σύστημα», που μάλλον υποτιμήσαμε ώς τώρα την οργανωτική και επικοινωνιακή του επάρκεια, μοιάζει να διαθέτει μια αμερικάνικη, κινηματογραφική σεναριακή δομή, όπου οι λεπτομέρειες αντανακλούν πιστά το όλον και το όλον καλύπτει επακριβώς όλες τις λεπτομέρειες. Τίποτα δεν γίνεται δηλαδή, στην τύχη.
Μιλώ για το συστημικό σενάριο χειραγώγησης της κοινωνίας, με τα ΜΜΕ, την προπαγάνδα και ποικίλους άλλους τρόπους. Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα τέτοιο σχέδιο, που εκτυλίσσεται σε φάσεις. Δεν ξεκίνησε, βέβαια, χθες. Για να βρούμε τις ρίζες του, πρέπει να πάμε δεκαετίες πίσω. Ωστόσο, σήμερα είμαστε, όπως φαίνεται, στο στάδιο τελικής του εφαρμογής.
Κατασκεύασαν έναν ψευδή, αντιμνημονιακό πόλο ως Δούρειο Ίππο, τη Χρυσή Αυγή, και την έβαλαν, εν μέρει, εντός των τειχών μιας βαλλόμενης, πολιορκημένης κοινωνίας, η οποία ταπεινώνεται, χλευάζεται, περιθωριοποιείται και ωθείται συστηματικά στην εξαθλίωση. Υπολόγισαν ότι ένα κομμάτι της κοινωνίας θα αντιδράσει ανώριμα, σαν ένα σχολιαρόπαιδο που καταπιέζεται από τους τραμπούκους της τάξης του και απαντά με τη φράση: «Τώρα θα φωνάξω τον μεγάλο μου αδερφό που είναι μπρατσαράς και θα σας κανονίσει!». Παρέσυραν, έτσι, όσους παρέσυραν, επειδή δεν πιστεύω ότι όλοι όσοι ψήφισαν τους εγκληματίες είναι και οι ίδιοι εγκληματίες. Άκουσα πολλές φορές, δυστυχώς, ως αιτιολογία της λανθασμένης τους επιλογής τη φράση: «Τους ψηφίζω για να μπουν στη Βουλή και να δώσουν μερικές μπουνιές, μήπως οι άλλοι βάλουν, επιτέλους, μυαλό».

Από το θρίαμβο στην αγωνία...

Του Κωστα Βεργοπουλου, απο την Ελευθεροτυπια...

Το γερμανικό εκλογικό αποτέλεσμα παρουσιάζεται από το διεθνή Τύπο ως «θρίαμβος» της Μέρκελ: η «αυτοκράτειρα» κατισχύει και πάλι για 3η θητεία. Μαζί της πανηγυρίζει ολόκληρο το ευρωπαϊκό λόμπι της «λιτότητος για την ανταγωνιστικότητα», οι δεδηλωμένοι ή αδήλωτοι θαυμαστές της από την υπόλοιπη Ευρώπη, μερκελικότεροι της Μέρκελ, όσοι πρόθυμα νομιμοποιούν το νεοφιλελευθερισμό στη «γηραιά ήπειρο» και τη γερμανική διαχείρισή του.

Πανηγυρίζουν ακόμη όσοι προεξοφλούν ότι η Γερμανία «δεν αλλάζει με τίποτα» και κατά συνέπεια μοναδική και αναπόφευκτη «λύση» θα ήταν η διάλυση τόσο του κοινού νομίσματος όσο και του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Ωστόσο, ίσως τα πράγματα αποδειχθούν περισσότερο περίπλοκα.
Παρά τον προσωπικό «θρίαμβο» της καγκελαρίου, ο απερχόμενος κεντροδεξιός δικομματικός συνασπισμός δεν δικαιώνεται, αλλά αποδυναμώνεται: η απερχόμενη κοινοβουλευτική πλειοψηφία μετατρέπεται σε μειοψηφία. Από 50% στις προηγούμενες εκλογές, συρρικνώθηκε σε 45%, με σαρωτική κατάρρευση στο Κοινοβούλιο του εκ δεξιών «φιλελεύθερου» κυβερνητικού εταίρου. Επειτα, το νεοσύστατο «εναλλακτικό» εθνικιστικό κόμμα για την αποχώρηση της Γερμανίας από το ευρώ, αλλά και της ελληνικής αποβολής από αυτό, παρέμεινε εκτός Κοινοβουλίου, με άμεση συνέπεια την αποδυνάμωση της επιρροής αμφοτέρων στις κυβερνητικές αποφάσεις.
Εάν, όπως λέγεται, η «θριαμβεύτρια» δεν είναι ιδεολόγος, αλλά «πραγματιστής» πολιτικός, που τείνει πάντα εξ ενστίκτου προς την ισορροπία και το συμβιβασμό, τότε προφανώς αυτός κλείνει από τα «δεξιά» και ανοίγει από τα «αριστερά», από την πλευρά των Σοσιαλδημοκρατών και των Πρασίνων. Ο προσωπικός «θρίαμβος» κινδυνεύει να αποδειχθεί «μαρτύριο» για τη νικήτρια.

Κοινοβούλιο για Πάγκαλους...

Τα κουρελια τραγουδανε ακομα...

Φήμες έχουν διαρρεύσει τις τελευταίες μέρες περί ομαδικής παραίτησης των βουλευτών της χρυσής αυγής από το βουλευτικό τους αξίωμα . 

Μάλιστα κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν ακατάδεκτοι και αγενής , αφού τόσοι φορείς της κοινωνίας , όπως ΜΜΕ , αστυνομία , εφοπλιστές και κληρικοί , έκαναν τα πάντα ώστε να τους προσφερθεί απλόχερα η ακροδεξιά θέση στο ελληνικό κοινοβούλιο και αυτοί σκέφτονται να φύγουν αφήνοντας την εξολοκλήρου στον Αντώνη Σαμαρά και στην Νέα Δημοκρατία . Ένας ρόλος βαρύς αν αναλογιστείς ότι δεν υπάρχει πλέον  η βοήθεια του Γιώργου του Καρατζαφέρη . Ένας Καμμένος , μόνος και έρημος , τι να σου κάνει .

Σύμφωνα με πληροφορίες , οι χρυσαυγίτες βουλευτές προτίθενται να δημιουργήσουν ένα δικό τους φασιστικό κοινοβούλιο στο οποίο θα έχουν την απόλυτη πλειοψηφία ώστε να μπορέσουν να οργανώσουν ένα πραξικόπημα της προκοπής με στολές παραλλαγής , τανκς και όλα τα συναφή , χωρίς να παρενοχλούνται από τους αναρχοκομμουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ .

Με καλό μάτι βλέπει ο πρωθυπουργός , Αντώνης Σαμαράς , τη συγκεκριμένη κίνηση του πρώην πατριωτικού κόμματος και νυν μορφώματος και σκέφτεται πολύ σοβαρά να μετακομίσει παρέα με το κόμμα του στο φασιστικό κοινοβούλιο ώστε να απαλλαγεί και ο ίδιος από τους αναρχοκομμουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ .

Κυλιέται η δημοκρατία μες τις λάσπες...

Sotosblog...

Διαβάζω εδώ κι εκεί ή ακούω στην τηλεόραση και αλλού μικρές διαλέξεις ή μεγάλα κυρήγματα για το τι είναι η δημοκρατία. Από Συνταγματολόγους μέχρι γλάστρες, μαϊντανούς, καφενόβιους, και βέβαια από υπουργοποιημένους τηλεβιβλιοχαρτοπώλες και το συνάφι τους. Δικαίωμά τους, όσοι μπαίνουν στον κόπο.
Ακόμα και όταν ουσιαστικά δεν κάνουν κάτι άλλο από το να την κόβουν και να τη ράβουν στα μέτρα τους, ορίζοντάς την άλλοτε σύμφωνα με την ψυχολογική τους κατάσταση και άλλοτε σύμφωνα με τα αισχρά σκοπούμενα κι επιδιώξεις τους. Αλλά μια και τη λένε αυτοί, ας πω κι εγώ τη γνώμη μου.
Η δημοκρατία εμπίπτει στα πολιτεύματα, αλλά δεν είναι. Και αβασάνιστα διακηρύσσεται ως τέτοιο. Η δημοκρατία δεν είναι πολίτευμα· είναι αίτημα· διαρκές αίτημα. Αποκλήθηκε πολίτευμα όταν κατακτήθηκε, για να διακρίνεται από τα πολιτεύματα που ίσχυαν αλλού την εποχή που τα δημοκρατικά πολιτεύματα ήταν η εξαίρεση. Και μας έμεινε κι εμάς να την θεωρούμε πολίτευμα, λες και είμαστε ιστορικοί ή πολιτικοί επιστήμονες. Δεν είναι όμως πολίτευμα, παρά μόνο για τις ανάγκες μιας αναδρομής, ενός βιβλίου.
Η ζωή όμως δεν είναι βιβλίο. Αν η δημοκρατία ήταν πολίτευμα και στη ζωή, τότε θα είχαμε να κάνουμε με ένα πολίτευμα που θα απέληγε ουσιαστικά στην τελευταία παραχώρηση του απολυταρχισμού προς το λαό. Δεν μπορούμε όμως να δεχθούμε τη δημοκρατία ως τελευταίο στάδιο, ως παραχώρηση που είναι διατεθειμένος να κάνει ο απολυταρχισμός, μια μικρή του ήττα. Θα ήταν η νίκη μας πολύ μικρή. Πολλά τα κεφάλια που κόπηκαν στη Γαλλική Επανάσταση για κάτι τέτοιο. Δεν μπορεί να δεχθούμε ότι η δημοκρατία σήμερα πια ισοδυναμεί με τη μεταμφίεση του «αρκετά πήρατε». Διότι τότε ο απολυταρχισμός θα παρέμενε στις μέρες μας, ακόμα και ως αφηρημένη σκέψη, νομιμοποιημένος στη συνείδησή μας ως ενδεχόμενο.
Ότι απολυταρχισμός υπάρχει ακόμα είναι βέβαιον, και αυτό είναι το πρόβλημα.

Οι αχρηστοι ηλιθιοι...

strange journal...

Ο φασισμός ως νοοτροπία στην ελληνική κοινωνία δεν απέκτησε μορφή απλά επειδή βρέθηκε μια συμμορία που ως στάση, ιδέες, πρακτικές και αισθητική αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Καλλιεργούνταν μεθοδικά, κυρίως λόγω ότι η πλειοψηφία αναγνώριζε δύναμη και εξουσία σε κρετίνους, αντικοινωνικές συμπεριφορές και σε οτιδήποτε βρισκόταν “στην μόδα”.
Όταν τα νούμερα τηλεθέασης χαρακτήριζαν ως ποιοτική μια εκπομπή, όταν οι πωλήσεις δίσκων και τα airplays προωθούσαν μπουζουξούδες ενώ πραγματικοί καλλιτέχνες βρίσκονταν στην αφάνεια, όταν το Χ best seller κατινιάς άφηνε στο περιθώριο εξαιρετικά βιβλία, όταν ο κάθε αγράμματος αποκτούσε εκπομπή και γινόταν είδωλο, όταν ο κάθε ψυχωσικός βουλευτής αφομοιωνόταν ως μέρος του θεάματος, άρα αναγνωρίσιμος, άρα καλός, πως περιμένεις κάτι διαφορετικό;
Η πλειοψηφία ασπαζόταν, υιοθετούσε και αποθέωνε οτιδήποτε μετριόνταν με ποσοτικούς όρους. Οτιδήποτε επέπλεε αποκτούσε ισχύ μέσω της αναγνώρισης από τις μάζες. Καθετί που διαφημιζόταν αναγνωριζόταν ως “επίσημα καλό”. Σκεφτείτε πολιτικούς που συγκέντρωσαν χιλιάδες ψήφους επειδή έκαναν βίζιτες σε τηλεοπτικά παράθυρα. Οι επιλογές της μάζας αν κρίνονται από ποσοτικούς όρους και μαρκετινίστικα κόλπα, δεν μπορούν παρά να είναι κατευθυνόμενες. Γι’ αυτό και τα ΜΜΕ στην Ελλάδα έχουν συμβάλλει τα μάλα για την εκτροφή του φασισμού σε κάθε επίπεδο.
Πως ένας πολίτης του καναπέ και του φραπέ, μπορεί να έχει άλλη εικόνα για την κοινωνία και τις νόρμες της, αν ενημερώνεται από κανάλια εργολάβων και ισχυρών οικονομικά οικογενειών, που ταυτόχρονα ζουν εις βάρος του συνόλου, αλλά ξεπλένουν το όνομά τους με φιλανθρωπίες; Πως θα διαμορφώσει συνείδηση όταν καταναλώνει τα προϊόντα και τα κατασκευάσματα της ιδεολογίας της ελίτ; Ποια κριτική σκέψη θα καλλιεργήσει με το να πιστεύει πως η επιφάνεια είναι ο μόνος τρόπος να υπάρχεις, να ζεις και να σκέφτεσαι;

O Μαύρος βαρώνος...

Του Δημήτρη Λένη, απο τη Λεσχη...

Αρκεί η επίσημη απάντηση περί Δημοκρατίας, η οποία «είναι θωρακισμένη» και «μπορεί να αμυνθεί απέναντι στις απειλές» για να εξηγήσει την «αντιφασιστική» (εδώ γελάνε) δράση της κυβέρνησης; Προφανώς όχι• αν ήταν έτσι η ΧΑ θα ήταν τελειωμένη προ πολλού (σίγουρα εξάλλου υπάρχει αρκετό υλικό με το οποίο οι κρατικές υπηρεσίες μπορούν να «δέσουν» την ηγετική της ομάδα) και όχι τώρα, με το δημοσκοπικό ρεύμα να την σηκώνει, την υποστήριξη από μικροαστικά και λούμπεν στρώματα να είναι παγιωμένη, τα δίκτυά της στον κόσμο της νύχτας να έχουν απλωθεί και ριζώσει σε αυτόν τον

κοινωνικό βόρβορο που βαθαίνει και γίνεται πιο δύσοσμος καθημερινά από την κρίση. Η ναζιστική οργάνωση έχει προ πολλού ξεπεράσει τα όποια «δημοκρατικά» εσκαμμένα με την ασχήμια, την (καθόλου τυφλή) βία, τους νεκρούς μετανάστες, τους εκβιασμούς, τα ψεύδη. Κι όμως δεν την σταμάτησαν όσο αυτή ήταν ακόμα μικρή αφού (όπως λέει η κοινώς παραδεκτή από τους αριστερούς αλήθεια) ήταν εμφανής η χρησιμότητά της για το σύστημα. Επομένως ποιοι είναι οι λόγοι της αντιπαράθεσης αυτής, τώρα;

Συνωμοσιολογίες και πτώση απ΄ τα σύννεφα ...

Της Άντας Ψαρρα, απο το Red NoteBook...

Από τότε που εμφανίστηκε ο όρος «πολιτική αξιοποίηση» στην πολιτική σκηνή έπαψαν να έχουν πολιτική σημασία τα ακραία περιστατικά. Η ανάποδη σκέψη αναλυτών (αριστερών και δεξιών) ότι μια δολοφονία από τη Χ.Α. ενός Eλληνα (μια και για τις δολοφονίες μεταναστών δεν γίνεται λόγος) βοηθάει πολιτικά μια αδύναμη κυβέρνηση και άρα… ίσως ακόμα και να προέρχεται από κυβερνητικούς θύλακες (διότι διαφορετικά σε τι χρησιμεύει μια τέτοια σκέψη;) ακυρώνει τελικά κάθε αντίδραση. Το αν «βοηθάει» ένας φόνος από τα τάγματα εφόδου των ναζιστών την κυβέρνηση σε ψήφους και στην επίθεση στα εργατικά κινήματα και το αν -κατά συνέπεια- μπορεί να αποδοθεί ο φόνος σε «κέντρα» ή σε ψεκασμούς (καμιά διαφορά δεν υπάρχει σε αυτές τις βαθυστόχαστες αναλύσεις) ή στα σιωνιστικά συμφέροντα, δεν μπορεί να τεκμηριώνει το οποιοδήποτε πολιτικό επιχείρημα. Διαφορετικά, τι νόημα έχουν η κοινωνική αντίσταση και οι εκκλήσεις για σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και στους θεσμούς (όσο αυτοί υπάρχουν);

Βολικές δημοσιογραφικές αναλύσεις με μπόλικο μυστήριο που διατυπώνονται έτσι στα κουτουρού και γοητεύουν περισσότερο από τη «βαρετή» πραγματικότητα. Οι δολοφονίες μεταναστών, η δράση των χρυσαυγιτών, η συνεργασία αστυνομίας και Χ.Α., η ρατσιστική προπαγάνδα των ΜΜΕ κατά των μεταναστών και της Αριστεράς, το πνίξιμο κάθε αντίστασης, η κατάρρευση του κοινοβουλευτισμού, η διαφθορά και η ασυδοσία του κεφαλαίου δεν οφείλονται ούτε σε ύποπτα κέντρα ούτε στο Μνημόνιο της υποτέλειας ούτε καν στην οικονομική κρίση. Ολα τα παραπάνω είναι αυτά που δημιούργησαν και τα μνημόνια και την οικονομική κρίση και το πεδίο δράσης της μισαλλοδοξίας πάνω στο σκηνικό του φόβου.

Ο δημόσιος τομέας ως δούρειος ίππος...

του Γαβριηλ Σακελλαριδη, απο την Αυγη...
Η μνημονιακή πολιτική εδώ και τρεισήμισι πλέον χρόνια αδιαμφισβήτητα έχει βάλει στο στόχαστρο όλες τις κατηγορίες των εργαζομένων. Και αυτό το κάνει μεθοδικά, είτε επιτεθέμενη στους δημοσίους υπαλλήλους στο όνομα των ιδιωτικών υπαλλήλων, είτε επιτιθέμενη στους ιδιωτικούς υπαλλήλους στο όνομα των ανέργων. Αυτή η μεθοδολογία δεν αποτελεί απλώς για μία επικοινωνιακή πολιτική που προσπαθεί -μέσω της ρητορικής της υπεράσπισης όσων βρίσκονται «εκτός συντεχνιών»- να διευκολύνει την προώθηση των μέτρων. Αποτελεί κυρίως ένα βασικό ιδεολογικό όπλο του νεοφιλελευθερισμού, στην εποχή της κρίσης του, για να κρατήσει διαιρεμένους τους εργαζομένους και να ενισχύσει τα ιδεολογήματα περί «μη κοινών συμφερόντων» της εργατικής τάξης.
Πώς εξειδικεύεται το παραπάνω ιδεολόγημα στον πολιτικό λόγο της κυβέρνησης και των δορυφόρων της; Τα επιχειρήματα που ακούμε και διαβάζουμε είναι κοινά. «Έχουμε 1,5 εκατομμύριο ανέργους στον ιδιωτικό τομέα, και εσάς σας νοιάζουν οι βολεμένοι του Δημοσίου», «η παραγωγικότητα των δημοσίων υπαλλήλων είναι σαφώς υποδεέστερη των ιδιωτικών», «ο ιδιωτικός τομέας πληρώνει τις αμαρτίες του Δημοσίου, αφού ο τελευταίος δανειζόταν αφειδώς και μας έχει φέρει στη σημερινή κατάσταση». Χαρακτηριστικό δείγμα, το άρθρο της Μιράντας Ξαφά στην Καθημερινή (15/9/2013) με τίτλο «Να κλείσουν οι αμυντικές βιομηχανίες», όπου αναφέρει: «Τη στιγμή που έχουν χάσει τη δουλειά τους σχεδόν 1 εκατομμύριο εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, η αγωνία των πολιτικών και συνδικαλιστών για τους 928 εργαζόμενους στα ΕΑΣ και τις θυγατρικές τους και τους 361 της ΕΛΒΟ αποτελεί υποκρισία».

Δια ταυτα...

Αει Σιχτιρ...

Εισαγωγη

Το εχουμε ξαναγράψει και ξαναματαγράψει. Ο φασισμός στην Ελλάδα δεν σταμάτησε να υφίσταται. Ποτέ. Η καθαρή δεξιά στην Ελλάδα έχει σαφείς αναφορές στον φασισμό και στις δικτατορίες και όχι στον φιλελευθερισμό.

Αντιγράφω:

Η δεξιά στην ελλάδα είναι κατά βάση προ νεωτερική. Ο φιλελευθερισμός ή αυτό που καταχρηστικά ονομάζουμε για την ελλάδα αστική επανάσταση υπό την φράση βενιζελισμός, ήταν συνυφασμένα με τον εχθρό για τη δεξιά μέχρι και αρκετά μετά τον πόλεμο. Στην ουσία ήταν ο μητσοτάκης που έφερε τον φιλελευθερισμό ως δόγμα στη δεξιά και ακόμα λίγο πολύ θεωρείται ξένο σώμα, όπως είδαμε από την νίκη σαμαρά εναντίων ντόρας.

Θα μου πείτε σιγά τ’αβγά και στη βρετανία του 19ου αιώνα η δεξιά ήταν οι τόρις και οι αντίπαλοί τους ήταν οι γούιγκς δηλαδή οι φιλελεύθεροι. Σωστό μόνο που οι τόρις εξέφραζαν την αριστοκρατία και τη μοναρχία για περισσότερα από 400 χρόνια όταν στην ελλάδα η φιλομοναρχική δεξιά δεν είχε ακριβώς βαθιές ρίζες. Το οθωμανικό σύστημα όντας αρκετά εξισωτικό απέναντι στους τζίμιδες δεν αναγνώριζε αριστοκρατία. (σ. του Ζαφοντ: αυτο δεν σημαίνει πως δεν υπήρχε ντε φάκτο αριστοκρατία όπως αυτή των κοτζαμπάσηδων, του παπαδαριού και των φαναριωτών. Δεν διοικείται αλλιώς μια φεουδαρχική αυτοκρατορία. Απλα η αριστοκρατία αυτή ήταν β΄διαλογής σε σχέση με αυτή άλλων χωρών)

Γι’ αυτό και η δεξιά που ο σαμαράς εκφράζει, έχει τις αναφορές της πρακτικά στη μεταπολεμική εποχή. Όταν τη δεξιά τη συγκρότησε η ίδια η γερμανική κατοχή και το αντικομουνιστικό σχέδιο των γερμανών μετά το 1943 (το σιδηρούν παραπέτασμα του γκέμπελς βρε κουτά). Πρακτικά λοιπόν οι δοσίλογοι, οι μαυραγορίτες, οι ταγματασφαλίτες και οι καταχραστές των περιουσιών των εβραίων, με λίγα λόγια όλος ο κατιμάς της ελληνικής κοινωνίας, βρέθηκε εντελώς μαγικά το 1946 να κυβερνάει ελέω των βρετανών. Η ελλάδα ήταν η μοναδική χώρα του πολέμου, όπου οι ηττημένοι διατήρησαν αυτούσια την εξουσία τους. Ακόμα και στη ναζιστική γερμανία οι αμερικάνοι έψαξαν σκληρά, αλλά τελικά βρήκαν ένα δεξιό που να μην ήταν φιλικός προς τους ναζί, στο πρόσωπο του αντενάουερ, ενός καθολικού συντηρητικού πολιτικού που αντιτάχθηκε στους ναζί κυρίως για χριστιανικούς/ανθρωπιστικούς λόγους.

Η Βία ήταν αδελφή του Κράτους (Θεογονία)....

Στάθης στον eniko.gr...

«Καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται», είπε ο συνταξιούχος στον κ. Σαμαρά που του περιέκοψε βιαίως τη σύνταξη. «Καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται», λέει ο άνεργος στον κ. Σόιμπλε ο οποίος του έκανε βιαίως τη ζωή αβίωτη.

«Καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται», είπε σε όλους τους εκείνος που έθεσε βιαίως τέλος στη ζωή του κι έφυγε. Στουρνάρας, Βενιζέλος και Κουβέλης «καταδικάζουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται» εκτός απ’ τη βία που άσκησαν και ασκούν οι ίδιοι εναντίον παιδιών που υποσιτίζονται, ασθενών που δεν τους «αντέχει η οικονομία» τα νέα αενάως μέτρα κι άλλων 7.000.000 Ελλήνων που δεν έχουν τα δέοντα για να αγοράζουν ούτε τα στοιχειώδη τρόφιμα.

Η βία υπάρχει - μάλιστα στον σύγχρονο κόσμο η βία είναι αποκλειστικό προνόμιο του κράτους (αστικού ή σοσιαλιστικού), με μόνη υποχρέωσή του να ασκεί αυτή τη βία νομίμως - με βάση τους θεσμούς και τους νόμους. Τα κράτη έχουν το αποκλειστικό προνόμιο της άσκησης βίας, μόνον αυτά, μέσα απ’ τους θεσμούς, μπορούν να προσάγουν, να διώκουν, να καταδικάζουν, να υποχρεώνουν σε φορολόγηση, σε στράτευση και πλήθος άλλων που οι περισσότεροι, αν δεν τα εκλάμβαναν ως υποχρεώσεις ή καθήκοντα, θα τα απέφευγαν.

Τι γίνεται όμως όταν ένα κράτος διά της κυβέρνησής του παραβιάζει το ίδιο του το Σύνταγμα και ασκεί βία εναντίον των πολιτών παρά το γράμμα του και το πνεύμα του; Τι γίνεται όταν ένα κράτος, αντί να προστατεύει τους πολίτες του, τους καταδιώκει κατ’ εντολή άλλων; (Τρόικας, τραπεζών κ.τ.λ.)

Από το αυτοδιοίκητο στην αυτοδιαχείριση;

Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Τις ώρες που γράφονται αυτές οι γραμμές περισσότεροι από ένας στους τρεις υπαλλήλους του Πανεπιστημίου Αθηνών απειλούνται –πέραν των λεκτικών ευφημισμών του τύπου μετάταξη, διαρθρωτικές αλλαγές κ.λπ.– με απόλυση. Το πρώτο Πανεπιστήμιο της χώρας στερείται των υπηρεσιών τετρακοσίων ενενήντα οκτώ «υπεράριθμων» (;) διοικητικών στελεχών του, ενώ αναδύονται αγωνιώδη ερωτήματα για την πορεία του ή μάλλον για την ίδια την επιβίωσή του, τουλάχιστον με τη μορφή που μας κληροδότησαν, πριν ακόμα και από την Αναγέννηση, αιώνες ευρωπαϊκής/βυζαντινής παιδείας.

Οι κατήγοροι της δημόσιας δωρεάν παιδείας επαναλαμβάνουν σε όλους τους τόνους ότι η παιδεία αυτή υπήρξε κρατικοδίαιτη και ότι οι πανεπιστημιακοί –διδάσκοντες, διοικητικοί και φοιτητές– δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να αμφισβητούν και να απαιτούν αδυνατώντας είτε αρνούμενοι να προτείνουν θετικές λύσεις. Στη θέση αυτού του μοντέλου, που κατηγορήθηκε συλλήβδην ως αδιέξοδο και καταστροφικό και μάλιστα από κάποιους που στήριξαν την πολιτική καριέρα τους σ’ αυτό, προωθήθηκε η αντίπαλη άποψη: η υπαγωγή δηλαδή της ανώτατης παιδείας στα κελεύσματα των αγορών, που τελικά κατοχυρώθηκε θεσμικά με τον νόμο Διαμαντοπούλου. Χωρίς να εκτιμώνται τα πολλά θετικά επιτεύγματα των ανώτατων ιδρυμάτων και χωρίς να λαμβάνεται υπόψη –αν σκεφτούμε και το διαφωτιστικό παράλληλο της τηλεόρασης– ότι η δήθεν απελευθέρωση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας βασίζεται εν πολλοίς στην άγρια λεηλασία της δημόσιας πνευματικής περιουσίας –σε διδακτική πρακτική, έρευνα και τεχνογνωσία– που συσσωρεύτηκε με τον απλήρωτο ή κακοπληρωμένο μόχθο δεκαετιών.

Οποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες...

του Σταυρου Λυγερου, Real.gr...

ΟΤΑΝ ΣΠΕΡΝΕΙΣ ανέμους, είναι αναπόφευκτο να θερίσεις θύελλες. Μ’ αυτή την έννοια, ο δρόμος για τον κυβερνητικό οδοστρωτήρα γίνεται ολοένα και πιο δύσβατος. Μόνο τα γεγονότα, βεβαίως, θα δείξουν εάν το τωρινό απεργιακό κύμα θα κλιμακωθεί ή αντιθέτως θα εκφυλισθεί. Οι προϋποθέσεις, πάντως, για μία ευρύτερη κοινωνική αναταραχή ήδη υφίστανται. Το γεγονός ότι η από το 2010 εφαρμοζόμενη τακτική του σοκ, με την αμέριστη βοήθεια των κατεστημένων ΜΜΕ, έχει μέχρι τώρα επιτύχει να τεμαχίσει και να εξουδετερώσει τις λαϊκές αντιδράσεις δεν προεξοφλεί τα μελλούμενα. Και τα τρία ιδεολογικά όπλα των μνημονιακών κυβερνήσεων έχουν χάσει μεγάλο μέρος από την εμβέλειά τους.

Το εκβιαστικό δίλημμα «μνημόνιο ή χρεωκοπία» φοβίζει ολοένα και λιγότερους, κυρίως όσους δεν κινδυνεύουν να πέσουν στον γκρεμό. Κατ’ επέκταση, μειώνεται στην κοινή γνώμη και η πειστικότητα του ισχυρισμού ότι η πολιτική του μνημονίου είναι μονόδρομος. Δεν περνάει πλέον στον ίδιο βαθμό η ενοχοποίηση της κοινωνίας, μέσα από την τακτική να υπερτονίζονται υπαρκτές παθογένειες των μικρομεσαίων στρωμάτων.

Αυτό που έστω και λιγότερο αποδίδει είναι η εκμετάλλευση του κατακερματισμού της κοινωνίας με σκοπό τη «σαλαμοποίηση» των αντιδράσεων.
Για να εξουδετερώσει το τωρινό απεργιακό κύμα, η κυβέρνηση εφαρμόζει την ίδια πολυχρησιμοποιημένη τακτική. Κυρίως προβάλλει το γεγονός ότι η απεργία διασαλεύει την κοινωνική ζωή. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι απεργίες δυσκολεύουν την καθημερινότητα των υπόλοιπων πολιτών. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι είναι αντικοινωνικές ενέργειες, όπως θέλει να μας πείσει η «παράταξη του μνημονίου».

Καταλάβατε τώρα τι είναι η Χρυσή Αυγή;

Μητροπολίτης Σιατίστης, μεσω του sofokleousin.gr...

«Όταν την "Χρυσή Αυγή" την χαρακτήριζα "μαύρη νύκτα" δεν έψαχνα να βρω δύο λέξεις για να εντυπωσιάσω.
Χρησιμοποίησα δύο λέξεις με στόχο να αποδώσω με την μέγιστη δυνατή ακρίβεια αυτό που έβλεπα τότε με βάση την ιδεολογία, τις πρακτικές καθώς και την συνολική εμφάνιση του νεοναζιστικού μορφώματος, όσον αφορά την πραγματική ταυτότητα του και στάθηκα ιδιαίτερα απόλυτος και αυστηρός, όσον αφορά κάθε εναγκαλισμό της Χρυσής Αυγής από χριστιανό ή ιερωμένο.
Τότε κάποιοι θεώρησαν υπερβολικούς τους χαρακτηρισμούς μου, νομίζω πλέον ότι κανείς δεν αμφιβάλλει για την ακρίβεια των λέξεων.
Πιθανώς όμως και αυτές ακόμη οι λέξεις σήμερα να υπολείπονται πλέον της αληθείας γιατί η δολοφονία, πρώτον εν ψυχρώ και δεύτερον κατόπιν εντολής, δεν παραπέμπει μόνο στην νύκτα, αλλά κυρίως στην κόλαση.
Υπάρχει κάτι που με τρομάζει πιο πολύ από το έγκλημα. Είναι ο τρόπος του εγκλήματος. Η ψυχρότητα της εκτέλεσης. Ούτε ένα δάγκωμα της ψυχής, ούτε ένας προβληματισμός της τελευταίας στιγμής, ούτε η παραμικρή νύξη της συνείδησης, ενός υποτιθέμενου φιλήσυχου πολίτη;
Ποια λοιπόν είναι η οργάνωση και πόσο κολασμένη είναι, που μπορεί να κάνει ένα "φιλήσυχο πολίτη" σε αδίστακτο εγκληματία;
Το έγκλημα ήταν αποτέλεσμα μιας λεηλατημένης από κάθε αξία και ισοπεδωμένης ψυχής, ή ήταν καρπός ενός φόβου απέναντι σε εκείνους που τον διέταξαν να σκοτώσει;
Με την ύπαρξη τόσων ντοκουμέντων και μαρτυριών για τη σχέση του με την εγκληματική οργάνωση η προσπάθεια να παρουσιασθεί ότι έχει χαλαρή σχέση μήπως και αυτή είναι αποτέλεσμα μιας εντολής η και ενός φόβου για την δική του την ζωή;
Αλλά και η γελοία προσπάθεια των βουλευτών της Χ.Α να αποτινάξουν από πάνω τους και τον άνθρωπο και το έγκλημα δεν οδηγεί τον ταλαίπωρο και δυστυχή εγκληματία να καταλάβει ποια τύχη τον περιμένει και τον ίδιο;

Η σχέση Ναζί-ΝΔ ως διαλεκτική του θανάτου...

Του Χρήστου Αβραμίδη, Κοιτα τον Ουρανο...

Παύλος Φύσσας, 34 χρονών, νεκρός από μαχαίρι φασίστα.

Πολλά γράφτηκαν τις τελευταίες μέρες για την δολοφονία, τους ναζί, την κυβέρνηση και το ποιος όπλισε τελικά το χέρι του δολοφόνου, άμεσα και έμμεσα. Η παρούσα ανάλυση, με αφορμή το γεγονός θα προσπαθήσει να φωτίσει τη σχέση αγάπης και μίσους που χαρακτηρίζει Ναζί και κατεστημένο στην Ελλάδα της κρίσης. Στόχος μας να διαλύσουμε της συνωμοσίες που συνοδεύουν την ιστορία και να βάλουμε την αφήγηση σε μία στέρεη βάση με την βοήθεια και της ιστορικής εμπειρίας.

Ο καλός νυχτοφύλακας
Η επίθεση της Χ.Α. στα μέλη του ΚΚΕ στο Πέραμα είναι μία επίθεση “καλής πρακτικής” για αυτούς. Την ίδια μέρα ο Σαμαράς συναντιέται με τους εφοπλιστές στο Λονδίνο. Ένας από τους λόγους που οι τελευταίοι φεύγουν από την Ελλάδα είναι το υψηλό κόστος της εργατοώρας, που διατηρούν οι εργαζόμενοι μέσα από τις δημοκρατικές διεκδικήσεις τους και σε όχι λίγες περιπτώσεις με τη μορφή της απεργίας.

Οι επιθέσεις σε μετανάστες είναι επίσης καλές επιθέσεις για το κατεστημένο, γιατί υλοποιούν αυτό ακριβώς που ζητάει ο Άδωνης. Δημιουργούν ένα κλίμα στους μετανάστες ότι δεν περνούν καλά στην Ελλάδα και έτσι ανακόπτεται το μεταναστευτικό κύμα ή μπορεί να φύγουν με τα προγράμματα επαναπατρισμού. Είναι η προτροπή “να κάνουμε τη ζωή δύσκολη στους μετανάστες”, που αναφώνησε ο Άδωνης Γεωργιάδης,

Η κορυφή του παγόβουνου...

Swell...

Την κορυφή του παγόβουνου αναζητά η αστυνομία στη δράση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, προσπαθώντας να στοιχειοθετήσει την κατηγορία περί εγκληματικής οργάνωσης. Στο πλαίσιο αυτό, η αστυνομία ανακοίνωσε σήμερα ότι στις έρευνες εμπλέκεται από σήμερα και η ΕΥΠ με το "θαυματουργό" βαλιτσάκι υποκλοπής τηλεφωνικών επικοινωνιών σε βάθος παρελθόντος χρόνου.

Η έρευνα αφορά τους δράστες και τους εντολείς των παρανόμων, συχνά κακουργηματικού χαρακτήρα, ενεργειών της Χ.Α. Αν όμως πραγματικά θέλει η αστυνομία να εντοπίσει την κορυφή του παγόβουνου, όπως δηλώνει, τότε μπορεί να δει τα δελτία ειδήσεων και τα talk shows του MEGA και του ΣΚΑΪ, για να περιοριστώ στα κανάλια "πρώτης γραμμής". Γιατί αν πάμε στα κανάλια του Κουρή και του Βρυώνη, εκεί η Χ.Α. ήταν συχνά "πρώτο τραπέζι πίστα".

Επίσης, η κορυφή του παγόβουνου μπορεί να εντοπιστεί και στα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Και τα δύο, συνέβαλαν στην εκλογική άνοδο της Χ.Α., στην αρχή με την πολιτική εξαθλίωσης του κόσμου που επέβαλαν και στη συνέχεια με τη φρασεολογία κατά των μεταναστών και, γενικώς, κατά οποιουδήποτε έκριναν ως διαφορετικό. Φρασεολογία που χρησιμοποίηθηκε από τον ίδιο τον πρωθυπουργό και τον Βενιζέλο, αλλά και από προβεβλημένα στελέχη των δύο κομμάτων.

Αφιερωμένο σε σας που «δεν ξέρατε»…

Του Δημήτρη Αρβανιτάκη*, απο την Εφημεριδα των Συντακτων... 
«Εγώ ξέρω. Εγώ ξέρω τα ονόματα των υπεύθυνων εκείνου που αποκαλείται “πραξικόπημα” […]. Εγώ ξέρω τα ονόματα των υπεύθυνων της σφαγής του Μιλάνου, στις 12 Δεκεμβρίου 1969. […] Εγώ ξέρω τα ονόματα εκείνων που έδωσαν τα μέσα και εξασφάλισαν πολιτική προστασία σε γέρους στρατηγούς (για να κρατούν, ως εφεδρεία, την οργάνωση ενός πιθανού πραξικοπήματος), σε νεολαίους νεοφασίστες ή μάλλον νεοναζιστές (για να δημιουργήσουν στην πράξη μια αντικομμουνιστική ένταση) και εντέλει σε κοινούς εγκληματίες, άγνωστους μέχρι σήμερα και ίσως για πάντα. […] Εγώ ξέρω αυτά τα ονόματα και ξέρω όλα τα γεγονότα (απόπειρες εναντίον των θεσμών και σφαγές) για τα οποία όλοι αυτοί είναι ένοχοι. Εγώ ξέρω. Αλλά δεν έχω τις αποδείξεις. Δεν έχω καν τις ενδείξεις. Εγώ ξέρω, γιατί είμαι ένας διανοούμενος, ένας συγγραφέας που πασχίζει να παρακολουθήσει όλα όσα συμβαίνουν, να μάθει όλα όσα γράφονται σχετικά, να φανταστεί εκείνα που δεν γνωρίζουμε ή εκείνα που αποσιωπούνται· που συνδυάζει ακόμα και μακρινά γεγονότα, που βάζει μαζί τα ανοργάνωτα και αποσπασματικά κομμάτια ενός πολιτικού κάδρου, που αποκαθιστά τη λογική εκεί όπου μοιάζει να βασιλεύουν το αυθαίρετο, η τρέλα και το μυστήριο».

Ετσι μιλούσε ο Πιερ Πάολο Παζολίνι, ο δύσκολος διανοούμενος, ο άβολος καλλιτέχνης, ο par excellence «αιρετικός», στις 14 Νοεμβρίου του 1974, στο άρθρο του με τίτλο «Io so», στην «Corriere della Sera». Και μην πει κανείς ότι δεν ήξερε! Πριν περάσει ένας χρόνος, στις 2 Νοεμβρίου του 1975, κράτος και παρακράτος αγκαλιασμένοι, του απάντησαν: νύχτα, μέσα στο αποκρουστικό κρύο της ερημικής και μουσκεμένης Οστια, έκαναν το κορμί του λιώμα κάτω από τις ρόδες ενός αυτοκινήτου. Λιώμα: το κορμί του, αλλά και το μυαλό του. Ενα μυαλό σαν και κείνο ενός άλλου Ιταλού, για το οποίο ο Μουσολίνι είχε πει: «Αυτό το μυαλό πρέπει να το κάνουμε να πάψει να λειτουργεί». Αυτό το άλλο μυαλό ήταν του Αντόνιο Γκράμσι.

Διαφάνεια; Διαφανειάρα!

Cogito ergo sum...

Πριν καμμιά εικοσιπενταριά χρόνια, καθώς προαλειφόταν για πρωθυπουργός, ο Μητσοτάκουλας κέρδισε το προσωνύμιο "αρχάγγελος της κάθαρσης" λόγω του ανένδοτου αγώνα που είχε κηρύξει κατά τής διαφθοράς τού ΠαΣοΚ. Τελικά, μετά από τρεις προσπάθειες, τα κατάφερε και ο λαός τον εξέλεξε για να στείλει φυλακή τον διεφθαρμένο Ανδρέα και την παρέα του. Όμως, μόλις τρία χρόνια αργότερα, ο "αρχάγγελος της κάθαρσης" βούλιαξε σε σωρεία σκανδάλων και ο ίδιος λαός τιμώρησε τους αδιάφθορους επαναφέροντας τον διεφθαρμένο Ανδρέα στην εξουσία.

Βέβαια, όλοι οι πρωθυπουργοί χρησιμοποιούν ως σημαία τους την διαφάνεια και την τιμιότητα και υπόσχονται ανηλεή πόλεμο κατά της διαφθοράς. Όμως έπρεπε να περάσει περίπου μια εικοσαετία από την εποχή Μητσοτάκουλα για να δούμε τόσο έντονη βούληση των κυβερνώντων να πατάξουν την διαφθορά. Έπρεπε να περάσουν είκοσι χρόνια ώσπου να εμφανιστεί ο άξιος απόγονος εκείνου του "αρχάγγελου", το πνευματικό του παιδί, ο φραντζάτος γιος τής άνοιξης, ο Σαμαράς. Τρέμε διαφθορά! Πρώτη φορά πρωθυπουργός τής χώρας μιλάει σε πρώτο πρόσωπο και με τόση οργή υπέρ τής διαφάνειας και κατά των διεφθαρμένων: "θα αγωνιστώ...", "θα πολεμήσω...", "θα πατάξω...", "θα τσακίσω...", "με όλες μου τις δυνάμεις...", "τους υπόσχομαι πως θα τους βρούμε όπου κι αν κρυφτούν..."

Ουρανία Μιχαλολιάκου. Χρυσαβγίτισσα ή μουσουλμάνα;;

sofistis...

Η Ουρανία Μιχαλολιάκου, καθόλα γνήσιο αντίγραφο του πατρός της, καλεί τους εκλεκτούς της οργάνωσης να πεθάνουν, για ποιόν και γιατί; Για την Χ.Α, ή για τον Αλλάχ; Ιδού η απορία, αλλά ιδού και το πραγματικό πρόσωπο του φανατισμού και φασισμού..

«…προσφέροντας τον εαυτό μας στην Άγια αυτή Ιδεολογία μαθαίνουμε πολλά πράγματα… και βάζουμε την ψυχή μας μέσα στη δίνη των συναισθημάτων και των γνώσεων που μας παραδίδει ιερά αυτή η Ιδεολογία. Γινόμαστε ΕΝΑ με αυτήν..

…Αναρωτήσου αν είσαι έτοιμος να πεθάνεις γι αυτά που πιστεύεις χωρίς όμως να γίνεις ήρωας με δόξες και τιμές. Μένοντας ένας ανώνυμος νεκρός του Αγώνα. Αναρωτήσου πόσα είσαι έτοιμος να θυσιάσεις και πόσα ουσιαστικά έχεις να χάσεις. Αναρωτήσου μέχρι που είσαι διατεθειμένος να φτάσεις. Εσείς οι λίγοι ξέρετε ακριβώς τι εννοώ.
Αναρωτήσου αν μπορείς να τα χάσεις όλα μα όλα για μια ιδέα, τη δική μας Ιδέα. Απλά αναρωτήσου και διάλεξε. Μπορείς να είσαι ένας από εμάς; Μπορείς να ζεις μόνο για μια Ιδέα; Εγώ μπορώ. Εμείς μπορούμε. ΕΣΥ;
Ουρανία Μιχαλολιάκου”

Αυτά λέει μεταξύ άλλων ανατριχιαστικών η κόρη του αρχηγού της Χρυσής Αβγής.
Ένα παιδαριώδες όσο και τρομακτικό κείμενο που θα μπορούσε να το είχε γράψει ένας μουσουλμάνος ιερός πολεμιστής λίγο πριν ανατινάξει την βόμβα που είναι ζωσμένη πάνω του και πάρει μαζί του δεκάδες ανθρώπους. Αρκεί, ο ιερός αυτός πολεμιστής, να είχε αντικαταστήσει στο κείμενο την Χρυσή Αβγή με τη λέξη Αλλάχ και δεν θα χρειάζονταν να αλλάξει απολύτως τίποτα άλλο. Η ουσία είναι ακριβώς η ίδια:

“Είναι η Κεντροδεξιά ηλίθιε”...

Του Κωνσταντίνου Αλεξάκου, μεσω TVXS...

Οι διάσπαρτοι πεφωτισμένοι, με ή χωρίς εισαγωγικά, εντός και περί του πολιτικού συστήματος έχασαν μία ακόμα φορά την ευκαιρία* να συστήσουν έναν ενιαίο προοδευτικό χώρο. Οι συζητήσεις για “την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς”, και μόνο αυτής, σηματοδοτεί την αποτυχία, και αποτελεί το τελευταίο εγχείρημα προς αυτή την κατεύθυνση.
Αν πετύχει, θα καταφέρει να διαμορφώσει μία σύγχρονη εκδοχή του ΚΚΕ εσωτερικού, σαν αυτό που θα μπορούσε να είχε διαμορφωθεί κάτω από τον αείμνηστο Μιχάλη Παπαγιαννάκη: ένα μείγμα αριστεράς, οικολογίας και φιλελευθερισμού. Η ανάλυση ενός τέτοιου σχήματος δεν είναι της παρούσης. Θα χρειαστεί καιρό για να εξελιχθεί και θα κριθεί σε βάθος χρόνου. Είθε. 

Η πλειοψηφική Κεντροαριστερά, αυτή που εξέλεγε κυβερνήσεις, έχει ενταχθεί στην Κουμουνδούρου του ΣΥΡΙΖΑ είτε μας αρέσει, είτε όχι. Το πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι στην Κεντροδεξιά, όπως αυτή διαμορφώθηκε μετά την εκλογή Σαμαρά στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας. Ο κ. Σαμαράς και το περιβάλλον του δεν έκρυψαν ποτέ τις θέσεις τους. Ήταν εκεί για όποιον δεν μένει στις προεκλογικές παράτες περί “κοινωνικού φιλελευθερισμού” (ανύπαρκτος όρος) και την προσχηματική διαγραφή Χατζηγάκη, το 2011, επειδή μίλησε για “ακροδεξιά σταγονίδια” στο περιβάλλον του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης· τους “φιρφιρίκους”, όπως τους είχε αποκαλέσει. Η ένταξη των δύο προβεβλημένων βουλευτών του ΛΆΟΣ στη ΝΔ δεν σηματοδότησε στροφή των προσώπων αλλά της Νέας Δημοκρατίας.

Κράτος και Χρυσή Αυγή: αποκατάσταση (ποιας) ισορροπίας;

Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, απο το  Red NoteBook...
Μέσα σε λίγες μόνο μέρες συμβαίνει αυτό που δεν έγινε με τόσες αφορμές εδώ και πολλά χρόνια: διωκτικοί μηχανισμοί, μέσα ενημέρωσης, κόμματα και συνδικάτα αναλαμβάνουν συγκεκριμένη δράση απέναντι στο συγκεκριμένο πρόβλημα, αποκαλώντας το με το όνομά του: Χρυσή Αυγή. Αλλά τι ακριβώς είναι αυτό που συμβαίνει;

Η καταγγελία της “υποκρισίας” και του “όψιμου” αντιναζισμού όλων αυτών, όσο κι αν έχει στοιχεία δικαιοσύνης, νομίζω ότι δεν εξηγεί τίποτα. Αντίθετα, πίσω από τις γραμμές της διακρίνει κανείς συχνά μια ισχυρή αντιπολιτική απαισιοδοξία: την εξοικείωση με την εκτροπή, σαν η πορεία προς το μοιραίο να ήταν προδιαγεγραμμένη και, κυρίως, μη αναστρέψιμη. Η απαισιοδοξία αυτή, η κατανόηση της πολιτικής ως επικοινωνιακό και προεκλογικό “κόλπο”, δεν είναι τελικά παρά απόσυρση από την πολιτική.

Θα έπρεπε μήπως να εμπιστευτούμε τον κ. Δένδια ή να χαιρετίσουμε τον εκδημοκρατισμό του Αntinews, που από τη μία “δίνει” όσους “έβλεπαν τη Χρυσή Αυγή ως ΄ελπίδα του έθνους΄”, κι από την άλλη απειλεί με χρυσαυγίτικη αργκό ότι “ελαφροδεξιά τέλος”; Ή μήπως να θεωρήσουμε ότι ξεμπερδέψαμε με τη θεωρία των άκρων, αγνοώντας τις διάφορες “εκλεπτυσμένες” εκδοχές της που καθοδηγούν ακόμα την κρατική πολιτική μέχρι να ξανακατασκευαστεί με πειστικότερους όρους το δεύτερο άκρο;

Tα κανονικά παιδιά...

noumero11...

Στον πυρήνα της  κανονικότητας «μπόρα είναι έρχεται η ανάπτυξη» και όχι στις μαύρες παρυφές της , τα κανονικά παιδιά,αυτά με τα πεντακάθαρα ρούχα και τα πεντακάθαρα χέρια,τα προσαρμοσμένα και γιαυτό απέθαντα από τις θανατηφόρες μνημονιακές δόσεις παιδιά , βρήκαν την ευκαιρία να περάσουν ένα όμορφο κυριακάτικο μεσημεριανό, στο καθαρισμένο και αποστειρωμένο από άστεγους και επαίτες παρκάκι και ταυτόχρονα να εκφράσουν τον αποτροπιασμό τους για τη βια των άκρων.

«Όχι στη βια» γράφουν τα ασπρόμαυρα  πλακάτ που κρατάνε στα καθαρά τους χέρια.Και πως να είναι βρώμικα αυτά τα χέρια με τόσα «δρακόντια μέτρα ασφαλείας» να βγάζουν πάντα σε πέρας το καθήκον; Όποιος είναι με τα όργανα της  τάξεως και τους  ασφαλίτες ,με τα ΕΚΑΜ ,τα ΜΑΤ,τους ΔΕΛΤΑ ,τους ΔΙΑΣ και τους ΖΗΤΑ,συνεπώς με την καθαρή δημοκρατία ,αναγκαστικά είναι και αυτός καθαρός.

Τα παιδιά αφού έκαναν το χρέος τους προς την καθαρή δημοκρατία ·μολονότι όχι στον επιθυμητό βαθμό καθαριότητας αλλά η κυβέρνηση η δικαιοσύνη και η αστυνομία απέφυγαν την ύστατη στιγμή τον ατραπό του failed state ,σκόρπισαν στα γρήγορα και στα ειρηνικά προς κάθε κατεύθυνση ,καθότι η απουσία χορηγών ,ίσως και το ασθενές σήμα wi-fi,έκανε την παραμονή τους εκεί να δείχνει πρόχειρη άρα και ακατάλληλη προς μαζική κατανάλωση.

Την επόμενη φορά σίγουρα θα κατεβούν πιο οργανωμένοι. Όλο και κάποιος επαναστατικός χορηγός επικοινωνίας, θα βρεθεί για να διαφημίσει σε ολόκληρο τον κόσμο πως υπάρχει και η καθαρή Ελλάδα:αυτή που προσαρμόζεται χωρίς να φωνάζει και χωρίς να πετάει γιαούρτια,η μεταρρυθμισμένη Ελλάδα,η Ελλάδα που μπήκε στο πλυντήριο της  σωτηρίας και ξεπλύθηκε χωρίς να χρειαστεί να πλυθεί ποτέ.

Η Χρυσή Αυγή κράτησε το λόγο της και (ξανα)δολοφόνησε...

jungle-report...

Σκίτσο του Τάσου Αναστασίου από την Αυγή

Και φτάσαμε σε μια ακόμη ανθρωποκτονία οργανωμένη από την εγκληματική συμμορία της Χρυσής Αυγής για να ομολογήσουν οι πάντες την επικινδυνότητα του ναζιστικού μορφώματος.

Όλους τους προηγούμενους μήνες οι αρλουμπαρίες έδιναν κι έπαιρναν: "Πρώτο αυθεντικό κίνημα μετά τη μεταπολίτευση", έλεγε ο ένας, "να καταδικάσουμε εξίσου τη βία του ΣΥΡΙΖΑ", μας ζητούσε ο άλλος. Και το κερασάκι στην τούρτα ανήκει σε εκείνον τον ανεκδιήγητο του ΣΚΑΪ, ο οποίος λίγα εικοσιτετράωρα πριν το φονικό καλούσε τα αιμοσταγή τάγματα εφόδου να "σοβαρευτούν" ώστε να έχουν πιθανότητες να μετάσχουν σε ένα μελλοντικό κυβερνητικό σχήμα. Για να συμπληρώσει με νόημα ότι "ο εθνικισμός δεν είναι κακό πράγμα".

Και το ναζιστικό μόρφωμα εισάκουσε τις εκκλήσεις του και "σοβαρεύτηκε", στέλνοντας τους πληρωμένους φονιάδες του για να διαπράξουν ίσως το πιο ειδεχθές έγκλημα στην ιστορία της οργάνωσης: τη στυγερή δολοφονία του 34χρονου Παύλου Φύσσα, πρώην μεταλλεργάτη, καλλιτέχνη της ραπ, μα πάνω απ' όλα αγωνιστή και ενεργού αντιφασίστα.

Οι γερμανοί θέλουν τον καραμανλή τους...

Techie Chan...

Δεν άντεξα και το είπα. Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά όλα αυτά τα περί σιδηράς κυρίας και τα ρέστα είναι περισσότερο για κλάματα από τον ίδιο τον μπούλη (τον μπους εννοώ) με flight jacket να κηρύσσει το τέλος του ιρακινού πολέμου. Ά κάτσε κι ο καραμανλής δεν εμφανίστηκε κάποτε με flight jacket για να επιθεωρήσει τις φωτιές ή κάτι παρόμοιο?


Το πρόβλημα των μμε σε σχέση με τις ειδήσεις, πέρα από τη διαπλοκή, την χειραγώγηση και τα ρέστα, είναι ότι οι δημοσιογράφοι είναι καμμένοι. Been there, done that, got the tshirt. Είναι σαν να ζητάς από έναν υπάλληλο του εργοστασίου της Ford στο detroit, να σου εξηγήσει πως λειτουργεί το χειρόφρενο μετά από 8ώρες που βίδωνε τις ίδιες βίδες (του χειρόφρενου). Θεωρητικά είναι ο κατάλληλος άνθρωπος να στο εξηγήσει. Αλλά μην περιμένεις να πάρεις καμιά απάντηση της προκοπής.

Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να μη νομίζεται ότι είμαι κανένας σοβαρός προφήτης. Το σ/κ το πέρασα φτιάχνοντας μους μήλου κι αχλαδιού και σαν γνήσιο παιδί της πόλης, στην αρχή δεν ήθελα καν να ακουμπήσω τ’ αχλάδια που ήταν πεσμένα κάτω από το δέντρο. Ξέρετε τώρα νόμιζα ότι η μους που αγοράζω στο σούπερμάρκετ γίνεται από όλοφρεσκα καταπράσινα αχλάδια, σαν κι αυτά της ετικέτας. Ειδικά η Bio. Και τώρα που έφτιαξα τη δική μου Bio μους και είμαι σοφότερος, επέστρεψα στον υπολογιστή για να δω τι έγινε στις εκλογές.

Κείμενο έτοιμο από καιρό...

του κ. Νικου Ξυδακη...

Την Τετάρτη ξύπνησα ασυνήθιστα νωρίς. Λίγο πριν τις επτά, είδα την πρώτη καταγραφή στο τουίτερ. Νεκρός ο 34χρονος Παύλος Φύσσας, αντιφασίστας ράπερ, από μαχαίρι, που το κρατούσαν πιθανότατα χρυσαυγίτες. Στην Αμφιάλη, λίγο μετά το ματς του Ολυμπιακού. Το τουίτερ είναι σιωπηλό πριν τις επτά, και οι έγκυρες πηγές ειδησεογραφίας λιγοστές τόσο νωρίς. Στις 06.54 αναμετέδωσα την είδηση, και λίγο μετά έβλεπα στο YouTube τον Κillah P – Παύλο Φύσσα να τραγουδά «Σιγά μη φοβηθώ» και «Ο Πειραιάς στην πλάτη μου». Στις 10, με όσα στοιχεία υπήρχαν διαθέσιμα, έστειλα στον διευθυντή της εφημερίδας το εν θερμώ σχόλιο που μου ζήτησε.
«H 18η Σεπτεμβρίου 2013 πρέπει να λειτουργήσει αφυπνιστικά για την Ελληνική Δημοκρατία, για τους θεσμούς και τους πολίτες. Η δολοφονία του 34χρονου μουσικού Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι από ακραία στοιχεία είναι η κορύφωση σε ένα κύμα βίαιων εκδηλώσεων των τελευταίων ημερών, που άρχισαν με τον τραυματισμό μελών του ΚΚΕ στο Πέραμα από φερόμενους ως οπαδούς της Χρυσής Αυγής. Δεν πρόκειται απλώς για επίδειξη ισχύος και κυριαρχίας στον δρόμο, στις συμβολικές γειτονιές της εργατιάς, δεν είναι πόλεμος χουλιγκάνων· πρόκειται για αποσταθεροποίηση του κράτους δικαίου, για έμπρακτη άρνηση της δημοκρατίας, για λογική προέκταση των πολιτικών πρακτικών των αρνητών του Ολοκαυτώματος και των νεκρών του Πολυτεχνείου. Ο φασισμός μπορεί να υπάρχει μόνο παράγοντας βία και σύγκρουση, επιδιώκοντας την ολοσχερή εξόντωση του Εχθρού, του Αλλου· η φυσική απόληξή αυτής της ενδιάθετης ροπής είναι η εξόντωση της δημοκρατίας και η Τελική Λύση.

Τότε το φίδι ξετυλίγεται σε όλο του το μήκος...

Sotosblog...

Πάει ο Τσίπρας στον Παπούλια και του λέει για το φίδι, που κάποιοι νόμιζαν ότι είναι φιδάκι κι έπαιζαν μαζί του. Ο Παπούλιας του απαντάει: «Τα λέτε σε μένα που από μικρό παιδί πολέμησα και τον φασισμό και τον ναζισμό και είμαι εξαιρετικά ευαίσθητος.» Πάλι καλά που δεν του είπε «δεν πας να τα πεις πουθενά αλλού, αγοράκι μου!». Δεν είπε πού όμως.
Πέραν της γενικευτικής και αόριστης παραδοχής ότι όλοι οι Έλληνες που γεννήθηκαν επί Μεταξά έλαβαν ήδη εξ απαλών ονύχων γεύση του φασισμού, το πότε ακριβώς πολέμησε ο Παπούλιας το φασισμό και το ναζισμό είναι άγνωστο, αν όχι άδηλο, για να μην πω αβέβαιο. Η εισβολή των Γερμανικών στρατευμάτων κατοχής τον βρήκε στην τρυφερή ηλικία των έντεκα και η υποχώρησή τους σε εκείνη των δεκαπέντε –πράγματα αυτά όλα γνωστά που είχαν υπενθυμισθεί στο πανελλήνιο με αφορμή τη δεινή θέση στην οποία είχε βρεθεί ο Παπούλιας, επιτιμώντας με αθηροσκληρωτική ευσυγκινησία διαμαρτυρόμενους πολίτες κατά την παρέλαση, αν θυμάστε.
Βέβαια, το θέμα της ηλικίας δεν είναι και τόσο σημαντικό. Ούτε αν πρόκειται για την τρίτη, ούτε αν πρόκειται για την πρώτη. Μήπως πολλά αμούστακα παιδιά δεν είχαν ταχθεί στον αγώνα κατά του κατακτητή; Αν εννοεί αυτό, τέλος πάντων· έχει καλώς… Αλλά πολύ φοβάμαι ότι το θέμα της ηλικίας είναι σημαντικό για τον ίδιο υπό μιαν άλλη έννοια… Γι αυτό κι έγραψα ότι, όπως τον υποδέχθηκε, ήταν σαν να έλεγε του Τσίπρα «δεν πας να τα πεις πουθενά αλλού, αγοράκι μου!». Ο «νεοφώτιστος» Τσίπρας, το μειράκιον, ο «ανώριμος» που είπε και ο Κεδίκογλου, ενοχλεί. Όσο νάναι, άλλο πρόεδρος του… δεκαπενταμελούς και άλλο δεκαπενταετής στο βουνό –λέμε τώρα… Ε;

Η «στερνή γνώση» δεν είναι άλλοθι...

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
Και ξαφνικά όλοι κινούνται ταχύτερα: πολιτεία, κοινωνία, Δικαιοσύνη, αστυνομία, δημοσιογραφία. Ο θάνατος του παλικαριού στο Κερατσίνι, η δολοφονία του από άτομο που ειδοποιήθηκε να προστρέξει για να «καθαρίσει», παίρνοντας το ελεύθερο –όπως πολλά δείχνουν– από στελέχη της Χ.Α., λειτούργησε σαν πυροδότης σκέψεων, πολλαπλασιαστής αισθημάτων και εμβρυουλκός αποφάσεων. Δεν ήταν, πάντως, αυτό το «πρώτο αίμα» ούτε «το τέλος της αθωότητας» επήλθε μόλις τώρα. Μπορεί τα στερεότυπα αυτά να χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον μετά το φονικό, εντούτοις όσοι έχουν τα μάτια για να βλέπουν και τ’ αυτιά για ν’ ακούν, είχαν δει πολύ καιρό πριν το τέρας, είχαν ακούσει το τρομερό του σύνθημα «Αίμα, τιμή, Χρυσή Αυγή!» και προειδοποιούσαν: Οταν οι νεοναζιστές κρώζουν «αίμα», δεν κόπτονται για την αιματολογική καθαρότητα της φυλής, αλλά διαδηλώνουν τη δίψα τους για αίμα. Γι’ αυτό οργανώνουν στρατό. Δεν παίζουν. Δεν αρκούνται στη φαντασίωσή τους. Βγαίνουν παγανιά (τάχα σπαρτιατική «κρυπτεία»), όπου οι έμπειροι εκπαιδεύουν τους νεοπροσήλυτους στις επιθέσεις κατά «υπανθρώπων» απαιτώντας σκαλπ.
Ξαφνικά, λοιπόν, ανακαλύφθηκαν 32 αραχνιασμένοι φάκελοι συμβάντων με δράστες χρυσαυγίτες και δόθηκαν εντολές που θα έπρεπε να είχαν δοθεί με την πρώτη, έστω την τρίτη αιματηρή επίθεση σε ημεδαπούς ή αλλοδαπούς από αγήματα μιας οργάνωσης που καπηλεύεται τα πάντα· από τη Σημαία και τον Εθνικό Υμνο (έρμε Σολωμέ) έως την ανέχεια των ανθρώπων.

Η νεοφιλελεύθερη άκρο-δεξιά βία...

του Δημητρη Μηλακα, απο το Ποντικι...

Την ωμή βία την είδαμε στο Κερατσίνι και ενδεχομένως θυμήθηκαν κάποιοι παλιότεροι και έμαθαν οι νεότεροι τι είναι και τι σημαίνει ναζισμός. Αυτό ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να μας εμποδίσει να συνεχίσουμε να βλέπουμε το θερμοκήπιο αυτής της βίας.

Ο ναζισμός φυτρώνει στην ύφεση και καλλιεργείται από τους κηπουρούς των πολιτικών των μνημονίων. Οι δανειστές με τις τοκογλυφικές απαιτήσεις τους και το εγχώριο πολιτικό προσωπικό που έχει αναλάβει να τις ικανοποιήσει σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας είναι οι παραγωγοί της βίας που συγκλονίζει εδώ και τρία χρόνια τη χώρα.

Οι φασίστες, ναζιστές, χρυσαυγίτες είναι απλώς τα χρήσιμα (αξιοποιήσιμα) υποπροϊόντα/κατακάθια αυτής της διαδικασίας. Η δουλειά που τους έχει ανατεθεί είναι ο εκφοβισμός και η παραπλάνηση.

Κάπως έτσι ίσως, φοβισμένοι και αποσβολωμένοι από την παρέλαση των ναζιστών, μας διαφεύγει ότι η βίαιη επέλαση εναντίον μας συνεχίζεται. Όχι από τους ψευτόμαγκες με τα μαύρα, αλλά από τους γιάπηδες με τα κοστούμια. Αυτούς (τους τροικανούς) που χτες (Κυριακάτικα) επέστρεψαν για να συνεχίσουν το βίαιο και καταστροφικό τους έργο.

«Πολιτικός πολιτισμός» και βαρβαρότητα

Του Τάσου Τσακίρογλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

 Τα χρόνια της σημιτικής κυριαρχίας και στη συνέχεια της καραμανλικής διακυβέρνησης η έννοια του «πολιτικού πολιτισμού» έπαιξε τον ρόλο ενός άξονα για τον δήθεν εκσυγχρονισμό και τη δήθεν εξημέρωση των πολιτικών ηθών. Η έννοια αυτή έγινε η λυδία λίθος και το κριτήριο για τη μετάβαση σε μια δήθεν μετανεωτερικότητα,στην οποία οι συγκρούσεις (ταξικές, πολιτικές, επικοινωνιακές κ.λπ.) θεωρούνταν χαρακτηριστικό καθυστέρησης και πρωτογονισμού.

Στην πραγματικότητα η έννοια του «πολιτικού πολιτισμού» αποτελούσε και αποτελεί ένα στοιχείο της μετα-δημοκρατικής πολιτικής κατάστασης, στο επίκεντρο της οποίας βρίσκεται και ο περίφημος «μεσαίος χώρος», ο οποίος αποτέλεσε το πολιτικό Ιερό Δισκοπότηρο τόσο για τις συντηρητικές όσο και για τις σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις. Αυτός ο νεφελώδης «μεσαίος χώρος», το πολιτικό Κέντρο, ουσιαστικά υπονοούσε ότι οι κοινωνικές συγκρούσεις που παράγονται από τα αντιτιθέμενα συμφέροντα διαφορετικών κοινωνικών στρωμάτων έχουν πλέον (ή οφείλουν να έχουν) εκλείψει. Στο πλαίσιο μιας καταναλωτικής κοινωνίας (αυθεντικής ή δάνειας), όλοι μπορούν να έχουν πρόσβαση στα υλικά αγαθά και στα κοινωνικά ωφελήματα και, ως εκ τούτου, εκλείπουν οι αντικειμενικοί λόγοι έκφρασης συγκρουσιακών λογικών.

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τη σημερινή άγρια κατάσταση; Πώς η Ελλάδα μετατράπηκε «ξαφνικά», μέσα σε λίγα χρόνια, από παράδεισος του πολιτικού πολιτισμού και της ανεκτικής λογικής του live and let live (ζήσε και άσε να ζήσουν) στην κόλαση του νεοναζισμού και της βαρβαρότητας που αυτός εκπροσωπεί;

Στην ουσία η στρέβλωση και η απόκρυψη των κοινωνικών συγκρούσεων και των αντιτιθέμενων ταξικών λογικών για περισσότερα από δέκα χρόνια, αλλά και η κυριαρχία του απολιτικού δόγματος της «υπέρβασης των διαχωριστικών γραμμών» αλλοίωσαν το ταξικό και πολιτικό κριτήριο μιας μεγάλης μάζας πολιτών, οι οποίοι επιχείρησαν να βρουν διαφορετικές «εξόδους διαφυγής» και έκφρασης της κοινωνικής τους διαμαρτυρίας. Κάποιοι κατευθύνθηκαν προς την Αριστερά και κατέστησαν τον ΣΥΡΙΖΑ κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κάποιοι εξάντλησαν τα όριά τους μέσω της θολής οργής των «αγανακτισμένων» και κάποιοι άλλοι βρήκαν έκφραση μέσω της ναζιστικής δημαγωγίας, της «αρρενωπής στράτευσης» και του πολιτικού ρεβανσισμού.

Αλλωστε ο δρόμος είχε στρωθεί επί περισσότερο από μία δεκαετία. Η διαδρομή που οδήγησε στο α-πολιτικό «όλοι ίδιοι είναι» πέρασε από τους σταθμούς του «τέλους των ιδεολογιών», της «άρσης των διαχωριστικών γραμμών» και της «κυριαρχίας του μεσαίου χώρου». Δηλαδή εννοιών που έχουν ως κοινωνικό αντίκρισμα μια «πολιτική σούπα» που γέννησε ιδεολογική σύγχυση και πολιτικό αποπροσανατολισμό. Ο φασισμός απευθύνεται ακριβώς σ’ αυτόν τον «χυλό» που συντίθεται από άτομα διαφόρων κοινωνικών τάξεων, ιδεολογιών και πολιτικών τοποθετήσεων και με τα οποία είτε επανδρώνει τα «τάγματα εφόδου» είτε τα χρησιμοποιεί ως κοινωνική οπισθοφυλακή και εφεδρεία.

Η Αριστερά οφείλει έστω και καθυστερημένα να εκπονήσει και να προτείνει ένα σχέδιο συγκρότησης ενιαίου μετώπου από τα κάτω κατά των ναζιστικών ορδών για την υπεράσπιση του δημοκρατικού κεκτημένου. Αυτό απαιτεί και τη σύναψη συμμαχιών με όλα εκείνα τα στρώματα που πιθανώς δεν ταυτίζονται μαζί της, αλλά βλέπουν ως απειλή την άνοδο του φασισμού. Οι λογικές ολιγωρίας με το αιτιολογικό ότι αυτό που ζούμε σήμερα είναι το φάντασμα της δημοκρατίας και η δημοκρατία του νεοφιλελευθερισμού, απλώς ενισχύουν το ιδεολογικό επιχείρημα των ναζιστών ότι οι ίδιοι είναι η Νέμεση του συστήματος και ο Αγγελος Εκδικητής των αμαρτιών του καπιταλισμού. Είναι αυτό που θέλουμε;

Τι φοβάται η Χρυσή Αυγή;

του Γιώργου Αγγγελόπουλου, απο τα Ενθεματα...
 

Ο περιορισμός της ακροδεξιάς μπορεί να γίνει αν κατανοήσουμε τις αδυναμίες της δράσης της εντός του πλαισίου στο οποίο αναπτύσσεται. Το κυρίαρχο μηντιακό οικοδόμημα πρόβαλλε, εδώ και καιρό, συστηματικά τις δράσεις της Χρυσής Αυγής, επικαλύπτοντάς τις με καταγγελίες της βίας. Αυξάνονταν επίσης και οι περιπτώσεις σχολιαστών από το χώρο της ΝΔ που επισήμαιναν τη χρησιμότητα «τμήματος της Χρυσής Αυγής σε μια μελλοντική κυβέρνηση». Μέσω της αυξημένης δημοσιότητας («θετικής» ή «αρνητικής/επικριτικής») οι χρυσαυγίτες ανάγονται σε αγωνιστές ενάντια στο «σάπιο σύστημα». Διοχετεύεται έτσι η κοινωνική δυσαρέσκεια στη Χρυσή Αυγή που ουσιαστικά δεν απειλεί τις μνημονιακές πολιτικές.
Προβάλλοντας τη χρυσαυγίτικη δράση τα ΜΜΕ δημιουργούν μια εικόνα «εμφυλίου» που συνιστά, για εντελώς διαφορετικούς λόγους και χωρίς βέβαια τις όποιες συνέργειες, επιδίωξη τόσο της Χρυσής Αυγής όσο και των επιτελών της Μουρούζη. Οι εκ της Μουρούζη ορμώμενοι θεωρούν ότι το σκηνικό «εμφυλίου» διευκολύνει τον περιορισμό των κοινωνικών αντιδράσεων στα επερχόμενα μέτρα μείωσης συντάξεων, περαιτέρω «διαθεσιμοτήτων», απολύσεων κλπ.

Θέλει, στ’ αλήθεια, να θυμηθούμε ο Σ. Κεδίκογλου;

Του Διονυση Ελευθερατου, απο το Αριστερο Βημα...
Τα μαχαίρια των ναζί και το «συνταγματικό τόξο» - από τους «τυράννους μετανάστες» και τους «Δωριείς» μέχρι τον Μπαλτάκο και το "φαινόμενο" Λοβέρδου.
Ω, ναι, τώρα επιδίδονται σε αντιφασιστική άμιλλα οι δυνάμεις του μνημονιακού «συνταγματικού τόξου». Συνήθως αρχίζουν τους «δεκάρικούς» τους με φράσεις όπως «εμείς εγκαίρως προειδοποιούσαμε...». Σχεδόν πάντοτε καταλήγουν στην ίδια επωδό: «Να ρίξουμε όλοι νερό στο κρασί μας». Όπερ μεθερμηνεύομενο: για να καταπολεμηθεί η «Χρυσή Αυγή» (στο εξής ΧΑ) που ευδοκίμησε χάρη στα Μνημόνια, θα πρέπει να γίνει «βελούδινη» - αν όχι να αυτοαναιρεθεί ολοσχερώς- κάθε πολιτική και κοινωνική μάχη εναντίον της μνημονιακής κυβέρνησης. Τετράγωνη «λογική»...

Ω, ναι, τώρα τα ΜΜΕ «ανατριχιάζουν» με τη στρατιωτική δομή και λειτουργία της ΧΑ. Ε, ρε υποκριτές! Πώς αλλιώς να χαρακτηριστεί όποιος «σοκάρεται» στη θέα «χρυσαυγίτικων» ταγμάτων που βαδίζουν και γρυλίζουν στρατιωτικά, αλλά δεν ανιχνεύει κανένα ίχνος εκφασισμού στην εικόνα ΜΑΤατζήδων, οι οποίοι υποχρεώνουν τους συλληφθέντες «στο σωρό» διαδηλωτές να κινούνται σαν αιχμάλωτοι πολέμου, με τα χέρια ενωμένα στον αυχένα;

Ο φόνος και η κοντή πολιτική...

του Δημητρη Σεβαστακη, απο το Εθνος...

Οι διαμαρτυρίες των πολιτών θεωρούνται ως απομάκρυνση από την κανονικότητα, ως άξεστη εξαίρεση από έναν κανόνα ευπρεπούς θεσμικής πειθαρχίας. Αίτιο αυτής της εκτροπής είναι ο νεοφασισμός, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ ή κινηματική Αριστερά. Ετσι (επεκτείνοντας αυτήν τη συλλογιστική), όσο υπομένει κανείς τόσο επικυρώνει τη συνταγματική τάξη. Και αντιστρόφως: όσο περισσότερο διαμαρτύρεται, τόσο απομακρύνεται από το συνταγματικό τόξο και ανοίγεται στην ανομία. Κορύφωση αυτής της ανομικής συνθήκης είναι η προχθεσινή δολοφονία, που ήρθε ως προϊόν ενός -εν μέρει αριστερογενούς- πολιτικού πολιτισμού που συμφιλιώνει την κοινωνία με την εκτροπή.
Μέσα σ' αυτό το ηθικολογικό κοκτέιλ ερμηνεύεται από αρκετούς, και από τον κ. Λαζαρίδη, το πολύπλοκο και σκοτεινό γεγονός της Αμφιάλης. Η ερμηνευτική τεχνική του κ. Λαζαρίδη δεν βάζει μέσα στον συλλογισμό την ευρύτατη αποθέσμιση που συντελείται, τη θεσμοποιητική και πολιτική αναρχία που παράγει η γκλάβα του καθενός. Ο φόνος, δηλαδή, δεν είναι για τον κ. Λαζαρίδη η κοινωνική αντήχηση μιας θεσμοποιητικής και οικονομικής ζούγκλας, αλλά η ζούγκλα σκέτη. Αυτοσύστατη, αυτοδημιούργητη, μεικτή, χωρίς αίτια, με καλούς και κακούς, με φασίστες και αριστερούς.