Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

Μια «Σεμνή Πρόταση» για το 2011...

Μαριάννα Τζιαντζή ..
Η επόμενη εντολή της τρόικας ίσως είναι η επαναφορά της παιδικής εργασίας.


Nαι μεν «ανήκομεν εις την Δύσιν» από πολιτική, αστυνομική και στρατιωτική άποψη, όμως ως προς τους μισθούς σύντομα θα ανήκουμε στη Νοτιοανατολική Ασία, στη Βουλγαρία, στη Σλοβενία και, γιατί όχι, στην υποσαχάρια Αφρική, αφού η τρόικα έκρινε ότι το εργατικό κόστος στην Ελλάδα θα πρέπει να συρρικνωθεί ακόμα περισσότερο και ο κατώτερος μισθός να μειωθεί κάτω από το σημερινό επίπεδο των 740 ευρώ. Σύμφωνα με το έγγραφο των εκπροσώπων της τρόικας, που βρίσκεται στη διάθεση κάποιων εφημερίδων, με τη μείωση του κατώτερου μισθού, οι άνεργοι και οι απολυμένοι του Δημοσίου θα έχουν περισσότερες πιθανότητες απασχόλησης.
Ίσως η κυβέρνηση, οι τροϊκανοί και τα γιουσουφάκια τους θα πρέπει να μελετήσουν το περίφημο σατιρικό κείμενο του Τζόναθαν Σουίφτ Σεμνή Πρόταση που γράφτηκε και εκδόθηκε το 1729. Η πρόταση αφορούσε την πάμπτωχη Ιρλανδία, όμως μπορεί να εφαρμοστεί και στην ημι-πάμπτωχη Ελλάδα. Εδώ ο συγγραφέας προτείνει τη διάθεση παιδικού κρέατος στην αγορά, «ώστε να παύσουν τα τέκνα των φτωχών ν’ αποτελούν βάρος για τους γονείς τους και τον τόπο και να καταστούν ωφέλιμα στην κοινωνία». Χάρη στον κανιβαλισμό, οι πάμπτωχοι γονείς θα εξασφαλίζουν ένα πολύτιμο εισόδημα ενώ οι πλούσιοι καταναλωτές της βρεφικής σάρκας θα απολαμβάνουν μια πρωτόγνωρη απόλαυση: «Ένα καλοθρεμμένο υγιές χρονιάρικο παιδάκι είναι μια πολύ νόστιμη και θρεπτική τροφή και μπορεί να μαγειρευθεί στον ατμό, βραστό, ψητό ή στην κατσαρόλα, αλλά και φρικασέ ή ραγού».
Μια που η ανθρωποφαγία είναι λιγάκι σοκαριστική, η κυβέρνηση μπορεί να νομιμοποιήσει την παιδική εργασία, ώστε η οικονομία μας να γίνει ακόμα πιο ανταγωνιστική. Έτσι, θα δοθεί άλλο ένα ισχυρό πλήγμα στο «υπερτροφικό κράτος» αφού τα παιδιά θα πηγαίνουν σχολείο μέχρι την τρίτη δημοτικού και επομένως θα χρειαζόμαστε λιγότερους δασκάλους, λιγότερους δημόσιους υπαλλήλους, λιγότερες δαπάνες για τη συντήρηση των σχολικών κτιρίων. Το γεγονός ότι τα παιδιά θα εργάζονται δεν σημαίνει ότι θα μείνουν αγράμματα, αφού μετά τη δουλειά θα μπορούν να φοιτούν στο ψηφιακό σχολείο της κυρίας Διαμαντοπούλου κι έτσι θα αποκτήσουν μια επαρκή μόρφωση. Άλλωστε, στο όραμα του κ. Παπανδρέου «ένας εργαζόμενος ανά οικογένεια» δεν διευκρινίζεται η ηλικία του εργαζόμενου.

(ΠΡΙΝ, "Το τέλος της αγοράς", 9-10-11)

Το θερμό φθινόπωρο της εργατικής τάξης

Red NoteBook ...
To άλλο «τέλος της Μεταπολίτευσης»

Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου

Τις μέρες αυτές ζούμε ένα «τέλος της Μεταπολίτευσης» διαφορετικό από εκείνα που μας έχουν αναγγείλει κατ’ επανάληψη οι κάθε λογής μεταπολιτευτολόγοι. Αν η γενιά του Πολυτεχνείου (σωστότερα: το μέρος της εκείνο που αναδείχτηκε σε ηγετικό πολιτικό προσωπικό της μετάβασης) «ενσωματώθηκε στο σύστημα» που πολεμούσε (πρώτο «τέλος»), ώστε να πρωτοστατεί πια στο ξήλωμα του «συμβολαίου» που διατύπωσε και συνδιαμόρφωσε (δεύτερο «τέλος»), τις μέρες αυτές η λήξη του συμβολαίου συνειδητοποιείται στις πραγματικές διαστάσεις της και από τους άλλους «συμβαλλόμενους»· αποτέλεσμα, όχι απλά η διάλυση παραδοσιακών κοινωνικών συμμαχιών και πολιτικών εκπροσωπήσεων, αλλά η μετωπική (και ενσώματη πλέον…) αντιπαράθεση στο δρόμο και στους χώρους δουλειάς, εκεί δηλαδή που δεν πιάνει το επιχείρημα «για όλα φταίνε η Μέρκελ και η τρόικα».

Οι κινητοποιήσεις των τελευταίων εβδομάδων σηματοδοτούν, λοιπόν, την έκρηξη μιας αντίφασης «συγκροτητικής» για την περίοδο της Μεταπολίτευσης – μιας αντίφασης που η ριζοσπαστική αριστερά είχε επισημάνει μεν εγκαίρως, χωρίς ωστόσο να καταφέρει αυτά τα χρόνια και να την επιλύσει. Η αντίφαση αυτή είχε να κάνει με τον κοινωνικό ρόλο των κομμάτων (πρωτίστως) και των συνδικάτων (δευτερευόντως), ως βασικών οχημάτων του εκδημοκρατισμού αλλά, την ίδια στιγμή, και ως βασικών μηχανισμών ανάσχεσης του ριζοσπαστισμού της Μεταπολίτευσης. Όπως συμβαίνει με κάθε αντίφαση, έτσι και σε αυτήν, το ένα από τα δύο σκέλη της πήρε γρήγορα «κεφάλι. Προφανώς, εδώ, το σκέλος αυτό ήταν το δεύτερο.

Η ιστορία πάει πίσω στη δεκαετία του ’80, στα χρόνια που το σύνθημα του ΠΑΣΟΚ για «αυτοοργάνωση παντού» (χάρη στο οποίο δόθηκαν σημαντικοί αγώνες και απλοί άνθρωποι παρακινήθηκαν να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους) είχε γίνει πια ντεμοντέ - το θέμα στη νέα κατάσταση ήταν άλλο. Στη νέα περίοδο, το ΠΑΣΟΚ επιχειρούσε να υπαγάγει το συνδικαλιστικό κίνημα στους (κρατικούς) σχεδιασμούς του «σοσιαλισμού», οι υποτιθέμενοι δε εκπρόσωποι των εργαζομένων στο κράτος ουσιαστικά διεκπεραίωναν την εκπροσώπηση κόμματος και κυβέρνησης στα συνδικάτα. Αποκορύφωμα της πρακτικής αυτής, το «πραξικόπημα Ραυτόπουλου» στη ΓΣΕΕ, στα μέσα της δεκαετίας του ‘80.

Επιλογές σαν αυτές δημιούργησαν τον κανόνα, όχι μόνο στις τριτοβάθμιες ομοσπονδίες αλλά και χαμηλότερα, αναδεικνύοντας τις κατά τόπους συνδικαλιστικές ηγεσίες σε «πυλώνες» αντιεργατικών νομοθετικών πρωτοβουλιών, μετοχοποιήσεων, ιδιωτικοποιήσεων κ.ο.κ, και το κυριότερο, αποκλείοντας τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων από τη λήψη των αποφάσεων, τόσο στους χώρους δουλειάς τους όσο και μέσα στα σωματεία τους. Μεταξύ αρχαιρεσιών, το καρπούζι και το μαχαίρι εκεί κρατούσε πάντα το Διοικητικό Συμβούλιο, δηλαδή ο Πρόεδρός του, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ. Μια σύγκριση με κινήματα όπως το φοιτητικό, κινήματα δηλαδή οργανωμένα στη βάση αμεσοδημοκρατικών κυρίως διαδικασιών (γενικών συνελεύσεων κ.ά) θα ήταν σύγκριση της μέρας με τη νύχτα. Σε ό, τι αφορά τουλάχιστον το εργατικό κίνημα, η «νύχτα» αυτή υπήρξε για χρόνια ο αψευδέστερος μάρτυρας της κρατικοποίησης του συνδικαλισμού - σήμερα δε, θα έπρεπε ν’ αποτελεί το βασικότερο επιχείρημά μας απέναντι στη νεοφιλελεύθερη φλυαρία περί «κομματικοποίησης του κράτους», «εποικισμού του κράτους από την κοινωνία», «σοβιετικοποίησης» και άλλων βλακωδών παρομοίων.

Ευτυχώς, όμως, τα επιχειρήματα δεν είναι κατασκευάσματα αποκλειστικά διανοητικά, αποκομμένα από την «πρακτική» κοινωνική ζωή. Σήμερα, λοιπόν, γινόμαστε μάρτυρες μιας προσπάθειας «πρακτικής» υπέρβασης των γεροντικών ασθενειών του συνδικαλιστικού κινήματος - της ασφυκτικά ιεραρχικής-προεδροκεντρικής δομής του και του κυβερνο-κομματισμού, του συντεχνιασμού και του αφόρητου οικονομισμού του. Αυτό τουλάχιστον δείχνουν οι καταλήψεις υπουργείων και εργασιακών χώρων, οι επαναλαμβανόμενες απεργίες των δήθεν προνομιούχων αυριανών ανέργων, οι συγκρούσεις, αλλά και οι «γέφυρες» με την κοινωνία που προσπαθούν να απλώσουν οι συνδικαλιστές (π.χ. η απόφαση της ΠΟΕ-ΟΤΑ να μαζεύει τα σκουπίδια έξω από σχολεία και τα νοσοκομεία ή η απόφαση της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ να εμποδίσει συνεργεία που θα επιχειρήσουν να κόψουν το ρεύμα σπιτιών).

Σήμερα, λοιπόν, ναι, μπορούμε να μιλάμε για «τάξη εναντίον τάξης». Σήμερα, που με τα ίδια τα λόγια του πρωθυπουργού βρισκόμαστε σε πόλεμο, επιτέλους πολεμάει και η άλλη τάξη ως «τάξη για τον εαυτό της», κι έτσι ως τάξη καθολική. Πολεμώντας επιτέλους και αυτή, δείχνει σε μια κατακερματισμένη κοινωνία την αλληλεξάρτηση των κομματιών της και τη βοηθά να ξανασυναρμολογηθεί. Ταυτόχρονα δε, θέτει στην αριστερά –εκ νέου, πρακτικά και με επιτακτικό τρόπο– ένα σωρό ερωτήματα: για τη γλώσσα και τις δικές της πρακτικές, τον τρόπο που λειτουργεί στο εσωτερικό και επικοινωνεί με το έξω της, το πώς αντιλαμβάνεται τη δημοκρατία, το βάθος και τα όρια της στρατηγικής της και άλλα ακόμα.

Πρέπει να αναδείξουμε όσο μπορούμε αυτό το «τέλος της Μεταπολίτευσης» - το πιο δικό μας απ’ όσα μάς έχουν κατά καιρούς αναγγείλει τα δελτία των 8. Να βοηθήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις αυτή την επανασυναρμολόγηση – εξηγώντας, φέρ’ ειπείν, ότι όταν η κυβέρνηση καταγγέλλει τους εργαζομένους στους Δήμους ότι καταλαμβάνουν χωματερές αμοιβόμενοι κανονικά, στην πραγματικότητα τους εκβιάζει για λίστες με τα ονόματα των καταληψιών (εκβιάζει, δηλαδή, αυτούς που ήδη έχει καταδικάσει σε πρόωρη ανεργία). Πρέπει να ενισχύσουμε και να οργανώσουμε την αλληλεγγύη, τώρα που ο θρίαμβος του ιδιωτικού και της ιδιώτευσης απειλεί να συντρίψει ό,τι απέμεινε να θυμίζει κοινωνία.

Ζούμε μέρες που μιζέρια και ανάταση συνυπάρχουν. Η επιστροφή της εργατικής τάξης, αυτή η από τα κάτω «νέα Μεταπολίτευση», φαίνεται το πιο ανθεκτικό αντίβαρο στη μιζέρια.

Η Μαντάμ Σουσού κάνει καριέρα στο Ελντοράντο...

ΚΑΤΕΡΙΝΑ...


Παρατηρώ με ...τρόμο, όχι μόνο τους κοινωνικούς σαλτιμπάγκους, όχι μόνο τα κυβερνοδίαιτα junkies, όχι μόνο τους νεόπτωχους της τ. μεσαίας τάξης που η αδράνεια στο φρενάρισμα της ζωής τους, λειτουργεί ακόμα...αυτιστικά, αλλά και ...αριστερούς, να ταμπουρώνονται πίσω απο το mainstream, πίσω απο το politically correct, πίσω από αυτήν την πολιτική ορθότητα του συρμού.
Ο εχθρός ανερυθρίαστα πυροβολεί στο ψαχνό για το...καλό μας, ποδοπατάει ανθρώπους, ζωές, δικαιώματα, τελατινιαζει τον πολιτισμό της εργασίας, καταρρακώνει κάθε έννοια δημοκρατικής νομιμότητας, κάθε ψήγμα λαϊκής βούλησης, και η συζήτηση περιστρέφεται σε επίπεδα κατηχητικού 5ης διαλογής.
Να καταλάβουν οι εργαζόμενοι τα δικά τους εργαλεία παραγωγής; Τς,τς,τς ανακράζει ο Μπιθουλας του μικροαστισμού. Ο αριστερός πρέπει να είναι καλός χριστιανός. Να δίνει το παράδειγμα του οσιομάρτυρα. Να σταυρώνεται χαμογελώντας. Άντε κι ο γαλαντόμος ο Παπαχελάς στις κουβαρντοσυνες του, του παρέχει τη δυνατότητα να κάνει «2-3 συνταγμένες διαδηλώσεις» να ...ξεχαρμανιάσει. Πως λένε οι παπάδες; Κάνε και 40 μετάνοιες κι άντε στο καλό. Θα ανταμειφθείς στην...άλλη ζωή.
Μόνο που η Αριστερά γνωρίζει ότι η ...σωτηρία της ψυχής, είναι ...άλλου παπα ευαγγέλιο ή ...άλλου ψυχαναλυτή ντιβάνι. Η σωτηρία όμως της τιμής και της αξίας της Εργασίας, είναι το παραδοσιακό δικό της Βιλαέτι. Κι αυτό πρέπει να το υπερασπιστεί, με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο, με κάθε κόστος, και μακριά από αυτήν την βόμβα ναπάλμ της political correctness που διαλύει τα κοινωνικά αντανακλαστικά. Αλλά με αμέριστο σεβασμό στο κοινωνικό ένστικτο επιβίωσης μιας κοινωνίας που ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ έχει ριζοσπαστικοποιηθεί.
Υ.Γ. Και επειδή όλα αυτά τα ζητήματα είναι λυμένα απο την Ιστορία, στην πρώτη μεγάλη -στη Ναζιστική Ευρωπη- απεργία των Δ/Υ και ΚΑΤΑΛΗΨΗ ολων των κρατικών κτιρίων τον Απρίλη του 1942, η...διαταγή της δοτής Κυβέρνησης περιεγραφε πως «οποιαδήποτε κατάληψη δημόσιων κτιρίων θα θεωρείται ως ΣΑΜΠΟΤΑΖ παρά των στρατευμάτων κατοχής και θα υπόκειται στους στρατιωτικούς ποινικούς νόμους»
Και επειδή η ...ΓΣΕΕ, με όποιο όνομα κι αν έκανε ...καριέρα σε αυτό το τόπο, πάντα ξεπουλημένη ήταν, ας θυμηθούμε την ανακοίνωση της ΕΣΕΕ (τότε ΓΣΕΕ: «Καλούμε όλα τα εργατικά στελέχη και όλους τους μισθωτούς να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να καταδικάσουν και να αποφύγουν επιμελώς κάθε ενέργεια που τείνει στη παρανομία(sic!) κι πειθαρχημένα κάτω από αυτήν να επιλύσουν κάθε ζήτημα που τυχόν προέκυπτε ή θα προκύψει γιατί έχουμε απτά δείγματα του ενδιαφέροντος τόσον της Κυβερνήσεως όσον και των Αρχών Κατοχής για την ευμενή λύση κάθε ζητήματος που απασχολεί τον εργατικό κόσμο».
Ευτυχώς το ΕΑΜ τότε, δεν ...υπάκουσε στα κελεύσματα του κάθε Παναγόπουλου, πολύ δε περισσότερο στους Καστανίδηδες και τους Μόσιαλους της εποχής..
Υ.Γ.2.Ο Ηλίας Μανουσαρίδης, Προεδρος εργαζομένων στην καθαριότητα του Δήμου Θεσ/κης, απάντησε στους Καμινομπουτάρηδες που αλαλιασμένοι πετάνε το προσωπείο:"Αν στειλουν τα ΜΑΤ και χρησιμοποιήσουν βία, θα απαντήσουμε με βία. Αυτός που θα κάνει την οικογενεια μου να πεινάσει και να μην ζεσταθεί, δεν μπορει να περπατάει ασφαλής"
Κι ήταν τοσο παρηγορη η βροντερή όσο και σθεναρή αυτη φωνή, αυτη η κραυγή που δηλώνει ότι το κοινωνικό ένστικο επιβιωσης των εργαζομένων ξυπνησε απο το ληθαργο και βρυχαται. Και αυτή η φωνη ειναι ο μόνος ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ όσο και ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ μονοδρομος.

Οι τρεις μοιραίοι της οικονομίας...

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ...

thumb

Η χώρα «έκλεισε» και τυπικά από τον περασμένο Ιούλιο. Ο πρωθυπουργός το ήξερε. Και ήταν σύμφωνος. Αυτό που βλέπουμε να εκτυλίσσεται τώρα είναι η μικροπολιτική και επικοινωνι­ακή πλευρά του θέματος. Τάδε έφη στο «Π» Ευρωπαίος αξιωματούχος που διαμένει μόνιμα στην Αθήνα και έχει αναλάβει τη χαρτογράφηση του «αύριο».
Από το καλοκαίρι του 2010 σας γράφαμε ότι το σχέδιο είναι η εξόντωση της ελληνικής κοινω­νικής και οικονομικής οντότη­τας της μεσαίας τάξης (αυτής που κα­τά τις ΗΠΑ είναι η πραγματική δύνα­μη) και της εγκαθίδρυσης ενός νέου πολιτικο-οικονομικο-επιχειρηματικού συστήματος, που θα διαχειρίζεται τα πάντα (από ταξί και τράπεζες μέχρι σκουπίδια) και θα ελέγχει παρασκηνι­ακά την εκάστοτε πολιτική εξουσία. Μέσα στην εξαθλίωση που φέρ­νουν οι αλλεπάλληλες μειώσεις μι­σθών και οι αυξήσεις σε όλους τους φόρους, ο κάθε Έλληνας πολίτης δεν πρόκειται να έχει χρόνο ή διάθεση να «ενδιαφερθεί» τι θα γίνεται στα πάνω στρώματα. Εκείνα τα στρώμα­τα που συνεχίζουν το πάρτι ακόμα και τώρα.
♦ Τον Μάιο του 2011 γράψαμε για το γερμανικό σχέδιο της ελεγχόμενης πτώχευσης της Ελλάδας, αφού προηγουμένως ενεχυριαστούν τα πάντα, ολοκληρωθεί η καθίζηση σε μισθούς και εργασιακά δικαιώματα και αφού εγκατασταθούν στην Ελλάδα οι πραγ­ματικοί κυβερνώντες.
♦ Τον Ιούλιο, όταν υποτίθεται συμ­φωνήθηκε πανηγυρικά το νέο πακέτο «σωτηρίας», το «Π» ήταν ίσως η μο­ναδική εφημερίδα που αμφισβήτησε την εφαρμογή της απόφασης. Γράψα­με επίσης τότε ότι ο ίδιος ο πρωθυ­πουργός συμφώνησε την εκχώρηση της δημοσιονομικής κυριαρχίας στους δανειστές και τις εμπράγματες εγγυή­σεις για όσους θέλουν και επιθυμούν!
Μαθηματική ακρίβεια
Ακόμη γράψαμε ότι κανείς στην Ε.Ε. δεν πίστευε πως το ελληνικό σχέδιο θα προχωρήσει και ότι επισπεύδεται η ελεγχόμενη πτώχευση στα γερμανι­κά πλαίσια μέχρι το τέλος του έτους.
Και ήρθαμε στο σήμερα, όπου όλα κυλούν βάσει του αρχικού σχεδίου με μαθηματική ακρίβεια. Κάποιος θα υποστηρίξει «πώς είναι δυνατόν να προβλεπόταν το αδιέξοδο όταν από εμάς εξαρτάτο η πιστή εφαρμογή του μνημονίου;».
Η απάντηση έρχεται διά στόματος του Ευρωπαίου αξιωματούχου, ο οποίος θεωρεί ότι τα δημοσιονομι­κά μέτρα δεν μπορούσαν να εφαρ­μοστούν ποτέ στην πράξη λόγω της λάθος οικονομικής πολιτικής που ξεκίνησε ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου.
Η μία λάθος δέσμη διαδέχθηκε την άλλη, τα μέτρα έδειχναν να μην κατα­νοούν τα διαρθρωτικά προβλήματα και λαμβάνονταν πάντα σε καθεστώς πανικού και απίστευτης προχειρό­τητας ώστε να βγουν οι αριθμοί. Με αποτέλεσμα, οι ανά τρίμηνο φόροι και περικοπές σε μισθούς και συντά­ξεις έκαναν πρόσκαιρα μπαλώματα, αλλά μεσοπρόθεσμα μια τρύπα στο νερό.
Και αντί εκεί η κυβέρνηση να απαι­τήσει ένα κούρεμα του χρέους και να διασφαλίσει τη συνέχεια του ελληνι­κού κράτους, μεθόδευε την ίδια αποτυχημένη συνταγή. Κάποιοι θα πουν ηθελημένα, κάποιοι λόγω βλακείας και απειρίας. Η ιστορία θα δείξει ποιο τελικά είναι το σωστό.
Ο αγαπητός Ράιχενμπαχ

Ήρθε εδώ για να ηγηθεί της ομάδας δρά­σης της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, που επισήμως θα ανίχνευε τις διαρθρωτικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας σε επίπεδο ελέγχων, συλλογής στοιχείων, εφοριών κ.λπ., ώστε να διατάξει τη μόνιμη εγκατάσταση τεχνικών κλιμακίων από άλλες χώρες.
Όμως η παρουσία του κάθε άλλο παρά συμ­βολική είναι. Ο πραγματικός ρόλος του Χορστ δεν είναι άλλος από τη χαρτογράφηση όλων των πόρων της ελληνικής οικονομίας, από όπου θα μπορούν οι δανειστές να αντλήσουν έσοδα και κέρδη.
Αυτός είναι που έριξε την ιδέα οι δανει­στές να μην επικεντρωθούν μόνο στις εται­ρείες του Δημοσίου, αλλά να υποχρεωθεί η κυβέρνηση να βάλει ενέχυρο όλη τη δημό­σια γη, υπό μορφή δωρεάν παραχώρησης (concession). Το απόρρητο σχέδιο, το οποίο έχει αποδεχθεί η κυβέρνηση, εμπεριέχει και την εξόρυξη φυσικού αερίου. Οι διεργασίες έχουν ξεκινήσει. Το ανησυχητικό είναι ότι ενώ και πριν από με­ρικούς μήνες η κυβέρνη­ση είχε τη δυνατότητα της απόλυτης εκμετάλλευσης αυτών των εσόδων, και θα μπορούσε, όπως η Κύπρος, να συνδιαχειρίζεται τα οφέλη με ιδιωτικές εταιρείες της επιλογής της, αυτό δεν είναι πλέον δυνατό.
Βάσει του πορίσματος του Ράιχενμπαχ, μια γαλ­λογερμανική (λέμε τώρα τυχαία) εταιρεία θα έχει τη δυνατότητα να λαμβά­νει δωρεάν ένα κομμάτι γης ή θάλασσας, να το εκμεταλλεύεται πλήρως και το υποτιθέμε­νο μέρος των εσόδων που κανονικά θα λάμ­βανε η Ελλάδα να πηγαίνει στην αποπληρω­μή του χρέους. Στα ελληνικά ταμεία, δηλαδή στον ελληνικό λαό, δεν θα διοχετεύεται τίποτα. Όλα με έμμεσο τρόπο θα καταλήγουν στους δανει­στές και βεβαίως στις ξέ­νες ιδιωτικές εταιρείες, που θα θησαυρίζουν.
Ο Ράιχενμπαχ προχώ­ρησε και στην τελειο­ποίηση του σχεδίου «Εύρηκα», σύμφωνα με το οποίο ό,τι έχει και δεν έχει η Ελλάδα θα μεταβι­βαστεί σε ένα ταμείο με έδρα το Λουξεμβούργο, το οποίο θα αποφασίζει πότε και σε ποιους πω­λείται μια εταιρεία ή ένα κτίριο, πότε παρα­χωρείται δωρεάν ή με μακροχρόνιο λίζινγκ. Με αυτή την αιτιολογία θα αποπληρώνουμε εσαεί το χρέος. Για όλα αυτά είναι ενήμερη η ελληνική κυβέρνηση και έχει συναινέσει. Είναι ενήμεροι ο πρωθυπουργός και ο υπουρ­γός Οικονομικών.
Ο αγαπητός Ράιχενμπαχ με την επικύρω­ση των κανόνων Οικονομικής Διακυβέρνησης αναμένεται να αναλάβει τον ρόλο του αρχι-επόπτη, ο οποίος θα έχει πρωθυπουργικές εξουσίες. Αυτός θα συντάσσει ουσιαστικά τους προϋπολογισμούς, αυτός θα δίνει εντο­λές στους υπουργούς πώς και με ποιο τρόπο θα δρουν και βεβαίως θα είναι τα αυτιά και τα μάτια των δανειστών στην Ελλάδα.
Γι' αυτό τον λόγο, όπως πληροφορείται το «Π», πολλά δείπνα γίνονται από εφοπλιστές, επιχειρηματίες, εκδότες και τραπεζίτες, στα οποία ο Ράιχενμπαχ είναι ο υψηλός προσκε­κλημένος. Σε λίγες προσκλήσεις όμως έχει ανταποκριθεί θετικά και εάν λάβουμε υπό­ψη τα σπίτια τα οποία τίμησε με την παρου­σία του, τότε φαίνεται ότι ο Γερμανός επιλέγει μόνο όσους πιστεύει ότι θα διασωθούν από το τσουνάμι που έρχεται. Μήπως γι' αυτό τον λό­γο διαχειρίζεται και τα κονδύλια του ΕΣΠΑ;
Ο αγαπητός... Γεώργιος

Εξ αρχής ο πρώην υπουργός Οικο­νομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου και οι συνεργάτες του διέρρεαν ότι ήταν ο εκλεκτός συνομιλητής της τρόικας και των ομολόγων του στην Ε.Ε. Η αλήθεια είναι ότι τους πρώτους μήνες τους είχε ξεγελάσει όλους. Αντι­λήφθηκε γρήγορα τη γλώσσα του Γιούρογκρουπ (σε αντίθεση με τον Ε. Βενι­ζέλο που ακόμα προσπαθεί) και έπεισε ότι ήξερε τι έκανε.
Στην αρχή μίλησε για διαφθορά των Ελλήνων και φοροδιαφυγή. Μουσική στα αυτιά των γιουρογκρουπάτων. Με­τά ζητούσε πίστωση χρόνου γιατί «είχε αντιστάσεις από άλλους υπουργούς, είχε πόλεμο με την Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ, την αντιπολίτευση, τα συνδικάτα, τους εργαζομένους» κ.λπ.
Με αυτά τα προσχήματα και για έναν ολόκληρο χρόνο, τόσο η τρόικα όσο και η Ε.Ε. και το ΔΝΤ, έκαναν τα στρα­βά μάτια για τη μη επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων και ανά τρίμηνο εκχωρούσαν την κάθε δανειακή δόση, πάντα με πολιτική απόφαση. Γιατί κα­νένας από τους δύο βασικούς στόχους δεν ήταν «μέσα»: Οι αριθμοί φώναζαν εκτροχιασμό και το δημόσιο χρέος ότι δεν είναι βιώσιμο. Εξ αρχής. Αλλά όλοι κοίταζαν αλλού τη στιγμή που και ένας μαθητής λυκείου μπορούσε να πει με ασφάλεια ότι οι προβλέψεις που ανα­κοίνωνε το γραφείο του Παπακωνσταντίνου ήταν τραγικά εκτός.
Δεν είναι μόνο η βαθύτερη ύφεση (για την οποία οι μόνοι που έπεφταν μονίμως έξω ήταν οι καθ' ύλην αρμό­διοι), αλλά και οι πραγματικές αντοχές της φορολογικής βάσης. Ας μην ξεχνά­με ότι ο Παπακωνσταντίνου μέχρι τον Μάιο (πριν από έξι μήνες δηλαδή) υπο­στήριζε ότι τον Σεπτέμβριο θα γυρνού­σαμε στην ανάπτυξη!!! Πού το βάσιζε; Άγνωστο.
Όμως, περί τον Δεκέμβριο του 2010, πρώτος ο Σερβάς Ντερούζ (το παραπάνω ήταν ένας από τους λόγους που δεν θέλει να ξαναπατήσει το πόδι του στην Ελλάδα) και μετά ο Πόλ Τόμσεν κατά­λαβαν ότι είναι άνθρακες ο θησαυρός.
Οι πολιτικές δικαιολογίες του Παπα­κωνσταντίνου έδωσαν θέση στην πραγματικότητα: ότι ουδέποτε κατανόησε την ελληνική οικονομία, ήταν άπειρος και αδύναμος να λάβει τις σωστές απο­φάσεις. Το τεράστιο «εγώ» του δεν τον άφηνε να προσλάβει έμπειρους συμ­βούλους για να τον καθοδηγήσουν. Αντιθέτως περιστοιχίστηκε από φοιτη­τές της ΑΣΟΕΕ (τους οποίους μπορού­σε να ελέγξει) και διάφορους άλλους «νεοτεχνοκράτες» που κληθήκαν να διαχειριστούν την οικονομία της χώρας στην πιο δύσκολη στιγμή της ιστορίας της και που βεβαίως απέτυχαν πατα­γωδώς.
Η συμπεριφορά του πρώην «τσάρου» και οι δικτατορικές διαθέσεις απέναντι στους δημοσιογράφους αλλά και τους υπηρεσιακούς παράγοντες του ΥΠΟΙΟ, καθώς και η διαρκώς εμπόλεμη κατά­σταση με τους άλλους υπουργούς της κυβέρνησης, «ξύπνησαν» τους ελε­γκτές, που κατάλαβαν ότι ο Παπακωνσταντίνου άλλα έλεγε και συμφωνού­σε στις Βρυξέλλες και άλλα έλεγε ή μάλλον δεν έλεγε εντός της χώρας και δη στο Υπουργικό Συμβούλιο.
Σε μια πολύ δύσκολη στιγμή, μάλι­στα, μεταξύ της 3ης και της 4ης δόσης, όταν η Γερμανία είπε «nein» στο πολι­τικό σκόντο, ο Παπακωνσταντίνου, αντί να αναλογιστεί τις ευθύνες του, ενη­μέρωσε το Γιούρογκρουπ ότι για όλα φταίει ο Ρέππας και σε δεύτερη μοίρα οι Ραγκούσης και Χρυσοχοΐδης!
Οι τεχνοκράτες της τρόικας, πάντως, όπως μαθαίνουμε, κρατούν ακόμα στα χέρια τους στοιχεία από τις μεταξύ τους κουβέντες με τον πρώην υπουρ­γό Οικονομικών και αντίγραφα από τα memo που έστελνε και συνιστούσε σε αυτούς (ακόμα και στον ίδιο τον Ολι Ρεν!) να παρέμβουν στην εσωτερική πολιτική της χώρας και με τον τρόπο τους να τον στηρίξουν, ρίχνοντας φταίξιμο στους πολιτικούς του αντιπάλους! Και εάν ανατρέξει κανείς σε δηλώσεις και παρεμβάσεις εκείνης της περιό­δου, αυτό γινόταν.
Τα ραβασάκια
Όμως όλα τα καλά - για τον υπουρ­γό - τελείωσαν από τον Ιανουάριο του 2011, όταν τα πρώτα ραβασάκια και εμπιστευτικά memo προς τον πρωθυ­πουργό έφταναν από τους αξιωματού­χους της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, με τα οποία έλεγαν ότι χρειάζονται κάποιον «πιο έμπειρο συνομιλητή στο ΥΠΟΙΟ».
Μάλιστα, σε μια συνεδρίαση του Δ.Σ. του ΔΝΤ, λέχθηκε ότι η διγλωσσία του Παπακωνσταντίνου έφερε αντιμέ­τωπη την Ελλάδα (και τον Τόμσεν) με τις αναδυόμενες χώρες και ιδιαίτερα τη Βραζιλία και την Ινδία. Δύο χώρες που επιμένουν ακόμη και σήμερα να μην συμμετάσχει το Ταμείο στο νέο δάνειο προς τη χώρα μας. Το ρήγμα στην αξιοπιστία της κυβέρνησης Πα­πανδρέου ξεκίνησε από τότε.
Η άρνηση του Παπανδρέου να αλλά­ξει τον υπουργό Οικονομικών του, που αποδεδειγμένα τα είχε κάνει θάλασ­σα, δημιουργεί επίσης ερωτήματα. Όπως εύστοχα δήλωσε στο «Π» κυ­βερνητικό στέλεχος, κάποια στιγμή, όταν βγουν στη φόρα όλα τα έγγραφα για τις διαπραγματεύσεις των δύο τε­λευταίων ετών, «οι Έλληνες θα ξεχά­σουν αυτά που ήξεραν».
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ο Πα­πακωνσταντίνου έπαιξε κατα­λυτικό ρόλο στη μεθό­δευση της ελεγ­χόμενης χρεο­κοπίας...
Ο αγαπητός Τράα

Τα δείπνα στο σπίτι του δίνουν και παίρνουν. Είναι πιο πολυ­πληθή και συνήθως το τσούρμο είναι ανάμικτο. Ο Τράα δεν λέει όχι σε όποιον μεγαλοπαράγοντα επιθυμεί να του προσφέρει υπη­ρεσίες ή συμβουλές για το πώς θα βγει η Ελλάδα από την κρίση. Λέγεται ότι σε μερικά από τα δεί­πνα βγήκε και η ξαφνική απαίτη­ση ότι πρέπει να μειωθούν οι μι­σθοί και στον ιδιωτικό τομέα.
Ο Τράα βομβαρδίστηκε από τους διάφορους (φοροφυγάδες) επιχειρηματίες με παράπονα ότι δεν βγαίνουν και ότι οι επιχειρή­σεις τους κινδυνεύουν να κλεί­σουν, αν δεν μειωθεί δραστικά το κόστος λειτουργίας, δηλαδή οι μισθοί. Γιατί οι ίδιοι επιχειρη­ματίες που έχουν διακινήσει μυ­θικά ποσά σε τράπεζες της Ελ­βετίας, του Λουξεμβούργου και της Κύπρου, αρνούνται να βά­λουν χέρι στα προσωπικά τους κέρδη ώστε να διατηρήσουν τις επιχειρήσεις τους.
Ο Τράα είναι που σιωπηλά έναν χρόνο τώρα προωθούσε και τον εργασιακό μεσαίωνα, βάσει του οποίου ο κατώτατος μισθός δεν θα υπερβαίνει τα 400 ευρώ, θα υπάρχει τετραή­μερη πληρωμή σε επταήμερη εργασία και βεβαίως κανένα δι­καίωμα σε περίπτωση απώλει­ας. Το φόρτε του Τράα βέβαια είναι οι τράπεζες και οι εξελί­ξεις γύρω από αυτές. Φαίνεται πως τα συμφέροντα και οι με­γαλομέτοχοι που απαρτίζουν το ΔΝΤ ενδιαφέρονται πρωτίστως να ελέγξουν πλήρως το τραπεζι­κό σύστημα. Και μπορεί να φαί­νεται πως ο Πολ Τόμσεν είναι ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας του ΔΝΤ, αυτό όμως είναι μάλλον επικοινωνιακό τρικ.
Πάντοτε, σε όλες τις αποστο­λές του ΔΝΤ, αυτός που κάνει παιχνίδι είναι ο μόνιμος αντιπρό­σωπος του Ταμείου στην κάθε χώρα...

Το πύο στην ομίχλη (Χαλεπόν άρχεσθαι υπό χερείονος)...

του Γιώργου Πήττα | TVXS - TV Χωρίς Σύνορα
Διάβαζα χτες στο tvxs.gr το άρθρο του κου Μανδραβέλη με τίτλο «Τα καλά των καταλήψεων». Ένα κείμενο από αυτά που γράφονται με σηκωμένο ψηλά το ένα φρύδι και ένα ελαφρύ μειδίαμα στα χείλη του συγγραφέα του. Θα το αποκαλέσω «κείμενο πολυτελείας» σε μία εποχή ανεξέλεγκτης έκρηξης ένδειας και ανέχειας.
Ο κος Μανδραβέλης βέβαια, έχει πολλά χρόνια που διατυπώνει έναν λόγο που θέλει να είναι (και συχνά είναι) ορθολογικός.
Και σε πολλά συμφωνούσα μαζί του, όταν μιλούσε για το τεράστιο και ανορθολογικό ελληνικό δημόσιο, για την εξοργιστική και υστερική αντίδραση των δημοσίων υπαλλήλων στην οποιαδήποτε απόπειρα αξιολόγησης της αποτελεσματικότητάς τους, στην οποιαδήποτε ανάγκη τακτικής επιμόρφωσης και αξιοκρατικής αντίληψης σε οποιαδήποτε στοιχειώδη απόπειρα μέτρησης της παραγωγικότητας τους.

Σε αυτά, συμφωνούσα τότε, συμφωνώ και τώρα.

Ουδέποτε ονειρεύτηκα ένα «κράτος δημοσίων υπαλλήλων» πόσο μάλλον όταν το δείγμα που έχω στο κεφάλι μου είναι το ελληνικό δημόσιο. Μιλάμε για έναν μηχανισμό που διαχρονικά έδινε την πεποίθηση πως υπάρχει για έναν μόνο λόγο:

Να βασανίζει τους πολίτες, να τους εξευτελίζει, να τους ταλαιπωρεί και να βιάζει την προσωπικότητά τους. Ένα δημόσιο βαριεστημένων υπαλλήλων, απρόθυμων, με μοναδικό τους προσόν να υπηρετούν στην εντέλεια την σαδιστική γραφειοκρατία.

Προσωπικά, θα μου ήταν αδύνατον να βρεθώ στο ίδιο «μετερίζι» με αρκετούς υπαλλήλους της Ελληνικής κρατικής μηχανής που με ταλαιπώρησαν αφάνταστα, ενώ είχαν όλη τη δυνατότητα να μην το πράξουν.

Είναι ακόμα πάρα πολύ γνωστές οι ιστορίες (όλοι έχουμε σχεδόν από μία) υπαλλήλων που μπήκαν στις υπηρεσίες με διάθεση προσφοράς και στη συνέχεια ευνουχίστηκαν και ενσωματώθηκαν προκειμένου να επιβιώσουν.

Όχι, δεν με ενδιαφέρει διόλου αν πέσει η Κυβέρνηση με νικητές τους «Φωτόπουλους».

Με ενδιαφέρει όμως, να πέσει η Κυβέρνηση.

Να γίνει κομμάτια και θρύψαλα όλο το πολιτικό σύστημα και, να πέσει ταυτόχρονα πάνω στα κεφάλια των Φωτόπουλων ώστε να τα συντρίψει.

Την περασμένη εβδομάδα, στο άρθρο μου με τίτλο «Ο Έλλην ασθενής και η ευθανασία» έγραφα: "Νομίζω, πως οι Έλληνες, πρέπει να τα κάνουν σμπαράλια όλα όσα ήξεραν και να αρχίσουν από την αρχή."

Και, η αγαπητή αναγνώστρια κα Σοφία Πούλου απαντούσε σε σχόλιο της :

«Μακάρι γιατί μέχρι και αυτή την στιγμή οι Έλληνες τα κάνουν σμπαράλια για να μην αλλάξει τίποτα κι αυτό είναι πιο τρομακτικό κι από 1000 μνημόνια.»

Μέσα σε 26 μόνο λέξεις, χώρεσε όλο το ζήτημα.

Γιατί οι Έλληνες, διδαχτήκαμε να «περνάμε καλά» και όχι να γινόμαστε καλύτεροι.

Και κυρίως, αδυνατούμε να συνδέσουμε το δεύτερο με το πρώτο.

Έτσι μας έμαθαν έτσι γίναμε. Γιατί, χαλεπόν άρχεσθαι υπό χερείονος που είπε μια φορά κι’ έναν καιρό ο Δημόκριτος.

Λίγες μέρες μετά, ο κος Βενιζέλος, μας είπε πως θα «επιστρέψουμε στο 2004». Και πολλοί, άρχισαν να χαριτολογούν «άντε ρε να ξαναπάρουμε το euro, να κάνουμε Ολυμπιακούς, να βγάλουμε πρώτο τραγούδι στη Eurovision και ούτω καθ’ εξής.

Με απλά λόγια δηλαδή, της τρέλας μας το μεγαλείο.

Το 1944 ο Γεώργιος Θεοτοκάς, με την απελευθέρωση έγραφε:

«Τώρα νιώθουμε ένα μεγάλο και ασυγκράτητο λαϊκό κύμα που μας σηκώνει και μας παίρνει. Τι ακριβώς θέλει αυτή η μάζα βέβαια κανείς δεν το ξέρει, ούτε τα πιο συνειδητά μέλη της. Δεν είναι το βιομηχανικό προλεταριάτο των μεγάλων ευρωπαϊκών κέντρων με τις συγκεκριμένες οικονομικοκοινωνικές επιδιώξεις του επιστημονικού σοσιαλισμού. Εδώ έχουμε να κάμουμε με δυνάμεις αλόγιστες. Στον αέρα υπάρχει Ρωσική Επανάσταση, μα και Γαλλική Επανάσταση και Κομμούνα του Παρισιού και απελευθερωτικός εθνικός πόλεμος και ποιος ξέρει τι άλλα θολά στοιχεία που δεν τα ξεχωρίζουμε ακόμα»

Με τις απαραίτητες χρονικές αναγωγές μήπως μας θυμίζει κάτι;

Γιατί, έχω την εντύπωση πως ο Θεοτοκάς, απλά επιβεβαιώνει την σούπα και τον αχταρμά που σε αυτόν τον τόπο ποτέ δεν κατάφερε να εξελιχθεί σε Κοινωνία. Μία οδυνηρή και τρομακτική παθογένεια που έλκει την καταγωγή της από την ίδια τη σύσταση του "Κράτους" μας. Όπως τότε, έτσι και τώρα. Δυνάμεις αλόγιστες. Ετερόκλητες. Ίσως έτοιμες να τα κάνουν όλα "λίμπα" αλλά για τελείως διαφορετικούς λόγους.


Θα έλεγα όμως, πως οι Φωτόπουλοι καλά κάνουν και επιδίδονται σε καταλήψεις και απεργίες. Όλοι οι Φωτόπουλοι της χώρας, όλων των συντεχνιών.

Μας ενδιαφέρει το αύριο του τόπου; Μας ενδιαφέρει.

Μπορούμε να το φανταστούμε ως μέλλον με πρωταγωνιστές τους Παπανδρέου, Σαμαρά, Καρατζαφέρη, και την από παλιά υλικά καμωμένη Αριστερά που συχνά επιδίδεται στον λαϊκισμό; Εγώ πάντως όχι.

Το πράγμα, είναι βαθύτατα άρρωστο. Μία πληγή, γεμάτη πύο, με τον «ασθενή» να βαδίζει στην ομίχλη. Το πύο στην ομίχλη.

Πρέπει να σπάσει.

Στο νου μου, φέρνω το σημείωμα που άφησε ο Γεώργιος Αλέξανδρος Μαγκάκης, λίγο πριν αναχωρήσει για το επέκεινα. Έχει τίτλο, «Πάνω στο νήμα» :

«Σαλπάρω ήρεμος για τον άλλο κόσμο. Αυτόν που αφήνω πίσω μου σίγουρα δεν είναι πια η Ελλάδα μου. Αυτός είναι άλλος τόπος με ανθρώπους άλλης φυλής. Δεν με αφορούν. Τι θέλω εγώ ανάμεσά τους; Να ‘στε όλοι καλά. Στον τάφο μου να γράψετε: Αντιστάθηκε το 1941-1944 στη ναζιστική κατοχή, το 1967-1974 στη στρατιωτική δικτατορία και το 1989-1996 στην ηθική σήψη. Μετά, στην πλημμύρα του άνοου, δεν υπάρχει αντίσταση και το μετά από την πλημμύρα αυτή δεν υπάρχει πια» .

Εκεί έξω, η πλημμύρα πρέπει να φουντώσει.

Και το τίποτα μετά από την πλημμύρα, ίσως γεννήσει το καινούργιο.

Οι ηγήτορες μας, υπήρξαν αισχροί και αισχρά παιδαγώγησαν τον τόπο.

Μπορούμε να πάμε παρακάτω;

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

Άστα αυτά που ξέρεις, δεν είμαι Πρετεντέρης ...

Διονυσης Τσιλιμιδος απο το Mediasoup ...
Ρε Βενιζέλε, ρε υπερ-υπουργέ μου, έλεος !!!
Πας καλά άνθρωπέ μου; Καταρχάς, ποιος σου είπε πως θέλω να ξαναγυρίσω στο 2004; Ποιος κερατάς σε έβαλε να κάτσεις στο λάθος διάζωμα στους Ολυμπιακούς και το κράτησες μανιάτικο; Σε ποιο πανηγύρι πήγες κι άκουσες το δημώδες «να ‘ταν τα νιάτα δυο φορές» και σου ‘ρθε η… έμπνευση να μας «χαρίσεις» μια… επταετία σε replay; Γιατί να μπούμε στη μηχανή του χρόνου, όταν υπάρχει το botox;
Αλήθεια, τι δεν έχεις καταλάβει ακόμα και συμπεριφέρεσαι σαν τον Ναπολέοντα πριν μπει στη ζωή του το Βατερλό και η εξορία του στη (μαγευτική) Αγία Ελένη; Ζήλεψες το ρεκόρ «ο πιο ανεπιθύμητος» που κέρδισε με το σπαθί του ο Jeffry; Ο άνθρωπος που μέσα σε δύο χρόνια «έφαγε» τα πρωτεία από τον Εφιάλτη που πρόδωσε τους 300 του Λεωνίδα στους Πέρσες, ενώ το καμάρι της Μάργκαρετ, έναν ολόκληρο λαό στους τοκογλύφους; Πόσο ακόμα θα μας «εκδικείσαι» που δεν σε ψηφίσαμε για πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ; Γιατί να με νοιάζει που δεν κοιμάσαι πια για να προλάβεις να σώσεις τη χώρα; Πως θα τη σώσεις; Επειδή ο σωματότυπός σου, παραπέμπει σε… σωσίβιο; Τώρα το θυμήθηκες πως… βουλιάζουμε; Και τι κάνεις γι αυτό; Αφήνεις τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί να αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς; Εσύ όταν πας για… κούρεμα στον μπαρμπέρη, δεν του λες πόσο να στα κόψει; Γιατί λοιπόν, τις κρίσιμες αποφάσεις (κούρεμα, ντεγκραντέ, με την ψιλή) για τη χώρα μας, κάθεσαι και τις χαζεύεις από την τηλεόραση τρώγοντας πίτσες, φέρνοντας έτσι τις ζυγαριές κι εμάς σε απόγνωση; Γιατί δεν πας καλύτερα σινεμά που σερβίρονται γιαουρτάκια με χαμηλά λιπαρά και σε… «χαμηλές πτήσεις»; Δε ρωτάς και τον Καστανίδη που είναι γνωστός… σινεφίλ; Γιατί παλληκάρι μου επιμένεις πως εσύ έχεις δίκιο και πως απλά (εμείς) έχουμε μουλαρώσει; Γιατί θες να τρελάνεις σύσσωμη την κοινότητα των οικονομολόγων, που ουρλιάζουν πως «βάζοντας φόρους και μειώνοντας παράλληλα τα εισοδήματα δεν θα δει η χώρα ανάπτυξη, ούτε σε καρτ-ποστάλ»; Καταλαβαίνεις γιατί μας ανεβαίνει η πίεση όταν σε ακούμε να παραληρείς για «πρωτογενές πλεόνασμα στα μέσα του 2012»; Εσένα η πίεσή σου παρέμεινε σταθερή όταν ο Κουσελάς (μία μέρα πριν από την κωλοτούμπα) σε ρώτησε «γιατί δεν εισπράττουμε τα 41 δις από τους 3.800 φοροδιαφεύγοντες»; Ή όταν άκουγες τη Βάσω Παπανδρέου να αναρωτιέται μεγαλοφώνως «γιατί δεν έχει μπει ακόμα κανένας πολιτικός φυλακή» και να απειλεί (μαζί με άλλους Πράσινους της Βουλής) πως θα καταψηφίσουν το πολυνομοσχέδιο; Μήπως διατηρείς την ψυχραιμία σου επειδή σύμφωνα με το νόμο «περί ευθύνης υπουργών» (του οποίου εμπνευστής ήσουν εσύ) ξέρεις πως δεν κινδυνεύει με Κορυδαλλό, κανένας… σύντροφος; Είναι δυνατόν να μας λες πως είναι απαραίτητες οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις και να «διασώζεις» με τα λεφτά των ελλήνων φορολογούμενων (862 εκατομμύρια ευρώ) την πρώην τράπεζα του κ. Λαυρεντιάδη; Είναι δυνατόν να δείχνεις την έξοδο σε 30.000 υπαλλήλους και την ίδια ώρα να προσλαμβάνεις 48.000; Δεν θα πουν μετά κάποιοι κακόπιστοι (όπως εγώ) πως είναι το «κύκνειο άσμα» του ΠΑΣΟΚ, για να μην πέσει σε μονοψήφιο το ποσοστό σας στις εκλογές, που έρχονται οσονούπω;
Όσο σκράπας και αν είναι κανείς στα μαθηματικά (όπως εγώ) δεν το πιάνει στον αέρα πως κάτι «βρωμάει»; Επιτρέπεται επίσης να… καλπάζουν ξέφρενα οι ληστείες και η εγκληματικότητα και να απασχολούνται 160 αστυνομικοί, μόνο με την προστασία του (πρωταθλητή της πολιτικής απάτης) Jeffrey; Και να μαθαίνουμε πως θα αυξηθεί ο αριθμός των φρουρών για τους (ψευτοεπαναστάτες της ενημέρωσης) Τρέμη και Πρετεντέρη; Δεν σου λέει τίποτα το γεγονός πως ο «άλλος», ο (τυπικά) ακόμα πρωθυπουργός, για κάποιο λόγο σε άφησε μόνο σου να αλωνίζεις στη… σκηνή; Για πόσο χαζό τον έχεις; Κι εμάς για πόσο μαλάκες; Τρόμαξες από το «δεν πληρώνω» που εξαπλώνεται κι ανακοίνωσες πως θα γίνεται παρακράτηση για τα χαράτσια απευθείας από τους μισθούς; Κι ότι αυτό το κάνεις γιατί «η χώρα εμφανίζει εικόνα ανομίας»; Τολμάς και μας λες (τάχα μου συνωμοτικά) να το βουλώσουμε, γιατί η τρόικα ενημερώνεται για όλα; Εσείς δεν μας τους κουβαλήσατε; Φοβάσαι τώρα μήπως σας χαλάσουμε το deal; Δεν φρόντισες να μας ρίξεις την… τιμή, ώστε να αποτελούμε την πλέον «συμφέρουσα αγορά» για τους Ευρωπαίους; Σε φόβισε ο Ρέσλερ ο Αντικαγκελάριος, εκείνο το γεμάτο ευαισθησίες… αγόρι (πόσο πιο διακριτικά να το πω) που σε εκβίασε, πως δεν θα έρθουν επενδυτές από Γερμανία, αν δεν επιστρέψει πρώτα η Siemens στην Ελλάδα; Που τον άκουγες καμαρωτός (όσο και κάθιδρος) να μας συστήνει να πηγαίνουμε μία ώρα νωρίτερα στη δουλειά και να φεύγουμε δύο ώρες μετά και δεν του έδωσες (δήθεν κατά λάθος) μια σπρωξιά αλά Μενεγάκη, να σαβουριαστεί στο παρκέ και να το βουλώσει; Μετά από όλα αυτά, πες μου ειλικρινά, θες να σε πάρουμε στα σοβαρά; Μήπως πιστεύεις πως το κύρος και η σοβαρότητα ενός πολιτικού, εξαρτάται από την αγριάδα στα μάτια του; Που βρήκες το θράσος να χασκογελάς με τον ανεκδιήγητο Πρετεντέρη, που δε σε «κόλλησε» ούτε για μια φορά στον τοίχο, έστω με τις προμελετημένες και δημαγωγικές κορώνες που βγάζει καθημερινά στο δελτίο του, μετά από το άπαχο γιαουρτάκι που εισέπραξε στην Αντίπαρο; Σε ποιο Θεό πιστεύεις (που το αποκλείω) για να σου ορκιστώ πως δεν μας αφορά πια ό,τι κι αν λέτε και πως το μόνο που μας ανακουφίζει είναι το να αφήνουμε «δαχτυλιές» στην οθόνη της τηλεόρασης σε κάθε εμφάνισή σας; Είδες πόσο διακριτικά αναφέρομαι στις… μούντζες; (Θα μπορούσα να σε ρωτάω για ώρες, αλλά βαρέθηκα, μπούχτισα, αηδίασα)…
Αντλώ αισιοδοξία πως κάτι πάει να αλλάξει, μόνο από τις καταλήψεις και απεργίες διαρκείας παντού και από την αλληλεγγύη που αρχίζει να αναπτύσσεται στην εγωκεντρική (ως επί το πλείστον) κοινωνία μας. Μέχρι όμως την οριστική «ανατροπή» (όχι αυτήν του Πρετεντέρη) έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Με απειλές, εκφοβισμούς, ενορχηστρωμένες και «αόρατες» προβοκάτσιες, με ξύλο, με δακρυγόνα, ακόμα και προσαγωγές. Δηλαδή, οι γνωστές σπασμωδικές κινήσεις εξουσιαστών υπό κατάρρευση, που ξύπνησαν ξαφνικά και κατάλαβαν πως έφθασε η ώρα του πολιτικού τους τέλους και εξαφανίζονται ντροπιασμένοι και «καταδικασμένοι» στην ανυποληψία και τη λήθη, όπως έχω ξαναγράψει. Και θα ήμουν λιγότερο θυμωμένος, αν δεν είχα ένα κόμπο στο λαιμό κι ένα σφίξιμο στο στομάχι προχθές, την μέρα των γενεθλίων μου. Όχι για τα χρόνια που περνάνε και μεγαλώνω, αλλά για την είδηση πως ένα μικρό παιδί λιποθύμησε στο σχολείο του και μετά από την πίεση των δασκάλων του, είπε ντροπιασμένο πως ήταν νηστικό, γιατί δεν υπήρχε τίποτα στο σπίτι του για να φάει. Και μόνο γι αυτό το παιδί, θα έπρεπε όλοι μας να έχουμε βγει στους δρόμους και να τους φτύνουμε στα μούτρα. Όχι να τους χαλαλίζουμε τα πανάκριβα (πια) γιαουρτάκια!!!

...«ο χειμώνας έρχεται»...

του Σταθη... Από την Ελευθεροτυπία...

...«ο χειμώνας έρχεται»...

Ως φαίνεται για τον ίδιον τον Γιώργο Παπανδρέου υπήρχαν και «υπάρχουν τα λεφτά». Σύμφωνα με το θέμα που έχει αποκαλύψει η «Αυγή» -ο κ. Πουλακίδας- κι έφερε ο Σύριζα στη Βουλή (λαμβάνοντας ως απάντηση μασημένα λόγια, γαργάρες και παρασιωπήσεις), ο Παπανδρέου, όταν ήταν και Υπουργός Εξωτερικών αύξησε τα ποσά για τα μυστικά κονδύλια, μάλιστα άσκησε τέτοια πίεση, ώστε μέσα σε μία μέρα, στις 28 Ιουλίου 2010, να υπογράψει ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών κ. Σαχινίδης τρία έγγραφα -πράγμα άκρως ασυνήθιστο- με αλληλοδιάδοχους αριθμούς πρωτοκόλλων -αυτό ακόμα πιο ασυνήθιστο-, ώστε να φθάσουν αυθημερόν (όπως λέμε εν μιά νυκτί) στα «μαύρα ταμεία» του Υπεξ τα ποσά των 1.125.000 Ευρώ και των 1.575.000 Ευρώ και των 3.000.000 Ευρώ - σύνολον: 5.700.000 Ευρώ!
Με δύο λόγια: Απ' τον Οκτώβριο του 2009 (όταν ανέλαβε ο Παπανδρέου) αύξησε τα μυστικά κονδύλια κατά 15.000.000 Ευρώ για το 2009, χρησιμοποίησε σχεδόν 20.000.000 Ευρώ απ' τον Οκτώβρη έως τον Δεκέμβρη του 2009 (!) κι ενώ προϋπολόγισε 18.900.000 Ευρώ για το 2010, εν τέλει διέθεσε 68.000.000 Ευρώ -πάντα στα μυστικά κονδύλια. Ενα σύνολο δηλαδή 88.000.000 Ευρώ! Πού πήγαν αυτά τα λεφτά ενώ ταυτοχρόνως η χώρα εσύρετο στο ΔΝΤ και το Μνημόνιο; Διότι όντως αυτά τα «λεφτά υπήρξαν», πού «πήγαν» είναι το ερώτημα...
ΥΓ.: Το θέμα από προχθές «παίζει» στο σύνολο του Τύπου πλην του εξαρτημένου από τις κατοχικές δυνάμεις του Μνημονίου. Απάντηση απ' την κυβέρνηση; τσιμουδιά! Μούγκα! Ακρα του τάφου (που ρούφηξε τα λεφτά) σιωπή...
Οταν ήρθε ο χερ Ράιχενμπαχ στο προτεκτοράτο - μόνον το μουστακάκι τού 'λειπε εξωτερικώς, για να φαίνεται η χάρη που διαθέτει εσωτερικώς.
Εγραψαν τότε ανάλαφρα καθώς το συνηθίζουν οι ελαφρόμυαλες πέννες ότι «τι μας φταίει ο άνθρωπος» και «ένας υπάλληλος είναι κι αυτός» - ένας καλός άνθρωπος απ' την Πομερανία δηλαδή,
που η τύχη το 'φερε αγγαρεία να κάνει, με μας τους τεμπελχανάδες να μπλέξει -και εμείς του την πέφτουμε κι από πάνω;!
Ομως, όπως γράφει και το χθεσινό «Ποντίκι» ο καλός αυτός άνθρωπος από τη Βάδη-Βυρτεμβέργη ήρθε κανονικός Γκαουλάιτερ στην Αθήνα, για να χαρτογραφήσει την εθνική περιουσία, να δεσμεύσει μελλοντικές πλουτοπαραγωγικές πηγές (φυσικό αέριο, πετρέλαια), να μοιράσει παιχνίδι ποιος θα αρπάξει τι (είτε ξένος είτε γραικύλος), να κανονίζει τις πράξεις των Υπουργών - ένας κανονικός Υπατος Αρμοστής δηλαδή με πλήρεις υπερεξουσίες.
Κι όμως! τα φρόκαλα της μαύρης πράσινης προπαγάνδας τόσον, όσον και οι γραφίδες της ανέμελης γραφοκουταμάρας παρουσίαζαν αυτόν τον στουρμφύρερ των Βάφεν Τραπεζών, ως ένα καλό ανθρωπάκι από την Κάτω Σαξονία που 'ρθε στα μέρη μας να μας βάλει λίγη τάξη, (όχι απ' τη «νέα», απ' την άλλη.)...
Η μόνη διαφορά μεταξύ του κ. ΡΑΪΧενμπαχ (ω του ονόματος) και του Μπενύτο (αυτός έχει άλλου ονόματος την «επίσκεψιν») είναι ο αφόρητος βερμπαλισμός του Βενιζέλου.
Ο ΡΑΪΧενμπαχ δεν λέει τίποτα και τα κάνει όλα, ενώ ο Βενιζέλος μιλάει για όλα και κάνει μόνον ό,τι του λέει ο ΡΑΪΧενμπαχ...
*****
Το έχει ξαναγράψει η στήλη: όταν έπεφτε η Πόλη, ο άρχοντας Νοταράς κι άλλοι Ρωμιοί αριστοκράτες επέλεξαν να υπηρετήσουν το τουρκικό φακιόλι.
Οχι για να επωφεληθούν οι ίδιοι (τουλάχιστον όχι όλοι, διότι ορισμένοι πρόδωσαν με το αζημίωτο) αλλά για να προφυλάξουν, λέει, το δύστυχο και ξεπεσμένο γένος των Ρωμαίων -των Ελλήνων της εποχής δηλαδή, απ' τα χειρότερα και τα πιο οικτρά.
Το ίδιο κι ο Τσολάκογλου στην Κατοχή. Συνεργάστηκε, λέει, για να σώσει ό,τι μπορεί.
Του μεν Νοταρά του πήδηξε ο Σουλτάνος τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια (πολυπολιτισμικό συνήθειο των Οθωμανών της εποχής) πριν να τα σκοτώσει μπροστά στα μάτια του γέροντα πατέρα τους κι ύστερα να του πάρει το παραλοϊσμένο κεφάλι.
Του Τσολάκογλου, του πέθαναν «στη βάρδια του», καθώς λένε οι αγγλοσάξωνες, εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές από την πείνα και τις εκτελέσεις...
«Ας προσέξουν λοιπόν οι Υπατοι» -που πλέον Υπατοι δεν είναι- όχι πια για τη Δημοκρατία, αυτήν την ξέσχισαν, αλλά τη φωνή του λαού που γίνεται σιγά σιγά (ή ίσως πλέον γρήγορα) οργή.
Οι εκλεγμένοι βουλευτές και οι εκλεγμένοι ή διορισμένοι Υπουργοί που έχουν κουρελιάσει το Σύνταγμα, ας μην αυτοπαραμυθιάζονται ότι το έκαναν για να «σώσουν ό,τι μπορούσαν». Αυτοί που άνοιξαν τις πόρτες στους νέους Κατακτητές, μπορούν να προσβάλλουν τη νοημοσύνη τους, αλλά όχι και τη δική μας, λέγοντας ότι το έκαναν για να σώσουν τη χώρα.
Ουδείς κατακτητής έσωσε ουδέποτε τις χώρες που λεηλάτησε...

Μην αμφιβάλλετε...

ithacanet.gr
Όταν η κυβέρνηση, ο "πρωθυπουργός" στη ΔΕΘ, ο Βενιζέλος, η Διαμαντοπούλου, ο Κακλαμάνης και τόσοι άλλοι μιλούν για "εμφύλιο πόλεμο" , το εννοούν και ετοιμάζονται, από καιρό.
Γνωρίζουν πολύ καλά, πως τα μέτρα που παίρνουν ενάντια στο λαό, θα οδηγήσουν σε άγρια απελπισία χιλιάδες ανθρώπους και η απελπισία και η ανημπόρια θα φέρουν τον κόσμο σε κατάσταση εξέγερσης.
Ήρθε η ώρα να κάνουν "πρακτική εξάσκηση".
Ο καθένας που συμμετέχει σε αυτόν τον πόλεμο κατά της ολιγαρχίας θα πρέπει να περιμένει το ανελέητο δικτατορικό πρόσωπο της τοκογλυφικής εξουσίας.
Δε μιλάμε πια για τις "παραδοσιακές" αψιμαχίες. Το μήνυμα έχει δοθεί. Μια μικρή γεύση πήραμε, όταν ειρηνικοί διαδηλωτές δέχονταν αναιτιολόγητη επίθεση, με ιδιαίτερο ζήλο στον ξυλοδαρμό γυναικόπαιδων και ηλικιωμένων. Είναι αυτοί που δεν πρέπει να βγουν στο δρόμο, "πάση θυσία". Πόσες φορές έχουμε ακούσει αυτό το "πάση θυσία"; Ετοιμαστείτε. Ήρθε η ώρα.
Το έχουμε τονίσει, κατ΄επανάληψη: Στην Ελλάδα δεν λαμβάνονται "αναγκαία μέτρα", λόγω χρέους.
Υπάρχουν χώρες με μεγαλύτερο ποσοστό χρέους επί του ΑΕΠ ή χώρες με απίστευτα μεγάλο χρέος, που είναι αδύνατο να αποπληρωθεί, όπως το Λουξεμβούργο των 500.000 κατοίκων με τα 2 τρισεκατομμύρια χρέος!
Η επιλογή της Ελλάδας είναι μια δοσιλογική επιλογή ένος άθλιου πολιτικού και των συνεργατών του. Η κερδοφόρα για αυτόν και την οικογένεια του επιλογή συμπίπτει με τις επιθυμίες της παγκόσμιας τοκογλυφικής διακυβέρνησης να δοκιμαστεί στην πράξη ένα σενάριο για την Ευρώπη. Και τι πιο "φυσικό" για αυτούς να δοκιμαστεί πάνω σε ένα λαό , που αποδεδειγμένα έχει δείξει τις αντιστάσεις του, παρά την αλλοτρίωση; Είμασταν ο μόνος λαός στον κόσμο, που με συντριπτική πλειοψηφία της τάξεως του 90% διαφώνησε με τις επιλογές της ολιγαρχίας στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στην Παλαιστίνη. Κι αυτό "συνέπεσε" με το τραγικό γεγονός πως στην Ελλάδα, δίπλα στους μεγάλους ποιητές, ευδοκιμούν μικροί πολιτικοί.
Ζούμε ένα πείραμα. Και τα πειραματόζωα είμαστε όλοι.
Ο "εμφύλιος", στο δικό τους μυαλό, είναι να φέρουν αντιμέτωπους τους "έχοντες" με τους "μη έχοντες" και αδυνατούντες να πληρώσουν τις άθλιες επιλογές της ολιγαρχίας.
Δεν δοκιμάζονται μόνο οι αδύναμοι. Δοκιμάζεται ο καθένας μας και παρακολουθούν τις αντιδράσεις όλων. Θέλουν να δουν, αν οι "έχοντες"¨θα αρνηθούν την αλληλεγγύη και τη συμπαράσταση στους πεσμένους συμπατριώτες τους. Θέλουν να δουν, αν η τηλεοπτική προπαγάνδα μπορεί να καθυποτάξει και τα τελευταία ίχνη ανθρωπιάς στον καθένα χωριστά, φτωχό ή πλούσιο.
Δεν είναι, απλοϊκά, πολιτικό το ζήτημα. Είναι βαθύτατα ανθρωπιστικό και καλούμαστε να απαντήσουμε.
Πάνω από 50% είναι τα απλήρωτα χαράτσια της εφορίας, σύμφωνα με πηγές εφοριακών. Ξαφνικά, ο "κοιμισμένος" λαός ξύπνησε και αρνήθηκε μαζικά να μην πληρώσει, ενώ μπορούσε;
Όχι , βέβαια. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτού του 50% δεν μπορούν να πληρώσουν.
Μπορεί κανείς να διανοηθεί το τι θα συμβεί με τη φορολογία της κατοικίας πάνω στο λογαριασμό της ΔΕΗ; Σε 300 χιλιάδες υπολογίζει η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ τα απειλούμενα με διακοπή νοικοκυριά, μετρώντας όσους έκαμαν ρυθμίσεις οφειλών, πέρισι. Δεν υπολογίζει σε αυτά, πόσοι από το 30% που καθυστερούν να πληρώσουν, θα δηλώσουν αδυναμία πληρωμής.
Εσύ θα πληρώνεις και θα έχεις ήσυχη της συνείδηση σου, όταν, σταδιακά, οι πόλεις και τα χωριά θα χάνουν το φως από τα σπίτια των γειτόνων;
Όταν οικογένειες με παιδιά και γέροντες θα στερούνται το "θεμελιώδες" δικαίωμα στο φως και το ρεύμα, όπως το αποκάλεσε ο άθλιος Βενιζέλος, στις 29/6, εσύ θα ταχτοποιείς τη συνείδηση σου, βασισμένος στα επιχειρήματα που θα σου προσφέρει η τηλεόραση;
Τώρα, όλα μετριούνται. Όλα εδώ ζυγίζονται. Ο "σιωπών δοκεί συναινείν" σε ένα προμελετημένο έγκλημα εξαθλίωσης , καταστροφής και αυτοκτονικής κατάστασης ανθρώπων.
Ο καθένας μας καλείται να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Θα σκύψει να σηκώσει τον πεσμένο; Ή θα προσπεράσει, αδιάφορα; Ή μήπως, θα ρίξει και μια κλωτσιά στον πεσμένο, λέγοντας του "καλά να πάθεις, εγώ στηρίζω την κυβέρνηση και τα μέτρα της";
Είναι έτοιμοι από καιρό, για αυτό που συμβαίνει τούτη την ώρα με τη ΔΕΗ.
Θυμηθείτε τον αδίστακτο Μητσοτάκη, που όταν ρωτήθηκε, λίγο πριν από τη μεγαλειώδη συγκέντρωση του μισού εκατομμυρίου στο Σύνταγμα, είπε σε συνέντευξη στην τηλεόραση: "Ναι, να έχουμε νεκρούς. Προκειμένου να υπερασπιστούμε τη "δημοκρατία" μας". Τη "δημοκρατία" τους. Τη χούντα της τρόικας τη λένε "δημοκρατία"!!
Τα παλιά τα χρόνια, η δικτατορία ερχόταν, με ένα πραξικόπημα, που εξελισσόταν μέσα σε λίγες ώρες. Σήμερα, η δικτατορία έρχεται, με δόσεις κι έχουν ξεκινήσει οι "δόσεις", από τη στιγμή που ανέλαβε αυτή η "κυβέρνηση", υποσχόμενη άλλα.
Και θα είναι ανελέητη η απάντηση των κρατούντων σε όσους αποφάσισαν ή θα αποφασίσουν να βοηθήσουν τον συμπατριώτη, που δεν μπορεί άλλο. Θα είναι ανελέητη, και δεν αποκλείεται να δούμε ακόμα και στρατό, ενάντια σε όλους αυτούς, που καταβάλλουν την ύστατη και πιθανά απέλπιδα προσπάθεια να να υπερασπιστούν το δικαίωμα στο φως και στην κατοικία του φτωχού.
Η εποχή της αφέλειας και των αφελών πολιτών έχει περάσει. Προετοιμασμένοι, με γνώση και θέληση, προχωράμε.
Η απάντηση είναι εύκολη απέναντι στη βία της εξουσίας. Η βία συντρίβεται, όταν συναντήσει την τεράστια και αποφασισμένη δύναμη της κοινότητας . Όταν το μέγα πλήθος και το μέγα πάθος σταθεί απέναντι στους λιγοστούς πάνοπλους πραιτωριανούς, τίποτα δεν μπορεί να το σταματήσει. Οι μισθωτοί του καθεστώτος δεν είναι όλοι γουρούνια. Δεν θα σκοτώσουν. Θα "λιποτακτήσουν" εκείνοι οι πολλοί, που επικαλούμενοι το σύνταγμα και το δικαίωμα του πολίτη να υπερασπιστεί την ελευθερία, την πατρίδα και τη ζωή. Ο στρατός, η δικαιοσύνη, η αστυνομία και οι άνθρωποι τους δεν είναι ιδιοκτησία των τραπεζιτών. Ας αναλάβουν και αυτοί, ο καθένας χωριστά, τις ευθύνες τους.
Στην Αίγυπτο, στην Τυνησία, στη Συρία, στη Νότιο Αμερική, στις ΗΠΑ, ο αγώνας και ο δρόμος είναι κοινός και ίδιος, κόντρα στις δικτατορίες.
Ας προετοιμαστούμε. Ηθικό ακμαιότατο .
Δεν θα περάσουν. No passaran.
Δεν έχουμε "εμφύλιο πόλεμο". Έχουμε πόλεμο με το διεθνές τοκογλυφικό κεφάλαιο και μια χούφτα τοποτηρητών τους στην Ελλάδα. Έχει πόλεμο η δημοκρατία με την ολιγαρχία.
Κανείς μας δεν πρέπει να έχει καλή σχέση με αυτή την ολιγαρχική εγκληματική οργάνωση.

«Πανικός των πλουτοκρατών»!

γιωργος δελαστικ απο το ethnos.gr

Κουίζ: Εσείς σε ποια εφημερίδα νομίζετε ότι εμφανίστηκε άρθρο με τίτλο "Πανικός των πλουτοκρατών", στους "Τάιμς της Νέας Υόρκης" ή στην "Προλεταριακή Σημαία"; Αν γεμάτος αυτοπεποίθηση απαντήσατε καγχάζοντας "Μα, φυσικά στην ''Προλεταριακή Σημαία"!", λυπούμαστε, αλλά... χάσατε! Αρθρο με τον τίτλο αυτόν δημοσιεύθηκε την Τρίτη στους "Τάιμς της Νέας Υόρκης".
Υπογράφεται δε όχι από κάποιο νεαρό "φρικιό", αλλά από έναν κορυφαίο Αμερικανό οικονομολόγο, ο οποίος μάλιστα τιμήθηκε και με το Νομπέλ Οικονομίας μόλις προ διετίας, στην κορύφωση της χρηματοπιστωτικής κρίσης: τον Πολ Κρούγκμαν - σύμβουλο παρεμπιπτόντως κατά κάποιο τρόπο και του πρωθυπουργού της Ελλάδας Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος όμως ακολουθεί πολιτική... διαμετρικά αντίθετη από αυτή που πρεσβεύει ο Κρούγκμαν! Οι τακτικοί αναγνώστες των "Τάιμς της Νέας Υόρκης" είχαν βεβαίως υποστεί το πρώτο σοκ ήδη από το Σάββατο.
Ο τίτλος εκείνου του άρθρου του Πολ Κρούγκμαν ήταν "Οι κακούργοι" και το σοκ συνίστατο στην αποκάλυψη ότι ο νομπελίστας οικονομολόγος με τον τίτλο αυτό εννοούσε τους... τραπεζίτες! Εξηγούσε μάλιστα ότι αναφερόταν σε ρήση του προ αιώνος προέδρου των ΗΠΑ Θίοντορ Ρούζβελτ (1901-1909), ο οποίος είχε κάνει λόγο για "κακούργους μείζονος πλούτου".
Ο Πολ Κρούγκμαν τάσσεται αναφανδόν υπέρ των "Αγανακτισμένων" των ΗΠΑ που έχουν συγκροτήσει το κίνημα "Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ" και το εκφράζει δημόσια με τα γραπτά του.
"Οταν άρχισαν οι διαμαρτυρίες του κινήματος ''Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ'' πριν από τρεις εβδομάδες, τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης τις χλεύαζαν, αν καταδέχονταν να αναφέρουν έστω τα γεγονότα... Με τα εργατικά συνδικάτα και έναν αυξανόμενο αριθμό Δημοκρατικών να εκφράζουν τώρα τουλάχιστον υπό όρους υποστήριξη για τους διαδηλωτές, το κίνημα ''Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ'' αρχίζει να μοιάζει με σοβαρό γεγονός που θα μπορούσε τελικά να θεωρηθεί ως σημείο καμπής", γράφει ο Κρούγκμαν.
"Απομένει να διαπιστωθεί αν οι διαμαρτυρίες αυτές θα αλλάξουν την κατεύθυνση της Αμερικής. Πάντως οι διαμαρτυρίες έχουν ήδη προκαλέσει μια αξιοσημείωτα υστερική αντίδραση από τη Γουόλ Στριτ, τους ζάπλουτους γενικά και τους πολιτικούς και τους σοφολογιότατους που υπηρετούν πιστά τα συμφέροντα του πλουσιότερου ενός εκατοστού του 1% του πληθυσμού", προσθέτει ο Αμερικανός νομπελίστας.
"Τι μπορούμε να πούμε για τις διαμαρτυρίες; Πρώτα πρώτα το σημαντικότερο: η καταγγελία εκ μέρους των διαδηλωτών της Γουόλ Στριτ ως μιας οικονομικά και πολιτικά καταστροφικής δύναμης, είναι απολύτως σωστή", τονίζει.
Λοιδορώντας πολιτικούς εκπροσώπους του αμερικανικού κατεστημένου που καταγγέλλουν τους διαδηλωτές ως "όχλο" που προβαίνει σε πράξεις "ταξικού πολέμου" και τους κατηγορούν ως "αντιαμερικανούς (!)", ο Πολ Κρούγκμαν υπογραμμίζει: "Οι Αφέντες του Σύμπαντος της Γουόλ Στριτ αντιλαμβάνονται βαθιά πόσο ηθικά μη υπερασπίσιμη είναι η θέση τους. Είναι άνθρωποι που πλούτισαν με περίπλοκα χρηματοοικονομικά παιχνίδια, τα οποία όχι μόνο δεν ωφέλησαν τον αμερικανικό λαό, αλλά συνεισέφεραν στο να μας σπρώξουν σε μια κρίση, οι συνέπειες της οποίας συνεχίζουν να πλήττουν τις ζωές δεκάδων εκατομμυρίων συμπολιτών τους. Δεν έχουν όμως πληρώσει κανένα αντίτιμο γι' αυτό".
Τις απόψεις του Πολ Κρούγκμαν συμμερίζεται και ένας άλλος κορυφαίος αρθρογράφος των "Τάιμς της Νέας Υόρκης" ονόματι Τζέιμς Κάρολ, ο οποίος σε άρθρο του την Τρίτη εστίαζε την προσοχή του στη "νεολαία που έχει ωθηθεί στο χείλος του γκρεμού" και τόνιζε μεταξύ άλλων:
"Γίνεται καθαρό ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση που παντού στροβιλίζεται γύρω από ανεύθυνες τράπεζες και ατιμώρητους τραπεζίτες έχει πυροδοτήσει ένα παγκόσμιο αίσθημα απόγνωσης και οργής... Νεότητα που διακόπηκε, ενηλικίωση που αναβλήθηκε, καριέρες που ποτέ δεν υλοποιήθηκαν, η απογοήτευση ως τρόπος ζωής. Μια απύθμενη άβυσσος χαμένων ευκαιριών χάσκει μπροστά στα πόδια μιας ολόκληρης αμερικανικής γενιάς. Το φαινόμενο είναι παγκόσμιο...".
ΝΕΑ ΗΘΗ
"Εξτρεμιστές είναι οι ολιγάρχες!"
Καταπέλτης ήταν στο άρθρο του ο Πολ Κρούγκμαν εναντίον όσων προσπαθούν να συκοφαντήσουν τους "Αγανακτισμένους" των ΗΠΑ: "Ποιος είναι πραγματικά αντιαμερικανός; Οχι οι διαδηλωτές, οι οποίοι απλώς προσπαθούν να ακουστεί η φωνή τους. Οχι, οι πραγματικοί εξτρεμιστές σ' αυτή την υπόθεση είναι οι ολιγάρχες της Αμερικής, οι οποίοι θέλουν να καταπνίξουν κάθε κριτική για τις πηγές του πλούτου τους", έγραψε ο Αμερικανός νομπελίστας στους "Τάιμς της Νέας Υόρκης". "Οι διαμαρτυρίες συνιστούν ευρεία καταδίκη των κοινωνικών και οικονομικών δομών... Το κίνημα ''Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ'' απευθύνεται στη συνείδηση του έθνους και του κόσμου ολόκληρου", έγραψε στην ίδια εφημερίδα ο αρθρογράφος Τζέιμς Κάρολ.

Η Μάχη της Επανακεφαλαιοποίησης

Protagon ...



Προχτές σας μετέφερα τα τελευταία νέα από την Μάχη της Επανακεφαλαιοποίησης (που αυτές τις μέρες διεξάγεται μεταξύ Γερμανικής κυβέρνησης και γαλλο-γερμανικών τραπεζών) όπου το ελληνικό κούρεμα (δηλαδή μια διαγραφή μεγάλου μέρους του ελληνικού δημόσιου χρέους) έχει ξεφύγει από κάθε συζήτηση περί καταπολέμησης της κρίσης της ελληνικής οικονομίας και έχει μετατραπεί σε ένα όπλο στα χέρια του Βερολίνου με το οποίο απειλεί η κα Μέρκελ τις τράπεζες για να τις πείσει να σταματήσουν να εναντιώνονται στην ιδέα της επανακεφαλαιοποίησης. Είναι προφανές ότι αυτή η Μάχη κορυφώνεται κάθε στιγμή που περνά.
Κατ' αρχάς, να σημειώσω ότι και η ίδια η κα Μέρκελ, αρωγός των γαλλο-γερμανικών τραπεζιτών μέχρι πρότινος, αρνιόταν πεισματικά την ανάγκη να επανα-κεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες. Όταν πέρσι τέτοιο καιρό, είχαμε προτείνει την επανακεφαλαιοποίηση αυτή από το EFSF (αν θυμάστε ήταν μέρος της πρότασής μας από τότε, βλ. π.χ. εδώ και εδώ), θυμάμαι ότι σύμβουλος της κας Μέρκελ μου είχε πει πως μπορεί να έχει λογική η πρόταση αυτή αλλά ότι η κα Μέρκελ δεν πρόκειται ποτέ να την αποδεχθεί καθώς κάτι τέτοιο θα διερρήγνυε τις σχέσεις της με τον γερμανικό τραπεζικό τομέα. Όταν τον προηγούμενο Αύγουστο η κα Laggard, Πρόεδρος και ΔΣ του ΔΝΤ, πρότεινε ακριβώς τα ίδια πράγματα στο Jackson Hole των ΗΠΑ, η γερμανική κυβέρνηση έσπευσε να την κατακεραυνώσει. Πριν μερικές βδομάδες, όταν και ο Tim Geithner, ο υπουργός οικονομικών των ΗΠΑ, ήρθε στην Ευρώπη για να πείσει το ECOFIN για την ανάγκη επανακεφαλαιοποίησης των ευρωπαϊκών τραπεζών (με τρόπο πανομοιότυπο εκείνου που προτείναμε από αυτήν εδώ την στήλη τόσο καιρό πριν), μόνο που δεν τον λιθοβόλησαν οι Γαλλο-Γερμανοί ιθύνοντες.
Τι άλλαξε λοιπόν; Πολύ απλά, η κατάρρευση των τραπεζών που πολλοί προβλέπαμε έγινε πραγματικότητα. Εν αρχή ην η Dexia, η πτώση της οποίας άναψε στο Βερολίνο το πράσινο φως για να αρχίσει η έως τότε απαγορευμένη συζήτηση περί επανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Αμέσως ο κ. His Master's Voice μίλησε, λέγοντας πως, ναι, ήρθε ίσως η ώρα για να συνολική, συστημική, διάσωση των τραπεζών. Πράγματι, εντός ωρών, βλέποντας ότι είχε αρχίσει για τα καλά η διαδικασία που θα γονάτιζε ακόμα και την Deutsche Bank, το Βερολίνο άλλαξε γραμμή πλεύσης αποφασίζοντας ότι οι τράπεζες πρέπει να στηριχθούν κόντρα στην βούληση των τραπεζιτών. Για όποιους αναγνώστες δεν κατανοούν την σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ τραπεζιτών και των τραπεζών που ελέγχουν, τους παραπέμπω στο προχτεσινό άρθρο. Πριν αναφερθώ στις εξελίξεις που σημειώθηκαν από προχθές, αξίζει να διαβάσετε το άρθρο αυτό, γραμμένο από την πέννα Αμερικανού με εμπειρία του τι απαιτεί μια επιτυχημένη επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών (και τους λόγους που οι τραπεζίτες εναντιώνονται σε αυτήν μανιωδώς).
Περνάμε τώρα στις τελευταίες εξελίξεις. Μια πρώτη κίνηση δημιουργίας Αντάρτικου των Τραπεζιτών, εναντίον της επανακεφαλαιοποίησης, παίρνει την μορφή ενός ηρωικού Ή Ταν Ή Επί Τας: Οι τραπεζίτες απειλούν ότι αν εξαναγκαστούν να αποδεχθούν κεφάλαια (με αντάλλαγμα μετοχές, το οποίο αντάλλαγμα θα τους στερήσει τον έλεγχο των Διοικητικών Συμβουλίων και, εν συνεπεία, των τραπεζών 'τους') θα προτιμήσουν μια άλλη οδό: Εκείνη της πώλησης όσο-όσο των θυγατρικών τους (συμπεριλαμβανομένων εκείνων που έχουν στο εξωτερικό), την δραστική μείωση των καταστημάτων τους, την απόλυτη απεργία δανειοδοτήσεων στον ιδιωτικό τομέα. Με άλλα λόγια, απειλούν να συρρικνώσουν τις τράπεζές τους. Σαν να λένε: Αν συνεχίσετε να μας απειλείτε με απώλεια του ελέγχου επί των τραπεζών μας, θα τις εξαφανίσουμε. Μόλις χτες, οι Γερμανικές τράπεζες πρόσθεσαν σε αυτή την απειλή ένα τελεσίγραφο με το οποίο κηρύσσουν τον πόλεμο και επίσημα στην Γερμανική κυβέρνηση. Φαίνεται ότι, ως αποτέλεσμα αυτής της κλιμάκωσης, οι Γερμανικές τράπεζες προσπαθούν να οικοδομήσουν μέτωπο εναντίον του Βερολίνου παίρνοντας μαζί τους τόσο τους Γάλλους τραπεζίτες όσο και γραφειοκράτες των Βρυξελλών οι οποίοι εδώ και καιρό το φυσάνε και δεν κρυώνει ότι η κυβέρνηση της κας Μέρκελ δεν τους παίζει πλέον - συνεχώς τους παρακάμπτει, αναγκαζόμενοι να μαθαίνουν τις σκέψεις της από τις ειδήσεις. Να σου τους λοιπόν να συντάσσονται με την άποψη των τραπεζιτών εναντίον ενός σημαντικού ελληνικού κουρέματος (το οποίο, όπως έγραφα και προχθές, αποτελεί την φοβέρα με την οποία το Βερολίνο προωθεί την επανακεφαλαιοποίηση).
Το αποτέλεσμα αυτής της αμφίρροπης Μάχης της Επανακεφαλαιοποίησης είναι απλό: Η Κρίση φουντώνει τόσο στο μέτωπο του τραπεζικού Τομέα όσο και σε εκείνο του δημόσιου χρέους. Οι εταιρείες αξιολόγησης μόλις υποβάθμισαν την Ισπανία, για τρίτη φορά, και (σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες) ετοιμάζονται να υποβαθμίσουν το Βέλγιο και την Ιταλία. Παράλληλα, επιδίδονται σε ένα κύμα υποβαθμίσεων των ευρωπαϊκών τραπεζών το οποίο συνάδει απόλυτα με αυτό που γράφω ένα χρόνο τώρα σε αυτή την στήλη, δηλαδή ότι ο ευρωπαϊκός τραπεζικός τομέας δεν δύναται να αποφύγει την κατάρρευση με τις πολιτικές που ακολουθεί η ΕΕ σήμερα.
Την περασμένη εβδομάδα βρισκόμουν στην πλούσια και πλεονασματική Ολλανδία (εξ ου και δεν υπήρξε Δελτίον την περασμένη Παρασκευή - συγγνώμη) για δύο ομιλίες με θέμα (τι άλλο;) την Κρίση. Εκεί διαπίστωσα την απόλυτη σύγκρουση επιφαινόμενου και υποβόσκουσας πραγματικότητας. Μια χώρα με εντυπωσιακά πλεονάσματα, χαμηλό χρέος, δυναμική οικονομία. Μια χώρα που καμία Κρίση δεν είναι εμφανής. Κι όμως. Πίσω από την βιτρίνα κρύβεται το τεράστιο άγχος που προκαλεί ένα βουνό ιδιωτικών χρεών. Έχοντας ένα φορολογικό σύστημα το οποίο σε τιμωρεί αν δεν πάρεις μεγάλα δάνεια (στεγαστικά για το σπίτι σου ή επιχειρηματικά για την επιχείρησή σου), οι Ολλανδοί είναι τόσο πιο πολύ βουτηγμένοι στο χρέος όσο πλούσιοι φαίνονται. Π.χ., αν έχεις δικό σου σπίτι και δεν χρωστάς στην τράπεζα, πληρώνεις πολύ περισσότερο φόρο - άρα έχεις κάθε κίνητρο να μην αποπληρώνεις το σπίτι σου, ακόμα κι αν έχεις τα χρήματα. Το ίδιο και με την επιχείρησή σου - δεν σε συμφέρει να μην πάρεις νέο δάνειο με το που αποπληρώνεις το προηγούμενο. Έτσι, το δημόσιο χρέος μπορεί να είναι μικρό και η χώρα πλούσια αλλά το ιδιωτικό χρέος προς τις τράπεζες είναι μνημειώδες. Γιατί αυτό είναι πρόβλημα; Επειδή το κράτος και οι πολίτες σιγά-σιγά ανακαλύπτουν ότι οι τράπεζές τους είναι στα πρόθυρα της κατάρρευσης χωρίς όμως να καταρρέουν (υποβασταζόμενες από το Ευρωπαϊκό δημόσιο). Όπερ μεθερμηνευόμενο ότι κάποια στιγμή θα σταματήσουν να χορηγούν νέα δάνεια επί δανείων, θα αρχίσουν να ανεβάζουν τα επιτόκια κλπ. Τότε, η φούσκα του ιδιωτικού χρέους θα σκάσει, όπως έσκασε στην Ελλάδα η φούσκα του δημόσιου χρέους, με τραγικά για τον μέσο Ολλανδό αποτελέσματα. Πως αντιδρούν οι Ολλανδοί; Με πανικό. Αδυνατούν να δούνε το δάσος και επικεντρώνονται στο δένδρο. Τους είναι πιο εύκολο να 'τα ρίχνουν' στο ελληνικό δημόσιο χρέος και να απαιτούν μεγαλύτερη αυστηρότητα προς τους νότιους, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να μην συζητούν το δικό τους μη βιώσιμο ιδιωτικό χρέος. Ευτυχώς, παρατήρησα παράλληλα μια όλο και μεγαλύτερη τάση τους να κατανοήσουν την συστημική υφή της Κρίσης, το γεγονός ότι τα δικά τους πλεονάσματα είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, της ίδιας Κρίσης, των δικών μας ελλειμμάτων καθώς και της ρίζας του κακού που φυτρώνει βαθειά στο τραπεζικό σύστημα της Ευρώπης.
Από τα παραπάνω φαίνεται, νομίζω, το πόσο λίγο απασχολεί τους Ευρωπαίους η Ελλάδα, οι διαρθρωτικές μας αλλαγές, η βιωσιμότητα του χρέους μας, η κατάσταση της πραγματικής οικονομίας στην Ελλάδα. Ήρθε η ώρα να το καταλάβουμε. Το ελληνικό κούρεμα, η κατάρρευση της ελληνικής κοινωνίας κάτω από την πίεση της λιτότητας (την οποία κάποιοι στον ΟΗΕ κρίνουν ότι μπορεί και να παραβιάζει κάποια βασικά ανθρώπινα δικαιώματα), η κατάσταση που επικρατεί στο ελληνικό δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, όλα αυτά είναι παντελώς απόντα από την οθόνη του ραντάρ τους. Μπλεγμένοι σε μια τιτάνια σύγκρουση με τους δικούς τους τραπεζίτες, οι Βορειο-Ευρωπαίοι πολιτικοί νοιάζονται για την Ελλάδα μόνο στον βαθμό που η χώρα μας τους προσφέρει κάποιο όπλο στην μεταξύ τους σύγκρουση, κάποιο άλλοθι, κάποιο μέσο για την εξυπηρέτηση δικών τους στόχων. Δεν τους κακίζω. Κακίζω όσους εξ ημών συνεχίζουν να νομίζουν ότι η Τρόικα θέλει το καλό μας (για να κλέψω μια ατάκα του Αρτέμη Μάτσα).

Χρήσιμη η αγανάκτηση, αλλά δεν αρκεί

Η ΕΠΟΧΗ...
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΠΙΕΤΡΟ ΙΝΓΚΡΑΟ «Η ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ» («ΕΥΜΑΡΟΣ», ΜΤΦΡ. ΤΟΝΙΑ ΤΣΙΤΣΟΒΙΤΣ)

Ο Πιέτρο Ινγκράο είναι από τους μεγαλύτερους σύγχρονους πολιτικούς και θεωρητικούς της Ιταλίας. Γεννήθηκε στις 31 Μαρτίου 1915, στη Λένολα κοντά στη Ρώμη. Από το 1936 πήρε μέρος στον αντιφασιστικό παράνομο αγώνα, και συμμετείχε ενεργά στην Αντίσταση. Το 1947 ανέλαβε τη διεύθυνση της «Unita», την οποία διατήρησε μέχρι το 1957. Βουλευτής από το 1948 έως το 1992, το 1968 εκλέγεται πρόεδρος της κομμουνιστικής κοινοβουλευτικής ομάδας. Από το 1976 έως το 1979 διετέλεσε πρόεδρος της ιταλικής Βουλής. Διεύθυνε το Κέντρο Μελετών και Πρωτοβουλιών για τη Μεταρρύθμιση του Κράτους, από το 1975 έως το 1992. Έχει γράψει πολιτικά δοκίμια, μυθιστορήματα και ποιητικές συλλογές.
Του
Μιχάλη Ψημίτη*


Το βιβλίο αυτό περιέχει δύο συνομιλίες του Πιέτρο Ινγκράο με τους Iταλούς πανεπιστημιακούς Μαρία Λουίζα Μπότσια και Αλμπέρτο Ολιβέτι. Η πρώτη συνομιλία έγινε με αφορμή την έκδοση με τίτλο Αγανακτήστε του Στεφάν Εσέλ, που κυκλοφόρησε στη Γαλλία την περασμένη χρονιά και προκάλεσε εκδοτική έκρηξη, πουλώντας μέσα σε λίγους μήνες εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα. Στο Αγανακτήστε ο 93άχρονος συνταξιούχος διπλωμάτης και παλιός αντιστασιακός Εσέλ παροτρύνει έντονα τους νέους να εξεγερθούν ειρηνικά απέναντι στην τρομακτική δύναμη χρήματος και στους πολιτικούς που την υπηρετούν πιστά στις σύγχρονες κοινωνίες. Στο κείμενο αυτής της συνομιλίας προστίθεται, συνειρμικά θα έλεγα, και μια δεύτερη συνομιλία του Ινγκράο με τη Μπότσια και τον Ολιβέτι, με αφορμή τα ενενηκοστά πέμπτα γενέθλια του Ινγκράο (το 2010), με τίτλο «Μιλάω για την αμφιβολία».
Στη διάρκεια των συνομιλιών η εμβληματική προσωπικότητα του συγγραφέα, δημοσιογράφου και πολιτικού Πιέτρο Ινγκράο ξεδιπλώνει στοιχεία της ιστορικής της πορείας, ιδιαίτερα σε σχέση με τη διαρκή πνευματική παρέμβαση του Ινγκράο στο δημόσιο διάλογο γύρω από τη σχέση μεταξύ ατομικών κινήτρων και πολιτικής δράσης, πολιτικού υποκειμένου και αμφισβητητικής διερώτησης, αγανάκτησης και κινηματικής διαδικασίας.
Για τον Ινγκράο η αμφιβολία δεν είναι απλώς μια άσκηση ελευθερίας. Είναι περισσότερο ο αναγκαίος διαμεσολαβητικός κρίκος ανάμεσα στη συλλογική δράση και στην αίσθηση ατομικής ελευθερίας. Η αμφιβολία επιτρέπει στο άτομο να επεξεργάζεται με δημιουργικό τρόπο τους βιωματικούς και πολιτικούς κραδασμούς που αυτό υφίσταται, όταν αισθάνεται να καταργείται η εσωτερική του ελευθερία από διαδικασίες σύνθλιψης των διαφορών στο όνομα της ενότητας. Αναφερόμενος στο κομμουνιστικό κίνημα, σημειώνει χαρακτηριστικά: «Διεκδικήσαμε τα δικαιώματα ελευθερίας στους χώρους εργασίας, στους χώρους της κοινωνικής ζωής, αλλά όχι στην οργάνωση και στην πρακτική του πολιτικού υποκειμένου, όπου, αντίθετα, οι απαιτήσεις του αρραγούς και της αντοχής υπερίσχυαν πάντοτε» (σ. 25).
Η αρετή της αμφιβολίας

Όμως, η αμφιβολία δεν μπορεί να είναι «προσωπικό προνόμιο», δηλαδή το αποκλειστικό αποτέλεσμα επιβράβευσης μιας καταξιωμένης ατομικής βιογραφίας εντός του συλλογικού πολιτικού υποκειμένου. Πρέπει, αντίθετα, να είναι αποτέλεσμα μιας συντακτικής πολιτικής διαδικασίας, που θα θεμελιώνει το ίδιο το συλλογικό υποκείμενο πάνω στην «αρετή της αμφιβολίας», στη ζωοποιό δύναμη της υποκειμενικά ανεπηρέαστης ελευθερίας να αναρωτιέσαι για τα πάντα. Λέει ο Ινγκράο: «Ακόμη και η δημοκρατική εξουσία και οι δημοκρατικοί κανόνες, υπό την έννοια της εγγύησης για τον καθένα και για όλους, παραμένουν μια εγγύηση ξένη προς εμένα αν δεν μπορώ να αναρωτηθώ
γι’ αυτήν, αν δεν μπορώ να την αμφισβητήσω» (σ. 17). Την άποψή του αυτή τα τελευταία χρόνια ο Ινγκράο θα την επαναλάβει με κάθε ευκαιρία. Σε σχετικά πρόσφατη συνέντευξή του, για παράδειγμα (εφημερίδα Εποχή, 18 Νοεμβρίου 2009), υποστηρίζει: «Η ήττα μας και η νίκη της δεξιάς διαφοροποιήθηκε -κατά τη γνώμη μου- ακριβώς πάνω σ’ αυτό το κομβικό σημείο σύστασης: στο πεδίο της ελευθερίας των δικαιωμάτων, που διεκδικήσαμε δυναμικά στη ζωή μας ως πολίτες και στους χώρους εργασίας και στις πόλεις, αλλά δεν τους αναγνωρίσαμε ισχύ και γόνιμη αξία μέσα στη ζωή του πολιτικού υποκειμένου. Αντίθετα, η δεξιά αντιμετώπισε αυτό το ζήτημα και το ανέδειξε από ατομικιστική σκοπιά, επιβάλλοντας την ιδεολογική ηγεμονία της, πρώτα απ’ όλα μέσω της χρήσης του δικτύου μαζικής επικοινωνίας από την άρχουσα τάξη». Εδώ ο Ινγκράο φαίνεται να πλησιάζει στον «υποκειμενισμό» της Ρόζας Λούξεμπουργκ, η οποία, σε αντιπαράθεση με τον Λένιν, υποστήριζε ότι από το αλάθητο της καλύτερης Κεντρικής Επιτροπής είναι απείρως πολυτιμότερο το δικαίωμα του συλλογικού υποκειμένου να διαπράττει σφάλματα και να μαθαίνει από αυτά. Ας μη ξεχνάμε ότι στην μεταπολεμική ιστορία του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος ο Ινγράο στάθηκε ο ιστορικός ηγέτης της αριστερής πτέρυγας του κόμματος, σημείο αναφοράς ενός εσωκομματικού ρεύματος που απέδιδε εξαιρετική σημασία στη δημιουργική προσέγγιση του μαρξισμού και στα κοινωνικά κινήματα. Στάθηκε όμως ταυτόχρονα και ένα στέλεχος των κομματικών μηχανισμών, υπό την έννοια ότι λειτούργησε σε μια συντεταγμένη πορεία, ακόμη και όταν χρειάστηκε να απομονωθούν από το κόμμα ορισμένες «αριστερές αποκλίσεις». Η αντίφαση αυτή ωστόσο μάλλον ενισχύει παρά αποδυναμώνει το ενδιαφέρον που έχουν οι σημερινές εκτιμήσεις του παλαίμαχου ηγετικού στελέχους, στο μέτρο που θεμελιώνει σε βιογραφικό επίπεδο την ώριμη δυνατότητα να αναρωτιόμαστε αυτοκριτικά για τα πάντα. Ακόμη και για «[…] τις συνέπειες που επέφερε η φθορά των κομμάτων στα υποκείμενα, στους χώρους και στους τρόπους επιλογών που μας αφορούν όλους. Η παρακμή του κομματικού σχήματος και η διαστροφή του επέδρασαν, στενεύοντας δραστικά τα περιθώριά της, πάνω στην ικανότητα διαλόγου και ακρόασης». (σ. 27).

Αγανάκτηση και πολιτική δράση

Ποια είναι όμως η εκτίμηση του Ινγκράο για τη μορφή της μαζικής αντίδρασης που αναπτύσσεται τελευταία κατά της διαφθοράς των κομμάτων; Η κριτική του εγείρεται εναντίον μιας ηθικής ματιάς στον εκφυλισμό των κομμάτων, που απλώς γεννά μια ανακυκλούμενη αγανάκτηση. Μια αγανάκτηση που συχνά αρκείται στην απλή καταγγελία, χωρίς να εξηγεί τις υπάρχουσες διαφορές των μορφών δράσης και αγώνα. Έτσι, μέσα από τη σοβαρή κρίση της σχέσης μεταξύ πολιτικών θεσμών και κοινωνικών αιτημάτων, βλέπει τον κίνδυνο να μείνουν αναποτελεσματικά τα αισθήματα αγανάκτησης και ελπίδας (σ. 38). Τα αισθήματα αγανάκτησης δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την πολιτική, διότι στερούνται μιας ανάγνωσης του κόσμου που θα τους έδινε «μορφή».
Προσοχή όμως: ο Ινγκράο δεν επιρρίπτει ευθύνες στην αγανάκτηση για την κρίση της πολιτικής. Το αντίθετο, κατηγορεί τη δοκιμασμένη πολιτική ως μια διαδικασία που ταύτισε την εκπροσώπηση με την εξουσιοδότηση, αγνοώντας πλήρως ότι οι σχέσεις μεταξύ των υποκειμένων χρειάζονται βιώσιμους τρόπους και κανόνες αμοιβαίας έκφρασης και ωφέλειας. Έτσι, η πολιτική δράση μετέτρεψε την εκπροσώπηση σε ζήτημα αριθμητικής, παραμερίζοντας βίαια το ζήτημα της ανάγκης ενός εσωτερικού στην κοινωνία διαλόγου ανάμεσα στις διαφορετικές εμπειρίες και ανάμεσα στις διαφορετικές κουλτούρες (σ. 30). Εδώ ο Ινγκράο υποβάλλει την ιδέα μιας νέας σύλληψης των αισθημάτων που θα «γειώσουν» στην κοινωνική σφαίρα τις νέες μορφές δράσης. Η ιδέα είναι σχετικά νέα στον πολιτικό διάλογο, αλλά από καιρό γνωστή στη θεωρία των σύγχρονων κοινωνικών κινημάτων: στις σύγχρονες κοινωνίες τα αισθήματα ενσωματώνουν στην ανθρώπινη υποκειμενικότητα τα εντελώς απαραίτητα κίνητρα συμμετοχής της στις δράσεις που αποσκοπούν στη μεταβολή της δημόσιας σφαίρας. Αυτή την ιδέα ο Ινγκράο τη διατυπώνει ως δυνατότητα αναγέννησης της πολιτικής, αν αυτή κατορθώσει να εκφράσει «τις ανάγκες ενός προσωπικού βιώματος που ορίζεται κοινωνικά» (σ. 30).

Η αναγέννηση της πολιτικής

Όμως, η αναγέννηση της πολιτικής δεν μπορεί να επέλθει με τους παρωχημένους όρους μιας ελαύνουσας και συντριπτικής δύναμης, που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της. Η πολιτική δεν μπορεί να είναι πλέον ένας διαρκής εκκωφαντικός θόρυβος, που σκεπάζει ή εξαφανίζει τις ενδιάμεσες σιωπές μιας αναστοχαστικής στάσης. Οι σιωπές αυτές (πρέπει να) είναι αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής, επειδή με την παρουσία τους αντισταθμίζεται η δράση με την αδράνεια, η εξωτερική απαίτηση της ενότητας και της συνοχής με την εσωτερική ανάγκη του σταματήματος, της διερώτησης και του αποκαλυπτικού συλλογισμού. Τότε λοιπόν γίνεται απαραίτητη η ποίηση ως ανάγνωση της σιωπής. Ως τρόπος νηφάλιας ανάγνωσης της σιωπής, η οποία συνιστά έκφραση και δράση. Ο Ινγκράο υπογραμμίζει: «Η σιωπή είναι εσωτερικότητα. Είναι το να σταματάς να ακούσεις (…). Η σιωπή είναι πάντα πιο μπροστά. Σωπαίνεις, μα πραγματοποιείς την πράξη τού να σωπαίνεις. Το να είσαι σιωπηλός είναι μια δράση και, επομένως, με τη σιωπή σου εκφράζεσαι. Η ποίηση, για μένα, είναι κάτι σαν ανάγνωση της σιωπής. Στις ποιητικές μου συλλογές δεν υπάρχει η κραυγή, δεν υπάρχει ποτέ φασαρία» (σ. 40).
Έτσι, λοιπόν, οι σιωπές γίνονται πάντα ομιλούσες και η ποιητική δημιουργία γίνεται η ικανότητά μας να τις αναγιγνώσκουμε. Χτες, η παρουσία μας στον κόσμο της πρώιμης νεωτερικότητας και του βιομηχανικού πολιτισμού επέβαλε μια μονομερή εξάρτηση της παρέμβασης στα δημόσια πράγματα από το κλασικό δίπολο «δράση – πολιτική». Σήμερα, στον κόσμο της όψιμης νεωτερικότητας (ή μετανεωτερικότητας) η δημόσια παρέμβαση απαιτεί πολύ περισσότερο την εμπλοκή της υποκειμενικότητας μέσα από καινούργιους τρόπους σύζευξης του πολιτικού με το υποκειμενικό. Στις καθημερινές συμπεριφορές του βίου μας, ωστόσο, η νεωτερικότητα και η μετανεωτερικότητα δεν αποκλείονται αμοιβαία, συχνά συνυπάρχουν αντιθετικά, συμπληρωματικά και ενίοτε συμβιωτικά. Όπως η παράδοση με την καινοτομία, η ηθική με τον καιροσκοπισμό, η αμεσότητα με την προσποίηση, η εργατική κουλτούρα με την κουλτούρα των κοινωνικών και πολιτισμικών δικαιωμάτων, η πολιτική με το συναίσθημα κοκ. Αυτή η συνύπαρξη δημιουργεί ενδιαφέρουσες υβριδικές καταστάσεις που το σύγχρονο υποκείμενο (ατομικό και συλλογικό) οφείλει να λάβει υπόψη του. Εντάσεις και υφέσεις, αντιστάσεις και υποχωρήσεις, συγκρούσεις και συμφιλιώσεις.
Ο Ινγκράο φαίνεται σαν να μας κλείνει το μάτι. Πράγματι, η συνύπαρξη των φαινομενικά αντιθετικών ζευγών «δράση –σιωπή» και «πολιτική – ποίηση» και οι μεταξύ τους πολύπλοκες διαδράσεις καθιστούν τα ερωτήματα γύρω από θεμελιώδη ζητήματα της σύγχρονης ανθρώπινης δράσης ασφαλώς πιο δυσεπίλυτα, αλλά, συγχρόνως, απείρως πιο ενδιαφέροντα.

* Ο Μιχάλης Ψημίτης είναι αναπληρωτής καθηγητής κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου.
Το κείμενο που δημοσιεύουμε είναι ο πρόλογος στην ελληνική έκδοση του βιβλίου του Πιέτρο Ινγκράο.

Ουτε αυτοκτονια, ουτε υποταγη κ. Κουλογλου: Επανασταση...

Ουτε αυτοκτονια, ουτε υποταγη κ. Κουλογλου: Επανασταση...

Αυτοκτονία ή υποταγή; λίγο πριν το χορό του Ζαλόγγου του Σ. Κούλογλου

Φαίνεται ότι ο κύβος ερρίφθη και απομένουν οι λεπτομέρειες. Πάμε για ένα γενναίο κούρεμα του ελληνικού χρέους, εξέλιξη που είναι και καλή και κακή: το καλό είναι ότι ξελαφρώνει το βάρος ενός χρέους που είναι αβάστακτο.
Το κακό είναι ότι το κούρεμα, η αναδιάρθρωση ή με όποιο όνομα το βαφτίσουν, ακόμη και αν ληφθούν μέτρα ώστε να μην καταρρεύσουν τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία και το τραπεζικό σύστημα, αποτελεί στη πραγματικότητα μια συντεταγμένη χρεοκοπία. Και η χρεοκοπία αυτή θα σφραγίσει τη χώρα για τα επόμενα χρόνια.

Αυτό που η κυβέρνηση απέφυγε, από την αρχή της κρίσης, να εξηγήσει στους πολίτες είναι ότι η ελληνική τραγωδία βασικά δεν οφείλεται στο μέγεθος του χρέους ούτε στο ποσοστό που αντιπροσωπεύει στο ελληνικό ΑΕΠ: υπάρχουν χώρες οι οποίες, από την άποψη των αριθμών, είναι σε χειρότερη θέση. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι η χώρα έχει σταματήσει να παράγει πλούτο ικανό να τη θρέψει. Οι δομικές ανισότητες στην ευρωζώνη επιτείνουν το πρόβλημα, αλλά και γρόσια να ήταν το εθνικό νόμισμα, η ελληνική νεοπλουτίστικη φούσκα θα είχε σκάσει. Ό,τι και να λένε οι θιασώτες της Ψωροκώσταινας και της δραχμής.

Το καλό νέο είναι, λοιπόν, ότι θα τελειώσει το μαρτύριο της σταγόνας, με το οποίο βασανίζεται ο πληθυσμός της χώρας εδώ κι ενάμιση χρόνο, βλέποντας το ένα σκληρό μέτρο να διαδέχεται το άλλο. Το κακό νέο είναι ότι θ’ αρχίσουν νέα μαρτύρια. Όλο το προηγούμενο διάστημα ο φόβος των κυρίαρχων δυνάμεων της Ευρώπης αλλά και των ΗΠΑ ήταν μήπως το κούρεμα θεωρηθεί «πιστωτικό επεισόδιο», που όχι μόνο θα εμπόδιζε για χρόνια την Ελλάδα να ξαναδανειστεί από τις αγορές αλλά, κυρίως, θα είχε επιπτώσεις ντόμινο στην Ευρώπη.

Όλα όσα έγιναν το προηγούμενο διάστημα, από τη συνέχιση της δανειοδότησης μέσω των μηχανισμών στήριξης μέχρι την περίφημη συμφωνία της 21ης Ιουλίου, είχαν βασικό στόχο την προστασία των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών και όχι φυσικά της Ελλάδας. Τώρα, Μέρκελ και Σαρκοζί φαίνεται να καταλήγουν ότι η ελληνική ανάκαμψη είναι αδύνατη, ότι είναι σαν να ρίχνουν λεφτά σε ένα βαρέλι δίχως πάτο, κι επομένως αυτό που χρειάζεται είναι μέτρα για να μην εξαπλωθεί η επιδημία. Τι είδους επεισόδιο θ’ αποκληθεί η χρεοκοπία της Ελλάδας καθώς και η τύχη της τελευταίας δεν τους ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Με δυο λόγια, είμαστε πλέον αντιμέτωποι με τη μοίρα μας.

Είναι σαν κάποιος να χρωστάει σε μια τράπεζα ένα τόσο μεγάλο στεγαστικό δάνειο που δεν μπορεί ν’ αποπληρώσει, με την τράπεζα ν’ αναλαμβάνει τις δόσεις. Κάποια στιγμή η τελευταία αποφασίζει ότι δεν τη συμφέρει, κουρεύει το δάνειο στο 50%. Ο άνεργος δανειολήπτης δεν έχει πια στο κεφάλι του τους δανειστές να του λένε τι να κάνει, αλλά πρέπει να φροντίσει, χωρίς πλέον καμιά βοήθεια, για την αποπληρωμή.


Δύο είναι τα πιθανά σενάρια για το μέλλον της χώρας. Το λιγότερο κακό είναι το «πορτογαλικό»: μέσω ενός βασανιστικού μηχανισμού εσωτερικής υποτίμησης, οι τιμές και βασικά οι συντάξεις και οι μισθοί θα κουρευτούν σε σημείο ώστε η «γενιά των 700 ευρώ» ν’ αποτελεί γλυκιά ανάμνηση της ελληνικής Βelle Εpoque. Αυτό με την προϋπόθεση ότι η χώρα δεν θα εκραγεί από την αγανάκτηση και, αντίθετα, θα παρουσιάσει λίαν προσεχώς πρωτογενές πλεόνασμα (θα χαλάει, δηλαδή, λιγότερα απ’ όσα εισπράττει), βάζοντας τα οικονομικά και το χρέος της υπό έλεγχο.


Το χειρότερο σενάριο ονομάζεται «κάπου μεταξύ Βουλγαρίας και Αλβανίας»: η χώρα θα βρεθεί χωρίς μετρητά, κηρύττοντας στάση πληρωμών των μισθών και των συντάξεων των πολιτών της, εξέλιξη που θα οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερο χάος από του προηγούμενου σεναρίου. Σε αυτή την περίπτωση η μοναδική λύση που αναγκαστικά θ’ αναδειχθεί θα είναι το τύπωμα εθνικού χρήματος για να πληρωθεί το πόπολο. Αυτό είναι πιθανότατα και το όνειρο της κυρίας Μέρκελ: να μην εκδιωχθεί η Ελλάδα από την ευρωζώνη, αφού κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται από τις συνθήκες, αλλά ν’ αναγκαστεί ν’ αποχωρήσει μόνη της.

Δεν υπάρχει σήμερα περιθώριο για δικαιότερη λύση. Αυτή θα προϋπέθετε απαλλαγή της Ευρώπης από τη νεοφιλελεύθερη αρτηριοσκλήρωση, που έχει οδηγήσει ακόμη και την αμερικανική κυβέρνηση να βγαίνει στις Βρυξέλλες από τ’ αριστερά, συστήνοντας ανάπτυξη και όχι λιτότητα . Καθώς και γενικότερες εξελίξεις που θ’ αλλάξουν την πορεία των τελευταίων χρόνων, όταν οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι κι οι φτωχοί φτωχότεροι. Λίγο το κίνημα στη Wall Street, λίγο οι κλυδωνισμοί των δεξιών κυβερνήσεων στη Γαλλία και τη Γερμανία, όλα αυτά δείχνουν ότι το κλίμα πάει ν’ αλλάξει, αλλά είναι ακόμη νωρίς. Και η Ελλάδα δεν έχει ξεμείνει μόνο από χρήματα αλλά και από χρόνο.

Τα σκουπίδια που πνίγουν την Αθήνα, οι καταλήψεις που πολλαπλασιάζονται, η πλήρης αδυναμία της κυβέρνησης να επιβάλλει μια στοιχειώδη λειτουργία της χώρας, συγκροτούν τις δύο βασικές προυποθέσεις οι οποίες, σύμφωνα με τον Λένιν, πρέπει να πληρούνται για να υπάρχει επαναστατική κατάσταση: οι “από πάνω” δεν μπορούν να κυβερνήσουν όπως κυβερνούσαν μέχρι τώρα και οι “από κάτω” δεν μπορούν να κυβερνηθούν όπως τον προηγούμενο καιρό.

Μόνο που στη περίπτωση μας απουσιάζει πλήρως ένας ακόμη όρος για να πετύχει η όποια επανάσταση, με ή χωρίς εισαγωγικά: μια εναλλακτική πρόταση εξουσίας και ένας φορέας που θα αναλάβει να την εφαρμόσει. Η αριστερά έχει πλήρως αποτύχει στην διατύπωση ενός ριζοσπαστικού και συγχρόνως ρεαλιστικού προγράμματος, που να μπορεί να βγάλει τη χώρα από τη παγίδα όπου την έχουν ρίξει.. Στη μεγάλη πλειοψηφία της δημαγωγεί ασύστολα για καμιά ψήφο παραπάνω, αδυνατώντας να δει πέρα από τη μύτη της: ότι κερδισμένη από την υπόθεση θα βγει τελικώς η ακροδεξιά, κραδαίνοντας τις σημαίες του νόμου και της τάξης.
Τα προηγούμενα δεν σημαίνουν ότι η επερχόμενη κοινωνική έκρηξη δεν είναι δικαιολογημένη. Και τις αιτίες της έχει και ηρωική θα είναι: τόσο ηρωική αλλά και τόσο απενοημένη, όσο ο χορός του Ζαλόγγου. Δεν θα περίμενε άλλωστε κανείς τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από μια κοινωνία που, αντίθετα πχ με τη Πορτογαλία, έχει μάθει από το σχολείο ότι από το να υποταχθείς, είναι καλύτερα να αυτοκτονήσεις.

Η διεκδίκηση του μέλλοντος

kathimerini.gr ...

Tου Nικου Γ. Ξυδακη
Σκουπίδια σωριασμένα στους δρόμους, βουνά, σκουπίδια σάπια, από αυτά που δεν πλησιάζουν ούτε οι μεταλλορακοσυλλέκτες με τα καροτσάκια. Ουρές στα βενζινάδικα. Κυκλοφοριακό χάος. Κλειστό το Σύνταγμα μονίμως. Κατειλημμένα υπουργεία. Ολες οι δημόσιες υπηρεσίες υπολειτουργούν. Τέσσερις πεινασμένοι Πακιστανοί ληστεύουν 86χρονη στην πλατεία Κολιάτσου, 12 το μεσημέρι, στην είσοδο της πολυκατοικίας· της παίρνουν την τσάντα και τη σακούλα με το ψωμί απ’ τον φούρνο. Παιδιά από 15 έως 24 χρόνων ληστεύουν και βιάζουν στα προάστια, με λεία μερικά κατοστάρικα, με 5 ευρώ μερδικό, πλιατσικολογούν ψυγεία, οδηγούν Μερσέντες, σουλατσάρουν μες στα ληστεμένα σπίτια σαν χαρακτήρες του σινεμά. Σινεμά, αυτό ακριβώς: Η Αθήνα προβάλλεται σαν βίαιο φιλμ, ο καθημερινός βίος μοντάρεται με σκηνές από το Κουρδιστό Πορτοκάλι, το Suburbia, το Δώδεκα Πίθηκοι.
Η δυστοπία της Αργεντινής δεν είναι μακριά. Δεν θα είναι ίδια, αλλά θα συμβεί κάπως· το μυρίζεις στους δρόμους της πρωτεύουσας, οι άνθρωποι περπατούν νευρικοί, στις παρέες οι τσακωμοί ξεσπάνε με ασήμαντη αφορμή κι ύστερα ξεφουσκώνουν απότομα, ο καθείς αποσύρεται στον εαυτό του, στα διαδικτυακά φόρα φουντώνουν ο πεσιμισμός και η απόγνωση, φυραίνει ακόμη και ο θυμός, απλώνεται η παγωνιά. Παρά την οργή και τη βία που εκπέμπουν οι αντιδράσεις των ψαλιδισμένων υπαλλήλων Δημοσίου και ΔΕΚΟ, η μεγάλη μάζα του αστικού πληθυσμού παραμένει παγωμένη από τον φόβο της επόμενης μέρας.
Το ίδιο και περισσότερο παγωμένη είναι η ηγεσία. Χειρότερα: ο κόσμος έχει την αίσθηση ότι δεν υπάρχει ηγεσία, ότι η ελληνική κυβέρνηση παρακολουθεί παθητικά και δέχεται ό,τι της υπαγορεύουν, προκειμένου να λάβει τη δόση. Σαν δόση οπιούχου αναλγητικού: καλμάρει τον πόνο, αλλά η αρρώστια κατατρώει. Χειρότερα: ο κόσμος δεν βλέπει καμιά ηγεσία, κανένα σχήμα, καμία πρόταση, καμία σχεδία, για να αρπαχτεί, να επιπλεύσει, να αντέξει το παρόν και να κοιτάξει το μέλλον.
Κι όμως, υπάρχει μέλλον. Πάντα υπάρχει. Το θέμα είναι αν και πώς θα μας περιέχει. Το θέμα είναι να διασώσουμε ό,τι διασώζεται, ό,τι αξίζει και χρειάζεται, να το στερεώσουμε και να φτιάξουμε όλα τα υπόλοιπα από την αρχή. Το κράτος, τη διοίκηση, την παιδεία, τη δημόσια υγεία, την ασφάλεια, την κοινωνική πρόνοια, τη δικαιοσύνη. Την παραγωγή, την οργάνωση της εργασίας, την αποδοτικότητα. Δεν είναι όλα άχρηστα, δεν μας επιτρέπεται να τα αφήσουμε όλα να ρημάξουν - δεν μας επιτρέπεται, με όρους ιστορικής επιβίωσης. Κανείς επίτροπος δεν θα μας σώσει αν παραιτηθούμε, αν πρώτα εμείς δεν θέλουμε να σώσουμε τους εαυτούς μας, την αξιοπρέπειά μας, τη βαθύτερη ουσία της ιδιοπροσωπίας μας, την εθνική μας υπόσταση.
Τα σκουπίδια στους δρόμους, η ανασφάλεια στις γειτονιές, οι μπλοκαρισμένοι δρόμοι, οι αδρανείς υπηρεσίες πρέπει να αναιρεθούν από εμάς τους πολίτες, αν θέλουμε να παραμείνουμε κοινωνία πολιτών και όχι άθροισμα δουλοπαροίκων και έρμαια συμμοριών. Υπερασπιζόμενοι τον δημόσιο χώρο τούτη τη στιγμή, με ατομικές υπερβάσεις, με αλληλεγγύη, με πανεθνικό συναγερμό, με δικαιοσύνη, διεκδικούμε το μέλλον.

DARK DAYS ...



STRANGE JOURNAL...
Δεν παρακολουθώ καθόλου ειδήσεις τελευταία. Όχι, δεν θέλω να προστατεύσω την ψυχική μου υγεία από την μαζικοποιημένη κατάθλιψη των δελτίων των 8. Δεν θέλω ούτε εφημερίδες να διαβάζω και όσο μπορώ αποφεύγω και στο ίντερνετ να πέφτω πάνω σε αναπαραγόμενες τηλεοπτικές πληροφορίες. Δεν στρουθοκαμηλίζω, απλά το παιχνίδι είναι στημένο και βαρετό. Ο…Τροικός πόλεμος μαίνεται, με θύματα όλους πλην των τραπεζών. Ακούω εφεδρεία και το μυαλό μου πάει στην πλατεία Κλαυθμώνος. Βλέπω πολλούς να χαίρονται με την δυστυχία του διπλανού τους.
Oι εργατικές τάξεις φαίνονται διασπασμένες, στην λογική ιδιωτικοί εναντίον δημοσίων. Η πολιτική της κατοχικής κυβέρνησης θα οδηγήσει σε διπλασιασμό της ανεργίας, σε τρομακτική αύξηση της πείνας ακόμη και σε περιοχές που δεν φανταζόμασταν, σε διάλυση κάθε πιθανής πηγής εσόδων. Η παιδεία θα πεθάνει η δωρεάν υγεία θα είναι σύντομο ανέκδοτο, η δικαιοσύνη θα απειληθεί από ιδιωτικά συμφέροντα. Δίκες εξπρές θα γίνονται για κατάσχεση σπιτιών, το χαράτσι για τα ακίνητα θα εξαθλιώσει περήφανους και αξιοπρεπείς ανθρώπους.
Κανένας πολιτικός φορέας και κανένα κίνημα δεν μπορεί να σώσει την παρτίδα. Αν στόχος είναι απλά “να την βγάλουμε και σήμερα”, τότε διαιωνίζουμε το παραμύθι του συστήματος. Η μεγάλη ήττα μας, είναι ότι πάψαμε να πιστεύουμε στις αλλαγές και ότι εμείς καθορίζουμε το μέλλον. Ακόμη περισσότεροι απ’ όσοι πίστευα, περιμένουν τον επόμενο πολιτικάντη για να του δώσουν την εξουσιοδότηση να συνεχίσει την αφαίμαξη του λαού. Η ΝΔ -που έχει δεσμευτεί να τηρήσει τα όσα υπογράφηκαν με την Τρόικα- είναι ένα σάπιο και δοκιμασμένο δεκανίκι.
Οποιοδήποτε ευχολόγιο ή συζήτηση για αλλαγή προς άλλη κατεύθυνση, στα αυτιά των ανθρώπων ακούγεται σαν σύνθημα των χίπις ή αντίστοιχο παλαιωμένο μότο πολιτικών. Οι προηγούμενες γενιές ακόμη και να πέρασαν δύσκολα, πρόλαβαν να ζήσουν, γαλουχήθηκαν μέσα από τις δυσκολίες και πολέμησαν. Οι σημερινές θυσιάζονται, μην ξέροντας τον σωστό τρόπο αντίστασης, γοητευμένοι από τις οθόνες, το life style και την πόζα της επιδειξιομανίας.
Η επαναστατικότητα πουλήθηκε μέσα από “εναλλακτικά” shows τύπου Αλ Τσαντίρι, είδωλα του δήθεν, όλη η νομενκλατούρα που χειροκροτάει με χαμόγελο ο μικροαστός. Ναι, αυτός που έβλεπε το dvd της Τζούλιας, που έδινε νούμερα στο κάθε reality, που έτρεχε για τις ομάδες στο ποδόσφαιρο. Αυτός που πάθαινε ονείρωξη με το νέο μοντέλο αυτοκινήτου και νόμιζε πως είναι διαφορετικός. Τώρα όλα κατέρρευσαν. Κάποιοι έχουν απογοητευτεί εδώ και καιρό από την νοοτροπία των συμπολιτών τους, αλλά και από το καρκινικό πολιτικό σύστημα και οδηγήθηκαν στην απάθεια.
Το δικομματικό καθεστώς (ΠΑΣΟΚ,ΝΔ) και οι παραφυάδες του (ΛΑ.Ο.Σ, Δημοκρατική Συμμαχία) αρνούνται οποιαδήποτε αλλαγή πορείας και πολιτικής, δεν συζητούν με τον λαό που κοντεύει να μείνει λιπόσαρκος. ΔΕΝ υπάρχει οποιαδήποτε διέξοδος με πολιτικούς όρους, αφού ο λαός που υποφέρει αντιμετωπίζεται σαν κοπάδι κατσαρίδων που πρέπει να ψεκαστεί ή σαν φυλακισμένοι που πρέπει να πειθαρχήσουν. Η στρατιωτική λογική της κυβέρνησης είναι που οδηγεί τα πράγματα σε επικίνδυνα μονοπάτια. Διαβάστε αυτό το δημοσίευμα της Telegraph, όπου γίνεται λόγος για πιθανή δικτατορία. Και δεν είναι πρώτη φορά που γίνεται τέτοιου είδους εκτίμηση.
Οι παρούσες συνθήκες δεν έχουν μέση οδό. Εξέγερση στα πρότυπα της Αργεντινής, γενική απεργία διαρκείας σε όλους τους κλάδους και παύση πληρωμών προς το κράτος είναι το πρώτο ενδεχόμενο. Το δημοψήφισμα δεν μπαίνει καν υπό διαπραγμάτευση, παρόλο που ο λαός καταγγέλλει την αποικιακή σύμβαση, επομένως έχουν αποκλειστεί διαδικασίες που μας τοποθετούν σε διάλογο με τους εξουσιαστές.
H άλλη περίπτωση είναι η εφιαλτική, ο αργός θάνατος ενός λαού, που θα διώκεται παντού, θα πεινάει, θα βασανίζεται (με πολλούς τρόπους), θα αυτοκτονεί, θα αυξήσει τς πωλήσεις αντικαταθλιπτικών. Πόλεις μέσα σε πόλεις θα φυτρώσουν, όπου στρατιές ζητιάνων, πεινασμένων και τοξικομανών θα μολύνουν τον αέρα με την δυστυχία τους.
Όπως είπα και στην αρχή, δεν μπορώ να ασχοληθώ πλέον με όσα συμβαίνουν γύρω μου, ειδικά με τους ρυθμούς που συμβαίνουν. Μέρα με την μέρα βυθιζόμαστε στην άβυσσο και μοιάζει σαν να μην μας αφορούν όλα όσα πράττουν οι παγκόσμιοι οικονομικοί δολοφόνοι. Σαν να πρόκειται για κάποιο παράλληλο σύμπαν, στο οποίο μια άλλη ζωή, ξένη με την πραγματική προσπαθεί να αναπτύξει το δικό της, νοσηρό οικοσύστημα.

Ελάτε τώρα. Αφού σας ξέρουμε...

alterthess

του Σταύρου Παναγιωτίδη*


4892.jpg
«Και να σκεφθή κανείς ότι οι θηριώδεις αυτοί εχθροί των χριστιανών είναι Κρήτες, Έλληνες την καταγωγήν, χριστιανών απόγονοι. Φαίνεται ότι τους καταδιώκει και δεν τους αφήνει να ησυχάσουν η κατάρα και το ανάθημα των προγόνων αυτών, οίτινες αψηφούντες τους διωγμούς και τα μαρτύρια ενεκαρτέρησαν εις το πάτριον θρήσκευμα».
Ιωάννης Κονδυλάκης, Οι Τουρκοκρητικοί.
Οι γενίτσαροι είναι μία γνωστή ιστορία. Στρατιωτικό σώμα της οθωμανικής αυτοκρατορίας, που συγκροτούνταν κατά βάση, τουλάχιστον για μια μεγάλη περίοδο, από στρατολογήσεις παιδιών χριστιανικών οικογενειών. Οι στρατολογήσεις αυτές από ένα σημείο κι έπειτα δεν ήταν πάντα βίαιες, καθώς πολλοί χριστιανοί εντάσσονταν οικειοθελώς στο σώμα, λόγω των προνομίων που η ιδιότητα του μέλους του συνεπαγόταν. Το όνομα τους είναι ως σήμερα συνώνυμο του φανατισμού. Θα ήταν σίγουρα μεγάλο όνειρο για ιστορικούς και ψυχαναλυτές το να μπορέσουν να καθίσουν στο ντιβάνι έναν γενίτσαρο. Να καταλάβουν αν η αγριότητα του οφειλόταν στην έλλειψη σύνδεσης με τον γενέθλιο τόπο του ή με το ακριβώς αντίθετο, την συνείδηση της κοινής καταγωγής με αυτούς που πολεμά, μία συνείδηση τόσο βασανιστική που τον αναγκάζει προκειμένου να απαλλαχθεί από αυτή να δρα βίαια απέναντι σε ό,τι του θυμίζει το παρελθόν του, με την ελπίδα πως έτσι θα το ξεριζώσει από μέσα του.
Κι αν η ιστορική απόσταση δεν επιτρέπει μία τέτοιου τύπου εξέταση του φαινομένου, ας επιχειρήσουμε να εξηγήσουμε το τι γίνεται με κάποιους σύγχρονους μας, που επίσης οικειοθελώς άλλαξαν πλευρές και αυτό φαίνεται να τους κατατρέχει ακόμη. Η συγκυρία της κρίσης έχει προκαλέσει οξύνσεις σε όλα τα πεδία των κοινωνικών δραστηριοτήτων, πόσο μάλλον σε αυτό που συμπυκνώνει την κοινωνική κίνηση, το πεδίο της πολιτικής. Τα μαχαίρια έχουν βγει από καιρό και αυτοί που τα κρατάνε από το απέναντι στρατόπεδο, τα κραδαίνουν αλλά όχι για να νικήσουν στη μάχη. Πρωτίστως προσπαθούν να μας πείσουν πως η μάχη είναι χαμένη και δεν πρέπει καν να τη δώσουμε. Μεγαλοδημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί που τα τελευταία χρόνια διεκδίκησαν έναν ρόλο στο θέατρο της εξουσίας και βεβαίως τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ προσπαθούν να μας πείσουν πως το Μνημόνιο είναι ένα "αναγκαίο κακό", ένα πικρό αλλά σωτήριο "φάρμακο". Στο λόγο πολλών από αυτούς συναντούμε όμως άλλο ένα κοινό αλλά και αντιφατικό στοιχείο: τη διαρκή απαξίωση της Αριστεράς με την ταυτόχρονη σφοδρή πολεμική εναντίον της.
Στις κοινωνικές επιστήμες λέμε πως συχνά οι αντιφάσεις είναι ο καλύτερος οδηγός για την αλήθεια. Ας ρωτήσουμε λοιπόν: Γιατί κάποιος που θεωρεί την Αριστερά, όπως οι ίδιοι μας λένε, γραφική, "παλαιολιθική" και ανάξια λόγου επιμένει να της επιτίθεται με τέτοια ένταση; Γιατί την αναγνωρίζει ως βασικό του αντίπαλο; Η πρώτη και βασική ερμηνεία είναι τόσο αναμενόμενη όσο και ορθή. Η Αριστερά εμφανίζεται, παρά τις αδυναμίες της, ως ο μοναδικός θεσμικός πολιτικός φορέας που αυτήν την περίοδο μπορεί να συμβάλει στην συγκρότηση αποτελεσματικών κοινωνικών αντιστάσεων και να χαλάσει τη "σούπα" της διακομματικής συναίνεσης και της κοινωνικής αφασίας. Είναι ο χώρος που προσφέρει στους πολίτες ένα σημείο αντίστασης και μάλιστα σε κρίσιμα σημεία, όπως η κάλυψη για τη μη πληρωμή των τελευταίων εξοντωτικών φόρων. Η δεύτερη απάντηση όμως, δεν αφορά την πολιτική, αλλά το βίωμα. Το προσωπικό και αντιστεκόμενο στη λήθη βίωμα των ανθρώπων που μας επιτίθενται στα όρια του κανιβαλισμού.
Αν ρωτήσουμε ποιο είναι τηλεοπτικό προϊόν που χαρακτηρίζεται περισσότερο από όλα από την υποστήριξη της κυβερνητικής πολιτικής σίγουρα η πλειοψηφία των απαντήσεων θα μας δείξει το δελτίο ειδήσεων του MEGA. Καθόλου συμπτωματικά, πρόκειται για το δελτίο του οποίου οι συντελεστές βρίσκονται σε μία διαρκή ετοιμότητα να επιτεθούν στην Αριστερά και να την συκοφαντήσουν. Η μεγάλη πλειονότητα του τηλεοπτικού κοινού, βλέπει στις ειδήσεις του MEGA μία ομάδα δημοσιογράφων δεμένων με τα επιχειρηματικά συμφέροντα των ιδιοκτητών του σταθμού και ταγμένων στην υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ. Ελάχιστοι βλέπουν μέσα από τα παράθυρα το παρελθόν αυτών των ανθρώπων. Λίγοι βλέπουν στο πρόσωπο της κυρίας Τρέμη ένα πρώην μέλος της ΚΝΕ και στους κυρίους Πρετεντέρη και Καψή δύο πρώην μέλη του Ρήγα Φεραίου και του ΚΚΕ Εσωτερικού! Παραπέρα, ακόμη λιγότεροι είναι αυτοί αναγνωρίζουν τον Αλέξη Παπαχελά, εκτός από άτυπο εκπρόσωπο της Αμερικάνικης Πρεσβείας, του ελληνικού εφοπλιστικού κεφαλαίου και των προτάσεων για περιστολή δημοκρατικών ελευθεριών προς αντιμετώπιση της κρίσης, και ως πρώην συντάκτη της ΑΥΓΗΣ. Ομοίως και τον συνέταιρο του Τάσο Τέλλογλου, λίγοι τον γνωρίζουν ως πρώην μέλος της ΚΝΕ. Στον Ανδρέα Λοβέρδο, με τις υστερικές εμφυλιοπολεμικές δηλώσεις κατά της Αριστεράς, ελάχιστοι αναγνωρίζουν το κεντρικό στέλεχος της ΚΝΕ και εκπρόσωπο της στα πανεπιστημιακά αμφιθεάτρα. Και πάνω από όλα, για τον περισσότερο εμμονικό διώκτη της Αριστεράς, τον Θόδωρο Πάγκαλο, πόσοι γνωρίζουν πως ως νέος είχε χρηματίσει στέλεχος της Κεντρικής Επιτροπής. του ΚΚΕ και Γραμματέας της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη; Από κοντά και κάποιοι πανεπιστημιακοί, "ανανήψαντες" πρώην αριστεροί των νιάτων τους και πολέμιοι διά της γραφής τους της σημερινής Αριστεράς.
Ιδού λοιπόν η καθαρή εικόνα μπροστά μας. Δύο παράλληλοι μηχανισμοί κινητοποιούνται: η αυτοδικαίωση και η προβολή. Οι άνθρωποι που εγκατέλειψαν την Αριστερά, είτε επιστρέφοντας ορισμένοι στις αγκαλιές της τάξης τους είτε, άλλοι, επιδιώκοντας μια ανοδική κοινωνική κινητικότητα, δεν κατάφεραν ποτέ να συμφιλιωθούν με την επιλογή τους αυτή. Προσπαθούν συνεχώς να την δικαιώσουν στα δικά τους μάτια, τόσο πιο έντονα όσο σε μεγαλύτερη σύγκρουση με το παρελθόν τους, τους φέρνει το παρόν τους. Προβάλουν τις ενοχές τους επάνω μας, μας απαξιώνουν και μας λοιδορούν προκειμένου να καταλαγιάσει η εσωτερική τους αβεβαιότητα. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο σκληρό από τα ματαιωμένα νιάτα, από την αναντιστοιχία ανάμεσα σε παλιές αξίες και σε καινούριες επιλογές. Η εμπειρία ενός συντρόφου μας τα λέει όλα. Ο θείος του, εξόριστος κομμουνιστής μετά τον Εμφύλιο, κρατείται στη Μακρόνησο. Ένα βράδυ βασανίζεται από ένα δεσμοφύλακα. Την ώρα του μαρτυρίου, ακούει τον βασανιστή του, σε ένα παράλληλο, δικό του μαρτύριο να του λέει κλαίγοντας: «Δηλαδή ρε πούστη, εμείς που υπογράψαμε δήλωση μετανοίας τι είμαστε;». Αυτό ήταν που έκανε τον βασανιστή να είναι τόσο σκληρός. Η ανάγκη του να βγάλει από πάνω του το στίγμα, τα απαλλαγεί από την ενοχή για το ότι εγκατέλειψε τον αγώνα, τα ιδανικά του και πάνω από όλα τους συντρόφους του. Ο βασανιστής χτυπούσε το ίδιο το παρελθόν του, για να απαντήσει στα χτυπήματα της συνείδησης του.
Η περίπτωση των ανθρώπων που εξετάσουμε παραπάνω, ασφαλώς και δεν είναι τόσο δραματική όσο η τελευταία, για αυτό και δεν συγκεντρώνουν ούτε ίχνος της συμπάθειας μας. Βιώνουν όμως και αυτοί μία διαρκώς υποβόσκουσα εσωτερική σύγκρουση την οποία προσπαθούν να κοιμίσουν με ριπές εναντίον της Αριστεράς, εναντίον σε τελευταία ανάλυση του παρελθόντος τους που εγκατέλειψαν. Η ως τώρα πολιτική συγκυρία τους επέτρεπε να κοιμίζουν αυτό το εσωτερικό τους θηρίο και καμιά φορά να το εκτονώνουν με κάποιο ειρωνικό σήκωμα του φρυδιού προς εμάς, ένα δηκτικό σχόλιο σε μια επιφυλλίδα, ένα αφ' υψηλού αστείο σε κάποιο τηλεοπτικό παράθυρο. Όμως η κρίση έχει βάλει ξανά τα πάντα στο τραπέζι. Τα πράγματα σφίγγουν για όλους, τα ερωτήματα επανέρχονται και οι διαχωριστικές γραμμές γίνονται και πάλι ορατές. Επιτίθενται με συκοφαντίες στην Αριστερά για να μη βρει ο κόσμος ένα πολιτικό αποκούμπι για τον αγώνα του, επειδή καταλαβαίνουν πως γίνεται και πάλι επικίνδυνη. Και όσο πιο πολύ εντείνεται αυτός ο κίνδυνος, όσο τους πιέζει η πραγματικότητα, τόσο πιο πολύ τους χτυπάει και το προσωπικό παρελθόν τους.

Κάποιος θα πει ότι ο συσχετισμός των ανθρώπων αυτών με τους γενίτσαρους δεν είναι τόσο σωστός. Πράγματι, αυτό ίσως να είναι ένα εύστοχο σχόλιο. Οι γενίτσαροι είχαν ως ιερό σύμβολο ένα καζάνι, στο οποίο έβραζε το φαγητό τους. Οι παραπάνω αναφερθέντες έχουν επίσης ένα καζάνι ως ιερό σύμβολο, αυτό της εξουσίας. Η διαφορά είναι πως οι γενίτσαροι που και που έκαναν κανένα κίνημα και για να συμβολίσουν την επανάστασή τους αναποδογύριζαν το καζάνι. Επίσης, καμιά φορά έπαιρναν και το κεφάλι κανενός σουλτάνου και δεν περιορίζονταν στο να το χαϊδεύουν. Όλα αυτά βέβαια, μέχρι την ώρα που ένας σουλτάνος αποφάσισε πως δεν τους χρειάζεται πλέον και τους εξόντωσε όλους. Ας το έχουμε αυτό όλοι μας κατά νου.
*Ο Σταύρος Παναγιωτίδης είναι Υποψήφιος Διδάκτορας Ιστορίας, πρόεδρος του Συλλόγου Μεταπτυχιακών Φοιτητών Παντείου.

Ροη αρθρων