Κριτική ή θερμομέτρηση;

του Νικου Σκοπλακη, απο την Αυγη...

Κατά την τελευταία τριετία, φαίνεται να έχει σπάσει οριστικά η παλιά συναίνεση του θριαμβεύοντος νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού στην ελληνική εκδοχή του. Ο τρόπος με τον οποίο θα αντιμετωπιστεί στο πολιτικό πεδίο αυτή η εξέλιξη, η εκ μέρους της Αριστεράς αναμέτρηση με τις κοινωνικές σχέσεις στις οποίες βασίστηκε η δυναμική της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης και μέσα στις οποίες εξακολουθεί να επιβιώνει λανθάνουσα η δυναμική της θα αποβούν καθοριστικοί παράγοντες για την εξασφάλιση της αριστερής ηγεμονίας ή αντιθέτως για την ανάδυση νέων ολέθριων αντιθέσεων.

Ο «λαός της Αριστεράς», υπαρκτός και δυνητικός, θα κινηθεί μέσα από τις συγκεκριμένες αντιφάσεις είτε ως οργανικά προωθητική δύναμη της αριστερής ηγεμονίας είτε ως εύξεστο και ευτόρνευτο πλήθος στην τροχιά μιας νέας γραφειοκρατικής αφασίας και ενσωμάτωσης. Σε πείσμα μιας επιβίωσης του εστέτ σεκταρισμού, δεν είναι κακό που η κοινωνική - ταξική συμμαχία της Αριστεράς εμφανίζεται με χαρακτηριστικά ταλάντευσης ανάμεσα στο καινούργιο και το παλιό. Κακό, δηλαδή αυτοακυρωτικό για μια αριστερή πολιτική δύναμη, είναι να χειρίζεται αυτά τα χαρακτηριστικά, αντί να οργανώνει πολιτικά και ιδεολογικά τη νέα ιστορική συνείδηση, η οποία θα θεμελιώσει την αριστερή διακυβέρνηση σε επίπεδο πρακτικών και θεσμών.

Μέσα στον πολιτικό φορέα της σύγχρονης ριζοσπαστικής και ανανεωτικής Αριστεράς οφείλει να αναπτύσσεται διαλεκτικά, δηλαδή και συγκρουσιακά, η θεώρηση της πάλης των τάξεων και της αριστερής ηγεμονίας.

Με εντολή λαού....

Ουδέν Σχόλιον... 

   Βέβαια και δεν περιμέναμε να συγκινηθούν. Ούτε να ιδρώσει τ' αυτί τους. Ούτε καν να δείξουν την παραμικρή μεταμέλεια.

     Τους ξεμπρόστιασαν τα ίδια τ' αφεντικά τους στην Ε.Ε και στην Γερμανία, λέγοντας ότι υπήρχαν κι άλλες λύσεις για την κρίση αλλά θα ήταν επώδυνες για τους ίδιους. Ενώ θυσιάζοντας την χώρα μας και τον λαό μας θα γλύτωναν εκείνοι..  Και το ανέθεσαν στους ντόπιους διεφθαρμένους και προδότες πολιτικούς. Συμβόλαιο θανάτου!

     Τους διέψευσαν χίλιες φορές τα γεγονότα και η πραγματικότητα. Η χώρα παραπαίει, η κοινωνία διαλύθηκε, η κρατική και η ατομική οικονομία βρίσκονται ήδη υπό πτώχευση.

     Αυτοί όμως εκεί! Όχι να διαισθανθούν και να σωπάσουν,
     ..αλλά τρίς χειρότεροι, θρασύτεροι, αλαζόνες και υπερόπτες,
     ..σκούζουν ακόμη, χρεώνουν στην κοινωνία όσα οι ίδιοι προκαλούν,
     ..απειλούν, χυδαιολογούν,
     ..και ακκίζονται μεταξύ τους σαν τις πόρνες, ποιά είναι η πιό πρόστυχη, να την διαλέξει τ' αφεντικό, να της πετάξει στα μούτρα όχι τριάντα αργύρια, μα μιά καρεκλίτσα,
     ..ΜΙΑ ΚΑΡΕΚΛΙΤΣΑ, ΑΝΤΙΔΩΡΟ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΣΚΙΣΜΑ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ!

Επέρχεται ρήξη και είμαστε άοπλοι....

του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...

Πρέπει να είμαστε η αλλαγή αυτού που θέλουμε να έρθει. Με πιο απλά λόγια. Αν δεν αλλάξουμε εμείς πρώτα, πώς θα μπορέσουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, να κάνουμε «το άγριο ήμερο» που λέει ο Νηρέας Βάρας, διά στόματος Γιώργου Αρμένη, στο ομώνυμο θεατρικό έργο. Και αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, πώς θα γίνουν τα σκοτάδια φως; - αναρωτιόταν ο Ναζίμ Χικμέτ πριν από πολλά χρόνια. Οι μικρές διεργασίες συντελούνται ανεπαισθήτως και, ως να ήταν φυσικό, καλύπτονται πίσω από τα μεγάλα λόγια των συγκυβερνόντων. Η κρίση όμως δεν βοηθάει να «περάσει» το επικοινωνιακό πολιτικό παιχνίδι, που το χρησιμοποιούν όλοι στα πρωινάδικα και νυχτάδικα και όλα τα κόμματα. Λειτουργεί όμως προσωρινά και, όταν τελειώνει, αρχίζει άλλο παιχνίδι χαμένο, καθότι κανένας δεν μπορεί πλέον να κλέψει τις εντυπώσεις.
Δεν είναι τυχαίο που το 37% δεν εμπιστεύεται κανένα κόμμα... Η διάβρωση και η φθορά αγγίζει και διαπερνάει όλη την κοινωνία και, κατ' επέκταση, το κράτος, που χρησιμοποιεί τους νόμους του και τη φορολογική τρομοκρατία σε βάρος των ανήμπορων, με όπλο την καταστολή όλων των αντιδράσεων.
Οι διαθεσιμότητες, οι κινητικότητες, οι απολύσεις λειτουργούν σαν μπαμπούλας και οι άνεργοι δεν θα μπορούν να είναι ούτε το εφεδρικό προλεταριάτο. Οι αντιμνημονιακές κορώνες και καταγγελίες δεν αρκούν. Θα πρέπει από τώρα να χτίζονται τα θεμέλια, τα δημοκρατικά εναλλακτικά κύτταρα, εντός του κόμματος, με διαρκή διάλογο και κατ' επέκταση μέσα στην κοινωνία με ενεργητική συμμετοχή του καθενός. Στα χέρια τους να πάρουν οι πολίτες την υπόθεση της ζωής τους και να αναδείξουν τα προβλήματα που τους αφορούν, που δεν είναι μονάχα εργασιακά στις τοπικές κοινωνίες, και να δώσουν λύσεις πέραν από τις κάλπες...

Ποια κάθαρση με ακλόνητο το άρθρο 86;

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ,απο την Ελευθεροτυπια...

Πρωταθλήτρια Ευρώπης στη διαφθορά παραμένει σταθερά η Ελλάδα, κατά τη σχετική έκθεση της Κομισιόν που δημοσιεύθηκε την περασμένη Τρίτη. Την ίδια μέρα, για το απολύτως συναφές με την κρίση θέμα, ερωτήθηκε στο Στρασβούργο από σοσιαλιστές ευρωβουλευτές ο Ευ. Βενιζέλος. Και έδωσε την εξής εκπληκτική απάντηση:

«Εχουμε προβλήματα διαφθοράς; Εχουμε, ναι. Αλλά εάν δείτε, πίσω από κάθε σκάνδαλο στην Ελλάδα (...) υπάρχει, συνήθως, μια μεγάλη γερμανική εταιρεία. Η Siemens, η Man, η Ferrostaal, η Daimler Chrysler. Ποιος είναι, λοιπόν, αυτός που έχει το πρόβλημα; Γιατί το έχουμε μόνον εμείς; Το είχαμε και εμείς. Το αντιμετωπίζουμε...».
Ακριβοδίκαιος στον καταλογισμό ευθυνών, ως σύγχρονος Κάτων ο Τιμητής, αλλά και τολμητίας, αφού καταγγέλλει την κραταιά Γερμανία ότι με τους βιομηχανικούς κολοσσούς της εξαγοράζει και εκμαυλίζει τους Ελληνες αξιωματούχους και μη, μετατρέποντάς τους σε λεχρίτες, που λεηλατούν το δημόσιο ταμείο και ρημάζουν τον τόπο, ο Ευ. Βενιζέλος αποκατέστησε την τιμή μας...
Κοτζάμ αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, αρχηγός κόμματος και αυθεντικός σοσιαλιστής, άρα υπεράνω πάσης υποψίας, ήταν ο καταλληλότερος να ισχυριστεί ότι «είχαμε» (σε παρελθόντα χρόνο) το πρόβλημα της διαφθοράς, αλλά «το αντιμετωπίζουμε».
Αντε τώρα να ξέρουν οι ευρωσοσιαλιστές ότι είχαν μπροστά τους τον ιδεώδη για να τους εξηγήσει, από πρώτο χέρι, το μέγα μυστήριο πώς γίνεται στην επί δεκαετίες πρωταθλήτρια στη διαφθορά χώρα, με διαβρωμένο όλο το πλέγμα εξουσίας και εξωθεσμικής παραεξουσίας, να έχει καταλήξει στη φυλακή ένας (!) μόνον υπουργός. Και αυτός από σπόντα (μέσω... Βατοπεδίου και off shore εταιρειών) και κατά τρόπο νομικά παράδοξο: Ο Ακης Τσοχατζόπουλος καταδικάστηκε για παρεπόμενο αδίκημα (ξέπλυμα μαύρου χρήματος), καθ' ότι τα κακουργηματικού χαρακτήρα εγκλήματα είχαν παραγραφεί.

Proud to be greek τούβλο...

noumero11...

Εδραιωμένη πλέον  η μαύρη καθημερινότητα.Kάτι μεταξύ του ορθόδοξου φασισμού και του νεοφιλελευθερισμού της ελεύθερης αγοράς.

Από το δεν χωράνε άλλοι μετανάστες μέχρι το δεν χωράνε άλλοι άφραγκοι ,απεδείχθη μια ανάσα μπουκωμένη στα χημικά ο δρόμος.

Οι ανήκοντες εις τη δύση, απ ότι φαίνεται δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ανήκουν ταυτόχρονα και στα “αμόρφωτα Βαλκάνια” ,αρκεί η κυβέρνηση να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις.

Η ελπίδα όμως πεθαίνει τελευταία.

Το ξεπέταγμα των διάφορων proud to be greek celebrities στο πολιτικό προσκήνιο ,κυρίως κατά την καλοκαιρινή σεζόν, περιέχει έντονους κοινωνικούς προβληματισμούς του τύπου :τι μας χρειάζονται πενήντα ζευγάρια γόβες αφού μπορούμε να ζήσουμε και με σαράντα εννιά;

Πατρίς , θρησκεία , οικογένεια … Πολύδωρας...

Τα Κουρελια τραγουδαμε ... ακομα...

Τον νέο πολιτικό φορέα που ακούει στο όνομα “Ένωση για την πατρίδα και το Λαό” παρουσίασε ο πολιτικός άνδρας που ακούει στο όνομα Βύρωνας Πολύδωρας. Σε συνέντευξη τύπου που παραχώρησε στην ΕΣΗΕΑ , αποκάλυψε ότι θα ηγείται ο ίδιος αφού οι υπόλοιποι που τον πλαισιώνουν είναι για τα μπάζα. Αγορά πολιτικού πριν από εκλογές δύσκολα πετυχαίνεις. Συνήθως σου βγαίνει παλτό. Σαν τις ποδοσφαιρικές μεταγραφές του Δεκεμβρίου.

Τα σουβλατζίδικα, ως εχθροί της ανάπτυξης...

Cynical...

Ο κόσμος προσπαθώντας να ξεπεράσει την κρίση και να δει το ΑΕΠ του να ξεφεύγει από το αναιμικό τίποτα προς κάτι που να θυμίζει μετάβαση σε καλύτερες εποχές, ομνύει στην καινοτομία και στην επιχειρηματικότητα που θα αναλάβει να την υλοποιήσει.

Παρ' όλες τις επικλήσεις στη χάρη της, παρ' όλες τις παραινέσεις στα χειμαζόμενα κράτη να κάνουν επιτέλους κάτι  για να την βγάλουν από την τρύπα της, παρ' όλες τις διαβεβαιώσεις ότι χωρίς καινοτομία αποκλείεται να ανακάμψουμε, η καινοτομία παραμένει άφαντη. Κι εδώ, δεν μιλάμε απλά για κάποιο μασκάρεμα του παλιού που μπορεί να περάσει για καινούργιο και έτσι να την κουτσοβγάλουμε. Μπορεί αυτό να ισχύει για μάς, αλλά πρόβλημα ανάπτυξης έχουν και οι πάλαι ποτέ ισχυρές οικονομίες που δεν μπορούν πλέον να μπαλώνονται με ψευτοπράγματα. 

Η τελευταία μεγάλη καινοτομία που έβαλε τον πλανήτη σε κατάσταση τούρμπο ήταν η ανακάλυψη ότι η μόχλευση, η αέναη γέννηση του χρήματος, θα μπορούσε να γενικευτεί, να φύγει από τους κλειστούς κύκλους των ειδικών του χρήματος, με λίγα λόγια να "εκδημοκρατιστεί"  και να διαχυθεί σε κάθε μικρή ή μεγάλη γωνιά. Βγάζοντας το χρήμα σε discount ο πλανήτης γνώρισε πρωτόγνωρες στιγμές ευημερίας, μέχρι τη στιγμή που μια γιγάντια σκούπα άρχισε να το μαζεύει πίσω, δυστυχώς από δικαίους και αδίκους.

Γιατί πρέπει να πείσουμε τον Πάσχο Μανδραβέλη για την ενιαία τιμή βιβλίου;

Έφη Γιαννοπούλου, απο το UnFollow....

Σε μια εκδήλωση πρώτης γραμμής, σύμπας ο κόσμος του βιβλίου και αρκετοί πολιτικοί προσπαθούν να πείσουν τον Πάσχο Μανδραβέλη για την ανάγκη διατήρησης της ενιαίας τιμής βιβλίου. Δίκιο έχουν. Γιατί μας νοιάζει όμως η γνώμη του Μανδραβέλη επ’ αυτού;

Ένας εναντίον όλων; Ή μήπως ένας αλλά λέων; Η σκηνή θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί επεισόδιο φάρσας. Αντίπροχθες το μεσημέρι, 4 Φεβρουαρίου, το πατάρι του βιβλιοπωλείου Ιανός ήταν κατάμεστο. Βουλευτές νυν και πρώην, εκπρόσωποι κομμάτων, σύμβουλοι υπουργών και του πρωθυπουργού, ο δήμαρχος Αθηναίων, εκδότες, συγγραφείς και βιβλιοπώλες συνέρρευσαν στην εκδήλωση που οργάνωσε η ΕΝΕΛΒΙ (Ένωση Ελληνικού Βιβλίου), ένας σχετικά νεοσύστατος σύλλογος εκδοτών, με σκοπό την υπεράσπιση της ενιαίας τιμής βιβλίου.

τι ωραία ψέματα!

Παναγιωτης Κοτσωνης, απο το Περιοδικο Χρονος...
Η Ευρωπαϊκή Ένωση μέσα από το βιβλίο Γεωγραφίας της Ε’ Δημοτικού.
Στην αυγή του νέου έτους, η Ελλάδα ανέλαβε την Προεδρία του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε μία περίοδο όξυνσης της οικονομικής κρίσης με πολλαπλές κοινωνικές και ανθρωπιστικές συνέπειες. Οι αποφάσεις που προκύπτουν κατόπιν των όποιων διαπραγματεύσεων με την τρόικα (Ε.Ε.-Ε.Κ.Τ.-Δ.Ν.Τ.) συμβάλλουν στη ραγδαία συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους. Έτσι, σηματοδοτείται και η σταδιακή αποδόμηση του κοινωνικού ευρωπαϊκού οράματος. Ωστόσο, φαίνεται πως οι μαθητές στο ελληνικό σχολείο δεν πρέπει να τα γνωρίζουν αυτά, ούτε πρέπει να ασκηθούν στον κριτικό προβληματισμό. Το βιβλίο Γεωγραφίας της Ε΄ Δημοτικού που συγχρηματοδοτείται κατά 75% από το Ευρωπαϊκό Κοινοτικό Ταμείο και κατά 25% από εθνικούς πόρους, και που υπογράφεται από τον καθηγητή Ε.Μ.Π. Κωστή Κουτσόπουλο και τους εκπαιδευτικούς Μαρία Σωτηράκου, Μαρία Ταστσόγλου και Δημήτρη Ζωγόγιαννη, παρουσιάζει στους νεαρούς μαθητές και μαθήτριες μία εξωραϊσμένη εικόνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των σκοπών της, που είναι το λιγότερο αποπροσανατολιστική.

Ένα αύριο καλύτερο, αλλά για ποιον
Στην ενότητα με τίτλο «Το ανθρωπογενές περιβάλλον της Ελλάδας» περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων δύο κεφάλαια (σ. 42, 43) με τίτλους «Οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης» και «Η σημασία της Ευρωπαϊκής Ένωσης».

Ο ΓΑΠ και τα χρυσόψαρα....

 Του Χρήστου Λάσκου,  απο το  AlterThess...

«Πριν από μερικά χρόνια, το Δημοτικό Συμβούλιο της Μόντσα στην Ιταλία απαγόρευσε στους ιδιοκτήτες κατοικίδιων ζώων να έχουν χρυσόψαρα μέσα σε στρογγυλές γυάλες. Ο εισηγητής του μέτρου εξήγησε ότι είναι άκαρδο να κρατάς ένα χρυσόψαρο σε γυάλα με καμπύλες επιφάνειες, καθώς έτσι το ψάρι, κοιτώντας έξω, θα έχει μια παραμορφωμένη άποψη της πραγματικότητας».

Stephen Hawking –Leonard Mlodinow[1]

Η μικρή αληθινή ιστορία του προθέματος, νομίζω, παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Όχι μόνο γιατί μας πληροφορεί πως υπάρχουν δημοτικοί άρχοντες, οι οποίοι διαθέτουν τόσο ανοιχτό και σύνθετο μυαλό που τους απασχολεί η θέαση του κόσμου από τα χρυσόψαρα. Ούτε γιατί η ιστορία μας μιλάει με τον πιο δυνατό τρόπο γι’ αυτό που, μέχρι πρόσφατα, πλείστοι όσοι ακαδημαϊκοί ονόμαζαν «μεταμοντέρνα συνθήκη» με τα ποικίλα politically correct συμπαρομαρτούντα της: δεν αγωνιζόμαστε μόνο για τη ζωή των χρυσόψαρων, ούτε καν για την καλή ζωή τους, αλλά μας αναστατώνει και το γεγονός πως οι στρογγυλές γυάλες τους παρέχουν μια στρεβλή αντανάκλαση της πραγματικότητας παραβιάζοντας το δικαίωμα τους στην νοητική εμβάθυνση.
Πραγματικά συγκινητικό! Και εντυπωσιακό, βεβαίως.
Πιο εντυπωσιακή, νομίζω, ωστόσο πως είναι η προφανής πεποίθηση των μοντσιανών της ιστορίας μας ότι αυτοί, ως άνθρωποι, σε αντίθεση με τα χρυσόψαρα, έχουν την ορθή «άποψη της πραγματικότητας».  Πράγμα που δείχνει πόσο εύκολο είναι η φιλοχρυσόψαρη μεταμοντέρνα ευαισθησία να συμβαδίζει με την πιο βαθειά τύφλωση.

Τους πληρώναμε για να κάθονται...

Των Χαράς Τζαναβάρα, Χάρη Ιωάννου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Τα στοιχεία διαψεύδουν τον ισχυρισμό ότι τα έργα σταμάτησαν γιατί οι εργολάβοι «δεν έβγαιναν». Μόνο από τις αρχές του 2011 ώς τον περασμένο Οκτώβριο τα έσοδα από διόδια ξεπέρασαν τα 750 εκατ. ευρώ, όταν στο ίδιο διάστημα τα εργοτάξια είχαν νεκρώσει!

Ιράκ 2004 – Ελλάδα 2014: Εφιαλτικές ομοιότητες δύο διαφορετικών πολέμων....

του Π. Παναγιωτου, απο το Tvxs...

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την Ελλάδα, το 2014-2015 σε κάθε εργαζόμενο θα αντιστοιχούν δύο μη εργαζόμενοι, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στην ευρωζώνη αλλά και σε αναπτυγμένη χώρα. Αυτό συνεπάγεται πως κάθε ένας εργαζόμενος θα πρέπει να συντηρεί δύο άτομα από την κατηγορία των μη εργαζόμενων, η οποία περιλαμβάνει παιδιά, συνταξιούχους, ανέργους και μη απασχολούμενους ενήλικες.

Αυτός ο ένας εργαζόμενος, έχει δει τις αποδοχές του να μειώνονται τουλάχιστον κατά 25% σε σχέση με το 2008 και τη συνολική οικονομική του δύναμη να μειώνεται ακόμη περισσότερο εξαιτίας των φοροεισπρακτικών μέτρων, ενώ είναι όλο και πιθανότερο να αμείβεται με μισθό μεταξύ 586 -300 ευρώ, δηλαδή με τον κατώτατο ή της ημιαπασχόλησης (οι ημιαπασχολούμενοι ανέρχονταν στο β' τρίμηνο του 2013 σε 214 χιλιάδες από 133 χιλιάδες το β' τρίμηνο του 2010). Επιπλέον, δεν αποκλείεται στο μέλλον να υποστεί ακόμη μεγαλύτερη μείωση των αποδοχών ή της οικονομικής του δύναμης ή και να χάσει εντελώς τη δουλειά του.

Ο λόγος μη εργαζόμενων προς εργαζομένους κατοίκους τοποθετεί, πλέον, την Ελλάδα στη χειρότερη θέση στην ευρωζώνη και την Ευρώπη και εντός της χειρότερης δεκάδας μεταξύ των 210 κρατών του κόσμου για τα οποία υπάρχουν οικονομικά στατιστικά στοιχεία. Σε χειρότερη θέση απ' την Ελλάδα στο σχετικό δείκτη βρίσκονται πλέον μόνο χώρες όπως το Κόσοβο και η Βοσνία – Ερζεγοβίνη, οι οποίες ζουν τις συνέπειες σχετικά πρόσφατων πολέμων.

Γιατί οι 3 μορφές Αξιολόγησης οδηγούν σε 3 τρόπους Απολύσεων...

Δημήτρης Τσιριγώτης απο το Δημοσιο Σχολειο...

Συνάδελφοι φοβάμαι. Φοβάμαι ότι δεν θα μπορούμε ,για πολύ καιρό ακόμα, να προσφωνούμε ο ένας τον άλλον με αυτή τη γλυκιά λέξη. Συνάδελφοι.

Ίσως κάποιοι θορυβηθείτε πολύ με αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω .Δεν είναι αυτός ο στόχος μου. Δεν μου αρέσει όμως να βλέπω ένα πολύ μεγάλο μέρος των συναδέλφων μου να είναι ανενημέρωτο ή να αδιαφορεί ή να απωθεί ένα τόσο σοβαρό γεγονός που λαμβάνει χώρα στα σχολεία  αυτή τη περίοδο. Μιλάω φυσικά για τις τρεις μορφές αξιολόγησης (αξιολόγησης των μαθητών, της αυτό-αξιολόγησης των σχολικών μονάδων και της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών) που οι εμπνευστές τους  προσπαθούν τόσο πολύ να μας πείσουν ότι και καμία σχέση δεν έχουν μεταξύ τους αλλά και ότι είναι αθώες διαδικασίες για τις οποίες δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας για τους εκπαιδευτικούς .Φυσικά ψεύδονται και σας παραθέτω αμέσως τις αποδείξεις.  

Διεργασίες στον «ήρεμο» πάτο της οικονομίας...

Του Πετρου Σταυρου, απο το Red NoteBook...

Αν προσπαθούσαμε να περιγράψουμε την κατάσταση της σημερινής οικονομίας θα λέγαμε ότι αυτή βρίσκεται κοντά (όχι ακριβώς, αλλά κοντά) σε ένα σημείο ηρεμίας και «ισορροπίας». Το πρόβλημα είναι ότι αυτό το σημείο ισορροπίας βρίσκεται στον «πάτο ενός μπουκαλιού». Η οικονομία για να ανέβει πιο ψηλά, προς τον «λαιμό του μπουκαλιού» ας πούμε,  χρειάζεται μια ποσότητα ενέργειας που δεν διαθέτει και που δεν μπορεί να δημιουργήσει ενδογενώς.

Αν υποθέσουμε ότι η οικονομία απαρτίζεται από ένα εργοστάσιο που παράγει παπούτσια και από ανέργους που στοιβάζονται σε έναν εξωτερικό χώρο του εργοστασίου, τότε η «ισορροπία» μπορεί να περιγραφεί κάπως έτσι: Ο εργοστασιάρχης δεν προβαίνει σε επενδύσεις ή σε αύξηση της παραγωγής γιατί δεν πιστεύει ότι μελλοντικά θα αυξηθεί η ζήτηση των παπουτσιών. Οι άνεργοι το γνωρίζουν αυτό και δεν ελπίζουν σε νέες θέσεις εργασίας, ενώ οι εργαζόμενοι του εργοστασίου δεν ζητούν αυξήσεις του μισθού τους διότι θεωρούν ότι ο μισθός τους βρίσκεται στο σημείο που αναγκαστικά κινείται η οικονομία και δεν πρόκειται να αυξηθεί στο μέλλον, αισθάνονται, δηλαδή, πως με «φυσικό» τρόπο σωστά βρίσκονται εκεί που βρίσκονται.

Άθλιος καιρός στη φοβερή πατρίδα μου*...

 του Θωμα Τσαλαπατη...

12 νεκροί. 3 γυναίκες, 9 παιδιά. Τα γεγονότα στο Φαρμακονήσι δεν είναι η δική μας Λαμπεντούζα, είναι το δικό μας Φαρμακονήσι. Μοναδικό στην αυτοτέλεια της φρίκης, χωρίς παραλληλισμούς, χωρίς μεταφορές και σχήματα λόγου. Απόλυτα κυριολεκτικό, ειπωμένο με τον κάθετο τρόπο του θανάτου. 

 3 γυναίκες, 9 παιδιά. Υπάρχει κάτι που θρηνεί, κάτι βαθύ, από την ρίζα του ανθρώπου. Σχεδόν από τα μέσα της γης. Κάτι βαθύ και άρρητο, πέρα απ τον χώρο και τον χρόνο και πέρα από τις λέξεις. Γιατί ποιες λέξεις μπορείς να υψώσεις μπρος στο μέγεθος του λυγμού, πως να διατυπώσεις το προσωπικό της απώλειας, τον σπασμό του προσώπου; Υπάρχει κάτι που θρηνεί και ένα στραμπούληγμα όταν δεν μπορείς να προσφέρεις ανακούφιση, παραμυθία, όταν δεν μπορείς να ψιθυρίσεις τον θρήνο του άλλου.

Τα γεγονότα στο Φαρμακονήσι δεν αποτελούν  απλά άλλη μια εκδοχή και μια έκφραση της συγκεκριμένης πολιτικής που γεννάει τραγωδίες. Αποτελούν την διαπραγμάτευση ενός ανθρώπινου ορίου. Ενός ορίου που μοιάζει να υπερβαίνουμε. Γιατί αν από την μία μεριά βρίσκεται η καταγραφή των συμβάντων, η σαδιστική και δολοφονική στάση των ταγμάτων εφόδου του λιμενικού, τα πρόσωπα και οι μαρτυρίες, από την άλλη βρίσκεται η διαχείριση τους από τον κυρίαρχο λόγο και από την κυβέρνηση. 

Το σύμπαν συνωμοτεί...

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη....

Ή την έχουμε την τρισχιλιετή ιστορία ή δεν την έχουμε. Αφού λοιπόν, εκτός πολλών άλλων, εδώ γεννήθηκε και η δικηγορική σαν τέχνη, λογικό είναι να διαθέτουμε και πολυμήχανους δικηγόρους. Τους απολαμβάνουμε στην τηλεόραση, να ανταγωνίζονται εμάς τους δημοσιογράφους σε πανεπιστημοσύνη. Τους απολαμβάνουμε στη Βουλή, όπου τους οδηγεί η τηλεοπτική αναγνωρισιμότητα, η ίδια που στέλνει το κασέ τους στα ύψη. Τους απολαμβάνουμε ως ποδοσφαιρικούς παράγοντες, σαν αρχαγγέλους της κάθαρσης, κι ας μην έχουν άσπιλο αθλητικό μητρώο.

Τους απολαμβάνουμε όμως ακόμα περισσότερο όταν επιδίδονται ενθουσιωδώς στο άθλημα «ανακάλυψη συνωμοσιών». Γιατί δεν μπορεί, δικηγόρος πρέπει να δασκάλεψε τον κ. Αγγελο Φιλιππίδη να πει αυτό το ιουλιοβερνικώς ευφάνταστο, ότι τον διώκουν επειδή είναι πολιτικός φίλος του κ. Κ. Καραμανλή. Ποδοσφαιρικοί ομοϊδεάτες είναι βέβαια, ως τριφυλλόφιλοι. Αλλά «πολιτικοί φίλοι»; Και ποια σκοτεινά κέντρα θα είχαν τον χρόνο και την όρεξη, κυρίως δε τον λόγο, να σκευωρήσουν κατά του κ. Καραμανλή, πλήττοντας μάλιστα τον -ποιον;- κ. Φιλιππίδη; Εδώ κοτζάμ Μιχάλης Λιάπης, ξάδερφος του πρώην πρωθυπουργού, και δεν σκέφτηκε (ή δεν του το ψιθύρισε ο δικηγόρος του) να ισχυριστεί ότι τον χτυπούν με απώτερο στόχο τον κ. Καραμανλή. Και να πεις ότι δεν είχε γερό δικηγόρο ο κ. Λιάπης; Είχε. Κι όχι απλώς γερό. Παντοδύναμο. Αφού κατόρθωσε να στείλει πρόωρα στην άλλη ζωή τη θεία του πρώην υπουργού, κι ύστερα να την αναστήσει, όταν τον τσάκωσαν ψευδόμενο. Αλλά δεν του πέρασε από το μυαλό να πει στον πελάτη του να σφυρίξει κι αυτός «το τραγούδι της πλεκτάνης».

Ο Κατσαρίδας...

του Σταματη Κυριακη...

Από μικρός είχα σοβαρό πρόβλημα με τις κατσαρίδες.

Δεν με ενοχλούσαν οι  αράχνες , τα φίδια η οι σκορπιοί.

Οι κατσαρίδες  με τρομοκρατούσαν και με αηδίαζαν ταυτοχρόνως.

Δεν μπορώ να το εξηγήσω με την  φτωχή μου λογική.

Τα έντομα αυτά δεν μου έχουν κάνει τίποτα και όμως ένα διάστημα  τα αντιμετώπιζα σαν να ήμουν στέλεχος  στην νεολαία του Χίτλερ.

Τώρα , νομίζω το έχω ξεπεράσει. Τουλάχιστον δεν είμαι πλέον  σήριαλ κίλερ κατσαριδών.

Έβρεχε ως συνήθως προχτές το βράδυ και με φέρανε τα πόδια μου έξω από ένα γνωστό καφέ της μικρής μας πόλης.

Ακουγόταν μέχρι έξω ένα συνεχές ντουπ-ντούπ  που νόμιζες ότι κάποιος έσκαβε στο μπετό.

Έριξα μια ματιά μέσα από τα θολωμένα τζάμια και θυμήθηκα την μικρή (και ασήμαντη) ιστορία  του.

Να μην κακοφορμίσει το λάθος...

του Νικου Φιλη, απο την Αυγη...

Η υπόθεση της υποψηφιότητας Καρυπίδη έχει ξεφύγει από το ακριτικό πλαίσιο της Δυτικής Μακεδονίας και αποκτά διαστάσεις κεντρικού πολιτικού θέματος, που απειλεί την ευκρίνεια ακόμη και της φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ. Το καταρρέον πολιτικό κατεστημένο έσπευσε να εκμεταλλευτεί τις αντισημιτικές απόψεις, που με γραφικό και αφελή τρόπο έχει υποστηρίξει ο Θ. Καρυπίδης. Προκλήθηκε ακόμη και αδίστακτη παρέμβαση της Αμερικανοεβραϊκής Επιτροπής, η οποία έφτασε στο σημείο να εξομοιώνει τεχνηέντως τον ΣΥΡΙΖΑ με τη Χρυσή Αυγή! Πρόκειται για ανιστόρητη πολιτική συμπεριφορά, που στο όνομα κοντόφθαλμων πολιτικών σκοπιμοτήτων, "νομιμοποιεί" εκ του αντιθέτου τον ιστορικό αναθεωρητισμό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ανάγκη να δώσει διαπιστευτήρια για τις ανθρωπιστικές και δημοκρατικές αξίες του πάνω στις οποίες στηρίζεται το πρόγραμμα και η δράση του για τη ριζική αλλαγή στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Αποφασίζει με βάση τις δικές του πολιτικές θέσεις και διαδικασίες, διασφαλίζοντας την πολιτική αυτονομία του. Γι' αυτό διαθέτει την ικανότητα να στοχάζεται και να αναστοχάζεται, να επιμένει στις ορθές επιλογές του, να αναγνωρίζει και να διορθώνει τυχόν λάθη του. Η πολιτική των συμμαχιών αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ συνθήκη της φυσιογνωμίας του. Στην παρούσα φάση εργάζεται, και μάλιστα αποτελεσματικά, για τη διαμόρφωση ευρέος φάσματος κοινωνικών - πολιτικών συμμαχιών σε δημοκρατική - αντιμνημονιακή κατεύθυνση, για να βγει η χώρα από την κρίση και να επαναθεμελιωθεί η Ε.Ε.

Όσο αλλοιώνεται η φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ από την ενοριακή, σχεδόν αυτοαναφορική, αντίληψη για τις συμμαχίες, άλλο τόσο υπονομεύεται από το άγχος για "συμμαχίες" τακτικού χαρακτήρα, που δεν υπηρετούν έναν ορίζοντα προοδευτικών αξιών.

Θυμίστε μου...

Ανεμος...

Ούτε εμένα μου άρεσε η επιλογή Βουδούρη και Καρυπίδη. Αύριο δεν θα μου αρέσουν και άλλες επιλογές. Οχι μόνο υποψηφίων. Μπορεί και ψηφοφόρων που θα πουν ότι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ίσως να είναι καν αριστεροί. Που μπορεί να ήταν κάποτε ΠΑΣΟΚοι ή νεοδημοκράτες. Πολύ θα με ξενίσει. Πολύ θα με ενοχλήσει. Τι γυρεύουν αυτοί εδώ, θα αναρωτηθώ. Μύρισαν γκουβέρνο και τρέχουν;
Οταν θα τα σκεφτώ όλα αυτά και θα με ακούσετε να τα λέω, παρακαλώ θυμίστε μου να πάω να παραγγείλω κανέναν άλλο λαό που να μου ταιριάζει καλύτερα. Εαν είναι δυνατόν έναν λαό που κατά 98,8% να είναι αριστερός, με πιστοποιητικό "πεντιγκρί" απαραιτήτως...
Αν δεν μπορώ να το κάνω αυτό και δεν βρίσκεται κανένας λαός εύκαιρος να αντικαταστήσει τον δικό μου, θυμίστε μου ότι μπορώ επίσης να αμπαρώσω το μαγαζί γωνία που έχω και να το κρατήσω άσπιλο, αμόλυντο και ιδεολογικά καθαρό, να το ονομάσω "Σπίτι του Λαού Β'" ή "Κάστρο της Αριστεράς Ξ'", να βάλω και καμιά δεκαριά συντρόφια απ' έξω να κάνουν face-control (μέσω Facebook και όχι μόνο) για να έχω το κεφαλάκι μου ήσυχο.
Αν κι αυτό δεν μου κάνει ή δεν το μπορώ λόγω κλειστοφοβίας, παρακαλώ θυμίστε με τι έγραφε ο Γκράμσι στα "τετράδια από τη φυλακή" για την Ηγεμονία και τις πολιτικές συμμαχίες.
Πάντως μην μ' αφήσετε έτσι, να γκρινιάζω και να σουρμαδιέμαι!

σας ευχαριστώ!

Ιστορία επιτυχίας...

απο το AlterThess...

Από τη Δευτέρα τα χρεοκοπημένα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης υποστηρίζουν πως σήμερα – αύριο ο Γιάννης Στουρνάρας θα ανακοινώσει περίφημα νέα για την πορεία των μεγεθών της ελληνικής οικονομίας. Φυσικά η… αγωνία είναι μεγάλη, το βλέπεις στο δρόμο όπου ο κόσμος συζητά και περιμένει πως και πως τον Στουρνάρα να ανακοινώσει τα ανέλπιστα καλά νέα. Όλοι περιμένουν, έτοιμοι να βγουν στο δρόμο και να πανηγυρίσουν, τις ανακοινώσεις για ένα εξωφρενικά μεγάλο πλεόνασμα, για τη μείωση κάποιου δείκτη και για την αύξηση κάποιου άλλου.

Ο κόσμος, όπως υποστηρίζει η μονταζιέρα της Συγγρού και το πολιτικό γραφείο του Βενιζέλου, ξέρει, καταλαβαίνει και περιμένει με υπομονή τα πράγματα να φτιάξουν και οι θυσίες του, επιτέλους να πιάσουν τόπο. Που βρίσκεται όμως αυτός ο κόσμος; Εντάξει δεν κλαίνε όλοι και όλες με το ίδιο δάκρυ, δεν είναι όλοι και όλες στην ίδια θέση, αλλά ρε φίλε αυτά που λένε που τα βλέπουν και που τα ακούν; Θα μου πεις πως στη μονταζιέρα της Συγγρού και στο πολιτικό γραφείο του Βενιζέλου τη σύγκρουση με την πραγματικότητα, με αυτό που συμβαίνει, την έχουν αναγάγει σε ολυμπιακό άθλημα και παίρνουν τα μετάλλιο το ένα μετά το άλλο.

Το ευρωπαϊκό πρόβλημα της αριστεράς...

του Αντωνη Λιακου, απο toPortal...

Ο ευρωπαϊσμός χρησιμοποιείται όπως η εθνικοφροσύνη στη δεκαετία του ’50. Τότε οι αντεθνικώς σκεπτόμενοι, τώρα οι αντι-ευρωπαϊστές. Συνάδει όμως με ευρωπαϊκά ήθη ο έλεγχος των θρησκευτικών πεποιθήσεων του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Κι αν ήταν Εβραίος; Το καπέλο του ευρωπαϊσμού κρύβει περίεργα μυτερά αυτάκια…

Το πρόβλημα με την αριστερά δεν είναι η ευρωπαϊκότητά της, αλλά ότι περιορίζεται σχεδόν μόνο στην Ευρώπη. Ένας κινέζος ιστορικός μου έλεγε ότι η δημοκρατία είναι μια εκκεντρικότητα των μικρών εθνών της Ευρώπης. Αυτής της εκκεντρικότητας είναι γόνος η αριστερά. Των μικρών πολιτειών που οι κακομαθημένοι και ξεροκέφαλοι πολίτες τους εννοούν να έχουν λόγο στα όσα συμβαίνουν και τους αφορούν. Αυτή δηλαδή η ιστορική διαμόρφωση που γέννησε την ευρωπαϊκή πολιτειότητα, γέννησε και την αριστερά. Με λίγες εξαιρέσεις χωρών με ισχυρή ευρωπαϊκή επιρροή, τούτη η συνείδηση πολίτη δεν αφορά, δεν ισχύει στον ευρύ κόσμο που περιβάλλει την Ευρώπη. Όσο η Ευρώπη διατηρούσε την παγκόσμια ισχύ της, αυτή η ξεροκεφαλιά δεν απειλούνταν, ή απειλούνταν από μέσα, από την ισχύ της ισχύος της. Αλλά η Ευρώπη τώρα μοιάζει με ένα ακριβό αυτοκίνητο παλαιάς τεχνολογίας. Ξοδεύει πολύ ενέργεια και τρέχει αργά. Επομένως η πολιτειότητά της δεν απειλείται μόνο από τα φτηνότερα αυτοκίνητα που την ξεπερνούν, αλλά και από μια νέα οικονομική κατανομή στην οποία δεν θυσιάζει μόνο την ευημερία των πολιτών της, αλλά και τη δυνατότητα να έχουν λόγο στην πορεία της. Δεν είναι υπερβολή.

Θα μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να μας βγάλει από την κόλαση;

Στέλιος Ελληνιάδης, απο την Εποχη...

Το πολιτικό σύστημα έχει παρακμάσει. Τα κόμματα που κατ’ αποκλειστικότητα μοιράζονταν την εξουσία από το 1974 έχουν σαπίσει πατόκορφα. Όποιοι αξιόλογοι άνθρωποι υπήρχαν σ’ αυτά, παραγκωνίστηκαν σταδιακά ή το έβαλαν στα πόδια.

Έμειναν οι πιο διεφθαρμένοι, αυτοί που δεν χόρτασαν, αυτοί που φοβούνται ότι αν αλλάξουν τα πράγματα θα πρέπει να λογοδοτήσουν για τον παράνομο πλουτισμό τους και την κατάχρηση εξουσίας, αυτοί που ευεργετήθηκαν ατομικά και οικογενειακά με ρουσφέτια και προνόμια κι αυτοί που η πολιτική τους καριέρα πνέει τα λοίσθια. Εάν, ξαφνικά, ως εκ θαύματος, λειτουργούσε ελεύθερα, άφοβα, ανεπηρέαστα και σύμφωνα με το νόμους, το δικαστικό σώμα, θα ήταν ήδη πάρα πολλοί –και όχι κάποιοι, δειγματοληπτικά, για ξεκάρφωμα- σε κάποια φυλακή. Άλλοι γιατί τα άρπαξαν χοντρά, άλλοι γιατί διευκόλυναν άλλους να τ’ αρπάξουν και οι υπόλοιποι για αμέτρητες παράνομες και καταχρηστικές πράξεις που έβλαψαν σε βαθμό κακουργήματος το δημόσιο συμφέρον, αδίκησαν εκατομμύρια ανθρώπους με τις αποφάσεις και τις ψήφους τους και βαρύνονται με ενέργειες εσχάτης προδοσίας έχοντας υπογράψει συμφωνίες παράδοσης, λεηλασίας και ξεπουλήματος της χώρας στους ξένους. Μέχρι στιγμής είναι άγνωστος ο ακριβής αριθμός, αλλά σίγουρα πολύ μεγάλος, των ανθρώπων που αυτοκτόνησαν εξ αιτίας των μέτρων που αυτοί πήραν σε βάρος τους. Φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί φόνων εκ προθέσεως, εξ επαγγέλματος και κατά συρροήν. Δηλαδή, σίριαλ κίλερς!
Νευραλγικοί τομείς της οικονομίας οδηγήθηκαν στη διάλυση και ολόκληροι επαγγελματικοί κλάδοι αφανίστηκαν, στην οικοδομή, το εμπόριο, τη μεταποίηση κ.λπ.

Φαντάσματα υπάρχουν...

Sotosblog...

Ποιος θα το ‘λεγε πως θα βρισκόταν κάτι ικανό να σοκάρει ως και ανθρώπους, τόσο ψημένους στην ωμότητα, που είχαν φθάσει πια να προσπερνούν συνηθισμένοι τα χυμένα σωθικά στο χώμα από το πτώμα ενός ακόμα σκοτωμένου φίλου τους! Τι άλλο να σοκάρει άνθρωπο που βγήκε ζωντανός μέσα από την κόλαση της μάχης του Στάλιγκραντ; Άνθρωπο που αποβιβασθηκε στη Νορμανδία πατώντας σε τρύπιες, διαμελισμένες, άψυχες σάρκες ανάμεσα σε ένα βιβλικό κατακλυσμό πυρών από τα μάουζερ; Τι;

Και όμως! Ένα ακόμα πιο γερό σοκ τους έμελλε. Και τους περίμενε σε εκείνο που αντίκρυσαν, σαν μπήκαν στα γερμανικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως, μόλις εγκαταλειμμένα άρον-άρον. Τους αντίκρυζε ζωντανό-νεκρό εκεί το μέγα αίσχος: η καταρράκωση του Ανθρώπου! Και σάστισαν οι μπαρουτοκαπνισμένοι, βλέποντας ότι υπάρχουν τελικά φαντάσματα. Και σαλεύουν…

Δεν ήταν η ανέχεια, η απόλυτη κακουχία, τα οστά τα γεγυμνωμένα που σοκάρισαν. Ήταν η προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

θυμαμαι αλλα δεν φτανει...

Πεταλουδα...

Έχει συμφωνήσει πολύς κόσμος και συλλογικότητες ότι έχουμε έναν κοινωνικοπολιτικό πόλεμο όπου οι κυρίαρχοι έχουν επιτεθεί στο εργατικό κόστος και  στα κοινά αγαθά και υπηρεσίες μετατρέποντας τα σε εμπόρευμα αυξάνοντας με την μέθοδο των ιδιωτικοποιήσεων την συσσώρευση των  κερδών τους. Εμείς ως ριζοσπαστική αριστερά μπαίνουμε τώρα στην μάχη των εκλογών για δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια. Και όλα γίνονται σε μια περίοδο που η συγκυρία μας έχει σε θέση μάχης για την κυβέρνηση της Αριστεράς, για μια αριστερή κυβέρνηση του τόπου- όταν γίνουν οι εθνικές εκλογές. Έχουμε λοιπόν ένα πόλεμο με πολλές μάχες και οι τακτικές θα πρέπει να νικήσουν στις κινήσεις του αγώνα τον αντίπαλό, τον εχθρό. Αυτές οι κινήσεις έχουν και κινήσεις συνεργασιών, με άτομα και συλλογικότητες. Όμως δεν φτάνει ο σχεδιασμός μιας μάχης από το σχέδιο αυτό καθ’αυτό αλλά  εξαρτάται και από την κατανόηση της πολιτικής αυτής που περιέχει όλα αυτά όπως και από την αυτοδιάθεση του εαυτού μας σ αυτό.
Όταν μίλαγε ο Λένιν  για τις συνεργασίες και για τον εχθρό είχε δυο πράματα στο μυαλό του : την εμπειρία και τον Κλαούζεβιτς  δηλαδή την γνώση, την ανάλυση, τον υλισμό και έτσι χάραξε νικηφόρα πορεία στην αρχή της έκβασης του αγώνα, του πολέμου, των μετασχηματισμών, της επανάστασης.

Το αγκάθι της αξιολόγησης....

Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Το τελευταίο διάστημα τα ελληνικά πανεπιστήμια αξιολογήθηκαν κατά τον νόμο από καθηγητές που υπηρετούν σε αντίστοιχα ιδρύματα του εξωτερικού. Θα μιλήσω λίγο πιο κάτω για κάποια αποτελέσματα της αξιολόγησης που συμβαίνει να τα γνωρίζω και για τη σημασία τους μέσα στο μνημονιακό τοπίο.Ωστόσο, θα ξεκινήσω από ένα δημοσίευμα που δείχνει εύγλωττα τις διαθέσεις κάποιων εκπροσώπων του Τύπου απέναντι στα ελληνικά ΑΕΙ.
Με τον τίτλο «Αξιολογητές… made in Greece», το άρθρο του Α. Λακατσά («Καθημερινή» 31 Ιανουαρίου 2014) πληροφορεί τον αναγνώστη ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια αντί να επιλέγουν «βέρους [sic] αλλοδαπούς καταφεύγουν κατά κύριο λόγο σε Ελληνες που εργάζονται σε ξένα ΑΕΙ». Το υπόλοιπο ύφος του άρθρου με υπότιτλο «Μαγειρέματα» προσθέτει απλόχερα πινελιές υποτίμησης για τα πανεπιστήμιά μας, έστω και αν στη συνέχεια στρέφει με χαρακτηριστική αβρότητα την κριτική του και προς το υπουργείο Παιδείας.

Θα μείνω στο γράμμα του κειμένου, χωρίς να καταφύγω σε δίκη προθέσεων. Και θα ξεκινήσω από το ότι το κριτήριο για την εγκυρότητα ενός αξιολογητή καθίσταται εδώ φυλετικό. Ενας ελληνικής καταγωγής πανεπιστημιακός του εξωτερικού (προφανώς ακόμα και ο πιο αξιόλογος και διακεκριμένος στον τόπο εργασίας του ή και παγκόσμια) στερείται εγκυρότητας ως κριτής διότι, καθώς δεν είναι «βέρος» αλλοδαπός, είναι εξ ορισμού ύποπτος για ένοχα αλισβερίσια και έχει επιλεγεί με βασικό στόχο να υπηρετήσει την ανηθικότητα που πολεμούν τα Μνημόνια και οι φίλοι τους. Και ναι μεν τα μόνιμα μέλη των συμβουλίων -Ελληνες του εξωτερικού επίσης- χαίρουν μιας άνευ όρων εκτίμησης, οι άλλοι -επίσης διακεκριμένοι- καθηγητές που έρχονται να κρίνουν κατηγορούνται από τον αρθρογράφο ακόμα και για τα λίγα χρήματα που παίρνουν. Δηλαδή, αυτό που θα έκανε δίκαιη μια αξιολόγηση θα ήταν να απουσίαζε παντελώς η ελληνική γλώσσα και να δεχτούμε ότι είμαστε αποικία τιμωρημένων και αναγκασμένων να έχουμε ως πρώτη γλώσσα τα αγγλικά;

Εσείς κι εμείς...

του Κωστα Καναβουρη, απο την Αυγη...

Υπάρχουν άπειροι τρόποι ένταξης σ' έναν πολιτικό σχηματισμό, εν προκειμένω στον πολιτικό σχηματισμό που στα καθ' ημάς γεγονότα ονομάζεται Αριστερά (με όλη την ιστορική ποικιλομορφία των κομματικών της περιπτώσεων) και η οποία στο πλαίσιο της τραγικά ιδιόμορφης εμφυλιακής και κυρίως μετεμφυλιακής Ελλάδας απέκτησε εντονότατα και τα χαρακτηριστικά της κοινωνικής ένταξης. Θέλω να πω ότι το να μεγαλώνεις (να γεννιέσαι και να μεγαλώνεις για την ακρίβεια) στη μετεμφυλιακή Ελλάδα, και μάλιστα στον άμεσο μετεμφύλιο, δεν ήταν καν τρόπος ένταξης. Ήταν τρόπος του υπάρχειν. Ιδιαίτερα στην επαρχία, όπου η πολιτική ταυτότητα και η συνακόλουθη κοινωνική θέση ήταν πασιφανείς και αυστηρότατα διαγεγραμμένες για τους ανιόντες και επίσης αυστηρότατα προδιαγραμμένες για τους κατιόντες. Φυσικά, υπό την προϋπόθεση ότι τα γονικά σου ανήκαν σ' εκείνη την πολύτιμη κατηγορία της ποιητικής ανωνυμίας που δεν πληρώθηκε ποτέ με κανενός είδους "χρήμα" για την ένταξή της, αλλά αντίθετα πλήρωσε σκληρά αυτή την ένταξη, όχι μόνο στο επίσημο "κρατικό κράτος", αλλά και απέναντι στο "ηγετικό κράτος" (που ήταν με άλλους τρόπους επίσης αγριότατο) των πολιτικών και κοινωνικών μορφωμάτων της Αριστεράς εκείνης της εποχής. Φυσικά -δηλαδή- υπό την προϋπόθεση ότι ανήκες στο υγρό θεμέλιο εκείνης της εκηβόλου Αριστεράς που ήταν καμωμένο από δάκρυα λύπης, από δάκρυα ανεπίδοτης οργής και από δάκρυα σιωπής. Παράδειγμα: θυμάμαι τη μητέρα μου κάτι βράδια σιωπής (όχι εκείνα τα βράδια του σιωπηλού παρόντος και του λιγοστού και διακοπτόμενου ηλεκτρικού ρεύματος), τη μητέρα που λίγα μόλις χρόνια πριν είχε αποφυλακισθεί (με τις ουλές των βασανιστηρίων που δεν έπαψαν ποτέ να είναι νωπές ακόμα και μέσα στην άνοια των τελευταίων της στιγμών), αυτή τη μητέρα θυμάμαι να ακινητεί και να γίνεται πάγος νομίζοντας πως κάτι άκουσε: "σσστ, κάποιος έρχεται". Πάει να πει, ο επαναλαμβανόμενος θάνατος της σύλληψης, των βασανιστηρίων και του εγκλεισμού. Πώς να διηγηθεί κανείς εκείνη την παγωμένη ακινησία! Ουδέποτε άλλοτε έχω νιώσει τέτοια σιωπή. Εγώ ο ίδιος ήμουν σιωπή. Ο αδελφός μου ήταν σιωπή. Το τραπέζι, η καρέκλα, το ποτήρι, το πάτωμα, το ταβάνι, όλα μα όλα ήταν σιωπή.

ΚΑΤΙ ΜΑΣ ΞΕΦΕΥΓΕΙ...

kartesios...

Δε μπορεί όταν ο Κάντας καρφώνει για μίζες τον τριτοκλητήρα του υπουργείου Αμύνης με όνομα και διεύθυνση να γίνεται σάλος στα ΜΜΕ, αλλά όταν αναφέρεται σε «παλαιό κορυφαίο πολιτικό» να πέφτει πέπλο σιωπής, να εξαφανίζουν τα ΜΜΕ την είδηση και να γίνεται ξαφνικά αναξιόπιστος ο μέχρι χτες αξιόπιστος Κάντας.

Δε μπορεί όταν όλη η Ευρώπη δείχνει πλέον και επισήμως τον Σημίτη ως ηγέτη της συμμορίας πλαστογράφων στοιχείων που έθαψε την Ελλάδα στο νεκροταφείο της ευρωζώνης, να εμφανίζεται άνετος ο Σημίτης ως αρχηγός της αίρεσης των 58 που επιθυμεί να παίξει ρόλο στα πράγματα της χώρας ως «υπεύθυνη κεντροαριστερή δύναμη».

Δε μπορεί να θάβουν την τρόικα ακόμη και τα πλέον συστημικά και συντηρητικά ΜΜΕ του κόσμου και την ίδια ώρα οι μόνοι που δεν αμφισβητούν τις δολοφονικές πρακτικές της να είναι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.

Δε μπορεί να μιλάει επισήμως για τρίτο μνημόνιο  ο Σόιμπλε και οι μόνοι που κάνουν ότι δεν το καταλαβαίνουν να είναι ο Σαμαράς και ο Στουρνάρας που βαφτίζουν πάλι σωτηρία τον τρίτο βομβαρδισμό και υπόσχονται σωτηρία για 1.175^η φορά.

Νέα δανειακά βάρη ή ρύθμιση του χρέους;

του κ. Νικου Ξυδακη...

Το δανειακό πακέτο που προανήγγειλε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για το επόμενο εξάμηνο δείχνει πώς προσεγγίζει η Γερμανία τις υπερχρεωμένες χώρες και, με διαβαθμίσεις, τις μεγάλες χώρες του Νότου. Η σιδηρά πειθαρχία του δημοσιονομικού συμφώνου, το σκληρό ευρώ, η άρνηση έκδοσης ευρωομολόγων, η άρνηση της ποσοτικής χαλάρωσης εκ μέρους της ΕΚΤ, προκαλούν οδύνη στην υπόλοιπη Ευρώπη αλλά ενισχύουν τη Γερμανία· διότι στην παρούσα συγκυρία η Γερμανία και η βιομηχανία της απολαμβάνουν χαμηλά επιτόκια και εκτινάσσονται στην ανταγωνιστικότητα, με το μεγαλύτερο εξαγωγικό πλεόνασμα παγκοσμίως (260 δισ. ευρώ το 2013), ενώ ως προς τον υπερχρεωμένο Νότο η Γερμανία βρίσκεται σε θέση ισχύος, ως πιστωτής.

Η Γερμανία εκμεταλλεύεται την κρίση χρέους για να εδραιώσει την ηγεμονία της στην Ευρώπη και, με τη βοήθεια του μεγέθους της ευρωπαϊκής αγοράς, να επιβληθεί ως ισχυρός ανταγωνιστής στο διεθνές περιβάλλον. Σε αυτό το πλαίσιο, πρέπει να δούμε και την διαφορετικής έντασης επιβολή της λιτότητας στις χώρες υπό κρίση: διαφορετική στις μικρές υπερχρεωμένες χώρες των μνημονίων, όπως Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Κύπρος, και διαφορετική στις μεγάλες χώρες Ισπανία και Ιταλία. Χαρακτηριστική είναι η διαφορά στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών: στην Ελλάδα έγινε με βαρύ κρατικό δανεισμό, στην Κύπρο έγινε με κούρεμα ομολογιούχων και καταθετών, στην Iσπανία έγινε με κεφάλαια του ESM. Η Ισπανία και η Ιταλία έχουν οικονομικό και πολιτικό εκτόπισμα που δεν επιτρέπουν την επιβολή ακραίας υφεσιακής λιτότητας, και επιπλέον είναι μεγάλες καταναλωτικές αγορές.

Θα χυθεί αίμα...και πετρέλαιο....

από τον Γιάννη Αγιάννη...

There will be blood. Ήταν ο τίτλος μιας ταινίας με θέμα τη ζωή ενός "πετρελαιά" στην Αμερική και το πώς μεταμορφώθηκε από πάμπτωχος σε δισεκατομμυριούχο.

Στη ταινία αυτή, εκτός από την ωραία ηθοποιία του άλλοτε Τελευταίου των Μοϊκανών Daniel Day Lewis, βλέπουμε κι έναν ιεροκήρυκα με μεγάλο σουξέ στους πιστούς που έχει βάλει στόχο της ζωής του να πλουτίσει σαν παράσιτο του ήρωα της ταινίας μέσω εκβιασμών και απειλών.

Κρατάω αυτό και προχωράω. Πρόσφατα είδα την καμπάνια που ξεκίνησε η Greenpeace ενάντια στη Gazprom και τα σχέδια της να ξεκινήσει άντληση πετρελαίου στην Αρκτική. Στο πλαίσιο της καμπάνιας, μια ομάδα ακτιβιστών ανέβηκε στην πλωτή πλατφόρμα που έστησε η Gazprom στα νερά του Βορείου Παγωμένου Ωκεανού ως ένδειξη διαμαρτυρίας, γεγονός που κατέληξε στη σύλληψή της.

Ακόμα και ο George Clooney, σαν καλός Δημοκρατι(κό)ς που είναι, αφού ήπιε ένα φλιτζανάκι Nespresso Volluto, έκανε δήλωση συμπαράστασης στον δίκαιο αγώνα των ακτιβιστών.

Εγώ πάλι, που ζηλεύω τον George, σαν γνήσιος απόγονος του Άπιστου Θωμά άρχισα να κοιτάζω το θέμα και από την άλλη μεριά, αφού, ως γνωστόν, πίσω έχει η αχλάδα την ουρά.

Αναρωτήθηκα λοιπόν εάν η Greenpeace έχει άδικο και γιατί τα βάζει με τον ορθόδοξο σύντροφο Πούτιν και τη Gazprom.

Όταν το σύστημα απειλεί με μια νέα κρίση...

του system failure....

Ένα αντίστροφο σενάριο της κρίσης του 2008 στις ΗΠΑ θα ήταν μια πιθανή νέα κρίση, που αυτή τη φορά θα ξεκινούσε από την Ευρώπη. Η παγκόσμια νεοφιλελεύθερη δικτατορία νιώθει ότι υπάρχει μια απειλή για την κυριαρχία της με αφετηρία τις προσεχείς ευρωεκλογές. Οι δυνάμεις των ευρωσκεπτικιστών, που ανήκουν κυρίως στην πατριωτική Δεξιά, παρουσιάζονται αισθητά ενισχυμένες, ενώ η Αριστερά μοιάζει αποφασισμένη να μην προσαρτηθεί στο νεοφιλελεύθερο μπλοκ στο οποίο προσχώρησαν και τα Σοσιαλιστικά Ευρωπαϊκά κόμματα.

Τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης μοιάζουν παγιδευμένα ανάμεσα στις αγορές που είναι έτοιμες να επιτεθούν ανά πάσα στιγμή και στην ΕΚΤ, γι'αυτό προχωρούν σε σκληρότερα “προληπτικά” μέτρα λιτότητας. Χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα είναι οι περικοπές ύψους 50 δισ. που ανακοίνωσε ο Ολάντ για τη διετία 2015-2017.

Το σύστημα απειλεί τις κοινωνίες με μια νέα κρίση καθώς δεν θέλει να δει τα σχέδια του να εκτροχιάζονται. Σε περίπτωση που οι ευρωεκολογές αναδείξουν μεγάλη άνοδο των αντι-νεοφιλελεύθερων δυνάμεων στην ευρωβουλή, αυτό σημαίνει ότι οι “αγορές” θα ετοιμαστούν για μια νέα μεγάλη οικονομική κρίση που αυτή τη φορά θα ξεκινήσει από την Ευρώπη, καθώς η παγκόσμια νεοφιλελεύθερη δικτατορία θέλει πάση θυσία να ολοκληρώσει το πείραμα που ξεκίνησε στην Ελλάδα, επεκτείνοντας το, σε πρώτη φάση, σε όλη την ευρωζώνη, ακόμα και στη Γερμανία.

Kαι ο κυρ-Αντώνης;

Sotosblog...
Συριζαίο δεν τον λες. Ίσα-ίσα που του την έχουν πέσει άγρια οι συριζαίοι, και τους απαντάει: «Δεν σας έχω ανάγκη, δεν κυνηγάω καρέκλες, δεν πιάνω στασίδι, ζω από το μπλογκ μου, και περνάω μια χαρά.» Δεν έγινε, λοιπόν, συριζαίος τώρα, επειδή γράφει «ας κάνουμε πρώτα το βήμα να εκλέξουμε έναν νέο πρωθυπουργό που δεν προέρχεται από πολιτικό τζάκι, και μετά θα δούμε και για τα πιο σημαντικά.» Έχει άδικο;
Τον άλλον; Αυτόν κι αν δεν το λες συριζαίο! Αντιμνημονιακό όμως τον λες; Ουου! Κάργα! Γράφει αυτός: «Αλέξη Τσίπρα, με επιλογές υμνητών του ΓΑΠ και του Μνημονίου και γυριστρούλες της πολιτικής δεν πάμε πουθενά…» Για την υποψηφιότητα Βουδούρη τα γράφει αυτά. Έχει άδικο;
Άδικο, δίκαιο, τελικά τι θα ψηφίσουμε;
Ο πρώτος είναι σαφής. Ο δεύτερος τι γυρεύει;
Ή μάλλον τι γυρεύει που να μην βγάζει τα χάλια τα σημερινά; Ε; Τι;
Δεν ξέρω πώς το βρίσκετε το σκεπτικό του πρώτου, αλλά του δεύτερου είναι ομολογουμένως καταπληκτικό. Να προσέξουμε, λέει, διότι, να που τα άλλα βγάζουν τα ίδια χάλια τα σημερινά! Οπότε, τι να κάνω κι εγώ, ο φτωχός, μπροστά στην κάλπη; Λυπήσου με, άνθρωπε…

Πρετεντέρης tribute...

Cogito ergo sum...
- Πρετεντέρη, τους ακτιβιστές που διαμαρτυρήθηκαν στο γραφείο του Βαρβιτσιώτη τους συνέλαβαν. Τους βομβιστές δεν απορείς γιατί δεν τους πιάσαν;
- Εγώ έφταιγα. Δεν θα ξαναβγώ βόλτα με τη βάρκα Γενάρη μήνα, κύριε Πρετεντέρη μου.
- Κάποιος να πει στον Πρετεντέρη τι είναι η UEFA, τι ο ΟΟΣΑ και τι η NASA, γιατί βασανίζεται και δεν είναι σωστό στην ηλικία του.

- Αναρωτιέμαι αν όλα αυτά τα λαμόγια τύπου Πρετεντέρη, Κώνστα, Μπάμπη δεν μπορούν να φάνε μια μηνυσάρα για διασπορά ψευδών ειδήσεων.

- 2 σφαίρες σε φάκελο στον Πρετεντέρη είναι τρομοκρατία ενώ να πνίγει το λιμενικό 9 παιδάκια δεν είναι. Τόσο γελοίος είναι ο όρος "τρομοκρατία".

Λάθη που πρέπει να διορθώνονται...

του Δημητρη Τσεκερη, απο το Red NoteBook...

Δύο από τις υποψηφιότητες που προτάθηκαν και ψηφίστηκαν από την Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ το Σαββατοκύριακο,
προκάλεσαν ενστάσεις και διαφωνίες. Παρακολουθώντας τις σχετικές εξελίξεις του τελευταίου διημέρου (τις πιο πρόσφατες δηλώσεις του Οδυσσέα Βουδούρη και τις φιλοχρυσαυγίτικες εξάρσεις του Θόδωρου Καρυπίδη), προσωπικά συμμερίζομαι πια τις ενστάσεις αυτές απολύτως
Παίρνοντας ως αφετηρία την γενική αρχή ότι η εντιμότητα μιας Αριστεράς που θέλει να είναι ριζοσπαστική, στην πράξη σημαίνει, μεταξύ άλλων, να παραδέχεται δημόσια τα λάθη της και να τα διορθώνει, νομίζω πως αυτή η αρχή έχει ιδανικό πεδίο εφαρμοφής τις ανακοινωθείσες υποψηφιότητες στις περιφέρειες της Πελοποννήσου και της Δυτικής Μακεδονίας.

Για τη μεν πρώτη, είναι δεδομένο πλέον πως ο κ. Βουδούρης, δηλώνοντας ανεξάρτητος, ενώ διαθέτει επίσημη στήριξη από τον ΣΥΡΙΖΑ, επιμένει να εκπροσωπεί τον εαυτό του και δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται εαυτόν ως μέρος ενός συγκεκριμένου πολιτικού σχεδίου. Με άλλα λόγια, δηλώνοντας ότι ...δεν μετανιώνει (για το μνημόνιο), δεν τιμά τη στήριξη που του παρείχε η ριζοσπαστική Αριστερά. Εφόσον δεν συμβαίνει αυτό, τότε μπορεί να κατέβει και μόνος του.

La mort subite (Ο αιφνίδιος θάνατος)....

Γιώργος Γιαννόπουλος, απο το Αριστερο Blog...

La mort subite. Ο αιφνίδιος θάνατος. Είναι και το όνομα μιας παλιάς μπυραρίας στις Βρυξέλλες. Σε μια γωνία, σ’ ένα από τα σκοτεινά και παγερά στενά του κέντρου της πόλης. Πριν τον κατακλυσμό των γραφειοκρατών και των τουριστών στον Αιφνίδιο Θάνατο σύχναζαν οι ποιητές. Στον τοίχο με τις αναμνήσεις η ασπρόμαυρη φωτογραφία του μεγάλου Ζακ μ’ εκείνο το σπαρακτικό χαμόγελο. Ο Ζακ Μπρελ δεν πέθανε από αιφνίδιο θάνατο. Γνώρισε τη μακρόσυρτη και βασανιστική εκδοχή του καρκίνου που ξεφτιλίζει την ανθρώπινη ύπαρξη μέχρι να τη λιώσει ολάκερη. Kαι βέβαια πάλεψε. Όχι ότι δεν τον πήρε το παράπονο. «Γιατί σε μένα, γιατί τώρα;»1 έγραψε σε ένα από τα πιο συγκλονιστικά του τραγούδια. Μετά πήγε να πεθάνει στην κόλαση. Στα εξωτικά νησιά των Marquises, στη γαλάζια τρύπα του Ειρηνικού. Εκεί όπου είχε καταφύγει ένας άλλος ποιητής, που παράτησε στα πικρά χώματα των Παλαιών Χωρών, τη δουλεία του χρηματιστή, τα έξι του παιδιά και τη Δανέζα σύζυγο, αναζητώντας τον έρωτα και την ομορφιά. Τις Κυριακές στα δωρεάν μαθήματα ο αναρχικός Καμίλ Πισαρό του είχε δείξει τον δρόμο της ποίησης που τον έτρωγε από πάντα. Τον δρόμο της ομορφιάς, που είναι ο δρόμος για τον παράδεισο, σκέφτηκε ο Γκογκέν. Κι ίσως επειδή ήταν γιος αντάρτη και μάνας μουλάτρας κι είχε κάνει νέος στα καράβια, ο αυτοδίδακτος ζωγράφος τ’ άφησε όλα πίσω για να υμνήσει τα κορμιά των γυναικών, τη γύμνια του άνθους των τροπικών. Κι όταν το σώμα του σάπιζε από το αλκοόλ και την αρρώστια, ο Γκογκέν δεν σταμάτησε λεπτό να βρίζει τους παπάδες και τους ελεεινούς εκπροσώπους της εξουσίας στο νησί. Στον τάφο του σήμερα κορίτσια του αποθέτουν τα λουλούδια που τόσο αγάπησε και του τραγουδούν εκείνους τους μελαγχολικούς σκοπούς που λάμπουν στα μάτια τους. Λίγα μέτρα παρακάτω ο τάφος του μεγάλου Ζακ. Που τον πήρε ο πόνος κι η ομορφιά, που σήκωσε στο λιανό του κορμί την ατέλειωτη θλίψη του χαμηλού ουρανού της Φλάνδρας. Που έβριζε κι αυτός τους αστούς.

Τα νομικά της διαγραφής του χρέους...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΥ*, απο την Ελευθεροτυπια... 

«Οι αλλοδαποί που δανείζουν χρήματα σε κάποιο κράτος δεν μπορούν (...) να περιμένουν από αυτό να κλείσει τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τα δικαστήρια, να διαλύσει την αστυνομία, να παραμελήσει τις δημόσιες υπηρεσίες και να εκθέσει το λαό του σε συνθήκες χάους και αναρχίας μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει τους δανειστές του». Δήλωση της Νότιας Αφρικής στην Επιτροπή της Συνθήκης της Χάγης για την Κωδικοποίηση του Διεθνούς Δικαίου (1930).

Θεσμοί υπεράνω κάθε αντιμνημονιακής υποψίας, όπως το ΔΝΤ, ο ΟΟΣΑ, αλλά και το καθ' ημάς Γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή βεβαιώνουν το αυτονόητο: ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, χωρίς γενναίο κούρεμα, δηλαδή διαγραφή του μεγαλύτερου τμήματός του. Προφανώς ο προτιμότερος τρόπος για κάτι τέτοιο είναι, όπως σε όλα τα πράγματα, ο συναινετικός: να αποφασιστεί από μια Διεθνή Διάσκεψη με συμμετοχή της Ελλάδας και των δανειστών, όμοια με αυτή του Λονδίνου που απομείωσε το 1953 το χρέος της Γερμανίας. Γιατί να δεχθούν όμως -διαμαρτύρονται τα παπαγαλάκια- παρόμοια προοπτική οι δανειστές; Μα, για να μη χάσουν όλα τα χρήματά τους, όπως θα συμβεί αν επιλέξουν το δρόμο συνέχισης των μνημονιακών εκβιασμών ή άλλων μονομερών ενεργειών.
Και τούτο γιατί κράτη που έχουν την πολιτική βούληση, έχουν και νομικά όπλα να αντιτάξουν στους δανειστές τους. Οι δύο βασικές κατασκευές για αυτό είναι η «κατάσταση ανάγκης» και η θεωρία του «επονείδιστου» ή «απεχθούς» χρέους («odious debt»). Στην τελευταία η άρνηση πληρωμής δεν ανάγεται σε αδυναμία αποπληρωμής, αλλά στην επίκληση του αντιδημοκρατικού ή καταχρηστικού χαρακτήρα του χρέους. Ετσι έγινε -με πρωτοβουλία των ΗΠΑ- η διαγραφή τού επί Χουσεΐν χρέους του Ιράκ, αλλά και η κατά τα τρία τέταρτα απομείωση του χρέους του Ισημερινού, βάσει των πορισμάτων Διεθνούς Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου. (Ιστορικά, το επιχείρημα προβλήθηκε για πρώτη φορά από τις ΗΠΑ ήδη το 1898, μετά τη λήξη του ισπανοαμερικανικού πολέμου, για να μην εξοφληθεί το χρέος της Κούβας στην Ισπανία).

ΜΜΕ ενσωματωμένα στο στρατό του Μνημονίου...

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη, απο την Αυγη...

Απορώ πως δεν έχουν ξεσηκωθεί ακόμη ο Κεδίκογλου, η Άννα Μισέλ, ο Βενιζέλος και οι 58, που είναι ο Βενιζέλος με άλλο όνομα, να καταγγείλουν τους ανθέλληνες που φυτιλιάζουν το οικονομικό, πολιτικό, ου μην αλλά και πολιτιστικό θαύμα που συντελείται στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Κι αυτήν τη φορά οι ανθέλληνες δεν είναι όποιοι κι όποιοι, είναι η ίδια η Κομισιόν, που στην έκθεσή της για τη διαφθορά αξιολογεί τον ελληνικό τύπο ως «εν μέρει ελεύθερο».
Είναι μεγάλη προσβολή να αποκαλείς «εν μέρει ελεύθερα» τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Δεν είναι απλώς προσβολή, είναι συκοφαντική δυσφήμιση, η οποία μπορεί να αποδειχθεί πολλαπλώς βλαπτική. Κανάλια, ραδιόφωνα, εφημερίδες, είναι στην πλειοψηφία τους απολύτως δοσμένα στη μάχη για την ευδοκίμηση του μνημονιακού καθεστώτος, λειτουργούν, τηρουμένων των αναλογιών, όπως τα ενσωματωμένα στον Αμερικανικό στρατό ΜΜΕ. "Embedded" τα λέγαμε αυτά τα ΜΜΕ στον πόλεμο του Ιράκ, πρέπει να βρούμε κι έναν ελληνικό όρο που να αποδίδει τα όσα συμβαίνουν στον πόλεμο του Μνημονίου.
Δεν υπάρχει εν μέρει ελευθερία, υπάρχει απόλυτη εθελοδουλεία, εκδηλούμενη με χίλιους τρόπους. Μονταρισμένα βίντεο, πανομοιότυπα πρωτοσέλιδα, εσκεμμένα ψέματα για οικονομικά μεγέθη (σ.σ. διαβάστε όσα ομολογεί ο Πρετεντέρης σχετικά με το δημόσιο χρέος), κατευθυνόμενες γελοιογραφίες, υπερπροβολή γεγονότων, απόκρυψη γεγονότων ή θάψιμο εκεί προς το τέλος του δελτίο, στημένα πάνελ, ακόμη πιο στημένες δημοσκοπήσεις, ατέλειωτος ο κατάλογος της στρεψοδικίας.
Και πάνω απ΄ όλα, φόβος και τρόμος με τα καντάρια. Η έμμεση τρομοκρατία, η τρομοκρατία του αυτονόητου, τα πράγματα μόνο έτσι μπορούν να συμβούν κι όποιος τα αμφισβητεί είναι σαν να τα βάζει με την Θεία Τάξη.

Το Σχολείο-Εφιάλτης και η Επανάσταση του Χαμόγελου...

 του Δ.Τσιριγώτη, απο το Δημοσιο Σχολειο...

Βρισκόμαστε στο Έτος 2024. O Γιώργος τινάχθηκε από τον ήχο του ξυπνητηριού. Έκανε όσο πιο γρήγορα μπορούσε για να ετοιμαστεί. Πήρε παραμάσχαλα τη θήκη με το tablet και έφυγε γρήγορα για το σχολείο του. Μετά από 5 λεπτά ήτανε μπροστά στην εξώπορτα. Ακούμπησε τον αντίχειρα του πάνω στην συσκευή αναγνώρισης δαχτυλικών αποτυπωμάτων και η εξώπορτα άνοιξε.

Εύκολο και γρήγορο σκέφτηκε. Είχε ακούσει ότι παλαιότερα στα σχολεία υπήρχαν σχολικοί φύλακες που ελέγχανε ποιος έμπαινε και ποιος έβγαινε. «Τι σπατάλη ανθρώπινου δυναμικού» αναρωτήθηκε.
Μετά από 10 λεπτά ο Γιώργος βρίσκεται στην αίθουσά του και κάθεται στη θέση του, όπως και οι συμμαθητές του. Το τμήμα του απαριθμεί 50 μαθητές που κάθονται ο καθένας μόνος του. Πάνω στο μικρό ατομικό θρανίο υπάρχει μόνο ένα tablet και τίποτα άλλο. Απέναντι από τα παιδιά πάνω στον τοίχο υπάρχει μια τεράστια οθόνη. Η οθόνη ανοίγει και εμφανίζεται ο Διευθυντής ο οποίος, όπως κάθε πρωί, αφού εκφράζει τις ευχαριστίες του στους Ευεργέτες και Χορηγούς του σχολείου, καλημερίζει τα παιδιά και τους ανακοινώνει, τις υποχρεώσεις, το πρόγραμμα και το Βασικό Όριο: Δεν επιτρέπεται η άμεση επικοινωνία μεταξύ των μαθητών και η χρήση των Απαγορευμένων Λέξεων.

για το λιβάδι που γιορτάζει...

costinho.gr...

Για να'χουμε έναν έρωτα που να μη μας τον λερώνουν

ένα τραγούδι που να μπορούμε να τραγουδάμε

Τάσος Λειβαδίτης

Ταινιοθήκη, σκοτεινή αίθουσα. Δεν είναι ακόμα σκοτεινή, κόσμος μαζεύεται για την προβολή.Κόσμος γεμίζει φως την αίθουσα πριν της επιτρέψει το σκοτάδι. Σε ένα βλέμμα μου, δεν γίνεται αυτό που περιμένω ως το πιο φυσιολογικό εκείνη τη στιγμή. Να ανοίξει η πόρτα και ανάμεσα στους καλεσμένους, να μπει ο Θόδωρος. Για μια στιγμή -είμαι σίγουρος ότι έγινε- μου φαίνεται πραγματικά φυσιολογική, πολύ φυσιολογική η σκέψη αυτή· σχεδόν την είδα τη μορφή του ανάμεσα στα περάσματα, καθημερινή· αναγκαία. Και δεν είναι όνειρο, καταλαβαίνω ότι είμαι ξύπνιος. Ή σχεδόν. Αφού σου μιλώ για μαγεία.

Τις έχω δει τις ταινίες. Πολλές φορές και σε διάφορους καιρούς. Κι αν έχω μαγευτεί. Αυτή τη φορά έκλαιγα μόνο στα φιλιά. Στις γιορτές. Πάντα υπάρχει γιορτή στις ταινίες του Αγγελόπουλου, πάντα γιορτάζουν οι άνθρωποι. Στους χορούς έκλαιγα, στις πρωτοχρονιές, στα ανταμώματα. Χοροί συντροφικοί, ζευγάρια, φίλοι, όχι μοναχικά ζεμπέκικα. Μόνο ένα ποντιακό Τικ· ο Πόντος ρίζα και η Τασκένδη εξορία, δυο χώρες τα απλωμένα χέρια του Κατράκη, που ενώνουν τον ουρανό με τους νεκρούς συντρόφους· ή τους χωρίζουν. Και στον εμφύλιο έκλαιγα -όσο κι αν προσπερνούσα τις ματαιώσεις, όσο κι αν δεν την πίστευα την ήττα. Δεν περιγράφεται ο πόνος αυτού του τόπου, δεν μπορεί να μετρηθεί το αίμα του, δεν χωράει καν στις εικόνες.

Το ιδεολόγημα των δύο μονοδρόμων...

του κ. Σταυρου Λυγερου, απο το Real.gr...

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΗ με την προοπτική μίας ήττας που είναι πολύ πιθανόν να προσλάβει διαστάσεις πανωλεθρίας, η ηγεσία της Ν.Δ. επιχειρεί να διασωθεί, επανερχόμενη στην αγαπημένη τακτική της να εμφανίζει τον ΣΥΡΙΖΑ σαν ένα κόμμα που έχει το ένα πόδι του στη νομιμότητα και το άλλο εκτός. Είναι ένας τρόπος να μεταθέτει το κέντρο βάρους της δημόσιας συζήτησης από τα καυτά οικονομικά-κοινωνικά προβλήματα σε ζητήματα όπου θεωρεί ότι διαθέτει πολιτικό πλεονέκτημα. Αυτή τη φορά την αφορμή έδωσε η μη επιστροφή του Χριστόδουλου Ξηρού στο κελί του και το μήνυμά του ότι επιστρέφει στην ένοπλη δράση. Εάν η κομματική αντιπαράθεση δεν είχε πάρει διαζύγιο από τον ορθολογισμό, το αυτονόητο θα ήταν να φωτισθούν οι συνθήκες που επέτρεψαν στον ισοβίτη τρομοκράτη να είναι σήμερα ελεύθερος.

Αντί, όμως, η κυβέρνηση να αναλάβει την πολιτική ευθύνη και να προχωρήσει σε διορθωτικές κινήσεις θεσμικού χαρακτήρα, ώστε να μην ξανασυμβεί κάτι τέτοιο, ο Σαμαράς και οι επιτελείς του ξανασερβίρισαν το προπαγανδιστικό πιάτο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συνδέεται πολιτικά με την τρομοκρατία. Στο προηγούμενο διάστημα, η τακτική τους ήταν να πιέζουν ασφυκτικά την αξιωματική αντιπολίτευση, απαιτώντας (μαζί με τα κατεστημένα ΜΜΕ) απ’ αυτήν να καταδικάζει τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Την κατηγορούσαν ότι ενώ καταδικάζει τη βία της Χρυσής Αυγής, υποθάλπει ή τουλάχιστον ανέχεται τη βία με αριστερό πρόσημο.

Να κερδίσεις το Δήμο και την Περιφέρεια είναι εύκολο...

Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, απο το Red NoteBook...

Άκουσα με προσοχή, και τελικά με μεγάλη ικανοποίηση, τη χτεσινή ομιλία του Γαβριήλ Σακελλαρίδη στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ. Με προσοχή, γιατί ξέρω την αξία του Γαβριήλ στα του “πεδίου” του, στα οικονομικά, με ενδιέφερε όμως το πρώτο “δείγμα γραφής” του στο ρόλο για τον οποίο τον πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ. Την άκουσα όμως και με μεγάλη ικανοποίηση. Όχι μόνο γιατί ο ίδιος ξέρει απολύτως “για τι πράγμα μιλάμε”, ούτε μόνο για τη συντροφικότητα και τον ειλικρινή σεβασμό που έδειξε προς την Ελένη Πορτάλιου. Αλλά και γιατί, μαζί με αυτά, η κατάληξη της ομιλίας του συνόψιζε με ακρίβεια τη λογική με την οποία κατεβαίνει η ριζοσπαστική Αριστερά στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Παραθέτω από μνήμης: “Είναι εύκολο να κερδίσουμε τον Δήμο της Αθήνας, όπως και όλους τους δήμους και τις περιφέρειες της χώρας. Αρκεί να κάνουμε ό,τι κάνουν οι αντίπαλοί μας: μια καλή επικοινωνιακή καμπάνια, από ένα επιτελείο ειδικών. Το να κερδίσεις το Δήμο, λοιπόν, είναι εύκολο. Εμείς, όμως, θέλουμε να κερδίσουμε την πόλη. Και ακριβώς για να την κερδίσουμε, δεν θα κάνουμε εκπτώσεις, ούτε στο πρόγραμμα ούτε στις αξίες μας”.

Αν λοιπόν η επιλογή υποψηφίου στον πρώτο δήμο της χώρας αντανακλά τη γενική κατεύθυνση ενός κόμματος, όσες και όσοι εμπιστεύτηκαν τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2012, αλλά και αυτές και αυτοί που προσβλέπουν σ΄ αυτόν για χίλιους δύο διαφορετικούς λόγους, με την υποψηφιότητα του Γαβριήλ έχουν ένα πολύ ισχυρό κίνητρο να στηρίξουν τη μάχη της Ανοιχτής Πόλης, από σήμερα και για τις επόμενες εκατό μέρες. Αλλά και μετά.

Τριπλός γόρδιος δεσμός...

του Γιαννη Κιμπουροπουλου, απο τον Δρομο της Αριστερας...

Η τύχη της τρόικας, της τραπεζικής ένωσης και της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους διαπλέκονται σε ένα θεσμικό κουβάρι που οξύνει πανευρωπαϊκά την ένταση ενόψει Eυρωεκλογών.

Επισημάναμε την προηγούμενη εβδομάδα ότι κάποιοι επεξεργάζονται ήδη σχέδια μετάβασης στην μετά-τρόικα εποχή. Καθένας έχει τους λόγους του, είτε πρόκειται για την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, είτε για τους ευρωδεξιούς και τους ευρωσοσιαλιστές που ζουν με την αγωνία του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι των εκλογών, είτε για την κυβέρνηση και τα επιχειρηματικά και άλλα λόμπι που τη στηρίζουν.
Η παρουσία του κλιμακίου των ευρωβουλευτών που (υποτίθεται ότι) ερευνά τη «συμβατότητα» της τρόικας με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς πρόσφερε πλούσιες ενδείξεις για την αναζήτηση ενός Plan B για μνημόνιο χωρίς τρόικα. Ο επικεφαλής της επιτροπής Ότμαρ Καράς, Aυστριακός χριστιανοδημοκράτης και εκπρόσωπος του «κλάμπ των Βορείων» στην Ε.Ε., πέραν της χοντροκοπιάς έναντι του Τσίπρα και της υπεράσπισης της τρόικας ως «σωτήρα της Ελλάδας παρά τα τραγικά λάθη της», προέβαλε την ανάγκη ενός «ευρωπαϊκού μηχανισμού που πρέπει να αντικαταστήσει την τρόικα», χωρίς το ΔΝΤ. Ο Γάλλος ευρωσοσιαλιστής Λιεμ Χοάνγκ Νκογκ, από την άλλη, ήταν επικριτικός έναντι της τρόικας και πιο γενναιόδωρος έναντι της Ελλάδας, υποστηρίζοντας μεταξύ άλλων το αναπόφευκτο ενός νέου κουρέματος του ελληνικού χρέους και εμφανίζοντας την τριμερή των δανειστών περίπου ως… εκτελεστή μαφίας.

Ευρωπαϊκή μετάλλαξη
Προφανώς, το άγχος της εκλογικής επιβίωσης στην αναμέτρηση του Μαΐου είναι από μόνο του ισχυρό κίνητρο για πολιτικό ανταγωνισμό ανάμεσα στις μεγάλες ομάδες του Ευρωκοινοβουλίου, το οποίο μπορεί να μη γίνει ποτέ «καρδιά της δημοκρατίας στην Ευρώπη», όπως λέει ο Ότμαρ Καράς, αλλά ίσως να σώσει τα προσχήματα. Φυσικά, το πόρισμα στο οποίο θα καταλήξει το Ευρωκοινοβούλιο παραμονές των ευρωεκλογών δεν θα είναι παρά συνονθύλευμα συμβιβασμών και λεκτικών ακροβασιών, αλλά μπορεί να αποτελέσει το εφαλτήριο της μετάλλαξης της τρόικας σε κάτι «πιο ευρωπαϊκό».

Για ποια Ευρώπη μιλάμε πια; Σκέψεις με αφορμή τη Σερβία....

Του Αντώνη Γαλανόπουλου...

Τέλος Ιανουαρίου ανακοινώθηκαν πρόωρες εκλογές στη Σερβία. Ο πρόεδρος της Σερβίας, Τόμισλαβ Νίκολιτς, υπέγραψε διάταγμα για τη διάλυση της βουλής και προκήρυξε βουλευτικές εκλογές για τις 16 Μαρτίου. Με το διάταγμα αυτό, έκανε αποδεκτό το αίτημα της κυβέρνησης, η οποία ζήτησε τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών, με την αιτιολογία ότι “εξαιτίας των σημαντικών μεταρρυθμίσεων που πρέπει να γίνουν τα επόμενα χρόνια απαιτείται νέα, καθαρή λαϊκή εντολή”.

Η είδηση μου έφερε στο μυαλό το φύλλο της εφημερίδας Belgrade Insight που είχε πέσει πρόσφατα στα χέρια μου, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού, και είχα καταχωνιάσει σε κάποιο συρτάρι. Ανέτρεξα, λοιπόν, ξανά στις σελίδες της για να βρω εκείνες τις δύο ειδήσεις που μου είχαν κάνει εντύπωση τη πρώτη φορά που τη διάβασα. 

Το χρέος, το ζουμί του και η αμφίσημη διατύπωση...

Μακμάκ, απο την Αυγη...

Στο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ όλοι ψηφίσαμε σε πλήρη σύμπνοια την εξής θέση: "Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση θα επιχειρήσει τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους". Το ποταπό, απαίσιο, τρισκατάρατο χρέος θέλουμε να διαγραφεί κατά το μεγαλύτερο μέρος του. Δεν είπαμε όμως πώς ακριβώς θα γίνει αυτό και ο διάβολος κρύβεται πάντα στις λεπτομέρειες.
Το φρικτό, απαίσιο κ.λπ. χρέος της Ελλάδας έχει δημιουργηθεί κατά 95% και πάνω με ομόλογα. Δηλαδή το κράτος εξέδιδε ομόλογα και τα έσοδα πήγανε στον προϋπολογισμό του. Το τι έκανε τα λεφτά το κράτος ήταν στην κρίση της κυβέρνησης. Άρα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ζητήσει ευθύνες από τους υπεύθυνους των προηγούμενων κυβερνήσεων, αλλά δύσκολα θα μπορούσε να υποστηρίξει νομικά καταχρηστικότητα του δανεισμού. Οποιαδήποτε Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου μπορεί να λειτουργήσει υποστηρικτικά υπέρ της ελληνικής θέσης για μείωση του αβάσταχτου χρέους, αλλά δεν μπορεί να επιβάλει καταχρηστική ρύθμιση ανά κάτοχο χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του, γιατί στην ελληνική περίπτωση τα ομόλογα πουλήθηκαν μέσω ελεύθερης αγοράς.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι προ των πυλών, το λένε μέχρι και οι κακοί κερδοσκόποι σαν τηβ J.P. Morgan. Το προβάδισμα αρχίζει να γίνεται τόσο προφανές, ώστε το παραδέχονται μέχρι και τα τροϊκανά εξαπτέρυγα... Έστω, λοιπόν, ότι ήρθε η ευλογημένη μέρα και ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται κυβέρνηση, οπότε σε αρμονία διακηρύξεων και πράξεων διατυπώνει το εξής: "Η ελληνική κυβέρνηση αποτρέποντας την ανθρωπιστική καταστροφή θα επιχειρήσει τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους". Ο λαός ξεσπάει σε αλαλαγμούς, χειροκροτήματα και ζητωκραυγές.

Ο Κέρβερος και ο Χάρος....

του Τακη Κατσιμαρδου, απο το Εθνος...

Με τον Κέρβερο παρομοίαζε την περασμένη εβδομάδα το περιοδικό Economist την τρόικα, η οποία τρώει τις σάρκες των χωρών που επιτηρεί... Εύστοχη παρο­μοί­­­ωση, αλλά και παραπλανητική. Επειδή το φοβερό και τρομερό τρικέφαλο τέρας, με την ουρά δράκου, απλώς εκτελεί εντολές του Αδη. Δεν εμποδίζει την είσο­δο στον Κάτω Κόσμο. Την έξοδο κάνει ανέφικτη. Εκτός κι αν είσαι ο Ηρακλής.

Εμείς, Γιώργο και Λουκά είχαμε, Αντώνη και Βαγγέλη έχουμε, αλλά λείπει ο Ηρακλής. Ολοι έως τώρα αποδείχτηκαν απλώς «ηρακλείς», δηλαδή στηρίγματα και φρουροί, του κάτω κόσμου της φτώχειας, της ανεργίας, του θανάτου. Ο δωδέκατος άθλος εκκρεμεί κι επομένως πάνε στράφι όλοι οι προηγούμενοι. Σαν τις θυσίες του λαού, που είναι εγκλωβι­­σμέ­­νος στην κόλαση των μνημονίων του ευρωπαϊκού νεοφιλελευ­θερισμού και της γερμανικής Ευρωζώνης.

Για να είμαστε συνεπείς με τη μυθολογία μας, ας προστεθεί ότι πριν η χώρα περάσει το κατώφλι του Αδη και από τον Κέρβερο, κάποιοι πήραν τη θέση του Χάρου. Αφού για να φθάσεις εκεί και να εισέλθεις στο βασίλειο του Πλούτωνα απαιτείται μεταφορικό μέσο. Τον Χάροντα για να σε μετακινήσει από τη μια όχθη του Αχέροντα στην άλλη. Στο έργο αυτό ανταποκρίθηκε με παροιμιώδη επάρκεια η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία του τόπου και της Ευρωζώνης.

Για να επανέλθουμε στην πραγματι­κότητα, το πρόβλημα δεν είναι ο Κέρβερος-τρόικα, αλλά ο κόσμος που προστατεύει. Κάτι ιδιαίτερα χρήσιμο για το αμέσως επόμενο διάστημα, καθώς φαίνεται ότι ο σαρκοφάγος σκύλος του Αδη έφαγε τα ψωμιά του. Τουλάχιστον ως όργανο πέραν και υπεράνω των ευρωπαϊκών θεσμών.

Οσοι γέννησαν και εξέθρεψαν τις τρόικες έχουν αρχίσει ήδη τη διαδικασία της αποκήρυξης. Με εκείνη της ανακή­ρυξης σε αποδιοπομπαίο τράγο. Από τους σοσιαλδημοκράτες, που χαρακτηρίζουν, πια, περίπου ως «κατοχική δύναμη» την τρόικα, έως τους χριστιανοδημοκράτες, που τη θεωρούν «αντιδημοκρατική» και θέλουν ένα θεσμικό με δημοκρατικό προσωπείο όργανο στη θέση της.

Η τρόικα, λοιπόν, φαίνεται να σβήνει. Μέχρι τότε και, τουλάχιστον, έως τις ευρωεκλογές θα εξακολουθεί να υπάρχει είτε ως στόχος ρητορικών επιθέσεων είτε ως χρήσιμο εργαλείο του παρελθόντος, που έπαψε, όμως, να είναι λειτουργικό. Το ζήτημα, φυσικά, δεν είναι αν και πώς θα περάσει στην Ιστορία. Αλλά οι πολιτικές που τάχθηκε να φυλάσσει. Είτε με Κέρβερο είτε με άλλον φύλακα στην πύλη του Αδη, ο Χάροντας θα εξακο­λου­θεί τις «μεταφορές»...

Δουλεύεις και η τύχη σου κοιμάται....

Του Οδυσσέα Αϊβαλή, απο το Red NoteBook...

Πριν από λίγες μέρες οι εργαζόμενοι στην Pizza Fan έβγαλαν μια ανακοίνωση στην οποία περιγράφουν τις συνθήκες εργασίας, με αφορμή το τροχαίο ενός διανομέα και την αντίδραση της υπεύθυνης του καταστήματος. Το πρώτο πράγμα που ρώτησε ήταν αν χάλασαν οι πίτσες και το δεύτερο ζήτημα ήταν να μη καταγραφεί ως εργατικό ατύχημα. Πριν από ένα χρόνο εργαζόμενη σε κατάστημα της ίδιας αλυσίδας εστίασης στην Πάτρα, βρέθηκε νεκρή μέσα στο κατάστημα από ανακοπή καρδιάς.

Η συγκεκριμένη αλυσίδα δουλεύει με το σύστημα franchise, όπου ένας «μικρός» επιχειρηματίας παίρνει την επωνυμία με ένα μικρό κεφάλαιο. Ενώ το νομικό πλαίσιο της δικαιόχρησης (franchise) δίνει τη δυνατότητα στον ιδιοκτήτη να αλλάζει σχετικά εύκολα την επωνυμία της επιχείρησης και να μη δίνει τα δεδουλευμένα στους εργαζόμενους.

Μέσα στο «μαύρο κουτί» της επιχείρησης δημιουργείται ο χώρος του ατομικού επιχειρηματία που με τις δυνατότητές του να εκμεταλλεύεται την μισθωτή εργασία, μαζί με την παραγωγή εμπορευμάτων, παράγεται και υπεραξία.

Η εργασιακή δύναμη είναι το μόνο εμπόρευμα που διαθέτει ο εργαζόμενος προκειμένου να επιβιώσει.

Καποιανού χαρίζανε και στραβοκαμάρωνε.....

του Στελιου Κουλογλου, απο το TVXS...

Ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί με αξιώσεις το βραβείο του κόμματος που κλοτσάει τη καρδάρα με το γάλα: Οι δημοσκοπήσεις του δίνουν σαφή υπεροχή που διαρκώς αυξάνεται έναντι της ΝΔ, η τελευταία βρίσκεται σε ψιλοπανικό, στον εκλογικά ανταγωνιστικό χώρο της κεντροαριστεράς βολοδέρνουν ατελείωτα. Αλλά, όπως και το Σαββατοκύριακο στην συνεδρίαση της Κεντρικής του Επιτροπής, ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει συχνά την εικόνα ενός κόμματος που αντί να καταπιαστεί με την βαθιά εθνική και κοινωνική κρίση της χώρας, ασχολείται με δευτερεύοντα θέματα,με ιδεολογήματα ή και με θεολογικού τύπου διαφωνίες.
< Από το ΕΑΜ μέχρι την ΕΔΑ, η ελληνική αριστερά άνθισε ή και μεγαλούργησε κάθε φορά που προχώρησε σε πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες με άλλες δυνάμεις ή ανεξάρτητες προσωπικότητες, αντί να βράζει στο ζουμί της. Αυτή η αντίληψη θα έπρεπε να κυριαρχεί σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ - και όχι μόνο λόγω της βαθιάς κρίσης ή του ηράκλειου έργου που ορθώνεται μπροστά του, αν και όταν φτάσει στην εξουσία: αν ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στη θέση της αντιπολίτευσης, δεν είναι γιατί το 27% και βάλε έγιναν ξαφνικά κομουνιστές ή αριστεροί ριζοσπάστες. Πρόκειται για εκατομμύρια πολιτών που δεν βλέπουν εναλλακτική λύση στα σημερινά αδιέξοδα της χώρας και επιλέγουν να δοκιμάσουν, μήπως και ο ΣΥΡΙΖΑ τα καταφέρει.

Υπουργοί τραγικής ποιότητας...

της Μαριαννας Τζιαντζη...

«Τραγική» είναι η ποιότητα των μεταναστών που δέχεται η Ελλάδα, υποστηρίζει ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, τραγική η διαφορά της κουλτούρας μας. Άλλο πράγμα ο μετανάστης από την πρώην Σοβιετική Ένωση ο οποίος συνήθως έχει ένα «μορφωτικό επίπεδο» και είναι «κατά κάποιο τρόπο Ευρωπαίος» και άλλο οι μετανάστες από τη βαθιά Ασία.

Πιστοποιητικό «ευρωπαϊκότητας» πρέπει, επομένως, να ζητάμε από όσους η φτώχεια, οι διωγμοί, ο πόλεμος ξεβράζουν στις στεριές μας. Ξεχνά ο κ. υπουργός πόσοι πτυχιούχοι μετανάστες από τη Γεωργία ή τη Βουλγαρία γηροκόμησαν τους γέροντές μας, πόσοι Αλβανοί μουσικοί ή δάσκαλοι έχυσαν τον ιδρώτα ή και το αίμα τους στα μεγάλα ολυμπιακά έργα, ξεχνά τι έπαθε η ευρωπαία Κούνεβα που έχει σπουδάσει αρχαιολογία κι έγινε καθαρίστρια και την έκαψαν με βιτριόλι επειδή διεκδίκησε τα στοιχειώδη ως Ευρωπαία και αυτή. Πόσο η μνημονιακή Ελλάδα σέβεται τα πτυχία των Ελλήνων εκπαιδευτικών, των νοσηλευτών, των υψηλής ειδίκευσης τεχνικών που καθημερινά πετιούνται στο δρόμο;

Ποτέ η Ελλάδα δεν έκλεισε ευρωπαίους μετανάστες σε στρατόπεδα ή σε «κέντρα φιλοξενίας», όμως οι ξένοι από το Αφγανιστάν ή το Μπανγκλαντές δεν πρέπει να απαιτούν περισσότερα, πάντα σύμφωνα με τη λογική του Δένδια. Εξάλλου, σε ένα τεράστιο άτυπο στρατόπεδο φτώχειας και ανεργίας μετατρέπεται μέρα τη μέρα η Ελλάδα, γι’ αυτό κι εμείς τώρα εξάγουμε άριστης ποιότητας πτυχιούχους μετανάστες στη Δυτική Ευρώπη, στο Κατάρ, στο Ντουμπάι.

Τα πρόσωπα του Ντόριαν Γκρέυ...

Στάθης στον eniko...

 Ο Αντώνης παίρνει τ’ όπλο του και κάνει αγωγή στη Ζήμενς. Ζητά πίσω τα κλεμμένα. Θέλει το κεφάλι του κ. Χριστοφοράκου στο πιάτο. Μα τη Μεγαλόχαρη! έρχονται εκλογές κι άρχισαν τα θαύματα!

Κομμένες οι μαλθακίες! Αν ξανασυνεδριάσουν οι Υπουργοί Οικονομικών της Γαλλίας και της Γερμανίας (συν δυο – τρεις Επίτροποι της Ένωσης) για το «ελληνικό πρόβλημα» με τον κ. Στουρνάρα κλεισμένον στην παπουτσοθήκη, θα γίνει της πουτ...συγγνώμην της κακομοίρας. Ο κ. Στουρνάρας έχει λάβει  αυστηρές εντολές να εφεύρει νέους αριθμούς success story, διότι οι τρέχοντες τα τίναξαν. Αρχίζει μεγάλη πορεία προς τον λαό! Τέρμα τα ψέματα. Κι άμα δεν του αρέσει του Σόιμπλε να πάει να ανοίξει κουρείο για να κουρεύει τις τρίχες που λέει! Τελεία και παύλα.

Ως εδώ οι παπαρδέλες ότι δεν θα μας κουρέψουν το δάνειο και ότι ετοιμάζουν νέο πακέτο μέτρων 15-20 δις οι Τροϊκανοί. Να σοβαρευτούν! Ως χθες έλεγαν ότι το πακέτο θα ήταν 11-15 δις! Που τα βρήκαν τα υπόλοιπα; απ’ τη μάνα μας και τον πατέρα μας; Απ’ αυτούς έφαγαν το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές  αποζημιώσεις, θέλουν τώρα κι άλλα; Θέλουν τράπεζες; υποθήκες; θέλουν κατασχέσεις και πλειστηριασμούς; γη και ενέργεια; ας έρθουν να τα πάρουν – μολών λαβέ

και ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος. Τέρμα οι πλακίτσες με τον κ. Γιακουμάτο, τέρμα οι τσιρίδες του Αδώνιδος με τους γιατρούς και τους ασθενείς, όποιος δεν κάθεται καλά θα τον φυσουνίζει ο κ. Δένδιας και θα τον αναμορφώνει ο κ. Χρυσοχοΐδης – όστις έχει αλλάξει τελευταίως τα χάπια του και παίρνει αρχηγικά  με θαυμαστά αποτελέσματα.

Νόαμ Τσόμσκι: Mπορούμε να ξεφύγουμε από την κατάρα της οικονομικής εκμετάλλευσης;

Μετάφραση: Αναστασία Γιάμαλη, απο την Αυγη...

Οι άνθρωποι είναι κοινωνικά όντα και το τι είδους άνθρωπος γίνεται κανείς εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις κοινωνικές, πολιτισμικές και θεσμικές συνθήκες της ζωής του.

Οι κοινωνικές συνθήκες που ευνοούν την ευημερία των ανθρώπων, την εκπλήρωση των δίκαιων προσδοκιών τους -εν συντομία, το κοινό καλό- αποτελούν θέμα προς εξέταση.

Για να δώσω το υπόβαθρο, θα επικαλεστώ κάποιες -για μένα- κοινοτοπίες. Έχουν να κάνουν με μια ενδιαφέρουσα κατηγορία ηθικών αρχών: εκείνες που δεν είναι μόνο καθολικές επειδή σχεδόν πάντα τις επικαλούμαστε, αλλά είναι διπλά καθολικές, γιατί σχεδόν καθολικά απορρίπτονται στην πράξη.

Ποικίλλουν από τις πολύ γενικές αρχές, όπως το ότι θα πρέπει να θέτουμε στους εαυτούς μας τα ίδια στάνταρ που θέτουμε στους άλλους (αν όχι αυστηρότερα), σε πιο συγκεκριμένα πράγματα, όπως η αφοσίωση στην προώθηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διακηρύσσεται σχεδόν καθολικά, ακόμη και από τα χειρότερα τέρατα.

Ένα καλό σημείο εκκίνησης είναι με το "Περί Ελευθερίας" του Τζον Στιούαρτ Μιλ, ο οποίος γράφει: «Η μεγάλη, προεξάρχουσα αρχή, προς την οποία κάθε προηγούμενο επιχείρημα συγκλίνει, αφορά την απόλυτη και ουσιαστική σημασία της ανθρώπινης ανάπτυξης σε όλη την ποικιλομορφία της». (...)

Το κοινό καλό

Το ενδιαφέρον (λοιπόν) για το κοινό καλό θα πρέπει να μας ωθεί να βρούμε τρόπους ώστε να καλλιεργήσουμε την ανθρώπινη ανάπτυξη σε όλη την ποικιλομορφία της.

Η Λίρα...

Το Ιστολόγιο του Ερυθρού Καγκουρώ...

Εκείνα τα παλιά τα χρόνια (ναι φτάσαμε να λέμε την αρχή της δεκαετίας του 1970 χρόνια παλιά) δεν υπήρχε e-banking, δεν υπήρχαν καταθέσεις σε τραπεζικούς λογαριασμούς από το Εξωτερικό, δεν υπήρχε ευρώ (καλό είναι αυτό για κακό;) υπήρχαν σιδερένιοι νόμοι για το συνάλλαγμα.  Αποτέλεσμα; Οι ναυτικοί μας έστελναν το μηνιάτικο για το σπίτι δια της πλαγίας μεθόδου. Έστελνε ο καπετάνιος του πλοίου τηλεγράφημα με τους μισθούς και τι έπρεπε να πάει στις οικογένειες στο γραφείο του εφοπλιστή (συνήθως στο Λονδίνο)… από εκεί έφευγε έμβασμα τραπέζης για το ναυτικό πράκτορα στο νησί. Εκείνος, υποτίθεται, εισέπραττε το έμβασμα, σε συνάλλαγμα και το έδινε στις οικογένειες.

 

Εκείνες τις χρονιές λοιπόν, εγώ μεγάλωνα, ο πατέρας ταξίδευε, η μάνα πάλευε. Να τα φέρει βόλτα. Αξιοπρεπώς. Και το Γραφείο ήταν κάπου στο λιμάνι, κι ο πράκτορας ο Π. μην λέμε ονόματα τώρα, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει όμως, ότι το pay (το πέι) καθυστερούσε. Έγραφε τηλεφωνούσε (στο τηλέφωνο της γειτονιάς) ο πατέρας «τα έστειλα»… Κουραφέξαλα, ο κ.Π δεν τα είχε λάβει. Μέρα πάνω στη μέρα η μάνα να κατεβαίνει στο Γραφείο και να ρωτάει. Και να μην έρχονται.