Έχει να πέσει πολύ γέλιο...

Αριστερη διεξοδος...

Οι εκλογές δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα γίνουν το τέλος της διαδρομής του λαού για την ανατροπή. Και σε τοπικό επίπεδο, οι εκλογές αλλάζουν τη θέση που δίνεται η μάχη και δεν ολοκληρώνουν τη νίκη. Έχουν όμως καθοριστική επίδραση σε αυτό ακριβώς, στο πως δίνεται η μάχη για την υπεράσπιση των συμφερόντων των λαϊκών τάξεων απέναντι στους κυρίαρχους και για αυτό όλοι καταλαβαίνουν (ιδίως οι κυρίαρχοι!) τη σημασία τους. Για αυτό και για διάφορους άλλους λόγους αύριο και την επόμενη εβδομάδα έχει να πέσει πολύ γέλιο. 

 

Έχει να πέσει γέλιο γιατί θα χαμογελάσουν τα εκατομμύρια του λαού μας που βίωσε την καταλήστευση, την ανεργία, την απόλυση, το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου, την καταπάτηση της δημοκρατίας, την απαξίωση της εθνικής κυριαρχίας, την μαζική μετανάστευση των νέων. Αύριο και ιδιαίτερα την επόμενη εβδομάδα θα χαμογελάσουμε όλοι οι άνθρωποι για την πρωτοπόρα επιτυχία της αριστεράς κόντρα στους εκπροσώπους του μαύρου, της αντίδρασης και της παραγωγικής διάλυσης.

 

ΑΠΟΛΙΤΙΚ; ΜΕΧΡΙ ΠΟΤΕ;

Γιαρδόγλου Δήμητρα, Barikat...

Χρειάζονται πολλά, τον κόσμο για ν’ αλλάξεις: / Οργή και επιμονή. Γνώση και αγανάχτηση. / Γρήγορη απόφαση, στόχαση βαθιά. / Ψυχρή υπομονή, κι ατέλειωτη καρτερία. /Κατανόηση της λεπτομέρειας και κατανόηση του συνόλου. / Μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς την πραγματικότητα ν’ αλλάξουμε.

Μπέρτολτ Μπρεχτ,    Από το θεατρικό έργο «Η απόφαση», 1930.

 

 

«Χρειάζονται πολλά, τον κόσμο για ν’ αλλάξεις» και σίγουρα σ’ αυτή τη φράση δε χωρά πουθενά η έννοια του απολιτίκ, που τείνει να πάρει ανησυχητικές διαστάσεις σε μια περίοδο τόσο καθοριστική όπως είναι αυτή που διανύουμε. Καθοριστική γιατί διακυβεύεται το μέλλον μιας κοινωνίας στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία.
Η υπερβολή μιας τάσης, και συγκεκριμένα της αποχής από τις κάλπες, ως ένδειξη διαμαρτυρίας και αγανάκτησης, από την πλευρά των πολιτών, πρέπει να ανατραπεί. Αν αναλογιστεί κανείς τον τρόπο που είναι δομημένο το εκλογικό σύστημα, θα καταλάβει ευθύς ότι η αποχή δεν αποτυπώνεται στο εκλογικό αποτέλεσμα και δεν καταφέρνει, σε καμία περίπτωση, να περάσει το μήνυμά της. Το νικητή τον εκάστοτε εκλογών θα τον αναδείξει η κάλπη και μόνον.
Το ποσοστό αποχής, όσο μεγάλο κι αν είναι, αναφέρεται από τα δημοσιογραφικά πάνελ και ερμηνεύεται ως αγανάκτηση και χαμένη εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα εκ μέρους των πολιτών. Κάπου εκεί εκτονώνεται και λήγει το θέμα. Μέχρι εκεί ο απολιτίκ καταφέρνει να επηρεάσει την κατάσταση και να διαμορφώσει τις εξελίξεις που αφορούν στη ζωή και στο μέλλον του. Εκείνο που έχει καταφέρει ο κόσμος της αποχής είναι να αφήσει αυτόν που θα προσέλθει στις κάλπες να αποφασίσει, εξ’ ολοκλήρου, για το τι θα ακολουθήσει στη ζωή του. Την κατάσταση, την κοινωνική, την οικονομική, την πολιτική και εν τέλει την πολιτισμική, που καλούμαστε όλοι οι πολίτες να αντιμετωπίσουμε, θα την έχουν διαμορφώσει αυτοί που θα ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα. Και το εκλογικό δικαίωμα νοείται όταν όλοι οι πολίτες ψηφίζουν. Γιατί όταν αρκετοί απέχουν, το εκλογικό δικαίωμα μετατρέπεται σε καθεστωτικό προνόμιο!

Εγώ θα πάω να ψηφίσω...

Ώρα Κοινής Ανησυχίας... Εγώ θα πάω να ψηφίσω.
Όχι,δεν πιστεύω ότι οι εκλογές αλλάζουν κάτι όταν υπάρχει ενεργό λαικό κίνημα,αλλά δεν υπάρχει στην Ελλάδα τώρα.
Θα πάω να ψηφίσω για να πάρουν πόδι αυτοί που κυβερνάνε.
Πρέπει γιατί εγώ ζω έναν εφιάλτη παντού.

Στο σχολειό,που θα πρέπει να πω στα παιδιά μου ότι το 40% απ΄αυτά θα πάει για ανειδίκευτος εργάτης και τα ξέρω τα παιδιά μου ένα-ένα,ξέρω τον Τάσο,την Ελενίτσα,τον Μάριο,την Κατερίνα.
Δεν μπορώ να δω τα παιδιά μου σκλάβους.
Και για μένα θα παω.Γιατί γέρασα και αρρώστησα 4 χρόνια τώρα.Πέθανα σαν άνθρωπος.
Και για τη μάνα μου θα πάω,των 400 ε σύνταξη + 100 ε ΕΚΑΣ που δεν πήρε το μέρισμα του μπάτσου των 1.500 ε αφού ήταν φιλοξενούμενη στα 40 τμ σπιτάκι του σύντροφου της,80 χρονών άνθρωποι,παλεύουν να ζήσουν.
Και για τα πνιγμένα μωρά στο Φαρμακονήσι θα πάω.
Και για τις γυναίκες στη Σάμο τις πνιγμένες που βρέθηκαν στον πάτο του Αιγαίου σφιχταγκαλιασμένες με τα μωρά τους.
Για τους αντιφασίστες που βασανίστηκαν στη ΓΑΔΑ θα πάω.
Για τους 4 της Κοζάνης θα πάω.
Για τον Παύλο Φύσσα και τον Λουκμάν θα πάω.
Για τους αυτόχειρες θα πάω.
Για τους γιατρούς που χωρίς τίποτε χρεώνονται ζωές ανθρώπων θα πάω,γιατί καταλαβαίνω τον αγώνα τους.
Για τις απολυμένες συναδέλφισσες των ΕΠΑΛ θα πάω,για τα σχολειά που κλείνουν με λουκέτο.
Για τους 5μηνίτες χωρίς δικαιώματα θα πάω.
Για τον παππού που του πήραν στη Μυτιλήνη το σπίτι για 1.000 χρέος θα πάω.
Γιατί σιχαίνομαι τα εθνολαμόγια που μας κουνάνε το δάχτυλο θα πάω.
Για τις ξεπουλημένες παραλίες,τα δάση,τα βουνά,τα πουλιά,θα πάω.
Γιατί κλαίω κάθε βράδυ 4 χρόνια τώρα,θα πάω.
Όσοι δεν έχετε πρόβλημα μην πάτε.
Να κάτσετε και να σχολιάζετε γιατί και στο δρόμο δεν σας είδαμε.
(από τη φίλη Σ.Λ.)

 

πηγή:http://padapiomenoss.tumblr.com/

Η χούντα που κυβερνά την Ευρώπη...

του Γιαννη Κιμπουροπουλου, απο την Αυγη...

Τι συνδέει τις Κάννες, το νησί Σιλτ στη Βόρεια Θάλασσα και το Ικαλουί του Καναδά; Είναι τουριστικά θέρετρα. Στα οποία οι ισχυροί του κόσμου, κατά μόνας ή συλλογικά, ως G7, G8 ή G20, παίρνουν αποφάσεις που καθορίζουν τις ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Συχνά, οι αποφάσεις που παίρνονται στα θέρετρα αντιστοιχούν σε φέρετρα για τους θνητούς.

Οι ιστορίες που αφηγούνται τις τελευταίες μέρες, με ύποπτο συγχρονισμό, οι Financial Times και ο πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Τίμοθι Γκάιτνερ για την ελληνική και ευρωπαϊκή κρίση θυμίζουν τα ομηρικά έπη και τις καταδικασμένες προσπάθειες των θνητών να αποτρέψουν το σχέδιο των θεών, που από το δικό τους θέρετρο, τον Όλυμπο, επέβαλλαν τη νομοτελειακή ακολουθία: ύβρις-άτις-νέμεσις-τίσις. Ίσως αυτή είναι και η βασική λειτουργία των αποκαλύψεων. Δεν είναι κρίση ειλικρίνειας των ισχυρών, αλλά μεθοδευμένη προσπάθεια να τρομάξουν τις κοινωνίες, να τις κάνουν να αισθανθούν ανίσχυρες μπροστά στην ακατανίκητη δύναμη της χούντας που κυβερνά τον κόσμο.
Περί αυτής πρόκειται. Οι θεσμοί και οι μηχανισμοί της παγκόσμιας διακυβέρνησης είναι υπαρκτοί, πασίγνωστοι. Δεν είναι αποκυήματα θεωριών συνωμοσίας, Διαθέτουν δε δύο προκεχωρημένα φυλάκια: την Ευρωζώνη και την ευρωατλαντική συνεργασία. Αυτά τα δύο κέντρα ισχύος, πλαισιωμένα από δορυφορικούς θεσμούς όπως το G7 και από λόμπι της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ, αποκάλυψαν τον άθλιο, καταστροφικό τους ρόλο στην εξαετία της χρηματοπιστωτικής κρίσης, που έγινε ελληνική και ευρωπαϊκή κρίση.
Η έκπληξη που επιδεικνύουν τα εγχώρια πολιτικά και μιντιακά ανδρείκελα για τις αποκαλύψεις είναι κραυγαλέα υποκρισία. Μια απλή αναδίφηση στα ρεπορτάζ του διεθνούς Τύπου από το φθινόπωρο του 2011, για το παρασκήνιο της συνόδου στις Κάννες και για τις διεργασίες επιβολής «τεχνοκρατών» πρωθυπουργών σε Ελλάδα και Ιταλία, αποκαλύπτει ότι οι Financial Times και ο Γκάιτνερ απλώς καρύκευσαν τη γνωστή ιστορία με γραφικές λεπτομέρειες (δάκρυα Μέρκελ, πονόκοιλος Βενιζέλου, «μπινελίκια» Σαρκοζί...).

Μια πιο «δημοκρατική δημοκρατία»: Η δημοκρατία της Αριστεράς, η κυβέρνηση της Αριστεράς...

του Μακη κουζελη, απο τα Ενθεματα...

Ξεκινώ με το δάνειο από τον Πουλαντζά, παραφράζοντάς τον: η δημοκρατία ή θα είναι σοσιαλιστική ή δεν θα είναι δημοκρατία.

Η κρίση έχει αναδείξει στην απλότητά της, στη γυμνή της αλήθεια, την εγγενώς αντιφατική σχέση μεταξύ δημοκρατίας και καπιταλισμού. Έχει επιτρέψει στις δυνάμεις που ελέγχουν την πολιτική

και κατέχουν την οικονομική εξουσία να συρρικνώσουν σε μέγιστο βαθμό την ανταπόκριση του καθεστώτος στις λαϊκές αξιώσεις. Έχει νομιμοποιήσει την αναίρεση κατακτήσεων και δικαιωμάτων και επομένως την επιβολή πιο επιθετικών όρων αξιοποίησης-εκμετάλλευσης της εργασίας. Έχει καταστήσει πολιτικά σαφές πως, σε κάθε πίεση, το κεφάλαιο θα θυσιάσει θεσμικά περιεχόμενα και κοινωνικές παραχωρήσεις, ώστε να εξασφαλίσει τις προϋποθέσεις διευρυμένης αναπαραγωγής του· πως όπου και όσο μπορεί θα περιορίσει τις αρχές συγκρότησης της αστικής κοινωνίας –την ισότητα και την ελευθερία που ορίζουν τον ίδιο τον τρόπο παραγωγής– στο νομικο-οικονομικό τους περίβλημα, στις τυπικές προϋποθέσεις σύναψης συμβολαίων· πως όσο η λογική αλλά και ο τυχοδιωκτισμός του κυριαρχεί, η αντίφαση μεταξύ ισότητας και ιδιοκτησίας, μεταξύ λαϊκής κυριαρχίας και οικονομικής δεσποτείας θα επιλύεται υπέρ της δεύτερης.

Η αστική δεξίωση του φασισμού

Στην Ελλάδα της Χρυσής Αυγής, αλλά υποθέτω και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες από τη Γαλλία και την Ιταλία έως τη Νορβηγία και την Ουγγαρία –αφήνω να καταλαγιάσει η σκόνη κι η πυρίτιδα πριν αναφερθώ στην Ουκρανία–, παντού, η ενίσχυση και αστική δεξίωση του φασισμού, αλλά ακόμα και οι σπασμωδικές αντιδράσεις με την επιβαλλόμενη αναγνώριση της απειλής του, συνόδευσαν την αποσταθεροποίηση των δημοκρατικών θεσμών που οργανωμένα προωθεί το μπλοκ εξουσίας, μέσω της αδρανοποίησής τους. Αδρανοποιεί τους δημοκρατικούς θεσμούς για να ακυρώσει τις λαϊκές αξιώσεις που αρθρώνονται στο όνομά τους και με την αγωνιστική τους αξιοποίηση: σύνταγμα, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, κοινοβουλευτικός έλεγχος, αυτοδιοίκηση, δημοκρατικά οργανωμένα κόμματα, δημόσιος λόγος και δημόσιος διάλογος, λογοδοσία και διαφάνεια, αιρετή και αναιρέσιμη εκπροσώπηση, ελεύθερη και ισότιμη πληροφόρηση και έκφραση.

Οι καθαρίστριες….

analytic therapy...

Για κάποιο λόγο που ποτέ δεν θα μάθουμε, το πογκρόμ των διώξεων χάριν της εξυγίανσης του δημοσίου τομέα στόχευσε αρχικά ένα μεγάλο αριθμό εργαζομένων γυναικών στην καθαριότητα των δημοσίων κτιρίων.

Από τότε όταν λέγαμε και ακούγαμε τη λέξη καθαρίστριες αμέσως το μυαλό μας πήγαινε σε ένα μάτσο γυναίκες που κάθε ημέρα έτρεχαν στο κέντρο της Αθήνας και φώναζαν για τη χαμένη δουλειά τους. Συνηθίσαμε από ένα σημείο και μετά να θεωρούμε δεδομένο ότι αυτές οι γυναίκες θα βρίσκονται κάθε ημέρα στους δρόμους και θα διαμαρτύρονται. Μέχρι και η τρόικα τις έμαθε και ακόμη περισσότερο οι διμοιρίες έξω από το ΥΔΜΗΔ όπου και τους έκαναν τη ζωή δύσκολη για ένα μεγάλο διάστημα..Τελικά οριστικοποίησαν την παρουσία τους στο υπουργείο οικονομικών και σχεδόν έγιναν ένα με το κάδρο αυτού του κτιρίου. Στην πορεία σχεδόν ξεχάσαμε γιατί αυτές οι γυναίκες βρίσκονται συνέχεια στο δρόμο. Στο πίσω μέρος του μυαλού μας όμως νοιώθαμε ήσυχοι που τουλάχιστον αυτές “κάθε ημέρα” έπρεπε να είναι εκεί έξω και να φωνάζουν..

Στο καλό, Θανασάκη Πολιτευόμενε...

Πάνος Σκουρολιάκος, απο την Αυγη...

Στο υπέροχο θεατρικό έργο των Α. Σακελλάριου και Χ. Γιαννακόπουλου «Θανασάκης ο πολιτευόμενος», στις αρχές της δεκαετίας του ΄50 άρτι αφιχθείς εξ Ελβετίας όπου σπούδασε, ο Θανασάκης εγκαθίσταται στην Ψροκώσταινα για να πολιτευθεί. Φιλοδοξεί κι αυτός να κατασκευάσει ένα successstory της εποχής, για μια Ελλάδα που μόλις έχει βγει από έναν παγκόσμιο κι έναν εμφύλιο πόλεμο.

Ο Θανασάκης ανήκει σ' εκείνη την κατηγορία των Ελλήνων που έφθαναν εξ Εσπερίας αρματωμένοι με γνώσεις και απόψεις, βερνικωμένοι με μπόλικο λούστρο και περισσό αυτοθαυμασμό, για να προσφέρουν με το αζημίωτο. Συναντούμε αυτήν την κατηγορία «σωτήρων - πιράνχας» με την ίδρυση του νεώτερου ελληνικού κράτους. Τότε που πλήθος άκαπνων φραγκοντυμένων συμπατριωτών μας ήρθαν από το εξωτερικό, κατέλαβαν υψηλές θέσεις στο Δημόσιο και το κατάκλεψαν. Όχι όλοι βέβαια, αλλά αρκετοί. Πολλοί, για την ακρίβεια. Τόσοι, ώστε να εμπνεύσουν τον πιο σπουδαίο θεατρικό συγγραφέα της εποχής, τον Μιλτιάδη Χουρμούζη, να γράψει τον «Υπάλληλο». Μια πικρή κωμωδία που αναδεικνύει όλη την ατμόσφαιρα της μίζας, της συναλλαγής και της αρπαχτής που βασίλευαν από τότε, την ίδια ώρα που οι ήρωες του '21 επένοντο και πέθαιναν στην ψάθα. Τα σχολικά βιβλία δεν αναφέρουν βέβαια πως ο ήρωας Νικηταράς (ο «τουρκοφάγος») ζητιάνευε έχοντας απ' το γκουβέρνο επίσημη άδεια ζητιάνου.
Πόσες και πόσες δεν είναι οι οικογένειες των κατ' επάγγελμα πολιτικών που, αφού βόλεψαν παιδιά και εγγόνια ώστε να ζουν απ τον δημόσιο κορβανά, κακίζουν το κακό και οκνηρό Δημόσιο με τους κηφήνες υπαλλήλους. Εδώ μιλάμε για Θανασάκηδες πάππου προς πάππον. Αλλά είναι και οι άλλοι Θανασάκηδες, αυτόνομοι και με «σόλο καριέρα». Αγαπημένες ιδιότητες: δήμαρχοι, νομάρχες, περιφερειάρχες, μέλη συμβουλίων, γενικοί γραμματείς υπουργείων, πρόεδροι οργανισμών. Τους γνωρίζουμε. Μεγαλώσαμε μαζί τους. Παρακολουθήσαμε την εξέλιξή τους πάντα μέσα από την εκάστοτε κρατούσα πολιτική κατάσταση.
Οι γερμανοτσολιάδες που έγιναν εθνικόφρονες μετεμφυλιακά, για να περάσουν στην υπηρεσία της χούντας αργότερα και να επανέλθουν μέσω της δεξιάς παράταξης ξανά στα πράγματα. Μέχρι πριν από λίγο, έκρυβαν όσο μπορούσαν το αμαρτωλό ακροδεξιό παρελθόν τους. Τώρα όμως το προβάλλουν ανερυθρίαστα, μιας και η ακροδεξιά προέλευσή τους είναι το πιο ασφαλές διαβατήριο για να πάρουν πρώτη θέση στο ακροδεξιό τραίνο της εποχής Σαμαρά.

Ανωμαλάρες...

Ρεμπελισκος...

Την Πέμπτη ο Αλέξης Τσίπρας έλαβε μέρος στο debate των ευρωεκλογών και ανάγκασε τον Σούλτζ να κοκκινίσει και τον Γιούνκερ να καταπιεί τη γλώσσα του. Μπορεί στην Ελλάδα των άκρων να έχουμε περάσει από τη λογική της ανάθεσης στη λογική της ισοπέδωσης των πάντων, στο πεδίο της Ευρώπης όμως, φάνηκε ξεκάθαρα τι είναι αυτό που διαφοροποιεί τον ΣΥΡΙΖΑ και την Ευρωπαϊκή Αριστερά από τις υπόλοιπες δυνάμεις.
Κι αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση το δόγμα του “μη χείρον βέλτιστoν” που σπέρνουν παντού στη χώρα καναλάρχες και εκδότες εδώ και τέσσερα χρόνια.
Σε ένα debate που παρακολούθησε όλη η Ευρώπη ο Τσίπρας εξέθεσε τις θέσεις της Αριστεράς κατά της λιτότητας, του τρόπου διαχείρισης του χρέους, της δολοφονικής μεταναστευτικής πολιτικής, της πολεμοχαρούς και ανιστόρητης εξωτερικής πολιτικής, υπέρ της Άμεσης Δημοκρατίας και ενάντια στη μονομανή στήριξη των τραπεζών. Ο μόνος λόγος που κατάφερε να ξεχωρίσει στις Βρυξέλλες ήταν επειδή τα λόγια του βρίσκουν συμμάχους σε κάθε χώρα, και ειδικά σε αυτές που πλήττονται άμεσα από τα παραπάνω προβλήματα.
Την ίδια ώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ προελαύνει στην Ελλάδα με τους αυλικούς του καθεστώτος να εξηγούν πως αυτό συμβαίνει επειδή οι άλλοι είναι χειρότεροι. Από που προκύπτει αυτό;
Από την αφασία της ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής ζωής του τόπου, όπου “η ομάδα και το κόμμα είναι ένα” και λοιπά μικροαστικά τσιτάτα υποταγής στους εκλεκτούς της οικονομικής ελίτ του τόπου, περάσαμε στη φάση της ισοπέδωσης των πάντων και του “όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι”. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Και μάλιστα της δραχμής. Που δεν ξέρει αγγλικά. Που δεν έχει εικόνα και αγνοεί την κατάσταση στον υπόλοιπο κόσμο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει φτάσει στον προθάλαμο της εξουσίας, σηκώνοντας ψηλά τα προβλήματα που απασχολούν την ευρεία πλειοψηφία της κοινωνίας. Η αμφισβήτηση στην οποία υπόκειται, και είναι υγιές να υπόκειται συνεχώς, έγκειται στο γεγονός πως πρόκειται να παραλάβει την εξουσία από ένα ξοφλημένο καθεστώς που ξεχειλίζει από διαφθορά και του περισσεύουν τα σκάνδαλα και οι ραδιουργίες.

Εγώ θα πάω.!

Συνοικία το όνειρο...

Ναι,Εγώ θα πάω. Είναι μονόδρομος. Το βλέπεις και συ έτσι δεν είναι; Δε γίνεται να μην το βλέπεις. Δε γίνεται να μην το νιώθεις. Έτσι δεν είναι; Εγώ το βλέπω και η αλήθεια είναι πως κουράστηκα. Ναι, κουράστηκα να βλέπω να διαιωνίζεται συνεχώς αυτή η οικονομική και ανθρωπιστική κρίση, κουράστηκα να βλέπω τους αστέγους να αυξάνονται, τους ανέργους και τους απολυμένους να αυξάνονται.
Πόσες δικλίδες ασφαλείας να δημιουργήσω ακόμη; Πόσο υπομονή να κάνω ακόμη; Πόσο ακόμη θα δέχομαι τη σιωπή και τη συνενοχή σου; Αλλά το κυριότερο, για πόσο ακόμη θα βρίσκω τη δύναμη να σε δικαιολογώ;.
 Εγώ πάντως θα πάω. Ναι, θα πάω για εκείνη την αξιοπρέπεια, θα πάω για το μέλλον αλλά και για τη ζωή που μου χρωστάνε. Θα πάω γιατί αυτή είναι η πόλη μου, αυτή είναι η χώρα μου.Γιατί εδώ έχω μεγαλώσει, εδώ έχω ζήσει, εδώ έχω γίνει αυτό που είμαι σήμερα. Θα πάω για την γειτονιά μου, για τις δομές που κλείνουν, για τους δασκάλους που δεν διδάσκουν πια, για τους γιατρούς που εργάζονται στα κοινωνικά παντοπωλεία αφιλοκερδώς, για εκείνους που βρίσκονται ακόμη στις λίστες διαθεσίμοτητας αλλά και για εκείνη τη φωνή της Ερτ που σίγησε.
 Για την Ιερισσό, για τον Παύλο, για όλα εκείνα τα μαγκάλια που καίνε ακόμη, για εκείνο το βιτριόλι που άφησε τα σημάδια του στο πρόσωπο της Κωνσταντίνας, για τους κυνηγημένους μετανάστες, για τους μετανάστες εκείνους που τους ξέβρασε η θάλασσα, για τα παιδιά εκείνων που δεν άντεξαν και που δεν είναι πια μαζί μας.Ναι για όλους αυτούς θα πάω. Ακόμη θα πάω για εκείνα τα σημάδια που έχουν οι φίλοι μου, οι γνωστοί μου αλλά και εκείνα τα παιδιά που γνώρισα σε μία διαδήλωση. Τα σημάδια δεν φεύγουν.Είναι μέσα μας λένε.Είναι σαν τις πληγές που κουβαλάς πάντα μαζί σου. Είναι εκείνα τα σημάδια που σε στοιχειώνουν τις νύχτες.

Ερήμην των λαών....

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...

Είναι δύσκολο να πεις αν γίνεται κάποιος σοφότερος όταν βλέπει να επιβεβαιώνονται με τον χειρότερο τρόπο οι χειρότερες υποψίες του, οι οποίες μάλιστα έως τότε καταγγέλλονταν και διαβάλλονταν σαν ανόητες και απολίτικες·  α, και σαν... αντιπαραγωγικές, στη λογιστική ιδιόλεκτο που είναι πολύ της μόδας.
Κάτι τέτοιο γίνεται πάντως με τις αποκαλύψεις των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» και του πρώην υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ Τίμοθι Γκάιτνερ για το δράμα των Καννών, για το κλάμα της κ. Μέρκελ (που, ως επαναληφθέν, φαίνεται ότι αποτελεί σταθερό στοιχείο της πολιτικοδιπλωματικής φαρέτρας της), για το Σχέδιο Grexit που είχε κατά νουν ο κ. Σόιμπλε, και το Σχέδιο Ζ· που καμιά σχέση δεν έχει βέβαια με το γνώριμό μας «Ζ» του Βασίλη Βασιλικού και του Κώστα Γαβρά ή με το γράμμα-σφραγίδα του Ζορό.

Μαθαίνουμε, λοιπόν, ημιεπίσημα ή και επίσημα πια, αυτό που ήδη εικάζαμε ή φοβόμασταν: πόσο απογοητευτικά μικρή, στα όρια της ανυποληψίας, είναι η ισχύς εκλεγμένων εθνικών ηγετών (άρα και των λαών που τους εξέλεξαν κατά το δημοκρατικό τυπικό) μπροστά σε παρασκηνιακώς δρώντες τιτλούχους γραφειοκράτες (των Βρυξελλών εν προκειμένω), που τους νομιμοποιεί η ίδια η δοτή δύναμή τους και τίποτε άλλο. Πόσο χυδαίοι μπορεί να γίνουν πολιτικοί μεθυσμένοι από την πρόσκαιρη εξουσία τους, που δεν τους αφήνει να κοιμηθούν ήσυχοι το του Ναπολέοντος τρόπαιο, όπως συνέβαινε με τον πολύ (και ολίγιστο) κ. Σαρκοζί. Πόσο εφιαλτικά άγνωστη ή ίσως ανεπιθύμητη είναι η αλφαβήτα της δημοκρατίας στους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που θα ήταν σπουδαίοι, αν δεν ήταν αυτό που έχουν καταντήσει. Και πως οι «Εμποροι των Εθνών» δεν είναι απλώς τίτλος ενός παπαδιαμαντικού έργου, αγαπημένος τάχα των εραστών της συνωμοσιολογίας, αλλά η συνοπτική περιγραφή των διεθνών σχέσεων, ακόμα και στους κόλπους μιας πολιτικοοικονομικής εταιρείας η οποία υποτίθεται ότι αποτελείται από ισότιμα μέλη που συμπορεύονται αλληλέγγυα και όχι με την κρυφή ατζέντα της αλληλοεξόντωσης.

Για ποιαν Ευρώπη;

Μαρία Αρβανίτη - Σωτηροπούλου, απο την Αυγη...

Την ώρα που ο προεκλογικός πυρετός φουντώνει στην Ευρώπη, νέοι νεκροί ξεβράζονται στις ακτές της. Ευχολόγια ξανά. Τα ξανακούσαμε από τον Ιταλό πρωθυπουργό.
Για την Ευρώπη των λαών και όχι των τραπεζών. Τα έλεγαν και στην προηγούμενη τραγωδία στη Λαμπεντούζα. Για τις επερχόμενες αλλαγές στη μεταναστευτική πολιτική που θα δρομολογούσε η Ελλάδα μόλις έπαιρνε στα χέρια της την προεδρία της Ε.Ε. Τώρα που την έχει, κρατά το στόμα κλειστό κι ας μεσολάβησαν δεκάδες νέοι νεκροί στο Αιγαίο. Η ελληνική κυβέρνηση αρκείται στις φιέστες και την υποδοχή των υπουργών της Ε.Ε. για δήθεν συσκέψεις χωρίς αντικείμενο και χωρίς αποφάσεις. Ο βασιλιάς είναι γυμνός και κανείς δεν το φωνάζει. Κοντεύει να λήξει η προεδρία της Ελλάδας και θα περάσει εντελώς απαρατήρητη. Σκιώδης.
Στην Ουκρανία ο εμφύλιος μαίνεται και η Ευρώπη, που μας καλεί να μαζεύουμε ακόμη και διαδικτυακά υπογραφές για να θέσει στο Ευρωκοινοβούλιο το πιο απίθανο θέμα, αρνείται ν' αξιολογήσει αποφάσεις από δημοψηφίσματα, που έγιναν από ανθρώπους που στήνονταν στην ουρά για να ψηφίσουν με κίνδυνο τη ζωή τους. Αυτό θεωρείται δημοκρατία σήμερα. Η συλλογή δημοψηφισμάτων μέσω τηλεφώνου ή μ' ένα πάτημα του κουμπιού για τον δημοφιλέστερο προορισμό διακοπών είναι πιο αποτελεσματική και εύκολη από την απόφαση για την πολιτική και τον ηγέτη που χρειάζεται η μαμά πατρίδα μας ή η γιαγιά Ευρώπη. Υπάρχει η ψευδαίσθηση ότι αποφεύγοντας την κάλπη αποφεύγεις τη συνενοχή για τη λάθος επιλογή ή τη συνυπευθυνότητα που απαιτεί έμπρακτη συστράτευση. Πέρασε η εποχή της ενθουσιώδους πολιτικής στράτευσης και της σιγουριάς για την αέναη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων μέσα από τους αγώνες. Κυριαρχεί η ηττοπάθεια και ο πεσιμισμός. Επιστροφή στη μοιρολατρεία. Εκείνοι είναι οι δυνατοί, εμείς οι αδύναμοι. Εκείνοι όλα τα προβλέπουν, εμείς μόνο τα παθαίνουμε. Εκείνοι βρίσκονται στο απυρόβλητο, εμείς μόνιμα βουλιάζουμε κάτω από το πέλμα των νόμων που εκείνοι θεσπίζουν για μας.

Η ευρωπαϊκή Ακροδεξιά, είδωλο του νεοφιλελευθερισμού...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ, απο την Ελευθεροτυπια...

Η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι στα μάτια των Ευρωπαίων πολιτών μία αυταρχική ολιγαρχία, καθώς δεν ελέγχεται από τους λαούς, αλλά από το Βερολίνο, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τα λόμπι των πολυεθνικών. Γι' αυτό οι ευρωεκλογές αντιμετωπίζονται στο συμβολικό μόνο επίπεδο του φορέα μηνυμάτων επιδοκιμασίας ή αποδοκιμασίας της πολιτικής λιτότητας της Ε.Ε.

Ομως δεν χρειάζονται οι εκλογές για να σταλούν ανάλογα μηνύματα, καθώς σύμφωνα με το ευρωβαρόμετρο, που δημοσίευσε η Κομισιόν στις 12 Μαΐου, η Ε.Ε. αποδοκιμάζεται από το 59% των Ευρωπαίων πολιτών με πρώτους τους Ελληνες (81%). ακολουθούν οι Κύπριοι (74%), οι Πορτογάλοι (70%) και οι Ισπανοί (67%). Αλλά και στη Γαλλία και στη Γερμανία το 63% και το 59% των πολιτών, αντίστοιχα, είναι αρνητικοί έναντι της Ε.Ε. και των θεσμών της εν οις και το Ευρωκοινοβούλιο.
Σε κάθε περίπτωση, οι θεσμοί της Ε.Ε. είναι εντελώς αποξενωμένοι από τις κοινωνίες των χωρών-μελών. Αλλά και η κυρίαρχη πλανητική τάξη βρίσκεται σε κατάσταση αποξένωσης από τις κοινωνίες. Η αποξένωση έχει συνέπεια και την ξένωση της κοινωνίας από τους θεσμούς της, που αυτονομούνται απέναντί της. Η αυτονόμηση είναι το πρώτο βήμα για να καταστεί ένας θεσμός θερμοκήπιο διαφθοράς, αφού παύει να είναι τόπος σύγκρουσης των κοινωνικών δυνάμεων και επιχείρησης αλλαγής των συσχετισμών με δημοκρατικό τρόπο. Ετσι, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί γίνονται απλά εργαλεία προώθησης της νεοφιλελεύθερης απορρύθμισης και των συμφερόντων των πολυεθνικών, καθώς και των μεγα-τραπεζών.
Παραδόξως, η πολιτική αντίδραση σ' αυτή την αυταρχική ολιγαρχία γίνεται κυρίως μέσω της Ακροδεξιάς και μόνο στην Ελλάδα μέσω της Αριστεράς. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία διαχειρίστηκε με απολύτως νεοφιλελεύθερο τρόπο την κρίση, ενώ το εργατικό κίνημα στο οποίο κυριαρχούσε η Αριστερά εκφυλίστηκε πλήρως. Ετσι, ο άνεμος της σύγκρουσης με τις νεοφιλελεύθερες εξουσίες φαίνεται να προέρχεται, πλην της Ελλάδας, όχι πλέον από την Αριστερά αλλά από την Ακροδεξιά! Ηδη έχει συσταθεί το ακροδεξιό, ευρωπαϊκό μέτωπο, η «Ευρωπαϊκή συμμαχία για την ελευθερία», που η ρητορεία της εστιάζεται στη διάλυση εκ των έσω της Ε.Ε.

ΚΑΛΟ ΒΟΛΙ!

Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ*...

Την επόμενη και μεθεπόμενη Κυριακή ψηφίζουμε. Για δημάρχους, περιφερειάρχες και ευρωβουλευτές. Αυτό είναι το τυπικό μέρος της διαδικασίας. Γιατί στις δύο επικείμενες αναμετρήσεις ψηφίζουμε είτε το θέλουμε είτε όχι για πολλούς και διαφορετικούς λόγους.

Πρώτον: Όντως οι επικείμενες εκλογικές αναμετρήσεις έχουν μεταξύ άλλων και το χαρακτήρα δημοψηφίσματος. Έχουμε τη δυνατότητα να πούμε το μεγάλο όχι, Όχι στις πολιτικές που εξαθλίωσαν και εξαθλιώνουν τον ελληνικό λαό, όχι τις πολιτικές που έχουν προκαλέσει την ανείπωτη καταστροφή που όλοι ζούμε γύρω μας… Και οι υπεύθυνοι πρέπει να τιμωρηθούν. Τα μέχρι πρότινος κόμματα εξουσίας πρέπει να… εξαφανιστούν. Να περάσουν στο περιθώριο ως βασικοί υπεύθυνοι της σημερινής κατάντιας…

 Αυτό είναι το… εύκολο μέρος της απόφασης που καλούμαστε να πάρουμε. Το δύσκολο δεν είναι να πούμε «όχι», πολύ δε περισσότερο που η Βαβέλ των επικείμενων εκλογών διαθέτει μεγάλη γκάμα «μετανοημένων» που πιστεύουν ότι θα ξεχάσουμε ότι ήταν μέρος ενός πολιτικού σκηνικού που φέρει εξίσου ευθύνη με την τρόικα για τα μνημόνια και την εξαθλίωση.

 Το ζητούμενο είναι πού θα πούμε «ναι». Και εδώ είναι τα δύσκολα. Ο «αντιμνημονιακός» πολιτικός χάρτης διαθέτει πολλά λουλούδια… Το όχι στο μνημόνιο αν και προϋπόθεση για την όποια έξοδο από τη σημερινή εξαθλίωση από μόνο του δεν αρκεί. Και εκεί αρχίζουν τα δύσκολα…

Δεύτερον: Ψηφίζουμε για την τοπική αυτοδιοίκηση. Ένα θεσμό που στο παρελθόν στήριξε με ζέση(όχι πάντοτε με επιτυχία) η αριστερά και ο οποίος συκοφαντήθηκε, λοιδορήθηκε, έγινε φυτώριο πολλές φορές διαφθοράς και εκμαυλισμού συνειδήσεων.

 Όμως παραμένει ζωτικής σημασίας θεσμός. Όχι μόνο για τις αναγκαίες υπηρεσίες(καθαριότητα, περίθαλψη, περιβάλλον κλπ) αλλά γιατί σήμερα την εποχή της κρίσης, οι δήμοι και οι περιφέρειες μπορούν να αποτελέσουν σημαντικό αποκούμπι της αναγκαίας αλληλεγγύης, πυρήνες αντίστασης. Την εποχή που όλοι μιλάνε για την αναπόφευκτη παγκοσμιοποίηση, πρέπει να ξανακαλύψουμε το τοπικό.

Στην Αμερική τον Βίτο Κορλεόνε τον έκαναν ταινία, όχι δήμαρχο...

Τρυπιο Ευρω...

Πριν από 20 ακριβώς χρόνια κατάρρεαν κάτω από το βάρος των σκανδάλων τα ιταλικά πολιτικά κόμματα, οι σοσιαλιστές και οι χριστιανοδημοκράτες, που είχαν σημαδέψει τη μεταπολεμική περίοδο.
Τότε είχε ανατείλει το πολιτικό άστρο τού Σ. Μπερλουσκόνι, στον οποίο είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους για κάθαρση ακόμα κι εκείνοι που δεν τον συμπαθούσαν. Και η λογική τους ήταν απλή, στο όριο της απλοϊκής: "καλύτερα να έχουμε για ηγέτη ένα γνήσιο μαφιόζο από τους ιμιτασιόν που μας κατάκλεψαν".

Σήμερα ο πρώην πλέον πρωθυπουργός και καβαλιέρε έχει καταδικαστεί από τα δικαστήρια για ένα από τα πολλά του ανομήματα, έχει απολέσει τα πολιτικά του δικαιώματα κι αν δεν βρίσκεται στη φυλακή για να εκτίσει την ποινή του και παρέχει κοινωνική υπηρεσία σε γηροκομείο το οφείλει στην προχωρημένη ηλικία του. Σιγά σιγά, εξάλλου, βγαίνουν στην επιφάνεια κι άλλα στοιχεία για το βίο και πολιτεία Μπερλουσκόνι, ο οποίος προτιμούσε να ασχολείται η κοινή γνώμη, την οποία έλεγχε και μέσω των μίντια που είχε κι έχει στην κατοχή του, με τα ερωτικά του σκάνδαλα από το ότι, για παράδειγμα, υπήρξε ο εκλεκτός τής μαφίας, στην οποία οφείλει την επιχειρηματική και πολιτική του άνοδο...

Της πρωθυπουργικής πορφύρας το τίμημα…

του Γρηγορη Ρουμπανη, απο την Αυγη...

Αυτή τη φορά δεν υπάρχουν διλήμματα. Ούτε δυσδιάκριτα ψεύδη. Όλα είναι καθαρά και ξάστερα: Οι πολιτικές προθέσεις, οι πολιτικές εφαρμογές, η προοπτική της χώρας και η προοπτική του καθενός ξεχωριστά.
Ο Α. Σαμαράς θεμελίωσε την ανακατασκευή της πολιτικής του καριέρας στο ψεύδος. Το καταστροφικό για τη χώρα ψεύδος.
Αδιαφόρησε για τον όλεθρο που συμφώνησε με τους ισχυρούς της Ελλάδας εταίρους να σπείρει στο λαό της, και δέχτηκε το τίμημα μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει μια ματαιοδοξία. Να φορέσει επιτέλους στη ζωή του την πρωθυπουργική πορφύρα. Μόνο που το βαθυκόκκινο χρώμα της δεν το οφείλει στα σπάνια όστρακα της Τύρου, αλλά στο αίμα και τον πόνο των εκατομμυρίων ανθρώπων που τους έκλεψε τη ζωή, τα όνειρα, τις προσδοκίες, την αυτοπεποίθηση, την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό. Μηδένισε εισοδήματα, πολλαπλασίασε φόρους, πέταξε στο δρόμο χιλιάδες εργαζόμενους, καταδίωξε αδυνάτους, επιβράβευσε δυνατούς που συναρτούν τη δύναμή τους από την απονομή της δικής του οικονομικής δικαιοσύνης, και ικανοποίησε όσο κανείς άλλος στην Ιστορία κάθε μικρό ή μεγάλο σαράφη και αργυραμοιβό, από τις συνοικιακές «αγορές χρυσού» μέχρι τις διεθνείς «αγορές» που κάνουν χρυσές δουλειές με τα έντοκα δάνεια, τα σπρεντ, τα ομόλογα, τα επιλεκτικά PSI και τα άλλα τοκογλυφικά κόλπα, ων ουκ έστιν αριθμός.
Ο Ε. Βενιζέλος επένδυσε στην ευστροφία του για να μείνει σε τροχιά πρωθυπουργίσιμη. Αρχικά στεκόμενος ένα βήμα πίσω από τον μοιραίο Γ. Παπανδρέου, στη συνέχεια πίσω από τον δοτό Λ. Παπαδήμο-διότι έτσι το ήθελε το γερμανοκρατούμενο ευρωπαϊκό κέντρο-και ακολούθως… ακόλουθος (κατά την ίδια έννοια) του μερκελικότερου της Μέρκελ Α. Σαμαρά. Έμεινε πιστός εκτελεστής των επιθυμιών των γερμανολουξεμβούργιων δανειστών (πολιτικών και τραπεζιτών), έστειλε στα Τάρταρα της απελπισίας όσους επένδυσαν στην «εγγύηση του ελληνικού δημοσίου», εμπνεύστηκε το χαράτσι για να ικανοποιήσει τη βουλιμία των έξω από δω, συνυπέγραψε το έγκλημα στην ελληνική ραδιοτηλεόραση, συνέπραξε στη διάσωση των εντόπιων τραπεζιτών με χρήματα των καταληστευμένων πολιτών, συγκάλυψε την παραβίαση του (δικής του επινόησης) «συνταγματικού τόξου» από τον πρωθυπουργό της εμπιστοσύνης του,

Οι πάτρωνες και οι ακτήμονες...

Του Τάσου Τσακίρογλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...    
Αυτές οι δύσκολες μέρες της προεκλογικής περιόδου μού φαίνονται αποκαλυπτικές για τη δυνατότητα που έχουμε ως λαός να βγάζουμε συμπεράσματα, να μαθαίνουμε από τα λάθη μας, να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και να συνεχίζουμε τη ζωή μας, ακολουθώντας άλλη κατεύθυνση. Με άλλα λόγια, τη δυνατότητα να σκεφτόμαστε πολιτικά με τη βαθύτερη σημασία του ταλαιπωρημένου αυτού όρου.

Και, δυστυχώς, το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγω δεν είναι καθόλου μα καθόλου ενθαρρυντικό. Τι θέλω να πω;
Μια από τις μεγαλύτερες παθογένειες, αν όχι η μεγαλύτερη, της μεταπολιτευτικής Ελλάδας (για να μην πάμε πιο πίσω) υπήρξε ο πελατειασμός, δηλαδή η μετατροπή του πολίτη σε πελάτη των κομματαρχών και η δήμευση-εκχώρηση όλων του των πολιτικών δικαιωμάτων και πρωτοβουλιών από ένα σύστημα που προέτασσε το κομματικό έναντι του συλλογικού συμφέροντος. Τα προηγούμενα τρία χρόνια η συσσωρευμένη αγανάκτηση των περισσοτέρων έβρισκε έκφραση στην καταγγελία του πολιτικού συστήματος και των μεθόδων που αυτό συνήθιζε να μετέρχεται για να κρατά όμηρους τους πολίτες.
Τι είναι αυτό που βλέπουμε στην παρούσα προεκλογική περίοδο, κυρίως στο πεδίο των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών; Αρκετοί από εκείνους που καυτηρίαζαν τις πελατειακές σχέσεις και τον συστηματικό εξευτελισμό μέσω του ρουσφετιού έναντι ψήφου, σήμερα, σχεδόν ξεδιάντροπα, συμμετέχουν ως υποψήφιοι στα ψηφοδέλτια εκείνων των κομμάτων που μας οδήγησαν με τις πολιτικές τους στη χρεοκοπία, οικονομική και ηθική.
Τι δείχνει αυτό κατά την άποψή μου; Οτι η ζημιά που έχει συντελεστεί στις συνειδήσεις τις τελευταίες δεκαετίες είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ αυτήν που υποθέταμε. Οτι η διαφθορά έχει αλώσει πολύ μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού απ’ αυτό που υπολογίζαμε. Δείχνει όμως και κάτι άλλο.

Μαύρο στη μαύρη γλίτσα...

Στάθης στο enikos.gr

Μεγάλο ρεύμα έχει η Χρυσή Αυγή! Κατεβάζει υποψήφιους δημάρχους μόνον σε δέκα δήμους σε όλη την επικράτεια! Ούτε καν σε έντεκα!
Συνεχίζει περιφερόμενος ανά τας οδούς και τας ρύμας άδων ο κ. Ευ. Βενιζέλος: «Αν δεν με ψηφίσετε, θα φύγω» - του το επαναλαμβάνουμε για μιαν ακόμη φορά μπας και το καταλάβει ο υπερτιμημένος αυτός πλην όμως βραχύνους: «Γι’ αυτό δεν σε ψηφίζουμε, χρυσέ μου, για να φύγεις»
- τίποτα, τον χαβά του ο νουνεχέστατος: «Θα πάω να το πω (σ.σ.: μαρτυριάρικο) στον... Πρόεδρο της Δημοκρατίας ότι δεν με ψηφίσατε και φεύγω!» - γιατί στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, χρυσέ μου; «Για την ενότητα του έθνους» - ορίστε;!!; Τι σχέση έχει η ενότητα του έθνους με το μαύρισμα που θα φας, ω εσύ ογκόλιθε της ευφυΐας; Ω του ξεπεσμού ω του οδυρμού: «Δεν αξίζει του ΠΑΣΟΚ να γίνεται το πτυελοδοχείο της μεταπολίτευσης» θρηνεί ο κ. Νίκος Ανδρουλάκης, υποψήφιος ευρωβουλευτής της Ελιάς - τι του αξίζει; Ο θαυμασμός των ανέργων; Οι προσευχές των αυτοχείρων; Το βραβείο Εφιάλτης για την υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς Υποτέλειας; Το Οσκαρ Τζακ ο Αντεροβγάλτης για τα χαράτσια και τους φόρους που έχει επιβάλει; Οταν το ΠΑΣΟΚ έφτυνε την Ελλάδα κατάμουτρα χάριν της Διαπλοκής και των «νταβατζήδων», τι διαφορετικό από πτυελοδοχείο πίστευε ότι θα γίνει;
Το ΠΑΣΟΚ τελειώνει και μαζί του υπάρχει η ελπίδα να τελειώσει όλη αυτή η γλίτσα που άπλωσε επί δεκαετίες στην ελληνική κοινωνία. Ως άλλος Μίδας αυτό το κόμμα ό,τι άγγιζε το έκανε χρυσάφι για τους Δυνατούς και γλίτσα για την κοινωνία, όλη αυτήν τη γλίτσα των δύο μέτρων και δύο σταθμών, της ζωής χωρίς αρχές, της οίησης, της χρήσιμης αμορφωσιάς, του ευρωλιγουρισμού, των κολλητηλικίων - όλη αυτή η γλίτσα που τα χωρούσε όλα, που τα χώνευε όλα, που δηλητηρίαζε ό,τι δεν ήλεγχε, όλος αυτός ο χυλώδης Σταλινισμός του «εκσυγχρονισμού», υπάρχει η ελπίδα να πάρει τέλος.

Της Γης οι κολασμένοι…

απο το Left.gr...

Σήμερα είναι μια μέρα πένθους και οργής για την εργατική τάξη, όχι μόνο της Τουρκίας, αλλά όλου του κόσμου

 Τα νέα από την Τουρκία ήρθαν να διακόψουν τη ροή της προεκλογικής εκστρατείας. Η εκατόμβη των νεκρών στο ανθρακωρυχείο της Σόμα επιτρέπει σήμερα τη συνήθη διαχείριση της ειδησεογραφίας. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές τουλάχιστον 350 εργάτες είχαν σκοτωθεί μετά από ισχυρή έκρηξη. Τριακόσιοι πενήντα και πλέον άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους όχι σε κάποια μάχη, αλλά προσπαθώντας να βγάλουν το μεροκάματο.

Όσα ελέχθησαν μετά το μακελειό, δεν εξέπληξαν κανέναν –αντιθέτως… Ελλιπή μέτρα ασφαλείας, εντατικοποίηση της εργασίας, αδιαφορία των υπευθύνων που όφειλαν να ελέγχουν τις συνθήκες ασφαλείας. Συνδικαλιστές κατήγγειλαν μάλιστα  ότι πριν ιδιωτικοποιηθούν τα ορυχεία δεν συνέβαιναν θανατηφόρα δυστυχήματα. Και σε αυτήν την περίπτωση, η ιδιωτικοποίηση προκάλεσε ραγδαία επιδείνωση των συνθηκών εργασίας.
Οι δηλώσεις Ερντογάν ότι εργατικά ατυχήματα δεν συμβαίνουν μόνο στην Τουρκία, μπορεί να επιβεβαιώνουν τη γνωστή πλέον αναισθησία του, εντούτοις, δεν είναι ψευδείς. Ο Τούρκος πρωθυπουργός θα μπορούσε να προσθέσει ότι  τα εργατικά ατυχήματα είναι συνυφασμένα με την ιστορία του καπιταλισμού, ότι τα κέρδη των εργοδοτών μπορεί να βγουν από τo αίμα (κυριολεκτικά) των εργαζομένων, ότι πολλές φορές οι ανθρώπινες ζωές γίνονται το καύσιμο για να κινηθεί η μηχανή της καπιταλιστικής συσσώρευσης.
Σήμερα είναι μια μέρα πένθους και οργής για την εργατική τάξη, όχι μόνο της Τουρκίας, αλλά όλου του κόσμου. Πένθους για τους ανθρακωρύχους που χάθηκαν. Οργής για αυτούς που χάριν της απληστίας τους θυσίασαν τόσες ζωές, οργής για ένα σύστημα που γεννάει συνεχώς πόνο και τρόμο.
Όσο της Γης οι κολασμένοι θάβονται στις στοές του μεροκάματου, δεν μπορούμε να αποδεχτούμε τους όρους αυτού του συστήματος.

Η Ευρώπη των Untermenschen και η Ευρώπη των Λαών...

Της Κατέ  Καζάντη, απο το Red Note Book...

Η Ενωμένη Ευρώπη, η Ευρώπη των Λαών, χάριν της οποίας πάλευε κάποτε η Αριστερά, όχι ως κοινή αγορά, αλλά ως ιδεολογικό οικοδόμημα, έφτασε στα όριά της. Ο ορισμός του Homo Εuropaeus τίθεται ξανά στο τραπέζι και μαζί μ’ αυτό και το ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, αφού αδυνατεί να δώσει πειστικές απαντήσεις σε προβλήματα, τα οποία το ίδιο παρήγαγε, δια της νεοφιλελεύθερης διολίσθησής του.

 

Πώς, όμως, η «θριαμβεύουσα Ευρώπη», όπως τόσο αισιόδοξα την περιγράφει ο Πολ Βαλερί, το «χρηματιστήριο όπου οι διδασκαλίες, οι ιδέες, οι ανακαλύψεις, τα πιο διαφορετικά δόγματα, κινητοποιούνται, διατιμώνται, ανεβαίνουν, κατεβαίνουν, γίνονται αντικείμενο της πιο ανελέητης κριτικής», εξέπεσε στο αλλοτριωμένο εγώ της;
Είναι καταρχάς προφανές πως η έκπτωση, και της εποχής του Μεσοπολέμου και της δικής μας, δεν είναι απλά αποτέλεσμα αποκλίσεων στα δημοσιονομικά μεγέθη των «αμαρτωλών» χωρών, όπως διατείνεται η προπαγάνδα. Άλλωστε, τα κριτήρια τίθενται αυθαίρετα από συγκεκριμένες οικονομικές και πολιτικές ελίτ και χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν για να οδηγήσουν τους ευρωπαϊκούς λαούς στην αναγκαστική υιοθέτηση  απάνθρωπων πολιτικών.
   
Είναι οι ίδιες ελίτ που δεν διδάσκονται από τη θλιβερή ιστορία του πρώτου μισού του 20ου αιώνα. Επιδίδονται λοιπόν εκ νέου σε παιχνίδια ηγεμονίας. Για να ξεπεράσουν την καπιταλιστική κρίση, μέσω μιας νέας πρωταρχικής συσσώρευσης κεφαλαίου, απαξιώνουν την εργασία, καταργούν το κοινωνικό κράτος, εκποιούν τη δημόσια περιουσία, εκφυλίζουν τα αστικά κοινοβούλια, περιστέλλουν τη δημοκρατία. Δείχνουν να μην τους τρομάζουν οι εθνικισμοί  και ο ρατσισμός που γεννούν οι πολιτικές τους, ακόμα κι όταν το θηρίο δείχνει ξεκάθαρα τα δόντια του. Αν, μάλιστα, κάποιος παρατηρήσει πιο προσεκτικά θα διακρίνει πως, όπως και τότε, επιχειρούν, τρόπον τινά, να το εξημερώσουν, ώστε να το χρησιμοποιήσουν, όταν και εφόσον χρειαστεί, απέναντι στον ένα και μοναδικό τους εφιάλτη: την αντίδραση του κόσμου της εργασίας.
Γίνεται, λοιπόν, προφανές ότι η δική μας τόσο πολυσυζητημένη κρίση υπήρξε και υπάρχει ως αποτέλεσμα μιας βαθιάς αδυναμίας ανάγνωσης των διδαγμάτων της ιστορίας.

Δημοκρατία …α λα καρτ...

Του Τάσου Παππά, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Μόνο τα γεγονότα είναι αντικειμενικά, οι κρίσεις επ’ αυτών είναι υποκειμενικές. Αυτό το λέμε για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις. Σχεδόν όλα τα μέσα ενημέρωσης εκτίμησαν ότι όσα αναφέρονται στο δημοσίευμα των «F.T.» για την επιλογή Παπανδρέου να πάει σε δημοψήφισμα είναι αληθή. Δεν είχαν, άλλωστε, και πολλά περιθώρια, αφού πρόκειται για μεγάλη και έγκυρη εφημερίδα,
ο Αντ. Σαμαράς δεν διέψευσε το δημοσίευμα, το γραφείο Τύπου του ΠΑΣΟΚ επί της ουσίας το επιβεβαίωσε, ο πρωταγωνιστής Μπαρόζο δεν εξέδωσε κάποια ανακοίνωση, ενώ το θύμα της ιστορίας, ο Γ. Παπανδρέου, δήλωσε ότι δικαιώνεται.
Μέχρι εδώ όλα καλά και ωραία (τρόπος του λέγειν). Ερχόμαστε τώρα στο διά ταύτα. Τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης επέλεξαν να αναδείξουν το αποτέλεσμα των διεργασιών που έγιναν στο παρασκήνιο. Πανηγύρισαν γιατί απετράπη ένα δημοψήφισμα, το οποίο θα μπορούσε να προκαλέσει την έξοδο της χώρας από το ευρώ. Ο σκοπός ήταν ιερός, άρα το μέσο που χρησιμοποιήθηκε για να επιτευχθεί δεν έχει και μεγάλη σημασία.
Τι μας λένε δηλαδή; Οτι τα πάντα επιτρέπονται, αν είναι για το συμφέρον της πατρίδας. Συνεπώς: Είναι ασήμαντη λεπτομέρεια ότι ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής συνωμότησε με τον τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αντ. Σαμαρά και τον τότε υπουργό Οικονομικών Ευάγγ. Βενιζέλο για να ανατρέψουν έναν εκλεγμένο πρωθυπουργό.
Είναι επίσης ασήμαντη λεπτομέρεια ότι τον διάδοχο του Γ. Παπανδρέου τον «βρήκε» ο Μπαρόζο και τον πρότεινε στους δύο Ελληνες πολιτικούς, οι οποίοι, για να σωθεί η χώρα βεβαίως βεβαίως, συμφώνησαν χωρίς δεύτερη κουβέντα. Είναι ασήμαντη λεπτομέρεια ότι ο κυρίαρχος (;) λαός δεν ρωτήθηκε και έμεινε έξω από τη συναλλαγή, η οποία υποτίθεται ότι έγινε στο όνομά του και για το καλό του. Ο αντίλογος απ’ όσους υπερασπίζονται τέτοιου τύπου πρακτικές είναι γνωστός. Ρωτούν, τάχα καλοπροαίρετα: «Θα ήταν προτιμότερο να αφεθεί μια χώρα να αυτοκτονήσει επειδή ο ηγέτης της είχε αποφασίσει να παίξει τα ρέστα του σε μια παρτίδα, χωρίς μάλιστα να έχει στα χέρια του γερό χαρτί;».

Η απόφαση του κόσμου...

SotosBlog...

Οι εκλογές έχουν κριθεί. Ο κόσμος έχει πάρει τις αποφάσεις του. Οριστικά και αμετάκλητα. Δεν αλλάζει ούτε αν ο Αλέξης Τσίπρας το χάσει, αφήσει μισό μούσι, φορέσει ζαρτιέρες και βάλει φτερά Ινδιάνου αρχηγού στο κεφάλι. Ακόμα και σε μια τέτοια περίπτωση, ο κόσμος έχει πρόχειρη στο μυαλό του την Κοντσίτα και θα ξεσπάσει σε επευφημίες. Τους ελάχιστους διστακτικούς
που έχουν απομείνει τάχα να αμφιταλαντεύονται τους έχει αναλάβει ο απύλωτος Θόδωρος Πάγκαλος. Διώχνει μακριά τους, ο χυδαιότερος των χυδαίων αυτός άνθρωπος, και τον τελευταίο τους ενδοιασμό.

Ο κόσμος δεν περιμένει να του πουν οι Φαινάνσιαλ Τάιμς τι έγινε στις Κάννες. Ο κόσμος το ζει αυτό που έγινε στις Κάννες. Κι έφαγε πολύ, πάρα πολύ ξύλο στους δρόμους και πολλή, πάρα πολλή προδοσία γι αυτό που έγινε στις Κάννες. Δεν του χρειάζονται οι Φαινάνσιαλ Τάιμς, για να καταλάβει για ποιο λόγο ακριβώς το έφαγε το ξύλο και λούστηκε την προδοσία.
Ο κόσμος δεν περιμένει τα επείγοντα απομνημονεύματα του Αμερικανού πρώην υπουργού Οικονομικών, Τίμοθι Γκάιτνερ, για να πληροφορηθεί τι σκέψεις γένναγε μέσα στο κεφάλι του ο Γερμανός ομόλογός του, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Ο ίδιος ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δεν τις έκρυψε ποτέ τις σκέψεις του από τον κόσμο.
Ούτε περιμένει ο κόσμος τις όψιμες, και άρα καλά μελετημένες, ύπουλες και σκόπιμες αποκαλύψεις της Μαρίας Σπυράκη, για να πληροφορηθεί τι πράγματι δεν του απεκάλυπτε αυτή, καθώς ψηνόταν στον πυρετό της οξείας υπεθυνοτίτιδας.

Ιερά βοσκοτόπια, ιερές ψήφοι...

του Γιωργου Ανανδρανιστακη, απο την Αυγη...

Ψηφίζουν τροπολογίες, κλείνουν δουλειές, κάνουν ρουσφέτια, διευθετούν υποθέσεις, η φάμπρικα δεν σταματά, δουλεύει νύχτα μέρα, αγκομαχούν οι μηχανές μέχρι την ύστατη ώρα. Χέρι- χέρι κλείνουν τις δουλειές της τελευταίας στιγμής οι βουλευτές της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ. Οι πασόκοι που ισχυρίζονται ότι έχουν θέσει εαυτούς στην κρίση του ελληνικού λαού,
υποσχόμενοι ότι θα φύγουν από την κυβέρνηση αν το αποτέλεσμα δεν είναι καλό, ψηφίζουν κι αυτοί μετά χαράς τις αμαρτωλές τροπολογίες. Σαν τα ποντίκια που πηδάνε από το βυθιζόμενο πλοίο και προσπαθούν να πάρουν μαζί τους όσο περισσότερο τυρί μπορούν.
Τα μεσάνυχτα της περασμένης Δευτέρας, ψηφίστηκε από τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ τροπολογία που μετατρέπει 50 εκατομμύρια στρέμματα δάσους σε βοσκοτόπια. Ας πάει και το παλιόπευκο, για να έχουν να βοσκάνε τα προβατάκια και για να μη χαθούν, όπως λέει το αρμόδιο υπουργείο, τα ευρωπαϊκά κονδύλια για την κτηνοτροφία. Ψέματα λένε, σιγά μην τους έπιασε ο πόνος για την κτηνοτροφία. Σκοπός τους είναι να αποχαρακτηριστεί το δάσος, να γίνει βοσκοτόπι ή ό,τι άλλο, αρκεί να μην είναι δάσος. Το είχαν επιχειρήσει και το 1987, όταν η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε ψηφίσει νόμο που μετέτρεπε τα δάση σε βοσκότοπους, ο νόμος όμως ακυρώθηκε από το ΣτΕ ως αντισυνταγματικός. Δεν πειράζει, επιστρέφουν τώρα, πάνω στην προεκλογική αναμπουμπούλα, διότι το κράτος έχει συνέχεια, έστω και με καθυστέρηση 27 ετών.
Πενήντα εκατομμύρια στρέμματα δεν είναι πλέον δάση, είναι βοσκοτόπια, η νομική προστασία του δάσους αίρεται και τούτο ανοίγει την όρεξη σε εκατοντάδες διεκδικητές. Είναι όντως εκατοντάδες οι διεκδικητές του δάσους, μόνο για το Πεντελικό Όρος διαγκωνίζονται κοντά στους τριάντα οικοδομικούς συνεταιρισμούς. Διαβάστε τα ονόματα και θα καταλάβετε περί τίνος πρόκειται: «Νέα Κωνσταντινούπολη», «Άγιος Σπυρίδων», «Άγιος Τιμόθεος», «Σύλλογος Εργαζομένων Τράπεζας Ελλάδας», «Σύλλογος Εργαζομένων και Ασφαλισμένων στο ΙΚΑ», «Σύλλογος Δημοσιογράφων και Εργαζομένων», «Τέκτων», «Φαίαξ», «Δημόκριτος», «Ροσόλυμος» ή «Κτήμα Πεντέλη Α.Ε.», «Νέα Βιθυνία», «Ίκαρος», «Β. Φρειδερίκη», «Νοσοκομείο Πειραιώς», «Αξιωματικοί Χωροφυλακής» «Δικηγόροι Πειραιώς», «Εφέδρων Αξιωματικών Αναγέννηση», «Νέοι Μακεδόνες», «Εργατοτεχνιτών Μαρμάρων», «Αργεννών», «Άγιος Σύλλας», «Νέος Μηχανικός Κόσμος», «Δασικών Υπαλλήλων», «Μεγαλόχαρη», «Καλλιθέα, Άγιος Θωμάς», «Αιολίδα» «Προβάλυνθος».
Έχει και ιερές διαστάσεις η τροπολογία της νυκτός. Από τα 50 εκατ. στρέμματα των δασών που αποχαρακτηρίζονται, τα 750.000 ανήκουν στην Εκκλησία της Ελλάδος, στον μοναδικό οργανισμό που έχει έννομο συμφέρον για τη μετατροπή του δάσους σε βοσκότοπο, καθώς διαθέτει ποίμνιο και μάλιστα εκτεταμένο. Εκτός από ποίμνιο, η Εκκλησία έχει και φιλανθρωπικό έργο, που απελευθερώνεται και αυτό μαζί με τα βοσκοτόπια. Να χτιστούν, αδελφέ, μέσα στο δάσος μοναστήρια, να χτιστούν ναοί, να χτιστούν εντευκτήρια, να χτιστεί και κανένα ξενοδοχείο, για να ξαποσταίνουν οι ασθενείς και οι οδοιπόροι.
Εφτακόσιες πενήντα χιλιάδες ιερά στρέμματα, εφτακόσιες πενήντα χιλιάδες ιερές ψήφοι. Η Δεξιά του Κυρίου ζει και βασιλεύει, με ολίγη Ελιά για γαρνιτούρα.

η υπεράσπιση της ακρογιαλιάς...

της Μαριας Καλαντζοπουλου, απο τις Οικοτριβες...

Με τα τρία νομοσχέδια του ΥΠΟΙΚ που κατατέθηκαν μέσα στο Πάσχα σε δημόσια διαβούλευση εξπρές, αποκαλύπτεται προκλητικά και απροσχημάτιστα,
το βασικό πρόγραμμα που συνέχει πιο ξεκάθαρα από ποτέ την ασκούμενη πολιτική από το 2010 μέχρι σήμερα. Συγκεκριμένα τα νομοσχέδια αυτά αφορούν: α) τον αιγιαλό, την παραλία, την όχθη και την παρόχθια ζώνη, β) τα διαφιλονικούμενα από καταπατητές «ιστορικούς» ή μη ακίνητα του δημοσίου και γ) τους όρους εξαγοράς αυτών των ακινήτων από τους καταπατητές.
Μολονότι η ιστορία δύο αιώνων νέου ελληνικού κράτους διακρίνεται από την ανοχή που δείχνει διαχρονικά το Δημόσιο σε καταπατήσεις και αυθαιρεσίες (ιδιαίτερα τις «μεγάλες») η πολιτική αυτή «παράδοση» παίρνει στις μέρες μας πρωτόγνωρες διαστάσεις. Με νομιμοποιητική βάση το «χρέος» και ομνύοντας στα τοτέμ των ιδιωτικών επενδύσεων και της «ανταγωνιστικότητας», το Δημόσιο παραιτείται με θόρυβο (και σύστημα), όχι μόνο από την προστασία αλλά και από την υπεράσπιση της δημόσιας γης. Οι νομοθέτες της «κρίσης», ξεκινώντας από τον θεμελιώδη νόμο για το ξεπούλημα και την άνευ όρων εκμετάλλευση της δημόσιας ακίνητης περιουσίας, τον Εφαρμοστικό του Μεσοπρόθεσμου ν. 3986/2011 όπως ισχύει, που δημιουργεί με τα ΕΣΧΑΔΑ «καθεστώς νόμιμης εξαίρεσης» για «μεγάλες» επενδύσεις σε δημόσια ακίνητα, κοπιάροντας στη συνέχεια με τα ΕΣΧΑΣΕ την ίδια συνταγή για τα μεγάλα ιδιωτικά ακίνητα, τη συνταγή δηλαδή υποχώρησης του κράτους και της νομιμότητας στις όποιες απαιτήσεις του «στρατηγικού» μεγαλοεπενδυτή (τις οποίες δια νόμου ταυτίζει με το «δημόσιο συμφέρον»), θεσμοθετώντας νόμους-τιμοκαταλόγους για τη νομιμοποίηση των αυθαιρέτων κτισμάτων και χρήσεων χωρίς κανένα κριτήριο περιβαλλοντικής επίπτωσης της αυθαιρεσίας, προσπερνώντας «από δεξιά» τον ορθολογισμό με το να κηρύξουν ξαφνικά ολόκληρη τη χώρα υπό άρον-άρον κτηματογράφηση χωρίς δημόσιες υπηρεσίες που να μπορούν να ελέγξουν, χωρίς κυρωμένους δασικούς χάρτες, χωρίς κυρωμένη γραμμή αιγιαλού και εκχωρώντας το σύνολο της αρμοδιότητας (και της γεωχωρικής πληροφορίας) αποκλειστικά σε μία Α.Ε., έρχονται με τα τρία αυτά νομοσχέδια του ΥΠΟΙΚ να αγγίξουν γκροτέσκ επίπεδα (ιερόσυλης σχεδόν) νομολογίας, εξαγριώνοντας πρωτοφανώς ευρύ πολιτικά φάσμα της κοινωνίας.

ΤΙ ΞΕΧΑΣΑΝ Ο ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ ΚΑΙ Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ...

Φελνικος, απο το Matrix24.gr...

Επειδή χθες βράδυ άκουσα στο δελτίο ειδήσεων του Mega τον Γιάννη Πρετεντέρη να διαβάζει τις δηλώσεις όλων των πολιτικών που το 2011 ήταν ενάντια στο δημοψήφισμα, και οι οποίες κατεδείκνυαν ότι ο Γ. Παπανδρέου ήταν ο μόνος που επέμενε να τεθεί η συμφωνία με τους εταίρους μας στην κρίση του ελληνικού λαού, δεν σας κρύβω ότι ζήλεψα τη μνήμη του συναδέλφου
και την δημοσιογραφική του επιμέλεια να αναζητήσει τις σχετικές δηλώσεις. Ειλικρινά του αξίζουν συγχαρητήρια.
Ο καλός συνάδελφος έκανε όμως ένα λάθος. Ξέχασε έναν πολιτικό. Αυτόν για τον οποίον έγινε το θέμα. Για τον Ευάγγελο Βενιζέλο και τις δηλώσεις του - απάντηση στο δημοσίευμα των Financial Tilmes. Είμαι σίγουρος ότι η μη συμπερίληψη του αντιπροέδρου της κυβερνήσεως (τότε και τώρα, απλώς με άλλον πρωθυπουργό) στις δηλώσεις των πολιτικών ήταν τυχαίο γεγονός. Απλώς διέλαθε της προσοχής του δημοσιογράφου.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποια άλλη σκοπιμότητα, όπως ας πούμε να μην θεωρεί άξιες λόγου τις απόψεις ενός κεντρικού πολιτικού παίχτη και βασικού προσώπου στο ρεπορτάζ των FT ή να έκρινε ότι οι τότε απόψεις Βενιζέλου δεν τον βοηθούσαν να οικοδομήσει την επιχειρηματολογία του. Ο Γιάννης Πρετεντέρης, ως αντικειμενικός και ανεξάρτητος δημοσιογράφος, ουδέποτε θα διέπραττε μια τέτοια ατιμία.
Ας δούμε όμως τι έλεγε τότε ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Στις 31 Οκτωβρίου 2011, δύο ημέρες δηλαδή πριν τη συνάντηση των Καννών, στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ έλεγε: «Φίλες και φίλοι, η χώρα ζει ένα δράμα και από το δράμα αυτό πρέπει να λυτρωθεί. Πιστεύω πως η προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία, η προσφυγή στην άμεση βούληση του ελληνικού λαού, είναι η λύτρωση από το δράμα που βιώνει η χώρα και εμείς μαζί με τη χώρα….».

Η μόνη ΕΛΠΙΔΑ και ΔΙΕΞΟΔΟΣ: Η ΨΗΦΟΣ ΜΑΣ...

του Μενελαου Γκιβαλου, απο το παρον...

Η πλήρης, σχεδόν, κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ -η οποία επιδιώκεται να καλυφθεί πίσω από το εφεύρημα της Ελιάς- και η συρρίκνωση της ΝΔ, από την οποία αποστασιοποιείται ένα σοβαρό τμήμα της φιλελεύθερης-συντηρητικής της βάσης, μετατρέπουν τις εκλογικές αναμετρήσεις της 18ης και 25ης Μαΐου σε δεινή δοκιμασία
για την επιβίωση και την αναπαραγωγή του σημερινού κυβερνητικού-μνημονιακού σχήματος.

Ένα βασικό χαρακτηριστικό της κρίσης: Τόσο τα εκβιαστικά διλήμματα που εξαπολύονται από τα κόμματα της συγκυβέρνησης κατά των πολιτών και της ελληνικής κοινωνίας όσο και οι απόπειρες διαμόρφωσης ενός εναλλακτικού μνημονιακού συμπληρωματικού εταίρου -όπως είναι, π.χ., το Ποτάμι ή η θνησιγενής κίνηση των «58»- έχουν μετατραπεί σε «μπούμερανγκ» και κινδυνεύουν να πλήξουν θανάσιμα τον έναν μνημονιακό πυλώνα της συγκυβέρνησης, το ΠΑΣΟΚ.

ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν διαμορφωθεί στην πράξη, τόσο σε επίπεδο κοινωνικοοικονομικής αναφοράς όσο και σε πολιτικοϊδεολογικό επίπεδο, σε συγκοινωνούντα δοχεία. Γι' αυτό και η τρομοκράτηση, τα διλήμματα, ο προβαλλόμενος ως «φόβητρο» ΣΥΡΙΖΑ οδήγησαν ένα τμήμα της ήδη συρρικνωμένης, στις εκλογές της 17ης Ιουνίου του 2012, βάσης του ΠΑΣΟΚ απευθείας στη ΝΔ, στον «ισχυρό» των δύο «συνεταίρων».

Παράλληλα, η επιχείρηση αποπολιτικοποίησης, μέσω της διαμόρφωσης μιας ομιχλώδους Κεντροαριστεράς ως μνημονιακού εφεδρικού σχήματος που θα ανακόψει την ανοδική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται ότι πλήττει περισσότερο το ΠΑΣΟΚ και επιτείνει το πρόβλημα της επιβίωσής του.

Οι «προειδοποιήσεις» του Ευ. Βενιζέλου για «αποχώρηση» από τη μνημονιακή κυβέρνηση και οι απαράδεκτες, από κάθε άποψη, «απειλές» του Λ. Γρηγοράκου περί «ουκρανικού εμφυλίου» εάν καταβυθισθεί εκλογικά το ΠΑΣΟΚ, απευθύνονται ευθέως στον Αντ. Σαμαρά… Στην πράξη: Η πολιτική της κυβέρνησης, οι εκβιασμοί και τα διλήμματα ΠΛΗΤΤΟΥΝ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗ ΣΥΝΟΧΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΤΗΣ.

Ακολουθεί πολιτική διαφήμιση...

Κιμπι,   (13/5/2014, ένα τρόπον τινά προεκλογικό ποστ)

Το σύστημα λατρεύει τα προσχήματα, τις προφάσεις, τα πρωτόκολλα, τους κώδικες δεοντολογίας. Όσοι για διάφορους λόγους είναι καθηλωμένοι στα σπίτια τους, κατ’ επιλογήν ή αναγκαστικά,

και το βασικό μέσο πρόσληψης της πραγματικότητας (ή ενός παραμορφωμένου ειδώλου της) είναι γι’ αυτούς η τηλεόραση, παρηγορητικά ανοικτή τις περισσότερες ώρες τις μέρες, παίρνουν μια ισχυρή δόση απ’ τα προσχήματα αυτά. Ο τηλεοπτικός χρόνος είναι τετμημένος σε περίπου τρία ίσα μέρη. Το ένα τρίτο είναι πρόγραμμα, ψυχαγωγικό ή ενημερωτικό, φρέσκο ή επανάληψη. Το δεύτερο τρίτο είναι αυτοδιαφήμιση. Και το τρίτο τρίτο είναι καθαρή διαφήμιση. Το ΕΣΡ είναι αλλού, είναι διακοπές, είναι σε αγρανάπαυση, γενικώς δεν είδε και δεν ξέρει τίποτα για τον καταστρατηγούμενο κανόνα δεοντολογίας περί αναλογίας προγράμματος και διαφήμισης.

Ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στ’ αλεύρι, πάντως, οι υπεύθυνοι ροής των καναλιών τηρούν απαρέγκλιτα τον προεκλογικό κανόνα. Όταν πρόκειται να πέσουν τα διαφημιστικά σποτ των κομμάτων για τις εκλογές, προηγείται αυστηρά η προειδοποίηση: «Ακολουθεί πολιτική διαφήμιση». Λες και οι τηλεθεατές είναι τόσο μαλάκες, ώστε υπάρχει περίπτωση να νομίσουν ότι το σποτ της Ν.Δ. περί «νέας Ελλάδας» διαφημίζει το θρυλικό pretty bra, ότι το σποτ του ΣΥΡΙΖΑ που δηλώνει πως «η υπομονή μας τελείωσε» προβάλλει τη μαγική σίτα και ότι το σποτ της «Ελιάς» που αυτοπροβάλλεται ως μοναδικός παράγοντας σταθερότητας δεν μιλάει παρά για το pretty pants, που μαζεύει και σταθεροποιεί τις πατσοκοιλιές. «Ακολουθεί πολιτική διαφήμιση» επιμένουν οι βράχοι της δεοντολογίας, λες και δεν είναι αρκετή η διαφήμιση των άθλων του Σαμαρά και των ανδραγαθημάτων του Βενιζέλου που προηγείται στα δελτία ειδήσεων και στις από-ενημερωτικές εκπομπές, λες και οι άλλες διαφημίσεις, οι κατ’ ευφημισμόν εμπορικές, που προηγούνται ή ακολουθούν είναι λιγότερο πολιτικές από τις κατ’ όνομα πολιτικές διαφημίσεις.

Πολιτικό στριπτίζ...

απο το Tvxs...

 

Το ΠΑΣΟΚ έκανε ένα ουδέτερο σχόλιο για να σώσει τα προσχήματα, αλλά η ΝΔ δεν είπε λέξη. Το δημοσίευμα των Financial Times που αναφέρεται σε όσα συνέβησαν τον Νοέμβριο του 2011 στις Κάννες
αντιμετωπίστηκε από το Μέγαρο Μαξίμου σαν να αφορούσε ξένες υποθέσεις.
Αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Γιατί είναι η πρώτη φορά που γίνεται γνωστό ότι -σύμφωνα με το ρεπορτάζ- πριν από τη συνάντηση με τον Παπανδρέου, ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζοσέ Μανουέλ Μπαρόζο είχε επικοινωνήσει με τον τότε ηγέτη της αντιπολίτευσης Αντώνη Σαμαρά, γνωρίζοντας πως εκείνος ήθελε να αποφύγει το δημοψήφισμα.
Τότε,  ο Αντ. Σαμαράς είπε στον Μπαρόζο ότι ήταν πια διατεθειμένος να συμμετάσχει σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας με το ΠΑΣΟΚ, «κάτι που απέφευγε επί μήνες ελπίζοντας ότι θα μπορούσε να εξασφαλίσει ο ίδιος την πρωθυπουργία». Αυτό, δηλαδή, που δεν είχε πει στο κόμμα του και, το σημαντικότερο, στον ελληνικό λαό, ο Α. Σαμαράς το είχε πει στον πρόεδρο της Κομισιόν, ο οποίος άλλωστε πρότεινε -κατά το ίδιο ρεπορτάζ- τον Λουκά Παπαδήμο ως πιθανό ηγέτη μίας τεχνοκρατικής κυβέρνησης.

Ο (κάθε) Μπέος, ο νήπιος λαός και ο Καστοριάδης…

Λόγος Παράταιρος...

Την επόμενη Κυριακή έχουμε αυτοδιοικητικές εκλογές. Ανάμεσα στους υποψηφίους για δήμαρχος Βόλου κι ο γνωστός Μπέος του ποδοσφαίρου… Ο κίνδυνος του να πάρει πολλούς ψήφους, στον Βόλο, ο γνωστός νονός του ποδοσφαίρου και λαμόγιο είναι, δυστυχώς, πολύ μεγάλος. Μπορεί να είναι και πρώτος την προσεχή Κυριακή των δημοτικών εκλογών!!!…

Κάποιες σκόρπιες συζητήσεις με γνωστούς και φίλους που έκανα τελευταία, μ’ έκαναν ν’ ανατριχιάσω για το επίπεδο των επιχειρημάτων τους, ή καλύτερα για το μέγεθος της ηλιθιότητας, που χαρακτηρίζει ακόμα και “μορφωμένους” ανθρώπους, ή μάλλον κυρίως αυτούς… Θέλοντας να γράψω κάτι για το όνειδος του όποιου Μπέου για την πόλη μου τον Βόλο, έπεσα σ’ αυτή την παλιά -αλλά επίκαιρη όσο ποτέ- συνέντευξη του μεγάλου Κορνήλιου Καστοριάδη, την οποία και αναδημοσιεύω, με την ελπίδα να βοηθήσω κάποιους, να ξανασκεφτούν τι θα ψηφίσουν στις ερχόμενες εκλογές, που για μένα, εδώ και καιρό, είναι πιο ξεκάθαρο παρά ποτέ: ψήφο στο ΣΥΡΙΖΑ και γενικότερα στην ΑΡΙΣΤΕΡΑ!

Γιατί δε θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ...

του Δημήτρη Μπαρδάνη, απο toPortal...

Δεν ξέρω από πού να το πρωτοπιάσω, γι’ αυτό θα παραθέσω τα επιχειρήματά μου με τυχαία σειρά, φύρδην μίγδην. 

Ξεκινάμε από τον Αρχηγό. Δεν έχει τελειώσει το Κολλέγιο Αθηνών, ούτε καν τη Σχολή Μωραΐτη,
πράγμα που έχει ως προφανή συνέπεια τα Αγγλικά του να είναι μέτρια. Άσε την προφορά του, αυτή είναι χάλια. Που θα βρει την ετοιμότητα, όταν του πει ο Σόϊμπλε κάνα Forget it Alexis, να του απαντήσει σθεναρά όπως έκανε ο Στουρνάρας; Έχω κι άλλα για τη γούνα του, είναι Παναθηναϊκός, δε φοράει γραβάτα, έχει τη γυναίκα του αστεφάνωτη, δεν έχει βαφτίσει τα παιδιά του και άλλα πολλά.
Είναι όλοι τους λαϊκιστές. Αντί να μιλάνε για τους αριθμούς και τους δείκτες, επιμένουν να μιλάνε για τους ανθρώπους. Αντί να ασχολούνται με το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, τους απασχολεί το γεγονός ότι τριακόσιες χιλιάδες νοικοκυριά δεν έχουν ρεύμα. Αντί να εκτιμούν την τιτάνια προσπάθεια του Υπουργού Υγείας (που ούτε το όνομά του δε θέλω να λέω) να μεταρρυθμίσει τη δημόσια Υγεία, ασχολούνται με τα συντεχνιακά προνόμια των ασθενών και ισχυρίζονται ότι πεθαίνουν αβοήθητοι.
Είναι όλοι τους κρατιστές. Αφού δημιούργησαν το πελατειακό κράτος της Μεταπολίτευσης, τώρα δε θέλουν να αλλάξει τίποτα. Έχουν φθάσει στο σημείο να υποστηρίζουν ότι είναι απαραίτητοι οι φύλακες στα σχολεία και να μην καταλαβαίνουν ότι το μισθολογικό κόστος των καθαριστριών είναι καθοριστικός παράγοντας για την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος. Επίσης έχουν την ακατανόητη εμμονή να θέλουν να θέσουν τις ανακεφαλαιοποιημένες (από το δημόσιο χρέος) τράπεζες υπό δημόσιο έλεγχο. Τι το πέρασαν εδώ, Αμερική;

Παραμύθι με δράκο...

Ρεμπελίσκος...

Ο Παπανδρέου έτοιμος να στήσει δημοψήφισμα για το ευρώ ή το μνημόνιο ή το βουνό ή θάλασσα. Ο Σαρκοζύ έτοιμος να ανέβει σε σκαμπό και να αρπάξει τον Παπανδρέου για να τον αρχίσει στις γρήγορες. Ο Βενιζέλος να συνομωτεί πίσω από την πλάτη του Γιωργάκη για τη θέση του χαλίφη. Η Μέρκελ να κλαίει, και ο Μπαρόζο σε μυστικό τηλεφωνικό ραντεβουδάκι με τον Σαμαρά
για να ρίξουν, μαζί με τον Βαγγελάκη τον Παπανδρέου. Αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια ωραία ατμόσφαιρα.

Το ρεπορτάζ των Financial Times δεν είπε απολύτως τίποτα καινούριο. Το μόνο που έκανε ήταν να επιβεβαιώσει όλα αυτά τα γεγονότα, με τα οποία εδώ στην Ελλάδα οι κρατούντες ξεμπερδεύουν χαρακτηρίζοντας τα θεωρίες συνωμοσίας. Υπάρχει όμως ένα αξίωμα, που χρόνο με το χρόνο, και ειδικά στην κορύφωση της παγκόσμιας κρίσης, επιβεβαιώνεται εκκωφαντικά. Η μόνη αλήθεια που υπάρχει στις θεωρίες συνωμοσίας είναι η ίδια η συνωμοσία.

Ο Πλεόναζμαν σώζει τη χώρα...

Γιωργος Κυριτσης και Αγγελος Τσεκερης, απο την Αυγη...

Εξαιρετικό το προεκλογικό σποτ Σαμαρά. Ήμασταν τόσο καλά και δεν το ξέραμε;
Ειδικά εκεί που έχει έναν κλόουν να βαράει ένα κουδούνι και να λέει «η Ελλάδα επέστρεψε στις αγορές».
Αμέσως μετά φύσαγε και μια χάρτινη σφυρίχτρα αποκριάτικη αλλά τον κόψανε.

Και τον Ομπάμα τον μοντάρανε λίγο για να γίνεται πιο κατανοητό το μήνυμα.
Από τη φράση «αυτός εδώ νομίζει ότι η Ελλάδα βγαίνει από την κρίση» κόψανε τις τέσσερις πρώτες λέξεις.
Κάνανε και ένα άλλο μοντάζ αλλά τους βγήκε ο Ομπάμα να καλεί τον λαό να πάρει τα όπλα και να ανατινάξει το Mall.
Δηλαδή τι θέλατε να βάλουνε στο σποτ, ανθρώπους να πηδάνε από τα παράθυρα;
Ή τους οχτακόσιους που στήνονται δύο ώρες στην ουρά για να πάρουν ένα μαρούλι δωρεάν;
Μεγάλη επιτυχία είχε η διανομή του κοινωνικού πλεονάσματος στους άπορους. Οι τράπεζες το παρακράτησαν για χρέη σε δάνεια και πιστωτικές κάρτες.
Καλά κάνανε. Ας το σκεφτόντουσαν οι δικαιούχοι πριν γίνουνε άποροι.
Γιατί δεν τα δίνανε κατευθείαν στις τράπεζες, να αποφύγει και ο κόσμος την ταλαιπωρία;
Κάτι πρέπει να πάρουνε και οι τράπεζες στο κάτω κάτω. Μην κοιτάτε που δεν μας ενόχλησαν ποτέ.
Σκληρός εκβιασμός Βενιζέλου. Αν δεν μας ψηφίσετε στις εκλογές, δεν θα με ξαναδείτε στα μάτια σας.
Και θα πέσει και η κυβέρνηση.
Δεν περνάνε τα ψευτοδιλήμματα. Ζοριζόμαστε αλλά θα αντέξουμε.
Το μόνο που μας απασχολεί είναι ότι μετά θα γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ η Φώφη Γεννηματά.
Μπορεί όμως να γίνει και ο Λοβέρδος. Άμα έχει πάγκο το κόμμα, δεν φοβάται τίποτα.
Αν και μπορεί να επιλέξει να παραμείνει αρχηγός του Χρήστου Αηδόνη.
Απουσίασε από το πρώτο ντιμπέιτ των υποψηφίων δημάρχων ο Άρης Σπηλιωτόπουλος.
Θα διοργανώσει ένα δικό του με τον Πλεύρη.
Έχουνε διαφωνίες μεταξύ τους. Ο Σπηλιωτόπουλος δεν θέλει να ανοίξει τζαμί και ο Πλεύρης θέλει να κλείσει και τη συναγωγή.

«Η Ιστορία μπορεί να περιμένει...»

του Ροβήλου Μανθούλη, απο το Laternative...

 

«Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που πιστεύουν ότι ο Ντρέιφους ήταν ένοχος. Στέλνουν επιστολές στις εφημερίδες για να εκφράσουν την αγανάκτησή τους για "το ξεθάψιμο όλων αυτών των ιστορικών γεγονότων που έχουν αποκλειστικό σκοπό να γελοιοποιήσουν το στρατό". Αργότερα, μας λένε, αργότερα. Ο πόλεμος του '14; Το 2020! Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος; Ας περιμένουμε το 2025! Ο πόλεμος της Αλγερίας; Αυτόν θα τον πιάσουμε το 2040...».
Υπάρχουν ακόμη βουλευτές στην Ελλάδα που αντιδρούν, ή τουλάχιστον αντιδρούσαν με τον ίδιο τρόπο απέναντι σε μια ταινία για τον Εμφύλιο, το 1997, 50 χρόνια μετά! Την ταινία μού ζήτησε να τη γυρίσω το γνωστό γαλλο-γερμανικό κανάλι ΑΡΤΕ. (Και ακολούθησε μια συζήτηση με τον ιστορικό Μαρκ Φερό) Συμπαραγωγός η ΕΡΤ. Ηταν η πρώτη φορά που έγινε μια ταινία για το πάντα επίφοβο αυτό θέμα. Μεταδόθηκε στην Ελλάδα, αθόρυβα, και άφησε εμβρόντητους τούς τηλεθεατές που έτυχε να τη δουν. Το ίδιο βράδυ, χιλιάδες τα τηλεφωνήματα στην «Ελευθεροτυπία» και στην ΕΡΤ για να την αναμεταδώσουν την επομένη! Ετσι κι έγινε. Ομως 40 παλικάρια της Ν.Δ. (που κανείς τους δεν είχε συμβάλει στην αποκατάσταση της Δημοκρατίας, ειρήσθω εν παρόδω, από όσο γνωρίζω) συνυπογράφουν μια επερώτηση στη Βουλή: «Πώς είναι δυνατόν ένα κρατικό κανάλι να μεταδίδει τέτοιες αντεθνικές ταινίες;»! «Αντεθνική» γιατί «δεν χρησιμοποιήθηκαν καθηγηταί των πανεπιστημίων μας αντί εμπαθών και αμετανοήτων καπεταναίων» (σαν το στρατηγό του Εθνικού Στρατού Κουμανάκο -τότε λοχαγό- που κατέλαβε το ύψωμα του Κλέφτη!). «Αντεθνική» γιατί «στα Δεκεμβριανά παρουσιάζονται εικόνες βομβαρδισμένων δήθεν σπιτιών της Αθήνας. Οι Βρετανοί δεν εβομβάρδισαν την πόλη, οι καταστροφές έγιναν (μόνο) από τις ανατινάξεις σπιτιών από τον ΕΛΑΣ». 

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το μέλλον «μιας μεγάλης αυταπάτης»...

Του Μιχάλη Νικολακάκη, απο το Red NoteBook...

Το 1996 o Tony Judt, ιστορικός των ιδεών, μαχητικός σοσιαλδημοκράτης και οριακά αντικομουνιστής, ολοκλήρωνε το βιβλίο του, με τίτλο «Μια μεγάλη αυταπάτη; Ένα δοκίμιο για την Ευρώπη». Αντικείμενό του αποτελούσε το μέλλον που διαγραφόταν για την Ε.Ο.Κ. μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου.

Κεντρική του ιδέα, η οποία στη συνέχεια αποτέλεσε τη βάση για το μνημειώδες έργο για την μεταπολεμική ευρωπαϊκή ιστορία «Μετά τον Πόλεμο», ήταν ότι η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα συνεχόταν ως πολιτικό εγχείρημα ως μια μετάβαση σε ένα ανώτερο διεθνικό επίπεδο άσκησης της εξουσίας του κράτους πρόνοιας.

Κατά τον Άγγλο ιστορικό, η Ευρώπη, γεωγραφική ενότητα εντός της οποίας είχε γεννηθεί η μορφή των σύγχρονων κρατών, ενοποιούταν ιδεολογικά από την ιδέα ότι αποτελεί τον εγγυητή του κοινωνικού κράτους. Η παράδοση αυτή μπορούσε να αναπτυχθεί μόνο σε κοινωνίες που οι πολίτες είχαν ιστορικά αναπτύξει υψηλά επίπεδα σεβασμού απέναντι στο κράτος και στους δημόσιους θεσμούς, έτσι ώστε να εμπιστεύονται την ανταποδοτική σχέση μεταξύ της υψηλής φορολογίας επί των εισοδημάτων και της ικανότητας του κράτους να προσφέρει υψηλής ποιότητας κοινωνικές παροχές. Αυτό κατέστησε την Ε.Ο.Κ., μετέπειτα Ε.Ε., θελκτική στους λαούς του Μεσογειακού νότου, αρχικά, και της Ανατολικής Ευρώπης στη συνέχεια, και το ίδιο συνέχισε να συμβολίζει,  ακόμα και τη δεκαετία του ’90, όταν ακόμη δεν είχαν καταστεί σαφή τα όρια της συνθήκης του Μάαστριχτ και των περιορισμών που επέβαλε στην ικανότητα των κρατών-μελών να ασκούν κοινωνική πολιτική. Ταυτόχρονα, όμως, σύμφωνα με τον Judt, η θελκτικότητα αυτή της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και η τάση της να ενσωματώνει νέες χώρες αναπόφευκτα θα οδηγούσε στην υπονόμευση του όλου εγχειρήματος. Και αυτό γιατί η ιδέα μιας ενοποιημένης οικονομικής κοινότητας δεν μπορούσε να είναι βιώσιμη παρά μόνο υπό συνθήκες σχετικής ισομερούς οικονομικής ανάπτυξης.

Τα λέμινγκ δεν θα αυτοκτονήσουν φέτος....

Του Απόστολου Λυκεσά, απο το Alter Thess...

Στην Αρκτική τούνδρα ζει ένα ζώο μικρόσωμο, γεροδεμένο, το οποίο μοιάζει το ποντίκι αλλά με τρίχωμα πυκνό που το κάνει να φαντάζει χωρίς πόδια. Είναι το λέμινγκ, ένα «πλάσμα από το διάστημα» όπως λένε οι τοπικοί θρύλοι χωρίς να προσδιορίζουν αν προέρχονται από το Άλφα του Κενταύρου ή τον Αλτεμπαράν.
Τα λέμινγκ πολύ γνωστά στους κύκλους των βιολόγων, αν και αποτελούν από τα είδη που έχουν παρατηρηθεί και ερευνηθεί όσο λίγα, παραμένουν ένα βαθύ μυστήριο κυρίως σε ότι αφορά την αυτοκτονική τους συμπεριφορά. Σε τακτά χρονικά διαστήματα σε συντεταγμένες μάζες κατεβαίνουν από τους χερσότοπους και κάτω από ακατανίκητο ψυχαναγκασμό κατευθύνονται προς την θάλασσα όπου αυτοκτονούν πέφτοντας από τους γκρεμούς.
Στα εύκρατα κλίματα της μεσογειακής ζώνης, άλλοι βιολόγοι, μελετούν την συμπεριφορά του γκραικόνικου λέμινγκ το οποίο, σε τακτά χρονικά διαστήματα, οδηγημένα από ανάλογη παλαβομάρα με τους βόρειους συγγενείς τους, αντί να πάνε στη θάλασσα πέφτουν μέσα στην σχισμή ενός κουτιού που λέγεται κάλπη και η διαδικασία ορίζεται ως εκλογική μάχη. Οι βιολόγοι όταν τα γκραικόνικα λέμινγκ αρνούνταν να πέσουν και να γκεμοτσακιστούν με την επιλογή τους, όριζαν ειδικούς που καλούνταν δημοσκόποι και οι οποίοι είχαν ταχθεί να μάθουν στα τρωκτικά πως να πέφτουν καλύτερα στην σχισμή του χαμού τους.
Τα γκραικόνικα λέμινγκ δεν πέφτουν στη θάλασσα αν και πολλά από αυτά πιστεύουν ότι όντως προέρχονται από την Κασιόπη ή τους δακτύλιους του Κρόνου. Λέγεται ότι η επιλογή της σχισμής της κάλπης έχει να κάνει με την βατότητα των παραλιών και την έλλειψη μεγάλων και απότομων γκρεμών στα μέρη τους. Άλλοι υποστηρίζουν ότι αυτό δεν συμβαίνει διότι οι παραλίες είναι ιδιωτικές και δεν είναι ευχάριστο θέαμα να βλέπουν ξένοι επισκέπτες και θαλεροί επιχειρηματίες τα πτώματα των θυμάτων.

Ο Αντώνης Σαμαράς αγαπάει τους ανθρώπους...

Τα κουρελια τραγουδαμε ... ακομα...

Στην ιερά αρχιεπισκοπή Αθηνών βρέθηκε ο πρωθυπουργός όπου είχε την ευκαιρία να πάρει μέρος σε ημερίδα σχετικά με το κοινωνικό έργο της εκκλησίας και ταυτόχρονα να επικοινωνήσει με τον θεό. Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια.

Με ευκαιρία την ημερίδα ο πρωθυπουργός, για ακόμα μία φορά, αποκάλυψε το ανθρώπινο του πρόσωπο δείχνοντας τον πραγματικό Αντώνη Σαμαρά. Τον Αντώνη, τον άνθρωπο.

 

 Όπως τόνισε , τα πάντα μπορεί να αναβάλλει ακόμα και να συναντήσει τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Αυτό όμως που δεν μπορεί να αναβάλει με τίποτα είναι να αγαπήσει τον πλησίον του. Όπως πολύ γλαφυρά περιέγραψε, έστω και αν μια μέρα δεν αγαπήσει τον πλησίον του , νιώθει μισός άνθρωπος. Γι’ αυτό αγαπάει καθημερινά τους πάντες με αδυναμία στους μισθωτούς και στους συνταξιούχους.  Και όσο είναι πρωθυπουργός ορκίστηκε να συνεχίσει να μας αγαπάει. Μαζί με την εκκλησία η οποία αγαπάει τον πλησίον της περίπου όσο και ο Αντώνης Σαμαράς. Λίγο ακόμα και θα τον φτάσει.

 

Μάλιστα ο Αντώνης Σαμαράς  αγαπάει τόσο πολύ τους Έλληνες που δεν τους βλέπει σαν αριθμούς αλλά ως ανθρώπους. Γιατί όταν ο Αντώνης Σαμαράς απολύει εργαζόμενους δεν τους απολύσει ψυχρά, σαν απλούς αριθμούς, 2500 εκπαιδευτικούς, 2500 σχολικούς φύλακες, 2500 εργαζόμενους στην ΕΡΤ, εκατοντάδες καθαρίστριες και πάει λέγοντας. Ο Αντώνης Σαμαράς απολύει ανθρώπους.  Τον Δημήτρη, τον Κώστα, την Μαρία…  και τις οικογένειες τους.

 

Γι’ αυτό όταν κάποιος άγνωστος σου τρίψει το χαρτί της απόλυσης στη μούρη, είναι γιατί τον άγγιξε η αγάπη του Αντώνη Σαμαρά.

 

(Καλή η αγάπη του Αντώνη Σαμαρά αλλά μετά σε πονάει ο κώλος σου.)

Οι τραγωδίες των άλλων...

του Κωστα Καναβουρη, απο την Αυγη...

Για να το πω ήπια: υπάρχει ο κίνδυνος να έχουμε εθιστεί ως κοινωνία στις τραγωδίες των άλλων. Υπάρχει ο κίνδυνος να έχουμε εθιστεί στο διαρκές έγκλημα που συμβαίνει με πυκνή περιοδικότητα στην πολυθρύλητη θάλασσά μας που ξεβράζει πτώματα αθώων «στις αμμουδιές του Ομήρου». Άλλα 22 βρέφη, παιδιά και έγκυες γυναίκες πέρασαν για πάντα στο αχανές έξω από τη Σάμο,
την εβδομάδα που για μας ήταν απλώς ακόμα μια εβδομάδα ήδη εγκαταστημένη στο καθολικό μας πριν. Άλλες 22 ψυχές πνίγηκαν. Και πνίγηκαν γιατί ήθελαν να ζήσουν.
Αλλά εμείς είμαστε πολύ απασχολημένοι με τα δικά μας για να νιώσουμε το γεγονός να αντηχεί μέσα μας και να μας κατακλύζει. Το απόλυτο μέγεθος της φρίκης ακόμα ενός ομαδικού πνιγμού (χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι τα πτώματα που ξεβράζονται κατά μόνας είναι μικρότερης σημασίας ως προς τη φρίκη τους). Το γεγονός μιας μάνας που ανασύρθηκε μέσα από το φονικό πλοιάριο πνιγμένη, κρατώντας στην αγκαλιά το πνιγμένο μωρό της. Τ' ακούς; Τ' ακούμε; Νιώθουμε συθέμελα το τράνταγμα αυτού του σκάφους που βυθίζεται; Νιώθουμε την τελευταία στιγμή του πνιγμένου ρόγχου; Νιώθουμε το μαύρο σκοτάδι της κραυγής πνιγμένο από τα φύκια; Βρέφη, παιδιά και έγκυες γυναίκες. Κι εμείς, περιχαρακωμένοι σε μια ανέξοδη ανθρωπιά (ίσως) περιορισμένης οδύνης, ακριβώς όπως θα λέγαμε «περιορισμένης ευθύνης». Περιορισμένη σε μια ανθρωπιά χωρίς οργή, χωρίς εξέγερση εναντίον εκείνων που είναι υπεύθυνοι για το έγκλημα. Γιατί βέβαια αυτού του είδους οι θάνατοι δεν είναι δυστυχήματα, είναι εγκλήματα. Είναι φονικά. Και όπου υπάρχει φόνος, υπάρχει και φονιάς. Κι εμείς; Εμείς πού είμαστε με τόσα πτώματα πνιγμένων μπροστά στα μάτια μας; Πού είμαστε όταν οι φονιάδες αιτιολογούν και αριθμοποιούν τη λογιστική του ανείπωτου πόνου;
Πολύ φοβάμαι ότι εμείς λείπουμε, παρ' όλη την εκδήλωση συμπάθειας, που κι αυτή δυστυχώς δεν εκδηλώνεται από όλους και πολλές φορές πνίγεται στα ρηχά των μεμψίμοιρων αιτιάσεων ψευδοπροστασίας μιας ατομικής ζωούλας ολοένα και πιο μίζερης. Πνιγμένης ανοιχτά της ανθρωπιάς. Που βέβαια, για να υπάρξει, χρειάζεται την αυτοπρόσωπη παρουσία μας -το πρόσωπό μας ολόκληρο- στον κάθε αγώνα, αλλά και στην κάθε αγωνία. Άλλωστε, πού θα αναλαμπαδεύσεις την ψυχή σου αν όχι από το άγγιγμα της τραγικής αθωότητας; Ήρθαν, σου λέει από τη Σομαλία και την Ερυθραία. Ήρθαν; Ε, δεν ήρθαν, πνίγηκαν.

Μπέος για δήμαρχος ! Η χειρότερη μεταγραφή της χρονιάς...

Κατερίνα Τσατσαρώνη, Θανάσης Μελισσουργός, απο το Barikat.gr...

“Στηρίζουμε Αχιλλέα ΜΠΕΟ !!! Αφήνουμε πίσω τα λαμόγια της πολιτικής και της κακομοιριάς”.

Η παραπάνω φράση ανήκει στην σελίδα υποστήριξης της υποψηφιότητας του Αχιλλέα Μπέου στο Facebook και αποτελεί την αρχή της προεκλογικής του εκστρατείας.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Το Φεβρουάριο του 2014 ο Αχιλλέας Μπέος κάνει γνωστή την πρόθεση του να αποτελέσει τον επόμενο δήμαρχο της πόλης του Βόλου και δηλώνει πως θα κάνει την πόλη το “Νέο Μονακό”. Παρ’ ότι στα αυτιά κάποιων το νέο ακούστηκε στην αρχή ως αστείο, η συνέχεια της ιστορίας κάθε άλλο πάρα κωμική είναι.
Η συγκεκριμένη υποψηφιότητα δεν είναι τίποτα παραπάνω από την περίπτωση του Δημάρχου – Manager. Είναι ξεκάθαρο, ότι ο λόγος για τον οποίο ο Μπέος επέλεξε να κατέβει στις δημοτικές εκλογές δεν είναι άλλος από την εκμετάλλευση του οικονομικού πεδίου που ανοίγει ο δήμος για Business δικές του ή άλλων. Η ενασχόληση του με τα προβλήματα της πόλης όλα αυτά τα χρόνια ξεκινούσε και σταματήσουμε στον Ολυμπιακό Βόλου. Το γεγονός, όμως, ότι ο Μπέος συνέβαλε, ανεξαρτήτως του τρόπου, στο να πραγματοποιήσει μια καλή πορεία η τοπική ομάδα τον εμφανίζει στην πόλη του Βόλου ως το δήμαρχο που θα καταφέρει να βάλει τάξη στην πόλη όπως και στην τοπική ομάδα προ τριετίας.
Άλλωστε, ο Μπέος έχοντας γίνει αρεστός σ’ ένα μεγάλο κομμάτι των φιλάθλων του Ολυμπιακού Βόλου κατάφερε να αυτοπροσδιορισθεί ως αντισυστημικός, στοχοποιώντας το πολιτικό σύστημα τόσο για την φυλάκιση του όσο και για τον υποβιβασμό της ομάδας λόγω εμπλοκής του σε σκάνδαλο με στημένους αγώνες.

Επιστολή προς αυτοδιοικητικούς...

του Δημητρη Σεβαστακη, απο την Αυγη...

Το κρουαζιερόπλοιο θα ανοίγει την μπουκαπόρτα μπροστά στη φυσούνα. Θα ξεφορτώνει ροζ Ευρωπαίους συνταξιούχους στο μεγάλο συγκρότημα που κτίστηκε παραλιακά. Αφού κάνουν μπάνιο στις πισίνες και λουστούν ήλιο και ψάρι ιχθυοκαλλιέργειας με λευκό κρασί, θα τους φορτώνουν σε διώροφα πούλμαν για βόλτα στο κέντρο της πόλης και πάλι πίσω. Ελληνική βραδιά με Κατσαρό ή Κιάμο, ύπνος, φυσούνα και δρόμο.

Αυτό το σωληνωτό τουριστικό σενάριο βλέπω μπροστά μου. Με παραλλαγές. Η πόλη είναι ο χάρτης όπου εκδηλώνονται οι συμπεριφορές, οι πολιτικές επιλογές, η ιστορία. Στην Αθήνα ιδιαίτερα, τη δεκαετία του 1950, στο κλίμα του μετεμφυλίου, έγινε η σκληρή επιλογή μιας βίαιης και ασύμμετρης εκβιομηχάνισης. Μεγάλες μονάδες διυλιστηρίων, ναυπηγεία, εργοστάσιο λιπασμάτων, τσιμεντοβιομηχανίες κ.λπ. κατέστρεψαν αμετάκλητα το αττικό τοπίο, χάθηκε οριστικά η ευκαιρία μεταλλαγής του σε διαρκή παραγωγική δύναμη μέσα από την υψηλή αισθητική του αξία.
Λογικό. Ο πεινασμένος , ο διωκόμενος, ο φτωχός δεν νοιάζεται για αισθητική, για τοπίο, για το ηλιοβασίλεμα στο Σούνιο. Ζει στον λάκκο, τον ενδιαφέρει το ψωμί. Έτσι το κράτος ευνόησε την πεινασμένη αυθαιρεσία του λαού ώστε πίσω από αυτήν να αγκιστρώσει τη βουλιμική αυθαιρεσία μιας ανολοκλήρωτης, μεταπρατικής νεοαστικής τάξης. Ο λαός καταπάτησε, έχτισε, έζησε στις σχισμές του αστικού δικαίου, χωρίς να περάσει στην αντίσταση αλλά απλώς στην παράβαση (πολλοί μάλιστα νεοαριστεροί τα μπερδεύουν αυτά τα δύο).
Ο μετεμφύλιος δημιούργησε τις προϋποθέσεις μιας απόλυτης και ανοιχτής εφαρμογής όλων των βίαιων, παραβατικών και, στο βάθος του χρόνου, αντιοικονομικών επιλογών. Αντιπαροχή για να φτιαχτεί η «μοντέρνα» πόλη στα ίχνη της παλιάς παραγκούπολης ή έστω στα ίχνη των μικρών μονοκατοικιών. Μια πόλη που θα έκρυβε τον διωκόμενο στην ιδιωτική αυτοφυλάκισή του, στην αλλοτριωτική ιδιωτεία και άρα θα διευκόλυνε τον διώκτη. Κανένα μέτρο, κανένας ρυθμιστικός κανόνας, παρά μόνο η εύνοια του κράτους. Να είσαι «της καταστάσεως».

Πίσω από όλα, Βενιζέλος!

Στη Χώρα της Λήθης...

Η ερώτηση είναι πώς καταφέρνει να κρύβεται ένας τέτοιος ογκόλιθος. Η απάντηση είναι: χάρη στους πρετεντέρηδες και τη σύγχυση που προκαλούν κάθε βράδυ, 4 χρόνια τώρα, σε ευάλωτα μυαλά.
Λίγο-λίγο, όμως, οι ευθύνες του για εγκλήματα τα οποία οδήγησαν στην καταστροφή το 1/3 του πληθυσμού αποκαλύπτονται.

Εκτός από το χαράτσι στο λογαριασμό ΔΕΗ, το νόμο περί ευθύνης υπουργών, την εκ των προτέρων αθώωση όσων τραπεζιτών δανειοδοτούν τα τέως μεγάλα κόμματα και τόσα άλλα, μαθαίνουμε τώρα από το Κουτί της Πανδώρας ότι:

• Ο Βενιζέλος αποφάσισε το PSI που βούλιαξε τα ασφαλιστικά ταμεία και εξανέμισε τα αποθεματικά ΑΕΙ/ΤΕΙ,
• Ο Βενιζέλος αποφάσισε την υπαγωγή των νέων δανείων στο επάρατο αγγλικό δίκαιο, σύμφωνα με το οποίο οι δανειστές έχουν δικαίωμα κατάσχεσης δημόσιων περιουσιακών στοιχείων ή εσόδων που θα προκύψουν στο μέλλον,
• Ο Βενιζέλος συμφώνησε το 2011 στις Κάννες με τον Μπαρόζο να αποκλείσουν το περίφημο δημοψήφισμα Γιωργάκη, καθώς και να καρατομήσουν τον τότε πρωθυπουργό και να δώσουν την εξουσία στον Παπαδήμιο. 

Εν ολίγοις, δεν τον ρίξαμε εμείς που ξενυχτούσαμε στην Πλατεία Συντάγματος, αλλά ο Βαγγέλας, πίσω από την πλάτη ακόμα και του ίδιου του ΓΑΠ!

Η κατάρρευση της μεγάλης μνημονιακής συμμαχίας...

Παύλος Κλαυδιανός, απο την Εποχη...

Στην ευθεία, την εντελώς τελική, προς τις εκλογές οι πολιτικές εξελίξεις παίρνουν, πραγματικά, δραματικές διαστάσεις. Η πραγματικότητα που διαμορφώνεται υπερβαίνει κατά πολύ
και τις πιο οριακές προβλέψεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δεν συζητούμε, τόσο ποιο είναι το πρώτο κόμμα και πόσες μονάδες βρίσκεται μπροστά, αλλά αν η διαφορά θα θέτει ζήτημα νομιμοποίησης της κυβέρνησης.
Όσα ζούμε είναι η κατάρρευση μιας μεγάλης και στρατηγικής συμμαχίας των δυνάμεων του συστήματος, που συγκροτήθηκε για να διεκπεραιώσει τη διακυβέρνηση της χώρας με βάση το μνημόνιο. Η παραδοχή της κατάρρευσης, χωρίς μισόλογα και στην κυριολεξία μπροστά στο λαό που βαδίζει προς τις κάλπες, από τις ίδιες τις μνημονιακές δυνάμεις τονίζει ακόμη πιο πολύ τη σημασία της.

Αχρηστεύθηκε ο μεγάλος συνασπισμός

Αχρηστεύθηκε, λοιπόν, ο μεγάλος συνασπισμός ΠΑΣΟΚ-ΝΔ (η ΔΗΜΑΡ δραπέτευσε, αλλά μάλλον δύσκολα θα σωθεί) χωρίς, όμως, να έχει ακόμη τελειώσει το έργο του. Και αυτό είναι το μεγάλο, οξύ πρόβλημα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι δυνάμεις του συστήματος εντός και εκτός Ελλάδος. Διότι η εργασία που απομένει είναι ακόμη παρά πολύ όπως είδαμε με το μεσοπρόθεσμο και με τα όσα προειδοποιητικά ειπώθηκαν στο Γιούρογκρουπ. Κυρίως να «συνεχίσει το πρόγραμμα  νεοφιλελεύθερου μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίας… που εντάσσεται στο στόχο παγίωσης του μνημονίου του καθεστώτος» όπως υποστηρίζει ο Σπύρος Λαπατσιώρας στις σελίδες 8 και 9.
Και εξαιρετικά επισφαλής διαδικασία καθώς η κοινωνική έρημος που διαμορφώθηκε τροφοδοτεί τις δυνάμεις της ανατροπής αυτής της πολιτικής. Και οι ευρωεκλογές μπορεί να είναι η πρώτη πράξη. Οι πολίτες αυτό το διαισθάνονται, πλέον, και με τη βοήθεια του κ. Βενιζέλου… Αυτό, ασφαλώς, δεν θα αρκούσε για να δεχθούν το πλήγμα της ήττας οι μνημονιακές δυνάμεις. Το ρήγμα στη συμμαχία συμπίπτει με την εμπέδωση της αλήθειας ότι ο κόσμος που συσπειρώνεται γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι σταθερός και αποφασισμένος.

Μια αριστερή λύση για την κρίση χρέους προς το συμφέρον των «από κάτω»...

του Γιαννη Μηλιου, απο την Αυγη...

Η σημερινή ζοφερή κοινωνική πραγματικότητα που ζει η μεγάλη πλειοψηφία των Ευρωπαίων πολιτών αποδίδεται στην «κρίση δημόσιου χρέους». Εν όψει των ευρωεκλογών, αλλά κυρίως της επόμενης μέρας τους, η οποία θα εναποθέσει στους ώμους της Αριστεράς μεγάλες ευθύνες, πρέπει να μιλήσουμε έξω από τα δόντια.

Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ πρόβλημα χρέους από μόνο του. Η κρίση του 2008 δημιούργησε προφανώς πρόβλημα ιδιωτικού χρέους (η σχεδόν κατάρρευση του τραπεζικού τομέα στις ΗΠΑ και την Ευρώπη) και μετατροπή του σε δημόσιο χρέος. Ωστόσο στην Ευρώπη αντί αυτό να σημάνει μία ενεργό εμπλοκή της ΕΚΤ, η οποία θα δάνειζε τα κράτη, οι ευρωπαϊκές άρχουσες τάξεις είδαν την κατάσταση ως ευκαιρία να βαθύνουν την εκμετάλλευση της εργασίας από το κεφάλαιο και για επιθετική αναδιανομή υπέρ των πλουσίων. Το χρέος αποτέλεσε το μέσο για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, την «τέλεια αιτία» με την οποία θα χτιζόταν το πολιτικό οικοδόμημα της λιτότητας, στη βάση του ότι «υπερκαταναλώναμε» (ποιοι;) και «όλοι μαζί τα φάγαμε».
Στο παραπάνω πλαίσιο η στρατηγική των νεοφιλελεύθερων ελίτ είναι απλή: Οι οικονομικές παρεμβάσεις που γίνονται προς την κατεύθυνση ελάφρυνσης του χρέους είναι σκόπιμα ημιτελείς, ώστε οι αγορές να έχουν τη δυνατότητα να συνεχίζουν να εκβιάζουν για την εφαρμογή των νεοσυντηρητικών πολιτικών, ακριβώς λόγω του ότι το χρέος παραμένει (και μονιμοποιείται η μη-βιωσιμότητά του).
Στη σημερινή συγκυρία αντιστοιχεί στην Αριστερά να «σπάσει» αυτόν τον μηχανισμό, να αναιρέσει τη συνθήκη «σοκ και δέος». Η ρήξη θα ξεκινήσει από το εθνικό επίπεδο, από την κυβέρνηση της Αριστεράς που έρχεται στην Ελλάδα, αλλά θα μεταφερθεί και σε κεντρικό ευρωπαϊκό επίπεδο.
Η λύση που προτείνουμε αποτελείται από δύο πυλώνες. Ο ένας αφορά τις χώρες με συγκριτικά μικρό ΑΕΠ, άρα και χρέος ως απόλυτο μέγεθος, όπως η Ελλάδα.

«Εθνικοποίηση» των μνημονίων...

του Τακη Κατσιμαρδου, απο το Εθνος...

Εχουν δίκιο Σαμαράς και Βενιζέλος ότι τα μνημόνια τελείωσαν και ήταν περαστικά. Λεπτομέρεια είναι ότι δεν τελείωσαν, αλλά τελειώνουν το 2016. Προϋπόθεση, βεβαίως, για να εξακολουθούν να έχουν δίκιο είναι ότι δεν θα χρειαστεί νέα δανειακή σύμβαση.
Ας δεχθούμε ότι πράγματι έτσι θα συμβεί. Τα απειλητικά δημοσιονομικά κενά θα καλυφθούν και το τρομακτικό δημόσιο χρέος θα μεταλλαχθεί σε εξυπηρετήσιμο.
Σε αυτή την υποθετική περίπτωση δεν θα έχουμε νέα «προγράμματα». Μόνο που οι μνημονιακές πολιτικές έχουν ήδη «εθνικοποιηθεί». Το μνημόνιο, που δεν θα υπάρχει ως κάποιο συγκεκριμένο «σώμα», αναγνωρίζεται ως νομικό καθεστώς. Αφού δεν το συνιστούν μόνο επαχθή μέτρα και πάγιες δανειακές υποχρεώσεις. Αλλά κυρίως μια ολοκληρωμένη νεοφιλελεύθερη αντίληψη και πρακτική για την κοινωνία και την οικονομία. Το γεγονός ότι κυβέρνηση και Βρυξέλλες το ονομάζουν αυτό «δημοσιονομική πειθαρχία» ουδεμία σημασία έχει.
Αυτό το μνημόνιο-καθεστώς εδραιώνεται και νομιμοποιείται βήμα- βήμα κι εσπευσμένα, μέσα στον αχό της προεκλογικής περιόδου.
Μόλις την περασμένη εβδομάδα έγινε νόμος το «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιο­νομικής Στρατηγικής 2015-2018». Πριν ακόμη ολοκλη­ρωθεί η ψήφισή του ενέσκηψε και το σχέδιο νόμου για τις «Αρχές Δημοσιονομικής Διαχεί­ρισης και Εποπτείας - Δημόσιο Λογι­στικό». Ετσι, επισφραγίζονται τα μνημό­νια ως καθε­στώς πλέον. Με το τελευταίο επαναβε­βαιώ­νεται πανηγυρικά ότι η χώρα μας θα βρί­σκεται υπό ενισχυμένη εποπτεία των Βρυξελ­λών (Κομισιόν) και της Φρανκφούρτης (Ευρω­παϊκή Κεντρική Τράπεζα) μέχρι να αποπλη­ρώσει το 75% των δανείων που έχει πάρει.
Αυτό σημαίνει ότι οι «πιο αυστηροί και δεσμευτικοί κανόνες», που μπαίνουν σε ισχύ για όλα τα κράτη-μέλη με τη δέσμη κανονισμών του 2013 (Tow Pack), στα καθ' ημάς θα εφαρμοστούν με τον ίδιο τρόπο μόνο έπειτα από ένα τέταρτο του αιώνα (για την ακρίβεια το 2039)! Εφόσον όλα πάνε καλά και σύμφωνα με τα ισχύοντα «προγράμματα προσαρμογής» (διάβαζε λιτότητα).

Η κουτσή Μαρία υποψήφια...

του Μάνου Αυγερίδη, απο τα Ενθεματα...

 –«Θέλεις να τα φτιάξουμε;», –«Δεν μπορώ, σε βλέπω σα δημοτικό σύμβουλο!». Τις τελευταίες μέρες, αστεία σαν αυτό έχουν πλημμυρίσει τα social media. Τα διαβάζουμε, τα αναπαράγουμε στους «τοίχους» μας, διαλέγουμε τα καλύτερα, σκεφτόμαστε καινούργια, τα συζητάμε με τους φίλους μας πίνοντας καφέ.

Η παραγωγή αυτή, βέβαια, αποτελεί αντίδραση στην υπερπροσφορά υποψηφίων και (προσωπικού) προεκλογικού υλικού. Στις φετινές αυτοδιοικητικές εκλογές μοιάζει να κατεβαίνουν υποψήφιοι οι πάντες, πολλοί εκ των οποίων προσπαθούν να εκμεταλλευτούν, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, τις δυνατότητες που τους προσφέρουν τα νέα μέσα, μαζί με παλιές δοκιμασμένες πρακτικές όπως οι προσωπικές κάρτες και τα φυλλάδια — άλλοτε με περισσότερο και άλλοτε με λιγότερο αξιοπρεπή αισθητικά αποτελέσματα.

Σ’ αυτό το σύντομο σχόλιο θέλω να σταθώ, ωστόσο, στη χιουμοριστική κριτική που ανέφερα στην αρχή κι όχι στο ίδιο το φαινόμενο, επισημαίνοντας μόνο ένα πράγμα γι’ αυτό: Λέξη-κλειδί για την Αριστερά είναι η συλλογικότητα. Η προσωπική προβολή του κάθε υποψηφίου, λοιπόν, είναι χρήσιμη και γόνιμη στο μέτρο που συμβάλλει στην ενίσχυση της συλλογικής προσπάθειας, και όχι στην ικανοποίηση προσωπικών φιλοδοξιών και την αυτοπροβολή — κάτι που ενίοτε φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα, εκθέτοντας τη συλλογικότητα.