Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

“Δεν είμαστε αγανακτισμένοι, δεν είμαστε πασιφιστές” – για την απεργία των ανθρακωρύχων στις Αστούριες, Ισπανία 12/6/2012....

 Πρακτορείο Rioters...

Ένα ενδιαφέρον κειμενάκι από Ισπανία, που δίνει και μια εικόνα για τη συζήτηση εντός του κινήματος, σχετικά με την μαχητική απεργία διαρκείας των ανθρακωρύχων (πάνω από 8.000 απεργοί) στις Αστούριες, που κρατάει απ’ τις 24 Μάη. Πηγή*: http://larevueltadelasneuronas.com/2012/06/05/336/
“Nosotros no somos el 15M, nosotros no somos pacifistas, hemos venido a por todo. No tenemos miedo, somos mineros”.
“Εμείς δεν είμαστε το 15Μ (Αγανακτισμένοι), δεν είμαστε πασιφιστές, ερχόμαστε έτοιμοι για όλα. Δε φοβόμαστε, είμαστε ανθρακωρύχοι”
Η απεργία επ’ αόριστον των ανθρακωρύχων λόγω της μείωσης του επιδόματος κατά 63%, έχει πυροδοτήσει μια αλυσιδωτή αντίδραση, όχι λόγω της ίδιας της απεργίας, όσο της πρακτικής των απεργών. Οι ανθρακωρύχοι είναι μια από κείνες τις παραδοσιακές κοινότητες της εργατικής τάξης, που κληροδοτούν από γενιά σε γενιά μορφές ενότητας, έτσι η δουλειά γι αυτούς δεν είναι απλώς βιοπορισμός, αλλά κι ένας ολόκληρος τρόπος ζωής, με αντίκτυπο πολύ ευρύτερο της εργασίας. Αποτελεί ταυτόχρονα ένα είδος ελέγχου της πολιτιστικής έκφρασης, και μια κληρονομιά που μεταδίδεται από πατέρα σε γιό, καθώς μαθαίνεται αυτή η σκληρή εργασία που δύσκολα μπορεί να κατακερματιστεί και να εξαχθεί σε υπεργολαβίες. Οι ανθρακωρύχοι δουλεύουν ενωμένοι σε περίπλοκα και δύσκολα καθήκοντα, όπου η εμπιστοσύνη του καθενός στον άλλον είναι απαραίτητη προϋπόθεση ώστε να διασφαλιστεί η ασφάλεια όλων. Συνηθίζουν να φορούν τις ίδιες φόρμες, με τις οποίες μπορεί άμεσα να ταυτοποιηθεί ο καθένας τους ως μέρος μιας αδιαχώριστης ενότητας, απ’ την οποία αντλούν μια αξιοζήλευτη μνήμη αγώνων, ενώ μένουν όλοι στην ίδια περιοχή, γύρω από τα ορυχεία. Η γεωγραφία του πεδίου της μάχης που επέλεξαν τους είναι πιο γνωστή κι απ’ το σπίτι τους, ενώ απέναντί τους έχουν τα γουρούνια των ΜΑΤ, να χάσκουν -πιο γελοία από ποτέ- ανάμεσα σε κοπάδια από κατσίκες.
Υπάρχει εδώ μια ολόκληρη μνήμη που κατασκευάζεται, ένα συνεκτικό habitus που θα έλεγε ο κοινωνιολόγος Πιέρ Μπουρντιέ. Πάει να πει, δεν έχουν μόνο ένα “σύστημα επαρκούς και μετακινούμενου ανεφοδιασμού”, ένα σύστημα δομών τις οποίες χτίζουν. Έχουν επίσης μια τεχνογνωσία ενσωματωμένη στην ίδια τους την ταυτότητα, όντας ανθρακωρύχοι από τότε που θυμούνται τον εαυτό τους, από την πρώτη τους κοινωνικοποίηση. Το habitus, είναι κάτι πάνω στο οποίο δεν διερωτάται κανείς, αλλά αυτόματα οι δράσεις του ανταποκρίνονται σ’ αυτό με τρόπο σιωπηλό και προσήκοντα. Στη δική τους αναπαράσταση του τί είναι ο ανθρακωρύχος, συμπεριλαμβάνεται και το να αγωνίζεται κλείνοντας τους δρόμους. Στο ρεπερτόριο της συλλογικής δράσης, η μορφή στην οποία προβάλλουν τις διεκδικήσεις τους, εξυψώνεται συνδεδεμένη με την εικόνα του κουκουλοφόρου με τον δυναμίτη. Ούτε μια εφημερίδα δεν τους έχει κατηγορήσει ακόμα για “αντισυστημικούς”, ακριβώς επειδή όλος ο κόσμος αντιλαμβάνεται τη δραστηριότητά τους ως μια κανονικότητα των ανθρακωρύχων, ακόμη κι αυτοί που δεν τους αρέσει. Δεν μπορούν έτσι να ποινικοποιήσουν τις κινητοποιήσεις όπως θα έκαναν σε άλλη περίπτωση.
Μια καθαρά αισθητική ανάγνωση της πολιτικής και της σύγκρουσης, μας οδηγεί να παρέμβουμε στην κυοφορούμενη διαμάχη, έχοντας σε σύγχυση μέσα στο κεφάλι μας εξιδανικευμένες καρτ-ποστάλ, που αποτελούν καρπό του φαντασιακού. Από εδώ προκύπτει και η τάση να θέλουμε να συγκρίνουμε το κίνημα 15Μ (οι Αγανακτισμένοι) με τους ανθρακωρύχους, λες και πρόκειται για αμοιβαία αποκλειόμενες δράσεις, ή λες και θα μπορούσε η μια να μιμηθεί την άλλη σαν σενάριο. Οι ανθρακωρύχοι ως αρχή, χρησιμοποιούν πιο σκληρά εργαλεία και μεθόδους, χαρακτηριστικά του υψηλότερου επιπέδου δέσμευσης, στις διεκδικήσεις εργασιακών συνθηκών, περισσότερο από κάθε άλλο αμυντικό αγώνα, που προσπαθεί να αμυνθεί στο υπάρχον, χωρίς να διεκδικεί ένα άλλο πιθανό τέτοιο. Η αυξημένη χρήση της βίας δε συνεπάγεται πάντα και αυξημένη ριζοσπαστικοποίηση των αιτημάτων κι αντίστροφα, η μη χρήση βίας, δε συνεπάγεται και αδυναμία.
Αυτή δεν είναι με τίποτα μια κριτική στους ανθρακωρύχους, αυτοί το γνωρίζουν άλλωστε πολύ καλά. Είναι μια κριτική σ’ εκείνους που τους βλέπουν σαν αυνανιζόμενοι θεατές: τους επίδοξους ηγέτες μιας προφητικής επανάστασης, σχεδόν θεϊκών, εντολών, χωρίς να αντιλαμβάνονται την πολυπλοκότητα της συγκυρίας. Το ερωτικό φαντασιακό του γαλάζιου πίθηκου αποζητά “καθαρούς αγώνες” και αναπαριστά το στόμα του Λένιν που πια δεν έχει και πολλά κοινά με τον επαναστάτη του 1917. Όπως είπε ο Όσκαρ ουάιλντ “μπορώ να αντέξω την ωμή βία, όμως η ωμή λογική δεν υποφέρεται”. Ορισμένοι απ’ αυτούς επινοούν δικαιολογογίες για το βαλσάμωμα ενός σταλινισμού απ’ το καταφύγιο του οποίου η ιστορία είναι ήδη γραμμένη και δεν μένει παρά να γυρίσουμε πίσω. Ο Μαρξ έθιξε ακόμα κι αυτό το ζήτημα των θλιβερών παθών, σημειώνοντας “στον αγώνα εναντίον τους η κριτική δεν είναι ένα πάθος του κεφαλιού, αλλά η κεφαλή του πάθους”.
Η ανάγνωση του Μαρξ, θα μπορούσε ίσως να βοηθήσει και την επιτροπή περιβάλλοντος της κατάληψης της πλατείας Sol. Στην μικρή κομψή πολιτική τους δήλωση δεν αντιλαμβάνονται ούτε τη χρονική στιγμή, ούτε τις ανάγκες. Αυτιστικοί στην πολιτική και ηθική τοποθέτηση, δεν διερευνούν την κοινωνική διάσταση των ορυχείων στις πόλεις και στις επαρχίες που εξαρτώνται απ’ αυτά. Δεν μιλάμε φυσικά για μια υπεράσπιση του λιθάνθρακα και των ορυχείων ως πρακτική, αλλά για την υποστήριξη των ανθρακωρύχων. Δεν γίνεται να γκρεμίσεις με ένα χτύπημα μια υποδομή που μολύνει, χωρίς προηγουμένως να βρεις εναλλακτικές που να επιτρέπουν στους ανθρώπους αυτούς να διάγουν αξιοπρεπώς τις ζωές τους. Η ζωή στα ορυχεία είναι πολύ σκληρή για όσους βρίσκονται εκεί μέσα, και κανείς δε διεκδικεί αυτήν την εκμετάλλευση ή και τα ίδια τα ορυχεία, αλλά το αποτέλεσμα στην κοινότητα. Μέχρι να είναι σε θέση να ζήσουν αξιοπρεπώς χωρίς να υποφέρουν στα ορυχεία, αυτά δεν μπορούν να κλείσουν. Ο σεβασμός για το περιβάλλον είναι στενά συνδεδεμένος με την κοινωνική και υλική πραγματικότητα της γης στην οποία ανήκει.
Στην αντίπερα όχθη, από άποψη γεωγραφική, πολιτιστικής και οικογενειακής κληρονομιάς, βρίσκονται οι Αγανακτισμένοι του Οβιέδο, προσφέροντας έναν άλλον τύπο  πολιτικής προσέγγισης πολύ πιο ενδιαφέροντα. Δεν περιορίζονται στην παροχή στήριξης στους ανθρακωρύχους με διαμεσολαβημένη και φιλανθρωπική στάση, αλλά δείχνουν την αναγκαιότητα σύνδεσης μεταξύ των διαφορετικών πραγματικοτήτων. Μεταξύ άλλων, πιέζοντας τους ανθρακωρύχους να ενοποιήσουν τον εργατικό αγώνα τους σε ένα ευρύτερο πλαίσιο. Ένα πλήθος κατακερματισμένων εμπειριών που όμως μπορούν να επικοινωνηθούν με απλά λόγια, που η ύπαρξη της μιας δεν αποκλείει την άλλη, υβριδικά, ανάμεικτα, οι αγώνες μέσα κι έξω απ’ την εργασία, δείχνουν το πώς θα ανυψωθούν ώστε να συντρίψουν το σύστημα.
Δε χρειάζεται οι ανθρακωρύχοι να γίνουν Αγανακτισμένοι, ούτε οι Αγανακτισμένοι να γίνουν όπως οι ανθρακωρύχοι, αλλά ο συντονισμός μεταξύ των δυο διαφορετικών δυναμικών, να βρει μια ισορροπία μεταξύ των διακριτών συμφερόντων των δυο κόσμων που συνυπάρχουν την ίδια χρονική στιγμή. Μια νέα λογική που θα λαμβάνει υπόψιν της την κοινότητα στο σύνολό της, διότι διαφορετικά, το ορυχείο που θα πετάξουμε απ’ την εξώπορτα θα ξαναεμφανιστεί απ’ το παράθυρο: στο ποτάμι των νέων απολυμένων που θα μεταναστεύσουν στην Μαδρίτη, αδειάζοντας την περιοχή τους απ’ τις ζωές και τα ταλέντα τους.
Είναι εφικτό να επεκταθεί το εύρος της κινητοποίησης τόσο σε πλήθος όσο και σε ριζοσπαστικότητα, δένοντας τα τρία πλοκάμια απ’ τα οποία ζωογονείται η καπιταλιστική συσσώρευση, και στα οποία μπορεί να οικοδομηθεί μια εναλλακτική λύση: την κερδοσκοπία των ιδιοκτητριών εταιριών γύρω απ’ τη στέγαση, την υποχώρηση της εργασίας ως κοινωνική και οικονομική εξασφάλιση, και το δημοκρατικό έλλειμα που καθιστά αδύνατη την αξιοπρέπεια σε κάθε τομέα της ζωής. Να οικοδομήσουμε το πανεπιστήμιο των ορυχείων και να κάνουμε ορυχείο τα πανεπιστήμια που μαζί με τα μέσα συγκοινωνίας μπορούν να μπλοκάρουν την πόλη. Να οργανώσουμε πολιτικά την άρνηση πληρωμής του υποτιθέμενου χρέους, διεκδικώντας τα πάντα που ανήκουν σε όλους, για όλους: στέγη, εισόδημα, δημοκρατία.
Puxa Asturies!
* * *
Φωτογραφίες απ’ τις συγκρούσεις των ανθρακωρύχων με την αστυνομία: http://tierraylibertadmojacar.blogspot.com/2012/06/mineros-asturianos-esta-semana.html, κι άλλες φωτογραφίες [η μάχη του Pozo Santiago],[οι ανθρακωρύχοι αντιστέκονται μέχρι τέλους], [28-30 Μάη]

Πόσο θα ζήσει η νέα κυβέρνηση;

γιωργος δελαστικ | ethnos.gr...


Δικαιολογημένα η 20ή Ιουνίου θα είναι η ευτυχέστερη ημέρα της ζωής του Αντώνη Σαμαρά. Κόντρα σε θεούς και δαίμονες κατόρθωσε να ορκιστεί πρωθυπουργός χθες, πράγμα που αποτελεί την κορωνίδα της επιτυχίας και φυσικά το όνειρο κάθε κορυφαίου πολιτικού. Ελάχιστοι πετυχαίνουν να το υλοποιήσουν. Ορθώς αισθάνεται ευτυχής ο πρόεδρος της ΝΔ. Μπορεί να ήταν τέτοια η λαχτάρα του ώστε να σπεύσει να ορκιστεί μόνος του πρωθυπουργός, χωρίς καν να έχουν συμφωνηθεί τα ονόματα των υπουργών της κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, σαν να φοβόταν μην τυχόν και οι εταίροι του αλλάξουν γνώμη και τον αφήσουν στα κρύα του λουτρού την τελευταία στιγμή, αλλά αυτή είναι απλώς μια διασκεδαστική πτυχή ενός προσωπικού θριάμβου του πρωθυπουργού πλέον Αντώνη Σαμαρά.
Η χθεσινή πρωθυπουργοποίηση δικαίωσε πλήρως τον πρόεδρο της ΝΔ στην επιμονή του να απαιτήσει να τηρηθεί η υπόσχεση που του είχε δοθεί όταν τον Νοέμβριο του 2011 έκανε τη φιλομνημονιακή κωλοτούμπα του - η προκήρυξη δηλαδή εκλογών μόλις υπογραφόταν το δεύτερο Μνημόνιο.
Ο εξαναγκασμός σε παραίτηση της κυβέρνησης Παπαδήμου μπορεί να οδήγησε στον βιαιότατο πολιτικό τεκτονικό σεισμό της 6ης Μαΐου που ανέτρεψε εκ βάθρων το πολιτικό σκηνικό, αλλά τελικά ο Αντ. Σαμαράς μέσω των δεύτερων εκλογών της 17ης Ιουνίου πέτυχε την κατάκτηση της πρωθυπουργίας, υλοποιώντας τον υπέρτατο στόχο του. Επραξε επομένως άριστα αναφορικά με το προσωπικό του πολιτικό συμφέρον.
Το ερώτημα που τώρα κυριαρχεί είναι αν αυτή η σαφώς... «δευτεροκλασάτη» κυβέρνηση Σαμαρά, με υπουργούς ακόμη και από την... «πολιτική χωματερή» θα μπορέσει να επιβιώσει για ικανό χρονικό διάστημα ή αν σύντομα θα μας αφήσει χρόνους.
Παρ' όλο που η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ φαίνεται εκ γενετής έτοιμη να καταρρεύσει, στην πραγματικότητα έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να μακροημερεύσει από όσες φαίνονται με την πρώτη ματιά. Ο λόγος είναι απλούστατος και τον αναφέραμε και χθες: το σύστημα δεν έχει εναλλακτική πολιτική λύση!
Αν δηλαδή πέσει ο Σαμαράς, αυτός που θα έρθει θα είναι ο Τσίπρας, το πολύ πολύ με «τσόντες» το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, σαφώς όμως με τα κόμματα αυτά πιο αποδυναμωμένα από όσο είναι σήμερα. Τη λύση αυτή δεν την επιθυμούν καθόλου, όπως φάνηκε από τον λυσσώδη πραγματικά αγώνα που έδωσαν όχι μόνο οι εγχώριοι κύκλοι ισχύος, αλλά πρωτίστως οι Γερμανοί, οι κορυφαίοι Ευρωπαίοι εταίροι τους, οι γραφειοκράτες της ΕΕ και του ΔΝΤ, μέχρι και ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα.
Θεωρητικά μιλώντας, οι ορατές δυνατότητες δημιουργίας εναλλακτικών λύσεων για το ελληνικό κατεστημένο και τους ξένους επικυρίαρχους είναι δύο. Η πρώτη και ασφαλέστερη είναι να προχωρήσει η διάλυση του ΠΑΣΟΚ, η δημιουργία του νέου κεντροαριστερού κόμματος που θα το αντικαταστήσει και η συσπείρωση γύρω από το κόμμα αυτό ικανού αριθμού ψηφοφόρων ώστε να το καταστήσει δεύτερο πόλο του συστήματος, μετά τη ΝΔ.
Η δεύτερη δυνατότητα είναι ο εγκλωβισμός και η σταδιακή ενσωμάτωση στο σύστημα του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να καταστεί αυτός δεύτερος πόλος! Σε μια τέτοια περίπτωση ο Αλέξης Τσίπρας θα κριθεί... «πρωθυπουργήσιμος» από το ελληνικό κατεστημένο και τους Γερμανούς, όπως έγινε με τον Αντ. Σαμαρά όταν πέρασε στο μνημονιακό στρατόπεδο ή όπως θεωρείται από τους κύκλους αυτούς απολύτως έμπιστος ο Φώτης Κουβέλης για να συμμετάσχει σε δεξιά κυβέρνηση συνεργασίας. Αν όντως ο ΣΥΡΙΖΑ ενσωματωθεί κάποια στιγμή, ενδεχομένως να προκριθεί η λύση της συμμετοχής του σε κάποια κυβέρνηση συνεργασίας, ακόμη και με πρωταγωνιστή τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να του καταφερθεί το τελειωτικό πολιτικό πλήγμα. Η ζωή θα δείξει αν κάποια από αυτές τις λύσεις ή και οι δύο θα καταστούν κάποτε εφικτές. Χρειάζονται όμως και οι δύο κάποιο χρόνο και μέχρι τότε το σύστημα δεν θα έχει εναλλακτική λύση, αν ανατραπεί η κυβέρνηση Σαμαρά. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η ελληνική ελίτ και οι Ευρωπαίοι εταίροι της είναι υποχρεωμένοι να στηρίξουν πάση θυσία, με νύχια και με δόντια την κυβέρνηση Σαμαρά, όσο δεν έχουν ετοιμάσει κάποια εναλλακτική λύση.
Εννοείται ότι όλοι αυτοί οι σχεδιασμοί είναι χωρίς τον ξενοδόχο, τον ελληνικό λαό δηλαδή, που μπορεί με τις κινητοποιήσεις του να τινάξει τα πάντα στον αέρα!
ΗΜΙΜΕΤΡΟ
Εν αναμονή... ανασχηματισμών!
Η ΣΥΝΘΕΣΗ της κυβέρνησης δεν είναι γνωστή. Θα τη μάθουμε σήμερα. Από τα ονόματα όμως που ακούγονται καθίσταται σαφές ότι μια τέτοια κυβέρνηση είναι αδύνατον να ανταποκριθεί στα άκρως απαιτητικά καθήκοντα αντιμετώπισης των οικονομικών και κοινωνικών κινδύνων που απειλούν τη χώρα. Για την ώρα στη συγκρότηση της κυβέρνησης αυτής επικράτησαν οι μικροκομματικές σκοπιμότητες του Ευάγγελου Βενιζέλου και του Φώτη Κουβέλη εν όψει των συγκρούσεων που θα λάβουν χώρα στο πλαίσιο της δημιουργίας του νέου κομματικού φορέα της Κεντροαριστεράς. Καθώς όμως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση για το σύστημα πέρα από τη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, οι συχνοί ανασχηματισμοί της κυβέρνησης θα είναι ίσως το ημίμετρο παράτασης του βίου της κυβέρνησης αυτής.

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

Η επομενη,ιδια,μερα...

O KAIROS..
Σκεφτομαι,οτι το προβλημα της χωρας εξακολουθει και ειναι η νοοτροπια της συντριπτικης πλειονοτητας των κατοικων,ανεξαρτητως ιδεολογιας και πολιτικης,που τοποθετει καθενας τον εαυτο του.Κανω αυτον τον διαχωρισμο γιατι αλλο πραγμα ειναι να δηλωνει κανεις δεξιος,αριστερος,δημοκρατης,προοδευτικος,ριζοσπαστης,επαναστατης,συντηρητικος,κομμουνιστης,διεθνιστης,οικολογος και αλλο πραγμα τι στην πραγματικοτητα ειναι.

Τους ανθρωπους εγω τους κρινω απο το τι κανουν στην καθημερινη τους ζωη.Απο τη νοοτροπια τους και τη συμπεριφορα τους στους δικους τους ,τους γυρω τους και στους ξενους.Απο το πώς ζουν,με λιγα λογια.Αυτο ειναι το κριτηριο μου για να καταταξω καποιον σε μια κατηγορια.


Η ιδια η ζωη μου εχει αποδειξει επανειλημενως (επανειλημενα στην επαναστατικη),οτι το τι δηλωνει καθενας σπανιως εχει σχεση με το τι ειναι.Αντιθετα (εδω συγχωρειται η δημοτικια) μαλιστα,οσο πιο ριζοσπαστης και επαναστατης δηλωνει οτι ειναι κανενας τοσο μεγαλυτερες ειναι οι πιθανοτητες να κρυβει μεσα του εναν συντηρητικο αυταρχικο εξουσιαστη.Ο οποιος μαλιστα εμφανιζεται μολις εξασφαλιστει η πρωτη καρεκλα - ή αλλη θεση - εξουσιας.


Αντιστοιχως (εδω το αντιστοιχα θα εμοιαζε με το ευτυχά) οσο πιο πολλα λεει κανεις τοσο μεγαλυτερη ειναι η βεβαιοτητα,οτι τα λογια του ειναι κενα περιεχομενου.Επισης,οσο πιο φανφαρονικες ειναι οι λεξεις του τοσο μεγαλυτερες ειναι οι πιθανοτητες να προκειται περι αερολογιων.


Δεν ειναι η πρωτη,αλλα η νιοστη φορα που μου ερχονται στο μυαλο ολα αυτα.Οπως και η δημοκρατικοτητα καθενος,που στην καθημερινη του ζωη οι κινησεις του - απο την κυκλοφοριακη του αγωγη μεχρι τον τροπο που συμπεριφερεται στο δρομο και στη δουλεια του,στους σερβιτορους και στην ουρα της στασης - φανερωνουν συνηθως εναν αγενη και αντικοινωνικο ατομιστουλη,εως και εναν μικρο σατραπη.


Και δεν εκπλησσομαι ποτέ,που ανθρωποι με την ιδια νοοτροπια δηλωνουν διαφορετικες πολιτικες τοποθετησεις και υπερασπιζονται διαφορετικες ιδεολογιες.
 
Φυσικα υπαρχουν και οι εξαιρεσεις.Αλλα,οι εξαιρεσεις δεν δημιουργουν μεχρι στιγμης κυριαρχη κοινωνικη νοοτροπια.Αντιθετως,δολοφονουνται καθε μερα ψυχικα και σωματικα απο τον κανονα ολης αυτης της ζουγκλας.

Σχεδον παντα ολα αυτα μαρτυρουν βαθεια καταπιεση και εντονα συμπλεγματα κατωτεροτητας.Ελλειψη κοινωνικης αγωγης.Παντελη απουσια αστικης κοινωνικης συνειδησης.Αγνοια κανονων αλληλοσεβασμου συμβιωσης.Κυριως,μαρτυρουν ανωριμοτητα.Δεδομενου οτι το αυγο εκανε την κοτα δεν εχω απορια για τον υπαιτιο αυτης της αντικοινωνιας,που ζουμε.


Πισω απο το παιδι αναζητηστε τον γονιο,αναζητηστε το σχολειο,αναζητηστε αυτον που βαζει τους κανονες του παιχνιδιου.Αυτον που εχει την ισχυ να εξουσιαζει και να εκβιαζει.Ειτε με την ισχυ της θεσης ειτε με την ισχυ της τσεπης.Επειδη αυτος που εχει την ισχυ δεν εχει κανενα ελαφρυντικο και κανενα αλλοθι.Ο γονιος,ο δασκαλος,ο εργατικος και ο πολιτικος ταγος και ο οικονομικος εξουσιαστης ειναι ταυτοχρονως και η κοτα και τ αυγο.Και η κοινωνια ολοκληρη ειναι ομηρος τους.Και τιποτε δεν θα αλλαξει ποτέ εδω - και πουθενα αλλού - αν καποιος ή καποιοι απ ολα αυτα τα αυγα δεν σπασουν μια μερα τον φαυλο κυκλο.Αν δεν αποφασισουν οτι η μεχρι τωρα νοοτροπια τους ειναι καταστροφικη γιατι ΔΕΝ ΣΥΜΦΕΡΕΙ την κοινωνια.ΔΕΝ ΣΥΜΦΕΡΕΙ την επωφελη συμβιωση.Οχι οποια συμβιωση.ΤΗΝ ΕΠΩΦΕΛΗ για το μεγαλο πληθος του συνολου.Αυτο ειναι κοινωνια.


Μου ηρθαν ολα αυτα στο μυαλο εντονα,ακουγοντας τις αρλουμπολογιες διαφορων νεων υπουργων,διαφορων νεων ριζοσπαστων,διαφορων μονιμων επαναστατων,διαφορων γνωστων απατεωνων και κλεφτων της περιουσιας του λαου,διαφορων θρασυτατων παραγοντων της ζωης του τοπου και διαφορων ψευτων.Επιπλεον,μου ηρθαν στο μυαλο εντονα,γιατι κυκλοφορωντας,οπως παντα στους δρομους συναντησα σε καθε βημα την ιδια νοοτροπια και την ιδια συμπεριφορα μιας αντικοινωνικης κοινωνιας.Η οποια,ειναι φανερο,οτι χρειαζεται ενα παρα πολυ ισχυρο τρανταγμα για να αλλαξει και να παει παραπερα.Τα ηδη υπο εξελιξη βασανα της δεν της αρκουν.Δεν παραγουν φαινεται ικανο τρανταγμα.


Ειναι σοφοτερο να το προκαλεσει η ιδια παρα να το υποστει απο αλλους.Το ξερει;

Η κρίση έφτασε και στη Γερμανία...

CYNICAL...


Τα μηνύματα που έρχονται απ' όλες τις μεριές λένε ότι τελικά η Γερμανία θα υποκύψει και ότι ανάμεσα στα πολλά Nein θα αρχίσει να βάζει και μερικά Ja. Η Ισπανία για παράδειγμα, θα τσιμπήσει το δανειάκι της για τις τράπεζες από το EFSF, αλλά χωρίς τις ουρίτσες των Μνημονίων και της τρόικας, όπως γινόταν μέχρι τώρα με την Ελλάδα, Πορτογαλία και Ιρλανδία. Οι τράπεζες θα δανείζονται απ' ευθείας, χωρίς τη διαμεσολάβηση του κράτους και την ευγενική χορηγία των φορολογουμένων. Η αλλαγή αυτή δεν έχει ακόμα τελεσφορήσει, αλλά τα πράγματα πάνε μάλλον, προς την κατεύθυνση αυτή.

Τι συμβαίνει και η κυρία Μέρκελ αρχίζει να γλυκαίνει; Μπορεί να είναι το ξεμπρόστιασμα των υπολοίπων 19 του G20, μπορεί να είναι το ξύπνυμα της αντιπολίτευσης στην ίδια της τη χώρα, μπορεί να είναι το πραξικοπηματάκι των κρατιδίων που στύλωσαν τα ποδάρια και εκβιάζουν ότι δεν προτίθενται να ψηφίσουν στο τέλος του μηνός στην Bundesrat το σύμφωνο δημοσιονομικής σταθερότητας, διότι οι ισοσκελισμένοι προυπολογισμοί που θα απαιτηθούν θα είναι χειρότεροι κι από σκοινί για να τα πνίξουν, μπορεί ακόμα να είναι και το γεγονός ότι όλο και περισσότερα δημοσιεύματα τολμούν να σκαλίσουν κάτω απ' το χαλί της μέχρι πρότινος θεωρούμενης κραταιάς γερμανικής οικονομίας και να αποδομήσουν το δήθεν γερμανικό θαύμα, το οποίο βασίστηκε στη μεγαλύτερη ανισότητα και στο μεγαλύτερο ποσοστό “junk jobs” εντός της ΕΖ. Με τέτοιες επιδόσεις, δεν είναι δα και να υπερηφανεύεται κανείς.

Κυρίως όμως είναι ότι η συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι η Γερμανία δεν μπορεί χωρίς την Ευρωζώνη, όχι για πολιτικούς λόγους, αυτούς ας τους αφήσουμε προς το παρόν στην άκρη, αλλά για σκέτους οικονομικούς. Μπορεί να λέμε ότι η Γερμανία θα επιβιώσει στρεφόμενη προς τηνΚίνα, Ρωσία κλπ, αλλά η πραγματικότητα δεν συνηγορεί προς αυτό, και τούτο, διότι η Κίνα απορροφά μόνο το 6% των εξαγωγών της, ενώ η ΕΖ το 40%, και η ΕΕ ανάμεσα στο 60% και το 70%. Και επιπλέον η Κίνα, με την παρατηρούμενη μείωση του ρυθμού μεγέθυνσης, δεν μπορεί να καλλιεργεί μεγαλύτερες προσδοκίες για το μέλλον.

Το ότι η Γερμανία, αργά ή γρήγορα, θα μπει κι αυτή στο χορό και θα εισπράξει το αποτέλεσμα της πολιτικής που επιβάλει τα τελευταία χρόνια, δεν είναι πλεόν εικασία ή ευσεβής πόθος, αλλά πραγματικότητα. Η ύφεση δεν είναι πλέον έξω από την πόρτα της, αλλά έχει περάσει στο σαλόνι και στρογγυλοκάθεται.

Σύμφωνα με το σημερινό Spiegel, ο δείκτης PMI, ( Purchasing Managers' Index), που βασίζεται σε επισκόπηση 1000 εταιριών έπεσε κατά 0.8 μονάδες, στο 48.5, αρκετά πιο κάτω από τη βάση των 50 μονάδων και στο χαμηλότερο σημείο από τον Ιούνιο του 2009. Το ίδιο και η προοπτική στον τομέα των υπηρεσιών. Εδώ ο δείκτης έπεσε από το 55.9 τον Μάιο, στο 47, τη μεγαλύτερη πτώση της τελευταίας 15-ετίας. Tον Ιούνιο οι εξαγωγές είδαν τη μεγαλύτερη πτώση από τον Απρίλιο του 2009 και απ΄τη βιομηχανία χάθηκαν οι περισσότερες θέσεις εργασίας των τελευταίων δυό μιση ετών. Πρόβλημα παρουσιάστηκε και με την είσπραξη των φόρων. Τα έσοδα φέτος (42 δις), συγκρινόμενα με τα περσινά (51 δις), έπεσαν κατά 4.3%. Πτώση επίσης, παρατηρήθηκε και στις εξαγωγές κατά τον μήνα Απρίλιο.

Το πώς, οι φωστήρες και χρυσοπληρωμένοι σύμβουλοι της κ. Μέρκελ ήλπιζαν ότι η Γερμανία με την τόση εξάρτηση από την ΕΖ θα μπορούσε να περάσει απέναντι χωρίς να βραχεί, είναι απορίας άξιον. Θέλοντας να σώσει τις τράπεζές της, στραγγαλίζει τη βιομηχανία της. Εμ, δεν γίνονται και τα δυο, σ' αυτή τη ζωή.

Συμπεράσματα και καθήκοντα ....

Red NoteBook...
Δημήτρης Καραμάνης

Η προεκλογική περίοδος συμπύκνωσε σε 40 μέρες όλη τη στρατηγική των καθεστωτικών δυνάμεων κάτω από την επικεφαλίδα του φόβου. Ο φόβος, που εκπορέυεται από την επιστροφή στη δραχμή μέχρι την έξαρση της εγκληματικότητας, ήταν το πυρηνικό όπλο που είχε στα χέρια του το επιτελείο των μνημονιακών και αυτό που εν πολλοίς χάρισε στη ΝΔ την πρώτη θέση. Το άλλο σημείο που ευνόησε τη ΝΔ ήταν η -σε ένα σημαντικό βαθμό- επανενεργοποίηση της δυναμικής στις περιοχές που είτε για ιστορικούς είτε για ταξικούς λόγους αποτελούν «κάστρα» της.

Σε αυτό το πλαίσιο, η επικράτηση της ΝΔ με ποσοστό μικρότερο από την εκλογική συντριβή Καραμανλή το 2009, μόνο θρίαμβος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Η προσπάθεια του επικοινωνιακού επιτελείου της ΝΔ να εμφανίσει το 29,7% ως καθαρή, σαρωτική, θριαμβευτική επικράτηση το μόνο που καταφέρνει είναι να συνεχίζει την παράδοση της αυτογελοιοποίησης που ξεκίνησε από την 7η Μαϊου.

Στον αντίποδα, η θέση και το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ αποτελούν μια μεγάλη νίκη τόσο για το λαό όσο και για την Αριστερά. Εδώ θα πρέπει να δούμε τρία σημεία που δικαιολογούν τον παραπάνω ισχυρισμό:

Πρώτον, καθίσταται πλέον δεδομένο ότι το θατσερικό ΤΙΝΑ (Τhere is No Alternative), το οποίο πάσχισαν να εμπεδώσουν στην ελληνική κοινωνία οι κατά καιρούς ηγέτες του ψυχορραγούντος δικομματισμού, είναι πλέον παρελθόν. Η ορατή, ρεαλιστική λύση απέναντι στην πολιτική της κοινωνικής ερήμωσης σήμερα δεν είναι ένα προγραμματικό κείμενο ενός φιλόδοξου κόμματος της Αριστεράς. Είναι ένα σχέδιο που στηρίζεται από κάτι λιγότερο από το 1/3 του εκλογικού σώματος και έχει αποκτήσει την επαρκή κοινωνική αγκύρωση για να καταστεί αργά ή γρήγορα, όχι μόνο πλειοψηφικό εκλογικά, αλλά και ηγεμονικό κοινωνικά.

Δεύτερον, επαναχαράσσεται η βασική διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις, όχι στα ψεύτικα δίπολα του παρελθόντος, αλλά στο πεδίο της υπεράσπισης συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων και αναγκών. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ είναι πλέον το κόμμα της νεολαίας, των ανέργων, των αυτοαπασχολούμενων.

Τρίτον, η ευρωπαϊκή νεοφιλελεύθερη ελίτ αρχίζει να αποκτά αντίπαλο.Έναν αντίπαλο που δεν διαφοροποιείται στις λέξεις, ούτε αναζητά διευκολύνσεις, αλλά εισηγείται και υπερασπίζεται ένα πλήρως αντιπαραθετικό μοντέλο στη στρατηγική της σιδηράς δημοσιονομικής πειθαρχίας και της λιτότητας.

Η μεγάλη νίκη του 27% δεν κρύβει το γεγονός ότι το αποτέλεσμα της 17ης Ιούνη αποτελεί μια χαμένη ιστορική ευκαιρία. Το αιώνιο ερώτημα περί της ετοιμότητας του πολιτικού υποκειμένου που θα αλλάξει το ρου της ιστορίας δεν θα απαντηθεί ποτέ. Είτε μιλήσουμε με όρους τεχνοκρατικούς (κοστολόγησης μέτρων, δεξιοτήτων του πολιτικού προσωπικού κλπ), είτε μιλήσουμε με όρους αριστερής πλειοδοσίας (αιτήματα άμεσης βαθιάς ρήξης, πλατφόρμα συνολικής ανατροπής κλπ), δεν θα είμαστε σε θέση να ερμηνεύσουμε το γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεν είναι σήμερα στην κυβέρνηση.

Αφαιρώντας, λοιπόν, την κοντόφθαλμη και αντεπιστημονική αντίληψη περί «αντικειμενικών συνθηκών», ας προσπαθήσουμε να δούμε δύο βασικά σημεία.

Πρώτον, τον τελευταίο μήνα ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεν αντιπαρατέθηκε με τη ΝΔ. Αντιπαρατέθηκε με το κράτος και με σχεδόν κάθε ιδεολογικό μηχανισμό που αυτό συγκροτεί. Ο χώρος μας βρέθηκε στην πιο κρίσιμη μάχη απέναντι σε ένα καλά συντονισμένο, αρραγές μέτωπο, που χρησιμοποίησε κάθε μέσο για να πετύχει τον τελικό του στόχο. Θα ήταν αφελής κάποιος να θεωρεί ότι οι συνιστώσες αυτού του μετώπου εξυπηρετούν -de facto και πάντα- κοινά συμφέροντα. Ισχύει, ωστόσο, ότι η πιθανότητα επικράτησης του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ θα δυσκόλευε αφάνταστα την δυνατότητα αναπαραγωγής των σχέσεων και των δικτύων διαπλοκής πάνω στην οποία στήθηκε η ηγεμονία του αστικού μπλόκ για δεκαετιές. Aπέναντι λοιπόν σε αυτό το ενδεχόμενο, οι αντίπαλοι της Αριστεράς φάνηκαν πολύ περισσότερο λενινιστές από την ίδια την Αριστερά. Συγκρότησαν το μέτωπό τους και συμμάχησαν ακόμα και με το διάβολο για να ανασχέσουν τον «κίνδυνο».

Δέυτερον, αυτή τη μεγάλη μάχη ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ την έδωσε δίχως συμμμάχους στο πολιτικό επίπεδο. Το ΚΚΕ και η ΔΗΜΑΡ έπαιξαν το ρόλο που οι αντίπαλοι της Αριστεράς ονειρεύονταν. Το ΚΚΕ δεν ευθύνεται μόνο για το ότι βάφτισε την ελπίδα αυταπάτη και το σεχταρισμό συνέπεια. Ευθύνεται γιατί η καταστροφική γραμμή της ανιστόρητης ηγεσίας του έφερε το κόμμα-οδηγό της εθνικής αντίστασης, 70 χρόνια μετά να απέχει μόλις 2,5 μονάδες από το κόμμα των ταγματασφαλιτών και των νεοναζί. Στις μέρες που ζούμε, δυστυχώς, η λάθος γραμμή ισοδυναμεί με πολιτικό έγκλημα.

Από την άλλη πλευρά, η ΔΗΜΑΡ, ως «σύγχρονη» αριστερά, επιλέγει να σερβίρει ξαναζεσταμένο το δηλητήριο του «ιστορικού συμβιβασμού». Οι χιλιάδες αγωνιστές της κομμουνιστικής ανανέωσης σε όλη την Ευρώπη, ωστόσο, γνωρίζουν καλά την κατάληξη του δρόμου που έχει επιλέξει η ηγεσία Κουβέλη.

Οι επόμενοι μήνες θα κρίνουν αν θα μπορέσουμε να πάμε μέχρι τέλους τον δρόμο που ανοίξαμε μαζί με το λαό από την 6 Μάη. Ως προς τη συνέπεια λόγων και έργων, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεν έχει να αποδείξει τίποτα. Η άρνηση συμμετοχής του, σε δύο χρόνους, σε παιχνίδια οικουμενικού αχταρμά αποτελούν παράσημο για κάθένα και καθεμία ξεχωριστά από τους 1,65 εκατομμύρια ψηφοφόρούς του. Το μεγάλο στοίχημα, λοιπόν, είναι αυτό της συμμετοχής και της αλληλεγγύης. Αφ΄ ενός, πώς οι χιλιάδες κόσμου που πλησίασαν τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ θα γίνουν κομμάτι ενός μαζικού, δημοκρατικού, λαϊκού κόμματος της Αριστεράς. Αφ΄ ετέρου, πώς ο νέος ΣΥΡΙΖΑ και τα δεκάδες χιλιάδες μέλη του θα γίνουν οι πρωτοπόροι στη μεγάλη προσπάθεια να σωθεί η κοινωνία από την καθολική εξαθλίωση.

Η Αριστερά μπορεί να βαφτίζεται όπως επιθυμεί: κυβερνώσα, επαναστατική, ριζοσπαστική, μεταρρυθμιστική. Αυτά όλα, όμως, είναι ψιλά γράμματα μπροστά στο βασικό επιθετικό προσδιορισμό που της αντιστοιχεί: χρήσιμη.


Καλώς τα παιδιά....

Η Αυγή online...

Καρτερός Θανάσης
Με τους καλύτερους οιωνούς αρχίζει τη σταδιοδρομία της η κυβέρνηση Σαμαρά -τέκνο του πατριωτισμού και της συνευθύνης τριών κομμάτων, της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜ.ΑΡ., για να τα αναφέρουμε κατά σειρά εκλογικής προτεραιότητας. Πρώτα-πρώτα σχηματίστηκε με δόσεις -και μάλιστα εντελώς σύγχρονες, με τραπεζική πιστωτική κάρτα. Απέκτησε τον πρωθυπουργό της, ύστερα -εδώ μπαίνει η κάρτα που λέγαμε- τον υπουργό Οικονομικών της και εν συνεχεία όλο το υπόλοιπο πλήρωμα. Με αποτέλεσμα και μια σχετική αγωνία να απολαύσουμε και ένα σχετικό σασπένς να ζήσουμε.
Δεύτερον είναι μια κυβέρνηση εξασφαλισμένη αν όχι από άποψη προίκας, όπως έγραψε η ημιεπίσημη εφημερίδα της-τουλάχιστον όμως εξασφαλισμένη από άποψη των βασικών σημείων του προγράμματός της. Που σε αντίθεση με άλλα κυβερνητικά προγράμματα, τα οποία καταρτίζονται για να μην εφαρμοστούν, θα εφαρμοστεί και θα πούμε κι ένα τραγούδι. Καθώς πρόκειται για το πρόγραμμα των προγραμμάτων που ακούει στο όνομα Μνημόνιο, και που φέρει όχι μόνο την υπογραφή δύο εκ των τριών εταίρων της κυβέρνησης, αλλά και των ιθυνόντων όλων των χωρών της Ευρωζώνης.
Τρίτον, είναι μια κυβέρνηση σπάνιας πολιτικής ταπεινοφροσύνης και μοναδικής κομματικής σεμνότητας. Εκ των συντελεστών της το μεν ΠΑΣΟΚ, σαράντα χρόνια φούρναρης κυβερνήσεων, ανακάλυψε σε μια έκλαμψη αυτοκριτικής ότι σ’ αυτό τον κόσμο όσοι κυβερνούνε τρώνε βρώμικο ψωμί και αποφάσισε να στηρίξει μεν, να μην επιτρέψει όμως σε έμπειρα στελέχη του να συμμετάσχουν. Η δε νεοφώτιστη ΔΗΜ.ΑΡ. απέδειξε ότι διαθέτει στην κυβέρνηση ως ΔΗΜ τη δημοκρατική της ψήφο εμπιστοσύνης, κρατάει όμως το ΑΡ, την αριστερή της παρθενία, διασώζοντας έτσι τις παραδόσεις της αριστερής σεμνότητας.
Θα υπάρχουν πάντως, για να μην απογοητευτείτε πρόωρα, κάποια γενόσημα στην κυβέρνηση, της επιρροής ΔΗΜ.ΑΡ. και κεντροαριστερής σύνθεσης με άρωμα Σημίτη, τα οποία θα υποκαταστήσουν τους απόντες. Και θα υπάρχει κυρίως η συγκολλητική της ουσία, η οποία θα πακτώσει ούτως ειπείν όλα τα καλά -ο δεδηλωμένος πατριωτισμός που κινεί τα βήματα του Αντώνη Σαμαρά. Ο οποίος μας κάλεσε όλους στην πρώτη δήλωσή του να επιδείξουμε το ίδιο μ’ αυτόν πατριωτικό πνεύμα, και να υποστούμε με υπομονή και επιμονή το κυβερνητικό έργο.
Εν τω μεταξύ και αναμένοντας το επερχόμενο οδυνηρό πεζοδρόμιο, μπορούμε να υποδεχτούμε με πνεύμα πατριωτικό τη νέα κυβέρνηση: Καλώς τα παιδιά...

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

To Xρονικό μιας Προαναγγελθείσης Ευθύνης...

Old Boy...

Το πιθανότερο είναι πως λένε αλήθεια: όποιος κι αν ερχόταν πρώτος εκείνοι θα συνεργάζονταν. Ωστόσο αν με τον ΣΥΡΙΖΑ θα συνεργάζονταν με πολύ λιγότερο από μισή καρδιά, με ΝΔ - ΠΑΣΟΚ θα συνεργαστούν με σχεδόν πλήρη καρδιά.
Γιατί η έμφαση δεν ήταν ποτέ στo «αριστερά». Η έμφαση ήταν πάντα στο «της ευθύνης». Η ΔΗΜΑΡ από τη γέννησή της -ή μάλλον από την σύλληψη και την κυοφορία της- ετεροπροσδιοριζόταν: είμαστε μια διαφορετική αριστερά, είμαστε η συζητήσιμη, η μετριοπαθής, η μη παλαβή αριστερά. Είμαστε η ΔΗΜΑΡ. Δηλαδή; Δηλαδή δεν είμαστε ΣΥΡΙΖΑ. 
Επιτέλους φύγαμε από αυτούς τους άλουστους για να μην είμαστε αναγκασμένοι να τους συγχρωτιζόμαστε, φύγαμε από αυτούς που σπάνε, καίνε και λένε μαξιμαλιστικά και μηδενιστικά όχι σε όλα.
Ήρθαμε για να πούμε ναι σε πολλά. Ήρθαμε για να κάνουμε επιτέλους πολιτική. Ήρθαμε για να λερώσουμε τα χέρια μας. Ήρθαμε για να βάλουμε αναχώματα και να κερδίσουμε μικρές σημαντικές νίκες.
Θα προτιμούσες δηλαδή Βορίδη και Άδωνι; Μανιτάκης και Ρουπακιώτης in your face. Έτσι το κάνει η αριστερά, έτσι αλλάζει ο κόσμος, Κεμάλ. 
Υπάρχουν βέβαια ενστάσεις. Θα μπορέσει  το κόμμα που επανδρώνει ο Σταμάτης Μαλέλης και ο Νίκος Μπίστης, ο Γιάννης Μπέζος και ο Γιάννης Κακουλίδης, να συνυπάρξει με τους εκπροσώπους του συστήματος; Ή μήπως ο Φώτης Κουβέλης έκανε ένα ιστορικό λάθος αλλοιώνοντας τη φυσιογνωμία της ΔημΑρ μετατρέποντάς την σε από ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ σε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΕ;
Όλα αυτά είναι πολυτελείς συζητήσεις όμως τώρα.
Η ΔημΑρ είχε βάλει εφτά σημεία στο τραπέζι και προφανώς κατάφερε να συμφωνήσουν οι εταίροι της στα περισσότερα από αυτά, ώστε να πετύχει την πολυπόθητη προγραμματική σύγκλιση και το σχηματισμό της προοδευτικής κυβέρνησης που μας υποσχέθηκε.
Προοδευτικής και γενικότερα ελπιδοφόρας όπως μαρτυρεί η στελέχωσή της.
Πάμε τώρα με φουλ δυνάμεις για τη σταδιακή απαγκίστρωση, πάμε με την εθνική διαπραγματευτική μας ομάδα, Αντώνης, Βαγγέλης και Φώτης μαζί να πετύχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για τη χώρα, αλλά αυτή τη φορά με κόκκινη γραμμή την παραμονή της χώρας μας στο ευρώ.
Σαμαράς και Βενιζέλος θα παίξουν επίθεση και ο Κουβέλης θα προσέχει να μη γίνει μπροστά το μοιραίο λάθος και ριψοκινδυνεύσει ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας.
Γιατί δεν ντρεπόμαστε να το πούμε, για μια μερίδα της αριστεράς το ευρώ είναι φετίχ, η Ευρώπη είναι φετίχ, η ευθύνη είναι φετίχ, οι καλοί τρόποι είναι φετίχ, η συνεννόηση είναι φετίχ, οι συγκλίσεις είναι φετίχ, η διαθεσιμότητα είναι φετίχ και οι εκλεκτικοί μας συγγενείς είναι αυτοί ακριβώς με τους οποίους σχηματίζουμε κυβέρνηση, αφού θα προτιμούσαμε εννοείται να ήταν η Πασοκάρα το μεγάλο κόμμα στην υπόθεση, θα προτιμούσαμε η ΕΡΕ να είναι η σφήνα, αλλά τι να κάνουμε σε ώρες κρίσης θα λερώσεις τα χέρια σου λίγο περισσότερο απ΄ότι θα 'θελες και σε κάθε περίπτωση καλύτερα με κοιλαρά παρά με γάτο και σε κάθε περίπτωση δεν είναι φρικτή η μέρα που ενδίδεις, είναι μια μέρα όμορφη, είναι η μέρα που εκπληρώνεις τη βαθύτερη σου επιθυμία, την επιθυμία να κάνεις την αριστερούλικη παρέμβασή σου σε μια δεξιά κοινωνία που γουστάρεις και θες να ζεις, την επιθυμία να σε νομιμοποιήσουν οι σοβαροί παίκτες, οι νικητές του παιχνιδιού, την επιθυμία να πάρεις ένα κομμάτι από την πίτα όχι για να το φας, αλλά για να το αλλάξεις, για να αλλάξεις αυτήν την κώχη την μικρή που σου αναλογεί.
Γιατί αν συνεργαζόμασταν με τον ΣΥΡΙΖΑ, πέραν της βαριάς καρδιάς θα είχαμε και μια βαριά ευθύνη: να μην τον αφήσουμε να αλλάξει -εάν βέβαια το εννοούσε κι αυτός- συνολικά την πίτα. Η πίτα πρέπει να παραμείνει ως έχει. Ο κόσμος μας είναι καμωμένος καλώς. Για να μην τον πούμε καπιταλιστικό που είναι κακόηχο, τον λέμε ευρωπαϊκό.

Χαρείτε, έχουμε κυβέρνηση...

Μικρά Μεγάλα Εγκλήματα...
Τρομοκρατημένη η Μέρκελ συγκαλεί έκτακτη σύσκεψη με την τρόικα εξωτερικού για να δει πως θα αντιμετωπίσει τις σκληρές διαπραγματεύσεις με την τρόικα εσωτερικού.

Τους δύο από τους τρεις μπορεί να τους αντιμετωπίσει. Στον Μπένι θα βάλει καμιά παγκάλεια σαλάτα (από αυτές που παχαίνουν), στον Σφουγγαράκη θα δώσει λευκές κόλλες για να ζωγραφίζει την υπογραφή του αλλά με τον υπεύθυνο Πασοκοφώτη δεν ξέρει τι να κάνει…

Πώς να τον αναγκάσει να μην ανοίξει το στόμα του; Αρκούν πέντε λεπτάκια και ο συνομιλητής του έχει βγει νοκ άουτ.

Ενώ στις προηγούμενες εκλογές ήταν ανεπίτρεπτο και εθνικά επιζήμιο να μην συμμετέχει το δεύτερο κόμμα σε μια μνημονιακή κυβέρνηση (άσχετα με την διαφωνία του στην πολιτική που θα έπρεπε να ακολουθηθεί) στις τρέχουσες εκλογές θεωρήσαμε ότι σωστά το δεύτερο κόμμα επέλεξε να είναι στην αντιπολίτευση και όχι στην συγκυβέρνηση.

Άμα έχουμε σωστά επιχειρήματα πώς να αλλάξουμε άποψη; Βέβαια τις δύο αντικρουόμενες απόψεις τις έλεγαν οι ίδιοι πολιτικοί και τα ίδια δημοσιογραφικά παπαγαλάκια προπαγάνδας.

Είναι ακριβώς τα ίδια πρόσωπα που κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ για τις διαφορετικές θέσεις που έχουν οι συνιστώσες τους.

Αφού πυροβόλησαν


την χώρα τραυματίζοντας την σοβαρά έρχεται η στιγμή για την χαριστική βολή. Αλλά θα το κάνουν με δόσεις. Μια σφαίρα στο ένα πόδι, μια στο άλλο, μια στο χέρι και μετά στο κεφάλι…

Αυτό λέγεται επιμήκυνση στον χρόνο επίτευξης των όρων του μνημονίου… που θα είναι και η μεγάλη επιτυχία της κυβέρνησης της Νέας Φωτοντοροπασοκρατίας.

Εξάλλου το λέγαμε και προεκλογικά. Αυτό που θα πετύχει η περίφημη διαπραγμάτευση (που θα είναι και η μόνη πραγματική που θα έχει γίνει, όπως θα μας πούνε) θα είναι αυτά που έχει ήδη αποφασίσει η τρόικα να μας δώσει… δηλαδή μια επιμήκυνση χρόνου και τίποτα μικροαλλαγούλες για να μας ρίξει στάχτη στα μάτια το ελληνικό σκέλος της τρόικας που θα παριστάνει την κυβέρνηση.

Α! θα μας δώσουν για άλλη μια φορά και τα χρήματα από το ΕΣΠΑ.

Ευτυχώς που μείναμε στο ευρώ. Μπορούμε πλέον να πεινάσουμε ή να πεθάνουμε με ευρωπαϊκή γκλαμουριά…

Για κάποιες ώρες έπαιζε το όνομα του Κυριάκου της οικογένειας για το υπουργείο Περιβάλλοντος. Το κατάλληλο υπουργείο στο κατάλληλο πρόσωπο. Που είναι ένα με το περιβάλλον. Του Μητσοτάκη.

Εντέλει τον έφαγαν οι πασοκικές κλίκες…

Όταν ο πασοκοφώτης έλεγε ότι θα συμμετέχει σε μια κυβέρνηση με προοδευτικό προσανατολισμό εννοούσε τον Στυλιανίδη, τον Τζαβάρα, τον Παναγιωτόπουλο και τον Χαρακόπουλο;

Ο δικομματισμός πέθανε. Έγινε μονοκομματισμός με τρία κόμματα.

Τελικά ο ελληνικός λαός είναι πολύ μαζόχας. Και τώρα δεν μπορεί να πει με ξεγέλασαν, δεν ήξερα, άλλα έλεγαν κλπ

Για έξι μήνες η Νέα Πασοκρατία κυβέρνησε και είδαμε ποια πολιτική στηρίζει και εφαρμόζει.

Θα ξεγελαστείς μαζόχα ψηφοφόρε για λίγο με τις χάντρες που θα σου πουλήσουν για  μεταξωτές κορδέλες (κάτι επιμηκύνσεις και κάτι ΕΣΠΑ) αλλά τελικά την καταστροφή δεν την γλυτώνουμε.

Και θα δικαιώσεις τον Πάγκαλο που λέει ότι δεν φταίνε οι πολιτικοί, εσύ τους ψήφισες.

Γερή κράση ο επίτιμος. Πρωθυπουργός ο σφουγγαράκης και τα παιδιά του να τον στηρίζουν…

Στην προηγούμενη κυβέρνηση η ΝΔ συγκυβερνούσε αντιπολιτευόμενη. Στην τωρινή τον ρόλο της αντιπολιτευόμενης συγκυβέρνησης το ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ.

Αυτά τα κόμματα μια ζωή στην εναλλαγή ρόλων και εξουσίας…

Γιατί ο Σαμαράς έτρεξε να ορκιστεί μόνος του; Του φάνηκε τόσο εξωπραγματικό το να είναι πρωθυπουργός που πήγε να ορκιστεί πριν ξυπνήσει και δει στην θέση του την Ντόρα.

Το προεκλογικό διάλλειμα τελείωσε. Τα κεφάλια μέσα τώρα… το μνημόνιο είναι εδώ ενωμένο δυνατό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει λέει αντιπολίτευση του 26% και όχι του 4%. Δηλαδή θα γίνει ΠΑΣΟΚ αλλά όχι του 42%. Εκτός και αν εννοεί ότι επιτέλους θα αντιδράσει με την δυναμικότητα που χρειάζεται για να ανατραπούν οι μνημονιακοί…

Χλωμό το βλέπω. Οι πολιτικοί μας έχουν ποτιστεί με την νοοτροπία ότι για να κυβερνήσουν είναι απαραίτητη η προσαρμογή τους στην πρετεντέρεια λογική και η υποταγή τους σε ξένες δυνάμεις.


Μικρός Φωκίων

«Υπερκομματική» μυθολογία...

kathimerini.gr...

Tου Παντελη Μπουκαλα

Εχει τις δυσκολίες της η ζωή. Και μας εκπαιδεύει. Θα μπορέσουμε έτσι να αντέξουμε το δυσβάσταχτο, να πορευόμαστε δηλαδή του λοιπού (και για όσο κρατήσει η ιδιότυπη συγκυβέρνηση) χωρίς έναν Λοβέρδο ή έναν Χρυσοχοΐδη σε υπουργικό θώκο, χωρίς μια Φώφη Γεννηματά να ηγείται κάποιου τομέα, ώστε κάπως να αποζημιωθεί από το κόμμα της που δεν κατόρθωσε να την αναδείξει βουλευτίνα. Η αλήθεια είναι ότι και ο πρώην Υγείας και ο πρώην Αναπτύξεως κι ακόμα πιο πρώην Προστασίας του Πολίτη το πάλεψαν όσο μπορούσαν, απαιτώντας να συμμετάσχει το κόμμα τους με ικανά στελέχη του (λέγε με Ανδρέα, λέγε με Μιχάλη) και όχι διά τεχνοκρατών. Αλλά ο κ. Βενιζέλος ήταν πασοκικά κάθετος. Αλλωστε οι δύο βασικές έγνοιες του (εκτός από τη σωτηρία της πατρίδος εννοείται, για το ναυάγιο της οποίας συνέβαλε όσο μπορούσε), είναι δύο: πώς να διαβάλει τον ΣΥΡΙΖΑ, που επιμένει ανεύθυνα ότι στις δημοκρατίες υπάρχει και αντιπολίτευση (εφόσον δεν έχει καταργηθεί διά νόμου), και πώς να κόψει τα φτερά των δελφίνων, εν οις και ο ορκισμένος σύμμαχός του κ. Λοβέρδος.
Για να πείσει λοιπόν πως το ΠΑΣΟΚ δεν θα κάνει στη Ν.Δ. ό,τι του έκανε η Ν.Δ. στην προηγούμενη λίαν αποτελεσματική συγκυβέρνησή τους, ο κ. Βενιζέλος αποφάσισε ότι το υπό ανακατασκευή κόμμα του θα συμμετάσχει με πρόσωπα «υπερπολιτικά». Τι σημαίνει αυτό στο λεξιλόγιό του; Δεν σημαίνει πρόσωπα υπερπολιτικοποιημένα, παθιασμένα με την πολιτική όπως κάθε Ελληνας, αλλά πρόσωπα υπεράνω της πολιτικής, κομματικώς αμέτοχα, πολιτικώς αγνά και ιδεολογικώς αμόλυντα...
Υπάρχουν όντως τέτοια ευγενή πλάσματα στον κόσμο τούτο, και μάλιστα στην ανέκαθεν υπερπολιτικοποιημένη Ελλάδα; Υπάρχουν. Ετσι αποφαίνεται ο κ. Βενιζέλος, ο οποίος υποδεικνύει κάποιους αξιωματούχους τραπεζών. Καλούμαστε λοιπόν να πιστέψουμε πως ένας άνθρωπος που διοικεί τράπεζα (και δη κρατική), μόνο αριθμούς και γραφήματα έχει στο μυαλό του και βάσει αυτών αποφασίζει. Δεν συζητάει με τους συμβούλους και τους βοηθούς του για τα πολιτικά, δεν έχει άποψη για την πολιτική, ελληνική και διεθνή, δεν ψηφίζει, δεν αντιδικεί, δεν μετέχει δηλαδή στον κόσμο τούτο, όπως τον ξέρουμε κι όπως στ’ αλήθεια υπάρχει: ένας κόσμος με την πολιτική να καθορίζει κάθε στιγμή του, κάθε σκέψη και πράξη του.
Οι κατά Βενιζέλον «υπερκομματικοί» είναι κάτι ανάμεσα σε αγίους και αγγέλους· οσιομάρτυρες της πολιτικής ουδετερότητας και αγαθοδαίμονες της ιδεολογικής αντικειμενικότητας. Το επιπλέον πλεονέκτημά τους είναι ότι τυγχάνουν φίλοι και γνώριμοι του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ και μέτοχοι των αντιλήψεών του περί των κοινών· κατά συνέπεια η «υπερκομματική ουδετερότητά» τους είναι ευαγγελόρυθμη και βενιζελότροπη. Ετσι ναι, ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει την ύπαρξή τους. Γιατί με την «υπερκομματική» αγαθότητα που τους αποδίδει ο κ. Βενιζέλος υπάρχουν μόνο σ’ εκείνη την ευτυχισμένη ήπειρο όπου συχνάζουν μονόκεροι, πήγασοι και λοιπά μυθικά όντα.

Μια αναπόφευκτη διόρθωση από τους τέσσερις της Ευρωζώνης;

Η Αυγή online...


Της Θεοδώρας Σταθούλια
Η Άνγκελα Μέρκελ είναι έτοιμη να συμφωνήσει να επιτραπεί στον ΕFSF, τον ευρωπαϊκό μηχανισμό διάσωσης χρέους των 750 δισ. ευρώ, να αγοράσει ομόλογα των χωρών που έχουν κτυπηθεί από την κρίση, σε μια τελευταία προσπάθεια να περιορίσει το κόστος δανεισμού για την Ισπανία και την Ιταλία και να εμποδίσει το ευρώ από το να καταρρεύσει.
Η επίμονη, για πολύ καιρό, άρνηση της Γερμανίας να δεχτεί τον EFSF να δράσει ως μηχανισμός διάσωσης με το να δανείζεται κατευθείαν για τις προβληματικές οικονομίες της Ευρωζώνης προερχόταν από φόβο του Βερολίνου ότι τελικά το όλο θέμα θα λήξει με την Γερμανία να πληρώνει τον λογαριασμό, φαίνεται ότι τώρα αλλάζει και τις επόμενες μέρες θα έχουμε ανακοινώσεις. Η Γερμανία θα πρέπει να σώσει την Ισπανία αλλά και την Ευρωζώνη. Η κρίση είναι πια περισσότερο από κοντά στην Ευρωζώνη, είναι ήδη στην αυλή της.
Ο "Γκάρντιαν" επισημαίνει σε σχετικό άρθρο του ότι οι αναλυτές είναι πιθανόν να δουν αποφάσεις ως ένα πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση να γίνει μοίρασμα του βάρους των προβληματικών χωρών με κρίση χρέους ανάμεσα στις 17 χώρες του ευρώ. "Τίποτα δεν έχει αποφασιστεί ακόμα", λέει το Βερολίνο και η ενδιάμεση συνάντηση που ορίστηκε για τις 24 Ιουνίου στην Ρώμη των τεσσάρων μεγαλύτερων οικονομιών της Ευρωζώνης είναι μια ακόμα προσπάθεια να συνεργαστούν ακόμα και αν δεν συμφωνούν. Οι φόροι στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, ο ρόλος του EFSF, τα 'euro-bills' για το βάθεμα της δημοσιονομικής ενοποίησης και άλλες επιλογές, όπως τα ευρωομόλογα και ένα ταμείο απομείωσης του δημόσιου χρέους, δεν είναι παρά πλευρές του ίδιου νομίσματος που λέει ότι αν δεν τα βρουν, θα καταστραφούν. Οι διορθωτικές κινήσεις στον μονόδρομο των Μνημονίων έχουν αρχίσει να διαγράφονται.
Η ανάπτυξη του Ολάντ ως συμπληρωματικό στοιχείο στο δημοσιονομικό Σύμφωνο Σταθερότητας με έστω 'τεχνικό τρόπο' και όχι βέβαια αντισυστημικό, πώς θα μπορούσε άλλωστε, δίνει μια δόση αισιοδοξίας στο ήδη επιβαρυμένο αρνητικό και σοβαρά αβέβαιο μέλλον της Ευρωζώνης. Λύσεις, όχι πολιτικές, αλλά βαθιά τεχνικές δεν εμπεριέχουν μέσα τους παρά μόνο τη διορθωτική παρέμβαση πριν την έκρηξη. Το στοιχείο αυτό, δηλαδή, η απουσία της πολιτικής λύσης, δεν είναι παρά ένα κοινό γνώρισμα των δυνάμεων που πολιτικά και ιδεολογικά θεωρούν ότι η κρίση είναι θέμα σχεδίου. Στην Ελλάδα οι δυνάμεις αυτές συγκροτούν την νέα κυβέρνηση του νέου σχεδίου. Δεν μπορούμε παρά να ανακαλέσουμε την λέξη "σχέδιο" να επαναλαμβάνεται τόσο συχνά και από τους τρεις συμπράττοντες συν-κυβερνήτες.
Οι διήμερες συνομιλίες των G-20 στο Los Cabos του Mεξικού συμπεριέλαβε βέβαια, έστω και στο περιθώριο αυτής, την κρίση στην Ευρωζώνη και το βάρος αυτής της κρίσης πάνω στην παγκόσμια οικονομία. Επιβεβαίωσαν ότι θα υπάρξουν ανακοινώσεις σύντομα από την πλευρά των ηγετών της Ευρωζώνης, αλλά δεν επιβεβαιώθηκε το περιεχόμενο αυτών των ανακοινώσεων. Ο Λευκός Οικός ανακοίνωσε ότι το πλαίσιο που συζητήθηκε περιλαμβάνει μια πιο δυναμική απάντηση στα προβλήματα από αυτή που έχει υπάρξει μέχρι σήμερα. Το σίγουρο είναι ότι αυτό που τώρα τους κινητοποιεί και συμφωνήσανε να αντιμετωπίσουν είναι το να σταματήσει η Ισπανία και η Ιταλία να δανείζονται με τόσο υψηλό κόστος. Οι εκλογές στην Ελλάδα δεν κατεύνασαν τις αγορές όσο διέδιδαν οι εντεταλμένοι που είχαν αναλάβει να μην αφήσουν τις ελληνικές εκλογές να διεξαχθούν σε ήρεμο, χωρίς εκβιασμούς για τον λαό περιβάλλον. Σήμερα σιωπούν. Γι' αυτό είναι και τόσο εύκολα αναγνωρίσιμοι.
Μπορεί ο Ολάντ να πιστεύει ότι αυτό που χρειάζεται είναι, όπως είπε τη Δευτέρα στην κοινή συνέντευξη με τον Μόντι, να χρησιμοποιήσουν τη φαντασία τους και τη δημιουργικότητά τους για να επινοήσουν νέα χρηματοπιστωτικά εργαλεία για να εμβαθύνουν την νομισματική ένωση, όμως όλοι ξέρουν ότι δεν αρκούν τα εργαλεία για την αντιμετώπιση της βαθιάς οικονομικής, κοινωνικής και αναπτυξιακής κρίσης της Ευρώπης.

Τα επιπλέον 100 δισ. που πιστεύει ο Ολάντ ότι μπορούν να έχουν αποτέλεσμα για την οικονομία και την ανάπτυξη, μέσω της επιπλέον χρηματοδότησης των διαρθρωτικών ταμείων, με τη δημιουργία των ομόλογων έργων και της ανακεφαλοποίησης της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων δεν είναι παρά η συγκράτηση της πτώσης. Διορθώνουν δικές τους αποφάσεις και προβλήματα που δημιούργησαν με τις αποφάσεις τους. Για παράδειγμα, ενώ σήμερα σκέφτονται να προχωρήσουν σε επιπλέον χρηματοδότηση της ΕΤΕπ με έξτρα κεφάλαια 12-13 δισ., ήταν οι ίδιοι που το 2011 είχαν αποφασίσει να περιορίσουν τις χρηματοδοτήσεις της ΕΤΕπ κατά 11 δισ.! Στη μέση μιας βαθιάς κρίσης σε αρκετές οικονομίες της Ευρωζώνης, αποφάσισαν να μειώσουν κρίσιμα για την οικονομία κεφάλαια της ΕΤΕπ. Σήμερα, αποφασίζουν να τα αυξήσουν, στην πραγματικότητα να τα επαναφέρουν στο επίπεδο του 2011. Δεν το λένε ανοιχτά, αντίθετα εμφανίζεται ο Ολάντ γενναιόδωρος, αλλά με παλιά χρέη απέναντι στους λαούς της Ε.Ε.
Οι λύσεις για την Ευρωζώνη ή θα είναι πολιτικές ή δεν θα αντιστρέψουν την κατάσταση. Για να είναι οι λύσεις πολιτικές, θα πρέπει οι λαοί της Ευρώπης να παρέμβουν μέσω της πολιτικής πίεσης στις κυβερνήσεις τους. Στην Ελλάδα έγινε η αρχή. Θα ολοκληρωθεί σύντομα.

Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012

Τί γυρεύει η αλεπού στο παζάρι ;;;

Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου..
Ορθότατα έπραξε ο ΣΥΡΙΖΑ, που εξ’ αρχής απέκλεισε κάθε συμμετοχή του σε κάθε μορφής ‘συγκυβέρνηση’ με την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Ορθότατα έπραξε, που εξ αρχής απέκλεισε το ενδεχόμενο να πάρει καν την ‘διερευνητική’ εντολή, σε περίπτωση που η πρώτη δεν θα απέδιδε.
Τι σκατά, όμως ζητά όλες αυτές τις ημέρες στα διάφορα τηλεοπτικά πάνελ; Τι στο διάολο θέλει και στέλνει τους εκπροσώπους του εκεί που βράζουν στο ζουμί τους οι επίορκοι, οι πρόθυμοι και εκείνοι που έχουν πιάσει την ..αλήθεια να μην πω κι εγώ από πού;; Γιατί τρέχει παντού σε βλακώδεις συζητήσεις με στημένες ερωτήσεις, από πουλημένους δημοσιογράφους, δουλικά βολεμένων εργολάβων;;  Γιατί, στο διάτανο, πάει όπου …γάμος και χαρά;;…
Και τι σκατά μαλακισμένα επιχειρήματα είναι αυτά, ‘ο θεσμικός ρόλος της αντιπολίτευσης’ ή ‘η κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει την απειλή του ΣΥΡΙΖΑ σαν όπλο στις διαπραγματεύσεις’ ή ‘εάν δεν ήμαστε εμείς αξιωματική αντιπολίτευση ποιος θα ήταν ο επόμενος’;;
Χεστήκαμε ΣΥΡΙΖΑΚΟ μου και για την αξιωματική αντιπολίτευση και για τις διαπραγματεύσεις τους και για την συγκυβέρνησή τους ! Χάσαμε αν το κατάλαβες καλά, κι αφήστε τα ‘ιστορικά γεγονότα’ και τα χρυσωμένα χάπια, και τα είκοσι εφτά τοις εκατό, γιατί όσο εύκολα το 4 έγινε 27, άλλο τόσο εύκολα θα σε καταπιούν οι κότες όσο ανακατεύεσαι με τα πίτουρα, και θα ξαναγίνει το 27, 4 !..
Αφήστε τους, λοιπόν, να κάνουν τις συγκυβερνήσεις τους, και τις ‘αναδιαπραγματεύσεις’ τους και τις ‘απαγκιστρώσεις’ τους, και καθίστε να δείτε, πού στο διάτανο χάθηκε το ματς, και διορθώστε το ! Καθίστε να δείτε πώς θα πάρετε σβάρνα τους δρόμους και τις γειτονιές ! Καθίστε και σκεφτείτε πώς θ’ αρχίσετε ξανά-μανά να εξηγείτε στον κόσμο τι σκατά συνέβη, τι ακριβώς ψήφισε, τι δεν έπρεπε να φοβηθεί και γιατί, μέχρι που επιτέλους να το καταλάβει ! Καθίστε να σχεδιάσετε και μια σοβαρή αντιπολίτευση –που εδώ που τα λέμε, με τα εγκλήματα των άλλων είναι πανεύκολη δουλειά-, αλλά αντιπολίτευση που να δίνει εναλλακτικές λύσεις για όλα. Απ’ τα στάρια και τα ρύζια και το φαί που πρέπει να φτάνει, μέχρι και τα …σκουπίδια που δεν πρέπει να μας πνίξουν ! Κι όταν λέω λύσεις, εννοώ πραγματικές λύσεις, γιατί την φιλολαϊκή κατεύθυνση, την έχεις: στις ‘λύσεις’ σε νίκησαν !...
Aπ’ την γωνιά μου εδώ, ΣΚΛΗΡΟΤΕΡΟΣ με σένα θα είμαι ! Γιατί, καρφί δεν μου καίγεται,  όσα λάθη και να κάνει η συγκυβέρνησή τους, δεν περιμένω απολύτως τίποτε απ’ αυτήν. Είμαι απελπισμένος, κι εσύ, ΣΥΡΙΖΑ μου ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ Η ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΗ ΜΟΥ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ: Είσαι η τελευταία. Η ‘αξιωματική’ μου ελπίδα.

Έσπειραν φόβο, θα θερίσουν θύελλες...

 Η Αυγή online..


Χρήστου Δημήτρης

Η χώρα χρειάζεται κυβέρνηση. Μπα! Δεν το ξέραμε! Ευχαριστούμε για την υπενθύμιση. Μήπως όμως η χώρα, αυτή η χώρα, που βρίσκεται στα όρια της ανθρωπιστικής κρίσης, χρειάζεται και πολιτικούς ηγέτες με πρόγραμμα, ιδέες και βούληση, ικανούς να την οδηγήσουν στην έξοδο από αυτό το κολαστήριο; Ασφαλώς, θα μας απαντήσουν, μόνο που η κυβέρνηση που προκύπτει είναι σχεδόν όμοια με το σωτήριο σχήμα Παπαδήμου, που ψήφισε το δεύτερο Μνημόνιο, που είναι χειρότερο από το πρώτο, όπως έλεγε τότε με στόμφο ο αντιμνημονιακός Σαμαράς.
ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ (ας μη γελιόμαστε) σχήμα που προκύπτει, ακόμα και με τη συμμετοχή της ΔΗΜ.ΑΡ., ελάχιστα πράγματα μπορεί να καταφέρει για να αποτρέψει την καταστροφή και την εκποίηση της χώρας στους πιστωτές. Η Ν.Δ. δεν είναι πλέον ένα σοβαρό αστικό κόμμα και στο πολιτικό της προσωπικό κυριαρχούν οι αμερικανικής κοπής ρεπουμπλικάνοι νεοφιλελεύθεροι με τους οπορτουνιστές της Ακροδεξιάς. Ο προεκλογικός λόγος του κ. Σαμαρά δεν ανέδειξε καμιά από τις πραγματικές προτεραιότητες που έχει ανάγκη η κοινωνία και η οικονομία. Δεν υπάρχει η παραμικρή ιδέα εθνικής πολιτικής και η μοναδική ελπίδα ανάκαμψης επαφίεται στη διάθεση των πιστωτών να επενδύσουν στην Ελλάδα, αγοράζοντας μισοτιμής, με αντάλλαγμα χαμηλής αμοιβής και προστιθέμενης αξίας θέσεις εργασίας.
ΣΤΗ ΔΗΜ.ΑΡ. που νομίζουν πως έχουν σχέδια εθνικής ανάπτυξης, τουλάχιστον στο οικονομικό επίπεδο, κυριαρχούν οι κρυφο-νεοφιλελεύθερες απόψεις. Δεν ξέρω πόσο θα καταφέρουν να επηρεάσουν τις εξελίξεις σε θετικότερη κατεύθυνση. Αυτό μένει να το δούμε στην πράξη. Απλώς θέλω να θυμίσω σε όλους πως χωρίς αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων του τόπου και κυρίως του ανθρώπινου δυναμικού για παραγωγή εθνικού πλούτου, ελάχιστα πράγματα θα αλλάξουν στη ζωή των Ελλήνων πολιτών. Ας μην ξεχνάνε πως τα δύο μεγάλα κόμματα δεν έλαβαν θετική ψήφο. Από τον φόβο των μεγάλων ηλικιών, που τρομοκράτησαν τροφοδοτήθηκαν με το δεύτερο κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, να είναι μακράν πρώτος στις κατεξοχήν παραγωγικές ηλικίες μέχρι τα 55 έτη. Χωρίς τις δυνάμεις του παρόντος και του μέλλοντος και πολύ περισσότερο ενάντιά τους, δεν μπορείς να ενώσεις τους Έλληνες, δεν μπορείς να πας μακριά.
ΔΙΑΒΑΣΑ χθες πως ο κ. Σαμαράς θα δώσει μάχη -είπε- για την επαναδιαπραγμάτευση με “κλειδί” τη διετή επιμήκυνση του Μνημονίου. Τρομερό! Αυτό που πίεζαν οι τροϊκανοί τον Βενιζέλο και ο οποίος αρνήθηκε τα 5 έτη για προσωπικούς πολιτικούς λόγους, θα πάει να διεκδικήσει με μάχη (!) ο Αντώνης Σαμαράς. Ελπίζω να μη διεκδικήσει μερίδιο δόξας και ο Φώτης Κουβέλης. Με λίγα λόγια, αυτό που πάει να γίνει δεν βγαίνει με τίποτα. Και δεν βγαίνει όχι πρωτίστως με ευθύνη των άκαμπτων Ευρωπαίων. Δεν βγαίνει διότι το μόνο εργαλείο που διαθέτουν αυτοί που κυβερνούν είναι το νεοφιλελεύθερο μοντέλο. Η κοινωνική έκρηξη, με αυτές τις πολιτικές και τους ίδιους -ενόχους- πολιτικούς, είναι αναπόφευκτη. Είναι φυσιολογική αντίδραση εκατομμυρίων απελπισμένων ανθρώπων.
ΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΟΥΜΕ με τον πραγματικό νικητή των εκλογών, τον ΣΥΡΙΖΑ. Η διαδρομή και ο αγώνας που έδωσε κόντρα σ' όλους προκάλεσε παγκόσμιο θαυμασμό. Τώρα όμως αρχίζουν τα δύσκολα. Η οργανωτική ανασυγκρότηση με προδιαγραφές κόμματος εξουσίας, η κατάθεση ολοκληρωμένων προγραμματικών θέσεων και δεσμεύσεων ανάπτυξης, η δημοκρατική του λειτουργία, η εντολή στον λαό και κυρίως σε όλον αυτόν τον κόσμο που τον τίμησε με την ψήφο του να ασκεί καθημερινό έλεγχο στη δράση του, είναι τα κλειδιά της επόμενης πολιτικής αναμέτρησης, εκείνης που θα τον φέρει σε θέση διακυβέρνησης. Και η επόμενη μάχη δεν θα αργήσει να δοθεί.
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ζωή στο ενυδρείο τέλειωσε. Όλοι έχουμε πέσει στη θάλασσα και ο ρόλος μας είναι να σώσουμε την πατρίδα μας και τον ελληνικό λαό. Στο όνομά του ασκούμε πολιτική και πρέπει να το εννοούμε για ό,τι αποφασίζουμε και ό,τι λέμε.

d.xristou@avgi.gr

Οι κακοί χειρισμοί της ΕΕ οδηγούν την Ελλάδα στην κόλαση...

contramee...
Κώστας Λαπαβίτσας
Αυτός είναι ο τρόπος που ο κόσμος τελειώνει
Όχι μ’ ένα πάταγο αλλά με ένα λυγμό
Τ.Σ. Έλιοτ
 Πηγή: Guardian 19/3/12
Με ένα λυγμό θα τελειώσει   η κρίση της  Ευρωζώνης; Επί του παρόντος, αυτή είναι η άποψη που  κερδίζει έδαφος για διάφορους λόγους. Πρώτον, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τόνωσε  τις τράπεζες με την παροχή ρευστότητας 1 τρις ευρώ, από τον περασμένο Δεκέμβριο. Δεύτερον, το ελληνικό χρέος αναδιαρθρώθηκε, ένα νέο σχέδιο διάσωσης  συμφωνήθηκε, ενώ μία χαοτική πτώχευση απεφεύχθη . Σε γενικές γραμμές  οι  νέοι κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας  που συμφωνήθηκαν αποσκοπούν στη διατήρηση του ελέγχου των  αδύναμων περιφερειακών χωρών.
Η αντίδραση  των χρηματοπιστωτικών αγορών ήταν θετική. Τα spreads των ιταλικών και ισπανικών ομολόγων  μειώθηκαν απότομα, οι χρηματιστηριακές αγορές κατέγραψαν άνοδο  -και αυτή  της Νέας Υόρκης- και μερικά κατασυκοφαντημένα ελληνικά ομόλογα  αναβαθμίστηκαν από τους ίδιους οίκους αξιολόγησης που μέχρι πρότινος τα δυσφημούσαν.
Δυστυχώς, η πραγματικότητα είναι λίγο πιο περίπλοκη. Ας εξετάσουμε  την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Όταν η κρίση ξέσπασε το 2010, η Ελλάδα είχε 300 δις ευρώ χρέος, το οποίο κατείχαν στην πλειοψηφία του ιδιώτες πιστωτές  και  διεπόταν από το ελληνικό δίκαιο. Θα ήταν μία επώδυνη αλλά σχετικά απλή διαδικασία η αθέτηση  πληρωμών και  θα βοηθούσε τη χώρα να σταθεί ξανά στα πόδια της. Έναντι αυτής της επιλογής  , η ΕΕ χορήγησε  ακριβά δάνεια διάσωσης, επέβαλλε  άγρια λιτότητα, και δημιούργησε τη χειρότερη ύφεση της Ελληνικής ιστορίας. Σε αυτή ακριβώς την πολιτική οφείλεται -από τις αρχές του 2012- και η άνοδος του  ελληνικού χρέους στο ύψος των   370 δις ευρώ. Από το ποσό αυτό , όμως, μόνο τα 200 δις ευρώ περίπου ,παραμένουν σε χέρια ιδιωτών. Σε λιγότερο από δύο χρόνια, η ΕΕ φόρτωσε στην Ελλάδα ένα τεράστιο δημόσιο χρέος, μεγάλο μέρος του οποίου χρησιμοποιήθηκε για την αποπληρωμή παλαιότερων  χρεών, διευκολύνοντας  έτσι τους μεγάλους ιδιώτες πιστωτές να παραμείνουν αλώβητοι.
 H αναδιάρθρωση του Μαρτίου επέτρεψε  στους υπόλοιπους μεγάλους ιδιώτες πιστωτές να ξεγλυστρίσουν με τις ελάχιστες δυνατές απώλειες. Οι δανειστές παρέδωσαν τα υφιστάμενα επισφαλή ομόλογα και πήραν  νέα ομόλογα με χαμηλότερη τιμή, καθώς και ένα  σημαντικό χρηματικό ποσό σε μετρητά. Δεδομένου ότι οι  μεγάλες ξένες τράπεζες είχαν ήδη διαγράψει μεγάλο όγκο ελληνικών ομολόγων, δεν επλήγησαν πολύ σοβαρά. Οι ελληνικές τράπεζες αντιμετώπισαν  σημαντικές απώλειες, αλλά το ελληνικό κράτος δέχτηκε με γενναιοδωρία να δανειστεί  50 δισ. ευρώ για την επανακεφαλαιοποίηση τους. Η πραγματική ζημία προκλήθηκε στα συνταξιοδοτικά ταμεία και τους μικρούς ομολογιούχους, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, όπου οι απώλειες ήταν καταστροφικές.
Λαμβάνοντας υπόψη  το νέο δανεισμό του ελληνικού  κράτους για την χρηματοδότηση της συμφωνίας, η πραγματική μείωση του ελληνικού χρέους το 2012 θα είναι μικρότερη του 10%. Ακόμα χειρότερα, το ελληνικό χρέος θα καταστεί σε μεγάλο βαθμό επίσημο και θα υπόκειται στη βρετανική νομοθεσία. Να επισημάνουμε ότι περισσότερα από 40 δις ευρώ οφείλονται στο ΔΝΤ, το οποίο έχει απόλυτη προτεραιότητα  για την αποπληρωμή του.
Με αυτό τον τρόπο   η πολιτική της ΕΕ κατάφερε να μετατρέψει ένα πρόβλημα χρέους μεταξύ ενός κράτους και των ιδιωτών πιστωτών του, σε πρόβλημα χρέους μεταξύ κρατών και διμερών οργανισμών. Όταν η αναδιάρθρωση έρθει ξανά στο προσκήνιο θα υπάρξει μεγάλη αναστάτωση στις σχέσεις ανάμεσα στην Ελλάδα, την ΕΕ και το ΔΝΤ. Η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, οι δύο χώρες οι οποίες στο μέλλον ,σχεδόν σίγουρα, θα χρειαστεί να αναδιαρθρώσουν το χρέος τους, θα ήταν καλό να αποφύγουν την ελληνική πορεία της εναλλαγής του επίσημου και ιδιωτικού χρέους .
Και υπάρχουν ακόμα περισσότερα μαθήματα, για την περιφέρεια της ευρωζώνης ,από την εξελισσόμενη καταστροφή της Ελλάδας. Το νέο πρόγραμμα διάσωσης υπόσχεται ανάπτυξη με προυπόθεση τη συντριβή  των μισθών και την απελευθέρωση της οικονομίας. Ωστόσο, όσο η Γερμανία συνεχίζει να κρατάει τους μισθούς σε στασιμότητα, καμία χώρα της ευρωζώνης δεν μπορεί να κερδίσει αισθητά σε ανταγωνιστικότητα ,μέσω του μέτρου   της μείωσης των μισθών . Όσον αφορά την απελευθέρωση, θα μπορούσε να ήταν πιο πειστική αν πράγματι εφαρμοζόταν στις μονοπωλιακές δομές που κρατούν  τις τιμές των τροφίμων και άλλων αγαθών υψηλές στην Ελλάδα. Αντίθετα , το σχέδιο προβλέπει την απελευθέρωση του  κλάδου των γιατρών, των τοπογράφων, των πρατηριούχων  βενζίνης, των ξεναγών  και των κομμωτών.
Η Ελλάδα οδεύει προς την στασιμότητα, αλλά ακόμα και αυτό είναι ευκταίο σε σχέση με την κόλαση που θα αντιμετωπίσει η χώρα, το 2012-13. Μέσα σε μια άνευ προηγουμένου ύφεση, η κυβέρνηση στοχεύει σε  μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα του προϋπολογισμού, ενώ θα υπάρξουν σημαντικές περικοπές στις επενδύσεις και στην κατανάλωση. Οι προοπτικές για την οικονομία και την κοινωνία είναι καταστροφικές.
Είναι δύσκολο να πιστέψουμε  ότι ο ελληνικός λαός  θα συναινέσει στην εθνική αυτοκτονία, όποιες  και αν είναι οι εμμονές της ελληνικής άρχουσας τάξης. Το πρόβλημα, όμως, είναι  ότι οι πιο λογικές επιλογές για την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης έχουν προοδευτικά αποκλειστεί κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων ετών. Το μονοπάτι στο οποίο οδηγείται η χώρα είναι αυτό της κοινωνικής αναταραχής που οδηγεί στην στάση πληρωμών  και την έξοδο από την ευρωζώνη. Μία τέτοια εξέλιξη θα προκαλέσει , αναπόφευκτα, πολιτική αναταραχή στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Η ΕΕ αρνήθηκε να αντιμετωπίσει την κρίση της ευρωζώνης παίρνοντας  ριζοσπαστικά μέτρα, όπως τη διαγραφή του χρέους και τη  αναδιοργάνωση της νομισματικής ένωσης. Αντίθετα υπερπροστάτευσε τις τράπεζες και επέβαλλε σκληρή λιτότητα. Με αυτό τον τρόπο η κρίση μπαίνει σε μια πιο περίπλοκη και επικίνδυνη φάση που θα εμφανιστεί και πάλι στην Ελλάδα με την πρώτη ευκαιρία.

Share this:

κλιματιζόμενα γραφεία...

part II...

Διάβασε, σπούδασε, δημιούργησε τις ευκαιρίες, μην τεμπελιάζεις, δούλεψε χωρίς λεφτά για να εκπαιδευτείς, δούλεψε σκληρά, κάνε το πενταετές πλάνο, χωρίς λεφτά δε θα μπορείς να κάνεις αυτά που θες. Εξασφάλισε το μέλλον σου.
Και τα έκανες λοιπόν όπως στα περιέγραψαν. Τι ήξεραν κι αυτοί. Ο πατέρας δούλευε από τα 7 του, τη μάνα την πάντρεψαν στα 19 της. Ποτέ δεν υπήρξαν σε εταιρείες και γραφεία. Μπροστά στη δικιά τους ανεργία, πείνα και αγριότητα, η εργοδοσιακή χούντα με το ταγέρ μοιάζει ασήμαντη. Μεγάλωσα να ακούω τις ιστορίες του πατέρα με το κάρο να κουβαλάει καφέ και ζάχαρη στον πειραιά. Το φώναζε μερτσέντες, ήταν λέει από τους τυχερούς, ‘ξέρεις πόσοι ήθελαν να έχουν ένα κάρο να δουλέψουν’; Χωρίς παπούτσια, σε ένα σπίτι με ένα δωμάτιο τέσσερις νοματαίοι, φτώχεια ρε συ. Και μετά το κάρο, οι εφημερίδες και μετά τις εφημερίδες η λαϊκή. Πρώτα φρούτα, μετά κάλτσες. Έτρεχε σε λαϊκές και πανηγύρια μέχρι που κάποιος του παραχώρησε μια γωνιά στην είσοδο μιας πολυκατοικίας πάνω από την αθηνάς να πουλάει εκεί τις κάλτσες του. Η γωνιά έγινε υπόγειο μαγαζί. 30 χρόνια και.
Από αυτό το μαγαζί πληρώθηκαν σχολεία, ιδιαίτερα, πτυχία, μεταπτυχιακά. Νόμιζαν πως έτσι θα μας έσωναν. Δεν ήξεραν κι αυτοί. Δεν γνώρισαν ποτέ τη σκύλα που δίνει προαγωγές σε αυτούς που συμπαθεί και χαντακώνει τους πιο ικανούς. Δε γνώρισε ποτέ αυτόν που πίσω από το γραφείο με το κλιματισμό και το μίνιμαλ πρες παπιέ κρύβει όλη του τη μοναξιά και δυστυχία. Δεν ήξερε για τις μαϊμού αξιολογήσεις, για τις έμμεσες απειλές και για τις αποφάσεις που παίρνονται κάτω από το τραπέζι. Δε γνώρισε τη χούντα με το γαλλικό μανικιούρ και το μυτερό παπούτσι.
Προσπάθησαν να μας εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον και σίγουρα θα ήταν εφόσον δε θα μιλάγαμε για καθεστώτα κατοχής, εμφυλίου και χούντας. Το αντίδοτο στην πείνα είναι τα λεφτά.
Μοιάζει το δικό σου χειρότερο μόνο μέχρι τη στιγμή που σκέφτεσαι πως ήταν αυτοί πριν από σένα. Τι είναι όντως το χειρότερο. Και τη στιγμή που σταματάς να τα συγκρίνεις καταλαβαίνεις πως ίσως απλά να μη θες άλλο να βρίσκεσαι εδώ. Να είσαι μέρος αυτού του συστήματος.
Στις 17 ιουνίου ψήφισαν αυτόν που τους είπε πως θα μείνεις στην ευρώπη, στο ευρώ. Στον πολιτισμό . Μένουμε ευρώπη, εκεί που οι επιλογές των εργαζομένων γίνονται με διαμεσολάβηση, που ο μισθός εξαρτάται από τη διάθεση κάποιου, που η εργασιακή ζούγκλα είναι το μόνο που γνωρίσαμε. Που φοράμε ρούχα για κηδείες και ψεύτικα χαμόγελα.
Μένουμε με τα κοστούμια και τα γλιτσερά χαμόγελα, τα υποκριτικά πατ πατ στην πλάτη και τις σοφές κουβέντες αυτών που ξεπουλάνε τις χαμένες τους ζωές στα κλιματιζόμενα γραφεία. Γεμίσαμε φωτισμένους μάνατζερ και μείναμε από ανθρώπους.
Το κάρο είχε μια τιμιότητα ρε συ, μια ανθρωπιά που τη χάσαμε κάπου στην αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Παραδέξου πως τα σκατώσαμε. Θελήσαμε να γίνουμε Σουηδία, Αγγλία, Δανία, Γερμανία. Μπερδέψαμε την ευτυχία με τα νούμερα.
Αναρωτιέμαι τι στο διάολο τα κάνουμε τα πτυχία. Μας έβαλαν να κοστολογούμε τις δυνατότητες μας σύμφωνα με τις αντοχές της αγοράς και εμείς το κάνουμε. Να τα σκίσουμε. Να σκίζουμε τα πτυχία και να ξαμοληθούμε στη ζωή. Να σταματήσουμε να μετράμε την ευτυχία μας με τίτλους, νούμερα και αντικείμενα. Να μην περιμένουμε άλλο αυτούς που τα παράτησαν, που κότεψαν. Να μην περιμένουμε τους νεκρούς να ξυπνήσουν.

Η μόνη υπογραφή που με δεσμεύει...

τοίχο-τοίχο...

Όταν ένας λαός παραδίδει τη χώρα του στα ντόπια
και ξένα κοράκια, τότε η σημαία στην Ακρόπολη
κυματίζει μεσίστια.
Μια αποτίμηση εν θερμώ

Όταν ένα έθνος αποφασίζει την αυτοκαταστροφή του, τότε τα λόγια βγαίνουν δύσκολα απ' τα χείλη των ηττημένων.
Ναι, ηττηθήκαμε στον πόλεμο και βάλαμε φαρδιά-πλατιά και την υπογραφή μας.
Λέω "μας", γιατί ανεξαρτήτως της επιλογής του καθενός μας, το συνολικό πρόσημο της απόφασης του ελληνικού λαού είναι "ΠΛΗΝ" και όχι "ΣΥΝ".


Εγώ ήξερα τόσα χρόνια ότι οι γονείς μπαίνουν ασπίδα μπροστά από τα παιδιά τους όταν αυτά κινδυνεύουν και επιλέγουν αυτοί να φάνε τη σφαίρα, για να ζήσουν αυτά.
Οι σημερινοί Έλληνες σπάσανε και αυτόν τον κώδικα τιμής και λειτούργησαν ως σύγχρονες Μήδειες τρώγοντας τα παιδιά τους.
Οι γονείς τρέξαν να κρυφτούν και να σώσουν το τομάρι τους θυσιάζοντας τα παιδιά τους.
Ο συνταξιούχος γονέας θυσίασε για την (κουτσουρεμένη) κωλοσύνταξή του τον part-time συμβασιούχο γιο του και την άνεργη κόρη του.
Φλομωμένος από την απερχόμενη ευμάρεια, αδυνατεί να ξεβολευτεί και να δει πέρα απ' τη μύτη του.
Αδυνατεί να ακούσει την τρεμάμενη κραυγή των παιδιών του που μεταναστεύουν, εξαθλιώνονται, αυτοκτονούν ή μένουν άστεγοι.
Κι όλα αυτά για την κωλοσύνταξή του.
Ο αγρότης, ανάξιος κληρονόμος του Κιλελέρ, φοβήθηκε μην και χάσει την επιδοτησούλα του.
Κι ας φύγει ο γιος του μετανάστης για τη Γερμανία. Κι ας αναγκαστεί η κόρη του να πηδιέται στα μπουρδέλα για να ζήσει.

 

Τη λευτεριά τους έβγαλαν στο σφυρί όλοι αυτοί.
Και θα συνεχίσουν να το παίζουν Ελληναράδες.
Και ενόψει του αγώνα της Παρασκευής στο EURO με τη Γερμανία θα αυτοικανοποιούνται από τους καναπέδες τους βρίζοντας τη Μέρκελ και το Σόιμπλε γαμώντας τους στα λόγια.
Ποιους; Αυτούς στους οποίους υποκλίθηκαν και δώσανε κώλο μόλις χτες.

Και μαζί με τον δικό τους στήσανε και τον δικό μου.
Εγώ όμως δε θα κάτσω έτσι να τον φάω, επειδή το θέλουν αυτοί.
Σέβομαι φυσικά το αποτέλεσμα των εκλογών και την -έστω και ισχνή- πλειοψηφία των κομμάτων της Μνημονιακης υποταγής.
Δε θα ακούσετε από το στόμα μου κουβέντες περί "μη πολιτικής νομιμοποίησης της Κυβέρνησης".
Γιατί δυστυχώς την έχει τη νομιμοποίηση να εφαρμόσει το πρόγραμμά της: το Μνημόνιο.

Αλλά το ότι έχουν την πολιτική νομιμοποίηση να κυβερνήσουν και να εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους δε σημαίνει ότι δεν έχουμε και όλοι εμείς τη δημοκρατική νομιμοποίηση να τους αντιπολιτευόμαστε με κάθε τρόπο και να επιβουλευόμαστε την ανατροπή τους.

3.000.000 πολίτες υποκλίθηκαν στη Μέρκελ, στον Σόιμπλε, στις Αγορές, στον ΣΕΒ και στα διαπλεκόμενα ΜΜΕ.
Με 'γειά τους, με χαρά τους.
Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Ούτε καν του σκυφτού υπηκόου.

ΤΩΡΑ ΣΚΑΣΜΟΣ!!!

Όσο γι αυτούς που απείχαν, έχω να πω ότι δε τους φταίει η θάλασσα, διότι είχαν άπλετο χρόνο να συνδυάσουν και ψήφο και θάλασσα.
Απλά φοβήθηκαν να αποφασίσουν.
Απλά ανέθεσαν στους υπολοίπους να βγάλουν το φίδι απ' την τρύπα και να στέκονται απ' έξω ως (επι-)κριτές των πάντων και ως ελεύθεροι σκοπευτές όποιας Κυβέρνησης θα προέκυπτε.
Εξάλλου, τους απαντά πολύ πριν από μένα ο Πλάτων.
"Όσοι αδιαφορούν για τα κοινά είναι καταδικασμένοι να εξουσιάζονται πάντα από ανθρώπους πολύ κατώτερούς τους".

Η Ελληνική Άνοιξη διήρκεσε 40 ημέρες. Τα Μνημονιακά άρματα επανήλθαν διαμέσου φόβου και τρομοκρατημένης ψήφου.
Ο φόβος νίκησε τα πάντα.
Και ελπίδα και αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη και περηφάνεια και οράματα.
Ένας τεχνητός φόβος που καλλιεργήθηκε συστηματικά από τα ΜΜΕ των αρπακτικών.
Θα μπορούσα να πω ότι πρόκειται για μια ψυχολογική νοθεία.
Αλλά αυτό σε τίποτα δεν αθωώνει αυτούς που υπέκυψαν σ' αυτην.
Ας πρόσεχαν.
Τους τα είπαμε και τα ξαναείπαμε.
Προτίμησαν να εισακούσουν τον Πρετεντέρη, τον Καψή, τον Λιαρέλλη και τον Πορτοσάλτε.
Ας είναι.

Φεγε πολέμιον και τύραννον δανειστήν, ο γν
α
τοντα κα δωρ ς Μδος, λλ τς
λευθερίας πτόμενον κα προσγράφοντα τν πιτιμίαν.

(Πλούταρχος, Ηθικά)
Σέβομαι την απόφαση του λαού που έβαλε έστω και δειλά την υπογραφή του στη Μνημονιακή πολιτική.
Έβαλε την υπογραφή του υπό την επήρρεια του Συνδρόμου της Στοκχόλμης.
Αλλά τη δική μου υπογραφή δεν τη βάζω.

Η μόνη υπογραφή που με δεσμεύει είναι αυτή που έβαλα με τον ιδρώτα μου, την ελπίδα μου, την αδρεναλίνη μου, τη φωνή μου, την κομμένη ανάσα μου, τα δακρυσμένα απ' τα χημικά μάτια μου, το φόβο μου και τον  κίνδυνο της σωματικής μου ακεραιότητας δύο χρόνια τώρα στις τεράστιες διαδηλώσεις του λαού μας ενάντια στα Μνημόνια.
Εκεί υπέγραψα ολόψυχα με την παρουσία μου και εκεί μόνο νιώθω δεσμευμένος.
Απέναντι σ' αυτούς μόνο νιώθω δεσμευμένος: σ' αυτούς που ήμασταν εκεί, μαζί και αγωνιούσαμε μαζί.


 

Θα κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου για να πέσει ο εκλεκτός της εγχώριας και διεθνούς διαπλοκής, ο Σαμαράς.
Αλλά μέχρι να πέσει, δικαιούται δυστυχώς να είναι εκεί.
Και το δικαιούται γιατί τον ενέκρινε ο λαός.

Εγώ θα είμαι στις επάλξεις όπως ήμουν πάντα.
Τώρα ξέρω όμως πως είμαστε πολλοί.
Τόσο πολλοί που δεν μπορεί κανείς να μας αγνοήσει.
Οι μέρες της εξουσίας σας είναι μετρημένες.

Έτσι κι αλλιώς όπως είπε κι ο Γκάντι:

Πρώτα σε αγνοούν,
μετά σε κοροϊδεύουν,
μετά σε πολεμούν
και μετά νικάς!

Τώρα έχουμε περάσει τα τρία πρώτα στάδια κι απομένει μόνο η νίκη!

Ο Προμηθέας καθώς το όρνιο του τρώει καθημερινά τα σωθικά.
Κάποια μέρα όμως λύθηκαν οι αλυσίδες του...

Εδώ να δώσω τα συγχαρητήρια μου για την τεράστια προσπάθειά του στον άνθρωπο πάνω στις πλάτες του οποίου στηρίχτηκε κυρίως το μεγάλο κύμα της ανατροπής.
Στον Αλέξη Τσίπρα που αποδείχτηκε ανώτερος των προσδοκιών μου.
Εύχομαι να συνεχίσει έτσι και ακόμα καλύτερα στους δύσκολους καιρούς που έρχονται και να προετοιμαστεί καλύτερα και ο ίδιος και η πλατιά και μαζική παράταξη που εκπροσωπεί πλέον για να ανατρέψουμε μαζί τα αίσχη που ψήφισαν ως σήμερα και θα ψηφίσουν από αύριο οι σφουγγοκωλάριοι των Αγορών.
Εύχομαι να μη μας απογοητεύσει. Είμαι σίγουρος ότι δε θα μας απογοητεύσει.
 
Μπορεί το ποτάμι να μην έφτασε ακόμα να εκβάλει στην κυβερνητική θάλασσα, αλλά πλέον είναι τόσο ορμητικό που δε σταματιέται και δε γυρίζει πίσω.
Και όσο το καθυστερούν τεχνηέντως οι δυνάμεις της ντόπιας διαπλοκής, τόσο αυξάνουν την πίεση και την ορμητικότητα του ποταμού που όταν καταφέρει και ξεπεράσει τα τεχνητά φράγματα, τότε θα παρασύρει στο διάβα του όλη τη διαπλεκόμενη αληταμπουρία που το κράτησε με νύχια και με δόντια για να μην εκβάλει.

Να δώσω τις θερμότερες καλημέρες μου στην δοκιμαζόμενη και ρημαζόμενη κόκκινη Αττική και στην κατακόκκινη δημοκρατική Κρήτη!
Σ' αυτούς που κράτησαν ψηλά τη σημαία της αξιοπρέπειας.
Σ' αυτούς που δεν παραδόθηκαν και ρίσκαραν τη βόλεψή τους.
Σ' αυτούς που δε λύγισαν μπροστά στην ανάγκη να βγουν απ' το μαντρί.



Παραφράζοντας τον Καζαντζάκη θα πω:
Η Ελλάδα δεν θέλει νοικοκυραίους, θέλει κουζουλούς.
Αυτοί οι κουζουλοί την κάνουν αθάνατη.

Καλημέρα λοιπόν σε όλους τους κουζουλούς που δεν ψήφισαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αρνούμενοι να υποκύψουν στη μάυρη Μνημονιακή μοίρα τους.
Καλημέρα στους λαούς που ονειρεύονται.
Στους λαούς που δεν τρώνε τη φόλα.
Στους λαούς που τα θέλουνε όλα!

Εδώ θα είμαστε και θα συνεχίσουμε τον αγώνα, θα υπερκεράσουμε τα τεχνητά εμπόδια και θα κάνουμε την ανατροπή.
Χάθηκε μια ευκαιρία, αλλά δημιουργείται μια νέα, μεγαλύτερη ευκαιρία για να την αξιοποιήσουμε.
Να ανατραπεί το Μαύρο Μέτωπο και ο Λαός να δώσει τη στήριξή του μέσω αυτοδυναμίας στον πολιτικό φορέα που θα μπει μπροστά στον αγώνα αυτόν και θα πράξει, χωρίς προσκόμματα και αγκυλώσεις αυτή τη φορά, αυτά για τα οποία αγωνιζόμαστε δυο χρόνια τώρα στους δρόμους και στις πλατείες. Στα καφενεία και τις δουλειές. Στα ελεύθερα blogs και στα κινήματα.

Θα συνεχίσουμε στον αγώνα για
  • Εργασιακή ειρήνη και αξιοπρέπεια.
  • Αναδιανομή του πλούτου.
  • Αποκέντρωση της εξουσίας.
  • Πάταξη της διαφθοράς και της διαπλοκής.
  • Κοινωνική Δικαιοσύνη.
  • Δημοκρατία.
  • Εθνική ανεξαρτησία.
Για όλα αυτά και για αρκετά ακόμα...
Όπου να 'ναι ξαναβγαίνουμε στο δρόμο!

Ροη αρθρων