Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

Όταν ο Γελωτοποιός συνάντησε το Σαμαρά....

Γελωτοποιός...
Ναι! Ο Γελωτοποιός έχει βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο με τον πρωθυπουργό. Και αυτό δεν είναι μια κατασκευασμένη είδηση ούτε φαντασιακό προϊόν.
Θα μπορούσα να σας ορκιστώ, αλλά δεν νομίζω να δίνετε πλέον μεγάλη σημασία στους όρκους. Αρκεί να δεις μια ορκωμοσία κυβέρνησης («Ορκίζομαι να τηρώ το σύνταγμα, να υπηρετώ τα συμφέροντα της χώρας μου» κλπ) για να καταλάβεις ότι ο θεός δεν τιμωρεί –όχι σ’ αυτή τη ζωή τουλάχιστον- τους αρνησίορκους.
Μπορώ, μόνο, να σας δώσω το λόγο της τιμής μου. Άλλωστε η συνάντηση για την οποία θα διαβάσετε δεν είχε κάτι το «παράξενο». Μόνο που θα μπορούσα να έχω λυτρώσει τη χώρα!
Πριν πέντε χρόνια εργαζόμουν ως μπάρμαν σε ένα πολύ «κυριλέ» και πολύ ακριβό εστιατόριο του Πανοράματος (τα «βόρεια προάστια» της Θεσσαλονίκης, για όσους νομίζετε ότι το Πανόραμα βγάζει μόνο τρίγωνα). Ασφάλιση και ένσημα δεν έπαιρνα, αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
Τακτικός θαμώνας του εστιατορίου ήταν ο...  Μαντέψτε... Ποιος πολιτικός είναι χοντρός, Θεσσαλονικιός και θεωρείται ο χειρότερος υπουργός οικονομικών που έχει περάσει από την Ευρώπη; Ακριβώς... Ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Αυτόν τον έβλεπα μόνο από μακριά και δεν τολμούσα να πλησιάσω μη φάει κατά λάθος και το χέρι μου μαζί με το σολομό.
Γενικά ερχόντουσαν πολλοί υπουργοί, βουλευτές και παρατρεχάμενοι. Αυτό το εστιατόριο θα ήταν ο παράδεισος κάθε επίδοξου βομβιστή ή γιαουρτιστή.
Ένα βράδυ, λοιπόν, καθώς γυάλιζα τα κρυστάλλινα ολντ-φάσιον ποτήρια, για τα μαλτ ουίσκι(α) που κοστίζανε πιο πολύ από το βδομαδιάτικο μου είδα να μπαίνει στο μαγαζί μια κουστωδία από «διακριτικούς» μπράβους. (Ξέρετε πόσο «διακριτικοί» είναι αυτοί οι φουσκωμένοι: Σαν ντόπερμαν ανάμεσα σε γάτες Περσίας.) Τους ακολουθούσε μια διαφορετική κουστωδία, από κουστουμαρισμένους υποψήφιους, οιονεί και αιώνιους βουλευτές, οι οποίοι αφήναν γλίτσα πίσω τους.
«Ποιον έχουμε σήμερα;» ρώτησα το Δημήτρη, το σερβιτόρο και φίλο. «Στα τέτοια μου», είπε αυτός. «Βάλε μου ένα Lagavullin.» (Κάπως έτσι γράφεται. Είναι ένα υπέροχο σκωτζέζικο μαλτ.) Κοίταξα μη μας βλέπει το αφεντικό και γέμισα το ποτήρι του Δημήτρη με το κεχριμπαρένιο ποτό. Αλληλεγγύη στους σερβιτόρους των κυριλέ εστιατορίων!
Από την κουστωδία των γυμνοσαλιάγκων ξεχώρισε ένας διοπτροφόρος μεσήλικας, ο οποίος αντί να πάει στο τραπέζι του ήρθε προς το μπαρ. Όταν έφτασε πιο κοντά τον γνώρισα...
Ήταν ο Αντώνης Σαμαράς, αυτός που κάποτε αυτομόλησε από το μητρικό κόμμα και έφτιαξε ένα άλλο –θνησιγενές. Και μόλις είδε το κόμμα του να βγάζει μονοψήφια ποσοστά επέστρεψε θριαμβευτικά στο μητρικό. Ήταν ο άνθρωπος που λίγα χρόνια μετά, μόλις τέσσερα, θα στήριζε την κυβέρνηση του διορισμένου πρωθυπουργού. Ήταν ο άνθρωπος που θα γινόταν πρωθυπουργός και θα έπαιρνε τη χώρα από τα σκατά για να τη ρίξει στα απόσκατα.
Αλλά, εκείνη τη νύχτα, ήταν μόνο ένας βουλευτής -κι εγώ μόνο ένας μπάρμαν που έπρεπε να εξυπηρετήσει τον πελάτη του.
Καθώς βολευόταν στην μπάρα συνειδητοποίησα, χαμογελώντας, τι μουσική ακούγαμε. Ο ντι-τζέι δεν είχε έρθει ακόμα, έτσι είχα βάλει ένα δικό μου cd να παίζει. Όχι, δεν έπαιζε η «Ηρωική» του Μπετόβεν ούτε η «Τοκάτα και Φούγκα» του Μπαχ. Σε εστιατόριο ήμασταν, γεμάτο «κυριλέ» ανθρώπους. Είχα διαλέξει ένα cd με έθνικ μουσική, το οποίο όμως, τη στιγμή που ο μελλοντικός ακροδεξιός πρωθυπουργός καθόταν, έπαιζε: «Aquí se queda la clara, la entrañable transparencia, de tu querida presencia Comandante Che Guevara
Νόμισα, προς στιγμήν, ότι ο γαλάζιος βουλευτής θα αγανακτούσε με τη μουσική, αλλά εκείνος δε φάνηκε να της δίνει σημασία. Δεν έμοιαζε καν να αντιλαμβάνεται που βρίσκεται, σαν ένα «μοντέλο με μπαταρίες», που απλώς υπάρχει και λειτουργεί χωρίς να σκέφτεται.
Καθώς τον πλησίαζα για να του πάρω παραγγελία ένιωθα να πλησιάζω το κενό. Φαινόταν τόσο ασήμαντος και μονόχνωτος, σχεδόν καταθλιπτικός, σαν άνθρωπο που έχει χάσει τη δουλειά του –και την υπόσταση του- και πηγαίνει από μπαρ σε μπαρ για να πιει.
Λένε ότι κάποιοι άνθρωποι ακτινοβολούν. Σε αυτό πιο καλά τα καταφέρνουν οι ηθοποιοί, οι οποίοι είναι μαθημένοι στην πληθωρικότητα. Αν καθόταν εκεί ο Μάρλον Μπράντο ή ο σερ Λώρενς Ολίβιε, μάλλον θα τυφλωνόμουν. Αν ήταν η Μέριλιν Μονρόε, θα μοίχευα (έστω με το νου). Αν ήταν ο Κάρολος Κουν θα πλησίαζα με ευλάβεια και δέος. Αν ήταν ο Γκάντι, θα ζητούσα συγχώρεση για όσα δεν έχω κάνει. Αλλά, και συγχωρήστε με γι’ αυτό που θα πω, ακόμα κι αν ήταν ο Χίτλερ πιστεύω ότι θα μαγνητιζόμουν, έστω προσωρινά, από τη μαύρη του ακτινοβολία.
Ο Σαμαράς δεν είχε τίποτα! Δεν εξέπεμπε τίποτα απολύτως! Έμοιαζε σαν τον «Άνθρωπο χωρίς ιδιότητες» του Μούζιλ. Ένα θαμπό μηδενικό...
Όμως ήταν πελάτης κι εγώ (κύριε Μίλγκραμ) είχα ένα νεογέννητο παιδί στο σπίτι. Έπρεπε να δουλέψω –έστω χωρίς ένσημα και ασφάλιση.
Τον πλησίασα και τον ρώτησα τι ήθελε να πιει.
Τι νομίζετε ότι πίνει ο Σαμαράς; Ουίσκι, όπως ο Αντρέας Παπανδρέου; (Ο οποίος, είμαι σίγουρος, θα ακτινοβολούσε πολύ περισσότερο). Ή μήπως ρούμι με λεμόνι, όπως ο γερο-Χέμινγουεϊ στην Κούβα; Κόκκινο κρασί, όπως ο ασήμαντος Γελωτοποιός;
Όχι. Ο νυν πρωθυπουργός με κοίταξε με τα σβησμένα μάτια του και ζήτησε: «Ένα χυμό γκρέιπ-φρουτ!» Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας πίνει στα μπαρ γκρέιπ-φρουτ!
«Τι κακό έχει αυτό;» θα με ρωτήσετε.  «Καταρχάς μπορεί να είχε πιει πολύ την προηγούμενη και να ήθελε να έρθει λίγο στα ίσια του.» (Αυτό το σενάριο είναι λιγότερο πιθανό από την πιθανότητα ο Σαμαράς να νοιάζεται για τους χαμηλοσυνταξιούχους και τους άνεργους αυτής της χώρας.)
«Και ο Γκάντι χυμό θα έπινε ή μπορεί σκέτο νερό», θα πείτε. (Ας μην μπερδεύουμε τη βούρτσα με την... Αν δεν το γνωρίζετε και ο Αδόλφος δεν έπινε ποτέ. Αυτό δεν τον κάνει ισάξιο του Γκάντι.)
Δεν ξέρω γιατί μου φάνηκε τόσο περίεργο το να πίνεις γκρέιπ-φρουτ το βράδυ σε ένα μπαρ. Ίσως γιατί μου θυμίζει κάτι «κοπελίτσες» που προσέχουν τη σιλουέτα τους ολημερίς -κι ολονυχτίς. Ίσως γιατί αυτός είναι ο ορισμός του ξενέρωτου ανθρώπου: Να πίνεις γκρέιπ-φρουτ στο μπαρ.
Θα τον προτιμούσα αν απολάμβανε ένα καλό μαλτ ουίσκι (δεν νομίζω να έχει οικονομικό πρόβλημα ο Σαμαράς) ή να έπινε μια μπύρα –διάολε. Κάτι που να τον κάνει φυσιολογικό άνθρωπο, με πάθη και αμφιβολίες -διάολε. Αλλά δεν νομίζω ότι ο ρομποτικός μας μονόφθαλμος έχει τέτοιες αδυναμίες... Ανθρώπινες -διάολε.
Τέλος πάντων, ήπιε το «ποτό» του αθόρυβα και έφυγε όπως ήρθε: Χωρίς να υπάρχει σχεδόν, γλιστρώντας πάνω στη γλίτσα του επερχόμενου μεγαλείου του.
Και τώρα πια, μετά από πέντε χρόνια καταστροφής, εύχομαι να είχα μια μηχανή του χρόνου. Να βρεθώ πάλι εκεί -ως μπάρμαν- και να σερβίρω το Σαμαρά... Να του ρίξω κάτι στο χυμό του, όχι μόνο μια ροχάλα, αλλά κάτι τοξικό. Λίγο αλντρίν, λίγο αρσενικό, λίγο παραθείο, για να περάσω στην ιστορία ως τυραννοκτόνος, ως ο Γελωτοποιός-τυραννοκτόνος!
Αν και πιστεύω, για να είμαστε ειλικρινείς, ότι το καλύτερο που θα έκανα θα ήταν να τον κεράσω ένα καλό κρασί, να πιω μαζί του και να τον ρωτήσω γιατί θέλει να γίνει πρωθυπουργός, γιατί θέλει να καταστρέψει την Ελλάδα.
Δεν νομίζω να μου έδινε σημασία, αυτός δεν είναι ένας απλός αρχικελευστής (βλ. προηγούμενη ανάρτηση), αυτός είναι ένα «μοντέλο με μπαταρίες, made in Harvard»... Ελαττωματικό από τη μάνα του... Προορισμένο να σπείρει την καταστροφή.
Αυτή ήταν η ιστορία της συνάντησης του Γελωτοποιού με το Σαμαρά. Επαναλαμβάνω ότι είναι αληθινή ιστορία –χωρίς καμία υπερβολή. Έχω και μάρτυρα, το Δημήτρη –αν θυμάται τίποτα με τόσο lagavullin που κατέβασε. 

Ο πατριωτισμός των πλουσίων...

του Κιμπι...
Το ότι η καρδιά της Άνγκελα Μέρκελ ματώνει βλέποντας τους φτωχότερους Έλληνες να υποφέρουν ίσως και να είναι αλήθεια. Ούτε ο εθνικός εγωισμός, ούτε ο πολιτικός δογματισμός, ούτε ο οικονομικός κυνισμός αποκλείουν εντελώς τα συναισθήματα. Ωστόσο, τόσο συχνές εκκλήσεις στον πατριωτισμό των πλούσιων Ελλήνων, που μετώκησαν εις άγνωστον διεύθυνσιν μαζί με τον πλούτο τους, θα περιβάλουν τελικά την κεφαλή της καγκελαρίου με φωτοστέφανο γραφικότητας. Αν υπήρχε κάποιο ίχνος ειλικρίνειας ή ρεαλισμού σ’ αυτές τις εκκλήσεις, θα έπρεπε να πάρουν τον χαρακτήρα μιας υπόδειξης προς την τρόικα, η οποία εκπροσωπεί πρωτίστως τη Γερμανίδα καγκελάριο, ν’ αλλάξει ριζικά τη συνταγή του μνημονίου, που έγκειται ακριβώς στο αντίθετο: να καταστήσει φτωχότερους τους ήδη φτωχούς Έλληνες. Η ηθικοπολιτική ευαισθησία της κ. Μέρκελ , όμως, είναι αλά καρτ. Ο πατριωτισμός των φτωχών Ελλήνων επιβάλλεται ως καταναγκασμός. Ο πατριωτισμός των πλουσίων Ελλήνων τίθεται σε εθελοντική βάση. Άλλωστε, ενέχει και κινδύνους για το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Αν, αίφνης, μερικές χιλιάδες πλουσίων αποφασίσουν, επειδή ξύπνησε ο πατριώτης μέσα τους, να επαναπατρίσουν τα 22 δισ. ευρώ που φυγάδευσαν στη διετία της κρίσης -κι αυτά είναι μόνο τα μετρήσιμα- ποιος ξέρει πόσες γερμανικές τράπεζες θα πάθουν ταράκουλο;  Αυτό δεν θα το άντεχε ούτε ο πατριωτισμός, ούτε η πονοψυχιά της κ. Μέρκελ.
Ο ψόγος προς τους πλούσιους είναι αγαπημένο σπορ των πολιτικών. Ιδιαίτερα αυτών που οι πολιτικές τους εξυπηρετούν πρωτίστως τους πλούσιους. Στην κορύφωση της χρηματοπιστωτικής κρίσης το 2008, κορυφαίοι Ευρωπαίοι πολιτικοί επιτέθηκαν με οξύτητα κατά των διαβόητων golden boys για τις προκλητικές αμοιβές τους. Κάποια golden boys «κάηκαν» στην πυρά της κρίσης. Ωστόσο, ως σύνολο όχι μόνο παλινορθώθηκαν στην εξουσία τους, αλλά επιβραβεύτηκαν. Η απληστία τους ανταμείφθηκε με τη σχεδόν επίσημη συμμετοχή τους στη νομή της πολιτικής εξουσίας. Κι επειδή το αποτέλεσμα αυτής της συμμετοχής είναι μεταξύ άλλων η εδραίωση της λιτότητας για τους φτωχούς, αναζητείται πάλι η ηθική εκτόνωση της σκανδαλώδους ταξικής αδικίας. «Άντε χάσου, πλούσιε μαλάκα», έγραψε η Λιμπερασιόν για τον ιδιοκτήτη της αυτοκρατορίας Luis Vuitton, όταν αυτός απείλησε να γίνει «Βέλγος», ώστε να αποφύγει το ενδεχόμενο αυξημένης φορολόγησης. Όπως ο Ολάντ, οι περισσότεροι Ευρωπαίοι ηγέτες απειλούν κατά καιρούς με αυξημένους φόρους τους «δικούς τους» πλούσιους, για να χρυσώσουν το πικρό χάπι που δίνουν στους «δικούς τους» φτωχούς. Αλλά, ταυτόχρονα διατηρούν τον ανταγωνισμό των φορολογικών κινήτρων για να προσελκύσουν τους πλούσιους των γειτόνων τους. Ο πλούτος των πλουσίων είναι το μόνο πράγμα που πραγματικά δεν γνωρίζει σύνορα στην Ευρώπη και στον κόσμο.
Για να επιστρέψουμε στην πονοψυχιά της Μέρκελ, η πραγματικότητα είναι ότι οι Έλληνες πλούσιοι, όπως και οι Βέλγοι πλούσιοι, οι Αυστριακοί πλούσιοι ή οι Γερμανοί πλούσιοι είχαν και έχουν τις ευκαιρίες τους να γίνουν πλουσιότεροι και στην ευημερία και στην κρίση. Αυτό το αποδεικνύουν τα στοιχεία παγκοσμίως, αλλά και στην ίδια τη Γερμανία, όπου η κ. Μέρκελ υποτίθεται ότι κάνει το καθήκον της έναντι των συμπατριωτών της πλουσίων. Δηλαδή, τους έχει φορολογήσει αμείλικτα, δίκαια και αναλογικά. Φευ, τα στοιχεία αποδεικνύουν ότι το σύστημα είναι win win για τους πλούσιους. Έκθεση που έχει εκπονηθεί για λογαριασμό της ίδιας της γερμανικής κυβέρνησης δίνει έναν εξόχως αποκαλυπτικό απολογισμό για την εικοσαετία 1992-2012, που περιλαμβάνει και την τριετία της κρίσης. Η περιουσία του γερμανικού κράτους μειώθηκε κατά 800 δισ. ευρώ, ενώ η ιδιωτική περιουσία ων νοικοκυριών υπερδιπλασιάστηκε, από τα 4,6 στα 10 τρισ. ευρώ. Ακόμη και στην τετραετία της κρίσης, ο ιδιωτικός πλούτος αυξήθηκε κατά 1,4 τρισ. Αλλά, πώς κατανέμεται ο πλούτος αυτός; Το 53% του ιδιωτικού πλούτου ανήκει στο 10% των Γερμανών, των οποίων η περιουσία, μάλιστα, αυξάνεται ετησίως κατά 10% τα τελευταία χρόνια. Στον αντίποδα, στο 50% των φτωχότερων Γερμανών ανήκει μόλις το 1% του ιδιωτικού πλούτου, ενώ καταγράφονται και σημαντικές εισοδηματικές απώλειες από χρόνο σε χρόνο. Αυτό είναι, μεταξύ άλλων, το αποτέλεσμα του περί δικαίου αισθήματος της κ. Μέρκελ και των προκατόχων της.
Τέτοιος κι ίσως ακόμη χειρότερος θα είναι ο απολογισμός στο τέλος της ελληνικής κρίσης – αν υπάρξει τέλος κι αν ακολουθήσει το λεγόμενο «καλό σενάριο». Οι πλούσιοι θα γίνουν πλουσιότεροι. Τρομακτικά πλουσιότεροι. Μπορεί τώρα τα περιουσιακά στοιχεία κράτους και ιδιωτών να απαξιώνονται περίπου ομοιόμορφα, αλλά όταν κλείσει ο κύκλος της διανομής της κρατικής περιουσίας μεταξύ εγχωρίων και ξένων «φίλων», όταν ολοκληρωθεί και το ξεπούλημα των περιουσιακών στοιχείων των κατεστραμμένων οικονομικά στρωμάτων, ο πλούτος θα ανακτήσει τις χαμένες αποτιμήσεις κι η μέτρησή του θα αποκαλύψει ένα μεγάλο πλιάτσικο από τους πλούσιους πατριώτες. Θα κάνει ακόμη και τους Γερμανούς πλούσιους να ζηλεύουν. 
Η περί πατριωτισμού των πλουσίων συζήτηση έχει βεβαίως και ένα πρακτικό περιεχόμενο. Η Γερμανίδα καγκελάριος και η τρόικα θα ήθελαν να δώσουν κάποια ηθική ικανοποίηση στα «ματωμένα στρώματα» με κάποιου είδους «δικαιότερη» φορολόγηση της ιδιωτικής -προς Θεού, ουχί της επιχειρηματικής!- περιουσίας των Ελλήνων πλουσίων, που διαπρέπουν στο σπορ της παράνομης φοροδιαφυγής, αν και τους δίνονται άπλετες ευκαιρίες νόμιμης. Έστω κι αυτό θα είχε κάποιο νόημα αν το «δίκαιο» φορολογικό σύστημα που υποδεικνύουν η Μέρκελ και η τρόικα είχε ένα δίκαιο αναδιανεμητικό χαρακτήρα. Αν, δηλαδή, ό,τι κοβόταν από τους πλουσιότερους δινόταν στους φτωχότερους, και δεν πήγαινε μέχρι τελευταίου ευρώ στην εξόφληση των πιστωτών – που σε τελική ανάλυση είναι οι Γερμανοί πλούσιοι, οι Γάλλοι πλούσιοι και γενικώς όσοι φιλοδοξούν να γίνουν πλουσιότεροι επενδύοντας και στο κρατικό χρέος. Αυτό θα μπορούσε να είναι και οικονομικά αποτελεσματικό για έναν απλούστατο λόγο: οι πλούσιοι, οι πραγματικά πλούσιοι, το 1% του πλανήτη που ζει εις βάρος του 99%, το 10% των Γερμανών πλούσιων ή το 5% των πλουσιότερων Ελλήνων που ελέγχουν τον κοινωνικό πλούτο και εμφανίζονται φορολογικά ως πένητες, όλοι αυτοί ποτέ δεν θα μπορέσουν να δαπανήσουν όλο τον πλούτο τους. Ούτε καν ένα σεβαστό ποσοστό του. Αν τον ίδιο πλούτο, όμως, τον διανείμει κανείς στο φτωχότερο 50% του πληθυσμού θα γίνει δαπάνη. Και για τα στοιχειώδη και αναγκαία, και για  μερικά «περιττά», που πάντως θα ανακόψουν το υφεσιακό σπιράλ θανάτου. 
Αντιθέτως, οι πλούσιοι στην παρούσα συγκυρία το μόνο που σκέπτονται είναι να προστατεύσουν τον πλούτο τους. Είτε φυγαδεύοντάς τον, είτε αποκρύπτοντάς τον. Βρισκόμαστε στον αντίποδα αυτού που ο Άνταμ Σμιθ προέβαλε ως κυριότερη ψυχολογική λειτουργία του πλούτου: η βασικότερη απόλαυση που αντλούν οι πλούσιοι απ’ αυτόν είναι η επίδειξή του. Αλλά αυτό ισχύει για την περίοδο της ευημερίας. Τώρα, η κυριότερη μέριμνα των πλουσίων είναι η απόκρυψη του πλούτου τους. Επομένως, η μόνη ελπίδα να γίνει ο πλούτος αυτός πηγή ανάπτυξης και φορολογικών εσόδων είναι να αποδοθεί σε αυτούς που έχουν κάθε λόγο να τον δαπανήσουν μέχρι τελευταίου ευρώ.
Αντέχει η ευαισθησία και το περί δικαίου αίσθημα της κ. Μέρκελ και της τρόικας μέχρι εκεί; Α πα πα! Και πώς θα ξεπληρωθούν οι Γερμανοί πλούσιοι; Είπαμε να ερεθίσουμε τον πατριωτισμό των Ελλήνων πλουσίων, αλλά πάνω από αυτόν είναι η διεθνιστική αλληλεγγύη όλων των πλουσίων του κόσμου, όταν τουλάχιστον δεν διαγκωνίζονται για να πλιατσικολογήσουν κάθε τι κινητό, άυλο ή ακίνητο έχει αξία στο χρηματιστήριο της απληστίας.

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ
«…Ποια δύναμη θα μπορούσε να παρακινήσει έξι άτομα, που είναι και τα έξι τόσο απασχολημένα με λαμπρές υποθέσεις στη διεθνή σκηνή, να εγκαταλείψουν πάραυτα τις υποχρεώσεις τους για να έρθουν σ’ αυτό το απομακρυσμένο σημείο που το έχει εγκαταλείψει ακόμα κι ο Θεός – σημείο, οφείλω να προσθέσω, το οποίο δεν δυσκολεύτηκαν καθόλου να αποφύγουν όσο ο ιδιοκτήτης του βρισκόταν ακόμα εν ζωή; Η απάντηση είναι απλή: θα παρακινηθούν από την ίδια δύναμη η οποία καθόριζε ανέκαθεν - και αποκλειστικώς- τη διαγωγή τους στην επαγγελματική τους σταδιοδρομία. Αναφέρομαι, βεβαίως, στην απληστία: την  απροκάλυπτη και κτηνώδη απληστία του αρπακτικού. Δεν έχει σημασία το ότι έχουμε, μαζεμένους γύρω απ’ αυτό το τραπέζι, έξι από τους πλουσιότερους ανθρώπους αυτής της χώρας. Δεν έχει σημασία ότι όλοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι η προσωπική μου περιουσία είναι ελάχιστο μόνο τμήμα της δικής τους. Η απληστία είναι τόσο βαθιά ριζωμένη στην ψυχή τους, τους έχει γίνει τόσο παγιωμένος τρόπος σκέψης, που είμαι βέβαιος ότι δεν θα μπορέσουν να αντισταθούν σ’ αυτό το ταξίδι, μόνο και μόνο για να ξύσουν ό,τι απομεινάρια βρουν από το σαπιοβάρελο της περιουσίας μου».
Τζόναθαν Κόου, «Τι ωραίο πλιάτσικο!»

(Από τη στήλη Ελεύθερος Σκοπευτής, Επενδυτής, 22-9-2012)

Μικρομεσαίοι: αυτά τα τρωκτικά...

Cogito ergo sum...
Εκτός από τα λαμόγια που εισπράττουν συντάξεις πεθαμένων, στα οποία αναφερθήκαμε χτες, οι καλοί μας πολιτικοί (φυσικά, με την βοήθεια των επίσης καλών μας δημοσιογράφων) μας δείχνουν τις τελευταίες μέρες, με το δάχτυλο τεντωμένο, ποιοι άλλοι ευθύνονται για την κατάντια αυτού του τόπου: οι μικρομεσαίοι επαγγελματίες που φοροδιαφυγούν (*).

Σύμφωνα με την περισπούδαστη δημοσιογράφα κύρια Πυργιώτη, για παράδειγμα, δεν θα χρειάζονταν τα μέτρα των 11,5 δισ. αν οι μικρομεσαίοι επαγγελματίες ήσαν συνεπείς στις φορολογικές τους υποχρεώσεις, διότι περίπου εκεί υπολογίζονται τα "διαφυγόντα έσοδα" του κράτους από την φοροδιαφυγή αυτών των "τρωκτικών". Βλέπετε, οι εν λόγω επαγγελματίες είναι και χιλιάδες αλλά και διασπαρμένοι σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, οπότε η σύλληψή τους είναι από εξαιρετικά δύσκολη έως αδύνατη.

Είναι λογικό, λοιπόν, να αγανακτεί και να εξανίσταται ο κάθε μισθωτός ή συνταξιούχος, καθώς βλέπει να τσακίζονται οι αποδοχές του προκειμένου να εξοικονομηθούν όσα κλέβουν όλα αυτά τα τρωκτικά, οι μικρομεσαίοι. Και είναι επίσης λογικό να συμφωνεί με τον υπουργό οικονομικών, ο οποίος φωνάζει προς κάθε κατεύθυνση ότι όλοι οφείλουμε να ζητάμε απόδειξη για κάθε συναλλαγή μας καθώς οι φόροι, τους οποίους γλιτώνει όποιος δεν κόβει απόδειξη, θα πέσουν στην πλάτη μας. Όμως, πόσο έτσι είναι τα πράγματα; Ας το κουβεντιάσουμε λίγο.

Πρώτα-πρώτα, ας δεχτούμε ότι η φοροδιαφυγή των μικρομεσαίων δημιούργησε την "τρύπα" που πάνε τώρα να βουλώσουν τα μνημονιακά μέτρα. Εντεκάμισυ δισ. μας λένε ότι κάνουν αυτά τα μέτρα; Πάνω από είκοσι λέω εγώ ότι θα φτάσουν ίσαμε το τέλος του 2013, αλλά δεν θα τα χαλάσουμε εδώ. Όσα και να 'ναι, πάντως, προέρχονται από την φοροδιαφυγή των μικρομεσαίων, εν τάξει; Πάει καλά. Πώς διάβολο γίνεται, λοιπόν, να κλείνουν τα μικρομεσαία μαγαζιά με ρυθμό πολυβόλου, το ένα μετά το άλλο; Πώς εξηγείται να κλέβουν εκατομμύρια από την μια και να πτωχεύουν από την άλλη; Τί τα 'καναν τόσα λεφτά οι μικρομεσαίοι; Στα μπουζούκια τα φάγανε ή στις πουτάνες; Δεν μπορεί, κάπου τα φάγανε γιατί στην Ελβετία δεν τα βγάλανε, σίγουρα.

Πάμε παρακάτω. Προσωπικά, είμαι ελεύθερος επαγγελματίας 27 χρόνια. Στο επαγγελματικό μου διάβα απέκτησα -πόσα να πούμε;- εκατό χιλιάδες (υπερπαραφουσκωμένο νούμερο, αλλά δεν πειράζει) "μαύρο" εισόδημα, για το οποίο το κράτος δεν εισέπραξε ούτε ΦΠΑ ούτε φόρο εισοδήματος. Ας πούμε, λοιπόν, ότι ζημίωσα το κράτος 40-50 χιλιάρικα μέσα σε 27 χρόνια. Πάει καλά ως εδώ; Ωραία. Όμως, όλα αυτά τα χρόνια, το κράτος μού πήρε πάνω από 50 χιλιάρικα για συμβιβασμούς και περαιώσεις, μου πήρε παραπάνω φόρο από τους μισθωτούς (μέχρι πρόσφατα, οι ελεύθεροι επαγγελματίες είχαν λιγώτερο αφορολόγητο από τους μισθωτούς), μου επέβαλε πρόστιμα και προσαυξήσεις όποτε καθυστερούσα τις πληρωμές μου και δεν πρόκειται ποτέ να μου δώσει "εφ' άπαξ" όταν θα βγω στην σύνταξη. Παράλληλα, χρειάστηκε να πληρώσω ένα σωρό "μαύρα": την πολεοδομία για να βγάλω άδεια, τον γιατρό για να χειρουργήσει τον πατέρα μου, τον εφοριακό για να μη με τσακίσει, τον υπάλληλο της περιφέρειας για να μου "τρέξει" την επιδότηση, τον καθηγητή που έκανε ιδιαίτερο στο παιδί μου κλπ., δαπάνες που δεν θα έκανα αν το κράτος δεν κακοπλήρωνε ή δεν είχε έλλειψη σε υπαλλήλους, γιατρούς και δασκάλους.  Πώς το βλέπετε το θέμα; Σε τελική ανάλυση, έχει βγει χαμένο το κράτος από μένα ή κερδισμένο;

Ας πούμε τώρα ότι ήμουν 100% νομοταγής. Πήρα, λοιπόν, από κάποιον πελάτη μου 1.000 ευρώ κι έκοψα την σχετική απόδειξη, καταβάλλοντας τον αναλογούντα ΦΠΑ στο κράτος (ας αφήσουμε έξω τον φόρο εισοδήματος, για ευκολία). Έτσι, από το χιλιάρικο, μου έμειναν 813 ευρώ. Ακριβώς τόσα πλήρωσα στο συνεργείο όπου πήγα το αυτοκίνητό μου για επισκευή. Ο συνεργειάς έκοψε απόδειξη, πλήρωσε τον αναλογούντα ΦΠΑ και του έμειναν 661 ευρώ, με τα οποία πλήρωσε τον μπογιατζή που του έβαψε το σπίτι. Ο μπογιατζής έκοψε απόδειξη κι αυτός, πλήρωσε κανονικά τον ΦΠΑ του και με τα ρέστα, 537 ευρώ, αγόρασε κάτι μικροέπιπλα για το σπίτι του. Νόμιμος κι ο επιπλοποιός, έκοψε απόδειξη, πλήρωσε τον ΦΠΑ και του έμειναν 437 ευρώ, με τα οποία ξόφλησε το φροντιστήριο των παιδιών του. Μετά την πληρωμή του ΦΠΑ, στον καθηγητή έμειναν 355 ευρώ. Παναπεί, δηλαδή, μετά από 5 νταραβέρια, το κράτος πήρε το 65% από το χιλιάρικό μου (ξαναλέω, δίχως να λογαριάσουμε τους φόρους εισοδήματος). Όμορφα;

Συνεχίζουμε. Επειδή όλοι οι συναλλασσόμενοι ήμασταν νομοταγείς πολίτες, από την αγορά χάθηκε το 65% των χρημάτων και πήγε στο κράτος. Αν το κράτος μάς επέστρεφε αυτά τα λεφτά ως κοινωνικές παροχές, δεν θα υπήρχε πρόβλημα: τα χρήματα θα επέστρεφαν σε μας ως πλατείες, νοσοκομεία, σχολεία, επιδόματα κλπ κλπ. Όμως, από την στιγμή που αυτά τα λεφτά δεν επιστρέφουν σε μας αλλά δίνονται σε κάποιους πονηρούς, οι οποίοι τα παίρνουν και τα βγάζουν στο εξωτερικό (η διεθνής των τοκογλύφων που λέμε, οι αγορές) τότε ναι, υπάρχει πρόβλημα.

Τώρα, ποιος ζημιώνει αν εμείς πάψουμε να είμαστε νομοταγείς και δεν ξανακόψουμε απόδειξη; Η ντόπια αγορά θα είναι σίγουρα κερδισμένη, αφού το αρχικό χιλιάρικο θα παραμείνει χιλιάρικο όσα χέρια κι αν αλλάξει. Θα ζημιώσει το κράτος; Μα το κράτος θα ζημίωνε αν ήταν όντως "κράτος", δηλαδή αν νοιαζόταν για τους πολίτες του. Τώρα, όμως, δεν είναι "κράτος" αλλά εισπράκτορας των τοκογλύφων. Τελικά, δηλαδή, είτε με το τούτο είτε με το 'κείνο, σκοπός του είναι να μας πάρει τα λεφτά για να τα δώσει στους πονηρούς που προαναφέραμε, οι οποίοι είναι και οι μόνοι ζημιωμένοι από την οποιαδήποτε φοροδιαφυγή σ' ένα τέτοιο κράτος. Υπ' αυτή την άποψη, λοιπόν, ούτε του μισθωτού είναι εχθρός ο μικρομεσαίος επαγγελματίας που φοροδιαφυγεί, ούτε του μικρομεσαίου επαγγελματία είναι εχθρός ο μισθωτός που τεμπελιάζει. Κοινός εχθρός και των δυο είναι το αστικό κράτος που τους έχει αμφότερους γραμμένους στα καπιταλιστικά παπάρια του.

Ας τελειώνουμε με κάτι που μπορεί να ακουστεί παράδοξο αλλά είναι απόλυτα τεκμηριωμένο. Αν το επίπεδο ζωής των λαϊκών στρωμάτων βελτιώθηκε τα τελευταία 60 χρόνια, τούτο οφείλεται σε δυο κυρίως παράγοντες: στα εμβάσματα των μεταναστών και των ναυτικών κατ' αρχάς και στην "μαύρη" οικονομία των μικρομεσαίων εν συνεχεία. Είτε μας αρέσει είτε όχι, η βιοτική βελτίωση αυτού του τόπου χρωστάει πολλά στην φοροαποφυγή και στην φοροδιαφυγή των μικρομεσαίων: στον φτωχοψαρά, στον μπατίρη με τα 1-2 ρουμ-του-λετ, στην πουτάνα τού δρόμου, στον φούρναρη της γειτονιάς, στον ψιλικαντζή, στον μικρομαγαζάτορα της γωνίας. Σε όλους αυτούς που μεγάλωσαν και μόρφωσαν παιδιά επειδή δεν πλήρωναν φόρους. Για την ακρίβεια: επειδή δεν πλήρωναν όλους αυτούς τους παράλογους φόρους που το κράτος επιμένει να θέλει να εισπράξει από πλατειά λαϊκά στρώματα, μόνο και μόνο για να μην υποχρεωθεί να τους αναζητήσει από τους λίγους που έχουν πράγματι φοροδοτική ικανότητα.

Κι ένα τελευταίο: η επιμονή τής καθεστηκυίας τάξης να δείχνει, με το δάχτυλο τεντωμένο, τους μικρομεσαίους, την ώρα που προβαίνει σε σκανδαλώδη μείωση της φορολογίας των μεγαλομεγάλων και στην νομιμοποίηση της φορολογικής ασυλίας των μεγαλοκαταθετών τού εξωτερικού, είναι εξαιρετικά περίεργη (για να μη πω σκανδαλωδεστάτη). Τελεία και παύλα.



ΥΓ:  Συγγνώμη αν το "φοροδιαφυγώ" ακούγεται παράταιρο, άκομψο ή λανθασμένο αλλά η λέξη είναι απόλυτα σωστή. Σύμφωνα με τον σχετικό "νόμο τού Σκάλιγκερ" (υποθέτω ότι οι φιλόλογοι με εννοούν), δεν υπάρχει λέξη "φοροδιαφεύγω". Όπως δεν υπάρχει λέξη "δενδροφυτεύω", αλλά ας μην ασχοληθούμε τώρα μ' αυτά.

Να βλέπουμε πάντα προς το Κεμπέκ...

Η ιστορία του Κεμπέκ χαρακτηρίζεται από φαινόμενα που είναι ιδιαίτερα και αμετάκλητα, αλλά ταυτόχρονα έχουν έναν καινοτόμο καθολικό χαρακτήρα. Αυτό συμβαίνει ακόμα και σήμερα. Για αυτό θα έλεγα: Να βλέπουμε πάντα προς το Κεμπέκ.

François Gauvin: Ποιές είναι οι σκέψεις σας για τη φοιτητική κινητοποίηση στο Κεμπέκ;
Alain Badiou: Αυτό που βρίσκω ενδιαφέρον πριν απ΄ όλα είναι η κλίμακα και η δυναμική του φαινομένου. Βασικά, αυτό που συμβαίνει στη χώρα σας είναι μια ξαφνική αλλά και ευρεία αντίσταση σε μια τάση που εμφανίζεται παγκόσμια και η οποία προσπαθεί να εφαρμόσει το επιχειρηματικό μοντέλο σε κάθε είδους ανθρώπινη δραστηριότητα. Κατ΄ αντιστοιχία με μια επιχείρηση, το πανεπιστήμιο "πρέπει" να είναι πλήρως αυτοχρηματοδοτούμενο, ανεξάρτητα αν ιστορικά έχει δημιουργηθεί και στηριχθεί σε πολύ διαφορετικούς κανόνες. Η σύγκρουση, προφανώς, ξεκίνησε παίρνοντας πολύ συγκεκριμένη και εντοπισμένη μορφή ως αγώνας κατά της σχεδιαζόμενης αύξησης στα πανεπιστημιακά δίδακτρα και στη συνέχεια γενικεύτηκε σε μια συνολικότερη αντίδραση ενάντια στις πολιτικές της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της κρίσης. Είναι, όμως, σαφές ότι στον πυρήνα της εξέγερσης βρίσκεται ένα υποκείμενο που επαναστατεί στην ιδέα ότι οι επιχειρήσεις θα πρέπει να είναι το παράδειγμα για τα πάντα. Και αυτό το πρωταρχικό σημείο αντίστασης εκκινεί μια μεγαλύτερης κλίμακας κινητοποίηση που μας αφορά όλους, και η έκβαση της οποίας δεν είναι προβλέψιμη.
FG: Θα κάνετε μια σύγκριση με τη φοιτητική εξέγερση του Μάη του 1968, όταν συμμετείχατε ως ένας ηγέτης των μαοϊκών και καλούσατε σε επανάσταση;
AB: Ναι, όσον αφορά τους τρόπους δράσης, το στυλ, την εφευρετικότητα. Αυτά τα στοιχεία μου θυμίζουν το Μάη του 68, είναι η πρώτη μεγάλη ηχώ ενός ενεργού, χαρούμενου υποκειμένου που δεν διστάζει να συγκρουστεί, όταν αυτό είναι απαραίτητο. Ακόμη και αν διχάζει την κοινωνία του Κεμπέκ. Ήταν ακριβώς το ίδιο το 1968. Οι φοιτητές προσέλκυσαν τη συμπάθεια, αλλά όπως είδαμε στις βουλευτικές εκλογές τον Ιούνη του 1968, τις οποίες κέρδισε το κόμμα του Στρατηγού Ντε Γκολ, η γαλλική κοινωνία ήταν εντελώς διχασμένη.
FG: Η συμμετοχή σας στο κίνημα του Κεμπέκ σας πηγαίνει πίσω σε εκείνη την εποχή;
AB: Ναι. Αμέσως μετά τον Μάιο του 1968, πήγα στο Μόντρεαλ ως παρατηρητής ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τη δίκη των Pierre Vallieres και Charles Gagnon του FLQ (Μέτωπο Απελευθέρωσης του Κεμπέκ). Αυτή ήταν η πρώτη μου πραγματική επαφή, η προσωπική μου εμπειρία από την κοινωνία του Κεμπέκ, που είχε ισχυρή επίδραση πάνω μου.
FG: Στη συνέχεια, θα αφιερώσει ένα ολόκληρο κεφάλαιο του βιβλίου σας Λογικές των Κόσμων στο Κεμπέκ. Μήπως το Κεμπέκ λειτούργησε ως καταλύτης για την όλη σύλληψη του κόσμου από εσάς;
ΑΒ: Στο συνολικό επιχείρημα του βιβλίου, το Κεμπέκ λειτουργεί πρώτα απ΄ όλα ως ένα συγκεκριμένο παράδειγμα. Αλλά έχετε δίκιο όταν μιλάτε για καταλύτη. Η ιστορία του Κεμπέκ συνοψίζει πολλά χαρακτηριστικά της παγκόσμιας ιστορίας των τελευταίων αιώνων: μια μακροχρόνια ευρωπαϊκή αποικιοκρατία, η ταυτόχρονη κυρίαρχη παρουσία δύο παγκόσμιων δυνάμεων όπως η αγγλική και η γαλλική, κλπ. Δεν υπάρχει ισοδύναμο παράδειγμα με αυτό οπουδήποτε αλλού. Και αυτή η συνθήκη δημιούργησε μια κοινωνία, μια υποκειμενικότητα, η οποία συνδυάζει όρους που συνήθως δεν συνδυάζονται. Γι ΄αυτό για εμένα αποτελεί αυτό που ονομάζω «κόσμο». Η ιστορία του Κεμπέκ χαρακτηρίζεται από φαινόμενα που είναι ιδιαίτερα και αμετάκλητα, αλλά ταυτόχρονα έχουν έναν καινοτόμο καθολικό χαρακτήρα. Αυτό συμβαίνει ακόμα και σήμερα. Για αυτό θα έλεγα: Να βλέπουμε πάντα προς το Κεμπέκ.
FG: Λέτε ότι Κεμπέκ είναι ένας κόσμος στη διαδικασία "του να γίνει" [devenir-monde]. Αλλά τι σημαίνει ένας κόσμος για εσάς;
AB: Πολύ γενικά, ο κόσμος είναι ένα καθεστώς των σχέσεων μεταξύ ταυτοτήτων και διαφορών. Για να μπορέσουμε να μιλήσουμε ιδιαίτερα για έναν κόσμο, πρέπει να δούμε τις ταυτότητες και τις διαφορές. Ας πάρουμε για παράδειγμα έναν ανθρώπινο κόσμο, απλουστεύοντας θα λέγαμε ότι οι υπάρχουν ταυτότητες -εθνική, γλωσσική, η κοινή συνείδηση του ανήκειν κλπ- και αντίστοιχα διαφορές. Στην περίπτωση του Κεμπέκ, η γαλλική γλώσσα είναι φυσικά ένα στοιχείο ταυτότητας, αλλά είναι απαραίτητα σε σχέση με το πανταχού παρόν αγγλόφωνο στοιχείο, ενώ υπήρχαν και εξακολουθούν να υπάρχουν οι Αμερινδιάνοι (Ινδιάνοι της Αμερικής) που δεν φέρουν άμεσα αυτή την ταυτότητα. Από την άποψη αυτή, το Κεμπέκ έχει μια απολύτως μοναδική ιστορία. Θεωρώ το Κεμπέκ ως έναν κόσμο "στα σκαριά" [faire-monde] που η πορεία του είναι ακόμα ανοιχτή. Όπως δεν είμαι σίγουρος ότι το Κεμπέκ έχει πραγματικά επιλυθεί το πρόβλημα του κόσμου "στη διαδικασία να γίνει". Η τρέχουσα εξέγερση είναι μέρος αυτού του προβλήματος και έχει ενδιαφέρον για τον καθένα.
FG: Αλλά κάθε κοινωνία δεν είναι ένας κόσμος "στα σκαριά"; Η Γαλλία, για παράδειγμα.
AB: Οι ταυτότητες στη Γαλλία είναι πιο παγιωμένες. Είναι μια χώρα σε λανθάνουσα κρίση, μια πρώην πλανητική υπερδύναμη, με μια συγκεκριμένη καθολικότητα, η οποία δεν ξέρει τι να κάνει με το χαμένο μεγαλείο της. Από αυτή την άποψη, η Γαλλία είναι τόσο ένας κόσμος "σε διάλυση" όσο και ένας κόσμος "στα σκαριά". Πρόταση μου είναι ότι πρέπει να θέσουμε ένα τέλος στη Γαλλία.
FG: Με συγχωρείτε;
AB: Έχω σκεφτεί εδώ και πολύ καιρό ότι η Γαλλία θα πρέπει να συγχωνευθεί με τη Γερμανία. Είμαι πολύ χαρούμενος, άλλωστε, που σήμερα και άλλοι, όπως ο Michel Serres, μοιράζονται τη γνώμη μου. Δεν υπάρχει μέλλον για τη Γαλλία και μόνο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση παραπαίει, όπως έχουμε δει με την Ελλάδα, και ο καθένας καταλαβαίνει ότι η Γαλλία και η Γερμανία αποτελούν τον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης. Η συγχώνευση θα επιτρέψει να ανταγωνισθούν τις άλλες οικονομικές μεγάλες δυνάμεις, κάτι που ούτε η Γαλλία ούτε η Γερμανία μόνες τους, ούτε η Ευρώπη, ως σύνολο μπορούν να κάνουν σήμερα. Η γαλλική και η γερμανική οικονομία είναι ήδη αλληλένδετες, γι ΄αυτό ας εμφανιστεί αυτός ο σκληρός πυρήνας και στο πολιτικό επίπεδο! Θα μπορούσε να πάρει τη μορφή ενός ομοσπονδιακού κράτους, όπως συμβαίνει ήδη με τη Γερμανία.
FG: Και με τον Καναδά... Αλλά οι αυτονομιστικές φωνές ελπίζουν ότι οι διαδηλώσεις αλληλεγγύης που προκάλεσαν οι κρίσεις θα βοηθήσουν τη δικές τους θέσεις. Είναι αυτό η αρχή μιας νέας ιστορίας;
AB: Δεν γνωρίζω αρκετές λεπτομέρειες για την εσωτερική κατάσταση του Κεμπέκ για να το θέσω έτσι. Αλλά έχω μια ορισμένη δυσπιστία απέναντι στους αυτονομιστές. Κατά τα τελευταία είκοσι ή τριάντα χρόνια, έχουμε γίνει μάρτυρες της διάλυσης των εθνικών οντοτήτων, μερικές φορές και του πλήρη κατακερματισμού τους. Γιουγκοσλαβία, Τσεχοσλοβακία, Σομαλία, Κονγκό ... Θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί ως προς την πραγματική θέση για διάσπασης ενός κράτους. Είναι αρνητικά φαινόμενα της σύγχρονης ιστορίας, και πολύ συχνά υπεύθυνες [οι διασπάσεις κρατών] για την τραγική κατάσταση των ανθρώπων. Και βεβαία, τώρα θα μου πείτε: «Αλλά το Κεμπέκ δεν είναι έτσι!"
FG: Ακριβώς...
AB: Δεν υποστηρίζω αυθόρμητα μια διαδοχή στο Κεμπέκ, χωρίς πραγματικά ισχυρά επιχειρήματα. Δεν είμαι βέβαιος ότι η πορεία του "κόσμου Κεμπέκ στα σκαριά" χρειάζεται οπωσδήποτε μια απόσχιση. Πιστεύω ότι είναι δυνατό να διαπραγματευτείτε για ένα συνταγματικά κατοχυρωμένο ομοσπονδιακό κράτος και αυτό αποτελεί την καλύτερη λύση.
Τη συνέντευξη μετέφρασε ο Γιώργος Βελεγράκης από το versobooks

Κάποια μέρα θα χρειαστεί και να μισήσεις!

Μαζεστιξ, Τοιχο - Τοιχο...
Αυτός ο λόγος καρφώθηκε σα σφαίρα στο μυαλό μου πριν 15 χρόνια περίπου, όταν τον πρωτοάκουσα.
Τότε παίδευα το μυαλό μου να τον καταλάβω, αλλά αρνιόμουν.
Είναι ο λόγος ενός μεγαλύτερου που απευθυνόμενος στον ανέμελο νεαρό του εξηγεί πως δεν είναι τα πάντα δεδομένα.
Πως όλα κατακτώνται με πάλη και διατηρούνται με ακόμη περισσότερη πάλη.
Γιατί κάποιος άλλος θέλει να σου το πάρει. 
Ποιο; Οτιδήποτε σου δίνει ζωή.
Το παιχνίδι ή το παγωτό όταν είσαι μικρός.
Τη γκόμενα όταν μεγαλώσεις λιγάκι.
Τη δουλειά, το σπίτι και την αξιοπρέπεια όταν μεγαλώσεις περισσότερο.



Και πώς να παλέψεις αν δε μισήσεις;
Θυμάμαι πόσο εντύπωση μου έκανε όταν ο Πύρρος Δήμας πριν ανέβει στον αγωνιστικό χώρο να σηκώσει τα επαχθή βάρη του, ο προπονητής του τον χαστούκιζε.
Για να τον τσαντίσει. Για να νιώσει μίσος και να βρει τη δύναμη να παλέψει με το ανίκητο βάρος.

Έτσι λοιπόν, αυτός ο σοφός μου είπε τότε, ότι όταν κάποτε θα δω πως όλα αυτά που μου λέει είναι αλήθεια, θα με περιμένει σκληρή δουλειά.
Μου είπε να παλέψω τώρα για να επιζήσω, γιατί έξω απ' το σπίτι είναι η πραγματική ζωή.
Εκεί έξω που ο άνεμος αγριεύει, μακριά από τη θαλπωρή των τεσσάρων τοίχων του σπιτιού της οικογένειας.
Εκεί έξω, που το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό.
Και πρέπει ή να γίνεις μεγάλο ψάρι ή παραμένοντας μικρό, να βρεις τρόπους να επιβιώσεις, αποφεύγοντας το μεγάλο.


Αλλά θα 'ρθει κι η μέρα που θα χρειαστεί και να τα βάλεις με αυτό το μεγάλο ψάρι.
Γιατί η τροφή πια δε θα φτάνει για όλους.
Και ή το μεγάλο θα φάει την τροφή, μαζί κι εσένα, ή θα εξουδετερώσεις το μεγάλο για να μοιραστείς την τροφή μαζί με τα υπόλοιπα ψάρια.
Ή το μεγάλο ψάρι θα ζήσει ή εσύ.
Και γι' αυτό πρέπει να παλέψεις.
Και για να παλέψεις πρέπει να μισήσεις.
Αλλιώς θα χάσεις.

Τι να μισήσεις όμως;
Το μεγάλο ψάρι; Τα άλλα μικρά ψάρια που το γυροφέρνουν, γυρεύοντας καλύτερη μεταχείριση;
Όχι! Να μισήσεις το φόβο, τη δειλία, την αδικία, την πλεονεξία.

Και θα χρειαστεί να μισήσεις και τους φορείς αυτών.
Ναι, δεν είναι ντροπή να μισήσεις αυτόν που μπαίνει εμπόδιο στην ευημερία των πολλών.
Αυτός έχει ήδη μισήσει τον εαυτό του.
Εσύ δεν κάνεις τίποτα παραπάνω, παρά μόνο να τον αντιμετωπίσεις όπως αυτός επέλεξε.

Ναι, το ξέρω, δεν είναι τόσο όμορφα και ουτοπικά όλα αυτά. Ο Γκάντι θα με μάλωνε.
Αλλά η σκληρή αλήθεια του κόσμου είναι ότι κατά περιόδους δημιουργούνται στρατόπεδα.
Και αναγκάζεσαι να επιλέξεις στρατόπεδο.
Και καταλαβαίνεις τότε πως όλες αυτές οι θεωρίες αγάπης που αναμάσαγες ήταν πολύ ωραίες για να είναι αληθινές. Χρησιμεύουν ως υπόβαθρο για τη σκέψη και το χαρακτήρα σου.

Αλλά αν παραμείνεις σ' αυτές τις θεωρίες, δεν είναι γιατί αγαπάς, αλλά γιατί φοβάσαι.
Φοβάσαι να νιώσεις αυτό που θα σε σύρει στη μάχη και τότε απλώς περιμένεις απ' τους άλλους να παλέψουν γι' αυτό που εσύ φοβάσαι να πολεμήσεις.
Και περιμένεις με απέραντο αίσθημα δικαίου να δρέψεις τους καρπούς της νίκης, παρέα μ' εκείνον που πολέμησε.

Η αλήθεια είναι πως ο σοφός που σας έλεγα, με είχε προειδοποιήσει.
"Πάλεψε τώρα να επιζήσεις, έξω απ' το σπίτι ο άνεμος αγριεύει.
Κανείς δε σου 'μαθε ποτέ πως κάποια μέρα θα χρειαστεί και να μισήσεις.
Έτσι, η αγάπη σου είναι φόβος, ζωή απ' τους άλλους έμαθε να κλέβει"!
Αυτός ο σοφός, που τον λέγαν Παύλο...
Κάποτε θα δεις πως όλα είν' αλήθεια
σκληρή δουλειά σε περιμένει
γευόσουνα τα λόγια που
από το στόμα σου μοιάζανε παραμύθια
τώρα το τελευταίο παιχνίδι
μες στο δωμάτιό σου αόρατο ανασαίνει

Μονάχη στέκεσαι στο δρόμο
τον άνθρωπο κοιτάς με τρόμο
και ψάχνεις τον μπαμπά σου
πάνω του να βρεις
στην τύχη ψάχνεις προστασία
γαντζώνεσαι σαν ικεσία
παράσιτο στην δύναμη άλλων
ν' αρπαχτείς

Πάλεψε τώρα να επιζήσεις
έξω απ' το σπίτι ο άνεμος αγριεύει
κανείς δε σου 'μαθε ποτέ
πως κάποια μέρα θα χρειαστεί και να μισήσεις
έτσι η αγάπη σου είναι φόβος
ζωή απ' τους άλλους έμαθε να κλέβει

Οι μνήμες σου καπνοί στο δρόμο
μπερδεύεις κλέφτη από αστυνόμο
κι όμως πουλάς στην τύχη κάθε σου στιγμή
γυρνάει σβούρα το κορμί σου
μιλάς και χάνεις τη φωνή σου
και δεν υπάρχει πια κανείς για να σου πει

Σφάξε ένα λαθρομετανάστη. (Μπορείς;;;)!

noumero11...

Μήπως το μίσος έγινε μόδα; Δοκίμασες αν σου ταιριάζει; Τον περισσότερο καιρό τον σπατάλησες  πίσω από ένα χρωματιστό παραβάν ψάχνοντας  ένα γερό άλοθι να σε αρπάξει από τα μαλλιά και να σε φέρει στο προσκήνιο. Στο θεαθήναι των πραγμάτων. Από την ανυπαρξία στην δεκαπεντάλεπτη αιωνιότητα.
Δύο χρόνια και βάλε, κατρακυλάς σε ένα γκρεμό χωρίς να  έχεις από που να πιαστείς. Να τη η αγκυλωτή Ρόδος μπροστά στα μάτια σου στο επόμενο φανάρι. Το ματωμένο πήδημα λείπει, αλλά αυτό θα το φτιάξεις εσύ με δικά σου υλικά.
Οι σκέψεις πάνε και έρχονται με αφάνταστη ταχύτητα όταν σε πιάνει το καταραμένο κόκκινο. Και αυτή η μέρα γυρνάει πάλι σαν ένα ταλαιπωρημένο ζάρι όπως και η χθεσινή και η προχθεσινή.Όπως πριν δέκα και δεκαπέντε χρόνια. Είναι εκείνος ο φόβος μη τυχόν και σε ξαναπάρει η ρουφιάνα υπάλληλος της εισπρακτικής, ή το αφεντικό για να σου ανακοινώσει τα κακά μαντάτα .Το καταραμένο τηλεφώνημα που σου υπενθυμίζει με εξαιρετική ακρίβεια πόσο μικρός και ασήμαντος είναι ο κόσμος σου μπροστά στον κόσμο τους. Τι φταίει τελικά και αδυνατείς να ικανοποιήσεις τα αχόρταγα επιτόκια της τράπεζας και τις κερδοσκοπικές ορέξεις του ιδιοκτήτη;Φταίει αυτό το μαυράκι στο φανάρι που έχει γεμάτο το πανέρι του και εσύ θα είσαι στον επόμενο τόνο άνεργος και απελπισμένος. Αν κάποια χρόνια πριν, αισθανόσουν οίκτο για τον πιτσιρικά στα κρυφά ,τώρα τον σιχαίνεσαι στα φανερά χωρίς δεύτερη σκέψη .Γιατί όχι. Όσο εύκολα έβγαζες στην επιφάνεια τον άνθρωπο  αραιά και που ,άλλο τόσο εύκολα μπορείς να βγάλεις από την αφάνεια και το τέρας στις δύσκολες αυτές εποχές. Η ελεύθερη αγορά επιβάλει να ψάχνεσαι διαρκώς χωρίς να επαναπαύεσαι στα ηθικά τετραγωνικά σου, και το μόνο εμπόδιο ανάμεσα σε εσένα και μια νέα λαμπρή καριέρα ,είναι ο μαυριδερός πιτσιρικάς.
Περίεργες εικόνες σχηματίζονται μπροστά σου, όπως και στο μυαλό του κάθε απλού πολίτη, που φέτος αγκαλιάστηκε σφιχτά με τη φτώχια, χωρίς να καταφέρει να απλώσει το κορμί του σε μια ξαπλώστρα και ψάχνεται με αγωνία για το μέλλον ,φυλακισμένος σε ένα αβέβαιο παρόν. Γιατί να μένουν αναπάντητες  οι διάφορες νοσηρές σκέψεις τώρα που ανάβει το πράσινο; Είναι και οι βενζίνες στα ύψη και ποιος να τρέχει τώρα με τις λιγοστές δεκάρες στην τσέπη να νοικιάσει ξαπλώστρα ,ή κάποιο δωμάτιο σε χιονοδρομικό κέντρο. Ένα γέρικο μυαλό σε ένα νέο κορμί ψάχνει τις απαντήσεις ώστε να αθωώσει τον άρρωστο κόσμο που έπλασε μέσα σε λίγα κλάσματα του δευτερόλεπτου στη φαντασία του. Αδύνατον. Δεν έχουν σημασία τα βαθύτερα αίτια, γιατί σήμερα θα φορέσεις το μαντήλι του φασίστα και θα ορμήξεις στους λαθρομετανάστες αποφασισμένος. Στο ξεκαθάρισε και ο δημοσιογράφος στο ράδιο, όσο εσύ περίμενες σταματημένος στο φανάρι. Το κόλπο το έχεις διδαχθεί από μικρός .Μίσησες τους πολιτικούς σου αντιπάλους ,μίσησες τη φανέλα του εχθρού ,μίσησες την κατσίκα του γείτονα ,ήρθε η ώρα να μισήσεις πραγματικά.Ο κόσμος δε γυρνάει με τη φορά που σου είπαν τα κομμούνια ,εδώ είναι Ελλάδα ρε καριόλια!
Γύρνα τον τροχό του μίσους μέχρι οι οι παραπόταμοι του αίματος  να ενωθούν για να σχηματίσουν ένα χείμαρρο ,ώστε η ένδοξη ράτσα να συναντηθεί με τον μεγάλο ποταμό του ελληνορθόδοξου πολιτισμού που θα πνίξει κάθε αλλόθρησκη βρομιά.Σφάξε μέχρι τα φώτα του πολιτισμού να σκοτεινιάσουν για πάντα .Κανένας δε θα ρωτήσει λεπτομέρειες γιατί κανένας δε θέλει να τις μάθει.Αρκεί η φυλετική κυριαρχια  να ξεπλένει την αμαρτία από τα φώτα της Ευρωπαικής δημοσιότητας.
Κόψε τον ομφάλιο λώρο από το παρελθόν, κανείς δεν πήγε μπροστά φιλώντας ηθικές εικόνες. Το καντήλι της νιότης θα σβήσει και για εσένα σύντομα. Θα στο σβήσουν τα μαυράκια ,θα στο σκίσουν στα βρώμικα σοκάκια ,θα σου φάνε την ψυχή οι αλλοδαπές πουτάνες χωρίς να προλάβεις να ζήσεις τίποτα . Ο σταυρός στο χέρι είναι μια κάποια λύση όταν προσεύχεσαι ,όχι όμως όταν πρέπει να πάρεις δραστικές αποφάσεις. Ο Χριστός ήρθε να μας σώσει από τις εγχώριες αμαρτίες, όχι να μας γλιτώσει από την εισβολή των αλλόθρησκων περιττωμάτων.
Οι κλοπές του μίσους στις τσέπες των ημεδαπών δεν έχουν σχέση με τις πολυεθνικές ρουκέτες της αγάπης στις τσέπες των αλλοδαπών εθνών. Ξέρεις τι είναι να σε κλέβουν στη μέση του δρόμου ,μέσα σε ένα ταξί,στο ίδιο σου το σπίτι;Το χρώμα του κλέφτη μπορείς άνετα να το διακρίνεις παρακολουθώντας με αφοσίωση κάποιο βραδινό δελτίο.Παναγίες ,Θεοί και δαίμονες ,δεν κατάφεραν να σου δώσουν τη χείρα βοηθείας .Προσευχές και προσκυνήματα,αποδείχτηκαν άσκοπα .Τι να καταφέρουν και αυτά μπροστά στα εκατομμύρια των λαθραίων εισβολέων;
Τον είδα να βουτάει ένα χρυσό ρολόι στην πλατεία της Ομόνοιας.Δεν έχει σημασία το γιατί, μόνο το χρώμα του κλέφτη. Δεν έχει σημασία αυτός ,μόνο τα χαρτιά του μετράνε εδώ μέσα .Η ελπίδα δε χάνεται και ο άγγελος φύλακας στις οχτώ το βράδυ θα σου γεμίσει την ζωή με χιλιάδες έτοιμες  απαντήσεις. Εδώ δε χωράνε οι συναισθηματισμοί. Εσύ και το τέρας απέναντι. Των λάθρο ο κόσμος γυρνάει διαρκώς ενώ ο δικός σου έχει σταματήσει και γκρεμίζεται.Θα γίνεις σύντομα  σαν τον σκύλο που κυνηγάει να δαγκώσει με μανία την ουρά του, και τελικά τα καταφέρνει ,αυτοτραυματίζεται και ουρλιάζει, χωρίς να καταλαβαίνει ότι στο χαζό αυτό παιχνίδι έβλαψε μόνο τον εαυτό του
Στις ειδήσεις σκύλιασαν και αυτό το βράδυ. Είχαν δίκιο οι απέλπιδες τσιρίδες τους. Την πραγματικότητα την φτιάχνεις εδώ και τώρα με τις εικόνες τους,όχι με τις δικές σου. Δεν την βλέπεις ,δεν την ακούς δεν την οσφραίνεσαι την πραγματικότητα. Είναι αυτή που ξενυχτάει μπροστά στο γυαλί, όχι αυτή που παραπατάει στα σοκάκια και χάνεται στο νωχελικό ξημέρωμα. Είναι η σθεναρή φωνή του παρουσιαστή, όχι η κραυγή του άστεγου απελπισμένου. Είναι τα μισόλογα της σέξι φτιαχτής πρωταγωνίστριας , όχι το παράξενο βλέμμα της διπλανής χοντρής. Είναι όλα αυτά τα καζάνια με τα χάπια γεμάτα υποσχέσεις , αλλά  κατέλειξες ένας  νεκρός γεμάτος φθηνές ανέσεις.Οπότε τι σου απομένει; Η πατριωτική περηφάνια ώστε  να ξεχρεώσεις επιτέλους την επιταγή της εθνικοφροσύνης που διδάχτηκες από μικρο παιδί. Τέρμα η ταπεινοσύνη. Μίσησε δεν είναι κακό ,αρκεί να μη μισήσεις αυτούς που σε προτρέπουν να μισήσεις.
Οι εισβολείς βρίσκονται πλέον παντού και σου κλέβουν το μεροκάματο. Καθαρίζουν σκάλες ξεσκατίζουν γέρους,καλλιεργούν χωράφια,πουλάνε ναρκωτικά. Η Χρυσή Αυγή είναι εδώ για να καθαρίσει την βρώμα και να επαναφέρει την πατρίδα στον ίσιο δρόμο της φυλετικής καθαρότητας.Μπορεί να μη σου αρέσει η ομαδική δράση της ,αλλά αυτό δεν πρέπει να σε αποθαρρύνει από το να πάρεις ατομική πρωτοβουλία. Μην ακούς τους ειδικούς της αριστεράς, η αλήθεια βρίσκεται στα δικά μας βιβλία. Η αλήθεια βρίσκεται πάντα στα βιβλία των νικητών.
Στις ειδήσεις άκουσες τους ναζιστές να μιλάνε για πατριωτισμό. Όπα κάτσε!.Αυτά σου έμαθαν στο σχολείο. Είδες το ίδιο είναι.Το κόμμα της Χ. Αυγής είναι περίπου μια πατριωτική προμετωπίδα, η άμυνα απέναντι στα λαθραία σκουπίδια. Εντάξει τα κανάλια δεν είπαν όλη την αλήθεια αλλά δεν πειράζει να δοκιμάσεις. Το μίσος είναι δωρεάν, η ελευθερία είναι αυτή που  κοστίζει πανάκριβα.
Άσε το μίσος να γίνει η ασπίδα. Η ασπίδα απέναντι στον εχθρό τον οποίο θα αντιμετωπίσεις με μαχαίρι γιατί πως αλλιώς θα ξεκουμπιστεί αν δεν νοιώσει στο πετσί του τον ίδιο φόβο που νιώθεις καθημερινά και εσύ;Θυμάσαι ήταν εκείνα τα χρόνια που οι χωριάτες βρόμιζαν τις καλές συνοικίες; Μετά ήρθαν οι Αλβανοί μετά οι Ρωσοπόντιοι με τα τζάμπα δάνεια ,μετά οι βουλγάρες και το γαϊτανάκι της αλλοδαπής βρωμιάς δεν τελείωσε ποτέ. Είχε πάρει το αυτί σου πως ο μουσουλμάνος της παραδιπλανής πόρτας τα κατάφερνε ακόμα μια χαρά.
Η αλλοδαπή δυσωδία  είχε εισβάλει από καιρό στο ίδιο σου το σπίτι .Ο μαυριδερός του παραδίπλα διαμερίσματος σίγουρα έτρωγε την δουλειά από κάποιον Έλληνα και δεν είχε θέση στην ελληνική κοινωνία. Μήπως έτρωγε την δική σου δουλειά; Κάθε βράδυ γυρνούσε φορτωμένος με σακούλες φαγητό για να ταΐσει τα μπάσταρδα του. Σοκολάτες και σαλάμια που εσύ ο Έλληνας δεν μπορείς ούτε στο όνειρό σου να τα δεις με τόση ανεργία. Το κάθαρμα μεγάλωνε μουσουλμανικά μπάσταρδα για να αφελληνιστεί ο τόπος αυτός ,και ταυτόχρονα έκλεβε μια θέση εργασίας από έναν Έλληνα.Καθάρησε τον  κολόμαυρο γαμώ το κερατό μου!
Όσο πιο αποφασιστικά χώσεις το μαχαίρι στο κρέας του βρομιάρη ,τόσο οι πιθανότητες να επιζήσει λιγοστεύουν.Το είπε και ο σύντροφος Μπρέιβικ στο μνημόνιο ναζιστικής παραφροσύνης πέρσι το καλοκαίρι. Δεν αρκεί μόνο να κάνεις ένα απλό πλήγμα στον αντίπαλο ,παρά μονάχα  ένα όσο το δυνατόν ισχυρότερο. Όσους περισσότερους  καθαρίσεις, τόσο το καλύτερο για το έθνος.Θα μείνεις άπραγος;Το παν είναι να ξεμυτίσεις από την πόρτα έχοντας το καλό κουζινομάχαιρο στην τσέπη του σακακιού.
Εκείνο το βράδυ αποφάσισες να στήσεις το καλύτερο καρτέρι της ζωής σου. Ο βρομερός μετανάστης θα γυρνούσε σπίτι όλο χαμόγελα. Που να ξέρε τι τον περίμενε στη γωνιά.
Το καρτέρι ήταν εξαιρετικό,βγαλμένο από ταινία του Χόλιγουντ. Τα μάτια σου διασταυρώθηκαν για μια στιγμή με τα δικά του ,χωρίς να σου προκαλέσει η όλη φάση τον παραμικρό δισταγμό,την παραμικρή ενοχή.Όπως ακριβώς  αρμόζει σε  έναν σταυροφόρο του εθνικισμού. Ένα γνήσιο παιδί του τσιμέντου και του πλαστικού. Όλα είναι  πιθανά σ’ αυτή τη ζωή ,αλλά τίποτα αληθινό.Το αριστερό σου χέρι σκέπασε το βρομόστομα του και το δεξί με μια κίνηση ακριβείας, του ξέσκισε τα σωθικά. Μια, δυο, τρεις, δεν θυμάσαι πόσες φορές στριφογύρισες το μαχαίρι μέσα στα σπλάχνα του .Τα έντερα του χύθηκαν στο πάτωμα. Τα σκούρα μάτια του επιτέλους βγήκαν από τις κόγχες. Ο πόνος του ήταν αφόρητος .Τι ατυχία να μην έχεις και ένα βαρύ μπαλτά να του λιώσεις το κεφάλι να εξαφανιστεί κάθε  ίχνος αλλοδαπής ασχήμιας .Τόση ήταν η αγάπη σου για τη πατρίδα.
Είσαι ένας δικός μας τώρα. Μη χαλιέσαι, τα παιδιά του δεν θα τον κλάψουν ,δε θα τον ζητήσουν. Η μάνα τους δεν θα χρειαστεί να τα καθησυχάσει. Συνηθισμένοι οι αλλόθρησκοι στον θάνατο και οι αλλόθρησκες μάνες στις δικαιολογίες. Μακάρι να ψοφήσουν τα μπάσταρδα πριν μεγαλώσουν και συμβάλουν με τη σειρά τους στον αφελληνισμό.
Το κόμμα δυναμώνει και κανείς δε θα μαρτυρήσει το έργο σου. Μπορεί να φορέσαμε μοκασίνια και γραβάτες αλλά είμαστε μαζί σου.Τώρα είσαι ελεύθερος να τρέξεις σε ένα καταπράσινο λιβάδι γεμάτο από απαίσια φασιστικά καθάρματα  που σου μοιάζουν.
Μισό λεπτό!Πάλι το γαμημένο ηλέφωνο χτυπάει. Είναι από την τράπεζα .Βγάλτα πέρα μόνος σου. Τα λέμε.

ΠΑΣΟΚ-ΝΔ έφαγαν τις καταθέσεις, όχι η... δραχμή...

του Γιωργου Δελαστικ απο το Εθνος...
Τα τελευταία τρία χρόνια αποσύρθηκαν από τις τράπεζες 87 δισ. ευρώ και οι καταθέσεις μειώθηκαν από 237,5 δισ. σε 150,5 δισ. ευρώ
Πασίγνωστος ο προπαγανδιστικός ισχυρισμός - και απολύτως πιστευτός από ένα μεγάλο κομμάτι των Ελλήνων, όπως άλλωστε αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας και η σύγκριση των εκλογικών αποτελεσμάτων της 6ης Μαΐου με εκείνα της 17ης Ιουνίου: Αν στην Ελλάδα σχηματιζόταν αντιμνημονιακή κυβέρνηση, οι Ευρωπαίοι θα μας χρεοκοπούσαν και έτσι πέραν των άλλων συμφορών, θα εξανεμίζονταν και οι καταθέσεις των Ελλήνων μέσω του περάσματος στη δραχμή και της δραματικής υποτίμησης της τελευταίας έναντι του ευρώ. Συνυπολογίζοντας και αυτόν τον παράγοντα, ο ελληνικός λαός έδωσε την εξουσία στη μνημονιακή συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ με την άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 179 εδρών. Ο «κίνδυνος της δραχμής» αποφεύχθηκε, αλλά αν παρατηρήσουμε την πορεία του ύψους των καταθέσεων την τελευταία τριετία, θα διαπιστώσουμε ότι έχουν μειωθεί δραστικά.
Η κρίση και η μνημονιακή πολιτική λιτότητας τα τελευταία δύο χρόνια αποδεικνύεται ότι «έφαγαν» ήδη μεγάλο μέρος των καταθέσεων των Ελλήνων και όχι το πέρασμα της εξουσίας στο «λόμπι της δραχμής», το σκιάχτρο με το οποίο μας απειλούν κάποιοι. Ας δούμε όμως καλύτερα τους αριθμούς. Τον Ιούνιο του 2009 οι καταθέσεις ανέρχονταν σε 237,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Τον Ιούνιο του 2012 είχαν απομείνει στις ελληνικές τράπεζες καταθέσεις μόλις 150,5 δισεκατομμυρίων. Μέσα στην τριετία δηλαδή αποσύρθηκαν 87 δισ. ευρώ. Το ερώτημα είναι βεβαίως τι απέγιναν αυτά τα χρήματα. Οπως είναι γνωστό, υπάρχει CD με τα ονόματα 54.000 Ελλήνων που έβγαλαν σε τράπεζες του εξωτερικού συνολικό ποσό 22 δισεκατομμυρίων ευρώ. Μάλιστα οι 3.000 από αυτούς έβγαλαν έξω 7,5 δισεκατομμύρια. Πρόκειται για εμφανώς πλούσια άτομα, αφού οι 3.000 έβγαλαν κατά μέσο όρο από 2,5 εκατομμύρια ευρώ ο καθένας. Από τα 87 δισεκατομμύρια που αποσύρθηκαν δηλαδή από τις τράπεζες, μόνο τα 22 δισ. ευρώ έφυγαν έξω. Τι απέγιναν τα υπόλοιπα 65 δισεκατομμύρια όμως;
Από εδώ και πέρα παύουν τα επιστημονικά στοιχεία και αρχίζουν οι υποθέσεις και οι εκτιμήσεις. Παράγοντες του υπουργείου Οικονομικών και του τραπεζικού συστήματος, συνδυάζοντας και τις αναλήψεις με το συνολικό ύψος των καταθέσεων αυτού που τις απέσυρε (δειγματοληπτικά) και με το γεγονός ότι οι ξένες τράπεζες δεν ανοίγουν λογαριασμούς με αρχική κατάθεση δύο - τριών χιλιάδων ευρώ, έχουν την εκτίμηση ότι τα ποσά που τοποθετήθηκαν σε τραπεζικές θυρίδες ή παραχώθηκαν σε πάσης φύσεως κρυψώνες δεν υπερβαίνουν τα 15 περίπου δισεκατομμύρια ευρώ. Βάσει στοιχείων εκτιμούν ότι γύρω στα 5 δισεκατομμύρια ευρώ τοποθετήθηκαν στην καταρρέουσα αγορά ακινήτων, στην αγορά χρυσού, σε μετοχές.
Αυτοί οι υπολογισμοί σημαίνουν ότι γύρω στα 45 δισεκατομμύρια ευρώ, περίπου οι μισές δηλαδή καταθέσεις που αποσύρθηκαν, ξοδεύτηκαν ήδη για την κάλυψη τρεχουσών αναγκών. Αυτό θεωρείται σχεδόν βέβαιο για τα 19 δισεκατομμύρια που απέσυραν οι επιχειρήσεις, τα οποία εκτιμάται πως σχεδόν στην ολότητά τους χρησιμοποιήθηκαν στις επαγγελματικές δραστηριότητες. Από τα 68 δισεκατομμύρια που πήραν τα νοικοκυριά, υπολογίζεται (με σαφώς μεγαλύτερα περιθώρια λάθους) ότι τουλάχιστον γύρω στα 20-25 δισ. ευρώ έχουν ήδη φαγωθεί για καθημερινές ανάγκες προκειμένου να αντιμετωπιστεί η δραματική μείωση των αποδοχών, τα φορολογικά χαράτσια τύπου... τουρκοκρατίας, η τραγική αύξηση της ανεργίας κλπ.
Οι εκτιμήσεις αυτές ενισχύονται εμμέσως και από το γεγονός ότι βάσει των στοιχείων της Τράπεζας της Ελλάδος, τα δύο τρίτα σχεδόν (το 63% για την ακρίβεια) του συνόλου των αναλήψεων έγιναν στην Αττική, η οποία έχει χτυπηθεί σοβαρότερα από την κρίση σε σύγκριση με οποιαδήποτε άλλη περιοχή της χώρας τόσο σε επίπεδο πληθυσμού όσο και σε επίπεδο επιχειρήσεων.

Προς νεα εγκεφαλικα...

του Παντελη Μπουκαλα απο την Καθημερινη...
Ας σκεφτούμε οποιαδήποτε κινηματογραφική ταινία με καλούς και κακούς και, αφού τα χαρτιά τα μοιράζουμε εμείς, ας πούμε πως οι καλοί είναι η αφεντιά μας. Πόσο πιθανό, πόσο λογικό είναι να δεχθούμε ότι ο κύριος φορέας του Κακού δεν είναι ο Δόκτωρ Νο λ.χ. ή ο Πιγκουίνος, αλλά τα εκτελεστικά του όργανα, τα τσιράκια του, το πρωτοπαλίκαρό του έστω κι ο πρωτοσύμβουλός του; Πόσο πολιτικά λογικό είναι να δεχθούμε, ύστερα μάλιστα από πολύμηνη αποστροφή για τις τροϊκανικές κεφαλές, ότι το Κακό, δηλαδή την επιθετικότητα κατά της Ελλάδας και τη λογιστική τυφλότητα που αδιαφορεί για τους πραγματικούς ανθρώπους και τις αντοχές τους, την εκπροσωπεί ο κ. Τόμσεν, ο εντολοδόχος, και όχι η κ. Μέρκελ, η κ. Λαγκάρντ και οι λοιποί εντολοδότες; Δεν έχουμε να κάνουμε με φιλμ βέβαια, που σε δυο-τρεις ώρες τελειώνει και το ξεχνάς, αλλά με την πολιτική και τα συμφέροντά της. Και με τη ζωή μας και τα όριά της, όλο και πιο ασφυκτικά. Δεν έχουμε λοιπόν λόγους να θεωρήσουμε τον κ. Τόμσεν και την τεχνοκρατική κουστωδία του αποκλειστικούς υπεύθυνους. Δεν έχουμε λόγους να πιστέψουμε ότι τα καλά λόγια που ακούμε εσχάτως για τις θυσίες μας από τους πολιτικούς προϊσταμένους του είναι περισσότερο αγαθά και συμπονετικά απ’ όσα λέμε εμείς για τα πασχαλινά σφαχτά γύρω από τις σούβλες, για να πω κάτι ακραίο· για το πόσο ζουμερά και νόστιμα φαίνονται ή για το πόσο πρόθυμα δέχθηκαν να συμμετάσχουν στην τήρηση του σφαγιαστικού εθίμου. Κακό του κεφαλιού μας, αν συμπεράνουμε ότι οι σχεδιαζόμενοι νέοι κεφαλικοί φόροι αποτελούν τεχνοκρατική πρωτοβουλία και όχι πολιτική υπαγόρευση. Θα χάσουμε το δάσος, τον Μέλανα Δρυμό εν προκειμένω, βλέποντας το δενδρύλλιο. Οπως και να ’χει, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι τα νέα χαράτσια είναι απολύτως δικαιολογημένα. Η πασιφανής επιτυχία των προηγηθέντων, η τεράστια συμβολή τους στη μείωση της ανεργίας και της ύφεσης, στην ενίσχυση της ανάπτυξης και στην αύξηση της ρευστότητας, καθιστά υποχρεωτική τη λήψη νέων, βαρύτερων. Γιατί λοιπόν να μείνουν αφορολόγητα τα πτυχία, τα διπλώματα γλωσσομάθειας αλλά και οδηγικής ικανότητας, τα απολυτήρια γυμνασίου, η κατοχή κομπιούτερ, κινητού, κυλιόμενου διαδρόμου και φωτογραφικής μηχανής και όσα άλλα μαρτυρούν βίο τρυφηλό και αντιευρωπαϊκώς πολυέξοδο;

Η εσωτερική αποικιοποίηση και η εδραίωση του παρασιτισμού – Η Ελλάδα μετά το μνημόνιο...


Ας υποθέσουμε ότι αποδεικνύομαστε πειθήνιοι και “καλοί μαθητές” της τρόικας. Ας υποθέσουμε ακόμα ότι κάποια στιγμή τα επόμενα χρόνια με ένα μαγικό τρόπο θα υπάρχει στην Ελλάδα μια ασθμαίνουσα μεγέθυνση και ότι θα έχει επιτευχθεί ένας βαθμός “ανακούφισης” της δημοσιονομικής πτυχής της κρίσης. Ποια θα είναι η Ελλάδα τότε;
Στη βάση θα υπάρχει μια εκτεταμένη πληβειακή μάζα, που στην πλειοψηφία της θα δίνει μάχη επιβίωσης κυρίως με βάση τη μαύρη, κακοπληρωμένη και ευκαιριακή εργασία ή στην καλύτερη περίπτωση χάρη σε χαμηλής ειδίκευσης παροχή υπηρεσιών. Ένα μικρότερο τμήμα θα απασχολείται στον πρωτογενή τομέα και ένα ακόμα στο δευτερογενή τομέα, σε επιχειρήσεις που ως επί το πλείστον θα αξιοποιούν την παροχή πάμφθηνης εργασίας, χωρίς δικαιώματα και χωρίς συλλογικές συμβάσεις.
Η χώρα θα έχει κατατμηθεί σε ανταγωνιστικές μεταξύ τους Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, όπου τα δικαιώματα των εργαζομένων, οι μισθοί, οι περιβαλλοντικοί όροι, οι φορολογικοί συντελεστές των επιχειρηματιών, οι ασφαλιστικές τους υποχρεώσεις διαρκώς θα υποτιμώνται προς όφελος μιας άγριας κερδοσκοπίας. Θα υποβάλλεται σε εσωτερικό εργασιακό και περιβαλλοντικό ντάμπινκ και θα λειτουργεί ως κονσέρβα φτηνού, εφεδρικού εργατικού στρατού.
Επειδή βεβαίως ακόμα και έτσι η Ελλάδα δε θα μπορεί να συναγωνιστεί σε ό,τι αφορά τις ιδιωτικές παραγωγικές επενδύσεις χώρες ακόμα χαμηλοτέρου κόστους, ενώ οι δημόσιες επενδύσεις θα είναι ανύπαρκτες και το εξειδικευμένο προσωπικό θα αναζητά εργασία στο εξωτερικό, οι ΕΟΖ θα απαρτίζονται από ευκαιριακές δραστηριότητες και μη ανταγωνιστικές διεθνώς. Κατά συνέπεια σύντομα το μετά- μνημονιακό μοντέλο ανταγωνιστικότητας θα σαρωθεί μέσα σε ένα γενικευμένο κλίμα αποεπένδυσης.
Ωστόσο τα παραπάνω δε θα αποτρέψουν ούτε κατ’ ελάχιστο την περαιτέρω ενίσχυση του παρασιτικού, ολιγαρχικού κατεστημένου, το οποίο μέσα από εσωτερικές αναδιαρθρώσεις θα ενισχύσει περαιτέρω τη θέση του. Στον πυρήνα του μνημονιακού προγράμματος βρίσκονται τέσσερα προτάγματα: το πρώτο είναι το ξεπούλημα όλων των κερδοφόρων δημοσίων επιχειρήσεων που κατέχοντας μονοπωλιακή θέση και έτοιμη υποδομή χάρη σε δεκαετίες προσπαθειών του λαού εγγυώνται κερδοφορία. Το ξεπούλημά τους βεβαίως συνιστά από- επένδυση καθώς το δημόσιο ταμείο θα χάνει χρήματα, οι θέσεις εργασίας θα μειωθούν, οι αμοιβές και άρα τα κεφάλαια που κινούνται στο οικονομικό κύκλωμα θα συρρικνωθούν και φυσικά από ένα σημείο και μετά, επειδή τα ιδιωτικά κεφάλαια θα αδυνατούν να συντηρήσουν κοστοβόρες υποδομές θα απαιτήσουν επιδοτήσεις από το κράτος.
Ο δεύτερος στόχος, συναφής με τον πρώτο είναι μιας και παραγωγικές επενδύσεις δεν προβλέπονται, να ανοίξει μια σειρά ιδιωτικών, επιδοτουμένων, παρασιτικών αγορών, μέσα από την αντίστοιχη απόσυρση του κράτους από σειρά κοινωφελών, κοινωνικών και άλλων δραστηριοτήτων του. Η διάλυση της δημόσιας υγείας, παιδείας και κοινωνικής ασφάλισης αποτελούν χαρακτηριστικές περιπτώσεις δόμησης νέων ή διεύρυνσης ήδη υπαρχουσών παρασιτικών, ιδιωτικών αγορών. Δεδομένου ότι η μέχρι σήμερα δημόσια παρουσία κάλυπτε ανελαστικές ανάγκες των πολιτών, η απόσυρση του κράτους θα εξαναγκάσει τους πολίτες να στραφούν σε εντελώς ταξικά διαχωρισμένες ιδιωτικές υπηρεσίες.
Πιθανότατα και για ένα διάστημα το κράτος θα επιδοτήσει τμήμα των νέων αυτών αγορών. Η μεγάλη πληβειακή, προλεταριοποιημένη μάζα σταδιακά θα αποκλειστεί από τη σταθερή πρόσβαση σε αυτές τις υπηρεσίες. Θα οδηγηθεί είτε σε φιλανθρωπικά δίκτυα και σχετική περιθωριοποίηση, είτε στην πλήρη περιθωριοποίηση και αποκλεισμό. Στο εσωτερικό του νέου παρασιτισμού θα δομηθούν φυσικά νέα μονοπώλια και ολιγοπώλια, βάσει των σχέσεων των εν λόγω επιχειρηματιών με τους πολιτικούς παράγοντες της χώρας και με τον ξένο παράγοντα. Το ρουσφέτι και τα δίκτυα συνενοχής θα διογκωθούν με τον ιδιωτικό τομέα και τους εξαρτημένους από αυτόν κομματάρχες να παίζουν έναν απείρως χυδαιότερο ρόλο από ό,τι μέχρι σήμερα έχουμε γνωρίσει.
Ο συνδυασμός των δύο παραπάνω μεθόδων εγγυημένης, παρασιτικής κερδοφορίας- παρασιτικής υπό την έννοια ότι οι “επενδυτές” θα αποκομίσουν εγγυημένα από το κράτος και την κοινωνία κέρδη με μηδενικές δικές τους επενδύσεις, είτε σε κεφάλαιο, είτε σε τεχνολογία- οδηγεί και στον τρίτο στρατηγικό στόχο της μνημονιακής πολιτικής: την κερδοφορία της υψηλής πατρωνείας από το εξωτερικό του ελληνικού παρασιτισμού. Μια σειρά επιχειρήσεων που στήσανε τα δίκτυα της εκτεταμένης διαφθοράς εδώ και δεκαετίες, τώρα θα δράσουν ακόμα πιο απροκάλυπτα, επιθετικά και ανέλεγκτα.
Το τέταρτο πρόταγμα χτίζεται ήδη ως αναγκαίο συμπλήρωμα των προηγουμένων: ο πλήρης έλεγχος της πολιτικής ζωής, με επίκεντρο ένα συστημικό νεοφιλελεύθερο πόλο, που θα πλασάρεται άλλοτε ως κεντρώος και άλλοτε ως σοσιαλδημοκρατικός. Δίπλα του θα υπάρχει μια ισχυρή ακροδεξιά για όσο θα τη χρειάζεται το σύστημα, που επίσης θα διέρχεται οβιδιακών μεταμορφώσεων και στα αριστερά ένας κατακερματισμένος χώρος. Μέσα από τον έλεγχο της πολιτικής ζωής θα επιχειρηθεί η καταπίεση, η σύγχυση, ο αποπροσανατολισμός της λαϊκής ριζοσπαστικότητας και εν τέλει η εκτροπή της σε ακίνδυνες για το κατεστημένο κινήσεις.
Η ορθή περιγραφή της μετά- μνημονιακής Ελλάδας και εφόσον δεν ανατρέψουμε τη μνημονιακή στρατηγική είναι αυτή μιας χώρας και κοινωνίας υπό εσωτερική αποικιοποίηση. Μια μικρή, ολιγαρχική ελίτ που εξουσιάζει τη μεγάλη προλεταριοποιημένη, πληβειακή μάζα με στήριγμα τη συρρικνωμένη, ακρωτηριασμένη, οικονομικά και πνευματικά αποστεωμένη μεσαία αστική τάξη, υπό την υψηλή πατρωνεία του ξένου παράγοντα. Ένας σκληρός ταξικός διαχωρισμός που θα διακλαδώνεται παντού: από το αστικό περιβάλλον και την καθημερινή ποιότητα ζωής, ως την πρόσβαση σε κοινωνικές υπηρεσίες, τα δικαιώματα και τις αμοιβές. Δεν είναι καθόλου απίθανο κρίσεις που θεωρούσαμε ότι ανήκουν στο παρελθόν για αναπτυγμένες κοινωνίες, όπως η διατροφική κρίση για τμήματα του πληθυσμού να επανέλθουν επίμονα.
Η Ελλάδα θα αποτελέσει έτσι το υβρίδιο μεταξύ Λατινικής Αμερικής των δεκαετιών του ψυχρού πολέμου και Ανατολικής Ευρώπης μετά την πτώση του τείχους, που προτυποποιείται ήδη και εφαρμόζεται στο σύνολο της ευρωπεριφέρειας.
Σταδιακά δε, το ίδιο μοντέλο εσωτερικής αποικιοποίησης μεταφέρεται και στα κράτη του ευρωπαϊκού κέντρου. Η κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους δικαίου στο σύνολο της ευρωζώνης στο πλαίσιο των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων θα οδηγήσει με μεγαλύτερη ή μικρότερη βιαιότητα σε τεκτονικές αλλαγές όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Η διάκριση βορρά- νότου μεταφέρεται με απρόβλεπτες συνέπεις στο εσωτερικό τόσο του βορρά όσο και του νότου. Αποκτά μια ολοένα περισσότερο ταξικό- πολιτική διάσταση, διαίρεσης μεταξύ ολιγαρχίας και προλεταριοποιημένων μαζών.
Στις ευρωπαϊκές κοινωνίες και φυσικά στη δική μας χτίζεται ένα νέο τείχος περιθωριοποίησης και απομόνωσης. Ένα είναι βέβαιο, δε: ότι αν υποταχθούμε σε αυτήν με βάση το επιχείρημα ότι ο άλλος δρόμος μπορεί να αποδειχτεί χειρότερος, αυτό το ζοφερό μέλλον θα καταστεί ασφυκτικό παρόν.

Η επιβράβευση των υποτακτικών...

Εργαζόμενοι Νοσοκομείου Λήμνου

Ο ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΥΥ&ΚΑ ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΕΙ ΤΟΥΣ ΠΟΝΤΙΟΥΣ ΠΙΛΑΤΟΥΣ
Με μια σύντομη δήλωση, σήμερα 20/9/2012 του Αγίου Ευσταθίου, ο Υπουργός Υγείας έδωσε το «Good Standing» σε όλους τους Διοικητές των Νοσοκομείων και ταυτόχρονα παράταση της θητείας τους μέχρι τη λήξη της σύμβασής τους.
Όλοι αυτοί, οι αξιοκρατικά διαλεγμένοι, ατυχήσαντες πολιτικοί, αποτυχημένοι επαγγελματίες, ξεπουλημένοι συνδικαλιστές, συνταξιούχοι του παλαιού ΠΑΣΟΚοκράτους, τίμησαν με πάθος το μισθό τους και τελικά ανταμείφθηκαν!
Οι περισσότεροι από αυτούς ως άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι «νίπτουν τας χείρας τους» μπροστά στην υποβάθμιση των Νοσοκομείων, στις ελλείψεις προσωπικού, υλικών και φαρμάκων, στη μη αποπληρωμή δεδουλευμένων, στο πετσόκομα υπερωριών και εφημεριών, στην κατάργηση κάθε εργατικού δικαιώματος, στην κατάργηση του δημόσιου χαρακτήρα του ΕΣΥ. Κάποιοι, ευτυχώς λιγότεροι, προχώρησαν ακόμα πιο πέρα. Με ευφάνταστες κινήσεις και περίσσιο ζήλο ξεπέρασαν κι αυτούς τους ίδιους τους Τροϊκανούς, καταφέρνοντας τα Νοσοκομεία τους να θυμίζουν περασμένες δεκαετίες!
Δεν ξέρω σε ποια κατηγορία να κατατάξω το δικό μας δίδυμο Κατσιφαράκη-Τσούνη.
Θα παραθέσω εδώ τα πεπραγμένα τους των εννέα τελευταίων μηνών στο ΓΝ-ΚΥ Λήμνου και κατατάξτε τους όπου θέλετε:
1)      Λειτουργώντας άψογα την εκτρωματική διασύνδεση των Νοσοκομείων Μυτιλήνης-Λήμνου έχουν εγκαταστήσει μια απίστευτη γραφειοκρατία που
σαν αποτέλεσμα έχει να μη λαμβάνονται έγκαιρα αποφάσεις για καίρια ζητήματα όπως προκηρύξεις θέσεων, παραγγελίες υλικών-φαρμάκων-εξοπλισμού. Με την υψηλή τεχνική στο πινγκ-πονγκ ,που τους διακρίνει, το μπαλάκι των ευθυνών χάνεται από τον έναν στον άλλον.
2)      Καταρτίζοντας έναν απίστευτα χαμηλό προϋπολογισμό, και σε συνδυασμό με τις περικοπές του ΥΥ&ΚΑ, κατάφεραν τη μείωση 50% των εφημεριών των
Ιατρών και 30% των υπερωριών του υπόλοιπου προσωπικού. Εφημερίες και υπερωρίες που έχουν μήνες να πληρωθούν.
3)      Συνέβαλαν με αυτόν τον τρόπο στο να μειωθεί το Ιατρικό προσωπικό του ΓΝ-ΚΥ Λήμνου κατά 25% περίπου τον ερχόμενο Δεκέμβριο.
4)      Κάνοντας «θελήματα» μετατρέπουν θέσεις Ιατρών των Κλινικών Κορμού (Παθολογική και Γενική Χειρουργική) σε θέσεις Ιατρών άλλων ειδικοτήτων, παρά την αντίθετη γνώμη του Επιστημονικού Συμβουλίου.
5)      Από τις ίδιες Κλινικές Κορμού αφαιρούν κλίνες τις οποίες προκλητικά παραχωρούν σε άλλες Κλινικές συνεχίζοντας τα «θελήματα».
6)      Αφήνουν την Ψυχιατρική Κλινική χωρίς κλίνες, αδιαφορώντας τόσο για την εφαρμογή της νομοθεσίας όσο και για τις επιτακτικές πραγματικές ανάγκες.
7)      Με απίστευτους διοικητικούς ερασιτεχνισμούς, έχουν καταφέρει οι δομές της καθαριότητας, της σίτισης, του κλιματισμού, της θέρμανσης να λειτουργούν οριακά και κάποιες φορές να μην το καταφέρνουν κι αυτό.
8)      Προ λίγων μηνών, και στα πλαίσια της προεκλογικής εκστρατείας, επιδόθηκαν σε ένα μπαράζ κατηγοριών μέσω των ΜΜΕ. Δεν δίστασαν να λοιδορήσουν συναδέλφους, να αποποιηθούν ευθύνες τους, να δώσουν ψεύτικες υποσχέσεις προκειμένου να δημιουργήσουν ένα αντιιατρικό κλίμα.
9)      Επιλεκτικά και πιθανώς στα πλαίσια κάποιου σωφρονιστικού συστήματος καταπατούν το δικαίωμα συναδέλφων σε ρεπό και άδειες, εξαναγκάζουν σε
απλήρωτη εργασία, εφευρίσκουν παράνομους τρόπους πληρωμών.
10)     Παρανόμως εισπράττουν 5 Ευρώ από τα επείγοντα περιστατικά.
Όλα αυτά και πολλά ακόμη γίνονται βέβαια ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ. Αυτό διατυμπανίζουν όπου βρεθούν. Ποιο δημόσιο συμφέρον
θέλει λιγότερους γιατρούς και νοσηλευτές; Ποιο τους θέλει κακοπληρωμένους; Ποιο δημόσιο συμφέρον δεν θέλει δωρεάν περίθαλψη, φάρμακα, υλικά;
ΠΟΙΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΘΕΛΕΙ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΔΙΟΙΚΗΤΕΣ;
ΠΟΙΟ ΚΥΡΙΕ ΤΕΤΟΙΕ ΥΠΟΥΡΓΕ;
Το φίδι στον κόρφο σας

Μισθωτοι Ιδιωτικου Τομεα...

Ιστοριες συνωμοσιας - εναντια στο σκοταδισμο...
Ας με συγχωρήσουν σήμερα οι υπόλοιπες κατηγορίες εργαζομένων αλλά είπα επί τέλους να κάνω ένα μίνι αφιέρωμα στη κατηγορία εκείνη που δεν έχει καμιά ανάγκη ούτε από μνημόνια, ούτε από παλιά και νέα μέτρα, ούτε από τίποτα, γιατί πολύ απλά ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ.

Είναι η κατηγορία - μοντέλο - της σιωπηλής σφαγής. Της αυτονόητης σφαγής. Οι μισθοσυντήρητοι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα είναι αυτό που λέμε, ξεχασμένοι από θεούς κι ανθρώπους. Απολύσεις αυθαίρετες κατά χιλιάδες που χωρίς κανένα σενάριο εξόδου, χωρίς συζήτηση, χωρίς καμιά έστω υποτυπώδη δικαιολογία. Εργασία υπό καθεστώς εκβιασμού, τρομοκρατίας, απόλυτης ασυδοσίας.

Ο ιδιωτικός τομέας, των πολυεθνικών, εργοστασίων, σουπερ μάρκετ, καταστημάτων, αλυσίδων, κολοσσών και νάνων και οποιαδήποτε άλλη σχετική κατηγορία, είναι η πλέον ατόφια μορφή σύγχρονων σκλαβοπάζαρων, απόλυτου ελέγχου, στυγνής εκμετάλλευσης των πάντων. Από τις πιο ασήμαντες θέσεις μέχρι τα χρυσά παιδιά του, ο εργαζόμενος είναι απλά ένα προϊόν. Ένα ξερό προϊόν. Χρήσιμο ή άχρηστο.

Έχω σταματήσει πλέον να κοιτάζω τα δράματα που παίζονται γύρω μου, γιατί δεν μπορεί να το χωρέσει το μυαλό μου. Την ώρα που γίνεται μια ατέλειωτη συζήτηση σχετικά με τους υπαλλήλους του ευρύτερου δημόσιου τομέα, των ΔΕΚΟ κλπ για το τι ακριβώς θα απογίνουν οι εργαζόμενοι τους, στον ιδιωτικό τομέα δεν υπάρχουν πλέον εργαζόμενοι. Υπάρχει μια εργασιακή ζούγκλα που ο καθένας προσπαθεί να επιβιώσει με οποιοδήτε τρόπο. Υπακούοντας σε εξοντωτικά ωράρια, σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι καν επιχειρησιακή ανάγκη, απλά επιβολή δύναμης και υποταγής απάνθρωπων διοικήσεων. Υπερωρίες? ανέκδοτο. Μισθοί σύμφωνοι με εργατικές νομοθεσίες? Ανέκδοτο. Απολύσεις κατόπιν συγκεκριμένων κριτηρίων? Ανέκδοτο. Αξιοκρατία? ανέκδοτο. Ασφάλεια, σύνταξη κλπ? ανέκδοτο.

Μια τεράστια κρεατομηχανή που μετράει αυτή τη στιγμή χιλιάδες σκλάβους αφημένους στη κυριολεξία στο στόμα των λύκων. Συνδικαλισμός? Κινητοποιήσεις? Αντίδραση? Ανέκδοτο. Δεν ανασαίνει ψυχή. Τσιμουδιά. Κιχ. Στρατιωτάκια αμίλητα, ακούνητα κι αγέλαστα. Είναι το λιγότερο τραγικό και φτύσιμο στα μούτρα χιλιάδων ανθρώπων όχι απλά να σφαγιάζονται χωρίς έλεος, αλλά να μην είναι αφιερωμένο ούτε ένα πεντάλεπτο εις μνήμην τους από το σύνολο της υποτιθέμενης ενημέρωσης.

ΟΛΟΙ χωρίς καμιά εξαίρεση , στον ιδιωτικό τομέα, βιώνουμε την μεγαλύτερη επιδρομή ασυδοσίας που έχει γίνει ποτέ. Κάθε μέρα δουλειάς είναι υποψήφια να είναι η τελευταία, χωρίς ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΑΣΧΟΛΕΙΤΑΙ με το θέμα. Άνθρωποι που δουλεύουν με τρία με τέσσερα κατοστάρικα, άνθρωποι που δουλεύουν δέκα και δώδεκα ώρες, άνθρωποι που στα πτυχία τους συμπεριλαμβάνεται από το να προσφέρουν τις γνώσεις τους μέχρι να κατεβάζουν τα σκουπίδια καθώς κατεβαίνουν. Μέχρι το καφεδάκι για το αφεντικό, τα ρούχα του από το καθαριστήριο, το κλείσιμο θέσης στα πολυτελείας ρεστοράν το βράδυ.

Σφηκοφωλιές όπου σαν σκλάβοι υποταγμένοι δουλεύουν όλοι σε ότι παραλογισμό τους ζητηθεί, σε ότι βίτσιο, κομπίνα ή ασυδοσία φαντασιωθεί ο κάθε εργοδότης. Οι υπαλληλίσκοι και τα golden boys, εθισμένοι σε μια συνεχή υποχρέωση εξυπηρέτησης και αποδοτικότητας όπου το σύνθημα είναι ένα. Οι υποχρεώσεις στην επιχείρηση είναι πάνω από οικογένεια, ζωή, υγεία. Βλέπεις ανθρώπους με σαράντα πυρετό να είναι σκυμμένοι στα γραφεία τους καταπίνοντας ασπιρίνες, ανθρώπους που παρακαλάνε να μην αρρωστήσουν, ανθρώπους που δεν μπορούν ποτέ να πάνε στις συγκεντρώσεις γονέων στα σχολεία, που δεν προλαβαίνουν να επισκεφτούν το πατέρα τους στο νοσοκομείο, που δεν μπορούν να οργανώσουν τίποτα γιατί η δουλειά τους στο ξαφνικό μπορεί να τους χρειάζεται να καθίσουν μέχρι τις δέκα το βράδυ, ή να πάνε από τα ξημερώματα.

Και η απόλυση? Ένα κλωτσίδι χωρίς προειδοποίηση, πολλές φορές επακόλουθο όχι μιας κακής απόδοσης αλλά γιατί απλά δεν γουστάρει κάποιος τη φάτσα σου, αντιμίλησες, ή δεν ήσουν αρκετά γλύφτης ή καρφί για να επιβιώσεις ανάμεσα στα υπόλοιπα όρνια.

Δεν υπάρχει κανένα αφιέρωμα για όλα αυτά τα πλήθη, γιατί δεν ανήκουν στο κράτος. Δεν ανήκουν στους πολιτικούς. Δεν ανήκουν στο πελατειακό κράτος. Ανήκουν ξεκάθαρα στο αφεντικό τους. Που είναι ο νόμος τους. Ο κυρίαρχος της ζωής τους και σε μια τέτοια εποχή που η ανεργία μαστίζει αλύπητα, είναι ο Θεός! Συρτάρια γεμάτα βιογραφικά που περιμένουν να δουλέψουν με ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΣΥΝΘΗΚΗ, με ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΠΟΔΟΧΕΣ, με ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΣΥΜΦΩΝΙΑ. Μακριά από μνημόνια, συζητήσεις και προβληματισμούς με άμεση εφαρμογή ενός προσωπικού μνημονίου για το καθένα, αυθαίρετο, ασύδοτο, στυγνό για να το νιώθεις κάθε λεπτό που περνάς τη πόρτα της δουλειάς.

Σε πλήρη ασυλία όλα αυτά τα καθάρματα που στοιχειώνουν την ιδιωτική εργοδοσία, σε πλήρη ασυλία οι χιλιάδες αυθαίρετες απολύσεις, οι χιλιάδες αδικαιολόγητες μειώσεις μισθών, σε πλήρη ασυλία η ανασφάλιστη εργασία, η νέοι σκλάβοι - το χειρότερο από όλα τα νέα παιδιά - που στις περισσότερες περιπτώσεις πλέον δεν προσλαμβάνονται από μια συνηθισμένη αγγελία, αλλά από γραφεία κορακιών που παραδίνουν σκλάβους σε καλές τιμές, πρόθυμους, εργατικούς και υπάκουους.

Απεργία μεθαύριο? Ανέκδοτο. Δεν θα πάνε στην απεργία. Ούτε οι υπάλληλοι των πολυεθνικών, ούτε τα παιδιά των σούπερ μάρκετ, ούτε οι σκλάβοι των αλυσίδων (κάθε είδους) ούτε τα υπαλληλάκια των διαφόρων επιχειρήσεων, ούτε οι εργάτες από τα εργοστάσια, ούτε οι καθαρίστριες, ούτε οι κούριερ, οι ντελιβεράδες. Δεν θα πάνε οι υπάλληλοι κι οι εργάτες γενικότερα. Αναζητούν ήδη αγωνιωδώς να μάθουν αν θα έχουν απεργία εκείνη την ημέρα τα μέσα μαζικής μεταφοράς μη τυχόν και δεν μπορούν να φτάσουν στην ώρα τους στη δουλειά τους. Στη περασμένη απεργία συνάδελφοι που δεν είχαν λεφτά για ταξί κι αυτοκίνητο έφτασαν με τα πόδια.....

ΔΕΝ ΣΥΖΗΤΙΕΤΑΙ ΚΑΝ το θέμα θα απεργήσουμε. Όποιος θέλει το δέχεται όπως το λέω. Όποιος θέλει μπορεί να φαντασιώνεται ότι ηλιθιότητα ελπίζει για να επαναλαμβάνει συνέχεια "όλοι τώρα κάτω" Το όλοι δεν περιλαμβάνει τον ιδιωτικό τομέα παρά μια ελάχιστη αντιπροσώπευση σωματείων, συγκεκριμένων ομάδων εργαζομένων, τους συνδικαλιστές, και φυσικά μερικούς άνεργους που έτσι κι αλλιώς στη ζητιανιά έχουν βγει. Ο σκλάβος δεν κατεβαίνει όχι γιατί θα χάσει ένα μεροκάματο αλλά γιατί έτσι και τολμήσει και κάνει τη μαγκιά να κατεβεί, τέλος το μεροκάματο γενικότερα. Μπορεί να μην του έρθει αμέσως - για να μη βγάλουμε και μάτι - αλλά θα του ρθει σε μια δυο βδομάδες με μια ηλίθια δικαιολογία. Παρακολουθούσαμε όλοι την εξοντωτική απεργία των μεταλλουργών και σκεφτόμασταν πότε θα έρθει η στιγμή που θα τους τσεκουρώσουν. Πόσοι θα φτάσουν ζωντανοί μέχρι το τέλος.... και ήμουν σίγουρη πως θα αργήσει πολύ να επαναληφθεί το "πείραμα" ή για να το πω καλύτερα τα κεφάλια είναι ακόμα περισσότερο χωμένα μέσα τώρα συνειδητοποιώντας πως δεν υπάρχει έλεος κανένα.

Συγχωρήστε μου αυτό το μίνι αφιέρωμα στις στρατιές των δούλων, ούτε έχω καμιά διάθεση να ξεχωρίσω την εξαθλίωση ανά κατηγορίες πληθυσμού, αλλά κάπου έχει αρχίσει και με εκνευρίζει το θέμα της απόλυτης εγκατάλειψης του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού που αυτή τη στιγμή ήδη κατακρεουργείται, είναι αντικείμενο απόλυτης εκμετάλλευσης και εξαθλιώνεται κάθε μέρα και περισσότερο και που φυσικά είναι το 25% ανεργίας που τα κανάλια της συμφοράς αναφέρουν σαν νούμερο, απρόσωπο, ένα νούμερο που κρύβεται πίσω του όλη η αληθινή μνημονιακή επέλαση. Εκείνο το χώρο που τα μέτρα δεν "συζητούνται" αλλά ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΙ όχι απλά πιστά, αλλά με υπερβάλλοντα ζήλο. Εκεί που δεν υπάρχει σκέψη απόλυσης απλά αλλά κλωτσιά από το παράθυρο. Εκεί που δεν υπάρχει σκέψη μείωσης μισθών αλλά άμεση εφαρμογή τσεκουρώματος χωρίς να ρωτήσει κανείς κανέναν. Εκεί που πλέον οι εργαζόμενοι που αποκαλούνται "απασχολούμενοι" πάνε με το κιλό. Στη κυριολεξία. ΟΤΙ ΠΑΡΕΙΣ ΕΝΑ ΦΡΑΓΚΟ.

Εκεί που έχει πέσει το γελοίο επιχείρημα της ανταγωνιστικότητας, όπου στα μυαλά των αρπακτικών έχει μία μόνο έννοια. Φτηνιάρικο μεροκάματο, χωρίς ωράριο, με ελάχιστη ασφάλιση, και τσιμουδιά. Σκάσε, δούλευε, πάρε κι ένα κομμάτι ψωμί να φας. Κι τα ανώτερα στελέχη? Ίδιοι και χειρότεροι υποταγμένοι δούλοι που σαν φίδια τσιμπάνε ο ένας τον άλλον, υποκλίνονται μέχρι τα πόδια, γλύφουν τα παπούτσια των μεγάλων αφεντικών για να επιβιώσουν και να αναρριχηθούν σε θέσεις που τελικά θα τους αποφέρουν αγαθά και λούσα που θα μπορούν να χρησιμοποιούν τις λίγες ώρες που τα μεγάλα αφεντικά θα τους επιτρέπουν να ζουν....

Όταν το μεγάλο ξεπούλημα τελειώσει, τα φιλέτα θα έχουν περάσει σε ικανά χέρια ξένων φυσικά, και το δώρο των μνημονιακών ξεπουλημένων κυβερνήσεων είναι που μαζί με το φιλέτο θα τους έχουν δώσει bonus και τις μάζες των σκλάβων που θα τους αγοράζουν στη κυριολεξία για ένα κομμάτι ψωμί. Εκείνους τους σκλάβους που δεν έχουν ούτε επιδόματα, ούτε υπερωρίες, ούτε συνθήκες εργασίας ελεγχόμενες, ούτε ωράριο, ούτε συγκεκριμένο αντικείμενο εργασίας, με μηδέν απαιτήσεις, και μηδέν αντίδραση. Τόσο απλά. Η μόνη λεπτομέρεια που έχουν ακόμα να χειριστούν είναι αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα δουλεύουν μέχρι τα 67 ή τα 80? Και όσους αρρωσταίνουν ή παρουσιάζουν κάποιο ελάττωμα να τους απολύουν απλά ή να τους εκτελούν επί τόπου για να μη κυκλοφορεί σκάρτο προϊόν στην αγορά εργασίας?


Καληνύχτα σας...

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

Εσυ Φταις!...

Strange Journal...
Ένα από τα τεχνάσματα που χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον για να πείσουν για τις αιτίες της κρίσης είναι η ενοχοποίηση του πληθυσμού. Φυσικά ως σημαία κυμάτισε η φοροδιαφυγή. Ένα υπαρκτο μεν πρόβλημα, το οποίο όμως το ανήγαγαν στον κύριο λόγο της κατάρρευσης.
Κι αν περιμένεις πως μεγαλογιατροί και μεγαλοδικηγόροι βρίσκονται δικαιολογημένα στο στόχαστρο, σίγουρα θα νιώθεις αμήχανα, στην στοχοποίηση όλων ως υπόπτων στην συμμετοχή της “εθνικής τραγωδίας”. Αποτελεί το επόμενο κεφάλαιο του “μαζί τα φάγαμε”, δηλαδή των πελατειακών σχέσεων που μετέτρεψε σε θεσμό το κομματικό σύστημα. Επίσης βόλεψε ο διαχωρισμός των πολιτών σε “φιλοευρωπαιστές” κι αυτούς που είναι προσκολλημένοι σε παλιά και “άχρηστα” σχήματα όπως εργασιακά δικαιώματα, τόπος καταγωγής, κοινωνικά κεκτημένα. Αυτό που έκαναν τόσα χρόνια τα κόμματα εξουσίας, πλέον το χρησιμοποιούν για τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Δηλαδή, τους λένε δημαγωγούς γιατί παρασέρνουν τον λαό σε ανέφικτες λύσεις, τους ονοματίζουν εχθρούς της αλλαγής. Και μαζί μ’ αυτούς βάζουν και τους πολίτες που αντιτίθεται στις “διαρθωτικές αλλαγές”.
Σου λένε κατάμουτρα “εσύ φταις!”. Και ναι, δεν αποκλείουν το ότι μπορούν να φταίνε κι εκείνοι λίγο, αλλά τα προνόμια θα κοπούν μόνο από σένα. Ουσιαστικά ο Έλλην πολίτης αντιμετωπίζεται ως ένας κρετίνος, εύκολα χειραγωγήσιμος κι ευκολόπιστος, βλάχος, συντηρητικός και φοβισμένος. Φυσικά υπάρχουν πολλές “ιδιαιτερότητες” του νεοέλληνα και τις έχουμε επισημάνει πολλάκις, αλλά όταν αντιμετωπίζεται ένας ολόκληρος λαός ως “άρρωστος” που έχει ανάγκη ιατρικών-οικονομικών συνταγών, ο δόλος είναι εμφανής.
Με σύμμαχο τα ΜΜΕ, η κυρίαρχη ιδεολογία απογυμνώνει την επιχειρηματολογία της λογικής, στρέφοντας την μια ομάδα ανθρώπων έναντι της άλλης. Δεν σκάβει βαθύτερα, αφού δεν είναι αυτό που την ενδιαφέρει. Η φοροδιαφυγή και ειδικότερα ο φοροφυγάς παρουσιάζονται ως όντα από άλλο πλανήτη. Η ανομία -όρος που χρησιμοποιεί το σύστημα για να κατασκευάσει το περιθώριο- πηγάζει από το ίδιο το πολιτικό σύστημα εδώ και δεκαετίες. Ας είναι καλά τα ρουσφέτια. Όπως η θρησκεία τοποθετεί το κακό έξω από τον άνθρωπο, προσωποποιώντας το με τον Διάβολο, έτσι και η ρητορική της κρίσης, τοποθετεί την ανομία έξω από το σύστημα και τους εξουσιαστές, σαν να το προκαλώ εγώ κι εσύ από το πουθενά. Φυσικά η ατομική ευθύνη έχει πολύ μεγάλη σημασία, αλλά το άτομο υιοθετεί συμπεριφορές βάσει της ποιότητας της κοινωνίας μέσα στην οποία κινείται.
Ένα ακόμη τέχνασμα για να σου κουνάνε το δάχτυλο κατάμουτρα, είναι η ετικετοποίησή σου ως άτομο που τόσα χρόνια ανήκες σε κάποια ομάδα ή συντεχνία υπεύθυνη για την σημερινή κατάσταση. Όπως οι Βενιζελοσαμαράδες και διάφοροι αμόρφωτοι θεωρούν πως τόσα χρόνια “κυβερνούσε η Αριστερά”, έτσι και όσοι δεν θέλουν την υπακοή στις εντολές της τρόικας κηλιδώνονται ως το “παλιό σύστημα εξουσίας” που δεν θέλει να αλλάξουν τα πράγματα για να βγούμε από την κρίση. Έχουν ανάγκη αυτή την πλάνη για να διατηρήσουν τους συσχετισμούς εξουσίας.
Το “εσύ φταις” είναι η ιδανικότερη μέθοδος για να σε πείσουν ότι είσαι τόσο διεφθαρμένος όσο το ίδιο το σύστημα. Ή αντίστροφα, να επιμηκύνουν την ζωή του συστήματος, ανάλογα με τον βαθμό στην κλίμακα διαφθοράς. Η επιβεβαίωση της σαθρότητας δεν έχει ως στόχο την καταπολέμησή της, αλλά το να παραμείνει ζωντανό το άρρωστο περιβάλλον που ζει γι’ αυτήν και από αυτήν.

από τη ΔΗΜΑΡ στη ΜΕΚΥΒΑΡ...

Σωτήρης Βαλντέν, Μεταρρυθμιση...
(από αφορμή την ανοικτή επιστολή του "εκσυγχρονιστή" προς τον Πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ)
%CE%91%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CF%84%CE%AE+%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE+II%3A+%CE%B1%CF%80%CF%8C+%CF%84%CE%B7+%CE%94%CE%97%CE%9C%CE%91%CE%A1+%CF%83%CF%84%CE%B7+%CE%9C%CE%95%CE%9A%CE%A5%CE%92%CE%91%CE%A1 Αγαπητέ Πρόεδρε,
Διάβασα με αγανάκτηση την ανοικτή επιστολή που σου απηύθυνε ο φανατικός κομμουνιστής που υπογράφει με το ψευδώνυμο "εκσυγχρονιστής" (τρομάρα του). Είμαι βέβαιος πως δεν θα τον ακούσεις. Όμως, αν έχεις και τον ελάχιστο πειρασμό να ξαναγυρίσεις σ’ αυτά που λέγαμε παλιά, διάβασε σε παρακαλώ και τη δική μου επιστολή. Ελπίζω να σε αποτρέψει.
Από την πλευρά μου, παρακολουθώ με μεγάλη ικανοποίηση την μετεκλογική μας πορεία. Βαδίζουμε πλέον με μεγάλα βήματα στο δρόμο των μεταρρυθμίσεων, της ενότητας, της ευθύνης και της συνέπειας. Χαίρομαι, Πρόεδρε, που το κόμμα μας σηκώνει το βάρος της συγκυβέρνησης με κόμματα που τόσο άδικα σπιλώναμε πως τάχα φέρουν την πρώτη ευθύνη για τα σημερινά χάλια του τόπου μας. Χαίρομαι που συμβαδίζουμε πλέον με τα πρόσωπα που τόσο αδικαιολόγητα χαρακτηρίζαμε αναξιόπιστα. Πολύ σωστά απορρίπτουμε τις ενστάσεις όσων θα ’θελαν, λέει, να υπάρχουν προϋποθέσεις, συσχετισμοί ή να εφαρμόζονται τα συμφωνημένα προγράμματα για να συγκυβερνήσουμε. Μα πού ζούνε αυτοί οι άνθρωποι;
Η Μεταρρυθμιστική Κυβερνώσα Αριστερά (ΜΕ.ΚΥΒ.ΑΡ), Πρόεδρε, δεν τη στήνει στη γωνία και περιμένει, ούτε κάνει τζάμπα και εκ του ασφαλούς κριτική. Ανταποκρίνεται πάντα πρόθυμα στο κάλεσμα της δεξιάς και του ΠΑΣΟΚ για να βάλει πλάτες. Ιδίως όταν πρόκειται για τη συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής που είναι και η μόνη υπαρκτή. Μη σε κάμπτει πως κάποιοι (έ, έστω και εμείς) την αποκαλούσαμε μέχρι χθες αντιλαϊκή και ανεφάρμοστη. Κάτι έπρεπε να πούμε πριν από τις εκλογές. Τώρα όμως, ας σοβαρευτούμε. Εξ άλλου, τι; Κάνουν πως δεν κατάλαβαν; Δεν ήσουν σαφής προεκλογικά; Δεν είχες πει ευθαρσώς ότι όλα αυτά τα περί "τρίτου πόλου", απαγκίστρωσης και αξιοπιστίας, είναι μπούρδες; Δεν πρόσεξαν ότι το πραγματικό μας μήνυμα ήταν ότι πάση θυσία πρέπει να γίνουμε κυβέρνηση (έστω, να υπάρξει κυβέρνηση, το ίδιο είναι);
Η ΜΕ.ΚΥΒ.ΑΡ πρέπει να εφαρμόζει αποφασιστικά τα μνημόνια και να στέκεται σταθερά αλληλέγγυα στις αποφάσεις του Σαμαρά. Χωρίς ιδεολογικές προκαταλήψεις (και σαχλαμάρες περί νεοφιλελευθερισμού!). Σωστά πρωτοστατεί το κόμμα στο μέτωπο εθνικής σωτηρίας κατά του ΣΥΡΙΖΑ (φτου, φτου, φτου!). Πρέπει όμως να καταδικάζει πιο απερίφραστα και τις μαζικές κινητοποιήσεις. Και είναι επιτακτικό να απορρίψει ασυζητητί το "αντιφασιστικό μέτωπο" (τι κομμουνιστική ορολογία κι αυτή!) κατά της Χρυσής Αυγής. Μέτωπο με ποιον, με τον Τσίπρα; Αν είναι δυνατόν! Χίλιες φορές Σαμαράς και Βενιζέλος!
Όλοι καταλαβαίνουμε, Πρόεδρε, όταν καμιά φορά διστάζεις στα παραπάνω ή και διαμαρτύρεσαι και λίγο. Κάποιοι συμβιβασμοί είναι αναπόφευκτοι όταν έχεις να κάνεις με έναν τέτοιο καθυστερημένο και αλητήριο λαό. Όμως, άκουσε κι εμάς, τους μεταρρυθμιστές: χρειάζεται τόλμη! Μόνο έτσι θα ξαναγυρίσουμε στο 2%. Κατανόηση δείχνουμε επίσης που δεν μπαίνεις στην κυβέρνηση, αλλά, εδώ που τα λέμε, τι σόι κυβερνώσα αριστερά είμαστε αν δεν μπούμε; Πιο σωστό και υπεύθυνο θα ήταν να αναλάβουμε τα κρίσιμα υπουργεία για να υλοποιήσουμε με μεγαλύτερη συνέπεια τις επιταγές της τρόικας. Μη φοβάσαι, έχει ακόμη πολύ λίπος ο λαός μας. Και οι αγορές ανυπομονούν.
Το πιο εξωφρενικό, Πρόεδρε, είναι ότι κομμουνιστές όπως ο "εκσυγχρονιστής" σε καλούν να εμμείνεις σε αρχές! Τι αρχές και κουραφέξαλα! Αυτά είναι απολιθώματα του παρελθόντος. Φαντάσου εμείς να θέλουμε να προσαρμόσουμε τους μισθούς και τις συντάξεις, να εισαγάγουμε επιτέλους ευελιξία στην αγορά εργασίας, να συρρικνώσουμε το κράτος, να πατάξουμε τις απεργίες που θίγουν το ιερό δικαίωμα της εργασίας (δηλαδή όποιας απέμεινε), και αυτοί να μιλάνε για αρχές της αριστεράς! Με αρχές θα ανταγωνισθούμε τη Βουλγαρία; Σε λίγο θα μας πούνε ότι ματώνει κι η καρδιά τους όπως της Μέρκελ! Εδώ που τα λέμε, κι αυτά τα περί "αριστεράς" ξεπερασμένα είναι (εντάξει, για τον τίτλο του κόμματος, ας το αφήσουμε για το επόμενο συνέδριο).
Διεύρυνση του κόμματος χρειάζεται και παραχρειάζεται. Όμως όχι διεύρυνση έτσι, γενικά. Διεύρυνση πάνω σε προγραμματική βάση. Και πρόγραμμα έχουμε. Αυτό που εφαρμόζεται σήμερα! Γι’ αυτό και, πριν ανοιχτούμε, καλό θα είναι να στενέψουμε λίγο. Τους αντιμεταρρυθμιστές, τους εχθρούς του μνημονίου (σαν αυτόν που έλεγε ότι είμαστε οι αντιμνημονιακοί ευρωπαϊστές), τους "αρχειακούς", δεν τους χρειαζόμαστε. Σου ετοιμάζω, Πρόεδρε, και έναν κατάλογο των στελεχών του κόμματος και του χώρου, με το ιστορικό του καθενός. Να ξεκαθαρίσουμε από όλους τους παλαιο-ΠΑΣόκους, παλαιο-κνίτες και παλαιο-Μπανιάδες. Γιατί, πώς να το κάνουμε; Ο λύκος κι αν εγέρασε.... Άλλος -όπως ο Οδυσσέας- κουβαλάει τη Γιουγκοσλαβία, άλλος τη Τσεχοσλοβακία και άλλος τη Ρουμανία μέσα του (ονόματα άλλα δεν αναφέρω δημόσια, αλλά πιστεύω πως το έπιασες το υπονοούμενο).
Όταν ξεκαθαρίσουμε από αυτούς, ας ανοιχτούμε τολμηρά. Υπάρχουν αξιόλογα μεταρρυθμιστικά στελέχη, χωρίς προσωπικές ατζέντες, με παρθένο παρελθόν –όχι σαν τον Οδυσσέα που ορκιζόταν στο Γιωργάκη- και με ξεκάθαρο αντι-αριστερό παρόν:  ο Αντρέας, η Άννα, ο Γιάννης, ο Μιχάλης και τόσοι άλλοι. Μα και τον Βαγγέλη δεν πρέπει να τον παραμελήσουμε (στο κάτω-κάτω αυτός δεν έσωσε τη χώρα με το δεύτερο μνημόνιο;). Έπειτα, υπάρχουν και οι φίλοι του Στέφανου. Η θέση τους είναι αναμφίβολα στη ΜΕ.ΚΥΒ.ΑΡ.
Ξέρω, Πρόεδρε, ότι διστάζεις για τη διεύρυνση. Δεν πρέπει όμως. Είμαι βέβαιος πως ο Νίκος θα σε βοηθήσει να ξεχωρίσεις την ήρα από το στάρι και να πάρεις μόνο τους πραγματικούς μεταρρυθμιστές, αυτούς που αξιολογούν σωστά την κυβερνώσα αριστερά (ή κυβερνώσα οτιδήποτε, τέλος πάντων).
Με υπεύθυνους χαιρετισμούς,
Ο (πραγματικός) μεταρρυθμιστής

Ωρολογιακή βόμβα...

Ν. Κυριακίδης  απο την Αυγη...
Για όσους παρατηρούν την εξέλιξή του, είναι ένα φαινόμενο που μοιάζει με ωρολογιακή βόμβα. Ένα ακόμη “επίτευγμα” του νέου καπιταλισμού της παγκοσμιοποίησης. Η εισοδηματική ανισότητα στον ανεπτυγμένο κόσμο, αλλά και στις “αναδυόμενες” οικονομίες, επιδεινώνεται ραγδαία, οδηγείται στα άκρα.
Το ότι η ιδιωτική καθαρή περιουσία στη “μητρόπολη” του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, τη Γερμανία, έχει υπερδιπλασιαστεί την τελευταία εικοσαετία από τα 4,6 τρισ. ευρώ στα περίπου 10 τρισ. ευρώ και την ίδια στιγμή το 50% των εισοδηματικά κατώτερων τάξεων έχει στα χέρια του μόλις το 1% του πλούτου είναι πράγματι είδηση. Όχι όμως τόσο αναπάντεχη για να προκαλέσει εντύπωση και σάλο.
Μεγαλύτερη εντύπωση προκαλεί η ντελικάτη υποκρισία του γερμανικού υπουργείου Εργασίας, από την έρευνα του οποίου προέρχονται τα παραπάνω στοιχεία, που “προειδοποιεί” -άραγε ποιους;- πως αυτού του μεγέθους οι εισοδηματικές ανισότητες “είναι ιδιαίτερα επιζήμιες για το κοινό περί δικαίου αίσθημα”...
Αλλά δεν ήταν αυτή η έκθεση που άνοιξε το θέμα. Πριν από μερικούς μήνες ανάλογη στατιστική μελέτη του ΟΟΣΑ αποτύπωνε με μεγαλύτερη ακρίβεια και σε ευρύτερο φάσμα το πρόβλημα. Το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών έχει ανοίξει τρομακτικά και είναι σήμερα το μεγαλύτερο και βαθύτερο των τελευταίων 30 χρόνων. Οι κυβερνήσεις πρέπει να δράσουν γρήγορα για να “απενεργοποιήσουν” όσο είναι καιρός την ωρολογιακή βόμβα της εισοδηματικής ανισότητας, σημείωνε η έκθεση του οργανισμού. Στις χώρες του ΟΟΣΑ το μέσο εισόδημα του πλουσιότερου 10% του πληθυσμού είναι σήμερα περίπου εννέα φορές μεγαλύτερο από εκείνο του φτωχότερου 10%.
Το εισοδηματικό χάσμα μεγάλωσε ακόμη και σε χώρες όπου η έννοια της ισοτιμίας είναι παραδοσιακά ισχυρή, όπως η Γερμανία, η Δανία και η Σουηδία. Η αναλογία φτωχών - πλουσίων είναι 10 προς 1 στην Ιταλία, την Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα και τη Βρετανία και ακόμη υψηλότερη, στο 14 προς 1, στο Ισραήλ, την Τουρκία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στη Χιλή και το Μεξικό τα εισοδήματα των πλουσιότερων είναι πάνω από 25 φορές μεγαλύτερα από εκείνα των φτωχότερων...
Το εισοδηματικό χάσμα είναι ακραίο σε άλλες μεγάλες αναδυόμενες οικονομίες του κόσμου όπως η Βραζιλία, όπου η αναλογία φτωχών - πλούσιων φτάνει το 50 προς 1. Οι αιτίες του φαινομένου έχουν να κάνουν με την αύξηση της μισθολογικής ανισότητας, τις ελαστικές μορφές εργασίας -που αμείβονται φθηνότερα-, τη συρρίκνωση του προνοιακού κράτους και τη μείωση των κοινωνικών επιδομάτων λόγω περικοπών.
Την τελευταία 15ετία το σύστημα κοινωνικών παροχών στις περισσότερες χώρες έχει γίνει πρακτικά αναποτελεσματικό στην προσπάθεια μείωσης των εισοδηματικής ανισότητας διαιωνίζοντας ουσιαστικά το πρόβλημα. Την ίδια ώρα η καθιέρωση χαμηλότερων φορολογικών συντελεστών για τους πλούσιους δείχνει πως η κατάσταση θα χειροτερεύσει. Μέχρι την ημέρα που η βόμβα θα εκραγεί...

Δημοκρατία ή Τραπεζοκρατία;

Στάθης, enikoS.gr...

Στη χώρα που πρέπει να λύνεις σταυρόλεξο για το αν δικαιούσαι επίδομα για πετρέλαιο θέρμανσης έχει κηρυχθεί πόλεμος! Και τον χάνεις.
Σε αυτήν τη χώρα, που όταν λύσεις αυτό το ποταπό σταυρόλεξο, διαπιστώνεις ότι για δαπάνη 1.000 ευρώ δικαιούσαι επίδομα 30 κι ότι και αυτά θα τα πάρεις του... χρόνου υπό μορφήν... επιστροφής από την εφορία, τότε η χώρα σου υφίσταται πόλεμο. Ανορθόδοξο πόλεμο κι εσύ τον χάνεις.
Πόλεμο με ασύμμετρες απειλές που επινοούν ξένοι γραφειοκράτες κι εκτελούν ντόπιοι ραγιάδες με παράπλευρες απώλειες τα παιδιά σου.
Οταν έχεις υπουργό τον κ. Στουρνάρα κι ως «λύση» της τελευταίας στιγμής σού βρίσκει τη φορολόγηση της τελευταίας σου πνοής, τότε δεν έχεις να κάνεις με ανάλγητους ηλίθιους, αλλά με ανάλγητους ηλίθιους σε διατεταγμένη υπηρεσία!
Ο αποκαλούμενος και «αλχημιστής» με τα μαγειρέματα που κάνει κ. Στουρνάρας είναι απλώς κανίβαλος! Και το μαγείρεμα, το έδεσμα, εμείς!..
...οι εργαζόμενοι, οι νέοι, όσοι πάνε με τον «σταυρό στο χέρι». Είμαστε πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα,
έξω απ’ την Πόλη οι Βάνδαλοι, μέσα στην Πόλη ο Αλάριχος, χορτάρι δεν φυτρώνει απ’ όπου περνούν τα «μέτρα». Είμαστε  πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα, αλλά όχι «ελεύθεροι πολιορκημένοι», παρά μόνον «φοβισμένοι πολιορκημένοι». Εχουμε καταληφθεί μέσα μας και αν γύρω από την Πόλη οργιάζουν Βάνδαλοι «δεινόσαυροι και γύπες», κι αν μέσα στην Πόλη κάνουν κουμάντο ο Αλάριχος, ο Ραγιάς κι ο Γρύπας, μέσα μας έχει θρονιαστεί το μούδιασμα κι ο φόβος, η αυταπάτη και η μάταιη προσδοκία για την εμφάνιση μιας στρατιάς από Από Μηχανής Θεούς που θα φανεί, από κάπου επιτέλους θα φανεί, και θα ’ρθεί να μας λυτρώσει.
Φενάκες και χίμαιρες! Ο εχθρός είναι εδώ. Ο πόλεμος γίνεται εδώ. Οπως και στην Ισπανία, την Ιταλία, την Πορτογαλία και αλλού.
Τον έχουν εξαπολύσει εκλεγμένες κυβερνήσεις εναντίον των λαών που τις εξέλεξαν.
Τον έχουν εξαπολύσει κατ’ εντολήν των Ανωτέρων τους απ’ τα Διευθυντήρια των Βρυξελλών και την Κομαντατούρ του Βερολίνου.
Είναι πόλεμος ολοκληρωτικός και χωρίς έλεος για «αδύναμες ομάδες» του πληθυσμού, συνταξιούχους, καρκινοπαθείς, απόκληρους, μετανάστες, πάσχοντες κι όλους όσοι πέπρωται να οδηγηθούν στην «τελική λύση».
Στη μετατροπή δηλαδή της Ευρώπης σε φέουδα και προτεκτοράτα. Κατεχόμενων ζωών και ειδικών οικονομικών ζωνών.
 «Ο καπιταλισμός μπορεί να σκοτώσει το ανθρώπινο είδος», έλεγε ο Σαντιάγο Καρίγιο, που πέθανε προ ημερών.
Αυτό ακριβώς κάνει τώρα αυτό το σύστημα! Ασύδοτο πλέον και χωρίς αντίπαλο δέος, εν πρώτοις σκοτώνει την ανθρωπιά μέσα στον άνθρωπο. Δηλαδή εκφασίζει τις κοινωνίες.
Ηδη οι δημοκρατίες έχουν αποσαθρωθεί - ο Γιωργάκης πέρασε το Μνημόνιο απ’ τη Βουλή με αντισυνταγματική ψηφοφορία (των 151 αντί των 180), όπως και τώρα
πάει να περάσει ο Σαμαράς το τρέχον θανάσιμο πακέτο με Ενα Αρθρο (αριθμός 1-  κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα που βαδίζουν στον ίδιο μονόδρομο με τους εκβιασμούς, τα χαράτσια και τα αναγκαστικά μέτρα.
Χαράτσια μας επέβαλαν οι Οθωμανοί (μικρότερα, είναι η αλήθεια, απ’ το 23% του Φ.Π.Α.).
Και αναγκαστικά μέτρα μάς επέβαλαν οι Ναζί (όπως το Αναγκαστικό Δάνειο).
Τώρα τους έχουμε και τους δύο μαζί πάλι στον σβέρκο μας.
Τα μέτρα που πρόκειται να λάβουν οι συνεργάτες της φράου Μέρκελ φον Ζήμενς συνιστούν πογκρόμ κατά των φορολογουμένων χάριν των φοροφυγάδων, πογκρόμ των τοκογλύφων εναντίον των εργαζόμενων -  και τα διαπράττουν αυτοί που μας έφεραν έως εδώ υπό την προστασία εκείνων που θα μας πάνε ακόμα παρακάτω.
 Η εντολή που εν τέλει υπεξαίρεσαν απ’ τον λαό με ψευδείς υποσχέσεις τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης έχει μετατραπεί από καιρό σε εκτέλεση εντολών,
που λαμβάνουν απ’ την Τρόικα, εν είδει εκτελεστικού αποσπάσματος οι ίδιοι. Γενίτσαροι, ραγιάδες και γραικύλοι.
Πρόκειται περί πολέμου. Διότι μετάλλαξη της χώρας (ή όσων απομείνουν απ’ αυτήν) σε ζώνη φθηνής εργασίας, χωρίς εκφοβισμό του λαού, εκφασισμό της κοινωνίας και εκτροπή της δημοκρατίας σε ολιγαρχία, δεν γίνεται.
Σε αυτόν τον πόλεμο όλα τα βαριά όπλα, χρήμα, προπαγάνδα, πελατειακές σχέσεις, τα έχει στα χέρια της η εξουσία. Της Διαπλοκής και της Διαφθοράς.
Οσοι στέκονται ή θα σταθούν απέναντι στην ολοκλήρωση αυτής της διαδικασίας, διαθέτουν επίσης βαριά όπλα: την ψυχή τους, την Ιστορία, τα κόμματα και τα συνδικάτα τους - αυτά που συχνά απαξιώνουμε απ’ τους καναπέδες μας και σιχτιρίζουμε, βγάζοντας οι ίδιοι με τα χέρια μας τα μάτια μας.
 «Η πόλις έχει κοπεί στα δύο», όπως έλεγε ο Σόλων, κι εκτός απ’ τους «άτιμους» που αδιαφορούν ή καιροφυλακτούν να δουν προς τα πού θα γείρει η πλάστιγγα, όλοι οι υπόλοιποι «οφείλουν να πάρουν θέση», σε έναν αγώνα, και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, που μπορεί να είναι μακρόχρονος αλλά θα είναι και ανειρήνευτος.
Ωσπου να φανεί αν αυτή η οπισθοδρόμηση της Ιστορίας που ζούμε τώρα είναι προσωρινή και προοιωνίζεται το επόμενο άλμα προς τα μπρος, ή αν την έχουμε πατήσει, και θα μας πατήσει όλους η «Σιδερένια Φτέρνα»...
Οψόμεθα...

email: stathis@enikos.gr

Ροη αρθρων