Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012

Εκφοβισμός...

Cogito ergo sum...
Τις προάλλες, αργά το βράδυ κάπου στην Θεσσαλονίκη, αστυνομικοί τής ομάδας "Δίας" σταματούν για έλεγχο διερχόμενο όχημα. Αφού ολοκληρώνουν τον τυπικό έλεγχο ταυτοτήτων, επιχειρούν να κάνουν σωματικό έλεγχο στους νεαρούς επιβαίνοντες. Έλα, όμως, που δύο από τους νεαρούς γνωρίζουν τον νόμο και αρνούνται να υποστούν σωματικό έλεγχο χωρίς την παρουσία δικηγόρου! Οι αστυνομικοί αιφνιδιάζονται, γίνεται ένας μικροτσαμπουκάς και, τελικά, οι νεαροί οδηγούνται στο κρατητήριο με την κατηγορία τής...απείθειας. Εκεί επιμένουν να ζητούν δικηγόρο αλλά οι "φύλακες του νόμου" επιμένουν στην άρνησή τους.

Το επόμενο πρωί, δίχως να έχουν συναντηθεί με δικηγόρο, οι δυο κρατούμενοι οδηγούνται στο δικαστήριο και καταδικάζονται σε φυλάκιση 4 μηνών για απείθεια. Όμως, το ανατριχιαστικώτερο δεν είναι αυτή καθ' εαυτή η καταδίκη αλλά η πρόταση του εισαγγελέα: οι νεαροί πρέπει να τιμωρηθούν διότι η στάση τους συνιστά "έντονη αμφισβήτηση της κρατικής εξουσίας"!!

Φυσικά, οι καταδικασθέντες άσκησαν έφεση, αφέθηκαν ελεύθεροι και, κατά πάσα πιθανότητα, θα αθωωθούν στο εφετείο αλλά το σίγουρο είναι ότι η πρόταση του εισαγγελέα εγείρει ορισμένα κεφαλαιώδη ερωτήματα, τα οποία δεν πρόκειται να απαντηθούν ποτέ:

α) Πώς νοείται εκείνο το "έντονη"; Θέλω να πω, δηλαδή, πότε μια αμφισβήτηση θεωρείται έντονη και πότε υποτονική; Ξέρω ότι για την μέτρηση των σεισμών υπάρχουν οι κλίμακες ρίχτερ και μερκάλλι, για την μέτρηση των ανέμων υπάρχει η κλίμακα μπωφόρ και για την μέτρηση των θορύβων υπάρχει το ντεσιμπελόμετρο, αλλά ποτέ δεν έχω ακούσει ο,τιδήποτε για...αμφισβητόμετρο. Εν τάξει, σχόλιο του τύπου "τα μέτρα τής κυβέρνησης μάλλον δεν είναι κοινωνικά δίκαια" θεωρείται σίγουρα άτονο αλλά αν πω "ρε δεν πα' να γαμηθείτε εσείς κι η κυβέρνησή σας" είμαι έντονος και πρέπει να με μπουζουριάσουν;

β) Βάσει ποίου νόμου απαγορεύεται η αμφισβήτηση (έντονη ή μη) της εξουσίας; Υποθέτω ότι τέτοιος νόμος δεν υπάρχει. Ευτυχώς, δηλαδή, γιατί, αν υπήρχε, θα έπρεπε να μπαίνουν φυλακή όλοι όσοι ασκούν κριτική π.χ. στις αποφάσεις τής βουλής. Για να μη πω ότι πέρυσι το καλοκαίρι θα έπρεπε να υπάρχουν δεκάδες κλούβες στο Σύνταγμα και να μπαγλαρώνουν όσους "αγαναχτισμένους" αμφισβητούσαν την κρατική εξουσία φασκελώνοντας την βουλή ή πετώντας αβγά και ντομάτες.

γ) Από πότε θεωρείται "κρατική εξουσία" όποιος παπάρας φοράει στολή και κάνει ό,τι γουστάρει; Μήπως από τότε που ο πρωθυπουργός Μητσοτάκουλας είχε πει στους αστυφύλακες "εσείς είσαστε το κράτος"; Εκτός αν θυμηθούμε το περίφημο "ιδιώνυμο" του Ελευθερίου Βενιζέλου (άλλος μέγας "δημοκράτης" κι αυτός!), σύμφωνα με το οποίο, αν ένας μπάτσος προσπαθούσε να σου σπάσει το χέρι κι εσύ το τράβαγες, πήγαινες κατηγορούμενος για αντίσταση κατά της αρχής.


Η ουσία είναι απλή. Το σύστημα αντιλαμβάνεται ότι δυσκολεύεται πλέον να χειραγωγήσει τον κόσμο με τα παραμύθια ή με την πειθώ και αποφάσισε να μεταχειριστεί ένα ισχυρότερο όπλο: τον εκφοβισμό: κάνε την κοτούλα γιατί θα πας φυλακή, σκύψε το κεφάλι γιατί θα χάσεις την δουλειά σου, πλήρωνε τα χαράτσια σου γιατί θα σου πάρω το σπίτι.

Καθαρός εκφοβισμός είναι και η προστυχιά τής διεύθυνσης του 1ου Λυκείου Κιλκίς. Εκεί, 8 μέλη τού 15μελούς ψήφισαν υπέρ της κατάληψης του σχολείου. Αμέσως, η διεύθυνση του σχολείου έστειλε επιστολή στους γονείς αυτών των 8 μαθητών, με την οποία όχι μόνο τους καλούσε για να συζητήσουν την συμπεριφορά τού παιδιού τους αλλά και τους κατηγορούσε για "παραμέληση ανηλίκου", υπογραμμίζοντας ότι πρόκειται περί αδικήματος που προκαλεί εισαγγελική παρέμβαση!

Καθαρός εκφοβισμός είναι και το μήνυμα Στουρνάρα προς την ΔΕΗ, μετά την απόφαση του τριμελούς ότι η είσπραξη του χαρατσιού μέσω του λογαριασμού ρεύματος είναι αντισυνταγματική. Τί είπε ο Στουρνάρας στην ΔΕΗ; Γράφτε στ' αρχίδια σας την δικαστική απόφαση, συνεχίστε να εισπράττετε τα χαράτσια κανονικά και θα φροντίσω να βγει άλλη δικαστική απόφαση που θα σας καλύπτει. Τόσο απλά και τόσο δημοκρατικά.

Καθαρός εκφοβισμός είναι και η καραμπινάτα παράνομη διαθεσιμότητα όλων των δυνάμει διαθεσίμων οι οποίοι εργάζονται σε φορείς και υπηρεσίες που δεν έστειλαν την λίστα των προς διαθεσιμότητα στο υπουργείο. Καθαρός εκφοβισμός είναι και οι απειλές για φυλάκιση (πάλι καλά που δεν είχαμε και απειλές για εξορία) όσων υπαλλήλων γραφείων μισθοδοσίας δεν περικόψουν τους μισθούς εκείνων που βγήκαν παράνομα σε διαθεσιμότητα. Καθαρός εκφοβισμός είναι και η άμεση απόλυση όσων κατηγορηθούν για διαφθορά κλπ δίχως να έχει προηγηθεί όχι δίκη και καταδίκη τους αλλά ούτε καν μια τυπική ΕΔΕ.

Προσωπικά, αφού έτσι γουστάρει το σύστημα, δεν με πειράζει καθόλου να παίξουμε το παιχνιδάκι. Πάμε λοιπόν: εσείς θα μας εκφοβίζετε, εμείς θα σας γράφουμε και θα δούμε πού θα βγει. Κάτι μου λέει ότι δεν θα είμαστε εμείς εκείνοι που θα φύγουν νύχτα. Βλέπετε, εμείς είμαστε πολλοί.

Και ‘μεις φωνάζαμε, ζήτω και γεια…

του Μαριου Διονελλη...
Διαβάζαμε χαρούμενοι στην Κρήτη για τη έκθεση της Deutsche Bank, σχετικά με τα κοιτάσματα του φυσικού αερίου. Διαβάζαμε τους τίτλους των εφημερίδων που αυτοθαυμάζονταν επειδή πρώτες τα είχαν προβλέψει. Έρχονταν και από τη Γερμανία να το επιβεβαιώσουν…
Διαβάζαμε: «…από τα χρήματα του φυσικού αερίου η Ελλάδα θα δικαιούται περίπου τα μισά. Τα άλλα μισά στο κόστος των εξορύξεων και στο κέρδος των επενδυτών». Πανηγυρίζαμε: Τα «μισά» είναι 214 δις. Μου φτάνουν.
Διαβάζαμε: «…τη χρονική στιγμή που τα κοιτάσματα θα αρχίσουν να εισρέουν στην αγορά, θα κάνουν πολύ πιο διαχειρίσιμα τα δανειακά βάρη της Ελλάδας».
Πανηγυρίζαμε: Και τα λεφτά του αερίου στους δανειστές μας θα πάνε. Κι έτσι δεν είχαμε αυταπάτες για ξεροκόμματα σε υγεία και παιδεία…
Διαβάζαμε: «…η αποκλιμάκωση του εργατικού κόστους και οι καθοδικές πιέσεις και σε άλλα κόστη στην ελληνική οικονομία προσφέρουν βελτιωμένα λειτουργικά περιθώρια στις εταιρείες που θα αποφασίσουν να επενδύσουν».
Πανηγυρίζαμε: Άφθονος υπόγειος πλούτος με φτηνά εργατικά χέρια, προσεχώς δουλειά για όλους με μισθό Ινδίας.
Διαβάζαμε: «…υπάρχει κίνδυνος να εκτροχιαστεί η προσπάθεια ανάταξης της οικονομίας από την ευφορία που μπορεί να προκαλέσουν τα ευρήματα».
Πανηγυρίζαμε: Τα μέτρα και τα μνημόνια για την «ανάταξη της οικονομίας» θα είναι εδώ, με ή χωρίς φυσικό αέριο…
Διαβάζαμε: «…οι εταιρείες ερευνών πετρελαίου και αερίου είναι συνηθισμένες να λειτουργούν σε καθεστώτα που χαρακτηρίζονται από αυξημένη πολιτική αβεβαιότητα».
Πανηγυρίζαμε: Και Λιβύη να γίνουμε, και Ιράκ να γίνουμε, το αέριο και το πετρέλαιο θα βγαίνουν. Οι εταιρίες ξέρουν, είναι συνηθισμένες, δεν ανησυχούν.
Μας τα έγραφαν και διαβάζαμε.
Και ‘μεις φωνάζαμε, ζήτω και γεια… 

Στον αστερισμό του αντιλαϊκισμού...

του κ. Νικου Ξυδακη...
Καθώς κοντεύουμε να κλείσουμε τρία χρόνια βύθισης στην κρίση, και ενώ διανύουμε ήδη την δεύτερη μνημονιακή εποχή, με την τρίτη κατά σειρά κυβέρνηση, αντιλαμβανόμαστε ότι, παρ’ όλα τα πάθη και τον πόνο, είμαστε τουλάχιστον λίγο σοφότεροι πολιτικά. Μετά το παρατεταμένο σοκ, αντιλαμβανόμαστε ότι ο πρώτος χωρισμός σε φιλομνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, που προσέλαβε εμφυλιακούς χαρακτήρες, έχει λίγο-πολύ ξεθυμάνει. Σήμερα, μέσα από τα σωρευόμενα ερείπια του παλαιού συστήματος διακρίνονται ήδη άλλοι διαχωρισμοί και άλλες συγκρούσεις, στο πολιτικό και στο κοινωνικό πεδίο.
Στο κοινωνικό πεδίο επανεμφανίζονται οι ταξικοί διαχωρισμοί με πρωτοφανή σφοδρότητα, σχεδόν ξεχασμένη κατά τις πρόσφατες δεκαετίες του ευδαιμονισμού και ενός ιδιότυπα «βολεματικού» κοινωνικού συμβολαίου. Η κρίση ανέστειλε βιαίως τους όποιους αναδιανεμητικούς μηχανισμούς, τους πελατειακούς έστω, εξοντώνοντας τους αδύναμους και βάζοντας τους μικρομεσαίους σε κατάσταση διαρκούς απειλής. Η τέτοιας έντασης και βάθους υπονόμευση του κοινωνικού συμβολαίου κινητοποιεί αναλόγως σφοδρά τους απειλούμενους: το αμέριμνο πλήθος καταναλωτών/πελατών αναγκάζεται να θυμηθεί την ιδιότητα του πολίτη, να γίνει λαός. Ή να μεταπέσει σε όχλο, έρμαιο της μνησικακίας.
Αυτές οι διαδοχικές μεταπτώσεις μάς φέρνουν ενώπιον νέων διακρίσεων και διαχωρισμών στο πολιτικό πεδίο. Εδώ βλέπουμε, από τις απαρχές ήδη της κρίσης, να φουντώνει η διάκριση σε λαϊκιστές και αντιλαϊκιστές. Πολύ αδρά, οι αντιλαϊκιστές, συνήθως υποστηρικτές ή ανεχόμενοι τα μνημόνια, χαρακτηρίζουν υποτιμητικά λαϊκιστές τους συνήθως πολέμιους των μνημονίων. Υπό τους όρους αυτούς συναθροίζονται γενικευτικά και απλουστευτικά δεξιοί, αριστεροί, ακροαριστεροί, φιλελεύθεροι, νεοφιλελεύθεροι, κομμουνιστές, νεοναζί, εθνικιστές, ακόμη και μετριοπαθείς. Είναι η νέα διαχωριστική γραμμή, μια μαγική, αποτροπαϊκή κορδέλα διαρκώς μετατοπιζόμενη και διαστελλόμενη για να τους χωρίζει όλους σε όλα.
Βεβαίως η συζήτηση περί λαϊκισμού δεν είναι τόσο νέα όσο η εμπειρία ύφεσης και πτώχευσης, όσο η εμπειρία μνημονιακής λιτότητας. Είναι πολύ παλαιότερη. Με μια μεγάλη διαφορά: στο παρελθόν, το φαινόμενο του εγχώριου λαϊκισμού, όπως αυτός εκφράστηκε κυρίως στην πασοκική πρακτική στη δεκαετία ’80, απασχόλησε αριστερούς διανοουμένους και επιστήμονες, μεταξύ άλλων τους Αγγελο Ελεφάντη (Στον αστερισμό του λαϊκισμού, 1991), Αντώνη Λιάκο (1989), Λυριτζή και Σπουρδαλάκη (1990). Σήμερα, αντιθέτως, παλαιοδεξιοί, συντηρητικοί, φιλελεύθεροι, πρώην και νυν πασόκοι, κατηγορούν για λαϊκισμό τους αριστερούς κυρίως, και μια μερίδα της λαϊκής δεξιάς. Παρατηρείται λοιπόν το εξής παράδοξο: οι κυβερνώντες αδιαλλείπτως τις τελευταίες δεκαετίες, θεμελιωτές της λαϊκιστικής διακυβέρνησης και τροφοδότες του πελατειακού κράτους, βγάζουν τους εαυτούς τους έξω από το ιστορικό συνεχές, και κατηγορούν τους αντιπολιτευόμενους επί λαϊκισμώ.
Αλλά ποιον ακριβώς λαϊκισμό; Τον ακροδεξιό, αντιδραστικό, εθνορατσιστικό, εσωστρεφή, μισαλλόδοξο λαϊκισμό του ΛΑΟΣ ή της Χρυσής Αυγής; Ή τον αριστερό λαϊκισμό που ρητορεύει για την απώλεια της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας; O Ετιέν Μπαλιμπάρ ορίζει ακόμη και έναν “θετικό λαϊκισμό”, και ο κάθε άλλο παρά λαϊκιστής Ντανιέλ Κον Μπεντίτ βρίσκει σε αυτόν τον “θετικό λαϊκισμό” μια χρήσιμη λειτουργία υπό τις παρούσες συνθήκερς αποπολιτικοποίησης.
Ο λαϊκισμός δεν είναι ένας, ομοούσιος, στατικός και ουσιοκρατικός· ως έκφραση του πολιτικού είναι δυναμικός και διαρκώς ανασημασιοδοτούμενος. Στη σημερινή συγκυρία ερειπίων επιπλέον, μια πολιτική αφήγηση που βασίζεται σε στατικές εννοιολογήσεις κινδυνεύει να αποβεί περισσότερο αντιδραστική από τον καταγγελόμενο εχθρό: εν προκειμένω, η αντιλαϊκιστική ρητορική αλληθωρίζει έναντι της ποικιλόμορφης ζέουσας πραγματικότητας, πετώντας μαζί με τα βρωμόνερα του λαϊκισμού και τον λαό.
Κι εδώ φτάνουμε στον κρίσιμο πυρήνα της συζήτησης: τι σημαίνει σήμερα λαός, λαϊκή κυριαρχία, νομιμοποίηση πηγάζουσα από τη λαϊκή βούληση; Η κρίση κατέδειξε τις αδυναμίες και τον φενακισμό της μεταδημοκρατίας, όσες εκάλυπτοντο ή ελάνθαναν κάτω από την ευμάρεια των δανεικών· κατέδειξε δραματικά τις ανισότητες, τα δημοκρατικά ελλείμματα στην αντιπροσώπευση, ακόμη και την απειλητική υποκατάσταση της ισοπολιτείας από την κυριαρχία ανεξέλεγκτων ελίτ, κατ’ ευφημισμόν αρίστων. Τη στιγμή της ρήξης, οι ελίτ αναδιπλώθηκαν, αλλά όχι για ανανέωσή τους με νέες δυνάμεις και νέες ιδέες, αλλά για να επιβάλουν μια τεχνοκρατική διακυβέρνηση έναντι μιας πολιτικής κυβέρνησης, δηλαδή για να επιβάλουν ένα κλειστό αυτοαναπαραγόμενο σύστημα εξουσίας, που λογοδοτεί περιορισμένα ή και καθόλου, και να αποκλείσουν ένα ανοιχτό, διαρκώς ανανεούμενο και ανακλητό σύστημα εξουσίας. Σε αυτό το πλαίσιο, σύμφωνα με την εγχώρια αργκό, το ανοιχτό ονομάζεται λαϊκιστικό, ανατολικό, βαλκάνιο, κοντολογίς κακό· το κλειστό και ελεγχόμενο από αυτοοριζόμενους «άριστους», ονομάζεται αντιλαϊκιστικό, εκσυγχρονιστικό, φιλοευρωπαϊκό κ.ο.κ.
Ας κινηθούμε προς τα εμπρός, πέραν των διαχωρισμών. Το μέγα πολιτικό πρόβλημα της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης, δεν είναι το δίπολο λαϊκισμός-αντιλαϊκισμός. Το πρόβλημα είναι η επαναφορά της πολιτικής στο προσκήνιο, δραστικής, και η επαναθεμελίωση της δημοκρατίας.
Διαβάστηκε στην παρουσίαση του βιβλίου των Νικόλα Σεβαστάκη και Γιάννη Σταυρακάκη, “Λαίκισμός, αντιλαϊκισμός και κρίση”, εκδ. Νεφέλη.

Για τη λιτότητα και εναντίον της...

Της Τζούντιθ Μπάτλερ απο το Κοκκινο Σημειωματαριο...

Δημοσιεύουμε εδώ ένα κείμενο της Τζούντιθ Μπάτλερ, το οποίο μεταφράστηκε και δημοσιεύτηκε στο βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα: Αγανακτισμένοι. Από την Αθήνα στην Γουολ στριτ, ηχώ μιας ανταρσίας συνειδήσεων, Παρίσι: Zones, 2012

Σε μία εποχή κατά την οποία, η νεοφιλελεύθερη οικονομία δομεί ολοένα και πιο αποτελεσματικά τους δημόσιους θεσμούς, έχοντας καταλάβει τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, όπως ακόμη και τις δημόσιες υπηρεσίες, σε μία εποχή κατά την οποία αυξάνεται δραματικά ο αριθμός των ανθρώπων που είναι στα πρόθυρα να χάσουν το σπίτι τους, το εισόδημα και τις προοπτικές εργασίες τους και που ερχόμαστε αντιμέτωποι με την αντίληψη, σύμφωνα με την οποία, ορισμένες κοινωνικές κατηγορίες είναι για το περιθώριο ή χειρότερα «για πέταμα».
Υπάρχει η επισφαλής εργασία, ή οι μεταφορντικού τύπου μορφές εργασίας που στηρίζονται στην «αναλωσιμότητα» των ατόμων και την ανάγκη των ίδιων των εργαζομένων. Υπάρχουν ηγεμονικές αντιλήψεις σύμφωνα με τις οποίες, σε ό,τι αφορά την ασφάλεια υγείας και την κοινωνική ασφάλιση, εναπόκειται στον ορθολογισμό της αγοράς να αποφασίσει ποιων η υγεία και η ζωή πρέπει να προστατεύονται και ποιών η υγεία και η ζωή δεν έχει λόγο ύπαρξης.

Και έχει διατυπωθεί μία πολύ γλαφυρή έκφραση αυτής άποψης σε μία από τις περίφημες συναντήσεις του Κόμματος του Τσαγιού, όπου ένας εκ των συμμετεχόντων υποστήριξε ότι οι ασθενείς που πάσχουν από μία πολύ βαριά ασθένεια, αν δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν για την ασφάλεια υγείας, δεν έχουν παρά να πεθάνουν.

Μια κραυγή ενθουσιασμού, όπως καταγράφηκε, πλημμύρισε την συνέλευση. Μια κραυγή, φαντάζομαι, ανάλογη μ αυτή που ξεσπά όταν μια χώρα εισέρχεται σε πόλεμο ή σε όποια αντίστοιχη περίπτωση εθνικιστικής έξαρσης. Αλλά εκείνοι που χαίρονταν, είναι δυνατό να χαίρονται επειδή είναι πεισμένοι, ότι όσοι δε κερδίζουν αρκετά χρήματα ή δεν έχουν μία αρκετά σταθερή απασχόληση δεν αξίζουν να έχουν πρόσβαση στη φροντίδα της υγείας τους, και  ότι κανείς άνθρωπος, μεταξύ των οποίων κι εμείς οι ίδιοι, δεν έχουμε ευθύνη για αυτούς τους ανθρώπους.

Κάτω από ποιες οικονομικές και πολιτικές συνθήκες τέτοιες μορφές κυνικής χαράς μπορούν να ανακύψουν; Πρέπει να εξετάσουμε αυτή την επικαλούμενη από το πλήθος «εκδοχή» της υπευθυνότητας. Αν κάθε ένας από εμάς είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του και όχι για τους άλλους και αν κάθε ευθύνη είναι πρωταρχικά και πριν απ όλα μία ευθύνη να γίνουμε αυτόνομοι μέσα σε συνθήκες όπου η δυνατότητα της αυτάρκειας είναι δομικά αποκλεισμένη, φαίνεται ότι αυτή η νεοφιλελεύθερη ηθική που θέτει την αυτοσυντήρηση ως ένα ηθικό ιδανικό την ίδια ώρα, επιδρά καταστρεπτικά στην πιθανότητα της κατάκτησης της και ιδιαίτερα στο οικονομικό επίπεδο.

Εκείνοι/ες που δεν μπορούν να πληρώσουν για την φροντίδα της υγείας τους δεν αποτελούν παρά μία από τις πλευρές αυτού του πληθυσμού που αντιμετωπίζεται ως να είναι «για πέταμα». Aυτοί που έχουν καταταγεί στον στρατό, με την προσδοκία της επαγγελματικής κατάρτισης και της σταθερής εργασίας, και οι οποίοι στέλνονται στις εμπόλεμες ζώνες, σε συνθήκες όπου δεν υπάρχουν σαφής εντολές και που η ζωή τους μπορεί να χαθεί ή όπου κάποιες φορές πραγματικά χάνεται, είναι επίσης πληθυσμοί που μπορεί να θεωρούνται «για πέταμα».

Δοξάζονται σα να είναι απαραίτητοι για το έθνος, αλλά την ίδια στιγμή, οι ζωές τους θεωρούνται περιττές. Και όλοι αυτοί που βλέπουν ολοένα και να μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα στους πλούσιους και στους φτωχούς και οι οποίοι συνειδητοποιούν από μόνοι τους ότι έχουν χάσει πολλαπλώς από την κοινωνική ασφάλεια και το μέλλον τους εν γένει, κατανοούν εξίσου, ότι έχουν εγκαταλειφθεί από μία κυβέρνηση και από οικονομική πολιτική που αυξάνει με πολύ ξεκάθαρο τρόπο τον πλούτο κάποιων, σε βάρος του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας.

Αυτό μας οδηγεί σε μία δεύτερη παρατήρηση. Όταν οι άνθρωποι συγκεντρώνονται στο δρόμο, αυτό συνεπάγεται ξεκάθαρα ένα πράγμα: βρίσκονται εκεί, ακόμα και για πάντα, συνεχίζουν να αντιστέκονται. Συγκεντρώνονται και διαδηλώνουν μιας και έχουν μια κοινή αντίληψη για την κατάσταση τους. Ακόμη κι αν δε μιλάνε ή δεν παρουσιάζονται όλοι μαζί στις διαπραγματεύσιμες διεκδικήσεις, το αίτημα για δικαιοσύνη έχει διατυπωθεί: τα σώματα τους ενωμένα «λένε», δεν είμαστε εξαρτημένοι, είτε χρησιμοποιούν λόγια για να το εκφράσουν, είτε όχι. Αυτό που λένε είναι ότι είμαστε πάντα εκεί,  απαιτούμε να έχουμε «δικαίωμα» στη δικαιοσύνη, να βγούμε από την επισφάλεια και να έχουμε τη δυνατότητα της βιώσιμης ζωής.

Η διεκδίκηση της δικαιοσύνης, είναι αναμφίβολα μία πολύ έντονη διαδικασία – αναπόφευκτα θέτει σε κάθε έναν/μια που αγωνίζεται ένα πρόβλημα φιλοσοφικό: τί είναι η δικαιοσύνη; Και με ποια μέσα μπορεί να διεκδικηθεί η δικαιοσύνη; Ο λόγος για τον οποίο λέμε κάποιες φορές ότι τα σώματα που συγκεντρώνονται κάτω από το «λάβαρο» του κινήματος Οκιουπαι Γουολ Στρητ δε ζητούν «τίποτα», είναι ότι καμία λίστα διεκδικήσεων δε μπορεί να «εξαντλήσει» το ιδανικό της δικαιοσύνης, το οποίο είναι το κύριο υπό διεκδίκηση διακύβευμα. Με άλλους όρους, μπορούμε όλοι να φανταστούμε δίκαιες λύσεις σε προβλήματα πρόσβασης στις υπηρεσίες φροντίδας, στην εκπαίδευση, στην στέγη και στην αναδιανομή και προσβασιμότητα της τροφής – σύντομα θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε τις αδικίες και να τις παρουσιάσουμε ως ένα σύνολο εξειδικευμένων αιτημάτων.

Αλλά είναι δυνατό, επίσης, το αίτημα για δικαιοσύνη να είναι παρόν σε καθεμία από αυτές τις διεκδικήσεις, αλλά και επίσης να τις υπερβαίνει εξίσου όλες. Αλλά δε χρειάζεται να προσκολληθούμε στην πλατωνική θεωρία της δικαιοσύνης για να δούμε άλλους τρόπους για να πετύχουμε αυτή τη σύνθεση. Μιας και τα σώματα συγκεντρώνονται, όπως το κάνουν, για να εκφράσουν την αγανάκτηση τους και να πάρουν στα χέρια τους την πληθυντική τους ύπαρξη μέσα στον δημόσιο χώρο, θέτουν επίσης αιτήματα πιο ευρεία: ζητούν να αναγνωριστούν, να εκτιμηθούν, εξασκούν ένα δικαίωμα «εξάσκησης» της ελευθερίας τους και διεκδικούν μία ζωή βιώσιμη. Αυτές τις αξίες, οι συγκεκριμένες διεκδικήσεις τις προϋποθέτουν, αλλά επίσης, απαιτούν  μία θεμελιακή ανατροπή της σημερινής οικονομικής κοινωνικής και πολιτικής τάξης.

Κάποιες οικονομικές και πολιτικές θεωρίες, αναφέρονται σ αυτό που ονομάζουμε «επισφαλής» αύξηση των πληθυσμών. Αυτή η διαδικασία, η οποία συνήθως εισάγεται και αναπαράγεται από τους κυβερνητικούς θεσμούς, οι οποίοι επιχειρούν να «εγκλιματίσουν» σιγά, σιγά, την κοινωνία στην ανασφάλεια και στην απελπισία, 1) είναι προκατασκευασμένη από  δομές, όπως η περιστασιακή εργασία, οι διαλυμένες κοινωνικές υπηρεσίες, η γενική διάβρωση της σοσιαλδημοκρατίας προς όφελος των επιχειρηματικών συμφερόντων, δηλαδή από πρακτικές που θεμελιώνονται ηθικά πάνω στα ιδεολογικά σχήματα της ατομικής ευθύνης, που χρησιμεύουν για  να θέσουν την αναγκαιότητα της ίδιας τους, της αγοραίας αξίας, που παρουσιάζεται να είναι και ο μεγαλύτερος στόχος στη ζωή. Κατά τη γνώμη μου, αυτή η σημαντική διαδικασία που οδηγεί στην συνθήκη της επισφάλειας πρέπει να «συμπληρώνεται» από μία κατανόηση της, ως μίας δομής αποτελεσματικής, έτσι όπως την προτείνει ο Λορέν Μπερλαντ, 2) και επίσης σαν ένα συναίσθημα από πλεονασμού ή απόρριψης, κατανεμημένου ανισομερώς στην κοινωνία.

Χρησιμοποιώ ένα τρίτο όρο, την αβεβαιότητα, που χαρακτηρίζει κάθε ανθρώπινο ον, όπως και τα μη ανθρώπινα. Και αυτό δεν μας γυρίζει απλά σε μία υπαρξιακή αλήθεια – καθένας από εμάς μπορεί να είναι το υποκείμενο μίας απώλειας, ενός τραυματισμού, μιας αποδυνάμωσης ή ενός θανάτου ως αποτέλεσμα παραγόντων που εκφεύγουν από τον δικό μας έλεγχο. Είναι επίσης ένα σημαντικό χαρακτηριστικό, αυτού που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε κοινωνικός δεσμός, δηλαδή όλων αυτών των διαφορετικών σχέσεων που θεμελιώνουν την αλληλεξάρτηση μας. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς «καταφύγιο»/στέγη, χωρίς αυτό το γεγονός τελικά να υποδηλώνει μια κοινωνική αποτυχία στην κοινωνική οργάνωση για τη στέγαση με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι προσβάσιμη σε όλους. Και δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην υποφέρει από φτώχεια, χωρίς ένα σύστημα ή μια οικονομική πολιτική που να έχει αποτύχει στο να τον προστατέψει απέναντι σ αυτό το γεγονός. Αυτό σημαίνει, ότι οι πιο τραυματικές εμπειρίες μας από την κοινωνική περιθωριοποίηση και κατά συνέπεια  και την οικονομική περιθωριόποιηση, που αυτή συνεπάγεται, δεν είναι μόνο η αβεβαιότητα που  μας χαρακτηρίζει ως μεμονωμένα άτομα αλλά επίσης και η βεβαιότητα που έχουμε σχετικά με την δομική ανισότητα που διέπει τους κοινωνικοοικονομικούς και τους πολιτικούς θεσμούς. Μέσα σ αυτήν ατομική «ευαλωτότητα» όλων μας απέναντι στην επισφάλεια, θυμόμαστε ότι είμαστε όντα κοινωνικά, ενταγμένα σε μια ενότητα από δίκτυα, τα οποία μας υποστηρίζουν, ή που δε πετυχαίνουν να το κάνουν αυτό, ή που το κάνουν αυτό μόνο σποραδικά, παγιώνοντας ένα οριακα μόνιμο φάσμα απελπισίας και κατάπτωσης.

Η δική μας καλή ποιότητα ζωής εξαρτάται από το γεγονός ότι μπορούν να αντικατασταθούν δομές κοινωνικές και οικονομικές, ώστε να συμβάλλουν στην αμοιβαία αλληλεπίδραση μας. Αυτό μπορεί να συμβεί, παρά μόνο μετά από τη ρήξη με το νεοφιλελεύθερο status quo και μέσα από την επαναφορά των λαϊκών διεκδικήσεων, με την από κοινού κοινού  σ ένα δημόσιο αγώνα, χωρίς αναβολές, έναν αγώνα επίμονο, ανθεκτικό και στρατευμένο στο στόχο της ανοικοδόμησης του πολιτικού μας κόσμου. Έτσι λοιπόν, ως σώματα που υποφέρουμε και αντιστεκόμαστε μαζί και από διαφορετικές θέσεις, αναβιώνουμε το παράδειγμα ενός τρόπου κοινωνικής συνύπαρξης, που η νεοφιλελεύθερη οικονομία έχει σχεδόν καταστρέψει.

Πηγή:  www.contretemps.eu
Μετάφραση: Αλίκη Κοσυφολόγου

Τωρα ειναι το επικινδυνο...

Ιστοριες συνωμοσιας - Εναντια στο σκοταδισμο...
Γύρισε η κόρη μου στο σπίτι χτες αφού είχε περάσει πρώτα από ένα πολυκατάστημα όπου έψαχνε να βρει ένα δώρο που πρέπει να κάνει. Τι έγινε? μου λέει. Μοιράζουν λεφτά? Της τρελής γινόταν. Φορτωμένοι με τσάντες γύρω μου. Στα ταμεία πανικός... Γίνανε τίποτα αυξήσεις, τίποτα ευρώ έβρεχε από τον ουρανό και δεν το πήραμε χαμπάρι?

Καθώς μου περιέγραφε την εικόνα ενός κομματιού της Αθήνας που έμοιαζε να μην έχει πάρει χαμπάρι, ούτε από μνημόνιο ούτε από τίποτα, θυμήθηκα  μια ιστορία με το γνωστό μας Χότζα.

Μια φορά λοιπόν λέει ο βεζίρης. Χρειαζόμαστε έσοδα. Θα αυξήσουμε τους φόρους. Μόλις το κάνουμε τράβα έξω Χότζα και πες μου τι κάνει ο κόσμος. Πράγματι λοιπόν πάει ο Χότζας να κόψει κίνηση και γυρίζει στο βεζίρη.  Υπάρχει μια μεγάλη ανησυχία του λέει. Ο κόσμος μιλάνε όλο γι΄αυτό, συζητήσεις έντονες. Ωραία του λέει βάζω κι άλλους φόρους κι έλα να μου πεις τι γίνεται Γυρίζει ο Χότζας και του λέει. Άστα τώρα τα πράγματα είναι χειρότερα. Αγρίεψαν. Βρίζουν. Φωνάζουν. Είναι όλοι αγανακτισμένοι. Ωραία λέει πάλι εκείνος. Βάζω κι άλλους φόρους και πες μου. Βεζίρη μου χανόμαστε λέει ο Χότζας. Έχουν βγει έξω κι ακονίζουν μαχαίρια. Μιλάνε για πόλεμο κι ετοιμάζουν επανάσταση. Ωραία λέει πάλι ο βεζίρης. Βάζω χειρότερους ακόμα φόρους. Δες και πες μου.

Τότε γυρίζει ο Χότζας, με τα μάτια γεμάτα έκπληξη. Τι να σου πω βεζίρη μου, λέει. Δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται τώρα Έχουν βγει όλοι έξω και ψωνίζουν. Τα μαγαζιά γεμάτα. Κόσμος στις ταβέρνες, στα καφενεία. Κόσμος που γλεντάει κι αγοράζει σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Αχ.. λέει τότε ο βεζίρης. Χότζα μου τώρα αρχίζει ο πραγματικός κίνδυνος. Γιατί καταλάβανε πως θα τους τα πάρουμε όλα και τα τρώνε.....

Το πρόβλημα κύριοι της κυβέρνησης και της τρόικα είναι πως πλέον βάλατε χέρι σε όλους συμπεριλαμβανομένων των καλοζωισμένων πελατών σας. Εκείνων που νόμιζαν πως είναι παιδιά ανώτερου θεού.  Κι όσο τα βάζατε με τους φουκαριάρηδες, τη φτωχολογιά γνωστό το παραμύθι. Αρχίσατε να ξεζουμίζετε τους πιο αδύναμους και φράγκο δε βγάλατε γιατί το μόνο που καταφέρατε είναι να υπάρχουν χιλιάδες χρεωμένοι. Δεν μαζέψατε φόρους από τους φουκαριάρηδες απλά του κάνατε να χρωστάνε στην εφορία, στη ΔΕΗ, στις Τράπεζες, στα μαγαζάκια που έχουν ανοίξει οι μαυραγορίτες. Οι φτωχοί χρωστάνε αυτοί τη στιγμή σ΄οποιον μιλάει ελληνικά!! Και τώρα πιστέψατε ότι θα πάρετε από όσους κρατιούνται ακόμα.Ομως εσάς δεν σας ψήφισαν, όσοι σας ψήφισαν με γνώμονα τη σωτηρία της πατρίδας, αλλά της σωτηρίας του εαυτούλη τους. Αν οι έλληνες ψηφορόροι κύριε Πρωθυπουργέ είχαν στο μυαλό τους την αξιοπρέπεια, τη σωτηρία της πατρίδας, την αντίσταση στους νεοαποικιοκράτες δεν θα ψήφιζα εσάς που είστε παιδί τους και πιστός ακόλουθος των επιθυμιών τους, θα προσπαθούσαν να βγάλουν από τα σπλάχνα τους έναν Κίρχνερ, ένα Κορία, έναν Τσάβες όχι εσάς (όχι πως υπάρχουν τέτοιοι στην Ελλάδα, αλλά λέμε τώρα, στη φαντασία μας)

Αλλά το βλέπετε τι θα γίνει ε? Τα πολλά λεφτά είναι ήδη έξω. Τα εδώ λεφτά θα φαγωθούν. Με κάθε τρόπο. Θα γίνουν μεγαλύτερες κομπίνες από ότι γινόντουσαν. Δεν θα ζητάει ο κόσμος αποδείξεις ούτε από εκείνους που ζήταγε. Δεν θα εμπιστεύονται ούτε τράπεζες, ούτε τα ομόλογα, ούτε θα τζογάρουν. Θα τα τρώνε ή θα τα κρύβουν ή θα τα φυγαδεύουν όσοι τάχουν. Γιατί κανείς δε πιστεύει στο ελπιδοφόρο μέλλον που οραματίζεται ο Πρωθυπουργός κι η παρέα του. Γιατί κανείς δεν πιστεύει σε τίποτα πια εκτός από την προσωπική επιβίωση. Δεν είναι χώρα η Ελλάδα πλέον. Είναι χώρος που θα τα δούμε όλα.

Από ποιους θα εισπράξετε? Από αυτούς που δεν τους έχει μείνει ούτε για φαΐ ή από αυτούς που είναι οι πρώην πελάτες σας κι έχουν εκπαιδευτεί άριστα στη κομπίνα, την εξυπηρέτηση του εαυτού τους και ξέρουν όλα τα κόλπα? Από ποιους θα εισπράξετε από την ίδια την ελίτ που εξυπηρετείτε και που λειτουργεί μόνιμα για πάρτη της και καμιά σχέση δεν έχει με την πατρίδα που κατοικεί? Ποιοι είναι οι πρόθυμοι να ανεχθούν πλέον το μαστίγωμα ενός συστήματος ανώμαλου και ηλίθιου τελικά που θα βγάλει τα μάτια του μόνο του?

Θέλετε το παράδειγμα του πετρελαίου? Δεν αγοράσαμε πετρέλαιο με τους αυξημένους φόρους. Απλά δε βάλαμε πετρέλαιο. Ο φίλος που μας έβαζε κάθε χρονιά πετρέλαιο έχει βαρέσει δέκα εγκεφαλικά φέτος. Το χει κλειδώσει το μαγαζί. Αυξήσατε τους φόρους? Εκεί κρέμεται το χαρτί της εφορίας στο τοίχο απλήρωτο. Παίζουν με τα τρόφιμα και τα νεύρα μας? Χιλιάδες προϊόντα είναι απούλητα στα ράφια και θα πάνε στις χωματερές κι οι εταιρείες απολύουν κι άλλους κι άλλες κλείνουν η μια πίσω από την άλλη. Ο τομέας της υγείας?  Όσοι δεν έχουν χτυπιούνται αβοήθητοι, πεθαίνουν κι ένα άλλο κομμάτι καλοζοωισμένο άμα το ζορίσεις πολύ θα παίρνει φάρμακα από το εξωτερικό, θα πάει σε κλινικές στην Ελβετία!

Ναι δεν έχουμε καμιά σχέση με την Αργεντινή όπως ακριβώς το είπατε. Μόνο που αναφέρατε τους λάθος λόγους. Το χρέος μας είναι το ίδιο απεχθές και μεγαλύτερο. Η δαγκάνα που μας έχει κλείσει είναι χειρότερη. Αλλά η διαφορά μας με την Αργεντινή δεν έχει να κάνει με το χρέος αλλά με την εθνική συσπείρωση. Στην Αργεντινή κάποια στιγμή βγήκαν ΟΛΟΙ στους δρόμους κι οι προδότες πολιτικοί έφυγαν άρον άρον με το ελικόπτερο όσοι προλάβανε. Ο κόσμος μπούκαρε σε σούπερ μάρκετ και τράπεζες και τα έκανε γυαλιά καρφιά. Γίνανε σκηνές που έμειναν στην ιστορία. Οι κυβερνήσεις έπεφταν η μια μετά την άλλη και στο τέλος ο κόσμος ΑΝΑΓΚΑΣΕ τη κυβέρνηση να αλλάξει ρότα. Αυτή η συσπείρωση του λαού είναι που είναι ανύπαρκτη στην Ελλάδα. Ναι σ΄αυτό διαφέρουμε. Εδώ δεν έχουμε εκατομμύρια που κατέβηκαν στους δρόμους με τις άδειες κατσαρόλες. Δεν έχουμε ανθρώπους που μπήκαν με το έτσι θέλω στις τράπεζες πιάνοντας τους τραπεζίτες από το γιακά, ούτε στα σούπερ μ μάρκετ απαιτώντας να πάρουν φαΐ που δεν είχαν.

Εδώ έχουμε αυτό που μας μάθατε τόσο καλά να κάνουμε τόσα χρόνια. Κοιτάμε τη πάρτη μας. Οι φτωχοί κοιτάζουν να επιβιώσουν με κάθε τρόπο, μόνοι τους. Ζουν χωρίς ελπίδα το δράμα τους. Χωρίς βοήθεια από κανέναν. Ούτε από εκείνους που λένε μεγάλα λόγια - φούμαρα. Οι πλούσιοι κοιτάνε να κάνουν μπίζνες πάνω από το πτώμα. Κι η μεσαία τάξη που διαλύεται σιγά σιγά προσπαθεί να βρει τρόπους να φυλάξει τη θέση της όχι να σας στείλει με το ελικόπτερο σπίτι.

Ναι υποφέρουμε όπως στην Αργεντινή και θα υποφέρουμε ακόμα χειρότερα. Αλλά το έχουμε πάρει αλλιώς. Ίσως τελικά να τη πατήσετε από εκείνους που δεν φανταζόταν κανείς. Το πελατειακό σας κράτος. Ίσως τελικά οι κινητοποιήσεις, οι απεργίες, οι απειλές να γίνουν από τους ανθρώπους που νόμιζαν πως θα είναι στο απυρόβλητο. Κάποιος είχε πει πως οι επαναστάσεις δεν γίνονται από εκείνους που δεν έχουν να φάνε, αλλά από εκείνους που δεν έχουν να φάνε για τρεις μέρες. Αυτό πρέπει να το προσέξετε ιδιαίτερα. Τους οργανωμένους στις αντιμνημονιακές δυνάμεις δεν τους φοβηθήκατε. Τους αγανακτισμένους στις πλατείες τους ονομάσατε πανηγηρτζίδες. Τους φτωχούς του θεωρείτε ανίκανους να ορθώσουν κεφάλι, εξασφαλισμένοι κι από τα ξεπουλημένα συνδικάτα. Την ελίτ την έχετε στα όπα όπα. Αλλά καποια στιγμή, όσο αυξάνεται ο αριθμός των εισερχόμενων στον καιάδα των μνημονίων, και πατάνε ο ένας πάνω στον άλλον, η σωρός αποκτάει ύψος. Ανεβαίνει συνέχεια.  Και κάποιοι θα φτάσουν αναγκαστικα στο άνοιγμα... Και τότε?

Η εικονική πραγματικότητα της φτώχειας...

Του Louis Rationero , μέλους της ΕΛ.Λ.Α.Σ...
φ3
Πολλά γράφονται κι ακούγονται για το μέγεθος της φτώχειας , δημοσιεύεται  ένας σωρός μελετών  με εκτιμώμενα ποσοστά σε διάφορες χώρες προσπαθώντας να απεικονίσουν με αριθμούς , ένα μέγεθος το οποίο δεν είναι ούτε μετρήσιμο ούτε αντικειμενικό. Η φτώχεια είναι ένα τελείως διαφορετικό φαινόμενο από εκείνο του υποσιτισμού και της εξαθλίωσης.
Θα μπορούσαμε να την ορίσουμε ως την ανισότητα, την διαφορά , την αδυναμία δυνατότητας πρόσβασης σε αυτό που η κοινωνία καθορίζει σαν <<καλό>> και <<ωραίο>> , αποκλεισμός από τον κυρίαρχο τρόπο ζωής. Ένας επιβεβλημένος τρόπος ζωής που δεν είναι ποτέ ο τρόπος ζωής της πλειοψηφίας του πληθυσμού αλλά ο τρόπος ζωής των πλουσίων που δίνει τον τόνο με τον επιδεικτικό και προνομιούχο καταναλωτισμό του. Αυτό που κάνει τους φτωχούς-φτωχούς , είναι η ασημαντότητα τους σε σύγκριση με ένα κοινωνικό-πολιτισμικό πρότυπο που προκαλεί και προσανατολίζει τις επιθυμίες.
φ4 φ5

Στο Περού γίνεσαι φτωχός όταν είσαι ξυπόλητος , στην Κίνα όταν δεν έχεις ποδήλατο , στην Ευρώπη όταν δεν μπορείς να αγοράσεις αυτοκίνητο , στην δεκαετία του 1930 όταν δεν είχες τηλεφωνική συσκευή , στην δεκαετία  του 1960 όταν δεν είχες τηλεόραση , το 1970 όταν δεν είχες έγχρωμη τηλεόραση κ.ο.κ. Δημιουργείται το φαινόμενο του εκσυγχρονισμού της φτώχειας : το χρηματικό της επίπεδο ανεβαίνει επειδή τα καινούρια βιομηχανικά προϊόντα εμφανίζονται ως είδη πρώτης ανάγκης , διατηρώντας τα , απρόσιτα για τον μεγαλύτερο αριθμό των ανθρώπων. Η μάζα πληρώνει όλο κι ακριβότερα , μία όλο και μεγαλύτερη ασημαντότητα.
Μόλις η μάζα κατορθώσει να αποκτήσει έναν τύπο προϊόντος , το προϊόν χάνει την αξία του, όπως στην περίπτωση του αυτοκινήτου , που απομειώνεται η αξία του από το γεγονός και μόνο ότι το χρησιμοποιεί η πλειοψηφία των ανθρώπων. Άλλες φορές πάλι, χωρίς το εκλαϊκευμένο προϊόν να χάσει την αξία χρήσης του, η βιομηχανία ρίχνει στην αγορά ένα <<καλύτερο προϊόν>> , το προορίζει για την μειοψηφία και το εμφανίζει σαν την καινούρια μορφή <<ευημερίας ώστε να διατηρηθεί η ανισότητα>>. Η ανανέωση αυτή καλλιεργεί την ψευδαίσθηση ότι το καινούριο είναι καλύτερο, δημιουργεί περισσότερες ανάγκες από αυτές που ικανοποιεί κι εντείνει τις στερήσεις.
Το ποσοστό της αύξησης της στέρησης ξεπερνά κατά πολύ το ποσοστό αύξησης της παραγωγής.
Η λογική του πάντα καλύτερα αντικαθιστά την λογική του καλού ως δομικού στοιχείου της λειτουργικότητας.
φ2
Με λίγα λόγια αποδεικνύεται ότι κίνητρο της ανάπτυξης είναι η διατήρηση της ανισότητας : η υπάρχουσα δυναμική των κοινωνικών τάξεων παίζει το παιγνίδι των παραγωγών, που το επίτευγμα τους είναι μηδαμινό όσον αφορά στην βελτίωση του επιπέδου ζωής και που εξηγεί την ενίσχυση της ανάπτυξης μέσω της ζήτησης. Τα αγαθά δεν αγοράζονται για την αξία χρήσης, αλλά για την συμβολική λειτουργικότητα τους  στην κοινωνική θέση, την απόδραση και την επικοινωνία , το άτομο χειραγωγείται κι εκπαιδεύεται στο να τα επιθυμεί. Το κοινωνικό περιβάλλον , του επιβάλλει αυτόν τον τρόπο έκφρασης κι επιβεβαίωσης, ενώ παράλληλα του αρνείται την δυνατότητα ν ‘ αναπτύξει την προσωπικότητα του , στρέφοντας τις επιθυμίες του προς τον καταναλωτισμό.
Τι είναι εκείνο που διαστρεβλώνει τις ανάγκες και τις επιθυμίες σε επιθυμίες κατανάλωσης; Το γεγονός ότι, για την ικανοποίηση κάθε ανάγκης, το άτομο εξαναγκάζεται πρώτ’ απ’ όλα να εξαρτάται από θεσμούς και γιγάντιους μηχανισμούς που ξεφεύγουν από την διάσταση του και τον έλεγχο του. Ακόμα και για τον (απολυμασμένο) αέρα που αναπνέει, για το (εμφιαλωμένο ή με συντηρητικά) νερό που πίνει, για τον ήλιο (που του πουλάει η τουριστική βιομηχανία) και την χαλάρωση (που του προμηθεύουν η βιομηχανία του θεάματος και η ραδιοτηλεόραση), το άτομο εξαρτάται από εμπορικούς και γραφειοκρατικούς μεγα-μηχανισμούς των οποίων δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από πελάτης υποταγμένος, ανίσχυρος, εκμεταλλευόμενος και πάντα ανικανοποίητος. Αφού λοιπόν γίνει παθητικός , καθοδηγείται στο να ζητά από τους μεγα-μηχανισμούς  που απολαμβάνουν την παροχή αγαθών μόνο μία υπευθυνότητα πληρέστερη και καλύτερη σχετικά με τις ανάγκες του, υποταγμένος έτσι στο απόλυτο μονοπώλιο. Το απόλυτο μονοπώλιο εγκαθιδρύεται όταν οι άνθρωποι εγκαταλείπουν την έμφυτη ικανότητα τους να κάνουν μόνοι τους ότι μπορούν για τον εαυτό τους και για τους άλλους, με αντάλλαγμα κάτι καλύτερο, που μόνο ένα όργανο εξουσίας μπορεί να παράγει για λογαριασμό τους. Αυτός ο δεσποτισμός του μηχανισμού επιβάλλει την αναγκαστική κατανάλωση, μετατρέποντας έτσι το άτομο σε παθητικό καταναλωτή μιας μαζικής παραγωγής που μόνο οι μεγάλες βιομηχανίες μπορούν να εξασφαλίσουν. Τελικά ούτε  οι στοιχειώδεις ανάγκες δεν μπορούν να ικανοποιούνται εκτός εμπορίου.
φ6Ότι δεν έχει τιμή, δεν έχει αξία. Δεν πειράζει, φωνάζουν οι νέο-φιλελεύθεροι οικονομολόγοι : θα δώσουμε εμείς αξία στα πράγματα που δεν την έχουν ακόμη, στον αέρα, στο νερό, στο φως κι εννοείται στην ανθρώπινη ζωή. Γιατί, φυσικά, ούτε αυτήν λυπόμαστε.
Προβάλλεται επιτακτικά η ανάγκη μιας αλλαγής του τρόπου παραγωγής, ολόκληρης της οικονομικής συλλογιστικής που στα πλαίσια αυτής της προοπτικής το ουσιώδες δεν είναι να καθοριστεί ένα νέο πλήρες πολιτικό πρόγραμμα , αλλά να καθοριστεί μια καινούρια φανταστική  διάσταση των πραγμάτων, ριζική και ανατρεπτική, η μόνη που θα επιτρέψει την αλλαγή στην συλλογιστική της εξέλιξης μας. Αυτή η πρόταση ρήξης διάλυσης του οικονομικού συστήματος , μόνον έξω από τον μονοπωλιακό καπιταλισμό και τον γραφειοκρατικό σοσιαλισμό μπορεί να τεθεί, και ακόμα, έξω από κάθε αναφορά σε κάποιο υπαρκτό πρόσωπο, που αναπόφευκτα θα απαιτούσε  παραχωρήσεις. Πρέπει πρώτα απ’ όλα να είναι μία αμφισβήτηση οποιασδήποτε νομιμότητας της εξουσίας και διπλή άρνηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της ολοκληρωτικής ολοκλήρωσης.
Όποιος νομίζει ότι η φτώχεια υπάρχει μόνο στις άδειες τσέπες , στα άδεια πορτοφόλια και στα άδεια τραπέζια , κάνει λάθος. Έχει φωλιάσει σε κάθε κοινωνική δραστηριότητα  κι εκδήλωση, στην εκπαίδευση, στην υγεία, στον πολιτισμό, στην δημιουργικότητα μας, στην φαντασία μας, στις ανθρώπινες σχέσεις, στην δημοκρατία.
Αυτή είναι η πραγματική φτώχεια μας κι όχι ένα μέγεθος αυστηρά υποκειμενικό και μη μετρήσιμο, όπως αυτό που προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι.
‘’Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να καταστήσεις ακίνδυνους τους φτωχούς είναι να τους εκπαιδεύσεις να θέλουν να μιμούνται τους πλούσιους.’’
Του Louis Rationero , μέλους της ΕΛ.Λ.Α.Σ...
φ3
Πολλά γράφονται κι ακούγονται για το μέγεθος της φτώχειας , δημοσιεύεται  ένας σωρός μελετών  με εκτιμώμενα ποσοστά σε διάφορες χώρες προσπαθώντας να απεικονίσουν με αριθμούς , ένα μέγεθος το οποίο δεν είναι ούτε μετρήσιμο ούτε αντικειμενικό. Η φτώχεια είναι ένα τελείως διαφορετικό φαινόμενο από εκείνο του υποσιτισμού και της εξαθλίωσης.
Θα μπορούσαμε να την ορίσουμε ως την ανισότητα, την διαφορά , την αδυναμία δυνατότητας πρόσβασης σε αυτό που η κοινωνία καθορίζει σαν <<καλό>> και <<ωραίο>> , αποκλεισμός από τον κυρίαρχο τρόπο ζωής. Ένας επιβεβλημένος τρόπος ζωής που δεν είναι ποτέ ο τρόπος ζωής της πλειοψηφίας του πληθυσμού αλλά ο τρόπος ζωής των πλουσίων που δίνει τον τόνο με τον επιδεικτικό και προνομιούχο καταναλωτισμό του. Αυτό που κάνει τους φτωχούς-φτωχούς , είναι η ασημαντότητα τους σε σύγκριση με ένα κοινωνικό-πολιτισμικό πρότυπο που προκαλεί και προσανατολίζει τις επιθυμίες.
φ4 φ5

Στο Περού γίνεσαι φτωχός όταν είσαι ξυπόλητος , στην Κίνα όταν δεν έχεις ποδήλατο , στην Ευρώπη όταν δεν μπορείς να αγοράσεις αυτοκίνητο , στην δεκαετία του 1930 όταν δεν είχες τηλεφωνική συσκευή , στην δεκαετία  του 1960 όταν δεν είχες τηλεόραση , το 1970 όταν δεν είχες έγχρωμη τηλεόραση κ.ο.κ. Δημιουργείται το φαινόμενο του εκσυγχρονισμού της φτώχειας : το χρηματικό της επίπεδο ανεβαίνει επειδή τα καινούρια βιομηχανικά προϊόντα εμφανίζονται ως είδη πρώτης ανάγκης , διατηρώντας τα , απρόσιτα για τον μεγαλύτερο αριθμό των ανθρώπων. Η μάζα πληρώνει όλο κι ακριβότερα , μία όλο και μεγαλύτερη ασημαντότητα.
Μόλις η μάζα κατορθώσει να αποκτήσει έναν τύπο προϊόντος , το προϊόν χάνει την αξία του, όπως στην περίπτωση του αυτοκινήτου , που απομειώνεται η αξία του από το γεγονός και μόνο ότι το χρησιμοποιεί η πλειοψηφία των ανθρώπων. Άλλες φορές πάλι, χωρίς το εκλαϊκευμένο προϊόν να χάσει την αξία χρήσης του, η βιομηχανία ρίχνει στην αγορά ένα <<καλύτερο προϊόν>> , το προορίζει για την μειοψηφία και το εμφανίζει σαν την καινούρια μορφή <<ευημερίας ώστε να διατηρηθεί η ανισότητα>>. Η ανανέωση αυτή καλλιεργεί την ψευδαίσθηση ότι το καινούριο είναι καλύτερο, δημιουργεί περισσότερες ανάγκες από αυτές που ικανοποιεί κι εντείνει τις στερήσεις.
Το ποσοστό της αύξησης της στέρησης ξεπερνά κατά πολύ το ποσοστό αύξησης της παραγωγής.
Η λογική του πάντα καλύτερα αντικαθιστά την λογική του καλού ως δομικού στοιχείου της λειτουργικότητας.
φ2
Με λίγα λόγια αποδεικνύεται ότι κίνητρο της ανάπτυξης είναι η διατήρηση της ανισότητας : η υπάρχουσα δυναμική των κοινωνικών τάξεων παίζει το παιγνίδι των παραγωγών, που το επίτευγμα τους είναι μηδαμινό όσον αφορά στην βελτίωση του επιπέδου ζωής και που εξηγεί την ενίσχυση της ανάπτυξης μέσω της ζήτησης. Τα αγαθά δεν αγοράζονται για την αξία χρήσης, αλλά για την συμβολική λειτουργικότητα τους  στην κοινωνική θέση, την απόδραση και την επικοινωνία , το άτομο χειραγωγείται κι εκπαιδεύεται στο να τα επιθυμεί. Το κοινωνικό περιβάλλον , του επιβάλλει αυτόν τον τρόπο έκφρασης κι επιβεβαίωσης, ενώ παράλληλα του αρνείται την δυνατότητα ν ‘ αναπτύξει την προσωπικότητα του , στρέφοντας τις επιθυμίες του προς τον καταναλωτισμό.
Τι είναι εκείνο που διαστρεβλώνει τις ανάγκες και τις επιθυμίες σε επιθυμίες κατανάλωσης; Το γεγονός ότι, για την ικανοποίηση κάθε ανάγκης, το άτομο εξαναγκάζεται πρώτ’ απ’ όλα να εξαρτάται από θεσμούς και γιγάντιους μηχανισμούς που ξεφεύγουν από την διάσταση του και τον έλεγχο του. Ακόμα και για τον (απολυμασμένο) αέρα που αναπνέει, για το (εμφιαλωμένο ή με συντηρητικά) νερό που πίνει, για τον ήλιο (που του πουλάει η τουριστική βιομηχανία) και την χαλάρωση (που του προμηθεύουν η βιομηχανία του θεάματος και η ραδιοτηλεόραση), το άτομο εξαρτάται από εμπορικούς και γραφειοκρατικούς μεγα-μηχανισμούς των οποίων δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από πελάτης υποταγμένος, ανίσχυρος, εκμεταλλευόμενος και πάντα ανικανοποίητος. Αφού λοιπόν γίνει παθητικός , καθοδηγείται στο να ζητά από τους μεγα-μηχανισμούς  που απολαμβάνουν την παροχή αγαθών μόνο μία υπευθυνότητα πληρέστερη και καλύτερη σχετικά με τις ανάγκες του, υποταγμένος έτσι στο απόλυτο μονοπώλιο. Το απόλυτο μονοπώλιο εγκαθιδρύεται όταν οι άνθρωποι εγκαταλείπουν την έμφυτη ικανότητα τους να κάνουν μόνοι τους ότι μπορούν για τον εαυτό τους και για τους άλλους, με αντάλλαγμα κάτι καλύτερο, που μόνο ένα όργανο εξουσίας μπορεί να παράγει για λογαριασμό τους. Αυτός ο δεσποτισμός του μηχανισμού επιβάλλει την αναγκαστική κατανάλωση, μετατρέποντας έτσι το άτομο σε παθητικό καταναλωτή μιας μαζικής παραγωγής που μόνο οι μεγάλες βιομηχανίες μπορούν να εξασφαλίσουν. Τελικά ούτε  οι στοιχειώδεις ανάγκες δεν μπορούν να ικανοποιούνται εκτός εμπορίου.
φ6Ότι δεν έχει τιμή, δεν έχει αξία. Δεν πειράζει, φωνάζουν οι νέο-φιλελεύθεροι οικονομολόγοι : θα δώσουμε εμείς αξία στα πράγματα που δεν την έχουν ακόμη, στον αέρα, στο νερό, στο φως κι εννοείται στην ανθρώπινη ζωή. Γιατί, φυσικά, ούτε αυτήν λυπόμαστε.
Προβάλλεται επιτακτικά η ανάγκη μιας αλλαγής του τρόπου παραγωγής, ολόκληρης της οικονομικής συλλογιστικής που στα πλαίσια αυτής της προοπτικής το ουσιώδες δεν είναι να καθοριστεί ένα νέο πλήρες πολιτικό πρόγραμμα , αλλά να καθοριστεί μια καινούρια φανταστική  διάσταση των πραγμάτων, ριζική και ανατρεπτική, η μόνη που θα επιτρέψει την αλλαγή στην συλλογιστική της εξέλιξης μας. Αυτή η πρόταση ρήξης διάλυσης του οικονομικού συστήματος , μόνον έξω από τον μονοπωλιακό καπιταλισμό και τον γραφειοκρατικό σοσιαλισμό μπορεί να τεθεί, και ακόμα, έξω από κάθε αναφορά σε κάποιο υπαρκτό πρόσωπο, που αναπόφευκτα θα απαιτούσε  παραχωρήσεις. Πρέπει πρώτα απ’ όλα να είναι μία αμφισβήτηση οποιασδήποτε νομιμότητας της εξουσίας και διπλή άρνηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της ολοκληρωτικής ολοκλήρωσης.
Όποιος νομίζει ότι η φτώχεια υπάρχει μόνο στις άδειες τσέπες , στα άδεια πορτοφόλια και στα άδεια τραπέζια , κάνει λάθος. Έχει φωλιάσει σε κάθε κοινωνική δραστηριότητα  κι εκδήλωση, στην εκπαίδευση, στην υγεία, στον πολιτισμό, στην δημιουργικότητα μας, στην φαντασία μας, στις ανθρώπινες σχέσεις, στην δημοκρατία.
Αυτή είναι η πραγματική φτώχεια μας κι όχι ένα μέγεθος αυστηρά υποκειμενικό και μη μετρήσιμο, όπως αυτό που προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι.
‘’Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να καταστήσεις ακίνδυνους τους φτωχούς είναι να τους εκπαιδεύσεις να θέλουν να μιμούνται τους πλούσιους.’’
Carlos Ruiz Zafón, 1964 -, Ισπανός συγγραφέας
, 1964 -, Ισπανός συγγραφέας

boxing life...

kapakapamoiris, απο το  a/man/called/…
23339642
Να σου πω ότι όλα είναι καλά, ψέμα θα είναι. Πιο μεγάλο όμως αν σου πω ότι δεν είναι. Λεφτά, κι ας είναι ακρωτηριασμένα, μπήκαν κι αυτό το μήνα στο σπίτι. Θυμάσαι το Boxing Helena; Έτσι είναι το μηνιάτικο, σαν την Helena λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους, ζωντανό μα έκτρωμα. Αλλά δεν πειράζει, κανείς δεν λείπει και φέτος, ξαναμετρηθήκαμε για σιγουριά. Κοιμόμαστε στα κρεβάτια μας, όχι σε παγκάκια, αυτοκίνητα ή σε καναπέδες φίλων. Τα χέρια μας μπαίνουν και βγαίνουν ανενόχλητα μέσα κι έξω απ΄το πάπλωμα, δεν φιλοξενούν καμιά βελόνα μέσα στη φλέβα να τους φωνάζει «ώπα! ως εκεί». Το πρωί ακούμε το ξυπνητήρι κι όχι μια φωνή που λέει -μ΄αυτό τον ενικό της οικείας παγωμάρας- «βάλε το θερμόμετρο». Τριανταοκτώ και τέσσερα. Σκατά. Είπα θερμόμετρο, ζέστη έχουμε, εικοσιένα βαθμούς, αλλά έχουμε. Προχτές βάλαμε ενάμιση χιλιάρικο πετρέλαιο και από πίσω κάναμε ευχέλαιο -στην είσοδο της οικοδομής- για το κακό μάτι. Κατάσχεση δεν μας κάναν, ως τώρα, αν και δεν ξεχνάνε να τηλεφωνήσουν τα κορίτσια των τριακοσίων ευρώ να «υπενθυμίσουν» και ότι «η συνομιλία μας καταγράφεται». Ακούω «συνομιλία» και θέλω να τις ρωτήσω «και η συνεύρεση; κι αυτή καταγράφεται;» μα δεν είναι πρέπον να πουλάω εξυπνάδα στα κορίτσια του μεροκάματου, δικός τους είμαι κι εγώ. Τώρα που το καλοσκέφτομαι ποτέ δεν με πήρε τηλέφωνο άντρας, χαζά κολπάκια του μάρκετινγκ. Τα ΑΤΜ με βλέπουν πιο συχνά κι από τη μάνα μου. Οι γονείς ΑΤΜ έχουν πεθάνει, παλιά μοντέλα, δεν ξαναβγαίνουν. Βενζίνη μπαίνει με ρυθμούς κατοχικούς, μια φορά τη βδομάδα, άντε δύο στα μεγάλα κέφια. To please refuel αναμμένο μόνιμα, τι χαḯρι να δει με ένα δεκάρικο, τζάνκι της πλάκας το κουρσάκι. Αλλά δεν πειράζει, δυο ευρώ χαρτζιλίκι στη μικρή βγαίνει, κάθε μια, δυο μέρες. Παλιά την έπαιρνα στο κινητό να της πω -όλο ενοχές- «ξέχασα να σου αφήσω λεφτά», τώρα ανακουφίζομαι που δεν θυμάμαι καν αν άφησα. Ή που δεν θυμάμαι να πάρω τηλέφωνο. Ο μεγάλος έχει το μαγικό εικοσάρικο, αυτό που δεν τελειώνει πριν περάσει μισός μήνας. Χρυσό παιδί, αλλά δεν μας φανερώνει το μυστικό να σωθούμε μια και καλή. Φαγητό υπάρχει για όλους, κάθε μέρα. Πετάμε όλο και λιγότερο. Αλλά συνεχίζουμε να πετάμε και να ντρεπόμαστε πολύ γιατί τα περίσσια μας είναι τριάστερο Michelin για κάποιους. Και ρούχα έχουμε, καθαρά, σιδερωμένα. Καινούρια μόνο για τα παιδιά, όλο και πιο αραιά. Ο ράφτης μου με κοιτάζει με λατρεία στα μάτια όσο δεν αποφασίζω αν θα βάλω κιλά ή αν θα χάσω. Τη μικρή την αγαπάει ένας, μπορεί και τρεις. Θα υποφέρουν. Ο μεγάλος αγαπάει. Θα απελπιστεί. Οι πιο μεγάλοι καθόμαστε με τις φόρμες στους καναπέδες, μασουλάμε φιστίκια και μανταρίνια και βλέπουμε «North by Northwest». Οι έρωτες μας βαρέθηκαν και βγήκαν μια μέρα «για τσιγάρα». Δεν επέστρεψαν έκτοτε. Παπάρα Χίτσκοκ που νομίζεις ότι έκανες και ταινίες.

Ταξικό μίσος...

pnevmantilogias...
Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου το πέρασα πιστεύοντας (κι ακόμα το πιστεύω) ότι το να αγαπάς είναι το πιο σπουδαίο πράγμα στον κόσμο. Έμαθα να αγαπώ τα πάντα. Μου άρεσε να αγαπώ τα πάντα. Τα μικρά και μεγάλα ζώα, τα δέντρα, τον ήλιο, τη θάλασσα. Αγαπούσα τους γονείς μου τους συγγενείς μου, τους φίλους μου. Καθετί αθώο κι απροστάτευτο. Στο σχολείο μού έμαθαν να αγαπώ και την πατρίδα. Με δίδαξαν προσευχές και με  πήγαν και στην εκκλησία όπου μου είπαν να αγαπώ τον συνάνθρωπο και τον Θεό. Μεγαλώνοντας άρχισα να αγαπώ κι αφηρημένα πράγματα. Τη δικαιοσύνη, την ειρήνη, την ελευθερία,  τη γνώση. Την ίδια την αγάπη. Είχα στήσει ολόκληρο το ηθικό μου οικοδόμημα πάνω στην αγάπη. Δεν αμφισβήτησα ποτέ την αξία της κι ήμουν σίγουρη ότι η αγάπη πάντα νικά στο τέλος κι ότι μπροστά της λυγίζει και λιώνει σαν κερί το μίσος.
Το μίσος.
Τρομακτική λέξη. Βαριά λέξη. Δεν ήξερα τι είναι, αφού δεν το ένιωσα, για πολύ καιρό. Διάβαζα βέβαια γι αυτό. Κάποιοι μιλούσαν γι αυτό. Στις περισσότερες ταινίες έβλεπα ανθρώπους να μισούν. Ήταν οι «κακοί». Σκότωναν και λήστευαν. Δεν τους συμπαθούσα αλλά ούτε τους μισούσα. Καμιά φορά έπιανα τον εαυτό μου να τους λυπάται κιόλας, μιας και με τόσο πολύ μίσος που κουβαλούσαν μέσα τους ήμουν σίγουρη ότι ήταν δυστυχισμένοι και δηλητηριασμένοι. Δυστυχείς άτυχοι. Κακομοίρηδες μέσα στη μαυρίλα του μίσους τους. Στα καλύτερά μου, μάλιστα, ήθελα να τους απελευθερώσω από τη δυστυχία του μίσους τους, βέβαιη για την επιτυχία του εγχειρήματός μου.
Και τα χρόνια πέρασαν. Κι έφτασα στα μισά του δρόμου. Και είδα ανθρώπους δυστυχισμένους. Ανθρώπους καταπιεσμένους . Πεινασμένους. Νεκρούς. Τους αγάπησα. Ήταν αθώοι κι απροστάτευτοι. Κι είδα άλλους, τους «κακούς» της παιδικής μου αθωότητας, ευτυχισμένους, ελεύθερους, χορτάτους, ζωντανούς. Να στέκονται πάνω στους  πρώτους. Να τρώνε το φαγητό τους. Να αναπνέουν τον αέρα τους. Να πίνουν το νερό τους. Να λυμαίνονται τη γη τους. Να ζουν τη ζωή τους.  Ήταν κλέφτες. Ληστές και δολοφόνοι. Δεν έκρυβαν το μίσος τους. Το διατυμπάνιζαν μάλιστα περήφανοι. Στις δεξιώσεις, στις προεκλογικές συγκεντρώσεις, στις απονομές βραβείων, στα κανάλια, στις εφημερίδες, στο χρηματιστήριο. Μερικές φορές τους είδα να κομπάζουν και μέσα από τις σελίδες των σχολικών βιβλίων. Ό,τι είχαν κι ό,τι ήταν στο μίσος τους το χρωστούσαν. Εγώ όμως και πάλι αμετανόητα «ηθική», παράλογα συναισθηματική δεν τους μίσησα.  Αλλά τώρα πια δεν ήθελα και να τους σώσω.
Όταν η αδικία χτύπησε την πόρτα μου, όταν η πείνα του διπλανού μου με έκανε να νιώθω ενοχές για το δικό μου τραπέζι που ακόμα είχε φαγητό, όταν η καταπίεση έγινε νόμος  κι η εξαθλίωση ανάγκη, όταν για να ζήσω έπρεπε πρώτα να πεθάνω, ήρθε και μου παρουσιάστηκε το μίσος. Η τρομακτική και βαριά λέξη. Η λέξη που ακόμα και ζωγραφισμένη με γράμματα με γέμιζε δέος. Αποτίναξα από πάνω μου  τον φόβο απέναντι στη λέξη. Συνειδητοποίησα ότι τόσον καιρό έβλεπα τη σκιά από την πλάτη της. Την κοίταξα, λοιπόν, στα μάτια. Δεν είχε να κάνει με οργή ούτε με εκδίκηση. Ανάλαφρη, σχεδόν δεν άγγιζε το συναίσθημα. Αλλά ούτε και την ηθική. Πατούσε στέρεα και λογικά πάνω στην τάξη.
Υ.Γ. Είναι περίεργο πώς η αγάπη σε οδηγεί στο μίσος. Αλλά μπορεί και να μην είναι.

Πείνα-reloaded...

Τα κακως κειμενα...
Image
Πεινάω και αρέσω.
Τελικά μήπως η κρίση που ζούμε είναι μια ψευδαίσθηση; Μήπως είναι ένα πρόγραμμα υπολογιστή, ένα λογισμικό, κάτι σαν το Matrix, μέσα στο οποίο μπήκαμε από τη στιγμή που διαλέξαμε να πάρουμε το χάπι του μνημονίου; Κάτσε, γιατί τώρα που το σκέφτομαι, όλες αυτές οι ορδές των ανέργων, πολύ μου θυμίζουν τους κλονοποιημένους πράκτορες Smith της γνωστής ταινίας, έτσι όλοι ίδιοι που είναι και με τον ταχύτατο τρόπο που εξαπλώνονται. Μήπως τα παιδιά που λιποθυμάνε στα σχολειά είναι απλά μέρος του προγράμματος, ενώ αυτό κάνει update και ξεφορτώνεται παλαιά, ανήμπορα αρχεία; Εντάξει, αν είναι έτσι, θεωρώ σχεδόν βέβαιο ότι οι Χρυσαβγίτες είναι τα σκουπίδια του πολιτικού συστήματος που έχουν συγκεντρωθεί στον κάδο ανακύκλωσης, περιμένοντας κάποιος να πατήσει την οριστική τους διαγραφή από το σκληρό δίσκο.
Βρε, για δες ομοιότητες. Και στο Matrix οι βασικοί πρωταγωνιστές ήταν τρεις, όπως σε εμάς η τρικομματική κυβέρνηση! Νίο ο Σαμαράς, Μορφέας ο Βενιζέλος και Τρίνιτι ο Κουβέλης; Πολύ ταιριαστοί οι ρόλοι, ειδικά αυτός της γυναίκας στον Κουβέλη, ταιριάζει και με τη ΔΗΜ.ΑΡ., που είναι γένους θυληκού. Κοίτα να δεις τι έχουν σκαρώσει ετούτα τα ανθρωπόμορφα αρχεία! Κάτι δεν μου κολλάει όμως. Στην ταινία, αυτοί οι τρεις υποτίθεται ότι δρούσαν για το καλό της ανθρωπότητας, όχι όπως οι δικοί μας που εξαφανίζουν τις ζωές λες και διαγράφουν εικονίδια από την επιφάνεια εργασίας. Ίσως να είναι η μετεξέλιξη του προγράμματος, ίσως στην πορεία αλλοτριώθηκαν όλοι τους και οι καλοί γίνανε κακοί και το ανάποδο. Ίσως και η επιφάνεια εργασίας να μετονομάστηκε σε επιφάνεια ανεργίας.
Ίσως ζούμε το επόμενο επεισόδιο, την επόμενη πίστα του λογισμικού της κρίσης. Ναι, γι’ αυτό και τα μνημόνια 1, 2, 3 και ούτω καθ’ εξής! Ουσιαστικά, πρόκειται για “πίστες”, για διαφορετικά επίπεδα του ίδιου πάντα ψηφιακού περιβάλλοντος. Κάθε φορά που περνάς στην επόμενη πίστα, ως επιβράβευση, παίρνεις και λίγη από τη δόση, που δεν είναι τίποτε άλλο από τη δόση του ίδιου χαπιού που σε διατηρεί για πάντα μέσα στο πρόγραμμα! Μόνο τυχαίες δεν είναι οι λέξεις, λοιπόν, γιατί διαφορετικά θα μπορούσαν να μην τη λένε δόση αλλά π.χ. επιχορήγηση ή διευκόλυνση ή μποναμά. Και όσο αυξάνονται οι δόσεις, τόσο πολλαπλασιάζονται και οι άνεργοι, οι πεινασμένοι, οι απελπισμένοι! Ουσιαστικά, όλο αυτό είναι η επιβεβαίωση ότι το πρόγραμμα αποκτά μεγαλύτερη δυσκολία, διογκώνεται, καθώς πας από το ένα μνημόνιο στο άλλο και μασαμπουκώνεις δόσεις.
Και κάθε φορά, στα πλαίσια της ψευδαίσθησης, όταν καταπίνεις πάλι το χάπι, σου δημιουργείται η εντύπωση ότι σύντομα θα τερματίσεις και δεν θα υπάρξει άλλη πίστα, ότι δεν θα υπάρξει άλλο μνημόνιο, ότι δεν θα υπάρξει άλλη πείνα γύρω σου, ότι θα εξαφανιστούν σταδιακά όλοι αυτοί οι μαζεμένοι άνεργοι-πράκτορες, που πια ‘γίναν εκατομμύρια και πέφτεις πάνω τους σχεδόν σε κάθε βήμα. Ότι θα πάψουν να αυτοκτονούν όλοι εκείνοι που δεν μπόρεσαν να είναι συμβατοί με το πρόγραμμα, καθώς αυτό εξελίσσεται και γίνεται ακόμα πιο απαιτητικό. Ότι θα πάψουν τα δικαιώματα να είναι χρηματιστηριακοί δείκτες, εναλλασσόμενοι αριθμοί που τρέχουν σε μαύρες οθόνες, όπως εκείνος ο πρασινωπός ψηφιακός κώδικας επικοινωνίας του Matrix.
Όμως, στην καρδιά του λογισμικού, μέσα σε κάτι τεράστιους, φιμέ ουρανοξύστες, οι αρχιτέκτονες της Κρίσης, οι εμπνευστές του πρωτοποριακού αυτού συστήματος υποδούλωσης και εξαθλίωσης των ανθρώπων, συγκεντρώνονται κάθε φορά, σχεδιάζοντας νέες πίστες, νέες δόσεις, νέα κόλπα του προγράμματος, για να αποκτά αυτό περισσότερο ενδιαφέρον, αιχμαλωτίζοντας τους πρωταγωνιστές του. Και στ’ αλήθεια, με ένα περίεργο τρόπο, το Matrix της Κρίσης δεν τελειώνει ποτέ. Ουσιαστικά ανανεώνεται μέσα από τον ίδιο του τον εαυτό, πλασάροντας νέες ενδιαφέρουσες εκδόσεις. Και σε οδηγεί σε σημείο που όχι μόνο αποδέχεσαι τα γεγονότα ως τετελεσμένα, αλλά από κάποια στιγμή κι έπειτα σε κάνει να νιώθεις και ένα είδος διαστροφικής υπερηφάνειας για την πείνα σου. Να, όπως γράφουν οι βιτρίνες πολυκαταστημάτων στην Χριστουγεννιάτικη Αθήνα.
Hungry but chic.

Η παραμύθα...

The evil witch...
shooting up
Έρχεται επιτέλους  , καλοί μου αναγνώστες , η διαβόητη δόση . Οι dealers έστερξαν να ελεήσουν το πρεζάκι , όπως πάντα με το αζημίωτο . Όχι για τίποτε άλλο , αλλά για να μην το έχουν στα πόδια τους να τους ζαλίζει για τη ποθητή παραμύθα , επειδή έχουν και δουλειές πολύ πιό σοβαρές : να βρουν συμβιβασμό για τον έλεγχο των τραπεζών , να συμμαζέψουν τη μούμια που ξαναβγήκε στο κλαρί ,  να δουν πως θα σπρώξουν κάτω από το χαλί τον ιβηρικό ελέφαντα…

Απομένει μόνο να δούμε το επέκεινα όπως :
α) H νέα Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου  ( κοινώς φετφά ) , προτιμητέα μέθοδο διοίκησης δουλοπαροίκων , γκιαούρηδων και ραγιάδων και πολύ του συρμού τελευταία . Αυτή που κυρώνει τη νέα , αναθεωρημένη , δανειακή σύμβαση με το EFSF  και είναι χάρμα ιδέσθαι . Ακολουθεί κατά γράμμα τις καλύτερες παραδόσεις που έχτισαν με κόπο και θυσίες :) το παπάκι και ο μπακατσέλος .
β) Ποιό μεροκάματο θα βγάλουν τελικά οι χέτσ φάντηδες αλλοδαποί , εξωχώριοι και εγχώριοι μαργελοτέτοιοι  με το μπάυ μπάκ που ολοκληρώθηκε χθες .Να ομολογήσω εδώ ότι σε προηγούμενο  ποστ είχα υπερεκτιμήσει τη κονόμα θεωρώντας ότι θα φτάσει τα 10 δις . Τελικά θα είναι κοντά στα 3 – 4 από ότι αντιλαμβάνομαι.
γ) Με ποιούς όρους ( διαβάστε τη παραπάνω Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου ;) ) θα αποδεσμευθούν οι δόσεις που υποτίθεται ότι κερδίσαμε . Γιατί πχ αναμένεται  τον Ιανουάριο ένα  7αράκι για να συμπληρώσουν οι τράπεζες τη  κοτζαμπάσικη ανακεφαλαιοποίηση που τώρα  σαλαμοποιήθηκε.
δ) Πόσα ευρώπουλα , σε ποιούς και με ποιά σειρά ;) θα μοιραστούν μέχρι το Μάρτη – γδάρτη για την εξόφληση οφειλών του Δημοσίου προς ιδιώτες και μάλιστα από δόσεις που θα έρθουν από Γενάρη και υπό προϋποθέσεις.
ε) Πόσα ευρώπουλα από τα 52,5 δις  που διαφημίζουν οι  εγχώριοι τροϊκανοί  θα πέσουν στη πραγματική οικονομία . Προβλέπω ελάχιστα :)
στ) Με ποιό μανδύα και ποιούς εκβιασμούς θα κατατεθεί απόψε το φορομπηχτικό καθαρά ταμειακό έκτρωμα . Ένα έκτρωμα που μόνο στόχο έχει  τη βραχυπρόθεσμη ενίσχυση του κορβανά μέσω της αυξημένης παρακράτησης
Η παραμύθα – δόση καλά κρατεί , εξαίρετοι μου αναγνώστες . Φιλί  παράτασης ζωής  που διατυμπανίζουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ από το μεσημέρι και εκθειάζουν οι πολιτικοί  παπαγάλοι κάθε φυράματος . Πέρα από το βέβαιο συμπέρασμα ότι  δεν τους παίρνει με τίποτα τους ευρωπέους  να χρεωκοπούμε και ότι τώρα αρχίζει το πανηγύρι του ξεπουλήματος απομένει ένα μόνο ζητούμενο : Πόσο ακόμα θα αντέξουμε , πόσο ακόμα θα αντέξουν  ;;;

Θύματα Ειρήνης...

Ευτυχώς που δεν έχουμε πόλεμο, έτσι μας έμαθαν να λέμε. Αυτό που δε μας λένε όμως είναι ότι στις συνθήκες ειρήνης ο κατάλογος των θυμάτων και των καταστροφών ενός λαού είναι ανάλογες προς τις απώλειες με αυτές ενός πολέμου, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει καμία Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που να τα υπερασπιστεί. Τα θύματα της ειρήνης δεν έχουν δικαιώματα μόνο υποχρεώσεις. Τα θύματα της ειρήνης δεν μπορούν να απειλήσουν κανέναν με Δικαστήριο διότι τους δόθηκε το δικαίωμα να επιλέξουν Δημοκρατικά την Ειρήνη που τους σκοτώνει.
Αυτή την στιγμή το Κράτος θεσπίζει νόμους οι οποίοι σε περίοδο πολέμου θα ήταν τα αποδεικτικά στοιχεία καταδίκης του. Σου απαγορεύει την περίθαλψη και την φαρμακευτική σου αγωγή εφόσον δεν έχεις το χρηματικό αντίτιμο και το ποσό των 25 ευρώ για να ζητήσεις βοήθεια σε δημόσιο νοσοκομείο. Επειδή είσαι σε καιρό ειρήνης δεν μπορείς να το σύρεις σε καμία δίκη για την καταπάτηση του Άρθρου 3 παρ. 2 των Συμβάσεων της Γενεύης, το οποίο ρητά υποχρεώνει την κατέχουσα Δύναμη όχι μόνο να συλλέγει αλλά και να περιθάλπει όλους τους ασθενείς άμαχους ή μάχιμους. Δεν μπορείς να τα βάλεις με ένα Κράτος που εσύ επέλεξες να σε διαφεντεύει κι αυτό ας σε φθάνει στα όρια της εξαθλίωσης, της αναξιοπρέπειας, της αυτοκτονίας, του φόνου και της τρέλας. Διότι αν είμαστε σε καιρό πολέμου το Κράτος θα ήταν υποχρεωμένο να τηρήσει το Άρθρο 4 παρ.2, που θα του απαγόρευε καθ’ οποιονδήποτε χρόνο και τόπο να επιβάλλεται με βία κατά της ζωής, της υγείας, της φυσικής και πνευματικής ευημερίας των ατόμων καθώς και να προσβάλει την αξιοπρέπεια του κάθε ατόμου. Η βία που δεν έρχεται με όπλο αλλά με δημοκρατικές υπογραφές δεν στήνεται σε κανένα εδώλιο κατηγορουμένου.
Ευτυχώς που δεν έχουμε πόλεμο, έτσι μας έμαθαν να λέμε διότι εσύ που ζεις σε καιρό ειρήνης δεν σου έχει στερήσει κανένας την ελευθερία σου διότι εσύ ανέβασες με τις επιλογές σου την εξουσία στο βάθρο της, δεν επιβλήθηκε από μόνη της. Έτσι δεν μπορείς να υπερασπιστείς τον εαυτό σου ως άτομο που η ελευθερία του υπέστη περιορισμό. Διότι αν ήσουν από τους άτυχους που θα βρισκόταν σε πόλεμο θα είχες υπερασπιστή σου το Άρθρο 5 παρ. 1, που θα υποχρέωνε τους κατακτητές σου να σου παρέχουν τροφή, πόσιμο νερό, προστασία απέναντι στις κλιματικές αντιξοότητες καθώς και το πλεονέκτημα ιατρικών εξετάσεων. Τώρα είσαι πολίτης εν καιρώ ειρήνης: Θα πεινάς εσύ, το παιδί και η μάνα σου, θα σου κόβει η εταιρεία ύδρευσης το νερό για ληξιπρόθεσμους λογαριασμούς, θα κρυώνεις μέχρι θανάτου και βέβαια οι ιατρικές σου εξετάσεις θα είναι άπιαστη πολυτέλεια. Ο εξαναγκασμός σε λιμοκτονία ως μέθοδος μάχης είναι έγκλημα πολέμου με το Άρθρο 14, αλλά εσύ δεν δέχεσαι καμία επίθεση, μόνο επιβολή νόμων μιας δημοκρατικά ψηφισμένης κυβέρνησης.
Όταν τελειώσει και αυτή η μεταβατική περίοδος του νέου οικονομικοπολιτικού μοντέλου που μας πλάσαραν τεχνηέντως με τον όρο «κρίση», δεν θα θυμόμαστε τίποτε από τα μεταβατικά χρόνια που διανύουμε. Θα αφομοιωθούμε από ένα νέο σύστημα όπως έγινε και στην αλλαγή του κάθε συστήματος που μας έφθασε μέχρι εδώ. Δεν θα έχουμε την τιμή να καταθέτουμε στεφάνια στο Μνημείο του Αγνώστου Έλληνα που απλά δεν κατάφερε να τα βγάλει πέρα στην μετάβαση αυτή. Δεν θα υπάρχει Νεκροταφείο Θυμάτων Ειρήνης να επισκεπτόμαστε και να λέμε ότι αυτό δεν θα αφήσουμε να ξανασυμβεί. Δεν θα έχουμε να διηγούμαστε τίποτε το ανθρωπίνως ηρωικό στις επόμενες γενιές διότι εμείς ζήσαμε την ειρήνη και όχι τον πόλεμο. Και βέβαια κανένα Δικαστήριο Εγκλημάτων Πολέμου δεν θα μας δικαιώσει βάσει του Άρθρου 91 το οποίο επιβάλλει στο εμπόλεμο μέρος το οποίο παραβιάζει τις διατάξεις των Συμβάσεων στην καταβολή αποζημιώσεως. Αλλά δεν είναι η αποζημίωση αυτή που θα μας δικαίωνε αλλά το ότι θα θεωρούνταν υπεύθυνο το εμπόλεμο μέρος για όλες τις αναξιοπρεπείς πράξεις που διαπράχθηκαν από πρόσωπα που αποτελούν μέρος των ενόπλων δυνάμεών του. Δεν θα έχουμε τουλάχιστον την ικανοποίηση να δούμε όλα αυτά τα πρόσωπα που ευθαρσώς μας λοιδορούν καθημερινώς πατώντας με την δημοκρατική τους μπότα τα εκ γενετής και εξ αγώνων αιματηρών δικαιώματά μας,  τους φονιάδες χιλιάδων Ελλήνων να κάθονται στο σκαμνί του κατηγορουμένου. Κι εμείς εκεί πίσω στην γαλαρία του ακροατηρίου της αίθουσας δικαστηρίου να νιώθουμε έστω και στο ελάχιστο δικαιωμένα θύματα ενός πολέμου που επέλεξαν άλλοι για μας και όχι μιας ειρήνης που επιλέξαμε εμείς για τον εαυτό μας.

Δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ η υποθήκευση της κρατικής περιουσίας στην τρόικα...

Δικαίωμα κατάσχεσης κάθε εθνικού περιουσιακού στοιχείου της χώρας, χωρίς εξαιρέσεις, αποκτά η Τρόικα βάσει της δανειακής σύμβασης, όπως δημοσιεύτηκε την Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου στο Φύλλο Εφημερίδας Κυβερνήσεως, με αριθμό 240, ως Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου.
Στο κείμενο αναφέρεται ρητά, ότι δεν εξαιρείται κανένα απολύτως περιουσιακό στοιχείο από την κατάσχεση σε περίπτωση που η χώρα δεν εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της.

Συγκεκριμένα, στο κεφάλαιο 4 με τίτλο: Εφαρμοστέο Δίκαιο και Δικαιοδοσία, στην παράγραφο 4.4 αναφέρεται:
«Το Δικαιούχο Κράτος Μέλος (Ελλάδα), η Τράπεζα της Ελλάδος και το Ελληνικό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας παραιτούνται με την παρούσα αμετάκλητα και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα ασυλίας που ήδη έχουν ή μπορεί να δικαιούνται σε σχέση με τους ίδιους και τα περιουσιακά τους στοιχεία έναντι δικαστικών ενεργειών σχετικά με την παρούσα Σύμβαση.. Τροποποίησης, συμπεριλαμβανομένων ενδεικτικά, από κάθε δικαίωμα ασυλίας έναντι άσκησης αγωγής, έκδοσης δικαστικής απόφαση ή άλλης διάταξης, κατάσχεσης, εκτέλεσης ή ασφαλιστικού μέτρου και έναντι κάθε εκτέλεσης ή αναγκαστικού μέτρου σε βάρος των περιουσιακών τους στοιχείων στο μέτρο που τα ανωτέρω δεν απαγορεύονται από αναγκαστικό νόμο».

Η ίδια παράγραφος στην αγγλική γλώσσα, έχει ως εξής:

«The Beneficiary Member State, the Bank of Greece and the Hellenic Financial Stability Fund each hereby irrevocably and unconditionally waives all immunity to which it is or may become entitled, in respect of itself or its assets, from legal proceedings in relation to this Amendment Agreement, including, without limitation, immunity from suit, judgment or other order, from attachment, arrest or injunction prior to judgment, and from execution and enforcement against its assets to the extent not prohibited by mandatory law».
Που είναι τα παπαγαλάκια να μας πουν ότι όχι δεν είναι αλήθεια ή ότι δεν το καταλάβαμε καλά?? Ναι έτσι και ό,τι πλούτος υπόγειος, υπέργειος ή υποθαλάσσιος υπάρχει, υπόκειται στις ρυθμίσεις αυτής της σύμβασης. Ντροπή!!!

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

Η δυστυχία το στρώνει γύρω μας, σαν χιόνι...

του κ. Νικου Ξυδακη..
Πέρυσι, όταν πρωτοεντοπίστηκαν πεινασμένα παιδιά σε σχολεία, κάποιοι έσπευσαν να διαψεύσουν το γεγονός· το υπουργείο Παιδείας ανακοίνωσε: «Κάποιοι καταφεύγουν μέσω των ΜΜΕ και στο έσχατο μέσο της λαϊκίστικης προπαγάνδας».
Δεν γνωρίζω τι ακριβώς συνέβη πέρυσι τον Οκτώβριο στα σχολεία των αθηναϊκών συνοικιών· δεν θυμάμαι να είδα κάποιο δημοσιογραφικό ρεπορτάζ που να καταδεικνύει το μέγεθος και την ένταση του φαινομένου. Θυμάμαι εντούτοις ότι τον ίδιο καιρό σοβαρές ανθρωπιστικές οργανώσεις που δούλευαν πυρετωδώς στην Αθήνα περιέγραφαν τεκμηριωμένα ένα ογκούμενο κύμα ανθρωπιστικής κρίσης. Οργανώσεις εμπειροπόλεμες και πραγματικά ανεξάρτητες, όπως οι Γιατροί του Κόσμου λ.χ., ανακοίνωναν μάλιστα ότι αναστέλλουν τις εξωχώριες δράσεις και αφιερώνουν όλες τους τις δυνάμεις στο εσωτερικό της δοκιμαζόμενης Ελλάδας. Τον ίδιο καιρό ―θυμίζουμε: φθινόπωρο 2011― γνωρίζαμε ότι στα μεγάλα συσσίτια της Αρχιεπισκοπής και του Δήμου Αθηναίων εσιτίζοντο χιλιάδες Ελληνες νεόπτωχοι. Και όσοι περπατούσαν το ρημαγμένο κέντρο της πρωτεύουσας έβλεπαν πλάι στα κλειστά μαγαζιά, δεκάδες και εκατοντάδες νεοάστεγους. [Μηδενί συμφοράν ονειδίσης...]
Προχθές μια από τις σοβαρότερες και πιο δραστήριες ανθρωπιστικές οργανώσεις, η Κλίμακα, δημοσίευσε τα αποτελέσματα της έρευνάς της για τους άστεγους στην Ελλάδα, το διάστημα από Σεπτέμβριο 2011 έως τον Φεβρουάριο 2012. Το πόρισμα είναι σοκαριστικό: 20 χιλιάδες συνάνθρωποι κοιμούνται στο δρόμο ή έχουν ανεπαρκή στέγη, 40% εξ αυτών δεν έχουν πρόσβαση σε μπάνιο και έχουν πέσει θύματα ληστείας τουλάχιστον άπαξ. Ενας στους πέντε είναι άστεγος πάνω από τέσσερα χρόνια. Η χιονοστιβάδα των αστέγων διογκώνεται από το πλήθος των ψυχασθενών που μένουν στο δρόμο, καθώς καταρρέουν οι δομές ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης. Και τα λοιπά.
Ωστε ο πόνος και η ερημιά των συνανθρώπων μας ήταν εγκατεστημένα εδώ, πλάι μας, από καιρό. Κι όχι μόνο ανάμεσα στους άστεγους, τους ολοσχερώς ηττημένους, αλλά και ανάμεσα σε μαθητές σχολείων, σε μικραστικές συνοικίες, σε κρύα διαμερίσματα χωρίς σύνδεση τηλεφώνου, εκεί όπου η πείνα και η ανέχεια είναι ντροπή και σαν ντροπή αποκρύπτεται. Μας το έδειξε κι αυτό η συνταρακτική έρευνα της Σοφίας Παπαϊωάννου στους Νέους Φακέλους του Σκάι, τις προάλλες: ήρεμα, ανθρώπινα, διακριτικά, αλλά τόσο σπαρακτικά.
Αν είχαμε ανάγκη ντοκουμέντα για να πιστέψουμε τη σκληρή πραγματικότητα, τώρα έχουμε πολλά, υπερβολικά πολλά. Η δυστυχία το στρώνει γύρω μας, σαν χιόνι. Ας μην αποστρέφουμε το βλέμμα, την καρδιά, τον νου από τους ανθρώπους δίπλα μας που ατύχησαν, που υποφέρουν, που κρύβουν τον πόνο τους από ντροπή. [...Κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατον.]

Πράξεις αριθμολαγνείας...

xasodikis...
Ας αφήσουμε να μιλήσουν οι αριθμοί: μέσα στο έτος που διανύουμε, έχουν ήδη εκδοθεί 25 (ολογράφως: εικοσιπέντε) πράξεις νομοθετικού περιεχομένου (ΠΝΠ). Θα μου πεις, και πού είναι το πρόβλημα; Η έκδοση αυτών των πράξεων προβλέπεται από το Σύνταγμα, δεν προβλέπεται;

Ασφαλώς, προβλέπεται. Όμως υπάρχουν και κάποια πραγματάκια που πρέπει να πάρουμε υπ' όψη μας:
α) Οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου δεν είναι για χόρταση. Το Σύνταγμα τις προβλέπει ως εξαιρετική διαδικασία, η οποία πρέπει να ακολουθείται μόνο σε "έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης", όχι ως πανάκεια για πάσα νόσο και πάσα μαλακία, και σίγουρα όχι για να διευκολύνεται η εκάστοτε κυβέρνηση όποτε τραβάει ζόρια με την κοινοβουλευτική πλειοψηφία που τη στηρίζει.
β) Η διαδικασία έκδοσης των πράξεων αυτών συνιστά υποχώρηση της θεμελιώδους αρχής της διάκρισης των εξουσιών, εξ ου και ο εξαιρετικός της χαρακτήρας. Στην ουσία, με τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου η εκτελεστική εξουσία μπαίνει στα χωράφια της νομοθετικής, η κυβέρνηση (με τη συνδρομή του Προέδρου της Δημοκρατίας) νομοθετεί αντί της Βουλής. Και η πραγματικότητα αυτή δεν αναιρείται από το γεγονός ότι οι πράξεις κυρώνονται από τη Βουλή εκ των υστέρων, παρά μόνο αμβλύνεται κάπως.
γ) Η συνταγματική διάταξη που προβλέπει την έκδοση των ΠΝΠ ίσχυε και πέρισυ, και πρόπερσι, και όλα τα προηγούμενα χρόνια -από το 1975 και μετά. Ωστόσο, οι φετινές 25 πράξεις νομοθετικού περιεχομένου είναι περισσότερες από όσες εκδόθηκαν αθροιστικά όλα τα χρόνια από το 2000 ως το 2011.

Όσο λοιπόν η κυβέρνηση νομοθετεί αντί της Βουλής, η Βουλή τι κάνει; Για να δούμε. Φέτος, από την αρχή του χρόνου μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε, η Βουλή έχει ψηφίσει 62 νόμους. Συγκριτικά, πέρισυ είχε ψηφίσει 129. Ναι, θα μου πεις, αλλά φέτος είχαμε και δύο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις, οπότε η Βουλή έμεινε κλειστή για περίπου ένα τρίμηνο, οπότε είναι λογικό να μην έχει την ίδια παραγωγικότητα με πέρισυ.

Αυτή η παρατήρηση είναι κατ' αρχήν βάσιμη, ας εμβαθύνουμε λοιπόν λίγο περισσότερο. Από τον Ιανουάριο μέχρι τη διάλυσή της (11 Απριλίου, αν δεν απατώμαι), δηλαδή σε 3 μήνες και κάτι, η Βουλή πρόλαβε και ψήφισε 40 νόμους (περίπου 12 το μήνα, κατά μέσο όρο). Μετά έκλεισε, άνοιξε για μία ημέρα τον Μάιο, ξανάκλεισε και ξανάνοιξε στις 28 Ιουνίου. Σε αυτό το δεύτερο εξάμηνο του έτους, λοιπόν, η παρούσα σύνοδος της Βουλής έχει ψηφίσει μόλις 22 νόμους, δηλαδή λιγότερους από 4 το μήνα κατά μέσο όρο. Νομίζω ότι η ποσοτική διαφορά είναι εύγλωττη.

Από την άλλη, για το Κοινοβούλιο μιλάμε, όχι για κανένα μπακάλικο, θα μπορούσε να πει κανείς ότι η ποσοτική ανάλυση είναι κάπως αυστηρή διότι ουκ εν τω πολλώ το ευ. Ας εμβαθύνουμε λοιπόν λιγάκι ακόμα: ας δούμε όχι μόνο πόσους νόμους έχει ψηφίσει η παρούσα Βουλή, αλλά και τι είδους νόμους.

Λοιπόν, από τα 22 νομοθετήματα που έχουν ψηφιστεί από τα τέλη Ιουνίου και μέχρι σήμερα, τα 9 κυρώνουν πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Άλλα 6 κυρώνουν διεθνείς συμφωνίες ή διμερείς συμβάσεις με βάση το άρθρο 28 του Συντάγματος, κι άλλο ένα ενσωματώνει την κοινοτική οδηγία 2010/41 στο ελληνικό δίκαιο (όπου "ενσωματώνει" διάβαζε: "μεταφράζει"). Με άλλα λόγια, στις 16 από τις 22 περιπτώσεις η Βουλή ουσιαστικά δεν νομοθετεί, παρά διεκπεραιώνει τη δουλειά άλλων οργάνων. Από τους 6 νόμους που απομένουν, οι δύο αποτελούν συμπιλήματα τροποποιήσεων υφιστάμενης νομοθεσίας που αφορά μια σειρά από θέματα, από τη μείωση των μισθωμάτων του Δημοσίου μέχρι την ίδρυση... πλωτού μουσείου, το ένα, ενώ το άλλο προσπαθεί να κάνει τις διαδικασίες του φαστ τρακ ακόμα φαστρακότερες©. Άλλος ένας τροποποιεί ορισμένες διατάξεις του νόμου για τα ΑΕΙ, για τον οποίο τόση κουβέντα έχει γίνει. Εύφημος μνεία αξίζει στον νόμο 4077, ο οποίος αποτελούνταν από ένα άρθρο (που μετέθετε την έναρξη εφαρμογής κάποιων διατάξεων του νόμου για τη δίκαιη δίκη για αργότερα), όπου ο ατρόμητος Γιάννης Ιωαννίδης κόλλησε μια τροπολογία του ποδαριού για να επιτρέψει στις ΠΑΕ να ξεκινήσουν το πρωτάθλημα χωρίς να έχουν ακόμη φορολογική ενημερότητα.

Όπως θα έχεις καταλάβει, αγαπητέ αναγνώστη, αν δεν έχεις χάσει το μέτρημα, η παρούσα Βουλή ουσιαστικά έχει ψηφίσει δύο πράγματα: το μεσοπρόθεσμο και τον προϋπολογισμό. Δηλαδή δύο νομοθετήματα που, αν δεν ψηφίζονταν, θα έπεφτε η κυβέρνηση -και θυμόμαστε ελπίζω όλοι με ποιες υπέροχες διαδικασίες και με πόσα παρατράγουδα ψηφίστηκαν.

Ένα εξάμηνο δεν είναι μικρό χρονικό διάστημα. Στη ζωή μιας Βουλής και μιας κυβέρνησης αποτελεί το ένα όγδοο του μέγιστου συνταγματικά επιτρεπτού χρόνου -κι αν λάβουμε υπ' όψη μας την πιο πρόσφατη εμπειρία, το κλάσμα μεγαλώνει στο ένα πέμπτο ή το ένα τέταρτο. Σε αυτό το εξάμηνο λοιπόν έχουμε μια Βουλή που δεν νομοθετεί και μια κυβέρνηση που δεν συνεδριάζει (πόσες φορές έχει συνέλθει το υπουργικό συμβούλιο;), και βασικά το μαγαζί δουλεύει με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, "προσωπικές εντολές" Σαμαρά και φετφάδες του Στουρνάρα. Του ίδιου Στουρνάρα, ας μην ξεχνάμε, που δεν θέλει τη Βουλή να ανακατεύεται πολύ με τις αποκρατικοποιήσεις, γιατί λέει θα δυσαρεστηθούν οι επενδυτές, και που δίνει οδηγίες στη ΔΕΗ να αγνοεί τις αποφάσεις της (κατά τα λοιπά) ανεξάρτητης Δικαιοσύνης -ενώ άλλοι συνάδελφοί του στην κυβέρνηση σπεύδουν να εφαρμόσουν αποφάσεις που δεν έχουν ακόμη εκδοθεί. Κι ενώ συμβαίνουν αυτά τα θαυμαστά, στα τρέντυ διαδικτυακά μέσα αρχίζουν και ξεπετάγονται φωνούλες που μας διαβεβαιώνουν ότι υπάρχουν και αγαθά πραξικοπήματα, ενώ στο Βήμα (της αστικής σοβαρότητας και του συνταγματικού τόξου) ο κύριος Μαλούχος οδύρεται για τη Δημοκρατία που έχει μπει στο φέρετρο και προτείνει να τη βγάλουμε απ' το φέρετρο και να τη βάλουμε στο γύψο (με άλλα λόγια, να κηρυχτεί η χώρα σε κατάσταση πολιορκίας, ό,τι κοντινότερο σε πραξικόπημα προβλέπει το ίδιο το Σύνταγμα δηλαδή, μόνο χωρίς τα τανκς -δεν μας φτάνανε οι θεσμικοί συνταγματολόγοι, πλακώσανε κι οι κομπογιαννίτες).

Λοιπόν, να με συμπαθάτε, αλλά θα το πω: ζούμε σε μια κατάσταση παρατεταμένης συνταγματικής εκτροπής, και είναι καιρός να το αναγνωρίσουμε. Όλες οι ασφαλιστικές δικλείδες που προβλέπονται από τον καταστατικό χάρτη της χώρας προκειμένου να λειτουργεί ομαλά το πολίτευμα έχουν με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο αδρανοποιηθεί ή αποδυναμωθεί, από τη διάκριση των εξουσιών έχει απομείνει μόνο το κέλυφος, η Δικαιοσύνη είναι σαν να μην υπάρχει -όλο αυτό το πράγμα μπορεί να λέγεται ακόμα Δημοκρατία και συντεταγμένο Κράτος δικαίου μόνο κατ' ευφημισμό.

Δεν είναι ότι η λειτουργία των θεσμών υπήρξε ποτέ υποδειγματική στη χώρα μας (τουλάχιστον όσα χρόνια θυμάμαι εγώ), αλλά εδώ έχουμε μια σοβαρή κλιμάκωση της κατάστασης -την οποία, όσο την περνάμε στα ψιλά τόσο τη συνηθίζουμε, κι όσο τη συνηθίζουμε τόσο υπάρχει κίνδυνος να παγιωθεί. Σιγά-σιγά η χώρα μετατρέπεται σε χαλιφάτο, με χαλίφη το Σαμαρά και με τον Στουρνάρα σε ρόλο βεζύρη. Κι επειδή εγώ δεν το θυμάμαι, θα ήθελα να μου απαντήσει κάποιος: πότε ακριβώς αποφασίσαμε ότι θέλουμε κάτι τέτοιο;

Ζητειται ολομερεια...


Μονομερείς ενέργειες! Οι δυο λέξεις ακούγονται, γράφονται και εκφωνούνται τώρα τελευταία στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και έξω από αυτές, πιο πολύ και από το τι θα φάμε σήμερα –όποιοι έχουν να φάνε. Δεν θα κάνουμε καμιά μονομερή ενέργεια, δεσμεύεται ο ένας. Τι λες; Απαντά εμμέσως ο άλλος. Φυσικά και θα καταργήσουμε το μνημόνιο και τους εφαρμοστικούς νόμους μονομερώς –με απόφαση της ελληνικής Βουλής. Με νομοσχέδιο ενός άρθρου –αυτό το είπε ο Αλέξης Τσίπρας, από το βήμα του κοινοβουλίου και θύμωσαν οι δεξιοί και αδέξιοι της κυβέρνησης.
Επειδή ως αριστεροί και ως άνθρωποι διαθέτουμε μια περιορισμένη ποσότητα μυαλού και ένα ορισμένο απόθεμα υπομονής, μήπως μπορούν οι αρμόδιοι και δημοσίως ομιλούντες περί μονομέρειας ή μη, να μας ξεκαθαρίσουν κάπως τα πράγματα; Το εννοεί ο Τσίπρας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργήσει το μνημόνιο και τα συμπαρομαρτούντα και δεν είναι ανάγκη να ρωτήσει παρά τη Βουλή; Μήπως δεν θα το κάνει αν δεν προκληθεί όπως ελέχθη τελευταία; Τι σημαίνει θα ακυρώσουμε τα μνημόνια και λοιπά και λοιπά που αναφέρονται στην πρόσφατα ψηφισμένη και μάλιστα πανηγυρικά διακήρυξη; Θα τα ακυρώσουμε πολυμερώς, διμερώς, ισομερώς, μονομερώς;
Και τα άλλα; Ο δημόσιος έλεγχος των τραπεζώνη ανάσχεση των ιδιωτικοποιήσεων, η καταγγελία της δανειακής σύμβασης, θα γίνουν σε διάλογο και συνεργασία με τους δανειστές, με τονΝταλάρα, με τη Μέρκελ, μα τον Δασκαλόπουλο, με τον Τόμσεν; Κι εκείνη η δημοκρατική ανατροπή θα είναι μονομερής ή πολυμερής και αποτέλεσμα σκληρών διαπραγματεύσεων; Θα προχωρήσει έτσι κι αλλιώς με σύμμαχο τις κοινωνικές δυνάμεις που τη θέλουν και τη χρειάζονται; Μήπως τίθεται ως προϋπόθεση να συμφωνήσει μ’ αυτή και το Eurogroup;. Ή λέμε και καμιά μαλακία και μετά βλέπουμε –όπως κάνουν χρόνια τώρα οι μνηστήρες της εξουσίας;
Δεν έχει νόημα να τα βάλει κανείς με τον άλφα, ή τον βήτα επώνυμο, όπως συνηθίζεται. Έχει όμως νόημα να τελειώνει αυτό το καλαμπούρι. Έχει νόημα ένας αριστερός και όχι μόνο να ζητήσει το απλούστατο: Παιδιά έχετε ντοκουμέντα, έχετε όργανα, έχετε άφθονη δημοκρατία. Θέλετε να μας κυβερνήσετε; Ε, πείτε μας καθαρά τι θα κάνετε αύριο –με το μνημόνιο για παράδειγμα. Κα-θα-ρά! Και μη μας το πείτε μονομερώς, ή πολυμερώς. Ολομερώς το θέλουμε –απ’ όλους σας…
*Δημοσιεύθηκε στην «Αυγή» την Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012.

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

από την κρίση με αγάπη...

costinho...

«Από την κρίση στην επανάσταση»* ήταν ο τίτλος του βιβλίου, στου οποίου την παρουσίαση πήγαινα -στην ουσία μια σύγχρονη τοποθέτηση πάνω στην επαναστατική προοπτική του Αντόνιο Γκράμσι. Αλλά δεν θέλω να γράψω γι’αυτό, ούτε για το δεύτερο σκέλος, για το διάνυσμα της επανάστασης που στόμωσε από την πολλή κουβέντα στο ρουφ γκάρντεν του αστικού πολυκαταστήματος. Για το άλλο σκέλος θέλω να πω, το πρώτο –την κρίση, που την είδα όλη σε τρέηλερ στη διαδρομή. Σε τρεις σεκάνς.
Στον ηλεκτρικό. Μια βαριεστημένη ανδρική φωνή ανακοινώνει ότι λόγω αυτοκτονίας η συγκοινωνία διεξάγεται μεταξύ των σταθμών κηφισιά θησείο και φάληρο πειραιάς. Προλαβαίνω για δευτερόλεπτο να παγώσω. Με επαναφέρει ο πραγματισμός μιας φωναχτής τηλεφωνικής συνομιλίας κάποιου επιβάτη, την οποία δεν άγγιξε το αυτοκαταστροφικό σημειολογικό σύμπαν του αυτόχειρα. Μια φωνή ζεστή, ευθεία, δυναμική, απαιτητική, γυναικεία. «Έχετε εικόνα του κόστους;». Κόστος. Ο συνομιλητής καλείται να απαντήσει για την εικόνα του κόστους. Δεν μπορώ ν’ακούσω την απάντησή του, αν και πολύ θα ήθελα τώρα να έχω κι εγώ μια εικόνα του κόστους. Να το ζυγίσουμε στην τελική. Η ανακοίνωση επαναλαμβάνεται. Μας υπενθυμίζει το δικό μας κόστος. Τι μας κοστίζει μια χαμένη ζωή: μερικούς σταθμούς κλειστούς. Απεργία, αυτοκτονία, ταλαιπωρία. Τι θέλουν κι αυτοκτονούν, τι θέλουν κι απεργούν, τι θέλουν και λιμοκτονούν. Ε ρε χρυσή αυγή που μας χρειάζεται. Να φάμε μια σφαλιάρα από μέσα, να κουνηθεί ο εγκέφαλος, να ξεπαγώσουν τα βλέμματα. Επόμενος σταθμός, καινούριο μπάρκο, οι πελάτες οφείλουν να είναι ενήμεροι, ανακοίνωση ξανά. Η τηλεφωνική συναλλαγή προφανώς έχει αλλάξει στάδιο. «Καλό είναι να προχωρήσει η αγοραπωλησία». Σωστά, καλό είναι να προχωρήσει. Η ανταγωνιστικότητα στην πράξη φαίνεται. Μπαίνει ακορντεόν με τέχνη, παίζει πιτσιρικάς με χάρη και καθόλου ανταγωνιστικότητα. Του δίνω ό,τι έχω. Να αναβάλλω όσο γίνεται πιθανές ιδέες που θα του έρθουν στον ελεύθερο χρόνο του. Δεν θέλω ποτέ να σκεφτεί να πηδήξει στις γραμμές. Λαϊκισμός, ξέρω. Πήγαινε πες του το, γιατί εγώ δεν τα κατάφερα. «Πρέπει να μάθουμε ακριβώς την προσφορά». Και τα πρόσφορα. Πήγαινε και στον οδηγό να τον παρηγορήσεις που μπορεί να’χει πάρει δυο τρεις απολωλούς στο λαιμό του ο δόλιος. Όλη μέρα μόνος να πηγαίνει πορείες σε γραμμές και σε σκοτάδια, λίγα θέματα θα είχε, έχει κι αυτό τώρα. Ξέρω, λαϊκισμός. Έτσι είναι η κρίση μαλάκα μου, ξυπνάει το λαϊκισμό μέσα σου. Ψάχνεις προτάσεις για να συντάξεις τα στοιχειώδη. Και θες να μην έχει μέσα της κι αριθμούς, όπως έχουν οι πίνακες του δημοσίου συμφέροντος. Γι’αυτό σου λέω, μάθε το κόστος και προχωράμε.
Σύνταγμα. Γουαναμπή μεγαλομπενχούρ παράτα για τη χριστουγεννιάτικη φωτοβολία και κάτι ντίτζιταλ δέντρα στην πλατεία, φαραωνικές κατασκευές με λογότυπα και λογότυπες γκόμενες που κάνουν τις χαρούμενες, σε προσκαλούν σε κάποιο παιχνίδι. Την πλησιάζω νοερά, κάνω σενάριο, θες να βγούμε αύριο;, ε όχι και να βγούμε λιγδιάρη, ε τότε τι παιχνίδι και παπάρια μου λες κι εσύ, μάθατε το παιχνίδι μόνο αν έχει χορηγό. Ο χορηγός μάγκα, ο χορηγός. Η κινητή τηλεφωνία, τηλεκινητή χαρά, παιδιά άστεγοι μετανάστες πρεζάκια τζαζ μουσική δημοτική αστυνομία μουσαμάδες πλαστικό κατασκευές οι γκόμενες χορηγός, ο χορηγός παντού. Παντού.
Σύνταγμα πιο κάτω. Σκατόφατσα της λάσπης της νύχτας -εκείνης της νύχτας που φοβάμαι- ο οποίος έχει αναβαπτιστεί σε βουλευτή, περνάει από μπροστά μου. Αναγνωρίζω τα χαρακτηριστικά κάποιου υπόδικου από το μαύρο μπερντέ της χρυσαυγής. Ούτε τισέρτ ούτε λαϊκάντζα ντύσιμο. Λίγα μέτρα από το hungry but chic της βιτρίνας του φωκά, εκείνος κάργα chic, σινιέ παλτουδιά, hungry for blood. Ανακατεύομαι. Που όλα έχουν γίνει νόρμα. Που κι αυτό είναι κάτι το φυσιολογικό, το ανθρώπινο. Που κάπου κι αυτός έχει την παρεούλα του, το ραντεβού του, τη ζωούλα του, την προσφάτως ακριβή ζωούλα του. Κόστος, αγοραπωλησία -προχώρησε άραγε η συναλλαγή στο τρένο;- απεργία, αυτοκτονία. Αυτός φοράει φευγαλέα το hands free, οι λέξεις αυτές δεν περνάνε. Κει πάνω δε φτάνει τίποτα, από ανθρωπιά δεν φτάνει τίποτα. Δεν θα περά δεν θα περάσει ο πραγματισμός. Λαϊκίζεις, πρόσεξε. Τρίτη βράδι στα πέριξ της τρέντι πλατείας χριστουγέννων, εκεί που τα σκουπίδια δεν είναι αντικείμενο πολιτικής, είναι μόνο λαϊκισμός, εκείνος δεν είναι ούτε ζώο ούτε τραμπούκος ούτε μαύρο μέλλον ούτε αντιμετωπίζει το λαθρομεταναστευτικό ούτε πέφτει για την πατρίδα του. Είναι άλλος ένας. Τακτοποιημένος.
Στην παρουσίαση, κόσμος χαμός, αριστεροί και κουφάλογα αστοί συντάσσουν δοκίμια πάνω στη γκραμσιανή δυναμική, με φόντο το σύνταγμα πλεγμένο σε ωσαννά και φωτοβολικό ψέμα. Κάποιος στο πάνελ θυμάται τη λύσσα των κατηγόρων του Αντόνιο Γκράμσι που ούρλιαζαν στη δίκη του ότι πρέπει οπωσδήποτε να σταματήσουν αυτό το μυαλό να παράγει σκέψη για τουλάχιστον είκοσι χρόνια. Και πως χωρίς βιβλία, χωρίς ίντερνετ, χωρίς κομματικούς μηχανισμούς, χωρίς εκλογικούς τακτικισμούς, ο άνθρωπος αυτός όρισε μια επαναστατική διαλεκτική της οποίας η ηρωική γοητεία παρ'ότι δεν έχει φθαρεί -τόσες δεκαετίες και τόσα παγκόσμια στοιχήματα μετά- ακόμα δεν έχει βρει δικαίωση. Ούτε έρεισμα στους αριστερούς χειρονάκτες της. Κι ας της φωνάζει η κρίση: «μοτέρ, πάμε».

*πρόκειται για το τελευταίο πόνημα του καθηγητή Γιώργου Ρούση και αποτελεί ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον διαλεκτικό δοκίμιο πάνω στον πόλεμο θέσεων που εισήγαγε ο Αντόνιο Γκράμσι, γραμμένο με συνέπεια και επιστημονική αρτιότητα, όπως μας συνηθίζει ο Γιώργος. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γκοβόστη και οι 190 σελίδες του κοστίζουν μόλις 11 ευρώ

περί Αρχαίας Ελλάδας

Αφουσια...
Λέγεται ότι όταν οι μαθητές του Γκαίτε τον ρωτούσαν πώς θα γίνουν σοφοί σαν και εκείνον, τους προέτρεπε να μελετήσουν τους Έλληνες κλασσικούς. "Και μετά τους κλασσικούς, τι;" ρωτούσαν οι μαθητές. "Ξανά τους κλασσικούς" απαντούσε εκείνος. Δεν ξέρω με σιγουριά αν ειπώθηκε όντως η φράση, γνωρίζω πάντως πως τόσο ο Γκαίτε όσο και άλλα τεράστια μυαλά της διανόησης και της επιστήμης έτρεφαν μεγάλο σεβασμό στην Αρχαία Ελλάδα. Βέβαια, σκοπός μου δεν είναι να εξυμνήσω τους προγόνους μας, την λατρεία για το παρελθόν την έχουν αναλάβει άλλοι. Απλώς διαπιστώνω ότι σε σχέση με την αρχαία ελληνική παράδοση υπάρχουν κάποιες παρανοήσεις. Οι "δεξιοί" την καπηλεύονται προς συμφέρον τους και οι "αριστεροί" δείχνουν να την αποστρέφονται, συγχέοντας αυτομάτως αναφορές στην αρχαία Ελλάδα με τάσεις εθνικισμού. Τα πράγματα βέβαια απέχουν παρασάγγας. Διότι πέρα από τις μάχες και τις στρατιωτικές κτήσεις, η Αρχαία Ελλάδα έχει να επιδείξει κυρίως έναν πολιτισμό, πολύ διαφορετικού από οποιονδήποτε είχε αναδειχθεί ως τότε. Και αυτό που τον κάνει τόσο διαφορετικό είναι το γεγονός ότι αμφισβήτησε ότι θεωρείτο δεδομένο για την εποχή. Είναι ένας πολιτισμός ριζοσπαστικός και επαναστατικός, γιατί επανακαθόρισε τη θέση του Ανθρώπου στον κόσμο και το σύμπαν ολόκληρο. Του Ανθρώπου, όχι του Έλληνα. Και αυτή η αμφισβήτηση διαπνέει το μεγαλύτερο μέρος της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας.

Ο "Προμηθέας Δεσμώτης" είναι ίσως το πιο επαναστατικό έργο που γράφτηκε ποτέ. Η ανταρσία του Προμηθέα, του προστάτη των Ανθρώπων, δεν έγινε απέναντι σε νόμους και κυβερνήσεις, αλλά απέναντι στον Δία, τον πιο δυνατό απ' τους Θεούς. Στο έργο του Αισχύλου, η Βία και το Κράτος, αδέλφια μεταξύ τους, οδηγούν τον Προμηθέα στον Καύκασο οπού θα παραμείνει αλυσοδεμένος για αιώνες ως τιμωρία που πρόδωσε τον Δία. Πάνω στον βράχο ο βασανισμένος Προμηθέας δεν εκλιπαρεί για έλεος. Αντίθετα, εκστομίζει μια φράση που εμπνέει ακόμα, 2500 χρόνια μετά: "εγώ τη δυστυχία μου, να το ξέρεις, δεν θ' άλλαζα ποτέ με τη σκλαβιά σου".

Τόσο στον Προμηθέα, όσο και σε άλλα έργα της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, ανιχνεύονται και οι ρίζες της Αναρχίας, χιλιετίες πριν τις θεωρίες του Κροπότκιν και του Μπακούνιν. Στην Αντιγόνη ο Σοφοκλής υφαίνει ένα οικουμενικό σύμβολο ανυπακοής, ένα κορίτσι που αναλαμβάνει την ευθύνη να θάψει τον νεκρό της αδελφό παρά τις διαταγές της εξουσίας. Δεν υπακούει και τιμωρείται σκληρά, δικαιωμένη όμως από θεούς και τους ανθρώπους. Και αν στην περίπτωση της Αντιγόνης η αποστροφή για την εξουσία γίνεται συμβολικά και στοχευμένα, στον Ηρόδοτο η  αποστροφή είναι σαφώς πιο ξεκάθαρη και συνολική: " Ούτε γαρ άρχειν ούτε άρχεσθαι εθέλω. "

Στο έργο των προσωκρατικών φιλοσόφων βρίσκονται οι απαρχές του σύγχρονου Ευρωπαικού πολιτισμού, της επιστήμης αλλά και της σύγχρονης σκέψης γενικά. Η μεγαλύτερη συμβολή τους στους ανθρώπους είναι η οικουμενικότητα του Ανθρώπου που δίδαξαν. Δεν χώρισαν τους ανθρώπους σε πλούσιους και φτωχούς, επώνυμους και ανώνυμους, αλλά ανέδειξαν ένα νέο πρότυπο Ανθρώπου ως αναπόσπαστο κομμάτι της Φύσης. Μαζί του ανέπτυξαν, αν και όχι πρώτοι, την ιδέα της αρετής και ως μεγαλύτερη απ' όλες τη φρόνηση, που ήταν κοινή για όλους τους ανθρώπους, όπως είπε ο Ηράκλειτος. Κανένας δεν έμενε απ' έξω. Όπως ακριβώς συνέβαινε και στον "Κήπο" του Επίκουρου, δεν υπήρχαν διακρίσεις, άνδρες, γυναίκες και δούλοι, όλοι χωρούσαν στο μάθημα του. Αλλά ο πραγματικός χαρακτήρας του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού προβάλλεται τέλεια στο "Συμπόσιον" του Πλάτωνα, ένα έργο που αν γραφόταν σήμερα θα ξεσήκωνε θύελλα αντιδράσεων από τους συντηρητικούς κύκλους της κοινωνίας. Σωκράτης, Αριστοφάνης και άλλα λαμπρά ονόματα της αρχαίας Ελλάδας, συζητούν αναζητώντας το πραγματικό νόημα του Έρωτα και δη του ομοφυλοφιλικού.

Πολλοί θα γυρίσουν να πουν, "καλά όλα αυτά, αλλά τότε είχαν δούλους". Σίγουρα, αλλά και σήμερα υπάρχουν δούλοι. Και αυτό καθόλου δεν υποβιβάζει τις ιδέες και τα έργα των σύγχρονων διανοητών, αντιθέτως. Άλλωστε, αυτό που ήθελα να γίνει κατανοητό είναι πως οι αρχαίοι Έλληνες δεν ήταν μόνο η πειθαρχημένη Σπάρτη, το "μολών λαβέ" και οι 300 του Λεωνίδα. Η Αρχαία Ελλάδα αποτέλεσε μια νέα θεώρηση για τον Άνθρωπο. Και είναι τεράστιο σφάλμα που επιτρέπουμε σε κάποιους να την εκμεταλλεύονται για λόγους σκοπιμότητας. Η Αρχαία Ελλάδα δεν είναι κληρονομιά των Νεοελλήνων, είναι κοινή περιουσία για ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Ροη αρθρων