Παρασκευή 19 Ιουλίου 2013

"Γαμώ το κεφάλι μου, ο μαλάκας!"

My Pillow Book...
Να ακούει τον εαυτό του να λέει φανφάρες δεν υπήρξε ποτέ το πρόβλημα για το πρωθυπουργεύοντα της συμφοράς μας. Είναι γνωστό και στην κουτσή Μαρία ότι έχει συνηθίσει από μικρός, μοσχαναθρεμμένος,  να αυτοθαυμάζεται, αυτοϊκανοποιούμενος. Αλλά κανείς δεν περίμενε να τον ακούσει να το ομολογεί on camera!
Όμως, σε μια σπάνια στιγμή ειλικρινούς αυτογνωσίας, από μια στιγμιαία, ίσως, επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος που ταρακούνησε τον αδύναμο και κουρασμένο του εγκέφαλο, ο πρωθυπουργεύων γραικύλος, αναγνώρισε την πραγματική αξία αυτών που εκείνη τη στιγμή ανακοίνωνε με τον, γνώριμο πια σε όλους μας, πομπώδη στόμφο. Ακούσια ίσως, εξομολογήθηκε το παράπονό του και μαζί την υποτέλειά του στην Τρόικα, που δεν θέλει να τον πιστέψει:

"Είναι μήνες τώρα, που πήρα επάνω μου αυτή την πρώτη μεγάλη μείωση φόρων στην Ελλάδα.  Δεν ήταν εύκολο. Αλλά είπα στην Τρόικα ότι με τη μείωση από το 23% στο 13% θα αυξηθεί ο τζίρος, θα αυξηθούν αντί να μειωθούν τα έσοδα του κράτους και θα περιοριστεί και η φοροδιαφυγή. Δεν το πιστεύουν ακόμα. Δέχθηκαν, όμως, να δοκιμάσουν για πρώτη φορά μείωση φορολογίας"
Ετούτη τη φορά δεν άντεξε την εκφώνηση και διέκοψε την ομιλία του για να μουρμουρίσει τη φράση που θα παίξει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, τις επόμενες ώρες –μέχρι το επόμενο τραγελαφικό επεισόδιο- στα κοινωνικά δίκτυα: "Γαμώ το κεφάλι μου, ο μαλάκας!"
Ακόμα κι ο αδύναμος εγκέφαλος του σκαιού πρωθυπουργεύοντα, κατανοεί ότι τα περισσότερα τουριστικά πακέτα  έχουν κλείσει  προ πολλού, οι τιμές είναι κι αυτές συμφωνημένες και φιξαρισμένες κι ότι έτσι κι αλλιώς αυτά τα περιβόητα 7 λεπτά στο ευρώ –τόση είναι περίπου η φορολογική ελάφρυνση - θα καταλήξουν στην τσέπη του ταβερνιάρη μαζί με τον υπόλοιπο φόρο, όχι στον κρατικό κορβανά. Γιατί έτσι κι αλλιώς δεν κόβει απόδειξη  ο ταβερνιάρης, μόνο στα πολύ κεντρικά, μόνο για τα μάτια του κόσμου, αλλά εσένα περιηγητή, δεν σε πειράζει, αφού σου χαμογελάει η ταβερνιάρισσα πίσω από τον πάγκο που σου μαγειρεύει τις λιχουδιές της και στο τέλος σε κερνάει κι ένα τσίπουρο, χαλάλι η απόδειξη, δεν χάλασε ο κόσμος.  Καλοκαίρι και καλή καρδιά. Έτσι κι αλλιώς οι φόροι δεν πάνε ούτε για τα σχολεία των παιδιών σου ούτε για τα φάρμακα σου ούτε πάνε σε συντάξεις των γονιών σου. Σε εξυπηρέτηση παράνομων χρεών πάνε...
Κι όσοι μαγαζάτορες αγωνίζονται να επιβιώσουν ανάμεσα από καμπύλες προσφοράς κι αναζητούν τη σωτηρία τους στην ελαστικότητα της ζήτησης για την σκέτη από γιουβέτσι ή τις τηγανιτές πατάτες κι οι άλλοι που θα σπεύσουν να την περάσουν την ελάφρυνση στον τιμοκατάλογο κι εκείνοι που κόβουν από πάνω και τις αποδείξεις, όχι γιατί φοβούνται τον έλεγχο -αστεία πράγματα, διαλυμένες οι υπηρεσίες, ανύπαρκτοι οι έλεγχοι- αλλά γιατί φοβούνται μην τους κλέβει την είσπραξη ο σερβιτόρος ή ο ταμίας τους, πώς θα σωθούν με αυτό το μέτρο? 

Δεν μπορούσε να καταλάβει ο πρωθυπουργεύων σπουδαρχίδης τι θα κερδίσουν οι ποταποί ταβερνιάρηδες, αν από κει που χρέωναν μια τηγανιά πατάτες, μισή μερίδα, τρία ευρώ, τώρα θα τη χρεώνουν  δύο κι εβδομήντα πέντε. Πάντως ούτε τους εαυτούς τους πρόκειται να σώσουν ούτε τις επιχειρήσεις τους ούτε όλους τους κοινωνικά αποκλεισμένους που δεν έχουν περίσσευμα ούτε τα τρία ευρώ ούτε τα δύο κι εβδομήντα πέντε για τηγανιτές πατάτες, παρά θιν' αλός...
Μάλιστα! Αυτά ακριβώς, ίσως να σκεφτόταν στη διάρκεια της σύντομης επιφοίτησης, ο πρωθυπουργεύων βιαστής των ζωών μας.
Περισσότερο τουριστικό συνάλλαγμα θα ξοδευτεί, τον διαβεβαίωναν οι μελετητές, μπλεγμένοι κι αυτοί στις καμπύλες προσφοράς και ζήτησης για σκέτη από γιουβέτσι  και του τόνιζαν -έτσι τους πιστοποιούσαν τα οικονομετρικά τους μοντέλα- ότι θα εισρεύσουν κι αντίστοιχοι φόροι που θα ισοσκελίσουν την απώλεια από τη μείωση των φορολογικών συντελεστών. Παρόμοια οικονομετρικά μοντέλα μ’ εκείνα που προέβλεπαν ανάπτυξη και επιστροφή στις αγορές, προ πολλού... Παρόμοιοι κι οι μελετητές...
Όλα αυτά, γνωστά κι από την επαγγελματική του εμπειρία από την εποχή της ενασχόλησής του με τις πίτσες, που του φαινόταν ως να ήταν εχθές, έλαμψαν σαν φωτεινά σήμαντρα μπροστά στα κουρασμένα μάτια του, ένα μήνυμα ερχόμενο κατευθείαν μέσα από το σκοτεινό φακό του τηλεοπτικού μόνιτορ που τον σημάδευε την ώρα της εκφώνησης. Σαν ένα νέο μήνυμα από τον Θεό! Ο αφορισμός ξεχύθηκε αυθόρμητα και με βεβαιότητα από τα χείλη του πρωθυπουργεύοντα σφουγγοκωλάριου: «Γαμώ το κεφάλι μου, ο μαλάκας».
Αλλά όλα αυτά είναι εφήμερα και σε λίγο θα ξεχαστούν. Τι απομένει, λοιπόν, παρεκτός τη διήγηση μιας σύντομης κρίσης αυτογνωσίας?

Ταυτόχρονα με την δήλωση, ταυτόχρονα με την παράδοξη παραδοχή από τόσο σπουδαία χείλη, ταυτόχρονη ήταν κι η μετάδοση της είδησης ότι το νέο μέτρο θα παύσει να ισχύει από τον επόμενο Δεκέμβριο, αν δεν αποδώσει δημοσιονομικά.
Κι αφού όλοι ξέρουμε ότι δεν θα αποδώσει γιατί γίνονται όλα αυτά? Ίσα-ίσα για να δυσκολέψει η δουλειά αυτών που τιμολογούν τα τουριστικά πακέτα της επόμενης σεζόν, που η αγοραπωλησία τους έχει αρχίσει σιγά-σιγά να ξεκινά!
Μέχρι τον Δεκέμβριο! Αυτός δεν ήταν διαπραγματευτικός θρίαμβος απέναντι στην Τρόικα, ήταν κάτι παραπάνω! Κάτι που θα γραφτεί κι αυτό εκεί που θα καταχωρηθεί και η πρωτάκουστη όσο κι εύστοχη ομολογία: μεταξύ των πολλών ευτράπελων του βλαπτικού βίου τούτης της κυβέρνησης των Ολετήρων! 

Θα σε ξανάβρω… στον πάτο!

Sotosblog...
αυτοδύτης
Όλοι γνωρίζουμε πόσο κραυγαλέα είναι η αναντιστοιχία της ασκούμενης πολιτικής προς το λαϊκό αίσθημα. Βγάζει μάτι. Το αντιλαμβάνονται ακόμα και οι πιο φανατικοί υποστηρικτές της κυβέρνησης –ή μάλλον κυρίως αυτοί. Γελούν μέσα τους με τις δημοσκοπήσεις. Χμ… είναι το γέλιο του φόβου.
Σήμερα, η αναντιστοιχία αυτή διακηρύχθηκε κι επισήμως. Η ωμή δήλωση Μπαλτάκου (Γ.Γ. της κυβέρνησης αυτός, με… άκρως ενδιαφέροντα βίο και πολιτεία…) ήλθε να την επιβεβαιώσει, δια χειλέων επισήμων. «Ή ψηφίζετε τα νομοσχέδια, ή πάμε σε εκλογές. Μην υποτιμάτε την αποφασιστικότητα Σαμαρά!»
Αφορμή της δήλωσης κάτι ψευτοφάλτσα κατά την ψηφοφορία του πολυνομοσχέδιου, και αποδέκτες οι συμπολιτευόμενοι βουλευτές. Μόνο του Πα.Σο.Κ.; Όχι, βέβαια. Ασφαλώς και αυτοί πρωτίστως, διότι δεν θα βρουν ούτε την ψήφο τους. Αλλά και οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας ουχ ήττον, που λέμε.
Αμφιβάλλετε; Γιατί; Επειδή, αν ήταν να μην βρουν ούτε κι εκείνοι την ψήφο τους, τότε ο Σαμαράς θα επεδείκνυε λιγότερη «αποφασιστικότητα»; Χα! Ας γελάσω… Μα, δεν πρόκειται περί αποφασίστικότητας, αλλά περί αυτοκαταστροφικότητας. Με ολίγη από αγανάκτηση.
Αναλογισθείτε: Διακατέχεσαι από την έπαρση ότι πλάστηκες για ηγέτης, συντάραξες κατά καιρούς την Ελλάδα για να το αποδείξεις, αλλά τώρα που το πέτυχες έγινες καταγέλαστος και μισητός, και θα κάτσεις να το λουστείς μέχρι τέλους; Δεν στέκουν αυτά, παρά μόνο… αν σου κάτσει. Αν συνεχίσει να κάθεται, βλέπουμε. Αν δεν σου κάτσει, γαία πυρί μειχθήτω, κι αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλλων και… των άλλων φίλων. Τα έχουμε ξαναπεί.
Άλλωστε, η περίφημη αποστροφή περί μοναχικής αυτοϊκανοποίησης σε συνδυασμό με εγκεφαλική αυτοσυνουσία που μεταδόθηκε εκ παραδρομής από τα κανάλια, αλλά διανεμήθηκε σε αυτά από απύθμενη ανικανότητα, δεν αφορούσε στο σαρδάμ που υποτίθεται ότι την προκάλεσε. Όχι. Είναι δηλωτικό μιας συνολικής αποτίμησης προσωπικών επιδόσεων. Κάτι σαν κι εκείνο που έλεγε η Μαλβίνα με την τύχη μου…
Ωμός εκβιασμός, λοιπόν. Ή ψηφίζετε ή πάμε για εκλογές. Ωμός εκβιασμός για λογαριασμό ενός ανθρώπου που έχει μάθει να τα παίζει όλα για όλα· ενός ανθρώπου που δεν έχει τίποτε να χάσει, αν κρίνει από τους προκατόχους του.
Τι; Έχει να χάσει την κουτάλα; Ακούστε. Εντάξει, η κουτάλα… σύμφωνοι. Αρκεί αυτή με την οποία τρως να είναι άλλη από εκείνη με την οποία ανακατεύεις τα…
Πουφ! Αηδίασα… Πάω να ρίξω μια βουτιά, και ξαναβλεπόμαστε στον πάτο… Αν στο μεταξύ εντοπισθεί κανένας βουλευτής με κάποια τελευταία ίχνη εντιμότητας, τραβήξτε μου τον αναπνευστήρα, και θα καταλάβω. Εντάξει;

Για τα κεντρικά συνθήματα του ΣΥΡΙΖΑ...

Δημήτρης Παπανικολόπουλος, απο το Κοκκινο Σημειωματαριο...
Έγνοιες πέρα από το Μνημόνιο
Ένα από τα αγαπημένα θέματα της πρόσφατης αρθρογραφίας και μείζον ζήτημα για τους συνέδρους του πρόσφατου συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ είναι το ερώτημα «γιατί κολλάει ο ΣΥΡΙΖΑ». Ενώ φαίνεται να υπάρχει μια σχετική ομοφωνία για το τι έφερε ως τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης το ΣΥΡΙΖΑ (αδιάλειπτη συμμετοχή στους κοινωνικούς αγώνες, προώθηση της ενότητας της αριστεράς, πρόταση εξουσίας για κατάργηση των Μνημονίων), δε φαίνεται να υπάρχει ούτε συμφωνία ούτε πειστική απάντηση στο ερώτημα «τι πρέπει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ για να ξεκολλήσει».

Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ έπεισε για το ποιος φταίει για την κατάσταση, δεν έπεισε ότι μπορεί να βγάλει την κοινωνία από αυτή την κατάσταση. Αναμφίβολα φταίει και η συντονισμένη φαιά προπαγάνδα που υφίσταται. Φταίει επίσης το γεγονός ότι η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη και μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν ούτε χώρος για λαϊκισμό. Φταίει ίσως και το γεγονός ότι η μισή Ελλάδα αποτελείται από γερασμένους, φοβισμένους και/ή συντηρητικούς πληθυσμούς, ενώ τα μικροαστικά αντανακλαστικά είναι διάχυτα στην κοινωνία, με αποτέλεσμα οποιαδήποτε «παραχώρηση» σε ρητορικό επίπεδο προς αυτούς τους πληθυσμούς να εκλαμβάνεται από το αριστερό ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ ως «δεξιά στροφή». Αναμφίβολα όμως φταίει και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το δίλημμα «μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ» αναδείχθηκε και στο πρόσφατο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ως το κεντρικό σύνθημα. Το πρόβλημα είναι πως αυτό το σύνθημα φαίνεται να εξάντλησε την προωθητική του ισχύ, ενώ δεν απέδωσε πολύ περισσότερα πράγματα από αυτά που ήδη είχε αποδώσει στις εκλογές του 2012. Αφενός τις συνέπειες των Μνημονίων τις έχουμε πλέον όλες ενσωματώσει στις ζωές μας και οι προσδοκίες μιας ολικής επαναφοράς τείνουν να εξανεμιστούν, αφετέρου πίσω από την ήδη συντελεσμένη καταστροφή και άρα την έγνοια για τα Μνημόνια υπάρχει μια άλλη πιο σημαντική έγνοια που σιγά-σιγά φαίνεται να αυτονομείται από τις μνημονιακές συνθήκες: «Που θα βρούμε μια οποιαδήποτε δουλειά, προκειμένου να επιβιώσουμε;» Φαίνεται ότι ενώ στην αρχή των Μνημονίων μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να υπολογίζει στις συσσωρευμένες προσδοκίες, ιδιαίτερα των νεότερων γενεών, και άρα να τονίζει την κατάργηση των Μνημονίων ως όρο διάσωσης αυτών των προσδοκιών, όσο αυτές εξανεμίζονται, πρέπει να δίνει απαντήσεις σε κοινωνικά στρώματα με μειωμένες προσδοκίες και σίγουρα κατά τι διαφοροποιημένες έγνοιες. Η επιφυλακτικότητα μεγάλου μέρους των πολιτών απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ, αν και έχει να κάνει και με τις αμφιβολίες για το κατά πόσο θα καταφέρει να μειώσει το χρέος, να εξασφαλίσει τη χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας, να σταματήσει την πολιτική της λιτότητας (και όλα αυτά χωρίς να βάλει σε περιπέτειες την ελληνική κοινωνία), δεν βλέπουν κάποιο σχέδιο για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, δεν καταλαβαίνουν «που θα βρουν δουλειά».

Η κρίση λειτούργησε καταλυτικά ώστε ενδογενείς και εξωγενείς παράγοντες να φέρουν την ελληνική οικονομία σε αδιέξοδο όσον αφορά τη δυνατότητά της να παράγει θέσεις εργασίας. Γιατί οι έλληνες πολίτες να διακινδυνεύσουν μια οποιαδήποτε σύγκρουση με τους δανειστές και να μπουν σε περιπέτειες, όταν δεν είναι σίγουροι ότι μετά θα βρουν δουλειά ή ότι μέσα από τις δημόσιες πολιτικές θα αναστηλωθεί σε κάποιο βαθμό το βιοτικό τους επίπεδο και θα νιώσουν ξανά ασφάλεια; Φυσικά και έχει σημασία να μην αυξηθούν οι άνεργοι και τα λουκέτα, οι φόροι και η εργοδοτική ασυδοσία. Όμως οι άνεργοι είναι άνεργοι και οι φτωχοί είναι φτωχοί.

Φαίνεται λοιπόν επιτακτικό να επανέλθει στο προσκήνιο ο προγραμματικός λόγος, ο οποίος είχε υποφωτιστεί τον τελευταίο καιρό, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η προσπάθεια της ΝΔ να οικοδομήσει ένα (ακρο)δεξιό πολιτικοκοινωνικό μπλοκ που να στηρίξει τη «Νέα Ελλάδα» της μειωμένης δημοκρατίας, της ελεγχόμενης πληροφόρησης, της ιδιωτικοποίησης της δημόσιας περιουσίας και της καταστολής των αντιστάσεων. Ο λόγος του ΣΥΡΙΖΑ μονοπωλήθηκε από την έκκληση στις «δημοκρατικές δυνάμεις» με σκοπό να δημιουργηθεί ένα «δημοκρατικό μέτωπο» για την υπεράσπιση της «δημοκρατίας». Πολύ σωστά ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι είναι αναγκαία η αφύπνιση της δημοκρατικής ταυτότητας, που οικοδομήθηκε στη μετεμφυλιακή Ελλάδα και συνένωσε όλες τις προοδευτικές δυνάμεις ενάντια στον αυταρχισμό των δεξιών δυνάμεων όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, και ότι η αφύπνιση αυτής της ταυτότητας μπορεί να ενεργοποιήσει την παραδοσιακά κυρίαρχη διαχωριστική γραμμή της ελληνικής κοινωνίας που επέτρεπε στις προοδευτικές δυνάμεις να κατισχύουν των συντηρητικών με ποσοστά περίπου 60-40, για δεκαετίες εδραιωμένα. Όμως παραβλέπει το γεγονός ότι τα χρόνια της ανάπτυξης συντηρητικοποίησαν την ελληνική κοινωνία, η γήρανση του ελληνικού πληθυσμού της στέρησε κρίσιμο ριζοσπαστικό δυναμικό, ενώ η δημοκρατία πλέον αναφέρεται σε κάτι που είχαμε κατακτημένο για πολλά χρόνια και άρα δεν μπορεί να δημιουργήσει τον ενθουσιασμό που γεννούν τα πράγματα που είναι προς κατάκτηση.

Η «δημοκρατία» είναι πλέον οικείο σύνθημα, που δεν έχει μεγάλες δυνατότητες κινητοποίησης του κόσμου. Ο εκδημοκρατισμός υπήρξε ο ιστορικός προσανατολισμός της κοινωνίας μας από τη δεκαετία του ’50 μέχρι και τη δεκαετία του ’80. Τον εκδημοκρατισμό διαδέχτηκε ο εκσυγχρονισμός μέχρι και την περασμένη δεκαετία. Τώρα ζούμε σε κενό ιστορικού προσανατολισμού, ζήτημα με το οποίο πρέπει να καταπιαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ, αν θέλει να ηγεμονεύσει. Καλά κάνει και προβάλλει τη δημοκρατία ως αντίδοτο στην καταστολή και τον αυταρχισμό, αλλά δεν αρκεί για να πείσει ότι μπορεί να κυβερνήσει καλύτερα από τη ΝΔ, πιο αποτελεσματικά. Θυμίζω ότι ο αγώνας για τον εκδημοκρατισμό κέρδισε τις πιο μετριοπαθείς μάζες μεταπολεμικά, καθώς θεωρήθηκε ότι –συν τοις άλλοις- ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορεί ο καθένας να κάνει προκοπή χωρίς οι αυταρχικές πολιτικές προκείμενες να τον εμποδίζουν. Τώρα όμως δεν είναι αρκούντως ξεκάθαρο πως η δημοκρατία συνδέεται μια τέτοια προοπτική.

Γι΄ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επανέλθει στον προγραμματικό λόγο, που τον απομακρύνει σταθερά από την ταύτιση με τα κόμματα διαμαρτυρίας, που τον εντάσσει σταθερά στα κόμματα που «ξέρουν» να κυβερνούν, που αυξάνει την εμπιστοσύνη των μετριοπαθών και των φοβισμένων κοινωνικών στρωμάτων στο πρόσωπο του Τσίπρα. Γι αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να προβάλει ένα δίλημμα που να μην αναδεικνύει (για άλλη μία φορά) το πρόβλημα («Μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ»), αλλά διλήμματα που να αναδεικνύουν λύσεις και μάλιστα λύσεις σε αντιπαράθεση με τις λύσεις που προβάλλουν οι αντίπαλες μνημονιακές δυνάμεις. Τα συστατικά στοιχεία αυτών των συνθημάτων υπάρχουν στον πολιτικό και προγραμματικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο μένει να κωδικοποιηθούν και να προωθηθούν (να μη χαθούν δηλαδή στα πολλά τα λόγια των μακροσκελών λόγων). Εμείς είμαστε «με την παραγωγική ανασυγκρότηση και όχι με τις ληστρικές επενδύσεις», «με την επένδυση στο ανθρώπινο δυναμικό μας και όχι με την υποβάθμισή του σε ανειδίκευτους αναλώσιμους εργαζομένους», «με τη λαϊκή επιχειρηματικότητα (μικρές επιχειρήσεις, συνεταιρισμούς) και όχι με τα συμφέροντα των μεγάλων εταιριών», «με το κοινωνικό κράτος και όχι με το πελατειακό κράτος». Είμαστε με το τρίπτυχο «Αυτοδιαχείριση  Δημόσια αγαθά – Ανάπτυξη», με μια μεικτή οικονομία όπου θα προωθήσουμε και στους τρεις τομείς της οικονομίας πολιτικές που θα δημιουργούν θέσεις εργασίας.

Τέλος, δε χρειάζεται να έχει δει κανείς την ταινία No (για το δημοψήφισμα στη Χιλή που έδιωξε τον Πινοσέτ) ούτε να έχει διαβάσει τη συνέντευξη της Ναόμι Κλάιν, σύμφωνα με την οποία «ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αφηγηθεί το μέλλον», για να καταλάβει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να διηγηθεί πώς θα ζούμε άμα αλλάξουμε την κυβέρνηση της καταστροφής. «Θα κάνουμε βόλτα στο δάσος του Ελαιώνα και του Ελληνικού», ας πούμε; «Θα μπορούμε να πηγαίνουμε στο νοσοκομείο ακόμα και αν δεν έχουμε ασφάλεια»; «Θα πηγαίνουν τα παιδιά μας σε ολοήμερο σχολείο χωρίς οι γονείς να τρέχουν να προλάβουν την ώρα για να τα πάρουν, χωρίς να πληρώνουν φροντιστήρια γιατί θα τα διαβάζουν στο σχολείο, χωρίς να πληρώνουν για ξένες γλώσσες γιατί θα παίρνουν τα πτυχία μέσα στο σχολείο»; «Θα έχουν κατάλυμα και ένα πιάτο φαγητό οι άστεγοι σε δημόσια κτίρια που δεν χρησιμοποιούνται»;

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πιο δημοκρατικός από τη ΝΔ. Αν περιγράψει μια άλλη ζωή στηριγμένη στις αποτελεσματικές δημόσιες πολιτικές του, τότε η Δεξιά θα χάσει τις εκλογές και θα βυθιστεί στη μεγαλύτερη κρίση της πρόσφατης ιστορίας της.

Μακριά απ’ το κράτος, χωρίς η καταστολή της να φτάνει μέχρι την ανοιχτή εκτροπή, χωρίς την αείμνηστη «αποτελεσματικότητά» της, ποιο επιχείρημα θα μπορέσει άραγε να τη σηκώσει απ’ το βυθό;

Ενοχή και λήθη...

Της Ζέζας Ζήκου, απο την Καθημερινη...
Ηρθε στην Αθήνα με την αύρα του Μεσσία, αλλά εγώ ήμουν αποκλεισμένη στο σπίτι μου όχι εξαιτίας οικονομικής κατοχής, αλλά αστυνομοκρατίας, και δεν μπόρεσα να τη νιώσω... Οχι, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δεν εξήγγειλε τη μεγαλεπήβολη «επενδυτική και οικονομική επίθεση για την Ελλάδα» –κοινώς ένα «νέο σχέδιο Μάρσαλ» για τη χώρα μας– διότι ακόμη δεν είμαστε «ώριμοι» (δηλαδή μέχρι σημείου του σάπιου φρούτου) για να δεχθούμε τη γερμανική και όχι την αμερικανική εκδοχή του.
Αντίθετα, ο κ. Σόιμπλε έσπευσε να κλείσει το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων, καθώς ερωτηθείς σχετικά είπε: «Δεν υπάρχουν ανοιχτά νομικά ζητήματα για τις γερμανικές αποζημιώσεις». Συγκεκριμένα, στη συνέντευξη Τύπου στο υπουργείο Οικονομικών, αφού ρωτήθηκε από τους Ελληνες δημοσιογράφους ποιες είναι οι προθέσεις της Γερμανίας σε σχέση με το κατοχικό δάνειο και τις γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις, είπε χαρακτηριστικά: «Οι Γερμανοί αναγνωρίζουμε τη συνεχιζόμενη ευθύνη μας για την κρίση που προκάλεσαν οι ναζί στην Ευρώπη με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ακόμη και αν οι σημερινοί Γερμανοί δεν έχουν μνήμη, καθώς έχουν γεννηθεί σε μεταγενέστερους χρόνους, η ευθύνη εξακολουθεί να υπάρχει και πρέπει να δούμε πραγματικά τι έγινε στην Ελλάδα εκείνη την εποχή». Αυτό όμως, όπως επισήμανε, είναι ένα θέμα εντελώς διαφορετικό από τις γερμανικές αποζημιώσεις που έχουν διευθετηθεί τελεσίδικα. Υπονοεί ξεκάθαρα ότι το θέμα έχει κλείσει με τη συμφωνία του Λονδίνου.
Ωστόσο, εμείς θα επισημάνουμε τα εξής: Με το άρθρο περί «πολεμικής ενοχής» της Συνθήκης των Βερσαλλιών, η Γερμανία δεχόταν την ευθύνη για την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την πληρωμή πολεμικών επανορθώσεων. Οι όροι της συνθήκης προκάλεσαν σοκ και οργή στη γερμανική κοινωνία, ενίσχυσαν τις ακραίες φωνές και εντέλει έφεραν στην εξουσία τους οραματιστές μιας δικτατορίας που θα έπαιρνε εκδίκηση για την ήττα των Γερμανών. Είχαν προηγηθεί πολλές κυβερνήσεις συνεργασίας και η εξαθλίωση της μεσαίας τάξης, καθώς η Δημοκρατία της Βαϊμάρης αδυνατούσε να ανταποκριθεί στο κόστος (κοινωνικό και πολιτικό) της ήττας. Η ειρωνεία είναι ότι στον Μεσοπόλεμο η Γαλλία είχε απαιτήσει την τοποθέτηση επιτηρητών στις κρατικές εταιρείες μεταλλευμάτων και στην κεντρική τράπεζα της Γερμανίας. Η πρόταση είχε θεωρηθεί εθνική ταπείνωση... Πρέπει να ’ναι πολύ βραχεία η ιστορική μνήμη των Γερμανών. Οχι μόνο τα ’χουν ξεχάσει αυτά. Δεν θυμούνται καν τη ρήση του Αντενάουερ ότι «η Ιστορία είναι το σύνολο των πραγμάτων που μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί». Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης κατόρθωσε να επιζήσει από το 1924 ώς το 1929 αποκλειστικά με δανεικά· τα δε χρήματα για τις πολεμικές αποζημιώσεις του Α΄ Παγκοσμίου, που επέβαλε η Συνθήκη των Βερσαλλιών, ήταν δανεικά κι αγύριστα. Η αδυναμία της Γερμανίας να πληρώσει τα χρέη αυτά συνέβαλε τα μέγιστα στη Μεγάλη Υφεση του 1929-31. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Αμερική επέβαλε, για πολιτικούς λόγους, στους συμμάχους της –εκτός από μερικές εξαιρέσεις– την αξίωση να μη ζητήσουν πολεμικές αποζημιώσεις μέχρι μια μελλοντική επανένωση των δύο Γερμανιών. Οταν έγινε η επανένωση, το 1990, η Γερμανία αρνήθηκε τα πάντα. Η Ελλάδα είναι ένα από τα κράτη που δεν πήραν ούτε πφένιχ!
Πριν ακριβώς από 60 χρόνια, στις 27 Φεβρουαρίου 1953, η Ελλάδα και άλλες χώρες χάριζαν στην ηττημένη Γερμανία μεγάλο μέρος του χρέους της, βοηθώντας την να ορθοποδήσει και να ξαναγίνει οικονομική υπερδύναμη. Με αφορμή την εξηκοστή επέτειο της ιστορικής διάσκεψης του Λονδίνου, Γερμανοί ειδικοί καλούν τώρα τη χώρα τους να φερθεί το ίδιο γενναιόψυχα απέναντι στην Ελλάδα, για το καλό και των δύο. Πόσω μάλλον που τότε η Ελλάδα ανήκε στους δανειστές και αποδέχθηκε κι εκείνη τη διαγραφή του χρέους της τότε Δυτικής Γερμανίας. Χωρίς διαγραφή του επαχθούς χρέους μιας χώρας, δεν επιτυγχάνεται οικονομικό θαύμα, όπως συνέβη στη μεταπολεμική Γερμανία. Η «σεισάχθεια», την οποία εξασφάλισε η Γερμανία με τη συμφωνία του Λονδίνου, την 27η Φεβρουαρίου 1953, της προσέφερε κάτι σπάνιο στην Ευρώπη του 20ού αιώνα: τη διαγραφή στο ήμισυ των προπολεμικών και μεταπολεμικών χρεών της.
Θα πρέπει να επισημανθεί, επίσης, ότι σταθμός στην έγερση του θέματος των πολεμικών αποζημιώσεων θεωρείται η Ρηματική Διακοίνωση που είχε διαβιβασθεί στη γερμανική πλευρά το 1995, με εντολή του τότε υπουργού Εξωτερικών και νυν Προέδρου της Δημοκρατίας, Κάρολου Παπούλια. Στη Ρηματική Διακοίνωση αναφερόταν, μεταξύ άλλων, ότι η Ελλάδα δεν έχει παραιτηθεί των αξιώσεών της για τη χορήγηση αποζημιώσεων και επανορθώσεων για τις ζημιές που υπέστη κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής. Σημειωνόταν επίσης πως, επειδή πρόκειται για απαιτήσεις διαφορετικών κατηγοριών, η ελληνική πλευρά προτείνει «προς διευκόλυνση των συνομιλιών» να γίνει ξεχωριστά η εξέταση μιας εκάστης των κατηγοριών των απαιτήσεων αυτών.

Ο ριζοσπαστισμός του ΣΥΡΙΖΑ...

Ενώ η χώρα καταβυθίζεται στη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας της, εξακολουθεί να κυβερνάται από το πολιτικό σύστημα που την έχει παγιδεύσει στο σημερινό αδιέξοδο.
Θα έπρεπε οι υπεύθυνοι να έχουν ήδη αποπεμφθεί, νέα πρόσωπα, νέοι πολιτικοί σχηματισμοί να έχουν αναδειχθεί. Ωστόσο, παρά την κοινωνική απόγνωση, εγρήγορση και διαθεσιμότητα, το έκπτωτο πολιτικό σύστημα παραμένει. Εάν υπάρχει κάτι που αναδύεται μέσα από τα κοινωνικά, πολιτικά και θεσμικά συντρίμμια, αυτό είναι κατά κύριο λόγο η προς τα αριστερά στροφή του εκλογικού σώματος, η αξιοσημείωτη άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ. Οσο η κοινωνία εκ των άνω κατεδαφίζεται τόσο οι προσδοκίες στρέφονται προς το ριζοσπαστικό σχηματισμό που δεν μοιάζει με κανέναν προηγούμενο. Ο ίδιος δεν βαρύνεται από το παρελθόν, αποτελεί κεντρικό προϊόν της κρίσης, ο κόσμος στρέφεται προς αυτόν όχι λόγω κομματισμού ούτε ιδεολογίας, αλλά λόγω της εφιαλτικής πραγματικότητος με την εκ των άνω κατευθυνόμενη πολιτική της κρίσης.
Η τελευταία αποκάλυψε την ελληνική παθογένεια, αλλά και όχι λιγότερο την αντίστοιχη ευρωπαϊκή, της οποίας η ελληνική αποτελεί αναπόσπαστο συμπλήρωμα. Η ελληνική κρίση δεν ξέσπασε σε στιγμή ευρωπαϊκής απογείωσης, αλλά, αντίθετα, σε στιγμή ευρωπαϊκής ολιγωρίας και ανώμαλης προσγείωσης. Το ελληνικό πρόβλημα δεν προέκυψε τόσο από ελληνική ιδιοσυστασία και το βεβαρημένο παρελθόν όσο κυρίως από το ευρωπαϊκό αδιέξοδο, με τη μεταφορά της αμερικανικής κρίσης στην Ευρώπη από το 2009. Ασφαλώς η χώρα χρειάζεται τολμηρές μεταρρυθμίσεις, δικαιότερη και λειτουργική κατανομή των εισοδημάτων, όμως χρειάζεται επίσης νέα διαπραγμάτευση της θέσης της στο ευρωπαϊκό σύνολο, ομού με τους ομοιοπαθείς τής ευρωπαϊκής περιφέρειας.
Δεν είναι δυνατόν η Ευρώπη να εγκαθιστά αποικιακές σχέσεις μεταξύ εταίρων· και, εάν αυτό συμβαίνει, υπονομεύει η ίδια το μέλλον της. Το εσωτερικό και ευρωπαϊκό αδιέξοδο επιτάσσουν ριζική αλλαγή πολιτικής σε αμφότερα τα πεδία. Αντ' αυτού, οι κυβερνήσεις στη χώρα μας διαδέχονται η μία την άλλη, αλλά τίποτα δεν αλλάζει, ούτε στο εσωτερικό ούτε στο εξωτερικό μέτωπο, με την επωδό ότι «τα πράγματα δεν αλλάζουν, παρά μόνον με κατεδάφιση». Ο ΣΥΡΙΖΑ αποβαίνει σήμερα κύριος αποδέκτης της λαϊκής προσδοκίας για κοινωνική επιβίωση και ριζοσπαστικές αλλαγές.
Το πρόσφατο συνέδριο, παρά τις «πρωτοτυπίες» του, οριοθετεί αναγκαίες αλλαγές στο εσωτερικό και ευρωπαϊκό μέτωπο, παραμερίζοντας την ουτοπία, το συμβιβασμό, την παρερμηνεία. Ο ριζοσπαστισμός δεν είναι η αυταρέσκεια στην ακεραιοφροσύνη. Δεν είναι ζήτημα ιδεών, αλλά ζωής. Δεν είναι η καθαρότητα αρχών, αλλά η επιμειξία με την περίπλοκη πραγματικότητα. Η έμπρακτη και αποτελεσματική διαχείριση του χρέους, του ελλείμματος, της ανάπτυξης, της ανεργίας, των κοινωνικών αποκλεισμών. Αφού η χώρα δοκιμάζεται σήμερα ως πειραματόζωο για απορρυθμίσεις σε ολόκληρη την Ευρώπη, από αυτήν μπορούν επίσης να προκύψουν εμπειρίες αντίθετες, εναλλακτικές για ολόκληρη την Ευρώπη.
Οπωσδήποτε αδικαιολόγητα αναλώθηκε περισσότερο πάθος και χρόνος στα οργανωτικά από ό,τι στα ουσιώδη. Ακόμη μία φορά, περί άλλων κόπτονται τα στελέχη, ενώ η κοινωνία φλέγεται. Κάποια στελέχη παλαιάς κοπής δεν έχουν ακόμη απεξαρτηθεί από το σύνδρομο κομματικής έπαρσης και τη φιλοδοξία αλαζονικής επιτήρησης της κοινωνίας. Ενώ η κοινωνία κινείται σε σαφώς υψηλότερες προσδοκίες, το άνοιγμα και η εμπιστοσύνη προς αυτήν υστερούν. Θα ήταν λογικό τα οργανωτικά να έχουν επιλυθεί προ του συνεδρίου, όχι στη διάρκειά του, ώστε να μείνει χρόνος για τα ουσιώδη. Παρά την εργολαβική αντίληψη ορισμένων, οι ερασιτεχνισμοί δεν απετράπησαν. Η Αριστερά υπηρετεί το λαό, δεν τρέφεται με τις αγωνίες του.
Εστω με συνοπτικές διαδικασίες, ξεκαθαρίσθηκε πλαίσιο, ώστε να μην επιτρέπονται παρερμηνείες. Επιβεβαιώθηκε ο χαρισματικός ηγέτης, όμως, αφού ο ίδιος αποτελεί πολύτιμο προϊόν δημοκρατικών διαδικασιών, αυτό δεν συνιστά μειονέκτημα, αλλά πλεονέκτημα. Η πολυνομία των συνιστωσών αφομοιώθηκε επ' ωφελεία ενιαίου σχήματος, με δημοκρατικές διαδικασίες. Απορρίφθηκαν επιλογές που θα απομάκρυναν από την κοινωνική προσδοκία για άμεσες αλλαγές στο παρόν. Ο ρόλος του κράτους ορίσθηκε με χαρακτήρα επιτελικό, όχι ιδιοκτησιακό. Ανοιξε προοπτική για ευρύτατες συμμαχίες απέναντι στη λαίλαπα, χωρίς κομματικές, οργανωτικιστικές, ιδεολογικές παρωπίδες. Επιβεβαιώθηκε προσανατολισμός για λύσεις εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου.
Εάν η χώρα δεν βρισκόταν ήδη στην Ευρώπη, δεν θα είχε λόγο να προσηλώνεται σε αυτήν. Θα αναδιπλωνόταν σε εθνικές επιλογές με μεγαλύτερη άνεση, αλλά και με αξιοθρήνητη αποτελεσματικότητα, όπως στο Μεσοπόλεμο ή πρόσφατα στην Αργεντινή. Ως ευρωπαϊκό πλήρες μέλος, η χώρα διαθέτει μοναδικό πλεονέκτημα ότι το εθνικό πρόβλημα είναι ταυτόχρονα ευρωπαϊκό, αλλά και παγκόσμιο, ώστε σήμερα η Ελλάδα μνημονεύεται διεθνώς ως υπόδειγμα αποτυχίας, που προκαλεί εφιάλτες στους ιθύνοντες ολόκληρου του κόσμου. Αφού ο πλανήτης αγωνιά με τις εξελίξεις στην Ελλάδα, δεν θα έπρεπε και η χώρα μας να αρθεί στο ύψος των ανησυχιών και προσδοκιών που εκτρέφονται με την υποδειγματική παγίδευσή της στη σημερινή αθλιότητα; Ριζοσπαστισμός δεν είναι η αποστασιοποίηση από την πραγματικότητα, αλλά η ένταξη σε αυτήν για τη μετατροπή της.
kvergo@gmail.com

Burgernomics. Ένα άλλο νόημα της ευημερίας...

Του Πέτρου Σταύρου, Red NoteBook...

Από την μία έχουμε ένα πλήρως παγκοσμιοποιημένο προϊόν, ένα Big Mac burger που δεν διαφέρει στα χαρακτηριστικά του, στη γεύση του, στο τρόπο παρασκευής του και στη τεχνολογία που το παράγει, είτε πουλιέται στη κεντρική πλατεία του Τόκιο είτε στην πλατεία Συντάγματος. Από την άλλη, έχουμε την ευρωζώνη όπου το τοπικό νόμισμα της Ελλάδας είναι το ίδιο με το τοπικό νόμισμα της Γερμανίας δηλαδή το ευρώ. Ας δούμε λίγο τις τιμές του Big Mac στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου και στις χώρες - πυλώνες της ευρωζώνης δηλαδή την Γερμανία και την Γαλλία. Η βάση δεδομένων για τις τιμές του Βig Mac είναι του περιοδικού Economist που εισήγαγε και τον σχετικό δείκτη (Big Mac index) ως ένα δείκτη που με ευφάνταστο τρόπο προσπαθεί να εντοπίσει μια άλλη διάσταση της συναλλαγματικής ισοτιμίας στη βάση της αγοραστικής δύναμης (δες και εδώ).

Καταρχήν να πούμε ότι σήμερα, το φθηνότερο Big Mac στην ευρωζώνη μπορεί να το αγοράσει κανείς στη πλατεία Συντάγματος (2,6 €) ενώ τον Ιούλιο του 2011 το φθηνότερο Big Mac μπορούσε να το αγοράσει στην Εσθονία (2,2 €) την στιγμή που στην Ελλάδα στοίχιζε 3,4 €. Σήμερα στην Εσθονία το Big Mac έχει 2,7€.

Ας ρίξουμε όμως μια πιο προσεκτική ματιά στα δεδομένα των τιμών. Στη Γερμανία , σήμερα, το Big Mac στοιχίζει 3,64€, στη Γαλλία 3,9 €, στην Ιρλανδία 3,46€, στην Ιταλία 3,75€, στην Πορτογαλία 2,95€ και στην Ισπανία 3,5€. Με τη σύγκριση των τιμών αυτών μπορούμε να πούμε ότι με βάση το δείκτη Big Mac, το ελληνικό ευρώ είναι υποτιμημένο σε σχέση με το γερμανικό ευρώ κατά 29%, το ιρλανδικό ευρώ κατά 5%, το πορτογαλικό ευρώ κατά 19% και το ισπανικό κατά 4%. Αντίθετα το γαλλικό ευρώ είναι υπερτιμημένο σε σχέση με το γερμανικό κατά 7% ενώ το ιταλικό κατά 3%.

Τον Ιούλιο του 2011, πάλι με βάση τον Big Mac δείκτη, το ελληνικό ευρώ ήταν υποτιμημένο σε σχέση με το γερμανικό μόνο κατά 4%, και το πορτογαλικό κατά 15%. Αντίθετα, το ιρλανδικό ευρώ ήταν υπερτιμημένο κατά 11%, το γαλλικό κατά 3%, το ιταλικό κατά 3% και το ισπανικό επίσης κατά 3%.

Συμπέρασμα: Η διαδικασία εσωτερικής υποτίμησης καταγράφεται, σύμφωνα με το δείκτη Big Mac, ως ιδιαίτερα επιτυχημένη στην Ελλάδα (προσαρμογή στη διετία 2011 – 2013 κατά 25%) και κατόπιν στην Ιρλανδία (προσαρμογή 16%). Ακολουθούν με μικρότερες προσαρμογές η Ισπανία (7%) και η Πορτογαλία (5%). Στην Ιταλία οι τιμές παραμένουν σταθερές (καμία επίπτωση της πολιτικής εσωτερικής υποτίμησης) ενώ στη Γαλλία οι τιμές συνεχίζουν και ανεβαίνουν σε σχέση πάντα με την Γερμανία.

Έχουμε και λέμε λοιπόν. Ως χώρα εφαρμόζουμε την αποτελεσματικότερη πολιτική εσωτερικής υποτίμησης στον νότο της Ευρώπης, διαθέτουμε το φθηνότερο Big Mac στην ευρωζώνη, εκμεταλλευόμαστε με τον αποτελεσματικότερο τρόπο την εργατική τάξη και διαλύουμε την κοινωνία στο σύνολο της με τον πιο γρήγορο ρυθμό που θα ήταν ποτέ δυνατόν. Για να ξέρουμε τι χάνουμε και τι κερδίζουμε.

Στο εγγύς μέλλον, θα διαθέτουμε και τα φθηνότερα I pad! Είναι σίγουρο αυτό και με κάθε βεβαιότητα ειπωμένο. 

Υπεράνθρωπος...

του Λευτερη Παπαθαναση...
Projected Pattern

Είμαι ένας υπεράνθρωπος. Στ’αλήθεια είμαι. Μπορώ να κάνω τα πάντα. Θα σταματήσωτις απολύσεις.
Θα φτιάξω σχολεία για τα παιδιά σου. Θα διώξω ολομόναχος εκείνους που καταστρέφουν τα δάση για λίγο ή περισσότερο χρυσό.
Θα σώσω απόψε δέκα μετανάστες από τα μαχαίρια των ναζί. Θα βρω δουλειά στην κόρη σου (αλλά όχι και στο γιο του αχώνευτου γείτονά σου, έτσι?).
Θα σου αγοράσω ένα καλό (οικολογικό) αυτοκίνητο που να παίρνει μπρος με την πρώτη.
Θα αλλάξω τη φορολογία ώστε για μια φορά να ξαλαφρώσεις εσύ και να πληρώσουν οι πλούσιοι. Θα φτιάξω το ασφαλιστικό σύστημα, αλλά και τα δημόσια νοσοκομεία θα τα στελεχώσω με όσους χρειάζεται.
Θα φυτέψω φασίστες στο προαύλιο της ΕΡΤ για να βρεις ένα λόγο να κοροϊδεύεις την κινητοποίηση σε λίγα χρόνια, όπως κάνεις με τις «πλατείες» σήμερα. Δεν θα αφήσω εκείνη τη βάρκα με τα παιδιά από τη Μέση Ανατολή να βουλιάξει.
Θα φτιάξω πάρκα και αξιοπρεπή μέσα μαζικής μεταφοράς.
Θα σου βρω ένα πιάτο φαγητό για αύριο. Κι εκείνα τα πέντε νοίκια που χρωστάς, κι αυτά εγώ. Πριν απ’όλα όμως, θα πραγματώσω την ευχή σου «πάρ’τε το μνημόνιο και φύγετε από δω» και θα τους διώξω όλους, αρκεί να μου πεις ποιους εννοείς.
Θα σου δώσω ένα γνήσιο Κομμουνιστικό Κόμμα που επιτέλους θα σε στηρίξει. Ή μάλλον καλύτερα, θα κάνω μόνος μου την Επανάσταση και θα σου χαρίσω, έτσι από μεγαλοψυχία, μια κι έξω τον καινούργιο υπέροχο κόσμο που σίγουρα σου αξίζει γιατί είσαι σπουδαίος τύπος.
Είμαι ένας υπεράνθρωπος κι απόψε θα τα κάνω όλα αυτά με μιας. Εσύ απλά άραξε για μια ακόμη φορά στο σπιτάκι σου και άνοιξε μια μπύρα.

πρώτες σκέψεις για την ανασυγκρότηση της περιφέρειας...


απο το περιοδικο Οικοτριβες...
Η εκπόνηση Περιφερειακών Προγραμμάτων για την παραγωγική ανασυγκρότηση των Περιφερειών, επιχειρείται αυτήν την περίοδο από τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ σε ένα πολιτικό τοπίο που πληθαίνουν οι αναφορές για την «ανάγκη της ανάπτυξης», λόγω του βαθέματος της κρίσης και ανοίγει ένα διάλογο στα ζητήματα τόσο της γενικόλογης, νεφελώδους και τις περισσότερες φορές, ασαφούς, ως προς την έννοια «ανάπτυξη». Διάλογος που δεν περιορίζεται μόνο στο περιεχόμενο της ανάπτυξης ή στη διαδικασία εκπόνησης των συγκεκριμένων προγραμμάτων. Αγγίζει επίσης ζητήματα που άπτονται της αποκέντρωσης, της δημοκρατίας, της συμμετοχής και αναδεικνύει νέες θεωρητικές προσεγγίσεις, τόσο ως προς στην έννοια όσο και ως τρόπο, το σχεδιασμό και την υλοποίηση των σχεδίων αυτών αλλά και ως προς την εξερεύνηση νέων σχέσεων και κοινωνικών συμμαχιών απαραίτητα εργαλεία για την άσκηση πολιτικών σε τοπικό επίπεδο.
Η μεγαλύτερη δυσκολία του εγχειρήματος αυτού είναι να ξεπεράσουμε τις παρωχημένες αντιλήψεις μας και να εκφράσουμε ένα διαφορετικό όραμα για την Περιφέρεια, ως ένα σύνολο πρακτικών που μπορούν να ανακατασκευαστούν σε μια εντελώς διαφορετική εικόνα από αυτή που είναι κυρίαρχη σήμερα. Η απόπειρα να αναδημιουργήσουμε μια διαφορετική εικόνα προϋποθέτει, μεγαλύτερο βαθμό εκδημοκρατισμού από αυτόν που υπάρχει σήμερα (αποκέντρωση και συμμετοχή, (επαν)ίδρυση θεσμών που να επικοινωνούν με τις σύγχρονες ανάγκες, αναθεώρηση σχέσεων, δημιουργία κοινωνικών συμμαχιών και προπάντων την κατοχύρωση των κοινωνικών κινημάτων (το δικαίωμα στην περιφέρεια).
Προϋποθέτει επίσης νέα αρχιτεκτονική, νέα κριτήρια σχεδιασμού, νέες προσεγγίσεις και πάνω από όλα αναπτυξιακές πολιτικές και όχι αναπτυξιακά μέτρα, που θα διαμορφώνουν και θα διαχέουν την αναπτυξιακή συνείδηση στα αναπτυξιακά υποκείμενα, μέσα από ένα αναπτυξιακό μοντέλο που θα έχει ως «ελκυστή» τις κοινωνικές ανάγκες.
Με άλλα λόγια ένα Εναλλακτικό Σχέδιο για την Ανάπτυξη της Περιφέρειας δεν μπορεί παρά να απαντά στα προβλήματα και στις ανάγκες έτσι όπως διαμορφώνονται σήμερα στην Περιφέρεια. Για το λόγο αυτό απαιτείται μια αρκετά συγκροτημένη «προγραμματική αφήγηση», η οποία θα λάβει υπόψη τις κοινωνικές ανάγκες, τις ανακατατάξεις στην ταξική και κοινωνική διαστρωμάτωση σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, τις στρατηγικές επιπτώσεις, και τις προτεραιότητες άμεσων δράσεων αλλά και ταυτόχρονα θα επιχειρεί «αφήγηση» στο μέλλον διαμορφώνοντας το όραμα για την ανάπτυξη Περιφέρειας (ποιες είναι οι στρατηγικές μας επιλογές, σε ποιους παραγωγικούς κλάδους ή παραγωγικά συμπλέγματα θα δώσουμε έμφαση, με ποια μέσα και τι είδους παρεμβάσεις, πώς θα διαμορφώσουμε ή αναδιαμορφώσουμε τις κοινωνικές συμμαχίες και πώς θα προσδιορίσουμε τα νέα υποκείμενα).
Το Σχέδιο για την Ανάπτυξη της Περιφέρειας, είναι ένα σχέδιο για την οικονομική κοινωνική και περιβαλλοντική ανασυγκρότηση, το οποίο καλείται να επανεξετάσει σε μια από την αρχή επεξεργασία, τους στόχους για την οικονομία, το περιβάλλον (νέες σχέσεις με τη φύση) και την κοινωνία, όπως και τους θεσμούς μέσω των οποίων θα αποφασίζονται, και θα υλοποιούνται οι πολιτικές αυτές (θεσμοί ενίσχυσης του Δημοκρατικού προγραμματισμού, συμμετοχής (συμμετοχικούς προϋπολογισμούς) και κοινωνικού ελέγχου.
Το Σχέδιο για την ανάπτυξη της Περιφέρειας είναι ένα σχέδιο που θα αξιοποιήσει τα νέα κινήματα της παραγωγικής ανασυγκρότησης και της αλληλεγγύης, που δημιουργήθηκαν λόγω της κρίσης, και θα τα αναδείξει ως τα νέα υποκείμενα και τις δυνάμεις εκείνες που θα υλοποιήσουν τη μετάβαση σε ένα παραγωγικό σύστημα που θα παράγει αγαθά (προϊόντα και υπηρεσίες) με σαφές και κοινωνικό και περιβαλλοντικό πρόσημο.
Σε αυτό το νέο μοντέλο οι παραγωγικές, καταναλωτικές συνεταιριστικές και κοινωνικές οργανώσεις θα αναλάβουν ένα μεγάλο μέρος της παραγωγικής ανασυγκρότησης της Περιφέρειας, συνθέτοντας το πρόβλημα της παραγωγής και κατανάλωσης με το ζήτημα της δημοκρατίας και οικολογίας, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για έναν εναλλακτικό τρόπο παραγωγής μέσω της ανάπτυξης συνεργατικών μορφών της εναλλακτικής και αλληλέγγυας οικονομίας και συμβάλλοντας στη διαμόρφωση ενός μοντέλου οργάνωσης της κοινωνίας που θα στηρίζεται στις αρχές της αλληλεγγύης και της συνεργασίας.
Το Σχέδιο για την Ανάπτυξη της Περιφέρειας είναι ένα σχέδιο ανατροπής όπου:
– Το παραγωγικό του μοντέλο πρέπει να βασίζεται στις κοινωνικές ανάγκες και να ανατρέπει την υφιστάμενη αναπτυξιακή πολιτική που κατά τα τελευταία είκοσι χρόνια ταυτίστηκε με τη διαρθρωτική πολιτική της ΕΕ, με αποτέλεσμα τη διοχέτευση του μεγαλύτερου μέρους των διαθέσιμων εγχώριων πόρων στην εξυπηρέτηση των κανόνων της κοινοτικής συγχρηματοδότησης. Συνέπεια των παραπάνω είναι και η ανάγκη να ξεφύγουμε από την παράθεση κλαδικών αναλύσεων και πολιτικών. Η ανάλυση μάλλον πρέπει να γίνει στο επίπεδο των συστημάτων αξίας, δηλαδή στα παραγωγικά συμπλέγματα, όπου περιλαμβάνονται τόσο μονάδες από διαφορετικούς κλάδους που αφορούν στην αλυσίδα αξίας και στην ανάπτυξη εξοπλισμού και υποδομών, όσο και λειτουργικές υποδομές τεχνολογικής δραστηριότητας (έρευνα, τεχνική υποστήριξη, πιστοποίηση-προτυποποίηση κ.λπ.) και λειτουργιών (εφοδιασμός, μεταφορές κοκ).
– Αντιπαραθέτει στις κινητήριες δυνάμεις της ανταγωνιστικότητας, την ποιότητα ζωής, το φυσικό περιβάλλον και την κοινωνική αλληλεγγύη.
– Προτάσσει παρεμβάσεις χαμηλού κόστους, λόγω του περιορισμού των διαθέσιμων πόρων αλλά και της αλλαγής στη φιλοσοφία των παρεμβάσεων με την μετατόπιση, από τις «σκληρές» υποδομές στη δημιουργία περιβάλλοντος καινοτομίας μέσω «άυλων» υποδομών στους ανθρώπινους περιβαλλοντικούς και πολιτιστικούς πόρους μιας περιοχής, γεγονός που θα την καταστήσει ικανή να υλοποιήσει τις δυνατότητες της. Όμως, εδώ απαιτείται προσοχή, ώστε ν’ αποφευχθεί ο κίνδυνος μετάπτωσης στο καθεστώς των πολλών, μικρών και κατακερματισμένων έργων του παρελθόντος που εγκλώβιζαν την αναπτυξιακή πολιτική σ’ έναν ιδιότυπο τοπικισμό που όμως τελικά οδηγούσε σε μικροεπενδυτικό πληθωρισμό.
– Ανατρέπει τις μέχρι σήμερα επιλογές που βασίζονταν στις λίστες έργων κατόπιν επιθυμιών των αιρετών αρχών, στις ανάγκες κάλυψης συγχρηματοδοτούμενων έργων, στις κοινωνικές συμμαχίες που υπηρετήθηκαν και οικοδομήθηκαν μέσα από τις πελατειακές σχέσεις και τη δυνατότητα του συστήματος να χρηματοδοτεί σε διάφορες κλίμακες διαπλοκής).
Η διαμόρφωση και η επεξεργασία ενός τέτοιου εναλλακτικού αναπτυξιακού Σχεδίου δεν μπορεί παρά να μη γίνεται ανοιχτά στην κοινωνία.
Μέσα από συζητήσεις ανταλλαγή ιδεών, απόψεων, προτάσεων, με τα παραπάνω κινήματα τους κοινωνικούς, οικονομικούς, συνδικαλιστικούς και άλλους φορείς, Πανεπιστήμια, Ερευνητικά κέντρα , επαγγελματικές ομάδες, ανθρώπους «κλειδιά» κ.λπ.
Και τέλος, όπως επανειλημμένως έχει ειπωθεί, το σχέδιο για την ανάπτυξη της Περιφέρειας είναι μια διαρκής διαδικασία, προσπάθεια και ανοιχτή σε νέες ιδέες και καινοτόμες δράσεις αλλά είναι και ευέλικτο στην εφαρμογή, ώστε να είναι ταχείες οι αναπροσαρμογές και οι ανακατανομές πόρων σε περίπτωση αστοχιών.
ΜΑΡΙΑ ΘΕΛΕΡΙΤΗ
σύμβουλος Τοπικής Ανάπτυξης, μέλος Τμ. Αυτοδιοίκησης ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013

Στο Γράμμο και στο Βίτσι… φτιάχτηκαν υπουργοί...

απο το Infowar...
Διάβασα με προσοχή τις απομαγνητοφωνήσεις από το υστερικό νεοναζιστικό ξέσπασμα των βουλευτών της Χρυσής Αυγής στο κοινοβούλιο και αμέσως ένοιωσα ένα deja vu να με κατακλύζει.
Για στάσου, σκέφτηκα, αυτά τα επιχειρήματα τα έχω διαβάσει σε Free Press από τους πιο προβεβλημμένους συγγραφείς των τελευταίων δεκαετιών. Τα είδα σε ηλεκτρονικές σελίδες όπου παρελαύνουν οι πρωταγωνιστές του μιντιακού στερεώματος. Τα άκουσα από κυβερνητικά στόματα και τα είδα να διαφημίζονται με τη μορφή ντοκιμαντέρ από τις πλέον φιλοκυβερνητικές εφημερίδες.

Γράμμος


Και ύστερα ήρθε όλο  το κύμα «αγανάκτησης» από τα κυρίαρχα ΜΜΕ για την απρεπή συμπεριφορά των βουλευτών της Χρυσής Αυγής – οι ίδιες εφημερίδες δηλαδή που χαρακτηρίζουν το νεοναζισμό «Χρυσή Ευκαιρία» και μα καλούν κατά διαστήματα να ευχαριστήσουμε τα παιδιά του Χίτλερ για τη συμβολή τους στην αποκάλυψη της βίας της Αριστράς.
Ενοχλήθηκαν από τις αναφορές στο Γράμμο και το Βίτσι. Μήπως δεν ήταν όμως η ακροδεξιά εφημερίδα Δημοκρατία, βασικό όργανο της προεκλογικής εκστρατείας της Νέας Δημοκρατίας, που κυκλοφορούσε με DVD για τη δράση του εθνικού στρατού εναντίον της Κόκκινης Απειλής;
Ή μήπως ξεχνούν το συνειρμικό παραλήρημα του τηλε-πλασιέ και σημερινού υπουργού υγείας Α.Γεωργιάδη για το ίδιο θέμα, και παλαιότερα τις δηλώσεις του φιλοχουντικού Βοριδη;
Όταν ο βουλευτής Μεσσηνίας της Χρυσής Αυγής, Δημήτρης Κουκούτσης υποστήριζε ότι«ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κουκουλοφόροι και δολοφόνοι που καίνε την Αθήνα και βρίσκεται πίσω από τον ιστότοπο Indymedia» σε τι ακριβώς διέφερε η δήλωσή του από τις επίσημες ανακοινώσεις του γραφείου Τύπου της Νέας Δημοκρατίας όταν έλεγαν ότι «οι κουκουλοφόροι της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ» καλούν να καεί η Αθήνα και οι περιουσίες των Ελλήνων;
Η μόνη διαφορά που μπορούμε να εντοπίσουμε ανάμεσα στην ρητορική της Χ.Α και της Ν.Δ είναι ότι η τελευταία είναι ελαφρώς πιο κόσμια στις διατυπώσεις της. Πως να το κάνουμε… έχουν επίπεδο γαμώ το κεφάλι μου.
Άρης Χατζηστεφάνου

Έλληνες! Κάντε την αυτοκριτική σας όπως ο λαοπρόβλητος πρωθυπουργός σας!

Svennegreken...


Φαίνεται πραγματικά απίστευτο, αλλά ο υποπρωθυπουργός της Ελλάδος (δίνει αναφορά στον πρωθυπουργό Τόμσεν, που αγαπά τα Χελλένικ βερίκοκα και το Χελλένικ παστέλι), έκανε αυτό που κάθε Έλλην οφείλει να κάνει.

Την αυτοκριτική του.



Μπορεί η Ελλάς να βρίσκεται σε ένα αναπόδραστο σπιράλ (Αρμενικά: Έλικα) θανάτου, ωστόσο πριν την οριστική εξαέρωση του 87% (τουλάχιστον) των κατόχων ελληνικών ταυτοτήτων, ίσως μας δοθεί συλλογικά η ευκαιρία να φτάσουμε σε ανώτερα επίπεδα συνειδητότητας, αποδεχόμενοι το μέγεθος της βλακείας που μας δέρνει.

Κοιτάξτε, το εν Ελλάδι (αλλά και αλλού) εκπαιδευτικό σύστημα έχει τους εξής στόχους:

1. Να εμποδίζει την κριτική σκέψη και την δημιουργικότητα των μαθητών.

2. Να δημιουργεί πελάτες για την κρατικοδίαιτη θρησκεία μέσω της συνεχούς κατήχησης.

3. Να τους κάνει δίνει κάποιες ελάχιστες δεξιότητες, ώστε να μπορούν να προσληφθούν ως χειριστές φωτοτυπικού σε κάποια δημόσια υπηρεσία.

Αποτέλεσμα;

Η δημιουργία άβουλων προβάτων που κανονικά δεν θα έπρεπε να τους επιτρέπεται να ψηφίζουν, διότι ο εγκέφαλος τους αδυνατεί να κρίνει, οπότε τρώνε αμάσητες τις πίπες των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης και έτσι είναι πανεύκολα χειραγωγούμενοι, ακόμα και ΕΝΑΝΤΙΑ στα προσωπικά τους συμφέροντα.

Ματηνμπαναγία, γνωρίζω απόφοιτο του ΕΜΠ που δήλωσε: «Θέλω να διαβάσω την Βίβλο για να μάθω πώς δημιουργήθηκε ο κόσμος!».

Αντώνη, σε ευχαριστούμε. Μας άνοιξες τα μάτια.

Ο ίλιγγος του κενού...

Της Αναστασίας Τσουκαλά*,  απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Οχι, δεν έχουμε χούντα. Μακάρι να είχαμε. Μια δικτατορία αντιμετωπίζει αυταρχικά τους πολίτες της υιοθετώντας αντιδημοκρατικούς νόμους –τους οποίους όμως σέβεται. Μια δικτατορία θέτει νέους όρους διακυβέρνησης, χαράσσει νέες κόκκινες γραμμές ως προς το τι είναι αποδεκτό στον δημόσιο βίο, καλώντας τους πάντες να τοποθετηθούν έναντι της νέας τάξης πραγμάτων. Μια δικτατορία καταδικάζεται ηθικά και απομονώνεται πολιτικά από τη διεθνή κοινότητα. Σε μια δικτατορία, και οι κυβερνώντες και οι πολίτες και η διεθνής κοινότητα κινούνται εντός νέων μεν, αλλά σαφώς καθορισμένων πλαισίων.

Το καθεστώς της μνημονιακής Ελλάδας δεν είναι δικτατορικό, ούτε βέβαια δημοκρατικό. Είναι άναρχο. Ανευ σημείου αναφοράς στον Νόμο. Οι κυβερνώντες αδιαφορούν προκλητικά για τις επιταγές του Νόμου –είτε πρόκειται για τον κοινό νόμο, το Σύνταγμα και τις διεθνείς συμβάσεις, είτε για αποφάσεις των ελληνικών και ευρωπαϊκών δικαστηρίων. Παράλληλα, όμως, αρνούνται να διαμορφώσουν ρητά ένα άλλο δικαιικό σύστημα, έστω και αντιδημοκρατικό. Σε αυτό τον αχαρτογράφητο χώρο μη-δικαίου, οι κόκκινες γραμμές της σχέσης πολιτείας-πολίτη είναι ασαφείς, μετακινούνται συνεχώς, με κριτήρια αυθαίρετα, παγιδεύοντας εν δυνάμει τους πάντες σε μια δικαιική κινούμενη άμμο. Το μόνο σημείο αναφοράς για τον πολίτη είναι μια κυβερνητική ελίτ που διοικεί στο κενό. Εχει υπερβεί τα παλαιά όρια χωρίς να θέτει νέα.

Το καθεστώς της μνημονιακής Ελλάδας δεν αντέχει το βάρος της αλήθειας. Προκειμένου να αποφύγουν τη μαζική εξέγερση, οι κυβερνώντες δεν παραδέχονται ότι προσπαθούν να μεταλλάξουν τις αρχές της αστικής δημοκρατίας. Αντίθετα, χρησιμοποιούν το παλαιό καθεστώς ως προκάλυμμα για να νομιμοποιήσουν τη βίαιη καταστολή όλων των λαϊκών κινητοποιήσεων. Ξέρουν βέβαια ότι δεν θα μπορέσουν να επιβληθούν μόνιμα διά της βίας. Επιδιώκουν, επομένως, να δημιουργήσουν συναίνεση εξαπατώντας τον λαό. Πρώτον, αντιστρέφουν τα δεδομένα: η κυβερνητική ελίτ, που διοικεί συνειδητά σε καθεστώς ανομίας και αταξίας, εμφανίζεται ως υπέρμαχος του νόμου και της τάξης, ενώ όσοι αντιστέκονται σε αυτήν ακριβώς την αναίρεση της δημοκρατίας, από τους απλούς διαδηλωτές ώς τους διάφορους ακτιβιστές, εμφανίζονται ως εχθροί της ευνομίας και ευταξίας, και πατάσσονται σκληρά ως τέτοιοι. Δεύτερον, απαξιώνουν συλλήβδην το πολιτικό εκείνο πλαίσιο που γέννησε τη μεταπολιτευτική αστική δημοκρατία. Η Μεταπολίτευση στηλιτεύεται αφηρημένα ως φορέας μη κατονομασμένων κακών που, με απροσδιόριστο τρόπο, ευθύνονται για τη σημερινή κρίση. Τέλος, ψεύδονται ασύστολα. Οχι, δεν υπάρχει τρόπος να ταυτοποιηθούν οι αστυνομικοί εκείνοι που έχουν επιτεθεί βάναυσα σε διαδηλωτές και φωτορεπόρτερ. Οχι, δεν υπήρξαν βασανισμοί προσαχθέντων αντιφασιστών. Οχι, δεν υπάρχουν καταγγελίες για αστυνομική αυθαιρεσία εις βάρος μεταναστών. Οχι, δεν έγιναν παράνομες λήψεις γενετικού υλικού στη Χαλκιδική. Οχι, δεν ευτελίζεται η Βουλή με την αναίρεση της νομοθετικής και ελεγκτικής λειτουργίας της. Ναι, είναι νόμιμες οι αναιτιολόγητες επιτάξεις απεργών. Ναι, είναι νόμιμη η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και του κατώτατου μισθού. Ναι, είναι νόμιμο το ρίξιμο του σήματος της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης και είναι νόμιμη η μη συμμόρφωση της κυβέρνησης με την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας. Ναι, είναι νόμιμη η απεριόριστη υπέρβαση του ανώτατου ορίου προσωρινής κράτησης. Σφυροκόπημα αναλήθειας. Ωσπου ο πολίτης να ξεχάσει τι σημαίνει νομιμότητα.

Το καθεστώς της μνημονιακής Ελλάδας θυμίζει ντεκόρ ταινίας ουέστερν, όπου οι προσόψεις κτιρίων κατά μήκος ενός δρόμου δημιουργούν την ψευδαίσθηση πόλης, και οι ηθοποιοί υποδύονται ότι ζουν σε μια κανονική πόλη. Οι κυβερνώντες προβάλλουν μια πρόσοψη δημοκρατίας που επιτρέπει στη διεθνή κοινότητα να υποδύεται ότι βρίσκεται πάντα ενώπιον μιας ευνομούμενης Πολιτείας. Η κυβερνητική ελίτ επαινείται και ενθαρρύνεται να συνεχίσει το έργο της. Δεν προβλέπεται επομένως καμία διεθνής πολιτική καταδίκη. Είτε λόγω ευρύτερου κλονισμού των θεμελίων της αστικής δημοκρατίας είτε λόγω κοντόφθαλμων εθνοκεντρικών πολιτικών των Ευρωπαίων εταίρων μας.

Η δικτατορία ατσαλώνει τους εχθρούς της. Το άναρχο καθεστώς της μνημονιακής Ελλάδας προκαλεί ίλιγγο. Διότι αναδύεται σε δικαιικό κενό. Και δεν μπορεί παρά να παρασύρει στο κενό τους πάντες.

……………………………………………………………………………………….

* Αν. Καθηγήτρια Εγκληματολογίας, Πανεπιστήμιο Paris XI

Δυο λόγια για τα γουναράδικα...

απο το Ιστολογιο του Νικου Σαραντακου...
Αρκετός θόρυβος έγινε στο Διαδίκτυο χτες για τη φράση “Ραντεβού στα γουναράδικα”, που χρησιμοποίησε προχτές σε αγόρευσή του στη Βουλή ο βουλευτής Καστοριάς του ΣΥΡΙΖΑ Βαγγέλης Διαμαντόπουλος. Παίρνω κι εγώ την αφορμή να γράψω δυο λόγια, έστω και με μια μικρή καθυστέρηση, μια και το θέμα αγγίζει τη φρασεολογία, που είναι ένα από τα κατεξοχήν ενδιαφέροντα του ιστολογίου, παρόλο που βρίσκομαι σε εξοχικό περιβάλλον και δεν έχω πρόχειρα τα βιβλία μου.
Καταρχάς, τι ακριβώς ειπώθηκε στην αγόρευση. Υπάρχει ένα βιντεάκι που παρουσιάζει το επίμαχο σημείο (εδώ, κάτω-κάτω) οπότε μπορούμε να το ακούσουμε, και η εξής μεταγραφή της αγόρευσης:
“Είμαστε αυτοί που θα ενώσουμε ξανά αυτόν τον κύκλο που έσπασε το σάπιο πολιτικό σας σύστημα: από το λαό στη Βουλή και ξανά στο λαό. Είμαστε έξω και ακούμε όλους αυτούς που δεν έχουν καταθέσεις, που δεν είναι στη λίστα Λαγκάρντ, που δεν έχουν να πληρώσουν το λογαριασμό του ρεύματος, του νερού, του τηλεφώνου, που δεν έχουν να ταΐσουν τα παιδιά τους. [...] Όλοι αυτοί μας λένε το εξής: Δεν εκβιάζονται, είναι αποφασισμένοι για ρήξη και ανατροπή. Έχουν την αποφασιστικότητα που θα πει αυτό που έλεγε και ο Άρης Βελουχιώτης όταν πήγαινε να δώσει τις μάχες για να ελευθερώσει αυτό τον τόπο: Ραντεβού στα γουναράδικα”.
Μου λένε πως ο κ. Πρετεντέρης, στο προχτεσινοβραδυνό δελτίο του Μέγκα, παρουσίασε τη φράση αυτή ως απειλή προς τους αντιπάλους, “θα σας γδάρουμε” και ως εμφυλιοπολεμικό κήρυγμα. Από τα συμφραζόμενα της ομιλίας του βουλευτή προκύπτει σαφώς ότι τη φράση τη λένε μεταξύ τους οι αποφασισμένοι, οπότε μια τέτοια ερμηνεία σαν του Πρετεντέρη είναι κακόβουλη, ακόμα κι αν δεν ξέρει κανείς τίποτε για την ιστορία του τόπου ή της φράσης.
Γι΄αυτό το τελευταίο, μπορούμε να πούμε δυο λόγια.
Καταρχάς, ο βουλευτής Καστοριάς, αν και αρμόδιος με το θέμα λόγω γουναράδων, κάνει ένα λαθάκι. Ο Άρης Βελουχιώτης δεν έλεγε, βέβαια, ραντεβού στα γουναράδικα, αλλά “Καλήν αντάμωση στα γουναράδικα”. Τη φράση αυτή την έλεγε συχνά και έχει καταγραφεί σε πολλές πηγές, ήταν αποχαιρετισμός προς συναγωνιστές αντάρτες, που ανήκαν σε άλλες μονάδες, όταν χωρίζονταν. “Πού θα ξανασυναντηθούμε;” είναι το υπόρρητο ή όχι ερώτημα. “Στα γουναράδικα” -δηλαδή, όλοι εμείς που έχουμε πάρει τα όπλα ενάντια στον κατακτητή, ξέρουμε πως η ζωή μας είναι υπό αίρεση.
Δεν είναι ακριβές αυτό που γράφεται κατά καιρούς, ότι η φράση του Άρη ειπώθηκε μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας -όπως είπα, ο Άρης την έλεγε συχνά και όχι μία φορά μόνο, την καταγράφει π.χ. ο Κοτζιούλας στο “Όταν ήμουν με τον Άρη”, όπου περιγράφονται περιστατικά του 1943-44. Είναι εντυπωσιακό ότι ο ιστότοπος 902.gr, που πρόσκειται στο ΚΚΕ, επιμένει ότι πρόκειται για μεταβαρκιζιανή φράση -δεν ξέρω αν από λάθος ή από δημιουργική επανεπεξεργασία της ιστορίας.
Όμως η φράση δεν είναι επινόηση του Βελουχιώτη, όσο κι αν αυτός την έκανε γνωστή με αποτέλεσμα να ακούγεται και στα χρόνια μας. Πρόκειται για παροιμιόμυθο. Δυστυχώς δεν έχω πρόχειρη τη συλλογή του Δ. Λουκάτου (Νεοελληνικοί παροιμιόμυθοι) και δεν μπορώ να ελέγξω αν τη συμπεριλαμβάνει, πάντως παραλλαγές της βρίσκω στις Παροιμίες του Νικολάου Πολίτη. Βρίσκω εκεί μια φράση που λεγόταν στη Σωζόπολη “Θ’ ανταμωθούμε στα κιουρτζίδικα” (ο τόπος της αγοράς, όπου και τα γουναράδικα). Πιο χαρακτηριστικά, βρίσκω μια πιο αναπτυγμένη παραλλαγή:
Τ’ αλεπόπουλα ρώτησαν την αλεπού, “Πού θ’ ανταμωθούμε;” “Εις του γούναρη την κάδη”.
Γούναρης, φυσικά, ο γουναράς. Και η κάδη είναι ο κάδος, όπου τα δέρματα μουλιάζουν σε διάφορα υγρά για να μαλακώσουν κατά την κατεργασία τους. Ο Πολίτης σημειώνει ότι υπάρχει μύθος πίσω από τη φράση: όταν η αλεπού ανάθρεψε τα παιδιά της και τα μεγάλωσε ώστε να μπορούν πια μόνα τους να φροντίζουν την τροφή τους, εκεί που αποχαιρετιόντουσαν τα αλεπόπουλα τη ρώτησαν πότε θα ξανασυναντηθούν -και εκείνη, πολύπειρη, έδωσε αυτή την απάντηση. (Να διορθωθεί λοιπόν κι αυτό που έγραψε η Αυγή, ότι ο παροιμιακός χαιρετισμός ήταν ανάμεσα σε αλεπούδες, κουνάβια και άλλα γουνοφόρα ζούδια: ανάμεσα στην αλεπού και στα παιδιά της είναι το σωστό).
Ο Πολίτης προσθέτει ότι τη φράση τη λένε χαριτολογώντας φίλοι που αποχωρίζονται και δεν έχουν προοπτική να συναντηθούν στο κοντινό μέλλον. Παραπέρα, παραθέτει πάμπολλες αντίστοιχες παροιμίες σε άλλες γλώσσες, αν και σε καμιά δεν υπάρχει η έννοια της αντάμωσης, απλώς η διαπίστωση ότι όλα τα αλεπουδοτόμαρα τελικά καταλήγουν στον γουναρά.
Φαίνεται μάλιστα ότι την παροιμιακή φράση δεν την είπε πρώτος ή δεν την έλεγε μόνο ο Βελουχιώτης. Από πληροφορίες του φίλου Εαρίωνα στη Λεξιλογία, την ίδια φράση τη χρησιμοποιούσε η παλιά κλεφτουριά επί Τουρκοκρατίας, όπως τουλάχιστον παρουσιάζεται στην πατριωτική πεζογραφία (Δημ. Φωτιάδης, Λάππας, Σταμέλος). Το θέμα αυτό θέλω να το ψάξω λίγο περισσότερο, αλλά καθόλου δεν το αποκλείω, αφού οι σχέσεις μεταξύ κλεφτουριάς και εθνικής αντίστασης είναι πολυποίκιλες και εντονότατες. Από την άλλη, αν λεγόταν από τους κλέφτες, μάλλον θα το επισήμαινε ο Πολίτης.
Πάντως, μετά τον Βελουχιώτη, η φράση πέρασε στο λεξιλόγιο της διωκόμενης αριστεράς, όπως διασώζει το παρακάτω απόσπασμα από τον Ριζοσπάστη (15.6.1947) που το εντόπισε πάλι ο Εαρίων: Γέμισε το πόρτο από εξόριστους… όσο πάνε και μαζεύονται περισσότεροι –εξόριστοι και ντόπιοι. Να χαιρετήσουν τους αξιωματικούς του ΕΛΑΣ… Ο κόσμος από την προκυμαία χαιρετά… Προκυμαία και μαούνες ανταλλάσσουν ευχές. «Καλή αντάμωση»… Κι από τη μαούνα απαντούν: «Στα γουναράδικα». Είναι μια ευχή βγαλμένη από λαϊκή παροιμία. Την έλεγαν στον ΕΛΑΣ πριν από τις μάχες. Είναι κάτι σαν το «καλό βόλι» του 1821 και το «ψυχή βαθιά» της Αντίστασης. Συμβολίζει το θάρρος και την αυτοθυσία, την ελληνική παλληκαριά, την περιφρόνηση του θανάτου.
Νομίζω πως το απόσπασμα αυτό συνοψίζει πολύ καλά τη σημασία της φράσης όπως χρησιμοποιήθηκε, αλλά παραθέτω ένα ακόμα, από χρονογράφημα του Νίκου Παπαπερικλή (Φιλικού) στον Ριζοσπάστη, ο οποίος, αναθυμώντας το 1982 έναν παλιό του συναγωνιστή, γράφει:
Ορέ συναγωνιστή, λέει, χρόνια και ζαμάνια που έχουμε να ανταμώσουμε. Πώς μας τρώει και μας καταπίνει αυτή η απέραντη η Αθήνα! Κάποτε, θέλαμε δε θέλαμε, μας ένωνε ο φασισμός στη ρημάδα τη φυλακή, όπως οι αλεπούδες στα γουναράδικα.
Έχουμε δηλαδή μια παροιμιακή φράση που βασίζεται σε παροιμιόμυθο, που λεγόταν εδώ και αιώνες, κυρίως σαν αποχαιρετισμός φίλων (και ενδεχομένως από τους κλέφτες πριν το 1821) και την οποία συνήθιζε να τη λέει ο Άρης Βελουχιώτης όταν αποχαιρετιόταν με συναγωνιστές του στο βουνό. Εξαιτίας της χρήσης από τον Άρη Βελουχιώτη, η φράση ξανάγινε γνωστή και παροιμιακή, τώρα κυρίως μεταξύ των αριστερών.
Το θέμα τελειώνει θαρρώ εδώ, αλλά μια και είμαστε ιστολόγιο που λεξιλογεί, να επεκταθούμε λίγο. Η γούνα είναι λέξη μεσαιωνική, δάνειο από τα μεσαιωνικά λατινικά, κελτικής αρχής. Ο γουναράς ή γούναρης λέγεται και βυρσοδέψης, και ταμπάκης (τούρκικο, θαρρώ). Για την κατεργασία του δέρματος χρησιμοποιούσαν αρκετά δύσοσμα υλικά (ας πούμε, τα άφηναν δυο μέρες μέσα σε σκυλόσκατα) κι έτσι η γειτονιά των βυρσοδεψών, τα ταμπάκικα, έπρεπε να βρίσκεται στις παρυφές της πόλης. Όμως ήταν επάγγελμα επικερδές, ο δε Νικ. Πολίτης έχει και την παροιμία “Γουναράδες βρωμεροί – και στην τσέπη όλο φλουρί”, καθώς και διάφορες αντίστοιχες σε ευρωπαϊκές γλώσσες, που τις μεταφράζει, π.χ. βρωμερό τομαράκι, κουδουνιστό παραδάκι. Αυτά τα βρήκα καθώς έψαχνα στη συλλογή του Πολίτη για την παροιμία με τα γουναράδικα: έψαξα στην αλεπού (δεν ήταν εκεί), έψαξα στο λήμμα “γούνα”, χωρίς επιτυχία, τελικά το είχε στο λήμμα “ανταμώνω”!
Όσο για τη φράση του βουλευτή Διαμαντόπουλου, νομίζω ότι κακώς τράβηξε τόσο την προσοχή, ειδικά όταν στην ίδια συνεδρίαση ειπώθηκαν απρέπειες ολκής. Χτες υπήρξε και συνέχεια, αφενός αστεία και αφετέρου θρασεία. Αστεία από την βουλευτίνα Καστοριάς της Νέας Δημοκρατίας (χωρίς σχόλια) και θρασεία από τον εκπρόσωπο του φιλοναζιστικού κόμματος, ο οποίος αποκάλεσε ‘εμφυλιοπολεμικές’ τις εκφράσεις. Σημειώνω ότι πρόκειται για τον πολιτικό απόγονο εκείνων που έγραφαν στα επίσημα ανακοινωθέντα τους “Εκ των ημετέρων απώλειες: είς Γερμανός”! Ε, ναι, έτσι ίσως εξηγείται.

Καληνύχτα, κ. Σόιμπλε...


απο την Αυγη...

Photo Copyright - ASSOCCIATED PRESS
Ασθμαίνοντες και περιδεείς οι δίδυμοι συγκυβερνήτες Σαμαράς - Βενιζέλος υποδέχονται σήμερα στην Αθήνα τον απεσταλμένο της σιδερένιας καγκελαρίου Μέρκελ.
Ο υπουργός Οικονομικών της καγκελαρίου έρχεται ως πραγματικός γκαουλάιτερ να επιβλέψει, να "αξιολογήσει", να "επιταχύνει" τις μαύρες επιδόσεις των υπάκουων μαθητών των νεοφιλελεύθερων συνταγών του Βερολίνου. Δύο μήνες πριν από την επερχόμενη κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση στη Γερμανία, ο "πολύς" κ. Σόιμπλε έρχεται να δώσει "αναπνοή" στήριξης στο τραγικό κυβερνητικό δίδυμο, ακριβώς για να "εξασφαλίσει" μια προεκλογική πορεία στα μέτρα που θέλει η Μέρκελ και οι σύμμαχοί της.
Οι Γερμανοί αφεντάδες γνωρίζουν καλά ότι το "success story" του Σαμαρά (και του Βενιζέλου βεβαίως-βεβαίως) έχει προ πολλού γίνει καπνός και ότι η κοινωνία μας είναι "επί ποδός" αγώνων κατά των βάρβαρων "πολιτικών" που υφίσταται.
Σόιμπλε και Μέρκελ γνωρίζουν καλύτερα και από τον "πεσμένο" τελευταία Γ. Στουρνάρα ότι η ελληνική οικονομία βυθίζεται στο αδιέξοδο των μνημονιακών συνταγών, όμως προσφέροντας μεγαλόστομες "στηρίξεις" και μερικά "καθρεφτάκια" για "ιθαγενή" κατανάλωση θεωρούν ότι κερδίζουν τον προεκλογικό χρόνο τους, ώστε αν επανεκλεγούν, μετά να επιληφθούν κατά το δοκούν!
Σαμαράς - Βενιζέλος προσφέρουν δεκάδες χιλιάδες θύματα των απολύσεων στον βωμό της υποταγής τους σε Μέρκελ - Σόιμπλε και μέσα στον καλοκαιρινό τρόμο τους απαγορεύουν με τον συνήθη αυταρχισμό και τις όποιες κινητοποιήσεις ώστε να παρουσιάσουν μια "ήσυχη" πόλη την ώρα της επίσκεψης.
Μέσα στην  ανησυχία τους για τις πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές εξελίξεις βαυκαλίζονται ότι με τον εξουσιαστικό τους πέλεκυ θα ξεπεράσουν και αυτό τον γύρο συσσώρευσης οργής.
Όμως, ο πραγματικός εφιάλτης τους, η πολιτική ανατροπή τους, πλησιάζει και ό,τι και αν σερβίρουν προπαγανδιστικά, όσο και αν εκβιάζουν ή εκμαυλίζουν, δεν αποτρέπεται. Το μαύρο που σκορπίζουν διαμιάς στην ελληνική κοινωνία με όλα τα πιθανά και απίθανα μέτρα τους και η διογκούμενη αντίσταση και ο αγώνας των λαών φέρνουν όλο και πιο κοντά το πολιτικό τέλος τους, σκοτεινιάζει ήδη για την "πορεία" της παραπαίουσας συγκυβέρνησης.
Αλλά και τα χρέη της ναζιστικής Γερμανίας (αποζημιώσεις και κατοχικό δάνειο) προς τη χώρα μας δεν πρόκειται να επιλυθούν με κυβερνήσεις τύπου Σαμαρά - Βενιζέλου, ούτε βέβαια με τη σημερινή κυβέρνηση του Βερολίνου. Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε μπορεί να έρχεται σήμερα με τον μανδύα του "υποστηρικτή", μπορεί να μη "δει" κοντά του διαδηλωτές, όμως είναι βέβαιο ότι "ακούει" τους συμπολίτες μας να του λένε αγωνιστική "καληνύχτα", όπως "καληνύχτα" στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές λένε με τους αγώνες, αύριο με την ψήφο τους, και άλλοι Νοτιοευρωπαίοι συναγωνιστές.
Η δική μας καληνύχτα είναι εφιάλτης για το Βερολίνο, αλλά και το εγχώριο συγκυβερνητικό δίδυμο...

"Μπήκαν" ή "τους έμπασαν";

Cynical...

Μέσα στα πολλά διλήμματα  ας βάλουμε κι ακόμα ένα: Είναι η σκέψη που οδηγεί τη γλώσσα, ή η γλώσσα τη σκέψη;

Εξαρτάται, είναι η απάντηση, από το ποιος κρατάει το πηδάλιο του μυαλού του. Αν το κρατάει ο ίδιος ή αν το κρατάει κάποιος άλλος εκτός. Κυρίως όμως, εξαρτάται από το βαθμό επίγνωσης που έχει το άτομο για το ποιος είναι ο τιμονιέρης. Διότι μπορεί να νομίζει ότι τιμονεύει αυτός, στην πραγματικότητα όμως ο χειριστής να είναι κάποιος άλλος,  που έχει τη δύναμη να υποβάλλει και να συσκοτίζει κυριότητες.

Στην περίπτωση που το υποκείμενο έχει επίγνωση του εαυτού του, μπορούμε να πούμε ότι διαθέτει και αυτόνομη σκέψη, η οποία χρησιμοποιεί τη γλώσσα σαν εργαλείο για να εκφραστεί. Στην περίπτωση όμως ελλειμματικής προσωπικότητας, που χαρακτηρίζει τον μαζάνθρωπο, τα πράγματα αντιστρέφονται και η σκέψη γίνεται έρμαιο της γλώσσας. Έχει τότε την εντύπωση ότι οι λέξεις που φεύγουν απ΄ το στόμα του εκφράζουν τη σκέψη του, στην πραγματικότητα όμως οι λέξεις εκφράζουν τη σκέψη άλλων, και ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι; Μα, αυτοί που έχουν τη δύναμη και τα μέσα να καταλαμβάνουν το χώρο των λέξεων, να τις χειρουργούν, να αλλοιώνουν τις προηγούμενες χρήσεις τους, να τις φορτώνουν με καινούργια νοήματα και να τις διοχετεύουν μεταλλαγμένες προς μαζική κατανάλωση, μέσα από τον τύπο και την τηλεόραση. Ακόμη και αυτοί που έχουν επίγνωση της διαδικασίας πολύ συχνά πέφτουν στην παγίδα, χαλαρώνουν τις αντιστάσεις, και κάποια στιγμή χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουν αρχίζει το στόμα τους να ξερνάει δυσώδεις και  μολυσμένες βλέννες.  

Ας δούμε ένα πολύ επίκαιρο παράδειγμα, το οποίο έχει να κάνει με τη διαφορά του «μπήκαν» από «τους έμπασαν». Πρόκειται για το ίδιο ρήμα, μόνο που στην πρώτη περίπτωση υπάρχει κάποιο υποκείμενο που εκτελεί την πράξη, αναλαμβάνοντας το ίδιο και την ευθύνη του «μπαίνω», ενώ στη δεύτερη περίπτωση τα υποκείμενα είναι δυο, ένα αυτό που «μπαίνει» και ένα δεύτερο, αυτό που ουσιαστικά κινεί τη διαδικασία και προηγείται του άλλου.  Χωρίς το δεύτερο αυτό υποκείμενο, το πρώτο θα παρέμενε ανενεργό.

Η διαφορά στη χρήση των δυο τύπων του ιδίου ρήματος, όπως αντιλαμβάνεστε, είναι τεράστια. 

Αν κάνουμε μια γρήγορη επισκόπηση του τύπου, ηλεκτρονικού και έντυπου, αν και δεν χρειάζεται πια, βλέπουμε ότι ο ρηματικός τύπος που κυριαρχεί σε συντριπτικό βαθμό είναι ο πρώτος, ακόμα και σ' εκείνους οι οποίοι θίγονται από τη χρήση του. Ενδεικτικά, παραθέτουμε μερικά παραδείγματα:

Την απόλυση του Μπαλασόπουλου ζήτησε η Πιπιλή - "Μπήκε από το παράθυρο"

Από ψήφισμα των εκπαιδευτικών των ΕΠΑΛ του δήμου Αγ. Αναργύρων – Καματερού: Με το παρόν πολυνομοσχέδιο οδηγούνται στη διαθεσιμότητα εργαζόμενοι, που δεν διορίστηκαν με ρουσφέτια, ούτε μπήκαν από το παράθυρο!

Απολύσεις εξπρές για όσους μπήκαν στο Δημόσιο από.. το παράθυρο
ΑΜΕΛ Αττικό Μετρό Εταιρεία Λειτουργίας: Μπήκαν από το... παράθυρο, αλλά δεν φεύγουν 
Καμμένος: Να απολυθούν όσοι υπάλληλοι της Βουλής μπήκαν από το παράθυρο

Αποτελέσματα δημοσκόπησης: Να Φύγουν Απο το Δημόσιο Οσοι Μπήκαν Εκτός ΑΣΕΠ;


Δεν χρειάζεται να επεκταθούμε περαιτέρω. Ενώ είναι πασιφανές ότι κανένας Δ.Υ. δεν «μπήκε» μόνος του απ’ το παράθυρο, πώς άλλωστε θα ήταν δυνατόν αυτό να συμβεί, εν τούτοις, με την επικράτηση της φράσης αυτής, επιτυγχάνονται  αφ’ ενός η ενοχοποίηση της λάθος μεριάς, οπότε ορθώς  την πετάνε στα σκουπίδια, αφ’ ετέρου η ασυλία των κατ΄ εξοχήν ενόχων, οι οποίοι και παραμένουν ατιμώρητοι, για το έγκλημα της κατάχρησης εξουσίας.

Ενώ, η κατάχρηση εξουσίας, στην περίπτωση της σεξουαλικής παρενόχλησης, για παράδειγμα, έχει ενταχθεί στον ποινικό κώδικα και τιμωρείται, η κατάχρηση εξουσίας μέσω διορισμών, ώστε ο διορίζων πολιτευτής να  εξασφαλίζει σε βάθος γενεών προνόμια και πλούτο, δεν αξιολογείται  ως κολάσιμη και ο καταχραστής όχι μόνο δεν διώκεται, τουναντίον μάλιστα επιβραβεύεται. 

Αν η γλώσσα λοιπόν δεν ήταν στα χέρια, της εξουσίας, ώστε να κατασκευάζει ενόχους κατά το δοκούν και να ξεπλένει τον εαυτό της, κι αν, στην αντίθετη περίπτωση ήταν η δεύτερη φράση «τους έμπασαν», αυτή που επικρατούσε, τότε το ποιος είναι ο ένοχος θα ήταν περισσότερο διαυγές, και ως εκ τούτου το αίτημα της τιμωρίας των πραγματικών ενόχων θα φαινόταν αυτονόητο και επιτακτικό.
  
Και αυτό πρέπει να κάνουμε. Τιμωρία παραδειγματική όλων των πολιτευτών που διέφθειραν και διεφθάρεισαν όλα τα χρόνια που βρίσκονταν στην εξουσία. Τουλάχιστον με δήμευση της περιουσίας τους και εξοστρακισμό αυτών και των απογόνων τους.

Υπάρχουν εξωγήινοι;

Εξωγήινοι;
Εξωγήινοι;
Η στιγμή της δικαίωσης όλων όσων δήλωναν φανατικοί των ταινιών επιστημονικής φαντασίας επιτέλους έφτασε. Τελικά υπάρχουν εξωγήινοι. Δεν εξηγείται αλλιώς η μανία των απανταχού νεοφιλελεύθερων υβριδίων που κάποτε πίστευαν στον καπιταλισμό. Το καπιταλιστικό σύστημα βασίζεται σε ένα σταθερό και διαρκές αξίωμα. Την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Γύρω από αυτόν τον άξονα στήθηκε ένα ολόκληρο σύστημα που επιβλήθηκε και κυριάρχησε τα τελευταία 200 περίπου χρόνια.

Ακόμα όμως και αυτό δεν ήταν αρκετό από ότι φαίνεται. Ήταν προφανώς λίγο μπροστά στη λύσσα για διαρκή υπερκέρδη και καταχώνιασμα των συσσωρευμένων κεφαλαίων τα οποία προέκυπταν από τη δουλειά και τον ιδρώτα των εργαζομένων. Κάπως έτσι τα τελευταία χρόνια σχεδιάστηκε και τώρα μπαίνει στην τελική ευθεία υλοποίησης ένα ακόμα σχέδιο οικονομολόγων και οικονομολογούντων. Αυτά τα «λαμπρά» μυαλά προσπαθούν να βρουν λύσεις στην κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Η ανασύνταξη και η αναπλήρωση των «χαμένων» κεφαλαίων που τόσα χρόνια έδιναν έστω και ένα κομμάτι ψωμιού σε αυτούς που πραγματικά μοχθούσαν για την παραγωγή εθνικού πλούτου έρχεται να δώσει τη λύση. Η όλη λύση συνοψίζεται στην ύπαρξη εξωγήινων δυνάμεων που θα έλθουν να αντικαταστήσουν τον κόσμο της εργασίας και κατά συνέπεια τους λαούς. Άλλη λογική ή λογικοφανής ερμηνεία στον τρόπο που αυτοί οι άνθρωποι σκέπτονται δε μπορεί να δοθεί.

Πιθανότατα όλα αυτά ακούγονται κάπως «ελαφρά» ή και χιουμοριστικά αλλά στο παράλογο δε μπορεί κάποιος να αντιπαρατίθεται με λογικά επιχειρήματα. Οι άνθρωποι είναι καθαρά κυνηγοί κεφαλών και οι καθημερινές τους πράξεις το αποδεικνύουν. Αφανίζουν ολόκληρους λαούς πίσω από μερικούς υπολογιστές ή υποτιθέμενες αντικειμενικές οικονομικές μελέτες. Την ίδια στιγμή οι περισσότεροι από αυτούς ελέγχονται από τη Δικαιοσύνη των δικών τους κρατών αλλά για το «καλό» της ανθρωπότητας. Πρώτη και καλύτερη η επικεφαλής του Δ.Ν.Τ Κριστίν Λαγκάρντ και πρώην Υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας στην κυβέρνηση Σαρκοζί. Η εμπλοκή της στην υπόθεση Ταπί που συντάραξε την Γαλλία και όχι μόνο, είναι κάτι παραπάνω από προφανής και τα γαλλικά δικαστήρια προς το παρόν ούτε την αθωώνουν μα ούτε και την ενοχοποιούν. Απλώς τη θέτουν υπό παρακολούθηση με ότι αυτό συνεπάγεται.

Ο Σαρκοζί ελέγχεται και επίσημα πια για την υπόθεση Μπετανκούρ. Στην Ισπανία πάλι ο Ισπανός Πρωθυπουργός Ραχόι καλείται να δώσει εξηγήσεις για τις σχέσεις που είχε με τον ήδη προφυλακισμένο πρώην ταμία του Λαϊκού κόμματος. Τα στοιχεία που βγαίνουν στην επιφάνεια «καίνε» τον Ραχόι που δυσκολεύεται να δώσει πειστικές απαντήσεις αλλά συνεχίζει απτόητος να κυβερνά για το «καλό» του ισπανικού λαού αλλά και για τα περίπου 100 δισεκατομμύρια ευρώ που έλαβαν ως στήριξη οι ισπανικές τράπεζες από την Ευρώπη.

Στην Πορτογαλία, η κυβερνητική συνοχή δοκιμάζεται επικίνδυνα λόγω της εξαθλίωσης που έχουν προκαλέσει οι λαοκτόνες μνημονιακές πολιτικές που ακολουθεί πιστά ως «καλός» μαθητής αλλά παρόλη την προπαγάνδα περί ανάπτυξης η Πορτογαλία βυθίζεται όλο και περισσότερο στην καταστροφική ύφεση. Στην Ελλάδα τώρα ξεκινά η τελική επίθεση της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου. Δίκες δε γίνονται γιατί σε τούτο το τόπο δεν ευθύνεται κανείς και όλοι όσοι άσκησαν εξουσία είχαν «καλές» προθέσεις. Ο νόμος περί (μη) ευθύνης υπουργών το «αποδεικνύει» άλλωστε. Τα νομοσχέδια, πολυνομοσχέδια και τροπολογίες πηγαίνουν και έρχονται και αλλάζουν κάθε λίγο.

Επιχειρήθηκε μάλιστα να «περάσει» σε αθόρυβη λειτουργία και μια τροπολογία περί μη ποινικών ευθυνών για τις όποιες αποφάσεις των μελών του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Η τροπολογία αυτή φαίνεται να αποσύρεται αλλά μια εξήγηση για αυτόν που το σκέφτηκε είναι ότι δε θα ήθελε να κουράσει τη Δικαιοσύνη από πιθανές μελλοντικές δίκες. Η Ελλάδα άλλωστε είναι πολιτισμένη χώρα και οι κυβερνήσεις της δε θέλουν να ασχολούνται με τέτοια «ήσσονος» σημασίας θέματα. Η «ανάπτυξη» άλλωστε βρίσκεται προ των πυλών και ποιος θα ήθελε να ανακόψει αυτή την πορεία προς τον Μεσαίωνα; Κατά τα άλλα το ΤΑΙΠΕΔ πάντα με χρήση της αγγλικής γλώσσας (πολιτισμένη χώρα γαρ) κάνει ότι περνά από το χέρι του για να πουλήσει την δημόσια περιουσία αλλά σκοντάφτει πάνω στους ξένους «κομμουνιστές» που δεν κάνουν καλές οικονομικές προτάσεις. Αλήθεια που είναι οι περίφημοι ιδιώτες ξένοι επενδυτές; Μέχρι τώρα ξένες κρατικές εταιρείες έρχονται να «επενδύσουν» στην Ελλάδα.

Η κινητικότητα και η ευελιξία στον ιδιωτικό τομέα καλά κρατεί γιατί σύμφωνα και με τον Υπουργό Εργασίας οι προσλήψεις τον Μάιο ήταν περισσότερες από τις απολύσεις αλλά η ανεργία εξακολουθεί να ανεβαίνει. Προφανώς οι όμηροι «εργαζομενοάνεργοι» πηγαίνουν πέρα δώθε στις εταιρείες και παίζουν το παιγνίδι «προσλαμβάνομαι – απολύομαι» με ταχύτητα αστραπής αφού σε αυτό βοηθούν και οι νόμοι που έχουν ψηφιστεί για την κατάργηση πάσης φύσεως εργασιακών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Από τη δική τους μεριά τα 2 εκατομμύρια μόνιμων ανέργων αρνούνται πεισματικά να πεθάνουν και να διευκολύνουν επιτέλους την κυβέρνηση προκειμένου να αποδείξει ότι υπάρχει «success story». Οι συνταξιούχοι το ίδιο. Οι όποιοι εργαζόμενοι έχουν απομείνει έχουν το θράσος να ζητούν και αμοιβή για την εργασία τους αντί να είναι ευχαριστημένοι με το ότι έχουν δουλειά.

Το περίφημο «δίκαιο» φορολογικό νομοσχέδιο που ο ΥΠΟΙΚ είχε υποσχεθεί για τον Μάιο τελικά είναι άδικο και έρχεται τώρα ως ένθετο στο πολυνομοσχέδιο, το οποίο η τρόικα έθεσε ως προαπαιτούμενο για να παρθεί η δόση της δόσης αλλά ο Γιάννης Στουρνάρας καθησυχάζει τους φορολογούμενους αφήνοντας να εννοηθεί ότι τον Σεπτέμβρη θα έρθει άλλο «δίκαιο» φορολογικό νομοσχέδιο που θα διευρύνει την φορολογική βάση και θα «πατάξει» την περίφημη φοροδιαφυγή. Οι τραπεζίτες από τη δική τους μεριά αφού εξασφάλισαν την ανακεφαλαιοποίηση των μαγαζιών τους με ζεστό χρήμα που πέφτει ως χρέος στις πλάτες μόνο των Ελλήνων φορολογουμένων, ζητούν τώρα από την κυβέρνηση που τους έκανε όλα τα χατίρια να προχωρήσει στις «μεταρρυθμίσεις». Προφανώς μια από αυτές είναι να απολυθούν περίπου 10.000 τραπεζικοί υπάλληλοι που τώρα μάλλον είναι αχρείαστοι για αυτούς αφού τραπεζικά προϊόντα δεν υφίστανται.

Αυτά και άλλα πολλά συμβαίνουν στην Ευρώπη αλλά και το νούμερο ένα πειραματόζωό της την Ελλάδα. Ήρθε η ώρα να απολυθούν όλοι και καλείται ο ελληνικός λαός αλλά και άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί να εκκενώσουν επιτέλους τις χώρες τους προκειμένου οι τράπεζες, τα ξένα και ντόπια συμφέροντα και οι εγκατεστημένες κυβερνήσεις τους να προχωρήσουν απρόσκοπτα προς την «ανάπτυξη» που τόσο ονειρεύονται. Αν αυτή έρθει τότε οι εξωγήινοι θα κληθούν και να την απολαύσουν. Ας μη ξεχνούν κάποιοι ότι οι εξωγήινοι δε νιώθουν την αίσθηση της πείνας, δε ζητούν εργασιακά και ανθρώπινα δικαιώματα (αφού δεν είναι άνθρωποι) αλλά και δεν τους αρέσουν οι εκλογές. Οι εξωγήινοι άλλωστε δεν πιστεύουν στη Δημοκρατία αλλά στους νόμους του σύμπαντος. Αναμφίβολα, τούτη τη στιγμή το σύμπαν συνωμοτεί υπέρ των εξωγήινων και των κυβερνήσεων. Οι γήινοι θα αντιδράσουν για να ματαιώσουν τα σχέδιά τους; Αυτό είναι το μέγα ζητούμενο…

Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

Μπορεί ο Δημόσιος Τομέας να είναι κερδοφόρος;

Cynical...
Τι σημαίνει η περισπούδαστη ρήση: «Το κράτος οφείλει να παράσχει μόνο εκείνες τις υπηρεσίες, τις οποίες δεν μπορεί να παράσχει ο ιδιωτικός τομέας»;
Τι  όμως δεν μπορεί να παράσχει ο ιδιωτικός τομέας;
Προφανώς, τις υπηρεσίες εκείνες που δεν τού αποφέρουν αρκετό κέρδος.
Επομένως, οι μόνες υπηρεσίες που απομένουν στον δημόσιο τομέα είναι οι υπηρεσίες εκείνες οι οποίες είναι ζημιογόνες, διότι διαφορετικά, αν ήταν κερδοφόρες, θα τις είχε καπαρώσει ο ιδιωτικός τομέας. Αν όλες οι δημόσιες υπηρεσίες ήταν κερδοφόρες, τότε ο δημόσιος τομέας θα καταργούνταν αυτόματα, μιας και θα περνούσε εξ ολοκλήρου στα χέρια του ιδιωτικού.
Ας δεχτούμε ότι το σενάριο αυτό είναι πραγματοποιήσιμο, κι ας εξετάσουμε το παρακάτω. 
Τι σημαίνει η φράση «ο δημόσιος τομέας του Χ. κράτους είναι αντιπαραγωγικός και αναποτελεσματικός»;
Σημαίνει ότι οι υπηρεσίες που παρέχει κοστίζουν περισσότερο από τα έσοδα που επιστρέφουν στα ταμεία του, δηλαδή ότι ο Χ. δημόσιος τομέας παρουσιάζει ζημιές, δηλαδή ελλείμματα.
Πώς όμως συμβιβάζεται ο δημόσιος τομέας του Χ. κράτους να είναι ταυτόχρονα και δημόσιος και κερδοφόρος, αφού η μια έννοια αποκλείει την άλλη;
Αν πάμε πίσω λοιπόν, στην αρχική Μανιτάκειο ρήση, που τόσο πολύ τη λιβάνισε απόψε ο Βορίδης στη βουλή,  θα καταλάβουμε το πώς η ιδεολογία μπορεί να ανοίγει ρήγματα στη λογική, ακόμα και σεβάσμιων καθηγητών πανεπιστημίου. Με τον άλλον, τον ρήτορα που τα λέει τσεκουράτα, δεν σκοπεύω να ασχοληθώ.

Ραντεβού στα γουναράδικα Γιάννη μου. Για βιζόν...

Ο Βαγγέλης Διαμαντόπουλος, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, έκανε το λάθος να χρησιμοποιήσει στη Βουλή τη φράση “ραντεβού στα γουναράδικα”, μια ιστορική φράση του Άρη Βελουχιώτη. Αν ο κύριος Διαμαντόπουλος χρησιμοποιούσε τη φράση “μας κάψατε τη γούνα”, κανένας δεν θα διαμαρτυρόταν από τους παριστάμενους στη Βουλή ή τους σχολιάζοντες και αναλύοντες στα κανάλια. Αντιθέτως, ίσως να το εκλάμβαναν και ως επιτυχία της κυβερνητικής πολιτικής.
Να όμως που δεν μιλάμε για το πώς μας κάψανε τη γούνα, αλλά πώς μετέφρασαν τα όσα είπε ο βουλευτής, οι κάτοχοι πλούτου, θράσους και μιας κάποιας γούνας φαντάζομαι. Ο Γιάννης Πρετεντέρης μετέφρασε τη φράση ως εμφυλιοπολεμική απειλή που σημαίνει θα σας γδάρουμε. Ο Αντρέας Λυκουρέντζος, ως φρασεολογία τρομοκρατικών οργανώσεων. Φαντάζομαι ως το βράδυ, ο Άρης Βελουχιώτης θα εκτελεστεί για μια ακόμη φορά, από τα Τάγματα Ασφαλούς Ενημέρωσης.
Όσοι γνωρίζουν ιστορία, ξέρουν πως τη φράση “ραντεβού στα γουναράδικα” την έλεγε ο Άρης στους συντρόφους τους, όταν ξεκινούσαν για παράτολμες επιχειρήσεις εναντίον των Γερμανών κατακτητών (αυτό το “εναντίον των Γερμανών” επιμελώς κάποιοι το ξεχνάνε). Όσοι έχουν μεγαλώσει στην ελληνική ύπαιθρο, ξέρουν πως αυτή η φράση είναι δάνειο από λαϊκό μύθο. Όταν έβγαιναν λέει οι αλεπούδες να κυνηγήσουν, ήξεραν πως μπορεί να καταλήξουν οι ίδιες θύματα από τους κυνηγούς και στο τέλος το δέρμα τους να βρεθεί σε κάποιο γουναράδικο. Αλλά έπρεπε να το κάνουν. Έτσι, ξεκινώντας για αναζήτηση τροφής, έλεγαν το “ραντεβού στα γουναράδικα” που δήλωνε αυτή τη γνώση και την αποφασιστικότητα.
Τι δηλώνει λοιπόν αυτή η ευαισθησία όσων μας έχουν κάψει τη γούνα,για τα γουναράδικα του Διαμαντόπουλου, ή του Άρη ή των αλεπούδων της ελληνικής επαρχίας; Κάποιος που είναι γνώστης και της πρόσφατης ιστορίας, ξέρει πως ο βουλευτής Διαμαντόπουλος είχε πέσει θύμα της ομάδας μονταζιέρας της ΝΔ. Δηλαδή δηλώσεις που είχε κάνει για το αυθαίρετο Mall, μονταρίστηκαν από τους σύγχρονους Μανιαδάκηδες και τον εμφάνισαν ως υποστηρικτή της βομβιστικής επίθεσης στο εμπορικό κέντρο. Η υπόθεση αποκαλύφθηκε αλλά τα κανάλια δεν μετέδωσαν την αποκάλυψη. Έτσι, για τον συγκεκριμένο βουλευτή, η κοινή γνώμη έχει σχηματίσει μια εικόνα «ακραίου», των «δύο άκρων» φυσικά. Η παρερμηνεία όσων είπε για μια ακόμη φορά, πατά στην παλιά εικόνα και δημιουργεί την πεποίθηση πια, πως ναι, ο βουλευτής και το κόμμα του είναι ακραίοι.
Την ίδια ώρα όμως, η αντίδραση των νομιμοφρόνων της Βουλής και των στούντιο, που, ξαναλέω, δεν νοιάστηκαν που μας καίνε τη γούνα, αλλά νοιάζονται για τη γούνα της ομιλίας Διαμαντόπουλου, δηλώνει και την εμφυλιοπολεμική τους αντίληψη. Αντανακλαστικά, σχεδόν με μίσος, ο Άρης Βελουχιώτης δεν είναι αρχηγός της Ελληνικής Αντίστασης, αλλά εκπρόσωπος της Ελλάδας των «κακών» και «αντιπάλων». Στη συνείδηση και το δημόσιο λόγο τους, ένας από τους ανθρώπους που έδιωξαν τους κατακτητές, είναι μίασμα, ανθέλληνας, κατά πώς τον διαμόρφωσε η προπαγάνδα των συνεργατών των γερμανών και μετέπειτα κυβερνώντων.
Ο Άρης Βελουχιώτης έχει υποβιβαστεί από εθνικός ήρωας σε αιμοδιψή αρχηγό της μιας πλευράς, της κακιάς. Κι αν αυτό βόλευε μια δεξιά του 50, που είχε στα βουλευτικά έδρανα συνεργάτες των Γερμανών (ο σφαγέας του Κιλκίς συνεργάτης των Γερμανών Κ. Παπαδόπουλος εξελέγη βουλευτής της ΕΡΕ), η Ελλάδα του 2013, ακόμη και η ΝΔ, μόνο να χάσει έχει από τις ιστορικές λαθροχειρίες.
Το χειρότερο είναι πως όλα αυτά δεν είναι αποτέλεσμα μιας σκληρής αντιπαράθεσης που επαναφέρει τις διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος, αλλά επίσημη άποψη του Σαμαρά. Ο πρωθυπουργός, προσκυνητής και ο ίδιος των μνημόσυνων του Μελιγαλά ως βουλευτής το 1982, όταν η χώρα ανακάλυπτε την εθνική συμφιλίωση, επαναφέρει τον διχασμό, ως αποτελεσματικό όπλο ενάντια στους εχθρούς. Και εχθροί είναι όσοι δεν συμφωνούν μαζί του. Όσοι διαμαρτύρονται γιατί δεν έχουν να φάνε είναι κουκουλοφόροι, όσοι υποστηρίζουν μια άλλη πολιτική στην Οικονομία εραστές της Κορέας και όσοι απαιτούν την νομιμότητα ενός ευρωπαϊκού κράτους, ανθέλληνες.
Ο Αντώνης Σαμαράς, όπως μπορείτε να διαβάσετε στο HOT DOC που κυκλοφορεί, όχι μόνο είναι παιδί του παλαιοκομματισμού και της ακροδεξιάς, αλλά τα θεωρεί και εθνικές αρετές. Και τα δύο αποτελούν εργαλεία της πολιτικής του ερμηνείας και συνθέτουν τον πατριωτισμό του νέου διχασμού.
Όσο για τους άλλους, που ηθελημένα ή από άγνοια επιδίδονται σε ερμηνείες περί γουναράδικων, αν δεν μπορούν να κάνουν κάτι καλύτερο για όσα συμβαίνουν, ας ασχοληθούν καλύτερα με τις προσφιλείς τους γούνες. Τις βιζόν τους.

Να ‘χουμε να θυμόμαστε…

Sotosblog...
φωτογραφίες στα μανταλάκια
Γενικά μιλώντας, φωτογραφίες μαζεύουμε για ενθύμιο. Όχι όμως ότι τις τραβάμε για τον ίδιο λόγο. Άλλος τις τραβάει λόγω μηχανής, άλλος λόγω αμηχανίας, και πάει λέγοντας. Οι πολιτικοί τις τραβάνε από ματαιοδοξία. Τις κοτσάρουνε μετά στο γραφείο ή στο σπίτι, για να δείχνουνε δικτυωμένοι πλάι στους δικτυωμένους, που όμως κάνουν και αυτοί με τη σειρά τους το ίδιο. Η αρχή του πράγματος δεν αλλάζει πάντως: τις μαζεύουν και αυτοί κι εκείνοι κι εμείς οι υπόλοιποι για ενθύμιο.
Φωτογραφίες αυτό τον καιρό μαζεύει και ο Σαμαράς. Με την Μέρκελ να του κάνει νεύματα τις προάλλες, με τον Ομπάμα στον Λευκό Οίκο αύριο, με τον Μπαν Κι Μουν στα Ηνωμένα Έθνη μεθαύριο. Κορνίζες. Είπαμε, για ενθύμιο.
Καλά που αναφερθήκαμε στη συνάντηση με τον Ομπάμα. Το τι λέγεται γι αυτήν δεν λέγεται… Μπαίνουν Συρίες, βγαίνουν Τουρκίες, έρχονται βοήθειες, κατεβαίνουν Ρωσίες, διασταυρώνονται αγωγοί, περνούν από πάνω διαστημόπλοια… Χαμός! Οι πιο συμμαζεμένοι αντιλαμβάνονται ότι κάτι με το «πώς από ‘δω», κάτι με το «πώς είναι ο καιρός στην Ελλάδα», κάτι με τα άλλα του είδους, πάει η ώρα πέρασε. Δοκιμάστε το κι εσείς μ’ ένα φίλο κι ένα ρολόι, και θα το διαπιστώσετε. Από όλους τους περισπούδαστους αναλυτές, πιο προσγειωμένοι οι φωτογράφοι, γνωρίζουν άριστα το ζητούμενο. Δηλαδή, ένα ενθύμιο.
Βέβαια, ο Ομπάμα θα έπρεπε να είχε καταστεί προηγουμένως πιο ενήμερος από τις υπηρεσίες του. Ώστε να ψυλιαστεί, λ.χ., ότι, δεν μπορεί, κάτι πρέπει να πηγαίνει στραβά με αυτόν τον τύπο, για να έχει λυσσάξει να βγάλουν μια φωτογραφία. Και να γνωρίζει ότι τον ετοιμάζουν να υποδεχθεί στον Λευκό Οίκο τον άνθρωπο που έχει κυβερνήσει το λίκνο της Δημοκρατίας, έχοντας εκδώσει σε ένα χρόνο περισσότερα Προεδρικά Διατάγματα από όσα σε ολόκληρη επταετία οι Συνταγματάρχες· τον άνθρωπο που γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τις αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου, όταν αυτές δεν τον λιβανίζουν· κ.τ.λ. κ.τ.λ. Αλλά… Αλλά, αλλά, αλλά. Σου λέει, λοιπόν, ο κυρ-Μπαράκ: «Ώχου μωρέ, δεν βαριέσαι… Ελλάδα είναι, παραδοσιακές σχέσεις φιλίας, μέλος του ΝΑΤΟ, έτσι κι αλλιώς τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις, μας έχει ζαλίσει και τον έρωτα… Τέλος πάντων, ας κοπιάσει! Ας πούμε, βρε αδερφέ, σαν ενθύμιο…»
Κι έτσι, θα έρχονται πάλι μετά από μερικά χρόνια οι Αμερικάνοι, για να μας λέει εκείνη την ημέρα ο τότε Κλίντον ότι ήταν λάθος τελικά η στήριξη των Γιάγκηδων στη Χούντα. Και θα μας αφήσει κι ελόγου του το δικό του μεταχειρισμένο χαρτομάντηλο· για δικό μας ενθύμιο.
Από την άλλη, υπάρχει και κάτι που θα μπορούσε πράγματι να βγει από αυτήν τη συνάντηση, εδώ που τα λέμε. Θα μπορούσε, λέω… Όμως δεν θα σας πω τώρα ποιο είναι αυτό. Θα σας το κρατήσω για την επομένη της επίσκεψης στην Ουάσιγκτον. Απ’ όλη αυτή την ιλαροτραγωδία, θα είναι κάτι σαν δικό μου ενθύμιο.
Ζωή να ‘χουμε, παιδιά, να θυμόμαστε…

Η γερμανική Αριστερά αρχίζει να αμφισβητεί το ευρώ...


Χάινερ Φλάσμπεκ,  Κωστας Λαπαβίτσας, μεσω της Αυγης...
Η Ευρώπη βρίσκεται εν μέσω οξύτατων προβλημάτων, τα οποία δεν φαίνεται να υποχωρούν. Τα δυσκολότερα από αυτά τα αντιμετωπίζουν οι χώρες της Ευρωζώνης, όπου η ανεργία υπερβαίνει το 12%, ενώ η ανεργία των νέων προσεγγίζει το 60% στην Ελλάδα και την Ισπανία. Η Αγγλία έχει βαλτώσει και οι οικονομίες της Κετρικής και της Ανατολικής Ευρώπης έχουν απωλέσει τον δυναμισμό τους, γεγονός που δεν θα πρέπει να εκπλήσσει, καθώς η Ευρωζώνη βρίσκεται σε ύφεση. Η Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμετωπίζει κρίση νομιμοποίησης, ενώ η επιρροή του ευρωσκεπτικισμού με σαφή ακροδεξιά στοιχεία αυξάνεται.
Μόνο η Γερμανία είναι σε καλή κατάσταση, ωστόσο τα φαινόμενα δεν πρέπει να μας απατούν. Η Γερμανία έχει μετατραπεί σε μια πανίσχυρη εξαγωγική δύναμη, τόσο για την Ευρώπη όσο και για τον υπόλοιπο κόσμο, όμως αυτό αποτελεί ουσιαστικά υποκατάστατο για την εγχώρια ζήτηση, η οποία παραμένει στάσιμη. Η Γερμανία συνιστά τροχοπέδη για την παγκόσμια οικονομία, τη στιγμή που αποτελεί τον βασικό δανειστή, αλλά και την ηγέτιδα δύναμη στην Ευρώπη.
Παραδόξως, η Γερμανία είναι η χώρα στην οποία διεξάγεται η πιο ζωντανή κι έντονη αντιπαράθεση για το μέλλον της Ευρωζώνης και της Ε.Ε. Οι χώρες της περιφέρειας, παρά τις καταστροφές που έχουν υποστεί, είναι πολύ φοβισμένες ώστε να θέσουν ανοιχτά αυτά τα ερωτήματα. Ακόμα και στην Ελλάδα, η οικονομία της οποία έχει καταστραφεί και η κυβέρνηση είναι ασταθής, η ανερχόμενη πολιτική δύναμη της Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται απρόθυμος να αμφισβητήσει την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη.
Η γερμανική Δεξιά αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό την Ευρωζώνη εδώ και πολύ καιρό, από τη δική της φιλελεύθερη κι εθνικιστική σκοπιά, προφανώς. Ο συντηρητικός οικονομολόγος Χανς-Βέρνερ Ζιν έχει ισχυριστεί ότι αν οι χώρες της περιφέρειας θέλουν να αποκαταστήσουν την ανταγωνιστικότητά τους, θα πρέπει να αποχωρήσουν από την Ευρωζώνη. Το νεοϊδρυθέν κόμμα "Εναλλακτική λύση για τη Γερμανία" προτείνει ανοιχτά την απόρριψη του ευρώ ώστε να αποφευχθεί το κόστος των διασώσεων.
Στο μεταξύ, η γερμανική Αριστερά ασκεί κριτική στη λιτότητα και διεκδικεί πολιτική διευρυμένων επενδύσεων, έλεγχο των τραπεζών και αναδιανομή του εισοδήματος. Το πρόβλημα της Ευρώπης, σύμφωνα με την Αριστερά, έχει να κάνει πρωτίστως με την κυριαρχία της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, όχι με τη δομή της Ευρωζώνης. Θεωρεί επίσης ότι η εγκατάλειψη ή η κατάργηση της Ευρωζώνης μπορεί να οδηγήσει σε χειρότερες καταστάσεις, αφού θα οδηγούσε σε αναγκαστικές υποτιμήσεις και θα προκαλούσε οικονομικό χάος. Ο σκοπός της Αριστεράς είναι να δημιουργηθεί ένα "καλό" ευρώ, που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζόμενων. Η άποψη αυτή ευθυγραμμίζεται με τις περισσότερες δυνάμεις της ευρωπαϊκής Αριστεράς, η οποία υπερασπίζεται τις θεμελιώδεις δομές της ΟΝΕ, ενώ ασκεί κριτική στη νεοφιλελεύθερη πολιτική.
Ωστόσο, η πρόσφατη παρέμβαση του Όσκαρ Λαφοντέν, μιας εκ των σημαντικότερων προσωπικοτήτων της γερμανικής Αριστεράς, αναζωπύρωσε τη συζήτηση. Ο Λαφοντέν, ο οποίος ήταν θερμός υποστηρικτής του ευρώ ως υπουργός Οικονομικών στα τέλη της δεκαετίας του '90, πλέον υποστηρίζει την επιστροφή στα εθνικά νομίσματα κι ένα σύστημα ελεγχόμενων ισοτιμιών. Το σκεπτικό της πρότασης αυτής παρουσιάστηκε αναλυτικά στην πρόσφατη μελέτη μας για το ευρώ, η οποία χρηματοδοτήθηκε από το Ινστιτούτο Ρόζα Λούξεμπουργκ της Γερμανίας.
Ο Λαφοντέν παραδέχεται πλέον ότι το ευρώ δρα ως μηχανισμός που ενισχύει τη Γερμανία έναντι των γειτόνων της. Κρατώντας χαμηλά το κόστος ανά μονάδα εργασίας, η Γερμανία έχει αποκτήσει σημαντικό προβάδισμα στην ανταγωνιστικότητα εντός της Ευρωζώνης, συσσωρεύοντας έτσι πλεονάσματα που της δίνουν την ευχέρεια να είναι δανειστής. Μέσω του δανεισμού και των χρεών, καταστρέφει τις χώρες της περιφέρειας. Αυτή την περίοδο επιχειρεί να καταστρέψει τη Γαλλία και την Ιταλία, καθώς το παγειωμένο ανταγωνιστικό της πλεονέκτημα σημαίνει ότι οι χώρες αυτές, οι οποίες ανήκουν στον πυρήνα της Ευρωζώνης, εκτίθενται περαιτέρω στα ελλείμματα και τα δάνεια. Οι μόνοι παράγοντες που επωφελούνται είναι οι εξαγωγικές επιχειρήσεις και οι μεγάλες τράπεζες της Γερμανίας και αλλού.
Τα προβλήματα της Ευρώπης είναι πλήρως συνυφασμένα με τη δομή της Ευρωζώνης. Το ευρώ έχει διευκολύνει τη Γερμανία να μετατρέψει τους γείτονές της σε "ζητιάνους", ενώ της παρέχει επίσης τους μηχανισμούς και το ιδεολογικό πλαίσιο να επιβάλει τη λιτότητα σε ολόκληρη την ήπειρο. Είναι άνευ ουσίας η απόρριψη της λιτότητας, από την πλευρά της Αριστεράς, όταν αυτή παραβλέπει τη βασική αιτία του προβλήματος, τη νομισματική ένωση, ή, ακόμα χειρότερα, όταν τη θεωρεί ως επιθυμητή. Η αλήθεια είναι ότι οι περιφερειακές χώρες έχουν εγκλωβιστεί σε μια νομισματική παγίδα, η οποία συνιστά τη γενεσιουργό αιτία της λιτότητας, ενώ η Γαλλία και η Ιταλία εντάσσονται με ταχύτατο ρυθμό στο πλαίσιο αυτό. Όσο πιο γρήγορα αντικατασταθεί το ευρώ από έναν μηχανισμό ελεγχόμενων ισοτιμιών, τόσο πιο γρήγορα η Ευρώπη θα είναι σε θέση να αναπνεύσει ξανά.
Η τρέχουσα αντιπαράθεση στο εσωτερικό της γερμανικής Αριστεράς έχει ιδιαίτερη σημασία, όχι μόνο λόγω των επερχόμενων εκλογών, αλλά κυρίως επειδή φτιάχνει το πλαίσιο για μια συνεκτική αριστερή κριτική στην Ευρωζώνη και την ίδια την Ε.Ε. Στο πλαίσιο αυτό, η βρετανική Αριστερά θα μπορούσε να παίξει πολύ σημαντικό ρόλο. Η Βρετανία έχει το προνόμιο να μην βρίσκεται στη ζώνη του ευρώ, ενώ διαθέτει ισχυρά "αντισώματα" έναντι του αφελούς "ευρωπαϊσμού" που διατρέχει την υπόλοιπη Ε.Ε. Ωστόσο, το Εργατικό Κόμμα έχει απωλέσει τις κλασικές παραδόσεις της κριτικής στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως κατασκεύασμα των μεγάλων επιχειρήσεων, εκχωρώντας το πεδίο αυτό στο "Κόμμα για την Ανεξάρτητη Βρετανία" και σε παρόμοιες δυνάμεις.
Η βρετανική Αριστερά θα μπορούσε να συμβάλει πολύ ενεργά στον ευρωπαϊκό διάλογο, αν ανακτούσε τον ριζοσπαστισμό της, απέρριπτε τη νομισματική ένωση και ασκούσε κριτική στις δομές της Ε.Ε. Αν ακολουθούσε την παραπάνω στρατηγική, θα μπορούσε να εξοπλιστεί περαιτέρω στη μάχη που δίνει εναντίον της λιτότητας, να τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια της "Ανεξάρτητης Βρετανίας" και να ενισχύσει τις ριζοσπαστικές φωνές σε όλη την Ευρώπη. Με αυτόν τον τρόπο, θα συντελούσε στη συγκρότηση μιας Ευρωπαϊκής Αριστεράς που θα έχει ένα πειστικό οικονομικό πρόγραμμα, που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζόμενων και θα προωθεί την αλληλεγγύη και τη συνεργασία μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών. Ίσως έτσι η θλίψη που βασανίζει σήμερα την ήπειρο να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά.
Πηγή: The Guardian
Mετάφραση: Χρήστος Σίμος

Ροη αρθρων