Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012

Η Ευρώπη σαν πρόφαση...

Του Ηρακλή Οικονόμου, απο το Κοκκινο Σημειωματαριο...
Τη χρήση της Ευρώπης σαν πρόφαση από το καθεστώς τη γνωρίζαμε εδώ και καιρό. Ό,τι επιθυμούσαν να εισάγουν στην εγχώρια ατζέντα η αστική τάξη και το πολιτικό προσωπικό που την εξέφραζε, το έκαναν πάντα με το μανδύα της Ευρώπης.
Ιδιωτικοποιήσεις; «Το ζητάει η Ευρώπη». Περικοπές; «Το είπε η Ευρώπη». Εισβολή του κεφαλαίου σε επιχειρηματικά «παρθένους» τομείς όπως π.χ. το πανεπιστήμιο; «Είναι επιταγή της Ευρώπης». Κατάλυση κάθε έννοιας εργατικών δικαιωμάτων; «Αυτά θέλει η Ευρώπη». Στόχος αυτής της ρητορικής τακτικής υπήρξε η περιβολή της πιο σκληρά ταξικής πολιτικής με έναν αέρα έκτακτης ανάγκης και ορθολογικότητας.
Για να το λέει η Ευρώπη, είναι επείγον. Και για να το λέει η Ευρώπη, είναι μάλλον και λογικό, και σώφρον.


Αυτό το γνωρίζαμε. Αυτό που μόλις τώρα μαθαίνουμε είναι ο βαθμός στον οποίο η Ευρώπη σαν πρόφαση χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται κι από την Αριστερά. Στόχος αυτής της χρήσης ήταν να δικαιολογηθεί η εξοργιστική αδυναμία μετωπικής συστράτευσης ή έστω διαλόγου ανάμεσα στις ποικίλες εκφάνσεις της Αριστεράς.
Γιατί δεν μπορεί να κουβεντιάσει το ΚΚΕ με τον ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί «αυτοί» θέλουν να είναι μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση ενώ «εμείς» θέλουμε την έξοδο της χώρας απ’ αυτήν. Γιατί δεν μπορεί αντιστρόφως να κουβεντιάσει ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΚΕ; Γιατί «εμείς» πιστεύουμε στην Ευρώπη των λαών ενώ «αυτοί» ζητούν επιστροφή στο έθνος-κράτος. Όπου ΚΚΕ βαλ’ τε ΑΝΤΑΡΣΥΑ και θα είστε πάλι μέσα. «Εμείς» θέλουμε πάλη μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), «αυτοί» την αρνούνται. Ή μήπως «αυτοί» θέλουν το πρώτο κι «εμείς» το δεύτερο; Μπερδεύτηκα…


Δεν υποτιμώ τη σημασία του «ευρωπαϊκού ζητήματος» κάθε άλλο. Θα πρέπει να είναι κάποιος ηλίθιος για να παραβλέψει την κρίσιμη επίδραση που η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση ασκεί στην πολιτική, οικονομική και θεσμική υπόσταση κάθε κράτους-μέλους, ιδιαίτερα σε μια χώρα της καπιταλιστικής περιφέρειας όπως η Ελλάδα.
Δεν παραβλέπεται το γεγονός ότι η ΕΕ είναι πρωτίστως μηχανισμός επιβολής κανόνων και μέτρων προς όφελος του διεθνοποιημένου κεφαλαίου και των ισχυρότερων κρατών-μελών της. Το ταξικό πρόσημο των Βρυξελλών είναι αδιαμφισβήτητο, και δεν μπορεί να αποδοθεί σε κάποια «συγκυρία» ή σε κάποιο προσωρινό «συσχετισμό δυνάμεων».
Αν κάτι μάθαμε από τη δεκαετία του ’50 μέχρι σήμερα είναι ότι η ταξική λειτουργία της ευρωπαϊκής ενοποίησης υπέρ του κεφαλαίου είναι δομικά εγγεγραμμένη στο DNA της, και δεν είναι απλώς ένα σύμπτωμα που μπορεί να καταπολεμηθεί με την ασπιρίνη «της αλλαγής των συσχετισμών».

Όμως, ένα βήμα πριν την ολοκληρωτική αποσάθρωση της χώρας, των εργαζομένων (και ίσως και της ίδιας της Ευρώπης) είναι τουλάχιστον άκαιρο να τσακώνονται οι εκφάνσεις της Αριστεράς για το αν πρέπει να είμαστε μέσα ή έξω από την ΕΕ. Το συγκεκριμένο ζήτημα δεν μπορεί να λυθεί επί χάρτου, και η συνεχής επίκλησή του σηματοδοτεί το φόβο της Αριστεράς να συνεργαστεί, να κυβερνήσει, και εν τέλει να ηγεμονεύσει.
Το συγκεκριμένο ζήτημα μπορεί να λυθεί μόνο μέσα στη φωτιά του κοινωνικού μετασχηματισμού. Είναι συμβατός αυτός ο μετασχηματισμός με τη συμμετοχή στην ΕΕ; Το πιθανότερο είναι πως όχι. Και όταν έρθει η στιγμή όπου το περιεχόμενο ενός επαναστατικού προγράμματος θα συναντήσει τα όρια που τίθενται από τις Βρυξέλλες, η τότε κυβέρνηση θα πρέπει να αποφασίσει εάν θα σταθεί συνεπής προς το σοσιαλιστικό προσανατολισμό της, ή εάν θα υποχωρήσει και θα αποδεχθεί την έξωθεν πειθάρχηση.
Δεν είναι όμως η συμμετοχή στην ΕΕ το κριτήριο βάσει του οποίου θα κριθεί αυτή η κυβέρνηση! Είναι η εφαρμογή ή μη ενός προγράμματος σοσιαλιστικών μεταρρυθμίσεων που θα κρίνει τη συνέπεια ή μη μιας κυβέρνησης της αριστεράς. Η συμμετοχή στην ΕΕ αφορά μία τέτοια κυβέρνηση μόνο στο βαθμό που η Ένωση σταθεί εμπόδιο στην υλοποίηση ενός ριζοσπαστικού κυβερνητικού προγράμματος. Κι αν σταθεί, που είναι και το πιθανότερο;
Ακόμα και τότε, το πρόβλημα θα βρίσκεται στο γήπεδο των Βρυξελλών  θα είναι η ΕΕ εκείνη που θα πρέπει να αποφασίσει για την αποπομπή ή μη της Ελλάδας από τους κόλπους της. Η τότε ελληνική κυβέρνηση ως μέλημα θα πρέπει να έχει την πιστή και συνεπή εφαρμογή του προγράμματός της, μέσα ή έξω από την Ένωση. Γιατί λοιπόν θα πρέπει από τώρα η Αριστερά να δώσει απάντηση σε ένα ερώτημα που αφορά πρωτίστως τους ταξικούς της αντιπάλους στο μέλλον;

Στη συγκυρία που διαμορφώνεται σήμερα, δεν είναι η Ευρώπη το θέμα αλλά το κατά πόσο η μελλοντική κυβέρνηση της Αριστεράς θα μπορέσει να αντισταθεί στην ασφυκτική πίεση που θα προέλθει από την Ευρώπη, απ’ τους θεσμούς της ΕΕ και τις κυβερνήσεις των πιο επιθετικών κρατών εντός της. Η υλοποίηση του επαναστατικού προγράμματος είναι το θέμα, και όχι η Ευρώπη!
Και εδώ βλέπουμε τις τεράστιες αντιφάσεις που ξεδιπλώνονται δραματικά μπροστά στα μάτια μας και αφορούν και τους τρεις πόλους της οργανωμένης Αριστεράς. Αντίφαση πρώτη: για να ανταποκριθεί μία κυβέρνηση της Αριστεράς στην ανάγκη συνεπούς εφαρμογής ενός τέτοιου προγράμματος απαιτείται η κριτική στήριξη και συμμετοχή των πιο προωθημένων ριζοσπαστικών δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένων του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αυτοί όμως επικαλούνται τις περί Ευρώπης θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για να αρνηθούν μία τέτοια προοπτική.
Αντίφαση δεύτερη: για να μπορέσει να υλοποιήσει μια κυβέρνηση της Αριστεράς το πρόγραμμά της, όσο συνεπής κι αν είναι ως προς τις προθέσεις της, απαιτείται μία πρωτόγνωρη οργάνωση του κόσμου σε επίπεδο γειτονιάς και χώρου εργασίας. Έχει αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό το καθήκον; Όχι! Και ο κύριος λόγος γι’ αυτό είναι πάλι η επίκληση της Ευρώπης (η οποία υποτίθεται ότι «δεν θα τολμήσει να μας διώξει», «δεν μπορεί νομικά να μας διώξει», «θα αλλάξουν οι συσχετισμοί», κλπ.).
Με άλλα λόγια, τα δύο κύρια καθήκοντα της Αριστεράς σήμερα - η μετωπική συσπείρωσή της και η οργάνωση του λαού - παραβλέπονται και περιθωριοποιούνται με την επίκληση της Ευρώπης σαν πρόφαση.

«Τι σημαίνουν όλα αυτά;» θα αναρωτηθείτε. Σημαίνουν ότι θα πρέπει σε επίπεδο τακτικής να σταματήσει εντός της Αριστεράς κάθε συζήτηση γύρω από το ζήτημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης και της συμμετοχής ή μη της Ελλάδας σ’ αυτήν. Ακούγεται τρελό κι όμως δεν είναι! Τη στιγμή που η ΕΕ αναδεικνύεται σε κομβικό πόλο επιβολής της νεοφιλελεύθερης πειθάρχησης και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, την ίδια στιγμή απαιτείται από την Αριστερά να αγνοήσει στις συζητήσεις της αυτόν τον πόλο, ώστε να επιτελέσει το ιστορικό της καθήκον: να ενώσει κοινωνικά και πολιτικά την εργατική τάξη, και να επιβάλλει την εξουσία της.
Κάθε κυβικό εκατοστό οξυγόνου που σπαταλιέται στους ενδο-αριστερούς τσακωμούς γύρω από την ΕΕ είναι οξυγόνο χαμένο. Κάθε γραμμάριο σάλιου που ξοδεύεται για να διακηρύσσουν οι μεν στους δε το δίκαιο της εξόδου ή της παραμονής της Ελλάδας στο Ευρώ ή στην ΕΕ είναι παντελώς άχρηστο.

Η Αριστερά καλείται σήμερα να εγκαταλείψει την κουβέντα περί Ευρώπης και να αφιερώσει όλη τη φαιά ουσία και την ενέργειά της στην επεξεργασία ενός επαναστατικού προγράμματος.
Παραγωγική ανασυγκρότηση, κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, δημόσιος έλεγχος του τραπεζικού συστήματος, διαγραφή χρέους, φορολογική μεταρρύθμιση, εργατικός έλεγχος και συμμετοχή στις αποφάσεις της παραγωγής, βάθεμα της δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα, οικοδόμηση ενός κράτους των εργαζομένων πάνω στα ερείπια του κράτους-υπηρέτη του κεφαλαίου, της διαφθοράς και της γραφειοκρατίας, περιβαλλοντική προστασία, διατροφική επάρκεια, τιθάσευση της καταναλωτικής ιδεολογίας, βέλτιστη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, πρωτοφανή αναβάθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος και των δομών πολιτισμού, επωφελείς διεθνείς οικονομικές σχέσεις, συμμετοχή σε εναλλακτικές μορφές περιφερειακής ολοκλήρωσης.
Υπάρχουν απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα; Έχουν ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τις απαντήσεις; Αν ναι, τότε ας εργαστούν από κοινού για να τις πραγματοποιήσουν. Πώς; Αποκλείεται αυτό; Γιατί; Κάτι μου λέει πως κι εδώ η εύκολη απάντηση που έρχεται στα χείλη των περισσοτέρων είναι …η Ευρώπη!


Η Ευρώπη σαν πρόφαση κάλυψε μέχρι σήμερα τόσο τη γύμνια της Αριστεράς ως προς θεμελιώδη προγραμματικά ζητήματα, όσο και το θεολογικό μίσος ανάμεσα στις διάφορες συνιστώσες της.
Οι κομματικοί σχηματισμοί στα αριστερά του πολιτικού φάσματος δεν χρειαζόταν να κάνουν τίποτα μέχρι τώρα γιατί υπήρχε η Ευρώπη και οι κακοί υποστηρικτές ή επικριτές της  τι θαυμάσια δικαιολογία! Πάνε όμως αυτές οι ευκολίες, πέρασαν ανεπιστρεπτί.
Σήμερα, μέσα σε συνθήκες ανείπωτης παρακμής και βαρβαρότητας, η προσκόλληση στην πρόφαση της Ευρώπης δεν είναι απλώς λανθασμένη αλλά και εγκληματική, καθώς στερεί από το λαό τη μόνη του διέξοδο: τη μετωπική συνεργασία της Αριστεράς.

Η βιολογική ταξινόμηση των μπάτσων...

Ενας Στρατολατης...
Να κάνουμε εξαρχής ξεκάθαρο πως οι μπάτσοι είναι έμβια όντα. Το ότι είναι όντα είναι βέβαια αδιαμφισβήτητο. Το πρόβλημα ξεκινά με την ταξινόμησή τους στο ζωικό βασίλειο. Αυτό ακριβώς το πρόβλημα επιχειρεί να μελετήσει το παρόν ποστ, το οποίο φυσικά καμία σχέση δεν έχει με τα χτεσινοβραδυνά γεγονότα.

Κάθε νεογέννητος μπάτσος είναι γαλακτοφάγος, συνήθως με τη μέθοδο του θηλασμού. Αυτό είναι ένα αντικειμενικό στοιχείο που αν το προσεγγίσει κανείς μεμονωμένα τείνει στο συμπέρασμα πως οι μπάτσοι ανήκουν στην ομοταξία των θηλαστικών (Mammalia). Κάποιοι μεμονωμένοι επιστήμονες αμφισβητούν τη συγκεκριμένη ταξινόμηση, ισχυριζόμενοι πως η ορθή ομοταξία είναι αυτή των Σαυρόψιδων (Sauropsida). Κύριο επιχείρημά τους είναι ότι οι μπάτσοι εκκολάπτουν (και εκκολάπτονται από) το αυγό του φιδιού. Καθώς επίσης ότι ψεκάζουν δηλητήριο όπως και οι κόμπρες (έστω κι αν το δικό τους αντιμετωπίζεται με Maalox κι όχι αντιοφικό ορό). Αν και μέχρι σήμερα η θεωρία αυτή δεν έχει αποδειχτεί εργαστηριακά, τεκμηριώνεται σε σημαντικό βαθμό με την εις άτοπον απαγωγή. Το δεδομένο είναι ότι τα θηλαστικά είναι η πιο εξελιγμένη ομοταξία του ζωικού βασιλείου με κύρια χαρακτηριστικά την αυξημένη νοημοσύνη, το ανεπτυγμένο νευρικό σύστημα, τον μεγάλο εγκέφαλο και την εξειδίκευση των οργάνων τους. Από τα τέσσερα αυτά κεντρικά χαρακτηριστικά οι εν λόγω επιστήμονες δυσκολεύονται να αμφισβητήσουν την εξειδίκευση των οργάνων των μπάτσων (όργανο της τάξης, όργανο καταστολής κλπ.). Έτσι, ελλείψει και της εργαστηριακής απόδειξης, η θεωρία αυτή μένει αναπόδεικτη. Μοιραία, η συντριπτική πλειοψηφία του επιστημονικού κόσμου τείνει στο ότι οι μπάτσοι είναι θηλαστικά.

Η έτερη ριζοσπαστική θεωρία η οποία διατυπώνεται από τον επιστημονικό κόσμο, είναι πως οι μπάτσοι είναι όντως θηλαστικά και ανήκουν στην οικογένεια των Συιδών (Suidae). Αναλυτικότερα, η θεωρία αυτή κατατάσσει τους μπάτσους στο γένος των Σιδών (Sus), το είδος των Σκροφών (Sus Scrofa) και το υποείδος των Sus Scrofa Domestica. Ισχυρό επιχείρημα όσον αφορά στην ορθότητα της ταξινόμησης αυτής αποτελεί η ακροστιχίδα του είδους (SS), δημοφιλέστατη μεταξύ των στελεχών του κρινόμενου είδους.
Κύριο μειονέκτημα της θεωρίας αυτής είναι η αντιεπιστημονικότητα της διατύπωσής της. Καθώς δεν έχει τύχει θετικής αποδοχής από τις επιστημονικές εκδόσεις, διατυπώνεται συνήθως λεκτικά, με τρόπο μάλιστα στερούμενο στοιχειώδους κομψότητας. Λέγοντας επί παραδείγματι ένας επιστήμων:
"Μικρό μου πόνυ, μικρό μου πόνυ
μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι"
θέτει εν αμφιβόλω την επιστημονική του επάρκεια. Διότι, ως γνωστόν σ' εμάς τους επιστήμονες, το πόνυ ανήκει στο είδος Equus Ferus Cabalus της οικογενείας των Ιππιδών, το οποίο καμία σχέση δεν έχει με τα γουρούνια. Εξάλλου ένας σωστός επιστήμων ποτέ δεν θα αποκαλούσε το κρινόμενο είδος "γουρούνι", πόσο μάλλον συλλήβδην "γουρούνια-δολοφόνοι". Αντίθετα θα χρησιμοποιούσε την επιστημονική ορολογία "σις-σκρόφα" ή έστω στον πληθυντικό "σεις-σκρόφες-δολοφόνοι".

Υπάρχει τέλος μια τρίτη αιρετική θεωρία, σύμφωνα με την οποία οι μπάτσοι ανήκουν στο γένος των Στρουμφιδών (Strumfidae). Η θεωρία αυτή ήταν δημοφιλέστατη στο παρελθόν, είχε μάλιστα διατυπωθεί ευρέως με τη γνωστή επιστημονική ρήση:
"Hyacintho vestis
et albus hats
ipsi non sunt Batsidae
ipsi sunt Strumfidae"

(σε μετάφραση από τα λατινικά:)
"Γαλάζια στολή
και άσπρα καπελάκια
αυτοί δεν είναι Μπάτσοι
αυτοί είναι Στρουμφάκια"
Η θεωρία αυτή ωστόσο ξεπεράστηκε από τη στιγμή που οι μπάτσοι ενδύθηκαν το σύγχρονο χακί ένδυμα.

Η επιστημονική κοινότητα εξακολουθεί πάντως να σπαράσσεται από έριδες αναφορικά με το ζήτημα της ταξινόμησης.

(εξ αυτοαναδημοσιεύσεως)

Κύριε Βενιζέλο γιατί δεν κάνετε μια φανουρόπιτα;

Κώστας Βαξεβάνης, το Κουτι της Πανδωρας...

Κύριε Βενιζέλο,
Πληροφορήθηκα από διάφορα χιουμοριστικά μηνύματα στο twitter, ενώ βρισκόμουν στην Κύπρο, την αναφορά που κάνατε σε μένα μέσα στο Κοινοβούλιο. Προφανώς και δεν θα γράψω τι έλεγαν τα μηνύματα, αν και τα περισσότερα είναι ένα μνημείο εξυπνάδας και χιούμορ. Θα σας μεταφέρω μόνο ένα, κάποιου αγνώστου: «Ο Βενιζέλος ρωτάει στη Βουλή πού βρήκες τη λίστα Λαγκάρντ. Ο τύπος νομίζει ότι είναι Θεός. Ο Σαμαράς έλεγε αλήθεια ότι μιλάει με το Θεό».
Δεν ξέρω αν το έχετε αντιληφθεί, αλλά εδώ και μήνες δίνετε περισσότερο τροφή για χιουμοριστικά σχόλια, παρά για πολιτικές αναλύσεις. Κανένας δεν σας «παίρνει» πολιτικά. Και αν οι εφημερίδες οι οποίες σας έχουν ιδιαίτερη συμπάθεια επέτρεπαν στους σκιτσογράφους τους να μην αυτολογοκρίνονται, είμαι σίγουρος θα είχαμε μερικά από τα πιο σπουδαία σκίτσα-γελοιογραφίες των τελευταίων χρόνων.
Είδα και το βίντεο όπου αναφερόσασταν σε μένα. Αυτό που φουσκώνατε με λεκτικές περικοκλάδες και ξεφουσκώνατε με ηχηρές ανάσες. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία να το σχολιάσω. Ποτέ δεν είχα την άποψη πως έχετε κάποια πολιτική σκέψη. Είχατε απλώς γνώση του πώς λειτουργεί το πολιτικό σύστημα ώστε να το χειρίζεστε. Ποτέ δεν αποδέχθηκα τις φήμες περί «ευφυίας» σας. Κατασκευάσατε μια φημολογία στα τηλεοπτικά στούντιο, με οικείους δημοσιογράφους, που ουδέποτε σας ζόρισαν, ούτε σας ρώτησαν για όσα σκανδαλώδη έχετε κάνει σε αυτή τη χώρα (την Πέμπτη θα σας τα θυμίσουμε στο HOT DOC). Καταφέρατε να πείσετε πως η πονηριά των χειρισμών σας στο μεγάλο τερέν της διαπλοκής, δεν ήταν παιχνίδι στο δικό σας γήπεδο των συμφερόντων αλλά νίκη της ευφυίας σας στο γήπεδο της πολιτικής.
Αλλά ακόμη και η διαφορετική άποψη που έχω για σας σε σχέση με άλλους συναδέλφους με τους οποίους τρώτε, χαριεντίζεστε και συμφωνείτε, δέχθηκε πλήγμα από την στάση σας στη Βουλή. Απορώ λοιπόν, ακόμη και στη δύσκολη θέση που είσαστε, πώς δεν είχατε την στοιχειώδη πολιτική άμυνα, ώστε να μην βάλετε το ερώτημα στη Βουλή «πού βρήκε τη λίστα ο Βαξεβάνης;»
Αναρωτηθήκατε ποια θα ήταν η θέση σας αν έβγαινα να δηλώσω «μα μου την έδωσε ο Βενιζέλος». Γιατί ανάμεσα στα σενάρια είναι και αυτό. Είσαστε από τους ελάχιστους που την είχαν. Άρα θα μπορούσατε να μου την είχατε δώσει.
Γιατί τόσος θυμός για το πού βρήκα τη λίστα; Γιατί το πήρατε προσωπικά λες και αναφέρεται σε άτομα της οικογένειάς σας; Το ερώτημα είναι πού βρήκα εγώ τη λίστα που είναι η δουλειά μου να βρίσκω ή πώς την «χάσατε» εσείς που δουλειά σας ήταν να την αξιοποιήσετε;
Είναι εμφανές πως έχετε χάσει την ψυχραιμία σας. Δεν την έχετε χάσει επειδή σας ζορίζουν, αλλά επειδή δεν μπορείτε να λειτουργείτε όπως παλιά σε προστατευμένο μιντιακό περιβάλλον, να εξουσιάζετε όπως παλιά και να εντυπωσιάζετε με λεκτικές περικοκλάδες όπως παλιά.
Το ερώτημα που βάλατε για το πού βρήκα τη λίστα, αποδεικνύει την έλλειψη πολιτικής ωριμότητας. Αλλά γι” αυτό δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω εγώ. Το δείχνει το διαλυμένο κόμμα σας. Μην μπερδεύετε την εικόνα που δίνουν για σας τα φίλια ΜΜΕ, με την πραγματικότητα. Αυτό που γράφουν δεν είσαστε εσείς, είναι αυτό που θέλετε να γράψουν. Συνεπώς μην το πιστεύετε.
Δεν έχετε κανένα πολιτικό βάρος στην κοινωνία. Αν βγαίνατε και λέγατε στη Βουλή πως θα κάνετε φανουρόπιτα για να φανερωθεί η λίστα που χάσατε, περισσότεροι θα σας πιστεύανε πως έχετε υγιείς προθέσεις απ” ότι όταν είπατε εκείνο το «πού βρήκε τη λίστα ο Βαξεβάνης».
Είσαστε εκτός πραγματικότητας. Μάλλον ασφυκτικά πιεσμένος από την πραγματικότητα που δημιουργήσατε στην κοινωνία, το κόμμα, την Ευρώπη. Τα ξένα Μέσα Ενημέρωσης στα οποία έδωσα αρκετές συνεντεύξεις το τελευταίο διάστημα, έχουν εντυπωσιαστεί με το πόσους νόμους έχετε φτιάξει για να να νομιμοποιήσετε τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Θα το έχετε διαπιστώσει σε όσα γράφουν πια για εσάς στο εξωτερικό.
Από όλους γύρω σας, σας καταλαβαίνω περισσότερο. Μπορεί ακόμη και να δείξω κατανόηση. Αλλά φύγετε από την πολιτική. Απελευθερώστε τη χώρα από την εικόνα και την πολιτική σας. Αφήστε να δημιουργηθούν νέες πολιτικές δυνάμεις πάνω σε πραγματικές ανησυχίες. Ξέρω πως ανησυχείτε τι θα γίνει αν όλοι (περισσότερο οι δικοί σας άνθρωποι) καταλάβουν ότι δεν έχετε καμιά εξουσία. Δεν επικαλούμαι καμιά υπευθυνότητα που θα σας οδηγήσει στην έξοδο. Επικαλούμαι απλώς όποια δυνατότητα έχετε να σκεφθείτε πολιτικά και να διαπιστώσετε πως όσο καθυστερείτε τεχνητά τις αλλαγές, τόσο αυτές θα στραφούν εναντίον σας.
Πάτε σπίτι σας, αλλάξτε ζωή, φτιάξτε φανουρόπιτα να φανερωθεί η λίστα, κάντε ό,τι θέλετε, αλλά αφήστε την Ελλάδα να ελευθερωθεί από εσάς. Έχετε την άνεση και τα εισοδήματα να ζήσετε όπως θέλετε. Η ευφυΐα σας εξαντλείται στη φράση που θα βρείτε για να κοροϊδέψετε τον κόσμο. Να βαφτίσετε το χαράτσι «ασφάλιστρο κινδύνου».
Κύριε Βενιζέλο, σε αυτή τη χώρα πέφτετε πια βαρύς. Όχι σε μένα.

Ο Βγενόπουλος απολύει υπάλληλο του γιατί απήργησε την Τετάρτη...

απο το Ιστολογιο Γενικη απεργια...
Συνέβη και αυτό! Την περασμένη Τετάρτη, 7 Νοεμβρίου, ο Στρατής Γιαννουλάκης, εργαζόμενος στην Olympic Handling, συμφερόντων του ομίλου εταιρειών MIG του Ανδρέα Βγενόπουλου, πήγε πριν την έναρξη της βάρδιας του στο αεροδρόμιο "Ελευθέριος Βενιζέλος" και δήλωσε στους προϊσταμένους του ότι νιώθει την ανάγκη να απεργήσει.
Έγιναν έντονες προσπάθειες από τους προϊσταμένους του προκειμένου να... μεταπειστεί και να δηλώσει ασθένεια ή αδυναμία! Ο Στρατής Γιαννουλάκης επέμεινε και άσκησε τελικά το νόμιμο δικαίωμά του στην απεργία, ενώ συμμετείχε επίσης στο συλλαλητήριο στο Σύνταγμα. Χθες, Πέμπτη 8 Νοεμβρίου, ανήμερα της ονομαστικής του εορτής, τον περίμενε η... απόλυση, ως αποτέλεσμα της πράξης του!
Αυτός είναι ο Ανδρέας Βγενόπουλος και αυτές είναι οι εργοδοτικές πρακτικές του ανδρός, ο οποίος επιχειρεί κατά πυκνά χρονικά διαστήματα να... "νουθετεί" το πολιτικό σύστημα της χώρας μας!
Γράμμα του Στρατή Γιαννουλάκη
Ο λόγος μου, η φωνή μου, η γραφή μου, είναι τα μόνα όπλα που μου αφήσανε ΑΥΤΟΙ να έχω.
Δεν έχω άλλες δυνάμεις.......η φωνή μου έχει βραχνιάνσει.....ο λόγος μου κατακρίνεται.

Επιτρέψτε όμως εδώ, στον δικό μας "τοίχο" ελευθερίας να μοιραστώ την πίκρα μου, την απογοήτευσή μου.....αφήστε με για λίγο να ανασάνω......

Είμαι 37 χρονών....ανύπαντρος και ...φοβισμένος.
Μεγάλωσα ακολουθώντας κατά γράμμα όλες ..... τις συνταγές επιτυχίας που ΑΥΤΟΙ μου ορίσανε.
Διαφωνίες πολλές, αλλά ποτέ μου δεν έκανα ατομικά κάτι ριζοσπαστικό, κάτι ανατρεπτικό, κάτι.....αναρχικό.
Με τρομάζει η μοναξιά, δεν μου αρέσει....... Γι αυτό ποτέ μου δεν "περιθωριοποιήθηκα" και πάντα πρόσεχα να βρίσκομαι πάντα μέσα σε αυτό που ΑΥΤΟΙ επιλέξανε να ονομάσουν "κοινωνία".

Δεν μου αρέσει να ενοχλώ...αλλά και ούτε να με ενοχλούνε.
Δεν κατακρίνω τους απεργούς και τις απεργίες, αλλά ενοχλούμε όταν πρόκειται για μία μειοψηφεία αυτή η οποία επηρεάζει την καθημερινότητα των πολλών.

Εργάζομαι στον αεροπορικό χώρο, όπου σχετίζεται με την καθημερινή μετακίνηση συνανθρώπων μου..... Και δεν μου αρέσει να τους ενοχλώ.

Εδώ και 13 χρόνια όπου εργάζομαι στον χώρο, έχω συμμετάσχει σε απεργιακές κινητοποιήσεις μόνο όταν μου το "επιτρέπει" η βάρδια που έχω.
Συμπάσχω και συμμερίζομαι τις αγωνίες και τους αγώνες των όποιων απεργών, αλλά..... ε, κάποιος πρέπει να στείλει και κάποιους άλλους συνανθρώπους μας που δεν συμμετέχουν σε αυτά, σπίτια τους.

Τα τελευταία 3,5 χρόνια εργάζομαι σε μια....πλέον ιδιωτική εταιρεία handling, συμφερόντων του Α.Β
3,5 χρόνια τώρα είμαι ένας από τους παραγωγικούς εργαζόμενους της εταιρείας. Έχω απουσιάσει 3 μέρες λόγω ασθένειας, δεν δημιουργώ προβλήματα στην εταιρεία.... γενικώς είμαι ένας σωστός εργαζόμενος.

Προχθές (7 Νοεμβρίου) είχα βάρδια 1400-2200. Στις 1800 ήταν το απεργιακό ραντεβού μπροστά στη Βουλή...... όπου μέσα την ίδια ώρα γινόντουσαν οι συζητήσεις λίγο πριν το ψήφισμα για κάτι που για μένα επρόκειτο για το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της χώρας μου....της ίδιας μου της ζωής.

Έπρεπε να είμαι εκεί. Έπρεπε να ακουστεί και το δικό μου γιουχάρισμα. Έπρεπε να νιώσουν και την δικιά μου μούντζα. Όχι, δεν μπορούσα να μήν είμαι εκεί.
Όσο και να έβλεπα τον Α.Β. να καταστρέφει την εταιρεία, όσο και αν έβλεπα ότι το παιχνίδι πλέον που παίζεται στον αεροπορικό χώρο είναι πολιτικό......όχι δεν μπορούσα να τον κατηγορήσω. Εξακολουθούσε και μας πλήρωνε στην ώρα του, με τους υψηλότερους μισθούς για τον χώρο.

Όμως δεν μπορούσα να μην είμαι εκεί. Το θέμα της ημέρας ήταν πολύ περισσότερο από το "εγώ".....ήταν για το "εμείς".....ήταν για τον ανιψιό μου, για όλη την χώρα μου.
Όχι δεν μπορούσα να μήν είμαι εκεί.

Στις 13:40 δήλωσα "παρουσία" στην εργασία, και αφού βεβαιώθηκα ότι η βάρδια ήταν "καλυμμένη" παρόλες τις "απώλειες" που είχαμε λόγω "αρρώστιας" ή "μη δυνατότητας μετακίνησης", παρουσιάστηκα στον προϊστάμενό μου να του δηλώσω ότι νιώθω την ανάγκη να απεργήσω.

"Να δηλώσεις ασθένεια", με συμβούλεψε, "Είναι δύσκολη καιροί".

"Είμαι από τους καλύτερους υπαλλήλους. Με εμπιστεύεστε γιατί τόσα χρόνια ότι έχω να πώ το λέω πάντα μπροστά σας, γνωρίζετε ότι είναι η αλήθεια και ότι ο λόγος μου είναι "λόγος". Γιατί να δηλώσω ασθένεια όταν βρίσκομαι εδώ μπροστά σας? Δεν εναντιώνομαι στην εταιρεία, ούτε στην διοίκηση. Γι αυτό και δήλωσα "παρουσία". Πρέπει να βρίσκομαι εκεί. Είναι ένα γενικό κάλεσμα από 2 θεσμοθετημένα όργανα, για κάτι που αφορά όλους μας."

"Δήλωσε ασθένεια γιατί στη διαφορετική περίπτωση δεν θα μπορέσω να σε προστατέψω"

Όχι δεν μπορούσα να μην είμαι εκεί. Όχι δεν μπορούσα να δηλώσω ασθένεια.
Δεν έκανα τίποτα παράνομο. Τίποτα καν που να δυσκολέψει την "παραγωγική γραμμή" της εταιρείας.
Πάντα νομοταγής, πάντα συγκρατημένος, πάντα.......μαλάκας.

Χθές, ανήμερα της ονομαστικής μου εορτής -και αφού τελείωσα μια συνάντηση με τον manager του εκπαιδευτικού τμήματος ενημερώνοντας μου ότι θα συνεχίσω κάποιες εκπαιδεύσεις και εκτός Αθηνών- με κάλεσε ο προϊστάμενος στο γραφείο του, όπου απεσταλμένη από το τμήμα H.R μου ανακοίνωσε την απόλυσή μου !!!!!!

"Για πιό λόγο", ρώτησα

"Μείωση προσωπικού" ήταν η απάντηση που πήρα.

Είμαι 37 χρονών ρε κουφάλες και τόσα χρόνια παίζω άριστα το παιχνίδι που ΕΣΕΙΣ μου μάθατε. Είμαι ένα υπερκαταναλωτικό ζώον, δεν παραπονιέμαι και έχω αποδεχτεί την δύναμη του "κέρδους".
Δεν θέλω να σας πάρω τα λεφτά σας ρε κουφάλες, αλλά άφησε με και μένα να ζώ αξιοπρεπώς.
Δεν υπάρχει "Σοσιαλισμός" "Κομμουνισμός" "Καπιταλισμός" που κάποτε ΕΣΕΙΣ ανακαλύψατε. Τώρα το παιχνίδι είναι άλλο.
Και το ξέρω κι εγώ ρε κουφάλες το παιχνίδι αυτό. ΕΣΕΙΣ μου το μάθατε.
Δεν σου ζητάω τίποτα άλλο, από το δικαίωμα της ατομικής μου ζωής.
Αλλά ΕΣΕΙΣ τα θέλετε ΟΛΑ.
Έχετε γίνει πλέον αχόρταγα κτήνη.
Με τρομοκρατείτε πλέον καθημερινά, με βιάζεται ψυχολογικά, μου γκρεμίζετε τα όνειρα......

Ασφυκτιώ..... Δεν μου αφήσατε κανένα περιθώριο να ανασάνω.......

ΟΧΙ ρε κουφάλες.... ΔΕν έκανα τίποτα παράνομο.....Είναι ΔΙΑΚΑΙΩΜΑ μου η ΑΠΕΡΓΙΑ...........

ΜΕ ακούτε κουφάλες?????

Ακούτε την οργή μου?????

Ακούτε τις φωνές που όλο και δυναμώνουν????

Νιώθεται τις μούντζες μας που σας πλησιάζουν????

ΟΧΙ ρε κουφάλες ΔΕν θα σωπάσω.....

Με όση δύναμη μου αφήσατε......Με όσο φόβο με έχετε ποτίσει.....

Εγώ θα μιλάω....Θα φωνάζω.....

Θα λέω πόσο κουφάλες είσαστε.....

Με ακούτε κουφάλες?????

"Η Ελλάδα ψηλά" έλεγες κουφάλα

Με ποιούς όρους δεν μας είπες όμως?

Πλήρη υποταγή και ΟΛΑ δικά σου τα θέλεις κουφάλα...

ΟΧΙ δεν θα με λυγίσεις!!!!

ΘΑ ΦΩΝΑΖΩ!!!

Αυτό είναι το όπλο μου

Φίλοι μου, καταγγέλλω από αυτό το φόρουμ το κάθε φασιστόμουτρο όπως ο εργοδότης μου Α.Β και τις φασιστικές τους διαθέσεις και παρακαλώ όλους σας να σκεφτείτε την κατάσταση που βιώνουμε πλέον με την πλήρη ανοχή μας.

ΟΧΙ δεν πρέπει αυτό να συνεχιστεί

Ο βιασμός των ατομικών μας δικαιωμάτων

Την εξαφάνιση των εργασιακών δικαιωμάτων

Την προσωπική μας εξαθλίωση και εξευτελισμό

Θα σε πολεμήσω κουφάλα!!!

Η μέρα έρχεται......

Πειραματόζωο και ανδρείκελα...

απο την Αυγη...
Η Γερμανία σήκωσε ψηλά τον πήχυ για την εκταμίευση της μεγα-δόσης του δανείου. Η συνήθης κριτική είναι ότι το Βερολίνο εκβιάζει την Ελλάδα. Είναι προφανές ότι ο Σόιμπλε θέλει να κλείσει όλες τις εκκρεμότητες με την Ελλάδα πριν εκταμιευτεί η δόση. Ζητάει να δοθούν προκαταβολικά σε γερμανικά συμφέροντα δημόσιες επιχειρήσεις και δημόσια ακίνητη περιουσία. Επιμένει στη συγκρότηση ταμείου εκτός ελληνικού ελέγχου, ώστε κατά προτεραιότητα να αποπληρώνονται οι δανειστές. Πιέζει για την καθιέρωση του αυτόματου μηχανισμού ισοδυνάμων μέτρων, ώστε να λαμβάνονται συνεχώς σκληρότερα μέτρα χωρίς το θρίλερ των ψηφοφοριών στην ελληνική Βουλή.
Η λογική του Βερολίνου είναι σαφής: η τρόικα αναλαμβάνει να ξεπληρώνει τους δανειστές, ο ελληνικός προϋπολογισμός να γίνει πλεονασματικός από φέτος, δηλαδή είναι υπόθεση αυστηρώς... εθνική η επιβίωση του λαού. Με δεδομένο όμως ότι πολλά από τα έσοδα του ελληνικού προϋπολογισμού θα κατευθύνονται στο ταμείο για την αποπληρωμή των δανειστών, η σκληρή λιτότητα που επιβάλλεται ισοδυναμεί με σχέδιο αφρικανοποίησης της χώρας. Σκηνές από το μέλλον της αφρικανοποίησης ήδη ζει η κοινωνία, με την έλλειψη φαρμάκων, με την εκτίναξη των τιμών στα καύσιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης, με τη διάλυση των εισοδημάτων, με την εισβολή χρυσοθήρων "επενδυτών".
Τίποτε από όλα αυτά δεν μπήκε πάνω στο τραπέζι αιφνιδίως χθες. Υπήρχαν επί πολύ καιρό, ενυπάρχουν στο Μνημόνιο 2, εκφωνούνταν ανοιχτά με το τρομοκρατικό δίλημμα των εκλογών. Το είπε προ ημερών φωναχτά η Μέρκελ, απευθυνόμενη όχι μόνο στη χρεωκοπημένη Ελλάδα, αλλά προς όλους τους Ευρωπαίους εταίρους: "Μια χώρα που έχει δημόσιο χρέος πάνω από το 80% του ΑΕΠ δεν μπορεί να έχει εθνική ανεξαρτησία". Δεν το άκουσαν ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης; Γιατί πανικοβάλλονται σήμερα; Δεν το κατέγραψαν τα "παπαγαλάκια" του Μνημονίου; Γιατί ζώνονται οψίμως τα άρματα "κατά των ξεφτιλισμένων που μας εκβιάζουν";
Η υπόθεση με την καθυστέρηση της δόσης παραπέμπει στο μεγάλο παιχνίδι, στην αντιπαράθεση ανάμεσα στις δύο ακτές του Ατλαντικού για την πορεία της διεθνούς οικονομίας. Και κατά τούτο η Ελλάδα αποδεικνύεται για δεύτερη φορά "πειραματόζωο" των ισχυρών. Το παιχνίδι με τη δόση αποκαλύπτει τα αδιέξοδα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Δεν το λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, το έγραψαν χθες στο κύριο άρθρο τους οι "New York Times", που ουσιαστικά καλούν την Ελλάδα να μην πιει το κώνειο της δόσης.
Η ελληνική ιδιομορφία, ωστόσο, αφορά την πολιτική κρίση και την αναδυόμενη εναλλακτική πρόταση εξουσίας της Αριστεράς. Οι πιστωτές θέλουν να δεσμεύσουν τη χώρα τώρα εφ' όλης της ύλης, με την υπογραφή μιας κυβέρνησης ανδρεικέλων. Ώστε να καταστήσουν δυσχερέστερη την επαναδιαπραγμάτευση και την αλλαγή πορείας όταν έρθει η Αριστερά στην εξουσία. Θα διαψευστούν! Η λαϊκή αξίωση για δημοκρατική ανατροπή θα σαρώσει τέτοιες δεσμεύσεις που αναλαμβάνει η σημερινή κυβέρνηση, καταρρέουσα και απονομιμοποιημένη, ερήμην του λαού και εις βάρος του λαού.

Κάθε φορά, η «τελευταία»...

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
Χάνουν κι οι κρίσιμες λέξεις τη σημασία τους σιγά σιγά. Κι όχι από την πολλή χρήση όσο από τη φενακιστική ή και εκβιαστική λειτουργία που τους ανατίθεται κάθε λίγο και λιγάκι. Το «είμαστε στην άκρη του γκρεμού» λ.χ. πάνε δύο, καν τρία χρόνια που το χρησιμοποιούμε.
Οσο για το «βρισκόμαστε στο δώδεκα παρά πέντε», πάει χρόνος που έδωσε τη θέση του στο «βρισκόμαστε στο δώδεκα παρά ένα» και πέρασαν μήνες αφότου αναβαθμίστηκε κι αυτό στην κλίμακα του τρόμου για να γίνει «είμαστε ήδη στο δώδεκα και πέντε».
Τα αποθεματικά μας, ας μην τα συζητάμε. «Η Ελλάδα αντέχει ώς τον Ιούνιο» έλεγαν. Και περνάει ο Ιούνιος. Κι ο Ιούλιος. Κι ο Οκτώβριος. Τελευταία προθεσμία; 15 Νοεμβρίου. Αλλά όχι. Ηδη οι Ευρωπαίοι, που ξέρουν καλύτερα από εμάς τι διαθέτουμε, λένε πως δεν είναι δα και πρόβλημα ν’ αρχίσουν να συζητούν για την εκταμίευση της δόσης στο τέλος του μήνα.
Και κάθε φορά που «τα λεφτά μας τελειώνουν», ο εκβιασμός παίρνει τη μορφή «ψηφίστε γιατί πεθαίνουμε σαν χώρα». Ψηφίστε εσείς οι πολίτες αυτούς που θα μετατρέψουν την κυβέρνηση σε όχημα μεταφοράς δισεκατομμυρίων από τις Βρυξέλλες.
Και ψηφίστε εσείς οι βουλευτές όχι με βάση την πίστη σας αλλά υπολογιστικά. Με κομπιουτεράκι στη θέση των ιδεών. Γιατί αν δεν ψηφίσετε, δεν θα δοθεί η δόση. Και θα φταίτε εσείς για την καταστροφή του έθνους. Και τι βαρύτερο από αυτό. Κι εντάξει. Μέχρι στιγμής, εμείς, οι πολίτες, είμαστε τυχεροί στην ατυχία μας. Το σχέδιο της μαζικής τρομοκράτησης εφαρμόστηκε δύο φορές, Μάιο και Ιούνιο.
Και του εκβιασμού μας επίσης. Αλλά οι βουλευτές οδεύουν από εκβιασμό σε εκβιασμό, από «τελευταία ευκαιρία» σε «τελευταία ευκαιρία». Εκφοβιζόμενοι από εκφοβισμένους αρχηγούς, υποχωρούν, κάθε φορά «για τελευταία φορά», αφού κάθε φορά «είναι τα τελευταία μέτρα». Και φτου κι απ’ την αρχή. Γιατί σ’ αυτή την υπόθεση είναι να μην κάνεις το πρώτο βήμα. Συνήθως δεν υπάρχει γυρισμός.
Μας το λένε αυτό οι εταίροι μας, ωμά και αμοραλιστικά. Τρέχουμε εμείς να ψηφίσουμε μέσα σε ελάχιστες ώρες και δίχως ουσιαστική συζήτηση μέτρα που σφραγίζουν τη ζωή μας, γιατί αλλιώς «δεν προλαβαίνουμε και θα χρεοκοπήσουμε».
Αλλά η δόση, που «θα ’ρχόταν σίγουρα τη Δευτέρα», και μάλιστα με πανωπροίκι, δεν έρχεται. Και ο εκβιασμός συνεχίζεται. Οσο τον ανεχόμαστε.

Σημειώσεις για τον νεοφιλελευθερισμό, τη λιτότητα και την άφιξη της Μεγάλης Ύφεσης στην Ελλάδα: Ταξικός πόλεμος στην εποχή του χρηματιστικού καπιταλισμού...

του Χ. Ι. Πολυχρονίου, απο τα Ενθεματα...

Τζωρτζ Γκρος, “Στυλοβάτες της κοινωνίας”, 1926
Ακριβώς τρία χρόνια πριν, η ελληνική οικονομία ήταν ένας βαριά ασθενής, με το έλλειμμα του προϋπολογισμού να  έχει σκαρφαλώσει στο 15,4% και το δημόσιο χρέος να έχει πλησιάσει σχεδόν το 130% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (ΑΕΠ). Τι είχε συμβεί τότε και τι συμβαίνει από τότε έως σήμερα; Ποια ήταν τα χαρακτηριστικά της κρίσης προς το τέλος του 2009 και ποια είναι αυτά προς το τέλος του 2012 — και τι πρέπει να γίνει; Ακολουθούν σημειώσεις για τον ταξικό πόλεμο που διεξάγεται στη χώρα από την ΕΕ του χρηματιστικού καπιταλισμού και την εγχώρια ιθύνουσα πολιτική τάξη.
Μορφολογία της ελληνικής καπιταλιστικής συσσώρευσης πριν από την κρίση
1. Από τη μεταπολίτευση και μετά, η ελληνική οικονομία ήταν σε μεγάλο βαθμό προϊόν ενός κρατικοκαπιταλιστικού σχηματισμού που λειτουργούσε προς όφελος της αναπαραγωγής της κυριαρχίας του κεφαλαίου έναντι της εργασίας, με τα δυο κυρίαρχα κόμματα να εκτελούν τον ρόλο του υπηρέτη της εγχώριας πλουτοκρατίας και των διεθνών καπιταλιστικών τάσεων.
2. Από την εισαγωγή στο ευρώ, η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας ξεκινά μια κατιούσα πορεία και η οικονομική ανάπτυξη βασίζεται στην καθοδηγούμενη από το χρέος υπερκατανάλωση –μια εκ των μορφών του μοντέλου του χρηματιστικού καπιταλισμού–, ενώ  η καπιταλιστική συσσώρευση στη λεηλάτηση των δημοσίων πόρων ως όχημα μετάβασης στη φιλελευθεροποίηση της οικονομίας και την πλήρη εγκατάσταση των βασικών αρχών της  νεοφιλελεύθερης τάξης πραγμάτων.
3. Ο κρατικοκαπιταλιστικός, προς όφελος της πλουτοκρατίας, σχηματισμός δεν επενδύει στη σταθεροποίηση και την πραγματική ανάπτυξη της οικονομίας στο πλαίσιο της πλήρους απασχόλησης και στη διαμόρφωση ενός ανθρώπινου και αποτελεσματικού κοινωνικού κράτους, αλλά στη διαμόρφωση ενός ευνοϊκού κλίματος για γρήγορη και μαζική συσσώρευση εκ μέρους του κεφαλαίου (χρηματιστηριακά σκάνδαλα, κερδοσκοπικές φούσκες στην αγορά ακινήτων,  επενδυτικές δραστηριότητες με στόχο τον άμεσο και γρήγορο ιδιωτικό πλουτισμό, κατασπατάληση των δημόσιων πόρων, όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 κ.ο.κ.).
4. Η υπεροχή της χρηματιστικοποίησης της οικονομίας συνοδεύεται από την επιβολή οικονομικών πολιτικών που οδηγούν στην απορρύθμιση, την αυξανόμενη εκμετάλλευση της εργασίας και σε έντονες οικονομικές ανισότητες, οι οποίες, σε συνδυασμό με την οπισθοδρομική φύση του ελληνικού κράτους και των κοινωνικών πολιτικών, μετατρέπουν την Ελλάδα σε μια από τις πλέον άνισες κοινωνίες στην Ευρώπη.
5. Ο κρατικός δανεισμός και η υπερχρέωση του ιδιωτικού τομέα ακολουθούν την τροχιά της πτώσης της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας και επεκτείνονται ανάλογα με τους ρυθμούς εμβάθυνσης της επερχόμενης κρίσης, την οποία η ιθύνουσα πολιτική τάξη προσπαθεί με διάφορες αλχημείες να  εξορκίσει, ενώ ταυτόχρονα την ενδυναμώνει με συνεχείς παραχωρήσεις στα μεγάλα και κεκτημένα συμφέροντα.
6. Η χρηματοοικονομική κρίση που ξεσπά στις ΗΠΑ το 2007-8 φτάνει γρήγορα στις όχθες της άλλης πλευράς του Ατλαντικού. Η  πιο ευάλωτη μορφή του χρηματιστικού καπιταλισμού –η ελληνική οικονομία, στηριζόμενη στην υπερκατανάλωση με βάση το χρέος–, με την πιο διεφθαρμένη πολιτική τάξη στο τιμόνι, δέχεται πρώτη και χωρίς αντίσταση το σκληρό χτύπημα της Μεγάλης Κάμψης.
Μνημόνια, πεονία, κατάρρευση και νεο-φεουδαλισμός
Hughie O’Donoghue, “Σκυμένοι στα γόνατά μας”, 1995
1. Η προσφυγή της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αποτελούσε για την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, ως «αυθεντικoύ εκπροσώπου» του νεοφιλελεύθερου σοσιαλισμού, τη μοναδική λύση για την αντιμετώπιση της ελληνικής οικονομίας. Τα ταμειακά αποθεματικά της χώρας είχαν στερέψει επικίνδυνα προς το τέλος του 2009 και οι επαφές με το ΔΝΤ είχαν ξεκινήσει πολύ πριν την προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης και τη «σωτηρία» της Ελλάδας από τη χρεοκοπία.
2. Η ελληνική κυβέρνηση παραχώρησε κάθε πρωτοβουλία στο ΔΝΤ και την ΕΕ για το πακέτο διάσωσης καθώς ήταν πολιτικά προσηλωμένη στα διεθνή κέντρα εξουσίας και ιδεολογικά ευθυγραμμισμένη με τη «Νέα Συναίνεση στη μακροοικονομία».
3. Η κρίση στην Ελλάδα είναι η μοναδική περίπτωση καθαρής δημοσιονομικής κρίσης στην ευρωζώνη.
4. Χώρες χωρίς κυρίαρχη νομισματική πολιτική (το ευρώ αποτελεί «ξένο» νόμισμα για τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης) είναι ιδιαίτερα ευάλωτες στις χρηματοπιστωτικές  κρίσεις και στις κρίσεις χρέους, διότι έχουν απολέσει το δικαίωμα της δημιουργίας «κρατικού χρήματος».
5. Οι συσταλτικές πολιτικές στην ΕΕΕ αποτελούν αντίδραση στην ελλειμματική αρχιτεκτονική του ευρωσυστήματος.
6. Η λιτότητα αποτελεί την αιχμή του δόρατος του χρηματιστικού καπιταλισμού,  στην προσπάθειά του για την αποπληρωμή του χρέους και στη διατήρηση της κυριαρχίας του σε μια εποχή έντονης και γενικευμένης καπιταλιστικής κρίσης.
7. Η συσταλτική δημοσιονομική πολιτική και τα μέτρα λιτότητας διαμορφώνουν ένα σπιράλ χρέους-ύφεσης-λιτότητας, αποκλείοντας κάθε προοπτική για ανάπτυξη.
8. Έθνη, κυβερνήσεις, κοινωνίες και βιομηχανίες καταβάλλουν το τίμημα της χρηματιστικοποίησης της οικονομίας και του ταξικού πολέμου που διεξάγει ο χρηματοοικονομικός τομέας και η χρηματοοικονομική ελίτ εναντίον των δημοσίων φορέων, του κοινωνικού κράτους, των μισθωτών και των συνταξιούχων.
9. Η πεονία (peonage) και ο νεο-φεουδαλισμός επιβάλλονται ως αναγκαστικές συνθήκες των ανεξάντλητων ταξικών επιθέσεων του χρηματιστικού καπιταλισμού και των εθνικών κυβερνήσεων που λειτουργούν ως δορυφόροι του.
10. Η ελληνική οικονομία είναι έτοιμη να εισέλθει σε μια Μεγάλη Ύφεση ανάλογη με αυτή των Ηνωμένων Πολιτειών την δεκαετία του 1930, με την «εγχώρια τρόικα» να την ωθεί σε πλήρη αδιέξοδο. Το ΑΕΠ θα συνεχίσει τη γεωμετρική του συρρίκνωση το 2013 σε σχέση με τα μέτρα λιτότητας, με την Ελλάδα να βιώνει την μεγαλύτερη πτώση ευρωπαϊκής οικονομίας σε εποχή ειρήνης: η ανεργία   ξεπερνά ήδη το 25% και οδεύει σταθερά προς το 30%, η φτώχεια εξαπλώνεται πλέον σε πάνω από το 25% του πληθυσμού, ενώ το χρέος συνεχώς διογκώνεται, ξεπερνώντας το 175% στο τέλος του έτους, από 128% που ήταν το 2009.
11. Το ευρώ ως ασπίδα προστασίας στην οικονομική κρίση αποτελεί ψευδές και ξεδιάντροπο πρόσχημα της ιθύνουσας πολιτικής τάξης (χωρίς αυτό να συνεπάγεται υποχρεωτικά στήριξη για επιστροφή στη δραχμή, ωστόσο αυτή είναι μια εξέλιξη στην οποίαμπορεί αναπόφευκτα να οδηγηθεί η χώρα και για την οποία θα πρέπει να προετοιμαστεί).
12. Η εναλλακτική επιλογή στο σημερινό δίλημμα αναφορικά με τις πιέσεις της τρόικας για περαιτέρω περικοπές και πλήρη κατάρρευση των εργασιακών σχέσεων είναι το άμεσο κλείσιμο της τρύπας στο δομικό έλλειμμα (λιγότερο από 2,5 δισ. ευρώ) με την επιβολή φόρων στους πλούσιους και τους έχοντες και την απόρριψη της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, που θα συνοδεύεται με την υποχρεωτική  κρατικοποίησή τους, εφόσον η ΕΕ αρνηθεί ανάλογη μεταχείριση με αυτή των τραπεζών της Ισπανίας. Η δόση των 31,5 δισ. ευρώ έχει εξελιχθεί στην απόλυτη παγίδα για την ολοκλήρωση της ακραίας νεοφιλελεύθερης οικονομική πολιτικής που επιθυμούν να επιβάλλουν το Βερολίνο, οι Βρυξέλλες, το ΔΝΤ και ένα μέρος του εγχώριου οικονομικού κατεστημένου —  με μοναδικό στόχο τη σταθεροποίηση του τραπεζικού τομέα, ανεξαρτήτως του κόστους στην πραγματική οικονομία και την υπόλοιπη κοινωνία.
13. Εναλλακτικές λύσεις υπήρχαν και υπάρχουν. Ως ένα επιπλέον παράδειγμα, επιβάλλεται η άμεση εφαρμογή του «εργοδότη της εσχάτης προσφυγής» για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της ανεργίας. Ο δημόσιος τομέας, όταν ο ιδιωτικός καταρρέει, είναι αναπόφευκτα ο μόνος φορέας με τη δυνατότητα να οδηγήσει στην ανάκαμψη της οικονομίας, και αυτό επιβεβαιώνεται από άπειρα ιστορικά περιστατικά. Αυτό ωστόσο απαιτεί η Ελλάδα να αναπροσαρμόσει τη διπλωματική και πολιτική της απέναντι στη ΕΕ και  η ελληνική κοινωνία να απορρίψει πλήρως τον νεοφιλελευθερισμό και τα κόμματα της υποταγής και της υποτέλειας. Η ώρα για μαζική ταξική αντεπίθεση από τη λαϊκή βάση είναι τώρα. Αύριο πλέον θα είναι μάλλον πολύ αργά.
Υστερόγραφο: Η υπόθεση της δόσης των 31,5 δισ. ευρώ έχει εξελιχθεί σε πραγματικό θρίλερ, καθώς υπάρχουν έντονες διαφορές απόψεων για τον χειρισμό της ελληνικής κρίσης χρέους μεταξύ ΔΝΤ και Βερολίνου/Βρυξελών. Και οι δύο πλευρές είναι υπέρ των μέτρων που ψηφίστηκαν από τους 153 έλληνες βουλευτές την Τετάρτη, ωστόσο το ΔΝΤ πιέζει για μια νέα, μεγάλη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, τη στιγμή που η Γερμανία και η ΕΚΤ δεν θέλουν καν να ακούσουν γι’ αυτό το σενάριο. Στο πλαίσιο αυτό, το ΔΝΤ φαίνεται να έχει δηλώσει στην ελληνική κυβέρνηση πως θα ήταν σφάλμα να δεχθεί την επόμενη δόση! Αλλά δεν νομίζω να χαρακτήρισε ποτέ κανείς την κυβέρνηση Σαμαρά-Στουρνάρα έξυπνη. Για άλλη μια φορά, οι ελληνικές κυβερνήσεις αποδεικνύονται ανίκανες σε βαθμό κακουργήματος.
Ο Χ. Ι. Πολυχρονίου είναι ερευνητής και PolicyFellowστο Ινστιτούτο Οικονομικών Levy του BardCollege στη Νέα Υόρκη.

Το Βήμα της ξεφτίλας; Όχι δα!

του κ. Γιωργου Πηττα απο το TVXS...
Μπορεί να έχω υπάρξει επί μακρόν αναγνώστης  (και ) του Βήματος, αλλά ποτέ δεν είχα την παραμικρή ψευδαίσθηση για τον ρόλο που έπαιζε και παίζει η βαθύτερα συστημική*  εφημερίδα της  Ελλάδας.
Αυτό το γράφω, χωρίς να έχω την παραμικρή διάθεση να υποτιμήσω την ιστορία της, τη φιλοξενία που έχει παραχωρήσει πάρα πολύ συχνά σε σημαντικούς ανθρώπους του πνεύματος και τη ς επιστήμης και την σημαντική διαφορετικότητα απόψεων που εκφράζουν οι σχολιαστές της.
Από την άλλη πλευρά, είναι αδύνατο να μην εντάξω  το Βήμα, σε μία ειδική κατηγορία εντύπων.
Μια  κατηγορία που τουλάχιστον στην «μεταπολιτευτική Ελλάδα» ξεπερνά και εκείνη του «διαμορφωτή της κοινής γνώμης» και φτάνει όχι στην επίδραση,αλλά στην επιβολή της λήψης συγκεκριμένων αποφάσεων εκ μέρους των αρμόδιων Αρχών, είτε αυτές είναι Κυβέρνηση και Υπουργοί είτε είναι η Δικαιοσύνη και άλλοι Θεσμοί.

Η πρώτη αφορμή που με συνάντησε στην διαδρομή μου και με έκανε να αναρωτηθώ «ποιος επιτέλους κυβερνά αυτόν τον τόπο» που είπε κάποτε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ήταν η πολύκροτη υπόθεση Τσιρώνη προς τα τέλη της δεκαετίας του 70.
Νεαρότατος  τότε εγώ, παρακολουθούσα με ενδιαφέρον και αγωνία τα όσα συνέβαιναν με τον γιατρό Τσιρώνη που ανακήρυξε το σπίτι του «ανεξάρτητο κράτος» και στη συνέχεια, σε μία εξαιρετικά σκοτεινή αστυνομική επιχείρηση, έπεσε νεκρός με τον θάνατό του να αποδίδεται σε αυτοκτονία που αμφισβητήθηκε έντονα και ποτέ δεν ξεκαθαρίστηκε.
Επειδή πρόκειται για μια παλιά ιστορία, όσοι θέλουν μπορούν να αναζητήσουν στοιχεία στο διαδίκτυο και, κυρίως εδώ που εκτός από το χρονικό, υπάρχει και ένα εμπεριστατωμένο άρθρο του αείμνηστου Λεωνίδα Χρηστάκη εκδότη μεταξύ άλλων του «κλασικού» πια για τα Ελληνικά δεδομένα, Ιδεοδρόμιου : http://www.vrahokipos.net/old/history/gr/Tsironis.htm
Προσέξτε τι έγραφε λοιπόν το Βήμα, τρεις μέρες μόλις, πριν γίνει η επίθεση που κατέληξε στον θάνατο του γιατρού,  για  το θέμα:
«…υπονομεύεται η έννοια του κράτους από το γεγονός ότι οι αρμόδιες αρχές επιτρέπουν στον ιδιότυπο αυτό γιατρό όχι μόνο να ζει υπό το κράτος ποινικής ασυλίας (αφού δικαστικές αποφάσεις σε βάρος του για αδικήματα του κοινού ποινικού νόμου παραμένουν ανεκτέλεστες), αλλά και να μεταβάλλεται σε ελευθέρως δρώντα, στην περιοχή του Παλ. Φαλήρου ελεύθερος σκοπευτής. Ονόμασε το διαμέρισμά του Κράτος, έχει προσβάλλει ή προσβάλλει καθημερινά δέσμη από άρθρα του ποινικού νόμου, αλλά ο «πυροβολητής με την μπέρτα» έχει εξασφαλίσει το ακαταδίωκτο».
Ο τότε Υπουργός Δημοσίας Τάξεως , Αναστάσιος Μπάλκος (1916-1995) έσπευσε να απαντήσει αυθημερόν στην εφημερίδα με μία απολογητική επιστολή όπου μεταξύ άλλων έγραφε:
«παραδέχομαι τα περιστατικά που αναφέρετε κι ότι για να εκλείψει αυτή η καταφανής παρανομία χρειάζομαι άδεια του Εισαγγελέα και τέτοια μέχρι στιγμής δεν έχει δοθεί…»
Λίγο μετά, η εισαγγελική δυστοκία λύθηκε, και ο γιατρός Τσιρώνης έπεφτε νεκρός στο «αυτόνομο κρατίδιο του» στο διαμερισματάκι  του Παλαιού Φαλήρου.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά, διαβάζοντας με έκπληξη το χθεσινό άρθρο του διευθυντού του Βήματος του κου Καρακούση.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον.
1ον, χρησιμοποιεί στον τίτλο του– για το πλαίσιο της συγκριμένης εφημερίδας- μία γλώσσα που εναρμονίζεται με την αγοραία χυδαιολογία της Χρυσής Αυγής: «Μπορεί να είναι τόσο ξεφτιλισμένοι οι Ευρωπαίοι;»
2ον, πολτοποιεί τους ευρωπαίους πολίτες και τους ταυτίζει με τις ηγεσίες τους, κυρίως τη Γερμανική. Η διατύπωση «ξεφτιλισμένοι Ευρωπαίοι» είναι τόσο χονδροειδής, ρίχνει τόσο λάδι στη φωτιά της Χρυσής Αυγής , είναι τόσο οφθαλμοφανώς «Αυριανική» που δεν μπορεί να είναι παρά επιλογή.
Κυρίως εφόσον προέρχεται από έναν τόσο έμπειρο συντάκτη και μία εφημερίδα που, κατά κανόνα προσέχει την κάθε λέξη της.
Αν διαβάσουμε το άρθρο με τον τίτλο του και κάνουμε μια ανάλυση στο λεγόμενο copystrategy που ακολουθεί, μπορεί κανείς να καταλήξει πως έρχεται να καλλιεργήσει το χάος.
Η Ευρώπη και οι Ευρωπαίοι συνολικά, είναι «ξεφτίλες» .
Αποδυναμώνει έτσι, τις θέσεις (τις έστω ανεπαρκείς) που καταθέτει η Αξιωματική Αντιπολίτευση για Ευρωπαϊκή Λύση.
Υποδαυλίζει εμμέσως το «εναντίον όλων» που αποτελεί την κορωνίδα της «πολιτικής» (λέμε τώρα) της Χρυσής Αυγής που κραυγάζει και γαβγίζει κατά της Ευρώπης.
Τονώνει τον έτσι και αλλιώς διογκούμενο μηδενισμό που εξαπλώνεται στην ελληνική κοινωνία ως εύλογο αποτέλεσμα της βίαιης φτωχοποίησης και της ανυπαρξίας πειστικού οράματος για διέξοδο.
Καλεί μάλιστα στον δρόμο της «οικειοθελούς αποχώρησης και αυτόματης ανατίναξης της ευρωζώνης» γιατί, «Οι ευρωπαίοι δεν μπορούν να παίζουν άλλο με τον ελληνικό λαό
Ποιος;;; Το Βήμα!!!
Αντί λοιπόν η ιστορική εφημερίδα να επενδύσει σε έναν «εκπαιδευτικό» ρόλο προς την μεριά της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης βοηθώντας της-ας πούμε- να βαδίσει με πιο συγκεκριμένα και ξεκάθαρα  βήματα προς την πιθανή ανάληψη της κυβερνητικής ευθύνης, καλλιεργεί συστηματικά (ή μήπως… συστημικά;) στο αίσθημα του πνιγμού και του αδιεξόδου.
Με άλλα λόγια, κάνει μία σημαντική κατάθεση στην Τράπεζα της Τυφλής Οργής που οδηγεί στο χάος που θα προκύψει από την απελπισία μίας κατακερματισμένης κοινωνίας, όταν αυτή θα εκφραστεί τυφλά, με δεκάδες κοινωνικές ομάδες να στρέφονται η μία κατά της άλλης.
Ασφαλώς θα έχει τους λόγους της.
Και προσπαθώντας να κατανοήσω αυτούς τους όποιους λόγους, μόνο ένα μπορώ να φανταστώ:
Την συντήρηση και διαιώνιση του παρόντος πολιτικού κυβερνητικού προσωπικού και των ποικίλων κολαούζων και ευνοημένων του σε όλα τα επίπεδα.
Έστω και αν αυτό,  για να διαιωνιστεί, θα πρέπει πρώτα να «αναγεννηθεί» μέσα από μία τραγωδία.
Να καταρρεύσει πρώτα υπό το βάρος της αποτυχίας του, να προκληθεί αίμα και τρόμος, για να ανακληθεί στη συνέχεια, ως «έμπειρο» ώστε  να διαχειριστεί την κατάσταση.
Με όλα αυτά στο μυαλό, που ίσως σε μερικούς να μοιάζουν με σενάρια τύπου , η Αξιωματική Αντιπολίτευση, καλείται κατεπειγόντως σε διαδικασία υπερταχείας ωρίμανσης,

·         αφομοιώνοντας γόνιμα  τις ιδεαλιστικές συνιστώσες που θέλουν αύριο κιόλας  σοσιαλισμό (η κάθε μία με διαφορετικό μοντέλο) ,
·         κονιορτοποιώντας τις αναχρονιστικές παραμέτρους που ταυτίζουν την πρόοδο με την διαιώνιση του πελατειακού κράτους φτάνει να είναι το δικό τους,
·         περιθωριοποιώντας  τις βαθύτατα συντηρητικές δυνάμεις που λυμαίνονται την ευρύτερη Αριστερά βραχυκυκλώνοντας διαχρονικά κάθε προοδευτική μεταρρύθμιση.
·         Αναλύοντας και καταγγέλλοντας την ιστορική Κλεπτοκρατία που κυβερνά τον τόπο από την ίδρυσή του.
Είναι η ώρα όχι της «μέγιστης σοβαρότητας» αλλά εκείνης που μέχρι τώρα δεν μπορούσαμε ούτε να φανταστούμε καν αφού  από πουθενά δεν την διδαχτήκαμε και δεν την είδαμε ως παράδειγμα.
Γιατί, όπως είχε πει ο Γιώργος Σεφέρης:
«Σ’ αυτόν τον τόπο όπου όλοι είμαστε τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι…»

*Ας γίνει ξεκάθαρο, πως δεν είμαι «επαγγελματίας αντισυστημικός» . Δεν έχω απολύτως τίποτα εναντίον ενός συστήματος, που παρέχει στους Πολίτες Αξιοκρατία, Αξιοπρέπεια, Ευκαιρίες, Ισονομία και παράλληλα διαθέτει ταχύτατα αντανακλαστικά στον κολασμό της διαφθοράς, της παρανομίας, των καταχρήσεων, της διασπάθισης του δημόσιου χρήματος και του όποιου «ετσιθελισμού» αρχών, δημόσιων υπηρεσιών, ομάδων πολιτών που επιδιώκουν να ευημερήσουν σε βάρος άλλων.
twitter@pittasgeorge

Υπουργείο ΠΡΟΠΟ: Επόμενος στόχος left.gr...

left.gr...

Κείμενο - απάντηση της ομάδας του left.gr σχετικά με την κάλυψη της παρέμβασης της Επιτροπής Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στα «incognito» παιδιά της Αστυνομίας πριν από την πορεία της 6ης Νοεμβρίου και τη στοχοποίηση της ιστοσελίδας μας από τον υπουργό ΠΡΟΠΟ, κ. Δένδια.
Σε μια περίοδο, κατά την οποία η κυβερνητική πολιτική έχει απολέσει κάθε ίχνος κοινωνικής νομιμοποίησης, το υπουργείο ΠΡΟΠΟ και οι δυνάμεις καταστολής της ΕΛΑΣ έχουν αναλάβει να την επιβάλουν με τον φόβο και τη βία. Σε κάθε κοινωνική διαμαρτυρία εμφανίζονται από τη μία ο «εχθρός λαός» και από την άλλη οι δυνάμεις καταστολής πέρα και έξω από κάθε δημοκρατικό και συνταγματικό όριο.
Προληπτικές προσαγωγές στο σωρό, άγριες και δολοφονικές πολλές φορές επιθέσεις με δακρυγόνα, κρότου-λάμψης, αντλίες νερού, ακόμα και με πέτρες και άγριο κυνηγητό από άνδρες των δυνάμεων καταστολής που χτυπούν ακόμα και κρατώντας τα γκλομπ ανάποδα είναι η πραγματικότητα που βιώνει ο λαός που διεκδικεί αξιοπρέπεια.
Στα παραπάνω ήρθαν να προστεθούν καταγγελίες για βασανιστήρια σε προσαχθέντες μέσα στο κτίριο της ΓΑΔΑ. Οι βωμολοχίες και τα εμφυλιοπολεμικά τσιτάτα για τους παππούδες του ΕΑΜ ήταν απλώς ενδεικτικά.
Η διαπόμπευση πολιτών που απλώς προσάγονται χωρίς να έχουν περάσει καν από εισαγγελέα, που κατά την Αστυνομία ήταν ύποπτοι, αλλά κατά το Δίκαιο αθώοι, αφού δεν είχαν ακόμα δικαστεί, αποτελεί ακόμα μια από τις βάρβαρες πρακτικές που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση. Μια τακτική που ξεκίνησε με την προεκλογικής έμπνευσης επιχείρηση Χρυσοχοΐδη εναντίον εκδιδόμενων οροθετικών.
Το παραπάνω έργο της ΕΛΑΣ δεν αποτελεί παρεκτροπή αλλά γίνεται συντεταγμένα, σύμφωνα με σχέδιο και αναπτύσσεται με ευθύνη προφανώς όλης της τρικομματικής κυβέρνησης και του ίδιου του πρωθυπουργού.
Τέλος, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις συνεργασίας της ΕΛΑΣ με τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής, αλλά και οι καταγγελίες που αφορούν άνδρες των ΜΑΤ οι οποίοι φέρουν απροκάλυπτα ακόμα και νεοναζιστικά σύμβολα στις στολές τους. Δεν είναι τυχαία ούτε η ατιμωρησία των εγκληματικών πράξεων της συγκεκριμένης νεοναζιστικής συμμορίας, ούτε η έκρηξη ρατσιστικών δολοφονικών επιθέσεων με πλήρη ευθύνη συγκάλυψης από συγκεκριμένα αστυνομικά τμήματα.
Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα η Επιτροπή Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και η Κοινοβουλευτική Ομάδα δεν μπορούν και φυσικά δεν μένουν απαθείς. Ο αγώνας για δημοκρατία, ο αγώνας για την υπεράσπιση των ατομικών και συλλογικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και η λειτουργία της Αστυνομίας εντός των νόμιμων και συνταγματικών ορίων αποτελεί πρώτη προτεραιότητα.
Η παρέμβαση της Επιτροπής Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ με την παρουσία βουλευτών και νομικών πριν από την πορεία της 6ης Νοεμβρίου στους «incognito» άντρες της Ασφάλειας, οι οποίοι μεταμφιεσμένοι σε «άγριους» διαδηλωτές με κουκούλες και σακίδια καραδοκούσαν σε όλους τους δρόμους περιμετρικά του κέντρου, με αδιευκρίνιστες οδηγίες, ήταν μια αυτονόητη συμβολική πολιτική δράση αντίστασης, αλλά και μια δράση κομβικής σημασίας για την προάσπιση του δικαιώματος στη διαδήλωση.
Φυσικά μια τέτοια δράση δεν αποτελεί αντιποίηση αρχής, όπως έσπευσε να τη χαρακτηρίσει ο κ. Δένδιας, μόνο και μόνο για να ενισχύσει την επικίνδυνη «θεωρία των άκρων» που του αρέσει τόσο, ώστε έχει μεταβάλει το γραφείο Τύπου του υπουργείου του σε όργανο κομματικής προπαγάνδας. Σχετικά με αυτά, όμως, έχει απαντήσει επαρκώς τόσο το Γραφείο Τύπου, όσο και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Παναγιώτης Λαφαζάνης, στην Ολομέλεια του Κοινοβουλίου.
***************************************
Η ομάδα του left.gr αποφάσισε να καλύψει την παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, θεωρώντας τη δημοσιοποίησή της ως πολιτική πράξη και όχι ως εκπλήρωση κάποιου δημοσιογραφικού ρόλου.
Είναι προφανές ότι οι όποιες κατηγορίες περί αποκάλυψης προσωπικών δεδομένων δεν στέκουν ούτε κατ' ελάχιστον, μιας και πρόκειται για δημόσια πρόσωπα σε δημόσιο χώρο. Επίσης, κατά τη διάρκεια του βίντεο παρουσιάζονται αναμεμειγμένες φωτογραφίες προσώπων της Ασφάλειας και μελών του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, χωρίς να γίνεται καμία αναφορά στην ταυτότητά τους. Εξάλλου η «παραλλαγή» των μελών της ΕΛΑΣ που είναι σε υπηρεσία είναι εξαιρετικά πειστική! Αυτό άλλωστε θέλαμε να αναδείξουμε καλύπτοντας τη συγκεκριμένη δράση.
Αναρωτιόμαστε τι είναι αυτό που προκάλεσε την οργή του κ. Δένδια στην περίπτωση του left.gr, δεδομένου ότι αντίστοιχες κατηγορίες δεν έχουν αποδοθεί προς όλα τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης, έντυπα και ηλεκτρονικά, που κατ' επανάληψη έχουν προβάλει πλάνα από άνδρες της Ασφάλειας μαζί με δυνάμεις των ΜΑΤ.
Η πραγματικότητα είναι πως η ίδια η δράση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, αλλά και η στήριξή μας σε αυτόν τον χώρο, καθώς και η συνεχής αύξηση της αναγνωσιμότητας μιας ιστοσελίδας που προσπαθεί να προβάλει με διαφορετικό τρόπο νέα και απόψεις που αφορούν το κίνημα και την Αριστερά ενοχλούν πολύ την κυβέρνηση και τον υπουργό ΠΡΟΠΟ. Δεν πρόκειται, λοιπόν, για τίποτα άλλο παρά για μια προσπάθεια εκφοβισμού, η οποία, αν εξελιχθεί και δικαστικά, θα αποτελεί σαφώς πολιτική δίωξη.
Τα περιστατικά της σύλληψης του Κώστα Βαξεβάνη, της διακοπής της εκπομπής των Αρβανίτη-Κατσίμη, της δίωξης του «Παστίτσιου», αλλά και του νεαρού από την Κέρκυρα μας πεισμώνουν και μας δυναμώνουν.
Η ομάδα του left.gr αυτό που έχει να πει είναι πως όλες αυτές οι κινήσεις όχι μόνο δεν μας φοβίζουν, αλλά αντιθέτως μαρτυρούν τον δικό τους φόβο. Εμείς, όπως κάναμε από την πρώτη στιγμή της λειτουργίας μας, θα συνεχίσουμε να απευθυνόμαστε με το βλέμμα στραμμένο στον κόσμο που βιώνει μια πρωτοφανή ταξική επίθεση, στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, αλλά και τους φίλους και συντρόφους από την ευρύτερη αριστερά και τα κινήματα, στον κόσμο που μετέχει στο μεγάλο ρεύμα που δημιουργείται στην ελληνική κοινωνία, διεκδικώντας ένα διαφορετικό μέλλον, στηρίζοντας την ανατροπή.
Στόχος μας είναι να φτάνουν όσο πιο μακριά τα νέα της αντίστασης και της αλληλεγγύης, νέα που δεν βρίσκουν χώρο στα κυρίαρχα μέσα προπαγάνδας. Νέα, αφιερώματα και άρθρα που δεν μετράνε αριθμούς αλλά ανθρώπους, που δεν νοιάζονται για την ανταγωνιστικότητα αλλά για την αξιοπρέπεια, που δεν στηρίζουν κέρδη αλλά δικαιώματα, που δεν χρηματοδοτούνται από κεφάλαια ελληνικά ή ξένα, αλλά που έχουν κάτι από την αγωνία της κοινωνίας να ανιχνεύσει νέους δρόμους, να υπερβεί τις πολιτικές δυνάμεις που μας έφεραν μέχρι εδώ και να ξαναβάλει αξίες και ιδέες ανθρώπων στο προσκήνιο.

Έτσι θα προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε κόντρα σε κάθε προσπάθεια φίμωσης της διαφορετικής φωνής, κόντρα στα γκεμπελικά επικοινωνιακά παιχνίδια της εξουσίας, μαζί με τον λαό και την Αριστερά για τη μεγάλη ανατροπή.



Μας απειλούν με χρεοκοπία παρά τα μέτρα...

του Γιωργου Δελαστικ απο το Εθνος...

Μπορεί η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ να ξεκίνησε θριαμβευτικά τον Ιούνιο με 179 βουλευτές, αλλά εν πάση περιπτώσει προχτές κατόρθωσε να συγκρατήσει τους 153 από αυτούς και να περάσει τα μέτρα οικονομικής και κοινωνικής εξόντωσης εκατομμυρίων Ελλήνων. Δευτερεύον στοιχείο είναι αν αυτή η κοινοβουλευτική νίκη πρέπει ίσως να χαρακτηριστεί «πύρρεια» υπό το πρίσμα της προϊούσης αποσύνθεσης και πολιτικής σήψης του ΠΑΣΟΚ, το οποίο έχασε προχτές 6 ακόμη βουλευτές από τους 33 όλους κι όλους που είχε εκλέξει.
Αλλωστε, όσο και αν το ΠΑΣΟΚ υπήρξε ένας από τους δύο πυλώνες του μεταπολιτευτικού πολιτικού σκηνικού, από τον Μάιο και μετά σταδιακά εκμηδενίζεται ως πρωτεύων πολιτικός παράγοντας και ελάχιστοι πλέον αμφιβάλλουν ότι οδεύει προς το τέλος που είχε η ΕΔΗΚ το 1977, όταν εξέλιπε από την πολιτική σκηνή και αντικαταστάθηκε από ένα νέο κόμμα που ανταποκρινόταν στις κοινωνικές ανάγκες και στον ριζοσπαστισμό της νέας εποχής, όπως ήταν τότε το ΠΑΣΟΚ. Κανείς δεν μπορεί να ορκιστεί ότι στις επόμενες βουλευτικές εκλογές θα συμμετάσχει οπωσδήποτε κόμμα με την ονομασία ΠΑΣΟΚ, καθώς πολλαπλασιάζονται οι φυγόκεντρες δυνάμεις στους κόλπους του, όσο μειώνεται η εκλογική του μάζα και παγιώνεται η απήχησή του σε μονοψήφιο ποσοστό.
«Κάθε στέλεχος και ένα... ΠΑΣΟΚ!» ενδέχεται να είναι σε λίγο το νέο σλόγκαν τού κάποτε κραταιού κόμματος που μόλις πριν από τρία χρόνια είχε αποσπάσει το 44% των ψήφων του ελληνικού λαού. Το μέλλον του ΠΑΣΟΚ όμως είναι θέμα σαφώς πολύ υποδεέστερο του τι πρόκειται να γίνει στην Ελλάδα μετά την ψήφιση των μέτρων. Το ότι οι Ελληνες θα πεταχτούν να ζουν σε πρωτοφανή μιζέρια και δυστυχία το γνωρίζουμε και το αισθανόμαστε όλοι. Εστω και γυρίζοντας όμως τη χώρα μισόν αιώνα πίσω, θα βελτιωθούν τα δημοσιονομικά μεγέθη ώστε να γίνει τουλάχιστον μια νέα αρχή, έστω και με όρους της δεκαετίας του 1950 ή του 1960; Οι προοπτικές δεν είναι καθόλου αισιόδοξες.
Το είπε πεντακάθαρα προχτές ο Ολι Ρεν: «Το ελληνικό δημόσιο χρέος σαφώς δεν είναι βιώσιμο»! Φράση αιχμηρή σαν μαχαιριά. Φράση με ολέθριες συνέπειες για όσους καταλαβαίνουν τη σημασία των λέξεων και δεν αυταπατώνται ή δεν ζουν σε έναν κόσμο εξωπραγματικό. Θα το πούμε ωμά: Οταν το δημόσιο χρέος μιας χώρας δεν είναι βιώσιμο, αυτή η χώρα βαδίζει με μαθηματική ακρίβεια προς τη χρεοκοπία! Αυτό μας είπε, δηλαδή, ο Ολι Ρεν.
Αν δεν βρεθεί τρόπος και μάλιστα σύντομα για να καταστεί το ελληνικό δημόσιο χρέος βιώσιμο, τότε η χρεοκοπία της Ελλάδας είναι αναπότρεπτη! Προηγήθηκε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος είχε δηλώσει ότι δεν έχει βρεθεί ακόμη βιώσιμη λύση για την Ελλάδα.
Το βέβαιο είναι ότι τη «βιώσιμη λύση» δεν τη δίνει σε καμία περίπτωση το Μνημόνιο και η πολιτική υλοποίησής του. Τα αποτελέσματά του τα έχουν ήδη δει οι πάντες. Το χρέος της Ελλάδας ήταν 129% του ΑΕΠ το 2009. Μετά την πρωτοφανή λεηλασία των εισοδημάτων όλων των Ελλήνων και το «κούρεμα» κατά 53% περίπου 200 δισεκατομμυρίων ευρώ χρέους, το χρέος αντί να μειωθεί εκτινάχθηκε φέτος στο 175% του ΑΕΠ που καταρρέει εξαιτίας αυτής της πολιτικής με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και του χρόνου θα πάει στο 190% του ΑΕΠ, όπου θα παραμείνει για τουλάχιστον τέσσερα χρόνια! Αυτό είναι το «μη βιώσιμο» χρέος που λέει ο Ολι Ρεν.
Η Ευρωζώνη μάς δανείζει για να σώσει τις δικές της τράπεζες, κυρίως γαλλικές και γερμανικές από ενδεχόμενη ελληνική αδυναμία ή απροθυμία πληρωμών, θέτοντας ταυτόχρονα υπό ξένο έλεγχο το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, παράλληλα με τον εξανδραποδισμό των Ελλήνων. Παρ' όλα αυτά συνεχίζει να μας απειλεί και με χρεοκοπία, όσα μέτρα κι αν ψηφίζουν οι «πρόθυμοι» Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης.

Εκει που τελειωνουν οι "κοκκινες" γραμμες τους...

Της ΜΑΡΙΑΣ ΔΙΑΚΑΚΗ* απο την ΙΣΚΡΑ...

Είναι πραγματικά ντροπή για το ελληνικό κοινοβούλιο η αντιμετώπιση του μέλλοντος του Ελληνικού λαού, με τρόπο πραξικοπηματικό και απαράδεκτο, αλλά που όμως, επιβάλλεται στην συγκυβέρνηση από αυτούς για τους οποίους επιτελούν διατεταγμένη υπηρεσία.
Κατατέθηκε ένα νομοσχέδιο που περιέχει τέτοιες αλλαγές στην δημόσια ζωή, τέτοιες ανατροπές στην ελληνική κοινωνία, με τις γνωστές «διαδικασίες του κατεπείγοντος», λες και πρόκειται για βιαστικές λεπτομέρειες ενός νόμου που πρέπει να διευθετηθούν άμεσα.
Είναι αυτονόητο ότι κανείς δεν πρόλαβε ούτε να μελετήσει αλλά ούτε καλά καλά να διαβάσει αυτό το ανήκουστο νομοσχέδιο που αποφασίζει για την εφεξής τύχη της χώρας και των πολιτών της. Ξέρουμε καλά ότι αυτή η διαδικασία τους βόλευε, προκειμένου να περάσουν σε ένα άρθρο όσα τους διέταξαν και όσα απαιτούν από μας οι δυνάστες της Ελλάδας.
Ο εμπαιγμός είναι φανερός. Η βιασύνη τους απερίγραπτη. Οι βουλευτές τους εγκλωβισμένοι, προσπαθούν να πείσουν εαυτούς και αλλήλους για ένα δίκιο που δεν έχουν, με βαρύγδουπους λόγους που το μόνο που καταφέρνουν με αυτούς είναι να δηλώσουν την άνευ όρων υποταγή στις εντολές της τρικοματικής κυβέρνησης και κατ’ επέκτασιν στις εντολές της Τρόικα, γιατί από τον τόμο των 700 τόσων σελίδων, ούτε καν τις επικεφαλίδες έχουν διαβάσει. Η πράξη αυτή είναι ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.
Κυρίες και κύριοι της κυβέρνησης είστε υπεύθυνοι και υπόλογοι απέναντι σ’ αυτόν τον καθημαγμένο λαό που αυτές τις μέρες απογοητευμένος, απελπισμένος και αγανακτισμένος διαδηλώνει και ενίσταται σε όλη την Ελλάδα! Δεν κατέβηκε στους δρόμους για να δείξει στους «λαοπρόβλητους ηγέτες» του την αγάπη του!!!!
Διαφωνεί με την πολιτική, τις πρακτικές και την υπακοή της κυβέρνησης σας σε ξένα συμφέροντα εις βάρος της ζωής τους, της εργασίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Το «αίσθημα ευθύνης» που τόσες φορές έχετε επικαλεστεί, δεν αφορά την ευθύνη σας απέναντι στην κοινωνία παρά μονάχα την ευθύνη σας στους δανειστές και τις απαιτήσεις τους.
Δεν είναι γενναιότητα, όπως διατυμπανίζετε να παραδίδετε τη χώρα άνευ όρων και ασυζητητί στα χέρια της Τρόικα. Ανάλγητοι όντες, εκουσίως και ακουσίως, στέλνετε την κοινωνία στην εξαθλίωση και τον αφανισμό.
Καταλήξατε σε αυτά τα μέτρα, σε βάρος του λαού, χωρίς να εξετάσετε αν υπάρχουν άλλοι τρόποι λιγότερο επώδυνοι να βρείτε λύσεις στο πρόβλημα γιατί σας διευκόλυνε να απευθυνθείτε στον «λογιστικά» εύκολο στόχο: τους εργαζόμενους! Ποια κοινωνική ομάδα να πρωτοαναφερθεί, από τους αγρότες που τους εξαθλιώνετε και ακυρώνετε στην ουσία τους κόπους τους, ερημώνοντας την ύπαιθρο, και τους νέους, την ελπίδα της χώρας, που απελπισμένοι αγωνιούν για το μέλλον που εσείς τους στερείτε, μέχρι τους ένστολους που τους περικόπτετε ακόμα και τα βασικά προς το ζην, οδηγώντας τους στην απόγνωση.
Ξεπουλάτε την δημόσια περιουσία μέσω του ΤΑΙΠΕΔ και αυτό το ονομάζετε «αξιοποίηση»!! Αδιαφορείτε για την κατάσταση της ελληνικής οικογένειας σήμερα και ανάγετε το μέλλον με αριθμούς και εκατοστιαίες συστάσεις! Πίσω όμως από τους αριθμούς αυτούς και τα γινόμενα που πρέπει να φτάσετε, σύμφωνα με τις απαιτήσεις των «εταίρων», κρύβονται άνθρωποι! Με όνειρα, προσδοκίες και λαχτάρα για ένα καλύτερο μέλλον! Αυτούς οφείλετε να πάρετε υπ΄όψιν σας πρώτα από όλα γιατί αυτούς θα έπρεπε να υπηρετείτε και όχι τους δανειστές!
Κι εσείς, όλα αυτά τα αντιπαρέρχεστε και τα διαγράφετε! Εξωθείτε στα άκρα και οδηγείτε στον εξευτελισμό και την φτωχοποίηση, χωρίς έλεος, την ελληνική οικογένεια, τους νέους, την ελληνική κοινωνία ολόκληρη, προκειμένου να δώσετε διαπιστευτήρια υποταγής και υποτέλειας σε δυνάστες!
Δεν έχετε καμία απολύτως διάθεση, ούτε για εξυγίανση, ούτε για ανάπτυξη ούτε για ευημερία! Το μόνο που θέλετε είναι να ξεπουλήσετε την Ελλάδα κατ΄ εντολήν και καθ΄ υπόδειξιν όσων επιβουλεύονται τη χώρα και το μέλλον της.
Δεν μπορώ να αναφερθώ σε παραγράφους, υποπαραγράφους και περιπτώσεις αυτού του εκτρώματος που φέρνετε προς ψήφιση, δεν έχει κανένα νόημα αφού εξ αρχής είναι απορριπτέο ως έχει γιατί το μόνο που ζητά είναι περαιτέρω θυσίες για τον Ελληνικό λαό και μάλιστα χωρίς αντίκρισμα!
Ασκείτε μια άνευ προηγουμένου τρομοκρατία και εκφοβισμό λέγοντας ότι αν δεν πάρουμε τη δόση θα χρεοκοπήσουμε! Ξέρετε όμως καλά ότι αυτή η δόση δεν έχει καμιά σχέση ούτε με τους Έλληνες ούτε με την βελτίωση της ζωής τους. Δεν έχει να κάνει με την ζωή και την καθημερινότητα τους. Ούτε με μισθούς, ούτε με συντάξεις! Έχει να κάνει με το χρέος και την αποπληρωμή του, όπερ μεθερμηνευόμενον : ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΥΡΩ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ!! Άρα; Προς τι η αγωνία σας; Απλά: η εξυπηρέτηση των ξένων συμφερόντων σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας!
Πριν μέρες, ο πρωθυπουργός με χαρά και μέσα σε άλλα, επικαλέστηκε τον Ελύτη στη ρήση : αν διαλυθεί η Ελλάδα (πράγμα που ο ίδιος επιχειρεί) μ΄ ένα αμπέλι, μια ελιά κι ένα καράβι, την ξαναφτιάχνεις!
Έχω να του πω ότι τα αμπέλια τα ξεράνατε, τις ελιές τις μαράνατε και τα καράβια τα βουλιάξατε! Με όλα αυτά που θέλετε να εφαρμόσετε ένα είναι σίγουρο: την Ελλάδα θα την διαλύσετε!
*Βουλευτής Ηρακλείου με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.
Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

Ο φοβος...

του Γιώργου Παπαζαχαρίου, απο τη φυλη των φιλων...
Ο Φόβος είναι φυσικό, κοινό συναίσθημα.  Όλοι φοβόμαστε. Το στοίχημα είναι ποιος θα ελέγξει το φόβο και θα τον διαχειριστεί προς όφελός του. Ο Φόβος είναι το παραισθησιογόνο της εξουσίας,  κι η ελπίδα, πως αυτό που φοβάσαι και βλέπεις να συμβαίνει στο διπλανό σου, δεν θα συμβεί σε σένα, ένα από τα συμπτώματά του.
Ο Φόβος είναι εργαλείο χειρισμού συνειδήσεων, η εξουσία τον χρησιμοποιεί για να σε παραλύσει και να παραμορφώσει την πραγματικότητα που αρνείσαι να δεις γιατί ελπίζεις. Δεν υπάρχει ελπίδα χωρίς φόβο, ούτε και φόβος χωρίς ελπίδα.  Ο δικός μας φόβος μπροστά στην καταστροφή, δεν την αποτρέπει, την επισπεύδει.
Η εποχή της πλαστής ευδαιμονίας μαζί με τις ψευδαισθήσεις της τελείωσε. Η αποχαυνωμένη από τη συνταγή του life style  κοινωνία, ανήμπορη να αντιδράσει παρακολουθεί από τον αναπηρικό καναπέ τα κατορθώματα του Σουλεϊμάν και… ελπίζει.  Η Μικροαστική καταστροφή  συντελείται επιτυχώς με τη συνταγή Σοκ και Δέος.
Η Υγεία, η Παιδεία, η  Κοινωνική Πρόνοια, θυσιάζονται στο βωμό του «Υγιούς Ανταγωνισμού». Οτιδήποτε «δημόσιο» απαξιώνεται και προκρίνεται το «ιδιωτικό».  Η Δημοκρατία μετατρέπεται σε κενό γράμμα.
Για να περιγράψουμε το πολίτευμά  μας καταφεύγω στη νεολεξία  και προτείνω τον όρο «Ιδιωτικοκρατία». Ως πότε θα ιδιωτεύουμε;  Ως πότε θα πότε θα παραμένουμε idiots που τους κυβερνούν οι ιδιώτες και ιδιοτελή συμφέροντά τους; 
Στην τραγωδία που βιώνουμε ο από μηχανής θεός δεν θα παρουσιαστεί με γερανό απ’ έξω. Μέσα μας καθεύδει, σκεπασμένος από  τα συντρίμμια της προστασίας της εργασίας, της συλλογικής μνήμης, της αξιοπρέπειας.
 Ήρθε η ώρα να τον ξυπνήσουμε για να μαζέψουμε τα κομμάτια μας, για να ξανασταθούμε στα πόδια μας, να βρούμε επί τέλους  τη χαμένη μας αυτοπεποίθηση, υπερηφάνεια και αυτοεκτίμηση. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία.

Η Νύχτα των Κρυστάλλων- Kristallnacht...

EcoLeft...
Η σημερινή Παγκόσμια μέρα κατά του Φασισμού και του Αντισημιτισμού αποτελεί ημέρα μνήμης της «Νύχτας των Κρυστάλλων». Σαν σήμερα, πριν από 73 χρόνια, έγινε ένα μαζικό πογκρόμ κατά των Εβραίων τη νύχτα της 9ης προς τη 10η Νοεμβρίου 1938.
H νύχτα εκείνη αποτέλεσε την απαρχή των συστηματικών ενεργειών εξολόθρευσης των Εβραίων σε όλη την Ευρώπη, γνωστής ως «Ολοκαύτωμα». Μετά την εκλογή του κόμματος των Ναζί τον Ιανουάριο του 1933, εισήχθησαν αντισημιτικές πολιτικές υπό το καθεστώς του Χίτλερ. Στην Γερμανία ζούσαν περίπου 500.000 Εβραίοι οι οποίοι μετατράπηκαν από το καθεστώς σε αποδιοπομπαίους τράγους για όλα τα δεινά που αντιμετώπιζε η Γερμανία˙ την ήττα στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, της άρχισαν να κατηγορούνται ως οι υπαίτιοι για την ήττα στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, τον υπερπληθωρισμό (1921-1923) και την Μεγάλη Ύφεση του ’30. Έτσι, στις αρχές του 1933, η γερμανική κυβέρνηση, έθεσε σε ισχύ μία σειρά αντισημιτικών νόμων σαν αυτόν που απέκλειε τους Εβραίους από τις δημοσιές υπηρεσίες.
Το 1935, μπαίνουν σε εφαρμογή οι «νόμοι της Νυρεμβέργης» με τους οποίους οι Εβραίοι στερούνται την υπηκοότητα τους αλλά και το δικαίωμα τους να παντρεύονται Γερμανούς. Αυτά τα μέτρα οδήγησαν χιλιάδες Εβραίους από τη Γερμάνια και την Αυστρία, να αναζητήσουν καταφύγιο σε άλλες χώρες χωρίς όμως να γίνονται δεκτοί. Ως το 1938, τα μέτρα κατά των Εβραίων συστηματοποιούνταν με τέτοια μεθοδικότητα που κάποιοι ιστορικοί πιστεύουν ότι οι Ναζί προσπαθούσαν να προκαλέσουν την αφορμή που θα σηματοδοτούσε την προγραμματισμένη εξόντωση των Εβραίων.
Τον Αύγουστο του 1938, οι γερμανικές αρχές ανακοίνωσαν την ακύρωση και την πλήρη ανάκληση των αδειών παραμονής για τους αλλοδαπούς. Αυτό περιελάμβανε και τους Εβραίους που είχαν γεννηθεί στην Γερμανία και είχαν άλλη καταγωγή. Συγκεκριμένα, ως τις 28 Οκτωβρίου του 1938, πάνω από 12.000 Εβραίοι που είχαν γεννηθεί στην Πολωνία απελάθηκαν μέσα σε μία νύχτα με διαταγές του Χίτλερ. Μόνο τετρακόσιοι έλαβαν άδεια εισόδου στην Πολωνία και οι υπόλοιποι 8.000 έμειναν στα σύνορα. Όσοι προσπάθησαν να γυρίσουν πίσω λόγω των συνθηκών που αντιμετώπιζαν, εκτελέσθηκαν. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, δόθηκε η αναμενόμενη αφορμή. Ο 17 χρονος Εβραίος Χέρσελ Γκρίνσπαν του οποίου η οικογένεια είχε εκδιωχθεί από την Γερμανία, την 7η Νοεμβρίου μπήκε στη Γερμανική πρεσβεία στο Παρίσι και πυροβόλησε έναν χαμηλόβαθμο διπλωμάτη, στο όνομα 12.000 κατατρεγμένων Εβραίων. Ο Γερμανός διπλωμάτης υπέκυψε στα τραύματά του δυο μέρες αργότερα.
Η απάντηση δεν αργεί. Στις 8 Νοεμβρίου ανακοινώνονται τα πρώτα τιμωρητικά μέτρα. Με στόχο να καταστραφεί κάθε ενωτικός δεσμός μεταξύ των Εβραίων, απαγορεύεται η κυκλοφορία όλων των εφημερίδων τους, η φοίτηση Εβραιόπουλων σε γερμανικά σχολεία και κάθε πολιτιστική εκδήλωση. Το βράδυ της 9ης Νοεμβρίου του 1938, ο Ράινχαρντ Χάιντριχ, έστειλε ένα μυστικό τηλεγράφημα στην αστυνομία με οδηγίες για τις ταραχές. Ανάμεσα στις οδηγίες περιλαμβανόταν η κράτηση νέων και δυνατών Εβραίων για την ενδεχόμενη αποστολή τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ακολούθησε πογκρόμ κατά το οποίο προκλήθηκαν ζημιές και θύματα.
Το όνομά της- Kristallnacht (Crystal Night)- η νύχτα αυτή το πήρε από τα σπασμένα τζάμια πάνω από 7.000 καταστημάτων που ανήκαν σε Εβραίους. Σε αριθμούς, καταστράφηκαν 1.574 συναγωγές (σχεδόν όλες όσες υπήρχαν στη Γερμανία) και πολλά εβραϊκά κοιμητήρια. Κάποιοι Εβραίοι ξυλοκοπήθηκαν έως θανάτου, ενώ άλλοι εξαναγκάζονταν να παρακολουθούν. Περισσότεροι από 30.000 Εβραίοι συνελήφθησαν και στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά κύριο λόγο στο Νταχάου, στο Μπούχενβαλντ και στο Ζάξενχαουζεν. Οι περισσότεροι αφέθηκαν ελεύθεροι κατά τη διάρκεια των επόμενων τριών μηνών, υπό τον όρο ότι θα εγκατέλειπαν τη Γερμανία. Ο ακριβής αριθμός των Γερμανών Εβραίων που θανατώθηκαν δεν έχει προσδιοριστεί, αλλά υπολογίζεται ότι κυμαίνεται μεταξύ 36 και 200 περίπου ατόμων για τις δύο ημέρες που διήρκεσαν οι αναταραχές.
Το ίδιο συνέβη και στην Αυστρία, περισσότερες από τις 94 συναγωγές και τόποι προσευχής της Βιέννης υπέστησαν μερική ή ολική καταστροφή. Η τιμωρία δεν τελειώνει στο πογκρόμ αλλά συνεχίζει με την καταβολή συλλογικού προστίμου ενός δισεκατομμυρίου μάρκων προς τη ναζιστική κυβέρνηση για το θάνατο του Φομ Ρατ και έξι εκατομμυρίων μάρκων των ασφαλιστικών πληρωμών που θα έπαιρνε η εβραϊκή κοινότητα εξαιτίας των καταστροφών στις περιουσίες τους. Στις 12 Νοεμβρίου συναντήθηκαν ο ανώτερος αξιωματούχος των Ναζί Χέρμαν Γκέρινγκ με τα άλλα μέλη της ηγεσίας των Ναζί για τον σχεδιασμό των υπόλοιπων βημάτων προς τη μελανότερη περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας.

Ο άσπονδος φίλος μου...

Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης, απο το αριστερο Blog...
Μπαίνοντας γρήγορα στο σπίτι, βρεγμένος ως το κόκαλο, πήγα κατευθείαν στο μπαλκόνι.
Εκεί με περίμενε, όπως κάθε φορά μετά από κάποια διαδήλωση, ο άσπονδος φίλος μου.
Είχε πάρει εκείνο το ειρωνικό του ύφος, όπως συνήθως, και μου χαμογελούσε κουνώντας το κεφάλι.
-         Σου τα έλεγα εγώ αλλά δεν με άκουγες. Τι κατάλαβες που ξαναπήγες στο Σύνταγμα; Βγήκε τίποτα;
-         Σαν τι περίμενες να βγει;
-         Εγώ; Τίποτα! Εσύ περίμενες ότι θα έρθουν τα πάνω, κάτω.
-         Δε με παρατάς λέω εγώ μες στα νεύρα μου; Άντε μην τα μαζέψεις όλα εσύ.
-         Μπα! Έχουμε νευράκια; Εγώ σου φταίω που παίχτηκε το ίδιο έργο για μία ακόμη φορά; Πόσοι μαζευτήκατε; Καμιά δεκαριά χιλιάδες;
-         Όχι, ήταν πολλοί περισσότεροι. Μπορεί και εκατό χιλιάδες.
-         Σώπα! Αλήθεια; Μια διμοιρία των ΜΑΤ μπορεί να τα βάλει με 10.000 κόσμο. Βάλε πόσες διμοιρίες ήταν, πρόσθεσε και τους γνωστούς διακόσιους. Αρκούσαν για να σας διαλύσουν σε πέντε λεπτά.
-         Ναι! Τελικά αρκούσε…
-         Καλά, τόσες εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, τόσοι συνταξιούχοι, τόσοι μισθωτοί, που ήταν όλοι αυτοί; Η νεολαία; Οι φοιτητές;
-         Δεν ξέρω. Άσε με σε παρακαλώ. Που θες να ξέρω; Μάλλον στα σπίτια τους όπως και συ.
-         Γιατί δεν κατέβηκαν όλοι αυτοί;
-         Τι να σου πω; Άλλοι φοβήθηκαν, άλλοι πιστεύουν πως δεν θα βγει τίποτα, άλλοι πως οι αντίπαλοι είναι πολλοί δυνατοί…
-         Άλλοι είναι βολεμένοι ακόμα ή νομίζουν ότι είναι. Πες το γιατί ντρέπεσαι;
-         Δεν ντρέπομαι. Απλώς πιστεύω πως οι βολεμένοι είναι πλέον λίγοι.
-         Ζεις στον κόσμο σου φίλε μου. Υπάρχουν ακόμη πολλοί βολεμένοι. Μπροστά σου βρίσκεται το καλύτερο παράδειγμα. Έχω τη δουλίτσα μου, το μισθό μου. Εφτακόσια θες; Εφτακόσια, αλλά τα έχω κάθε μήνα. Μπορεί να μου τα καθυστερούν λίγο, αλλά δεν πεινάω κιόλας.
-         Και πως τα φέρνεις βόλτα;
-         Κοίτα να δεις. Το πήρα απόφαση. Αυτοί δεν πρόκειται να σταματήσουν. Θα κόβουν, θα κόβουν μέχρι να σκάσουν από τη μάσα. Προκειμένου να σκάσω, άρχισα κι εγώ να κόβω.
-         Ναι αλλά τι να πρωτοκόψεις;
-         Έκοψα πρώτα τους πολλούς καφέδες. Πίνω έναν κάθε τρεις μέρες. Έκοψα τα ταβερνεία και τα ούζα και τελευταία έκοψα και το τσιγάρο. Έτσι γλυτώνω χρήματα και μειώνω χοληστερίνες, τριγλυκερίδια και νικοτίνες.
-         Όπως πας θα κόψεις και το φαγητό. Με τα παιδιά τι κάνεις; Δεν έχουν αυτά ανάγκες;
-         Όλα είναι σχετικά. Σταμάτησα να τους ψωνίζω ρούχα και παπούτσια. Ας βάλουν τα περσινά και τα προπέρσινα. Τι θα πάθουν; Εμείς πάθαμε τίποτα;
-         Καλά! Τα δικά σου τα παιδιά δεν ψηλώνουν; Η πατούσα τους δε μεγαλώνει;
-         Εντάξει! Όλο και κάποιος συγγενής βρίσκεται να μας τροφοδοτήσει. Έχουν κι αυτοί παιδιά που μεγαλώνουν. Όποια δεν τους κάνουν μου τα πασάρουν. Είπαμε, χρειάζεται αλληλεγγύη.
-         Ναι αλλά, όπως πάει, σε λίγο δεν θα έχεις ούτε για τα βασικά. Φάρμακα, γιατρούς, φαγητό. Ξέχασέ τα.
-         Έλα καημένε. Στο σόι μας είμαστε γερά σκαριά. Δεν αρρωσταίνουμε εύκολα. Όσο για το φαγητό, ένα πιάτο για να μην πεινάσουμε πάντα θα υπάρχει.
-         Απορώ πώς μπορείς και είσαι τόσο αναίσθητος; Δε σε νοιάζει που έχεις να πας κινηματογράφο από τότε που παιζόταν ο Κόναν ο Βάρβαρος; Θέατρο πότε πήγες για τελευταία φορά;
-         Τι να το κάνω το θέατρο και τον κινηματογράφο; Ανοίγω την τηλεόραση και έχει απ’ όλα. Άμα θέλω θέατρο βάζω ειδήσεις ή το κανάλι της Βουλής. Άσε που μαθαίνω και τούρκικα τσάμπα. Ήξερες ότι το «τσάμπα» είναι τούρκικη λέξη. Παλιότερα μάθαινα βραζιλιάνικα, μεξικάνικα και πάει λέγοντας.
-         Άι σιχτίρ, να στο πω στα τούρκικα. Δεν τρώγεσαι απόψε. Πώς έχεις καταντήσει έτσι; Δε σε αναγνωρίζω. Έχεις γίνει σωστός ραγιάς. «Δε γίνεται τίποτα», «δεν αλλάζει τίποτα» «όλα είναι προαποφασισμένα». Όλο κάτι τέτοιες αηδίες μου ξεφουρνίζεις. Πώς δεν αλλάζει τίποτα; Η ζωή σου δεν έχει αλλάξει; Είναι ίδια όπως πριν; Όλα αλλάζουν προς το χειρότερο. Δεν το βλέπεις; Δεν έχεις άγχος για το μέλλον το δικό σου και των παιδιών σου; Τι κόσμο τους παραδίνεις μου λες; Τον κόσμο των 300 ευρώ το μήνα; Τους ρώτησες αν τον θέλουν;
-         Και τι μπορώ να κάνω εγώ ρε φίλε; Μπορώ να αλλάξω εγώ τον κόσμο. Αυτοί έχουν το χρήμα και δεν λογαριάζουν κανέναν. Τι μπορώ να κάνω εγώ μόνος μου. Άντε και να κατέβαινα στο Σύνταγμα; Υπήρχε περίπτωση να κάνουμε ντου και να μπούμε μέσα; Όχι! Θα μας ψέκαζαν πάλι, θα τρώγαμε και καμιά μολότωφ στο κεφάλι και μετά θα φεύγαμε σαν τις κότες. Βλέπεις εσύ πουθενά φως;
-         Μπορεί να μην το βλέπω αλλά ξέρω ότι υπάρχει. Όπου να΄ναι θα το δουν όλοι. Θα το δεις και συ μήπως και ξεστραβωθείς. Ξέρω επίσης πως ο λαός μας βρέθηκε πολλές φορές στο σκοτάδι αλλά μία σπίθα ήταν ικανή να προκαλέσει πυρκαγιά. Μια σταγόνα ήταν αρκετή για να ξεχειλίσει το ποτήρι. Έχω την αίσθηση πως το ποτήρι έχει γεμίσει προ πολλού. Αυτό που λείπει, είναι η σταγόνα!
Τη συζήτηση μας τη διέκοψε ο ήχος του κινητού του άσπονδου φίλου μου. Τον είδα να γίνεται κατακίτρινος και μετά κατακόκκινος. Τον ρώτησα τι συμβαίνει; Με το ζόρι μπορούσε να ψελλίσει δυο λόγια. Κάποιος συνάδελφός του που δουλεύει μαζί του στην ίδια εταιρία, τον ειδοποίησε ότι η εταιρία πρόκειται σύντομα να κλείσει. Προσπάθησα να του δώσω κουράγιο αλλά μάταια. Αισθάνθηκα ότι ένιωσε πολύ άσχημα για όσα υποστήριξε πιο πριν αλλά δεν του το είπα. Έδειχνε τόσο λυπημένος και απογοητευμένος που δεν μπορούσε ούτε να σηκώσει το κεφάλι του για να με κοιτάξει.
-         Και τώρα τι κάνουμε; Πώς θα τα βγάλω πέρα με έναν μισθό;
-         Θα τα καταφέρεις, είμαι σίγουρος.
Κάπως έτσι τελείωσε η κουβέντα με τον άσπονδο φίλο μου. Άναψα τσιγάρο και του πρόσφερα. Πάντα έτσι έκανα όταν τον έβλεπα να χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του. Άλλωστε, τον ξέρω χρόνια. Από τότε που γεννήθηκα.
Βλέπετε, ο άσπονδος φίλος μου, δεν είναι άλλος παρά ο ίδιος μου ο εαυτός.

Η εποχή των Λιάτσων...

Του Θαναση Σκαμνακη απο το Πριν μεσω του Αριστερου Βηματος...
Η κάθε εποχή έχει και τους ανθρώπους της. Μερικές φορές, αν θέλεις να περιγράψεις τι συνέβη πριν από πολλά, σχεδόν ξεχασμένα, χρόνια, αρκεί να θυμηθείς και να θυμίσεις, πρόσωπα και εικόνες. Ας πούμε, όταν μιλάς για την εποχή της δικτατορίας, αρκεί να πεις Παπαδόπουλος και Παττακός, για να ορίσεις το τραγικά γελοίο του πράγματος. Η περίοδος του «εκσυγχρονισμού» και της καταστροφικής ευρωζώνης, της «δόξας» της Ολυμπιάδας και της ρεμούλας, φέρει το όνομα του πρωταγωνιστή, Κ. Σημίτη, για να υποδηλώσει το δραματικά ελάχιστο και την υποταγή.

Ο Γιωργάκης θα μείνει ως το σύμβολο της βλακείας αλλά και της επίμονης σκοπιμότητας για την εκποίηση της χώρας. Για την περίοδο του Σαμαρά δεν έχει κάτσει η μπίλια ακόμα. Θα είναι ο κύριος Φώτης το μέγεθος του ελάχιστου; Θα είναι ο Βενιζέλος το μέτρο του κενού; Θα είναι ο Αντωνάκης το κουρδιστό χαμόγελο της υποτέλειας; Ή θα είναι ο Αιμίλιος Λιάτσος ο ορισμός της φάρσας; Πόσο δραματικό πρέπει να είναι, όταν αφηγείται κάποιος κάποτε στο μέλλον, να λέει: στην εποχή μας είχαμε το Λιάτσο διευθυντή της ΕΡΤ και έκοβε εκπομπές (όπως την «Πρωινή Ενημέρωση», Αρβανίτη-Κατσίμη).

Και μετά, τι να απαντήσεις στα παιδιά όταν θα ρωτάνε: κι εσείς τι κάνατε;
Γιατί καλά είναι να γυρίζουμε στο παρελθόν και να το βλέπουμε ως επιθεώρηση. Αλλά άμα μιλάς με τα παιδιά πρέπει να απαντήσεις στις αφελείς και αδυσώπητες ερωτήσεις τους, εκείνες που εν τη εξελίξει της ζωής σου αφήνεις μετέωρες, τις βολεύεις σε λογικούς συλλογισμούς, μελαγχολείς ενίοτε αλλά το ξεπερνάς, κι αφήνεις τον κόπο να κυλήσει, μαζί με τον καιρό που τα μαλακώνει όλα και συχνά τα σβήνει. Νομίζεις.

Κι έτσι λοιπόν, από βαρεμάρα, από έλλειψη έμπνευσης ή από αδυναμία, αφήνουμε το χρόνο να συσσωρεύει απώλειες, να εικονίζει γελοιότητες, να νομίζουν οι αστείοι πως νικάνε και να νομίζουμε κι εμείς πως τους χλευάζουμε. Αλλά το αστείο, το βλακώδες, το υστερικό, το κομπλεξικό, το τίποτα, είναι εξαιρετικά επίμονο, εκλαμβάνει την απουσία σου ως δύναμή του, οι φελλοί κολυμπούν με ύφος πρωταθλητή, τα σαπρόφυτα διεκδικούν θέση άνθους και οι ντενεκέδες αισθάνονται ως κρουστά ορχήστρας.

Και εκδικείται με αμείλικτο τρόπο. Εκδικείται τους ικανούς, εκδικείται τις αντιρρήσεις και εκδικείται τους αδρανείς. Είναι η τιμή που πληρώνουμε στην απουσία μας!


Πηγή//ΠΡΙΝ/4 Νοεμβρίου 2012

Ο κοινοβουλευτισμός ως κέλυφος...

του Σταυρου Λυγερου απο την Καθημερινη...
Το πακέτο των μέτρων που αλλάζει τους όρους ζωής εκατομμυρίων Ελλήνων είναι πια νόμος. Τώρα που η ψηφοφορία είναι παρελθόν, έχει σημασία να στοχαστούμε για την όλη διαδικασία. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι με αυτό το πακέτο θα σωθεί η χώρα. Αντιθέτως, οι βουλευτές που δεν το ψήφισαν και η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών (σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις) ισχυρίζονται το ακριβώς αντίθετο.
Οι θεσμοί υπάρχουν ακριβώς για να επιτυγχάνεται η δημοκρατική υπέρβαση τέτοιου είδους αντιθέσεων. Η δημοκρατία, όμως, δεν αρχίζει και δεν τελειώνει στην αρχή της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Το Σύνταγμα προβλέπει συγκεκριμένες διαδικασίες για να διασφαλίσει ότι αυτή η αρχή θα λειτουργήσει δημιουργικά και όχι μηχανιστικά.
Με άλλα λόγια, οι βουλευτές πρέπει να ψηφίζουν με γνώση των διατάξεων και αφού το νομοσχέδιο τεθεί στη δοκιμασία μιας ενδελεχούς κριτικής. Μόνο έτσι η ψήφος τους είναι άξια της λαϊκής εντολής. Τα αυτονόητα δεν ίσχυσαν στην ψηφοφορία της Τετάρτης.
Οι βουλευτές είχαν μία γενική εντύπωση από δημοσιογραφικές πληροφορίες, αλλά το νομοσχέδιο τους παραδόθηκε την προηγούμενη ημέρα και ψηφίστηκε με την ακραία διαδικασία του κατεπείγοντος. Ηταν πρακτικά αδύνατο και ο πιο επιμελής να μελετήσει εκατοντάδες σελίδες σε μερικές ώρες, ώστε να ξέρει τι ψηφίζει. Το ίδιο ακριβώς είχε συμβεί και σε όλες τις κρίσιμες ψηφοφορίες από το πρώτο Μνημόνιο μέχρι τώρα.
Αυτή η κυβέρνηση, όμως, ξεπέρασε κάθε όριο στον ευτελισμό των θεσμών. Κατέθεσε το επίμαχο πολυνομοσχέδιο των εκατοντάδων σελίδων ως ένα άρθρο! Με το τερτίπι αυτό παρέκαμψε το γράμμα και παραβίασε το πνεύμα του Συντάγματος, για να αποτρέψει διαφοροποιήσεις βουλευτών σε επιμέρους διατάξεις.
Υπενθυμίζουμε ότι για κάθε νομοσχέδιο, με μοναδική εξαίρεση τους κώδικες, το Σύνταγμα προβλέπει ψηφοφορίες επί της αρχής, για κάθε άρθρο και για το σύνολο. Ολα έγιναν στο όνομα της σωτηρίας του τόπου. Στη δημοκρατία, όμως, κανένας σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, ειδικά όταν η κατά τη συμπολίτευση σωτηρία κατά την αντιπολίτευση οδηγεί στην καταστροφή.
Στη δημοκρατία το πολιτικό σύστημα ενοποιείται μέσω των θεσμών. Και σ’ αυτό το πεδίο η κυβέρνηση έσπασε νέο αρνητικό ρεκόρ. Το γεγονός ότι όλες οι κρίσιμες ψηφοφορίες της τριετίας έγιναν την τελευταία στιγμή, υπό το βάρος εκβιαστικών διλημμάτων και ασφυκτικών πιέσεων, με διαδικασίες που παραβιάζουν τους θεσμούς, καταδεικνύει ότι πρόκειται για μεθόδευση.
Στην πραγματικότητα, τόσο η τρόικα όσο και οι κυβερνώντες αντιμετωπίζουν την κοινοβουλευτική διαδικασία όχι ως αναγκαία δημοκρατική λειτουργία, αλλά ως πολιτικό εμπόδιο. Γι’ αυτό και την αφυδατώνουν, τη μετατρέπουν σε κέλυφος. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι με κάθε μέσο να αποσπάσουν την κοινοβουλευτική νομιμοποίηση και όχι να δημιουργήσουν τη μεγαλύτερη δυνατή πολιτική συναίνεση στην κοινωνία.
Οσοι σπεύσουν να υποβαθμίσουν τα παραπάνω σαν θεσμολάγνες λεπτομέρειες, ας αναλογισθούν ότι σ’ αυτό το γήπεδο θα κριθεί η μάχη για τη δημοκρατία. Ειδικά τώρα που ολοένα και περισσότεροι πολίτες στρέφουν την πλάτη στο δημοκρατικό πολίτευμα, θεωρώντας ότι πρόδωσε την κοινωνία.

Ροη αρθρων