Σάββατο 30 Ιουνίου 2012

Το χάος...

ΚΙΜΠΙ...

(Επενδυτής, 30/6/2012)

Μαζί με τη Γαία και τον Έρωτα, το Χάος αποτελεί την πρωταρχική τριάδα της θεογονίας. Είναι κάτι σαν την Αγία Τριάδα του σύμπαντος. Κατά τον Ησίοδο, και οι τρεις βγήκαν από το Κοσμικό Αβγό, προϊόν συνεύρεσης του Ερέβους και της Νύχτας. Η μυθολογία τα μπερδεύει λίγο, καθώς μας δίνει και άλλη εκδοχή, το ενδεχόμενο δηλαδή το Χάος να είναι η πρωταρχική οντότητα, από την οποία προήλθαν το Παν και τα πάντα.

Για τους επιστήμονες, ο Ησίοδος και οι λοιποί μυθοπλάστες της αρχαιότητας δεν προσφέρουν επαρκείς εξηγήσεις για το πώς από το χάος προκύπτει η τάξη του κόσμου. Αναζήτησαν, λοιπόν, την κρυφή, εσωτερική τάξη που εμπεριέχουν η αστάθεια και η φαινομενική αταξία που χαρακτηρίζει χιλιάδες φαινόμενα της φύσης, της κοινωνίας, της οικονομίας, της ιστορίας, τα οποία ακολουθούν μια μη γραμμική εξέλιξη. Η πασίγνωστη θεωρία του χάους επιχείρησε να αποτυπώσει σε μαθηματικά μοντέλα την κρυφή τάξη «άτακτων» συμβάντων, όπως ο σχηματισμός ενός γαλαξία, η εκδήλωση ενός σεισμού, ένα χρηματιστηριακό κραχ, ένας παγκόσμιος πόλεμος.

Στις μέρες μας, τα περισσότερα πράγματα φαίνεται να μην υπακούουν ούτε στη μυθολογική «τάξη» του χάους ως προϋπόθεσης της δημιουργίας, ούτε στη μαθηματική τάξη της θεωρίας, που ανακαλύπτει την τάξη στα χαώδη, τυχαία και αιφνίδια συμβάντα. Η εκκίνηση μιας κυβέρνησης, που αναδείχθηκε από την κατά τεκμήριο κρισιμότερη και οξύτερη εκλογική αναμέτρηση εδώ και δεκαετίες, με δύο παραιτήσεις υπουργών και μια πρωθυπουργική ασθένεια είναι αδύνατο να ταξινομηθεί σε κάτι άλλο, πέρα από το χάος της καθομιλουμένης. Δεν αντιστοιχεί ούτε στο χάος της θεωρίας ούτε στο χάος της μυθολογίας. Το ίδιο μπορεί να πει κανείς και για τον χαοτικό τρόπο με τον οποίο το κλίμα «ανακούφισης» της εγχώριας και διεθνούς ελίτ για την ανάδειξη μιας κυβέρνησης «της εμπιστοσύνης της» έδωσε τη θέση του στην πεποίθηση πως η Ελλάδα είναι μια «χαμένη υπόθεση». Στον ρόλο του Ερέβους, που κατά την προεκλογική μυθολογία θα γεννούσε το Χάος κατά τη συνεύρεσή του με τη Νύχτα, αντί του υποτιθέμενου αυθεντικού εκφραστή του, του Τσίπρα, βρέθηκε μετεκλογικά ο Σαμαράς και οι κυβερνητικοί του εταίροι.

Στην μικροκλίμακα, τα πράγματα είναι χειρότερα. Οι νοικοκυραίοι - καταθέτες που επιβράβευσαν με μια δειλή επιστροφή στα τραπεζικά γκισέ την «κυβέρνηση εθνικής ευθύνης» (2 δισ. τα πρώτα 24ωρα μετά τις εκλογές, διατυμπανίζουν οι οικονομικοί επιτελείς), από την περασμένη Δευτέρα επιστρέφουν ανήσυχοι στα γκισέ ρωτώντας πώς μπορούν να «γυρίσουν» την κατάθεσή τους σε ελβετικό φράγκο ή σε δολάριο. Η νέα πηγή πανικού δεν ήταν τώρα η δραχμή και το απειλητικό φάντασμά της, αλλά το ίδιο το ευρώ και η απειλή διάλυσης ή κατάρρευσής του. Ο μέσος αποταμιευτής που ξυπνά από έναν εφιάλτη και ξεκινά γραμμή για την τράπεζα υποθέτει ότι είναι ο μοναδικός που έχει τη διαύγεια να ερμηνεύσει σωστά μια δήλωση της Μέρκελ, έναν γρίφο του Σόρος ή μια μεσοβέζικη απόφαση των 27 της Ε.Ε. Νομίζει επίσης πως είναι ο μοναδικός που έχει την προνοητικότητα να βρει το ασφαλέστερο καταφύγιο για την αποταμίευσή του. Μέχρι την ώρα που φτάνει στην τράπεζα και συναντά μια ασυνήθιστα μεγάλη ουρά από εξίσου προνοητικούς αποταμιευτές. Δεν υπάρχει μοντέλο που να προκαθορίζει πόσο μεγάλη θα είναι η ουρά και πόσες αντίστοιχες ουρές θα σχηματιστούν σε κάθε τράπεζα, σε κάθε πόλη, σε κάθε χώρα του ευρωπαϊκού Νότου. Πάνω από μια κλίμακα, πάντως, η μαζική «προνοητικότητα» των αποταμιευτών για την ασφάλεια των καταθέσεών τους θα προκαλέσει απλώς αυτό που θέλουν να αποφύγουν: την εξανέμισή τους.

Μια αντίστοιχη έκφραση του ασύντακτου χάους προκαλείται από χιλιάδες, εκατομμύρια μικρές «προνοητικές» αποφάσεις ανθρώπων που προτάσσουν το ατομικό έναντι κάθε εκδοχής συλλογικού συμφέροντος: χιλιάδες εργοδότες είχαν την «προνοητικότητα» να απολύσουν προσωπικό και να εξαντλήσουν τις δυνατότητες που τους έδωσε η μνημονιακή εργατική νομοθεσία να μειώσουν τους μισθούς. Αυτό ήταν η αντίδρασή τους στις πρώτες ενδείξεις ύφεσης, πτώσης της κατανάλωσης, μείωσης των παραγγελιών και στάσης πληρωμών από πελάτες και προς προμηθευτές. Αυτή ήταν η υποτιθέμενη άμυνά τους, αλλά στην πραγματικότητα εξελίχθηκε σε πολλαπλασιαστή της ύφεσης στα θηριώδη επίπεδα του 9% και πλέον. Την ίδια «άμυνα», που μεταμορφώνεται σε χαοτική «επίθεση», μπορεί να τη συναντήσουμε και σε άλλες συμπεριφορές και κοινωνικούς ρόλους: των ανυποψίαστων καταναλωτών, που αγνοούν πως ό,τι διασώζουν από το εισόδημά τους μέσω της εγκράτειας το χάνουν μέσω της ύφεσης που προκαλούν – με περικοπή μισθού ή με απώλεια εργασίας. Των εξίσου ανυποψίαστων μισθωτών που, θεωρώντας πως κάθε ατομική υποχώρηση ενώπιον του εργοδότη είναι μια συνετή άμυνα, προκαλούν ένα τσουνάμι συρρίκνωσης του εισοδήματος προς κατανάλωση. Αλλά και των υποψιασμένων - υποτίθεται- τραπεζιτών, που πιστεύουν πως κάθε απόρριψη αίτησης δανείου αποκλείεται να μεταφραστεί σε μια αντίστοιχη απόσυρση αποταμίευσης.

Όλες αυτές οι φαινομενικά άσχετες ατομικές επιλογές παράγουν ένα χάος διόλου δημιουργικό, χωρίς καμιά κρυφή, εσωτερική τάξη που καταλήγει σε ασύμμετρα αποτελέσματα, πότε στην πλευρά της προσφοράς, πότε της ζήτησης, κάποτε και στις δυο μαζί, όπως συμβαίνει τώρα. Η φιλελεύθερη οικονομία, στηριγμένη αποκλειστικά σε φαινομενικά ατομικές επιλογές που εξελίσσονται σε μια αγελαία συμπεριφορά, είναι εξ ορισμού εκτεθειμένη σε ένα ασύντακτο χάος.

Το αποκορύφωμα αυτού του χάους είναι, ωστόσο, η πολιτική του έκφραση. Η συμπεριφορά της ευρωπαϊκής ελίτ, είτε μιλούμε για τους αδιάλλακτους Γερμανούς είτε για τους συγκαταβατικούς Γάλλους, αποτελεί case study αυτού του χωρίς καμιά κρυφή τάξη χάους. Η γερμανική ηγεσία αρνείται με πάθος ένα «αλληλέγγυο» ευρωπαϊκό χρέος, υποτίθεται για να μην επιβαρύνει τους Γερμανούς φορολογούμενους. Αλλά διακινδυνεύει να τους επιβαρύνει με έναν τεράστιο ανεξόφλητο δανεισμό. Υπερασπίζεται την εκχώρηση κρατικής κυριαρχίας σε μια υπό τον έλεγχό της «ευρωπαϊκή κυβέρνηση», αλλά αδυνατεί να διαχειριστεί εντός της δικής της έννομης και πολιτικής τάξης την εκχώρηση κυριαρχίας που αναλογεί στην ίδια. Δηλώνει πίστη στην ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης, αλλά δουλεύει για τον εθνικιστικό κατακερματισμό της. Διακηρύσσει τη βούλησή της να αντιμετωπίσει την επιθετικότητα του θηρίου των αγορών, αλλά κάθε κίνησή της τους προσφέρει βορά το επόμενο θύμα τους. Θέλει να διασώσει με κάθε τρόπο τον εμπορικό ιμπεριαλισμό της και το «δικαίωμά» της στα πλεονάσματα, αλλά στην πραγματικότητα προετοιμάζει την υπονόμευσή τους.

Δεν υπάρχει λιγότερο χάος στις κινήσεις αυτών που εμφανίζονται ως αντίπαλο δέος στον γερμανικό δογματισμό. Οι ΗΠΑ κατηγορούν την Ευρώπη για αδράνεια και τη Γερμανία για οικονομικό σοβινισμό, αλλά κάνουν πως ξεχνούν ότι η «κρίση» ξεπήδησε από το δικό τους χάος. Οι BRICs κάνουν το ίδιο, αποκρύπτοντας ότι τα αναπτυξιακά τους θαύματα, που τώρα χλομιάζουν, στηρίχτηκαν σε πολύχρονες πολιτικές φτώχειας για τους μισθωτούς σκλάβους, που με ζήλο μιμείται τώρα η Ευρώπη.

Πιθανότατα πρέπει να συνηθίσουμε στην ιδέα: το χάος υπάρχει στη φύση της οικονομίας της αγοράς, αλλά μέχρι τώρα ακολουθούσε κάποιας μορφής εσωτερική τάξη, που αντιστοιχούσε στην εναλλαγή ύφεσης και ανάπτυξης, στους ολιγόχρονους οικονομικούς και επιχειρηματικούς κύκλους ή στα πολύχρονα μακρά κύματα που εντόπισε ο Κοντράτιεφ. Αυτή η κρυφή τάξη επέτρεπε μέχρι τώρα την προσδοκία ότι μια κρίση θα την ακολουθηθεί μια περίοδος ηρεμίας. Φαίνεται ότι έχουμε φύγει οριστικά από αυτό. Το ασύντακτο χάος, με όλο το καταστροφικό δυναμικό του, αποτελεί πια μοναδικό όρο ύπαρξης του καπιταλιστικού σύμπαντος. Και η Ευρωζώνη αποδεικνύεται ο πιο απρόβλεπτος πολλαπλασιαστής του.



ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ


Στο χάος έφτασε κοντά γιατί δε συμμορφώθη
μ’ όσα επιτάσσουν οι αγορές και δεν εδιορθώθη,
κι εσύ πια στέκεις μακριά από τη χώρα εκείνη
που αν λίκνο δεν σου δάνειζε, τι θα ’χες απογίνει…


Όσα η ψυχή σου ζήταγε τα ’βρες εξηγημένα
μα τώρα δεν σου κάνουνε και τα ’χεις πεταμένα.
Για χρέη την περιγελάς και υποφέρει η χώρα
που ευχαριστώ της έλεγες άλλοτ’ όλη την ώρα.


Στη φτώχεια η χώρα έμεινε πια καταδικασμένη,
κι από τον πλούτο τον λαμπρό λαφυραγωγημένη
οι θησαυροί της πλέον κοσμούν τα ξένα τα μουσεία
κι εσύ φυλάς ενδελεχώς την αρπαγμένη λεία.


Aυτοί που μ’ όπλα πάτησαν στη βλογημένη χώρα
με τα κατάσπαρτα νησιά, των Ολυμπίων δώρα,
τον Χέλντερλιν μες στο γυλιό μαζί τους κουβαλούσαν
να συνοδεύει τη στολή εκείνη που φορούσαν.


Χώρα που, λες, πως δεν μπορείς άλλο να τη στηρίξεις,
και που ανοχή καμία πια δεν δύνασαι να δείξεις,

μα τους συνταγματάρχες της κάποτε ανεχόσουν,
με τέτοιου είδους σύμμαχους πώς σ’ επαφή ερχόσουν;
Χώρα που τα δικαιώματα όλα της έχουν πάρει
και που όλο και στενότερα της σφίγγουν το ζωνάρι.


Μαύρα για να σ’ αντισταθεί φόρεσ’ η Αντιγόνη
μα μες στη δυστυχία της δεν έχει μείνει μόνη,
απ’ άκρη σ’ άκρη οι άνθρωποι όλοι πενθοφορούνε
που κάποτε είχαν χαρά να σε φιλοξενούνε.


Του Κροίσου άνθρωποι όμοιοι έξω από τη χώρα
μες στα σεντούκια στοίβαξαν λαμπρά πλούτη και δώρα.
Άντε, να δούμε, πιες το πια, πιες το, να πάει κάτω
πιες το δηλητήριο, άντε και άσπρο πάτο!


Ουρλιάζουν και λυσσομανούν οι κλακαδόροι όλοι
που ’χουν οι κομισάριοι απλώσει μες στην πόλη,
μα ο Σωκράτης ο σοφός να ’ρθουν κοντά τούς γνέφει
και ξέχειλο τον κύλικα με οργή τον επιστρέφει.


Ό,τι κατέχεις οι θεοί θα το καταραστούνε
που τους ζητάς τον Όλυμπο να αποχωριστούνε.
Κενή θα μείνεις πνεύματος, μέσα ερημωμένη
χωρίς ζωή και νοήμα, για πάντα μαραμένη.


Πού πας, λοιπόν, να πορευτείς χωρίς αυτόν τον τόπο
που για όλα όσα έψαχνες σου έδειχνε τον τρόπο;
Το πνεύμα του σε γέννησε, Ευρώπη, να θυμάσαι,
θα μαραθείς πνευματικά μακριά του άμα θα ’σαι.



Günter Grass, «Η ντροπή της Ευρώπης» (ποιητικό ξέσπασμα υπέρ της Ελλάδας, δημοσιευμένο στην εφημερίδα «Süddeutsche Zeitung»)

Μόνο ένα σχέδιο Μάρσαλ μπορεί να σώσει το ευρώ-Κώστας Λαπαβίτσας...

contramee...

”Η ελληνική κυβέρνηση θα πέσει σύντομα και η  Ελλάδα θα βγει από το ενιαίο νόμισμα μέχρι το τέλος του έτους. Η Πορτογαλία δεν πρέπει να έχει αυταπάτες :έρχεται η σειρά της . Μόνο ένα σχέδιο Μάρσαλ μπορεί να σώσει το ευρώ.”
Συνέντευξη στην  Ana Rita Faria, 29/6/12
Είναι μία από τις  φωνές που , από νωρίς το 2010, αντιτίθεται στα σχέδια της διάσωσης της Ελλάδας και  έδωσε ώθηση στην ευρωπαική συζήτηση σχετικά με την έξοδο της χώρας από το ευρώ και την κατάρρευση του ενιαίου νομίσματος. Ο Κώστας Λαπαβίτσας καθηγητής Οικονομικών στο SOAS του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, σε  τηλεφωνική συνέντευξή του ,στην πορτογαλική εφημερίδα PÚBLICO ,εξηγεί γιατί θεωρεί αναπόφευκτη τη διάλυση της Ευρωζώνης.
- H Ελλάδα σχημάτισε νέα κυβέρνηση. Τα χειρότερα πέρασαν;
Καθόλου. Αποφύγαμε προς το παρόν το χειρότερο αποτέλεσμα, το οποίο θα ήταν η  χαοτική και βίαιη έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη . Αλλά αυτή η κυβέρνηση, με το πρόγραμμα που πρέπει να ακολουθήσει,  και με τα πρόσωπα που  την αποτελούν , δεν θα δώσει λύση στην ελληνική κρίση. Αυτή η κυβέρνηση θα είναι  βραχύβια.
-Γιατί;
Πρώτον, επειδή το οικονομικό πρόγραμμα που θα ακολουθήσει είναι στη βάση του το ίδιο, τα τελευταία δυόμισι χρόνια. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα που στηρίζεται στο τρίπτυχο: λιτότητα ,απελευθέρωση , ιδιωτικοποίηση. Δεν  είχε αποτελέσματα μέχρι τώρα και δεν βλέπω πως θα μπορεί να έχει στο μέλλον. Δεν θα υπάρξει  καμία σημαντική παραχώρηση από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην καλύτερη περίπτωση να δοθεί  παράταση της προθεσμίας για την επίτευξη των δημοσιονομικών  στόχων της. Αν η Ελλάδα συνεχίζει να εφαρμόζει τις πολιτικές αυτές, θα οδηγηθεί στη συρρίκνωση και τη στασιμότητα. Επιπλέον, οι πολιτικοί που απαρτίζουν αυτή την κυβέρνηση είναι της παλιάς σχολής. Είναι οι ίδιοι που έφεραν την χώρα σε αυτή την κατάσταση .Δεν είναι εξοικειωμένοι να δουλεύουν μαζί και να σχηματίζουν κυβερνήσεις συνασπισμού και συνεργασίας. Περιμένω συγκρούσεις και διασπάσεις σε αυτή την κυβέρνηση.
  -Τι θα συμβεί στη συνέχεια;
Η κυβέρνηση θα πέσει τους επόμενους μήνες και το αριστερό ριζοσπαστικό κόμμα , ο ΣΥΡΙΖΑ, θα κληθεί να σχηματίσει κυβέρνηση και να σώσει τη χώρα.
 -Αλλά, ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να κρατήσει τη χώρα στο ευρώ …
Είναι αλήθεια. Επισήμως, υπερασπίζεται σθεναρά την  ιδέα της παραμονής της  Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζει επίσης ότι υπάρχει ένα όριο στο μέχρι πότε οι Έλληνες  μπορούν να αντέξουν στο ευρώ. Αν η ευρωζώνη  ζητήσει  αυστηρότερα μέτρα , θα τα αρνηθεί. Τελικά, αυτό θα σημάνει την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ.
-Αυτό θα συμβεί φέτος;
Θα είναι  θαύμα αν η Ελλάδα παραμείνει στη ζώνη του ευρώ μέχρι το τέλος του έτους. Αν η Ελλάδα μείνει και συνεχίσει να εφαρμόζει αυτές τις πολιτικές, το μέλλον θα είναι δραματικό για τους Έλληνες. Η φτώχεια θα αυξηθεί, η ανεργία θα αυξηθεί, δεν θα υπάρχει μέλλον για τους νέους. Η οικονομία θα παραμείνει στάσιμη για πολλά χρόνια. Θα είναι ένας αργός θάνατος. Η Ελλάδα θα γίνει μια φτωχή χώρα, ιδιαίτερα άνιση, μια χώρα γέρων γιατί οι νέοι θα εγκαταλείψουν τη χώρα.
-Εάν η Ελλάδα βγει από το ευρώ θα ακολουθήσει η  Πορτογαλία;
Ναι.Δεν νομίζω ότι η Πορτογαλία έχει μέλλον στη ζώνη του ευρώ. Γνωρίζω ότι η Πορτογάλοι  πιστεύουν ότι μπορεί να είναι διαφορετικά γι’ αυτούς , αλλά εθελοτυφλούν. Η Πορτογαλία είχε 10 με 15 χρόνια στασιμότητας. Η οικονομία είναι αδύναμη, δεν μπορεί εύκολα να επιβιώσει στη ζώνη του ευρώ. Η Πορτογαλία δεν μπορεί να επιβιώσει στη νομισματική ένωση με κάποιου είδους δυναμισμό. Αυτό που ισχύει  για την Ελλάδα  ισχύει και για την Πορτογαλία. Και το ίδιο επίσης για την Ισπανία. Η Ισπανία δεν μπορεί εύκολα να ανακάμψει σε αυτή τη νομισματική ένωση.
-Αλλά,  στο καινούργιο βιβλίο σας,  λέτε ότι η Ευρωζώνη  μπορεί να αλλάξει …
Αλλά δεν  μπορεί να αλλάξει γρήγορα. Θα απαιτηθούν  σοβαρές  και βαθιές διαρθρωτικές αλλαγές. Τα ευρωομόλογα , η παρέμβαση της ΕΚΤ, όλα αυτά τα πράγματα που συζητήθηκαν αρκετές φορές είναι επιφανειακά. Δεν μπορούν να επιλύσουν  την κρίση και δεν μπορούν να υλοποιηθούν  χωρίς προηγούμενες διαρθρωτικές αλλαγές. Η Γερμανία και η κ. Μέρκελ έχουν δίκιο να είναι επιφυλακτικοί σχετικά με αυτό. Αυτό που  χρειάζεται η Ευρώπη είναι ένα σχέδιο Μάρσαλ.
-Αυτό όμως, δεν το θέλει καθόλου η Γερμανία…
Ακριβώς. Αλλά αυτό είναι που χρειάζονται η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ισπανία για  να αυξήσουν την παραγωγικότητα της εργασίας και να γίνουν πιο ανταγωνιστικές. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ έχουν ήδη συνειδητοποιήσει ότι αυτό είναι το πρόβλημα. Αλλά ο τρόπος που προσπαθούν να το λύσουν καταστρέφει το κόστος εργασίας και τους μισθούς. Αυτός είναι ο  πιο βάναυσος και συνάμα ο λιγότερο αποτελεσματικός  τρόπος . Δεν θα λειτουργήσει, όχι μόνο γιατί καταστρέφει βίαια  τα  προσωπικά εισοδήματα, αλλά και επειδή οι μισθοί παραμένουν πολύ χαμηλοί στη Γερμανία. Χωρίς ένα σχέδιο Μάρσαλ, η περιφέρεια δεν έχει καμία πιθανότητα επιβίωσης
-Τι θα ήταν αυτό το σχέδιο;
Θα ήταν μια τεράστια επένδυση κεφαλαίων από τις χώρες του κέντρου , αλλά και  τεχνογνωσίας,  επαγγελματικών δεξιοτήτων και  νέων θεσμικών μηχανισμών. Ένα διαφορετικό σενάριο για τη δημιουργία παραγωγικής ικανότητας στην περιφέρεια και την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας. Γι ‘αυτό, χρειαζόμαστε μια σημαντική αλλαγή  οικονομικής πολιτικής και  οικονομικής φιλοσοφίας εκ μέρους της  Γερμανίας. Η Γερμανία έχει μια αδύναμη εσωτερική οικονομία . Οι άνθρωποι δεν το συνειδητοποιούν, νομίζουν ότι η γερμανική οικονομία είναι πολύ ισχυρή. Αλλά δεν είναι. Η εγχώρια ζήτηση είναι μόνιμα σε ύφεση , οι μισθοί είναι χαμηλοί, οι μικρές γερμανικές εταιρείες δυσκολεύονται να επιβιώσουν. Πρόκειται για μια οικονομία η οποία για να επιβιώνει υπολογίζει και διαχειρίζεται το χρήμα με πολύ σφιχτό τρόπο. Είναι πολύ επιτυχής όσον αφορά τις εξαγωγές, επειδή κρατά τους μισθούς χαμηλά. Αυτό το μοντέλο μπορεί να έχει αποτέλεσμα για τις  τράπεζες και τις μεγάλες επιχειρήσεις στη Γερμανία, αλλά δεν λειτουργεί προς όφελος του γερμανικού λαού και βέβαια  της νομισματικής ένωσης.
-Λέτε ότι το ευρώ δεν είναι μόνο κακό για την περιφέρεια, αλλά και για την ίδια τη Γερμανία;
Ακριβώς. Το ευρώ ήταν πολύ κακό για τους γερμανούς πολίτες και το ξέρουν. Γι ‘αυτό δεν θέλουν να κάνουν θυσίες. Οι Γερμανοί έζησαν για 15 χρόνια κάτω από μια ισχυρή συγκράτηση των μισθών, λόγω του ευρώ. Έτσι όταν ακούν  ότι οι Γερμανοί πρέπει να πληρώσουν, θυμώνουν. Η Γερμανία πρέπει να αλλάξει το οικονομικό της μοντέλο, να ενισχύσει   την εγχώρια ζήτηση, και να πάψει να έχει στραμμένη την προσοχή της στις εξαγωγές για να μπορέσει να εξισορροπήσει  όλη νομισματική ένωση. Δηλαδή, χρειαζόμαστε ένα σχέδιο Μάρσαλ για την περιφέρεια και την επανεξισορρόπηση της γερμανικής οικονομίας.
-Αυτό θα είναι αρκετό;
Είναι το πρώτο ουσιαστικό βήμα για την απαλλαγή από το χρέος. Το συσσωρευμένο χρέος της νομισματικής ένωσης είναι τεράστιο, τόσο το δημόσιο όσο και το ιδιωτικό. Είναι ένα χρέος που δεν πρόκειται ποτέ να πληρωθεί και αποτελεί  τεράστιο βάρος για την οικονομία. Η Ευρώπη πρέπει να απαλλαγεί από το χρέος. Υπάρχουν δύο τρόποι να γίνει αυτό: είτε  μέσω μιας  αναδιάρθρωσης, είτε   μέσω του πληθωρισμού, που θα μειώσει σταδιακά το βάρος αυτό. Επιπλέον, χρειάζεται ένα ενιαίο τραπεζικό σύστημα στην Ευρώπη.
-Βλέπετε  τους Ευρωπαίους ηγέτες να συμφωνούν σε τέτοιες αλλαγές;
Όχι. Όταν αρχίζει κανείς να πηγαίνει πιο βαθειά, αντιλαμβάνεσαι πόσο πολύπλοκη και δύσκολη θα ήταν ένας τέτοιος μετασχηματισμός Ρεαλιστικά μιλώντας , δεν βλέπω αυτές τις  αλλαγές να υλοποιούνται
-Έτσι, η κατάρρευση του ευρώ είναι αναπόφευκτη;
Νομίζω ότι κάποια βίαιη ρήξη είναι αναπόφευκτη. Ποια μορφή θα πάρει, δεν ξέρω. Κανείς δεν ξέρει, γιατί αυτό εξαρτάται από τις εξελίξεις. Ποιος θα φύγει πρώτος και πως.
-Αλλά δεν φοβάστε  για  τις συνέπειες που θα είχε μια έξοδο του ευρώ  για την Ελλάδα ή την Πορτογαλία;
Είμαι πολύ ανήσυχος   και με κάποιο τρόπο, είμαι επίσης πολύ θυμωμένος με τους ανθρώπους που δημιούργησαν αυτό το απίστευτο μηχανισμό και τον υπέβαλαν στους  ευρωπαϊκούς λαούς , χωρίς να υπολογίσουν τι θα σήμαινε πιθανή αποχώρησή τους .Η έξοδος από το ευρώ θα είναι πολύ οδυνηρή για την Ελλάδα ,την Πορτογαλία, την Ισπανία, για όλους . Αν το ευρώ καταρρεύσει εντελώς, θα είναι  καταστροφή για την Ευρώπη. Έτσι, εάν οι Ευρωπαίοι ηγέτες διαθέτουν  κάποια κοινή λογική πρέπει να εξετάσουν σοβαρά το πώς θα γίνει η  έξοδος από το ευρώ με το δυνατόν ομαλότερο τρόπο. Η συζήτηση στην Ευρώπη πρέπει να περάσει από τη διάσωση του ευρώ  στον τρόπο διαχείρισης της ρήξης του ευρώ ,η οποία πρέπει να ρυθμιστεί με τον πιο ανώδυνο τρόπο. Η Ελλάδα, για παράδειγμα, θα αντιμετωπίσει μεγάλα προβλήματα με την έξοδο.: της κυκλοφορίας  νομίσματος , των τραπεζών , οι οποίες πρέπει να εθνικοποιηθούν  και του εμπορίου, γιατί δεν είναι σε θέση να εμπορεύεται διεθνώς. Θα χρειαστεί βοήθεια για την αγορά  πετρελαίου ,τροφίμων, φαρμάκων. Θα είναι ένα τεράστιο σοκ. Θα πρόκειται για  συνθήκες  πολέμου, αλλά ήδη αυτό συμβαίνει με κάποιο τρόπο και σήμερα  . Αν υπάρχει κάποια λογική, οι Έλληνες και ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να αρχίσουν να συζητούν  για το πώς θα οργανώσουν αυτήν την έξοδο. Αλλά δυστυχώς, πιστεύω ότι θα συμβεί σε βίαιο και χαοτικό τρόπο.
-Και στην  Πορτογαλία, επίσης;
Η Πορτογαλία είναι λίγο διαφορετική. Το πολιτικό σύστημα είναι διαφορετικό, οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί, η πορτογαλική κοινωνία είναι διαφορετική. Δεν είναι τόσο συγκρουσιακή και επιθετική  όσο η ελληνική. Αλλά βέβαια το πρόβλημα είναι ουσιαστικά το  ίδιο. Έτσι, αν οι Πορτογάλοι εγκαταλείψουν το ευρώ, θα αντιμετωπίσουν τα ίδια προβλήματα. Θα χρειαστούν  βοήθεια. Αλλά είναι ο μόνος τρόπος που βλέπω για να μπορέσουν να ανακάμψουν  αυτές τις οικονομίες .Μεσοπρόθεσμα, είναι η μόνη ελπίδα. Φυσικά, η έξοδος από το  ευρώ αυτή καθεαυτή δεν αρκεί. Θα πρέπει να το επισημάνουμε αυτό. Η έξοδος είναι ένα αναγκαίο βήμα, αλλά δεν αρκεί.
-Και οι χώρες που θα  εγκαταλείψουν το ευρώ τι πρέπει να κάνουν;
Θα πρέπει, σίγουρα να περάσουν σε αθέτηση πληρωμών  του δημόσιου χρέους. Αλλά θα χρειαστεί επίσης ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα  αναδιοργάνωσης των κοινωνιών τους   , το ισοδύναμο ενός εσωτερικού  Σχεδίου Μάρσαλ. Θα πρέπει να αναδιοργανώσουν τους πόρους τους , για την εξισορρόπηση των οικονομιών τους, θα πρέπει να ελέγξουν τις τράπεζες και να ξεκινήσουν  μια βιομηχανική πολιτική. Η περιφέρεια της Ευρώπης θα πρέπει να αναδιοργανώσει τον παραγωγικό τομέα  , να επενδύσει σε ορισμένους τομείς ,να  συνδέσει  την παραγωγή με την εκπαίδευση, να αναδιοργανώσει το κράτος πρόνοιας.



Για ένα μαζικό, δημοκρατικό, αριστερό κόμμα ...

Red NoteBook
 Της Ελένης Πορτάλιου

Το θέμα της ριζικής αναμόρφωσης του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να γεννηθεί ένα μαζικό, δημοκρατικό, αριστερό κόμμα, όπως το διατύπωσε ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας σ. Αλέξης Τσίπρας, έχει ήδη τεθεί εκ των πραγμάτων, στη διάρκεια της πυκνής προεκλογικής περιόδου, όπου και αναδείχθηκαν όλες οι δομικές παθογένειες μαζί με τις ενδιάθετες δυνατότητες του ΣΥΡΙΖΑ.

Η συζήτηση για τους νέους θεσμούς δεν πρέπει να έχει εργαλειακό χαρακτήρα ή να τακτοποιεί παρελθούσες εκκρεμότητες και να ρυθμίζει νέες ισορροπίες. Η εμπιστοσύνη του λαού μάς υποχρεώνει να γίνουμε στοχαστικοί και δημιουργικοί, να επινοήσουμε, συνθέτοντας θεωρία και εμπειρία, μια σύγχρονη μορφή πολιτικού φορέα, ο οποίος θα αντλεί από το παρελθόν και θα παραπέμπει στο μέλλον της νέας κοινωνίας. “Βρισκόμαστε σήμερα”, λέει ο Σλαβόϊ Ζίζεκ, “στο διαμετρικά αντίθετο σημείο από τις αρχές του 20ου αιώνα, όταν η Αριστερά ήξερε «τι να κάνει» (να εγκαταστήσει τη δικτατορία του προλεταριάτου), αλλά έπρεπε να περιμένει υπομονετικά την κατάλληλη στιγμή. Σήμερα, δεν ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε, αλλά οφείλουμε να δράσουμε τώρα, γιατί οι επιπτώσεις της μη δράσης θα είναι ολέθριες. Θα αναγκαστούμε να δράσουμε «σαν να είμαστε ελεύθεροι»”.

Η συζήτηση για την κρίση των αριστερών και κομμουνιστικών κομμάτων

Ο σκοπός της δικτατορίας του προλεταριάτου, μέσα σε συνθήκες ανελέητης καταστολής, δημιούργησε το προλεταριακό κόμμα της πρωτοπορίας των αποφασισμένων κομμουνιστών, τους οποίους συνείχε η σιδηρά πειθαρχία. Η συζήτηση για το κόμμα στις επαναστατικές δεκαετίες, από το 1960 μέχρι το 1980, γίνεται στο πλαίσιο της αναγνώρισης της κρίσης του μαρξισμού και των ιστορικών κομμουνιστικών κομμάτων της δύσης και στον ορίζοντα της ρήξης με τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, που ονομάστηκαν υπαρκτός σοσιαλισμός και κατέρρευσαν λίγο αργότερα. Ο χαρακτήρας του κόμματος αναζητήθηκε τότε στο πλαίσιο της πολιτικής θεωρίας και πράξης, στους ταξικούς λαϊκούς αγώνες και στη σχέση του κόμματος με το κράτος. Αυτή η σχέση αποτελεί και σήμερα, από πολλές πλευρές, σημείο κλειδί για τον χαρακτήρα του κόμματος. Ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε το κράτος ήταν (και είναι) καταλυτικός στη θεωρητική προσέγγιση και την υλική μορφή του επαναστατικού κόμματος.

Όπως επεσήμαινε ο Μπαλιμπάρ σε μια συζήτηση για το κόμμα “η εικόνα ενός πρωτόγονου εργατικού κινήματος που στρατοπεδεύει «εκτός των τειχών» είναι εσφαλμένη γιατί, εφόσον οι μάζες ποτέ δεν βρίσκονται «εκτός κράτους», ούτε το εργατικό επαναστατικό κίνημα βρίσκεται ποτέ «εκτός κράτους»”. Απέναντι στη προσέγγιση του κράτους ως οχυρού της κυρίαρχης τάξης και ως ενδογενούς οντότητας, που παραπέμπει στην εξωτερικότητα των κυριαρχούμενων τάξεων, ο Νίκος Πουλαντζάς διατυπώνει τη ριζοσπαστική θέση : το κράτος, όπως και το κεφάλαιο, πρέπει να θεωρείται ως σχέση, “ακριβέστερα ως η υλική συμπύκνωση ενός συσχετισμού δυνάμεων ανάμεσα σε τάξεις και μερίδες τάξεων, έτσι όπως αυτός εκφράζεται, πάντοτε με ειδικό τρόπο, μέσα στο Κράτος”.

Οι κυρίαρχες τάξεις υπάρχουν στο κράτος διαμέσου μηχανισμών και υπό την ενότητα της ηγεμονικής μερίδας, ενώ οι κυριαρχούμενες με τη μορφή εστιών αντιπαράθεσης στην εξουσία των κυρίαρχων. Αυτή η παρουσία των λαϊκών τάξεων, απόρροια της άσκησης πολιτικής από τα αριστερά κόμματα και τα λαϊκά κινήματα αλλά και των αντιφάσεων που παράγει ο κοινωνικός ανταγωνισμός, ιδιαίτερα στους τομείς του κοινωνικού κράτους (το αριστερό κράτος που έλεγε ο Μπουρντιέ), δεν σημαίνει ότι οι λαϊκές τάξεις μπορούν να κατακτήσουν μέσα στο κράτος εξουσία χωρίς τον ριζικό μετασχηματισμό του. Άλλωστε, όπως το διατυπώνει ο Ρανσιέρ, “η δημοκρατία ουδέποτε ταυτίζεται με μια νομικοπολιτική αρχή. Τούτο δε σημαίνει ότι είναι αδιάφορη απέναντί της. Σημαίνει ότι η εξουσία του λαού βρίσκεται πάντα εντεύθεν και εκείθεν μορφών τέτοιου είδους”. Αν, λοιπόν, το κράτος δεν είναι μηχανή που καταστρέφεται αλλά σχέσεις που ανατρέπονται ή/και καταργούνται βαθμιαία, η στρατηγική του δημοκρατικού δρόμου στο σοσιαλισμό παραπέμπει στο σταδιακό μαρασμό του κράτους και στην ανατροπή των μηχανισμών του, ύστερα από μια ριζική τομή/ρήξη όταν αναλαμβάνει την κυβέρνηση και σταδιακά την εξουσία η αριστερά, ως αντίπαλη δύναμη στο αστικό μπλοκ εξουσίας.

Ήδη, από το τέλος της δεκαετίας του 1970, οι αστικές τάξεις της Ευρώπης, για ν’ αναφερθούμε μόνο σ’ αυτές, αποποιούνται σταδιακά τα κοινωνικά συμβόλαια και ο κεϋνσιανισμός χάνει την ισχύ του από τις παγκόσμιες και εθνικές ανακατατάξεις, μέσα από τις οποίες αναδύεται ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός ως απάντηση του κεφαλαίου στην κρίση του. Ο νεοφιλελευθερισμός μετασχηματίζει ριζικά τις πολιτικές λειτουργίες του κράτους και τον χαρακτήρα των δυτικών δημοκρατιών. Η νέα μορφή κράτους – η συναινετική, αυταρχική δημοκρατία – αφορά σε μια “γενικότερη μετάθεση των διαδικασιών νομιμοποίησης από τα πολιτικά κόμματα προς την κρατική διοίκηση, της οποίας ήταν προηγουμένως προνομιακοί συνομιλητές”. Τα αστικά κόμματα χάνουν την ιδεολογική τους λειτουργία, που μεταφέρεται στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και την παραδοσιακή αντιπροσωπευτική τους λειτουργία απέναντι στις τάξεις και τις μερίδες τις οποίες εκφράζουν. Τα παραπάνω συνεπάγονται κρίση των αστικών κομμάτων, συρρίκνωση της όποιας συμμετοχικής διαδικασίας των μελών τους, ενδυνάμωση των αρχηγών, των κλειστών συγκεντρωτικών επιτελείων και των τεχνοκρατών.

Η κρίση αυτή επηρεάζει τα εργατικά, αριστερά και κομμουνιστικά κόμματα, που κινούνται μ’ ένα τρόπο στο πεδίο του κράτους ή/και τείνουν να αντιγράφουν μορφές αστικών κομμάτων, συνήθως όταν μετέχουν ή διεκδικούν να μετάσχουν στην εξουσία. Η μετεξέλιξη των σοσιαλιστικών κομμάτων καταλήγει στη μετάθεση των διαχωριστικών γραμμών αριστεράς-δεξιάς και στην ανάληψη από τα κόμματα αυτά ενός συμπληρωματικού με τα δεξιά ρόλου στο κυρίαρχο αστικό πολιτικό σύστημα. Η κρίση των κομμουνιστικών κομμάτων είναι κυρίως ενδογενής και αφορά στη σχέση που οικοδομούν με την κοινωνία και στη μη έγκαιρη πρόσληψη και κατανόηση των μετασχηματισμών που χαρακτηρίζουν τις κυριαρχούμενες τάξεις μετά την επικράτηση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.

Η εργατική τάξη, ευρύτερα τα λαϊκά στρώματα, αποκτούν νέα χαρακτηριστικά τόσο γιατί η παραγωγή υπεραξίας δεν έχει πια ένα μοναδικό κέντρο, έναν τόπο – το εργοστάσιο, όσο και γιατί οι θεωρούμενες ως δευτερεύουσες αντιφάσεις του καπιταλισμού, όπως αυτή ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση, αναδεικνύονται δυναμικά στο κοινωνικό και πολιτικό προσκήνιο και ωθούν στην εμφάνιση νέων κοινωνικών κινημάτων και νέων λαϊκών αντιστάσεων. Πάλι ο Νίκος Πουλαντζάς, τονίζοντας τη σημασία αυτών των κινημάτων, πολυταξικών από τη φύση τους, διείδε την υστέρηση των εργατικών κομμάτων “τα οποία οργανώθηκαν στην κοινωνία με κυρίαρχο άξονα τις αντιφάσεις μέσα στον παραγωγικό μηχανισμό – δηλαδή στα εργοστάσια (διώνυμα κόμμα-συνδικάτα, κράτος - επιχειρήσεις)”. Η αναγνώριση της παρουσίας των νέων αντιφάσεων και των νέων χαρακτηριστικών της εργατικής τάξης γίνεται μεν στο τέλος της δεκαετίας του ’80 από τα κόμματα, αλλά ή συμβαδίζει με την αποκομμουνιστικοποίησή τους (ΙΚΚ, ΚΚΕεσωτ.), στο πλαίσιο όχι μιας επανεξέτασης των σχέσεών τους με την εργατική τάξη αλλά αποστασιοποίησης τους από αυτή, ή δεν συμβάλλει σε ριζικές αλλαγές στο εσωτερικό τους (ΓΚΚ).

Νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός και η άνοδος των κοινωνικών κινημάτων

Εν τω μεταξύ, το κράτος της αυταρχικής συναινετικής δημοκρατίας συγκροτεί σταδιακά, μετά το 1980, τη συναίνεση και τη δημοκρατία στην αγορά, δηλαδή σ’ ένα πεδίο σχέσεων όπου η ελευθερία και η ατομικότητα του καταναλωτή ταυτίζονται ή υποκαθιστούν τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του πολίτη της αστικής δημοκρατίας. Ο πολίτης μεταφέρει την πολιτική του υπόσταση σ’ ένα μη πολιτικό χώρο, απεξαρτάται από κάθε μορφή κοινωνικού και πολιτικού θεσμού, αναχρονιστικού ή νέου, ο οποίος παραπέμπει σε οργανωμένες μορφές κριτικής και αμφισβήτησης της αστικής κυριαρχίας. “Το «κοινωνιολογικό» πορτρέτο της πρόσχαρης μεταμοντέρνας δημοκρατίας σηματοδοτούσε την καταστροφή της πολιτικής που είχε πλέον υποδουλωθεί σε μια μορφή κοινωνίας, στο πηδάλιο της οποίας βρισκόταν μόνο ο νόμος της καταναλωτικής ατομικότητας” υπογραμμίζει ο Ρανσιέρ.

Είναι η περίοδος που η κρίση των αριστερών και κομμουνιστικών κομμάτων της δύσης, τα οποία δεν μετεξελίχθηκαν σε λιγότερο ή περισσότερο συστημικά κόμματα, οξύνεται και διακυβεύεται η ύπαρξή τους. Σε κάθε περίπτωση, αυτή η κρίση καθορίζεται από αντιφάσεις που ανακύπτουν ως υπαρξιακά ερωτήματα μετά την κατάρρευση των καθεστώτων σοβιετικού τύπου κι ενώ δεν είναι ακόμα σε θέση να περιλάβουν στην πολιτική και τη φυσιογνωμία τους τη νέα κοινωνική πραγματικότητα. Πίσω, όμως, από την καταναλωτική δημοκρατία και το πλαστικό χρήμα, το οποίο προσέδεσε στο χρηματοπιστωτικό σύστημα ευρύτατα λαϊκά στρώματα, ανεβαίνουν στη σκηνή της ιστορίας οι νέοι κολασμένοι της γης, αυτοί και αυτές που πολλαπλασιάζουν τις στρατιές των ανέργων, των επισφαλώς εργαζομένων, των ανασφάλιστων, των αστέγων, των χωρίς χαρτιά, των “περιττών” ανθρώπων, όπως θα τους χαρακτηρίσει αργότερα ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν και οι οποίοι αποτελούν τους παρίες των δυτικών κοινωνιών - αρχικά το 1/3 του πληθυσμού και σήμερα πολύ περισσότεροι. Όλοι αυτοί συναντούν μέσα από τα ριζοσπαστικά κινήματα που δημιουργούν, το διεθνές κίνημα των αγροτών, το οικολογικό κίνημα για τη σωτηρία του πλανήτη, τα κινήματα για τον έλεγχο των χρηματαγορών και τη διαγραφή του χρέους του Τρίτου Κόσμου και τα, κατ’ εξοχήν παγκόσμια, αντιπολεμικά και αντιρατσιστικά κινήματα.

Τα κινήματα αυτά ενεργοποίησαν τα αριστερά κόμματα ενώ το αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα, που αποτέλεσε το επιστέγασμα των νέων κινημάτων, τους έδωσε το φιλί της ζωής. Πρώτον, γιατί τα κόμματα έλαβαν μέρος με τα μέλη τους και συχνά πρωτοστάτησαν στην παγκόσμια αμφισβήτηση της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας (Κομμουνιστική Επανίδρυση, Λίγκα, ΓΚΚ, Ισπανική Αριστερά, οι μετέπειτα συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ) και, δεύτερον, γιατί κατανόησαν την ανάγκη ανατροπών στην πολιτική και τη φυσιογνωμία τους ώστε ν’ αντιστοιχηθούν στην κοινωνική πραγματικότητα που έκαναν ορατή τα κινήματα. Τα αριστερά κόμματα βίωναν, όμως, ακόμη τον απόηχο ενός παρελθόντος εσωτερικών διασπάσεων και ασαφούς ταυτότητας, δηλαδή αντιμετώπιζαν μια βαθιά κρίση την οποία, με τις ενέσεις κοινωνικού οξυγόνου, άρχισαν να υπερβαίνουν σταδιακά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ γεννήθηκε μέσα από την ανάγκη ενότητας της αριστεράς αλλά δεν θα είχε υπάρξει ποτέ χωρίς την ενωτική παρακαταθήκη του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος. Παρ’ όλ’ αυτά, ο υπέρτατος σκοπός των αγώνων ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, τον ρατσισμό και τον πόλεμο και των εθνικών λαϊκών αγώνων, δεν στάθηκε ικανός να φέρει στο ύψος των περιστάσεων τον ΣΥΡΙΖΑ, που πέρασε από σαράντα κύματα εσωτερικών κλυδωνισμών μέχρι να βρει το δρόμο της αριστερής πολιτικής, η οποία ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κοινωνίας.

Τα συμπεράσματα που προκύπτουν για τα αριστερά και κομμουνιστικά κόμματα στην Ευρώπη και για την υπέρβαση της κρίσης τους, είναι πολλά, το κύριο, όμως, αφορά στην ίδια την ύπαρξή τους. Υπάρχουν με τρόπους γόνιμους και παραγωγικούς μόνον όταν εργάζονται πάνω στις μεγάλες κοινωνικές αντιφάσεις και ταξικές συγκρούσεις.

Εδώ ξαναπιάνουμε το νήμα της ιστορικής (όχι συγκυριακής) ταυτότητας/φυσιογνωμίας των αριστερών κομμάτων σήμερα, έχοντας αναφερθεί ήδη σε μια πορεία κρίσης, αποσύνθεσης και ανάκαμψής τους με κινητήριο μοχλό την κοινωνική δυναμική.

Ιστορική εμπειρία και σύγχρονα χαρακτηριστικά ενός μαζικού, δημοκρατικού, αριστερού κόμματος

Τα αριστερά κόμματα πρέπει να αντιστοιχούν στις κοινωνικές ανάγκες και στα ιστορικά χαρακτηριστικά των κυριαρχούμενων τάξεων. Όπως το κράτος δεν διαθέτει μια υπεριστορική ουσία, έτσι και τα αριστερά κόμματα δεν είναι ούτε συγκυριακά μορφώματα ούτε υπεριστορικοί θεσμοί. Αν ο σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία ως στρατηγικός στόχος, παραπέμπει σ’ ένα αστερισμό κομμάτων και κινημάτων σε διαλεκτική ένταση μεταξύ τους, όπως θα έλεγε ο Νίκος Πουλαντζάς, ποια μπορεί να είναι τα βασικά χαρακτηριστικά ενός αριστερού κόμματος σήμερα ; Η θεωρητική και πρακτική εμπειρία των αριστερών και κομμουνιστικών κομμάτων ιστορικά και τα σημαντικά νέα διακυβεύματα που αναδεικνύει η κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού, αποτελούν τα συμφραζόμενα των δυνατών απαντήσεων. Τα παρακάτω σημεία αφορούν θέματα που, κατά τη γνώμη μου, βρίσκονται στον πυρήνα μιας σύγχρονης προβληματικής για το κόμμα.

Σημείο 1. Το σύγχρονο αριστερό κόμμα επιδιώκει να είναι μαζικό. Τα ιστορικά επαναστατικά κόμματα υπήρξαν μαζικά, όμως με ρητό διαχωρισμό ανάμεσα σ’ ένα μέσα κι ένα έξω, σε μια πρωτοπορία που επεξεργάζεται εσωτερικά και εξάγει τη σοσιαλιστική θεωρία και τις αντίστοιχες πρακτικές στην εργατική τάξη. Σήμερα ξέρουμε ότι η ιδεολογία δεν αποτελεί μια ένθετη υπερδομή στην υλική βάση αλλά είναι παρούσα στις σχέσεις παραγωγής και τις κοινωνικές σχέσεις και ότι οι ιδέες, οι αντιλήψεις και οι αντιφάσεις τους κυκλοφορούν ελεύθερες παντού όπου ζουν και εργάζονται οι λαϊκές τάξεις.

Η πραγματικότητα αυτή δεν αποσυνδέει σε καμία περίπτωση την πολιτική από τα ιδεολογικά και θεωρητικά της συμφραζόμενα. Η άποψη για ένα κόμμα πολιτικής ενότητας, αποΐδεολογικοποιημένο, οδηγεί στην παράδοσή του στην αστική πολιτική. Όμως, το σύγχρονο μαζικό αριστερό κόμμα δεν βλέπει τις θεωρητικές και ιδεολογικές του συντεταγμένες με τρόπο δογματικό και στατικό, αλλά πλουραλιστικό και συμβιωτικό. Αντλεί, όχι μόνο από τον μαρξισμό αλλά και από όλα τα σύγχρονα προοδευτικά ρεύματα θεωρίας και πολιτικής σκέψης, είναι το ίδιο ένας τόπος παραγωγής θεωρίας και ιδεολογικός μηχανισμός στο βαθμό που συγκρούεται με τις κυρίαρχες ιδεολογίες.

Σημείο 2. Αν και ένα αριστερό κόμμα δεν βρίσκεται έξω από το κράτος καθώς ασκεί (ανταγωνιστική) πολιτική, δεν πρέπει να αντιγράφει την υλικότητα των μηχανισμών του. Τα αστικά κόμματα χαρακτηρίζονται από ιεραρχικές δομές, συγκεντρωτισμό, αρχηγισμό, ποπουλισμό, ελάχιστη και κυρίως τηλεοπτική επικοινωνία με την κοινωνική τους βάση, επίλυση των ενδοταξικών διαφορών στη διοίκηση και όχι στο κόμμα, αποπολιτικοποίηση των θεμάτων και τεχνοκρατική νομιμοποίηση των αποφάσεων.

Το αριστερό κόμμα πρέπει να δομείται στη βάση της ισότητας των μελών του και της δημοκρατίας. Ο Ρανσιέρ αναφέρεται στην ισότητα ως «μια προϋπόθεση προς επαλήθευση. Αυτή η επαλήθευση είναι η δυναμική της ισότητας. Όσοι ξεκινούν από την ανισότητα επαληθεύουν την ανισότητα». Η δημοκρατία, πάλι, δεν είναι μια τυπική δομή νομιμοποίησης ειλημμένων αποφάσεων από τα κεντρικά όργανα, στα οποία κατά παράδοση δίνεται η μάχη των συσχετισμών. Η δημοκρατία προϋποθέτει μια εσωτερική δημοκρατική ζωή, μια διαρκή συνομιλία, στην οποία κανείς δεν έχει το προβάδισμα της θέσης του αλλά μόνο των λόγων και των πράξεών του. Τα ενδιάμεσα επίπεδα δόμησης, από τις τοπικές συνελεύσεις μέχρι το κεντρικό πολιτικό όργανο του κόμματος, βοηθούν στον αφοπλισμό των εξουσιαστικών τάσεων. Η δημοκρατία έχει ανάγκη από οριζόντιες μορφές (για παράδειγμα οι θεματικές επιτροπές) με θεσμικό ή ad hock χαρακτήρα και χαλάρωση των ορίων ανάμεσα στην κοινωνία και το κόμμα (για παράδειγμα η συμμετοχή μη μελών στις τοπικές οργανώσεις).

Η δημοκρατία δεν αρνείται ρεύματα και τάσεις εντός του κόμματος. Υπάρχει, όμως, ένα σοβαρό θέμα θεωρητικής σύλληψης και πολιτικής αντίληψης. Συνήθως, κατ’ εικόνα και ομοίωση της στρατηγικής της εφόδου πόλεμος κινήσεων ή της περικύκλωσης πόλεμος θέσεων, ιδωμένων με μορφή καρικατούρας, οι τάσεις αποσκοπούν στην κατάκτηση του κόμματος, πράγμα που συνεπάγεται την προκαταβολική πειθαρχία έναντι της δημοκρατίας των μελών και της απεριόριστης δυνατότητάς τους να σκέφτονται και να πράττουν ελεύθερα.

Σημείο 3. Το σύγχρονο μαζικό δημοκρατικό αριστερό κόμμα δεν προσβλέπει στη στιγμή της εφόδου, σε ένα μετά στο οποίο το πριν δεν θα έχει βάλει τη σφραγίδα του. Απ’ αυτή την άποψη συστατικό στοιχείο της ταυτότητάς του αποτελεί η αναγνώριση της ανάγκης δημιουργίας κοινωνικών θεσμών και παραδειγματικών έργων, ιδιαίτερα σήμερα που η μαχητική αντιπολίτευση δεν αρκεί ως απάντηση στην κρίση. Η θέση αυτή δεν σημαίνει ένα νέου τύπου πανπολιτικισμό. Όπως έλεγε ο Νίκος Πουλαντζάς, "αν υπάρχουν πάντα όρια στην πολιτικοποίηση του κοινωνικού, αυτό συμβαίνει ακριβώς στο μέτρο που οι ταξικοί αγώνες και τα κοινωνικά κινήματα υπερβαίνουν πάντοτε και μάλιστα με το παραπάνω το κράτος, στο μέτρο που δεν είναι τα πάντα πολιτικά και που η πολιτική δεν είναι η μόνη υπαρκτή διάσταση του κοινωνικού…Οι εξουσίες και οι αγώνες δεν ανάγονται άμεσα στο κράτος ούτε στην πολιτική … Πράγμα που δεν σημαίνει ότι δεν έχουν εκείνα ή τα άλλα αποτελέσματα ή ότι το κράτος δεν επιδρά επάνω τους».

Στη θέση αυτή, που διατυπώνεται στη δεκαετία του 1970, πρέπει να προσθέσουμε τη βιοπολιτική διάσταση της σημερινής εξουσίας, δηλαδή την καθ’ ολοκληρίαν κυριαρχία στις ζωές των ανθρώπων μέσω της επέκτασης της αγοράς σε τομείς που αφορούν την ανθρώπινη υπόσταση και τις διαπροσωπικές σχέσεις και της καταστολής, σωματικής και πνευματικής, της αυτονομίας του ατόμου. Όλ’ αυτά σημαίνουν ότι ένα σύγχρονο, δημοκρατικό, αριστερό κόμμα αναγνωρίζει την αξία χώρων ελευθερίας και κοινωνικής αυτοοργάνωσης και τα μέλη του στηρίζουν την ύπαρξή τους ή μετέχουν στη δημιουργία τους, χωρίς το κόμμα να τους υποτάσσει στην πολιτική του ή να παρεμβαίνει στη λειτουργία του. Με δεδομένη την ανθρωπιστική κρίση και τη μαζική φτώχεια, το κόμμα πρέπει να συμβάλλει, επίσης, στη δημιουργία μορφών κοινωνικής και συνεταιριστικής οικονομίας και μορφών αλληλεγγύης όχι μόνο ως άμεση απάντηση στην κρίση αλλά και ως προσέγγιση της κοινωνικής παραγωγής και ανταλλαγής στο πλαίσιο της στρατηγικής της σοσιαλιστικής αλλαγής.

Οι παραπάνω νέες διαστάσεις του σύγχρονου αριστερού κόμματος σημαίνουν ότι το κόμμα εγκαθίσταται προνομιακά στην κοινωνία και διαμορφώνει την πολιτική λύση με τη συνέργεια των λαϊκών τάξεων, του πλήθους που δημιουργείται από ένα σύνολο ομάδων και μοναδικοτήτων, οι οποίες χειραφετούνται με τη συνύπαρξή τους στους κοινούς αγώνες.

Απ’ αυτή την άποψη οι τοπικές οργανώσεις του κόμματος είναι τα πιο σημαντικά κύτταρα καθώς η τοπικότητα, όπως έδειξαν και οι πλατείες, αποτελεί το πεδίο συνάντησης και εξέγερσης της αποδιαρθρωμένης ως προς την παρουσία της στους χώρους παραγωγής κοινωνίας.


__________________

Οι αναφορές στον Ζίζεκ είναι από το «Κατανοώντας την κίνηση του πλήθους στις πλατείες», εκδ. του Πλήθους, Ιούνης 2011.

Οι αναφορές στον Μπαλιμπάρ είναι από τη «Συζήτηση για το κράτος», εκδ. Αγώνας, Αθήνα 1980.

Οι αναφορές στον Πουλαντζά είναι από τη «Συζήτηση για το κράτος», εκδ. Αγώνας, Αθήνα 1980

και από «Το Κράτος, η Εξουσία, ο Σοσιαλισμός», εκδ. Θεμέλιο, 1978.

Οι αναφορές στον Ρανσιέρ είναι από «Το μίσος για τη δημοκρατία», εκδ. Πεδίο, 2009.

Έξωση....

ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ...


Ήρθε που λέτε, μία περίεργη εποχή στην ιστορία, κατά την οποία κρατικοί υπάλληλοι που κάποτε λέγονταν «Δικαστικοί Επιμελητές» μετονομάστηκαν   σε «Εξόδιοι Επιμελητές». 

Η δουλειά τους ήταν απλή- όπως και πρώτα άλλωστε.

 Ήταν, κατά κανόνα οι κομιστές του επίσημου κρατικού εγγράφου που ανήγγειλε την Συμφορά του Άλλου.

 Όταν πια η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των αποφάσεων κατέληξε να είναι οι Εξώσεις, με τους αποδέκτες αμέσως μετά την επίδοση να αντιδρούν πέφτοντας  από ταράτσες και βεράντες, το Σύστημα, έτσι ευέλικτο που είναι, φρόντισε να μετονομάσει την σχετική υπηρεσία στην οποία συγχωνεύθηκαν για λόγους οικονομίας και μνημονιακής προσαρμογής και αρκετοί άλλοι κλάδοι.

Κάποιες ειδικές αστυνομικές δυνάμεις, νοσοκόμοι και τραυματιοφορείς, ιερωμένοι  ληξίαρχοι και νεκροθάφτες, όλοι μαζί τώρα, συνιστούσαν το σώμα των  «Εξόδιων Επιμελητών».

Λίγο νωρίτερα, μόλις λίγες μέρες πριν την  Έξωση που τα προκάλεσε όλα αυτά, είχε συμβεί  κάτι άλλο, τόσο μα τόσο εφιαλτικό, που οι περισσότεροι το έσπρωξαν στα τρίσβαθα του υποσυνειδήτου τους, κατέληξε σαν να μην είχε συμβεί ποτέ.

Από το πουθενά, στους δρόμους της Αθήνας, εκεί, στην κοσμική οδό Βουκουρεστίου, θεάθηκε ένας άντρας να τρέχει γυμνός και αιμόφυρτος, αλλόφρων και απελπισμένος, ενώ τον καταδίωκαν «κάποιοι» για τους οποίους ποτέ δεν μάθαμε τίποτα.

Μάλιστα, χωρίς να υπάρχει το παραμικρό τεκμήριο, οι εφημερίδες δημοσίευσαν πως αυτοί που τον κυνηγούσαν, ήταν τοξικομανείς.

 Ο γυμνός άνδρας σωριάστηκε στο έδαφος μισοπεθαμένος από την κούραση, πόδια και χέρια ορθάνοιχτα, σαν ένας εσταυρωμένος της διπλανής πόρτας . 

Κάποιος τον φωτογράφησε και έτσι είδαμε όλοι την εικόνα. Μετά, διαγράψαμε τη φωτογραφία από τη μνήμη να πάμε παρακάτω.

«Το να δεις τον εαυτό σου γυμνό στην πόλη, είναι ένας από τους πιο οδυνηρούς εφιάλτες, σημαίνει την απόλυτη ανασφάλεια, σημαίνει πως νιώθεις τελείως απροστάτευτος, πως είσαι εκτεθειμένος στα πάντα» .

 Σε αυτό, συμφωνούσαν ανέκαθεν ψυχολόγοι, ψυχίατροι, ακόμα και αλμπάνηδες ονειροκρίτες και μοιρατζούδες.

Φαίνεται λοιπόν, πως αυτός, ο γυμνός αιμόφυρτος δρομέας των Αθηνών, ένας «μελαμψός άνδρας» πήρε πάνω του συμβολικά την αδιανόητη αβεβαιότητα που διατρέχει και κατατρώει τους κατοίκους της πόλης.

Όλοι μας ,  γνωρίζουμε πως αυτός ο άνθρωπος ζει μέσα μας.  
Εμείς είμαστε αυτός ο μετανάστης, ο διωκόμενος, ο γυμνός, ο αλλόφρων, που τρέχει σε μια άρρωστη πόλη πρωτεύουσα μιας προ πολλού τελειωμένης χώρας. 
Εμείς είμαστε,
 και για αυτό τον λησμονήσαμε παρά τις τεράστιες απορίες που κανονικά θα έπρεπε επίμονα να διεγείρει.
Ποιος ήταν; Γιατί τον κυνηγούσαν; Ποιοι τον καταδίωκαν; Γιατί ήταν γυμνός; Πόση ώρα άραγε να έτρεχε μέρα μεσημέρι μέσα στην Αθήνα τσίτσιδος; Τι απέγινε; 

Χάθηκε στη σιωπή, σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Σπάσαμε (άλλη μια φορά) τον καθρέφτη, να μη βλέπουμε το άσχημο πρόσωπό μας.

Ο Συνταξιούχος που παρέλαβε την Έξωση και την υλοποίησε κάνοντας την Έξοδο από τον τρίτο όροφο και ο σωριασμένος γυμνός της Βουκουρεστίου, βρίσκονται στην ίδια τροχιά. 

Είναι τα δύο προφίλ του ίδιου προσώπου.

Πριν από λίγο καιρό μπροστά στο Σύνταγμα, ο κος Δημήτρης Χριστούλας, έστρεψε την κάνη στο κρανίο του και αυτοκτόνησε. 

Ο πυροβολισμός του τότε, αντήχησε σε όλη την Ελλάδα και προστέθηκε σαν ένα ακόμα βαρύ φίλτρο στη συνείδηση όλων.

 Σε πολλούς, προσδιόρισε ακόμα και την ψήφο στις πρόσφατες εκλογές. 

Από τότε, αρκετοί ακόμα, σε όλη την Ελλάδα, διάλεξαν να αποχωρήσουν με αυτόν τον τρόπο, αποφασίζοντας τουλάχιστον τον θάνατό τους, σαν ύστατη επιλογή αξιοπρέπειας σε μία χώρα που για δεκαετίες εκπαιδεύει τους πολίτες στον πανικόβλητο και υστερικό βίο.  

Ένα έθνος που δεν είναι έθνος, αλλά ένα πράγμα χύμα στηριγμένο στα παραμύθια, που με αφορμή την καπιταλιστική κρίση αναδεικνύει περίλαμπρα την ασχήμια του.

«Η Ελλάδα, έχει τελειώσει» έγραφε τις προάλλες ο Γιάννης Βαρουφάκης.
Έσπευσα να σχολιάσω:

«Οικονομολόγος δεν είμαι αλλά δεν μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό να σχολιάσω πως όσα επισημαίνει εδώ ο Καθηγητής, τριγυρίζουν και στον δικό μου άσχετο εγκέφαλο εδώ και μέρες. Μόνο που, αν και η διεθνής κρίση του Καπιταλισμού είναι απολύτως υπαρκτή, μόνο που αν και σε τεράστιο βαθμό όσα συμβαίνουν ξεκινούν από τη βουλιμία των αγορών, τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές κλπ, μου είναι α-δύ-να-το να μην επαναλάβω μονότονα πως η Ελληνική Κρίση έχει ΚΑΙ Ελληνική ταυτότητα και αυτή η ταυτότητα φέρει το αποτύπωμα του εκ του συστάδην στρεβλού κράτους, ενός κράτους που ουδέποτε τήρησε και σεβάστηκε Θεσμούς, ενός κράτους που ουδέποτε απέδωσε Αξιοπρέπεια στον Πολίτη, ενός κράτους που ουσιαστικά εκπαίδευσε συστηματικά τους Πολίτες στην ανομία. Επειδή και εγώ φοβάμαι πως η Ελλάδα είναι "τελειωμένη υπόθεση" περιμένω σύντομα από τις πολιτικές δυνάμεις, μία αναλυτική "νεκροτομή" και μία ολοκληρωμένη πρόταση για το πως η Ελλάδα θα κάνει ένα restart πιάνοντας το νήμα της Ιστορίας, ένα δευτερόλεπτο πριν από την δολοφονία του Καποδίστρια και την επικράτηση Κοτζαμπάσηδων, Κλεφτών κι Αρματολών και των "ηρωικών μύθων" (και μυθευμάτων) που υποκατέστησαν την Ιστορία διδάσκοντας στους Έλληνες την Μπούρδα ως Λογική»

                             Η Έξωση της Ελλάδας, είναι προ των πυλών νομίζω.

Οι «Εξόδιοι Επιμελητές» των Αγορών θα έρθουν και θα μας δείξουν το «χαρτί».
Θα «απολυθεί» ως πλεονάζον προσωπικό  και θα αφεθεί στην τύχη της.
Αλήθεια. Υπάρχει κάποια στρατηγική για μετά την Έξοδο;
Υπάρχει κάποιο πλάνο που θα αποτρέψει την εμφύλια βία που κοχλάζει και θα μετατρέψει την αποβολή σε ευκαιρία για την Ελλάδα του μέλλοντος;

Ή θα πηδήξουμε στο τέλος κοντά 11.000.000 άνθρωποι από τον τρίτο όροφο για να προσγειωθούμε γυμνοί σε μια Βουκουρεστίου;

Γιώργος Πήττας, για το tvxs.gr και τον Πολίτη. 

Twitter@pittasgeorge


Ενω συμφωνω με την φιλοσοφια του αρθρου, θα διαφωνησω με τον επιλογο. Γιατι δεν πιστευω οτι ειναι δυνατο οι πολιτικες δυναμεις που δημιουργησαν το προβλημα να κανουν ποτε την αυτοκριτικη τους. Θα ηταν σαν να περνουσαν στο λαιμο τους το σχοινι για να κρεμαστουν. Και τετοια ευθιξια δεν περιμενω απο ανθρωπους που δεν ειναι ηλιθιοι, οπως θελουμε να πιστευουμε, αλλα εξυπηρετουν συγκεκριμενα συμφεροντα. Αντιθετα θα κανουν αυτο που κανουν τα ποντικια οταν το πλοιο βουλιαζει. θα κοιταξουν πως να ξεφυγουν με ελικοπτερα, αεροπλανα, κοτερα, πλοια ή τανκς, εκτος απο την ΓΑΠ που μπορει να δοκιμασει να φυγει με ποδηλατο ή κανώ. Σε μας τους υπολοιπους, οσοι τελος παντων δεν ταυτιστηκαμε με τους παραπανω μενει να κανουμε οσα περιγραφει στην απαντηση του ο συγγραφεας, αν υπαρχει ακομα διαθεση και αντοχη, αλλιως θα εχουμε την "εξωση" που μαλλον μας αξιζει...
Α.Κ.

Τα κορόιδα της υπόθεσης - ή αλλοιώς ,, πιο Καληνύχτα.. δεν γίνεται

κινηση ενεργων πολιτων Παρου...

Εμείς τελικά, μάλλον είμαστε τα κορόιδα της υπόθεσης.
Η ανακεφαλοποίηση των τραπεζών σε μας παραμένει δημόσιο χρέος... για τράπεζες όπως η Εμπορική, που ο Γ.Στουρνάρας μαζί με τον Σημίτη είχαν φροντίσει να είναι ...Γαλλική!..
 Δηλαδή κάναμε δημοσίο χρέος, το χρέος μιας Γαλλικής τράπεζας!
 Επι πλέον τα 130 δις που δίνονται για ανάπτυξη σε χώρες που έχουν πρόβλημα, παίρνουν τα χρήματα που ήταν αδιάθετα από τα πακέτα στήριξης.
 Εκεί που είχαμε 15 δίς αδιάθετους πόρους τώρα είναι ζήτημα αν θα πάρουμε 2 με τρία δις.
 Το να πάει βέβαια ο Σαμαράς, ή παλαιότερα ο ΓΑΠ ή ο Μπέννυ και να πούνε αυτό που είπε ο Μόντι και ο Ραχόι.... δεν το συζητάμε στο ραγιάδικο μυαλό μας.
  Εδώ θέλουμε "Εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης" για να μοιράσουμε ευθύνες.
 Εδώ όποιος μιλάει.... αντιπολιτεύεται το κράτος!!!.
 Όποιος κάνει κριτική, "δεν σέβεται την λαική πλειοψηφία, που εκφράστηκε στις 17/6"....
 Όταν τις αποφάσεις σου τις καθοδηγεί ο φόβος και όχι η ελεύθερη σκέψη... τότε έχεις τον Σαμαρά που σου αξίζει.

ΥΓ. Πανηγυρίζουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ για αποφάσεις που ουσιαστικά δεν μας αφορούν.
      Που θα ξεκινήσουν ύστερα από έξη μήνες, και ενώ η Ελληνική οικονομία κατακρημνίζεται.
      Που η Ελληνική κυβέρνηση, πάει κυριολεκτικά στα τυφλά χωρίς κανένα σχέδιο.
      Για αποφάσεις άτολμες,, που πάρθηκαν πολύ αργά, με πολύ λίγα, 
και χωρίς κανέναν σχεδιασμό..
      Που "ΣΩΘΗΚΑΜΕ" για πολλοστή φορά....
      Που σε λίγες βδομάδες δεν θα έχουμε ούτε φάρμακα, ούτε συντάξεις.. πιθανών ούτε ευρώ,

Η Γερμανία παίζει στον τελικό παρά τη... φαινομενική νίκη των Ιταλών...

Του Σπύρου Αλεξίου, TV Χωρίς Σύνορα...


Κυριολεκτικά στην παράταση αποφεύχθηκε το απόλυτο αδιέξοδο στη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και αν τις πρώτες στιγμές επικράτησε ο ενθουσιασμός για το νέο ρόλο του ESM, που εκτόξευσε χρηματιστήρια και ευρώ, γρήγορα επικράτησαν ωριμότερες σκέψεις, καθώς ο διάολος κρύβεται στις λεπτομέρειες.

Οι Γερμανοί φαίνεται πως έχασαν μόνο στο ταπί του ποδοσφαίρου, καθώς η Μέρκελ είναι πολύ σκληρότερο καρύδι από τον Γιόαχιμ Λεβ. Μπορεί οι Ιταλοί να κέρδισαν την πρόκριση στον τελικό του euro 2012, αλλά ο Μόντι κατάφερε να κερδίσει τη δυνατότητα να λαμβάνουν δάνεια οι ιταλικές τράπεζες, χωρίς να επιβαρύνουν το δημόσιο με χρέος, με βαρύτατο όμως αντίτιμο: Παραδίδει στους Γερμανούς τη συνολική εποπτεία του ιταλικού τραπεζικού συστήματος.

Η νίκη Ραχόι και Μόντι φαίνεται μάλλον σαν πύρρειος νίκη: Για να λάβουν τη ρευστότητα που θέλουν, δίνουν τον έλεγχο όλου του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος σε μία ευρωπαϊκή εποπτική αρχή. Σε άλλες εποχές, το γεγονός αυτό θα σήμαινε άλλο ένα βήμα προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και εμβάθυνση. Σήμερα, όμως, και με την εμπειρία των δύο τελευταίων ετών, αυτό σημαίνει πως ο έλεγχος ακόμη ενός σημαντικού μέρους της ευρωπαϊκής οικονομίας θα περάσει στα χέρια των Γερμανών.

Από την αρχή της κρίσης, φάνηκε πως στόχος των εταίρων ήταν να σπάσει ο ομφάλιος λώρος που συνδέει κράτη και τράπεζες: Να σταματήσουν τη μετατροπή των τραπεζικών επισφαλειών σε κρατικό χρέος, που εκτινάσσει το συνολικό κρατικό χρέος, απογειώνει τα επιτόκια δανεισμού, μετατρέπει σε σκουπίδια τα κρατικά ομόλογα και ξαναγεμίζει τις τράπεζες που τα κατέχουν με άχρηστα χαρτιά και ο κύκλος ξαναρχίζει από την αρχή. Και φαίνεται να το πετυχαίνουν (εν μέρει) καθώς οι τράπεζες θα δανείζονται από τον ESM χωρίς να επιβαρύνουν τους κρατικούς προϋπολογισμούς. Αλλά ο ESM θα χρηματοδοτείται από τα κράτη... Άρα δεν σπάει ο δεσμός, απλά μπαίνει στη μέση άλλος ένας κρίκος.

Επίσης, αυτή η λύση φαίνεται να προσπαθεί να θεραπεύσει τα συμπτώματα της κρίσης, που είναι η αύξηση του χρέους και όχι τη γενεσιουργό αιτία. Τα χρέη που ανακυκλώνονται ανάμεσα στις τράπεζες και τα κράτη μέσω των κρατικών ομολόγων έχουν προκύψει σε πρώτο χρόνο είτε από τις τραπεζικές φούσκες που έσκασαν (Ιρλανδία, Ισπανία), είτε από υπερβολικό κρατικό δανεισμό (Ελλάδα, ισπανικές περιφέρειες, Ιταλία) που γέμισαν τις τράπεζες με ομόλογα-σκουπίδια.

Και οι δύο περιπτώσεις οδηγούν στον ίδιο ύποπτο: την απελευθέρωση της κίνησης των κεφαλαίων και τη συνεπακόλουθη αποδιάρθρωση της παραγωγής στη Δύση. Από τη δεκαετία του ‘80 και μετά, η απελευθέρωση της κίνησης κεφαλαίων και η απορύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, έδωσε τη δυνατότητα στα κεφάλαια να κινούνται παντελώς ελεύθερα και με συμπεριφορά αγέλης. Οι επιχειρήσεις ιδρύονται σε offshore, δίνουν φασόν την παραγωγή τους σε κινέζικα εργοστάσια, τιμολογούν σε φορολογικούς παραδείσους, επιδοτούνται από τους Ευρωπαίους πολίτες και δεν πληρώνουν φόρο πουθενά.  Με αποτέλεσμα οι ευρωπαϊκές χώρες να χάνουν θέσεις εργασίας, οι εργαζόμενοι εισοδήματα, τα ταμεία ασφαλιστικές εισφορές, οι προϋπολογισμοί φόρους και να πολλαπλασιάζονται έτσι οι τρύπες και τα κρατικά χρέη.

Από την άλλη, ο πολλαπλασιασμός του πλούτου (μέρος του οποίου θα έπρεπε να είχε αποδοθεί ως φόρος) και η αγελαία του συμπεριφορά, οδήγησε και οδηγεί σε φούσκες στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, που έχουν πλέον λάβει διαστάσεις συστημικού κινδύνου. Με άλλα λόγια, δεν θα λύσει την ευρωπαϊκή κρίση χρέους η παρεμβολή του ESM στο κύκλωμα τράπεζες - κράτος, αλλά η επιστροφή της παραγωγής στα ευρωπαϊκά εδάφη. Αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα, σε όλη την Ευρώπη, είναι δουλειές. Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνον με την επανεπένδυση των ευρωπαϊκών κεφαλαίων στην Ευρώπη.
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις προσπαθούν να το κάνουν μέσα από την κινεζοποίηση των εργαζομένων και την προσφορά τριτοκοσμικών συνθηκών ως δέλεαρ στους επενδυτές. Το πρόβλημα υφίστανται και οι ΗΠΑ, όπου η εύθραυστη ανάπτυξη που πέτυχαν οι αμερικανοί μετά την κρίση του 2007, ήταν χωρίς νέες θέσεις εργασίας: Οι αμερικάνικες επιχειρήσεις επέστρεψαν στην κερδοφορία μέσα από αναδιαρθρώσεις, απολύσεις και μειώσεις μισθών.

Το μοντέλο το έφερε η τρόικα και στην Ευρώπη. Μόνο που αυτό το μοντέλο, όπως δείχνει και η ισπανική και η ιταλική αλλά και η αμερικανική εμπειρία είναι αναποτελεσματικό. Τελικά, οδηγεί σε νέα μεγαλύτερη ύφεση, μεγαλύτερες τρύπες και κοινωνικές εντάσεις. Αντί, λοιπόν, να προωθούνται μοντέλα λιτότητας και περικοπών, θα έπρεπε να επαναρυθμιστεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα και να επιβληθούν όρια στις ροές κεφαλαίων. Πρέπει να ξαναεπιστρέψουν στα γκισέ της εφορίας τα μεγάλα ψάρια.

Προς το παρόν, οι Γερμανοί εκμεταλλεύονται την ευρωπαϊκή κρίση και πετυχαίνουν να επιβάλουν την οικονομική και πολιτική ηγεμονία τους στην Ευρώπη.
Πρώτο τους μεγάλο όπλο το ευρώ, που σε σχέση με το σκληρό μάρκο, τους επιτρέπει επί μία δεκαετία να πωλούν τεχνικώς φθηνότερα τα προϊόντα τους. Ελέγχοντας την ευρωπαϊκή νομισματική πολιτική, μέσω μιας EKT που δημιουργήθηκε καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση της Bundesbank και ενός ευρώ διαδόχου του μάρκου, έχουν οδηγήσει σε μαρασμό όλους τους εσωτερικούς εξαγωγικούς τους αντιπάλους (Ιταλούς, Ισπανούς, Γάλλους).

Η Γερμανία «ρουφάει» μέσω του μαλακού ευρώ την ανταγωνιστικότητα όλων των Ευρωπαίων εταίρων. Το ευρώ (υποτιμημένο σε σχέση με το μάρκο) λειτουργεί επί μία δεκαετία ως μηχανισμός μεταφοράς ανταγωνιστικότητας από την περιφέρεια προς το κέντρο. Από προχθές ας προσθέσουμε στη φαρέτρα των Γερμανών και τον έλεγχο του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος. Παρ’ όλες τις φήμες και τους πανηγυρισμούς των ιταλών τιφόζι, Μerkel rules.

Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012

Περισσεύετε...

πιτσιρίκος... 

Συνεχίζονται οι αυτοκτονίες στη χώρα μας, όπως συνεχίζονται και οι απολύσεις. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αναζητούν εργασία και διαπιστώνουν πως είναι περιττοί. Δεν τους χρειάζεται πια κανείς.
Άνθρωποι που μέχρι χτες μάχονταν ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο αναζητούν εναγωνίως κάποιον να τους εκμεταλλευτεί.
Υπάρχει λοιπόν κάτι χειρότερο από το να σε εκμεταλλεύονται: να μην θέλει να σε εκμεταλλευτεί κανείς.
«Παρακαλώ, δώστε μου μια δουλειά. Ας με εκμεταλλευτεί κάποιος».
Είναι τραγικό να διαπιστώνεις πως είσαι περιττός και πως δεν υπάρχει κανείς να σε εκμεταλλευτεί.
Από την άλλη, είναι φοβερή ικανοποίηση για την οικονομική εξουσία -την αληθινή εξουσία δηλαδή- να βλέπει να σέρνονται εκλιπαρώντας στα πόδια της άνθρωποι που μέχρι χτες αγωνίζονταν για τα δικαιώματά τους.
«Παρακαλώ, δώστε μου μια δουλειά, έστω και με ελάχιστα χρήματα. Θέλω να γίνω δούλος»
«Λυπάμαι, είστε περιττός»
«Και τι θα κάνω;»
«Δεν ξέρουμε, ούτε και μας νοιάζει. Αυτοκτονήστε, κρυφτείτε, εξαθλιωθείτε αλλά -το κυριότερο- εξαφανιστείτε από μπροστά μας»
Οι εξαθλιωμένοι πληθαίνουν διαρκώς αλλά κανείς δεν παίρνει το θάρρος να πει πως δουλειές δεν πρόκειται να υπάρξουν.
Πολιτικοί υπόσχονται αόριστα νέες θέσεις εργασίας -ενώ ξέρουν πως δεν πρόκειται να υπάρξουν- και κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να «κρύψουν» τους άνεργους. Στατιστικά τρικ και νέοι όροι που παρουσιάζουν τους άνεργους ως εργαζόμενους.
Και μένει κρυφή και μια άλλη πραγματικότητα: οι πολιτικοί είναι διακοσμητικοί. Είμαστε στα χέρια των αγορών. Τους ανήκουμε.
Βέβαια, έχουν μια χρησιμότητα οι άνεργοι και οι εξαθλιωμένοι: συμβάλλουν στο να μένουν φρόνιμοι και φοβισμένοι οι δούλοι που κατάφεραν να έχουν μια δουλειά.
Το καλύτερο απ’ όλα είναι πως οι άνεργοι κατηγορούνται επειδή δεν έχουν δουλειά. Αν και όλοι ξέρουν πως δουλειές δεν υπάρχουν και δεν πρόκειται να υπάρξουν.
Και άνεργος, και ένοχος. Αφού δεν κερδίζουμε από σένα, είσαι περιττός. Περισσεύεις. Είσαι ένα λάθος. Δεν έπρεπε να γεννηθείς.
Και οι περισσότεροι άνεργοι το δέχονται. Νιώθουν ένοχοι επειδή είναι άνεργοι.
Αυτός που βρίσκεται χωρίς δουλειά αμφισβητείται και βάλλεται από όλους -και από τον εαυτό του- αλλά ο γόνος πλούσιας οικογένειας που δεν θα εργαστεί ποτέ στη ζωή του και κοπροσκυλιάζει πλουσιοπάροχα όλη μέρα δεν αμφισβητείται από κανέναν και δεν νιώθει καμία ενοχή.
Πώς φτάσαμε ως εδώ; Αποδεχόμενοι ως δεδομένα αυτά που έπρεπε να αμφισβητήσουμε. Αν αποδεχτείς ότι ο άνθρωπος είναι μια οικονομική ύπαρξη -και έχει λόγο να ζει μόνο αν προσφέρει κέρδος-, όλα αυτά μοιάζουν λογικά. Ο άνθρωπος, όμως, δεν έρχεται στη ζωή με οικονομικούς όρους. Ο άνθρωπος είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό.
Και τώρα τι θα κάνουμε; Τουμπεκί. Έτσι κάνουν όλοι. Σε όλον τον κόσμο. Εμείς, άλλωστε, ψηφίσαμε πριν δυο εβδομάδες και αποφασίσαμε πως εκατοντάδες χιλιάδες συνάνθρωποί μας είναι περιττοί. Αυτό ψηφίσαμε. Αντί να ψηφίσουμε για τους ανθρώπους, ψηφίσαμε για να καθησυχάσουμε τις αγορές.
Οπότε, αφήστε τις κλάψες για αυτούς που αυτοκτονούν και αυτούς που έχουν εξαθλιωθεί. Παραδεχτείτε πως σας δίνουν και μια κρυφή ικανοποίηση. Μπορεί να είστε δούλος αλλά δεν είστε στη θέση τους. Ακόμα.
Είναι υπέροχο πως οι αγορές -δια των εκπροσώπων τους- ζητάνε από τους άνεργους και τους εξαθλιωμένους να καταδικάσουν τη βία. Αν και αυτοί υφίστανται καθημερινά την πιο άγρια βία, με κίνδυνο -πολλές φορές- ακόμα και τη ζωή τους.
Η βία που πρέπει να καταδικαστεί αλλά κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να την καταδικάσει είναι η βία της αδιαφορίας.
Η βία της αδιαφορίας.

Κυβερνώσα Αριστερά, και Απονομιμοποίηση....

Μωρίας Εγκώμιον...


Η επιστολή Σαμαρά που στάλθηκε στους αρχηγούς των κρατών της ΕΕ διαμέσου του προέδρου της δημοκρατίας, αποδεικνύει τις προθέσεις της νέας κυβέρνησης. Το σημαντικότερο μήνυμα της επιστολής, είναι ότι η κυβέρνηση της ελληνικής τρόικας, διαμέσου του πρωθυπουργού της, μετακινείται ένα βήμα πιο πέρα από τις προηγούμενες κυβερνήσεις του μνημονίου. Γίνεται μνημονιακότερη του μνημονίου.
Όπως αναφέρεται: «Η νέα κυβέρνηση της Ελλάδας αποδέχεται την ιδιοκτησία του προγράμματος σταθεροποίησης και είναι πλήρως δεσμευμένη στους στόχους, στους αντικειμενικούς σκοπούς και σε όλες τις βασικές πολιτικές του Προγράμματος.».
Και ποια είναι η πρώτιστη πολιτική του προγράμματος; Όπως διευκρινίζεται από την επιστολή: «Θα επιταχύνω την εφαρμογή του Προγράμματος με έμφαση στον τομέα των Ιδιωτικοποιήσεων».
Η επιστολή κλείνει με την εξής διατύπωση : «Βεβαίως, υπάρχει το ζήτημα ορισμένων αναγκαίων τροποποιήσεων του Προγράμματος, ώστε να ελεγχθεί η άνευ προηγουμένου ανεργία και να ανασχεθεί η καταστρεπτική ύφεση…(ώστε) θα εξασφαλισθεί, επίσης, η επίτευξη όλων των στόχων».

Πρώτον, η κυβέρνηση, δεν αποδέχεται απλά το πρόγραμμα, αλλά το υιοθετεί πλήρως, ιδεολογικά και πολιτικά, σε αντίθεση με τις προεκλογικές εξαγγελίες των τριών κομμάτων που την στηρίζουν, αλλά και από τις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμα, οι οποίες το θεωρούσαν ως αναγκαίο κακό.

Δεύτερον, τονίζει ότι πρώτιστος στόχος του προγράμματος είναι οι ιδιωτικοποιήσεις. Αποκαλύπτει τον σκοπό για τον οποίο φτιάχτηκε το μνημόνιο, που δεν είναι άλλος από την ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων, των νευραλγικών τομέων της οικονομίας και την μεταβίβαση τομέων του κοινωνικού κράτους σε ιδιώτες. Επιπλέον, την παράδοση των πυλώνων της εθνικής οικονομίας στον γερμανικό κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό.

Τρίτον, με το επίρρημα «βεβαίως», αναγνωρίζεται η ανάγκη αντιμετώπισης της ανεργίας, αλλά, με τέτοιο τρόπο ώστε να εξασφαλιστεί η επίτευξη των στόχων. Δηλαδή, σχεδιασμός φιλανθρωπικών προγραμμάτων ώστε να αποφευχθεί η βίαιη προλεταριοποίηση και μια ενδεχόμενη εξέγερση. Η όποια επαναδιαπραγμάτευση, ή απαγκίστρωση, μετατράπηκε αίφνης σε «ζήτημα…ορισμένων τροποποιήσεων».

Αν η λεγόμενη «κυβερνώσα αριστερά», είχε κάποιου είδους σχέση με την έννοια της αριστεράς, θα όφειλε να εγκαταλείψει αύτανδρη το κυβερνητικό σχήμα αμέσως μετά την δημοσίευση της επιστολής. Εντούτοις, δεν διαφαίνεται κάτι τέτοιο στον ορίζοντα. Το μνημονιακό πρόγραμμα, ως μνημείο κατεδάφισης μιας χώρας, ικανοποιεί πλήρως τις ιδεολογικές στοχεύσεις του αρχηγού και των στελεχών της.

Αντιφάσκει άραγε η ΔΗΜΑΡ με τις ιδεολογικές, προεκλογικές και κομματικές προγραμματικές της δεσμεύσεις; Όχι! Ως κόμμα της νέας εποχής δεν έχει προκαταλήψεις παραδοσιακού τύπου. Η ιδεολογία δεν είναι το κυρίαρχο στοιχείο του τύπου αυτών των κομμάτων.

Η ιδεολογική ρητορική αποτελεί το μέσο ενός αλλοτριωτικού λαϊκισμού, που εμμένει στο περιτύλιγμα και που στοχεύει όχι στην κινητοποίηση του λαού, αλλά στην ακινητοποίησή του και την άγρα ψήφων. Αν αυτός ο αρνητικός λαϊκισμός εγκυμονεί τον κίνδυνο της κατάρρευσης του κόμματος, πάλι αυτό δεν συνιστά πρόβλημα, δεδομένου ότι επιτυγχάνονται οι αποιδεολογικοποιημένοι απώτεροι στόχοι.
Όταν τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ μιλούν για τον «ρεαλισμό» που διακρίνει το κόμμα τους, αναφέρονται ακριβώς στο γεγονός ότι η ιδεολογία δεν έχει καμιά ουσιαστική σημασία. Το τέλος των ιδεολογιών άλλωστε καθιστά τις ιδεολογίες διαφημιστικά κερασάκια στην τούρτα της γενικευμένης νέας realpolitik. Η πραγματική ιδεολογία τέτοιου τύπου κομμάτων δεν είναι άλλη από την «διακομματική συμπαιγνία», σύμφωνα με την διατύπωση του διαπρεπούς πολιτικού κοινωνιολόγου P. Mair. Η «διακομματική συμπαιγνία» είναι η επιβίωση του πολιτικού προσωπικού, που επιτυγχάνεται με την διαμοίραση των «κρατικών λαφύρων», στη βάση της εκλογικής δύναμης και της συμβολικής ισχύος. Το σλόγκαν «κυβερνώσα αριστερά» αποτελεί τυπική διατύπωση του αποϊδεολογικοποιημένου λόγου των κομμάτων-καρτέλ που επιδιώκουν την αναπαραγωγή της «διακομματικής συμπαιγνίας», να εισέλθουν στην εξουσία και να παραμείνουν εσαεί μέρος της, ανεξάρτητα από τις εξωτερικές ιδεολογικές και κομματικές μετατοπίσεις, που συντελούνται ανάλογα με το σε ποιο βαθμό και σε ποιο κόμμα συντελείται η αλληλοδιείσδυση κράτους και κόμματος.

Αντίστοιχα, το σλόγκαν «η αριστερά της ευθύνης», στα πλαίσια της λογικής των κομμάτων-καρτέλ, προβάλλει την εργαλειακή αντίληψη της πολιτικής, που ταυτίζεται με την αναγωγή της διαχείρισης σε ιδεολογία. Η αποτελεσματική και αποδοτική διαχείριση γίνεται το ουσιαστικό διακύβευμα της αντιπαράθεσης των κομμάτων τέτοιου τύπου.
Ας μη δημιουργεί έκπληξη η στήριξη μιας νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης από τη ΔΗΜΑΡ. Ο νεοφιλελευθερισμός ως κυρίαρχη μη –ιδεολογία του ολοκληρωτικού εργαλειακού καπιταλισμού, ενυπάρχει στον πυρήνα των κομμάτων-καρτέλ, των οποίων τυπική περίπτωση συνιστά και η ΔΗΜΑΡ. Οι ιδεολογικές σημαίες, ακόμα και οι αριστερές, στο πλαίσιο αυτό, αποτελούν το γυαλιστερό περιτύλιγμα που κρύβει το απόλυτο τίποτα. Η ψευδώνυμη αριστερά μπορεί να επικαλείται την δημοκρατικότητα-«Δημοκρατική Αριστερά», λες και η άλλη αριστερά δεν είναι δημοκρατική-, την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και το μονόδρομο του ευρώ πάση θυσία, εντούτοις, δεν μπορεί να αποκρύψει τον νεοφιλελεύθερο είναι της.

Η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση σαφώς έγινε σχεδιασμένα, ώστε να παράσχει νομιμοποίηση, γιατί μια κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, παρά το γεγονός ότι θα είχε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, θα ήταν προκαταβολικά καταδικασμένη στη συνείδηση του λαού. Άρα, την κύρια ευθύνη γι αυτή την κυβέρνηση την έχει η ΔΗΜΑΡ, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δεν συμπεριλαμβάνει μέλη της. Η «επιτυχία» αυτής της κυβέρνησης, θα οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στη ΔΗΜΑΡ.

Νομιμοποιείται όμως η ΔΗΜΑΡ να σχηματίσει μια υπερμνημονιακή κυβέρνηση, όταν οι ψηφοφόροι της την επέλεξαν ως κόμμα της αριστεράς; Όταν εξαπάτησε τους ψηφοφόρους της με το σλόγκαν της απαγκίστρωσης από το μνημόνιο; Και επιπλέον, νομιμοποιείται μια τέτοια κυβέρνηση να ξεπουλήσει την εθνική περιουσία; Η απονομιμοποίησή της είναι δεδομένη, όσο και η κοινωνική αντίδραση που θα ξεσπάσει πολύ σύντομα.
Λίγη ηθική στην πολιτική δεν βλάπτει κύριοι της «κυβερνώσας αριστεράς».

Ευτυχώς που δεν βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ...

 Η Αυγή online...

Του Γιάννη Γ. Μπασκόζου


Από τις 20/6 ευτυχώς έχουμε πρωθυπουργό Σαμαρά και κυβέρνηση "εθνικής συνευθύνης". Έχουμε βέβαια μερικά προβλήματα υγείας που παρατείνουν το κυβερνητικό κενό αλλά ευτυχώς που δεν βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Έτσι οι τουρίστες άρχισαν να συρρέουν και οι καταθέσεις να επιστρέφουν στις τράπεζες.
Τα νοσοκομεία ξαφνικά λειτουργούν, ο ΕΟΠΥΥ υπάρχει, το πρόβλημα των φαρμάκων εξαφανίστηκε από τα ΜΜΕ, το 1 δισ. που παράτυπα κατακρατά η τρόικα θα έλθει επιτέλους (άσχετα αν κατά 90% θα πάει σε διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας).
Ευτυχώς που δεν βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ! Τώρα το 0.4 του ΑΕΠ για τον ΕΟΠΥΥ θα παραμείνει σταθερό, η μείωση φαρμακευτικής δαπάνης επί δικαίων και αδίκων θα παραμείνει πρώτος στόχος της κυβέρνησης, ο "υγιής ανταγωνισμός" δημόσιου και μεγάλου επιχειρηματικού κεφαλαίου θα συνεχίσει προς όφελος των ασθενών, οι δημοσιές δαπάνες υγείας θα μειωθούν και άλλο στο πλαίσιο των μνημονιακών δεσμεύσεων. Τα χρέη σε γιατρούς και φαρμακοποιούς θα εξαφανιστούν μαγικά. Οι δομές ψυχικής υγείας θα κλείνουν η μια μετά την άλλη. Οι "υψηλοί" μισθοί των υγειονομικών θα μειωθούν και άλλο. Το περίφημο σύστημα ηλεκτρονικής συνταγογράφησης θα συνεχίσει να βολοδέρνει ανάμεσα σε αντικρουόμενα συμφέροντα και 3 τουλάχιστον παράλληλους ασυντόνιστους διαγωνισμούς "συναρμοδίων" παραγόντων.
Ευτυχώς που δεν βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ! Γιατί αν έβγαινε μπορεί να στενοχωρούσε τους φίλους - σύμμαχους - εταίρους και μπορεί να "υπέκυπταν" στις ανεύθυνες απαιτήσεις του ελληνικού λαού για σταμάτημα των αλόγιστων περικοπών στις δημοσιές δαπάνες υγείας, για άμεση κάλυψη των αναγκών σε φάρμακα των πολιτών, για σταμάτημα των περικοπών στους μισθούς και σταμάτημα των απολύσεων, για κάλυψη όλων από τις υπηρεσίες υγείας και πρόνοιας. Μπορεί να προχωρούσε το χτύπημα της διαφθοράς και των υπερβολικών υπερκερδών με λειτουργία κεντρικού συστήματος προμηθειών και ολοκληρωμένο ενιαίο σύστημα συνταγογράφησης. Μπορεί να προχωρούσε άμεσα ενιαίο ηλεκτρονικό σύστημα χρεών, δαπανών και πληρωμών στον ΕΟΠΥΥ για αποτελεσματικό έλεγχο και γρήγορη αποπληρωμή των δικαιούχων.

Ευτυχώς που δεν βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ!

Το πρόβλημα είναι πως στην "προγραμματική συμφωνία" της συγκυβέρνησης Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜ. ΑΡ., έχουν παρεισφρήσει ορισμένα από τα ανεύθυνα αιτήματα του ΣΥΡΙΖΑ, για να τα διαπραγματευτούν βεβαίως στο πλαίσιο του Μνημονίου με την τρόικα. Η όποια έρχεται οσονούπω! Δυστυχώς κόλλησαν μια μικρή δόση "ανευθυνότητας" αλλά θα θεραπευτούν άμεσα και δραστικά στις πρώτες συναντήσεις με την τρόικα.

Ευτυχώς που δεν βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Και όλα θα πάνε καλά.

Το κακό είναι πως υπάρχει η πιθανότητα να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές που μπορεί να μην αργήσουν. Όμως κάτι θα κάνουμε να το αποτρέψουμε και αυτό. Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα.

* Ο Γιάννης Γ. Μπασκόζος είναι υπεύθυνος του Τμήματος Υγείας του ΣΥΝ, μέλος της ΠΣΕ του ΣΥΡΙΖΑ

Στον παγκο η Ελλαδα...

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ - ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ...

Την ώρα που παίζονται τα πιο σκληρά παιχνίδια σε διεθνές επίπεδο και τα κράτη προσπαθούν να κατέβασουν όσους παικταράδες διαθέτουν για τις επερχόμενες αναμετρήσεις, εμείς χαζεύουμε στο πάγκο! Η ευρώπη είναι στη κόψη του ξυραφιού. Στην μέση και ευρύτερη ανατολή μυρίζει μπαρούτι τόσο δυνατά που μπαίνει η μυρουδιά στα σπίτια μας, την ώρα που κοιμόμαστε. Κι εμείς τι ακριβώς κάνουμε για να καταλάβω...

Ποιά είναι η διαπραγματευτική μας ομάδα μέσα στην Ευρώπη? Ποια είναι η ομάδα που συντονίζει την εξωτερική μας πολιτική? Ποια είναι η ομάδα που θα χρειαστεί να δώσει μάχες σε πολύ σοβαρά θέματα οιονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά, που θα σκάσουν σαν βόμβες το επόμενο διάστημα? Αυτό που βλέπουμε τώρα? Αυτοί οι άνθρωποι που μοιάζουν να τα έχουν εντελώς χαμένα κι ούτε ξέρουν που να γύρουν το κεφάλι?

Εντάξει είμαστε μικρό κράτος και γνωρίζουμε ότι τα παιχνίδια παίζονται στα μεγάλα τραπέζια. Αλλά μικρή μπορεί να είναι μια γροθιά, μικρό μπορεί να είνα ένα νύχι, μικρό μπορεί να είναι ένα νεύρο που χτυπάει αλλά μικρή είναι και μια κ@λοτρυπίδα. Κι είναι εντελώς διαφορετικό να είσαι ένα μικρό θηρίο από μια κ@λοτρυπίδα  Είναι πραγματικά οδυνηρό να βλέπουμε τη πατρίδα μας πεταμένη στο πάγκο, έρμαιο σε οτιδήποτε συμβεί, ανίκανη να οθρώσει λόγο, απαξιωμένη και φτυσμένη από όλους. Μας έχουν ήδη προσπεράσει. Με συνοπτικές διαδικασίες θα μας εκποιήσουν και θα μας τεμμαχίσουν σε πακέτα.

Πόσο πολύ αδιάφορος ή αδύναμος μπορεί να είναι αυτός ο λαός? Δεν σου ζήτησαν βρε διάολε να πολεμήσεις ούτε να κινδυνέψει η ζωή σου. Μια έρημη ψήφο σου είπαν να δώσεις για να δούνε τι καπνό φουμάρεις. Μπορούσε να μην δώσεις σε  κανέναν τη δυνατότητα να κυβερνήσει. Να τους κρατήσεις σε αναμένα κάρβουνα, να εκβιάσεις καταστάσεις, να απαιτήσεις ομάδα δυναμική που θα έχει τα κότσια να ανταπεξέλθει στη κρισιμότερη φάση που περνάει η πατρίδα. Μπορούσες να βγεις στους δρόμους και να κάτσεις εκεί μέχρι να πουν ήμαρτον και να αναγκαστούν να παρουσιάσουν ένα σοβαρό σχέδιο ή να τους διώξεις και να ξεβρωμίσει ο τόπος. Αλλά όχι, εκεί εσύ σταθερά στη μιζέρια, στη δειλία, στο ατομούλι σου που τρέμει μη και χάσει τα ψίχουλα που τα λες ζωή.

Αι στο διάολο ντε. Ναι να πέσουμε όσο πιο χαμηλά γίνεται. Να μας πατήσουν κάτω. Να σε ξεφτυλίσουν όσο δεν μπορείς να φανταστείς ηλίθιε. Να κοιτάς το κόσμο να φλέγεται και να μην έχεις πάρει πρέφα ούτε από που σου έρχονται τα πυρά. Να πιεις το ποτήρι της περιφρόνησης μέχρι το τέλος. Και να γεμίσεις τις μέρες σου κλάψες και παρακάλια με το χέρι απλωμένο για λίγο έλεος. Και να μην σου το δίνει κανένας. Να ξεσκεπαστούν επί τέλους οι ψευτόμαγκες, όσοι μας έχουν ζαλίσει τα μυαλά με τα παχιά λόγια χωρίς αντίκρυσμα, να ξεσκεπαστούν οι δειλοί και ανίκανοι να επιζήσουν χωρίς δεκανίκια και ελεημοσύνες.

Εβλεπα την εικόνα μας στα σαλόνια ανάμεσα  στα θηρία, και με έπιασε πανικός. Σκέφτηκα, θεέ μου πόσες φορές στην ιστορία της, αυτή η πατρίδα σύρθηκε ταπεινωμένη , παραγκωνισμένη με το χέρι να της το κουνάνε απειλητικά μπροστά στη μούρη...

Πόσες φορές στο παρελθόν παρουσιάστηκε ένοχη,  με εκπροσώπους της Εφιάλτες  που με τη φωλιά τους χεσμένη λούφαζαν στη πίσω σειρά, περιφρονημένοι από τους ίδιους τους αφέντες που εξυπηρέτησαν ξεπουλώντας τη πατρίδα τους. Πόσες φορές αυτή η πατρίδα εκπροσωπήθηκε από κουκουλοφόρους, μαυραγορίτες και δοσίλογους? Ακόμα κι όταν ο λαός είχε δώσει το αίμα του, όταν χιλιάδες τάφοι είχαν σκεπάσει την ελληνική γη... σαν ηττημένοι συμμετείχαμε, με τα χείλη σφραγισμένα περιμένοντας να ακούσουμε τις διαταγές των επόμενων αφεντικών. Πόσο μάλλον τώρα που δεν χρειάζονται Εφιάλτες γιατί το ρόλο αυτό τον παίζει ο ίδιος ο λαός. Οποιος κρατάει τα ηνία τώρα δεν χρειάζεται καν μηχανογραφίες και μυστικές συμφωνίες. Μας έχουν πει κατάμουτρα πως είμαστε σε εθνική δημοπρασία και το αποδεχτήκαμε. Εχουν το δικό μας άλλοθι. Η σιωπή τους, η υπακοή τους είναι κατ΄εικόνα και ομοίωση δική μας.

Κανένα έλεος δεν μας αξίζει. Οποιος δεν είναι ικανός να υπερασπίσει το σπίτι του και την οικογένειά του δεν έχει δικαίωμα να μιλάει. Κανένα έλεος.

Ολιγαρχία ΜΜΕ και πολιτικό σύστημα...

Η Αυγή online...
Του ΚΩΣΤΑ ΖΩΡΑ*
Η πλέον πρόσφατη προεκλογική περίοδος θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως η χρονική περίοδος της άρσης των προσχημάτων. Στην Ελλάδα επιβλήθηκε άνωθεν απόλυτη ομοιογένεια ενημέρωσης, πλην ολίγων εξαιρέσεων, με κεντρικούς πυλώνες τον φόβο, τον τρόμο και συνακόλουθα τον ετεροπροσδιορισμό των συνειδήσεων των εκλογέων. Ως χαρακτηριστικό παράδειγμα θα μπορούσε να αναφερθεί η στάση «παραδοσιακών» εφημερίδων, δημοσιογραφικών προμαχώνων παλαιόθεν του κέντρου και της σοσιαλδημοκρατίας, οι οποίες μετά πάθους στήριξαν τη συντηρητική παράταξη υπό την πλέον ακραία δεξιά και εθνικιστική εκδοχή της.
Ο κορυφαίος Γερμανός φιλόσοφος Γιούργκεν Χάμπερμας γράφει στο πρόσφατο βιβλίο του «Για ένα σύνταγμα της Ευρώπης» σχετικά με τον ρόλο των μίντια: «Τα μίντια δεν είναι αμέτοχα στην αξιοθρήνητη μεταμόρφωση της πολιτικής. Από τη μια πλευρά, αποπλανούν τους πολιτικούς, οι οποίοι εξαναγκάζονται να σκηνοθετούν τον εαυτό τους. Από την άλλη, η διαμόρφωση του προγράμματος των μέσων επηρεάζεται από τη φούρια αυτής της καιροσκοπίας: Ζωηροί και ζωηρές τηλεπαρουσιαστές/ριες πολυάριθμων τοκ σόου σερβίρουν ένα χυλό απόψεων, ο οποίος αφαιρεί και από τον τελευταίο τηλεθεατή την ελπίδα ότι υπάρχουν γνώμες που μετράνε στην πολιτική».
Ο δημοσιογράφος και πρώην βουλευτής επικρατείας Βασίλης Μουλόπουλος αποτύπωσε προεκλογικώς τον πλέον εύστοχο ίσως ορισμό της διαπλοκής: «το χρήμα παράγει ενημέρωση, η ενημέρωση παράγει πολιτική και η πολιτική παράγει χρήμα».
Ο καθηγητής του συνταγματικού δικαίου και της πολιτικής κοινωνιολογίας στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου Φίλιπ Κούνιχ αναγορεύθηκε την 11η Ιουνίου 2012 σε επίτιμο διδάκτορα της Νομικής Σχολής Αθηνών. Στην ομιλία του με θέμα «Μετατοπίσεις στις λειτουργίες μεταξύ κράτους και κοινωνίας» συνέδεσε άμεσα τις δραστηριότητες των τραπεζών και των λοιπών χρηματοπιστωτικών οίκων που καθορίζουν αποφασιστικά τη δράση των κρατών με το μιντιακό και ευρύτερα επικοινωνιακό εθνικό σύστημα. Μεταξύ άλλων ο εκλεκτός συνάδελφος ανέφερε και τα εξής: «Η επιβίωση και το μέλλον δισεκατομμυρίων ανθρώπων φαίνεται να εξαρτώνται από αποφάσεις, οι οποίες λαμβάνονται με γνώμονα την επίτευξη υπέρμετρων κερδών για ένα μικρό αριθμό ατόμων. Στο προ πολλού υφιστάμενο χάσμα ανάμεσα σε διαφορετικές περιοχές του κόσμου ως προς το επίπεδο διαβίωσης, το οποίο βάθυναν ο ιμπεριαλισμός και η αποικιοκρατία, έρχεται να προστεθεί το άνοιγμα της ψαλίδας και η επέκταση της δομικής φτώχειας ακόμη και εντός παραδοσιακά προνομιούχων περιοχών της Ευρώπης» και αμέσως μετά προσέθεσε «αυτά όμως δεν περιορίζονται μόνο στις διεθνείς χρηματαγορές, αλλά παρατηρούνται και αξιοπερίεργες μεταβολές στο εσωτερικό των κρατών. Αυτό αφορά κυρίως στον τομέα της επικοινωνίας. Δια μέσου των μέσων επικοινωνίας λαμβάνει χώρα ουσιωδώς η διαμόρφωση της πολιτικής, καθώς αυτά διαπλάσσουν και επηρεάζουν την ημερήσια διάταξη του δημόσιου διαλόγου, με τις κρατικές αποφάσεις απλώς να έπονται. Μερικές φορές γεννάται η εντύπωση ότι οι εκλογείς δια της ψήφου τους εκτελούν απλώς και μόνον αυτό που τους είχε προηγουμένως υποδειχθεί δια των μέσων. Και η πολιτική αντιπαράθεση δίνει την εντύπωση ότι έχει εμπορευματοποιηθεί».
Η περιβόητη διαπλοκή, δηλαδή η σύζευξη ΜΜΕ, πολιτικής, πολιτικού χρήματος και κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας, ακυρώνει τη λειτουργία θεμελιωδών αρχών του πολιτικού μας συστήματος (λαϊκή κυριαρχία, δημοκρατική αρχή κ.λπ.) και δημιουργεί σειρά επίκαιρων προβληματισμών όπως: Η στάση των ΜΜΕ απέναντι σε κάθε μορφής εξουσία (ζήτημα που έχει τεθεί πολλαπλώς από τον ομότιμο καθηγητή του Αριστοτελείου Ζήση Παπαδημητρίου), η εσωτερική δημοκρατία στα ΜΜΕ, οι κανόνες δεοντολογίας του δημοσιογραφικού λειτουργήματος, ο συνταγματικός και νομοθετικός ρόλος του ΕΣΡ, η σχέση ΜΜΕ και πολιτικών κομμάτων, η λειτουργία των ΜΜΕ στο πλαίσιο των σύγχρονων μέσων κοινωνικής δικτύωσης κ.λπ.
Όλα τα ανωτέρω ως αρχή με τις επιμέρους διαστάσεις της τέθηκαν από τη σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση με απόλυτη σαφήνεια και καθαρότητα κατά τις δύο προεκλογικές περιόδους προ της 6ης Μαΐου και προ της 17ης Ιουνίου 2012. Η μεταβολή των πολιτικών συσχετισμών στο άμεσο μέλλον προδικάζει ασφαλώς την επιτυχή αντιμετώπισή τους με ριζοσπαστική και ανατρεπτική διάθεση.

-Οι παραπάνω σκέψεις συγκροτούν σε περίληψη την εισήγηση του υπογράφοντος σε εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ, η οποία πραγματοποιήθηκε στο κεντρικό αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου Αιγαίου στη Μυτιλήνη την 13η Ιουνίου 2012 με θέμα «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και ΜΜΕ».

* Ο Κώστας Ζώρας είναι καθηγητής της Πολιτικής Κοινωνιολογίας πρώην αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Αιγαίου

Η δικαιωση του φοροφυγα...

Καρτεσιος...

Ραδιοφωνικά, μέσω του Real FM, ο υφυπουργός Υγείας Μάριος Σαλμάς, μάς αποκάλυψε ότι θα καταργηθούν 10.000 κλίνες από τα δημόσια νοσοκομεία, επειδή αυτό απαιτεί το Μνημόνιο!
Οι κλίνες, δηλαδή, που θα καταργηθούν δεν έχουν χαρακτηριστεί περιττές ή πλεονάζουσες, αλλά κάτι σαν «κοστοβόρες». Το ίδιο όμως μπορεί αύριο να χαρακτηριστούν άλλες 10, 20 ή 30 χιλιάδες κλίνες. Άλλωστε, κανείς δεν ξέρει τί ακριβώς προβλέπει το Μνημόνιο ή με ποιο τρόπο «γεννά» νέα μέτρα.
Οι Οργανισμοί των νοσοκομείων που δικαιολογούν τον αριθμό του ιατρικού, παραϊατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού που απασχολείται σε κάθε ίδρυμα, έχουν άμεση σχέση με τον αριθμό των κλινών. Τα νοσοκομεία ήδη έχουν πρόβλημα έλλειψης προσωπικού. Μειώνοντας, όμως, τον αριθμό των κλινών τότε υπάρχει η περίπτωση ακόμη και το υπάρχον προσωπικό να θεωρηθεί πλεονάζον, οπότε θα μειωθεί ακόμη περισσότερο.
Μία άλλη αξιοπρόσεκτη εξέλιξη είναι ότι η πλειοψηφία των 60 Οργανισμών του Δημοσίου που θα κλείσουν μέσα στο καλοκαίρι, ανήκει στα υπουργεία Υγείας και Παιδείας. Τα σχολεία ήδη μειώνονται σε αριθμό, οι σχολικές επιτροπές ήδη αναρωτιούνται πού θα βρουν χρήματα για πετρέλαιο τον ερχόμενο χειμώνα, ενώ όλα δείχνουν ότι και τα πανεπιστήμια θα αντιμετωπίσουν οικονομικό πρόβλημα.
Οι δύο στόχοι του Μνημονίου, λοιπόν, σε ό,τι αφορά τη μείωση του Δημοσίου είναι η Δημόσια Υγεία και η Δημόσια Παιδεία. Ναι, δεν ήταν ποτέ στην καλύτερή τους κατάσταση αυτοί οι δύο τομείς και η λογική έλεγε ότι θα έπρεπε να βελτιωθούν. Όπως γίνεται προφανές, επιλέχθηκε να καταργηθούν και ειδικά ο τομέας της Δημόσιας Υγείας.
Αυτό, δεν το δείχνει μόνο η απόφαση για την κατάργηση των 10.000 κλινών ή το κλείσιμο φορέων του υπουργείου Υγείας. Τη διάλυση του Δημόσιου Συστήματος Υγείας, την κάνει ακόμη πιο φανερή η παραχώρηση κλινών απ’ όλα τα νοσοκομεία σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, η ελεύθερη «είσοδος» ιδιωτών γιατρών, η νομιμοποίηση της αμοιβής των χειρούργων από τους ίδιους τους ασθενείς ώστε να μειώνονται οι ημέρες αναμονής, η εν κρυπτώ εισβολή ιδιωτικών διαγνωστικών κέντρων στα δημόσια νοσοκομεία με το ανάλογο τίμημα, φυσικά, να καταβάλλεται από τους ασθενείς.
Το ερώτημα είναι απλό: Όταν το Κράτος υποχρεώνει τον πολίτη να πληρώσει τις εργαστηριακές του εξετάσεις, τον γιατρό που θα τον χειρουργήσει, την ιδιωτική ασφάλεια για να βρει κρεβάτι, τότε το Κράτος γιατί ζητάει φόρους από τον πολίτη; Γιατί ο πολίτης να πληρώσει φόρο στο Κράτος; Τι του εξασφαλίζει;
Όταν σε απομακρυσμένα αγροτικά ιατρεία, οι κάτοικοι πληρώνουν τα έξοδα για να τα λειτουργήσει ο γιατρός, όταν οι γονείς πληρώνουν για να αγοράσουν πετρέλαιο και αναλώσιμα για τα σχολεία των παιδιών τους, τότε γιατί ο πολίτης να πληρώσει φόρους; Αν το Κράτος δεν του εξασφαλίζει δωρεάν και αξιόπιστη Δημόσια Υγεία και Παιδεία, γιατί τον υποχρεώνει να πληρώνει χαράτσια;
Όταν ο πολίτης βλέπει να χρηματοδοτούνται οι τράπεζες και τα κόμματα, αλλά να μην έχει κρεβάτι στο νοσοκομείο, γιατί απαιτούμε να είναι «σωστός» στις υποχρεώσεις του; Όταν βλέπει να χρυσοπληρώνονται οι βουλευτές, οι υπουργοί, οι γενικοί γραμματείς, τα μεγαλοστελέχη των ΔΕΚΟ, οι διορισμένοι πρόεδροι άχρηστων Δημόσιων Οργανισμών, ενώ εκείνος είναι άνεργος αλλά φορολογείται, γιατί να μην εξοργιστεί;
Όταν φορολογείς και χαρατσώνεις αδιάκριτα βιοπαλαιστές, ενώ δίνεις 56 φοροαπαλλαγές στους εφοπλιστές, με ποια λογική περιμένεις ο πολίτης να νιώσει υποχρεωμένος στο Κράτος;
Αν το Κράτος έψαχνε ακόμη ένα τρόπο για να γίνει πιο μισητό στους πολίτες του, τα κατάφερε. Αν η κυβέρνηση αυτή έψαχνε τρόπο για να δημιουργήσει ακόμη περισσότερους φοροφυγάδες, τα κατάφερε. Μπορούμε πλέον να τελειώνουμε με αυτή τη χώρα μια ώρα νωρίτερα. Αυτό δεν ήταν το ζητούμενο;

Ροη αρθρων