Φυλλάδες με συνέπεια...

Cogito ergo sum...

Έπεσε στα χέρια μου το ένθετο για την οικονομία του τελευταίου φύλλου τής εφημερίδας Έθνος της Κυριακής. Ομολογώ ότι δεν ασχολήθηκα τόσο με την ύλη του αλλά με το στήσιμό του. Και πράγματι θαύμασα τον πολύ προσεγμένο τρόπο με τον οποίο η εφημερίδα κάνει με απόλυτη συνέπεια αυτό για το οποίο προορίζεται. Δηλαδή, την στήριξη τού αστικού καθεστώτος από το οποίο τρέφεται για να το υπηρετεί. Δείτε τί εννοώ:

Στην πρώτη σελίδα, με παχειά γράμματα ο τίτλος: "Έξι μέτρα-ανάσα στην ατζέντα Στουρνάρα". Από κάτω, με μικρότερα γράμματα ο υπότιτλος: "Δίχτυ προστασίας για μη έχοντες - Ενέσεις ρευστότητας στην αγορά". Τί καταλάβατε ως εδώ; Προφανώς, ότι έρχονται κάποια ψήγματα ανακούφισης για την φτωχολογιά και για όσους μικροεπιχειρηματίες έχουν καταφέρει να μη βάλουν ακόμη λουκέτο. Η εντύπωση αυτή ενισχύεται από ένα μικρό -πλην, επαρκώς τονισμένο- παράπλευρο κειμενάκι, με τίτλο "Μελέτες: Νέο μοντέλο για την ανάπτυξη". Γεμάτοι ελπίδες από τους αισόδοξους τίτλους, προχωρούμε στην ανάγνωση των "μέτρων-ανάσα":

- Πρώτο-πρώτο, η αναπροσαρμογή των εισοδηματικών κριτηρίων για τα πολυτεκνικά επιδόματα [σ.σ.: εδώ, λες κι ένα "επί τέλους!", ε;].
- Δεύτερο, η μείωση της τιμής τού ηλεκτρικού ρεύματος για "φτωχά" (τα εισαγωγικά είναι της εφημερίδας) νοικοκυριά αλλά και βιομηχανίες [σ.σ.: εδώ σε ζώνουν τα πρώτα φίδια... τα "φτωχά" νοικοκυριά σε εισαγωγικά αλλά οι βιομηχανίες εκτός εισαγωγικών].
- Τρίτο, οι παρεμβάσεις στην αλυσίδα τροφίμων για την αποκλιμάκωση των τιμών [σ.σ.: εδώ αρχίζεις να χαμογελάς πικρά... θα παρακαλέσει ο Στουρνάρας τον Άλφα-Βήτα Βασιλόπουλο να μειώσει την τιμή της χοντρομπίγουλης;].
- Τέταρτο, η επιτάχυνση των διαδικασιών για την ίδρυση επιχειρήσεων και την υλοποίηση επενδύσεων [σ.σ.: τώρα αρχίζεις να κουνάς το κεφάλι καθώς καταλαβαίνεις ότι οι καμπάνες δεν χτυπάνε ούτε για την φτωχολογιά ούτε για τους μικροεπιχειρηματίες].
- Πέμπτο, το άνοιγμα της στρόφιγγας των τραπεζών και του ΕΣΠΑ για την ενίσχυση κυρίως εξωστρεφών και δυναμικών επιχειρήσεων [σ.σ.: εδώ αρχίζεις να δαιμονίζεσαι... ενώ οι τράπεζες και το ΕΣΠΑ είναι για εξωστρεφείς και δυναμικούς, εσένα σου στέλνουν κατασχέσεις η εφορία για τις καταθέσεις σου και οι τράπεζες για το σπίτι σου].
- Έκτο, οι μελέτες τού ΚΕΠΕ και του ΙΟΒΕ για το ποιοι τομείς τής οικονομίας μπορούν να αποτελέσουν την ατμομηχανή της [σ.σ.: τώρα πια δεν έχεις καμμιά αμφιβολία ότι τα "μέτρα-ανάσα" δεν αφορούν την δική σου ασφυξία].

Είναι κι ο Καβάφης του «success story»;

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΣΚΟΠΛΑΚΗ*, απο την Αυγη...

O καβαφικός στίχος καλείται να διακοσμήσει τα άχαρα τοιχώματα του λεωφορείου - μπας και πλατύνουν ή ανεβούν σε ύψη «πνευματικά»; Πρέπει, όμως, πρώτα να κατακυρωθεί σε μια μεταπολιτική θέαση, η οποία, ως εξ ορισμού «αντικειμενική», επιδιώκει να μαστορέψει το ποιητικό συγκείμενο στα μέτρα της, έτσι ώστε στα τοιχώματα του λεωφορείου να πλαταίνει και να υπερυψούται το ιδεολογικό «success story» μέσω Καβάφη.
Δεν ξέρω σε ποιον βαθμό ισχύει η διαπίστωση του Κ.Θ. Δημαρά, δηλαδή ότι η προσφυγή του Καβάφη στην Ιστορία προσδιορίστηκε «από το δράμα μιας ψυχής που θέλει να εκφράσει τα αισθήματά της, αλλά φοβάται την κρατούσα τάξη και τα κρύβει». Υποψιάζομαι, πάντως, ότι μια πολύ συγκεκριμένη κρατούσα τάξη στο δικό της δράμα φοβάται και κρύβει την κειμενική μήτρα και τη νοηματική συνοχή του ποιήματος «Εν μεγάλη ελληνική αποικία, 200 π.Χ.»: με συγκολλητικές παραγραφές κρατά δυο στίχους, οι οποίοι, ως προσδοκία μιας τάξης λιγότερο ή περισσότερο διαθέσιμης στη μνήμη του επιβάτη-αναγνώστη, παρουσιάζουν τον Καβάφη σαν στοιχειοθέτη των αυτονόητων στην τρέχουσα σοφία του «success story», σαν αβρόχοις ποσίν επίκληση των οικείων κοινών τόπων. Υπεροψία και μέθη με έναν τρόπο, προσαρμογή του Καβάφη στον χρηστικό διδακτισμό μεταπολιτικών συνθημάτων με άλλον τρόπο. Και με πολλούς τρόπους, τρέμε Όργουελ! Αν η διακοσμητική απομόνωση δύο στίχων της «Αποικίας» οδηγεί τους ανίδεους της ποιητικής λειτουργίας σε μια μηχανική, διοικητική και ουσιαστικά εκβιασμένη ανάγνωση, τόσο το χειρότερο για την ποιητική λειτουργία και για την ανάγνωση. Με αυτή την έννοια, το λεωφορείο με τα καβαφικά θραύσματα συνιστά εύγλωττη πραγματεία για το πώς πρέπει να τρώγεται η ποίηση και για το πώς πρέπει να διακοσμεί τις μαζικές μεταφορές στους καιρούς του «success story».
Είμαι σίγουρος ότι πολλοί και πολλές θα αντιτάξουν με ειρωνικό μειδίαμα ότι δεν τρέχει και τίποτα. Μάλλον είναι οι ίδιοι που έσπευδαν το 2009 να διαβεβαιώσουν εκτός ποιητικού συγκείμενου ότι ο Σολωμός δεν εννοούσε τη βία, αλλά τη βιασύνη (το είχε αποδείξει και ο γνωστός συγκριτολόγος Γιώργος Καρατζαφέρης). Απολύτως συνεπές, λοιπόν, να θεωρούν πως η επίσης εκτός ποιητικού συγκειμένου μεταβολή της βιασύνης του καβαφικού ποιήματος σε βία είναι ορθή και γόνιμη. Τέτοια γονιμότητα γεννάει την προοπτική των πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών του «success story» σαν ορθοφρονούσα σύνθεση θραυσμάτων επιφανείας.

Ποιος θα μας σώσει από τους σωτήρες...

του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...
Αυτό που προκαλεί και ξενίζει στην πολιτικοκομματική κρίση που ακολουθεί την οικονομική κρίση, είναι οι διάφοροι σωτήρες και φωστήρες που παριστάνουν τους νεοφώτιστους και παρουσιάζονται ως να ανακάλυψαν τη μαγική συνταγή για να μας σώσουν. Κάποιοι έχουν ιδρύσει νέα κόμματα, ομίλους και κινήσεις με βαρύγδουπα ονόματα και αφηρημένες έννοιες περί εκσυγχρονισμού του κράτους, περί αναδιαρθρώσεως της οικονομίας και περί εμβαθύνσεως της δημοκρατίας.
Οι περισσότεροι είναι πρώην υπουργοί και βουλευτές, άλλοι έχουν υπηρετήσει ως στελέχη στις κυβερνήσεις που μας οδήγησαν στα δυσβάστακτα και αδιέξοδα Μνημόνια και, το χειρότερο, μιλάνε για την πάταξη της διαφθοράς ενώ έχουν ευθύνες για τη δραματική κατάσταση που περνάει η πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών και την απαξίωση που έχει υποστεί η χώρα μας και ταυτοχρόνως οι ίδιοι δηλώνουν πως έχει χάσει μέρος της ανεξαρτησίας της και της ακεραιότητάς της, σαν να μην έχουν συμβάλει σ' αυτό το γεγονός οι περισσότεροι.
Οι ίδιοι, χωρίς αιδώ, χωρίς καμιά σεμνότητα και πολιτική συστολή, βγαίνουν στα παράθυρα και στις εφημερίδες και παρουσιάζουν τις απόψεις τους και τα δήθεν προγράμματά τους τεχνοκρατικώς διατυπωμένα που παίζουν ανάμεσα της παρηκμασμένης σοσιαλδημοκρατίας που κατάντησε το στήριγμα του νεοφιλελευθερισμού. Το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου συγκυβερνά και συνυπογράφει τα ληστρικά μέτρα εις βάρος του λαού. Αναμένεται να συμβεί το ίδιο και στη Γερμανία, όπου οι χριστιανοδημοκράτες και οι σοσιαλδημοκράτες θα συνεργαστούν, πράγμα που έχει ξανασυμβεί με τον Σρέντερ. Ούτε επιμέρους διαφωνίες δεν υπάρχουν και κάποιες διατηρούνται για τα δήθεν προσχήματα.

Τα άκρα και εμείς...

του Πανου Κορφιατη, απο το barikat.gr...

Η επιλογή από μεριάς της κυβέρνησης να σταματήσει την ανοχή στη δράση της ναζιστικής συμμορίας και οι εξελίξεις που ακολούθησαν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα δημιουργούν πολλά επιμέρους  ερωτήματα. Περισσότερο όμως δημιουργούν την ανάγκη να αναμετρηθούμε με μια πραγματικότητα όπου όσα είναι δυνατά σπάνε κάθε αίσθηση κανονικότητας και συνέχειας με το παρελθόν, παρά την επιμονή που έχει να επιβιώνει στα μυαλά μας.Πρέπει να σκεφτούμε πάνω σε γεγονότα όπως μια τέτοια δολοφονία και να διαχειριστούμε κινήσεις όπως η μεταμόρφωση των χορηγών του φασισμού σε διώκτες του. Σίγουρα γνωρίζουμε ότι η εξάρθρωση του εγκληματικού κομματιού της δραστηριότητας του φασισμού δεν  είναι από μόνη της αρκετή απέναντι σε μια διαδικασία εκφασισμού κομματιών της κοινωνίας που έχει  αρχίσει από καιρό –σημειώνοντας πάντα ότι η ισχύς έχει παίξει πολύ σημαντικό ρολό ιστορικά στην καταπολέμηση του φασισμού για να την ξεχάσουμε σήμερα- και έχουμε πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε. Χρειάζεται όμως να προχωρήσουμε παραπέρα για  να δούμε με ποιο τρόπο μπορεί τελικά να μπαίνουμε ακόμα βαθύτερα στην πραγματικότητα της μνημονιακής Ελλάδας.
Είναι αξιοσημείωτα περίεργος ο πόλεμος που έχει κηρύξει η κυβέρνηση στο φασισμό. Θα περίμενε κάνεις την προφυλάκιση των συμμοριτών να ακολουθούσε η ιδεολογική αποδόμηση της συμμορίας. Όσο περισσότερο ακούμε για τη  δημοκρατία και την υπεράσπισή της τόσο λιγότερο αισθανόμαστε σίγουροι για το πώς  ακριβώς εννοείται η δημοκρατία. Όχι τυχαία η αλυσίδα των γεγονότων από την καταδίκη μαθητών στην Λάμια ως τις μαζικές και νομικά αστήριχτες διώξεις κάτοικων στις Σκουριές  δεν μας επιτρέπουν να διανοηθούμε ότι έχουμε να κάνουμε απλά με ένα παιχνίδι με τις λέξεις. Δεν υπάρχει πιο μεθοδική και πιο σταθερή κυβερνητική προσπάθεια από την προσπάθεια  να κηρυχτεί το τέλος της μεταπολίτευσης με έναν  τρόπο μάλιστα που η ακροδεξιά στην Ελλάδα θα αναγνώριζε τον εαυτό της σε πολλά σημεία. Η ρητορική περί τέλους της μεταπολίτευσης και  επιστροφής στο νόμο και στην τάξη απέναντι στην ανομία που η ιδεολογική επιρροή της Αριστεράς επέβαλε δεν μένει στα λόγια .

«Λίστες ντροπής» και Ούλοφ Πάλμε...

Στον Φίλιππο Συρίγο

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ, απο την Ελευθεροτυπια...

Ποια χώρα θα έχετε ως πρότυπο, όταν και αν αναλάβετε την εξουσία;. ερωτήθηκε, την περασμένη Δευτέρα, ο Αλέξης Τσίπρας στην εξαντλητική μεσονύκτια εκπομπή «Στον ενικό» του Ν. Χατζηνικολάου (STAR). Οπου ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ τα πήγε μια χαρά, παρ' ότι κούρασε η μονομέρεια των ερωτήσεων. Ηταν από τις ελάχιστες φορές που κόμπασε: Κάποια, ίσως, από τις σκανδιναβικές. Τη Σουηδία, μάλλον - απάντησε, στο περίπου.

Απέφυγε, ευλόγως, να πει τη Δανία, αφού αρκετά τη γευθήκαμε με τον Γ. Παπανδρέου, εδώ στη... «Δανία του Νότου». Και η Νορβηγία κυβερνάται εσχάτως από τη Δεξιά - με τα φασιστικά παρακλάδια της, άρα δεν προσφέρεται για μοντέλο.
Δεν είπε, ωστόσο, «τη Σουηδία του Πάλμε», όπως θα περίμενα. Και θυμήθηκα πόσο με είχε εντυπωσιάσει αρνητικά, πριν από μερικούς μήνες, όταν ο Τσίπρας σε ομιλία του στη Μαδρίτη μνημόνευσε μόνο της Ιβηρικής σοσιαλιστές ηγέτες, συγκαιρινούς τού Ανδρέα Παπανδρέου: τον Μάριο Σοάρες και τον Φελίπε Γκονζάλες, με τα πολύ αχνά χνάρια στην Ιστορία. Σε μια περίοδο (τελευταίο τέταρτο του περασμένου αιώνα) όπου δέσποζαν στην Ευρώπη, αν όχι παγκοσμίως, σοσιαλιστές ηγέτες όπως ο Βίλι Μπραντ, ο Μπρούνο Κράισκι, ο Φρανουσά Μιτεράν και, βεβαίως, ο Ούλοφ Πάλμε. Ο κορυφαίος, κατ' εμέ, και συνεπέστερος εκφραστής σε ό,τι πιο θετικό χαρακτήρισε ιστορικά τη σοσιαλδημοκρατία, που εξάντλησε τα όριά της ακριβώς στη Σκανδιναβία.
Πριν από μία εβδομάδα (11-10-13) ο υπουργός Οικονομικών Γ. Στουρνάρας εδέησε να απαντήσει στη Βουλή σε ερώτηση του Απ. Κακλαμάνη για την πορεία των ελέγχων στις περιβόητες λίστες με τα τέσσερα λάμδα (Λαγκάρντ, Λουξεμβούργο, Λιχτενστάιν, Λονδίνο) και τους χιλιάδες μεγαλολεφτάδες, πιθανούς φοροφυγάδες. Δεν είχε κοπάσει ακόμη ο θόρυβος από την προκλητική απόπειρα να θαφτούν μια για πάντα οι «λίστες της ντροπής». Απόπειρα που σκόνταψε στα αποκαλυπτικά δημοσιεύματα της «Ε». Απτόητος ο Γ. Στουρνάρας παρέθεσε κυνικά τα εξοργιστικά νούμερα, που φανερώνουν ότι οι φοροφυγάδες και πάλι τη σκαπουλάρουν...

Ακύρωση Μνημονίου και επαναδιαπραγμάτευση της Δανειακής Σύμβασης...

Του Σπύρου Λαπατσιώρα, απο την Αυγη...

A) Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για ακύρωση του Μνημονίου και επαναδιαπραγμάτευση της Δανειακής Σύμβασης στηρίζεται στη σχέση που έχουν αυτά τα δύο διαφορετικά κείμενα.
Το ένα κείμενο, η Δανειακή Σύμβαση, αναφέρεται στα χρήματα που θα εκταμιευθούν και πώς/πότε θα γίνουν οι εκταμιεύσεις, πώς θα αποπληρωθούν τα χρήματα που εκταμιεύονται (δανείζονται), με τι επιτόκιο, πώς, πού, πότε θα πληρώνονται οι τόκοι, τους όρους της σύμβασης δανεισμού κ.λπ.
Το άλλο κείμενο, το Μνημόνιο, είναι παράρτημα της δανειακής σύμβασης. Συνδέεται με τη Δανειακή Σύμβαση επειδή αποτελεί όρο σε αυτήν η εφαρμογή του Μνημονίου για την εκταμίευση δόσεων του δανείου. Το Μνημόνιο, ως προς το περιεχόμενό του, αποτελεί ένα χάρτη αλλαγών του ελληνικού θεσμικού πλαισίου, νόμων οι οποίες θα πρέπει να ψηφιστούν. Πρόκειται για αλλαγές οι οποίοι απηχούν, σχεδόν στο σύνολό τους, τις νεοφιλελεύθερες προτάσεις, για το τι πρέπει να αλλάξει στην ελληνική κοινωνία, που διατυπώνονταν από διάφορους εγχώριους θεσμικούς και μη παράγοντες αρκετά πριν από την κρίση του 2008.
Επομένως, πρόκειται για δύο κείμενα διαφορετικά -εν γένει, από το ένα δεν προκύπτει το άλλο. Το ένα περιγράφει τους όρους ενός δανείου, την εκταμίευσή του, την αποπληρωμή του. Το άλλο περιγράφει περιεχόμενα της πολιτικής που θα πρέπει να ασκηθούν από την ελληνική κυβέρνηση. Συνδέονται επειδή το πρώτο έχει ως όρο την υλοποίηση του δεύτερου.
Β) Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι θα ακυρώσει το Μνημόνιο και θα επαναδιαπραγματευθεί τη Δανειακή Σύμβαση, λέει κάτι σχετικά απλό:
1) Ότι θα ψηφίσει ένα σύνολο νόμων που θα ακυρώνουν επί της ουσίας το νομοθετικό πλαίσιο που επιβλήθηκε με τα Μνημόνια. Αυτή τη διαδικασία θα πρέπει να τη δούμε όχι μόνο με την αρνητική, αλλά και με τη θετική σημασία: θα νομοθετηθεί το αναγκαίο θεσμικό πλαίσιο για μία κοινωνία μετά την κρίση, στην κατεύθυνση που υποστηρίζει με το πρόγραμμά του.

«πώς ξημερώνει η μέρα;»

Άγγελος Βλάχος, απο το Περιοδικο Χρονος... 

Δοκιμάζοντας τις ανθρώπινες αντοχές σε συνθήκες ακραίας ανασφάλειας: Η Χρυσή Αυγή, η Βία και οι αντιδράσεις της κοινωνίας
Για αρκετές δεκαετίες, η εξτρεμιστική Δεξιά, που ουσιαστικά συγκροτήθηκε εν πολλοίς από αυτούς που έβαλαν τη «γερμανική στολή στη ναφθαλίνη», δεν διεκδίκησε ναζιστικές συνδηλώσεις. Ακόμη και σε περιπτώσεις καραμπινάτων κουίσλινγκ, τις αποκήρυξε μετά βδελυγμίας. Δεν το επέτρεπαν οι καιροί.
Προφανώς δεν υπήρξε κάποιο δημοκρατικό D.N.A. σε συνδυασμό με τον «τράχηλο του Έλληνα» που να μας διέσωσε. Για την ακρίβεια, τέτοιες περιρρέουσες αντιλήψεις διαμόρφωσαν την εθνική αυτοεικόνα του αμετροεπούς βαυκαλισμού (= «οι Έλληνες δεν είναι ρατσιστές») και τα τοιαύτα, που πληθωρικά καταναλώσαμε εσωτερικά για χρόνια πολλά. Και οι απόψεις αυτές δεν εξαντλήθηκαν στο κοινωνικό ακροατήριο της Δεξιάς – αντιθέτως, διαπέρασαν οριζόντια τις κομματικές διαιρέσεις σε μια Ελλάδα που προοδευτικά έτεινε να «ανήκει στους Έλληνες». Σ’ αυτό το πλαίσιο, ο ακροδεξιός ακτιβισμός διένυσε μια μακρά διαδρομή περνώντας από τη σβάστικα, το στέμμα, την «εθνοσωτήριο Επανάσταση», τελώντας ασφαλώς σε διαρκή μετασχηματισμό (συμβόλων και ρητορικής) σύστοιχα προς τα πολιτικά και κοινωνικά διακυβεύματα.

Το φίδι κρυμμένο στον βάλτο
Στην πρώιμη Μεταπολίτευση, το μαύρο φίδι ήταν όντως σε νέα φάση εκκόλαψης περιορισμένο σε μια γωνία, με τα ελάχιστα μέλη της τρομοκρατικής Ακροδεξιάς (Καλέτζης, νεαρός Μιχαλολιάκος και σία) να διανύουν διαδρομές μεταξύ βομβιστικών ενεργειών, θητείας στην «μπουζού» και ασφαλίτικης ρουφιανιάς. Η δημόσια αναφορά στον ναζισμό στα εφηβικά μου χρόνια μου το πολύ πολύ, ανακαλώ στη μνήμη, να αποτυπωνόταν με κάνα κρυπτικό σύνθημα (λ.χ. «Ν.Ο.Π.Ο. – Είμαστε παντού») σε κάτι απόμερες μάντρες, εκ μέρους μιας δράκας ποδοσφαιρικών χουλιγκάνων, που κι αυτοί όμως γρήγορα εξαναγκάστηκαν σε διάλυση. Απομεινάρια της χουντικής Ε.Π.ΕΝ., λάτρεις της ναζιστικής αισθητικής και άλλοι παρόμοιοι αποτελούσαν γραφικές αν όχι φαιδρές, φαιές ασφαλώς, σκιές-και όχι πρόσωπα.

Η χαμένη τιμή του «Μπάμπη», της «Λίτσας» και του «Μανάβη»....

Της Ελεάννας Ιωαννίδου, απο το TVXS...

Φωτογραφία: Κωνσταντίνος Τσακαλίδης/FosPhotos

Δεν συνηθίζω να σχολιάζω δικογραφίες. Αυτή τη φορά θα κάνω μιαν εξαίρεση, γιατί είμαι σίγουρη πως δεν κινδυνεύει από το σχολιασμό μου κανένα ανακριτικό έργο,
γιατί η συγκεκριμένη υπόθεση αφορά στην κοινωνία και τη δημοκρατία μας -έχει ήδη άλλωστε πάρει δημοσιότητα - και γιατί, για όσους βλέπουν την υπόθεση από κάποια απόσταση, είναι κωμικοτραγική.  Από το γεγονός και μόνο ότι κάποιοι άνθρωποι κατηγορούνται, γιατί, με τη δράση τους εναντίον της εξόρυξης χρυσού στο βουνό που μετατρέπεται σε κρανίου τόπο, «έθεσαν σε κίνδυνο το τουριστικό περιβάλλον της Χαλκιδικής», η ανάγνωση της δικογραφία μας ξεκινάει με ένα μειδίαμα.


Να σημειώσω πως η συγκεκριμένη δικογραφία αφορά σε περιστατικά που έγιναν στη Χαλκιδική από τα μέσα Μαΐου μέχρι τον Ιούλιο 2013: μια διαδήλωση, όπου τραυματίστηκε αστυνομικός, δυο περιστατικά φθορών στο κατάστημα της προέδρου του Δ.Δ. Ιερισσού, φθορές με γκαζάκια σε αυτοκίνητο εργαζομένων στην εταιρία και τα επεισόδια σε ενέδρα που στήθηκε από τραμπούκους σε διαδηλωτές κατά του χρυσού κατά την επιστροφή τους από διαδήλωση(!). Δεν έχει καμία σχέση με τη δικογραφία που σχηματίστηκε για την εμπρηστική επίθεση στο παράνομο (σύμφωνα με την πολεοδομία) εργοτάξιο των Σκουριών. Το λέω αυτό, γιατί κάποιοι ενδέχεται -ηθελημένα ή ακούσια - να τα μπερδέψουν. Έναν πολύ καλό, αναλυτικό και έγκυρο σχολιασμό για την δικογραφία μας, μπορείτε να δείτε εδώ. Εγώ απλά θα προσθέσω μερικές πινελιές για την φοβερή «εγκληματική οργάνωση» που μπορεί μεν τα μέλη της να μην ταυτοποιήθηκαν  με έκνομες ενέργειες, αλλά «συνδέονται βασίμως» με αυτές.

Χυδαιότητες..

Οδεν Σχολιον...

Άστραψε και βρόντηξε πάλι χθες από το βήμα της Βουλής.

     Ούτε λίγο ούτε πολύ χαρακτήρισε χυδαίους όσους τολμούν να ζητούν εξέταση των πεπραγμένων του απ' όσα υπουργεία πέρασε, όπως για παράδειγμα την ''αμαρτωλή'' σύμβαση του 2010 με τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά για την επιδιόρθωση των περίφημων εκείνων υποβρυχίων!

     ..''η χυδαιότητα, η συκοφαντία η εκπροσώπηση ύποπτων συμφερόντων, υπονομεύει το ενιαίο δημοκρατικό εθνικό μέτωπο..'' (!!!), είπε.
     Ταυτίζοντας όπως πάντα τον εαυτό του με το έθνος, με την δημοκρατία, με την διαφάνεια!

     ΠΟΙΟΣ; 
     Μα, η Αυτού Χυδαιότης!
     Η προσωποποίηση της χυδαιότητας στην πολιτική!
     Η επιτομή του αμοραλισμού! 
     Η απογείωση του εγωπαθούς εγωκεντρισμού!
     Το υπόδειγμα της διαστρεβλωτικής ερμηνείας του Συντάγματος κατά τα συμφέροντα του ίδιου και των εκάστοτε επίορκων υπουργών.
     Αυτός ο οποίος, στην πρώτη Εξεταστική Επιτροπή που είχε βγάλει ''λάδι'' τον Άκη, όταν κάποιοι μάρτυρες είχαν προσκομίσει αριθμούς λογαριασμών των off-shore εταιρειών του σημερινού κατάδικου πιά, ανερυθρίαστα, ειρωνικά, ξετσίπωτα είχε δηλώσει: ''αυτοί είναι αριθμοί τηλεφώνων''!

     Είναι ο ίδιος που τρέμει την διάλυση της σημερινής κυβέρνησης..
     ..που έχει εναποθέσει τις ελπίδες της πολιτικής του επιβίωσης στον πολιτικό εχθρό του!
     Που ζητάει απεγνωσμένα από τον ''πρωθυπουργό'' εχέγγυα για την πλήρη θητεία του σημερινού κυβερνητικού σχήματος!
     Που, όπως είπε κάποιος χαριτολογώντας:
     Η κυβέρνηση θα' χει πέσει, κι αυτός ακόμα θα στηρίζει τον ''πρωθυπουργό''!

     Ως πότε ο ελληνικός λαός με την ψήφο του θα επιτρέπει στο πολιτικό αυτό είδος, να μολύνει με την παρουσία του το κοινοβούλιο..
     ..να προστατεύει με νόμους και συνταγματικές ερμηνείες επίορκους, απατεώνες πολιτικούς..
     ..να κουνάει το δάχτυλο και να ωρύεται ως παράφρων σε κάθε έναν που αμφισβητεί την τελειότητά του, το αλάθητό του και την μεγαλοσύνη του!!!

     Για να δούμε..
     Ως πότε;

Πού θα βρείτε τα λεφτά; Again.

Του Χρήστου Λάσκου, απο το Alter Thess...

Είναι γνωστό πως το ερώτημα του τίτλου αποτελεί το τελικό και συντριπτικό «επιχείρημα» του συνόλου των καθεστωτικών πολιτικών, μιντιανθρώπων και εν γένει δημοσιολόγων, όταν έχουν απέναντί τους έναν συριζικό νεοκομμουνιστή.
Διότι, όπως είναι προφανές, και αυτοί θα ήθελαν το τέλος των θυσιών και τη δικαιότερη κατανομή των βαρών. Έλα, όμως, που δεν υπάρχουν τα λεφτά! Κι έτσι είναι αναγκασμένοι να κάνουν την καρδιά τους πέτρα αφήνοντας το 70% των νέων ανθρώπων στην ανεργία, το 50% του πληθυσμού χωρίς πρόσβαση σε πρωτοβάθμια υγεία και μερικές χιλιάδες συνέλληνες να αυτοκτονούν κάθε χρόνο.
Δηλαδή, πώς θα γίνει; Αφού δεν υπάρχουν τα λεφτά!
Το δυστύχημα είναι πως το επιχείρημα είναι εξαιρετικά δραστικό πολιτικά. Πιάνει ακόμη και σε ανθρώπους της Αριστεράς, όπως αποδεικνύει το γεγονός πως πάντοτε η συγκεκριμένη ερώτηση μας απευθύνεται όχι μόνο στις ανοιχτές συνελεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ακόμη και στο πλαίσιο συζητήσεων στο εσωτερικό των κομματικών μας οργανώσεων.
Ας επανέλθουμε, λοιπόν. Η μόνη απάντηση των συριζικών νεοκομμουνιστών δεν μπορεί παρά να είναι η γνωστή και αφελής: Θα πληρώσουν οι πλούσιοι!
Πριν, όμως, αιτιολογήσω γιατί αυτή είναι η μόνη αριστερή και, ταυτόχρονα, η μόνη ρεαλιστική απάντηση, επιτρέψτε μου μια μικρή παρέκβαση.
Αν επιχειρήσουμε να δούμε τις στάσεις ποικίλων τμημάτων της Αριστεράς στο θέμα διαπιστώνουμε, συνοπτικά μιλώντας, τα παρακάτω:
Το ΚΚΕ θεωρεί πως τέτοιο θέμα δεν υφίσταται στο μέτρο που οποιαδήποτε ιδέα κυβέρνησης της Αριστεράς στις παρούσες συνθήκες δεν είναι παρά συστημικός αντιπερισπασμός προκειμένου το κίνημα να εκτραπεί από τη σωστή ατραπό.

Πάλλης ξεκίνημα...

Πολυφημος...

Από την περίοδο της κατάρρευσης της κυπριακής οικονομίας και του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, μέχρι την εμφάνιση της παιδικής χαράς του ναζισμού στην έπαυλη του εφοπλιστή Πάλλη, η νεώτερη ελληνική ιστορία βιώνει μία ασταμάτητη αφαίμαξη των οικοδεσποτών πάσης φύσεως πολιτικής εξουσίας.

Το πάθημα Κοσκωτά δεν έγινε ποτέ μάθημα κι έτσι από την χαζοχαρούμενη εποχή Σημίτη κληρονομήσαμε μία σειρά από φυντάνια των μέσων ενημέρωσης και της εγχώριας τραπεζοκρατικής οικονομίας που τα ίδια τους τα μέσα πρόβαλαν ως "επιτυχημένους" αλλά κι ως "καταλληλότερους".

Ο ένας μετά τον άλλο υποδέχθηκαν στις ταπεινές επαύλεις τους ολόκληρη την πολιτική ηγεσία της χώρας η οποία σκούπιζε τα υγρά της από τον οίστρο υπερηφάνειας που την αγκάλιαζε η χαρούμενη συντροφιά των εγκληματιών.

Οι Φρανκενστάιν της Σοσιαλδημοκρατίας...

Του Τάσου Τσακίρογλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Εκείνο που πρέπει κάποιος να πιστώσει στους επίδοξους διασώστες της Σοσιαλδημοκρατίας είναι η ακάματη επιμονή τους να δίνουν το φιλί της ζωής στον Τρίτο Δρόμο προς το Πουθενά, προσδοκώντας σε ανάσταση νεκρών. Η τελευταία προσπάθεια, από την Κίνηση των «58», έρχεται να προστεθεί σε πλείστες όσες προηγούμενες, οι οποίες με διάφορα ονόματα και παραλλαγές, αλλά με την ίδια «μαγιά» ανθρώπων, αποβλέπουν ουσιαστικά στην αναβίωση ενός «νεοφιλελευθερισμού με ανθρώπινο πρόσωπο», πολιτική επιλογή που λειτούργησε παντού στον κόσμο ως Κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τις πλέον ταξικές, ανάλγητες και καταστροφικές πολιτικές.

Οσο για τους πολιτικούς εκπροσώπους αυτού του Τρίτου Δρόμου ανάμεσα «στη Δεξιά και στην νεοκομμουνιστική και εθνολαϊκιστική Αριστερά»; Πολλοί απ’ αυτούς υπήρξαν για χρόνια υπουργοί, στελέχη και οργανικοί διανοούμενοι ενός καθεστωτικού «εκσυγχρονισμού», στα καθ’ ημάς του Σημιτικού, ο οποίος στα μισά του δρόμου συναντήθηκε με τους απανταχού (νεο)φιλελεύθερους, στων οποίων τις πολιτικές προκαταλήψεις και ιδεοληψίες προσαρμόστηκε.

Οι σημερινές πολιτικές των μνημονίων είναι λογική και πολιτική απόρροια ενός είδους «μεταρρυθμισμού», τον οποίο, για συγκεκριμένους ιστορικούς λόγους, δεν μπόρεσαν να εφαρμόσουν οι εκσυγχρονιστές. Εξ ου και η ανακούφιση που εξέφραζαν για μεγάλο χρονικό διάστημα ορισμένοι εξ αυτών όταν η τρόικα ανέλαβε «να βάλει τάξη» και να «νοικοκυρέψει» την Οικονομία. «Αφού δεν μπορέσαμε εμείς, ας το κάνουν τουλάχιστον αυτοί που μπορούν» ήταν ο πυρήνας αυτής της συλλογιστικής. Η προσχώρηση των Λοβέρδου-Χρυσοχοΐδη στη θρησκεία των μνημονίων είναι χαρακτηριστική αυτής της στάσης.

Τσάι και – επενδυτική – συμπάθεια...

του Γιώργου Τραπεζιώτη  απο το Κοκκινο...

Συναντιούνται κάθε μέρα, και παρά την ηλικία τους δεν θα ήταν υπερβολή να πει κάποιος ότι «βρίσκονται παντού». Το ραντεβού τους είναι προκαθορισμένο, όπως επίσης και η διάρκειά του. Όχι, δεν πρόκειται για τις τυπικές γιαγιούλες που αρέσκονται να πλέκουν πουλόβερ, και τα απογεύματα να κάθονται γύρω από το μικρό στρογγυλό τραπεζάκι του σαλονιού με το κολλαρισμένο σεμεδάκι (της προίκας), για να πιουν συνοδεία μπισκότων και βουτημάτων το απογευματινό τσάι και να συζητήσουν «τα παλιά».

Η γεννημένη το 1935 Μόργκαν του… Στάνλεϊ, η 144χρονη Γκόλντμαν του γέρο-Σακς, και η υπόλοιπη «παλιοπαρέα» των αιώνια έφηβων κορασίδων του παγκόσμιου καπιταλισμού, συναντιούνται καθημερινά διαπραγματευόμενες το μέλλον τους – κατ’ επέκταση και το δικό μας, το οποίο προδιαγράφεται άκρως «αναπτυξιακό» αν και οι αριθμοί μαρτυρούν πως είμαστε πλέον, Standard… Poor!

Μια τέτοια συνάντηση τους, έλαβε χώρα – και – χθες. Εκεί, στο κλασσικό στέκι της Wall Street στην καρδιά της Νέας Υόρκης όπου αφού έκατσαν και διαπραγματεύτηκαν τις εξελίξεις της ημέρας «globally», κατέληξαν στο κοινό συμπέρασμα πως δεν συνέτρεχε κανένας λόγος να δηλώσουν «νευρικές». Το αντίθετο μάλιστα!

Δημοκρατία του Χρέους...

toufekiastoskotadi...

«Η αποτυχία των ΗΠΑ να αυξήσουν το όριο του δημόσιου χρέους θα ήταν “πολύ χειρότερη” εξέλιξη από την παρούσα παράλυση του ομοσπονδιακού κράτους, λόγω της αδυναμίας των Ρεπουμπλικανών και των Δημοκρατικών να συμφωνήσουν στον προϋπολογισμό της κυβέρνησης, καθώς δεν θα έβλαπτε μόνο την εγχώρια οικονομία, αλλά θα είχε επιπτώσεις και σε παγκόσμιο επίπεδο», προειδοποίησε  η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ (IMF) Κριστίν Λαγκάρντ.
Κάτι θυμίζει σε εμάς τους Έλληνες η παραπάνω δήλωση, αλλά ας το αφήσω για αργότερα.
Για την ιστορία λοιπόν:
Στις ΗΠΑ και σε αντίθεση με την χώρα μας, υπάρχει νομικά προκαθορισμένο όριο δανεισμού της κεντρικής κυβέρνησης, το οποίο η κυβέρνηση Barack Hussein Obama ήθελε να υπερβεί ακριβώς όπως είχε κάνει και πάλι δυο χρόνια πριν.
Το όριο αυτό ήταν 14,294 τρις USD ή το 101% του ΑΕΠ.
Αυτά είναι χρήματα που ο Αμερικανός φορολογούμενος θα πρέπει να πληρώσει.   ( Κάτι ξέρουμε και εμείς το πρώην αλεξίσφαιρο έθνος, με τις μεσογειακές ιδιαιτερότητες).
Έτσι λοιπόν ο Πρόεδρος Barack Hussein Obama, σε περίοδο ειρήνης και οικονομικής ανάπτυξης, ξεκίνησε από τον προηγούμενο Μάιο κιόλας, εκστρατεία για να πείσει τους κακούς Ρεπουμπλικάνους να δεχθούν την αύξηση του ορίου, και αυτοί, οι κακοί, έλεγαν συνεχώς όχι.
Στο τέλος αναγκάστηκε, με πόνο καρδιάς, να θέσει σε αργία αρκετές χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων για να πεισθούν οι ακροδεξιοί, όπως τους αποκαλούμε στην Ελλάδα, του tea party.
Τελικά τα δύο μέρη κατάφεραν να έλθουν σε συμφωνία, και να αποτραπεί μια χρεωκοπία της ισχυρότερης δημοκρατίας του πλανήτη.
Όλος ο πλανήτης ανάσανε με ανακούφιση!
Όλος; Όχι ακριβώς!

Τα φαντάσματα και ο συνταγματολόγος....

Της Φωτεινής Λαμπρίδη, TVXS...

Ο Δημοσιογράφος, ο βουλευτής, η συγγραφέας  και τα άλλα παιδιά δεν είναι μόνα. Ανήκουν σε μια ευρύτερη παρέα που δεν έχει τόση σημασία πλέον ποια κόμματα την εκφράζουν,
αλλά ότι η ίδια εκφράζει έναν κόσμο που έχει πια πεθάνει. Και πως αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς τους τύπους που μας εγκαλούν με κραυγές διαρκώς από το υπερπέραν αν όχι φαντάσματα;

Η θανάσιμη μοναξιά του συστήματος αναβοσβήνει κάθε μέρα στις οθόνες μας, πίνει από την κούπα του Μιχαλολιάκου καφέ πολλά βαρύ και όχι, διαφημίζει τους φασίστες σήμερα και την επομένη τους συλλαμβάνει. Επικαλείται τη νομιμότητα για τα συμφέροντα της παρέας και την καταλύει πάλι για τα ίδια συμφέροντα. Ξεχειλώνει τις έννοιες για να χωρέσουν στον απροσδιόριστο σωματότυπο των φαντασμάτων και τις συρρικνώνει όταν κινδυνεύουν να αποδώσουν τον ορθό λόγο. Ο ορθός λόγος είναι εχθρός του παλιού κόσμου που αρέσκεται στις στρεβλώσεις και στη σύγχυση του παραληρήματος του μελλοθάνατου.

Ο παλιός κόσμος δεν ακούει εμένα, δεν ακούει εσένα, είναι απασχολημένος με την τιτάνια προσπάθειά του να επιβιώσει έστω ως μνήμη. Δημιούργησε εκατομμύρια ανασφάλιστους ανέργους δεκάδες αυτόχειρες και οι 58 υπογραφές δεν φτάνουν ούτε για τα κόλυβα  πόσο άλλωστε για μια γενναία νεκρανάσταση.

Μαθητές στη φυλακή;

Ρεμπελισκος...

Εντάξει, έφοδος των ΜΑΤ σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους. Το δέχτηκες, που ξέρεις τι κάνουν εκεί αναρχικοί. Σάμπως έχεις πάει εκεί ποτέ;Ούτε για την υπερβολική βία στις διαδηλώσεις έχεις κάτι να πεις, αφού ούτε εκεί έχεις κατέβει, αλλά και να κατέβαινες “δεν θα σε πείραζε κανένας αν δεν έκανες κάτι κακό”. Οκ, ούτε για τους κατοίκους στις Σκουριές έχεις να πεις κάτι, αφού εκεί κι αν δεν πρόκειται να πας ποτέ, και δεν σε νοιάζει τι γίνεται πέρα από το οικοδομικό σου τετράγωνο, το έχουμε καταλάβει. Αλλά δέχεσαι να συλλαμβάνουν παιδιά επειδή κάνουν κατάληψη διαμαρτυρόμενα για τις περικοπές και τις συγχωνεύσεις στην Παιδεία;
Πριν λίγες ημέρες έξι παιδιά συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν για την κατάληψη στο σχολείο τους, το 1ο ΕΠΑΛ Λαμίας. Την Τετάρτη συνελήφθησαν μαθητές από το ΕΠΑΛ Ηγουμενίτσας. Συλλαμβάνονται παιδιά, επειδή αντιστέκονται στα νομοσχέδια της κυβέρνησης, που και εσύ ο ίδιος κατακρίνεις. Πως είναι δυνατόν να κωφεύεις άλλο;
Αν μη τι άλλο, άκου τα παιδιά:
Εμείς οι μαθητές του ΕΠΑΛ Ηγουμενίτσας θέλουμε να καταγγείλουμε τη φασιστική συμπεριφορά του διευθυντή μας αλλά και τη συμπεριφορά του διευθυντή του ΙΕΚ απέναντί μας.
Επίσης θέλουμε να καταγγείλουμε την εισβολή της αστυνομίας στην κατάληψη του σχολείου μας, σήμερα 15-10 τα ξημερώματα, μετά από μήνυση του διευθυντή ΕΠΑΛ και ΙΕΚ και τη σύλληψη 10 συμμαθητών μας στους οποίους απαγγέλθηκαν κατηγορίες και ορίστηκε δικάσιμος.

Ο Γκέντελ, ο νεοναζισμός και η βία...

Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

 Από τη συγκέντρωση για την απελευθέρωση της Αθήνας από τους Γερμανούς, που έγινε τη Δευτέρα στο Πνευματικό Κέντρο του Πολυγώνου με ομιλητές τον Μανώλη Γλέζο και τον Νίκο Βούτση, σταμάτησα σε μια διαπίστωση του τελευταίου: «Πρέπει να καταλάβουμε», είπε, ότι στο ανησυχαστικό ποσοστό της Χρυσής Αυγής, πλην των παρασυρμένων, υπάρχει ένα κομμάτι του λαού μας που διαχρονικά υπήρξε δωσιλογικό στην Κατοχή, ακροδεξιό στον Εμφύλιο, χουντικό επί δικτατορίας και σήμερα εκφράζεται μέσα από τους νεοναζιστές.

Διαπίστωση που εντοπίζει σωστά μια συνέχεια της Ακροδεξιάς μέσα από τις μεταμορφώσεις της. Ωστόσο, θεωρώ ότι παράλληλα με τα σχήματα συνέχειας στην Ιστορία και την κοινωνία υπάρχουν και οι ασυνέχειες, οι ρωγμές, τα χάσματα, χωρίς τη συνειδητοποίηση των οποίων η απειλή δεν μπορεί να γίνει πλήρως κατανοητή και η αντίσταση κινδυνεύει να μείνει ατελέσφορη.

Στον Κουρτ Γκέντελ, κορυφαίο φιλόσοφο και μαθηματικό του 20ού αιώνα, οφείλουμε τα περίφημα «Θεωρήματα της μη πληρότητας» που επηρέασαν όσο λίγα τον στοχασμό και την επιστήμη. Τολμώντας να συνοψίσω το νόημά τους, θα πω ότι το βασικό στοιχείο που διδάσκουν είναι πως κανένα σύστημα σκέψης, οσοδήποτε πλήρες, δεν μπορεί να ερμηνευτεί ικανοποιητικά μόνο από τα δεδομένα που περιέχει το ίδιο. Το θεώρημα αυτό, που χρησιμοποιήθηκε και για να στηρίξει κριτικές κατά του δογματισμού, έχει, νομίζω, εγκυρότητα και για το θέμα που συζητούμε.

Χόλιγουντ-Μόναχο - Αθήνα: οι διαδρομές των «δύο άκρων»...

Του ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ*, απο την Ελευθεροτυπια...

Σάλο έχουν προκαλέσει στις ΗΠΑ οι αποκαλύψεις του βιβλίου του Μπεν Αργουαντ που κυκλοφόρησε πρόσφατα υπό τον τίτλο «Η συνεργασία. Το συμβόλαιο του Χόλιγουντ με τον Χίτλερ».

Ο συγγραφέας, ιστορικός στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, εξηγεί τους λόγους για τους οποίους καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930 και μέχρι την κήρυξη του πολέμου με τη Γερμανία, τα μεγάλα στούντιο του Χόλιγουντ απέφυγαν επιμελώς την παραγωγή οποιασδήποτε ταινίας με αντιναζιστικό/αντιφασιστικό περιεχόμενο, τορπιλίζοντας όλες τις σχετικές απόπειρες. Ακόμη και η αναφορά στον καλπάζοντα αντισημιτισμό ήταν ανεπιθύμητη, και από το 1933 και μετά εξαφανίζονται από τις οθόνες οι αναγνωρίσιμοι ως εβραίοι χαρακτήρες, παρ' όλο που σχεδόν όλοι οι ιδιοκτήτες των στούντιο ήταν εβραϊκής καταγωγής.
Κορυφαίο σημείο αυτής της θέλησης για συνεργασία με το ναζιστικό καθεστώς ήταν η παραχώρηση στο Γερμανό πρόξενο στο Λος Αντζελες της πρόσβασης στα σενάρια με «ευαίσθητα» θέματα, καθώς και της δυνατότητας να προβαίνει σε υποδείξες για το περιεχόμενό τους αλλά και να παρεμβαίνει στο μοντάζ των ταινιών, κόβοντας τις ανεπιθύμητες σκηνές.
Οι εξαντλητικές έρευνες του Αργουαντ στα γερμανικά και αμερικανικά αρχεία δείχνουν ότι οι λόγοι μιας τέτοιας στάσης δεν ήταν οικονομικοί. Τα κέρδη από την προβολή ταινιών του Χόλιγουντ στη Γερμανία ήταν αμελητέα για τα δεδομένα του κλάδου. Αυτό που συνέβαινε είναι ότι ακριβώς την περίοδο όπου στις ΗΠΑ, και ειδικά στο χώρο του πολιτισμού, αναπτυσσόταν ένα ρωμαλέο αντιφασιστικό και εργατικό κίνημα στο οποίο ηγεμόνευε η Αριστερά, το Χόλιγουντ είχε επιλέξει το «άλλο άκρο».

Νεοδημοκρατική συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ στις Σκουριές;

Του Κλέαρχου Τσαουσίδη, απο την Αυγη...

Η πολιτική ανοησία και η εθελοδουλεία έχουν πολλούς πρόθυμους υπηρέτες. Αυτό, όμως, που συμβαίνει στις Σκουριές συνδυάζει τα παραπάνω με μια επιλεκτική παρέμβαση των αρχών.
Η Χαλκιδική, ειδικά η βορειοανατολική, είναι άγνωστη στους Αθηναίους τελάληδες των καταχρεωμένων φυλλάδων και των ραδιοτηλεοπτικών πρακτορείων. Ίσως γι' αυτό -και όχι για λόγους αντιπαροχής- γράφουν και μεταδίδουν απίστευτες ανοησίες, με κορυφαία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ καθοδηγεί τον ξεσηκωμό στις Σκουριές.
Θάβουν, όμως, τις εισαγγελικές έρευνες για τη διαρροή τοξικών από φορτηγό και κοντέινερ της εταιρείας χρυσού στην περιοχή της Ρεντίνας και στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης! Αυτό τι είδους έγκλημα είναι;
Εκλαϊκεύουν, λοιπόν, όσο πιο λαϊκίστικα γίνεται, το σενάριο μιας πανικόβλητης κυβέρνησης, η οποία, μπροστά στον κίνδυνο να τελειώσει και να κληθεί για τα περαιτέρω, δημιούργησε εκεί ένα παρανοϊκό μέτωπο: από τη μια οι κάτοικοι της Ιερισσού και των γύρω χωριών -δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι- και από την άλλη οι κερδοσκόποι, οι μπάτσοι, κάποιοι της Αυτοδιοίκησης και μερικοί ταλαίπωροι που μπροστά στο μεροκάματο ξεπουλάνε αξιοπρέπεια και το μέλλον των παιδιών τους.

Ποιος κάνει το κουμάντο;

Τα στοιχεία μιλούν: Η εκλογική δύναμη του «καθοδηγητή των ακραίων» ΣΥΡΙΖΑ, στη Χαλκιδική, ήταν το 2009 μόλις 4%, έναντι του 87% που λάμβανε το υπέρ της επένδυσης συνονθύλευμα (41% ΠΑΣΟΚ, 40,4% Ν.Δ. και 5,5% ΛΑΟΣ). Τον Μάιο του 2012, με την επένδυση στις Σκουριές εν εξελίξει, τα δυο κόμματα και ο επόμενος θλιβερός τους εταίρος (ΔΗΜ.ΑΡ.) έλαβαν περίπου 45% (23,2%, 15,8% και 6%). Ο ΣΥΡΙΖΑ το ένα τρίτο (14,5%).

ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΒΑΦΗΣ;

strange journal...

Με πρωτοβουλία του Αρχείου Καβάφη (που ανήκει στο Ίδρυμα Ωνάση), τις τελευταίες ημέρες τα ΜΜΜ της Αθήνας έχουν γεμίσει με στίχους του σπουδαίου ποιητή, με σκοπό να κυκλοφορήσει το έργο του έστω και σε “pop” μορφή στο ευρύτερο κοινό.

Μπορεί κάποιος να θεωρήσει ότι η επιλογή των χρωμάτων και του ύφους σε συνδυασμό με τους στίχους κάνει εύπεπτο το τελικό αποτέλεσμα, κάνοντας “οικείο” το έργο του Καβάφη ακόμα και σ’ αυτούς που δεν το έχουν διαβάσει.
Παρατηρήστε ωστόσο τον στίχο που είναι γραμμένος στο τρόλεϊ της παραπάνω εικόνας. Δεν είναι καθόλου τυχαία η επιλογή ενός στίχου μ’ αυτές τις λέξεις σ’ αυτή την σειρά. Ειδικά όταν μας καλούν να καταδικάσουμε-την-βία-απ-όπου-κι-αν-προέρχεται.
Σε μια πονηρή εποχή σαν την σημερινή, πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός όταν επικοινωνείς κάποιο μήνυμα και να μην αφήνεις περιθώριο παρερμηνείας.
Κι όμως, η απομόνωση αυτού του στίχου από το υπόλοιπο ποίημα που μπορείτε να διαβάσετε εδώ, αυτό κάνει. Δημιουργεί λανθασμένες εντυπώσεις.
Συγκεκριμένα γράφει ο Καβάφης στην στροφή εκείνη που περιέχει τον στίχο:

“Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.”

Άρα η βία στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι η βιασύνη και όχι η βία που θέλουν να μας πείσουν μέσα από τα λόγια του ποιητή ότι είναι “κακό πράγμα”. Κάνοντας επίκληση στην αυθεντία ενός μεγάλου, συνεχίζουν να προπαγανδίζουν και μάλιστα με τρόπο που πιάνει χιλιάδες ανθρώπους καθημερινά που παίρνουν λεωφορεία και μετρό.

Καταδικάζετε το από που προέρχεται η βία;

Του Παναγιώτη Βωβού, Red NoteBook...

Καταδικάζετε την βία από όπου κι αν προέρχεται; Ναι ή όχι; Αναρωτιέμαι, μετά και τις αποστομωτικές απαντήσεις που δόθηκαν προχτές από τον Κατρούγκαλο, πόσες φορές ακόμα θα ακούσουμε αυτή την ηλίθια ερώτηση. Και μάλιστα κατ΄ αποκλειστικότητα από όσους ασκούν ή υποστηρίζουν τις πιο βάρβαρες και πολυποίκιλες μορφές βίας κατά της κοινωνίας. Και, ακόμα χειρότερα, πόσες φορές θα ακούσουμε την αυτο-εκπληρούμενη απάντηση. Και πότε θα καταλάβουν αυτοί που απαντούν ότι, όσες φορές και να το κάνουν, η ερώτηση θα τους απευθύνεται ξανά και ξανά. Γιατί παρά το ερωτηματικό, δεν πρόκειται για ερώτηση. Είναι απλώς μια σοφιστεία που με οποιαδήποτε απάντηση αποτελεί για τον ερωτώντα μια win-win κατάσταση. Έτσι κι αλλιώς, οι αφαιρετικές ερωτήσεις που απαιτούν ένα "ναι" ή ένα "όχι" δεν αποτελούν προσπάθεια να βγάλει κανείς έγκυρα συμπεράσματα, να διερευνήσει την αλήθεια, να ανοίξει συζήτηση: το θέμα είναι να εξυπηρετηθεί ένα προκατασκευασμένο συμπέρασμα προσαρμοσμένο και στις δύο απαντήσεις. Πρόκειται για αγοραίες ερωτήσεις που ταιριάζουν σε έρευνες αγοράς των οποίων οι ανάγκες αποδελτίωσης δεν χωρούν σύνθετες απαντήσεις. Είναι ερωτήσεις φτιαγμένες πάνω στη νεοφιλελεύθερη λογική του ενός και μόνου δρόμου. Η απάντηση είναι μία και εμπεριέχεται στην ερώτηση.

Ό,τι είναι παράνομο είναι και ανήθικο;

Αλλά ας διερευνήσουμε την ποιότητα της τυποποιημένης ερώτησης. Καταδικάζουμε την βία από όπου κι αν προέρχεται; Είμαστε κατά της ανομίας τώρα που η κυβέρνηση έχει αναγάγει την τήρηση της "νομιμότητας" (από τους από κάτω) σε λογότυπό της;

Πρωτογενές έλλειμμα 690.000 Ευρώ

Sotosblog...

Μετεκλογικό, μάλλον μικρό δωράκι 690.000 Ευρώ που δόθηκαν στο Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα της Άγκελα Μέρκελ από τους ιδιοκτήτες της BMW, εύλογα συνδέθηκε εντός Γερμανίας, αλλά και σε όλη την Ευρώπη με τη στάση του Βερολίνου στο θέμα της ρύπανσης από τα αυτοκίνητα.
Μολονότι η απόφαση να μειωθούν τα όρια εκπομπών είχε ληφθεί σε θεσμικό ευρωπαϊκό επίπεδο μόλις πριν από πέντε μήνες, η Γερμανία ξαναβάζει τώρα το θέμα στο τραπέζι. Δεν λέει φυσικά ότι το ξαναβάζει επειδή η Μέρκελ ενθυλάκωσε το παστό, αλλά επειδή θέλει να διαφυλάξει τις θέσεις εργασίας στην αυτοκινητοβιομηχανία της, η οποία παράγει περισσότερα αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού, άρα πιο ρυπογόνα, και μια μείωση στο ήδη συμπεφωνημένο όριο θα την έπληττε.
Αυτή είναι η Γερμανία των κοινών, των μεγάλων και των σύγχρονων ευρωπαϊκών αξιών. Είναι η Γερμανία της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Η ίδια Γερμανία που ηγήθηκε των «πακέτων διάσωσης» και τα οποία κόστισαν, χωρίς τους μη εγγεγραμμένους, τουλάχιστον 1.500.000 θέσεις εργασίας στην ελληνική Οικονομία –κατά πληθυσμιακή αναλογία οι δικοί της άνεργοι θα ήταν δώδεκα εκατομμύρια, δηλαδή περίπου 14 φορές το σύνολο των εργαζομένων στη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία.
Διορθώστε με αν έχω λάθος: Αλλά, αν έχεις υπογράψει ό,τι έχεις υπογράψει με ανθρώπους που είναι διατεθειμένοι μ’ εφτακόσια χιλιάρικα να γράψουν στα παλιά τους τα παπούτσια ευρωπαϊκές αποφάσεις με νωπό ακόμα το μελάνι, και ν’ ανοίξουν στα ίσα πόλεμο με τη Γαλλία της Peugeot-Citroen και της Renault, τη Σουηδία της Volvo, και την Ιταλία της FIAT, τότε είναι προφανές ότι δεν έκανες μαζί τους, ούτε εσύ, ούτε κανείς μα κανείς, κανείς, κανείς, καμιά, μα απολύτως καμιά, καμιά, καμιά διαπραγμάτευση. Ούτε στο πρώτο τηλεφώνημα, ούτε στο πιο πρόσφατο, ούτε σε κανένα από τα ενδιάμεσα. Ούτε στην πρώτη συζήτηση, ούτε στην πιο πρόσφατη, ούτε σε καμιά από τις ενδιάμεσες. Ούτε στο πρώτο ταξιδάκι, ούτε στο πιο πρόσφατο, ούτε σε κανένα από τα ενδιάμεσα. Με τον ισχυρισμό μου αυτόν, δεν νομίζω ότι  κομίζω γλαύκα εις Αθήνας.

Το άδικο του κ. Μανδραβέλη...

του Άκη Γαβριηλίδη, Nomadic universality...

Στην Kαθημερινή τής 16 Oκτωβρίου 2013, δημοσιεύεται σύντομο σχόλιο του εν θέματι αναφερόμενου αρθρογράφου με τίτλο «Το δίκιο του κ. Κατρούγκαλου». Σε αυτό, ο αρθρογράφος επιτίθεται κατά του συνταγματολόγου για τις θέσεις που αυτός εξέφρασε στην τηλεοπτική εκπομπή τού κ. Πρετεντέρη. Τις απόψεις αυτές το άρθρο τις ανασυγκροτεί -και ταυτόχρονα ήδη τις υπονομεύει διά του σαρκασμού- στην πρώτη του πρόταση, ως εξής:

Δεν υπήρχαν δημοσκοπήσεις στη Γερμανία του 1938 αλλά, με δεδομένο τον διάχυτο αντισημιτισμό της εποχής, η «Νύχτα των Κρυστάλλων» είναι καθ’ όλα δικαιολογημένη ή έστω δεν χρήζει καταδίκης. Αυτό θα ήταν το επιχείρημα ενός Χρυσαυγίτη ακούγοντας τον κ. Γιώργο Κατρούγκαλο, στην προχθεσινή εκπομπή «Ανατροπή» (Mega 14.10.2013)

Με βάση λοιπόν αυτή την ανασυγκρότηση/ απόρριψη, πρέπει εξ αντιδιαστολής να υποθέσουμε ότι, κατά τον κ. Μανδραβέλη, η Νύχτα των Κρυστάλλων χρήζει καταδίκης.
Ωραία.
Κι εγώ ρωτώ: ποιο είναι το υποκείμενο που καλείται να απαγγείλει αυτή την καταδίκη;
Δεν βλέπω άλλη δυνατότητα απάντησης στο ερώτημα αυτό από την εξής:
η κοινωνία[1].
Άρα, ο κ. Κατρούγκαλος έχει δίκιο.

νάνοι...

costinho.gr...
κι ας έχουν σήμερα τη δύναμη εκείνοι που οικοδομούνε ερημώσεις

Άρης Αλεξάνδρου

Φίλος απ'το σχολείο, που πλέον βλέπω σπάνια -κι αυτό τυχαία, στους δρόμους της γειτονιάς μας. Στο λεωφορείο, πιάνουμε τη γνωστή ταχεία κουβέντα, τι κάνεις τι κάνω, κοινοί φίλοι, μπύρες πότε, να τα πούμε, να'σαι καλά. Προσπαθώ να την παλέψω, λέει, και ρωτάει το ίδιο κι εμένα. Την παλεύω, του λέω, μια χαρά την παλεύω. Μέχρι να πεθάνω και να πούνε τότε όλοι ψέματα μας έλεγε η κουφάλα. Τελικά δεν την πάλευε. Γελάμε κι οι δύο. Να το γράψεις στον τάφο σου απάνω, μου λέει: Δεν την πάλεψε. Να γράψω καλύτερα ότι υπήρξα ψεύτης, σας έλεγα ότι την παλεύω, ενώ δεν. Με γέλια πάνω απ'τους τάφους μας περνάει η ζωή. Και οι τρεις στάσεις του λεωφορείου.
Στην πλατεία του χωριού, πάνω στο δέντρο βρίσκεται μια κορνίζα και μέσα της μια επιγραφή, μάλλον επιτύμβιου χαρακτήρα. Πέτρος Νάνος. Φύτεψε αυτόν τον πλάτανο στα 31 του. Ο πλάτανος είναι σήμερα 63. Περνάει η ζωή, μεγαλώνει· μεγαλώνουν τα κλαδιά, μεγαλώνουν και τα χρόνια. Κι όσο μεγαλώνουν, κλαδιά και χρόνια, σκεπάζουν όλο και περισσότερους, τους κάνουν σκιά, τους ποτίζουν δροσιά. Διαβάζω τις ημερομηνίες. Ο Πέτρος Νάνος πέθανε πριν κλείσει τα 34. Τόσο είμαι εγώ τώρα -τα'χω κλείσει δηλαδή, από μήνες. Δεν έχω φυτέψει ακόμα κανέναν πλάτανο, δεν έχω σπείρει ζωή. Αυτός εδώ ο άνθρωπος μνημονεύεται γιατί το 1950, μέσα στο χαλασμό και στην αποκρημνιά της οικοδομημένης ερήμωσης, φύτεψε ένα δέντρο.

Το “Πατάσσω”...

Κοκκινο πανι...

Κυρίες και κύριοι καλησπέρα σας,
Θέλουμε να σας ενημερώσουμε ότι με νεότερη «Εντολή Σαμαρά» απευθείας από την Ουάσιντγκτον Ντι Σι καταργείται το “Πιστεύω” από την πρωινή προσευχή στα σχολεία και αντικαθίσταται από το “Πατάσσω”. Το “Πατάσσω”, που σύμφωνα με γνωστούς διανοητές είναι ο νέος «Θούριος του Ρήγα» προσαρμοσμένος στις ανάγκες της μνημονιακής Ελλάδας, συντάχθηκε από πολυμελή ομάδα αποτελούμενη από διακεκριμένους συμβούλους του Ήλιου μας Αντώνη Σαμαρά σε συνεργασία με διακεκριμένους πνευματικούς ανθρώπους καθώς και πλήθος φιλελεύθερων πνευμάτων και αρθρογράφων είς Lifo, Αθενς Βόις, κλπ.
Παρακάτω σας παρουσιάζουμε σε παγκόσμια αποκλειστικότητα κάποια αποσπάσματα από το “Πατάσσω”:
Πρέπει να παταχθεί ο εξτρεμισμός όσων θέλουν την έξοδο της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Πρέπει να παταχθεί ο εξτρεμισμός όσων δεν δοξολογούν το Μνημόνιο.
Πρέπει να παταχθεί ο εξτρεμισμός όσων δεν υμνολογούν τα Προεδρικά Διατάγματα.
Πρέπει να παταχθεί ο εξτρεμισμός όσων δεν πιστεύουν στον εθνικό στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος.
Πρέπει να παταχθεί ο εξτρεμισμός όσων θέλουν να πληρώνουν φόρους οι εφοπλιστές,
Πρέπει να παταχθεί ο εξτρεμισμός όσων θέλουν να δηλώνονται στο πόθεν έσχες οι ναυτιλιακές μετοχές.
Πρέπει να παταχθεί ο εξτρεμισμός όσων ζητούν να πληρώσουν φόρο τα τηλεοπτικά κανάλια.
Πρέπει να παταχθεί ο εξτρεμισμός όσων θέλουν να πληρώσει τα χρέη του στο Δημόσιο ο Δ. Μελισσανίδης.

Οι δαίμονες της δεξιάς...

του Γιωργου Παπασωτηριου...
Και με το φως του λύκου επανέρχονται οι «τηλεοπτικοί παιδαγωγοί» του σημίτειου εκσυγχρονισμού και της γκλαμουριάς, της απύθμενης βλακείας και του ρατσιστικού λόγου, αυτοί με την κοπρολαγνική λογόρροια και το βλέμμα που στάζει αίμα.
Και απέρχονται οι αιρετικοί, οι υποδειγματικοί, οι εξαιρέσεις, όπως ο Φίλιππος Συρίγος, χωρίς κανείς να θυμάται την επίθεση εναντίον του στην Καλλιθέα από τους ποδοσφαιρικούς ανιόντες της Χρυσής Αυγής. Απήλθε και η απολυμένη εργαζόμενη στην ΕΤ3 μέσα στη σιωπή των καθεστωτικών μίντια.
Χανόμαστε «άκλαυτοι», όπως και τα δεκάδες πνιγμένα παιδιά στη Μεσόγειο των τεσσάρων πολιτισμών και της μεγάλης, σύγχρονης βαρβαρότητας. Μόνο η εγχώρια διαπλοκή δεν χάνεται και επανέρχεται με νέο σφρίγος , σχεδιάζοντας κεντροαριστερά αναχώματα με τα πολιτικά μπάζα της διαλυμένης σοσιαλδημοκρατίας.
Αυτής που μας οδήγησε ως εδώ. Όλα για να μην προκύψει ο δαίμων-Τσίπρας, στο όνομα του οποίου οι κυρίες των ευγενών προαστίων αναφωνούν με πνιγμένες κραυγούλες αναγούλας. Είναι γνωστό πως η δαιμονοποίηση του αντιπάλου προηγείται του πολέμου.

Καλπάζων, εφαρμοσμένος φασισμός..

Ουδεν Σχολιον...

     Ανατρέχοντας τούτο το blogάκι, αλλά και πολλά άλλα, προς τα πίσω, μέρα την ημέρα, λυγίζει η ψυχή σου..
     ..από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα, τα καθημερινά, της κυβέρνησης αυτής προς έναν λαό ήδη χειμαζόμενο και δυστυχισμένο!

     Πρόκειται για μία πρακτική κοινή σε όλα τα εφαρμοσμένα ολοκληρωτικά-φασιστικά κάθε χρώματος καθεστώτα.

     Το ένα χτύπημα ακολουθεί το άλλο.. 
     Το χθεσινό ''χαστούκι'', διαδέχεται η σημερινή ''γροθιά'' στο στομάχι και η αυριανή ''κλωτσιά'' στα πιό ευαίσθητα σημεία!
     Έτσι ο πόνος γίνεται ένας, δεν θυμάσαι πιά από πού πονάς, νομίζεις ότι όλα αυτά γίνανε μία ίσως φορά, ίσως από λάθος, ότι δεν είναι διαρκές το έγκλημα, αλλά ''στιγμιαίο''!

     Αυτό ακριβώς κάνει η σημερινή κυβέρνηση, παίρνοντας την σκυτάλη απ' την αμέσως προηγούμενη, και υπό την προστασία της τους προηγούμενους δωσίλογους!

   Δεν πρόκειται για έναν έρποντα, αφανή , υπόγειο φασισμό, αλλά για καλπάζοντα, απροκάλυπτο και αποθρασυμένο ολοκληρωτισμό!

Pablito-Σούκη...

Endotheasis by Pablito...

Είναι κάποιες φορές στη ζωή που θαρρείς πως όλα τα γεγονότα συνέβησαν,για να καταλήξεις να συναντηθείς με κάποιο άλλο πλάσμα, επειδή, για κάποιον λόγο, οι ζωές σας «οφείλουν» ίσως να συμπορευθούν πάνω στον κόσμο αυτό. Πλησιάζουν μέσα Μαρτίου του 2009,λίγες μέρες περίπου πριν από τα γενέθλιά μου,όταν έρχεται στη ζωή ένα αμερικάνικο κόκερ, κάπου σ’ αυτά τα τρισάθλια κυνοτροφία στη Γερμανία, όπου χιλιάδες ζώα ζουν σαν μηχανές παραγωγής κουταβιών, μέσα στη βρώμα και την αρρώστια, προκειμένου να εφοδιάζονται τα pet shops ανά τον κόσμο ζώα προς πώληση. Tα ζωάκια βέβαια αυτά κουβαλάνε έναν σωρό ασθένειες και μεταλλάξεις λόγω των άθλιων συνθηκών αναπαραγωγής, διαβίωσης και του μεγάλου βαθμού αιμομιξίας μέσα σε αυτά τα σύγχρονα εργοστάσια-κυνοτροφεία.

Οσο υπάρχουν άνθρωποι...

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
Οσο υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν, όπως οι επιτελείς της Ν.Δ., πως «είναι απαίτηση των καιρών η ανάδειξη του φρονήματος, του αξιόμαχου και των συμβολισμών των Ενόπλων Δυνάμεων» διά της συμμετοχής τεθωρακισμένων και μαχητικών αεροπλάνων στις παρελάσεις, δεν έχουμε λόγους να φοβόμαστε ότι χάθηκε από τα μέρη μας ο Λόγος, που «κι αυτός εδώ γεννήθηκε». Οχι. Καμία ανησυχία ότι ξενιτεύτηκε (ακολουθώντας τη μισή νεολαία μας) ο εν λόγω Λόγος, που του προσθέσαμε κι ένα δυναμωτικό επίθετο, «ορθός», δίκην βακτηρίας, όσο υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν (όπως ο στρατηγός-υπουργός κ. Αβραμόπουλος) πως «οι παρελάσεις πρέπει να γίνονται με τιμή και δόξα και όχι μίζερα», υποθέτοντας ευλόγως ότι η μεν τιμή έχει μεταμορφωθεί σε F16, η δε δόξα σε τεθωρακισμένο.
Οσο υπάρχουν άνθρωποι (το 30% όσων ζουν ανάμεσά μας) που πιστεύουν ότι μας ψεκάζουν με ανθελληνίνη, υποταγίνη και εωσφορούχα, δεν πρέπει να φοβόμαστε πως οι ουρανοί έπαψαν να ασχολούνται μαζί μας. Το αντίθετο. Εξακολουθούν να ισχύουν μέχρι κεραίας οι διαβεβαιώσεις πως ο Θεός είναι Ελληνας (και δεν εννοούμε βέβαια τον Δία), που τις είχαμε ακούσει τω καιρώ εκείνω από αρχιεπισκοπικά χείλη. Δικαιούνται λοιπόν όσοι ασχολούνται με το μέλλον του τόπου, μετρώντας το έστω ως τμήμα του προσωπικού τους πολιτικού μέλλοντος, να πιστεύουν ότι θα δράσει υπέρ ημών ο πατριωτισμός των ουρανίων δυνάμεων, οπότε δεν συντρέχει λόγος για σχεδιασμούς, προγράμματα κ.τ.λ. Αρκεί να λες μια στο τόσο «με τη βοήθεια του Θεού και της Παναγίας θα τα καταφέρουμε», και θα τα καταφέρεις.

Είναι ο Ι.Κ. Πρετεντέρης o "Αρχηγός των χούλιγκαν";

της Αναστασίας Γιάμαλη, απο την Αυγη...

O Γαλιλαίος Γαλιλέι είπε πως η "γη γυρίζει" και πως "ο ήλιος μένει ακίνητος". Καταδικάστηκε επειδή αθέτησε το Διάταγμα του Καταλόγου Απαγορευμένων που είχε δημοσιευθεί το 1616. Βάσει αυτού, του απαγορευόταν να διδάξει την άποψη του. Σύμφωνα με τον μύθο, ο Γαλιλαίος φεύγοντας από την Ιερά Εξέταση επέμεινε στην άποψη του αναφωνώντας "Και όμως γυρίζει".
Το βράδυ της Δευτέρας, οι Ιεροεξεταστές της "Ανατροπής" του Γιάννη Πρετεντέρη εξέτασαν και καταδίκασαν τον συνταγματολόγο Γιώργο Κατρούγκαλο. Ο Γ. Κατρούγκαλος, είπε τα αυτονόητα. Το γιαούρτι δεν είναι το ίδιο με το μαχαίρι. Το είπε μάλιστα σε εκπομπή κάποιου, ο οποίος στη διάρκεια αγώνα μπάσκετ έχει πετάξει μπουκάλι. Και ερωτώ, αν το γιαούρτι είναι ίδιο με το μαχαίρι τότε γιατί δεν είναι ίδιο και με το μπουκάλι; Αφού αυτοί που δολοφονούν με μαχαίρια είναι το ίδιο με αυτούς που πετάνε γιαούρτια τότε γιατί  να μην είναι το ίδιο κι αυτός που πετάει μπουκάλι;  Να ζητήσουμε από τη ΝΔ να καταδικάσει την πράξη του κ. Πρετεντέρη στο γήπεδο; Να ζητήσουμε από τον κ. Πάγκαλο, αρχιπανελίστα, να τον αποκαλεί "αρχηγό των τραμπούκων" ή μήπως πιο ορθά "αρχηγό των χούλιγκαν"; Ο Ι.Κ. Πρετεντέρης δεν είναι χούλιγκαν, αγανάκτησε ως οπαδός, η αγανάκτηση του ήταν ίσως δικαιολογημένη και όπως αν ήταν σπίτι του θα έβριζε την τηλεόραση ή θα μούντζωνε, πέταξε ένα πλαστικό μπουκάλι. Δεν είναι σωστό, αλλά δεν θα τον στείλουμε και φυλακή γι αυτό. Kαι μάλλον δεν τον στείλαμε. Αν ως αγανακτισμένος οπαδός, πετούσε γυάλινο μπουκάλι, ή μεταλλικό αναπτήρα, ή πέτρα, ή ρουκέτα, τότε θα το αξιολογούσαμε διαφορετικά και κατά περίπτωση. Όπως διαφορετικό θα ήταν κι αν έμπαινε στον αγωνιστικό χώρο Νομίζω;
Όχι τίποτε άλλο, αλλά αν ίσχυαν αυτά που ισχυρίζεται η Σώτη, ο Πάγκαλος και οι συν αυτοίς, τότε ο Ι.Κ. Πρετεντέρης, με δεδομένο και το στάτους του -anchorman ντε!- με την παρουσία του  στον αγώνα μπάσκετ, θα μπορούσε να εκληφθεί ως "να δρά συντονισμένα" με άλλους, τους υπόλοιπους οπαδούς, και "να ηγείται αυτών", προτρέποντας τους σε βιαιότητες και ακρότητες. Ήγουν, αρχηγός εγκληματικής οργάνωσης, 10 χρόνια κάθειρξη με το καλημέρα. Λέω εγώ τώρα...

Οι εκλογές ως λύση και ως πρόβλημα...

του Χρηστου Λασκου, απο το Κοκκινο Σημειωματαριο...

Την αφορμή για τις σκέψεις που ακολουθούν μου έδωσε η συνέντευξη της Βίκης Σκούμπη στη Ζωή Γεωργούλα, που δημοσιεύθηκε στην Εποχή της Κυριακής που μας πέρασε - και κυρίως η συγκεκριμένη διατύπωση:

«Δεν γίνεται να προτάσσουμε συνεχώς τις εκλογές σαν πανάκεια. Δεν εννοώ, βεβαίως, ότι δεν πρέπει να τίθεται το ζήτημα των εκλογών, αλλά ότι είναι αναποτελεσματικό να το ανακινούμε σε κάθε περίσταση. Εκλογές έχει νόημα να απαιτούνται επίσημα όταν η εκλογική αναμέτρηση έχει ήδη επιβληθεί από το συσχετισμό δυνάμεων, όπως εξάλλου έγινε με τις εκλογές του 2012. Μόνο αν η κυβέρνηση καταρρεύσει από μια παλλαϊκή κινητοποίηση, οι εκλογές θα βιωθούν ως νίκη και θα αναβαθμιστούν σε κρίσιμο διακύβευμα που αφορά όλους μας. Επείγει να συνειδητοποιήσουμε σε ποιο βαθμό έχουν απονομιμοποιηθεί στα μάτια ενός πολύ μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης, όχι μόνο η κυβέρνηση και το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα, αλλά και η ίδια η εκλογική διαδικασία.  Είναι σαφές ότι  η προκήρυξη εκλογών δεν θα μπορούσε από μόνη της να επαναφέρει στις κάλπες το 40% που απείχε την τελευταία φορά. Μάλιστα δεν αποκλείεται αυτήν τη φορά η αποχή να ξεπεράσει ακόμα και αυτό το υψηλό ποσοστό αγγίζοντας το 50%. Η αποχή και η άνοδος της ΧΑ αποτελούν φαινόμενα ομοτάξια και απόλυτα αλληλένδετα και σαν τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστούν».

Νομίζω πραγματικά πως εδώ σημειώνονται πράγματα εξαιρετικά σημαντικά σε ό,τι αφορά τη δυνατότητα (και τις δυνατότητες) μιας κυβέρνησης της Αριστεράς. Γιατί το γεγονός πως η τελευταία αποτελεί αναγκαία συνθήκη για την απελευθέρωσή μας από την κατάσταση του βασανιζόμενου -έως θνήσκοντος- πειραματόζωου, δεν την κάνει και ικανή συνθήκη. Το διακηρύσσουμε, άλλωστε, συνεχώς. Μόνο η εμπλοκή μεγάλου αριθμού ανθρώπων και η έμπρακτη, δηλαδή ενσώματη, απόρριψη της λογικής της ανάθεσης φτιάχνει τις αναγκαίες προϋποθέσεις προκειμένου μια κυβέρνηση της Αριστεράς να γίνει πραγματικότητα, καταρχήν, και πετυχημένη πραγματικότητα, στη συνέχεια.

Το διακηρύσσουμε μεν, αλλά πέραν τούτου;

Η Σκούμπη, λοιπόν, μας επισημαίνει κάτι σπουδαίο όταν λέει πως δεν υπάρχει το παραμικρό ενδεχόμενο να υλοποιηθεί το σχέδιο της ριζοσπαστικής Αριστεράς, αν απλώς ποντάρουμε σε ευνοϊκές ροές όσων ήδη αποδέχονται το εκλογικό παίγνιο – αν ποντάρουμε δηλαδή στο ότι θα μας ψηφίσουν, όταν έρθει η ώρα, μεγάλα τμήματα όσων τον Ιούνιο του 2012 ψήφισαν άλλα κόμματα. Αντίθετα, το λογικό είναι να επενδύσουμε σε όσους αντιμετωπίζουν ως ολοκληρωτικά απονομιμοποιημένα «όχι μόνο την κυβέρνηση και το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα, αλλά και την ίδια την εκλογική διαδικασία».  Πρώτα απ’ όλα, να αντιληφθούμε τμήματα ποιών κοινωνικών ομάδων είναι αυτοί οι άνθρωποι. Στη συνέχεια, με συστηματικό τρόπο, να επιδιώξουμε να τους βρούμε, και έτσι, να επιχειρήσουμε να τους εμπλέξουμε σε αυτή τη μεγάλη σύγκρουση, που βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη και έχει πραγματικό ιστορικό χαρακτήρα. Αν το καταφέρουμε, τότε και εκλογές θα προκαλέσουμε, και την αποχή των πιο πληβειακών στρωμάτων θα μειώσουμε, και στα μετέπειτα κρίσιμα θα έχουμε σοβαρή πιθανότητα να πετύχουμε.

Για να το πω αλλιώς: αν το καταφέρουμε, σημαίνει πως καταλάβαμε πως η απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος και της ίδιας της εκλογικής διαδικασίας, ως βασικού μηχανισμού αναπαραγωγής επί δεκαετίες των καθεστωτικών βλέψεων και συμφερόντων, εμπεριέχει ένα πολύ ισχυρό δυναμικό για ριζικό κοινωνικό μετασχηματισμό, χωρίς το οποίο δουλειά δεν γίνεται. Για να το καταφέρουμε, με άλλα λόγια, θα πρέπει να το αντιληφθούμε ως μείζον πρόβλημα. Πράγμα που σημαίνει πως θα πρέπει να αλλάξουμε πολλά στο δημόσιο λόγο μας και, ιδίως, στις ιεραρχήσεις που υπηρετεί συνήθως.

Επαναλαμβάνω κάτι που έγραψα τον περασμένο Απρίλιο [1]: «Αν ο στόχος είναι το 30% να γίνει 50 ή 60% για τις δυνάμεις της αριστεράς και, ακόμη περισσότερο, αν ο στόχος είναι η δημιουργία της αναγκαίας μαχητικής κοινωνικής συσπείρωσης μπροστά στην επερχόμενη μεγάλη σύγκρουση, η μέθοδος αναφορικά με τις προτεραιότητες στις γενικές της γραμμές είναι αρκετά προφανής. Αν παίρνεις 30%, ενώ σε ψηφίζει το 40% των ανέργων ή των νέων και το 35% των εργατών και ιδιωτικών υπαλλήλων, ο πρώτος και κυριότερος στόχος είναι να συστρατευθεί μαζί σου το 80% των ανέργων και των νέων και το 70% των εργατών και των ιδιωτικών υπαλλήλων. Ο πρώτος στόχος, δηλαδή, είναι να επεκτείνεις την ταξική σου επιρροή ακριβώς σε εκείνες τις κοινωνικές τάξεις και ομάδες, για τις οποίες η αριστερά ιδρύθηκε και υπάρχει. Αυτοί είναι που θα φέρουν και τους υπόλοιπους. Πρώτη προϋπόθεση, λοιπόν, για μια ριζοσπαστική πολιτική με έρεισμα στην πραγματικότητα είναι η διατύπωση μιας πρότασης προς αυτές τις κοινωνικές κατηγορίες και τάξεις, που θα διευκρινίζει τι έχουν να προσδοκούν βάσιμα και γρήγορα από μια κυβέρνηση της αριστεράς οι άνεργοι, οι εργάτες, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, οι εργαζόμενοι στην υγεία και στην παιδεία, οι γυναίκες και οι νέοι, μαζί με όσους υποφέρουν και πλήττονται συνεχώς». 

Τι σημαίνει αυτό για το δημόσιο λόγο; Να ξεκινάει και να τελειώνει με τους ανέργους και τη δέσμευση πως, με κυβέρνηση της Αριστεράς, κανένας τους  δεν θα είναι χωρίς εισόδημα – και να εξηγεί τον οικονομικό ρεαλισμό αυτής της «υπόσχεσης». Να ξεκινάει και να τελειώνει με τη βεβαιότητα πως, με κυβέρνηση της Αριστεράς, κανείς δεν θα μένει χωρίς πρόσβαση στα βασικά αγαθά και στις θεμελιώδεις προϋποθέσεις της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Αυτά είναι πιο σημαντικά από τα άλλα, τα «μεγάλα». Στο μέτρο που επικοινωνούν και κινητοποιούν και τους ανθρώπους που «αδιαφορούν», αδρανούν και απέχουν, διαμορφώνουν το πλειοψηφικό κοινωνικό υποκείμενο που θα πάρει επάνω του τον παραγωγικό μετασχηματισμό (δεν είναι πολύ καλύτερη διατύπωση από το «παραγωγική ανασυγκρότηση»;), την αλληλέγγυα οικονομία, τη δημοκρατική ανάταξη, τις μεγάλες τοπικές και διεθνείς πρωτοβουλίες που ανοίγουν το δρόμο του κομμουνισμού της εποχής μας.   

Θυέστεια γεύματα...

Στάθης στον eniko...

 Σκυμμένος πάνω από ένα μεγάλο καζάνι, ο κ. Σαμαράς ανακατεύει ολημερίς κι ολονυχτίς μια δηλητηριώδη σούπα.  Ο ίδιος ο κ. Σαμαράς κι όχι κανένας άλλος.  Μια σούπα που αχνίζει η λάσπη της δημιουργώντας με τις αναθυμιάσεις της μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα ζόφου.
Κάθε μέρα με το καλημέρα η πολιτική Σαμαρά σκοντάφτει. Πήγε ο κ. Στουρνάρας με μια τρύπα 2,5 δισ. στο Eurogroup λέγοντας ότι πρόκειται για μια τρυπούλα 100 εκατομμυρίων, τον ξέσκισαν οι πιο «καλοί» απ’ τους κακούς και τον έστειλαν πίσω με μια τρυπάρα 6,5 δισ.! - και, «τράβα βρες τα με τους υπαλλήλους της Τρόικας» του είπαν οι προϊστάμενοί της, «με μας μη μιλάς».
Οταν παθαίνει τέτοια ο κ. Σαμαράς, και κάθε μέρα τέτοια παθαίνει, τρέχει αμέσως, πιάνει την κουτάλα κι ανακατεύεσαι τη σούπα των απειλών. Ρίχνει μέσα τη θεωρία των δύο άκρων, την «καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται» (εκτός εκείνης που ασκεί ο ίδιος), πασπαλίζει το παρασκεύασμα με ολίγον από «δυνάμεις της δημοκρατικής ευθύνης» (κάτι σαν το «δημοκρατικό τόξο» του συνεταίρου του Μπενύτο) κι αναμοχλεύει τον βορβορώδη βυθό της μαρμίτας, εισπνέοντας βαθειά τις δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις που στη συνέχεια ο ίδιος εκπνέει, όταν μιλάει urbi et orbi για τις Σκουριές, τη Μαρφίν ή ό,τι άλλο μπορεί να δηλητηριάσει την πολιτική ζωή και να θέσει εν κινδύνω τις ομαλές πολιτικές εξελίξεις. Αίφνης  το φάντασμα του Μαζοκόπου επανεμφανίζεται και μεγάλη απογευματινή εφημερίδα εκφράζει φόβους για ενδεχόμενη αναβίωση της τρομοκρατίας. Φόβος! και γύρω του να «παγώνουν τ’ αρνάκια» χωρίς πετρέλαιο θέρμανσης.

Η αριστερή ματιά της Wall Street Journal για την Ελλάδα...

Του Στράτου Σαφιολέα - από το facebook, μεσω toportal.gr...

Στην αρχή ξεκίνησε σαν πλάκα. Σαν κάτι χοντροκομμένες ταινίες που ένας πετάει τούρτες στον άλλο, αλλά άμα είσαι και σκασμένος σου φαίνεται αστείο: ο Αβραμόπουλος με τζην και μπλέιζερ και ένα θεόρατο ρολόι να αστραποβολάει στο χέρι, να πυροβολάει με πολυβόλα, να κοιτάει χάρτες, να δείχνει κάπου στο βάθος στο στίβο μάχης στους στρατηγούς που κοιτάνε εκστασιασμένοι. Είναι μια επιτυχημένη καμπάνια (άμα είσαι στη Βόρεια Κορέα βεβαίως).
Μετά χοντραίνει η φάση, γιατι πηγαίνει και παίρνει τα οπλικά συστήματα που κόστισαν σε φόρους - αυτούς τους φόρους που πληρώνετε τώρα - κάτι εκαντοντάδες εκατομμύρια συν κάτι μίζες, για να τα μεταχειριστεί σαν το αυτοκίνητο που έχει στο γκαράζ του για να κάνει φιγούρα.
Αλλά μετά ΧΟΝΤΡΑΙΝΕΙ ακόμα περισσότερο η φάση.
Διότι πάει μέρα μεσημέρι, και ενώ κοιτάνε όλοι εμβρόντητοι κάνει κάτι χειρότερο: βρίσκει - και καλά - δωρεάν πετρέλαιο. Δωρεάν.
Και η τελευταία γιαγιά στην ορεινή Άνω Ραχούλα, που δεν έχει δει υπολογιστή στη ζωή της, που δεν ξέρει να κάνει γκούγκλ, γνωρίζει ότι τίποτα στην ζωή αυτή δεν είναι δωρεάν. Πόσο μάλλον το πετρέλαιο (που δεν έχει στη σόμπα της).
Διότι ΑΝ η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου πήρε "δωρεάν" πετρέλαιο μερικών εκατοντάδων χιλιάδων, εμείς οι υπόλοιποι που είμαστε και-καλά μορφωμένα παιδιά και ξέρουμε ανάγνωση και γραφή θυμόμαστε ότι η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου προστατεύει το μονοπώλιο των διυλιστηρίων που κοστίζει ένα ωραίο ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ ευρώ τον χρόνο.

Η Νέα Δημοκρατία εκθέτει την χώρα

Μιχάλης  Παναγιωτάκης, απο την Αυγη...

Πολλά πράγματα γίνονται επώδυνα σαφή από τη σημερινή ανακοίνωση της ΝΔ, με την οποία καλεί την αξιωματική αντιπολίτευση να καταδικάσει τις επιστημονικές απόψεις που διατύπωσε, σε εκπομπή στην οποία δεν συμμετείχε μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, ο συνταγματολόγος κ. Γ. Κατρούγκαλος. Ας σημειώσουμε τρία μόνον:

1. Το ένα είναι ότι η ΝΔ αδυνατεί να καταλάβει τα αυτονόητα τα οποία είπε ο κ. καθηγητής, τα οποία δεν θα προκαλούσαν πουθενά οιαδήποτε αντίρρηση μεταξύ έλλογων ανθρώπων στην Δυτική Ευρώπη από τον διαφωτισμό και μετά παρά μόνο στην πιο εξτρεμιστική και αυταρχική δεξιά. Σε κανένα μέρος του κόσμου δεν δυσκολεύεται η εκάστοτε πολιτική και δικαστική εξουσία να διακρίνει μεταξύ γιαουρτώματος και δολοφονίας, μεταξύ απεργιακής ή περιβαλλοντικής κινητοποίησης και οργανωμένου εγκλήματος. Η παρέμβαση του κ. Μιχελάκη χθες στην εν λόγω συζήτηση, με την οποία ζητούσε εν εξάλλω, να διατυπώσει μονολεκτικά την νομική του άποψη ο κ. Κατρούγκαλος, μοιάζει να είναι πιστή απεικόνιση της πλήρους ανικανότητας της ηγεσίας της Νέας ΠΟΛ.ΑΝ / ΛΑΟΣ του κ. Σαμαρά για οιοδήποτε συλλογισμό ξεπερνάει τα όρια των συνθημάτων. Δεν περιμένει κανείς τίποτα καλύτερο από ένα κόμμα που έχει αποκτήσει πολιτική παιδεία στα ΔΑΠίτικα πάρτυ της Μυκόνου και έχει ανδρωθεί "ιδεολογικά" στην μάχη για να καβαντζάρει θέσεις στον κυβερνητικό μηχανισμό και στο σύστημα της διαπλοκής.

Αρχίσαμε να τους κρύβουμε τον ήλιο...

του Γιάννη Μακριδάκη...

 

Ο καθηγητής Γ. Κατρούγκαλος έκανε χθες βράδυ στην “Ανατροπή” ένα πολύ γρήγορο σεμινάριο φυσικής καλλιέργειας στην κοινωνία.
Με την ηρεμία του σπορέα, που πηγάζει από την συνειδητοποίηση ότι το οικοσύστημα της κοινωνίας, αυτή η κοινωνική πολυκαλλιέργεια δηλαδή, έχει τους ρυθμούς της και τους μηχανισμούς της για να προχωρεί και να εδραιώνει τη ζωή, νομιμοποιώντας ή αχρηστεύοντας ψηφισθέντες νόμους, επαναστατώντας με κάθε τρόπο ενάντια στην θεσμοθετημένη βία και στις παραβιάσεις του Συντάγματος, το οποίο αποτελεί την απόλυτη Αρχή που την διέπει, προέβη χθες βράδυ σε μια μαζική σπορά ανάμεσα σε υποτροπιάζοντα “ζιζάνια”, τα οποία λόγω του ότι έχουν κάνει τον κύκλο τους και σαπίζουν πλέον, βρίσκονται στην πιο δυνατή τους στιγμή, δηλαδή στην προσπάθεια να απαναπαραχθούν κι αυτά και να επανακατακτήσουν τον χώρο.
Οι μαζικές, οι αλλεπάλληλες όμως σπορές που κάνουμε όλοι μαζί οι φυσικοί κοινωνικοί καλλιεργητές, που όσο πάμε και πληθαίνουμε, συν κάποιες τέτοιες στρατηγικής σημασίας ενέργειες κατατρόπωσης των “ζιζανίων”, όπως η χθεσινή του κ. Κατρούγκαλου, είναι ακριβώς η αποδεδειγμένα πιο επιτυχής στην διάρκεια του χρόνου, μέθοδος καταπολέμησής τους.
Είναι φανερό πλέον ότι αρχίσαμε να τους κρύβουμε τον ήλιο και να τους πνίγουμε.
Το δείχνουν πεντακάθαρα οι εκνευρισμένες σπασμωδικές αντιδράσεις τους…

http://www.thepressproject.gr/article/48586/Katrougkalos-enantion-paranoias-simeiosate-1

Οι δεσμοφύλακες κι οι φύλακες ...

Συνηθης Υποπτος...

Οι δεσμοφύλακες κι οι φύλακες ...
Εγώ το αίμα μου το δίνω να βρει η γενιά μου οδηγητή. Κι εσύ στην άμμο χτίζεις σπίτια στης Χαλιμάς τα παραμύθια...
..Ελεγε εκείνο το παλιό τραγουδάκι.  Ξέρετε νομίζω πως από λόγια, στερεύουμε σιγά – σιγά. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να ειπωθεί. Τα έχουμε πει όλα.  Πολλοί τα έχουμε πει πριν να γίνει οποιοδήποτε μνημόνιο. Πριν να ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση. Είναι εκείνη η σπαστική πρόταση «Σου το είχα πει» που δεν ενδιαφέρεται πια κανείς να τη προφέρει, γιατί τι σκοπό θα είχε? Μια ικανοποίηση προσωπικής δικαίωσης μέσα στη συμφορά? Η ικανοποίηση ενός εγωισμού από ανθρώπους που υποτίθεται είναι ενός άλλου επιπέδου? Βλακείες.  Οτι και να πει κάποιος, η γνώση γεννιέται μέσα στο πετσί μας. Γνώση είναι όλη η ζωή αν κάποιος τη δει έτσι, άγνοια είναι επίσης η ζωή αν κάποιος επιλέξει να κοιμάται συνέχεια με τα παραμύθια των άλλων...

Το χειρότερο για μια μερίδα ανθρώπων είναι πως δεν ήταν συνένοχοι σε τίποτα αλλά πρέπει να αντέξουν διπλά άγρυπνοι, και γι΄εκείνους που ξυπνάνε μόλις στον εφιάλτη. Είναι όλοι εκείνοι που έχουν κάθε δικαίωμα να μην τους ενοχλήσει κανείς, να συνεχίσουν να είναι αόρατοι όπως ήταν πάντα, σε ένα παράλληλο κόσμο, έξω από τη φθορά και τη σαπιλα, αλλά επειδή είναι έτσι μένουν ακόμα εδώ, μακριά από το σπίτι τους, ανάμεσα στο τρομοκρατημένο πλήθος που ικετεύει για μια σανίδα σωτηρίας.
Ναι υπάρχουν οι άλλοι άνθρωποι.  Που δεν πρόδωσαν ούτε τον ευαυτό τους ούτε τους συνανθρώπους τους. Που πέρασαν με σεβασμό πάνω από τις ψυχές των ανθρώπων. Που έβλεπαν,άκουγαν, τα έλεγαν με κόστος να είναι το περιθώριο που κανείς δεν έδινε σημασία. Κι όχι μόνο. Ηταν ο στόχος που συγκεντρωνόταν επάνω του τα βέλη της υποκρισίας, της ηλίθιας τάξης, των ανθρώπων που ζούσαν με ίνδαλμα τα υποκοριστικά τους και τα ανόητα βίτσια τους.

Οι «διαθέσιμοι» ή οι ναυαγοί της «Μέδουσας»...

Του Γιώργου Μαργαρίτη*, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

 

Στις 2 Ιουλίου του 1816 ένα γαλλικό πολεμικό πλοίο, η φρεγάτα «Μέδουσα» ναυάγησε στα ανοιχτά των ακτών της Μαυριτανίας. Το πλοίο βρισκόταν σε επίσημη αποστολή και μετέφερε αξιωματούχους και επιβάτες –παλαιούς και νέους έποικους- προς τη Σενεγάλη, η οποία μόλις είχε επιστραφεί από τους Βρετανούς στη Γαλλία μετά το τέλος των Ναπολεόντειων πολέμων. Ο κυβερνήτης του πολεμικού ήταν ένας αριστοκράτης, ένας κόμης, εξόριστος στα ξένα από τον καιρό της Επανάστασης και του Ναπολέοντα, από το 1789. Ηταν άνθρωπος εμπιστοσύνης του νέου μοναρχικού καθεστώτος, της αριστοκρατικής Παλινόρθωσης, αλλά ολότελα άσχετος με την τέχνη της ναυσιπλοΐας. Με τη νεοαποκατασταθείσα αριστοκρατική του αυταρέσκεια ο καταστροφικός αυτός καπετάνιος απέκοψε το πλοίο από τον υπόλοιπο στόλο και το οδήγησε στις ξέρες της αφρικανικής ακτής.

Από τους περίπου 400 επιβαίνοντες στο πλοίο –πλήρωμα και επιβάτες- οι 147, μέλη του πληρώματος και επιβάτες, επιβιβάστηκαν σε μια αυτοσχέδια σχεδία που κατασκεύασαν από τα κομμάτια του ναυαγίου. Μέσα στην ταραχή των στιγμών και την απόλυτη ανικανότητα του άρχοντα-καπετάνιου ανοίχθηκαν στη θάλασσα χωρίς τρόφιμα και χωρίς νερό. Η σχεδία βρέθηκε από ένα άλλο πολεμικό στις 17 Ιουλίου. Μόλις 17 από τους επιβαίνοντες σε αυτήν ήσαν ακόμα ζωντανοί. Και γι’ αυτούς όμως ήταν αργά. Οι περισσότεροι πέθαναν τις επόμενες ημέρες βαριά αφυδατωμένοι και με καταστρεπτικές τις επιπλοκές της ηλίασης. Στο παραλήρημά τους, πριν πεθάνουν, είπαν πράγματα φρικτά για όσα έγιναν στη σχεδία τις 15 ημέρες που περιπλανιόταν στην απέραντη θάλασσα.

Λαθροϋποψήφιος στο πούλμαν Συγγρού - Ενικός...

Της Μαρίας Μπαλάφα, απο το Red NoteBook...

Από τα χαράματα είχε στηθεί έξω από το studio του Χατζηνικολάου ο Μουρούτης για να πάρει τα νούμερα των «απλών πολιτών», που θα έκαναν ερωτήσεις στον Τσίπρα. Ξεροστάλιαζε στην πόρτα. Κάποιοι τον πέρασαν για άνεργο σε ουρά του ΟΑΕΔ ή για συνταξιούχο έξω από τον ΕΟΠΥΥ. Το απόγευμα πια ξεκίνησε το πούλμαν από τη Συγγρού με τους «απλούς πολίτες».
Κάτι ΔΑΠίτες του Παπαμιμίκου ήταν στο Γκάζι κι έτσι έκαναν μια παράκαμψη. Εκεί πήραν κι έναν της ΔΡΑΣΗ (μην πληρώνει μόνος τους ταξί). Ο Μουρούτης κάθισε στη θέση του ξεναγού και με το μικρόφωνο ξεκίνησαν να προβάρουν ερωτήσεις. Πρώτος στη συζήτηση εμφανίστηκε ένας ανεξάρτητος συνδικαλιστής της ΔΑΚΕ στον ΟΤΕ (κανονικός, όχι σαν τα λαμόγια, που τσιμπάει ο Άδωνις), που έλεγε η «άλλη εταιρεία», γιατί δεν μπορούσε να πει τη λέξη ΙΝΤΡΑΚΟΜ. Μετά εμφανίστηκε ένας 34χρονος με τρία παιδιά - ζωή νά ΄χουνε - νοικοκυραίος. Μετά ένας απόστρατος με κομπολόι και άλλες ωραίες φυσιογνωμίες της γνήσιας λαϊκής δεξιάς, που όλοι είχαν γνώση οικονομικών επιπέδου Στουρνάρα.

Στο πούλμαν όμως είχε μπει κι ένας... λαθραίος. Ο Γραμματέας του ΕΒΕΑ Νίκος Σοφιανός. Σπουδές, επιχειρηματίας, ένα βιογραφικό πέντε σελίδες. Βέβαια το βιογραφικό του ως επιχειρηματίας - απλός πολίτης δεν έγραφε, ότι ήταν και λαθροϋποψήφιος. Τον είχαν «κόψει» στη ΝΔ το 2012, αλλά ο άνθρωπος από τον καημό του δεν είχε ξεκρεμάσει τις αφίσες. Ένα κάρο λεφτά τις είχε πληρώσει. Τόσο ακριβές, που έπεσε έξω οικονομικά κι αναγκάστηκε να κλείσει μία από τις επιχειρήσεις του στην Χαλκίδα τη ΣΕΛΜΑΝ, που έφτιαχνε πατώματα, και 174 έμειναν στον δρόμο (αλλά «φταίνε οι μετανάστες»).

Πώς και γιατί γίνονται οι παρακολουθήσεις...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΥ*, απο την Ελευθεροτυπια...

Δεν ήταν βουλευτής της αντιπολίτευσης, αλλά -προς τιμήν του- ο Αρης Σπηλιωτόπουλος που κατέθεσε ερώτηση προς τον υπουργό Δημόσιας Τάξης με το αυτονόητο ερώτημα: Πώς ήταν δυνατόν ο κοριός της ΕΥΠ να έχει καταγράψει ενοχοποιητικές συνομιλίες βουλευτών της Χρυσής Αυγής πριν από το φονικό στο Κερατσίνι;

Η κοινή λογική λέει ότι, χωρίς προφητικές ικανότητες, δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν οι διωκτικές αρχές να έχουν εξασφαλίσει δικαστική άδεια να διερευνήσουν έγκλημα πριν αυτό συμβεί. Δεν ζούμε δα ακόμη στην εποχή του Minority Report!
Αρα η ΕΥΠ προβαίνει σε αντισυνταγματικές, μαζικές, προληπτικές παρακολουθήσεις, ανάλογες με αυτές που αποκάλυψε ο Σνόουντεν στην Αμερική. Τα τηλέφωνα όλων μας (μπορεί να) παρακολουθούνται. Για πολλούς αυτό ήταν κοινό μυστικό. Οι συστημικοί συνένοχοι το ξέρουν: αν έχετε συνομιλήσει με πολιτικό για κάτι που θεωρεί σημαντικό, θα τον έχετε δει να βγάζει την μπαταρία από το κινητό του, πράγμα που υποτίθεται ότι παρέχει κάποια προστασία. Το χειρότερο όμως είναι ότι αυτή η εξαφάνιση της ιδιωτικότητας και η παράδοση όλων των πτυχών της ζωής τού καθενός στον πανοπτικό κρατικό Μινώταυρο γίνεται τυπικά νομότυπα!
Ονόμος 2225/1994 (νόμος του ΠΑΣΟΚ) επιτρέπει στην ΕΥΠ να ζητά από τον εισαγγελέα άρση του απορρήτου για λόγους εθνικής ασφάλειας, χωρίς να είναι υποχρεωμένη να αναφέρει ούτε ποιον αφορά ούτε το σκοπό της επιβολής της άρσης ούτε την εδαφική έκταση των παρακολουθήσεων ούτε καν τη διάρκειά τους. Ετσι η ΕΥΠ υποβάλλει γενικά και αφηρημένα αίτημα άρσης απορρήτου, ζητώντας -και παίρνοντας- λευκή επιταγή για ανεξέλεγκτες, αδιάκριτες παρακολουθήσεις, πράγμα που παραβιάζει ευθέως τη συνταγματική διάταξη του άρθρου 19 παρ. 1. Και αυτό, γιατί το Σύνταγμα επιβάλλει η άρση του απορρήτου να γίνεται μόνον για να αντιμετωπισθεί συγκεκριμένος κίνδυνος για την εθνική ασφάλεια.

Μαρφίν...

Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko...

Εκτός από τη βία της Χρυσή Αυγής υπάρχει και η βία του άλλου άλλου «άκρου» επανέλαβε την Παρασκευή ο κ.Σαμαράς. Κι από πού αποδεικνύεται αυτό; Μα από την Μαρφίν! Κάπως έτσι τα είπε ο κ.Σαμαράς. Και κάπως έτσι τα αναμηρυκάζουν οι παπαγάλοι του. 
Ας θυμηθούμε,  λοιπόν, τι έγινε στη Μαρφίν: Τον Μάη του 2010, ως απάντηση στο μνημόνιο, στην Αθήνα και σε όλες τις πόλεις της χώρας, πραγματοποιήθηκε - κατά κοινή ομολογία - μια από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις της μεταπολίτευσης. Αλλά τον όγκο και το μήνυμα εκείνης της διαδήλωσης τα προβόκαραν με τον πιο συστημικό τρόπο τα καθάρματα που έδρασαν στη Μαρφίν. Ο λαός είπε ένα ηχηρό «όχι» στον επερχόμενο οδοστρωτήρα των μνημονίων, αλλά η φωνή του «θάφτηκε» κανονικά από την τότε κυβέρνηση και τους φίλους της στα ΜΜΕ, που τι έκαναν; Πήραν το «δώρο» που εξ΄ αντικειμένου τους πρόσφεραν οι άτιμοι δολοφόνοι, και σε μια αποθέωση της τυμβωρυχίας, ως γνήσιες ύαινες, έσπευσαν να «αξιοποιήσουν» τους δολοφονημένους της Μαρφιν, με στόχο να φρενάρουν τη λαϊκή ανάταση.
Ερχόμαστε τώρα στο σήμερα και στον κ.Σαμαρά, με την εξής υποσημείωση: Αφήνουμε κατά μέρος το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή είναι το γνωστό φίδι που επωάστηκε στον κόρφο ενός συστήματος και μιας πολιτικής που ο κ.Σαμαράς τα υπηρετεί από την καρέκλα του πρωθυπουργού.
Κι ας προσπαθήσουμε να ατενίσουμε (με ψυχραιμία) τον ωκεανό του θράσους εκείνων που επιδιώκουν, τέσσερα χρόνια μετά, να «πατήσουν» πάνω στο έγκλημα της Μαρφίν για να το στρέψουν όπως έκαναν και τότε, ενάντια στα ίδια τα θύματα της πολιτικής τους!

Φτιάχνεται κάτι ακραίο, γιατί ό,τι επακολουθήσει θα 'ναι αβάσταχτο...

Του Δημήτρη Α. Σεβαστάκη*, απο την Αυγη...

Όταν πατήθηκε το κουμπί της συλλογικής καταβύθισης πριν τρία χρόνια, από τα πρώτα που έγιναν ήταν ο υπερεξοπλισμός των δυνάμεων καταστολής, ώστε να σπάσουν οι μαζικές εξεγερσιακές εκδηλώσεις. Θα ακολουθήσει, άραγε σήμερα, ο νομικός υπερξοπλισμός, ώστε να σπάσουν και οι κοινοβουλευτικές αντιστάσεις; Κάθε βουλευτής θα μπορεί να κατηγορηθεί ως μέτοχος εγκληματικής οργάνωσης, κάθε διαφωνία ή πολιτική πράξη αντίδρασης θα μπορεί να παρερμηνευθεί ως εγκληματική;
Πιθανόν αυτό θα συμβεί με όχημα τη Χ.Α. Κάθε άποψη θα μπορεί να σκηνοθετηθεί ως άκρο. Εξάλλου, η αντίστοιχη «θεωρία» παραμένει ανυπόστατη. Δεν υπάρχει οικονομική πολιτική, αλλά μόνο φοροκλοπή και γαιοκλοπή και κάθε σκασμένος πολίτης που κάνει «κιχ» δεν θα έχει καν τη σκέπη κάποιου κοινοβουλευτικού κόμματος, αφού το τελευταίο θα είναι σε ομηρεία ενός πλήρους νομικού δικτύου απαγορεύσεων. Με τη νέα νομοθεσία που (ενδεχομένως) ζεσταίνεται, η πιθανολόγηση μπορεί ανά πάσα στιγμή να καταστεί ισοδύναμη της βεβαιωμένης κατηγορίας. Αν, π.χ., μετάσχει κάποιος σε μια διαδήλωση που θα καταλήξει σε επεισόδια (τόσο εύκολα σκηνοθετημένα), μπορεί να θεωρηθεί ως συνένοχος σε παραβατική πράξη, ακόμα κι αν ψωνίζει τυρόπιτα στην Ερμού την ώρα των επεισοδίων. Ο βουλευτής -τέως προστάτης του- θα κάνει μια τυπική παράσταση διαμαρτυρίας, αφού κι αυτός θα μετεωρίζεται στο απειλητικό παρακοινοβουλευτικό νομικόμορφο χάος, που κάποιοι προσπαθούν να στήσουν. Προσωπικά δεδομένα, παρακολουθήσεις, νομικοποίηση (και κατά περίπτωση ενοχοποίηση) κάθε κοινωνικής σύναψης: Καλησπέρα, 1950.

Ο πόλεμος των κουρέων και η αταραξία των προβάτων...

του Γιαννη Κιμπουροπουλου, απο τον Δρομο της Αριστερας...

Η κυβέρνηση ξανά σε ρόλο κομπάρσου στη διατλαντική διελκυστίνδα για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους.

Ενός κακού, μύρια έπονται. Ενώ ο πρωθυπουργός συνέχιζε τη διεθνή εκστρατεία αναβίωσης του κυβερνητικού success story με την επίσκεψη στο Ισραήλ, τις συναντήσεις με τον πρόεδρο της Google και του κινεζικού ομίλου ZTE, το story δεχόταν πολλαπλά πλήγματα. Την αρχή έκανε το δημοσίευμα της Wall Street Journal, το οποίο αποκάλυψε το ζοφερό παρασκήνιο της απόφασης του ΔΝΤ για το πρώτο ελληνικό Mνημόνιο. Από το δημοσίευμα μάθαμε με τον πιο επίσημο τρόπο (δηλαδή, από τα πρακτικά του ΔΝΤ), αυτό που εδώ και τρία χρόνια γνωρίζουμε: η Ελλάδα θυσιάστηκε για να σωθούν οι ευρωπαϊκές και οι αμερικανικές τράπεζες. Αυτή η ομολογία από το καθημερινό «προσευχητάριο» των κερδοσκόπων, τη Wall Street Journal, δεν ήταν σύμπτωμα κρίσης συνείδησης. Αλλά προειδοποιητική βολή γι’ αυτό που θα ακολουθήσει. Αν, πράγματι, το 1/3 από τις 187 χώρες-μέλη του ΔΝΤ τάσσονταν από το 2010 υπέρ της άμεσης διαγραφής ελληνικού χρέους και προεξοφλούσαν αποτυχία της ελληνικής «διάσωσης», για ποιο λόγο θα συναινέσουν σε νέο κουκούλωμα του προβλήματος; Με το δεδομένο ότι οι περισσότερες σημαντικές αποφάσεις στο ΔΝΤ λαμβάνονται με την αυξημένη πλειοψηφία του 85%, είναι δύσκολο να αποτραπεί ένα βέτο των «εξεγερμένων» αναπτυσσόμενων χωρών.

Εκβιαστικό δίλημμα
Τη σκυτάλη πήρε το ίδιο το ΔΝΤ. Η έκθεσή του (fiscal monitor) που δημοσιοποιήθηκε την Τετάρτη διατύπωσε έναν ξεκάθαρο εκβιασμό: ή οι Ευρωπαίοι προχωρούν σε ονομαστικό κούρεμα του χρέους που τα κράτη της Eυρωζώνης κατέχουν σε ποσοστό άνω του 80% ή η ελληνική οικονομία θα υποβληθεί σε πολλά χρόνια λιτότητας ακόμη.

Ο χρυσαγυρτισμός και οι πηγές του...

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
Με όποιο παλαιότερο ποσοστό κι αν συγκρίνουμε τις επιδόσεις της Χ.Α. στα γκάλοπ που διενεργήθηκαν αφότου βρέθηκε στη φυλακή η κεφαλή της, το συμπέρασμα, όσο αποκαρδιωτικό, δεν μπορεί παρά να είναι το ίδιο: Παρά τις αποκαλύψεις που πιστοποιούν τον σφόδρα αντιδημοκρατικό και βαθύτατα ρατσιστικό χαρακτήρα του φασιστικού κόμματος, που εμπνέεται από τον Χίτλερ, τα ποσοστά του στις τρέχουσες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι μέχρι στιγμής έχει αποφύγει την κατάρρευση. Το 6% ή 7% που αποσπά στη μ.Φ. (μετά τη Φυλακή) περίοδο, υπολείπεται κατά τρεις ή εφτά μονάδες από τα ποσοστά πρόσφατων σφυγμομετρήσεων που την παρουσίαζαν υψωμένη στο 10% ή και το 14%, διατηρείται όμως στο επίπεδο του περυσινού Ιουνίου.
Αυτό σημαίνει ότι μια καθαρά πολιτική υπόθεση, την ήττα των φιλοναζιστικών αντιλήψεων και του πατριδοκαπηλικού σοβινισμού, δεν μπορούν να τη φέρουν εις πέρας οι αστυνομικές και δικαστικές έρευνες και αποφάσεις. Φυσικά και είναι νωρίς ακόμη· φυσικά και προς το παρόν το διεγερμένο θυμικό των οπαδών του χρυσαυγιτισμού λειτουργεί συσπειρωτικά (όπως συμβαίνει πάντα όταν κάποιος κίνδυνος απειλεί μια αγέλη, μια ομάδα, μια αίρεση κτλ.)· φυσικά και δρουν σαν συγκολλητίνη οι αυτοηρωοποιητικές θεωρίες περί «σκευωρίας των μοχθηρών σιωνιστών». Και πάλι όμως η αντοχή της οικογενειακής επιχείρησης του κ. Μιχαλολιάκου και των μπιστικών του απαιτεί ενδελεχέστερη μελέτη, με τίμια αυτοκριτική διάθεση.

Τα άκρα της Ν.Δ....

Της Αντας Ψαρρά, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Οπως πληροφορηθήκαμε το Σαββατοκύριακο, στην καλύτερη περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ακραία στοιχεία (;) και στη χειρότερη είναι όλος μαζί το ένα άκρο. Δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ και μόνος αυτός, σύμφωνα με τον κ. Σαμαρά και τον κ. Δένδια, σε αντίθεση με τα άλλα κόμματα, έχει στις τάξεις του «ακραίους».
Για να κατανοήσουμε όμως το βάρος αυτής της «φοβερής» κατηγορίας που βλάπτει το κοινωνικό σύνολο πρέπει να ρίξουμε μια ματιά και στο κόμμα που συντηρεί αυτήν την εμφυλιοπολεμική φιλολογία και να δούμε το δικό του περιεχόμενο σε ακραία στοιχεία.

Η Ν.Δ. λοιπόν, που πασχίζει να πείσει για την απόστασή της από τα «άκρα» ισχυριζόμενη προφανώς ότι στο κόμμα της έχει μόνο δημοκράτες που λειτουργούν με το γράμμα του νόμου και του Συντάγματος, ξεχνά ότι στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων και των τηλεοπτικών μέσων παρέλασαν και παρελαύνουν στελέχη και «στοιχεία» της με σφραγίδα και ονοματεπώνυμα: κομμουνιστοφάγοι «οπλαρχηγοί», ενεργοί βασιλόφρονες, δραστήριοι νοσταλγοί τού «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», εθνικιστές τουρκοφάγοι, ένστολοι που κακοποιούν πολίτες, ακραίες συντεχνιακές φωνές και «δράσεις», φοροφυγάδες, καταχραστές του Δημοσίου, πρωταγωνιστές σε σκάνδαλα οικονομικά, καρτέλ κουμπάρων, επιστήμονες με πλαστά πτυχία, χούλιγκαν, επίορκοι, εκπρόσωποι μεγάλων εξωχώριων εταιρειών, καταχραστές δημόσιας γης, ακροδεξιοί με πλούσια δράση και, τέλος, ένας ικανός αριθμός μελών και στελεχών της λίγο πριν ή και λίγο μετά τις πύλες των σωφρονιστικών καταστημάτων της χώρας.

Δημοκρατία αλά νορβηγικά...

του Βασιλη Δρουκοπουλου απο τα Ενθεματα...

«Ουίνστον Τσώρτσιλ: “Το καλύτερο επιχείρημα ενάντια στη δημοκρατία είναι μια συζήτηση πέντε λεπτών με το μέσο ψηφοφόρο”. Θα μπορούσε να είχε προσθέσει ότι το καλύτερο επιχείρημα ενάντια στην ελιτίστικη διακυβέρνηση είναι μια συζήτηση πέντε λεπτών με το μέσο πολιτικό»

Matts Persson, «Sweden’s referendum and the UK», The Guardian Weekly, 20.9.2013

Έντβαρντ Μουνκ, Ο δολοφόνος στο δρόμο”

Για όσους δεν έχουν παρακολουθήσει τα πρόσφατα (9.9.2013) αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών της Νορβηγίας, ας υπενθυμιστεί ότι ο συνασπισμός των τριών δεξιών κομμάτων δεν είχε τη δυνατότητα κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας παρά μόνον αν συμμετείχε στην κυβέρνηση και το ακροδεξιό ρατσιστικό Κόμμα της Προόδου (sic). Η σιδηρά κυρία της Νορβηγίας και νέα πρωθυπουργός Έρνα Σόλμπεργκ, του Συντηρητικού Κόμματος, υποσχέθηκε να σκληρύνει τη μεταναστευτική πολιτική για να εξασφαλίσει τη σύμπραξή του. Το Κόμμα της Προόδου, ενώ στις προηγούμενες εκλογές (2009) είχε αναδειχτεί δεύτερο, μετά το Εργατικό Κόμμα, με 22,9% και 41 έδρες, στις εκλογές του Σεπτεμβρίου είδε τη δύναμή του να συρρικνώνεται στο 16,4% με 29 έδρες.

Κανονικότητα...

Του Κωστα Καναβουρη, απο την Αυγη...

Άλλη μια απόφαση ζοφερής νομιμότητας από την εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα ελληνική Δικαιοσύνη. Και μάλιστα στο άψε-σβήσε. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: Βράδυ της περασμένης Δευτέρας 7 Οκτωβρίου 2013. Αστυνομικές δυνάμεις, παρουσία εισαγγελέα (μην τυχόν και σκιστεί το φουρό της άσπιλης και αμόλυντης δεσποινίδος νομιμότητας) επεμβαίνουν στο 1ο ΕΠΑΛ Λαμίας που βρισκόταν υπό κατάληψη, επειδή προφανώς οι μαθητές δεν είχαν κάτι καλύτερο να κάνουν, όπως για παράδειγμα να χουλιγκανίζουν για τα ποδόσφαιρα ή να εγκληματοδρομούν γοητευμένοι από τις φασιστικές μαγκιές της Χρυσής Αυγής. Να σημειωθεί ότι η κατάληψη βρισκόταν στη δεύτερη εβδομάδα, χωρίς να έχουν αναφερθεί ζημιές εντός του σχολικού χώρου, όπως αναφέρει και το σχετικό ρεπορτάζ στην "Αυγή" (Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013, σ. 14), που υπογράφει ο συνάδελφος Μανώλης Γασπαράκης.
Ας φανταστούμε το σκηνικό: πάνοπλοι αστυνομικοί, υποδείγματα εξαγριωμένης και εξαχρειωμένης... αβρότητας, εισβάλλουν στο σχολείο. Προφανώς δεν πήγαν μόνοι τους, κάποιος τους κάλεσε. Έχω ιδία πείρα επ' αυτού, όταν πριν από 2-3 χρόνια μάς τηλεφώνησε ο διευθυντής του σχολείου όπου μαθήτευε (και όπου θα έπρεπε να διδάσκεται την ορθή κρίση και τη δημοκρατία) ο γιος μου για να απειλήσει με μήνυση και εμάς και το παιδί, επειδή το σχολείο βρισκόταν υπό κατάληψη και ο γιος μου είχε καταταγεί (και σήμερα ακόμα είμαι υπερήφανος που το λέω) στους πρωταίτιους. Να συμπληρώσω ότι ο "πρωταίτιος" είναι σήμερα δευτεροετής φοιτητής στο Καποδιστριακό, με εξαιρετικές επιδόσεις, κύριε διευθυντά μου, τόσο στη δημοκρισία όσο και στη μαθησιακή εγρήγορση.

Δυό λόγια για το εθνικό γιουσουφάκι...

Sotosblog...

Δεν καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Για τον απλούστατο λόγο ότι, αν μαζί με τους προγόνους μου καταδικάζαμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, σήμερα θα ήμουν γιουσουφάκι, και πιθανόν να την απολάμβανα κιόλας τη βία που θα ασκούσε επάνω μου ο κάθε πασάς.
Υπερήφανος όμως που δεν είμαι γιουσουφάκι, δεν καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, εξίσου απλούστατα διότι δεν καταδικάζω, ας πούμε, τον Γεώργιο Καραϊσκάκη.
Επίσης, παρά την προτροπή της Ιεράς Συνόδου, δεν καταδικάζω, όπως έκανε εκείνη με ανακοινωσή της, τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, επειδή σέβομαι τον Κύριο της Ιεράς Συνόδου, Ιησού Χριστό, ο οποίος, όταν τα πήρε με τους θεομπαίχτες του Μαμμωνά, άρπαξε το φραγγέλιο κι έκανε το Ναό του Σολομώντα καλοκαιρινό –όσο δεν λαμβάνω επί του θέματος διευκρινίσεις από την Ιερά Σύνοδο, θα πέφτει αυτή στην υπόληψή μου, φοβούμαι, ακόμα χαμηλότερα από την πολύ χαμηλή στάθμη στην οποία ήδη βρίσκεται.
Καραϊσκάκης και Ναζωραίος δεν είναι δύο φιγούρες από τα παραλειπόμενα της Ιστορίας. Είναι οι ακριβέστερες ενσαρκώσεις των δύο από τους τρεις όλους κι όλους –πατρίς, θρησκεία, οικογένεια–  πυλώνες οι οποίοι στηρίζουν από αμνημονεύτων χρόνων την εθνική ιδεολογία του Αντώνη Σαμαρά. Χωρίς δική του οικογένεια ίσως, αλλά χωρίς Καραϊσκάκη και Ναζωραίο, ο Σαμαράς δεν θα ήταν, όχι πολιτικός με κλακαδόρους, αλλά ούτε υποψήφιος σε οντισιόν για περιστασιακή φιγούρα στο Θέατρο Σκιών –η παράσταση θα είχε τίτλο «Ο Καραγκιόζης Ταγός του Έθνους»· και η διανομή θα προέβλεπε θέσεις για καμιά εκατονπενηνταριά Χατζηαβάτηδες.