Σάββατο 7 Ιουλίου 2012

Ασκησεις υποταγης...

Καρτεσιος...

Πέρυσι τέτοιο καιρό έγραφα ότι τον Σεπτέμβρη του 2011 θα βρίσκαμε μπροστά μας μια άλλη χώρα στην οποία θα καλούμασταν να ζήσουμε. Δεν ήταν δα και καμιά προφητεία ή συμπέρασμα από συνδυασμό φιλοσοφικών αναζητήσεων. Ήταν οι αποφάσεις που είχαν ληφθεί και τα ψηφισμένα μέτρα που καταργούσαν κάθε εργασιακό δικαίωμα. Άρα η επιβεβαίωση εκείνης της πρόβλεψης δεν ήταν κάτι σπουδαίο.
Φέτος, είναι επίσης φανερό ότι τον ερχόμενο Σεπτέμβριο θα κληθούμε και πάλι να ζήσουμε σε μία νέα χώρα. Και πάλι, όμως, δεν θέλουμε να το σκεφτούμε, να το καταλάβουμε, να αντιδράσουμε. Φαίνεται ότι μας αρέσουν οι εκπλήξεις, ακόμη κι όταν αυτές είναι δυσάρεστες.
Πέρυσι, η τρόικα με την ελληνική κυβέρνηση, μας έκαναν ασκήσεις υποταγής. Τις περάσαμε με άριστα και κάπου εκεί το πρώτο στάδιο του πειράματος ολοκληρώθηκε. Έτσι, τα συμπεράσματα του πειράματος άρχισαν να εφαρμόζονται στην Ισπανία και στην Ιταλία.
Οι λαοί εκεί αντέδρασαν ακριβώς όπως είχαμε αντιδράσει κι εμείς. Αναποτελεσματικά και δείχνοντας ότι έχουν κυριευθεί από το φόβο για «τα χειρότερα» που θα μπορούσαν να τους συμβούν αν αποφάσιζαν να ξεσηκωθούν.
Εμείς, στην Ελλάδα, είχαμε και μια ευκαιρία να επιλέξουμε μια άλλη κυβερνητική πολιτική. Ασχέτως αν ο ΣΥΡΙΖΑ πρόλαβε ήδη να απογοητεύσει μέρος του εκλογικού του κοινού, ως απούσα αντιπολίτευση, το θέμα είναι ότι εμείς επιλέξαμε και πάλι την ίδια κυβερνητική πολιτική.
Είναι γελοίο όλο αυτό το σκηνικό που παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες. Αγωνία για τις «συνομιλίες» με την Τρόικα, τί θα δεχθεί, τί θα απορρίψει, ποιος ο ρόλος του Βενιζέλου στην κυβέρνηση και ποιες κόκκινες γραμμές θα βάλει ο Κουβέλης.
Τα πάντα είναι τελειωμένα και αποφασισμένα. Τον Σεπτέμβριο θα τελειώσει και το δεύτερο σκέλος του πειράματος. Ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού θα μετατραπεί σε εξαθλιωμένα ζόμπι. Η αγορά πλέον μόνο τυπικά υφίσταται, οι άνεργοι έγιναν περισσότεροι από τους εργαζόμενους και οι εργαζόμενοι θα πληρώνονται σε λίγο καιρό με μισθούς μικρότερους από το επίδομα των ανέργων.
Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε υποσχεθεί ότι θα υπάρχει ένας εργαζόμενος σε κάθε σπίτι. Φοβάμαι ότι κάποια στιγμή, κάθε σπίτι θα έχει να κλαίει κι από έναν που αυτοκτόνησε. Η Τρόικα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο «εγκέφαλος» μιας διεθνούς σπείρας δολοφόνων. Δεν είναι μόνο τα κέρδη που βγάζουν και θα βγάλουν από κάθε χώρα που καταστρέφουν, αλλά και η απόλαυση που δείχνουν όποτε βλέπουν την εξαθλίωση να μεγαλώνει.
Σε κάθε «χώρα – θύμα», υπάρχει μια κυβέρνηση που απλώς εκτελεί συμβόλαια θανάτου. Στην κυριολεξία. Δε σκοτώνουν μόνο ψυχές και δημόσια περιουσία. Σκοτώνουν και αυτούς που δηλώνονται ως «αυτόχειρες» λες και δεν υπάρχει το χέρι της απόγνωσης που τους έσπρωξε στο θάνατο.
Αυτή η απόγνωση καλλιεργείται κι επεκτείνεται. Είναι καλοσχεδιασμένη και μας έχει περικυκλώσει. Το διευθυντήριο της Τρόικας ψηφίζει εθνικούς και ευρωπαϊκούς νόμους που τους αγνοούμε, αλλά αποτελούν τη θηλιά των χωρών του Νότου αλλά και όποιων άλλων έχουν εξαρτημένη οικονομία από τους τοκογλύφους.
Η επίσημη πολιτική της Τρόικας και της ελληνικής κυβέρνησης οδηγεί στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και στην κατάργηση του κοινωνικού κράτους. Η επίσημη αντίδραση του λαού μας είναι «ξυσ’ τ’ αρχίδια σου με γκασμά». Δεν κουνιέται φύλλο.
Όμως ακόμη κι αν κάποια στιγμή κουνηθούν οι πολίτες, ποιος θα τους οργανώσει; Ποιος θα μπει μπροστά; Ο ΣΥΡΙΖΑ απειλεί ότι «θα βομβαρδίσει με νομιμότητα και ομαλότητα την κυβέρνηση». Τουτέστιν θα περιμένει να πέσει η συγκυβέρνηση ως «ώριμο φρούτο». Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την πολυτέλεια της αναμονής, η κοινωνία όχι. Θα ήταν λάθος όμως αν πίστευα ότι δεν υπάρχει κανείς που θα μπορούσε να καθοδηγήσει και να οργανώσει μια πιθανή (λέμε τώρα) λαϊκή οργή.
Φοβάμαι πολύ ότι η Χρυσή Αυγή βρήκε τη μεγάλη της ευκαιρία να μεγαλώσει το κοινό της. Κάναμε αυτό που ήθελε η Χρυσή Αυγή. Την ξεχάσαμε γρήγορα. Τη βολεύει απίστευτα. Οι νεοναζί είναι έτοιμοι να εξυπηρετήσουν την οργή του εξαθλιωμένου που δε ζητά τίποτε άλλο πλέον παρά εκδίκηση. Οι νεοναζί είναι έτοιμοι να ανοίξουν όποιο κεφάλι ικανοποιήσει διάφορες ομάδες πολιτών.
Φοβάσαι τους μετανάστες και τους μισείς επειδή «αυτοί φταίνε για όλα»; Εύκολο! Η Χρυσή Αυγή είναι εδώ για να τους μαχαιρώσει. Σιχαίνεσαι το πολιτικό σύστημα γενικά και όλους τους εκπροσώπους του; Απλό! Η Χρυσή Αυγή είναι εδώ για να τους πλακώσει στα μπουνίδια. Ατιμώρητη!
Ο στρατός των νεοναζί, μέχρι σήμερα μοίραζε δείγματα δωρεάν του τί μπορεί να «καταφέρει». Σοβαρή αντιπρόταση που θα οδηγούσε σε Δικαιοσύνη, Αξιοπρέπεια και πραγματική Δημοκρατία δεν υπήρξε από κάπου αλλού. Μόνο λόγια, και αυτά ασυνάρτητα. Το τέρας του φασισμού δεν είχε αντίπαλο. Δεν είχε κάποιον να του σπάσει τα μούτρα. Σχεδόν όλοι το ντάντεψαν κι όσοι λίγοι το πολέμησαν αγνοήθηκαν, ακόμη και χλευάστηκαν.
Δυστυχώς, τα δωρεάν δείγματα λύσεων και πρακτικών που προσέφερε η Χρυσή Αυγή άρεσαν σε αρκετούς και θα γίνουν περισσότεροι. Βέβαια, κάποια στιγμή θα τα πληρώσουμε ακριβά όλοι μας, αλλά θα είναι αργά. Βλέπετε, η συμμορία της Τρόικας και η κυβέρνηση που εκτελεί συμβόλαια θανάτου δε θέλει να λερώσει με αίμα τα κουστούμια της, οπότε οι νεοναζί βολεύουν μια χαρά. Ο κύκλος κλείνει. Η θηλιά σφίγγει.
Ξέρω, «μη μας πρήζεις τ’ αρχίδια καλοκαιριάτικα». Όσο μπορώ θα συνεχίζω να τα πρήζω, ώστε όταν έρθει η ώρα να μας τα κόψουν μη γίνουμε και ρεζίλι. Τουλάχιστον να μπορούμε να λέμε ότι κάποτε είχαμε, άσχετα αν τελικά μας τα δώσουν στο χέρι.

Παρασκευή 6 Ιουλίου 2012

Ένας λαός, τέρας ευφυΐας...

2310net...

Η επαναδιαπραγμάτευση, όπως αναμενόταν, μας τελείωσε σύντομα. Ειλικρινά τώρα, κάποιος πρέπει να είναι εντελώς ηλίθιος ή να πάσχει από κάποια σοβαρή ψυχική διαταραχή για να πιστέψει ότι αυτή η κυβέρνηση θα επαναδιαπραγματευόταν το μνημόνιο. Το έχουμε ξαναγράψει ότι η επαναδιαπραγμάτευση ήταν κάτι εξορισμού ανέφικτο ακόμα και για μια κυβέρνηση που θα ήθελε να την πραγματοποιήσει. Στο περίπου 50% που μάζεψαν συνολικά τα τρία κυβερνητικά κόμματα σίγουρα περιλαμβάνονται άνθρωποι που δεν ήθελαν την επαναδιαπραγμάτευση, αλλά την πιστή εφαρμογή του μνημονίου, περιλαμβάνονται επίσης άνθρωποι που είχαν κατανοήσει ότι δεν πρόκειται να γίνει κανενός είδους επαναδιαπραγμάτευση απλά ψήφισαν κάποιο από τα τρία για δικούς τους λόγους και πολλοί οι οποίοι, όπως πάντα, πείστηκαν από τις προεκλογικές εξαγγελίες. Μιλάμε για τέρατα ευφυΐας. Αν γινόταν συλλογικό test IQ από την MENSA ο ελληνικός λαός θα ήταν πολύ μεγάλο νούμερο. Αρνητικό, αλλά νούμερο.
Αλήθεια όταν ψηφίζεις αυτόν που συνέταξε το μνημόνιο, αυτόν που διέγραψε 20 βουλευτές του επειδή δεν το ψήφισαν και αυτόν που δηλώνει ότι πρέπει με κάθε κόστος να μείνουμε στην ευρωζώνη, και παρόλα αυτά περιμένεις ότι αυτοί θα επαναδιαπραγματευτούν το μνημόνιο, πως ακριβώς μπορεί να σε χαρακτηρίσει κάποιος;
Όμως η παθητικότητα του λαού, η άρνησή του να δει την πραγματικότητα κατάματα φαίνεται κι από μια σειρά άλλα πράγματα. Για παράδειγμα όλοι διαμαρτύρονται για την φορολογική τους δήλωση. Και τι κάνουν; Κάθονται και κλαίνε ελπίζοντας σε μια παράταση, ή σε μια ρύθμιση με περισσότερες δόσεις. Σπουδαία πράγματα!
Καμιά φορά ξεφεύγουμε από την παθητικότητα αν ακούσουμε ότι ο Ιταλός τραπεζίτης που κάνει τον Πρωθυπουργό έβρισε κάποιον που δεν ξέρουμε ποιος είναι, τι ρόλο έχει, απλά ακούσαμε ότι είναι κακός. Καθόμαστε και ανεχόμαστε ακόμα τον Πρετεντέρη και τον Καψή να μας μαλώνει, να μας κάνει κατήχηση και να μας βάζει στο στόμα όλα αυτά που λέμε στις παρέες μας: «να απολυθούν επιτέλους οι δημόσιοι υπάλληλοι που τα ξύνουν γιατί ό,τι είναι δημόσιο είναι κακό». Θέλω να σε δω ρε φουκαρά όταν θα σου έρχεται ο λογαριασμός της ιδιωτικοποιημένης ΔΕΗ και του ιδιωτικού νερού! Αλήθεια δεν θα σε λυπηθώ καθόλου.
Εκτός από τους δημόσιους υπάλληλους φταίνε και οι μετανάστες. Μας κλέβουν τις δουλειές. Θέλει ο Έλληνας να πλύνει τα τζάμια στα φανάρια και δεν μπορεί. Ο λαός γοητεύεται από τον φασισμό. Βρίσκει εκεί το συμπλήρωμα στην ευνουχισμένη του προσωπικότητα. Η χαμένη του μαγκιά ξαναβρίσκεται στο μαχαίρι και το γκλομπ του επαγγελματία τραμπούκου που την νύχτα ξεχύνεται για να ορμήσει σε κάποιον, ανυπεράσπιστο πάντα, μετανάστη. Άλλα μη μας πει κανείς ότι δεν είμαστε φιλόξενοι. Εμείς είμαστε Έλληνες ρε, είμαστε ο πιο φιλόξενος λαός, εκτός αν…
Την ίδια ώρα ανάλογες καταστάσεις ζουν κι άλλες χώρες. Όμως εσύ επιμένεις να πιστεύεις ότι την κρίση έφερε ο Τσοχατζόπουλος και η γυναίκα του. Την ώρα που ολόκληρος ο καπιταλιστικός κόσμος περνάει την μεγαλύτερη κρίση του τα τελευταία 100 χρόνια, εμείς θέλουμε να πιστεύουμε ότι φτάσαμε εδώ γιατί είναι σάπιο το πολιτικό σύστημα, έχουμε κρίση αξιών, οι υπάλληλοι της βουλής έπαιρναν μετεκλογικό επίδομα, οι πολιτικοί είναι κλέφτες.
Την ίδια ώρα βρίζουμε την Μέρκελ επειδή λέει ακριβώς αυτά που λέμε κι εμείς. Μόνο που η Μέρκελ όταν λέει να κοπούν μισθοί και να περιοριστεί το «σπάταλο» κράτος εννοεί όλοι οι μισθοί και όλο το ελληνικό κράτος. Εμείς όταν το λέμε εννοούμε να κοπούν οι μισθοί των άλλων και όχι ο δικός μας, να απολυθεί ο διπλανός μας και όχι εγώ.
Όμως δεν χάνουμε την ελπίδα μας. Δεν μπορεί, θα υποκύψει αυτή η στριφνή Γερμανίδα και θα γίνει επιτέλους το ευρωομόλογο. Το λέει κι ο Τσίπρας, ο οποίος είναι ο μόνος που μπορεί να μας βγάλει από το αδιέξοδο. Άσε που το έχει προβλέψει και ο γέροντας Παϊσιος.
Αν κάποιος συμπολίτης μας βγει στο δρόμο να διαμαρτυρηθεί τον κατηγορούμε. Κλείνει τον δρόμο, καταστρέφει την αγορά, είναι υποκινούμενος από αυτούς που είναι μέσα στο σύστημα, είναι επαγγελματίας συνδικαλιστής και λαμόγιο, άρα δεν πάει στο διάολο κι αυτός. Καλά να πάθει.
Ντρεπόμαστε να αναγνωρίσουμε την ταξική μας θέση. Προτιμούμε να αυτοχαρακτηριζόμαστε «στελέχη» άντε «υπάλληλοι» και όχι εργάτες. Δεν ανήκουμε στην εργατική τάξη. Αυτό είναι κάτι tres banal. Άλλωστε αν δεχτούμε την ταξική μας θέση κάτι θα πρέπει να κάνουμε. Θα πρέπει να πάρουμε μέρος σε εκείνο που κάτι άπλυτοι, λαϊκοδεύτεροι τύποι λέγανε παλιά ταξική πάλη. Άστο καλύτερα! Θα απέχω, το λέει και η Athens Voice.
Αυτός είναι ο λαός. Παραδείγματα της ηλιθιότητάς του μπορεί να ανασύρει κανείς άπειρα. Κάθε ένα θα αποδεικνύει ότι η ανθρώπινη βλακεία είναι τελικά όντως ανίκητη. Ποτέ μου δεν κατάλαβα το γλύψιμο του ελληνικού λαού από τα κόμματα συνήθως πριν τις εκλογές. Ποτέ δεν κατάλαβα, επίσης, τι εννοούσε το ΚΚΕ όταν έλεγε ότι έχει εμπιστοσύνη στον ελληνικό λαό. Σε κάποια άλλη ιστορική στιγμή ο λαός αποδείκνυε έμπρακτα γιατί πρέπει να του έχεις εμπιστοσύνη. Σήμερα; Για να είμαι ειλικρινής, και συναισθηματικά μιλώντας, κάποιους από αυτούς που σήμερα υποφέρουν δεν τους λυπάμαι. Δεν τους θεωρώ όσο χαζούς θέλουν να πιστεύουμε ότι είναι και γι’ αυτό θα γίνω χοντρόπετσος για να ταιριάζω μαζί τους. Για αυτούς, λοιπόν, καμία συμπάθεια, στο εξής μόνο περιφρόνηση.

Ο τρόμος στο βλέμμα τους...

Του Άρη Χατζηστεφάνο, Unfollow...

Τι πανικός κι αυτός! Οι «φουσκωτοί» της Χρυσής Αυγής ζητούσαν χθες από γυναικόπεδα και ηλικιωμένους να τους... προστατεύσουν από το αντιφασιστικό συλλαλητήριο στη Νίκαια. Κι επειδή τα γυναικόπαιδα δεν ήρθαν στο ραντεβού, την προστασία των χρυσαυγιτών ανέλαβε γι' ακόμη μια φορά η ελληνική αστυνομία. Ο τρόμος στο βλέμμα τους, ανεκτίμητος.
Το κάλεσμα της Χρυσής Αυγής κατά τη διάρκεια του αντιφασιστικού συλλαλητηρίου στη Νίκαια έσταζε κρύο ιδρώτα από την πρώτη μέχρι την τελευταία αράδα: «Πρέπει να είμαστε ΟΛΟΙ εκεί γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι [...] να διασφαλίσουμε τη δημόσια και ιδωτική περιουσία που θα γίνει στόχος των αναρχομπολσεβίκων».
Θα μπορούσε να είναι επιφυλίδα σε κάποια ναυαρχίδα του ελληνικού Τύπου ή άρθρο γνώμης σε μια από τις ιστοσελίδες που ζητούν σε τακτά χρονικά διαστήματα την κατάλυση του συντάγματος για την προάσπιση του νεοφιλελευθερισμού. Ήταν όμως η αγωνιώδης κραυγή της Χ.Α για βοήθεια. Οι «φουσκωτοί» ζητούσαν από γυναικόπεδα και ηλικιωμένους να τους προστατεύσουν. Και επειδή τα γυναικόπαιδα δεν ήρθαν στο ραντεβού, την προστασία ανέλαβαν ισχυρότατες δυνάμεις των ΜΑΤ και της ομάδας ΔΙΑΣ, που κινούνταν από νωρίς στην περιοχή.
«Πού ήταν όλες αυτές οι αστυνομικές δυνάμεις όταν οι χρυσαυγίτες απειλούσαν να διώξουν τους νόμιμους καταστηματάρχες από την περιοχή;» αναρωτιόταν λίγο αργότερα ο πρόεδρος της πακιστανικής κοινότητας, Τζαβέντ Ασλάμ, μιλώντας σε ένα πλήθος εκατοντάδων Ελλήνων και μεταναστών.
Οι δημοσιογράφοι που καλύψαμε την τεράστια, για τα δεδομένα της Νίκαιας, αντιφασιστική εκδήλωση νοιώθαμε τον πανικό της Χρυσής Αυγής να πλανάται στον αέρα. Φώναζαν τα γνωστά τους συνθήματα αλλά δεν άφηναν τους φωτογράφους να τους πλησιάσουν ούτε σε απόσταση δυο τετραγώνων. Τα όρια του κόσμου τους ήταν τα όρια των διμοιριών των ΜΑΤ που είχαν παραταχθεί για να τους προστατεύουν.
Η εικόνα του αντιφασιστικού συλλαλητηρίου της Νίκαιας δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο ενδεικτική των αληθινών συνθηκών της κοινωνίας: Έλληνες και ξένοι εργαζόμενοι φώναζαν μαζί συνθήματα ενάντια στο φασισμό και τις αντεργατικές επιθέσεις, ενώ η πέμπτη φάλαγγα του μνημονίου, το παρακράτος της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου - Κουβέλη, λούφαζε υπό την προστασία του επίσημου κρατικού μηχανισμού. Αυτό που πραγματικά προκαλούσε πανικό στα μέλη της Χρυσής Αυγής δεν ήταν προφανώς οι «άπλυτοι» του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που έδωσαν δυναμικό παρόν, αλλά η κοινή παρουσία Ελλήνων και μεταναστών εργαζομένων. Αυτή η συνύπαρξη δυο παράλληλων και μέχρι σήμερα ασύμπτωτων κόσμων μπορεί πραγματικά να ανατρέψει όχι μόνο την απειλή του φασισμού αλλά το σύνολο της μνημονιακής πολιτικής.
«Όταν χτίζαμε τα γήπεδα των Ολυμπιακών Αγώνων», ήμασταν καλοί, ενώ τώρα είμαστε η αιτία όλων των δεινών της ελληνικής οικονομίας!» έλεγε από το μικρόφωνο ο Τζαβέντ Ασλάμ.
Αν μόνο τον άκουγαν οι ηγεσίες των συνδικάτων θα ζούσαμε σε ένα διαφορετικό κόσμο...
---

Πέμπτη 5 Ιουλίου 2012

«Blut und Ehre», Αίμα και Τιμή (των Ζόμπι)...

enikos.g... 
Στάθης
Τα νέα απ’ τη Γερμανία δεν είναι καλά, και για τη Γερμανία, και για την Ευρώπη.
Σύμφωνα με έρευνα (που αποδείχθηκε έρευνα σοκ) στα σχολεία της Ομοσπονδίας, το 50% των μαθητών έχει θετική άποψη για τον Χίτλερ. Επίσης, πολλοί Γερμανοί μαθητές αδυνατούν να αντιληφθούν τις διαφορές της δημοκρατίας από τη δικτατορία, ενώ ένα σεβαστό ποσοστό μαθητών από οικογένειες μουσουλμάνων μεταναστών αντιμετωπίζει τον εθνικοσοσιαλισμό θετικά.
Σοκαρισμένος ο κ. Κλάους Σέντερ, ένας απ’ τους τέσσερις ερευνητές του φαινομένου, ζητά επανεξέταση του τρόπου διδασκαλίας της σύγχρονης ιστορίας στα σχολεία.
Κι έχει δίκιο! Απ’ όταν τα κριτήρια της πολιτικής ορθότητας πρυτάνευσαν στη συγγραφή των βιβλίων της ιστορίας σε πολλές χώρες της Δύσης, άρχισαν να αναφύονται φαινόμενα ιστορικής και συνεπώς πολιτικής αποβλάκωσης σε ευρεία κλίμακα.
Τα φαινόμενα αυτά δεν είναι καινοφανή, έχουν ήδη ιστορικό βάθος. Οταν, φερ’ ειπείν, η Γαλλία και η Γερμανία αποφάσισαν ήδη προ εικοσαετίας να «συμφιλιώσουν» στα σχολεία την ιστορία τους, απαλείφοντας ή στρογγυλεύοντας ό,τι θα μπορούσε να παράγει «μίσος», διαπίστωσαν, λίγα χρόνια μετά, ότι οι Γάλλοι μαθητές άρχισαν να θεωρούν «ευγενικό» το να χαιρετούν τους Γερμανούς συμμαθητές τους ναζιστικά...!
Τρόμαξαν οι ιθύνοντες; δεν το γνωρίζω. Πάντως, εκπαιδευτική πολιτική δεν άλλαξαν. Τώρα τα επίχειρα εμφανίζονται ακόμα πιο μαύρα - και χαιρετούν κι αυτά ναζιστικά.
Οταν η Ιστορία, στην εκπαίδευση, αλλά και στον δημόσιο λόγο προσπαθεί να βασισθεί στη λήθη (το αντίθετο της α-λήθειας), παρά τις τυχόν καλές προθέσεις (για τις οποίες πολύ αμφιβάλλω), το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό. Αν, για παράδειγμα, ξεχασθούν τα κρεματόρια, απλώς θα επαναληφθούν.
Αυτό οι εκπαιδευτικοί το γνωρίζουν καλύτερα απ’ όλους, αλλά η τριακονταετής πλέον «αναθεώρηση του τρόπου διδασκαλίας της Ιστορίας» δεν αναθεωρείται εκ νέου, διότι οι πολιτικοί λόγοι για τους οποίους καλλιεργείται η λήθη και η ομογενοποιημένη σκέψη είναι ισχυρότεροι.
 Τα ίδια πάνω-κάτω συνέβησαν και στη χώρα μας με το περίφημο και δυσώνυμο βιβλίο Ρεπούση. Το βιβλίο αυτό ανατέθηκε σε μια καθηγήτρια των Γαλλικών με μεταπτυχιακά στην ιστορική εκπαίδευση (ούτε καν ιστορικό δηλαδή), ύστερα απ’ τη συμφωνία Γιωργάκη (ως υπουργού Εξωτερικών) - Τζεμ για άμβλυνση του «μίσους» μεταξύ
των δύο λαών. Οταν όμως η Ιστορία γράφεται με πολιτική σκοπιμότητα, τότε δεν είναι ιστορία, είναι προπαγάνδα.
Που μάλιστα δημιουργεί πολιτικά προηγούμενα.
Μόλις προ ολίγων ημερών η Τουρκία διαμαρτυρήθηκε επισήμως γιατί στο νέο σχολικό εγχειρίδιο, που αντικαθιστά το δυσώνυμο Ρεπούσιο, η σφαγή της Σμύρνης δεν χαρακτηρίζεται «συνωστισμός». Ενώ στη Θράκη οι φιλοτουρκικοί παράγοντες της Μουσουλμανικής μειονότητας διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την εμφάνιση εκ νέου του «μίσους» στα σχολικά βιβλία.
Κατ’ αρχήν, το μίσος δεν είναι κάτι από χέρι κακό, όπως όταν φερ’ ειπείν μισεί κανείς και αποστρέφεται τον ναζισμό, τον ρατσισμό, τον σεξισμό, τον πόλεμο κι άλλα ομοειδή.
Κατά δεύτερον, για να αδελφωθούν πραγματικά οι δύο λαοί, ο τουρκικός και ο ελληνικός, πρέπει να ξέρουν την πραγματική ιστορία τους ώστε να μην ξανακάνουν τα ίδια λάθη - όλβιος όστις ιστορίης έσχεν μάθησιν- και τρίτον πρέπει οι δύο λαοί να κυβερνώνται οι ίδιοι από κυβερνήσεις λαϊκές κι όχι ανθυποϊμπεριαλιστικές.
Εχουμε λοιπόν μακρύ δρόμο έως τότε να διανύσουμε και η αυτογνωσία βοηθάει περισσότερο απ’ τις πολιτικώς ορθές αυταπάτες (αλλά και απάτες, αν στα κόλπα αυτά συνυπολογίσουμε τον μίστερ Σόρος και διάφορες χρυσοβόρες ΜΚΟ).
 Ομως, γύρω μας το κακό καλπάζει. Πυρήνας τριών νεοναζιστών στη Γερμανία δρούσε υπό (παρα)κρατική κάλυψη 11 ολόκληρα χρόνια, δολοφονώντας μετανάστες, οκτώ Τούρκους κι έναν Ελληνα - εννιά αδικοχαμένες ψυχές.
Προχθές το απόγευμα οι παρ’ ημίν νεοναζί Χρυσαυγίτες έκαναν επίδειξη στην Κοκκινιά πηγαίνοντας μπροστά από μικροκαταστήματα μεταναστών, φωνάζοντάς τους να φύγουν.
Η μέρα που θα αρχίσουν οι νεοναζί στη Ελλάδα να ζωγραφίζουν «κίτρινα αστέρια» στις προθήκες των καταστημάτων υπό ιδιοκτησία «ξένων», όπως έκαναν οι ναζί στα μαγαζιά των Εβραίων τη δεκαετία του 1930, μπορεί να έρθει στο ορατό μέλλον και μαζί της τα πογκρόμ, οι «νύχτες των κρυστάλλων» και οι φόνοι - η ατίμωση της πατρίδας μας.
Ο ρατσισμός φουντώνει στους δρόμους, ο φασισμός μπήκε στο Κοινοβούλιο και ώσπου να βγει η κατάσταση είναι σοβαρή.
Ωσπου να διαπιστώσουν οι πολίτες ότι ο φασισμός και ο εθνικισμός είναι η μαύρη χειρ των Αφεντικών, η Χρυσή Αυγή θα συνεχίσει να ψαρεύει στα θολά νερά της ανεργίας, της απελπισίας και της εθνικής ταπείνωσης. Αλλά και της αμορφωσιάς. Διότι η πολιτικώς ορθή «κατασκευή» της Ιστορίας (στην οποίαν συμμετείχαν και κάποιοι αριστεροί) παράγει την πρώτη ύλη για την ακροδεξιά διαστρέβλωσή της.
Τέλος, ο ανθρωπιστικός τρόπος με τον οποίον η Αριστερά κι όχι μόνον, προσεγγίζει το πρόβλημα της μετανάστευσης στη χώρα μας, μπορεί να είναι θεάρεστος, μπορεί να είναι αναγκαία συνθήκη για τη λύση του, δεν είναι όμως και ικανή. Οχι πλέον! Η Αριστερά πρέπει να προτείνει στον λαό ένα πρόγραμμα για τη λύση αυτού του προβλήματος σε εύλογο χρόνο και με στέρεον τρόπο.
Είναι απ’ τα κρίσιμα προβλήματα που η έκβασή του προς τα δεξιά ή τα αριστερά θα καθορίσει σημαντικά την πορεία της χώρας προς τα δεξιά ή τα αριστερά επίσης...
ΥΓ.: Οταν νεαροί Μουσουλμάνοι στη Γερμανία βλέπουν θετικά τον εθνικοσοσιαλισμό, δηλαδή το θηρίο που θα τους φάει αν επικρατήσει, κι όταν στην Ελλάδα η Χρυσή Αυγή ανοίγει (εκτός από κεφάλια) και κοινωνικά παντοπωλεία για «Ελληνες» εξ αίματος, η κατάσταση έχει γίνει πολύπλοκη - ούτε με ευχολόγια αντιμετωπίζεται ούτε με ξεπερασμένα στερεότυπα. Για να  υπερισχύσει η ανθρωπιά, θέλει πολιτική με στρατηγική. Στόχους, σχέδιο και τρόπους...
email: stathis@enikos.gr

[Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τη 17η Ιουνίου] Από την καραμέλα της αυτοοργάνωσης στην εσωκομματική δημοκρατία

Red NoteBook...
Του Αλκη Ρηγου

Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή μέσα από τις διεργασίες του ‘Χώρου Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς’ το 2004, ως ένα πρωτότυπο και δύσκολο ενωτικό εγχείρημα της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς - και όχι ως μια απλή συμμαχία αριστερών πολιτικών μορφωμάτων και κάποιων μη ενταγμένων σε συνιστώσες προσώπων. Ένα πρωτότυπο εγχείρημα που από την ίδρυσή του είχε ως πολιτικό στόχο να ανταποκριθεί στις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες των καταπιεσμένων τάξεων, στρωμάτων και κοινωνικών κατηγοριών, χωρίς να απεμπολεί τους ανατρεπτικούς και ελευθεριακούς γενεσιουργούς λόγους δημιουργίας της Αριστεράς. Ακριβώς γι’ αυτό, το κοινωνικό σώμα αναφοράς μας ήταν πάντα πολύ μεγαλύτερο της εκλογικής μας καταγραφής.

Όσοι λοιπόν αναλάβαμε την ιστορική πολιτική ευθύνη της συγκρότησης και πλαισίωσής του και όσοι στην διαδρομή ήρθαν κοντά μας ή θα έρθουν τώρα μέσα στις νέες πολιτικές συνθήκες που μας ανέδειξαν σε αξιωματική αντιπολίτευση –γεγονός πρωτοφανέρωτο στην ιστορία της ελληνικής Αριστεράς και το οποίο δημιουργεί ελπίδες όχι μόνο στους εργαζόμενους της πατρίδας μας αλλά και σε Πανευρωπαϊκό επίπεδο–, οφείλουμε:

Να χαράξουμε την πορεία μετατροπής μας –ορθότερα: ολοκλήρωσης του ενωτικού μας εγχειρήματος– σε ενιαίο πολυτασικό πολιτικό σχηματισμό με σαφείς και κατακτημένους ήδη τους ιδεολογικό-πολιτικούς μας στόχους, όπως αποτυπώνονται στα ντοκουμέντα και στη Διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και το από αυτούς ρητά αναφερόμενο εύρος αριστερής συμμετοχής.

Να υπερβούμε στερεοτυπικές παραδοσιακές αντιλήψεις δράσης και οργάνωσης του τριτοδιεθνιστικού μοντέλου κόμματος ‘νέου τύπου’, που τείνει να υποκαθιστά την κοινωνία με το κόμμα και το κόμμα με την ηγεσία του.
Να παραγάγουμε ένα νέο ηγεμονικό αριστερό λόγο, που θα ξεπερνά τις κυρίαρχες μικροαστικές και προσωποκεντρικές αντιλήψεις συμμετοχής και ανάδειξης, στο πολιτικό γίγνεσθαι, όσο δύσκολο και αν είναι αυτό (και) σε επίπεδο προσωπικής κουλτούρας. Αυτό δεν μπορεί, ούτε και πρέπει, να σημαίνει τον αποκλεισμό ανάδειξης ηγετικών προσώπων μέσα από την ίδια την κομματική ζωή, οφείλει όμως να αποκλείει το ανεξέλεγκτο τέτοιων προσώπων, όπως και την δημιουργία κλειστών ηγετικών ομαδοποιήσεων.

Να αποδείξουμε, όχι μόνο με τις επεξεργασίες του κυβερνητικού προγράμματος και την καθημερινή μας δράση μέσα στους κοινοβουλευτικούς θεσμούς, αλλά και με την κινηματική μας ετοιμότητα σε κάθε πτυχή του δημόσιου χώρου, των νέων και των παλιών μορφών κοινωνικής αλληλεγγύης (και με πλήρη σεβασμό στην αυτονομία τους) την ελκτικότητα και το ρεαλιστικό του οράματος μας, που παραμένει ο σοσιαλισμός μέσα από ένα δημοκρατικό δρόμο ενίσχυσης και αποκατάστασης των ουσιωδών χαρακτηριστικών της έμμεσης δημοκρατίας, με κατοχυρωμένες όλες τις ελευθερίες –χωρίς διακρίσεις και ιεραρχήσεις–, με τη δημιουργία θεσμών άμεσης δημοκρατίας και ανάπτυξης, στην παραγωγική βάση, αυτοδιαχειριστικών εστιών αναπτυξιακής προοπτικής με κοινωνικά και οικολογικά προτάγματα.

Να κατακτήσουμε τη δημοκρατία ως τρόπο ζωής και οργάνωσης του εγχειρήματός μας, έτσι ώστε όλα τα μέλη, παλιά και καινούρια, να συν- σκέπτονται, να συν-αποφασίζουν και να συν-πράττουν ισότιμα, σε συνθήκες πραγματικής συντροφικότητας, για όλα τα θέματα που αφορούν τον κοινό σκοπό μέσα από ανοικτές συνελεύσεις σε όλα τα επίπεδα. Καμιά πρακτική σκοπιμότητα, κανένα «ειδικό μέγεθος», δεν πρέπει να επιτρέψουμε να ανατρέψει αυτή την αρχή.

Προς αυτή την κατεύθυνση, η θολή πρόσκληση ‘αυτοοργάνωσης’ κατά τόπους δουλειάς και κατοικίας, που ακούγεται από διάφορες πλευρές, αν δεν συνοδεύεται από συγκεκριμένους οργανωτικούς και καταστατικά δεσμευτικούς όρους αμφίδρομης κάθετης και οριζόντιας συγκρότησης εσωκομματικής δημοκρατίας ,σε όλα τα επίπεδα, θα παραμένει γράμμα κενό περιεχομένου.

Αυτή η διαπίστωση απαιτεί πρωταρχικά την ουσιαστική ύπαρξη και λειτουργία ενδιάμεσων οργάνων, τα οποία συγκροτούν και την σπονδυλική στήλη του ενιαίου σώματος των πολιτών που θα συναποτελέσουν τον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ - οργάνων αιρετών και ανακλητών, όπως οφείλουν να είναι άλλωστε όλα τα όργανα του ενιαίου κόμματος, σε όλα τα επίπεδα. Χωρίς μεσαία όργανα με αποφασιστική ισχύ και χωρίς καθιέρωση της ανακλητότητας, η ‘αυτοοργάνωσή’ των από τα κάτω’ οδηγεί στην παγίωση ανεξέλεγκτων ηγετικών ομαδοποιήσεων των ‘από τα πάνω’. Και μόνο η χρήση μιας τέτοιας ορολογίας είναι απαράδεκτη.

Στις οργανώσεις κατά τόπο κατοικίας και χώρο δουλειάς είναι φυσικό να είναι ενταγμένα, οργανωτικά και λειτουργικά, και τα μέλη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, όπως εξάλλου και στις αντίστοιχες με τον καταμερισμό του έργου τους στην Κοινοβουλευτική Ομάδα επιτελικές θεματικές επιτροπές, που συγκροτούνται με ευθύνη της Γραμματείας.

Είναι σαφές ότι σε μια πρώτη φάση η διάρκεια της οποίας μέλλει να αποφασιστεί στη Συνδιάσκεψη του Σεπτεμβρίου, οι συνιστώσες θα συνυπάρχουν με πρόνοιες έκφρασής τους μόνο στα ανώτερα όργανα μέχρι το Συνέδριο, που τελικά είναι και το μόνο σώμα που θα αποφασίσει αν θα συνεχιστεί και για πόσο αυτή η διπλή ένταξη.

Είναι επίσης σαφές ότι στην πορεία προς τον ενιαίο φορέα, οφείλουμε να μελετήσουμε την επικοινωνιακή μας συλλογική έκφραση και τα μέσα προβολής της -Γραφείο Τύπου, έντυπα, ραδιοφωνικό σταθμό κ.λ.π.-, χωρίς να χαθεί ο πλουραλιστικός τους χαρακτήρας.

Έχουμε, βέβαια, πλήρη επίγνωση ότι κανένα οργανωτικό σχήμα, όσο δημοκρατικό και αν είναι αυτό, δεν εγγυάται τον μη εκφυλισμό του, ή τη μη μετατροπή του στο ακριβώς αντίθετό του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η εμπειρία από την λειτουργία τάσεων ως ανοικτών ρευμάτων σκέψης, που ήρθαν να υπερβούν την παλιά φραξιονιστική κλειστή πρακτική, αλλά τις περισσότερες φορές οδηγηθήκαν σε κλειστά και αντιδημοκρατικά μορφώματα ‘κομμάτων μέσα στο κόμμα’. Τέτοιου είδους προβλήματα προφανώς και δεν αντιμετωπίζονται με διοικητικές καταστατικές απαγορεύσεις ή επιτροπές και κανόνες δεοντολογίας. Η απάντηση βρίσκεται στο βάθεμα της δημοκρατικής εσωκομματικής ζωής, της υπεύθυνης συντροφικής κριτικής, καθώς και της διαρκούς εμβάθυνσης, σε όλα τα επίπεδα, της ιδεολογικό-πολιτικής συζήτησης και των αντίστοιχων επεξεργασιών σε ένα ενιαίο θεωρητικό Ινστιτούτο Προβληματισμού .
Η ευθύνη όλων μας για την κατάκτηση μιας βαθιά δημοκρατικής εσωκομματικής ζωής, όπως και για την εμμονή στη στρατηγική μας πρόταση ενότητας της Αριστεράς, είναι προφανής.

Οι Γερμανοί κατά της Ελλάδας...

γιωργος δελαστικ, ethnos.gr...

Ασχετος δεν είναι κατά κανέναν τρόπο ο Γερμανός τραπεζίτης Γιέργκ Ασμουσεν. Κάθε άλλο. Είναι μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Φαίνεται όμως ότι είναι αδίστακτος ψεύτης, αφού για να υποστηρίξει τη θέση ότι η Ελλάδα πρέπει να εφαρμόσει απαρέγκλιτα τις προβλέψεις του μνημονίου, ισχυρίστηκε ότι ο μέσος μισθός των Ελλήνων δημοσίων υπαλλήλων είναι... 3.000 ευρώ! Στην πραγματικότητα -και μιλάμε για τα μεικτά- ο μέσος μισθός των δημοσίων υπαλλήλων ανέρχεται στο μισό του ποσού που ανέφερε ο Ασμουσεν: στα 1.600 ευρώ.
Δεν είναι όμως ο Ασμουσεν ο μόνος Γερμανός αξιωματούχος που δείχνει προκατάληψη κατά της Ελλάδας. Ο Χορστ Ράιχενμπαχ, ο άλλος Γερμανός που έχει διοριστεί... «αποικιακός κυβερνήτης» της χώρας μας εκ μέρους της ΕΕ, επισκέφθηκε προχτές τον υπουργό Ναυτιλίας Κώστα Μουσουρούλη και το πρώτο πράγμα που τον ρώτησε και μάλιστα με ιδιαίτερη επιμονή ήταν... γιατί ανασυστήθηκε το υπουργείο Ναυτιλίας! Στη χώρα που είναι πρώτη ναυτική δύναμη στον κόσμο, ο Γερμανός υπονοούσε ότι θεωρεί περίπου... σκάνδαλο το ότι έχει η Ελλάδα υπουργείο Ναυτιλίας! Λες και φτιάξαμε... υπουργείο Αντιμετώπισης Χιονοστιβάδων ή υπουργείο Προστασίας από τις Αμμοθύελλες!
Δεν σταματάει εδώ ο κατάλογος. Μας είχαν φάει τα αυτιά προεκλογικά η Γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και πλειάδα Γερμανών υπουργών και αξιωματούχων πάσης φύσεως ότι αν οι Ελληνες εκλέξουν πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα, θα μας διώξουν ουσιαστικά από το ευρώ και θα χρεοκοπήσουμε.
Μάλιστα. Τελικά οι Ελληνες ψηφοφόροι, πειθόμενοι εν μέρει και τοις Γερμανών ρήμασι, εξέλεξαν πρωθυπουργό τον ομοϊδεάτη των Μέρκελ, Σόιμπλε και λοιπών δεξιών Γερμανών, Αντώνη Σαμαρά.
Τι κέρδος είχαμε; Ας απολαύσουμε τι γράφει το δεξιό γερμανικό περιοδικό «Φόκους», διαβόητο πλέον για την εχθρότητά του απέναντι στη χώρα μας και στον λαό μας: «Αν παραμείνουμε σκληροί, η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει στα μέσα Αυγούστου»! Αυτό αναφέρει σε τίτλο του τεύχους του που κυκλοφορεί αυτή την εβδομάδα και υποτίθεται ότι αυτή είναι δήλωση «υψηλόβαθμου αξιωματούχου» του γερμανικού κράτους.
Το περιοδικό επικαλείται και «αυτήκοο μάρτυρα» για το τι είπε την Παρασκευή ο Σόιμπλε στους δεξιούς βουλευτές: «Χωρίς εξωτερική υποτίμηση, οι Ελληνες δεν θα τα καταφέρουν»! Το «Φόκους» εξηγεί στους αναγνώστες του: «Τι εννοούσε με αυτό ο Σόιμπλε, οι βουλευτές το κατάλαβαν πολύ καλά: την πιθανή έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη ήδη φέτος»!
Εξοχα. Οι Ελληνες έβγαλαν πρωθυπουργό τον δεξιό Σαμαρά και οι δεξιοί Γερμανοί μάς λένε ότι θα χρεοκοπήσουμε τον Αύγουστο και θα βρεθούμε εκτός ευρώ πριν τελειώσει η χρονιά! Εκτακτα! Αυτό σημαίνει γερμανική, ευρωπαϊκή και δεξιά αλληλεγγύη!
Εμείς δεν ισχυριζόμαστε ότι θα γίνουν αυτά που αναφέρει το «Φόκους». Τα αναπαράγουμε όμως για να δείξουμε ότι, παρά την εκλογική νίκη της ΝΔ και τον σχηματισμό μνημονιακής κυβέρνησης υπό την πρωθυπουργία του Αντώνη Σαμαρά, η γερμανική προπαγανδιστική υπονόμευση της Ελλάδας συνεχίζεται με αμείωτη ένταση, χωρίς κανέναν φραγμό. Οι Γερμανοί δεν υπονομεύουν τον αριστερό Τσίπρα, υπονομεύουν ανενδοίαστα τον δεξιό Σαμαρά.
Αυτό σημαίνει ότι η γερμανική πολιτική είναι εχθρική απέναντι στην Ελλάδα όχι από ιδεολογική προκατάληψη αναλόγως του αν στην Αθήνα υπάρχει αριστερή ή δεξιά κυβέρνηση. Είναι εχθρική επειδή πηγάζει από στρατηγικές επιλογές του Βερολίνου, άρα το θέμα είναι πολύ σοβαρότερο και πολύ πιο δυσεπίλυτο.
Και κάτι τελευταίο. Θυμάστε βέβαια εκείνο το 1 δισεκατομμύριο ευρώ που ήταν να μας δώσει η ΕΕ τον Μάιο για την ελληνική οικονομία και δεν μας το έδωσε. Προχτές καταλάβαμε γιατί οι Ευρωπαίοι απατεώνες δεν το εκταμίευσαν τον Μάιο: μας «έφαγαν» τα 450 εκατομμύρια ως... συνεισφορά της Ελλάδας στον μόνιμο ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης! Μας τα χρέωσαν και τα κράτησαν οι ίδιοι! Για να μη νομίζουμε ότι «λαμόγια» έχει μόνο η Ελλάδα...
ΝΕΟΝΑΖΙ
Ιδού με ποιους έχουμε να κάνουμε
Παγκόσμια αίσθηση έχει προκαλέσει η παραίτηση του επικεφαλής της υπηρεσίας εσωτερικής ασφάλειας της Γερμανίας Χάιντς Φρομ, εξαιτίας της βαρύτατης υποψίας ότι αξιωματούχοι της υπηρεσίας αυτής συγκάλυπταν τη δράση νεοναζιστικής συμμορίας Γερμανών δολοφόνων που είχε σκοτώσει οκτώ Τούρκους μετανάστες στη Γερμανία, έναν Ελληνα και μία αστυνομικό. Σοκ προκάλεσε η αποκάλυψη ότι μία ημέρα αφότου ο ομοσπονδιακός εισαγγελέας παρήγγειλε να του παραδοθούν όλα τα έγγραφα για τη δράση αυτής της νεοναζιστικής ομάδας, ο επικεφαλής τμήματος της υπηρεσίας εσωτερικής ασφάλειας κατέστρεψε επτά φακέλους της υπηρεσίας αυτής! Οποιος νομίζει ότι ο ναζισμός ανήκει αμετάκλητα στο παρελθόν της Γερμανίας, κάνει λάθος.

Τα τρία τρωτά της Debt Free Greece...

LiFO...
Του Γιαννη Βαρουφακη...
Επίδοξοι εθνικοί ευεργέτες μαζεύουν χρήματα ώστε να εξαγοραστεί το δημόσιο χρέος. Η πρόθεση λαμπρή. Όμως η μέθοδος είναι καταδικασμένη.

ΌΤΑΝ Ο ΔΡ ΦΑΟΥΣΤ έπεσε πάνω στον Μεφιστοφελή, σκέφτηκε ότι είχε έρθει το τέλος - η στιγμή παράδοσης της ψυχής του, σύμφωνα με το «χρεολύσιο» που είχε προσυπογράψει χρόνια πριν. «Είμαι στην Κόλαση;» αναρωτήθηκε. Τότε ο Μεφιστοφελής του απάντησε ότι δεν χρειάζεται να «πάει» στην Κόλαση, καθώς η Κόλαση είναι όπου βρίσκεται εκείνος. Κάπως έτσι είναι και με το χρέος. Όταν είσαι βουτηγμένος σε αυτό, σε ακολουθεί όπου κι αν είσαι, όπου κι αν πας.
Τα τελευταία δύο χρόνια το κοινό μας χρέος, το ελληνικό δημόσιο χρέος για να είμαι ακριβής, βρίσκεται παντού. Στο μυαλό μας, στις κουβέντες μας, στην ψυχή μας την ίδια, την οποία βαραίνει συνεχώς καθώς απειλεί το παρόν και το μέλλον της χώρας αυτής. Ακόμα κι όταν ταξιδεύουμε εκτός Ελλάδας, το «εθνικό χρέος» μας ακολουθεί ως μια αόρατη απειλή στα πέρατα της Γης. Συναντάμε ξένους και συμπατριώτες στην Κένυα ή την Αλάσκα και καταλήγουμε να μιλάμε για την κρίση χρέους της μικρής μας πατρίδας.
Όταν, λοιπόν, διαβάζουμε για τη μη κυβερνητική οργάνωση που ξεκίνησε μια παρέα υπό τον Πέτρο Νομικό με τίτλο Debt Free Greece, δεν μπορούμε παρά να νιώσουμε μια αίσθηση ελπίδας. Η ιδέα της DFG είναι απλή: το δημόσιο χρέος της χώρας έχει απαξιωθεί.
Τα ομόλογα αγοράζονται και πουλιούνται σε εξευτελιστικές τιμές (καθώς οι δανειστές μας δεν πολυπιστεύουν ότι θα πάρουν τα χρήματά τους πίσω κι έτσι ξεπουλάνε τα ελληνικά ομόλογα όσο-όσο). Αν όλοι μαζί, φιλέλληνες, Έλληνες, πατριώτες και επιχειρήσεις (που θέλουν να προβληθούν μέσα από «καλές πράξεις») συμβληθούμε ώστε να συγκεντρώσουμε ένα σοβαρό ποσό, μπορούμε να αγοράσουμε στις χρηματαγορές έναν πολύ μεγάλο αριθμό των ομολόγων που κυκλοφορούν σε εξευτελιστικές τιμές. Και όταν τα συγκεντρώσουμε στο portfolio της DFG, τότε απλώς τα... σκίζουμε (καταργώντας έτσι το ελληνικό δημόσιο χρέος).
Η ιδέα ακούγεται εξαιρετική. Φέρνει στον νου τις παλιές καλές εποχές των εθνικών ευεργετών. Μοιάζει με κάτι που θα έκανε ένας σύγχρονος Ζάππας ή Αβέρωφ. Δεν διαφωνώ. Πιστεύω, όμως, ότι το εγχείρημα είναι καταδικασμένο στην αποτυχία, ακόμα κι αν ευαισθητοποιηθούν εκατομμύρια Έλληνες και φιλέλληνες. Τρεις είναι οι λόγοι:
ΠΡΩΤΟΝ, τα δύο χρόνια που πέρασαν η μεγαλύτερη «επιτυχία» των Μνημονίων ήταν ότι μετέτρεψαν τα χρέη του ελληνικού Δημοσίου από χρέη σε ιδιώτες σε χρέη προς την Τρόικα. Με το Μνημόνιο 2 και μετά το PSI η πλειονότητα των χρημάτων που χρωστά το Δημόσιο οφείλεται στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, σε άλλες χώρες της Ε.Ε. και στο ΔΝΤ. Αυτά τα χρέη δεν έχουν πλέον τη μορφή ομολόγων τα οποία μπορείς να αγοράσεις σε εξευτελιστικές τιμές και να τα σκίσεις. Άρα, η υπόσχεση που δίνει η DFG στην ιστοσελίδα της ότι για κάθε ένα ευρώ που δωρίζουμε διαγράφονται 8 ευρώ χρέους δεν στέκει.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ, έστω ότι δεν ίσχυε το παραπάνω κι ότι μαζεύαμε τα 45 δισ. ευρώ που θα χρειάζονταν (σύμφωνα με τους υπολογισμούς της DFG), ώστε να διαγραφεί το δυσθεώρητο ελληνικό δημόσιο χρέος (κάτι που, μην ξεχνάμε, θα σήμαινε δωρεές 4.500 ευρώ για κάθε άνδρα, γυναίκα και παιδί στην Ελλάδα, ακόμα κι αν το χρέος εξαγοραζόταν στο 20% της αξίας του). Με το που θα προσπαθούσε να αγοράσει η DFG τα ομόλογα αυτά (για να τα σκίσει), αμέσως οι τιμές των ομολόγων θα ανέβαιναν τόσο που τα 45 δισ. δεν θα έφταναν για να διαγράψουν παρά μόνο ένα μικρό ποσοστό του χρέους. (Η DFG ισχυρίζεται ότι αυτό το πρόβλημα δεν θα προκύψει, αν αγοράσει όλα τα ομόλογα μαζί, αφού συγκεντρώσει το ποσό αυτό. Δεν πείθομαι. Μια «συγκομιδή» τόσων δισεκατομμυρίων δεν κρατιέται μυστική για πολύ. Με το που θα το πάρουν χαμπάρι οι αγορές, οι τιμές των ομολόγων θα πολλαπλασιαστούν, ακυρώνοντας τα σχέδια της DFG.)
ΤΡΙΤΟΝ , η όλη ιδέα βασίζεται σε μία πλάνη: ότι η κρίση στην Ελλάδα είναι κρίση χρέους. Δεν είναι! Το χρέος είναι το σύμπτωμα, όχι η αιτία. Όταν ακούω να μιλούν για κρίση χρέους θυμώνω, επειδή αυτές οι αναφορές σηματοδοτούν το γεγονός ότι ακόμα δεν έχουμε συλλάβει τι έχει γίνει. Είναι σαν να ακούς γιατρό να βγάζει διάγνωση για καρκινοπαθή ότι πάσχει από κρίση πόνου. Το ότι πονάει αφάνταστα ο ασθενής και ο πόνος του (όπως το χρέος μας) είναι μια αναμφισβήτητη πραγματικότητα δεν σημαίνει ότι ο γιατρός δεν είναι τσαρλατάνος.
Γενικότερα, είναι βασικό λάθος να σκεφτόμαστε για το δημόσιο χρέος όπως σκεφτόμαστε για το χρέος ενός φίλου μας που έχει βουλιάξει στα δάνεια. Το κράτος μας δεν έχει ανάγκη να αποπληρώσει το υπάρχον χρέος. Αυτό που έχει τραγική και άμεση ανάγκη είναι να αρχίσει η ελληνική οικονομία να παράγει ώστε από το νέο εισόδημα να μπορεί να εξυπηρετεί τα συσσωρευμένα χρέη. Συνεπώς, οι εφοπλιστές και όσοι άλλοι θέλουν, προς τιμήν τους, να αναδειχτούν στους νέους εθνικούς ευεργέτες, το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι... επενδύσεις σε αυτήν τη ρημάδα τη χώρα. Ας χρησιμοποιήσουν τα κονδύλια που μαζεύει η DFG γι’ αυτόν το σκοπό.

Τετάρτη 4 Ιουλίου 2012

Η απάτη των ιερών λειψάνων...

Άκου Ανθρωπάκο!

Η απάτη των ιερών λειψάνων

Τα ιερά λείψανα αποτελούν επί αιώνες μια προσοδοφόρα πηγή πλουτισμού των ρασοφόρων. Κληρικοί και μοναχοί εκμεταλλεύονται επί αιώνες την ηλιθιότητα του ποιμνίου, εφευρίσκοντας οτιδήποτε λείψανα μπορεί να φανταστεί κανείς με το νου του. Ο πιστός γονατίζει μπροστά τους, παρακαλάει, ελπίζει, ταπεινώνεται. Οι παπάδες από την άλλη κάνουν ταμείο στο μαγαζί τους. Και πλουτίζουν πουλώντας ψεύτικες ελπίδες σε απεγνωσμένους και ψεύτικη θεϊκή εύνοια στους ηλίθιους.


Ο Karlheinz Deschner στον τρίτο τόμο της "Εγκληματικής Ιστορίας του Χριστιανισμού" μας εξηγεί πως: 
Ο καθολικισμός βλέπει τη βιβλική δικαιολόγηση της λατρείας των λειψάνων στο θαυματουργικό χωρισμό των υδάτων του Ιορδάνη ποταμού με το μανδύα του Ελισαίου ή στη νεκρανάσταση με τη βοήθεια των οστών του Ελισαίου στην Παλαιά Διαθήκη. «Και όταν εκείνος άγ­γιξε τα οστά του Ελισαίου, ζωντάνεψε και σηκώθηκε στα πόδια του.» Επίσης παραπέμπουν στο Κατά Ματ θαίον 9,2 0 κ.εξ., και τις Πράξεις Αποστόλων 5,15 και 19,12. Αλλά όλα αυτά δεν είναι παρά πολύ διάτρητες ψεύτικες δικαιολογήσεις. Πουθενά δεν αναφωνεί ο Ιησούς: Φυλάξτε τα λείψανα, λατρέψτε τα, μοιράστε τα, μεταφέρετε τα και ξεπουλήστε τα, χτίστε Άγιες Τράπεζες γύρω τους και διαβάστε τους Θείες Λειτουργίες! Αυτή θα ήταν μια σαφής ρήση που θα δικαιολογούσε τις εξελίξεις — αλλά απουσιάζει, όπως απουσιάζουν και τόσες πολλές ρήσεις για τόσες πολλές απόψεις. Κι αν παρουσιάζει θεραπευτικές ιδιότητες ο μανδύας του Ιησού, ή τα ιδρωμένα μαντήλια και οι ζώνες του Παύλου, αυτά απέχουν πολύ από εκείνα που έμελλε να εμφανιστούν στην Εκκλησία. 

Οι Πατέρες της εκκλησίας φυσικά υποστήριξαν την απάτη των λειψάνων. Σύμφωνα με τον Αμβρόσιο «πολλοί θεραπεύτηκαν σαν από μια σκιά (umbra quadam) των ιερών σορών». Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος θεωρεί ότι «όχι μόνο οι σοροί των αγί­ων, αλλά και οι τάφοι τους είναι γεμάτοι πνευματική χάρη». Ο Άγιος Θεοδώρητος μας πληροφορεί ότι και ένα σπασμένο λείψανο διατηρεί τις ίδιες θαυματουργές ιδιότητες. "Τεμαχισμένα σώματα—ολόκληρη η δράση της θείας χάριτος!" (Deschner). Ο Βασίλειος αποκαλύπτει ότι το λείψανο της αγίας Ιουλίττης «αγιάζει μεν το τόπον, αγιάζει δε και τους εις αυτόν συνόντας». Και πάει λέγοντας μέχρι σήμερα... 

Με τις ευλογίες των ιερέων άρχισε να υπάρχει μια τεράστια ζήτηση για ιερά λείψανα. Κόκκαλα νεκρών - θεωρητικά των ίδιων των αγίων - τεμαχίζονταν, ανταλλάσσονταν ή διακινούνταν ως εμπορεύματα. Ο Θεοδόσιος μάλιστα το 386 εξέδωσε και νόμο που απαγόρευε το εμπόριο λειψάνων. Αλλά η ευσεβής παράκρουση ήταν αδύνατο να σταματήσει. Τότε επινοήθηκε και ένα άλλο κόλπο προκειμένου να καλυφθεί η ζήτηση: οι ευλογίες. Πρόκειται για αντικείμενα που τοποθετούνταν πλάι στους τάφους Αγίων, οπότε η υπερφυσική δύναμη του πρωτεύοντος λειψάνου μεταφερόταν στα αντικείμενα αυτά. 

Πολλά πράγματα μπόρεσαν τώρα να γίνουν λείψανα, για να μην πούμε τα πάντα, όχι μόνο το ελάχιστο κομματάκι μιας σορού αγίου, αλλά π.χ. κι ένα σφουγγάρι το οποίο ήταν ποτισμένο με το αίμα του αγίου ή ακόμη κι ένα κουρελάκι, αρκεί να είχε έρθει σε επαφή με το λείψανο · διότι με αυτό τον τρόπο η «δύναμη» του γνήσιου λειψάνου μεταφερόταν στο καινούργιο — από τον 4ο αιώνα μια έμμονη ιδέα ολόκληρου του χριστιανικού κόσμου. Με τη βοήθεια των ευλογιών,τις οποίες η Ρώμη διασκόρπισε σε όλη τη Δύση, εδραίωσε πρώτα από όλα. την επιρροή της εκκλησιαστικής πολιτικής της. Γενναιόδωρα μοίραζαν οι πάπες προς όλες τις κατευθύνσεις δώρα τους που δεν κόστιζαν τίποτα και μπήκαν στην ιστορία της ευσέβειας» με ποικίλα ονόματα: brandea, pallida, sanctuaria, memoriae, benedictiones, eulogiae, patrocinia..." (Deschner) 



Φυσικά και η Ορθόδοξη εκκλησία δεν πήγε πίσω. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι πλήθος ταξιδιωτών επισκέπτονταν τον ελλαδικό χώρο ακριβώς για αυτό τον σκοπό. Ο Κυριάκος Σιμόπουλος στο έργο του "Ξένοι Ταξιδιώτες στην Ελλάδα" σχολιάζει σχετικά και μας μεταφέρει τις εμπειρίες τους: 

Ο βυζαντινός κλήρος καπηλεύεται την πίστη και την ευλάβεια των ξένων προσκυνητών σκηνοθετώντας και χαλκεύοντας κατά χιλιάδες «αυθεντικά αντικείμενα». Στον Παρθενώνα, που έχει μετατραπεί σε ναό, έχει συγκεντρωθεί τόσος πλούτος «ιερών κειμηλίων και αγίων λειψάνων», που η δούκισσα τής Αθήνας θερμοπαρακαλούσε το 1379 τον αρχιεπίσκοπο Βελλεστέριο, να τής προμηθεύσει μερικά. Ιδού το σχετικό έγγραφο (βρίσκεται στο Ιστορικό και Εθνολογικό Μουσείο): «Σεβάσμιε πάτερ, έμαθα, ότι στο ναό τής Παναγίας των Αθηνών υπάρχουν πολλά λείψανα τής Παναγίας και άλλων αγίων. Παρακαλώ, λοιπόν, την υμετέρα πατρικότητα, να μού στείλετε από τα λείψανα αυτά και θα μού προσφέρετε μεγάλη εκδούλευση» 

Ο γάλλος ευγενής Seigneur d΄ Anglure (1360-1412), που έφτασε το 1395 στη Ρόδο, καταγράφει στο οδοιπορικό του τα κειμήλια και τα λείψανα τού ναού τού αγίου Ιωάννου τού Βαπτιστή. 
«Μάς έδειξαν πρώτα-πρώτα ένα μπρούτζινο σταυρό, που είναι ξακουστός, επειδή έγινε από τη λεκάνη, όπου ο Χριστός ένιψε τα πόδια των αποστόλων. Έπειτα, μάς έδειξαν το δεξί χέρι τού αγίου Βαρθολομαίου και ένα πλούσιο χρυσοΰφαντο σεντόνι, που ύφανε με τα χέρια της η αγία Ελένη κι ένα αγκάθι από τον στέφανο τού μαρτυρίου τού σωτήρος μας Ιησού Χρίστου, ασημωμένο. Αυτό το αγκάθι μπουμπουκιάζει μια φορά το χρόνο, το μεσημέρι τής Μεγάλης Παρασκευής. Εμείς το είδαμε κατά το γυρισμό μας από τη Ρόδο -ήταν μεσημέρι τής Μεγάλης Παρασκευής- να βγάζει βλαστάρι και άσπρα λουλουδάκια. Και πολλοί αξιόπιστοι άνθρωποι μάς διαβεβαίωσαν, ότι το αγκάθι, μια μέρα πρίν, ήταν κατάξερο και μαύρο». 



Το 1432 ο Bertrandon de la Brocquiere, απεσταλμένος τού βασιλιά τής Γαλλίας, είδε τα κειμήλια τού ναού τής αγίας Σοφίας και των αγίων Αποστόλων. Ιδού η αφήγησή του (Voyages d΄ outremer desannees 1432 et 1433 par Bertrandon de la Brocquiere, conseiller etpremier ecuyer tranchant de Philippe le Bon, Παρίσι, 1804) 
«Στην αγία Σοφία, μού έδειξαν τον έναν από τούς χιτώνες τού Χριστού, τη λόγχη, που τον εκέντησε και το καλάμι, που τού έβαλαν στο χέρι κατά τη διαπόμπευση. Επίσης, μού έδειξαν τη σχάρα, όπου ψήθηκε ο άγιος Λαυρέντιος και μια μεγάλη σκαλιστή πέτρα σε σχήμα κρήνης, όπου ο Αβραάμ ετάισε τούς τρεις αγγέλους, που είχαν εντολή να αφανίσουν τα Σόδομα και τα Γόμορα. 
»Στο ναό τού Παντοκράτορα, μού έδειξαν την πέτρινη πολύχρωμη πλάκα, που ο Νικόδημος είχε πελεκήσει για τον τάφο του, αλλά τη χρησιμοποίησε για να εναποθέσει το σώμα τού Χριστού μετά την αποκαθήλωση. Η Παναγία έκλαιγε πάνω στο σώμα τού Ιησού και τα δάκρυά της, που έπεφταν πάνω στην πλάκα, έχουν μείνει εκεί από τότε πετρωμένα. 
»Στο ναό των αγίων Αποστόλων, μού έδειξαν την κολώνα, όπου έδεσαν τον Ιησού Χριστό, για να τον μαστιγώσουν μπροστά στον Πιλάτο.» 

Το 1435 θα έχει την ευκαιρία να προσκυνήσει τα ιερά κειμήλια τού ναού τής αγίας Σοφίας ο Ισπανός ευγενής Pedro Tajur. (Andazas y viajes de Pedro Tajur por diversaspartes del΄ mundo avidos (1435-1439), Miguel Ginesta, Μαδρίτη, 1874). Την ξενάγησή του είχε αναλάβει ο ίδιος ο αυτοκράτορας Ιωάννης Η΄ Παλαιολόγος. Αφηγείται ο ισπανός περιηγητής: 
«Μόλις τελείωσε η λειτουργία, ο αυτοκράτορας πρόσταξε να μού δείξουν τα άγια κειμήλια. Πήρε ο ίδιος το ένα κλειδί και ο πατριάρχης, που βρισκόταν εκεί, το άλλο. Το τρίτο κλειδί το κρατούσε ο πρωθιερέας τής αγίας Σοφίας. 
»Οι παππάδες, ντυμένοι τα άμφιά τους, έβγαλαν με επισημότητα τα εξής ιερά κειμήλια: 
»Τη λόγχη, που έπληξε την πλευρά τού Κυρίου, ένα εξαίσιο κειμήλιο. 
»Το χιτώνα τού Χριστού (χωρίς ραφή). Πρέπει να ήταν άλλοτε βιολετής, γιατί τώρα έχει γίνει από την πολυκαιρία σκούρος. 
»Ένα από τα καρφιά τού σταυρού και ο στύλος, όπου έδεσαν το Χριστό, για να τον μαστιγώσουν. 
»Μου έδειξαν επίσης πολλά ατομικά αντικείμενα τής Παναγίας, τη σχάρα όπου έψησαν τον άγιο Λαυρέντιο και άλλα πάνσεπτα κειμήλια. 

O μοναχός Felix Faber, που ταξίδεψε το 1482 στους αγίους τόπους, κατέγραψε κατά την άφιξή του στη Ρόδο τα άγια λείψανα, που είδε στούς ναούς: 
«Ένα κομμάτι από το σταυρό τού Ιησού Χριστού, ένα από τα δηνάρια, που πήρε ο Ιούδας, δύο αγκάθια από τον στέφανο τού Κυρίου (το ένα ανθίζει κάθε Μεγάλη Παρασκευή), ένα σταυρό καμωμένο από τη λεκάνη, όπου ο Χριστός ένιψε τα πόδια των μαθητών, ύστερα από το μυστικό δείπνο και πολλά άλλα λείψανα, που είδα και άγγιξα» 

Τα αποσπάσματα απο το έργο του Κυριάκου Σιμόπουλου και οι φωτογραφίες είναι παρμένα από http://www.freeinquiry.gr/pro.php?id=2169

Η 17 Νοέμβρη, ο Μπαρμπα-Θωμάς και η δική μας ειλικρινής άρνηση της βίας...

η Λέσχη...

Η 17 Νοέμβρη, ο Μπαρμπα-Θωμάς και η δική μας ειλικρινής άρνηση της βίας

Του Μέλιου Καδρά 
Εδώ δεν υπάρχει ο περίφημος “ενδεχόμενος δόλος”; Ας πέσουν οι μάσκες. Οι εφοπλιστές του ΣΑΜΙΝΑ ουδέποτε θα διωχθούν, όπως δεν διώχθηκε κανένας εφοπλιστής για τους εκατοντάδες πνιγμένους στα πλωτά τους φέρετρα. Όπως δεν θα διωχθεί ο ιδιοκτήτης του IRON ANTONIS για το σάπιο JET ONE που τυχαία δεν έγινε ΣΑΜΙΝΑ με νέους δεκάδες νεκρούς. Αλλωστε έχει αθωωθεί για το σαπιοκάραβο IRON ANTONIS με τους 24 νεκρούς μαζί με τους υπεύθυνους του νεογνώμονα που υπέγραψαν τα πιστοποιητικά αξιοπλοϊας για να ταξιδεύουν ελεύθερα τα ΔΥΣΤΟΣ και τα άλλα. Ας πέσουν οι μάσκες. Τα κρατικά όργανα που εξοστρακίζουν τις σφαίρες τους σε μετανάστες, μικροκλεφτρόνια, διαδηλωτές, αθωώνονται ή καταδικάζονται σε συμβολικές ποινές. Για τη 17Ν έγιναν ειδικοί νόμοι, έκτακτα μέτρα, ειδικές φυλακές, ειδική σύνθεση του Δικαστηρίου σας.”
Από την απολογία του Δημήτρη Κουφοντίνα
Το αστικό μπλοκ επιχειρεί να ανοίξει τον φάκελο της 17 Νοέμβρη με τον ίδιο τρόπο που τον έκλεισε. Άπλετο φως θα χυθεί στον θάνατο του Αξαρλιάν και όχι στα βασανιστήρια, στον Ξηρό. Θα μας δείξουν τα παιδιά του Σόντερς και όχι τα παιδιά που πέθαναν την Γιουγκοσλαβία από τις βόμβες του.
Η ελληνική κοινωνία θα καθίσει στον καναπέ της σαν μια ενωμένη οικογένεια και θα παρακολουθήσει το εύπεπτο φιλμ νουάρ που θα μας σερβίρει η αστική μας τάξη με την βοήθεια των Αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών και τον μεγαλοδημοσιογράφων. Ένα σαρδόνιο χαμόγελο θα σχηματιστεί το πρόσωπο του Χρυσοχοίδη και του Σημίτη, όταν θα κάνουν reunion με τους Αμερικάνους πράκτορες ,τους αστυνόμους και τους βασανιστές, που τόσα πολλά πέρασαν μαζί, εκείνο το καλοκαίρι του 2002.
Έχουν γραφτεί πολλά και μπορούν να γραφτούν ακόμα περισσότερα. Για το μονοπώλιο της βίας, από την πλευρά του κράτους, την στάση της επίσημης αριστεράς, την προβοκατορολογία κτλ
Σκοπός μας όμως δεν είναι μία εκτενής ανάλυση σε σχέση με το φαινόμενο της τρομοκρατίας. Άλλωστε το αστικό κράτος έχει εκσυγχρονίσει σε τέτοιον βαθμό τις “γιάφκες” με το νομικό του οπλοστάσιο, ώστε οποιαδήποτε άποψη που ξεφεύγει έστω και λίγο από την κυρίαρχη ιδεολογία, ακόμα και αν δεν υποστηρίζει τις ένοπλες ομάδες, να μπορεί δυνάμει να ποινικοποιηθεί [ 1].
Από τον χώρο ενός σχήματος ΕΑΑΚ στα πανεπιστήμια
Αναμφίβολα, υπάρχει μία τάση ενίσχυσης των ολοκληρωτικών χαρακτηριστικών διακυβέρνησης από την πλευρά της άρχουσας τάξης, μέσω της αστικής δημοκρατίας. Είναι γνωστό πλέον το πως οι ΗΠΑ, εκμεταλλεύτηκαν την ενδεκάτη Σεπτεμβρίου για να θωρακίσουν την ευαίσθητη κυριαρχία τους τόσο ενάντια στον εξωτερικό εχθρό, όσο και στον εσωτερικό..
Είναι μια ευκαιρία ώστε να επιταχυνθεί η τάση εξέλιξης που διατύπωσε ο Giorgio Agamben ως “Η κατάσταση εξαίρεσης έχει γίνει μόνιμη και γενική”. Η Εξαίρεση έχει γίνει ο κανόνας, διαποτίζοντας τόσο τις εξωτερικές σχέσεις όσο και το εσωτερικό [2 ].
Τι είναι όμως η κατάσταση εξαίρεσης;
Όπως μας λένε οι Hardt και Negri,: “Μια μακρά παράδοση συνταγματικής σκέψης, υποστηρίζει ότι σε περιόδους σοβαρής κρίσης και κινδύνου, όπως εν καιρώ πολέμου, το σύνταγμα πρέπει να αναστέλλεται προσωρινά και να δίνονται έκτακτες εξουσίες σε ένα ισχυρό εκτελεστικό σώματα, ή ακόμα και σε έναν δικτάτορα προκειμένου να προστατευτεί η πολιτειακή τάξη”[3 ].
Δε θυμίζει εκπληκτικά τις οργισμένες δηλώσεις Βενιζέλου για εκνευριστική πολυφωνία [ 4 ], ή του Τέλλογλου για αναστολή άρθρων του Συντάγματος;[5 ]
Άξιοι συνεχιστές μια αστικής τάξης που κυβέρνησε για αιώνες την χώρα με βασανιστήρια, ιδιώνυμα και έναν σχεδόν μόνιμο κίνδυνο πραξικοπήματος.
Άλλωστε ζώντας στην εποχή που δεν υπάρχει δυνατότητα στον καπιταλισμό να προσφέρει ένα άλλο κοινωνικό συμβόλαιο και ενώ το TINA (δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική) της Θάτσερ, έχει γίνει το κύριο επιχείρημα της καπιταλιστικής κυριαρχίας είναι λογικό να εκνευρίζεται ο Ευάγγελος με οποιαδήποτε κριτική του ασκείται.
Υπό αυτό το πρίσμα, η φωνή του Πάγκαλου δεν είναι η φωνή κάποιου γραφικού, αλλά η πιο επιθετική φωνή προώθησης αυτής της εξέλιξης και η Χρυσή Αυγή, η έμπρακτη στήριξη των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στους δρόμους. Στους δρόμους της χώρας που έχουν συμπυκνωθεί όλες οι παγκόσμιες αντιφάσεις. Στους δρόμους της χώρας που ή θα κερδίσει η κατάσταση εξαίρεσης, ή η πραγματική δημοκρατία. Ή η βαρβαρότητα, ή ο σοσιαλισμός.
Έτσι λοιπόν, η εκ νέου προβολή της 17Ν και η τρομουστερία που θα ακολουθήσει με αφορμή αυτή την επέτειο, μόνο αθώα δεν γίνεται.
Δεν είναι μόνο τα χρήματα από την τηλεθέαση, ούτε απλά η προώθηση για ακόμα μια φορά, των φιλελεύθερων νεοκαντιανών ευχών περί μη βίας.
Αυτά μπορεί να τα κάνει πολύ καλύτερα και με μάλιστα με αριστερό προφίλ και ο Σταύρος Θεοδωράκης φέρνοντας στην εκπομπή του τον κάθε νοσταλγό του Χίτλερ [6] [7 ].
Είναι η εδραίωση της κατάστασης εξαίρεσης που κινεί τα αστικά επιτελεία να πιάσουν δουλειά για ακόμα μια φορά. Ο Μισελ Φουκώ, έγραψε κάποτε ότι στον Μεσαίωνα, οι εκτελέσεις γίνονταν, μπροστά στον λαό, δείχνοντας έτσι, ότι η εξουσία είναι μία και πως οποιαδήποτε αντίδραση μπορεί να παταχθεί με τον πιο βίαιο τρόπο.
Αντίθετα, στον καιρό της αστικής δημοκρατίας, οι εκτελέσεις και τα βασανιστήρια, μεταφέρθηκαν στα υπόγεια των φυλακών. Κρύφτηκαν από τον πολύ κόσμο, και μαζί έκρυψαν και τον ταξικό τους χαρακτήρα[8 ].
Ας κατέβουμε λοιπόν μαζί τις σκάλες στα ειδικά διαμορφωμένα μπουντρούμια των ελληνικών φυλακών. Η μάλλον ας γυρίσουμε λίγο πίσω τον χρόνο να κάνουμε μια καλοκαιρινή βόλτα στο Τζάνειο του 2002, να δούμε τους τρόπους με τους οποίους “μίλησε” τελικά ο Σάββας Ξηρός. Να δούμε πόσο αδίστακτα συμπεριφέρθηκε το κράτος σε μια κατάσταση εξαίρεσης, και τι θα ζήσουμε σε περίπτωση που αφήσουμε να σημάνει η εδραίωση αυτής της κατάστασης για όλους μας.
Μάταια περιμένω το νεκροσέντονο. Αυτό που σκεπάζουνε όσους πεθάνουν στο δρόμο… …Έξω ουμανιστικό περιτύλιγμα. “Περίθαλψη πρωθυπουργού”, ιατρικά συμβούλια, ιατρικά ανακοινωθέντα. ….Μέσα κουκουλοφόροι πτωματοφύλακες τριγυρίζουν περίεργο, εκτελώντας το μακάβριο έργο τους.
…Μια ύποπτη ησυχία, επικρατεί. Κάποια στιγμή αρχίζουν δειλά δειλά να αναδύονται κάτι κίτρινοι ατμοί. Απλώνονται, απλώνονται, πυκνώνουν, καλύποτυν, εξαφανίζουν τα πάντα, πρώτα χαμηλά στο χώρο, μέχρι που φτάνουν σιγά σιγά στο ταβάνι. Τότε δεν υπάρχει γύρω μου παρά ένα πυκνό κίτρινο χρώμα. Με δηλητηριάζουν, πρέπει να παλέψω να επιβιώσω, να καταγγείλω.
…Οι απαντήσεις μου από την άλλη, δεν έχουν στην πραγματικότητα ειρμό,όχι τόσο όσο θα ήθελε ο διευθυντής. Κάτι που μάλλον τον εκνευρίζει αφάνταστα γιατί φωνάζει οργισμένος. “Δε μου λες, ΑΕΚ δεν είσαι; Ε, απόλαυσε το κίτρινο… “ και φεύγει… Χωρίς έλεος, συνεχίζουν το έργο τους. Τα παραληρήματα, οι συνομιλίες με τα φαντάσματα, οι φωνές, το ΄τι προσπαθώ όσο μου επιτρέπουν τα σκοινιά να δείρω τον αέρα, το ότι περιγράφω φανερά της φοβίες μου ή ότι σπαρταράω σε έναν θάλαμο εντατικής, κρίνονται ανάξια αντιμετώπισης. Δεν υπάρχει λόγος, αφού τα επιδιώκουν, τα προκαλούν και τα εκμεταλλεύονται οι ίδιοι. Κάθε αδύνατο σημείο που εκδηλώνεται, είτε το μάθουν απο μένα, είτε το διαπιστώσουν, είτε το γνωρίζουν εκ πείρας, είναι όπλο στα χέρια τους. Ο χρόνος είναι κι αυτός εναντίον μου. Προχωράει διασπώντας τη συνοχή της λογικής και συσσωρεύοντας πάνω μου δυσβάσταχτες αδυναμίες. Κάποτε θα βρουν την κερκόπορτα.
[9 ]
Οι αστοί σαν άλλοι ανθρωποφάγοι, ξαναδένουν το κουφάρι της 17Ν στην πλατεία και χορεύουν γύρω του κραυγάζοντας βρωμόλογα ενώ είναι έτοιμοι να το κατασπαράξουν.
Το παρόν κείμενο θα μπορούσε και να μην είχε γραφτεί. Θα μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε και εμείς το ρεπορτάζ του μέγκα, να κατηγορήσουμε από μέσα μας το κατεστημένο και να αφήσουμε το status quo ανενόχλητο σε άλλη μία προσπάθειά του να ξαναγράψει την ιστορία και να ελέγξει το μέλλον.
Στην πραγματικότητα όμως όταν λείπει μια επαναστατική ανάλυση, οι αστικές αντιλήψεις για την πολιτική εξουσία, έχουν ηγεμονεύσει χωρίς καν να βρουν αντίσταση[10 ].
Το θέμα των ένοπλων οργανώσεων όπως και οποιοδήποτε πολιτικό ζήτημα , δεν πρέπει να αποτελεί μία ευκαιρία για να μπορέσει η αριστερά να κάνει δήλωση νομιμοφροσύνης, στην ουσία αποδεχόμενη τις προπαγανδιστικές τεχνικές των αστών. Είναι άλλο ένα ζήτημα, που διακυβεύονται πολιτικά συμπεράσματα, αναλύσεις, έννοιες, και εν γένει ολόκληρη η πολιτική ατζέντα. Δεν υπάρχουν θέματα ταμπού για την επαναστατική αριστερά. Θέματα ταμπού υπάρχουν για τις γραφειοκρατίες,
Είναι αντικειμενικός ο κίνδυνος και η επιδίωξη, να ταυτιστεί η αριστερά με τις Ε.Ο. Με τον αρνητικό αντίκτυπο που πιθανότατα θα έχει αυτό στον κόσμο, αποτελεί όμως όπως και κάθε πολιτικό ζήτημα, μια ευκαιρία μέσω της πολιτικής του διάστασης, να απονομιμοποιηθεί η κυρίαρχη ιδεολογία και το σύστημά της και να προβληθεί μια άλλη αφήγηση.
Αυτό το κείμενο δεν ανέλυσε το πολιτικό σχέδιο και πρακτικές της 17Ν άλλωστε αυτές είναι εκτός του κάδρου, εκτός της ατζέντας, όπως αυτή καθορίζεται από τα δελτία των οχτώ.
Εν κατακλείδι, και επιστρέφοντας, στην κατάσταση εξαίρεσης, ο ιδρυτικός μύθος αυτής της παράδοσης σκέψης είναι ο μύθος του ευγενούς Κιγκινάτου, του ηληκιωμένου γεωργού της αρχαίας Ρώμης ο οποίος, όταν τον εκλιπαρούν οι συμπατριώτες του, δέχεται να αναλάβει το ρόλο του δικτάτορα για να αποτρέψει τον κίνδυνο που απειλεί την δημοκρατία. Δεκαέξι μέρες, αργότερα ο εχθρός έχει κατατροπωθεί και η Δημοκρατία έχει σωθεί, οπότε ο Κιγκινάτος επιστρέφει στο άροτρό του.
Οι κολασμένοι της γης αυτής,, φαίνεται ότι μόνο έτσι μπορούν να σταματήσουν την τάση του σύγχρονου καπιταλισμού για ολοκληρωτισμό. Πρέπει να φύγουμε, από τα άροτρά μας και να πάρουμε την εξουσία. Κάποτε αποσπούσαν την εργατική μας δύναμη με το μαστίγιο και ένα πιάτο ψωμί και σήμερα, την αποσπούν με τον μισθό για ένα πιάτο ψωμί και την συγκατάθεσή μας.
Ο καθένας από εμάς που ανήκει στον κόσμο της εργασίας, που είναι δηλαδή αναγκασμένος καθημερινά να πουλάει την εργασιακή του δύναμη για να επιβιώσει, είναι συμφέρον του να ξεσηκωθεί. Όχι όμως , μόνο για να αρνηθεί και να καλυτερέψει της επικρατούσα βάρβαρη κατάσταση αλλά για να ανοίξει μια άλλη προοπτική.
Διότι σε σχέση με το επίπεδο ζωής και προσωπικής, κοινωνικής, οικονομικής ανάπτυξης που θα μπορούσαμε να είχαμε, η σημερινή κατάσταση, οι σημερινές παραγωγικές δυνάμεις στις οποίες μας καθηλώνει ο καπιταλισμός, σαν οπισθοδρομικές πρέπει να αντιμετωπίζονται. Σαν άροτρο στους καιρούς του τρακτέρ. Σαν τρακτέρ στον καιρό της βιοτεχνολογίας.
Είναι αμείλικτη πλέον η αντίφαση ανάμεσα σε αυτό που θα μπορούσαμε να ζούμε και σε αυτό που ζούμε. Ανάμεσα στην πλήρως αυτοματοποιημένη παραγωγή και στο 10ωρο που εργαζόμαστε σήμερα. Η αντίφαση ανάμεσα στο 25 τα εκατό ανεργία και στην πλήρη απασχόληση και καλλιέργεια των ικανοτήτων του ανθρώπου.
Η αντίφαση, ανάμεσα στην απελευθερωτική εκπαίδευση της νέας εποχής και στο σημερινό σχολείο-παρκιγκ που καταδικάζει τα παιδιά της εργατικής τάξης σε αποτυχία και μίσος για την μόρφωση. Η αντίφαση εν τέλει, ανάμεσα σε αυτό που ζούμε και σε αυτό που θα μπορούσαμε να ζούμε με βάση τις σημερινές δυνατότητες .
Η ζώνη της επικείμενης ανάπτυξης της παγκόσμιας ιστορίας, ανθρωπότητας και της ζωής μας, μας καλεί να αγωνιστούμε. [11] .
Η παραπάνω πρόταση, σήμερα δεν διώκεται ως τρομοκρατική, παρότι υπάρχει ήδη το νομικό οπλοστάσιο για να γίνει αυτό. Τα βίντεο με τις ασκήσεις του ΝΑΤΟ [12 ], [ 13 ] το οποίο καταστέλει διαδηλωτές που εναντιώνονται στον πόλεμο, στην ΕΕ και τον καπιταλισμό δεν είναι φανταστικές εικόνες, μα πιθανότατα εικόνες απ’το μέλλον και η καταστολή των Ε.Ο. Μία απλή πρόβα.
Η αναλογία με τον μύθο του Κιγκινάτου τελειώνει στο ότι μόλις κατατροπωθεί η αστική τάξη και οι αντιδημοκρατικοί της σχεδιασμοί, δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω στα “χωράφια” της εκμεταλλευτικής κοινωνίας .
Μόνη λύση, η παραμονή στο τιμόνι της ιστορίας, και η ριζοσπαστική αναδόμηση της ζωής μας. Να πάρουμε πίσω το οχτάωρο, με τον τρόπο που το πήραμε και τότε. Να οργανώσουμε την εργατική λαϊκή μαζική αντι-βία για να αρνηθούμε μια για πάντα την βία την εκμετάλλευση, την καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο.

Ιστορία ερχόμαστε
Σε μια Ιστορία, που την θέλουν άχρωμη α-ιστορική και πεθαμένη, μια Ιστορία που… από στιγμή σε στιγμή τελειώνει[14], εμείς πρέπει να την αναστήσουμε με  επαναστατική θεωρία και πράξη. Να της δώσουμε φαντασία και χρώμα. Να περιγράψουμε την προέκτασή της στις ζωές μας και να την ξαναγράψουμε όπως πραγματικά ήταν. Μια ιστορία αγώνων των φτωχών ενάντια στους πλούσιους. Οι πυραμίδες των Φαραώ, να πάρουν τα ονόματα των σκλάβων που τις έχτισαν και η “καλύβα τους Μπαρμπα-Θωμά” να δώσει την θέση της στα “Σταφύλια της οργής”.
Ας μην φορολογηθούν οι εφοπλιστές. Δεν είναι ανάγκη, αν δεν δεν θέλουν. Θα πάρουμε αναδρομικά, όσα μας χρωστάνε, παίρνοντας τα πλοία τους.
Οι δεκάδες χιλιάδες άνεργοι εκπαιδευτικοί, να μπουν στις τάξεις και να βοηθούν στην σχολική ισότητα.
Αντί να παίρνουν οι αστοί τα σπίτια των φτωχών, μέσω της ΔΕΗ να πάρουμε εμείς τα σπίτια του Καρατζαφέρη και των καπιταλιστών και να τα δώσουμε σε όλους αυτούς τους άστεγους. Τα χρυσάφια της εκκλησίας να γίνουν νοσοκομεία, πάρκα και εργοστάσια φαρμάκων και το Porto Carras δωρεάν παραθεριστικός παράδεισος των εργατών.
Ας μην παίζουν πια οι καλύτερες ορχήστρες για τους παλιούς και σύγχρονους βασιλιάδες στις αυλές τους και στα μέγαρα τους. Να βγουν στις πλατείες να παίξουν μουσική για εμάς που χτίσαμε τις πυραμίδες, οργώσαμε τα χωράφια, κινήσαμε τα πλοία, διδάξαμε τα παιδιά μας, παράγαμε πολιτισμό και κάναμε τον άνθρωπο αυτό το συγκλονιστικό ον. Μουσική επιτέλους για εμάς. Τον κόσμο της εργασίας.
Για να ξαναεμπνεύσει και να ξαναγίνει ο κομμουνισμός η υπαρκτή κίνηση που καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων [15], η νιότη του κόσμου. Για την πραγματική δημοκρατία και την υπέρβασή της. Τον κομμουνισμό της νέας εποχής.
ΥΓ. Η 17Ν σκότωσε 24 ανθρώπους κατά την διάρκεια της δράσης της.
Ας δώσουμε όμως φωνή σε αυτούς που ποτέ δεν την είχαν
Στην Μαρφίν δολοφονήθηκαν 3 επειδή ο κύριος με τα 3 κότερα αντί να δώσει λεφτά για πυρασφάλεια[ 16 ], αγόρασε τον Σισέ.
Για να γίνουν οι Ολυμπιακοί αγώνες στην ώρα τους είχαμε παραπάνω από 13 εργατικά ατυχήματα-δολοφονίες. 13 ζωές αφαιρέθηκαν[17 ] για να βγάλει κέρδη η Κόκα Κόλα και η Ζήμενς από τα χρήματα του ελληνικού λαού.
Στο περίφημο Σάμινα 81 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους και άλλοι 231 στο αεροπλάνο της Ήλιος. Πόσοι οι νεκροί στο Πέραμα; Και πόσοι στα εργοστάσια του Βόλου; Καθαρές δολοφονίες. Μερικές χιλιάδες ευρώ για συνθήκες ασφαλείας χρειάζονταν και οι καπιταλιστές μαζί με τους πολιτικούς τους, προτίμησαν να κάνουν μια δολοφονία. Άλλωστε δεν θα καθίσουν ποτέ στο δικαστήριο.
Να βγούμε στους δρόμους, να μπούμε στην βουλή, να διώξουμε τους πολιτικούς τους.Τα αεροπλάνα, τα πλοία και στα εργοστάσια θα τα κατέχουν οι ίδιοι δολοφόνοι;
Ποιοι είναι τελικά οι τρομοκράτες;
Βιβλιογραφικές αναφορές
[ 1 http://thenetwar.com/2010/09/diadilonis-ara-ise-tromokratis-lei-o-neos-tromonomos/]
[2 M. Hardt, A. Negri, Το Πλήθος, Αθήνα 2011, Αλεξάνδεια, σελ 26]
[3 M. Hardt, A. Negri, Το Πλήθος, Αθήνα 2011, Αλεξάνδεια, σελ 26]
[ 4 http://www.newsbomb.gr/politikh/story/116153/e-venizelos-to-dilimma-itan-thysies-i-katastrofi]
[9 Σάββας Ξηρός, Η μέρα εκείνη, Αθήνα 2006, Alicia Romero ]
[10 Προβλήματα του σύγχρονου κράτους και του φασιστικού φαινομένου, Ν. Πουλαντζάς, Ρ. Μίλιμπαντ, Ζ.Π. Φαυ, Θεμέλιο σελ.14]
[11 Α.Σ. Βιγκότσκι, Η Σοβιετική Ψυχολογία για την ανάπτυξη του παιδιού, Αθήνα 2003, Σύγχρονη εποχή]
[ 13 http://www.efylakas.com/archives/8515 ]
[14 F. Fukuyama, The end of History, New York Times]
[15 Κ. Μαρξ- Φ. Εγκελς, Η Γερμανική Ιδεολογία, Αθήνα 1989, Gutenberg]
[ 16 http://bit.ly/LncAp5
[17 http://www.iospress.gr/ios2004/ios20040502a.htm ]
βλέπε επίσης “Giorgio Agamben, Ασφάλεια και Τρόμος, http://library.panteion.gr:8080/dspace/bitstream/123456789/1179/1/agamben.pdf

Η Νωπή Αλήθεια...

JUNGLE-Report...


Νωπά είναι κι αυτά. Και με σφραγίδα ελέγχου

Δεν χρειάζεται να αποδείξει κανείς το ότι το ελληνικό καλοκαίρι είναι ζεστό. Δεν μπορεί άλλωστε κανείς να αποδεικνύει την ορθότητα του παραδείγματος ας πούμε,   το ήδη γνωστό και εμπειρικά τεκμηριωμένο και βιωμένο, χωρίς να φουντώνει μέσα του η ντροπή, εκείνη που νιώθει κανείς όταν λέει κάτι γνωστό, κάτι τετριμμένο, κάτι περιττό. Πώς να πείσεις για τη σκέψη σου όταν λες το προφανές; Και όμως.
Μία ολόκληρη συμμορία δημοσιολόγων (άφωνων αφού η φωνή τους δεν περιείχε λόγο και ανόητων αφού προπαγάνδιζαν με τα κρωξίματα τους για να κρύψουν τη βιωμένη αλήθεια) εδώ και λίγους μήνες,  πριν και ανάμεσα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις που ζήσαμε, είχε αποδυθεί στο «τιτάνιο» έργο της ενημέρωσης του εκλογικού σώματος. 
Με εξόφθαλμα ψεύδη και κατάχρηση της υπερβολής  (που τόσο πολύ συγγενεύει με την ύβρη) άσκησαν εξαιρετικά έντονη (επιπλέον λόγος που την καθιστά ηλίθια) πίεση στην πόρνη  που καλείται «κοινή γνώμη»,  για να βάλει  κι εκείνη την υπογραφή της στη «σωτηρία των τραπεζών». Ήταν προφανές το δούλεμα και η κοροϊδία αλλά η πόρνη (η μόνη που δεν διαπομπεύεται απάνθρωπα όπως άλλες δυστυχείς ομότεχνές της)  έκανε τη δουλειά για την οποία  προοριζόταν και μάλιστα δίχως προφυλακτικό και αμοιβή.
Ολοκληρώθηκαν λοιπόν οι δημοκρατικές διαδικασίες και ο λαός ελεύθερα (αλλά με δέος και πώς να ονομάσεις τον φοβισμένο, ελεύθερο;) αποφάσισε. Όργια έγιναν αλλά κανείς δε μίλησε. Ούτε για τον βομβαρδισμό ξύλινων τίτλων εντύπων της αλλοδαπής, ούτε για τις απευθείας παρεμβάσεις, ούτε για την καταιγίδα ψεμάτων περί «επαναδιαπραγμάτευσης» και μάλιστα τη μέρα εκείνη που –θεωρητικά- ο νομοθέτης απαγορεύει τις προπαγανδιστικές συζητήσεις, τη μέρα εκείνη που ο πολίτης πρέπει να σκεφτεί καλά και να αποφασίσει τι θα ψηφίσει την επόμενη μέρα, την Κυριακή των εκλογών. Ας είναι. Ήταν αναμενόμενο και ως εκ τούτου, το αντίθετο (δηλαδή ο σεβασμός στον νόμο) μάλλον θα μας έκανε να νιώσουμε πως δε ζούμε στην Ελλάδα αλλά στη Σουηδία.
Δεκαοχτώ μέρες μετά από τη δημοκρατική διαδικασία των βιασμένων από τον φόβο, εκλογών που ανέδειξαν στην εξουσία ένα σκίτσο, μία καρικατούρα πολιτικής συμμαχίας, αποκτήσαμε κυβέρνηση. Μία κυβέρνηση, όσων πριν από λίγους μόλις μήνες, θεωρούσαν οι εκλογείς (και αυτοί που την ανέδειξαν μαζί) πως είναι ακατάλληλη για τον τόπο. Τώρα ήρθε η ώρα, αυτή η καρικατούρα κυβερνητικού σχήματος, να έρθει αντιμέτωπη με την πραγματική κυβέρνηση του τόπου. Την επιβεβλημένη από το εξωτερικό, χούντα των οικονομικών παραγόντων και τραπεζικών υπηρετών. Φτάνει στην Αθήνα η τρόικα του κεφαλαίου. Φτάνει και μάλιστα αγριεμένη, όπως με αγωνιώδη φωνή μας εκφωνούν 5 φορές τη μέρα, οι έγκυροι τσοπάνηδες των –εμετικών πια- μέσων μας.
Ο μωροφιλόδοξος -και ελέω Μέρκελ- πρωθυπουργός Σαμαράς, ο αναξιοπρεπής Χατζηαβάτης  και υπεύθυνος για την άνευ προηγουμένου φτωχοποίηση ενός ολόκληρου λαού Βενιζέλος μαζί με το «αριστερό τους άλλοθι» τον κυρ Φώτη Φανούρη, σε νέες περιπέτειες. Ενδεδυμένοι τον μανδύα του σωτήρα, θα διαπραγματευτούν με τα κτήνη που τρίβουν τα χέρια τους εν όψει της φιλικής υποδοχής που εδώ και 3 χρόνια τους επιφυλάσσει η Ελλάδα των «διαχειριστών της πολιτικής» της.
Προεξοφλώντας –για τους νουνεχείς- την αποτυχία της τρόικας εσωτερικού, τα (δικά τους) ΜΜΕ, προετοιμάζουν τον ευκολόπιστο λαό που ψήφισε «επαναδιαπραγμάτευση με την υπεύθυνη αγωνία που εμπνέει –και δυστυχώς εκφωνεί- ένας Βενιζέλος, ένας Σαμαράς ένας κυρ Φώτης. Και τι μένει; Η επόμενη πράξη του δράματος όπου δήθεν
-θα διαπραγματευτούν σκληρά οι 3 καμπαλέρος
-θα ξενυχτήσουν διαπραγματευόμενοι οι τρείς τιτάνες
-θα δώσουν τον υπέρ πάντων αγώνα
-θα στηλιτεύσουν την ανεύθυνη στάση της αντιπολίτευσης (γιατί πάντα πρέπει να είναι ανεύθυνος ο    ΣΥΡΙΖΑ)
-θα δακρύσουν, θα κλάψουν, θα φωνάξουν θα, θα, θα….
Και στο τέλος θα πέσει η αυλαία της παράστασης. Το αποτέλεσμα είναι ήδη γνωστό. Θα το πασπαλίσουν όμως με λίγο «επιμήκυνση» λίγο «επιτόκιο» και άλλα τα οποία θα είναι το ένα χειρότερο από το άλλο και θα μας το σερβίρουν με θριαμβολογίες για ηλίθιους. Η μεγάλη του γένους σχολή που ανάθρεψε γενιές επί  γενεών στην ανοησία και τη ναρκωμένη κρίση,  ξέρει τι θέλει ο πελάτης. Ήξερε και πριν τις εκλογές και ξέρει ακόμα. Και ακόμα και αν είναι ανίκανοι να τροποποιήσουν ή να αναδιαπραγματευτούν το χρέος με την χούντα,  είναι πάρα πολύ ικανοί να τροποποιούν ή να αναδιαπραγματεύονται την αλήθεια με το πόπολο. Άλλωστε η εντολή είναι νωπή. Σαν το κρέας στο τσιγκέλι.

Απρίλης Μάης, κοντά το θέρος λέει ο λαός (αυτός ο λαός που ενδεής και δίχως ιδιότητες  προσήλθε να εκτελέσει το καθήκον του πολίτη, να καταχραστεί δηλαδή το όνομα του πολίτη)
Κοντά το θέρος των θυσιών που ακόμα δεν έχουν λάβει τέλος. Που μόνη υπόσχεση πραγματική, της τρόικας εσωτερικού, είναι το ότι δε θα αφήσει  ποτέ να λάβουν τέλος οι θυσίες και ο πόνος. Πώς να το κάνουμε. Ο λαός αποφάσισε τη σφαγή του και μάλιστα έδωσε και «νωπή εντολή» στον χασάπη.

Η φασιστική φιλανθρωπία του αίματος...

MediA Oasis...


Αίμα! Για τους μετανάστες να στεγνώνει στα μαχαίρια, για τους Έλληνες να μεταγγίζεται ανόθευτο. Οι προκλήσεις της χουντο-συμμορίας της Χρυσής Αυγής κλιμακώνονται, καθώς η πολιτική της παρουσία εδραιώνεται. Στο “κοινωνικό πρόγραμμα” που ανακοίνωσε και που αποτελεί case study λαϊκισμού, φασιστικής νοοτροπίας και παλαιοκομματισμού, δηλώνεται μεταξύ άλλων ότι οι χρυσαυγίτες θα ιδρύσουν “τράπεζα αίματος” σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη “μόνο για Έλληνες”. Το “ελληνικό” αίμα χωρίς βδελυρές επιμιξίες, μοναδικά γάργαρο καθώς είναι λόγω και του …Ιχώρ (όπως μας πληροφορούν οι περισπούδαστες μελέτες των ιδεολογικών γκουρού της Χρυσής Αυγής) θα προσφέρεται με την επίδειξη ταυτότητας καθώς και μετά από εξετάσεις γλωσσομάθειας.
Ο λαϊκισμός στο μεγαλείο του: Η εγκληματική συμμορία υπόσχεται δωρεάν διανομή ειδών πρώτης ανάγκης “μόνο σε Έλληνες” μέσω του «Καταστήματος Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Στήριξης» που λειτουργεί μέσα στα γραφεία της, στην ΤΟ Άνω Λιοσίων. Σε όλη την Ελλάδα, διαφημίζουν οι μισάνθρωποι του Μιχαλολιάκου, ότι κάνουν μέσω των τοπικών τους οργανώσεων “διανομή τροφίμων, φαρμάκων και ρουχισμού σε αναξιοπαθούντες (sic!) οικογένειες Ελλήνων”.
Κάνουν και γραφείο ευρέσεως εργασίας με μια μοναδική στα χρονικά πρωτοτυπία: Η χρυσαυγίτικη πατέντα γραφείου εργασίας δεν θα αναζητά δουλειές, έστω και “μόνο για Έλληνες” αλλά “σε πρώτη φάση ασχολείται με την στοιχειοθέτηση των καταγγελιών παράνομης απασχόλησης λαθρομεταναστών που στερούν ευκαιρίες εργασίας από τους Έλληνες”. Στήνουν δηλαδή ένα χαφιεδομηχανισμό όπου πας και καταγγέλλεις τον γείτονα ότι παίρνει στη δουλειά Πακιστανούς!! Όμως είναι πρώτοι οι χρυσαυγίτες που εκμεταλλεύονται αλλοδαπούς για τα εξευτελιστικά μεροκάματα (βλ. το ροζ ξενοδοχείο ιδιοκτησίας Ζαρούλια).
Τέλος, δηλώνουν ότι θα ιδρύσουν κομματικούς βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούς “μόνο για Ελληνόπουλα”, αφήνοντας στην άκρη προς το παρόν τουλάχιστον τις πρόσφατες απειλές τους ότι θα μπουκάρουν στους υπόλοιπους σταθμούς και να πετάνε έξω τα παιδιά μεταναστών.

Ο άγνωστος ΧΧΧ...

Polyfimos...
Μεγάλη εντύπωση προκάλεσε το γεγονός ότι ο υψηλόβαθμος αξιωματούχος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και πρώην δεξί χέρι του Σόιμπλε, Γιοργκ Ασμουνσεν σε ομιλία του στον Εκόνομιστ είπε ότι “είναι δύσκολο να πείσεις χώρες όπως η Εσθονία και η Σλοβακία με μέσους μισθούς 1000 ευρώ να δανείσουν την Ελλάδα, μια χώρα με μέσο μισθό στο δημόσιο τα 3.000 ευρώ.

Η εντύπωση δεν έχει να κάνει με τον τραπεζίτη με το ξυρισμένο κεφάλι κύριο Ασμουνσεν αλλά με τις αντιδράσεις των εγχώριων αναλυτών που αναφώνησαν με αγανάκτηση στο άκουσμα των τριών χιλιάδων μέσο όρο στο δημόσιο.
Μιλάμε εκείνους οι οποίοι βρωντοφωνάζουν εδώ και χρόνια να απολυθούν οι δεκάδες χιλιάδες δάσκαλοι και νοσοκόμοι, γιατροί και σκουπιδιάρηδες και κάθε λογής ακόμη υπάλληλοι οι οποίοι σε ένα κράτος όπου τα δεκάδες απομακρυσμένα νησιά και τα δύσβατα, σχεδόν απροσπέλαστα στους 8 από τους 12 μήνες ορεινά χωριά των ελληνικών καρόδρομων συγκρίνονται με τις πεδιάδες και τα λιβάδια της Ολλανδίας και του Βελγίου.
Είναι οι ίδιοι οι οποίοι βάλθηκαν να τσουβαλιάσουν όλους τους εργαζόμενους στο καζάνι του Άσμουνσεν και του κάθε Άσμουνσεν που βγαίνει τώρα, μετά από δυόμιση ολόκληρα χρόνια αλληλοεπισκέψεων, συσκέψεων, αναλύσεων και μελετών για να βγει στον καθόλα έγκυρο Εκόνομιστ και να πει τη μυθική του μαλακία: Τρεις χιλιάδες ευρώ μέσος όρος στο δημόσιο.
Κι όχι μόνο αυτό, αλλά και κανείς από τους “θιγμένους” εκπροσώπους του ελληνικού δημοσίου δεν βρέθηκε να πει δυο κουβέντες, να βγάλει έστω μια ανακοίνωση για την παραμυθάδα του Άσμουνσεν που για μεγάλο χρονικό διάστημα αποτέλεσε και βασικό σύμβουλο του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. 
Χίλιες μέρες και βάλε μετά την πρώτη επαφή με την ελληνική πραγματικότητα και τις ντουζίνες δημοσιευμάτων, αφιερωμάτων, αναλύσεων, ακόμη και ριάλιτι και οι βασικοί παράγοντες της ευρωπαϊκής οικονομίας εξακολουθούν να πιστεύουν ότι o μέσος μισθός στο ελληνικό δημόσιο είναι τρία χιλιάρικα.
Αλλά δεν πειράζει, οι τροϊκανοί, όπως πολύ συχνά αναφέρουν οι απανταχού αναλυτές που ζαλίζουν κόσμο από τις 7 το πρωί μέχρι το άγριο ξημέρωμα, ξέρουν πολύ καλύτερα από εμάς τι πρέπει να κάνουν για να στρώσει η κατάσταση. 
Μόνο λίγο στα νούμερα το χάνουν, αλλά αν σε κάθε σύμβαση βάζουν αντί για ποσά, τους αγνώστους ΧΧΧ, σαν το δεύτερο μνημόνιο για παράδειγμα, τότε όλα καλά θα πάνε. Απλά θα έχουμε μερικούς ΧΧΧ άστεγους και αυτοκτονημένους ακόμη...

Κρίση χρέους της ευρωζώνης-"Πρέπει να μιλήσουμε για τη Γερμανία"...

περγάδι ...

Από το Eurointelligence ,άρθρο του οικονομολόγου και τραπεζίτη Satyajit Das, συγγραφέα του Extreme Money,που υποστηρίζει ότι η  Γερμανία αυτοπαγιδεύθηκε. Είτε  συνεχίσει να  διασώζει άλλους, είτε διαλύσει την ευρωζώνη,αυτή θα είναι η πιο εκτεθειμένη χώρα.
Μέχρι σήμερα, η Γερμανία έχει ξεπεράσει δίχως απώλειες την ευρωπαϊκή κρίση χρέους.

Η γερμανική οικονομία είναι μία από τις λίγες οικονομίες που αναπτύχτηκαν από το 2008. Εμφανίζει χαμηλή ανεργία και οι εργαζόμενοι της πήραν μισθολογικές αυξήσεις.

Τα επιτόκια των ομολόγων της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, βρίσκονται σε χαμηλά επίπεδα ρεκόρ. Στις 23 Μαΐου 2012, τα ομόλογα διετίας εκδόθηκαν με τοκομερίδιο ίσο με το μηδέν και έδωσαν στους επενδυτές μια απόδοση 0,07% ανά έτος, κάνωντας τους Financial Times να δημοσιεύουν το άρθρο: Ω Schatz: Όχι κουπόνι (το ομόλογο  διετίας του γερμανικού δημοσίου,γνωστό ως Schatz). Λίγες ημέρες αργότερα η απόδοση των ομόλογων ήταν μηδέν τοις εκατό. Αμέσως μετά, η απόδοση των ομολόγων διετίας έγινε αρνητική. Τα χαμηλότερα ποσοστά οφείλονται στο ότι τα γερμανικά ομόλογα θεωρούνται ασφαλή καταφύγια, καθώς οι επενδυτές εγκαταλείπουν τις άλλες ευρωπαϊκές αγορές.



Σε πολιτικό επίπεδο, η θέση της Γερμανίας
ποτέ δεν ήταν τόσο σημαντική. Η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ  ιππεύει την Ευρώπη όπως ένας θηλυκός Μπίσμαρκ ( γερμανική εκδοχή) ή ως Γοργόνα (ελληνική εκδοχή).

Η επιτυχία της Γερμανίας οφείλεται σε μια οικονομία που σε μεγάλο βαθμό βασίζεται στον τομέα της μεταποίησης. Οφείλεται όμως και στις  διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις του καγκελάριου Γκέρχαρντ Σρέντερ, κυρίως στην αγορά εργασίας. Η πρόσφατη αύξηση μισθών κατά 4,3% που κατάφερε να πετύχει το συνδικάτο IG Metal είναι η υψηλότερη από το 1992. Εχει ενδιαφέρον να δούμε ότι κατά τις πρόσφατες διαπραγματεύσεις, το Συνδικάτο ελάχιστη  πρόοδο σημείωσε στο θέμα των αυστηρότερων  ελέγχων των συμβάσεων εργασίας, όπως τις εφαρμόζουν οι εργοδότες για ευελιξία και διαχείριση του κόστους.

Αλλά ένα σημαντικό μέρος της ανάπτυξης της γερμανικής οικονομίας οφείλεται στην ίδια την ευρωζώνη.

Με την εισαγωγή του ευρώ οι ευνοϊκές συναλλαγματικές νομισματικές ισοτιμίες  ανέβασαν τεχνητά την αγοραστική δύναμη χωρών όπως η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ελλάδα. Το κοινό νόμισμα οδήγησε στη δραστική μείωση των επιτοκίων στις ασθενέστερες  χώρες μέλη της ευρωζώνης, και με την πάροδο του χρόνου σε συμπίεση των σπρεντ δανεισμού. Οι τράπεζες χωρίς να εκτίθενται πλέον στον κίνδυνο της υποτίμησης, ένα μόνιμο χαρακτηριστικό της μεταπολεμικής οικονομικής ιστορίας της νότιας Ευρώπης, δάνειζαν γενναιόδωρα τις χώρες αυτές. Το χρέος τροφοδότησε την κατανάλωση και οι επενδύσεις οδήγησαν την ανάπτυξη.

Οι Γερμανοί εξαγωγείς ήταν οι πιο ευνοημένοι από μια τέτοια ανάπτυξη. Οι γερμανικές τράπεζες και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα συνέβαλαν στη χρηματοδότηση της ανάπτυξης. Αυτή ήταν η ευρωπαϊκή εκδοχή  της  Κιναμέρικα, όπου  η Κίνα χρηματοδοτούσε  τους Αμερικανούς αγοραστές των προϊόντων της, δανείζοντας τα εμπορικά πλεονάσματα της.
Οι Γερμανοί εξαγωγείς επωφελήθηκαν και από το φτηνό ευρώ, έχοντας σημαντικά οφέλη από την ένταξη στο κοινό νόμισμα πιο αδύναμων οικονομιών, όπως η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ελλάδα. Αυτό το πλεονέκτημα κόστους βοήθησε την απόδοση των γερμανικών  εξαγωγών προς τις αναδυόμενες αγορές της  Ανατολικής Ευρώπης και της Ασίας.

Αλλά οι καλές εποχές κάποτε τελειώνουν. Το ερώτημα είναι αν η Wirtschaftswunder (το οικονομικό γερμανικό θαύμα μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο), καταλήξει σε Götterdämmerung (Λυκόφως των Θεών) ή σε Weltuntergang (το τέλος του κόσμου).

Γερμανικός φετιχισμός ...

Τα δυνατά σημεία της Γερμανίας, ιδιαίτερα το φετίχ των εξαγωγών της, είναι στην πραγματικότητα και οι αδυναμίες της. Οι εξαγωγές αποτελούν πάνω από το 40% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος ("ΑΕΠ"), σε σύγκριση με το σχεδόν 20% της Ιαπωνίας και το 13% περίπου των Ηνωμένων Πολιτειών. Το πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών της Γερμανίας, που είναι μεγαλύτερο από αυτό της Κίνας, αν υπολογιστεί ως ποσοστό του ΑΕΠ, είναι πηγή υπερηφάνειας. Οι εξαγωγές ήταν αυτές που καθοδήγησαν ένα μεγάλο μέρος της ανάπτυξης στη Γερμανία τα τελευταία χρόνια. Η Γερμανία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από ένα μικρό τομέα της βιομηχανίας, με έμφαση στις επενδύσεις και τα διαρκή αγαθά - αυτοκίνητα, βιομηχανικά μηχανήματα, χημικά, ηλεκτρονικά και ιατρικές συσκευές. Οι τομείς αυτοί αντιπροσωπεύουν το ένα τέταρτο του ΑΕΠ της και τον μεγαλύτερο όγκο των εξαγωγών της.
Παρά τη διεθνή θέση της Deutsche Bank, το τραπεζικό σύστημα της Γερμανίας είναι εύθραυστο. Πολλές γερμανικές τράπεζες έχουν ζητήσει τη βοήθεια της κυβέρνησης στη διάρκεια της χρηματοπιστωτικής κρίσης.
Εξαιρετικά κατακερματισμένες (εν μέρει λόγω της μεγάλης συμμετοχής του Δημοσίου) και με χαμηλή κερδοφορία, οι γερμανικές τράπεζες, ειδικά οι Landsbanks που ανήκουν στα γερμανικά ομόσπονδα κρατίδια, αντιμετωπίζουν  προβλήματα. Είναι πολύ εκτεθειμένες προς το Ευρωπαϊκό δημόσιο χρέος, σε ακίνητα και σε δομημένους τίτλους.
Πριν το 2005, οι Landesbank μπορούσαν  να δανειστούν φτηνά, επικαλούμενες την εγγύηση των τοπικών κυβερνήσεων. Η ΕΕ δέχτηκε ότι αυτές οι εγγυήσεις είναι επιδοτήσεις. Πριν καταργηθούν οι εγγυήσεις, οι Landesbank είχαν εκδώσει ένα μεγάλο αριθμό  εγγυημένων δανείων από το κράτος που λήγουν το Δεκέμβριο του 2015. Με περιορισμένη πρόσβαση στις καταθέσεις των πελατών (που κατέχουν κυρίως τράπεζες γνωστές ως Sparkassen) και χωρίς κρατική εγγύηση, η δυνατότητα των Landesbanken να αναχρηματοδοτήσουν χρέος που λήγει, στις διεθνείς αγορές παραμένει αβέβαιη.

Ενώ επιμένει για την υποχρέωση των άλλων χωρών να μειώσουν το δημόσιο χρέος τους, τα επίπεδα του γερμανικού χρέους είναι υψηλά - περίπου το 81% του ΑΕΠ. Η Bundesbank, η γερμανική κεντρική τράπεζα, δήλωσε ότι τα επίπεδα του χρέους θα παραμείνουν πάνω από το 60% για πολλά χρόνια.

Τα δημόσια οικονομικά της Γερμανίας είναι ευάλωτα και λόγω των δημογραφικών της προβλημάτων με ένα πληθυσμό που γερνάει γλήγορα και συρρικνώνεται. Καθώς ένας όλο και μεγαλύτερος αριθμός εργαζομένων βγαίνει σε σύνταξη, τα φορολογικά έσοδα μειώνονται και αυξάνεται το κόστος των συντάξεων και της υγειονομικής περίθαλψης. Παγιδευμένοι λοιπόν ...

Το πιο αδύνατο σημείο της Γερμανίας είναι η οικονομική έκθεσή της στη σημερινή κρίση. Η οικονομική  έκθεση της Γερμανίας προς την Ευρώπη και ιδιαίτερα  τις περιφερειακές οικονομίες που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, είναι μεγάλη.
Οι γερμανικές τράπεζες είχαν εκτεθεί γύρω στα  500 δισεκατομμύρια δολάρια του χρέους των περιφερειακών χωρών. Παρά το γεγονός ότι μειώνεται, η έκθεση εξακολουθεί να είναι σημαντική, ειδικά αν πάρουμε υπόψη την άμεση έκθεση τους στις τράπεζες  αυτών των χωρών και την έμμεση έκθεση τους μέσω του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Η μείωση του ρίσκου των ιδιωτικών τραπεζών αντισταθμίστηκε από την αύξηση της έκθεσης του γερμανικού δημοσίου που ανέλαβε ένα μέρος αυτής της έκθεσης. Αυτό έγινε είτε άμεσα είτε έμμεσα μέσω της στήριξης των διαφόρων θεσμών όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και ιδιαίτερα τα κεφάλαια διάσωσης .
Για παράδειγμα, η έκθεση της ΕΚΤ τον Απρίλιο του 2012 προς Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία και Ιταλία ήταν  918 δις ευρώ. Η έκθεση αυτή αυξάνεται με ταχείς ρυθμούς, λόγω κυρίως της φυγής κεφαλαίων από τις χώρες αυτές. Στις 21 Μαΐου 2012, οι Financial Times ανέφεραν ότι η ΕΚΤ, μέσω των δανείων έκτακτης βοήθειας (
Emergency Assistance Loan) έχει χρηματοδοτήσει την ελληνική κεντρική τράπεζα με 100 δισεκατομμύρια ευρώ, με αδιαφανή τρόπο.

Οι γερμανικές εγγυήσεις προς το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (
EFSF) ανήλθαν σε 211 δισ. ευρώ.

Αλλά η μεγαλύτερη ενιαία άμεση έκθεση είναι η έκθεση της γερμανικής Bundesbank, άνω των 600 δισ. ευρώ προς τις άλλες κεντρικές τράπεζες της ευρωζώνης μέσω του TARGET2 («Διευρωπαϊκό Αυτοματοποιημένο Σύστημα Ταχείας Μεταφοράς Κεφαλαίων σε Συνεχή Χρόνο»).
Σχεδιασμένο ως ένα σύστημα πληρωμών για να ρυθμίζει  την πολλαπλή ροή κεφαλαίων, οι πλεονασματικές χώρες, όπως η Γερμανία, αναγκάστηκαν να χρησιμοποιήσουν το TARGET2 για να χρηματοδοτήσουν τις ελλειμματικές χώρες. Πριν το 2008, τα ελλείμματα χρηματοδοτούνταν από τις τράπεζες και τους επενδυτές. Με την κρίση, το TARGET2 χρησιμοποιήθηκε  για να καλύψει τις ανάγκες χρηματοδότησης των περιφερειακών χωρών που δεν έχουν πρόσβαση στις αγορές χρήματος προκειμένου  να  χρηματοδοτήσουν  τα εμπορικά  ελλείμματα τους και τη φυγή κεφαλαίων από τις χώρες τους.
Η Γερμανία είναι μακράν ο μεγαλύτερος πιστωτής του συστήματος TARGET2. Κάτω  Χώρες, Φινλανδία και Λουξεμβούργο είναι οι υπόλοιποι πιστωτές, με όλες τις άλλες χώρες της ζώνης του ευρώ να βρίσκονται σε θέση καθαρά  χρεωστική εντός του συστήματος.

Η Γερμανία είναι τώρα παγιδευμένη. Ανεξάρτητα από τη λύση της κρίσης χρέους, η Γερμανία θα υποστεί σοβαρές ζημίες λόγω της έκθεση της – και θα είναι ο μεγαλύτερος χαμένος. Δεν έχει καμία διέξοδο ...

Οι υποστηρικτές της ευρωπαϊκής ενότητας θεωρούν ότι η λύση είναι περισσότερη νομισματική και δημοσιονομική ολοκλήρωση. Υποστηρίζουν ότι το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της Ευρωζώνης βρίσκεται σχεδόν σε ισορροπία, το εμπορικό ισοζύγιο έχει ένα μικρό πλεόνασμα, το συνολικό δημοσιονομικό έλλειμμα είναι χαμηλό και το συνολικό ύψος του χρέους είναι διαχειρίσιμο.

Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση θα χρειαστεί την ανταλλαγή χρέους μέσω της έκδοσης ευρωομολόγων εγγυημένων ταυτόχρονα  ή  χωριστά  από όλα τα κράτη μέλη. Στα τέλη Μαΐου του 2012, ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Hollande πρόβαλε  ένα περίεργο επιχείρημα υπέρ των ευρωομολόγων: "Είναι λογικό κάποιες χώρες να δανείζονται με επιτόκιο 6% και άλλες με μηδενικό, στην ίδια νομισματική ένωση;" Αν και αυτό ακούστηκε ευχάριστα στα αυτιά των  ισπανών και ιταλών ηγετών, η Γερμανία ήταν δικαιολογημένα αντίθετη  να κάνει δεκτή τη συλλογικοποίηση του ευρωπαϊκού δημόσιου  χρέους. Ως η μεγαλύτερη και πιο φερέγγυα χώρα της Ευρωζώνης, η Γερμανία θα πρέπει να φέρει αυτή το μεγαλύτερο οικονομικό βάρος. Με τα ευρωομόλογα, η  έκθεσή της θα αυξηθεί.

Ο διαχειριστής κερδοσκοπικών κεφαλαίων John Hussman συνόψισε με σαφήνεια την ιδέα των ευρωομολόγων (http://www.hussmanfunds.com/wmc/wmc120528.htm): «Είναι σαν να πηγαίνουν εννέα απένταρα παιδιά στον Warren Buffett και να του προτείνουν  να συνεταιριστούν, για να μπορεί  ο καθένας τους  να εκδίδει "Ομόλογα Warren". Το 90% περίπου της ομάδας θα συμφωνήσει με την σοφία αυτής της ιδέας, και ο Γουόρεν θα πρεπε να λογοκριθεί, όπως κάποιος που  "αντιδρά στην επιτυχία του σχεδίου ".

Η έκθεση TARGET2 της Γερμανίας  θα συνέχιζε να αυξάνεται με ρυθμό 80 – 160 δις ευρώ ετησίως για να χρηματοδοτηθεί το  αναμενόμενο έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου της υπόλοιπης Ευρώπης. Η αύξηση στην έκθεση θα μπορούσε να είναι ακόμη μεγαλύτερη αν χρειαζόταν να χρηματοδοτηθεί το  έλλειμμα του προϋπολογισμού των  ασθενέστερων  μελών  της Ευρωζώνης και ο πιο  αδύναμος τραπεζικός τομέας.
Λείπει η πολιτική βούληση για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Η Γερμανία δεν δείχνει πρόθυμη να γίνει αυτή ο τελικός εγγυητής της Ευρωζώνης. Ο Πρόεδρος της Bundesbank, Jens Γουάιντμαν εξέφρασε με σαφήνεια τη θέση του σχετικά με τα ευρωομόλογα: "Δεν μπορείτε να δώσετε σε κάποιον την πιστωτική σας κάρτα χωρίς να έχετε τα μέσα να ελέγξετε τις δαπάνες." Και έδειξε να ανησυχεί και για την περαιτέρω δραστηριοποίηση της ΕΚΤ: "Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει φθάσει στο όριο της εντολής της, κυρίως με τη χρήση μη συμβατικών μέτρων ". Και το σημαντικότερο, όπως είπε ο κ. Weidman στη Le Monde: "Σε τελευταία ανάλυση, τα μέτρα αυτά είναι επικίνδυνα για τους φορολογούμενους, κυρίως της Γαλλίας και της Γερμανίας."

Ετσι, η Ευρώπη μπορεί να αναγκαστεί να ακολουθήσει την τρέχουσα πολιτική των αποσπασματικών λύσεων- λιτότητα  και την πολιτική των νομισματικών διευκολύνσεων από την ΕΚΤ. Καθώς οι οικονομίες που αντιμετωπίζουν δυσκολίες είναι απίθανο, στο εγγύς μέλλον, να έχουν και πάλι πρόσβαση στη χρηματοδότηση στις κεφαλαιαγορές, το χρέος των περιφερειακών χωρών θα κινηθεί προς τα θεσμικά ιδρύματα μέσω των επιχειρήσεων διάσωσης, και τις δημοσιονομικές ρυθμίσεις του συστήματος TARGET2. Στην περίπτωση αυτή, η οικονομική ευθύνη της Γερμανίας θα αυξηθεί.

Στις  περιφερειακές οικονομίες, η συνεχιζόμενη απόσυρση των καταθέσεων από τις εθνικές τράπεζες (μια ορθολογική επιλογή, δεδομένου του νομισματικού κινδύνου και της δέσμευσης τους) μπορεί να χρειαστεί ή ένα σύστημα εγγύησης των καταθέσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο ή την περαιτέρω χρηματοδότηση των τραπεζών.

Τα ποσά είναι σημαντικά. Οι συνολικές τραπεζικές καταθέσεις σε ολόκληρη τη ζώνη του ευρώ είναι γύρω στα 7.600 δισ. ευρώ, από τα οποία  τα 5.900 δις. των  νοικοκυριών. Στις περιφερειακές χώρες, που είναι πιο επιρρεπείς στη φυγή κεφαλαίων, οι τραπεζικές καταθέσεις των νοικοκυριών είναι 1.800 δισ.. Ένα αξιόπιστο σύστημα ασφάλισης των καταθέσεων θα πρέπει να καλύπτει τις καταθέσεις των νοικοκυριών (ας πούμε μέχρι 100.000 ευρώ), που είναι γύρω στο 72% του συνόλου των καταθέσεων στις χώρες της περιφέρειας. Αυτό προϋποθέτει ένα σύστημα ασφάλισης για περίπου 1.300 δισεκατομμύρια ευρώ σε καταθέσεις.

Κάθε ευρωπαϊκό σύστημα εγγύησης των καταθέσεων ή άλλης χρηματοδότησης των  τραπεζών θα αύξανε την οικονομική ευθύνη της Γερμανίας.Αν δεν επιτευχθεί η ολοκλήρωση, ή αποτύχουν οι επιμέρους λύσεις, κάποιες ευρωπαϊκές χώρες θα πρέπει να αναδιαρθρώσουν  το χρέος τους και, ενδεχομένως, να φύγουν  από το κοινό νόμισμα. Τότε η Γερμανία θα έχει άμεσες απώλειες. Μια στάση πληρωμών της Ελλάδας θα σήμαινε απώλειες για τη Γερμανία γύρω στα 90 δισ. ευρώ . Οι πιθανές απώλειες  για τη Γερμανία θα αύξαιναν  ραγδαία αν περισσότερες χώρες δήλωναν  στάση πληρωμών ή έβγαιναν  από την ευρωζώνη. Και όσος περισσότερος χρόνος περνά πριν την στάση πληρωμών ή την έξοδο από την ευρωζώνη, τόσο πιο μεγάλες θα είναι οι απώλειες για τη Γερμανία, δεδομένου ότι θα αυξανόταν  η  έκθεσή της.

Αν δεν υπάρξει κάποια ανάκαμψη των περιφερειακών οικονομιών, τότε η Γερμανία δεν θα πάρει πίσω τα λεφτά της. Εάν οι τρέχουσες ρυθμίσεις συνεχιστούν ή αν υπάρξει μεγαλύτερη ολοκλήρωση, τότε  η αύξηση των υποχρεώσεων της ή τα επίπεδα του χρέους της θα απορροφήσουν τις  γερμανικές αποταμιεύσεις, παραλύοντας την οικονομία της. Εάν η Γερμανία αποφασίσει να εγκαταλείψει το ευρώ και να επιστρέφει στο μάρκο, τότε θα υποστεί ζημίες ίσες  με την υπάρχουσα έκθεση της, δεδομένου ότι είναι απίθανο οι  άλλες ευρωπαϊκές χώρες να μπορέσουν να εξοφλήσουν τα χρέη τους.
Αλλά θα υπάρξουν και επιπτώσεις στην πραγματική οικονομία. Η λιτότητα ή η στάση πληρωμών θα βυθίσει  πολλές ευρωπαϊκές οικονομίες στην ύφεση για μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι γερμανικές εξαγωγές θα επηρεαστούν δεδομένου ότι  η Ευρώπη αντιπροσωπεύει το 60% περίπου της αγοράς της, και το 40% περίπου, εντός της ζώνης του ευρώ. Σε περίπτωση κατάρρευσης του ευρώ, οι εκτιμήσεις  για την ανάπτυξη της Γερμανίας κυμαίνονται από -1% έως πάνω από  -10%. Να σημειωθεί ότι η γερμανική οικονομία εμφάνισε πτώση κατά περίπου 5% το 2008, η  χειρότερη απόδοση από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, κυρίως λόγω της μείωσης των εξαγωγών της.
Ενδεχόμενες στάσεις πληρωμών ή μερική διάσπαση του ευρώ θα σήμαιναν για τις γερμανικές τράπεζες σημαντικές απώλειες, και τότε θα έπρεπε να τις ενισχύσει το κράτος. Οπότε το κράτος θα αναλάμβανε ακόμα μεγαλύτερες υποχρεώσεις.

Στην περίπτωση της ολοκλήρωσης ή των αποσπασματικών λύσεων, οι επιπτώσεις για τη Γερμανία θα ήταν μικρότερες λόγω της  αποδυνάμωσης  του ευρώ, και οι εξαγωγές της θα συνέχιζαν να είναι ανταγωνιστικές. Αλλά μια στάση πληρωμών και η κατάρρευση του ευρώ θα αύξανε την αξία  του ευρώ, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, και θα υπονόμευε τις γερμανικές εξαγωγές.

Η Γερμανία πιέζεται να αυξήσει  την  οικονομική της ανάπτυξη για να βοηθήσει την υπόλοιπη Ευρώπη. Αυτό όμως θα την υποχρέωνε να ζει με ελλειμματικούς προϋπολογισμούς  και μεγαλύτερο χρέος. Οι μισθολογικές αυξήσεις  θα μεγάλωναν τα  κόστοι και θα  επηρέαζαν  τη διεθνή ανταγωνιστικότητά της. Η μεγαλύτερη κατανάλωση θα μείωνε την αναγκαία εξοικονόμηση κεφαλαίων για χρηματοδότηση, τη χρηματοδότηση των τραπεζών και την παροχή κεφαλαίων προς την υπόλοιπη Ευρώπη.
Στο παρελθόν, η Γερμανία αντιστάθηκε στη μεταφορά ελλειμμάτων του προϋπολογισμού και αύξηση  της εγχώριας κατανάλωσης προκειμένου να διογκώσει την οικονομία. Οι αρχές της λιτότητας, της σύνεσης, το  ισχυρό  νόμισμα  και μια δυσπιστία προς τα οικονομικά του δημόσιου, είναι  βαθιά ριζωμένα στο DNA του έθνους.

Τα προβλήματα της Γερμανίας θα μπορούσαν  να επιδεινωθούν από την επιβράδυνση στις αναδυόμενες αγορές. Η πρόσφατη ανάπτυξη στη Γερμανία βασίζεται στην Ασία, την Ανατολική Ευρώπη και τη Βραζιλία. Η γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία VW πουλάει περισσότερα αυτοκίνητα στην Κίνα παρά στη Γερμανία. Η ζήτηση των  αναδυόμενων  αγορών για μηχανήματα υψηλής τεχνολογίας για τη βιομηχανία βοήθησε τις γερμανικές εξαγωγές.
Η διαπραγματευτική θέση της Γερμανίας είναι αδύναμη. Για παράδειγμα, η Ελλάδα οφείλει γύρω στα 400 δισεκατομμύρια σε ιδιώτες  κατόχους ομολόγων, αλλά όλο και περισσότερο σε δημόσιους φορείς, όπως το ΔΝΤ και η ΕΚΤ, κυρίως λόγω των προγραμμάτων διάσωσης.Αν η Ελλάδα βγει από το ευρώ, όπως κάποια πολιτικά κόμματα έχουν απειλήσει, τότε οι συνέπειες για τις  γερμανικές τράπεζες μπορεί να είναι καταστροφικές.

Διπλασιασμός των ζημιών ...

Το 1999, ο υπουργός Οικονομικών Theo Waigel διακήρυξε ότι το ευρώ θα είναι, όπως το γερμανικό μάρκο. Στο βιβλίο του
Fat Years: Why Germany Has a Brilliant Future,Χρόνια αφθονίας: Γιατί η Γερμανία θα έχει ένα λαμπρό μέλλον, (σε συνεργασία με τον δημοσιογράφο κ. Dirk Heilmann), ο Waigel είχε προβλέψει ότι η Γερμανία θα γινόταν η πλουσιότερη χώρα στον κόσμο, σύμφωνα με προβλέψεις για το κατά κεφαλήν εισόδημα του 2030.
Τώρα, το όλο σχέδιο βρίσκεται  μπροστά σε μια απίστευτη κρίση. Όπως σημειώνει ο κ. Lorenzo Bini Smaghi, πρώην μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΚΤ: "Η υπόθεση ήταν ότι ... δεν θα υπήρχε κρίση."

Όσο τα κόμματα κατά της λιτότητας αυξάνουν την επιρροή τους στην υπόλοιπη Ευρώπη, τόσο  η βούληση της Γερμανίας να χρηματοδοτήσει κι άλλες επιχειρήσεις διάσωσης  μειώνεται. Οι Γερμανοί φοβούνται, όλο και περισσότερο, μια ατέρμονη δέσμευση να διατηρηθεί το ενιαίο νόμισμα και η ευρωζώνη. Η δυσαρέσκεια είναι εμφανής στον τίτλο της λαϊκής εφημερίδας Bild: "Πουλήστε τα νησιά σας, πτωχευμένοι  Έλληνες. Και την Ακρόπολη, αν νομίζετε". Αλλά ίσως είναι πολύ αργά.
Η προσπάθεια της Γερμανίας να εξισορροπηθούν τα οφέλη του ενιαίου νομίσματος της ευρωζώνης με την παραδοσιακή προτίμηση της στον  νομισματικό  και δημοσιονομικό συντηρητισμό έχει αποτύχει, αφήνοντας τη χώρα με σοβαρά οικονομικά προβλήματα που απειλούν τη μελλοντική της ανάπτυξη.

Οι Γερμανοί πολίτες πρέπει να πληρώσουν δύο φορές για το ευρώ. Στις αρχές του 2000, πλήρωσαν μία φορά με την  εσωτερική υποτίμηση - τη μείωση των πραγματικών μισθών, την ανεργία και τις μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας. Τώρα, πρέπει να πληρώσουν για τις διασώσεις. Όταν η τεχνητή έκρηξη τελειώσει, οι ψηφοφόροι θα ανακαλύψουν ότι προδόθηκαν από τη γερμανική φιλοευρωπαική ελίτ. Τότε, θα υπάρξει μια εξέγερση του εκλογικού σώματος και, όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη, μια ισχυρή πρόκληση από την πλευρά  ριζοσπαστικών πολιτικών δυνάμεων που θα έχει απρόβλεπτες συνέπειες.

Η ιστορία της Γερμανίας είναι γεμάτη από μνημειώδεις ανατροπές και ακραίες καταστάσεις. Στο μυθιστόρημα του Οι Μπούντεμπρουκς του 1901, η ιστορία  μιας πλούσιας οικογένειας  της βόρειας Γερμανίας που βλέπει λίγο-λίγο την περιουσία της να χάνεται, ο Τόμας Μαν, είχε προβλέψει τη σημερινή κατάσταση: "Ξέρω ότι τα εξωτερικά σημάδια και τα  ορατά και απτά σύμβολα της ευτυχίας και της επιτυχίας συχνά φαίνονται μόνο όταν στην  πραγματικότητα έχει κι όλας αρχίσει η παρακμή. Τα εξωτερικά σημάδια του χρόνου χρειάζονται χρόνο για να φτάσουν εκεί -όπως το φως ενός άστρου που είναι πιο φωτεινό όταν πεθαίνει, ή ίσως έχει ήδη πεθάνει ".

Όπως είπε ο Φρειδερίκος Νίτσε: «... η ελπίδα είναι το χειρότερο από όλα τα κακά, γιατί  παρατείνει τα βάσανα του ανθρώπου."

Η Γερμανία δεν μπορεί, όπως πιθανολογείται ευρύτερα, να γίνει ένα ασφαλές καταφύγιο στην ευρωπαϊκή κρίση χρέους.
[--->]

Ροη αρθρων