Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

Οι σχεσεις στον καιρο της κρισης...

strangejournal....
Η “κρίση” που πολλοί έσπευσαν να βαφτίσουν οικονομική -ενώ έχει ως ρίζα τον ίδιο τον πολιτισμό- δοκιμάζει τις ίδιες τις ανθρώπινες σχέσεις. Όποιοι μείνουν δίπλα σου μετά από αυτή την κατάσταση, σημαίνει ότι ήταν πάντα οι άνθρωποι που άξιζαν να τους έχεις φίλους.
Τόσα χρόνια ψευδοευδαιμονίας έκρυβαν τα ψεύτικα χαμόγελα, τους λόγους που κάποιος μπορεί να θέλει να είναι “φίλος” σου. Άλλος από συμφέρον, άλλος γιατί δεν είχαν σφίξει οι κώλοι, έμενε κοντά σου ίσως επειδή αρκούσε το “περνάω καλά”, χωρίς παραπάνω δέσιμο. Ούτως ή άλλως το υπαγόρευε και το life-style, το “φαίνεσθαι” είχε μεγαλύτερη αξία από το “είναι”. Ακόμη περισσότερη αξία έδιναν στο “έχειν”.
Επομένως ακόμη χειρότερα για σένα αν είχες λεφτά και οι φίλοι σου παινεύονταν γι’ αυτό, γιατί έκανες χατίρια. Τα ίδια πάνω-κάτω ισχύουν και για τις ερωτικές σχέσεις. Αν ήσουν ο…κιμπάρης που έκανε δωράκια και ήθελες να την έχεις “βασίλισσα”, παίζοντας και οι δύο ρόλους, τότε πολύ πιο εύκολα αυτή την περίοδο αν έμεινες άνεργος ή δεν έχεις χρήματα για τα λάδια της Cayenne, να έμεινες μπακούρι.
Ακόμη, μιλώντας από προσωπική εμπειρία, δεν θέλει και πολύ να ανακαλύψεις ότι φίλος σου που γνωρίζεστε χρόνια κι έχετε μοιραστεί στιγμές, είναι κατά πεποίθηση φασίστας, απλά του δόθηκε η λαβή με την άνοδο του φασισμού και την συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, να το εκφράσει σε όλη του την “μεγαλοπρέπεια”. Γιατί μπορεί να έχεις αποδεχθεί την ασυμφωνία σε κάποιες απόψεις, αλλά δεν μπορείς να φανταστείς ότι τον παρασέρνει τόσο πολύ ο βούρκος ώστε να τον χάσεις οριστικά.
Επίσης, αν μείνεις άνεργος, πολύ πιθανόν, όσοι εργάζονται να σε απομονώσουν, αφού δεν έχετε τόσα κοινά πια, καθώς δεν μπορείς ν’ ακολουθήσεις στις εξόδους της παρέας. Ή μπορεί και να εργάζεσαι αλλά οι περισσότεροι φίλοι σου όντας άνεργοι να σε κοιτάνε με φθόνο. Όσο κι αν είναι επίπονο να χάνεις ανθρώπους λόγω ότι αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων ή απλά καλοί ηθοποιοί, όσο κι αν πληγώνεσαι από την απώλεια προσώπων, είναι πολύ πιθανόν αυτό να λειτουργήσει απελευθερωτικά.
Ακόμη είναι μια ευκαιρία να ξεχωρίσεις μέσα από το ρημαγμένο πλήθος, άτομα σαν κι εσένα και εν γένει καλύτερους ανθρώπους, ακριβώς επειδή οι σκάρτοι θέλοντας και μη πέταξαν την μάσκα.

"μες στις γενιές της ανομίας η ύβρις η παλαιά το συνηθίζει να γεννά την νέαν ύβριν..."

Του Νίκου Α. Κωνσταντόπουλου απο την Αυγη...
Η Ελλάδα βρίσκεται και θα εξακολουθήσει να είναι στη δίνη μιας εντελώς διαφορετικής δοκιμασίας, ιστορικών διαστάσεων, απογυμνωμένη από βασικά στοιχεία παραγωγικού δυναμισμού, κοινωνικής συνοχής και δημοκρατικής οντότητας. Η ανάλυση των δεδομένων αυτής της εκρηκτικής και διαλυτικής κατάστασης δεν μπορεί να γίνεται με πλαίσιο αναφοράς τη Μεταπολίτευση, τα θεσμικά, πολιτικά και κοινωνικά στερεότυπα της οποίας,
δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τις έντονες και διευρυμένες ανατροπές, που καθημερινά και σταθερά συντελούνται στο εσωτερικό της συλλογικής και υπαρξιακής συνείδησης.

Η οποιαδήποτε προσέγγιση της εθνικής τραγωδίας, που βιώνουμε, επιβάλλει να είναι ουσιαστικά συνειδητοποιημένες η ιστορικότητα της κρίσης και η πραγματογνωσία των επιπτώσεών της. Αυτή η ενιαία αντίληψη για το πώς διαμορφώθηκε η σημερινή κατάσταση και για το ποιες είναι οι επιπτώσεις της σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας, έχει καθοριστική σημασία τόσο για την αγωνιστική εξίσωση αποτελεσματικής αντιμετώπισης των προβλημάτων, όσο και για την οραματική επιδίωξη του διαφορετικού μέλλοντος, που δεν μπορεί να είναι, σε καμιά περίπτωση, μια διασκευασμένη και μεταποιημένη εκδοχή της μεταπολίτευσης.
Είναι, πλέον κοινός τόπος ότι οι αιτίες της ιστορικής έκπτωσης της πατρίδας μας βρίσκονται εντός αυτού του πολιτικού συστήματος που δημαγώγησε την κοινωνία ως πολιτική εγγύηση σταθερότητας, ευημερίας και ισχύος, για να αποκαλυφθεί, με οδυνηρό τρόπο ως αιτία του συλλογικού ξεπεσμού.
Το συλλογικό ζητούμενο είναι ο διαφορετικός πολιτικός λόγος, γυμνός και κοφτερός, αλλά και ο διαφορετικός τρόπος άσκησης της πολιτικής, διαμόρφωσης της αλληλεγγύης, ανάδειξης της συλλογικότητας και της ριζοσπαστικής παρέμβασης, που θα στηρίζει την κοινωνία και θα την ανασυγκροτεί.
Οι πολίτες και πιο αποφασιστικά οι νέοι, αμφισβητούν τις μεταπολιτευτικές δομές κι εξουσίες, βεβαιότητας κι ηγεσίας. Πιστεύουν ότι απαξιώθηκε η πολιτική από τις κούφιες ρητορείες, τις πολιτευτικές διγλωσσίες, τη συναλλαγή και τη διαφθορά, την παρεοκρατία και την κλεπτοκρατία, από το άθλιο δημόσιο ήθος που κυριάρχησε με όρους αγοραίου αμοραλισμού, και διέβρωσε το πραγματικό περιεχόμενο ζωής των αξιών της πολιτικής ευθύνης και ηθικής, της κοινωνικής και πνευματικής συνείδησης .
Το πεδίο της κρίσης δεν καλύπτεται από τους μεταπολιτευτικούς συσχετισμούς εξουσίας ούτε υπηρετείται από τους παραδοσιακούς ανταγωνισμούς τους. Ο ιστορικός ορίζοντας των ριζικών μετασχηματισμών απαιτεί και υπαγορεύει στρατηγική δυναμική, που θα ξεπερνά τις επιβαρύνσεις και δε θα ανακυκλώνει τα διαβλητά χαρακτηριστικά του μεταπολιτευτικού σκηνικού.
Οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς και οικολογίας, των κινημάτων και των δικαιωμάτων, αλλά και των πολύμορφων νέων ιδελογικοπνευματικών ρευμάτων, θα ανταποκριθούν στον ιστορικό τους ρόλο ως ανερχόμενες κοινωνικές δυνάμεις, εάν απελευθερώσουν και αποκρυσταλλώσουν οργανικές δυνατότητες και συλλογικότητες, για τη δημιουργία πολιτικών ιδεών και προτάσεων, ικανών να σχεδιάσουν και να υλοποιήσουν την εναλλακτική προοπτική που χρειάζεται η χώρα.
Η εθνική στρατηγική για την ανασυγκρότηση της χώρας και την παραγωγική συνοχή της κοινωνίας, προϋποθέτει κι απαιτεί ριζοσπαστική αναμόρφωση του συνταγματικού θεσμικού μεταπολιτευτισμού. Αυτό άλλωστε, που αποκαλούμε κρίση του πολιτικού συστήματος δεν είναι μια αναπόφευκτη κρίση εξουσίας και κυβερνητικής αποτυχίας, αλλά μια συνολική και έντονη εκφυλιστική αλλοίωση της ίδιας της κοινωνικής και πολιτικής, της συνταγματικής και θεσμικής δομής της Ελληνικής Δημοκρατίας. Αυτήν την παραμορφωτική στρέβλωση δεν την απέτρεψαν οι συνταγματικές αναθεωρήσεις του 1986, 2001 και 2006, απεναντίας την ενίσχυσαν και την παγίωσαν θωρακίζοντας την με ρυθμίσεις αδιαφανούς και ανεξέλεγκτης εξουσίας, πρωθυπουργοκεντρικής διακυβέρνησης και υποβιβασμένου κοινοβουλευτισμού, διαβλητής διαχείρισης και κοινωνικής αδικίας. Επειδή πια ο δημόσιος βίος πορεύεται με τον νόμο της αδράνειας, πρέπει αποφασιστικά να ανοίξει ο δρόμος για μια ευρεία κι αναθεωρητική διαδικασία στα όρια της συντακτικής εθνοσυνέλευσης, όπως θα λέγαμε άλλοτε.
Άλλωστε, σήμερα διαμορφώνονται οι νέες κοινωνίες για τον 21ο αιώνα, σε συνθήκες φανταστικής έξαρσης του τεχνοπολιτισμού, αδίστακτης βιοπολιτικής κατεργασίας της καθημερινότητας και της συνείδησης των πολιτών, δραματικής υποχώρησης της δημοκρατίας και της πολιτικής από την κυριαρχία της τεχνοκρατίας και της χρηματοπιστωτικής αγοράς. Προβάλλει, έτσι, ως ριζοσπαστικό αίτημα η επαναχάραξη των δημοκρατικών εγγυήσεων, ή ανασυγκρότηση του κοινωνικού κράτους, η αναδημιουργία των αντιπροσωπευτικών θεσμών και λειτουργιών της κοινωνίας, η αποκατάσταση της προτεραιότητας του κοινωνικού και πολιτικού, ηθικού και πνευματικού, έναντι του ανταγωνιστικού και αγοραίου, κερδοσκοπικού κι εκμεταλλευτικού σημερινού προτάγματος.
Το μεταπολιτευτικό σύστημα έχει μεγάλη αφομοιωτική δύναμη, απόδειξη ο παραδοσιακός τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η κυβερνητική τριτοκομματική κοινοπραξία. Έχει επίσης επιβληθεί ένας εξουσιαστικός τρόπος συμπεριφοράς των στελεχών και μηχανισμών του δικομματισμού, που θεωρούν ότι η διακυβέρνηση είναι προσωπική και παραταξιακή τους υπόθεση. Απόδειξη ο τρόπος με τον οποίο, ακόμα και στην πιο δραματική δοκιμασία της πατρίδας και της κοινωνίας, εμφανίζονται με «πλατφόρμες σωτηρίας» οι πρωταίτιοι της καταστροφής, που δεν εννοούν να καταλάβουν ότι έχουν αποδοκιμαστεί οριστικά, από την πολιτική πραγματικότητα, και έχουν χρεωθεί από την ιστορία αυτού του λαού, με απαράγραπτες ευθύνες. Είναι, τέλος, αυτοκαταστροφικό για την Ελληνική Δημοκρατία να δαιμονοποιείται η άνοδος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με κινδυνολογίες πολωτικές και διχαστικές συνθηματολογίες, που θέλουν να κρατήσουν το ξέπνοο πια πολιτικό σύστημα, που κομπορρημονεί αυτοεξευτελιζόμενο.
Χαρακτηριστική κι επιπρόσθετη εκδήλωση, κοντά στα εγκληματικά λάθη που άνοιξαν τον δρόμο στον εφιάλτη των μνημονίων, αποτελεί και ο χρεωκοπημένος τρόπος διαχείρισης της αποτυχίας, που αποτελεί απόληξη κι επιβίωση του μεταπολιτευτικού κομματικού κυβερνητισμού. Δεν είναι μόνο εξοντωτική η πολιτική των Μνημονίων, που επιβάλλει η επιτήρηση και οδηγεί στον όλεθρο κι όχι στη σωτηρία. Είναι διαλυτικός και ο κυβερνητικός τακτικισμός της τρικομματικής κοινοπραξίας, με τις εσωτερικές πολιτικές υστεροβουλίες και "προσωπικές στρατηγικές", που επιμένουν στη διαχείριση του μεταπολιτευτικού ψεύδους, προσθέτοντας και το μνημονιακό ψεύδος. Είναι τραγικό με απρόβλεπτες συνέπειες ότι σήμερα, στην οριακή δοκιμασία των πάντων, που συγκροτούν πατρίδα, κοινωνία και δημοκρατία, δεν λειτουργούν κατά το Σύνταγμα ούτε η εκτελεστική εξουσία ούτε η νομοθετική εξουσία ούτε η Προεδρία της Δημοκρατίας. Η συστηματική καταφυγή στις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και οι επαναλαμβανόμενες συσκέψεις των "πολιτικών αρχηγών", αποτελούν ιδιότυπο μοντέλο διακυβέρνησης και κοινοβουλευτισμού, ενώ επιχειρείται να αποπροσανατολιστεί η πολιτική χρεωκοπία και κοινωνική τραγωδία με σεναριοποιήσεις περί νέων σχημάτων και διαθέσιμων πολιτικοκομματικών και τεχνοκρατικών προσώπων, που θέλουν να γίνουν οι "ηγετικές ελίτ της μνημονιοκρατίας".
Η ιστορία δεν περιμένει το παλιό να ανασυντάξει τα υπάρχοντά του σε ευκαιριακές κοινοπραξίες πολιτικής παρέμβασης. Δεν προκύπτουν έτσι οι νέες κοινωνικοπολιτικές συνθέσεις, τα νέα κόμματα και οι εναλλακτικές πολιτικές, ιδιαίτερα σε περιόδους βίαιων ανατροπών.
Η εκλογική κυριαρχία, η κυβερνητική παντοδυναμία και ο κοινωνικός εξουσιασμός που είχαν στη δούλεψή τους ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. τελείωσε ακρωτηριάζοντας την Ελληνική Δημοκρατία. Στο μοντέλο του κατεστημένου δικομματισμού και στα υποκατάστατα μορφώματα περιφερόμενων προσώπων και ευκαιριακών κυκλωμάτων, δεν υπάρχει καμία δυναμική για το μέλλον, απεναντίας υπάρχει το γήρας και το βάρος του αμαρτωλού παρελθόντος. Κι όπως λέει ο Αισχύλος, "μες στις γενιές της ανομίας/η ύβρις η παλαιά το συνηθίζει να γεννά/την νέαν ύβριν...". Αυτή τη νέα και παλιά πολιτική ύβρη σε βάρος της πατρίδας μας, που περισφίγγεται από το σύμπλεγμα γενεών ανομίας, πρέπει να διακόψει ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, αποκτώντας τα σύγχρονα χαρακτηριστικά αξιόπιστης κυβερνητικής δύναμης και κοινωνικής πρωτοπορίας.
ο τιτλος ειναι δανεισμενος απο τον Αισχυλο...
το αρθρο δημοσιευθηκε στην Αυγη με τον τιτλο  "Στις γενιές της ανομίας, παλαιά και νέα ύβρις"  

«Ολοι με τον Σαμαρά!»

του Γιωργου Δελαστικ απο το Εθνος...

Η πολιτική... πυρηνική βόμβα ήρθε στη δημοσιότητα εντελώς ξαφνικά. Σκοπεύει ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς να διαλύσει τη ΝΔ και να φτιάξει νέο, μνημονιακό δεξιό κόμμα, ενσωματώνοντας μνημονιακά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ; Προτίθεται να αρχίσει την πορεία προς το κόμμα αυτό αρχίζοντας με έναν ανασχηματισμό της κυβέρνησής του αμέσως μετά την ψήφιση των μέτρων; Θα συμπεριληφθούν στη νέα κυβέρνηση Σαμαρά αυτοπροσώπως ο Βαγγέλης Βενιζέλος και ο Φώτης Κουβέλης ως αντιπρόεδροι, αλλά και παρελθούσης χρήσεως υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, όπως η Αννα Διαμαντοπούλου, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, ο Ανδρέας Λοβέρδος και πάει λέγοντας; Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η... ρουκέτα Πάγκαλου. «Ολοι μαζί με τον Σαμαρά διότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος»; Το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό.
Πάντα προσωρινά είναι τα πολιτικά κόμματα. Αντανακλούν κοινωνικούς συσχετισμούς. Δεξιά κόμματα ήταν και το Λαϊκό και ο Συναγερμός και η ΕΡΕ και η ΝΔ. Επειδή όμως έδρασαν σε διαφορετικές εποχές εκπροσωπούσαν κοινωνικές ομάδες με άλλη πολιτική συνείδηση, με άλλες προτεραιότητες.
Η Ελλάδα αλλάζει. Η πρωτοφανούς κοινωνικής αγριότητας λιτότητα ισοπεδώνει τα πάντα. Μεταλλάσσει ριζικά την ελληνική κοινωνία, γυρίζοντάς την πολλές, πολλές δεκαετίες πίσω. Στο νέο μνημονιακό τοπίο αλλάζουν εκ βάθρων τόσο οι κοινωνικές συμμαχίες του συστήματος όσο και η θέση όλων σχεδόν των κοινωνικών ομάδων. Στη λαίλαπα που σαρώνει τα πάντα καθορίζεται εκ νέου η κοινωνική θέση όλων - σε πολύ χειρότερη βάση, εννοείται. Ακόμη και παραδοσιακοί όμιλοι του κατεστημένου θα καταποντιστούν ενώ άλλοι, πολύ πιο επιθετικοί, θα αναδυθούν.
Αλλάζουν και τα κόμματα υποχρεωτικά, όταν αλλάζουν οι κοινωνίες. Η διαχωριστική γραμμή στην ελληνική κοινωνία σήμερα είναι ποιοι είναι υπέρ του Μνημονίου και της εξ αυτού απορρέουσας πολιτικής εξοντωτικής λιτότητας και ποιοι είναι εναντίον. Η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων είναι κατά της μνημονιακής πολιτικής και το ποσοστό τους αυξάνεται, καθώς ολοένα και νέα κοινωνικά στρώματα δέχονται συντριπτικά οικονομικά πλήγματα που καταβαραθρώνουν το βιοτικό τους επίπεδο. Η πολιτική τους συνείδηση όμως δεν συμβαδίζει με τον κοινωνικό τους καταποντισμό.
Καταρρέουν οι μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις. Το ΠΑΣΟΚ θριάμβευσε το 2009 με 44%, σε δυόμισι χρόνια κατακρημνίστηκε στο 12% και ήδη βρίσκεται στον δρόμο της διάλυσης με δημοσκοπικά μονοψήφιο ποσοστό. Η ΝΔ επί 35 χρόνια ύπαρξης δεν είχε πέσει κάτω από 33,5% στην αθλιέστερη επίδοσή της και τώρα κυβερνάει με... 29,7%. Είναι εξόφθαλμο ότι σε πρώτη φάση το κατεστημένο πρέπει πάση θυσία να συσπειρώσει όσο ακόμη προλαβαίνει τα ετοιμόρροπα μνημονιακά κόμματα.
Η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ συνιστά το πρώτο βήμα συσπείρωσης του μνημονιακού στρατοπέδου. Είναι πολύ βραχυπρόθεσμο όμως. Διασώζει τη διακυβέρνηση μέχρι τις εκλογές, όποτε και αν γίνουν αυτές. Με το ισχύον εκλογικό σύστημα, οι μνημονιακές δυνάμεις δεν θα μπορούν πιθανότατα να σχηματίσουν εκ νέου κυβέρνηση, καθώς όσο πιο αργά γίνουν εκλογές τόσο χειρότερα αποτελέσματα θα σημειώσουν τα μνημονιακά κόμματα.
Χρειάζονται νέο κόμμα τόσο οι επικυρίαρχοι της ΕΕ όσο και οι εσωτερικές δυνάμεις που ωφελούνται από τη μνημονιακή πολιτική. Ακόμη δεν έχουν την πολυτέλεια να φτιάξουν περισσότερα νέα μνημονιακά κόμματα. Δεν έχουν τους απαραίτητους ψηφοφόρους. Αρχικά λοιπόν πρέπει να συσπειρώσουν σε ένα και μόνο μνημονιακό κόμμα τις δυνάμεις τους και να επιδιώξουν πάση θυσία να το επιβάλουν ως κυβέρνηση.
Ο πλουραλισμός μνημονιακών κομμάτων θα έρθει μετά από χρόνια. Οταν πια θα έχουν πληθύνει οι «εργαζόμενοι - ραγιάδες» και θα έχουν αποκτήσει ισχύ οι ακραία επιθετικοί επιχειρηματίες της νέας εποχής, όπως έγινε με τους «μαυραγορίτες» στη μετεμφυλιακή εποχή.

Οι «εσχατόγεροι» του Σαράντα...

του Παντελη Μπουκαλα απο την Καθημερινη...
Ούτε ο Μανώλης Γλέζος ούτε ο Μίκης Θεοδωράκης χρειάζονται υπεράσπιση από τις επιθέσεις της Χ.Α. Για να σταθεί δίπλα τους κανείς δεν υποχρεούται να προσυπογράψει όλες τις πράξεις και τα λόγια του βίου τους, που, σαν βίος ανθρώπων, έχει τις αντιφάσεις του.
Αχρείαστη τιμή τούς περιποιούμε πάντως όταν τους στριμώχνουμε στον ρόλο του συμβόλου, σαν να τους θέτουμε εκτός ιστορίας, όχι μόνον όσον αφορά το παρόν αλλά και αναδρομικά. Ο Θεοδωράκης και ο Γλέζος (οι «εσχατόγεροι», κατά τον χυδαίο κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της Χ.Α.) ήταν εκεί, στο πόστο τους, όταν άλλοι κρύβονταν ή υπηρετούσαν τυράννους, Γερμανούς ή χουνταίους.
Ηταν εκεί όχι επειδή έτυχε, επειδή το ’φερε μια στιγμή που δεν ξανάρθε, αλλά επειδή έτσι εννόησαν το διαρκές χρέος τους να πολεμούν για την ελευθερία.
Λέμε ψέματα, στον εαυτό μας και στα παιδιά μας, όταν λέμε πως «όλοι οι Ελληνες με ένα σώμα και μία ψυχή» κτλ. Ας αφήσουμε κάποτε τη ρητορεία για να δούμε την Ιστορία. Ποτέ δεν ήμασταν «ένα σώμα, μία ψυχή», από την αρχαιότητα ώς τώρα. Τρέσαντες και μηδίσαντες υπήρχαν πάντα. Και στις κορυφαίες στιγμές.
Ζουν ακόμα πολλοί «εσχατόγεροι» στη χώρα, εκτός από τους δύο κατά των οποίων ξοδεύει άδικα τη χολή της η Χ.Α. Ζουν Ελληνες που πορεύτηκαν προς την τιμή και την πεποίθησή τους, στην Αλβανία, στην Αντίσταση, στα μπουντρούμια της Μπουμπουλίνας.
Και θα φρίττουν τώρα βλέποντας τα ναζιστόπουλα νέας εσοδείας να χαιρετάνε σαν Ες Ες, ενόσω μάλιστα ακούγεται ο εθνικός ύμνος, που υβρίζεται έτσι κι αυτός και μαγαρίζεται. Θα ντρέπονται οι «εσχατόγεροι», οι παππούδες μας δηλαδή, για λογαριασμό των αναιδών μιχαλολιακιστών. Θα ντρέπονται για λογαριασμό του σιναφιού όσων ανακαλύπτουν τις «αρετές» του φασισμού και του ναζισμού μέσα στο απέραντο μνήμα που άφησαν πίσω τους.
Ηθικολογίες και συναισθηματολογίες; Ισως. Αλλά άντε τώρα να εξηγήσεις αυτά τα πολυσύλλαβα στους ανώνυμους «εσχατόγερους», που έδωσαν αίμα και ψυχή για μια πατρίδα που και αδίκησε έπειτα πολλούς και τώρα μιλούν στο όνομά της τα χιτλεροφιντάνια, που διεκδικούν μάλιστα την αποκλειστικότητα του πατριωτισμού.
Αντε να τους εξηγήσεις ότι το 2012 βρέθηκε η Χ.Α. να πει ότι ορθώς καταδικάστηκε ο Γλέζος σαν κατάσκοπος και εθνοπροδότης από το μετεμφυλιακό κράτος. Θα απαιτήσουν άραγε να εκτίσει τώρα το υπόλοιπον της ποινής του;

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

Κανένας χρυσαυγίτης μόνος του στην κρίση!

Του Σταύρου Παναγιωτίδη, απο το Κοκκινο Σημειωματαριο...
Η παρουσία του φασίστα Μιχαλολιάκου, αρχηγού της Χρυσής Αυγής, στον ΣΚΑΙ, αλλά κυρίως η παρουσία του δημοσιογράφου του σταθμού, Κωνσταντίνου Μπογδάνου, απέδειξε με τον καλύτερο και τον πιο κρυστάλλινο τρόπο το γιατί πρέπει, ξεπερνώντας τα αντανακλαστικά και τις συνήθειές μας, να μην αφήνουμε πλέον σε κανένα δημόσιο βήμα τους χρυσαυγίτες χωρίς αντίλογο. Η ένδεια των επιχειρημάτων του δημοσιογράφου του ΣΚΑΙ (αποδεικνύοντας για άλλη μία φορά πως δεν μπορείς να έχεις καμία σοβαρή απαίτηση από τους δημοσιογράφους που έχουν βγάλει το μεγάλο σχολείο των ανεγκέφαλων της… ΔΑΠ), που το μόνο που κατάφερνε να κάνει είναι να αναμασά – ανεπιτυχώς και ενοχλητικά – τα επιχειρήματα για τις ναζιστικές καταβολές της Χρυσής Αυγής, βασισμένα μόνο σε πρωτοσέλιδα του εντύπου της φασιστικής συμμορίας και σε φωτογραφίες των μελών της, κατάφερε να κάνει τον Μιχαλολιάκο συμπαθή. Αποσπασματικές ερωτήσεις, δήθεν (και για αυτό εκνευριστική) ευγένεια και μια χαρακτηριστική αδυναμία να ξεφύγει από τα πρωτόλεια επιχειρήματα κατά της Χρυσής Αυγής που έχουν εξαντλήσει τη δυναμική τους ήδη από την προεκλογική περίοδο.

Αυτό το τελευταίο είναι και το πιο κρίσιμο. Οι δημοσιογράφοι των μεγάλων ΜΜΕ αλλά και οι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δεν είναι σε θέση να απαντήσουν αποτελεσματικά στη Χρυσή Αυγή. Όχι μόνο επειδή είναι φθαρμένα στελέχη ενός απεχθούς συστήματος και άρα αναξιόπιστοι πομποί του οποιουδήποτε μηνύματος, που καταλήγουν να ενισχύουν κάτι όταν του κάνουν κριτική. Αλλά κυρίως, επειδή η επιχειρηματολογία τους δεν μπορεί να ακουμπήσει τα κρίσιμα σημεία που θα αποδομούσαν ριζικά τη Χρυσή Αυγή, τα σημεία που αφορούν την ουσία της πολιτικής της, ειδικά όπως αυτή ξεδιπλώνεται (και εκτίθεται) μέσα στην κρίση.

Έτσι λοιπόν, κάθε φορά που ο Μιχαλολιάκος ένιωθε να στριμώχνεται, πετούσε στον Μπογδάνο μια μπηχτή για τη Ζίμενς, τους μεγαλοδημοσιογράφους που φρουρούνται από την αστυνομία, τις ΜΚΟ που σχετίζονται με τον όμιλο Αλαφούζου και έφερνε με τη σειρά του αυτόν σε δύσκολη θέση, διότι τον εμφάνιζε ως εκπρόσωπο του φθαρμένου συστήματος εξουσίας. Επομένως, ο Μπογδάνος, και κάθε δημοσιογράφος που δρα ως εκπρόσωπος επιχειρηματικών και πολιτικών συμφερόντων, δεν μπορεί να εκθέσει πολιτικά την στάση της Χρυσής Αυγής, διότι αυτό θα επέβαλλε να συγκρουστεί με τα συμφέροντα που υπηρετεί και τις αντίστοιχες πολιτικές αντιλήψεις.

Δεν υπάρχει πλέον άνθρωπος που να μην έχει ακούσει πως η Χρυσή Αυγή είναι μια «νεοναζιστική, ρατσιστική, εθνικιστική» οργάνωση. Και δεν υπάρχει κανένας από αυτούς που την ψηφίζουν που να τον νοιάζει. Δεν το θεωρούν σημαντικό, δεν πιστεύουν πως η Χρυσή Αυγή θα μπορέσει ποτέ να έρθει στην εξουσία και να ανοίξει στρατόπεδα συγκέντρωσης ή απλώς – οι λιγότεροι – το εγκρίνουν. Θέλουν να την χρησιμοποιήσουν σαν μαστίγιο απέναντι στο σύστημα. Να το τιμωρήσουν και να το ξυπνήσουν. Επομένως, ο καλύτερος τρόπος για την αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής δεν είναι πλέον ούτε η Ιστορία, ούτε η «καθαρή» ιδεολογία. Το προνομιακό πεδίο πάλης είναι το βασικό, το ταξικό. Μόνο εμείς, λοιπόν, μπορούμε να εγκαλέσουμε τη Χρυσή Αυγή για το ότι ψηφίζει στη Βουλή υπέρ του χαρίσματος των χρεών των ποδοσφαιρικών ομάδων, κατά της εξεταστικής για τη Ζίμενς, υπέρ του Λάτση και υπέρ της πώλησης της Αγροτικής Τράπεζας και πως αγωνίζονται υπέρ ιδιοκτητών πάρκινγκ και εναντίον λαϊκών δημοτικών αρχών. Γιατί μόνο εμείς είμαστε απέναντι σε αυτές τις πολιτικές που προωθεί και η Χρυσή Αυγή. Μόνο εμείς μπορούμε να τους πούμε πως είναι τζάμπα μάγκες, γιατί αντί να στραφούν εναντίον των τραπεζιτών και των εφοπλιστών, χτυπάνε αυτούς που καθαρίζουν τα τζάμια των τραπεζών και τα καταστρώματα των πλοίων. Στη συνέντευξη στον ΣΚΑΙ, όταν ο δημοσιογράφος ρωτούσε για τις ναζιστικές καταβολές της Χρυσής Αυγής, ο Μιχαλολιάκος γινόταν ηγεμονικός επειδή απαντούσε πως το θέμα δεν είναι ο Χίτλερ αλλά «η μάνα στο Πέραμα που δεν έχει να ταϊσει τα παιδιά της εξαιτίας του Μνημονίου». Εκεί λοιπόν, ο μνημονιακός δημοσιογράφος σιωπά. Το βουλώνει. Κιτρινίζει και αλλάζει θέμα. Ενώ εμείς θα λέγαμε ότι από αυτήν τη γυναίκα που πράγματι πεινάει λόγω του Μνημονίου, εμείς ζητάμε να έρθει μαζί μας για να ακυρώσουμε το Μνημόνιο, να βάλουμε τις τράπεζες υπό δημόσιο έλεγχο και να αυξήσουμε τη φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου και των εφοπλιστών, ενώ ο Μιχαλολιάκος έχει να της προτείνει μόνο «να φύγουν οι ξένοι»!

Ας συνειδητοποιήσουμε τη σημασία δύο πραγμάτων και ας φερθούμε αναλόγως. Πρώτον, πως η Χρυσή Αυγή δεν είναι πλέον στο 0,1%, για να υιοθετούμε απέναντί της την τακτική του μη διαλόγου, για να μην της δώσουμε βήμα και την νομιμοποιήσουμε, όπως κάναμε παλαιότερα. Αλλάζουν οι συνθήκες, αλλάζουν και οι τακτικές μας. Δεύτερον, πως εμείς, η Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ, είμαστε η μόνη καθαρή δύναμη, το μόνο τίμιο πρόσωπο της πολιτικής στη χώρα. Άρα, οι μόνοι που μπορούν να αποδομήσουν τη Χρυσή Αυγή. Και επομένως, πως δεν έχουμε το περιθώριο να αποσυρθούμε από αυτήν την «πρόσωπο με πρόσωπο» αντιπαράθεση. Και κάτι ακόμη. Ψυχραιμία. Ούτε είμαστε εμείς από κάτω, ούτε η Χρυσή Αυγή βαδίζει προς την εξουσία. Ας μην αφήνουμε τον πανικό να κερδίζει έδαφος. Ας αντιμετωπίσουμε την κατάσταση όπως έχει. Όπως αρμόζει σε αριστερούς.

«Πολεμήστε για το νησί σας, παρακαλώ!»...

Έρχομαι στη Χίο εδώ και πολλά χρόνια. Πριν δύο χρόνια έμεινα για 6 μήνες σε αυτό το νησί. Είναι ένας τόπος που σπάνια συναντά κανείς. Γι αυτό το λόγο σοκαρίστηκα, όταν έμαθα για τα σχέδια εγκατάστασης ανεμογεννητριών στη Χίο από την ισπανική Iberdrola.
Σαν δημοσιογράφος στη γερμανική κρατική τηλεόραση, ταξιδεύω πολύ σε όλο τον κόσμο – τόσο για επαγγελματικούς όσο και για προσωπικούς λόγους. Μόνο έξω από τα σύνορα της Ευρώπης, έχω ξανασυναντήσει τόσο όμορφα τοπία, γνήσια Φύση και φιλόξενους ανθρώπους.
Σε αντίθεση με πολλές χώρες, στις οποίες το τοπίο επιβαρύνεται και ασχημαίνει από τεράστια ξενοδοχεία και τουριστικές εγκαταστάσεις, στη Χίο βρίσκει κανείς ακόμη Φύση που δεν έχει παρενοχληθεί καθώς και σπάνια είδη φυτών και ζώων. Η πηγαία αυτή ομορφιά του νησιού σας αποτελεί μια αξία, που δεν μπορεί να εξαργυρωθεί με χρήματα. Κοιτάξτε να τη διαφυλάξετε. Έχετε ακόμα την ευκαιρία να εμποδίσετε την εγκατάσταση των γιγάντιων ανεμογεννητριών. Πολεμήστε για το νησί σας, παρακαλώ!!!
Τέτοιου είδους επιχειρηματικά σχέδια ωφελούν μόνο τις μεγάλες εταιρείες, και επενδυτές, κάθε άλλο παρά Έλληνες. Βάσει στοιχείων από παρόμοια έργα σε όλο τον κόσμο, ένα 3% είναι το μέγιστο κέρδος που θα μείνει στο νησί από αυτή την επένδυση. Και αυτό το 3% δεν θα φτάσει ποτέ στην τσέπη των κατοίκων του νησιού, μιας και η τιμή του ρεύματος θα ακολουθεί μια ταχέως ανοδική πορεία.
Στη Γερμανία ήδη πολύς κόσμος με δυσκολία πληρώνει το ρεύμα, μεταξύ άλλων και λόγω της δημιουργίας εγκαταστάσεων με ανεμογεννήτριες. Είναι ένα θέμα με το οποίο πρόσφατα ασχολήθηκα. Η γερμανική κυβέρνηση χρεώνει το ρεύμα όλο και περισσότερο, καθώς δίνει υπέρογκες επιδοτήσεις για την εγκατάσταση αιολικών και ηλιακών πάρκων. Κάτι που και η ελληνική κυβέρνηση σκοπεύει να κάνει. Στην «πλούσια» Γερμανία, ένα στα δέκα νοικοκυριά έχει δυσκολία στο να πληρώσει το λογαριασμό του ρεύματος. Σε 150 ευρώ το μήνα ανέρχεται το ποσό που χρειάζονται δύο άτομα ανά νοικοκυριό για ρεύμα και θέρμανση – παρόλο που λείπουμε σχεδόν όλη τη μέρα από το σπίτι.
Άλλο ένα παράδειγμα είναι η Ισπανία. Στην Ανδαλουσία δημιουργήθηκε ένα τεράστιο αιολικό πάρκο με κρατική επιχορήγηση και έτσι το πανέμορφο τοπίο καταστράφηκε για πάντα. Σύντομα, το κράτος δεν είχε πια την δυνατότητα να πληρώνει την επένδυση αυτή και το «μαγαζί» με τις ανεμογεννήτριες έκλεισε νωρίς. Τι έμεινε; κανένα κέρδος, καμία χρησιμότητα. Για κανέναν. Μόνο ένα περιβάλλον κατεστραμμένο, «φυτεμένο» με τεράστιες ανεμογεννήτριες που πια δεν λειτουργούν. Η ζημιά δεν γίνεται να διορθωθεί έτσι απλά. Για πόσο καιρό πιστεύετε ότι το ελληνικό κράτος θα μπορεί να επιδοτεί το 40% – 50% του κόστους τέτοιων έργων και να πληρώνει ξένες εταιρείες; Και από πού θα πάρει το 1,8 δις ευρώ που χρειάζεται για τα έργα αυτά που σχεδιάζει σε Λέσβο και σε Χίο; Και τι θα πείτε στα παιδιά και τα εγγόνια σας; Πώς θα τους εξηγήσετε την ανεπανόρθωτη καταστροφή του περιβάλλοντος μέσα από την διάνοιξη τεράστιων δρόμων για να μεταφερθούν οι ανεμογεννήτριες στα πάρκα; Και ότι η μοναδική ομορφιά του νησιού θυσιάστηκε για να κερδίσουν τρίτοι;

Προστατέψτε το νησί σας, παρακαλώ!

Και μια προσωπική μου επιθυμία: Μην αφήσετε να καταστραφεί η δυτική ακτή του νησιού. Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ!!!
Caroline Wenzel
Δημοσιογράφος

Χρέη και λίστες…

απο το Ιστολογιο του ερυθρου Καγκουρω...

Η σύνταξή τους με τα χίλια ζόρια ακούμπαγε το χιλιάρικο. Τα έφερναν όμως βόλτα έστω και με δυσκολία. Δυο ψυχές ήταν, υποχρεώσεις μεγάλες δεν είχαν, προβλήματα υγείας, χτύπα ξύλο, τα συνηθισμένα. Μαθημένοι σε πιο ζόρικους καιρούς να την περνάνε με τα λίγα, δίχως να τους λείπει το χαμόγελο. Είχαν αυτή την χαραγμένη αξιοπρέπεια. Αυτή την εντιμότητα που, ας μην το κρύψουμε, σε νεότερες γενιές φαινόταν και λίγο αφέλεια ή αγαθοσύνη. Να είσαι εντάξει στις υποχρεώσεις σου, να μην χρωστάς, να μην σε πούνε μπαταχτσή. Μεγάλη ρετσινιά το μπαταξιλίκι στον κώδικα αξιών τους…

Για χρόνια το εκκαθαριστικό της εφορίας, με βάση τα πενιχρά τους εισοδήματα είχε ένα μικρό ποσόν επιστροφής φόρου. Αυτό πήγαινε στο πετρέλαιο για τους χειμωνιάτικους μήνες. Φέτος, για πρώτη χρονιά, αλλάξανε τα πράγματα. Έπρεπε να πληρώσουν  χίλια και κάτι ευρώ. Ανήκαν βλέπεις σε εκείνα τα συμπαθή στρώματα που καλούνταν να πληρώσουν τα σπασμένα. Χίλια και κάτι ευρώ, ξεπερνούσαν το μηνιάτικό τους. Σκοτείνιασαν στιγμιαία. Μετά το δέχτηκαν. Ούτε για διακανονισμούς σε δόσεις ήθελαν ν’ ακούσουν. Μια κι έξω. Από κάτι πενιχρές οικονομίες «για ώρα ανάγκης» τράβηξαν ολόκληρο το ποσό. Ο άντρας στήθηκε χαράματα έξω από την τοπική Δ.Ο.Υ.  Πλήρωσε το φόρο. Γύρισε σπίτι έχοντας την ικανοποίηση ότι «δεν χρωστάει σε κάνενα». Είχε ακόμα την πεποίθηση ότι στάθηκε συνεπής σε μια υποχρέωσή του. Είπαμε, άλλα μυαλά, παλιοκαιρίσια.

Τις τελευταίες μέρες ακούνε συνέχεια για λίστες που χάνονται, βρίσκονται, ξεχνιούνται σε συρτάρια και ξαναβρίσκονται. Για υπουργούς που έχασαν, ξέχασαν, τα ρίχνουν σε άλλους υφιστάμενους, διαδόχους, παρατρεχάμενους. Οι λίστες περιέχουν ονόματα, ποσά, μεταφορές, καταθέσεις. Από όλους εκείνους τους έξυπνους που καταδέχονται να χρωστάνε και δεν τρέχει κάστανο.
Τους τα λένε όλα αυτά οι τηλεοράσεις την ώρα που τσιμπολογάνε το βραδινό τους. Χτες βράδι πάλι, με λεπτομέρειες για ένα δισκάκι που χάθηκε. Με διαλόγους και τα σχετικά. Ο άντρας, παράτησε το πηρούνι και φασκέλωσε μεγαλοπρεπώς την οθόνη. Μετά, το ξανασκέφτηκε, κι έριξε κι άλλη μια μούντζα. Στον εαυτό του. Έκανε πέρα το πιάτο, κι άναψε τσιγάρο.

Επίδομα ματωμένου γάμου...

του Γιαννη Μακριδακη...
Όταν είσαι θλιβερός πολιτικάντης εγκλωβίζεσαι στις επιλογές σου. Δεν είναι προσωπικό για τον Κουβέλη αυτό που γράφω, εκείνον αν μη τι άλλο τον σέβομαι ως άνθρωπο, αλλά είναι για όλα αυτά τα πολιτικά ρετάλια που συνευρέθηκαν ανά το πανελλήνιο και σχημάτισαν το μόρφωμα ΔΗΜΑΡ
Τι κάνανε και τι μας είπαν δηλαδή όλους αυτούς τους μήνες;
Πως είναι η Αριστερά της ευθύνης και πως βάζουν πάνω απ’ όλα την πολιτική σταθερότητα της χώρας, την διάσωσή της δηλαδή μέσα από τους όρους που εννοεί διάσωση αυτό το άθλιο σύστημα των Αγορών τοκογλύφων και της ισοπεδωτικής ΕΕ. Και συνεργάστηκαν με τους επικίνδυνους, με τους μαστροπούς της χώρας για να υπηρετήσουν αυτούς τους σκοπούς. Και έβαλαν πλάτη στον φασισμό του κάθε Δένδια, στον ρατσισμό του κάθε χρυσαυγίτη, στην εξαθλιωση των πολιτών από τον κάθε Στουρνάρα, στην εκπόρνευση της πατρίδας από το κάθε πολιτικό απόβρασμα που αντί να συντάξει πρόταση ανόρθωσης με όπλο την παραγωγή, διατυμπανίζει πως ο μόνος δρόμος είναι να ξεπουλήσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε, ακόμα και το μέλλον μας, ακόμα και τη ζωή μας στους δανειστές.
Όταν είσαι θλιβερή πολιτική φιγούρα κι έχεις φτάσει σε ηλικία γάμου με την εξουσία, την έχεις περάσει κιόλας αλλά δεν έχει ευοδωθεί αυτός, αρχίζεις να αγχώνεσαι, να νιώθεις πολιτικό γεροντοπαλίκαρο, αρχίζεις να γελοιοποιείσαι κάνοντας το πολιτικό τζόβενο και συγχρωτίζεσαι με τον κάθε τυχάρπαστο που βρίσκεται μπροστά σου και σου υπόσχεται προξενιό με την ποθητή νύφη, την κυβερνητική καρέκλα.
Η γελοιοποίηση είναι αναπόφευκτη από κει και μετά. Από θλιβερός πολύ εύκολα καταντάς γελοίος. Ιδιαίτερα αν όσο διαρκεί ο γάμος κάνεις πως δεν βλέπεις ότι είναι ματωμένος, μόνο και μόνο για να περνά ο καιρός και να λογίζεσαι παντρεμένος στα μάτια των άλλων, ίσως και στα δικά σου, αναλόγως το πόσο θλιβερός είσαι. Και για να παίρνεις και το επίδομα της παντρειάς.
Στο τέλος όμως, τότε που ξυρίζουν τον γαμπρό δηλαδή, πάντα βγαίνεις ρεντίκολο. Πιάνεσαι απ’ όπου βρεις και γυρεύεις πόρτα να φύγεις. Αλλά η νύφη και οι προξενήτρες σε πιάνουν στο στόμα τους και σε κάνουν να μην ξέρεις πού να κρυφτείς. Πως μόνο το επίδομα γάμου σε ένοιαζε, λένε, γι αυτό έκανες την παντρειά μαζί τους. Πού να καταλάβουν οι άθλιοι το βαθύ σου αίσθημα. Τη γλύκα της ψυχής που νιώθει εταίρα κυβερνητική, που νιώθει πως επιτελεί κορυφαίο έργο. Ας είναι και φασιστικό, ας βγάζει και τη χώρα στην πορνεία.
Πάει κι ο γάμος πάει και το επίδομα θλιβεροί αριστερούληδες της γουολ στριτ. Κι ο πολιτικά ζωντοχήρος, στην πολιτική ηλικία σας, πεθαίνει (πολιτικά) πλέον κατάμονος και μετά από την ελπίδα (του).

Η αγωνία ενός λαού...

του Δημητρη Γληνου...
Απέναντι σ’ αυτή τη φοβερή συμφορά, την άγρια μπόρα που ξέσπασε πάνω στη χώρα μας και καταβασανίζει το λαό μας, ποια είναι η στάση του λαού; Πώς αντιμετωπίζει ο λαός τα χτυπήματα που αναταράζουν όλη του τη ζωή; Από τη μια μεριά τα χτυπήματα της τυραννίας των ξένων καταχτητών, την αρπαγή του ψωμιού του, την ολόπλευρη στέρηση των μέσων της ζωής του, την αβεβαιότητα, την μαύρη έγνοια που τον κατατρώγει την πάσαν ημέρα, το θάνατο που τον τριγυρίζει με χίλιες μορφές την κάθε στιγμή; Και από την άλλη μεριά τα χτυπήματα της προδοσίας, την άγρια και αχόρταγη μανία της κερδοσκοπίας, την αισχρή συνωμοσία των εκμεταλλευτών της δυστυχίας του;


Από τη μια στιμή στην άλλη, όλα τα στρώματα του λαού μας είδανε να αναποδογυρίζεται και να γκρεμίζεται γύρω τους το οικοδόμημα της ζωής τους. Ο εργάτης έχασε τη δουλειά του, βρέθηκε στο δρόμο απένταρος. Μα και όποιος είχε δουλειά, το μεροκάματό του έγινε με μιας μηδενικό των μηδενικών. Ο,τι κέρδιζε όλο το μήνα δεν του έφτανε πια για να ζήσει ούτε μιαν ημέρα. Αν, πρωτήτερα, μπορούσε να τρώει αυτός και τα παιδιά του ένα κομμάτι ψωμί, λίγες ελιές, λίγα χορταρικά, τώρα χάθηκε και το ψωμί και η ελιά και το χόρτο. Το σκληρό μονοπάτι που βάδιζε πάντα, έγινε τώρα ο δρόμος του μαρτυρίου, που ωδηγούσε κι αυτόν και τη γυναίκα του και τα παιδιά του κατευθείαν στο νεκροταφείο. Στην ίδια θέση βρέθηκαν όλοι οι μισθωτοί. Ο ιδιωτικός και δημόσιος υπάλληλος, ο τραγικός αυτός αιώνιος ακροβάτης ανάμεσα στην πείνα και στην κοινωνική αξιοπρέπεια, έχασε κάθε ισορροπία. Το κρυφό μαρτύριό του έγινε τώρα πια φανερό. Σιγά - σιγά αποσκελετώθηκε αυτός και η φαμελιά του. Τα ρούχα του κυλάν από πάνω του, το πρόσωπό του εσούρωσε. Ολοι γέρασαν με μιας και στα μάτια τους ζωγραφίστηκε η μαύρη έγνοια και η αγωνία η θανάσιμη. Η διάσταση ανάμεσα στο εισόδημα και στα πιο απαραίτητα έξοδα της ζωής έγινε τρομαχτική. Ολος ο μισθός δε φτάνει για να αγοράσει τα τρόφιμα δέκα ημερών, πέντε ημερών, τριών ημερών, μιας ημέρας. Ολος ο μισθός ενός μηνός δε φτάνει για να περάσει ένα ζευγάρι σόλες στα τρύπια παπούτσια του! Και για το μισθωτό, λοιπόν, άνοιξε πλατύς ο δρόμος του νεκροταφείου, η μαύρη πύλη του θανάτου από μαρασμό, που καταπίνει τα παιδιά του, τους γονιούς του, τη γυναίκα του και αυτόν τον ίδιον. Οι συνταξιούχοι πολιτικοί και στρατιωτικοί και τα θύματα των πολέμων έπαθαν χειρότερα. Οι μικροί και μεσαίοι εισοδηματίες και πολλοί γλυκά αποκοιμισμένοι απάνω στο μαλακό προσκέφαλο της εξασφαλισμένης ζωής, ξύπνησαν τραγικά μπροστά στο τρομαχτικό φάσμα της πείνας.

Και όλοι αυτοί, εργάτες, υπάλληλοι, επαγγελματίες, βιοτέχνες, εισοδηματίες, που άνοιξε με μιας βαθύς ο λάκκος μπροστά τους, άρχισαν να ξεπουλάνε ό,τι βρισκότανε σπίτι τους. Δαχτυλίδια, βέρες, ρολόγια, έπιπλα, χαλιά, τεντζερέδια, πιατικά, παπλώματα, κουβέρτες, ρουχισμός, πήρανε το δρόμο της αγοράς. Κάθε μικροοικονομία εξανεμίστηκε. Ο,τι κρυβότανε για στήριγμα των γηρατειών, η προίκα των κοριτισιών, το κεντητό προσκέφαλο, τα νυφικά σεντόνια, όλα πήρανε το δρόμο της αγοράς. Τα καταπίνει κάθε μέρα ο σκοτεινός λάκκος και όμως το τρομαχτικό φάσμα της πείνας είναι εκεί μπροστά τους. Ε! Η ζωή είναι αβάσταχτη. Η σκλαβιά έγινε αβάσταχτη. Ο θάνατος είναι μπροστά μας. Λοιπόν τι περιμένουμε;

Τα ίδια και χειρότερα γίνονται στα χωριά, μ’ όλη τη φαινομενική υπερτίμηση των αγροτικών προϊόντων και το φαινομενικό πλούτο που συσσωρεύεται στις κασσέλες μερικών αγροτών. Εδώ βέβαια φάνηκε στην αρχή σα να ήρθε αναπάντεχα ο χρυσός αιώνας. Οι χωριάτες είδανε με μιας να τρέχουνε τα χιλιάρικα μέσα στο σπιτικό τους, να μπαίνουν από τις πόρτες και τα παράθυρα τα λεφτά, και να χρυσοπουλιέται το σιτάρι τους, τα καλαμπόκι τους, το λαχανικό τους, η πατάτα τους, η ελιά τους, το κρασί τους, το τυρί τους, το γάλα τους. Πίστεψαν πως τώρα μπορούνε κι αυτοί να ξεχρεώσουνε τα χτυπήματά τους, ν’ αγοράσουνε κι άλλα χτήματα, ν’ αγοράσουνε σπίτια στις πολιτείες, ν’ αγοράσουνε χρυσαφικά και διαμαντικά, μεταξωτές κάλτσες στις τσούπρες τους, ακόμα και πιάνα να κουβαλούνε στο χωριό. Σιγά - σιγά όμως άρχισαν να βλέπουν να λυώνει μπροστά στα μάτια τους ο θησαυρός. Για ένα ζευγάρι άρβυλα ή τσαρούχια, χρειάζουνταν τώρα σωρό τα χιλιάρικα, τα ζώα τους άρχισαν να ψοφάνε μη έχοντας τροφή, τους άρπαξαν οι ξένοι σταυρωτήδες τα πουλερικά τους και τα πρόβάτα τους. Δεν έχουνε γάλα, δεν έχουνε αυγό να φάνε. Και ήρθε το κράτος να τους πάρει και τα γεννήματα με τη βοήθεια των καραμπινιέρων. Στο τέλος στερήθηκαν και το ψωμί. Δεκάδες πεθαίνουν οι φτωχοί χωριάτες από πείνα, γυμνοί και ξυπόλητοι περπατάνε. Και στο τέλος τέλος, και κείνοι που έχουν σωριασμένα τα χιλιάρικα στις κασσέλες τους θα ιδούνε πως δε θα μπορούνε ούτε στον τοίχο να τα κολλήσουνε για ταπετσαρία γιατί θα τους λείπει η κόλλα. Είναι κοινή η συμφορά για όλους κι ας μη μας ξεγελάει ο Νιαγάρας του χαρτιού. Τα πραγματικά αγαθά, τα προϊόντα μας, ό,τι έχουμε υλικό αγαθό, αυτό εξατμίζεται, φεύγει, πάει στα ξένα χέρια και σε ξένες κοιλιές. Φτωχοί, πάμφτωχοι πρόκειται να γίνουμε όλοι, γιατί και τα σπίτια μας και στις πολιτείες και στα χωριά, και τα χωράφια μας, κι οι πέτρες ακόμα πρόκειται σε λίγο να βρεθούν σε ξένα χέρια. Ξένοι αφεντάδες πρόκειται να πάρουν όλα τα αγαθά μας, και μεις, σκλάβοι αλευτέρωτοι, είλωτες, δούλοι, γυμνοί και ξυπόλητοι και κουρελήδες και πεινασμένοι πρόκειται να χύνουμε τον ιδρώτα μας πάνω σε τούτη τη γη, για να παχαίνουμε τους ξένους αφεντάδες και να πεθαίνουμε χίλιους θανάτους κάθε μέρα. Η μοίρα που φυλάνε για μας οι ξένοι καταχτητές είναι η μοίρα των μαύρων της Αφρικής, των κούληδων και των Κινέζων κουρελήδων που ψοφάνε σαν τις μύγες στις πολιτείες και στα χωριά.

Και κανένας μας αληθινά δεν ξεγελιέται. Απέναντι σ’ αυτή τη μαύρη δυστυχία, που μας έρριξαν, και που ο μόνος σκοπός τους είναι να την μονιμοποιήσουν, μια και μόνη είναι η ψυχική στάση του λαού μας απ’ άκρη σ’ άκρη, εξόν από τους προδότες και τα τσακάλια. Μίσος άγριο κι άρνηση απόλυτη!

Οι ξένοι καταχτητές και οι ντόπιοι αιματορουφηχτάδες ένα σκοπό έχουνε: Να μας λυγίσουνε τις ψυχές κάτω από τα χτυπήματα της συμφοράς, να σπάσουνε τα ζωτικά νεύρα της ζωής μας, να τσακίσουνε την ψυχική μας αντίσταση, να μας κάνουνε να δεχτούμε τη μαύρη μοίρα που μας ετοιμάζουνε, να μας ρίξουνε στην απελπισία και στη μοιραλατρεία.

Μα ο λαός αυτός με την τρισχιλιόχρονη ιστορία, που πέρασε μέσα σε τόσες συμφορές χωρίς να χάσει ποτέ την ελπίδα και τη δύναμη της άρνησης απέναντι σε κάθε καταχτητή, δε θα λυγίσει και τώρα και δεν θα απελπιστεί. Και τώρα ολόψυχα ενωμένος θα ριζώσει στο χώμα το ελληνικό και στην ιστορία την ελληνική και με ατσαλωμένη την ψυχή θα αντιτάξει στους τυράννους το “όχι”, το “όχι” το οριστικό και αμετάκλητο. Και αυτό πραγματικά κάνει.

Δεν τον ελύγισεν η συμφορά και η παραζάλη, και τώρα συγκεντρώνει τις δυνάμεις του για να το πει το “όχι” αυτό το μεγαλόφωνο και να το στηρίξει με όλα τα κορμιά και όλες τις αδάμαστες ψυχές. Αληθινά ο φριχτότερος εχθρός μας τούτη τη στιγμή θα ήταν η παθητική αποδοχή της μοίρας μας, θα ήταν η αποκαρδίωση, η απελπισία και η μοιρολατρεία.

Η μοιρολατρεία με τις δυό τις μορφές. Τη μια που λέει: “Ο,τι έγινε, έγινε. Είμαστε πολύ αδύνατοι, δεν μπορούμε να αντισταθούμε στα θεριά που μας κατασπαράζουνε. Ας σκύψουμε το κεφάλι, ας συμβιβαστούμε με τη μοίρα μας κι έχει ο Θεός! Ας παραδοθούμε στη μεγαλοψυχία των τυράννων μας”. Είναι η φωνή της προδοσίας που τα λέει αυτά. Η φωνή του Τσολάκογλου και των καθαρμάτων σαν κι αυτόν. Κάθε συμβιβασμός, κάθε αποδοχή του μοιραίου είναι προδοσία. Ο λαός που τσακίζεται από την υπέρτερη βία για μια στιγμή, δεν είναι ακόμα σκλάβος. Σκλάβος γίνεται από τη στιγμή που ψυχικά δέχεται τη σκλαβιά. Κι αυτό κοιτάζουνε να πετύχουν οι εχθροί μας με τη φωνή των προδοτών. Και η άλλη μορφή της μοιρολατρείας είναι το ίδιο ολέθρια όταν λέει: “Ας σταυρώσουμε τα χέρια κι ας περιμένουμε να μας ελευθερώσουν άλλοι”! Γιατί και τούτη η μορφή της μοιρολατρείας είναι αποδοχή της σκλαβιάς. Οποιος δέχεται να του χαρίσουν άλλοι τη λευτεριά του, αυτός ομολογεί κιόλας πως είναι σκλάβος και το πολύ - πολύ πρόκειται ν’ αλλάξει αφέντη. Οχι! Κανένα είδος συμβιβασμό, κανένα είδος μοιρολατρεία δεν αποδέχεται ο λαός ο ελληνικός. Και το έδειξε κιόλας και το δείχνει με τη διαγωγή του. Στις πολιτείες και στα χωριά μας, εξόν από τους λίγους προδότες και τους εκμεταλλευτές, δεν υπάρχει καμμιά σκλαβωμένη ψυχή. Αγωνίζονται οι εργάτες και οι μισθωτοί στς πολιτείες, αγωνίζεται ο αγρότης. Στα βουνά της Ελλάδος αντηχεί κιόλας η γνώριμη φωνή της λευτεριάς. Η φωνή των καριοφιλιών του ‘21, η φωνή του μάνλιχερ του ‘42.

Οχι! Δεν υπάρχει συμβιβασμός και μοιρολατρική αποδοχή της σκλαβιάς. Ενας και μόνο δρόμος ανοίγεται μπροστά μας. Ο δρόμος της ενεργητικής αντίστασης, ο δρόμος του εθνικοαπελεθερωτικού αγώνα. Αντίσταση ενεργητική. Παλλαϊκός αγώνας για την κατάχτηση την οριστική και την κατοχύρωση την οριστική της λευτεριάς. Αυτή είναι η ηρωική διάθεση του ελλληνικού λαού μέσα στην αγωνία του. Η αγωνία του ελληνικού λαού, είναι η αγωνία λαού που θέλει να ζήσει και θα ζήσει. Που θα παλαίψει όλος μαζί ενωμένος, που θα παλαίψει και θα νικήσει.

Γιατί τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, νοιώθουμε όλοι ζωντανοί μέσα μας την εγερτήρια κραυγή του Ρήγα του Φεραίου, που εμψύχωσε τους προγόνους μας του ‘21.

“Καλλίτερα μιας ώρας ελεύτερη ζωή

παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή!”

το παρπανω κειμενο ειναι ενα απο τα κεφαλαια του βιβλιου του Γληνου "Τι είναι και τι θέλει το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο"
Δειτε ολοκληρο το βιλβλιο σε scribd
Δημήτρης Γληνός - Τι είναι και τι θέλει το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο ΕΑΜ [Ρήγας 1944]

Το λέει κι ο παππούς Αίσωπος...

My Pillow Book...
Με κάθε σεβασμό στις διαφορετικές απόψεις, η «πάλη των γραμμών» για τον ιδεολογικό-πολιτικό προσανατολισμό μιας –της όποιας- πολιτικής δύναμης με πρόταση εξουσίας, έχει ενδιαφέρον σε εποχές ειρήνης. Όμως, εδώ και τώρα, έχομε πόλεμο. Έναν ακήρυχτο πόλεμο από μια υπερεθνική συμμορία κατά της ελληνικής –κι όχι μόνο της ελληνικής- κοινωνίας.

Διαβάζω διάφορες περισπούδαστες αναλύσεις «οικονομολόγων» και οικονομολογούντων που επιμένουν να αναλύουν τις ατέλειες του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος και να συγκρίνουν την Ελλάδα με την Ισπανία ή την Ιταλία, ακόμα και την Πορτογαλία, ξεχνώντας ότι οι υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού νότου έχουν, άλλη περισσότερο, άλλη λιγότερο, λειτουργικές παραγωγικές υποδομές, σε αντίθεση με εμάς εδώ στην Ελλάδα, που μέσα στις ηδονιστικές παραισθήσεις δεκαετιών, σα γνήσιοι αρχοντοχωριάτες, αφήσαμε τα πάντα να ρημάξουνε, πριν τα τσιμεντώσουμε...  
Βέβαια υπάρχουν και σοβαροί διανοητές, όπως ο Νόαμ Τσόμσκι, ο οποίος ακόμα και σήμερα επανέλαβε ότι για να βγει η Ελλάδα από την κρίση πρέπει να βρεθούν πόροι που θα «πυροδοτήσουν» αναπτυξιακές δομές.
Και προτάσεις για αναπτυξιακές δομές, θα μπορούσε κάποιος να συμπληρώσει.

Όμως εμείς εδώ, κάθε τοπική κοινωνία από μόνη της, εφόσον η κεντρική εξουσία είναι παραδομένη στους λήσταρχους και τους "λισταρχους", αντί να συζητάμε τους τρόπους και τις μεθόδους ανασύστασης της παραγωγικής βάσης της χώρας, αναλωνόμαστε σε ατέρμονες συζητήσεις για την ιδεολογική και την πολιτική καθαρότητα των απόψεών μας όταν δεν συνυπογράφομε όψιμες εκκλήσεις να κηρυχθεί παράνομη η "Χρυσή Αυγή". Αναρωτιέμαι αν υπάρχει αποτελεσματικότερος τρόπος από αυτὀν για να βελτιώνονται μέρα με τη μέρα τα ποσοστά που δίνουν οι δημο(σ)κόποι στη Χρυσή Αυγή. 

Εκεί στα Χανιά, όπως και πέρσι, έτσι και φέτος τα πορτοκάλια θα σαπίσουν κάτω από τα δένδρα, το λάδι θα «κοπεί» με μεταχρονολογημένες επιταγές, σε «αγοραίες» τιμές κάτω από το πραγματικό κόστος παραγωγής, που κανείς δεν ξέρει να το υπολογίσει.
Δε βαριέσαι, έχει ο Θεός, θα πουλήσομε «ισοδύναμη» ποσότητα από μολυβένια τσολιαδάκια, made in China, στους τουρίστες που μας φέρνουν τα κρουαζιερόπλοια. 

Χονδρές ελιές στην Αγορά των Χανίων, καλαματιανές, μπορεί και ισπανικές, δεν πρόσεξα, τρία ευρώ οι δέκα ελιές, μέσα στην πλαστική, αεροστεγή συσκευασία τους. To take away. Γιατί δεν τις αγοράζει κανείς? Δεν αναρωτιέσαι! Τις πουλάνε μισοτιμής, ίδιες κι απαράλλαχτες φαίνονται στη συσκευασία, μπορεί να είναι μαροκινές, ποιόν ενδιαφέρει, χωρίς φόρο προστιθέμενης αξίας, μέσα στο κρουαζιερόπλοιο.
Καληνύχτα και καλή τύχη, κατά που λένε...

Αλλά για δες που έρχεται από τα παλιά κι ο παππούς Αίσωπος, να μας συμβουλεύσει, διηγούμενος εκείνη την ιστορία του αγωγιάτη που κόλλησε με το κάρο του φορτωμένο στις λάσπες. Άρχισε να προσεύχεται στην Αθηνά o αγωγιάτης, να του στείλει τον ημίθεο Ηρακλή να τον βοηθήσει να ξεκολλήσει. «Συν Αθηνά και χείρα κίνει» τον ορμήνεψε η Παλλάδα κι όποιος δεν κατάλαβε, δεν κατάλαβε...
Δεν υπάρχει πια καμία αμφιβολία, το λέει κι ο παππούς Αίσωπος: πρώτα-πρώτα πρέπει να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και ύστερα να αρχίσουμε να κουβεντιάσομε πώς θα ανοικοδομήσουμε τα ερείπια που αφήνει πίσω της η εποχή των μπλε και των πράσινων καφενείων, καθώς και των όψιμων παραφυάδων τους.

Σημειωνόταν σε ένα παλαιότερο κείμενο που είχα συνυπογράψει: «η προσπάθειά μας δεν πρέπει να σκαλώσει σε αναχώματα της πολιτικής ταυτότητας του καθενός από μας διότι θεωρούμε ότι έχει μεγαλύτερη αξία για την κοινωνία των Πολιτών ένας φοιτητής που δε συμμετέχει στο φοιτητικό κίνημα, από ένα «αγωνιστή» φοιτητή που περνάει τα μαθήματα με αντάλλαγμα την ψήφο του στις εκλογές της συγκλήτου του πανεπιστημίου του, έχει μεγαλύτερη αξία για την κοινωνία των Πολιτών ένας γιατρός που ψηφίζει «συντηρητικά» αλλά δεν παίρνει φακελάκι, από έναν «προοδευτικό» που στριμώχνει στη σκοτεινή γωνία τον παππού ή τη γιαγιά πριν τους προγραμματίσει για το χειρουργείο, έχει μεγαλύτερη αξία για την κοινωνία των Πολιτών, ένας «συντηρητικός» δημόσιος υπάλληλος που βρίσκεται στη θέση του και προσπαθεί να συμβάλλει στην εξυπηρέτηση των συμπολιτών του από έναν «προοδευτικό» που πηγαίνει στο γραφείο του το πρωί, κρεμνάει το σακάκι του στην καρέκλα κι επιστρέφει ξανά την ώρα που σχολάει για να το πάρει και να πάει σπίτι του.»

Κι όποιος δεν κατάλαβε, δεν κατάλαβε...
OKTANA

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

Γιατί γιορτάζουμε την έναρξη και όχι τη λήξη του πολέμου;

Του Πολυμέρη Βόγλη, δημοσιευθηκε στα Νεα...
Μία ακόμη εθνική μας ιδιαιτερότητα...
Στην Αθήνα στις 28 Οκτωβρίου 1941 ομάδες φοιτητών πορεύτηκαν στους δρόμους της κατεχόμενης πρωτεύουσας και κατέθεσαν στεφάνι στο Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη. Την επόμενη χρονιά τα στρατεύματα κατοχής ήταν προετοιμασμένα και είχαν αποκλείσει το ίδιο Μνημείο. Αλλά αυτή τη φορά το πλήθος των διαδηλωτών ήταν πολύ μεγαλύτερο και, όταν προσπάθησαν να σπάσουν τον κλοιό για να καταθέσουν στεφάνι, δεν δίστασαν να πυροβολήσουν, χωρίς ωστόσο να καταφέρουν να διαλύσουν το πλήθος.

Η 28η Οκτωβρίου στη συνείδηση του ελληνικού λαού είχε ήδη κατοχυρωθεί ως ημέρα που συμβόλιζε τον αγώνα κατά των κατακτητών, προτού η χώρα απελευθερωθεί και καθιερωθεί επίσημα ως εθνική επέτειος. Μπορεί στις δεκαετίες που ακολούθησαν η 28η Οκτωβρίου να μετατράπηκε σε πεδίο αντιπαράθεσης αναφορικά με το νόημα της επετείου (εορτάζουμε το «Οχι» του Μεταξά ή τον αγώνα του ελληνικού λαού κατά της ιταλικής εισβολής;), αλλά ποτέ δεν αμφισβητήθηκε η σημασία της ως επετείου.

Ωστόσο, γιατί εορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου και όχι τη 12η Οκτωβρίου, την ημέρα της απελευθέρωσης της Αθήνας, δηλαδή, και, συμβολικά, της χώρας; Οσον αφορά τον ίδιο τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο, μπορεί μεν να κατέδειξε την αυτοθυσία και τον ηρωισμό των Ελλήνων απέναντι στην επίθεση της φασιστικής Ιταλίας και να συνδέθηκε με σημαντικές νίκες του ελληνικού στρατού, αλλά τελικά δεν απέτρεψε την κατάκτηση της χώρας από τις δυνάμεις του Αξονα τον Απρίλιο του 1941. Γιατί, λοιπόν, δεν εορτάζουμε το τέλος της Κατοχής, των τριάμισι χρόνων δηλαδή που σημαδεύτηκαν από την πείνα, τη βαρβαρότητα των ναζιστικών στρατευμάτων αλλά και την ανάπτυξη ενός από τα μαζικότερα και μαχητικότερα κινήματα αντίστασης στην κατεχόμενη Ευρώπη;

Ο λόγος είναι ότι μόλις σχεδόν δύο μήνες μετά την απελευθέρωση η Αθήνα μετατράπηκε σε πεδίο μιας βίαιης εμφύλιας σύγκρουσης. Τα Δεκεμβριανά επισκίασαν την ευφορία της απελευθέρωσης και στην ουσία έκλεισαν έναν κύκλο εμφύλιων συγκρούσεων που είχαν ξεκινήσει στην κατεχόμενη Ελλάδα το 1943.  Εάν θεωρήσουμε ότι στόχος των εθνικών επετείων είναι να διαμορφώνουν και να ενισχύουν την εθνική ταυτότητα, τότε αντιλαμβανόμαστε γιατί επιλέχθηκε να εορτάζεται ένα γεγονός που συνδέεται με ηρωικές στιγμές παρά ένα άλλο που συνδέεται με εξελίξεις που διαίρεσαν την ελληνική κοινωνία.

Το ίδιο, εν μέρει, ισχύει και για μια άλλη επέτειο. Η Ελλάδα είναι μια από τις ελάχιστες χώρες στην Ευρώπη που δεν εορτάζει την 8η Μαΐου, την ημερομηνία λήξης του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Ενώ σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες γίνονται επίσημες εκδηλώσεις και τελετές για τον εορτασμό της λήξης του πιο αιματηρού και καταστροφικού πολέμου στην ανθρώπινη ιστορία, στην Ελλάδα η ημέρα εκείνη περνά μάλλον απαρατήρητη. Εάν επιστρέψουμε  σε εκείνη την εποχή, δηλαδή τον Μάιο του 1945, τότε θα διαπιστώσουμε ότι όταν η υπόλοιπη Ευρώπη πανηγύριζε, στην Ελλάδα επικρατούσε μια πολύ διαφορετική ατμόσφαιρα.

Στην ύπαιθρο παραστρατιωτικές ομάδες είχαν ήδη εξαπολύσει ένα κύμα βίας και τρομοκρατίας κατά των μελών της εαμικής Αντίστασης, ενώ στην Αθήνα η κοινή γνώμη έμενε εμβρόντητη από τη σκανδαλώδη ευμένεια που επεδείκνυε η Δικαιοσύνη και ο αστικός πολιτικός κόσμος απέναντι στους «μεγάλους» δωσίλογους Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλο, Ράλλη κ.ά. Εκείνη την εποχή η Ελλάδα σταδιακά διολίσθαινε σε έναν νέο κύκλο πόλωσης, που οδήγησε τελικά στον εμφύλιο πόλεμο.

Ετσι, ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη η επέτειος της λήξης του Β' Παγκοσμίου Πολέμου σηματοδοτούσε την αρχή μιας νέας εποχής ειρήνης και ανοικοδόμησης, δεν ίσχυε το ίδιο και για την Ελλάδα. Εάν στην υπόλοιπη Ευρώπη ο πόλεμος είχε τελειώσει, στην Ελλάδα ένας νέος πόλεμος επρόκειτο σύντομα να ξεκινήσει.
Υπάρχει και ένας άλλος λόγος που δεν εορτάζεται στην Ελλάδα η 8η Μαΐου.

Γενικά, οι εθνικές επέτειοι συνδέονται με γεγονότα της εθνικής Ιστορίας. Συμβαίνει, όμως, συχνά η εθνική Ιστορία να διαπλέκεται με την ευρωπαϊκή και την παγκόσμια, όπως στην περίπτωση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η Κατοχή και η Αντίσταση, η «μαύρη αγορά» και οι στερήσεις, τα ναζιστικά αντίποινα και η εξόντωση των Εβραίων αποτελούν κοινή εμπειρία και κοινή συλλογική μνήμη των περισσότερων χωρών της Ευρώπης. Στην Ελλάδα, όμως, δεν υπάρχουν επέτειοι που να αναδεικνύουν το κοινό παρελθόν που συνδέει τους Ελληνες με άλλους λαούς της Ευρώπης, που να υπενθυμίζουν ότι εκτός από τους Ελληνες και άλλοι λαοί αγωνίστηκαν, δοκιμάστηκαν, υπέφεραν την ίδια εποχή και για τους ίδιους λόγους.

Ακόμη κι όταν καθιερώθηκαν τέτοιες επέτειοι, ποτέ δεν απέκτησαν τη βαρύτητα των «εθνικών επετείων». Αραγε πόσοι Ελληνες γνωρίζουν ότι η 27η Ιανουαρίου είναι ημέρα μνήμης για τη γενοκτονία των Εβραίων από τους Ναζί κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ανάμεσά τους και δεκάδων χιλιάδων ελλήνων Εβραίων;

Οι επέτειοι στην Ελλάδα απηχούν και συνεχίζουν να καλλιεργούν την αντίληψη της «εθνικής ιδιαιτερότητας», ακόμη και όταν πρόκειται για γεγονότα που αφορούν την Ιστορία που μοιραζόμαστε με άλλους λαούς της Ευρώπης. Η 28η Οκτωβρίου 1940 αφορά αυτή την κοινή Ιστορία. Εντάσσεται σε μια ευρύτερη ιστορική περίοδο που ξεκίνησε το 1939 και τελείωσε το 1945 και αποτελεί την κοινή κληρονομιά όλων εκείνων που αγωνίστηκαν κατά του φασισμού και του ναζισμού. Είναι καιρός να δούμε το παρελθόν μας ως κομμάτι της ευρύτερης ευρωπαϊκής Ιστορίας πέρα από τα διχοτομικά σχήματα «εμείς» και οι «άλλοι», και είναι αναγκαίο πλέον να δούμε την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου όχι ως ευκαιρία εθνικής αυτοεπιβεβαίωσης αλλά ως αφορμή για να ξανασκεφτούμε τι προκάλεσαν ο φασισμός και ο ναζισμός στη χώρα μας αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Ο Πολυμέρης Βόγλης είναι επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας...

Δεν Είναι Φασισμός Αυτό...

maotv.posterous.com...
Είναι μια ποπ, φολκλόρ, φθηνή, και γι αυτό viral, εκδοχή του που κατασπαράσσει καθημερινά κάθε είδους πεδίο συζήτησης και συμβολισμών. Έρχεται, με τη φόρα του στερημένου από σύμβολα, αξίες, υπηρεσίες και αγαθά καταναλωτή, να ισοπεδώσει και να κατακυριεύσει όσα για χρόνια νομίζαμε πως είχαμε θεμελιώσει γερά πάνω στην Αστειευόμενη Δημοκρατία μας. Διότι περί ανέκδοτου πρόκειται, όταν το πολίτευμα μας διαθέτει και συντηρεί θεσμούς μόνο κατ' επίφαση και όχι με νόμους, τήρηση των συνταγματικών κανόνων και δικαιωμάτων και πολιτειακή συνείδηση, αλλά με ευκαιριακές, πελατειακές και αντιδημοκρατικές πρακτικές. Στην πραγματικότητα έχουμε θεμελιώσει μόνο τις τρύπες που αυτό το επικοινωνιακό σκοτεινό ποτάμι έρχεται να γεμίσει με ορμή. Άλλωστε μέσα στις τρύπες χάσκουν, με ανοιχτά τα στόματα και έτοιμοι να χορτάσουν, συνηθισμένοι σε σκουπίδια, όλοι οι προδωμένοι και στερημένοι καταναλωτές και πελάτες που σπαράζουν για τη δόση τους.
Μη ξεχνάμε πως στις περιφερειακές καπιταλιστικές κοινωνίες σαν τη δική μας, η υπερκατανάλωση φορτίζεται με μεγαλύτερο πάθος και περίσσευμα επιθυμίας, καθώς οι καταναλωτές παλεύουν με φθόνο να αποδείξουν σε ευατούς και αλλήλους την καταλληλότητα και τη δυνατότητα τους να αποκτήσουν, να υπάρξουν ως ίσοι, αν όχι καλύτεροι, με τα κέντρα που ορίζουν τους κανόνες και το περιεχόμενο της κατανάλωσης.
Μέσα σ' αυτό το ανταγωνιστικό τοπίο, οι συμβολισμοί φορτίζονται περισσότερο καθώς Το Θέαμα, η πηγή και ταυτόχρονα το προϊόν των αναφορών, συγκροτείται υποχρεωτικά τόσο από τις δανεικές εικόνες των Προμηθευτών (Δύση) όσο και μέσα από τις τοπικές πολιτισμικές αναφορές των Πελατών (Ανατολή). Αυτός ο σημειολογικός αχταρμάς, βούτυρο στο ψωμί κάθε  στοιχειωδώς ευφυούς λαμόγιου, πολικάντη, διαφημισταρά, έμπορα, καναλάρχη, εργολάβου έχτισε με γοργούς ρυθμούς μια ντόπια αγορά υπηρεσιών, αγαθών αλλά και συμβόλων/συμβολισμών, που [σχιζοειδή στη φύση τους και στις αναφορές τους (δύση-ανατολή)] ήρθε η ώρα να μας εκδικηθούν. Τα σύμβολα στερημένα από περιεχόμενο και πραγματική υπόσταση, γίνονται τα εργαλεία του ποπ-φολκλόρ φασισμού που έρχεται να συσταθεί και να θριαμβεύσει μέσα από υπεραπλουστευτικές εξηγήσεις και παράλογα, αν όχι παρανοϊκά, επιχειρήματα. Ο ποπ φασισμός δεν κάνει τίποτα άλλο από το να καταδεικνύει την κενότητα περιεχομένου, να προσπαθεί νευρωσικά (σαν τα τικ του κασιδιάρη) να επαναπροσδιορίσει τα κακοποιημένα από όλους μας σύμβολα, αναζητώντας περιεχόμενο και αναφορές στις πιο σκοτεινές πλευρές της πολιτισμικής παράδοσης και ιστορίας μας.
Απέναντι στο διεθνισμό της κατανάλωσης και την παγκοσμιοποίηση του νοήματος που μας "πρόδωσε" με την έλευση της κρίσης, ανασύρεται μια ελληνικότητα πρωτόγονη, θεοσεβούμενη, εθνικιστική και υστερική, μια ελληνικότητα που για να υπάρξει βρίζει, κλωτσά και κακοποιεί οτιδήποτε την πρόδωσε στερώντας της την ίση με τον υπόλοιπο ευημερή κόσμο υπόσταση. Ουρλιάζει για να διαφοροποιηθεί από την ανατολίτικη της (εξίσου σημαντικής ιστορικά) πλευρά της, αναδύοντας κάθε είδους ρατσισμό και απέχθεια απέναντι στη Νέμεση του κύματος μεταναστών που προσέκρουσε στο γεωπολιτικό λιμενοβραχίονα της Ευρώπης. Τσουβαλιάζει κάθε είδους Άλλο και Διαφορετικό ως εχθρούς της, μας αποσπά πανεύκολα και θριαμβευτικά το δικαίωμα του προσδιορισμού μας και οικειοποιείται με εντυπωσιακή επικοινωνιακή αποτελεσματικότητα κάθε πεδίο κοινωνικής ή πολιτικής σύγκρουσης. Το ποπ είναι εύκολο, είναι άμεσο και ανήκει στον καθένα. Θα έπρεπε να το είχαμε μάθει τόσα χρόνια καταναλώνοντας κάθετι που μας σέρβιραν τα Μέσα και η Αγορά.
Η τελευταία σύγκρουση στην (υπέροχη σημειολογικά) Ιερά Οδό αποτελεί ένα κομβικό στιγμιότυπο. Η αστική κοινωνία, η ελίτ της πολιτισμικής διαχείρισης και κατανάλωσης, ήρθε για πρώτη φορά σε ευθεία σύγκρουση με τον ποπ φασισμό. Μέχρι τώρα οι συγκρούσεις αφορούσαν σε μικροαστικές περιπέτειες φτωχοδιαβόλων και μεταναστών, σε γειτονιές και τόπους που οι εικόνες τους ανέκαθεν γέμιζαν σελίδες και πεντάλεπτα ρεπορτάζ μιας κάποιας στέρησης και υστέρησης (από την ευμερία, την κατανάλωση, την πρόοδο), τηρώντας τα προσχήματα της ισότητας στο Θέαμα αλλά και τις ισορροπίες στην νομή του. Τώρα όμως ένα θέατρο γίνεται η σκηνή της σύγκρουσης (τι σημειολογικό θαύμα και αυτό!) και οι αστοί νιώσαμε, αλλά κυρίως *είδαμε* στην κεντρική σκηνή του Θεάματος, την ανάσα του φασισμού στο σβέρκο μας (κάποιοι όπως ο @manolis, την ένιωσαν κυριολεκτικά…).
Δεν είναι όμως φασισμός. Δεν βρισκόμαστε στην Ευρώπη των εθνών-κρατών. Δεν βρισκόμαστε στις απαρχές του 20ου αιώνα. Δεν υπάρχουν τα ίδια γεωπολιτικά παιχνίδια (αυτό μάλλον ελέγχεται..). Δεν είμαστε οι ίδιες σε μέγεθος και ιδιότητες μάζες που ήταν απαραίτητες για την επικράτηση του. Δεν μπορούμε να γυρίσουμε το ρολόϊ της ιστορίας πίσω και να διαγράψουμε το έκτρωμα του ναζισμού, της Τελικής Λύσης, το Ολοκαύτωμα. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε.
Αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορεί δυνητικά να προκύψει ως φασισμός. Κάθε άλλο. Το μόνο που μπορεί να σταθεί πραγματικά ανάμεσα στην ποπ εκδοχή του και τον πολιτικό του εφιάλτη είναι η Πολιτική. Μια Πολιτική που οφείλουμε να ομολογήσουμε *όλοι* ότι δε ξέρουμε ποιά και πως είναι. Είναι η Πολιτική Που Δε Μάθαμε, το Δέντρο Που Πληγώναμε. Είναι υπόθεση όλων μας και κυρίως όλων όσων μέχρι τώρα επιλέγαμε να καταναλώνουμε και όχι να ορίζουμε τα σύμβολα και το περιεχόμενο που μας πρόσφεραν. Είναι η Πολιτική στα πιο απίθανα μέρη της ύπαρξης μας, στις ανθρώπινες σχέσεις, στις προσωπικές μας στιγμές, στον τρόπο που σκεπτόμαστε και πράττουμε στις πιο απλές καθημερινές μας λειτουργίες. Δεν υπάρχει αριστερά, δεξιά και κεντρώα μοναδική λύση ή συνταγή σε αυτές τις γωνιές. Δεν υπάρχει χρόνος να ωριμάσουν οι συνθήκες. Δεν υπάρχει χώρος για την αβάσταχτη ελαφρότητα του ποπ φασισμού.

Αρχαία σκουριά...

του Γιωργου Παπασωτηριου...
Ο ρατσισμός και ο φασισμός δεν είναι τωρινά φαινόμενα στην Ελλάδα. Αν σήμερα κάποιοι στρέφονται εναντίον των μεταναστών που έρχονται από την Ανατολή, χθες στρέφονταν εναντίον των προσφύγων -των Ελλήνων προσφύγων-, που είχαν την ίδια προέλευση. Είναι γνωστό το πογκρόμ του 1916 εναντίον των προσφύγων, που κατέφευγαν στην Ελλάδα για να γλιτώσουν από τη γενοκτονία των Τούρκων, αλλά και των Ελλήνων των νέο-απελευθερωμένων περιοχών, όπως η Κρήτη.
Η εγχώρια Κου Κλουξ Κλαν της εποχής εκείνης ήταν οι περίφημοι «Επίστρατοι»(φασιστική ομάδα). Οι παρακρατικοί αυτοί εκτέλεσαν μεταξύ 19 και 23 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου 20 πρόσφυγες (μικρασιάτες κυρίως) κοντά στο φθισιατρείο «Σωτηρία» με την δήθεν κατηγορία της κατασκοπείας υπέρ των αγγλογάλλων. Η τότε κυβέρνηση είχε δημιουργήσει στρατόπεδο προσφύγων στη Σούδα κατά το ανάλογο των σημερινών «κέντρων φιλοξενίας μεταναστών».
Εκείνη την εποχή, όμως, οι εγκλεισμένοι, που μεταφέρονταν από την Αθήνα, πέθαναν κατά δεκάδες από διάφορες ασθένειες και πείνα. Αξίζει να σημειωθεί, επίσης, ότι το κεντρικό σύνθημα του συλλαλητηρίου του 1923 στους στύλους του Ολυμπίου Διός ήταν «Φωτιά στους τουρκόσπορους πρόσφυγες» και αφορούσε τους τραγικούς μικρασιάτες. Ο Γεώργιος Βλάχος, μάλιστα, τους χαρακτήρισε «προσφυγική αγέλη», κατά τι δηλαδή χειρότερα από τον χαρακτηρισμό «υπάνθρωποι» της κυρίας της Χρυσής Αυγής.
Αλλά το ίδιο απεχθής ήταν και η πρόταση του Ν. Κρανιωτάκη, εκδότη του «Πρωινού Τύπου», που ζητούσε εν έτει 1933 να επιβληθεί στους πρόσφυγες να φορούν κίτρινο περιβραχιόνιο ώστε να τους αποφεύγουν οι γηγενείς! Ακόμη και τα εργατικά σωματεία ήταν εναντίον των μεταναστών. Έτσι, το 1914 το Εργατικό Κέντρο Αθηνών με ψήφισμά του απευθυνόταν σε όλα τα εργατικά σωματεία της Ελλάδας, και ζητούσε «να μην επιτρέπηται εις τους πρόσφυγας να εργάζονται εις τας εργασίας εντοπίων εργατών…»!
Θυμίζουμε την αντιδραστική στάση της ΓΣΕΕ για την υπόθεση της Κούνεβα αλλά και τον ξεσηκωμό των βρετανικών συνδικάτων –προ έτους- εναντίον των μεταναστών. Συνεπώς, ο ρατσισμός είναι ενοφθαλμισμένος παντού, κυρίως εκεί όπου υπάρχει ανεργία και φόβος. Γιατί η χειρότερη απειλή είναι ο φόβος του Άλλου. Όλοι χιμούν εναντίον όλων, όπως τα ζώα, όταν μυρίζουν το φόβο. Μάλιστα, ο χειρότερος εχθρός των μεταναστών είναι το εγχώριο «εσωτερικό προλεταριάτο», καθώς βλέπουν στο πρόσωπο των πρώτων τον εαυτό τους(αγχογόνο αντικείμενο).
Αλλά η σύγκρουση με τους μετανάστες(εμφύλιος των «κάτω») είναι μία αρχαία μέθοδος για να μετατίθεται η σύγκρουση από την πρωταρχική αιτία της στη δευτερεύουσα. Η νομιμοποιητική βάση του «πολέμου» είναι πως για όλα φταίνε οι μετανάστες, αυτοί που μας παίρνουν τις… δουλειές. Συγχρόνως, το σύστημα χρησιμοποιεί τους μετανάστες σαν εξιλαστήριο θύμα, σαν ένα αποδιοπομπαίο τράγο όπου κρύβει τη χρεοκοπία του. Αλλά το ξένο εμάς τους ίδιους κατοικεί, καθώς τα παιδιά μας παίρνουν ξανά το δρόμο της ξενιτιάς.
Η ξενότητα γίνεται εκ νέου η κρυμμένη πλευρά της ταυτότητάς μας, καθώς ερημώνεται το σπίτι μας.. Στο πλαίσιο, λοιπόν, της πλανητικής οικονομικής και πολιτικής αναδιάταξης διαμορφώνονται νέες μορφές ετερότητας και το ερώτημα που τίθεται είναι αν μπορούμε να ζήσουμε μαζί με τους άλλους, χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς την εξάλειψη των διαφορών μας.
Η απάντησή μας είναι καταφατική. Μπορούμε. Αρκεί να απορριφθεί διαρρήδην η θέση των νεοναζιστών που αντικατέστησαν την υψηλή έννοια της ανθρωπότητας και της αξιοπρέπειας με την αγριότητα εναντίον όλων εκείνων που δεν μοιράζονται την ίδια τοπική, εθνική και ιδεολογική ένταξη(ανωτερότητα έθνους και φυλής). Αποδεχόμενοι, συνεπώς, τον ξένο που μας κατοικεί θα μπορέσουμε να ζήσουμε όλοι μαζί. Ο ξένος, σύμπτωμα που κατά κύριο λόγο καθιστά ανέφικτο το «εμείς», αρχίζει να υπάρχει όταν αναδύεται η συνείδηση της διαφοράς, και χάνεται όταν αναγνωρίζουμε ότι όλοι μας είμαστε ξένοι.

«Plan A» και «Plan B»: Υπάρχουν στην πολιτική μονόδρομοι;

Toυ Γιάννη Τζιάλλα απο το Κοκκινο σημειωματαριο...
Υπάρχει η άποψη πως είναι μονόδρομος για τον ΣΥΡΙΖΑ να θέσει το ζήτημα της κοινωνικής αλλαγής μαζί με τις άλλες δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Αριστεράς το εναλλακτικό σχέδιό του για την κοινωνική αλλαγή σε Ελλάδα και Ευρώπη. Αυτό το σχέδιο, γράφει ο Γ. Μηλιός σε άρθρο του στην Αυγή, δεν είναι απλώς το “Plan A”, είναι το μοναδικό σχέδιο που υπάρχει, δεν υπάρχει “Plan B”.

"Η εναλλακτική πρόταση της εθνικής αναδίπλωσης, της περιχαράκωσης εντός των συνόρων, οδηγεί σε μια αναγκαστική συμμαχία με την εθνική αστική τάξη, η οποία θα έχει ως αποτέλεσμα την επιπλέον υποτίμηση της εργασιακής δύναμης, θα στραφεί αναγκαστικά ενάντια στους μετανάστες αλλά και σε όσα κράτη δυνητικά αποτελούν «ανταγωνιστές» της χώρας «μας». Αυτή η στρατηγική όχι απλώς δεν βρίσκεται στα «αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ», αλλά δεν είναι καν αριστερή, είναι εθνικιστική-αστική στρατηγική." (Η Αυγή 21/10/2012)

Πολύ ενδιαφέρουσα η άποψη του καθηγητή Μηλιού κι αποτελεί την αφετηρία του συλλογισμού μου. Ας δούμε λίγο ποιο είναι αυτό το “Plan A” του ΣΥΡΙΖΑ.

Αναφέρω επιγραμματικά:

* Ακύρωση μνημονίων και καταγγελία δανειακών συμβάσεων
* Κοινωνική προστασία - Ανασύσταση και εξυγίανση του κοινωνικού κράτους
* Επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με στόχο τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του με ρυθμό αποπληρωμής που συνδέεται με τον ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας
* Δημοσιονομική σταθεροποίηση και παραγωγική ανασυγκρότηση
* Κρατικοποίηση τραπεζών – ΔΕΚΟ
* Αναδιοργάνωση θεσμών και πολιτικού συστήματος
* Δημόσια διοίκηση – αποκέντρωση
* Παιδεία - επιστήμες – πολιτισμός
* Επίλυση του μεταναστευτικού ζητήματος - χορήγηση ταξιδιωτικών εγγράφων
* Απεμπλοκή από το ΝΑΤΟ - κλείσιμο των στρατιωτικών βάσεων

Τα παραπάνω σημεία που αφορούν το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ εντάσσονται σε μια πορεία προς τον στρατηγικό στόχο του κόμματος, που δεν είναι άλλος από τον σοσιαλισμό και την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Η ύπαρξη και μόνο ενός τέτοιου “plan A”, προϋποθέτει, νομίζω, απαραιτήτως την ύπαρξη ενός “plan B”. Κι εξηγούμαι:

Δεν είναι αυτονόητο πως η πραγματοποίηση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, προϋποθέτει την βαθιά ρήξη με ευρωπαϊκές συνθήκες που έχουν ήδη υπογράψει προηγούμενες κυβερνήσεις;

Δεν θα έρθει σε ρήξη με τη συνθήκη του Μάαστριχτ και τα αποτελέσματά της; Το άρθρο 73β της εν λόγω συνθήκης προβλέπει απαγόρευση "οποιουδήποτε περιορισμού των κινήσεων κεφαλαίων". ενώ με το άρθρο 102α υιοθετείται η "αρχή της οικονομίας της αγοράς με ελεύθερο ανταγωνισμό".

Πώς είναι δυνατόν να γίνουν κρατικοποιήσεις τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων, επιστροφή των ΔΕΚΟ καθ΄ ολοκληρία στο δημόσιο χωρίς την κοινωνικοποίηση των κεφαλαίων και των μερισμάτων των ιδιωτών;

Πώς θα γίνει η παραγωγική ανασυγκρότηση στη γεωργία π.χ., όταν η χώρα δεσμεύεται από την Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) πως μπορεί να χρησιμοποιήσει τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα ώστε να υποστηρίξει με αυτόν τον τρόπο την συνεταιριστική αναδιοργάνωση της γεωργικής παραγωγής σε μια περίοδο βαθιάς κρίσης;

Πώς μπορούμε να μιλάμε για επίλυση του μεταναστευτικού ζητήματος και χορήγηση αδειών παραμονής και ταξιδιωτικών εγγράφων, χωρίς να θεωρούμε αυτονόητη την ταυτόχρονη ρήξη με τη συνθήκη Δουβλίνο 2 και τα ευρωπαϊκά στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών;

Και για να μην μακρηγορώ, ενδεικτικά αναφέρω το σύμφωνο σταθερότητας, τη συνθήκη της Σορβόνης και τη διακήρυξη της Μπολόνια για την παιδεία, την άσκηση της νομισματικής πολιτικής από την ΕΚΤ με όλες τις επακόλουθες συνέπειες.

Πώς μπορεί κανείς να μιλά για σοσιαλισμό αν δεν έρθει σε βαθιά ρήξη με όλα τα παραπάνω; Και άραγε τα ευρωπαϊκά και διεθνή κεφάλαια και οι υπερεθνικές δομές τους (γιατί, ας μην αυταπατόμαστε, αυτό είναι η ΕΕ), θα κάτσουν "με σταυρωμένα τα χέρια" να μας βλέπουν να οικοδομούμε σοσιαλισμό και δεν θα σπεύσουν να στραγγαλίσουν την χώρα με όποιο μέσο, φανερό ή κρυφό, νόμιμο ή παράνομο, θεσμικό ή εξωθεσμικό ακόμα και ...παρακρατικό βρεθεί στη διάθεσή τους;

Ο μόνος τρόπος να πραγματοποιήσουμε το “plan A” λοιπόν, είναι να επεξεργαστούμε το “plan B”. Το πώς δηλαδή θα σταθούμε στα πόδια μας και θα απαντήσουμε στη λυσσαλέα μάχη που θα ακολουθήσει ο σχηματισμός Αριστερής Κυβέρνησης προς μια σοσιαλιστική κατεύθυνση.

Είναι το ίδιο μια "κυβέρνηση με πυρήνα την Αριστερά" με μια "κυβέρνηση της Αριστεράς";

Και βέβαια όχι κι αυτό το γνωρίζουμε όλοι. Μια κυβέρνηση με πυρήνα την Αριστερά μπορεί να οδηγηθεί σε αναγκαστικούς συμβιβασμούς, σε υπαναχωρήσεις κι οπισθοδρομήσεις λόγω αρνητικών ή "ευαίσθητων" γι΄ αυτήν πολιτικών συσχετισμών. Μια κυβέρνηση με πυρήνα την Αριστερά είναι ένα "plan B", ένα εναλλακτικό σχέδιο!

Το "plan A" στο οποίο πρέπει να στρέψουμε όλες μας τις δυνάμεις είναι η "κυβέρνηση της Αριστεράς". Μόνο ένα μετωπικό σχήμα στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ θα συμπορευτεί με το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ κι άλλες δυνάμεις της Αριστεράς θα έχει τις περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας στη σκληρή δοκιμασία της εφαρμογής του προγράμματός μας και προς αυτή την κατεύθυνση και παρά τις δυσκολίες, οι πιέσεις μας πρέπει να είναι έντονες και συνεχείς.

Ήδη έχουν ακουστεί πολλά περί "εθνικής αναδίπλωσης", "αναγκαστική συνεργασία με την ελληνική αστική τάξη" ακόμα και "εθνικισμό" (!) στο βαθμό που υπάρχει προς επεξεργασία μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την ευρύτερη Αριστερά μια πρόταση που προβάλλει το "Καμία θυσία για το Ευρώ" και υποστηρίζει πως η ΕΕ δεν είναι μονόδρομος για τους λαούς της Ευρώπης. Είμαι σίγουρος πως θα ακουστούν ακόμη περισσότερα.

Έχει ήδη εκφραστεί δημόσια μια, κατά τη γνώμη μου, σχεδόν "βολονταριστική" αντίληψη για την "Ευρώπη που θέλουμε", μια άποψη που μοιάζει να συγχέει τον εδαφικό προσδιορισμό "Ευρώπη" με την ΕΕ και να παραγνωρίζει τον ξεκάθαρα ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ένωσης. Μιλά για την ταξική πάλη σε ευρωπαϊκό επίπεδο χωρίς όμως να λαμβάνει αρκετά σοβαρά υπόψιν πως λόγω αφενός του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης και αφετέρου του "αδύναμου κρίκου" της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, μπορεί οι εξελίξεις στην Ελλάδα (στο συγκεκριμένο εθνικό πλαίσιο δηλαδή) να είναι ραγδαίες κι αποφασιστικής σημασίας.

Η ταξική πάλη μπορεί να οξυνθεί απότομα και σε ένα καθεστώς όπου "οι επάνω" δεν μπορούν να κυβερνήσουν και "οι κάτω" δεν θέλουν να κυβερνηθούν, το ζήτημα της εξουσίας μπορεί να τεθεί πολύ νωρίτερα απ΄ ότι περιμένουμε. Σε καμία περίπτωση η παραμονή στην ευρωζώνη και την ΕΕ στο όνομα ενός πανευρωπαϊκού σοσιαλιστικού οράματος δεν μπορεί να αποτελέσει άλλοθι για κάποια υπαναχώρηση από το πρόγραμμά μας, για κάποια καθυστέρηση, για κάποια αναμονή μέχρι οι συνθήκες να ωριμάσουν και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Η επικράτηση του σοσιαλισμού στην Ελλάδα και η πάλη κατά των ευρωπαϊκών καπιταλιστικών κυβερνήσεων είναι ο στόχος που θα δώσει επιπλέον ώθηση στο ευρωπαϊκό και γιατί όχι, στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα. Η επικράτηση του σοσιαλισμού στην Ελλάδα ως ένα πρώτο βήμα θα είναι μια αποφασιστική διεθνιστική νίκη. Η οργάνωση και η ανάπτυξη του εργατικού κινήματος σε εθνικό επίπεδο, η αμφισβήτηση των καπιταλιστικών σχέσεων και η ανάπτυξη νέων δομών εξουσίας είναι το επαναστατικό στοίχημα που θα πρέπει να κερδηθεί την επόμενη μέρα. Και σε αυτή την κατεύθυνση, σε αυτόν τον "μονόδρομο" για την ελληνική εργατική τάξη, η διεθνιστική αλληλεγγύη, η συμπόρευση όχι μόνο με το ευρωπαϊκό αλλά με το παγκόσμιο εργατικό κίνημα είναι το όπλο μας.

Όσο δεν χρεοκοπεί το κράτος, χρεοκοπεί ο λαός...

 Χρίστος Κατσούλας, antapo/crisis...
Όταν στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ είπε ότι “η χρεοκοπία είναι όπλο των φτωχών”, οι υπερασπιστές του μνημονίου βγήκαν από τα ρούχα τους. Μα είναι δυνατόν να αμφισβητείται το ιερό και όσιο όριο που είναι η εξυπηρέτηση των δανειστών με κάθε κόστος; Στην αγανάκτηση συμμετείχε και το τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ που κινείται εντός αστικής νομιμότητας και θεωρεί ότι η μονομερής παύση πληρωμών είναι δείγμα αριστερίστικου μπαταχτσηδισμού.

Όταν οι οικονομολόγοι στα τέλη του 2009 μίλησαν για την ανάγκη αθέτησης πληρωμών του χρέους ως μόνη λύση στη διαφαινόμενη χρεοκοπία, η αριστερά περί άλλων τύρβαζε. Το ΚΚΕ το θεώρησε αστικό αίτημα, ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για παραμύθι χωρίς δράκο, η Ανταρσύα υποστήριζε ότι τέτοια μεταβατικά αιτήματα χωρίς αυθεντικό αντικαπιταλισμό, μπορεί να τα υλοποιήσει η κυβέρνηση Παπανδρέου.
Μετά πολλών κόπων και βασάνων του λαού και της οικονομίας, το χρέος και η εξυπηρέτησή του αναδείχθηκε στην κορυφή των κρίκων που πρέπει να σπάσουν για να ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη πορεία. Όλη η αστική στρατηγική, οι πιέσεις, οι εκβιασμοί, η πλύση εγκεφάλου, η λοβοτομή στη λαϊκή συνείδηση, αφορούσε ακριβώς αυτό: Έχουμε έλλειμμα, δεν μπορούμε χωρίς χρηματοδότηση, αυτή η χρηματοδότηση μπορεί να προέλθει μόνο από την τρόικα. Σε διαφορετική περίπτωση, αν κλείσει η στρόφιγγα των δόσεων, αν αποφύγουμε τις ενέσεις εξάρτησης στον ετοιμοθάνατο, η οικονομία θα στραγγαλιστεί και οι τράπεζες θα στεγνώσουν. Η προσμονή των δόσεων που πάντα είναι οι τελευταίες, και πάντα δίνονται για να σωθούμε, και πάντα χρειάζονται θυσίες για δοθούν, είναι το επεισόδιο που παίζεται σε επανάληψη από την πρώτη στιγμή που αποδείχθηκε οικονομικά και κοινωνικά η μνημονιακή καταστροφή. Έτσι στήθηκε ο πολιτικός μονόδρομος της χρεοκοπίας. Αυτό ζούμε και σήμερα με την δόση των 31 δισ.
Η τρικομματική συγκυβέρνηση της “επαναδιαπραγμάτευσης και της απαγκίστρωσης” δεν ξέφυγε από τον μονόδρομο. Αθέτησε εν ριπή οφθαλμού τις προγραμματικές δεσμεύσεις. Καθώς δεν υλοποιεί κάποια “ισχυρή λαϊκή εντολή”, αλλά την μετεκλογική προγραμματική σύγκλιση των τριών κομμάτων που ακυρώθηκε, υπάρχει και πολιτικά και κοινωνικά, θέμα νομιμοποίησής της. Και αυτή η κυβέρνηση ακολουθεί ακριβώς τον δρόμο της προηγούμενης. Εκτελεί πειθήνια τις εντολές των δανειστών, φέρνοντας κάθε φορά σε χειρότερη κατάσταση την κοινωνία, σπρώχνοντας πιο βαθιά τη χώρα στον βυθό.
Το σύγχρονο ελληνικό δράμα κλείνει τρία χρόνια. Τρία κολασμένα χρόνια αλλεπάλληλων μειώσεων μισθών και συντάξεων, άγριας φοροληστείας, υφαρπαγής εισοδήματος και πλούτου, ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας, λεηλασίας κοινωνικών αγαθών. Η ζημιά είναι μεγαλύτερη γιατί όλα αυτά δεν είναι στιγμιαίες πολιτικές, που αν “σταθεροποιηθούν” θα ξεκινήσει η ανάπτυξη. Εμπέδωσαν έναν πολύ διαφορετικό συσχετισμό δύναμης ανάμεσα στο λαό και στο κεφάλαιο. Έβαλαν σε γύψο κινεζοποίησης τη χώρα. Ακόμη κι αν τώρα σπάσει ο μνημονιακός γύψος, αν δεν υπάρξουν γενναίες παρεμβάσεις αντιστροφής της ύφεσης, η ελληνική κοινωνία θα πνίγεται ολοένα και περισσότερο. Τέτοιες παρεμβάσεις δεν έχουν σε τίποτα να κάνουν με τη σταθεροποίηση της σημερινής κατάστασης. Αντίθετα αφορούν μια πλήρη ανατροπή της.
Τρία χρόνια μετά, οι καταθέσεις στις τράπεζες έχουν απορροφηθεί λόγω ανεργίας, μείωσης εισοδημάτων, φορομπηχτικών μέτρων. Κι όμως ο φόβος της δραχμής εξακολουθεί να ξορκίζεται. Είναι προφανές ότι δεν αφορά τις καταθέσεις. Οι πλούσιοι τα λεφτά τα έβγαλαν έξω, οι μεσαίοι και οι φτωχοί αν δεν τα έχουν εξαντλήσει, τα εξαντλούν λίαν συντόμως και με μαθηματική ακρίβεια. Το κακό είναι ότι στον φόβο της δραχμής σπεκουλάρει και κυρίαρχο τμήμα της αριστεράς, που μαζί με το αστικό σύστημα, ξορκίζει τη δραχμή. Ο φόβος αυτός παίρνει μυθολογικές διαστάσεις. Τα ΜΜΕ και τα κόμματα έμαθαν στον άνεργο, στον φτωχό και στη νεολαία που μεταναστεύει, να φοβάται την αβέβαιη αναζήτηση έξω από το ευρώ, περισσότερο από τη βέβαιη καταστροφή μέσα σε αυτό. Η ιστορία επ' αυτού θα αποφανθεί κάποια στιγμή, και θα είναι σκληρή για τις ηγερίες της χρεοκοπίας, αλλά η ζημιά έχει γίνει.
Υπάρχει ένα σκεπτικό που όσο κι αν η αριστερά το αρνείται, στην ουσία το αποδέχεται: Το πρόβλημα της χώρας είναι το έλλειμμα, το έλλειμμα χρειάζεται χρηματοδότηση, η χρηματοδότηση θα έρθει στο πλαίσιο της ΕΕ. Να παίρνουμε λοιπόν τις δόσεις κι ας γκρινιάζουμε, να μηδενίσουμε το πρωτογενές έλλειμμα κι ας πονάμε. Η κυβέρνηση Σαμαρά θα βγάλει τη βρώμικη δουλειά του ισοσκελισμού και μετά θα έρθει η ανάπτυξη. Η μόνη διαφορά είναι αν ο μηδενισμός του ελλείμματος θα έρθει από τη φορολογία των πλούσιων ή από τη λεηλασία των φτωχών.
Το πρώτο πρόβλημα είναι ότι η κυβέρνηση Σαμαρά δεν θα ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό. Γιατί όσο περισσότερα μέτρα κοινωνικής καταστροφής εφαρμόζονται, τόσο βαθαίνει η ύφεση, καταρρέουν τα κρατικά έσοδα, μεγαλώνει η τρύπα. Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι μετά δεν θα έρθει η ανάπτυξη. Απλά θα σταθεροποιηθεί ή θα βαθύνει η κόλαση. Γιατί τα μέτρα που θα ψηφιστούν σήμερα, η κοινωνία θα τα πληρώσει σε βάθος πολλών μηνών. Μόνη ελπίδα θα ήταν να ανοίξουν οι χρηματοδοτικοί κρουνοί της ΕΕ και να πλημμυρίσει η Ελλάδα χρήμα. Βλέποντας ότι ακόμα και η δόση με την οποία θα αποπληρωθούν αποκλειστικά οι δανειστές, δύσκολα δίνεται, αυτό το σενάριο είναι μη επιστημονικής φαντασίας.
Ο δημόσιος υπάλληλος των 1200 ευρώ έγινε δημόσιος υπάλληλος των 800 ευρώ, με πετσοκομμένα τα δώρα. Έχει χάσει δηλαδή 4 με 5 μισθούς ετησίως. Ο ιδιωτικός υπάλληλος που δούλευε, σήμερα πιθανότατα είναι άνεργος. Αν δεν είναι, τρέμει μήπως γίνει. Κι αυτός έχει χάσει αντίστοιχους μισθούς. Όλοι έχουν ξεζουμιστεί από αλλεπάλληλες φορολογικές επιδρομές. Από δύο μισθούς και βάλε. Ο άνεργος ξέρει μετά βεβαιότητας ότι δεν θα βρει δουλειά. Ο ελεύθερος επαγγελματίας, ο έμπορος, ζει σε καθεστώς ασφυξίας. Η εξαθλίωση είναι εδώ, μας χτύπησε την πόρτα και μπήκε σπίτι μας. Κάπως κρύβεται ακόμα, από εισοδήματα που αποταμιεύτηκαν τα προηγούμενα χρόνια, ή από οικογενειακές ενισχύσεις. Να θυμηθούμε ότι φοβόμασταν τη χρεοκοπία επειδή θα χάναμε κάποιους (πόσους;) μισθούς. Σήμερα, ποιοι φοβούνται ακόμα τη χρεοκοπία; Ποιοι δεν έχουν ακόμα χρεοκοπήσει;
Ο λαός χρεοκοπεί καθημερινά. Η επίσημη δικαιολογία είναι ότι χρεοκοπεί ο λαός για να μην χρεοκοπήσει το κράτος. Τι θα γίνει όμως αν σκεφτούμε ανάποδα: Αν χρεοκοπήσει το κράτος για να πάψει να χρεοκοπεί ο λαός;
Δεν υπάρχει τίποτα το ανατριχιαστικά καινούριο σε μια τέτοια προοπτική. Απλώς είναι απαγορευμένη συζήτηση, που όμως γίνεται διεθνώς και έχει πολλά ιστορικά προηγούμενα. Φυσικά υπάρχει μια ισχυρή παράμετρος. Η τυπική ελληνική χρεοκοπία θα είχε ήδη συμβεί αν η χώρα δεν απολάμβανε την κατάρα του κοινού νομίσματος. Γιατί μια τυπική χρεοκοπία σημαίνει τουλάχιστον έξοδο από την ΟΝΕ, και αυτό είναι μη διαπραγματεύσιμο ενδεχόμενο για τον ελληνικό αστισμό. Τουλάχιστον μέχρι να δείξουν την πόρτα της εξόδου τα ευρωπαϊκά αφεντικά.
Το σκεπτικό της αριστεράς θα όφειλε να είναι το ανάποδο. Το πρόβλημα της χώρας είναι η ύφεση και η παραγωγική διάλυση. Η αντιστροφή τους χρειάζεται αγνόηση των δανειστών (δηλαδή αθέτηση πληρωμών), ανακούφιση του λαού, οικονομικά και νομισματικά εργαλεία, σχέδιο ανασυγκρότησης. Αυτά δεν μπορούμε να τα βρούμε εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου, όσο κι αν περιμένουμε τις ελίτ να αλλάξουν μυαλά. Μυαλά αλλάζουν, συμφέροντα όχι. Τι κάνουμε λοιπόν πέρα από το να καταγγέλλουμε τον νεοφιλελευθερισμό και να αναπολούμε το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος που εξαφανίστηκε;
Από την βέβαιη καταστροφή, μπορούμε να διαλέξουμε την αβέβαιη έξοδο. Τα κοινωνικά στρώματα που σήμερα θα υποστήριζαν μια τέτοια προοπτική δεν θα το κάνουν από πολιτική και ιδεολογική αφετηρία. Αυτό η αριστερά αρνείται να το καταλάβει. Παραμένει στο έδαφος μια ενδοαριστερής συζήτησης του 20ου αιώνα. Σοσιαλισμός σε ένα μόνο κράτος; Ευρώπη σαν ευνοϊκότερο πεδίο ταξικής πάλης; Ανεξαρτησιακή ή διεθνιστική κατεύθυνση;
Τα ερωτήματα είναι χαριτωμένα, ιστορικά χρήσιμα, ιδεολογικά απαραίτητα, αλλά καταρχήν άσχετα με το πρόβλημά μας. Γιατί το ζήτημα σήμερα είναι η κοινωνική επιβίωση. Όχι η επιβεβαίωση του ευρωκομμουνισμού ή του τριτοδιεθνισμού. Όσο για την αριστερά, το πρόβλημα του χρέους και της άρνησής του, το πρόβλημα του ευρωπαϊκού πλαισίου και της διάρρηξής του, αφορούν ιστορικές και ιδεολογικές αφηγήσεις, το παιχνίδι θα το καθορίζει ο αντίπαλος. Ο αστισμός επιμένει ακόμα ότι αν δεν πάρουμε την δόση θα πεινάσουμε, αν φύγουμε από το ευρώ θα καταστραφούμε. Και η αριστερά αντιτείνει ότι δεν είναι επιλογή της η εθνική περιχαράκωση. Ο ένας απευθύνεται στον λαό και τον εκβιάζει. Και ο άλλος απευθύνεται στον Πουλαντζά, τον Μπερλινγκουέρ, τον Λένιν και τον Γκράμσι για να δικαιωθεί.
Οι κοινωνικές προσλαμβάνουσες της αριστεράς θα έπρεπε να καθορίζονται από εκείνα τα κοινωνικά στρώματα που δεν έχουν τίποτε άλλο να χάσουν. Που δεν φοβούνται τη χρεοκοπία γιατί έχουν ήδη χρεοκοπήσει. Αυτά τα στρώματα σήμερα δεν βλέπουν καμιά προοπτική. Θα προτιμούσαν έναν άλλο άγνωστο και αχαρτογράφητο δρόμο, παρά να βλέπουν παθητικά τον θάνατό τους στον γνωστό μονόδρομο του μνημονίου, των δόσεων, της ΕΕ. Το αν αυτός ο δρόμος μπορεί να εκφραστεί πολιτικά, λαϊκά και μετωπικά, είναι ερώτημα για τα αριστερά επιτελεία.

Γιατί συμφωνώ με τον Παναγιώταρο...

Του Βαγγέλη Γέττου, Αυγη...
Πολλές φορές, στην προσπάθεια μιας κοινωνίας να αναλύσει την κατάστασή της, οι ιστορικές συγκρίσεις φτάνουν σε παροξυσμό. Η διεθνής οικονομική επίθεση, με πρωτεργάτες τα γερμανικά κεφάλαια, κατά του ελληνικού λαού, παρομοιάζεται με νέα επέλαση των Γερμανών, η παραμονή της τρόικας στην Αθήνα συγκρίνεται με την εγκατάσταση της Κομαντατούρ, έχει δεν γίνει κοινότοπο το λαϊκό πια απόφθεγμα "ό,τι δεν μπόρεσαν να κάνουν με τα όπλα, το κάνουν με τα λεφτά" κ.ά.
Οι ιστορικές συγκρίσεις, ωστόσο, είναι χρήσιμες όταν διαβλέπουμε ότι η ανάλυση του τότε μπορεί να βοηθήσει την ανάλυση του σήμερα. Αντ' αυτού, πολλοί, τμημάτων της Αριστεράς μη εξαιρουμένων, αναλίσκονται σε μια σχεδόν αποκρυφιστική υποκατάσταση της τωρινής συγκυρίας από την τότε κατάσταση.
Παράγουν δηλαδή ένα ιστορικό θέαμα, άλλοι για να δραματοποιήσουν και άλλοι γιατί δεν έχουν τα εργαλεία για να εξηγήσουν το τώρα. Το δεδομένο είναι ότι ο ελληνικός λαός δεν έχει δεχθεί αντίστοιχο πλήγμα με το σημερινό από την Κατοχή και μετά. Αυτή είναι μια ενδεχομένως σωστή εμπειρική διαπίστωση η οποία όμως δεν πρέπει να παρασύρει τη σύγχρονη ανάλυση σε αταβιστικά σχήματα, για πολλούς λόγους που από πολλούς έχουν εξηγηθεί. Επίσης δεδομένο είναι ότι υπάρχουν ιστορικοί όροι-σημαίνοντα που μορφοποιούν και επισκιάζουν την ιστορική εξέλιξη διαχρονικά και των οποίων το νόημα, μέσα στο περιβάλλον της λαϊκής λογοτεχνίζουσας φρασεολογίας, ανανεώνεται. Επειδή δεν είναι όλοι πολιτικοί επιστήμονες ή ιστορικοί, στα μάτια της πλειοψηφίας π.χ. η σύγχρονη οικονομική δικτατορία είναι μια νέα Κατοχή. Επίσης, τα πρωτόγνωρου όγκου μεταναστευτικά ρεύματα από την Ασία δημιουργούν την εικόνα της νέας επέλασης των μουσουλμάνων, μετά τις τουρκικές και αραβικές αυτοκρατορίες.
Ας μου επιτραπεί λοιπόν να δανειστώ αυτά τα υπεραπλουστευτικά σχήματα για να πω ότι συμφωνώ με τον Παναγιώταρο στο ότι η χώρα ζει έναν νέο εμφύλιο. Στο πλαίσιο, λοιπόν, της ανανεούμενης σημασιοδότησης των ''αιώνιων εννοιών'' όπως Κατοχή, Εμφύλιος κ.λπ., πρέπει να ψάξουμε να βρούμε τι εννοούσε ο εν λόγω ναζί.
Ο Εμφύλιος έχει εγχαραχθεί στη συλλογική μνήμη ως μια ένοπλη αντιπαράθεση στρατιωτικών σωμάτων, άτακτων ή τακτικών από τη μία και εθνικού στρατού από την άλλη, πάντως, σύμφωνα με όλες τις αφηγήσεις, στρατιωτικών σωμάτων. Στην αντίληψη του νεοναζισμού, η στρατιωτική σύγκρουση είναι πάντα παρούσα με διάφορες παραλλαγές. Ίσως να μη διατίθενται πάντα μυδράλια και νάρκες, ωστόσο η οργανωμένη καταδίωξη μεταναστών, η σύγκρουση με αναρχικούς ή ακόμα και με τα ΜΑΤ γιορτάζονται από τους νεοναζί σαν μάχη, μία από τις πολλές που θα δοθούν στο πλαίσιο ενός ακήρυχτου ολοκληρωτικού κοινωνικού πολέμου.
Υπ' αυτή την έννοια, ναι, ένας νέος εμφύλιος είναι στα σπάργανα. Ο νέος εμφύλιος του δρόμου και του τρόμου στη γειτονιά, μπορεί να μην είναι τόσο εκκωφαντικός -για να επιστρέψουμε στις ανορθόδοξες συγκρίσεις- όσο οι αμερικάνικες ναπάλμ στον Γράμμο. Ο νέος εμφύλιος είναι πιο σκοτεινός, πιο καθημερινός από τις απόμακρες μάχες σε βουνά και λαγκάδια. Είναι πιο κοντά σε όλους μας. Ο νέος εμφύλιος που ακολουθεί με γραμμική ακρίβεια τη νέα κατοχή, στο μυαλό της Ακροδεξιάς συνίσταται στην αντιπαράθεση με κάθε μέσο με τους μετανάστες και τα κοινωνικά κινήματα. Οι παραστρατιωτικές οργανώσεις που εκπαιδεύονται σε πεδία βολής βαυκαλίζονται με την εξομοίωση του τακτικού,''κανονικού'' πολέμου με την κοινωνική ένταση που επικρατεί και θα αυξηθεί.
Ωστόσο, ακόμα η Ακροδεξιά δεν έχει ριχτεί ολοκληρωτικά στο παιχνίδι της διατήρησης του κοινωνικού καθεστώτος αλλά δρα στο θεσμικό λυκόφως. Δρα στις παρυφές του κράτους, μεταξύ μιας νομικής φθοράς και αφθαρσίας. Μέχρι να αναλάβουν οι Νεοναζί, οι μπάτσοι των ανάποδων γκλομπ και των βασανιστηρίων επέχουν το ρόλο προφητών. Η Χρυσή Αυγή και το μεγάλο φασιστικό κοινωνικό ρεύμα που οργανώνει είναι οιονεί σε πόλεμο, σε εμφύλια διαμάχη. Η ελληνική ακροδεξιά ιδεολογία διευρύνεται: στο εξ ορισμού μη εθνικόφρον σώμα της Αριστεράς προστίθεται το μη εθνικό φύλο των μεταναστών.
Ο λαός όταν λέει ''πόλεμος'', εννοεί σχετικά ακαθόριστα, άγριες και δυσεξήγητες καταστάσεις. Μνημόνιο, φασίστες, μετανάστες, αστυνομία, συμπλέκονται στο συλλογικό υποσυνείδητο σαν διαφορετικές λερναίες κεφαλές. Τα κεφάλια των Μνημονίων θα ξαναβγούν αν δεν καούν με αντιφασισμό.

Ένας άγριος την 28η Οκτωβρίου...

Του Ηλία Ιωακείμογλου, απο το Κοκκινο σημειωματαριο...
Τι θα έλεγε, άραγε, ένας «άγριος», σαν και αυτούς που βρίσκουμε ακόμη ξεχασμένους στον Αμαζόνιο όταν θα έβλεπε τις εορταστικές εκδηλώσεις της 28ης Οκτωβρίου; Ένας άγριος ή ένα παιδί στο οποίο δεν έχει ακόμη εγγραφεί το πολιτισμικό σύστημα αναφοράς των ενηλίκων, δεν θα κατανοούσαν καθόλου το νόημα του θεάματος, όπως θα κατανοούσαν αυθόρμητα μεμιάς το τράβηγμα ενός μαχαιριού ή μια φιλική χειρονομία, το κλάμα ή το γέλιο και όλα τα σημεία των οποίων το νόημα μάς προσφέρεται αβίαστα, χωρίς τη μεσολάβηση μιας νοητικής επεξεργασίας. Για να κατανοήσουν το νόημα του εορτασμού θα έπρεπε να τους δώσουμε εξηγήσεις, διότι η εθνική γιορτή είναι μια καθαρά νοητική επινόηση, μια κοινωνικά κατασκευασμένη εμπειρία.

Θα μας ρωτούσαν καταρχήν σε τι αποσκοπεί αυτό που συμβαίνει, οι αναρτημένες σημαίες, οι παρελάσεις, οι εκφωνήσεις λόγων. Εάν απαντούσαμε, πολύ λογικά, ότι αυτά αποσκοπούν στη διατήρηση μιας μνήμης για ένα σπουδαίο γεγονός, θα μας ρωτούσαν γιατί δεν καθόμαστε στο σπίτι μας να αναλογιστούμε, να αναπολήσουμε και να εκτιμήσουμε την αξία όσων συνέβησαν τότε, την 28η Οκτωβρίου. Μια εθνική εορτή αναγνωρίζεται και υπάρχει μόνο επειδή έχει ρόλο σε μια διαδικασία κοινωνικοποίησης -και κοινωνικοποίηση σημαίνει παιχνίδι ανταλλαγής. Σε τι συνίσταται αυτή η ανταλλαγή;

Το θέαμα της συμμετοχής μου στην εθνική εορτή το προσφέρω στους άλλους που επίσης συμμετέχουν, και εκείνοι σε εμένα, ώστε να υπάρξει αμοιβαία αναγνώρισή μας μέσα από τα συλλογικά υπονοούμενα που διακινεί το τελετουργικό της κοινής μας λατρείας. Αν αναρτήσω στην αυλή μου την προσωπική μου σημαία και επιδίδομαι σε πράξεις λατρείας και αφοσίωσης σε αυτήν, οι γείτονές μου θα δουν την δική μου, προσωπική σημαία, σαν ένα πανί που κυματίζει. Όταν όμως αναρτώ την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι μου, όπως κάνουν και οι γείτονές μου, ανταλλάσω με αυτούς μια σειρά συλλογικών υπονοούμενων. Το παιχνίδι της αμοιβαίας αναγνώρισης που αναπτύσσεται έτσι, δεν αφορά μόνον εμάς που συμμετέχουμε, αφορά και τους Άλλους, του Ξένους. Η αμοιβαία αναγνώριση είναι ταυχρόνως και η χάραξη μιας διαχωριστικής γραμμής έναντι των Άλλων, είναι αποκλεισμός. Η εθνική εορτή ενεργοποιεί μια διαδικασία ανταλλαγής συλλογικών υπονοούμενων και αμοιβαίας αναγνώρισης όσων ανήκουν στο ίδιο Έθνος και αποκλεισμού όσων δεν ανήκουν σε αυτό.

Με αυτόν τον τρόπο η ανθρώπινη δραστηριότητα κατασκευάζει την εθνική εορτή. Τα εργαλεία της είναι τα τελετουργικά: η συμμετοχή στην παρέλαση, έστω ως απλός θεατής, η ανάρτηση και η θέα της σημαίας, οι τιμές που αποδίδονται στο πανί, η εκφώνηση πύρινων λόγων κλπ.

Στο σημείο αυτό, ο άγριος φίλος θα είχε πιθανότατα την απορία για ποιο λόγο δεν συμμετέχουμε, κάποιοι από εμάς, στην εθνική εορτή. Στο κάτω-κάτω μοιάζει με τις δικές τους εορτές, τις εορτές των πρωτόγονων κοινωνιών στις οποίες ζουν οι "άγριοι".

Θα έπρεπε τότε να του εξηγήσουμε ότι το πρόβλημα βρίσκεται στα συλλογικά υπονοούμενα που διακινεί η εθνική εορτή, στο φαντασιακό υλικό που αναγνωρίζει ο πατριώτης μέσω των τελετουργικών της λατρείας του Έθνους, της αναγνώρισης του Έθνους ως κοινότητα μυθικών όντων, από τον Περικλή και τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, έως τον Μέγα Αλέξανδρο και τον Ιωάννη Μεταξά. Ζωντανοί, νεκροί και νεκροζώντανοι διατηρούν φρουρά στις Θερμοπύλες ενώ συναισθηματικά και νοητικά συμπαρίστανται ακόμη και όσοι δεν γεννήθηκαν ακόμη, αλλά θα πράξουν ανάλογα εάν χρειαστεί. Το πρόβλημα βρίσκεται στον μύθο ότι το Έθνος αποτελεί ενότητα πρωταρχική, που υπερβαίνει δηλαδή όλες τις διαιρέσεις στους κόλπους του πληθυσμού, που έχει αξίες και συμφέροντα τα οποία προηγούνται όλων των άλλων αξιών και συμφερόντων και όλων των ταξικών διαιρέσεων της κοινωνίας. Το πρόβλημα είναι ακόμα, ότι το Έθνος είναι θρησκεία της αγάπης για όσους ανήκουν σε αυτό ενώ αντιμετωπίζει με σκληρότητα και μισαλλοδοξία τους Ξένους. Το Έθνος δεν υπάρχει χωρίς το αμυντικό μίσος του πατριώτη που γλιστρά εύκολα στο καταδιωκτικό μίσος του εθνικιστή.

Όποιος έχει αποστασιοποιηθεί από τους εθνικούς μύθους δεν έχει θέση στην εθνική εορτή. Εάν μάλιστα η απόστασή του από αυτούς τους μύθους μεγαλώσει αρκετά, θα βλέπει τις εθνικές εορτές όπως και τις τελετές των αγρίων -και δεν θα έχει καθόλου άδικο.

Φίλε συνάνθρωπε...

tkant...
Φίλε συνάνθρωπε
Αν θεωρείς φυσιολογικό ότι κάποιοι πολιτικοί φυγαδεύουν τα χρήματά “τους” στο εξωτερικό ενώ εσύ δυσκολεύεσαι να αγοράσεις τα βασικά και αισθάνεσαι και ενοχές γι αυτό
Αν δεν σου κάνει εντύπωση ότι  σε κάθε γωνία υπάρχει και ένα μαγαζί που αγοράζει χρυσό και οι άνθρωποι μπαίνουν μέσα στα κρυφά για να ξεπουλήσουν ένα κομμάτι από το παρελθόν τους, καταθέτοντας τα όνειρα τους.
Αν η είδηση για μία ακόμη αυτοκτονία είναι για σένα απλά ένας αριθμός.
Αν δεν καταλαβαίνεις τι σημαίνει το 25% ανεργία και δεν μπορείς να αισθανθείς πως νιώθει ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να εργαστεί και αναγκάζεται να στηρίζεται στους άλλους για να θρέψει την οικογένειά του.
Αν ακούς ότι λιποθυμούν παιδιά στα σχολεία και δεν σε αφορά επειδή δεν λιποθυμάει το δικό σου παιδί ή τυχαίνει να μην έχεις ακόμη παιδιά
Αν δεν καταλαβαίνεις τι σημαίνει να ζεις χωρίς στέγη, και κάθε μέρα που περνάει να είναι μία πραγματική μάχη  επιβίωσης και ότι αυτό το κάνουν είκοσι χιλιάδες άνθρωποι στην Ελλάδα του σήμερα. Να στο γράψω και με νούμερο μήπως με νούμερα καταλαβαίνεις καλύτερα: 20.000 άνθρωποι.
Αν αδιαφορείς για τα νέα μέτρα που ανακοινώνονται το ένα πίσω από το άλλο έχοντας την εντύπωση ότι εσύ με κάποιο τρόπο θα τη σκαπουλάρεις.
Αν δεν γνωρίζεις ή δεν σε πειράζει που οι εφοπλιστές δεν πληρώνουν φόρους βάση νόμου την στιγμή που γίνονται κατασχέσεις σε σπίτια για οφειλές 500 ευρώ.
Αν δεν σου έχει περάσει από το μυαλό ότι οι άνθρωποι που σου μιλάνε από τα δελτία ειδήσεων και τα αφεντικά τους θα έπρεπε να είναι ήδη στη φυλακή
Αν νιώθεις ικανοποίηση ή κοιτάς αδιάφορα τα μέλη της Χρυσής Αυγής να επιτίθενται σε συνανθρώπους τους που είναι σε χειρότερη μοίρα αλλά ποτέ σε κάποιον που μας έφερε σε τούτη την κατάσταση
Αν δεν αντιδράς που η πολιτεία επιφυλάσσει στους ανθρώπους που σε έφεραν στη ζωή χρόνια στερνά χωρίς ανάπαυλα, μέσα στην ένδεια και χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Αν λοιπόν φίλε και συνάνθρωπε όλα αυτά στην Ελλάδα του σήμερα δεν σε τρομάζουν και θεωρείς ότι το χρέος σου προς τις μελλοντικές γενιές εξαντλείται στο να κάθεσαι στον καναπέ του σπιτιού σου και να βλέπεις τηλεόραση ευελπιστώντας ότι όλα αυτά κάποια στιγμή θα αλλάξουν χωρίς τη δική σου παρέμβαση,
Τότε να σε πληροφορήσω ότι έχεις αρχίσει να μοιάζεις τόσο πολύ με το τέρας, που έχεις αρχίσει να παίρνεις τη μορφή του. Έχεις γίνει κι εσύ ο ίδιος κτήνος χωρίς να το καταλάβεις.

Η πραγματική λίστα με τους Προδότες (Ι)...

Διογενης ο σκυλος....
Σίγουρα ξεκινάς το διάβασμα περιμένοντας να δεις εδώ μέσα ονόματα όπως Παπανδρέου, Μητσοτάκης, Καραμανλής, Πάγκαλος, Βενιζέλος, Σαμαράς, Κουβέλης κλπ.
Θα σε απογοητεύσω.
Συνέχισε όμως το διάβασμα, μπορεί να αναγνωρίσεις και το δικό σου όνομα στη λίστα με τους προδότες.
Μα, θα μου πεις, οι πολιτικοί δεν είναι οι προδότες; Με πρώτο και καλύτερο τον Γιωργάκη, που μας είπε "λεφτά υπάρχουν", πως "θα ενισχύσει την οικονομική δραστηριότητα", "θα δώσει επίδομα αλληλεγγύης", "θα αυξήσει τα χρήματα του προϋπολογισμού για την υγεία και την παιδεία", "θα φτιάξει ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα", "δεν θα αυξήσει τον ΦΠΑ", "δεν θα παγώσει τους μισθούς για να μην παγώσει η αγορά", "δεν θα επιβάλει κανένα νέο φορολογικό βάρος στα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα", πως "το ΔΝΤ θα είναι καταστροφή για τον τόπο", ενώ τελικά λεφτά δεν υπήρχαν, και ο Παπανδρέου συζητούσε για την είσοδο της Ελλάδας στο ΔΝΤ πριν καν εκλεγεί; Αυτός δεν είναι ο προδότης;
Σοβαρά; Θεωρείς προδότη τον Παπανδρέου; Που γεννήθηκε στο St. Paul της Minnesota στις U.S. of A.; Που πολιτογραφήθηκε με το όνομα George Jeffrey Papandreou; Με μητρική γλώσσα τα english; Με πατέρα τον μετέπειτα πρωθυπουργό, τον Αντρέα της Αλλαγής, που κατείχε πανεπιστημιακή έδρα στο University of Minnesota; Με παππού τον Γέρο της Δημοκρατίας, πρώην πρωθυπουργό επίσης, τον Γεώργιο Παπανδρέου, από το Καλέντζι της Αχαΐας;
Θεωρείς προδότη τον Γιωργάκη που είναι σπουδαγμένος στο Amherst College της Massachusetts των U.S.A.; Με μεταπτυχιακό από το London School of Economics της Great Britain; Με μεταπτυχιακό στη Stockholm της Sweden, και μεταπτυχιακές σπουδές στο Harvard των United States;
Τί ακριβώς πρόδωσε; Τη μόρφωσή του; Τη γλώσσα του; Τη γενιά του; Την πατρίδα του; Το "τζάκι" του; Την καριέρα του; Τον εαυτό του; Την τάξη του;
Όχι φίλε μου, πετυχημένος είναι σε όλα. Βουλευτής, Υπουργός, Πρωθυπουργός, Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Ανάμεσα στους FP (Foreign Policy) Top 100 Global Thinkers. Τώρα δίνει συνεντεύξεις στο BBC και διαλέξεις στο Harvard.
Όχι φίλε μου, Τίποτα από αυτά που λες δεν πρόδωσε. Μορφώθηκε στα πιο ονομαστά εκπαιδευτικά ιδρύματα, μιλάει αγγλικά που θα ζήλευε κι ο Bush, μπήκε στην πολιτική πολύ νεαρός, τίμησε τη γενέτειρά του, τίμησε τα επώνυμά του (και το Παπανδρέου και το Papandreou), έβγαλε φράγκα πολλά από την πολιτική του καριέρα, είναι περήφανος για τον εαυτό του, και τίμησε την τάξη του όσο λίγοι στον κόσμο.
Ξέρεις ποιος είναι αυτός που πρόδωσε την τάξη του; Τους συμπολίτες του; Την κοινωνία στην οποία ανήκει; Δεν χρειάζεται να σου πω, ε;
Θυμάσαι τα συνθήματα με τα οποία βγήκε το Πανελλήνιο ΣΟσιαλιστικό Κίνημα του Ανδρέα Παπανδρέου, το 1981, με ένα άφταστο ποσοστό της τάξης του 48%;
Όχι;
Θα σου τα θυμίσω εγώ:
"ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο",
και
"Έξω οι Βάσεις του Θανάτου".
Την επόμενη των εκλογών,
έφυγε η Ελλάδα από την ΕΟΚ;
Όχι!
Έφυγε η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ;
Όχι.
Έφυγαν από την Ελλάδα οι Αμερικανικές Βάσεις;
Όχι…
Τί έκανε τότε το ΠΑΣΟΚ την επόμενη των εκλογών;
Θυμάσαι;
Όχι, ε;
Θα σου θυμίσω εγώ:
Κυκλοφόρησε το πεντοχίλιαρο. Αυτό έκανε.
Κι εσύ τί έκανες τότε;
Θυμάσαι;
Δεν θυμάσαι…
Θα σου θυμίσω εγώ:
Πήρες τα πεντοχίλιαρα και τα έφαγες στα σκυλάδικα.
Πήρες τα πεντοχίλιαρα και τα έκανες έγχρωμες τηλεοράσεις.
Πήρες τα πεντοχίλιαρα και τα έκανες μερσεντέ.
Πήρες τα πεντοχίλιαρα, και τα έκανες αυθαίρετα.
Και πήγες και στον Πάγκαλο και ζήτησες κι άλλα.
Του ζήτησες μετάθεση για το παλικάρι σου. Το καμάρι σου. Το γιόκα σου.
Του ζήτησες δουλειά στο δημόσιο για το αστέρι, το μανάρι σου, την κόρη σου.
Του ζήτησες νομιμοποίηση για το πανέμορφο αυθαίρετό σου που είναι μέσ’ τα έλατα!
Του ζήτησες να μη σε ελέγξει η εφορία.
Του ζήτησες, του ζήτησες, του ζήτησες…
Του ζήτησες μέχρι και να σου σβήσει τις κλίσεις.
Και εσύ τί του έδωσες θυμάσαι;
Την ψήφο σου;
Όχι, αυτό είναι το λιγότερο.
Του έδωσες τη σιωπή σου.
Του χάρισες τη μνήμη σου.
Του έδωσες την πολιτική σου συνείδηση.
Και του έδωσες τη συνενοχή σου.
Που αργότερα, φυσικά, θα την επικαλεστεί ο Πάγκαλος.
Και θα σου πει:
"Μαζί τα φάγαμε τα λεφτά"
Και τότε θα κάνεις μόκο.
Τί να πεις;
Και εξοργίζεσαι.
Και τον λες προδότη.
Αλήθεια τί πρόδωσε;
Μην ξαναρωτήσω τα ίδια…
Τί πρόδωσε; Τον παππού του; Την τάξη του;
Ο προδότης είσαι εσύ φίλε μου.
Εσύ πρόδωσες.
Πρόδωσες την αξιοπρέπειά σου,
Πρόδωσες τους έντιμους συμπολίτες σου,
Πρόδωσες το (όποιο) ήθος σου,
Πρόδωσες την τάξη σου.
Κι όταν ο Σημίτης σου είπε για την ισχυρή Ελλάδα του Ευρώ και των Ολυμπιακών;
Τί έκανες τότε;
Θυμάσαι;
Ξέρω, δεν Θυμάσαι,
Και πρέπει να σου θυμίσω εγώ:
Χώθηκες στις κατασκευαστικές για τα Ολυμπιακά Ακίνητα.
Πήρες πιστωτικές.
Πήρες δάνεια.
Πήρες καταναλωτικά δάνεια.
Και πήρες και διακοποδάνεια.
Πήρες τηλεόραση πλάσμα (μεγαλύτερη από την κουνιάδα).
Και πήρες αυτοκίνητα στα παιδιά σου.
Και έπαιξες στο χρηματιστήριο.
(Όπως σου είπε να κάνεις ο Σημίτης)
Για να βγάλεις φράγκα χωρίς να δουλεύεις.
Και μετά τον ήπιες.
Και τότε είπες τον Σημίτη προδότη.
Προδότης όμως είσαι εσύ φίλε μου.
Πρόδωσες για άλλη μια φορά την τάξη σου,
Πρόδωσες τους συμπολίτες σου.
Πρόδωσες το μέλλον σου.
Και πρόδωσες το μέλλον των παιδιών σου.
Πρόδωσες την όποια εξυπνάδα σου είχε απομείνει.
Δεν ήσουν όμως έξυπνος φίλε,
Πονηρός ήσουν.
Αλλά οι άλλοι που λες προδότες ήταν πιο πονηροί από εσένα.
Στην πουτάνα πουτανιές ρε φίλε;

Η πρώτη λίστα των προδοτών λοιπόν, περιλαμβάνει όσους ψήφισαν δύο φορές, ή και περισσότερες, ΠΑΣΟΚ. Το οποίο φάνηκε από την πρώτη του διακυβέρνηση πως όχι μόνο Σοσιαλιστικό δεν είναι, ούτε φυσικά Κίνημα (κόμμα είναι), αλλά ούτε καν Πανελλήνιο, αφού προασπίζεται τα συμφέροντα του Ελληνικού κεφαλαίου και μόνο.
Κι αν νομίζεις πως έβγαλες κι εσύ λεφτά από το ΠΑΣΟΚ, να σου πω και κάτι τελευταίο:
Τα πεντοχίλιαρα που πήρες από το ΠΑΣΟΚ, ήταν η μίζα σου, Προδότη.

Ροη αρθρων