Σάββατο 24 Αυγούστου 2013

Κανουλομαχίες...

Sotosblog...
βρόμικα χέρια
Ανάμεσα στις χρυσές κάνουλες που έχει η εκάστοτε κυβέρνηση στη διάθεσή της για να χρηματοδοτεί πάθη και αδυναμίες της, εξέχουσα θέση κατέχει εκ παραδόσεως με τον πακτωλό του ο Ο.Π.Α.Π.
–εξυπηρετεί από μικρά πάθη μέχρι μεγάλες αδυναμίες. Μικρά πάθη: Το ιστορικό των Διοικητικών Συμβουλίων του σφύζει από εκλεκτούς υπουργών Πολιτισμού και Πρωθυπουργών –από ανεπάγγελτους μπιστικούς που πρέπει να καλοβολευτούν, μέχρι συγγραφείς διδακτορικών διατριβών που είναι διατεθειμένοι να χαρίσουν ένα κείμενο τους πάνω από μιαν άλλη υπογραφή που το έχει περισσότερη ανάγκη στο προφίλ της· και άλλα τέτοια πολλά, με το αζημίωτο φυσικά. Μεγάλες αδυναμίες: Χορηγίες σε Ιδρύματα, Μ.Κ.Ο. κ.τ.λ. κ.τ.λ., καθώς επίσης και διαφημιστικές καταχωρίσεις σε Μ.Μ.Ε.
Εδώ και λίγες ημέρες ο Ο.Π.Α.Π. όμως έχει περάσει στα χέρια ιδιώτη, και υπακούει πλέον στις… αδιάφθορες αρχές της ελεύθερης αγοράς –εκείνες ντε, τις οποίες προσκυνούν σαν Θεό ο κύριος Μπάμπης, η παρέα του στο Νέο Φάληρο, καθώς και οι εγκληματίες που διαχειρίζονται τις τύχες τις χώρας, μαζί με το κοπάδι των αφελών που τους ακολουθεί. Έτσι, δεν υπάρχει πια υπουργός να σηκώσει με την ίδια ευκολία όπως παλιά το τηλέφωνο, και να κάνει υποδείξεις στον Ο.Π.Α.Π. για το πού πρέπει να διοχετευθούν κονδύλια. Υπάρχει βέβαια για λογαριασμό του Μαξίμου ο Φαήλος Κρανιδιώτης, που μπορεί να δεχτεί τηλεφώνημα και να μεταφέρει τα δέοντα –δεν μείναμε δα και ορφανοί!.. Αλλά τι θα κάνει, λ.χ., το Βήμα που καίγεται για κάτι τέτοια ζεστά-ζεστά ψωμάκια αυτήν την εποχή; Θα σας πω τι μπορεί να κάνει:

«Οι τραπεζιτες ειναι φιλοι μας»...

Καρτεσιος....
kartesios240813
Τι καλοί οι τραπεζίτες! Και πόσο παρεξηγημένοι! Όχι, δε θέλουν να γίνουν κατασχέσεις σπιτιών. Θέλουν το καλό μας. Θέλουν τόσο πολύ το δικό μας καλό που προειδοποιούν πως αν δεν γίνει κάτι θα πλακώσουν οι «ξένοι γύπες των distress funds, που καραδοκούν για να κερδοσκοπήσουν, με υποτιμημένα δάνεια ακινήτων».
Αυτό που δε μας εξηγούν είναι γιατί «φοβούνται» τα distress funds; Δε μπορούν να έρθουν μόνα τους. Κάποιος πρέπει να τα καλέσει, να διαπραγματευτεί μαζί τους, να πουλήσει τα δάνεια στο 30% της αξίας τους κι ύστερα να αρχίσουν τα distress funds το ξεκλήρισμα των δανειοληπτών.
Αυτός ο «κάποιος» που θα καλέσει τα distress funds είναι οι τραπεζίτες και μόνο αυτοί. Άρα, πώς μας απειλούν ότι θα πλακώσουν τα ξένα κοράκια για ν’ αρπάξουν το φαγητό από το στόμα των ελληνικών κορακιών; Αν δεν θέλουν οι τράπεζες να ξεπουλήσουν τα κόκκινα δάνεια, δεν τα ξεπουλάνε. Τόσο απλό.
Μάλιστα, οι τραπεζίτες αντί να φοβούνται ότι θα υποχρεωθούν να ξεπουλήσουν στα distress funds τα κόκκινα δάνεια στο 30% της αξίας τους, θα μπορούσαν να τα πουλήσουν στο 35% της αξίας στους ίδιους τους δανειολήπτες. Γιατί, λοιπόν, απειλούν με τα distress funds και δεν προτιμούν να «κουρέψουν» τα δάνεια στους δανειολήπτες;
Μα επειδή οι τράπεζες φοβούνται πως αν «κουρέψουν» τα κόκκινα δάνεια στους δανειολήπτες, τότε ακόμη και όσοι απέμειναν να κάνουν το σκατό τους παξιμάδι για να πληρώνουν τις δόσεις τους, αμέσως θα σταματήσουν να πληρώνουν και θα απαιτήσουν να κουρευτούν και τα δικά τους, αφού πρώτα τα αφήσουν να κοκκινίσουν.

“Control-Alt-Delete”...

Τις προάλλες βρέθηκα σε ένα καφέ. Δίπλα μου δυο οικογένειες, οι μεγάλοι σε ένα τραπέζι, τα παιδιά σε άλλο. 4 παιδάκια, όχι πάνω από 10 χρόνων. Θα περίμενε κανείς να έχουν κάνει άνω κάτω το μαγαζί. Αλλά το καθένα ήταν απορροφημένο στη δική του οθόνη. Έπαιζαν το ίδιο παιχνίδι, ακίνητα και σιωπηλά. Που και που πεταγόταν κάποιο να κομπάσει την επιτυχία του. Τα λυπήθηκα. Θυμήθηκα τα δικά μου παιδικά χρόνια, πόσο ζωηρά ήταν. Πώς θα καταλήξουν άραγε, σκέφτηκα. Αλλά μετά σκέφτηκα μερικούς συνομήλικους μου. Και εκείνοι μεγάλωσαν όπως εγώ, σε αλάνες και σε γήπεδα. Παίζανε κρυφτό και κυνηγητό, πόλεμο και μήλα. Και τώρα είναι απορροφημένοι όλοι μέρα σε μια οθόνη, όπως ακριβώς τα παιδάκια στο καφέ.
Συχνά σκέφτομαι την κρίση, κυρίως το ότι δεν αντιδράμε ενώ βλέπουμε το άδικο ολόγυρα μας. Πώς γίνεται να υπάρχουν γύρω μας άστεγοι, άνθρωποι που δεν έχουν ούτε τα απαραίτητα για να ζήσουν και να μην κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Και εκεί το συνειδητοποίησα. Ο άστεγος, ο άνεργος, το άδικο, υπάρχουν μόνο αν θες να τα δεις. Και πλέον υπάρχουν συσκευές με τις οποίες επιλέγεις τι θα δεις  μπροστά σου. Χαρούμενες φωτό, αστεία πόστ, τσόντες κατά βούληση. Και αν κάποια στιγμή βρεθεί μπροστά σου κάτι που να σε δυσαρεστεί, μια είδηση, μια εικόνα, απλώς το διαγράφεις, και είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Όταν κυκλοφόρησε το ίντερνετ, κάποιοι ανησυχούσαν για τις αρνητικές επιδράσεις που θα μπορούσε να έχει. Όπως ακριβώς και με την τηλεόραση δεκαετίες πριν. Πίστευαν ότι η τόσο εύκολη πρόσβαση σε έτοιμες εικόνες θα σκότωνε τη φαντασία και τη σκέψη. Και σε έναν βαθμό είχαν δίκιο. Αλλά πλέον άρχισε να ροκανίζει την ίδια την πραγματικότητα.

Έχω, άρα υπάρχω...

Κιμπι...
 Ένα ακόμη φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη. Το φάντασμα του πλειστηριασμού. Μαζί του πλανιούνται και τα φαντάσματα της κατάσχεσης -αν και για πολλούς δεν είναι πια φαντάσματα, αλλά απτή πραγματικότητα-, του κουρέματος των καταθέσεων, της απαλλοτρίωσης κάθε μορφής ιδιοκτησίας και περιουσίας. Είναι σαν να μας κάνει πλάκα η Ιστορία. Περίπου 165 χρόνια από τη συγγραφή του «Κομμουνιστικού μανιφέστου», στο οποίο διατυπώθηκε η πιο ευθεία και κατηγορηματική απειλή κατά της «ατομικής ιδιοκτησίας», αυτή απειλείται με ανάλογη ευθύτητα και κατηγορηματικότητα από τους υποτιθέμενους εγγυητές της.

Αν το καλοσκεφτούμε, για δύο τουλάχιστον αιώνες, η ανθρωπότητα κυλίστηκε, κυριολεκτικά και μεταφορικά, στο αίμα και στη λάσπη για να υπερασπιστεί μεταξύ άλλων αυτό το υποτιθέμενο ιερό και απαραβίαστο δικαίωμα. Η ιδιοκτησία μπορεί να προϋπήρχε για χιλιετίες, αλλά ήταν ο καπιταλισμός, ο αστικός πολιτισμός που το αναγνώρισε ως δικαίωμα σε κάθε άτομο, εφάμιλλο του habeas corpus. Στη θρησκεία της ατομικής ιδιοκτησίας, άλλωστε, υπάρχει μια σταθερή συνάρτηση ανάμεσα στο «να είσαι» και στο «να έχεις». Η ιδιοκτησία μάς θυμίζει ότι υπάρχουμε. Έχω, άρα υπάρχω.

Αλλά, ως γνωστόν, η αναγνώριση ενός δικαιώματος δεν σημαίνει αυτόματα και την άσκησή του. Για την ακρίβεια, η αναγνώριση της απόλυτης ελευθερίας να αποκτήσει κανείς όσο περισσότερα περιουσιακά στοιχεία μπορεί, πολύ περισσότερα από όσα αρκούν για να του θυμίζουν ότι υπάρχει, σήμανε ταυτόχρονα την ελευθερία να τα στερήσει από πολλούς άλλους. Η εδραίωση του καπιταλισμού στον δυτικό κόσμο και πέραν αυτού τους δύο τελευταίους αιώνες συνοδεύτηκε από μια τρομακτική χρήση αυτής της «ελευθερίας». Εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι έγιναν στο όνομά της προλετάριοι, κατά τη ρωμαϊκή κυριολεξία του όρου, δηλαδή άτομα που δεν έχουν να διαθέσουν τίποτε άλλο στο κράτος πέρα από τους απογόνους τους. Κι αυτή η εξέλιξη, αποτυπωμένη στην αθλιότητα διαβίωσης των πληθυσμών στις μητροπόλεις του καπιταλιστικού θαύματος, ωθούσε τους κομμουνιστές του 19ου αιώνα να εκτοξεύουν τα φλογερά πυρά τους κατά της ατομικής ιδιοκτησίας, μέσω του «Μανιφέστου»: «Σας πιάνει τρόμος γιατί θέλουμε να καταργήσουμε την ατομική ιδιοκτησία. Μα στη σημερινή σας κοινωνία η ατομική ιδιοκτησία έχει καταργηθεί για τα εννιά δέκατα των μελών της. Και υπάρχει ίσα- ίσα γιατί δεν υπάρχει για τα εννιά δέκατα. Μας κατηγορείτε, λοιπόν, ότι θέλουμε να καταργήσουμε μιαν ιδιοκτησία που προϋποθέτει σαν απαραίτητο όρο την έλλειψη της ιδιοκτησίας για την τεράστια πλειοψηφία της κοινωνίας. Με μια λέξη, μας κατηγορείτε γιατί θέλουμε να καταργήσουμε τη δικιά σας ιδιοκτησία. Ναι, αυτό θέλουμε».

Αλλά, όπως είπαμε, η Ιστορία μάς κάνει πλάκα. Αυτό που ήθελαν οι κομμουνιστές του 19ου αιώνα το θέλουν και θα το κάνουν οι φιλελεύθεροι του 21ου αιώνα. «Θα μας πάρουνε τα σπίτια», ήταν η υστερική κραυγή που για δεκαετίες συμπύκνωνε λαϊκιστί την καθεστωτική προπαγάνδα του αστικού κόσμου, από τη φασίζουσα μέχρι τη φιλελεύθερη εκδοχή του, εναντίον κάθε αριστερού ή αριστερόστροφου ρεύματος το οποίο αποκτούσε επιρροή στην κοινωνία. Ακόμη και στις τελευταίες εκλογές, η χονδροειδής επιχειρηματολογία περί των καταστροφικών επιπτώσεων από μια επικράτηση των αντιμνημονιακών δυνάμεων γαργαλούσε το λαϊκό ένστικτο της ιδιοκτησίας, με τις αναφορές στο ενδεχόμενο να χαθούν οι καταθέσεις των αποταμιευτών ή να απαξιωθούν τα περιουσιακά τους στοιχεία από μια βίαιη έξοδο από την Ευρωζώνη. Βεβαίως, οι κάπως παλιότεροι ίσως θυμούνται ότι τέτοιες χοντράδες ακούγονταν από χούλιγκαν του φιλελευθερισμού και της παραδοσιακής Δεξιάς ακόμη και επί επέλασης του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, παρ’ ότι η πράσινη πλημμυρίδα δεν περιείχε ίχνος απειλής κατά της ιδιοκτησίας. Ίσα ίσα που φρόντισε να διαχυθεί σε όλο το κοινωνικό σύμπαν, έστω και με τη στοιχειώδη μορφή του ενυπόθηκου διαμερίσματος.

Η Ιστορία κάνει πλάκα, λοιπόν, με την αντιστροφή ρόλων ανάμεσα στους πόλους Αριστεράς και Δεξιάς. Η Αριστερά εμφανίζεται πρόθυμη να προτάξει τα στήθη της για να μη θιγεί το δικαίωμα στην ιδιόκτητη κατοικία, ενώ η Δεξιά εγκαταλείπει ένα από τα πιο εμβληματικά ιδεολογικά της προπύργια, συζητώντας τρόπους άρσης ή χαλάρωσης του προστατευτικού πλαισίου της ενυπόθηκης κατοικίας. Δεν είναι ελληνική ιδιαιτερότητα, είναι η νέα παγκόσμια συνθήκη επιβίωσης του καπιταλισμού, που παίρνει πίσω όσα γενναιόδωρα έδωσε στις υποτελείς τάξεις κατά τη μακρά μεταπολεμική, κεϊνσιανή παρένθεση. Είναι μια ιδιότυπη προσχώρηση των υπερασπιστών του καπιταλισμού της αγοράς στο δόγμα του αναρχικού Προυντόν: «Η ιδιοκτησία είναι κλοπή». Η ιδιοκτησία είναι κλοπή, εφόσον δεν έχεις να πληρώσεις τις δόσεις του στεγαστικού σου δανείου. Και το κλοπιμαίο επιστρέφεται στους πραγματικούς ιδιοκτήτες του, στις τράπεζες.

Αν ήμασταν στον 19ο αιώνα, οπότε η Ευρώπη πλημμύριζε από ανέστιους και πένητες που ξεριζώνονταν από τη γη και τις αγροικίες τους για να γίνουν εργάτες, δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία. Το πρόβλημα θα αφορούσε μια μικρή μειοψηφία κατόχων ιδιόκτητης κατοικίας. Ωστόσο, τον αιώνα που μεσολάβησε έχει συμβεί το ιστορικό παράδοξο ο καπιταλισμός της Δύσης να έχει υιοθετήσει και υλοποιήσει τρόπον τινά το πρόγραμμα του αναρχικού Προυντόν για τη λύση του προβλήματος της κατοικίας. Αν και πολέμιος της ιδιοκτησίας, ο Προυντόν πρότεινε ένα είδος ομοιοπαθητικής για την απαλλαγή από τα δεινά άνισης κατανομής της. Αυτός και οι οπαδοί του ζητούσαν να γίνουν ΟΛΟΙ ιδιοκτήτες τουλάχιστον της κατοικίας τους, αντικαθιστώντας τη μίσθωσή της με τη σταδιακή απόκτησή της, έναντι του ποσού που αντιστοιχούσε στο ενοίκιο. Η πρόταση τροφοδότησε, ως γνωστόν, τη σφοδρή πολεμική του Φρίντριχ Ένγκελς, με τα άρθρα του «Για το ζήτημα της κατοικίας». Ο Ένγκελς κατατρόπωσε τους προυντονιστές, αλλά ο Προυντόν κατά παράδοξο τρόπο επιβεβαιώθηκε. Χάρη στη χρηματοπιστωτική έκρηξη, ιδιαίτερα της μεταπολεμικής περιόδου, στη θέση των ιδιοκτητών-εκμισθωτών κατοικίας μπήκαν οι τράπεζες, στη θέση του ενοικίου η δόση του δανείου κι έτσι οι περισσότεροι φτωχοί και ανέστιοι μισθωτές κατοικιών έγιναν ιδιοκτήτες. Η υποσημείωση της ιστορίας που δεν προσέχθηκε, ιδιαιτέρως όσο οι κοινωνίες επέπλεαν στην ψευδαίσθηση της εγγυημένης ευημερίας, ήταν ότι στη θέση της απειλής έξωσης για τα απλήρωτα νοίκια υπεισήλθε η απειλή κατάσχεσης για τις απλήρωτες δόσεις.

Εν ολίγοις, δεν είμαστε όλοι τόσο ιδιοκτήτες όσο δείχνουμε, είμαστε χρήστες των κατοικιών για μία περίπου γενιά, όσο διαρκεί μια δανειακή σύμβαση, και πάντως μέχρι να χτυπήσει την πόρτα ο δικαστικός κλητήρας. Το αν οι τράπεζες έχουν τους λόγους τους να το αποφεύγουν αυτό μαζικά είναι άλλο ζήτημα. Πάντως, σ’ αυτή την παραπλανητική εικόνα στηρίζεται και ο αστικός μύθος περί πλουσίου ευρωπαϊκού Νότου με ποσοστά ιδιοκατοίκησης έως 90% και φτωχού Βορρά, με αντίστοιχα ποσοστά κάτω του 50%. Αφαιρώντας τις ενυπόθηκες κατοικίες, το πραγματικό ποσοστό ιδιοκτησίας -και όχι ιδιοκατοίκησης- στον Νότο είναι λίγο πάνω από το 50%. Αν ίσχυε αυτή η αστική μπαρούφα, οι πλουσιότεροι Ευρωπαίοι θα ήταν οι Ρουμάνοι, με ποσοστό ιδιοκατοίκησης 97% και οι φτωχότεροι οι Γερμανοί, με ποσοστό μόλις 43%. Και στο κάτω κάτω, αν το 57% των Γερμανών μένουν στο νοίκι, σε ποιον ανήκουν τα σπίτια που κατοικούν; Ποιοι είναι οι ζάμπλουτοι ιδιοκτήτες τους; Αυτό είναι προεκλογικό homework για την κ. Μέρκελ…

Το συμπέρασμα είναι ότι η ιδιοκτησία που μας παραχωρήθηκε γενναιόδωρα από τον καπιταλισμό της ευημερίας για να μας θυμίζει ότι υπάρχουμε τελεί υπό την αίρεση αυτής της ευημερίας. Όταν το χρειάζεται ο ίδιος αυτός «γενναιόδωρος» οικονομικός πολιτισμός μπορεί να αμφισβητήσει ακόμη κι αυτή την ελάχιστη πολυτέλεια, την υπενθύμιση της ύπαρξής μας μέσω της ιδιοκτησίας. Οπότε καταλήγουμε στο ζοφερά επίκαιρο συμπέρασμα του «Μανιφέστου» που παραθέτω στις «Θεωρίες για την υπεραξία». Έχει κανείς να προτείνει κάτι σαφέστερο και πιο εύγλωττο;



ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

Ο εργάτης πέφτει στην αθλιότητα και η μαζική αθλιότητα αυξάνει ακόμη πιο γρήγορα από τον πληθυσμό και τον πλούτο. Έτσι, γίνεται φανερό ότι η αστική τάξη είναι ανίκανη να παραμείνει κυρίαρχη τάξη της κοινωνίας και να επιβάλει στην κοινωνία σαν ρυθμιστικό νόμου τους όρους ύπαρξης της τάξης της. Είναι ανίκανη να κυριαρχεί, γιατί είναι ανίκανη να εξασφαλίσει στον σκλάβο της την ύπαρξη, ακόμη και μέσα στη σκλαβιά του, γιατί είναι υποχρεωμένη να τον ρίξει ως την κατάσταση που θα χρειάζεται να τον τρέφει αυτή, αντί να τρέφεται η ίδια απ’ αυτόν. Η κοινωνία δεν μπορεί πια να ζήσει κάτω από την κυριαρχία της αστικής τάξης, δηλαδή η ύπαρξη της κοινωνίας δεν συμβιβάζεται άλλο με την ύπαρξη της αστικής τάξης.

Καρλ Μαρξ, Φρίντριχ Ένγκελς, «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος»

(Επενδυτής, 24/8/2013)

Η επικίνδυνη αλληλοεξόντωση...

του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...
Η επικίνδυνη αλληλοεξόντωση
Η αλληλοεξόντωση μέσα στην κοινωνία που βρίσκεται σε κρίση είναι το διαβρωτικό της εξουσίας για να μπορεί να επιβάλλει τις αποφάσεις της σε βάρος των εργαζομένων. Η συντεχνιακή αντιμετώπιση των προβλημάτων λειτουργεί αρνητικά τη στιγμή που υπάρχει η ανάγκη της συλλογικής και ενωτικής αντιμετώπισής τους για να μη στραφεί ο ένας κλάδος εναντίον ενός άλλου και χαθεί ή βρεθεί εκτός βολής ο κοινός εχθρός που είναι αυτοί που δημιούργησαν την κρίση και τα προβλήματα και παρουσιάζονται ως «σωτήρες» .
Αυτοί που κυνικά ομολογούν ότι απέτυχαν τα μέτρα που μας επέβαλαν θέλουν να μας «ξανασώσουν» οδηγώντας μας στην πλήρη εξαθλίωση και στον εξανδραποδισμό των παιδιών μας. Οι τροϊκανοί ελεγκτές, οι λεγόμενοι τοποτηρητές, έρχονται ως δανειστές να διασφαλίσουν με το αζημίωτο, δια της λεγόμενης «βοήθειας» τα κέρδη τους. Το να πούμε φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας είναι λίγο, τη στιγμή που είναι πασιφανές πως η Ενωμένη Ευρώπη της Γερμανίας θέτει υπό την κατοχή της όλες τις χώρες της Ευρώπης και αυξάνει τα κέρδη της εκμεταλλευόμενη την οικονομική κρίση.
Το πρόβλημα είναι πως η ελίτ του συστήματος μπορεί να επιβάλλει την πολιτική που αυτή διαμορφώνει στις κυβερνήσεις και συνεπώς στους λαούς της Ευρώπης, που ζούνε μέσα στην ανασφάλεια, υφίστανται τις συνέπειες της ανεργίας και δεν βλέπουν τις «γραμμές των οριζόντων» του μέλλοντός τους.
Αν το γεγονός αυτό δεν συνεφέρει τον καθένα λαό ξεχωριστά και όλους μαζί και δεν ανατρέψει ριζικά όχι μόνο αυτή την εξοντωτική οικονομική πολιτική αλλά και τη μειοψηφική ελίτ που την επιβάλλει, τότε θα οδηγηθούμε στην αλληλοεξόντωση και στο ποιοι παίρνουν παραπάνω, ποιοι λιγότερα και ποιοι καλοπερνάνε σε βάρος κάποιων άλλων τεμπελιάζοντας με δανεικά.
Ο δεκαεννιάχρονος που έχασε τη ζωή του στο τρόλεϊ δεν ήταν «τζαμπατζής», όπως τον χαρακτήρισε μια αχαρακτήριστη καθηγήτρια πανεπιστημίου. Ηταν νέος, σαν όλους τους νέους που δεν έχουν τη δυνατότητα να τα βγάλουν πέρα και ζουν από το χαρτζιλίκι, αν υπάρχει, των γονιών τους. Ο ελεγκτής και ο κάθε ελεγκτής, που παίρνει μπόνους από την εξόντωση του άλλου, δηλαδή του συνανθρώπου του, για να επιζήσει, καθίσταται πλέον επικίνδυνος καθότι έχει δηλητηριαστεί από τη βαρβαρότητα του άγριου καπιταλιστικού συστήματος. Δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα ούτε να μπούμε στο παιχνίδι της «εμφυλιακής σύγκρουσης» που μας σπρώχνουν οι συγκυβερνώντες. Η αλληλεγγύη, η συνεργασία, η συλλογικότητα θα πρέπει να γίνουν τα όπλα μας για να τους ανατρέψουμε.

Αστάθεια στους γείτονες...

του κ. Νικου Ξυδακη, απο την Καθημερινη...
H κρίση των άλλων ανακουφίζει τη δική μας κρίση. Ετσι φαίνεται σε πρώτη ανάγνωση: ο εμφύλιος σπαραγμός στην Αίγυπτο στέλνει τις μεσογειακές κρουαζιέρες στο Αιγαίο, ο συνεδριακός τουρισμός ακυρώνει στην Κωνσταντινούπολη, πολλά πακέτα της τελευταίας ώρας στράφηκαν στην Ελλάδα. Ακόμη και ο τουρισμός των ρωσόφωνων εκμεταλλεύθηκε φέτος τα πάμφθηνα ελληνικά πακέτα και κατέκλυσε τις ειρηνικές παραλίες και τα μοναστήρια, προτιμώντας μεταξύ άλλων και την ασφάλειά τους έναντι των Αγίων Τόπων και του Σινά.
Αλλά τα πρόσκαιρα κέρδη του τουρισμού δεν σημαίνουν ότι η κρίση που εξαπλώνεται δομική και διαρκής στους γείτονες θα φέρνει οφέλη στη δική μας χώρα. Κάθε άλλο. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει τη δική της δομική κρίση, σφοδρή και μακρόχρονη, και η αποσταθεροποιημένη ΝΑ Μεσόγειος δεν είναι το καλύτερο περιβάλλον για ανάκαμψη. Η παρατηρούμενη αστάθεια στην Τουρκία λόγου χάριν μπορεί να εγκυμονεί κινδύνους για την ευρύτερη περιοχή. Η νεοθωμανική - ερντογανική ολοκλήρωση, αφού κορυφώθηκε, τώρα γνωρίζει όχι μόνο τη σφοδρή πολιτική αντίθεση των μεσοαστικών στρωμάτων, αλλά κυρίως τη διάλυση της φούσκας ανάπτυξης μέσω κατασκευών και φτηνού βραχυπρόθεσμου δανεισμού. Οσο εύκολα πήγε το χρήμα στις αναπτυσσόμενες χώρες, τόσο εύκολα πετάει τώρα μακριά τους. Το χρήμα φεύγει από την Τουρκία, και όχι μόνο εξαιτίας της πολιτικής εξασθένησης του καθεστώτος· τα κεφάλαια φεύγουν και από την Ινδία και από την Ινδονησία, καραδοκώντας να ξαναμπούν στην αμερικανική χρηματοαγορά, εφόσον εκεί αναμένεται να αυξηθούν τα επιτόκια.
Τι συμφέρει περισσότερο την Ελλάδα; Μια αλαζονική Τουρκία με βλέψεις νεοθωμανικής υπερδύναμης σε όλη την περιοχή, από το Ιράν μέχρι τα Βαλκάνια και το Αιγαίο; Ή μια τραυματισμένη, ασταθής Τουρκία, που μπορεί να εκδιπλωθεί επιθετικά για να διασκεδάσει τις εσωτερικές αντινομίες της; Το παιχνίδι γυρνά σε μας, πάλι: τοποθετούμαστε λυσιτελώς στον ταραγμένο γεωγραφικό μας χώρο, μόνον εφόσον μπορούμε να πορευθούμε αυτοτελώς, εθνικά κυρίαρχοι, και όχι διχασμένοι.

Πετάει το ΔΝΤ; Βρε πετάει...


Θανάσης Καρτερός, απο την Αυγη...
Ορίστε, το ΔΝΤ βρήκε τη βαθύτερη αιτία για τη βαθύτερη από ό,τι υπολόγιζε ύφεση στην Ελλάδα. Σε πολυσέλιδη έκθεσή τους οι τεχνοκράτες του Ταμείου (καλή δουλειά και εισόδημα μεγάλο) εξομολογούνται ότι υπήρξαν υπεραισιόδοξοι για την ανάπτυξη. Και για την υποεκτίμηση (γαμάτη λέξη, ε;) της ύφεσης δεν φταίει ο λάθος πολλαπλασιαστής, αλλά μια σειρά άλλοι παράγοντες. Που, για να μη βασανιζόμαστε πολύ με τα σανσκριτικά του Τόμσεν, είναι οι εξής δύο: η ανεπαρκής εφαρμογή του προγράμματος μεταρρυθμίσεων, καθώς και οι κοινωνικές και πολιτικές αντιδράσεις που υπήρξαν.
Αυτή κι αν είναι απόδειξη της γνωστής ρήσης: Θεέ μου φύλαγέ με από την κριτική γιατί από την αυτοκριτική φυλάγομαι μόνος μου. Διότι τι κάνουν οι σοφοί τεχνοκράτες που μπαινοβγαίνουν τόσον καιρό στα υπουργεία, εντέλλονται, αποφασίζουν, διατάζουν κόβουν, μαχαιρώνουν και απαγχονίζουν; Φορτώνουν τη δυστυχία μας σ' εμάς τους ίδιους! Φταίνε βέβαια κι αυτοί, αλλά φταίνε που δεν πρόβλεψαν πόσο απρόθυμοι θα ήμασταν να δεχτούμε περικοπές, απολύσεις, διάλυση του εργασιακού καθεστώτος, καταβύθιση στη φτώχεια, πρωτοφανή ανεργία, ανθρωποθυσίες και εν γένει τα μέτρα αφανισμού που επέβαλαν ομού με τους δικούς τους -ναι, ναι, τους δικούς τους- στην Αθήνα.

Η Γιορτή των Δουλεμπόρων...

My Pillow Book...
Στα τέλη Αυγούστου του 1791, πραγματοποιήθηκε εξέγερση στο Σάντο Ντομίνγκο (σημερινή Αϊτή και Δομινικανή Δημοκρατία). Η εξέγερση των σκλάβων στην περιοχή, αποδυνάμωσε το αποικιακό σύστημα στην Καραϊβική, δίνοντας στο νησί την ανεξαρτησία του. Θεωρείται ότι αυτό το γεγονός σηματοδότησε την αρχή της κατάργησης του συστήματος της δουλείας, το δουλεμπόριο και την αποικιοκρατία.

Η Παγκόσμια Ημέρα για την Υπενθύμιση του Δουλεμπορίου και της Κατάργησής του, γιορτάστηκε για πρώτη φορά –υπό την αιγίδα των Η.Ε.- στην Αϊτή, στις 23 Αυγούστου του 1998 και στη Σενεγάλη στις 23 Αυγούστου του 1999. 

Αλλάζοντας σκηνικό, από το Ντακάρ του 1999 στο Μενίδι του 2013, θυμόμαστε τον Δήμαρχο Μενιδίου, που προ ημερών δήλωσε στο ραδιόφωνο επί λέξη: "η Aμυγδαλέζα και τα Κέντρα Κράτησης Μεταναστών είναι μια τεράστια "μπίζνα" με απευθείας αναθέσεις σε συγκεκριμένους υμέτερους προμηθευτές... έχουν βρει μια μηχανή και ρημάζουν τα κονδύλια της Ε.Ε. Για 1.600 κρατούμενους στην Αμυγδαλεζα η Ε.Ε. πληρώνει κάθε μέρα 120.000 ευρώ!!! Αν τα λεφτά, που έρχονται απ΄έξω, πήγαιναν στη διαβίωση των κρατουμένων μεταναστών, έπρεπε μέχρι και πισίνες να έχουν [...] αυτοί ζουν στα κοντέινερ, που έχουν μέσα 45 βαθμούς... εδώ βρήκαμε μια πατέντα πάλι, για να χτίσουμε τις βίλες μας...". 

à la manière de Protagon...

O τελευταίος πιστός αναγνώστης αυτού του ιστολογίου, ο κύριος Παναγιώτης Μανδατζής, μού έστειλε την κάτωθι επιστολή, την οποία θεωρώ καλό να δημοσιεύσω, παρότι το παρόν ιστολόγιο τα έχει φάει τα ψωμιά του.
Μου τηλεφώνησε χθες, ύστερα από καιρό, ένας φίλος. Μια ζωή αριστερός. Από τους αγωνιστές. Απ’ αυτούς στα μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ. Συχνά συζητούσαμε για την κατάσταση της χώρας διαφωνώντας πάντα. Πολιτισμένα, εννοείται, κάνοντας διάλογο, χωρίς ύβρεις και λιθοβολισμούς και διαδικτυακά κυνήγια μαγισσών. Ομορφάντρας. Δεν μου άρεσε η Ελλάδα του, βέβαια, αυτήν στην οποία ηθικά και πνευματικά τόσα χρόνια η Αριστερά είχε κυριαρχήσει. Του το είχα πει τελευταία φορά που μιλήσαμε. Σαν να πειράχτηκε λίγο. Ξέκοψε. Έκανε καιρό ν’ ακουστεί. Μέχρι το χθεσινό, ξαφνικό τηλεφώνημά του.

Τελείωσε η κρίση, Πάνο, μού είπε. Αιφνιδιάστηκα. Τα έχασα. Δεν ήξερα τι να του πω. Τι εννοείς; ψέλλισα ταραγμένος. Είναι αφήγηση του 2011 η κρίση. Μέσα στο 2012 και στο 2013 ζήσαμε τ’ απόνερά της. Τώρα είναι απαραίτητο να σταματήσουμε να ασχολιόμαστε με αυτήν. Τελείωσε.

Εμεινα πολλή ώρα σκεφτικός μετά τη συζήτησή μας ανάμεσα σε βουνά από φωτοτυπίες, βιβλία και δίσκους βινυλίου. Ηπια λίγο λευκό κρασί. Μού ηρθε μια έντονη επιθυμία να δω τη θάλασσα. Μαύρες σκέψεις μ’ είχανε ζώσει. Βγήκα στους δρόμους ψάχοντας μιαν αλήθεια, τη δική μου αλήθεια.

Στάθηκα στου μανάβη, να αγοράσω ένα πεπόνι βιολογικό. Πώς πάνε οι δουλειές, κύριε Μανώλη; τον ρώτησα (ναι, είτε το πιστεύετε είτε όχι, Μανώλη τον λένε τον μανάβη μου!). Τον τελευταίο καιρό καλύτερα, κύριε Πάνο, σαν να κινείται ο κόσμος, σαν να έχει αναθαρρήσει η αγορά, μου είπε, πάντα χαμογελαστός και εξυπηρετικός ο Μανώλης ο μανάβης, δίνοντάς μου τα ρέστα και την απόδειξή μου. Ποτέ δεν ξεχνούσε τις αποδείξεις ο Μανώλης ο μανάβης. Για αυτό φυσικά και η κρίση δεν τον είχε χτυπήσει. Ο κόσμος ανταμείβει τον καλό έμπορο, τον ευσυνείδητο, που κόβει αποδείξεις. Οσοι κλείσαν τα μαγαζιά τους, προφανώς δεν κάνανε καλά τη δουλειά τους.

Παρασκευή 23 Αυγούστου 2013

Πάνω στα μπάζα!

Sotosblog...
κατεστραμμένη χώρα
Η νέα έκθεση του Δ.Ν.Τ. για την πορεία της ελληνικής Οικονομίας ως αποτέλεσμα του δικού του προγράμματος αποτελεί το πιο απαξιωτικό χαστούκι σε όσους ανέλαβαν να το εφαρμόσουν, κραυγάζοντας μάλιστα με υστερία τα περί μονόδρομου και φωνασκόντας με διάφορα ανόητα κι επικίνδυνα περιφερειακά επιχειρήματα γύρω από αυτόν. Και είναι ένα πολύ ηχηρό χαστούκι, διότι η έκθεση αναφέρει ρητά και απερίφραστα ότι τα σημερινά χάλια οφείλονται στο ότι το Ταμείο υπερτίμησε κατά τους υπολογισμούς του τις αναπτυξιακές δυνατότητες της ελληνικής Οικονομίας.
Αναφερόμενα στην ίδια έκθεση, τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε. υποτιμούν την παραδοχή αυτήν της υπερτίμησης, και στρέφουν τεχνηέντως την προσοχή στο πολυφορεμένο ζήτημα των πολλαπλασιαστών, στο οποίο επίσης γίνεται μνεία στην έκθεση, και με την ευκαιρία το ανασκαλεύουν. Πονηρός ο ελιγμός τους, διότι γνωρίζουν ότι εκεί, στο ζήτημα των εσφαλμένων πολλαπλασιαστών, χωράει άφθονος λαϊκισμός του τύπου οι φωστήρες του βρομοταμείου που κάνανε λάθος και τέτοια, τα οποία φυσικά δεν είναι και απολύτως αβάσιμα, ακόμα και στη λαϊκιστική εκδοχή τους, εδώ που τα λέμε. Προσπαθούν, λοιπόν, να κατευθύνουν αλλού τη συζήτηση, και όχι στην επίσημη παραδοχή ότι υπερτιμήθηκαν οι αναπτυξιακές δυνατότητες της ελληνικής Οικονομίας, στο σημείο δηλαδή όπου ωστόσο κρύβεται πολύ περισσότερη, αν όχι όλη η ουσία. Στο κάτω-κάτω, αν είχαν υιοθετηθεί ακριβέστεροι πολλαπλασιαστές, μπορεί να είχαμε ακόμα χειρότερα κοινωνικά, και άρα οικονομικά αποτελέσματα, και είχε επισημανθεί αυτό όταν θίχτηκε για πρώτη φορά αυτό το θέμα.
Γιατί όμως έρχεται τώρα το Δ.Ν.Τ. και διευκρινίζει ότι υπερτίμησε τις αναπτυξιακές δυνατότητες της ελληνικής Οικονομίας; Και τι σημαίνει αυτό; Δεν ήξερε το εμβαδόν της χώρας; Το μήκος της ακτογραμμής της; Τον υδάτινο όγκο των ποταμών της; Το ύψος των βουνών της; Τον ορυκτό της πλούτο; Τον αριθμό των ανθρώπων που είναι σε θέση να εργασθούν και να παραγάγουν; Το επίπεδο κατάρτισής τους; Τις εργασιακές σχέσεις και το εργατικό κόστος που πλησιάζει ολοταχώς τα κινέζικα επίπεδα; Τους άλλους συντελεστές παραγωγικότητας; Τα κεφάλαια που δόθηκαν στις τράπεζες; Τα βάρη από τα τοκοχρεολύσια που είναι καταγεγραμμένα χαρτί και καλαμάρι; Κ.τ.λ. κ.τ.λ. κ.τ.λ., τίποτε από όλα αυτά; Όχι. Τα γνώριζαν, και τα γνωρίζουν, όλα μπαστουνάκι-κουλουράκι με το νι και με το σίγμα.
Αλλά, βλέπετε, δεν αρκούν οι κάμποι, τα βουνά, ο κόσμος και όλα τα άλλα· χρειάζεται και μια διαχείριση. Και οι θλιβεροί που ανέλαβαν αυτήν τη διαχείριση ήταν για τα μπάζα.   Γ ι α   τ α   μ π ά ζ α !   Πρώην διαπρύσιοι κύρηκες της ανάπτυξης, κομπορρήμονες σφετεριστές της εξουσίας, λαοπλάνοι –όπως έχω ξαναγράψει, πιτσαδόροι και τίποτε περισσότερο, πιτσαδόροι οι οποίοι το μόνο που κατάφεραν ήταν εκείνο που γνωρίζουν, δηλαδή να ξανασερβίρουν σε μια ολόκληρη χώρα μια πίτσα με παλαιά υλικά, αφού βέβαια υφάρπαξαν την ψήφο του ελληνικού λαού. Και αυτή η πολυκαιρισμένη και γεμάτη μούχλα πίτσα που σερβίρισαν και σερβίρουν ήταν σε θέση να βοηθήσει τη χώρα, ακριβώς όσο την είχε βοηθήσει οδηγώντας την στη χρεοκοπία.

Τι απέμεινε από την Αραβική Ανοιξη...

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου, απο την Καθημερινη...
Οι δραματικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών στην Αίγυπτο ενίσχυσαν τη θέση όσων αντιμετώπιζαν εξαρχής με περιφρονητική διάθεση ή αίσθηση ματαιότητας τη λεγόμενη Αραβική Ανοιξη. Παρόμοιες διαθέσεις μοιράζονται, παραδόξως, άνθρωποι που βρίσκονται σε αντίθετες πλευρές του πολιτικού φάσματος: συντηρητικοί, που είναι έτοιμοι να δουν στο τέλος κάθε λαϊκής εξέγερσης την οικονομική κατάρρευση, το πολιτικό χάος και την ηθική εξαχρείωση, αλλά και αριστεροί, οι οποίοι εύκολα διακρίνουν πίσω από κάθε κίνημα που δεν ανταποκρίνεται στα δικά τους στερεότυπα τον δάκτυλο της Αμερικής ή των διεθνών ελίτ του χρήματος.
Στοιχειώδης ρεαλισμός επιβάλλει να αναγνωρίσουμε ότι ο κύκλος που άνοιξε τον καυτό χειμώνα του 2010-2011 με την ανατροπή των καθεστώτων Μπεν Αλι και Μουμπάρακ σε Τυνησία και Αίγυπτο, αντίστοιχα, κλείνει κάπου εδώ, με τα άμεσα αποτελέσματά του να κυμαίνονται από αμφίβολα έως απογοητευτικά. Η χθεσινή αποφυλάκιση του δικτάτορα Χόσνι Μουμπάρακ αποτελεί το συμβολικό επιστέγασμα μιας σειράς εντονότατα αρνητικών τάσεων.
Στην Αίγυπτο, τη χώρα που θα καθορίσει το πρόσημο των εξελίξεων στον αραβικό κόσμο, η τραγική ανεπάρκεια του μετριοπαθούς Ισλάμ στην πρώτη κυβερνητική του δοκιμασία δημιούργησε γόνιμο έδαφος για το στρατιωτικό πραξικόπημα της 3ης Ιουλίου, το οποίο εξελίσσεται σε εκδικητική παλινόρθωση του παλιού, τυραννικού καθεστώτος και μάλιστα σε χειρότερη μορφή. Στη Συρία, μια αρχικά δημοκρατική και ειρηνική εξέγερση εξελίχθηκε σε ζοφερό εμφύλιο πόλεμο, με εγκλήματα πολέμου και από τις δύο πλευρές, που έχουν συσσωρεύσει, σύμφωνα με τα Ηνωμένα Εθνη, περίπου 100.000 νεκρούς και δύο εκατομμύρια πρόσφυγες. Στη Λιβύη, η επέμβαση του ΝΑΤΟ οδήγησε στην ουσιαστική διάλυση του κράτους: μια κεντρική κυβέρνηση όπου πλειοψηφούν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι και η οποία ελέγχει μόνο την Τρίπολη και τη Μισράτα μέχρι να πέσει ο ήλιος, ενώ η πλούσια σε πετρέλαια Κυρηναϊκή βρίσκεται σε τροχιά απόσχισης και οι σεκιουριτάδες που «φρουρούν» τους τερματικούς σταθμούς του πετρελαίου επιχειρούν να πουλήσουν μόνοι τους τον μαύρο χρυσό στις ξένες εταιρείες.
Ωστόσο, η δημοσιογραφική καταγραφή των άμεσων αποτελεσμάτων δεν μπορεί να προκαταλάβει την ιστορική αποτίμηση των τεκτονικών ανατροπών στον αραβικό κόσμο. Γιατί άραγε θα έπρεπε να περιμένουμε από τους Αραβες να διανύσουν μέσα σε δύο χρόνια την απόσταση που κάλυψαν οι Δυτικοί μέσα σε δύο αιώνες; Η Γαλλία χρειάστηκε 156 από την ένδοξη επανάστασή της μέχρι την κατοχύρωση του γενικού εκλογικού δικαιώματος, η Αμερική 189 και η Βρετανία 277, αφού μεσολάβησαν αντεπαναστάσεις και παλινορθώσεις, εμφύλιοι πόλεμοι και εξεγέρσεις μειονοτήτων. Παρ’ όλες τις δυσκολίες και τον μεγάλο φόρο αίματος μιας μακρόχρονης μεταβατικής περιόδου, η θεμελιώδης κατάκτηση της Αραβικής Ανοιξης, η πολιτική αφύπνιση λαών που είχαν συνηθίσει να αφήνουν τις τύχες τους στα χέρια φωτισμένων ή μη τυράννων, είναι πολύ δύσκολο να αναιρεθεί.

Καλοκαιριάτικες σκέψεις...

Περδίκκας Παπακώστας, απο την Αυγη...
Ο Μεσαίωνας, χωρίς βιομηχανικό πολιτισμό, ενδιαφερόταν για την πρωταρχική εκμετάλλευση της φύσης, για τις τεχνικές απόκτησης γνώσης, που να αφορά τη γεωργία, την κτηνοτροφία, το ψάρεμα, την εξόρυξη. Οι τεχνικές κατεργασίας των υλικών, με μηχανικές, χημικές ή με μεθόδους φωτιάς, είναι πρωτόγονες.
Στην Αναγέννηση δημιουργήθηκε κάποια άνθηση της τεχνικής. Από τα μέσα του 19ου αιώνα είναι η επιστήμη που έχει μεγάλη ανάπτυξη. Η επιστημονική επανάσταση στις αρχές του 20ού αιώνα φέρνει την επιστήμη να κυριαρχεί επί της τεχνικής, έτσι που φτάνουμε στις μέρες μας να ζούμε και να νιώθουμε την κυριαρχία της επιστήμης σαν λύτρωση (καταπολέμηση ασθενειών, τροφή για περισσότερους ανθρώπους...) και σαν εφιάλτη (γερμανικά κρεματόρια, βόμβα στη Χιροσίμα...), σχεδόν σε όλες τις καθημερινές πράξεις μας.
Ο συνδυασμός τεχνικής ανάπτυξης και οργανωτικής προόδου, που προηγήθηκε της βιομηχανικής επανάστασης, έβαλε τη βάση της απόλυτης κυριαρχίας της επιστήμης επί της βιομηχανικής παραγωγής έτσι που να μπορούμε να μιλάμε σήμερα για επιστημονική επανάσταση στη βιομηχανία, τόσο για τον τρόπο παραγωγής όσο και για τη δημιουργία καινούργιων υλικών, που σχεδόν κάθε μέρα, από τον 20ο αιώνα, γεμίζουν τη ζωή μας.
Χωρίς δισταγμό μπορούμε να πούμε ότι τα ανώτατα τεχνικά επίπεδα αποτελούν σύνολο με την επιστήμη, δεν ξεχωρίζουν απ' αυτήν, ταυτίζονται. Δεν μπορώ να φανταστώ επιστήμη χωρίς υψηλή τεχνική, ούτε υψηλή τεχνική χωρίς ενσωματωμένη επιστήμη. Ξεχωρίζουν στη φιλοσοφία τους. Η επιστήμη αναζητά την αλήθεια, η τεχνική επιζητεί την ορθή εφαρμογή της επιστήμης για καλύτερη και με λιγότερο κόπο παραγωγή αγαθών. Άλλο βέβαια αν η επιστήμη καθοδηγείται και προσανατολίζεται στην αναζήτηση νέων προϊόντων που θα εξουδετερώσουν την πτώση του ποσοστού κέρδους των αστών και η τεχνική στην αύξηση της «παραγωγικότητας», δηλαδή πάλι στη καλύτερη, και αποδοτικότερη αξιοποίηση του κεφαλαίου, και όχι, παρά μόνο συμπτωματικά, στην ελάφρυνση του ανθρώπινου κόπου.

Θύματα ενός παιχνιδιού με σημαδεμένη τράπουλα...

Του Τάσου Τσακίρογλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Η λάβα και το μάγμα των αλλαγών και της μετάλλαξης του καπιταλισμού, που κυοφορήθηκαν για περισσότερα από τριάντα χρόνια στο εσωτερικό του, ξεχειλίζουν πλέον και σκεπάζουν τις ανθρώπινες ζωές, πριν τις εγκλωβίσουν οριστικά όπως τις «παγωμένες» μορφές των θυμάτων της Πομπηίας. Ρευστοί καιροί.
Η καθημερινότητα των νέων κανόνων του παιχνιδιού διαμορφώνει ελαστικές ζωές με εναλλασσόμενους και διαδοχικούς ρόλους, οι οποίοι απαιτούν εγρήγορση, κινητικότητα, διαθεσιμότητα, νομαδικότητα, προσαρμοστικές ιδιότητες και, τελικά, μια «ρευστή συνείδηση». Εάν ραγίσει το κέλυφος της ζωής, τότε εκτίθεται σε άμεσο κίνδυνο ο ευαίσθητος πυρήνας της δυνατότητας για ορθολογική σκέψη. Η ραγδαία αποσάθρωση των σταθερών της ζωής (οικογένεια, ασφάλεια, εργασία, τόπος διαμονής, διαμορφωμένες προσδοκίες) οδηγεί σε «ρευστές σχέσεις», οι οποίες καθορίζονται από την επιβιωτική ανάγκη και όχι από επιλογή. Ρευστή ανθρώπινη κατάσταση.

Οι άνθρωποι αναγκαστικά γίνονται θεατές στο «ροντέο» της ζωής τους, στο οποίο η μόνη άγνωστη παράμετρος δεν είναι το «εάν», αλλά το «πότε» θα πέσεις από την πλάτη του «αφηνιασμένου καπιταλισμού». Σ’ αυτό το τσίρκο του κοινωνικού δαρβινισμού ο νικητής τα παίρνει όλα (winner takes it all), ενώ οι πολλοί απλώς γίνονται θύματα ενός παιχνιδιού με σημαδεμένη τράπουλα. Δεδομένου ότι η ελευθερία και η αυτονομία του καθενός προϋποθέτουν ορισμένες «σταθερές» στο κοινωνικό και το ατομικό πεδίο, η γενικευμένη ρευστότητα είναι προϋπόθεση και οδηγεί αναπόδραστα στην υποταγή, τον ετεροκαθορισμό και την ένταση της εκμετάλλευσης.

Πληροφοριοδότες: οι νέοι ήρωες μας...

Όλοι θυμόμαστε το χαμογελαστό πρόσωπο του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, γεμάτο ελπίδα και εμπιστοσύνη, όταν διατύπωσε το σύνθημα της πρώτης εκστρατείας του: «Ναι, μπορούμε!». Μπορούμε να απαλλαγούμε από τον κυνισμό της εποχής Μπους και να φέρουμε δικαιοσύνη και ευημερία στον αμερικανικό λαό.

Αλλά καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες συνεχίζουν τις μυστικές επιχειρήσεις και επεκτείνουν το δίκτυο πληροφοριών τους, κατασκοπεύοντας ακόμη και τους συμμάχους τους, μπορούμε να φανταστούμε τους διαδηλωτές να φωνάζουν στον Ομπάμα: «Πώς μπορείς να χρησιμοποιείς μη επανδρωμένα αεροσκάφη για δολοφονίες; Πώς μπορείς να κατασκοπεύεις τους συμμάχους μας;». Ο Ομπάμα τους κοιτά και μουρμουρίζει με ένα σαρδόνιο χαμόγελο: «Ναι, μπορούμε».

Καμία συν-κίνηση στην Ελλάδα των πασχόντων...




nekros-19xronos-thanasis-660_0-1066x600
Πονάει ο καθρέφτης. / Ούτε να τον κοιτάξουνε οι πάσχοντες οι απαθείς. / Θα τους χαλάσει την… κατά-θλιψη. / Μπορεί και να συν-κινηθούν.


Έχει αποδειχθεί επιστημονικά, ότι ακόμη κι αυτός που παρατηρεί ένα πείραμα, το επηρεάζει! Ας το πληροφορηθούν επιτέλους όλοι οι ασυν-κίνητοι παρατηρητές, που κοιμούνται τον… ύπνο του δικαίου, οι αιχμάλωτοι της α-κινησίας, η ελληνική κοινωνία που πάσχει βαριά από την σοβαρότατη διαταραχή της απάθειας(ή αλλιώς, της συνενοχής).
Για την ιστορία, η μάνα μου όταν άκουσε την είδηση ότι πέθανε ένα παιδί 19 χρονών με αφορμή ένα εισητήριο, έβαλε τα κλάματα. Αυτή ήταν η αντίδρασή της. Μια γυναίκα 77 χρονών, που πάντα χαμογελάει, παρόλο που πέρασε στη ζωή της έναν γολγοθά, που πάντα αισιοδοξεί, και για να τα καταφέρει στη ζωή της, ήταν φυσικά αρκούντως ψύχραιμη… αλλά όχι άψυχη(όπως συνηθίζουν να μεταφράζουν τη λέξη “ψυχραιμία” οι περισσότεροι σύγχρονοι Έλληνες που τρέχουν για γιόγκα κυρίως για να μην αισθάνονται).
Και δεν περίμενε να ακούσει τίποτε άλλο. Δεν την ενδιέφερε το τι και το πως. Δεν ρώτησε “τί έγινε;”. Το κλασικό ερώτημα του τηλεθεατή που α-κίνητος και α-συν-κίνητος, με ένα τηλεκοντρόλ στο χέρι συλλέγει ξερά πληροφορίες.
Καταντήσαμε να πεθαίνουμε για ένα εισητήριο…
Αν κάποιοςέμεινε α-κίνητος και α-συν-κίνητος,  μετά από αυτή την είδηση, κινδυνεύει(αν όχι νοσεί ήδη) από την διαταραχή της α-κινησίας. Της απάθειας. Της… λοβοτομής με απλά λόγια(η μάστιγα της σημερινής ελληνικής κοινωνίας).

Το νέο μνημόνιο αλλάζει το πολιτικό σκηνικό...


Μα δεν φοβούνται ότι πιέζοντας για νέο μνημόνιο θα προκαλέσουν πρόωρες εκλογές; Οπως όλα δείχνουν, το Βερολίνο δεν φοβάται πια ένα ελληνικό κυβερνητικό ατύχημα. Αντίθετα, όπως τονίζουν ενημερωμένες διπλωματικές πηγές, θεωρεί αναγκαίο να υπάρξει καθαρό πολιτικό τοπίο εδώ ενόψει της υπογραφής νέου μνημονίου στη διάρκεια του 2014, το οποίο προανήγγειλαν Μέρκελ-Σόιμπλε-Ρεν-Ντάισελμπλουμ.Αυτό μπορεί να προκύψει είτε με νωπή εντολή για την παρούσα κυβέρνηση, είτε με σχηματισμό άλλης διευρυμένης κυβέρνησης από την υπάρχουσα κοινοβουλευτική πλειοψηφία, είτε με την επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ που, δυνητικά, όπως ελπίζουν στις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, θα προσαρμοστεί στους ευρωπαϊκούς κανόνες (με ό,τι αυτό σημαίνει κατά την αντίληψη του Βερολίνου). Σύμφωνα με αυτές τις εκτιμήσεις, η επίσκεψη του Σοσιαλδημοκράτη Ασμουσεν της ΕΚΤ στην Αθήνα ήταν ακριβώς μίας προσπάθεια ανίχνευσης των προθέσεων των πρωταγωνιστών στο ελληνικό πολιτικό παιχνίδι και για το λόγο αυτό ζήτησε να συναντηθεί με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Α. Τσίπρα, ο οποίος δεν ανταποκρίθηκε. 

Μόνο για την πάρτη τους...

του Σταυρου Χριστακοπουλου, απο το Ποντικι...
Ο Βόλφγκανγκ Σόιµπλε μίλησε για ένα τρίτο «πακέτο στήριξης» προς την Ελλάδα, ο Όλι Ρεν δεν το απέ­κλεισε και η Άνγκελα Μέρκελ είπε ότι θα δούμε το 2014 πόσα χρήματα θα χρειαστεί επιπλέον η Ελλά­δα. Όμως η πιο σημαντική διαπίστωση ήταν αυτή του ΥΠΟΙΚ της Γερμανίας, ο οποίος ανάμεσα στις γραμ­μές δήλωσε ότι η Ελλάδα δεν έχει ακόμη ανέβει το βουνό (της κρίσης). Αυτό είναι ίσως το μεγάλο καρφί για την Ελλάδα και την κυβέρνησή της.

Ο Σόιµπλε είπε αυτό που τονίζουν συνεχώς και με πολ­λούς τρόπους οι... «συνιστώσες» της τρόικας: ότι η χώρα μας έχει πολύ ακόμη δρόμο να διανύσει για να βγει στο ξέφωτο. Ως εκ τούτου διαμηνύουν σε όλους τους τόνους ότι οι «μεταρρυθμίσεις» πρέπει να συνε­χιστούν, παρά το βαρύτατο οικονομικό και κοινωνικό κόστος.

Η κυβέρνηση Σαµαρά προσδοκούσε ότι οι αλχημείες που επιστρατεύει και ο στραγγαλισμός της ρευστότη­τας στην οικονομία για να εμφανίζει λογιστικά πρω­τογενές πλεόνασμα θα επαρκούσαν ως πρόσχημα για μια πολιτικά «ευπώλητη» μείωση του χρέους - γι’ αυτό πολλές φορές οι κυβερνητικές διαρροές μιλού­σαν ευθέως για «κούρεμα». Όμως αυτή η επιλογή δεν βρέθηκε ποτέ στα σοβαρά στο τραπέζι των επί­σημων δανειστών και επιτηρητών της χώρας μας. Και η αναγγελία Σόιμπλε είναι η απόδειξη.

Οι όποιες επιµέρους ρυθµίσεις επί του δημοσίου χρέ­ους δεν μπορούν να είναι κάτι παραπάνω από ασπι­ρίνες. Με οποιαδήποτε φόρμουλα και αν βρεθεί, η Ελλάδα, για να καλύπτει τις δανειακές υποχρεώσεις της, θα πρέπει να εμφανίζει ρυθμούς ανάπτυξης τουλάχιστον εξωπραγματικούς για δεκαετίες - κάτι αδύνατον για πολύ πιο δυναμικές οικονομίες από την ελληνική.

Πέμπτη 22 Αυγούστου 2013

Λιπος που καιγεται αργα...

strange  journal...
Ο εκφυλισμός έχει προχωρήσει σε πολλά επίπεδα και η κρίση δεν αποτελεί δικαιολογία. Άνθρωποι που συνεχίζουν να χαλάνε λεφτά δίχως αρετή (η σημαντική διαφοροποίηση του σπάταλου με αυτού που τα θεωρεί απλώς “χαρτιά”), μαγαζιά γεμάτα και κλάψα για την καταστροφή που όλο έρχεται και συνέχεια είναι στον δρόμο. 
Οι υποτιθέμενοι…”καλλιτέχνες” πάλι, προσπαθούν να κάνουν το σκυλάδικο λαϊκό πανηγύρι, όπως γνωστός αοιδός έκανε σε trendy νησί για να θυμηθεί τα περασμένα μεγαλεία…μαζί με το κοινό του. Αυτοί οι “καλλιτέχνες” είναι που μια ζωή ενδιαφέρονταν για την τσέπη τους και τα ρούχα τους. Είναι αυτοί που απολύτως συνειδητοποιημένα απευθύνονται σε κοινό που τους θεωρεί “είδωλα”, κι αυτοί βολεύονται στην διατήρηση αυτής της στάσης.
Επειδή οι κίτρινες φυλλάδες και οι μεσημεριανές εκπομπές-λαϊκή πανήγυρη έχουν μειωθεί, έχουν κλείσει ή έχουν πτωχεύσει,  η γκλαμουριά, τα χλιδάτα ρούχα και το δόγμα “σημασία δεν έχει να πηδάς, αλλά να φαίνεται πως πηδάς“, δεν έχουν την ίδια απήχηση με παλιά. Άρα ποιο είναι το νέο life style που προωθείται έντεχνα; Είναι αυτό του κουραδόμαγκα, του ψευτολαικού και η…πατρίδα.
Γι’ αυτό και η ανάδειξη του Κασιδιάρη σε νέο (nazi-)symbol. Για να συμβολίζει την “νέμεσις” του τρόπου ζωής που απέτυχε. Για να θεωρείται φρέσκος και άφθαρτος τσόγλανος που ανάμεσα στα ερείπια μιας χώρας θα “λερώσει τα χέρια του”, θα κάνει και πλάτες στα αφεντικά, θα δείρει μετανάστες (γιατί αυτοί φταίνε που αποθεώθηκε ο Ζαμπούνης, ο Ψινάκης και οι τηλεσταρ), όλα “για την Ελλάδα”!
Μετά από το όνειρο του ελληνάκου να γίνει σαν καρικατούρα του “Σοκ”, αναδείχθηκε ο νέος τύπος, αυτός του αποιδεολογικοποιημένου, που μπορεί να στηρίξει ναζιστές και να ζητά εκδίκηση για τα χαμένα κότερα και το προδομένο όνειρο της Μυκόνου. Κι ας κινδυνεύει να βρίσκει σε λίγο φαγητό στα συσσίτια, αλλά ξέχασα αυτά συμβαίνουν μόνο στους άλλους. Σημασία θα έχει ο Κασιδιάρης και η συμμορία του να τιμωρήσουν την μαφία που τόσα χρόνια ο ελληνάκος στήριζε. Εν τω μεταξύ θα μπερδεύει το Gucci με την σβάστικα. Κουλτούρα της παραλιακής και φασισμός πάνε χέρι-χέρι.

Το πράσινο μπιτόνι...



Θανάσης Καρτερός, απο την Αυγη.....
Η νομιμότητα, προπαντός η νομιμότητα! Που πρέπει να ισχύσει επιτέλους για όλους τους Έλληνες και καθ' άπασα την επικράτεια. Η νομιμότητα η ταυτισμένη με την πολιτική ηθική, την πατρίδα, το έθνος, την υπέρβαση των δυσκολιών. Η νομιμότητα που απαιτεί θυσίες και απεχθάνεται τις περιττές ευαισθησίες. Η νομιμότητα χωρίς την οποία θα μας φάει το μαύρο σκοτάδι. Η νομιμότητα που προσδίνει χαρακτήρα προσφοράς σε κάθε κυβερνητικό μέτρο και φωτίζει με το φως το αληθινό κάθε κυβερνητική πράξη.
Η νομιμότητα είναι το άγιο δισκοπότηρο της κυβέρνησης - το είπε χθες ο Σίμος για χιλιοστή φορά με αφορμή τα του Πολυτεχνείου. Επιβολή της νομιμότητας είναι οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, το μαύρο της ΕΡΤ, οι απολύσεις χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, η φορολογική σφαγή των αμνών, τα χαράτσια, οι περικοπές, ο πέλεκυς επί των τζαμπατζήδων, τα χημικά, ο εγκλεισμός χιλιάδων μεταναστών σε στρατόπεδα, τα αστυνομικά ντου. Και πλείστα όσα άλλα που σκοντάφτουν πάνω μας τον τελευταίο καιρό.
Η νομιμότητα κυριαρχεί στην κυβερνητική ατζέντα - με λόγια και έργα, με παρλαπίπες και ράβδους. Και είναι γνωστές βέβαια οι διαφορές - πολλοί βλέπουμε μια πόρνη εκεί που ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος βλέπουν μια κυρία αυστηρών ηθών. Κυρία ή πόρνη όμως, γιατί η νομιμότητα έχει πάρει τις καρδιές τους; Γιατί, θα πεις, είναι θέμα DNA - αναπνέει ένα δεξιό κόμμα χωρίς έρωτα για τους ραβδούχους και την καταστολή; Και θέμα επίσης αρχέγονης πονηριάς - η νομιμότητα ως φερετζές της ανηθικότητας, της αδικίας, της ιδιοτέλειας και τελικώς της παρανομίας.
Υπάρχει όμως, σήμερα ακόμα πιο πολύ, και μια διπλή επιδίωξη των υπέρ νομιμότητας ψαλμών και επιδρομών. Από τη μια να συγκινήσουν το κόμμα της τάξης στην κοινωνία - που εκτείνεται από τους μουλωχτούς νοικοκυραίους μέχρι τη Χρυσή Αυγή. Και από την άλλη να καταστείλουν την ανυπακοή, την αντίσταση, τα κινήματα, τις αγωνιστικές διαθέσεις, την ελπίδα. Να κερδίσουν νομιμόφρονες, έστω και με μαύρες μπλούζες, από τη μια, και να αποδιοργανώσουν το αντίπαλο στρατόπεδο, από την άλλη.
Σ' αυτό το παιγνίδι της νομιμότητας είναι μανούλες. Δείτε, για παράδειγμα, το πράσινο μπιτόνι του Πολυτεχνείου με το "εύφλεκτο υλικό" που κραδαίνουν από χθες. Εμείς είμαστε το εύφλεκτο υλικό αν δεν το καταλάβατε - και μας θέλουν αεροστεγώς κλεισμένους εκεί μέσα...

Όσοι δεν προσαρμόζονται πεθαίνουν...

Νομικα Αναλατα...
Εκλογές Ιουνίου του 2012, Εκλογική περιφέρεια Κυκλάδων, Δήμος Θύρας, επί συνόλου 13.615 εγγεγραμμένων ψήφισαν οι 8.631 δηλαδή ποσοστό συμμετοχής 63,39%! Και το αποτέλεσμα κατέγραψε 2.735 Νέα Δημοκρατία, 1.068 ΔΗΜΑΡ, και 940 ΠΑΣΟΚ, σύνολο 4.743 ψηφοφόροι υπέρ της κυβερνώσας συνισταμένης, δηλαδή το 54,95% όσων ψήφισαν!!!

Οι εν λόγω ψηφοφόροι καλούνται τώρα να πάρουν μία απόφαση αφού τους πέταξε το μπαλάκι!!!... και το μπαλάκι αυτό τους οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια να μεταβούν όταν ασθενήσουν και αν προλάβουν, στο πλησιέστερο νοσοκομείο της πόλης των Αθηνών, ήτοι ένα τσιγάρο δρόμος, μιας και ο υπουργός τους αποφάσισε και διέταξε πως:

Οι χρεωκοπημένοι επί της οθόνης...


απο την Αυγη...
Η χθεσινή πρεμιέρα του συρρικνωμένου υποκατάστατου της ΕΡΤ της μνημονιακής Δημόσιας Τηλεόρασης (ΔΤ), επιβεβαίωσε τις εκτιμήσεις ότι η κυβέρνηση διέλυσε τον εθνικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα για να δώσει ευρυχωρία στα ιδιωτικά κανάλια, που, σε περιόδους κρίσης, στριμώχνονται στη διεκδίκηση τηλεθέασης και (της συνεχώς ελαττούμενης) διαφημιστικής πίτας.
Κατά σύμπτωση, τις ίδιες ημέρες, τα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια, χρεωκοπημένα οικονομικά και αναξιόπιστα, ανασυντάσσονται ενόψει της κρίσιμης μάχης των εκλογών. Και λαμβάνουν θέση. Παθιασμένα υπέρ του καταρρέοντος μνημονιακού πολιτικού συστήματος και λυσσασμένα κατά των κοινωνικών κινητοποιήσεων και του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για επιλογή που θα επιδεινώσει τη θέση τους, καθώς θα μεγαλώσει την απόστασή τους από την κοινωνία. Κι όσο κι αν φαίνεται περίεργο, θα ενισχύσει την πολιτική εμβέλεια του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, αν και εκπροσωπεί το ανερχόμενο πλειοψηφικό λαϊκό ρεύμα, αντιμετωπίζει την εχθρότητα του κυρίαρχου μιντιακού συστήματος.
Η εικονική πραγματικότητα δεν μπορεί να υπερνικήσει την κοινωνική πραγματικότητα. Έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή όπου η τηλεόραση νανούριζε ή και διέστρεφε συνειδήσεις με το απατηλό όνειρο της καταναλωτικής ευμάρειας. Τώρα η ανεργία, οι απολύσεις, η φτώχεια, η διάλυση των νοσοκομείων, η επίθεση στο δικαίωμα στη μόρφωση, ο θάνατος για ένα εισιτήριο στα τρόλεϊ συνιστούν το σίριαλ της ύφεσης. Σ' αυτό το σίριαλ υπάρχει πραγματικός πόνος και δεν υπάρχει happy end. Η μελωδία του success story δεν ακούγεται. Η θηριώδης δύναμη της τηλεόρασης υποχωρεί μπροστά στις διαψεύσεις της ζωής. Και η τηλεοπτική διαχείριση της κοινωνικής απόγνωσης καθίσταται ολοένα και περισσότερο αδύνατη. Η σκηνοθεσία του κοινωνικού πόνου αποβαίνει εις βάρος των σκηνοθετών. Όσο θα ανεβαίνουν η κοινωνική οργή και οι αγώνες, τόσο θα ευτελίζεται η αξιοπιστία των καναλιών και θα κατρακυλάει η τηλεθέαση.
Παρ' όλα αυτά, κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει τη δύναμη της πλύσης εγκεφάλου. Το μιντιακό σύστημα είναι αιμομικτικό μέρος του συστήματος εξουσίας. Λειτουργεί παράνομα και επιθετικά.

Νεοφιλελευθερισμός, η θρησκεία των χρήσιμων ηλιθίων....

Ιορδανογλου...
Ο κοινωνικός δαρβινισμός, κοινωνική βάση του φιλελευθερισμού, μας λεει πως ο αξιότερος είναι και αυτός που θα ανελιχθεί κοινωνικά, ενώ όσοι αποτύχουν φέρουν οι ίδιοι αποκελιστικά την ευθύνη, ως ανάξιοι για κάτι παραπάνω. Αυτά βέβαια στη θεωρία και σε ακαδημαϊκά μοντέλα επι χάρτου όπου παίρνεται η υπόθεση εργασίας ότι η κοινωνία φτιάχνεται τωρα: ας φανταστούμε δλδ ενα τεράστιο στίβο με δισεκατομμύρια κουλουάρ όπου όλοι μας στηνόμαστε στην ευθεια και μολις σημάνει ο αφέτης την εκκίνηση, αρχίζουμε να τρέχουμε.
Στις παγιωμένες, τρέχουσες κοινωνικές συνθήκες όμως πως εκφράζεται με πραγματιστικό τρόπο η συγκεκριμένη θεώρηση; Είναι άραγε εξασφαλισμένη η ισοτιμία αναφορικά με τη θέση εκκίνησης στον κοινωνικό στίβο; Τα παιδιά παραδείγματος χάριν ενος εφοπλιστή εκκινούν απο την ίδια θεση με τα παιδιά ενός ανέργου; Ένας διαβητικός έφηβος μιας οικογένειας χωρίς ιατροφαρμακευτική κάλυψη σε σύγκριση με εναν αντίστοιχο νέο μιας εύπορης οικογένειας; Πως διασφαλίζεται οτι το περιβάλλον όπου θα ανταγωνιστούμε για να δείξουμε το μέγεθος της αξίας μας ειναι κοινό για όλους, παρέχει ακριβώς τις ίδιες ευκαιρίες εκπαίδευσης, πρόσβασης στην υγεία και βασικής διαβίωσης ώστε το “παιχνίδι” να μην είναι σικέ;
Σε θεωρητικό επίπεδο, εντός των πλαισίων του αστικού πολιτισμού, η απάντηση ειναι η φορολογία, και συγκεκριμένα η προοδευτική φορολογία. Αυτοί που κατέχουν περισσότερα, φορολογούνται και περισσότερο, όχι όμως ως ποινή επειδή τα κατάφεραν και πλούτισαν, αλλά ως διασφάλιση πως οι επόμενες γενιές θα έχουν ίσες και ίδιες ευκαιρίες μάθησης και δυνατότητα περίθαλψης ώστε το παιχνίδι να διεξάγεται ισότιμα. Όσοι, μέσω αυτού του συστήματος, επικρατήσουν, αποδειχθούν αξιότεροι και αποκτήσουν περισσότερα, πάλι θα φορολογηθούν παραπάνω ακριβώς για να αναπαράξουν το ίδιο το μοντέλο που μέσω αυτού τους δόθηκε η ευκαίρια να αποδείξουν πραγματικά την αξία τους και να μην “πάρει τη θέση τους” κάποιος άλλος, λιγότερο άξιος, μόνο και μόνο λόγω κληρονομιάς ή/και ονόματος.
Θα ήταν θεμιστό λοιπόν να περιμένει κανείς οι θιασώτες του φιλελευθερισμού όλων των αποχρώσεων να είναι υπέρ της φορολογίας, και συγκεκριμενά της προοδευτικής φορολογίας, ώστε ο ανταγωνισμός που ευαγγελίζονται να διασφαλίζεται. Η παιδεία και η υγεία να αποτελούν δικαιώματα και όχι εμπορευματα, ώστε όλοι να είναι σε θέση να ανταγωνιστούν για να αποδείξουν την αξία τους με ίσους όρους. Όμως η πραγματικότητα μας διαψεύδει. Οι πιστοί του νεοφιλελευθερισμού όχι μόνο δεν ειναι υπέρ, αλλα απορρίπτουν μετα βδελυγμίας κάθε μορφή φορολογίας ονομάζοντάς την μάλιστα “κλοπή”. Οχι μονο δε συνηγορούν υπερ της εκπαίδευσης και υγείας για όλους αλλά αντίθετα είναι υπέρ της πλήρους ιδιωτικοποίησης τους ώστε  να αποκλείονται εντελώς οι γενιές εκείνες που δεν έτυχε να γεννηθούν σε εύπορες οικογένειες και ετσι η μοίρα τους να είναι εν πολλοις προδιαγεγραμμένη, όπως στην εποχή της φεουδαρχίας όπου η κοινωνία ηταν αυστηρά δομημένη σε κλειστές κάστες.

Άλλη εποχή, άλλη ζωή...


«Η πισίνα ήταν γεμάτη με το νόημα που έχει κάτι από αρπαχτές»… Πράγματι πολύ εύστοχο  το σχόλιο στο twitter για την παρουσία του Διονύση Σαββόπουλου στο μεγάλο πάρτι που έδωσε το περασμένο Σάββατο η αδελφή της συζύγου του στη βίλα του συζύγου της στις Σπέτσες, όπου καλεσμένη ήταν η πρώην βασιλική οικογένεια, ο Κοκός και το family του, εφοπλιστές, επιχειρηματίες, στελέχη τραπεζών και γνωστοί φοροφυγάδες με off shore εταιρίες και καταθέσεις σε τράπεζες του εξωτερικού. 
Η δική μου η γενιά, μία άλλη εποχή, μία άλλη ζωή, δέθηκε συναισθηματικά με τα τραγούδια του Σαββόπουλου, αν και όταν φτάσαμε στην εφηβεία μας η δημιουργική φάση του Νιόνιου είχε λήξει χρόνια πριν, το 1983 με τα «Τραπεζάκια έξω». Παρόλα αυτά, όταν η δημιουργική φάση του ακόμα υπήρχε, η δική μου η γενιά έμαθε απ’ έξω, αν και ήμασταν σπόροι στην πρώτη – δευτέρα δημοτικού, τη «Ρεζέρβα» που το καλοκαίρι του 80 ακουγόταν απ’ όλους και σε όλες τις παραλίες που ο κόσμος έστηνε τα αντίσκηνα του και το βράδυ καθόταν γύρω από τη φωτιά και από αυτόν που ήξερε να παίζει κιθάρα. Και δώσε του το Λαύριο, το Γεννήθηκα στη Σαλονίκη, τον Πολιτευτή και το Πρωινό, που έναν… αιώνα μετά το τραγουδούσα στην κόρη μου, όταν ήταν μωρό για να κοιμηθεί, με απόλυτη αποτυχία.
Σου λέω, άλλη εποχή, άλλη ζωή, αν και μία φίλη προχθές, πριν από το πάρτι με τον Κοκό και την καθικαρία, που είναι ειδικευμένη στο φολκ ροκ του 60 μου έλεγε πως και τότε ο Σαββόπουλος απατεώνας ήτανε καθώς είχε αντιγράψει τα πάντα από ξένους καλλιτέχνες σε μεγάλες επιτυχίες του όπως η Θαλασσογραφία, ο Άγγελος Εξάγγελος και σε πολλά – πολλά άλλα τραγούδια. Οι Άγγλοι λένε πως δεν υπάρχει καμία ανάγκη για να κλαις πάνω από ένα ποτήρι γάλα που έχει χυθεί και πράγματι ο Σαββόπουλος έχει… χυθεί και χρόνια τώρα θαυμάζει τους τύπους με τις πισίνες και τις αρπαχτές και όχι αυτούς που σπάνε τον κλοιό μέσα στα δακρυγόνα, τα περιπολικά και τις αύρες.
Ο alterthess ιανός    

Ανοιχτή επιστολή στους συναδέλφους, εκπαιδευτικούς του δημόσιου σχολείου....

Ιωάννης Χρηστάκης, δημοσιευθηκε στην AlfaVita...

Φίλοι συνάδελφοι,
Eδώ και ένα χρόνο, χωρίς πρότερη εμπειρία και κανένα χαρισματικό γραπτό λόγο, θέλησα και εγώ, στο μέτρο των δυνάμεών μου , να αρθρογραφήσω στα εκπαιδευτικά sites, βλέποντας την κυβερνητική λαίλαπα να ισοπεδώνει τον εργασιακό μου χώρο, που υπηρετώ πιστά από το 1989.

Η αγανάκτηση με έπνιγε. Δώσαμε και την ψυχή μας στα παιδιά των δυσπρόσιτων (γιατί κυρίως σε τέτοιες περιοχές και σε επαρχιακές κωμοπόλεις υπηρέτησα), με μισθό-πείνας πάντα, οι συνάδελφοι, που συνεργάστηκα, υποδειγματικοί στη δουλειά τους, με εξωφρενικό χρόνο αφιερωμένο σε εξωδιδακτικές εργασίες και προετοιμασίες και διορθώματα στο σπίτι.Παραμερίσαμε οικογενειακές, οικονομικές, προσωπικές δυσκολίες για να 
αφιερωθούμε στο ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑ μας.
Πολλοί , σε αυτή τη διαδρομή, έφυγαν αιφνίδια από κοντά μας , θύματα της επάρατης νόσου, άλλοι αρρώστησαν , άλλοι εξουθενώθηκαν πνευματικά, άλλοι ψυχικά.Όλοι  , όμως,τίμησαν στο έπακρο το υπεύθυνο πόστο που η Πολιτεία τους εμπιστεύτηκε.Μεράκι, φιλότιμο, συνεργασία, αλληλεγγύη ήταν τα όπλα μας σε χιλιάδες αντιξοότητες.
Παρ' όλα αυτά ακολούθησε η απαξίωση, η επιστράτευση, οι διαθεσιμότητες, οι απολύσεις, τα κλεισίματα και οι συγχωνεύσεις σχολείων, οι καταργήσεις κλάδων μαθημάτων και ειδικοτήτων, οι "περίεργες" αξιολογήσεις, οι αυθαίρετες μοριοδοτήσεις, η κατάργηση μαθημάτων από το ωρολόγιο πρόγραμμα, το ψαλίδισμα ωρών μαθημάτων, οι καταργήσεις ξένων γλωσσών, η παράδοση της τεχνικής και επαγγελματικής εκπαίδευσης στους ιδιώτες και στη εξοντωτική μέθοδο της μαθητείας, η εξαφάνιση των βοηθών μας (=σχολικών φυλάκων), η αύξηση του διδακτικού ωραρίου, το καθηκοντολόγιο της ντροπής και τόσα άλλα....

Δε μας περισσεύουν δάκρυα και για τις τράπεζες...

Ο Γ. Στουρνάρας πειραματίζεται με την πολιτική, γι' αυτό και δεν έχει κατανοήσει ακόμα ότι ο κυνισμός είναι ωφέλιμος όταν μιλάς με τους φίλους σου τεχνοκράτες τού συστήματος, αλλά μπορεί να αποδειχθεί αυτοκαταστροφικός αν έχεις αναλάβει και θεσμικό ρόλο, όπως είναι αυτός του υπουργού Οικονομικών. Επομένως, όταν δηλώνει πως αν δεν αρθεί το "πάγωμα" των πλειστηριασμών των πρώτων κατοικιών θα καταστραφούν οι τράπεζες, εμμέσως αποκαλύπτει για ποιόν κόπτεται περισσότερο και ποιόν τοποθετεί σε δεύτερη μοίρα. Ενας πιο πεπειραμένος πολιτικός θα είχε την ίδια ακριβώς έγνοια, αλλά θα τη διατύπωνε με πιο κομψό τρόπο. Θα έλεγε, για παράδειγμα, πως η άρση της αναστολής πλειστηριασμών είναι μεν ένα επώδυνο μέτρο, αλλά αναγκαίο για τη συστημική σταθερότητα και, μακροπρόθεσμα, θα είναι προς το συμφέρον των πολιτών. Οπως κι αν έχει, η ουσία είναι μία: οι τεχνοκράτες και οι πολιτικοί τού συστήματος αντιμετωπίζουν τις τράπεζες όχι ως ανθρώπινο δημιούργημα, αλλά σα φυσικό φαινόμενο, όπως ο ήλιος, η βροχή και το χιόνι. Γι' αυτό και οι άνθρωποι οφείλουν να υποτάσσονται στις επιθυμίες τους γιατί σε διαφορετική περίπτωση δείχνουν αλαζονεία...

Προφανώς υπάρχουν κι αετονύχηδες που έχουν επωφεληθεί από το "πάγωμα" των πλειστηριασμών τής πρώτης κατοικίας κι έχουν βολευτεί με το να μην αποπληρώνουν τα δάνειά τους, μολονότι έχουν τα λεφτά για να το κάνουν. Δεν ξέρω αν αυτή είναι η πλειονότητα ή η μειονότητα, θα φανεί όμως με τον πιο αδίστακτο τρόπο από την 1η Ιανουαρίου, εφόσον η κυβέρνηση προχωρήσει στην άρση τού "παγώματος".

Είναι ζεστά στην κόλαση: Το Ελληνικό καλοκαίρι είναι μια απέραντη αίθουσα ανελέητης ανάκρισης...

του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου, iefimerida...
Ο ήλιος βιάζει και το πιο φευγαλέο βλέμμα, σαν εκτυφλωτικός προβολέας ανελέητα στραμμένος στο βλέμμα των αιχμάλωτων ενός ολοκληρωτικού κλιματολογικού καθεστώτος. Εξ' ουρανού, η αιχμηρή του λάμψη εισβάλλει βαθιά μες το μυαλό, τρυπώνοντας απ΄ την αφύλαχτη κερκόπορτα της όρασης. Διεισδύει μέχρι τα πιο απόκρυφα νευρωνικά δίκτυα, βασανίζει τα μυστικοπαθέστερα των εγκεφαλικών κυττάρων, ταλανίζει τις πλέον κρυψίνοες των συνάψεων, επιμένει σαδιστικά μέχρις ότου να εκκρίνει η κάθε σκέψη τον ορό της αλήθειας της και να ομολογήσει τα πάντα.

Το μαρτύριο της θερινής ανίερης εξέτασης δεν σταματάει παρά μόνον όταν και η τελευταία, κάθιδρη, λεπτομέρεια της αλήθειας σταθεί γυμνή και απροστάτευτη, αναπόδραστα οφθαλμοφανής στο λυσσαλέο φως μιας εποχής που δεν ανέχεται κανένα ψέμα εκτός από εκείνα που συντηρούν τις αυταπάτες της.
Η υπαρξιακή εξομολόγηση της Ελλάδας αυτό το καλοκαίρι περιγράφει μια πραγματικότητα τόσο ακραία απεχθή που μόνο με όρους αρχαίας τραγωδίας μπορεί να ονοματοποιηθεί.
Έχοντας ξεπεράσει το στάδιο της ύβρης, δηλαδή την πρόκληση της ηθικής τάξης, οι Έλληνες, ξένοιαστοι και σολιψίζοντες υπό την καυστική ακτινοβολία, ομολογούν με τις πράξεις τους ότι βρίσκονται στο στάδιο της άτης, δηλαδή του θολώματος της κρίσης, της τύφλωσης του νου, που αναπόφευκτα θα επιφέρει ακόμα μεγαλύτερες και πιο προκλητικές ύβρεις.
Παραζαλισμένοι από τις ευκαιριακές ηδονές μιας παρακμιακής φιλοσοφίας ζωής που δεν αναγνωρίζει ως αξία τίποτε άλλο από την νάρκωση που επιφέρει ο στιγμιαίος κορεσμός των ορέξεων, οι Έλληνες, αυτό το καλοκαίρι εκδηλώνονται περισσότερο από ποτέ ως αυτό που στ' αλήθεια είναι, ένας αυτάρεσκος και επηρμένος λαός καλοπερασάκηδων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ τολμά να σκεφτεί "εκτός πλαισίου" ...

Για το Ευρω ρε γαμωτο...
Η αλλαγή της μνημονιακής πολιτικής έχει καταστεί ζήτημα συλλογικής επιβίωσης. Γι’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ, ως η μοναδική πολιτική δύναμη που έχει τις προϋποθέσεις να την ανατρέψει, παρ’ όλα του τα λαϊκιστικά ολισθήματα, αποτελεί μονόδρομο. Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν η ελληνική καταναλωτική κοινωνία που επί χρόνια αντάλλασσε την ψήφο της με διορισμούς θα ψηφίσει – έστω και τώρα – Αριστερά. Ενδεχομένως, αν ο ΣΥΡΙΖΑ της παρουσιάσει κάτι πιο ελπιδοφόρο και εθνικά αξιοπρεπές από το σχέδιο εκπτώχευσης που εφαρμόζεται πάνω της σήμερα.
Με τέτοιες προσδοκίες, εύλογο ήταν το ενδιαφέρον που προκάλεσαν οι δίδυμες – καθότι εν πολλοίς συγκλίνουσες κατά τις θέσεις που εκφράστηκαν – και πρώτες μετά το συνέδριο συνεντεύξεις των δύο κορυφαίων οικονομικών στελεχών, των Γ. Δραγασάκη και Γ. Σταθάκη, την περασμένη Κυριακή. Οχι ότι έλειψαν οι ασάφειες – π.χ. ο Γ. Δραγασάκης είπε περισσότερα γι’ αυτά που δεν πιστεύει και δεν θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ παρά γι’ αυτά που πιστεύει και θα κάνει. Ούτε ότι εκδιπλώθηκε κάποιο συγκροτημένο σχέδιο για την οικονομία. Υπήρξαν ωστόσο δύο νέα θετικά στοιχεία.

Το πρώτο ήταν η οριστική επιβεβαίωση του συμβιβασμού του ΣΥΡΙΖΑ με την αμείλικτη λογική των περιορισμένων πόρων. «Δεν επιδιώκουμε αναβίωση της πολιτικής των ελλειμμάτων, πράγμα άλλωστε ανέφικτο από τη στιγμή που δεν υπάρχει η δυνατότητα κρατικού δανεισμού» (Δραγασάκης). «Η δημοσιονομική ισορροπία δεν απαιτεί δανειακούς πόρους» (Σταθάκης). Το βήμα της κατηγορηματικής αναγνώρισης των δημοσιονομικών περιορισμών είναι πολύ σημαντικό για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που στην αρχή της κρίσης υποστήριζε ότι η ελληνική χρεοκοπία ήταν απάτη για να μειωθούν οι μισθοί και επί δύο ολόκληρα χρόνια επέμενε σε ρητορικές άρνησης και μπουρδουκλώματος που δεν έπειθαν ούτε τους οπαδούς του. Δεν πρέπει να υπάρξουν άλλα πισωγυρίσματα σε λαϊκισμούς αν είναι να ενισχυθεί η πειστικότητά του.

Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013

Το σωστό μείγμα...

Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Θεωρεί ορθό λόγο τον παραλογισμό του. Γοητευτική τρέλα την ανοησία του. Ηθος τον κυνισμό και την αναλγησία του. Και ύφος την πάση θυσία παραδοξολογία του. Πρόκειται για ένα ανθρώπινο είδος που νομίζει ότι μπορεί να ανθήσει σε κάθε χρόνο και τόπο ακριβώς γιατί δεν μετέχει ουσιαστικά σε κανένα. Ο λόγος, για το είδος αυτό που αποκαλεί τον εαυτό του «διανοούμενο», εκτός από τις φορές που αποφασίζει ότι του χρειάζεται κάποιο αριστερόστροφο πλυντήριο, οπότε προτιμά γραφικούς ορισμούς όπως «εργάτης του πνεύματος», για να τα έχει καλά και με την εργατιά.

Στους δύσκολους καιρούς μας οι πιο ευέλικτοι από τους εκπροσώπους του είδους αυτού προσπαθούν να συμμαζευτούν, να «κλέψουν λόγια», να αντισταθούν φιλότιμα στην τάση τους να προκαλούν ακίνδυνα, για τον απλό λόγο ότι η πρόκληση σε τέτοιες εποχές μπορεί να οδηγήσει αυτόν που προκαλείται στην εξαγρίωση. Επειδή όμως ακριβώς τα είδη της συνομοταξίας αυτής δεν κουβαλούν και τίποτε παραπάνω από το κενό αέρος που τα κάνει να φουσκώνουν από έπαρση, έρχεται η ώρα που ο βαθύς, δηλαδή ο ρηχός τους εαυτός κυριαρχεί, και ο επηρμένος τους κυνισμός δεν σταματά ούτε μπροστά στον θάνατο.

Άλκη Ζέη: «Η φτώχεια ξυπνάει το κακό»

Παυλινα Εξαδακτυλου, Lifo..
Η 88χρονη συγγραφέας μιλά για το διχασμό (που είναι χειρότερος απ' την οικονομική κρίση) και την ελπίδα που πέθανε τελευταία σ' ένα τρένο με κατεύθυνση στο πουθενά.
Ανάμεσα στις ερωτήσεις παρατίθενται αποσπάσματα από τα βιβλία της «Το καπλάνι της βιτρίνας» (1η εκδ. Θεμέλιο 1963, 2η έκδ. Κέδρος 1974, 3η έκδ. Μεταίχμιο, 2011), «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου» (1η εκδ. Κέδρος 1971, 2η έκδ. Μεταίχμιο, 2011), «Σπανιόλικα παπούτσια και άλλες ιστορίες» (Καστανιώτης, 2010).
_______________
1943. Παρ' όλη την Κατοχή, την φέρνω στη μνήμη μου σα μια ευτυχισμένη χρονιά. Η μεγάλη πείνα έχει περάσει. Ελπίζουμε πως σύντομα θα γίνουμε μια ελεύθερη χώρα». [...] «Τώρα που τα γράφω όλα αυτά νοστάλγησα εκείνη την εποχή, κι ας ήτανε μαύρη Κατοχή. Νοστάλγησα τον Γιώργο, τον Κάρολο, τον Γκάτσο, τον Ταϊρωφ».(«Ρόμερσχολμ», Σπανιόλικα...)
_______________
Πώς γίνεται να νοσταλγεί κανείς την εποχή της πείνας και της ανελευθερίας;
Εκείνη την εποχή έκανα το κουκλοθέατρο και έρχονταν για να το παρακολουθήσουν ο Γκάτσος, ο Ελύτης, ο Εμπειρίκος, ο Πλωρίτης. Έπειτα, δίπλα στον άνδρα μου, Γιώργο Σεβαστίκογλου, γνώρισα τη μαγεία του Κουν και του «Θεάτρου Τέχνης». Ο Κουν ανέβαζε τότε όλο το αμερικανικό θέατρο, το οποίο μάλιστα μετέφραζε ο Σεβαστίκογλου. Πρόσφερε αληθινό θέατρο στον κόσμο και αυτό ήταν μια επαναστική πράξη. Μια επανάσταση!

Συνάντησα το Θεό! Ήταν στο τρένο των 5:15!

Γελωτοποιος...
«Για όσα δεν μπορεί να μιλάει κανείς, γι’ αυτά θα πρέπει να σωπαίνει»
Λούντβιχ Βιτγκενστάιν – Tractatus Logico-Philoshophicus
Ένας Ινδός σοφός είχε πει: «Ο μόνος τρόπος να εξηγήσεις το Θεό είναι η σιωπή».
Και ο Πρωταγόρας εξορίστηκε από την Αθήνα το 415 π.Κ.Ε. επειδή έγραψε την πρώτη αγνωστικιστική πραγματεία.
«Για τους θεούς», άρχιζε, «δεν μπορώ με βεβαιότητα να γνωρίζω ούτε ότι υπάρχουν ούτε ότι δεν υπάρχουν ούτε ποια γνωρίσματα έχουν. Γιατί υπάρχουν πολλά που εμποδίζουν τη γνώση γι’ αυτούς –και η απουσία σαφών δεδομένων και η συντομία της ανθρώπινης ζωής.»
Ο Νίτσε, ο μανιακός φιλόσοφος-ποιητής, δεν ήταν τόσο ευγενικός.
«Ο Θεός πέθανε!» έγραφε στο Τάδε Έφη Ζαρατούστρα, στο τέλος του 19ου αιώνα, ορίζοντας με αυτόν τον τρόπο την αποθέωση του ανθρώπου και τη σφαγή του, όπως αυτή πραγματώθηκε τον 20ο αιώνα –και μετά.
Ο άνθρωπος πέθανε στο Άουσβιτς, ο άνθρωπος πέθανε στη Δρέσδη, ο άνθρωπος πέθανε στη Χιροσίμα, ο άνθρωπος πέθανε στην Μπιάφρα, ο άνθρωπος πέθανε λίγα τετράγωνα πιο πέρα από το σπίτι μου -επειδή δεν πρέπει να πεθάνουν οι τράπεζες.

Ξεκινάω μιλώντας για όσα δεν πρέπει να μιλώ, για όσα θα έπρεπε να σωπαίνω. Για το Θεό, για τον άνθρωπο, για το τραπεζικό σύστημα.
Το μυαλό μου είναι λίγο μπερδεμένο, ίσως από τις αναθυμιάσεις στην ψησταριά, ίσως και από τις αναθυμιάσεις στα social media.
Μιλάμε για όλα τώρα πια, μιλάμε όλοι και συνήθως αυτά που λέμε είναι σαν κουνούπια που βγαίνουν μέσα από λιμνάζοντα νερά. Κανείς δεν είναι πλέον δράστης, κανείς δεν δρα, μόνο καυτηριάζουμε-κατακεραυνώνουμε-σιχτιρίζουμε, και η πλησμονή της γλώσσας αντικαθιστά την ένδεια των πράξεων.

Θα συγκεντρωθώ, θα σταματήσω να πλατειάζω, θα γίνω άνθρωπος κι εγώ τα σκάρτα μου να κάψω, όπως λέει ο τραγουδοποιός. Μπορώ;

«Ο Θεός απέθανε, ζήτω ο Θεός».
Οι άνθρωποι δεν μπορούν να επιβιώσουν χωρίς κάποιο θεό, χωρίς κάποιο δόγμα. Και αν σκότωσαν τη θρησκεία την αντικαστήσανε με άλλους πήλινους θεούς, με δόγματα ακόμα πιο επίπλαστα από εκείνον τον γενειοφόρο κύριο που στοίχειωνε τη σκέψη των παιδιών και των υπέργηρων.

ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΛΗΤΟΥ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΗ...

Η είδηση το λέει όσο πιο ξεκάθαρα μπορεί: «Ολοκληρώθηκε η τρίωρη υπουργική σύσκεψη που συγκάλεσε ο πρωθυπουργός στο Μέγαρο Μαξίμου. Ο Αντώνης Σαμαράς τόνισε στην αρχή της σύσκεψης ότι ο φόρτος εργασίας για την κυβέρνηση είναι μεγάλος προκειμένου να τηρηθούν όλα τα χρονοδιαγράμματα που έχει θέσει η Tρόικα μέχρι το Σεπτέμβριο».
Κατόπιν τούτης της είδησης που μεταδόθηκε από τα συμβατικά και ηλεκτρονικά συστημικά ΜΜΕ, επισημοποιείται αυτό που τόσο καιρό ξέραμε, λέγαμε, φωνάζαμε. Ότι δηλαδή, η κυβέρνηση Σαμαρά εργάζεται αποκλειστικά και μόνο για τα συμφέροντα της Τρόικας ακολουθώντας τις διαταγές της. Βέβαια ακόμη και σήμερα  μας κατηγορούν στην καλύτερη περίπτωση για «υπερβολή»,  στη μεσαία περίπτωση για «προβοκάτσια» και στη χειρότερη και πιο συνηθισμένη περίπτωση για «προδοσία».
Willenloser Angestellter wird vom Chef ferngesteuert
Σιγά την αποκάλυψη, θα πείτε. Μα το θέμα δεν είναι η αποκάλυψη. Είναι η παραδοχή πλέον ότι και η κυβέρνηση Σαμαρά δεν είναι ελληνική κυβέρνηση ή κυβέρνηση των Ελλήνων, αλλά μια κυβέρνηση της Ελλάδας. Κυβερνά την Ελλάδα ως τοποτηρητής, επόπτης, επιστάτης της Τρόικας. Ο «πρωθυπουργός» κάλεσε τους υπουργούς να δουλέψουν υπερωρίες για να επιτευχθούν οι στόχοι που έθεσε η Τρόικα. Δε λογοδοτεί στους πολίτες η κυβέρνηση της Ελλάδας, αλλά σε διεθνή ταμεία και τη γερμανική κυβέρνηση.

Το non paper της Bundesbank και η στρατηγική της Αριστεράς...


του Γιάννη Μηλιου, απο την Αυγη...
Σε άρθρο μου στην "Αυγή" τον Σεπτέμβριο του 20121 είχα επισημάνει τις βασικές πτυχές της επικοινωνιακής τακτικής του μνημονιακού «καθεστώτος». Στο άρθρο αυτό εξηγούσα ότι ο μηχανισμός της προπαγάνδας αποτελείται από το τρίπτυχο: διαρροές εκβιασμών - διαψεύσεις - εφαρμογή των εκβιασμών με ελαφρές τροποποιήσεις. Η περίπτωση του πρόσφατου non paper της Bundesbank εντάσσεται στο ίδιο πλαίσιο.
Ας εξετάσουμε τα γεγονότα: Το περιοδικό Spiegel, δηλαδή ένας γνωστός εκφραστής του βαθέος πυρήνα του γερμανικού κράτους, έγραψε ότι, σύμφωνα με ένα non paper της Bundesbank, «η Ε.Ε. πρόκειται να συμφωνήσει σε ένα νέο πρόγραμμα βοήθειας για την Ελλάδα, [...] το τρέχον πακέτο οικονομικής βοήθειας ενέχει 'υψηλούς κινδύνους'». Σύμφωνα με το ίδιο non paper η έγκριση της εκταμίευσης μιας δόσης 5,8 δισ. ευρώ τον περασμένο μήνα είχε «πολιτικά κίνητρα». Αυτό είναι το στοιχείο της «διαρροής». Όπως αναμενόταν, το υπουργείο Οικονομικών της Γερμανίας ανακοίνωσε ότι δεν γνωρίζει «το έγγραφο της Bundesbank». Αυτό είναι το στοιχείο της (χαλαρής) διάψευσης.
Ο μηχανισμός λοιπόν που χρησιμοποιείται εδώ και τρία χρόνια από τις ελληνικές κυβερνήσεις σε συνεργασία με την τρόικα επαναλαμβάνεται και στη Γερμανία, αλλά για ένα θέμα που αφορά την Ελλάδα (και φυσικά την Ευρώπη)! Οι νεοφιλελεύθερες ελίτ έχουν αναγάγει το ζήτημα αυτό σε κεντρικό προεκλογικό επίδικο στη Γερμανία. Η σημειολογική διαφορά είναι ότι «το μέλλον της Ελλάδας» συζητείται πλέον απευθείας από τη γερμανική κοινή γνώμη, και μάλιστα θεωρείται «γερμανικό ζήτημα».
Υπάρχει όμως κάτι καινούργιο στο non paper της Bundesbank; Η απάντηση είναι όχι, αντίθετα με όσα διαδίδουν τα κέντρα της μνημονιακής προπαγάνδας. Το χρηματοδοτικό κενό είναι γνωστό εδώ και καιρό. Ο σχεδιασμός για επιβολή νέων μέτρων λιτότητας είναι προφανής, προκύπτει άμεσα από τις υπογεγραμμένες δανειακές συμβάσεις και μόνο ο γραφικός κ. Στουρνάρας το αρνείται. Το «μήνυμα της Bundesbank» απευθύνεται στο εσωτερικό της Γερμανίας, είναι η «δεύτερη γλώσσα» της νεοφιλελεύθερης ελίτ της Γερμανίας, ο τρόπος που προσπαθεί να «πουλήσει» στους Γερμανούς ψηφοφόρους τη συνέχιση της δανειοδότησης της Ελλάδας.

Ολη η Ελλάδα ένα καρτέλ...

Του Τάσου Τσακίρογλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Θυμάστε εκείνη την περίφημη υπόθεση επί κυβέρνησης Καραμανλή με το «καρτέλ του γάλακτος», το οποίο συνδέθηκε με την «υπόθεση των κουμπάρων»; Αφορούσε τις «εναρμονισμένες πρακτικές» γαλακτοβιομηχανιών, οι οποίες λυμαίνονταν την αγορά και λεηλατούσαν το εισόδημα των καταναλωτών, αλλά και τον εκβιασμό που επιχείρησαν να ασκήσουν μέλη της Επιτροπής Ανταγωνισμού σε μία από τις γαλακτοβιομηχανίες αυτές, προκειμένου να αποφύγει η τελευταία ένα τσουχτερό πρόστιμο. Ηταν τότε στο μακρινό 2005, όταν άνοιξε για λίγο το καπάκι του οχετού που κυλά κάτω από την «ελεύθερη αγορά του ανταγωνισμού» και η δυσοσμία κατέκλυσε την ελληνική κοινωνία, κάτι που πυροδότησε την τότε έντονη σκανδαλολογία, αλλά και τα φληναφήματα του τότε πρωθυπουργού περί «μηδενικής ανοχής στη διαφθορά».

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και η Επιτροπή Ανταγωνισμού (υπό διάφορους υπουργούς Ανάπτυξης) ασχολήθηκε με «εναρμονισμένες πρακτικές» σε διάφορους κλάδους: τρόφιμα, ποτά, καύσιμα, τράπεζες κ.λπ. Αποτέλεσμα; Τα τελευταία στοιχεία τόσο της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής όσο και της αντίστοιχης ευρωπαϊκής (Eurostat) επιβεβαιώνουν ένα πράγμα: ότι βασικό δομικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι πως αποτελεί μία από τις πλέον «καρτελοποιημένες» αγορές της Ευρώπης, με λίγα ολιγοπώλια ανά κλάδο να επιβάλλουν εξωφρενικές τιμές και να ξεζουμίζουν στην κυριολεξία τούς καταναλωτές. Σε μια περίοδο που οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν καταβαραθρωθεί και η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων έχει γυρίσει δεκαετίες πίσω, οι τιμές των βασικών προϊόντων (άλευρα, ζυμαρικά, αναψυκτικά, κρέας, σαπούνια, ηλεκτρική ενέργεια, καύσιμα) παραμένουν στα ύψη ή αυξάνονται.

Ψέμματα. Η αλήθεια είναι…

Sotosblog...
Ρωμαϊκό Όργιο
Το πληκτικό στερεότυπο ότι «η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει μόνο να είναι τίμια, αλλά και να φαίνεται», το οποίο ανασύρεται κατά καιρούς στην επιφάνεια με τις διάφορες λαβές που δίνουν οι πειναλέοι και άπληστοι ιέρακες της δημόσιας περιουσίας, δεν παύει να παρέχει πάντα χρυσή ευκαιρία στον εκάστοτε κυβερνώντα, ώστε να υπερθεματίσει σε σεμνοτυφία και τάχα να επιδείξει τον εαυτό του ως αδιάφθορο τιμητή του διακυβερνητικού ήθους. Εσχάτως, μια τέτοια ευκαιρία δεν άφησε να πάει χαμένη ο Σαμαράς, και καρατόμησε τον ιπτάμενο λουόμενο της Κεφαλονιάς, πρόεδρο του ΤΑΙΠΕΔ.
Ο Στέλιος Σταυρίδης δεν είναι κανένα μυξιάρικο σκολιαρόπαιδο. Το αντίθετο μάλιστα· αν μου επιτρέπετε τη φράση, θα έλεγα ότι είναι μάλλον κωλοπετσομένος. Ένας αντικρατιστής με περικεφαλαία, επικεφαλής του Ψηφοδελτίου Επικρατείας της Δράσης του Πάσχου και του Μπάμπη, και ως αντικρατιστής μόνο πρόεδρος του Αρείου Πάγου δεν έχει διατελέσει (είμαι βέβαιος ότι το εύχεται, αλλά θα το έχει προγραμματίσει γι αργότερα –όταν η ελληνική Δικαιοσύνη αποκτήσει με το καλό τη χαμένη της αξία στην αγορά, γιατί έτσι όπως είναι ούτε αντικρατιστές δεν την αγοράζουν)!
Γνωρίζει, λοιπόν, άριστα πότε πρέπει να φωτογραφηθεί και πότε όχι· γνωρίζει άριστα πώς να λαμβάνει προφυλάξεις –δεν ξέρω αν γνωρίζει κάτι άλλο από αυτό καλύτερα· γνωρίζει άριστα πώς και πού να στείλει μια φωτογραφία συνημμένη σε email. Κι επειδή γνωρίζει, επίσης άριστα, ότι τέτοιες αβλεψίες μπορεί να κάνει και να τις πληρώσει ο καθένας, διηγείται στη συνέχεια μια μπαρούφα, για την οποία κανείς δεν μπορεί να αποδείξει τίποτε.

Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

Νέα ψέματα για το Δημόσιο...

Ο φετινός Αύγουστος, διαψεύδοντας τον Ουμπέρτο Εκο, είχε πολλές ειδήσεις και ακόμη περισσότερα ψέματα. Ειδικά η αντιμεταρρύθμιση στο χώρο της διοίκησης δεν περιλαμβάνει τίποτα άλλο.
Ο χορός της απάτης ξεκίνησε με τους παλικαρισμούς του πρωθυπουργού στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας, ότι στόχος του θα είναι στο εξής «τα κάστρα των βολεμένων».
Ακολούθησε η κατάργηση των οργανικών θέσεων των σχολικών φυλάκων
και στη συνέχεια η απόλυση των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών.
Τη σκυτάλη πήρε ο υπερυπουργός Οικονομικών, ο οποίος δήλωσε ότι, τάχα, οι «αποχωρήσεις (προσέξτε τον ευφημισμό, αντί της λέξης απόλυση) δεν γίνονται για να πάρουμε τη δόση. Οι 15.000 που θα φύγουν το 2013 και το 2014 είναι για να βελτιωθεί η ποιότητα του δημόσιου τομέα, άνθρωποι που έχουν τιμωρηθεί ή που δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους, για να έρθουν 15.000 άνθρωποι ικανοί».
Εδώ το ψεύδος είναι πολλαπλό και ανάξιο ανθρώπου που πριν γίνει πολιτικός ήταν πανεπιστημιακός δάσκαλος. Στην πραγματικότητα, απολύονται συλλήβδην και χωρίς καμιά αξιολόγηση απλώς όσοι αριθμητικά χρειάζονται για να καλυφθεί ο στόχος του κυνηγιού κεφαλών που έχει θέσει η τρόικα: χαρακτηριστική η περίπτωση της κατάργησης των ειδικοτήτων των καθηγητών της τεχνικής εκπαίδευσης, πριν η κυβέρνηση θέσει καν σε διαβούλευση την πρότασή της για το νέο Τεχνικό Λύκειο. Το κάρο πριν από το άλογο, δηλαδή.
Χωρίς να ξέρουμε ποιες είναι οι ανάγκες που πρέπει να καλύψει η επαγγελματική εκπαίδευση, προκαταβολικά καταργούμε συλλήβδην ειδικότητες, αρκετές από τις οποίες είναι περιζήτητες στα ιδιωτικά ΙΕΚ. Αυτοί ήταν όλοι ανίκανοι;
Ή ήταν τάχα χωρίς προσόντα; Τότε γιατί τέθηκαν σε διαθεσιμότητα κατόπιν της επιταγής των «εταίρων» μας, κατά πλήρη εξευτελισμό του Κοινοβουλίου και αναίρεση ρύθμισης λίγων ωρών, και εκείνοι από τους καθηγητές που ήταν κάτοχοι μεταπτυχιακών και διδακτορικών τίτλων;

Μάικλ Χάντσον περί ιδιωτικοποιήσεων...

Ιστολογιον...
Ένα απόσπασμα από σχετικά πρόσφατο άρθρο του Michael Hudson σχετικά με τις ιδιωτικοποιήσεις στο δρόμο για μια νέα φεουδαρχία...

"Στην θέση μια νέας φούσκας, οι χρηματοπιστωτικές ελίτ απαιτούν ιδιωτικοποιήσεις-ξεπουλήματα από τις πιεσμένες από το χρέος κυβερνήσεις. Το Ντιτρόιτ πιέζεται να ξεπουλήσει τους πιο ακριβούς πίνακες και αγάλματα από τα μουσεία τέχνης του. Η ιδέα είναι να πουληθούν τα έργα τέχνης σε μεγιστάνες για να τα αγοράσουν ως τρόπαια, και τα λεφτά να πάνε για να πληρώσουν τους κατόχους ομολόγων.
Τα ίδια συμβαίνουν και στην Ευρώπη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα απαιτούν να ξεπουλήσει η Ελλάδα τις καλύτερες τουριστικές περιοχές, τα λιμάνια, τα συστήματα συγκοινωνιών και άλλους πόρους που ανήκουν στον δημόσιο τομέα - ίσως ακόμα και τον Παρθενώνα. Αυτό που βλέπουμε λοιπόν είναι μια νεο-ραντιέρικη αρπαγή των βασικών υποδομών ως τμήμα της συνολικής απογύμνωσης του δημοσίου από περιουσιακά στοιχεία.

Μονόπρακτο: Ο μονόλογος ενός μνημονιακού...

απο το Left.gr...
Ξεκινάει με τη φωνή του αφηγητή

Ένας νεαρός σκοτώνεται για να αποφύγει έλεγχο εισιτηρίου στην Αθήνα, μια γυναίκα στη Βρετανία, μητέρα δύο παιδιών, συλλαμβάνεται γιατί έκλεψε παιδικές τροφές. Δύο από τα εκατοντάδες χιλιάδες περιστατικά ενός ακήρυχτου πολέμου. Χιλιάδες άνθρωποι αποκλείονται από τα νοσοκομεία, άλλοι λαμβάνουν διαφορετική φαρμακευτική αγωγή από την κατάλληλη, άλλοι ζούνε χωρίς εισόδημα και ηλεκτρικό ρεύμα, άλλοι άστεγοι, άλλοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, παιδιά που πεινάνε, ηλικιωμένοι που επιλέγουν ανάμεσα στο φαγητό και τα φάρμακα. Ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Ένας κατάλογος βίας που δεν πιάνουν τα «ενημερωτικά» ραντάρ του καθεστώτος, που δεν εμφανίζεται στα λογιστικά βιβλία των τραπεζιτών και των πολιτικών τους. 
(ανάβουν τα φώτα σε μια γωνιά του σκηνικού, αμίλητη μια τετραμελής οικογένεια γύρω από ένα τραπέζι, ο αφηγητής συνεχίζει):

Πώς να μετρήσεις και να αποτιμήσεις την ατμόσφαιρα σε ένα σπίτι όπου μεγαλώνουν μικρά παιδία με γονείς στα όρια της ψυχολογικής κατάρρευσης γιατί νιώθουν άχρηστοι και σε απόλυτο αδιέξοδο; Πώς να υπολογίσεις το κόστος της βίας να τρέμεις να ξυπνήσουν τα παιδιά σου το πρωί γιατί κάτι θα θέλουν να φάνε ή να κάνουν και εσύ δεν θα ξέρεις τι να τους πεις; Ποια οικονομική πολιτική μπορεί να έχει οποιαδήποτε ελάχιστη σχέση με το ανθρώπινο είδος και να κάνει τους γονείς να φοβούνται το βλέμμα και τη φωνή των παιδιών τους;

Ροη αρθρων