Σάββατο 18 Αυγούστου 2012

Ο πραγματικός πολιτικός...

Protagon...
Είχαμε μάθει να λέμε ότι ο Χριστόδουλος συμπεριφερόταν σαν πολιτικός. Ότι ο λαϊκίστικος λόγος του συσπείρωνε τους πιστούς και περιφρουρούσε τα συμφέροντα της Εκκλησίας με τον καλύτερο για αυτήν τρόπο. Γι αυτό και έχαιρε μέχρι το τέλος του υψηλής δημοτικότητας ακριβώς γιατί είχε το χάρισμα να μιλά τη γλώσσα του λαού και να κινητοποιεί ωμά τα πιο συντηρητικά θρησκευτικά και πολιτικά του αντανακλαστικά. Ήταν περίοδοι που ξεχνούσες ότι ήταν κληρικός, με την αγάπη του στα κοσμικά (πολυτελή αυτοκίνητα, ακριβά άμφια κλπ) και τον ελάχιστα πνευματικό λόγο που εκστόμιζε όταν άναβαν τα αίματα.
Όταν τον διαδέχθηκε ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος έμοιαζε να αλλάζουμε εποχή. Ο λόγος του ήπιος και διαλλακτικός, η διαβίωσή του λιτή και εγκρατής, η αντίθεσή του με το προηγούμενο πνεύμα εμφανής. Έκανε πολλούς φίλους εκτός των ορίων του ποιμνίου του και κέρδισε την εκτίμηση πολιτών και πολιτικών που είναι επιφυλακτικοί απέναντι στην Εκκλησία. Πάντοτε έπαιζε ένα ρόλο εξισορροπιστικό των αντιθέσεων στην ιεραρχία αμβλύνοντας τις πιο ακραίες φωνές της. Νομίζαμε ότι επιτέλους εμφανίστηκε ένας μοντέρνος ιεράρχης. Λάθος. Δεν υπάρχουν μοντέρνοι ιεράρχες.
Απλώς ο Αρχιεπίσκοπος δεν έδωσε λάθος μάχες. Ουδέποτε ταυτίστηκε με τις εθνικιστικές υστερίες του Άνθιμου ή τα ιδεοληπτικά παραληρήματα του Αγίου Πειραιώς. Ήξερε ότι το όνομα της Μακεδονίας και η εξωτερική πολιτική με το Ισραήλ είναι δουλειά άλλων και η Εκκλησία δεν έχει να κερδίσει τίποτα από την ανάμιξή της σε αυτά.  Όταν όμως εμφανίστηκαν τα κατ΄εξοχήν προβλήματα που έθιγαν τα συμφέροντά της ο Ιερώνυμος ήταν εκεί, έγκυρος, αξιόπιστος και σεβάσμιος, έτοιμος να δώσει σκληρή μάχη.
Όταν ένιωσε να απειλούνται η εκκλησιαστική περιουσία, οι φοροαπαλλαγές και η μισθοδοσία των κληρικών, ο αγαθός γέρων έγινε λιοντάρι. Η ανακοίνωση και η επιστολή που έστειλε στην πολιτική ηγεσία, αν είχαν γραφτεί από τον Χριστόδουλο θα ξεσήκωναν σάλο- τώρα επικράτησε αμηχανία. Η  αναλυτική περιγραφή της μεταβίβασης μεγάλου τμήματος της εκκλησιαστικής περιουσίας στο κράτος με αντάλλαγμα τη μισθοδοσία δεν γέννησε καν το ερώτημα « πότε και πώς  έγινε και τα αποκτήσατε όλα αυτά;» Κανείς δεν αμφισβήτησε τη νομιμότητα της ιδιοκτησίας που προέρχεται από εποχές πριν τη σύσταση του ελληνικού κράτους. Ο Αρχιεπίσκοπος σκοπίμως αποσιώπησε την αρχή της ιστορίας-άλλωστε όταν υποτίθεται ότι ο κλήρος πρωτοστατούσε στην αφύπνιση του γένους με κρυφά σχολειά και μαρτυρικούς παπάδες, πώς γίνεται ταυτοχρόνως να αποκτά με χρυσόβουλα του Σουλτάνου απέραντη ακίνητη περιουσία; Οι άλλοι όμως γιατί δεν ρωτούν; Τον Χριστόδουλο τον ρωτούσαν.
Όταν ένιωσε να απειλείται η συνέχιση του προσηλυτισμού των παιδιών από τα μαθητικά τους χρόνια με τον υποχρεωτικό εκκλησιασμό αλλά και γενικότερα με την ορθόδοξη θεώρηση των θρησκευτικών και της ιστορίας, έκανε  τέτοια επίθεση στην κ .Ρεπούση που θα έκανε τον προκάτοχό του να κοκκινίσει-εκείνος ποτέ δεν είχε αποκαλέσει βουλευτίνα, «κυρά μου». Ταυτοχρόνως φρόντισε να κολακέψει το κομμάτι εκείνο της αριστεράς που επαναπαύεται σε μονοδιάστατες αναγνώσεις της κρίσης με ατάκες ξεσηκωμένες από το ανθολόγιο του Άνθιμου. «Ας μας δώσουν πρώτα τα κλεμμένα ελληνικά μνημεία που έχουν στα μουσεία τους και μετά να συζητήσουμε τι τους χρωστάμε».  Ανάλυση πνευματικού ηγέτη που οφείλει να διατυπώσει λόγο παρηγορίας και λογικής. Ο φάντης και το ρετσινόλαδο. Πάντως και τώρα κανείς δεν του είπε αυτό που θάλεγε στον μακαριστό «στα σοβαρά σου μιλάς για εκκλησιασμό στην εποχή μας, μείνε στην εκκλησία σου και άσε τα σχολεία και τα παιδιά μας ήσυχα».
Ο Χριστόδουλος ήταν ατακαδόρος, αψίκορος, τηλεοπτικός, ανεκδοτολόγος, κοσμικός, λαϊκιστής, φλύαρος. Στην ουσία μπορούσε να πείσει μόνο τους πεισμένους που είναι αλήθεια ότι είναι πολλοί. Ποτέ δεν μπόρεσε να εισχωρήσει στον χώρο των αμφισβητιών της εκκλησίας- το αντίθετο, τους απωθούσε. Γι αυτό έχασε τη μεγάλη του μάχη, τις ταυτότητες. Αν, όπως νομίζαμε, ήταν πολιτικός θα ήταν Καρατζαφέρης. Ο πραγματικός πολιτικός είναι ο Ιερώνυμος. Οικοδόμησε μεθοδικά το προφίλ του αξιοσέβαστου και μειλίχιου ποιμενάρχη, εξασφάλισε την αποδοχή φίλων και αντιπάλων, έγινε συνομιλητής αριστερών ηγετών, φρόντισε να μην ξοδέψει το κύρος και το πνευματικό του κεφάλαιο  σε  τηλεοπτικές φαλτσοστεκιές, και τώρα που δίνει τις μάχες που πραγματικά τον ενδιαφέρουν κινδυνεύουμε να τις κερδίσει.

Θεραπευτικά σχήματα στο καιρό της ύφεσης...

The evil witch...


Μέχρι πρότινος καλοί μου αναγνώστες  είχα τη …πολυτέλεια να αναρωτιέμαι τι ακριβώς έχουν στο κεφάλι τους οι ιθύνοντες νόες που κατευθύνουν τη παγκόσμια οικονομία ,  τα ευρωπαϊκά δρώμενα και τις τύχες της δικής μας Ψωροκώσταινας.
Χρειάστηκαν ελάχιστα γεγονότα και το φινάλε ενός άκρως ενδιαφέροντος βιβλίου για να πάψω να απορώ :

Πρώτα τα γεγονότα εν τάχει :  Το ντού στη Χαλυβουργία , το απίστευτο ξύλο στη Χαλκιδική  και το ξεπούλημα  της ΑΤΕ για να “διασωθεί” η πασοκοτράπεζα του μιχαλάκη  . Η συνεχιζόμενη παραφιλολογία για τα μέτρα γκραν γκινιόλ των 11.5 δις και οι εκατέρωθεν τσιριμόνιες – χαριεντισμοί μεταξύ των τριών “πουροθύμων”. Ο Ξένιος ( όνομα και πράμα ) Ζεύς , το διττό σφαγείο στο νησί του Αρχίλοχου (όπως μας τα σερβίρισαν οι μηντιάδες )  και το εν ψυχρώ  πογκρόμ των μεταναστών από το φασιστικό συρφετό.
Και στα  μη “τοπικού χαρακτήρα” : το μπρα ντε φερ στη Συρία , το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη Ρουμανία για το πρόεδρα  όπου η συμμετοχή υπήρξε  τόσο μικρή ώστε  ο ερίφης τη γλύτωσε τη καθαίρεση προς ανακούφιση της συνεταίρου Αγγέλως ( πατιμέντο ) ,  τις νέες αποκαλύψεις για το μανιπουλάρισμα με το libor ,  το στημένο επικοινωνιακό νταβατούρι με τις τρείς λινάτσες – ποπ σταρ στη Ρωσία ( που κατά τη ταπεινή μου γνώμη φτηνά τη σκαπουλάρανε …θα τους πρότεινα να δοκιμάσουν το ίδιο σόου στο Γενί Τζαμί για να βρούν τη χαρά στα σκέλια τους ) και βέβαια το μέγιστο και πλέον συνταρακτικά  αποδεικτικό : το σφαγείο στο ορυχείο πλατίνας προς δόξαν της Ντε Μπούερς και των απανταχού επικυρίαρχων ….
Στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου του “The Pity of War”  ο επιδραστικότατος τσαρλατάνος Niall Ferguson , μια ιλλουστρασιόν προσωπικότητα με διεθνές κύρος και διεπιστημονικές περγαμηνές ανώτερες αυτών του Σ.Καλύβα , ανάμεσα σε nuances για τις σεξουαλικές προτιμήσεις του Keynes και άλλα παράδοξα μας κάνει τη χάρη να μας εξηγήσει γιατί και πώς ο μισός πλανήτης κατέληξε να αλληλοσφάζεται  μεταξύ 1914 και 1918. Στο τελευταίο κεφάλαιο αναφέρεται και στα ζωώδη ένστικτα που έσπρωχναν τους νέους της Ευρώπης  να διαβιώνουν σε άθλιες συνθήκες ,να πεινούν ,  να ελπίζουν και above all  να σκοτώνουν και να σκοτώνονται στα χαρακώματα.  Μεταξύ άλλων παρουσιάζει και δείγματα ποίησης των Owen και Sassoon ( Mad Jack )  όπου γίνεται σαφές ότι  οι μαχητές του μετώπου βρίσκονταν σε παράκρουση διαρκείας ( δεν είναι τυχαίο ότι και οι δύο νοσηλεύτηκαν σε ψυχιατρείο , όπως μας κάνει τη χάρη να μας πληροφορήσει ο εκλεκτός Οξφορδιανός ) …
Ήταν μια αποκάλυψη για μένα , εκλεκτοί μου αναγνώστες , ο τρόπος σκέψης  και οι παρατηρήσεις αυτού του οργανικού διανοούμενου  – ινδάλματος  της βρεταννικής και διεθνούς πλουτοκρατίας ( των Ντε Μπούερς συμπεριλαμβανομένων ) .

Κατέληξα επομένως στο συμπέρασμα ότι  οι διεθνείς και ντόπιοι αφεντάδες μας ΔΕΝ κάνουν λάθη. Δεν εφαρμόζουν “λάθος συνταγή”  στη καθ ημάς Ψωροκώσταινα , ούτε στην υπόλοιπη νότια Ευρώπη. Δεν πρόκειται δηλαδή για σκιτζήδες αλλά για “επιστήμονες”ολκής. Άλλωστε διαθέτουν μακρά εμπειρία , άριστες σπουδές ,  τεχνογνωσία και εξελιγμένα μέσα που τους επιτρέπουν να διαμορφώσουν το κατάλληλο θεραπευτικό σχήμα που ενδείκνυται για το προσδεδεμένο στη κλίνη ασθενή  ;)
Στον επικρεμάμενο ορρό αυτό που αλλάζει είναι  η δοσολογία , ανάλογα με τις συνθήκες ,αλλά τα συστατικά παραμένουν εν πολλοίς τα ίδια. Έχουν εγκαταλειφθεί ορισμένα αδρά σκευάσματα του ένδοξου παρελθόντος , όπως οι κανονιοφόροι , οι πεζοναύτες και το όπιο , μέθοδοι χειρουργικού μεγαλείου όπως  τα στρατόπεδα συγκέντρωσης , η πρόσδεση επί της κάννης του πυροβόλου , η κρεμάλα  και άλλες κατακτήσεις του δυτικού πολιτισμού , αυτού που προσπάθησε να υπερασπιστεί ο νεαρός Winston  μέσα από το βαγόνι του τραίνου στη μετέπειτα Ροδεσία και του βάλαν το περίστροφο στο κώλο οι εξίσου πολιτισμένοι Μπούερς.
Τρία λοιπόν καλοί μου αναγνώστες είναι τα βασικά συστατικά του θεραπευτικού σχήματος :
α) η σταδιακή εξαθλίωση , πείνα , διάλυση του κοινωνικού ιστού. Η μεταβολή του ενσυνείδητου υποκειμένου και των συλλογικών του κατακτήσεων  σε απομονωμένο ζώο
β) η αμείλικτη καταστολή κάθε αντίστασης με παραδειγματικές μεθόδους και συνοπτικές διαδικασίες ώστε να γίνεται σαφές προς κάθε υποζύγιο ότι οιαδήποτε αντίσταση είναι μάταια.Η καταστολή είναι επιπλέον διανθισμένη με  επωδούς για το κράτος δικαίου , τη δημοκρατία και τα “δικαιώματα” των ¨πολιτών-καταναλωτών” λες και η βασική ιδιότητα , γνώρισμα , ταξινομικό κριτήριο  για το υποζύγιο αποτελεί αυτός ο διττός ( όσο και  αντιφατικός )  χαρακτηρισμός και όχι η θέση του στη παραγωγή και τη κοινωνία.
γ) τα ψυχοφάρμακα των τηλεαπατεώνων όπως ειδήσεις , συζητήσεις , σήριαλ,τηλεπαιχνίδια  και άλλα προζακοειδή που πέρα από το προφανές πλεονέκτημα ότι αποκοιμίζουν  , τρομοκρατούν , αποβλακώνουν τα υποζύγια , δημιουργούν και τα έσοδα εκείνα που  τροφοδοτούν τους οργανικούς διανοούμενους που συμμετέχουν στο παίγνιο.
Το τριπλό αυτό θεραπευτικό σχήμα με ελάχιστες εξαιρέσεις στο παρελθόν αποδείχθηκε  ( εξελισσόμενο και αυτό ) σχεδόν αλάνθαστο  , σε βαθμό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πανάκεια.  Οι δετόροι αλλάζωντας  τις επιμέρους δοσολογίες κατάφεραν μέχρι τώρα να διατηρούν και το κύρος και τα προνόμια τους.  Σε ρόλο δεύτερο , ειδικευόμενων γιατρουδάκων ,νοσηλευτριών , αδελφών του ελέους , διοικητικού προσωπικού  , αποτεφρωτών και εργολάβων κηδειών , ζούν και υπάρχουν στα πέριξ κάτι γελοία και εν πολλοίς ασήμαντα πρόσωπα  – διεκπεραιωτές , σαν αυτούς που με τη ψήφο του ελληνικού λαού φορτωθήκαμε στη πλάτη  τον Ιούνη . Να τους χαιρόμαστε ….
ΥΓ   θα αναφωνούσα έμπλεος εθνικής εξάρσεως : ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ , εννοώντας βέβαια το μπομπολιστάν , αλλά έχω  μια σοβαρή αφήγηση να τελειώσω. Μια αφήγηση που σας έχω υποσχεθεί με το προηγούμενο ποστ και δε λέει να τελειώσει. Δεν μου επιτρέπωνται επομένως θριαμβολογίες  και άλλες πολυτέλειες όσο ακόμα δεν έχω ξεπληρώσει το βαρύ ανειλημμένο καθήκον.

Από την Αμάρυνθο στην Πάρο ....

Red NoteBook...

Σίσσυ Βωβού

Όλες εμάς που ασχολούμαστε με τον αγώνα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, μας συγκλόνισε η φρικτή επίθεση εναντίον της 15χρονης Μυρτώς στην Πάρο, που θεωρούμε ότι είχε κίνητρο την σεξουαλική κακοποίηση ή το βιασμό, ενώ τα άλλα τραύματα παραπέμπουν σε απόπειρα φόνου. Φυσικά αγωνιούμε για την έφηβη και ευχόμαστε να ζήσει πρώτα απ΄ όλα, και να μην της μείνουν αναπηρίες αν τα καταφέρει. Δυστυχώς τέτοιες επιθέσεις με κίνητρο τον βιασμό δεν είναι λίγες, και από αυτές αρκετές καταλήγουν στο φόνο. Δυστυχώς δεν έχουμε μπροστά μας κάτι καινούριο, δυστυχώς ο βιασμός απαντάται αρκετά συχνά και δυστυχώς ο αγώνας μας για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών μέχρι στιγμής δεν έχει αποφέρει την μείωση των βιασμών και ό,τι τους συνοδεύει. Γιατί ο ίδιος ο βιασμός είναι ένα μεγάλο τραύμα για την γυναίκα που τον υφίσταται, το οποίο την σημαδεύει για όλη την υπόλοιπη ζωή της.

Δύο θέματα άνοιξαν με αφορμή αυτό καθεαυτό το δραματικό γεγονός: Πρώτον, ο ρατσισμός απέναντι στον μετανάστη-δράστη, σε αντίθεση με τον Έλληνα δράστη, και δεύτερον η σύγκριση με τον καταγγελθέντα ομαδικό βιασμό της Αμαρύνθου πριν λίγα χρόνια.

Ως φεμινίστριες γνωρίζουμε ότι ο βιασμός προέρχεται από την πατριαρχική αντίληψη που δεν αποδέχεται την αυτονομία του γυναικείου σώματος, και θεωρεί ότι η κάθε γυναίκα, πολύ περισσότερο μια με μπικίνι που περπατά στην άμμο μόνη της και ακούει μουσική, μπορεί ενδεχομένως να θεωρηθεί ότι τα ζητάει, ότι τα θέλει, και ότι επιτέλους ο άντρας που την επιθυμεί έχει το ελεύθερο να ασκήσει την "εξουσία" του και να επιτεθεί σεξουαλικά σ΄ αυτό το περιφερόμενο γυναικείο κορμί. Στην κοινωνία κυριαρχεί αυτή η αντίληψη, αν και οι νόμοι έχουν αλλάξει και ο βιασμός αποτελεί πλέον κακούργημα. Και όμως, η ίδια η κοινωνία που έχει νομοθετήσει έτσι, συχνά κατηγορεί λίγο ως πολύ την βιασμένη γυναίκα για αυτό που έπαθε, απαιτεί από αυτήν να αποδείξει ότι δεν "τα ήθελε" ή ότι δεν "συναίνεσε". Στην ίδια την Πάρο, πριν υπάρξει κατηγορούμενος για το βιασμό, κάποιοι έλεγαν "τι ήθελε αυτή η μικρή", "τι έκανε μόνη της", "γιατί περπατούσε μόνη και με μπικίνι" και άλλα παρόμοια. Όταν βρέθηκε ο ύποπτος, όλα άλλαξαν. Γιατί; Απλούστατα γιατί είναι μετανάστης. Εμείς απορρίπτουμε την εργαλειοποίηση της βίας κατά των γυναικών για την εξυπηρέτηση άλλων σκοπών, στην προκειμένη περίπτωση για να αποδειχθεί η εγκληματικότητα των μεταναστών. Όλοι αυτοί που ωρύονται για το "ανθρωπόμορφο κτήνος" δεν είχαν τίποτα να πουν σε άλλες περιπτώσεις, όπου δεν κατηγορούνταν "εθνικά" διαφορετικοί, και έχουμε άπειρες τέτοιες περιπτώσεις να θυμηθούμε.

Μια από αυτές είναι η ανοιχτή υπόθεση του Έλληνα πολίτη (53 ετών το 2005), που καταδικάστηκε σε 5ετή κάθειρξη για το βιασμό μιας τουρίστριας, πρωτόδικα και στο Εφετείο, του Εμμανουήλ Αριστόβουλου (γνωστού ως "βιαστή με την τυρόπιτα"), ενώ άλλες τρεις καταγγελίες εναντίον του ίδιου περιμένουν μετά από 7 χρόνια να αρχίσει η εκδίκασή τους, που παίρνει όλο αναβολές. Οι καθυστερήσεις και οι παρατυπίες όλων των αρχών είναι παροιμιώδεις, καικανένας δεν ξεσηκώθηκε για την ατιμωρησία του βιαστή και την αρνησιδικία η οποία αντιμετωπίζεται ανεκτικά από τα δικαστήρια. Οι κοπέλες που κατάγγειλαν το βιασμό ήταν τουρίστριες, και υπάρχει η διάχυτη αντίληψη ότι οι τουρίστριες έρχονται εδώ για σεξουαλικό τουρισμό, και εν πάση περιπτώσει λίγο ως πολύ "τα θέλουν", και συναίνεσαν, όπως λέει η υπεράσπιση του
Αριστόβουλου.

Απαιτούμε την αλλαγή της κοινωνικής συνείδησης και την αποδοχή της αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος, πράγμα που χρειάζεται εκπαίδευση από όλες τις πηγές παραγωγής ιδεολογίας, όπως τα ΜΜΕ, τα σχολεία, ο εργασιακός χώρος, τα συνδικάτα, τα πολιτικά κόμματα και τα κοινωνικά κινήματα. Χρειάζεται να ακούγονται οι φεμινιστικές οργανώσεις όταν μιλάνε, αντί να μας απορρίπτουν ως υπερβολικές ή να μας αποδίδουν τα μύρια όσα ελαττώματα.

Στο δεύτερο θέμα, έχουμε τη σύγκριση ή αντίστιξη με την Αμάρυνθο. Εκεί έχουμε μια Βουλγάρα, επίσης 15 χρόνων, που κατάγγειλε τον ομαδικό βιασμό της από τέσσερεις συμμαθητές στις τουαλέτες του σχολείου. Αφού έγινε πρώτο θέμα με όλες τις "ζουμερές" λεπτομέρειες, στα μίντια και παντού, και μάλιστα για πολλές ημέρες, σύντομα χάθηκε πίσω από άλλες ειδήσεις. Μετά τριάμιση χρόνια είχαμε τη δίκη, όπου όλοι οι κατηγορούμενοι και κατηγορούμενες (4 Έλληνες και 3 Ελληνίδες -οι γυναίκες για ψυχική συνδρομή- ενήλικοι πλέον) αθωώθηκαν, όπου είχαμε ένα δικαστήριο με 40 μάρτυρες υπέρ των "καλών παιδιών" από τη μια μερά, κανένα/καμία μάρτυρα για τη μικρή Βουλγάρα, που την έλυωσαν σαν κατσαρίδα. Όπου ακούστηκαν τέρατα και σημεία στο δικαστήριο εναντίον της ανήλικης, της μητέρας της και του ήθους τους. Κάποιες γυναικείες οργανώσεις τότε έβγαλαν μια ανακοίνωση την οποία επισυνάπτουμε, γιατί είναι καλό να φρεσκάρουμε τα περιστατικά και να υπενθυμίσουμε και το σκεπτικό των γυναικείων οργανώσεων. Άρα, η κοινωνία δεν νιάστηκε για τον βιασμό, αλλά για το καλό όνομα των "δικών μας" παιδιών.

Όταν ο βιαστής ή ύποπτος καλύτερα για βιασμό και απόπειρα φόνου μάλιστα είναι Πακιστανός και η παθούσα Ελληνίδα, έχουμε εξέγερση. Όταν οι ύποπτοι είναι Έλληνες και η παθούσα μετανάστρια ή τουρίστρια, δεν έτρεξε τίποτα. Για την συγκεκριμένη περίπτωση της Αμαρύνθου υπήρξε επιτροπή αλληλεγγύης, όπως φαίνεται στην συνημμένη ανακοίνωση των γυναικείων οργανώσεων, που την συνέδραμε συστηματικά μέχρι ένα σημείο. Μετά κατέστη δύσκολο να συνεχίσει την αλληλεγγύη λόγω των ακατάλληλων, κατά τη γνώμη της επιτροπής, επιλογών της μητέρας της ανήλικης. Δυστυχώς, ένα από τα μέλη της τότε επιτροπής, ο Παναγιώτης Δημητράς από το Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι βγαίνει στην τωρινή φάση να υιοθετήσει τη δικαστική απόφαση της Αμαρύνθου και να καταγγείλει τη νεαρή. Δεν γνωρίζω τα κίνητρά του, πάντως λυπούμαι για την μεταστροφή του. Ξέρουμε τι σημαίνει μονομερής αντιμετώπιση, και στην προκειμένη περίπτωση ήταν κραυγαλέα, όπως και στην περίπτωση του Παναγιώτη Βήχου, της Όλγας Μπ. στην Πάτρα και τόσες άλλες. Άρα, η επίκληση των πρακτικών της δίκης δεν μας πείθει, πολύ περισσότερο επειδή εκτός από τα πρακτικά της δίκης υπάρχουν και αυτά που γνωρίζουμε ως κίνημα γιατί μας τα εμπιστεύονται οι εμπλεκόμενοι άνθρωποι, αλλά δεν μπορούμε να τα δημοσιοποιήσουμε. Οι αποφάσεις των δικαστηρίων δεν είναι πάντα ορθές, ιδιαίτερα όταν υπάρχει σκοπιμότητα και κοινωνική ή πολιτική πίεση.

Καλώ τους αναγνώστες και αναγνώστριες αυτού του σημειώματος να διαβάσουν την ανακοίνωσή μας για τη δίκη της Αμαρύνθου, του 2010, και να βγάλουν τα συμπεράσματά τους για το αν υπάρχει σύγκριση των δύο υποθέσεων, όπως προσωπικά πιστεύω. Η καθυστέρηση οφείλεται στις δύκολες μέρες του καλοκαιριού.


Η Σίσσυ Βωβού είναι μέλος της Πρωτοβουλίας για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών

Sans ή Ασάνζ δυσκοιλιότητα;

Γελωτοποιός...

Το πρόβλημα του ψυχαναγκασμού-καταναγκασμού έχει τις ρίζες του (σύμφωνα με την ψυχαναλυτική θεωρία) στο πρωκτικό στάδιο.
Αυτή είναι η περίοδος όπου το παιδί πρέπει να μάθει κάτι που ‘του φαίνεται τελείως αφύσικο: Να κάνει τα «κακά» του στο γιογιό.
Πρόκειται για μια πολύ μεγάλη σύγκρουση που μπορεί να σημαδέψει ολόκληρη τη ζωή του ανθρώπου (ειδικά αν οι γονείς του δείξουν υπερβάλλοντα ζήλο.)
Η μητέρα (ή ο πατέρας) ζητάνε από το παιδί κάτι παράλογο: Να δώσει τα «κακά» του. Το παιδί προτιμάει να τα κρατήσει (δικά του είναι άλλωστε, γιατί να του τα πάρουν;) Οι γονείς όμως θέλουν το παιδί τους να «καθαρίσει» -για να μην χρειάζεται να πληρώνουν και για πάνες μεταξύ των άλλων.
Έτσι υπάρχουν δύο αντικρουόμενες δυνάμεις: Η μια παίρνει. Η άλλη κρατάει.
Αν η δύναμη που θέλει να πάρει έχει υπερβολικές απαιτήσεις (όπως να «καθαρίσει» το μωρό από το πρώτο έτος, να μάθει να σκουπίζεται, να πατάει το καζανάκι και μετά να παίζει την Apassionata του Μπετόβεν στο πιάνο), τότε και η άλλη δύναμη, του παιδιού, γίνεται πιο ισχυρή, με αποτέλεσμα μια παθιασμένη δυσκοιλιότητα.
Οι ψυχαναλυτές υποστηρίζουν (αν και κανείς δεν τους παίρνει και πολύ στα σοβαρά πλέον) ότι αυτή η δυσκοιλιότητα μετατρέπεται με το πέρασμα του καιρού και τις κατάλληλες συνθήκες σε «ψυχική δυσκοιλιότητα».
Από αυτή υποφέρουν οι ενήλικες που δυσκολεύονται να αποχωριστούν πράγματα, ανθρώπους και καταστάσεις –ακόμα κι αν αυτά τους προκαλούν δυσφορία. Δυσκολεύονται να εκδηλωθούν συναισθηματικά, είναι συγκρατημένοι σε κάθε τους εκδήλωση -και στέκονται λες και έχουν καταπιεί το μπαστούνι του γκολφ ή λες και έχουν αιμορροΐδες.
Είναι «συγκρατημένοι»… Συγκρατήστε αυτή τη λέξη.
Στην ιπποκράτεια ιατρική (αν θυμάμαι καλά την ίδια ορολογία χρησιμοποιούν και στη σύγχρονη ομοιοπαθητική) οι άνθρωποι χωρίζονται σε τέσσερις κατηγορίες, ανάλογα τα υγρά τους!
Είναι ο αιματώδης, με πληθώρα αίματος, ο οποίος είναι ο ενθουσιώδης τύπος.
Είναι ο μελαγχολικός, με πληθώρα μελανής χολής, που όλοι ξέρουμε τι είναι (ειδικά μετά την οικονομική κατάρρευση), αφού χρησιμοποιούμε την ίδια λέξη με τους αρχαίους ημών προγόνους.
Είναι ο χολερικός, με πληθώρα χολής, ο οποίος τσαντίζεται όταν δεν τον υπακούουν.
Και, τέλος, είναι ο φλεγματικός, με πληθώρα φλέγματος, ο οποίος είναι… ο συγκρατημένος τύπος.
Ακολουθώντας τη συλλογιστική μέθοδο του Γελωτοποιού, η οποία –όπως θα έχετε ήδη καταλάβει- είναι χαοτική στα όρια της ασυναρτησίας, φτάνουμε στο εξής συμπέρασμα:
Φλεγματικός=συγκρατημένος=δυσκοίλιος.
 
Ελπίζω να μπορείτε να με παρακολουθήσετε -και να μην καλέσετε τα παιδιά από το Δρομοκαΐτειο για να με μαζέψουν. Συνεχίζω λοιπόν.
Κάθε λαός έχει κάποια χαρακτηριστικά που τις περισσότερες φορές δεν είναι παρά σκιές της προκατάληψης. Εφόσον όμως ζούμε μέσα στην κοινωνία επηρεαζόμαστε από τις προκαταλήψεις αυτές και επιδρούν στο χαρακτήρα μας. Αν σου πουν ότι τα λιοντάρια (ζωδιακά) είναι ηγετικοί-χολερικοί κι εσύ είσαι λιοντάρι τότε θα αρχίσεις να ασκείς περισσότερο έλεγχο γύρω σου (όπως αν σου λένε συνεχώς ότι είσαι ανίκανος και διεφθαρμένος στο τέλος θα το πιστέψεις και θα αποδεχτείς την υποδούλωση σου στους ικανούς και αδιάφθαρτους).
Έλληνας=διεφθαρμένος
Γερμανός=αδιάφθορος
Ας σκεφτούμε τώρα πως θα χαρακτηρίζαμε έναν Άγγλο (χωρίς ποτέ να τον έχουμε συναντήσει):
Χιουμορίστα; Σίγουρα… Οι Μόντι Πάιθον ήταν Άγγλοι.
Τυπικό; Ποτέ δε θα αργούσε στο ραντεβού του ένας Άγγλος, έτσι δεν είναι;
Gentleman;  Αυτοί ανακάλυψαν τον όρο.
Φλεγματικό; Ολόκληρη γέφυρα του Κβάι έφτιαξαν σφυρίζοντας με απάθεια, παρά τα βασανιστήρια των Γιαπωνέζων.
Η λέξη «φλεγματικός» είναι ο πιο συνηθισμένος προσδιορισμός για έναν «Άγγλο». Δοκιμάστε ‘την με άλλους λαούς: Φλεγματικός Έλληνας. Φλεγματικός Αμερικάνος. Φλεγματικός Τζαμαϊκανός… Δεν ταιριάζει.
Προσθέτοντας αυτόν τον όρο στο προηγούμενο χαοτικό μας συμπέρασμα έχουμε:
Άγγλος=Φλεγματικός=Συγκρατημένος=Δυσκοίλιος
Και αν υψώσουμε τη φλεγματικότητα του Άγγλου στη νιοστή δύναμη του αγγλικού πληθυσμού τι έχουμε; Την Αγγλική δυσκοιλιότητα!
Η Αγγλία υποφέρει από δυσκοιλιότητα.
Χρόνια (διαβάστε χρόν-ι-α) δυσκοιλιότητα όσον αφορά τα μάρμαρα του Παρθενώνα, τα οποία δε θέλει να τα δώσει, δεν μπορεί να τα δώσει, δεν αντέχει να τα αποχωριστεί.
Πρόσφατα απέκτησε δυσκοιλιότητα και με ένα άλλο καλλιτεχνικό έργο: «Το παιδί με το περιστέρι» του Πικάσο.
Το έργο αγόρασε ιδιώτης, αλλά το «Συμβούλιο Τεχνών Βρετανίας» έκρινε ότι το έργο είναι στενά συνδεδεμένο με τη βρετανική ιστορία, επειδή εκτίθεται 70 χρόνια στην Εθνική τους Πινακοθήκη. (Πόσα χρόνια έχουν κλεμμένα τα μάρμαρα του Παρθενώνα; 200; Και είναι κανείς που περιμένει να τα επιστρέψουν και να ζητήσουν και συγνώμη;) Γι’ αυτό απαγόρευσε να βγει από τη χώρα ο πίνακας (πάνε τα 60 εκατομμύρια ευρώ) μέχρι να βρει η Πινακοθήκη τα λεφτά για να τον αγοράσει.
-          Κάνε τα κακάκια σου, μωράκι μου.
-          Τε τέλω.
Και για να μην προσβληθούν οι φιλότεχνοι που παρομοιάζουμε τον πίνακα με «κακάκι» σας θυμίζω μια φράση του ίδιου του Πικάσο:
«Ακόμα και την κουράδα μου να εξέθετα θα τη θεωρούσαν αριστούργημα».
Η τελευταία δυσκοιλιότητα της Αγγλίας έχει να κάνει με τον πιο επικίνδυνο εγκληματία των τελευταίων χρόνων, τον Ιουλιανό (όχι τον Παραβάτη) Ασάνζ –ή μήπως Ασάντζ; Ας τον λέμε Ιουλιανό, που είναι πολύ ταιριαστό και όμορφο όνομα.
Αν δείτε παραπάνω θα παρατηρήσετε ότι τον υπερθετικό βαθμό (ο πιο επικίνδυνος) δεν τον έκλεισα μέσα σε εισαγωγικά.
Ο Ιουλιανός είναι πράγματι ο μέγιστος εγκληματίας, γιατί κατάφερε όσα δεν είχε καταφέρει ολόκληρη KGB τόσα χρόνια: Να ξεβρακώσει τη CIA.
Γι’ αυτό και αν παραδοθεί στους Αμερικάνους θα εκτελεστεί με συνοπτικές διαδικασίες, όχι βεβαίως επειδή «βίασε» δυο γυναίκες.
Το «βίασε» μέσα σε εισαγωγικά, οι γυναίκες-αναγνώστριες έχουν αρχίσει να βγάζουν τα μαχαίρια τους. Ας εξηγηθούμε, για να μην παρεξηγηθούμε.
Η σεξουαλική πράξη του Ιουλιανού με τις δυο γυναίκες έγινε με αμοιβαία συναίνεση. Ο «βιασμός» έγκειται στην άρνηση του προαναφερόμενου να χρησιμοποιήσει προφυλακτικό.
Ηλιθιότητα εκ μέρους του; Βεβαίως. Κάθε άνθρωπος με IQ άνω του μετρίου χρησιμοποιεί προφυλακτικό στις σχέσεις-της-μιας-βραδιάς.
Ανήθικο εκ μέρους του; Πάλι βεβαίως. Δεν είναι θεμιτό να αδιαφορείς για τις επιθυμίες του ερωτικού σου συντρόφου.
Εγκληματικό εκ μέρους του; Και πάλι βεβαίως. Τις υποχρέωσε να συναινέσουν στο «χωρίς προφυλακτικό», οπότε τις βίασε, σύμφωνα με το Σουηδικό δίκαιο.
Πρέπει να δικαστεί; Τετράκις βεβαίως.
Είτε είσαι Πακιστανός είτε είσαι ο Ιουλιανός πρέπει να δικάζεσαι. Αλλά η δίκη –πάντα- πρέπει να είναι δίκαιη.
Η δημοκρατία έχει ως δεκανίκι της την αμερόληπτη δικαιοσύνη. Χωρίς δικαιοσύνη δεν υπάρχει δημοκρατία. Αλλά τι είναι η δικαιοσύνη, τι η δημοκρατία και τι τ’ ανάμεσό τους; Ας κάνουμε μια ψηφοφορία για να καταλάβουμε.
 
Όσοι πιστεύουν ότι ο Ιουλιανός κυνηγιέται διηπειρωτικά επειδή υποχρέωσε τις ερωτικές συντρόφους του να κάνουν σεξ χωρίς προφυλακτικό να σηκώσουν το χέρι τους… Δεν είστε και πολλοί, βλέπω.
Όσοι πιστεύουν ότι ο Ιουλιανός πρέπει να εκδοθεί στις ΗΠΑ και να εκτελεστεί επειδή έδωσε στη δημοσιότητα απόρρητα κρατικά έγγραφα να σηκώσουν το χέρι τους…  Τώρα μαζευτήκατε περισσότεροι.
Όσοι πιστεύετε ότι η εκάστοτε εθνική κυβέρνηση σας προστατεύει από τους κακούς να σηκώσετε το χέρι… Τόσο πολλοί; Δυστυχώς, Ιουλιανέ, πρέπει να εκτελεστείς. Η απόφαση πάρθηκε δημοκρατικά, γιατί εσύ είσαι «κακός».
Λίγο πριν την εκτέλεση ας επιστρέψουμε στην αγγλική δυσκοιλιότητα. Ο Ιουλιανός χαίρει πολιτικής ασυλίας από την κυβέρνηση του Ισημερινού. Όμως η αγγλική κυβέρνηση δε θέλει να αφήσει τα «κακά» της. Τα κρατάει με πείσμα και φλεγματικότητα. Ακόμα κι αν αυτά πάνε να ξεφύγουν η κυβέρνηση θα τα ξανατραβήξει μέσα. Δε θα τους επιτρέψει την «ασφαλή δίοδο».
Μάλιστα ετοιμάζεται να εισβάλει στο χώρο της πρεσβείας του Ισημερινού, καταργώντας κάθε διπλωματικό νόμο, για να συγκρατήσει τα κακά της –και να τα δώσει μετά εκεί που πρέπει.
Όπως φαίνεται, ο Ιουλιανός Ασάντζ, όπως και κάθε άλλος παραβάτης του παγκόσμιου δικαίου (του ισχυρού), θα γίνει ένα ακόμα λιωμένο έντομο στο παμπρίζ της αμερικανικής θωρακισμένης λιμουζίνας.
Ευτυχώς, για εκείνον, δε ζήτησε ασυλία στην ελληνική πρεσβεία. Οι Έλληνες «διπλωμάτες» θα τον είχαν παραδώσει ναρκωμένο και δεμένο στους Αμερικάνους το επόμενο πρωινό (θυμηθείτε τον -μικρότερης σημασίας για τα παγκόσμια δρώμενα- Οτσαλάν).
Πριν τελειώσω, μια διευκρίνιση:
Για όλους τους λαούς (είτε είναι Άγγλοι είτε Έλληνες είτε Πακιστανοί είτε Αμερικάνοι) ισχύει το εξής: Υπάρχουν κάποιοι καλοί και κάποιοι κακοί. Το ποιος είναι καλός ή κακός σηκώνει μεγάλη συζήτηση.
Για τις κυβερνήσεις τους (είτε είναι της Αγγλίας είτε της Ελλάδας είτε των ΗΠΑ είτε του Ισημερινού) ισχύει το εξής: Σχεδόν πάντα είναι ενάντια στο συμφέρον των λαών τους και πάντα ενάντια στο συμφέρον των άλλων λαών.
Το «σχεδόν πάντα» επίσης σηκώνει πολύ μεγάλη συζήτηση.
Ας τελειώσουμε γραφικά (με γκράφιτι): Ελευθερία στους παραβάτες!

Η δουλεία της δουλειάς...

Ιστοριες συνωμοσιας - εναντια στο σκοταδισμο... Δημοσιευθηκε  με τον τιτλο ...
ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΞΕΚΙΝΗΣΑΜΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΗΞΑΜΕ
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΕΔΩ
ΓΙΑΤΙ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ ΤΟΣΟ ΕΝΩ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ?
Πρακτικά, αν κάτι υπήρχε πάνω στο οποίο συμφωνούσαν όλοι οι μελλοντολόγοι, ήταν ότι τον 21ο αιώνα θα υπήρχε πολύ λιγότερη δουλειά. Τι θα σκεφτόντουσαν, αν μάθαιναν ότι το 2012 η τυπική εργασιακή ημέρα δηλαδή από τις 9 έως τις 17 είχε μετατραπεί κάτι σε 7 το πρωί με 7 το βράδυ ? Σίγουρα θα κοίταζαν γύρω τους και θα είχαν δει πως η τεχνολογία έπαιρνε τον έλεγχο σε πολλά επαγγέλματα στα οποία πριν ήταν απαραίτητο ένα μεγάλο εργατικό δυναμικό, θα έβλεπαν την ανάπτυξη της αυτοματοποίησης και της εντατικής παραγωγής, και θα αναρωτιώντουσαν, “γιατί περνάνε δώδεκα ώρες την ημέρα σε δουλειές μάταιες ?”.

Είναι ένα ερώτημα στο οποίο ούτε η δεξιά, ούτε η αριστερά, μπορούν να απαντήσουν επαρκώς. Στους συντηρητικούς άρεσε πάντα να δίνουν βάρος στις ηθικές αξίες της σκληρής εργασίας και ένα μεγάλο κομμάτι της αριστεράς που επικεντρώνεται στις τρομακτικές παρενέργειες της ανεργίας, προτείνει “περισσότερη δουλειά” σαν πρωταρχική λύση ενάντια στη κρίση. Οι παλιές γενιές θα εύρισκαν όλα αυτά απελπιστικά απογοητευτικά.

Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις, οι ουτοπιστές, οι σοσιαλιστές και οι υπόλοιποι των μελλοντολόγων πίστευαν πως η δουλειά θα κατέληγε σχεδόν να καταργηθεί κυρίως για ένα λόγο : μπορούμε να αφήσουμε να το κάνουν οι μηχανές. Ο σοσιαλιστής Paul Lafargue έγραφε σε μια σύντομη πραγματεία που είχε τίτλο “Le droit à la paresse” – 1833 (το δικαίωμα στη τεμπελια ):

“Οι μηχανές μας , με ανάσα φωτιάς, με πυρίμαχα ατσάλινα μπράτσα, με απίθανη και ατέλειωτη επάρκεια, εκτελούν με πειθαρχία την άγια τους εργασία. Και παρόλα αυτά, οι μεγάλοι φιλόσοφοι του καπιταλισμού συνεχίζουν να έχουν προκαταλήψεις για το μισθολογικό σύστημα, τη μεγαλύτερη από τις δουλείες. Ακόμα δεν καταλαβαίνουν ότι η μηχανή είναι ο σωτήρας της ανθρωπότητας, ο Θεός που απελευθερώνει τον άνθρωπο από το να είναι θύμα της εργασίας, η θεότητα που θα του δώσει την αδρανεια και την ελευθερία ”.

Ο Oscar Wilde συμφώνησε αμέσως : Το 1891, στο “The Soul of Man Under Socialism” περιφρονεί “τον παραλογισμό του ότι γράφεται και λέγεται σήμερα για την αξιοπρέπεια της χειρονακτικής εργασίας, και επιμένει “ ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για κάτι καλύτερο από το να μοιράζει βρωμιά. Ολες οι δουλειές αυτού του είδους θα έπρεπε να γίνονται από τη μηχανή ”.

Είναι εμφανές το τι θέλει να πει :

“Η μηχανή πρέπει να δουλεύει στη θέση μας στα ανθρακωρυχεία, να ασχολείται με όλες τις υγειονομικές υπηρεσίες, να δίνει τη φλόγα σε όλα όσα δουλεύουν με ατμό, να καθαρίζει τους δρόμους, να μεταφέρει μηνύματα τις βροχερές μέρες και να κάνει ότιδήποτε μας είναι ενοχλητικό και δύσκολο ”.

Και ο Lafargue και ο Wilde θα είχαν τρομοκρατηθεί αν αντιλαμβανόντουσαν πως μετά από μόλις είκοσι χρόνια, η χειρονακτική εργασία θα είχε γίνει ιδεολογία των εργατικών και κομμουνιστικών κομμάτων που τη δοξάσανε αντί να τη καταργήσουν.

Σχετικά μ'αυτό, αναμφίβολα, η ιδέα ήταν πως η εργασία θα αντικαθιστόταν. Μετά τη ρωσική επανάσταση, ένας από τους μεγαλύτερους υπερασπιστές της λατρείας της δουλειάς, ήταν ο Aleksei Gastev, ένας παλιός μεταλλωρύχος και ηγέτης συνδικαλιστής που έγινε ποιητής, και δημοσίευε ανθολογίες με τίτλους όπως “Η ποίηση στη γραμμή παραγωγής”. Μετατράπηκε στο πιο ενθουσιώδη υποστηρικτή του Τειλορισμού, την βορειο αμερικανική τεχνική βιομηχανικής διαχείρισης, , η οποία σταθερά κριτικάρεται από την αριστερά, που περιόριζε τον εργάτη να είναι ένα απλό κομμάτι της μηχανής , διευθύνοντας το Εθνικό Ιστιτούτο Εργασίας, με την αιγίδα του Κράτους. Οταν ρωτήθηκε για αυτή την αλλαγή από τον γερμανό σοσιαλδημοκράτη Ernst Toller, ο Gastev απάντησε : “Ελπίζουμε πως με τις εφευρέσεις μας θα φτάσουμε σε ένα στάδιο στο οποίο ο εργάτης που πριν εργαζόταν οκτώ ώρες σε μια συγκεκριμένη εργασία θα πρέπει να δουλεύει μόνο δυο ή τρεις ”. Σε κάποια στιγμή όλα αυτά ξεχάστηκαν από τους υπερ μυώδεις σταχανοβίτες που έκαναν υπεράνθρωπα κατορθώματα στς εξορύξεις άνθρακα.

Οι θεωρητικοί της βιομηχανίας βορειο αμερικανοί, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, μοιραζόντουσαν εν μέρει, την σοσιαλιστική οπτική. . Ο Buckminster Fuller, ο βορειο αμερικανός σχεδιαστής και μηχανικός , δήλωσε οτι “η βιομηχανικη εξίσωση ” είναι σαν να λέμε πως η τεχνολογία δίνει τη δυνατότητα στην ανθρωπότητα να κάνει “περισσότερα με λιγότερα” καταργώντας σε λίγο καιρό την ίδια την ένοια της εργασίας. . Το 1963 έγραφε: “Σε έναν αιώνα, η λέξη – εργάτης – δεν θα έχει καένα νόημα. Θα είναι κάτι που θα πρέπει να ψάξουμε στο λεξικό των αρχών του 20ου αιώνα. “ Αν αυτό επιβεβαιώθηκε τα τελευταία δέκα χρόνια συνέβη μόνο υπό την ένοια πως “ σήμερα είμαστε όλοι μέρος της μεσαίας τάξης” του νεοφιλελευθερισμού, και όχι βέβαια υπό την ένοια της κατάργησης των κατώτερων εργασιών ή του διαχωρισμού μεταξύ εργατών και αφεντικών.

Οι στατιστικές συνεχίζουν να δείχνουν εδώ και καιρό, πως το μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων σκέφτεται πως η δουλειά που κάνει είναι άνευ λόγου, και ρίχοντας μια ματιά στις προσφορές εργασίας μιας μέσης επιχείρησης – τηλεφωνητές, αρχειοφύλακες, και κυρίως καθήκοντα και υπηρεσίες στις επιχειρήσεις – είναι δύσκολο να μην συμφωνήσει κάποιος.
Χωρίς αμφιβολία, η ουτοπική οπτική της κατάργησης της βιομηχανικής δουλειάς πέρασε από διάφορες μεθοδολογίες , για μια καλύτερη ζωή. Τα τελευταία δέκα χρόνια τα χαλυβουργεία του Sheffield παρήγαγαν περισσότερο ατσάλι από ποτέ, με ένα μικρό μέρος από την πιο παλιά εργατική δύναμη, και τα κοντέινερ του Avonmouth, Tilbury, Teesport και Southampton απελευθερώθηκαν από τη πλειοψηφία των εκφορτωτών αλλά όχι από τους τόνους ατσαλιού.
Το αποτέλεσμα δεν ήταν οι εκφορτωτές ή οι εργάτες της σιδηρουργίας να αισθάνονται ελεύθεροι, όπως έλεγε κάποτε ο Μαρξ “να κυνηγάμε το πρωί , να ψαρεύουμε το απόγευμα και να αφιερωνόμαστε στη κριτική μετά το δείπνο ”. Αντίθετα, είδαν τον εαυτό τους να ντροπιάζεται, στην φτώχεια και στην συνεχή αγωνία να βρουν μια άλλη δουλειά, που κι ακόμα κι αν την βρουν, δεν είναι σίγουρη, μπορεί να είναι κακοπληρωμένη, χωρίς συνδικαλιστική κάλυψη, στο τομέα των υπηρεσιών. Στην εποχή της ανασφάλεις, αυτός είναι ο κανόνας, και η σίγουρη δουλειά, με κάρτα, δεν μοιάζει πλέον τόσο φοβερή.
Κατά το παρελθόν, το εργατικό κίνημα πάλαιψε για την κατάργηση όλων αυτών των βαρετών και κουραστικών εργασιών μικρής σημασίας, . Σήμερα έχουμε τον εξοπλισμό για να το κάνουμε πραγματικότητα, αλλά δεν έχουμε τη θέληση.

Αρχικό Link: http://www.sinpermiso.info/textos/index.php?id=5120

8.07.2012

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2012

Νότια Αφρική: H ιστορία πίσω από τη βάρβαρη σφαγή της αστυνομίας....



Η σφαγή 34 ανθρώπων στη Μαρικάνα έκανε το γύρο του κόσμου. Η Anita de Klerk κοιτάζει πίσω από τα πρωτοσέλιδα. Από το Counterfire

η Λέσχη...
Μετάφραση: Κωνσταντίνος Κανδηλώρος 

Είδαμε σοκαριστικές εικόνες με την Νοτιοαφρικανική Αστυνομία να πυροβολεί εναντίον απεργών μεταλλωρύχων στα βορειοδυτικά της χώρας. Περιγράφηκε σαν «την πιο βίαιη μέρα από το τέλος του Απαρτχάιντ». Έχασαν τη ζωή τους 34 άνθρωποι και 78 τραυματίστηκαν.
Η κυβέρνηση του Αφρικάνικου Εθνικού Κογκρέσου κήρυξε την απεργία παράνομη και έδωσε εντολή στην αστυνομία έπειτα από μια βδομάδα βίαιων διαδηλώσεων, να διαλύσει τη συγκέντρωση των απεργών – που διεκδικούσαν αυξήσεις μισθών στο ορυχείο πλατίνας Λονμίν. Το σκηνικό βίας τις τελευταίες επτά μέρες είχε ήδη αφήσει πίσω του 10 νεκρούς, καθώς οι αστυνομικοί χρησιμοποίησαν αντλίες νερού, δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότου – λάμψης στην προσπάθειά τους να καταστείλουν την απεργία, καλεσμένη από την Εθνική Ένωση Μεταλλωρύχων με στόχο την αύξηση του μηνιάτικου κατά 1000 δολάρια.
Οι αστυνομικοί άνοιξαν πυρ χρησιμοποιώντας αυτόματα όπλα και πιστόλια, «για να προστατέψουν τους εαυτούς τους», όπως περιγράφεται από την Αρχηγό της Νοτιοαφρικανικής Αστυνομίας κατά τη δήλωσή της στα διεθνή Μέσα, αφού οι απεργοί έτρεχαν προς τις γραμμές τις αστυνομίες με pangas και knobkerries (παραδοσιακές ματσέτες- μαχαίρια που χρησιμοποιούνται για την κοπή παχιών θάμνων και παραδοσιακά όπλα για αναισθητοποίηση ζώων)
Η Αρχηγός της Νοτιοαφρικανικής Αστυνομίας, Μονγκουάσι Βικτώρια Φιγιέγκα, προκειμένου να διατηρήσει τη χώρα ασφαλή, έφτασε να ισχυριστεί πως: «αυτή δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να αποδοθούν ευθύνες. Είναι περισσότερο μια περίοδος θρήνου, κατά την οποία πρέπει να παραμείνουμε ψύχραιμοι».
Πάντως, αυτό δεν είναι με κανένα τρόπο ένα μεμονωμένο περιστατικό αστυνομικής βίας σε βάρος της νοτιοαφρικανικής εργατικής τάξης.
Τον φετινό Μάρτιο, στο ίδιο γεωγραφικό κομμάτι της Νότιας Αφρικής, οι εργάτες του ορυχείου “Aurora” δεν έλαβαν διατεταγμένη από δικαστήριο αποζημίωση 4.3 εκατομμυρίων ραντ για απλήρωτους μισθούς μετά τη χρεοκοπία του ορυχείου, που ανήκε στον εγγονό του Νέλσον Μαντέλα και ανεψιό του Τζέηκομπ Ζούμα. Το χρεοκοπημένο ορυχείο χρυσού εξακολουθεί να απογυμνώνεται από όλα του τα περιουσιακά στοιχεία, από τους διευθυντές του ορυχείου “Aurora”, με όλα τα έσοδα να πηγαίνουν κατευθείαν στο λογαριασμό των αφεντικών του ορυχείου την ίδια στιγμή που εκατοντάδες μεταλλωρύχοι λιμοκτονούν.
Οι μεταλλωρύχοι που επηρεάζονται από αυτήν την κατάσταση κατάγονται από τη Μοζαμβίκη, τη Μποτσουάνα, το Λεσότο, τη Ζουαζιλάνδη και τη Νότια Αφρική, ενώ πέντε εξ αυτών αυτοκτόνησαν αμέσως μετά το κλείσιμο του ορυχείου.
Στις 13 Απριλίου 2011, 4000 διαδηλωτές βγήκαν στους δρόμους και κατευθύνθηκαν προς τα γραφεία των δημοτικών αρχών στο Ficksberg. Η αστυνομία επιχείρησε να διαλύσει τους διαδηλωτές με αντλίες νερού. Ένας διαδηλωτής, ο Andries Tatane, παρενέβη ώστε να διαβεβαιώσει την αστυνομία ότι η διαδήλωση ήταν ειρηνική καθώς η διαφορά των διαδηλωτών ήταν με τις δημοτικές αρχές σχετικά με την παραμέληση των δημοτικών υπηρεσιών για τους κατοίκους του Setsoto, περιοχή του Ficksberg.
Ο Andries Tatane παρασύρθηκε από τους αστυνομικούς μακριά από το πληθός, και αφού ξυλοκοπήθηκε πολλάκις άγρια τον πυροβόλησαν δυο φορές στο στήθος και τον άφησαν να πεθάνει 20 λεπτά αργότερα. Ο Andries Tatane  ανακηρύχθηκε ως ο νέος Steve Biko και Hector Pitersen.
Μονάχα το 2010, υπήρξαν 1769 περιστατικά ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους στα χέρια της Νοτιοαφρικανικής Αστυνομίας. Τα περιστατικά αυτά διερευνήθηκαν από το Independent Complaints Directorate (υπηρεσία της Αφρικάνικης Αστυνομίας για την διερεύνηση καταγγελιών). Αυτό ήταν το επακόλουθο της έκκλησης του αρχηγού της Νοτιοαφρικανικής Αστυνομίας τον Αύγουστο του 2009 για να αλλάξει ο νόμος ώστε να επιτρέπεται στους αστυνομικούς «να πυροβολούν για να σκοτώσουν χωρίς να ανησυχούν για τις συνέπειες».
Το δόγμα «πυροβολώ για να σκοτώνω» ούτε καταργήθηκε ούτε αμφισβητήθηκε από τον τωρινό αρχηγό της αστυνομίας. Στατιστικά στοιχεία που σχετίζονται με τον αριθμό των θανάτων από την Νοτιοαφρικανική Αστυνομία για το 2011 δεν έχουν ακόμη δει το φως της δημοσιότητας.
Σήμερα, Παρασκευή 17 Αυγούστου, έχουν καλεστεί συλλαλητήρια αλληλεγγύης σε όλη την χώρα στις 3μ.μ., με κεντρικά αιτήματα αφενός την παραίτηση του Nathi Mthethwa, υπουργού της Νοτιοαφρικανικής Αστυνομίας, και αφετέρου τη λήξη της αστυνομικής βαρβαρότητας.

Η χρεομηχανή δουλεύει ρολόι…

αριστερό blog...

Παναγιώτης Μαυροειδής
Στα 303 δισ. ευρώ αυξήθηκε και πάλι το Δημόσιο χρέος στις 30 Ιουνίου 2012, σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το υπουργείο Οικονομικών και στα οποία αποτυπώνεται ο “εφιάλτης της υπερχρέωσης”. Αυτά μας πληροφορεί το e-vima στις 17/8/2912.

Συγκεκριμένα το χρέος του κράτους έφτασε τα 303,527 δισ. ευρώ έναντι 280,29 δισ. ευρώ τρεις μήνες νωρίτερα κι ενώ είχε μεσολαβήσει το “κούρεμα” καθώς το δημόσιο για να καλύψει τρέχουσες ανάγκες προσέφυγε σε νέο δανεισμό μέσω εντόκων.
Αναλυτικότερα το 76,7% των 303 δισ. ευρώ αφορά σε δάνεια του EFSF, το 3,4% χρηματοδότηση από το ΔΝΤ και το 19,9% εκδόσεις εντόκων γραμματίων.
Ένας  καλός  φίλος στις 14/8/12,  μας πληροφορούσε:
‘’Δανειστήκαμε σήμερα 4 δις περίπου, με το εγκληματικό επιτόκιο 4,43% για τρίμηνα έντοκα..(απολογείστε ότι σε παρόμοιες δημοπρασίες βραχυχρόνιας διάρκειας η Γερμανία έχει αρνητικό επιτόκιο!!)
Προσπαθούν να ‘’εξοικονομήσουν’’ 11 δις για τα επόμενα χρόνια, γονατίζοντας ακόμα περισσότερο το λαό και την ίδια στιγμή δανείζονται με απεχθείς όρους σχεδόν το μισό ποσό για να πληρώσουν ένα ομόλογο που λήγει την άλλη εβδομάδα στην ονομαστική τιμή.
Ο  κάτοχος του ομολόγου  είναι η ΕΚΤ(το κρησφύγετο των ληστών δηλαδή!!),  η οποία το αγόρασε από την διατραπεζική, στα 2/3 (πιθανόν και χαμηλότερα) της ονομαστικής και αφού εξασφάλισαν την εξαίρεση από το "κούρεμα" απαιτούν τώρα να το πληρωθούν στην ονομαστική τιμή.’’
Δεν αρκούν οι κατάρες. Δε φτάνει να πιάνουμε τις ουρές, αλλά να αναζητούμε το κεφάλι.
Έχει αρχή και τέλος το στήσιμο αυτής της χρεομηχανής που αλέθει εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, ληστεύει δημόσιο και ιδιωτικό πλούτο της εργαζόμενης πλειονότητας, ρίχνει στον καιάδα λαούς και χώρες.
Βλέπουμε το κύμα που σκάει στην ακτή, αλλά πρέπει να δούμε και την απαρχή του.
Το βύθισμα του καπιταλισμού σε μια παρατεταμένη βαθειά  κρίση από τις αρχές του 70,  γέννησε ως ‘’ αναγκαία'' αντιδραστική ‘’απάντηση’’ μεταξύ των άλλων, την μείωση του κοινωνικού πλούτου που καταλήγει προς τον κόσμο της εργασίας, αλλά και την δραστική μείωση της φορολόγησης του κεφαλαίου.
Αυτό είχε και τις συνέπειες του: Εργαζόμενοι όλο και φτωχότεροι, μα και κράτη με λιγότερα έσοδα,  όλο και πιο αδύναμα να εξυπηρετήσουν δημόσιες δαπάνες, καλπάζουν προς το δανεισμό, ιδιωτικό και δημόσιο. Ο δανεισμός και τα χρέη, δεν πρόκυψαν λόγω ''αποκοτιάς ανοικοκύρευτων ανθρώπων και κρατών'', αλλά ήταν στόχος και επιδίωξη για την οικονομική και πολιτική ολιγαρχία, εγχώρια και διεθνή.
Με ένα σμπάρο, πολλά τρυγόνια για τον κόσμο του κεφαλαίου.
Από τη μια, αύξηση της δυνατότητας αποθησαυρισμού, μέσω μείωσης φορολόγησης
Από την άλλη, αξιοποίηση πλεοναζόντων κεφαλαίων/κερδών τους, σε συνθήκες πτώσης του ποσοστού κέρδους, στον χρηματοπιστωτικό τομέα με ανάπτυξη του δανεισμού, φυσικά με ..όρους.
Μέσω του δανεισμού το διεθνές κεφάλαιο  θέτει υπό τον έλεγχό του το σύνολο σχεδόν του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου σε μια πρωτοφανή κλίμακα.
Επιβάλλει την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας, των δημόσιων αγαθών και των υποδομών.
Μέσω του δανεισμού των κρατών και τους σχετικούς όρους των Δανειακών Συνθηκών,  επιβάλλει το σύνολο των πολιτικών που το ευνοούν στη διαδικασία μεταφοράς των περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου στο χαρτοφυλάκιό του, αλλά και στην αλλαγή των όρων εργασίας με στόχο τη λεηλασία και ομηρία των εργαζομένων
Στον ιδιωτικό τομέα,  μέσω των ενυπόθηκων δανείων  βρίσκονται υπό την άτυπη κατοχή του ένα σημαντικότατο μέρος τόσο των ιδιοκτησιών, κυρίως σπιτιών, των εργαζόμενων αλλά και ένα μεγάλο σύνολο χρεωμένων επιχειρήσεων και γεωργικών εκμεταλλεύσεων, μέσω και των εξελίξεων στο τραπεζικό σύστημα (βλέπε και ξεπούλημα/χάρισμα Αγροτικής Τράπεζας).  
Σε αυτές τις συνθήκες, κάθε προσμονή για ‘’διαπραγμάτευση’’ με τους δανειστές, αυταπάτη για ‘’έντιμο λογιστικό έλεγχο και διακανονισμό’’, ειδικά μέσα στο πλαίσιο και τους όρους της ευρωζώνης και της ΕΕ,  καταλήγουν  να είναι ίσως και πιο επικίνδυνες από αυτούς τους  ίδιους τους δανειστές.

Ευκολόπιστη εθνικόφρων σαλάτα με Παστίτσιο...

τοίχο-τοίχο...
Η φάρσα που έγινε θαύμα!

Μια ιστορία βγαλμένη απ' τη βαθειά... Ελλάδα!

Εν μέσω συνεχών αποκαλυψεων θαυμάτων και παραθαυμάτων του Παϊσίου, του Πορφυρίου, των Νεφελίμ και των Ελλοχίμ από δεκάδες έγκριτα φύλλα εφημερίδων και blogs, δημιουργήθηκε ένα σατιρικό γκρουπάκι στο Facebook, με την επωνυμία "Γέροντας Παστίτσιος", με σαφή βέβαια την αναφορά-υπονοούμενο προς τον θρυλικό πλέον παπά.

Ο διαχειριστής του group λοιπόν σκέφτηκε να κάνει μια φάρσα.
Και δημιούργησε απ' το μυαλό του μια ιστορία όπου κάποιος ασθενής, όντας σε κώμα στην εντατική του Νοσοκομείου των Σερρών, ανένηψε ανεξήγητα και κόντρα στην επιστημονική βεβαιότητα του μοιραίου.
Η μάνα του αρρώστου είχε μόλις προηγουμένως, λέει, ικετεύσει το γέροντα Παϊσιο να γιατρέψει το παιδί της.
Κι ο γέρων της απάντησε: "Μη φοβάσαι! Αύριο το πρωί θα 'ναι καλά ο Παντελής!"
Όπερ και εγένετο, λέει.
Λέει...

Τι ήταν να ακουστεί αυτό το "θαύμα" του Παϊσιου...
Γέμισαν τα blogs και κάποιες σεσημασμένες του... χώρου εφημερίδες (Ελεύθερη Ώρα) και περιοδικά αναλόγου ύφους με πανηγύρια, γιατί επιτέλους ξανααποδεικνύεται πως η Θρησκεία γαμάει την Επιστήμη! (εκτός αν πρόκειται για την ομάδα "Ε" με το υπερόπλο και την κούφια Γη, όπου γαμεί ενίοτε κι η επιστήμη!)
Τι ηδονή για τον μέσο εθνικόφρονα- παπαδόφρονα- πογκρομόφρονα!

Η είδηση αναδημοσιεύτηκε παντού και πήρε τόση έκταση ώστε ανέβηκε ακόμη και σε σοβαρές ιστοσελίδες.
Όταν η πληροφορία ξεπερνά ένα βαθμό αναγνωρισιμότητας, τότε πια είναι είδηση, ανεξαρτήτως αλήθειας.
Ίσως πολλοί να διηγήθηκαν την ιστορία σε άλλους και σαν ιστορία "άκου τι έπαθε ένας γνωστός μου", ως είθισται να αναμεταδίδονται οι αληθινές Φωσκολιάδες των θαυμάτων.

Σε ιστοσελίδες, περιοδικά και εφημερίδες, ιστορίες πίστης και αγάπης ανάμεσα σε καλέσματα "να ξεβρωμίσει ο τόπος", "να τσεκουρώσουμε τους άπιστους" και "ανασκολοπισμός σ' όσους διαφωνούν".
Αγάπη, συγχώρεση και ψωλή λάστιχο.

Τρώνε αγάπη και χέζουν μίσος...

Και να σου πανηγύρια και να σου λιτανείες απ' τους ανορθόγραφους και γκρικλισόγλωσσους Ελληναράδες.
Με πλήρες μενού πίστης, εθνικοφροσύνης ("να πάρουμε την Πόλη"), αντιεπιστημονικότητας και μια σαλάτα απ' όλα. Όχι χωριάτικη. Του σεφ.
Ρασοφόρου και ενίοτε τσεκουροφόρου σεφ.
Και να σου κοροϊδία στους απελπισμένους που ψάχνουν ένα φως μες στο σκοτάδι της απελπισίας του ενδεχόμενου χαμού αγαπημένων τους προσώπων, που για χάρη τους όπως είναι φσικό είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα. Θεμιτά και αθέμιτα.
Όποιος έχει διαβάσει το "Αμάρτημα της μητρός μου" του Βιζυηνού καταλαβαίνει τι εννοώ.
Ακόμη χειρότερα όποιος έχει βρεθεί σ' αυτή τη δύσκολη θέση να επιλέξει ανάμεσα στη λογική του και στην φρούδα ελπίδα του.
Εκείνη τη δύσκολη την ώρα μπορεί να κάνεις τα πάντα...
Κι αυτήν την αδιαπραγμάτευτη, πανανθρώπινη και πανιστορική αλήθεια εκμεταλλεύονται οι έμποροι της ψεύτικης ελπίδας για να πουλήσουν σταυρουδάκια, μαντζούνια, εικονοστάσια και θαυματουργά αγιασμένα νερά. Από κοντά και οι γνώστες της Σολομωνικής, που παίζουν το ίδιο παιχνιδι απ την άλλη μεριά. Σαν το τάβλι και τη ντάμα...

Σίγουρα πράγματα:
το έγραψε κι η Ελεύθερη Ώρα του Γρηγόρη Μιχαλόπουλου!
Του "άντρα με τα παντελόνια".
Που κάνει διακοπές στον Κορυδαλλό για εκβιασμό.

Επιστρέφω στο φλέγον ζήτημά μας...
Τη συγκεκριμένη "είδηση" λοιπόν περί θαύματος την είδα μέσα σε ένα διάστημα μιας περίπου εβδομάδας πάνω από 20 φορές αναρτημένη.
Πριν μερικές ημέρες ο διαχειριστής της σελίδας ανέλαβε την ευθύνη της φάρσας και ομολόγησε το αστείο του, αναφέροντας το πλήρες σκεπτικό του.

Σχετικά με το θέμα, αν έχετε λογαριασμό facebook, μπείτε στο προφίλ του "δράστη":
https://www.facebook.com/?ref=tn_tnmn#!/gerontas.pastitsios

Η απορία όμως μένει:
Μα καλά, από τις πρώτες αναδημοσιεύσεις έως και τις τελευταίες... μα κανείς δεν μπήκε στον κόπο να το διασταυρώσει;
Να πάρει ένα τηλέφωνο στο Νοσοκομείο Σερρών αν υπήρξε τέτοιο περιστατικό;
Τόσο ευκολόπιστοι όλοι;
Σάμπως μου φαίνεται πως κάπως έτσι γράφτηκαν και τα Ευαγγέλια...
Στο πόδι ιστορίες και αναδημοσίευση μέσω πίστης.

Όταν δεν υπήρχε η Google, υπήρχαν οι Απόστολοι.

Αν πιστεύεις στους τάδε, τότε ό,τι και να πει κάποιος επικαλούμενος τους τάδε είναι αλήθεια, χωρίς δεύτερη ματιά και σκέψη.
Αρκεί να πιστεύεις...


Έτσι, η φάρσα του "Γέροντα Παστίτσιου" έπιασε τόπο πολύ περισσότερο και απ' όσο φανταζόταν ίσως.
Ανέδειξε το απόλυτο χαρακτηριστικό των απελπισμένων: την ευπιστία τους!


ΥΓ.: Μα τι λέω;
Μήπως κι εγώ δε είμαι εύπιστος;
Το ότι μια σελίδα στο διαδίκτυο ανέλαβε την ευθύνη της φάρσας αποτελεί απόδειξη των λεγομένων του φαρσέρ;
Η ομολογία είναι τεκμήριο;
Και γιατί να μην είναι φάρσα στη φάρσα;
Και η μη διάψευση της φάρσας αποδεικνύει την ύπαρξή της;
Και αν όχι έτσι, τότε πώς μπορεί να αποδεικνύεται μια φάρσα;

Και αρχίζω να τρελαίνομαι...
Και γιατί να το σκέφτομαι;

Μα τι νόμιζες βρε ταπεινέ Μαζεστίξ;
Κάτι ξέρουν οι πιστοί που δε σκέφτονται, παρά μόνο πιστεύουν.
Είναι σαφέστατα πιο εύκολο και πιο ξεκούραστο.

Τσίπρας - Πέρες, σημειώσατε τι;

Η Αυγή online...
Καρτερός Θανάσης

Ο Τσίπρας ήρθε από την Κρήτη πριν από μερικές μέρες για να συναντηθεί με τον Πέρες! Ας συμφωνήσουμε σε κάτι πρώτα-πρώτα: Πρόκειται για πολιτικό γεγονός, για σημαντική είδηση, ανεξάρτητα πώς τη διαχειρίστηκαν τα αποδεκατισμένα αυγουστιάτικα ΜΜΕ -και γιατί τη διαχειρίστηκαν έτσι. Διότι να συναντά ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ τον ηγέτη ενός κράτους που η πολιτική του εδώ και δεκαετίες αποτελεί κόκκινο πανί για την ελληνική ριζοσπαστική Αριστερά, όπως και για κάθε προοδευτική δύναμη στην Ελλάδα, στην περιοχή και στον κόσμο, δεν είναι ασφαλώς για τα ψιλά. Έχει τη σημασία του, όπως και να το δει κανείς.
Απόδειξη οι αντιδράσεις που προκάλεσε γενικά και ειδικά μέσα στην Αριστερά. Η αυστηρή ανακοίνωση του βουλευτή Τάσου Κουράκη εκφράζει πολύ κόσμο -ας μην κοροϊδευόμαστε. Και η άποψη που διακινείται, ότι επρόκειτο για εθιμοτυπική συνάντηση, είναι ελάχιστα πειστική. Εθιμοτυπική, τυπική, υποχρεωτική, όπως και να την πεις, δεν μπορείς να αναιρέσεις, ή να μειώσεις, τον συμβολισμό της τουλάχιστον, το σήμα που δίνει. Ο Τσίπρας, εξάλλου, και μια και δυο και τρεις φορές αρνήθηκε τέτοιες συναντήσεις -με την τρόικα για παράδειγμα, γράφοντας στα παλιά του παπούτσια την εθιμοτυπία. Και καλά έκανε.
Συνεπώς; Δεν έπρεπε ο επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Ελλάδα να συναντήσει τον ηγέτη μιας ξένης χώρας, έστω κι αν είναι κάθετα αντίθετος με την πολιτική της εναντίον των Παλαιστινίων, που επιγραμματικά υπενθυμίζει ο Κουράκης; Συγγνώμη, αλλά η ερώτηση είναι λάθος. Διότι, για να απαντήσει κανείς, θα πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να μας φωτίσει για δυο πράγματα. Πρώτον, με ποια λογική αποφάσισαν να ανταποκριθούν στην πρόσκληση Πέρες. Και δεύτερον τι ακριβώς έγινε κατά τη διάρκειά της. Εκτός πια κι αν απλώς ήπιαν αραβικό καφέ και συζήτησαν για τα καημένα τα νιάτα τι γρήγορα που περνούν -που κι αυτό πρέπει να ειπωθεί.
Αν υπάρχει δηλαδή ένα θέμα στην επίμαχη συνάντηση αυτό είναι πρωτίστως θέμα ενημέρωσης. Όφειλαν οι αρμόδιοι να εξηγήσουν τη σημασία της για τον ΣΥΡΙΖΑ. Και να ανακοινώσουν, χαρτί και καλαμάρι, τι συζητήθηκε. Ακόμα κι αν ο Πέρες ζήτησε, όπως λέγεται, το αντίθετο. Διαφορετικά αφήνουν περιθώρια για κάθε λογής σκέψεις και για σκληρή πολεμική, που δεν είναι σώνει και καλά εχθρική. Μια ματιά στο διαδίκτυο αρκεί να μας πείσει...

Φωλιές φιδιών…

enikos.gr...
Στάθης

Ο ρατσισμός σηκώνει κεφάλι (και κόβει κεφάλια).
Και είναι το κεφάλι του σαν της Λερναίας Υδρας.
Αλλα λέει το ένα, άλλα λένε τα άλλα. Αλλα του λες κι άλλα σου λέει.
Δεν «πιάνεται πουθενά».
Και είναι αυτό ένα γνώρισμα του αταβισμού και της αμορφωσιάς, των ρατσιστών. Το να μην έχει, δηλαδή, κάποιος κάποια μεθοδολογία στη σκέψη του, έναν κώδικα αρχών, μιαν ιδεολογία, αλλά αντιθέτως να λέει (και συχνά να κάνει) ό,τι του καπνίσει.
Για αυτό (εκτός των άλλων) ο ρατσισμός είναι φασισμός.
Και είναι κατά τούτο ο φασισμός το απαύγασμα του μεταμοντερνισμού, έχει «τη δική του αλήθεια» για όλα, άνευ της αποδείξεώς της, έχει τη δική του «αφήγηση»
και τρέχα γύρευε να βγάλεις άκρη.
Ομως τώρα, ο ρατσισμός (συνεπώς κι ο φασισμός) έχουν σηκώσει το αποτρόπαιο κεφάλι τους, ένα κεφάλι σαν της Γοργώς, που όποιος το κοιτάζει, μαρμαρώνει - διότι το πρόβλημα που τροφοδοτεί την παρουσία τους είναι μεγάλο και σοβαρό. Και ως τώρα άλυτο! Το Μεταναστευτικό!
Ομως, όταν υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα και με τη λύση του ανακατεύονται δυνάμεις ανίερες το πρόβλημα μιαίνεται. Κι όταν μιαίνεται ένα πρόβλημα, γίνεται ακόμα πιο δυσεπίλυτο.
Το αν είναι ανίερες οι δυνάμεις που εμπλέκονται με το πρόβλημα, κρίνεται απ’ τις λύσεις που προτείνουν, αλλά και απ’ τις αιτίες που παράγουν αυτές τις προτεινόμενες λύσεις.
Εν προκειμένω η Χρυσή Αυγή, ως λύση για το Μεταναστευτικό προτείνει την ξενηλασία, τις διώξεις και τα πογκρόμ (περίπου ό,τι και το κράτος), ενώ η ίδια επιφυλάσσει στον εαυτόν της επιπροσθέτως το «δικαίωμα» στις μεθόδους της αυτοδικίας, της απειλής και της χρήσης βίας.
Ετσι το πρόβλημα μιαίνεται, διότι η λύση του καθίσταται ανίερη, δηλαδή απάνθρωπη και (λογικώς) ατελέσφορη. Το πρόβλημα μιαίνεται, διότι ο διάλογος για τη λύση του εκπίπτει σε επίπεδο βόθρου - εκεί δηλαδή που κινείται η φασιστική και ρατσιστική «σκέψη».
Τι σημαίνει όμως (και ιστορικά) η μίανση ενός προβλήματος; ας δούμε ένα παράδειγμα: ο Χίτλερ έλυσε (όντως έλυσε) το πρόβλημα της ανεργίας δημιουργώντας μιαν πολεμική οικονομία, η οποία με τη σειρά της οδήγησε στον θάνατο (μαζί με εκατομμύρια άλλους) όσους δούλεψαν και προσωρινώς ωφελήθηκαν απ’ αυτήν.
Ηγουν, το πρόβλημα είχε μιανθεί απ’ αυτούς που το έλυσαν με λύση χειρότερη απ’ το ίδιο.
Τα ίδια κάνει ο φασισμός και σήμερα.
Τα ίδια βδελύγματα που έκαναν εμετό οι ναζί εναντίον των κομουνιστών, των Εβραίων κι όλων των «κατώτερων» τότε,
τα ίδια εμέσουν και σήμερα οι ιδεολογικοί τους απόγονοι κατά των Μουσουλμάνων, των μεταναστών κι όλων των «κατώτερων».
Βρωμίζουν «τζαμιά» (δηλαδή φαβέλες που χρησιμοποιούνται απ’ τους απόκληρους ως τόποι λατρείας και προσευχής στην κατά τα άλλα φιλόξενη χώρα μας), βεβηλώνουν Εβραϊκούς τάφους, προπηλακίζουν μετανάστες στους δρόμους, απειλούν και δέρνουν όποιον προγράφουν -Ελληνα ή ξένον- βρίζουν
σαν αμόρφωτα μουλάρια που είναι την πολιτική, τον κοινοβουλευτισμό, τους αριστερούς, τη γενιά του Πολυτεχνείου, το «σύστημα» (που βεβαίως τους χρησιμοποιεί) τα μίντια (που βεβαίως τους έμαθαν να σκέφτονται έτσι), θεωρούν τους πάντες ίδιους και το ίδιο υπεύθυνους για την παρακμή της χώρας,
ενώ  στις τάξεις τους ανθίζουν μπράβοι, σμπίροι Ελληνάρες (ανελλήνιστες του κερατά), ξερόλες (λόγω κτηνώδους αγνοίας), λούμπεν και θρασύδειλοι.
Αυτά εις ό,τι αφορά τους «λαϊκούς» φασίστες, μιαν καρικατούρα δηλαδή του πραγματικού φασισμού, ο οποίος γελάει με όλους αυτούς τους «αναλώσιμους» (όπως αναλώσιμα υπήρξαν και τα Τάγματα Εφόδου), ενώ ο ίδιος (ο ελίτ φασισμός) παίζει με τους αστούς το παιχνίδι του «υπερανθρώπου», ποιος δηλαδή εκ των δύο είναι περισσότερο θηρίο ή θεός - αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Το ερώτημα όμως είναι, γιατί ένα μέρος των πολιτών τείνει ευήκοον ους στα φασιστικά ρεκάσματα και τους ρατσιστικούς κρωγμούς;
Διότι -να το ξαναπούμε, είναι απαραίτητο- όσοι πολίτες ψήφισαν Χρυσή Αυγή, δεν σημαίνει ότι είναι φασίστες.
Αντιθέτως! πολλοί είναι καλοί άνθρωποι, απελπισμένοι πιθανόν, απαυδισμένοι, εξαγριωμένοι, αλλά καλοί άνθρωποι.
Πώς γίνεται λοιπόν ένας καλός άνθρωπος να στήνει αυτί στο κέλευσμα του Κακού; Διότι το Κακό είναι απλό,
είναι η sancta simplicitas, η «αγία απλότης» που έχει για όλα μια λύση - συνήθως μια εύκολη λύση.
Οσο πιο σύνθετο είναι ένα πρόβλημα (όπως το εν λόγω Μεταναστευτικό) τόσον πιο πολύ οι απλές λύσεις το περιπλέκουν. Και το μιαίνουν.
Οταν το ίδιο το κράτος (με τον σατανικό μάλιστα ευφημισμό «Ξένιος Ζευς») πάει να «λύσει» με επιχείρηση-σκούπα (σήμερα, και αύριο πογκρόμ) το Μεταναστευτικό, είναι φυσικό επακόλουθο το παρακράτος (η Χρυσή Αυγή κι όλα τα καλά παιδιά που έχουν εθιστεί στον μιλιταρισμό και την εκτέλεση διαταγών) να υπερακοντίζει σε «λύσεις» με τη μανία και τον φανατισμό που χαρακτηρίζει τους παράλογους και τους ανήθικους.
Πάνω στο Μεταναστευτικό έχουν παιχθεί και παίζονται πολλά παιχνίδια (κρατικά, διακρατικά, οικονομικά, γεωπολιτικά). Το Μεταναστευτικό είναι πολύ σοβαρό πρόβλημα για να το αφήσουμε στα χέρια του Μεγάλου Αδερφού, στα χέρια δηλαδή εκείνων που ελέγχουν τους ανθρώπους και δεν ελέγχονται από τους ανθρώπους.
Τα πολυπολιτισμικά κλισέ κι άλλες πολιτικώς ορθές μεταμοντερνιές ου μην κι αμερικανιές που επηρέασαν κι ένα μέρος της Αριστεράς τα τελευταία 20 χρόνια, έχουν χρεωκοπήσει.
Η Αριστερά καλείται να προτείνει έναν νέον τρόπο για να λυθεί αυτό το πρόβλημα, πειστικόν για τον λαό, ανθρωπιστικόν και λυσιτελή.

email: stathis@enikos.gr

Ενα σχολείο γεμάτο αδικίες...

ΤΑ ΝΕΑ...
Δεν έχουν όλοι οι μαθητές τις ίδιες ευκαιρίες στη γνώση

Του Χρήστου Κάτσικα

Οσοι δεν βλέπουν στα παιδιά των χαμηλών κοινωνικοοικονομικών στρωμάτων, στον ίδιο τον τρόπο ύπαρξής τους, παρά μόνο ελλείψεις και μειονεκτήματα, όσοι ενδιαφέρονται για την απρόσκοπτη λειτουργία των μηχανισμών διατήρησης και αναπαραγωγής του ισχύοντος κοινωνικού συστήματος, έχουν ανακοινώσει ήδη τα συμπεράσματά τους. Οι μη ευνοημένες καταστάσεις (μαθητές από λαϊκά στρώματα, υποβαθμισμένες περιοχές) μεταμορφώνονται σε ανεπιτηδειότητα, ασχετοσύνη, κατωτερότητα φυσική. Οι προνομιούχοι ούτε βλέπουν ούτε θέλουν να δουν τη σχέση ανάμεσα στην κοινωνική και στη σχολική ανισότητα. Αντίθετα, αποδίδουν την καλή σχολική πορεία και την αντίστοιχη επίδοση στα «φυσικά χαρίσματα» που έχει ο μαθητής και τα οποία του έχουν δοθεί «δώρο» από τη θεία πρόνοια.
Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι τα παιδιά από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους διαμορφώνουν έξεις, συνήθειες, προδιαθέσεις απέναντι στο σχολείο, την αξία της γνώσης, τη στάση απέναντι σε αυτήν, τη διάθεση να μείνουν «ήσυχα» στο σχολείο, να εργαστούν για αυτό. Μια οικογένεια που διαθέτει οικονομικό και πολιτιστικό κεφάλαιο, επενδύει στην καλή σχολική πορεία των γόνων της και εμπεδώνει στο παιδί από τα πρώτα του χρόνια ένα σύστημα προδιαθέσεων ώστε κατά κάποιο τρόπο να είναι «σχολειοποιημένο» πριν ακόμη περάσει την πόρτα του σχολείου. Το παιδί αυτό έχει θετική στάση απέναντι στο σχολείο και τις νόρμες του, κατανοεί τη σχολική γλώσσα που είναι ίδια με τον δικό του γλωσσικό κώδικα, θεωρεί αυτονόητες και απόλυτα συμβατές με τις δικές του συνήθειες όλες εκείνες τις «πολιτισμικές πρακτικές του σχολικού θεσμού» (πειθαρχία, τιμωρία, γιορτές, βαθμοί, έλεγχος), οι οποίες είναι αδιανόητες και τελικά εχθρικές για πολλά παιδιά από τα λαϊκά στρώματα.
Αυτή η θετική κοινωνικά διαμορφωμένη προδιάθεση είναι η «δωρεά», το «χάρισμα», ένα χαρακτηριστικό που αφού εμφανίζεται από τα πρώτα χρόνια της σχολικής ζωής προβάλλεται σαν κάτι έμφυτο.

Ο μαθητής που προέρχεται από τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα έχει συγκεκριμένους όρους ζωής και μόρφωσης, που παράγουν πλεονεκτήματα στη σχολική πορεία του σε σύγκριση με τους άλλους μαθητές.
Συνήθως διαμένει σε αστικό κέντρο, σε καλό προάστιο, σε μεγάλο σπίτι, έχει παρακολουθήσει νηπιαγωγείο, ξένη γλώσσα, πιθανώς μουσικό όργανο, έρχεται σε επαφή με την οικογενειακή βιβλιοθήκη, κάνει «πλούσιες» διακοπές, έχει εξωσχολικές δραστηριότητες, βοήθεια στο διάβασμα, ιδιωτικό δάσκαλο, πληροφόρηση για τα εκπαιδευτικά πράγματα και τις δυνατότητες εργασιακής αξιοποίησης των σπουδών.
Η καλλιέργειά του είναι σχετική με τη σχολική παιδεία και εφοδιάζεται με μια γενική προδιάθεση στη μάθηση. Οι μη «σχολικές» γνώσεις - με άμεση όμως σχολική χρησιμότητα - που αυτός ο μαθητευόμενος αντλεί από το άμεσο οικογενειακό του περιβάλλον (π.χ., στον πολιτιστικό τομέα, η καλαισθησία, το πνεύμα, η επαφή με το θέατρο, μουσική, ζωγραφική, το μουσείο), σε συνδυασμό με το εκτεταμένο πλέγμα των κοινωνικών διασυνδέσεων που του εξασφαλίζει η καταγωγή του, του δίνει τη δυνατότητα να έρχεται στο σχολείο για να μάθει, για να νομιμοποιήσει σχολικά ό,τι ήδη έχει εμπεδώσει από τη γέννησή του.
Ωστόσο από την άλλη πλευρά του λόφου βρίσκονται οι «απόκληροι», τα παιδιά από τα μη προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, που βιώνουν καθημερινά τη στέρηση των μορφωτικών αγαθών που συνοδεύει την οικονομική στέρηση. Ζώντας σε ένα στενό σπίτι και συνήθως με πολλά μέλη, όπου τα παιχνίδια είναι λίγα και στοιχειώδη, ενώ λείπει ο χώρος ξεκούρασης, ο μαθητής των λαϊκών στρωμάτων βρίσκει πάντα λιγότερες ευκαιρίες πρακτικής εξάσκησης, ανάπτυξης της κινητικής του ικανότητας και της συλληπτικής του διάκρισης. Ανοίγει τα μάτια του σε έναν κόσμο γεμάτο από ακατάστατα αντικείμενα, δεν έχει σταθερή ώρα για το φαγητό ή τον ύπνο ούτε μεθοδικό τρόπο. Μαθαίνει να υπολογίζει στις μικροπρόθεσμες χρονικές προοπτικές, όπου κυριαρχεί το παρόν. Λίγες προβλέψεις, λιγότερα μακρόπνοα σχέδια.

Σε μια εποχή που για τους προνομιούχους μαθητευόμενους είναι περίοδος άγχους, προετοιμασίας, διαγωνισμάτων με στόχο το μέλλον, αυτοί κυριαρχούνται από τον πειρασμό να επωφεληθούν από το παρόν καθώς έχουν εσωτερικεύσει ως μελλοντική τους πορεία το στατιστικό πεπρωμένο των παιδιών του κοινωνικού τους περίγυρου, τον δρόμο προς το εργοστάσιο ή κάποιο άλλο είδος χειρωνακτικής εργασίας. Προσαρμόζοντας συνειδητά ή ασυνείδητα τις φιλοδοξίες τους αυστηρά στις αντικειμενικές πιθανότητες, αυτοκαθορίζονται σε σχέση με τους καταναγκασμούς που τους καθορίζουν και όταν μιλούν για τα σχέδιά τους, τα όνειρά τους, εκεί, χωρίς να το καταλαβαίνουν, αφήνουν να φανεί η δράση των αντικειμενικών συνθηκών έτσι όπως τις έχουν προοδευτικά εσωτερικεύσει.

Πέμπτη 16 Αυγούστου 2012

Στατιστικολόγοι και ταχυδακτυλουργοί...

Red NoteBook....

Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος

Ένας στους πέντε. Τόσοι είναι οι “λαθραίοι” που ανακάλυψαν οι αστυνομικοί στις δώδεκα μέρες που διαρκεί ο “Ξένιος Ζευς”.

Τι μας λέει η αναλογία αυτή;

Κατ΄ αρχάς
το προφανές: ότι 6.344 άνθρωποι πιάστηκαν αυθαίρετα, μολονότι ζουν νόμιμα στην Ελλάδα, και μολονότι δεν είχαν κάνει οτιδήποτε παράνομο. Πιάστηκαν, δηλαδή, με μόνο κριτήριο το χρώμα του δέρματός τους – και ενδεχομένως με την πεποίθηση ότι η εγκληματικότητα μπορεί να μην αφορά αποκλειστικά τους “λαθραίους”. Στο κάτω κάτω, και οι νόμιμοι ξένοι είναι.

Το δεύτερο είναι ότι, για να έχουν προσαχθεί τόσες χιλιάδες μετανάστες με νομιμοποιητικά έγρραφα, τρία πράγματα μπορεί να συμβαίνουν, ενίοτε την ίδια στιγμή: είτε οι αστυνομικοί που τους προσήγαγαν να μην ξέρουν ποια χαρτιά αποδεικνύουν τη νόμιμη παραμονή ενός ανθρώπου στη χώρα και ποια όχι (ωστόσο αυτοί οι άνθρωποι έχουν αναλάβει εξ ολοκλήρου τη μεταναστευτική πολιτική της χώρας)· είτε από υπερβάλλοντα ζήλο οι ίδιοι να καθυστερούν επί της ουσίας την επιχείρηση, προσάγοντας άσχετους· είτε, τέλος, οι προσαγωγές στο σωρό να έχουν ως στόχο, όχι τους “λαθρομετανάστες-όργανα συμμοριών”, αλλά τον εκφοβισμό των επίδοξων εγκληματιών -“νόμιμων και παράνομων”- και τη διαβεβαίωση της “κοινής γνώμης” ότι η Αστυνομία παράγει έργο. Η ασφάλεια-θέαμα, όμως, κρατάει μόνο μέχρι το επόμενο χαράτσι της  ΔΕΗ.

Το τρίτο που μας δείχνει η αναλογία “παράνομων/νόμιμων” είναι η γελοιοποίηση των κατ΄ επάγγελμα ξενόφοβων, που νυχθημερόν μας μετράνε αυθαίρετα άλλοτε ένα, άλλοτε δύο και άλλοτε τρία εκατομμύρια “λαθρομετανάστες”, ανάλογα με την εφημερίδα και την εκπομπή - με την ίδια πάντως βεβαιότητα που έδειχναν και για το ένα εκατομμύριο των δημοσίων υπαλλήλων, πριν η απογραφή τους διαψεύσει και πάλι. Όπως και τότε λοιπόν, έτσι και σήμερα, ο θησαυρός των “λαθραίων” αποδείχτηκε άνθρακας. Η πραγματικόητα, ωστόσο, ουδέποτε πτόησε τους προπαγανδιστές.

Δεδομένου ότι η επιμονή στον ανορθολογισμό θα είναι βασικό μοτίβο στο δημόσιο διάλογο για το επόμενο διάστημα, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Αν στην Ελλάδα είχαμε ένα εκατομμύριο “λαθραίους”, όπως ισχυρίζονται στη μετριοπαθή εκδοχή τους οι λαθρολόγοι, με βάση την αναλογία 1 προς 5 που προκύπτει από τον “Ξένιο Δία”, οι νόμιμα διαμένοντες στην Ελλάδα θα ήταν περίπου ...πέντε εκατομμύρια. Αυτό, όμως, θα το είχαμε δει στην απογραφή του 2011. Αν κάτι μας έδειξε αντίθετα αυτή η τελευταία, ήταν μια απόκλιση 540.000 ανθρώπων σε σχέση με την εκτίμηση της Eurostat. Ενώ δηλαδή η Ελληνική Στατιστική Αρχή έκανε λόγο για 10.787.690 καταγεγραμμένους πολίτες, έλληνες και μετανάστες, η εκτίμηση της Στατιστικής Υπηρεσίας της ΕΕ για το 2011 τους έβρισκε 11.329.600.

Η υπόθεση που προκύπτει από τη σύγκριση των δύο αριθμών είναι ότι στην Ελλάδα βρίσκονται περίπου μισό εκατομμύριο μετανάστες χωρίς χαρτιά [1], αριθμός κοντινός στους 400.000 που εκτιμά η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη [2]. Δεν προκύπτει από πουθενά βέβαια, πλην υποθέσεων, ότι οι 540.000 που υπολείπονται από τη μέτρηση της ΕΛΣΤΑΤ είναι όλοι μετανάστες, και μάλιστα χωρίς χαρτιά – και, σε κάθε περίπτωση, δεν προκύπτει από πουθενά (από καμία επίσημη στατιστική και κανέναν “Ξένιο Δία”) ότι οι τερατολογίες των λαθροκυνηγών για τα “εκατομμύρια λαθρομεταναστών εισβολέων” έχουν την παραμικρή σχέση με την πραγματικότητα.

Τα ασύστατα μαθηματικά του καθημερινού ρατσισμού, όμως, από κοινού με την ενοχοποίηση συλλήβδην των μεταναστών για τα εγκλήματα με δράστες αλλοδαπούς, είναι η βάση για μια επικίνδυνη ταχυδακτυλουργία, που πλέον κοστίζει ζωές. Η ταχυδακτυλουργία αυτή είναι η πολιτικοποίηση της εγκληματικότητας των αλλοδαπών και, ταυτόχρονα, η αποπολιτικοποίηση της ρατιστικής βίας· σ΄ αυτήν συνοψίζεται το μοντέλο αστυνόμευσης της κρίσης, όσο μάλιστα η αποτυχία της διαχείρισής της γίνεται πιο φανερή. Στην πρώτη περίπτωση, λοιπόν, οι ταχυδακτυλουργοί μεταφράζουν ληστείες, φόνους και βιασμούς σε “εγκλήματα εναντίον Ελλήνων”· στη δεύτερη,  μια βία προσχεδιασμένη και με στρατηγική πρόθεση (“εναντίον των εχθρών των Ελλήνων”) βαφτίζεται “κοινωνικό φαινόμενο”, και στο δημόσιο λόγο συμψηφίζεται με την παραβατικότητα της φτώχειας, την έμυφλη βία ή φαινόμενα κοινωνικής αποσύνθεσης και απαξίωσης της ζωής, που πολλαπλασιάζει η απαξίωση της εργασίας και που πληθαίνουν σε συνθήκες κρίσης – αφορούν δε έλληνες και μετανάστες [3].

Αυτή την ταχυδακτυλουργία θα πρέπει να την προσέξουν όσοι, υπό το βάρος των γεγονότων, μιλούν για άνοδο γενικά της εγκληματικότητας και καταδικάζουν ακόμα πιο γενικόλογα το έγκλημα “απ΄ όπου κι αν προέρχεται”. Κι αυτό, όχι φυσικά γιατί το ένα έγκλημα είναι καλύτερο από το άλλο, αλλά για δύο λόγους:

Πρώτον, διότι μέχρι σήμερα κάποια εγκλήματα διώκονται (και σωστά), και κάποια άλλα, παρά τις επίσημες καταγραφές μεταναστευτικών κοινοτήτων και τις καταγγελίες διεθνών οργανισμών, αντιμετωπίζονται ως ανύπαρκτα· στο βαθμό που δεν διώκονται, λοιπόν, ουσιαστικά δεν υπάρχουν. Δεύτερον, διότι ένας γενικός “αντιεγκληματικός” λόγος, ένας λόγος δηλαδή που αποπολιτικοποιεί το ρατσιστικό έγκλημα, βοηθά ακούσια στον συμψηφισμό (αντι)κοινωνικού και πολιτικού εγκλήματος· και το κυριότερο, παραιτείται από την ευθύνη της πολιτικής αντιμετώπισης του εγκληματικού ρατσισμού - στο σχολείο, στα ΜΜΕ, στους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Σε αντίθεση όμως με τους προπαγανδιστές αυτού του τελευταίου, δεν μπορούμε να πιστεύουμε ότι η ρατσιστική βία είναι γενικώς “κοινωνικό” ή αυθόρμητο φαινόμενο, όπως ας πούμε η ενδοσχολική βία. Και δεν μπορούμε να το πιστεύουμε, γιατί ακριβώς αυτό επιδιώκουν να πιστέψουμε αυτοί που στοχοποιούν την εθνική προέλευση της εγκληματικότητας περισσότερο από την ίδια.



[1] Μανόλης Δρεττάκης, “Πόσος είναι ο πληθυσμός της χώρας το 2011;”, Ελευθεροτυπία 6.8.2011 [http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=299648]
[2] Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη, “Μια (άλλη) στρατηγική για το μεταναστευτικό”, Απρίλιος 2012 [http://www.hlhr.gr/details.php?id=660]
[3] Βασίλης Λαμπρόπουλος, “Οι έλληνες κακοποιοί παίρνουν τα «πρωτεία» στο έγκλημα”, Βήμα 14.3.2012 [http://www.tovima.gr/society/article/?aid=448460]
 

Ροη αρθρων