Σάββατο 28 Ιουνίου 2014

Επαναστατική μαϊντανολατρεία...

του Θαναση Καρτερου, απο την Αυγη...
Με μαϊντανό μαγειρεύει και την ΑΝΤΑΡΣΥΑo "Ριζοσπάστης", γιατί με κάποια στελέχη της συμμετείχε στην εκδήλωση για τη "μικρή ΔΕΗ", που έγινε με πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ: Υπέκυψε στα θέλγητρα των αντιμνημονιακών σειρήνων, έπαιξε ρόλο αντικαπιταλιστικού επαναστατικού μαϊντανού,
έγινε αριστερό άλλοθι στο όλο εγχείρημα για συμπαράσταση στον Λαφαζάνη, συμφύρεται με φυντάνια του σάπιου πολιτικού συστήματος και του εργατοπατερισμού! Αυτές είναι μερικές από τις κατηγορίες που της προσάπτει. Άκρως πολιτικές και με μια οσμή στην οποία έχουν ιδιαίτερη προτίμηση οι μάγειροι του ΚΚΕ: την οσμή του μαϊντανού.
Είναι φανερό πια ότι η έξις στους φραστικούς τραμπουκισμούς έχει γίνει δευτέρα φύσις για κάποιους εκεί στον Περισσό. Δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς ποντίκια, χωρίς σκυλάκια του καναπέ, χωρίς αριστερά άλλοθι, χωρίς στυλοβάτες του σάπιου αστικού συστήματος, χωρίς, χωρίς... Το κυριότερο όμως είναι ο μαϊντανός -το ταπεινό φυτό που καλείται να νοστιμίζει τα καθημερινά γεύματα άκαμπτης κομματικής γραμμής και εύκαμπτης αριστεροφαγίας. Με τόσους χαρακτηρισμούς, τόσες βαριές κουβέντες, τόσες προσωπικές επιθέσεις, είναι λογικό να πέφτει κομμάτι άγευστο και άοσμο το πράγμα. Εξ ου και επιστρατεύεται ο μαϊντανός.
Το κυρίως γεύμα στη συγκεκριμένη περίπτωση ωστόσο δεν μας το αποκαλύπτει ο μαϊντανολάτρης και ανώνυμος, όπως πάντα, συγγραφέας του σχετικού σχολίου για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Πρέπει να ανατρέξεις σε άλλο σημείο της εφημερίδας για να βρεις τη δήλωση του Δημήτρη Κουτσούμπα για τη "μικρή ΔΕΗ". Στην οποία μας εξηγεί ότι "οι προτάσεις τόσο της κυβέρνησης, όσο και άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης δεν εξασφαλίζουν...." και λοιπά. Στο ίδιο σακί δηλαδή η κυβέρνηση που ξεπουλάει τη ΔΕΗ με "άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης" που καλούν σε αγώνα για να ματαιωθεί το ξεπούλημα. Τρώγεται τέτοια πολιτική χωρίς μαϊντανό;
Εξ ου και ο Τσίπρας είναι μαϊντανός του συστήματος, ο Λαφαζάνης μαϊντανός του Τσίπρα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μαϊντανός του Λαφαζάνη. Μαϊντανός για όλους από το μεγάλο μαϊντανοχώραφο του Περισσού. Έτσι που το πράγμα να καταντάει μονότονο, παρά τις καλές προθέσεις. Με κάθε ταπεινοφροσύνη, μήπως θα μπορούσαν οι ιδεολογικοί και φυσικοί αυτουργοί της σχετικής κουζίνας να χρησιμοποιήσουν και κάποια άλλα δείγματα της ελληνικής χλωρίδας, έτσι για ποικιλία; Κολοκύθια με τη ρίγανη για παράδειγμα. Δεν θα ήταν αρκετά παραστατικό για τη γραμμή του κόμματος σχετικά με τη ΔΕΗ;

Ο ΣΥΡΙΖΑ, το Κέντρο και η εξημέρωση του θηρίου....

Του Χρήστου Λάσκου, απο το Alter Thess...
Τις τελευταίες εβδομάδες –και, ιδίως, μετά από τις εκλογές- τα καθεστωτικά μέσα, με πρώτα αυτά που συνδέονται με το ΔΟΛ, αλλά όχι μόνο, φαίνεται να έχουν αλλάξει τροπάριο σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση του ΣΥΡΙΖΑ.
Από εκεί που πρώτο τους μέλημα ήταν να τον παρουσιάζουν για έξαλλο,
αναρχοπερίεργο και  ακραία επικίνδυνο «για το λαό και τον τόπο», τα σπίτια και τις αποταμιεύσεις «μας» τώρα του δίνουν συμβουλές βελτίωσης –και, κυρίως, αυτοβελτίωσης. Με πρώτη και θεμελιώδη πως πρέπει να «στραφεί προς το Κέντρο» με ό,τι αυτό επιτάσσει όσον αφορά τις αναγκαίες προσαρμογές στο πρόγραμμα και την εν γένει συμπεριφορά του.
Αυτό αλλιώς λέγεται διεκδίκηση του χώρου της Κεντροαριστεράς από όσους επιδιώκουν την ανασύστασή της σε άλλη κατεύθυνση. Αυτό δεν έκανε, άλλωστε, κι ο Ανδρέας στη δική του την  ώρα; Αυτή δεν ήταν η συνταγή της επιτυχίας του;
Να πω, λοιπόν, πως δεν έχω σκοπό εδώ να αναλύσω τι έκανε ο Ανδρέας. Για τις δικές μας ανάγκες, φτάνει, να συμφωνήσουμε πως αυτό που έκανε ο Ανδρέας μας αφήνει παγερά αδιάφορους στο μέτρο που αφορούσε κάτι που, κανείς δεν αμφιβάλλει πια, πως ήταν πρώτα από όλα αντίθετο στη δουλειά και τα οράματα της Αριστεράς.  Ο Άγγελος Ελεφάντης μας το έλεγε από τότε και συνεχώς και μου κάνει εντύπωση πως υπάρχουν κι ανάμεσά μας άνθρωποι που θαυμάζουν (sic) περισσότερο τον Ανδρέα από τον Άγγελο.
Μας δίνουν συμβουλές, λοιπόν, όσοι ισχυροί διαμορφωτές της κοινής γνώμης μέχρι χθες μας αντιμετώπιζαν ως συνιστώσες υποδιαιρέσεις του 666. Και δικαίως εξανίσταται το ΠΑΣΟΚ και φωνάζει πως «Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προχώρησε σε στροφή στον ρεαλισμό και στο κέντρο, όπως διατείνονταν ότι ήθελε ο κ. Τσίπρας. Αντιθέτως, όπως προκύπτει από το κείμενο, επικράτησαν οι αριστερίστικες φωνές. Ο ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο από ποτέ, αδυνατώντας να αντιληφθεί τις πραγματικές προτεραιότητες των πολιτών και της χώρας και να συμβάλει στην προώθηση τους, κατασκευάζει ένα εμφυλιοπολεμικό σκηνικό και παραμένει προσκολλημένος στο ερώτημα αν έπρεπε ή δεν έπρεπε να γίνει η συμφωνία της Βάρκιζας το 1945»..

Σαν τον Σίσσυφο...

του Γιωργου Χ. Παπασωτηριου... Κορυβαντιούν, χτυπούν τα κλάξον των αυτοκινήτων, κραυγάζουν ύμνους εθνικούς με το πάθος (ενίοτε και τις «περικεφαλαίες») των χρυσαυγιτών, κατακεραυνώνουν όσους τολμούν να αρθρώσουν ενστάσεις, εκείνους που μιλούν για τους πεινασμένους, τους άνεργους, τους αόρατους.

Οι καθαρίστριες και ό,τι κατά τη γνώμη τους αντιτίθεται στην ψυχική ανάταση που προσφέρει η εθνική ποδοσφαίρου, είναι μίζερο, κάποτε και αντεθνικό, καθώς πάει κόντρα στο κυρίαρχο… λαϊκό ρεύμα. Τι κι αν αναζητάς τροφή στους πράσινους κάδους και στις ελεημοσύνες, τι κι αν τα παιδιά σου φεύγουν μετανάστες, τι κι αν η αξιοπρέπειά σου στραπατσάρεται από την ανεργία, εσύ οφείλεις να χαίρεσαι.
Αλλιώς, καταδικάζεσαι σε αιώνια «πνευματική δυσκοιλιότητα», εξοστρακισμένος στην περιοχή του δήθεν προοδευτικού! Τους θυμάμαι, είναι οι ίδιοι και με τα ίδια επιχειρήματα, είναι αυτοί οι οποίοι τη δεκαετία του 1990 μας κατακεραύνωναν, επειδή τολμούσαμε να αντιταχθούμε στην περίφημη «γκλαμουριά», στη δανεική υπερκατανάλωση και σ’ έναν επιφανειακό τρόπο ζωής όπου οι αξία του καθενός ήταν αντίστοιχη της περιοχής και του σπιτιού που κατοικούσε καθώς και της μάρκας του αυτοκινήτου που κυκλοφορούσε.
Η ίδια ιδεολογία, οι ίδιες αξίες, αντί να απορριφθούν στη χωματερή της ιστορίας, καθώς είναι αυτές που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάντια, επανέρχονται με τους ίδιους, παλιούς τους φορείς (οι πιο μορφωμένοι τους λένε και «ξενιστές»).
 Κι εμείς σαν το Σίσσυφο. Χαμένοι έτσι κι αλλιώς. Γιατί αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ! Αλλά εμείς, εκεί, σαν το Σίσσυφο να κουβαλάμε πάλι το βράχο στην κορυφή. Μέχρι ν’ αλλάξουμε πλαγιά…

Ο Φάνης και το ανθρωπάκι...

του Νίκου Κακλαμάνη, απο το Red NoteBook...

Οι «Ακυβέρνητες Πολιτείες» του Στρατή Τσίρκα σημάδεψαν πολλούς από εμάς και συνέβαλαν στη μετάβασή μας από την πολιτική εφηβεία στην ενηλικίωση – από  την αθωότητα στην αμφιβολία.
Στο τρίγωνο Ιερουσαλήμ- Κάιρο-Αλεξάνδρεια περιφέρονται και συμπλέκονται πράκτορες, αγωνιστές, μοιραίες γυναίκες, νταβατζήδες, έρωτες, πάθη και πολιτικές ίντριγκες, ενώ ο Ρόμελ πλησιάζει στην Αίγυπτο.
Ο Φάνης είναι ο οργανωτής, εμψυχωτής και καθοδηγητής του δημοκρατικού, αντιφασιστικού κινήματος της Μέσης Ανατολής. Πιστός στις κομμουνιστικές ιδέες και το κόμμα, προσηνής, ήπιος, ακούει τους συντρόφους του, κατανοεί τις ανάγκες και δέχεται τις αδυναμίες τους, τους στηρίζει με κάθε τρόπο και μπαίνει μπροστά στα δύσκολα.
Το ανθρωπάκι είναι υψηλόβαθμο κομματικό στέλεχος. Ψυχρός, αλαζόνας, κενός συναισθημάτων, υπονομεύει σε κάθε ευκαιρία τον Φάνη, παγιδεύει και συκοφαντεί συντρόφους, κάνει μυστικές συναντήσεις και συνάπτει συμφωνίες με τον αντίπαλο.
Τελικά, το κίνημα της Μέσης Ανατολής συντρίβεται από τον αγγλικό στρατό. Οι αγωνιστές αφοπλίζονται, συλλαμβάνονται και κλείνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην έρημο, τα περίφημα «σύρματα». Η ηγεσία του ΕΑΜ τους αποκηρύσσει, υπογράφει τη συμφωνία του Λιβάνου που χαρακτηρίζει τον αγώνα τους «αντεθνική στρατιωτική στάση» και για τους πρωταγωνιστές του κινήματος διαχέεται η ρετσινιά του πράκτορα της Intelligence Service.
Μετά την απελευθέρωση, οι «συρματάδες» επιστρέφουν στην Ελλάδα. Ο Φάνης, με συνεχείς παραστάσεις και υπομνήματα στη κομματική ηγεσία, προσπαθεί να αποκαταστήσει την αλήθεια, να υπερασπιστεί την τιμή και την υπόληψη των συναγωνιστών του. Ματαιοπονεί. Στο κόμμα κάνει κουμάντο το ανθρωπάκι: η ηγεσία ακούει μόνο το ανθρωπάκι. Ο Φάνης, λοιπόν, μπαίνει στο ψυγείο. Έπειτα από χρόνια το κόμμα τον θυμάται και του αναθέτει αποστολή σε κάποιο νησί. Την αναλαμβάνει με ανακούφιση. Όμως γνωρίζει ότι πρόκειται για αποστολή αυτοκτονίας.

ΣΩΣΤΕ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΩΤΕΣ...

kartesios280614Οι Σώτες Τριανταφύλλου αυτοανακηρύχθηκαν σε Αγίους Πέτρους του Δυτικού Παραδείσου. Κρατάνε τα κλειδιά των πυλών και λένε «εσύ είσαι καλός για δυτικός, πέρνα», «εσύ είσαι κακός για δυτικός, πάνε στην κόλαση του μουσουλμανισμού».
Θα ήταν γραφικό όλο αυτό αν δεν ήταν άκρως επικίνδυνο. Και είναι επικίνδυνο επειδή αυτό το πλέον συντηρητικό κομμάτι της σκέψης έχει καταφέρει να παρουσιαστεί ως προοδευτικό. Οι Σώτες Τριανταφύλλου είναι οι εκπρόσωποι της «ρεαλιστικής κεντροαριστεράς» την οποία το Σύστημα παλεύει με νύχια και με δόντια να μας την επιβάλει ως την αυριανή καλύτερη λύση. Παρακολουθώντας τους, όμως, δύσκολα θα διακρίνεις διαφορές με τις απόψεις του πατρός Μπους καθώς και εκείνες των θρησκόληπτων Ευαγγελιστών που εκλέγουν συνήθως πρόεδρο στις ΗΠΑ.
Γράφουν οι κυρά – Σώτες: «Η εφαρμογή της πολυπολιτισμικότητας εμποδίζει την αφομοίωση και κατακερματίζει («βαλκανοποιεί») την κοινωνία η οποία δεν επιτυγχάνει ενιαία εθνική ταυτότητα. Αυτή η αποτυχία έχει ανυπολόγιστες συνέπειες: οι μειονότητες παραμένουν προσκολλημένες σε βάρβαρα ήθη· περικλείονται και απομονώνονται από την ευρύτερη κοινωνία και, με τη θεαματική τους «ασυμβατότητα», προκαλούν ρατσιστικά αισθήματα στους πολίτες των χωρών υποδοχής (επ’ αυτού καλό είναι να διαβάσει κανείς τον Ετιέν Μπαλιμπάρ που κάνει λόγο για τις κραυγαλέες «ορατές διαφορές»).
Μαλακία για τον εξής απλούστατο λόγο. Όταν έφτασαν στην Ελλάδα οι πρόσφυγες του Πόντου, αντιμετωπίστηκαν ως βάρβαροι και ανεπιθύμητοι. Τους όρισαν ως τόπο διαμονής κάτι ξερές βουνοκορφές ξασπρισμένες από τον ήλιο και την απουσία σκιάς.

Οι νεοφιλελεύθεροι θέλουν ένα κράτος- Πάμπλο Εσκομπάρ. Λογικότατο...

απο το Τρυπιο Ευρω...
Ο Θ. Τζήμερος έχει κάθε λόγο να επιθυμεί οι δύο τόνοι ηρωίνης που κατασχέθηκαν στα χέρια εφοπλιστών να καταλήξουν δίκην κρατικής δωρεάς στο πόπολο. Μόνο ένας αποχαυνωμένος λαός, άλλωστε, θα μπορούσε να υποστηρίζει νεοφιλελεύθερους σαν και του λόγου του, κόντρα στα ταξικά του συμφέροντα.
Δεν αντιτίθεμαι στην ελεύθερη διακίνηση ναρκωτικών, με την έννοια πως αν δεν επιτρέπουμε οτιδήποτε προξενεί κακό στην κατάχρησή του στην ανθρώπινη υγεία θα έπρεπε να μην κάνουμε τίποτα άλλο από το να βάζουμε παντού απαγορεύσεις, από το αλκοόλ και τον τζόγο για παράδειγμα έως τα δελτία ειδήσεων του MEGA. Αλίμονο, όμως, αν το κράτος που τόσο μισεί ο Θ. Τζήμερος και οι ομοϊδεάτες του αντί να αποτελεί τον κεντρικό πυλώνα για τη δίκαιη αναδιανομή τού εισοδήματος μετατραπεί επισήμως σε πρεζέμπορο που διανέμει την άσπρη σκόνη αντί για ευκαιρίες για αξιοπρεπή απασχόληση. Αν είναι έτσι, ας καλέσουμε τους διάφορους ανά τη γη έμπορους ναρκωτικών να μας δώσουν το "know how" για το πώς ένα ήδη λούμπεν προλεταριάτο θα εκφυλιστεί ακόμα περισσότερο, ναρκωμένο από τις ψευδαισθήσεις των εξαρτησιογόνων ουσιών...

Ο καθένας μας έχει το αναφαίρετο δικαίωμα στην αυτοκαταστροφή του και γι' αυτό θα πρέπει να μπορεί να επιλέγει τη μέθοδο με την οποία θα την καταφέρει. Δεν μπορούμε να απαγορεύουμε τα μπαρ, τα πρακτορεία ΠΡΟ-ΠΟ ή την τηλεόραση γιατί κάποιοι εθίζονται παραπάνω σε όλα αυτά και βλάπτουν τον εαυτό τους. Δεν είναι, άλλωστε, αυτά που ωθούν τους ανθρώπους στα άκρα, απλώς βρίσκονται εκεί για να καλύπτουν τεχνητές ανάγκες που δημιουργούνται από ένα σωρό άλλες αιτίες. Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν χρειάζονται τις παραισθήσεις για να περνούν καλά, αυτές δεν είναι τίποτα άλλο παρά η καταφυγή των απελπισμένων από μια ζωή η οποία δεν είναι ακριβώς αυτή που ονειρεύτηκαν...

Ποιοι μας κυβερνούν!

απο τον Ημεροδρομο...
Μας κυβερνάει ο Σαμαράς. Ο άνθρωπος που όταν τον ρώτησαν ενώπιον της Μέρκελ γιατί τάχθηκε ενάντια στο πρώτο Μνημόνιο εκείνος σταύρωσε τα χεράκια του και απάντησε: «Ουδείς αναμάρτητος»…
Μας κυβερνάει ο Χαρδούβελης. Ο άνθρωπος που η σημερινή κυβερνητική εκπρόσωπος, η Βούλτεψη, τον είχε αποκαλέσει «εθελόδουλο»…

Μας κυβερνάει η Βούλτεψη. Αυτή είναι που σήμερα εκπροσωπεί και υποστηρίζει όσα κάνει εκείνος που η ίδια τον αποκαλούσε «εθελόδουλο»…
Μας κυβερνάει ο Ντινόπουλος. Αυτός που ο Γεωργιάδης τον αποκαλούσε «γελοίο»…
Μας κυβερνάει ο Γεωργιάδης. Αυτός που ο Ντινόπουλος τον αποκαλούσε «γελοίο»…
Μας κυβερνάει ο Γιακουμάτος (εδώ τα σχόλια περιττεύουν)…
Μας κυβερνάνε οι φίλοι των Μπαλτάκων και των Κρανιδιώτηδων…
Το πολιτικό προσωπικό που κάνει τις δουλειές των Λάτσηδων, των τραπεζιτών, των εργολάβων και των τοκογλύφων, ο θίασος που τον αφήνουμε να ξεπουλάει την Ελλάδα, αυτοί τον απαρτίζουν.
   Αυτοί μας κυβερνούν!
Σε αυτούς είναι που έχουμε επιτρέψει να μας κρατούν υπόδουλους όχι μόνο πολιτικά αλλά και αισθητικά.
   Τι ντροπή.
Και τι καμπανάκι για να ξαναθυμηθούμε τον Ρουσό. Οι λαοί, έλεγε, για να είναι ελεύθεροι πρέπει να εκπληρώνουν μια προϋπόθεση: Να είναι «και άξιοι για να είναι ελεύθεροι»…

Ερχονται οι κομμουνιστές!

Του Δημήτρη Τρίμη, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...    
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΙΜΗΣΠροσέξτε τα επίσημα στοιχεία του success story: 77 δισεκατομμύρια ευρώ τα «κόκκινα» δάνεια προς τις τράπεζες (οι οποίες χρηματοδοτήθηκαν με ενέσεις επιβίωσης ύψους 211,5 δισεκατομμυρίων ευρώ δημοσίου χρήματος), 66 δισεκατομμύρια ευρώ χρέη από φόρους εταιρειών και ιδιωτών προς το Δημόσιο,
2,4 δισεκατομμύρια ευρώ οι υποχρεώσεις του Δημοσίου προς ιδιώτες και πάνω από 30 δισεκατομμύρια ευρώ οι ζημιές των ασφαλιστικών ταμείων την τελευταία πενταετία.
Το δε δημόσιο χρέος έφτασε τα 318 δισεκατομμύρια ευρώ ή στο 175% του μειωμένου κατά 30% την τελευταία πενταετία ΑΕΠ. Από την άλλη πλευρά, οι εξαγωγές ελληνικών προϊόντων μειώνονται παρά τη ραγδαία πτώση του εργατικού κόστους, ενώ η προσέλκυση κεφαλαίων (καθαρών εισροών ξένων επενδύσεων) έπεσε από τα 4,3 δισεκατομμύρια ευρώ το 2006 στο 1,6 δισεκατομμύριο ευρώ το 2013 -παρά τις διευκολύνσεις και τα παρακαλετά. Δηλαδή η εσωτερική υποτίμηση πέτυχε, ο ασθενής λαός όμως πεθαίνει.
Πώς διορθώνεται αυτή η εικόνα καταστροφής, σύμφωνα με τις επόμενες μνημονιακές υποχρεώσεις της κυβέρνησης Σαμαρά που συνυπογράφηκαν με την τρόικα και πρέπει να πραγματοποιηθούν έως το τέλος του 2014; Πρώτον, κόβονται τα «εφάπαξ» και μειώνονται οι συντάξεις και οι υγειονομικές παροχές των συνταξιούχων και εργαζομένων. «Απελευθερώνονται» επαγγέλματα και εργασιακές σχέσεις, καταργούνται απολύτως οι συλλογικές συμβάσεις, πέφτει κάτω από τα 586 ευρώ (και τα 495 ευρώ στους κάτω των 25 ετών) ο νομοθετικά ρυθμισμένος βασικός μισθός και μειώνονται έως καταργήσεως οι εργοδοτικές εισφορές και οι φόροι «υπέρ τρίτων» (που στήριζαν σε ένα βαθμό το ασφαλιστικό σύστημα).

Παρασκευή 27 Ιουνίου 2014

Φάτε εθνική ομοψυχία! Τόσα χρόνια γι' αυτό σας εκπαιδεύαμε ζώα!

projector revolt...
 
Είσαι εργαζόμενος σε μια εταιρία. Η εταιρία σου φέρεται σαν σκουπίδι. Ο πρόεδρός της, οι μέτοχοί της και το διοικητικό συμβούλιο σου κόβουν τον μισθό, σου προεκτείνουν το ωράριο, υποβαθμίζουν συνεχώς τις συνθήκες εργασίας σου, βάζουν μπράβους να σε χτυπήσουν για να μην τολμήσεις να παραπονεθείς. Κάθε φορά που περνάν από μπροστά σου σε φτύνουν και γελάνε μαζί σου. Φτιάχνουν τις πολυτελείς ζωές τους πάνω στην εξαθλίωση σου. Τους μισείς και σε μισούνε.

Έρχεται μια πρόσκληση στην εταιρία. Διοργανώνεται ένα τουρνουά ποδοσφαίρου με ανταγωνίστριες εταιρίες. Τα ξεχνάμε όλα αδέρφια για όσο θα διαρκέσει το τουρνουά. Πρόεδρος, αντιπρόεδροι, μέτοχοι, διευθυντές και υπάλληλοι αγκαλιασμένοι πάμε να δοξάσουμε την εταιρία μας. Αφήνουμε τα πάντα στην άκρη για όσο κρατάει το τουρνουά. Κανένα μίσος. Εταιρική ομοψυχία συνέταιροι. Όλοι μια γροθιά. Για το καλό της εταιρικής μας συνοχής. Θα πιούμε μπύρες μαζί, θα χορέψουμε μαζί και θα πανηγυρίσουμε έξαλλα μαζί. Αυτά που μας ενώνουν (εταιρικό πρωτάθλημα) είναι περισσότερα από αυτά μας χωρίζουν (εταιρική δικαιοσύνη).

ΥΓ. Όποιος θεωρεί ότι άλλο το Έθνος και άλλο η εταιρία... πρόβλημά του. Όποιος θεωρεί ότι άλλο η Εθνική Ομοψυχία και άλλο η Εταιρική Ομοψυχία επίσης πρόβλημά του.

Ο δικαστής ο Μπερντ...

του Μαζεστιξ, απο το Ιστολογιο Τοιχο - Τοιχο....
Τελικά στην Ελλάδα είναι νόμιμο να γαμάς τη ζωή όλων των Ελλήνων, εκτός της πολύτιμης ζωής των μπάτσων και των δικαστών. Εδώ που τα λέμε, αν οι μπάτσοι είναι οι μπράβοι της εξουσίας, οι δικαστές είναι οι διαιτητές του ματς μεταξύ εξουσίας και πολιτών.

Αυτοί "σφυρίζουν" και αποφασίζουν τι είναι κανονικό και τι αντικανονικό.
Άρα οι παράγοντες τους έχουν ανάγκη.
Κι αφού τους έχουν ανάγκη, τους καλοπιάνουν.
Και φυσικά οι πλουσιότεροι και δυνατότεροι παράγοντες έχουν μεγαλύτερη ευχέρεια να επηρεάσουν τους "διαιτητές".
Κι αυτοί οι παράγοντες είναι οι παράγοντες της εξουσίας.
Μα οι "παράγκες" έτσι χτίζονται!
Οι παράγοντες σκάνε μπόλικο χρήμα σους διαιτητές, τους προστατεύουν από κάθε "κακοτοπιά" και γι' αντάλλαγμα ζητούν μονάχα να σφυρίζουν ό,τι "αρμόζει", ωστε να έρθει το αποτέλεσμα που επιδιώκουν.

Έτσι κάνουν και οι κυβερνήσεις με τους δικαστές.
Δηλαδή, ο δικαστής για να κλείσει τα μάτια του μπροστά στην παρανομία και για να μη βγάλει άχνα και... "ενοχλητικές αποφάσεις", θα πρέπει να 'χει το στόμα μπουκωμένο!
Με στόμα μπουκωμένο απ' τα φράγκα, δέχεται να λερώσει τα χέρια του και να βγάλει τις αποφάσεις που βολεύουν.

Πως το WikiLeaks μας άνοιξε τα μάτια για την ψευδαίσθηση της ελευθερίας...

 
Θυμόμαστε τις επετείους που σηματοδοτούν τα σημαντικά γεγονότα της εποχής μας: H 11η Σεπτεμβρίου (όχι μόνο η επίθεση στους Δίδυμους Πύργους το 2001, αλλά και το στρατιωτικό πραξικόπημα εναντίον του Αλιέντε στη Χιλή το 1973), η D-day κτλ. Ίσως μια άλλη ημερομηνία θα πρέπει να προστεθεί στον κατάλογο αυτό: 19 Ιουνίου.
 
Οι περισσότεροι από εμάς θέλουμε να κάνουμε μια βόλτα κατά τη διάρκεια της ημέρας για να πάρουμε μια ανάσα καθαρού αέρα. Πρέπει να υπάρχει ένας καλός λόγος για όσους δεν μπορούν να το κάνουν - ίσως έχουν μια δουλειά που τους εμποδίζει (να δουλεύουν για παράδειγμα σε ανθρακωρυχεία η σε υποβρύχια) ή να έχουν μία περίεργη ασθένεια που κάνει την έκθεση στο φως του ήλιου ένα θανάσιμο κίνδυνο. Ακόμα και οι κρατούμενοι έχουν την καθημερινή τους ωριαία βόλτα στον καθαρό αέρα.
 
Η 19η Ιουνίου σηματοδοτεί δύο χρόνια από τότε που ο Julian Assange στερήθηκε το δικαίωμα αυτό: είναι μόνιμα περιορισμένος στο διαμέρισμα που στεγάζει τη πρεσβεία του Εκουαδόρ στο Λονδίνο. Αν βγει από το διαμέρισμα, θα συλληφθεί αμέσως. Τι έκανε ο Assange για να το αξίζει αυτό; Με έναν τρόπο, μπορεί κανείς να κατανοήσει τις αρχές: Ο Assange και οι πληροφοριοδότες συνάδελφοί του έχουν συχνά κατηγορηθεί ότι είναι προδότες, αλλά είναι κάτι πολύ χειρότερο (στα μάτια των αρχών).
 

Το ΚΚΕ στα δίχτυα των illuminati...

του Γιωργου Ανανδρανιστακη, απο την Αυγη...
"Μόνο ως προσβολή και θράσος αντιμετωπίζουν πλέον τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ τέτοιες προσχηματικές προτάσεις". Έτσι απάντησε η ηγεσία του ΚΚΕ στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για πολιτικό διάλογο. Ωραία απάντηση, ευγενική, μετριοπαθής, διαλλακτική, χωρίς υπεροψία και έπαρση.
Θα μου πεις, μπροστά σε όσα έχουν σούρει κατά καιρούς, τα περί προσβολής είναι χάδι με πούπουλο χήνας που έχει τραφεί αποκλειστικά με άνθη κερασιάς. Εδώ κατηγορούν τους συριζαίους ότι προωθούν συνειδητά τη ναρκοκουλτούρα, ότι ρίχνουν δηλαδή τον κοσμάκη στην πρέζα για να θολώνει η κρίση του και να μην ψηφίζει το Κόμμα. Σιγά μη διστάσουν να μιλήσουν για προσβολές.
Η φοβερή και τρομερή ηγεσία του ΚΚΕ, το ιερατείο που κάθεται στο όρος Αραράτ και συνομιλεί απευθείας με τον Θεό του Κομμουνισμού, που, κοίτα να δεις φίλε μου, είναι φτυστός ο Κουτσούμπας. Οι σύγχρονοι illuminati, οι πεφωτισμένοι που φυλάνε την Κιβωτό με τις Δέκα Εντολές, «Αγάπα τον Ιωσήφ σου ως εαυτόν», «Έξι ημέρες να συνεδριάζεις, την δε ημέρα την εβδόμη να εκλέγεις την ηγεσία με 99,4%», «Πούλα τη συχνότητα που σου έδωσε το κράτος στους δεξιούς» κ.ο.κ.
Όταν είσαι ιερατείο για πολύ καιρό, κάποια στιγμή ζαλίζεσαι και νομίζεις ότι είσαι ιερός. Κάτι σαν τον Γιαχβέ, που μόλις τον πιάσεις στο στόμα σου, πέφτει φωτιά από ψηλά κι αν δεν πέσει φωτιά από ψηλά, πέφτει πέτρα από χαμηλά, τι να κάνει κι ο Θεός, δεν προλαβαίνει να τσουρουφλίσει όλους τους βλάσφημους. Ζαλίστηκε το ιερατείο του ΚΚΕ, πίστεψε το παραμύθι που έχει πλάσει για τους άλλους, δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του το ιερατείο, δεν δέχεται κριτική και αμφισβήτηση. Τρώνε πέτρα οι βλάσφημοι με τα καντάρια κι όταν δεν προλαβαίνει η ηγεσία, αναλαμβάνουν οι πρόθυμοι του Διαδικτύου, απύθμενο το κουκουεδίστικο μίσος στο Διαδίκτυο, σε πονάει η ψυχή σου από το μίσος.
Τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ προσβλήθηκαν, λέει, από την πρόσκληση για συνεργασία των δυνάμεων της Αριστεράς. Από τη διακυβέρνηση της Δεξιάς με την Ακροδεξιά δεν προσβάλλονται τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ; Που τους πατάνε χάμω κάθε μέρα, τους παίρνουν τους μισθούς, τις δουλειές, τα δάση, το νερό, το ρεύμα, τις παραλίες. Από αυτά δεν προσβάλλονται τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ; Από την ηγεσία του κόμματος που λέει «όλοι ίδιοι είναι, τίποτα δεν αλλάζει». Ε, αφού δεν αλλάζει τίποτα και όλοι ίδιοι είναι, ας μείνουν κι άλλο στην εξουσία οι Σαμαράδες και οι Βενιζέλοι. Από αυτήν τη στάση δεν προσβάλλονται τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ;
Προσβάλλονται τα μέγιστα, γι' αυτό το ΚΚΕ πήρε 9% στις περιφερειακές και 6% στις ευρωεκλογές. Το κόμμα έχασε το ένα τρίτο της δύναμής του μέσα σε μία εβδομάδα κι οι illuminati της ηγεσίας δεν είδαν τίποτα. Παρέμειναν τυφλωμένοι από το Θαβώρειο φως της αρχέγονης αλήθειας που φυλάνε στις κρύπτες τους.

Η ψυχή τής Αριστεράς...

Παρά την πρωτοφανή κρίση στην Ευρώπη, οι οιωνοί για την απεμπλοκή από αυτήν δεν είναι ορατοί και ο αναμενόμενος ρόλος τής εκτός Ελλάδος ευρωπαϊκής Αριστεράς ακόμη λιγότερο. Με τις πρόσφατες ευρωεκλογές, πιστοποιήθηκε όχι μόνον καταλυτική αδυναμία της να παίξει πρωταγωνιστικό ρολο στις εξελίξεις, αλλά και πρόβλημα απλής βιωσιμότητός της.
Στις πλείστες ευρωπαϊκές χώρες, η λαϊκή ετυμηγορία κινήθηκε προς τα δεξιά, παρά προς τα αριστερά.
Στον ευρωπαϊκό Βορρά, ενισχύθηκαν αντιευρωπαϊκές και ακροδεξιές επιλογές, που θυμίζουν τη μοιραία δεκαετία του 1930. Παρ' ότι η σύγκριση ανάμεσα στις δύο εποχές θα ήταν παράτολμη, κάποια στοιχεία παραμένουν κοινά. Σε αμφότερες, υπάρχει αδυναμία ή δυσπιστία της Αριστεράς να ανοιχθεί στην κοινωνία και να συγκροτήσει ευρύτερο μέτωπο πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων ενάντια στο σημερινό κίνδυνο κοινωνικής αποδόμησης.
Σε αντίθεση με την ευρωπαϊκή Αριστερά, η ελληνική παραμένει σήμερα στο κέντρο της κρίσης, με προοπτικές που την καθιστούν πόλο αναφοράς για ολόκληρη την ήπειρο. Ισως η επιτυχία της οφείλεται στο ότι ο λόγος της δεν είναι μόνον «ταξικός», αλλά επίσης δημοκρατικός και πατριωτικός. Δεν απευθύνεται σε μόνο ένα τμήμα της κοινωνίας, αλλά στη μεγάλη πλειονότητά της, δεν περιορίζεται στην καταγγελία της οικονομικής ανισότητος και αδικίας, εγείρει επίσης ζητήματα ανθρώπινης αξιοπρέπειας, δημοκρατίας και σωτηρίας της χώρας. Το αυτό συμβαίνει με το ισπανικό Podemos, που πρωτοεμφανίστηκε στις τελευταίες εκλογές, προερχόμενο από πλατείες και «αγανακτισμένους».
Ωστόσο, οι εκκλήσεις για δημοκρατικές συμμαχίες, παρά τις επιτυχίες τους, αμφισβητούνται σήμερα από τους ίδιους τους κόλπους της Αριστεράς. Διατυπώνεται η ανησυχία ότι οι συμμαχίες με «αυτομολούντες» από άλλους πολιτικούς χώρους αλλοιώνουν την ταυτότητά της.
Ωστόσο, πώς αλλιώς θα μπορούσε η Αριστερά να φθάσει στην τελική νίκη, εάν όχι μέσω μετατόπισης του εκλογικού σώματος; Πώς αλλιώς αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί, εάν όχι με συμμαχίες, σε δημοκρατική βάση και ισοτιμία, με δυνάμεις προερχόμενες από άλλους χώρους; Γιατί άραγε να θεωρείται αυτονόητο ότι η Αριστερά «χάνει την ψυχή της», όταν συνεργάζεται με άλλους χώρους; Στην πρόσφατη ιστορία, οσάκις η Αριστερά περιορίστηκε στην απλή διαφύλαξη των «ιερών και οσίων» της, μπορεί να έσωσε την ψυχή της, αλλά οδηγήθηκε στην απομόνωση και στην αποτυχία. Αντίθετα, οσάκις ανοίχθηκε σε ευρύτερα δημοκρατικά και πατριωτικά μέτωπα, έγραψε ιστορία όχι μόνον για τον εαυτό της, αλλά και για το σύνολο της κοινωνίας.

Μαθήματα Αλληλεγγύης...

Της Γεωργίας Βαλωμένου, απο ToPortal...
Για δυο συνεχόμενες σχολικές χρονιές διοργανώθηκαν στη Γκράβα Μαθήματα Αλληλεγγύης, δηλαδή δωρεάν ενισχυτικά μαθήματα από εθελοντές καθηγητές για μαθητές γυμνασίου και λυκείου. Η διοργάνωση έγινε από την Γ’ ΕΛΜΕ Αθήνας και την Ένωση Γονέων 5ης Δημοτικής κοινότητας, με την προσωπική δέσμευση και την σκληρή εργασία αδιόριστων, διορισμένων και συνταξιούχων εκπαιδευτικών οι οποίοι είτε δίδαξαν είτε υποστήριξαν με άλλους τρόπους την διεξαγωγή των μαθημάτων.
Τι αποκομίσαμε από την εμπειρία και τι μάθαμε από τα λάθη μας:
Η ανάγκη των μαθητών για την ενισχυτική διδασκαλία είναι μεγάλη και αδιαμφισβήτητη. Φέτος περισσότερο από πέρσι, του χρόνου ακόμα περισσότερο. Όχι μόνο γιατί η οικονομική κρίση στερεί από τους γονείς την οικονομική δυνατότητα να στηρίξουν τα παιδιά τους με φροντιστήρια, αλλά κυρίως γιατί το εκπαιδευτικό σύστημα συρρικνώνεται και υποβαθμίζεται ενισχύοντας όσο ποτέ την παραπαιδεία. Η αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα, οι συγχωνεύσεις σχολείων, η εξόντωση των καθηγητών μέσα από την οικονομική δυσπραγία, την αύξηση των διδακτικών ωρών και την κοινωνική απαξίωση που εδώ και χρόνια καλλιεργούν τα ΜΜΕ, υποβαθμίζουν την παρεχόμενη «υπηρεσία» με τρόπο που είναι περιττό να αναλυθεί. Παράλληλα, το «νέο λύκειο» με την Τράπεζα Θεμάτων δυσκολεύει ακόμα περισσότερο τη ζωή τόσο των καθηγητών που τρέχουν να προλάβουν την εξεταστέα ύλη αλλά κυρίως των μαθητών των οποίων η προαγωγή από τάξη σε τάξη γίνεται όλο και δυσκολότερη.

Περί ανοιγμάτων, μητρώων και χρωμάτων...

Θέμης Δημητρακόπουλος, απο την Αυγη...
Περί ανοιγμάτων, μητρώων και χρωμάτωνΆνοιγμα, ναι!
Στην κοινωνία, δεξιά κι αριστερά, ό,τι κι αν ψήφισε ο καθείς κι η καθεμιά στο παρελθόν. Ο οποιοσδήποτε έχει το δικαίωμα του αναπροσανατολισμού και του περάσματος ακόμη και στην αντίπερα όχθη.

Σε μια δημοκρατία, αλίμονο αν ήταν αλλιώς.
Γι' αυτό το άνοιγμα νομιμοποιούμαστε, και οφείλουμε, να μιλάμε στον ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως...
Οι σημερινοί ανέστιοι κομματικά επαγγελματίες της πολιτικής -βουλευτές, πρώην βουλευτές και υπουργοί, στελέχη των κομμάτων της ανύπαρκτης στην κοινωνία Κεντροαριστεράς που, ποιούντες την ανάγκη φιλοτιμία, συντάσσονται με τον βέβαιο νικητή των επόμενων, οψέποτε αλλά μάλλον λίαν συντόμως, εκλογών, προσδοκώντας σε μερίδιο εξουσίας ή απλά στην πολιτική τους επιβίωση- κι όσοι/ες ακόμη βλέπουν με αγωνία να πλησιάζει η ώρα της πολιτικής εξαφάνισης ας διαλέξουν έντιμα και ειλικρινά τον δρόμο της προσωπικής τους αλήθειας, της αυτοκριτικής τους και της άδολης συμπόρευσης.
Όχι για να αναβαπτιστούν, αβρόχοις ποσί, σε έναν από πολλούς επιθυμητό πολιτικό αχταρμά, ένα "θολό" μπλοκ εν όψει της επερχόμενης αριστερής διακυβέρνησης -στο στυλ "πάμε όλοι μαζί παιδιά, περασμένα - ξεχασμένα"-, αλλά πρωτίστως για να αποπλυθούν από τα λερά νερά τής μέχρι τούδε συμμετοχής τους στη ζοφερή πορεία του τόπου στα μνημονιακά χρόνια.
Πρώτα πείθεις, χωρίς υπόρρητα ανταλλάγματα - και μετά, στην πορεία, βλέπουμε.
Γιατί ναι, ανάγκη πάσα να φύγει το συντομότερο η σημερινή κυβέρνηση, που το μόνο της μέλημα πλέον είναι να αφήσει πίσω της καμένη γη για τη διάδοχη κατάσταση.
Αλλά προσοχή εκεί που φωνάζει "χρώματα, λερώνει".
Οι λεκέδες είναι καμιά φορά επίμονοι - και ανεξίτηλοι.
Γιατί, σύντροφοι και συντρόφισσες, υπάρχουν και τα μητρώα της συλλογικής μνήμης. Κι αυτά δεν σβήνουν με αποφάσεις των όποιων επιτροπών, κεντρικών είτε παράκεντρων.

* Ο Θέμης Δημητρακόπουλος είναι συγγραφέας, μέλος της γραμματείας του Τμήματος Οικολογίας - Περιβάλλοντος του ΣΥΡΙΖΑ

Κεφαλοδιαπλοκή...

Ρεμπελισκος...
Το πρωί της Παρασκευής, στο πλατό του καναλιού του εργολάβου Μπόμπολα και της εκπομπής του δημοσιογράφου που πήρε δάνειο από τον Ρέστη (και ξέχασε να το αποπληρώσει αλλά δεν ξέχασε να υπερασπιστεί τον Ρέστη σε δικαστήριο για δημοσίευμα σε βάρος του)
και του δημοσιογράφου που έκανε πλάκα με το βίντεο Ζαχόπουλου, βρέθηκε ο ευρωβουλευτής και Γραμματέας Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας, Μανώλης Κεφαλογιάννης, ο ευρωβουλευτής τους ΣΥΡΙΖΑ, Γιώργος Κατρούγκαλος, και ο Χρήστος Πρωτόπαπας.
Το βίντεο της “συζήτησης” μεταξύ Κεφαλογιάννη και Κατρούγκαλου, θα πρέπει να διδάσκεται σε πανεπιστήμια ψυχολογίας και κοινωνικών μελετών, γιατί δίνει μια μοναδική ευκαιρία κατανόησης της συμπεριφοράς των ανθρώπων που στελεχώνουν το προσωπικό της διαπλοκής.
Παρουσία των δύο δημοσιογράφων και των δύο εκπροσώπων των κυβερνήσεων των περασμένων δεκαετιών, ο συνταγματολόγος Κατρούγκαλος αναφέρθηκε στην κακή διοίκηση των δημοσίων επιχειρήσεων και τον ρόλο της διαπλοκής στην αποτυχία τους.
Τα μάτια του Κεφαλογιάννη πέταξαν σπίθες όταν άκουσε τον Κατρούγκαλο να μιλά για διαπλοκή, γεγονός που μας αναγκάζει να ξαναρίξουμε μια ματιά στην έννοια της “διαπλοκής”.
Σύμφωνα με τα ελληνικά λεξικά, τη διαπλοκή συνθέτουν “αθέμιτα αλληλοεξαρτώμενα συμφέροντα επιχειρηματιών και πολιτικών”. Αφού αντιπαρέρθω την αναφορά του πατέρα του Κεφαλογιάννη, που αν ήταν τόσο καθαρός μάλλον θα είναι παράδειγμα προς αποφυγήν για τον υιό, θα θυμηθώ το κορυφαίο κοινοβουλευτικό έργο του τα τελευταία χρόνια.

Αχ, αυτό το δημόσιο συμφέρον...

Του Τάσου Παππά, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...    
ΤΑΣΟΣ ΠΑΠΠΑΣΣτις αποφάσεις που εξέδωσαν τα αρμόδια δικαστήρια για το Μνημόνιο και το PSI ύστερα από προσφυγές πολιτών ή συλλογικοτήτων, αυτό που έκανε εντύπωση ήταν το σκεπτικό τους. Ανέφεραν, με λίγα λόγια, ότι το κριτήριό τους ήταν η εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος. Πρόκειται για μια έννοια πολύ ελαστική και βεβαίως βαθύτατα ιδεολογική.
Το τι ακριβώς είναι το δημόσιο συμφέρον δεν μπορεί να προσδιοριστεί με αντικειμενικά κριτήρια σε μια ταξική κοινωνία. Για την επιχειρηματική τάξη και τον εφοπλισμό, το δημόσιο συμφέρον προάγεται με πολιτικές που ευνοούν τις επιδιώξεις τους και κατοχυρώνουν τα συμφέροντά τους. Δηλαδή, με την απελευθέρωση των απολύσεων και το ψαλίδισμα των αποζημιώσεων, γιατί μόνο έτσι θα συρρικνωθεί το εργατικό κόστος και σε βάθος χρόνου θα ενισχυθεί η απασχόληση. Με τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, γιατί μόνο έτσι θα επιτευχθεί ο στόχος της ανταγωνιστικότητας και θα μείνουν οι επιχειρήσεις στην Ελλάδα.
Με τη μείωση της φορολόγησης των κερδών τους, γιατί μόνο έτσι θα γίνουν επενδύσεις. Με την ιδιωτικοποίηση βασικών τομέων της οικονομίας, γιατί μόνο έτσι θα δελεάσουμε τα ξένα κεφάλαια να έρθουν στη χώρα. Και πάει λέγοντας. Το πακέτο είναι γνωστό και βρίσκεται στη φάση της πλήρους εφαρμογής του. Στον αντίποδα, όμως, βρίσκονται οι εργαζόμενες τάξεις. Γι’ αυτές το δημόσιο συμφέρον υπηρετείται με πολιτικές που: Προστατεύουν τις κατακτήσεις τους σε επίπεδο δικαιωμάτων και αμοιβών και εμποδίζουν το κεφάλαιο να επιβάλλει εργασιακές σχέσεις φεουδαρχικού τύπου. Αναδιανέμουν το εθνικό εισόδημα υπέρ των φτωχών και των μεσαίων στρωμάτων. Φορολογούν τον μεγάλο πλούτο και τις αμύθητες περιουσίες. Εντοπίζουν, συλλαμβάνουν και τιμωρούν παραδειγματικά τους μεγαλόσχημους φοροφυγάδες.
Αντιμετωπίζουν τις αιτίες που γεννούν τις μεγάλες κοινωνικές ανισότητες και την παραγόμενη απ’ αυτές συγκέντρωση της πολιτικής δύναμης στα χέρια των πάσης φύσεως ελίτ. Αποτρέπουν την εκποίηση του δημόσιου πλούτου. Στήνουν δίχτυ ασφαλείας για τους άνεργους, τους άστεγους και όσους ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Εγγυώνται ένα ελάχιστο εισόδημα. Δεν επιτρέπουν στις ισχυρές συντεχνίες του «πίσω κράτους» και στην ολιγαρχία της διαπλοκής να κάνουν ό,τι γουστάρουν. Κοντολογίς, οι αντιθέσεις είναι αγεφύρωτες, παρά τα φληναφήματα και τις γραβατωμένες μεγαλοστομίες περί του αντιθέτου που εκτοξεύουν οι υπεύθυνοι για τη χρεοκοπία της χώρας, που τώρα υποδύονται τους σωτήρες της. Ταξικά μεροληπτική είναι λοιπόν η πρόσληψη της έννοιας του δημόσιου συμφέροντος, ταξικά μεροληπτικές οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης σε κρίσιμα θέματα και προδήλως ύποπτη η σπουδή της κυβέρνησης να λύσει τα μισθολογικά των δικαστικών. Ενοχες εκ συγγενείας (ταξικής βεβαίως, βεβαίως) κυβέρνηση και ηγεσία της Δικαιοσύνης.

Το νέο πρόσωπο του παρακράτους...

Laternative...
Το παρακράτος στη χώρα μας έχει μεγάλη ιστορία, σχεδόν διπλάσια από την περίοδο της μεταπολίτευσης, μιας και όλα τα καθεστώτα και πολιτικά σώματα (δημοκρατικά και μη) που πέρασαν απ' αυτόν τον τόπο είχαν ανάγκη από έναν μπαμπούλα για να τρομοκρατεί τον κόσμος σε περιπτώσεις που αντιδρούσε στις ικανοποιήσεις ιδιωτικών συμφερόντων.
Συνήθως το παρακράτος αποτελούταν μόνο από δολοφόνους και πουλημένα τομάρια όπως ήταν οι γερμανοτσολιάδες, οι χίτες, οι δολοφόνοι του Λαμπράκη και οι βασανιστές των ΕΑΤ-ΕΣΑ την περίοδο της χούντας. Από τη μεταπολίτευση και μετά η δολοφονία προσώπων έγινε κατακριτέα και καταδικαστέα και γι' αυτό την είχαν απορρίψει ως "λύση". Έτσι επέλεξαν ένα νέο είδος τρομοκράτησης του λαού, τον τραμπουκισμό.
Οι τραμπούκοι-πιόνια έχουν διάφορες μεταμφιέσεις. Είναι οι κουκουλοφόροι που ωθούσε η αστυνομία μέσα στις πορείες για να προκαλέσουν εντάσεις σε ειρηνικές διαδηλώσεις ώστε να δώσουν την αφορμή στους ματατζήδες (μία άλλη ομάδα τραμπούκων του σημερινού συστήματος) για να ανοίξουν μερικά κεφάλια και να πνίξουν τους απλούς πολίτες με τον καρκίνο των δακρυγόνων.
Στις μέρες μας υπάρχει μία υπολογίσιμη ομάδα τραμπούκων κρύβεται πίσω από τον οπαδισμό. Ο Μαρινάκης για παράδειγμα ενίσχυσε για να εκμεταλλευτεί στη συνέχεια μία προϋπάρχουσα νεοναζιστική ομάδα που υπήρχε στις κερκίδες του γηπέδου Καραϊσκάκης, την ερυθρόλευκη στρατιά. Την ώρα που επωφελούνταν ο ίδιος κι ο Αλαφούζος από τις επιθέσεις των νεοναζί στους κομμουνιστές του Περάματος, παράλληλα δήλωνε πως η ερυθρόλευκη κερκίδα οφείλει να έχει μία απολιτίκ στάση στις εξελίξεις της χώρας μας. "Εδώ μέσα βελάζουμε και δεν επαναστατούμε", απενεργοποιώντας έτσι ένα ισχυρό όπλο αντίστασης, το οποίο είναι η φίλαθλη κερκίδα. Το τι γίνεται όμως υπογείως είναι άλλο θέμα.

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2014

αρόδου...

nullapoenasinelege...
μου ζητάς να γράψω με ηρεμία. να μην βρίζω. υπόσχομαι να προσπαθήσω. απόψε η γειτονιά σηκώθηκε στο πόδι. όχι γιατί αυτοκτόνησε ένας φαρμακοποιός στην πτολεμαΐδα. όχι γιατί οι κρατούμενοι στις φυλακές συνεχίζουν την απεργία πείνας. όχι γιατί στις νέες φυλακές που ετοιμάζονται δεν θα μπορείς να αναπνεύσεις χωρίς άδεια.
όχι γιατί πουλιέται η θάλασσα και η ακτή. αυτή τη στιγμή που σου γράφω ακούω κορναρίσματα χαράς στη γειτονιά. βεγγαλικά. δεν παντρεύεται κανείς. μόνο οι φτωχοί βλέπουνε μπάλα. στρογγυλοκάθονται μπροστά στις οθόνες της δτ και ακούνε τους ομιλητές να κραυγάζουνε για το ποδόσφαιρο. προσπαθώ να μην βρίζω όπως βλέπεις και να συγκρατήσω την οργή μου. αλλά δεν με βλέπει κανείς. κι έτσι μπορώ να κλαίω ελεύθερα. κλαίω γιατί θυμάμαι πως τη νύχτα που οι χρυσαυγίτες σκοτώσανε τον παύλο φύσσα τα κανάλια είπανε πως κάποιοι τσακωθήκανε για τη μπάλα. κλαίω γιατί στη χώρα που έτυχε να γεννηθούμε κι εσύ κι εγώ οι τηλεοράσεις δεν έκλεισαν ποτέ. δεν τις σπάσαμε. θυμάσαι που κλείσανε την ερτ; μωρέ λες; είπαμε. μπα. οι ποδοσφαιρόφιλοι ξερνάνε επιχειρήματα πως έλα μωρέ λίγη εκτόνωση θέλουμε κι εμείς. η γειτονιά σηκώθηκε στο πόδι κι εγώ είμαι τόσο μόνη απόψε. τόσο μόνοι μας είμαστε. όσο οι κονκάρδες του τσε στις έξωμες μπλούζες και στα παντελόνια που φτιαχτήκανε για να καυλώνουν όσους το μυαλό τους παραγέμισε με περιττώματα. απόψε είμαστε μόνοι. στείροι. δεν γεννάμε. δεν ελπίζουμε. απόψε παίζουμε μπάλα κεκλεισμένων των θυρών. καίμε αποδυτήρια και ξανακλεινόμαστε στη σιωπή μας. γιατί γράφεις ρε μαλάκα; γελοίε τύπε. συγγνώμη. είπα δεν θα βρίζω. χρειάζομαι όμως νέες λέξεις. νέα πληκτρολόγια. χρειάζομαι αέρα που δεν είναι γαλανόλευκος. γιατί ο γαλανόλευκος αέρας μυρίζει σβάστικα. λυπάμαι αλλά απόψε είμαι με το αιγαίο. ανήκω στα ψάρια μου. ανήκω στα νεκρά κουφάρια των αδελφών μου που δεν βγήκαμε από την ίδια μήτρα αλλά θα πεθάνουμε πάνω στον ίδιο πλανήτη. επανέρχομαι. γιατί γράφετε ρε. πόσο αφελείς και γελοίοι καταντήσαμε. δεν το βλέπετε απόψε; οι λαοί το ρίξανε στα βαριά αντικαταθλιπτικά και απομείναμε να παίζουμε ποδόσφαιρο δωματίου με τις θλίψεις μας. απαντήστε μου. για ποιον γράφετε. γιατί. μα δεν το βλέπετε; προκριθήκαμε. για πάντα στον πάτο του βαρελιού φτάνει να ‘χουμε να λέμε ιστορίες από το παρελθόν. το ένδοξο παρελθόν της χώρας που μέλλον δεν θέλει να έχει. εδώ στη γειτονιά ακόμα πανηγυρίζουν. και είναι η γειτονιά μου προσφυγική. εδώ πιο δίπλα οι ορίτζιναλ πήγανε να κάψουνε τη στρούγκα. γιατί καλά όλα αλλά κάτω τα χέρια από τα ποδόσφαιρα. αριστεροί δεξιοί και άμπαλοι ενώνονται σε μία ενιαία άμορφη μάζα γκολτζήδων. ο πειραιάς έβγαλε δήμαρχο τον πρόεδρο του ολυμπιακού. κι ο βόλος. εγκληματίες. εγκληματίες είμαστε δεν το βλέπεις; άσε τους κόσμους να χύνουν υγρά με τα δοκάρια και τα βυζιά των τσιρλίντερς κι έλα να πάμε μια τσάρκα στις φαβέλες. σταμάτα να μιλάς επιτέλους. περισσεύεις από τούτο τον κόσμο. ο κόσμος των περιττωμάτων δεν χρειάζεται εσένα. εσύ δεν ξέρεις να βάζεις γκολ. τραγουδάς παράφωνα τον εθνικό ύμνο και όλο ταξιδεύεις για την ουτοπία. ηλίθιε. μεγάλε φίοντορ, ιδού ο νέος κόσμος. από τη μία ο μεγάλος αδερφός και από την άλλη οι ηλίθιοι. γιατί στα γράφω όλα αυτά; γιατί θέλω να φύγω από δω. όσο ο τόπος θα γεμίζει από αυτό που οι ακριβοπληρωμένες οθόνες ονομάζουν ευημερία εγώ θα ψάχνω πάντα την ευτυχία.
μέχρι τότε, θα παραμείνω πεισματικά αρόδου.

Οι Άριστοι, οι άχρηστοι, η τράπεζα κι εμείς...

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη...
Εδώ και τέσσερα χρόνια ζούμε, στο χώρο της εκπαίδευσης την εφαρμογή της λογικής της Αριστείας.
Πρώτη άνοιξε το δρόμο η κυρία Διαμαντοπούλου, εφαρμόζοντας κατά γράμμα οδηγίες του ΟΟΣΑ και άλλων διεθνών και «έγκυρων» διεθνών οργανισμών οι οποίες εκπονήθηκαν πριν από 3 δεκαετίες και περίμεναν στα υπουργικά συρτάρια την κατάλληλη στιγμή για την εφαρμογή τους.
Ο σκοπός, πλέον, όλων των σχολικών βαθμίδων είναι να ενισχύεται, να αναδεικνύεται και να επιβραβεύεται ο Άριστος μαθητής. Δηλαδή;
Αυτός που οι επιδόσεις του σε μία διαδικασία συνεχούς εξέτασης-αξιολόγησης, θα πιάσει το μέγιστο στη σχετική κλίμακα αξιολόγησης.

Εδώ ακριβώς συντελείται, κατά τη γνώμη μου, η ισοπέδωση της ουσίας της παιδαγωγικής πλευράς της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Υπάρχουν μαθητές που λόγω αντικειμενικών και υποκειμενικών συνθηκών καταβάλλουν πολλαπλάσια προσπάθεια σε σχέση με κάποιον που τελικά έχει «αριστεύσει» χωρίς ποτέ να καταφέρουν να προσεγγίσουν την Αριστεία.
Πολλοί μαθητές, με προβλήματα υγείας προκαλούν συγκίνηση σε εκπαιδευτικούς και συμμαθητές με τη δύναμη της θέλησης που επιδεικνύουν.
Πολλοί μαθητές, με προβλήματα κοινωνικά και οικονομικά προσπαθούν τα μέγιστα για να κατακτήσουν το μέσο όρο.
Πολλοί μαθητές, με ιδιαίτερα ταλέντα και δεξιότητες δεν θα καταφέρουν ποτέ ούτε να τα καλλιεργήσουν και ίσως ούτε καν να τα φανερώσουν μέσα σ’ αυτή την ατελείωτη εξεταστική ζούγκλα και το απάνθρωπο κυνήγι της αριστείας και της διάκρισης.
Το σημερινό σύστημα, τους μαθητές αυτούς δεν θα τους επιβραβεύσει ποτέ.

WikiLeaks: Η μυστική συμφωνία του άγριου​​ νεοφιλελευθερισμού *

αναδημοσιευση απο το Περγαδι...
της Stefania Maurizi Λέγεται Τisa (Trade in Services Agreement,Συμφωνία για το Εμπόριο στις Υπηρεσίες) το έγγραφο που αποκαλύφθηκε χάρη στην οργάνωση του Assange.
Μια διεθνής συμφωνία ομάδων πίεσης (λόμπι) και κυβερνήσεων για την απελευθέρωση των υπηρεσιών, που περιλαμβάνει από τα προσωπικά δεδομένα, μέχρι τον τομέα της υγείας μέσω της ασφάλισης. Το οριστικό χτύπημα του χρηματοοικονομικού συστήματος στην πολιτική.
Μια διεθνής Συνθήκη που θα έχει δυσμενείς επιπτώσεις στους εργαζόμενους και τους  πολίτες και, γενικότερα, σε δισεκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο,  ακόμα μεγαλύτερη ιδιωτικοποίηση βασικών υπηρεσιών, όπως ο τραπεζικός τομέας, ο τομέας της υγειας, οι μεταφορές, η παιδεία, κάτω από την πίεση μεγάλων εταιρειών και λόμπι . Μια συμφωνία που την διαπραγματεύονται υπό απόλυτη μυστικότητα και που, σύμφωνα με τα συμφωνηθέντα, δεν μπορεί να αποκαλυφθεί παρά μόνο πέντε χρόνια μετά την έγκρισή της.
Το ιταλικό περιοδικό L'Espresso είναι σε θέση να αποκαλύψει μέρος του περιεχομένου της συνθήκης, χάρη στο WikiLeaks, την οργάνωση του Julian Assange, που την δημοσιεύει αποκλειστικά για το περιοδικό μας και μια ομάδα διεθνών μέσων ενημέρωσης, συμπεριλαμβανομένης της γερμανικής εφημερίδα "Suddeutsche Zeitung" . Μια δημοσίευση που γίνεται με την ευκαιρία της επετείου των δύο χρόνων εγκλεισμού του Julian Assange, στην πρεσβεία του Ισημερινού στο Λονδίνο, όπως μας θυμίζει η ίδια η οργάνωση.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΕΓΓΡΑΦΟ ΣΕ PDF
Ονομάζεται "Tisa", ακρωνύμιο του " Trade in Services Agreement, Συμφωνία για το Εμπόριο στις Υπηρεσίες, '' δηλαδή ''Συμφωνία για την ανταλλαγή υπηρεσιών". Πρόκειται για μια συνθήκη που δεν αφορά τα εμπορεύματα, αλλά τις υπηρεσίες, την καρδιά,δηλαδή, της οικονομίας των ανεπτυγμένων χωρών, όπως η Ιταλία, μία από τις ευρωπαϊκές χώρες που διαπραγματεύεται μέσω της Ευρωπαϊκής Επιτροπής
Το διακύβευμα είναι τεράστιο: ο τομέας των υπηρεσιών είναι ο μεγαλύτερος ως προς τις θέσεις εργασίας στον κόσμο και παράγει το 70 τοις εκατό του παγκόσμιου ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος. Μόνο στις ΗΠΑ, αντιπροσωπεύει το 75 τοις εκατό της οικονομίας και παράγει το 80 τοις εκατό των θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Η τελευταία ανάλογη Συνθήκη ήταν η GATS του 1995.
Στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων της Tisa βρίσκονται οι χώρες με τις μεγαλύτερες αγορές στον τομέα των υπηρεσιών στον κόσμο: οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία, ο Καναδάς, οι 28 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης συν η Ελβετία, η Ισλανδία, η Νορβηγία, το Λιχτενστάιν,το Ισραήλ, η Τουρκία, η Ταϊβάν, το Χονγκ Κονγκ, η Νότια Κορέα, ην Ιαπωνία, το Πακιστάν, ο Παναμάς, το Περού, η Παραγουάη, η Χιλή, η Κολομβία, το Μεξικό και η Κόστα Ρίκα με τα τεράστια συμφέροντα που διακυβεύονται έχει ανοίξει η όρεξη των μεγάλων εταιρειών και των λόμπι .
Η πιο επιθετική είναι η ''Coalition of Services Industries,Συνασπισμός Βιομηχανιών του τομέα Υπηρεσιών" ένα αμερικάνικο λόμπι, το οποίο προωθεί ένα πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών, όπου κράτη και κυβερνήσεις απλά θεωρούνται εμπόδια για τις επιχειρήσεις: ''Πρέπει να υποστηρίξουμε την ικανότητα των εταιρειών να ανταγωνίζονται ισότιμα και σύμφωνα με τους κανόνες της αγοράς και όχι των κυβερνήσεων'', γράφει ο Συνασπισμός των Βιομηχανιών του τομέα Υπηρεσιών στις ανακοινώσεις  υπέρ του Tisa, ένα από τα λίγα έγγραφα από τα ελάχιστα διαθέσιμα ,για να πάρετε μια ιδέα των κινήσεων της  που βρίσκονται σε εξέλιξη.
Προσχέδια της Συνθήκης, ακριβείς πληροφορίες σχετικά με τις διαπραγματεύσεις δεν υπάρχουν. Ετσι, το έγγραφο που σήμερα το Espresso είναι σε θέση να αποκαλύψει, και που δημοσίευσε το WikiLeaks, είναι σημαντικό. Για πρώτη φορά από την έναρξη των διαπραγματεύσεων Tisa δημοσιοποιείται το κείμενο των εν εξελίξει διαπραγματεύσεων σχετικά με τα χρηματοοικονομικά: τραπεζικές υπηρεσίες, χρηματοοικονομικά προϊόντα, ασφάλειες. Το κείμενο έχει ημερομηνία 14 Απριλίου, την ημερομηνία της τελευταίας συνόδου των διαπραγματεύσεων - η επόμενη συνάντηση είναι προγραμματισμένη σε λίγες ημέρες: από τις 23 έως τις 27 Ιουνίου - και πρόκειται για ένα σχέδιο που αποκαλύπτει τα ζητήματα που διαπραγματεύονται οι διάφορες πλευρές,όπου υπογραμμίζονται οι διαφορές μεταξύ των διαφόρων χωρών όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρωπαϊκή Ένωση, και αποκαλύπτονται οι διαφορετικές στοχεύσεις και εθνικοί προγραμματισμοί.
Η μυστικότητα. Αυτό που εντυπωσιάζει αμέσως είναι η πρώτη σελίδα του αρχείου, όπου εξηγείται πώς το έγγραφο θα πρέπει να παραμείνει μυστικό ακόμη και αν μπορεί να συζητηθεί χρησιμοποιώντας μη προστατευμένα κανάλια, "Αυτό το έγγραφο θα πρέπει να προστατευτεί από μη εξουσιοδοτημένο τρόπο αποκάλυψης, αλλά μπορεί να αποσταλεί μέσω ταχυδρομείου, με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο ή με φαξ, να συζητηθεί μέσω μη ασφαλών τηλεφωνικών γραμμών και να αποθηκευθεί σε υπολογιστή κοινής χρήσης. Μπορεί να αποθηκευθεί σε ένα κτίριο, δωμάτιο, ή αποθηκευτικό χώρο κλειστά ή προστατευμένα". και να αποχαρακτηριστεί " πέντε έτη από την έναρξη ισχύος της Tisa και, σε περίπτωση που αυτή δεν τεθεί σε ισχύ, πέντε χρόνια μετά την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων."
Δυσκολεύεται να πιστέψει κανείς ότι, παρά την πρωτοφανή κρίση που μαστίζει συνολικά την παγκόσμια οικονομία, με την καταστροφή επιχειρήσεων, και την εξαερωση εκατομμύρια θέσεων εργασίας αλλά, δυστυχώς,και πάρα πολλές ζωές, να αποφασίζονται οι νέοι διεθνείς οικονομικοί κανόνες  με απόλυτη μυστικότητα. Αλλά υπάρχει εξήγηση: η Tisa είναι η κληρονομιά της Ντόχα, της σειράς διαπραγματεύσεων που ξεκίνησε στη Ντόχα, του Κατάρ, το 2001, στα πλαίσια του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ), για την παγκοσμιοποίηση και την φιλελευθεροποίηση της οικονομίας, η οποία προκάλεσε μαζικές διαδηλώσεις σε όλο τον κόσμο και απέτυχε το 2011, μετά από δέκα χρόνια διαπραγματεύσεων και αντιπαραθέσεων μεταξύ ανεπτυγμένου κόσμου, Ηνωμένων Πολιτειών, Ιαπωνίας, Ευρωπαϊκής Ένωσης, και τις αναπτυσσόμενες χώρες, την Ινδία , την Κίνα, τη Λατινική Αμερική.
Με την αποτυχία της Ντόχα (Doha Round), οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι χώρες που πιέζουν για παγκοσμιοποίηση και απελευθερώσεις, μετέφεραν τις συνομιλίες σε χώρους σκοτεινούς (αδύνατο να τους χαρακτηρίσει κανείς διακριτικούς, λόγω της μυστικότητας που περιβάλλει τις διαπραγματεύσεις και το κείμενο της συμφωνίας), μακριά από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, μακριά από την μαζική αντίδραση των διαδηλωτών κατά της παγκοσμιοποίησης που μερικές φορές είχαν χαρακτήρα απειλητικό και βίαιο. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η Tisa , για την οποία κανείς δεν μιλά και για την οποία πολύ λίγοι γνωρίζουν. Ωστόσο, η συμφωνία αυτή θα επηρεάσει τις ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων.
Τι προβλέπει η Tisa; Δεν θα μπορέσει κανείς να το πει με βεβαιότητα μέχρι να έχει στη διάθεση του ολο το σχέδιο της συμφωνίας, αλλά το προσχέδιο για τις Χρηματοοικονομικές Υπηρεσίες που αποκαλύπτει σήμερα το WikiLeaks είναι σαφές. "Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι ότι η Tisa θα σταματήσει τις προσπάθειες των κυβερνήσεων να ενισχύσουν τους κανόνες στο χρηματοπιστωτικό σύστημα", λέει η Jane Kelsey, καθηγήτρια Νομικήςστο Πανεπιστήμιο του Ώκλαντ της Νέας Ζηλανδίας, γνωστή για την κριτική της στάση απέναντι στην παγκοσμιοποίηση. "Η Tisa προωθείται από τις ίδιες κυβερνήσεις που πέρασαν το χρηματοοικονομικό μοντέλο της απορύθμισης στον ΠΟΕ το οποίο έχει αποτύχει και που θεωρείται ότι ευθύνεται για την παγκόσμια οικονομική κρίση", λέει η Kelsey. "Ένα παράδειγμα από  όσα διαφαίνονται στο προσχέδιο είναι ότι οι κυβερνήσεις που θα προσχωρήσουν στην Tisa θα παραμένουν δεσμευμένες και θα επεκτείνουν τα σημερινά όρια απορρύθμισης του χρηματοπιστωτικού τους συστήματος  και τις απελευθερώσεις, θα χάσουν το δικαίωμα να κρατούν τα οικονομικά δεδομένα στο έδαφός τους, θα πιεστούν να αποδεχθούν χρηματοοικονομικά προϊόντα δυνητικά τοξικά και θα υποστούν νομικές κυρώσεις σε περίπτωση που πάρουν μέτρα πρόληψης για την αποφυγή μιας νέας κρίσης αντίθετα από τα συμφωνηθέντα".
 
Ο θησαυρός των δεδομένων. Το άρθρο έντεκα του κειμένου που διέρρευσε από το WikiLeaks δεν αφήνει καμία αμφιβολία για το πώς τα δεδομένα των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών βρίσκονται στο επίκεντρο των στόχων και των επιδιώξεων των χωρών που διαπραγματεύονται την Tisa. Στο κείμενο, η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι Ηνωμένες Πολιτείες και o Παναμάς, γνωστός φορολογικός παράδεισος, υποβάλουν διάφορες προτάσεις. Η Ευρώπη απαιτεί "καμία χώρα, μέρος των διαπραγματεύσεων, να μη μπορεί να πάρει μέτρα που αποτρέπουν τη μεταφορά ή την ανάλυση των χρηματοοικονομικών πληροφοριών, συμπεριλαμβανομένων της μεταφοράς δεδομένων με ηλεκτρονικά μέσα, από και προς το έδαφος της εν λόγω χώρας". 
Η Ευρωπαϊκή Ένωση διευκρινίζει ότι, παρά τον όρο αυτό, το δικαίωμα ενός κράτους που συμμετέχει στην Tisa να προστατεύει τα προσωπικά δεδομένα και την ιδιωτική ζωή δεν θα θιγούν, "υπό την προϋπόθεση ότι το δικαίωμα αυτό δεν θα χρησιμοποιηθεί για την παράκαμψη όσων προβλέπει αυτή η συμφωνία." Ο Παναμάς, όμως, αντιδρά και ζητά να αποφασιστείότι "μια χώρα που είναι μέρος της συμφωνίας δεν είναι υποχρεωμένη να προσκομίζει ή να επιτρέψει την πρόσβαση σε πληροφορίες που σχετίζονται με τις χρηματοπιστωτικές υποθέσεις και τους λογαριασμούς μεμονωμένων πελατών ενός χρηματοπιστωτικού ιδρύματος ή ενός πάροχου διασυνοριακών χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών". Οι Ηνωμένες Πολιτείες, ωστόσο, είναι απόλυτες: οι χώρες που συμμετέχουν στη συμφωνία είναι υποχρεωμένες να επιτρέψουν στον πάροχο χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών να μεταφέρει τα δεδομένα μέσα και έξω από το έδαφός τους, σε ηλεκτρονική ή άλλη μορφή. Ως προς το θέμα της προστασίας της ιδιωτικής ζωής,οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν δίνουν καμία διευκρίνιση.
Αυτό που προξενεί εντύπωση στο άρθρο της Tisa αναφορικά με τα δεδομένα, είναι ότι το ζήτημα τίθεται σε συζήτηση όταν την ίδια στιγμή έχουμε τις αποκαλύψεις του Edward Snowden, για τα προγράμματα που επιτρέπουν στις Ηνωμένες Πολιτείες να έχουν πρόσβαση σε οποιαδήποτε δεδομένα: από τις επικοινωνίες μέχρι τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες. Όμως, ενώ η NSA τα δεδομένα αυτά τα απέκτησε παράνομα, κατά τη διάρκεια μυστικών επιχειρήσεων κατασκοπείας και ως εκ τούτου η χρησιμότητά τους σε νομική βάση είναι περιορισμένη, με την Tisa όλα αυτά θα γίνονται νόμιμα και υπό το φως του ήλιου.
Με άλλα λόγια, η Tisa κάνει σαφές ότι η ίδια η Ευρώπη – την στιγμή που διενεργεί επίσημη έρευνα για το σκάνδαλο Nsa στην "Επιτροπή Πολιτικών Ελευθεριών, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων" του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (LIBE) –την ίδια στιγμή διαπραγματεύεται επιπόλαια με τις Ηνωμένες Πολιτείες την παραχώρηση της κυριαρχίας της  στα οικονομικά στοιχεία μας για λόγους εμπορικούς. Και όσο για τα δεδομένα, οι αμερικανοί λομπίστες του "Συνασπισμού της βιομηχανίας Υπηρεσιών", που πιέζουν υπέρ της Tisa, δεν φαίνεται να αμφιβάλλουν :"Με την πρόοδο της τεχνολογίας της πληροφορίας και της επικοινωνίας, όλο και περισσότερες υπηρεσίες θα πρέπει να παρέχονται στον χρήστη ηλεκτρονικά, οπότε, οι περιορισμοί στην ελεύθερη ροή των δεδομένων αποτελούν εμπόδιο για τις συναλλαγές στον τομέα των υπηρεσιών, γενικά. "
Μέχρι πού μπορεί να φτάσει η Tisa; Θα στραφεί πράγματι σε βασικές υπηρεσίες, όπως η παιδεία και ο τομέας της υγείας; Το Espresso επικοινώνησε με την Public Services International (PSI),την παγκόσμια ομοσπονδία των συνδικάτων που εκπροσωπούν 20 εκατομμύρια εργαζόμενους στις δημόσιες υπηρεσίες 150 χωρών. Η Rosa Pavanelli, η πρώτη γυναίκα στην ηγεσία της ομοσπονδίας μετά από μια ζωή στην ιταλική CGIL, δεν έχει καμία αμφιβολία ότι οι διαπραγματεύσεις της Tisa έχουν βάλει στόχο όλες τις υπηρεσίες, και όχι μόνο της χρηματοοικονομικές, αλλά και την "υγεία και την παιδεία και τη μεταβίβαση δεδομένων". Και για την Ιταλία ποιος διαπραγματεύεται;
"Η Ιταλία, όπως και οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, αυτό το έχει αναθέσει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή", λέει τονίζοντας την "μεγάλη μυστικότητα που επικρατεί γύρω από την Tisa." Ο Daniel Bertossa, ο οποίος από την πλευρά της Public Services International προσπαθεί να παρακολουθήσει και να αναλύσει τις διαπραγματεύσεις, είπε στο Espresso ότι, αν και κανένας δεν το έχει γνωστοποιήσει "για τεχνικούς λόγους που έχουν να κάνουν με τον ΠΟΕ, γνωρίζουμε ότι η Tisa έχει βάλει στο μάτι όλες τις υπηρεσίες και οι χώρες που διαπραγματεύονται το έχουν κάνει ξεκάθαρο ότι ενδιαφέρονται για όλες τις υπηρεσίες" ακόμη και τον στρατιωτικό τομέα οποίος "όλο και περισσότερο καταφεύγει σε ιδιωτικές εταιρείες", λέει ο Bertossa, υπογραμμίζοντας τα θέματα εμπιστευτικότητας γύρω από τις εργασίες της συνθήκης και το ότι γίνονται εκτός ΠΟΕ, ο οποίος, "παρά τα προβλήματά του τουλάχιστον επιτρέπει σε όλες τις χώρες να συμμετέχουν στις διαπραγματεύσεις και δημοσιοποιεί το κείμενο των διαπραγματεύσεων. " Ενώ, αν δεν ήταν το WikiLeaks δεν θα γνωρίζαμε τίποτα για την Tisa. Για Στους άρχοντες της αγοράς, αυτή τη φορά, τα πράγματα πήγαν στραβά.
* L'Espresso, 19 Ιουνίου, 2014

Αυτό, μόνο κλοπή λέγεται!

απο τον Ημεροδρομο...
Όσο κομψές κι αν είναι οι λέξεις και οι εκφράσεις  με τις οποίες στολίζεται η διαδικασία του (ξε)πουλήματος της Δημόσιας Περιουσίας, δεν μπορούν να κρύψουν την ουσία αυτής της διαδικασίας η οποία μπορεί να περιγραφεί απόλυτα και ξεκάθαρα με μια μόνο λέξη: Κλοπή.

politeΑυτός ο βαρύς (για όσους έχει απομείνει κάποια τσίπα) χαρακτηρισμός της «κλοπής» δεν έχει να κάνει με ιδεολογικές προσεγγίσεις, δεν εξαρτάται από το αν είναι κάποιος υπέρ ή κατά των ιδιωτικοποιήσεων. Ο χαρακτηρισμός «κλοπή» προκύπτει από το αγοραίο τίμημα  των δημόσιων περιουσιακών στοιχείων που (ξε)πουλιούνται, όπως ακριβώς τα κλοπιμαία στους κλεπταποδόχους.
Περιμένοντας τη διαδικασία που θα νομιμοποιήσει μέσα από τις κοινοβουλευτικές πρακτικές το ξεπούλημα της ΔΕΗ και μέχρι να ακούσουμε το ποσό του τιμήματος που θα καταβάλει ο όποιος επενδυτής ας συγκρατήσουμε ότι η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού:
Έχει (κατά μέσο όρο ) κύκλο εργασιών  6 δισ.
  •  7,5 εκατ. αποκλειστικούς πελάτες
  • καθαρά κέρδη περίπου 1 δισ. το 2009
  • και περιουσία 15-20 δισ.;
fragma
Πόσο λοιπόν, μπορεί να είναι το «εύλογο» τίμημα για την πώληση μιας τέτοιας επιχείρησης;
Πιθανότατα θα είναι ανάλογο με το τίμημα που εισέπραξαν οι δανειστές μας (γιατί ας μη ξεχνάμε ότι τα χρήματα του ξεπουλήματος πηγαίνουν κατ ευθείαν σε λογαριασμό για την εξυπηρέτηση του χρέους) από την ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ.
Ο ΟΠΑΠ, έχει χαρακτηριστεί και «νομισματοκοπείο» καθώς τα στοιχεία δείχνουν ότι τα καθαρά του κέρδη στην πενταετία 2007 – 2011 διαμορφώθηκαν ως εξής:
  • το 2011 537.458.314, 49 ευρώ
  • το 2010 575.801.575,89 ευρώ
  • το 2009 593.788.565, 64 ευρώ
  • το 2008 728.487.704, 33 ευρώ
  • το 2007 571.437.031,01 ευρώ.
opap
Πόσο (ξε)πουλήθηκε αυτό το «νομισματοκοπείο»; Γύρω στα 700 εκ ευρώ.  Όσα δηλαδή είναι κατά μέσο όρο τα καθαρά κέρδη του οργανισμού μέσα σε ενάμιση χρόνο!
Ο Διαχειριστής του Εθνικού Συστήματος Φυσικού Αερίου (ΔΕΣΦΑ)  (ξε)πουλιέται  για 400 εκ. ευρώ. Ο ΔΕΣΦΑ με καθαρά κέρδη κατά μέσο όρο περί τα 60 εκ ευρώ το χρόνο «χαρίζεται» με τίμημα μικρότερο από την επένδυση που έχει  κάνει για να μετατρέψει το νησάκι Ρεβυθούσα, απέναντι από την Σαλαμίνα, σε αποθήκη υγροποιημένου φυσικού αερίου. Ποιο άραγε (και ποιος το ορίζει) το εύλογο τίμημα για την πώληση μιας στρατηγικού χαρακτήρα υποδομής όπως ο ΔΕΣΦΑ;
desfa
Πάμε τώρα στην … κτηματαγορά για να δούμε πόσο αποτιμήθηκε η αξία του Αστέρα Βουλιαγμένης. Το εν λόγω ακίνητο έχει συνολική έκταση 308 στρεμμάτων και περιλαμβάνει:
  •  Ξενοδοχείο  Αrion Resort and Spa με 123 δωμάτια που έχουν ανακαινισθεί το 2004, 58 bungalows, σπα και κέντρο ευεξίας, χώρους εστίασης, συνεδριακό κέντρο
  • Ξενοδοχείο  Τhe Westin Hotel Athens, (πρώην Ναυσικά) με 162 δωμάτια, χώρους εστίασης, συνεδριακό κέντρο κ.ά., που έχουν ανακαινισθεί επίσης το 2004.
  • όμορο ακίνητο (115.671 τ.μ.), ιδιοκτησίας του ΕΟΤ. Πρόκειται για το ακίνητο στο οποίο βρίσκεται το ξενοδοχειακό συγκρότημα Αφροδίτη, με συνολική επιφάνεια 20.027 τ.μ. (13.090 είναι οι βασικοί χώροι) και έκταση η οποία δεν έχει αξιοποιηθεί. Το ξενοδοχείο εδώ και χρόνια δεν λειτουργεί καθώς χρήζει εκτεταμένης ανακαίνισης, ωστόσο στο παρελθόν αριθμούσε συνολικά 165 δωμάτια.
  • Επιπλέον, η Αστήρ έχει τα δικαιώματα χρήσης της παραλίας του Αστέρα (έως το 2022) και της μαρίνας μέχρι και το 2052.
Πόσο «τιμολογήθηκαν» τα εν λόγω ακίνητα για να παραδοθούν στους …επενδυτές; Γύρω στα 400 εκατομμύρια ευρώ, όσο δηλαδή κοστολογούνται 2- 3 πολυκατοικίες στην Ηρώδου του Αττικού!
asteras-vouliagmenis-2
Ας δούμε τώρα πόσα έδωσε ο Λάτσης (Lamda Development) για να αγοράσει τα   6.000. στρέμματα του Ελληνικού.  Κοντά στα 900 εκατομμύρια ευρώ. Αν κάνει κανείς τη διαίρεση θα διαπιστώσει ότι ο Λάτσης αγόρασε την καλύτερη παραλία της Αθήνας με τιμή 2 με 3 φορές μικρότερη απ όσο κοστίζει το τετραγωνικό στο Περιστέρι, για παράδειγμα.
elliniko
Ας ρίξουμε τέλος μία ματιά στα πόσα ευρώ η αγορά κοστολογεί την αξία της των δημόσιων εταιριών ύδρευσης  Αθήνας (ΕΥΔΑΠ)   και Θεσσαλονίκης (ΕΥΑΘ)των οποίων το ξεπούλημα  είναι στα προαπαιτούμενα της χρονιάς. Οι γνωρίζοντες λένε ότι αυτές οι εταιρίες όταν έρθει η ώρα θα δοθούν πεσκέσι στους ενδιαφερόμενους  (Γάλλους της Vinci με τον Μπόμπολα και Ισραηλινούς  με  εγχώριους συνεταίρους  Περιστέρη και Αποστολόπουλους) ούτε για 300 εκατομμύρια ευρώ!
Ανάλογα πεσκέσια ετοιμάζονται να δοθούν στους ενδιαφερόμενους να ψωνίσουν τζάμπα   (Κοπελούζο,  Siemens , ρωσική RZD , ΓΕΚ-Τέρνα) η ΤΡΕΝΟΣΕ  και κάποια από τα περιφερειακά αεροδρόμια για τα οποία παίζουν οι ίδιοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι εγχώριοι εκ του ασφαλούς επενδυτές (Μπόμπολας, Κοπελούζος, Μυτιληναίος, Ιωάννου)
ΥΓ. Οι  αστυνομικές ταινίες σε πολλές περιπτώσεις έχουν αναδείξει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κλέφτες προσπαθώντας να «διαθέσουν» τα κλοπιμαία στο κύκλωμα των κλεπταποδόχων. Στην προκειμένη περίπτωση τα πράγματα είναι απλούστερα. Οι κλοπές συντελούνται με το νόμο της πλειοψηφίας στη Βουλή και οι κλεπταποδόχοι είναι κύριοι (και εταιρίες) υπεράνω πάσης υποψίας…

Κάτι λείπει!

Τριαντάφυλλος Τρανός, απο την Αυγη...
«Όλοι καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα...» δήλωσε μεταξύ άλλων πομφολύγων στην πρώτη του συνέντευξη Τύπου, μετά την ολοκλήρωση του Ecofin στο Λουξεμβούργο, ο Γκίκας Χαρδούβελης.
Η δήθεν επικοινωνιακή άνεση και το αμφιβόλου ποιότητας χιούμορ του νέου υπουργού Οικονομικών
μοιράζεται την ίδια καταγωγή και τα ίδια αναιμικά κοινωνικά χαρακτηριστικά με αυτό των προκατόχων του αλλά και των εντολέων του.
Το  πνευματικό νοικοκυριό της νεοδεξιάς παράταξης που μας κυβερνά σήμερα διαμορφώθηκε κυρίως στα πανεπιστήμια της Δύσης κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '70, στο περιθώριο όμως της πραγματικής μόρφωσης, εκεί όπου οι παραδοσιακές κοινωνικές και δημοκρατικές αξίες πάλευαν για να συνέλθουν από τα χτυπήματα του πολέμου και να μην απορροφηθούν από τις «μαύρες τρύπες» που άνοιξε αυτός σε ολόκληρη την ήπειρο.
Στη συνέχεια οι αξίες αυτές υποβαθμίστηκαν σε διακοσμητικούς θεσμούς σε έναν όλο και πιο παγκοσμιοποιημένο κόσμο, όπου κυριάρχησαν πανίσχυροι οργανισμοί χωρίς καμιά δημοκρατική νομιμοποίηση, όπως είναι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα, θεσμοί που δεν λογοδοτούν σε κανέναν και κυρίως σε εκείνους των οποίων τις ζωές καταστρέφουν. Κυριάρχησαν παντού με την αμέριστη συνδρομή των ΜΜΕ, τα οποία συστηματικά, με σχεδόν θεολογικό τρόπο, διαστρέφουν και κακοποιούν την αλήθεια, όπως έκανε πρώτη η μεσαιωνική Εκκλησία στον πόλεμο που κήρυξε κάποτε απέναντι στους εξεγερμένους χωρικούς.
Τι κάνουν όμως οι αριστεροί; Είμαστε αδύναμοι; Είμαστε τελικά απλά τα ανήμπορα θύματα της οικονομικής κρίσης; Έχουν οι δίκαιες διαμαρτυρίες μας την παραμικρή επίδραση στις ανελέητες οικονομικές δυνάμεις του κόσμου; Έχουμε τη δύναμη να επιφέρουμε κάποια ουσιαστική αλλαγή; Πέντε χρόνια μετά την κοινωνική συντριβή, ποια αιτήματα θα πρέπει να προβάλλει η πλειοψηφία των πολιτών;

Της δικαιοσύνης ήλιε σαμαροβενιζελικέ...

Τρυπιο Ευρω...
Δεν είμαι θιασώτης τής αυτοδικίας. Υποτίθεται πως σε μια ευνομούμενη κοινωνία λειτουργούν οι θεσμοί οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι με τη διατήρηση της εθνικής ασφάλειας και της τάξης, καθώς και με την απονομή τού δικαίου. Τί γίνεται, όμως, όταν στρατός, αστυνομία και δικαιοσύνη δεν υπηρετούν την πατρίδα και τους πολίτες, αλλά την κυβέρνηση και τους νταβατζήδες της;
Γιατί να αισθανόμαστε προστατευμένοι όταν ξέρουμε ότι με το που θα βρεθούμε στους δρόμους για να διαδηλώσουμε κατά τής οικονομικής μας γενοκτονίας θα βρεθούν απέναντί μας ένστολοι στους οποίους οι σαμαροβενιζέλοι έχουν τάξει αυξήσεις για να εξαπολύουν κύματα αποτρεπτικής βίας σε όποιον τολμήσει να βγάλει το κεφάλι του από το νερό; Και πώς να νιώθουμε σίγουροι ότι θα βρούμε το δίκιο μας στα δικαστήρια κατά των απανωτών αντισυνταγματικών μέτρων που λαμβάνουν οι κυβερνώντες, με τα οποία καταστρατηγείται το δικαίωμα στην αξιοπρεπή διαβίωση, όταν οι δικαστές τα τσεπώνουν αναδρομικώς με κυβερνητική χείρα βοηθείας ώστε σε λίγο καιρό να βγάλουν νόμιμη και συνταγματική ακόμα και τη δουλεία σε αυτήν τη χώρα;...

Κλειστόν λόγω πολυνομοσχεδίων...

Φιλοθέη Βαρσαμή, The Greek Cloud...
Με το πολυνομοσχέδιο για τη διανομή του κοινωνικού μερίσματος, καταργήθηκε χωρίς να το πάρει χαμπάρι κανείς η δυνατότητα της δικαιοσύνης να ζητά άρση τηλεφωνικού απορρήτου σε περιπτώσεις που εξετάζεται η νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες δραστηριότητες (ξέπλυμα μαύρου χρήματος). Σε ένα κείμενο 107 σελίδων, γραμμένο σε κακά νομικίστικα, με τρία μόλις άρθρα και εκατοντάδες υποπαραγράφους, έχει στριμωχτεί ως υποπαράγραφος ΙΕ20 η κατάργηση με μία πολύ λιτή και σεμνή διατύπωση που, και νομικός να είσαι, αν δεν την ψάξεις, δεν την καταλαβαίνεις.

Προς τι αυτή η kinder εκπληξούλα εν κρυπτώ και παραβύστω; Συζητήθηκε καθόλου στη Βουλή; Εξήγησε ο Αθανασίου γιατί θεώρησε σκόπιμο να την παραχώσει στο άσχετο πολυνομοσχέδιο ανακούφισης των πληγέντων από την κρίση μέσω της διανομής του κοινωνικού μερίσματος; Ποιοί "ανακουφίζονται" από αυτή την κατάργηση, το κοινό καλό, οι πληγέντες της κρίσης ή μήπως μόνο οι εμπλεκόμενοι σε τέτοιες υποθέσεις; Και πέρα από αυτά: Προλαβαίνει και μπορεί ένας βουλευτής να πάρει σήμερα στα χέρια του 107 σελίδες γεμάτες «καταργείται η υποπερίπτωση τάδε του νόμου τάδε», να τις διαβάσει και να ξέρει την επόμενη ημέρα αν θα τις ψηφίσει ή όχι, έχοντας παρακολουθήσει εν τω μεταξύ την κουβεντούλα (γιατί κοινοβουλευτική συζήτηση αυτό το πράγμα δε λέγεται) επί του νομοσχεδίου στη Βουλή;

Εκτός αυτών. Έκλεισαν στη Βουλή επειδή «δεν υπήρχαν σημαντικά νομοσχέδια σε εκκρεμότητα». Με το που την έκλεισαν, πλάκωσαν στα τμήματα με νομοσχέδια που εισάγονται με τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Αφού είναι κατεπείγοντα, γιατί την έκλεισαν τη ρημάδα λέγοντας ότι δεν έχουμε εκκρεμότητες;

ΜΟΥΝΤΙΑ(Β)ΛΙΤΟ...

kartesios250614Κι εμένα μ’ αρέσει να βλέπω ποδόσφαιρο. Αν και δεν έκανα ποτέ ιδιαίτερη καριέρα σαν οπαδός, ΑΕΚ με αναστολή είμαι μέχρι να ξεμπερδέψει η ομάδα από τα λαμόγια που την προεδρεύουν.
Εδώ και χρόνια έχω βολευτεί στις κερκίδες ενός δημοτικού σταδίου που παίζουν τοπικά. Ούτε ξέρω τις ομάδες, διαλέγω μια στην τύχη κάθε φορά και την υποστηρίζω μέχρι να λήξει το παιχνίδι.
Κατόπιν τούτου δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους που χάρηκαν χτες για τη νίκη της εθνικής. Όμως έχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον να βλέπεις ανθρώπους που όταν τους καλούν οργανώσεις και κόμματα να κατέβουν στο δρόμο για να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους, αυτοί να μην κουνάνε βλέφαρο κι όταν τους καλεί ο Σάντος να βγουν στους δρόμους για να πανηγυρίσουν το ανέβασμα της τιμής των μετοχών παικτών και προπονητή, να βγαίνουν και να προσκυνούν στην άσφαλτο.
Έχει ενδιαφέρον να ακούς ανθρώπους να δηλώνουν γεμάτοι από «εθνική υπερηφάνεια» ενώ ταυτόχρονα ανέχονται σιωπηρά και αδιαμαρτύρητα να ζουν σε μία χώρα χωρίς ανεξαρτησία, χωρίς κυριαρχία, χωρίς βουλή και με μια κυβέρνηση εντολοδόχων που υπηρετούν εντολείς πλήρους γερμανικής και τραπεζικής υπερεθνικής υπερηφάνειας.
Εντάξει, με ό,τι μπορεί χαίρεται ο καθένας. Στην αρχαία Ρώμη χαίρονταν όταν έβλεπαν λιοντάρια να τρώνε ανθρώπους και στο σύγχρονο κόσμο κάποιοι χαίρονται βλέποντας σκυλιά να αλληλοφαγώνονται σε κυνομαχίες. Έτσι είναι οι άνθρωποι. Δεν παραξενεύομαι πλέον.

Αντί να φύγουν αυτοί στις 26, έφυγαν τα δάση και οι παραλίες

του Γιωργου Ανανδρανιστακη, απο την Αυγη...
«Στις 25 ψηφίζουμε, στις 26 φεύγουν». Το σύνθημα έμοιαζε υπερβολικό, επιτηδευμένα πιασάρικο, ίσως και αλαζονικό. Κι όμως, αμέσως μετά τις εκλογές, αποδείχθηκε ότι έπρεπε να είχαν φύγει απαξάπαντος στις 26, έπρεπε το αποτέλεσμα να είναι τέτοιο που να μην δίνει στους λογής Πρετεντέρηδες - ο Πρετεντέρης δεν είναι άνθρωπος,
είναι επιθετικός προσδιορισμός- το δικαίωμα να πουν «ε, καλά, δεν έγινε και τίποτα, συνεχίζουμε ως έχουμε, μέχρι την επόμενη δημοσκόπηση της GPO, που θα αποκαταστήσει πλήρως την τάξη». Έπρεπε να είχαν φύγει απαξάπαντος στις 26, γιατί ετούτοι δεν είναι κυβέρνηση που δρα προς όφελος του λαού, εντός του θεσμικώς προσδιορισμένου χρόνου, ετούτοι είναι Οργάνωση ειδικού σκοπού, που όσο μένει στην εξουσία προκαλεί βλάβες μη αναστρέψιμες.
Στις 26 έμειναν, στις 27 έπιασαν δουλειά. Έκλεισαν άρον-άρον τη Βουλή για να μην έχουν ανάγκη την πλειοψηφία των 151, έστησαν τα θερινά τμήματα, όπως έστηναν ο Ποντικομαμής με τον Μπουγιαμπέσα -με το καλό να τους καμαρώσουμε και δημάρχους- τα ματσάκια στη Γ' Εθνική και τώρα ετοιμάζονται να φέρουν νομοσχέδια που δεν θα αφήσουν λίθον επί λίθου. Στην κυριολεξία λίθον επί λίθου, διότι με τις δραστικές αλλαγές που θα επέλθουν στη νομοθεσία για τους ελεύθερους χώρους, τα δάση και τον αιγιαλό, ο καθένας θα χτίζει όπου γουστάρει, θα μπαζώσουν ακόμη και τις θάλασσες για να φτιάξουν τις ριβιέρες που ονειρεύεται ο Σαμαράς.

Υπάρχουν κίνδυνοι σε ένα κόμμα αρχών;

Του Φώτη Παπούλια, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
ΦΩΤΗΣ ΠΑΠΟΥΛΙΑΣΤο ζήτημα των συμμαχιών, όπως τέθηκε από τον Αλ. Τσίπρα, δεν είχε αποδέκτες μόνο στο «εξωτερικό» του ΣΥΡΙΖΑ. Επί της ουσίας έβλεπε και προς το εσωτερικό του κόμματος, με διαφορετική βέβαια στόχευση αλλά με αποδέκτες όλους όσοι οχυρώνονται πίσω από τον φόβο της άλωσης.
Σε ένα κόμμα που από το 4% φτάνει με άλμα στο 27% και διεκδικεί την εξουσία, η «παλαιά» φρουρά, που αισθανόταν ασφαλής, ενεργοποιεί τα αμυντικά της αντανακλαστικά απέναντι σε όσους πιστεύει ότι θα ενταχθούν στον ΣΥΡΙΖΑ ως ταύροι εν υαλοπωλείω, με σκοπό να τον αλώσουν και να αλλοιώσουν τη φυσιογνωμία του. Θεμιτή η αγωνία τους, όμως πόσο δικαιολογημένη είναι;
Τα κόμματα της Αριστεράς διακρίνονται από σταθερές και ενίοτε σκληρές εσωκομματικές διαδικασίες, που διαποτίζουν ολόκληρη την κομματική πυραμίδα. Είναι δύσκολη για κόμματα αρχών, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, η ρευστοποίηση θέσεων και αρχών και η ένταξή τους σε ένα σύστημα «σκοπιμοτήτων», όπως αυτό το γνωρίσαμε από το 1975 μέχρι… χθες στα αστικά κόμματα εξουσίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει κατορθώσει, ακόμα και σε εξαιρετικά δύσκολες περιόδους για την πολιτική του ύπαρξη, να διατηρήσει το διακριτό στίγμα του, δεν είναι κόμμα που «αφήνεται» στις ορέξεις των όποιων «εισοδιστών», οι οποίοι αναζητούν πολιτική στέγη. Ενα κόμμα αρχών, λοιπόν, έχει την πολιτική-οργανωτική ικανότητα να ενσωματώνει μέσω πολιτικών διαδικασιών εκείνα τα τμήματα της κοινωνίας αλλά και της πολιτικής σκηνής τα οποία επιθυμούν την ένταξή τους σ’ αυτό, θέτοντας τους δικούς του όρους αλλά κυρίως επιτρέποντας την πολυφωνία και τη δημιουργική σύνθεση απόψεων.
Ο φόβος δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος στην πολιτική και σχεδόν πάντα οδηγεί όσους επενδύουν σε αυτόν να κάνουν το ένα λάθος μετά το άλλο. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικός φορέας δεν διακρίνεται από «φοβικά σύνδρομα», τόλμησε σχεδόν πάντα να συγκρουστεί πληρώνοντας και το ανάλογο κόστος. Ομως στελέχη του τα οποία, στο όνομα της «ασφάλειας» και της μη διατάραξης των ιστορικών ισορροπιών, επενδύουν «στα γνωστά και δοκιμασμένα» μάλλον βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος.
Αν λοιπόν με το ζήτημα των συμμαχιών επιδιώκεται η ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού, ταυτόχρονα ανοίγει και η συζήτηση περί της ανανέωσης του εσωκομματικού τοπίου του κόμματος. Χωρίς «φοβικά σύνδρομα» και αγκυλώσεις που ακυρώνουν την προσπάθεια.

Τετάρτη 25 Ιουνίου 2014

Οι Γάλλοι έχουν δίκιο: ας διαγράψουμε το δημόσιο χρέος. Έτσι και αλλιώς το περισσότερο είναι παράνομο....

Του Razmig Keucheyan, Κοιτα τον Ουρανο...
 
 
 Όπως έχει δείξει και η ιστορία η Γαλλία είναι ικανή για το καλύτερο και για το χειρότερο και συχνά σε μικρά χρονικά διαστήματα. 
 
Την επομένη όμως της νίκης του Εθνικού Μετώπου της Μαρί Λεπέν στις ευρωεκλογές, η Γαλλία έκανε μια καθοριστικής σημασίας συνεισφορά στην επανεφεύρεση μιας ριζοσπαστικής πολιτικής για τον 21ο αιώνα. Εκείνη την ημέρα η επιτροπή των πολιτών για τον λογιστικό έλεγχο επί του δημόσιου χρέους συνέταξε μια αναφορά 30 σελίδων για το γαλλικό δημόσιο χρέος, τις ρίζες του και την εξέλιξή του τις τελευταίες δεκαετίες. Την αναφορά συνέταξε μια ομάδα ειδικών επί των δημοσίων οικονομικών υπό τον συντονισμό του Michel Husson, έναν από τους καλύτερους κριτικούς οικονομολόγους της Γαλλίας. Το συμπέρασμα της αναφοράς είναι σαφές: 60% του γαλλικού δημόσιου χρέους είναι παράνομο. 
 
Όποιος έχει διαβάσει έστω και μια εφημερίδα τα τελευταία χρόνια γνωρίζει πόσο σημαντικό είναι το χρέος για τη σύγχρονη πολιτική. Όπως έχει δείξει και ο Ντέιβιντ Γκρέμπερ, μεταξύ άλλων, ζούμε σε χρεοκρατίες (Debtocracies) και όχι σε δημοκρατίες (Democracies). Το χρέος, σε αντίθεση με την λαϊκή βούληση, έχει παγιωθεί ως η βασικότερη αρχή των κοινωνιών μας μέσω και των καταστροφικών πολιτικών λιτότητας που εφαρμόζονται στο όνομα της μείωσης του. Το χρέος ήταν επίσης η αιτία που πυροδότησε ένα από τα πιο καινοτόμα κοινωνικά κινήματα των τελευταίων χρόνων, το κίνημα Occupy. 
 

Άκου, καραγκιοζάκο...

Cogito ergo sum...
"Δυστυχώς, στρεβλώσεις σε αρκετούς τομείς τής ζωής μας συνεχίζουν να υπάρχουν..." Έτσι άρχισε η Ρίτσα Μπιζόγλη να εκφωνεί την επόμενη "είδηση" στο δελτίο ο-θεός-να-τις-κάνει ειδήσεων των 8 του Αντέννα το περασμένο Σάββατο 21 του μηνός. Αν θέλετε να ακούσετε την "είδηση" αλλά και το συνοδευτικό πρόστυχο ρεπορτάζ ενός καραγκιοζάκου ονόματι Γιώργος Παπακωνσταντίνου, δείτε το δελτίο στο webtv τού σταθμού (η επίμαχη "είδηση" αρχίζει στο 9'22"). Αν πάλι βαριέστε, το ρεπορτάζ τού καραγκιοζάκου ανέβηκε και στον ιστοτόπο τού σταθμού, απ' όπου και την αντιγράφω (σημ.: οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου):


Να καταδικάσουν την προσπάθεια, ενός δημοφιλή προορισμού, της Κέρκυρας, στον τουριστικό πρωταθλητισμό, προσπαθούν οι εργατοπατέρες του νησιού. Μέσα από έναν δεκάλογο, ζητούν από τους ξενοδοχοϋπαλλήλους να θέσουν σε εφαρμογή τον συνδικαλιστικό μεσαίωνα κόντρα στον εργασιακό που καταγγέλλουν.

«Να ζητήσουν να πάρουν τα κλειδιά (σ.σ. των ξενοδοχείων). Διότι όλα αυτά που ζητάνε και με όλα αυτά που φέρνουν, δεν θέλουν τίποτα άλλο, να καταστρέψουν την ιδιοκτησία. Έχουν διαθέσει τη ζωή τους και τα χρήματά τους, για να έχουν αυτοί οι κύριοι απασχόληση», δήλωσε ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ξενοδόχων Κέρκυρας, Παναγιώτης Μπράμος στον ΑΝΤ1.

Σύμφωνα με τις δέκα… εντολές οι εργαζόμενοι στα τουριστικά καταλύματα και τα ξενοδοχεία, πρέπει να καρφώνουν στο σωματείο, τους προϊσταμένους τους. Να γίνουν πληροφοριοδότες για οτιδήποτε αφορά στη λειτουργία του ξενοδοχείου για να βγαίνει και το απεργιακό πρόγραμμα. Να σταμπάρουν συγκεκριμένες περιπτώσεις συναδέλφων τους  για να την πληρώνουν με το νόμισμα που τους αξίζει. Και πριν από όλα αυτά να δουλεύουν χαλαρά.

«Έχουν δικαίωμα να διεκδικήσουν τα χρήματά τους. Αλλά δεν επιτρέπεται να στρέφεται ο αγώνας εναντίον των τουριστών. Διότι ένας τέτοιος αγώνας είναι εναντίον των τουριστών», ανέφερε επίσης στον ΑΝΤ1 ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ιδιοκτητών Τουριστικών Καταλυμάτων Κέρκυρας, Κωνσταντίνος Μπρεντάνος.

Eπειγόντως...

Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...     Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι διάφοροι μηχανισμοί εξουσίας (χρησιμοποιώ τη λέξη «μηχανισμοί» καταχρηστικά, γιατί είναι μια λέξη που δεν αγαπώ επειδή ακυρώνει την ατομική ευθύνη) είναι ότι τα μοντέλα που χρησιμοποιούν και στα οποία υπακούν, περίπου ανακλαστικά, δεν μπορούν να τους πάνε μακριά.
Ενας λόγος είναι ότι η λατρεία του «νέου» στην οποία πλειοδοτούν από όπου κι αν προέρχονται, όποιο πρόσημο και αν βάζουν στη συντήρηση ή την πρόοδό τους, τους σέρνει πίσω από το καπιταλιστικό μοντέλο με τα χίλια πρόσωπα και τον μεταμορφικό βιρτουοζισμό, που θέλει συνεχώς νέα σάρκα για να την καταναλώσει.
Ενας άλλος είναι ότι όσο και να το λένε, όταν και όσο το αντιλαμβάνονται, ότι η μία και μόνη αυθεντία είναι πλέον παρελθόν, συνεχίζουν να λειτουργούν επαναλαμβάνοντας στάσεις και συμπεριφορές πατριαρχικού τύπου. Και μάλιστα διατηρώντας και επαυξάνοντας την καταπιεστική συμπεριφορά και την αυθαιρεσία του πατριαρχικού μοντέλου, χωρίς να αποδέχονται και τις ευθύνες που αυτό συνεπάγεται. Χωρίς δηλαδή να υπάρχει ο πατέρας εκείνος που θα αναλάβει την ευθύνη σε ώρα δυσκολίας. Που θα μπει μπροστά διακινδυνεύοντας την ίδια τη ζωή του.
Ενας τρίτος λόγος είναι ο επιδεικτικός κυνισμός, που ακολουθεί μια σταδιακή απομάγευση σε σχέση με αξίες, συμπεριφορές, ιδέες που θεωρούνταν παραδοσιακά δεδομένες γι' αυτούς που αποσκοπούσαν να εξουσιάσουν βασισμένοι σε κάτι περισσότερο από τον τρόμο ή το συμφέρον.

«Και σπάστε τα κεφάλια»;

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
Π​​ληκτρολογείς «ξύλο + Νέα Φιλαδέλφεια», για να δεις πώς καλύφθηκαν δημοσιογραφικά τα πρόσφατα ξυλοκοπικά επεισόδια. Και βλέπεις ξανά ότι τα ακροδεξιά αποτυπώματα στο Ιντερνετ πολλαπλασιάζονται καρκινικά. Πάνω πάνω στα ευρήματα είναι το εξής, που το διαβάζεις πριν προσέξεις ποιοι οι πατεράδες του:
«Πριν λίγο... Πολύ ξύλο στη Νέα Φιλαδέλφεια: Αεκτζήδες μπούκαραν σε κατάληψη και κυνηγάνε άπλυτους και Συριζαίους που προσπαθούν να ματαιώσουν την κατασκευή του γηπέδου....!!!»

Αντανακλαστικά; Αριστα. Ούτε πολεμικό απεσταλμένο να είχε στείλει στο μέτωπο της Νέας Φιλαδέλφειας ο χρυσαυγίτης «Στόχος» (αυτός ο πατήρ). Ειδησεογραφική ουδετερότητα; Αστεία πράγματα. Ο χαρακτηρισμός «άπλυτοι» (τον οποίο συνηθίζουν και ευγενέστερες πένες όταν αναγκάζονται να κατεβούν από το ύψος τους και να γράψουν για τίποτε αναρχοκουλτουριαραίους) τα λέει όλα. Αλλωστε, είναι και τα (τέσσερα) αποσιωπητικά στο τέλος και τα τρία θαυμαστικά, που διαλαλούν τη χαρά των «φιλάθλων» χρυσαυγιτών για το ξύλο που έφαγαν οι «άπλυτοι». Γιατί τους έδειραν, με λοστάρια, κυβόλιθους και ό,τι άλλο συνηθίζει να παίρνει μαζί του όποιος βγαίνει βόλτα στη γειτονιά (αυτό το παραμύθι πλάσαραν, πως ήταν αγανακτισμένοι περίοικοι); Μα επειδή οι εθνοπροδότες και θρησκειοκτόνοι είναι αρνητές της «νέας Αγιασοφιάς» που οραματίστηκαν όσοι άφησαν την ΑΕΚ να εξαθλιωθεί, για να έρθουν έπειτα καβάλα στ’ άλογο, σαν σωτήρες της. Ποντάρουν και αυτοί, όπως και οι πολιτικοί με τους οποίους συναλλάσσονται, στην όλο και βραχύτερη συλλογική μνήμη.

Θα υπάρχει πάντα οδός διαφυγής;


Τρεις μέρες στραπατσάρομαι στα περίχωρα του κέντρου της Μαμάς Ευρώπης.
Τεράστιοι δρόμοι, τεράστια μέγαρα, κολοσσιαία κουτιά που στοιβάζουν τους ανθρώπους· απαράλλαχτα ανύποπτους κι εδώ, όπως παντού. Τρεις μέρες περικυκλωμένος από εντελώς άγνωστη γλώσσα. Με την πλημμύρα των δύσπεπτων σκέψεων που συνήθως πνίγουν τέτοιες ώρες το μίζερο κρανίο μου.

Είμαι τώρα σε ένα πολύ κεντρικό αεροδρόμιο της Μαμάς. Επιστρέφοντας στα οικεία και προσιτά - κακά, αλλά δικά μου, δικά μας έστω. Πέρασα υποχρεωτικά μέσα από τα παρατεταγμένα παρεκκλήσια του μεγάλου Ναού: free shop area. Ψώνισα κιόλας· κάτι τζούφιες σοκολάτες με τη φιγούρα του βασανισμένου εν ζωή Wolfgang Amadeus, γυαλιστερή στο φενακίζον περιτύλιγμα. Το αβυσσαλέο θράσος των κληρονόμων να κεφαλαιοποιήσουν όποιον τυράννησαν όσο ζούσε.
Ετρεξα λίγο και βγήκα αγχωμένος προς την Εξοδο ...gate 39: Mikonos. Το αιγαιοπελαγίτικο τουριστικό brand name, η αγαπημένη ζωγράφων και ποιητών, αναβοσβήνει στην οθόνη. Και μάλιστα πτήση απ' ευθείας! Πιο κει Chania, παραπέρα Santorini, Rhodos... Κάθοδος ποικίλων βαλαντίων στον τόπο του ήλιου, της θάλασσας, της αναψύξεως. Στα νησιά μας. Αυτό το «μας»... Εισαγωγικά που μεγαλώνουν γοργά στα μάτια του μυαλού μου μέχρι που στραγγαλίζουν την παραπλανημένη αντωνυμία και τη σπρώχνουν στο «τους». Και ποιων «τους» μη ρωτάς, αφού το ξέρεις τόσους αιώνες δεν είναι και δεν θα γίνει τίποτε δικό σου! Κάθοδος λοιπόν· αυτών που τσιμπολογάνε τα ψίχουλα των χοντρών αφεντικών στον τόπο των ταπεινωμένων υποτελών, με δυνατότητα -παρακαλώ- αγοράς και ιδιόκτητης εξοχικής κατοικίας για κάποιους από δαύτους, όταν πάρουν τη σύνταξη! Σ' ακούω να με επιτιμάς: καλά, αρνείσαι τον τουρισμό, τη βαριά βιομηχανία της Ελλάδας! Ποιος, εγώ, το μυρμηγκάκι, η μυγούλα; Οχι βέβαια, πώς θα τολμούσα;
Τρυπώνω όμως από μια χαραμάδα της λογικής και συνεχίζω τις λοξοδρομίες μου. Πόσο ενέχονται όσοι «σερβίρουν» ή νοικιάζουν δωμάτια εκεί; Πόσο πιο ενεχόμενοι όσοι ξεσαλώνουν με όποιον τρόπο εκεί; Σήμερα, πέρσι, πρόπερσι, πάντα; Πόσοι εκεί, πόσοι εδώ, πόσοι ανάμεσα; Ιδιότροπος λες, ε; Και εξωπραγματικός, ε; Οχι ακριβώς. Φοβικός και εκμηδενισμένος. Φταίνε οι αμέτρητες νεανικές γυμνές πλάτες με τα tattoos. Παρέλασαν μπροστά στα μάτια μου αυθάδικες, δροσερές, απρόσιτες. Και αλλόγλωσσες. Σε τρεις μέρες εξουθένωσαν τα τελευταία υπολείμματα αυτοπεποίθησης. Επιστρέφω υποβρύχιος. Στην πατρίδα, λέω, θα ανακτήσω την επιφάνεια. Οποια επιφάνεια. Είναι και οι μέρες του Μουντιάλ, θα ανασάνω για τα καλά.

Τα interna corporis της Βουλής...

του Κώστα Χρυσογονου, απο το paratiritis.gr...
Τα interna corporis της ΒουλήςΗ αιφνιδιαστική ανακοίνωση του Προέδρου της Επιτροπής Γεώργιου Βλάχου για την εισαγωγή του νομοσχεδίου για το χωροταξικό την Τετάρτη 25/06/2014 με τη διαδικασία του κατεπείγοντος αποτελεί ένα ακόμα δείγμα καταστρατήγησης των συνταγματικών διατάξεων και περιφρόνησης των κοινοβουλευτικών διαδικασιών. Χρησιμοποιώντας ως πρόφαση ότι το νομοσχέδιο αποτελεί ένα από τα προαπαιτούμενα για την εκταμίευση της δόσης του Ιουνίου από την Τρόικα, η κυβέρνηση προβαίνει στην κατάλυση των προβλεπόμενων διαδικασιών, προκειμένου να εκφύγει του κοινοβουλευτικού ελέγχου.
 
Δεδομένου ότι η εκπλήρωση των προαπαιτούμενων για την εκταμίευση της δόσης ήταν εκ των προτέρων γνωστή και σε κάθε περίπτωση, δε θα μπορούσε να αποτελεί λόγο για την καταστρατήγηση των προβλεπόμενων διαδικασιών, η προσπάθεια της κυβέρνησης να περάσει σημαντικά νομοσχέδια χωρίς διαβούλευση καθίσταται προφανής. Η συστηματική κατάχρηση της διαδικασίας του κατεπείγοντος είναι ακόμα μία ένδειξη του πανικού που έχει καταβάλει τους κυβερνώντες, οι οποίοι εκμεταλλεύονται την απουσία δικαστικού ελέγχου, καθώς η επιλογή της διαδικασίας ψήφισης ανάγεται στα interna corporis της Βουλής και κατά συνέπεια, είναι ανέλεγκτη δικαστικά.
 
Άλλωστε το αιφνίδιο κλείσιμο της Βουλής υπό το πρόσχημα της έλλειψης νομοσχεδίων προς ψήφιση και η μεταγενέστερη εισαγωγή σημαντικών νομοσχεδίων, όπως το επίμαχο που προβλέπει ριζικές αλλαγές στον πολεοδομικό και χωροταξικό σχεδιασμό ή «η Μικρή ΔΕΗ», αποτελεί ένα ακόμα δείγμα της υποτέλειας της κυβέρνησης στη μνημονιακή πολιτική. Σειρά έχει την Παρασκευή το νομοσχέδιο του υπουργείου Ανάπτυξης για τα επενδυτικά σχέδια.

Ροη αρθρων