Σάββατο 13 Ιουλίου 2013

O Donald, η Deirdre κι εμείς...

του Γιαννη Βαρουφακη, απο τη LiFo...
Το κόστος των αποφάσεων και ο νέος ολοκληρωτισμός 
Με τον Donald γνωριστήκαμε στις αρχές της δεκαετίας του '80 σε συνέδριο στο Καίμπριτζ με γενική θεματολογία την επίπτωση επί της οικονομικής πολιτικής των ρητορικών σχημάτων που χρησιμοποιούν οι θεωρητικοί των Οικονομικών στην προσπάθειά τους να πείσουν για την αξία των θεωριών τους.
Ο Donald, ως συγγραφέας του διαχρονικού βιβλίου Η Ρητορική των Οικονομικών (Rhetoric of Economics), θα ήταν ο κεντρικός ομιλητής του συνεδρίου. Πολύ νεότερός του, εντυπωσιασμένος από τα ακαδημαϊκά του κείμενα (ιδίως της Οικονομικής Ιστορίας), με παραξένεψε το πόσο γρήγορα συμφωνήσαμε σε μία σειρά ζητήματα, δεδομένου ότι εκείνος αντιπροσώπευε τη νεοφιλελεύθερη σχολή του Σικάγο, για την οποία δεν έτρεφα καμία απολύτως συμπάθεια.
Στο δείπνο που ακολούθησε μιλούσαμε για ώρες για να καταλάβω τι συνέβαινε: τελικά κατανόησα πως έτρεφα πολύ μεγαλύτερη συμπάθεια για περίεργους, ριζοσπάστες νεοφιλελεύθερους όπως ο Donald παρά για τους ομοϊδεάτες μου αριστερούς, ενώ, παράλληλα, και εκείνος έτρεφε πολύ μεγαλύτερη συμπάθεια για ελευθεριάζοντες αριστερούς όπως εγώ παρά για τους δήθεν νεοφιλελεύθερους της σχολής του, ιδίως εκείνους που αποκτούσαν θέσεις εξουσίας (πανεπιστημιακή, κυβερνητική ή επιχειρηματική).
Πέρασαν τα χρόνια και κάποια στιγμή, στα μέσα της δεκαετίας του '90, έμαθα τα νέα που συγκλόνισαν την αγγλοσαξωνική κοινότητα, ιδίως μεταξύ ημών των απελπιστικά βαρετών οικονομολόγων: ο Donald McCloskey δεν υπήρχε πια. Ζήτω η Deirdre McCloskey! Ναι, ο Donald προέβη σε αλλαγή φύλου. Μέγα το σούσουρο, όπως μπορείτε να φανταστείτε, μεταξύ των συναδέλφων. Μιλώντας προσωπικά, αυτό που με ξάφνιασε ακούγοντας τα νέα ήταν ότι δεν «κόλλαγε» η εικόνα του Donald με κάποιον που βιώνει μία εσωτερική διαφυλική σύγκρουση.
Σχεδόν δύο μέτρα ύψος, αρχηγός της ομάδας αμερικανικού ράγκμπι του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ (τίτλος τιμής, ελεγχόμενης βαναυσότητας και «ανδροπρέπειας» για τους Αμερικανούς της άρχουσας τάξης), παντρεμένος με την «ωραία της τάξης», πατέρας δύο παιδιών, καθηγητής Οικονομικών και πρόεδρος του τμήματος Οικονομικών ενός εκ των καλύτερων πανεπιστημίων, ήταν ο τελευταίος συνάδελφος που φανταζόμουν ότι θα άλλαζε φύλο. Και μάλιστα στα πενήντα του...
Πάνω από μία δεκαετία πέρασε, από την Αγγλία μετανάστευσα στην Αυστραλία και από εκεί, δώδεκα χρόνια αργότερα, στην Ελλάδα, όταν, κάποια στιγμή, με την ιδιότητα του διευθυντή του Διδακτορικού Προγράμματος του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών (γνωστό και ως UADPhilEcon), αποφάσισα να προσκαλέσω την Deirdre να έρθει στην Αθήνα να διδάξει τους φοιτητές μας. Αποδέχτηκε την πρόσκληση αμέσως. Χάρηκα πολύ. Μία μέρα μετά την άφιξή της, πήγαμε μαζί στην Ευριπίδου 14, στον 6ο όροφο, όπου γίνονταν τα μαθήματα του UADPhilEcon.
Βγαίνοντας από το ασανσέρ πέσαμε πάνω σε είκοσι, ίσως είκοσι πέντε, φοιτητές που, βεβαίως, ήταν εκεί, δίπλα στη σκάλα, καπνίζοντας αρειμανίως. Τους χαιρέτησε με ένα νεύμα και μπήκαμε όλοι μαζί στη διπλανή αίθουσα, όπου για την επόμενη εβδομάδα θα τους βομβάρδιζε με πέντε τετράωρα (!) μαθήματα. Είκοσι ώρες μαθήματος από τη McCloskey σε μία σύντομη εβδομάδα. Τυχερά παιδιά! Το πρώτο πράγμα που είπε στους φοιτητές, αφού την προλόγισα, ήταν το εξής: «Καλησπέρα και σας ευχαριστώ που με προσκαλέσατε και που με τιμάτε με την παρουσία σας. Ελπίζω να με τιμήσετε και με την προσοχή σας. Τουλάχιστον ως προς ένα πράγμα, μια συμβουλή που έχω να σας δώσω. Είδα τι κάνατε στον διάδρομο. Λοιπόν, ακούστε αυτό: Ήταν πιο εύκολο να συμφωνήσω να μου κόψουν τα αρχίδια από το να κόψω το τσιγάρο». Έτσι έσπασε ο πάγος και ξεκίνησε μία σειρά εκπληκτικών μαθημάτων στην Αθήνα από την Deirdre, που είχα γνωρίσει ως Donald στο Καίμπριτζ. Τις μέρες που ακολούθησαν γνωριστήκαμε πολύ καλύτερα.
Ήρθε στο σπίτι μας, όπου ο δεκατετράχρονος Νικόλας μας ενδιαφερόταν πολύ να γνωρίσει, και να συζητήσει, με τον σπουδαίο Αμερικανό καθηγητή που είχε ζήσει το τραύμα και την απελευθέρωση της αλλαγής φύλου. Η Deirdre μάς ανοίχτηκε. Μίλησε στον Νικόλα απίστευτα ανοιχτά. Του εξήγησε ότι, αποφασίζοντας στα πενήντα να γίνει γυναίκα (ξεκινώντας με τη μορφή ενός «χοντροκομμένου» άνδρα), ήξερε ότι δεν θα έχει ποτέ άνδρα σύντροφο. Ότι και θα έχανε τους δικούς της και δεν θα κέρδιζε νέο σύντροφο.
Ότι ένα τέτοιο κόστος-βουνό το μόνο που σηματοδοτούσε ήταν η ανάγκη που ένιωθε από οκτώ ετών να μην είναι αγόρι – να της αναγνωρίζουν οι άλλοι το δικαίωμα να νιώθει κορίτσι. Δακρύσαμε όλοι μαζί. Γίναμε φίλοι οικογενειακώς.

Εικονογράφηση: David Shrigley
Μας είπε για κάτι που συνέβη, ενώ ετοιμαζόταν για την «εγχείρηση» την οποία είχε αναβάλει μία εβδομάδα επειδή θα βραβευόταν σε μέγα επιστημονικό συνέδριο για τη συνεισφορά της στα Οικονομικά και στην Ιστορία.
Για το πώς η αστυνομία εισέβαλε στο μεγάλο ξενοδοχείο όπου πραγματοποιούνταν η τιμητική εκδήλωση, την έσυρε από το βήμα, της φόρεσε χειροπέδες μπροστά στο κοινό που την τιμούσε εκείνη τη στιγμή, για να την οδηγήσει στο κρατητήριο και κατόπιν σε φρενοκομείο κατ' εντολήν της αδελφής της – η οποία είχε κάνει χρήση νόμου που επιτρέπει σε συγγενή πρώτου βαθμού μια τέτοια κίνηση, ώστε να εμποδιστεί πράξη εν δυνάμει «αυτοκαταστροφική».
Μας μίλησε για τη γενναία μητέρα της που της στάθηκε σε όλες τις δύσκολες στιγμές. Για τον έως και σήμερα αποκλεισμό της από τα εγγόνια της, καθώς τα παιδιά της δεν την αποδέχονται ούτε καν σήμερα ως γυναίκα και γι' αυτό δεν της μιλούν – από το 1995. Από τότε είμαστε σε συνεχή επικοινωνία. Μας ένωσε και κάτι άλλο, περί το 2009/10: η κοινή πεποίθηση ότι η Ελλάδα αποτελεί το πειραματόζωο για ένα απάνθρωπο μακροοικονομικό πείραμα που είναι καταδικασμένο στην αποτυχία και το οποίο επιτελείται μόνο και μόνο για να κρατηθούν στη ζωή κάποιοι πτωχευμένοι τραπεζίτες.
Παρά τις τεράστιες διαφορές μας, όσον αφορά την πολιτική-οικονομική μας θεώρηση (εκείνη ακόμα της σχολής του Σικάγο, εγώ ακόμα ένας περίεργος μαρξιστής), συμφωνούμε απόλυτα σήμερα ότι στην Ελλάδα μπαίνουν οι βάσεις ενός νέου ολοκληρωτισμού (χωρίς τον οποίο δεν μπορεί να επιβληθεί η παράλογη λογική των μνημονίων και της εγκληματικής ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών). Πριν από μερικές μέρες έμαθα για τα πογκρόμ εναντίον διαφυλικών και τρανς ατόμων εδώ στη μνημονιακή Ελλάδα.
Για την παράνομη σύλληψη της δικηγόρου τους Ηλέκτρας Κούτρα στη Θεσσαλονίκη. Για την παραβίαση βασικών αρχών Δικαίου στο όνομα μιας ρεβανσιστικής στροφής βίας απέναντι στο «διαφορετικό» – κάτι που παρατηρείται κάθε φορά που μια κοινωνία περνά κρίση, είτε στη Γερμανία του '30 είτε στην Ελλάδα σήμερα. Και μου ήρθε στον νου η Deirdre.
Η ρήση της ότι «αν είχα πρόβλημα εγώ, ως οικονομολόγος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, να περάσω στο φύλο στο οποίο νιώθω πιο ανθρώπινα, τι ελπίδες έχει κάποιος άλλος, λιγότερο, προνομιούχος;». Θυμήθηκα και τον κοινό μας φόβο για τον νέο ολοκληρωτισμό που διαβλέπαμε εδώ και καιρό. Τον οποίο τώρα πλέον απλώς τον βλέπουμε. Παντού. Γύρω μας.

Στυγνοί κι ανόητοι...


Του Θαναση Καρτερου, απο την Αυγη...
Μας λένε συνεχώς για αναδιάρθρωση του κράτους. Για το πολιτικό θάρρος που διαθέτουν να αλλάξουν την κρατική μηχανή και να τη μετατρέψουν από βαλκανική Yugo σε γερμανική Μερσεντές. Και για το σχέδιο, κυρίως γι' αυτό, που έχουν εκπονήσει, έτσι που η μεγάλη μεταρρύθμιση του κράτους να προχωρήσει και να αποδώσει.
Ποιον δουλεύουν αλήθεια; Υπάρχει έστω και ένας ανάμεσά μας και ανάμεσά τους που να πιστεύει αυτές τις απίστευτες ανοησίες; Διότι, εντάξει, το κράτος χρειάζεται μεταρρύθμιση, επανίδρυση, βαθιές αλλαγές και πλατιές μεταρρυθμίσεις. Πού είναι ο οδικός χάρτης αυτών των μεταρρυθμίσεων; Πού είναι το σχέδιο; Εκτός αν αποτελεί σχέδιο η επέλαση του στυλ όποιον πάρει ο χάρος, μέχρι να πάρουμε τη δόση, και μετά γαία πυρί μιχθήτω.
Διότι περί αυτού πρόκειται. Δεν μιλάμε για μεταρρύθμιση, μιλάμε για κυνηγούς κεφαλών. Τους ήρθε να τραβήξουν μια Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου και να βυθίσουν τη χώρα στο μαύρο της ΕΡΤ, για να πάρουν τα κεφάλια δυόμισι χιλιάδων ανθρώπων. Ύστερα τους ήρθε να ξαποστείλουν τη δημοτική αστυνομία -μερικές χιλιάδες κεφάλια κι εδώ. Ύστερα να διαλύσουν τα επαγγελματικά λύκεια, όπου φοιτούν παιδιά από τα πιο φτωχά κοινωνικά στρώματα -μερικές χιλιάδες κεφάλια καθηγητών κι εκεί.
Ποιο ήταν το σχέδιο για τη μεγάλη μεταρρύθμιση της ΕΡΤ; Να τραβολογιούνται τόσο καιρό, παραβιάζοντας νόμους και προφήτες, για να μας φορέσουν μια υπάκουη ΝΕΡΙΤ, χωρίς να ξέρουν ούτε καν πόσο θα κοστίσει το μεγαλειώδες εγχείρημα; Ποιο είναι το σχέδιο για τη δημοτική αστυνομία; Ξαφνικά δεν μας χρειάζεται; Και χρειάζονται στην ΕΛ.ΑΣ. οι δημοτικοί αστυνόμοι -για να κάνουν τι; Ποιο είναι το σχέδιο για τα επαγγελματικά λύκεια; Να τα κλείσουν επειδή όπως η ΕΡΤ δεν έχουν αρκετή τηλεθέαση; Να τα κάνουν λύκεια αρρένων, αφού οι καθηγητές που απολύονται είναι βασικά σε ειδικότητες που ενδιαφέρουν κορίτσια; Αν βρείτε απάντηση εσείς, να την πείτε και σε μας.
Αυτή την εξάρθρωση την ονομάζουν αναδιάρθρωση. Κανένα σχέδιο, κανένας υπολογισμός των επιπτώσεων -στόχος δεν είναι να φτιάξουν κράτος ευρωπαϊκό, όπως λένε, αλλά να δίνουν κεφάλια στην τρόικα. Και τελικώς το μόνο πολιτικό μοτίβο, η μόνη πολιτική συνισταμένη της αγριότητας είναι τα ταξικά της χαρακτηριστικά. Ταξικά στυγνοί και πολιτικά ανόητοι -αυτοί κυβερνούν την Ελλάδα και υπόσχονται να την κάνουν Νέα...

Οσμή χολέρας..

Απο το Ιστολογιο Ουδεν Σχολιον...    
Τα δελτία ειδήσεων, οι φάτσες των δημοσιογράφων, ιδίως στα Μεγκάλα και Ουράνια κανάλια, καθώς και η όψη των πολιτικών, αποπνέουν χολέρα, σήψη και θανατικό.

     Όσοι βλέπετε ακόμα ειδήσεις καταλαβαίνετε τί εννοώ:
     Μόλις εμφανιστούν αυτές οι κίτρινες και χολερικές φυσιογνωμίες, ένα πιάσιμο στην ανάσα, κάτι σαν δύσπνοια, μαζί με την αίσθηση ότι αναπνέεις κάτι μολυσμένο, κάτι εξαιρετικά βρώμικο, σε κυριεύει.

      Έχεις την αίσθηση ότι κάτι πανουκλιασμένο μπαίνει μέσα σου με την κάθε ανάσα και σε απειλεί, σε βρωμίζει, τρώει το ''είναι'' σου.

     Και δεν έχετε άδικο.
     Όλοι αυτοί, οι μνημονιακοί ιδίως πολιτικοί και τα φερέφωνά τους, κάτω απ' τα ακριβά τους ρούχα και τα ψεύτικα χαμόγελα, δεν είναι παρά μια σάπια μάζα κακίας, ιδιοτέλειας, απανθρωπιάς.

     Οι εκφράσεις τους, τα λόγια τους, τα ψέματά τους, οι απειλές κι οι εκβιασμοί τους, πάντα τα ίδια, φαρμακερά, εκτοξεύουν θάνατο και μισανθρωπία.

     Και στα μάτια τους λάμπει μιά άγρια, υπόγεια χαρά για όσα λένε, όσα ''ευαγγελίζονται''!
Ξέρουν ότι δεν αφορούν αυτούς, αλλά κάποιους άλλους.

     Όλους αυτούς, έχω σταματήσει εδώ και καιρό να τους θεωρώ ανθρώπους. Για μένα είναι ένα ιδιαίτερο είδος πολύ κατώτερο του ανθρώπινου γένους. που κινείται και δρά έξω απ' τα πλαίσια του ουμανισμού και της ανθρώπινης ηθικής γενικότερα.

     Λυπάμαι που το λέω αλλά αν έβλεπα κάποιον απ' αυτούς χτυπημένο, ''πατημένο'' σ' έναν δρόμο, δεν θα στεναχωριόμουν περισσότερο απ' ό,τι όταν βλέπω κάποιο χτυπημένο γατάκι ή σκυλί..

     Δεν περισσεύει ίχνος οίκτου γι αυτούς.

     Όλη η συμπόνια και η αλληλεγγύη είναι κρατημένη για τους ανθρώπους τούτου του λαού, που εξοντώνεται καθημερινά εξ αιτίας της απανθρωπιάς της ανθρώπινης χολέρας που μας κυβερνάει.

     Ας σταματήσουμε να τους ακούμε και να τους βλέπουμε.

     Ας βγούμε στους δρόμους και στις πλατείες να βρούμε τον καθαρό αέρα του αγώνα εναντίον τους.

     Δεν είναι του λαού, δεν είναι ούτε έλληνες, δεν είναι καν άνθρωποι..

     Είναι χολέρα..

Διαπραγμάτευση σημαίνει εμπιστοσύνη στο κίνημα...


Σε άρθρο μου την προηγούμενη βδομάδα στο tvxs.gr εξήγησα τι σημαίνει διαπραγμάτευση και με βάση τον ορισμό της διαπραγμάτευσης ως έννοιας, υποστήριξα ότι όλες οι κυβερνήσεις των τριών τελευταίων ετών δεν διαπραγματεύονται τίποτα με τους δανειστές. Το βασικό μου επιχείρημα είναι ότι το πολιτικό προσωπικό στην Ελλάδα δεν διαφωνεί σε τίποτα επί της ουσίας με τους υπαλλήλους της τρόικας.
Δεδομένου ότι οι δύο πλευρές του τραπεζιού υποστηρίζουν τα ίδια κοινωνικά συμφέροντα, αντί για διαπραγμάτευση, οι συζητήσεις τους αποτελούν ουσιαστικά μια διαδικασία επεξεργασίας των μέτρων λιτότητας και διαβούλευσης σχετικά με ζητήματα τακτικής, με κοινή μέριμνα την πολιτική επιβίωση του φθαρμένου ελληνικού πολιτικού προσωπικού. Αντίθετα, μια διαπραγμάτευση της κυβέρνησης της Αριστεράς σημαίνει τη συνέχιση του κοινωνικού πολέμου που διεξάγεται, το τελευταίο διάστημα με μεγάλη ένταση, αλλά με μια ποιοτική διαφορά, μια τομή: Η κυβέρνηση της Αριστεράς θα διαπραγματευτεί την αλλαγή της δανειακής σύμβασης προς τα συμφέροντα των εργαζόμενων τάξεων. Μέχρι εδώ, δεν νομίζω ότι υπάρχει καμία σοβαρή διαφωνία μέσα στην Αριστερά. Η συζήτηση ξεκινάει από το «τι θα κάνουν οι δανειστές σ' αυτήν την περίπτωση». Τι θα γίνει αν μας πουν «δεν διαπραγματευόμαστε»;

Πριν ασχοληθούμε μ' αυτό το ερώτημα, είναι απαραίτητο να διευκρινίσουμε τι ακριβώς σκοπεύει να διαπραγματευτεί η κυβέρνηση της Αριστεράς και τι όχι. Εδώ πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι. Δεν σκοπεύουμε να διαπραγματευτούμε τα συμφέροντα των εργαζόμενων τάξεων και των ανέργων, τη δυνατότητα της κοινωνίας να αναπαράγεται, την ανακούφιση της φτώχειας, την κατάργηση της λιτότητας, με δυο λόγια: δεν θα διαπραγματευτούμε την κατάργηση των μνημονιακών νόμων που συνθέτουν το σημερινό ζοφερό σκηνικό. Αυτό θα το κάνουμε την «πρώτη μέρα». Αυτή η κίνησή μας είναι που θα αποτελέσει το εναρκτήριο λάκτισμα της διαπραγμάτευσης. Είναι αναμφίβολα μια επιθετική κίνηση, αλλά είναι μονόδρομος για μας. Μόνο αν αντεπιτεθεί το κοινωνικό κίνημα των εργαζόμενων τάξεων σε όλα τα επίπεδα μπορεί να ανατρέψει την κοινωνική καταστροφή που συντελείται.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ταυτόχρονα με τις νομοθετικές πράξεις, θα καλέσει σε έκτακτη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε., στην οποία θα επιδιώξει να επιβεβαιωθεί ότι κάθε κράτος είναι λαϊκά και εθνικά κυρίαρχο, δηλαδή ότι απαιτείται αλλαγή των όρων της δανειακής σύμβασης σύμφωνα με τη βούληση του ελληνικού λαού, όπως αυτή εκφράστηκε στις εκλογές. Όταν λοιπόν οι δανειστές (δηλαδή το μεγάλο κεφάλαιο) δουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εννοεί αυτά που λέει και ότι νομοθετεί υπέρ του κόσμου της εργασίας, πρέπει να αποφασίσουν τι θα κάνουν με τις δανειακές συμβάσεις. Αν δούμε το θέμα χωρίς συναισθηματισμούς, δεν υπάρχει τίποτα που να δείχνει ότι οι δανειστές θα αρνηθούν να διαπραγματευτούν μια νέα σύμβαση, καθώς σ' αυτήν την περίπτωση οι απώλειες γι' αυτούς θα είναι τεράστιες (ας μην ξεχνάμε ότι το 93% της έως τώρα χρηματοδότησης έχει χρησιμοποιηθεί για την εξυπηρέτηση των δανειστών και των τραπεζών).

Είναι βέβαιο ότι οι δανειστές κατά τη διαδικασία της διαπραγμάτευσης θα μας εκβιάσουν, θα ήταν αφελής όποιος δεν θα περίμενε κάτι τέτοιο. Θα μας εκβιάσουν πολιτικά -εμάς δεν μπορούν να μας εκβιάσουν προσωπικά, καθώς δεν έχουμε τις εξαρτήσεις του σημερινού πολιτικού προσωπικού της κυβέρνησης. Θα απειλήσουν να διακόψουν τη χρηματοδότηση και ίσως το κάνουν για όσο καιρό διαρκεί η διαπραγμάτευση.

Η διαπραγμάτευση εμπεριέχει τον εκβιασμό, αλλά και από τις δύο πλευρές. Το δικό μας όπλο είναι το κοινωνικό κίνημα. Εμείς μπορεί να μην έχουμε το Mega και τον ΣΚΑΪ, αλλά θα έχουμε μια διαφανή και άμεση επικοινωνία με τον κόσμο της εργασίας, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Οι δανειστές θα βρεθούν μπροστά στην πρωτόγνωρη κατάσταση να μαθαίνουν οι μάζες τι διαμείβεται πίσω από τις κλειστές πόρτες των συνεδριάσεων. Αν οι δανειστές δε συζητούν στο δικό μας πεδίο διαπραγμάτευσης, το οποίο θα είναι πως μόνο ένα μέρος του ελληνικού χρέους θα μπορέσει να αποπληρωθεί, και μάλιστα με την κοινωνία όρθια (κούρεμα μεγάλου μέρους του χρέους, ρήτρα ανάπτυξης κ.λπ.), τότε θα πρέπει να εξηγήσουν στους εργαζόμενους των χωρών τους γιατί τους νοιάζει μόνο η μείωση των μισθών, οι απολύσεις, η διάλυση του κοινωνικού κράτους κλπ. Οι εργαζόμενοι σήμερα ενημερώνονται, συζητούν συνεχώς στο διαδίκτυο και αυτοοργανώνονται, όπως μας δείχνει η Τουρκία, η Βραζιλία, η Αίγυπτος. Εκτιμούμε λοιπόν βάσιμα ότι δεν θα έχουμε μόνο τον ελληνικό λαό να διαδηλώνει συνεχώς τη συμπαράστασή του στην σκληρή προσπάθεια μιας κυβέρνησης που θα υπερασπίζεται τα συμφέροντα της πλειοψηφίας. Θα είναι τελείως διαφορετική η στάση και των Ευρωπαίων εργαζόμενων απέναντι στις κυβερνήσεις τους, όταν καταστεί σαφές τι προσπαθούν να κάνουν οι δανειστές. Όπως μας δείχνει το ιστορικό παράδειγμα της Αιγύπτου, κανένα καθεστώς δεν μπορεί να αντέξει την ορμητική δύναμη των μαζών, του πραγματικού κινητή της ιστορίας.

Εμείς λοιπόν λέμε ότι τη μάχη της διαπραγμάτευσης θα την κερδίσουμε. Λέμε ότι οι δανειστές θα υποχρεωθούν να διαπραγματευτούν μόνο επί του μέρους του χρέους που θα μπορεί να αποπληρωθεί και θα αποσυρθούν από την εσωτερική πολιτική της Ελλάδας. Έχουμε μαζί μας έναν ολόκληρο κόσμο που αγωνίζεται για να πέσει επιτέλους ο νεοφιλελευθερισμός, και σ' αυτόν τον κόσμο, στο κίνημα και τις δυνάμεις του, έχουμε εμπιστοσύνη. Είμαστε αισιόδοξοι, βασιζόμενοι στα πραγματικά δεδομένα, ότι θα νικήσουμε!

Εκτός ευρωπαϊκής τροχιάς...

Η ανακοινωθείσα πώληση των μεγάλων εταιρειών υδάτων, ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ, εντός του τελευταίου τριμήνου του έτους, πρέπει να συνεκτιμηθεί μαζί με τις πρόσφατες δηλώσεις του Επιτρόπου Ελεύθερης Αγοράς, Μισέλ Μπαρνιέ, και τις προτροπές του απελθόντος επικεφαλής του Eurogroup, Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ.
Πριν από μερικές ημέρες ο επίτροπος Μπαρνιέ, απαντώντας στην ευρωπαϊκή οργάνωση Right2Water, δήλωσε: «Η ιδιωτικοποίηση του πόσιμου νερού δεν ήταν ποτέ στις προθέσεις της ΕΕ, δεν υπήρξε ποτέ πραγματικότητα». Η οργάνωση είχε συγκεντρώσει 1,5 εκατομμύριο υπογραφές, ζητώντας από την Ε.Ε. να μην ιδιωτικοποιήσει τα δίκτυα ύδρευσης και αποχέτευσης. Ο κ. Μπαρνιέ υποσχέθηκε ότι θα εισηγηθεί να εξαιρεθεί το πόσιμο νέρο από τις ιδιωτικοποίησεις και είπε ότι αντιλαμβάνεται γιατι εξαγριώνονται οι πολίτες όταν ακούνε ότι οι υπηρεσίες ύδρευσης θα ιδιωτικοποιηθούν. Ηταν σαφής.
Ο κ. Γιουνκέρ επίσης, προ ημερών, σε δημόσια ομιλία του στην Αθήνα, ενώπιον του πρωθυπουργού και όλης της πολτικής ηγεσίας, ήταν επίσης κατηγορηματικός: «Μην πουλάτε τα νησιά σας. Είμαι υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά τις δημόσιες επιχειρήσεις να τις πουλήσετε στην τιμή που εσείς θέλετε».
Γιατί λοιπόν η τόση σπουδή να πουληθούν τα νερά; Είναι δέσμευση του νέου μνημονίου. Ιδού το παράλογο: η τρόικα, στην οποία μετέχει η Ευρωπαϊκή Ενωση, επιβάλλει στην Ελλάδα να παραβεί την κοινοτική βούληση και την επιδιωκόμενη κοινή πολιτική. Να είναι άραγε τόσο μεγάλο το τίμημα που θα ελαφρύνει το δημόσιο χρέος; Μα υπολογίζεται σε ολίγες εκατοντάδες εκατομμύρια, τη στιγμή που η εταιρεία έχει λαμβάνειν από απλήρωτους λογαριασμούς του δημοσίου περί τα 800 εκατ. Είναι ζημιογόνος μήπως; Το 2012 είχε τζίρο 360 εκ. και αύξηση προ φόρων κερδών κατά 43,6%, στα 51 εκ. Το δε εργασιακό κόστος περικόπηκε κατά 50%.
Με δεδομένη τη διαμορφούμενη πολιτική υδάτων στην Ε.Ε., η πώληση των ΕΥΔΑΠ-ΕΥΑΘ θέτει την Ελλάδα εκτός ευρωπαϊκής τροχιάς…

Οι φίλοι μου δεν κοιμούνται τα βράδια...

Της Άννας Χατζησοφιά, απο το Red NoteBook...
Οι φίλοι μου δεν κοιμούνται τα βράδια, όχι γιατί έχουν να απολύσουν 12.500 ζωές, αλλά γιατί οι περισσότεροι είναι απολυμένοι χρόνια τώρα.
Οι φίλοι μου δεν κοιμούνται τα βράδια γιατί παραφυλάγουν μην έρθουν και τους κόψουν το ρεύμα από την κολώνα της ΔΕΗ, που έχουν συνδέσει παράνομα το ρεύμα.
Οι φίλοι μου δεν κοιμούνται τα βράδια, γιατί περιμένουν την έξωση του ιδιοκτήτη που έχουν ένα χρόνο να τον πληρώσουν.
Οι φίλοι μου δεν κοιμούνται τα βράδια γιατί ψάχνουν τρόπους να πληρώσουν το χαράτσι οι ιδιοκτήτες, τρομάρα τους.
Οι φίλοι μου δεν κοιμούνται τα βράδια γιατί δεν ξέρουν πως θα πουν στο παιδί ότι πρέπει να κόψει τα μαθήματα κιθάρας.
Οι φίλοι μου δεν κοιμούνται τα βράδια γιατί αισθάνονται ενοχές που δεν μπορούν να στηρίξουν τον άνεργο αδελφό τους, με το επίδομα που παίρνουν σαν μισθό.
Οι φίλοι μου δεν κοιμούνται τα βράδια γιατί αισθάνονται ενοχές που οι ίδιοι εργάζονται.
Οι φίλοι μου δεν κοιμούνται τα βράδια, γιατί έχουν τύψεις που αυτοί ακόμα μπορούν να επιβιώσουν.
Οι φίλοι μου δεν κοιμούνται τα βράδια γιατί μετανιώνουν για εκείνο το ταξίδι στη Νέα Υόρκη πέντε χρόνια πριν, που αν δεν το είχαν κάνει θα ξοφλούσαν τώρα το φόρο εισοδήματος.
Οι φίλοι μου δεν κοιμούνται τα βράδια γιατί μαστιγώνουν τον εαυτό τους που θέλησαν μεγαλύτερο σπίτι και πήραν στεγαστικό δάνειο.
Οι φίλοι μου δεν κοιμούνται τα βράδια γιατί είναι καλλιτέχνες και άνεργοι, και ο άνεργος καλλιτέχνης έχει δυο φορές ανεργία. Μία γιατί δεν εργάζεται και μία γιατί δεν δημιουργεί.
Οι φίλοι μου δεν κοιμούνται τα βράδια γιατί φοβούνται τους εφιάλτες που θα έρθουν σ αυτόν τον ύπνο.
Οι φίλοι μου δεν κοιμούνται τα βράδια γιατί πρέπει να απολύσουν κόσμο, αλλιώς θα κλείσουν το μαγαζί μια ώρα νωρίτερα.
Οι φίλοι μου δεν κοιμούνται τα βράδια γιατί δεν κλείνουν την επιχείρηση για να μην απολύσουν κόσμο, και ξενυχτούν περιμένοντας την σύλληψη για χρέη στο δημόσιο.
Οι φίλοι μου δεν κοιμούνται τα βράδια γιατί ξενυχτούν τον φίλο που αυτοκτόνησε.
Οι φίλοι μου δεν κοιμούνται τα βράδια, για να μιλήσουν στο Skype με άλλους φίλους που ξενιτεύτηκαν.
Οι φίλοι μου δεν κοιμούνται τα βράδια γιατί παίρνουν αντικαταθλιπτικά και κοιτούν το σκοτάδι.
Οι φίλοι μου δεν κοιμούνται τα βράδια γιατί περιφρουρούν στην ΕΡΤ.
Οι φίλοι μου δεν κοιμούνται τα βράδια γιατί ο Δήμος θέλει να κλείσει τις μικρές εστίες πολιτισμού που χτίσαν με τόσο κόπο και τόσα χρέη.
Οι φίλοι μου δεν κοιμούνται τα βράδια γιατί βλέπουν το φάντασμα του φασισμού να πλανιέται πάνω από τις ζωές τους.
Οι φίλοι μου δεν κοιμούνται τα βράδια γιατί είναι ποιητές.
Οι φίλοι μου δεν κοιμούνται τα βράδια γιατί η επιβίωση έχει σκοτώσει κάθε ίχνος ποίησης μέσα τους.
Οι περισσότεροι από τους φίλους μου, έχουν κρεμάσει τις ελπίδες τους στην Ανατροπή που μέλλεται για  να ‘ρθει.
Οι περισσότεροι από τους φίλους μου παλεύουν για την Ανατροπή, ο καθένας με τα όπλα του και όλοι με τις τελειότητες και τις ατέλειες τους.
Οι περισσότεροι από τους φίλους μου είναι τις τελευταίες μέρες κάτω στο Φάληρο, είτε είναι σύνεδροι, είτε όχι.
Οι περισσότεροι από τους φίλους μου παρακολουθούν με αγωνία το τι γίνεται στο Τάε Κβο Ντο. Ποιος είπε, τι είπε, ποιος έμεινε, ποιος έφυγε, ποιος ήρθε ποιος δεν ήρθε και γιατί.
Στο Φάληρο χορεύουμε αυτές τις μέρες τον γνωστό Λενινιστικό χορό - ένα βήμα μπρος δύο βήματα πίσω.
Παρότι λάτρης του συντρόφου Βλαντιμίρ, νομίζω ότι δεν είναι εποχές για ταγκό. Αν κάνουμε ένα βήμα μπρος θα πέσουμε στον γκρεμό. Αν κάνουμε δύο βήματα πίσω θα πέσουμε στο ρέμα. Είναι καιρός για άλματα. Να περάσουμε πάνω από τον γκρεμό. Να πετάξουμε.
Οι καιροί ου μενετοί για πλειοψηφίες, μειοψηφίες, θώκους, λίστες, υπολίστες (κρυφές και φανερές), ενότητες, πλατφόρμες, εμμονές, αγκυλώσεις. Δεν μπορούμε να μιλάμε για σταυροδοσίες όταν η χώρα είναι κρανίου τόπος γεμάτος σταυρούς.
Οι φίλοι μου δεν κοιμούνται τα βράδια γιατί μας παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα, και δεν αναφέρομαι στην γνωστή συνιστώσα.
Οι φίλοι μου δεν κοιμούνται τα βράδια από ελπίδα.
Ελπίζω να κάνουμε την αγρύπνια τους να αξίζει.

Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013

Μεθόδευση αλλοίωσης της νομικής τάξης...

Cynical...
Στη νέα νομοθετική σούπα, που είθισται να ονομάζεται Πολυνομοσχέδιο, υπάρχει μια διάταξη, που στο όνομα της καλής λειτουργίας, ευρρυθμίας, και διαφάνειας του ΤΧΣ, απαλλάσσει τα διευθυντικά  στελέχη και τους συμβούλους του από κάθε αστική, ποινική και οποιαδήποτε άλλη ευθύνη.
Πριν από λίγο καιρό σε κάποιο άλλο πολυ- ή ολιγο-νομοσχέδιο, δεν έχει σημασία, υπήρχε παρόμοια πρόβλεψη, η οποία αφορούσε στην απαλλαγή από κάθε αστική και ποινική ευθύνη των διευθυντικών στελεχών, και των συμβούλων εκείνων των τραπεζών οι οποίες μέχρι χτες που λέει ο λόγος, δεν προλάβαιναν να διοχετεύουν στα κόμματα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ πακτωλούς δανείων για να έχουν τα τελευταία να πορεύονται, αφ' ης στιγμής είχαν στερέψει οι κρουνοί ευεργετών όπως η Siemens, Mann, Ferrostahl κ.ά. Το ότι μετά από λίγο καιρό έσκασε το μυστικό ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν γύρω στα 100 εκ. "μέσα" δεν μπορεί να εκληφθεί ως τυχαίο γεγονός.
Ενώ, μέσα στον περασμένο χρόνο, αν θυμάμαι καλά, είχαν τεθεί με νομοθετική διάταξη σε καθεστώς ασυλίας και όλα τα μέλη του ΤΑΙΠΕΔ.
Αν στα τρία αυτά νομοθετήματα κολλήσουμε και το περίφημο άρθρο περί της μη ευθύνης υπουργών, βρισκόμαστε μπροστά στη θεμελίωση, τούβλο-τούβλο ενός εξανδραποδισμένου νομικού συστήματος το οποίο εξαιρεί από τη δικαιοδοσία του, μετά από τις κεφαλές του πολιτικού συστήματος, και αυτές του οικονομικού: των δυο πιο σημαντικών, δηλαδή, αλλά και πλέον διεφθαρμένων πυλώνων του κράτους.
Με την πείρα, που εν τω μεταξύ έχουμε άποκτήσει σχετικά με το ποιους και για ποιες πράξεις αφορούσε η ασυλία των πολιτευτών, μπορούμε κάλλιστα να υποθέσουμε και τους λόγους για τους οποίους σπεύδει η βουλή να εξασφαλίσει την ασυλία και των νέων εισερχομένων, από τις τράπεζες και το ΤΑΙΠΕΔ, στο σύστημα προστασίας που εξυφαίνει.
Φυσικά, κανείς δεν πρέπει να αμφιβάλλει ότι το καταρρέον διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα του δικομματισμού, σ' αυτές τις ύστατες ώρες του ψυχοραγήματός του, δεν θα επιδιώξει, μιας και ελέγχει καθ' ολοκληρίαν τις ψήφους, να νομοθετήσει υπέρ της απαλλαγής τόσο της δικής του όσων και των συνεργών του. Στο επόμενο διάστημα, πιστεύω ότι με παρόμοιες διατάξεις η αμνήστευση θα επεκτείνεται σε ολοένα και περισσότερες ομάδες ευνοημένων απατεώνων.
Από την άλλη μεριά, τώρα, έχουμε την περίπτωση Σακκά, η οποία αποτελεί καραμπινάτη περίπτωση,  αφ' ενός κατάργησης του τεκμηρίου της αθωότητας, το οποίο αποτελεί τη βάση του δυτικού νομικού πολιτισμού, αφ΄ετέρου καταστρατήγησης νομικών διατάξεων σχετικά με το μέγιστο επιτρεπόμενο χρονικό διάστημα προφυλάκισης. Το μοιραίο αποφεύχθηκε την τελευταία στιγμή χάρις στη γεναιότητα του ίδιου και χάρις στο τεράστιο κύμα αλληλεγγύης και διαμαρτυρίας που ξεσηκώθηκε στην Ελλάδα, κύμα το οποίο ξεπέρασε και τα σύνορα της χώρας.
Όπως το bail-in της Κύπρου δεν ήταν μια λύση που ξεπήδησε από απόγνωση την τελευταία στιγμή, αλλά εξυφαινόταν με μεθοδικότητα τουλάχιστον ένα χρόνο πριν, και απλά βρέθηκε η Κύπρος για να δοκιμαστεί και μετά να επεκταθεί και να θεσμοθετηθεί σ' ολόκληρη της Ευρώπη και ΗΠΑ, με τον ίδιο τρόπο πιστεύω ότι μεθοδεύεται και η αλλοίωση της βάσης του νομικού συστήματος, σύμφωνα με το οποίο, τουλάχιστον στα χαρτιά, εξασφαλιζόταν η ισότητα απέναντι στο Νόμο. 
Βλέποντας όμως τις προηγούμενες συντονισμένες κινήσεις στο σύνολό τους, έχω την πεποίθηση ότι κάποια μέρα, όταν ξυπνήσουμε, η ισότητα θα έχει εξαφανιστεί και από αυτά τα ίδια τα "χαρτιά". 

ΔΤ: Η πρώτη τηλεόραση για ήδη τυφλούς*...

Jungle - Report...
Έχω βαρεθεί να ακούω το ότι «η ΕΡΤ ήταν διαβρωμένη», «η ΕΡΤ χρειαζόταν επιτέλους εξυγίανση»,  «η ΕΡΤ ήταν βάρος για τον Έλληνα που πλήρωνε υποχρεωτικά συνδρομητική τηλεόραση» και  ένα σωρό άλλες  παρατηρήσεις που περιορίζονταν αλλά και περιορίζονται σε διαπιστώσεις, μονόπλευρες και επιπόλαιες. Τόσο επιπόλαιες όσο και η παιδεία και η εμπειρία αυτών που τις εκφράζουν. Και εξηγούμαι.
Δεν αρκεί μόνο το ότι στο «πακέτο» της ΕΡΤ περιλαμβανόταν ολόκληρο Τρίτο Πρόγραμμα (που θα πει κάποιος πως αποτελούσε δικαιολογία και άλλοθι για τη διατήρηση ενός νεκροζώντανου  οργανισμού, όπως θα μπορούσε κανείς να αποκαλέσει την ΕΡΤ των διοικούντων) ούτε η «παρηγοριά των ξενιτεμένων» η δορυφορική ΕΡΤ που έστελνε το μήνυμα και τη γλώσσα στα πέρατα της γης, ούτε η «Φωνή της Ελλάδας», ούτε οι περιφερειακοί σταθμοί, ούτε τα μουσικά σύνολα, ούτε η παράδοση καλόγουστων εκπομπών πολιτισμού, ούτε,  ούτε,  ούτε.  Δεν αρκούν όλα τα παραπάνω για να δικαιολογήσουν την διατήρηση της ΕΡΤ, για τους διοικούντες. Η ΕΡΤ έπρεπε να εξυγιανθεί σύμφωνα με τους  εξυγιαντές  της, γιατί η ΕΡΤ ήταν βρώμικη. Τόσο απλά και απλοϊκά.
Η απλοϊκότητα του αφορισμού που ήθελε την «ΕΡΤ να βρωμάει», κρύβει στην πραγματικότητα,  βρώμικα μυαλά και  λυματικά σχέδια.  Αποδείχθηκε με τον καλύτερο τρόπο πως αυτό που βρωμούσε, ήταν οι διοικήσεις της ΕΡΤ. Αυτοί που αποτελούσαν το μακρύ χέρι της κάθε κυβέρνησης, προς τον έλεγχο της δημόσιας  ραδιοτηλεόρασης. Αποδείχτηκε, μόλις η ΕΡΤ πέρασε σε αυτοδιαχείριση, στα χέρια των εργαζομένων  της. 
Μόλις έγινε αυτό που φοβόντουσαν όλες οι κυβερνήσεις και τα δουλικά τους. Τι σχέση μπορεί να έχει η ΕΡΤ του σήμερα, του Ιουνίου και του Ιουλίου του 2013, η ΕΡΤ των εργαζομένων της,  με την ΕΡΤ των Μαρούδα,  Ρωμαίου,  Λαλιώτη,  Χυτήρη,  Κατσιφάρα,  του Παναγιώτου ή του Κουτσόγιωργα ή του Στεφανόπουλου ή του Αχιλλέα Καραμανλή . Αφήνω έξω τον Λαμπρία και τον Μπούτο του 1977 γιατί μάλλον ήταν οι καλοί, σε σύγκριση με τους παραπάνω. Βεβαίως εξαιρώ και τον αμίμητης γελοιότητας Κεδίκογλου όπως και τον ασυναγώνιστης οσφυοκαμπτικής δεινότητας Λιάτσο.  Αυτοδικαίως εξαιρείται και ο μετρ της αρπαχτής  Παναγόπουλος με τα φιλαράκια του.  Είναι μία κατηγορία μόνοι τους. Δε χρειάζεται να αναφέρουμε ονόματα και υποκείμενα που προκαλούν γέλια στους κυνικούς και  αηδία στους συνειδητοποιημένους.
Στο σύνολο, οι διοικήσεις της ΕΡΤ  όλα αυτά τα χρόνια, αποτελούνταν από  υποτακτικούς. Υποτακτικούς και δούλους.  Σήμερα η ΕΡΤ είναι αυτό που θα έπρεπε να είναι όλα τα χρόνια της ζωής της. Ελεύθερη από εξαρτήσεις και νεκροθάφτες συνειδήσεων. Ελεύθερη από διοικήσεις δοτές και διοικούμενη από διοικήσεις φυσικές και αναδεικνυόμενες από ττο ίδιο της το αίμα. Τους εργαζόμενους της.
Όλοι λοιπόν οι «αντικειμενικοί» αποδίδουν την ιδιότητα του διεφθαρμένου, όχι στους διοικούντες,  αλλά στην ίδια στην ΕΡΤ. Όχι στον διεφθαρμένο θύτη αλλά στο εξευτελισμένο και παρατημένο στη μοίρα του, θύμα. Επιπλέον, έρχονται οι ίδιοι οι εγκληματίες, οι φονιάδες της ελληνικής ραδιοτηλεόρασης, να φορέσουν τον φωτεινό  μανδύα του άσπιλου ιππότη της κάθαρσης για να φτιάξουν το νέο φορέα. Κα πρότυπο τους είναι το …BBC, Πόσο χαϊβάνι είναι αυτός που τους πιστεύει; Πόσο μαλάκας  και τυφλός είναι αυτός που δε βλέπει το αποτέλεσμα της αυτοδιαχειριζόμενης  ΕΡΤ και χειροκροτά την Καψικής έμπνευσης ΕΔΤ; Ή του Κεδικόγλειου εμετού που τον λένε  ΝΕΡΙΤ;  Όχι δεν τον λές μαλάκα, ούτε τον λες τυφλό. Είναι ο φοβισμένος, ο τακτοποιημένος. Αυτός που θέλει τον Σαμαρά του γιατί φοβάται τον εαυτό του. Αυτός που πιστεύει την «ομάδα Αλήθεια» αυτός που εκτιμά τους μουρούτηδες. Αυτός που πιστεύει στον παττριωτισμό του Αδόλφου Σαμαρά και στα καθαρά αίματα του φίρερ Μιχαλολιάκου (του μπάτλερ του Σαμαρά). Αυτός που πιστεύει πως ο Σαμαράς του θέλει το καλό του Έλληνα και το καλό της Ελλάδας.
Είναι δυνατόν ποτέ αυτοί που κατέστρεψαν συνειδήσεις, που χρησιμοποίησαν το αγαθό των συχνοτήτων για να ξεγελάσουν το λαό, που χάρισαν το δημόσιο αγαθό στα αφεντικά τους με αντάλλαγμα τη δόλια καθοδήγηση του εκλογικού σώματος για να διαιωνίζουν τα κέρδη εις βάρος του ίδιου του λαού και της χώρας, είναι δυνατόν αυτοί να «εξυγιάνουν» την ΕΡΤ η οποία από τη στιγμή που πέρασε στα χέρια των εργαζομένων, σφύζει από υγεία. Είναι δυνατόν;
Όλα μπορούν να εξηγηθούν όταν καταλάβουμε τι σημαίνει εξυγίανση για τους  διαπλεκόμενους  Καψήδες, για τους ελαφρόμυαλους και δουλικούς Κεδίκογλου και τους βολικούς –για τα αφεντικά τους- Σαμαράδες . Εξυγίανση είναι το να βάλουν και πάλι το μαγαζί να δουλεύσει για πάρτη τους και για τα αφεντικά τους. Αν περάσει και η ιδιοκτησία στα χέρια των αφεντικών τους τότε η εξυγίανση θα είναι απόλυτη. Αυτή είναι η εξυγίανση που θέλουν τα δουλάρια. Εμείς πρέπει να διαλέξουμε. Ή μήπως δεν παίζουμε και κανένα ρόλο τελικά, γιατί έτσι διαλέξαμε;
Είναι τελείως χαζό το να μη βλέπουμε την τηλεόραση που γεννιέται μέσα από την αυτοδιαχείριση του ραδιομεγάρου. Μία τηλεόραση που απευθύνεται σε ανθρώπους που τιμούν την ιδιότητα του Πολίτη. Μαζί γεννιέται και ένα ραδιόφωνο και προπάντων γεννιέται ξανά ο πολιτισμός στη χώρα που τον φόνευσε με τον χειρότερο τρόπο.
Τελικά ο συρφετός των «εξυγιαντών» μέσα στο παραλήρημα τους να κατεδαφίσει την επιτέλους υγιέστατη ΕΡΤ, κατάφερε να φέρει τους Έλληνες κοντά σε πολιτιστικά δρώμενα που σε συνθήκες ύπνωσης, ούτε θα διανοούνταν να γνωρίσουν. Είδα στις συναυλίες ου γίνονται στο προαύλιο του ραδιομεγάρου κόσμο ετερόκλιτο. Είδα κόσμο που αγνοούσε το τι σημαίνει κλασική μουσική, να απολαμβάνει  ερμηνεία κομματιών μουσικής δωματίου από σύνολο τοξοτών εγχόρδων,κάτω από την άσπρη τέντα, είδα  παιδιά που μαζί με χιπ χοπ συγκροτήματα απολάμβαναν και Astor Piazzola, είδα κόσμο να βουβαίνεται μπροστά σ εμία ανάγνωση ποιημάτων της Κ. Γώγου, είδα κι άλλα.

Είναι δυνατόν,  το καθαρό και υγιές να «εξυγιανθεί». Είναι δυνατόν το λευκό να λευκανθεί; Και από ποιους; Από αυτούς που εδώ και πολλά χρόνια είναι γνωστοί και για τη βρωμιά της συνείδησης και της ψυχής τους; Από τους σκατόψυχους και αποδεδειγμένα εγκληματίες;
ΥΓ Γιατί δεν έδωσε κανείς σημασία στο ότι το σήμα της "Δημόσιας Τηλεόρασης"  βγήκε από τα παλιά στούντιο του ιδιωτικότατου MEGA στην Παιανία; Οι προθέσεις του ιδιώτη άγιες, τα δε έργα του, τρομερά. Ειδικά όταν εξυπηρετεί τον υπηρέτη του, τον υπουργό του και τον πρωθυπουργό αυτού.
________________________________________
*Οι άλλες (επίσημες αλλά χωρίς άδεια εκπομπής) τηλεοράσεις τυφλώνουν. Η ΕΔΤ προορίζεται για τους ήδη τυφλωμένους από τα ιδιωτικά κανάλια

Η παρακμή της αστικής τάξης και το δικαίωμα να οργανώνουμε και να διευθύνουμε την παραγωγή...

Του Ηλία Ιωακείμογλου, απο το Κοκκινο Σημειωματαριο...
Στο δρόμο της ήττας βρίσκεται το σωματείο της «Κατσέλης», σαν και αυτές που τις κάνει συλλογή το ΚΚΕ. Ζητάει, το σωματείο: 1) Να μην κλείσει κανένα εργοστάσιο, 2) Να μην απολυθεί κανείς εργαζόμενος, 3) Να μην ανατραπούν οι εργασιακές σχέσεις. Από ποιόν τα ζητάει αυτά, το σωματείο; Προφανώς από τους ιδιοκτήτες (ίσως και από την κυβέρνηση, την κυβέρνηση των ιδιοκτητών).

Για να βγει από την κρίση του ο καπιταλισμός δεν καταβροχθίζει μόνο ανθρώπινες ζωές. Καταστρέφει, επιπλέον, πάγιο κεφάλαιο. Το κεφάλαιο όμως αυτό, συμβαίνει να είναι, ταυτοχρόνως, και τα μέσα παραγωγής, τα εργαλεία, οι μηχανές, οι υποδομές, από την χρήση των οποίων ζουν και αναπαράγονται οι κυριαρχούμενες κοινωνικές τάξεις. Η τάξη των κεφαλαιοκρατών, κρατώντας στα χέρια της την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, θεωρεί δικαίωμά της να τα καταστρέφει, και όντως τα καταστρέφει, όταν αυτά δεν μπορούν να λειτουργήσουν ως κεφάλαιο, δηλαδή όταν δεν αποφέρουν το επιθυμητό κέρδος. Καταστρέφει έτσι και τους υλικούς όρους συντήρησης και αναπαραγωγής των κυριαρχούμενων κοινωνικών τάξεων που οδηγούνται αυτές οι ίδιες πλέον σε καταστροφή.

 Η ανθρωπιστική κρίση απορρέει από το δικαίωμα της τάξης των κεφαλαιοκρατών να καταστρέφουν τις υλικές προϋποθέσεις της ζωής μας όταν αυτές δεν λειτουργούν ικανοποιητικά ως κεφάλαιο. Αυτό ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα της εσωτερικής υποτίμησης. Έχει καταστραφεί πλέον ένα μέρος των συνολικών παγίων εγκαταστάσεων με το οποίο γινόταν η παραγωγή πριν από την κρίση. Αντίστοιχα έχει μειωθεί η ικανότητά μας να μειώσουμε την ανεργία (που γίνεται όλο και πιο «διαρθρωτική», δηλαδή ανεξάρτητη από την αύξηση της ζήτησης). Το μέγεθος του προϊόντος που μπορούμε να ανακτήσουμε με μια πολιτική μείωσης του αργούντος παραγωγικού δυναμικού (χωρίς την συνεισφορά νέων καθαρών επενδύσεων) είναι μόνο τα 3/5 του προϊόντος που χάθηκε από το 2008 μέχρι σήμερα.

Αυτά, σημαίνουν μερικά πράγματα:

Πρώτον, δεν έχει κανένα νόημα να ζητάμε από τα αφεντικά και τους πολιτικούς τους εκπρόσωπους να συνεχιστεί η λειτουργία μιας επιχείρησης που εκείνοι αποφάσισαν να κλείσουν.

Δεύτερον, η νέα κυβέρνηση, κυβέρνηση της Αριστεράς, κινδυνεύει να παραλάβει ένα παραγωγικό σύστημα συρρικνωμένο και ανίκανο να απορροφήσει ολόκληρη την ανεργία ή έστω το μεγαλύτερο μέρος της, ακόμη και εάν χρησιμοποιηθεί στο σύνολό του. Όσο περισσότερο παραγωγικό δυναμικό καταστρέφεται, τόσο μεγαλύτερη και πιο δύσκολη θα είναι η προσπάθεια να μειώσουμε στη συνέχεια την ανεργία.

Τρίτον, η πολιτική αυτή θέτει τις βάσεις για τον μακροχρόνιο μαρασμό της χώρας και την χρόνια ανεργία με μοναδικό ορίζοντα την κινεζοποίηση της αγοράς εργασίας, της οικονομίας συνολικά, αλλά και του πολιτικού καθεστώτος.

Τέταρτον
, απέναντι σε αυτήν την πολιτική, οφείλουμε να διασώσουμε το παραγωγικό δυναμικό της χώρας για να επιβιώσουμε, και πέραν του προφανούς καθήκοντος να ανατραπεί το συντομότερο δυνατό αυτή η πολιτική, δεν μας απομένουν πολλές επιλογές εκτός από τον δρόμο που μας δείχνει η ΒΙΟΜΕ. Θα πρέπει δηλαδή να ενθαρρύνουμε, να ενισχύσουμε και να εργαστούμε σκληρά για να περάσουν στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων όσες επιχειρήσεις εγκαταλείπονται από τους ιδιοκτήτες τους. Επομένως, η περίπτωση της ΒΙΟΜΕ δεν αφορά μόνο την δυνατότητα των εργαζομένων σε αυτήν να απασχοληθούν και να επιβιώσουν, ούτε εξαντλείται η σημασία της στο μεγάλο συμβολικό φορτίο του εγχειρήματος. Υποδεικνύει και με ποιο τρόπο η Αριστερά μπορεί, όχι μόνον όταν γίνει κυβέρνηση αλλά ήδη από τώρα, να διασώσει το παραγωγικό δυναμικό προκειμένου να αντιμετωπίσει με ικανοποιητικούς ρυθμούς το δραματικά υψηλό μέγεθος της ανεργίας.

Πέμπτον, όλες οι επιχειρήσεις που κλείνουν, λοιπόν, να περνάνε στα χέρια των εργαζομένων! Αν δεν μπορούν τα αφεντικά, μπορούμε εμείς! Διάσωση από την μνημονιακή καταστροφή δεν υπάρχει χωρίς να θίξουμε τα ιερά και τα όσια του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής: το δικαίωμα του καπιταλιστή να διευθύνει εκείνος και μόνον εκείνος την παραγωγή, να την οργανώνει και να καρπώνεται τα οφέλη, να αναγράφει στην είσοδο της επιχείρησης «απαγορεύεται η είσοδος στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα», να αποφασίζει τι και πώς θα παράγουμε εμείς, οι άμεσοι παραγωγοί, για λογαριασμό του και προς όφελός του.

Δεν πρόκειται για αριστερισμό, πρόκειται για τον μοναδικό δρόμο διάσωσης που έχουμε, για ώριμη ανάγκη της παρούσας ιστορικής στιγμής.

Μαζί με την καταστροφή του παραγωγικού δυναμικού, που φαίνεται μάλιστα να επιταχύνεται τώρα με τις διαδοχικές παύσεις λειτουργίας επιχειρήσεων, καταστρέφεται και το εργατικό δυναμικό: Οι δεκαπέντε εκατοστιαίες μονάδες από τις εικοσιεπτά του συνολικού ποσοστού ανεργίας στην Ελλάδα είναι μακροχρόνια ανεργία, δηλαδή ανεργία της οποίας η διάρκεια υπερβαίνει το ένα έτος. Η παρατεταμένη παραμονή στην ανεργία καταστρέφει τα άτομα που την υφίστανται, όχι μόνον ως ανθρώπους αλλά και ως εργατικό δυναμικό, ως εργασιακή δύναμη: οι γνώσεις και οι δεξιότητες που κατείχαν ως απασχολούμενοι οι σημερινοί άνεργοι απαξιώνονται είτε επειδή πράγματι φθίνουν καθώς αυξάνεται ο χρόνος της ανεργίας είτε επειδή οι υποψήφιοι εργοδότες του ανέργου νομίζουν, δικαίως ή αδίκως, ότι η φθορά της ανεργίας έχει κάνει το έργο της. Επομένως, καθώς αυξάνεται η παραμονή στην ανεργία, μειώνεται η πιθανότητα του ανέργου να επανέλθει στον κόσμο της αμειβόμενης εργασίας. Η αστική τάξη δεν καταστρέφει μόνο το παραγωγικό δυναμικό αλλά και το εργατικό δυναμικό και οδηγεί την ελληνική οικονομία σε ένα χαμηλό επίπεδο παραγωγής, πιθανότατα κάπου στα 2/3 της παραγωγής του 2007-2008, σε ένα χαμηλό επίπεδο απασχόλησης και εισοδήματος στο οποίο θα παραμείνει «κλειδωμένη», και από το οποίο θα μπορεί να αποκολληθεί μόνο με μεγάλες πολιτικές αποφάσεις. Οι ενδογενείς δυνάμεις του συστήματος έχουν εξαντληθεί.

Για όλη αυτήν την καταστροφή και για όλην αυτή την παρακμή των αφεντικών, είναι ώριμες οι συνθήκες να διεκδικήσουμε εμείς, οι εργαζόμενες τάξεις, το δικαίωμα να οργανώνουμε και να διευθύνουμε την παραγωγή: γιατί αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να διασωθούμε, ο καθένας ξεχωριστά ως εργαζόμενος, ως κοινωνική τάξη και ως χώρα, από την παρακμή των αφεντικών.

Είναι ώριμες οι συνθήκες και για έναν ακόμη λόγο: διότι βρισκόμαστε σε μια ιστορικά σπάνια συγκυρία κατά την οποία, όχι μόνο οι «πάνω» βυθίζουν τους «κάτω» στην εξαθλίωση, την φτώχεια και την ανθρωπιστική κρίση, αλλά επιπλέον δεν πείθουν για την ικανότητά τους να κυβερνήσουν ως ηγεμόνες, δηλαδή ως εκφραστές του γενικού συμφέροντος, ως οργανωτές και διευθυντές της παραγωγής και μιας κοινωνικά αποδεκτής διανομής του προϊόντος. Αντιθέτως, επιδιώκουν αποκλειστικά και μόνο την ικανοποίηση των δικών τους συμφερόντων -είναι δε τόσο ανόητοι που επιδεικνύουν κιόλας τον σκανδαλώδη πλούτο τους. Γνωρίζουν πια να αυξάνουν το εισόδημά τους μόνο με προσόδους και μείωση των μισθών. Η παρούσα ιστορική στιγμή είναι μια περίοδος κρίσης της πολιτικής ηγεμονίας της αστικής τάξης επειδή δεν μπορεί η τάξη αυτή να παρουσιάσει το ιδιοτελές συμφέρον της ως γενικό συμφέρον. Εάν δεν διεκδικήσουμε τώρα την πολιτική ηγεμονία, λοιπόν, πότε θα το κάνουμε; Εάν δεν πάρουμε τώρα στα χέρια μας τις επιχειρήσεις που εγκαταλείπουν οι καπιταλιστές, για να ασκήσουμε το δικαίωμά μας να οργανώνουμε και να διευθύνουμε την παραγωγή, πότε θα τις πάρουμε; Μέχρι πότε θα παρακολουθούμε άπραγοι -αν και διαμαρτυρόμενοι- τους παρακμιακούς επιχειρηματίες να καταστρέφουν τους εργαζόμενους, τα υλικά μέσα της εργασίας μας και τελικά το μέλλον μας;

Η αστική τάξη στην Ελλάδα δεν μπορεί να παραμείνει ηγετική τάξη για όσο καιρό δεν μπορεί να διασφαλίσει τις συνθήκες μέσα στις οποίες θα μπορούν να συντηρηθούν και να αναπαραχθούν οι κυριαρχούμενες κοινωνικές τάξεις, για όσο καιρό θα τις βυθίζει στην ανθρωπιστική κρίση. Αυτό προσφέρει μια ευκαιρία στις κυριαρχούμενες κοινωνικές τάξεις, οι οποίες πρέπει να πάρουν τώρα στα χέρια τους την οργάνωση και την διεύθυνση της παραγωγής στην επιχείρηση και στο σύνολο της οικονομίας, να διατυπώσουν το συμφέρον τους ως γενικό συμφέρον και να πάρουν την πολιτική ηγεμονία.

Δεν πρόκειται για αριστερισμό, πρόκειται για τον μοναδικό τρόπο να ανακτήσουμε το μέλλον μας.

Για αυτούς τους λόγους, η άνοδος των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι η μοναδική μας ελπίδα, οφείλει να ακολουθήσει τον δρόμο προς την κατάκτηση του ηγεμονικού πολιτικού ρόλου από τις εργαζόμενες τάξεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να είναι ο ίδιος ο λαός της Αριστεράς, που τείνει να γίνει η ηγετική δύναμη της χώρας, ως εκπρόσωπος του συνόλου των κυριαρχούμενων τάξεων. Προς το παρόν, αυτό δεν γίνεται ιδιαίτερα συνειδητά, αλλά περισσότερο σαν μια αυθόρμητη κίνηση.

Επαφίεται στις οργανωμένες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ να βάλουν συνειδητά τη ρότα του κόμματος επάνω στη γραμμή της κατάκτησης της πολιτικής ηγεμονίας που θα σπρώξει την αστική τάξη στο περιθώριο και θα προαναγγέλλει την Πολιτεία του Ήλιου που θέλουμε.

Η δημοκρατία μετά τον καταποντισμό:Εμείς, αντί για μας, σαν εμάς...

Του Δημήτρη Σκαρπαλέζου*, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΙΔΡΥΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ
Στη νότια Ευρώπη, η εφαρμογή των μνημονίων από κυβερνήσεις που είχαν εκλεγεί με άλλες υποσχέσεις και προγράμματα έπληξε ανεπανόρθωτα την αξιοπιστία των ίδιων των δομών της «κοινοβουλευτικής δημοκρατίας», ενώ η υπέρβασή τους έγινε κεντρικό σύνθημα των «αγανακτισμένων» και των πλατειών.

Μετά την ήττα της Γαλλικής Επανάστασης, όπου υπήρχαν πολλά στοιχεία άμεσης δημοκρατίας, επιβλήθηκε η άποψη ότι στα μεγάλα σύγχρονα κράτη (αντίθετα με τις πόλεις-κράτη της αρχαιότητας) η μόνη δυνατή μορφή δημοκρατίας είναι η αντιπροσωπευτική, δηλαδή η εκλογή σε τακτά χρονικά διαστήματα κάποιων «δικηγόρων του λαού» που θα κυβερνούν δίχως κανέναν έλεγχο από τα «κάτω» αλλά με συνεχή έλεγχο συμφερόντων που χρηματοδότησαν την εκλογή τους.

Την περίοδο που ακολούθησε τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου η ανάπτυξη του κοινωνικού κράτους και η μερική έστω συμμετοχή κρατικού σχεδιασμού στην οικονομία βοήθησαν στη νομιμοποίηση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στα μάτια του λαού.

Ο νεοφιλελευθερισμός και ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός συρρίκνωσαν το κοινωνικό κράτος και τα δικαιώματα των εργαζομένων, με αποτέλεσμα να χαθεί η όποια νομιμοποίηση, ενώ η εκλογή της μιας ή της άλλης νεοφιλελεύθερης συμμαχίας έπαψε να έχει σημασία.

Τέλος, η εκβιαστική εφαρμογή των μνημονίων και η προθυμία των κυβερνώντων να υποταχθούν, έκανε ώριμο και επείγον το αίτημα της «πραγματικής δημοκρατίας» όπου δεν θα ήταν δυνατόν να γίνουν μνημονιακά πραξικοπήματα. Οχι δηλαδή μόνο το πώς να κυβερνήσουν δημοκρατικότερα κόμματα, αλλά πώς να αλλάξουμε τις ίδιες τις δομές της δημοκρατίας.

Οπως μας έδειξε η πρόσφατη εμπειρία, φτάνει να σχηματιστεί μια συμμαχία 151 βουλευτών για να μπορούν να περάσουν νομότυπα τα πιο αντιλαϊκά μέτρα. Σε ένα σύστημα με λαϊκά δημοψηφίσματα όπως π.χ. της Ελβετίας, θα ήταν αδύνατον να περάσουν τα μνημόνια (τουλάχιστον αν δεν πειστεί η πλειοψηφία του λαού).

Είναι λοιπόν επείγον και απαραίτητο να ανοίξει η συζήτηση για τις πολιτικές δομές και το περιεχόμενο της δημοκρατίας τόσο στη χώρα όσο και στα κόμματα και τα συνδικάτα. Οι απογοητευτική σημερινή εικόνα των «δικηγόρων του λαού» μάς κάνει να σκεφτούμε και να εμπνευστούμε μια εναλλακτική λύση, από την αρχαιότητα και από τις δημοκρατικές δομές στις επαναστατικές στιγμές της σύγχρονης ιστορίας.

Ενα πάγιο αίτημα της «δημοκρατικής» Αριστεράς ήταν η απλή αναλογική. Σήμερα πιστεύω ότι αυτό το αίτημα είναι και ανελλιπές και επικίνδυνο.

Σίγουρα η απλή αναλογική είναι δικαιότερη από την ενισχυμένη ή το πλειοψηφικό, αλλά το αξεπέραστο μειονέκτημά της είναι ότι κάνει αδύνατη την ανάκληση από τον λαό ενός βουλευτή, δίνοντας τεράστια εξουσία στις κομματικές ηγεσίες. Αυτό το σύστημα επιτρέπει μεν την εκπροσώπηση όλων των κομμάτων αλλά παρέχει και ενδεχόμενο ρόλο εκβιαστή σε κάποιο μικρό τυχοδιωκτικό κόμμα που είναι έτοιμο να αλλάξει συμμαχίες (δίχως βέβαια να ρωτήσει τους ψηφοφόρους του). Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στα κόμματα και στα συνδικάτα, όπου οι αρχηγοί τάσεων μπορούν να επιβάλουν αποφάσεις αντίθετες από τις θελήσεις των υποστηρικτών τους.

Η εμμονή στην απλή αναλογική παντού και πάντα δείχνει ένα τεράστιο έλλειμμα προβληματισμού για το τι είναι δημοκρατία και κατά πόσον αυτή διαφέρει από τη θλιβερή σημερινή κατάντια της «αντιπροσωπευτικής» δημοκρατίας.

Το πλειοψηφικό σύστημα (ΗΠΑ, Γαλλία) εκβιάζει την ψήφο των πολιτών προς ένα διπλό μονοκομματικό σύστημα με την αρχή της ψήφου στον «μικρότερο κακό». Εδώ οι βουλευτές γίνονται πελατειακοί παράγοντες με άμεση εξάρτηση από τα συμφέροντα που στηρίζουν την εκλογή (και επανεκλογή) τους.

Ομως, στην ιστορία των επαναστάσεων, αναδείχθηκε και ένα άλλο μοντέλο πλειοψηφικού με συμμετοχή της βάσης και ανακλητότητα.

Στη Γαλλική Επανάσταση κεντρικό ρόλο στο πολιτικό σύστημα είχαν οι συνελεύσεις βάσης των τμημάτων. Οι αντιπρόσωποι εξέλεγαν τον βουλευτή σε κάθε περιφέρεια ο οποίος όμως ήταν ανακλητός και όφειλε να σέβεται τα ψηφίσματα των λαϊκών συνελεύσεων. Αυτή η ανακλητότητα ήταν η βασική διαδικασία που επέτρεψε το βάθεμα και τη ριζοσπαστικοποίηση της επανάστασης. Αντίστοιχα συστήματα αναπτύχθηκαν και σε άλλες επαναστάσεις όπου η ανακλητότητα ήταν βασικό στοιχείο προστασίας της λαϊκής βούλησης.

Ολες όμως αυτές οι εκλογικές διαδικασίες αναδεικνύουν τους υποτιθέμενους καλύτερους «δικηγόρους του λαού» που έχουν εκτός των άλλων και το μέλημα μιας επαγγελματικής πολιτικής καριέρας και αποτελούν μια αιρετή αριστοκρατία που διοικεί «αντί για μας».

Στην αρχαία Αθήνα είχε αναπτυχθεί μια τελείως διαφορετική φιλοσοφία για τη Βουλή, τα δικαστήρια και τα περισσότερα αξιώματα, δηλαδή η επιλογή διά κλήρου ενός «σαν εμάς».

Κατά τη δημοκρατική ιδεολογία της εποχής η εκλογή ήταν μια παραχώρηση στην αριστοκρατική ιδεολογία (οι στρατηγοί έβγαιναν με εκλογές). Σημαντικά «υπολείμματα» αυτής της δημοκρατικής άποψης είναι οι ένορκοι στα ποινικά δικαστήρια.

Πολλοί μπερδεύουν αυτό το σύστημα με τις δημοσκοπήσεις, οι οποίες όμως βασίζονται σε τελείως διαφορετική διαδικασία. Στη δημοσκόπηση μετράμε την πρώτη αντίδραση του περαστικού σε ένα θέμα που γνωρίζει επιφανειακά από τα ΜΜΕ και αντιδρά με τις προκαταλήψεις του.

Ομως στη Βουλή της αρχαίας Αθήνας, όπως και στα σύγχρονα δικαστήρια, ο κληρωτός αναγκάζεται να ακούσει όλες τις αντικρουόμενες απόψεις και επιχειρήματα προτού ψηφίσει.

Μια νέου τύπου δημοκρατία θα μπορούσε να συνδυάσει σε ένα μεικτό σύστημα (σε μία Βουλή ή σε δύο) τόσο την αντιπροσώπευση από τους «αντί για μας» όσο και από τους «σαν εμάς», με δυνατότητα μερικής έστω ανακλητότητας.

Τέλος όμως μια πραγματική δημοκρατία είναι αδιανόητη αν οι στρατηγικές και κεντρικές αποφάσεις δεν παίρνονται κατευθείαν από μας, είτε με συχνά δημοψηφίσματα είτε με ψηφίσματα λαϊκών συνελεύσεων.

Ενα σημαντικό μέρος της νομοθετικής εξουσίας πρέπει να είναι κατευθείαν στα χέρια του λαού δηλαδή σε μας και όχι μόνο στους «αντί για μας» ή τους «σαν εμάς». Κατά την άποψή μου, η Αριστερά έχει καθήκον να ξεπεράσει τις παλιές της αναφορές, τόσο στους κομματικούς μηχανισμούς όσο στο όραμά της για την κοινωνία.

Η αναγκαιότητα μιας πρωτοπορίας δεν σημαίνει την αντικατάσταση του λαού από τους αριστερότερους και καλύτερους εκφραστές του.

Μην ξεχνάμε ότι η «αριστεροκρατία» μπορεί εύκολα να εκφυλιστεί σε αριστοκρατία, και η τραγική ιστορία του εικοστού αιώνα δεν μας επιτρέπει να επαναλάβουμε τα ίδια λάθη.

Είναι καιρός να κινητοποιήσουμε τη φαντασία, την εφευρετικότητα, την ιστορική εμπειρία για να αναπτύξουμε δομές μεικτής δημοκρατίας συνθέτοντας το «εμείς» το «αντί για μας» και το «σαν εμάς» σε ένα σύστημα που να συνδυάζει αποτελεσματικότητα και λαϊκή κυριαρχία.

Η επαναστατική κοινωνική δημοκρατία στην εποχή μας, με την οικονομική και πολιτική κρίση, με τους κινδύνους οικολογικής καταστροφής, με τις τεράστιες και αυξανόμενες ανισότητες, είναι το μόνο όραμα που μπορεί να εμποδίσει την επερχόμενη βαρβαρότητα.

* Επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Γαλλίας (Paris VII)

το «μαύρο» στη δημοκρατία και το χρώμα της απάντησης...

Γιώργος Κατσαμπέκης, απο το περιοδικο Χρονος... 
Σημειώσεις για την πολιτική της πυγμής και για την (ζητούμενη) κοινωνική σπίθα δημοκρατικής ανανέωσης.
Μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την τρικομματική και την «αναθεμελίωση» (με τα πιο σαθρά υλικά) του παλιού δικομματισμού στο κυβερνητικό τιμόνι της χώρας, μπορούμε ίσως να πούμε ότι ένας ακόμα κύκλος συγκρούσεων και τριβών κλείνει, ενώ, απ’ ό,τι φαίνεται, ανοίγει ένας νέος, αυτή τη φορά όμως με νέους όρους, ακόμα πιο σκληρούς και οξείς. Το απειλητικό τελεσίγραφο του κ. Στουρνάρα προς τους εργαζομένους της Ε.Ρ.Τ. να εκκενώσουν άμεσα το κτίριο προϊδεάζει για τη γραμμή «διαλόγου» που προτίθεται να ακολουθήσει με τις βαλλόμενες κοινωνικές ομάδες από δω και πέρα η κυβέρνηση. Το γεγονός ότι την ίδια στιγμή οι εργαζόμενοι ενημερώνονται με άλλο έγγραφο πως εξακολουθούν να έχουν την ευθύνη διαφύλαξης των περιουσιακών στοιχείων της Ε.Ρ.Τ. Α.Ε. και των θυγατρικών της, απλώς καταδεικνύει τον πλήρη παραλογισμό των «εξορθολογιστών» του διαχειριστικού άκρου. Ας κάνουμε όμως για την ώρα ένα βήμα πίσω και ας δούμε πώς φτάσαμε ώς εδώ.
 
Γιατί έκλεισε η Ε.Ρ.Τ.; 
Καταρχήν, γιατί απολύθηκαν αυτοί οι 2.656 εργαζόμενοι και έκλεισε η Ε.Ρ.Τ.; Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Έλληνα πρωθυπουργού, απολύθηκαν χάριν συμβολισμού, αφού κάποιες «έστω και συμβολικές, αποχωρήσεις» έπρεπε «να υπάρξουν και από το Δημόσιο». Απολύθηκαν μάλιστα από έναν πρωθυπουργό που δηλώνει ενάντια στις μαζικές απολύσεις στο Δημόσιο. Φανταστείτε να δήλωνε υπέρ! Η Ε.Ρ.Τ. έκλεισε επίσης επειδή δεν προωθούσε αρκετά το κυβερνητικό έργο, αφού φαινόταν να «βρίσκεται συνεχώς σε απεργία», σαμποτάροντας κάθε σημαντική επίσκεψη ξένου ηγέτη, μη δίνοντας χώρο στην εθνική (εικονική) αισιοδοξία που τόσο επίμονα προσπαθεί να καλλιεργήσει η κυβέρνηση. Εντούτοις, το κόμμα που μονομερώς και πραξικοπηματικά επέλεξε να κλείσει την ελληνική δημόσια τηλεόραση, την καταγγέλλει ταυτόχρονα ως «εξαρτημένη», «κομματικοκρατική» και «διαπλεκόμενη»… ενώ, απ’ ό,τι φαίνεται, τη θέλει απλώς κυβερνητική. Είναι το ίδιο κόμμα που, από κοινού με τον πιστό του εταίρο, το ΠΑ.ΣΟ.Κ., δηλώνει λιτανικά την πίστη του στη νομιμότητα και τους θεσμούς, μόνο για να κουρελιάσει κάθε έννοια δικαίου και να απαξιώσει πλήρως τους θεσμούς, κάθε φορά που το απαιτεί η εθνική «έκτακτη ανάγκη».
Η Ε.Ρ.Τ. έκλεισε και επειδή οι υπάλληλοί της ήταν εστία φαυλοκρατίας και πελατειοκρατίας. Το πρωθυπουργικό «χιούμορ» έφτασε μάλιστα σε δυσθεώρητα ύψη, όταν στην προσπάθειά του να εμπλέξει και εδώ ως πηγή των δεινών της χώρας την Αριστερά, ο Α. Σαμαράς μας ενημέρωσε πως ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Ν.Δ. διόριζαν μεν στην Ε.Ρ.Τ., αλλά διόριζαν «κυρίως ανθρώπους της Αριστεράς». Ανέλαβαν λοιπόν να την «εξυγιάνουν» οι βασικοί υπεύθυνοι των κομματικών διορισμών, οι οποίοι υποτίθεται πως έχουν πια μετανοήσει…

Ο τρόπος είναι το μήνυμα!
Η απαρίθμηση ακόμα μερικών κραυγαλέων αντιφάσεων στην αιτιολόγηση του κλεισίματος της Ε.Ρ.Τ. από τον πρωθυπουργό και τα όποια κυβερνητικά στελέχη ανέλαβαν την υπεράσπιση τούτης της επιλογής θα μπορούσε να γεμίσει αρκετές σελίδες, χωρίς απαραίτητα να οδηγεί στην εξαγωγή κάποιου ξεκάθαρου ή χρήσιμου συμπεράσματος. Ωστόσο ένα από τα σχετικά ασφαλή συμπεράσματα που μπορούμε να βγάλουμε είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μια καθαρά πολιτική/στρατηγική επιλογή, μια επιλογή με σημαντικό συμβολικό βάρος, στην περίπτωση της οποίας ο τρόπος επιβολής φαίνεται να έχει ισάξια σημασία με το ίδιο το περιεχόμενο της απόφασης. Η πυγμή, με άλλα λόγια, που έδειξε η Ν.Δ. και ο πρωθυπουργός προσωπικά είναι το σημείο-κλειδί για την κατανόηση τούτης της επιλογής. «Ο τρόπος είναι το μήνυμα», για να παραφράσουμε τα γνωστά λόγια του Μάρσαλ Μακλούαν.
Η Ν.Δ. θέλει να εμφανιστεί ως ο πολιτικός σχηματισμός που «σπάει αυγά», που κάνει ένα γενναίο (δηλαδή «τσαμπουκαλίδικο») άλμα προς τα εμπρός, αφήνοντας πίσω τους αριστερούς «συντεχνιασμούς» και τους «ψευτοπροοδευτισμούς», και κυρίως τους «λαϊκισμούς». Τραβά ξεκάθαρες διαχωριστικές γραμμές και το κάνει με τρόπο εμφατικό. Αναβιώνει το σχήμα των «δύο Ελλάδων», του ΠΑ.ΣΟ.Κ. της εποχής Σημίτη, αλλά το αναβαπτίζει τώρα σε έναν υβριδικό ιδεολογικό αστερισμό που παντρεύει το εννοιολογικό οπλοστάσιο της παραδοσιακής εθνοκεντρικής (για να μην πούμε μετεμφυλιακής) Δεξιάς με εκείνο ενός σύγχρονου, ούλτρα νεοφιλελεύθερου τεχνοκρατισμού. (Η σύμφυση ακροδεξιού και νεοφιλελεύθερου άκρου αναδεικνύεται τώρα με τον πιο γλαφυρό τρόπο στη συνύπαρξη ενός Γιάννη Στουρνάρα με έναν Άδωνι Γεωργιάδη στο ίδιο υπουργικό συμβούλιο.) Έτσι μπορεί σήμερα η Ν.Δ. να οικειοποιείται με άνεση τα αντιθετικά ιδεολογικά σχήματα του εκσυγχρονιστικού ΠΑ.ΣΟ.Κ.: μέλλον αντί παρελθόντος, εξορθολογισμός αντί λαϊκισμού, αριστεία αντί μετριοκρατίας, ιδιωτική πρωτοβουλία και «επενδύσεις» αντί κρατικής/γραφειοκρατικής αρτηριοσκλήρυνσης κ.λπ., αναπαράγοντάς τα σχεδόν μηχανικά, σε συνθήκες νοηματικού κενού. Και ενώ αυτό που δηλώνεται πως «αφήνει πίσω» η Ν.Δ. είναι η «φαυλοκρατία» και ο «λαϊκισμός» της μεταπολίτευσης, εκείνο που απαξιώνεται στην ουσία είναι το κοινωνικό και δημοκρατικό κεκτημένο της περιόδου. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να αποτιμηθεί και η έντονα αντιαριστερή τροπή του λόγου της Ν.Δ., με πολιορκητικούς κριούς τα ακροδεξιά της στελέχη και τον ίδιο τον πρωθυπουργό.
Η σημερινή ρητορική όμως του πρωθυπουργού και της Ν.Δ., πέρα από το στοιχείο της σιδερένιας πυγμής, δεν κομίζει τίποτε απολύτως το καινούριο σε επίπεδο πολιτικού/προγραμματικού περιεχομένου. Απλώς παροξύνει ιδεολογικούς κώδικες και ρηματικά μοτίβα τα οποία κατείχαν κεντρική θέση στον λόγο όλων λίγο-πολύ των ελληνικών κυβερνήσεων από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, προσδίδοντάς τους ένα όλο και πιο αυταρχικό και ακροδεξιό επίχρισμα. Υπ’ αυτό το πρίσμα, η Ν.Δ. συγκροτεί σήμερα τον κατεξοχήν ριζοσπαστικό συντηρητικό πόλο του πολιτικού συστήματος, με το «σύμμαχο ΠΑ.ΣΟ.Κ.», πλήρως απαξιωμένο, μόνο να ενισχύει περαιτέρω τούτο τον προσανατολισμό. (Συντηρητικό γιατί δεν προτάσσει καμία –μα καμία– ουσιαστική εναλλακτική ως προς το κυρίαρχο, πλην αποτυχημένο και διαρκώς αποτυγχάνον, νεοφιλελεύθερο μοντέλο απορρύθμισης· και ριζοσπαστικό γιατί επιλέγει τον δρόμο της αυτονόμησης της ίδιας της πυγμής των αποφάσεων, της εξουσίας επί της γυμνής ζωής, τον δρόμο τελικά της ευθείας σύγκρουσης με την κοινωνία, αγνοώντας πλήρως τη μέριμνα για την απόσπαση μιας μίνιμουμ συναίνεσης από τη βάση.)

Η Ν.Δ. ως άξονας βεβαιότητας/πυγμής;
Η στρατηγική αυτή πιθανότατα επελέγη υπό την προσδοκία συγκεκριμένων ωφελειών. Η πιο προφανής, ίσως παράδοξη, προσδοκώμενη ωφέλεια πιθανότατα έχει να κάνει με τη δημιουργία ενός «πόλου βεβαιότητας». Τι εννοώ; Στη μνημονιακή πολιτική έρημο της τελευταίας τετραετίας, όπου κανόνας έχει καταστεί η πλήρης αθέτηση των προγραμματικών υποσχέσεων και των προεκλογικών σχεδίων εκ μέρους των κομμάτων που καλούνται να κυβερνήσουν, καταβαραθρώνοντας το πολιτικό κύρος και διαλύοντας τις σχέσεις εμπιστοσύνης μεταξύ ψηφοφόρων και κοινοβουλευτικών αντιπροσώπων, ο Σαμαράς επιχειρεί να παρουσιάσει τη Ν.Δ. ως το κόμμα που όχι μόνο «λέει» αλλά και «πράττει». Και «πράττει» δηλώνοντας έναν πολύ συγκεκριμένο προσανατολισμό, αφού όλες οι περιπτώσεις στις οποίες η Ν.Δ. «μιλάει με έργα» και πυγμή είναι εντονότατα ιδεολογικοποιημένες: 1. κατάργηση του νόμου περί ιθαγένειας, 2. ακύρωση του αντιρατσιστικού νόμου, 3. κλείσιμο της Ε.Ρ.Τ. Όλες τους, αποφάσεις που επιβλήθηκαν «μονομερώς» και με αιτιολόγηση που αναδίδει έντονο το άρωμα του αυταρχισμού, του εθνικισμού, αλλά και μιας βαθιά αντιδημοκρατικής λογικής.
Έτσι, η Ν.Δ. επιχείρησε να αυτοπαρουσιαστεί ως εκείνο το πολιτικό υποκείμενο που «ό,τι λέει το κάνει», που δεν υποχωρεί. Ο αποδέκτης του μηνύματός της βεβαίως ήταν ένα πολύ περιορισμένο ακροατήριο. Στον λόγο της πρακτικά απουσιάζει η αναφορά σε όλους τους Έλληνες και τις Ελληνίδες, σε ολόκληρο το κοινωνικό σώμα, η καθολική απεύθυνση δηλαδή που συνηθίζεται στα κυβερνητικά κόμματα, ενώ κεντρική θέση καταλαμβάνει τώρα μια πολύ συγκεκριμένη Ελλάδα, η «δική της» Ελλάδα, εκείνη που την ενδιαφέρει. Την «άλλη» Ελλάδα, την «Ελλάδα των βολεμένων», την έχει ήδη ξεγράψει, την πολεμά με τον πιο ρητό τρόπο, επιχειρώντας μάλιστα πρόδηλα να την καταστήσει βορά στην αρένα των κοινωνικών αυτοματισμών· οι οποίοι, ευτυχώς, δεν είναι πλέον τόσο «αυτόματοι». Με αυτούς ακριβώς τους όρους μπορεί να δηλώνει ο πρωθυπουργός την πίστη και την αφοσίωσή του στην «άλλη Ελλάδα» που εκπροσωπούν οι βραβευμένοι «άριστοι» και «καινοτομούντες» του Ε.Β.Ε.Α., στην Ελλάδα της επιχειρηματικότητας, «της ανταγωνιστικότητας […] και της εξωστρέφειας».
Ως κομμάτι τούτης της αφήγησης, το κλείσιμο της Ε.Ρ.Τ. μόνο ως κεραυνός εν αιθρία δεν ήρθε. Ενισχύει πάντως ακόμα περισσότερο την υπόθεση ότι η σημερινή έντονα ηγετοκεντρική Ν.Δ. έχει συνειδητά αναλάβει τον ρόλο του συντηρητικού/δεξιού πόλου του πολιτικού συστήματος, ερχόμενη σε ευθεία ρήξη με τον μετριοπαθή κεντρισμό του «μεσαίου χώρου» που εκπροσωπούσε κάποτε υπό τον Κώστα Καραμανλή.

Μετά τη μεταδημοκρατία: η (ακρο)δεξιά σκλήρυνση του συντηρητικού πόλου
Η ανάληψη τούτου του ρόλου δεν συνιστά καθαυτήν ανησυχητικό σημάδι και ήταν μάλλον ξεκάθαρη ήδη από τις εσωκομματικές εκλογές της Ν.Δ. το 2009. Σε ορισμένο βαθμό, η επαν-υιοθέτηση από τη Ν.Δ. μιας σκληρής δεξιάς ταυτότητας θα μπορούσε να είναι καλοδεχούμενη ως δείγμα εξόδου από το μεταδημοκρατικό τέλμα στο οποίο πλέουμε τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο η απάρνηση του μεταδημοκρατικού κέντρου εκ μέρους της Ν.Δ. δεν ευνοεί τη γέννηση μιας ανανεωμένης δημοκρατικής και αγωνιστικής δημόσιας σφαίρας, όπου Δεξιά και Αριστερά καλούνται να συγκρουστούν πολιτικά και ιδεολογικά ενστερνιζόμενες ένα κοινό πλαίσιο αρχών και προϋποθέσεων, αφού η Ν.Δ. υιοθετεί έναν πρωτόγνωρο για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα διχαστικό και αυταρχικό λόγο που ανακινεί δυνάμει εξωπολιτικά ή αντιπολιτικά πάθη, στη βάση μιας εθνοκεντρικής/ηθικιστικής απαξίωσης του αντιπάλου· σχεδόν οποιουδήποτε αντιπάλου. Για τον πρωθυπουργό και τη Ν.Δ., ο βασικός της αντίπαλος, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., «μισεί τη χώρα», ενώ όλοι όσοι αντιτίθενται στις επιλογές της συγκροτούν τη «συμμαχία των βολεμένων», εκείνων που φωνάζουν μόνο «για τα προνόμιά τους». «Αλλά συμβιβασμό με τους “βολεμένους”», όπως σημειώνει ο πρωθυπουργός, «δεν μπορούμε να κάνουμε». Τι πολιτικό διάλογο να κάνεις αλήθεια με τους διεφθαρμένους; Τους φαύλους; Εκείνους που στο κάτω κάτω «μισούν τη χώρα»; Εκείνους που μας οδηγούν στην καταστροφή;
Αυτό που συμβαίνει, με άλλα λόγια, είναι ότι η Ν.Δ. δεν αναγνωρίζει στην αντίπερα πολιτικοκοινωνική όχθη κάποιον νομιμοποιημένο (αριστερό, κεντροαριστερό ή έστω προοδευτικό) πόλο/αντίπαλο με τον οποίο να μπορεί να συγκρουστεί/διαλεχθεί πολιτικά. Η Ν.Δ. δεν αντιπαλεύει, δεν συνδιαλέγεται πολιτικά αλλά εχθρεύεται, δεν συμβιβάζεται αλλά «τσακίζει» με σιδερένια πυγμή τη διαφωνία. Κινείται στη λογική τού «είτε είστε μαζί μας είτε εναντίον μας», όπου το «μαζί μας» ταυτίζεται με τη σωτηρία του έθνους και το «εναντίον μας» ισοδυναμεί με εθνική καταστροφή (ή τανκς, όπως υπονόησε ο υπουργός Οικονομικών Γ. Στουρνάρας). Η στυγνή μάλιστα αυταρχικότητα των μεθόδων της θα μπορούσε άμεσα να καταστεί ακόμα σκληρότερη, αφού, σύμφωνα με ιδιαίτερα προβεβλημένο τηλεοπτικά στέλεχος της παράταξης και τώρα υπουργό, η Ν.Δ. πρέπει «να γίνει λίγο Ερντογάν» και να «καθαρίσει» με αντίστοιχο τρόπο «την αριστερή φασιστοπαρέα που κάνει ό,τι…».

Η ελπίδα στο προαύλιο
Υπάρχει άραγε ελπίδα δημοκρατικής/προοδευτικής διεξόδου απέναντι στον αναδυόμενο (και δυνάμει διευρυνόμενο) νεοσυντηρητικό αστερισμό που επιχειρεί να παγιώσει η Ν.Δ., με τη βοήθεια των μεγαθηρίων της ενημέρωσης που πανηγυρίζουν το γεγονός ότι ο Σαμαράς «διαθέτει την απαραίτητη πυγμή για να πάρει εξαιρετικά δύσκολες αποφάσεις», αλλά και με τη βοήθεια ενός καταρρέοντος ΠΑ.ΣΟ.Κ. που μάλλον ταυτίζει τον κύκλο ζωής αυτής της κυβέρνησης με τον ορίζοντα επιβίωσής του; Νομίζω πως ναι. Προεικονίσεις τούτου του ευρύτερου λαϊκού/δημοκρατικού πόλου ενάντια στον (ακρο)δεξιό νεοσυντηρητισμό και το τέλμα της νεοφιλελεύθερης σκλήρυνσης μπορούν ξεκάθαρα να ανιχνευτούν στο προαύλιο του Ραδιομεγάρου στην Αθήνα, στις πρώτες εβδομάδες ακούραστης συμπαράστασης, αλλά και στην άρθρωση γενικότερα των προγραμμάτων της ελεύθερης «πειρατικής» Ε.Ρ.Τ., η οποία ήδη συναντιέται με τα πιο σημαντικά κοινωνικά κινήματα στη χώρα, από τις Σκουριές και τη ΒΙΟ.ΜΕ. μέχρι τον αγώνα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού και το αντιρατσιστικό κίνημα. Στις σχέσεις αλληλεγγύης, συνεργατικότητας και αυτοδιαχείρισης που ξεπήδησαν αυθόρμητα σε έναν χώρο που μέχρι χθες δεν ήταν διόλου εξοικειωμένος με τέτοιες πρακτικές. Στις ελεύθερες και δημιουργικές φωνές των δημοσιογράφων που έμοιαζαν να περίμεναν καιρό να ορθώσουν το ανάστημά τους. Στη συγκινησιακή φόρτιση και τα δάκρυα του πολυποίκιλου πλήθους που έσπευσε να υπερασπιστεί τον δημόσιο χαρακτήρα της Ε.Ρ.Τ. ως αδιαπραγμάτευτο κοινό συλλογικό αγαθό. Και δεν είναι βεβαίως η πρώτη φορά που αυτές οι κοινωνικές πρακτικές και σχέσεις κάνουν αισθητή την παρουσία τους στη δημόσια σφαίρα. Αποτελούν μάλλον έναν ακόμα σταθμό στον δρόμο που ανοίγει η κοινωνική επινοητικότητα και αυτενέργεια ήδη από τα πρώτα χρόνια της κρίσης με κοινό κομβικό ζητούμενο μια καλύτερη δημοκρατία, έναν αξιοβίωτο βίο.
Αν είναι μάλλον δεδομένο πως η κοινωνική μαγιά είναι εκεί έξω, δεν είναι ωστόσο δεδομένο ότι ο πολιτικός εκφραστής/δίαυλος, ή το μέτωπο δυνάμεων, που θα αναλάβει να την εκφράσει είναι στη θέση του, με πλήρη επίγνωση της ευθύνης να συγκρουστεί μετωπικά με την παραπαίουσα καθεστηκυία τάξη. Μια τάξη που ντύθηκε ξανά το κουρελιασμένο ένδυμα του «παλιού» δικομματισμού. Αλλά κι αυτό δεν είναι λόγος να απαισιοδοξούμε. Το νέο που κομίζουν οι ποικιλόμορφες μαζικές κοινωνικές κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος για τα κοινά, από την υγεία και την παιδεία μέχρι το περιβάλλον, τον πολιτισμό και τώρα την επικοινωνία με αφορμή την Ε.Ρ.Τ., συνιστά πρόκληση για τον γκρίζο διεκπεραιωτικό κοινοβουλευτισμό των τελευταίων ετών και ελπίδα για μια ριζική δημοκρατική ανανέωση. Συγκροτεί την αντίρροπη κοινωνική δυναμική απέναντι στη σύγκλιση του νεοφιλελεύθερου με το ακροδεξιό άκρο και δυνάμει αντίδοτο στον αντιπολιτικό κυνισμό που αμφότερα τρέφουν. Ως εκ τούτου, πολλά θα εξαρτηθούν το επόμενο διάστημα από τις δυνατότητες συνάρθρωσης των επιμέρους κινητοποιήσεων και βεβαίως στη σχέση που θα αναπτυχθεί μεταξύ της ευρύτερης Αριστεράς και τούτης της κοινωνικής δυναμικής.

Οι παιδικές ασθένειες της ηγεσίας του ΚΚΕ...


του Γιωργου Ανανδρανιστακη, απο την Αυγη...
Όταν έχεις αντισώματα σε ένα ιό, μπορείς να συναναστρέφεσαι άνετα με τους φορείς του, χωρίς να κινδυνεύεις να κολλήσεις την ασθένεια. Αντιθέτως, όταν δεν έχεις αναπτύξει αντισώματα, ακόμη και η παραμικρή επαφή με τους φορείς του ιού, δύναται να σε ρίξει στο κρεβάτι. Ποιο είναι το πολιτικό συμπέρασμα της ενδελεχούς ιατρικής μας ανάλυσης; Το ΚΚΕ έστειλε αντιπρόσωπο στο Συνέδριο της ΝΔ, άρα έχει αναπτύξει επαρκή αντισώματα έναντι των ιών της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς. Το ΚΚΕ δεν έστειλε αντιπρόσωπο στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, άρα δεν έχει αναπτύξει επαρκή αντισώματα έναντι του ρεφορμιστικού ιού. Τα υπερκομμουνιστικά στελέχη της ηγεσίας του δεν είναι σίγουρα για τον υπερκομμουνισμό τους.
Εισερχόμενος στο Ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής στις 17 Ιουνίου, λίγες μέρες μετά από το σκοτάδι που έριξε ο Σαμαράς στη ΕΡΤ, ο γ.γ. του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας ζήτησε να καταργηθεί η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου και να ανοίξει η ΕΡΤ. Για να συμπληρώσει αμέσως μετά ότι «η λύση δεν βρίσκεται στις συνταγές των κομμάτων του νέου διπολισμού είτε με πυρήνα τη ΝΔ είτε με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, στη λαϊκή συμμαχία και στη συμπόρευση με το ΚΚΕ. Καλούμε το λαό να γυρίσει την πλάτη στα τερτίπια εκείνων των κομμάτων που έχουν σαν μοναδικό σκοπό να καθίσουν στο σβέρκο του, και να υλοποιήσουν τις εντολές των μονοπωλίων και της ΕΕ».
Εκείνη την ημέρα η ηγεσία του ΚΚΕ υπερέβη τα εσκαμμένα. Πριν καλά- καλά στεγνώσει το μελάνι της εκτροπής, με το σκοτάδι στις οθόνες να σφραγίζει την ακροδεξιά μετατόπιση του Σαμαρά, ο κ. Κουτσούμπας είχε το θράσος να εξισώσει τη ΝΔ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Την Ακροδεξιά του Σαμαρά, του Λαζαρίδη, του Βορίδη, του Μουρούτη, του Φαήλου, του Γεωργιάδη, με την Αριστερά, που όσα και να της προσάψεις, βρίσκεται διάολε εδώ και δεκαετίες, πολύ πριν γίνει κόμμα που διεκδικεί την εξουσία, δίπλα στους αγώνες των κάθε λογής κατατρεγμένων.
Η εξίσωση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς με την πιο σκοτεινή Δεξιά των τελευταίων 40 ετών μαρτυρά νηπιακή πολιτική ανάλυση, μαρτυρά μίσος, μαρτυρά διάθεση εκδίκησης για τους ψηφοφόρους που χάθηκαν ανάμεσα στον Μάιο και τον Ιούνιο, μαρτυρά πάνω απ' όλα πλήρη και επιδεικτική αδιαφορία για τον λαό που υποφέρει. Μόνο εμείς, η πεφωτισμένη ηγεσία του ΚΚΕ, μπορούμε να σε σώσουμε, λαέ. Μέχρι να το καταλάβεις, μείνε εκεί να βράζεις στο ζουμί σου.
Σ' αυτήν τη συγκυρία, όλα τούτα είναι παιχνίδια και παιχνιδάκια, ασκήσεις επί χάρτου, για να κερδίζουμε καμιά μονάδα στις δημοσκοπήσεις. Όταν ο κόμπος θα φτάσει στο χτένι, όταν θα έρθει η ώρα των μεγάλων αποφάσεων, τότε θα περάσουμε από το εικονικό στο πραγματικό. Το ερώτημα είναι απλό και το θέτουν εκατομμύρια πολίτες: Αν στις επόμενες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτο κόμμα και καλέσει το ΚΚΕ να σχηματίσουν μαζί κυβέρνηση, θα υπάρξει ηγεσία που θα μπορέσει να το αρνηθεί; Θα βγουν ο Κουτσούμπας και η Παπαρήγα να πουν ενώπιον του ελληνικού λαού ότι η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το ίδιο πράγμα, χωρίς να προσέλθουν σε διάλογο, χωρίς να θέσουν καν κάποιους προγραμματικούς όρους; Θα αφήσουν να χαθεί η ιστορική ευκαιρία για κυβέρνηση της Αριστεράς, να επιστρέψει η εξουσία στις δυνάμεις του Μνημονίου;
Όταν έρθει η ώρα, η ηγεσία του ΚΚΕ θα αναγκαστεί να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα. Κι αν δεν απαντήσει η ηγεσία, θα απαντήσει η βάση.

Για όλα φταίει ο λαός...

Συνιστά νοσηρή και παραπλανητική εσωστρέφεια η ενοχοποίηση των λαϊκών τάξεων για την τρέχουσα κρίση και η συνοπτική απόδοση ευθύνης σε παράγοντες από το παρελθόν. Η κρίση είναι σήμερα όχι μόνον ελληνική, αλλά επίσης ευρωπαϊκή και παγκόσμια, οι αιτίες της εντοπίζονται στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, εν τούτοις κάποιοι την αποδίδουν σε χρόνιες ελληνικές παθογένειες, ακόμη και από το απώτερο παρελθόν.
Διακινείται η ευθύνη του πελατειακού συστήματος για τη σημερινή κρίση, παρ' όλο που αυτό δεν είναι καινούργιο, αλλά μαστίζει τη χώρα μας από το 19ο αιώνα. Επισείεται η ευθύνη του «σπάταλου και υπερδιογκωμένου» κράτους, παρ' όλο που το μέγεθος του δημόσιου τομέα στη χώρα μας διατηρείται χαμηλότερο από τον αντίστοιχο ευρωπαϊκό μέσο όρο, το δε κόστος λειτουργίας του -δαπάνες για μισθούς δημοσίων υπαλλήλων- παραμένει το ελάχιστο, σε σύγκριση με χώρες των εταίρων: 12% του ΑΕΠ στην Ελλάδα, 24% στη Γαλλία.
Το πραγματικό πρόβλημα του ελληνικού κράτους δεν είναι ποσοτικό, όσο ποιοτικό: η αναποτελεσματικότητά του. Με τη διελκυστίνδα γύρω από το πρώτο, συγκαλύπτεται το δεύτερο. Ακόμη, ενοχοποιείται υπεροπτικά και αμετάκλητα ο «καταναλωτισμός» των λαϊκών και μεσαίων στρωμάτων, ενώ παρασιωπάται αυτός της τάξης του χρήματος. Εν τούτοις, η επί πιστώσει κατανάλωση των νοικοκυριών στη χώρα μας δεν υπερέβη ποτέ το 50% της αντίστοιχης ευρωπαϊκής και η άρχουσα τάξη παραμένει μέχρι σήμερα η κατ' εξοχήν κρατικοδίαιτη σε σχέση με τα λαϊκά και μεσαία στρώματα.
Οι ελληνικές παθογένειες είναι διαρθρωτικές και μόνιμες, όμως η κρίση αποτελεί διακριτό πρόβλημα, με βασική αιτία την αλαζονική, ταξική και αναποτελεσματική κακοδιαχείρισή της στο παρόν.
Πρόσφατο κρούσμα ιδιοτελούς παράνοιας είναι η αναδρομική απόδοση ευθύνης για τη σημερινή κατάρρευση στην «αριστερή κουλτούρα», από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, και στον Ανδρέα Παπανδρέου. Στο διαβρωμένο ιδεολογικό έδαφος της εποχής ανθούν σήμερα ακόμη και δηλητηριώδεις παραλογισμοί. Εάν τα αίτια της κρίσης βρίσκονται στη Μεταπολίτευση και στην Αριστερά, η ενοχοποίηση θα μπορούσε να ανατρέξει ακόμη πιο πίσω.
Γιατί να μην ευθύνονται για τη σημερινή κατάντια οι Μάνος Χατζιδάκις, Μίκης Θεοδωράκης, Ελύτης, Σεφέρης, Μαρία Φαραντούρη, που εξέθρεψαν «υπέρμετρες» για τη χώρα προσδοκίες; Γιατί να μην ευθύνεται το μέγιστο μέρος της καθημαγμένης ελληνικής κοινωνίας του 1950, που ονειρεύτηκε ποιότητα ζωής, δημοκρατία και ισονομία στη χώρα μας; Γιατί να μην ευθύνεται το σύνθημα των παιδιών του Πολυτεχνείου «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» για τον υποθετικό καταναλωτισμό των λαϊκών τάξεων 4 δεκαετίες αργότερα; Με την κλειστή και πειθαρχημένη κοινωνία της δικτατορίας, ο λαός τουλάχιστον ήταν προφυλαγμένος από τη λαγνεία του καταναλωτισμού.
Σε πρόσφατη έκθεση της J.Ρ.Morgan,1 η ευθύνη για τη σημερινή κακοδαιμονία του ευρωπαϊκού Νότου (Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία) αποδίδεται στις υπέρμετρες προσδοκίες που εμφανίσθηκαν με την κατάρρευση των δικτατοριών από τη δεκαετία 1970-1980. Η δημοκρατία, οι κοινωνικές κατακτήσεις, η Αριστερά ενισχύθηκαν «υπέρμετρα», διαπιστώνει η μελέτη, παρεμποδίζοντας μέχρι σήμερα την εύρυθμη λειτουργία των μηχανισμών της αγοράς. Στη Γαλλία, για τη σημερινή παρακμή της χώρας, η συντηρητική πλευρά ενοχοποιεί την «ευδαιμονιστική κουλτούρα» του Μάη του '68. Στη χώρα μας, η ίδια πλευρά ενοχοποιεί όσους δεν κυβέρνησαν παρά όσους κυβέρνησαν.
Ωστόσο, αποτελεί «παράδοξο» να ενοχοποιείται αναδρομικά η δίψα των ανθρώπων για ποιότητα ζωής, δημοκρατία και ισονομία, σε χώρες οι οποίες μέχρι σήμερα σφραγίζονται με τους ύψιστους δείκτες φτώχειας και κοινωνικών αποκλεισμών, και στις οποίες οι κοινωνικές κατακτήσεις παρέμειναν μέχρι σήμερα ανολοκλήρωτες και πάντως δεν έπαψαν ποτέ να υστερούν δραματικά από τις αντίστοιχες των χωρών της βόρειας και δυτικής Ευρώπης.
Εξάλλου, εάν οι κοινωνικές και δημοκρατικές προσδοκίες κάθε μεταπολίτευσης στη νότια Ευρώπη θεωρηθούν αναδρομικά «υπέρμετρες», γιατί άραγε να μην αποδίδεται ευθύνη γι' αυτό στις στερήσεις και την άγρια καταστολή των δικτατοριών που κατέρρευσαν και αντ' αυτού να ενοχοποιούνται τα θύματά τους; Εάν υποτεθεί ότι η ελληνική κοινωνία φέρει μέχρι σήμερα τα στίγματα του εμφύλιου πολέμου και του μετεμφυλιακού κράτους, γιατί άραγε να ενοχοποιούνται γι' αυτό τα θύματα και να απαλλάσσονται από την ευθύνη; Πόσο σοβαρά μπορούν να ενοχοποιούνται οι κοινωνίες του Νότου, εφ' όσον οι «υπέρμετρες» προσδοκίες τους δεν ήταν παρά ανάλογες των υπέρμετρων στερήσεων και της απάνθρωπης καταστολής που είχαν προηγηθεί; Εάν σήμερα διαπιστώνεται σύγκρουση, ανταγωνισμός και ασυμβίβαστο ανάμεσα στη δημοκρατία και στην οικονομία της αγοράς, τότε θα πρέπει η δεύτερη να προσαρμοστεί στην πρώτη, όχι το αντίστροφο.
Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι κάθε περιστολή ελευθεριών και δικαιωμάτων δεν λύνει κανένα πρόβλημα, αλλά αντίθετα δημιουργεί μεγαλύτερα και περιπλοκότερα, για τα οποία συνιστά όνειδος η κατανομή ευθύνης στους στερημένους και όχι στους εκάστοτε στερούντες, «σωτήρες», «κοινωνικούς αναμορφωτές», βασανιστές και δήμιους.
1. J.Ρ. Morgan, The Euro Area Adjustment: About Halfway There, 28 Μαΐου 2013
kvergo@gmail.com

Οι ευρωπαϊκές τράπεζες-ζόμπι...

του Ντανιέλ Γκρο, απο την Προδευτικη Πολιτικη...

©Project Syndicate
Τι πάει στραβά στις ευρωπαϊκές τράπεζες; Η σύντομη απάντηση είναι πως ο κλάδος είναι πολύ εκτεταμένος, διαθέτει πολύ λίγα κεφάλαια και περιλαμβάνει πολλούς παίκτες χωρίς βιώσιμη μακροπρόθεσμη στρατηγική. Αλλά είναι ο συνδυασμός των τελευταίων δύο παραγόντων -υπεραφθονία τραπεζών χωρίς δυνατότητα κερδοφορίας- που είναι το σοβαρότερο και πιο δυσεπίλυτο πρόβλημα. Το μέγεθος του τομέα είναι επίσης παράγων ανησυχίας, καθώς με ενεργητικό ίσο με το 250% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ, κάθε μείζον πρόβλημα στις τράπεζες θα μπορούσε να κλυδωνίσει σοβαρά τα δημόσια οικονομικά. Κοντολογίς, ο τραπεζικός τομέας στην Ευρώπη ίσως να είναι... πολύ μεγάλος για να διασωθεί.

Η υστέρηση στην κεφαλαιοποίηση των ευρωπαϊκών τραπεζών θα μπορούσε να θεραπευτεί με διεύρυνση του μετοχικού τους κεφαλαίου. Αλλά όσο μεγαλύτερος είναι ο τραπεζικός τομέας, τόσο πιο δύσκολο είναι να γίνει αυτό. Εξάλλου δεν είναι πολύ λογικό να επενδύεις κεφάλαια σε τράπεζες που δεν είναι δυνατό να έχουν κερδοφορία στο ορατό μέλλον.

Οι δυσκολίες της νοτίου Ευρώπης είναι πασίγνωστες, αλλά διαφέρουν πολύ από χώρα σε χώρα.

Στην Ισπανία, οι τράπεζες εξέδωσαν τριακονταετή ενυπόθηκα δάνεια με επιτόκιο ίσο με διατραπεζικούς δείκτες σαν το «γιούριμπορ», με μικρή δυνατότητα διακύμανσης (συχνά λιγότερο από 100 μονάδες βάσης) για ολόκληρη την περίοδο εξόφλησης του δανείου. Αυτό το μοντέλο απέδιδε κέρδη για όσο καιρό οι ισπανικές τράπεζες μπορούσαν να κεφαλαιοποιούνται εξ ιδίων με σπρεντ μικρότερο των 100 μονάδων. Αλλά σήμερα οι ισπανικές τράπεζες -ιδίως οι πιο εκτεθειμένες στον εσωτερικό ενυπόθηκο δανεισμό- καλούνται να καταβάλλουν πολύ ψηλότερα επιτόκια για να βρουν νέα κεφάλαια. Πολλές ισπανικές τράπεζες ως εκ τούτου εξακολουθούν να επιβιώνουν λόγω της κεφαλαιοποίησής τους με χαριστικούς όρους από την «ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα» (ΕΚΤ). Αλλά η εξάρτηση από την συμπαράσταση μιας φτηνής κεντρικής τράπεζας δεν αποτελεί βιώσιμο επιχειρηματικό μοντέλο.
Στην Ιταλία, τα προβλήματα προέρχονται από το συνεχιζόμενο δανεισμό των εγχωρίων επιχειρήσεων, ιδίως των μικρομεσαίων (ΜΜΕ), ενώ το ΑΕΠ έχει βαλτώσει. Ακόμα και πριν το ξέσπασμα της κρίσης της ευρωζώνης το 2010, η κερδοφορία των κεφαλαιακών επενδύσεων στην Ιταλία ήταν σχεδόν μηδενικό. Η πρόσφατη ύφεση έφερε στο φως αυτή τη χαμηλή παραγωγικότητα, ενώ η χρεοκοπία πολλών ΜΜΕ προκαλούσε μεγάλες απώλειες στις τράπεζες, την ώρα ακριβώς που το κόστος χρηματοδότησής τους αύξαινε δραματικά. Είναι άρα δύσκολο να δει κανείς τις ιταλικές τράπεζες να επιστρέφουν στην κερδοφορία (και τη χώρα στην ανάπτυξη) -εκτός αν αλλάξει δραστικά η τοποθέτηση των κεφαλαίων.

Αλλά προβλήματα υπάρχουν και βορείως των 'Αλπεων. Στη Γερμανία, οι τράπεζες ουσιαστικά έχουν εκμηδενίσει  τις αποδόσεις των εκατοντάδων δισεκατομμυρίων που έχουν καταθέσει στην ΕΚΤ. Από την άλλη όμως, το κόστος της κεφαλαιοποίησής τους δεν είναι μηδενικό. Οι γερμανικές τράπεζες μπορεί να εκδίδουν ομόλογα με πολύ μικρά επιτόκιά, που πάντως είναι ψηλότερα από όσα εισπράττουν από την ΕΚΤ. Επιπλέον, είναι υποχρεωμένες να διατηρούν ένα εκτεταμένο -άρα δαπανηρό- εσωτερικό δίκτυο υποκαταστημάτων, προκειμένου να συλλέγουν καταθέσεις από τις οποίες δεν κερδίζουν.

Φυσικά, όπως συμβαίνει πάντα, ορισμένες τράπεζες είναι υγιέστερες από άλλες, ακριβώς όπως κάποιες θα αντεπεξέρθουν καλύτερα από άλλες στις αρνητικές εξελίξεις. Είναι άρα σημαντικό να αναλύουμε τις δυσκολίες της κάθε τράπεζας ξεχωριστά. Αλλά είναι σαφές πως σε ένα περιβάλλον αναιμικής ανάπτυξης, χαμηλών επιτοκίων και υψηλού ρίσκου ασφάλιστρα, πολλές τράπεζες θα κληθούν να δώσουν μάχη για την επιβίωσή τους.

Δυστυχώς, η λύση του προβλήματος δεν μπορεί να αφεθεί στις αγορές. Μια μη βιώσιμη τράπεζα δεν βουλιάζει σταδιακά, ως ότου εξαφανιστεί. Η χρηματιστηριακή αξία της μπορεί να εκμηδενίζεται την ίδια ώρα που οι πελάτες της θα παραμένουν εντελώς αδαείς για τις δυσκολίες της. 'Αλλοι δανειστές της μπορεί να συνεχίζουν να τη δανειοδοτούν διότι προεξοφλούν πως ό,τι κι αν γίνει στο τέλος, πριν χρεοκοπήσει θα επέμβουν οι αρχές, είτε δίδοντάς της έκτακτη βοήθεια, είτε κανονίζοντας τη συγχώνευσή της με έναν άλλο υγιέστερο οργανισμό. Οι πρόσφατοι λεονταρισμοί των αξιωματούχων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) περί «κουρέματος» των καταθέσεων δεν εντυπωσίασαν ιδιαίτερα τις αγορές, αν μη τι άλλο διότι οι υποτιθέμενοι νέοι κανονισμοί που θα επιτρέπουν την επιβάρυνση των επενδυτών δεν θα τεθούν σε λειτουργία πριν το... 2018.

Όσον αφορά την επίβλεψη των τραπεζών, από του χρόνου η ΕΚΤ θα αξιολογήσει τα περιουσιακά στοιχεία των τραπεζών. Αλλά δεν θα μπορεί να αξιολογήσει τη βιωσιμότητα των μακροπρόθεσμων επιχειρηματικών τους σχεδίων. Οι σημερινοί ιδιοκτήτες τους θα αντισταθούν ως εσχάτων σε κάθε απόπειρα μείωσης της εξουσίας τους· και οι κρατικές αρχές δεν πρόκειται να παραδεχθούν δημοσίως πως οι «εθνικοί πρωταθλητές» τους δεν είναι καν βιώσιμοι οικονομικά.

Η διατήρηση ενός αδύναμου τραπεζικού συστήματος στη ζωή έχει μεγάλο οικονομικό κόστος. Οι τράπεζες με μικρή κεφαλαιοποίηση και χωρίς βιώσιμο επιχειρηματικό σχέδιο, τείνουν να συνεχίζουν να δανείζουν τους υφιστάμενους πελάτες τους ακόμα και με επισφαλή δάνεια, ενώ περικόπτουν το δανεισμό σε νέες επιχειρήσεις ή σε καινοτόμα σχέδια. Η κακή τοποθέτηση του κεφαλαίου υπονομεύει τις προοπτικές ανάκαμψης και θολώνει τις μακροπρόθεσμες αναπτυξιακές προοπτικές.

Το δέον γενέσθαι είναι αρκετά σαφές: το μεγαλύτερο μέρος του κλάδου χρειάζεται να ανακεφαλαιοποιηθεί, με παράλληλη αναδιάρθρωση εκείνων των τμημάτων του που δεν διαθέτουν βιώσιμο επιχειρηματικό μοντέλο. Αλλά αυτό δεν πρόκειται να συμβεί στο προσεχές μέλλον. Ατυχώς, μέχρι να αποφασίσει να προχωρήσει σε αυτή την κατεύθυνση, η Ευρώπη δεν προβλέπεται να ανακάμψει πλήρως από τη σημερινή της βουτιά.


Ο Daniel Gros είναι διευθυντής του «κέντρου σπουδών ευρωπαϊκής πολιτικής» (CEPS)

'Αλλα άρθρα του Daniel Gros:  

Η Ευρώπη επιμένει να προτιμά τα κρατικά χρέη από την ανάπτυξη (7/6/2011)

Ροη αρθρων