Ιδιωτικοποιημένη κυβέρνηση ...

Του Κώστα Καπνίση, periodista.gr...

Νέο ταξίδι – αστραπή θα πραγματοποιήσει ο πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς στο Βερολίνο σε μια χρονική συγκυρία που παίζονται τα πάντα για το βραχυπρόθεσμο μέλλον της κυβέρνησής του. Την Πέμπτη, αναμένεται να κατατεθεί στη Βουλή ο προϋπολογισμός του 2014. Την ίδια ημέρα θα βρίσκεται, κατά πάσα πιθανότητα, στη Γερμανία και ο Αντώνης Σαμαράς.
Πέρα από τα δημοσιονομικά μέτρα, τα οποία θα επιβληθούν από την τρόικα για το 2014, το ύψος των οποίων δεν έχει ακόμα ανακοινωθεί, αλλά όπως αναμενόταν, το υπουργείο Οικονομικών, έχει ήδη αρχίσει να κάνει «εκπτώσεις» ή ακριβέστερα ανατιμήσεις των οικονομικών του προβλέψεων, ανεβάζοντας το ποσό από τα 500 εκ στα 1,3 δισεκ. ευρώ στο Eurogroup της περασμένης Πέμπτης, υπάρχει και κάτι άλλο ακόμα πιο σοβαρό.
Πέρα από τον προϋπολογισμό του 2014, η κυβέρνηση καλείται να καταθέσει μέχρι το τέλος του έτους το νέο Μεσοπρόθεσμο (νέο Μνημόνιο δηλαδή) για την περίοδο 2015 – 2017. Ήδη, οι «εταίροι» μιλούν για ένα ποσό γύρω στα 4,5 δισεκ. ευρώ, τα οποία θα απαιτηθούν για το 2015 με την κυβέρνηση να κρατά σιγή ασυρμάτου. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση δίνει πλέον πραγματική μάχη επιβίωσης, καθώς κοινωνικές ομάδες, οι οποίες είχαν έστω ανοχή στο κυβερνητικό «έργο», αρχίζουν να εγκαταλείπουν την επικίνδυνη αυτή κυβέρνηση, έχοντας πια κατανοήσει ότι η κυβέρνηση στρέφει τα «βέλη» της και στους ίδιους. Χαρακτηριστικό είναι ότι η πλειονότητα των Κ.Ο. ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, οι οποίες είχαν στήσει «αντάρτικο» για τον Ενιαίο Φόρο Ακινήτων, υποστηρίζοντας ότι είναι άδικο να πληρώσουν οι αγρότες για τις στάνες, τους σταύλους, τα θερμοκήπια, τις αποθήκες και οτιδήποτε άλλο, τώρα δηλώνουν ευχαριστημένοι που θα «χαρατσώσουν» τον ελληνικό λαό με γνώμονα τις αντικειμενικές αξίες του …2007!

Τι βλέπεις; Μόνο αυτό. Τι βλέπεις;

pnevmantilogias...

Φιλιππίνες, μετά το χτύπημα του τυφώνα Χαϊγιάν

Αυτό που βλέπεις είναι ένας σωρός από σκουπίδια.
Τα σπίτια τους και οι “υποδομές” τους.
Αυτό που βλέπεις είναι αποτέλεσμα των ακραίων καιρικών φαινομένων όσο και η ανεργία είναι αποτέλεσμα της τεμπελιάς μας.
Αυτό που βλέπεις είναι αποτέλεσμα του φαινομένου του θερμοκηπίου όσο κι εσύ που ανάβεις το φως στο δωμάτιο είσαι υπεύθυνος για την υπερθέρμανση του πλανήτη.

Όμως

Τα άταφα κορμιά στους δρόμους δεν είναι από τον τυφώνα.
Οι παράγκες φτιαγμένες από σκουπίδια δεν είναι από τον τυφώνα.
Οι χιλιάδες νεκροί (ακόμα είναι αμέτρητοι) δεν είναι από τον τυφώνα.
Η πείνα και η φτώχεια δεν είναι από τον τυφώνα.
Οι άρρωστοι που εγκαταλείπονται να πεθάνουν χειρότερα κι από αδέσποτα ζώα σε ένα ανύπαρκτο δημόσιο σύστημα υγείας δεν είναι από τον τυφώνα.
Ο τυφώνας δεν σέρνει τους ανθρώπους να χτίζουν και να ζουν σε παράγκες από σκουπίδια. Δεν είναι του χαρακτήρα του τυφώνα να ανήκει σε κυβερνήσεις διεφθαρμένες μέχρι το μεδούλι ώστε κάθε υποδομή της χώρας να είναι για τα σκουπίδια. Ούτε καταδικάζει εκατομμύρια ανθρώπινων υπάρξεων να ζουν με ερωτηματικό και να αντιμετωπίζονται σαν να είναι σκουπίδια.
Α, τι βολικό να συγχέεις το οικονομικό σύστημα μέσα στο οποίο σε καταδίκασαν να ζεις – καπιταλισμό το λένε –  με ένα “ακραίο καιρικό φαινόμενο”. Με πόση μαεστρία συσκοτίζονται οι απλές λογικές προτάσεις και σκέψεις και κάνουν φτερά τα δρώντα υποκείμενα και τα πραγματικά πλαίσια μέσα στα οποία λαμβάνουν χώρα τα γεγονότα.
Επειδή, το ακραίο καιρικό φαινόμενο είναι ένα πράγμα και τα αποτελέσματά του είναι άλλο πράγμα. Το να ταυτίζεις φαινόμενο με αποτέλεσμα είναι τόσο αντιεπιστημονικό και παράλογο που καταντά γελοίο. Δεν γελάμε, όμως. Πεθαίνουμε. Και δεν πεθαίνουμε καν ως γενναίοι και υπερήφανοι, ούτε καν ως έλλογα όντα.

Πολυτεχνείο εκεί;

Του Δημήτρη Πετρόπουλου απο το   Mediasoup...

Παιδί του Πολυτεχνείου,
Το πήρα το μήνυμα σου. Λίγο καθυστερημένα είναι αλήθεια, αλλά δεν πειράζει. Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Έτσι δε λεν;
Tι αστείος τρόπος κι αυτός να σε αποκαλώ παιδί του Πολυτεχνείου αλλά… δεν ξέρω πώς σε λεν. Δεν μου το γράφεις. Καταλαβαίνω γιατί. Σημασία δεν έχει ποιος είσαι. Σημασία έχει αυτό που έκανες. Αυτό που κάνατε.
Θέλω να 'μαι ειλικρινής μαζί σου και μη με παρεξηγήσεις. Τι νόημα έχει να σου απαντήσω αν δε σου λέω αλήθεια;
Αν σου πω πως μπορώ να μπω στη θέση σου και να ζήσω τα πράγματα όπως τα έζησες, να νοιώσω ότι ένοιωσες, να μεθύσω με το νου και την καρδιά μου όσο ίσως θα 'θελες εσύ, θα ήταν ψέμα.
Όχι γιατί το παίζω ηλίθιος η αναίσθητος – αυτό πάλι θα ‘ταν άδικο για μένα αλλά να!…Πιστεύω πως κάτι μου διαφεύγει και θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω τι εννοώ.
Κατ αρχήν είμαι και γω ΄΄παιδι΄΄ σαν και σένα που θα πει πως και γω θέλω να αλλάξω τον κόσμο και να τον κάνω καλύτερο. Και γω πιστεύω πως το μόνο που μετράει είναι να αγωνίζεσαι για μια καλύτερη ζωή - πως μόνο τότε αξίζει να ζεις. Αλλιώς… απλά επιβιώνεις και δεν είναι καθόλου το ίδιο.
Μιλάω για ζωή σε σένα που δε λογάριασες τη δική σου αλλά δεν είμαι ούτε εγωιστής ούτε σκληρός. Ξέρω πως αν ήσουν εδώ πλάι μου θα καμάρωνες ακόμα για τις επιλογές σου. Δε θα μετάνιωνες. Και γω καμαρώνω για σένα και θα 'θελα να 'χα τη δύναμη σου αλλά να !... δεν είμαι σίγουρος ότι την έχω. Αυτό ήθελα να σου πω. Αυτό μόνο.

Ποιόν αντιπολιτεύεται ο Χατζηαβάτης–Σαμαράς;

του Μακη Γεωργιαδη απο το αριστερο Blog...

Αν γίναμε σε κάτι σοφότεροι από το τριήμερο της συζήτησης στη Βουλή επί της πρότασης δυσπιστίας, αυτό δεν αφορά ούτε κατ΄ ελάχιστον την ασκούμενη τρέχουσα πολιτική.  Η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου άλλωστε  έχει αποδείξει εμπράκτως ότι η πολιτική δεν έχει πια ανάγκη το Κοινοβούλιο καθώς ουσιαστικά έχει καθοριστεί με τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις, τα κείμενα των οποίων σύμφωνα και με τον υπουργό οικονομικών, Γ. Στουρνάρα είναι οι «ιερές Βέδδες»  του αστικού μπλοκ  εξουσίας και τα σοβαρότερα πολιτικά κείμενα που έχουν συνταχθεί σε αυτόν τον τόπο.

Υπό αυτό το πρίσμα  η αναγκαιότητα η οποία προκύπτει για την πιο αδίστακτη μεταπολιτευτική κυβέρνηση, είναι η συνειδητή υποβάθμιση  της πολιτικής  αντιπαράθεσης.  Είναι η απονέκρωση  των ίδιων των θεσμών της αστικής δημοκρατίας και η ταυτόχρονη μετατόπιση  της  τεράστιας θεωρητικής  και πολιτικής σύγκρουσης στο προνομιακό για την κυβέρνηση πεδίο της εντυπωσιοθηρίας  και μάλιστα με όρους σαπουνόπερας.

Η απαράμιλλη ένδεια επιχειρημάτων  από πλευράς Α. Σαμαρά έρχεται σε αυτό το νέο στάδιο να υπερκαλυφθεί  από έναν  αρχόμενο, στην παρούσα φάση, πολιτικό αμοραλισμό ο οποίος φυσικά ξεπερνά  κατά πολύ  τη μακιαβελική ρήση  περί  σκοπού και αγιασμού των μέσων.

Απότοκο αυτής της διαδικασίας είναι  και η εμφάνιση του πρωθυπουργού αργά το βράδυ της Κυριακής. Η πλέον εκχυδαϊσμένη εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού και της ακροδεξιάς   δεν ήταν δυνατό να κρύψει το βαθύ ταξικό μίσος  που τρέφει για την κινητήρια δύναμη της  οικονομίας και της κοινωνίας, την εργατική τάξη.

Το μέσα τανκ...

Του ΔΗΜΗΤΡΗ Α. ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ*, απο την Ελευθεροτυπια...

Στα δικά μου μάτια, όπως -νομίζω- και των περισσότερων μαθητών του 1973, οι τότε φοιτητές και οι φοιτήτριες εξέφραζαν ένα είδος πολιτισμικού «αντάρτικου», ανέτρεπαν τη μικροαστική συνθήκη και τις συμβάσεις του καταπιεστικού σχολικού και περισχολικού περιβάλλοντος. Ανέτρεπαν το μικροαστό του προποτζίδικου, τη μικροαστή του κομμωτηρίου, τα ενδυματολογικά και συμπεριφορικά στερεότυπα της εποχής.

Ο χώρος των πανεπιστημίων συμπύκνωνε ένα ανοιχτό και ανεπιτήδευτο ερωτικό ήθος, καλλιεργούσε διαφορετικά διαβάσματα, μουσικές, πρόσωπα, κοσμοθέαση. Η επανάσταση του Πολυτεχνείου του 1973, δηλαδή, είχε ήδη συντελεστεί στη μέση νεολαιίστικη συνείδηση πρωτίστως ως πνευματική, εθιμική ανάγκη, τα δε γεγονότα αυτά καθαυτά μορφοποίησαν και πολιτικοποίησαν έξοχα τη συλλογική ανάγκη. Οι απολιτικοί και συντηρητικοί ήταν πολλοί μεν (όπως πάντα), αλλά δεν ηγεμόνευαν, δεν αποτελούσαν το υπόδειγμα.
Η ματωμένη επέτειος του 1980 με τις δολοφονίες του Κουμή και της Κανελλοπούλου, με την πολλαπλή σύγκρουση με το τότε κράτος (και το πάντα ατιμώρητο παρακράτος), καθώς και με την εσωαριστερή πολιτική σύγκρουση στα πανεπιστήμια, έδειχνε ότι οι ηγεμονίες άλλαζαν. Τη μεταλλαγή την εξέφρασε το επερχόμενο ΠΑΣΟΚ. Η πορεία του 1981 για την επέτειο της εξέγερσης ήταν μια πληκτική, ολικά νόμιμη κυβερνητική διαδικασία. Σαν να θυμάμαι τον Κακλαμάνη και άλλους υπουργούς της πρώτης κυβέρνησης Παπανδρέου να είναι επικεφαλής. Η εξέγερση τουλάχιστον ως ρητορική θεσμοποιούνταν.
Στα επόμενα χρόνια τα πανεπιστήμια έκαναν ένα μεγάλο κύκλο διεύρυνσης γνωστικών αντικειμένων, διδασκόντων, φοιτητών, κτηριακών χώρων, θεωρησιακών πεδίων, πολιτικών εκφωνήσεων. Τα ΑΕΙ εμπλούτισαν τη συνθήκη πολιτισμού της χώρας με μορφωμένους πολίτες, με μια πολύπλευρη αν και αντιφατική κουλτούρα και συνέβαλαν στην οικονομική άνοδο αλλά και τη διαμόρφωση ενός σκληρού κομματικού τυπικού. Η χώρα πλούτισε, στεγάστηκε, κανονικοποιήθηκε, παραμυθιάστηκε.
Με την εξέγερση του 1973 τέθηκαν τα αιτήματα μόρφωσης, ανάπτυξης και δημοκρατίας (κανονικής, όχι κακέκτυπης όπως οι προδικτατορικές εκδοχές της), που κατέληξαν το 2013 σε αιτήματα συσσιτίου της Αρχιεπισκοπής και του δήμου. Το αίτημα της ανάπτυξης (ψωμί) κατέληξε στη σημερινή εργασιακή νέκρα και φτώχεια.

Νταμπλάς....

Sotosblog...

Οι… βελτιωτικές τροποποιήσεις που, υποτίθεται κατόπιν πιέσεων από τις κοινοβουλευτικές ομάδες των συγκυβερνώντων κομμάτων, έγιναν στον Ενιαίο Φόρο Ακινήτων και διαρρέουν, δεν γίνονται φυσικά με στόχο την ελάφρυνση των επιβαρύνσεων. Γίνονται με στόχο να εμφανισθούν οι εν λόγω βουλευτές ως εξωρραϊσμένοι στα μάτια του κόσμου. Να καμωθούν ότι τάχα τον νοιάζονται τον κόσμο και τον υπερασπίζονται. Να το δω αυτό μια μέρα, ρε παιδιά, να το δώ ότι τον νοιάζονται και τον υπερασπίζονται, κι ας μου ‘ρθει νταμπλάς!
Όχι, δεν μπαίνω καν στον κόπο να εξηγήσω αναλυτικά με τι αριθμούς, συντελεστές και ποσοστά προκύπτει ότι οι τροποποιήσεις δεν γίνονται με στόχο την ελάφρυνση των επιβαρύνσεων. Δεν το κάνω, διότι η πείρα με έχει διδάξει ότι, αν το κάνω, το μόνο που θα επιτύχω είναι να στενοχωρήσω περισσότερο όσους αντιλαμβάνονται ήδη ότι θα σκισθούν πορτοφόλια ξηλωμένα, και δεν έχουν ανάγκη τη δική μου εξήγηση για να πεισθούν. Ε λοιπόν όχι, δεν θέλω να στεναχωρήσω όσους δεν περιμένουν αριθμούς, συντελεστές και ποσοστά, για να δούν αν το ξηλωμένο πορτοφόλι τους θα σκισθεί σε τριάντα ή σε τριανταδύο κομματάκια. Δεν θέλω να στεναχωρήσω όσους αντιλαμβάνονται ότι αυτό το τριάντα δεν έχει καμιά διαφορά από το τριανταδύο. Δεν θέλω να στεναχωρήσω όσους έχουν φάει από καιρό το δικό τους νταμπλά, και τους ήταν αρκετός.
Οι υπόλοιποι, εκείνοι που αξιώνουν τη δική μου εξήγηση για να πεισθούν, έτσι κι αλλιώς θα πεισθούν μόνον όταν θα τους έλθει ο λογαριασμός. Τότε και μόνον τότε πείθονται αυτοί, αν πείθονται ποτέ… Ας είμαστε ειλικρινείς! Την αναλυτική πληροφόρηση τη γυρεύουν, όχι για να πεισθούν, αλλά για να κάνουν κρυφά τους δικούς τους λογαριασμούς…. Για να υπολογίσουν αν βγαίνουν οι ίδιοι. Αδιαφορούν για τους άλλους. Γι αυτό, λοιπόν, κι εγώ δεν θα τους κάνω τη χάρη να τους ενημερώσω. Να μου παριστάνουν μετά ότι δεν θα τους έρθει δα και κανένας νταμπλάς!.. Τους αφήνω να τον φάνε το νταμπλά στο κεφάλι.

Η προχειρότης του βίου...

Κιμπι...

Κοιτάζω βίντεο και φωτογραφίες από τις Φιλιππίνες. Ο φακός έχει ρουφήξει αχόρταγα κάθε εκδοχή καταστροφής. Εστιάζει με υπόρρητο σαδισμό στα πρόσωπα που κραυγάζουν τον πόνο και την απελπισία. Οι ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων σαρώθηκαν από τη μανία του ωκεανού που γεννά τυφώνες. Κανείς δεν ξέρει πόσοι νεκροί, άστεγοι και πεινασμένοι θα μείνουν για καιρό ξεχασμένοι στα 7.000 νησιά του Αρχιπελάγους. «Όπου φτωχός κι η μοίρα του», «τους τιμωρεί και ο καιρός και ο Θεός», τα κοινότοπα σχόλια που αναμειγνύουν τον οίκτο με την ανακούφιση για το γεγονός ότι δεν είμαστε στη θέση τους κι είμαστε πολύ μακριά τους. Τώρα, αυτός ο δυστυχισμένος πληθυσμός των 100 εκατομμυρίων ανθρώπων, που γνώρισε τα «αγαθά» της δικτατορίας, των μεταρρυθμίσεων του ΔΝΤ και του «θαύματος» της ανάπτυξης, θα πρέπει να συμβιβαστεί σ’ ένα ακόμη κατώτερο σκαλοπάτι ανέχειας, κάτω κι από τα 1.700 δολάρια κατά κεφαλή που του αντιστοιχούσαν μέχρι σήμερα. Το μόνο σχέδιο ζωής που απομένει για μια τεράστια μάζα Φιλιππινέζων είναι η επιβίωση. Όχι για την επόμενη χρονιά, τον επόμενο μήνα, την επόμενη μέρα. Αλλά για την επόμενη ώρα.

Μου ’ρχεται ντροπή να τολμήσω την οποιαδήποτε σύγκριση. Άλλο να σ’ απειλεί ο δικαστικός επιμελητής με το κατασχετήριο του σπιτιού σου κι άλλο να σου ’χει πάρει ο τυφώνας και το σπίτι και το έδαφος κάτω από τα πόδια σου κι ολόκληρο το τοπίο που ήταν κάποτε το τροπικό ενδιαίτημά σου.

Δημοσιογραφία στη Βόρειο Κορέα...

του Στελιου Κουλογλου, απο το TVXS...

Καμιά δεκαριά λεπτά αφιέρωσε χθες το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Mega, στη διαμάχη του ΣΥΡΙΖΑ με τα «Νέα» για τον τρόπο που κάλυψε η εφημερίδα την συζήτηση της πρότασης μομφής και το επίμαχο σκίτσο του Δ. Χατζόπουλου.
Η ετυμηγορία των 3 παρουσιαστών και των τριών σκιτσογράφων που παρουσιάστηκαν στο σχετικό ρεπορτάζ ήταν ομόφωνη: Tα κόμματα δεν πρέπει να εκδίδουν ανακοινώσεις εναντίον των ΜΜΕ, η σάτιρα είναι εκτός κριτικής τέτοιου τύπου και ανάλογες κομματικές καταγγελίες παρουσιάζονται για πρώτη φορά μετά την μεταπολίτευση.


Πράγματι, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπρεπε να εκδώσει ανακοίνωση για το πως κάλυψε μια εφημερίδα τα της πρότασης μομφής και πολύ περισσότερο για μια γελοιογραφία. Μιας όμως και μιλάμε για δεοντολογία, δεν θα έπρεπε και η πλευρά του καταγγελλόμενου κόμματος να εκπροσωπηθεί στην δεκάλεπτη συζήτηση, έστω και με έναν εκπρόσωπο αντίθετο με την γνώμη των 6; Είναι δηλαδή το μοντέλο Βορείου Κορέας που πρέπει να εφαρμόζεται στην ελληνική δημοσιογραφία;

Η τελευταία ατύχησε και στην κάλυψη της συζήτησης για την πρόταση μομφής. Τα προφανή πολιτικά κέρδη του ΣΥΡΙΖΑ από την όλη υπόθεση καλύφτηκαν με τις κριτικές για την ομιλία του προέδρου του ενώ η αντικοινοβουλευτική παρουσία του πρωθυπουργού ούτε καν αναφέρθηκε στα περισσότερα μέσα ενημέρωσης. Γιατί άραγε να μην ήταν αυτό το τελευταίο ένα ακόμη θέμα στα δελτία ειδήσεων, όταν το φαινόμενο του πρωθυπουργού - κουτσαβάκη επίσης παρουσιάζεται για πρώτη φορά μετά την μεταπολίτευση;

Ο Άδωνις δεν είναι «γελοία πατσαβούρα»...

Του Κώστα Βαξεβάνη...

Το 2010 ο Ηλίας Ψινάκης είχε αποκαλέσει τον Άδωνι Γεωργιάδη, δημόσια, «μωρή γελοία πατσαβούρα της Βέρμαχτ».
Ο Άδωνις δεν κατέφυγε νομικά εναντίον του Ψινάκη. Δεν γνωρίζω αν ο λόγος είναι πως θεωρούσε πως θα δυσκολευόταν να αντικρούσει νομικά τις κατηγορίες ή αν αποφάσισε να δείξει κατανόηση απέναντι στον κατήγορό του.
Ήταν η εποχή που ο Ψινάκης είχε προταθεί να είναι υποψήφιος του ΛΑΟΣ και ο Γεωργιάδης θεωρούσε πως κάτι τέτοιο υποβαθμίζει το οραματικό κόμμα του Γιώργου Καρατζαφέρη. Ήταν επίσης η εποχή, που ο Άδωνις Γεωργιάδης, ως τηλε-βιβλιοπώλης και όχι ακόμη τηλε-υπουργός, έλεγε για τον Αντώνη Σαμαρά, ότι «δεν είναι πατριώτης», ότι «παίζει το ρόλο του ΠΑΣΟΚ», ότι έχει σχέση με την υπόθεση SIEMENS και πολλά άλλα. Είχε αποκαλέσει τον Προκόπη Παυλόπουλο «αχρηστότερο υπουργό που υπήρξε ποτέ» και τον πρωθυπουργικό σύμβουλο Φαήλο Κρανιδιώτη ότι «έχει πολιτική σκέψη νηπίου». Η επίθεση μάλιστα στον Φαήλο ήταν γιατί είχε υποστηρίξει πως θα φύγει από το ΛΑΟΣ, πράγμα το οποίο φυσικά έγινε. Όσοι άλλοι υποστήριζαν ότι θα πάει στη ΝΔ, κατά τον Γεωργιάδη «έπαιρναν ναρκωτικά» όπως είπε χαρακτηριστικά σε μια τηλεπώληση.
Σήμερα ο Άδωνις, είναι υπουργός του Σαμαρά, πολιτικός συνέταιρος με τον Βενιζέλο και αν πιστέψουμε τον απόμαχο της ανάλυσης του κλειτοριδικού οργασμού Πέτρο Κωστόπουλο, είναι και «ντόμπρος και εργατικός». Η ελληνική κοινωνία δείχνει να παραπέει ανάμεσα στην άποψη για το αν ο Γεωργιάδης είναι «γελοία πατσαβούρα» και την άποψη που τον θέλει χρήσιμη μονάδα της κυβέρνησης.

Οι «χρυσαυγίτες» στο Πολυτεχνείο του ’73...

Του Δημήτρη Ψαρρά, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Ο στενός συνεργάτης του Μιχαλολιάκου Γιάννης Περδικάρης στο βιβλίο του «Χρυσή Αυγή – Πολιτικός Οδοδείκτης», που το υπογράφει με το ψευδώνυμο Ιων Φιλίππου, αποκαλύπτει τη δολοφονική και παρακρατική δράση των νεοφασιστών
→Η μαρτυρία του Περδικάρη φέρνει στο φως διαδρομές ανθρώπων που έδρασαν από την περίοδο του Πολυτεχνείου μέχρι σήμερα με τον ίδιο στόχο: να συμβάλουν στην καταστολή των λαϊκών κινητοποιήσεων ως ενεργούμενα των επίσημων διωκτικών αρχών εμπνεόμενοι από ναζιστική νοοτροπία
Ειρωνεία της ιστορίας: Η πιο πρόσφατη συμβολή στην ιστοριογραφία περί Πολυτεχνείου φέρει την υπογραφή ενός φανατικού εθνικοσοσιαλιστή! Συνιδρυτής της Χρυσής Αυγής, στενός συνεργάτης του Μιχαλολιάκου και συγγραφέας των βασικών ιδεολογικών κειμένων της οργάνωσης, ο Γιάννης Περδικάρης ήταν φοιτητής στη Σχολή Μηχανολόγων του Μετσόβιου την περίοδο της εξέγερσης. Στο βιβλίο του περί Χρυσής Αυγής που μόλις κυκλοφόρησε με το ψευδώνυμο Ιων Φιλίππου, ο Περδικάρης περιγράφει τον ιδιαίτερο ρόλο της ομάδας Μιχαλολιάκου, η οποία ανήκε τότε στο «Κόμμα Τετάρτης Αυγούστου», την οργάνωση του Κώστα Πλεύρη, τη μόνη οργάνωση που επέτρεπε τη λειτουργία της το δικτατορικό καθεστώς.
«Αντιφρονούντες»…
«Την πρώτη βραδιά της εξέγερσης», γράφει ο Περδικάρης, «μια μεγάλη ομάδα εκατό νεολαίων ξεκίνησε από τα γραφεία της Τετάρτης Αυγούστου με κατεύθυνση τους δρόμους πέριξ του Πολυτεχνείου. Εκεί συναντήσαμε και αρκετούς άλλους αντιφρονούντες [με τον όρο αυτό περιγράφει τους χουντικούς, αντιφρονούντες δηλαδή προς το φοιτητικό κίνημα] και “αντιφρονούντες”, δηλαδή παρακρατικούς και ασφαλίτες.

Σιγά μη φοβούνται τη λογοκρισία "Τα Νέα"....

Σταύρος Καπάκος, απο την Αυγη...

Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι εκεί στα "Νέα" φοβούνται μην τους λογοκρίνει η "Αυγή". Σιγά μη φοβούνται τέτοιο πράγμα στην εφημερίδα της κυβερνήσεως... Δυσκολεύομαι επίσης να πιστέψω ότι τόσο διακεκριμένοι δημοσιογράφοι, όπως αυτοχαρακτηρίζονται, δεν μπορούν να διακρίνουν το χάσμα που υπάρχει μεταξύ της κριτικής, αυστηρής έστω, αλλά κριτικής, και της πρόθεσης για λογοκρισία.
Ήταν άραγε άδικη η κριτική της "Αυγής": "Η διαπλοκή κτυπάει... κίτρινο"; Μάλλον ήπια είναι για όσους δεν έχουν χάσει την αίσθηση του μέτρου. Εκτός ίσως από τους πορφυρογέννητους της δημοσιογραφίας ή της πολιτικής. Ποιος ζήτησε από τον Δημήτρη Χατζόπουλο να σταματήσει τη σάτιρά του; Ουδείς. Αν τώρα οι "διακεκριμένοι δημοσιογράφοι" πιστεύουν πως το συγκεκριμένο σκίτσο δεν αδικεί τον ίδιο τον σκιτσογράφο, δικαίωμά τους. Αν κάποιος πιστεύει το αντίθετο από αυτούς, έχει την άδειά τους να το διατυπώσει δημόσια, έστω καθ' υπερβολή, ή πρέπει να καταθέτει αίτηση στην οδό Μιχαλακοπούλου; "Ευτυχισμένοι αυτοί που μπορούν να ακούν τους επικριτές τους και μετά κάθονται και διαλογίζονται" έλεγε ο Σαίξπηρ. Ας το σκεφτούν...
Διατηρούμε το δικαίωμα της κριτικής ή μήπως είναι κι αυτό κατ' αναλογίαν, όπως και τα υπόλοιπα δικαιώματα στη μνημονιακή Ελλάδα. Η "Αυγή" και ο ΣΥΡΙΖΑ δίνουν πολλές αφορμές για κριτική. Σε ό,τι αφορά την εφημερίδα, είναι καλοδεχούμενη. Μην κρυβόμαστε όμως, άλλο κριτική κι άλλο "σχέδιο ελέγχου του Τύπου" ή φράσεις πολιτικού γενιτσαρισμού, όπως "οι νεοσταλινικοί της 'Αυγής'" κι ακόμη περισσότερο άλλο πράγμα η λογοκρισία. Φαντάζομαι πως αν, όπως λένε, "η ελευθερία της έκφρασης είναι αδιαπραγμάτευτη", τότε η εφημερίδα τους θα ήταν πολύ διαφορετική. Σχεδόν αγνώριστη. Μεγάλα παιδιά είμαστε, καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περισσότερα...
Ποιος μπορεί να λογοκρίνει κολοσσούς της δημοσιογραφίας, όπως η επιτελική ομάδα της εφημερίδας; Αν είναι δυνατόν! Πού ακούστηκε να σηκωθούν τα πόδια να κτυπήσουν το κεφάλι; Τέτοια ιεροσυλία...

Ζήτημα ζωής και θανάτου...

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ, απο την Ελευθεροτυπια...

Στο πρόσφατο συνέδριο του Ελληνο-Γερμανικού Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, υπουργός Εξωτερικών και πρόεδρος του συγκυβερνώντος κόμματος παραδέχθηκε ότι το ελληνικό πρόβλημα βρίσκεται σήμερα σε «λάθος βάση», με ευθύνη των Ευρωπαίων «θεσμικών» εταίρων μας, καθ' όσον «αγνοείται το ακραίο όριο αντοχής της ελληνικής κοινωνίας». «Κανείς δεν μπορεί να υπερβεί το σημείο θραύσης της Ελλάδας», ετόνισε ο ίδιος. «Δεν θέλουμε πολιτική διαπραγμάτευση, αλλά οικονομική, χωρίς λάθη και μυωπικές προσεγγίσεις.

Αίτημά μας είναι να έχουμε πολιτικούς συνομιλητές σε ευρωπαϊκό επίπεδο, που να είναι ικανοί να κατανοήσουν πραγματικά και σε βάθος τα επιστημονικά και τεχνικά δεδομένα, ώστε να αλλάξει η βάση της διαπραγμάτευσης για το ελληνικό πρόβλημα».
Ούτε λόγος, αξιέπαινη η διευκρίνιση τού αντιπροέδρου, αλλά μόνον κατά το ήμισυ. Αντί να αποκαλύπτει την ανευθυνότητα της ευρωπαϊκής πλευράς, όπως υπαινίσσεται ο ίδιος, συγκαλύπτει την καταλυτική διαπραγματευτική ανυπαρξία της ελληνικής. Ως γνωστόν, για οποιαδήποτε διαπραγμάτευση απαιτούνται τουλάχιστον δύο πλευρές. Ομως, μέχρι σήμερα στο ελληνικό πρόβλημα, εάν υπάρχει δραματικό έλλειμμα έγκυρων συνομιλητών από ευρωπαϊκής πλευράς, το αντίστοιχο έλλειμμα από ελληνικής παραμένει απελπιστικά δραματικότερο.
Εάν για την πρώτη διακυβεύονται κάποια συμφέροντά της, που επιμένει να διαχειρίζεται με αλυσιτελή και αυτοκαταστροφικό τρόπο, για τη δεύτερη διακυβεύεται η ίδια η ύπαρξή της. Ακόμη και αν οι εταίροι μας επιλέγουν την ανευθυνότητα, η ελληνική πλευρά όφειλε προ πολλού να αντιτάσσει σοβαρότητα και αυξημένη διαπραγματευτική ικανότητα. Αντ' αυτού, από την αρχή της σημερινής κρίσης, καθ' όλη τη διάρκεια της πρόσφατης τετραετίας, ουδεμία ελληνική κυβέρνηση στάθηκε ικανή να διαπραγματευθεί οτιδήποτε.

Κάνοντας τα Αδύνατα Δυνατά: Η περίπτωση ενός “Γελοιογράφου του Βασιλιά”...

του Σπυρου Δερβενιωτη...
“Διαρκής Υπερ Αδυνάτων Λόγος”. Έτσι είχε χαρακτηρίσει ο Παντελής Μπουκάλας τη Γελοιογραφία, δίνοντας εναν ορισμό που δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί.
Ας το έχουμε αυτό κατα νού όσο εξετάζουμε την απόληξη της πρόσφατης “Χατζοπουλειάδας”. Για τους μή γνωρίζοντες (ναι, και΄τους τρείς), ο γελοιογράφος των “Νέων” Δημήτρης Χαντζόπουλος, εχοντας ήδη πίσω του “bad blood” με τον ΣΥΡΙΖΑ εξ αιτίας αυτού του πρωτοσέλιδου, έγινε εκ νέου αντικείμενο σφοδρής κριτικής απο αριστερούς αναγνώστες και απο την “Αυγή” λόγω απανωτών γελοιογραφιών του που αφορούσαν γυναίκες πολιτικούς που το μόνο κοινό τους στοιχείο εκτός απο το φύλο, είναι οτι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στάθηκαν απέναντι στην κυβέρνηση.

Η απάντηση των “Νέων” ήταν ομολογουμένως πολύ πιό αστεία απο ο,τιδήποτε έχει καταφέρει να δημιουργήσει στην τέχνη του ο συνάδελφος. Ουρλιαχτά για “λογοκρισία”, επιστράτευση αρθρογράφων προς υπεράσπιση, ενω  δεν λείπουν απο το εντιτόριαλ της εφημερίδας νουθεσίες και “τσκ τσκ τσκ” για την έλλειψη Καλών Τρόπων στη διατύπωση του Αντίλογου. Η υπερασπιστική γραμμή εντιτόριαλς και άρθρων είναι οτι η Γελοιογραφία είναι μια τέχνη βλάσφημη, οτι ο γελοιογράφος είναι ενα πνεύμα ατίθασο σαν Απαλούζα , οτι των βουλευτίνων “τα ΄θελε ο κώλος τους”  και οτι ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαλείται για διαπλοκή με συμφέροντα.

Μια απάντηση στις «λατινοαμερικάνικες θεωρίες συνωμοσίας» των "Νέων"

απο το Left.gr...

Η δημοσιογράφος Κορίνα Βασιλοπούλου απαντά στα Νέα και τις φαντασιώσεις τους για «λάτιν σχέδια του Σύριζα»

Αγαπητά NEA, επειδή για μια ακόμα φορά διαστρεβλώνετε την πραγματικότητα με το σημερινό σας κείμενο περί «λάτιν σχεδίου του Σύριζα» για τα ΜΜΕ, ας μιλήσουμε συγκεκριμένα.
Στο άρθρο γράφετε γενικά και αόριστα για διάφορα φοβερά και τρομερά που συνέβησαν στο χώρο των ΜΜΕ σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, χωρίς όμως να δίνετε παραδείγματα. Εχουμε και λέμε λοιπόν:
Στις χώρες της Λατινικής Αμερικής όπου εξελέγησαν αριστερές και κεντροαριστερές κυβερνήσεις, δεν φιμώθηκαν τα ΜΜΕ. Αντίθετα, έγιναν πιο πλουραλιστικά. Στις χώρες αυτές, όλα τα ΜΜΕ ήταν συγκεντρωμένα στα χέρια 3-4 μεγαλοεπιχειρηματιών. Σας θυμίζει κάτι; Tα εν λόγω ΜΜΕ, λοιπόν, εξαπέλυσαν ανηλεή πόλεμο απέναντι στις νέες κυβερνήσεις, φτάνοντας μάλιστα ορισμένα στο σημείο να καλούν σε δολοφονία του προέδρου! Αυτό συνέβη, για παράδειγμα, με το Globovision στη Βενεζουέλα, το μόνο κανάλι την άδεια του οποίου δεν ανανέωσε ο Τσάβες, επειδή δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις του νόμου. Δεν το έκλεισε ούτε το «φίμωσε», όπως διέρρεε η εγχώρια και ξένη προπαγάνδα. Για την ιστορία, τον Απρίλιο του 2002, όταν έγινε το αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του νόμιμα εκλεγμένου προέδρου Ούγο Τσάβες, το Globovision αποσιώπησε εντελώς τις πολυπληθείς διαδηλώσεις υπέρ του προέδρου και τα βίαια επεισόδια μεταξύ ανάμεσα σε πολίτες που παρέμεναν πιστοί στον Τσάβες και σε οπαδούς της παρ’ ολίγο χούντας. Αντ’ αυτού, έδειχνε σαπουνόπερες και ριάλιτι σόου.
O «επάρατος» Τσάβες ίδρυσε το Telesur, μια ισπανόφωνη αλυσίδα διεθνούς εμβέλειας ως απάντηση στο CNN. Το στοίχημα πέτυχε, αλλά, κατά τη δική σας κρίση, μάλλον δεν έπρεπε, να γίνει κάτι τέτοιο.

Οι τρεις "ήττες" του Αλέξη Τσίπρα...

Θεόδωρος Μιχόπουλος, απο την Αυγη...

Άλλοι είδαν «γκάφα ή μπλόφα», κάποιοι διαπιστώνουν ότι «κανέναν άσο δεν είχε τελικά κρυμμένο στο μανίκι του ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας». Κανάλια και δημοσιογράφοι εκτίμησαν ότι η αποχώρηση της Θ. Τζάκρη είχε προεξοφληθεί και άρα ούτε στο ελάχιστο δεν επηρεάζει την συγκυβέρνηση, ενώ, «εμπιστευτικά», άλλοι, επισημαίνουν ότι «όταν αποφασίσεις να πετάξεις το γάντι, υπάρχει πάντα ένα ενδεχόμενο ο άλλος να το σηκώσει». Το κοινό συμπέρασμα των περισσοτέρων αναμενόμενο: «Σοβαρή ήττα Τσίπρα στη συζήτηση για την πρόταση μομφής».

Η πρώτη "ήττα"

Τι μπορεί, όμως, να αλλάξει ή, πολύ περισσότερο, να ανατρέψει μια πρόταση δυσπιστίας; Στον ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον, ποτέ και κανείς δεν έχει την αυταπάτη ότι μπορεί να πέσει μια κυβέρνηση από πρόταση μομφής ή από μια κεντρική πολιτική σύγκρουση μέσα στη Βουλή, όπως αυτή που διεξήχθη. Ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας, άλλωστε, έχει κατ' επανάληψη τονίσει [τελευταία στις 15.09.13] ότι «αυτή η κυβέρνηση θα πέσει μέσα από τους αγώνες των εργαζομένων, τους αγώνες των ανέργων, της νέας γενιάς και όχι μέσα από συζητήσεις, όσο και αν αυτές είναι σημαντικές, δεν το υποτιμώ, μέσα στο Κοινοβούλιο». Τότε; Τι περίμενε ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν απεκόμισε με αποτέλεσμα να υποστεί... ήττα;
Οι πανηγυρισμοί της Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ ότι η μομφή είναι ένα μεγάλο δώρο αντικαταστάθηκαν μετά την ψηφοφορία από αμήχανες δηλώσεις και προβληματισμό για το μέλλον τους. Δεν ήταν μόνο το «ναι» στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ της Θ. Τζάκρη, που «ψάχνει ένα καλύτερο μέλλον» [Νέα, 12.11.13], αλλά γιατί οι 153 ψήφοι που απέσπασε η συγκυβέρνηση δεν είναι σίγουρες. Το Μαξίμου συνειδητοποίησε ότι την επόμενη φορά -και θα υπάρξουν πολλές «επόμενες φορές» μέχρι το τέλος του έτους: φόροι στα ακίνητα, πλειστηριασμοί, εξεταστική για υποβρύχια, προϋπολογισμός- οι απώλειες μπορεί να είναι μεγαλύτερες. Για «ψήφο επώδυνης ανοχής» μίλησε ο Θ. Μωραΐτης, για «ψήφο με υφαρπαγή» ο Κ. Σκανδαλίδης, ενώ ο Μ. Κασσής δηλώνει ότι δεν θα ψηφίσει τον νόμο για τα ακίνητα όπως είναι στο σχέδιο - «Δεν δίνω λευκή επιταγή», είπε ο βουλευτής Ιωαννίνων. Αυτή, λοιπόν, είναι η πρώτη ήττα του Αλ. Τσίπρα: Η διαγραφή της Θ. Τζάκρη και οι διαφοροποιήσεις βουλευτών του ΠΑΣΟΚ!

Υπάρχει τελικά πρόβλημα με το χρέος;

Του ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ*, απο την Ελευθεροτυπια...

Μπορεί να ακούγεται εξωφρενικό, αλλά στη χώρα όπου μετά τρία χρόνια μνημονιακής «θεραπείας» το δημόσιο χρέος έχει εκτοξευθεί στο 180% του ΑΕΠ καλλιεργείται η εντύπωση πως το πρόβλημα έχει περίπου τακτοποιηθεί! Αυτό ισχυρίζεται φυσικά η κυβέρνηση. Εφ' όσον η χρηματοδότηση της τρόικας τελειώνει το 2014, η Ελλάδα θα ξαναβγεί υπερήφανα στις αγορές επιδεικνύοντας το πρωτογενές της πλεόνασμα.

Ακόμη κι αν το δεχτούμε, παραμένει όμως το αγκάθι του «χρηματοδοτικού κενού», η κύρια πηγή του οποίου είναι η λήξη χρεολυσίων άνω των 40 δισ. τα επόμενα δύο χρόνια. Για να καλυφθεί πλήρως το ποσό αυτό, φαίνεται ότι θα χρειαστεί επιπλέον τροϊκανή χρηματοδότηση. Το ύψος της οποίας, αν και σαφώς μικρότερο από αυτό των δύο Μνημονίων, κάθε άλλο παρά αμελητέο προβλέπεται να είναι - και σίγουρα πάνω από 10 δισ. Σε κάθε περίπτωση, επιπλέον χρηματοδότηση σημαίνει νέα μέτρα, τα οποία στην ουσία έχουν ήδη δρομολογηθεί και μόνο καταστροφή μπορούν να προσθέσουν στο υπάρχον τοπίο ερειπίων.
Η ιδέα ότι η Ελλάδα με το συσσωρευμένο δημόσιο χρέος της μπορεί να αντλήσει ποσά αυτής της τάξεως στις αγορές στερείται σοβαρότητας. Το συμπέρασμα είναι απλό: πέρα από άδικο και ταξικό, το δημόσιο χρέος δεν είναι βιώσιμο.
Δυστυχώς όμως, ακόμη και δυνάμεις που συμφωνούν με αυτή τη διαπίστωση δείχνουν να υποτιμούν την έκταση του προβλήματος. Λέγεται, για παράδειγμα, ότι ναι μεν η επόμενη διετία θα είναι δύσκολη, αλλά ότι μετά το πέρας της η εξυπηρέτηση του χρέους θα κινηθεί σε ανεκτά επίπεδα, γύρω στα 8 δισ. το χρόνο. Αυτό το ποσό αφορά όμως μόνο τα χρεολύσια και όχι τους τόκους που αντιπροσωπεύουν μια επιβάρυνση παρόμοιας τάξης. Συνολικά λοιπόν η εξυπηρέτηση του χρέους θα κινείται ίσως και στα 15 δισ. το χρόνο, ήτοι 6% του ΑΕΠ. Πρωτογενή πλεονάσματα τέτοιου ύψους είναι ουτοπικά. Αρα παραμένει το πρόβλημα της αδυναμίας αναχρηματοδότησης στις αγορές μιας χώρας με δυσανάλογα υψηλό δημόσιο χρέος.

Στα προσεχώς ερείπια...

Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

«Σαν την αράχνη γνέθει του επαίτη / το χέρι, ψάχνει γύρω και κοιτάζει.
…………………………………..
Στα προσεχώς ερείπια και μπάζα, / Ζητώντας φως, ενέργεια και μάζα».
Γιάννης Δούκας
Εμπρός λοιπόν και για «ποιοτικές μεταρρυθμίσεις». Ο κ. Κ. Μητσοτάκης γνωστοποίησε ότι μετά την επιτυχία των ποσοτικών, έρχεται η ώρα των ποιοτικών μεταρρυθμίσεων. Και τι θα σημαίνει αυτό; Νέα μέτρα, εξηγεί, που αυτήν τη φορά, ξεπερνώντας την τρόικα και τα μνημόνια, θα πηγαίνουν σε βάθος χρόνου, με κεντρικό άξονα τη «χωρίς προκαταλήψεις μεταφορά υπηρεσιών από το κράτος στον ιδιωτικό τομέα». Και δεν σταματά εδώ, αλλά δίνει και στοιχεία: από 915.000 μόνιμους και έκτακτους υπαλλήλους στο Δημόσιο, έχουμε τώρα 700.000. Γι” αυτό υπάρχει και άλλο περιθώριο για να φτάσουμε τις ευρωπαϊκές χώρες, που έχουν κάνει ίσως περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις από όσο χρειαζόταν.

Αυτό που ο κ. Μητσοτάκης ονομάζει ποσοτικές μεταρρυθμίσεις σημαίνει τη διαθεσιμότητα, κινητικότητα και ουσιαστικά απόλυση των ανθρώπων που σύμφωνα με την προπαγάνδα του 2010 ήταν πάνω από ένα εκατομμύριο μόνιμοι άχρηστοι ανάμεσα σε άλλα 9.000.000 γενικώς αχρήστων.

Το τεράστιο ψέμα τής τότε απογραφής τους το ομολογούν οι ίδιοι, αφού ούτε το νούμερο ήταν αυτό ούτε οι μόνιμοι ήταν μόνιμοι. Εξάλλου δεν είναι 700.000 αυτοί που απέμειναν, αλλά γύρω στους 600.000 που βαίνουν συνεχώς μειούμενοι. Και δεν χρειαζόταν η νέα απογραφή των διοικητικών των πανεπιστημίων, που εξελίχθηκε μέσα από την τεχνητή δραματοποίηση του υπουργείου Παιδείας σε υπογραφή δήλωσης και αυτοκατάδοση.

Σε θαύμασα πρωθυπουργέ μου...

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη...

Η αλήθεια είναι πως είχα τις αναστολές μου και τους δισταγμούς μου. Αναρωτιόμουν αν θα άξιζε τον κόπο να στηθώ απέναντι από τη μικρή οθόνη για να παρακολουθήσω τις ομιλίες του κυρίου Τσίπρα και του κυρίου Σαμαρά πριν την ψηφοφορία στη Βουλή, στα πλαίσια της πρότασης δυσπιστίας που κατέθεσε ο ΣυΡιζΑ.
Ομολογώ ότι αποζημιώθηκα και με το παραπάνω γιατί κατάλαβα, πιστεύω πολύ καλά, το πολιτικό ήθος του πρωθυπουργού μου.
Σε θαύμασα κύριε Σαμαρά. Σε θαύμασα πραγματικά.
Θαύμασα το πόσο ετοιμόλογος είσαι και το πόσο ακέραιος.
Έμεινα έκπληκτος όταν σε άκουσα να απαντάς, από το πρωθυπουργικό σου έδρανο, στον «πιτσιρικά» τον Τσίπρα που σου ζήτησε να τον κοιτάζεις, με εκείνη την αποστομωτική φράση: «Δεν σε κοιτάζω και γυρνάω από την άλλη για να μη με βλέπεις που γελάω». Κατάλαβα, επιτέλους, γιατί δεν μπορεί ο καθένας μας να γίνει πρωθυπουργός.
Θαύμασα, πρωθυπουργέ μου, τη γλώσσα του σώματός σου, το απότομο σπάσιμο του κεφαλιού σου προς τα δεξιά το οποίο συνοδευόταν πάντα με μία, γεμάτη νόημα, τονισμένη λέξη, όπως το: «Εδώ δεν παίζουμε κύριε Τσίπρα», με το σπάσιμο του κεφαλιού να συνοδεύεται από τον τονισμό της λέξης «δεν».
Θαύμασα όλες σου τις ατάκες. Θαύμασα το γεγονός ότι είσαι κλεισμένος στο γραφείο σου και διαπραγματεύεσαι, 24 ώρες το 24ωρο, με την τρόικα. Ειλικρινά, δεν αμφισβητώ ότι διαπραγματεύεσαι σκληρά τους όρους και τον τρόπο της σφαγής μας καθώς τη σφαγή, αυτή καθεαυτή, την έχεις αποδεχτεί πλήρως.
Θαύμασα την πειθώ των λόγων και των επιχειρημάτων σου. Συνειδητοποίησα πως δεν πρέπει να θεωρώ ότι είμαι φτωχός και πως δεν πρέπει να διεκδικώ και να παραπονιέμαι καθώς τις υποχρεώσεις μας προς τους δανειστές τις τηρούμε και με το παραπάνω. Θα έχουμε για πρώτη φορά πρωτογενές πλεόνασμα και ένα μεγάλο ποσοστό από αυτό, αν είμαστε εντάξει στις «υποχρεώσεις» μας, θα μοιραστεί στους πολίτες. Κάτι είπε ο κύριος Σταϊκούρας για 400 εκατομμύρια ευρώ, αν όλα πάνε καλά. Το λέω αυτό, πρωθυπουργέ μου, γιατί είχε προβλέψει πλεόνασμα 2,6 δις ευρώ…Από τα 400 εκατομμύρια, λοιπόν, ένα μέρος, δεν ξέρω πόσα, θα επιστραφούν στους πολίτες. Ακόμη και όλα να μοιραστούν, στον κάθε πολίτη αντιστοιχεί το αστρονομικό ποσό των 40 ευρώ.

ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΣΚΛΑΒΟΣ;

strange journal...

Σαφώς και η ευθύνη της παθητικότητας πρέπει να στρέψει τον καθρέφτη πρώτα σ’ εμάς. Γιατί γνωρίζουμε πως η εξουσία επιστρατεύει κάθε μέσο για να το πετύχει. Σημασία έχει ΕΜΕΙΣ τι κάνουμε.
Δεν ξέρω σε τι βαθμό έχουμε αντιληφθεί την προσωπική ευθύνη ο καθένας από εμάς. Το κακό συμβαίνει επειδή οι καλοί αδρανούν, θα μπορούσε να είναι μια ρήση που ταιριάζει απολύτως στο τι συμβαίνει αυτή την στιγμή στην κοινωνία.
Οι άνθρωποι εντελώς αποσυρμένοι από οποιαδήποτε μαζική, συλλογική διεκδίκηση απλά βλέπουν τα μέτρα να περνούν. Δεν φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο εντελώς αμαχητί, όμως πρέπει να μας προβληματίσει πως ο συμβιβασμός, η αποφυγή οποιασδήποτε μάχης απέναντι στην κυβέρνηση υπό όρους λαϊκής πίεσης, έγινε και γαλουχεί συνειδήσεις. Απονευρώνει την αξία της αντίστασης και των πρωτοβουλιών.
Διαχρονικά, στα χρόνια της…ευδαιμονίας, το δόγμα που επικρατούσε ήταν το “κοίτα την δουλειά σου”. Μπορεί να είναι δύσκολο ν’ αλλάξεις τον κόσμο και σίγουρα κανείς δεν θα σε κατηγορήσει γι’ αυτό ή για την μη ένταξή σου σε οποιοδήποτε κίνημα, κανείς δεν θα σου καταλογίσει ευθύνες, όμως τουναντίον, έχεις απόλυτη ευθύνη της μη προσωπικής επανάστασης.
Αν δέχτηκες άκριτα όλα όσα σου προέταξαν ως προτεραιότητες στην ζωή, αν υιοθέτησες τις αξίες του συστήματος, αν δεν έκανες τίποτα όταν μπορούσες στον μικρόκοσμό σου (οικογένεια, εργασία, γειτονιά κοκ), αν φοβήθηκες να διαφοροποιηθείς και αναζήτησες την θαλπωρή της ομοιομορφίας για να “σε αφήσουν ήσυχο”, τότε ΝΑΙ έχεις ευθύνη.
Γιατί ήσουν μόνο μια νομοτελειακή διαδοχή στην αλυσίδα των ατόμων που αναπαράγουν τα αδιέξοδα. Και καλά αν δεν τα καταφέρεις, κανείς μας δεν μπορεί να τα καταφέρει όλα, προσπάθησες; Όχι, απλά ήθελες να απορροφηθείς και να ζήσεις μια προδιαγεγραμμένη ζωή.

Πατρίδα είναι, πρώτα, ο άνθρωπος!

Του Φώτη Νεκτάριου Σαγώνα, Αυγη...

Τρία χρόνια ανελέητου οικονομικού πολέμου έχουν επιφέρει τραγικές απώλειες στην Ελλάδα! Αυτονόητα ανθρώπινα δικαιώματα, καταργούνται και παραβιάζονται. Η ειρήνη, η ασφάλεια, η κοινωνική συνοχή, η σταθερότητα, η εθνική κυριαρχία, τα εργασιακά δικαιώματα η ελευθερία του λόγου και το δικαίωμα διαμαρτυρίας πλήττονται, υποβαθμίζονται, κακοποιούνται, λοιδορούνται, με στόχο το διαρκές αίσθημα φόβου, ανασφάλειας και αυτοϋποτίμησης ενός ολόκληρου λαού!
Του δικού μας, στη συγκεκριμένη συγκυρία.
Ένας πόλεμος έχει θύματα. Κι ο πόλεμος όπου η χώρα μας ηττάται παράγει καθημερινά καταστροφή! Και στο κέντρο της δίνης των καταστροφικών του συνεπειών βρίσκονται οι πιο αδύναμοι οικονομικά, κοινωνικά και ψυχολογικά συμπατριώτες μας. Διαλυμένες οικογένειες, απώλειες περιουσιών, βαριά κατάθλιψη, αύξηση της βίας και του φασισμού σε πολλαπλά επίπεδα, εγκαταλελειμμένοι βαριά ασθενείς που αργοπεθαίνουν και, πάνω απ' όλα, αυτοκτονίες απελπισμένων συνανθρώπων μας!
Ενάντια σε αυτές τις πολεμικές καταστροφές ο ελληνικός λαός οφείλει, έχει ανάγκη, να αντιδράσει. Κι όσο αυτή η αντίδραση καθυστερεί και είναι περιορισμένη, τόσο περισσότερο απλώνεται η καταστροφή στη χώρα του!
Γιατί «πατριώτης» δεν αυτός που κουνάει χαρωπά σημαιάκια ούτε αυτός που κοκορεύεται για το ηρωικό παρελθόν των προγόνων του! Ακόμη περισσότερο, δεν είναι «πατριώτης» όποιος κραυγάζει με μίσος ενάντια σε ομάδες συμπατριωτών του. Το μίσος και ο διχασμός δεν πρόσφεραν ποτέ σε μια χώρα.

O χορευτής νους κι ο καθρέφτης του Θουκυδίδη...

Του Γιώργου Σταματόπουλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε δυσφορούμε είτε δεν ξέρουμε πού πατάμε, υπάρχουμε διά μιας παρεκκλίσεως από την κανονικότητα ακριβώς διότι δεν αντέχουμε τη φτώχεια της λογικής μας. Ας φανταστούμε για λίγο πώς θα ’μασταν εάν ήμασταν λογικά, μόνο, όντα. Δεν υποφέρεται από το ανθρώπινο είδος τούτη η ένδεια. Μας το αποδεικνύει αυτό η απειθαρχία των εσωτερικών ψιθυρισμάτων, που ταυτόχρονα είναι και κραυγές. Γι” αυτό και πάντ” άγαν αινικτά κασαφή λέγομεν (μιλάμε υπερβολικά αινιγματικά και ασαφώς), ή με τον λόγο με το οποίο καθημερινά εκφραζόμαστε είμαστε σε συνεχή σύγκρουση· παρότι είναι κοινός στους ανθρώπους (ξυνός σύμφωνα με τον Ηράκλειτο) για τον καθένα τελικά άλλα λέει η θεια του, άλλα ακούν τ” αυτιά του.
Εχουν γούστο οι άμυνές μας διά της προτάξεως της θηριωδίας του κοινού νου στη συναναστροφή μας με τους διπλανούς, ακριβώς διότι δεν αντιλαμβανόμαστε τη θηριωδία του και, αντίθετα, νομίζουμε ότι ο κοινός νους είναι η πανάκεια της επικοινωνίας. Αμ δεν είναι, τι να κάνουμε. Υπάρχουν άτακτες, αταβιστικές συλλαβές στη γραμματική του λόγου, επιφωνήματα, ψελλίσματα, στεναγμοί, γλωσσοδέτες· όλα αυτά σμπαραλιάζουν τις βεβαιότητες του νου, του αδύναμου αυτού μέσου εξυπηρετήσεως αναγκών και συμφερόντων. Μα, υπάρχει γραπτός λόγος χωρίς αποσιωπητικά, χωρίς θαυμαστικά και ερωτηματικά; Τι άλλο δηλούν τα σημεία στίξης αν όχι την ημιτέλεια του λόγου, την αδυναμία μας να εκφραστούμε διά της ομιλίας και των σωμάτων μας; Να τραυλίσουμε, νόμω και φύσει, τη ζωή, όχι να τη φωνάξουμε ή να την τραγουδήσουμε· αυτό μπορούμε οι πλείστοι.

Πνευματική βία, πολιτιστική εισβολή μέσα στα σχολικά βιβλία...

pnevmantilogias...

Η οικονομική άνθηση, ο πολυάριθμος εμπορικός στόλος και οι εύπορες παροικίες του εξωτερικού βελτίωσαν τη θέση των Ελλήνων, παραμονές της Μεγάλης Επανάστασης του 1821. Από αυτούς λοιπόν τους πλούσιους εμπόρους αναδείχθηκαν εκείνοι που πρωταγωνίστησαν αργότερα στον ξεσηκωμό του γένους μαζί με τους υπόλοιπους παραδοσιακούς ηγέτες του υπόδουλου ελληνισμού Η τελευταία παράγραφος του κεφαλαίου “Η οικονομική ζωή”. από το εγχειρίδιο Ιστορίας της Στ’ δημοτικού
(http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSDIM-F114/520/3382,13626/)

Μια παράγραφος. Μια τόση δα παράγραφος. Καλογραμμένη. Με άψογο συντακτικό και ορθογραφία. “Τι να υπογραμμίσουμε κυρία;” Τίποτα, απαντώ, ενώ ήθελα να πω να τη διαγράψουν ολόκληρη. Η αυτοκριτική μετά. Είναι πιο δύσκολη.
Επιστροφή στην παράγραφο.
Τι λέει:

• Ότι την “οικονομική άνθηση” την απόλαυσαν οι Έλληνες, αφού βελτίωσε τη ζωή τους. Όλοι οι Έλληνες; Κάποιοι Έλληνες; Ποιοι ‘Ελληνες; Προφανώς όλοι οι Έλληνες. Επειδή, προφανώς από την ιστορική στιγμή (“παραμονές της Μεγάλης Επανάστασης του 1821″)  που τα οικονομικά των εμπόρων και των εφοπλιστών της εποχής ήταν ανθηρά, όλοι οι Έλληνες περνούσαν ζωή χαρισάμενη κι είπαν να το ρίξουν στην επανάσταση, μιας και δεν είχαν τίποτα καλύτερο να κάνουν.
• Ότι από την τάξη αυτή των πλουσίων εμπόρων και εφοπλιστών αναδείχτηκαν οι πρωταγωνιστές του ξεσηκωμού. Οι πρωταγωνιστές. Κι όχι μόνοι τους. Είχαν και παρέα: “τους παραδοσιακούς ηγέτες” των υπόδουλων. Τους κοτσαμπάσηδες δηλαδή. Δεν ξέρω – δεν ξεκαθαρίζει – αν εννοεί και το ιερατείο της εποχής. Κοτσαμπάσηδες, αναδυόμενοι αστοί και ίσως και αρχιερείς, ίσως και ο πατριάρχης ο ίδιος, υπήρξαν οι πρωταγωνιστές της επανάστασης του 1821. Ωραιότατα. Οι οπλαρχηγοί και οι χιλιάδες των αγωνιστών θεώρησαν τιμή τους να δώσουν τη ζωή τους στον ένοπλο αγώνα για ελευθερία ως δευτεροκλασάτοι κομπάρσοι, κάτι σαν αναγκαίο ντεκόρ στην παράσταση που έδιναν οι πρωταγωνιστές.

Τι διδάσκει:

• Τους μαθητές και τις μαθήτριες αυτής της χώρας να σκέφτονται και να αποδέχονται ως αληθές το ανιστόρητο συμπέρασμα ότι την ιστορία την κινούν οι ισχυροί. Οι πλούσιοι και οι άρχοντες. Έτσι, με ευκολία αναπνοής θα δεχτούν και στη ζωή τους τον δευτεροκλασάτο – τριτοκλασάτο ρόλο του κομπάρσου της ζωής και της ιστορίας.

Γιώργος Δελαστίκ: ένας (πολύ) απαισιόδοξος δημοσιογράφος....

Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, απο το Red NoteBook...

Η κριτική της βέβαιης ήττας που περιβάλλεται με το κύρος ενός αριστερού αρθρογράφου, είναι η κριτική που κάθε αντίπαλος της Αριστεράς έχει λόγους να εκτιμά για την ...αντικειμενικότητά της. Αυτό ακριβώς το είδος δημοσιογραφίας πρεσβεύει ο Γιώργος Δελαστίκ...
Δεν θα με πείραζε αν ο Γιώργος Δελαστίκ ήταν ένας φασαριόζος από τους χιλιάδες που κυκλοφορούν στο φέισμπουκ και το τουίτερ, ή ένα τρολ στο Ιντυμίντια, ή συντάκτης κάποιου περιθωριακού φανζίν που βρίσκει κανείς σε επιλεγμένα περίπτερα του κέντρου. Συμβαίνει, όμως, να πρόκειται για τακτικό αρθρογράφο του Έθνους και των ευρείας κυκλοφορίας Επίκαιρων, βασικό αρθρογράφο του Πριν, και θαμώνα κάμποσων τηλεοπτικών παραθύρων. Συμβαίνει επίσης, με αυτά τα τεκμήρια εγκυρότητας και αριστεροσύνης, τα άρθρα του να αναδημοσιεύουν συχνά-πυκνά αρκετές ιστοσελίδες της Αριστεράς και ο ίδιος να καλείται σε εκδηλώσεις του χώρου ως ένας από εμάς.

Πρόκειται, δυστυχώς, για παρεξήγηση: το πολιτικό κεφάλαιο που έχει συσσωρεύσει ο Δελαστίκ επί χρόνια, αφενός ως στέλεχος και αφετέρου ως δημοσιογράφος της (εξωκοινοβουλευτικής) Αριστεράς, ο ίδιος το χρησιμοποιεί εδώ και καιρό για σκοπούς που δεν έχουν καμία σχέση με την (εξωκοινοβουλευτική) Αριστερά, τουλάχιστον στο βαθμό που αυτή επιμένει στη δυνατότητα της κοινωνικής και πολιτικής μεταβολής. Ο Δελαστίκ λογίζεται παραδόξως ως αριστερός δημοσιογράφος, και μάλιστα στ΄ αριστερά της Αριστεράς. Στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένας αντι-ΣΥΡΙΖΑ αρθρογράφος, η ηττοπάθεια του οποίου συναγωνίζεται επί ίσοις όροις τη συνωμοσιολογία του.

Ραντεβού με τη συνείδηση...

Του Τάσου Παππά, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

          

Οταν ο Θ. Πάγκαλος μίλησε για την ανάγκη συνεννόησης (ακόμη και εκλογικής) ΠΑΣΟΚ-Νέας Δημοκρατίας ώστε να μπει φραγμός στην πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία, στη Χ. Τρικούπη τον αντιμετώπισαν με ειρωνεία: «Πάγκαλος είναι αυτός, λέει ό,τι του έρχεται».
Ο αρχηγός του κόμματος και τα στελέχη που τον περιβάλλουν συνέχισαν να υποστηρίζουν ότι «ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία είναι διαφορετικά κόμματα που απλώς συνυπάρχουν στην κυβέρνηση για το καλό της πατρίδας».

Ηρθε μετά η προγραμματική συμφωνία Σαμαρά–Βενιζέλου για να πείσει και τον πιο αφελή πως ανάμεσα στα δύο σχήματα δεν υπάρχουν σημαντικές διαφορές ούτε στο ιδεολογικό ούτε στο πολιτικό επίπεδο. Μάλιστα ο κ. Βενιζέλος ισχυρίστηκε ότι το κείμενο-πλαίσιο επί της ουσίας εκφράζει τις θέσεις του ΠΑΣΟΚ, εξυπονοώντας ότι με τη δεξιοτεχνία του κατάφερε να ρυμουλκήσει στα νερά του τον Α. Σαμαρά. Η τριήμερη συζήτηση στη Βουλή για την πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ διασκέδασε και την τελευταία αυταπάτη. Αν δεν ήξερες τα πρόσωπα και τις παραταξιακές ταυτότητες που κουβαλούν δεν θα έβρισκες ποιος(-α) ανήκει στο ΠΑΣΟΚ και ποιος(-α) βρίσκεται στη Νέα Δημοκρατία. Τέτοια συναντίληψη!

Την πρόταση Πάγκαλου επανέφερε στο προσκήνιο ένας εκ των στενότερων συνεργατών του κ. Βενιζέλου, ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών Λ. Γρηγοράκος, ο οποίος σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Ελευθερία» της Λάρισας, δήλωσε ότι «γιατί να μη γίνει συνεργασία των δύο κομμάτων και στις προσεχείς περιφερειακές εκλογές;». Το σκεπτικό, το ίδιο: «Κοιτάζοντας το εθνικό συμφέρον να παραμερίσουμε το κομματικό συμφέρον».

Ανέτρεψε ο Τσίπρας την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ;

Θό­δω­ρος Πα­ρα­σκευό­που­λος, απο την Εποχη...

«Η Ελλά­δα δεν θα ε­ξέλ­θει ε­θε­λο­ντι­κά α­πό την Ευ­ρω­ζώ­νη», εί­πε ο Τσί­πρας στο Ώστιν του Τέ­ξας μι­λώ­ντας στο πα­νε­πι­στή­μιο με τον Τζέ­η­μς Γκαλ­μπρέιθ και τον Γιάν­νη Βα­ρου­φά­κη, κι αυ­τό προ­κά­λε­σε α­ντι­δρά­σεις. Οι α­ντι­δρά­σεις του τύ­που: «Έδω­σε ε­ξε­τά­σεις υ­πο­τα­γής» (ΚΚΕ) ή «Στο Τέ­ξας, την πα­τρί­δα του Μπους» (Αλέ­κος Αλα­βά­νος) ή «Ο Γκαλ­μπρέιθ» υ­πήρ­ξε «ά­τυ­πος σύμ­βου­λος του Γιώρ­γου Πα­παν­δρέ­ου» κι αυ­τό έ­χει «με­γα­λύ­τε­ρη πο­λι­τι­κή βα­ρύ­τη­τα και ι­διαί­τε­ρο συμ­βο­λι­σμό» (Γ. Δε­λα­στίκ στο «Έθνος») εί­ναι χα­μη­λού ε­πι­πέ­δου και ά­νευ ση­μα­σίας. Αλί­μο­νο, αν ο ε­πι­κε­φα­λής ε­νός κόμ­μα­τος που διεκ­δι­κεί την κυ­βερ­νη­τι­κή ευ­θύ­νη και την η­γε­σία της κοι­νω­νίας, πε­ριό­ρι­ζε τις συ­ζη­τή­σεις του στους ε­πα­να­στά­τες συ­ντρό­φους του ό­που γης, «στις κοι­τί­δες του ε­πα­να­στα­τι­κού κι­νή­μα­τος», ό­πως ζή­τη­σε α­πό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στη Βου­λή η Αλέ­κα Πα­πα­ρή­γα, ή ε­ξέ­τα­ζε τους τό­πους που ε­πι­σκέ­πτε­ται με κρι­τή­ριο, αν εί­ναι τό­ποι κα­τα­γω­γής συ­μπα­θών ή α­πεχ­θών πο­λι­τι­κών.

Ολό­κλη­ρο το σύν­θη­μα δεν βο­λεύει

Κα­τά τη γνώ­μη μου, θα ή­ταν λά­θος αν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ α­πέ­φευ­γε να ε­ξη­γή­σει την πο­λι­τι­κή του σε α­κρο­α­τή­ρια των διε­θνών α­στι­κών ε­λί­τ^ δεν θα τα πεί­σει, αλ­λά θα ξέ­ρουν με ποιους θα έ­χουν να κά­νουν. Βλέ­πεις, σε έ­ναν α­στι­κό κό­σμο και οι α­ρι­στε­ρές κυ­βερ­νή­σεις θα έ­χουν να κά­νουν κυ­ρίως με τέ­τοιους συ­νο­μι­λη­τές. Αν ο Τσί­πρας αρ­νιό­ταν να μι­λή­σει με α­στούς συ­νο­μι­λη­τές, θα ή­ταν α­κα­τάλ­λη­λος για τη δου­λειά που έ­χει α­να­λά­βει. Πό­σο μάλ­λον που οι συ­νο­μι­λη­τές του στο Ώστιν α­νή­κουν στο προο­δευ­τι­κό φά­σμα της δια­νό­η­σης των Η­ΠΑ.

Τραπεζοκρατία: Από τη Δημοκρατία της Βενετίας στον MarioDraghi και στη GoldmanSachs...

του Ερίκ Τουσέν (EricToussaint)^[1]Απο το Ιστολογιο Χωρις χρεος χωρις ευρω...

 Από τον 12^ο αιώνα έως τις αρχές του 14^ου, το Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών, παρόν σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης, μετατράπηκε σε τραπεζίτη των ισχυρών και συμμετείχε στη χρηματοδότηση ορισμένων σταυροφοριών.
Στις αρχές του 14 ^ου αιώνα, έγινε ο μεγαλύτερος πιστωτής του βασιλιά της Γαλλίας, Φιλίππου Δ’ του Ωραίου(PhilippeleBel).
Αντιμέτωπος με το βάρος ενός χρέους που επιβάρυνε τα οικονομικά του, ο Φίλλιπος ο Ωραίος ξεφορτώθηκε τους πιστωτές και το χρέος του δαιμονοποιώντας το Τάγμα των Ναΐτών Ιπποτών, κατηγορώντας το για πολλαπλά εγκλήματα[2] . Το Τάγμα απαγορεύτηκε, δημεύτηκε η περιουσία του και οι ηγέτες του εκτελεστήκαν.
Έλειπε ένα κράτος και μια γη στο Τάγμα των Ναΐτών Ιπποτών για να αντιμετωπίσει τον βασιλιά της Γαλλίας. Ο στρατός (δεκαπέντε χιλιάδες άνδρες εκ των οποίων 1.500 Ιππότες), η περιουσία και οι πιστώσεις που είχε χορηγήσει το Τάγμα δεν το προστάτεψαν από την ισχύ ενός Κράτους που είχε αποφασίσει να αφανίσει τον κυριότερο πιστωτή του.
 Την ίδια εποχή (11 ^ος – 14 ^ος αιώνας), οι Ενετοί τραπεζίτες χρηματοδοτούν επίσης τις Σταυροφορίες και δανείζουν χρήματα στους ισχυρούς της Ευρώπης, αλλά ελίσσονται πολύ πιο επιδέξια από το Τάγμα των Ναΐτών Ιπποτών. Στη Βενετία, παίρνουν το κεφάλι του κράτους, δίνοντάς του τη μορφή μιας δημοκρατίας. Χρηματοδοτούν το μετασχηματισμό της Βενετίας, μια πόλη-κράτος, σε μια αληθινή αυτοκρατορία που περιλαμβάνει τη Κύπρο, την Εύβοια ( Νεγκροπόντε) και την Κρήτη.
Υιοθετούν μια ακαταμάχητη στρατηγική για να πλουτίσουν σταθερά και να εξασφαλίσουν την αποπληρωμή των πιστώσεων τους: αποφασίζουν οι ίδιοι να χρεώσουν το Ενετικό Κράτος στις τράπεζες που κατέχουν. Οι όροι των δανειακών συμβάσεων ορίζονται από τους ίδιους, καθώς είναι ταυτόχρονα ιδιοκτήτες των τραπεζών και αρχηγοί του Κράτους.
 Ενώ ο Φίλλιπος ο Ωραίος είχε συμφέρον να απαλλαγεί από τους πιστωτές του για να απελευθερωθεί από το βάρος του χρέους, το Ενετικό Κράτος επέστρεφε στο ακέραιο το χρέος στους τραπεζίτες, οι οποίοι είχαν εξάλλου και την ιδέα να δημιουργήσουν τίτλους του δημόσιου χρέους που μπορούσαν να κινηθούν από τη μία τράπεζα στην άλλη. Οι χρηματοπιστωτικές αγορές είχαν αρχίσει να εδραιώνονται[3] . Αυτός ο τύπος δανείου είναι ο προάγγελος της κυριότερης μορφής του δημόσιου χρέους, όπως το γνωρίζουμε το 21^ο αιώνα.

Αντωνάκης ο κουτσαβάκης, ένα γελοίος πρωθυπουργός!…

Λόγος Παράταιρος...

«Γελάει ο μωρός καν τι μη γελοίον ει» (Γελά ο ανόητος και όταν ακόμα δεν υπάρχει κάτι το γελοίο). (Πιττακός ο Μυτιληναίος)…

Είδαμε, προχτές στη Βουλή, έναν Πρωθυπουργό, ο οποίος δεν απάντησε σε τίποτα επί του συγκεκριμένου, αναμασώντας επιχειρήματα τηλεοπτικών παραθύρων… Αυτό που ακούσαμε από τα χείλη του πρωθυπουργού ήταν «μαγκιές», είδαμε ένα γελοίο Σαμαρά να χαζογελά και να απευθύνεται στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης με κουτσαβακισμούς και με ύφος ψευτόμαγκα της ψαραγοράς!

Αντωνάκης ο κουτσαβάκης, ένας γελοίος πρωθυπουργός!…

Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα έβλεπα αυτήν την, τραγική και λυπηρή για την χώρα, συμπεριφορά του πρωθυπουργού – και των βουλευτών του που τον επεφημούσαν – προς τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ειρωνεία, κοροϊδία και τζάμπα μαγκιά!

Η απαράδεκτη αυτή στάση ήταν τόσο χαρακτηριστική του αλαζόνα κολεγιόπαιδου που με έπαρση και αδικαιολόγητη περιφρόνηση έδειξε τον πραγματικό του εαυτό μόλις λίγο στριμώχτηκε. Και όχι στα εν οίκω αλλά στα εν Δήμω. Όλη η Ελλάδα είδε την έκδηλη «σνομπαρία» του πρωθυπουργού, την εξυπνακίστική και γεμάτη περιφρόνηση συμπεριφορά του προς τον πολιτικό του αντίπαλο, γεμάτη δημαγωγικές εξάρσεις και δήθεν διδακτικές λογοτεχνικές αναφορές. Αλλά αυτό που δεν καταλαβαίνει ο κ. Πρωθυπουργός είναι ότι έτσι δεν προσβάλλει μόνο τον κ. Τσίπρα, αλλά ολόκληρο τον λαό ρίχνοντας το επίπεδο του δημοκρατικού διαλόγου στο απύθμενο βάθος του σαρκασμού και του χλευασμού, γνωστά εργαλεία των απανταχού τραμπούκων και γνωστή συμπεριφορά των ψευτονταήδων απέναντι στον διαφωνούντα, στον αντίπαλο, στον ανταγωνιστή. Δεν βρέθηκε και κανένας να τον προστατέψει όμως. Μάλλον θα θέλει το κόμμα του να τον εκθέτει ανεπανόρθωτα αλλιώς δεν θα τον χειροκροτούσε ούτε θα γελούσε με τα «αστειάκια» του ενώπιον του ελληνικού λαού που ήταν ο τελικός αποδέκτης της χλευαστικής διάθεσης του πρωθυπουργού του.

Δύο αντίθετοι κόσμοι...

Νικος Φιλης, απο την Αυγη...

Κατά τη συζήτηση της πρότασης μομφής, συγκρούστηκαν όχι μόνο δύο διαμετρικά αντίθετες πολιτικές για το παρόν και το μέλλον της χώρας, αλλά και δύο αντίθετοι κόσμοι ως προς τις αξίες και το ήθος τους. Ο Σαμαράς επιχείρησε να προσωποποιήσει την πολιτική αντιπαράθεση, κολακεύοντας τον εαυτό του, ειρωνευόμενος τον αντίπαλό του, ελεεινολογώντας τον λαό ως "κοσμάκη", δείχνοντας το απεχθές πρόσωπο μιας αυταρχικής εξουσίας. Έφτασε, μάλιστα, στο σημείο να ισχυρίζεται ότι δεν πάει στη Βουλή, δηλαδή απεκδύεται του κοινοβουλευτικού καθήκοντός του, επειδή, λέει, δεν του μιλάει καλά ο Τσίπρας!
Ο Σαμαράς συμπεριφέρεται ως πορφυρογέννητος, επισείοντας την "ανώτερη ταξική καταγωγή του" και την ανατροφή του μέσα στα σκοτεινά δώματα του παλατιού. Ξεχνάει ότι είναι ο μοναδικός υπουργός Εξωτερικών τον οποίο Πρόεδρος της Δημοκρατίας (και, μάλιστα, ο πατριάρχης της παράταξής του, Κων. Καραμανλής) απέπεμψε από τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών για το Μακεδονικό. Επίσης, είναι ο μοναδικός πολιτικός αρχηγός ο οποίος μεταπολιτευτικά έχει κατηγορηθεί για συνεργασία με επιχειρηματικά συμφέροντα ώστε να ανατραπεί (οποία ειρωνεία!) η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Μετά από όλα αυτά, κατόρθωσε να ξαναβγεί στην επιφάνεια, εκμεταλλευόμενος την κρίση της παράταξής του και ψευδόμενος ασύστολα με συνθήματα κατά του Μνημονίου.

Η αρχή του τέλους...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΥ*, απο την Ελευθεροτυπια...

Η διαδικασία της ψήφου δυσπιστίας έδειξε στις πραγματικές της διαστάσεις την πολιτική γύμνια της κυβέρνησης, αλλά και τη στρατηγική που έχει επιλέξει για όσο διάστημα της απομένει. Για το λόγο αυτό, άλλωστε, ασκούνται στην πράξη οι προτάσεις μομφής. Η κοινοβουλευτική εμπειρία όλης της Γ' Ελληνικής Δημοκρατίας δείχνει ότι η κομματική πειθαρχία κρατά πάντα τα πρόβατα στο μαντρί.

 (Ειδικά σήμερα, που τα περισσότερα από αυτά θα οδηγηθούν σε βέβαιη σφαγή στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν.) Συνεπώς, η αντιπολίτευση ενεργοποιεί το ύψιστο μέσο κοινοβουλευτικού ελέγχου που διαθέτει όχι για να ανατρέψει την κυβέρνηση, αλλά για να αναδείξει τις αντιφάσεις της πολιτικής της, ειδικά σε ακραίες επιλογές, όπως η ολοκλήρωση του αυταρχικού πραξικοπήματος - κλεισίματος της ΕΡΤ.
Η στάση του πρωθυπουργού ήταν εξόχως αντικοινοβουλευτική, ό,τι θα περίμενε κανείς από πολιτικό που σε δεκαπέντε μήνες έχει εμφανιστεί μόνο τρεις φορές στη Βουλή και δεν έχει απαντήσει σε καμιά από τις ερωτήσεις που του απευθύνθηκαν, σύμφωνα με τον Κανονισμό της Βουλής. Απείλησε, μάλιστα, ότι δεν θα ξανάρθει, εάν δεν συμμορφωθεί προς τις υποδείξεις του το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η επίπλαστη λαϊκότητα που επέλεξε στην τελική του ομιλία, στα όρια της κουτσαβάκικης μαγκιάς, ξένισε μερικούς, που δύσκολα αναγνώρισαν σε αυτήν τον φύσει και θέσει μεγαλοαστό Αντώνη Σαμαρά.
Αποτελεί όμως αυτή σκόπιμη επιλογή, που σκοπό δεν έχει να πείσει τον ελληνικό λαό, αλλά απλώς να συσπειρώσει το σκληρό πυρήνα της δεξιάς παράταξης, παράλληλα με τη θεωρία των δύο άκρων. (Προσωπικά το ύφος και το ήθος της πρωθυπουργικής εμφάνισης μου θύμισε τον εσμό των ακροδεξιών που παρουσιάζει ο Αγγελόπουλος στο «Θίασο» να φιλομαχούν με την αριστερή παρέα στην ταβέρνα, την επαύριο των Δεκεμβριανών.)

Ειδήσεις με στέγη τον ουρανό...

της Μαριαννας Τζιαντζη...

Μια παγκόσμια πρώτη σημειώθηκε το βράδυ της Πέμπτης στο δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ. Η Αγλαϊα Κυρίτση, όχι μόνο είχε φόντο τα πάνοπλα ΜΑΤ, αλλά μιλούσε en plein air, στο ύπαιθρο, με στέγη τον ουρανό. Μάλιστα φορούσε μπουφάν, κάτι που δεν συνηθίζεται στα τηλεοπτικά δελτία -μια δικαιολογημένη ενδυματολογική επιλογή μες στη νυχτερινή εργασία.

Ελάχιστα γνωρίζουμε για την προσωπική ζωή της Αγλαϊας Κυρίτση, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει με άλλες τηλεπαρουσιάστριες που οι γάμοι, τα διαζύγια ή οι διακοπές τους απασχολούν τα κουτσομπολίστικά έντυπα και εκπομπές. Γνωρίζουμε όμως ότι εδώ και πέντε μήνες αγωνιζόταν «και αυτή» μέρα-νύχτα όχι απλώς για να μη χάσει τη θέση εργασίας της, αλλά για την ίδια τη δημοκρατία που ποδοπατήθηκε βάναυσα με το πρώτο και το δεύτερο «μαύρο». Είναι μία ανάμεσα σε εκατοντάδες εργαζόμενους της ΕΡΤ, γνωστούς και αγνώστους μας άνδρες και γυναίκες που επί 150 μέρες στάθηκαν όρθιοι σαν δημιουργικοί παραγωγοί και όχι απλώς σαν διαμαρτυρόμενοι απολυμένο.

Απομονωμένοι, γραφικοί και φοβισμένοι ...

Του Κώστα Καπνίση, απο το Periodista.gr...

Με τον «μαγικό» αριθμό 153, ο οποίος είναι και ο αριθμός «κλειδί» για το «πέρασμα» των Μνημονίων, καταψηφίστηκε τελικά, όπως αναμενόταν, παρά τις αμυδρές ελπίδες του ελληνικού λαού για το αντίθετο, η πρόταση δυσπιστίας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατά της επικίνδυνης πλέον για τα λαϊκά και εθνικά συμφέροντα συγκυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου. Οι δύο θλιβερές φιγούρες, οι οποίοι παριστάνουν τους ηγέτες των κομμάτων τους, «κατάφεραν» να... πείσουν την πλειονότητα των κοινοβουλευτικών τους ομάδων να τους στηρίξουν για μια ακόμα φορά, επαναφέροντας λογικές και πρακτικές που θυμίζουν άλλες εποχές. «Όπλο» τους η κατασυκοφάντηση του ΣΥΡΙΖΑ και οποιουδήποτε άλλου τολμά να αμφισβητεί την καταστροφική κυβερνητική πολιτική.

Το απύθμενο θράσος των δύο πολιτικών ανδρών, οι οποίοι έχουν πια συνειδητοποιήσει ότι έχει ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση για τους ίδιους στην ηγεσία των κομμάτων τους, περίσσεψε για άλλη μια φορά. Μόνο που αυτή τη φορά τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα όχι για αυτούς, αλλά για τον ελληνικό λαό και την ίδια την χώρα. Ενώ, η τριήμερη συζήτηση πρότασης μομφής, ήταν η απόλυτη ευκαιρία για την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, να απαντήσουν όχι στην αντιπολίτευση, αλλά στην ελληνική κοινωνία για την πορεία καταστροφής της χώρας, εκείνοι προτίμησαν να υποδείξουν στους βουλευτές της συμπολίτευσης το μήνυμα «Η κυβέρνηση τα κάνει όλα καλά και σώζει την χώρα».

Η τρόικα, το Ευρωκοινοβούλιο και οι ευρωεπαρχιώτες...

του Σταυρου Λυγερου, απο το Real.gr...
Η ΑΠΟΦΑΣΗ του Ευρωκοινοβουλίου να θέσει στο μικροσκόπιό του τον ρόλο και τις δραστηριότητες της τρόικας σε χώρες-μέλη (Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία) σηματοδοτεί μία στροφή στον τρόπο που το μόνο αιρετό όργανο της Ε.Ε. αντιμετωπίζει την κρίση του ευρώ και κυρίως τη διαχείρισή της από το ευρωιερατείο. Η παρέμβαση έρχεται με μεγάλη καθυστέρηση και βεβαίως δεν προεξοφλεί αλλαγή πολιτικής εκ μέρους της ευρωζώνης. Πιθανότατα δεν θα είχε ούτε τώρα εκδηλωθεί εάν δεν είχαμε σε μερικούς μήνες ευρωεκλογές.

Εστω και έτσι, όμως, η παρέμβαση του Ευρωκοινοβουλίου θα τροφοδοτήσει τις αμφισβητήσεις του δόγματος της μονοδιάστατης λιτότητας. Μέχρι τώρα, το Βερολίνο επιβάλλει αυτή την πολιτική χωρίς σοβαρά εμπόδια, κυρίως επειδή την αποδέχονται οι άρχουσες ελίτ ακόμα και των χωρών-μελών που πλήττονται απ’ αυτήν.

Είναι κοινός τόπος ότι η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στην ευρωπαϊκή περιφέρεια -και ειδικότερα στις χώρες-μέλη που έχουν εγκλωβισθεί σε μνημόνια- εγείρει μείζονα θεσμικά ζητήματα. Ο τρόπος με τον οποίον λειτουργεί η τρόικα χαρακτηρίζεται από εξόφθαλμο έλλειμμα δημοκρατικής νομιμοποίησης. Το επισημαίνει και το Ευρωκοινοβούλιο. Ενώ η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και κυρίως η Ελλάδα τυπικά συνεχίζουν να είναι ισότιμα μέλη της ευρωζώνης, στην πραγματικότητα έχουν περιέλθει σε καθεστώς αποικίας χρέους. Με άλλα λόγια, έχουν ουσιαστικά πάψει να είναι κυρίαρχα κράτη.

Ποιοι νοιάζονται για τη δημοκρατία;

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΓΑΒΡΟΓΛΟΥ, απο την Αυγη...

Ποιους, αλήθεια, ενδιαφέρει η δημοκρατία; Το ερώτημα αποκτά κάποια σημασία όχι μόνο λόγω της συζήτησης στη Βουλή μετά την πρόταση μομφής που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και λόγω της εβδομάδας που μας έρχεται. 17 Νοεμβρίου είναι την Κυριακή και πολλά θα ακουστούν για τις αρετές της δημοκρατίας στα σχολεία, σε κάποιες τηλεοπτικές συζητήσεις, στις ανακοινώσεις των κομμάτων και στις δηλώσεις διαφόρων επωνύμων. Επί της ουσίας, όμως, πόσοι ενοχλούνται για την τόσο συστηματική υπονόμευση της δημοκρατίας τα τελευταία χρόνια; Και αν ενοχλούνται, πόσοι και με ποιους τρόπους αντιδρούν ενάντια σε μία κατάσταση που μπορεί και να μην είναι αναστρέψιμη;
"Κανονικά", μετά τα όσα καταγγέλλει ο ΣΥΡΙΖΑ, ή θα έπρεπε να έχει κυνηγηθεί από τους πολίτες και τις αρχές ένας μεγάλος αριθμός ατόμων σε υπεύθυνες θέσεις, κρατικές, κυβερνητικές και της τοπικής αυτοδιοίκησης, ή θα έπρεπε να είχε παραιτηθεί η πλειονότητα των βουλευτών της κυβέρνησης ή θα έπρεπε να είναι στη φυλακή βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για συκοφαντική δυσφήμηση. Τίποτα από όλα αυτά δεν έχει γίνει. Μουδιασμένοι παρακολουθούν την καθημερινή επιδείνωση της κατάστασης πολλοί πολίτες. Αλλά και άλλοι, ενδεχομένως ολοένα και περισσότεροι, άρχισαν να συνηθίζουν και να μην θεωρούν προβληματικό το ότι ζουν σε μία κοινωνία όπου η δημοκρατία πλήττεται καθημερινά.
Το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό. Παντού στην Ευρώπη η οικονομική κρίση αποτέλεσε το ιδανικό όχημα για να καθιερωθούν νέες πρακτικές, νέες κουλτούρες, νέες αξίες με ολοένα και λιγότερη σχέση με τη δημοκρατία. Φαίνεται να έχει ιστορικά ολοκληρωθεί αυτό που παπαγαλίζαμε στα σχολεία: ότι στη δημοκρατία η πλειοψηφία διοικεί και η μειοψηφία την ελέγχει. Η πολιτική κουλτούρα που πλέον κυριαρχεί στην Ευρώπη έχει περιορίσει τον χώρο που παραδοσιακά δικαιούνταν η μειοψηφία. Η μειοψηφία είναι πια υποχρεωμένη να υφίσταται την κυριαρχία της πλειοψηφίας. Πολλοί ισχυρίζονται ότι η μειοψηφία υφίσταται τη δικτατορία της πλειοψηφίας. Μπορεί και να μην έχουν άδικο.

H αθέατη όψη του γερμανικού οικονομικού θαύματος...

ΦΡΑΝΤΣ ΣΟΥΛΤΧΑΪΣ*, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Την αθέατη πλευρά της ηγεμονικής δύναμης στην Ευρώπη μάς εκθέτει ο διαπρεπής καθηγητής Κοινωνιολογίας Φραντς Σούλτχαϊς. Πάνω από μια ολόκληρη Ελλάδα, περισσότεροι από 12 εκατομμύρια Γερμανοί που πέρασαν το κατώφλι της φτώχειας, ήταν η ανθρωποθυσία του γερμανικού οικονομικού θαύματος.

Της Ιωάννας Σωτήρχου, Μετάφραση: Γιώργος Καράμπελας 

Πάνω από μια ολόκληρη Ελλάδα, περισσότεροι από 12 εκατομμύρια Γερμανοί που πέρασαν το κατώφλι της φτώχειας, ήταν η ανθρωποθυσία του γερμανικού οικονομικού θαύματος, με βασικά μέσα επίτευξης την απορρύθμιση κοινωνικής προστασίας και εργασιακών σχέσεων. Μήπως μας θυμίζει κάτι;… Την αθέατη πλευρά της ηγεμονικής δύναμης στην Ευρώπη μάς εκθέτει ο διαπρεπής καθηγητής Κοινωνιολογίας Φραντς Σούλτχαϊς, μέλος του Ελβετικού Συμβουλίου Επιστημών και Τεχνολογίας και πρόεδρος του Ιδρύματος «Πιερ Μπουρντιέ» στο Πανεπιστήμιο του Σαν Γκάλεν, με αφορμή την ομιλία του στην παρουσίαση του βιβλίου του καθηγητή Νίκου Παναγιωτόπουλου «Η βία της ανεργίας» (εκδόσεις Αλεξάνδρεια, αύριο στον Ιανό στις 8.30 μ.μ.). Για τον συνομιλητή μας είναι σημαντική η γνώση σχετικά με τις ολέθριες μορφές κοινωνικής εξαθλίωσης που έχει επιφέρει η νεοφιλελεύθερη πολιτική στο εσωτερικό της Γερμανίας ώστε τα θύματα όχι απλώς να συμπαραταχθούν, αλλά να αποφύγουν «τις παγίδες λαϊκιστικών στερεοτύπων του είδους «οι Γερμανοί καταπιέζουν…», θυμίζοντας ότι «πολλοί Γερμανοί καταπιέζονται κι αυτοί στη χώρα τους»…

Το νέο καθεστώς περιορισμένης κοινωνικής προστασίας απέναντι στην ανεργία οδήγησε ένα ολοένα μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού να βρίσκεται εκτεθειμένο σε μια ζωή στο όριο σχεδόν της φτώχειας, «ως εργαζόμενοι φτωχοί».

Αναίδεια πλειοψηφίας...

Sotosblog...

Να, λοιπόν, που είχε διαρροές το κυβερνητικό στρατόπεδο κατά τη χθεσινή ψηφοφορία. Κι έτσι, η κοινοβουλευτική πλειοψηφία δοκιμάζει πια τα όριά της. Η δήλωση Σαμαρά, ότι «η κυβέρνηση βγήκε πιο ενισχυμένη», δεν θα έπρεπε να σαστίζει όσους είναι με τα συγκαλά τους. Αντιθέτως, θα έπρεπε να θεωρείται ταιριαστός επίλογος, ως προερχόμενη από την κολλημένη βελόνα του σουξέ στόρι.
Τα γεγονότα όμως δεν αποκρύβονται. Η ψηφοφορία έδειξε ότι η κοινοβουλευτική ισχύς της πλειοψηφίας φυλλορροεί διαρκώς, χωρίς να είναι η κυβέρνηση σε θέσει να φράξει επιτυχώς τις διαρροές, ακόμα και σε ώρες κρίσιμες γι αυτήν, κατά δήλωσή της. Τη χώρα κυβερνά πλεόν μια επισφαλέστατη πλειοψηφία, και τούτο παρά το ανεπανάληπτο καλπονοθευτικό μπόνους των 50 εδρών, με τις οποίες είχε προικοδοτηθεί.
Εντούτοις, η ισχνότατη αυτή πλειοψηφία –η σχεδόν οριακή σήμερα· αύριο ποιος ξέρει;– ενεργεί αναιδώς στο όνομα του Ελληνικού λαού. Διερμηνεύει οιηματικά το όραμά του για μια νέα Ελλάδα, και διατείνεται ανενδοίαστα ότι δεν τίθεται θέμα δυσαρμονίας με τη λαϊκή βούληση. Εξίσου απροκάλυπτα την ίδια ώρα, υποθηκεύει δεσμευτικά το μέλλον των επόμενων γεννεών των Ελλήνων πολιτών, υπογράφει σκανδαλώδεις συμβάσεις, αθωώνει προκλητικά ό,τι την εκθέτει, δηώνει και λεηλατεί την περιουσία του Δημοσίου ταΐζοντας εκλεκτούς ημετέρους, καταστρέφει κάθε ημέρα όλο και περισσότερο το βιοτικό επίπεδο της κοινωνίας, διαλύει την κοινωνική συνοχή, και ασχημονεί με χρήση ωμής βίας στο όνομα της νομιμότητας. Όποιος διανοηθεί να της αντιταχθεί ή να την αμφισβητήσει, τον λοιδορεί, τον δυσφημεί, τον συκοφαντεί, και του στέλνει σιδηρόφρακτους κρανοφόρους για να τον σαπίσει στο ξύλο.

Πιστεύουμε στο σοσιαλισμό;

Χρήστος Λάσκος, απο την Εποχη...

* Η προγραμματική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ αρκεί για την εκκίνηση μιας συγκρουσιακής διαδικασίας

Το ερώτημα του τίτλου κάθε άλλο παρά ρητορικό είναι. Πάει πολύς καιρός τώρα που οι «μαγαρισμένες» λέξεις αναφέρονται σε κείμενα και ντοκουμέντα χωρίς και να τις πολυεννοούμε πραγματικά. Ξαναρωτάω, λοιπόν, και εντός κειμένου: πιστεύουμε στο σοσιαλισμό;
Ο Φώτης Τερζάκης, σε μια πολύ παραγωγική συνέντευξή του [Δρόμος της Αριστεράς, 21.01.2012], που δόθηκε την περίοδο μεταξύ πλατειών και εκλογών και αξίζει να ξαναδιαβαστεί σήμερα, προσπάθησε να κάνει ένα ισοζύγιο όσων έχουμε και όσων μάς λείπουν, προκειμένου να αλλάξουμε τη ζοφερή κοινωνική μας μοίρα. Διαπίστωνε, λοιπόν, πως η πλειοψηφία των ανθρώπων επιθυμεί πράγματα ασύμβατα με την τωρινή φάση του καπιταλισμού, όπως όρους ζωής που να του εξασφαλίζουν ειρήνη και βιοτική ασφάλεια, δικαιότερη κατανομή του πλούτου κι έλεγχο πάνω στην ίδια τη ζωή του. Διαπίστωνε, επιπλέον, πως -μετά από αιώνες χειραφετητικών αναζητήσεων και θεωριών- διαθέτουμε και τη συστηματική σκέψη που μπορεί να αρθρώσει αυτά τα αιτήματα σε ένα σχέδιο ριζικής απελευθέρωσης. Και, παρόλ’ αυτά, δεν φαίνεται μια δυναμική ανατροπής σε ευρύτερο επίπεδο, μια διάθεση των ανθρώπων να εμπλακούν στην αλλαγή του κόσμου. Ως εάν, για να θυμηθώ τον Σπινόζα, «αγαπούν τη σκλαβιά τους σαν να πρόκειται για την ελευθερία τους».

Αποκαρδίωση και απελπισία

Με τα λόγια του ίδιου του Τερζάκη, «έχουμε από τη μία πλευρά επιθυμίες, από την άλλη πλευρά τα θεωρητικά όπλα που τους αντιστοιχούν, υπάρχει όμως κάτι που εμποδίζει την αποφασισμένη ανάληψή τους και τη μετουσίωσή τους σε μορφές δράσης». Τι είναι αυτό; Κατά τη γνώμη του, «η φοβερή αποκαρδίωση των ανθρώπων, η αδυναμία τους να πιστέψουν πως μια απελευθέρωση είναι εφικτή». Νομίζω πως έχει δίκιο.

Ενενήντα τρία τοις εκατό...

απο τις Αυθορμητες μεταβολες του Λευτερη Παπαθαναση...

Πικρά πράγματα θα σου πω σήμερα για δυο λεπτά μόνο. Πικρά και στενάχωρα, με την πίκρα και τη στενοχώρια εκείνου που τον χτυπάει κάποια στιγμή κατακέφαλα η αλήθεια. Δεν ισχύει για όλους αυτό που θα σου πω, όμως ισχύει για αρκετούς, για πολλούς, και σίγουρα ισχύει και για κείνον. Λοιπόν θυμάσαι που το κουβεντιάζαμε από κείνες τις μέρες του 2010 και πάντα νομίζαμε ότι καταλάβαμε και πάντα κάτι δεν μας κόλλαγε?

Τον πρώτο καιρό είχαμε πει ότι δεν το πιστεύει. Προσπαθούσαμε να του δείξουμε παραδείγματα από άλλες χώρες, να τον πείσουμε ότι όπου πέρασε το ΔΝΤ, άφησε πίσω κοινωνική ερήμωση και καταστροφή. Δεν τον πείσαμε. Στην απεργία της 5^ης Μάη δεν κατέβηκε. Μας είπε ότι απήργησε, αλλά μετά τη marfin είναι πολύ προβληματισμένος για το αν θα ξαναπεργήσει. Έτσι είπε.

‘Επειτα ήρθαν οι πλατείες και πάλι δεν συμμετείχε. Κρύφτηκε πίσω από τη βολική στάση του ΚΚ, ακόμη και κάποιων αναρχικών, και μας έκανε κήρυγμα απ’τα Αριστερά. Σε θυμάμαι να τα παίρνεις μαζί του, κι εγώ σου έλεγα να μην τον αγριεύεις, μόνο να του εξηγείς ότι το κίνημα έχει την αυτονομία του, ότι δεν το παραγγέλνουμε στα μέτρα μας, ότι υπάρχουν ελπιδοφόρα στοιχεία στις πλατείες και πρέπει να χτίσουμε πάνω σ’αυτά. Τίποτα. Ήρθε ξανά το Σεπτέμβρη να μας πει ότι είχε δίκιο, κι ότι τελικά οι πλατείες ήταν μια φούσκα, κι όλα αυτά. Στην απεργία της 15^ης Ιούνη δεν είχε κατέβει πάντως.

Τη μεγάλη απεργία του Οκτώβρη πάλι την έχασε. Δεν ήθελε λέει να ταυτιστεί με κείνους που καταλάμβαναν τα Δημαρχεία γιατί δεν είναι δημοκρατικά πράγματα αυτά. «Γίναμε και ρεζίλι μετά στο Σύνταγμα που πλακώθηκαν οι ΚΚέδες με τους Αναρχικούς, πέθανε κι εκείνος ο άνθρωπος από τα δακρυγόνα,  δεν πάμε πουθενά έτσι». Αυτά έλεγε κι εμείς ήμαστε μουδιασμένοι –είναι αλήθεια- και δεν του πήγαμε κόντρα.

Ψυχή βαθιά...

του Κωστα Καναβουρη, απο την Αυγη...
Η χαριστική βολή στην ΕΡΤ δόθηκε. Διά χειρός Σαμαρά, Βενιζέλου και της υπόλοιπης συμμορίας που λυμαίνεται αυτή τη στιγμή την Ελληνική Δημοκρατία. Από τα χαράματα της Πέμπτης, η φωνή της ΕΡΤ σίγησε με εντολή εισαγγελέα. Τα ΜΑΤ εισέβαλαν στο κτήριο και το άρθρο 5^Α του ελληνικού Συντάγματος, όπως και τόσα άλλα άρθρα, έπαψε να ισχύει. Και είναι πράγματι συγκλονιστικά -και να είστε βέβαιοι ότι θα μείνουν στην Ιστορία της ελληνικής και όχι μόνο, δημοσιογραφίας- τα τελευταία λόγια του Νίκου Τσιμπίδα που βρισκόταν εκείνη την, τραγική για τη χώρα, στιγμή, στα μικρόφωνα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας: «Κάπου εδώ κλείνουμε αγαπητοί ακροατές... Η φωνή της Ελληνικής Ραδιοφωνίας σιγεί! Καλή συνέχεια. Θα τα πούμε. Θα ξαναβρεθούμε... Τα μικρόφωνα αυτά κλείνουν. Ψυχή βαθιά!»
Πράγματι. Ψυχή βαθιά χρειάζεται για να αναλάβουμε, επί τέλους, όλοι μας το υπέρτατο καθήκον απέναντι στην πατρίδα μας, απέναντι στη δημοκρατία και την ελευθερία για την οποία τόσοι αγώνες έγιναν και τόσο αίμα δόθηκε από τα πιο πολύτιμα παιδιά αυτού του τόπου, την ώρα που οι πατεράδες και οι παππούδες των σημερινών κυβερνώντων, προσκυνημένοι, λείχοντας κάθε κατακτητή, προδότες, κουκουλοφόροι, διέπραξαν εγκλήματα εσχάτης αισχρότητας εις βάρος των υπολοίπων. Ψυχή βαθιά λοιπόν. Για να φέρουμε σε πέρας (γιατί κανένας άλλος δεν μπορεί) το καθήκον που μας αναθέτει το ελληνικό Σύνταγμα στην ακροτελεύτια τέταρτη παράγραφο του 120^ου και τελευταίου άρθρου του: «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία».

Ο πρωθυπουργός που γελούσε....

του Στελιου Κουλογλου, απο το TVXS...

Όπως ήταν αναμενόμενο, η πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ δεν οδήγησε στη πτώση της κυβέρνησης. Ο Α. Τσίπρας κατάφερε να νικήσει στα σημεία, συσπειρώνοντας για πρώτη φορά γύρω από μια κορυφαία πρόταση του το ΚΚΕ,  τους περισσότερους από τους ανεξάρτητους βουλευτές(χωρίς κανείς από τους υπόλοιπους να υποστηρίξει την κυβέρνηση)αλλά και την βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Θ.Τζάκρη, καταφέρνοντας έτσι ένα πλήγμα στην κυβερνητική πλειοψηφία. Όμως περισσότερη πληγωμένος από την όλη διαδικασία βγαίνει ο θεσμός της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, με βασική ευθύνη του πρωθυπουργού.
Ο λόγος του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ για την υποστήριξη της πρότασης δυσπιστίας κινήθηκε στα γνώριμα επίπεδα, χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις ή εκπλήξεις. Νωρίτερα, ο πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων, που επίσης υπερψηφίσαν την πρόταση, χρησιμοποίησε μια σειρά από ντοκουμέντα για αποδείξει την αθέτηση των υποσχέσεων της κυβερνητικής πλειοψηφίας και την διαφθορά που επικρατεί στους κόλπους της, με αποτέλεσμα η ομιλία του να μοιάζει περισσότερο εμπεριστατωμένη και κοινοβουλευτική.
Αυτό που βασικά φαίνεται να επεδίωξε ο Α. Τσίπρας ήταν να στριμώξει και να εκνευρίσει προσωπικά τον Α. Σαμαρά. Αν στόχος του ήταν ο πρωθυπουργός να δείξει ένα άλλο, όχι τόσο γνώριμο πρόσωπο, τότε επιτεύχθη. Αντίθετα με ότι συνήθως συμβαίνει σε αναμετρήσεις τέτοιου επιπέδου, ο Α. Σαμαράς απέφευγε να κοιτάει τον Τσίπρα σε όλη την διάρκεια της ομιλίας του. Όταν ο τελευταίος τον κάλεσε να τον κοιτάξει, ο πρωθυπουργός απάντησε, εμφανώς εκνευρισμένος: “κοιτάω από την άλλη μεριά για να μην βάλω τα γέλια”!

Με πρόταση μομφής κατά της κοινωνίας απαντά η κυβέρνηση Σαμαρά...

Ρεμπελισκος...

Με μια κίνηση ματ, η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ κατατροπώνουν την πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ στο πρόσωπό της. Από το βράδυ της Παρασκευής, οι εκπρόσωποι των κομμάτων στις πλάτες των οποίων στηρίζεται η κυβέρνηση, απαντούν με πρόταση μομφής κατά του μεγαλύτερου μέρους της ελληνικής κοινωνίας. Η διαδικασία αναμένεται να κρατήσει μέχρι την Κυριακή, και ήδη έχει αναπτυχθεί μεγάλο μέρος του σκεπτικού της, που θα κορυφωθεί με την ομιλία Σαμαρά.
Η κυβέρνηση μέμφεται την ελληνική κοινωνία για την ανοχή που δείχνει στο μαρτύριό που της επιβάλλει.
Από το πρωί της Παρασκευής, οι βουλευτές που εκφράζουν το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας σύμφωνα με το εκλογικό μας σύστημα, υπερασπίζονται με θέρμη το ποσοστό της ανεργίας που καταγράφεται στη χώρα, τα λουκέτα που σαρώνουν τις επιχειρήσεις, το ρυθμό με τον οποίο οι νέοι εγκαταλείπουν την πατρίδα, το ρυθμό με τον οποίο απελπισμένοι εγκαταλείπουν τη ζωή, καθώς και τον σημαντικό περιορισμό των εργασιακών δικαιωμάτων.
Από τους βουλευτές δεύτερου και τρίτου ρόλου, μέχρι και τους πρωτοκλασάτους βουλευτές και υπουργούς, σύσσωμοι εξάρουν την πορεία των ιδιωτικοποιήσεων και την κατηφόρα των δημοσίων επιχειρήσεων, που οδηγεί στην ανοιχτή αγκαλιά διεθνών, αλλά και ημετέρων μεγαλοεπιχειρηματιών. Χειροκροτούν τον αποκλεισμό χιλιάδων πολιτών από την Υγεία, το 40% του πληθυσμού που ζει κάτω από το όριο της φτώχιας καθώς και την επιστροφή σε εργασιακές συνθήκες το 1930.

Μια παραδειγματική συνταγή κρατικής αποτυχίας...

του Δημητρη Χριστοπουλου, απο τα Ενθεματα...

Στα πανεπιστήμια της Ελλάδας, και όχι μόνο, σε μερικά χρόνια, στο μάθημα της πολιτικής επιστήμης, το λουκέτο στην ΕΡΤ θα διδάσκεται ως κατεξοχήν παράδειγμα κρατικής αποτυχίας. Λέω «κρατική αποτυχία» και όχι απλώς «πολιτικό λάθος», υπό την έννοια ότι το λουκέτο υπήρξε:

1. Συνταγή οριστικής διάρρηξης της εμπιστοσύνης με την κοινωνία. Η κυβέρνηση πλέον, και ορθώς, αντιλαμβάνεται ότι πλειοψηφικό τμήμα της κοινής γνώμης την εχθρεύεται και, αντίστροφα, αυτό το τμήμα την αντιλαμβάνεται ως καθολική απειλή. Το λουκέτο στην ΕΡΤ είχε σημαντικό μερίδιο στην ένταση της πολιτικής ριζοσπαστικοποίησης των ανθρώπων. Το αποτέλεσμα είναι μια καθολική αδυναμία διαχείρισης των πολιτικών αποφάσεων μέσα από την αναπαραγωγή συναινέσεων. Η κυβέρνηση γνωρίζει εκ των προτέρων ότι τέτοιες συναινέσεις δεν υπάρχουν διότι (ξέρει ότι) έχει χάσει κάθε αξιοπιστία. Έτσι, αντιλαμβάνεται τις σχέσεις με τους πολίτες ως σχέσεις μόνιμου καταναγκασμού χωρίς εφεδρείες. Το κράτος δεν μπορεί πια να αποσβέσει τους κοινωνικούς κραδασμούς και για το λόγο αυτόν αναπόδραστα και προβλέψιμα καταλήγει στα ΜΑΤ. Η δύναμή του είναι η «πυγμή» του, όπως λέει και ο πρωθυπουργός μας, και όχι το μυαλό του.

2. Συνταγή διάλυσης μια συμμαχικής κυβέρνησης. Ενέτεινε τις ρωγμές, ρισκάροντας τη διάλυση μιας συμμαχικής κυβέρνησης, καθώς ο μόνος εταίρος που της έδινε μια κάποια νομιμοποίηση σε ευρύτερα ακροατήρια την εγκατέλειψε εκθέτοντάς την σε μια κρίση επιβίωσης. Παρεπόμενη απώλεια είναι ότι ο ίδιος ο εταίρος, κατόπιν αυτού, βρέθηκε σε μια δική του κρίση ταυτότητας, καθώς πλέον έγινε προφανές και στον ίδιο ότι ο συγκερασμός που επιχειρούσε διά της συμμετοχής του σε αυτήν την κυβέρνηση ήταν αδύνατος.

Σαν βροχή σε ξηρασία...

του Τακη Κατσιμαρδου, απο το Εθνος...

Οπως σήμερα, έτσι και στις δέκα παρόμοιες μεταπολιτευτικές περιπτώσεις οι προτάσεις μομφής μόνο στην άμεση πτώση κυβερνήσεων δεν αποσκοπούσαν. Αποδεί­χτη­­­­­­­­­καν, όμως, αποκαλυπτικές πολιτικών και προθέσεων. Ανε­ξαρ­τήτως ποιος θα ωφεληθεί ή θα ζημιωθεί από την τρέχουσα πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ, η χρήση του «έσχατου κοινοβουλευτικού όπλου» αποδεικνύεται πολλαπλώς χρήσιμη.

Πρώτον, επαναφέρει τη συζήτηση στα πρωτεύοντα και ουσιαστικά. Αυτό έχει σημασία, κι όχι τι και ποιος θα κερδίσει στις οριακές στιγμές που βιώνει η πλειονότητα των πολιτών.

Δεύτερον, πέραν της πολιτικής οξύτητας και του συνηθισμένου πολεμικού χαρακτήρα που αναπόφευκτα προσλαμβάνει κάθε παρόμοια συζήτηση, δίνει τη δυνατότητα «ταυτοποίησης» των κομματικών θέσεων και ξεχωριστά του πολιτικού προσωπικού. Το θολό τοπίο και το... τζάμπα αντάρτικο, σε ατομικό ή ομαδικό επίπεδο, διαλύονται.

Τρίτον, με δεδομένο το αποτέλεσμα της σημερινής ψηφοφορίας, όπως εξαρχής ήταν γνωστό και παραβλέποντας τυχόν επιμέρους διαφοροποιήσεις, η κυβέρνηση προβάλλει για μία ακόμη φορά, τουλάχιστον, χωρίς στρατηγική. Ανή­μπορη να εκμεταλλευτεί τις όποιες υπαρκτές δυνατότητες διαπραγμάτευσης. Είχε και έχασε ευκαιρίες να απαλύνει την ομηρεία της. Οπως για παράδειγμα: Να αξιοποιήσει τη μομφή, την απειλή και τους κινδύνους «αποσταθεροποίησης» για τη μη λήψη πρόσθετων εξοντωτικών οικονομικών μέτρων. Αντί γι' αυτό επιχειρεί στα τυφλά να την παρουσιάσει ως «μαχαιριά», δήθεν, στο πάρε - δώσε με την τρόικα. Να εμφανίσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία σύσσωμη να ορθώνεται για να μπει φραγμός στην καταστροφική πολιτική της λιτότητας. Να ζητά η ίδια από την κυβέρνηση «να βάλει την τρόικα στη θέση της». Υπερψηφίζοντας την ίδια στιγμή τη συγκυβέρνηση!

Μαγαζάκια-τάφοι...

Του ΟΔΥΣΣΕΑ ΙΩΑΝΝΟΥ, απο την Ελευθεροτυπια...

ΣΤΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ, στις εφημερίδες, στα τηλεοπτικά ρεπορτάζ, ψευτοντόπες αισιοδοξίας. Επινοήσεις για νέες επιχειρήσεις και κάποιες τρανταχτές εξαιρέσεις που τους κάθισε η μπίλια. Για όσο... Το πρόβλημά μας, πέρα από τη χιλιοτραγουδισμένη τεμπελιά και δημοσιοϋπαλληλική μας νοοτροπία -το μεγάλο σουξέ της τελευταίας τριετίας- είναι η έλλειψη εφευρετικότητας και η ατολμία μας στην καινοτομία.

Διαβάζω πως το 80% των αιτήσεων για νέες επιχειρήσεις αφορά καφετέριες, μπαράκια και μικρά τυροπιτάδικα. Η αναδιανομή θα ολοκληρωθεί με τη θέλησή μας. Οποιος είχε πέντε φράγκα στην άκρη, τα έριξε σε μία μικρή καφετέρια για να παίξει την τελευταία του ζαριά και να έχει να λέει πως απασχολείται και το παλεύει. Πως δεν κάθεται με σταυρωμένα χέρια. Περισσότερα από τα μισά θα κλείσουν σε λιγότερο από ένα χρόνο, με τις οικονομίες στον κουβά και πιθανόν αφήνοντας πίσω και νέα χρέη.
Σε κάτι συνοικιακά μικρομάγαζα με μηδενικό τζίρο -που πουλάνε από κουμπιά και κουρτίνες μέχρι χάντρες για κομπολόγια- βλέπεις μέσα δύο μεσήλικες να λύνουν σταυρόλεξα και πού και πού να ρίχνουν και μία λυπημένη ματιά στο δρόμο. Ενα ζευγάρι ηλικιωμένων που μεγάλωσε τα παιδιά του με αυτό το μαγαζάκι, τώρα σκοτώνει την υπόλοιπη ζωή του μέσα σε έναν τάφο, γιατί απλά δεν έχει τι άλλο να κάνει. Ανακατεύουμε την απόγνωση με μια ξύλινη κουτάλα για να νομίζουμε πως κάτι κινείται. Οι υπόλοιποι -οι τυχεροί ακόμα- βγάζουν κάτι ζορισμένα δεκάωρα τη μέρα μόνο και μόνο για τα πάγια. Να σώσουν το σπίτι τους και να πληρώσουν το Ταμείο τους. Κανείς δεν έχει ιδέα πού πάει. Ολα τα σχέδια βραχυπρόθεσμα και οι Κασσάνδρες καταπίνουν με ιδιαίτερη βουλιμία οποιαδήποτε μικρή πεταλουδίτσα-ελπίδα φτερουγίζει για λίγο στο βάλτο.

Ψυχή βαθιά, χρόνια αλμυρά...

Του Δημήτρη Σεβαστάκη, απο την Αυγη...
Η εξουσιαστική επιθετικότητα, μαζί με τις επιμέρους καταστροφές, ανοίγει πολλά μέτωπα συγχρόνως, δημιουργεί έξυπνα ένα χάος λαϊκών διαμαρτυριών, κινηματικών συγκρούσεων, θεσμικών αντιδικιών. Αυτό το σκόρπισμα είναι ένα κατόρθωμα της τροϊκανής κυβερνητικής τεχνικής. Το χάος των κινητοποιήσεων αποκλιμακώνει την ένταση του κάθε αιτήματος, διαιρεί τη σύνταξη ενιαίας και συγκεντρωμένης πολιτικής φωνής, απορυθμίζει την παραγωγή δομημένης και σχεδιασμένης αντίρρησης, αντίστασης, αντιπρότασης, χαώνει και την κοινοβουλευτική δουλειά.
«Όλοι στους δρόμους» για την ΕΡΤ, «όλοι στους δρόμους» για τα πανεπιστήμια, για την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια, για το κλείσιμο των αμυντικών βιομηχανιών, για το χαράτσι, για τον φόρο ακινήτων, για την άρση του ποσοστού απολύσεων, για το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές, για τη μείωση των επικουρικών συντάξεων, για το 1 ευρώ στις συνταγές, για τα 25 ευρώ στην εισαγωγή στα νοσοκομεία, για την τάδε εφορία που φεύγει, για τα σχολεία που συνενώνονται, για τους ένστολους, για το κόψιμο των δέντρων στις πλατείες κ.λπ. κ.λπ.
Μικρά και μεγάλα αιτήματα, που το ένα καρφώνει το άλλο, που το ένα αποδυναμώνει το άλλο, διάσπαρτες φωνές, σκόρπιες απελπισίες, που αντί να συνθέτουν, διευρύνουν την αντίληψη ότι κάθε αίτημα, κάθε κοινωνική ομάδα, κάθε πρόβλημα είναι πολυτελώς και λαθραία απαιτητικό, θρασύ, προϊόν εγωπάθειας. «Μιλάνε κι αυτοί που μπήκαν από το παράθυρο…». Πόσες φορές γράφεται κάτι τέτοιο στα λιντσαριστικά σχόλια κάτω από ειδήσεις;