Σάββατο 5 Μαΐου 2012

Και εγώ!

ΚΑΤΕΡΙΝΑ... 


Τις αυταπατες περι ...αντιπροσωπευσης τις εχω χάσει κάπου εκει μαζί με τα σπυράκια της εφηβειας. Τις αυταπτες περι ...δημοκρατίας, ίσως μαζί με εκεινα τα δοντια που άλλαξα στο νηπιαγωγείο. Την αυταπάτη της ...ελευθερίας, νομιζω ότι την εχασα αργοτερα απο τις άλλες, κι ίσως τοσο επωδυνα,  που φαινεται ότι θα  το εχω απωθησει.
Αλλά αρνουμαι κατηγορηματικά να απολέσω την αυταπατη της Αυτονομίας. Ξοδεψα χρονο, λεφτα, ζωή για να την κατακτησω αυτην την ...Αυταπάτη. Και την κρατάω λάβαρο. Και με αυτήν την πολυτιμη, την πανακριβη  Αυταπατη,περασμένη σαν φυσεκλικι,  πάω αυριο να ΨΗΦΙΣΩ.
Ξεκινησα να γράψω για όσους κρεμαστηκαν στο ψευτοδίλημμα Ευρω- Δραχμή, Ευρωπαϊκή Ένωση- Ελλάδα, Ανατολή-Δύση ή ότι άλλο συρθηκε στον επικοινωνιακό αυτισμό της εποχής. Ξεκινησα να γραψω με...πολλές λέξεις για όσους  ακόμη  πιστευουν στο πλαστικο και ΑΝΑΛΟΙΩΤΟ ευρω-ακομη κι η Βουγιουκλακη πεθανε αδελφια- για όσους  δεν αντιλαμβανονται τον πολυπαραμετρικό ιστορικό χαρακτηρα του καρκινικου πλέον νομισματος,που ή θα αλλαξει ή θα πεθάνει, αλλά το αντιμετωπιζουν μεταφυσικά. Ή –ξερω εγω- κάτι σαν την δυναμη της βαρυτητας!
Ξεκινησα να ρωτησω αυτούς, του Ευρω-εικονισματος πως ειναι δυνατόν να ψηφισουν ΝΔ-ΠΑΣΟΚ; Ειναι ποτε δυνατόν να μην αντιλαμβανονται ότι το ακριβό...Νομισμα τους, ΟΠΟΤΕΔΗΠΟΤΕ χρειαστει,  στο βωμό των όποιων ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΏΝ και ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΏΝ αντικρουομενων συμφεροντων, οι Σαμαρο-Βενιζελοι κλπ συγγενείς, είναι Αυτοι που θα υπάκουαν ...φτηνα, και θα το απεμπολουσαν;
Ηθελα να γραψω ρε ευρωλατρη, αντε εγω να μπω στο δικό σου σενάριο... εργασίας, αλλά ...απαντησε σε Εσένα, στρατευεσαι ποτε σε όποιον σκοπο ΕΣΥ θεωρεις ... «ιερό» σου, όταν ΞΕΡΕΙΣ, ότι οι Στρατηγοι ειναι πουλημενοι;
Αλλά ξερω μικρομετοχε της ...εταιρικής «δημοκρατιας» μας, ότι και ο κομματικός πατριωτισμός  ειναι σημαντικό τμημα της κουλτουρα του καθενός μας, κι ας μην κοροιδευομαστε οι κουλτουρες των λαών και των πληθυσμών ειναι ...πρωτογενείς θεσμοί. Κι έτσι όλα αυτά είναι απλά ανευ νοηματος. Κι έτσι αντι να γράψω σε εσένα, παρασυρομαι να  γράψω σε εμένα.
Εγω λοιπόν,  θα ψηφισω ΣΥΡΙΖΑ.
Θα μπορουσα να γράψω τους 10 λόγους, ως ειθισται, αλλά ίσως και να μην συνεννοηθούμε μιας που προσωπικά, αυτές τις εκλογές, εγω τις θεωρώ  «προβα με κουστουμια». Απολυτως αμηχανες Ευρωπαϊκές νομενκλατουρες,  που ανιχνευουν την επομενη ημέρα των Γαλλικών εκλογών, ένα απολυτως αμηχανο ελληνικό πολιτικό συστημα που σερνεται σε εκλογές προκειμενου να μαζέψει ότι απομειναρι του μπορει να διασωθεί για να αντεπιτεθεί αργοτερα-με αυτά ή παρομοια βολικά ερμφροδιτα σχηματα- , ένα Ευρω που κανείς απο τους ΠΑΙΚΤΕΣ δεν εχει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ αποφασισει αν τον συμφερει ή όχι να διαλυσει. Αλλώστε καμμία ισορική αφελεια δεν επιτρεπει να αναρωτιομαστε ποιος... Γαβριηλ Πριντσιπ θα πυροβολήσει κάποιον... Φερδινάνδο... γι να ξεκινησει ο Α’ Παγκοσμιος Πολεμος
Δεν ΜΕΤΡΩ λοιπόν «ευρω», «δραχμές», «χρεος», «ελλειμα», «αναπτυξη» και όλες αυτές τις ανευ αντικρυσματος λέξεις, που ζυγισαμε όλο αυτόν τον καιρό,που και μόνο αυτές θα με οδηγουσαν ντουγρου στο ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν τις μετρω, για ένα λόγο.  Γιατί τα ...νουμερα ειναι ηδη καλπικα, ξεπερασμένα, διαφοροποιημενα σε προβολή ταχυτατου ιστορικου χρονου. Σημερα καυχιωνται οι αυτιστικοι  για την «αναδιαρθρωση χρεους» που μόλις  3-4-5 χρονια πριν ήταν μια λέξη αδιανοητη και ...εξωτική.
Δεν ΜΕΤΡΩ δημοσκοπισεις, τάσεις, ρευματα, ποσοστα, γιατι ΚΑΙ αυτά είναι προσκαιρα ποσοτικά στοιχεία. Αποροια μιας ποιοτικής  ριζοσπαστικοποιησης του κόσμου που μοιραία θα εφερνε η κριση. Και σε αυτό το τοπίο αυτο που σημερα μετριεται...  πεθαμενο σαν πολιτική ταση,  μπορει αυριο με άλλο πολιτικάντικο κι στελεχιακό φιογκο, να είναι  trend.  
Αν στις επομενες ...εκλογές, ...Κάποιος απειλησει ότι θα πουλήσει το διακρατικό μας πλέον χρεος, σε κάποιον γειτονα που θα το αγοραζε ως premium αγοραστής, θα δουμε όχι Ελυτες και Αγιες Σοφιες αλλά το Χριστό Φανταρο στα σαλονατα τανκς που κατ’ευφημισμό λέγονται τηλεοράσεις.
Ο Κυριος Λογος λοιπόν, Αυτός ο Καθοριστικός που θα ψηφισω ΣΥΡΙΖΑ, με το μυαλό και με τη καρδιά, με λογισμό κι με ονειρο, ειναι  ΕΝΑΣ!  Γιατι μες σε αυτη την μαυριλα, την κατατονία, την καταθλιψη, τον αυτισμό, τον ναρκισισμό, σε αυτο το Καφκικό τοπιο της Δικης, όπου ο καθενας μας γινεται ένα Γιοζεφ Κ. που μονολογει «σαν το σκυλί», ο ΣΥΡΙΖΑ πηρε πάνω του το ...παιχνιδι, και για μια φορα μετα απο 50 χρονια η Αριστερα, γινεται ΛΑΙΚΗ, η Αριστερα γινεται κοινωνιοκεντρική, η Αριστερα  σηκώνει το κεφάλι και ΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ.
Κι σε  αυτην την Επιθεση, ακόμη κι αν ειχα τις οποιες ενστάσεις για τα όποια λάθη, θέλω να ριξω κι εγω το δικό μου βόλι. 

Αυτό που ήταν αδιανόητο ...

Red NoteBook...
Του Ηλία Χρονόπουλου
Αν, στην αρχή, μια ιδέα δεν φαίνεται τρελή,
τότε δεν υπάρχει καμιά ελπίδα γι’ αυτήν

Άλμπερτ Αϊνστάιν

Και κάπως έτσι αλλάζει ο κόσμος - όταν κάνουμε εφικτό αυτό που μοιάζει αδιανόητο. Αδιανόητο φάνταζε πριν από ένα χρόνο ότι θα μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα στην Ελλάδα. Αυτά που κυριαρχούσαν ήταν η απαισιοδοξία και η κατάθλιψη. Η κατάσταση για τον κόσμο της εργασίας και τη νεολαία πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Κάποια στιγμή, όμως, με έναν βερμπαλισμό που έδειχνε «μη ρεαλιστικός», η κοινωνία άρχισε να λέει «θέλουμε τις ζωές μας πίσω». Ότι δεν θα επιτρέψει άλλο τη διάλυσή της, ότι ο κόσμος μπορεί να βασιστεί σε αξίες διαφορετικές από αυτές που κυριαρχούσαν μέχρι πρότινος, και που έφτιαχναν τους δικούς τους μονοδρόμους. Άρχισε να σκέφτεται ότι δεν την ενδιαφέρουν τα συμφέροντα των τραπεζών και των πλουσίων, αλλά οι ανάγκες των από κάτω. Άρχισε να συζητάει την ανατροπή του πολιτικού κατεστημένου. Και ενώ η κατάσταση για τον κόσμο της εργασίας συνέχισε (και συνεχίζει) να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, πλέον έχει ξεπροβάλει και μια άλλη προοπτική - η προοπτική για μια καλύτερη ζωή.
Είναι επικίνδυνοι όλοι αυτοί, οι ονειροπόλοι οι τρελοί

Βιάστηκαν οι ιέρειες της ελεύθερης αγοράς να πουν ότι πρόκειται περί ονειροπόλων, χωρίς ρεαλιστικές προτάσεις. Δε θέλαν να καταλάβει κανείς το ρεαλισμό της πρότασης για μιαν άλλη κοινωνία, όπου οι ανάγκες και η ανάπτυξη του «πλούσιου ανθρώπου» θα είναι οδηγός.

Αλλά αυτή η μάχη δεν ήταν αρκετή. Έπρεπε στη συνέχεια να επιστρατευτεί ο φόβος και η καταστροφολογία. Ο κοινωνικός κανιβαλισμός και ο ρατσισμός. Οι μετανάστες, οι εκδιδόμενες, οι άστεγοι και όλοι οι πιο εξαθλιωμένοι έγιναν το επικοινωνιακό αντίβαρο της εξαθλίωσης, και ο εκφασισμός της κοινωνίας η μέθοδος διατήρησης της εξουσίας των από πάνω. Ξαφνικά, η «ξεχασμένη από την ιστορία» αριστερά έγινε ο μεγάλος κίνδυνος.

***

Η αριστερά, που με τον κόσμο της συνέβαλε στην οικοδόμηση μιας ισχυρής κοινωνικής αντιπολίτευσης, με στιγμές-προπομπούς μιας νέας εξουσίας, είναι όντως επικίνδυνη. Η αριστερά που πιστεύει ότι μπορούμε τώρα να τους ανατρέψουμε είναι όντως επικίνδυνη. Όχι φυσικά για τους εργαζομένους, τους ανέργους, τους εξαθλιωμένους. Γι΄ αυτούς είναι ελπίδα. Αλλά ακριβώς γι΄ αυτό είναι επικίνδυνη για το μνημονιακό τόξο και για τα συμφέροντα των από πάνω. Και είναι επικίνδυνη, όχι γιατί θα φέρει το χάος στην κοινωνία - αυτό το έχουν φέρει ήδη οι πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού. Αν λοιπόν προσπαθούν να τρομοκρατήσουν την κοινωνία, είναι γιατί φοβούνται οι ίδιοι. Φοβούνται την αριστερά που συνειδητοποιεί ότι ζούμε όμορφες, παρότι δύσκολες μέρες.

Είναι δύσκολες, γιατί πλέον έχουν εξαθλιωθεί και συνεχίζουν να εξαθλιώνεται μεγάλα τμήματα της κονωνίας. Δύσκολες, γιατί τα πράγματα μπορεί να γίνουν ακόμα χειρότερα. Ακόμα και ο φασισμός διεκδικεί ένα παράθυρο στην ιστορία.

Είναι όμως και όμορφες, γιατί και οι από κάτω διεκδικούν ένα παράθυρο στην ιστορία. Γιατί πλέον υπάρχει και η αισιοδοξία ως απάντηση στον φόβο. Γιατί ανοίγονται ιστορικές δυνατότητες ανατροπής.

Όχι, δεν πετάμε στα σύννεφα. Κοιτάζουμε τον ουρανό χωρίς να πετάμε στα σύννεφα. Η άνοδος ενός αριστερού ρεύματος στην κοινωνία, που φάνηκε στους αγώνες της περασμένης περιόδου και το βλέπουμε στο δρόμο για τις εκλογές, χρειάζεται να δημιουργήσει νέους τρόπους, βασισμένους στις αξίες της αριστεράς και στην επανασύνδεση της κοινωνίας με την πολιτκή. Ξέρουμε ότι δικός μας δρόμος δεν είναι γεμάτος βεβαιότητες. Ξέρουμε ότι οι εκλογές της 6ης Μάη είναι ένας μεγάλος σταθμός. Που μπορεί να οπλίσει τους εργαζόμενους, τους ανέργους και τη νεολαία με δύναμη την επόμενη μέρα.

Ας μην ξεχνάμε όμως ότι οι καιροί είναι δύσκολοι και ζούμε σε μια κοινωνία όπου κυριαρχούσαν και κυριαρχουν οι αξίες του αντιπάλου και είναι δύσκολο να συγκρουστεί κανείς με τον εαυτό του. Ο αγώνας για την κοινωνική χειραφέτηση και το μετασχηματισμό είναι δύσκολος και επίπονος.

Θα ζήσουμε ακόμα για αρκετό καιρό με την αισιοδοξία και την απαισιοδοξία να συναγωνίζονται δίχως προδιαγεγραμμένο τέλος. Άλλωστε δεν πρόκειται να επαναπαυθούμε με ένα καλό ποσοστό μας και να υποτιμήσουμε τον εκφασισμό της κοινωνίας και την άνοδο της Χρυσής Αυγής.

Ας κρατήσουμε, λοιπόν, ανοιχτά τα εκλογικά μας περίπτερα και μετά τις εκλογές. Ας ζητήσουμε από όσους και όσες μας ψηφίσουν να συνεχίσουμε μαζί, και να παίξουμε καταλυτικό ρόλο στους μεγάλους και τους μικρούς αγώνες που έρχονται και που πρέπει να πυροδοτήσουμε.

Δεν ξέρω αν είμαστε καταδικασμένοι να νικήσουμε. Σίγουρα, όμως, είμαστε αποφασισμένοι και σίγουρα έχουμε πολλούς λόγους να πιστεύουμε ότι μπορούμε κιόλας.

Η ώρα που μιλάει ο λαός...

γιωργος δελαστικ, ethnos.gr...

Υποθέσεις, προβλέψεις, εκτιμήσεις, δημοσκοπήσεις - τέλος! Ηρθε η ώρα να σιωπήσουν όλοι και να ακούσουν την ετυμηγορία των πολιτών. Κυριακή, 6 Μαΐου 2012, είναι πλέον η ώρα του λαού να μιλήσει ψηφίζοντας και αποφασίζοντας για το μέλλον το δικό του και της χώρας μας. Πολιτικοί, μέσα ενημέρωσης, δημοσκόποι, αναλυτές ολοκλήρωσαν την προσπάθεια επηρεασμού των ψηφοφόρων.
Τώρα θα κάνουν μια μικρή παύση για να δουν τα αποτελέσματα της δραστηριότητάς τους και από τα μεσάνυχτα περίπου της Κυριακής προς Δευτέρα θα αρχίσουν πάλι όλοι αυτοί να αναλύουν, να διαστρεβλώνουν ή να προσαρμόζουν τα εκλογικά αποτελέσματα στα συμφέροντά τους. Από τη Δευτέρα, πάντως, η συζήτηση θα γίνεται σε εντελώς νέα βάση ούτως ή άλλως. Μια βάση την οποία θα καθορίσουν οι κάλπες και κανένας άλλος.
Εξαιρετικά σημαντικές είναι οι εκλογές αυτές. Θα αποτυπώσουν τον νέο συσχετισμό δυνάμεων μεταξύ των κομμάτων που θα σηματοδοτήσει το οριστικό τέλος της παντοδυναμίας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ κατά τη μεταπολιτευτική περίοδο. Οι πάντες αναγνωρίζουν ότι είναι αδύνατον να διατηρηθεί η συντριπτική λαϊκή υποστήριξη του 80% και πλέον που απολάμβαναν αθροιστικά τα δύο κόμματα επί πάνω από τριάντα χρόνια.
Εδώ και... εκατό (!) χρόνια μόνο δύο εκλογικές αναμετρήσεις στην Ελλάδα είχαν τόσο μεγάλη σημασία όσο αυτές. Πρώτον, οι εκλογές του 1950 που αποτύπωσαν σε κοινοβουλευτικό επίπεδο τον συσχετισμό δυνάμεων μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Δεύτερον, ένα τέταρτο του αιώνα αργότερα, οι εκλογές του 1974 που διαμόρφωσαν το κοινοβουλευτικό σκηνικό της μεταδικτατορικής Ελλάδας. Της μεταπολίτευσης, όπως συνηθίσαμε να λέμε. Με δεδομένο ότι όλες οι δημοσκοπήσεις θεωρούν δύσκολο να πιάσουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μαζί το 50% και κινδυνεύουν σοβαρά να αποτελούν πλέον μειοψηφία στον λαό, είναι ισχυρό το ενδεχόμενο εκ βάθρων αναδιάταξης - άρα έναρξη νέας εποχής.
Η οικονομική κρίση και οι χειρισμοί των προσπαθειών αντιμετώπισής της στην Ελλάδα, είτε από την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου είτε από τη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ υπό τον Λουκά Παπαδήμο, άλλαξαν δραστικά και δραματικά τη ζωή όλων των Ελλήνων. Σε αυτές τις περιπτώσεις και κρίνοντας από τις εμπειρίες σε διεθνές επίπεδο, συχνά αλλά όχι πάντα ανατρέπεται και το υπάρχον προ κρίσης πολιτικό σκηνικό. Να δούμε τι θα γίνει εδώ.
Εγκριση ή απόρριψη της μέχρι τώρα εφαρμοζόμενης πολιτικής καλούνται να αποφασίσουν οι ψηφοφόροι και στη βάση αυτή αναμένεται να τοποθετηθεί ο κάθε πολίτης ή τουλάχιστον η μεγάλη πλειονότητα όσων προσέλθουν στις κάλπες. Δεν υπάρχει εξάλλου -τουλάχιστον προεκλογικά!- κανένα κόμμα ουδέτερο απέναντι στο μνημόνιο. Ολα είναι είτε φιλομνημονιακά είτε αντιμνημονιακά, οπότε ψηφίζοντας οποιοδήποτε κόμμα ο κάθε ψηφοφόρος παίρνει θέση υπέρ της συνέχισης ή της απόρριψης της πολιτικής της τρόικας στην Ελλάδα. Υπό το πρίσμα αυτό, άλλωστε, θα εκτιμηθεί και εδώ και στο εξωτερικό το οποιοδήποτε εκλογικό αποτέλεσμα: οι Ελληνες είναι υπέρ ή κατά του μνημονίου, θα πουν όλοι.
Ο λαός είναι ενημερωμένος σε πρωτοφανή βαθμό αυτήν τη φορά για την πολιτική που προτίθενται να ασκήσουν τα κόμματα εξουσίας, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Την έχουν, μάλιστα, υποστεί στο πετσί τους ήδη όλοι οι Ελληνες. Εχουν ακούσει ίσως χιλιάδες αναλύσεις, επιχειρήματα και αντεπιχειρήματα για πάμπολλες πτυχές όλων των ζητημάτων που συνδέονται με το μνημόνιο. Εχει προβληθεί το φάσμα της ακυβερνησίας, της αδυναμίας ή απροθυμίας συνεννόησης των αντιμνημονιακών κομμάτων, της απαίτησης αυτοδυναμίας της ΝΔ, της πρότασης συνεργασίας των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ...
Προφάσεις εξαπάτησης του λαού από τα κόμματα δεν υπάρχουν. Οι πολίτες θα ψηφίσουν υπεύθυνα και φυσικά θα αναλάβουν τις συνέπειες της όποιας επιλογής τους, αφού όλα τα κόμματα έχουν καθαρά διατυπώσει τις θέσεις τους.
Η αποδοχή της απόφασης των ψηφοφόρων, όμως, θα αποδειχθεί ίσως πολύ δυσκολότερη αυτήν τη φορά. Καθώς οι αντιθέσεις είναι οξυμμένες, κανένας δεν δείχνει διατεθειμένος να σεβαστεί το εκλογικό αποτέλεσμα, αν δεν είναι της αρεσκείας του. Αυτό δεν προοιωνίζεται τίποτα καλό. Ας ελπίσουμε ότι πρόκειται απλώς για προεκλογικές υπερβολές των πολιτικών. Ιδωμεν.

Οικονομική καταστολή...

Του Ρουσσου Βρανα απο τα Νεα...  



Ο σκοπος της πρακτικής πολιτικής είναι να κρατάει τον πληθυσμό φοβισμένο (και συνεπώς να λαχταράει να του προσφέρει κάποιος ασφάλεια) επισείοντας ατελείωτους μπαμπούλες, που οι περισσότεροι από αυτούς είναι φανταστικοί, έλεγε ο αμερικανός δημοσιογράφος και σατιρικός Χ.Λ. Μένκεν. Ο μπαμπούλας των ημερών στις χρεωμένες χώρες του ευρώ είναι οι φοροφυγάδες. Στο όνομα του κυνηγητού τους δικαιολογείται ακόμη και η χειρότερη καταστολή.
Ο όρος...
... «οικονομική καταστολή» διατυπώθηκε για πρώτη φορά από τους οικονομολόγους Κεν Ρογκόφ και Κάρμεν Ράινχαρτ, συνεργάτες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (που κανείς δεν θα μπορούσε να τους κατηγορήσει για αναρχικούς). Αυτή ακριβώς η καταστολή εφαρμόζεται σήμερα από την κυβέρνηση Μόντι, η οποία έχει θέσει τις καταναλωτικές συνήθειες των ιταλών πολιτών κάτω από έναν πρωτοφανή και ασφυκτικό έλεγχο. Αποτέλεσμα, 23 αυτοκτονίες από ανθρώπους που είτε είχαν γονατίσει από τη βαριά φορολογία είτε είχαν πέσει θύματα της οικονομικής κρίσης. Οι αποταμιευτές είναι υποχρεωμένοι να λογοδοτούν αναδρομικά για το πόσα χρήματα έβαλαν στην άκρη, πότε και γιατί. Αποσπάσματα του υπουργείου Οικονομικών κάνουν επιδρομές ακόμη και σε μικρά χωριά, αναζητώντας φορολογικές παραβάσεις σε μικρές επιχειρήσεις και αγροκτήματα. Ο φορολογικός στρατός του Μάριο Μόντι χτενίζει τους αγρούς και τα δάση αναζητώντας αγρότες που προσπαθούν να ενισχύσουν το πενιχρό εισόδημά τους (περίπου 400 ευρώ τον μήνα) κλαδεύοντας ελιές. «Μόνο όποιος δουλεύει είναι κλέφτης» λένε ειρωνικά οι χωρικοί. Γιατί το δίχτυ του Μόντι με το οποίο κυνηγάει τα μικρά ψάρια έχει πολύ μικρές τρύπες, αντίθετα με το δίχτυ με το οποίο κυνηγάει τα μεγάλα.
Ο Μάριο Μόντι...
... μοιάζει με σύγχρονο Διοκλητιανό. Επειδή οι ποινές που επιβάλλει ακόμη και στα φορολογικά μικροαδικήματα είναι υπερβολικά αυστηρές και δηλητηριάζουν το κλίμα στη χώρα. Στην τηλεόραση προβάλλονται σποτ που δείχνουν «ενδιαφερόμενους πολίτες» να τηλεφωνούν στην Εφορία. Ενας από αυτούς ακούγεται να λέει: «Ο φούρναρης κάτω από το σπίτι σχεδόν ποτέ δεν δίνει αποδείξεις. Ζω εδώ 24 χρόνια, τον ξέρω από τότε που πηγαίναμε μαζί σχολείο και είμαι σίγουρος γι' αυτό που λέω...». Ομως και σε άλλες χρεωμένες ευρωπαϊκές χώρες οι φορολογικές Αρχές μπορούν σήμερα πια να χώνουν την μύτη τους στους τραπεζικούς λογαριασμούς και στις πιστωτικές κάρτες των πολιτών χωρίς προηγούμενη δικαστική εντολή. Αυτές οι Αρχές μπορούν να κατάσχουν καταθέσεις που θεωρούν προϊόν φοροδιαφυγής, προτού ακόμη ασκηθούν δικαστικές διώξεις. Το αποτέλεσμα από αυτές τις υπερβολές είναι ακριβώς αντίθετο από το επιδιωκόμενο: η ακατάσχετη φυγή κεφαλαίων από τη χώρα.
Η πίεση...
... που ασκούν οι κυβερνήσεις στους πολλούς που έχουν τα λίγα, την ίδια ώρα που οι λίγοι που έχουν τα πολλά τα κρύβουν ανενόχλητοι, είναι αφόρητη. Θυμίζει το κράτος του Μεγάλου Αδελφού αλλά και τα τελευταία χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που, μολονότι υπέβαλε τους πολίτες της σε παρόμοιες διώξεις, δεν κατόρθωσε να αποτρέψει την πτώση της.

Μην ψηφίσετε… Σόιμπλε!

ΤΟ ΒΗΜΑ...
Γεωργιος Μαλουχος
Για χιλιοστή φορά το Βερολίνο απείλησε χθες, παραμονή των εκλογών, την Ελλάδα: ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Σόιμπλε είπε ότι η Ελλάδα θα πρέπει να «υποστεί τις συνέπειες» αν η κυβέρνηση μετά τις εκλογές δεν σεβαστεί τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η χώρα στα πλαίσια του μνημονίου με την ΕΕ και το ΔΝΤ. Υπενθύμισε δε ότι η συμμετοχή στην ΕΕ είναι οικειοθελής καθώς και ότι το εκλογικό αποτέλεσμα τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Γαλλία ουδεμία επίδραση πρόκειται να ασκήσει στην γερμανική οικονομική πολιτική: με άλλα λόγια, ουδείς άλλος υπάρχει στην Ευρώπη πλην της Γερμανίας…


Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία για όλα αυτά: ασφαλώς και η Γερμανία δεν επρόκειτο  να αλλάξει την πολιτική της που έφτασε όλη την Ευρώπη στο χείλος του χάους, γιατί είναι μια συνειδητή και οργανωμένη πολιτική. Ασφαλώς και δεν την επηρεάζει τίποτε από ό,τι γίνεται, ακόμη και στη Γαλλία, γιατί δεν είναι ευρωπαϊκή αλλά αμιγώς εθνικιστική πολιτική που έχει «καταλάβει εξ εφόδου» την Ευρώπη. Ασφαλώς και το Βερολίνο θα απειλούσε… Δύο και πλέον χρόνια, κάθε μέρα που περνάει, οι Γερμανοί κερδίζουν και χρήματα και πολιτική ισχύ από την κρίση. Δεν τους αρέσει καθόλου ότι μπορεί να έχει ο οποιοσδήποτε άλλη γνώμη…
Αυτοί οι άνθρωποι έχουν αποφασίσει να τινάξουν τα πάντα στον αέρα. Και αποτελούν πλέον ευθεία και απροκάλυπτη απειλή και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη. Ο εκβιασμός Σόιμπλε στο παρά πέντε των εκλογών πρέπει να πέσει στο κενό. Επιτέλους, η Ελλάδα έχει Δημοκρατία και ουδείς μπορεί να της τη στερήσει. Αν δεν αρέσει στον Σόιμπλε είναι δικαίωμά του.  Ο εκβιασμός πρέπει να πέσει.
Η επόμενη κυβέρνηση που θα προκύψει από τη Δευτέρα στη χώρα πρέπει πλέον να είναι έτοιμη για σύγκρουση με το Βερολίνο, γνωρίζοντας τον κίνδυνο και την τεράστια δυσκολία. Όμως, τίποτα δεν πρόκειται αλλιώς να μείνει όρθιο σε αυτή τη χώρα την οποία η Γερμανία συστηματικά κονιορτοποιεί και οδηγεί στο χάος.
Η Ελλάδα, αν αποφασίσει επιτέλους να παλέψει, έχει, όσο κι αν δεν το αντιλαμβάνεται, τη δύναμη να το πράξει. Και ο κύριος Σόιμπλε το ξέρει.
Όπως άλλωστε λέει και ο ίδιος, η συμμετοχή στην ΕΕ είναι εθελοντική: κανείς δεν τον κρατά ούτε εκείνον ούτε τη χώρα του μέσα σε μια ένωση κρατών που με κάθε τρόπο το Βερολίνο επιχειρεί να τη μεταβάλει σε «ζωτικό χώρο» του. Αυτούς τους πολύ επικίνδυνους, ακραίους ανθρώπους, πρέπει, επιτέλους, κάποιος να τους σταματήσει. Αλλιώς δεν θα αφήσουν τίποτα όρθιο… Ψηφίστε λοιπόν αύριο ό,τι θέλετε: η Ελλάδα δεν κινδυνεύει από τις κοινοβουλευτικές δυνάμεις της, Αριστερές ή Δεξιές. Αλλά, μην ψηφίσετε υπό το κράτος του τρόμου: μην ψηφίσετε Σόιμπλε!...

Έλληνες, Αγανακτισμένοι, αριστεροί μπροστά στις εκλογές...

Η Αυγή online...

Του Κώστα Δουζίνα


Σπάνια μια εκλογική αναμέτρηση έχει την ιστορική σημασία των εκλογών που έρχονται. Σημασία για όλους τους Έλληνες, πρώτα. Μετά, για τους πολλούς αποκλεισμένους και κατατρεγμένους ανάμεσα μας, τους άνεργους, τους μετανάστες, όλους αυτούς που τα τελευταία τρία χρόνια θυσιάστηκαν στον βωμό της σωτηρίας του συστήματος εξουσίας. Τέλος, ακόμη μεγαλύτερη σημασία έχουν οι εκλογές για τους αριστερούς.
Οι εκλογές δεν αλλάζουν εύκολα την ιστορική πορεία ενός λαού. Αλλά οι εκλογές της Κυριακής αποτελούν εξαίρεση. Το διακύβευμα για κάθε πολίτη, πέρα από ιδεολογικές εντάξεις, είναι το μέλλον της εθνικής ανεξαρτησίας, της δημοκρατίας και της θεμελιώδους κοινωνικής δικαιοσύνης. Η 7 Μαΐου θα καθορίσει αν η Ελλάδα εξακολουθήσει την αποικιακή πορεία που της επιβλήθηκε ή αν θα αποκτήσει ξανά τη δυνατότητα να αποφασίζει το μέλλον της μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες. Σ’ αυτά τα προφανή και βασικά, όλοι μας, αριστεροί, κεντρώοι και δεξιοί, βρισκόμαστε στην ίδια πλευρά. Η κοινή πολιτική επιθυμία που εκφράστηκε στις πλατείες μπορεί να βρει ενότητα πολιτικής εκπροσώπησης.
Είμαστε το 99% που δουλεύει, παράγει, αγαπάει τη ζωή και την τέχνη, νοιάζεται για τους ανθρώπους. Έχουμε απέναντι το παρασιτικό 1% που απομυζά τη ζωή και τα όνειρά μας, βγάζει παράλογα και παράνομα κέρδη, εξάγει τους απλήρωτους φόρους στην Ελβετία και το Λονδίνο. Στο 99% ανήκουν συλλογικά τα κοινά αγαθά. Τα φυσικά αγαθά, νερό, ατμόσφαιρα, περιβάλλον, ενέργεια, θάλασσα. Τα κοινωνικά αγαθά, λόγος και ιδέες, επικοινωνία και τέχνες, λογοτεχνία και επιστήμη, το μεγαλύτερο κεφάλαιο της Ελλάδας. Τέλος, τα κοινά αγαθά της συνεργασίας και της δικτύωσης, της έμπνευσης και της πρωτοτυπίας. Όταν τα κοινά ιδιωτικοποιούνται ή κρατικοποιούνται, τότε όλοι πτωχεύουμε γιατί οι κοινές πηγές και πόροι ζωής στερεύουν. Στην υποστήριξη αυτών των βασικών, που σηματοδοτούν τη θέληση να ζούμε μαζί, να είμαστε Έλληνες, δεν υπάρχουν διαφορές. Όταν τα κοινά χαθούν, όλοι χάνουμε.
Την περασμένη εβδομάδα, ο ΟΟΣΑ ανακοίνωσε ότι το εισόδημα των Ελλήνων μειώθηκε το 2011 κατά 25,3%, ενώ η ανεργία βρίσκεται στο 21% και η νεανική στο 50%. Ποτέ σε περίοδο ειρήνης δεν έχει υπάρξει τέτοια συλλογική εξαθλίωση ενός λαού. Σ’ αυτή την κατάσταση, ιδεολογικές διαφορές και ιστορικές καταβολές εξανεμίζονται. Ο άνεργος δεξιός και ο άνεργος αριστερός δεν διαφέρουν όταν ψάχνουν για δουλειά που δεν υπάρχει. Ο πατριώτης και ο διεθνιστής δεν διαφέρουν όταν απολύονται ή ευτελίζονται. Ο άπορος νέος και ο ανήμπορος γέρος υποφέρουν το ίδιο όταν κοιμούνται νηστικοί. Η αξιοπρέπεια του καταδιωγμένου μετανάστη και του περιφρονημένου άστεγου δεν διαφέρουν. Αν όλοι είμαστε άνθρωποι με δικαιώματα, όπως μας λένε συνταγματολόγοι και φιλάνθρωποι, η πρώτη μας υποχρέωση είναι να χτυπήσουμε τον αποκλεισμό και την άρνηση της βασικής ανθρωπιάς. Αυτή είναι λοιπόν η δεύτερη διαχωριστική γραμμή, πιο βαθιά από την πρώτη: χωρίζει εκείνους που ρητορικά υπόσχονται τυπική ισότητα και ουσιαστικά την παραβιάζουν απ’ αυτούς που κρίνουν ηθικά και αγωνίζονται πολιτικά να καταργήσουν διακρίσεις και αποκλεισμούς.
Για τους αριστερούς υπάρχει πρόσθετο διακύβευμα. Η σήψη του συστήματος οικονομικής, πολιτικής και επικοινωνιακής εξουσίας έφτασε τα όριά της. Η κατάρρευσή του θα σημάνει, όχι το τέλος της μεταπολίτευσης, αλλά το τέλος της παντοδυναμίας και αυθαιρεσίας του μετεμφυλιακού πολιτικού καθεστώτος. Η άρρητη συμφωνία 60 χρόνων μεταξύ των διοικούντων και των ξένων προστατών τους, ότι η Αριστερά θα μείνει στο περιθώριο ανήμπορη και διαιρεμένη, άλλοθι και έμμεση νομιμοποίηση της εξουσίας, μπορεί να ανατραπεί.
Οι εκλογές δεν οδηγούν σε επαναστάσεις, αλλά μπορούν να γίνουν το έναυσμα για μεγάλες αλλαγές. Ο καπιταλισμός αλλάζει τα ρούχα του συνεχώς, προσαρμόζεται στο περιβάλλον και τις κοινωνικές συνθήκες, διαλύοντας κάθε σταθερή αξία και υπονομεύοντας κάθε κοινότητα. Η καπιταλιστική αναδιοργάνωση που ξεκίνησε πριν τρία χρόνια βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο. Είναι ακόμη εύθραυστη, η λαϊκή αντίδραση την έχει καθυστερήσει και μπορεί να την ανακόψει. Αν δεν μπει ανάχωμα τώρα, αν η Αριστερά δεν γίνει ο βιβλικός Κατέχων που ανακόπτει το Κακό και ευαγγελίζεται το Καλό, σύντομα οι ανθρωποφάγες αλλαγές θα σταθεροποιηθούν. Ο καπιταλισμός είναι αδίστακτος, δεν περιμένει και δεν υπομένει. Οι λίγες κατακτήσεις, δικαιώματα και ευαισθησίες που ακόμη θεωρούμε δεδομένες θα γίνουν αναμνήσεις και αντικείμενα μελέτης για μελαγχολικούς ιστορικούς.
Για την Αριστερά της ήττας, η άμυνα και η περιχαράκωση ήταν πρόσφορη στρατηγική. Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά - για λίγο. Η καπιταλιστική κρίση έβαλε την ενωμένη Αριστερά στη σκηνή. Ευκαιρία μοναδική, απρόσμενη, δύσκολα επαναλαμβανόμενη. Οι ναρκισσισμοί των μικρών διαφορών βοηθούν να κερδίζουμε μια πρόσκαιρη καθαρότητα ψυχής και να χάνουμε τον παράδεισο.
Μετά τη Μεταρρύθμιση, οι καταδιωγμένου καθολικοί στην προτεσταντική Ευρώπη αποτάσσονταν τον Πάπα δημόσια για να σωθούν από την πυρά, λέγοντας μέσα τους ότι το κάνουν για τη νίκη της πίστης. Καλώ λοιπόν αριστερούς και κομμουνιστές να κάνουν το ίδιο: να ψηφίσουν την ενότητα της Αριστεράς, διατηρώντας στο απόλυτο τις κομμουνιστικές τους πίστεις. Αν το επιχείρημα αποτύχει, η Αριστερά θα 'ναι πάλι στη γωνία και τίποτε δεν θα 'χει χαθεί - ή κερδηθεί. Αν πετύχει, η παράβαση του (κομματικού) νόμου θα έχει υπηρετήσει την Ιστορία - όπως ξέρουμε, ο πρώτος κανόνας κάθε επανάστασης, η πρώτη ρήξη κάθε επαναστάτη, είναι να πει ένα μικρό “όχι”.
Τέλος, προσκαλώ τους διανοούμενους να αναλάβουν την ευθύνη της σκέψης και την ηθική της απόφασης. Όχι βέβαια αυτούς που γυρίζουν στα κανάλια σε μια απέλπιδα προσπάθεια να δώσουν μεταθανάτια νομιμοποίηση στο κουφάρι της εξουσίας, ταυτίζοντας προσωπικά συμφέροντα με τη δημόσια αρετή. Απευθύνομαι σ’ αυτούς τους σεμνούς και ήπιους, αυτούς που δεν μίλησαν, όχι γιατί φοβήθηκαν, αλλά γιατί υπηρετούν την αισθητική μοναχικότητα (χωρίς να είναι εγελιανές “όμορφες ψυχές”), την πολυπλοκότητα του ήθους και την αξιοπρέπεια της σκέψης. Σας καλώ, νυχτερινοί φίλοι, να παίξετε κι εσείς το πασκαλικό στοίχημα δίνοντας, με επιφυλάξεις και αμφιβολίες, μια ευκαιρία στην Αριστερά της ενότητας. Δεν μπορώ να υποσχεθώ τίποτε άλλο εκτός του ότι θα βρεθούμε πάλι μαζί στους δρόμους της αντίστασης οποιαδήποτε και να 'ναι η νέα ή παλιά εξουσία. Η επιμέλεια εαυτού και αντίστασης είναι, φίλοι υπόγειοι, το πρώτο καθήκον της σκέψης.
Η προοπτική κατάρρευσης και τέλους κομμάτων και πολιτικών έδωσε έναν σουρεαλιστικό αέρα στην προεκλογική εκστρατεία. Ο πανικός επαγγελματιών πολιτικών που θεωρούσαν τη βουλευτική έδρα δικαίωμα ζωής κινείται ανάμεσα στην τραγωδία και τη φάρσα. Υπουργοί και δήμαρχοι οργανώνουν επιχειρήσεις - “σκούπα” για να μαζέψουν τα “σκουπίδια” - μετανάστες από τους δρόμους και να τους κλείσουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα πρώτα στην Δυτική Ευρώπη από το τέλος της ναζιστικής λαίλαπας. Υπουργοί επιτίθενται σχιζοφρενικά στα μέτρα του Μνημονίου τα οποία υπέγραψαν ενθουσιωδώς και εφαρμόζουν κατά γράμμα. Τα πρώην μεγάλα κόμματα οξύνουν τις αμοιβαίες φραστικές επιθέσεις, παρ' ότι η μόνη ελπίδα διάσωσής τους είναι μια νέα κυβέρνηση συνεργασίας μετά τις εκλογές. Πολιτικά και ηθικά, η τάξη του Μνημονίου έχει πεθάνει και περπατάει ακόμη μόνο σαν σκιά και καρικατούρα του εαυτού της.
Οι εκλογές αποτελούν το τέλος της δεύτερης πράξης της ελληνικής τραγωδίας. Η πρώτη έληξε με την παραίτηση Παπανδρέου τον Νοέμβριο, διωγμένου από τη λαϊκή αγανάκτηση. Η τρίτη πράξη που ανοίγει τη Δευτέρα μπορεί να οδηγήσει στην κάθαρση. Κανένας Έλληνας, κανένας αποκλεισμένος και καταδιωγμένος, κανένας αριστερός ή σκεπτόμενος δεν μπορεί να χάσει αυτή την ευκαιρία.


Το βιβλίο του Κώστα Δουζίνα “Αντίσταση και Φιλοσοφία στην Κρίση” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια.

Ο τρόμος πάνω από τις ψυχές!


Δεν ανοίγουμε τις πόρτες των πολυκατοικιών γιατί φοβόμαστε τους υπαλλήλους της ΔΕΗ που κόβουν το ρεύμα και τους δικαστικούς επιμελητές που φέρνουν εξώδικα από τις τράπεζες για χρέη από πιστωτικές κάρτες και δόσεις ανεξόφλητων δανείων. Ακόμα και ο ταχυδρόμος έγινε πρόσωπο ανεπιθύμητο από τα «μαντάτα» που φέρνει. Λογαριασμούς με παραφουσκωμένες χρεώσεις της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, της ΕΥΔΑΠ, του Δήμου και της τράπεζας και ραβασάκια της εφορίας για βεβαιωμένες οφειλές με προειδοποιήσεις κατασχέσεων και έκτακτες εισφορές για κινητά και ακίνητα που διαδέχονται η μία την άλλη.
Κάθε φάκελος που ρίχνεται κάτω από την πόρτα κουβαλάει μια απειλή, μια σφαίρα. Κάθε χτύπημα κουδουνιού αντηχεί σαν σφυριά που διαταράσσει το νευρικό μας σύστημα.
Ό,τι τρυφερό, καλό ή χρήσιμο αποκτήσαμε, έμψυχο και άψυχο, μετατρέπεται σε ανυπόφορο βάρος και εφιάλτη. Εμείς δεν έχουμε εξοχικά με πισίνες στη Μύκονο ούτε καταθέσεις εκατομμυρίων σε ελβετικές τράπεζες. Πολλοί από μας όχι μόνο δεν τα επιζήτησαν, αλλά τα αντιμάχονταν κιόλας. Παιδιά, με τη φιλοδοξία να σπουδάσουν και να γίνουν καλοί πολίτες, ήθελαν οι περισσότεροι, με όποιο κόστος. Δηλαδή, πολλές ώρες εργασίας και σκληρές οικονομίες για σχολεία και φροντιστήρια και, αν χρειαστεί, για σπουδές σε άλλη πόλη ή στο εξωτερικό. Ένα σπίτι για σιγουριά και νοικοκυριό, μία στέγη που θα αφήσει ο γονιός στο παιδί του, τράβηξε τους υπόλοιπους πόρους με δανειακές υποχρεώσεις 20 και 30 ετών, δηλαδή ισόβιες. Κι ένα αυτοκίνητο για δουλειές και καμιά βόλτα το Σαββατοκύριακο. Αυτός είναι ο «πλούτος» μιας οικογένειας, που μπορεί να έχει και ένα πατρικό σπίτι στο χωριό ή ένα ημιπαράνομο παραθεριστικό στη Λούτσα ή τον Ωρωπό.
Τώρα, όλα έχουν γίνει καυτά κάρβουνα. Ό,τι αγαπάει ο καθένας, τού γίνεται βραχνάς. Οι θιασώτες της «ελεύθερης» αγοράς, της επιχειρηματικότητας, της μεγάλης ιδιοκτησίας και του απεριόριστου κέρδους, μεταμορφώνουν τα στοιχεία του «πλούτου» των λαϊκών στρωμάτων, και όχι της ολιγαρχίας, σε ζόφο. Τα παιδιά, το σπίτι, το αυτοκίνητο, το πατρικό, οι διακοπές, γίνονται αβάσταχτα φορτία, βάρη ασήκωτα, αιτίες στεναχώριας και συμφοράς.
Όπως έχουν ήδη εξαγγείλει, μετά τις εκλογές, όλοι οι οικιακοί λογαριασμοί θα «διασταυρώνονται» στην εφορία. Από το πόσο ρεύμα και νερό χρησιμοποιείς θα βγαίνουν επιπλέον τεκμήρια. Για να μην ανέβει φορολογική κλίμακα, ο εργαζόμενος πολίτης θα πρέπει να κόψει το νυχτερινό διάβασμα, το δικό του ή των παιδιών του, να καταργήσει τα φωτάκια στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, να αντικαταστήσει όλα τα λουλούδια στις γλάστρες με κάκτους και να καταργήσει το καζανάκι στην τουαλέτα γιατί και το τράβηγμά του μετά το κατούρημα θα είναι τεκμήριο!
Χτυπάνε τον εργαζόμενο στον πυρήνα της ύπαρξής του. Στο μικρό του βιος. Στην οικογένειά του. Στην αξιοπρέπειά του. Κάθε ζωτική λειτουργία πρέπει να καταλυθεί.
Ποινικοποιούνται όλα τα δικαιώματα, περιορίζονται όλα τα εισοδήματα, κάθε κανονική συμπεριφορά ενοχοποιείται. Οτιδήποτε έχει ο καθένας γίνεται σαρκοβόρο και τον κατατρώει. Κάθε αντικείμενο που έχεις αποκτήσει με μόχθο, κάθε συνήθεια που ακολουθείς στη ζωή σου, καίει! Όλα σε απειλούν με την ύπαρξή τους, από τα πιο μικρά ως τα πιο αναγκαία. Ξεκίνησαν από το σπίτι και το αυτοκίνητο και προχωρούν τώρα στο νερό, το φως, το λούσιμο, το πότισμα, το διάβασμα, την καθαριότητα. Τα παιδιά από χαρά και οι ηλικιωμένοι γονείς από στήριγμα γίνονται μπελάς.
Ένας τρόμος ενσωματώνεται στα πάντα που αποτελούν τον τρόπο ζωής μας!
Αυτό το ζοφερό κόσμο που φτιάχνουν πρέπει να τον πολεμήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις. Με τις εκλογές, με τις διαδηλώσεις, με τα κινήματα, με την Αριστερά. Αλλιώς, δεν θα έχουμε ούτε ζωή, ούτε συνείδηση, ούτε αξιοπρέπεια.
Όχι στο φόβο, όχι στα ψυχοφάρμακα, όχι στις αυτοκτονίες. Πολίτες, αντισταθείτε! Είναι ένοχοι, είναι ανίκανοι, είναι πουλημένοι! Διαγράψτε τους από τη ζωή μας!

Καλό βόλι....

Του Γιώργου Πήττα, TV Χωρίς Σύνορα...

Ο Γιάννος, είναι ένα παλικαράκι ζήτημα αν έχει ακουμπήσει τα 25, μετανάστης στην Κύπρο. Ήρθε εδώ κατευθείαν από κάποια ελληνική επαρχία με τη θητεία του, κι’ όταν τελείωσε το στρατιωτικό του, έμεινε.

Ψηλός, λεπτός, εξαιρετικά ευγενική φυσιογνωμία, πάντα χαμογελαστός και πολύ σωστός, καλότροπος επαγγελματίας με τους πελάτες, στο κατάστημα που δουλεύει.
Κάθε πρωί, εδώ και δύο χρόνια σχεδόν τα λέμε, όταν σταματώ να αγοράσω τσιγάρα και εφημερίδα πριν πάω στο γραφείο.   Πότε δεν είχαμε μιλήσει «πολιτικά» μέχρι σήμερα που τον ρώτησα αν θα ανέβει Ελλάδα για να ψηφίσει.
Αν θυμάμαι καλά, μου απάντησε πως φεύγει για το αεροδρόμιο σε λίγη ώρα.
Θα μου πείτε-καλά δεν συγκράτησες τι σου είπε;
Απαντώ: «όχι, γιατί αμέσως μετά, ρώτησα τι θα ψηφίσει και μου απάντησε Χρυσή Αυγή» .
Ο Γιάννος, δεν μπορεί να πειράξει ούτε κουνούπι. Η φυσική του ευγένεια τον σπρώχνει να είναι συμπονετικός με τους πάντες και ακόμα πιο πολύ με όσους είναι σε μειονεκτική θέση. Δεν έχει καμία απολύτως σχέση με όσα έλεγε και έπραττε στην προ πολιτικού μακιγιάζ η Χ.Α. που εσχάτως φόρεσε την προβιά για να κοροϊδέψει τους αφελείς.
«Γιατί ρε Γιάννο θα ψηφίσεις Χρυσή Αυγή;»
«Γιατί είναι εναντίων όλων ρε Γιώργο και είναι όλοι σάπιοι και πουλημένοι»

«Ρε Γιάννο….έχεις πέντε λεπτά; Να πάμε μια στιγμή στον υπολογιστή να σου δείξω κάτι;»
Είχε πέντε λεπτά και καθώς ο….αστυνομικός που αγόραζε τσιγάρα έκανε τον σταυρό του γιατί είχε ακούσει τον διάλογο, πήγαμε στον πάγκο με το κομπιούτερ.

Καθώς πληκτρολογούσα, ο αστυνομικός που έφευγε κοντοστάθηκε και του φώναξε:

«αγόρι μου, σκέψου το διπλά και τριπλά αυτά που λες, αυτοί πιστεύουνε στον Χίτλερ, εμένα με ρίξανε κάτω από τη μηχανή τις προάλλες οι συνάδελφοί τους του ΕΛΑΜ.»

Στο μεταξύ, βρήκα στο διαδίκτυο αυτό που ήθελα και το έδειξα του Λευτέρη.

Του λέω «διάβασε εδώ ρε Γιάννο»

«Στις 30 Απριλίου 1987 συμπληρώθηκαν σαράντα δύο ακριβώς χρόνια από την Βαλπούργια Γερμανική νύχτα της 30ης Απριλίου 1945, κατά την οποία ο Αρχηγός του Γερμανικού Ράιχ και οραματιστής της Νέας Ευρώπης Αδόλφος Χίτλερ έθεσε μόνος Του  εις την γήινη παρουσία Του. 30 Απριλίου 1945, μία λαμπερή σελίδα της σύγχρονης ιστορίας κλείνει. Ο Μεγάλος Άνδρας του Εικοστού Αιώνα, ο εμψυχωτής και απόστολος της Επαναστάσεως του Αγκυλωτού Σταυρού είναι νεκρός. Χίλια εννεακόσια ογδόντα επτά, σαράντα δύο χρόνια μετά, μετά, με την σκέψη και την ψυχή μας δοσμένη στην Μνήμη του Μεγάλου μας Αρχηγού, υψώνουμε το δεξί χέρι ψηλά, χαιρετούμε τον Ήλιο και με το θάρρος, που μας επιβάλλει η Στρατιωτική μας Τιμή και το Εθνικοσοσιαλιστικό μας καθήκον κραυγάζουμε γεμάτοι πάθος, πίστη στο μέλλον και στα οράματά μας: HEIL HITLER!»
Ο Γιάννος, έγινε κάτασπρος.
-Δες την υπογραφή του κάνω, δες ποιος το γράφει και που είναι δημοσιευμένο.
«Ν.Γ.Μιχαλολιάκος, περιοδικό Χρυσή Αυγή, τεύχος 13 Μάιος 1987»
Ομολογώ, πως το πελαγωμένο βλέμμα του Γιάννου μετά την ανάγνωση, με έκανε να νιώσω άσχημα. Δουλεύοντας πολλές ώρες, χωρίς αθηναϊκή εμπειρία, με μόνη αντίληψη για την ελληνική πραγματικότητα την τηλεόραση και το διαδίκτυο απλά, του είχε κάτσει σχεδόν ιαματικά εκείνο το «εναντίον όλων» χωρίς να σκεφτεί ποτέ πως στην ουσία σημαίνει «εναντίων όλων όσων δεν είναι μαζί μας». Το υμνολόγιο του Μιχαλολιάκου προς το πρότυπο του, τον Αδόλφο Χίτλερ, τον έκανε να νιώσει πως έφυγε το πάτωμα από τα πόδια του.

«Γιώργο μου ορκίζεσαι πως αυτό είναι αυθεντικό;»

«Μα ναι ρε Γιάννο, ψάξε λίγο στο ίντερνετ θα βρεις πολλά!»

Έπρεπε να φύγει για το αεροδρόμιο. Η τελευταία του κουβέντα, ήταν ένα ανήσυχο «ευχαριστώ». Δεν ξέρω τι θα κάνει.

Ξέρω όμως πως για αυτήν του την επιλογή, έστω την αρχική, οι ευθύνες είναι πάρα πολλές και δεν αφήνουν απ’ έξω κανέναν από τους χώρους που πρωταγωνιστούν στην πολιτική σκηνή. Κανέναν.

Τι θα γίνει αύριο στην Ελλάδα; Τι θα γίνει στη Γαλλία;
Ελπίζω ο κόσμος να ψηφίσει έχοντας κατά νου πως η κρίση δεν είναι απλά μια κρίση που θα περάσει. Ελπίζω να έχει γίνει συνείδηση πως πρόκειται για ολομέτωπη επίθεση της ανεξέλεγκτης Αγοράς κατά των εργασιακών δικαιωμάτων και του Κοινωνικού Κράτους σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.

Οι μοναδικές επιλογές είναι προς τα Αριστερά κατά τη γνώμη μου. Όχι γιατί απαραίτητα έχουν τη συνταγή. Αλλά γιατί έτσι θα δοθεί η «λαϊκή εντολή» στις ηγεσίες της Αριστεράς ώστε να μπουν επειγόντως σε συνθετικές διεργασίες μήπως και κάποια στιγμή υπάρξει ένα ενιαίο Μέτωπο. Στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη.

Ζούμε τον νέο Μεσαίωνα. Οι συνθήκες, είναι πολέμου.
Τον πόλεμο τον κερδίζεις μόνο με συμμαχίες.
Καλό βόλι!

Παρασκευή 4 Μαΐου 2012

Τα παραλειπόμενα μιας επετείου...

ΚΙΜΠΙ...

(Άπό τη στήλη "Ελεύθερος Σκοπευτής", εφημερίδα "Επενδυτής", 4/5/2012)

Την Κυριακή, 6 Μαΐου, συμπληρώνονται δυο χρόνια από την έναρξη ισχύος του πρώτου μνημονίου. Είχε προηγηθεί ένα πολύμηνο θρίλερ αυτοδιαψεύσεων και αυτοαναιρέσεων της αξιοθρήνητης κυβέρνησης Παπανδρέου, που κατέληξε στην εκ Καστελορίζου αναγγελία της προσφυγής στον μηχανισμό στήριξης. Η ημερομηνία, με δεδομένη τη σχετικότητα του ιστορικού χρόνου, θα καταγραφεί ως ιστορική. Όχι για τις προθέσεις των πρωταγωνιστών της, αλλά για τη μακρόχρονη -καταστροφική προς το παρόν- επίδρασή της στον μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας και στην υπόσταση του ελληνικού κράτους. Το βράδυ των εκλογών θα ξέρουμε αν η ίδια ημερομηνία θα διαθέτει έναν ακόμη λόγο διακριτής καταγραφής στην Ιστορία.

Αποκλίνοντας από το συνήθως χρονογραφικό ύφος αυτής της στήλης, θα θυμηθούμε μερικά ξερά δεδομένα που είχαν προηγηθεί της ιστορικής- αποφράδος- 6ης Μαΐου 2010. Υπάρχουν, βέβαια, πολλές οπτικές γωνίες -ιδεολογικής, πολιτικής, οικονομικής- ανάγνωσης της κρίσης που διέρχεται η χώρα. Μπορεί να τη αντιμετωπίσει κανείς ως σύμπτωμα της κρίσης του καπιταλισμού, του πολιτικού συστήματος, του ευρωπαϊσμού ή ως μια διεθνή συνωμοσία. Ωστόσο, υπάρχει μια ακολουθία γεγονότων, πράξεων και παραλείψεων που, ανεξάρτητα από τα κίνητρα των πρωταγωνιστών τους -δολιότητα, άγνοια ή απλώς βλακεία-, δικαιούνται μια θέση στις υποσημειώσεις της Ιστορίας, με σοβαρό ενδεχόμενο στο μέλλον να αναβαθμιστούν μέχρι και στις επικεφαλίδες της.


Στις 4 Οκτωβρίου 2009 το ΠΑΣΟΚ καταγράφει εκλογικό θρίαμβο με ποσοστό 44%, με μια ατζέντα που υπόσχεται να αποτρέψει τον διαφαινόμενο -και συστηματικά αποκρυπτόμενο- δημοσιονομικό Αρμαγεδδώνα. Το πρόβλημα του δανεισμού είναι από τα πρώτα που έχει να αντιμετωπίσει, αλλά στο πλαίσιο μιας ρουτίνας παράδοξα αδιάφορης. Αν και έχει προηγηθεί η χρηματοπιστωτική κρίση που ανεβάζει το κόστος δανεισμού των κρατών τα οποία έχουν διαθέσει εκατοντάδες δισ. ευρώ και δολάρια για να σώσουν τις τράπεζές τους, επωμιζόμενα έτσι ένα υψηλό κόστος για τον δικό τους μακροχρόνιο δανεισμό, το κόστος του βραχυχρόνιου δανεισμού παραμένει εκπληκτικά χαμηλό.


Στις 13 Οκτωβρίου 2009, δέκα μέρες μετά τις εκλογές, το επιτόκιο των τρίμηνων εντόκων γραμματίων ήταν μόλις 0,35% και των εξάμηνων 0,59%. Δύο εβδομάδες μετά τις εκλογές (20.10.2009), μια αντίστοιχη έκδοση ετήσιων εντόκων γραμματίων κόστισε επιτόκιο μόλις 0,94%. Οι αριθμοί έχουν τη σημασία τους, αν υπολογίσει κανείς ότι τα ίδια κρατικά χρεόγραφα, π.χ. τα εξάμηνα, δέκα μήνες μετά τις εκλογές του 2009 τιμολογούνταν με οκταπλάσια και σήμερα σε δεκαπλάσια απόδοση. Εν ολίγοις, για αρκετό διάστημα πριν από την «πρόσκρουση του Τιτανικού» στο παγόβουνο των αγορών, των οίκων αξιολόγησης και των «Ταλιμπάν» του ευρώ, υπήρχε ένα παράθυρο ευκαιρίας για φθηνό βραχυχρόνιο δανεισμό του κράτους. Για παράδειγμα, στις 20 Οκτωβρίου του 2009, με επιτόκιο μόλις 0,35%, η κυβέρνηση μπορούσε να δανειστεί περίπου 7 δισ. ευρώ, όση ήταν η προσφορά για τα τρίμηνα έντοκα γραμμάτια που είχε εκδώσει. Ποία ταπεινότης και μετριοπάθεια της επέβαλε να δανειστεί μόνον 2,4 δισ. ευρώ;



Φυσικά, ακόμη κι αυτά τα χαμηλότατα επιτόκια του 2009 δεν ξεφεύγουν από τον κανόνα της τοκογλυφικής σχέσης των κρατών με τους δανειστές τους, ούτε ήταν αποτέλεσμα γενναιοδωρίας των τραπεζών. Ο Ερίκ Τουσέν, πρόεδρος της Διεθνούς Επιτροπής για τη Διαγραφή του Χρέους του Τρίτου Κόσμου, εξηγούσε γλαφυρά πριν από μερικούς μήνες το παράδοξο των χαμηλών ελληνικών βραχυχρόνιων επιτοκίων του 2009: έναν χρόνο πριν τον Οκτώβρη του 2009, το καλοκαίρι του 2009 και πριν από την κατάρρευση της Lehman Brothers, τα επιτόκια κρατικού δανεισμού ήταν τετραπλάσια. Έπεσαν κάτω από το 1% το φθινόπωρο του 2009 γιατί πολύ απλά οι τράπεζες, έχοντας πάρει τεράστια ποσά από τα κράτη για τη διάσωσή τους, τα χρησιμοποίησαν για να δανείσουν την Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ισπανία ή την Ιταλία με τη βεβαιότητα ότι, ακόμη κι αν γινόταν το «κακό», η ΕΚΤ και η Ε.Ε. θα έσπευδαν να τις στηρίξουν. Όπερ και εγένετο, άλλωστε.


Το παράδοξο, λοιπόν, δεν είναι γιατί οι τράπεζες για αρκετούς μήνες αφότου η Ελλάδα κρεμάστηκε στα μανταλάκια για τον δημοσιονομικό της εκτροχιασμό τη δάνειζαν φτηνά. Το παράδοξο είναι γιατί η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν έπαιρνε αυτόν τον φθηνό, βραχυχρόνιο δανεισμό. Ο υπεράνω αντιμνημονιακής και αντιτραπεζικής υποψίας Ν. Χριστοδουλάκης, υπουργός Οικονομικών επί εκσυγχρονιστικού «έπους», στο βιβλίο του «Σώζεται ο Τιτανικός», επισημαίνει την παράδοξη, αν όχι ύποπτη, άρνηση της κυβέρνησης να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τον φθηνό βραχυχρόνιο δανεισμό. «…Η Ελλάδα αποδύθηκε μόνη της σε ένα κυνήγι εντυπώσεων όπου διαρκώς έβγαινε χαμένη. Προσπαθούσε να δανειστεί μακροχρόνια για να εμπεδώσει την παρουσία της στη διεθνή αγορά, αλλά η αγορά την επιβάρυνε… Αισθανόταν, λοιπόν, ότι έπρεπε να διορθώσει το πλήγμα, επανερχόταν για νέο δανεισμό και έφευγε με ακόμη μεγαλύτερο κόστος. Αποκορύφωμα αυτής της ακατανόητης τακτικής ήταν να “ανοίξει”, όπως λέγεται στη γλώσσα των αγορών, ένα παλιό εικοσαετές ομόλογο για να δανειστεί το κράτος 1 δισ. ευρώ, ποσό ασήμαντο μπροστά στα δεκάδες δισ. ευρώ πού ζητούσε σε άλλες δημοπρασίες. Η επίσημη δικαιολογία ήταν ότι αυτό έγινε όχι για να καλυφθούν ανάγκες, αλλά για επικαιροποίηση στις καμπύλες των αποδόσεων. Παρά το μικρό ποσό, η ζήτηση δεν καλύφθηκε και την επόμενη μέρα ο διεθνής οικονομικός Τύπος πρόβαλλε στην πρώτη σελίδα την αδυναμία της Ελλάδας να δανειστεί έστω και ένα δισ. ευρώ…».

Η κρίσιμη ημερομηνία ήταν η 30ή Μαρτίου 2010. Είχαν προηγηθεί, ωστόσο, κι άλλες κρίσιμες ημερομηνίες. Για παράδειγμα, η 3η Νοεμβρίου 2009 -έναν μήνα μετά τις εκλογές και τη συστηματική απόρριψη του προσιτού βραχυχρόνιου δανεισμού-, ημερομηνία συνάντησης του Γ. Παπανδρέου με τον πρόεδρο της Goldman Sachs Γκάρι Κον και άλλα στελέχη της τράπεζας-βαμπίρ στο Πεντελικόν, στην Κηφισιά. Επίσης, η 26η Ιανουαρίου 2010, ημερομηνία κατά την οποία η κυβέρνηση απέρριψε προσφορές ύψους 25 δισ. για δανεισμό σε πενταετή ομόλογα, με επιτόκιο 6%, μισή μόλις μονάδα από τα επιτόκια των αντίστοιχων δημοπρασιών του 2009. Ακόμη, είχε προηγηθεί η 12η Φεβρουαρίου, ημερομηνία εγκατάστασης του πρώην στελέχους της ίδιας τράπεζας, Πέτρου Χριστοδούλου, στη θέση του γενικού διευθυντή του ΟΔΔΗΧ, θέση που ο «Mr. 300 billion», κατά το «Spiegel» και άλλα διεθνή έντυπα, εγκαταλείπει, όπως έχει ήδη διαρρεύσει, για να συνεχίσει στον ιδιωτικό τομέα. Αγωνιούμε να μάθουμε σε ποιο χρηματοπιστωτικό οργανισμό. Έτσι κι αλλιώς η δουλειά με την Ελλάδα έχει ολοκληρωθεί. Μ’ έναν τουλάχιστον δεκαετή αποκλεισμό της από τις πιστωτικές αγορές και με -θεωρητικά- επιτόκια, αν θέλει να προβεί στο απονενοημένον διάβημα, 25% και πλέον.


Το νόημα αυτών των τεχνικής φύσης και, ίσως, βαρετών παραλειπομένων της επετείου δεν είναι να πλουτίσει τις ήδη πληθωρικές θεωρίες συνωμοσίας για το πώς η Ελλάδα περιήλθε στη σημερινή κατάσταση. Αλλά να συμπληρώσει την εικόνα που συντίθεται από πανοραμικά πλάνα αλλά και μικρές, πολιτικά βαρύνουσες λεπτομέρειες. Υπάρχει ο κυνικός καπιταλισμός, υπάρχουν οι ιέρακες των αγορών, υπάρχει ο δογματισμός και η παθογένεια της ευρωκρατίας, αλλά υπάρχουν και τα πρόσωπα και οι πράξεις τους που αφήνουν διακριτό το ίχνος τους στην Ιστορία. Τόσο διακριτό και οδυνηρό, ώστε να μη γίνεται ανεκτός ο (αφελής ή δόλιος;) ισχυρισμός του Γ. Παπανδρέου (στο «Time») ότι «τα μέτρα δεν θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί, επειδή η Ελλάδα ήταν το πειραματόζωο». Πρόκληση. Πολλά θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί, ακόμη και με συνήθη τεχνοκρατικά μέσα, όπως αυτά που περιγράψαμε. Αλλά δεν… Πράγμα αναμενόμενο για τα δεδομένα του εγχώριου παρεΐστικου, αρπακτικού, κλεπτοκρατικού καπιταλισμού και των πολιτικών του εκπροσώπων. Αλλά και κολάσιμο. Καταρχήν πολιτικά (την Κυριακή των εκλογών), αλλά όχι μόνον.

Το μήνυμα του Ματίας Μορς...

kathimerini.gr ...

Tου Σταυρου Λυγερου

Η επιστολή του Ματίας Μορς (εκπρόσωπος της Κομισιόν στην τρόικα) προς τους υπουργούς Απασχόλησης και Υγείας, με την οποία απαιτεί την άμεση αλλαγή μόλις ψηφισθέντος νόμου, ήρθε και προεκλογικά να μας υπενθυμίσει ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο. Το ευρωιερατείο και το ΔΝΤ δεν αντιμετωπίζουν την Ελλάδα ως εταίρο και συνομιλητή, αλλά ως χώρα που οφείλει να αποδεχθεί άνευ όρων τις εντολές τους.
Η κυβέρνηση και το Κοινοβούλιο έχουν ουσιαστικά χάσει τη δημοκρατική εξουσία τους να χαράζουν οικονομική - κοινωνική πολιτική. Οποτε προέκυψε διαφωνία μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών επικράτησε η θέση των δανειστών. Οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου εφάρμοσαν τις πολιτικές της τρόικας. Με δισταγμούς, καθυστερήσεις και παλινδρομήσεις, τελικώς εκτελούν τις εντολές της. Τα δύο τελευταία χρόνια, οι συμπολιτευόμενοι βουλευτές δεν νομοθετούσαν με ελεύθερη βούληση, αλλά, όπως οι ίδιοι ομολογούσαν, εκβιαζόμενοι. Το ίδιο θα συμβεί και με τη νέα «γαλαζοπράσινη» κυβέρνηση.
Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε ένα μεταμοντέρνο προτεκτοράτο της Ευρωζώνης. Η ίδια η Ευρωζώνη, άλλωστε, έχει πάψει να λειτουργεί ως ένωση ισότιμων κρατών. Τις αποφάσεις λαμβάνει το Βερολίνο. Διαπραγματεύεται με το Παρίσι σε μία αναλογία ισχύος 80:20 και όταν αποφασίζουν, επιβάλλουν τη θέλησή τους στις κυβερνήσεις της ευρωπαϊκής περιφέρειας, τις οποίες έχει παραλύσει ο φόβος μήπως σε συνθήκες κρίσης απομονωθούν και κινδυνεύσουν. Με άλλα λόγια, η Ευρωζώνη έχει η ίδια σε μεγάλο βαθμό μεταλλαχθεί κατά τρόπο που υπονομεύει την ίδια τη βάση ύπαρξής της.
Σταδιακά, η πολιτική εμβέλεια των παραλλαγών του εκβιαστικού διλήμματος «Μνημόνιο ή χρεοκοπία» μειώνεται, αλλά λειτούργησε και λειτουργεί στην κοινωνία. Ορισμένοι, μάλιστα, υποστηρίζουν ότι ο διορισμός ενός Ευρωπαίου επιτρόπου θα ήταν λύση, με την έννοια ότι αυτός θα μπορούσε να κάνει ό,τι δεν θέλει και δεν μπορεί να κάνει το αυτιστικό και ανίκανο πολιτικό σύστημα.
Η Ιστορία αποδεικνύει, όμως, ότι τέτοιου είδους σωτηρία δεν έρχεται απ’ έξω. Οι ξένοι κηδεμόνες έχουν τα δικά τους συμφέροντα, με βάση τα οποία και συμπεριφέρονται. Δεν είναι, άλλωστε, τυπικοί δανειστές. Με τη μαζική εκποίηση δημόσιων επιχειρήσεων και ακινήτων και με τη συρρίκνωση του κόστους εργασίας η τρόικα προσπαθεί όχι μόνο να εξασφαλίσει τα δανεικά, αλλά και να μετατρέψει την Ελλάδα σε χώρα φθηνών ευκαιριών για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Αυτή είναι η αλήθεια πίσω από τη ρητορική για ανταγωνιστικότητα.
Ακόμα και αν οι ξένοι κηδεμόνες είχαν τις καλύτερες προθέσεις, δεν είναι οι καταλληλότεροι για να ανασυγκροτήσουν την Ελλάδα. Το έργο αυτό πρέπει να το πραγματοποιήσουν οι ίδιοι οι Ελληνες, επειδή μόνο έτσι θα αφομοιώσουν το μάθημα της κρίσης και δεν θα επαναλάβουν τα σφάλματα που έχουν μετατρέψει τη χώρα σε πειραματόζωο. Εκτός αυτών, υπάρχει και ο πολιτικός συμβολισμός. Μπορεί το βαθιά ριζωμένο σύνδρομο της εξάρτησης να κάνει ορισμένους να νιώθουν άνετα στην αγκαλιά των κηδεμόνων και να θεωρούν λύση τον διορισμό επιτρόπων, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, 200 σχεδόν χρόνια μετά την ανεξαρτησία, βιώνει το καθεστώς κηδεμονίας ως προσβολή.

Εγκλημα και τιμωρία(;)

kathimerini.gr...

Της Ζέζας Ζήκου


Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε δηλώσει δημοσίως ότι έναν πρώην πρωθυπουργό –αναφερόμενος στον Ανδρέα Παπανδρέου– δεν τον στέλνεις φυλακή, αλλά στο σπίτι του... Τότε, τη δεκαετία του ’80, η αποκάλυψη της απάτης Κοσκωτά άνοιξε τον δρόμο για να διασυρθεί πολιτικά και ηθικά ο Ανδρέας Παπανδρέου και να συρθεί στο Ειδικό Δικαστήριο!
Αυτή είναι η θεωρία της Πολιτικής Ευθύνης. Ο υπαίτιος δεν αντιμετωπίζει τον φυσικό του δικαστή, αλλά καλύπτεται από τον από μηχανής θεό, ο οποίος «εξαερώνει» τις συνέπειες. Ετσι, όταν ο πολίτης ακούει ότι ένας πολιτικός αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για μια παρανομία, όλοι καταλαβαίνουμε περί τίνος πρόκειται.
Αλλά ποια είναι η πρακτική πλευρά της Πολιτικής Ευθύνης; Πώς τιμωρείται εν τη πράξει ο εγκαλούμενος; Δεν κλείνεται στον Κορυδαλλό – καλώς. Δεν τιμωρείται με... δημόσιο μαστίγωμα και διασυρμό. Σύμφωνοι! Πάντως, το ενδεχομένο να συρθεί στο Ειδικό Δικαστήριο ο Γιώργος Παπανδρέου (δεν) πρέπει να αποκλείεται. Επειδή το σύστημα εξουσίας που οδήγησε τη χώρα στην οδυνηρή ντε φάκτο πτώχευση εξακολουθεί να κινείται άνετα. Με περισσό θράσος συνεχίζουν να παριστάνουν τους «εθνοσωτήρες» πάνω στις στάχτες της χώρας, πάνω σε οικονομικά και κοινωνικά ερείπια, πάνω στην αγωνία ενός ολόκληρου λαού, ο οποίος τώρα πληρώνει τα επίχειρα της σιωπής του και της ανοχής που επέδειξε έναντι φανερών και αφανών δυναστών…
Προφανώς, η πολιτική παραμένει ένα σύστημα από ασταθείς και μεταβλητές ισορροπίες. Ιδίως όταν τίθεται σε κίνηση η Ιστορία. Ενα από τα πλέον πολιτικά επιχειρήματα του Αντώνη Σαμαρά τον Μάιο του 2010, όταν επέλεξε την αντίθεση στο Μνημόνιο, ήταν ότι το «όχι» δεν μπορούσε να γίνει μονοπώλιο ακραίων πολιτικών δυνάμεων. Σύμφωνα με τη συλλογιστική αυτή, χρειαζόταν κι ένα κόμμα εξουσίας στην εξίσωση, ώστε τα πράγματα να μην ξεφύγουν. Αλλά αυτή η συλλογιστική ανατράπηκε! Οπως πάντα στην πολιτική, δεν υπάρχουν ανυστερόβουλες επιλογές. Το ότι, όμως, οι κομματικές ισορροπίες άλλαξαν και οι ρόλοι έχουν αντιστρφεί στο ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι ένα γεγονός που ανατρέπει όλες τις σταθερές. Κι επειδή οι πιέσεις –εντός κι εκτός– που αναπτύχθηκαν είναι ακραία διαφορετικές...
Η ελληνική οικονομία αντιμετωπίζει ένα εκρηκτικό μείγμα δυσοίωνων παραγόντων, που οδηγεί το ΑΕΠ σε βαθύτερη ύφεση, την πραγματική οικονομία σε αποπληθωρισμό και απελπιστική ανεργία, ενώ έχουν χρεοκοπήσει ουσιαστικά τα ασφαλιστικά ταμεία, τα δημόσια νοσοκομεία και οι μεταφορές. Το οικονομικό είναι πρωτίστως πολιτικό πρόβλημα. Η υπέρβαση του κλεπτοκρατικού και σπάταλου μοντέλου ήταν ένα είδος εκκαθάρισης της «κόπρου του Αυγείου».
Πρώτον, η μάστιγα της διαπλοκής / διαφθοράς, που εμποδίζει την ανάπτυξη. Δεύτερον, η εκτεταμένη σπατάλη, που προκύπτει από την επιβίωση πλήθους αντιπαραγωγικών καταστάσεων, από λάθος αποφάσεις και κακό προγραμματισμό στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Το κλεπτοκρατικό και σπάταλο μοντέλο, που κυριάρχησε για πάρα πολλά χρόνια, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μία ιδιότυπη «φούσκα». Με μαθηματική ακρίβεια, κάποια στιγμή θα έσκαγε. Για να αντιμετωπισθεί προϋπέθετε ισχυρή πολιτική βούληση και επεξεργασμένο πολιτικό σχέδιο δράσης. Κι επειδή δεν υπήρχε, μας παρέδωσαν στα Μνημόνια και αυτοί βολεύτηκαν στα προνόμιά τους...
Eντάξει... Μπορείς να καγχάσεις, να οργιστείς, να σαρκάσεις, να αποστρέψεις το πρόσωπο στη συμπυκνωμένη πολιτική παρακμή. Ηταν τόσο χάλια η οικονομία και αξεπέραστες οι δεσμεύσεις στην E.E. και ο κ. Παπανδρέου προεκλογικώς αγνοούσε δήθεν το τραγικό δημοσιονομικό αδιέξοδο της χώρας; Ο κ. Παπανδρέου παρέλαβε μια χώρα στα όρια της δημοσιονομικής καταστροφής και δεν είχε καταλάβει κανείς από το περιβάλλον του το μέγεθος της κρίσης; Αλλά ήταν ακριβώς το μέγεθος των προβλημάτων και το «λεφτά υπάρχουν» που έκανε δυνατή τη θριαμβική εκλογή του στις 4 Οκτωβρίου του 2009. Οι μαγικές λύσεις και οι ψευδείς υποσχέσεις τού χάρισαν μια μεγαλειώδη νίκη, όμως υπήρξαν «μοιραίες» για τη χώρα μας. Στις 6 Μαΐου του 2010 ψήφισε το νόμο που μετέφερε το Μνημόνιο στην ελληνική έννομη τάξη.
Οσο όμως κι αν η πολιτική θέση / άποψη ομοιάζει σχεδόν πάντα με διαμετρικές ταλαντώσεις, όταν ο πολιτικός λόγος «εξαπατά», δεν είναι δυνατόν να παραγνωρισθεί. Υστερα από το έγκλημα της υπογραφής του πρώτου Μνημονίου, ύστερα απ’ όλες τις προσπάθειές τους να κρύψουν τα ενοχοποιητικά στοιχεία και την απερίγραπτη ανικανότητά τους, ο τροχός της Ιστορίας, όπως συμβαίνει πάντα, γυρίζει και φέρνει στο φως τους υπαιτίους και το πώς ακριβώς εκτελέστηκε αυτή η αποτρόπαια πράξη της υπογραφής του Μνημονίου. Δηλαδή, το Μέγα Εγκλημα!

Μπιφτέκια...

Του Δημητρη Δανικα απο ΤΟ ΒΗΜΑ...
 Θέλεις ευρωζώνη, ευρωπαϊκή ένωση και καπιταλισμό. Ακου λοιπόν. Γιατί σχεδόν όλοι του πολιτικού προσωπικού που διεκδικούν την ψήφο μας ψεύδονται και εξαπατούν ασυστόλως και διαρκώς. Και γιατί από τη μεριά τους οι «άθλιοι», οι «συνωμότες» εταίροι, δηλαδή η Μέρκελ και τη Τρόικα έχουν δίκιο εντελώς. Εχουμε και λέμε. Προαπαιτούμενα της παραμονής μας στο ευρώ είναι τα εξής:

Πρώτο μέτρο
: «κούρεμα» τουλάχιστον διακοσίων χιλιάδων του στενού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Τώρα. Ασε. Ολοι αυτοί οι πελάτες του δικομματισμού έπρεπε να είχαν «κουρευτεί» από το πρώτο Μνημόνιο του Μαΐου του 2010. Μιλάμε για μαζικές απολύσεις και καθόλου για βολικές συνταξιοδοτήσεις. Καταλάβαμε;

Δεύτερο μέτρο. Τώρα. Από Χτες. Ξεπούλημα των ΔΕΚΟ. Πατ κιουτ. Στο τσάκα τσάκα.

Τρίτο. Δραστικός περιορισμός της κατανάλωσης και σταδιακή μετακίνηση εκατοντάδων χιλιάδων εργαζόμενων προς την παραγωγή. Μόνο έτσι θα κλείσει ο βραχνάς της ψαλίδας στο ισοζύγιο πληρωμών. Η Ελλάδα πρέπει πρωτίστως να φτιάχνει και να εξάγει και ύστερα (πολύ ύστερα) να καταναλώνει. Αρα αναμενόμενο το στάδιο της Υφεσης. Αρα αναμενόμενο το λουκέτο σε πολλά εμπορικά σημεία της χώρας. Λιγότερα εμπορικά περισσότερα σημεία παραγωγικά. Ομως αυτό για να συμβεί απαιτούνται τρία πηδηματάκια. Ευνοϊκό περιβάλλον. Που σημαίνει έναρξη κάθε επιχείρησης - από την πιο μικρή έως την μεγάλη - σε χρόνο ντετέ. Εγινε; Οχι. Ούτε θα γίνει. Ακόμα, φορολογικό σύστημα που να είναι «φιλικό» προς την κερδοφορία των καρχαριών. Κάτω από είκοσι τοις εκατό. Οπως στην Βουλγαρία. Και τέλος τα μεροκάματα στο μισό. Οπως της Ρουμανίας. Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις γιοκ επενδύσεις, γιοκ παραγωγή, γιοκ ανάκαμψη.

Τέταρτο μέτρο. Σκληρή, ανελέητη πάταξη της φοροδιαφυγής. Με συνοπτικές διαδικασίες. Εκλεψες; Εφυγες. Εσύ στην φυλακή και τα λεφτά σου μαζί με την περιουσία σου στην κρατική μηχανή. Τώρα. Χτες. Από το πρώτο Μνημόνιο. Εγινε; Μπα. Πλάκα κάνεις. Θα γίνει; Ούτε μια πιθανότητα στις χίλιες.

Με απλά λόγια. Ολα στο μισό. Ισως και πιο κάτω απ' αυτό. Μισθοί, συντάξεις, αξίες, κατανάλωση. Μισή Ελλάδα. Μισός Ελληνας. Μισές περιουσίες. Και νά' σαι ευχαριστημένος που δεν θα σου αρπάξουν τα πάντα. Αντε σου λέει, φουκαρά. Κράτα το σώβρακό σου. Και πού 'σαι. Ακόμα και αν γίνουν όλα αυτά - που αμφιβάλλω - και πάλι η χώρα δεν θα έχει εξασφαλισμένη την παραμονή της στην ευρωζώνη. Το λένε οι περισσότεροι χρηματοπιστωτικοί οίκοι και πλήθος αναλυτών. Επομένως ψεύδονται, εξαπατούν και αυταπάτες καλλιεργούν. Αντε, βάλ' τα καλά στο μυαλό σου και πέταξε στα σκουπίδια τα λόγια που ακούς στα τηλεοπτικά παραθύρια και τις σκηνοθετημένες τηλε - μαχίες. Γιατί όποιος πιστεύει στον καλό καπιταλισμό και τον τρίτο δρόμο προς τον πέτσινο σοσιαλισμό διαθέτει πολιτικό Ι. Q μπιφτεκιού. Του χημικού χάμπουργκερ και ουχί του έλληνα χασάπη του καλού!

Ο συλλογικός Σωκράτης ...

Η Αυγή online...

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΦΑΡΑΚΛΑ*

Ο Σωκράτης έσπαγε τα νεύρα των Αθηναίων, γιατί παντού έκανε τον βλάκα. Όταν κάποιος έλεγε κάτι, ενώ συνάμα του έκλεινε το μάτι, για να του δώσει να καταλάβει ότι εννοεί κάτι άλλο, πιο σημαντικό, που όμως δεν λέγεται, και το οποίο μπορούσε να είναι μέχρι και το αντίθετο του τι έλεγε, ο Σωκράτης επέμενε στο πρώτο επίπεδο, αρνιόταν πεισματωδώς να «μπει στο νόημα». Μέχρι κι ο θάνατός του έχει αυτά τα χαρακτηριστικά. Οι Αθηναίοι τον καταδίκασαν εις θάνατον, ενώ του έκλειναν το μάτι, για να καταλάβει ότι δεν το εννοούν, ότι δεν έχει παρά να πάει στη Θήβα για μερικά χρόνια. Αυτός όμως τίποτα, εκεί. Πίνει το φαρμάκι διακηρύσσοντας την υποταγή του στους νόμους της πόλεως και συζητώντας με τους φίλους του.
Η πολιτική σκηνή είναι γεμάτη από ανθρώπους που μας κλείνουν το μάτι. Λένε: «Κάτω τα ρουσφέτια» και κλείνουν το μάτι, για να καταλάβουμε: «Ζήτω τα δικά μας ρουσφέτια, κάτω τα ρουσφέτια των άλλων». Λένε: «Πρέπει να πάψουν οι φωτιές στα δάση» και κλείνουν το μάτι για να καταλάβουμε: «Να μην πάψουν, για να συνεχιστεί η οικοπεδοποίηση». Λένε: «Τέρμα τα αυθαίρετα σπίτια» και κλείνουν το μάτι, για να καταλάβουμε: «Συνεχίστε, κι εμείς θα σας τα νομιμοποιούμε μετά». Λένε: «Θα ανοίξουμε τους λογαριασμούς Ελλήνων στην Ελβετία» και κλείνουν το μάτι, για να καταλάβουμε: «Σας προειδοποιούμε, για να πάτε τα λεφτά σας κάπου αλλού».
Η κατάσταση αυτή γεννά βέβαια τον αντίστοιχο κυνισμό. Ό,τι κι αν λέει κάποιος, οι πολλοί θεωρούν ότι συνάμα τους κλείνει το μάτι. Όταν ένας πολιτικός λέει: «Θέλω να πιάσω τους φοροφυγάδες», καταλαβαίνουν: «Θέλω να πιάσω τους φοροφυγάδες των άλλων, όχι τους δικούς μου», άλλοι καταλαβαίνουν: «Δεν θέλω να πιάσω κανένα φοροφυγά», άλλοι δεν διστάζουν να καταλάβουν: «Προτίθεμαι να προστατέψω τους φοροφυγάδες». Όταν ένας πολιτικός λέει: «Θέλω να σώσω το κοινωνικό κράτος», καταλαβαίνουν: «Θέλω να συνεχίσω να παίρνω προμήθειες και να ευνοώ τους φίλους μου», άλλοι καταλαβαίνουν: «Δεν θέλω να χάσω τις ψήφους των συντεχνιών», άλλοι δεν διστάζουν να καταλάβουν: «Θα καταστρέψω το κοινωνικό κράτος».
Ο κυνισμός, με τη σειρά του, έχει κάνει την πολιτική επικοινωνία αδύνατη. Δεν μπορείς να πεις: «Κάτω η φοροδιαφυγή», «Ζήτω το κοινωνικό κράτος», «Κάτω τα ρουσφέτια», «Κάτω η αυθαίρετη δόμηση», «Κάτω οι πυρκαγιές», «Κάτω η εξαγωγή των κεφαλαίων», και να πιστέψουν οι άλλοι ότι το εννοείς, ακόμη κι αν το εννοείς. Μας έφαγε η πολλή εξυπνάδα. Για να μας πιστέψουν, πρέπει λοιπόν να κάνουμε τους βλάκες. Να μας κλείνουν το μάτι και να μην μπαίνουμε στο νόημα. Να μας λένε «Το άσπρο είναι μαύρο» κλείνοντάς μας το μάτι κι εμείς να ρωτάμε αφελώς: «Τι εννοείς μ' αυτό; Αφού το άσπρο είναι άσπρο, δεν είναι μαύρο».
Η υπόρρητη επικοινωνία δεν υπακούει σε κανόνες ορθολογικού επιχειρήματος. Ζητάει την πρόκληση όμοιας αντίδρασης σε άλλον και τον αποκλεισμό του τρίτου, που δεν «το πιάνει», ο οποίος θα γίνει έτσι το «κορόιδο», αυτός που «τα χάφτει». Όσοι θέλουν να μπορούν να προσφεύγουν σε ορθολογικά επιχειρήματα πρέπει να δείξουν ότι δεν μετέχουν σε αυτού του είδους την επικοινωνία, άρα να κάνουν τους βλάκες. Αυτό ακριβώς ήθελε ο Σωκράτης. Αυτό πρέπει σήμερα να θέλει η Αριστερά. Η Αριστερά πρέπει να εμφανισθεί ως συλλογικός Σωκράτης. Όσο η Αριστερά δέχεται να παίζει το παιχνίδι των άλλων, του «άλλα λέω κι άλλα εννοώ», χαμένη θα βγαίνει.

* Ο Γ. Φαράκλας διδάσκει Πολιτική Φιλοσοφία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Ο καθείς και η ψυχή του (εν προκειμένω η ψήφος του)

enikos.gr 
του Σταθη...

Ένας από τους αρχαίους ημών προγόνους που αυτήν τη στιγμή μου διαφεύγει το όνομά του -ήταν και πολλοί οι μπαγάσηδες- έλεγε ότι «Ιστορία

είναι η φιλοσοφία με παραδείγματα».
Μεγάλη κουβέντα από έναν ήσσονα Αλεξανδρινό («ήσσονες» θεωρούσαν οι νεώτεροι σχολαστικοί σχεδόν όλους τους διανοητές της ελληνιστικής εποχής - ένα ακόμα λάθος, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία)...
 Έχω την αίσθηση ή μάλλον την πεποίθηση πλέον, ότι ζούμε τις τελευταίες μέρες του δικομματισμού, ότι τελειώνουν, μέσα σε ένα παγερό αμφιθέατρο που έχει αδειάσει καιρό τώρα από θεατές όλες εκείνες οι απειράριθμες κοκορομαχίες των αρχηγών
που πάντα κατέληγαν σε ισάριθμες ανθρωποφαγίες των οπαδών.
Για να μιμηθούμε λοιπόν κι εμείς, στο μέτρο του δυνατού, το Αλεξανδρινό προγονικό, θα λέγαμε ότι βλέπουμε να καταρρέει μπροστά στα μάτια μας ένα σύστημα που, πανικόβλητο, δείχνει να μην αντιλαμβάνεται την κατάρρευσή του.
Για παράδειγμα το υποσύστημα ΔΟΛ - Μega - Μπόμπολας!
Αφού κατέκτησε τον Ολυμπο με το σχήμα Παντελής Καψής κυβερνητικός εκπρόσωπος - Μανώλης Καψής, δημοσιογραφικός έλεγχος, τώρα κατακτά και τις νεφέλες που υπερίπτανται των θεϊκών υψιπέδων με το σχήμα: ο γιος του αφεντικού Ψυχάρης Τζούνιορ, στις οθόνες του μπαμπά Ψυχάρη, να ερωτάται απ’ τους υπαλλήλους του αφεντικού Ψυχάρη, πώς τα πάει ο πολιτικός υφιστάμενος (του Ψυχάρη τζούνιορ) Αντωνάκης, ο κάποτε αντιμνημονιακός και το πόποτε αντιδιαπλεκόμενος.
Της διαπλοκής το κάγκελο.
Ούτε στην Ουάγκα Ζιγκ Ζογκ Τάρα Τάρα τέτοιος καθεστωτισμός... με συγχωρείτε καθωσπρεπισμός. Μιας πάμπλουτης και εν τω άμα πτωχοπροδρομικής γκλαμουριάς που συνήθισε να είναι η χώρα αυτή είναι του χεριού της.
 Το καθεστώς του δικομματισμού, η «φιλοσοφία» του συστήματος, με ένα παράδειγμα ήσσονος σημασίας, όπως ίσως θα έλεγε και ο ήσσονος σημασίας πρόγονος.
Τα μείζονα τα έχουμε συζητήσει, κυρίες και κύριοι, σύντροφοι και συντρόφισσες, επί μακρόν.
Σε αυτήν την προεκλογική περίοδο, παρ’ ότι σύντομη, η συζήτηση ήταν έντονη, διότι η κρίση είναι βαθειά, η χώρα βρίσκεται σε σταυροδρόμι και ο λαός κάτω απ’ τα Καυδιανά Δίκρανα.
Ως την τελευταία στιγμή, έως μπροστά από την κάλπη η συζήτηση θα συνεχίζεται, η προσπάθεια να πεισθούν οι ακόμα αναποφάσιστοι ψηφοφόροι επίσης θα συνεχισθεί. Αυτό που λέμε «γιορτή της Δημοκρατίας» - όμως, γιατρέ μου, «αν η μισή μου καρδιά εδώ βρίσκεται, η άλλη μισή» θα πορευθεί με το αποτέλεσμα. Την εντολή που θα δώσει ο λαός.
Διότι οι ήσσονες είναι το μείζον.
Ο φοβερός και τρομερός λαός που πήρε το όνομά του απ’ τις πέτρες, λες και ήξερε ότι αιώνες μετά, με πετραδάκια-ψήφους θα εξέφραζε τη θέλησή του, τη δύναμή του - ένα τουλάχιστον θαυμαστό πρωθύστερο.
Δεν θα σας πω άλλη λέξη. Ολες αυτές τις μέρες είπαμε πολλά.
Όλοι θα ρίξουμε τις λέξεις μας, ο καθένας τη δική του, στην κάλπη.
Είθε αυτήν τη φορά η φράση που θα σχηματισθεί από τις λέξεις μας να περιέχει την ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη, την ισονομία, την ελπίδα, το ήθος, την εθνική ανεξαρτησία, τη λαϊκή κυριαρχία, την αξιοπρέπεια των ανθρώπων.
 Στα λάμδα της Ελλάδας οι λέξεις μας, καλόν αγώνα ώς την κάλπη, διότι ώς εκεί με μεγάλες κι ωραίες φωνές όλοι θα φθάσετε τιμώντας ο καθένας τις πεποιθήσεις του, καλό βόλι!
Θα τα ξαναπούμε την επαύριον των εκλογών. Εκ νέου σε νέους Φιλίππους, θα ξαναβρεθούμε - έτσι γίνεται...
Καλό βόλι!

Πέμπτη 3 Μαΐου 2012

Ωραία ρε βλάκα, τα κατάφερες!

αλλου κι αλλου…

Είναι από τις πολύ λίγες φορές που αποφασίζω 
να αναδημοσιεύσω κείμενο που δεν είναι δικό μου.
Οι γραμμές που ακολουθούν ανήκουν στην πολύ καλή μου φίλη Αλίκη Παπαχελά. Και παρά το ότι δεν χρησιμοποιώ εύκολα τους υπερθετικούς, θα τολμήσω να πω ότι μέσα στον ψεύτικο τούτο κόσμο του ίντερνετ, η διαδικτυακή Aliki, το Αλικάκι μας, η δική μου "Άλις" -είναι πάντα παρούσα.

Η Αλίκη βιώνει την κρίση πάνω απ'όλα με χιούμορ, αλλά και με οργή. Όπως όλοι μας. Και οι γραμμές που ακολουθούν, νομίζω πως λίγο έως πολύ, εκφράζουν όλους εμάς, τους πολίτες μιας χώρας που κάθε μέρα δείχνει να μάς αποχαιρετά με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο.
Μάς τσουβάλιασαν όλους μαζί σε ένα σταυροδρόμι που δεν επιλέξαμε. Μάς οδήγησαν παραμονές των εκλογών όλους με καλυμμένα τα μάτια, και μάς ρωτάνε πού θέλουμε να πάμε. Και δεν ξέρουμε τι είναι καλύτερο για μας. Τόση οργή άραγε πού μπορεί να σε οδηγήσει; Πόσο μακριά;
Το κείμενο που ακολουθεί δεν θα μπορούσε παρά να είναι όλο ..δικό μας. 
 

 Αλίκη Παπαχελά

Ωραία ρε βλάκα, τα κατάφερες!
Επειδή σε καλοπληρώσανε, για να μου πείς, ότι με την λιτότητα και την απαξίωση θα βγούμε απ την κρίση που εσύ και τ αφεντικά σου δημιουργήσατε. Πού ακούστηκε ότι κόβοντάς μου τα πάντα θα αναπτυχθώ; Έχεις ακούσει ποτέ, να κόβουν σε μωρό το γάλα και να αναπτύσσεται; Στον θάνατο το οδηγεί!  
Μου έκοψες τα λεφτά, μου έκοψες την ζωή, μου έκοψες τις διόδους...
Και; Τι κατάλαβες; 
Μείωσες την αξία της περιουσίας μου, πατρογονικής και προσωπικής στο 1/4. 
Μού αύξησες την φορολογία στα ανύπαρκτα πιά εισοδήματά μου. 
Μου στέρησες βασικά αγαθά για την επιβίωσή μου.
Με άφησες άνεργο και χωρίς μία.
Με έκανες να μην έχω να πάω μιά βόλτα.
Με έκανες να απομονωθώ απ τους φίλους μου, επίσης επειδή δεν έχω.
Με έκανες να φοβάμαι να σηκώσω το τηλέφωνο ή ν ανοίξω την πόρτα. 
Με έκανες να μην ξέρω τι να πω στα παιδιά μου, γιατί αλλάζουν σχολείο ή γειτονιά.
Με έκανες καταθλιπτικό και κατηφή.
Με έκανες να βλέπω τους τοίχους του σπιτιού μου σαν τα ντουβάρια της φυλακής μου.
Με έκανες να μην μπορώ να βοηθήσω κανέναν δίπλα μου.
Με έκανες να μην ξέρω τι να πω στον γέροντα πρόγονό μου, όταν με ρωτάει "γιατί;"
Με έκανες να μην μπορώ ούτε το κατοικίδιό μου να ταΐσω.
Με έκανες να μην βρίσκω πουθενά χαρά.
Κυρίως με έκανες, την κάνη που ήθελα να στρέψω πάνω σου
για όσα κακά μου έκανες, να την στρέφω στο δικό μου κεφάλι.
Τρία δεν κατάφερες να μου πάρεις: 
Την αξιοπρέπεια, την ελπίδα, και το χαμόγελο.
Και μ' αυτά θα σε πολεμήσω, 
όσο και να προσπαθείς να με εξαθλιώσεις μέχρις εσχάτων. 
Τον νου σου, γιατί είναι πολύ ισχυρά όπλα. 
Και τώρα πιά είμαστε απέναντι: 
Ή εσύ ή εγώ! 
Κυριακή κοντογιορτή!
Ελλάδα,
παραμονές Βουλευτικών Εκλογών
της 6ης Μαΐου 2012

Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

Μια μικρη γειτονια καπου 40 χρονια πριν (και βαλε) ...

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ - ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ..
 Δεν υπάρχει κάτι περισσότερο να πούμε για τη Κυριακή. Ο καθένας θα κάνει αυτό που πιστεύει. Εγώ σήμερα σαν προεκλογικό "κλείσιμο" θέλω να γυρίσω πολλά χρόνια πίσω. Σε μια μικρή γειτονιά της Αθήνας. Ήταν εκείνα τα χαμηλά σπίτια με την αυλή στη μέση, που τ΄απογεύματα με τέτοιο καιρό όπως σήμερα όλες οι κυράδες ήταν καθισμένες μπροστά στις πόρτες και πήγαινε το γέλιο και το τραγούδι σύννεφο.

Πιο εκεί συμμορίες από πιτσιρίκα παίζανε μέχρι τελικής πτώσης. Από κάποιο παράθυρο έσπαγαν μύτη οι μυρουδιές από τα κεφτεδάκια που τηγανιζόντουσαν και μοσχοβόλαν από το φρέσκο δυόσμο. Εγώ το έσκαγα κάθε μέρα και πήγαινα στη ταβέρνα της γειτονιάς στο κυρ Λεωνίδα που έφερνε φρέσκα αυγά από το χωριό και με περίμενε να πάω να πάρω το δικό μου.

"Ελα μόρτη" μου έλεγε .Ήμουν ο μόρτης παρόλο που η μάνα μου με γέννησε κοριτσάκι, τι να κάνουμε δε βόλευαν στο κυνηγητό και στα τρεξίματα τα φορεματάκια κι οι φιόγκοι, κι η μάνα μου είχε εγκαταλείψει τη προσπάθεια. Μου φόραγε ένα παλιοπαντέλονο και μου έπιανε τα μαλλιά κότσο με μια τραγιάσκα από πάνω για τον ήλιο και υπέκυψε στο γεγονός πως τελικά ήμουν μόρτης!

Έπαιρνα το αυγό και βουρ για τρέξιμο και πάλι. Κι ένα βράδυ που είχα τα γενέθλιά μου, μαζεύτηκαν φίλοι και συγγενείς στο σπίτι, από όλη τη γειτονιά. Έφεραν ο καθένας από ένα μεζεδάκι (τυρί, ελιές, λίγο κοκκινιστό από χτες, μια πίτα αυτοσχέδια με χόρτα κι ότι τυρί βρέθηκε) κι έγινε ένα πάρτυ αξέχαστο. Το μεγάλο γέλιο είναι πως υπήρχε μόνο ένας δίσκος 45 στροφών κι ο κόσμος ήθελε χορό. Ήθελε γλέντι. Όμως κανένα πρόβλημα. Το ίδιο τραγούδι το έβαζαν ξανά και ξανά , ξελιγωμένοι στα γέλια, και το χόρεψαν από τσιφτετέλι μέχρι ταγκό, από ζεϊμπέκικο μέχρι βαλς, μέχρι τσάμικο.

Κι ένας μπάρμπας που δεν τον έφτανε κανείς στο κέφι, όταν τέλειωσε το κρασί έψαχνε να βρει με τι να συνοδέψει το μεζεδάκι που είχε μείνει. Βούτηξε το σιρόπι μου για το βήχα και το ήπιε λέγοντας "εβίβα" με το κόσμο γύρω να γελάει και να του φωνάζει έχουμε και ένα μπουκάλι ξύδι κάτω από το νεροχύτη δεν το πίνεις κι αυτό να δούμε τι τραγούδια θα μας πεις?

Φυσικά μια παρέα έπιασε κάτι αντάρτικα, έτσι για να νευριάζει ο μπάρμπας που ήταν καραδεξιός και να πιάσουν τα πολιτικά όπου στο τέλος γινόταν χαμός (όπως πάντα) Μέχρι που οι πιο ψύχραιμοι βάζαν ξανά το τραγούδι να παίζει και σήκωναν όλους επάνω για ένα καλαματιανό κι έξω καρδιά.

Όλη μου η παιδική ηλικία ήταν γεμάτη από γρατζουνισμένα γόνατα από το τρεχαλητό, κόσμο κάθε λογής που τους έλεγα όλους θείους και θείες. Πολιτικές συζητήσεις ανάμικτες με γλέντι ή άγριους τσακωμούς, και παραμύθια που μου έλεγε η γιαγιά τα βράδια. Μυρουδιές άπειρες από τα παράθυρα και το πατέρα μου που γύριζε πτώμα από τη δουλειά αλλά περίμενε να ακούσει ποιες ήταν οι απορίες μου της μέρας και να μου τα εξηγήσει όλα. Και τη μάνα μου που έκανε διπλοβάρδια στο εργοστάσιο αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να μην είχε φτιάξει κάτι που το σπίτι θα μοσχοβόλαγε.

Και άπειρα παιδιά που είχαμε κάνει δικό μας κράτος με αρχηγούς και νόμους κι όλη τη γειτονιά μια απέραντη πατρίδα...

Είχε πολλά δύσκολα εκείνη η ζωή και πολλά όμορφα. Είχε τις μιζέριες και τις δόξες της. Τους δεξιούς και τους αριστερούς που τσακωνόντουσαν και το χαφιέ που τα χάλαγε όλα. Είχε τους στενοκέφαλους και τους ανοιχτόμυαλους. Τους γεμάτους μικρότητες αλλά κι εκείνους που είχαν μεγαλείο. Όλοι όμως ήταν αλλιώτικοι. Φίλοι ή εχθροί ήταν κοντά. Πρόσωπο με πρόσωπο. Πάλευαν με τη ζωή και μεταξύ τους πιάνοντας ο ένας τον άλλον, αγγίζοντας. Γνωριζόντουσαν. Γνωριζόντουσαν κι είχαν άγραφους νόμους που έπρεπε να υπακούσουν για να κερδίσουν ένα πράγμα πολύτιμο. Την εκτίμηση του δίπλα. Την αξιοπρέπεια. Και τη περηφάνια. Κι οι κριτές ήταν οι δίπλα. Η μεσοτοιχία, η διπλανή πόρτα.

Κι η κάθε επέτειος  ήταν ευκαιρία για γλέντι.  Κι η κάθε συμφορά ήταν ένα πένθος που το νοιώθανε όλοι. Ίσως αλλού γινόντουσαν άλλα πράγματα αλλά στη δική μου γειτονιά έτσι ήμασταν. Άνθρωποι με ψυχή, με συναισθήματα, με φιλότιμο, με περηφάνια. Κι ούτε μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως αυτή η μικρή κοινωνία θα μετατρεπόταν σ΄αυτό το έκτρωμα που σήμερα ζουν τα δικά μου παιδιά. Που δεν πρόλαβαν να μυρίσουν δυόσμους στα μπαλκόνια. Που δεν είχαν την ευκαιρία να χτυπάνε τη πόρτα του γείτονα ανέμελα για να πουν πως τέλειωσε η ζάχαρη.

Υπάρχει κάτι που έχουμε χάσει σημαντικότερο από τους μισθούς μας, τις συντάξεις,  ή τα καταναλωτικά μας μπιχλιμπίδια. Είναι η ταυτότητά μας. Το σημάδι μας στο κόσμο. Το όριο που αν το ξεπεράσεις η ζωή χάνει την ομορφιά της και το γούστο της. Τη δυνατότητα να γεννιούνται μόρτηδες κι όχι ρομπότ...

Δεν υπάρχει απλά θέμα αν είμαστε ή όχι πατριώτες. Το πράγμα έχει γίνει ακόμα χειρότερο. Δεν ξέρουμε καν τι είμαστε και που βρίσκονται τα όρια που η ψυχή μας λαχταρά.

Ψηφίστε όποιον σας λέει κάτι ακόμα σαν άνθρωπος . Έτσι θα αποφύγετε να ρίξετε τη ψήφο στους απάνθρωπους. Ποιοι είναι τώρα οι μεν και ποιοι οι δε... ας το κρίνει ο καθένας ανάλογα μ΄αυτό που έχει θρέψει μέσα του και τα διδάγματα που του έχει δώσει η ζωή.

Το πραγματικό δίλημμα των εκλογών...

SOFISTIS...

Αυτές οι εκλογές έχουν εξασφαλισμένο το αποτέλεσμα τους πριν ακόμα διεξαχθούν. Ότι όποιο κόμμα του δωσιλογισμού και αν κυβερνήσει, μόνο του ή μαζί με άλλα, ένα είναι απολύτως βέβαιο. Ότι θα εφαρμοστεί το μνημόνιο. Ότι αμέσως μετά τις εκλογές θα γίνουν οι προγραμματισμένες και άλλες περικοπές μισθών και συντάξεων. Ότι το μνημόνιο, όπως ακόμα και οι υποστηριχτές του παραδέχονται πια, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην μεγαλύτερη ύφεση, στο ξεπούλημα της χώρας, στην προσχεδιασμένη βουλγαροποίηση των αμοιβών και στην τελική εξαθλίωση. Είναι λοιπόν μάταιες έτσι και αλλιώς αυτές οι εκλογές; Τότε για ποιο λόγο ψηφίζουμε;


Ελληνες πολίτες ψάχνουν για να φάνε στα σκουπίδια..
Φυσικά και δεν είναι μάταιες αυτές οι εκλογές, αρκεί βεβαίως να θέσουμε στον εαυτό μας το σωστό δίλημμα, εμείς οι ίδιοι και όχι το ΜΕΓΚΑ, ο Αντωνης Καρακούσης, ο Μπάμπης Παπαδημητρίου, ο Πάσχων Μανδραβέλης, ο Γιώργος Παπαχρήστος και η υπόλοιπη δωσίλογη πολιτική και δημοσιογραφία. Και το δίλημμα δεν είναι, κυβέρνηση ή χάος, δραχμή ή Ευρώπη, αν θα πληρωθούν οι συντάξεις, αν θα χρεοκοπήσαμε κλπ.. και όλα αυτά τα γνωστά τα οποία χρησιμοποιούν κάθε φορά που πάνε να μας «σώσουν» μόνο και μόνο για να μας βιάσουν στην συνέχεια, προσχεδιασμένα, εκ συστήματος και κατ εξακολούθηση…
Το δίλημμα είναι απλό και το αντιλαμβάνονται οι πάντες σε όλη την υφήλιο πλην ημών των ιδίων των παθόντων. Είναι, αν θα αντισταθούμε στον βιασμό μας ή αν δεν θα αντισταθούμε αγαπητέ μου μαλάκα κι Έλληνα!!!! Γιατί όταν σε βιάζουν και αυτό που σε προβληματίζει είναι αν θα μείνεις ακυβέρνητος αύριο, δηλαδή αν θα έχεις εκλέξει κάποιον να σε βιάζει, ή σε προβληματίζει ποια θα είναι η νέα κυβέρνηση σου, δηλαδή ποιος θα σε βιάζει, τότε, είτε πρέπει είσαι εκ γενετής κρετίνος, είτε έχει αρχίσει να σου αρέσει ο βιασμός, δεν εξηγείται αλλιώς! Σύνδρομο της Στοκχόλμης το λένε οι ειδικοί όταν το θύμα αρχίζει να συμπαθεί τον βιαστή του. Εγώ το λέω σύνδρομο της Ελλάδας όταν οι ήρωες δεν πολεμούν πια σαν Έλληνες, αλλά οι μαλάκες αντέχουν σαν Έλληνες.. Δηλαδή τι έπρεπε να κάνουν οι αγωνιστές του 21 και της εθνικής αντίστασης; Να μην ξεσηκωθούν, να μην αντισταθούν, επειδή δεν διέθεταν μια αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης;

συσσίτια στην Αθήνα..
Όταν σε βιάζουν λοιπόν, το μόνο που κάνει κάθε ζωντανός οργανισμός, είτε άνθρωπος είτε ζώο, είναι πρώτα να αντισταθεί και βλέπουμε για το μετά.. Έτσι και αλλιώς αυτή η ριμάδα η αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης από την Αριστερά δεν υπάρχει ακόμα και αυτή είναι η μεγαλύτερη τραγωδία του τόπου σήμερα. Το αρτηριοσκληρωτικό ΚΚΕ ουσιαστικά δεν το φοβάται ο καπιταλισμός γιατί ξέρει πως αυτό το κόμμα απλώς συντηρεί τις κομματικές καρέκλες του περιμένοντας να αναπτυχθεί το λαϊκό κίνημα το οποίο δεν αναπτύσσεται γιατί δεν το αφήνει το ίδιο να αναπτυχθεί όσο κυνηγάει τους τουρίστες στα λιμάνια και τρομάζει τον κόσμο ζητώντας ανατροπή του καπιταλισμού(!)..και σαν να μην έφτανε που τρομάζουν τον κόσμο τον απογοητεύουν κιόλας όταν παραμονές εκλογών δηλώνουν ότι μια κυβέρνηση της αριστεράς θα ήταν αποτυχία(!) ( Ύστερα από καμιά 30 χρόνια θα διοργανώσει ένα συνέδριο και θα ξεπλύνει και πάλι τα χέρια του, αποφασίζοντας ως συνήθως, ότι τότε κάναμε λάθος..). Από την άλλη ο Κουβέλης ήταν αναμενόμενο και τόθελε άλλωστε, να αλωθεί από τα λαμόγια του πασοκισμού που σαν ποντίκια εγκατέλειψαν το σκάφος τους προκειμένου να κάτσουν σε άλλες «έδρες», η δε άλλη αντιμνημονιακή δύναμη του Καμένου, μυρίζει τόσο έντονα μια λανθάνουσα ακροδεξιά, που ουδείς πραγματικά δημοκρατικός και προοδευτικός άνθρωπος δεν μπορεί να σπαταλήσει την ψήφο του ούτε καν για μια απλή διαμαρτυρία..
Εφόσον λοιπόν δεν υπάρχει μια αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης τότε, ή συνεχίζουμε να δεχόμαστε τον βιασμό μας, νομιμοποιημένο και μέσα από την κάλπη αυτή τη φορά, ή συνειδητοποιούμε ότι ο μόνος τρόπος πια για να κωλώσουν και να μαζευτούν οι τροϊκανοί και κάθε αγοραίος και ευρωπαίος κατακτητής και να γίνει μια ουσιαστική επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, είναι να αντισταθούμε, δηλαδή να δουν από τους μαλάκες Έλληνες αυτό που φοβούνται και δεν έχουν δει μέχρι τώρα. Να δουν την αντίσταση μας στο αποτέλεσμα της κάλπης και να τρίβουν τα μάτια τους! Γιατί αυτό που φοβούνται αληθινά δεν είναι οι καθιερωμένες και καθεστηκυίες φωνές του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ αλλά την αντίσταση του ανοργάνωτου λαού και τον ..ΣΥΡΙΖΑ!
Δεν είναι τυχαίο που ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται πλέον ως η μόνη φωνή ουσιαστικής αντίστασης και εθνικής αξιοπρέπειας που μπορεί να εκφράσει έντιμα και καθαρά μια ανεξέλεγκτη από κόμματα λαϊκή αγανάκτηση. Είναι η μόνη καθαρή φωνή που δεν αρνείται την Ευρώπη και το ευρώ, αλλά και δεν θέλει την Ελλάδα αποικία της Ευρώπης. Δεν είναι τυχαίο το ρεύμα υπέρ του που ολοένα δυναμώνει, (οι επίσημες δημοσκοπήσεις φέρουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως πρώτο κόμμα στην Αττική) και δεν είναι τυχαίο ότι η πρόταση του Τσίπρα για κυβέρνηση της ενωμένης αριστεράς, έχει κάνει την ντόπια και ξένη εξουσία και τον δωσιλογισμό να λερώσουν στην κυριολεξία τα παντελόνια τους, ενώ ξεμπροστιάζει και την κομματική ιδιοτέλεια του ΚΚΕ..

αυτοκτονίες..
Έτσι και αλλιώς λοιπόν η δημοκρατία έχει καταλυθεί γιατί οι αποφάσεις για μετά τις εκλογές έχουν ληφθεί πριν τις εκλογές. Επομένως δεν ψάχνουμε για εναλλακτική λύση αλλά απλώς αντιστεκόμαστε στον βιασμό μας ως άνθρωποι. Όχι δεν μιλώ για την αξιοπρέπεια της ψήφου μας. Μέχρι πριν λίγες μέρες ένιωθα πως αν βρεθεί έστω και ένας, ναι έστω και ένας (αρθμ. 1) άνθρωπος σε τούτη τη χώρα που θα ψηφίσει και πάλι τον πασοκισμό τότε να πάμε όλοι μας να πνιγούμε.. Δεν μας αξίζει να ζούμε.. Τώρα τους βλέπω πάλι να μιλάνε με απύθμενο θράσος και πολιτική αλητεία για την μεγάλη προοδευτική παράταξη και ανατριχιάζω.. σαν να μην έγινε τίποτα, σαν να μην κατάστρεψαν τη ζωή μας και τη χώρα μας. Όχι δεν μιλώ πια για αξιοπρέπεια γιατί πολλοί μπορούν να ζουν και χωρίς αυτήν. Απλώς αναρωτιέμαι. Πώς όμως μπορούν να ζουν χωρίς εκείνο το στοιχειώδες συναίσθημα του σκύλου που οι ρόδες του αυτοκινήτου έλιωσαν την σκυλίτσα του και τώρα την θρηνεί στην άσφαλτο χωρίς να τρέχει ξοπίσω απ τον φονιά για να του γλύψει το χέρι και να τον επανεκλέξει..
Αυτό είναι το πραγματικό δίλημμα. θα αντισταθούμε ή όχι; Θα νομιμοποιήσουμε και με την ψήφο μας αυτή τη φορά, τους συνεχείς βιασμούς και την προσχεδιασμένη πτώχευση και υποτίμηση εμάς των ιδίων, των αγαπημένων μας, των συνανθρώπων μας και της κοινωνίας μας έτσι για να γίνουμε πιο ..ανταγωνιστικοί; Θα ξεχάσουμε ή θα φωνάξουμε δυνατά ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ; Θα ξεχάσουμε τις στρατιές των ανέργων, των συσσιτίων, αυτούς που ψάχνουν στα σκουπίδια για να φάνε, αυτούς που αυτοκτονούν κάθε μέρα και αποκρύπτονται από την δωσίλογη δημοσιογραφία; Θα αντισταθούμε με την ψήφο μας στον βιασμό μας ή θα ξεχάσουμε το μεγαλύτερο μεταπολεμικό έγκλημα που έγινε στον τόπο μας;

Σου αρέσει εδώ; Ναι, είναι σαν ζωή....

pnevmantilogias...


- Σας αρέσει εδώ;
- Ναι, είναι σαν μουσείο.
- Μουσείο;
- Ναι, από έξω κοιτάτε μέσα τα ζώα.
Διάλογος μεταξύ δημιογράφου* και κρατούμενου «λαθρομετανάστη» στο ελληνικό Γκουαντάναμο σε ρεπορτάζ της ελληνικής τηλεόρασης από κανάλι που δεν διαθέτει άδεια λειτουργίας από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε να εκπέμπει δηλητήριο στην απαθή, καλοβολεμένη, πρόσφατα κι όψιμα αγανακτισμένη, χυδαία ντοπαρισμένη, λάθρα ζώσα δήθεν κοινωνία. Μέσα από το κλουβί το «ζώο» με την ανθρώπινη μορφή αποστόμωσε τον φιλοπερίεργο «επισκέπτη» του μουσείου που αρχικά θα σκέφτηκε να χλευάσει τα ελληνικά αυτού του μαυριδερού υποκειμένου, αυτού του λαθραίου εμπορεύματος στην αγορά ψυχών. Έκοψε το πλάνο. Τι άλλο να ρωτήσει; Ένιωσε ίσως και μια κάποια ντροπή.
Το αφεντικό του δημιογράφου (ναι, αυτός με το λαθροκανάλι, που εκπέμπει παράνομα στη χώρα) έστειλε έναν άλλον δημιογράφο του να καλύψει το άλλο μεγάλο προεκλογικό γεγονός των ημερών: την επιθετική σεξουαλική συμπεριφορά μιας Ρωσίδας που ήρθε από τη χώρα της για να μολύνει όσους περισσότερους οικογενειάρχες και νεολαίους μπορούσε με τον ιό του AIDS. Για κακή του τύχη δεν ήταν λάθρα η Ρωσίδα. Ήταν όμως ξανθιά, νέα και όμορφη. Τα εμπορικά του μάτια άστραψαν. Άλλο ένα ζώο στο μουσείο. Ανάρπαστο το έκθεμα. Εκλεκτή τροφή για τα πεινασμένα αρπακτικά σάρκας που λέγονται και τηλεθεατές. Άσσος στο μανίκι του υπουργού που ήρθε για να μας καθαρίσει από τη βρώμα της τρομοκρατίας, της αντίστασης και της «λαθρο»μετανάστευσης, που εμπορεύεται τον φόβο με την καπατσοσύνη του αγύρτη.
Αλλάζει το πλάνο. Στην οθόνη ξεπροβάλλουν οι μεσάζοντες εκθεμάτων. Οι αντιπρόσωποι των διεθνών μεγαλεμπόρων. Εκφωνούν λόγους, παραχωρούν συνεντεύξεις, κουνάνε το δάχτυλο, σφίγγουν την ιδρωμένη και πλαδαρή παλάμη που δεν δούλεψε ποτέ, ουρλιάζουν, καθησυχάζουν, παραμυθιάζουν, εκβιάζουν τα ναρκωμένα ζώα που βρίσκονται μπροστά από την οθόνη. Εγκλωβισμένα στο μουσείο φυσικής και πολιτικής ιστορίας. Πεινασμένα για αίμα, σεξ και βία. Ποτισμένα με μίσος. Αναθρεμμένα με ψέματα. Τυφλά, υπάκουα κι ηλίθια εκ γενετής ή και εκ πεποιθήσεως. Μέσα από το κλουβί τους βλέπουν άλλα ζώα σε κλουβί και μακαρίζουν την ελευθερία τους.
Το κανάλι συνεχίζει να εκπέμπει λαθραία δηλητήριο μαζικής καταστροφής και κατανάλωσης. Ο δημιογράφος εξακολουθεί να καλύπτει σε απευθείας μετάδοση την εγκληματική δράση των τερατόμορφων ζώων και ζωών. Οι μεσάζοντες επιμένουν να πουλήσουν. Οι μεγαλέμποροι χτίζουν κι άλλα κλουβιά. Τα πεινασμένα ζώα παρακαλούν για μία θέση.
- Σας αρέσει εδώ;
- Ναι, είναι σαν ζωή.
—————————————————————————————————————————
*Γράφοντας αυτές τις λέξεις το χέρι μου σχημάτισε τη λέξη «δημιογράφος», αντί για δημοσιογράφος. Έμεινα για λίγο να το κοιτώ. Χέρι λανθάνον αλήθεια λέγει, σκέφτηκα κι είπα να το αφήσω έτσι.

Ιδου τα προσωπα των Ιεροδουλων που σκορπισαν τον θανατο: Αποφυγετε οποιαδηποτε επαφη, ειδικα αυτη τη Κυριακη....*

celin... 
 Στο φως της δημοσιοτητας οι φωτογραφιες των ιεροδουλων που σκορπισαν τον θανατο στην Ελληνικη κοινωνια. Σκληρη αποφαση, που ομως συναδει με το περι δικαιου αισθημα των πολιτων. Παρακαλουνται οσοι ηρθαν σε συνουσια τα εικοσι τελευταια χρονια με τα προσωπα στις φωτογραφιες, να παρουσιαστουν στη πλησιεστερη υγειονομικη αρχη, αν και η ενταση και η σφοδροτητα των συγκεκριμενων σεξουαλικων επαφων, δεν αφηνει και πολλα περιθωρια αισιοδοξιας για την υγεια των συνουσιαζομενων.
Φημολογειται οτι ειναι πολλοι, τουλαχιστον 8-9 εκατομμυρια.
Ας ελπισουμε ο Θεος των Ελληνων να βαλει το χερι του.

Ιδου λοιπον τα προσωπα των ιεροδουλων που σκορπισαν αφειδως τον θανατο στη χωρα μας.





















Οι ιεροδουλες της Γκολντμαν Σαξ, της Γουολ Στρητ, της Ντοιτσε Μπανκ,
της Ζιμενς, του Μπομπολα, του Ψυχαρη, του Αλαφουζου,
της Μερκελ και του Σαρκοζι,
και λοιπων ντοπιων κι αλλοδαπων νταβαδων,
ερχομενοι σε συνουσια απερισκεπτα με εκατομμυρια Ελληνων πολιτων,
κατηγουρουνται για βαρια σκοπουμενη σωματικη βλαβη,

αν και οι χιλιαδες των πολιτων που απεβιωσαν ηδη εξαιτιας των πραξεων τους,
και οι πολλαπλασιοι που μαθηματικα θα ακολουθησουν,
θα μπορουσαν να οδηγησουν καποιον αλλον εισαγγελεα να τους ασκησει ποινικη διωξη για ανθρωποκτονια εκ προθεσεως με ενδεχομενο δολο: Οταν γνωριζεις τη συνεπεια που θα επιφερει η πραξη σου, η συνεπεια αυτη ειναι ο θανατος πολιτων, και παρολα αυτα πραττεις τη πραξη που οδηγει στο θανατο τους, με  το θανατο να βρισκεται στο τελος της  λογικης αλληλουχιας γεγονοτων που οδηγει εκει,
τοτε, λυπαμαι, αλλα dura lex sed lex, που λεγανε κι οι Ρωμαιοι.
(Καποιος ακομα σκληροτερος εισαγελεας θα μιλουσε για Γενοκτονια, για μαζικες δολοφονιες, συνεπακολουθως για εγκλημα κατα της Ανθρωποτητας)





Με αισθημα ευθυνης λοιπον, παρουσιαζουμε τις φωτογραφιες τους.
Φημολογειται οτι υπαρχουν πολλες ακομα ιεροδουλες, που ετοιμαζονται να κανουν ακριβως το ιδιο με τους παραπανω. Προσοχη- προσοχη λοιπον.

Αποφυγετε  οποιαδηποτε επαφη,
ειδικα αυτη τη Κυριακη.

*Δημοσιευθηκε με τον τιτλο

ΙΔΟΥ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΩΝ ΙΕΡΟΔΟΥΛΩΝ ΠΟΥ ΣΚΟΡΠΙΣΑΝ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ: ΣΤΑΥΡΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΟΛΟΥΣ (Η, ΚΑΛΥΤΕΡΑ, ΟΧΙ)...

Ροη αρθρων