Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Η δυστυχία δεν είναι θέαμα που εκλείπει μόλις τα φώτα ανάψουν...

Του Γιωργου Παπασωτηριου...
Η αιθαλομίχλη σαρώθηκε από τη δυνατή καταιγίδα και χάθηκε στο μαύρο της ασφάλτου. Η μυρωδιά του καμένου ξύλου αντικαταστάθηκε απ’ αυτή των χιλιάδων καταλυτών των αυτοκινήτων που κινούνται με ταχύτητα χελώνας. Μιάμιση ώρα από τα Κάτω Πατήσια μέχρι την πλατεία Κλαυθμώνος.
Στον «Ιανό» παρουσιάζεται το «κουμπί και το φόρεμα» και οι ανάγκες της ψυχής των βιβλιόφιλων ικανοποιούνται επαρκώς. Δίπλα, το ιστορικό βιβλιοπωλείο «Κάουφμαν» χάσκει σαν κουφάρι αδειανό, ενώ στα σκαλοπάτια του μια άστεγη ψυχή προσπαθεί να προστατέψει το σώμα της από το κρύο και τη βροχή. Όλοι προσπερνούν. Μόνο μία κυρία αναφωνεί για το «φοβερό θέαμα», που δεν μπορεί ν’ αντέξει.
Η ανθρώπινη κατάσταση αντιμετωπίζεται και βιώνεται ως θέαμα, σαν ένα τηλεοπτικό σήριαλ ή ένα θεατρικό έργο, τουστέστιν σαν φίξιον, ως προϊόν της φαντασίας ενός αόρατου σκηνοθέτη. Τίποτα δεν είναι πραγματικό! Όπως δεν είναι αληθινή και η φωτογραφία του διασωληνωμένου Τσάβες στην El Pais. Γι’ αυτό, το πρόβλημα δεν είναι ο παροξυσμός της αδιαφορίας, αλλά η ωμή προπαγάνδα και η απάθεια, καθώς όλα –η πολιτική, η κοινωνία, οι άνθρωποι- αντιμετωπίζονται ως προσομοίωση, ως θέαμα, δηλαδή σαν κάτι το «ψευδές», που τελειώνει μόλις τα φώτα ανάψουν, ακριβώς, όπως οι άστεγοι που εξαφανίζονται μόλις χαθεί η νύχτα.
Πλέον, το πραγματικό παύει να είναι αληθινό και το ψεύτικο παρουσιάζεται σαν πραγματικό. Παρόλα αυτά, οι βιβλιόφιλοι στον Ιανό συνεχίζουν να απολαμβάνουν το μικρόκοσμο και τον λανθάνοντα ναρκισσισμό τους, χωρίς ποτέ το βιβλίο να γίνεται σπαθί. Η λογοτεχνία δεν είναι πια παρά μία τεχνολογία της εξουσίας για να αποκοιμίζει, για να «σκοτώνει» κυριολεκτικά την ώρα του αναγνώστη και τελικά τον ίδιο τον αναγνώστη. «Το βιβλίο πεθαίνει, ζήτω το χάμπουργκερ» σημειώνεται σ’ ένα άρθρο του AgoraVox, με αφορμή το κλείσιμο του διάσημου βιβλιοπωλείου της Βαρκελώνης «Catalonia» και τη λειτουργία στη θέση του ενός ταχυφαγείου!
Έκλεισε και το Ελληνικό Κέντρο Βιβλίου με απόφαση ενός υφυπουργού και χωρίς καν σοβαρή αιτιολογία. Έτσι, εκλείπουν διαρκώς οι θεσμοί καλλιέργειας ακόμη και της γητειάς του λόγου που θα μπορούσε να κινητοποιήσει τα πνεύματα και να ανατάξει τις ψυχές, τινάζοντας στον αέρα την εμπορευματική λογική του σύγχρονου ανθρώπινου πολιτισμού, που κατέστησε εμπορεύματα ακόμη και τους ανθρώπους.
Τι μας απομένει λοιπόν; Να ξαναβρούμε τα μεγάλα θέματα της πραγματικής ανθρωπότητας, τα θέματα εκείνα που εκφράζουν τα προβλήματα των πολλών. Επίσης, ακόμη κι αν ολόκληρη η Ελλάδα είναι πλέον μία κακοφορμισμένη, χαίνουσα πληγή δεν θα πρέπει να καταβυθιστούμε σ’ αυτή, δοξολογώντας την αδράνεια.
Αντιθέτως, «θα πρέπει να αντλήσουμε κι απ’ αυτήν έστω κι αν δεν παράγει τίποτα παρά μονάχα βατράχια, και νυχτερίδες, και ανθρωπάρια», όπως έλεγε για τη χώρα του σε ανάλογες συνθήκες ο Χ. Μίλερ.
Για να συμβεί αυτό πρέπει να αντλήσουμε από τα συνδικάτα ακόμη κι αν είναι εξωνημένα. Να δεχθούμε ότι δεν είναι όλοι οι πολιτικοί το ίδιο και να αναζωογονήσουμε τους πολιτικούς και τους κοινωνικούς θεσμούς. Να αναπτύξουμε νέα κινήματα πατριωτισμού και αλληλεγγύης, αναδημιουργώντας την πολιτική και κοινωνική συλλογικότητα, όπου, όμως, δεν θα έχουν θέσει τα επιτυχημένα μικροεγώ που ζέχνουν μίσος αλλά τα μεγάλα και επικά Εγώ της ανιδιοτέλειας, της προσφοράς και της γενναιοδωρίας.
Να ιδρύσουμε ένα νέο ελληνικό πολιτισμό, επιστρέφοντας στην παράδοση και αντλώντας ότι χρειαζόμαστε από εκεί, λέγοντας όχι στα έρημα νησιά, στις φυγές και στις πολιτισμένες ερήμους.

Eγώ, εσύ κι ο ξένος...

Nefosis, απο Rubies and Clouds...
Φίλη. Ναι, φίλη αγαπημένη. Μου έστειλε το παρακάτω e-mail, το οποίο τιτλοφόρησε: «Δυστυχώς, η πικρή αλήθεια»:

ΗΡΘΕ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΟΡΙΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΖΗΤΟΥΣΕ
ΝΑ ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΩ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΣΥΝΤΗΡΩ.
ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΩ ΠΟΙΟΝ ΞΕΧΑΣΑ ΝΑ ΔΗΛΩΣΩ,
ΑΦΟΥ ΣΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ: "ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΣΥΝΤΗΡΕΙΤΕ"
ΑΠΑΝΤΗΣΑ ΤΑ ΕΞΗΣ:
-500.000 ΠΑΡΑΝΟΜΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ.
-1.500.000 ΑΝΕΡΓΟΥΣ, ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ 500.000 ΜΕ ΕΠΙΔΟΜΑ ΑΝΕΡΓΙΑΣ.
-100.000 ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ, ΠΟΥΦΙΛΟΞΕΝΟΥΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ.
-ΤΗ ΜΙΣΗ ΑΛΒΑΝΙΑ, ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ. ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΕΠΙΔΟΜΑΤΩΝ.
-ΚΑΙ, ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ, ΤΟΥΣ ΤΡΙΑΚΟΣΙΟΥΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ.

ΕΣΕΙΣ ΛΕΤΕ ΝΑ ΞΕΧΑΣΑ ΚΑΠΟΙΟΝ????

Δεν ξέρω αν το διάβασαν οι υπόλοιποι αποδέκτες –είχε κάμποσους- δεν ξέρω αν το προσπέρασαν (ανησυχητικό), αν συμφώνησαν (ανατριχιαστικό) ή αν της απάντησαν , όπως έκανα εγώ, γιατί μου σηκώθηκε η τρίχα. Ακολούθησε ένας διάλογος όπου ειπώθηκαν εκατέρωθεν τα αυτονόητα. Ότι για την κρίση δεν φταίνε οι άνεργοι, οι φυλακισμένοι κι οι μετανάστες, αλλά κάποιοι μαφιόζοι εργολαβο-εφοπλιστο-εκδότες που την έχουν βγάλει λάδι, λαδώνοντας πολιτικούς και δημοσιογράφους. Μου είπε πως τους φόρους τους πληρώνει για τους άνεργους, τους μετανάστες και τους φυλακισμένους. Πάει και τελείωσε. Ανέφερα πως παρόμοια ξεκίνησε ο Ναζισμός στη Γερμανία, απάντησε πως δεν τη νοιάζει η Γερμανία αλλά η Ελλάδα. Της έγραψα για τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις που εισπράττει η Ελλάδα για τους μετανάστες και σχολίασε πως δεν ξέρουμε πόσοι είναι, αλλά τα ανηψάκια της δεν βρίσκουν θέση στο παιδικό σταθμό γιατί οι θέσεις καταλήφθηκαν από Αλβανάκια. Και όχι δεν είναι Χρυσαυγίτισσα και σιγά μην κάνει και δήλωση μετάνοιας, αλλά τους φυλακισμένους τους πληρώνουμε, εμάς ποιος θα μας πληρώσει; Της έστειλα και λινκ με την κυρία της ΝΔ που νομιμοποιούσε παρανόμους, με το πόσοι χωράμε ή δεν χωράμε σ’ αυτό τον τόπο.  Δεν μου απάντησε. Υποθέτω θύμωσε. Δεν είναι αμόρφωτη. Αντιθέτως. Πρόκειται για μια καλλιεργημένη, δυναμική νέα γυναίκα, με πρόσβαση στο διαδίκτυο , κριτική ικανότητα και καλές προθέσεις. Αλλά τότε γιατί ενώ διαθέτει τα εργαλεία και τις ικανότητες, εκχωρεί την ανθρωπιά της;
Σκέφτηκα την προπαγάνδα σε κανάλια κι εφημερίδες. Σίγουρα υπάρχει θέμα εδώ, μα όχι για τους νοήμονες σύγχρονους ανθρώπους που γνωρίζουν με ποιο τρόπο θα ενημερωθούν σωστά.
Και δεν ξέρω για σας , τους φίλους ή τους γνωστούς σας, μα νομίζω, πως το πρόβλημα είναι λίγο βαθύτερο. Ο φόβος. Ο φόβος μας στραγγαλίζει με ή χωρίς προπαγάνδα. Εντάξει, η προπαγάνδα τον κατευθύνει στα ορατά θύματα, μα η καρδιά  αυτού του εύκολου χειρισμού ριζώνει στα βασικά μας ένστικτα. Λέγεται επιβίωση. Επιβίωση σε βάρος του άλλου. Πες το κι αυτοάμυνα, αν θες. Δικαιούμαι να ζήσω  εγώ και να πεθάνεις εσύ. Είσαι άνεργος, μετανάστης, φυλακισμένος; Είσαι ο πρώτος μου στόχος. Μα δεν θα σταματήσω εδώ. Γιατί κι όταν εκλείψουν οι άνεργοι, οι μετανάστες, οι φυλακισμένοι κι η κρίση χειροτερεύει, θα βρω άλλους στόχους. Είσαι ο γείτονας που με στραβοκοίταξε; Είσαι ο διπλανός, το παιδί του διπλανού, το ξένο, το ελληνάκι από την άλλη πόλη, ο γάβρος και είμαι ο βάζελος; Ε, όποιος κι αν είσαι, είσαι σε σχέση με μένα υπάνθρωπος. Γιατί δεν είσαι εγώ. Γιατί το παιδί μου έχει προτεραιότητα απ’ το δικό σου. Γιατί δικαιούμαι να σου αποσπάσω την μπουκιά απ’ το στόμα. Γιατί πεινάω. Ή ενδέχεται να πεινάσω.
Γιατί η ανθρωπιά είναι σαν τη Δημοκρατία μας. Αχυρένιο σπιτάκι του άλλοτε ανέμελου γουρουνιού. Είναι σαν τα καναρίνια στα παλιά ανθρακωρυχεία. Πεθαίνει πρώτη στη διαρροή επικίνδυνων αερίων. Γιατί όταν το εγώ μας νομιμοποιείται  να κυριαρχήσει στην ύπαρξη του άλλου, ανθρωπιά δεν θεμελιώνεται. Και τι σου λέω τώρα; Ν’ απαρνηθούμε τα βασικά μας ένστικτα; Μπας και να κρατήσουμε την ανάσα μας;
Ε, λοιπόν μπορείς ν’ ανασάνεις. Βαθιά. Δεν σου ζητάω τίποτα. Μα το δικό μου το εγώ, θα το φιμώσω. Δεν θ’ αποδέχομαι πως η ζωή μου είναι ακριβότερη απ’ τη δική σου. Όχι γιατί δεν μ’ αγαπάω, μα επειδή μου είναι αδύνατο κι ολότελα περιττό να ζήσω χωρίς αγάπη. Γιατί πώς θα ζήσω, αν εσύ μου πεθάνεις; Βλέπεις, παραμένω εγωίστρια. Εμένα σκέφτομαι και τη μοναξιά μου. Και που δεν μπορώ χωρίς εσένα. Δεν θα ξέρω τι να με κάνω, αν μείνω μόνη. Πάρε λοιπόν τη σειρά και την μπουκιά και το σπίτι και το ΕΣΥ, κυρίως όμως πάρε το εγώ μου.

Υ.Γ. Και τη φίλη μου, θα συνεχίσω να την αγαπάω. Την έχω αγαπήσει χρόνια πριν και δεν περνάει αυτό όπως το συνάχι.

Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία…

Του Σταμάτη Στεφανάκου, απο το environment.gr...
Ο συγκεκριμένος στοίχος του Ανδρέα Κάλβου, δίνει την πληρέστερη απάντηση  τι μας χρειάζεται σήμερα.
Σήμερα που η ελευθερία μας, τίθεται σε αμφισβήτηση. Σήμερα που  η αξιοπρέπεια μας ως άνθρωποι ποδοπατείται. Σήμερα που τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα κοινωνικά κεκτημένα, τα αυτονόητα κάποια άλλη εποχή, θεωρούνται ενοχλητικές  «λεπτομέρειες», και βιάζονται ασυστόλως.
Θα βρείτε πολλά κείμενα, ιδεολογικά και μη, που θα σας λένε ότι ο ξεσηκωμός είναι λύση. Σας προτείνω να πάμε ένα βήμα πίσω. Στα βασικά , στην ουσία του πράματος.
Ξεσηκωμός; Ναι. Ανατροπή ; Ναι. Αντίσταση σε όλο αυτή την καταστροφή; Ναι.
Αλλά υπάρχει ένα αναθεματισμένο  «αλλά». Για να γίνουν πράξη και να μην μείνουν απλά θέλω, χρειάζεται πίστη και θυσίες. Πίστη σε ένα καλύτερο κοινό αύριο και θυσία του εγώ.
Αυτές οι δυο προϋποθέσεις δεν  είναι θεωρίες, είναι το θεμέλιο. Ειδάλλως να το πω ωμά, δεν πρόκειται να πάμε πουθενά.
Θέλει τόλμη να πιστέψεις σε κάτι μεγαλύτερο από  σένα, να γίνει υπέρτατη αξία το κοινό καλό και όχι το ατομικό συμφέρον . Να το νιώσεις να σε αγκαλιάζει και να σε απορροφάει. Θυσιάζεις το εγώ σου μπροστά στο μέγεθος της πίστης που απαιτείται.
Θέλει αρετή και αυτοθυσία να ξεχάσεις την «προσωπική» σου αλήθεια για το συλλογικό καλό.  Η εγκατάλειψη της αλαζονείας του «ξέρω» και της αποδοχής ότι το σύνολο  είναι πάνω από όλα, δεν είναι μια χριστιανική ή μια πολιτική θέση. Είναι βαθύς μετασχηματισμός της ανθρώπινης σου υπόσταση από ατομική σε συλλογική.
Καμία ιδεολογία , καμία φιλοσοφική θέση , καμία θρησκεία αν θέλετε δεν μπορεί να λειτουργήσει με αποκομμένες  ανθρώπινες προσωπικότητες και με βάση τον ατομικισμό.
Αυτό που έχουν πετύχει σήμερα,  με διάφορους επικοινωνιακούς τρόπους, με την απαξίωση των ηθικών και κοινωνικών αξιών, την αλλοτρίωση της παιδείας και την διάδοση του ωχαδερφισμού είναι αυτό ακριβώς: μας έχουν μετατρέψει από ολοκληρωμένες προσωπικότητες σε ατομικές  παρενθέσεις.
Με τακτική καρότου και μαστιγίου μια ολόκληρη κοινωνία αντί να δρα σαν σύνολο ανθρώπινων προσωπικοτήτων έχει μετατραπεί σε απομονωμένα άτομα.  Κάναμε εύκολο το παιχνίδι τους.
Στρέφουν το καθένα να δει το πρόβλημα του ως δικό του και μέσω της απομόνωσης που έχουν επιβάλλει και της διάλυσης των βασικών κοινωνικών δεσμών, γινόμαστε εύκολοι στην  διαχείριση   και προβλέψιμοι.
Με την καλλιέργεια δε ενός ψεύτικου μοντέλου ζωής βασισμένο στην κατανάλωση και την απληστία μας οδήγησαν να χαθούμε σε  μια επίπλαστη πραγματικότητα που  αντιπροσωπεύει μια επιφανειακή και πρακτικά εικονική ζωή, βασισμένη στην κατανάλωση. Στην πράξη;  Στην πράξη μας έχουν αποχαυνώσει περισσότερο από ότι να μας τάιζαν  κάθε μέρα με ένα κοκτέιλ χημικών.
Ο ατομικός ευδαιμονισμός έχει εξελιχτεί στην υπέρμετρη κοινωνική αξία.
Δεν αρκεί για να σπάσει το απόστημα αυτό, άρθρα, κείμενα, και θεωρίες. Θέλει να αλλάξουμε τρόπο ζωής. Ριζικά. Και να γίνει πρακτική ζωής.
Προσθέστε ότι έχουν διαστρεβλώσει πλήρως δε και έννοιες όπως η αλληλεγγύη, ο ανθρωπισμός , η πολιτική και η δικαιοσύνη.  Η αλληλεγγύη έχει γίνει ίσο με την ιδρυματοποιήση και την παθητικότητα, ο ανθρωπισμός έχει καταλήξει σε ατομικισμό, ο πολίτης ιδιώτης και η δικαιοσύνη φενάκη αφού η ισονομία έχει γίνει κενού νοήματος αξία.
Ανατροπή στον τρόπο σκέψης μας χρειάζεται. Και ξεκινάμε με το βασικό: το δικό μου πρόβλημα είναι και του διπλανού, και του διπλανού μου και δικό μου.
Τόλμη για να γίνει καθένας από εμάς αυτόβουλο όν, χωρίς ανάγκη καθοδηγητή υπακούοντας όμως στο γενικό καλό.
Αρετή που υποστηρίζει την προσφορά στην θέση της απληστίας.
Τελειώνοντας θα πω μια φράση από τους Τέσσερεις Σωματοφύλακες: ΕΝΑΣ για όλους, ΟΛΟΙ για ένα. Νομίζω τα λέει όλα.
s.stefanakos@gmail.com

Η πολιτική τού «ναι μεν…»

Του Γιώργου Σταματόπουλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Διαφωνεί με την επιστράτευση η Δημοκρατική Αριστερά, σοβαρότατα μάλιστα, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αίρει την εμπιστοσύνη της στην κυβέρνηση, αυτό δα έλειπε. Το σχήμα τούτο μπήκε στην κυβέρνηση για να σωθεί η χώρα, να μην οδηγηθεί σε αδιέξοδο (παρά το περίτρανο «Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα») και να φανούν λίγο τα στελέχη της σε εξουσιαστικούς θώκους. Διαφωνούν ενίοτε με τις αυθαίρετες αποφάσεις πρωθυπουργού και υπουργών, αλλά δεν είναι και σοβαρός λόγος η διαφωνία τούτη να θρυμματιστεί η κυβερνητική συνοχή.

Φαίνεται αστείο. Ισως να “ναι. Πολλοί όμως θεωρούν ότι πίσω από την πολιτική τού «ναι μεν, αλλά» θεριεύει η ουσία του μεταρρυθμιστή, αυτού που θέλει, με δημοκρατικές διαδικασίες, να αλώσει το πολιτικό σύστημα από μέσα. Η ηπιότης είναι χαρακτηριστικό του μεταρρυθμιστή” λάβαρό του το αναίμακτο της πολιτικής αλλαγής, η πύργωση των θεσμών και, παρακαλώ, το δικαίωμα στη διαφορετική άποψη. Α, ο διάλογος πάνω απ” όλα. Ποιος διαφωνεί μ” αυτό το ειρηνικό «οπλοστάσιο»; Αν εξαιρέσουμε τους ντούρους επαναστάτες, μηδενιστές και διαφόρους με φασιστική ιδεολογία, ουδείς.

Το ότι είναι καθηλωμένο σ” ένα μικρό ποσοστό το κομματικό σχήμα της ΔΗΜΑΡ ίσως να δείχνει ότι δεν έχει διείσδυση στη λαϊκότητα, τα μέλη της, όμως, υπερηφανεύονται ότι χτίζουν σιγά σιγά τη Δημοκρατία. Αν ενθυμηθούμε ότι για να φτάσουμε στον Περικλή χρειάστηκε να παρελάσουν Θησέας, Σόλων, Κλεισθένης, Εφιάλτης και περίπου τέσσερις αιώνες, τότε η ΔΗΜΑΡ έχει δίκιο” κάποια στιγμή στο μέλλον θα δικαιωθεί. Διότι ώσπου να γεννηθεί μια ιδέα, να γίνει γνωστή, να ωριμάσει και, τέλος, να καρπίσει, ε, θα περάσουν χρόνοι πολλοί.

Είναι κοινωνικός νόμος, θα “λεγε κανείς, ανάλογος της φυσικής εξελικτικής διαδικασίας. Τα «αστέρια» της ΔΗΜΑΡ φαίνονται καλά διαβασμένα. Τους βοηθάει και το μαρξιστικό παρελθόν (συμμαχίες και με δαίμονες προκειμένου να επιτευχθεί ο σκοπός) και έτσι εμφανίζονται με καθαρή συνείδηση στην κοινωνία και στους εργαζόμενους. Δεν φαίνεται επίσης να πολυσκοτίζονται για τον αυταρχισμό της κυβέρνησης, για την ολοένα και σκληρότερη εφαρμογή όσων έχει διατάξει η αλλοδαπή τρόικα, για την επικίνδυνη ολισθηρότητά της προς ακροδεξιές κατευθύνσεις.

Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι βρίσκεται σε δύσκολη θέση ο κυβερνητικός εταίρος. Για το ΠΑΣΟΚ δεν γίνεται λόγος” έχει παραδώσει γην και ύδωρ στις αποφάσεις της κυβέρνησης μπας και διασώσει τίποτα από την άλλοτε κραταιά, αποκλειστική του κυβερνητική αίγλη.

Προφανώς γνωρίζουν οι δύο εταίροι που στηρίζουν την κυβέρνηση ότι οδεύουμε ολοταχώς, αν δεν αντιδράσει η κοινωνία, σε ολοκληρωτικής μορφής διακυβέρνηση (απολύσεις, συλλήψεις, αστυνομοκρατία, περιφρόνηση της Βουλής, εμπόλεμη κατάσταση με την κοινωνία). Αυτά συμβαίνουν ήδη αυτή τη στιγμή, άρα δεν είναι απλοί οιωνοί, μήτε καν οιονεί οιωνοί, είναι η ζοφερή πραγματικότητα, που πνίγει την ελληνική κοινωνία.

ΥΓ.: Η επιστράτευση των εργαζομένων στο μετρό ξεσηκώνει θύελλα διαμαρτυριών με φόβο τη διάχυση εμφυλιοπολεμικού κλίματος στην κοινωνία. Η κυβέρνηση, που είναι υπεύθυνη για όλα, προβάλλει την ταλαιπωρία των επιβατών. Οι ταλαιπωρημένοι επιβάτες πού επιρρίπτουν την ταλαιπωρία τους;

gstamatopoulos@efsyn.gr

Πατριωτισμός και φοροκλοπή...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ, απο την Ελευθεροτυπια...
Ξεκαρδίζονται στα γέλια με το κακόγουστο χωρατό τους να αλληλοαποκαλούνται Ρομπέν των Δασών -από την ανάποδη βεβαίως: ληστεύουν τους πολλούς μέχρι λιμοκτονίας για να θησαυρίζουν οι ίδιοι- ελάχιστοι, αλλά δαρβινικά προνομιούχοι, καπάτσοι και πανίσχυροι.
Στην καυτής επικαιρότητας συναρπαστική ταινία του (Le Capital), ο Κώστας Γαβράς, με τη γνωστή κοινωνική ευαισθησία, δεν κρύβει λόγια για τους αδίστακτους κερδοσκόπους (και) της κρίσης, που λυμαίνονται την ανθρωπότητα με τα 200 εκατομμύρια ανέργους και τα δύο δισεκατομμύρια πεινασμένους μέχρι θανάτου. Τους παρουσιάζει χωρίς ψιμύθια και προσωπεία, όπως ακριβώς είναι. Αποκρουστικά γυμνοί: άπληστοι και ακόρεστοι άρπαγες, αμοραλιστές, άφιλοι και απάτριδες, αυτάρεσκοι και αλαζόνες, απάνθρωποι. Με μαφιόζικη νοοτροπία, οργάνωση και λειτουργία, με υποτακτικούς, γύρω τους, πολιτικούς, μπάτσους, μανδαρίνους και δημοσιογράφους, έχουν μοναδικό αφέντη και θεό τους το χρήμα.
Αλλο να το βλέπεις στην οθόνη κι άλλο να το οσφραίνεσαι στον περιστασιακό περίγυρο. Στο φιλικό τραπέζι πήγαινα γυρεύοντας, καθώς τσιγκλούσα τον μεγαλοεπιχειρηματία πλάι μου:
- Την έκανε, μαθαίνω, ο δικός σου. Πούλησε την επιχείρηση και το μισό δισεκατομμύριο ευρώ, που τσέπωσε, όπως λένε, το 'βγαλε αμέσως έξω.
- Καλά έκανε. Και με το νόμο. Δικά του είναι τα λεφτά και τα κάνει ό,τι θέλει. Τα μεταφέρει όπου τον συμφέρει.
- Συζητήσιμο, θα 'λεγα, το κατά πόσον είναι «δικά του» τα λεφτά... Και την έρμη Ελλαδίτσα, που βούλιαξε, λεηλατημένη και καθημαγμένη, την έχουμε μόνο για ξάπλες, μάσες, επίδειξη και μόνιμες διακοπές;
- Το χρήμα, όπως ξέρεις καλά, δεν έχει πατρίδα.
- Ξαναπές το! Ούτε οι μεγαλολεφτάδες, απ' ό,τι βλέπω. Μόνο που έχουν συνεχώς την πατρίδα στο στόμα τους και προκαλούν ασύστολα τους όλο και περισσότερους βυθισμένους στην ανέχεια και την απόγνωση. Κάθε τρεις και λίγο ο δικός σου μάς τσαμπουνάει προτάσεις προς την κυβέρνηση και παραινέσεις στα συνδικάτα και τους πολίτες για το πώς θα σώσουμε την πατρίδα!...
Εντονα και δικαίως προβλήθηκε από τα ΜΜΕ η απροκάλυπτη ελληνολατρία, που εξεδήλωσε ο Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ αποχαιρετώντας την προεδρία του Eurogroup. Μόνο που πέρασε στο ντούκου το ότι κατηγόρησε ευθέως για έλλειψη πατριωτισμού τους Ελληνες κροίσους, που φοροδιαφεύγουν ατιμώρητα και φυγαδεύουν στο εξωτερικό εκατοντάδες δισεκατομμύρια, περισσότερα και από το δημόσιο χρέος.
Το τελευταίο, ωστόσο, δεν είναι άλλο ένα ελληνικό προνόμιο στην Ευρώπη. Μέγας ντόρος βλέπουμε ότι ξεσηκώθηκε στη Γαλλία, όπου έχουν περί πολλού τον πατριωτισμό, με τα τρανταχτά ονόματα φοροφυγάδων, που αυτοεξορίστηκαν, όταν ο Φρανσουά Ολάντ αποπειράθηκε ανεπιτυχώς να θεσπίσει νόμο για να φορολογείται με 75% το πάνω από ένα εκατομμύριο ευρώ ετήσιο εισόδημα.
Από όλους τους αρνησιπάτριδες φοροφυγάδες τη μεγαλύτερη κατακραυγή συγκέντρωσε ο εξαίρετος, φευ, και δημοφιλέστατος ηθοποιός Ζεράρ Ντεπαρντιέ. Είναι, όντως, θλιβερό το θέαμα να αυτογελοιοποιείται για το χρήμα, καίτοι ζάπλουτος, ο ανασούμπαλος Οβελίξ του γαλλικού σινεμά, έτσι όπως υμνεί, ντυμένος κοζάκικα, τη δημοκρατία του Πούτιν...
Εμείς δεν κινδυνεύουμε από αυτά. Οι μεγαλολεφτάδες μας φυγαδεύουν τα κεφάλαιά τους στην Ελβετία και αράζουν, διά παν ενδεχόμενο, τα κότερά τους στα λιμάνια της Ολλανδίας, αλλά δεν το κουνάνε απ' εδώ. Πού θα βρουν καλύτερα; Κανένας νόμος Ολάντ δεν τους απειλεί. Μόνο 226 (και οι 95 από αυτούς μισθωτοί!) δήλωσαν το 2011 εισόδημα πάνω από 500 χιλιάδες ευρώ -και λοιπόν; Με το φορολογικό του νόμο ο Γ. Στουρνάρας έσφιξε κι άλλο το βρόχο στο λαιμό μισθωτών και συνταξιούχων, αλλά άφησε άθικτες τις προκλητικές φοροαπαλλαγές των προνομιούχων, αν και μας διαβεβαίωσε ότι θα ασχοληθεί με τη φοροδιαφυγή σε τρία τέρμινα...
Με ετήσιο κόστος 20 δισ., η διαφθορά οργιάζει, η παραοικονομία πέρασε το 30%, οι κουκουλοφόροι της λίστας Λαγκάρντ τρία χρόνια χαχανίζουν καθώς οδεύουμε στην παραγραφή. Και σ' αυτό το πέλαγος της ανομίας ο Ν. Δένδιας, εραστής του Νόμου και της Τάξης, ψαρεύει στα απόνερα... γκαζάκια της τρομοκρατίας -τρομάρα μας...
Αλλά κάθε γενίκευση κάποιους αδικεί. Δεν είναι όλοι, ευτυχώς, οι επιχειρηματίες μας φοροφυγάδες και μειωμένου πατριωτισμού. Προ διμήνου βρέθηκα σε μια εκδήλωση για το «ηθικώς επιχειρείν», όπου, παρόντος του Προέδρου της Δημοκρατίας, το ICC HELLAS βράβευσε τον ευεργέτη Νικ. Παπαγεωργίου (με δωρεά του το ομώνυμο νοσοκομείο). Τιμήθηκαν, επίσης, άλλοι οκτώ επιχειρηματίες. Σχεδόν όλοι τους τόνισαν ότι το βασικό τους κίνητρο για την επιχειρηματική τους δραστηριότητα είναι η αγάπη τους για το χειμαζόμενο τόπο. Και μόνο που το έλεγαν, έκανε λαμπερή την εκδήλωση μέσα στον διαρκώς επιδεινούμενο ζόφο.
Κι ωστόσο, ελάχιστη δημοσιότητα είχε. Κρίμα...

Το λάθος των 25 δισ. ευρώ...

Κιμπι...
Στον Ταλλεϋράνδο, τον Γάλλο διπλωμάτη που υπηρέτησε με επιδεξιότητα και τυχοδιωκτισμό τόσο τους λαομίσητους Γάλλους βασιλείς, όσο και την Επανάσταση, τον Βοναπάρτη και την Παλινόρθωση,αποδίδεται το περίφημο απόφθεγμα: «Ήταν χειρότερο από έγκλημα. Ήταν λάθος!». Αυτό ήταν το απαθές σχόλιό του στην είδηση της εκτέλεσης ενός δούκα, τον οποίο ο Ναπολέων θεώρησε ύποπτο συνωμοσίας για την παλινόρθωση των Βουρβόνων. Η εξέλιξη της ιστορίας δικαίωσε τον Ταλλεϋράνδο. Ο Βοναπάρτης έσπευσε να αυτοανακηρυχθεί αυτοκράτορας, επιταχύνοντας έτσι τον συνασπισμό των εστεμμένων της Ευρώπης εναντίον του, ο οποίος και τον συνέτριψε.
Η «ατάκα» του Ταλλεϋράνδου στοιχειώνει παράδοξα τη μνημονιακή μας πραγματικότητα. Νιώθει κανείς αμηχανία ακόμη και στη διαχείριση του θυμού του για όσα συμβαίνουν. Ποια είναι χειρότερα; Τα εξακριβωμένα εγκλήματα εις βάρος της κοινωνίας ή τα λάθη των μετασχηματιστών και των μαθητευόμενων μάγων της;
Πριν από περίπου έναν χρόνο, η Βουλή βρέθηκε ενώπιον ενός ανάλογου διλήμματος. Η διόγκωση του ελλείμματος του 2009 σταδιακά από το 6% στο 15,8% ήταν έγκλημα ή λάθος; Το δίλημμα δεν σχετίζεται τόσο με τις θεωρίες συνωμοσίας για τη διαδρομή μέσω της οποίας η Ελλάδα οδηγήθηκε στα μνημόνια. Ας υποθέσουμε ότι από τη στιγμή που οι αγορές ανακάλυψαν το σαθρό ελληνικό οικοδόμημα δεν χρειάζονταν κάποιο ιδιαίτερο  σχέδιο για να εκτοπίσουν την Ελλάδα από κάθε πρόσβαση στον δανεισμό. Αλλά, η απάντηση της δικομματικής (ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ) εξεταστικής παρωδίας πέρυσι τον Μάρτιο κατέληξε στη διφορούμενη εκδοχή ενός «πολιτικού εγκλήματος» (ως προς τη διετία Καραμανλή που δεν έλαβε έγκαιρα μέτρα) και ενός «διαχειριστικού λάθους» (ως προς τη λογιστική της «διαφάνειας» που επέβαλε η κυβέρνηση Παπανδρέου). Η κυβερνώσα Ν.Δ. καλόν είναι να φρεσκάρει τη μνήμη της για το τι έλεγε και για το «έγκλημα» και για το «λάθος». Διότι βάσει αυτού του «λάθους» πορεύεται μέχρι σήμερα.
Το λάθος κυμαίνεται μεταξύ 13 και 27 δισ. ευρώ, βάσει των καταγγελιών της Ζωής Γεωργαντά, πρώην μέλους της διοίκησης της ΕΛΣΤΑΤ, που αντιμετωπίστηκε περίπου ως «γραφική». Και στη βάση αυτού του λάθους ελήφθησαν μέτρα λιτότητας  5,5 δισ. ευρώ σε πρώτη φάση και 25 δισ. τελικά με τα 2+1 μνημόνια.
Θα αναρωτηθεί κανείς: ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι το έλλειμμα του 2009 σκοπίμως «φουσκώθηκε», ώστε να ωριμάσει πολιτικά η ιδέα ένταξης της χώρας στο πρωτοφανές για την Ε.Ε. καθεστώς επιτροπείας, αυτό δεν αναιρεί το αντίστροφο «ξεφούσκωμα» που είχε επιβάλει το σημιτικό εκσυγχρονιστικό «έπος». Ναι, αλλά η διαφορά ανάμεσα στον διπλασιασμό και τον τριπλασιασμό του ελλείμματος αντιστοιχεί σε τουλάχιστον 5 δισ. ευρώ. Και 5 δισ. ευρώ είναι σχεδόν οι αποκρατικοποιήσεις του 2013, οι συντάξεις του ΙΚΑ μισού χρόνου, τα επιδόματα 100.000 ανέργων για έναν χρόνο ή η «μαγιά» για 100.000 θέσεις εργασίας. Εν ολίγοις, το «λάθος» των 5, 13, ή των 27 δισ. ευρώ το πληρώνουν εκατομμύρια άνθρωποι. Σε χρήμα και σε είδος. Άρα, είναι ένα λάθος που πέραν της περιουσιακής ζημιάς (αστική ευθύνη) έχει προκαλέσει και ανθρωπιστική (ποινική ευθύνη). Είναι ένα λάθος στα όρια του εγκλήματος. Ή ένα εγκληματικό λάθος.
Ενός λάθους μύρια έπονται. Αν το λάθος της στατιστικής απογείωσης του ελλείμματος ήταν το εφαλτήριο μιας κρίσης που (ξανα)έγινε ευρωπαϊκή και παγκόσμια, τι να πει κανείς για το κυνικά ομολογούμενο λάθος του ΔΝΤ, του βασικού τεχνοκρατικού πυλώνα της τρόικας, για την επίδραση των πακέτων λιτότητας στην ελληνική οικονομία; Μέχρι τώρα η επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ περιοριζόταν στο να αιτιολογεί τις τερατώδεις αποκλίσεις από τις αρχικές εκτιμήσεις του οργανισμού για την ύφεση με την υπερβολική δόση λιτότητας που -και καλά- επέβαλε η γερμανική ηγεσία. Και ο Πόλ Τόμσεν απλώς πέταγε στο τραπέζι μια αναθεωρημένη πρόβλεψη, μαζί με μερικά καρφιά για καθυστερήσεις στην υλοποίηση των «μεταρρυθμίσεων» από την ελληνική κυβέρνηση και για την ανάγκη αλλεπάλληλων «κουρεμάτων» του ελληνικού χρέους. Πίσω από αυτά τα μισόλογα στήθηκε κι ο μύθος περί αβυσσαλέας αντίθεσης μεταξύ ΔΝΤ και γερμανικής ηγεσίας στη συνταγή της ελληνικής προσαρμογής.
Το καινούργιο στοιχείο είναι η ομολογία ότι όλη η «βρομοδουλειά» του ΔΝΤ στην Ελλάδα βασίζεται σε ένα «λάθος». Ο επικεφαλής οικονομολόγος του οργανισμού Ολιβιέ Μπλανσάρ, σ’ ένα τεχνοκρατικό κείμενο, δίνει στεγνά την τρόικα και τους πολλά βαρείς χαρτογιακάδες της, αποκαλύπτοντας εμμέσως πλην σαφώς μια εσκεμμένη υποτίμηση της υφεσιακής επίπτωσης της λιτότητας. Έτσι μπήκε στη ζωή μας ο «πολλαπλασιαστής», όπως τα spreads πριν από τρία χρόνια έγιναν η «καλημέρα» μας. Ο συντελεστής που υπολογίζει τι επίδραση έχει στο ΑΕΠ μιας οικονομίας κάθε πακέτο περικοπών που προωθεί μια κυβέρνηση, πόση ύφεση προκαλεί 1 ευρώ λιτότητας στις δημόσιες δαπάνες, επενδυτικές ή καταναλωτικές. Ή, αντιστρόφως, πόση ανάπτυξη φέρνει 1 ευρώ αύξησης των δαπανών.
Οι αρχιτέκτονες των μνημονίων όρισαν ως πολλαπλασιαστή για το ελληνικό πρόγραμμα λιτότητας το 0,5. Υπολόγισαν, δηλαδή, ότι κάθε ευρώ λιτότητας θα προκαλούσε μόλις 50 λεπτών ύφεση. Ήτοι, τα 5,5 δισ. του πρώτου πακέτου -που έγιναν 14,5 με το δεύτερο πακέτο μέτρων και περίπου 30 δισ. με το τρίτο κύμα μέτρων μέχρι και το 2016-, θα απέδιδαν ύφεση μόλις 15 δισ. μέχρι το 2016. Τόση μετριοπάθεια! Μέχρι στιγμής, κι ενώ έχουν εφαρμοστεί λιγότερα από τα μισά μέτρα λιτότητας, έχουν εξαερωθεί 30 δισ. ευρώ από το ελληνικό ΑΕΠ. Σόρι, ο δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής ήταν λάθος, λέει ο Μπλανσάρ, έπρεπε να τον ορίσουμε στο 1, στο 1,5, ίσως και στο 1,7. Άλλωστε τέτοιους πολλαπλασιαστές χρησιμοποίησε το ίδιο το ΔΝΤ στις εντελώς πρόσφατες εκτιμήσεις του (Οκτώβριος) για την παγκόσμια οικονομία. Διπλάσιους ή τριπλάσιους από τον «ελληνικό».
Το «λάθος» μεταφράζεται σε μια ύφεση που στο κλείσιμο της τριετίας του μνημονίου, τον προσεχή Μάιο, μπορεί να προσεγγίζει το 20% και στο τέλος της «θεραπείας» το 2016 να υπερβαίνει το 30%. Περίπου 42 δισ. ΑΕΠ, πραγματικού πλούτου, θα έχουν κάνει φτερά. Αν σ’ αυτά προσθέσει κανείς τους 1,5 εκατ. ανέργους, τα 50 δισ. δημόσιας περιουσίας που θα έχει ιδιωτικοποιηθεί, τα άλλα τόσα ιδιωτικής περιουσίας των υπερχρεωμένων που θα έχει απαλλοτριωθεί, τους αυτόχειρες, τους καταθλιπτικούς, τους νέους μετανάστες, τους νεόπτωχους, τότε το «λάθος» γίνεται ένα κανονικό ανθρωπιστικό έγκλημα. Μια κοινωνική γενοκτονία.
Πώς πληρώνονται τα λάθη; Στη ζωή των κοινών θνητών δεν ισχύει το κλισέ «μετά την απομάκρυνσιν εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται». Ένας υπάλληλος, ένας πολίτης, έχει αντικειμενική ευθύνη για κάθε λάθος του που προκαλεί περιουσιακή ζημία. Αν, μάλιστα, αποδειχθεί και δόλος ή βαριά αμέλεια, το «λάθος» γίνεται «έγκλημα» και επιφέρει ποινικές συνέπειες. Υπάρχει η κλασική ταινία του Τζαβέλα «Μια ζωή την έχουμε», όπου ο τίμιος ταμίας τραπέζης Κλέων προσπαθεί να ανακαλύψει την πηγή ενός λάθους, ενός πλεονάσματος 1.101.101,10 δραχμών, κι επειδή αδυνατεί να το εξηγήσει αποφασίζει να το καταχραστεί και να ζήσει «ντόλτσε βίτα». Καταλήγει στη φυλακή, αποφυλακίζεται, όμως, μετά πολλών επαίνων, ώστε να καλυφθεί η λαμογιά του διευθυντή της τράπεζας, που αποτελεί και την αιτία του μυστηριώδους πλεονάσματος. Αδέκαρος και προδομένος από το ερωτικό έπαθλο του σύντομου πλουτισμού του, μια επαγγελματία κυνηγό παχυλών πορτοφολιών, μεταναστεύει στην Αμερική.
Στο μεγάλο ταμείο του καπιταλιστικού σύμπαντος δεν υπάρχει μηχανισμός κολασμού και επανορθώσεων. Η ιστορία του ΔΝΤ είναι μια σειρά από «λάθη» και «εγκλήματα» εις βάρος κοινωνιών για τα οποία ουδείς, πολιτικός ή τεχνοκράτης, έχει λογοδοτήσει ποτέ. Η περίφημη τιμωρητική λειτουργία των αγορών είναι μια απάτη. Όπως αποδεικνύει η εξέλιξη της ελληνικής τραγωδίας, οι αγορές επιβραβεύουν την πλήρη εφαρμογή του εγκληματικού λάθους. Τα spreads πέφτουν, ενώ επισωρεύονται ερείπια ύφεσης 20%.
Ο μόνος μηχανισμός απόδοσης δικαιοσύνης είναι αυτός που διαθέτουν οι κοινωνίες. Στην περίπτωση του ΔΝΤ και των εντολοδόχων του, η δικαιοσύνη απονέμεται με την αντιστροφή του ρητού: Το λάθος πληρώνεται μόνο με την απομάκρυνση του Ταμείου. Του Διεθνούς Νομισματικού και όποιου άλλου.

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ
Κλέων: Ορίστε. Καινούργιο τσιγάρο πεταμένο. Τρεισήμισι δεκάρες. Μανώλης: Κακομοίρη μου! Σκέπτεσαι τις τρεισήμισι δεκάδες και δεν σκέφτεσαι τις τρεισήμισι χιλιάδες λίρες.
Κλέων: Αχ… Αυτές σκέφτομαι κι έχω ζαλιστεί.
Μανώλης: Αχ… Έπρεπε να ’ταν άλλος στη θέση σου. Άλλος…
Κλέων: Άλλος; Δεν ξέρω αν αυτό λέγεται τιμιότης ή δειλία… Δειλία, ε;
Μανώλης: Δειλία. Τη θεωρία του μανδαρίνου την ξέρεις;
Κλέων: Ποιανού;
Μανώλης: Εάν σου πουν ότι τώρα, εδώ στην Αθήνα, θα πατήσεις ένα κουμπί και την ίδια στιγμή στα βάθη της Κίνας θα πεθάνουν τρεις χιλιάδες μανδαρίνοι, αλλά εσύ θα γίνεις πάμπλουτος, το πατάς το κουμπί;
Κλέων: Τρεις χιλιάδες μανδαρίνοι στα βάθη της Κίνας…
Μανώλης: …Κίτρινοι σαν τις χρυσές τις λίρες
Κλέων: Πες τρεισήμισι. Κάθε μανδαρίνος και λίρα…. Και πάλι θα το σκεφτόμουνα.

Γιώργου Τζαβέλλα, «Μια ζωή την έχουμε»

(Επενδυτής, 26/1/2013)

Πότε θα επιστρατευτεί η λογική;

του Μιχαλη Γουδη, απο την Parallaxi...
Ποιος είπε ότι η λογική είναι απλό πράγμα; Η χώρα βρίσκεται σε κρίση, παρατεταμένη. Οικονομική και πολιτική. Κοινωνική αλλά και εγκεφαλική, όπως φαίνεται. Η παρακολούθηση των επεισοδίων του πρόσφατου σίριαλ με την απεργία των εργαζομένων στο μετρό και όσων την ακολουθήσαν ήρθε να προστεθεί στη σαπουνόπερα της λίστας Λαγκάρντ, στο κλιμακούμενο κύμα τρομοκρατίας, στο φορολογικό νομοσχέδιο κ.ο.κ. Τους τελευταίους μήνες το μέτρο και η λογική απουσιάζουν από όλες τις φερόμενες ως κορυφαίες ειδήσεις της ελληνικής επικαιρότητας. Ας μείνουμε, όμως, στην απεργία στο μετρό και ας επιχειρήσουμε τέσσερις παρατηρήσεις:
1. Αποδείχτηκε για μία ακόμη φορά περίτρανα ότι οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις έχτισαν παντοδύναμες συντεχνίες, οι οποίες είναι αδύνατον να διαλυθούν μέσα σε μερικούς μόλις μήνες. Μετά τη ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, τους οδηγούς ταξί, τους αγρότες και τόσους άλλους κλάδους ήταν η σειρά των συνδικαλιστών και των εργαζομένων στο μετρό να κάνουν επίδειξη στην ελληνική κοινωνία της τελευταίας ικμάδας της ισχύος που τους απέμεινε από το πελατειακό αλισβερίσι δεκαετιών.
2. Αποδείχτηκε ότι η σημερινή κυβέρνηση «συνεργασίας» είναι το πιο ασταθές πολιτικό κατασκεύασμα που θα μπορούσε να τοποθετηθεί στην κεφαλή μίας χώρας στην πιο τεταμένη περίοδο της πρόσφατης ιστορίας της. Μία κυβέρνηση που αδυνατεί να κάνει διάλογο με οποιονδήποτε πέραν της τρόικας. Που δεν έχει το σθένος να πάρει αυτόνομα μία σοβαρή απόφαση, όπως φάνηκε από τα νομοσχέδια που παρουσιάζει κατά καιρούς μέσω των δελτίων ειδήσεων και στη συνέχεια αποσύρει, αφού σφυγμομετρήσει την «κοινή γνώμη». Που εκπροσωπείται από ένα πολιτικό πρόσωπο ανίκανο ελέγξει τα λεγόμενά του και που βλέπει παντού την τρομοκρατική οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ. Που δε διστάζει να δοκιμάζει κάθε τόσο τα όρια της δημοκρατικής νομιμότητας σε μία συγκυρία που ούτως ή άλλως ευνοεί τα πάσης φύσεως άκρα. Μία κυβέρνηση που αρκείται στη συναισθηματικά φορτισμένη ξύλινη γλώσσα και στο σχηματισμό εντυπώσεων περί αλλαγής κλίματος στο εξωτερικό από τους εταίρους μας.
3. Αποδείχτηκε ξανά, έστω κι αν μάλλον λίγοι δέχονται να το δουν, ότι η απεργία δεν είναι η απάντηση σε όλα. Ένα μέσο πίεσης που ευτελίστηκε και έχει αχρηστευτεί στα χέρια λίγων κατευθυνόμενων και αμετροεπών συνδικαλιστών που απλά έτσι είχαν μάθει να εξυπηρετούν συνήθως τα συμφέροντά τους. Συνεχείς απεργίες εξυπηρέτησαν συντεχνιακά μικροσυμφέροντα και τώρα σε μία στιγμή που καλεί σε πραγματική διεκδίκηση και λαϊκή έκφραση, οι απεργίες είναι αυτές που διασπούν ό,τι έχει απομείνει από την κοινωνική συνοχή. Πώς ακριβώς νομίζουν οι απεργοί του μετρό πως το επιβατικό κοινό θα τους συμπαρασταθεί όταν του προσθέτουν άλλο ένα πρόβλημα στην ούτως ή άλλως δύσκολη καθημερινότητά του; Έτσι νομίζουν ότι γνωστοποιούν τα προβλήματα και τα αιτήματα του κλάδου τους; Το παιχνίδι παίζεται επικοινωνιακά και αυτό που μένει σε κάθε τέτοια χρονίζουσα κινητοποίηση σίγουρα δεν είναι τα γενεσιουργά της αίτια. Φροντίζουν τα δελτία των 8 γι’ αυτό. Αν αντίθετα εκτελούσαν κανονικά τα δρομολόγιά τους, οργανώνοντας παράλληλα μία εκστρατεία ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης των επιβατών, ίσως τα αποτελέσματα να ήταν διαφορετικά.
4. Αποδείχτηκε ότι μπορεί το ιδιότυπο χάος που επικρατεί στη χώρα ειδικά τον τελευταίο χρόνο να έχει πολλές σημαντικές συνέπειες (brain drain, αυτοκτονίες, απώλεια εσόδων από τον τουρισμό και τις εξαγωγές κ.α.), ωστόσο μάλλον βολεύει ακόμη τους τηλεοπτικούς και τους οικονομικούς κυρίαρχους. Και όσο θα συμβαίνει αυτό, τόσο θα συνεχίζουν να έχουν προτεραιότητα άλλες μέθοδοι στην επίλυση των ανοιχτών ζητημάτων έναντι της λογικής.

Μούφες, πεποιθήσεις, προπαγάνδα και... ο «Μπαμπινιώτης»...

Γελωτοποιος...
Εν αρχή ην ο Λόγος και το Χάος. Και ο Θεός είπε: Γεννηθήτω φως... (>>fast forward) Και ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο. (>>fast forward) Και το φίδι είπε στην Εύα: «καθ' ην ημέραν φάγητε απ' αυτού, θέλουσιν ανοιχθή οι οφθαλμοί σας, και θέλετε είσθαι ως θεοί». (>>fast forward) Και οι Πρωτόπλαστοι εξοριστήκανε από τον Παράδεισο (Pause).
Έτσι ξεκινάει η ιστορία της ανθρωπότητας: Με μια απάτη.

Η ερώτηση στο στόμα ενός πεντάχρονου είναι: Γιατί η Εύα πίστεψε τον Εωσφόρο και έφαγε το μήλο; Και τι είχε να κερδίσει ο Εωσφόρος εξαπατώντας την Εύα;
Ας απαντήσουμε στο μικρό μας φίλο ξεκινώντας από το δεύτερο σκέλος. Ο Εωσφόρος ήταν σαν ένα πολιτικό κόμμα. Και όπως είπε ο Βέμπερ, μόνος στόχος κάθε κόμματος είναι να κατακτήσει την εξουσία. Μπορεί όσο την κατέχουν να κάνουν και ωραία πράγματα (σπάνιο όσο οι περιπτώσεις του Μπάροουζ και του Σιδηρόπουλου), αλλά χωρίς αυτήν παθαίνουν σύνδρομο στέρησης. Και προκειμένου να εξασφαλίσουν τη δόση τους κάνουν ό,τι μπορούν.
Τα κόμματα είναι τζάνκια της εξουσίας.

Ένα ακόμα χαρακτηριστικό των κομμάτων είναι ότι έχουν κάποιες αρχές, μια ιδεολογία, ένα δόγμα. Δεν έχει σημασία κατά πόσο είναι πιστά στις αρχές τους ή αν κάθε τόσο τις τροποποιούν. Οι αρχές υπάρχουν ή φαίνεται ότι υπάρχουν. Ακόμα και το κόμμα των αναρχικών έχει κάποιες αρχές, ένα δόγμα.
Κόμμα χωρίς δόγμα είναι σχήμα του λόγου οξύμωρο.

Για να πάρει την εξουσία –ή μέρος της- κάθε κόμμα μπορεί να χρησιμοποιήσει διάφορες μεθόδους, αλλά η πιο συνηθισμένη (για όλα τα κόμματα) είναι η προπαγάνδα. Και προτού αρχίσετε να διαρρηγνύετε τα ιμάτια σας ας δούμε στο λεξικό τι σημαίνει η λέξη “προπαγάνδα”.

«Προπαγάνδα: (η) ουσ. [<λατιν. φρ. de propaganda fide = για τη διάδοση της πίστης] συστηματική προσπάθεια για διάδοση ιδεών, αρχών, δογμάτων.»
Η προπαγάνδα ως έννοια έχει πλέον αποκτήσει αρνητικό περιεχόμενο. Προπαγάνδα κάνουν μόνο οι «κακοί», οι «άλλοι», αυτοί που προσπαθούν να εξαπατήσουν με τα ψέματα τους. Ενώ «εμείς», οι «καλοί», προσπαθούμε να δείξουμε στους ανθρώπους την αλήθεια.

Η προπαγάνδα όμως, όπως είδαμε, δεν έχει σχέση με το περιεχόμενο των ιδεών -που διαδίδονται συστηματικά. Κάθε κόμμα προπαγανδίζει τη δικιά του άποψη της αλήθειας, της αλήθειας που ουσιαστικά δεν υπάρχει.

Το να υποστηρίζεις ότι η δική σου πολιτική αλήθεια είναι η μόνη αλήθεια, δε διαφέρει καθόλου απ’ το να λες ότι ο δικός σου Θεός είναι ο αληθινός. Ουσιαστικά είναι ένα ψέμα –ή τουλάχιστον ανακρίβεια.

«Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος», έλεγε ο Πρωταγόρας. «Δεν υπάρχει καλό και κακό», έλεγε ο Νίτσε, «αλλά ο άνθρωπος τα κάνει τέτοια».
Δεν υπάρχει καλή και κακή προπαγάνδα, ο άνθρωπος την πιστεύει ως τέτοια, ανάλογα αν συμφωνεί ή όχι με τις υπόλοιπες πεποιθήσεις του.
Φανταστείτε ένα κόμμα χωρίς δόγμα, χωρίς αρχές, χωρίς ιδεολογία, χωρίς τοποθέτηση. Αυτό είναι αδύνατο να συμβεί γιατί τα κόμματα απαρτίζονται από ανθρώπους και ψηφίζονται από ανθρώπους. Και λυπάμαι αν θα σας στεναχωρήσω αλλά πρέπει να σας το πω:
Οι άνθρωποι είναι τζάνκια των πεποιθήσεων.

Ο άνθρωπος πρέπει να πιστεύει σε κάτι για να συνεχίζει να ζει, ακόμα κι αν αυτό το κάτι είναι η πίστη ότι καμία πίστη δεν έχει αξία. Ακόμα και ο μηδενισμός είναι –ισμός, είναι μια πεποίθηση.

Αυτό μας φέρνει στο πρώτο σκέλος της ερώτησης του πεντάχρονου: Γιατί η Εύα πίστεψε το φίδι; (Ξεχάστε τα σεξιστικά στερεότυπα και τις φροϋδικές ερμηνείες).
Πριν μερικές μέρες αναρτήθηκε στο μπλοκ του Γελωτοποιού ένα σατιρικό κείμενο για μια υποθετική τηλεοπτική συνέντευξη του Μπαμπινιώτη. (Παρέμβαση Μπαμπινιώτη για την κατάληψη της «βίλα Αμαλίας» - http://sanejoker.blogspot.gr/2013/01/blog-post_14.html).
Και ενώ είναι εξωφρενικά εξωπραγματικό (ο ακαδημαϊκός και πρώην υπουργός να λέει στον αέρα «και ο κώλος της μαϊμούς είναι πράσινος» ή «Όλοι το ξέρουν, κύριε Τσίμα, ότι είσαστε ρουφιάνοι») πολλοί το πίστεψαν ως αληθινό.

Όχι οι συνδαιτυμόνες του Συμποσίου του Γελωτοποιού (ήτοι οι φίλοι με τους οποίους αμπελοφιλοσοφούμε στο μπλοκ), γιατί εκείνοι είχαν επίγνωση του πλαισίου αναφοράς, αλλά πολλοί από εκείνους που το διάβασαν σε άλλα μπλοκ ή το έλαβαν ως email.
Γιατί συνέβη αυτό; Την απάντηση –ή τουλάχιστον μια πιθανή απάντηση- μου την έδωσε ένας σχολιαστής: «Ήθελα να πιστέψω ότι είχε συμβεί αληθινά. Ότι κάποιος αναγνωρισμένος [sic] θα έλεγε έξω από τα δόντια όλα αυτά που θέλουμε να τους πούμε κι εμείς.»
Αυτό ακριβώς έπαθε και η Εύα: Ήθελε να πιστέψει ότι θα γινόταν θεός.

Επιπλέον: «nihil volitum quin praecognitum». Δε επιθυμούμε κάτι αν δεν το γνωρίζουμε από πριν.
Η καινούρια πεποίθηση πρέπει να συμφωνεί με τις υπόλοιπες πεποιθήσεις μας.

Αν πιστεύουμε ότι οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι (δεν το σχολιάζω αυτό), τότε θα δεχτούμε άκριτα οποιαδήποτε νέα πληροφορία σχετικά με τη διαφθορά τους: Ο Βενιζέλος έχει ένα εκατομμύριο δολάρια σε off shore εταιρία των νήσων Κάιμαν. Θα το πιστεύατε; Και θα δεχόσασταν με την ίδια ευκολία την είδηση ότι ο Μανώλης Γλέζος έχει ένα εκατομμύριο σε off shore;

Οι πρότερες πεποιθήσεις ευνοούν τη δημιουργία νέων και σχετικών.

Ο πανικός που δημιουργήθηκε από τις ραδιοφωνικές φάρσες των Ουέλς και Νοξ («Οι Αρειανοί του Όρσον Ουέλς - Η πιο «επιτυχημένη» φάρσα στην ιστορία των ΜΜΕ» http://sanejoker.blogspot.gr/2013/01/blog-post_1240.html   και  «Εξοργισμένοι άνεργοι καταστρέφουν το κοινοβούλιο - ραδιοφωνικό τρολάρισμα εν έτει 1926» http://sanejoker.blogspot.gr/2013/01/blog-post_23.html) στηριζόταν στις ήδη υπάρχουσες πεποιθήσεις, όπως ότι οι Κόκκινοι θέλουν να καταστρέψουν την ειδυλλιακή ζωή των Άγγλων ή ότι υπάρχουν Αρειανοί και ότι ο υπουργός εσωτερικών (με τη φωνή του Ρούζβελτ) ποτέ δε θα έλεγε ψέματα. Τεράστιο, φυσικά, ρόλο παίζει και η εγκυρότητα του μέσου, η οποία είναι μία ακόμα πεποίθηση: «Το BBC και το CBS είναι έγκυροι σταθμοί, δεν μπορεί να μεταδίδουν μια ψευδή είδηση».
Το πόσο παραπλανητική μπορεί να είναι μια τέτοια πεποίθηση φαίνεται από το ρόλο που παίζουν τα media στη διαμόρφωση της δημόσιας γνώμης. Όπως είπε και ο «Μπαμπινιώτης», τα ΜΜΕ είναι τόσο αμερόληπτα όσο πράσινος είναι ο κώλος της μαϊμούς. Και αυτό δεν είναι μια πεποίθηση του Γελωτοποιού, αλλά φυσιολογική απόρροια του status των ΜΜΕ.

Τηλεοπτικό σταθμό, για παράδειγμα, μπορούν να έχουν μόνο όσοι «κατέχουν». Όσοι κατέχουν πλούτο, πολιτικές γνωριμίες και διασυνδέσεις. Ο ιδιοκτήτης του σταθμού πρέπει να προστατέψει τον πλούτο του και τις γνωριμίες του. Πως μπορεί, λοιπόν, να είναι αμερόληπτος αφού εκ των πραγμάτων βρίσκεται στην κορυφή της μεροληψίας –εκείνο το περίφημο 1%.
(Από αυτή την απλή σκέψη μπορούμε να οδηγηθούμε στον ακόλουθο αφορισμό: Ηλίθιος δεν είναι ο κάθε Τσίμας ή Πρετεντέρης. Ηλίθιος είναι όποιος περιμένει οτιδήποτε άλλο από αυτούς.)

Όμως η συνέντευξη του «Μπαμπινιώτη» δε βγήκε στην τηλεόραση ούτε δημοσιεύτηκε σε έγκριτη εφημερίδα, παρά μονάχα σε περιφερειακά μπλοκ ή στάλθηκε με προσωπικά ηλεκτρονικά μηνύματα. Γιατί έγινε πιστευτή;
Ας πούμε πρώτα ότι η σημαντικότερη διαφορά ανάμεσα στα «παλαιά μέσα» και στο διαδίκτυο είναι η δημοκρατικότητα του νέου μέσου. Για να πάρεις μέρος στη διακίνηση ιδεών και ειδήσεων μέσω ίντερνετ το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένας υπολογιστής.

Αυτή ακριβώς τη δημοκρατικότητα προσπαθούν να αφανίσουν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα τύπου Κίνας με απροκάλυπτες παρεμβάσεις (για την «ασφάλεια του καθεστώτος») και τα ολοκληρωτικά καθεστώτα της δυτικής «ΤΙΝΑ» (There Is No Alternative) με υποχθόνιες παρεμβάσεις -που συνήθως έχουν να κάνουν με την «ασφάλεια των πολιτών».
Αλλά και η δημοκρατικότητα του ίντερνετ ενέχει παγίδες.
Εξαιτίας του όγκου των πληροφοριών και της έλλειψης φιλτραρίσματος (ή λογοκρισίας) καθημερινά δεχόμαστε πολλά μεγαμπάιτ δεδομένων. Δεν προλαβαίνουμε καν να τα αφομοιώσουμε, πόσο μάλλον να τα επεξεργαστούμε και να τα διασταυρώσουμε.

Επιπλέον επειδή πιστεύουμε –όχι αδίκως όπως είδαμε- ότι ο Θεός-TV μας κρύβει πράγματα, μια εξωφρενική είδηση που έρχεται από τον Εωσφόρο-Ίντερνετ μπορεί να γίνει πιστευτή χωρίς να χρειάζεται διασταύρωση. Κάτι ανατρεπτικό (όπως η «συνέντευξη Μπαμπινιώτη») ποτέ δε θα αναφερόταν στα κανάλια και τις εφημερίδες, έτσι δεν είναι;

Ένα τελευταίο ερώτημα είναι γιατί ο Γελωτοποιός ή κάθε «γελωτοποιός» θέλει να γίνει «Εωσφόρος».
Η αλήθεια είναι ότι ο Γελωτοποιός έγραψε το κείμενο του «αριστεριστή Μπαμπινιώτη» για την προσωπική του απόλαυση, χωρίς να περιμένει ότι θα γίνει η «τρολιά της βδομάδας».

Πριν μερικούς μήνες είχε επιχειρήσει μια «παραχάραξη της αλήθειας» όταν δημοσίευσε ένα κάλπικο κείμενο σχετικά με τα αντιδεοντολογικά ψυχολογικά πειράματα κάποιου δρ. Τζόνσον. («Κατασκευάζοντας μια είδηση: Τα αντιδεοντολογικά πειράματα του Τζόνσον» - http://sanejoker.blogspot.gr/2012/08/blog-post_19.html )
Όμως αυτό δεν έτυχε της ίδιας διασποράς και αποδοχής, για τον απλό λόγο ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για τα συμπεράσματα ενός υποθετικού καθηγητή ψυχολογίας, στην Αμερική, τη δεκαετία του εξήντα.

Γιατί έκανε, όμως, εκείνη την εωσφορική προσπάθεια; Ο λόγος είναι πολύ απλός: Για να παίξει.
Ο Γελωτοποιός, ως μπλόγκερ, ως συγγραφέας, ως άνθρωπος, είναι homo ludens.
Και η τέχνη είναι ένα παιχνίδι -αν και μπορεί να γίνει όπλο.


---Αφορμή για αυτό το κείμενο ήταν η διαδικτυακή συζήτηση με τον Ι. του MoufBusters, ένα μπλοκ (http://moufbusters.blogspot.gr) που κυνηγάει τις μούφες του διαδικτύου.

Προσοχή, λοιπόν, στις μούφες που μας ταΐζουν και στις πεποιθήσεις που σεργιανάνε στα πατώματα των σιωπηλών θαλασσών του νου μας. (I should have been a pair of ragged claws scuttling across the floors of silent seas) Ο εχθρός της αλήθειας δεν είναι το ψέμα, είναι η πεποίθηση... Άσε που η «αλήθεια» είναι μόνο μια λέξη.

Όπως είπε και ο Βίτγκενσταϊν: «Η γλώσσα αποκτά σημασία όχι λόγω της ικανότητας της να αποκαλύπτει, να επισημαίνει ή να περιγράφει νοητικές καταστάσεις, αλλά λόγω της λειτουργίας της στην κοινωνική αλληλεπίδραση.»

Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω. Αμήν.

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

ευθύνη ατομικής ικανοποίησης...

Ουδέν αμιγές...
Το κείμενο με το οποίο, ένας συνεταιρισμός με επωνυμία που μοιάζει με κάτι σαν «Σύνταξη Αναλγητικών Οχυρώσεων» και αποτελείται από οργανώσεις με ονόματα όπως «Άγριο Σεξ» και «Υποκοιμητές Κοινοτικών Εκπλήξεων», ανέλαβε την ευθύνη για την τρομοκρατική ενέργεια στο mall, με έκανε να σκέφτομαι ότι τελικά είναι πολλοί αυτοί που, ελπίζοντας σε μια καλύτερη θέση και αντιμετώπιση όταν αλλάξουν τα πράγματα, φροντίζουν να φτιάχνουν με μέριμνα το βιογραφικό τους, ειδικά αυτόν τον καιρό. Αυτός που βλέπει μακριά προετοιμάζεται πάντα από πριν, οι λιγότερο προνοητικοί πρέπει να τρέχουν τελευταία στιγμή, όμως πάντα υπάρχει χρόνος να χτίσεις τα διαπιστευτήριά σου έτσι ώστε μια μέρα να εξαργυρώσεις τις υπηρεσίες σου.
Ειδικά αυτοί που έγραψαν αυτό το κείμενο και που υποτίθεται ότι είναι οι ίδιοι που έβαλαν τη βόμβα, δεν μπορεί να πιστεύουν ότι πείθουν στο ότι απευθύνονται σε μεγάλο κοινό. Και μόνο από το μέγεθος του καταλαβαίνεις ότι, αν εξαιρέσεις την αστυνομία και τα επιτελεία των κομμάτων, το κείμενο αυτό προορίζεται για ελάχιστους, απευθύνεται δε σε ελαχιστότερους και πάντως όχι σε αυτούς για τους οποίους υποτίθεται ότι δουλεύουν αυτοί που το έγραψαν. Αυτοί δεν θα το διαβάσουν και το πιο σημαντικό, κατά τη γνώμη μου βέβαια, είναι ότι οι αποστολείς του αυτό το ξέρουν, αλλά δεν τους νοιάζει γιατί απλούστατα δεν σχετίζονται με το περιβάλλον τους.
Το ενδεχόμενο να προσπαθούν να κερδίσουν φίλους, προσωπικά το βρίσκω απίθανο. Να αναζητούν καινούριους εχθρούς μοιάζει πιθανότερο. Η ζωή θέλει εξάψεις και λίγη αδρεναλίνη για να γίνεται ενδιαφέρουσα και το μπάντζι τζάμπιν είναι πανάκριβο σπορ. Στο μεταξύ βέβαια και μια ανανέωση της σχέσης τους με τους παλιούς εχθρούς, δεν είναι αδιάφορη, έτσι ώστε να μην ξεχνιόμαστε.

Το διάβασα βέβαια, αλλά μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσω μέσα μου την πεποίθησή μου ότι αυτό που θα έβρισκα γραμμένο εκεί, θα ήταν ιδέες ωραίες και χρήσιμες που, για να αχρηστευτούν στις συνειδήσεις των ανθρώπων, θα χρειαζόταν η υποτιθέμενη εφαρμογή τους στην πράξη να τις κάνει απεχθείς. Δεν είναι όμως καινούριο αυτό, άσχημοι άνθρωποι να προσπαθούν να γελοιοποιήσουν τα όμορφα, είναι μάλλον συνηθισμένο. Είναι πολλά τα σημεία στα οποία θα μπορούσε να σταθεί κανείς διαβάζοντας το κείμενο αυτό. Δύο όμως είναι τα σημεία του κειμένου που νομίζω ότι αποκαλύπτουν το αληθινό προφίλ των ατόμων που το έγραψαν.
Στο ένα λέει: «Ούτε φυσικά θα επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να γίνουμε θύματα των δικών τους μηχανών μαζικού αποπροσανατολισμού, όπως η ανεμελιά της βόλτας στα μαγαζιά και τις καφετέριες του κωλοεμπορικού. Ο δεύτερος στόχος είναι να επαναπροσανατολίσουμε την σκέψη εκεί που εμείς πιστεύουμε ότι αποκτά νόημα.»

«Εκεί που εμείς πιστεύουμε», λοιπόν. Πάντα κάποιος θέλει να σε βάλει να σκέφτεσαι αυτό που εκείνος πιστεύει ότι πρέπει να σκέφτεσαι. Το χειρότερο είναι ότι εδώ που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή, βρισκόμαστε επειδή κάποιοι άλλοι ήθελαν να επαναπροσανατολίσουν τη σκέψη μας εκεί που εκείνοι πιστεύουν ότι αποκτά νόημα. Αυτό είναι το μεγαλύτερο βάσανό μας. Οι σκεπτονταβατζήδες.

Στο άλλο λέει: «Καταλαβαίνουμε προφανώς ότι η επιλογή του αγώνα με κείνο η το άλλο μέσο δεν αποτελεί μόνο μια επιλογή στρατηγικού χαρακτήρα – τι είναι για παράδειγμα πιο πρόσφορο ανάλογα τις επικρατούσες συνθήκες- άλλα συνιστά σίγουρα και μια επιλογή στη βάση της επιθυμίας και της
ατομικής ικανοποίησης.»

Για όποιον νόμιζε ότι, μέσα σ’ αυτή τη λογική δράσης, υπάρχει ένα έστω ίχνος κοινωνικής ευαισθησίας, που να σχετίζεται με το κοινό συμφέρον, η τελευταία φράση του λύνει κάθε απορία. Δεν μπορεί, βέβαια, να σου πει και στα ίσα ότι «ξέρεις, εμένα μου αρέσει πολύ να παίζω με εκρηκτικά, είμαι πυρομανής από την εποχή που η μαμά με υποχρέωνε να πίνω μουρουνέλαιο» και φυσικά δεν θα παραδεχτεί ότι προφασίζεται μια δήθεν ιδεολογία για να καλύψει το πάθος του, αλλά σου λέει ότι, με γνώμονα πάντα μια συλλογική αγωνία που τον διακατέχει, συνδυάζει το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Αν επιχειρούσε μια άλλη διατύπωση, θα μπορούσε να πει: «αν είναι οι εκρήξεις αμαρτία, θα βγω να το φωνάξω με μανία, ότι εγώ βρε, αν έχω ένα λόγο να αυτοϊκανοποιούμαι δεν είναι μόνο η εξάρτησή μου από τη λαγνεία, αλλά έχω εντάξει αυτή μου την επιθυμία στο σχέδιο της υπεράσπισης των δικών σου μακροπρόθεσμων συμφερόντων».

Ατομική ικανοποίηση, όμως, επιδιώκουν και όσοι πηγαίνουν στα mall, αλλά νόμιζα ότι, σύμφωνα τουλάχιστον με τα λεγόμενα του κειμένου, αυτό δεν είναι καλό, γιατί έπρεπε να σκέφτονται λίγο ευρύτερα, να σκέφτονται δηλαδή ότι η ατομική τους ικανοποίηση δεν είναι η μόνη στον κόσμο και ότι μπορεί μια άλλη ατομική ικανοποίηση να συγκρούεται με τη δική τους. Κι επειδή όλες οι ατομικές ικανοποιήσεις δεν είναι ίδιες, σε περίπτωση πολέμου μεταξύ τους, αυτή που θα νικήσει είναι η ένοπλη ατομική ικανοποίηση. Κι άμα δε σ’ αρέσει, να μάθεις να σκέφτεσαι.
Ωραία περνάμε πάντως και με τις τρομοκρατικές οργανώσεις. Δεν μπορώ να πω.
Η γελοιογραφία του SOLOUP

εάμ ελάς μέλι γάλα όλα...

costinho.gr...
όταν ήρθαν για τους απεργούς στα ικέα, δεν μίλησα γιατί ήμουν μέσα στα ικέα και ψώνιζα
όταν ήρθαν για τους απεργούς του μετρό, δεν μίλησα γιατί ήθελα μόνο να πάρω το μετρό
όταν ήρθαν για τους απεργούς φαρμακοποιούς, δεν μίλησα γιατί ήθελα μόνο την υγειά μου
όταν ήρθαν για τους απεργούς καθηγητές, δεν μίλησα γιατί ήθελα μόνο να πηγαίνει το παιδί σχολείο
όταν ήρθαν για μένα, όχι μόνο απεργοί δεν υπήρχαν, αλλά ούτε ικέα υπήρχε, ούτε μετρό, ούτε φαρμακεία, ούτε σχολεία
όταν ήρθαν για μένα, δεν υπήρχε κανείς να μου πει ότι όλα αυτά γκρεμίζονταν όσο εγώ ήθελα μόνο να τα απολαμβάνω
όταν ήρθαν για μένα, δεν υπήρχε κανείς να μου πει πως κάποια μέρα θα έρχονταν και για μένα
γιατί αυτή είναι η δουλειά τούτων: έρχονται για σένα
όταν ήρθαν για μένα λοιπόν, πάλι δεν μίλησα· δεν είχα μάθει να μιλάω
όταν ήρθαν για μένα, δεν υπήρχα ούτε εγώ
δεν είχα μάθει να υπάρχω
αλλά υπάρχω

-δεν υπάρχω κι είμαι εδώ

Ανάγκη για όραμα και πραγματισμό...

του κ. Νικου Ξυδακη απο το Βλεμμα...
Το πολιτικό κλίμα περί την Ελλάδα έχει βελτιωθεί στο εξωτερικό. Η συνέχιση της εκροής του πακέτου διάσωσης, μετά την ψήφιση του πολλοστού πακέτου περικοπών και φόρων, αφαίρεσε από την Ελλάδα τον χαρακτηρισμό της συστημικής βόμβας. Προς το παρόν. Εν τω μεταξύ η διπλωματική κινητικότητα του Αλέξη Τσίπρα, μεταξύ Βερολίνου και Ουάσιγκτον, προσεχώς και Βρυξελών, αφενός αποδαιμονοποιεί τον αριστερό ηγέτη στα μάτια των δυτικών ηγετών, αφετέρου δείχνει ότι η Ελλάδα παίζει κάποιο σημαντικό ρόλο στις ευρωπαϊκές εξελίξεις και στον τρόπο αντιμετώπισης της κρίσης της ευρωζώνης.
Η υποδοχή του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης από τις κυβερνήσεις της Γερμανίας και των ΗΠΑ, και από την ηγεσία του ΔΝΤ, ουσιαστικά δείχνει μια πραγματιστική προσέγγιση εκ μέρους των εταίρων και συμμάχων: δείχνει αποδοχή μιας ενδεχόμενης αλλαγής ηγεσίας και επιθυμία για συνέχιση των σχέσεων συνεργασίας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Φυσικό άλλωστε: οι διεθνείς σχέσεις δεν κυριαρχούνται από ιδεοληψίες, αλλά από πραγματισμό και διάθεση κατανόησης του άλλου ― ως επί το πλείστον.
Αντιθέτως, η κριτική που δέχεται μέχρι στιγμής ο Αλ. Τσίπρας για τα εξωχωρίως λεγόμενά του, από εγχώριους αναλυτές, δείχνει μάλλον αμηχανία και ιδεοληπτικές αγκυλώσεις ― στο μεγαλύτερο μέρος. Ορισμένοι συντηρητικοί τού προσάπτουν δεξιά στροφή, αλλά ταυτοχρόνως τοποθετούν το κόμμα του εκτός νομιμότητας. Του προσάπτουν επίσης διγλωσσία, χωρίς όμως συγκεκριμένη παραβολή λόγων και επιχειρημάτων, πέραν των στερεοτυπικών. Οι βιαστικές επικρίσεις, προτού καν ολοκληρωθεί η επίσκεψη, δείχνουν μια διττή δυσκολία κατανόησης: αφενός, του ρευστού διεθνούς συσχετισμού, με φόντο την γεωπολιτική ταραχή στη Μεσόγειο και την υφεσιακή πορεία της Ευρώπης· αφετέρου, δυσκολία να γίνει κατανοητή η πολιτική ρευστότητα στο εσωτερικό της χώρας, σύστοιχη της κοινωνικής ρευστότητας.
Πέραν των αριστεροδεξιών στερεοτύπων: Το σοκ της κρίσης και η συνεχιζόμενη ύφεση μετασχηματίζουν βίαια την κοινωνία· οι πολιτικοί οργανισμοί προσπαθούν να παρακολουθήσουν την κοινωνία, να συλλάβουν τις νέες ανάγκες και να επινοήσουν λύσεις. Η ευρεία ανανέωση προσώπων και η είσοδος νεοπαγών σχημάτων στο Κοινοβούλιο είναι ένα μόνον επεισόδιο σε αυτή τη διαδικασία, που θα είναι μακρά, επίπονη και γεμάτη απροσδόκητα. Ο εκφερόμενος λόγος και οι ιδέες για την ανασυγκρότηση της χώρας υπόκεινται διαρκώς σε ανάλογες δυναμικές προσαρμογές· πολύ περισσότερο που δυναμικά αναδιατάσσονται μεγάλες κοινωνικές ομάδες, ιδίως εντός της συντριπτικά κυρίαρχης πληθυσμιακά μικροαστικής μάζας.
Συνοπτικά: οι νέες ιδέες και πρακτικές, και οι πολιτικές εκφράσεις τους, δεν έχουν αποκρυσταλλωθεί. Οι πολλαπλές επείγουσες ανάγκες πιέζουν αφόρητα· ο πολιτικός χρόνος επιταχύνεται, διαρκώς ξεπερνώντας τις ικανότητες και τις συνήθειες κομμάτων και πολιτικών ανδρών. Υπό αυτές τις συνθήκες, η σύλληψη του καίριου και του αναδυόμενου, η αναγνώριση του καινοφανούς, η έγκαιρη προσαρμογή, η ευελιξία και ο πραγματισμός, είναι εκ των ων ουκ άνευ για τον πολιτικό άνδρα, σήμερα και για τον καιρό που έρχεται. Μαζί ασφαλώς με την ικανότητά του να αφουγκράζεται τα παρόντα και τα πλησιάζοντα, και να φτιάχνει σχήμα υποδοχής για τα μέλλοντα. Τέτοιες αρετές και πρόσωπα αναζητούνται σήμερα εναγωνίως· ζωογόνα ρεύματα σκέψης και πράξης, σε κάθε χώρο, πέρα από στερεοτυπικές κατατάξεις.

Όμηρος ομήρω αεί πελάζει...

Θανάσης  Καρτερός, απο την Αυγη...
Τα πράγματα είναι απλά -πιο απλά δεν γίνεται: Η κυβέρνηση κόβει για τρίτη φορά μέσα σε δύο χρόνια τους μισθούς των εργαζομένων στο μετρό της Αθήνας εν ονόματι του Μνημονίου. Παρεμπιπτόντως ξεσκίζει και τη συλλογική τους σύμβαση. Εκείνοι -τι άλλο μπορούν να κάνουν;- αντιδρούν με απεργία. Ο Σαμαράς τούς επιστρατεύει. Και ο αρμόδιος υπουργός δικαιολογεί ως εξής την επιστράτευση: Ούτε η κυβέρνηση ούτε η κοινωνία μπορεί να είναι όμηροι συντεχνιακών συμφερόντων.
Μάλιστα. Και γιατί παρακαλώ είναι όμηρος η κοινωνία των απεργών; Μα γιατί πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται σοβαρά να πάνε στις δουλειές τους εξαιτίας της απεργίας. Ωραία. Και τα εκατομμύρια των ανθρώπων που δεν έχουν καθόλου δουλειά τίνος όμηροι είναι; Εκείνοι που λιώνουν τα παπούτσια τους μαζί με τις ελπίδες για κάποιο μεροκάματο; Εκείνοι που ψαχουλεύουν κάδους σκουπιδιών; Εκείνοι που κάνουν ουρές στα συσσίτια; Εκείνοι που κοιμούνται σε παγκάκια και υπόστεγα; Εκείνοι που βλέπουν τα παιδιά τους να πεινούν;
Γι’ αυτή την εθνική ομηρεία, τσιμουδιά! Εδώ δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα για τη συντεχνία του Σαμαρά, του Χατζηδάκη, του Βενιζέλου, του Βορίδη, του Βρούτση και των ομοίων τους. Μπορούν κατά το δοκούν να παίρνουν τα πιο σκληρά μέτρα για να μην είμαστε όμηροι απεργών. Αλλά αν είμαστε δικοί τους όμηροι εμείς, τα παιδιά μας, οι ζωές μας, δεν τρέχει τίποτε. Η κοινωνία μπορεί και πρέπει να είναι όμηρος της κυβέρνησης και της πολιτικής της. Αν μάλιστα αντισταθούμε μας τραβάνε μια επιστράτευση και βάζουν τον Κεδίκογλου να φτιάχνει μοντάζ τρόμου.
Σκεφτείτε έναν απεργό. Προγραμμάτισε μια ζωή γι’ αυτόν και την οικογένειά του. Είδε να του κόβουν μια φορά το μεροκάματο -του είπαν ότι δεν θα ξαναγίνει. Είδε να γίνεται δεύτερη φορά -πάλι του είπαν ότι δεν θα ξαναγίνει. Τώρα τον σακατεύουν για τρίτη φορά -στερώντας του και το δικαίωμα της συλλογικής διαπραγμάτευσης, ακόμα και το δικαίωμα να διαμαρτύρεται. Και θέλουν να μας πείσουν ότι δεν είναι δικός τους όμηρος αυτός και τα παιδιά του. Αλλά είμαστε δικοί του όμηροι εμείς -που μας έχουν κλείσει στο ίδιο σύρμα μ’ αυτόν. Και δεν καταλαβαίνουν ότι με όσα λένε και όσα κάνουν από τη συντεχνία των ομήρων θα το βρούνε τελικώς. Διότι όμηρος ομήρω αεί πελάζει...

Η Σχιστή οδός των Πετραλώνων...

Της Μαριαννας Τζιαντζη...
Ένας από τους πιο διάσημους φόνους στην ιστορία της λογοτεχνίας προκλήθηκε από τη στενότητα του δρόμου, από το γεγονός ότι ένα όχημα έκλεισε κάποιον που ήθελε να περάσει στην περίφημη «Σχιστή οδό» της Βοιωτίας.
O μύθος διηγείται πώς σκότωσε ο Οιδίποδας τον πατέρα του, τον βασιλιά Λάιο, όταν συναντήθηκαν, χωρίς να γνωρίζουν ο ένας τον άλλον, στο «τρίστρατο», ένα σημείο του βραχώδους δρόμου ανάμεσα στους Δελφούς και τη Θήβα.
Ο  Οιδίποδας ήταν πεζός, ο πατέρας του ερχόταν πάνω σε ιππήλατη άμαξα, όμως το πλάτος του δρόμου δεν έφτανε για να περάσουν και οι δύο. Η συνοδεία του βασιλιά έσπρωξε βίαια τον Οιδίποδα κι εκείνος απάντησε στην προσβολή χτυπώντας τον Λάιο με το ραβδί του και αφήνοντάς τον νεκρό.

Αυτό μας υπενθυμίζει ο αμερικανός κλασικός φιλόλογος Λάιονελ Τρίλινγκ στο συναρπαστικό βιβλίο του Το ταξίδι στον αρχαίο κόσμο (έκδ. ΜΙΕΤ) που, ανάμεσα στα άλλα, περιγράφει τους χερσαίους και θαλάσσιους δρόμους των αρχαίων χρόνων.        
Ένας 27χρονος Πακιστανός δολοφονήθηκε τα χαράματα της Πέμπτης, την ώρα που πήγαινε στη δουλειά, επειδή το ποδήλατό του έκλεινε το δρόμο σε δύο νεαρούς Έλληνες που ήθελαν να περάσουν με το μηχανάκι τους. Και αυτοί απάντησαν στην προσβολή, σφάζοντάς τον και αναβιώνοντας τον αρχαίο μύθο, όχι όμως στη γη της Βοιωτίας αλλά στα Πετράλωνα. Το ταξίδι του Σαχτζάτ Λουκμάν στο σύγχρονο ελληνικό κόσμο αποδείχτηκε μοιραίο.       
Κι ενώ η κυβέρνηση κραυγάζει κατά της «ρητορικής του μίσους», που υποτίθεται ότι εκπορεύεται από όσους επικρίνουν την πολιτική της, η πρακτική του μίσους ξεχύνεται παντού, ακόμα και στη Βουλή, εκεί όπου προ τριμήνου η βουλευτής Ελένη Ζαρούλια, σύζυγος του Ν. Μιχαλολιάκου, αποκάλεσε «τρισάθλιους και υπάνθρωπους» τους μετανάστες...
Με γενικόλογα κηρύγματα αντιμετωπίζουν οι εντολοδόχοι της τρόικας τον επίσημο οχετό του μίσους, όμως δεν διστάζουν να χαρακτηρίσουν ένα τμήμα της Αριστεράς σχεδόν ηθικό αυτουργό της επίθεσης με σφαίρες στα γραφεία της ΝΔ.        
Τα νεοναζιστικά τάγματα εφόδου δεν είναι ρητορικό σχήμα, αλλά γέννημα και συμπλήρωμα της μνημονιακής πολιτικής. Σήμερα το θύμα είναι ο μετανάστης, αύριο ο απεργός, ο συνδικαλιστής, ο δάσκαλος, ό,τι δεν γονατίζει, δεν σέρνεται, δεν γλείφει, δεν εκλιπαρεί.

(ΠΡΙΝ, "Το τέλος της αγοράς", 20/1/2013)

«Αντικειμενική» παγίδα...

του Παντελη Μπουκαλα απο την Καθημερινη...
Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, που πολλοί βιάζονται να την πετάξουν στη χωματερή της Ιστορίας λες και στη διάρκειά της υπήρξαν μόνο αθλιότητες, η αλφαβήτα της δημοκρατίας απειλήθηκε πολλές φορές.
Το ίδιο συμβαίνει και τώρα, με την ευθύνη της κυβέρνησης, αλλά και με ευδιάκριτη τη συμμετοχή μερίδας των μίντια στη φθορά δικαιωμάτων που κάποτε τα συνυπολογίζαμε στα «φυσικά» και αναπαλλοτρίωτα. Ενα από αυτά τα αφορά, αν όχι την ανέφικτη ισηγορία, τουλάχιστον τη δυνατότητα καθενός εκάστου να εκφέρει γνώμη, να προσπαθεί να ερμηνεύσει κάποιο συμβάν και να κρίνει πράξεις ή απόψεις χωρίς τον κίνδυνο να βρεθεί κατηγορούμενος (με όρους νομικούς και όχι πολιτικούς) για μύρια όσα.
Οσοι δεν έχουν πλήρως ατροφική μνήμη, θυμούνται ότι το τωρινό επικίνδυνο και κοινωνικά δηλητηριώδες παιχνιδάκι κάθε άλλο παρά καινούργιο είναι. Κι άλλες φορές, και πάντοτε για τις ανάγκες των ανθρωποβόρων ορέξεων της προπαγάνδας, όσοι δοκίμαζαν να εξηγήσουν ένα συμβάν καταγγέλλονταν σαν «αντικειμενικά» υπαίτιοι (αυτό το δολιότατο «αντικειμενικά» έχει καταστρέψει ζωές) ή σαν ηθικοί αυτουργοί του: «αντικειμενικά φίλοι της τρομοκρατίας», «αντικειμενικά οπαδοί της “17 Νοέμβρη”», «εκ των πραγμάτων συνυπεύθυνοι για τη βία» κ.ο.κ.
Τα ίδια πάθαιναν κι εκείνοι που η γνώμη τους για πρόσωπα και πράγματα δεν συμφωνούσε με τον «κανονικό μέσο όρο» (αυτόν που καλλιεργεί και επιβάλλει η τηλεοπτική μονοφωνία) ή με την εκάστοτε κυρίαρχη αντίληψη περί «εθνικών συμφερόντων», τα οποία διαφοροποιούνται ανάλογα με τον κάθε φορά επίσημο εκφραστή τους.
Ετσι, όταν το «εθνικό συμφέρον» πρόσταζε ότι δεν πρέπει να μας απασχολούν οι «λεπτομέρειες», κατηγορήθηκαν σαν οπαδοί του Μιλόσεβιτς ή του Σαντάμ όσοι επέμεναν να υποστηρίζουν ότι έχει το νόημά της η «λεπτομέρεια» των ανθρωπιστικών νατοϊκών βομβαρδισμών με στόχο κατοικημένες περιοχές και φάλαγγες προσφύγων ή η «λεπτομέρεια» της μη ανεύρεσης όπλων μαζικής καταστροφής στο Ιράκ.
Στην αρχαιότητα, όποιοι και αν ήταν οι εμπόλεμοι, οι κήρυκες και οι πρέσβεις προστατεύονταν από άγραφους νόμους που δεν επέτρεπαν να ταυτιστεί ο αγγελιοφόρος με την αγγελία που κόμιζε (στη βαρύτερη καταπάτηση του «πολεμικού δικαίου» πρωταγωνίστησε ο Θεμιστοκλής, που θανάτωσε τον απεσταλμένο του Ξέρξη με το επιχείρημα ότι «τόλμησε να χρησιμοποιήσει την ελληνίδα γλώσσα για βάρβαρα προστάγματα», ζητώντας «γην και ύδωρ»).
Στους δικούς μας μικροπολέμους φαίνεται ότι συγχωρούνται όλα και τίποτα δεν απαγορεύεται. Προσπαθείς να καταλάβεις το πώς και το γιατί της πολύμορφης βίας; Α, είσαι αντικειμενικά βιαιολάτρης. Ισχυρίζεσαι ότι οι «βίλες» δεν είναι σώνει και καλά άντρα εγκληματιών; Α, είσαι «πυρήνας της φωτιάς». Με κάτι τέτοια σοφά τσιμπάς κι εσύ και σκέφτεσαι μήπως «αντικειμενικά, ο καλύτερος σύμμαχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο κ. Κεδίκογλου». Αλλά όχι. Δεν στέκει εδώ το «αντικειμενικά». Διότι υπάρχει και ο κ. Δένδιας.

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Η Κραυγή της Σιωπής...

Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης, Αριστερο  Blog...
Είναι στιγμές που ο θυμός, σου φουσκώνει τις φλέβες στους κροτάφους ανεβάζοντάς σου την πίεση σε επικίνδυνες τιμές.
Είναι στιγμές που η οργή σου δεν μπορεί να περιοριστεί με τους απλούς κανόνες ευγενείας, αλλά χρειάζεται να επιστρατεύσεις όση λογική διαθέτεις για να μπορέσεις να την κουλαντρίσεις.
Είναι, πάλι, στιγμές που νιώθεις τόσο δυνατός ώστε να θεωρείς πως μπορείς να καταφέρεις τα πάντα ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες.
Είναι, όμως, και φορές που η θλίψη, η στενοχώρια και η απογοήτευση μαζί, έχουν διαποτίσει τόσο το κορμί και το μυαλό σου, ώστε να μην μπορείς ούτε μία λέξη να αρθρώσεις, ούτε μία βρισιά, ούτε ένα σιχτίρισμα. Το μόνο που μπορείς και το μόνο που θέλεις, είναι να κλάψεις.
Να κλάψεις για να ξεσπάσεις, για να εκτονωθείς, για να πάρεις δύναμη.
Όποιος είδε μαυροφορεμένη και ηλικιωμένη γυναίκα να κλαίει έξω από το φούρνο επειδή διαπίστωσε ότι δεν έχει ούτε 2 ευρώ για να πάρει το γάλα και το ψωμί της ημέρας, καταλαβαίνει τι εννοώ.
Όποιος συνάντησε 26χρονο πτυχιούχο να δουλεύει με 280 ευρώ βασικό και να μην μπορεί να χαρεί τη ζωή επειδή δεν μπορεί να ονειρευτεί, είναι σε θέση να καταλάβει την ψυχολογία της κατεστραμμένης νεολαίας.
Όποιος παρατήρησε τους μαθητές που αποφεύγουν να πλησιάζουν το κυλικείο του σχολείου τους γιατί δεν μπορούν να αγοράσουν κάτι από αυτό, μπορούν να συνειδητοποιήσουν πόσο βαρύ φορτίο που κουβαλούν οι ίδιοι και οι γονείς τους.
Δεν είναι μόνο η φτώχεια, δεν είναι μόνο η ανέχεια και η εξαθλίωση. Το κυριότερο είναι η ψυχολογική ισοπέδωση την οποία έχουν υποστεί μεγάλες ομάδες του ελληνικού πληθυσμού.
Είναι η απαξίωση της ίδιας τους της ύπαρξης και η αδυναμία τους να εξηγήσουν πώς βρέθηκαν στη σημερινή κατάσταση χωρίς να ευθύνονται σε τίποτα οι ίδιοι.
Στην εφορία, τις προάλλες, μία συνταξιούχος, με πόνο ψυχής, εξηγούσε στην υπάλληλο πόσο άσχημα νιώθει που δεν μπορεί να πληρώσει την τελευταία δόση του χαρατσιού. Άλλο ήθος και φιλότιμο που περισσεύει σε μια συνταξιούχο, τόσο όσο λείπει από τα καθώς πρέπει λαμόγια που με τα χρωστούμενα στο κράτος εξαργύρωναν τις ακριβές ζωές τους και από όσους τόσα χρόνια τους ανέθρεψαν, τους κάλυψαν και συνεχίζουν να τους τρέφουν και να τους καλύπτουν.
Δεν είναι τυχαίο που όλο και περισσότεροι άνθρωποι γύρω μας, όπου κι αν κοιτάξουμε είναι σκυφτοί, σκυθρωποί βουτηγμένοι στις σκέψεις και στη σιωπή.
Μια σιωπή τόσο εκκωφαντική που σου τρυπάει τα τύμπανα και την ψυχή.
Δεν είναι ότι δεν έχουν τίποτα να πουν, δεν είναι ότι δεν έχουν τον τρόπο να τα πουν, είναι ότι δεν έχουν ούτε αυτό το λίγο κουράγιο που χρειάζεται κάποιος, για να αρθρώσει μια λέξη.
Μιλάει κάποιος όταν ξέρει ότι κάποιος άλλος τον ακούει, έστω και είναι ο ίδιος τους ο εαυτός.
Όταν αισθάνονται ότι κανένας δεν τους ακούει, όταν τους έχουν κλέψει τον ίδιο τους τον εαυτό, όταν είναι νέοι και τους έχουν ακρωτηριάσει τα όνειρά τους, τότε η σιωπή δεν είναι άμυνα, είναι επίθεση.
Επίθεση στα μεγάλα λόγια, στις ψεύτικες ελπίδες, στα απανωτά ξεπουλήματα,  στην έλλειψη προοπτικής.
Είναι φτύσιμο και απαξίωση στους «δήθεν», στους εμπόρους ελπίδων, στους όψιμους «προστάτες» τους, στους τηλεοπτικούς υποκριτές και στους «πονόψυχους» βουλευτές, υπουργούς και πρωθυπουργούς.
Είναι προσπάθεια να ξαναποκτήσουν τη χαμένη τους υπερηφάνεια και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια για να μπορέσουν να συμμαζέψουν τα συντρίμμια τους και να πορευτούν.
Είναι η αρχή μιας παρατεταμένης ανάτασης, γιατί όποιος δεν μιλάει σκέφτεται και όποιος σκέφτεται ανακαλύπτει.
Ανακαλύπτει αιτίες, φταίχτες και κυρίως τρόπους ανάκαμψης και αντεπίθεσης.
Ανακαλύπτει πως δεν είναι μόνος αλλά ένας από τους πολλούς που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση.
Έτσι, όχι μόνο αισθάνεται αλλά γίνεται και πιο δυνατός, φοβάται λιγότερο μέχρι που διώχνει το φόβο και τον στέλνει στους δυνάστες του, τον στέλνει στους φταίχτες.
Είναι τόσο επικίνδυνη για το σύστημά τους, αυτή η σιωπή όσο ακίνδυνα αποδεικνύονται τα βελάσματα των αρνιών πριν την επικείμενη σφαγή τους.
Καταλαβαίνουν πολύ καλά, όλοι αυτοί που σχεδιάζουν την ισοπέδωσή μας ότι τα αρνιά μετατρέπονται σιγά-σιγά σε κριάρια.
Και τα κριάρια, όταν αποφασίσουν να επιτεθούν στον αντίπαλο, δεν βελάζουν ποτέ. Κάνουν την επίθεσή τους πάντα σιωπηλά.

Η στρατηγική της έντασης, τότε και τώρα...

Του ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ, απο την Ελευθεροτυπια...
Ιδιαίτερα πυκνή έγινε το τελευταίο διάστημα στο δημόσιο λόγο η αναφορά στη «στρατηγική της έντασης», ειδικότερα μετά τις επιθέσεις στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας και στο Mall. Ας θυμίσουμε εδώ ότι ο όρος παραπέμπει στην Ιταλία της δεκαετίας του 1970, όταν ακροδεξιές ομάδες, με τη συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών και του «βαθέος κράτους», διέπραξαν μεγάλης έκτασης τρομοκρατικά χτυπήματα και τα απέδωσαν στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά.
Η ατμόσφαιρα ήταν τότε εκρηκτική: ένα εξεγερσιακό κύμα, με επίκεντρο τα εργοστάσια και τα πανεπιστήμια, σάρωνε την ιταλική κοινωνία. Η Αριστερά, με πυλώνα το Κ.Κ. Ιταλίας, το πιο ισχυρό όλου του δυτικού κόσμου, απειλούσε την αδιατάρακτη μεταπολεμικά εξουσία της Χριστιανοδημοκρατίας και των συμμάχων της. Η στρατηγική της έντασης στόχευε λοιπόν πολλαπλά: κατ' αρχάς να σπείρει φόβο και να αναζωπυρώσει τα συντηρητικά αντανακλαστικά που σε καιρούς κρίσης στρέφονται σε λύσεις νόμου και τάξης. Θα προετοιμαζόταν έτσι το έδαφος για την αυταρχική σκλήρυνση και τη νομιμοποίηση της καταστολής των κοινωνικών κινητοποιήσεων. Στόχος ήταν, τέλος, αφ' ενός η ανακοπή της ανοδικής δυναμικής της κομμουνιστικής Αριστεράς, αφ' ετέρου η διάσπασή της ανάμεσα στις μειοψηφικές τάσεις που, με προβλέψιμο τρόπο, θα αντιδρούσαν «δυναμικά» (έως και ένοπλα) και σ' εκείνες που, προσβλέποντας στην εξουσία εντός του κοινοβουλευτικού πλαισίου, θα αναγκάζονταν να στοιχηθούν με τη «νομιμότητα» και την κρατική καταστολή.
Η κατάληξη αυτής της ιστορίας είναι γνωστή: στην ουσία, το σχέδιο πέτυχε. Μια μειοψηφία όντως επέλεξε τον αδιέξοδο δρόμο της ένοπλης αναμέτρησης, και συντρίφτηκε, ενώ η πλειοψηφία συντάχθηκε με το κράτος έκτακτης ανάγκης που σφυρηλατήθηκε στην «πάλη κατά της τρομοκρατίας» και οδηγήθηκε στην ήττα και την παρακμή. Στριμωγμένα μεταξύ σφύρας και άκμονος, τα κοινωνικά κινήματα, τα πιο ριζοσπαστικά και μαζικά που γνώρισε η μεταπολεμική Ευρώπη, υποχώρησαν και περιθωριοποιήθηκαν. Ο δρόμος είχε ανοίξει για την αντεπανάσταση που θα έσπρωχνε τη χώρα του «παρατεταμένου κόκκινου Μάη» στην κατρακύλα ενός Κράξι και ενός Μπερλουσκόνι.
Οι αναλογίες με τη σημερινή ελληνική κατάσταση είναι υπαρκτές, εξίσου σημαντικές όμως και οι διαφορές. Το κλονιζόμενο από τον μνημονιακό Αρμαγεδδώνα κράτος προσπαθεί να υπερβεί τη χρεοκοπία του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος, οικοδομώντας συναινέσεις βασισμένες στο φόβο και την αντιμετώπιση των κοινωνικών αντιδράσεων μέσω της επίδειξης «πυγμής». Οι κατασταλτικοί του μηχανισμοί, αλλά και ο λόγος των εκπροσώπων του, έχουν δημιουργήσει ουσιαστικά ένα συνεχές με τις ακροδεξιές συμμορίες, λιγότερο οργανωμένες ίσως από τις αντίστοιχες ιταλικές εκείνης της εποχής αλλά με μεγαλύτερα στηρίγματα στην κοινωνία. Στο στόχαστρο βρίσκεται και πάλι η Αριστερά, στην οποία ασκείται μια τεράστια πίεση που αποσκοπεί στο να την αποκόψει από τις λαϊκές κινητοποιήσεις και να την εξωθήσει σε λογικές συναίνεσης στη «νομιμότητα» και ένταξης στο υποτιθέμενο «συνταγματικό τόξο». Αυτά τη στιγμή που έχουν γελοιοποιηθεί οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες, καθώς και το ίδιο το Σύνταγμα, ενώ αλωνίζουν ανενόχλητοι οι τραμπούκοι της Χρυσής Αυγής.
Λ είπει όμως από την αναλογία ένα βασικό στοιχείο. Οσο ελκυστική κι αν φαντάζει με βάση την αρχή του cui bono (ποιος επωφελείται;), η θεωρία της προβοκάτσιας δεν στηρίζεται προς το παρόν σε κανένα στοιχείο, χωρίς φυσικά να μπορεί να αποκλειστεί. Ούτε όμως μπορεί να αποκλειστεί και το ενδεχόμενο να επιλέξουν μικρές ομάδες το δρόμο της «δυναμικής αναμέτρησης» με το κράτος, ειδικά σε περίοδο κάμψης των μαζικών αγώνων και κυριαρχίας αισθημάτων ανημπόριας και απελπισίας σε πλατιά κοινωνικά στρώματα. Περιττό να πούμε ότι κάτι τέτοιο θα έφερνε, όπως και στην ιταλική περίπτωση, το αντίθετο του προσδοκώμενου αποτελέσματος: την αποδοχή της κρατικής βίας ως αναγκαίας και την ενίσχυση των τάσεων παθητικοποίησης της κοινωνίας. Για την Αριστερά και τα ριζοσπαστικά κινήματα που βρίσκονται σήμερα στο στόχαστρο, είναι ζωτικής σημασίας να μην υποκύψουν στον εκβιασμό. Η απάντησή τους δεν μπορεί να είναι ούτε η φυγή προς τα εμπρός σε μειοψηφικές λογικές ούτε όμως και η ένταξη σε «συνταγματικά τόξα» και η επίδειξη νομιμοφροσύνης στο σύστημα. Απάντηση είναι η υπεράσπιση της δημοκρατίας, που, στις παρούσες συνθήκες, ξεκινάει από την υπεράσπιση του δικαιώματος της μαζικής λαϊκής δράσης και προϋποθέτει την προσήλωση σε μια γνήσια ανατρεπτική και δυνάμει νικηφόρα πολιτική προοπτική.

Πού πήγαν οι «αγανακτισμένοι»...

Του Τάσου Τσακίρογλου, απο την εφημεριδα των Συντακτων...
Οι συζητήσεις, οι προβληματισμοί, τα ερωτήματα και η αμφισβήτηση που για κάποιους μήνες έθεσαν οι κινητοποιήσεις των «αγανακτισμένων», με όλα τα προβλήματα και τους περιορισμούς τους, άνοιξαν μια προσωρινή σχισμή στο πέπλο που σκεπάζει την πραγματικότητα. Τώρα το πέπλο αυτό μοιάζει να έχει ξαναπάρει την αρχική του θέση.

«Οι φιέστες είναι εύκολες. Το πραγματικό τεστ της αξίας τους όμως είναι το τι θα μείνει την επόμενη μέρα, πόσο θ” αλλάξει η κανονικότητα της καθημερινής μας ζωής» λέει ο Σλάβοϊ Ζίζεκ, σ” ένα άρθρο του για το Occupy Wall Street.

Τι απέμεινε λοιπόν στην Ελλάδα; Μάλλον η αμηχανία που προκαλούν οι δύσκολες ερωτήσεις. Δηλαδή όχι το τι δεν θέλουμε, αλλά το τι θέλουμε. Δηλαδή η μετάβαση από την οργή στην ελπίδα. Και η ελπίδα συνεπάγεται ένα νέο όραμα, ένα ορθολογικό εναλλακτικό σχέδιο – έστω και ουτοπικό, με την έννοια που προσέδωσε στη λέξη αυτή ο επαναστατικός ρομαντισμός: «Η ουτοπία τού σήμερα είναι η πραγματικότητα του αύριο» (Βικτόρ Ουγκό).

Συνεπάγεται την αναζήτηση της αυτονομίας κόντρα στον ετεροκαθορισμό. Διεκδίκηση της ατομικής αυτοπραγμάτωσης και κοινωνικών συνθηκών που θα την ευνοούν. Κόντρα στον «καιροσκοπισμό» του καπιταλισμού που μπορεί να επιβάλλει την εναλλαγή: σήμερα ναρκωμένος καταναλωτής (μέσω του θριάμβου της πίστωσης), αύριο πένητας μισοεργαζόμενος ή άνεργος, ανάλογα με τα οικονομικά σχέδια του διεθνούς οικονομικού διευθυντηρίου. Ομως πάντα δέσμιος, εξαρτημένος και ενεργούμενο αλλότριων δυνάμεων. Ενα α-πολιτικό ον με απαλλοτριωμένες τις δημιουργικές και συνεργατικές του δυνάμεις.

Η σημερινή αδυναμία της Αριστεράς να προτείνει ένα έτοιμο «σχέδιο διάσωσης» είναι η δική μας αδυναμία και έλλειψη βούλησης να το διεκδικήσουμε. Είναι η δική μας καταστροφική επιλογή της ανάθεσης. Χθες αναθέταμε στα κόμματα εξουσίας να διαχειριστούν εν λευκώ τις ζωές μας, έναντι ενός καταναλωτικού ή προσωπικού «αντίδωρου». Σήμερα θέλουμε ν” αναθέσουμε στην Αριστερά να μας βγάλει από το πηγάδι. Φυσικά χωρίς να ξεβολευτούμε, χωρίς να μπούμε στη βάσανο του στοχασμού και, κυρίως, χωρίς να ρισκάρουμε.

Ερωτήματα όπως ποιο κοινωνικό σύστημα είναι δυνατόν να αντικαταστήσει τον καπιταλισμό, τι είδους κόμματα θέλουμε, τι τύπου νέους ηγέτες προτιμάμε, ποια εκπαίδευση είναι η καλύτερη -και άλλα πολλά- παραμένουν μετέωρα, όπως μετέωροι και περιδεείς στέκονται οι περισσότεροι μπροστά στην κοινωνική καταστροφή που βιώνουμε. «Η ελπίδα είναι η αναζήτηση νοήματος, είναι το αντίδοτο στον φόβο. Απαιτείται μια μεγάλη διανοητική κινητοποίηση για να καταλάβουμε τι συμβαίνει γύρω μας» λέει ο καθηγητής Κοινωνικής Ψυχιατρικής, Στέλιος Στυλιανίδης. Ελπίδα, αναζήτηση νοήματος και, επιπρόσθετα, ευθύνη και διακινδύνευση απέναντι στους μηχανισμούς αλλοτρίωσης και ακύρωσης της σκέψης.

Σήμερα αυτοί, αύριο εμείς....

Μια ματια στον ηλιο με γιορτινα...
Η κυβέρνηση θα πει το παραμύθι της, ότι οι απεργοί ταλαιπωρούν και εκμεταλλεύονται την ανάγκη του κόσμου μπλα... μπλα... μπλα... λες και νοιάστηκε για αυτόν.
Τα ΜΜΕ θα βάλουν πάλι την κασέτα με το χάος στην Αθήνα από την απεργία, ουρές στα λεωφορεία μπλα... μπλα... μπλα... λες και έχουν μπει όλοι αυτοί σε λεωφορείο να πάνε σα σαρδέλες στη δουλειά τους.
Εσύ όμως βρε άχρηστε Έλληνα, που λες το ψωμί ψωμάκι, που τρέχεις για 500 ευρώ, που είσαι άνεργος, που πεινάς, που χάνεις το σπίτι σου, που χάνεις όλη σου την υπόσταση, γιατί λες τα ίδια;
Αλλά ξέρω ποιος είσαι, μη μου κρύβεσαι.
Είσαι συ που κοιτάς πάντα το τομάρι σου.
Εσύ που λες ευχαριστώ για το ξεροκόμματο που σου πετάνε.
Εσύ που νομίζεις ότι μόνο αυτό αξίζεις.
Εσύ που είσαι πρόβατο επειδή δεν θες να είσαι λύκος.
Εσύ που δεν χρησιμοποίησες ποτέ σου το όπλο της απεργίας.
Είσαι εσύ που επέλεξες την κυβέρνηση αυτή και τώρα που σου δίνετε η ευκαιρία, έστω και αργά, να επανορθώσεις, πιπιλίζεις το ίδιο παραμύθι για να μην παραδεχτείς ότι για άλλη μια φορά σε πιάσανε κορόιδο.
Αλληλεγγύη και υποστήριξη προς τους απεργούς του ΜΕΤΡΟ.
Δεν είμαστε με μια μνημονική φιλοφασιστική κυβέρνηση που προσπαθεί να καταστρέψει κεκτημένα χρόνων, που κατακτήθηκαν με πολύ κόπο και αίμα.
Μη ενοχοποιείτε τους απεργούς και μην αναμασάτε την καραμελίτσα της κυβέρνησης περί ταλαιπωρίας του επιβατικού κοινού. Σε λίγο δεν θα έχει κανείς δουλειά και δεν θα χρειαζόμαστε το ΜΕΤΡΟ.
Δικαίωση για τους εργαζόμενους του ΜΕΤΡΟ, ακόμα και αν χρειαστεί να πάμε και με τα πόδια.
Σήμερα αυτοί, αύριο εμείς.
Αυτό μην το ξεχνάμε ΠΟΤΕ.

Μίλησε κανείς για αποπροσανατολισμό;

Ντίνα Τζουβάλα, Στέφανος Τυροβολάς, Red NoteBook...
Βρισκόμαστε στον Ιούνιο του 1941. Προελαύνοντας στο σοβιετικό έδαφος, οι ναζί διαπράττουν φρικαλεότητες απολύτως συνεπείς προς την πεποίθησή τους οτι οι σλάβοι, ως φυλή, βρίσκονται λίγο πιο πάνω από τα ζώα. Όλα βαίνουν «καλώς», μέχρι που στις 23 του μήνα οι ναζί έρχονται αντιμέτωποι με κάτι που γι’ αυτούς είναι –κυριολεκτικά– αδιανόητο: τα σοβιετικά τανκς Τ-34 και ΚV.

To –κυριολεκτικά– αδιανόητο ήταν κάτι απλό: τα τανκς αυτά ήταν ασύγκριτα καλύτερα από τα γερμανικά. Το οτι οι «υπάνθρωποι» σλάβοι κατάφεραν να φτιάξουν στρατιωτικά οχήματα ικανά να καθυστερούν μόνα τους για μέρες ολόκληρες μεραρχίες, ήταν μια εμπειρία αυθεντικά τραυματική για το φυλετικό σύμπαν των ναζί. Βλέπετε, η θεωρία τους για τον κατώτερο χαρακτήρα της σλάβικης φυλής δεν ήταν μια πρόφαση (με την έννοια του συνειδητού ψέματος) για να επιτεθούν στην ΕΣΣΔ ή στους γερμανούς κομμουνιστές. Οι ναζί πήγαν σε πόλεμο βασισμένοι σε αυτήν τους την εκτίμηση, κι αυτό είναι η πλέον πειστική απόδειξη ότι δεν ψεύδονταν.

Την ίδια στιγμή, κι ενώ μάχονταν με τη μισή υφήλιο, αφιέρωναν πόρους, χρόνο και δυνάμεις για να εντοπίσουν και να εξοντώσουν –αρχικά με «παραδοσιακά» μέσα, στην συνέχεια σε στρατόπεδα συγκέντρωσης– εβραίους, κομμουνιστές, ομοφυλόφιλους, τσιγγάνους. Ο αντισημιτισμός τους δεν ήταν ένα ψέμα για να αποπροσανατολίσουν τους γερμανούς από τις τρομακτικές συνέπειες της οικονομικής κρίσης, από τα «πραγματικά προβλήματα». Ήταν η ακραία εκδήλωση, η πολιτική συμπύκνωση και η φρικαλέα υλοποίηση του διάχυτου αντισημιτισμού και φυλετισμού, που βρίσκει κανείς σε έργα γερμανών διανοουμένων τουλάχιστον από τα μέσα του 19ου αιώνα.

Ο ναζισμός, ο φυλετισμός, οι κάθε λογής ακροδεξιές ιδεολογίες, αλλά και οι ιδεολογίες γενικότερα, δεν είναι ψεύδη: δεν είναι τρικ της αστικής τάξης, που καθώς «γνωρίζει», υποτίθεται, τον απαράδεκτο χαρακτήρα της εκμετάλλευσης (ότι κι αν σημαίνει αυτός ο ηθικής τάξης χαρακτηρισμός), προσπαθεί να τον αποκρύψει από τους υποτελείς. Η κυρίαρχη ιδεολογία, εν πάση περιπτώσει, δεν γίνεται να είναι ιδεολογία μόνο των υποτελών, αλλά όχι και των ίδιων των κυρίαρχων. Ειδικά δε η κρατική ιδεολογία, αυτή που δεν «εκφωνείται» απλώς από τους διανοούμενους της αστικής τάξης, αλλά υλοποιείται καθημερινά, μέσα από πλήθος μηχανισμών (από το στρατό και την αστυνομία, μέχρι τα σχολεία και τις υπηρεσίες έξω από τις οποίες στοιβάζονται οι μετανάστες για να πάρουν την πράσινη κάρτα), είναι τρομακτικά πραγματική.

Το ζήτημα, όμως, δεν είναι κυρίως θεωρητικής τάξεως. Αν βλέπουμε τις εκδηλώσεις αυταρχισμού, από τη διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών μέχρι την εκκένωση των καταλήψεων και την συζήτηση περί βίας, κατά βάση ως απόπειρες «αποπροσανατολισμού» της κοινής γνώμης (άλλο αν βραχυπρόθεσμα ισχύει κι αυτό ως στόχευση του αστικού πολιτικού προσωπικού), κάνουμε, πρώτον, μια αβλεψία και, δεύτερον, μια λαθεμένη τακτική επιλογή. 

Η αβλεψία έγκειται στο ότι υποτιμούμε τα υλικά «ίχνη» που αφήνει στο κράτος αυτή η τακτική. Υποτιμούμε, δηλαδή, το γεγονός ότι βρισκόμαστε μπροστά στην πλήρη εξέλιξη ενός σχεδίου «στρατηγικής της έντασης» από πλευράς των κυρίαρχων, οι οποίοι εντάσσουν μεθοδικά στην καθημερινότητα τη λογική του «νόμου και της τάξης»: όχι γιατί απλά και μόνο θέλουν να αλλάξουν την ατζέντα, αποσπώντας μας την προσοχή από την οικονομία. Αλλά κυρίως διότι μια ακροδεξιά κυβέρνηση πιστεύει στην συρρίκνωση της δημοκρατίας, θεωρεί δηλαδή την καταστολή ως κεντρικό άξονα της κυριαρχίας της και, φυσικά, προωθεί την απολύτως στοχευμένη και καθόλου «τυφλή» βία.

Η βία αυτή χρησιμοποιείται άμεσα για την καταστολή και την τρομοκράτηση των αγωνιζόμενων τμημάτων της κοινωνίας, μέσα απο την ακραία άσκηση σωματικής βίας σε κάθε πιθανή (ή απίθανη)  ευκαιρία. Δρα, όμως, και πέρα από τα σώματα. Εντείνοντας, δηλαδή, το αίσθημα ανασφάλειας των μικροαστικών στρωμάτων, και αναδεικνύοντας συνεχώς εσωτερικούς, απροσδιόριστης ταυτότητας εχθρούς, που απειλούν την ήδη σκληρή καθημερινότητα τους.

Ο αυταρχισμός, λοιπόν, δεν ασκεί μόνο κατασταλτική λειτουργία. Την ίδια στιγμή είναι και άξονας οργάνωσης μιας νέας ηγεμονίας των αστικών δυνάμεων. Για το  σχέδιο αυτό, όμως, η περιθωριοποίηση της αριστεράς –που στην πολιτική ζωή εκπροσωπείται, στη φάση αυτή, σχεδόν αποκλειστικά από τον ΣΥΡΙΖΑ– δεν είναι μόνο στόχος. Είναι και προϋπόθεση εφαρμογής του σχεδίου. Καθώς λοιπόν μια σειρά συλλογισμών που ξετυλίγονται στον δημόσιο λόγο είναι πραγματικά εξωφρενικοί (από τις καταλήψεις ή τα γιαούρτια φτάνουμε στα καλάσνικοφ), η έλλειψη ουσιαστικού αντιλόγου από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι απαραίτητη για να «σταθούν» αυτές οι εξωφρενικότητες.

Το ζήτημα, λοιπόν, είναι πώς απαντά ο χώρος μας σε αυτήν την ιδεολογικοπολιτική επίθεση που δέχεται απο την ακροδεξιά τρικομματική συγκυβέρνηση. Διότι θα ήταν αναμενόμενο και λογικό, αλλά και το απολύτως παραγωγικό πολιτικά κατά τη γνώμη μας, ο ΣΥΡΙΖΑ να ακολουθήσει απλά τη γραμμή σύγκρουσης με την κυβέρνηση σε όλα τα επίπεδα. Και κυρίως στο ιδεολογικό. Γιατί υπερασπιζόμενοι τις καταλήψεις ως κοινωνικούς χώρους, δεν υπερασπίζεσαι τα αδιέξοδα της γραμμής  της αναρχίας, αλλά αντιτίθεσαι στην συρρίκνωση  του δημόσιου χώρου και της δημοκρατίας. Επιπλέον, αντιμάχεσαι στην πράξη την εντεινόμενη προσπάθεια της κυβέρνησης να χαρίσει τον έλεγχο περιοχών στην Χ.Α, που λειτουργεί καθ’ έξιν ως μαφία (εμπόριο ναρκωτικών, έλεγχος εκδιδόμενων γυναικών κλπ). Αντίθετα, το να θεωρεί ο ΣΥΡΙΖΑ την προσπάθεια ανάκτησης χώρων ως μια κίνηση σε λάθος χρόνο -παρόλα τα τακτικά λάθη, όπως η κατάληψη των γραφείων της ΔΗΜΑΡ-, όπως το έκανε σε ένα βαθμό  με τη Βίλα Αμαλίας, μαρτυρά και πάλι μια φοβικότητα απέναντι στην κοινωνική κίνηση – μια φοβικότητα εντελώς αναντίστοιχη της περιόδου.

Το αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποφασίσει, σε μια περίοδο, να αναδείξει κεντρικοπολιτικά ένα συγκεκριμένο ζήτημα, είναι θεμιτό -αν και η εκάστοτε ιεράρχηση υπόκειται πάντα σε κριτική. Το να πιστεύουμε, όμως, πως μέχρι να λήξει το συγκεκριμένο θέμα, η κοινωνική κίνηση οφείλει να ακολουθήσει τους σχεδιασμούς μας, είναι από παιδαριώδες έως και επικίνδυνο. Κι αυτό γιατί η κυβέρνηση της αριστεράς δεν μπορεί απλά να στηριχτεί στο κοινό αίσθημα των «νοικοκυραίων», ούτε στη λογική των συνταγματικών τόξων  (που κατ’ ανάγκη περιλαμβάνουν τον Φαήλο Κρανιδιώτη και τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ που παίζει σπίτι του stratego με τα αμυντικά σχέδια της χώρας). Άλλωστε, η σχέση νόμιμου-παράνομου δεν μπορεί παρά να είναι ένα αντικείμενο επερώτησης από μια κυβέρνηση της αριστεράς, στο βαθμό που ένα μέρος της νομιμότητας συγκαλύπτει τη δημόσια και ιδιωτική «ανομία» και ακυρώνει ντε φάκτο τη δικαιοσύνη.

Σε κάθε περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανένα λόγο να δίνει εξετάσεις νομιμοφροσύνης  σε αυτούς που έχουν κάνει ακόμα και την αστική νομιμότητα κουρελόχαρτο. Πάνω απ’ όλα, και χωρίς η παρανομία να είναι κάποιο «επαναστατικό φετίχ», μια σειρά από συνήθεις πρακτικές της Αριστεράς, αλλά και ευρύτερα των κοινωνικών κινημάτων, ήταν και είναι «παράνομες»: από τις καταλήψεις σχολών και υπηρεσιών, μέχρι την περιφρούρηση απεργιών, και από την πολιτική ανυπακοή μέχρι τις κινητοποιήσεις στις Σκουριές, το κίνημα «παρανομεί». Όχι γιατί το επιλέγει, αλλά γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς όταν ο νόμος γίνεται άλλοθι για την επιβολή του πιο γυμνού ιδιωτικού συμφέροντος.  Αυτή, λοιπόν, η φοβικότητα του χώρου μας να απαντήσει στις αιτιάσεις περί βίας και τρόμοκρατίας (!) αναδεικνύει επιτακτικά την ανάγκη για περισσότερη επιμονή πάνω στην πολιτική από θέση αρχών. Απλά, η υλοποίηση αυτής της πολιτικής προϋποθέτει περισσότερη συμμετοχή και πιο συλλογικό έλεγχο, άρα περισσότερη και πιο ποιοτική διαδικασία/δημοκρατία. Για την ώρα, όμως, ας μείνουμε στην επισήμανση του θέματος και όχι στην αντιμετώπισή του.

ΥΓ1: Καθώς αυτό το κείμενο τελείωνε, ο σύντροφος Βούτσης προασπίζοντας την αξιοπρέπειά του και την αξιοπρέπεια του ΣΥΡΙΖΑ, αποχώρησε από τη φαρσοκωμωδία που ονομάζεται «Ανατροπή», ζητώντας την παραίτηση του ακροδεξιού Δένδια. Το να έχουμε συνείδηση ότι κανείς δεν θα μας χαριστεί αν είμαστε διαλλακτικοί και υποχωρητικοί, και ότι αντίθετα χρειάζεται αντεπίθεση, είναι αναγκαία προϋπόθεση για να ηγεμονεύσουμε ακόμα και σε ένα «δύσκολο» ζήτημα.

ΥΓ2: Η στρατηγική της έντασης περιλαμβάνει την προσπάθεια ευθείας σύνδεσης του χώρου μας με το χτύπημα που έγινε στο Μall. Η στοχοποίηση του Βαγγέλη Διαμαντόπουλου, που τόλμησε να πει το αυτονόητο για το καθεστώς λειτουργίας των πολυκαταστημάτων-τεράτων τύπου Μall, είναι ενδεικτική του πολιτικού πλαισίου γύρω απο το οποίο κινείται αυτή τη στιγμή το «συνταγματικό τόξο» του αστισμού.

Ο Α. Σαμαράς καλεί τον λαό σε ανυπακοή και αυτοδικία;

Gerogriniaris...
"Από την άλλη πλευρά, όμως, οφείλουμε να πούμε πως, όταν υπάρχει αναλγησία και ανευθυνότητα από την πλευρά της εξουσίας, τότε πράγματι πυροδοτούνται φαινόμενα ανυπακοής και αυτοδικίας.

Όταν διαρρηγνύεται το Κοινωνικό Συμβόλαιο ανάμεσα στην Κυβέρνηση και το λαό, τότε καταρρέει η εμπιστοσύνη των πολιτών στους νόμους και διαχέεται κάθε είδους αντικοινωνική προδιάθεση.

-- Όταν διαλύεται η οικονομία από αλλεπάλληλες φορο-επιδρομές εκεί οδηγούμαστε.

-- Όταν πληρώνουμε επί δεκαετίες για… μελλοντικά αγαθά και υπηρεσίες, εκεί οδηγούμαστε.

-- Όταν αυξάνονται τα τιμολόγια των ΔΕΚΟ πολύ πέρα από τα όρια ανοχής των ανθρώπων, εκεί οδηγούμαστε.

Η ανυπακοή στους νόμους της Δημοκρατίας είναι αντικοινωνική συμπεριφορά ή οδηγεί σε αντικοινωνικές συμπεριφορές. Αλλά αυτό είναι μόνον η μισή αλήθεια...


Η άλλη μισή – και οφείλουμε να την πούμε – είναι ότι η αναλγησία της κυβέρνησης πυροδοτεί κάθε είδους αντικοινωνικές συμπεριφορές. "

Από την ομιλία του Αντώνη Σαμαρά στην κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας στις 3/2/2011

Νομίζω πρέπει η ομάδα αλήθειας της Νέας Δημοκρατίας να καταγγείλει τον Αντώνη Σαμαρά που όχι μόνο δεν καταδικάζει τη βία από όπου και αν προέρχεται αλλά σύμφωνα με το σκεπτικό πάντα των γαλάζιων παιδιών της "ομάδας αλήθειας" της Νέας Δημοκρατίας, του κυβερνητικού εκπροσώπου Σίμου Κεδίκογλου και του υπουργού δημόσιας τάξης και προστασίας του πολίτη Νίκου Δένδια καλεί τον κόσμο σε ανυπακοή και αυτοδικία.
Σύμφωνα πάντα με το σκεπτικό των γαλάζιων στελεχών.

Και αυτό το βίντεο ΔΕΝ είναι συρραφή αποσπασμάτων αλλά ένα ενιαίο απόσπασμα από ομιλία του Αντώνη -καταδικάζω την βία απ όπου και αν προέρχεται- Σαμαρά.

Είναι ο γκεμπελισμός, ηλίθιε!

Του Αγγελου Τσεκερη απο την Αυγη...


Λέγεται ότι στις εκλογές του 1992 ο Μπιλ Κλίντον είχε κολλημένο στην πόρτα του γραφείου του ένα χαρτί με τη φράση «Είναι η οικονομία, ηλίθιε!» προκειμένου να παραμένει πάντα συνεπής με τον βασικό άξονα της προεκλογικής του εκστρατείας. Ένα αντίστοιχο χαρτί πρέπει να έχει στο δικό του γραφείο ο Κεδίκογλου. Δεν εξηγείται διαφορετικά η συνέπεια με την οποία υπηρετεί σε καθημερινή βάση τη στρατηγική της πολιτικής ανοησίας.
Ο γκεμπελισμός διαπερνά σαν κόκκινο νήμα όλες τις ανακοινώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου που αφορούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Επιδιδόμενος σε απίθανες διαστρεβλώσεις, χονδροειδή παραχάραξη της αλήθειας και συστηματική κακοποίηση της κριτικής σκέψης, ο Κεδίκογλου προσπαθεί -και με τη φιλότιμη συνδρομή των Μεγάλων Καναλιών- να εγγράψει στη συνείδηση των νοικοκυραίων την πεποίθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσφέρει ανοχή και πολιτική κάλυψη στο φαινόμενο της τρομοκρατίας. Έτσι, οι έντρομοι τηλεθεατές θα ξεχάσουν τις ζωές τους που διαλύονται και τους στόχους που δεν πιάνονται και θα πειστούν τελικά ότι το Μνημόνιο και οι δυνάμεις που το εξυπηρετούν είναι η μόνη ελπίδα για ομαλότητα, ασφάλεια και κοινωνική ειρήνη σε αυτό τον τόπο.
Όλο το κόλπο είναι, μαζί με τα κουμπούρια και τις τυφλές βόμβες των τελευταίων ημερών, να μπουν στο μεγάλο τσουβάλι της τρομοκρατίας και αυτά που ο κ. Δένδιας αποκαλεί «ηπιότερες εκφάνσεις του φαινομένου». Και έτσι, με ελαφρά πηδηματάκια από την τρομοκρατία στην «ανομία», να τσουβαλιαστεί ως καταδικαστέα και κάθε μορφής κοινωνική διαμαρτυρία, όπως για παράδειγμα η Χαλκιδική, τα διόδια, ή το κίνημα ενάντια στα χαράτσια. Κατά την αδιάσειστη λογική Κεδίκογλου, ακόμα και οι επίσημες καταγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ για υπονόμευση της ομαλής κοινοβουλευτικής λειτουργίας, για εξευτελισμό των δημοκρατικών θεσμών, ή για την τεράστιας έκτασης αστυνομική αυθαιρεσία που τείνει πλέον να γίνει κανόνας «οπλίζουν το χέρι των τρομοκρατών».
Αν η πραγματικότητα έρχεται σε ολοφάνερη σύγκρουση με τις επιδιώξεις του Κεδίκογλου, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Η Ομάδα «Αλήθειας» (γεια σου ρε Γκέμπελς δάσκαλε) της Νέας Δημοκρατίας, ανακάλυψε προχθές ότι αν αφαιρέσεις τις κατάλληλες φράσεις από μια ομιλία του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Βαγγέλη Διαμαντόπουλου, προκύπτει κάτι που μοιάζει με έκκληση στον λαό να πάρει τα όπλα και να ανατινάξει το Mall του Λάτση. Το αποτέλεσμα, επαγγελματικά μονταρισμένο, διοχετεύτηκε στα κανάλια και προβλήθηκε συνοδευόμενο από σχετική δήλωση Κεδίκογλου: «Ο, κατά δήλωσή του αναρχικός και φιλοτρομοκράτης Βαγγέλης Διαμαντόπουλος (ψέμα νο1), ο οποίος παραμένει ακόμα και τώρα βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ (συκοφαντία που συσχετίζει τον ΣΥΡΙΖΑ με τους «φιλοτρομοκράτες» βασισμένη στο ψέμα νο1), στοχοποιεί σε ομιλία του το Mall (ψέμα νο2), 4 ημέρες πριν το τρομοκρατικό χτύπημα (συκοφαντία που συσχετίζει τον Διαμαντόπουλο με το τρομοκρατικό χτύπημα, βασισμένη στο ψέμα νο2) και καλεί απροκάλυπτα τους συντρόφους του να πάρουν τα όπλα (ψέμα νο3)". Τρία ψέματα και δύο συκοφαντίες σε μια πρόταση, για να σχολιάσει ο Κεδίκογλου ένα βίντεο που γνωρίζει μάλιστα ότι είναι «φτιαγμένο». Και να ζητήσει κι από πάνω και την επέμβαση της δικαιοσύνης.
Γκεμπελισμός είναι η ενεργός και συνειδητή ηλιθιότητα, στρατευμένη στην υπηρεσία του λαϊκισμού. Η ηλιθιότητα θεωρείται ως γνωστόν ανίκητη, είναι όμως ακόμα πιο ανίκητη αν τη σιγοντάρουν τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Έτσι τα βραδινά δελτία αρνήθηκαν να παίξουν το βίντεο με τις πραγματικές δηλώσεις του Διαμαντόπουλου, το οποίο έδωσε αμέσως στη δημοσιότητα ο ΣΥΡΙΖΑ. Συντονισμένες στη στρατηγική Κεδίκογλου, οι μεγάλες δημοσιογραφάρες των Οχτώ, που άμα τους θίξεις τον καναλάρχη βγαίνουν στα κεραμίδια για την ανεξαρτησία του δημοσιογραφικού λειτουργήματος, προτίμησαν στην προκειμένη περίπτωση να κάνουν τον βλάκα. Έτσι χτίζονται οι καριέρες άλλωστε.
Για το φαινόμενο της τρομοκρατίας υπάρχουν διάφορες ερμηνείες, σοβαρές ή μη. Από αυτές, η πιο γελοία είναι ότι η τρομοκρατία υπάρχει επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει αντιπολίτευση. Απομένει βέβαια και η απαίτηση όποιος λέει δημοσίως φράσεις του τύπου «τo Mall δεν έχει οικοδομική άδεια» (αλήθεια) να θεωρείται ηθικός αυτουργός σε τυφλές βομβιστικές ενέργειες. Και αυτό όλο και κάπου θα χρειαστεί.

Ροη αρθρων