Σάββατο 31 Αυγούστου 2013

Ματ...

Ευγενιος Αρανιτσης, απο την Ελευθεροτυπια...
Παρά τις προσπάθειες να τηρηθούν συμβολικά τα προσχήματα σε πολιτικό και συνταγματικό επίπεδο, η σταδιακή ιστορική παρακμή των εθνικών κρατών ως θεσμικών οντοτήτων, αναπόφευκτη συνέπεια της παγκοσμιοποίησης, επιταχύνεται οπουδήποτε και αν κοιτάξει κανείς, αρχής γενομένης από τα μεγάλα εθνικά συγκροτήματα του δυτικού κόσμου.
Φυσικά, η παγκοσμιοποίηση δεν θα είναι θεσμική παρά μόνον εκ των υστέρων - κατ' ουσίαν, ο ενοποιητικός μετασχηματισμός κυριεύει την ανθρωπότητα με τη μορφή της αστραπιαίας πλέον διάδοσης των στερεοτύπων ενός ορισμένου είδους ζωής, συνώνυμης με τη χρήση της τεχνολογίας των επικοινωνιών και της κατανάλωσης των εικόνων που αυτή διακινεί.
Ετσι, πέριξ του μητροπολιτικού κέντρου των ΗΠΑ, οι σημαίες και τα σύνορα τείνουν να αποτελέσουν σημεία απλώς διακοσμητικά: δισεκατομμύρια ατόμων με διαφορετικά διαβατήρια σκέφτονται, κινούνται, εργάζονται, συναλλάσσονται, ντύνονται, τρώνε, διασκεδάζουν, ταξιδεύουν, νοσηλεύονται και πεθαίνουν κατά τρόπο πανομοιότυπο. Απ' αυτή τη σκοπιά, ο όρος «ιμπεριαλισμός», που μεταχειρίζεται η Αριστερά στη ρητορική της για να χαρακτηρίσει την αμερικανική επέμβαση στη Συρία, στερείται νοήματος: ο ιμπεριαλισμός είναι «πολιτισμικός», τουτέστιν τεχνολογικός, και, για κακή μας τύχη, παίζει ήδη χωρίς αντίπαλο.
Μαζί με το κράτος-έθνος περιορίζεται και ο ρόλος του πολέμου όπως τον γνώριζε η ανθρωπότητα, δηλαδή σαν αιματηρή μετωπική σύγκρουση εθνών για την ικανοποίηση οικονομικών ή γεωπολιτικών συμφερόντων, συχνά συμβεβλημένων με «ηθικές» ή «ιστορικές» αναγκαιότητες. Τώρα οι πόλεμοι ξεσπούν σαν γιγαντιαίες αστυνομικές επιχειρήσεις καταστολής και παραδειγματισμού. Μετά απ' τον πόλεμο του Κόλπου, μετά απ' το Ιράκ, τη Γιουγκοσλαβία και το Αφγανιστάν, η από ημερών αναμενόμενη επίθεση τρόμου κατά της Συρίας επιβεβαιώνει πανηγυρικά αυτή την αναβάθμιση του πολέμου σε επιχείρηση σωφρονιστικής εφαρμογής ποινών κατά της «παραβατικότητας» μιας συγκεκριμένης κυβέρνησης.
Μολονότι το αίμα των θυμάτων δεν παύει να κοστίζει εξίσου ακριβά, η διάκριση μεταξύ πολέμου και ένοπλης επιβολής πειθαρχικών κυρώσεων είναι πρόδηλη, όσο και ιδιαίτερα εύγλωττη αναφορικά με το προς τα πού κατευθύνεται η γενική τάση. Αρχικώς με πλήγματα πυραύλων εξ αποστάσεως ασφαλείας, που προαναγγέλλονται και αναλύονται από ειδικούς χάριν των τηλεθεατών ή των χρηστών του Διαδικτύου και, εν συνεχεία, εφ' όσον τάχα προκύψει τέτοια «υποχρέωση», με αποστολή πεζοναυτών, για των οποίων την αποτελεσματικότητα προϋποτίθενται ταυτόχρονα η επιτελική στρατηγική και η ικανότητα αυτοσχεδιασμού στον ανταρτοπόλεμο, η αμερικανική δύναμη κρούσης εμφανίζεται, επίσημα πια, σαν εμπροσθοφυλακή διεθνών Μονάδων Αποκατάστασης της Τάξης - τα πλανητικά ΜΑΤ. Το γεγονός ότι η παγκόσμια κοινή γνώμη εξοικειώνεται ταχύτατα με αυτό το μοντέλο παραγωγής εξελίξεων, ίσως δείχνει ότι ο βομβαρδισμός με επικοινωνιακά όπλα είναι ελάχιστα λιγότερο επικίνδυνος από εκείνον με χημικά.

Το καράβι με τους κωπηλάτες....

Γ. Νικολάου, απο την AlfaVita...
Ήταν ένα απ’ αυτά τα μεγάλα καράβια, γεμάτα κόσμο, κυρίως παιδιά, ψυχές αγνές, αμόλυντες που σε ξεκούφαιναν με τις φωνές τους, τα παιχνίδια τους, τους καυγάδες και τα τραγούδια. Το καράβι είχε βάλει πλώρη για μια νέα γη, πλούσια, όμορφη, κατάφορτη με αγαθά που όλοι είχαν ακούσει ότι υπάρχει, κανείς όμως δεν την είχε αντικρίσει από κοντά. Πολλοί δεν πίστευαν καν ότι υπάρχει. Τα παιδιά όμως το πίστευαν, ήταν βέβαια ότι θα την ανακαλύψουν. Δυστυχώς γι’ αυτά οι κυβερνήτες του πλοίου με τις στολές και τα γαλόνια είχαν άλλα σχέδια και όλο έστριβαν το πηδάλιο προς άλλες κατευθύνσεις, θαρρείς καμιά φορά πως θέλαν στα βράχια να το ρίξουν. Μα το καράβι αυτό ήταν κωπήλατο με πολλές σειρές πάγκους σε τρία επίπεδα, με χιλιάδες κωπηλάτες που τραβούσαν κουπί, συχνά κόντρα στα ρεύματα και στον άνεμο, με κακοκαιρία και φουρτούνα, ασταμάτητα και αγόγγυστα. Στο χαμηλότερο επίπεδο, κάτω κι από την ίσαλο σχεδόν, ήταν οι λεγόμενοι «τεχνικοί», αυτοί έκαναν πιο βαριά δουλειά και οι άλλοι δεν τους υπολόγιζαν σαν ίσους, πολλοί δεν ήξεραν καν ότι υπήρχαν. Όμως οι «τεχνικοί» συνέχιζαν με πείσμα, βοηθούσαν με όλες τους τις δυνάμεις και αυτοί ήταν κυρίως που έφερναν το πλοίο στα ίσα του όταν παρέκκλινε και κινδύνευε να πέσει σε  ύφαλα και ξέρες από τις στραβοτιμονιές των καπεταναίων.
Ξαφνικά μια μέρα παράδοξα ήρεμη, με θάλασσα γαλήνια και ουρανό καθάριο ακούστηκε ένας θόρυβος. Είχαν κατέβει κάποιοι γαλονάδες και με τη βία άρπαξαν κάποιους κωπηλάτες από τους «τεχνικούς» και τους πέταξαν στη θάλασσα. «Μην ανησυχείτε», τους είπαν, «κολυμπήστε λίγο, λάδι είναι η θάλασσα και θα περάσει να σας πάρει ένα άλλο πλοίο, εκεί θα είστε πιο χρήσιμοι».
Σηκώθηκαν κάποιοι συνάδελφοι «τεχνικοί», φώναξαν. «Τι θα κάνουν, θα πνιγούν οι άνθρωποι, έρχονται αντάρες και καταιγίδες, εδώ τους χρειαζόμαστε, το πλοίο χωρίς αυτούς κινδυνεύει, τι θα γίνουν τα παιδιά;» Τίποτε, καμιά ανταπόκριση, οι γαλονάδες φύγανε, ανέβηκαν να δώσουνε ραπόρτο στον καπετάνιο, αποστολή εξετελέσθη.
Πολλοί κωπηλάτες παράτησαν τα κουπιά και πήγαν να βρουν τους συναδέλφους τους, στην άλλη άκρη του πλοίου, να τους ενημερώσουν, να τους πείσουν να μην τραβήξουν άλλο κουπί, να φωνάξουν να σταματήσει λίγο το πλοίο, να περιμαζέψουν τους συναδέλφους τους από τα κρύα νερά, είχαν φανεί και κάποια σύννεφα, κακό προμήνυμα.
«Δεν ακούσατε ένα θόρυβο, άνθρωποι στη θάλασσα, τους πέταξαν», φώναζαν οι κοντινοί στους ναυαγούς κωπηλάτες και φίλοι τους.
«Τι λέτε;» απαντούσαν οι άλλοι, «δεν ακούσαμε τίποτε, δεν σας πιστεύουμε. Και εκεί κάτω που λέτε πως έγινε, δεν έχει ναύτες, μόνο φορτία, σίδερα».

Τα κοπαδια στην ουρα...

Η παρέα  στο γραφείο συζητούσε για τα χαράτσια και τις ουρές στις εφορίες. Μίλαγαν όλοι μαζί οργισμένα, η συζήτηση είχε μετατραπεί σ΄ενα βουητό που δεν έβγαζε πουθενά. Ολοι αυτοί οι οργισμένοι είχαν περάσει με τη σειρά τους ένας ένας από κάποια ουρά.

"Εγώ δεν ξέρω από αυτές τις ουρές τους είπα. Γιατί δεν έχω πληρώσει την εφορία και δεν έχω ακίνητο για να ανακατεύομαι με χαράτσια." Σιωπή... Πως βλέπουμε σε κάτι ταινίες να γίνεται το χάος και ξαφνικά κάποιος πυροβολεί στον αέρα κι απλώνεται μια μουγγαμάρα ξαφνικά, κάτι τέτοιο έγινε.

Γύρισαν όλοι και με κοίταξαν σαν να είχα ανακοινώσει δημοσίως πως το βράδυ κάνω πιάτσα κι εκδίδομαι! Τι εννοείς δεν έχεις πληρώσει? Και τι θα κάνεις. Κι αρχίζει μια δεύτερη επίθεση βαβούρας αυτή τη φορά όλη αφιερωμένη σε μένα. Θα στα πάρουν από το μισθό, θα σου στείλουν το κλητήρα στο σπίτι. Πόσα χρωστάς? Αν είναι πάνω από τόσα θα σε κλείσουν μέσα.

Παιδιά ψυχραιμία. Υπάρχει ένα πολύ απλό ζητηματάκι. Δεν έχω πληρώσει γιατί δεν έχω να πληρώσω, δεδομένου πως πριν την εφορία προηγούνται μερικές βασικές ανάγκες τις οποίες θα έπρεπε να αφήσω ακάλυπτες για να πληρώσω την εφορία. Νοίκι, ηλεκτρικό,  τροφή της οικογένειας, εισιτήρια για να πηγαίνω στη δουλειά. Κι αυτά μισοκαλυμμένα είναι. Οπότε γιατί το συζητάμε.

Κι αν σου συμβεί αυτό? Το αγωνιώδες ερώτημα. Η τρομοκρατία... Κι αν. Κι αν τι? Θα με κρεμάσουν στη μέση της πλατείας για παραδειγματισμό? Δεν τους πέρναγε καν από το μυαλό πως υπάρχουν άνθρωποι που έχουν στη ζωή τους άλλες ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ από αυτές που επιβάλλει η μνημονιακή πολιτική της κάθε εσωτερικής ή εξωτερικής τρόικα. Η ουσία όλου του προβλήματος στους ανθρώπους που λαμβάνουν καθημερινά εντολές και διαταγές (δεν μιλάω για τους άλλους που γύρισαν ηλιοκαμμένοι από τα νησιά κι ετοιμάζονται για τις χειμωνιάτικες επιδρομές στα σκυλάδικα) είναι πως έχουν πάθει ένα απόλυτο πανικό στο πως θα ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΟΥΝ τις διαταγές....

ΟΥΦ!

kartesios310813
9 Μαΐου 2012. Συνέντευξη Τύπου του υπουργού Οικονομικών Γ. Στουρνάρα: «Για πρώτη φορά από το 1968 οι τιμές μειώθηκαν τον Μάρτιο εφέτος. Οι τιμές πέφτουν πλέον στην Ελλάδα, αλλά η αλήθεια είναι ότι άργησαν να πέσουν».
31 Αυγούστου 2013: Σύμφωνα με έρευνα της ΕΣΕΕ οι τιμές των βασικών τροφίμων αυξήθηκαν κατά 6,3% την τελευταία πενταετία. Η σωρευτική αύξηση στις τιμές των βασικών αγαθών ανέρχεται σε 6,3% την περίοδο 2008-2013, με τα προϊόντα εισαγωγής να επιβαρύνονται περισσότερο. Τις μεγαλύτερες αυξήσεις παρουσίασαν η ζάχαρη (21,53%), τα αυγά (19,05%), το ρύζι (13,85%) και οι σοκολάτες (10,86%), σύμφωνα με την έρευνα. Αίσθηση προκαλεί το γεγονός ότι η τιμή του ψωμιού αυξήθηκε κατά 6,76%, ενώ η τιμή στο αλεύρι κατά 0,26% και μάλιστα παρά την “απελευθέρωση”».
Βαρέθηκα! Αυτά που ξέρουμε ότι θα γίνουν γίνονται. Αυτά που περιμένουμε. Περιμένουμε να περάσουν οι γερμανικές εκλογές για να χρεοκοπήσουμε, πτωχεύσουμε, μεταναστεύσουμε μαζικά, βουλιάξουμε, σκοτωθούμε κι ό,τι άλλο κακό μπορεί να γίνει και δεν έγινε –επισήμως – ακόμη. Ναι ρε, είμαι λαϊκιστής! Σαν τους λαϊκιστές που κατηγορούσε ο Στουρνάρας πριν έξι μέρες, στις 25 Αυγούστου 2013, λέγοντας: «Το χρέος εξελίσσεται σύμφωνα με τις προβλέψεις και ουδείς φόβος δικαιολογείται, όπως αδικαιολόγητες είναι και οι όποιες εξάρσεις λαϊκισμού».
Και βγαίνει στις 31 Αυγούστου 2013 ο Χρήστος Σταϊκούρας, Αναπληρωτής Υπουργός Οικονομικών να λαϊκίσει δηλώνοντας: «Το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο και θα χρειαστεί διαπραγμάτευση για την ελάφρυνση του».  Δεν κακοπέσαμε σε κακούς κυβερνήτες. Τα μάτια μας βγάλαμε και τα βγάζουμε. Με τα ίδια μας τα χέρια.

Εθνικό χρέος, χρεοκοπία και η παρά φύσιν φύσις του καπιταλισμού...

Ν. Γρυσπολάκης, από Σχολιαστες χωρις συνορα...
Η διαφθορά έλεγε ο Έκο ξεκινά όταν διαφθείρονται τα νοήματα και οι λέξεις και η εξουσία (ΜΜΕ, κυβερνήσεις και κεφάλαιο) έχει φροντίσει να διαφθείρει τα νοήματα και τους ορισμούς σε τέτοιο βαθμό που μας έχουν (σχεδόν) όλους πεπεισμένους για την ορθότητα των επιχειρημάτων τους.
Στα οικονομικά (τα καπιταλιστικά, αυτά του πανεπιστημίου, όχι κάποια άλλα προοδευτικά) το εθνικό χρέος (sovereign debt αγγλιστί) και το συμβόλαιο μεταξύ των δυο πλευρών (δανειστού και δανειζόμενου) ορίζεται ως εξής:
Sovereign debt is debt that is issued by a national government. It is theoretically considered to be risk-free, as the government can employ different measures to guarantee repayment, e.g. increase taxes or print money.
In practice, there have been multiple cases in which governments could not serve their debt obligations and had to default. As a consequence, investors ask for different yields across countries. The more a country’s repayment ability is in question and the riskier sovereign debt becomes, the higher is its yield.
Με άλλα λόγια (κι αυτό μπορεί ο καθένας να το ελέγξει ιστορικά) το εθνικό χρέος ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΓΓΥΗΣΕΙΣ εκτός του μεταβλητού επιτοκίου. Το κέρδος του δανειστού είναι το ρίσκο του δανειζόμενου (τόκος) και το ρίσκο του δανειστού (αδυναμία αποπληρωμής δανείου) είναι το κέρδος του δανειζόμενου.
Για πρώτη φορά στην ιστορία μια χώρας (το τραπεζικό προτεκτοράτο της Ελλάδος δηλαδή πλέον) υπέγραψε υλικές εγγυήσεις σε δανειακή σύμβαση, μια κίνηση που σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου θα είχε χαρακτηριστεί προδοτική.
Επίσης, όπως αναφέρει ο ορισμός, μια χώρα μπορεί να τυπώσει χρήμα ώστε να αποπληρώσει τα δάνειά της. Στην περίπτωση των χωρών του Ευρώ οι συμμετέχουσες χώρες έχουν χάσει την δυνατότητα αυτή.
Αυτά είναι τα δεδομένα. Τώρα στα συμπεράσματα, πρώτον η είσοδος της Ελλάδος στο ευρώ ήταν μια κίνηση προδοτική (εφόσον η χώρα έχασε μέρος της εθνικής της κυριαρχίας) η οποία επιπροσθέτως έγινε χωρίς την σύμφωνη γνώμη του “κυρίαρχου” λαού όπως ορίζει το Σύνταγμα (ποιος το χ**** βεβαίως πλέον το Σύνταγμα ύστερα από τις πάνω από 30 παραβιάσεις του τα τελευταία 3 χρόνια).
Δεύτερον, το να μην αποπληρώσει μια χώρα τα δάνειά της και να κηρύξει στάση πληρωμών είναι δεδηλωμένο δικαίωμά της και έχει χρησιμοποιηθεί πολλάκις από πολλές χώρες.Έναν μερικό κατάλογο των χωρών που έχουν επιλέξει να μην αποπληρώσουν εθνικά χρέη μπορεί κανείς να δει εδώ: http://en.wikipedia.org/wiki/Sovereign_default#Examples_of_sovereign_default . Βλέπει κανείς πως χώρες όπως η Αυστρία, η Βρετανία, η Ρωσσία, η Τουρκία, η ΗΠΑ, η Γερμανία και πάαααρα πολλές άλλες, έχουν επιλέξει πάνω από μια φορά να σταματήσουν να πληρώνουν τα χρέη τους τα τελευταία 100 χρόνια.

Γρηγοράκεια...


Θανάσης Καρτερός, απο την Αυγη...
Ο Γρηγοράκος είναι αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών, εκ του ΠΑΣΟΚ εκπορευόμενος. Δήλωσε λοιπόν ότι από το 2004 μέχρι το 2009 η κυβέρνηση Καραμανλή έκανε 850.000 προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων. Με αποτέλεσμα να γίνει ο αναμενόμενος ντόρος και να σπεύσουν να διαψεύσουν την αριθμητική του τόσο ο Κυριάκος όσο και ο Μιχελάκης. Ο τελευταίος μάλιστα, πολιτικός προϊστάμενος του Γρηγοράκου, ως υπουργός Εσωτερικών, έκανε και μια σοφή δήλωση: Τώρα το κυρίαρχο ζήτημα είναι να σωθεί ο τόπος και όχι να καθαρογραφεί η ιστορία.
Άντε να βρεις άκρη πόσους και πώς προσέλαβαν οι κυβερνήσεις τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της Ν.Δ. στα ατελείωτα χρόνια που διόριζαν από πόρτες και παράθυρα τα δικά τους παιδιά. Αλλά, όσο κι αν τα γρηγοράκεια νούμερα φαίνονται φουσκωμένα, το τελευταίο που δικαιούνται να λένε οι επίδοξοι σωτήρες του τόπου είναι να αφήσουμε πίσω την ιστορία. Πρώτον διότι, και να την αφήσουμε εμείς, δεν μας αφήνει αυτή, αφού τώρα πληρώνει ο τόπος και τις δικές τους κατά συρροή αμαρτίες. Και, δεύτερον, γιατί, όποτε αναζητούν δικαιολογίες για να πάρουν κεφάλια, μια χαρά και την καθαρογράφουν και την επικαλούνται τη δική τους εκδοχή της ιστορίας.
Όταν λοιπόν τους χρειάζεται τον φέρνουν στο κεφάλι των δημοσίων υπαλλήλων τον χοντρό τόμο Ιστορίας -λίγο πειραγμένης για τις ανάγκες του Μνημονίου. Γεμίζουν την προπαγανδιστική αγορά με αποκαλύψεις παράνομων προσλήψεων, ατιμωρησίας επίορκων, ρουσφετολογικής διάταξης υπηρεσιών, συντήρησης άχρηστων οργανισμών. Επικαλούνται δηλαδή οι αθεόφοβοι όσα οι ίδιοι δημιούργησαν και ανέχτηκαν στα χρόνια της δικομματικής τους παντοδυναμίας, για να δικαιολογήσουν όσα τώρα κάνουν εις βάρος χιλιάδων ανθρώπων. Παλιά εγκλήματα για να δικαιολογήσουν νέα.
Ε, το ίδιο έκανε κι ο Γρηγοράκος. Άνθρωπος είναι κι αυτός, γιατί να μην κατεβάσει έναν τόμο Ιστορίας στο κεφάλι των θυμάτων; Μα υπερέβαλε, θα πείτε. Γιατί, οι άλλοι δεν υπερβάλλουν; Τα έβαλε με τη Ν.Δ. γιατί αναφέρθηκε μόνο στη δική της διακυβέρνηση. Γιατί, οι άλλοι το ίδιο δεν κάνουν για τα χρόνια του ΠΑΣΟΚ; Ίδια πάστα είναι όλοι τους και δεν είναι τυχαίο ότι κατέληξαν να υπηρετούν ίδια πολιτική, με ίδιες μεθόδους -ένα κόμμα με δυο κεφάλια.
Και περιμένουν ορισμένοι από Μιχελάκηδες, Μητσοτάκηδες και Γρηγοράκους διαφάνεια και σωτηρία της χώρας. Ιστορία στο κεφάλι που τους χρειάζεται όλους...

Ο οικονομικός πόλεμος...

του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...
Ο οικονομικός πόλεμος
Βιώνουμε καθημερινά έναν οικονομικό πόλεμο. Οι μάχες που έχουν δοθεί μέχρι τώρα ήταν χαμένες. Οι Γερμανοί μας χρησιμοποιούν προεκλογικά και δηλώνουν πως μετά το 2022 θα ανακάμψουμε. Κανένας δεν πιστεύει πλέον τις δηλώσεις, τα νέα προγράμματα κι όλοι φοβούνται τα νέα μέτρα, τα εκκαθαριστικά της εφορίας και τα νέα χαράτσια, με πρόσθετο αυτό της ακίνητης περιουσίας, αφού πλέον της κινητής έχει εξανεμιστεί.
Η συγκυβέρνηση φοβάται όλα αυτά που θα συμβούν μέσα στο καυτό φθινόπωρο, ήδη οι κινητοποιήσεις για τη διαθεσιμότητα και την κινητικότητα προετοιμάζονται ως το τελευταίο όπλο αντίστασης. Ολοι παραδέχονται στα λόγια πως η Παιδεία και η Υγεία είναι κοινωνικά αγαθά και πρέπει να παρέχονται δωρεάν στους πολίτες και τα παιδιά, που είναι το μέλλον της πατρίδας μας, θα πρέπει απρόσκοπτα να σπουδάζουν. Πώς γίνεται όμως στο όνομα του εκσυγχρονισμού και του ορθολογισμού να διαλύονται και νοσοκομεία και να καταργούνται με το πρόσχημα της συγχώνευσης, και οι γιατροί και το νοσοκομειακό προσωπικό να πλήττονται, καθώς και οι καθηγητές στο όνομα της συγχώνευσης των σχολείων να απολύονται.
Η Παιδεία και η Υγεία αντί να στηριχθούν, πάση θυσία, έχουν στοχοποιηθεί από τους συγκυβερνώντες. Θα έπρεπε να βρίσκονται εκτός μνημονιακών προδιαγραφών. Μέχρι τώρα υπήρχε ένα μούδιασμα, προσπαθούσε ο καθένας να τα βολέψει με όποιον τρόπο. Το «λίπος» όμως εξαντλήθηκε κι ο «πεινασμένος» θα αντιδράσει, κι αυτό το γνωρίζουν οι συγκυβερνώντες και προετοιμάζουν τα όπλα καταστολής. Ο οικονομικός πόλεμος θα συνεχιστεί, ήδη εξαπλώνεται σε όλη την Ευρώπη, που ενωμένη δεν είναι, καθότι βρίσκεται εν πολλοίς υποταγμένη από τη Γερμανία, η οποία επωφελείται από τον οικονομικό πόλεμο και κερδίζει αδιαφορώντας για τη δυστυχία που έχει σκορπίσει στα εκατομμύρια ανέργους.

Τιτιβίζοντας το τίποτα...

Αφού δεν μπορεί να παραχθεί μεγάλη ή στοιχειωδώς λειτουργική πολιτική, ας ακουστεί τουλάχιστον ένα τιτίβισμα στο Twitter.
Αν κάποιος επαγγελματίας της πολιτικής είναι ανίκανος να λύσει ένα πρόβλημα συντεθλιμμένος στις εσωκομματικές και θεσμικές συμβάσεις, αν κάποιος πολιτικός αδυνατεί να συνθέσει μια πολιτική κατεύθυνση ή θεωρεί μη χρήσιμο να δουλέψει σε δυσδιάκριτα και μη επικοινωνιακά αντικείμενα-νομοσχέδια, ας κάνει ένα τζέρτζελο ανέβασμα, μια «εικονοκλαστική» χειρονομία, ας ρίξει μια καρπαζιά σε μια γριά ενώ περνάει ξυστά δίπλα της με το μηχανάκι, ας κάνει μια αταξία (απ' αυτές που δεν του επέτρεψε η μαμά του) ώστε να «γράψει» επικοινωνιακά.
Οσο περιορίζεται ή δυσκολεύει το πεδίο πολιτικής παραγωγής τόσο τα ιντερνετικά πρεζόνια -για να επικυρώσουν την ασήμαντη οντότητά τους- προκαλούν θορύβους, στιγμιαία μίση, χαράκωμα της μπογιάς του αυτοκινήτου. Εάν κανείς δει τη διαδικτυακή ύλη που διεκδικεί τη θέση της πολιτικής παραγωγής, κατανοεί έκπληκτος τη δυσαναλογία ηλιθιότητας, ναρκισσισμού και προβλημάτων της κοινωνίας. Το τίποτα χρειάζεται ένα πάμφθηνο κάτι. Οι διαδικτυακοί τραμπουκισμοί, οι εξυπνακίστικες, στεγνές συντομογραφίες υποκαθιστούν την κοινοβουλευτική πράξη, την πολιτική δυνατότητα, τη δύναμη και τη χαρά της δημοκρατίας, την αμυντική αποτελεσματικότητα της ελεύθερης σκέψης και κυρίως υποκαθιστούν τη χρησιμότητα.
Ηπτώση του επιπέδου που τυλίγει Κοινοβούλιο και διαδικτυακό καφενείο δεν οφείλεται μόνο στην κάμψη των πολιτικών ποιοτήτων (στη χαμηλή στάθμη των οποίων ούτως ή άλλως η χώρα μας είναι σταθερά και διιστορικά προσηλωμένη), αλλά και στη σοβαρή έκπτωση πολλών δομών της δημοκρατικής συνθήκης και πολιτικής παραγωγικότητας. Για παράδειγμα, απαγορεύονται απεργίες με τις επιστρατεύσεις ή τις απειλές λόγω ανεργίας (έχουμε, δηλαδή, μια βαθύτατη πολιτικοθεσμική υποχώρηση)· ως παράλληλο συμβάν «τρέχει» ένα νομοθετικό έργο, αντιφατικό, εκβιασμένο, πρόχειρο, αδιάβαστο, αστοιχείωτο (έχουμε δηλαδή μια θεσμοποιητική υποχώρηση)· διευρύνονται και βαθαίνουν κάθε λεπτό τα κοινωνικά μίση, η βία, το έγκλημα, ο υποσυνείδητος εκφασισμός της κοινωνίας (έχουμε δηλαδή μια πολιτισμική υποχώρηση)· ως σύνθεση όλων αυτών των πολλαπλών υποχωρήσεων έχουμε τη μετάθεση της τέλεσης στον αυτοσχεδιασμό, στην ενδοτικότητα, στην κούτρα και ενίοτε τις σκοταδιστικές ιδεοληψίες ελαχίστων (επιλεγμένων) πολιτικών στελεχών, υπό την απόλυτη εξουσία της τρόικας. Απέναντι στα μείζονα, που συμβαίνουν στην κοινωνία, αντιστοιχούν τα ποιοτικώς ελάσσονα στην πολιτική.

Η αβάσταχτη αναγούλα της εθνικής αηδίας...

Αλληλεγγυα Δυναμη...
- Ο αντιπρόεδρος της "κυβερνητικής ιδιωτικής εταιρείας", μετατροπής μιας χώρας σε οικοδομικά υλικά,  να ζητάει από τις δυτικές νεοταξικές δυνάμεις να επέμβουν στρατιωτικά σε μια ξένη χώρα, με τις γνωστές τους εφαρμοσμένες συνταγές. Κάνοντας πως αγνοεί όλο το συνεπαγόμενο όλεθρο, την ανθρωπιστική κρίση που θα γιγαντωθεί και τις τελείως απρόβλεπτες αλυσιδωτές αντιδράσεις που θα επηρεάσουν όλη αυτή την κρίσιμη ευρύτερη περιοχή του πλανήτη.

- Ο πρώην πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ να κάνει δηλώσεις (με "γαρνιτούρα" τα γαμοσταυρίδια στην αγγλική) στον ξένο Τύπο περί "ηλίθιων Ελλήνων" που αντιδρούν στις ιδιωτικοποιήσεις (δηλ. την απαλλοτρίωση, υπέρ ιδιωτικών εταιρειών αντί πινακίου φακής, των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας). Οι οποίες ιδιωτικοποιήσεις και είναι "ευλογία θεού"!!! Δεν ξέραμε ότι το άφθαρτο και μακάριο ον έχει αδυναμία στις "ιδιωτικές επενδύσεις"!

- Ο πρωθυπουργός να αφήνει σαφώς να εννοηθεί πως, από το Σεπτέμβρη, όσοι αντέξουν άντεξαν. Προκειμένου να τηρηθούν όλα τα χρονοδιαγράμματα που έχει θέσει η Tρόικα. Παρά την κυνική ομολογία αξιωματούχων της για λάθος χειρισμούς στην Ελλάδα που οδηγούν σε βαθύτερη ύφεση. Ωστόσο τα λάθη δεν διορθώνονται, απλά συνεχίζονται και αυγατίζουν σύμφωνα με τις "λογικές" και πρακτικές της νεοταξικής ψυχοπαθητικής λαίλαπας! Με τους εγχώριους άρχοντες και τους αυλικούς τους να είναι οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές της συνέχισης των "λαθών".

- Και το success story να περιλαμβάνει δεκάδες χιλιάδες νέα λουκέτα από το φθινόπωρο, δολοφονική αύξηση της ανεργίας, συρρίκνωση και προωθούμενη διάλυση της δημόσιας δωρεάν Υγείας ("όποιος ζήσει έζησε για να υπηρετεί") και Παιδείας ("μη μάθεις παιδί μου γράμματα" αλλιώς πώς θα γίνεις άβουλος υπάκουος σκλάβος;), καθολική επικράτηση του εργασιακού σκλαβοπάζαρου και ανοδικές προβλέψεις όσον αφορά το δείκτη...αυτοκτονιών!

Το δικαίωμα στη δυστυχία

 Κιμπι...
«Οι ευτυχισμένες οικογένειες όλες μοιάζουν μεταξύ τους. Κάθε δυστυχισμένη οικογένεια, ωστόσο, είναι δυστυχισμένη με τον δικό της τρόπο». Κακοποιημένη, σπαταλημένη και παρεξηγημένη, η φράση με την οποία ο Τολστόι ξεκινά την «Άννα Καρένινα» παραμένει ένας γρίφος. Ακόμη κι όταν κανείς ολοκληρώσει την ανάγνωση των χιλίων και πλέον σελίδων του ερωτικού (;) έπους.
Αναρωτιέμαι αν το απόφθεγμα του μεγάλου αφηγητή μπορεί να ισχύσει όχι μόνο για οικογένειες, αλλά και για κοινωνίες ολόκληρες. Εντάξει, οι κοινωνίες δεν είναι οικογένειες, οι αντιθέσεις που τις διαπερνούν είναι συντριπτικά περισσότερες από τους δεσμούς που τις συνθέτουν, αλλά μπορούν να είναι ευτυχισμένες ή δυστυχισμένες με τον τρόπο των οικογενειών;

Δεν ξέρω αν πράγματι οι ευτυχισμένες κοινωνίες όλες μοιάζουν μεταξύ τους. Δεν ξέρω αν υπήρξαν ποτέ πραγματικά ευτυχισμένες κοινωνίες. Ίσως υπήρξαν απλώς κοινωνίες στις οποίες, κατά περιόδους, πλειοψηφούσαν τα μέλη τους τα οποία «δήλωναν» ευτυχισμένα. Μην ανησυχείτε, δεν θα τολμήσω να ορίσω την «ευτυχία», που παραμένει ένα μέγεθος σχετικό, ενδιάθετο και κατά κανόνα εφήμερο.  Υποψιάζομαι, ωστόσο, ότι το απόφθεγμα του Τολστόι ισχύει σε μεγάλο βαθμό για τις κοινωνίες ως προς το δεύτερο σκέλος του. «Κάθε δυστυχισμένη κοινωνία είναι δυστυχισμένη με τον δικό της τρόπο». Ισχύει στον γεωπολιτικό χώρο, ισχύει και στον ιστορικό χρόνο. Κι επειδή η δυστυχία συνδέεται κυρίως με την «απώλεια» (προσώπων, αγαθών, πλεονεκτημάτων, δικαιωμάτων, κοινωνικού ήθους, μνήμης), σημασία έχει από ποιο σύνολο κεκτημένων μετράς απώλειες, από ποιο επίπεδο πέφτεις. Έτσι, δεν έχει νόημα να πεις «είμαι δυστυχής ως μνημονιακός Έλληνας, αλλά τουλάχιστον είμαι ευτυχέστερος από τον εμπόλεμο Σύριο». Ούτε, επίσης, έχει νόημα να συγκρίνεις το επίπεδο δυστυχίας της γενιάς των σημερινών 1,5 εκατομμυρίων ανέργων με τη δυστυχία των παππούδων τους, που έζησαν δυο μεγάλους παγκόσμιους πολέμους, μια Κατοχή, έναν Εμφύλιο και άφθονη καταπίεση. Το κρίσιμο μέγεθος είναι η βιωμένη ευτυχία ή δυστυχία κάθε γενιάς. Κάθε γενιά έχει τη δική της κλίμακα δυστυχίας, διαρκώς μεταβαλλόμενη στο πέρασμα του χρόνου. Και μιαν αντίστοιχη κλίμακα έχει και κάθε κοινωνία, ανάλογα με το αν βρίσκεται στην καθημαγμένη Αφρική, στην αναπτυσσόμενη Ασία ή στην κατά συνθήκη ευημερούσα Ευρώπη. Η Ευρώπη σήμερα βρίθει κοινωνιών που καλπάζουν προς τη δυστυχία, κι ας τις χωρίζουν ιλιγγιώδεις αποστάσεις από τις πάμφτωχες αφρικανικές κοινωνίες.

ο πόλεμος στη Συρία ή ο πόλεμος για τη Συρία...

Από το 1949 ώς το 1970 η Συρία ήταν ίσως η πιο ασταθής χώρα στον κόσμο. Ισχνά κοινοβουλευτικά διαλείμματα παρεμβάλλονταν ανάμεσα σε συνεχή στρατιωτικά πραξικοπήματα, περίπου ένα κάθε χρόνο. Μια χώρα μωσαϊκό εθνοθρησκευτικών ομάδων: Άραβες σουνίτες μουσουλμάνοι (περισσότεροι από το 50%), αλαουίτες (κλάδος των σιιτών μουσουλμάνων με πολλά στοιχεία όμως συγκρητισμού, περίπου 10%), χριστιανοί (ορθόδοξοι, Συροχαλδαίοι, καθολικοί, 10% του πληθυσμού), Κούρδοι (οι περισσότεροι σουνίτες μουσουλμάνοι, επίσης 10%), Δρούζοι και Αρμένιοι. Η ανάπτυξη του συριακού αραβικού εθνικισμού μονοπωλήθηκε στα χρόνια του μεσοπολέμου από τη σουνιτική μεγάλη γαιοκτημονική τάξη και λιγότερο από χριστιανούς ριζοσπάστες διανοούμενους. Η άνοδος του παναραβικού κινήματος Μπάαθ ήρθε κυρίως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο ως αντίδραση μεσαίων στρωμάτων (επιστημόνων, επαγγελματιών και μετέπειτα στρατιωτικών) στη γαιοκτημονική πολιτική κυριαρχία και στην αδυναμία της να αντιπαρατεθεί στο Ισραήλ στον πόλεμο του 1948.
Τρία ρήγματα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο
Το Μπάαθ αποτελεί την απάντηση στα τρία ρήγματα στη Συρία, τον εθνοθρησκευτικό διαχωρισμό, το κοινωνικοοικονομικό χάσμα μεταξύ των μεγάλων πόλεων και της υπαίθρου και τη μεγάλη ανισοκατανομή εισοδήματος μεταξύ των διαφόρων κοινωνικών στρωμάτων. Στον πρώτο διαχωρισμό αντιτάσσει έναν δυναμικό παναραβισμό στην αρχή, και στη συνέχεια, μετά την αποτυχία της ένωσης με τη νασερική Αίγυπτο (1958-61), την προώθηση του συριακού αραβικού εθνικισμού αντιιμπεριαλιστικής πρωτοπορίας των αραβικών λαών. Για να ξεπεραστεί η κοινωνικοοικονομική διαίρεση, το Μπάαθ κηρύσσει την ανάγκη αναδιανομής της γης και ουσιαστικής εξαφάνισης της μεγάλης σουνιτικής γαιοκτημονικής τάξης. Τέλος, για την εισοδηματική ανακατανομή, προωθεί ένα πείραμα «αραβικού σοσιαλισμού» με ευρεία επιδοματική πολιτική και προστασία της εγχώριας παραγωγής με ένα σύστημα υψηλών δασμών. Παρόλο που το Μπάαθ είναι πολιτικά ισχυρό ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, η εξουσία θα περάσει πραγματικά και σταθερά στα χέρια του όταν θα συνδεθεί με τους αλαουίτες στρατιωτικούς και ειδικά τον Χαφέζ αλ-Άσαντ το 1970.

Ο ορισμός του ανόητου...

Ανόητος είναι αυτός, που ενώ είναι παρόν στην συνομιλία δύο συνανθρώπων του, τελικά δεν επεμβαίνει στην συζήτηση τους ή αν επέμβει καταστρέφει την διαλεκτική της.
Ανόητος ή καιροσκόπος θα το διόρθωνα καλύτερα. Και δεν ξέρω ειλικρινά τι είναι το χειρότερο.

Και δεν θα έβαζα την αναίδεια – αγένεια σαν μια επιπλέον επιλογή. Θα ήταν παράλογο μάλλον. Διότι η αγένεια αφορά τα κτήνη. Και δε νομίζω ότι μας λείπει, αν μη τι άλλο, η έμφυτη ευγένεια της ράτσας, ως Έλληνες.
Μολαταύτα, έχω συναντήσει στη ζωή μου ανθρώπους, ας πούμε ανθρώπους, που αντιπροσωπεύουν και τα τρία αυτά στοιχεία: Και της ανοησίας, και του καιροσκοπισμού, και της αγένειας.  Όλοι μας γνωρίζουμε τέτοιους ανθρώπους και τους ψηφίζουμε μάλιστα επανειλημμένα για την διακυβέρνηση της Χώρας.
Μήπως να σταματήσουμε να είμαστε αφελείς; Αθώοι σαν δημοκράτες…

Ευτυχώς, έχουμε τιμονιέρηδες....

Sotosblog...
κολοκύθες
Αν η σοβαρότητα και η υπευθυνότητα ήταν κριτήρια, τότε θα ήταν μάλλον αδύνατο να βρεθεί ελληνική κυβέρνηση από συστάσεως ελληνικού κράτους που να συγκρίνεται με τη σημερινή –υπολείπονται όλες οι άλλες, και δεν είναι αυτό κάτι εύκολο…  Δεν ξέρω μήπως θα έπρεπε να συμπεριλάβω μαζί με τις προηγούμενες ελληνικές που ωχριούν μπροστά της και τις ξένες όλων των εποχών. Μιλάμε για κυβέρνηση, όχι αστεία!
Απ’ όλους σοβαρότερος και πλέον υπεύθυνος είναι, φυσικά, ο επικεφαλής της. Παιδί εχέμυθο. Τάφος. Είχε από τον Ομπάμα πλήρη ενημέρωση, όπως ο ίδιος μας διαβεβαίωσε, κι έκαναν τα δυό τους, όπως είπε, διεξοδική ανάλυση για τις εξελίξεις στη Συρία, κι όμως δεν πήγε σαν τον φαφλατά ν’ αρχίσει να ενημερώνει τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου, μόλις επέστρεψε από την Ουάσιγκτον. Ίσα-ίσα, περίμενε υπομονετικά. Και όταν ήρθε η κατάλληλη ώρα, αφού πρώτα ανέβηκε στο YouTube το βίντεο, που ανέβασαν οι Σύροι αντικαθεστωτικοί μια μέρα πριν από την επίμαχη επίθεση για να αποδείξουν ότι ο Άσαντ τους ρίχνει χημικά, και αφού πήρε από το διεθνή Τύπο το μήνυμα ότι ξεσηκώνουν οι Αμερικανοί όλη την υφήλιο, τότε μόνον συγκάλεσε υπουργικό για να ενημερώσει και να συντονίσει την ελληνική στάση. Όχι να τα λέει εδώ κι εκεί στον κάθε σούργελο υπουργό, να πηγαίνει μετά ο καθένας τους να τα αποκαλύπτει στα κανάλια· να μάθει ο Ομπάμα ότι διέρρευσαν τα σχέδιά του (που δεν έχει, όπως μαθαίνουμε από τον ίδιο, παρά τη διεξοδική ενημέρωση στον Αντωνάκη) και να αναγκαστεί να τ’ αλλάξει, αιφνιδιάζοντας την ανθρωπότητα. Αυτό δεν είναι σοβαρότητα και υπευθυνότητα κυβέρνησης;

Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

Χαζέλληνες...

canivalos....
imagesΜε ιδιαίτερα επιεικείς χαρακτηρισμούς απευθύνθηκαν σε όλους εμάς, τους περήφανους Έλληνες οι οικονομικοί καθοδηγητές Στουρνάρας και Σταυρίδης, αποκαλώντας μας «ηλίθιους». Κρίνοντας άλλωστε τη γενικότερη κατάσταση τούτης της χώρας, μόνο εάν είσαι μεγαλόψυχος αρκείσαι σε τόσο συγκαταβατικές προσφωνήσεις – κανονικά, πρέπει να μας κρεμάσεις κουδούνια και να μας περιφέρεις αριστερά και δεξιά ως υπαίθριο σόου, όπως έκαναν κάποτε τα τσιγγαναριά με τα αρκούδια τους.
Η αρχή έγινε με τον Σταυρίδη, πρώην του ΤΑΙΠΕΔ, ο οποίος σε συνέντευξη σε νορβηγικό ΜΜΕ περιέγραψε με τον εν λόγω υποτονικό τρόπο τη διανοητική κατάσταση των Ελλήνων. Παράλληλα, απαίτησε απ’ όσους διαφωνούν με τις ιδιωτικοποιήσεις να πάνε να συνουσιαστούν ομαδικώς, μήπως και ξεμπλοκάρει ο εγκέφαλος τους και εμφανίσουν ελάχιστα δείγματα ευφυΐας.
Εννοείται βέβαια πως ο αγαπητός Σταυρίδης όφειλε να είναι πιο δηκτικός με το εγχώριο πόπολο. Δεν είναι απλά «ηλίθιοι» όσοι ανέχονται την ελίτ να τους θωπεύει τα πισινά μέσα σε λίαρ τζετ ποδοσφαιροπαραγόντων, λαθρεμπόρων και λοιπών επενδυτών, την ίδια στιγμή που σφυρίζουν αδιάφορα μπροστά στον χαρακτηρισμό «τζαμπατζήδες» για 18χρονους, οι οποίοι για ένα εισιτήριο εκπαραθυρώνονται από τα τρόλεϊ του άτεγκτου καραφλοκόρακα Χατζηδάκη. Χάθηκαν δηλαδή πιο εμπεριστατωμένοι όροι, όπως π.χ. το «μοσχαροκεφαλές που υποδύονται τους ανθρώπους»; Ή το «όρθια πτώματα», το «νεκροζώντανοι» δεν μας κάνει;
Τη σκυτάλη παρέλαβε ο Στουρνάρας-όνομα-και-πράμα, που επανέφερε στη μόδα την ατάκα «ηλίθιοι», με τη διαφορά ότι αυτός τη διάνθισε με μια παραπομπή στον Λένιν – είναι, βλέπετε, κι αυτή η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς όπου μέχρι και τα γαμωσταυρίδια (ουδεμία σχέση με τον Σταυρίδη και τις παραπάνω προτροπές του, μην μπερδεύεστε) πρέπει να ξεστομίζονται μνημονεύοντας διάσημους εαμοβούλγαρους.
Προφανώς, ο Στουρνάρας-όνομα-και-πράμα αυτολογοκρίθηκε, γι’ αυτό και περιορίστηκε σ’ ένα ταπεινό «ηλίθιοι». Άλλους χαρακτηρισμούς πρέπει να έχει στο μυαλό του, βλέποντας τους αμέριμνους υπηκόους να αντιμετωπίζουν στωικά έναν πρώην τραπεζίτη ως υπουργό Οικονομικών, το υποδέλοιπο χρηματοπιστωτικό σύστημα που τους έχει παραδώσει ένα κουτάλι της σούπας ώστε να τρώνε σκατά έως τετάρτης γενεάς, την ίδια στιγμή που οι ίδιοι, εκπαιδευμένοι από το μιντιακό σανό, καταριούνται τους δημόσιους υπάλληλους ως υπεύθυνους για την κατάντια ετούτου του λατρεμένου τόπου.
Ως τυπικοί σαδομαζό τύποι, ως περιούσιος λαός με ξεχωριστά γονίδια και διαχρονική νεοελληνική έφεση στα ξινά, ζητάμε από τους κάθε Στουρνάρες και Σταυρίδηδες, εντός και εκτός συνόρων, να πάψουν να είναι προσεκτικοί στις διατυπώσεις τους. Τέλος με τα ημίμετρα του στυλ «ηλίθιοι», «ανάπτυξη», «εξορθολογισμός» και τα σχετικά.
Μιλήστε ελεύθερα. Βρίστε μας χοντρά, ξεφτιλίστε μας, κάντε μας κιμά και κοπανήστε μας στα πατώματα. Το αποζητάει ο οργανισμός μας, το θέλει μέχρι και ο Ιώβ, ο εθνικός μας ήρωας που ο Πανάγαθος τού είχε  αλλάξει τον αδόξαστο και αυτός αγόγγυστα υπέμενε τα πάντα, ελπίζοντας να έρθει κάποτε η ώρα της ανταμοιβής μήπως και γλύψει κάνα ξεροκόμματο – το αναξιοπρεπές δουλικό…
Και μην ξεχάσετε παράλληλα να μας στείλετε και τα θεληματικά όργανα του Δένδια: εάν η φραστική ταπείνωση συνοδευτεί και από έναν εγκλεισμό σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, συν ένα γενναίο βρωμόξυλο, κάνει την εμπειρία ακόμα πιο πικάντικη. Σκέτη τρέλα.

Γιατί η Αμερική δεν μπορεί να ζήσει χωρίς πολέμους...

 Ουάσιγκτον 29 Αυγούστου 2013  
Σε μια ημέρα που σηματοδοτεί την 50η επέτειο της ομιλίας " I Have A Dream " για τα πολιτικά δικαιώματα, του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ , οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι έτοιμες να εξαπολύσουν έναν άλλο εφιάλτη περίπου 10.000 χλμ μακριά στη Μέση Ανατολή .
Η πολεμική μηχανή της Ουάσιγκτον ετοιμάζεται για «περιορισμένες » αεροπορικές επιθέσεις κατά της Συρίας , επειδή η Δαμασκός , πέρασε φαινομενικά μια κόκκινη γραμμή με τη χρήση χημικών όπλων εναντίον του πληθυσμού της , δεν πειράζει βέβαια , που πολλά καθεστώτα προκαλούν σε όλο τον κόσμο φρικαλεότητες εναντίον του ίδιου του λαού τους με άλλους τρόπους .

 Γιατί ένας Πρόεδρος , ο οποίος εκλέχτηκε στηριζόμενος κυρίως στις αντιπολεμικές δηλώσεις του , ειδικά για τον πόλεμο του Ιράκ και τα ψευδή προσχήματα που χρησιμοποιήθηκαν γι'αυτόν - τρέχει με τα κυνηγόσκυλα του πολέμου; Για κάποιους αυτό αποτελεί ένα μυστήριο. Αλλά το υπόλοιπο καθεστώς της Ουάσιγκτον είναι υπέρμαχο του ενδεχομένου να εξαπολυθούν πύραυλοι κατά του συριακού καθεστώτος και υπόσχεται μια σύντομη τιμωρητική επίθεση , ενισχύοντας την πολυχρησιμοποιημένη πεποίθηση ότι η Αμερική δεν μπορεί να ζήσει χωρίς πόλεμο .
 Ο Υπουργός Άμυνας Chuck Hagel ήταν μεταξύ εκείνων που δήλωσαν ότι οι ΗΠΑ « είναι έτοιμες να προχωρήσουν στην επίθεση » τη στιγμή που ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα δώσει το σήμα. « Έχουμε οργανωθεί έτσι ώστε να είμαστε σε θέση να εκπληρώσουμε και να συμμορφωθούμε με όποια απόφαση λάβει ο Πρόεδρος » , δήλωσε ο Hagel την Τρίτη .
 Και όλα αυτά , όταν ακόμα μια ομάδα των Ηνωμένων Εθνών εξακολουθεί να ερευνά την αναφερθείσα χρήση χημικών όπλων στη σύγκρουση μεταξύ του καθεστώτος του Μπασίρ αλ Άσαντ και των ανταρτών. Έχουν ζητήσει από την ομάδα του ΟΗΕ να τα μαζέψουν και να φύγουν . « Εκτιμούμε σαφώς το έργο του ΟΗΕ - το έχουμε πει από την αρχή - όταν πρόκειται για την διερεύνηση των χημικών όπλων στη Συρία . Όμως , έχουμε φτάσει σε ένα σημείο τώρα , όπου πιστεύουμε , πως έχει περάσει πολύς χρόνος για να είναι η έρευνα αυτή αξιόπιστη και είναι σαφές ότι η ομάδα αυτή δεν είναι ασφαλής στη Συρία » δήλωσε η εκπρόσωπος του State Department Marie Harf την Τρίτη , επαναλαμβάνοντας το είδος της ανυπομονησίας που χαρακτήριζε την κατάβαση στον πόλεμο του Ιράκ .

Aρπακτικά της ελευθερίας...

Του Μαρκ Καρίγιο, El Pais, μεταφρασμενο απο την Αυγη...

Οι περιπτώσεις του Έντουαντ Σνόουντεν και του ιδρυτή του ιστότοπου WikiLeaks, Τζούλιαν Ασάνζ έχουν πυροδοτήσει κάθε είδους συζητήσεις. Όμως οι νομικές πτυχές έχουν αγνοηθεί εν μέρει από τα ισπανικά μέσα ενημέρωσης, ακόμα και όταν χρησιμοποιούνται σκληροί όροι για την διαπόμπευση των δύο προσωπικοτήτων. Συγκεκριμένα, κρίνοντας ότι οι πράξεις τους έχουν παραβιάσει την ιδιωτική ζωή των προσώπων που εμφανίζονται στα έγγραφα που διέρρευσαν, οι Σνόουντεν και Ασάνζ έχουν χαρακτηριστεί και "αρπακτικά της ελευθερίας "(Vargas Llosa, μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας).
Θεωρώ, ωστόσο, ότι αυτό που εκ πρώτης όψεως φαίνεται πως παραβιάζεται δεν είναι τόσο το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα, όσο το δικαίωμα στο να υπάρχουν κρατικά μυστικά. Δηλαδή, αυτό που έχει (νομίμως) ταξινομηθεί ως απόρρητο και ως εκ τούτου αποκλείεται από το να είναι δημοσίως γνωστό, προκειμένου να διαφυλάξει τα έννομα «αγαθά» που θεωρούνται άξια προστασίας για το συμφέρον της κρατικής ασφάλειας.
Όσον αφορά τις πληροφορίες του ιστότοπου της WikiLeaks -περιφερειακού ενδιαφέροντος και μόνον - ή τις διαρροές του Σνόουντεν, πρόκειται για πληροφορίες διπλωματικές οι οποίες αποκαλύπτουν στον γενικό πληθυσμό θέματα που συχνά, αν και όχι πάντα, αφορούν ζητήματα ασφαλείας ή τον ρόλο που παίζουν ορισμένοι πολιτικοί παράγοντες. Βέβαια, σε πολλές περιπτώσεις οι ίδιες διαρροές παραβιάζουν επίσης την ιδιωτική ζωή των προσώπων που αναφέρονται σε αυτές. Αλλά το βασικό διακύβευμα είναι η ασφάλεια του κράτους, η οποία δεν τίθεται κατ 'ανάγκη σε κίνδυνο. Γι 'αυτό έχει ενδιαφέρον να ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στην ακριβή έννοια του όρου «κρατικά μυστικά", τουλάχιστον σε συστήματα που έχουν ως βάση τη δημοκρατία.
Το «Κρατικό μυστικό" είναι ένας περιορισμός που μπαίνει στη βασική αρχή της ελεύθερης δημοσιοποίησης όλων των δράσεων και ενεργειών της δημόσιας εξουσίας. Ανταποκρίνεται στην ανάγκη να αποκλείονται της δημοσιοποίησης κάποια ζητήματα που αφορούν την ασφάλεια του ίδιου του κράτους. Είναι ένας περιορισμός του θεμελιώδους δικαιώματος αποστολής και λήψης πληροφοριών που αφορούν τον πολίτη, κυρίως σε ό,τι αφορά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και ορισμένους δημόσιους υπαλλήλους.

Η ανεργία της Ευδοκίας...


του Θωμά Σίδερη...

amnistia_thumb1
Ο Γιώργος ο λοχίας συνάντησε την Ευδοκία σ’ ένα χωριό της Θράκης και για χάρη της χόρεψε το πιο ωραίο ζεϊμπέκικο στην ιστορία του ελληνικού σινεμά[1]. Τότε, η Ευδοκία που ξέρω εγώ ήταν ένα κοριτσάκι δέκα χρόνων.
Το κοριτσάκι αυτό το συνάντησα για πρώτη φορά, σαράντα χρόνια αργότερα, στο Κερατσίνι. Καθίσαμε σε κάτι σκαλοπατάκια πάνω από τον περιφερειακό και μιλήσαμε για όλα αυτά που δεν πήγαν καλά. Και που κανένας δεν ξέρει αν θα μπορούσαν να πάνε καλύτερα…Στα πενήντα σου έχεις μόνιμη δουλειά;
Όχι.
Πού δουλεύεις σήμερα;
Δουλεύω σ’ έναν Οργανισμό Τοπικής Αυτοδιοίκησης με σύμβαση έργου.

ΟΙ "ΤΑΛΙΜΠΑΝ" ΤΗΣ ΚΑΡΠΑΘΟΥ...

Mια βουτιά στο ελληνικό συλλογικό ασυνείδητο
 
Τον Σεπτέμβριο του 2001, η τρομοκρατική επίθεση κατά των Δίδυμων Πύργων και του Πενταγώνου «πάγωσε» την ανθρωπότητα (μαζί και την Ελλάδα), βυθίζοντας σε πρωτοφανή τρόμο τους μεν για το τι μπορεί να κάνουν οι τρομοκράτες, τους δε για το τι μπορεί να κάνει η Αμερική σε απάντηση του πλήγματος που δέχτηκε. Ο φόβος αγκάλιασε τον πλανήτη. Δεν υπήρχε σχεδόν πολιτικός στον κόσμο, που να μην έσπευσε να συλλυπηθεί τις ΗΠΑ και να εκφράσει τη συμπαράστασή του με τους πιο δραματικούς τόνους. «Είμαστε όλοι Αμερικανοί», διακήρυσσε ο διευθυντής της γαλλικής Μοντ Κολομπανί και το ίδιο επανελάμβανε στην Αθήνα ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, που δεν θα χρειαζόταν βέβαια καμιά τρομοκρατική επίθεση για να το πει, απλώς αυτή του έδωσε το πρόσχημα και την αφορμή που χρειαζόταν.

‘Άλλη άποψη σχεδόν δεν υπήρχε στα παγκόσμια Μέσα και την παγκόσμια πολιτική. Ελάχιστοι αποτολμούσαν να θέσουν καν το ερώτημα του τι σκέφτονταν πραγματικά οι κάτοικοι του πλανήτη ή να διερωτηθούν για το κατά πόσο η τρομοκρατική επιχείρηση μπορούσε να εξηγηθεί ενδεχομένως, έστω μερικά, από την ίδια την πολιτική των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και παγκοσμίως.

Τώρα βέβαια, είναι τελείως συζητήσιμο αν οι δηλώσεις των ηγετών αντανακλούσαν όντως το τι σκέφτονταν οι λαοί. ‘Ένα εμπεριστατωμένο άρθρο της παρισινής Λιμπερασιόν (17.9.2001) με προσεκτική καταγραφή των παγκόσμιων αντιδράσεων, φανέρωνε στον προσεκτικό παρατηρητή ότι, πίσω από την ένταση έως υστερία της παγκόσμιας «αντιτρομοκρατικής ομοφωνίας», παρέμεναν σοβαρότατες ενστάσεις για τον παγκόσμιο ρόλο των ΗΠΑ. Αργότερα, θα προστεθούν και οι αμφιβολίες για το τι πραγματικά έγινε στις 11 Σεπτεμβρίου – ιδίως το αναπάντητο ερώτημα για ποιο λόγο, ενώ οι κρατικές αρχές είχαν μια τέτοια πληθώρα πληροφοριών για τις επικείμενες επιθέσεις, δεν έκαναν σχεδόν τίποτα για να τις εμποδίσουν.


‘Ότι όμως και αν συνέβη τον Σεπτέμβριο του 2001, οι επιπτώσεις των επιθέσεων είχαν κολοσσιαία σημασία και άλλαξαν τον ρου της παγκόσμιας ιστορίας κατά τρόπο που μπορεί να συγκριθεί π.χ. με τη φωτιά στο Ράιχσταγκ, με το ψευτο-πραξικόπημα του 1991 στην ΕΣΣΔ και άλλα. Επέτρεψαν στους αμερικανούς νεοσυντηρητικούς να ξεκινήσουν σειρά πολέμων στη Μέση Ανατολή, που κατέστρεψαν όλη αυτή την περιοχή του κόσμου και συνεχίζονται και σήμερα, υπό άλλη μορφή, κατά της Αιγύπτου, της Συρίας, του Ιράν, της Χεζμπολά κλπ. Ταυτόχρονα, επέτρεψαν στις ολοκληρωτικές δυνάμεις στο εσωτερικό της Δύσης να κάνουν γιγαντιαία βήματα για τον έλεγχο των κοινωνιών μας, καθιστώντας σταδιακά τραγική φάρσα την αστική δημοκρατία, όπως τη γνωρίσαμε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Βάλε μου δύσκολα…

απο το Alter Thess...
Το πιο δύσκολο πράγμα όταν ανοίγεις έναν μεγάλο πόλεμο στο δημόσιο λόγο σου είναι να συμμαζέψεις τους χαζούς που θα ανέβουν στα κεραμίδια και θα τα κάνουν με μία δήλωση όλα μπάχαλο. Χαζοί με χαζοί όμως έχουν διαφορά. Ο Τατσόπουλος και ο Παναγούλης μπορούν να πηδήξουν τη μισή Αθήνα, να κρεμάσουν κανέναν υπουργό στο σύνταγμα ή να φορέσουν ζουρλομανδύα στον Άδωνι, ενώ εμείς είμαστε με την αποασυλοποίηση.  Όταν όμως το λόγο παίρνουν οι χαζοί της δεξιάς η υπόθεση δεν μαζεύεται με τίποτα. Ειδικά όταν τον δρόμο στους χαζούς ανοίγει ο ίδιος ο πρωθυπουργός.
Βγαίνει λοιπόν ο Λεωνίδας Γρηγοράκος –αρμόδιος υφυπουργός- και δηλώνει πως η ΝΔ διόρισε περίπου 850.000 άτομα μεταξύ 2004 και 2008 στο δημόσιο, σε μια προσπάθεια να αποδείξει  ότι οι απολύσεις είναι πλέον επιβεβλημένες. Και αν πιστέψουμε και τα λεγόμενα Σαμαρά αυτοί οι 850.000 σε συντριπτικά ποσοστά είναι μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, αφού « ΠΑΣΟΚ και ΝΔ διόριζαν, αλλά κυρίως ανθρώπους της Αριστεράς.».
Βγαίνει ο Μιχελάκης να συμμαζέψει τις σαχλαμάρες του υφυπουργού και αναφερόμενος στους πραγματικούς αριθμούς των δημοσίων υπαλλήλων λέει πως ««ήταν 692.907 υπάλληλοι, ενώ σε 183.000 υπολογιζόταν το μη τακτικό προσωπικό». Αρκετά λιγότεροι δηλαδή από το μέσο όρο των χωρών της Ευρωπαικής Ένωσης, σαφώς λιγότεροι από όσους απαιτούνται για να καλυφθούν πάγιες ανάγκες του κοινωνικού κράτους, πολύ λιγότεροι από το 1.000.000 που μας έλεγαν προεκλογικά τα στελέχη της ΝΔ. Και προφανώς αν ο αριθμός είναι αυτός, οφείλει ο κ.Μιχελάκης να παραδεχτεί πως έχει γίνει ένα κολοσσιαίο λάθος και πως τους επόμενους μήνες θα παγώσει κάθε απόλυση και θα προκηρυχτούν και μερικές χιλιάδες θέσεις εργασίας στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, να βρούν δουλειά και αυτοί δύσμοιροι του ιδιωτικού που κανείς δεν ασχολείται μαζί τους. Και εν πάση περιπτώσει οφείλουν να παραδεχτούν πως το δημόσιο δεν είναι τελικά τόσο μεγάλο, ούτε μπήκαμε μέσα από το μισθολογικό κόστος του προσωπικού του.

Αυγουστιάτικα πολεμικά ανακοινωθέντα...


Δημοσθένης Παπαδάτος - Αναγνωστόπουλος, απο την Αυγη...
Κάθε χρόνο γίνεται κανείς όλο και λιγότερο πιστευτός όταν μιλάει για καλοκαίρια. Όχι μόνο γιατί το καλοκαίρι μικραίνει χρονιά με τη χρονιά, υπενθυμίζοντας ότι η απόσταση από την ατέλειωτη θερινή ασυδοσία των παιδικών χρόνων μεγαλώνει. Αλλά και γιατί, για όποιον τουλάχιστον παίρνει τις λέξεις στα σοβαρά, καλοκαίρι σημαίνει ευημερία, καλές μέρες - κι αυτές τις βρίσκει κανείς ευκολότερα πια σε φωτογραφίες και σε "πράγματα παραμελημένα", όπως λέει ο Λειβαδίτης.
Κι όμως, αυτό ακριβώς δίνει αξία στις αποδράσεις και τις χαμηλές πτήσεις του φετινού καλοκαιριού: ότι ανάμεσα στους θανατερούς χάρτες της Αιγύπτου και της Συρίας και τις ανά την Ελλάδα Αμυγδαλέζες, ανάμεσα στη μισάνθρωπη αδιαφορία για το μέλλον που κλείνει σχολεία και παιδικούς σταθμούς, και την αγνωμοσύνη για το παρελθόν που σφραγίζει νοσοκομεία, ανάμεσα στα καλοκαίρια που έφυγαν και σε εκείνα που αναμένονταν αλλά δεν ήρθαν, οι στιγμές αυτές διασώζουν δηλώσεις υπέρ της ζωής που λιγοστεύουν, όσο η εργασία και η ζωή απαξιώνονται.
Μπροστά σε δυσκολότερες μέρες, οι δηλώσεις αυτές -τουλάχιστον εκεί που αναζήτηση της χαράς δεν σημαίνει υστερική άρνηση της πραγματικότητας-, αξίζουν όσο κανένα τουριστικό πρακτορείο δεν μπορεί να εκτιμήσει. Παρά τη μέριμνα των κρατούντων να σώσουν θάλασσες και βουνά από τους επικίνδυνους κατασκηνωτές (όπως "σώζουν" έξι καλοκαίρια τώρα τα δάση από τον Στρατηγό Άνεμο...), παρά την επιδεξιότητα των "ανθρώπων του τουρισμού" στην αξιοποίηση του Αυγούστου ως μήνα που θρέφει τους έντεκα (ανεξαρτήτως διακυμάνσεων του ΦΠΑ στην εστίαση...), οι αποδράσεις του καλοκαιριού, έστω και για λίγο, έστω με δανεικά, βρίσκουν τον τρόπο να ξεφεύγουν απ' την καπατσοσύνη της εθνικής μας "βαριάς βιομηχανίας". Φτάνοντας στον προορισμό, το καταλαβαίνεις αυτό από την πρώτη κιόλας στιγμή που ξαναθυμάσαι να θαυμάζεις: από τη στιγμή που η αίσθηση του χρόνου της πόλης χάνεται, χωρίς να χάνεται -ακριβώς το αντίθετο- η σημασία του χρόνου: για το πρωινό ξύπνημα και τη μεσημεριανή ανάβαση, για τον ύπνο κάτω από το πεύκο, το μπάνιο την ώρα που δύει ο ήλιος και το μελτέμι που δυναμώνει το βράδυ.

Η ελληνική ελίτ....

Μέχρι πρόσφατα, οι άρχουσες οικονομικές και πολιτικές ελίτ της χώρας εισέπρατταν αγανάκτηση από το λαϊκό παράγοντα, αλλά εγκώμια από τα κέντρα της αλλοδαπής. Αυτό σήμερα, κατά παράδοξο τρόπο, αντιστρέφεται: η αυτοενοχοποίηση της εγχώριας ελίτ διαχέεται στο σύνολο της κοινωνίας και αυτό αποτελεί ασφαλώς επιτυχία της, τουλάχιστον στο πολιτικό πεδίο.
Ωστόσο, η αγανάκτηση εκπέμπεται πλέον σε μεγαλύτερο βαθμό από τα κέντρα της αλλοδαπής. Ενώ στη χώρα μας συντηρείται το παραμύθι ότι «δεν υπάρχει άλλη λύση», οι ελίτ του τόπου δέχονται επιθέσεις από αυτούς στην υπηρεσία των οποίων αφιερώνονται. Υψηλών κινδύνων το επάγγελμα των ελίτ στη χώρα μας, ουδεμία αναγνώριση των υπηρεσιών τους και από πουθενά: ούτε από τα κάτω ούτε από τα επάνω.
Στην τρέχουσα γερμανική προεκλογική περίοδο, οι ελληνικές ελίτ στοχοποιούνται περισσότερο από τους «τεμπέληδες και απατεώνες» Ελληνες εργαζομένους. Τόσο οι κυβερνητικοί Μέρκελ και Σόιμπλε όσο και τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας συναγωνίζονται στο να στοχοποιούν υπαρκτά ή φανταστικά περιουσιακά στοιχεία Ελλήνων πλουσίων και φοροδιαφευγόντων, προκειμένου να προστατέψουν τον «φτωχό» Γερμανό φορολογούμενο από εισφορές, που αιωρούνται στο άμεσο μέλλον εις βάρος του και υπέρ της χώρας μας. Ουδείς όμως εξηγεί σε αυτόν ότι τα πακέτα «διάσωσης» της Ελλάδος στην ουσία διασώζουν άμεσα γερμανικές τράπεζες. Ο,τι χρήμα φεύγει από τη Γερμανία προς την Ελλάδα ενθυλακώνεται πάραυτα από τις γερμανικές τράπεζες, χωρίς να εισέρχεται καν στη χώρα μας, ενώ βέβαια χρεώνεται στο ελληνικό υποζύγιο για τα επόμενα 50-100 έτη.
Η σοβαρή «Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε Τσάιτουνγκ» συνιστά διακοπή κάθε βοήθειας προς τη χώρα μας, ενοχοποιώντας την ελληνική πολιτική ελίτ για «λαϊκιστική ρητορική» και «έλλειμμα αξιοπιστίας», για «ανεπαρκή ενημέρωση της ελληνικής κοινής γνώμης ότι δεν υπάρχουν άλλες εναλλακτικές δυνατότητες», με αποτέλεσμα να της αποδίδει «ανικανότητα» και κύρια ευθύνη για την αποτυχία των προγραμμάτων «διάσωσης» της χώρας μας. Αυτό πλέον συνιστά αγνωμοσύνη των προϊσταμένων προς τους υφισταμένους, που επιφορτίζονται με το άχαρο και μη δημοφιλές έργο. Από την αρχή της ιστορίας, θέση της καγκελαρίου ήταν ότι η ελληνική οικονομία βρισκόταν σε μη βιώσιμη ευφορία και συνεπώς μοναδική οδός προσαρμογής ήταν το «ξεφούσκωμα», η αναγκαστική προσγείωση σε χαμηλότερα, αλλά ρεαλιστικότερα επίπεδα. Οταν η χώρα μας κατέγραψε τη μεγαλύτερη σωρευτική ύφεση και την υψηλότερη ανεργία στην Ευρώπη και στον κόσμο με ποσοστά 27%, η ιδια και οι συνεργάτες της εξέφρασαν ευαρέσκεια, υπογραμμίζοντας ότι η Ελλάδα βρίσκεται στο «σωστό» δρόμο. Ακόμη περισσότερο, όταν άρχισε να επιβεβαιώνεται η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος. Εάν σήμερα τα εγκώμια παραχωρούν τη θέση τους στη στοχοποίηση των υποτακτικών ελίτ, αυτό πώς εξηγείται, εάν όχι με την προαναγγελλόμενη αποτυχία των προγραμμάτων «διάσωσης» και τη σπασμωδική αναζήτηση ευθυνών γι' αυτό;

Άδωνις furioso και sersem Κυριάκος...

του Κλεαρχου Τσαουσιδη, απο την Αυγη...
Πολύς θόρυβος γίνεται εσχάτως για τη γλωσσική ακράτεια του (αν είναι δυνατόν!) υπουργού Υγείας, Άδωνι Γεωργιάδη. Θαρρώ αδίκως και ώς ένα βαθμό αντιδεοντολογικά. Ούτε ένα fuck you δεν έχει πει, όπως ο άλλοτε του ΤΑΙΠΕΔ Σταυρίδης.
Καταρχάς, και μόνον ότι ο κ. Γεωργιάδης υπήρξε μέλος του ΛΑΟΣ υπό τον Γ. Καρατζαφέρη, είναι στοιχείο απαλλακτικό. Ο νόμος δεν διώκει ιδιώτες για πράξεις κατά τα άλλα κολάσιμες.
Ο φωνακλάς αυτός θυμίζει (δεν είναι) λοχίες στο στρατό (εκ προοιμίου βλαμμένους) που οι αξιωματικοί χρησιμοποιούσαν στα καψόνια για να μη «λερώνουν τα χέρια τους».
Όποιος παρακολούθησε έστω και μια παράσταση τηλεπώλησης τυπωμένης σαβούρας, του παραληρούντος Άδωνι με τον εξίσου ευφυή αδερφό του, αντιλαμβάνεται τι λέω.
Είναι αρκετοί αυτοί που η ακροδεξιά τους ένταξη πάνω στη σαμπρέλα (με πολλά φούιτ) του Γ. Καρατζαφέρη τούς κράτησε στην επιφάνεια πιτσιλώντας τους μόνο με τα παφλάζοντα βοθρολύματα.
Αν λοιπόν κάποιος ευθύνεται για την αναρρίχηση του από κάθε άποψη ανεύθυνου αυτού τύπου σε υπουργικό θώκο, αυτός είναι ο πρωθυπουργός Σαμαράς, που μαζί με τον συνεργό και αντιπρόεδρό του, Ευ. Βενιζέλο, τοποθέτησαν σε κρίσιμες κυβερνητικές θέσεις τους πλέον αφελείς, αδαείς και ευκόλως αναλώσιμους.
Ποιος τρώει το βερίκοκο;
Έτσι εξηγείται και το «τι εστί βερίκοκο» που ξεστόμισε ο φουριόζος αστοιχείωτος. Αν γνώριζε τι σημαίνει στην αργκό, είμαι βέβαιος ότι θα το απέφευγε, ή θα χρησιμοποιούσε το αμερικάνικο του Σταυρίδη, οπότε πού να καταλάβουν οι ψηφοφόροι του...
Άρα, ουδείς ψόγος και ουδεμιά σκέψη που να φέρει τον κατά τα άλλα μπουμπούκο της δέσποινάς του (κάτι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει) στην κατηγορία των θηρευτών ή των θηραμάτων. Ξενιστής είναι. Εξάλλου, ο τηλεπωλητής σκουπιδιών σε μια κρίση ευφυΐας αποκάλυψε και την πραγματική του ιδιότητα: «Εμείς οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα έχουμε πλήρη εργασιακή ανασφάλεια» κ.λπ. κ.λπ.!
Τι χρείαν έχομεν άλλων μαρτύρων. Το όνομα του εργοδότη του; Ε, δεν είναι και πολλοί οι έχοντες συμφέρον από τα όσα πράττει στον τομέα ευθύνης του...

Οι Γερμανοί κοιμούνται, οι Ελληνες ονειρεύονται...

του Πετρου Παπακωνσταντινου, απο την Καθημερινη...
Πολιτικοί και αναλυτές σε ολόκληρη την Ευρώπη έχουν στραμμένα τα μάτια στη Γερμανία εν αναμονή των βουλευτικών εκλογών της 22ας Σεπτεμβρίου. «Η Ευρωζώνη χρειάζεται ένα γερμανικό θαύμα» ήταν ο τίτλος πρόσφατου άρθρου της ισπανικής εφημερίδας El Pais. Ο αρθρογράφος συνόψιζε τον μακρύ κατάλογο ευσεβών πόθων και μάταιων ελπίδων που ευδοκιμούν αυτήν την εποχή, ιδίως στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, όπου συνηθίζεται να πιστεύει κανείς ό,τι τον συμφέρει να πιστέψει: απελευθερωμένη από τις εσωτερικές πιέσεις της προεκλογικής περιόδου η νέα γερμανική κυβέρνηση μπορεί να χαλαρώσει τα μνημονιακά λουριά, να στραφεί σε περισσότερο αναπτυξιακές πολιτικές, να συναινέσει σε μερική διαγραφή χρεών, ευρωομόλογα και πάει λέγοντας. Ολα αυτά «για το καλό της ίδιας της Γερμανίας», τονίζουν οι καλοπροαίρετοι συμβουλάτορες, ωσάν να γνωρίζουν καλύτερα από τους Γερμανούς πολιτικούς και ψηφοφόρους τι πραγματικά συμφέρει το Βερολίνο.
Δυστυχώς, οι ρεαλιστές Γερμανοί ουδόλως συμμερίζονται αυτό το απροσδόκητο πάθος των λοιπών Ευρωπαίων για τις εκλογές τους. Αντιμετωπίζουν την επικείμενη αναμέτρηση με παγερή αδιαφορία, στα όρια της υπνηλίας, πεπεισμένοι ότι τίποτα το πραγματικά σπουδαίο δεν διακυβεύεται -για τους ίδιους και για την Ευρώπη. Τα γερμανικά Μέσα Ενημέρωσης επινόησαν μια καινούργια λέξη για να περιγράψουν τη γενικευμένη πολιτική αφασία: Nichtwahlkampf - καμία αναμέτρηση. Το ενδιαφέρον για τις προεκλογικές αντιπαραθέσεις βρίσκεται σε αξιοθρήνητα επίπεδα και η αποχή αναμένεται να εκτοξευθεί.
Οι λόγοι είναι μάλλον προφανείς. Πρώτα απ’ όλα, οι φετινές εκλογές δεν έχουν το παραμικρό στοιχείο σασπένς. Εδώ και μήνες, οι δημοσκοπήσεις δίνουν πρακτικά αμετάβλητες προβλέψεις για όλα τα κόμματα, καθιστώντας βέβαιη μια τρίτη θητεία της Αγκελα Μέρκελ στην καγκελαρία. Το μόνο ανοιχτό ζήτημα είναι με ποιους ελάσσονες εταίρους θα σχηματίσει κυβέρνηση: αν θα συνεχιστεί ο «μαυροκίτρινος» συνασπισμός Χριστιανοδημοκρατών (CDU)- Ελεύθερων Δημοκρατών ή αν δώσει τη θέση του σε έναν «μαυροκόκκινο» συνασπισμό του CDU με τους Σοσιαλδημοκράτες (SPD) ή ακόμη και σε μια «μαυροπράσινη» συνεργασία με το κόμμα των μεταλλαγμένων Πρασίνων. Ωστόσο, τα εναλλακτικά σενάρια δεν εμπνέουν το παραμικρό πάθος στους ψηφοφόρους. Ενώ στις αρχές της δεκαετίες του ‘90 το ποσοστό των πολιτών που δεν έβλεπε ουσιώδεις διαφορές ανάμεσα στο CDU και το SPD περιοριζόταν σε 30%, σήμερα έχει φτάσει το 70%.

Από το (γερμανικό) ποδόσφαιρο στο (αμερικανικό) ράγκμπι ...

του Γρηγορη Ρουμπανη, απο το Periodista.gr...
Δεν έχουν απλώς… ξεφύγει, όπως θα έλεγε και ο Αλέξης Τσίπρας. Μαζί τους έχει ξεφύγει και κάθε προϋπολογισμός, αρχής γενομένης από τον κρατικό, ο οποίος δεν βγαίνει (όσες καινούργιες αριθμητικές πράξεις κι αν επινοήσει ο Γιάννης Στουρνάρας), μέχρι τον υπολογισμό του δημοσίου χρέους, το οποίο ξέφυγε κατά 16,1 δισ. κατ’ ομολογία του (έτερου οικονομικού εγκεφάλου) Χρήστου Σταϊκούρα. Και φυσικά, η ευθύνη δεν είναι (μόνο) των δυο, αλλά του πρωθυπουργού (συμπεριλαμβανομένου του αντιπροέδρου της κυβέρνησης), ο οποίος (οι οποίοι) καθοδηγεί (καθοδηγούν) τη χώρα στην προδιαγεγραμμένη από τους δανειστές της πορεία της καταστροφής. Ήξεραν και εξακολουθούν να γνωρίζουν τα πάντα. Ακόμα και το ότι τόσο η περίοδος των ψεύτικων προσδοκιών έχει παρέλθει, προ έτους κιόλας, όσο και ότι έχει ακυρωθεί στην πράξη η ανακωχή μεταξύ Βερολίνου και Αθήνας μέχρι τις περίφημες γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου.

Οι προθέσεις του σκληρού γερμανικού πυρήνα εξουσίας έχουν αποκαλυφθεί. Από τους ίδιους: Ένα τρίτο μνημόνιο θα έρθει να ολοκληρώσει την καταστροφή που αφήνουν πίσω τους μισοτελειωμένη τα προηγούμενα δυο. Θα πάρουν στα χέρια τους τη δημόσια περιουσία, θα επιλέξουν και ποια από την ιδιωτική τους κάνει, για να την επιτάξουν κι αυτή. Όπως και στην κατοχή. Θλιβερή η κυβερνητική ηγεσία, προσποιείται ακόμη ότι ελέγχει την κατάσταση. Δεν την ελέγχει. Ελέγχουν την ίδια οι δανειστές στην εκτέλεση των εντολών που οδηγούν μια κοινωνία από τη βίαιη φτώχια στην πλήρη εξαθλίωση. Δεν ακολουθεί πολιτική εξυγίανσης, αλλά εκτελεί σχέδιο διωγμού ενός λαού στην ίδια του τη χώρα. Δεν έχει κάποιο, έστω στοιχειώδες, πρόγραμμα. Δεν έχει τα περιθώρια κάποιων, δευτερευουσών έστω, πρωτοβουλιών. Γι’ αυτό και δεν έχει να ανακοινώσει τίποτα. Ούτε διαθέτει τις δυνάμεις και τις αντοχές να υποστεί στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης τη βάσανο μιας συνέντευξης Τύπου. Κατά την οποία θα γίνει έλεγχος υπεσχημένων και πεπραγμένων. Και, αναποφεύκτως, πρόγνωση αποτελέσματος. Χωρίς μάλιστα ρίσκο, καθώς ο ίδιος ο Όλι Ρεν, επιχειρώντας μια παραβολή, είχε από τον Σεπτέμβριο του 2011 υπενθυμίσει τη φράση του Βρετανού άσου των γηπέδων Γκάρι Λίνεκερ, ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι που παίζεται από 22 παίχτες, και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί.

Είναι αυτός ο τύπος Υπουργός Εξωτερικών;

του Σταθη, απο το enikos.gr...
Για πρώτη φορά στη νεώτερη διπλωματική ιστορία της χώρας, Ελληνας Υπουργός Εξωτερικών ταυτίζεται με μια ενδεχόμενη τυχοδιωκτική στρατιωτική επιχείρηση των Συμμάχων της χώρας (όπως αυτή που προετοιμάζεται τώρα κατά της Συρίας) χωρίς να κρατά, προσχηματικώς έστω, κάποιες στοιχειώδεις αποστάσεις, συνάδουσες με τα ιδιαίτερα και ειδικότερα συμφέροντα της χώρας - τα οποία επιμένουν να υπάρχουν (και μέσα και έξω απ’ το πλαίσιο των διεθνών υποχρεώσεων και δεσμεύσεων της Ελλάδας).
Ακόμα και ο Γιωργάκης, Υπουργός Εξωτερικών κατά την κρίση της Γιουγκοσλαβίας, έκανε τη βρώμικη δουλειά προσπαθώντας να την αποδώσει στις νατοϊκές και άλλες δεσμεύσεις της χώρας και όχι σε πρωτοβουλίες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. (Σύμφωνα με μια γελοιογραφία της εποχής, ο Γιωργάκης δεν υποστήριζε τον φονιά αλλά το όπλο του εγκλήματος...)
Η ελληνική εξωτερική πολιτική, στη διαχρονία του νεώτερου κράτους, μετά το 1832, χαρακτηρίζεται από (μόνιμη) υποτέλεια και συχνά από υποταγή προς τους εκάστοτε «συμμάχους», «προστάτες» κι επικυρίαρχους της χώρας.
Τώρα που η Ελλάδα έχει γίνει προτεκτοράτο και φόρου υποτελής Ειδική Οικονομική Ζώνη, οι φιλοδοξίες για αξιοπρεπή εξωτερική πολιτική θα ήταν αστείες.
Ομως, έως τώρα, ακόμα και κάτω απ’ αυτές τις δραματικές συνθήκες, δεν είχε εισέτι βρεθεί ο Ελληνας Υπουργός Εξωτερικών που θα παραγνώριζε την έστω στοιχειώδη εξυπηρέτηση των όποιων εθνικών συμφερόντων, χάριν μιας απόλυτης ταύτισης με τις υπέρτερες επιδιώξεις των επικυριάρχων μας. Ευρέθη.
Ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος -«ο χειρότερος Υπουργός Οικονομικών στην Ευρωπαϊκή Ενωση» κατά την κρίση τότε των Ευρωπαίων συναδέλφων του- βάλθηκε να αποδείξει πόσο «καλό παιδί» είναι και, βασιλικότερος του βασιλέως, να υιοθετήσει έναν παράνομο πόλεμο στο όνομα της νομιμότητας.
Εως τώρα η ελληνική εξωτερική πολιτική σε κρίσεις όπως στη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, τη Λιβύη κι άλλες ομοειδείς, είτε οι πόλεμοι ήταν υπό την αιγίδα του ΟΗΕ είτε υπό τυχάρπαστα σχήματα όπως οι «συμμαχίες των προθύμων», ακολουθούσε την πολιτική των συμμάχων της σαν το σκυλάκι με την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια, χωρίς να λεονταρίζει κι από πάνω όπως κάνει τώρα ο κ. Βενιζέλος, νομίζοντας ότι η εξωτερική πολιτική έχει να κάνει με τον ΦΠΑ στις μπουγάτσες.

Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013

το τέλος της δημοσιογραφίας, το τέλος της αυταπάτης...

Μια φωνή μέσα από την Ε.Ρ.Τ. Ένας δημοσιογράφος που δουλεύει από το 1988 στο ραδιόφωνο της Ε.Ρ.Τ. και συνεχίζει σήμερα να μετέχει στο πρόγραμμα των εργαζομένων που μεταδίδεται από το δίκτυο της Ελληνικής Ραδιοφωνίας (Ε.ΡΑ.), σχολιάζει τις τελευταίες εξελίξεις της υπόθεσης.
Η ελληνική κυβέρνηση στις 11 Ιουνίου αποφάσισε και διέταξε το κλείσιμο της Ε.Ρ.Τ. Το επόμενο λεπτό οι εργαζόμενοί της σε όλη την επικράτεια αποφάσισαν ότι η Ε.Ρ.Τ. ήταν, είναι και θα παραμείνει ανοιχτή. Κι έτσι, σε λειτουργία, την κρατούν εδώ και τρεις μήνες, τόσο κεντρικά (Ν.Ε.Τ. και Ελληνική Ραδιοφωνία από την Αγία Παρασκευή και Ε.Τ.3 από τη Θεσσαλονίκη) όσο και περιφερειακά από τους 19 περιφερειακούς σταθμούς της Ε.ΡΑ. που συνεχίζουν κανονικά την παραγωγή ραδιοφωνικού προγράμματος.
Από μόνο του το γεγονός αυτό έχει καταγραφεί ήδη ως μοναδικό στην παγκόσμια ραδιοτηλεοπτική ιστορία: η κυβέρνηση μιας χώρας πραξικοπηματικά επιχειρεί να βάλει λουκέτο στον δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα με απανωτές παράνομες και παράτυπες αποφάσεις-πράξεις. Το εγχείρημά της αυτό ωστόσο ακυρώνεται στην πράξη από τους εργαζομένους, οι οποίοι κρατούν ανοιχτό στον ραδιοτηλεοπτικό «αέρα», αλλά κυρίως στην ελληνική κοινωνία, ό,τι η κυβέρνηση προσπάθησε να κλείσει.
Δύο είναι τα βασικά στοιχεία που διαμορφώνουν τις συνθήκες αυτού του πρωτοφανούς «πολέμου» που εξελίσσεται από τις 11 Ιουνίου:
1. Το τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό περιεχόμενο που διαμόρφωσαν οι εργαζόμενοι της Ε.Ρ.Τ. σε μια μοναδική διαδραστική σχέση με την ελληνική κοινωνία. Η εξέλιξη αυτή άλλωστε ήταν «μονόδρομος», δεδομένου ότι τη συνέχιση της λειτουργίας της Ε.Ρ.Τ. τη διασφάλισαν από την πρώτη στιγμή μεγάλα τμήματα του πληθυσμού της χώρας που έσπευσαν πανελλαδικά να στηρίξουν την ύπαρξη της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης και να αντισταθούν και να ακυρώσουν τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς. Με αυτό τον τρόπο η Ε.Ρ.Τ. ανέκτησε τον πραγματικό της ρόλο ως πραγματικός δημόσιος φορέας, ανοιχτός στην κοινωνία και τα προβλήματά της και όχι μέσο διάδοσης της εκάστοτε κυβερνητικής προπαγάνδας.
2. Η λυσσαλέα προσπάθεια της κυβέρνησης να κερδίσει πάση θυσία αυτόν τον «πόλεμο» και να νομιμοποιήσει εκ των υστέρων τις σκαστές παρανομίες που καταγράφηκαν από τις 11 Ιουνίου. Στην προσπάθεια αυτή αναδείχτηκε ο πρωταγωνιστικός ρόλος του Παντελή Καψή, με βασικό «όπλο» τη σύσταση και λειτουργία του περίφημου «μεταβατικού φορέα» και του τηλεμορφώματος της Δ.Τ., τα πρώτα δείγματα του οποίου έχουμε πλέον στους δέκτες μας. Το μέσο αυτό χρησιμοποιήθηκε αφενός για την πολυδιάσπαση των εργαζομένων της Ε.Ρ.Τ., μερίδα των οποίων αφετέρου, με τη συναίνεση και την υπογραφή ένταξής τους στο τηλεμόρφωμα, νομιμοποιούν και κατοχυρώνουν θεσμικά τις παράνομες κυβερνητικές ενέργειες.

Έχουμε πόλεμο. Όχι τώρα, πάντα...


2310net...

stop-all-war-keyΌπως όλα δείχνουν η ανθρωπότητα μπαίνει σε μία ακόμα φάση ένοπλης σύρραξης. Αυτή τη φορά στη Συρία. Το ενδιαφέρον για τα γεγονότα είναι τεράστιο, όπως κάθε φορά που ξεσπά ένας πόλεμος. Ξεσπα; Λάθος λέξη. Κορυφώνεται είναι η σωστή. Ο πόλεμος, στο στάδιο που βρίσκεται στην εποχή μας ο παγκόσμιος καπιταλισμός δεν είναι μια στιγμή, δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός, δεν είναι η κατάσταση εξαίρεσης. Είναι ο κανόνας. Τα όπλα, οι σφαίρες, οι βόμβες, το αίμα, οι νεκροί, οι πρόσφυγες έρχονται όταν κρίνεται πως ο πόλεμος δεν μπορεί να συνεχιστεί με «ειρηνικά» μέσα.
Από το 2001 στο Αφγανιστάν, με αφορμή το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους, έχει ξεκινήσει ένα ασταμάτητο γαϊτανάκι πολεμικών επιχειρήσεων με θύτες τους «καλούς» (ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ και από κοντά και η χώρα μας) και θύματα κάθε φορά μια διαφορετική χώρα. Τα προσχήματα είναι λίγο-πολύ τα ίδια: Τρομοκρατία, καταπάτηση δημοκρατικών δικαιωμάτων και όποιο άλλο εξόφθαλμο ψέμα σκαρφιστεί η κάθε φορά διορισμένη ηγεσία των μεγάλων κρατών που αποφασίζουν.
Παρόμοιες είναι και οι αντιδράσεις των κρατών ή των λαών. Κάποιοι θεσμολάγνοι κρύβονται πίσω από αποφάσεις και τοποθετήσεις οργανισμών-φαντασμάτων, όπως το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Θαρρείς και η βόμβα που θα πέσει με την έγκριση του ΟΗΕ δεν θα σκοτώσει, δεν θα διαμελίσει, δεν θα καταστρέψει.
Άλλοι παρακολουθούν τον πόλεμο ως εικόνα στις ειδήσεις, εντυπωσιασμένοι από τα γεγονότα. Έχουν εκλείψει, λόγω οικονομικής στενότητας, οι δυνατότητες των καναλιών να στέλνουν ανταποκριτές με γιλέκα στις εμπόλεμες ζώνες κι έτσι το διαδίκτυο καλείται να καλύψει το κενό. Τα “like”  και τα “share” στις φωτογραφίες των νεκρών παιδιών δίνουν και παίρνουν. Πολλές φορές εμφανίζεται και οι γνωστές θεωρίες συνομωσίας για να ενισχύσουν το μίσος προς τους δολοφόνους. Τελευταία, με την άνοδο της επίσημης φωνής της συνομωσίας στην χώρα μας, αυτές οι θεωρίες μπορεί να χρησιμεύσουν και ως απόδειξη ότι εξυφαίνεται ένα σχέδιο καταστροφής της Ελλάδας.
Σε κάθε περίπτωση ο αποτροπιασμός όλων είναι κοινός. Τα εγκλήματα του πολέμου σε κανέναν δεν αρέσουν και δύσκολα, σε αντίθεση με αυτά της «ειρήνης»,  βρίσκει κανείς επαρκείς δικαιολογίες για να τα καλύψει. Ο αποτροπιασμός όμως αυτός διαρκεί όσο ένα κλικ, όσο ένα βίντεο στις ειδήσεις. Τον διαδέχεται ο εφησυχασμός ότι εδώ έχουμε ειρήνη, με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο ο καημένος, ο φουκαράς, ο ταλαίπωρος άνθρωπος (χτες Αφγανός, Ιρακινός, σήμερα Σύριος) μετατρέπεται σε αλήτη, κλέφτη, δολοφόνο λαθρομετανάστη που βρωμάει και ήρθε εδώ και μας έκλεψε την ευτυχία.

Η Διεθνής...

«Η γερμανική μπότα μας οδηγεί στον εθνικό αφανισμό μετατρέποντας τη χώρα σε αποικία χρέους», «Οι σύγχρονοι  δοσίλογοι της ελληνικής κυβέρνησης εξυπηρετούν τις απαιτήσεις των δανειστών μας και εξαθλιώνουν την ελληνική κοινωνία».

Προσπαθώ να δώσω μια μικρή περίληψη διάφορων ερμηνειών της  συγκυρίας που έχουν ακουστεί τα τελευταία τρία χρόνια στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ κάποιες εκ των οποίων  κερδίζουν όλο και περισσότερο έδαφος τελευταία. 

Είχα την εντύπωση ότι το χρέος και η κρίση που προκαλεί είναι ένα εργαλείο στα χεριά της μεγαλοαστικής τάξης για να εκδιπλώσει την μεγαλύτερη επίθεση στον κόσμο της εργασίας από την κρίση του 1929 και μέχρι σήμερα. Είχα την εντύπωση ότι το πρώτο μνημόνιο και όσα ακολούθησαν από κει και πέρα ήταν η βούληση του ΣΕΒ, εκφρασμένη δημόσια και με κάθε ευκαιρία, να πάρει πίσω όσα με αγώνες κατέκτησαν οι εργαζόμενοι τα τελευταία 100 χρόνια. Είχα την εντύπωση πως αυτό το ξεκάθαρο ταξικό μίσος, από πλευράς του κεφαλαίου, που εκφράζεται στους καιρούς των μνημονίων είναι η αποτύπωση των κοινωνικών συσχετισμών που δείχνουν, πρόσκαιρα, να είναι υπέρ του. Είχα την εντύπωση πως οι εργαζόμενοι στον ευρωπαϊκό νότο αλλά και τον ευρωπαϊκό βορρά, λίγο νωρίτερα, ένιωθαν τη «μπότα» των οικονομικών και πολιτικών ελίτ να τους πνίγει εφαρμόζοντας τις πολιτικές των κυρίαρχων τάξεων. Η επιλογή των μνημονιακών κυβερνήσεων να μιλούν για εθνική σωτηρία και αφόρητες πιέσεις των ξένων στην πραγματικότητα αναβίωνε την μυθολογία του εθνικού φθόνου που έχουν οι άλλοι για μας, για τον περιούσιο λαό με την υπερχιλιετή ιστορική συνέχεια. Αναζωπύρωνε μια εθνική ιδέα και μας παραμύθιαζε για μια εθνική προσπάθεια στην όποια όλοι θα έκαναν θυσίες, πλην λίγων και ταξικά εκλεκτών, αλλά στο τέλος η Ελλάδα, που ποτέ δε πεθαίνει, θα έβλεπε φως στο τούνελ. Μόνο που η εμπειρία αλλά και η πραγματικότητα έδειξε πως τελικά οι λίγοι αποκόμισαν κι αλλά κέρδη, εν μέσω σκληρής λιτότητας και απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων και οι πολλοί ωθήθηκαν στο κοινωνικό αδιέξοδο.

Εγώ εκπροσωπώ εδώ τον ιδιωτικό τομέα...


Στέλλα Αλφιέρη, απο την Αυγη...
Είναι αλήθεια ότι όλοι όσοι και όσες γνωρίζαμε τον Άδωνι Γεωργιάδη ούτε στα πιο εφιαλτικά μας όνειρα πιστεύαμε ότι θα γίνει μια μέρα υπουργός Υγείας. Βέβαια, έγινε υπουργός Υγείας της τρόικας, στην πιο απάνθρωπη σύγχρονη περίοδο της χώρας μας. Οι τύποι αυτοί επιβιώνουν σε αυτές τις μαύρες μέρες. Είναι ένας υπουργός που δηλώνει ευθέως και κατηγορηματικά ότι εκπροσωπεί τα συμφέροντα των κλινικαρχών και ποδοπατεί τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματά μας. Μας ΦΤΥΝΕΙ ΚΑΤΑΜΟΥΤΡΑ λέγοντάς μας ευθέως ότι "με ψηφίσατε για να σας κόψω το λαρύγγι, δεν θα αφήσω τίποτα όρθιο στη δημόσια Υγεία, θα τα κάνω όλα ιδιωτικά, θα πεθαίνετε στην ψάθα εάν δεν έχετε ευρώ να πληρώσετε τα αφεντικά μου, όπως την εποχή του πολέμου". Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν παραμένει υπουργός Υγείας, κυκλοφορεί στα μεγάλα κανάλια ανενόχλητος και προστατευμένος και σκορπά τον θάνατο.
Καλείται να παραιτηθεί εδώ και τώρα. Είναι ένα μεγάλο πολιτικό θέμα. Δεν μπορεί ο υπουργός Υγείας να δηλώνει ότι υπηρετεί τα ιδιωτικά συμφέροντα και να είναι ακόμα στη θέση του. O πρωθυπουργός της χώρας καλείται να τον καθαιρέσει εδώ και τώρα, διαφορετικά είναι συνεργός και άμεσα εμπλεκόμενος. Αυτές οι πολιτικές δηλώσεις υποδηλώνουν διαπλοκή και μαύρο χρήμα και ηθική εξαθλίωση των υπουργών και υπουργίσκων που υπηρετούν την τρόικα.
Αυτός ο υπουργός, κύριε Σαμαρά, προπηλακίζει ασθενείς και φοβερίζει γιατρούς. Θα συνεχίσει να είναι στη θέση του, θα συνεχίσει να διαλύει νοσοκομεία και να σκοτώνει παιδιά, άνδρες και γυναίκες κάθε ηλικίας;
Πρέπει να παραιτηθεί εδώ και τώρα και να ζητήσει δημόσια συγνώμη αν έχει τσίπα και μπέσα και να αρχίσει να προσφέρει τις υπηρεσίες του προς τους εργοδότες του χωρίς φερετζέ και υποκρισία.
Αυτές οι πολιτικές δηλώσεις κάνουν πιο μαύρο το πολιτικό τοπίο της χώρας μας με την ανοχή του πρωθυπουργού, που σφυρίζει αδιάφορα για την ποιότητα των συνεργατών του.
Σήμερα, που με πολιτικές αποφάσεις της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου χάνονται τα πάντα στη χώρα μας, όπως τα δημόσια σχολεία, τα δημόσια νοσοκομεία και η αξιοπρέπειά μας.
Ανεχόμαστε αυτούς τους τύπους που γίνανε σπουδαίοι με την ψήφο μας. Γιατί;
Να παραιτηθεί εδώ και τώρα ο Γεωργιάδης και να διωχτεί άμεσα για παράβαση καθήκοντος εις βάρος των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων μας.

* Η Στέλλα Αλφιέρη είναι πρώην βουλευτής
alfieristella@gmail. com

Εκπαιδευτικές μείωσεις…

Του Βασίλη Συμεωνίδη, απο το Alter Thess...
  Πλησιάζει ο Αύγουστος 2013 στο τέλος του· η διαβούλευση για το για το νέο Λύκειο κράτησε 10 μέρες, με τον δεκαπενταύγουστο μέσα, για να συζητηθούν πράγματα που συζητιούνται δέκα χρόνια, χωρίς τα καλοκαίρια, που είχαν ξανασυζητηθεί και πάλι σε δημόσια διαβούλευση, που είχαν κατατεθεί από τον πρόεδρο του συμβουλίου πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης…
Και σε δέκα μέρες (ξανα)φάνηκε καθαρά ότι οι εκπαιδευτικές αλλαγές υπηρετούν άλλες επιλογές τεχνικού χαρακτήρα, όπως, για να πάρω ένα βολικό παράδειγμα, η αλλαγή σχετικά με τη διδασκαλία της πληροφορικής και – βασικά – με την πανελλαδική εξέτασή της που είναι απαραίτητη σ’ ένα νέο σχολείο. Αυτό δεν είχε φανεί τόσα χρόνια και σε τόσες συζητήσεις· γι’ αυτό πάντα χρειάζεται η διαβούλευση. Και τώρα που το λύκειο θα είναι πράγματι νέο, όπως παλιά με την πληροφορική στο ωρολόγιο πρόγραμμα, μπορεί να προωθηθεί ακόμα περισσότερο ό,τι αναχρονιστικό σχεδιάζεται. Ίσως, αν θυμηθούμε τι έγινε, θα μπορέσουμε να σκεφτούμε καλύτερα τι ακόμη έχει σχεδιαστεί να γίνει και τι μπορούμε να κάνουμε…
Η περσινή χρονιά ήταν μια ατέλειωτη κατρακύλα για τη δημόσια εκπαίδευση που χρηματοδοτείται από το κράτος. Επιλέγω τη λέξη κράτος και όχι πολιτεία σκόπιμα. Το κράτος έχει υπηκόους, η πολιτεία πολίτες. Φέτος περισσότερο από κάθε άλλη φορά ήμασταν υπήκοοι σε μια «ανώτατη πολιτική εξουσία, η οποία, οργανωμένη σε νομικό πρόσωπο, ασκείται σ’ ένα σύνολο ανθρώπων εγκατεστημένων μόνιμα σε μια συγκεκριμένη χώρα»· φάνηκε καθαρά με την (προληπτική) επίταξη των υπηρεσιών. Πέρσι περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά όχι μόνο δεν ζητήθηκε η συναίνεσή μας, αλλά επιδιώχτηκε η εξαφάνιση της βούλησής μας.
Αφήνω κατά μέρος τα ζητήματα διδασκαλίας και προχωρώ στα ζητήματα των όρων της εργασίας μας. Τα Χριστούγεννα άλλαξαν οι περιοχές μετάθεσης· έτσι, για παράδειγμα, ο νομός Δράμας από τρεις διαφορετικές, έγινε μία περιοχή. Ο συνάδερφος που μόλις είχε «κατέβει» από το Νευροκόπι, μετά από 4-5 χρόνια εκεί και καθημερινών χιλιομέτρων, ξαναβρέθηκε ενδυνάμει πίσω, το ίδιο και όλοι όσοι υπηρετούμε στον νομό. Θυμίζει εκείνο το παιδικό επιτραπέζιο φιδάκι…

Αμερικανόφιλοι και γερμανόφιλοι, τα έκαναν θάλασσα....

του Στελιου Κουλογλου, απο το TVXS...
Την ρημαγμένη, στα γόνατα Ελλάδα του 19ου αιώνα, αρχίζει να θυμίζει η σημερινή κυβέρνηση. Τότε ήταν το ρωσόφιλο, το γαλλόφιλο και το αγγλόφιλο κόμμα. Τώρα είναι ο Σαμαράς που είδε την σωτηρία στις ΗΠΑ, την ίδια ώρα που ο Στουρνάρας παίρνει αποστάσεις από το Μαξίμου, ακολουθώντας κατά γράμμα τους Γερμανούς. Προηγουμένως, και τα δύο “κόμματα” τα έχουν κάνει θάλασσα, προσθέτοντας εχθρούς και αφαιρώντας φίλους, όπως έδειξε και το χθεσινό δημοσίευμα του Spiegel.
Μέχρι τις αρχές του καλοκαιριού, το κούρεμα του χρέους πήγαινε να γίνει η νέα μεγάλη εθνική ιδέα. Υποτίθεται ότι οι ξένοι δανειστές, με πρώτους και καλύτερους τους Γερμανούς, θα εκτιμούσαν την συμμόρφωση της κυβέρνησης με όλες τις υποδείξεις. Ετσι, μετά τις γερμανικές εκλογές, θα κούρευαν γενναία το ελληνικό χρέος, ώστε να καταστεί βιώσιμο. Αυτό είχε αφήσει να εννοηθεί η Μέρκελ στον Σαμαρά, ή τουλάχιστον αυτό είχε μεταφέρει ο πρωθυπουργός στους κυβερνητικούς εταίρους Βενιζέλο- Κουβέλη, προκειμένου να τους πείσει να καταπιούν όλα τα ενδιάμεσα, επαχθή μέτρα και μνημόνια.
Ομως μέσα στο καλοκαίρι συνέβησαν δύο εξελίξεις. Πρώτον, η Μέρκελ βεβαιώθηκε ότι ο “άνθρωπος της στην Αθήνα” δεν είχε καν τον χρόνο για να προχωρήσει σε τίποτα τυχοδιωκτισμούς με πρόωρες εκλογές, ιδέα με την οποία φλερτάριζε τον Ιούνιο το ακροδεξιό επιτελείο του Μαξίμου, όταν έβαζε το λουκέτο στην ΕΡΤ. Η Γερμανίδα καγκελάριος είχε πλέον στο χέρι τον Ελληνα πρωθυπουργό, που έχει χάσει όλα τα διαπραγματευτικά του ατού.

"Θεός σχωρέσ’ την μητέρα του Αγίου Φανουρίου! Θεός σχωρέσ' την!"...

My Pillow Book...
Επιτρέπονται από 1ης Σεπτεμβρίου οι πωλήσεις προϊόντων "περασμένης διατηρησιμότητας", -έτσι θα λέμε από τούδε και στο εξής τα ληγμένα προϊόντα, με τη βούλα και τους κανόνες της "Διακίνησης και Εμπορίας Προϊόντων και Παροχής Υπηρεσιών" που αποτελούν τη μετεξέλιξη (sic) του Αγορανομικού Κώδικα.

Όπως αναφέρεται σε ενημερωτικό σημείωμα, εφεξής επιτρέπεται η διάθεση ληγμένων μη ευαλοίωτων τροφίμων όπως προσδιορίζονται στη νομοθεσία, με τον όρο ότι αυτά θα πωλούνται σαφώς διαχωρισμένα από τα άλλα τρόφιμα και με ειδική σήμανση, όπου θα αναγράφεται, με κεφαλαία γράμματα, η φράση "Τρόφιμα για πτωχούς" ή κάτι παρόμοιο. 

Πρόσβαση σε αυτά τα ληγμένα τρόφιμα θα έχουν μόνο όσοι πτωχοί είναι φορολογικά ενήμεροι. Η φορολογική τους ενημερότητα θα αποδεικνύεται με την επίδειξη ειδικής ηλεκτρονικής κάρτας στο σημείο πώλησης. Οι ενδιαφερόμενοι φορολογικά ενήμεροι πτωχοί, με τη δική τους ελεύθερη βούληση- θα προμηθεύονται από τις κατά τόπους δημόσιες οικονομικές υπηρεσίες, αντί παραβόλου 10 ευρώ, τις ειδικές ηλεκτρονικές τους κάρτες. Οι κάρτες θα επιδεικνύονται στα ταμεία των μεγαλομπακάλικων και οι κάτοχοι πτωχοί θα κερδίζουν πλούσια φορολογικά δώρα σε πρωτοχρονιάτική κλήρωση. Το υπουργείο Οικονομικών, στα πλαίσια της κοινωνικής πολιτικής της κυβέρνησης των Ολετήρων, στο προσεχές μέλλον θα προτείνει περαιτέρω φορολογικές εκπτώσεις για τους πτωχούς φορολογούμενους υπό τη μορφή πιστωτικών credits. Οι εκπτώσεις θα κυμαίνονται ανάλογα με την κατανάλωση ληγμένων προϊόντων. Η πρόταση για επιβολή μειωμένου συντελεστή Φ.Π.Α. στα ληγμένα τρόφιμα κρίθηκε ως ασύμφορη. Ανεπίσημες πηγές από το περιβάλλον του "υπουργού" Οικονομικών θεωρούν ότι η πρόταση του μειωμένου συντελεστή Φ.Π.Α. στα ληγμένα προϊόντα θα υπονόμευε το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής και τις προσπάθειες της χώρας να βγει στις αγορές μέσα στο 2014.

Για το φαινόμενο των γαμοθέσεων εργασίας...

Του David Graeber, μεσω του Red NoteBook....
Είχατε ποτέ την αίσθηση ότι η δουλειά σας θα μπορούσε να σας ευχαριστήσει; Ότι ο κόσμος θα συνέχιζε να γυρίζει αν δεν κάνατε αυτό το πράγμα που κάνετε από τις 9 έως τις 5; Ο David Graeber διερεύνησε το φαινόμενο των γαμοθέσεων εργασίας για το τελευταίο καλοκαιρινό μας τεύχος – όσοι εργάζονται θα πρέπει να το διαβάσουν προσεκτικά….
Κατά το έτος 1930, ο John Maynard Keynes προέβλεψε ότι, μέχρι το τέλος του αιώνα, η τεχνολογία θα έχει προχωρήσει αρκετά, ώστε χώρες όπως η Μεγάλη Βρετανία ή οι ΗΠΑ θα έχουν επιτύχει μια 15ωρη εβδομαδιαία εργασία. Υπάρχει κάθε λόγος να πιστεύουμε ότι είχε δίκιο. Με όρους τεχνολογίας, είμαστε αρκετά ικανοί γι’ αυτό. Κι όμως αυτό δεν συνέβη. Αντιθέτως, η τεχνολογία έχει δρομολογηθεί έτσι ώστε, αν μη τι άλλο, να βρίσκουμε τρόπους προκειμένου να εργαζόμαστε όλοι περισσότερο. Για να επιτευχθεί αυτό, θέσεις εργασίας έπρεπε να δημιουργηθούν έτσι ώστε να παράγουν αποτελέσματα άνευ αντικειμένου. Τεράστια πλήθη, στην Ευρώπη και κυρίως στη Βόρεια Αμερική, περνούν όλη την εργασιακή ζωή τους εκτελώντας καθήκοντα που κρυφά πιστεύουν ότι δεν χρειάζεται να εκτελούνται. Η ηθική και η πνευματική βλάβη που προέρχεται από αυτήν την κατάσταση είναι βαθιά. Είναι μια χαρακιά στη συλλογική μας ψυχή. Ωστόσο, σχεδόν κανείς δεν μιλάει γι’ αυτήν.

Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013

Γυφτάκι...



Γυφτάκι. Κι όχι απλά γυφτάκι, αλλά γυφτάκι από την Αλβανία. Στην Ελλάδα των Καγιέν και του Χρηματιστηρίου. Στην Ελλάδα στο μεταίχμιο του Ευρώ. Να καθαρίζεις τζάμια στα φανάρια.
Για καλή σου τύχη, το καλό και τίμιο ελληνικό κράτος φρόντισε να σε μαζέψει και να σε βάλει σε ένα ίδρυμα όπου καλοί και τίμιοι άνθρωποι θα σε φροντίσουν, θα σε ταΐσουν, δε θα σε αφήσουν να τουρτουρίζεις από το κρύο ή να λιώνεις στους 40 βαθμούς δίπλα στην άσφαλτο και την καυτή λαμαρίνα της ασημί Mercedes.
Ούτε να σε βρίζουν, ούτε να σε κοιτούν στραβά μην και ακουμπήσεις το φρεσκολουσμένο τζάμι, ούτε με λύπηση σαν αδέσποτο κουτάβι, ούτε με απέχθεια σαν κατσαρίδα.
Βέβαια, το καλό και τίμιο ελληνικό κράτος δε σε μάζεψε από το δρόμο για την ψυχή της μάνας του, όχι επειδή δεν έχει, αλλά επειδή αν είχε θα την είχε πουλήσει ήδη όσο-όσο για να πάει διακοπές στο Γκστάαντ. Kι ας μην μπορεί να το προφέρει καν.
Όχι καλό μου, σε μάζεψε επειδή ετοιμαζόταν για μεγάλα και σπουδαία πράγματα: Ευρώ, Ολυμπιάδες… εκσυγχρονισμό. Τα γυφτάκια στους δρόμους θα του χαλούσαν το ίματζ. Η αλήθεια είναι ότι σε αυτή την περίπτωση ο κρατικός μηχανισμός έδρασε με εξαιρετική και ασυνήθιστη προνοητικότητα. Ως το 2002 είχες εξαφανιστεί εσύ και άλλα 600 παιδάκια από τα φανάρια.
Δύο ολόκληρα χρόνια πριν το μεγάλο 2004. Σπουδαίες στιγμές. Παραδόξως, λίγο πριν τη φιέστα, θυμήθηκαν κάποιοι ενοχλητικοί να ρωτήσουν τι έγιναν αυτά τα παιδάκια. Ευτυχώς, κάτι τα πυροτεχνήματα, κάτι οι επιδόσεις, κάτι η λυπητερή από το στέγαστρο Καλατράβα, κανένας δεν άκουσε την ερώτηση.
Παρόλα αυτά, κάποιοι συνέχισαν να ενοχλούν και μόλις 3 χρόνια αργότερα, τα στοιχεία πήγαν στις δημόσιες αρχές για περαιτέρω έρευνα. Ξέρεις, αυτό που βάζουν τους φακέλους, στικάκια, CD, ό,τι είναι τελοσπάντων αυτό που θέλουν να θάψουν στο συρτάρι και το ξεχνούν μέχρι κάποιος να τους ρωτήσει “τι έγινε με αυτό;”
Και μετά έρχονται κάτι ξένοι, ακόμα πιο ενοχλητικοί, να ρωτήσουν στον ΟΗΕ το 2012 την ώρα που καίγεται ο τόπος από τα Μνημόνια, τι έγινες εσύ και τα άλλα 501 γυφτάκια. Και επειγόντως μάλιστα!
Ωραίος αριθμός το 501, αλήθεια, πολύ μάρκετινγκ μου κάνει. Και φοριέται και για ταινία κάνει. Μη με ρωτήσεις για το δεύτερο, φταίει η ζέστη. Βέβαια έτσι περισσεύεις εσύ, ανώνυμο γυφτάκι. Τέλοσπάντων.

Προβληματικό συνονθύλευμα το «νέο» σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ...

Του Μανόλη Γ. Δρεττάκη*, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Ακολουθώντας την πρακτική προηγούμενων συναδέλφων του, ο σημερινός υπουργός Παιδείας αλλάζει, ακόμα μια φορά, το σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ της χώρας με λίγα άρθρα σε 10 σελίδες ενός νομοσχεδίου-σκούπα του υπουργείου του, εκτάσεως άνω των 100 σελίδων. Πρόκειται για ακόμη μια προχειρότητα καθιέρωσης ενός συστήματος εισαγωγής στα ΑΕΙ.
Το «νέο» σύστημα αποτελεί ένα προβληματικό συνονθύλευμα προηγούμενων συστημάτων, από τα μειονεκτήματα των οποίων το υπουργείο δεν έχει διδαχτεί τίποτε. Το χειρότερο είναι ότι αυτό το νομοσχέδιο-μαμούθ περνάει με διαδικασίες-εξπρές από θερινό τμήμα της Βουλής, γεγονός που δεν δίνει τη δυνατότητα ουσιαστικής συζήτησης και βελτιώσεών του. Τις συνέπειες και αυτής της προχειρότητας θα τις πληρώσουν οι μαθητές και οι οικογένειές τους, αλλά και η χώρα γενικότερα, δεδομένου ότι η εφαρμογή του συστήματος αυτού θα αυξήσει τις ήδη μεγάλες ανισότητες που υπάρχουν στο εκπαιδευτικό μας σύστημα.

Το «νέο» σύστημα είναι ένα μείγμα των πανελλήνιων εξετάσεων της δεκαετίας του 1980 και των εξετάσεων με βάση τις δέσμες ή κύκλους, οι οποίοι τώρα ονομάζονται Επιστημονικά Πεδία Εξειδίκευσης. Το κύριο βάρος για την εισαγωγή σε κάθε ένα από το πεδία αυτά πέφτει στα 4 μαθήματα στα οποία εξετάζονται οι υποψήφιοι στο πεδίο που επιλέγουν, δεδομένου ότι οι βαθμοί που παίρνουν στα μαθήματα αυτά αποτελούν το 80% του συνολικού βαθμού από τον οποίο θα κρίνεται η επιτυχία τους.

Τα σοφά παιδιά....

Αδεσποτος Σκυλος...
ta sofaΗ Ελλάς έπασχε ανέκαθεν από σοφά παιδιά και ιερές αγελάδες. Από αναρχίζοντες συστημικούς που ανάμεσα σε εσπρέσο και μετεμφυλιακές αβρότητες πούλησαν έργο πιασάρικο στο κοινό. Μια φυλή νεοηθογραφίας ξεπήδησε από το Φίλιον.
Είναι αυτοί που σκάρτεψαν την ψωροκώσταινα με Ντεριντά. Είναι αυτοί που κάναν γυμνισμό γιατί το κάναν και οι γάλλοι και οι γερμανοί και οι κέλτες. Όχι γιατί θέλαν απόλαυση και ελευθερία.
Είναι αυτοί που καταπίεσαν τις ορμές τους και τη μαλαπέρδα τους για να αρέσουν στους εκδότες. Για να σουτάρουν αντίτυπα στην αδολεσχία του κοινού νου και του μέσου όρου. Για να διεκδικήσουν το χώρο που είχαν μέχρι τότε οι πεθαμένοι και οι κλασικοί. Παίδες κομάντος, με την απλότητα της αμερικανιάς και της προσιτής φόρμας, συγκίνησαν μια μάζα που ξεπέρασε την ταξική της καταγωγή μετατοπίζοντας την αναγνωστική της προίκα από το βίπερ στο νεορθόδοξο αμοραλισμό της μικροαστικής καταχνιάς. Της θολούρας που γέννησε το διαμέρισμα και ο αραχνοΰφαντος αστικός ιστός.
Της πλάκας και της μαλακίας που έσβηνε στον πατσά της χαραυγής και στα μεζεδοπωλεία του ιστορικού κέντρου. Μια νέα ράτσα διανοούμενης ύλης άπλωσε τα πλοκάμια της δίπλα στα κέντρα εξουσίας. Με κωλοτριψίματα, δημιουργικούς επιχειρηματίες και μοντέλες που σνίφαραν κουλτούρα και κόκα απ’ τα γλυπτά ρουθούνια της ματαιοδοξίας τους.
Συγγραφείς κυρίως που περιμένουν στην ουρά να κάνουν τη δήλωσή τους, να υμνήσουν με καλλιτεχνική ανάφλεξη τη δημοκρατία που τους βόλεψε και τους έδωσε θέσεις, έδρες σε ακαδημίες και κορνίζες σε εκδοτικούς τοίχους.
Δηλωσίες ακομπλεξάριστοι που παθαίνουν γλωσσικές κράμπες στα πάνελ. Καθαρόαιμα αδίστακτα άλογα, θεματοφύλακες της υπεραξίας κάθε μπούλη καραβοκύρη και κάθε γκάνγκστερ επιχειρηματία. Πιστοί στον πρώτο καναλάρχη που τους άνοιξε το φερμουάρ και στο πρώτο πολιτικό κριάρι που τους κολάκεψε.

Τα θρασίμια των μνημονίων...

Του Θέμη Τζήμα, απο το Periodista.gr...
Ο Στέλιος Σταυρίδης στο lear jet
Ο Στέλιος Σταυρίδης στο lear jet
Οι δηλώσεις Σταυρίδη, το “fuck you” στον ελληνικό λαό και σε όσους διαφωνούν μαζί του, η άποψή του ότι είμαστε όλοι ηλίθιοι ή κάτι τέτοιο δεν είναι παρά μια ακόμα απόδειξη της νέας ολιγαρχίας μετασοβιετικού τύπου που λεηλατεί τις ζωές και τον πλούτο του λαού χάρη στα μνημόνια, και προς όφελος της ξένης πατρωνείας που την έχει εγκαταστήσει.

Γλύφοντας τους πάτρωνές τους και φτύνοντας το λαό, επιδεικνύοντας προκλητικά τον προσωπικό τους πλούτο- όπως και αν τον απέκτησαν- συναγελαζόμενοι όλοι μεταξύ τους και ανταλλάσσοντας χάρες ο ένας στον άλλον, διαφεύγοντας κάθε ελέγχου αφού κόβουν και ράβουν τους μηχανισμούς και τη νομοθεσία προς όφελός τους, έντρομοι στην ιδέα ο λαός να έρθει στο προσκήνιο και γι' αυτό βαθιά μισώντας τον, διαθέτοντας την ψευτό- διανόηση των celebrities της δεκαετίας του '90 που τους προσδίδει και ιδεολογικό επίχρισμα, αποτελούν τη νέα αποκρουστική καμαρίλα της χώρας που δε θα σταματήσει πουθενά προκειμένου να κατοχυρώσει το ρόλο της. Βρίζουν, ασκούν βία, επιστρατεύουν τους ναζί και τους κρατικούς μηχανισμούς, τσαλαπατούν τη δημοκρατία και πουλάνε αυτά που δεν τους ανήκουν.

Είναι τα θρασίμια των μνημονίων, που από το “μαζί τα φάγαμε” πέρασαν στο “fuck you”. Εμείς τους δώσαμε το χώρο που χρειάζονται για να ασκούν την πολιτική τους ψηφίζοντας Σαμαρά- Βενιζέλο- Κουβέλη. Φεύγοντας από το δρόμο και επιτρέποντάς τους να θεωρούν ότι ο ελληνικός λαός είναι οριστικά ηττημένος και διαλυμένος, τους αφήσαμε να αλωνίζουν και να μας φτύνουν κατάμουτρα. Από το πραξικοπηματικό κλείσιμο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης έως το λίαρ τζετ Μελισσανίδη, από το ξεπούλημα του ΟΠΑΠ έως τη διαφαινόμενη συμμετοχή στην εισβολή στη Συρία υπάρχει ένας κοινός παρανομαστής: θεωρούν ότι ο λαός έχει μπει στο περιθώριο και ότι θα μείνει εκεί. Ότι μας έχουν του χεριού τους.

Είναι η Ντόρα ΣΥΡΙΖΑ;


Θανάσης Καρτερός, απο την Αυγη...
Διαβάστε: "Δογματικά αντιμετωπίζονται τα προβλήματα τα οποία ταλανίζουν σήμερα τη χώρα μου (...) αυτό δημιουργεί (...) πάρα πολύ μεγάλες αντιδράσεις και για πρώτη φορά υπάρχουν δύο στοιχεία τα οποία πιστεύω ότι χαρακτηρίζουν τον κόσμο: το ένα είναι η έλλειψη ελπίδας, την οποία έχει η πλειοψηφία του ελληνικού λαού και το άλλο είναι ότι νιώθει αδικημένος και πολλές φορές περιπαιγμένος και αδίκως στοχοποιημένος".
Δεν είναι λόγια κάποιου λαϊκιστή του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει ως στόχο να ανακόψει την ανάκαμψη. Ούτε διαπιστώσεις κάποιου ανυποψίαστου -για να χρησιμοποιήσουμε γλώσσα Alpha Bank- που δεν εννοεί να καταλάβει την ανάγκη της λιτότητας. Είναι λόγια της Ντόρας Μπακογιάννη, απευθυνόμενα σε εκπροσώπους του ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Διαπιστώσεις εκ των έσω, που κάνουν φύλλο και φτερό τα χαζοχαρούμενα του Σαμαρά και του Στουρνάρα.
"Δεν μπορεί να μας πιέζετε μέχρι τελικής πτώσεως για μια φορολογική πολιτική, η οποία οδηγεί τον ελληνικό λαό στην απόλυτη εξάντλησή του, διότι δεν έχει να τα πληρώσει. That's it"! Αυτή κι αν είναι ατάκα. Η Ντόρα αποφάσισε να διακινδυνεύσει το νεοφιλελεύθερο όνομά της και να χαρακτηριστεί όχι μόνο αναξιόπιστη (από τον Στουρνάρα) αλλά και μικρόψυχη (από την Alpha Bank), λέγοντας μερικές αλήθειες που σίγουρα έκαναν έξω φρενών τους αυτουργούς της κυβερνητικής προπαγάνδας.
Γιατί η πολιτικός που διαγράφηκε από τη Ν.Δ. επειδή ψήφισε το πρώτο Μνημόνιο (φοβερό, ε;) μίλησε όπως μίλησε είναι φυσικά ένα ερωτηματικό. Είτε πάντως το έκανε για να λάβει αποστάσεις από τον Σαμαρά των νευμάτων, είτε το έκανε για να κερδίσει συμπάθειες των θυμάτων, είτε το έκανε γιατί έχει αρχίσει να επηρεάζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ (λέτε;), γεγονός είναι ότι το έκανε. Κι αυτό δείχνει ότι ο κόσμος της μνημονιακής πλειοψηφίας δεν είναι και τόσο συμπαγής. Η πραγματικότητα το έχει αυτό το χούι, να προκαλεί ρωγμές και κατάγματα σε όσους την αρνούνται.
Στο διά ταύτα μόνο αυτό μένει. Γιατί δεν μπορεί καμιά Ντόρα να ξεπεράσει τον εαυτό της. Χρειάζεται μια διαφορετική λογική σε ορισμένους τομείς - αυτό είναι το συμπέρασμά της. Διαφορετική λογική; Σε ορισμένους τομείς; Από τους ίδιους που μας έφεραν ώς εδώ; Αν αυτή είναι η ελπίδα μιας νεοφιλελεύθερης στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, τότε ένα σχόλιο σηκώνει ο πολιτικός προβληματισμός της: that's it!

Ροη αρθρων