Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013

Ο ορισμός της απύθμενης υποκρισίας...

του system failure....
Είναι αλήθεια ότι δεν μου άρεσαν καθόλου αυτά που ακούστηκαν για τους τρεις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ μετά τη δημοσίευση του πόθεν έσχες. Δεν μου αρέσει να βλέπω Αριστερούς να έχουν μετοχές και καταθέσεις εκατομμυρίων.
Η περίπτωση των τριών δείχνει τον τρόπο που λειτουργεί ο καπιταλισμός και η τελευταία του μετάλλαξη, δηλαδή η νεοφιλελεύθερη δικτατορία. Αποτελούν τα απομεινάρια από αυτούς που διασώθηκαν την περίοδο που ο Σοσιαλισμός, ως εμπροσθοφυλακή του νεοφιλελευθερισμού, μοίραζε λεφτά και ψεύτικη ευημερία. Δηλαδή κυρίως την περίοδο του "εκσυγχρονιστή" Σημίτη στην Ελλάδα και άλλων “εκσυγχρονιστών” τη δεκαετία του 90 σε Ευρώπη και ΗΠΑ.
Όμως, το “Αριστεροί με Δεξιά τσέπη”, είναι άλλη μια καραμέλα, ένα κλισέ της νεοφιλελεύθερης προπαγάνδας, ενάντια σε εκείνους που διάλεξαν το στρατόπεδο των πληβείων, το οποίο μεγαλώνει με τρομακτικό ρυθμό καθώς η μεσαία τάξη καταστρέφεται συστηματικά.
Το "επιχείρημα"-κλισέ των υπηρετών του νεοφιλελευθερισμού είναι τόσο παρωχημένο, που εύκολα χάνεται μπροστά στην καταστροφή που σπέρνουν. Κατηγορούν για υποκρισία την “πλούσια” Αριστερά, ενώ στην πραγματικότητα αυτοί είναι που θα έπρεπε να πάρουν νόμπελ υποκρισίας.
Αφού διαμόρφωσαν μια ολόκληρη κουλτούρα ακραίου ατομικισμού, αθρόας κατανάλωσης και εύκολου χρήματος τις προηγούμενες δεκαετίες, περιθωριοποιώντας ανελέητα όσους δεν έπαιζαν με τους κανόνες τους, αφού εξαφάνισαν την Αριστερά, η οποία ακόμα και τώρα, κάτω από αυτές τις συνθήκες προσπαθεί να βρει την αυτονομία της, τώρα κουνούν το δάχτυλο στους βουλευτές, ως ανακόλουθους με την ιδεολογία που οι ίδιοι κατέστρεψαν.

Η ατιμωρησία προκαλεί και την ασυδοσία....

Σιγά που ο Μιχάλης Λιάπης θα καθόταν να σκάσει. Σιγά που θα σερνόταν χρονιάρες μέρες στο εδώλιο για τρία πλημμεληματάκια ανάξια λόγου, όταν έχει υπερπηδήσει ανέτως, καθ' ότι χαίρει ποινικής ασυλίας, σημαντικότερα παλούκια: Siemens, πανάκριβα βαγόνια του ΟΣΕ, πολυτελή, αλλά ακατάλληλα που σκουριάζουν στις αλάνες, επίδομα... ΕΚΑΣ, και ποιος ξέρει τι άλλο θα απεκάλυπτε μια σοβαρή έρευνα για το «πόθεν έσχες» και τα φορολογικά του...
Το 'σκασε, λοιπόν, για το προγραμματισμένο ταξίδι του στην Ασία αφήνοντας πίσω του να βουρλίζονται κόμματα, μίντια και δικαστήρια. Τι 'ναι αυτός, που τόλμησαν άξεστοι μπάτσοι να του φορέσουν χειροπέδες; Κοινός θνητός; Πορφυρογέννητος πρωτόδε το φως, προνομιούχος θα πεθάνει. Επίλεκτος ανιψιός άκληρου «εθνάρχη», πρωτοξάδελφος πρωθυπουργού και ο ίδιος κοτζάμ υπουργός Μεταφορών, ου μην αλλά και... Πολιτισμού (αμέ;)!
Τον θυμάμαι (προ τριακονταετίας;) καθόταν δίπλα μου όταν ο ηγούμενος της Μονής της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά, συγκινημένος, που προσκυνούσε ο πρώτος Ελληνας αρχηγός κράτους, του δώρισε, ως μη ώφειλε, μια ανεκτίμητη εικόνα του ένατου (αν δεν απατώμαι) αιώνα. Ο Μιχάλης έτριψε τα χέρια του και μου ψιθύρισε:
«Οπα! Κι αυτό στη μαμά θα πάει!».
Καθ' έξιν άρπαγες, σωρεύουν ό,τι και όπως να 'ναι. Καταβροχθίζουν τα πάντα. Αμοραλιστές, άπληστοι και ακόρεστοι. Και μωροί. Καθ' ότι μέσα στην κλεμμένη ευδαιμονία να που έρχεται και μια ημέρα πανάθλιας ξεφτίλας - ακόμη και για φτωχομπινέδικες κομπίνες.

Όταν οι ρωγμές μεγαλώνουν…



ND_rogmes
Αυτό που γνωρίζουμε για τους Ρωμαίους Αυτοκράτορες και το κλίμα που επικρατούσε κατά τη διάρκεια της θητείας τους, ήταν βασικά οι εσωτερικές εκκαθαρίσεις των διαφωνούντων και όσων υπήρχε περίπτωση να έφερναν εμπόδια στα σχέδια τους. Όσο αυξάνονταν οι εκκαθαρίσεις, τόσο και πιο κοντά στο τέλος του πλησίαζε ο Αυτοκράτορας.
Φυσικά μπαίνει το ερώτημα, γιατί δεν τον τελείωναν από την αρχή τον κάθε Αυτοκράτορα με τις πρώτες εκκαθαρίσεις που έκανε; Νομίζω ότι είναι θέμα αντίληψης και συμφερόντων, όσο νόμιζαν κάποιοι ότι δεν κινδύνευαν, απλά σιωπούσαν. Όταν οι πιο ισχυροί έβλεπαν ότι θα είχαν πρόβλημα, τότε έβαζαν μπροστά το “συμφέρον του λαού” και πάπαλα ο Αυτοκράτορας.
Από τότε μέχρι και σήμερα το σκηνικό επαναλαμβάνεται συχνά σε κάθε γωνιά της γης και η μικρή Ελλάδα δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Εάν το πολίτευμα σε μια χώρα είναι η Δημοκρατία, θα μπορούσε με ή χωρίς προϋποθέσεις να δεχτεί και την άλλη άποψη.  Έβαλα τη λέξη «με» γιατί όπως έχω ξαναπεί, η πολύ Δημοκρατία βλάπτει όταν αρχίζει το φλερτ με την ασυδοσία.
Σήμερα στη χώρα μου λένε ότι έχουμε Δημοκρατία οπότε όσοι διαφωνούν, δε φοβούνται μήπως και τους κάνουν κάποιο είδος εκκαθάρισης.

Τα φθαρμένα παπούτσια προσφύγων, μια διαφορετική μαρτυρία για την οδυνηρή πορεία τους.

OmniaTV, μεταφραση

30.000 άνδρες , γυναίκες και παιδιά από την περιοχή Blue Nile State του Σουδάν, αναζητούσαν ένα τέλος στους εννέα μήνες τρόμου και εξαθλίωσης, όταν διέσχισαν τα σύνορα προς το γειτονικό Νότιο Σουδάν.
Ακολούθησαν άλλους 70.000 πρόσφυγες που προηγήθηκαν στην προσπάθειά τους να σωθούν από την θανατηφόρα στρατιωτική εκστρατεία του Χαρτούμ για να συντρίψει το βόρειο απομεινάρι του νότιου απελευθερωτικού κίνηματος . Τα φθαρμένα παπούτσια των ανθρώπων αυτών αποτελούν μια σιωπηλή μαρτυρία για τη σκληρή φύση του ταξιδιού τους , καθώς και την επιμονή και την εφευρετικότητα των ατόμων που επέζησαν . Shannon Jensen

Με έδρα το Λονδίνο, η Shannon Jensen φωτογράφισε τα φθαρμένα και κουρελιασμένα παπούτσια των Σουδανών προσφύγων στο έργο της A Long Walk .

Κοινωνικοποίηση των ανθρώπων...

του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...
Κοινωνικοποίηση των ανθρώπων
Εχει ειπωθεί και γραφτεί πολλές φορές πως δεν ήταν μόνος του ο Ακης Τσοχατζόπουλος. Χρησιμοποιήθηκε ως προκάλυμμα, καθότι οι διεφθαρμένοι και η διαφθορά δεν αντιμετωπίζονται με επιμέρους εμβαλωματικές ενέργειες. Ούτε ο Παπαγεωργόπουλος από το όλο αυτοδιοικητικό σύστημα ήταν ο μόνος δήμαρχος διεφθαρμένος. Για να εξυγιανθεί το σύστημα χρειάζεται ριζική ανατροπή του και δεν αρκούν οι παραδειγματικές δικαστικές αποφάσεις...
Η εξουσία διαφθείρει κι όποιος έχει τα δάχτυλα στο βάζο με το μέλι, λέει ο λαός μας, τα γλείφει, προσθέτοντας, δυστυχώς, πως όλοι το ίδιο είναι κι αν δεν είναι, θα γίνουν. Υπάρχει μια απαξιωτική αποστροφή κατά των πολιτικών, που οδηγεί σε έναν πόλεμο «όλοι εναντίον όλων», ο οποίος ευνοεί τον συντηρητισμό που προκαλεί η κρίση σε μια κοινωνία εν πολλοίς αρρωστημένη, αλλιώς δεν εξηγούνται οι παρά φύσιν αποφύσεις τύπου Χρυσή Αυγή.
Κι όλοι αυτοί οι εξοργισμένοι-αγανακτισμένοι, που τη νομιμοποίησαν εκλογικά, στρέφονται εναντίον του εαυτού τους κι αυτό έχει φανεί ήδη.
Η τραγελαφική περίπτωση του Λιάπη είναι ενδεικτική μιας παλαιοκομματικής νοοτροπίας που υπήρχε και διαιωνίζεται. Είναι γελοίο κάποιοι που κερδοσκοπούν από την κρίση να την επικαλούνται για να γλιστρούν και να ξεφεύγουν από τη δαγκάνα της Εφορίας και τα υποζύγια, δηλαδή η πλειονότητα του ελληνικού λαού να υπομένει και να γίνεται μαύρη η ζωή του και οι χριστουγεννιάτικες γιορτές να του μεγαλώνουν τον πόνο και την αγωνία για το αύριο...
Η κρίση που περνάμε μπορεί να μας ταρακουνήσει και να απαλλαγούμε από τις παρακρούσεις που μας έχει δημιουργήσει.

που χάθηκε ο Αη-Βασίλης;

Αντώνης Λιάκος,  απο το Περιοδικο Χρονος...
Ένα χριστουγεννιάτικο παραμύθι
Έχουν σχέση τα παραμύθια με τις κρίσεις; Τον καιρό της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης του εικοστού αιώνα, το 1930 –μια χρονιά πραγματικά μεγάλης απελπισίας–, ο Τζον Μέυναρντ Κέυνς δημοσίευσε ένα κείμενο με τίτλο «Οικονομικές δυνατότητες για τα εγγόνια μας».1 Στο κείμενο αυτό έλεγε πως η κρίση σχετιζόταν λιγότερο με τους γεροντικούς ρευματισμούς της παλιάς κοινωνίας και περισσότερο με τους σπασμούς γέννησης της καινούριας κοινωνίας. Κάνοντας μια αναδρομή στην ιστορική εξέλιξη της οικονομίας διαπίστωνε ότι από τη μακρινή αρχαιότητα έως τον 17ο αιώνα περίπου δεν υπήρχε ουσιώδης τεχνολογική εξέλιξη ούτε συσσώρευση πλούτου βασισμένη στον ανατοκισμό των κερδών. Έκτοτε όμως και ώς τις μέρες του, η εξέλιξη ήταν ραγδαία, η επιστήμη και η τεχνολογία έκαναν άλματα. Στη συνέχεια επιχειρούσε μια πρόβλεψη της πορείας του κόσμου για τα επόμενα εκατό χρόνια.
Ο Κέυνς ήταν μία από τις προσωπικότητες με τη μεγαλύτερη επιρροή τον 20ό αιώνα. Δεν μπορεί να γραφτεί ευρωπαϊκή ιστορία αυτού του αιώνα χωρίς αναφορά στην επιρροή του στις οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις, ιδίως στη μεταπολεμική εποχή.
Η βασική πρόβλεψη στο κείμενο αυτό είναι πως με μια μέτρια αύξηση του κεφαλαίου της τάξης του 2% ετησίως ο κεφαλαιακός εξοπλισμός θα αυξηθεί 7,5 φορές σε 100 χρόνια. Αυτό σημαίνει αντίστοιχη αύξηση του υλικού πλούτου σε σπίτια, υποδομές, μέσα μεταφοράς κ.λπ.

Πληρωμή του οικογενειακού τάφου ή δόση του ΦΑΠ;

Ενας οικονομολόγος γράφει στο συνάδελφό του υπουργό Οικονομικών
Αγαπητέ Γιάννη, Θα μου επιτρέψεις τη χρήση του ενικού, αν και δεν γνωριζόμαστε.
Είμαστε τρόπον τινά συνάδελφοι, υπό την έννοια ότι τόσο εσύ όσο κι εγώ είμαστε και οικονομολόγοι και εκπαιδευτικοί.
Βεβαίως εσύ, στη διάρκεια της κοινωνικής και επαγγελματικής σου διαδρομής απέκτησες και κατέκτησες κι άλλες σημαντικές ιδιότητες π.χ. γ.δ. του ΙΟΒΕ, διευθύνων σύμβουλος της Εμπορικής Τράπεζας, πρόεδρος του ΣΟΕ, υπουργός Οικονομικών.
Εγώ, από την πλευρά μου, αισθάνομαι ότι διολισθαίνω προς ένα είδος ανθρώπου χωρίς ιδιότητες («Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες», Robert Musil, εκδόσεις «Οδυσσέας»).
Θα μου επιτρέψεις, Γιάννη, να σου θυμίσω, πως συνήθως στο πρώτο μάθημα της Μίκρο διηγούμαστε ότι η οικονομική επιστήμη είναι η επιστήμη των επιλογών (βλ. έννοια εναλλακτικού κόστους ή κόστους ευκαιρίας) και συμπληρώνουμε τονίζοντας με διάφορα παραδείγματα «όπως άλλωστε και η καθημερινότητά μας».
Ενα κλασικό παράδειγμα που αναφέρουμε στους φοιτητές μας είναι το σχεδόν τοις πάσι γνωστό «βούτυρο ή τανκς». Πίστεψέ το ή όχι, επί ένα χρόνο, οδηγούσα χωρίς δίπλωμα οδήγησης (καθ' ότι μου το είχαν κλέψει) και «το βούτυρο ή τανκς» είχε μετατραπεί «σε δίπλωμα οδήγησης ή χαράτσι της ΔΕΗ».
Μια ορθολογική ανακατανομή των προσωπικών μου δαπανών (κατάργηση του κινητού) μού επέτρεψε να επιλύσω το ζήτημα αυτό, όμως το «βούτυρο ή τανκς» επανήλθε έχοντας μία... νεκροφιλική διάσταση: έχει μετατραπεί σε «πληρωμή του οικογενειακού τάφου ή δόση του ΦΑΠ».
Αυτό προς το παρόν δεν έχει επιλυθεί και όχι μόνο αυτό, αλλά ήρθε να προστεθεί κι ένα ακόμα, που θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σου, γιατί πολύ φοβάμαι ότι σε αφορά άμεσα ως συλλέκτη φόρων (και όχι ως συνάδελφο).
Μου τηλεφώνησε προχθές ο ιδιοκτήτης γνωστού κεντρικού στη Θεσσαλονίκη εστιατορίου, το οποίο στεγάζεται σε χώρο όπου κατέχω ένα μονοψήφιο ποσοστό συνιδιοκτησίας, και μου ανακοίνωσε ότι το ποσοστό του ενοικίου του Οκτωβρίου δεν μπορεί να μου το καταβάλει γιατί η Εφορία μπλόκαρε τους τραπεζικούς του λογαριασμούς, προφανώς λόγω κάποιου χρέους, προϊδεάζοντας με και για τον Νοέμβριο και για τον Δεκέμβριο «...μέχρις ότου...».
Σ'αυτό το -πίστεψέ με- γνωστό εστιατόριο, σιτίζεστε πλείστοι όσοι κυβερνητικοί, επιφανείς κ.λπ. αξιωματούχοι με τα έξοδα συμπαράστασης που σας καταβάλλουμε εμείς οι ταπεινοί, συγγνώμη με τα έξοδα παράστασης ήθελα να πω.
Βεβαίως για σας δεν τίθεται σημαντικό πρόβλημα, καθ' ότι το δίλημμά σας στην επόμενη γαστρονομική σας επίσκεψη στη γενέθλιά μου πόλη, αν και με κάπως πιο περιορισμένες επιλογές, θα βρει τη λύση του.
Πού είναι το πρόβλημα και γιατί θέλω να το μοιραστώ μαζί σου; Το πρόβλημα βρίσκεται στο εξής: Από την ώρα που νοικιάστηκε το κατάστημα στο γνωστό εστιατόριο, το σύνολο του ποσοστού ενοικίου που εισέπραττα το απέδιδα πάραυτα στην Εφορία προσπαθώντας να καλύψω τις υποχρεώσεις μου έναντι ενός ληστρικού έντοκου διακανονισμού που είχα κάνει με την Εφορία. Εγώ, όπως αντιλαμβάνεσαι, δεν έχω καμία επιλογή πλέον και κανένα δίλημμα: ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος. Πλέον το δίλημμα μετατίθεται σε σένα, Γιάννη. Ή ξεπαγώνεις τον τραπεζικό λογαριασμό του ενοικιαστή μου ή δεν εισπράτεις τις προσδοκώμενες δόσεις για το διακανονισμό.
Ολοι, πιστεύω πως έχουν το δικαίωμα στην αποτυχία. Οπως σίγουρα γνωρίζεις, ακόμη και ο Keynes έχασε δύο φορές την περιουσία του («Οι φιλόσοφοι του Οικονομικού Κόσμου», R.L. Heilbroner, εκδόσεις Κριτική).
Θα μου πεις «Ωραία, και τι θέλεις να σου κάνω εγώ;».
Θα στο διατυπώσω λοιπόν ως εξής:
«Η πεμπτουσία της γνώσης είναι όταν την έχεις να την εφαρμόζεις, κι όταν δεν την έχεις, να ομολογείς την άγνοιά σου» Κομφούκιος.
Με εκτίμηση

Τάσεις απόσυρσης...

Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, απο το Red NoteBook...

Η παραδοχή της αποτυχίας των μνημονίων ως προς τους διακηρυγμένους στόχους τους ακόμα και από τους πλέον μετριοπαθείς, σημαίνει επανατοποθέτηση του κεντρικού διλήμματος. Σημαίνει, δηλαδή, την έναρξη μιας νέας περιόδου.
Το θέμα στο εξής δεν είναι το “ναι ή όχι” στα μνημόνια, αφού αυτά τα μέμφονται πλέον και οι χτεσινοί υποστηρικτές τους. Το θέμα πια είναι η στάση μπροστά στο σοβαρό ενδεχόμενο της πολιτικής αλλαγής. Με την Αριστερά να διεκδικεί την εξουσία για πρώτη φορά με τέτοιες αξιώσεις μετά το 1944, το κεντρικό ερώτημα έχει να κάνει στο εξής με την υποστήριξη της εξέλιξης αυτής -ή την αποτροπή της-, καθώς και τους “τρόπους” της μιας ή της άλλης τοποθέτησης.

Σε πείσμα όσων βιάζονται να φορέσουν τα κυβερνητικά τους, το νέο σκηνικό βρίσκεται ακόμα υπό διαμόρφωση. Κι αυτό γιατί, σε αντίθεση με την περίοδο λίγο πριν το ‘81, οπότε και είχε διαμορφωθεί ένα συμπαγές κοινωνικό και πολιτικό μπλοκ στήριξης της “Αλλαγής” (αποκλεισμένα και ανερχόμενα λαϊκά στρώματα, και οι ηττημένοι του Εμφυλίου, που έστω κι αν δεν ήταν ΠΑΣΟΚ, επένδυαν προσδοκίες στην ανοδό του), η κοινωνική και πολιτική συμμαχία υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τελειωμένη υπόθεση. Αυτό, εντούτοις, δεν αναιρεί το πού βρισκόμαστε σήμερα.

Οι Her Omnes του Κάφκα και οι χρυσαυγίτες...

του Γιωργου Παπασωτηριου...
Βλέπω τον Άκη να εισέρχεται αγέρωχος στο δικαστήριο. Το ίδιο «άτρωτος», όπως όταν ήταν παντοδύναμος υπουργός Άμυνας. Βλέπω τον Λιάπη να ανεβαίνει υπομειδιών τη σκάλα του ανακριτή. Θέλει να είναι πρώτος στην επιτυχία, πρώτος και στην αποτυχία. Έκανε «λάθος». Όχι γιατί χρησιμοποιούσε πλαστές πινακίδες, αλλά γιατί συνελήφθη. Αυτή υπήρξε η ηθική κουλτούρα της ελληνικής κοινωνίας στην εποχή της διακινδύνευσης και του σημίτειου εκσυγχρονισμού, όπου το λάθος δεν είναι η παρανομία, αφού όλα είναι επιτρεπτά σύμφωνα με τη μετανεωτερική αντίληψη της πλήρους αβεβαιότητας, αλλά η… βλακεία να συλληφθείς γι’ αυτή.
Με άλλα λόγια, οι νόμοι εγγυώνται την ελευθεριότητα των «πάνω» και την τάξη-υπακοή των «κάτω». Δείτε και το χαμόγελο του Στουρνάρα, που διακηρύσσει υπερήφανα την «πρωτοφανή δημοσιονομική προσαρμογή» που πέτυχε πάνω στα πτώματα των Ελλήνων εργαζομένων. Ακριβώς όπως έκτισε την Αγία Πετρούπολη ο Μεγάλος Πέτρος, μπαζώνοντας τους βάλτους της περιοχής με τα δεκάδες χιλιάδες πτώματα των κουλάκων. Θυμάμαι το ίδιο εγωπαθές χαμόγελο και στο πρόσωπο του Γιώργου Παπακωνσταντίνου.
Όλοι τους είναι οι Her Omnes, οι Κύριοι Όλος ο Κόσμος, όπως αποκαλούσε ο Φρ. Κάφκα τα τεράστια Εγώ, τα κοσμο-εγώ. Γι’ αυτά μιλάει και ο Ντον ΝτεΛίλλο (στο μυθιστόρημα: Κοσμόπολις, εκδόσεις Εστία). Ο Έρικ, ο πολυεκατομμυριούχος χρηματιστής του Ντελίλο ανήκει στη φυλή των Her Omnes: «Με το θάνατό του Δε θα τελείωνε ο ίδιος. Θα τελείωνε ο κόσμος»! Το Εγώ ίσον ο κόσμος, ο κόσμος ίσον Εγώ. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που μία ανάσα τους μπορεί να κλονίσει την οικονομία. Εκείνοι που όντας ταυτισμένοι με τον κόσμο δεν έχουν τρόπο να βγουν έξω από το Εγώ τους, δεν έχουν τόπο για να τον δουν από απόσταση, να γνωρίσουν ποιοι είναι. Η συνείδηση και το αυτοσυνείδητο άτομο δεν υφίστανται.
Μόνο τεράστια κελύφη από ακόρεστα Εγώ, που ότι κι αν κατασπαράζουν παραμένουν αδειανά. Είναι οι νεαροί-θρύλοι με την ακατάβλητη θέληση, οι έξυπνοι που έχουν ανατραφεί από λύκους. Θρησκεία τους η «πληροφόρηση», αυτή είναι η ομορφιά και το νόημα της ζωής τους. Τα data, τα δεδομένα είναι τα μόνα που έχουν ψυχή. Όλα είναι μετατρέψιμα σε κυματιστές αράδες πληροφοριών. Το σώμα, η ψυχή, ο άνθρωπος, όλα συρρικνώνονται σε μία δομή πληροφοριών. Το παν είναι η σκέψη, το παιγνίδι με τη σκέψη, η σκέψη έξω από τα όρια, η επίθεση στα όρια της αντιληπτικής ικανότητας, η σπέκουλα στο κενό, το παιγνίδι στο κενό, το συνειδητό πέταγμα του Ίκαρου και η συνειδητή χαρά της πτώσης. Από τη μια το ζην επικινδύνως του υπερμανιακού χρηματιστή, η φυλή των πολιτών του κόσμου με «ένα ζευγάρι αρχίδια Νέας Υόρκης» ή Κολωνακίου. Από την άλλη πλευρά, στην άλλη όχθη, βρίσκεται το Εγώ των «κάτω», του άνεργου Μπέννο Λέβιν.
Αυτός είναι ένας νέος άντρας που δεν υπήρξε ποτέ παιδί (ακριβώς όπως ο «υπέροχος Γκάτσμπι» του Φιτζέραλντ), που έχει ακόμη αντιστάσεις, εκδηλωμένες με τον κορεατικό πυρετό, ή τον πολιτιστικό πανικό του διαδικτύου. Το Εγώ εδώ βιώνει την απόλυτη μοναξιά του απορριπτέου, δηλαδή του απολυμένου, και του απορρίμματος, του άχρηστου, αυτού που όχι μόνο δεν έχει κάποιον να τον αγαπήσει, αλλά δεν έχει και κανέναν να αγαπήσει γατί «δεν έχει απομείνει κανένας». Ο Μπέννο ήταν «ένα ασήμαντο τεχνικό στοιχείο, ένα τεχνικό γεγονός, που αντικαταστάθηκε με ένα πιο αποδοτικό «τσιπ», δηλαδή απολύθηκε και μάλιστα εθελουσίως, χωρίς καμία αποζημίωση.
Έχει κι αυτός Εγώ, αλλά είναι χωρίς δουλειά, «ρέστος» και ατσίγαρος, δηλαδή αποστερημένος από τις κοινά αναγνωρισμένες πλευρές του Εγώ του, συμβολικά νεκρός. Κι όμως θέλει να αφηγηθεί τη ζωή του, θέλει να την πει, να τη γράψει, ουσιαστικά να ανασυστήσει το θρυμματισμένο Εγώ του μέσω της δημιουργίας, με τη μετουσίωση της βιο-ιστορίας του σε τέχνη. Το φαντασιακό ενεργοποιείται, αλλά αποτυγχάνει. Η φαντασία, αυτό που είναι το «υποκείμενο τονούμενο» δεν υπάρχει. Τότε παραληρεί, παθαίνει «σούστο», δηλαδή απώλεια ψυχής (που το κόλλησε από το διαδίκτυο ομοίως), χάνει την οικογένειά του, αλλά το μόνο που καταφέρνει να βρει για παρηγοριά, για να σπάσει τη μοναξιά του είναι «κάτι να μισεί», όπως ο ξένος του Καμύ. Θέλει να σκοτώσει για να αξίζει κάτι και η δική του ζωή. Μόνο στο θάνατο μπορεί, τελικά, να δει το πρόσωπό του.
Στο θάνατο του άλλου, γιατί ο δικός του έχει ήδη επισυμβεί. Τότε γίνεται ένας από τους δολοφόνους του Παύλου Φύσσα, ένας χρυσαυγίτης. Και τους δύο κόσμους, του Έρικ και του Μπέννο, τους ενώνει ο ίδιος θεός, η νέα τεχνολογία, η ρομποτική, τα data, η ίδια δικτατορία, το ίδιο καταπιεστικό μέλλον, η ίδια ανάγκη για τροφοδοσία του ακόρεστου Εγώ. Αλλά τους χωρίζει η αυτάρκεια του ενός (Έρικ), η απουσία τύψεων, η τεράστια φιλοδοξία, η περιφρόνηση για τον άλλο. Ακόμη και στην αυτοκαταστροφή του ο Κύριος Όλος ο Κόσμος θέλει να «επιτύχει» περισσότερο από τον ήδη αποτυχημένο, να χάσει περισσότερα, όπως στο αρχαίο πότλατς, όπου αυτός που χάριζε τα περισσότερα ήταν ο πιο ισχυρός. Γι’ αυτό δεν αυτοκτονεί, αλλά προκαλεί το φόνο του. Ο Άκης, ο Λιάπης και οι άλλοι ανήκουν στις μεγάλες εγωπάθειες, στους Her Omnes του Κάφκα, αυτοί που έμμεσα βάζουν το μαχαίρι στο χέρι των αποτυχημένων, του κάθε Ρουπακιά.

Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Το κόστος της αποτυχίας...

Εναντίον θεών και δαιμόνων, παρά την εξαθλίωση της ελληνικής κοινωνίας, η κυβέρνηση διαβεβαιώνει ότι η καθημαγμένη χώρα βρίσκεται στο «σωστό δρόμο». Οτι έχει ήδη υλοποιήσει 90% του προγράμματος «εξυγίανσης» και βρίσκεται πλέον στις παραμονές της «επανεκκίνησης».
Ηδη οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι «εντυπωσιάζονται» με το μέγεθος και την ταχύτητα της ελληνικής «προσαρμογής», παρασιωπώντας φυσικά το ανυπολόγιστο ανθρώπινο, οικονομικό και κοινωνικό κόστος της. Ορισμένοι επιχαίρουν διαπιστώνοντας όχι ότι η ανάπτυξη επιστρέφει, αλλά ότι απλώς η ύφεση επιβραδύνεται. Ωστόσο, η κυβέρνηση θα ήταν περισσότερο πειστική εάν παραδεχόταν το ακριβώς αντίθετο: ότι η χώρα όχι μόνο δεν έχει πλησιάσει κατά 90% το στόχο της επανεκκίνησης, αλλά έχει απομακρυνθεί από αυτόν κατά 30% με 40%. Κατά την τελευταία 4ετία, το εθνικό εισόδημα συρρικνώθηκε σωρευτικά κατά 26%, οι επενδύσεις κατά 20%, η απασχόληση κατά 25%, των νέων κατά 35%. Οσον αφορά το ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον, στο οποίο υποτίθεται ότι υπολογίζει το «σταθεροποιητικό πρόγραμμα» για την επέκταση των εξαγωγών, δεν παύει να βυθίζεται και αυτό στο τέλμα. Η Ευρώπη, «μαύρη κηλίδα» του παγκοσμίου συστήματος, σύρει σε μηδενικούς και αρνητικούς ρυθμούς όλες τις αγορές του κόσμου και πρώτα απ' όλα τη δική της.
Τι είδους «σταθεροποίηση» επαγγέλλονται τα κυβερνητικά ιερατεία, όταν οι επενδυτικές προσφορές αποσύρονται προτού καν κατατεθούν, όταν ακόμη και ήδη πραγματοποιημένες επενδύσεις εγκαταλείπονται και η μαζική ανεργία εγκαθίσταται ως νέος «χρυσούς κανών»; Τι είδους «σταθεροποίηση» προαναγγέλλεται, όταν προ των πυλών στοιχειώνει το φάντασμα του αρνητικού πληθωρισμού; Ηδη η Αμερική αντιμετωπίζει με δέος αυτό το ενδεχόμενο, ενώ η Ευρώπη προσβλέπει σε αυτό ως δήθεν θετική προϋπόθεση για την ανταγωνιστικότητα.

Υπόθεση Λιάπη: Ο πρίγκιπας είναι γυμνός, αλλά χρήσιμος...

Του Στελιου Κουλογλου, απο το TVXS...
Αν ο Μιχάλης Λιάπης δεν ήταν ανιψιός του Κωνσταντίνου Καραμανλή, πιθανότατα δεν θα τον ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας του. Αν ήταν ανιψιός και το επώνυμο του ήταν Καραμανλής, μπορεί να είχε γίνει και πρωθυπουργός.
Σε μια σχεδόν βασιλευόμενη δημοκρατία από οικογενειακές δυναστείες, όπου οι μισοί υπουργοί είναι γόνοι πολιτικών οικογενειών, η σύλληψη του εύπορου κ. Λιάπη με πλαστές πινακίδες και ανασφάλιστο αυτοκίνητο δεν θα έπρεπε να εκπλήξει κανένα: αφού ο βασιλιάς- το πολιτικό σύστημα- είναι γυμνός, γιατί να μην είναι γυμνός και ο πρίγκιπας;
Αν και δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι ο έλεγχος που οδήγησε στη σύλληψη του ήταν προσχεδιασμένος, ο πρώην υπουργός αποδεικνύεται και χρήσιμος. Η οργανωμένη διαπόμπευση του από το Μέγαρο Μαξίμου αποτελεί ένα σαφέστατο μήνυμα προς τους καραμανλικούς βουλευτές να κάτσουν στο αυγά τους και να ξεχάσουν κάθε ιδέα αλλαγής πρωθυπουργού, διαφορετικά μπορεί να έχουν την ίδια τύχη.
Εν τω μεταξύ, στα τηλεοπτικά παράθυρα χθες βράδυ, οι σχολιαστές πυροβολούσαν ξανά το πτώμα του Λιάπη, με αποτέλεσμα να μην τους μείνει χρόνος να ασχοληθούν με το πραγματικό όργιο του Ενιαίου Φόρου Ιδιοκτησίας Ακινήτων που συζητούσαν την ίδια ώρα στη Βουλή :

Αστοχία υλικού...

του Σταθη, απο το enikos.gr...
Η γελοιωδέστατη Χρυσή Αυγή βάζει τους σμπίρους της να κόπτονται στο διαδίκτυο, ότι λογοκρίνεται η οργάνωσή τους και ότι η δημοκρατία δεν είναι δημοκρατία (λες και οι φασίστες θα ήθελαν η δημοκρατία να είναι δημοκρατία). Την ίδια στιγμή οι υποκριτές αυτοί καταφεύγουν στο ΕΣΡ απαιτώντας τη φίμωση των ραδιοτηλεοπτικών μέσων εις ό,τι τους αφορά διότι έτσι... παραβιάζονται τα... προσωπικά τους δεδομένα. Προσωπικό δεδομένο δηλαδή ο αγκυλωτός σταυρός στον ώμο του κ. Κασιδιάρη, προσωπικό δεδομένο να πυροβολεί (ο αρχαιολάτρης) αρχαιολογικές πινακίδες, προσωπικό δεδομένο αξιωματικός του στρατού (ο αδελφός του κ. Κασιδιάρη) να χαιρετά με τον προδοτικό για Ελληνα και για αξιωματικό ναζιστικό χαιρετισμό.
Η γελοιότης και η δειλία αυτών των τύπων δεν έχει τέλος. Η αμάθειά τους, οι αρλουμπολογίες τους όπως ότι ο ναζιστικός χαιρετισμός είναι αρχαιοελληνικός (που τον είδαν; σε ποιο αγγείο ζωγραφισμένο, σε ποιο άγαλμα; σε ποιο κείμενο μαρτυρείται;) έχουν ξεπεράσει κάθε όριο αντοχής. Ψευταράδες από ιδεολογία («θα λέμε ψέματα ώσπου να πετύχουμε τον σκοπό μας»), δεν διστάζουν να απαρνηθούν την ιδεολογία τους προκειμένου να ξεφύγουν τις συνέπειες των έργων τους.
Απ’ την αρχή της ανάδυσης αυτών των παράσιτων στον αφρό της λάσπης που αναμόχλευσε η κρίση, είχαμε την άποψη ότι τα έργα τους και τα λόγια τους έπρεπε να βγαίνουν στο φως για να καούν.

Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2013

Γκλουπ!

techie chan...
 Υπάρχουν μερικές θέσεις που είναι υπερασπίσιμες κάτω από ένα συγκεκριμένο πρίσμα. Υπάρχουν κι άλλες που είναι τόσο αδύνατο να τις υπερασπιστείς, όπου κάθε προσπάθειά σου να το κάνεις, ανοίγει τον δικό σου λάκκο. Οι συριζαίοι βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε μια κατάσταση σαν τη δεύτερη.
Όταν ο μάγος της επικοινωνίας ζακ σεγκελά κλήθηκε να υπερασπιστεί την περιέ* διότι βρέθηκαν κάτι πολύ επικίνδυνα χημικά στο γάργαρο νερό της, ήξερε ότι είχε να κάνει με τη δεύτερη περίπτωση. Και δεν προσπάθησε ποτέ να ανασκευάσει. Έβαλε απλά ένα νερό περιέ να κλαίει. Και ζήτησε την ειλικρινή συγνώμη των καταναλωτών. Το ίδιο έκανε και η BP όταν κατέστρεψε τον μισό κόλπο του μεξικού. Δυστυχώς οι συριζαίοι επικοινωνιολόγοι την πάτησαν προσπαθώντας να υπερασπιστούν κάτι που ήταν αδύνατο να τύχει υπεράσπισης. Και σκάβουν τον λάκκο τους ακόμα πιο βαθιά.

*ναι την έχετε ξανακούσει την ιστορία συγνώμη, απλά είναι κομβική στην ιστορία της εταιρικής και πολιτικής επικοινωνίας, κάτι σαν το κι όμως γυρίζει.

Οι δικηγόροι εδώ θα διαφωνήσουν και θα πουν πως όλες οι θέσεις είναι υπερασπίσιμες υπό κάποιο πρίσμα. Ναι αυτό ισχύει στις δικαστικές αίθουσες όπου ο κατηγορούμενος θα πει ο,τιδήποτε για να γλυτώσει και κανείς δεν πρόκειται να τον ψέξει. Όμως ο κατηγορούμενος βασίζεται ότι οι βλακίες που θα πει στη δικαστική αίθουσα θα μείνουν θαμμένες για πάντα στα πρακτικά, τη στιγμή που ένα κόμμα απευθύνεται στην ελληνική κοινωνία και άρα το κόλπο αυτό δεν λειτουργεί.

Δουλειά του σκοτωμού...

Barikat...
Μία νεαρή κοπέλα πεθαίνει μετά από 30 ώρες δουλειάς. Δούλευε ως κειμενογράφος σε διαφημιστική εταιρία. Στις 21 Αυγούστου 2013 ένας 21χρονος Γερμανός φοιτητής του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, που έκανε την πρακτική του άσκηση στην τράπεζα «Bank of America» στο Λονδίνο, βρέθηκε νεκρός μετά από 72 ώρες συνεχούς εργασίας.
Δουλειά κειμενογράφου σε διαφημιστική και πρακτική σε κεντρική τράπεζα στο Λονδίνο. Δουλειές γραφείου. Αλλά τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Είναι αρκετό για να μας δώσει μια ικανοποιητική εικόνα των συνθηκών εργασίας ότι αναφερόμαστε σε τέσσερεις τοίχους ενός γραφείου; Είτε αναφερόμαστε στο 2013 είτε αναφερόμαστε στο 1863 κάποια πράγματα φαίνεται να μην έχουν αλλάξει:
«Τις τελευταίες εβδομάδες του Ιούνη 1863 όλες οι εφημερίδες του Λονδίνου δημοσίευσαν μια είδηση με την “εντυπωσιακή” επικεφαλίδα: “θάνατος απλώς και μόνο από υπερβολική εργασία". Επρόκειτο για τον θάνατο της καπελούς Μαίρης-Άννας Ουέλκλυ, ηλικίας 20 χρονών, που εργαζόταν σε ένα πολύ αξιοσέβαστο κατάστημα μόδας, που το εκμεταλλευόταν μια κυρία με το χαριτωμένο όνομα Ελίζα, προμηθεύτρια της Αυλής. Έτσι ανακαλύφθηκε ξανά η παλιά χιλιοειπωμένη ιστορία, ότι τα κορίτσια αυτά εργάζονται κατά μέσο όρο 16,5 ώρες, και στην περίοδο της σαιζόν συχνά 30 ώρες συνεχώς. Για να τονώσουν την εργατική τους δύναμη που τα εγκαταλείπει, τα δίνουν που και που κρασί σέρρυ, πορτό ή καφέ. Και ήταν ίσα-ίσα η σαιζόν στο φόρτε της. Έπρεπε στο άψε-σβήσε να ετοιμαστούν ως δια μαγείας οι λαμπρές τουαλέτες που θα φορούσαν οι ευγενείς κυρίες στο χορό που δινόταν προς τιμήν της νεοφερμένης από το εξωτερικό πριγκίπισσας της Ουαλίας. Η Μαίρη-Άννα Ουέλκλυ εργάστηκε 26,5 ώρες χωρίς διακοπή μαζί με άλλα 60 κορίτσια, από 30 σε κάθε δωμάτιο που είναι ζήτημα αν χωρούσε το 1/3 των απαραίτητων κυβικών σε αέρα, ενώ τη νύχτα κοιμούνταν δυο-δυο σένα κρεβάτι σε μια από τις πιο βρωμερές τρώγλες όπου σκαρώνουν υπνοδωμάτια χωρισμένα με σανίδια …

Δεν μπορεί, θα αναρωτιέσαι κι εσύ…

my pillow book....

Η σύλληψη ενός Ηρακλειδέα του Στέμματος που σε όλη του τη ζωή σιτίζεται -κληρονομικώ δικαιώματι- στο Πρυτανείο, επειδή οδηγούσε το πολυτελές όχημά του –κατά πάσα πιθανότητα ατελώς αποκτημένο κι αυτό- με πλαστές πινακίδες κυκλοφορίας,  προκάλεσε περισσότερο θόρυβο απ' ό,τι ίσως θα δικαιολογούσε η ηθική κατάπτωση αυτού του εσμού των θλιβερών που συλλήβδην έχομε συνηθίσει να αποκαλούμε "πολιτικό σύστημα". 

Προς τι ο θόρυβος? Ίσως να δικαιολογείται από το γεγονός ότι αρεσκόμαστε να ασχολούμαστε περισσότερο με τα φαιδρότερα και λιγότερο με τα σοβαρότερα.  

Αυτό όμως που κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση, είναι η παρέμβαση του αστείου ανθρωπάκου που παριστάνει τον Πρωθυπουργό.

Έτσι, σύμφωνα με την τρέχουσα ειδησιογραφία, ο «Πρωθυπουργός» έδωσε εντολή στον «υπουργό» του της Δικαιοσύνης, να επεξεργαστεί διάταξη σύμφωνα με την οποία βουλευτές - είτε εν ενεργεία είτε συνταξιούχοι - που θα υποπίπτουν σε συγκεκριμένα αδικήματα μείζονος κοινωνικής απαξίας, όπως  η ψευδής βεβαίωση, η πλαστογραφία, η εκβίαση και η απάτη, θα στερούνται όλων των προβλεπομένων ατελειών και προνομίων τους που συνδέονται με τη βουλευτική τους ιδιότητα.

Διαβάζεις την είδηση και δεν μπορείς να μην αναρωτιέσαι…

Αναρωτιέσαι αν συνιστά το αδίκημα της ψευδούς βεβαίωσης αυτή η σουξεδιάρικη ιστορία που εδράζεται στην απελπισία των αμέτρητων ανέργων, στην αγωνία των επισφαλώς εργαζόμενων, στην οδύνη των πενήτων συνταξιούχων, στον χαμό των απελπισμένων αυτοχείρων. 

Αναρωτιέσαι αν συνιστά το αδίκημα της πλαστογραφίας η κατάθεση και η ψήφιση ενός διάτρητου προϋπολογισμού που με φτηνά λογιστικά κόλπα και ανόητες παραδοχές προϋπολογίζει μόνον οδύνη για τους ιθαγενείς, παράγοντας πρωτογενές πλεόνασμα αηδίας.

Αναρωτιέσαι αν συνιστά το αδίκημα της εκβίασης η κατάσχεση μισθών εις χείρας τρίτων και η δέσμευση καταθέσεων χωρίς καμία προειδοποίηση των φορολογουμένων, χρεωστών παράλογων και παράνομα επιβεβλημένων φόρων. 

Αναρωτιέσαι αν συνιστά το αδίκημα της απάτης η εμμονή σε ένα πρόγραμμα «διάσωσης», του οποίου την αποτελεσματικότητα, οι ίδιοι οι δανειστές –σε όλους τους τόνους και με κάθε ευκαιρία, αμφισβητούν.  

Αναρωτιέσαι κυρίως γιατί συνεχίζεις να ανέχεσαι να κυβερνάται αυτή η αγαπημένη χώρα που ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα, που κοκκινίζ’ η σταφυλή και θάλλει η ελαία, από μια δράκα εξωνημένων Ολετήρων. 

Δεν αναρωτιέσαι?! Δεν μπορεί, θα αναρωτιέσαι κι εσύ…

Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013

Ένας φανταστικός διάλογος ανάμεσα στα "αφεντικά" ...

Μεγάλες Πολυεθνικές (ΜΠ) : Τι είναι αυτά που κάνετε; Αναγκάζετε τις κυβερνήσεις να περικόπτουν μισθούς και συντάξεις, να προβαίνουν σε μαζικές απολύσεις! Καταστρέφετε τους καταναλωτές μας!
Διεθνείς Τραπεζίτες (Banksters) : Μην ανησυχείτε, ξέρουμε τι κάνουμε.
ΜΠ : Όχι, δεν ξέρετε. Μειώνετε τα κέρδη μας!
Banksters : Ηρεμήστε! Είμαστε βασικοί μέτοχοι στους περισσότερους από εσάς. Πιστεύετε ότι θέλουμε να βγούμε χαμένοι;
ΜΠ : Τότε ποιο είναι ακριβώς το σχέδιο σας;
Banksters : Κοιτάξτε, μπορείτε να φανταστείτε τι θα γινόταν αν οι άνθρωποι έπαιρναν υψηλότερους μισθούς και συντάξεις;
ΜΠ : Ναι, θα πουλούσαμε περισσότερα προϊόντα και θα είχαμε μεγαλύτερα κέρδη!
Banksters : Καθόλου! Οι απώλειες σας θα ήταν πολύ περισσότερες από τα κέρδη σας για διάφορους λόγους!
ΜΠ : Μπορείτε να γίνετε πιο συγκεκριμένοι;
Banksters : Πρώτον: αν είχαμε μεγαλύτερη ροή χρημάτων στην αγορά, τότε θα έχαναν αρκετή από την αξία τους και θα είχαμε απώλειες κερδών, επειδή εμείς είμαστε αυτοί που τα τυπώνουμε! Γι'αυτό έχουμε εφεύρει τον πληθωρισμό, για να εκφοβίζουμε τις κυβερνήσεις και να κατευθύνουμε το χρήμα πίσω σ'εμάς μέσω των λεγόμενων Πολιτικών Ποσοτικής Χαλάρωσης.

Σφυροδρέπανο...

Ορφανό κείμενο Νο2, απο τον Κιμπι...
Τρίτη πρωί, με ξυπνάει ο παρηγορητικός, γουργουριστός ήχος ενός σφυροδράπανου που τρυπάει έναν τοίχο σε διπλανό διαμέρισμα. Ο ήχος του εναλλάσσεται με τους κρότους ενός σφυριού που χτυπάει πιθανότατα τον ίδιο τοίχο. «Ίσως ήρθε η ανάπτυξη», σκέφτομαι, αν και το αστείο ξέρω πως είναι κοινότοπο πια. Όχι, δεν ξέρω αν ήρθε η ανάπτυξη, που ο Προβόπουλος τη βλέπει ήδη σε συσκευασία πρωτοχρονιάτικου δώρου του 2014, αλλά τουλάχιστον κάποιος θα βγάλει ένα εικοσάρικο μεροκάματο. Και κάποιος έχει να δαπανήσει ένα εικοσάρικο που δεν προορίζεται αποκλειστικά για την επιβίωση, τα χαράτσια, τους λογαριασμούς και τη βενζίνη για να πάει μέχρι τη δουλειά. Αν πάντως πράγματι έρθει πράγματι η ανάπτυξη κάπως έτσι θα ’ναι: σφυριά στους τοίχους, τρυπάνια στα μπετά, εκσκαφείς, φορτηγά, μπετονιέρες, ταινίες μεταφοράς προϊόντων, αλυσίδες παραγωγής, περισσότερος θόρυβος στους δρόμους, γεωτρύπανα, γερανοί, ικριώματα, μπουλντόζες στο ΙΧ πρώην εθνικό οδικό δίκτυο, ασφαλτοτάπητες, πυκνότερα δρομολόγια ντελιβαράδων, κι άλλα νέα καταστήματα «ψωμί, γλυκό, καφές», σουβλατζίδικα και καταστήματα πρόχειρου φαγητού,

Από τον κόσμο του φόβου στον κόσμο της ελευθερίας...

Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Εκανε κρύο έξω από τη ΓΑΔΑ τη Δευτέρα το πρωί. Ο κόσμος που είχε μαζευτεί εκεί δεν καταλάβαινε τι ακριβώς είχε συμβεί. Στο Τμήμα Προστασίας του Κράτους και του Δημοκρατικού Πολιτεύματος στην Υποδιεύθυνση Κρατικής Ασφαλείας είχαν κληθεί για να ερωτηθούν έπειτα από εισαγγελική εντολή τα μέλη του προεδρείου της γενικής συνέλευσης απεργών του ΕΚΠΑ. Ενα δημοσίευμα μιας εφημερίδας περί μιας καταγγελίας, που υποτίθεται έγινε σε μία συνέλευσή τους, περί δήλωσης ψευδών στοιχείων από κάποιους υπαλλήλους προκειμένου να μη βγουν σε διαθεσιμότητα στην περίφημη αυτό-απογραφή τους, στάθηκε η αφορμή για την παρέμβαση αυτή της Ασφάλειας –κατόπιν εισαγγελικής εντολής– στα εσωτερικά ενός συνδικαλιστικού οργάνου που λειτουργεί δημοκρατικά.

Τι ήθελε η Ασφάλεια σε μια διαδικασία λειτουργίας ενός συνδικαλιστικού οργάνου και κατά πόσον το ζήτημα είχε να κάνει με την προστασία του κράτους και του δημοκρατικού πολιτεύματος; Ποιοι αλήθεια ήταν αυτοί που είχαν καταγράψει τα όσα είχαν διαμειφθεί στη συνέλευση; Να ήταν άραγε αφελείς, εν κρυπτώ διαφωνούντες με τη γραμμή της συνέλευσης ή «επαγγελματίες» που είχαν έργο να βρουν ή να εφεύρουν στοιχεία που θα εξέθεταν τους συνδικαλιστές στην οργή του νόμου; Ενας τρόμος βαραίνει όλο και πιο φανερά πάνω σε όσους τολμούν να αμφισβητούν τον ζόφο. Και για μια ακόμη φορά το δίκαιο γίνεται κάτι το όλο και πιο διαφορετικό από τα ουσιαστικά ανθρώπινα δικαιώματα που συνθλίβει ο νεο-φιλελευθερισμός.

Το πόθεν αίσχος των "κομμουνιστών" νεοφιλελεύθερων...

τρύπιο ευρώ...
Ισως οι νεοφιλελεύθεροι σε αυτήν τη χώρα να είναι περισσότερο κομμουνιστές από όσο θα ήθελαν και οι ίδιοι να πιστεύουν για τον εαυτό τους! Γι' αυτό κι από χθες λυσσομανούν γιατί ένας βουλευτής τού ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε 1.000.000 ευρώ τραπεζικές καταθέσεις. Φαντάζομαι πως θα ήθελαν αυτό το ποσό να έχει διανεμηθεί στους φτωχότερους των συμπολιτών μας ώστε να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους και να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής τους. Φαντάζομαι, επίσης, πως το ίδιο επιθυμούν και για τα πολλά περισσότερα εκατομμύρια της ελίτ αυτής της χώρας, που βρίσκονται είτε στην Ελλάδα είτε στην Ελβετία είτε σε οποιοδήποτε άλλο φορολογικό παράδεισο, ώστε να υπάρξει επιτέλους κοινωνική δικαιοσύνη. Δεν τολμώ, όμως, να φανταστώ πως τα δικαιικά τους κριτήρια είναι τόσο επιλεκτικά ώστε να απαιτούν κοινωνική δικαιοσύνη μόνο όταν είναι να λοιδορήσουν ένα βουλευτή τής Αριστεράς αλλά τη λησμονούν εντελώς όταν είναι να δικαιολογήσουν τα υπερκέρδη μιας φαύλης ελίτ, η οποία χρηματοδοτεί την προπαγάνδα τους. Αν είναι ανήθικο, επομένως, ο Δ. Τσουκάλας να έχει 1.000.000 ευρώ στην τράπεζα όταν συμπολίτες μας πεθαίνουν από την πείνα, εκτιμώ πως είναι χίλιες φορές πιο ανήθικο να χρησιμοποιείς δυο μέτρα και δυο σταθμά όταν την ίδια ώρα δε λες κουβέντα, στην καλύτερη των περιπτώσεων, ή υμνολογείς τραπεζίτες ή επιχειρηματίες με πολλαπλάσια περιουσία την οποία θέλουν να διατηρήσουν υποβάλλοντας το λαουτζίκο σε άγρια λιτότητα...

Ανάγνωση Ψυχάρη από τον Άρη...

του Άρη Δαβαράκη, απο toportal.gr...
Το κύριο άρθρο του «Βήματος της Κυριακής» που υπογράφεται από τον κ. Σταύρο Ψυχάρη ξεκινάει την Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013 με την εξής κορωνίδα : «Φαντασθείτε τον κ. Τσίπρα πρωθυπουργόν! Πώς σας φαίνεται;».
Λες, δεν αντέχω, θέλω να διαβάσω και παρακάτω. Και το κάνεις: «Τα αμφιλεγόμενα αποτελέσματα των τελευταίων πολιτικών δημοσκοπήσεων πολλαπλασιάζουν τα σενάρια για τις πολιτικές εξελίξεις», γράφει ο επικεφαλής του ΔΟΛ και δεύτερος (όσο ζούσε ο Χρήστος Λαμπράκης) «ισχυρός ανήρ» της παρασκηνιακής πολιτικής μας πραγματικότητας, διαμορφωτής σημαντικών εξελίξεων από την μεταπολίτευση ακόμα. Τι θέλει να πει ο ποιητής αναρωτιέσαι. Πού το πάει; Για να παρακολουθήσω το νήμα της σκέψεώς του με προσοχή μεγάλη: «Πολλοί», λέει, «βλέπουν αμετακίνητο στη θέση του τον κ. Αντ. Σαμαρά, ενώ δεν είναι λίγοι όσοι βλέπουν τον κ. Τσίπρα νέο ένοικο στο Μέγαρο Μαξίμου».
Μμμμμμμ! Αυτό το λες ζουμερό. Εδώ ο ποιητής εμπνέεται από καινά δαιμόνια (όχι κενά αγράμματοι, καινά, καινούργια δηλαδή). Τι λέει στην ουσία ο έμπειρος και «παλαιός» πιά, ο τελευταίος εκείνης της σειράς των «ηγετών» στα ΜΜΕ,

indarctos

costinho.gr...
Γέρνει στο πλάι της και πεθαίνει. Τραυματισμένο κι αυτό, παραδίνεται. Μαζί πεθαίνουμε. Κι όση συντροφικότητα δεν προλάβαμε να εκφράσουμε στις ζώσες μέρες μας, θα μας την ζητήσει ο θάνατος· αδυσώπητα και με το ζόρι. Έχει μια αξιοπρέπεια το κάθε τέλος, όσο ατιμασμένα κι αν ζητήθηκε· όσο εκβιαστικά κι αν παραγγέλθηκε. Ακόμα κι εκεί που σ'έχουν βρει τα ξεδιάντροπα σκάγια, παρ'όλη τη φύση σου. Έχουν ένα γαλήνεμα πάντα τα κλειστά μάτια, όσο αποτρόπαια κι αν έκλεισαν. Δεν έχω ιδέα για το τι σου ζητάει ο θάνατος. Μόνο το τι θα αποκριθώ ξέρω. Με τα κλειστά μάτια εκείνων που αποφάσισαν να πεθάνουν -τραυματισμένοι αγκάλιασαν τη μητέρα μοίρα και παραδόθηκαν- μπορούμε και βλέπουμε. Μόνο με τα κλειστά μάτια μπορούμε να δούμε πιο πέρα. Τα ασάλευτα χέρια τους -κοκαλωμένα ή σε στάση εναγκαλιασμού- θα μας δείχνουν το δρόμο για πάντα. Έναν πλέον, γιατί δεν ξέρουν άλλον. [πάντα οι πεισματάρηδες μιλούσαμε μεταξύ μας· οι αυτιστικοί. οι άλλοι χάθηκαν μέσα σε τηλεφωνήματα και δυνατότητες]. Κάλυκες θα βρεθούν κάπου στα ξέφωτα το πρωινό, σφαίρες παρεμβάλλονται πια στη φύση. Μια μάχη μαίνεται μέσα στο δάσος. Κι ενώ δάση μαίνονται μέσα στις μάχες σου.

Remember, remember the style of pretender...

Του Νίκου Σκοπλάκη, Red NoteBook...
Όλες οι υποβόσκουσες αντιθέσεις και οι αντίρροπες τάσεις πανικού εντός του αυταρχικού μνημονιακού μπλοκ απέναντι στο ενδεχόμενο αριστερής διακυβέρνησης με κοινωνική αυτοδυναμία χρειάζονται έδαφος για να ελιχθούν και να συγκροτηθούν σε προπαγανδιστική διαχείριση, ώστε να σφίγγουν τα κοινωνικά χαλινάρια σε μια κρίσιμη μάζα. Έδαφος κατασκευασμένο αλλά πρόσφορο, ραδιοτηλεοπτικά εντυπωσιοθηρικό και στερεοτυπικό: έδαφος των pretenders.

Oι pretenders αποκρυστάλλωσαν την αγορά, τα νούμερα, τις τράπεζες, τα προνομιακά δάνεια, τα υλικά και κοινωνικά κεφάλαια σε μια επικοινωνία σκληρής ταξικότητας, όπου η εργασία πρέπει να γίνεται ολοένα πιο απαξιωμένη, απροστάτευτη και απογυμνωμένη από δικαιώματα, ώστε το χρήμα να γίνεται πιο ακριβό και να συγκεντρώνεται σε ολοένα λιγότερα χέρια, έξω από οποιονδήποτε κοινωνικό έλεγχο, δίχως επιστροφή στις ανάγκες της δημόσιας σφαίρας. Υποδέχτηκαν τα Μνημόνια με άγρια χαρά, επιφυλάσσοντας στις καταπιεζόμενες τάξεις και τα πληττόμενα στρώματα την ηττοπαθή μνησικακία του κοινωνικού αυτοματισμού, τη γλιτσιασμένη υπερπληροφόρηση του «όλοι ίδιοι είναι», τον φαύλο κύκλο του καβγά για το ποιός κάθε φορά κλάδος εργαζομένων θά’ ναι το σκοινί και ποιός ο κρεμασμένος στην πορεία προς τη συλλογική κατάρρευση. Τα πάντα χωνεύονται σε μια φαντασμαγορία αποκρύψεων και υπερτονισμών, στοργικών συγκαλύψεων και τεχνουργημένων αποκαλύψεων, περιφρουρημένου ψεύδους και αληθοφανούς παραχάραξης, μιας επικοινωνιακά χειραγωγητικής σύγχυσης, η οποία συμπιέζει τα πάντα σε δικαιολογία του κρατούντος και δημιουργεί μια κατευθυνόμενη όραση για τις κρίσιμες στιγμές, τις κρίσιμες καμπές και τις κρίσιμες πρωθυπουργικές τουρνέ ενόψει πιο ύπουλου σερβιρίσματος του επόμενου Μνημονίου.

Ολοκληρωτισμός...

Του Γιώργου Σταματόπουλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Ακόμη και σήμερα πολλοί δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι τούτη η κυβέρνηση καταπατά βάναυσα τα ανθρώπινα δικαιώματα, ευτελίζει τη δημοκρατία, εμφορείται από ολοκληρωτική νοοτροπία, αδιαφορεί για τις ζωές που χάνονται και πιθανώς καγχάζει από την αδυναμία των πολιτών να εξακολουθούν να υπάρχουν αξιοπρεπώς. Ας πούμε ότι οι δεξιοί της συγκυβέρνησης δεν έχουν και τόσες ευαισθησίες· εκείνοι οι δόλιοι οι «σοσιαλιστές» που συμμετέχουν και κάποτε κομπορρημονούσαν ότι παλεύουν για την ισότητα, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία, πού βόσκουν;

Διότι αν δεν είναι πρόβατα, πρέπει πάραυτα να παραιτηθούν, μπας και διασώσουν κάποιο ίχνος δημοκρατικότητας και σοσιαλισμού… Αφού δεν το κάνουν, σημαίνει ότι ενδιαφέρονται μόνο για τις καρεκλίτσες εξουσίας και όχι για την τύχη της χώρας. Λοιπόν; Τι θα γίνει με δαύτους; Θα πάνε επιτέλους σπίτια τους, θα μας αδειάσουν τη γωνιά ώστε να μπορέσει η κοινωνία να πάρει μια ανάσα, έστω και με τη διαδικασία των εκλογών; Δεν νιώθουν γελοίοι από το γάντζωμά τους στην εξουσία; Δεν καταλαβαίνουν ότι έχουν πλήρως απαξιωθεί όχι μόνο από το εκλογικό σώμα, αλλά και από την ηθική και την ιδεολογία (και την αισθητική); Εάν δεν το καταλαβαίνουν αυτό, σημαίνει ότι είναι επικίνδυνοι· εάν το καταλαβαίνουν (και επιμένουν!), τότε είναι δύο φορές επικίνδυνοι. Γεγονός είναι ότι δεν ντρέπονται και εξακολουθούν να είναι αλαζόνες. Προφανώς αυτή η αλαζονεία τούς έχει αφαιρέσει το μεδούλι της αυτοκριτικής, των ενοχών, των τύψεων (όσο για το τελευταίο…). Να παραδέχονταν τουλάχιστον ότι, ναι, έκαναν λάθος. Πουθενά αυτοί. Σαν τα μουλάρια το στηρίζουν. Και κατ’ αυτόν τον τρόπο στηρίζουν μία από τις χειρότερες κυβερνήσεις της μεταπολεμικής ζωής της χώρας· υποτελή, άβουλη, δειλή, αλλά και: βίαιη, αυταρχική, εκδικητική. Εκδικούνται οποιονδήποτε αμφισβήτησε και αμφισβητεί το δικό τους μοντέλο διακυβέρνησης. Αρνούνται πεισματικά να δώσουν άδειες εξόδου από τις φυλακές στους Κουφοντίνα και Γιωτόπουλο παραβιάζοντας κατάφωρα τον ευρωπαϊκό νομικό πολιτισμό και ουδείς εξ αυτών έστω των «σοσιαλιστών» αντιδρά. Αλλά δεν φαίνεται να αντιδρά και ο νομικός και επιστημονικός κόσμος, ούτε η κοινωνία. Δεν είναι θέμα προσώπων, είναι θέμα θεσμού, δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτικού συστήματος. Η αντίδραση σώζει τη δημοκρατία, την ενισχύει, είναι άμυνα απέναντι σε ολοκληρωτισμούς (παρόντος και μέλλοντος).

gstamatopoulos@efsyn.gr

Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013

Σύγκρουση συμφερόντων...

toufekiastoskotadi...
Σύγκρουση συμφερόντων.
Στην δημοσιότητα τα «πόθεν έσχες» βουλευτών και πολιτικών αρχηγών.
Το μόνο που “έπαιξε” στα κανάλια ήταν η δήλωση του κ. Τσουκαλά, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν ξέρω, δεν με ενδιαφέρει αν αυτό το €1.000.000 που δήλωσε ο εν λόγω βουλευτής είναι νόμιμο ή ηθικό, άλλωστε δεν είμαι ούτε δικαστής αλλά και ούτε παπάς. Δεν είμαι εγώ που θα κρίνω την περιουσία του οποιουδήποτε, τουλάχιστον με όπλο την άγνοιά μου.
Είδα και άλλα νούμερα, σε μερικές περιπτώσεις μεγάλα ποσά, μεγάλες περιουσίες που τα κανάλια άφησαν ασχολίαστα, λόγω φυσικά «έλλειψης τηλεοπτικού χρόνου.»
Σε αυτό όμως που θα ήθελα επιμείνω είναι σε μια μου απορία.
Αν, εγώ ή εσύ είχαμε καταθέσεις εκατομμυρίων, κάποιες εκατοντάδες ακίνητα, βουλευτικό έδρανο, σωφέρ, αστυνομικό, αν εσύ ή εγώ είχαμε όλα αυτά ή κάποια από αυτά και είχαμε, αναφέρομαι μόνο στους πολύ τίμιους, αγωνιστεί πολύ σκληρά για να τα αποχτήσουμε, θα θέλαμε με τίποτε να αλλάξει η παρούσα κατάσταση;
Αν εγώ ο Ευάγγελος π.χ, με καταθέσεις σε μετρητά  €1.633.054 και 27 ακίνητα (λέτε να είναι ημιυπόγειες γκαρσονιέρες;), ποιόν λόγο έχω να μην πιστεύω ότι η χώρα βρίσκεται στον σωστό δρόμο, και μάλιστα καλύτερα και από την Σουηδία;
Όταν μάλιστα, σύμφωνα με το περσυνό πόθεν έσχες ξόδεψα, χωρίς να κάνω κάποια αγορά, μέσα σε έναν χρόνο πάνω από  €500.000 χρειάζομαι πολύ φαντασία να καταλάβω πως είναι κάποιος π.χ. να ζει χωρίς ρεύμα.
Ευλογία το μνημόνιο για όσους είναι στην Εξουσία, όσους ζουν στην σκιά της, αλλά και για όσους περιμένουν να γίνουν χαλίφηδες στην θέση του χαλίφη.
Συμπονούν τον λαό, δηλώνουν αντιμνημονικοί αλλά κάπου εκεί υπάρχει αυτό που οι νομικοί ονομάζουν  σύγκρουση συμφερόντων (Conflict of interests).
Τα δικά μας είναι σε πλήρη αντίθεση με τα δικά τους.
Και σε αυτήν την περίπτωση ξέρουμε ποιού τα παιδιά θα φύγουν μετανάστες ή θα πεθάνουν από αναθυμιάσεις μαγκαλιού.

Η ώρα της μεγάλης «κουράς»...

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου, απο τον Δρομο της Αριστερας...
Ολοκληρώνεται η γερμανοποίηση και η τραπεζική άλωση Ευρωζώνης και Ε.Ε. με το σχέδιο bail in -
Πώς και γιατί η Ελλάδα μπορεί να γίνει πειραματόζωο για το πρώτο κούρεμα καταθέσεων στο «προβλεπτό μέλλον».
Το γερμανικό σχέδιο για την Ε.Ε. προχωρά χωρίς αντιστάσεις ακόμη και στα αιρετά ευρωπαϊκά όργανα. Το ευρωκοινοβούλιο αυτή την εβδομάδα έδωσε την έγκρισή του στο σχέδιο της Κομισιόν για τις τραπεζικές διασώσεις. Το σχέδιο φέρει τη σφραγίδα του Βερολίνου και του «κλάμπ των Βορείων», καθώς ενσωματώνει τη βασική αντίληψή τους: το bail out τελείωσε, στο εξής μόνο bail in, ήτοι διάσωση των τραπεζών με «ίδια μέσα». Φυσικά, πρόκειται περί πολιτικής απάτης. Τα «ίδια μέσα», που υποτίθεται ότι επιστρατεύονται για να αποτραπεί νέα επιβάρυνση των φορολογουμένων, είναι στην ουσία ένα υποσύνολο των ίδιων των φορολογουμένων, αυτή τη φορά με την ιδιότητα των αποταμιευτών. Ως γνωστόν οι τράπεζες δεν έχουν «ίδια μέσα». Όλες τις βρομοδουλειές τις κάνουν με τα λεφτά των άλλων.
«Εθνικές» διασώσεις
Βάσει της συμφωνίας για την τραπεζική ένωση, από το 2016 οι πιστωτές μιας προβληματικής τράπεζας- μέτοχοι, ομολογιούχοι και καταθέτες άνω των 100.000 ευρώ- θα αναλαμβάνουν πρώτοι το κόστος της εκκαθάρισής της, κατά φθίνουσα ποσόστωση.

«Χειμώνιασε και πρέπει να μείνω άστεγος»....

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
Αν ένας θάνατος δεν είναι πολιτικός από μόνος του, καμία πολιτική διάσταση δεν μπορούν να του αποδώσουν οι κομματικές ανακοινώσεις, όσα πύρινα (δηλαδή καμένα από την πολυχρησία) στερεότυπα κι αν επιστρατευτούν· η σπέκουλα δίνει απλώς την ευκαιρία σε όσους θα όφειλαν να νιώθουν συνυπεύθυνοι να μετατοπίσουν τη συζήτηση από το καθαυτό γεγονός στα παράπλευρα και δευτερεύοντα·
να γλιστρήσουν στη συνήθη ανούσια έριδα. Οι τυπικά εκούσιοι και στην πραγματικότητα εξαναγκασμένοι θάνατοι αποκτούν την πολιτική τους βαρύτητα αφενός με το σημείωμα που αφήνει ο αυτόχειρας, αφετέρου με το πάγωμα της κοινωνίας, που συναισθάνεται ότι για μία επιπλέον φορά στάθηκε αδύνατο να προστατέψει ένα αναγκεμένο μέλος της. Οσο για την πολιτεία, και αυτή αισθάνεται κατά βάθος τρόμο, αλλά τον ξορκίζει αρνούμενη την πολιτικότητα ενός συμβάντος, που είναι πολύ μεγαλύτερη από την πολιτικότητα πενήντα τηλεΔεν είναι εύκολο να μετρηθούν οι αυτοκτονίες των τελευταίων δύσκολων ετών. Και δεν είναι ηθικό ούτε να τις πολλαπλασιάζει η κομματική ρητορική ούτε να θεωρούνται πολιτικού χαρακτήρα όσες έχουν γίνει. Οι άνθρωποι, δυστυχώς, αυτοκτονούσαν και προ μνημονίων. Και κάποιοι θα αυτοκτονήσουν ακόμη κι όταν θα βγούμε επιτέλους από το διαβόητο τούνελ, σκοτεινό προς το παρόν και αδιέξοδο, για να βρεθούμε στην υπεσχημένη γη της ευδαιμονίας.

Οι έρωτές μας κι οι ζωές ένα μεγάλο φέσι...

Μαμά κλαίς;
Μαμά μην πας σήμερα στη δουλειά. Πάρε και πες τους ότι δε θα πας. Ο μπαμπάς της Ελένης δε δουλεύει εδώ κι ένα χρόνο κι η μαμά της αντί να χαίρεται του φωνάζει και μετά κλαίει κι εκείνη.
..."Άγιε Βασίλη δώσε μου το έλκηθρο μια ώρα, να κουβαλήσω τσι καημούς που μου' χεις κάνει δώρα"...για τους ατελείς της καθημερινότητας:
Τρέξτε ξοπίσω από κείνους που σιγοτραγουδούν στη στάση περιμένοντας το λεωφορείο. Που σηκώνονται για να καθίσεις, που σκορπάνε χαμόγελα στο πρωινό της Δευτέρας, που μοιράζουν καλημέρες εκεί που δεν τις περιμένεις. Που δε γκρινιάζουν για τη δουλειά που έχουν ή για κείνη που έχασαν. Που κρύβουν καραμέλες στις τσέπες.
Τρέξτε ξοπίσω από τα κορίτσια με τα αχτένιστα μαλλιά, τα φαγωμένα νύχια και τα μάλλινα σκουφιά. Τα μεγάλα σκουλαρίκια και τις πολύχρωμες τεράστιες τσάντες. Κρύβουν τετράδια και σημειώσεις μιας αξέχαστης εφηβείας που ποτέ δεν ξέχασαν και δεν απαρνήθηκαν.

Στα ζάρια η γαλοπούλα των απλήρωτων...

Και τότε ρίξανε τον κλήρο /να δούνε ποιος-ποιος θα πληρωθεί /οέ οέ οέ οέ...
Με κλήρωση πληρώθηκαν εργαζόμενοι σε έναν δημόσιο παιδικό σταθμό στην ιταλική πόλη Πράτο της Τοσκάνης. 
Οι απλήρωτοι ήταν 18 έκτακτοι εκπαιδευτικοί και καθαρίστριες και το σχολικό ταμείο  είχε μόνο 5.000 ευρώ. Αν πληρώνονταν και οι 18, ο καθένας θα έπαιρνε μόλις 277 ευρώ. Έτσι, ο διευθυντής αποφάσισε να κάνει κλήρωση. Οι πέντε τυχεροί, όπως διαβάζουμε στο Βήμα
(http://www.tovima.gr/world/article/?aid=549601), ήταν τέσσερις εκπαιδευτικοί και μια καθαρίστρια. Οι άτυχοι πρέπει να περιμένουν τον προϋπολογισμό του 2014 για να λάβουν τον οφειλόμενο μισθό του Δεκεμβρίου.
Φέτος στον Αϊ-Βασίλη δεν θα στείλουν γράμμα μόνο τα παιδιά των ανέργων ζητώντας «μια δουλειά για τον μπαμπά». Θα γράψουν και τα παιδιά των απλήρωτων εργαζομένων που θα παρακαλούν τον άγιο να πληρωθεί ο γονιός τους.
Στον κλήρο λοιπόν, στα ζάρια κρίνεται πια αν κάποιοι θα κάνουν «κανονικά» Χριστούγεννα. Παμπάλαιη τακτική. Στα ζάρια πια κρίνεται ποιοι θα απολυθούν, αφού ήδη έχει αποφασιστεί το «πόσοι», στον κλήρο κρινόταν κάποτε, στα χρόνια της γερμανικής κατοχής, πόσοι Έλληνες έπρεπε να εκτελεστούν σε αντίποινα για κάποια αντιστασιακή ενέργεια.

Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013

Πώς να καταστρέψετε μια ολόκληρη χώρα...

[Ο Άλαν Μαρκ Γκραίυσον είναι βουλευτής τού δημοκρατικού κόμματος των ΗΠΑ και εκπροσωπεί στο κονγκρέσσο μια περιφέρεια της Φλόριδας. Φυσικά, είναι αστός πολιτικός και κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για μαρξιστή, αν και μάλλον θα είχε σοβαρό πρόβλημα σε περίπτωση που ο αλήστου μνήμης γερουσιαστής Τζόζεφ Μακάρθυ επέστρεφε από τον τάφο του. Ο Γκραίυσον κέρδισε την προσοχή μου με το τσιτάτο το οποίο διάλεξε για να αυτοχαρακτηριστεί στην ιστοσελίδα του: congressman with guts (μια κατά λέξη μετάφραση θα ήταν "μέλος τού κονγκρέσσου με έντερα" αλλά στην καθομιλουμένη θα το λέγαμε "βουλευτής με αρχίδια").

Προχτές, στις 14 του μηνός, ο εν λόγω βουλευτής Φλόριδας δημοσίευσε το άρθρο που ακολουθεί στον δικτυακό τόπο Daily Kos. Αν και το να ακούς πολιτειακό βουλευτή να εκφράζει τέτοιες απόψεις είναι αξιοσημείωτο από μόνο του, δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε ότι ο Γκραίυσον διάλεξε μια βρεττανική ιστοσελίδα (*) για να εκφραστεί. Το αναδημοσιεύω αυτούσιο επειδή εκτιμώ πως έχει αρκετό ενδιαφέρον. Όσοι δεν έχετε πρόβλημα με τα αγγλικά σας, ακολουθήστε τον διασύνδεσμο που οδηγεί στην αναφερόμενη έκθεση του Π.Ο.Υ., όπου θα βρείτε και άλλα πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία.]


Πώς να καταστρέψετε μια ολόκληρη χώρα

Από μια πρόσφατη έκθεση 188 σελίδων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας προέρχονται τα εξής τρομακτικά και αποκρουστικά στοιχεία:

Η Ιρλανδική "έξοδος"...


Μιχάλης Παναγιωτάκης, απο την Αυγη...
Tα χαρμόσυνα νέα της απεμπλοκής της Ιρλανδίας από τα μνημόνια, εορτάσθηκαν από την Ιρλανδική κυβέρνηση προπαγανδιστικά ως απελευθέρωση "από τα δεσμά της τρόικα", ενδεικτική φράση για το πραγματικό περιεχόμενο των μνημονίων.
Η Ιρλανδία δεν μπήκε στα μνημόνια εξαιτίας του Δημοσίου Χρέους της. Αντίθετα το δημόσιο χρέος της εκτοξεύθηκε απότομα με την είσοδό της στην επίβλεψη της τρόικα, η οποία επέβλεψε την "δημοσιοποίηση" του ιδιωτικού τραπεζικού χρέους κυρίως, αλλά όχι μόνο, της αμαρτωλής Anglo Irish, της μεγαλύτερης δηλαδή τράπεζας της χώρας, που έπεσε έξω με την κρίση. Από το πενιχρό 25% περίπου του ΑΕΠ που ήταν το δημόσιο χρέος το 2007, έφτασε με την αρωγή της τρόικα στο 120% περίπου το 2012 με αβέβαιη εξέλιξη και στο μέλλον. Οι διοικούντες την τράπεζα έχει αποκαλυφθεί ότι εξαπάτησαν την Ιρλανδική κυβέρνηση υποεκτιμώντας το κόστος της διάσωσής της στα 7 δισ, έναν αριθμό που έχουν ομολογήσει πως τον επινόησαν (για την ακρίβεια "τον έβγαλαν από τον κ… τους", όπως σάρκαζαν κυνικά οι ίδιοι).
Είναι σημαντικό να επισημάνουμε ότι η Ιρλανδία πέρα από τις άλλες "αρετές" της πριν την κρίση, όταν παρουσιαζόταν ως παράδειγμα προς μίμηση, σαν Κέλτικος Τίγρης, είχε επίσης ένα ρόλο καταφυγίου χαμηλών φορολογικών συντελεστών, μέσα σε ένα παγκόσμιο δίκτυο εταιρικής φοροαποφυγής που περιλάμβανε εταιρείες - κολοσσούς, όπως η Google και η Apple. Αυτό και η φούσκα των ακινήτων ήταν βασικά στοιχεία του ιρλανδικού θαύματος, που κατέρρευσε με την έναρξη της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης.

Merry οι τρεις μας...

Τα Χριστούγεννα ήταν πάντα, από τότε που ήμουνα μικρός, η αγαπημένη μου εποχή του χρόνου. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, αυτός ο συνδυασμός διακοπών, συγκέντρωσης της οικογένειας, δώρων, φαγητών, γλυκών, φοβερών και τρομερών ταινιών, υπέροχων μουσικών και αυτής της ιδιαίτερης θαλπωρής με έκανε πάντοτε ευτυχισμένο. Άσε τα φωτάκια και τη μαγευτική διαδικασία στολισμού του δέντρου.
Αλλά και αργότερα στα φοιτητικά και στα πρώτα «επαγγελματικά» χρόνια, όλα τα παραπάνω συνδυασμένα με παρτάρες, με σουλάτσα σε μπαρ και τραπέζια πόκας, με ποτά και ξενύχτια και φυσικά την απαραίτητη δυσκολία της αναστύλωσης έτσι ώστε να πραγματοποιηθεί το Πρωτοχρονιάτικο τραπέζι στο πατρικό. Και αργότερα, επειδή η ζωή μας κύκλους κάνει, ξανά στην πρώτη φάση, με μικρή διαφορά ότι τα παιχνίδια τα δίνω πια και δεν τα παίρνω, αν και η χαρά τώρα είναι απείρως μεγαλύτερη.
Φέτος, για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν ξέρω πώς να αντιμετωπίσω τη γιορτή. Δεν ξέρω πως να αντιμετωπίσω όλο αυτό που γίνεται γύρω, πάνω και μέσα μας. Δεν ξέρω πώς να αντιμετωπίσω όλο αυτό το κύμα χαράς που είναι καταγεγραμμένο στη μνήμη μου. Να κάνω ότι δε βλέπω, ότι δεν ακούω, ότι δεν αισθάνομαι τι συμβαίνει; Και το παιδί; Γιατί να του στερήσω τη χαρά; Γιατί να μεγαλώσει πρόωρα; Κι απ’ την άλλη, γιατί να ζει σε γυάλα; Γιατί να μην είναι έτοιμος γι’ αυτά που έρχονται; Ποιά προσέγγιση είναι είναι «προοδευτική», ποιά είναι «ανθρώπινη», ποιά είναι «ρεαλιστική»;
Πως να κρυφτείς απ’ τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα, τραγούδαγε το πάλαι ποτέ στο Λαύριο ο Σαββόπουλος. Κι όλο φοβάμαι το αύριο συνεχίζει. Αυτός ο φόβος που διαπερνάει όλους μου τους φίλους, όλους τους συγγενείς, όλους τους γνωστούς. Αυτός ο φόβος ότι ακόμα δεν πιάσαμε πάτο, υπάρχουν και χειρότερα. Αυτός ο φόβος που δεν μπορεί να βρει διέξοδο. Αυτός ο φόβος που μας ακινητοποιεί. Αυτός ο φόβος που μας παραλύει. Αυτός ο φόβος που τελικά λέει, βομβαρδισμός είναι, ακόμα είμαι εδώ, μπορεί και να τη γλιτώσω.
Θυμάμαι εκείνο το παλιό ανέκδοτο που έλεγε η μάνα μου, όπου η δασκάλα έβαζε τα παιδάκια να κλίνουν το «να πεθάνω», και ο πονηρός το είπε: Να πεθάνω; (ερωτηματικό) Να πεθάνεις! Να πεθάνει! (εμφατικά). Να πεθάνουμε; (πάλι ερωτηματικό) Να πεθάνετε! Να πεθάνουν! (πιό εμφατικά). Ε λοιπόν, δεν είμαι πονηρός και δε θέλω να πεθάνει κανένας και επίσης δε θέλω ούτε το παιδί μου να «πονηρέψει».Έτσι φέτος αποφασίσαμε ό,τι κάνουμε, να το κάνουμε μαζί οι τρείς μας.
Να μαζέψουμε όλα τα ρούχα της γιαγιάς που «έφυγε» πριν από δυό μήνες, όλα της τα πράγματα και να τα πάμε στο γηροκομείο. Οι τρεις μας. Αποφασίσαμε να μαζέψουμε τα περισσότερα παιχνίδια του παιδιού και να τα πάμε εκεί που δεν έχουν τίποτα. Οι τρεις μας. Αποφασίσαμε να δώσουμε από αυτό που δεν μας περισσεύει εκεί που δεν υπάρχει τίποτα. Και για δώρο στο παιδί; Μόνο αυτό που ζήτησε. Μαμά και μπαμπά δε θέλω δώρα φέτος, μόνο κάτι ζωντανό, ένα αδέσποτο σκυλάκι.
Έτσι για να είμαστε ευτυχισμένοι οι τρεις μας.

Πάντα με τις πεταλούδες (θα) είμαστε...

Του Γιώργου Σταματόπουλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Είτε η ανάγκη επικρατεί στα ανθρώπινα είτε η πλήξη, είναι πάντως αυτές οι έννοιες που μας οδηγούν στη σύναψη μιας συνθήκης ειρήνης, ίσως για να εξορίσουμε τον πόλεμο που διεξάγεται κάθε μέρα στις κοινωνικές σχέσεις (τον πόλεμο όλων εναντίον όλων). Οντας αδύναμα φυσικά πλάσματα, χωρίς νύχια γαμψά, κοφτερά δόντια ή κέρατα που απαιτούνται για να επιβιώσουν τα δυνατά ζώα, χρησιμοποιούμε τον νου, αλλά, τι κρίμα, την προσποίηση του νου, ή τις ψευδαισθήσεις και τα οράματα. Ολα αυτά με λεπτότητα, είναι αλήθεια, λεπτότητα που ταυτίζεται με την υποκριτική και τη γραμματική της μάσκας, μιας γλώσσας τραυλής, χαμένης στη μετάφρασή της σε μιαν άλλην, άγνωστη.

petaloudes

EMOYA HOTEL: Η φτώχεια ως προϊόν πολυτελείας...

του Θωμα Τσαλαπατη...
Το πολυτελές ξενοδοχείο Emoya βρίσκεται στην καρδιά της Νότιας Αφρικής κοντά στην πόλη Μπλουμφοντέιν. Οι παροχές και οι εικόνες του δεν διαφέρουν και πολύ από τις πολύχρωμες φωτογραφίες με τα χιλιάδες θαυμαστικά και τα πολύχρωμα πλαίσια στις σελίδες των ταξιδιωτικών διαφημίσεων. Ένας προορισμός που χαζεύει κανείς όταν θέλει να φάει τα περισσευούμενα λεφτά του σε ποια καινούργια εξπίριανς (ουάου!), ή απλά θέλει να φάει το χρόνο του με πρόχειρα όνειρα μιας χρήσης ξεφυλλίζοντας τυχαίες χαζομάρες και ξεχνώντας τες αμέσως μετά. Το ξενοδοχείο προσφέρει ιδιωτικές διασκεδάσεις, συνεδριακό κέντρο, σπα, ταξίδια στην άγρια φύση όπου ο ταξιδιώτης μας μπορεί να παίξει άφοβα με καμηλοπαρδάλεις, πουλιά, πάπιες, ρινόκερους, τσίταχ και λιοντάρια ή να φάει αγγλικό πρωινό σε παραδοσιακά εστιατόρια που θυμίζουν τη θαλπωρή του πολέμου των Μπόερς. «Απολαύστε ένα ηλιοβασίλεμα που θα σας κόψει την ανάσα συνοδεύοντάς το με ένα ποτήρι κρασί ή καθίστε στην πολυτελή μας βεράντα δίπλα στη φωτιά κοιτάζοντας τα αστέρια, ακούγοντας τα τσακάλια να ουρλιάζουν και τα λιοντάρια να βρυχώνται. Μπορείτε να τα έχετε όλα…» μας πληροφορεί το διαφημιστικό του ξενοδοχείου.

Ο γόρδιος δεσμός του Μαξίμου: Ούτε κόβεται, ούτε λύνεται. Σπάει!

Του Θόδωρου Μιχόπουλου, απο την Εποχη...

Οι τε­λευ­ταίες η­μέ­ρες φα­ντά­ζουν νε­κρές α­πό γε­γο­νό­τα και ε­ξε­λί­ξεις. Τα πρω­το­σέ­λι­δα των α­μή­χα­νων ε­φη­με­ρί­δων δεν συ­νέ­πε­σαν ού­τε μια μέ­ρα, ε­νώ στα [κα­θο­δη­γού­με­να] κα­νά­λια κυ­ριάρ­χη­σε το θέ­μα της Χρυ­σής Αυ­γής, με τον Κα­σι­διά­ρη να πυ­ρο­βο­λεί πι­να­κί­δες και τα μέ­λη της να χαι­ρε­τούν να­ζι­στι­κά –έ­κα­ναν και… πάρ­τι, ό­πως ι­σχυ­ρί­ζο­νται, ό­που ντύ­νο­νταν ως μέ­λη της Κου Κλουξ Κλαν! Την Τρί­τη, μά­λι­στα, τα Νέ­α εί­χαν ως πρω­το­σέ­λι­δο το θαύ­μα της… Κα­νά: 700 με 800 ά­το­μα χω­ρά­ει το θέ­α­τρο Ακρο­πό­λ, ό­που έ­γι­νε η εκ­δή­λω­ση των «58», 3.000 ά­το­μα εί­δε πρω­το­σέ­λι­δα η ε­φη­με­ρί­δα ε­νώ στις μέ­σα σε­λί­δες χα­μή­λω­σε τον πή­χη, ή­ταν «πά­νω α­πό 2.000» έ­γρα­φε. Δύ­σκο­λοι και­ροί για πρί­γκι­πες…

Δύ­σκο­λη ε­πα­νεκ­κί­νη­ση

Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, ό­μως, εί­ναι τε­λείως δια­φο­ρε­τι­κή. Οι ση­μα­ντι­κές [υ­πό­γειες] διερ­γα­σίες «τα­κτο­ποίη­σης» των προ­βλη­μά­των με­τα­ξύ τρόι­κας και συ­γκυ­βέρ­νη­σης, κά­τω α­πό την πίε­ση και κού­ρα­ση της κοι­νω­νίας, έ­χουν ο­δη­γη­θεί σε «φρα­κά­ρι­σμα». Κρί­θη­κε, λοι­πόν, α­πα­ραί­τη­τη μια «ε­πα­νεκ­κί­νη­ση» της συ­νερ­γα­σίας τους, ό­χι ως προς την αλ­λα­γή των σκλη­ρών μέ­τρων –τα ο­ποία δεν φαί­νε­ται να χα­λα­ρώ­νου­ν- αλ­λά ως προς τη χρο­νι­κή πε­ρίο­δο που αυ­τά θα υ­λο­ποιη­θούν. Δια­φω­νίες της τρόι­κας με την συ­γκυ­βέρ­νη­ση υ­πάρ­χουν, κόκ­κι­νες γραμ­μές α­πό τα κόμ­μα­τα της συ­γκυ­βέρ­νη­σης δεν υ­πάρ­χουν. Επι­χει­ρεί­ται, λοι­πόν, έ­νας χρο­νι­κός «συμ­βι­βα­σμός» με την τρόι­κα που προ­κα­λεί α­ντι­δρά­σεις στην κοι­νω­νία, ό­πως και στα κόμ­μα­τα τη συ­γκυ­βέρ­νη­σης που, πλέ­ον, κι­νού­νται σε τε­ντω­μέ­νο σχοι­νί.

Ο εχθρός του ποιητή....


του Κωστα Καναβουρη, απο την Αυγη...
Θα ήθελα ευθύς εξ αρχής να ξεκαθαρίσω ότι το κείμενο που ακολουθεί δεν με κάνει ευτυχή, πολύ περισσότερο επειδή αφορά και πρόσωπα αγαπημένα, που σημάδεψαν ή έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου. Το κείμενο αφορά δύο βιβλία. Το ένα θρυλικό, το άλλο αφόρητα ασήμαντο.
Το θρυλικό είναι φυσικά το «Ζ» του Βασίλη Βασιλικού και αφορά την εκδήλωση που οργανώθηκε στη Λέσχη Αξιωματικών την Ελληνικής Αστυνομίας με αφορμή τη συμπλήρωση 50 χρόνων από τη δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη (και όχι γενικώς και αορίστως χωρίς πολιτικό πρόσημο, Γρηγόρη Λαμπράκη) από τους παρακρατικούς της Δεξιάς και ενεργούμενα του πολιτικού συστήματος της εποχής εκείνης, Γκοτζαμάνη και Εμμανουηλίδη. Θέλω να πω ότι δεν ήταν μια πράξη όπου κάποιοι «κακοί» σκότωσαν κάποιον «καλό» στο πλαίσιο μιας «εποχής» (για μετεμφύλιο ούτε λόγος) ακραίων παθών που ταλαιπώρησαν τη δημοκρατία (πάντοτε γενικώς και αορίστως) και που πρέπει όλοι μας (ίσως λόγω ενός γενικότροπου ανθρωπισμού) να φροντίσουμε να μην επανέλθει. Ιδιαίτερα τώρα, σε καιρούς όπου ο περίφημος «συναινετικός» λόγος του επίσημου κράτους αποκαλύπτει τη γύμνια του και η «συναινετική» δημοκρατία αναφαίνεται ως τεράστια απάτη και ως τεράστια πλεκτάνη ποδηγεσίας των υποκειμένων της.
Έχω την πεποίθηση ότι σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να «κοιτάξουμε» την εκδήλωση της ΕΛ.ΑΣ. για τον Γρηγόρη Λαμπράκη και το «Ζ» (πάλι καλά που δεν πρόβαλαν και τις «100 μέρες του Μάη» των Θέου και Λαμπρινού∙ ίσως επειδή αυτό το ηθικό, αισθητικό και πολιτικό αποτύπωμα δεν επιδέχεται σκιτζίδικες παρερμηνείες). Και καθόλου μα καθόλου δεν συμφωνώ (στ' αλήθεια ευχόμενος να κάνω λάθος) ότι μια τέτοια εκδήλωση, με την παρουσία μάλιστα του Βασίλη Βασιλικού, αποτελεί, τρόπον τινά, πρόοδο για τη δημοκρατία και ως εκ τούτου είναι αξιοσημείωτο γεγονός.

Μαθήματα πολιτικής ψυχολογίας...

Το λιβανιστήρι συνεχίζεται στον ΔΟΨ με τα Νέα να έχουν πάρει εργολαβία τον αγώνα για λογαριασμό των «58» που με λίγη ακόμα προσπάθεια μπορούν να γίνουν το μεγαλύτερο νούμερο στη σύγχρονη ιστορία με τα 40 παλικάρια. «Εσωτερικές εντάσεις προκαλεί στα κόμματα του χώρου η πρωτοβουλία των 58». Εδώ γελάμε. «Κόμματα του χώρου», όπως έλεγαν οι πασοκωστόπουλοι πριν μερικά χρόνια «Φυλές της Αθήνας»; Η μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη, η μεγάλη Κεντροαριστερά, η μεγάλη Σοσιαλδημοκρατία κατάντησε να παρουσιάζεται ως «κόμματα του χώρου»; Μη ξεχνάμε πως «χώρος» είναι αυτό το 46,6% κατά το Βήμα και την Κάπα Research, με το οποίο γέλασαν και τα μανταλάκια που τους κρατούσαν στα περίπτερα.
protoselida141213
«ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ: Εμφύλιοι σε ΠαΣοΚ-ΔΗΜΑΡ» είναι λοιπόν ο πρωτοσέλιδος τίτλος σε όλα αυτά και μπόνους σκιτσάκι Βενιζέλου-Κουβέλη. Από κάτω το γνωστό αρθράκι, αυτή τη φορά με τίτλο «Τορπιλίζουν την ενότητα», γράφει το εξής υπέροχα εξομολογητικό: «Οι λυσσαλέες -αν και “φίλιες” αντιδράσεις που προκαλεί η πρωτοβουλία των 58 για την Κεντροαριστερά (σελίδες 12-17) είναι εύκολα εξηγήσιμες στο πεδίο της πολιτικής ψυχολογίας: όπως είναι γνωστό, ουδείς αποδέχεται πολιτικά αυτό που δεν ελέγχει οργανωτικά».

Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

Αντιστρέφοντας την οπτική...


του Αριστειδη Μπαλτα, απο την Αυγη...
Στην πολιτική ο αντίπαλος εκπαιδεύει. Αλλά τούτος ο αντίπαλος, η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, έχει υποβιβάσει την αντιπαράθεση στα κάτω επίπεδα της ευτέλειας. Όπου προφανώς δεν μπορούμε να μάθουμε τίποτε. Ας την αφήσουμε μόνη εκεί και ας αναζητήσουμε την εκπαίδευσή μας αλλού.
Πολλά σοβαρά επιτελεία στις μεγάλες χώρες μελετούν εις βάθος κάθε όψη των εξελίξεων στην Ελλάδα και κάθε πτυχή της φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ. Η Ελλάδα είναι το πειραματόζωο όπου δοκιμάζεται συστηματικά μια συγκεκριμένη πολιτική προκειμένου να συναχθούν ευρύτερα συμπεράσματα, ενώ η ανάδυση του ΣΥΡΙΖΑ συνιστά νέο φαινόμενο, άξιο ιδιαίτερης προσοχής. Κεντρικό ερώτημα των μελετών είναι το πόσο μπορεί να αντέξει το πειραματόζωο και το τι μπορεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ συναφώς.
Οι μελέτες διαμορφώνουν σενάρια με κόμβους τις εικαζόμενες πολιτικές εξελίξεις. Το σενάριο που τρέχει ξεκινά με υπόθεση εργασίας το ότι οι εθνικές εκλογές ωθούνται σε βάθος τετραετίας. Καθώς ο πολιτικός χρόνος είναι ιδιαίτερα πυκνός, ουσιαστικά τίποτε δεν μπορεί να εκτιμηθεί πέρα από εκεί. Θεμελιώδης σταθερά του σεναρίου είναι το ότι οι "δεσμεύσεις που έχει υπογράψει η Ελλάδα" παραμένουν ακέραιες. Μόνον έτσι μπορούν να διατηρηθούν σταθερές οι συνθήκες του πειράματος και άρα να μετρηθούν αξιόπιστα οι κοινωνικές και πολιτικές αντοχές της χώρας. Κύριοι κόμβοι του σεναρίου είναι το ενδεχόμενο "κοινοβουλευτικού ατυχήματος" και το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών.
Το "κοινοβουλευτικό ατύχημα" γίνεται πιθανότερο όσο η καταστροφή επιδεινώνεται.

Ο καιρός των αγαλμάτων....



Αφού είδαμε και θαυμάσαμε το άγαλμα του Άδωνι, ήρθε ο καιρός να τιμηθεί και ο Μεγάλος ΓΑΠ. Έστησαν λοιπόν απέναντι από τη Βουλή των Ελλήνων το άγαλμα του πρώην πρωθυπουργού, μετά από απαίτηση του Υπουργού υγείας γιατί ως σωστός άνθρωπος, νιώθει ευγνώμων απέναντι στον Γιωργάκη που έφερε το μνημόνιο.  Αναγνωρίζει ότι χωρίς μνημόνιο υπουργός δεν θα γινόταν με τίποτα και θα έμενε στις τηλεπωλήσεις.
Για τον κ. Άδωνι το μνημόνιο μόνο θεϊκή παρέμβαση δεν είναι αλλά που θα πάει, θα το πει και αυτό. Πιστεύει ότι είμαστε τυχεροί διότι μας κάνουν χάρη που μας δανείζουν οι δανειστές μας. Οι άνεργοι λέει είναι θέμα ανασχηματισμού της οικονομίας και οι αυτοκτονίες  λόγω της κρίσης, είναι λιγότερες από όσο λένε. Μάλλον θα έχει κάνει προσωπική διάγνωση των αυτοκτονιών.
Όσο περνάει ο καιρός θα βλέπουμε τη διανοητική κατάσταση του Υπουργού υγείας να χειροτερεύει γιατί αν και αυτόνομη, πάει πακέτο με την οικονομία και την πορεία της χώρας.
Στη Ν.Δ. κάνουν  πολλές “χαρές” με αυτά που λέει υπέρ του Γιωργάκη και του μνημονίου, κάποιοι μάλιστα του τη φυλάνε για το μέλλον.
Το ότι το άγαλμα του ΓΑΠ μοιάζει πολύ στο άγαλμα του Νέρωνα, μάλλον τυχαίο γεγονός είναι.
Έτσι που το πάνε οι πολιτικοί, θα γεμίσουμε αγάλματα και ξέρετε ποιος θα πληρώνει το μάρμαρο…

GAP_NERO

πατρίδα βαθιά...

a/man/called/…
29126188 (1)
Τον δέκατο τέταρτο χρόνο μετά την έναρξη της Μεγάλης Ύφεσης στην Χώρα, οι πρώτοι απόφοιτοι της Σχολής Καπνοδοχοκαθαριστών ορκίστηκαν με πάρα πολύ μεγάλη επισημότητα και την αναπόφευκτη συγκίνηση που συνοδεύει τέτοια κοσμογονικά events. Χρειάστηκε να θυσιαστεί μισή γενιά για να μπορέσουν επιτέλους η Παιδεία και η Εκπαίδευση να συμβαδίσουν καινοτόμα με τις ανάγκες της εποχής, των εργοδοτών και των Χορηγών.
Δεν ήταν -βέβαια- εύκολο για τους συγκινημένους γονείς των νέων πτυχιούχων να ξεχάσουν εικόνες και συνήθειες δεκάδων χρόνων, όπως την πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο, την πρώτη στο δημοτικό, τη μέρα του τελευταίου ενδεικτικού της Έκτης. Τις παλιές εκείνες χρωματιστές φωτογραφίες, με καθαροντυμένα και φρεσκολουσμένα παιδιά, έξω από κτίρια που γράφαν «Πρώτο Νηπιαγωγείο», «Πέμπτο Δημοτικό» και άλλα τέτοια vintage. Τώρα μπαίναν στη Σχολή από τα πέντε τους και μέχρι τα δέκα, τη μέρα της ορκομωσίας, καμιά αναμνηστική τους φωτογραφία δεν έβλεπε το φως. Τέτοιας ποιότητας μαύρο ήταν αδιαπέραστο ακόμη κι από τρεις ήλιους ή εκατό δισεκατομμύρια φλας που άναβαν ταυτόχρονα. Κάποτε μια τέτοια φωτογραφία κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο αλλά ύστερα είπαν πως την έφτιαξαν παιδιά. «Για την πλάκα τους» είπαν οι αρχηγοί της Χώρας.

Το διαρκές μπαλ-μασκέ της «Χρυσής Αυγής»

Του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
Παραδοξολογώντας, ίσως κάποιος υποστήριζε ότι έπεσαν επιτέλους οι μάσκες του χρυσαγύρτικου εσμού με τη δημοσίευση φωτογραφιών όπου οι «εθνικισταί» εμφανίζονται μασκαρεμένοι με το σκοτεινότερο λευκό που υπήρξε ποτέ: το τρομοκρατικό λευκό της στολής της Κου Κλουξ Κλαν. Οι μάσκες όμως έχουν πέσει από καιρό, παρότι τα αποκαλυπτήρια δεν επηρέασαν τη συνείδηση των οπαδών της Χ.Α.
Το άλλοθι της άγνοιας ή της παραπλάνησης δεν δικαιούται να το επικαλεστεί κανείς. Ούτε καν αυτοί που, παρά τα όσα έγιναν γνωστά για τους πατέρες της εγκληματικής οργάνωσης (ένα απεχθές κράμα Χίτλερ και Παπαδόπουλου), για την πολύχρονη βίαιη δράση της (όχι μόνο κατά μεταναστών) και τη διασύνδεσή της με ό,τι φασιστικότερο υπάρχει σε Ευρώπη και Αμερική, συνεχίζουν να πιστεύουν ότι η Χ.Α. είναι μια μόλις χθεσινή υπόθεση, μια μάλλον αφομοιώσιμη παράπλευρη συνέπεια των μνημονίων, και όχι το πλέον αποχαλινωμένο, ανενδοίαστο και εξαγριωμένο αποκρυστάλλωμα της ελληνικής ακροδεξιάς.
«Για τον κοινοβουλευτικό μας βίο η εκλογή νεοναζί βουλευτών αποτελεί ορόσημο», γράφει ο Κωστής Παπαϊωάννου, πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και πρώην πρόεδρος του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας, στο βιβλίο του «Τα “καθαρά χέρια” της Χρυσής Αυγής - Εφαρμογές ναζιστικής καθαρότητας» («Μεταίχμιο», 2013). Ομως, «δεν ήρθε από τον ουρανό, δεν είναι θεϊκή τιμωρία, φυσικό φαινόμενο ή αδιερεύνητο καπρίτσιο της μοίρας». Η άνοδός της είναι «κρίκος μιας εξέλιξης που συντείνει στον εκφασισμό κοινωνίας και κρατικών μηχανισμών».
Βαριές κουβέντες; Υπάρχουν και βαρύτερες, στο ίδιο βιβλίο. Και το βάρος τους είναι η σκληρή αλήθεια τους: «Μας λένε ότι για να ανακοπεί η ισχύς της Χ.Α. το κράτος λαμβάνει μέτρα αντιμετώπισης των παραγόντων που την ενισχύουν και αυτά τα μέτρα δεν μπορεί παρά να είναι μέτρα έκτακτης ανάγκης. Ετσι όμως το κράτος ακολουθεί τη γραμμή της Χ.Α. για να περιορίσει τη δύναμή της. [...]

«Νομιμοποίηση» της φτώχειας...

του Τακη Κατσιμαρδου, απο το Εθνος...
«Νομιμοποίηση» της φτώχειας
Συνήθως όσοι βιώνουν γεγονότα και καταστάσεις δεν αντιλαμβάνονται αμέσως τυχόν ιστορικές διαστάσεις τους. Ετσι, για παράδειγμα, όταν άρχιζαν τα μνημονιακά χρόνια πολλοί κάγχαζαν, σχεδόν, με τις προειδοποιήσεις ότι η κρίση χρέους στη χώρα μας πληροί όλες τις προϋποθέσεις ώστε να μεταλλαχθεί σε ανθρωπιστική κρίση.
Το απάνθρωπο, κυριολεκτικά, πρόσωπο των πολιτικών λιτότητας δεν προβάλλει, πλέον, μόνο μέσα από καθημερινές ατομικές, ομαδικές και συλλογικές τραγωδίες. Αποτυπώνεται και σε κάθε είδους στατιστικά στοιχεία. Οπως αυτά που βλέπουν το φως τις τελευταίες μέρες για τη φτώχεια και την εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού. Επιπλέον, απ' όλα τα σχετικά στοιχεία προκύπτει ότι το τσουνάμι της φτωχοποίησης βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Στις συνθήκες αυτές το μέγιστο, φυσικά, είναι ο περιορισμός των καταστροφών, η άμεση αντιμετώπιση των συνεπειών και η αποκατάσταση ενός αξιοπρεπούς κοινωνικού κράτους. Με την ανατροπή των πολιτικών λιτότητας κι όχι με φιλανθρωπίες και ρητορείες για δήθεν μέριμνα υπέρ «ευπαθών και ευάλωτων ομάδων». Θύμα ή υποψήφιο θύμα είναι, πια, η μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας.
Σε ένα άλλο επίπεδο, εξίσου εξοντωτικό με τα προγράμματα λιτότητας, αναπτύσσεται και η «ιδεολογικοποίηση» της φτωχοποίησης. Αρχικώς εκδηλώθηκε με πολλούς τρόπους για την «ασωτία» του παρελθόντος («μαζί τα φάγαμε» και τα συναφή). Κατόπιν διανθίστηκε με κηρύγματα για «ενάρετο βίο» («ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας, με δανεικά κλπ.»).
Τώρα επιχειρείται, μέσα από διάφορους διαύλους χειραγώγησης -συνειδητά ή όχι, αδιάφορο-, να νομιμοποιηθεί η φτώχεια στις αντιλήψεις και τις συνειδήσεις. Να θεωρηθεί ως φυσιολογική και αναγκαία η δραματική πτώση του βιοτικού επιπέδου. Οι αποδοχές πείνας να γίνουν δεκτές ως «φυσιολογικός μισθός», οι συντάξεις - φαντάσματα ως «κανονικότητα», το κοινωνικό κράτος, γενικώς, ως «πολυτέλεια», το δημόσιο αγαθό περίπου ως «αμαρτία» και «απαγορευμένος καρπός».

Λαϊκισμός ΚΑΙ «λαϊκισμός»...

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ποιοι αριθμοί, ποια αθροίσματα, είναι τα απαραίτητα για να σε προφυλάξουν από την κατηγορία του λαϊκιστή. Φαντάζομαι πως είναι πάνω κάτω τα ίδια που ορίζουν τις ενδημίες και τις επιδημίες. Αν έχουν αυτοκτονήσει πενήντα λόγω κρίσης κι εσύ αυτό το ορίσεις ως κανόνα, τότε είσαι λαϊκιστής.
Αν ο αριθμός ξεπεράσει το ψυχολογικό όριο των 654, τότε δεν είσαι. Αν πεθάνουν από αναθυμιάσεις τρεις με κομμένο ρεύμα κι εσύ φωνάξεις πως φταίει η κρίση και ο κυνισμός της εξουσίας, είσαι λαϊκιστής. Αν πεθάνουν από 227 και πάνω, τότε μόνο αποκτάς ένα μικρό δικαίωμα να γενικεύσεις. Απλά είναι τα πράγματα. Δεν παίζουμε με τους αριθμούς. Γι' αυτό υπάρχουν, για να υπολογίζουμε και να συγκρίνουμε. Κάτι σαν το όριο της φτώχειας. Αν από τα 440 ευρώ τον μήνα, περάσεις στα 634, αλλάζεις κόσμο. Από τους χαμένους, στους κερδισμένους. Στατιστικώς, σου απαγορεύεται να γκρινιάζεις. Ολα αυτά είναι όρια και γραμμές θεόσταλτες, τυπωμένες στις πλάκες του Μωυσή, δεν επιτρέπεται να αμφισβητηθούν ούτε από φτωχά μυαλά που δεν έχουν κουκούτσι οικονομικής σκέψης, ούτε από «φωνακλάδες» και ρομαντικούς που αγνοούν τη διάταξη των γραναζιών που κινούν τον κόσμο.
Συμφωνώ, πως τα επί μέρους, τα σποραδικά, τα τυχαία, τα άτυχα, τα λιμά των πιθανοτήτων, θα πρέπει να αναλύονται στις διαστάσεις τους. Αυτό όμως δεν ακυρώνει το γεγονός. Δεν το υποβιβάζει σε δευτερεύοντα θάνατο ή σε δευτερεύουσα φτώχεια. Και δεν είμαστε όλοι κομματικά στελέχη ούτε σιτιζόμαστε από κομματικά κονδύλια για να έχουμε όφελος από τη δημιουργία κλίματος.
ΑΝ ΔΕΝ φωνάξεις στον πρώτο θάνατο, αν δεν φωνάξεις στον δεύτερο, στον εκατοστό θα είναι αργά για να συμμαζέψεις οτιδήποτε. Δεν γίνεται να λειτουργούμε σαν Στατιστική Υπηρεσία. Να προσαρμόζουμε, την αγωνία, το αίσθημα, το όνειρο, την αντίδραση, by the book.

«Η χρεωμένη Ευρώπη αναπαράγει τα δικά μας λάθη»...

του Rafael  Correa  , σε μεταφραση της Κορίνας   Βασιλοπούλου απο το monde-diplomatique.gr
Σε μια διάλεξή του στη Σορβόνη, στις 6 του περασμένου Νοεμβρίου, ο πρόεδρος του Εκουαδόρ, Ραφαέλ Κορέα, εγκάλεσε τους Eυρωπαίους ομολόγους του ως προς τον τρόπο που χειρίζονται την κρίση χρέους. Αυτός, όπως πιστεύει, χαρακτηρίζεται από μία και μοναδική εμμονή : να εξασφαλιστούν τα συμφέροντα των τραπεζών. Εδώ μας δίνει μια αναλυτική προσέγγιση του σκεπτικού του.

Εμείς οι Λατινοαμερικάνοι είμαστε ειδικοί στις κρίσεις. Όχι γιατί ίσως είμαστε πιο έξυπνοι από τους άλλους, αλλά γιατί τις έχουμε ζήσει όλες. Ο τρόπος που τις χειριστήκαμε μάλιστα ήταν τραγικός, διότι είχαμε μία και μόνη προτεραιότητα : να διασφαλίσουμε τα δικαιώματα του κεφαλαίου, έστω κι αν αυτό σήμαινε ότι η περιοχή θα βυθιζόταν σε μια μακροχρόνια κρίση χρέους. Σήμερα, παρατηρούμε με ανησυχία την Ευρώπη να ακολουθεί με τη σειρά της τον ίδιο δρόμο.
Τη δεκαετία του 1970, οι χώρες της Λατινικής Αμερικής μπήκαν σε μια κατάσταση εντατικής εξωτερικής χρέωσης. Η επίσημη ιστορία δηλώνει ότι η κατάσταση αυτή προέκυψε από τις πολιτικές « ανεύθυνων » κυβερνήσεων και τις συσσωρευμένες ανισότητες του μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης που υιοθετήθηκε στην ήπειρο μετά τον πόλεμο : τη δημιουργία, δηλαδή, μιας βιομηχανίας ικανής να παράγει τοπικά τα προϊόντα που εισάγονταν ή, άλλως, την « εκβιομηχάνιση δια της υποκατάστασης των εισαγωγών ».
Αυτή η εντατική χρέωση στην πράξη προωθήθηκε –και μάλιστα επιβλήθηκε– από τους διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς. Η υποτιθέμενη λογική τους υπαγόρευε ότι, χάρη στη χρηματοδότηση προγραμμάτων υψηλής αποδοτικότητας, τα οποία αφθονούσαν εκείνη την εποχή στις χώρες του τρίτου κόσμου, θα φτάναμε στην ανάπτυξη, ενώ τα κέρδη από αυτές τις επενδύσεις θα επέτρεπαν την αποπληρωμή του συσσωρευμένου χρέους.

Ροη αρθρων