Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

«Ελεγχόμενη χρεοκοπία» – Λεξικό Ψεμάτων...

Χωρις χρεος, χωρις ευρω...
Τι σημαίνει αυτή η φράση «ελεγχόμενη χρεοκοπία», η οποία είναι σε όλα τα δελτία ειδήσεων σήμερα; Ακούγεται τόσο λογικό. Νομίζω ότι είναι άλλη μια καταχώρηση στο λεξικό ψεμάτων.
Όταν οι τράπεζες και οι ειδήμονες λένε ελεγχόμενη, εννοούν ελεγχόμενη από τις τράπεζες. Όχι για την Ελλάδα ή τους Έλληνες ή τους Πορτογάλους ή τους Ιρλανδούς.
Η Ελλάδα πρόκειται να χρεοκοπήσει. Όλοι το παραδέχονται τελικά αυτό αφού το αρνούνταν κατηγορηματικά τόσο καιρό. Η γυμνή αλήθεια είναι ότι η ελληνική οικονομία δεν αναπτύσσεται αρκετά γρήγορα ώστε να υπάρχει η παραμικρή ελπίδα ακόμα και να συμβαδίσει με τα χρέη της και τους τόκους τους. Τα χρέη τους συσσωρεύονται γρηγορότερα από ό, τι η οικονομία τους αναπτύσσεται. Στην πραγματικότητα, η ελληνική οικονομία σχεδόν έχει σταματήσει να αναπτύσσεται – λιγότερο από 1% στην καλύτερη περίπτωση.Έτσι, το «ελεγχόμενο» σχέδιο είναι να δοθούν στην Ελλάδα δάνεια για να παραταθεί ο χρόνος πριν τα μαθηματικά των σύνθετων επιτοκίων και η συστελλόμενη οικονομία καλύψουν τη διαφορά. Σε αυτό το διάστημα το σχέδιο είναι να πληρωθούν κομμάτια του κεφαλαίου με την πώληση οργάνων. Οργάνων του κράτους: Ένα λιμάνι εδώ, ένα τηλεφωνικό σύστημα εκεί. Ο ψαράς πουλάει τη βάρκα και τα δίχτυα του για να καθαρίσει τα χρέη του. Και μετά τι; Ε, μετά, γίνεται τροφή για τον τοκογλύφο και την αγορά χαμηλόμισθης εργασίας.
Όμως, «απωθώντας» το αναπόφευκτο εγείρει το ερώτημα – γιατί το αναβάλουμε; Ποιος ωφελείται από την αναβολή; Εάν η Ελλάδα πρόκειται να χρεοκοπήσει γιατί να μην το κάνει νωρίτερα, αφού εν τω μεταξύ οι Έλληνες υποφέρουν από μαζική βία μέσα στον κοινωνικό τους ιστό και για ποιο λόγο; Σίγουρα όχι για να αποφευχθεί η χρεοκοπία. Γνωρίζουμε ήδη ότι πρόκειται να συμβεί. Είναι απλώς θέμα του πότε θα συμβεί. Επομένως, γιατί αργότερα; Ποιος ωφελείται;
Η απάντηση είναι, οι τράπεζες. Ιδιαίτερα οι τράπεζες της Γαλλίας και της Γερμανίας. Θα ήθελαν την αναβολή της χρεοκοπίας έτσι ώστε όσο περνάει ο καιρός να βελτιώνεται η ευρύτερη οικονομική τους κατάσταση και να είναι σε καλύτερη θέση να δεχθούν τις όποιες απώλειες θα προέρχονται από μια ενδεχόμενη ελληνική χρεοκοπία. Αν αναβληθεί για αρκετό διάστημα τότε δε θα υπάρξουν καθόλου απώλειες. Το οποίο ακούγεται λογικό – για τις τράπεζες. Όμως, ενώ η καθυστέρηση αγοράζει χρόνο, στην κυριολεξία, για τις τράπεζες ώστε να βελτιώσουν την γενικότερη κατάστασή τους, το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει στην Ελλάδα και τον ελληνικό λαό. Όσο περισσότερο παρατείνουν την χρεοκοπία, τόσο περισσότερο αγωνίζονται να ξεπληρώσουν τα χρέη που τους συνθλίβουν, και των οποίων την πληρωμή θα πρέπει να αθετήσουν τελικά, τόσο χειροτερεύει η ευρύτερη κατάστασή τους. Έτσι, το σενάριο του ‘’περιμένω και κινούμαι αργά’’ κάθε άλλο παρά ελεγχόμενο και ομαλό είναι για τον ελληνικό λαό.
Και πάλι θα ρωτήσω, γιατί υποστηρίζεται αυτό το αργό, «ελεγχόμενο», βασανιστήριο της Ελλάδας;
Νομίζω ότι η απάντηση είναι ότι για όσο χρονικό διάστημα το σχέδιο της «ελεγχόμενη χρεοκοπίας», μπορεί να επιβληθεί στους Έλληνες παρέχεται στις τράπεζες μια πολύ νόστιμη προοπτική εκποίησης περιουσιακών στοιχείων ενός ολόκληρου έθνους.
Επειδή αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει στην Ελλάδα. Αυτό που η «ελεγχόμενη» χρεοκοπία παρέχει είναι ένα παράθυρο ευκαιρίας ώστε τα αρπακτικά –οικονομικοί παίχτες, να μπορέσουν να μαδήσουν την Ελλάδα και στο μέλλον, ίσως, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία επίσης, από όλα όσα θα ήταν αδύνατο να αποκτήσουν οι τράπεζες σε οποιαδήποτε άλλη περίσταση.
Εάν έχεις μια επιχείρηση και να αντιμετωπίζεις πρόβλημα κάνεις αίτηση για την προστασία της πτώχευσης. Δηλαδή, προστατεύεις τα περιουσιακά σου στοιχεία από τα αρπακτικά, ενώ προσπαθείς να ξεδιαλύνεις τα χρέη σου, σταματάς να πληρώνεις αυτά που δεν μπορείς, κάνεις συμφωνίες για να πληρώσεις κάποιο μικρό ποσοστό από κάθε χρέος και στη συνέχεια να αναδύεσαι καθαρός αλλά ‘υπό επιτήρηση’. Αυτό ακριβώς είναι που αρνείται να δώσει στην Ελλάδα και τους Έλληνες η κυβέρνησή τους. Το σχέδιο της «ελεγχόμενης χρεοκοπίας», είναι να κρατηθεί η Ελλάδα έξω από την προστασία της πτώχευσης, να συνεχίσει να πληρώνει, να κρατηθεί το έθνος σε μια κατάσταση ημι-αναρχίας και πανικού με φαινομενικά καμία διέξοδο από αυτό το χάος – πέρα από το ξεπούλημα σε τιμές ευκαιρίας όποιου πράγματος γυαλίσει στους πιστωτές – για την όσο το δυνατόν περισσότερο.
Αυτό είναι πολύ ελεγχόμενο, αν είσαι μια από τις τράπεζες. Δε χάνεις τίποτα. Οι φορολογούμενοι στην Ελλάδα και στα δικά σας κράτη χάνουν επειδή παραλαμβάνουν τον λογαριασμό της συντήρησης του βασανιστηρίου μέσα από ατέλειωτες διασώσεις. Οι φορολογούμενοι είναι σαν τον βοηθό του βασανιστή που δουλειά του είναι να αναβιώσει το θύμα με ένα ποτήρι νερό, ώστε να μπορούν να το βασανίσουν λίγο περισσότερο. Οι επιχειρήσεις διάσωσης δε λύνουν τίποτα για την Ελλάδα, αλλά χρησιμεύουν αξιοθαύμαστα για τη διατήρηση της παρούσας κατάστασης «είμαστε ανοικτά για λεηλασίες».
Σε αυτή την ανυπεράσπιστη κατάσταση μπορείς να απογυμνώσεις το ενεργητικό της χώρας για όσο χρονικό διάστημα η τοπική κυβέρνηση μπορεί να κρατήσει το καπάκι πάνω από μια ολοκληρωτική εξέγερση.
Και το καλύτερο από όλα, στο τέλος αυτής της διαδικασίας, θα έχεις μια κατεστραμμένη οικονομία, με αποδυναμωμένους ανθρώπους που θα δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, χωρίς εργατική νομοθεσία για την προστασία τους – αφού όλα αυτά τα ενοχλητικά πράγματα θα έχουν παραμεριστεί στα όνομα της λιτότητας – και θα είσαι επίσης ο νέος ιδιοκτήτης όλων των περιουσιακών στοιχείων, του λαού, και του έθνους που κάποτε τους ανήκαν.
Δεν είναι μόνο το ότι θα καταλήξεις με ένα απόλυτα συγκαταβατικό έθνος και εργατικό δυναμικό, αλλά έχοντας ένα τέτοιο καταπτοημένο και νικημένο μέρος τόσο κοντά θα χρησιμεύσει ως ένα υπέροχο εργαλείο πίεσης για ξερίζωμα κάθε «περιοριστικής» και «άκαμπτης» εργατικής νομοθεσίας και πρακτικής στις γειτονικές χώρες. Και δεδομένου ότι είναι σαφές ότι για αυτό ακριβώς μιλάει το ΔΝΤ όταν αναφέρεται στο σχέδιο για το μέλλον της Ευρώπης, δε γίνεται να μην δούμε ότι αυτό είναι τουλάχιστον μέρος της πρόθεσής της «ελεγχόμενης χρεοκοπίας».
Πηγή.

Ανάπηρη κυριαρχία

Κιμπι...
Ας υποθέσουμε ότι οι άσπονδοι γείτονές μας αποφασίζουν να μας κηρύξουν πόλεμο. Στα ανατολικά θαλάσσια και χερσαία σύνορά μας συγκεντρώνονται δυνάμεις, οι ηγέτες των γειτόνων ετοιμάζουν χερσαίες εισβολές, ναυτικές αποβάσεις και αεροπορικές επιδρομές.
Η κυβέρνηση της χώρας κηρύσσει επιστράτευση, η ηγεσία του στρατού προετοιμάζει τις δυνάμεις της,
γεμίζει τις δεξαμενές των καυσίμων της, τα ντεπόζιτα των οχημάτων της, των αεροσκαφών και των πολεμικών πλοίων της, φισκάρει τις αποθήκες με πολεμοφόδια.
Το υπουργείο Άμυνας πραγματοποιεί έκτακτες και χωρίς διαγωνιστικές διαδικασίες παραγγελίες κάθε είδους υλικού αναγκαίου για την αποτροπή της επικείμενης επίθεσης στη χώρα. Ο προϋπολογισμός του υπουργείου και του στρατού βγαίνει εκτός ελέγχου. Κι ενώ πολίτες και ένστολοι βρίσκονται σε πατριωτικό οίστρο, ενώ οι μηχανές ερπυστριοφόρων, τεθωρακισμένων, F16 και φρεγατών, ακόμη και των ημιτελών υποβρυχίων μουγκρίζουν, ξαφνικά όλα παγώνουν.
Ένα «STOP» ακυρώνει τα πάντα. Ο επίτροπος που εποπτεύει το υπουργείο Άμυνας, ο οποίος με τη σειρά του επιτηρείται από τον αντίστοιχο κομισάριο, εντεταλμένο της τρόικας και υπόλογο στους προϊσταμένους του ειδικού λογαριασμού στον οποίο ουσιαστικά συγκεντρώνεται κάθε υποψία ρευστού που διαθέτει η χώρα, διαμηνύει προς την κυβέρνηση ότι η ηγεσία του υπουργείου Άμυνας παραβίασε το «μνημόνιο δημοσιονομικής πειθαρχίας» που τη δεσμεύει.
Η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία πρέπει να εκπαραθυρωθεί και κάθε ευρώ που δαπανήθηκε πρέπει να επιστραφεί ή να περικοπεί αυτομάτως από τις υπόλοιπες δαπάνες. Η άμυνα της χώρας αναβάλλεται. Μόνη δημοσιονομικά ορθή επιλογή είναι η αμαχητί παράδοσή της στους εισβολείς γείτονες.
Οι οποίοι, ως διάδοχοι στην κυριαρχία επί της ελληνικής επικράτειας, κληρονομούν μαζί με τη χώρα και τις υποχρεώσεις της έναντι των πιστωτών. Η μόνη πατρίδα που αναγνωρίζουν οι πιστωτές είναι η Πίστη (η τραπεζική) και το μόνο σύνορο το γκισέ ή το dealing room της τράπεζας...


Μπορεί να ακούγεται ακραίο, αλλά μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης όπως ο πόλεμος είναι το στοιχειώδες μέτρο για το ποιος ασκεί την κυριαρχία σε ένα κράτος. Κυρίαρχος είναι ακριβώς αυτός που έχει την ισχύ να επιβάλλει την κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Και στην περίπτωση του φανταστικού πολέμου μας, προφανώς είναι αυτός που επιλέγει αν η χώρα θα αμυνθεί ή θα παραδοθεί αμαχητί, είτε τα κριτήριά του προκύπτουν από τον οικονομικό «ορθολογισμό» της υπεράνω όλων εξυπηρέτησης του χρέους είτε προκύπτουν από πολύ πιο ευτελείς, ιδιοτελείς σκοπούς. Εν προκειμένω, κυρίαρχοι είναι οι πιστωτές.


Άλλωστε, αυτή η χώρα έχει μια αμιγή και μακρόχρονη εμπειρία εκχώρησης κυριαρχίας. Τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο που επιβλήθηκε το 1897 από τους πιστωτές-συμμάχους, ακριβώς ως συνέπεια του ελληνοτουρκικού πολέμου, και καθόρισε την έκβαση όλων των ελληνικών πολεμικών και πολιτικών περιπετειών μέχρι και τη δεκαετία του ’30.
Είναι ένα ερώτημα, για παράδειγμα, πόσο διαφορετική θα μπορούσε να είναι η έκβαση της Μικρασιατικής Εκστρατείας αν οι σύμμαχοι -που την ενθάρρυναν για να την υπονομεύσουν τελικά- δεν ήταν οι ίδιοι οι πιστωτές της χώρας (Άγγλοι, Γάλλοι, Ιταλοί, Αυστριακοί, Γερμανοί, Ρώσοι).
Και πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα από τη στιγμή που ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος των πιστωτών -εγκατεστημένος συμβολικά δίπλα στο σημερινό Προεδρικό Μέγαρο, τότε παλάτι του Διαδόχου, ο οποίος προέλαυνε άλλοτε πρόθυμος, άλλοτε απρόθυμος στα πολεμικά πεδία- μοιραζόταν την άσκηση της κρατικής κυριαρχίας με έναν βασιλικό οίκο και μια πολιτική ηγεσία που επί μια δεκαετία πολέμων διχαζόταν ανάμεσα στις πολεμικές πτέρυγες των πιστωτών.


Πόσο διαφορετικό είναι αυτό που συμβαίνει σήμερα; Ο πατέρας της πολιτικής φιλοσοφίας και επιστήμης, ο Τόμας Χομπς, τρεις αιώνες πριν ολοκληρωθεί η διαμόρφωση των εθνικών κρατών στην Ευρώπη που λίγο πολύ αντιστοιχούν στη σύγχρονη πολιτική της γεωγραφία, περιέγραψε με ακρίβεια τις προϋποθέσεις και τους όρους άσκησης της κυριαρχίας σε μια πολιτική κοινότητα στον εμβληματικό «Λεβιάθαν» του.
Ο κυρίαρχος, είτε είναι αυταρχικός μονάρχης, είτε μια ολιγαρχία βασισμένη στον φόβο των υπηκόων, είτε ένας αιρετός ηγέτης που έχει τη συναίνεση της λαϊκής πλειοψηφίας, διαχειρίζεται την κυριαρχία του ως ένα αδιαίρετο σύνολο.
Δεν έχει την πολυτέλεια να την ασκήσει «α λα καρτ», εκχωρώντας ένα μέρος της σε άλλο πόλο εξουσίας, και, πολύ περισσότερο, σε μια αλλότρια δύναμη, στον κυρίαρχο μιας άλλης χώρας ή μιας άλλης διακρατικής ένωσης. Κάθε τέτοια, υποτίθεται μερική, εκχώρηση -όπως με γλαφυρότητα περιγράφει ο Χομπς στο απόσπασμα από τον «Λεβιάθαν» που παρατίθεται δίπλα- σημαίνει «ξήλωμα του πουλόβερ». Ολική κατάλυση της κυριαρχίας του.


Ο ισχυρισμός ότι η δημοσιονομική επιτήρηση που επιβάλλουν οι δανειστές της χώρας μέσα από τα αλλεπάλληλα επίπεδα «εθνικής» και «κοινοτικής» εποπτείας είναι το «μικρότερο κακό» εν όψει ενός μεγάλου οφέλους, εκτός από ψευδαίσθηση είναι και πολιτική απάτη.
Ο Χομπς περιγράφει τον «Λεβιάθαν», την πολιτική κοινότητα, σαν έναν τεχνητό άνθρωπο, του οποίου τα μέλη και τα επί μέρους όργανα είναι τα αλληλένδετα στοιχεία του κοινωνικού σώματος: οι πολίτες, ο δημόσιος και ιδιωτικός πλούτος, οι κρατικοί λειτουργοί, το δίκαιο, οι επί μέρους εξουσίες, ο στρατός, οι δυνάμεις ασφαλείας, οι συλλογικές ενώσεις των πολιτών.
Αλλά, «η κυριαρχία αποτελεί την τεχνητή ψυχή αυτού του τεχνητού ανθρώπου, εμφυσώντας ζωή και κίνηση σ’ ολόκληρο το σώμα». Όταν, λοιπόν, η ψυχή αυτού του ήδη απεχθούς, πλην αναγκαίου για την ύπαρξη της πολιτικής κοινότητας, τεχνητού ανθρώπου αντικαθίσταται από την ψυχή ενός alien, τι έχουμε; Ένα τέρας του Φρανκενστάιν.
Και μάλιστα στην εκδοχή της παρωδίας του Μελ Μπρουκς, όπου ο κοπτορράπτης-χειρουργός εγκαθιστά λάθος εγκέφαλο στο υπό κατασκευή τέρας, επειδή ο βοηθός του έκλεψε από την τράπεζα εγκεφάλων (!) το μυαλό ενός Abnormal (= ανώμαλος), νομίζοντας ότι απλώς ονομάζεται Aby Normal…


Ακόμη κι αν κανείς είναι τόσο αφελής ώστε να πιστεύει ότι ο κατακερματισμός της (εθνικής, λαϊκής, κρατικής) κυριαρχίας είναι ένα αναπόφευκτο μεταβατικό στάδιο για την ανάκτηση και την επανασυγκόλλησή της, όσα προβλέπονται ήδη στα ψιλά γράμματα των μνημονίων, όσα εξευτελιστικά περιγράφονται στους γερμανικής έμπνευσης μηχανισμούς του «ειδικού λογαριασμού» και, πολύ περισσότερο, όσα ζοφερά διαδραματίζονται μεταξύ Βρυξελλών και Βερολίνου τα τελευταία εικοσιτετράωρα προμηνύουν όχι απλώς την άλωση της ελληνικής κρατικής κυριαρχίας, αλλά την κατάλυσή της.


Το πολιτικό πείραμα της δισυπόστατης κυριαρχίας, μοιρασμένης ανάμεσα σε πανίσχυρους πιστωτές και αποδυναμωμένους εγχώριους πολιτικούς εκπροσώπους, θα έχει την τύχη του οικονομικού πειράματος της μείωσης του τερατώδους χρέους μέσω της αύξησής του.
Τα αδιέξοδα στα οποία έχουν περιέλθει οι νέοι κυρίαρχοι του ελληνικού προτεκτοράτου, οι εταίροι-πιστωτές, συζητώντας λύσεις υψηλού κόστους για να «κοντύνουν» το χρέος, θα εμφανιστούν πολλαπλάσια στο πεδίο της πολιτικής κυριαρχίας. Η επιλογή να καταστήσουν το χρέος, αυτή την τεράστια φούσκα, απόλυτο κριτήριο άσκησης της κυριαρχίας τους ουσιαστικά αποτελεί ομολογία ότι και οι ίδιοι έχουν εκχωρήσει την κυριαρχία τους στις αγορές.
Αυτές είναι ο απόλυτος «μετρητής» και ρυθμιστής του χρέους, οι ίδιες είναι ο κυρίαρχος των χρεωμένων κρατών. Αλλά οι αγορές, διεσπαρμένες στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, κατακερματισμένες σε χιλιάδες κερδοσκοπικά χαρτοφυλάκια, ποσώς ενδιαφέρονται για τη διατήρηση του ενιαίου και αδιαίρετου της κυριαρχίας σε κάθε κράτος-προτεκτοράτο χρέους.
Η εμπειρία του ΔΝΤ -παγκόσμιου εγγυητή των αγορών δημοσίου χρέους- είναι άκρως διδακτική. Στις περισσότερες περιπτώσεις, το «εξυγιαντικό» πέρασμά του από τις υπερχρεωμένες χώρες συνοδεύτηκε από πολιτικό και κοινωνικό χάος, από διάλυση της κρατικής κυριαρχίας, ακόμη και από εμφυλίους.


Το σπέρμα της καταστροφής είναι ήδη εδώ. Και δεν είναι διόλου βέβαιο ότι θα είναι «δημιουργική», όπως συνήθως είναι οι καταστροφές του καπιταλιστικού μας σύμπαντος. Ή, θα είναι τόσο «δημιουργική» όσο ο φανταστικός πόλεμος που περιγράψαμε στην αρχή. Η κατάλυση της κυριαρχίας ξεκινά από ανώδυνα, προς το παρόν, συμπτώματα.
Από δικαστικές Αρχές που αρνούνται τη συνταγματικότητα των μέτρων, από τον υποβόσκοντα πόλεμο των εξουσιών, από την άρνηση των δήμων (κι αυτοί κράτος είναι, κυριαρχία ασκούν) να εφαρμόσουν αποφάσεις της κεντρικής διοίκησης. Αλλά, το πόσο μακριά θα φτάσει αυτή η ανωμαλία δεν μπορούμε να το φανταστούμε.
Οι νέοι κυρίαρχοι της χώρας, οι πιστωτές, νομίζουν ότι δένουν τον γάιδαρό τους εξασφαλίζοντας την ψήφιση ενός νομοσχεδίου. Αλλά η πραγματική τους κυριαρχία θα δοκιμαστεί όταν χρειαστεί να εφαρμόσουν το καθένα από τα μέτρα -να εισπράξουν τον φόρο, να απαλλοτριώσουν τα δημόσια αγαθά- και θα χρειάζονται δίπλα τους έναν στρατό, μια δύναμη επιβολής της κυριαρχίας τους.

Εκτός αν έχουν αποφασίσει να το κάνουν κι αυτό: να ολοκληρώσουν την ημιτελή κυριαρχία τους με μια στρατιωτική εισβολή, με τη μετεξέλιξή τους σε κανονική δύναμη κατοχής της χώρας. Χλομό, αλλά τα έχουμε δει όλα για να το αποκλείουμε…



ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

Και επειδή, αν τα ουσιώδη δικαιώματα της κυριαρχίας… καταργηθούν, η πολιτική κοινότητα διαλύεται και ο άνθρωπος επιστρέφει στην κατάσταση και στη δυστυχία του πολέμου με κάθε άλλον… το λειτούργημα του κυρίαρχου συνίσταται στην ολοκληρωτική διατήρηση αυτών των δικαιωμάτων. Είναι συνεπώς ενάντιο στο καθήκον του, πρώτον, να μεταβιβάσει ή να αποποιηθεί οποιοδήποτε από αυτά. Διότι όποιος εγκαταλείπει τα μέσα εγκαταλείπει και τους σκοπούς. Και όποιος εγκαταλείπει τα μέσα, στο μέτρο που είναι κυρίαρχος, ομολογεί ότι και ο ίδιος υπόκειται στο θετικό δίκαιο και αποκηρύσσει την εξουσία να απονέμει δικαιοσύνη ως υπέρτατος κριτής, να κηρύσσει πόλεμο ή να συνάπτει ειρήνη αυτοδίκαια, να κρίνει τι είναι αναγκαίο για την πολιτική κοινότητα, να επιβάλλει φόρους και να κηρύσσει επιστράτευση όποτε και για όσο κρίνει αναγκαίο η συνείδησή του, να ορίσει αξιωματούχους και λειτουργούς στον πόλεμο και στην ειρήνη, να διορίζει δασκάλους και να εξετάζει ποιες διδασκαλίες είναι σύμφωνες ή αντίθετες με την προστασία, την ειρήνη και την ωφέλεια του λαού.



Thomas Hobbes, «Λεβιάθαν, ή ύλη, μορφή και εξουσία μιας λαϊκής και εκκλησιαστικής πολιτικής κοινότητας»

(Ελεύθερος Σκοπευτής, Επενδυτής, 24/11/2012)

Η διάλυση των δήμων...

Του Δημητρη Παπαχρηστου απο το Εθνος...
Η διάλυση των δήμων
Με το σχέδιο «Καποδίστριας» έγινε η αρχή της μερικής διάλυσης της Αυτοδιοίκησης και τώρα με το σχέδιο «Καλλικράτης» ολοκληρώνεται. Δεν είναι άγνωστοι οι λόγοι για την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει οι δήμοι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Η διαφθορά δεν έγινε μόνο στη διαπλεκόμενη κορυφή της κυβερνητικής πυραμίδας, αλλά λειτούργησε διαβρωτικά μέσα στην κοινωνία και στον καθένα ξεχωριστά, αλλά απ' ό,τι αποδείχθηκε σε μεγάλο βαθμό πέρασε στους δήμους και στις ελάχιστες κοινότητες, όπου οι δημοκρατικοί άρχοντες και οι λεγόμενοι «βλαχοδήμαρχοι» επέδειξαν δεξιοτεχνία και μεγάλες ικανότητες προς τούτο...
Στήθηκαν χιλιάδες δημοτικές επιχειρήσεις, προσελήφθησαν χιλιάδες «ημέτεροι», εν πολλοίς αργόσχολοι, αυξήθηκαν τα χρέη, η κεντρική διοίκηση αδυνατεί να χρηματοδοτήσει τους δήμους και τα ευρωπαϊκά προγράμματα μένουν στα χαρτιά.
Τώρα τι γίνεται; Από τη στιγμή που οι συγχωνεύσεις έχουν δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από πριν. Η υγεία των κατοίκων και η Παιδεία βρίσκονται σε μεγάλη δοκιμασία, τα τοπικά Κέντρα Υγείας σχεδόν καταργούνται διά της συγχωνεύσεως, τα σχολεία κλείνουν στα χωριά και οι μαθητές μεταφέρονται με λεωφορεία και ταξί, διανύοντας μεγάλες αποστάσεις στις μεγαλύτερες πόλεις.
Τα μέτρα που θέλουν να πάρουν οι συγκυβερνώντες είναι πρόχειρα, εμβαλωματικά και ισοπεδωτικά. Το υπουργείο Μεταρρύθμισης από τη μία ζητάει την απογραφή των υπαλλήλων, των οποίων τα ονόματα οι δήμαρχοι αρνούνται να δώσουν και από την άλλη δείχνει τη σπάθα των απολύσεων, εν μέσω κρίσης, που έχει παραλύσει τους πάντες και τα πάντα και οι άνθρωποι βρίσκονται σε βαθιά κατάθλιψη.
Υπάρχουν πολλές δυνατότητες ενεργοποίησης των υπαλλήλων των δήμων, αρκεί η κεντρική κυβέρνηση και οι δήμαρχοι να εφαρμόσουν προγράμματα αναπτυξιακά και παραγωγικά.
Η Αυτοδιοίκηση είναι το κύτταρο της δημοκρατίας, έχει σχέση με τις τοπικές κοινωνίες και με την ιστορία της πατρίδας μας. Δεν μπορούν εδώ να εφαρμοστούν τα ευρωπαϊκά μοντέλα, είναι πολύ διαφορετική η χωροταξική δομή της χώρας μας, γι' αυτό και το σχέδιο «Καλλικράτης» δημιούργησε περισσότερα προβλήματα και σε πολλές πόλεις, όπως για παράδειγμα στο Βελβεντό, που δεν δέχεται να ενταχθεί στον Δήμο Σερβίων τριάντα χιλιόμετρα μακριά. Υπήρξε αυτοκέφαλος, όμως, δήμος, με παραγωγική ανάπτυξη και έχει δύο υγιείς συνεταιρισμούς, μήλων και ροδάκινων, που εξάγουν στις πρώην σοβιετικές χώρες και φέρνουν κέρδη.
Με τις καταλήψεις των δήμων δεν λύνεται το πρόβλημα, με την αναδιάταξη και αναθεώρηση του σχεδίου «Καλλικράτης» μπορούν να αφομοιωθούν οι εργαζόμενοι. Τα κενά υπάρχουν για να τα γεμίζουμε κι όχι να πέφτουμε μέσα.

Της μαύρης νύχτας...

του Παντελη Μπουκαλα απο την Καθημερινη...
Ωραία πράγματα. Πατριωτικά, φιλοχριστιανικά και φιλεργατικά. Χρυσαυγίτικα με τη βούλα. Σου λέει ο άλλος, ο μεγάλος, το στέλεχος: Πού να τρέχω εγώ νυχτιάτικα σε τέτοιες δουλειές, που και τη δυσκολία τους έχουν και τον κίνδυνό τους, και να βρεθώ από τη μια στιγμή στην άλλη υπόδικος όπως η μισή κοινοβουλευτική ομάδα;
Σωστά και φρόνιμα. Απλό λοιπόν το πρόβλημα, απλή και η λύση του.
Βήμα πρώτον. Τι δεν έχουμε στην Ελλάδα και το θέλουμε πολύ; Θέσεις εργασίας.
Βήμα δεύτερον: Τι έχουμε σε υπερεπάρκεια και δεν το θέλουμε καθόλου, γιατί κινδυνεύει να μολυνθεί το αίμα μας και να χαλάσει η ράτσα; Ξένους, αντίχριστους ξένους, μουσουλμάνους.
Βήμα τρίτον, ευθέως συνεπαγόμενον: Βρίσκουμε δυο-τρία άνεργα παλικάρια, τους κόβουμε μεροκάματο (άρα ιδού η επίλυση του προβλήματος ανεργίας), τους λέμε μερικά ωραία περί πατρίδος, Σταυροφοριών, μαρτύρων του χριστιανισμού και τα σχετικά και ρίχνουμε την ιδέα ότι θα ήταν χριστιανικότατο να καεί ένα αυτοσχέδιο τζαμί που ξεφύτρωσε στη μέση της πόλης...
Και κάπως έτσι κάποιοι εξωθούνται να γίνουν μπουρλοτιέρηδες «για του Χριστού την πίστη την αγία», δηλαδή για του κόμματος την ψηφοθηρία. Το ρεπορτάζ για τη σύλληψη στον Βόλο ενός νεαρού που «του εξασφάλιζαν μεροκάματο κι εκείνος διεκπεραίωνε “δουλειές” για το κόμμα», όπως έγραφε στην «Καθημερινή» της Πέμπτης ο Γιάννης Σουλιώτης, αποκάλυπτε (σε όσους δεν τη γνώριζαν ή δεν την υπέθεταν) άλλη μία από τις πτυχές της χρυσαυγίτικης δράσης: την εξαγορά συνειδήσεων και τη δημιουργία μισθοφόρων.
Ενα μεροκάματο εδώ, στο χωράφι κάποιου «φίλου», ένα νυχτοκάματο εκεί, μπράβος στο μαγαζί άλλου «φίλου» – ψιλοπράγματα. Ισα ίσα για να σε κρατούν αιχμάλωτο των σχεδιασμών τους, μια και δεν τους αρκεί να είσαι αιχμάλωτος των αναγκών σου ή της βλακώδους ιδεοληψίας σου.
Τάχα στήνει μηχανισμούς αλληλεγγύης η Χ.Α., τάχα βοηθάει γερόντισσες και γριούλες, τάχα μοιράζει φαγώσιμα.
Μίσος μοιράζει και δηλητήριο. Και ξύλο σε όποιον πάει κόντρα στη βαρβαρότητά της.
Και απειλές σε όσους έχουν ξένους στο προσωπικό τους. Ας τα θυμούνται αυτά όσοι εφιαλτικά ελαφρόμυαλοι στον γραπτό και τον ηλεκτρονικό Τύπο πάνε να την πλασάρουν και αυτήν (όπως λίγο πριν τον ΛΑΟΣ) σαν ένα ακίνδυνο κομμάτι του λάιφ στάιλ και του χαβαλετζίδικου σόου.

Το ψέμα Φούχτελ, ο καλλωπισμός του και η αλήθεια για την παραγωγικότητα ...

Του Κώστα Καλλωνιάτη απο την Αυγη...
Την οργή των Ελλήνων εργαζομένων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση που είχαν προκαλέσει οι δηλώσεις του Γερμανού υφυπουργού Εργασίας και ειδικού απεσταλμένου της καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ στην Ελλάδα Χανς-Γιόαχιμ Φούχτελ, με συνέπεια τον προπηλακισμό του Γερμανού πρόξενου στη Θεσσαλονίκη μπορεί να μην εξευμένισαν μεταγενέστερες διορθωτικές δηλώσεις του "περί παρεξήγησης", όμως για τον σκοπό αυτό ανέλαβαν δράση εγχώριοι αναλυτές "αξιοποιώντας" τις μάλιστα μερικώς στο όνομα αποκατάστασης της αλήθειας.
Θυμίζουμε πως ο κ. Φούχτελ είχε δηλώσει ότι: «Σύμφωνα με έρευνες 1.000 εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα στη Γερμανία κάνουν τόση δουλειά όση 3.000 στην Ελλάδα. Οι χώρες - εταίροι της Ελλάδας που χρηματοδοτούν αυτή την προσπάθεια ανόρθωσης θέλουν να ακούσουν απαντήσεις για το πώς μπορεί να αυξηθεί η παραγωγικότητα των απασχολούμενων στον δημόσιο τομέα στην Ελλάδα». Με άλλα λόγια, ο κ. Φούχτελ μας πληροφορούσε πως η παραγωγικότητα των Γερμανών δημοσίων υπαλλήλων είναι τριπλάσια αυτής των Ελλήνων ή 200% υψηλότερη.
«Εντάξει! Μπορεί να έκανε λάθος στο μέτρημα ο κ. Χανς Γιόαχιμ Φούχτελ. Σύμφωνα με τις μετρήσεις του ΟΟΣΑ η παραγωγικότητα ανά ώρα εργασίας στη Γερμανία είναι διπλάσια από εκείνη της Ελλάδας. Άρα τη δουλειά που κάνουν 2.000 εργαζόμενοι σε ένα ελληνικό δήμο την κάνουν 1.000 σε έναν γερμανικό». Αυτά μας λέει ο κ. Π. Μανδραβέλης ("Καθημερινή" 18.11.12) "διορθώνοντας" το λάθος του Φούχτελ διευκρινίζοντας συγχρόνως πως δεν φταίει η "θρυλούμενη τεμπελιά" των Ελλήνων για το έλλειμμα παραγωγικότητας, αλλά οι κομματικοί εγκάθετοι και συνδικαλιστές που όχι μόνον δεν δουλεύουν αλλά και εκβιάζουν τους δημάρχους και την κοινωνία.
Κατά τον έγκριτο αναλυτή η γερμανική παραγωγικότητα είναι διπλάσια και όχι τριπλάσια της ελληνικής (100% υψηλότερη) κι αυτή η διαφορά δεν θα υπήρχε καθόλου αν εξέλιπαν οι κηφήνες. Πόσοι είναι αυτοί; Ο κ. Μανδραβέλης δεν μας πληροφορεί παρά έμμεσα όταν λέει: «Και μπορεί οι 1.000 που πραγματικά δουλεύουν σε έναν ελληνικό δήμο να παράγουν ισόποσο έργο με 1.000 Γερμανούς. Μόνο που στην Ελλάδα πληρώνονται 2.000 και αυτούς τους υπόλοιπους άεργους (συνδικαλιστές και κομματικούς), που μειώνουν τον δείκτη παραγωγικότητας, υπερασπίζονται οι διάφοροι πάτρωνες της Προόδου». Με άλλα λόγια, κατά τον κ. Μανδραβέλη η ελληνική παραγωγικότητα θα ήταν ισοδύναμη της γερμανικής εάν από τους 2.000 εργαζόμενους στο Δημόσιο απομακρύνονταν οι 1.000 άεργοι και παρέμεναν τελικά οι 1.000 που "πραγματικά εργάζονται". Δηλαδή εάν μειωνόταν το προσωπικό κατά 50% ή κατά 335.000, αφού η τελευταία απογραφή μιλούσε για δημόσιο τομέα 670.000 εργαζομένων !
Συνεπώς, ο κ. Μανδραβέλης "διορθώνει" κάπως την υπερβολή Φούχτελ σχετικά με τη διαφορά παραγωγικότητας, αλλά υπερθεματίζει της τρόικας σχετικά με τις απολύσεις που χρειάζεται να γίνουν στο Ελληνικό Δημόσιο! Το πρόβλημα είναι ότι ο κ. Μανδραβέλης σφάλλει και στα δύο σκέλη της επιχειρηματολογίας του. Γιατί, σύμφωνα με τελευταία στοιχεία του ΟΟΣΑ (Αύγουστος 2012 για το 2011), η γερμανική παραγωγικότητα εργασίας στο σύνολο της οικονομίας είναι μόλις 63% υψηλότερη της αντίστοιχης ελληνικής κι όχι 200% ή 100%. Και η Γερμανία φημίζεται για την ισχυρή παραγωγικότητα του ιδιωτικού της τομέα κυρίως, εξ ου και η εξαγωγική της δυναμική. Άρα στον δημόσιο τομέα η διαφορά παραγωγικότητας είναι ακόμη χαμηλότερη από 63%...
Επίσης, ο κ. Μανδραβέλης σφάλλει να θεωρεί πως οι "πραγματικά εργαζόμενοι" Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι έχουν την ίδια παραγωγικότητα με τους Γερμανούς ομολόγους τους. Γιατί αυτό που ξεχνά είναι πως η παραγωγικότητα εργασίας δεν σχετίζεται μόνον με τη διάθεση και την ένταση εργασίας, αλλά και από αντικειμενικούς παράγοντες, όπως η ορθολογική οργάνωση της δημόσιας διοίκησης, το πολιτικό μάνατζμεντ, η λειτουργία αυτόνομων ελεγκτικών μηχανισμών, χρηστή διαχείριση των δημοσίων οργανισμών και υπουργείων, η τεχνική υποδομή και ο ψηφιακός τους εκσυγχρονισμός και διασύνδεση. Σε όλους αυτούς τους τομείς ο ελληνικός δημόσιος τομέας υπολείπεται θεαματικά του αντίστοιχου γερμανικού, ενώ επιβαρύνεται με τη διαφθορά του πελατειακού συστήματος που ο κ. Μανδραβέλης διαπιστώνει μόνο σε επίπεδο κομματικών διορισμών κι όχι των ηγεσιών των δύο κομμάτων εξουσίας που ευθύνονται για το πελατοκεντρικό σύστημα και την εξάπλωση της διαφθοράς στο Δημόσιο.
Όμως υπάρχει και ακόμη μία παράμετρος που φαίνεται να αγνοούν οι Φούχτελ και Μανδραβέλης. Η οποία αφορά την μακροχρόνια και βραχυχρόνια τάση αύξησης της παραγωγικότητας εργασίας στην Ελλάδα συγκριτικά με τη Γερμανία. Συγκεκριμένα, την περίοδο 2005-2012 η παραγωγικότητα για το σύνολο της οικονομίας αυξάνει 23,3% στην Ελλάδα έναντι 15,8% στη Γερμανία. Την τελευταία τριετία (2010-2012) της κρίσης, ωστόσο, οι τάσεις αντιστρέφονται με κάμψη της παραγωγικότητας στην Ελλάδα και αύξηση στη Γερμανία. Δηλαδή, την περίοδο της σκληρής λιτότητας, της αύξησης της ανεργίας και των έμμεσων απολύσεων στο Δημόσιο, η παραγωγικότητα μειώνεται, την ίδια ώρα που αυξάνει στην Γερμανία, όπου συνεχίζεται η ανάπτυξη.
Με άλλα λόγια, όσοι κόπτονται για την αύξηση της παραγωγικότητας στο Ελληνικό Δημόσιο θα έπρεπε αντί να παραχαράζουν τα πραγματικά στοιχεία να αναγνωρίσουν πως οι μνημονιακές πολιτικές της λιτότητας ευθύνονται για την μείωση της παραγωγικότητας και να αντιπροτείνουν αναπτυξιακές πολιτικές αντί να ζητάνε την κατά 50% διάλυση του δημόσιου τομέα. Αλλά φαίνεται πως ο νεοφιλελεύθερος παραλογισμός δεν έχει τέλος σ' αυτό τον τόπο.

 Ετήσιες μεταβολές (%) παραγωγικότητας οικονομίας σε Γερμανία και Ελλάδα (1995-2012)
Πηγή: ΟΟΣΑ

«Στου δρόμου της ζωής τη μέση σε σκοτεινό βρέθηκα δάσος γιατί το μονοπάτι το σωστό είχα μπλέξει» * ...

απο το Αριστερο Βημα...
Κοινή διακήρυξη εξέδωσαν οι Ζαν-Λικ Μελανσόν και Όσκαρ Λαφοντέν, στο Ζάαρμπρικεν, στις 20 Νοεμβρίου 2012. Η εφημερίδα «Ουμανιτέ» την παρουσιάζει με τον τίτλο “Η φτώχεια και ο κοινωνικός ανταγωνισμός ανάμεσα στους ανθρώπους πάντα δημιουργούν το έδαφος για τον πόλεμο και τη βία”. Ο τόπος που επιλέχθηκε δεν είναι τυχαίος. Ο Λαφοντέν έχει διατελέσει δήμαρχος της πόλης και πρόεδρος του κρατιδίου του Ζάαρ. Το Ζάαρμπρίκεν, πρωτεύουσα του κρατιδίου, βομβαρδίστηκε ανηλεώς κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Η περιοχή του Ζάαρ διεκδικήθηκε σκληρά από τη Γερμανία και τη Γαλλία. Το 1945, προσωρινά, αποτέλεσε μέρος της γαλλικής ζώνης κατοχής. Το 1947, η Γαλλία συγκρότησε το κατ΄ όνομα πολιτικά ανεξάρτητο προτεκτοράτο του Ζάαρ και το συγχώνευσε με τη Γαλλία με στόχο την εκμετάλλευση των πλούσιων ανθρακωρυχείων του. Η περιοχή του Ζάαρ ενώθηκε με την τότε Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας την 1/1/1957. Παραθέτουμε τη διακήρυξη, όπως δημοσιεύεται στην «Ουμανιτέ»
Σημειώνουμε με ανησυχία τη χρήση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως εργαλείου εκτεταμένης λιτότητας. Αυτό δεν οδηγεί πουθενά εκτός από μια καταστροφή από την οποία καμιά χώρα δεν μπορεί να ξεφύγει”.

Αυτή η πολιτική δυσφημεί το ευρωπαϊκό ιδανικό οδηγώντας τους λαούς μας στο αδιέξοδο της καταστροφής του κοινωνικού κράτους, στην οικονομική ύφεση και στην αδιαφορία για το περιβάλλον. Είμαστε αντίθετοι στην έξαρση των εθνικών εγωισμών που μπορεί να προκαλέσει αυτή η πολιτική. Γνωρίζουμε ότι με το να υποβαθμίζουν τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες για να επιβάλουν στους λαούς τη νεοφιλελεύθερη διαρθρωτική προσαρμογή η ίδια η δημοκρατία βρίσκεται σε κίνδυνο. Έχοντας αφομοιώσει τα μαθήματα της ιστορίας, θέλουμε να διεγείρουμε τις συνειδήσεις, θυμίζοντας ότι η κοινωνική αποστέρηση, η ύφεση και ο εκτεταμένος ανταγωνισμός μεταξύ των λαών πάντα δημιουργούν το έδαφος για πόλεμο και βία. Η Ευρώπη βρίσκεται προ αυτής της απειλής!

“Λυπούμαστε που η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία δεν προβάλλει καμιά αντίσταση στις προσταγές του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, στους οίκους αξιολόγησης που ελέγχει και στις αγορές. Είδαμε στην Ελλάδα τον Γιώργο Παπανδρέου, τους Θαπατέρο και Σόκρατες στην Ισπανία και την Πορτογαλία να παραδίδονται άνευ όρων. Στη συνέχεια, μείναμε κατάπληκτοι βλέποντας τη νέα γαλλική κυβέρνηση να ευθυγραμμίζεται καθαρά και απλά με τις ντιρεκτίβες των συνθηκών που υπέγραψαν η Άνγκελα Μέρκελ και ο Νικολά Σαρκοζί. Υπ΄αυτές τις συνθήκες, για να αντιμετωπίσουν τον κοινωνικό αφανισμό της Ευρώπης και να εξασφαλίσουν την ειρήνη, οι εργαζόμενοι πρέπει να δημιουργήσουν νέες αριστερές πολιτικές πλειοψηφίες και να αυξήσουν την ικανότητά τους να λαμβάνουν πρωτοβουλίες ως πολίτες. Γνωρίζουμε τις δυσκολίες κινητοποίησης στο παρόν πλαίσιο ή το φόβο για το αύριο και ότι η πίεση της ανεργίας και της φτώχειας παραλύουν πολλές δυνάμεις. Βλέπουμε την άκρα δεξιά να αναπτύσσεται σε όλη την Ευρώπη. Βλέπουμε όμως, επίσης, τις δυνάμεις μας να φτάνουν με σφρίγος στο κατώφλι της εξουσίας στην Ελλάδα, όπως στην περίπτωση του Σύριζα. Επιβεβαιώνεται η πεποίθησή μας ότι η αλυσίδα της λιτότητας που εγκλωβίζει τους λαούς της Ευρώπης κάπου θα σπάσει, σε μια από τις χώρες που ζουν το σημερινό μαρτύριο, όπως έγινε στη Νότια Αμερική ύστερα από μια δεκαετία διαρθρωτικής προσαρμογής. Η Ευρώπη χρειάζεται μια επανάσταση των πολιτών.
Οι λαοί πρέπει να έχουν τη δύναμη να ορίζουν ελεύθερα την πολιτική που πιστεύουν ότι είναι καλή γι΄ αυτούς, χωρίς να υπόκεινται σε προαποφασισμένες αντιδημοκρατικές διαδικασίες ελέγχου και σε τιμωρίες, όπως αυτές που επιβάλλονται με τις νέες ευρωπαϊκές συνθήκες. Αυτή η αξίωση επιβεβαιώνεται σε πολλά μέρη του κόσμου. Έδωσε την αφορμή για βαθιές αλλαγές στη Νότια Αμερική και τη Βόρεια Αφρική. Πουθενά δεν έχει πάρει την τελική μορφή της. Αλλά παντού εκφράζει την ισχυρή προσδοκία για κοινωνική και πολιτική δημοκρατία.
Γι΄ αυτό αποφασίσαμε να ενώσουμε την προσωπική μας δράση, για να δημιουργήσουμε μαζί με προοδευτικούς ανθρώπους και στις πέντε ηπείρους ένα κοινό πλαίσιο συναντήσεων και προτάσεων, το Παγκόσμιο Φόρουμ της επανάστασης των πολιτών. Ελπίζουμε να δούμε την Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Συνδικάτων (ETUC) να οργανώνει την αντίσταση των μισθωτών. Χαιρετίζουμε την προσπάθεια του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς να υποστηρίξει την ενεργό συνεργασία των κομμάτων της νέας ευρωπαϊκής αριστεράς μέσα στους αγώνες των λαών. Επιβεβαιώνουμε την εμπιστοσύνη στην ικανότητά μας να ηγηθούμε, όταν έρθει ο χρόνος, των νέων προοδευτικών κυβερνήσεων που χρειάζονται για να αλλάξει ο ρους της ιστορίας και να αποφύγουμε την καταστροφή! Καλούμε όλους τους προοδευτικά σκεπτόμενους να μπουν σ΄ αυτή τη μάχη”.

Όσκαρ Λαφοντέν και Ζαν -Λικ Μελανσόν.


Μετάφραση Α. Αλαβάνου

*Ο τίτλος  από την " Κόλαση" του Δάντη, 1ο Άσμα 1ος στίχος, ας θεωρηθεί ο μόνος σχολιασμός του κειμένου. (Σ.τ.Μ.)

Άρης, ο λαϊκιστής...

του Άρη Δαβαράκη, Protagon...
Δηλώνω απερίφραστα ότι δεν αντέχω πιά να ακούω για δάνεια και δόσεις και απολύσεις, περικοπές «οριζόντιες», συντάξεις πείνας, δυσθεώρητα ποσοστά ανεργίας, αστέγους, αρρώστους χωρίς ελπίδα, γέροντες χωρίς φάρμακα, οικογένειες χωρίς θέρμανση και ηλεκτρικό, παιδιά χωρίς ζεστό φαϊ, εκατοντάδες χιλιάδες απολυμένους στον ιδιωτικό τομέα, επιχειρήσεις που κλείνουν, μετατάξεις, απανωτές μειώσεις αποδοχών, φόρους, χαράτσια, εξώσεις, αυτοκτονίες – και βάλε.  Δεν αντέχω άλλο. Σκέφτομαι τι σημαίνει στην πράξη να πεινάς και να κρυώνεις και να είσαι άρρωστος και στο δρόμο χωρίς ένα ευρώ στην τσέπη και κάθε «ψύχραιμη», «ορθολογιστική» ή «λογιστική» σκέψη εξαφανίζεται μπροστά στην σκληρότητα της πραγματικότητας.

Ξέρω: Όλα αυτά δεν προέκυψαν έτσι, μόνα τους, χωρίς την δική μας συμβολή, χωρίς την αχόρταγη καταναλωτική υστερία στην οποία μας οδήγησε η πολιτική, επιχειρηματική και «μηντιακή» ηγεσία των τελευταίων 20-30 χρόνων. Το άγριο πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού και του «anything goes» από την εποχή του Ρέιγκαν και της Θάτσερ  μέχρι το ηχηρό χαστούκι της Lehman, ενθάρρυνε και την φτωχή Ελλάδα, το 2% της ευρωπαϊκής «πίττας», να ξεπατικώσει συμπεριφορές που οδήγησαν στον «εκτροχιασμό» μας – όπως τον χαρακτηρίζει τώρα ο Σημίτης που,  όμως, ως πρωθυπουργός, ενθάρρυνε τον βιοπαλαιστή «νοικοκυραίο»  να πάει να παίξει στο χρηματιστήριο γνωρίζοντας την πολυπλοκότητα του ρίσκου που αυτή του η προτροπή εμπεριείχε. Έτσι κι αλλιώς άνθρωποι σαν τον Σημίτη (εννοώ αυτής της κοινωνικής νοοτροπίας) δεν ρισκάρανε τίποτα και συμπεριλαμβάνονται ακόμα σε αυτό το 2,5% περίπου που όπως έδειξε πρόσφατη δημοσκόπηση (για το MEGA και την «Ανατροπή» του Γιάννη Πρετεντέρη) δεν έχουν καταλάβει καν ότι η Ελλάδα έχει πρόβλημα, μαστίζεται απ’ την ύφεση και ζει και με τα δύο πόδια μέσα σε μία «κρίση» που προβλέπεται να κρατήσει  (όπως μας λένε κάθε μέρα «οι τηλεοράσεις») τουλάχιστον μέχρι το 2022 –στην καλύτερη περίπτωση.

Έχουμε καταντήσει να μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες συνανθρώπους και συμπατριώτες μας λες και μιλάμε για ποντίκια σε υπονόμους. Και αν τολμήσουμε να πούμε «τι θα κάνει αυτό το ζευγάρι  με τα δυό παιδιά και τους γέρους του» χωρίς μισθό, χωρίς σύνταξη, χωρίς περίθαλψη, χωρίς ηλεκτρικό και θέρμανση, χωρίς πάνες, χωρίς φάρμακα, χωρίς καν τον άρτο τον επιούσιο, τότε μας λένε «λαϊκιστές» και επιπόλαιους, χωρίς «βαθύτερη σκέψη» και γνώση των ουσιαστικών προβλημάτων. Γιατί τα ουσιαστικά προβλήματα είναι σου λέει η ανακεφαλοποίηση των τραπεζών, η ενθάρρυνση της επιχειρηματικότητας, η προστασία των κεφαλαιούχων ώστε να μην πτωχεύσουν ή φύγουν από την Ελλάδα δημιουργώντας ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα ανεργίας και άλλες υποθέσεις εργασίας επί χάρτου – ανάλογες με αυτές που μας έφεραν ως εδώ. Έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία να περιμένουμε τις αμερικανικές εκλογές για να έρθει η στιγμή να ακούσουμε την κ. Λαγκάρντ να ξεσπαθώνει κατά της κ. Μέρκελ που θέλει τα ποντίκια να περιμένουν στους υπονόμους τους άλλον έναν χρόνο μέχρι να γίνουν και οι Γερμανικές εκλογές, από το γεγονός πως στην Ελλάδα υπάρχουν αυτή τη στιγμή παιδιά που υποσιτίζονται ή γεροντάκια που τη βγάζουν με μια τυρόπιττα ή με ότι μπορεί να τους προσφέρει στο συσσίτιο ο Δήμος και η εκκλησία.

Εδώ συνήθως έρχεται αυστηρό το γνωστό πιά σηκωμένο δάχτυλο και το «τι προτείνεις εσύ λοιπόν»; Είναι η στιγμή που ο ανόητος λαϊκιστής πρέπει επιτέλους να συμμαζευτεί και να αναλογιστεί ότι αν δεν είναι Μεσσίας δεν δικαιούται να μιλάει. Δικαιούται ο Σαμαράς να λέει πως «στις 16 Νοεμβρίου δεν θα έχουμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις αν δεν έχει εκταμιευτεί η δόση» - και να αποδεικνύεται από τα πράγματα ότι και ψεύδεται και  λαϊκίζει ανερυθρίαστα – αλλά δεν δικαιούται να αναρωτιέται ο μέσος άνθρωπος που οδηγείται η Ελλάδα μέσα σε τόση φτώχεια και τόση ανέχεια, τόση αποβλάκωση, τέτοια ανικανότητα αντίδρασης σε όλες τις μορφές υπέρβασης εξουσίας που ασκούνται επάνω του καθημερινά στερώντας του κάθε μέρα και μια ανάσα παραπάνω –μέχρι να εξοντωθεί για να μεταφερθεί αγόγγυστα από τον παλιό του καναπέ και τον τηλεοπτικό του δέκτη, στον επιθανάτιο ρόγχο και την τελευταία του κατοικία.

Κάθε μέρα που περνάει ο ρεαλισμός σκληραίνει. Ήδη έχει αρχίσει να μοιάζει σαν ταινία τρόμου. Οι λαοί (της Ευρώπης και των ΗΠΑ τουλάχιστον, που μας αφορούν και πιο άμεσα) έχουνε παραδώσει τη μοίρα τους στην κάθε Moody’s  και από εκεί περιμένουν την «αξιολόγησή» τους. Οι λίγοι που αντιδρούν είναι «αλήτες που τα σπάνε» και «καταστρέφουν δημόσια περιουσία». Οι απεργίες είναι της πλάκας και οι ειρηνικές διαμαρτυρίες διαλύονται με πολύ νερό και πολλά χημικά εν ριπή οφθαλμού.

Και όποιος έχει αντίρρηση ή πρέπει να είναι ο προφήτης που θα ανακαλύψει το σύστημα το οποίο θα αντικαταστήσει την ολιγαρχία που μας εξουσιάζει σήμερα παγκοσμίως (και θα το θέσει και σε εφαρμογή απαντώντας στο «εσύ τι προτείνεις λοιπόν;» ) ή πρέπει να αποδεχθεί την ταμπέλα του επιπόλαιου, φτηνού «λαϊκιστή».

Σιγή ιχθύος από Βενιζέλo για τους νόμους του που ευνοούν μεγαλοεπιχειρηματίες...

απο το Κουτι της Πανδωρας...
Μια εβδομάδα μετά τις αποκαλύψεις του HOT DOC για τους νόμους που ευνοούν και καλύπτουν μεγαλοεπιχειρηματίες ώστε να ικανοποιηθούν τα συμφέροντά τους, ο πρώην αντιπρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης Ευάγγελος Βενιζέλος, οι πρώην υπουργοί Γιώργος Παπακωνσταντίνου, Μάκης Βορίδης αλλά και ο τωρινός υφυπουργός Οικονομικών Γιώργος Μαυραγάνης τηρούν σιγή ιχθύος, αφήνοντας αναπάντητα ερωτήματα για τις νομοθετικές ρυθμίσεις που πέρασαν και έχρισαν νόμιμο το παράνομο.
Το αποκαλυπτικό δημοσίευμα του περιοδικού HOT DOC που κυκλοφορεί στα περίπτερα και στο ίντερνετ, αποκαλύπτει τρανταχτές περιπτώσεις φωτογραφικών νόμων και διατάξεων, οι οποίοι ψηφίστηκαν μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσουν γνωστούς και φίλους.
Επώνυμοι γλιτώνουν τη φυλακή με νόμο Βενιζέλου
Το 1996 ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης Ευάγγελος Βενιζέλος με αλλαγή πέντε λέξεων στον ποινικό κώδικα, καταφέρνει να γλιτώσει από τη φυλακή περί τους 700 Θεσσαλονικείς, οι οποίοι εμπλέκονταν σε ένα σκάνδαλο με παράνομες μετεγγραφές φοιτητών από τη Ρουμανία, τη Γιουγκοσλαβία και την Ιταλία σε πανεπιστήμια της Μακεδονίας. Εμπλεκόμενοι ήταν βουλευτές, μεγαλογιατροί, αξιωματικοί, μέλη της κοινωνικής ελίτ της Θεσσαλονίκης και εκλογικής περιφέρειας του κ. Βενιζέλου.
Νόμος περί ευθύνης υπουργών
Το μεγάλο επίτευγμα όμως του κ. Βενιζέλου είναι ο περίφημος νόμος περί ευθύνης υπουργών του οποίου ο ίδιος υπήρξε θεμελιωτής. Με το νόμο αυτό θεσμοθετήθηκε το ακαταδίωκτο και η πρακτική ατιμωρησία υπουργών και άνοιξε τον ασκό του Αιόλου στο πολιτικό σύστημα να παρανομεί, γνωρίζοντας ότι η δικαστική εξουσία δεν μπορεί να τους αγγίξει. Αρμόδιος για να κρίνει υπουργούς είναι μόνο η Βουλή και όχι τα Δικαστήρια.
86 φοροαπαλλαγές για εφοπλιστές
Η χρήση του Συντάγματος όμως από τον κ. Βενιζέλο γίνεται προκειμένου να εξυπηρετηθούν και συγκεκριμένες ομάδες συμφερόντων. Το άρθρο 107 συνδέεται με το νόμο 27/1975 το οποίο προβλέπει περί τις 86 φοροαπαλλαγές για τους εφοπλιστές. Κάθε άλλη φοροαπαλλαγή για τους απλούς πολίτες γίνεται με νόμο, για τους εφοπλιστές διά του Συντάγματος.
Τα χρέη των ΠΑΕ και η ζημία του Δημοσίου
Ένας από τους νόμους του κ. Βενιζέλου ήταν και αυτός για τα χρέη των ΠΑΕ. Πρόκειται για το νόμο 2947/2001 με τον οποίο δίνονταν η ευκαιρία σε ΠΑΕ να ρυθμίσουν τα χρέη τους. Το νόμο εκμεταλλεύτηκαν γνωστοί απατεώνες και παράγοντες του ποδοσφαίρου, οι οποίοι είχαν φεσώσει το ελληνικό δημόσιο με χρέη εκατομμυρίων ευρώ. Με το νόμο αυτό το ελληνικό δημόσιο φέρεται με μετριοπαθείς υπολογισμούς να απώλεσε έσοδα 50 εκατ. ευρώ.
Κανάλια δίχως άδεια διά χειρός Βενιζέλου
Στην Ελλάδα ακόμη και περίπτερο να θέλει να λειτουργήσει κανείς απαιτείται άδεια. Φαίνεται όμως ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει για τα κανάλια, καθώς ο κ. Βενιζέλος με το νόμο 2328/1995 φρόντισε να δώσει την ευχέρεια στους καναλάρχες να λειτουργούν χωρίς μόνιμες άδειες αλλά με προσωρινές.
Ο έχων πολλά ακίνητα με πολλά τετραγωνικά γλιτώνει
Μπορεί το χαράτσι της ΔΕΗ για τα ακίνητα να χτύπησε στην καρδιά της μεσαίας τάξης και να έφτασε στα όρια τους χιλιάδες πολίτες με μεσαία εισοδήματα, ωστόσο δεν ισχύει το ίδιο και για τους μεγαλοϊδιοκτήτες. Ο κ. Βενιζέλος με πράξη νομοθετικού περιεχομένου έδωσε τη δυνατότητα σε εταιρίες και επιχειρηματίες να έχουν έκπτωση στο χαράτσι και μάλιστα με τη λογική όσα περισσότερα τετραγωνικά, τόσο λιγότερο θα πληρώνουν. Μεγάλα super market, Mall, γραφεία πολυεθνικών κτλ ευνοούνται κατά κόρον, ενώ ο μέσος πολίτης στενάζει.
Ο περίφημος νόμος για τα υποβρύχια
Με το νόμο 3885/2010 ο κ. Βενιζέλος «καθάρισε» τα ναυπηγεία και τους γερμανούς. Αντί να απαιτήσει ρήτρες και δικαιώματα που απέρρεαν από τις ζημιογόνες συμβάσεις, ο κ. Βενιζέλος, παραιτείται από κάθε δικαίωμα και αμνηστεύει φορολογικά τη HDW και τα ναυπηγεία δίνονται στον Ισκαντάρ Σάφα. Στην περίπτωση αυτή η Ελλάδα πλήρωσε προκαταβολικά για τα υποβρύχια, ωστόσο οι εργαζόμενοι είναι πάλι στο δρόμο.
Τα εργοστάσια Αλλατίνη και Φιξ
Ο κ. Βενιζέλος όμως φαίνεται ότι έχει ιδιαίτερη αδυναμία σε συγκεκριμένη μερίδα συμπολιτών του. Τον Απρίλιο του 2003 από τη θέση του υπουργού Πολιτισμού υπέγραψε δύο υπουργικές αποφάσεις με τις οποίες αποχαρακτηρίζονταν από Ιστορικά Διατηρητέα Μνημεία, δύο βιομηχανικά Μνημεία της Θεσσαλονίκης: Τα εργοστάσια ΦΙΞ και Αλλατίνη. Οι ιδιοκτήτες τους δηλαδή οι οποίοι είχαν αποζημιωθεί για τους χαρακτηρισμούς θα γίνονταν σκανδαλωδώς πλούσιοι.
Ο τυποκτόνος νόμος για τους ενοχλητικούς δημοσιογράφους
Εφεύρημα του κ. Βενιζέλου, είναι όμως και ο περίφημος τυποκτόνος νόμος για τους εργαζομένους στα ΜΜΕ. Οι αγωγές υπέρογκων ποσών είναι όπλο στα χέρια των ισχυρών οι οποίοι με νομικά επιτελεία μπορούν με μεγάλη ευκολία να στήσουν βιομηχανίες αγωγών και ομηρίες. Απώτερος στόχος η εξόντωση των ενοχλητικών δημοσιογράφων και η φίμωση της αλήθειας.
Το σκάνδαλο της Proton bank
Τον Ιούλιο του 2011 ο κ. Βενιζέλος αποφάσισε να χορηγήσει στην Proton Bank του επιχειρηματία Λαυρέντη Λαυρεντιάδη 100 εκατ. από τα αδιάθετα του ελληνικού δημοσίου. Την ίδια περίοδο που ο Λαυρεντιάδης βρίσκεται υπό δικαστική διερεύνηση για κατάχρηση. Στη συνέχεια το ελληνικό κράτος θα δώσει πάλι διά χειρός του κ. Βενιζέλου άλλα 800 εκατ. ευρώ προκειμένου να πάρει την Proton. Με το νόμο 3904/2010 τον οποίο συνυπογράφει ο κ. Βενιζέλος προβλέπεται ότι εάν κάποιος καταχραστεί, όπως για παράδειγμα ο κ. Λαυρεντιάδης και τα επιστρέψει , τότε εξασφαλίζει το ακαταδίωκτο.
Ρύθμιση Παπακωνσταντίνου για το Μυτιληναίο
Με το άρθρο 197 στο νόμο 4001/2011 ο τότε υπουργός Γιώργος Παπακωνσταντίνου εξασφάλισε στην εταιρεία Αλουμίνιο του ομίλου Μυτιληναίου φτηνότερο ρεύμα από όσο το πραγματικό του κόστος. Η εξυπηρέτηση αυτή δημιούργησε αντιδράσεις τόσο στη ΔΕΗ όσο και στο Σύνδεσμο Παραγωγών Ενέργειας Φωτοβολταϊκών.
Νομοθετική εργολαβία υπέρ των εργολάβων
Το 2011 ο τότε υπουργός Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής με το νόμο 4030/2011 δίνει άδεια λειτουργίας στην Lafarge-Λατομική ΑΕ, συμφερόντων της οικογένειας Μπόμπολα, για τη λειτουργία των λατομείων της περιοχής Αράξου μέσα στο Εθνικό Πάρκο Στροφυλιάς-Κοτυχίου. Η περιοχή προστατεύεται από το 1993 από τη συνθήκη Ramsar και το 2009 τρεις υπουργοί δίνουν τέλος στη λειτουργία των λατομείων με κοινή τους υπουργική απόφαση. Ωστόσο ο κ. Παπακωνσταντίνου είχε διαφορετική γνώμη.
Ταλαντούχα νομοθεσία για την Αταλάντη
Με το νόμο 4030/2011 ο κ. Παπακωνσταντίνου άλλαξε το ποσοστό τουριστικών έργων σε δάση, καθώς δόθηκε η δυνατότητα κάλυψης της έκτασης σε ποσοστό 20%. Από το νόμο αυτό ευνοημένη μέχρι στιγμ΄ςη είναι μια εταιρεία στην Αταλάντη.
Ο Βορίδης και τα βαρίδια των εργολάβων
Με το νόμο 4070/2012 ο τότε υπουργός Μεταφορών Μάκης Βορίδης, ρύθμισε τις περισσότερες απαιτήσεις των εργολάβων που κατασκευάζουν δρόμους και διόδια. Με το νόμο έδωσε τη δυνατότητα σε εταιρίες να βάζουν διόδια όπου το επιλέξουν ακόμη και σε μικρά τμήματα ή υποτμήματα των δρόμων.
Οι νόμοι του… Mall
Οι υπουργοί Σηφουνάκης και Παπακωνσταντίνου με ένα άρθρο σε νόμο νομιμοποίησαν το γνωστό Mall του Λάτση, το οποίο είχε κτιστεί πέρα από κάθε πολεοδομική πρόβλεψη.
Οι μικρές λίστες Λαγκάρντ του κ. Μαυραγάνη
Το υπουργείο Οικονομικών έχει στη διάθεσή του από το 2011 τα ονόματα 1.750 ελεγχόμενων για φοροδιαφυγή. Οι διαδικασίες ελέγχου έχουν ολοκληρωθεί και μένει να βεβαιωθούν τα πρόστιμα ύψους εκατομμυρίων ευρώ. Ωστόσο ο υφυπουργός Οικονομικών Παντελής Μαυραγάνης με υπουργική απόφαση ξεκινά ουσιαστικά τις διαδικασίες από την αρχή, με την επιβολή των προστίμων να αναβάλλεται.

Η μισή και η άλλη μισή Αθήνα...

Της Έφης Γιαννοπούλου, απο το Κοκκινο Σημειωματαριο...
«Έχω πηδήξει τη μισή Αθήνα και αυτοί της Χρυσής Αυγής συνεχίζουν να με αποκαλούν αδερφή», δηλώνει ο Π. Τατσόπουλος σε συνέντευξή του στο περιοδικό Crash του Γ. Τράγκα και συνεχίζει: «γιατί όταν είσαι κακός στην Ελλάδα, πρέπει να είσαι σε όλα κακός. Δηλαδή, να είσαι και ηλίθιος και “αδερφή” και τραμπούκος και μοχθηρός και όλα». Σεξισμός, ομοφοβία, επίδειξη ανδρισμού και βαρβατίλας, όλα μαζί σε δυο προτάσεις, από έναν βουλευτή που θέλει να εμφανίζεται ως αριστερός. Άλλωστε ο Πέτρος Τατσόπουλος θεωρεί την ομοφυλοφιλία κακό πράγμα, και δεν το λένε μόνο οι τέσσερις λεξούλες που περιγράφουν τον «σε όλα κακό» (ηλίθιος, «αδερφή», τραμπούκος, μοχθηρός), αλλά και η άποψη που διατύπωσε μια μέρα νωρίτερα στο facebook ότι η περιπέτεια της κόρης του Γ. Μπαμπινιώτη είναι η νέμεση για τον ταρτούφο, υποκριτή, κόλακα της συντηρητικής κοινής γνώμης πατέρα της.

Αναρωτιέμαι πώς προσδιορίζει την κοινή γνώμη με την οποία χαριεντίζεται ακατάπαυστα ο ίδιος. (Δεν θα ‘θελα να σχολιάσω εδώ ούτε την αντιπαράθεση του Τατσόπουλου με τη Χρυσή Αυγή, ούτε τους τρόπους που έχει επιλέξει για να τη διεξάγει, ούτε την επιλογή του να τα πει αυτά στο περιοδικό του Γ. Τράγκα, ούτε καν τους τρόπους με τους οποίους διεκδικεί να βρίσκεται διαρκώς στο κέντρο μιας δυσάρεστης δημοσιότητας. Ούτε καν για τη σχέση της δημόσιας στάσης του με την πεζογραφία που υπηρετεί. Δεν θα τελειώναμε ποτέ).

Σεξιστές δεν λείπουν, ούτε έλειψαν ποτέ, από την ελληνική Βουλή. Δεν είναι μόνο ο Πέτρος Τατσόπουλος ή σύσσωμη η Χρυσή Αυγή, ούτε ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης με τα κατεβασμένα παντελόνια του κι άλλα ακόμη χυδαιότερα υπονοούμενα, ούτε ο Σωκράτης Ξυνίδης με την αλήστου μνήμης «καλτσοδέτα» του, που απευθυνόταν στην κα. Εύα Καϊλή, ή ο Γρηγόρης Ψαριανός που ουκ ολίγες φορές έχει διαφημίσει το αντριλίκι του. Δεν λείπουν ούτε από το ΚΚΕ, την πόρτα του οποίου μοιάζει να μην έχει διαβεί ποτέ ομοφυλόφιλος. Είναι βέβαια σοβαρότερο το πρόβλημα όταν μια τέτοια δήλωση προέρχεται από έναν βουλευτή αυτής της Αριστεράς που ισχυρίζεται πως είναι διαφορετική σε σχέση με όλα αυτά, που υποστηρίζει το γυναικείο κίνημα, καταγγέλλει τις διακρίσεις με κριτήριο τον σεξουαλικό προσανατολισμό, συμμετέχει στο Gay Pride, δηλώνει δημόσια την αντίθεσή της σε κάθε είδους σεξισμό. Ο Τατσόπουλος, όπως λέει ο ίδιος, δεν ανήκει στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι συνεργαζόμενος (στην παλιά παράδοση της Αριστεράς, κάτι σαν τον Γρηγόρη Λαμπράκη, όπως δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξή του στον Κ. Μπογδάνο - τρομάρα του!) Η στάση του θέλω να πιστεύω πως δεν χαρακτηρίζει όλο τον ΣΥΡΙΖΑ, αν και ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να σκεφτεί ποιους δέχεται, συνεργαζόμενους ή μη, στα ψηφοδέλτιά του. Και να πάρει τις δέουσες αποστάσεις.

Αναμενόμενο λοιπόν ήταν η δήλωση του συγγραφέα και βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ να προκαλέσει σάλο χτες στα σόσιαλ μήντια, σάλο που συνεχίζεται και σήμερα. Η αλήθεια είναι πως λιγότερο σχολιάζεται για το σεξισμό και την ομοφοβία της, και περισσότερο γίνεται αντικείμενο ενός γηπεδικού χαβαλέ κυρίως μεταξύ ανδρών (αλλά και κάποιων γυναικών), που εστιάζει στις σεξουαλικές επιδόσεις του Τατσόπουλου. Έχει πηδήξει πράγματι τη μισή Αθήνα; «Σιγά, ρε μάγκα», αναφωνούν οι περισσότεροι, «κατούρα λίγο». - και άλλα αντίστοιχα αστεία.

Δεν λέω, με κάποια απ’ αυτά όλοι γελάσαμε. Όμως, από την πρώτη στιγμή που διάβασα τη σχετική αναφορά, σκέφτηκα τι θα συνέβαινε αν μια γυναίκα απαντούσε με τρόπο αντίστοιχο σε κάποιο υβρεολόγιο της Χρυσής Αυγής ή όποιου άλλου. Αν έλεγε π.χ. «έχω παρθεί με τη μισή Αθήνα, και κάποιοι συνεχίζουν να με αποκαλούν ξινή, αγάμητη γεροντοκόρη». Ή αν έκανε το ίδιο ένας γκέι, όπως σχολίασε ο George Le Nonce, φίλος και συνεργάτης στο UNFOLLOW. Σκέφτηκα την αμήχανη σιωπή που θα επικρατούσε, την παγωμένη βουβαμάρα. Γιατί βέβαια μια τέτοια δήλωση θα έσπαγε κάποια από τα καλά εδραιωμένα μας ταμπού. Κι αν ακόμα και για έναν άντρα είναι άκομψο να επαίρεται για τις σεξουαλικές του επιδόσεις σε εφημερίδες και περιοδικά, οι σχετικές κουβέντες είναι μάλλον συνήθεις σε καφενεία και αντροπαρέες, όπως και ο αντρικός ανταγωνισμός επί του θέματος. Μια γυναίκα όμως; Ένας ομοφυλόφιλος; Αυτοί που γέλαγαν χτες βράδυ, χλευάζοντας ή αμφισβητώντας σκωπτικά τη βαρβατίλα του Τατσόπουλου, θα έχαναν τα λόγια τους και ίσως απλώς να αντιδρούσαν με ένα αδιευκρίνιστο πλατάγισμα της γλώσσας. «Τσς, τσς, τσς  -- κάντε ό,τι θέλετε στο κρεβάτι σας, αλλά μην προκαλείτε».

Ο χτεσινός σχολιασμός, που θύμισε λίγο το χιούμορ του ΚΛΙΚ, του ΝΙΤΡΟ και άλλων παρόμοιων περιοδικών, δεν ήταν τόσο μακρινός από το σύστημα αξιών απ’ το οποίο απορρέει η δήλωση Τατσόπουλου. Η επίδειξη μαγκιάς και ερωτικών κατακτήσεων κάπου συναντήθηκε με την εμμονή της χλεύης της. Μήπως αυτό δεν θα έλεγαν κι οι φίλοι του καφενείου αν κάποιος κόμπαζε ότι έχει πάρει τη μισή Αθήνα; Μήπως δεν θα υπήρχε κάποιος που θα σηκωνόταν από το τραπέζι για να αναφωνήσει «έλα, ρε, κόψε κάτι»; Μήπως δεν θ’ άρχιζαν παρόμοιες πλάκες;

Δεν μου αρέσει η αποστείρωση του politically correct, ούτε φρίττω με τις βέβηλες πλάκες, που, αλήθεια, κάποτε προκαλούν απελευθερωτική ευθυμία. Σκέφτομαι όμως ότι οφείλουμε κι εμείς να κοιταχτούμε στον καθρέφτη, να δούμε τι μοιραζόμαστε από τα στερεότυπα αυτά, απ’ τη ρητορική της μαγκιάς και την επίδειξη της βαρβατίλας. Κι ίσως να προτιμάμε τις πλάκες που σπάνε στερεότυπα αντί να τα διαιωνίζουν.

Ένας μικρός Μήτσος στο Eurogroup...

του Μανου Χωριανοπουλου απο το news247.gr...   το ειδα στο TVXS...
Ένας από τους (καλύτερους) δέκα μικρούς Μήτσους, του Λάκη Λαζόπουλου, όταν ο ηθοποιός προτιμούσε να δημιουργεί, από το να κολακεύεται από το εύκολο χειροκρότημα, ήταν ο "ανθρωπάκος".
O ήρωας, που δεν τολμούσε ποτέ να πει αυτό που ήθελε και έκανε ασκήσεις θάρρους καθημερινά, χωρίς μεγάλη επιτυχία.
Θυμήθηκα αυτόν τον φοβισμένο ήρωα, διαβάζοντας τη δήλωση Σαμαρά, μετά την αδυναμία των εταίρων μας να φτάσουν σε συμφωνία για το "ελληνικό ζήτημα" ή τουλάχιστον να εκταμιεύσουν τη δόση, για την οποία έγινε τόσο "σκληρή διαπραγμάτευση" από την κυβέρνηση.
"Οι όποιες τεχνικές δυσκολίες στην εξεύρεση της τεχνικής λύσης, δε συγχωρούν καμία ολιγωρία ή καθυστέρηση στο ελληνικό θέμα", είπε ο πρωθυπουργός τρομάζοντας τους εταίρους μας. Ήταν μια αντίδραση αντάξια της υπερήφανης πολιτικής που ακολουθείται την τελευταία τριετία.
Δεν υπήρξε ποτέ στο παρελθόν της ευρωζώνης αντίστοιχος εξευτελισμός κράτους, σαν αυτόν που υπέστη η Ελλάδα τις τελευταίες δύο εβδομάδες με αποκορύφωμα το Eurogroup της Τρίτης και η αντίδραση Σαμαρά ήταν η παραπάνω.
Όπως έγραψε και ο γνωστός για τις λαϊκίστικες και αριστερές του απόψεις, Guardian,  "Ο Σαμαράς θα πρέπει να ελπίζει ότι η ελληνική κοινή γνώμη θα ρίξει το ανάθεμα στο Eurogroup και όχι στον ίδιο".
Πράγματι, από τη στιγμή που έγινε γνωστό το αδιέξοδο βγήκαν κατάχλομοι και φοβισμένοι στα κανάλια όλοι οι υπερασπιστές του μνημονίου, βρίζοντας τους εταίρους μας για την αδράνειά τους και ψελλίζοντας ευχές για έξοδο από το τούνελ της ύφεσης, παγκόσμια ειρήνη, αγάπη και ευτυχία.
Βλέπει τη δόση, χάνει το δάσος
Όμως πέρα από τη δόση του οικονομικού τοξικομανή της Ευρώπης, υπήρχαν και σοβαρότερα ζητήματα για τα οποία φυσικά η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει άποψη.
Έτσι, ενώ ο Α. Σαμαράς περίμενε την εκταμίευση για να τσακίσει τις εγχώριες Κασσάνδρες, ΔΝΤ και ΕΕ πλακώθηκαν για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, το πραγματικό και μείζον πρόβλημα, πέρα από το παραμύθι των 44 δισ. Ευρώ που θα οδηγήσουν στην "ανάπτυξη" των οικονομικών ζωνών και των μισθών των 300 ευρώ.
Ο μόνος τρόπος για να καταστεί βιώσιμο το χρέος, είναι τα κράτη της ευρωζώνης να δεχθούν ότι θα πρέπει να επωμιστούν τις απώλειες ενός νέου "κουρέματος" σε συνδυασμό με την επαναγορά ομολόγων σε χαμηλότερη τιμή από τον ιδιωτικό τομέα.
Όπως έγραψε και η άλλη φωνή του λαϊκισμού και της Αριστεράς, το Spiegel, η Άνγκελα Μέρκελ παίζει καθυστέρηση, λόγω των επικείμενων γερμανικών εκλογών και αδυνατεί να παραδεχθεί ότι μια οριστική λύση, κοστίζει ακριβά και ότι μέχρι στιγμής, στραβά αρμενίζουμε.
Το ΔΝΤ από την πλευρά του αρνείται οποιαδήποτε αναθεώρηση του στόχου για μείωση του ελλείμματος της Ελλάδας στο 120% του ΑΕΠ μέχρι το 2020, οπότε βρισκόμαστε σε αδιέξοδο.
Το ερώτημα είναι, ποια είναι η θέση της ελληνικής κυβέρνησης, για τη βιωσιμότητα του χρέους;
Με τη Μέρκελ ή με το ΔΝΤ; Επικίνδυνες ερωτήσεις, θανάσιμες απαντήσεις.
Δεν υπάρχει θέση και δεν υπάρχει διαπραγμάτευση. Πήραμε τα μέτρα, ζητιανεύουμε τη δόση, αλλά απουσιάζει το σχέδιο και η πυγμή, ώστε να επωφεληθούμε από τη διαμάχη ανάμεσα σε Ευρώπη και ΔΝΤ και να υποστηρίξουμε το προφανές.
Ότι δηλαδή αν δεν αναλάβουν τα κράτη μέλη μέρος του κόστους, το πρόγραμμα δεν βγαίνει, ακόμα και αν ψηφίσουμε το μνημόνιο νο 100.
Ασκήσεις θάρρους
Όταν επρόκειτο να ψηφιστούν τα νέα μέτρα η απειλή προς τον ελληνικό λαό ήταν ξεκάθαρη. Ή περνάει το Μνημόνιο 3 ή την 17η Νοέμβρη πτωχεύουμε.
"Αν θέλετε να γίνει η Ελλάδα Β. Κορέα, να βγείτε και να το πείτε ευθαρσώς, να βγείτε και να πείτε τι θα γίνει τη 16η Νοεμβρίου αν δεν καταλήξουμε σε συμφωνία με τους δανειστές. Θα έχουμε μισθούς, θα έχουμε συντάξεις, θα έχουμε φάρμακα, θα έχουμε πετρέλαιο, θα έχουμε τρόφιμα; 17 Νοεμβρίου θα έχουμε τρόφιμα;" αναρωτιόταν στη Βουλή ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας.
Η 17η Νοεμβρίου ήρθε και πέρασε, τη δόση ακόμα την ψάχνουμε και τα ράφια δεν άδειασαν.
Το να τρομοκρατήσεις το λαό σου και να φέρεσαι ως ραγιάς στους ισχυρούς εταίρους σου είναι το εύκολο. Το δύσκολο είναι να σηκώσεις ανάστημα και να διεκδικήσεις, εκμεταλλευόμενος κάθε ευκαιρία, όπως μια διαφωνία κορυφής.
Ίσως ο κ. Σαμαράς, χρειαστεί μερικές ασκήσεις θάρρους για να σταματήσει να μιλά για "τεχνικές διαφορές" και "καθυστερήσεις", όταν οι δανειστές καταπατούν μονομερώς τις υποτιθέμενες "ιερές συμφωνίες" με τις μνημονιακές κυβερνήσεις.
Έχει όλο το χρόνο μπροστά του. Οι περίπου 2,500 αυτοκτονίες από το 2010 μέχρι σήμερα και η ανεργία που τρέχει ολοταχώς προς το 30% (το σημείο κοινωνικής έκρηξης), είναι ζητήματα ανάξια λόγου. Το θέμα είναι τα "μπράβο" και τα "ευχολόγια" για την ανάκτηση μιας αξιοπιστίας δίχως αντίκρυσμα.
*Ο Μάνος Χωριανόπουλος είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από τον Μάιο του 2007 βρίσκεται στην 24 Μedia και είναι αρχισυντάκτης του News247.gr

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Ο Πέτρος και ο λύκος...

Του Βαγγέλη ΧΕΡΟΥΒΕΙΜ, απο την Αυγη...
Τον συγγραφέα Πέτρο Τατσόπουλο τον γνωρίζω λίγο. Δηλαδή διάβασα, πριν από χρόνια, το "Παυσίπονο", βιβλίο εμβληματικό στους κύκλους των 25άρηδων - 30άρηδων μια εποχή, ιδίως αυτών που αναγνώριζαν στις σελίδες του πολλά βιογραφικά τους στοιχεία, καταστάσεις και διαδρομές στην Αθήνα, στα Εξάρχεια της δεκαετίας του '80. Μου άρεσε, αλήθεια. Δεν έχω διαβάσει αρκετή λογοτεχνία, ομολογώ, και επίσης, απ' όσο θυμάμαι, δεν έχω διαβάσει άλλο Τατσόπουλο έκτοτε.
Τον βουλευτή Τατσόπουλο δεν έχω προλάβει να τον γνωρίσω, όπως και τους περισσότερους από την πολυπληθή Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Τον Τατσόπουλο των τηλεοπτικών πάνελ λίγο τον έχω παρακολουθήσει, διότι βλέπω λιγότερη τηλεόραση απ' ό,τι θα απαιτούσε η επαγγελματική μας διαστροφή. Έχω μια αμυδρά εντύπωση ότι έχει διαπλάσει ή έχει αφήσει να διαπλασθεί σε μια περσόνα τηλεοπτικού καμικάζι.
Όπως και πρωτύτερα η Λιάνα Κανέλλη, σε κάνουν καμιά φορά να λες: "Δεν με εκφράζει ο τρόπος που τα λέει, αλλά, όταν έχεις απέναντί σου τους εκφραστές της πολιτικής χυδαιότητας -τέτοιους θέλουν-, η ευγένεια και το πολιτίκαλι κορέκτ δεν τους πονάει".
Ώς εδώ, έχω πηδήξει τις μισές λέξεις που χωράει η στήλη και δεν έχω πει τη γνώμη μου για την "ταμπακέρα". Λοιπόν, η ταμπακέρα είναι η μαριόλα η επικοινωνία και τα ήθη που επιβάλλει. Το μέσον είναι το μήνυμα, λένε. Δεν το επαναλαμβάνω καθόλου ως δικαιολογία. Δεν ψάχνω δικαιολογίες όταν ένας έξυπνος και υποψιασμένος και αριστερός άνθρωπος παραδίδει τον χαρακτήρα του στη διαχείριση, αν όχι στη διαμόρφωση, από τα μέσα. Τηλεοπτικά, τουιτερικά, φεϊσμπουκικά κ.ά.
Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι ο Τατσόπουλος θα ήταν τόσο απρόσεκτος συζητώντας σε μια παρέα, που, αντί για μικρόφωνα και κάμερες, θα ζεσταινόταν από καφέ και τσάι. Αλλά και ακόμη χειρότερα. Χάριν του μέσου δεν αναγκάζεται κανείς να συνομιλεί με οποιονδήποτε. Κι όταν πείθεσαι ότι πρέπει να συνομιλήσεις με χρυσαυγίτες, δεν είναι αυτονόητο ότι χρειάζεσαι τη γλώσσα τους, τον σεξισμό τους, την ομοφοβία τους και την καφρίλα τους για να σε καταλάβουν οι τρίτοι. Κι έπειτα, ποιοι τρίτοι, όταν ήδη χωρίζεις την Αθήνα σε δύο μισά;

Ενώ οι μέλισσες πεθαίνουν...

του Νίκου Βράντση,  Dubium...
"Καταλαβαίνεις τί σου λέω;" με ρωτάς θλιμμένος Γιάννη. "Πεθαίνουν οι μέλισσες".
Και εμείς μένουμε καθηλωμένοι μπροστά σε μαύρα κουτιά να παρακολουθούμε, παραδομένοι, ρήτορες και αγύρτες να λογομαχούν σε μια καλοστημένη παράσταση, ώστε να πρωταγωνιστήσουν, να μαγέψουν τα μάτια και τον ακατέργαστο νου ενός ευκολόπιστου κοινού, που στην απόγνωση του αναζητά στηρίγματα φτιαγμένα από εύθραστα υλικά.


"Πεθαίνουν οι μέλισσες ρε Γιάννη, το καταλαβαίνω".
Και εμείς παρακολουθούμε αδρανείς τις διαφορετικές φωνές να φιμώνονται, την άλλη άποψη να λογοκρίνεται, την αληθή είδηση που "ενοχλεί" να διώκεται με απίστευτη σφοδρότητα. Δεν αντιδρούμε, δεν επεξεργαζόμαστε. Μόνο κοιτάμε.

"Χάνονται οι μέλισσες" με προειδοποιείς με μια ζωηρή απόγνωση στο βλέμμα.
Και μείς συνεχίζουμε να πιστεύουμε πως διασκεδάζουμε με θεάματα γελοία που στην ουσία μας κοιμίζουν. Συνεχίζουμε να συζητάμε άσκοπα για Ελλάδες, Ευρώπες, κόσμους, οικονομίες και πολιτικές. Συνεχίζουμε να κοιτάζουμε με καχύποπτο χαμηλωμένο βλέμμα ότι μοιάζει ξένο και να προσπαθούμε να βρούμε υπαίτιους να ρίξουμε ευθύνες που έπρεπε να στοιχειώνουν εμάς. Διώχνουμε με μανία κάποιες Ερινύες που θα μας εξανάγκαζαν να γυρίσουμε το βλέμμα μας στο αμαρτωλό μας παρελθόν και ίσως μας βοηθούσαν να ξαναβρούμε τον δρόμο μας. Συνεχίζουμε να κοροϊδεύουμε, να στρουθοκαμηλίζουμε, να γελάμε ψεύτικα μπας και διασκεδάσουμε το συναίσθημα της μελαγχολίας που τόσο έντονα χτυπά την πόρτα της ψυχής μας.

"Εξαφανίζονται οι μέλισσες ρε Γιάννη, ναι".
Μα εμείς αδιαφορούμε. Δεν μας νοιάζει καμία παιδεία που θα μας οδηγούσε στην σωτηρία. Μας νοιάζει μια εκπαίδευση και ένα χαρτί, που πιστοποιεί την ομαλή μετάβαση από τα χρόνια της φαντασίας στην εποχή της ρομποτοποίησης.

"Οι μέλισσες πεθαίνουν Γιάννη μου, το βλέπω και εγώ, λιγοστεύουν"
Και μεις μένουμε στα ίδια, στάσιμοι να κοκορομαχούμε, να πληγώνουμε και να πληγωνόμαστε, να υποτιμάμε και να μας μειώνουν, να κριτικάρουμε και να μας κριτικάρουν, να ανταγωνιζόμαστε και να μας πατούν, να ελπίζουμε με τον ίδιο κοντόφθαλμο τρόπο στην εκπλήρωση των λάθος στόχων, των παθών μας.

"Πεθαίνουν οι μέλισσες Γιάννη μου, τί περίμενες; Περίμενες κάτι διαφορετικό; Κάποτε θα πέθαιναν".
Και εμείς οι ανόητοι συνεχίζουμε να ψεκάζουμε με θάνατο μια μάνα, που θλίβεται. Με φάρμακα που μεγιστοποιούν το κέρδος με αντίτιμο την καταστροφή μας. Συνεχίζουμε να πετάμε αλόγιστα τις τεράστιες ποσότητες σκουπιδιών που άπληστα καταλώνουμε, γιατί το κάνουν και οι άλλοι. Και σου είναι αδύνατον να σκεφτείς αντίθετα από τον τρόπο που σκέφτονται οι άλλοι γιατί θα σε περιθωριοποιήσουν, γιατί ήσουν σωστός.

"Μετέφερα την θλιβερή σου είδηση στον παππού μου, Γιάννη και συγκλονίστηκα."
"Πεθαίνουν οι μέλισσες παππού, τα φυτοφάρμακα η ακτινοβολία των κινητών της οδηγούν στον χαμό". Και ο παππούς μου, πάντα ακμαίος και τρανός, βούρκωσε. Πρώτη φορά τον είδα να βουρκώνει."Πολύ με στεναχώρησες παιδί μου" μου πε. "Καταφέραμε και τις εξολοθρεύσαμε και αυτές, εμείς τα θεριά. Τα χειρότερα θεριά είμαστε. Μακάρι να χανόμασταν εμείς".

"Που διαφέρουν οι μέλισσες από τον άνθρωπο ρε Γιάννη ξέρεις;"
Στο ένστικτο και την λογική, στην απληστία. Τί είναι η απληστία μας; Η υποταγή της λογικής μας στην υπηρεσία ενός λάθος ενστίκτου που παράγει έχθρα. Έχθρα για τον άνθρωπο, έχθρα για την φύση, έχθρα για όλα. Η χρήση της λογικής μας μόνο για την ικανοποίηση των προσωπικών μας παθών.

"Κάτι μου λέει όμως ρε Γιάννη πως όλα μεταξύ τους συνδέονται. Η απάθεια, η λογοκρισία, η ευθυνοφοβία, η αδιαφορία, η κατάθλιψη, η κοντόφθαλμη λογική, η υποταγή στα πάθη, θανάτωσαν τις μέλισσες και θα θανατώσουν και εμάς. Και φοβάμαι πως είναι αργά και έχουμε ήδη θυσιάσει τον εαυτό μας στην απληστία μας."

"Ανήκομεν εις την δόσιν"...

(Δεν ξέρω ποιος έγραψε την πιο πάνω ατάκα, αλλά είναι εξαιρετική!)

Μας έχουν καταντήσει πρεζόνια: σερνόμαστε μήνες στην αντίστοιχη οδό Στουρνάρα των Βρυξελλών (οι συμπτώσεις είναι εξωφρενικές!) και παρακαλάμε να μας χορηγήσουν τη δόση που θα μας στείλει στον αγύριστο. Διότι αυτή ειδικά είναι νοθευμένη κατά 95%.



Από τα 44 δισεκατομμύρια, ελάχιστα θα δοθούν στην πραγματική οικονομία. Τα υπόλοιπα θα πάνε υπέρ τραπεζών, αλλά θα τα χρωστάμε εμείς. Βλέπετε, τον Ιούνιο που τα υπόλοιπα PIGS απαίτησαν να ανακεφαλαιοποιούνται οι τράπεζες απευθείας και να μην χρεώνονται οι λαοί, ο δικός μας πρωθυπουργός ήταν φρεσκοχειρουργημένος στο μάτι, ο υπουργός οικονομικών είχε λιποθυμικές τάσεις και τελικά δεν μας εκπροσώπησε κανείς. (εξωφρενικές συμπτώσεις, πράγματι)

Πριν από 2-3 εβδομάδες, μας έλεγαν πως τα λεφτά επαρκούν μόνο μέχρι τις 16 Νοεμβρίου. Ήταν, βέβαια, ο χιλιοστός εκβιασμός μέχρι στιγμής, με αποτέλεσμα να τους πιστεύουν όλο και λιγότεροι.

Ωστόσο, γνωστοί μου έμποροι ισχυρίζονται ότι τις τελευταίες μέρες η αγορά έχει πατώσει. Ο κόσμος φοβάται, λέει, να ξοδέψει λεφτά, μήπως και δεν πάρουμε τη δόση.
Αυτά να τα ακούει ο Τσίπρας που ζητάει εκλογές: είναι προφανές ότι η πλειονότητα ακούει (και πιστεύει!) ακόμα Πρετεντέρη και Μπάμπη. Άρα και η ψήφος τους θα είχε τους ίδιους υποβολείς, όπως και τον Ιούνιο.

Οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν την τακτική αυτή μυθριδατισμό. Ο Μυθριδάτης, βασιλιάς του Πόντου, φοβόταν μήπως τον δηλητηριάσουν οι εχθροί του, οπότε είχε ζητήσει από τον υπηρέτη του να βάζει κάθε μέρα στο φαγητό του δηλητήριο σε αυξανόμενη αλλά όχι θανατηφόρα δόση, ώστε να το συνηθίσει και να μην κινδυνεύει από αυτό.

Όταν ξυπνήσαμε την 17η Νοεμβρίου, είδαμε πως η χώρα λειτουργούσε κανονικά. Βέβαια, στην Ελλάδα το "κανονικά" είναι κομματάκι αμφιλεγόμενο και επαμφοτερίζον, μα ας μην στεκόμαστε σε λεπτομέρειες.



Επίσης, η πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου ήταν και μαζική και αναίμακτη. Για πρώτη φορά δε, όλη η Αριστερά ενωμένη διαδήλωσε μέχρι την πρεσβεία του Ισραήλ. Το διαπραγματεύτηκε ο Θανάσης Παφίλης, κι αυτό είναι προς τιμήν του.

Και προς επίρρωσιν όλων αυτών, ο Αντωνάκης δήλωσε πριν από μερικές ώρες ότι, “Άγχος δεν έχω, την δόση θα την πάρουμε αλλά κάθε μέρα που καθυστερεί χωρίς τελική απόφαση επηρεάζει την οικονομία και επιβαρύνει την ψυχολογία και τις αγορές και πλήττει το φιλότιμο του ελληνικού λαού. Τις θυσίες του ελληνικού λαού δεν θα τις αφήσω να πάνε χαμένες”.



Νά' σαι καλά, αγόρι μου, διότι πολύ με είχε πάρει από κάτω η αυτοπυρπόληση της 20χρονης άνεργης κοπελίτσας κι ο απαγχονισμός του 33χρονου άνεργου πατέρα. Τώρα ξέρω πως οι θυσίες τους δεν πήγαν χαμένες. Θα την πάρουμε τη δόση! Καληνύχτα σας.

Την επίθεση στα κοινωνικά δικαιώματα, ακολουθεί πάντα η επίθεση στα ατομικά...



Γιώργος Σ-Π. Κατρούγκαλος*, απο το Αριστερο Blog...

Οι πρόσφατες διώξεις συνδικαλιστών στη Θεσσαλονίκη επιβεβαιώνουν την διεθνή εμπειρία: μετά την επίθεση στα κοινωνικά δικαιώματα, ακολουθεί πάντα η επίθεση στα ατομικά.
Ο πολιτικός αυταρχισμός είναι ο αναγκαίος συνοδός της οικονομικής λιτότητας.
Για αυτό και δεν είναι παράδοξο ότι το Παρασύνταγμα του Μνημονίου συνοδεύεται πια και από την αναβίωση των δηλώσεων μετάνοιας.
Πρέπει να είναι σαφές για όλους μας: η τύχη των συνδικαλιστών της Θεσσαλονίκης συνδέεται στενά με την τύχη όχι μόνο του κοινωνικού κράτους, αλλά της δημοκρατίας της ίδιας στον τόπο μας.
Η δημοκρατία μας φθίνει και υπονομεύεται εκ των έσω.
Όχι από τους αγώνες των εργαζομένων.
Από την κυβέρνηση, που νομοθετεί με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, καθ’υπαγόρευση των δανειστών και εναντίον των συμφερόντων της χώρας.
Από τη Βουλή που αποφασίζει -χωρίς να συζητά- αντισυνταγματικούς νόμους, υπό το κράτος στυγνών εκβιασμών.
Από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο οποίος δεν αναπέμπει νομοσχέδια που ανώτατο δικαστήριο του έχει επισημάνει ότι είναι τυπικά και ουσιαστικά αντισυνταγματικά.
Το άρθρο 120 του Συντάγματος μας επιβάλει όμως όχι μόνον να το σεβόμαστε, αλλά και να το υπερασπίζουμε, όταν απειλείται.
*Συνταγματολόγος, Καθηγητής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, δικηγόρος στον Άρειο Πάγο και το Συμβούλιο της Επικρατείας με ειδίκευση στο δημόσιο δίκαιο και τα θεμελιώδη δικαιώματα.

Ο ιερεας της Ντιντριχ, οι φλυαροι του Γκραμσι και το ...σουβλι του Σαμαρα...

Τα τελευταία λόγια της Μάρλεν Ντίντριχ, λίγο πριν πεθάνει, λέγεται ότι ήταν προς έναν ιερέα που πήγε να την εξομολογήσει. «Για ποιο λόγο να συζητήσω μαζί σου;» του είπε, «έχω επείγουσα συνάντηση με το αφεντικό σου».
Μόνον μια ντίβα, όπως η Μάρλεν, θα μπορούσε να πει αυτή τη φράση. Ούτε καν ένας άθεος.
Κι όμως πόσο καλύτερα θα ήταν, για τη χώρα, αν τη στάση της Ντίντριχ απέναντι στον ιερέα, την ακολουθούσαν και οι δικές μας πολιτικές «ντίβες», οι πρωθυπουργοί και οι υπουργοί, στις διαπραγματεύσεις, τρία χρόνια τώρα, με τους εκπροσώπους της τρόικας. Αν ο Παπανδρέου, ο Παπαδήμος, ο Σαμαράς και οι δεκάδες των υπουργών είχαν βάλει από την αρχή τους διάφορους Τόμσεν στη θέση τους, τους αντιμετώπιζαν δηλαδή σαν υπαλλήλους, όπως και είναι, ίσως τα πράγματα να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά.
Αν μιλούσαν απευθείας με τα αφεντικά τους, και έκαναν μαζί τους πολιτική διαπραγμάτευση, ίσως η συνταγή των μνημονίων να μην ήταν τόσο θανατηφόρα. Ίσως οι τεχνοκρατικές και τεχνικές λεπτομέρειες να μην είχαν διαγράψει εντελώς τις έννοιες της αλληλεγγύης, της εταιρικής ισοτιμίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και των γεωστρατηγικών συμφερόντων στις διαπραγματεύσεις για έξοδο από την κρίση. Οι υπάλληλοι έχουν την τάση να φέρνουν τα πράγματα στο επίπεδο της γνώσης και των αρμοδιοτήτων τους. Και άμα τους δώσεις θάρρος ανεβαίνουν, όπως ο χωριάτης, και στο κρεβάτι σου. Οι πολιτικές ηγεσίες λαμβάνουν αποφάσεις με άλλα κριτήρια. Προσεγγίζουν διαφορετικά τα προβλήματα. Βλέπουν τη μεγάλη εικόνα. Και αντιλαμβάνονται διαφορετικά τα συμφέροντα.
Δυστυχώς ο Σαμαράς έκανε κι αυτός το ίδιο σφάλμα με τους προκατόχους του. Αντί, ως νέος πρωθυπουργός, να αλλάξει το καθεστώς που είχε επιβληθεί και να επιδιώξει να συζητά με την Μέρκελ, τον Ομπάμα, τον Ολάντ, ακόμη και τον Πούτιν και την κινεζική ηγεσία, βάζοντας δηλαδή κι άλλους παίχτες στο παιχνίδι, που θα ζημιώνονταν από μια άτακτη χρεοκοπία της Ελλάδας, δυστυχώς, έκανε κι αυτός συνομιλητές του τον Τόμσεν και την παρέα του.
Αντί το αποτέλεσμα των συζητήσεων με τα αφεντικά να ήταν η «γραμμή» που θα εδίδετο στους υπαλλήλους της τρόικας, ήταν οι εκθέσεις των υπαλλήλων που έδιναν “γραμμή” στα αφεντικά για το πώς θα αντιμετωπίσουν την ελληνική κυβέρνηση και το “ελληνικό πρόβλημα”. Αυτό μπορεί να διευκολύνει, για προφανείς λόγους, τη Μέρκελ, βλάπτει όμως, επίσης για λόγους προφανείς, τον Σαμαρά. Και τώρα το πληρώνουμε. Οχυρώνονται πίσω από τις λογιστικοποιημένες εκθέσεις των υπαλλήλων τους για τη βιωσιμότητα του χρέους για να λύσουν τις δικές τους διαφορές και να κάνουν τις δικές τους διευθετήσεις.
Κι εμείς εν τω μεταξύ έχουμε ισοπεδώσει την κοινωνία. Και στο προβλεπτό μέλλον θα χρειαστεί να πάρουμε κι άλλα μέτρα, και μετά κι άλλα, μέχρι να σκάσει το …γαϊδούρι. Αν δεν αλλάξει ο τρόπος της διαπραγμάτευσης, αν δεν μπουν, από σήμερα κιόλας, πραγματικές κόκκινες γραμμές και ελληνικοί όροι στο αλισβερίσι κορυφής, η επαιτεία για τη δόση, αυτή και τις επόμενες, θα συνεχίζεται. Μέχρι να γίνουμε ένα τελειωμένο και δακτυλοδεικτούμενο, απ’ όλο τον κόσμο, τζάνκι. Αν δεν μπορεί να το κάνει η σημερινή τρικομματική κυβέρνηση, ας το δηλώσει. Ευθέως. Κι αν δεν εξευρεθεί κάποια άλλη λύση ας καταθέσει και την εντολή, για να αποφασίσει το έθνος τι θα κάνουμε.
Πάντως η κατάσταση των πανηγυρισμών κάθε φορά που παίρνουμε τη δόση, όπως αναμένεται να γίνει και τη Δευτέρα, είναι κοροϊδία και δεν μπορεί να συνεχιστεί. ´Η εφεξής θα αλλάξουμε κι εμείς τροπάρι, συμπεριφορά και συνήθειες ή καλύτερα να παραδώσουμε τα κλειδιά του μαγαζιού για να μας διοικήσουν οι υπάλληλοι. Για να σταματήσουν και οι αυταπάτες, αλλά και οι τσακωμοί περί ανεξαρτησίας, κυριαρχίας και λοιπών …εδώδιμων και αποικιακών.
Και επειδή ξεκινήσαμε με μια μεγάλη, Γερμανίδα, ντίβα του κινηματογράφου, να κλείσουμε με έναν μεγάλο Ιταλό διανοητή της πολιτικής και της φιλοσοφίας. «Οι μεγάλοι φλύαροι σχεδιαστές του μέλλοντος, είναι φλύαροι ακριβώς γιατί, αφού ρίξανε τη “μεγάλη ιδέα”, δεν μπορούν να διακρίνουν τους δεσμούς της με τη συγκεκριμένη πραγματικότητα, δεν μπορούν να καθορίσουν την πραγματική διαδικασία της πραγμάτωσης. Ο μεγάλος πολιτικός άνδρας συλλαμβάνει ταυτόχρονα την ιδέα και τη σωστή διαδικασία για την πραγματοποίησή της», έλεγε ο Αντόνιο Γκράμσι. Συνονόματος του πρωθυπουργού μας είναι. Ας τον ακούσει, έστω κι αν ιδεολογοπολιτικά βρίσκεται στην αντιπέρα όχθη.
Διαφορετικά, πολύ φοβάμαι ότι ο Σαμαράς θα την πάθει όπως εκείνος ο αρχιεργάτης, στον οποίον είχε παραδοθεί ένας ωραίος κορμός από ξύλο ξεραμένης ελιάς για να κάμει ένα ωραίο άγαλμα του Αγίου Πέτρου, και κόβει εδώ, κόβει εκεί, διορθώνει, σχεδιάζει και τελειώνει έχοντας φτιάξει μια λαβή για σουβλί…

Είναι πράγματι το πρόβλημά μας «οι Γερμανοί»;

TOY ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟY απο την Αυγη...
«Είναι να απορείς…», όπως έγραψε και ο ποιητής: δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές και πολιτικοί που μέχρι πρόσφατα συνηγορούσαν με τα κόμματα - υποστηρικτές της αδιέξοδης πορείας της χώρας διαφοροποιούνται πλέον δημόσια από τις επιλογές της νεοφιλελεύθερης καγκελαρίου.
Ο Γιώργος Τράγκας επισημαίνει ότι «οι Γερμανοί με την ίδια αρπακτικότητα του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου και με τον ίδιο θηριώδη τρόπο που αντιμετώπισαν τους Εβραίους και τις περιουσίες τους στρέφονται εναντίον όλων ανεξαιρέτως των Ελλήνων». Ο πρόεδρος του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, Σταύρος Ψυχάρης, μόλις προχθές γράφει στο ΒΗΜΑ ότι «αυτό που δεν κατάφεραν τότε οι μεραρχίες του Γ' Ράιχ μπορούν τώρα να το επιτύχουν οι σαράφηδες της Ευρώπης». Ο συνδικαλιστής της ΠΟΕ-ΟΤΑ Θέμης Μπαλασόπουλος, εκλεκτός της ΠΑΣΚΕ επί σειρά ετών, δηλώνει ότι «οι Γερμανοί εκπροσωπούν συγκεκριμένα συμφέροντα για σκουπίδια, ενέργεια και νερό».
Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των παρεμβάσεων, αλλά και πολλών άλλων παρόμοιων που καθημερινά μας κατακλύζουν μέσα από τα MEGάλα κανάλια, αποτελεί η προβολή του «γερμανικού κινδύνου». Το επεξηγηματικό αυτό σχήμα που εστιάζει στις εθνικές διαφορές είναι εξαιρετικά εύπεπτο και κατανοητό. Κεφαλαιοποιεί αρνητικά στερεότυπα του παρελθόντος δημιουργώντας μια αφήγηση που θα ζήλευαν ακόμα και ο Αλέκος Σακελλάριος και ο Χρήστος Γιαννακόπουλος όταν έγραφαν το σενάριο της ταινίας Οι Γερμανοί ξανάρχονται
Το σενάριο όμως ενέχει και τις ανατροπές του: καταρχήν αδυνατεί να εξηγήσει την έμπρακτη συμπαράσταση Γερμανών συνδικαλιστών, πολιτικών κομμάτων της Αριστεράς, διανοούμενων αλλά και πολλών απλών Γερμανών πολιτών στα όσα υπομένει σήμερα η συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας μας. Επιπλέον αδυνατεί να εξηγήσει το γεγονός της αύξησης της φτώχειας στην ίδια τη Γερμανία!
Μόλις πριν από λίγες μέρες μελέτη της Γερμανικής Ένωσης Ινστιτούτων Οικονομικής και Κοινωνικής Έρευνας αποκάλυψε ότι ένας στους τέσσερις Γερμανούς στο Βερολίνο, τη Λειψία, τη Βρέμη, το Αννόβερο και άλλες γερμανικές πόλεις ζει κάτω από το όριο της φτώχειας (848 ευρώ μηνιαίως στη Γερμανία). Επισημαίνεται ότι η φτώχεια αυξάνεται στη Γερμανία παρά το ότι μειώνεται σημαντικά ο αριθμός των ανέργων. Η εξήγηση είναι απλή: οι εργαζόμενοι πληρώνονται όλο και λιγότερο.
Μ’ άλλα λόγια το πρόβλημα δεν είναι γενικά και αόριστα «οι Γερμανοί». Όπως έγραφα και πριν από ενάμιση χρόνο, ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας -που δεν αποτελείται αποκλειστικά και μόνο από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ- βολεύεται στο να τα φορτώνει όλα στους «κακούς Γερμανούς» για να αποκρύψει τις ευθύνες του μοντέλου παρασιτικής ανάπτυξης και κατ' επίφαση δημοκρατίας από το οποίο επωφελήθηκε τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες.
Παράλληλα, το σενάριο περί «κακών Γερμανών» βοηθάει την ίδια κοινωνική συμμαχία στο να εδραιώσει την ιδεολογική και πολιτική της ηγεμονία αποκρύπτοντας τις καταστροφικές συνέπειες των μηχανισμών του νεοφιλελευθερισμού και συσκοτίζοντας τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων μας. Κατηγορώντας γενικά «τους Γερμανούς» βάσει υπεραπλουστεύσεων της ιστορίας, συσκοτίζουμε τα ποικίλα συμφέροντα που καταδικάζουν στη φτώχεια τόσο τη συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού στη χώρα μας αλλά και μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Γερμανίας. Συμφέροντα χωρίς εθνική ταυτότητα και με μόνη σημαία τους το ασύστολο κέρδος.
Η Αριστερά δεν έχει κανένα λόγο να συνηγορεί και να προωθεί τέτοια σενάρια. Αυτά αρμόζουν στις ποικίλες εκδοχές του εθνικόφρονος λαϊκισμού, που με διάφορους τρόπους βιώσαμε και βιώνουμε στον τόπο μας. Τουναντίον, η Αριστερά έχει πολλούς λόγους να επιδιώκει κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες με εκείνα τα τμήματα της γερμανικής και της ευρωπαϊκής κοινωνίας που βιώνουν παρόμοια με τα δικά μας προβλήματα και αναζητούν παρόμοιες διεξόδους.
________________________
Ο Γιώργος Αγγελόπουλος διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται...

Techie Chan...
Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται (μέρος 2,5) : γερμανία 1948, αργεντινή 2001, ελλάδα 1974, ελλάδα 2013(?)

Εδώ και ένα χρόνο τουλάχιστον είναι της μόδας στην ελλάδα να μιλάμε για τη δημοκρατία της βαιμάρης, βρίσκοντας διάφορες αναλογίες. Προσωπικά δεν μου αρέσει ιδιαίτερα όχι γιατί δεν υπάρχουν αναλογίες, αλλά διότι ξεχνώντας βολικά τις χαοτικές διαφορές τείνουμε να γενικεύουμε.
Παρόλαυτά σήμερα θα προσπαθήσω να κάνω μια παρόμοια αναλογία και να συνδέσω τις χώρες και τις εποχές του τίτλου. Γιαυτό ξεκινώ με ένα disclaimer. Αν σας πείσει η αναλογία μου, μην την γενικεύσετε, διότι αυτή αφορά αυστηρά το γεγονός για το οποίο θα μιλήσω. Αυτό από μόνο του πιστεύω πως είναι αρκετά δηλωτικό.

Το θείο τραγί και η ιστορία της λήθης
Η ανάγκη για και οι λειτουργίες του αποδιοπομπαίο τράγου είναι μια καλά επεξηγημένη ιστορία από την αρχαιότητα οπότε δεν χρειάζεται να προσθέσω πολλά πράγματα εγώ. Παρότι οι άνθρωποι κουβαλάμε την ενοχή της γνώσης σε προσωπικό επίπεδο, οι κοινωνίες έχουν την τάση να την αποτινάσσουν γρήγορα, να την πετάνε στη γωνία και να συνεχίζουν προσποιούμενες πως είναι ξανά παρθένες. Δεν είμαι χριστιανός για να χρειάζομαι προπατορικό αμάρτημα, όμως μου αρέσει να θυμάμαι, διότι οι εμπειρίες είναι από τα ελάχιστα ωραία πράγματα που γίνονται καλύτερα όσο μεγαλώνεις.

Το 1946-48 μεγάλο μέρος της γερμανίας είναι ισοπεδωμένο. Το σοκ του πληθυσμού είναι ακόμα νωπό, πολλοί άντρες βρίσκονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι νικητές του πολέμου δεν έχουν αποφασίσει ακόμα τι θα κάνουν με την κατακτημένη χώρα. Στις ΗΠΑ μόλις τείνει να κερδίσει η άποψη ότι η γερμανία πρέπει να παραμείνει ένα βιομηχανικά ανεπτυγμένο προτεκτοράτο σε αντίθεση με την άλλη άποψη που ήθελε τη γερμανία να γίνει ένα βουκολικό κράτος με ελάχιστες δυνατότητες βιομηχανικής παραγωγής. Κι αυτή η άποψη τείνει να κερδίσει ταυτόχρονα με την άποψη ότι οι σοβιετικοί είναι ο νέος εχθρός που πρέπει να περιοριστεί, μια άποψη που ενστερνίστηκαν οι επίγονοι του ρούσβελτ, ο οποίος δεν θεωρούσε τους σοβιετικούς ιδιαίτερη απειλή. Εδώ γύρω λοιπόν αρχίζει να διαμορφώνεται μια νέα αφήγηση. Ο ναζισμός ήταν μια σατανική ιδεολογία, οι γερμανοί δεν είναι σατανικοί, άρα δεν μπορούν να είναι και ναζιστές. Οι ηττημένη ιδεολογία, άχρηστη πια φορτώνεται όλο το βάρος των “ελαττωμάτων” της “φυλής” στην καμπούρα της και στέλνεται έξω από την πόλη.
Ξεκινάει λοιπόν μια έντονη προσπάθεια αποναζιστικοποίησης που βασικό στόχο έχει να ξεπλύνει τη γερμανική κοινωνία από τον σατανικό ναζισμό που την παρέσυρε. Μόνο που φυσικά δεν μπορείς να αλλάξεις λαό και να φέρεις έναν άλλο στη θέση του, ή -για να το θέσω με τα λόγια του αντενάουερ- “δεν μπορείς να πετάξεις τα βρομόνερα πριν βρεις καθαρά, οπότε η αποναζιστικοποίηση αποτελείται κυρίως από την απάλειψη του τίτλου και μια αδιόρατη ενοχή που όμως σκεπάζεται από ένα ταμπού, λίγο σαν να μιλάμε για διάρροια στη μέση ενός οικογενειακού τραπεζιού. Δεν είναι τυχαίο που όταν μέρος της επόμενης γενιάς αποφάσισε να συγκρουστεί και να αντιμετωπίσει αυτή την υποκρισία της προηγούμενης, αντιμετωπίστηκε με απίστευτη σκληρότητα.

Εδώ πολυτεχνείο
Είμαι παιδί του πασόκ και μεγάλωσα στη μέση ακριβώς του μύθου του πολυτεχνείου. Με τις σχολικές γιορτές, τη φωνή της δαμανάκη, τα τραγούδια, ολόκληρη οικοσκευή. Κι ακόμα καλύτερα. Το γεγονός πως υπήρχαν και διάφοροι καθηγητές στο σχολείο που αντιμετώπιζαν το πολυτεχνείο ακριβώς σαν να μιλάς για σκατά στο οικογενειακό τραπέζι, λειτουργούσε ακόμα πιο μυθικά. Οι εχθροί του πολυτεχνείου δεν είναι κάπου εκεί πίσω στο παρελθόν ηττημένοι. Οι εχθροί του πολυτεχνείου ήταν ακόμα γύρω σου.

Έτσι χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να συνειδητοποιήσω το ένοχο μυστικό που η γιορτή του πολυτεχνείου ήθελε να κρύψει. Άρχισα να το βρίσκω σε αντιδραστικούς σαν τον ραφαηλίδη, σε αποστροφές τρελών σαν τον θοδωράκη, σε πίκρα για αυτούς που καπηλεύονται τη μνήμη του. Και ξαφνικά το έβλεπες παντού, σαν κάτι που άπαξ και το είδες σου φαίνεται αδύνατο να ήταν κρυμμένο τόσα χρόνια. Το πολυτεχνείο εφευρέθηκε ως μύθος προκειμένου μέσα του να ξεπλυθεί μια ολόκληρη κοινωνία από την ενοχή της για την ανοχή της προς την 7ετία της χούντας. Αυτοί που καπηλεύονταν το πολυτεχνείο, δεν ήταν διάφοροι επιτήδειοι που πήδηξαν στο τρένο σαν λαθρεπιβάτες, ήταν μια ολόκληρη κοινωνία που στα πρόσωπα αυτών των επιτήδειων έβλεπε τους τύπους που μιλάνε για σκατά στο οικογενειακό τραπέζι.

Κομμένες οι μαλακίες, η ελληνική κοινωνία δεν αντιστάθηκε στη χούντα. Αρκετοί ίσως να μην τη συμπαθούσαν, αλλά με τον τρόπο που δεν συμπαθείς έναν ακροδεξιό μπάρμπα που προσπαθεί να μιλήσει για τους εβραίους που σταύρωσαν τον χριστό στο οικογενειακό τραπέζι. Φύλλο δεν κουνήθηκε αν εξαιρέσεις τους συνήθεις τρελούς ή αριστερούς που αντιστέκονταν. Είτε γιατί η χούντα τους κυνηγούσε καθώς τους θεωρούσε τον υπ’αρ. 1 κίνδυνο για την ελληνική κοινωνία, είτε γιατί οι ίδιοι έφαγαν την πετριά και αποφάσισαν να αναλάβουν την ευθύνη να μιλήσουν για μια κοινωνία που σιωπούσε. Το πολυτεχνείο ήταν και το ίδιο μια φωτοβολίδα 300 προβοκατόρων ακριβώς όπως έλεγε και η ανακοίνωση του κκε. Εντάξει δεν ήταν 300, ήταν 1000 ή 2000 αλλά thats all folks. Μια ηρωική φωτοβολίδα μαζί με μερικές ακόμα διάσπαρτες σε 7 χρόνια σκότους.

Και ξαφνικά καθώς η χούντα κατέρρευσε λόγω κύπρου, ήρθε το πολυτεχνείο να καλύψει το τεράστιο κενό. Η περιβόητη αποχουντοποίηση έγινε περισσότερο από τη 17Ν παρά από την ίδια την κοινωνία ή το κράτος. Κάτι σαν την αποναζιστικοποίηση ένα πράγμα, αν όλοι είμασταν αντιστασιακοί στη χούντα, τότε δεν υπάρχει λόγος για αποχουντοποίηση. Κι από εδώ παν κι οι άλλοι.

Στα χρόνια της νεοφιλελεύθερης χολέρας
Δεν θα ασχοληθώ με την αργεντινή γιατί τα έχω γράψει πολλές φορές με τελευταία στο προηγούμενο επεισόδιο. Και θα ασχοληθώ κατευθείαν με αυτό που καταλαβαίνω πως αποτελεί τη νέα αφήγηση της ελληνικής κοινωνίας όπως μάλλον δείχνει πως αποκρυσταλλώνεται. Την έχω γράψει και παλιότερα περισσότερο αστειευόμενος αλλά τελικά τα αστεία μερικές φορές είναι πολύ πετυχημένα. Η αφήγηση λοιπόν θα είναι λίγο πολύ η εξής:
Η ελλάδα στέναζε επί μια δεκαετία υπό τον ζυγό της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας και η ελληνική κοινωνία έσφιγγε τα δόντια και το ζωνάρι την ώρα που μια χούφτα ανθρώπων πλούτιζε σε βάρος της. Υπήρχαν φυσικά μερικοί παραστρατημένοι που θαμπώθηκαν από τη λάμψη του iphone, του γιουρο και των ολυμπιακών, αλλά αυτοί δεν ήταν η πλειοψηφία η οποία αντιστεκόταν και περίμενε καρτερικά την απελευθέρωση. Οι πυρήνες της φωτιάς θα θεωρηθούν ως οι πρώτοι θύλακες αντίστασης και ο δεκέμβρης του 2008 θα είναι το νέο πολυτεχνείο.
Σε αυτή την αφήγηση -όπως και στις υπόλοιπες παραπάνω- όλοι οι καλοί χωράνε. Όλοι θα μπορούν να ταυτιστούν με τον λαό που αγωνίζεται, διότι κανείς δεν άνηκε στην κακή τάξη που πλούτιζε. Αυτή θα παραμείνει ένα φάντασμα χωρίς κοινωνικό περιεχόμενο όπως οι φιλοχουντικοί και οι ναζί μετά τον πόλεμο. Και η ταβερνιάρισσα στην ύδρα θα παραμείνει ως μια ηρωική μορφή αντίστασης των τοπικών κοινωνιών απέναντι σ’ ένα ανάλγητο κράτος που είχαν σφετεριστεί οι νεοφιλελεύθεροι.
Μέσα εκεί ακόμα και οι φαρμακοποιοί είναι μια τάξη που αγωνίζεται για επιβίωση απέναντι στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, όπως μου έγραψε πρόσφατα ένας ευφάνταστος αλλά γνήσιος αγωνιστής σχολιαστής.

Οκ μην τα πάρετε όλα αυτά τοις μετρητοίς, εγώ προσπαθώ να σας δώσω τη γενική αφήγηση, οι επιμέρους λεπτομέρειες και οι βαριάντες πάνω στο ίδιο θέμα θα είναι δεκάδες. Άλλες χοντροκομμένες σαν την παραπάνω περιγραφή, άλλες πιο εκλεπτυσμένες και για υποψήφιους διδάκτορες.

Και γιατί αυτό είναι πρόβλημα μωρή κακιασμένη?
Τίποτα δεν είναι κακό. Στα πλαίσια που οι κοινωνίες συνεχίζουν να πορεύονται, οι ζωές των παλιών γενιών τελειώνουν και νέες παίρνουν τη θέση τους οι αφηγήσεις είναι σημαντικό πράγμα για τη λειτουργία των κοινωνιών. Και σπάνια υπάρχουν πραγματικά κακές αφηγήσεις, διότι οι περισσότερες ξεκίνησαν ως επιτυχημένες την καριέρα τους. Το μόνο αγκαθάκι σε αυτό, είναι το κεντρικό ερώτημα που θέτω τόσα χρόνια, παροτρύνοντας τους άλλους να ξεχάσουν τις λεπτομέρειες, τα πακέτα, το χρέος και τις οικονομικές παραμέτρους. Διότι το μόνο αγκαθάκι, είναι να ορίσουμε ως κοινωνία το πως θέλουμε να ζούμε. Το πως αντιμετωπίζουμε το παρελθόν μας και πως ορίζουμε τους εαυτούς μας στο σήμερα.
Η παραπάνω αφήγηση λοιπόν έχει ένα βασικό πρόβλημα. Αφού κανείς από το 99% δεν ήθελε αυτά που συνέβαιναν, τότε δεν υπάρχει λόγος να αλλάξει και τίποτα πέρα από το να φάμε αυτό το 1%.
Φυσικά το τελετουργικό φάγωμα του 1% είναι όχι μόνο απαραίτητο για τεχνικούς, αλλά επιβεβλημένο για ηθικούς λόγους και λόγους παραδειγματισμού και ισότητας, όμως σύντομα αυτή η γραμμή λογικής φτάνει στο τέρμα της. Αφού δεν φταίει κανείς άλλος, τότε όλοι δικαιούνται να ζητούν την επιστροφή στην “κανονικότητα” όπως τη θεωρεί ο καθένας. Δηλαδή την επιστροφή στη δεκαετία του νεοφιλελεύθερου ζυγού, ή των ανέμελων 90ς του παπαθεμελή. Μόνο που αυτό είναι αδύνατο να το τάξει οποιαδήποτε κυβέρνηση. Κι εκεί θα αρχίσουν οι ρωγμές. Εκεί θα αρχίσουν να σπάνε οι κοινωνικές συμμαχίες, οι ανισότητες θα διατηρηθούν, διότι αφού όλος ο λαός αγωνιζόταν την εποχή της χαμένης δεκαετίας του 2000, θα θεωρεί δίκαιο να κρατήσει τα λάφυρα του αγώνα του. Η υπεράσπιση οποιασδήποτε μορφής εργασίας, είναι ένα σόφισμα που δεν αντέχει σε 2 λεπτά κριτικής. Διότι αποδέχεται πως κάθε εργασία που δομήθηκε κατά το παλιό πρότυπο είναι κατά βάση δίκαιη και δικαιολογημένη. Άρα ή ζουσαμε σ’έναν δίκαιο κόσμο και δεν χρειάζεται να αλλάξουμε κάτι, ή κάποιοι είναι απλά πολύ κολλημένοι με τα προνόμιά τους.


Σε αυτό το σημείο κάθε κυβέρνηση θα είναι παγιδευμένη στις επιλογές της νέας αφήγησης. Ή θα δυσαρεστήσει τους “αγωνιστές” και θα αποκτήσει δυσαρεστημένους ψηφοφόρους, ή θα βρει μια διέξοδο σε μια κευνσιανου τύπου αναδιανομή μέσω των άνισων και τεμαχικών αυξήσεων των μισθών που όμως θα τους κρατάνε όλους λίγο πολύ σε μια κατάσταση ελεγχόμενης δυσαρέσκειας, λίγο πολύ σαν την αργεντινή δηλαδή. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει να περάσει στη δραχμή ή να περιμένει πότε οι ευρωπαίοι θα δεήσουν να το κάνουν και οι ίδιοι. Και οι δύο προοπτικές δεν είναι ακριβώς μέσα στα γλυκά και τα λουλούδια.

Το καλύτερο όμως απ’ όλα θα είναι ότι η ίδια η αφήγηση της επαναστατικής αλλαγής και της αντίστασης στα χρόνια της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας θα έχει σπείρει τους σπόρους της καταστροφής της. Διότι όλοι εμείς οι μικροαστοί με τις δάφνες των αγώνων μας, θα είμαστε αυτοί που θα πριονίσουμε το δέντρο της αλλαγής. Οι πρόσφατες διαμαρτυρίες των αργεντίνων στους δρόμους είναι δηλωτικές. Ζητάνε ελευθερία (εμπορίου), ελευθερία (στις συναλλαγματικές συναλλαγές), ελευθερία του τύπου (του αντίστοιχου μπομπολιστάν και του δολ), ειρήνη (με τους πιστωτές) και προβλεψιμότητα στη ζωή τους (δηλαδή μονεταρισμό). Ζητάνε φυσικά και καταπολέμηση της διαφθοράς που η κυβέρνηση δεν έχει προσφέρει (διότι είναι σχεδόν οι ίδιοι άνθρωποι που βρίσκονταν στην κορυφή της διαφθοράς στα χρόνια της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας). Κι ύστερα μετά οι αφελείς αναρωτιόμαστε, πως γίνεται να μαζεύονται τόσες εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι και να ζητάνε την επιστροφή στο καθεστός εκείνο το οποίο τους έφερε στην κρίση. Πώς γίνεται να εμφανίζεται ξαφνικά ένα 10% του πληθυσμού που θέλει να ψηφίσει ένα ναζιστικό κόμμα? Τόσο εύκολα ξεχνάνε οι άνθρωποι?

Όχι οι άνθρωποι δεν ξεχνάνε τόσο εύκολα. Ξεχνάνε κατά βάση βολικά. Κι όταν η νέα αφήγηση είναι δομημένη για να δημιουργήσει νέους μύθους ενός καλού λαού που αγωνίζεται, τότε είναι πολύ εύκολο να περάσεις στο επόμενο στάδιο και να βρεις ότι δεν υπάρχει τίποτα ιδιαίτερα κακό στην ελευθερία των καρτέλ του τύπου. Ειδικά όταν συνδυάζεται και με μια πολύ βολική ελευθερία στις συναλλαγματικές συναλλαγές, ακριβώς δηλαδή εκεί που αυτή τη μικρομεσαία τάξη τη συμφέρει να ποντάρει. Διότι και για αρκετούς αργεντίνους, δεν υπάρχει τίποτα κακό στο νέο iphone ή σ’ένα ταξίδι στην ευρώπη. Διότι η νέα αφήγηση δεν είπε ποτέ ότι αυτά ήταν μέρος του παλιού κόσμου που τους εξαθλίωσε. Είπε απλά ότι υπήρχαν κάτι κακοί τύποι που ήταν νεοφιλελεύθεροι και ήθελαν να ξεπουλήσουν τη χώρα στους ξένοι. Όπως εξίσου απλά περάσαμε από τη χούντα στη μεταπολίτευση λες και ξεχάσαμε πως τον πόλεμο στην ελλάδα τον κέρδισαν οι συνεργάτες των ναζί, ικανό κομμάτι των απογόνων των οποίων διαθέτει ακόμα τις περιουσίες των εβραίων ή των αριστερών που άρπαξαν τι καλές μέρες της εθνικοφροσύνης.

Θα μου πεις ρε μεγάλε -στο σημείο που βρισκόμαστε- αυτά είναι καλλιγραφίες στον κώλο της μαιμούς. Δώσε μας 10 χρόνια ανάπτυξης και μετά ας γκρινιάζουν οι μαλάκες. Εδώ όμως είναι ο μικρός αστερίσκος που μας λέει ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται ως συνταγούλα. Υποψιάζομαι πως ακόμα και με το πιο φιλόδοξο σχέδιο ανταρσύτικης ανάκαμψης και ανάτασης της κοινωνίας, η πολυπόθητη δεκαετής ανάπτυξη δεν θα έρθει. Φυσικά δεν θα είμαστε το -8% το χρόνο, αλλά εδώ ακριβώς βρίσκεται και η δύναμη της παγίδας που μπορεί να σου στήσει μια αφήγηση. Διότι το λίγο χειρότερα μπορεί εύκολα να πεταχθεί στα σκουπίδια. Μια κοινωνία που δεν έχει καταλάβει ποιο είναι το πρόβλημα του να αλλάζεις κινητό κάθε χρόνο και αυτοκίνητο κάθε 5 που δεν έχει αντιληφθεί τι σημαίνει να σου καθαρίζει το σπίτι ένας προλετάριος χωρίς δικαιώματα ενώ την ίδια στιγμή θεωρεί πως η αμοιβή της εργασίας της είναι μονίμως και σταθερά δικαιολογημένη ανεξαρτήτως ύψους, μια κοινωνία που θεωρεί τον ραντιερισμό ύψιστη μορφή επιτυχίας, θα αντιδράσει πολύ γρήγορα στην μη επανάκτηση αυτών των κεκτημένων.

Και τότε θα αναρωτιόμαστε πάλι τι πήγε λάθος και τα έρμα μας ψοφάνε. Διότι αυτή είναι η ευτυχία της κατάρας των ανθρώπων της βολικής λήθης.

Ροη αρθρων