Τρελέ Τσιγγάνε, για πού τραβάς; *

ΜΑΡΙΑ ΣΑΜΠΑΤΑΚΑΚΗ, απο την Ελευθεροτυπια...

Γύφτο οι αλλόφυλοι με κράζουν/ κι οι γύφτοι αλλόφυλο με λένε,/ κι οι δουλευτάδες ακαμάτη /και οι σπλαχνικές καρδιές με κλαίνε,/ κι οι χαροκόποι δε με θέλουν /και μ' είπαν οι γεροί σακάτη,/ παλιάτσο με είπε κι ο σακάτης/κι οι ονειροπλέχτες με κοιτάζουν, πάντα με ξαφνισμένο μάτι /σαν όνειρο άπρεπο και ξένο, καθώς διαβαίνω/ (...) τέρας για να φοβηθής/και μαζί για να γελάσης (...)

  Ο «Δωδεκάλογος του Γύφτου» γράφτηκε από τον Κωστή Παλαμά σε εποχή παρακμής. Πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής. Στον απόηχο μιας εθνικής ταπείνωσης κι ενός καταπιεστικού διεθνούς ελέγχου. Με έκδηλη την απογοήτευση για το ήθος των αρχόντων αλλά και των αρχομένων. Στην εμβληματική φιγούρα του γύφτου, του αδάμαστου κι ανυπότακτου, ο ποιητής διοχετεύει την ελπίδα του για ανάταση, αναγέννηση κι αναδημιουργία.
Γύφτε Λαέ, άκουσέ με /το πρωτόσταλτο είμαι σημάδι/ απ' την πλάση που θα 'ρθει (... ) Απ' τους κόσμους του Αύριο/ το μήνυμα της νίκης εγώ σου φέρνω (...)
Είμαι η σάλπιγγα εγώ μιας Ανάστασης (...)
Ο «Δωδεκάλογος» εκδίδεται το 1907, στις αρχές του 20ού αιώνα δηλαδή, όταν η Ελλάδα ισορροπεί μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και δύο χρόνια πριν από το κίνημα στο Γουδί. Τα μεγάλα οράματα έχουν τελειώσει.
Ηεκσυγχρονιστική προσπάθεια του Τρικούπη έχει συνθλιβεί στη μέγκενη της χρεοκοπίας και οι μεγαλοστομίες του Δηλιγιάννη έχουν αποδειχθεί γράμμα κενό υπό το βάρος της ήττας στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897. Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ζει το δικό του δράμα, υποχρεωμένο να επιβιώσει σε συνθήκες σφοδρής φορολόγησης. Η διαφθορά καλπάζει. Η διανόηση μίζερη και θλιβερή, χαμένη στα σαλόνια του αρχαϊσμού. Οι νεότερες γενιές ταλανίζονται ανάμεσα στη μετανάστευση και την ανυπαρξία. Είναι προφανές πως δεν πάει άλλο.

Ο πρώτος και ο «τρίτος» πόλος...

του Δημητρη Χριστοπουλου, απο το TVXS...
Δεν θα έγραφα κάτι αναφορικά με το κείμενο των 58 για την κεντροαριστερά. Ομολογώ ότι από (κάποιους από) αυτούς τους ανθρώπους έχω δει και πιο εμπνευσμένες προσπάθειες. Αποφάσισα να γράψω μετά τις συνεντεύξεις δύο εκ των σοβαρότερων υπογραφών στο κείμενο: των (κατά τα λοιπά, πολύ φίλων) Νίκου Αλιβιζάτου και Νίκου Μουζέλη.
Σε συνέντευξή του στον 9.84, ο πρώτος Νίκος είπε: «Έχω την εντύπωση ότι κάνοντας την επιλογή ότι σε αυτή τη φάση δεν πρέπει να κινδυνεύσει η σταθερότητα, για να βγούμε από την κρίση, αυτό το κείμενο -είτε μας αρέσει, είτε όχι-, είναι πιο κοντά προς τη συντηρητική παράταξη, παρά προς τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.».
Νομίζω ότι τα λόγια αυτά είναι ειλικρινώς στη σωστή κατεύθυνση για τους 58. Δύο είναι τα επίδικα εδώ. Αφενός, ο εκλογικός νόμος με το bonus των 50 εδρών αποτρέπει τους πολίτες από το να ψηφίσουν το κόμμα της αρεσκείας τους και τους ωθεί να ψηφίσουν μόνο για κυβέρνηση. Αφετέρου, ο ειλικρινής φόβος που προκαλεί μια πιθανής αριστερή διακυβέρνηση, η οποία, θα φέρει την καταστροφή και για το λόγο αυτό πρέπει, με κάθε τρόπο, να ανασχεθεί.
Δεδομένων αυτών, νομίζω πως δεν υπάρχει άλλη προοπτική για τους 58 από αυτήν που λέει ο Ν. Αλιβιζάτος και με σαφήνεια υπονοεί ο Ν. Μουζέλης σε συνέντευξή του στην Εφημερίδα των Συντακτών περί από-ενοχοποίησης της συνεργασίας με τη συντήρηση. Και η προοπτική αυτή είναι – νέτα σκέτα – η συνεργασία με τη Δεξιά. Αλλιώς, δεν υπάρχει νόημα στα παραπάνω. Αυτή είναι η μόνη λογική διέξοδος στο δίλημμα.

Το ξανθό αγγελούδι μάς βγήκε γυφτάκι…

του Γιαννη Αλμπανη...

Από το left.gr

Τα λεξικά λένε ότι μαύρος δεν είναι μόνο ο σκούρος το χρώμα. Είναι και ο δυστυχισμένος, ο παράνομος, ο κακός, ο αντιδραστικός, ο τρομακτικός. Μαύρη ζωή που κάνουμε εμείς οι μαύροι κλέφτες, μαύρη εργασία, μαύρη αντίδραση, το μέλλον προμηνύεται μαύρο, μαύρη μαυρίλα πλάκωσε, να τους μαυρίσουμε στις κάλπες… Το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό. Η ανάγνωση του λεξικού έκανε αντιρατσιστή τον Malcom X –το είδα στην ταινία του Σπάικ Λι.
Στον αντίποδα του μαύρου, είναι ο λευκός. Λευκός δεν είναι μόνο ο άσπρος το χρώμα, αλλά και ο καθαρός, α άσπιλος, ο αμόλυντος, ο αγαθός, ο ηθικός. Λευκός σαν περιστερά, λευκό ποινικό μητρώο, λευκός ιππότης, εν λευκώ, και βέβαια λευκό αγγελούδι… Ο λευκός είναι καλός σε τέτοιο βαθμό που ο Τζεφιρέλι κάνει το Χριστό του κατάλευκο και γαλανομάτη, πράγμα μάλλον απίθανο, διότι ο θεάνθρωπος γεννήθηκε στην αραπιά, βέρος Μεσανατολίτης.
Στην καθ’ ημάς Ανατολή, ό,τι πιο κοντινό σε μαύρο, είναι ο γύφτος. Ο γύφτος δεν είναι βέβαια ακριβώς μαύρος, αλλά σίγουρα είναι πιο σκούρος από τον μέσο Έλληνα –που, μεταξύ μας, δεν είναι και κατάλευκος. Ο γύφτος επιβαρύνει περαιτέρω τη θέση του γιατί είναι νομάδας ή μένει σε παράγκα, κάνει δουλειές του ποδαριού και κανείς δεν αμφιβάλλει ότι είναι μεγάλος κλεφτοκοτάς. Ο γύφτος είναι λοιπόν διπλά ένοχος: είναι και μαύρος και φτωχός. Γι’ αυτό άμα θες να την πεις σε κάποιον, τινάζεις την πλάτη πίσω, τεντώνεις μπροστά τα χέρια, και φωνάζεις «μα τι γύφτος είσαι ρε παιδάκι μου;».

Η προδομένη Ελληνική Μεσαία Τάξη...

 Κειμενο/Ερευνα: Φραγκισκα Μεγαλούδη...

Το πρωτότυπο δημοσιεύτηκε στα γερμανικά στο Spiegel Online με τον τίτλο Finanzkrise in Griechenland: Die verratene Mittelschicht
Ερευνα/Φωτογραφιες: Στυλιανος Παπαρδελας
Ηράκλειο 2013.

O Γιώργος Κουτσογιάννης δεν έχει χρόνο για πολιτική. Είναι πολύ απασχολημένος προσπαθώντας να σώσει την οικογενειακή του επιχείρηση. To εμπορικό του κατάστημα βρίσκεται σε μια από τις παλαιότερες οδούς του Ηρακλείου, πρωτεύουσα της Κρήτης. Άδεια μαγαζιά και άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια για τροφή δεν είναι πλέον σπάνιο φαινόμενο για τον δημοφιλή τουριστικό προορισμό.
Και ο σαραντατριάχρονος πρέπει να δώσει τη δική του μάχη για να μην χρεοκοπήσει η επιχείρηση που κληρονόμησε από τον πατέρα του.

«Το πραγματικό πρόβλημα ξεκίνησε το 2010», διηγείται ο Κουτσογιάννης. «Τότε ο τζίρος μειώθηκε κατά 90%. Σε ένα καλό μήνα το μαγαζί αποφέρει 500 ευρώ, ενώ έχει πάγια μηνιαία έξοδα 1300 ευρώ. Δεν έχω τη δυνατότητα πια να πληρώνω τις εισφορές στο ασφαλιστικό μου ταμείο και δεν τις πληρώνω».

Ψάχνοντας για μάγισσες στον Μεσαίωνα

του Ρογήρου, απο τα Ενθεματα...

Η ισχύς των στερεοτύπων

“Στην ελληνική πολιτική σκηνή υπάρχει ένα κυνήγι μαγισσών. Αν θέλουν μάγισσες, ας τις αναζητήσουν στον Μεσαίωνα». Με τον τρόπο αυτό απαντούσε, πριν λίγους μήνες, ιστορικός και μέλος του Κοινοβουλίου στις (κακόπιστες στις περισσότερες περιπτώσεις) επικρίσεις που δεχόταν, επειδή είχε επιχειρήσει να αποδομήσει κάποιον από τους μύθους που περιέχει η επίσημη εθνική αφήγηση της Ιστορίας. Καταφεύγοντας σε έναν άλλο μύθο, η ιστορικός υπέκυπτε, χωρίς ίσως να το συνειδητοποιεί, σε ένα στερεότυπο πολύ πιο ισχυρό, μια και αφορά την πιο συκοφαντημένη ιστορική περίοδο. Αξίζει να το συζητήσουμε, εκτός όλων των άλλων, μιας και οι «μάγισσες στον Μεσαίωνα» αποτελούν κοινό τόπο σαφώς εδραιωμένο στον δημόσιο λόγο και στη συλλογική συνείδηση.

***

Δεν θα ήταν, βεβαίως, δυνατό να υποστηριχθεί ότι οι πρακτικές μαγείας και μαγγανείας ήταν άγνωστες στις μεσαιωνικές κοινωνίες. Απαντούν, άλλωστε, σε όλες τις εποχές και όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες, ενώ κάποιες από αυτές ενσωματώνονται, επίσημα ή ανεπίσημα, σε θρησκείες. Όποιος όμως προσπαθήσει να μελετήσει τον Μεσαίωνα αναζητώντας ψυχώσεις και κυνήγια μαγισσών θα έχει την εντύπωση ότι διασχίζει μια έρημο και, φυσικά, θα απογοητευθεί.

Δεν είναι δικτατορία, μάτια μου...

Γελωτοποιος...

 

Ξέχνα τον Κάφκα. Ο Γιόζεφ Κ. είσαι εσύ και η Δίκη σου έχει ξεκινήσει.

Θα έρθουμε από το σπίτι σου να σε πάρουμε, χωρίς καν να σου απαγγείλουμε κατηγορίες. Δεν τις χρειάζεσαι.

Αφού είσαι ένοχος, το είπαν στις ειδήσεις, είσαι ένοχος, το έγραψαν οι εφημερίδες, είσαι ένοχος, το διέταξε ο πρωθυπουργός, είσαι ένοχος, το λέει και η ΕΥΠ, είσαι ένοχος, το ξέρει η αστυνομία και η γειτόνισσα που προσπαθεί να διαφυλάξει την αθωότητα της, ότι πολυτιμότερο έχει.

Είσαι ένοχος, γιατί τολμάς να αντιτίθεσαι στα σχέδια ανάπτυξης και να διασπείρεις ψευδείς ειδήσεις, ότι τάχα κάποιοι διασπείρουν αρσενικό, στα χώματα και στα ύδατα.

Είσαι ένοχος, κύριε Παρατηρητή Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων, και το ξέρουμε καλά αυτό, γιατί παρακολουθούσαμε τα τηλεφωνήματα σου, διαβάζαμε τις συνεντεύξεις σου και καταχωρούσαμε τις αναρτήσεις σου.

Παγιώσεις και Χαμόγελα...

Rubies and Clouds...

Σήμερα το πρωί έβαλα μπρος τ’ αμάξι κι έριξα μια ματιά στο ρολόι. 6:15. Τελευταία φορά αυτό το χρόνο που ξεκινάω τούτη την ώρα, είπα λίγο στενόχωρα. Την Κυριακή γυρνάμε μια ώρα πίσω. Σιγά τ’ αυγά θα μου πεις. Εδώ έχουμε γυρίσει πίσω κάτι αιώνες κι έχω αντιδράσει ελάχιστα. Αλλά, να. Είναι το μυαλό που κάνει τις δικές του συμβάσεις και δεν σου στέλνει επισημάνσεις και υπομνήματα. Μόνο σκάει στα ξαφνικά μια νοσταλγία και ψάχνεσαι να βρεις από πού ήρθε. Μα νοσταλγείς την καλοκαιρινή ώρα, θα μου πεις. Ε, δεν ξέρω. Ίσως να νοσταλγώ το καλοκαίρι. Μπορεί πάλι να σκέφτομαι πως μαζί με τη θερινή ώρα, ξεκολλάει άλλη μια φλοίδα από το κρεμμύδι του χρόνου που μου απομένει.

Προχτές θυμήθηκα ένα παλιότερο περιστατικό. Είχα σταματήσει στο φανάρι κι ένα αγοράκι -ούτε 5 χρονών, ήρθε να καθαρίσει το τζάμι. Ξανθό, αστραφτερό και γαλανομάτικο. Σαν μικρός έρωτας. Κάπου ξεπέζεψε τη φαρέτρα με τα βέλη και βούτηξε το σφουγγαρόπανο. Ξέκλεψα μια ματιά τριγύρω. Κοιτάγαμε κι εγώ κι οι άλλοι οδηγοί με στόματα ορθάνοιχτα. Ο μπόμπιρας πέρα απ’ τα θαυμαστικά κι έκπληκτα βλέμματα, συγκέντρωσε ένα σημαντικό χρηματικό ποσό. Στα γρήγορα. Όσο να μας κλείσει το μάτι το κόκκινο. Όχι κέρματα, μόνο χαρτονομίσματα. 

Και τότε ακούσαμε το ουρλιαχτό της έξαλλης μάνας από το παρακείμενο περίπτερο: 

«Κωστάκηηηη! Τι κάνεις εκεί; Δώσε τα λεφτά πίσω στους ανθρώπους!»

Γιατί όταν συμβαίνει κάτι, συμβαίνει και κάτι άλλο...

2310net...

Όλη η ιστορία με τη μικρή Μαρία είναι στημένη για να ξεχάσει ο κόσμος ότι συνελήφθησαν οι Χρυσαυγίτες για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης. Σοβαρά. Έχω έναν κουνιάδο που έχει έναν μπατζανάκη, του οποίου ο θείος έχει πρόσβαση σε απόρρητα έγγραφα που διαθέτει η εφημερίδα Ελεύθερη Ώρα στα οποία αναφέρεται πως πριν από δύο μήνες ο γέρων Παϊσιος είχε προφητέψει ότι όπου να ‘ναι θα συλλάβουν κάτι μαυριδερούς τύπους με κύφωση και αυτό θα σημάνει την αρχή της πτώσης της αυτοκρατορίας του κακού και μετά θα πάρουμε και την πόλη. 

Σοβαρά τώρα. Κάθε φορά που γίνεται κάτι σημαντικό βγαίνουν ορισμένοι εξυπνάκηδες και λένε ότι πίσω από αυτό που συμβαίνει κρύβεται κάτι άλλο ή τέλος πάντων γίνεται για να μην ασχολούμαστε με κάτι άλλο που συμβαίνει. Γιατί είναι εξυπνάκηδες; Πρώτον γιατί αυτό είναι γνωστό ότι συμβαίνει, οπότε αναφέροντάς το δεν ανακαλύπτουν δα και την αμερική. Αυτή τη μαλακία την έκανε ο Κολόμβος πριν πολλά πολλά χρόνια, γαμώ την περιέργειά του που έλεγε ο Παύλος με τον Τοτέμ κάποτε. Δεύτερον γιατί δεν είναι απίθανο ούτε συνωμοσία να συμβαίνουν δύο πράγματα ταυτόχρονα. Δεν το απαγορεύει το σύμπαν. Θέλετε απόδειξη; Ορίστε μια λίστα από αυτά που πρόχειρα μου έρχονται στο μυαλό: 

- Όταν κάποιοι εκτιμούσαν ότι έρχεται θύελλα, κάποιοι ψήφιζαν ΓΑΠ και πανηγύριζαν που θα φύγει η κακιά δεξιά και θα δώσει χρήμα στο λαό. 

- Όταν κάποιοι επέμεναν ότι η κρίση είναι βαθιά και υπαρκτή, ότι θα είναι διαρκής και όμοιά της δεν θα έχουμε ξαναδεί, κάποιοι ανακάλυπταν στο youtube τον Καζάκη και τους ανθελληνικούς ψεκασμούς εκ Γερμανίας.

Αλογοκρατία...

του Κιμπι...

«Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος». Η φράση με την οποία ο Ιωάννης ανοίγει το ευαγγέλιό του ηγεμόνευσε για πολλούς μετά Χριστόν αιώνες στη Δύση. Εξέφρασε τον θρίαμβο της θεο-λογοκρατίας και τη συντριβή της αρχαιοελληνικής λογοκρατίας, όπου λόγος ήταν ο κοινός ή ο σύνθετος νους, το μέτρο του κόσμου ή τουλάχιστον το μέτρο αντίληψης του κόσμου. Η μεσολάβηση του θεού καπέλωσε και τον κοινό και τον σύνθετο νου. Ο Λόγος έγινε και φόβος και παρηγοριά για όσα φρικτά περίμεναν τις δύσμοιρες ανθρώπινες υπάρξεις, μέχρι που ήρθαν οι ανθρωπιστές και λίγο μετά οι διαφωτιστές (ομολογώ ότι μ’ έχει πιάσει κάποια εμμονή με τον διαφωτισμό, αλλά τόσο πίσω μάς έχει οδηγήσει ο νεο-σκοταδισμός) κι αποκατέστησαν την κυριαρχία του Ορθού Λόγου. Ο ορθολογισμός τους άλλαξε πολλά στη ζωή των ανθρώπων, τουλάχιστον στη Δύση, και έσπασε το μονοπώλιο του ανορθολογισμού, ο οποίος εδώ και τέσσερις αιώνες σε γενικές γραμμές  περιθωριοποιείται. Ζούμε στην εποχή του ορθολογισμού και ουδείς διανοείται να διακηρύξει ότι οποιαδήποτε πολιτική απόφαση, οικονομική επιλογή ή διοικητική πράξη είναι προϊόν θείας επιφοίτησης, προφητείας ή ονειρικής αποκάλυψης, χωρίς να τον πάρουν στο ψιλό. Ακόμη κι όταν εισηγείται τα πιο ανορθολογικά πράγματα.

Παρακολουθήσεις και ελευθερίες...

του κ. Νικου Ξυδακη...

Η χρήση υλικού παρακολούθησης ως αποδεικτικό υλικό σε δικογραφίες πυκνώνει και μαζί πυκνώνουν οι ανησυχίες. Είναι άγνωστο ακόμη αν όλες οι παρακολουθήσεις τηλεπικοινωνιών έχουν εισαγγελική εντολή για άρση του προσωπικού απορρήτου. Είναι άγνωστο επίσης με ποιες διαδικασίες διασφαλίζεται ότι το ψηφιακό υλικό θα καταλήξει μόνο στους δικαστές και δεν θα διαρρεύσει προς άγνωστη κατεύθυνση.
Τα ερωτήματα εμφανίστηκαν όταν έγινε γνωστό ότι παρακολουθούντο στελέχη της Χρυσής Αυγής πριν από τις εκλογές του Ιουνίου 2012 και ανεστάλησαν όταν εκλέχτηκαν βουλευτές. Εκείνη την περίοδο δεν διεξήγετο καμία δικαστική διερεύνηση της δράσης της συγκεκριμένης πολιτικής οργάνωσης. Εικάζεται άρα ότι η παρακολούθηση τηλεπικοινωνιών εγκρίθηκε από εισαγγελέα, αν εγκρίθηκε, κατόπιν αιτήματος των διωκτικών αρχών. Προχωρώντας τον συλλογισμό, συμπεραίνουμε ότι κατά παρόμοιο τρόπο οποιαδήποτε διωκτική αρχή ή υπηρεσία πληροφοριών μπορεί να παρακολουθεί οποιονδήποτε, ίσως και άνευ εισαγγελικής εντολής. Άλλωστε η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων έχει επισημάνει ότι γίνεται ανεξέλεγκτα πλήθος τηλεπικοινωνιακών παρακολουθήσεων.
Αμέσως μετά τις παρακολουθήσεις μελών της ΧΑ, μάθαμε ότι παρόμοιο υλικό έχει περιληφθεί σε δικογραφία διωκόμενων για τα γεγονότα στις Σκουριές Χαλκιδικής, προκειμένου να στοιχειοθετηθεί η κατηγορία για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης.

''ἐγώ εἰμι το αντι-μεταναστευτικό σκότος τοῦ κόσμου, το αληθινόν...''

σημειώσεις, απο το αριστερο blog...

«Είμαστε εδώ για να μιλήσουμε για την ψηφιακή οικονομία, την τραπεζική ενοποίηση, για την ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων απασχόλησης, κυρίως για την απασχόληση των νέων. Είμαστε όμως εδώ και για να βρούμε λύση σε ένα οξύ και μακροχρόνιο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν κυρίως οι χώρες της Νότιας Μεσογείου και έχει να κάνει με τη λαθρομετανάστευση. Έχουν τεθεί πολλοί στόχοι και προχωράμε».

Αυτά είπε ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς στη δήλωση που έκανε προσερχόμενος χτες  στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών.

Μάλιστα. Τη μέρα της ανακοίνωσης της νέας φοροκτονίας που απαλλάσσει τα κότερα και επιτάσσει τα μαντριά και τα κοτέτσια, ο πρωθυπουργός μας καλεί να θυμηθούμε την απειλή που συνιστά η …παράνομη μετανάστευση!

Οπωσδήποτε η συντήρηση της γνωστής ρατσιστικής ατζέντας είναι χρήσιμη για τη κυβέρνηση. Ο διαγκωνισμός για τα χρυσαυγίτικα ψηφουλάκια είναι  αναμφίβολα ιερός για όσους θέλουν να είναι μόνιμοι κάτοικοι στο θώκο της κυβερνητικής εξουσίας.

Και ποια λύση άραγε θα βρουν στην ΕΕ για το πρόβλημα της μετανάστευσης;  Ίσως μια μαγική λύση κατά την οποία θα ήταν δυνατόν να  διαλύονται τα άψυχα σώματα των μεταναστών στα νερά της Μεσογείου, έξω από τη Λέσβο ή την Λαμπεντούζα, χωρίς να εκτείθενται σε κοινή θέα και προκαλούν τύψεις σε ευαίσθητες ψυχές παπάδων και δεσποσυνών…  Άλλο πράγμα δεν μπορούν να φανταστούν.

Αλλά αυτές οι πρόστυχες κουβέντες του Σαμαρά και των Ευρωπαίων Εταίρων, είναι μαχαιριές στον κόσμο τον δικό μας, που δεν πρέπει να μένουν αναπάντητες. Είναι σα να αδιαφορεί για τον απολυμένο αυτός που μένει στη δουλειά. Σα να μη νοιάζεται ο νηστικός που επέζησε για τον διπλανό του που θέρισε η πείνα.

«Περί της ταμπακέρας...»....

Της Μαρίας Τριαντοπούλου, δημοσιευθηκε στο TVXS...

Κινδυνεύω να αποκτήσω εμμονές, το αναγνωρίζω, αλλά έτσι που πάει το πράγμα σε αυτή τη χώρα θα ήταν περίεργο να συνέβαινε και αλλιώς. Σε λίγο θα αρχίσω να πιστεύω και στις κάθε λογής ιστορίες συνομωσίας, κάτι στο οποίο έχω προσπαθήσει να αντισταθώ όσο γίνεται, αλλά είναι τόσο μεγάλη η απόλυτη παράνοια που μας περιβάλλει καθημερινά ώστε ακόμα και οι θεωρίες αυτές να μου φαίνονται πιο πιστευτές από αυτό που ζούμε...
Σε αυτό βέβαια το παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες μας τα ΜΜΕ έχουν ένα πολύ μεγάλο μέρος, ηθικής τουλάχιστον, ευθύνης και παρόλο που, με περισσή σοβαροφάνεια, τα δελτία ειδήσεων και οι κάθε λογής ενημερωτικές εκπομπές υποστηρίζουν την αντικειμενικότητα τους και υπογραμμίζουν τον καθημερινό τους αγώνα για δημοκρατικό διάλογο και διαφάνεια στην ενημέρωση, εμένα τουλάχιστον δεν με πείθουν.
Μετά την «θύελλα καταιγιστικών εξελίξεων» στο θέμα της Χρυσής Αυγής και της εξάρθρωσης του ναζιστικού αυτού μορφώματος, μετά την σχεδόν απόλυτη προσήλωση σε κάθε λεπτομέρεια που μπορούσαν ή ήθελαν τα μέσα να ξεθάψουν σχετικά (μέχρι και με τις αποκριατικες στολές της κόρης Μιχαλολιάκου είχαν ασχοληθεί) τώρα έχει επέλθει η απόλυτη σιωπή. Λες και το θέμα, αφού τα ΜΜΕ έκαναν τον απαιτούμενο ντόρο ώστε να μας αποδείξουν την αποφασιστηκότητα της κυβέρνησης σχετικά αλλά και  την έκπληξη όλων των δημοσιογράφων, ξαφνικά είναι σαν να μην έγινε ποτέ. Σιγή ιχθύος απόλυτη λοιπόν με τη Χρυσή Αυγή, κουκουλώθηκαν πάλι  όλα άρον άρον, ποιός ξέρει γιατι – να πως τρελλαίνεσαι και αρχίζεις την συνομωσιολογία θέλοντας και μη...

solidarity vs charity...

Του Δημήτρη Παρθένη, απο την Αυγη...

Στις συνθήκες της οικονομικής εξαθλίωσης που βιώνουμε και φυσικά στο καθεστώς του Μνημονίου και της ηγεμονίας του νεοφιλελευθερισμού εμφανίζονται διάσπαρτα πρωτοβουλίες και δομές που στοχεύουν στην αντιμετώπιση και στη θεραπεία των συνεπειών της κρίσης, που έχουν οδηγήσει μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας μας στην εξαθλίωση και στο περιθώριο.
Θα μπορούσε ίσως να ειπωθεί πως όποια κι αν είναι η πρωτοβουλία καλώς να ορίσει, μια και πράγματι οι άνθρωποι στενάζουν και υποφέρουν εγκαταλελειμμένοι από ανύπαρκτες κρατικές δομές, αντιμέτωποι με ανάλγητους και κυνικούς διοικούντες...
Σε αυτές τις συνθήκες λοιπόν, κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία, κοινωνικά παντοπωλεία και άλλες μεικτές δομές έχουν ξεπεταχτεί παντού. Άλλες από αυτές είναι πολυδιαφημιζόμενες, καθώς στηρίζονται σε κανάλια και ΜΜΕ, άλλες πάλι είναι περισσότερο γνωστές καθώς "αστέρες" της πολιτικής ζωής πρωτοστατούν στη λειτουργία τους. Υπάρχουν όμως και κάποιες προσπάθειες που διατηρούν κινηματικό προφίλ και χαρακτήρα και φυσικά έχουν διαφορετική πορεία.
Προφανώς όλες αυτές οι δομές δεν είναι ίδιες. Δεν έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά. Δεν διαπνέονται από τις ίδιες αρχές. Δεν έχουν το ίδιο πολιτικοκοινωνικό υπόβαθρο.
Από την εμπειρία που έρχεται από άλλες χώρες, οι οποίες έζησαν και συνεχίζουν να ζουν τις συνέπειες της πολιτικής του ΔΝΤ και του νεοφιλελευθερισμού, προκύπτει μια σαφής διαφοροποίηση ανάμεσα στην αλληλεγγύη και τη φιλανθρωπία.
Ο όρος solidarity (αλληλεγγύη) προέρχεται μάλλον από το λατινικό in solidum, το οποίο αναφέρεται, σύμφωνα με το Ρωμαϊκό Δίκαιο, στη συμφωνία μεταξύ πιστωτών και δανειστών. Οι ηγέτες της Γαλλικής Επανάστασης δίνουν στον όρο solidarité, ο οποίος διαδέχεται το in solidum, έναν περισσότερο πολιτικό χαρακτήρα από τον ρωμαϊκό τεχνικό-νομικό όρο, προτάσσοντας στη σημασιολογική του υπόσταση, την ένωση των μελών της κοινότητας, μέσα από την προσέγγιση των αναγκών τους και των ενδιαφερόντων τους.

Επιστημονικό επίπεδο μεσαίωνα - πολιτικό επίπεδο χούντας...

Old Boy...

Όχι, δεν ζούμε σε καμία δυστοπία, όταν η αστυνομία στο πλαίσιο δικαστικής έρευνας κάνει έφοδο ψάχνοντας για ναρκωτικά στα γραφεία των Γιατρών του Κόσμου.   Όχι, δεν ζούμε σε καμία δυστοπία, όταν  η αστυνομία στο πλαίσιο δικαστικής έρευνας κάνει έφοδο ψάχνοντας για ναρκωτικά στο Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού.

Όχι, δεν ζούμε σε καμία δυστοπία, όταν απομαγνητοφωνημένα κείμενα ολόκληρων τηλεφωνικών συνεντεύξεων και συνδιαλέξεων με δημοσιογράφους ελληνικών και ξένων ΜΜΕ περιλαμβάνει η δικογραφία για τη σύσταση εγκληματικής οργάνωσης στις Σκουριές. Οι συνεντεύξεις που δίνονται τηλεφωνικά σε δημοσιογράφους που καλούν τα -κατά την Αστυνομία- μέλη της εγκληματικής οργάνωσης για να ενημερωθούν για τις εξελίξεις, αποτελούν και αυτές ενοχοποιητικό υλικό. 

---

Αντιγράφω το στάτους ενός φεϊσμπουκικού φίλου (κι αν τυχόν παρεξηγηθεί ο υπουργούλης και θελήσει να κυνηγήσει δικαστικά κανένα, τότε δεν είναι

κανενός φίλου κι έτσι τα λέω και δικό μου είναι):

«Τα πρωινά τις Παρασκευές πηγαινω στο Μητροπολιτικο Κοινωνικο Ιατρειο Ελληνικού οπου κανω εθελοντικη εργασια ως ... (και τα πρωινά τις Τρίτες πηγαινω στην ... ως αμισθος επιστημονικος συνεργατης στην προπτυχιακη κλινικη της ..., αφου πιο πριν περάσω μια βολτα πρωι πρωι απο το κυλικείο και πετάξω στον κάδο ολες τις Athens Voice που μολις έχουνε φέρει, καταπληκτικη αισθηση αν δεν το εχετε κανει καντε το). Μιας και δεν σας ειχα αναφερει το εβδομαδιαίο ωρολόγιο μου πρόγραμμα.
Tο Ιατρείο αυτό είναι μια κοινωνική δομή αλληλεγγύης με τεράστια σημασία εν καιρώ κρίσης που στηριζει τους μη προνομιούχους και με ακόμα πιο τεράστια σημασία σε ενδεχόμενη Κυβέρνηση της Αριστεράς, ειδικά τον πρώτο καιρό ανασύνταξης του χάους στο οποίο μας εχουνε φτάσει.
Θα μπορούσε κάποιος να πει λοιπόν οτι η τωρινή κυβέρνηση φοβάται πλέον ακόμα και την αλληλεγγύη προς όλους (ενω τα μοιράσματα σε άρειους απο τους χρυσαυγίτες ήταν μια χαρά) και γι αυτο μπούκαρε σήμερα στο Ιατρειο με τους μπάτσους (λογω ΑΝΩΝΥΜΗΣ καταγγελίας για ναρκωτικά, ναι οτι οι γιατροι δινουν ναρκωτικά σε ναρκομανείς, επιστημονικο επιπεδο μεσαίωνα, πολιτικό επίπεδο χούντας).
Δεν είναι καν αυτό παιδιά. Ειναι τόσο ηλίθιοι και επικίνδυνοι που ο Υπουργός Υγείας Αδωνης Γεωργιαδης (φανταζοσασταν ποτε 4-5 χρονια πριν οτι θα λεγατε μαζι αυτες τις 4 λεξεις? ουτε εγω) αποφάσισε να κανει ντου επειδη την Δευτέρα στον Χατζηνικολαου στριμωχτηκε απο μια ερωτηση Γιατρου του Μητροπολιτικού Ιατρείου. Σου λέει ετσι είσαι, τσάκω ενα ντου τωρα να μαθεις να εισαι σούζα στον υπουργούλη
Τακτικές μαφίας, τακτικές ρεβανσισμού, όμοιο με αυτόν που ανερυθρίαστα παραδεχτηκε ο Αδωνης οταν κλείνανε την ΕΡΤ (δεν μας φερόσασταν καλά, μας κρίνατε παραπανω απο οσο επιτρέπουμε, τωρα σας κλεινουμε ας προσέχατε) - ειχα ποσταρει τοτε και σχετικό βιντεάκι, για οποιον το επιθυμεί.
Και αυτό που ακούω συχνά να λέγεται αν δεν ήταν τόσο αστείοι θα ήταν επικίνδυνοι ή αν δεν ήταν τόσο επικίνδυνοι θα ηταν αστείοι...
Ε δεν είναι πια αστείο.
Να τελειώνουμε με αυτούς οσο το δυνατόν συντομότερα».

Μικρό χρονικό για την 28η Οκτωβρίου...

Στάθης στον eniko...

Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Μεγάλος Πόλεμος, βρήκε τον κόσμο μέσα στην καλή χαρά της belle époque. Κανείς δεν περίμενε ότι θα ξεσπάσει. Ο καπιταλισμός με την πρώτη παγκοσμιοποίηση, laisser faire, μοίραζε παιχνίδι, ο πλούτος των εθνών αυξανόταν για τις άρχουσες τάξεις, την παλιά αριστοκρατία και την αστική, ενώ η εργατική τάξη ζούσε ακόμα σε συνθήκες Ντίκενς, προσπαθώντας να αναδυθεί κοινωνικά και να οργανωθεί πολιτικά.
Η γκέλα που οδήγησε στον πόλεμο, ανατρέποντας το ευγενικά παραδοσιακό και διπλωματικώς μάλλον ασφαλές modus vivendi μεταξύ των κρατών, δεν ήταν καν για τη μοιρασιά, παρά μάλλον μια τυχαιότητα η οποία εμπεριείχε την ειρωνεία μιας νομοτέλειας που δεν είχε γίνει ακόμα αντιληπτή.
Απ’ τη δολοφονία στο Σεράγιεβο ώς το Βερντέν ο κόσμος διήνυσε μια διαδρομή που ανέτρεψε ό,τι έως τότε κυριαρχούσε στην ανθρώπινη ιστορία -οι άνθρωποι οδηγήθηκαν κατά μάζες στο σφαγείο, κυρίως οι εργάτες και οι αγρότες, σε κλίμακα αδιανόητη-, ο δυτικός τρόπος πολέμου έφθασε στα έσχατα, μέσα απ’ τα χαρακώματα αναδύθηκε κατάφρακτος ο τρομερός 20ός αιώνας. Ολα είχαν αλλάξει. Οι τέχνες, η καθημερινότητα, οι προτεραιότητες, οι επικοινωνίες, ο τρόπος τού σκέπτεσθαι, όλα άλλαξαν. Και μ’ ένα γιγάντιο βήμα η ανθρωπότητα έφθασε στα Χειμερινά Ανάκτορα. Μια πολιτική πυρηνική έκρηξη είχε συμβεί! Η εργατική τάξη αποκτούσε και κατασκεύαζε το πρώτο εργατικό κράτος στον κόσμο. Η αστική επανάσταση του 1789 έδινε τη σκυτάλη στην εργατική επανάσταση του 1917. Η ΕΣΣΔ είχε γεννηθεί. Με φριχτούς πόνους, με περικύκλωση γύρω της που προσπάθησε να τη στραγγαλίσει, με ιδρώτα και αίμα το νεαρό κράτος των κολασμένων στάθηκε στα πόδια του.

Υπηρέτες, αλλά όχι του λαού...

Δημητρης Μηλακας, απο το Ποντικι...

Βλέπουµε αυτές τις μέρες την κυβέρνηση σε συνα­γερμό και τον πρωθυπουργό αρματωμένο, να δίνει, λέει, τη μάχη για να πείσει τους εταίρους και δα­νειστές μας να μην επιβληθούν νέα μέτρα. Την ίδια στιγμή, ακούμε και διαβάζουμε για τα ήδη αποφα­σισμένα μέτρα που θα υλοποιηθούν από τον ερχό­μενο χρόνο και περιλαμβάνουν ακόμη μεγαλύτερες περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και εφάπαξ.
 
Ήδη, μ’ αυτές τις ειδήσεις, η αντάρτικη αμφίεση των κυ­ρίων Σαμαρά και Βενιζέλου αρχίζει να ξεθωριάζει και το στρατιωτικό χακί απαλύνει στα μάτια μας σε τόνους ροζ.

Οι όποιες ψευδαισθήσεις διατηρούν οι αμετανόητα εύπιστοι περί των διαθέσεων της κυβέρνησης να δώσει μάχη με τους δανειστές διαλύονται από την επόμενη πληροφορία των ημερών: Όπως είπε ο κύ­ριος Όλι Ρεν απαντώντας σε ερώτηση της Νάντιας Βαλαβάνη του ΣΥΡΙΖΑ, μια χώρα της ευρωζώνης, η Ελλάδα για παράδειγμα, θα είναι σε καθεστώς αυστηρότατης επιτήρησης μέχρι να ξεπληρώσει το 75% του χρέους της προς αυτήν.

Αυτό, με πολύ απλά λόγια, σημαίνει ότι η Ελλάδα με τα 250 δισ. χρέος και με τους τρέχοντες ρυθμούς απο­πληρωμής θα βρίσκεται σε αυστηρή επιτήρηση για καμιά... διακοσαριά χρόνια.

Προφανώς, όλα αυτά είναι γνωστά στον πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του. Ξέρουν ότι η μάχη την οποία υποτίθεται ότι δίνουν, έχει ήδη χαθεί, μαζί με τον πό­λεμο που ουδέποτε έγινε, καθώς τα κόμματα εξου­σίας παραδόθηκαν αμαχητί στους τοκογλύφους.

Όλα τα υπόλοιπα, αυτοί δηλαδή οι παιάνες της αντί­στασης που μοιράζονται σαν παρτιτούρες από τη Συγγρού και τη Χ. Τρικούπη για να τραγουδήσουν οι καλλιτέχνες της ενημέρωσης το βραδάκι στα τηλε­οπτικά παράθυρα, ακούγονται σαν συγχορδία της ορχήστρας του κυβερνητικού Τιτανικού, ο οποίος έχει ήδη χτυπήσει στο παγόβουνο. Πόσος χρόνος απομένει για τη βύθισή του; Κανείς δεν γνωρίζει με βεβαιότητα.

Αυτό, ωστόσο, που όλοι αντιλαμβάνονται είναι πως, με οποιοδήποτε ένδυμα και αν εμφανίζονται οι σημε­ρινοί κυβερνήτες του τόπου, δεν μπορούν να κρύ­ψουν πια αυτό που ακριβώς είναι: υπηρέτες (όχι του λαού, αλλά των) τοκογλύφων αφεντάδων.

Έθνος-κράτος, κρίση, παρελάσεις, τανκς...

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ*, απο την Αυγη...

Η φετινή επιστροφή αρμάτων μάχης στις παρελάσεις αιτιολογήθηκε από υπεύθυνα κυβερνητικά χείλη ως προσπάθεια «ενίσχυσης του εθνικού φρονήματος». Τα τανκς αποτελούν την πρώτη παιδική μου σωματοποιημένη εμπειρία εθνικής ταυτότητας. Παρακολουθούσαμε τις παρελάσεις από το μπαλκόνι του διαμερίσματος του θείου Χαράλαμπου, στην οδό Εγνατίας στη Θεσσαλονίκη. Φίλοι του θείου αφηγούνταν προσωπικές αναμνήσεις από το 1940 και από την ασπρόμαυρη τηλεόραση ακουγόταν ο σχολιαστής της ΥΕΝΕΔ που κάλυπτε την παρέλαση. Για εμάς τα παιδιά τίποτα από αυτά δεν είχε σημασία. Αυτό που «γέμιζε» την εθνική μας εμπειρία ήταν οι δονήσεις και ο εκκωφαντικός θόρυβος που προκαλούσαν τα τανκς.
Αν θυμάμαι καλά, οι παρελάσεις σταμάτησαν να γίνονται στην Εγνατία μετά τον σεισμό του 1978, χρονιά που είχα μια διαφορετική εμπειρία σωματοποίησης της εθνικής ταυτότητας. Σε ένα ταξίδι στη Γερμανία επισκεφτήκαμε το Νταχάου. Οι μισοί συμμαθητές του πατέρα μου από το Δημοτικό, στο οποίο φοιτούσε στην προπολεμική Θεσσαλονίκη, δολοφονήθηκαν στο Άουσβιτς. Έμειναν τα χριστιανόπουλα και επέστρεψε το 1944 μόνο ένα εβραιόπουλο. Αυτό που σωματικά προσέλαβα στο Νταχάου, ως όψη της εθνικής ταυτότητας, ήταν κάτι εκ διαμέτρου αντίθετο από τις δονήσεις και τον θόρυβο των τανκς: ήταν η σιωπή. Στις γωνίες των ξύλινων θαλάμων άνθρωποι καθισμένοι, κρυμμένοι, σιωπηλοί. Λίγα χρόνια αργότερα, ένα πρωί στη Λεωφόρο Στρατού, συναντήσαμε τυχαία τον κύριο Σαμ, το εβραιόπουλο που επέστρεψε από το Άουσβιτς. Ο πατέρας μου του ζήτησε να «μου δείξει», ο κ. Σαμ πρότεινε το χέρι με τον χαραγμένο στο δέρμα του αριθμό. Θυμάμαι πάλι τη σωματοποίηση: σιωπή και των τριών μας.

Ενάντια στη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται...

Του Νίκου Τσάμη*, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Ενα φάντασμα πλανιέται πάνω από την πολύπαθη χώρα μας. Το φάντασμα της Βίας! Υστερα από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα η ατέρμονη συζήτηση περί βίας ξανάρχισε με τον χορό να σέρνει ο «ανανήψας» και παρατρεχάμενος της εξουσίας Χρύσανθος Λαζαρίδης. Η θεωρία των δύο άκρων επιχειρεί να ξαναστήσει το πολιτικό σύστημα στα πόδια του διεκδικώντας για το ίδιο το ρόλο του εξορκιστή των φόβων των νοικοκυραίων. Η βία αναγορεύεται έτσι στο υπ’ αριθμόν ένα πολιτικό πρόβλημα και το καθαρτήριο της διεφθαρμένης πολιτικής τάξης είναι η απερίφραστη «καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται». Θα αντιπαρέλθω τη συγκριτική «βιαιολογία» των πολιτικών χώρων ως αντιπαραγωγική και κοντόφθαλμη. Η βία δεν προέρχεται από τον Ρουπακιά, τις μολότοφ της Marfin, τον επιθετικό οδηγό, τον ρατσιστικό λόγο, τις ασφυκτικές οικογένειες, τους έξαλλους οπαδούς, τον Ανθιμο, τα αυθαίρετα, τα μηχανάκια στους πεζόδρομους, τους αστυνομικούς που στραγγαλίζουν και μετά αθωώνονται, τα τραπεζοκαθίσματα, το αφασικό σχολείο, τις μνημονιακές πολιτικές, τις χειροβομβίδες κρότου-λάμψης. Ολα αυτά και πολλά άλλα ΕΙΝΑΙ η βία! Δεν προέρχεται η βία από αυτά…

Η βία ανακυκλώνεται, μεταγγίζεται, μετουσιώνεται από τις μύχιες προσωπικές στιγμές του καθένα στις μείζονες δημόσιες αντιπαραθέσεις και το αντίστροφο, κάνοντας στάσεις στις απαιτήσεις της τρόικας, στους δολοφόνους, στους αυτόχειρες και στους άστεγους.

Φασισμός και αντιφασισμός...

Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, Red Note Book...

Ξεκινάω με μια παρατήρηση «μεθοδολογική», που όμως δεν απευθύνεται σε ακαδημαϊκούς –αντίθετα, έχει συνέπειες σε ό,τι αφορά την ανάλυση και κυρίως την αντιμετώπιση του φασισμού: Η Αριστερά στην οποία αναφερόμαστε ξεχωρίζει τρεις διαφορετικές όψεις του φασιστικού φαινομένου: ο φασισμός είναι μορφή καπιταλιστικού κράτους έκτακτης ανάγκης όταν αναλαμβάνει την εξουσία, και ταυτόχρονα, είναι κίνημα και κόμμα, τόσο πριν όσο και μετά την επικράτησή του.
Με την παρατήρηση αυτή, γλιτώνουμε από δύο «ευκολίες» που, όποτε επικράτησαν, όποτε δηλαδή όρισαν αυτές το πώς σκεφτόμαστε τον φασισμό, έκαναν την αντιμετώπισή του θανάσιμα δύσκολη:

Απλώς το «μακρύ χέρι»;

Η πρώτη από αυτές, η «αριστερή» ευκολία, είναι αυτή που βλέπει το φασισμό απλώς ως «μακρύ χέρι του συστήματος». Το πρόβλημα εδώ είναι το απλώς, γιατί αυτή η απλούστευση ξεμπερδεύει εύκολα με την κομματική και την κινηματική μορφή του φασισμού, θεωρώντας ότι πρόκειται για «κόλπο».

Ο φασισμός, λοιπόν, είναι πράγματι η πιο απεχθής εκδοχή του «συστήματος»∙ όμως για να είναι χρήσιμος στο «σύστημα» –στο κράτος και στο κεφάλαιο–, χρειάζεται να μιλά και να πράττει «αντισυστημικά»: αντιμνημονιακά, αντικαπιταλιστικά και ενίοτε αντικρατικά, με βάση τη δική του αντίληψη για το τι είναι το «σύστημα», και αυτοαναγορευόμενος σε δύναμη ενάντια στο σύστημα που επικράτησε στη μεν Ευρώπη μετά την ήττα του, στη δε Ελλάδα μετά την πτώση της δικτατορίας.

Με αφορμή τη Μαρία

Χριστόφορος Κάσδαγλης...

Η μικρή Μαρία. Αναμφισβήτητα μια τραγική ιστορία. Για την ακρίβεια, χιλιάδες τραγικές ιστορίες που συμπυκνώνονται στο πρόσωπό της: οικογένειες που ξαφνικά ελπίζουν και πάλι.

Σύμφωνοι. Αλλά και μια καλή ιστορία για τα δελτία ειδήσεων, για τα πρωινάδικα, για τα talk shows. Μια ιστορία για να ξεχάσουμε τους άνεργους, την ύφεση, τη διεθνή κρίση, τα νέα μέτρα, το δημοσιονομικό κενό, την αθλιότητα των μνημονιακών πολιτικών.

Ζουμ στο δημόσιο. Γιατί θα ’πρεπε τάχα να εντοπιστεί ένα έκθετο παιδάκι για να «ανακαλύψουμε» ξαφνικά ότι το σύστημα των ληξιαρχείων είναι διάτρητο; Ότι στο δημόσιο τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές τους παίρνουν δύο δύο για να… στηρίζουν πάνω τη σκάφη, όπως τα πλυντήρια στο γνωστό ανέκδοτο; Ότι οι δήμοι, παρά τον εξωραϊσμό και την προβολή του κάθε Καμίνη, παραμένουν πρωτόγονοι, κολλημένοι στη δεκαετία του ’70; Γιατί πρέπει πρώτα να γίνεται η ζημιά και μετά να ανακαλύπτουμε τις τρύπες στα συστήματα του δημοσίου;

Ζουμ στην Αστυνομία. Επαίρεται ο κ. Δένδιας για τη συγκυριακή επιτυχία και εξαπολύει νέα πογκρόμ στους καταυλισμούς των Ρομά, αυτών των διαχρονικών αποδιοπομπαίων τράγων από τον μεσαίωνα και εντεύθεν. Σε όλους εμάς που παρακολουθούμε το νέο αστυνομικό σόου σε διακαναλική πανελλήνια μετάδοση, μας πέρασε απ’ το μυαλό ότι όλες αυτές οι διαδικασίες (όπως και πολλές άλλες) δεν θα ’πρεπε επ’ ουδενί λόγω να είναι υπόθεση αστυνομικών, αλλά κοινωνικών λειτουργών; Δεν το λέω μόνο για λόγους δεοντολογικούς, το λέω κυρίως για λόγους αποτελεσματικότητας. Γιατί αν είχαμε το κατάλληλο δίκτυο επαγγελματιών, με την ανάλογη εκπαίδευση και τις απαραίτητες υποδομές, πιθανότατα δεν θα χρειαζόταν η «παρατηρητικότητα ενός μπάτσου», κάτι συμπτωματικό δηλαδή, για να εντοπιστεί η Μαρία και η κάθε Μαρία.

Το δις εξαμαρτείν ανδρός μαλάκα ...

Swell...

Οι δολοφονίες των μεταναστών ήταν για την κυβέρνηση, τον πρωθυπουργό Σα(χλα)μαρά και τον υπουργό ΠΡΟ-ΠΟ επί χρόνια, αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου. Όσοι τα κατάγγελαν ως έργα των φασιστών της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, χαρακτηρίζονταν από την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό Σα(χλα)μαρά γραφικοί, γκρινιάρηδες και εσχάτως, τρομοκράτες. Έπρεπε να δολοφονηθεί ένας Έλληνας, ο Παύλος Φύσσας, για να αποφασίσουν οι παραπάνω να δράσουν κατά της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Μόλις έγινε αυτό, η κυβέρνηση και ο Σα(χλα)μαράς έγιναν οι χειρότεροι εχθροί της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Ο Δένδιας ανακάλυψε σε μια μέρα 32 δικογραφίες που σχετίζονταν με τους φασίστες. Αυτό εξέθεσε την κυβέρνηση για την απραξία της τα τελευταία χρόνια.

Το γεγονός ότι οι Ρομά εμφανίζουν πάρα πολλά παιδιά ως δικά τους, είναι γνωστό χρόνια. Ποτέ κανείς δεν τους ζήτησε να πιστοποιήσουν ότι όντως τα παιδιά ήταν δικά τους. Μόλις βρέθηκε σε οικογένεια Ρομά ένα διαφορετικό, λευκό, ξανθό με πράσινα μάτια παιδί, η κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός Σα(χλα)μαράς και ο υπουργός ΠΡΟ-ΠΟ πήραν μπροστά.

Τα 28 κτήρια του ΤΑΙΠΕΔ: από νοικοκύρης, νοικάρης...

Cynical...

Πολύ ανακουφισμένο εμφανίστηκε προχθές το ΤΑΙΠΕΔ από την ευτυχή κατάληξη της συμφωνίας «αξιοποίησης» των 28 ακινήτων του Δημοσίου από τις ελεούσες εταιρίες Real Estate της Εθνικής και της Eurobank .

«Κάθε εμπόδιο για καλό...», λένε τώρα στο ΤΑΙΠΕΔ. 

Εδώ το «καλό» αποκτάει φυσικά διαφορετική σημασία και θα δούμε το γιατί. Λογικά θα περιμένει κανείς το «καλό» να πηγαίνει στο Δημόσιο, μιας και το ΤΑΙΠΕΔ υποτίθεται ότι υπάρχει για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του Δημοσίου και μόνο. Δεν είναι όμως έτσι, γιατί στην πραγματικότητα, που βγάζει μάτι, το «καλό» πάει αυτοδικαίως στις δυο εταιρίες. 

Από την παραχώρηση των 28 ακινήτων φιλέτων το ΤΑΙΠΕΔ θα εισπράξει, όποτε αυτό συμβεί, 261,3 εκατ. ευρώ τα οποία εντός 10ημέρου αυστηρά, όπως λέει ο νόμος που διέπει τη λειτουργία του ΤΑΙΠΕΔ, θα μεταβούν στον ειδικό λογαριασμό χρέους για να μεταναστεύσουν πάραυτα στου δανειστές.

«Πολύ καλά», θα πει ο όποιος καλοπροαίρετος, που έχει εμπεδώσει το γεγονός ότι οι ιδιωτικοποιήσεις δεν πάνε για μισθούς και συντάξεις, όπως διατεινόταν για πολύ καιρό μια αλήτικη προπαγάνδα και δημοσιογραφία, αλλά για το χρέος. «Τουλάχιστον θα ξεφορτωθούμε ένα μέρος, έστω και μικρό, του χρέους». 

Τoo good to be true!

Διότι, βάσει μιας λεόντειας υπέρ των συγκεκριμένων τραπεζών συμφωνίας, το Δημόσιο υποχρεώνεται να πληρώνει ενοίκιο στους καινούργιους ιδιοκτήτες για μια περίοδο 20-25 ετών, ύψους 30 εκ. ευρώ ετησίως.

Δηλαδή έλαβε 261,3 εκ. για να πληρώσει 600-750 εκ. ευρώ, τα οποία ως τώρα δεν πλήρωνε, και τα οποία θα βγουν από πού αλλού, παρά από τον προϋπολογισμό, δηλαδή από τις τσέπες των φορολογούμενων.

Και να ήταν μόνο αυτά; 

Ακούστε!

Το Δημόσιο, δεν φτάνει που θα ξεσπιτωθεί κι από νοικοκύρης θα γίνει νοικάρης, αλλά υποχρεώνεται κι από πάνω να

• 1)    Επιμεριστεί τις υποχρεώσεις και το κόστος συντήρησης των κτηρίων,

• 2)    τα έξοδα των ασφαλίστρων, καθώς και

• 3)    τους φόρους, και δασμούς

Φυσικά το Δημόσιο παραμένει μετά τη λήξη της μίσθωσης, προτιμητέος αγοραστής, αλλά σε τιμές που θα επικρατούν εκείνη την εποχή. Όχι παίζουμε!

Όπως διευκρινίζεται στην πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος, το Δημόσιο θα αναλάβει όμως τα «ψιλά» στη συντήρηση και οι νέοι δικαιούχοι τα «χοντρά», χωρίς όμως να προσδιορίζεται τι συνιστά «ψιλό» και τι «χοντρό», μιας και η ασάφεια πάντα βοηθά. Ενώ η υποχρέωση των επενδυτών να επενδύσουν άλλα 100 εκ. ευρώ για την ανακαίνιση των κτηρίων, όπως διακινείται από μερίδα του τύπου, δεν προκύπτει από την πρόσκληση του ΤΑΙΠΕΔ, ούτε από κανένα άλλο επίσημο έγγραφο. Και προφανώς γίνεται για τη διασκέδαση των εντυπώσεων από το περιεχόμενο της συμφωνίας, την οποία ακόμα και «παράγοντες της αγοράς εκτιμούν ότι είναιπερισσότερο συμφέρουσα για τους επενδυτές -παρά για το Δημόσιο».

Το πόσο λοιπόν βλάπτεται το Δημόσιο από τη συγκεκριμένη ιδιωτικοποίηση είναι παραπάνω από εμφανές. Όχι ότι και οι προηγούμενες είναι συμφέρουσες, αλλά αυτή εδώ βγάζει μάτι. Διότι όχι μόνο δεν πρόκειται για επένδυση που θα αποφέρει νέες θέσεις εργασίας, αλλά θα την πληρώσουμε κι από πάνω, και μάλιστα αδρά.

Και το κερασάκι στην τούρτα!

Ποιοι ήταν οι σύμβουλοι της συγκεκριμένης συμφωνίας;

Ελάτε! Δεν είναι δύσκολο! Αναγράφεται στη σελ. 20 της Πρόσκλησης:

• 1)    Η EUROBANK EQUITIES INVESTMENT FIRM Α.Ε., και

• 2)    Η ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε.

Bingo!

ΥΓ. Η λίστα των 28 κτηρίων βρίσκεται ΕΔΩ

Ένα λεωφορείο γεμάτο ανθρώπους....

 Θάνος Αγγελόπουλος, exit news.gr...

Τρίτη, 22/10/2013, μπαίνω στο λεωφορείο Α8 που ξεκινάει από την οδό Μάρνης. Λίγο μετά την ΑΣΟΕΕ, στην οποία το ίδιο πρωί είχαν μπει δυνάμεις καταστολής με συνοδεία υπουργού διότι κυνηγούσαν μετανάστες, επιβιβάζονται πολλοί άνθρωποι, άλλοι μετανάστες και άλλοι Έλληνες. Εγώ κάθομαι στα καθίσματα της μεσαίας πόρτας και ακούω μουσική. Δίπλα μου κάθεται μια γυναίκα γύρω στα 35, μπροστά μου είναι όρθια μια γυναίκα από την Αφρική μαζί με το μωρό της, το οποίο είναι-δεν είναι 5-6 μηνών, μέσα σε ένα καροτσάκι βρεφών και το ταίζει. Μπροστά μου επίσης στέκονται όρθιοι δύο ακόμα άνθρωποι. Ένας άντρας, ντόπιος, γύρω στα 40, μεγαλόσωμος και μυώδεις και μια κοπέλα γύρω στα 25.
Το μωρό, μετά από ένα σχετικά απότομο φρενάρισμα, αρχίζει να κλαίει, η μητέρα του προσπαθεί να το ησυχάσει αλλά αυτό δεν σταματάει το κλάμα. Οι άνθρωποι που στέκονται στο ίδιο σημείο κάνουν διάφορους αστείους μορφασμούς στο μωρό και το μωρό πότε γελάει και πότε κλαίει. Η γυναίκα που κάθεται δίπλα μου, φανερά εκνευρισμένη από το κλάμα του μωρό, απευθύνεται πως την μητέρα και της λέει «να κάνει το μπάσταρδο της να σκάσει».
Μόλις την άκουσα άναψαν τα λαμπάκια μου και της είπα «να βγάλει το σκασμό». Εκείνη άρχισε να φωνάζει σαν τρελή και άνοιξε το παλτό της για να αποκαλυφθεί πως από μέσα της φορούσε μπλούζα του ναζιστικού κόμματος της Χρυσής Αυγής. Σηκώθηκα από τη θέση μου και της είπα να κατέβει από το λεωφορείο, οι μετανάστες μόλις κατάλαβαν ότι ήταν ναζίστρια άρχισαν να της φωνάζουν και εκείνοι και επικράτησε ένας πανζουρλισμός.

Αντώνης Καρράς, άνθρωπος μιας άλλης εποχής...

του Γιαννη Αλμπανη...

Αυτό που δεν γινόταν εύκολα κατανοητό με τον Αντώνη Καρρά ήταν γιατί παρέμενε στο ΠΑΣΟΚ. Αντικονφορμιστής, παρών σε όλους τους αγώνες, και πάνω απ’ όλα έντιμος, τι σχέση θα μπορούσε να έχει με ένα κόμμα που ταυτίστηκε με τη διαφθορά, τον καθεστωτισμό και τον πολιτικό κονφορμισμό; Θα μπορούσε βέβαια να γίνει λόγος για τις αντιφάσεις που χαρακτηρίζουν ένα πολιτικό πρόσωπο. Η ενότητα και πάλη των αντιφάσεων που λέγανε παλιότερα… Ίσως όμως θα έπρεπε να δούμε διαφορετικά αυτή την παράξενη συνέπεια στην πολιτική στράτευσή του.
Σε μια κουβέντα πριν κάποια χρόνια, ο Καρράς διηγιόταν τη συνάντησή του με κάποιον στρατολόγο του ΕΑΜ στην κατοχική Αθήνα –μάλλον κοινή εμπειρία για τη νεολαία της εποχής. Αυτός που πιθανότατα δεν ήταν κοινός, ήταν ο τρόπος που ο Καρράς αντέκρουσε τα επιχειρήματα του ΕΑΜίτη. Από μια σκοπιά που θα τη λέγαμε σοσιαλδημοκρατική, ο Καρράς αρνήθηκε να ενταχθεί στις εαμικές οργανώσεις. Ένας δεκαεξάχρονος σοσιαλδημοκράτης στην κατοχική Αθήνα, ο οποίος  θέλει πολύ να πολεμήσει τον φασισμό, όχι όμως με τους κομμουνιστές. Δραπετεύει στη Μέση Ανατολή, και στην αγγλοκρατούμενη Παλαιστίνη δηλώνει μεγαλύτερη ηλικία για να θεωρηθεί μάχιμος.

Υποκρισία….

Without reason or rhyme...

 «Συγχωριανοί, εκπρόσωποι Τοπικών Αρχών, όλοι γνώριζαν τις συνθήκες διαβίωσης του θύματος», λέει η κ. Γκλεγκλέ. «Κανείς τους, όμως, δεν αναρωτήθηκε εάν ο τρόπος ζωής του είχε στοιχεία εξαναγκασμού, εάν η συναίνεση να ζεί με αυτόν τον τρόπο ήταν αληθής, καθώς όλοι τους ήταν «ταγμένοι» υπέρ των συγχωριανών τους. Πολλοί από το ακροατήριο ήταν πελάτες του θύματος. Το θύμα πάλεψε ενάντια σε μια ολόκληρη κοινωνία που την κακοποιούσε ξανά και ξανά χωρίς έλεος και χωρίς δισταγμό, χωρίς αμφιβολία και χωρίς ενδοιασμούς».
Όχι, αυτή η περιγραφή δεν προέρχεται από την υπόθεση της μικρής Μαρίας. Προέρχεται από μία άλλη υπόθεση, διαφορετική αλλά με ένα περίεργο τρόπο, παρόμοια. Μόνο που εκεί ο τηλεοπτικός χρόνος δεν χαρίστηκε αφειδώς, δεν είδαμε φωτογραφίες. Δεν μάθαμε κάν το όνομα του θύματος.
Κι όμως, αυτή η ιστορία ήταν κοινό μυστικό της μικρής κοινωνίας που «ζούσε» το θύμα. Μέχρι να γίνει η στραβή, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε, κανείς δεν λυπήθηκε, κανείς δεν αναστατώθηκε και κανείς δεν το κουβέντιαζε. Τέτοια πράγματα ποτέ δεν κουβεντιάζονται. Τα ξέρουν όλοι, τα βλέπουν όλοι, αλλά δεν μιλάει κανείς. Γιατί πρόκειται για «ξένους». Τέτοιες ιστορίες, όπως της εν λόγω «ξένης» ή της μικρής Μαρίας, θάβονται κάτω από χαλιά και κρύβονται πίσω από κλειστά παράθυρα. Είναι ιστορίες εκμετάλλευσης αόρατων ζωών. Αυτό που δεν κρύβεται είναι η υποκρισία. Αυτή περισσεύει.
Για την μικρή Μαρία δεν ξέρουμε ακόμα πολλά. Ίσως να είναι προϊόν εμπορίας ανθρώπων όπως η (πολύ πιθανώς επίσης ξανθιά) Ουκρανή.

Ανοιχτά, αλλά όχι νεκρά...

Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Ο γραπτός και ο ηλεκτρονικός Τύπος μάς βομβαρδίζει με την είδηση ότι δεκαοκτώ χιλιάδες φοιτητές, που στη συνέχεια διευκρινίζεται ότι δεν είναι και τόσο φοιτητές, αλλά και άλλα μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας και επίσης ανησυχούντες πολίτες ζητούν να ανοίξουν εδώ και τώρα τα Πανεπιστήμια. Η επιλογή δημοσίευσης της είδησης, ανήμερα της ονομαστικής ψηφοφορίας στη Βουλή για τις πειθαρχικές διώξεις στα ΑΕΙ που απεργούν, δεν είναι βέβαια τυχαία. Και δεν είναι επίσης τυχαία η λαθροχειρία που επιχειρείται με το θολό ανακάτεμα των κάποιων φοιτητών με διδάσκοντες αλλά και πολίτες που ανησυχούν γενικώς για τα κλειστά Πανεπιστήμια.

Ηδη όσα λέμε φτάνουν για να κατανοήσει κανείς το πόσο η είδηση είναι παραπλανητική και ψευδεπίγραφη και η πρωτοβουλία κατασκευασμένη με στόχο τη στήριξη του υπουργού Παιδείας, από την παράταξη του οποίου εξάλλου προέρχεται. Αλλά η τελευταία πινελιά, αυτή για τους γενικώς ανήσυχους πολίτες, είναι ίσως η πιο ανησυχαστική. Και αυτό, αν όχι για τη συνειδητή πρόθεση όποιου συνέταξε την είδηση, τουλάχιστον για την έλλειψη γούστου, ανακλαστικών και ιστορικής μνήμης που μαρτυρεί. Και αυτό διότι οι ανήσυχοι ή οι διαμαρτυρόμενοι πολίτες, που στην ουσία προωθούν τα σχέδια της εξουσίας, φέρνουν στον νου παλιά αλλά και εντελώς πρόσφατα γεγονότα που σκιάζουν την ίδια την δημοκρατία.

Εμ, έτσι είναι...

Cogito ergo sum...

"Η Ελλάδα είναι η χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης με το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας και παράνομης μετανάστευσης (...) Στην Ελλάδα υπάρχουν τόσοι άνεργοι όσοι και παράνομοι μετανάστες και αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο (...) Είμαστε μια χώρα που υποδέχεται περισσότερο από ένα εκατομμύριο ανθρώπους, κυρίως παράνομους μετανάστες. Μόνο το 10% αυτών έρχονται από εμπόλεμες ζώνες ή ζητούν με τις κανονικές διαδικασίες άσυλο. Τι κάνει κανείς με το υπόλοιπο 90% σε μια χώρα που μαστίζεται από την ανεργία; Πάνω από το 60% αυτών είναι νέοι. Πρέπει να αντισταθούμε σε αυτό. Να βρούμε μία λύση. Και δεν θέλω η λύση αυτή να είναι μόνο της Ελλάδας ή της Μάλτας ή της Ιταλίας, αλλά μία ευρωπαϊκή λύση." [Ακριβή αποσπάσματα από τις δηλώσεις που έκανε ο πρωθύ κατά τις χτεσινές συναντήσεις του με τους ομολόγους του της Μάλτας και της Ιταλίας.]


Βρε, καλώς τονε! Άντε, ρε συ Αντώνη, άντε και είχαμε κάμποσες μέρες ν' ακούσουμε χοντροπαπαριά από τα χειλάκια σου! Άξιζε η αναμονή, πάντως, γιατί τούτη την φορά η παπαριά σου πήρε διεθνείς διαστάσεις. Ευτυχώς, είσαι σε φόρμα βλέπω. Άντε μπράβο, γιατί κόντεψε να σου κλέψει την πρωτιά στις παπαριές ο Γιωρίκας, με κείνο το αμίμητο που είπε στον Ομπάμα για δημοψήφισμα.

Δηλαδή...ήμαρτον! Μα πόση διαστροφή κρύβει το μυαλό που έχεις στην καρκάλα σου, ώστε μπόρεσες να συνταιριάξεις τον αριθμό των ανέργων με τον αριθμό των μεταναστών; Διάολε, νομπελίστες και νομπελίστες οικονομολόγοι δεν είχαν καταφέρει να κάνουν τον πολύπλοκο συνδυασμό που έκανες εσύ!

Τα γενόσημα της «δημοσιογραφίας»...

ΝΙΚΟΣ ΜΗΤΣΙΑΛΗΣ, corfupress.com...

Δεν το καταλαβαίνω παρότι προσπάθησα να βρω δικαιολογίες και επιχειρήματα να «ντύσω» τον μαζοχισμό που διακατέχει όλους όσους βγαίνουν στις γνωστές τηλεοθόνες και τραβούν τον παθόν τους τον τάραχο από κεντρικούς και απόκεντρους Ντερμπεντέρηδες δημοσιοκάφρους, και τους λοιπούς Χασαποαναγνωστάκηδες που όταν κλείνουν την εικόνα του συνομιλητή τους, του τραβάν και μια ξεγυρισμένη βρισιά με το αναπάντητο περί «συνδικαλιστικής αλητείας…»

Και αυτό δεν συμβαίνει σήμερα, χθες , προχθές, φέτος και πέρσι αλλά απ΄ την αρχή της μνημονιακής περιόδου και που όσο αγριεύουν τα δολοφονικά οικονομικά μέτρα στη χώρα, αυτή η σχολή που οι μαθητές της ξεπέρασαν και τους ορίτζιναλ Megaλοδασκάλους σε θρασύτητα, όχι όμως και σε εξυπνάδα, πρέπει να νοιώθει περήφανη που τα γενόσημα της δημοσιοκαφρίας υπηρετούν με τέτοιο κομπλεξικό πάθος την διαστρέβλωση των γεγονότων με αποτέλεσμα την συνεχή ύπνωση του καναπεδάτου, πυροδοτώντας παράλληλα και τον κοινωνικό κανιβαλισμό…

Και είναι εύκολη γι΄ αυτούς αυτή η αποστολή αφού δεν είχαν ποτέ σχέση στη ζωή τους με την αλήθεια και το ήθος… Οι άλλοι όμως που εκ συστήματος κολλάν σαν βεντούζες στις γεμάτες σάλια οθόνες τους τι δουλειά έχουν σε ένα τέτοιο ανθυγιεινό για το προφίλ τους περιβάλλον ;

Ω πλούτε!

γαβγίσματα...

Ο Πλούτος, η τελευταία σωζόμενη κωμωδία του Αριστοφάνη, διακωμωδεί τη κακή διανομή του Πλούτου, που, επειδή είναι τυφλός, πηγαίνει στους κακούς. Αλλά ένας χρηστός πολίτης, ο Χρεμύλος, μαζί με τον τετραπέρατο δούλο του Καρίωνα, περιθάλπουν τον τυφλό, τιμωρημένο από το Δία, θεό Πλούτο, που μικρός τυφλώθηκε για να αποφεύγει τους δίκαιους, τους σοφούς και τους έντιμους. Ο Θεός Πλούτος λοιπόν ξαναβρίσκει το φως του, μετά την γιατρειά που του προσφέρουν ο Χρέμυλος με τον δούλο του. Εκείνος δίνει τα πλούτη του στους αγαθούς και τους κακούς τους κάνει φτωχούς. (Βίκιπαίδεια)
Δε ξέρω σε τι χέρια είναι ο πλούτος, καλά ή κακά, αλλά σίγουρα είναι σε λίγα. Σύμφωνα με στοιχεία private banking, από 60 δις ευρώ διαθέτουν 505 Έλληνες, οι οποίοι χωρίς να μου προκαλεί έκπληξη, είδαν τα κέρδη τους να αυξάνονται κατά 20% σε σχέση με το 2012.
Περισσότεροι από 8.000 υπολογίζονται οι πολίτες που έχουν περιουσία άνω του ενός εκατομμυρίου ευρώ, ενώ ο μέσος όρος πλούτου για τον κάθε Έλληνα υπολογίζεται στα 76.000. (!!!) Πως γίνεται αυτό δεν καταλαβαίνω, όλοι οι γνωστοί, συγγενείς και φίλοι είναι ζήτημα να έχουν χίλια ευρώ στην άκρη και χωρίς σημαντική ακίνητη περιουσία. Η μέση περιουσία πάντως ανά ενήλικο στην Ευρωζώνη, εκτιμάται γύρω 150.000 ευρώ, ματσωμένοι και οι Ευρωπαίοι, άτσα!
Οι καταθέσεις στο εξωτερικό ανεξιχνίαστες όσο να ‘ναι, από 100 έως 200 δις ευρώ!, Πονάει ο κόσμος ρε φίλε…
Το κακό όμως είναι ως φαίνεται γενικό, μόλις το 0,7% του παγκόσμιου πληθυσμού ελέγχει το 41% του παγκόσμιου πλούτου. Πως είπατε; Συγνώμη κύριε ποιος είστε;

Αστισμός, ελίτ και αξιακά πρότυπα...

Του ΣΠΥΡΟΥ ΚΑΡΑΛΗ, απο την Ελευθεροτυπια...

Στην απελευθέρωση της Αθήνας, τον Οκτώβριο 1944, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος βρισκόταν σε συνεχείς διαβουλεύσεις με τους ΕΛΑΣίτες έχοντας ως βασική έγνοια να διατηρηθεί η τάξη και η ειρήνη στην πρωτεύουσα. Τότε, η χώρα διατηρούσε ακόμη στο δυναμικό της πρόσωπα από την αστική τάξη με απόλυτη επίγνωση των εννοιών του συλλογικού καλού, της πατρίδας, του εθνικού συμφέροντος.

Σήμερα, όμως, διερωτώμεθα πραγματικά αν στην πολύ πιθανή περίπτωση που η Αριστερά κληθεί από τον ελληνικό λαό να αναλάβει τη διακυβέρνηση, θα υπάρξουν τέτοια πρόσωπα που θα προτάξουν το πατριωτικό συμφέρον πάνω από το προσωπικό ή το συντεχνιακό. Και είναι ένα ερώτημα κρίσιμο, κατά τη γνώμη μας, διότι η κατάσταση της χώρας είναι τέτοια, που απαιτούνται απελευθερωτικές πρωτοβουλίες με αποκλειστικό γνώμονα τη χωρίς καθυστερήσεις έξοδο από μια κρίση, η οποία λαμβάνει διαστάσεις ανθρωπιστικής τραγωδίας και απειλεί ευθέως τη συνέχεια της ελληνικής κοινωνίας.
Ορόλος των ελίτ, όσο και εάν δεν εννοούμε το συγκεκριμένο όρο όπως τον θέλει η νεοφιλελεύθερη ανάγνωση του ανθρώπινου προσώπου (άτομο κατ' αυτούς), των κοινωνιών και της πολιτικής τάξης, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι είναι ιδιαίτερα αναγκαίος σε συνθήκες σαν του '44, που δεν απέχουν και πολύ στην πραγματικότητα από τις σημερινές. Σε συνθήκες, δηλαδή, έκτακτης ανάγκης, με στοιχεία οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης και απονομιμοποίησης από την πλειοψηφική βάση των αντιπροσωπευτικών πολιτικών θεσμών.

Ο Εξοχότατος δρ Βενιζέλος...

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΗΣΤΟΥ, απο την Αυγη...

"Οι παρεμβάσεις του κ. Βενιζέλου στο ζήτημα των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά (ΕΝΑΕ) κατά τη διάρκεια της θητείας του στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας το 2010-11 έγιναν υπό συνθήκες διαφάνειας και σε εκτέλεση ειδικού νόμου ψηφισμένου από τη Βουλή προκειμένου να αντιμετωπισθεί ένας γόρδιος δεσμός που είχε δημιουργηθεί λόγω των κακών αρχικών συμβάσεων. Αυτό ισχύει ανεξάρτητα από το ποια άποψη είχε κάθε κόμμα την εποχή εκείνη για τη μια ή την άλλη επιλογή." Αυτά μεταξύ άλλων δήλωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Σίμος χθες το πρωί. Παρέλειψε βεβαίως να διευκρινίσει ότι η διαφορετική άποψη της Ν.Δ. ήταν πως η συμφωνία αυτή ήταν καραμπινάτο σκάνδαλο, μεγαλύτερο και από αυτό του Τσοχατζόπουλου, και ότι το κόμμα του την καταψήφισε. Το 2009, λίγο πριν τις εκλογές, οι Γερμανοί, χωρίς να έχουν παραδώσει ούτε ένα από τα 6 υποβρύχια που παρήγγειλε ο Άκης, αφού έχουν εισπράξει όλο το ποσόν (!) αποχωρούν ελεύθεροι και ωραίοι από την μπανανία μας! Το 2010, επί Βενιζέλου, το 75% των μετοχών του Σκαραμαγκά περνάει στα χέρια του Ισκαντάρ Σάφα από το Ντουμπάι.
ΑΞΙΖΕΙ να αναδημοσιεύσω την πρώτη σελίδα της επιστολής Σάφα προς τον "Εξοχότατο υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών καθηγητή Ευάγγελο Βενιζέλο", που αποκάλυψε η "Real News".
Ντουμπάι, 2 Δεκεμβρίου 2011. "Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για τη χθεσινή μας συνάντηση και την υποστήριξη που εκφράσατε προς τα ΕΝΑΕ και την επίλυση των εκκρεμών τους προβλημάτων. Όπως συζητήσαμε χθες, νομίζω πως θα ήταν πολύ χρήσιμο να κατανοήσει ο υπουργός Άμυνας από εσάς την ουσία του εγχειρήματος (...)

το κούρεμα...

a/man/called/…

Πριν μας πλακώσουν ακόμη τα κρύα, πριν μας πλαγιοκοπήσουν τα έξοδα και τα σχέδια -που εθιμικά κάνουμε, επί χάρτου και οθόνης-  για τις χρονιάρες μέρες του Δεκέμβρη γίνουν πολύπλοκα, καθίσαμε και βάζαμε κάτω ημερομηνίες και αριθμούς. Κατά έναν εντελώς ακατανόητο λόγο, βγαίναν και τα δυο. Δωμάτια με σαράντα ευρώ, ημέρες ελεύθερες. Κι ένα μεγάλο γαμώτο για άλλοθι, στην απόκοτη και παράτολμη σκέψη του να ξοδέψουμε δυο κατοστάρικα που τουλάχιστον δέκα τρύπες τα κοιτάζουν με λαχτάρα για να τις βουλώσουν.
Εντάξει γαμώτο, ας είναι και διακόσια, ας είναι και τριακόσια. Ολόκληρο καλοκαίρι πέρασε, και φέτος και πέρυσι κι απ΄το καβούκι μας δεν ξεμυτίσαμε, δεν δικαιούμαστε κι εμείς μισήν ανάσα; δυο βράδια μακριά από αυτά τα ντουβάρια να μη τα αξιωθούμε;
Να τα αξιωθούμε, λοιπόν. Καθισμένοι απέναντι απ’ την οθόνη -δευτεροκλασάτοι φον Κλαούζεβιτς της ευζωίας- σχεδιάζαμε, βλέπαμε, απορρίπταμε, σώζαμε στα «αγαπημένα», χλευάζαμε, ζηλεύαμε (εκείνα που δεν αγγιζόταν απ΄το μπάτζετ μας) και πίναμε. Πάντα ο καλός προγραμματισμός θέλει ποτήρι δίπλα. Για να γίνει καλύτερος. Ή για να πάει από κει που ήρθε, όταν -ως συνήθως- οι τύψεις στριμώχναν τα άλλοθι σε μια πολύ σκοτεινή γωνιά του μυαλού και τους δείχναν ποιός κάνει κουμάντα κει μέσα.
Δυο που είχαν ακόμη ελεύθερα δωμάτια μας άρεσαν, το ένα είχε και εσωτερική πισίνα, το άλλο όχι. Μικρή η διαφορά στην τιμή, ένα εικοσιπεντάρι τη βραδιά, χαλάλι λες. Αλλά εκεί αρχίσαν οι δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Καλόβλεπα την πισίνα, μια βουτιά με χιόνια έξω, σαν να είσαι ακόμη μέσα στη μήτρα και δεν θες να ξεμυτίσεις. Να ικετεύεις τις συσπάσεις ν’ αργήσουν. Να σε βρει η νύχτα να πλατσουρίζεις παπουδιασμένος, σε νερό χλιαρό πλέον, αλλά με τέτοια γαλήνη εντός σου που ως κι ο Βούδας δεν αξιώθηκε ποτέ να ζήσει.
Εκείνες πάλι όχι.

Η φαμφάρα και το χάος...

Sotosblog...

Από τον κυνισμό, το δούλεμα, την ωμότητα και τα άλλα όλα που συνθέτουν τη συμπεριφορά της κυβέρνησης, δεν θα μπορούσε να απουσιάζει και η φαμφάρα. Φαμφάρα στην κυριολεξία· με πραγματικά ταρατατζούμ, τρομπέτες, τρομπόνια, φιλαρμονικές, πολύχρωμες στολές, φτερά στα καπέλα, απ’ όλα!
Χθες (επαν)εγκαινιάσθηκε το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Τάχα ως επιτακτικό αίτημα των δημοτών. Πόσο επιτακτικό; Τρία τετράγωνα παρακάτω, στριμώχνονται, για να μην πω σκοτώνονται, για το ποιος θα πρωτοκαπαρώσει θέση στον ξενώνα των αστέγων. Το ρουσφέτι για ένα κρεββάτι πάει σύννεφο. Πίσω και στο πλάι του ξενώνα κοιμούνται κατάχαμα όσοι δεν έχουν βύσμα, παρέα με άλλους που ούτε που το διανοούνται να το ψάξουν. Τόσο επιτακτικό.
Ξαφνικά, λοιπόν, η περιοχή γέμισε απαστράπτουσες λιμουζίνες. Πρόεδροι της Δημοκρατίας, Πρωθυπουργοί, Δήμαρχοι, τοπικοί παραγοντίσκοι, γριές και νεογέννητες αυτοδιοικητικές βδέλλες διάφορες, μπάντες να παιανίζουν και δεν συμμαζεύεται. Να μην χάσουν οι κύριοι και κυρίες της πειραϊκής κοινωνίας το πουλμούρ και το μπαλντανφάν των εκατομμυρίων που δαπανήθηκε, για να αναστηλωθεί ένα θέατρο πλάι σε ερειπωμένα οικοδομικά μεγαθήρια, γιαπιά-τέρατα που ρημάζουν στο μεταξύ ακριβώς εκεί δίπλα επί μισό αιώνα! Αποτέλεσμα, ένα συνολικό τερατούργημα χωρίς προηγούμενο.
Εξαγγέλθηκαν μάλιστα και μεγαλόπνοα προγράμματα για το «νέο στολίδι». Πού αυτά; Πότε; Στην Ελλάδα του 2013, όπου μπαίνει μέσα με τα μπούνια το Μέγαρο Μουσικής, και χρηματοδοτείται με επιχορηγήσεις επί κρατικών εγγυήσεων και κρατικές εγγυήσεις επί επιχορηγήσεων σκανδαλωδώς, για να παίζουν εκεί ο Νταλάρας και ο Σαλαμπάσης, μπας και ρεφάρει! Ποιο; Το Μέγαρο! Και θα φτουρίσει το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά… Μέγας είσαι Κύριε, και θαυμαστά τα έργα σου!

Κατασπατάληση ευρωπαϊκών κονδυλίων: οι Βρυξέλλες αγνοούν καταγγελίες για δωροληψία Ελλήνων αξιωματούχων / του "Σπίγκελ"...

Wasted EU Funds: Brussels Ignores Tip-Offs from Greek Official

©Der Spiegel

απο την Προοδευτικη Πολιτικη... 

Σύμφωνα με πληροφορίες που αναφέρονται στο φύλλο της «σιντόιτσε τσάιτουνγκ» της Παρασκευής (18/3), η «ευρωπαϊκή υπηρεσία καταπολέμησης της απάτης» (OLAF) αγνόησε επανειλημμένα καταγγελίες για κατασπατάληση ευρωπαϊκών πόρων στην Ελλάδα.

Η γερμανική εφημερίδα αναφέρει πως κατά τη διάρκεια ελέγχων που πραγματοποίησε σε έναν κρατικό οργανισμό επαγγελματικής κατάρτισης, ένας Έλληνας δημόσιος υπάλληλος αποκάλυψε πολυάριθμες περιπτώσεις κραυγαλέου νεποτισμού και υπερβολικών αμοιβών. Αλλά οι αρμόδιοι στις Βρυξέλλες φαίνεται πως δεν αντέδρασαν σε καμία από τις καταγγελίες, που τους κοινοποιούνταν σε διαδοχικές επιστολές.

Σύμφωνα με την εφημερίδα, ο ελεγκτής Γιώργος Μπούτος ξεκίνησε να ερευνά τα οικονομικά του «οργανισμού επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης» (ΟΕΕΚ) το 2006. Ο οργανισμός λαμβάνει και διανέμει κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) για την ανάπτυξη της επαγγελματικής κατάρτισης στην Ελλάδα. Ο Μπούτος διαπίστωσε επανειλημμένα προβλήματα, που τα ανέφερε γραπτώς στην OLAF.

Οι υποψίες για κατασπατάληση δημοσίων πόρων είναι ένα εξαιρετικά ευαίσθητο ζήτημα στην Ελλάδα, καθώς θεωρείται πως συνέβαλε καθοριστικά στην τρέχουσα ελληνική κρίση χρέους.

Ο Μπαλζάκ και ο Σταντάλ στο νεοφιλελεύθερο σήμερα...

Του Νίκου Σκοπλάκη, απο το Red NoteBook...

Ήταν μεγάλη η κατακραυγή εναντίον της τυραννίας των αριστοκρατών, σήμερα η κατακραυγή απευθύνεται στην τυραννία των χρηματιστών», έγραφε ο Μπαλζάκ το 1844 στο μυθιστόρημα Les Paysans («Οι Χωρικοί»). Ο Μπαλζάκ, αλλά και ο Σταντάλ, δεν έζησαν τις μεγάλες καπιταλιστικές κρίσεις του 20ου και του 21ου αιώνα. Γνώριζαν, όμως, πολύ καλά τις χρηματοπιστωτικές κρίσεις του 1813 και του 1827 (ο Μπαλζάκ, μάλιστα, πρόλαβε να ζήσει και εκείνη του 1847), με τις οποίες ο καπιταλισμός εδραιωνόταν ως τρόπος παραγωγής, πολιτικής διεύθυνσης, ιδεολογικής και κοινωνικής επικυριαρχίας.
Το 1848, ο Μπαλζάκ ολοκλήρωσε το βιβλίο Envers de l’histoire contemporaine («Η άλλη όψη της σύγχρονης ιστορίας»), όπου περιγράφει πώς πολυεδρικοί τραπεζικοί οίκοι διοργάνωσαν ανεπίληπτες κερδοσκοπίες, αναδιατάσσοντας το πεδίο της πολιτικής εξουσίας και νομιμοποιούμενες σε αυτό, για να καταγάγουν «πελώρια κέρδη επί των πρώτων εθνικών δανείων της Παλινόρθωσης». Συνειρμικά, έθετε δύο ενοχλητικά ερωτήματα: Εις βάρος ποιών, παρακαλώ, αποκομίζονται αυτά τα «πελώρια κέρδη»; Ποιοί πληρώνουν, σε τελική ανάλυση, τα «πελώρια κέρδη» που πραγματοποιούν οι τραπεζικοί οίκοι επί του εθνικού δανεισμού;

Αφηγούμενος τους ανταγωνιστικούς, αλλά επί της ουσίας συμπληρωματικούς σχεδιασμούς των τραπεζιτών-κερδοσκόπων (με εμβληματικό μεταξύ τους τον βαρώνο-τραπεζίτη-αδίστακτο κερδοσκόπο Frédéric de Nucingen), ο Μπαλζάκ είχε στην πραγματικότητα παρουσιάσει από το 1838 το συστηματικό περίγραμμα μιας απάντησης: Η ανάγνωση του μυθιστορήματος La Maison Nucingen («Ο οίκος Νυσανζέν») θα μάς βοηθούσε να αντιληφθούμε καλύτερα, μέσα από τις πυκνές διαλεκτικές εικόνες του, πώς οι κερδοσκοπίες, οι απανωτές χειραγωγήσεις και οι «άμεμπτες» μοχλεύσεις συναρθρώθηκαν στην κατοχύρωση του πολιτικού πεδίου της κοινωνικής τους κατίσχυσης, δηλαδή σαν θεσμοποιημένο χρηματοκιβώτιο, ώστε να σωρεύεται το χρήμα ως προνόμιο των μερίδων και των συμμάχων της άρχουσας τάξης.

Οι δικές μου ''Μαρίες'' δεν ήταν ξανθές...

Γράφει ο Αλέξης Κουτρουβέλης:  Πηγη LiFo...

Eχω μιλήσει στο επεισόδιο των Πρωταγωνιστών "Ο διωγμός των τσιγγάνων" ως διευθυντής του 12ου Δημοτικου Σχολειου Ασπροπύργου, ένα από τα πιο δύσκολα σχολεια με αμιγώς πληθυσμό Ρομά με τα παιδιά μας να μένουν σε καταυλισμό που μπροστά του το Ζεφύρι φαντάζει Παρίσι.

Θα ήθελα να καταθέσω και εγω την άποψη μου για το θέμα: Η υπόθεση της Μαρίας θα έπρεπε να μας προκαλεί για την απήχηση του ρατσισμού σε πολλούς Έλληνες παρά για το ίδιο το παιδί. Το γεγονός και μόνο ότι οι αστυνομικοί προέβησαν στον έλεγχο τον χαρτιών "ενός ξανθού αγγέλου" και στη συνέχεια κινητοποιήθηκε μέχρι και o πρωθυπουργός, ενώ τα 502 "μελαχρινά" της Αγ.Βαρβάρας ακόμα... τα ψάχνουνε, είναι ίσως ο καλύτερος ορισμός για τις διακρίσεις, που απ' ό,τι φαίνεται στην Ελλάδα αφθονούν τόσο στα πρωθυπουργικά γραφεία όσο και στα αστυνομικά τμήματα.
Ας μας εξηγήσει η ΕΛΑΣ αν το ίδιο έμψυχο "προϊόν" κάποιου είδους συναλλαγής μεταξύ μικρών ή μεγάλων κατεργαραίων ήταν πιο σκούρο στο χρώμα του, θα είχαν προβεί σε έλεγχο των χαρτιών του; Επειδή εγώ σαν διευθυντής ενός σχολείου αμιγώς Ρομά μαθητών, προσπαθώντας να κάνω άπειρες φορές τόσο το δικηγόρο όσο και τον κοινωνικό λειτουργό, προσπαθώντας να πείσω οικογένειες να στείλουν τα παιδιά τους σχολείο, όσο και να τους βοηθήσω να αποκτήσουν έγγραφα και πιστοποιητικά, είδα πολλές φορές "μικρές Μαρίες".
Οι δικές μου "Μαρίες" δεν ήταν ξανθές. Και απ' αυτές όμως έλειπαν συχνά πιστοποιητικά. Και όταν εννοώ έλειπαν, εννοώ πώς άνετα οι γονείς τους ή τέλος πάντων αυτοί που τα φρόντιζαν θα μπορούσαν πολύ εύκολα να κάνουν παρέα στους "γονείς" της Μαρίας πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. Μιλάω για ανύπαντρες μητέρες που παράτησαν ένα παιδί στους άντρες τους και εξαφανίστηκαν, οι οποίοι το μεγαλώνουν χωρίς κανένα χαρτί - σαν να το έχουν απαγάγει, μιλάω για αδήλωτα στο ληξιαρχείο παιδιά (κι αυτά να τα ανακαλύπτουμε προσπαθώντας να τα γράψουμε στο σχολείο), μέχρι και αδήλωτος στα ληξιαρχεία μεσήλικας που τον βοηθήσαμε γιατί ενώ ήταν διαβητικός και καρδιοπαθής, δεν μπορούσε να νοσηλευτεί, απλά επειδή για το ελληνικό κράτος ο άνθρωπος αυτός δεν υπήρχε...

Σκέτα πόδια εναντίον Κατρούγκαλου...

του Οδυσσεα Ιωαννου, Protagon...

Ποιος πάει ανάποδα; Εγώ ή ο κόσμος; (Photo: Α. Κατσής @fosphotos.com)

Δεν ξέρω αν είμαστε τα πρόσωπά μας. Τα μάτια μας, το γέλιο, τα εκμαγεία από τις γκριμάτσες μας. Έχω πέσει πολλές φορές έξω. Μάλλον δεν ξέρω να τα διαβάζω. Άλλοι είναι πιο ασκημένοι και τους ζηλεύω. Τα καλοσυνάτα μάτια, τα λυπημένα, τα «βοήθεια» που φωνάζουν τα αδέξια χέρια, τα κρατημένα χαμόγελα των δήθεν απροστάτευτων, σαν μετανοιωμένες χαρές, με έχουν ρίξει στον κουβά πολλές φορές. Γιατί υπάρχουν και ρολίστες. Έχουν ανάγει την υποκριτική σε ύψιστη δεξιότητα και κάτι φιλότεχνα τυπάκια σαν την αφεντιά μου δεν θέλουν και πολύ να φάνε το δράμα με το κουτάλι.
Παρασύρομαι εύκολα από την καλοσύνη, ενθουσιάζομαι με κάθε καινούργια είσοδο στη ζωή μου, χωρίς πισινές, κι αν χρειαστεί στο τέλος να περάσω από το ταμείο, πληρώνω την ευπιστία μου η οποία όμως σου έρχεται πολύ φθηνότερα από το αντίτιμο του επιφυλακτικού μοναχόλυκου.
Σωστός ή λάθος όμως, τα «διαβάσματά» μου στα πρόσωπα τα κάνω. Τα λόγια τους τα ακούω και προσπαθώ να βρω τις αντιστοιχίες λέξεων και ουλών. Δεν μιλάνε όλοι οι άνθρωποι. Κάποιοι, απλώς μεταφέρουν λόγια. Τους ακούς και δεν διακρίνεις τις ωδίνες μιας γέννας αλλά τη βιασύνη να ξεφορτώσουν. Άτσαλοι, ασύμμετροι, άρα άσχημοι. Νομίζουν πως είναι παθιασμένοι αλλά είναι φανατικοί. Ο παθιασμένος φωνάζει αφήστε με να ζήσω όπως θέλω. Ο φανατικός, θα ζήσετε όλοι όπως θέλω εγώ.
Το δεκαπεντάλεπτο από την Ανατροπή, με τον Κατρούγκαλο στην αρένα και τους Συγκλητικούς να αναρωτιούνται «μα πού είναι επιτέλους τα λιοντάρια;» είναι εξόχως πολιτικό αλλά έχει και έναν σκασμό ανθρωπολογικά ευρήματα. Ήταν ένα ολόκληρο κεφάλαιο στη διδακτέα ύλη της εποχής. Στα αναποδογυρισμένα νοήματα, σε αυτόν τον σωρό από λέξεις και κορμιά που δεν ξέρεις τι θα σου βγει. Βλέπεις ένα πόδι το τραβάς, με την ελπίδα να ανασύρεις ολόκληρο το σώμα, αλλά σου μένει στο χέρι μόνο το πόδι. Το σώμα είναι κάπου αλλού πεταμένο. Ο αντίλογος στον καθηγητή ήταν σκέτα πόδια. Το σώμα έλειπε. Μίλησε για το αυτονόητο πείσμα του ανθρώπου για ζωή και εισέπραξε ως απάντηση μόνο λέξεις με ένα σύμφωνο.

Ο φασισμός ως μεταφορά...

του Θωμα Τσαλαπατη...

«Όσο περισσότερο αναπτύσσεται μια διαδικτυακή συζήτηση για οποιοδήποτε θέμα, τόσο αυξάνουν οι πιθανότητες ο Ναζισμός και ο Χίτλερ να μπουν ως επιχειρήματα στην κουβέντα»
Νόμος του Godwin

Μαζί με τα ατελείωτα ρεπορτάζ, τις υποκριτικές εκπλήξεις και τα δημοκρατικά αυτομαστιγώματα, η ναζιστική τηλεοπτική παρέλαση (η οποία μοιάζει να καταλαγιάζει) έφερε στο προσκήνιο μια συνεχή ροή ερωτημάτων γύρω από την φύση και τα αίτια της ανόδου του φασισμού, ερωτήματα κατατεθειμένα προς μελλοντική πολιτική χρήση. Μια ακατάσχετη ψυχολογικοποίηση, μια στρεβλή ιστορικοποίηση και κυρίως διαγράμματα, μετρήσεις και τικ στα ερωτηματολόγια της Αλήθειας. Στην τηλεοπτική του διαδρομή, ο φασισμός δεν άργησε να ταυτιστεί με τη βία και αυτή με την σειρά της να ανοίξει χώρο γα συζητήσεις σχετικά με τη βία της αριστεράς, τις αντιστάσεις στις Σκουριές, τη βία στα πανεπιστήμια, το ταπεραμέντο του Έλληνα, το στραβό γρανάζι της φυλής. Μέσα στη φλυαρία της δημόσιας φωνασκίας και των ίσων λόγων κανένα λογικό οικοδόμημα δεν μπορεί να στηθεί. Ο επιστημονικός λόγος καταλαμβάνει όσο χώρο του παραχωρείται ανάμεσα σε δημοσιογραφικές ηθικολογίες, παρεϊστικες αποψάρες και αναλύσεις της πιάτσας. Ο θόρυβος γίνεται συμπέρασμα. Στα λιβάδια της ασάφειας, η πολιτική δεν διαχειρίζεται απλά τις απαντήσεις. Είναι αυτή που τις προσδιορίζει, ακριβώς για να τις διαχειριστεί σύμφωνα με την δική της βούληση.

Μορφωμένοι πλούσιοι κυβερνούν αγράμματους φτωχούς...

Γιώργος Ανανδρανιστάκης, απο την Αυγη...

Το Μνημόνιο δεν είναι μόνο το πιο σοβαρό κείμενο, είναι και το πιο επιτυχημένο κείμενο, κι όποιος ξαναπεί ότι απέτυχε, θα του βάλω πιπέρι στο στόμα κι ας είναι κι η Λαγκάρντ. Το Μνημόνιο πέτυχε όλους τους βασικούς στόχους των ξένων δανειστών και των εγχώριων κολαούζων τους: Ελαστικοποίησε μέχρι εξαϋλώσεως τις εργασιακές σχέσεις, μείωσε δραστικά το κόστος εργασίας, συρρίκνωσε και απαξίωσε τον δημόσιο τομέα, καταβαράθρωσε το κόστος της γης, εις όφελος των δυνητικών επενδυτών, μετέφερε ή πρόκειται να μεταφέρει τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας σε ιδιώτες, διέλυσε τη δημόσια υγεία και τη δημόσια παιδεία, προς δόξαν των σχολαρχών και των κλινικαρχών.
Η μεγαλύτερη επίθεση έγινε και γίνεται στη δημόσια παιδεία, διότι το θέμα εδώ δεν είναι μόνο οικονομικό, είναι και ιδεολογικό. Καταρχάς είναι οικονομικό. Διαλύουμε τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, για να κερδοσκοπήσουν οι σχολάρχες, που σε περίοδο βαθιάς κρίσης σκορπάνε εκατομμύρια σε κανάλια και εφημερίδες για διαφημίσεις. Κι επειδή η απαξίωση της δημόσιας παιδείας δεν είναι αρκετή, τους τραβήξαμε και μια εξίσωση πτυχίων να έχουν να πορεύονται. Η εξίσωση δεν είναι υπόθεση μόνο του Μνημονίου. Είχε ξεκινήσει από την κυβέρνηση Καραμανλή και ολοκληρώθηκε τώρα, αποδεικνύοντας ότι το Μνημόνιο είναι η συνέχιση του μακροχρόνιου πολέμου της ελληνικής αστικής τάξης με άλλα μέσα. Ή άλλως ειπείν, τώρα που βρήκαμε τον παππά, να θάψουμε καμιά δεκαριά.
Την παιδεία δεν την διαλύουν μόνο για λόγους οικονομικούς, τη διαλύουν και για να εμποδίσουν τις νεότερες γενιές από την πρόσβαση στη μόρφωση. Θέλουν παιδιά που εγκαταλείπουν το σχολείο ή που τελειώνουν απλώς το σχολείο μαθαίνοντας μερικά κολλυβογράμματα. Κι αν κάποια παιδιά μπουν στο πανεπιστήμιο, θα γίνουν είτε αστυνομικοί και στρατιωτικοί – στα ύψη εκτοξεύτηκαν οι βάσεις-, για να μας φυλάνε από το κακό, δηλαδή από το λαό, είτε τεχνοκράτες, προσανατολισμένοι στις ανάγκες του επιχειρηματικού κατεστημένου.