Σάββατο 1 Μαρτίου 2014

10 αντιθέσεις στις θέσεις του Νίκου Δήμου για τον Φιλελευθερισμό....

oh-bondageupyours...
Για έναν περίεργο λόγο που αδυνατώ να καταλάβω ο Νίκος Δήμου θεωρείται σοβαρός φιλελεύθερος διανοούμενος, του οποίου ο λόγος έχει βαρύτητα και ουσία. Έχω διαβάσει κατά καιρούς διάφορα κείμενα του(στη Lifo, τα λογοτεχνικά του κείμενα δεν τα ξέρω και δεν μπορώ να τον κρίνω για αυτά.) από τα οποία, πέραν λογικών σφαλμάτων, συγχύσεων και γνωστικού ελλείμματος δεν μπόρεσα να εντοπίσω κάτι παραπάνω.
Το πιο τρανταχτό παράδειγμα είναι το γνωστό κείμενο του «10 θέσεις για τον Φιλελευθερισμό» στο οποίο προσπαθεί να παρουσιάσει τι είναι ο Φιλελευθερισμός σε συνοπτικές θέσεις.

Τις θέσεις αυτές θα τις δείτε στο παρόν κείμενο με μαύρα bolt γράμματα και τις δικές μου αντί-θέσεις ακριβώς κάτω από κάθε θέση με κόκκινα γράμματα. 

1. Ο Φιλελευθερισμός είναι η πολιτική θεωρία που βάζει την ελευθερία πάνω από την ισότητα. 

Η Φιλελεύθερη θεώρηση δεν βάζει την ελευθερία πάνω από την ισότητα ή την ισότητα πάνω από την ελευθερία. Ουσιαστικά λέει ότι απαραίτητο στοιχείο της ελευθερίας είναι η ισότητα, όχι σε οντολογικό επίπεδο, αλλά πολιτικό και νομικό. Άλλωστε οι κλασσικοί φιλελεύθεροι στοχαστές αντιλήφθηκαν νωρίς ότι εάν η ισότητα και η ελευθερία εκληφθούν ως αντιθετικά στοιχεία, το αποτέλεσμα θα ήταν ακριβώς αντίθετο από το βασικό πρόταγμα του Φιλελευθερισμού που είναι η ελευθερία του ατόμου. Και αυτό γιατί η ανισότητα είναι η βάση της ανελευθερίας.

ΞΕΡΕΙΣ, ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ…

kartesios280214
… σ’ αγαπώ, σ’ εκτιμώ, αλλά ήρθε η ώρα να πούμε κάποιες αλήθειες. Το 2001 οπότε και ξεκίνησε η λειτουργία των απογευματινών ιατρείων στα νοσοκομεία, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Αρκετοί ήταν εκείνοι οι ασθενείς που είχαν το 40ευρω ή το 80ευρω για να σε επισκεφτούν το απόγευμα στο νοσοκομείο και να προσπεράσουν την 6μηνη λίστα αναμονής.
Βέβαια και τότε, γιατρέ μου,  υπήρχαν κι εκείνοι που δεν είχαν αυτό το ποσό. Και περίμεναν στην ουρά. Ίσως κάποιοι να μην πρόλαβαν τελικά να εξεταστούν. Όμως ήταν άλλες μέρες εκείνες. Δεν τους μετρούσαμε τους νεκρούς. Ούτε εσύ, γιατρέ μου, είχες καταλάβει τότε ότι συμμετέχοντας στα απογευματινά ιατρεία άνοιγες την πόρτα σε συνήθειες ελεύθερης αγοράς μέσα στα δημόσια νοσοκομεία.
Κι έτσι, ζήσαμε το παρτσακλό φαινόμενο από τη μία να πληρώνεσαι απευθείας από τον ασθενή κι από την άλλη να διαμαρτύρεσαι για την προσπάθεια ιδιωτικοποίησης της δημόσιας Υγείας. Ουσιαστικά διαμαρτυρόσουν εναντίον των πράξεών σου, αλλά δεν το συζητήσαμε τότε όπως έπρεπε. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι κανείς δε σε είχε υποχρεώσει να συμμετέχεις στα απογευματινά ιατρεία. Οικειοθελώς το έκανες.
Ερχόμαστε στο σήμερα. Σε αυτό το πολυνομοσχέδιο «σκούπα» που φέρνει ο Άδωνις Γεωργιάδης στη Βουλή και με το οποίο αρχίζει το πάρτυ των ιδιωτών μέσα στα δημόσια νοσοκομεία. Αυτή τη φορά, γιατρέ μου, ο υπουργός σού δίνει την ευκαιρία να πληρωθείς πάλι απευθείας από τον ασθενή για να τον χειρουργήσεις ταχύτερα.

Αν ξέραμε όλοι από ένα ποίημα...

του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...
Αν ξέραμε όλοι από ένα ποίημα...
Δεν χρειάζονται τις Απόκριες οι νεοέλληνες για να κάνουν νηστεία. Ούτε χρειάζονται μάσκες για να κρύβονται. Σιγά σιγά αποκαλύπτονται όλα. Τα περισσότερα δημόσια πρόσωπα του παρελθόντος και του παρόντος όταν βρέθηκαν κοντά στο βάζο με το μέλι, έγλειψαν τα δάκτυλά τους.
Οι χοντρές μίζες ήταν σχεδόν δεδομένες και ολίγον «νομιμοποιημένες». Οι μη κυβερνητικές οργανώσεις έγιναν καθεστώς, δηλαδή τα «εργαλεία» για κάποιους να τη βγάζουν «καθαρή» και να παριστάνουν πως προσφέρουν κοινωφελές έργο. Η διαπλοκή απαραίτητη και η διαφθορά τρόπος ζωής. Ολα να δικαιολογούνται και ότι είναι νόμιμον να γίνεται και ηθικόν. Η σύγχυση στο αποκορύφωμά της.
Η σύγχυση και ο φόβος έγιναν τα εργαλεία των συγκυβερνώντων για την καθυπόταξη της λεγόμενης κοινής γνώμης. Στις όποιες, είναι αλήθεια, λίγες αντιδράσεις και αντιστάσεις, το όπλο της καταστολής διά των «χημικών ενώσεων» και των ροπάλων καθώς και των προσαγωγών και συλλήψεων έπαιξε και παίζει καθοριστικό ρόλο για την επιβολή της τάξης.
Βρισκόμαστε σε μια κατάσταση όπου η δημοκρατία είναι λειψή και χρησιμοποιείται για να νομιμοποιούνται οι κυβερνητικές αυθαιρεσίες. Η δικαστική εξουσία αναγκάστηκε να σηκώσει κεφάλι στην εκτελεστική, μόνο που λειτουργεί δειλά και φοβισμένα.
Οσο κι αν προσπαθήσουν οι συγκυβερνώντες να συγκαλύψουν τις «πομπές» τους, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Δυστυχώς όμως έχουν λίγο - πολύ στερέψει τα ποτάμια. Η βοή και η οργή τους δεν ακούγονται. Η οικονομική κρίση έγινε κυρίαρχη και η καθημερινή ανάγκη λειτουργεί δεσμευτικά. Η πείνα δεν αφήνει κανέναν να σκεφτεί και να πράξει διαφορετικά. Ο τόπος της ουτοπίας, της χαράς και της απόλαυσης είναι βαλτωμένος.

Οι καταραμένοι και τα μέσα ενημέρωσης…

Του Γιάννη Παντελάκη, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Εχουν περάσει σχεδόν δέκα ημέρες από τότε που οι ασθενείς του νοσοκομείου κρατουμένων του Κορυδαλλού αρνούνται τη θεραπεία τους και απέχουν από το συσσίτιο. Αν είσαι ασθενής και ρισκάρεις τη ζωή σου με τέτοιες κινήσεις, αυτό σημαίνει πως έχεις φτάσει σε απόλυτα οριακό σημείο. Αυτό έχει συμβεί με τους συγκεκριμένους ανθρώπους. Ζωή ενός ασθενή στο νοσοκομείο φυλακών στην Ελλάδα ισοδυναμεί με… μη ζωή! Σημαίνει θάνατο.
Για να το πούμε διαφορετικά, ένας ασθενής κρατούμενος στις φυλακές Κορυδαλλού (και όχι μόνο) δεν φοβάται την απώλεια της ζωής του γιατί βιώνει συνθήκες που είναι πολύ κοντά σ’ αυτή την απώλεια.
Στο νοσοκομείο των συγκεκριμένων φυλακών κρατούνται 209 ασθενείς εκ των οποίων οι 131 είναι οροθετικοί. Οι προβλεπόμενες κλίνες για το συγκεκριμένο θεραπευτήριο ειναι 60! Ας σκεφτούμε λίγο περισσότερο αυτούς τους αριθμούς. Προβλέπονται 60 κρεβάτια, φιλοξενούνται 209 ασθενείς. Αυτή η αναλογία έχει μετατρέψει το νοσοκομείο σε μια τεράστια αποθήκη άρρωστων ανθρώπων. Αλλοι κοιμούνται σε κουκέτες και άλλοι σε στρώματα που βρίσκονται στους διαδρόμους. Φυσικά, ανάλογη είναι και η υποστήριξη που έχουν από ιατρικό προσωπικό. Δύο μόλις μόνιμοι γιατροί και κάποιοι που εφημερεύουν με λίγες ώρες την εβδομάδα να περνούν από το συγκεκριμένο νοσοκομείο.
Η είδηση, όπως κάθε είδηση που ξεφεύγει από τη γνωστή θεματολογία που χρησιμοποιούν τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης, δεν γνώρισε την τύχη που της αξίζει. Δεν πήρε δημοσιότητα γιατί πολύ απλά τα κεντρικά ΜΜΕ δεν φρόντισαν γι’ αυτό. Κάποια από αυτά αρκέστηκαν σε μια πολύ μικρή αναφορά η οποία έγινε μόνο όταν δημοσιοποιήθηκαν κάποιες φωτογραφίες που αναδείκνυαν τις τραγικές συνθήκες μέσα στις οποίες ζουν αυτοί οι άνθρωποι. Μια μικρή αναφορά επειδή υπήρχε και ένα μικρό θέαμα (φωτογραφία). Αλλά ώς εκεί. Καμία ιδιαίτερη ανάδειξη ενός τέτοιου σοβαρού ζητήματος, καμία συζήτηση ευρύτερη, κανένα τηλεοπτικό παράθυρο.

Mια βίαιη στρατολόγηση: Μήπως και ήταν ο λόρδος Βύρωνας μνημονιακός;

Ο Βύρωνας ήταν υπέρ της ένταξης μιας ανεξάρτητης Ελλάδας μέσα στο οικονομικό και διπλωματικό σύστημα των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής. Άρα, με τα σημερινά δεδομένα, θα υποστήριζε τα δάνεια από την τρόικα και τα συνεπαγόμενα μέτρα που επιβάλλονται στη Ελλάδα […]. Σε άλλη συνέντευξη που έκανα, με ρώτησαν αν θα ήταν, με τα σημερινά δεδομένα, «μνημονιακός». Μάλλον ναι. Άρα θα τον αντιπαθούσαν οι… αντιμνημονιακοί.
Ρόντρικ Μπίτον, Ελευθεροτυπία, 18.1.2014

 Πορτρέτο του Βύρωνα από τον Τόμας Φίλιππς, 1835.

Πορτρέτο του Βύρωνα από τον Τόμας Φίλιππς, 1835.

Κάποιος θα μπορούσε αρχικά να ισχυριστεί ότι επώνυμοι υποστηρικτές, άμεσοι ή έμμεσοι, των ελληνικών μνημονίων, έχοντας αναγνωρίσει την περαιτέρω συρρίκνωση των μειοψηφικών προσκείμενων και συνειδητοποιώντας το στέρεμα της δεξαμενής για άντληση νεόκοπων ομοφρόνων, έχουν πλέον πανικόβλητοι αποσκιρτήσει από το επίγειο παρόν και αναζητούν απεγνωσμένα τη σωτηρία τους εναποθέτοντας τις ελπίδες τους στους βωβούς από καιρό ήρωες του παρελθόντος.
Αυτό είναι το ένα σκέλος ενός τέτοιου εγχειρήματος. Το άλλο είναι κατά πόσο μια ανάλογη επίκληση συμβιβάζεται με τη λογική αλλά και στοιχειοθετείται από τη σχετική πραγματολογική εξέταση των ιστορικών γεγονότων και την παρεπόμενη ερμηνεία. Και με αυτό θα ασχοληθώ, με αφορμή τις «προκλητικές» δηλώσεις (Ελευθεροτυπία, 18.1.2014) του Ρόντρικ Μπίτον, καθηγητή της Νεοελληνικής και Βυζαντινής Ιστορίας, Γλώσσας και Λογοτεχνίας στην έδρα Κοραή του King’s College του Πανεπιστήμιου του Λονδίνου, πανεπιστημικού δασκάλου και ερευνητή με πολυσχιδές και βαθυστόχαστο έργο, και συνεργάτη του ελληνικού Υπουργείου Παιδείας.

Ο Σταθάκης και οι φόροι...

Η δικτατορία της βλακείας...

Endotheasis by Pablito...
Έχω ανακαλύψει ένα πολύ ωραίο παιχνίδι τελευταία. Προσπαθώ να φτιάξω τις ιστορίες που αφορούν τα συμβάντα πριν από την γνωστοποίηση μιας απόφασης προς τα έξω. Δικές μου ιστορίες, στο δικό μου κεφάλι.

Γιατί ο Σταύρος Θεοδωράκης αποφάσισε να φτιάξει κόμμα; Τον πήρε π.χ ο Ψυχάρης και του είπε να κατέβει για αντιπερισπασμό; Δεν πάει καλά το προπαγανδιστικό του site και είπε να βγάλει κάνα φράγκο; Ενημερώθηκε για κάποια επερχόμενη στρατιωτική δικτατορία και βγήκε τώρα για να χει ευκαιρία να το παίξει επαναστάτης πριν αυτοεξοριστεί στις Μαλβίδες; Μήπως ο predator θα κάνει επιδρομή στον πλανήτη με την φυλή του και ο Αντώνης αποφάσισε οτι μόνο οι πολιτικοί αρχηγοί θα μπουν στην κάψουλα που θα τους εκτοξεύσει μακριά από τον πλανήτη; Μήπως αποφάσισαν να τον διορίσουν οι Ελ; Αμείλικτα τα ερωτήματα

Το ίδιο κάνω με κάθε ευκαιρία τελευταία. Ως παλιός φίλος των θεωριών συνωμοσίας φτιάχνω εύκολα πολλά σενάρια μπαμ μπαμ.

Μόλις όμως μου περάσει η έξαψη της δημιουργίας, ανακάθομαι για να καταλήξω εκεί που καταλήγω πάντα.

Δεν υπάρχουν θεωρίες συνωμοσίας και σκοτεινά κέντρα που ελέγχουν τις τύχες του πλανήτη μέσα από βαθιά σπήλαια που η είσοδο τους βρίσκεται στο κέντρο της ανταρκτικής. Η κάθε απόφαση είναι πολύ πιο βαθιά ανθρώπινη απ όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Ίσως γιατί δεν βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση του πρωταγωνιστή.

Ουκρανία: Το ΔΝΤ κτυπά δύο φορές...

Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ...
Καζίνο και φτώχεια
  «Λίγες περιοχές στην Ευρώπη δέχθηκαν ένα τόσο σοβαρό κτύπημα από την παγκόσμια οικονομική κρίση όσο η καρδιά της βιομηχανίας στην ανατολική Ουκρανία, έδρα τεράστιων επιχειρήσεων στη βιομηχανία χάλυβα και μετάλλου, όπου οι παραγγελίες έχουν σχεδόν ολοκληρωτικά παγώσει και οι τιμές έχουν καταρρεύσει».
 Έτσι ξεκινούσε το ρεπορτάζ του δημοσιογράφου Ντέϊβιντ Στερν στους Νιού Γιορκ Τάϊμς με τίτλο «Η οικονομική κρίση εξαπλώνεται στην ανατολική Ουκρανία». Το ρεπορτάζ δεν αφορά τις πρόσφατες εξελίξεις. Είναι δημοσιευμένο στις 08/04/2009 και αφορά την «ξεχασμένη» κρίση του 2008, καθώς η Ουκρανία ήταν μία από τις πρώτες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ και τις λεγόμενες αναδυόμενες οικονομίες, που επλήγη από τη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση που ξέσπασε με την κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008. Προσέφυγε μάλιστα στο ΔΝΤ, μία ημέρα μετά την ανάλογη προσφυγή που είχε κάνει η Ισλανδία, μία ακόμη χώρα που πλήρωνε από πολύ νωρίς το τίμημα της κρίσης, πριν ακόμη ανακαλύψουμε στην Ελλάδα το ΔΝΤ αλλά και την ΕΕ-θυμάμαι σε συσκέψεις στην εφημερίδα που εργαζόμουν, στην Ελευθεροτυπία, το 2010 δεν ήθελαν να πιστέψουν τον ερχομό του ΔΝΤ, λέγοντας πως η Ελλάδα ανήκε στην ΕΕ και το ευρώ, άρα δεν θα μπορούσε να δεχθεί παρεμβάσεις που προορίζονταν μέχρι τότε για υποανάπτυκτους της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής ή χωρών του πρώην «υπαρκτού σοσιαλισμού». Ως αντεπιχείρημα για αυτό που φαινόταν ήδη να έρχεται έφερνα το γεγονός ότι το ΔΝΤ είχε ήδη παρέμβει σε χώρες της ΕΕ(Ουγγαρία, Λετονία) ή φιλόδοξες κάποτε να ενταχθούν σε αυτήν(Ουκρανία).
 Το "Ουκρανικό 2008"
 
 Οι πρόσφατες λοιπόν εξελίξεις στην Ουκρανία μου θύμισαν το «ουκρανικό 2008», το οποίο περνούσε μάλλον απαρατήρητο από τα ελληνικά ΜΜΕ ή οι όποιες αναφορές(κυρίως σε οικονομικές σελίδες) αφορούσαν τις ανησυχίες για τις ελληνικές επενδύσεις και το μέλλον των αναπτυσσόμενων ελληνοουκρανικών εμπορικών και οικονομικών σχέσεων.*
Τη δεκαετία του 2000 και μέχρι το φθινόπωρο του 2008 η Ουκρανία παρουσίαζε μία σημαντική οικονομική ανάκαμψη, η οποία οφειλόταν κυρίως στην εξαγωγή χάλυβα και μετάλλων, οι τιμές των οποίων ήταν αρκετά υψηλές εκείνη την περίοδο και στην υπερχρέωση των ουκρανικών τραπεζών, κατά το… πρότυπο όλων των αναπτυσσόμενων οικονομιών, είτε επρόκειτο για χώρες του πρώην «υπαρκτού σοσιαλισμού», είτε για την περιφέρεια της ευρωζώνης. Παρά την ανάπτυξη πάντως η Ουκρανία ουδέποτε έφθασε τα επίπεδα στα οποία βρισκόταν πριν την κατάρρευση της πρώην ΕΣΣΔ, σε αντίθεση με τα άλλα κράτη «δορυφόρους», επισημαίνει πρόσφατο ρεπορτάζ του BBC.
 Μέχρι το Σεπτέμβριο του 2008 η οικονομία της Ουκρανίας αναπτυσσόταν με υψηλούς ρυθμούς 6,3% το χρόνο και παρουσίαζε δημοσιονομικό πλεόνασμα. Οι εξαγωγές αυξάνονταν σε ποσοστό ρεκόρ κατά 50% ετησίως, οι άμεσες επενδύσεις ανέρχονταν σε 9 δισ. δολάρια και κάλυπταν πλήρως το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών, ενώ τα συναλλαγματικά αποθέματα της Εθνικής(κεντρικής) Τράπεζας είχαν φθάσει στο υψηλό των 37 δισ. δολαρίων τον Σεπτέμβριο, μήνα κατά τον οποίο κατέρρευσε η αμερικανική τράπεζα επενδύσεων Lehman Brothers, προκαλώντας διεθνές πάγωμα των τραπεζικών πιστώσεων.
 Μία από τις άμεσες επιπτώσεις της κατάρρευσης και της χρηματοπιστωτικής κρίσης ήτα η κατακόρυφη πτώσης διεθνώς της ζήτησης για πρώτες ύλες(εμπορεύματα), με αποτέλεσμα να πέσουν οι τιμές του πετρελαίου, των μετάλλων και άλλων αγαθών-στην πραγματικότητα η διεθνή χρηματιστηριακή κατάρρευση του 20001(dot.com), είχε δημιουργήσει μία νέα χρηματιστηριακή φούσκα με επίκεντρο το πετρέλαιο, τα βασικά μέταλλα και τα αγροτικά προϊόντα.
Αρνητική ανάπτυξη
 
Εργοστάσια χωρίς δουλειά
 Το τελευταίο τρίμηνο του 2008 η ουκρανική οικονομία παρουσίαζε αρνητική ανάπτυξη(ύφεση) 8%, με αποτέλεσμα συνολικά η ανάπτυξη να πέσει από 6,3% το πρώτο τρίμηνο σε μόλις 2,1% στα τέλη του έτους. Η βιομηχανική παραγωγή συρρικνώθηκε κατά 25% το τελευταίο τρίμηνο του 2008 και κατά 32% το πρώτο τρίμηνο του 2009. Η επιδείνωση έγινε ιδιαιτέρως αισθητή σε εξαγωγικούς κλάδους, όπως η μεταλλουργία και η χημική βιομηχανία, καθώς και σε κλάδους που παρήγαγαν καταναλωτικά αγαθά, η αγορά των οποίων χρηματοδοτούνταν μέσω των τραπεζικών δανείων. Η παραγωγή χάλυβα και χημικών μειώθηκε κατά 40% και 30% ετησίως αντίστοιχα. Το εξωτερικό χρέος της χώρας αυξήθηκε από 54 δισ. δολάρια στις αρχές του 2007 σε πάνω από 100 δισ. δολάρια τον Οκτώβριο του 2008.
 Η κατάσταση συνέχισε να επιδεινώνεται και το πρώτο τρίμηνο του 2009 με την παραγωγή να συρρικνώνεται κι’ άλλο, 43% και 39% αντίστοιχα. Η μεταλλευτική βιομηχανία συρρικνώθηκε κατά 20%. Το πάγωμα στις τραπεζικές πιστώσεις, μείωσε την εσωτερική ζήτηση για αυτοκίνητα, ηλεκτρονικά και άλλα αγαθά. Οι παραγγελίες για προϊόντα χάλυβα(αυτοκίνητα, πλοία, βαρύς μηχανολογικός εξοπλισμός), έπεσε σχεδόν στο μηδέν μετά την κρίση του 2008, με τις τιμές του ημικατεργασμένου χάλυβα να πέφτουν από τα 1.000 δολάρια ο τόνος σε μόλις 250 δολάρια.
 Το εθνικό νόμισμα της χώρας, το γκρίβνα, υποτιμήθηκε κατά 40% έναντι του δολαρίου μέσα σε ένα χρόνο, τράπεζες κατέρρεαν και οι Ουκρανοί που είχαν δει μερικά χρόνια πριν τη γειτονική Ρωσία να καταρρέει, σήκωναν μαζικά τα λεφτά τους από τις τράπεζες. Περί τα 2,8 δισ. δολάρια έκανα φτερά μέσα σε λίγους μήνες από τις ουκρανικές τράπεζες.
 Το προαναφερθέν ρεπορτάζ των «Νιού Γιορκ Τάϊμς» νομίζω αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο την κατάσταση που βρήκε ο Αμερικανός ρεπόρτερ λίγους μήνες μετά το ξέσπασμα της κρίσης του 2008. «Το μεταλλουργικό σύμπλεγμα στο Ίλιτς, το δεύτερο μεγαλύτερο σε παραγωγή χάλυβα στην Ουκρανία, συνοψίζει την πρόσφατη κατρακύλα ξανά στη φτώχεια. Ακόμη και με τα μαξιμαλιστικά δεδομένα της μετά-σοβιετικής εποχής, η βιομηχανία μετάλλων εδώ πέρα είναι τεράστια: 50.000 εργαζόμενοι, εργοτάξια παραγωγής διασκορπισμένα σε περισσότερα από πέντε τετραγωνικά μίλια στην Μαριούπολη… Σήμερα λειτουργεί στο μισό της παραγωγικής τους ικανότητας… Οι εργαζόμενοι δέχθηκαν μείωση μισθών κατά μέσο όρο 30% για να αποφύγουν τις απολύσεις….». 
 Κομσομόλοι...καπιταλιστές
Από τις πρόσφατες ταραχές
Η κρίση στην Ουκρανία, η μεγαλύτερη από την εποχή της κατάρρευσης της πρώην ΕΣΣΔ, ήταν μία από τις πρώτες «παράπλευρες απώλειες» της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης. Ξέσπασε μάλιστα λίγα χρόνια αφότου η λεγόμενη «Πορτοκαλί Επανάσταση» υποσχόταν ένα νέο «φιλοευρωπαϊκό» ρόδινο μέλλον για τους κατοίκους της χώρας. Η «Πορτοκαλί Επανάσταση» και η σχετική πολιτική σταθερότητα την οποία υποτίθεται έφερνε, ενίσχυσε τη ροή ξένων κεφαλαίων με την αγορά ντόπιων βιομηχανιών, γης και ακινήτων.
  Η κρίση ήταν καταλύτης για να ηττηθεί η ηγέτης της «Πορτοκαλί Επανάστασης» Γιούλια Τιμοσένκο και να αναδειχθεί πρόεδρος ο φιλορώσος Βίκτορ Γιανουκόβιτς. Η σχετικά καλή κατάσταση της ρωσικής οικονομίας, φαίνεται ήταν αποφασιστικός παράγοντας για να ενισχυθούν τα φιλορωσικά αισθήματα του ρωσόφωνου πληθυσμού που ζει στην αναπτυγμένη, αλλά παρηκμασμένη λόγω της κρίσης, βιομηχανική περιοχή στα ανατολικά. «Κοιτάζω με περηφάνια τη Ρωσία», δήλωνε στους «Νιού Γιορκ Τάιμς» ένας Ουκρανός ονόματι Γεριομίν, ο οποίος έζησε ως παιδί στη Ρωσία.
 Οι δύο ηγετικές πολιτικές μορφές της Ουκρανίας είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα της μετάβασης από τον «υπαρκτό σοσιαλισμό» στον μαφιόζικο καπιταλισμό, που επικράτησε στις περισσότερες χώρες της πρώην ΕΣΣΔ και όχι μόνο. Η Γιούλια Τιμοσένκο ήταν πρώην μέλος της κομμουνιστικής νεολαίας(Κομσομόλ) η οποία έκανε περιουσία η οποία ανέρχεται σήμερα σε 11 δισ. δολάρια-ο μέσος μισθός στην Ουκρανία είναι 300 ευρώ-χάρη στην ιδιωτικοποίηση του συστήματος μεταφοράς του αερίου. Ο νυν έκπτωτος πρόεδρος Βίκτωρ Γιανουκόβιτς, ήταν μάνατζερ την εποχή της ΕΣΣΔ και έγινε βασικός εκπρόσωπος των Ουκρανών ολιγαρχιών της ανατολικής Ουκρανίας-οι φωτογραφίες από το «παλάτι» του που είδαν το φως της δημοσιότητας, μιλούν από μόνες τους.
Το φάντασμα του αντισημιτισμού
 
Ναζιστικές εκκαθαρίσεις στη Σεβαστούπολη
Το «καινούργιο» που προστέθηκε στην πρόσφατη κρίση είναι η επιρροή του νεοναζιστικού κόμματος Σβόμποντα και άλλων ακροδεξιών σε μία χώρα στην οποία πέντε εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους πολεμώντας το ναζισμό, με τους ναζί να εξοντώνουν 1,5 εκατ. Εβραίους.
  Ο αντισημιτισμός στην Ουκρανία έχει δυστυχώς βαθειές ρίζες. Στους εθνικούς ήρωες της χώρας συγκαταλέγονται ο ηγέτης των Κοζάκων Ζινόβι Χμελνττίνσκι(1595-1675) υπεύθυνος για τη σφαγή 2.000 Εβραίων και ο Σίμον Πετλιούρα(1879-1926), Ουκρανός σοσιαλιστής, από τους ηγέτες της ανεπιτυχούς προσπάθειας για ανεξαρτησία μετά την επανάσταση των μπολσεβίκων το 1917, ο οποίος ευθύνεται για δεκάδες πογκρόμ κατά του εβραϊκού πληθυσμού-ο γράφων ανακάλυψε τις εφιαλτικές αυτές για το εβραϊκό υποσυνείδητο μορφές της ευρωπαϊκής ιστορίας, βοηθώντας τη σύζυγό μου στη μετάφραση βιβλίου του Ισραηλινού συγγραφέα Άμος Οζ(Η Τέλεια Γαλήνη), αναζητώντας πληροφορίες για τα «παράξενα» αυτά ονόματα που μνημόνευε ο δημοφιλής συγγραφέας.
Έρχεται το ΔΝΤ...
 Για να αντιμετωπίσει την κρίση χρέους του 2008 η κυβέρνηση της Ουκρανίας κατέφυγε στο ΔΝΤ, λίγες μόλις ημέρες μετά την αντίστοιχη προσφυγή της Ισλανδίας. Το πακέτο «διάσωσης» που χορήγησε το ΔΝΤ ανέρχονταν σε 16,5 δισ. δολάρια. Μεταξύ των όρων που έθετε το ΔΝΤ ήταν και η απελευθέρωση των τιμών του αερίου, η κατάργηση δηλαδή των επιδοτήσεων, μέτρο που θα είχε τεράστιες επιπτώσεις στον πληθυσμό σε μια χώρα με πολικές θερμοκρασίες και υψηλά επίπεδα φτώχειας.
 Το ΔΝΤ δεν ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που καλούνταν να δώσει την «τεχνογνωσία» του. O διεθνής οργανισμός χορήγησε στην Ουκρανία αρκετά χρόνια μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης στα μέσα του ’90 περί τα 3,5  δισ. δολάρια και άλλα 2,2 δισ. δολάρια το 1998. Το 2004 χορήγησε άλλα 600 εκατ. δολάρια και το 2008, όπως προαναφέραμε 16,4 δισ. δολάρια.
 Το 2010 το ΔΝΤ συμφώνησε να χορηγήσει νέο δάνειο 15 δισ. δολαρίων, η συμφωνία ωστόσο πάγωσε λόγω της άρνησης της κυβέρνησης του Κιέβου να καταργήσει τις επιδοτήσεις στις τιμές του αερίου. Η κυβέρνηση του Κιέβου εμφανίστηκε απρόθυμη να σηκώσει ένα τόσο μεγάλου κοινωνικού κόστους μέτρο, με αποτέλεσμα το ΔΝΤ να σταματήσει τη χρηματοδότηση. Αλλά και η συμφωνία σύνδεσης με την ΕΕ, που έγινε αφορμή για να ξεσπάσουν οι πρόσφατες ταραχές, προέβλεπε μεταρρύθμιση στον τομέα της ενέργειας.
 Το χρηματοδοτικό κενό της ουκρανικής κυβέρνησης έσπευσε να καλύψει το Κρεμλίνο με δάνειο 15 δισ. δολαρίων, συμφωνία που πάγωσε μετά την ανατροπή του Γιανουκόβιτς. Η Ουκρανία πρέπει να αναχρηματοδοτήσει μέσα στο 2014 7 δισ. δολάρια εξωτερικού χρέους, εκ των οποίων τα τρία δισ. δολάρια είναι οφειλές προς το ΔΝΤ.
Άδηλο και αβέβαιο μέλλον
  Η Ουκρανία είχε την ατυχία να αποτελεί σοβαρό διαμετακομιστικό κέντρο για το ρωσικό αέριο, το οποίο «ζεσταίνει» μεγάλο επίσης τμήμα της Γερμανίας και άλλων δυτικοευρωπαϊκών κρατών.
 Όπως έγραφε ο πρώην σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Αμερικανού προέδρου Τζίμι Κάρτερ, Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι στο γνωστό του βιβλίο «Η Μεγάλη Σκακιέρα» το 1997, ούτε η Δύση ούτε η Ρωσία μπορούν να αντέξουν την απώλεια της Ουκρανίας προς όφελος του αντιπάλου τους. Η συνέχεια επί της οθόνης…
*Οι ελληνικές επενδύσεις στην Ουκρανία ανέρχονται σε 466,3 εκατ. δολάρια, ενώ το 2012 επισκέφτηκαν τη χώρα μας 121.536 Ουκρανοί τουρίστες.

Πηγές:
http://www.usubc.org/site/sigmableyzer-macroeconomic-reports/ukraine-s-financial-crisis-past-present-and-future
http://www.businessweek.com/stories/2008-10-27/ukraine-gets-an-imf-bailoutbusinessweek-business-news-stock-market-and-financial-advice
http://www.bbc.com/news/business-26324686
http://www.reuters.com/article/2014/02/25/us-ukraine-crisis-imf-idUSBREA1O1DT20140225
http://www.todayszaman.com/news-340300-playing-with-fire-in-ukraine-by-kyril-drezov-bulent-gokay-.html
http://www.nytimes.com/2009/04/08/world/europe/08ukraine.html?_r=0
http://www.wsws.org/en/articles/2009/10/ukra-o29.html
https://www.wsws.org/en/articles/2008/12/ukra-d22.html
http://www.haaretz.com/opinion/1.576180

Ευρώπη: Ολική επαναφορά ή τετέλεσται...

του κ. Γιωργου Πηττα, απο το Tvxs...
Yes, how many ears must one man have / Before he can hear people cry?  / Yes, how many deaths will it take till he knows / That too many people have died? / The answer my friend is blowin' in the wind
Ήταν άνοιξη του 1962 όταν ο Dylan έγραφε κάπου στο Greenwich Village τους στίχους αυτούς.  Λίγο μετά, το Blowin’In the Wind ήταν στα χείλη όλου σχεδόν του πλανήτη.

Στην απαρχή του ψυχρού πολέμου, με το κίνημα για τα ανθρώπινα δικαιώματα να φουντώνει,  με τις μνήμες του Δεύτερου Πολέμου νωπές, ο μεγάλος αμερικανός δημιουργός μόλις 21 ετών τότε, αναρωτιόταν πότε άραγε οι άνθρωποι θα εννοήσουν τα αυτονόητα, πότε θα αφουγκραστούν τον πόνο, πότε θα σιωπήσουν από δέος μπροστά στο περιττό θανατικό. Η απάντηση, πλανιόνταν στον αέρα. Και συνεχίζει.
Θυμήθηκα το τραγούδι καθώς αναλογιζόμουν πως φέτος, κλείνει ακριβώς ένας αιώνας από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο τον οποίο οι Βρετανοί για λόγους που δεν εξηγήθηκαν ποτέ, βάφτισαν «Μεγάλο».

Ίσως, γιατί όπως σημειώνει και η Ann Wroe του Economist ( αρμόδια συντάκτρια για τις νεκρολογίες) οι πολίτες του Ηνωμένου Βασιλείου  έδωσαν τη μερίδα του λέοντος σε νεκρούς. Για λόγους ιστορικού πλαισίου, κρατάμε δύο ακόμα στοιχεία.
 

Ο Σταύρος στα ίχνη της Ντόρας...

του Τασου Κωστοπουλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Τι ακριβώς προτείνει για τα βασικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας το νέο «κόμμα Θεοδωράκη»; Διαβάζοντας την ιδρυτική διακήρυξη του πρωταγωνιστή της κίνησης, διαπιστώνεις ότι, παρ’ όλο που αυτή θυμίζει περισσότερο γλυκανάλατη έκθεση ιδεών παρά πολιτικό κείμενο, περιέχει ωστόσο μια σειρά προγραμματικά στοιχεία που αποκαλύπτουν και το πραγματικό κοινωνικοπολιτικό και ιδεολογικό προφίλ του «Ποταμιού» – το προφίλ μιας ακραιφνώς νεοφιλελεύθερης, δεξιάς κίνησης. Αν παραμερίσουμε κάποια πιασάρικα αλλά άχρωμα λαϊκιστικά πυροτεχνήματα (μείωση του αριθμού των βουλευτών, «την Ελλάδα θα σώσει το χώμα, ο ήλιος και η θάλασσα»), τα απλώς αυτονόητα (περισσότερα λεωφορεία το πρωί, ανακύκλωση των σκουπιδιών αντί για το ρίξιμό τους στα δάση και τη θάλασσα) ή ακόμη και φαιδρά (περισσότεροι εθελοντές αιμοδότες – με ποια μέθοδο άραγε;), οι συγκεκριμένες προτάσεις που προκύπτουν είναι οι εξής:

● «Εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια», ώστε οι κυβερνήσεις «να μη φοβούνται το πολιτικό κόστος» των αντιδημοφιλών επιλογών τους.
● Απαγόρευση των διαδηλώσεων στο κέντρο.
● Δημιουργία ιδιωτικών ΑΕΙ.
● Να πάψουμε ν’ «αναμασάμε τις ίδιες και τις ίδιες ιστορίες φοροδιαφυγής», που παρεμποδίζουν την οικονομική δραστηριότητα.
● Να καταργήσουμε (;) τις γεννήσεις με καισαρική, για να πάψουμε να «έχουμε τις περισσότερες στον δυτικό κόσμο» – ή μήπως να μην καλύπτονται πλέον αυτές από τα ασφαλιστικά ταμεία;
● Για το ζήτημα του χρέους, η διακήρυξη περιορίζεται στην αφ’ υψηλού διαβεβαίωση ότι «θα στείλουμε τους καλύτερους διαπραγματευτές – αυτό είναι εύκολο», συνδέει όμως αυτό το «εύκολο» με την αδιαπραγμάτευτη αποδοχή των επιταγών της Ε.Ε.: «Η Ευρώπη είναι η οικογένειά μας», εξ ου και θα πρέπει «να παρουσιαστούμε πιο Ευρωπαίοι από τους Ευρωπαίους».
● Η οικονομική πολιτική, τέλος, εξισώνεται με απλή ικανοποίηση των επενδυτών: «Πώς θα ξαναχτίσεις την οικονομία; Ποιοι θα επενδύσουν; Πώς θα έρθουν πίσω τα λεφτά; Ποιοι θα πάρουν το ρίσκο και πώς θα τους κάνεις να σε εμπιστευτούν; Αυτοί που κυβερνούν φοβίζουν κάθε μέρα όσους ακόμα επενδύουν σε αυτή τη χώρα και αυτοί που θέλουν να κυβερνήσουν τρομοκρατούν και τους επόμενους».

Ο βλάκας της Γουόλ Στρητ...

του Χρηστου Λασκου, απο το AlterThess...
Αν κάναμε μια αφαίρεση του προφανώς ταξικού –και προφανώς ταξικά σχεδιασμένου-  χαρακτήρα του «προγράμματος», που εφαρμόζεται στην Ελλάδα, νομίζω, θα είχαμε πολλά να αναρωτηθούμε για την ποιότητα των ανθρώπων που το «εφαρμόζουν».
Δεδομένου, μάλιστα, πως υπήρξαν ποικίλων ιδεολογικών (;) προελεύσεων «εφαρμοστές», αν κάτι τους ενώνει είναι η έμπρακτη προσήλωσή τους στην ιδέα πως η αγορά τα λύνει όλα. Η έμπρακτη και έμμονη προσήλωσή τους, δηλαδή, στην ιδέα πως η επίλυση του ελληνικού «προβλήματος» είναι η «απελευθέρωση της ιδιωτικής οικονομίας» από τα διάφορα δεσμά της. Έτσι, αυτό που αποτελεί την πεμπτουσία του «προγράμματος», η εσωτερική υποτίμηση, δηλαδή η ακραία ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, εμφανίζεται ως αναγκαίος όρος, στο μέτρο που ενισχύει την … επιχειρηματικότητα.

Με λίγα λόγια, ο πυρήνας της λογικής είναι πως η αγορά ξέρει, άρα όσοι ξέρουν την αγορά ξέρουν και γενικότερα, άρα οι φίλοι της αγοράς είναι οι μόνοι που μπορούν να λύσουν τον κόμπο. Και φαίνεται πως, 6 χρόνια μετά το 2008, η λογική αυτή είναι και πάλι ηγεμονική, με όλο τον εξευτελισμό που υπέστη μέσα στην κρίση, όταν η Βασίλισσα της Βρετανίας ρωτούσε, στην πραγματικότητα, τους φωστήρες του νεοφιλελευθερισμού στο Λόντον Σκουλ πόσο βλάκες ήταν.

Μες τα ταξί της κρίσης...

του Θωμα Τσαλαπατη...
Θυμάσαι πότε κατάλαβες πως έφτασε η κρίση; Δεν ήταν τα δελτία, οι τίτλοι, οι πολιτικές δηλώσεις. Ήταν αυτό το καθημερινό που ένιωσες να μετακινείται. Ελαφρά στην αρχή κι ύστερα λίγο ακόμη, μετατοπίσεις να ενώνονται να φτιάχνουν μια στροφή και ύστερα μια παύση. Ήταν τα πρώτα μαγαζιά στη γειτονιά που έκλεισαν, οι πρώτοι απολυμένοι, ήταν τα όρνια που αγόραζαν χρυσό, τα μαγαζιά με τα hot dog που πλήθαιναν (ποτέ δεν καταλάβαμε γιατί) η προσφορά στην τυρόπιτα και στον καφέ.

Γέμισαν οι δρόμοι πιάτσες ταξί. Σκαρφαλωμένες πρόχειρα σε όποιο πεζοδρόμιο, ευθείες κίτρινες μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι. Το ένα αμάξι να διαδέχεται το άλλο, να προχωρούν αργά σαν ουρά σε δημόσια υπηρεσία, ώρα την ώρα, για να μην καεί το πετρέλαιο, περισσότερα σταθμευμένα παρά σε κίνηση. Παρέλαση ομοιοχρωμίας, κίτρινος πυρετός αναμονής.

Μα και στα μέσα του αμαξιού κάτι έχει αλλάξει. Δεν θα ακούσεις πια για σεξουαλικά κατορθώματα σπαρμένα απλόχερα σε κάθε γειτονιά που θα διασχίσεις (παλιά ήταν μία στις δύο συζητήσεις). Τώρα ακούς μόνο για δάνεια, δανεικά για όσους μας έχουν γονατίσει. Οι διπλοκούρσες χάθηκαν και το ταξί έγινε πολυτέλεια (στις μέρες μας συχνά η πολυτέλεια κοστολογείται στα 3,20 ευρώ). Μικρές ιστορίες της κρίσης, κοινότοπες, επαναλαμβανόμενες μα με την αξιοπρέπεια της αυτοτέλειάς τους, την μοναδικότητα της πληγής που αν και την μοιράζεσαι με τόσες περιπτώσεις, εσένα σε χτυπά ξεχωριστά.  Όπως όμοια συμβαίνει σε κάθε επιδημία.

Τα ψέματα τέλειωσαν....

Της Σοφιας Λαμπικη, απο την Χιωτικη Σφιγγα...
Υπάρχει σωσμός απ τον πάτο;   Υπάρχει λύτρωση και ζωή ξανά;
Τέσσερα χρόνια μετά είμαστε στο σημείο μηδέν, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά κυρίως στην Ευρώπη.
Η αποδοχή απ την ΕΕ μιας ναζιστικής κυβέρνησης που ανέτρεψε «έναν δημοκρατικά εκλεγμένο Πρόεδρο» στην Ουκρανία (η φράση μπήκε στα εισαγωγικά μιας και είναι η συνήθης καραμέλα των αστικών δημοκρατιών,"ο λαός μιλά με την κάλπη"),επιστρέφει την Ευρώπη στην  Συμφωνία του Μονάχου (1938) όταν οι Δυτικές,λεγόμενες, Δημοκρατίες προς χάριν της ειρήνης και της προόδου καταπάτησαν την διεθνή έννομη τάξη και αποδείχτηκαν υπηρέτες του Χίτλερ, οδηγώντας τον πλανήτη στον Β ΄Παγκόσμιο Πόλεμο.
Καταρρίφθηκε στην Ουκρανία ένας τεράστιος μύθος.Ότι η ΕΕ δεν θα επιτρέψει σε δικτατορικά ή ναζιστικά καθεστώτα να υπάρξουν ξανά.
Και βέβαια θα τα αναγνωρίσει αν με αυτά πρόκειται να αυξήσει τα κέρδη της.
Τα κέρδη των Εταιρειών και των Τραπεζών που στην ουσία κυβερνούν την Ευρώπη.
Μαζί με την Γερμανία.
Στα πρόθυρα μιας διατάραξης ενός status quo δεκαετιών η Ευρώπη φασιστικοποιείται με ταχείς ρυθμούς εν μέσω της οικονομικής κρίσης.

Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

Η αυτονόητη ελληνικότητα των βαρβάρων...

Γελωτοποιος...
Ο Καραμήτρος ήταν οδοκαθαριστής. Στο στρατό είχε μπει με βίσμα σε μια υπηρεσία όπου όλοι της σειράς του ήταν πτυχιούχοι. Σε κάποια πρωινή αναφορά, ο λοχαγός τους ρωτούσε έναν-έναν τι δουλειά έκαναν “έξω”.
“Εσύ, Καραμήτρο, τι έκανες έξω;” τον ρωτάει κι εκείνον κάποια στιγμή.
Το σκέφτεται λίγο ο Καραμήτρος και τελικά φωνάζει:
“Ο αδελφός μου είναι γιατρός!”
-
Αυτό το σύμπλεγμα κατωτερότητας έχουν και οι σύγχρονοι Ούγκοι. Καμώνονται τους καμπόσους και τους “ξέρεις-ποιος-είμαι-γω” και μόλις βρεθούν στα δύσκολα, μόλις έρθει η στιγμή να δείξουν ποιοι στ” αλήθεια είναι φωνάζουν: “Οι πρόγονοι μου έχτιζαν Παρθενώνες”.
-
Ουσιαστικά είναι σύνδρομο κατωτερότητας με ψευδαισθήσεις μεγαλείου.
-
Και αναρωτιέμαι: Υπάρχει κάποιος λογικός άνθρωπος που όταν αντικρίζει έναν σύγχρονο Αιγύπτιο σκέφτεται ότι οι πρόγονοι του έχτισαν τις Πυραμίδες;
Που όταν βλέπει έναν Μογγόλο θυμάται ότι ο Τζέκινγκς Χαν κατέκτησε σχεδόν ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο;
Που όταν παρακολουθεί έναν Ούγκο να χαιρετάει ναζιστικά πιστεύει ότι είναι συνεχιστής του Λεωνίδα;

Πείραμα μεταπολιτικής...

Τασία Χριστοδουλοπούλου, απο το Red NoteBook...
Ο αστισμός στα πρόθυρα νευρικής κρίσης
Παρακολουθούμε, όσο πλησιάζουμε στις εκλογές, μια απίστευτη κινητικότητα του αστισμού, που με κάθε μέσο προσπαθεί να κρατήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων σε μια χώρα που αποτελεί και υπόδειγμα άγριας νεοφιλελεύθερης διαχείρισης μέσω του χρέους και πείραμα αντοχής της κοινωνίας στην πολιτική του σοκ.

Το πρώτο μεγάλο σχέδιό του ήταν να εξαρθρωθεί η Χρυσή Αυγή, αφού δεν μπόρεσε να ενσωματωθεί, και να επιστρέψουν οι ψηφοφόροι της στην κοίτη τους, στη ΝΔ. Σε αντάλλαγμα τους χαρίζουν ακροδεξιά ατζέντα και φυλακή στους κλέφτες, που είναι το βασικό τους σύνθημα.

Η δικαιοσύνη δουλεύει στο φουλ, με  συνεχή «ανακάλυψη» σκανδάλων. Στην πραγματικότητα στέλνουν στη φυλακή το παλιό πολιτικό προσωπικό και διαλύουν μηχανισμούς διαπλοκής που δεν έχουν πλέον αξία χρήσης.

Ταυτόχρονα ανακηρύσσουν σε υπ’ αριθμόν ένα εχθρό της κοινωνίας την τρομοκρατία. Καλλιεργούν το φόβο από αόριστες απειλές, συνεχίζουν τη ρατσιστική και αντιμεταναστευτική πολιτική, “αντιμάχονται” τον ρατσισμό χωρίς αντιρατσιστικό νόμο, για περισσότερο από ένα χρόνο πορεύονται έχοντας ακυρώσει ψηφισμένο νόμο για την ιθαγένεια των παιδιών χωρίς νέο νόμο, ενώ προς τέρψη ολόκληρης της δεξιάς πολυκατοικίας αφαιρούν το δικαίωμα ψήφου στους μετανάστες.

Αχιλλεας Καρετσος - Μια στιγμη στον Ανεμο.

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
Γκαντέμης; Ακούγεται και αυτό σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, καφενεία και λαϊκές. Και γράφεται – μεταξύ σοβαρού και αστείου. Αλλά γκαντέμης ένας Ευάγγελος; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Δεν ξεμπερδεύουμε έτσι εύκολα με τη μαγική ιδιότητα της γλώσσας, που ορίζει την καλή αγγελία σαν σφοδρό αντίπαλο των δυσοίωνων μηνυμάτων και της κακοτυχίας. Κι ύστερα, ο τίτλος της γκαντεμιάς στην πολιτική είναι καπαρωμένος. Ξέρουμε όλοι από ποιον. Και δεν είναι ανάγκη τώρα να λέμε ονόματα. Μπορεί να εξαερωθεί αίφνης το πληκτρολόγιο του κομπιούτερ ή να πέσει το Ιντερνετ.

Υπάρχει βέβαια μια ιδιάζουσα παιδική «νόσος», που ορισμένοι παιδίατροι την αποκαλούν ατυχηματοθηρία. Την έχουν τα μικρά που πέφτουν, κόβονται ή καίγονται πολύ πιο συχνά από τα συνομήλικά τους, παρότι το μυαλό τους δεν είναι περισσότερο αντάρτικο και σκανταλιάρικο από των υπολοίπων. Αλλά και πάλι δεν είναι η περίπτωσή μας. Γιατί δεν μιλάμε για πιτσιρίκια που έλκουν το ατύχημα, αλλά για ενηλίκους που το προκαλούν. Εξακολουθητικώς. Οποια ασπίδα κι αν κρατήσουν, όσο κι αν τους προστατεύσουν και τους υποστηρίξουν εφημερίδες και τηλεοράσεις, ό,τι είναι να συμβεί θα συμβεί. Το λέει ο Μέρφυ και ο αδήριτος νόμος του.

Οσοι περίμεναν ότι θα μπορούσε να επαναληφθεί το θαύμα της ελιάς στην Αθήνα, χάρη στη δράση του κ. Βενιζέλου αυτή τη φορά και όχι της Αθηνάς, θα έπρεπε να κρατάνε μικρό λιόπανο και πολύ μικρό καλάθι. Ενας πολιτικός που ξεκινάει την αρχηγική καριέρα του καταστρέφοντάς την (τω καιρώ εκείνω που κατευθύνθηκε στο Ζάππειο, για να μην αργήσει σε ό,τι νόμιζε ραντεβού του με την ιστορία), δηλαδή ένας άνθρωπος που η φιλοδοξία, για να την πω κάπως ευγενικά ή πολιτικώς ορθά, του θολώνει την κρίση, στέλνει ένα σαφές ειδοποιητήριο. Και όποιος δεν το λάβει σοβαρά υπόψη του, μοιράζεται τις ευθύνες.

Και το Ποτάμι δυό πόρτες έχει...

της Βιργινιας Δαμβεργη, απο toPortal...
Εγώ την αμαρτία μου θα την πώ ( και ίσως μετά να σωπάσω, ίσως). Την εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη δεν την βλέπω εδώ και πολλά χρόνια. Γιατί; Γιατί βαριέμαι αφόρητα και αισθάνομαι ότι χάνω την ώρα μου.
Βαριέμαι να βλέπω ένα τύπο να χαριεντίζεται με τον ναρκισσισμό του, μπροστά στις κάμερες και δίπλα σε αναξιοπαθούντες, περιθωριακούς, εκπροσώπους κοινωνικών μειονοτήτων κ.λ.π.
Βαριέμαι να βλέπω εναν τύπο να τριγυρνάει τάχα μου δήθεν με το μπακ πακ και το μολσκιν, (που ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που τα ανακάλυψε και τα έριξε στην τηλεοπτική φαγάνα), άνετος και φυσικός με τον πόνο των άλλων.
Βαριέμαι να βλέπω έναν τύπο που συνδιαλέγεται με τα πιο ισχυρα μηντιακά -και άρα πολιτικά- συμφέροντα, να κάνει ότι διασχίζει την πιο βαθειά κοινωνική νύχτα, κάτω απο τα φώτα του τηλεοπτικού συνεργείου.
Βαριέμαι την ευτέλεια του "τα ξέρω όλα από λίγο" και δεν έχω και κανένα πρόβλημα με την ημιμάθειά μου αλλά αντίθετα ποντάρω σ΄αυτήν μέχρι τελικής πτώσεως.
Είδα όμως μερικά επεισόδια, κατόπιν εορτής, και απαιτήσεως του κοινού. Και ένα ειδικά απο αυτά δεν θα το ξεχάσω με τίποτα.
Πλασαρισμένη σαν τεράστια δημοσιογραφική επιτυχία, η εκπομπή με τον Σταύρο Θεοδωράκη και τον Μιχαλολιάκο της ΧΑ, ήτανε μία τεράστια ντροπή για το όπου γης και πατρίς δημοσιογραφικό κατεστημένο. Πρωτιά ναι. Πρωτιά στη βουτιά στο Χάος όμως.
Απροετοίμαστος; Αδιάβαστος; Αδιάφορος; Ανεύθυνος;

ΦΕΥΓΑΤΕ ΡΕ! ΜΗ ΜΑΣ ΞΕΦΤΥΛΙΖΕΤΕ ΑΛΛΟ !

Χειμωνιάτικη Λιακάδα...
πως γινονται τα κομματα
- Mάνα θα κάνω κόμμα!   ...      -Σακίδιο να πάρεις! 
Να πώς γίνονται τα κόμματα!

Μεταξύ σιγγαρίλος Havana, βότκας – λεμονάδας και συσσωρευμένης μ@κ@κί@ας,  πετάει την ιδέα ο … δεξιός και σκάει στα γέλια ο  δήθεν αριστερός!
-Γιατί όχι ?
-Που ξέρεις !
- Αν έχω ρεύμα ίσως … ισως  κατέβει και ο Παπανδρέου  μαζί με το κανώ του στο Ποτάμι
-Με φαντάζεσαι  μετά να μιλάω με Ευρωπαίο αξιωματούχο.. ! Ντυμένος σπορτίφ. Παντελόνι τζην …  Υφος μαγκιά.. Τον πλησιάζω  … αφήνω το  σακκιδιάκι χαμέ, τσιγάρο αναμένο  και   του πετάω  ανέμελα  :
- Τι λέει; Έχει ψάρι; Πίνεις καιρό πρέζα; Θα την κόψεις; Άντε γεια. Τα λέμε!
.
.
Δημοσιογραφίλα σκέτη! Δημοσιο- ΚΑΦΡΙΛΑ!
Εκαναν τη ΔΗΜΑΡ, δεν έκατσε, έκαναν τους Λοβέρδους, δεν έκατσαν, έκαναν τους 58, δεν εκατσαν! Τωρα #topotami !!

Περαστικά μας!

Sotosblog...
Εικόνα Σπασμένος Ερυθρός ΣταυρόςΔιπλά και τριπλά αδικημένοι συνάνθρωποί μας έχουν την ατυχία να πάσχουν από πάθηση που χαρακτηρίζεται επίσημα ως σπάνια. Υποφέρουν, χωρίς όμως να μπορούν να ελπίζουν σε μεγάλη βοήθεια από τους γιατρούς. Διότι, επειδή ακριβώς πρόκειται για σπάνια πάθηση, η επιστημονική εμπειρία είναι φτωχή, άρα οι αντικειμενικές δυνατότητες για έρευνα και πρόοδο στην αντιμετώπιση πολύ περιορισμένες, συγκριτικά με τις πιο διαδεδομένες παθήσεις. Η σιχαμένη αντίληψη της εποχής μας που συναρτά την Υγεία με τους όρους της Αγοράς κλειδώνει αυτήν την παράλογη αδικία με σφραγίδα το ανέκφραστο και κυνικό πρόσωπο του κάθε απάνθρωπου νεοφιλελεύθερου.
Πολύ σωστά, λοιπόν, με αφορμή την αυριανή Παγκόσμια Ημέρα Σπάνιων Παθήσεων, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανέφερε στο μήνυμά του ότι «σε μια ώριμη ευρωπαϊκή δημοκρατία είναι αδιανόητη κάθε δυσκολία πρόσβασης στη διάγνωση και στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη», ζητώντας «να μην γίνεται η οικονομική δυσπραγία άλλοθι για αποκλεισμούς», επικαλούμενος μάλιστα «εθνική δέσμευση σε ένα αταξικό, ορθολογικό και ισχυρό σύστημα υγείας που δεν θα αφήνει κανέναν αβοήθητο».
Μερικά οικοδομικά τετράγωνα πιο πάνω από το Προεδρικό Μέγαρο και συγκεκριμμένα στο Κολωνάκι, τραβήχτηκε την ίδια ώρα με την έκδοση του προεδρικού μηνύματος η φωτογραφία που είδα εδώ και αναδημοσιεύω:

Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

Ευρωπαϊκό Ιδεώδες: Το καμένο Ράιχσταγκ του 21ου αιώνα...


Η μέθοδος γνωστή. Ίδια και απαράλλαχτη, εδώ και 40 χρόνια. Από την Χιλή μέχρι την Ουκρανία, δεν μεσολαβούν μόνο 13.600 χιλιόμετρα αλλά και 40 χρόνια. Χρόνια σπαρμένα με τα ερείπια ανθρώπων, πόλεων, χωρών και ηπείρων, εν τέλει.

Όλα ξεκινούν, όπως το ζήσαμε κι εμείς εδώ, με ένα «Μαζί τα φάγαμε» με ένα «Όλοι είναι διεφθαρμένοι» για να προχωρήσουν στο «δεν μας ενδιαφέρει να επανεκλεγούμε αρκεί να σώσουμε τη χώρα» ένα «είμαστε κυβέρνηση αυτοκτονίας» και να καταλήξουν οι χώρες αλυσοδεμένες  με ένα βάρβαρο μνημόνιο (Memorandum of Understanding), ευαγγέλιο οικονομικής και πολιτικής «καθαρότητας», υποδεικνυόμενο ως «η μόνη λύση», το οποίο αρχίζει την βάρβαρη αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου, προς τα πάνω, προς τα πλουσιότερα και ισχυρότερα στρώματα. Με λίγα λόγια, οι κάτοχοι του κεφαλαίου, ξαναμαζεύουν τον πλούτο που λόγω πολιτικών και γεωπολιτικών συγκυριών, υποχρεώθηκαν να παραχωρήσουν. Και φυσικά δεν το στο ακέραιο αλλά με σημαντικό επιπρόσθετο τόκο. Τόκος στο κεφάλαιο, τόκος και  στο αίμα.

Ο άρχοντας των δαχτυλιδιών...

Του Φέλιξ, απο το Κουτι της Πανδωρας...
Τώρα που το ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη πήρε την Ελιά της κεντροαριστεράς την οποία έφαγε ο δάκος Βενιζέλος, θυμήθηκα ένα τηλεφώνημα το οποίο μου είχε γίνει πριν από μήνες. Στο τηλεφώνημα αυτό ο συνομιλητής μου, ο οποίος ποτέ δεν μου έχει μεταφέρει κάτι που δεν έχει επαληθευτεί, επέμενε πως όλα είναι έτοιμα στην Ελλάδα για να δημιουργηθεί ένα κεντροαριστερό κόμμα (όπως θα έλεγαν ότι είναι οι ιδρυτές του), με αρχηγό τον Σταύρο Θεοδωράκη. Το σενάριο ήταν πολύ τραβηγμένο για να το πιστέψω. Nα αφήσει τώρα ο Σταύρος Θεοδωράκης το σακίδιο με το οποίο περιφέρεται στις αποστολές του στο Κέντρο της Αθήνας για να ηγηθεί κόμματος; Γιατί;
Και να που ο Θεοδωράκης θα αφήσει και το σακίδιο και το Mega και το Protagon, για να αποκαταστήσει την χαμένη τιμή του Κώστα Σημίτη. Πριν προλάβω να τα επεξεργαστώ όλα αυτά, και κυρίως το γεγονός ότι η ανακοίνωση του νέου κόμματος έγινε μέσα από τις σελίδες του ΒΗΜΑΤΟΣ, ακόμη και η ονοματοδοσία, το τηλέφωνο ξαναχτύπησε. «Θυμάσαι που στα έλεγα;» μου είπε ο φίλος που το είχε προαναγγείλει. «Θυμάμαι» είπα και αφέθηκα στην ιστορία του την οποία θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Δεν παίρνω όρκο για το πόσο αληθινή είναι αλλά ούτε και όταν μου λεγε για το Σταύρο πριν μήνες έπαιρνα.
Το προηγούμενο καλοκαίρι λοιπόν, ο Κώστας Σημίτης, φαίνεται ότι είχε αναρρώσει από μια πολιτική κατάθλιψη, την οποία είχε εξομολογηθεί σε όλους. Ο πρωην πρωθυπουργός δεν μπορούσε να ανεχθεί πως η κοινή γνώμη τον είχε απαξιώσει θεωρώντας τον τη διακυβέρνηση της διαφθοράς. Έτσι άρχισε τις συναντήσεις για να πάρει την πολιτική ρεβάνς.

Ζητείται ταξική συνείδηση...

Την Τζωρτζίνα Ράινχαρτ μάλλον δεν την γνωρίζετε. Σας διαβεβαιώ, όμως, ότι η εν λόγω κυρία σίογυρα δεν πολυστενοχωριέται για την άγνοιά σας, μιας και πρόκειται για τον πλουσιώτερο άνθρωπο στην Αυστραλία που φιγουράρει στην 36η θέση τής περίφημης λίστας Forbes ως η 4η πλουσιώτερη γυναίκα τού πλανήτη.

Πώς και μου θυμήθηκε σήμερα η κυρία Ράινχαρτ; Εμ, αφήνει το διαδίκτυο άνθρωπο ν' αγιάσει; Ψάξε το ένα και σκάλισε το άλλο, έπεσα σ' ένα παλιό δημοσίευμα (5/9/2012) της Daily Mail, με τίτλο: "Η πλουσιώτερη γυναίκα τού κόσμου καλεί τους αυστραλούς να δεχτούν μείωση των μισθών τους επειδή οι αφρικανοί εργάτες είναι πρόθυμοι να κερδίζουν μόνο 2 δολλάρια την ημέρα". Ε, δεν ήθελα πολύ για να συνεχίσω διαβάζοντας όλο το άρθρο.

Επειδή κάποιοι μπορεί να μπερδεύτηκαν, μια απαραίτητη εξήγηση: στην λίστα Forbes εκείνης της χρονιάς, η Ράινχαρτ ήταν όντως η πλουσιώτερη γυναίκα του κόσμου αλλά μέσα στο 2012 την ξεπέρασαν η Λιλιάν Μπετανκούρ, η Κρίστυ Γουώλτον και η Άλις Γουώλτον. Φαίνεται πως αυτή η "υποχώρηση" εκνεύρισε την αυστραλέζα "βασίλισσα των ορυχείων" και είπε όσα είπε. Ας δούμε τι είπε ακριβώς:

Πρώτα-πρώτα, απείλησε -εμμέσως πλην σαφώς- τους συμπατριώτες της πως, αν δεν δεχτούν μείωση των αποδοχών τους, θα τους διώξει και θα φέρει εργάτες από την Αφρική: "Οι επιχειρήσεις είναι υποχρεωμένες να κοιτάξουν σε άλλες χώρες καθώς η τιμή τής αυστραλιανής εργασίας είναι πολύ υψηλή". Ακούγεται πρωτοφανές αλλά είναι απόλυτα κατανοητό, αν σκεφτούμε την ιδιαιτερότητα των επιχειρήσεων της Ράινχαρτ. Ορυχεία έχει η γυναίκα, δεν μπορεί να τα πάρει και να τα πάει στην Ταϊβάν, όπως κάνουν αυτοί που φτιάχνουν π.χ. ρούχα. Οπότε, λογικά σκεπτόμενη, αφού δεν μπορεί να πάει τις επιχειρήσεις της εκεί που υπάρχουν φτηνοί εργαζόμενοι, θα κουβαλήσει τους φτηνούς εργαζόμενους στον τόπο της.

Η εποχή των τεράτων...

Του Αλέξανδρου Γαρύφαλλου, απο το Ιστολογιο Κοιτα τον ουρανο...
«Ο παλιός κόσµος πεθαίνει και ο καινούργιος πασχίζει να γεννηθεί. Ζούµε την εποχή των τεράτων». Παρότι έχει κατά κόρον χρησιµοποιηθεί τα τελευταία χρόνια, και ο κίνδυνος της φθοράς είναι υπαρκτός, η φράση αυτή εξακολουθεί να περιγράφει µε τον καλύτερο τρόπο την κατάσταση της κοινωνίας σήµερα, όχι µόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε παγκόσµιο επίπεδο. Ζούµε ακριβώς στη εποχή των «τεράτων» µια εποχή µεταβατική που τη χαρακτηρίζει η απουσία αξιών αλλά και οραµάτων, δηµιουργώντας στην κοινωνία ένα κλίµα εξαιρετικής αµηχανίας.
Παρόλο που η διαµόρφωση των κοινωνικών φαινοµένων είναι µια πολύπλοκη διαδικασία, στην οποία συµβάλλουν πολλές συνιστώσες, η οικονοµική πραγµατικότητα των τελευταίων ετών είναι αυτή η οποία κυριαρχεί ως βασικός διαµορφωτικός παράγοντας των σύγχρονων κοινωνικών συνθηκών. Όπως έχει επανειληµµένα τονισθεί η Ελλάδα, σε οικονοµικό επίπεδο βιώνει, απλώς µε πιο βίαιο τρόπο, µια ευρωπαϊκή και παγκόσµια πραγµατικότητα. Η ελληνική πραγµατικότητα αποδεικνύεται πιο τραγική λόγω των χρόνιων εγγενών πολιτικών και διαρθρωτικών αδυναµιών που την κατατρύχουν την κοινωνία της από πολλές δεκαετίες (αδιαφάνεια, διαφθορά, πελατειακή σχέση πολιτικών µε τους πολίτες κλπ). Σε διεθνές επίπεδο, την εποχή της παγκοσµιοποίησης, η ανάγκη συσσώρευσης όλο και µεγαλύτερου κεφαλαίου, η δηµιουργία για το λόγο αυτό του «πλασµατικού χρήµατος», η µετατροπή του «αδρανούς» σε «δραστικό» κεφάλαιο, η νοµιµοποίηση της ασύδοτης κερδοφορίας είναι ορισµένες από τις αιτίες της σύγχρονης οικονοµικής κρίσης, που δεν θα πρέπει να ίσως να ειδωθεί ως µία στρεβλή εκδοχή και απλή περιστασιακή παρεκτροπή, αλλά ως µία φυσική και αναγκαία εξέλιξη του καπιταλιστικού συστήµατος. Ενός συστήµατος που κυριαρχείται από τον χωρίς όρια ανταγωνισµό, τη δηµιουργία τεχνητών αναγκών στο πλαίσιο της συνεχώς αυξανόµενης κατανάλωσης, µιας οικονοµίας που έχει ως πυρήνα την αντίληψη του, «ευλογηµένου» και απενοχοποιηµένου από την προτεσταντική ηθική, διαρκώς αυξανόµενου οικονοµικού κέρδους.

Bill Hicks: Η φωνή μιας άλλης Αμερικής...

Tι ήταν αλήθεια ο Bill Hicks; Ένας εξαιρετικός stand-up comedian, ένας ακτιβιστής, ένας βέβηλος, άθεος, άπατρις που ήταν το μαύρο πρόβατο για το συντηρητικό συρφετό στις ΗΠΑ ή μήπως απλά ήταν another dead hero, όπως αναγράφεται κάτω από την εικόνα του, στο εσώφυλλο του Ænima των Τool;
Ίσως να ήταν όλα αυτά μαζί και άλλα πολλά περισσότερα. Ο Hicks, έζησε στα χρόνια της κυριαρχίας του «αμερικάνικου ονείρου», σε μια κοινωνία που λάτρευε τους ατσαλάκωτους αστέρες του Hollywood, ακολουθούσε πιστά ηγέτες σαν το Ρήγκαν και το Μπούς (τον senior), γέλαγε με τις κρυάδες τύπων σαν τον Letterman και ταυτόχρονα κατανάλωνε σαν μανιακή.
Ο ήρωας μας, δεν άνηκε στην διαχρονική ελίτ των αντισυστημικών αστέρων που ζει και βασιλεύει στις ΗΠΑ και ανα περιόδους βγάζει μερικά αξιόλογα φυντάνια για να αυτοαναγορεύονται σε φωνές ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση, την ίδια στιγμή που οι τραπεζικοί τους λογαριασμοί δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από αυτούς των «εχθρών» τους.
Ο Hicks, δεν διεκδίκησε ποτέ να είναι η φωνή της σιωπηρής πλειοψηφίας. Ήξερε πολύ καλά ότι η πλειοψηφία ήταν απέναντι του. Το ήξερε, δεν το υπέθετε. Το έζησε στα πρώτα του χρόνια όταν η φήμη ενός τύπου που λέει «ωραία αστεία», απλωνόταν στις επαρχιακές πολιτείες των ΗΠΑ. Οι παραστάσεις του σε μπαρ, στριπτιζάδικα, ταβέρνες και σε ελάχιστες περιπτώσεις θέατρα, του Νότου κατέληγαν σε καυγά ή ακόμα και σε προπηλακισμό όταν ο Hicks άρχιζε την ενότητα για τους rednecks. Kοινώς, όλους αυτούς τους τύπους που πίστευαν βαθιά ότι οι μαύροι δεν ανήκουν στο ανθρώπινο είδος, η γυναίκα υπάρχει μονάχα για να διαιωνιστεί το θλιβερό είδος τους και οι κομμουνιστές παραφυλάνε στα σύνορα της πολιτείας τους ή έχουν ήδη μπει ως πράκτορες στο επιτελείο των Δημοκρατικών.

Οταν το κάπνισμα θεωρείται επανάσταση, οι ελίτ κοιμούνται ήσυχες...

Το δικαίωμα στην αυτοκαταστροφή είναι αναφαίρετο. Ο καθένας μας είναι ελεύθερος να επιλέξει τον τρόπο που θα πεθάνει, αφού έτσι κι αλλιώς μάλλον είναι πολύ δύσκολο, από όσο έχει δείξει η εμπειρία μας, να γλιτώσουμε εντελώς τον θάνατο. Σε αυτό το πλαίσιο κάποιος, για παράδειγμα, μπορεί να πίνει αλκοόλ έως το συκώτι του να μοιάζει με ηφαιστειακή τέφρα ή να ρουφά κοκαΐνη ώσπου η μύτη του να λιώσει και να απομείνει ένα κενό ανάμεσα στο στόμα και στα μάτια. Μπορεί, επίσης, να καπνίζει έως ότου οι πνεύμονές του πάρουν το χρώμα τού ερέβους. Σε καμιά περίπτωση, ωστόσο, δεν έχει το δικαίωμα να επιλέξει, εξαιτίας τού δικού του πάθους, να αποφασίσει και τον τρόπο με τον οποίο θα σκοτώσει κι εκείνον που βρίσκεται στον ίδιο χώρο μαζί του. Αν ο παθητικός καπνιστής επιθυμεί να αυτοκτονήσει με αυτόν τον τρόπο, γούστο του και καπέλο του. Δεν θα είναι, όμως, ο καπνιστής εκείνος που θα πάρει αυτήν την απόφαση για λογαριασμό του...
Βεβαίως αυτά είναι ψιλά, συντηρητικά γράμματα σε αυτήν την υπανάπτυκτη χώρα στην οποία η αγένεια και η γαϊδουριά έχουν ταυτιστεί με την επαναστατικότητα, ακόμα και με τον αντιαμερικανισμό. Πόσο θλιβερό είναι να υποτασσόμαστε αδιαμαρτύρητα στις απαιτήσεις τού κάθε δυνάστη μας αλλά να υψώνουμε τα λάβαρα τής ανταρσίας αν μας απαγορέψει να καπνίζουμε σε δημόσιους χώρους; Τότε μόνο ξυπνά ο Τσε Γκεβάρα μέσα μας,

Ποιος πραγματικά νοιάζεται για τα λεφτά;

Πολύ απλά, το που θα βρεθούν τα λεφτά για μια σειρά από στόχους, κατευθύνσεις και πολιτικές ενδιαφέρει μόνο την αριστερά και τις κοινωνικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις και όχι την κυβέρνηση, τα δεξιά και σοσιαλφιλελεύθερα κόμματα και οργανώσεις.

Η διαπίστωση αυτή μας αναγκάζει να καταλήξουμε σε ένα πολύ βασικό συμπέρασμα: Η μεγάλη διαφορά μεταξύ μιας αριστερής και μιας σκληρής δεξιάς–σοσιαλφιλελεύθερης πολιτικής, στη παρούσα συγκυρία, ξεκινά από το πολύ απλό γεγονός ότι η μεν αριστερή πολιτική χρειάζεται σημαντικούς πόρους για να χρηματοδοτήσει συγκεκριμένους στόχους της και συγκεκριμένες ανάγκες κοινωνικών στρωμάτων που δεν έχουν πρόσβαση στο χρήμα, ενώ η δεξιά–σοσιαλφιλελεύθερη πολιτική δεν τους χρειάζεται. Οι στόχοι του νεοφιλελευθερισμού είναι άλλης υφής και εξυπηρετούν αυτούς που έχουν τα λεφτά και όχι αυτούς που τα χρειάζονται (σε άλλη συγκυρία τα πράγματα θα άλλαζαν).

Βέβαια, μεταξύ της αριστεράς και της δεξιάς υπάρχει και το κράτος, το οποίο χρειάζεται διαρκώς λεφτά και το οποίο είναι εκτός αγορών, λόγω μερικής χρεωκοπίας, οπότε με σκληρά ταμειακά μέτρα προσπαθεί να εισπράξει αυτούς τους πόρους και να καλύψει τις πάγιες ανάγκες του αλλά και τους στόχους του μνημονίου και της δημοσιονομικής περιστολής. Αλλά αυτό είναι γενικά το «κράτος», δεν είναι ούτε δεξιό ούτε αριστερό πράγμα το κράτος, ούτε βέβαια περιορίζεται στη κυβέρνηση, και γι΄ αυτό ας το αφήσουμε προς το παρόν εκτός κουβέντας.

«Ευρωσκεπτικισμός» και πολιτική ηγεμονία...

Ανάμεσα στις πολλές καινοτομίες, μέσω των οποίων η ονομαζόμενη «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» κατεδαφίζει το κεκτημένο των αστικοδημοκρατικών επαναστάσεων των 17ου και 18ου αιώνων, ξεχωριστή θέση καταλαμβάνει το ευρωπαϊκό «κοινοβούλιο». Στην ιστορία της νεοτερικότητας είναι πράγματι η πρώτη φορά που ονομάζεται «κοινοβούλιο» ένα εκλεγμένο σώμα που στερείται κυριαρχίας και της ίδιας της νομοθετικής πρωτοβουλίας.
Τα ψίχουλα αρμοδιοτήτων που του έχουν παραχωρηθεί περιορίζονται στην ψήφιση του σκέλους των δαπανών (ούτε καν των εσόδων) του προϋπολογισμού της Ε.Ε., που αντιπροσωπεύει γύρω στο 1% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ, και την ονομαζόμενη «συναπόφαση» επί των οδηγιών που προτείνει η Κομισιόν, μια μακρόσυρτη και εξαιρετικά αδιαφανής διαδικασία, που στην ουσία καταλήγει σχεδόν πάντα στην επικύρωση των προτεινόμενων κειμένων (418 στα 420 για την περίοδο 1999-2004).
Οσοι έχουν στοιχειώδη αντίληψη του διαδικαστικού λαβύρινθου και του τηλεγραφικού χαρακτήρα των συζητήσεων που διαδραματίζονται στις αίθουσες του Στρασβούργου και των Βρυξελλών, μπροστά στις οποίες το οποιοδήποτε εθνικό κοινοβούλιο φαντάζει ως υπόδειγμα δημοκρατικής διαβούλευσης, καταλαβαίνουν ότι αυτός ο θεσμός, όπως και το οικοδόμημα του οποίου αποτελεί μέρος, αντιπροσωπεύει μια προκλητική διακωμώδηση των αρχών για τις οποίες χύθηκε αίμα στην Αγγλία του 1640, στην Αμερική του 1776 και στη Γαλλία του 1789.
Ησυνειδητοποίηση αυτής της πραγματικότητας από τους πολίτες των χωρών της Ε.Ε. οδήγησε ώς τώρα στην κατακόρυφη αύξηση της αποχής στις εκλογές, που αναδεικνύουν τους αντιπροσώπους που αποτελούν το εικονικό αυτό «κοινοβούλιο». Ξεκινώντας από ένα ήδη πενιχρό για τα τότε δεδομένα 62% το 1979, το ποσοστό συμμετοχής κινείται σταθερά κάτω από το 50% από το 1999 και μετά και άγγιξε μόλις το 43% στην τελευταία αναμέτρηση του 2009. Η κρίση που μαστίζει όμως με ξεχωριστή σφοδρότητα τις χώρες της Ε.Ε. από το 2008 και μετά αλλάζει τα δεδομένα.

Για ποιον χτυπά η καμπάνα...

Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Μια χώρα τραυματισμένη. Αυτή είναι η Ουκρανία. Με πληγές που ματώνουν στον χρόνο και στον χώρο. Που σήμερα μετρά και πάλι δεκάδες νεκρούς. Παλιότερα, διαβάζοντας Ιστορία, δεν ξεχώριζα την Ουκρανία από τη Ρωσία. Από εκεί δεν είχαν κατέβει γύρω στα 1000 μ.Χ., πρώτα σαν εισβολείς και μετά σαν σύμμαχοι, οι Ρως;
Δικός τους δεν ήταν ο βασιλιάς Βλαδίμηρος που μετονομάστηκε σε Βασίλειο και, αφού βαφτίστηκε, πήρε γυναίκα την αδελφή του Βασίλειου, αυτοκράτορα των Ελλήνων, όπως οι Ρως ονόμαζαν τους Βυζαντινούς; Στο Κίεβο δεν έχτισαν Βυζαντινοί τεχνίτες την Αγία Σοφία, ισότιμη με την άλλη Αγία Σοφία, ιστορώντας στον νάρθηκά της σπάνιες σκηνές από τον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης;

Ομως η Ουκρανία δεν χάρηκε για πολύ. Υποταγμένη στη Χρυσή Ορδή των Μογγόλων, με εδάφη που διεκδικούσαν άλλοι γείτονες, όπως οι Πολωνοί και οι Λιθουανοί, ενώθηκε στα 1656 με τη ρωσική αυτοκρατορία για να κομματιαστεί και πάλι λίγο αργότερα. Λίκνο της επανάστασης του αναρχικού και πατριώτη Νέστορα Μάχνο, εντάχθηκε τελικά στη Σοβιετική Ενωση και για την ιδιαιτερότητά της τιμωρήθηκε στις δεκαετίες του ’20 και του ’30 από τον Στάλιν με μέτρα που κόστισαν συνολικά 11 εκατομμύρια νεκρούς από λιμό. Ετσι, στον Β” Παγκόσμιο οι ναζί εισβολείς έγιναν αρχικά δεκτοί από ένα μέρος του πληθυσμού με ανακούφιση, ώσπου η τρέλα του Χίτλερ που μισούσε κάθε Σλάβο και η θηριωδία της αρίας φυλής οδήγησαν στα δάση της χώρας ένα εκατομμύριο παρτιζάνους που η αντίστασή τους έμεινε παροιμιώδης.

Ξαναθυμήθηκα την Ουκρανία με το τραγικό συμβάν στο εργοστάσιο ατομικής ενέργειας του Τσερνομπίλ, που δηλητηρίασε, ποιος ξέρει για πόσους αιώνες, την πιο εύφορη γη της ηπείρου μας, που την έλεγαν «ο σιτοβολώνας της Ευρώπης». Και με την επίσκεψή μου στη χώρα λίγο πριν από τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης διαπίστωσα ιδίοις όμμασι ότι οι πληγές του παρελθόντος δεν είχαν κλείσει αλλά εγκυμονούσαν νέες διασπάσεις και συγκρούσεις. Συγκρούσεις που, εκτός από αλλεπάλληλες αναμετρήσεις στο επίπεδο κορυφής, οδήγησαν πρώτα στην «πορτοκαλί επανάσταση» και κατόπιν στα τωρινά εφιαλτικά γεγονότα.

Είστε αχάριστοι...

paratiritis.gr...
Είστε αχάριστοι...
Ε λοιπόν , είστε αχάριστοι και αυτό αποδείχθηκε για μία ακόμα φορά χθές. Αντί , να γκρεμίσουμε τα τείχη για να περάσουν ανάμεσα τους δαφνοστεφανωμένοι ο κ Σαμαράς και ο κ. Βενιζέλος εμείς εξακολουθούμε να τους αναθεματίζουμε και να τους περνάμε γενεές δεκατέσερεις. Οι άνθρωποι αυτοί έκαναν ενα τιτάνιο άθλο. Κατάφεραν να μας απαλλάξουν μέσα σε μία μέρα απο το 50% του χρέους και εμείς ως γνήσιοι έλληνες όχι μόνο δεν ...σημάναμε χαρμόσυνα τις καμπάνες όπως έκαναν οι παππούδες όταν απελευθερώθηκαν απο τους γερμανούς αλλά σηκωθήκαμε σήμερα το πρωί έχοντας το ίδιο ακριβως βάρος στο στήθος που είχαμε χθές , προχθές και τα τελευταία τέσσερα χρόνια που οι αξιότιμοι κυβερνήτες μας ,  κουβάλησαν την Μέρκελ, τον Σόιμπλε , τον Φούχτελ και τους κολαούζους τους.  Δεν τα μάθατε έλληνες ; Απο χθές  χρέος ...καπουτ!  Γλυτώσαμε , απαλλαχθήκαμε απο τον βραχνά του . Εκατόν πενήντα ζεστά δισεκατομύρια μας περιμένουν. Το μόνο που απομένει είναι να πάμε εκεί, στην Δυτική Ελλάδα, να σκάψουμε και να τα πάρουμε. Μας  το είπε ο πρωθυπουργός : βρήκαμε πετρέλαιο 150 δισ. Ετσι απο τα 321 που χρωστάμε πέφτουμε στα 170 δισ. και τερμα οι φόροι , οι θυσίες και η λιτότητα.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Απο χθές θα πρέπει να αισθανόμαστε λιγότερο ανασφαλείς  αφού ένας άξιος άνθρωπος αποφάσισε να θέσει τις υπηρεσίες του στην διάθεση μας. Ο κ. Θεοδωράκης , έγκριτος τηλεοπτικός αστέρας με ειδικότητα στην γνώση του ανθρώπινου πόνου ,  ανακοίνωσε  και αυτός ότι  επιθυμεί να γίνει πρωθυπουργός και σωτήρας.  Το είπα και στην γριά μάνα η οποία δεν πολυκαταλαβαίνει απο την πολιτική . "Μάνα, είναι σπουδαίος άνθρωπος. Είναι σαν να λέμε ότι ο Ξανθόπουλος , ο ηθοποιός των κατατρεγμένων της δεκαετίας του ΄60 ήθελε να γίνει πρωθυπουργός. Τι θα έκανες δεν θα τον ψήφιζες;" Και αυτή η αχάριστη  ξέρεις τι μου απάντησε: "Αν είναι σαν τον Ξανθόπουλο σωθήκαμε. Αυτοί παιδί μου , δεν βοηθάνε τους κατατρεγμένους αλλά βγάζουν λεφτά απο την δυστυχία τους..."

Ορφανεύει ο συγγραφέας...

 Αγεφύρωτη η πόλωση μεταξύ κράτους και σοβαρού δημιουργού
Χωρίς συγγραφέα δεν υπάρχει βιβλίο, ούτε και κανένα άλλο επάγγελμα στην αλυσίδα του βιβλίου. Αυτή η πρώτη ύλη είναι, όπως συχνά συμβαίνει, ο πιο αδύνατος κρίκος. Χαίρομαι που η συγγραφή ενός βιβλίου, ιδιαίτερα ενός βιβλίου που προάγει τον πολιτισμό, θεωρείται εργασία από τους οργανωτές αυτής της εκδήλωσης. Η αντίληψη της συγγραφής ως μορφής εργασίας είναι καταγεγραμμένη και στο καταστατικό της Εταιρείας Συγγραφέων που ιδρύθηκε το 1981 (και υπήρξα ένα από τα 100 ιδρυτικά της μέλη), της εγκυρότερης από όσες εταιρείες υπάρχουν. Ούτε κι αυτή δεν έχει επιτύχει κάτι ως προς τα βασικά αιτήματα των συγγραφέων, παρά τις μακροχρόνιες, επίπονες προσπάθειες, και την αισιοδοξία του καταστατικού της. Το κλίμα της εποχής, τα πρώτα δηλαδή χρόνια της μεταπολίτευσης, και η δική μας γενιά κυρίως, πίστεψαν στην ουτοπία να μπορέσει να θεωρηθεί, έστω η πεζογραφία, σαν εργασία ικανή να συντηρήσει στοιχειωδώς τον συγγραφέα. Αποδείχτηκε ότι, για πολλούς λόγους, αυτό εξακολουθεί να είναι ανέφικτο στη χώρα μας.
Για να μην υπάρξει η παραμικρή παρεξήγηση, θα ήθελα να διευκρινίσω τούτο: στην Ελλάδα οι καλοί τουλάχιστον συγγραφείς ποτέ, ούτε και τώρα βέβαια, δεν γράφουν για το χρήμα. Αν αυτό ήταν το αντικείμενο του πόθου τους, τότε 1) ή θα κατέληγαν, ακόμη και με αξιώσεις λόγου, στα είδη που ονομάζουμε παραλογοτεχνία και σταθερά είναι τα πιο ευπώλητα, ή 2) θα έθεταν άλλους στόχους στη ζωή τους. Το γράψιμο ήταν και είναι μια υπόθεση ψυχής και μυαλού, θυμού και λόγου, μια βαθύτατα ευγενής κοινωνική και προσωπική φιλοδοξία – αλλά παράλληλα πρέπει να θεωρείται και σαν μια μορφή πλήρους εργασίας, ειδικά για όσους δεν ασκούν άλλο επάγγελμα.

Κατ’ ευφημισμόν τιμητική σύνταξη και κατάργηση θεσμών
Περιορίζομαι στον συγγραφέα ως εργαζόμενο, αφού γι’ αυτό πρέπει να μιλήσω σήμερα. Αναφέρω τηλεγραφικά κάποιες καταγραφές μου πριν από την κρίση για το ίδιο θέμα, για να καταλάβουμε και την προβολή τους στο κρίσιμο παρόν.

Ροη αρθρων