Με ποιους θα πας, ποιους θα αφήσεις;

του Θωμά Γιούργα, απο το Νοστιμον Ημαρ...

Εδώ και πάνω από 30 χρόνια, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ εναλλάσσονται στην εξουσία μέσα σε ένα επικοινωνιακό σκηνικό τεχνητής πόλωσης. Η ιδεολογική σύγκλιση μεταξύ των δύο κομμάτων συνετελέσθει υπό το βάρος της έλξης ενός ισχυρότατου νεοφιλελεύθερου μαγνήτη τον οποίο κρατούσαν κοινά επιχειρηματικά χέρια. Οι μόνες αποχρώσεις ιδεολογικής απόκλισης εντοπίζονταν στην ατζέντα κοινωνικών ζητημάτων.
Αλλά ακόμα κι εκεί, οι διαφορές υπήρξαν είτε στείρα ρητορικές είτε για ζητήματα ελάσσονος σημασίας (πχ αναγραφή θρησκεύματος στις ταυτότητες).
Σήμερα, είναι η πρώτη πολιτική περίοδος μετά το 1981 όπου η πόλωση μεταξύ των δύο κομμάτων εξουσίας, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, αποκτά αμιγώς ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Η σημερινή πόλωση δεν είναι τεχνητή, όπως συχνά ακούγεται, και σίγουρα δεν έχει τα χαρακτηριστικά που της προσδίδουν τα συστημικά ΜΜΕ. Δεν έχουμε από την μία το κόμμα της ευθύνης, της αστικής τάξης και ασφάλειας (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) και από την άλλη το κόμμα της ανευθυνότητας, της αναρχίας και τους χάους (ΣΥΡΙΖΑ). Αυτή είναι η καρικατούρα της πόλωσης που προσπαθούν με φθίνουσα πειστικότητα να επικοινωνήσουν τα συστημικά ΜΜΕ.
Η σημερινή πόλωση μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ εκπορεύεται από δύο εκ διαμέτρου αντίθετες πολιτικές φιλοσοφίες.
α) Ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει ένα οικονομικό μοντέλο αναδιανομής του πλούτου προς τα κάτω και θέτει ως απόλυτη προτεραιότητα την προστασία των πιο αδύναμων στρωμάτων (αντι-λιτότητα και εξισωτική –egalitarian- ανάπτυξη).
Η ΝΔ-ΠΑΣΟΚ εφαρμόζει ένα οικονομικό μοντέλο αναδιανομής του πλούτου προς τα πάνω και θέτει ως απόλυτη προτεραιότητα την προστασία των πιο ισχυρών και του επιχειρηματικού ιμπεριαλισμού (λιτότητα και νεοφιλελεύθερη ανάπτυξη).
β) Ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει την άμεση αποκατάσταση των μεγάλων αδικιών ώστε να δημιουργήσει μια κοινωνία με μεγαλύτερη συνοχή και (ψυχολογική) σταθερότητα.
Η ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δημιουργεί και ανέχεται τις μεγάλες αδικίες για χάρη της οικονομικής σταθερότητας ώστε όταν αυτή επέλθει να μπορέσει να αποκαταστήσει τις μεγάλες αδικίες της λιτότητας (σχήμα οξύμωρο).
γ) Ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται τον χωρισμό Κράτους-Εκκλησίας, προτάσσει την προστασία και την ήπια αξιοποίηση του περιβαλλοντικού & φυσικού πλούτου, αρνείται να ξεπουλήσει το νερό και τις παραλίες, οραματίζεται την προοδευτική ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας.

Αναμένοντας το τέλος της αναμονής (Θυμάσαι τις πλατείες;)

Του Θωμα Τσαλαπατη...

 

 Και έτσι μένουμε εδώ, μετεκλογικοί, μετέωροι ανάμεσα σε χαρές και φόβους ντόπιους ή ευρωπαίους, θωρακισμένοι στην αδράνεια που έπεται της έντασης, αναμένοντας το τέλος της αναμονής. 

 

Μένουμε εδώ, παρακολουθώντας άλλο ένα κεφάλαιο του ιστορικού μετασχηματισμού που έφερε η κρίση, κοιτάζοντας ταυτόχρονα προς τον ευρωπαϊκό Βορρά, το δικό μας ακυρωμένο ενδεχόμενο, την επικράτηση μιας ξενοφοβικής δεξιάς, με τον σημερινό της ευρωσκεπτικισμό να μεταφράζεται σε αυριανό ρατσισμό και μεθαυριανή μισαλλοδοξία . Γιατί η επικράτηση της αριστεράς σε μία χώρα δεν αποτελεί απλά ένα παράδοξο του χάρτη. Προσφέρει μια εναλλακτική εκδοχή απέναντι στις διάφορες μισαλλόδοξες πρωτιές, τοποθετεί την κρίση και τις επιπτώσεις της στο κέντρο της ευρωπαϊκής κατάστασης και περιγράφει το πώς μια χώρα -με το ιδικό βάρος που της προσφέρει η πρωτιά στην κρίση - μπορεί να ανταλλάξει τον ρόλο του θύματος με αυτόν του διεκδικητή.

 

Ο ακροδεξιός ευρωσκεπτικισμός, μοιάζει να μην είναι φρούτο της Μεσογείου. Ακόμα και ο σκεπτικισμός του Γκρίλο διαφέρει κατά πολύ από τον αντίστοιχο π.χ. του Φάρατζ, αφού δεν έχει ξενοφοβικά χαρακτηριστικά ενώ σε μια σειρά κοινωνικών διεκδικήσεων (π.χ. γάμοι ομοφυλοφίλων, οικολογικά θέματα κ.α.) η πολιτική του κινήματος είναι μάλλον αριστερόστροφη. Αυτό που παρατηρείται στις χώρες του νότου είναι μια κίνηση στον χώρο της αριστεράς. Στην Πορτογαλία, με την κυβερνητική συμμαχία να μειώνει κατά πολύ τα ποσοστά της, τα κόμματα της αριστεράς κατάφεραν ένα συνολικό 17%. Στην Ιταλία οι συνθήκες είναι σαφώς πιο σύνθετες. Ο προεκλογικός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι, άφθαρτος και γεμάτος υποσχέσεις κέρδισε ένα 40,8%. Το 4% της αριστεράς, αν και φαινομενικά πολύ μικρό, αποτελεί επιτυχία. Όχι μονάχα γιατί κατάφερε να εκλέξει τρεις ευρωβουλευτές, αλλά γιατί για την Ιταλική αριστερά με τις παλινωδίες, την κρίση ταυτότητας και τις διασπάσεις να διαδέχονται η μία την άλλη από το 1991 μέχρι σήμερα, η ύπαρξη της είναι από μόνη της επιτυχία.

Ανατροπή των δεδομένων...

του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...

Και τώρα τι γίνεται; Είναι ένα ερώτημα που προκύπτει από το αποτέλεσμα των εκλογών. Ηρθαν όλοι στα ίσια τους. Η κυβέρνηση, έστω και μειοψηφικά, συγκυβερνάει, δηλαδή συνεχίζει το έργο της καθ' υπαγόρευση των τροϊκανών, και η αντιπολίτευση θα ζητάει εκλογές εθνικές καθότι δεν υπάρχει η δεδηλωμένη.
Η αλήθεια είναι πως τους πόνεσε η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ και στην Ενωμένη Ευρώπη της Γερμανίας και εδώ. Ανοιξε ο δρόμος της ριζικής ανατροπής και όχι της εκτροπής. Η ευρύτερη Αριστερά και τα μικρά κόμματά της έχουν βάση μέσα στην κοινωνία. Είναι αλήθεια πως η κοινωνία μας είναι συγχυσμένη και εν πολλοίς αρρωστημένη. Η Χρυσή Αυγή είναι η μαύρη αυγή για τον πολιτισμό και την ιστορία αυτού του τόπου. Δεν μπορεί να πει κανείς ύστερα από αυτά που έγιναν και γίνονται από τη συμμορία των υποδίκων πως αυτοί που την ψήφισαν το έκαναν από αγανάκτηση, είναι πλέον συνυπεύθυνοι γι' αυτά που θα συμβούν. Από την άλλη έχουμε τη «σταθερότητα» της Ελιάς του Βενιζέλου. Είναι αλήθεια πως ο Βενιζέλος βγήκε νικητής των εκλογών, διέσωσε τη ΝΔ του Σαμαρά, όχι όμως για πολύ. Αυτό έγινε ολοφάνερο με την πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ και της ευρύτερης Αριστεράς.
Για τη συνέχεια, όμως, χρειάζεται ανατροπή των δεδομένων. Δεν χωρούν μέσα στις σημερινές πολιτικομματικές συνθήκες η Κεντροδεξιά και η Κεντροαριστερά, που η μία στηρίζει την άλλη για την εφαρμογή όχι μόνο των μνημονίων αλλά και για την εκπίεση και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Χρειάζεται αντίδραση όπως έγινε στο νομοσχέδιο για τον αιγιαλό και αντίσταση για να μην περάσουν τα μέτρα που εξυφαίνονται και θα πλασαριστούν εν ευθέτω χρόνω.
Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Το κατάλαβαν και στις Βρυξέλλες, δεν είναι μόνο ο ευρωσκεπτικισμός που διαπέρασε τις χώρες της Ενωμένης Ευρώπης, είναι πλέον η πίστη και η διαπίστωση πως η Ευρωπαϊκή Ενωση με τη σημερινή της μορφή έχει αποτύχει. Την κυβερνούν και τη διαχειρίζονται οι κεφαλαιούχοι, οι τραπεζίτες και οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Δεν είναι τυχαίο πως τα μέσα ηλεκτρονικά και μη μαζικής ενημέρωσης είναι στα χέρια τους. Η χώρα μας, το έχουμε ξαναγράψει, από πειραματόζωο μπορεί να γίνει το παράδειγμα για την ανατροπή της αντιλαϊκής και βάρβαρης πολιτικής τους. Τους ζώνουν τα φίδια, βγήκαν και τα μαύρα τα ναζιστοφασιστικά. Δεν είναι Ευρωζώνη αυτή. Η πολιτική της λιτότητας δεν έφερε την ανάπτυξη και την πολυθρύλητη ανάκαμψη. Θα πάρουν μέτρα διορθωτικά για να συνεχίσουν. Το πολιτικό τους παιχνίδι είναι στημένο και οι λαοί μπορούν να το αποκαλύψουν. Το αποτέλεσμα δεν θα βγει μόνο από τις κάλπες, αλλά από τους δρόμους για μια πραγματική, δημοκρατική ομοσπονδιακή ΕΕ. Οι συμψηφισμοί συμφερόντων «αλά Ουκρανία» στην ΕΕ, που θα φτάνει μέχρι τα Ουράλια, δεν χωρούν.

Το “Φροντιστήριο” ως παγκόσμιο φαινόμενο...

Cynical...

Αν δεν ήταν οι τριπλές εκλογές, αυτή την περίοδο όλος ο κόσμος κι ο ντουνιάς θα ασχολιόταν με τις εισαγωγικές εξετάσεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και ο αέρας θα πλημμύριζε για πολλοστή φορά με τη συνήθη γκρίνια για τα χάλια της δευτεροβάθμιας. Μαζί τα σκάγια θα έπιαναν, ως είθισται και τα πανεπιστήμια, που δεν ανταποκρίνονται, ούτε και ανταμοίβουν τον τεράστιο κόπο που καταβάλουν οι μαθητές για να περάσουν τις πύλες τους: στο τέλος της πορείας, για όσους την αντέξουν, δεν περιμένει παρά η ανεργία. Αν λοιπόν, τα δημόσια γίνονταν ιδιωτικά, ίσως τότε τα πράγματα να ήταν διαφορετικά.

 

Ο κυριότερος δείκτης που πιστοποιεί στην κοινή συνείδηση την ανεπάρκεια των δημόσιων Γυμνασίων και Λυκείων είναι η πανταχού παρουσία των φροντιστηρίων, η φοίτηση στα οποία αποτελεί και την αναγκαία συνθήκη για τη συμμετοχή στις πανελλήνιες εξετάσεις.

Καμία ανατροπή, χωρίς νέο σύστημα αξιών....

Του ΓΙΩΡΓΟΥ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ, απο την Ελευθεροτυπια...

Η Ευρώπη στα δύο. Ο Βορράς της Ακροδεξιάς και ο Νότος της ελληνικής Αριστεράς. Στον ευρωπαϊκό Βορρά το «εσωτερικό προλεταριάτο», δηλητηριασμένο από το φόβο του Αλλου, του μετανάστη, επιτίθεται στο «εξωτερικό προλεταριάτο» -τη φθηνή εργατική δύναμη για τους «πάνω»- και ψηφίζει φασίστες και ρατσιστές.

Οι μετανάστες ευθύνονται για την... ανεργία, υποστηρίζουν τόσο η Λεπέν και ο Φάρατζ όσο και οι Σόιμπλε, Σαμαράς. Οι δύο τελευταίοι θα αποκρύψουν το δικό τους αυταρχισμό, το δικό τους ρατσισμό πίσω από τη φραστική διαφοροποίησή τους με τη Λεπέν και τη Χρυσή Αυγή.
Ομως, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών δεν είναι φασισμός; Τα εκατομμύρια ανέργων, η εξαθλίωση των συνταξιούχων, οι νέοι που ξενιτεύονται, τι είναι τάχα; Οι τόνοι χημικών και οι άγριοι ξυλοδαρμοί από τα ΜΑΤ εναντίον των διαμαρτυρόμενων εργαζομένων δεν είναι, ομοίως, φασισμός; Τι είναι οι φοροαπαλλαγές για τους εφοπλιστές και τα χαράτσια για τους εργαζομένους; Οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, το «μαύρο» στην ΕΡΤ και ο απόλυτος έλεγχος της ενημέρωσης δεν είναι ολοκληρωτισμός; Οι χιλιάδες αυτοκτονίες απελπισμένων τι είναι άραγε; Αίφνης, όλα τα παραπάνω και άλλα πολλά καλύπτονται από τα εγκλήματα των δολοφόνων της Χρυσής Αυγής και από την επικράτηση των ακροδεξιών στον ευρωπαϊκό Βορρά.
Ετσι, ο Σόιμπλε και οι οπαδοί του φασισμού στην πράξη, αυτοί που τον υπέθαλψαν μεταλλάσσονται σε «αντιφασίστες». Βέβαια, αυτοί τη δουλειά τους κάνουν. Οι άλλοι, όμως; Η Αριστερά; Πώς εξηγείται το γεγονός ότι η ελληνική περιφέρεια ψήφισε στις αυτοδιοικητικές εκλογές «Δεξιά» και στις ευρωεκλογές Αριστερά;
Στην Αθήνα και την Αττική, το «κέντρο», η κρίση είναι περισσότερο έκδηλη και οξεία, ενώ στην Περιφέρεια πιο ήπια, καθώς τα οικογενειακά δίκτυα αμβλύνουν τις οδύνες της. Στη... μακρινή Ηπειρο, μάλιστα, που είναι πρώτη σε ανέργους σε ολόκληρη τη χώρα, η ανεργία εξακολουθεί να συνιστά κοινωνικό στίγμα, να αποτελεί ρατσιστικό στόχο, ενώ η πελατειακή λογική της «πράσινης εποχής» αλλά και το καταναλωτικό «κύρος» εξακολουθούν να κυριαρχούν. Ολοι επιζητούν την επιστροφή στην πρότερη περίοδο της δανεικής ευμάρειας.
Αυτή την επιστροφή που υποσχόταν και ο Χίτλερ στους χρεοκοπημένους Γερμανούς του Μεσοπολέμου πριν τους ρίξει στην περιπέτεια του δεύτερου Πολέμου. Εδώ, βέβαια, το πελατειακό κράτος δεν τους υπόσχεται «επιστροφή» αλλά «σταθερότητα». Οτι, δηλαδή, αυτοί δεν θα χρεοκοπήσουν! Ετσι, ο κοινωνικός αυτοματισμός, η αντιπαλότητα, αναπτύσσεται μεταξύ της Ελλάδας που χρεοκόπησε και της Ελλάδας που δεν χρεοκόπησε ακόμα, μεταξύ αυτών που έχουν ακόμη δουλειά (ακόμα και κακοπληρωμένη και σε περιβάλλον εργασιακού Μεσαίωνα) κι εκείνων που δεν έχουν. Μεταξύ εκείνων που δεν έχουν τίποτα να χάσουν και ρίχνονται στην «περιπέτεια» του ΣΥΡΙΖΑ και εκείνων που έχουν ακόμα να χάσουν και καλούνται να υπερψηφίσουν τη συγκυβέρνηση. Ο αυτοματισμός αυτός φάνηκε σε πανελλήνια κλίμακα, τόσο μεταξύ κέντρου και περιφέρειας αλλά και στο εσωτερικό των επί μέρους τοπικών κοινωνιών, όπου οι ελληνικές παθογένειες της διαφθοράς και της διαπλοκής καλά κρατούν.
Εδώ, επίσης, αναδεικνύονται εντονότερα οι αδυναμίες του ναρκισσισμού των μικρών διαφορών που φύονται στο «έδαφος» της ελληνικής Αριστεράς και οι οποίες λειτουργούν ανασταλτικά στη δημιουργία ευρύτερων κοινωνικών συσπειρώσεων, καθώς υπονομεύουν ή απομειώνουν την ουμανιστική πρακτική των «υποδειγματικών», όπως τους εννοεί ο Βόνεγκατ. Αυτών που προαναγγέλλουν την ανατροπή και την κοινωνία του Εμείς (Σκουριές, ΕΡΤ-ΟΡΕΝ). Χωρίς τη μαγιά των «υποδειγματικών», όμως, η ανατροπή δεν γίνεται «ψωμί» που θα θρέψει το μέλλον. Γιατί μια πολιτική ανατροπή ή θα επιβάλει έναν άλλο τρόπο και ρυθμό στους ανθρώπους, νέους κανόνες που θα εσωτερικευθούν και θα γίνουν έξεις ή θα αποτύχει. Αν δεν συμβεί αυτό, η διαφθορά της γραφειοκρατίας και όλες οι προηγούμενες παθογένειες θα ενσκήψουν πιο ισχυρές.
Συνεπώς, είναι αναγκαία μια νέα κουλτούρα, ένα σύστημα νέων ηθών που ήδη φέρουν και βιώνουν τα μέλη του μεταρρυθμιστικού πολιτικού πυρήνα και που έρχεται να απαντήσει στη σήψη της κυρίαρχης κουλτούρας, συνιστώντας ένα εναλλακτικό και συνάμα γοητευτικό σύστημα αξιών και κανόνων, ενοφθαλμισμένο στον κορμό της κοινωνίας μέσω κινηματικών πρακτικών, που θα υπεραμύνονται των αξιών χρήσης, των δημόσιων αγαθών, όπως το νερό, και θα εναντιώνονται στην εμπορευματοποίηση των πάντων και στην υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου με τις καταστροφικές περιβαλλοντικές συνέπειες.
Πρόκειται για μια νέα θέαση του κόσμου, μια ηθική (ανθρωπισμός, φιλαλληλία, φιλία, συντροφικότητα...), που θα αντιμετωπίζει με τόλμη το λανθάνον τερατώδες στοιχείο που ενοικεί στον άνθρωπο και τον καθιστά φονιά του ομοίου του. Η ελληνική κοινωνία χρειάζεται, σήμερα, όσο τίποτ' άλλο αυτή τη νέα κοινωνική και πολιτική ηθική, που θα αρμολογήσει τις διαλυμένες ψηφίδες της μέσα από την κινηματική Πράξη, όπου οι απόκληροι και οι αόρατοι θα ξαναβρίσκουν το πρόσωπο και την αξιοπρέπειά τους. Αυτή η νέα συμβολική τάξη, ο νέος τρόπος σκέψης και βίου θα λειτουργήσει ελκυστικά για όλους, ακόμα και για τους βόρειους λαούς, μετατρεπόμενη σε πραγματική υλική δύναμη ανατροπής.

Εμείς ψηφίσαμε. Αυτοί (δεν) φεύγουν;

από τον Δρομο της Αριστερας...

Στην ταινία Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης, ο Θανάσης Βέγγος αλλάζοντας επαγγέλματα με χαρακτηριστική… αποτυχία, βρίσκεται σερβιτόρος. Ο Γιάννης Βογιατζής σε ρόλο πελάτη, ζητάει επιτακτικά παραγγελία, όμως είναι σχεδόν κουφός.
«Πες μου επιτέλους παιδί μου τι έχεις για φαγητό;», απευθύνεται σε έντονο ύφος στον εκνευρισμένο Βέγγο, που του αντιγυρίζει: «Εγώ θα σου πω, αλλά εσύ θα το ακούσεις;».
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρόβαλε το σύνθημα «Ψηφίζουμε και φεύγουν». Με δεδομένο το αποτέλεσμα, το ερώτημα του «μετά» δεν μπορεί να μένει αναπάντητο. Αν για κάτι κρίνονται οι πολιτικές δυνάμεις, ιδιαίτερα σήμερα, στο περιβάλλον της βαθιάς απαξίωσης της πολιτικής, είναι η συνέπεια και η καθαρότητα στο λόγο τους, η ανάληψη ευθύνης και η δέσμευση.
Η κυβέρνηση εκδηλώνει εσκεμμένη κώφωση. Το αποτέλεσμα είναι συντριπτικό. Δεν πρόκειται, απλώς, για αποδοκιμασία χαλαρής ψήφου Ευρωεκλογών, που αντιμετωπίζεται με το σύνηθες «λάβαμε το μήνυμα». Τα πλήγματα είναι βαριά στον πυρήνα της βάσης της Δεξιάς και του ΠΑΣΟΚ, σε αγρότες και μικρομεσαίους αυτοαπασχολούμενους και μάλιστα όχι μόνο στα αστικά κέντρα, αλλά και στο άβατο της επαρχίας. Κι όμως, δεν φεύγουν, γιατί μόνο γαντζωμένοι στην εξουσία μπορούν να υπάρχουν πολιτικά. Είναι αυτό το τελευταίο στάδιο του εκφυλισμού ενός (δι)κομματικού κατεστημένου, διεφθαρμένου και εθελόδουλου ώς εκεί που δεν παίρνει. Δεν θα παραδοθεί αμαχητί. Εννοείται πως το τίμημα είναι βαρύ: Η συνέχιση του προγράμματος καταστροφής της χώρας.

Τηλεοπτική Δημοκρατία...

the three mooges...

Τελειωμό δεν έχει η καταμέτρηση των σταυρών για τους υποψήφιους ευρωβουλευτές που αν συνεχιστεί με αυτούς τους ρυθμούς θα τελειώσει μετά τις ευρωεκλογές του 2019.
Το τοπίο πάντως έχει ξεκαθαρίσει. Ο σοφός ελληνικός λαός έστειλε στο ευρωκοινοβούλιο τους πιο αναγνωρίσιμους, αυτούς που παρήλαυναν καθημερινά κι επί μήνες
από τις οθόνες των τηλεοράσεων. Και καλά έκανε. Γιατί να κάτσεις να ψάξεις τα ονόματα των ευρωψηφοδελτίων για να δεις ποιος αξίζει περισσότερο την ψήφο σου; Αφού έχουν έτοιμη την απάντηση για σένα η Όλγα Τρέμη κι ο Νίκος Χατζηνικολάου.

Ακόμα και στην εποχή του διαδικτύου, οι Έλληνες πολίτες επέλεξαν αυτούς που τους είπε η τηλεόραση. Ψήφισαν δημοσιογραφική προπαγάνδα, μπάλα, τραμπουκισμό, ακαδημαϊκό συντηρητισμό, λαϊκισμό, τρολάρισμα του Συνταγματικού Δικαίου και φασισμό. Μέχρι και ηθοποιό διαφήμισης κόντεψαν να στείλουν στις Βρυξέλλες.

Από την άλλη, τίμησαν με την ψήφο τους και τον Μανώλη Γλέζο και την Κων/να Κούνεβα. Σε μια ευρωβουλή τίγκα στους εθνικιστές η Ελλάδα θα στείλει έναν ήρωα της Κατοχής και μια Βουλγάρα μετανάστρια που έφαγε βιτριόλι στο πρόσωπο. Κι αυτό από μόνο του είναι πολύ σημαντικό.

Κύριε, κύριε Μαλακάση...

Ι Χ Ν Η Λ Α Σ Ι Ε Σ...

Θα μάθεις να τους ξεχωρίζεις πολύ εύκολα.

Θα στέκονται το πρωί στην είσοδο και θα περιμένουν τη δική σου καλημέρα. Θα τριγυρνάνε με εξεταστική διάθεση στον διάδρομο και, όταν διασταυρώνονται μαζί σου, θα σε προσπερνάνε σαν να μην υπάρχεις. Θα προτιμούν τον πληθυντικό ευγενείας αλλά οι ίδιοι θα σε προσφωνούν "συνάδελφε" για να 'χουν την έξωθεν μαρτυρία. Θα κλείνονται στο γραφείο τους και θα σκύβουν ώρες ατέλειωτες ανάμεσα σε νόμους και εγκυκλίους. Θα τους χτυπάς την πόρτα και θα περιμένεις μέχρι να θυμηθούν να σε απαντήσουν. Θα στέκεσαι όρθιος απέναντί τους και θα ελπίζεις να 'ναι στην καλή τους μέρα για να καθίσεις. Θα τους μιλάς και θα 'ναι σαν να 'χουν αλλού το νου τους. Κι όταν μετά από ώρα θα αντιληφθούν την παρουσία σου, θα παρατηρήσεις πίσω από τον ξύλινο λόγο τους μια γκριμάτσα υπεροχής να στερεώνεται στα σκουρόχρωμα κοστούμια που καθημερινά θα αλλάζουν. 

Θα κάνεις την πάπια. Δεν μπορείς κι αλλιώς. Ένα ολόκληρο οχτάωρο, πέντε μέρες τη βδομάδα, μισή σχεδόν ζωή υπόθεση, θα διατελείς υπήκοος στον μικρόκοσμο της εξουσίας τους και θα υπάρχεις μόνο σαν έτοιμο και υπόλογο κοινό για τις βαθυστόχαστες κοινοτοπίες, τις μικρές προσβολές και το αποτυχημένο χιούμορ τους. 

Δεν ξέρω πόση ανασφάλεια κρύβει η ταύτισή τους με τον ρόλο που υποδύονται. Ούτε πόσες παντόφλες εκσφενδονίζονται καθημερινά στο κεφάλι τους από τις γυναίκες, τους άντρες και τα αδέλφια τους. Ή πόσα παράπονα συνεχίζουν να μυξοκλαίνε στη μνήμη τους από τα τραύματα των παιδικών τους χρόνων. 

Δεν με ενδιαφέρουν οι ψυχολογισμοί κι είμαι πολύ μεγάλος για να δίνω άλλοθι σε κάθε τυχάρπαστο. 

Άλλωστε, τους έχω φάει στη μάπα. Κάποτε τους πολέμησα κιόλας. Και το πλήρωσα, χωρίς να το μετανιώσω.Τώρα προτιμώ να τους αγνοώ, έστω και αν νιώθω ότι τελευταία πληθαίνουν ανησυχητικά.

Γιατί παραδέχομαι τον Βενιζέλο!

Hard dog...

 

Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΚΡΙΣΤΙΑΝΟ ΡΟΛΑΛΝΤΟ, ΟΙ ΚΟΙΛΙΑΚΟΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΣΥΚΗΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΦΥΛΛΟ ΕΛΙΑΣ 

Γιατί τα παχιά λόγια του περιέχουν χοληστερίνη σε φονικές δόσεις, αλλά 8% του πληθυσμού που εκφράζεται εκλογικά τα τρώει και μάλιστα χωρίς να παίρνει Lipitor.
Γιατί έχει άσσους στα μανίκια, στα μπατζάκια στα σώβρακα και τους τραβάει στη σωστή στιγμή τής λάθος ώρας. 
Γιατί η απορροή των αλλεπάλληλων πολιτικών εγκλημάτων τον οδηγεί στον υπόνομο της πολιτικής, αλλά κατορθώνει την τελευταία στιγμή να κρατηθεί από τη σχάρα και, κρεμασμένος, να κάνει και μονόζυγο.
Γιατί είναι ταχυδακτυλουργός των εννοιών και την ήττα την πουλάει για θρίαμβο.

Γιατί ο εγωισμός του συναγωνίζεται τη γελοιότητα του Κριστιάνο που πανηγυρίζει με κομπασμό για ένα άχρηστο γκολ με ένα εκβιαστικό πέναλτι σε μια σκοτωμένη ομάδα (η μοναδική ουσιώδης διαφορά είναι ότι ο Βαγγέλης δεν μπορεί να βγάλει τη φανέλα και να δείξει τους κοιλιακούς του μπροστά στον φακό).

Γιατί είναι ο μετρ της εφαρμογής τα «εμά εμά και τα εσά εμά». 
Γιατί έχει πείσει εκατομμύρια ανθρώπων να πιστεύουν ότι η λογοδιάρροια είναι υψηλή ευφυΐα.
Γιατί είναι ο μόνος ύπουλος από καταβολής κόσμου που επιδεικνύει την υπουλία του (χαρά που εκδηλώθηκε σε κοινή τηλεοπτική θέα μετά την εκλογική συντριβή του ΠΑΟΚ το 2007). 
Γιατί είναι ένας από εκείνους που έχουν συντελέσει ώστε ελληνική γλώσσα να θεωρείται η μοναδική στον κόσμο η όποια δεν περιέχει τη λέξη «φιλότιμο» (μην ακούτε τα περί του αντιθέτου μυθεύματα).
Γιατί η εκλογική αναντιστοιχία την οποία επικαλείται το 2009 γίνεται στο στόμα του «συνταγματική εκτροπή το 2014».
Γιατί γλείφει με τέχνη εκεί που έφτυνε κακότεχνα.
Γιατί κατάφερε να κρύψει την εκλογική του γύμνια με ένα φύλλο Ελιάς. 
Γιατί λυσσάει από χρόνια να γίνει πρωθυπουργός, αλλά παραμένει πάντα αντί-. Αντιπρόεδρος, αντιπολίτευση, αντιπρωθυπουργός.
Γιατί έχει πείσει πως είναι ΠΑΟΚ (και μαζεύει ασπρόμαυρους ψήφους) και ΠΑΣΟΚ (ενώ είναι αποκλειστικά ο εαυτός του).
Γιατί τον φτύνουν και νομίζει ότι τον ραίνουν.
Γιατί ξέφυγε – και σε αυτές τις εκλογές! – από το… Τμήμα Δίωξης Εκβιαστών και κυκλοφορεί ελεύθερος.
(Είναι επικίνδυνος, αλλά αν τον δείτε μη τον καταγγείλετε. Δεν θα τον πιάσουν. Άλλωστε τον καλύπτει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών. Έργο του!)

κοινωνικες συμφωνιες...

πεταλουδα

Υπάρχει ταξική σύγκρουση δίχως πολιτική ανταπόδοση; Πολιτική ανταπόδοση σημαίνει ότι συμπυκνώνεται η ταξική πάλη ως αίτημα προς την πολιτική εξουσία κάνοντας το κοινωνικό πολιτική στάση μέσω του αιτήματος.
Στο σημείο που το αίτημα είναι μέρος και αντιστοίχηση της πολιτικής σύνταξης ενός πολιτικού κόμματος τότε υπάρχει και η δυνατότητα πολιτικής εκπροσώπησης του αιτήματος , μετατρέποντάς το σε πολιτικό πρόγραμμα ή μέρος αυτού.
Όπως υπάρχει η χειραγώγηση και η δημαγωγία έτσι υπάρχει και η συνείδηση, το πολιτικό ένστικτο, η κατανόηση και η ιεραρχία της πράξης ως προτεραιότητα για την αποτύπωση του κοινωνικού αιτήματος σε πολιτική πράξη , όπως και οι εκλογές που προκύπτουν και οι εργαζόμενοι ή οι αγωνιζόμενοι για κάποιο αίτημα βρίσκουν την ανταποδοτικότητα σε κάποιο κόμμα. Στην περίπτωση μας το μεγαλήτερο κομμάτι της εργατικής τάξης συντάχτηκε με το αίτημα να σταματήσει η πολιτική της λιτότητας, τα μνημόνια και υπερψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ.
Όταν ένας αγώνας συντελείται έχει και κάποιο αποτέλεσμα. Το οποιοδήποτε αποτέλεσμα μεταξή των τάξεων ονομάζεται κοινωνική συμφωνία. Και ο Λένιν με τα όπλα και ο Τσάβες με το κοινοβούλιο ( και την ταξική συμμαχία) , έκαναν κοινωνική συμφωνία (με την αστική τάξη ).
Αυτήν την νίκη της εργατικής τάξης, ο Α.Τσίπρας , τους υπενθύμισε λέγοντας- προς τον ΣΕΒ- ότι εκτός της πολιτικής της λιτότητας θα σταματήσει και ο παρασιτισμός των κεφαλαιοκρατών.
Στην πολιτική οικονομία αλλά και στον ταξικό ανταγωνισμό το αίτημα για καταστολή του παρασιτισμού  διατηρεί εχθρούς και συμμάχους σε κάθε τάξη. Δεν ακυρώνει την ταξική πάλη, αντιθέτως την εμβαθύνει και στο αντίπαλο χώρο που ζούσε σε φορολογικούς παραδείσους και με τα κρατικά κονδύλια. Ο Μπόμπολας είναι παρασιτικό κεφάλαιο, όπως και ο Μελισσανίδης. Και οι δύο και άλλοι τόσοι κεφαλαιοκράτες εκτός του ότι καρπώνονται τον κοινό πλούτο κάνουν κακό και στον πολιτισμό μας και στο περιβάλλον αφού η οικονομική τους δραστηριότητα έχει ως πυρήνα την αρπαγή των κοινών και δημόσιων αγαθών.

Βαρβαρότητα...

Του Γιώργου Σταματόπουλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Οταν η ερμηνεία των γεγονότων κινείται από την κοινωνική θέση του καθενός, από τα συμφέροντά του, την ιδεολογία ή ιδεοληψία του, από την εξουσία που κατέχει ή δεν κατέχει, τότε τα γεγονότα παύουν να είναι αληθινά, μετατρέπονται άμεσα σε προσωπικές αλήθειες· παύει να ισχύει η ελάχιστη αντικειμενικότητα που το ανθρώπινο είδος έχει συνομολογήσει.
Παρ’ ότι όλοι έχουμε μάτια κι αυτιά, δύσκολα συμφωνούμε σε ό,τι βλέπουμε και σε ό,τι ακούμε (και τι δεν βλέπουμε και τι δεν ακούμε οι καψεροί…). Και αυτό, διότι διαφορετικά τα μικροσυμφέροντα του καθενός, διαφορετική η κρίση του, διαφορετική η παιδεία του, το γούστο του και λοιπά. Σ’ ένα απλά ωραίο του απόσπασμα ο Ηράκλειτος είχε επισημάνει τούτη την αντιφατική σύγχυση: Κακοί μάρτυρες ανθρώποισιν οφθαλμοί και ώτα βαρβάρους ψυχάς εχόντων (Αναξιόπιστες οι πληροφορίες που δίνουν τα μάτια και τα αυτιά όταν οι ψυχές είναι βάρβαρες). Ας εννοήσουμε βάρβαρες ψυχές τις ακαλλιέργητες, τις πρωτόγονες, την κακή διάθεση του εσωτερικού κόσμου.
Αλλοι έχουν πολύ ήλιο μέσα τους κι άλλοι πολύ σκοτάδι, δεν είναι άρα δυνατόν να αντιλαμβάνονται το ίδιο φως που εκπέμπουν τα γεγονότα, η καθημερινότητα.
Φαντάζει επιτακτικό σχεδόν να συμφωνήσουμε σε μια ερμηνεία, σε μια πραγματικότητα, διαφορετικά πρέπει να πάμε στα χαρακώματα εμφυλίων πολέμων. Πραγματικότητα είναι ότι, παρά τα μνημόνια που θα έσωζαν τη χώρα, θα επέφεραν βελτιωτικές διαρθρωτικές αλλαγές, θα εξαλείφονταν η διαπλοκή και τα σκάνδαλα και θα τιμωρούνταν οι διασπαθιστές του δημοσίου χρήματος, παρά λοιπόν όλα αυτά, η κατάσταση χειροτερεύει, οι αυτοκτονίες πληθύνονται, η σχιζοφρένεια καταλαμβάνει, όπως και η κατάθλιψη, πολλούς από τους εναπομείναντες Ελληνες. Για ποια έξοδο από την κρίση μιλάνε αδιάντροπα οι βέβηλοι; Προφανώς δεν έχουν καταλάβει, ή δεν νοιάζονται, ότι η κρίση άρχισε και δεν τελειώνει, διότι υπήρχε απλώς στων περισσοτέρων τα φουσκωμένα καταναλωτικά μυαλά που δεν την έβλεπαν, την προσπερνούσαν, βαλτωμένα στον νήδυμο του ευδαιμονισμού. Τώρα πρέπει ν’ αρχίσουμε από την απελευθέρωση του ταξικού λεξιλογίου, να ορίσουμε μόνοι μας τις έννοιες της συμμετοχής και της δημοκρατίας, να αυτοκαθοριστούμε, να αυτοθεσμιστούμε. Κομμάτι δύσκολο. Αλλά όταν σταυρώνεις τα χέρια, κυριαρχούν οι ίδιοι και οι ίδιοι· παραλλάσσονται μερικώς για να κρύψουν το αμαρτωλό παρελθόν τους, αλλάζουν φυσιογνωμία αλλά δεν παύουν να έχουν βάρβαρες ψυχές. Μας αρέσει η βαρβαρότητα μήπως;
gstamatopoulos@efsyn.gr

Το ευρωπαϊκό ηφαίστειο...

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ, απο την Ελευθεροτυπια...

Με τις εκλογές στην Ευρώπη των 28, λίγοι θριαμβολογούν, περισσότεροι τα βλέπουν μαύρα, λιγότεροι είναι απλώς ικανοποιημένοι. Ο προαναγγελλόμενος «πολιτικός σεισμός» δεν επήλθε, ο φόβος ότι τίποτα δεν αλλάζει στη σημερινή Ευρώπη παραμένει αλώβητος. Οι ευρωεκλογές ήταν ευκαιρία προειδοποιητικής «χαλαρής ψήφου» για τη «σφικτή» στις εθνικές εκλογές.

Ωστόσο, ενώ η «χαλαρή ψήφος» αποδοκίμασε τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, είτε συντηρητικές είτε σοσιαλδημοκρατικές, εν τούτοις η αποδοκιμασία δεν έλαβε τόσο τη μορφή πίεσης για διαφορετική Ευρώπη, για την απασχόληση και την αλληλεγγύη μεταξύ χωρών-μελών, όσο κυρίως την αντιευρωπαϊκή μορφή επιστροφής στις εθνικές κυριαρχίες.
Στον ευρωπαϊκό Βορρά, με άνοδο της αντιευρωπαϊκής ψήφου -Βρετανία, Αυστρία, Γερμανία, Ουγγαρία, Γαλλία-, το αίτημα εθνικής αναδίπλωσης και αποκατάστασης της εθνικής κυριαρχίας δεν συνδυάσθηκε με αμφισβήτηση της λιτότητος ούτε της περικοπής δημοσίων δαπανών, που συνιστούν βασικές αιτίες για την αποδιάρθρωση του κοινωνικού κράτους, την εκρηκτική επέκταση ανεργίας και φτώχειας. Αντίθετα, εάν η ακροδεξιά ευαγγελίζεται απασχόληση στους εθνικούς ανέργους, δεν την εννοεί μέσω ανάπτυξης και δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας, αλλά απλά και μόνον μέσω της βίαιης αποβολής «αλλοδαπών» από τις αγορές εργασίας: «να εκδιωχθούν οι ξένοι για να καταλάβουν τις θέσεις οι εθνικοί εργαζόμενοι».
Εξασφάλιση των ανέργων όχι μέσω αλλαγής οικονομικής πολιτικής και υποδείγματος, με αύξηση του εθνικού εισοδήματος, αλλά μέσω αναδιανομής του συρρικνούμενου εθνικού πλούτου.

Πότε οι εκλογές;

Απόστολος Διαμαντής, απο το Tvxs...

Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών εμπεδώνουν την πολιτική ηγεμονία του Σύριζα. Η διαφορά των 4 μονάδων είναι εμφατική και η ΝΔ δεν θα μπορέσει να την διαχειριστεί διότι συνεχίζεται το πρόγραμμα προσαρμογής και η ψήφιση εφαρμοστικών νόμων.
Επομένως, εάν δεν αλλάξει κάτι το φθινόπωρο στο ζήτημα του χρέους, τότε η κυβέρνηση οδηγείται μοιραία σε εκλογές στις αρχές του 2015 εξαιτίας της αδυναμίας εκλογής προέδρου.

 

Οι προσπάθειες που θα γίνουν για εκλογή από την παρούσα Βουλή είναι δύσκολο να έχουν αποτέλεσμα για τρεις λόγους. 1) Η κατάσταση στη οικονομία δεν θα έχει βελτιωθεί σημαντικά, ώστε να δώσει επιχείρημα στη ΔΗΜΑΡ να στηρίξει, 2) Εάν προταθεί ο Κουβέλης είναι βεβαίως σίγουρο ότι θα στηρίξει, αλλά και πάλι, υπάρχει η περίπτωση η πλειοψηφία της ΔΗΜΑΡ να αποφασίσει σύγκλιση με ΣΥΡΙΖΑ και εκλογή του Κουβέλη μετά τις εκλογές, 3) Η πλειοψηφία των ανεξαρτήτων βουλευτών είναι αντιμνημιονιακοί και ήδη βρίσκονται σε διαδικασίες ενοποίησης και συνεδρίων. Είναι απίθανο να συμφωνήσουν σε εκλογή αριστερού προέδρου, ενώ την ίδια στιγμή οι συνέπειες των μνημονίων θα είναι βαριές και ο Τσίπρας θα ζητάει επίμονα εκλογές. Άρα, η εκλογή Προέδρου από την παρούσα Βουλή είναι απίθανη, εκτός και αλλάξει η Γερμανική στάση στο ελληνικό ζήτημα, πράγμα επίσης απίθανο.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες ο Σαμαράς δεν έχει άλλη επιλογή από το να πάει ο ίδιος σε εκλογές το φθινόπωρο και να μην συρθεί από τον Τσίπρα. Μάλιστα το φθινόπωρο θα του δοθεί η ευκαιρία να βάλει και το εκλογικό δίλημμα, ναι ή όχι στη ρύθμιση του χρέους, που θα σημαίνει ναι η όχι στο ευρώ.

Εκπαιδευτικός; Respect Εξετάσεις; Fuck off...

Το Ιστολόγιο του Ερυθρού Καγκουρώ...

Εκπαιδευτικός; Δεν θα μπορούσα να γίνω… ψαγμένο, τσεκαρισμένο, καρατσεκαρισμένο. Το έψαξα μέσα στον καιρό που θα με έπαιρνε νομίζω. έκανα βέβαια τις διαδρομές μου στο χώρο της εκπαίδευσης.

τρία χρόνια στη Σχολή Μηχανικών του Εμπορικού Ναυτικού να διδάσκω “ναυτικό δίκαιο” και “κοινωνιολογία του πλοίου” (ένα φοβερό σύγγραμμα που ο καπετάνιος του Μπάουντι ο κάπτεν Μπλάι, θα το υπέγραφε με τα δυο του τα χέρια και το μαστίγιο), και άλλα τρία χρόνια στο δημόσιο ΙΕΚ στο τμήμα μηχανογραφημένου λογιστηρίου να κάνω Αστικό Δίκαιο και Πρακτική Εμπορικών Συναλλαγών… Μια χαρά τα πήγα … με τα παιδιά καλά τα πήγαμε και καλές κουβέντες κάναμε, κι ορίζοντες ανοίξαμε, αλλά εγώ,,, δεν…

Η εξήγηση; απλή όπως έχω καταλήξει. (α) δεν την θεωρώ προνομιακή δουλειά, ίσα ίσα την θεωρώ δύσκολη  (β) άμα έχεις φιλότιμο πρέπει να σηκώσεις στην πλάτη σου κάθε χρόνο κάποιους και κάποιες έφηβους και έφηβες, αυτό το κουράγιο δεν το έχω  (γ) είμαι τεμπέλης, δεν υπάρχει γάμα.

Εκτιμώ πολύ φίλους και φίλες που λιώνουν (ξέρω τι λέω) στο χώρο της εκπαίδευσης με τόσους ενάντιους ανέμους, με τόση χλεύη, με τόση λάσπη από πάρα πολλές μεριές. Εκτιμώ ακόμα περισσότερο, υποκλίνομαι, τους όχι λίγους και λίγες, που κάνουν τσάμπα ιδιαίτερα, που αγκαλιάζουν το παιδί κι όταν φύγει από το σχολείο, που μιλάνε μαζί του, που του προτείνουν ένα βιβλίο εξωσχολικό να διαβάσει και να το κουβεντιάσουν παρέα. Εκτιμώ αναδρομικά, κάποιους παλιούς καθηγητές μου που με καταχέριζαν αλλά ποτέ δεν καταδέχτηκαν να πουν, ή έστω να υπονοήσουν στη μάνα μου ότι χρειάζεται παραδάκι ή ιδιαίτερο με το αζημίωτο. Αντιθέτως φτύνω κατάμουτρα κάποιους συνομήλικους που πάνω στην κομπίνα, στο μαύρο μάθημα, στα μαύρα ευρώ και στην αξιοσύνη τους ως φροντιστηριάδες και μαυροκούκουλες ιδιαιτεράκηδες έχτισαν κάτι κακόγουστα μέγαρα και καμαρώνουν…

Κλείνοντας. Οι εξετάσεις είναι μια μπίζνα, μια κερδοσκοπία, μια ταξική φραγή, ένα συρματόπλεγμα… όσο να τις γκρεμίσουμε, καλό κουράγιο στα παιδιά πάνω απ’ όλα .

Συμβασεις Εργου...

Καρτέσιος...

Η σύμβαση έργου της ΔΗΜΑΡ τελειώνει. Άλλοι από νωρίς, άλλοι αργότερα κατάλαβαν το ρόλο της και τις υποχρεώσεις που είχε αναλάβει. Από δω και πέρα απομένει η αυτογελοιοποίησή της μέσα από διαδικασίες που θα ερευνήσουν τα αίτια της αποτυχίας της.
Θα έκαναν μια τελευταία χάρη στον εαυτό τους αν ησύχως έκλειναν το μνημονιακό τους παραμάγαζο και μοιράζονταν την αμοιβή για τις υπηρεσίες τους. Όμως η διαχείριση της όποιας αξιοπρέπειας απέμεινε στο κόμμα, είναι δικό τους θέμα.
Οι πολιτικές εξελίξεις μπορούν πάντα να διαμορφώνονται από διάφορες παραμέτρους. Όχι συγκυρίες, αλλά παραμέτρους που μπορούν να κατασκευαστούν ανά πάσα στιγμή και να διαμορφώσουν το πολιτικό τοπίο. Αφέλεια συμμετοχής σε μία τέτοια παράμετρο που εξυπηρετεί διάφορα συμφέροντα δικαιούται να επικαλεστεί μόνο μικρό μέρος της βάσης και ουδείς άλλος. Σε αυτό το θέμα, η στάση των στελεχών της ΔΗΜΑΡ ομολογώ πως είχε μία εντιμότητα. Δεν έκρυψαν ποτέ τη διάθεση συναλλαγής τους.

Δεν ζήτησα ποτέ τίποτα για να μην έχω καμία εξάρτηση...

Του Τάκη Καμπύλη, αναδημοσιευση, απο το Απεραντο Γαλαζιο...
σημ.Αμετανόητου: Ο Λάκης Σάντας δεν ζεί.Πέθανε το 2011 μέσα στα “χρόνια της ελληνικής χολέρας”.Ο Μανώλης Γλέζος όμως ζεί ακόμα και σήμερα και 73 χρόνια μετά το χουνέρι που έκανε στους Γερμανούς, ετοιμάζεται να πολεμήσει πάλι για την Ελλάδα, μέσα στο “άντρο” της Γερμανοκρατούμενης, σχεδόν φασιστικής, Ευρώπης του 2014…Τον στέλνει με την ψήφο του ο Ελληνικός Λαός.
Αυτό,από μόνο του, είναι μία τραγική ειρωνεία και για τον Γλέζο και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη…Αλλά και ένα γεγονός, που όμοιό του, ίσως να μην τύχει ξανά στην Παγκόσμια Ιστορία. Και είμαι σίγουρος, ότι και ο Σάντας θα είναι στις Βρυξέλλες…

Ο Λάκης Σάντας είναι ο ήρωας, που έγινε αντι-ήρωας όταν, το 1956, μετανάστευσε για τον Καναδά. Αφησε πίσω του μια σημαία, τη γερμανική, βαθιά στο ξεροπήγαδο του Εριχθόνιου στον Βράχο της Ακρόπολης -εκεί βρίσκεται ακόμη- και έναν αγώνα που είχε πιστέψει, τους φίλους του και συντρόφους του. Δεν ζήτησε ποτέ κάτι για εκείνη την τρέλα το βράδυ της 30ής Μαΐου 1941 όταν με τον Μαν. Γλέζο κατέβασαν τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη. Ο ήρωας δένεται μια για πάντα με την πράξη του, όχι όμως και ο αντιήρωας. «Εγώ, τότε που αποφάσισα να πάμε στον Καναδά, είχα μια βαθιά οργή μέσα μου. Διότι ο αγώνας που έζησα στα ελληνικά βουνά χάθηκε, το λαϊκό κίνημα υπέστη μεγάλη ήττα δυστυχώς και με ευθύνες της δικής μας ηγεσίας. Πολλά λάθη. Οταν πήγα στην Αμερική, το 1956, δεν θέλησα να οργανωθώ ξανά, δεν αναζήτησα εκεί κομματικές επαφές και πυρήνες».
«Εκεί γνώρισα σοβαρούς ανθρώπους. Δεν πίστευαν αυτά που τους έλεγα ότι συνέβαιναν στην Ελλάδα, τους φαίνονταν τόσο αδιανόητα και εξωπραγματικά… Δεν πίστευαν ούτε για τη Μακρόνησο ούτε για άλλα. Τότε αποφάσισα να μην ξαναμιλήσω. Και δεν ξαναμίλησα.

«Μεγάλοι άνθρωποι» και μικρά παιδιά που αυτοκτονούν...

Θάνος Ανδρίτσος, απο Το Περιοδικο...

Μια έκθεση που θα κοβόταν και δύο υστερόγραφα

 Η Έκθεση

Την ώρα που διαβάζω, κύριε Ι.Μ. Παναγιωτόπουλε, το δοκίμιο σας, που μιλάει για τον ανθρωπισμό, ένας συμμαθητής μου δεν μπήκε στην αίθουσα. Ανέβηκε σε ένα κτίριο δίπλα από το σχολείο και πήδηξε στο κενό.

Φταίτε μήπως εσείς; Όχι, εσείς έχετε πεθάνει κιόλας. Ας μην είμαι υπερβολικός, ας συγκεντρωθώ λίγο μήπως γράψω τίποτα.

«Η «ανθρωπιά» είναι μια λέξη του καιρού μας, ένας όρος κοινόχρηστος, ένα νόμισμα που κυκλοφορεί σ’ όλα τα χέρια….»

Τι σημαίνει του καιρού μας. ΜΑΣ. Ποιανού καιρού είσαστε εσείς; Κι εμείς ποιοι είμαστε; Αν εμείς είμαστε οι μαθητές που γράφουμε, ένας από ΜΑΣ, δεν γράφει αυτήν την ώρα, γιατί αυτοκτόνησε. Γεννήθηκε το 1995, εσείς τότε είχατε πεθάνει δεκατρία χρόνια πριν, και αποφάσισε να βάλει τέρμα στη ζωή του, το 2014. Ούτε 19 χρονών.

Δεν ξέρω γιατί το έκανε. Ακούγεται ότι δεν άντεχε το άγχος των πανελλαδικών. Άλλοι λένε ότι δεν έχει σχέση αυτό, αλλά ότι είχε προβλήματα. Όμως, αλήθεια, πρέπει να ζούμε αυτόν τον εξοντωτικό εξεταστικό λαβύρινθο; Ξέρετε πόσα παιδιά κλαίνε τα βράδια, πόσα βλέπουν εφιάλτες τις πανελλαδικές εξετάσεις; Πόσα φοβούνται ότι δεν θα πάνε καλά, πόσα τρέμουν την ιδέα να απογοητεύσουν τους γονείς τους; Εσείς που μιλάτε για ανθρωπιά τι λέτε για αυτό;

Σκόνη, πολλή σκόνη....

(Not) Just Mums... Μάλιστα, από ότι βλέπω ψύχραιμα πλέον όλοι σχεδόν είχαμε γνώμη για τις εκλογές και αυτό είναι ευχάριστο, πώς γίνεται δηλαδή να μην μας αφορά κάτι τέτοιο εφόσον είναι η μεγάλη ευκαιρία να αλλάξουμε τα πράγματα που μας ταλαιπωρούν, ή και να ισχυροποιήσουμε εκείνες τις καταστάσεις που μας ευνοούν - πρωτίστως ελπίζω συλλογικά.

Σοσιαλ μιντικά πάντα, και αυτό είναι ένα πρόβλημα βέβαια γιατί το δείγμα είναι εντελώς πειραγμένο (διπλής) όλοι σχεδόν βρίστηκαν μεταξύ τους, οι μισοί κατέκριναν τους άλλους μισούς για τις επιλογές τους και φυσικά το κολλήσαμε μεταξύ μας ως αδιαμφισβήτητα μέλη μιας υψηλής διανόησης που μελέτησε το μάθημά της πριν πάει στην κάλπη με εμμονική ευλάβεια, σταύρωσε τους "σωστούς" και έστειλε στον καιάδα τους "ελαφρούς" με καμία διάθεση αναζήτησης λοιπών παραγόντων, άλλωστε το "καλός μαλάκας και αυτός" πάει με όλα και αυτόματα εσένα σε κάνει μη-μαλάκα και άρα ικανοποιημένο και χαρούμενο για τη μη-μαλακία σου παρόλο που θα ζήσεις σε έναν κόσμο χαμηλής νοημοσύνης περιτριγυρισμένος από βλάκες.
Προφανώς και δεν θα αξιολογήσω τα αποτελέσματα των εκλογών, αλλά ναι, θα σφίξω τα δόντια σκεπτόμενη τον αγώνα που έχω να δώσω τα επόμενα χρόνια για τα παιδιά μου και αν αυτό σας φαίνεται πολύ δραματικό μπορείτε να αλλάξετε blog και να κατευθυνθείτε σε εκείνα τα ωραία γκρουπάκια μαμάδων με τα χιλιάδες πειραγμένα (Ε) μέλη που συζητούν μεταξύ τους για το αν η σεξουαλική πράξη είναι αποδεκτή τις ημέρες της νηστείας.
Τα επόμενα χρόνια λοιπόν τα παιδιά μου θα μάθουν ότι όλοι δεν ξεκινάμε από το σημείο μηδέν.
Ανεξάρτητα από το ότι όλοι ήρθαμε στον κόσμο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, για μερικούς κατατρεγμένους, αδικημένους, για εκείνους που ζουν καταστάσεις που τους χαρακώνουν σαν λεπίδες και το μυαλό τους μπαίνει στο μπλέντερ μαζί με τα όνειρά τους, ο κόσμος δεν έχει έλεος. Η ιστορία τους θα συνεχιστεί αιώνια όπως οι γάμοι στις ινδικές κάστες και το τέλος τους θα έχει αφήσει τόσο μικρό αποτύπωμα όσο ένας κόκκος σκόνης σε λεωφόρο.

18 και τέρμα...

Rubies and Clouds...

 

18 και τέρμα.  Απ’ τη στιγμή που το ‘μαθα, μετράω λάθη. Πόσες φορές πίεσα τα παιδιά; Πόσες φορές τα ρώτησα «πώς έγραψες;» πριν μάθω τι κάνουν; Λες και δεν ξέρω τι προέχει. Λες και δεν έχει συμβεί ξανά και  ξανα.

Κάθε χρόνο -μα κάθε βρωμοχρονιά-  έφηβοι προσπαθούν κι ενίοτε τα καταφέρνουν, να τελειώσουν τη μία και μοναδική ζωή τους. Κάπου εκεί κοντά στην αφετηρία. Δεν ξέρω αν φταίει μόνο το εκπαιδευτικό σύστημα.  Τα περισσότερα εκπαιδευτικά συστήματα περιλαμβάνουν τη βάσανο των εξετάσεων. Αρκετά μάλιστα, είναι πολύ πιο απαιτητικά από τις Πανελλήνιες. Ω, ναι! Σε πιο ουσιαστικά και ανταποδοτικά σημεία βέβαια, αλλά επίσης ανταγωνιστικά κι αγχωτικά. Δεν οδηγούν όμως τους υποψηφίους στην αυτοκτονία. Κάτι κάνουμε πολύ λάθος. Εξαργυρώνουμε άστοχες προτεραιότητες; Ίσως.

Θυμάμαι τις δικές μου Πανελλήνιες. Τι κι αν περάσανε δεκαετίες. Τις ανακαλώ σε κάθε περίοδο άγχους. Επανέρχονται στους εφιάλτες μου. Γράφω, λέει, εξετάσεις κι είμαι στα όρια του πανικού κι ακόμα παραπέρα. Κολλάω στο βούρκο. Αυτόν που απλώνεται ανάμεσα στα θρανία του επαναλαμβανόμενου ονείρου. Προσπαθώ να φτερουγίσω. Δεν γίνεται. Ζυγίζω τόνους.

Κανείς στην οικογένεια δεν με πίεζε. Μόνη μου τα είχα καταφέρει να σκιαχτώ από το φάντασμα της αποτυχίας. Κανείς δεν μου είχε ζητήσει ν’ αριστεύσω. Κι ούτε καν με ένοιαζε η σχολή που στόχευα. Ήθελα μόνο να πετύχω. Λάτρευα, βλέπεις, το καμάρι στα μάτια τους. Ήθελα κι άλλο- κι άλλο. Πρεζάκι κανονικό.

De coniurationis...

του Θάνου Αθανασιάδη.... Ο Παράφρων κοίταξε για μια ακόμη φορά το είδωλό του στον καθρέφτη.
"Αν πιάσει και αυτή τη φορά, θα είμαι και πολύ μάγκας.
Αλλά είναι κι αυτοί εντελώς ηλίθιοι", σκέφτηκε.


Ο Εγωπαθής κάτι τσιμπολογούσε, ένα τραπέζι για πάρτη του. Δεν είχε την ίδια όρεξη τελευταία, του την έσπαγαν πολλά.
Ιδίως τα σκατόπαιδα που δεν έλεγαν να τον αφήσουν να ξεχάσει ότι  - ακόμη - έπαιζε να τη βγάζει με πιτόγυρα από το σουβλατζίδικο δίπλα στον Κορυδαλλό.

Σημείο καμπής για το ΣΥΡΙΖΑ...

του Κωστα Λαπαβιτσα...

 Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές αποτελεί γεγονός ολκής για τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Προσφέρει τη δυνατότητα μεγάλων αλλαγών, αν και προέκυψε κυρίως λόγω της εκλογικής υποχώρησης της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και όχι λόγω της δυναμικής του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ. Το κεντρικό ζήτημα των εκλογών ήταν αν η χώρα είναι έτοιμη να προχωρήσει σε μια βαθιά ανατροπή του πολιτικού σκηνικού εδώ και τώρα. Φάνηκε ότι οι δυνάμεις της ανατροπής υπάρχουν, είναι μετρήσιμες, σε βαθμό που εκφράζονται από το ΣΥΡΙΖΑ βγήκαν πρώτες, αλλά το συνολικό αποτέλεσμα δε δείχνει ότι η ανατροπή θα προκύψει αυτόματα. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να δώσει την ώθηση που χρειάζεται, αλλάζοντας και τον εαυτό του.

Το χαρακτηριστικότερο στοιχείο του εκλογικού αποτελέσματος ήταν η πολυδιάσπαση της συνολικής ψήφου, πράγμα που συνέβη κυρίως γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατόρθωσε να δώσει όραμα ριζοσπαστικής κοινωνικής αλλαγής. Αντίθετα διάλεξε να αναμετρηθεί στις εκλογές κινούμενος προς το κέντρο και οδήγησε έτσι σε μείωση της εκλογικής του επιρροής. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπεισε τα λαϊκά στρώματα ότι κατέχει την απάντηση στην κρίση, ότι έχει το πρόγραμμα και τους ανθρώπους για να ανατρέψει τη σκληρή κοινωνική πραγματικότητα που σταδιακά εμφανίζεται. Γι' αυτό και η ψήφος του συρρικνώθηκε, παρά το γεγονός ότι ήρθε πρώτος.

Η αντίφαση να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ μειωμένη εκλογική επιρροή τη στιγμή ακριβώς που ο Αλέξης Τσίπρας ετοιμάζεται για την πρωθυπουργία δείχνει παραστατικά ότι τα πολιτικά πράγματα βρίσκονται σε σημείο καμπής. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τη δυνατότητα να μετατραπεί σε κυρίαρχο πολιτικό κόμμα, αλλά μόνο αν προχωρήσει σε ριζοσπαστική ανανέωση της φυσιογνωμίας του. Αν αντίθετα συνεχίσει την πορεία προς το κέντρο, υπάρχει σαφέστατα ο κίνδυνος να υποχωρήσει κι άλλο η ψήφος του και να μη συμβεί ποτέ ο εκλογικός θρίαμβος της Αριστεράς.

Μετά τις ευρωεκλογές, του Νίκου Σκοπλάκη..

του Νικου Σκοπλακη, απο την Αυγη...

Το σύνθετο τοπίο που προέκυψε από τις ευρωεκλογές πρέπει να αναλυθεί προσεκτικά σε όλο το εύρος των αντιθέσεων. Διαφαίνεται ότι στο πλαίσιο της μέχρι τώρα κυριαρχίας του νεοφιλελεύθερου ευρωπαϊσμού μορφοποιήθηκαν δύο ανησυχητικές όψεις: η αποχή, δηλαδή η παραίτηση ενός τμήματος των κυριαρχούμενων τάξεων από την πολιτική,
αλλά και η πολύμορφη Ακροδεξιά, η οποία προορίζεται από τμήματα του κεφαλαίου να διαρρυθμίσει το θεσμικό της μερίδιο στη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης. Με άλλα λόγια, ο συστημικός ευρωπαϊσμός εγχάραξε βαθιά τις προϋποθέσεις ενός συστημικού ευρωσκεπτικισμού προς όφελος του κεφαλαίου.
Ο νεοφιλελεύθερος ευρωπαϊσμός πραγματοποιήθηκε σαν μια οργανική-λειτουργική ενότητα, στην οποία εντάχθηκαν οι επιμέρους κοινωνίες ως διάσπαρτες μονάδες, στεγανοποιημένες και εσωστρεφείς, ενώ η λιτότητα, η διάλυση των δημόσιων υποδομών και η ανεργία διάβρωναν τα ίδια τους τα σπλάχνα εν ονόματι του «υγιούς ανταγωνισμού». Η αντιπολιτική και γραφειοκρατική συγκρότηση του νεοφιλελεύθερου ευρωπαϊσμού ρευματοδοτήθηκε από το φαντασιακό ότι αυτή η πραγματικότητα των εθνικών ανταγωνισμών μετείχε μιας αγαθής, ευρωπαϊκής υπερβατικότητας. Μέσα στις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης, κατέστη αδύνατη η συμφιλίωση της εμπειρίας των καταπιεζόμενων τάξεων με αυτή την υπερβατικότητα, διοχετεύοντας τον κατακερματισμό, την εσωστρέφεια, την αλλοτρίωση προς έναν ευρωσκεπτικισμό εκπαιδευμένο σε όλες τις μορφές του νεοφιλελεύθερου ανταγωνισμού. Ο ευρωπαϊσμός καταρράκωσε κάθε έννοια δημόσιας διαβούλευσης δαιμονοποιώντας τα αιτήματα κοινωνικής και οικονομικής δημοκρατίας, συντήρησε έναν υπεροργανωμένο χώρο μέθεξης στον ανταγωνισμό, όπου η υποπλασία της ταξικής συνείδησης έπαιζε τα εργασιακά της δικαιώματα στον βωμό των «εθνικών» χρηματιστηρίων, τροφοδότησε με νεοφιλελεύθερες αναθυμιάσεις το νεφέλωμα της Ακροδεξιάς και απέφυγε να εμποδίζει τη διάχυση και την εισχώρησή του στις συνειδήσεις, ώστε να περιθωριοποιεί την αριστερή αμφισβήτηση. Σ' έναν τέτοιο «κεντρώο» δημόσιο ευρωπαϊκό χώρο, αιμοδοτήθηκε ο (ακρο)δεξιός ευρωσκεπτικισμός, ως ένας άλλος πόλος σύγκλισης για την αναδιάταξη της συστημικής διαχείρισης.

Υπάρχει λαός...

Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Υπάρχει λαός. Οχι το φάντασμά μας, που επικαλούνται οι κάθε λογής λαοπλάνοι. Οχι ο λαός με το πλαστικό φωτοστέφανο που στήνουν μπροστά στα μάτια μας οι δεκάρικοι αυτών που μας ζητούν σε κάθε εκλογή ακόμη μια λευκή επιταγή. Οχι η μάζα, ο πολτός στον οποίο θέλει να μας μετατρέψει, όταν μας βομβαρδίζει αλύπητα, η εξουσία των καναλιών.
Αλλά ένας κόσμος που τόλμησε και που κατάφερε να αντισταθεί στον εκβιασμό του φόβου, της ενοχοποίησης και του μίσους.
Ενας κόσμος οργισμένος. Που έχει βιώσει την αλήθεια ότι καμιά ανάκαμψη στα χαρτιά δεν μπορεί να προέλθει από μια κοινωνία που κάθε στιγμή τη βλέπουμε γύρω μας να ξεψυχάει. Που όταν ακούει ότι «τώρα τελειώνει η κρίση», «τώρα σκίζουμε τα μνημόνια», τώρα λέμε «όχι» στις πιέσεις των «φίλων μας», νιώθει την οργή να γίνεται μέσα του πάθος αντίστασης. Αυτή η οργή εκφράστηκε με την ψήφο της Κυριακής.
Φτάνει όμως η οργή; Για να λάβουμε την απάντηση, αυτή που δεν καταγράφεται στους αριθμούς, πρέπει να τολμήσουμε να ακούσουμε τον λαό. Να ακούσουμε τον λόγο του, που μπορεί να εκφράζει με σαφήνεια είτε και με υπονοούμενα, με τη συμφωνία ή και με την παραφωνία του, με την ορθή του επιλογή ή με το λάθος του, που και αυτό έχει τη δική του -πολύ μεγάλη μάλιστα- σημασία.
Οι ιδέες είναι ωραίες. Οι ιδέες είναι οι ανεμόμυλοι που καλούν τον Δον Κιχώτη να καλπάσει επάνω στον Ροσινάντε στον δρόμο της ελευθερίας και της δικαιοσύνης. Αλλά οι ιδέες δεν αρκούν, όπως δεν αρκεί το συναίσθημα της πληγωμένης αξιοπρέπειας και της αγανάκτησης για την αδικία. Πλάι στον Δον Κιχώτη, όχι λιγότερο σημαντικός, προχωρεί με το γαϊδουράκι του το άλλο αιώνιο σύμβολο του ανθρώπου, ο Σάντσο, για να μας θυμίζει ότι ο άνθρωπος έχει και σώμα που πονά και πεινά, αισθήσεις, επιδερμίδα, επιθυμία.
Οι άνθρωποι που απεχθάνονται τα μνημόνια και την υποτέλεια, τον εξευτελισμό και τη λεηλασία, είναι πολύ περισσότεροι από αυτούς που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αντιμνημονιακά κόμματα.

Όταν ακούω “Κιμούλη” τραβάω πιστόλι....

Του Απόστολου Λυκεσά, απο το Alter Thess...

«Γιατί σιωπούν οι διανοούμενοι» ρωτούσαν συχνά πυκνά τα τελευταία τέσσερα χρόνια, όσοι πολίτες αναζητούσαν με αγωνία απαντήσεις για το σήμερα και το αύριο της χώρας κι έψαχναν οδηγούς μέσα στα πολλαπλά αδιέξοδα πάνω στα οποία σκόνταφταν.
Κι εννοούσαν βέβαια τους διανοούμενους εκείνους που θα στεκόταν στο πλάι τους την ώρα της αδυναμίας και θα φώτιζαν τα σκοτάδια με τον λόγο και τα γραπτά τους.
Ο νέος δήμαρχος Βόλου Αχιλλέας Μπέος, εκλεγμένος και με την συνηγορούσα περήφανη ουδετερότητα των κομμουνιστών, κατέστησε τις σχετικές απορίες άχρηστες, υποδεικνύοντας νέους δρόμους αναζήτησης της ευτυχίας. Κατ’ αρχήν για τον Μπέο όλοι οι καταγεγραμμένοι ως κουλτουριαραίοι, είναι υπεύθυνοι για το χάλι της χώρας, για όλα τα δεινά της, για την κλοπή των δημόσιων ταμείων ακόμη και για το ψυχομπέρδεμα των ανθρώπων.
Με στρωτή γλώσσα και ευθυκρισία ανάλογη των Μυρμιδόνων και του συνώνυμου αρχηγού τους τα έβαλε με τους «ανθρώπους της αρπαχτής» που «επί χρόνια λυμαίνονται τα κονδύλια του υπουργείου Πολιτισμού» και «όλα αυτά τα πρόσωπα των προοδευτικών δυνάμεων της δήθεν κουλτούρας, των γραμμάτων, της τέχνης και της που…ας, της αρπαχτής που οδήγησαν τη χώρα σε αυτόν τον εξευτελισμό». Και είχε ταυτοχρόνως, ο δήμαρχος, πρόταση για τα σύγχρονα γυμναστήρια του πνεύματος: «για εμάς η τέχνη και η μουσική είναι οι άνθρωποι που μας διασκεδάζουν, αλλά ποτέ δεν πέρασαν να πάρουν τον ιδρώτα σας από το Υπουργείο Πολιτισμού. Είναι ο Καρράς, ο κουμπάρος μου. Είναι όπως λέμε "Της Πάολας θα γίνει", είναι ο Ρέμος, είναι ο Παντελίδης, ο Οικονομόπουλος που τους πληρώνουμε εμείς και δεν πήραν ποτέ τον ιδρώτα σας». Συντεταγμένο πλήθος Βολιωτών επευφημούσε ενώ λευκά περιστέρια φτερούγιζαν έτοιμα να στείλουν το μήνυμα στα πέρατα του κόσμου.

Τον Απρίλη και το Μάη κατά τόπους το νερό...

Του Μάνου Αυγερίδη, απο το Red Note Book...

Τετάρτη, 28 Μάη. Στις 25 ψηφίσαμε, αλλά είναι ακόμα εδώ. Δεν θα φύγουν, θα τους διώξουμε. Με αγώνες. Η Αριστερά πρώτη. Πρώτη φορά. Προεκλογική συνθηματολογία και μετεκλογική πραγματικότητα, σαν τηλεγράφημα. Η νύχτα της Κυριακής ήταν από αυτές που σε παίρνει ο ύπνος αργά, μπερδεμένο και εξαντλημένο.

Η επόμενη μέρα από αυτές που ξυπνάς, νωρίς, δυνατός και αισιόδοξος. Τη νύχτα υπερίσχυε η κούραση, η υπερένταση και τα ανάμεικτα συναισθήματα: Το «παρά τσακ» του Γαβριήλ και η νίκη της Δούρου στο νήμα, η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές και το ποσοστό που «δεν είναι τόσο μεγάλο όσο ελπίζαμε». Μια σειρά αναμετρήσεις που κρίθηκαν στον πόντο, νίκες και ήττες. Η δύσκολη (από πολλές πλευρές) εμπειρία στα εκλογικά τμήματα. Η επικράτηση της μαφίας σε Πειραιά και Βόλο, το ποσοστό της Χρυσής Αυγής. Το γαμώτο για το ΚΚΕ.

Όλα τα παραπάνω ισχύουν. Βλέποντας όμως κανείς τη μεγάλη εικόνα, δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί ότι βρισκόμαστε πια σε ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο. Ένα μετεκλογικό τοπίο με νέα δεδομένα και συγχρόνως ένα πεδίο δράσης που δεν μπορεί παρά να μας γεμίζει αν όχι αισιοδοξία (αλλά γιατί όχι;), σίγουρα δύναμη και ευθύνη. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα απ’ την αρχή. Καταρχάς από τις ευρωεκλογές· τις ευρωπαϊκές ευρωεκλογές.

Τρεις Ευρώπες, οι εξής δύο

Μεγάλος νικητής των ευρωεκλογών, λένε, ο «ευρωσκεπτικισμός»… Η επιλογή αυτού του μάλλον ασαφούς και ιδεολογικά ουδέτερου όρου για να περιγραφεί η εκλογική έκρηξη υπερσυντηρητικών, ξενοφοβικών και εθνοκεντρικών κομμάτων, κυρίως στη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία, είναι σίγουρα προβληματική αλλά και σε ένα βαθμό κατανοητή και μάλλον όχι ανακριβής.

Να τελειώνουμε με τις εξετάσεις!

του Λευτέρη Παπαθανάση...

Την ίδια ώρα που το ειδικό σύστημα έστελνε στα σχολεία το σημερινό θέμα των Πανελλαδικών Εξετάσεων για τον “ανθρωπισμό”, ένας νεαρός άνθρωπος έδινε τέλος στη ζωή του. Δεν χωράνε αυταπάτες, το παιδί αυτό λύγισε κάτω από το απίστευτο βάρος των εξετάσεων, βάρος που δεν αφορά μόνο στην έκταση της ύλης αλλά κυρίως στον κοινωνικό ρόλο του θεσμού των εξετάσεων.
Οι Πανελλαδικές Εξετάσεις δεν είναι μια ιδιαιτερότητα, ένα αναγκαστικό βήμα πριν την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, που έχει να κάνει με την περιορισμένη δυνατότητα του συστήματος να δεχθεί όλα τα παιδιά που επιθυμούν να σπουδάσουν. Οι Πανελλαδικές Εξετάσεις είναι ο ακρογωνιαίος λίθος ενός εκπαιδευτικού συστήματος που δεν βασίζεται στη συλλογικότητα,
την ουσιαστική και ολόπλευρη ανάπτυξη των νέων ανθρώπων, αλλά στον ατομισμό, το διαρκές ταξικό “ξεσκαρτάρισμα”, την επιβολή, τον ανταγωνισμό. Οι Πανελλαδικές Εξετάσεις είναι ο φάρος που φωτίζει ολόκληρο το εκπαιδευτικό μας σύστημα με το αρρωστημένο φως των “ιδανικών” του Καπιταλισμού.
Για μας, η Εκπαίδευση δεν είναι ένα κυνήγι πιστοποιητικών ή και πραγματικών “προσόντων” προς πώληση στην αγορά εργασίας. Για μας η Εκπαίδευση είναι η ανάπτυξη του χαρακτήρα του νέου ανθρώπου μέσα στη συλλογικότητα, η κατανόηση των βασικών νόμων κίνησης της φύσης και των κοινωνιών. Με λίγα λόγια, η Εκπαίδευση είναι μια διαδικασία ενταγμένη στον αγώνα του Ανθρώπου για την Απελευθέρωση. Ως εκ τούτου, στο δικό μας όραμα για την Εκπαίδευση του μέλλοντος δεν χωράνε ούτε αξιολογήσεις ούτε εξετάσεις.
Δεν περιμένουμε την οικοδόμηση της Σοσιαλιστικής κοινωνίας για να μιλήσουμε κατά των εξετάσεων. Είναι ένας στόχος που μπορούμε και πρέπει να θέσουμε από σήμερα κιόλας. Κι αν αυτό μοιάζει ουτοπικό, ας αναρωτηθούμε αν είναι καλύτερο να ζήσουμε το “ρεαλισμό” των αυτόχειρων εφήβων.
Οι εξετάσεις σκοτώνουν. Να σκοτώσουμε τις εξετάσεις!

Το 'χει πει κι ο Στάλιν: «Καλύτερα ο Μπέος, παρά ο Συριζαίος»...

του Γιωργου Ανανδρανιστακη, απο την Αυγη...

Μόλις βγήκε ο απολογισμός της Κ.Ε. του ΚΚΕ για τις εκλογές, άρχισα να ψάχνω μανιωδώς. Στην πρώτη παράγραφο τίποτα, στη δεύτερη τίποτα, στην τρίτη, στην τέταρτη, στην πέμπτη, τίποτα, τίποτα, τίποτα. Περνούσαν σαν βαγόνια οι παράγραφοι του απολογισμού κι ούτε λέξη αυτοκριτικής για όσα διέπραξε η ηγεσία του ΚΚΕ στην υπόθεση του Πάχτα και του Μπέου.
Διότι όλα καταπίνονται, σύντροφοι, και τα ψέματα, και το μίσος, και οι συκοφαντίες. Το όνειδος του Πάχτα και του Μπέου, όμως, δεν καταπίνεται ούτε με όλο το νερό του Βόλγα.
Στη Χαλκιδική δίνεται εδώ και χρόνια η μάχη των μαχών. Από τη μία ένα πρωτοφανές κίνημα που προσπαθεί να εμποδίσει την εξόρυξη του χρυσού, για να σώσει μία από τις ομορφότερες περιοχές της Ελλάδας, να σώσει τα δέντρα του αρχέγονου δάσους, να σώσει εντέλει τα παιδιά από το δηλητήριο που μολύνει το νερό. Κι από την άλλη οι ορδές της εξόρυξης, το διεθνές κεφάλαιο, το εγχώριο κεφάλαιο -λέγε με Μπόμπολα και όχι μόνο -η κυβέρνηση, ο Γεωργιάδης, ο Δένδιας, τα ΜΑΤ, οι εισαγγελείς, τα κανάλια. Και βέβαια ο Χρήστος Πάχτας, ο δήμαρχος του Αριστοτέλη, που έδρασε ως εκπρόσωπος των χρυσοθήρων επί της Γης. Ο άνθρωπος που, όταν βρέθηκε αρσενικό στο νερό, τα έβαλε με τους διεθνείς οργανισμούς επειδή κατεβάζουν συνεχώς τα όρια του συναγερμού και δεν μας αφήνουν να κάνουμε τη δουλειά μας.
Λίγο πριν από τις εκλογές, οι κάτοικοι που συμμετέχουν στο κίνημα αποφάσισαν να εκλέξουν με δημοψήφισμα τον υποψήφιο που θα τα έβαζε με τον Πάχτα. Εξέλεξαν, λοιπόν, τον κ. Γιάννη Μίχο και τον στήριξαν όλοι ενθέρμως, ανεξαρτήτως κομματικών προτιμήσεων. Όλοι, πλην του ΚΚΕ, το οποίο κατέβασε δικό του υποψήφιο, διότι το Κόμμα κατέχει τη μοναδική αλήθεια και την κουβαλάει παντού, ακόμη και στον Δήμο του Αριστοτέλη. Τελικά, ο Μίχος νίκησε τον Πάχτα από την πρώτη Κυριακή και ο υποψήφιος του ΚΚΕ πήρε 1,96%, σχεδόν το μισό απ' όσο πήρε το Κόμμα στις ευρωεκλογές.
Στον Δήμο του Βόλου βρέθηκαν αντιμέτωποι στον δεύτερο γύρο ο Αχιλλέας Μπέος και ο Μ. Πατσιαντάς. Ο Μπέος του ποδοσφαιρικού παρακράτους, του στοιχήματος, των νυχτερινών κέντρων, ο Μπέος που στηρίχτηκε ανοιχτά από τη Χρυσή Αυγή, που υιοθέτησε τον λόγο και την αισθητική της Χρυσής Αυγής. Κι όμως, ακόμη και στον Βόλο η ηγεσία του ΚΚΕ δεν στήριξε τον Πατσιαντά, διότι ο Πατσιαντάς είναι του ΣΥΡΙΖΑ και, όπως έχει πει ξεκάθαρα ο Στάλιν στα απομνημονεύματά του, «καλύτερα ο Μπέος, παρά ο Συριζαίος». Τελικά νίκησε ο Μπέος και η ψυχούλα του "Πατερούλη" συνέχισε να αναπαύεται εν ειρήνη.
Κοίτα να δεις που ο Πάχτας με τον Μπέο έκαναν κι ένα καλό στη ζωή τους. Απέδειξαν ότι δεν υπάρχει πάτος, ότι δεν υπάρχει όριο για μια ηγεσία που δρα ως θρησκευτική σέχτα και ταυτοχρόνως ως διοικητικό συμβούλιο ανώνυμης εταιρείας.

Ιστορικά...

Του Γιώργου Σταματόπουλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Ο χρόνος επιτρέπει στον καθένα να μη φανεί μεγαλορρήμων όταν αποκαλεί τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ιστορική. Αυτό μέσα στο συρρικνωμένο πολιτικό πλαίσιο είναι αληθές. Τι σημαίνει Αριστερά σήμερα είναι μια άλλη (πονεμένη) ιστορία. Μένει να φανεί κατά πόσο η νίκη αυτή θα έχει διείσδυση σε μια κοινωνία που όσο πάει γίνεται πιο συντηρητική
ή σε μια Ευρώπη οι χώρες της οποίας πέταξαν το κοινωνικό τους πρόσωπο και βαδίζουν ολοταχώς όπου τους καθοδηγεί η ριζωμένη άρχουσα τάξη της, σε ακροδεξιά δηλαδή ή και ολοκληρωτικά ακόμη κυβερνητικά μορφώματα.
Πάντως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κοντά στο να πείσει το εκλογικό σώμα ότι είναι η επόμενη κυβέρνηση. Η νίκη του είναι πραγματικά μεγάλη εάν αναλογιστεί κανείς πόσοι υποστηρίζουν με νύχια και με δόντια τα δύο συγκυβερνώντα κόμματα [συγγενολόι, διορισμένοι, εργολάβοι και λογής διαπλεκόμενοι που φοβούνται ότι αν έλθει ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσουν τα προνόμιά τους και ό,τι ωφελιμιστικό απορρέει (πολλά!) από τη σχέση τους με τους κυβερνώντες και τους παρατρεχάμενους αυτών].
Είχαν γούστο τα παπαγαλάκια της δημοσιογραφίας: «Σιγά τη νίκη», έλεγαν και ξαναματάλεγαν στους νικητές, «πού είναι η ανατροπή που λέγατε;». Στο πνεύμα ακριβώς του πρωθυπουργού, του αντιπροέδρου της κυβέρνησης και των υπουργικών (και άλλων) στελεχών. Ούτε μια λέξη δεν είπαν για τα αδιόρθωτα χάλια της χώρας, για τα οποία είναι οι ακραιφνείς υπεύθυνοι, ούτε ένας υπαινιγμός έστω για τα ποσοστά του νεοναζιστικού μορφώματος ή για το κατασκευασμένο στο γυαλί της τηλεόρασης και της λάιτ δημοκρατίας κόμμα του Ποταμιού. Δεν τους νοιάζουν όλα αυτά τα επικίνδυνα φαινόμενα, «καίγονται» μόνο να μη φανεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ικανός να νικήσει το κατεστημένο (τους) και να κυβερνήσει.
Με όλα τα μέσα δικά του και τους φανατικούς του υποστηρικτές, το κατεστημένο υπέστη δεινή ήττα· άρχισε ήδη να ακούει το τρίξιμο από το πριόνισμα της εξουσίας του. Παρά τη μεγάλη του στροφή προς τη συντήρηση ο ελληνικός λαός (μεγάλο κομμάτι αυτού, εννοείται) φαίνεται να απελευθερώνεται από τον φόβο και τα ψεύδη των δύο συγκυβερνώντων κομμάτων.
Αυτό είναι μια καλή αρχή· προοιωνίζεται απελευθέρωση ακόμη μεγαλύτερων κοινωνικών ομάδων εάν και εφ’ όσον η Αριστερά δείξει καθαρά το κοινωνικό της πρόγραμμα, εάν πείσει και τους πιο δύσπιστους ότι μπορεί να σταματήσει τη λαίλαπα των μνημονίων και να εγχαράξει νέους δρόμους οικονομικής ανάπτυξης, δρόμους που θα κληθεί να διανοίξει η ίδια η κοινωνία, σε συνεργασία με ένα κοινωνικό, κυβερνητικό σχήμα.
Ωστε, ναι: ιστορική νίκη.

gstamatopoulos@efsyn.gr

Στη «χαβούζα» του Μπέου!… Αλίμονο στην πόλη μας!…

Λόγος Παράταιρος...

Ε λοιπόν τέρμα τα αστειάκια και τα ανέκδοτα. Τέρμα και οι εξυπνακίστικες απαντήσεις στη «γκαζούρα» των φίλων εκτός Βόλου για το Μοκακό – Βατερλώ μας. Όλοι το ξέρουμε ότι οι μισοί πολίτες του Βόλου δεν είναι ούτε φυγόδικοι ούτε φασίστες, ούτε κερδίζουν από το «στημένο στοίχημα». Σχεδόν 40% με επίσημα στοιχεία είναι άνεργοι και αρκετοί μικροεπιχειρηματίες ζουν σαν άνεργοι ή ακόμα χειρότερα.

Και όμως ψήφισαν κάποιον Μπέο, που βγήκε (προσωρινά) από τη φυλακή για να κυνηγήσει τα λαμόγια. Αν λοιπόν ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου σκέφτεται έτσι, δεν λες ανέκδοτα…. Σκέφτεσαι που έκανες λάθος, ώστε ακόμα και ο Μπέος να δείχνει «αντι-συστημικός», ώστε ο Μπέος να εκφράσει ένα μέρος της λαϊκής οργής, ώστε ακόμα και ο Μπέος να κερδίζει τις εκλογές. Ας το πάρουμε σαν δεύτερη καμπάνα…. Η πρώτη καμπάνα ήταν τα ποσοστά της Χ.Α. Η δεύτερη καμπάνα τα αποτελέσματα σε Βόλο – Πειραιά και το ανέβασμα της ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Οι καμπάνες της κόλασης δεν είναι η κόλαση, απλώς την προαναγγέλλουν. Όταν για την είσοδο στο Δημαρχείο του Βόλου θα πρέπει να περνάς φέις κοντρόλ από τους φουσκωτούς πορτιέρηδες του εκλεγμένου Δημάρχου και να απαντάς σε ερώτηση «μήπως είσαι κανένας κοπρίτης των γραμμάτων και τεχνών» δεν θα έχεις όρεξη για ανέκδοτα… Και αυτό αν νομίζεις ότι μπορεί να συμβεί μόνο στο «Μονακό» γελιέσαι… Για σένα fabula narrator… που λένε και τα κοπρόσκυλα (κατά τον Μπέο) οι γραμματισμένοι…
*(Το κείμενο είναι γραμμένο από τον αγαπητό σ/φο και συνάδελφο, Σταύρο Κατσούρα)

“Προεδρευομένη Δημοκρατία”...

analytic therapy...

Τελικά δεν μπορείς να μην συνδέεις κοινωνικά φαινόμενα με τις εκφάνσεις του ψυχισμού.
Η πραγματικότητα σε κάποιες περιόδους δεν σ αφήνει να μην ασχοληθείς με το κοινωνικό και είναι σαν να σε αναγκάζει να το αναγάγεις στο ψυχικό.

Μετά το πέρας των αποτελεσμάτων των δημοτικών εκλογών αλλά και των ευρωεκλογών βρεθήκαμε μπροστά σε μια άνοδο της Χ.Α. που μέσα μας μπορεί κ να μην την περιμέναμε. Τα media, βούτυρο στο ψωμί τους ώστε να γεμίσουν τα δελτία τους ώστε να αρχίσουμε άλλον έναν γύρο ανούσιων κατά μένα αναλύσεων για το τις πταίει επιτέλους κι αυτό το μόρφωμα αντί να πάρει τον κατήφορο ενίσχυσε τα ποσοστά του..
Στα δύσκολα ερωτήματα καμιά φορά η απάντηση είναι μπροστά μας αρκεί να γυρίσουμε και να την κοιτάξουμε.

γιατί τραγουδάμε σύντροφε;

nullapoenasinelege...

να καθίσουμε, σύντροφε. να σου πω δυο λόγια. να καθίσουμε ήρεμοι. με τη γαλήνη του αλκοόλ. η αιθυλική αλκοόλη χαρίζει ελευθεριότητα. άκου με που σου λέω. να καθίσουμε σύντροφε και στ’ αυτιά μας να ακούγεται πως όλα στραβά γινήκανε κι όλα καλά θα πάνε. κι εγώ επιτέλους να σου μιλήσω.

για ότι κάθισε μέσα μου σαν καρκίνος μεταστατικός, άσχημος, από κείνες τις μορφές του που ο γιατρός δεν σε κοιτάζει στα μάτια. κοιτάζει έξω ένα σπουργίτι που τσιμπάει το νοσοκομειακό φαγητό που του δίνει στο στόμα ο παππούς με τη χρόνια νεφρική ανεπάρκεια και σου λέει λυπάμαι δεν σώζεται. ξέρεις τι κάθισε μέσα μου τόσα χρόνια; τα χρόνια δεν μετριούνται με βάση την αριθμητική που μας μάθανε παλιά αλλά με βάση το απόβαρό τους. κάθε χρόνος που φεύγει σου αφήνει βάρη που ζυγίζονται μόνο με τις αναπνοές σου. οι νοικοκυραίοι σβήνουν τα βάρη των ακινήτων τους με δόσεις στις τράπεζες. οι άνθρωποι προσπαθούν να σβήσουν τα βάρη τους ανασαίνοντας.

κάθισε κοντά μου σύντροφε γιατί αν δεν μιλήσω επιτέλους θα αποτρελαθώ. δείξε κατανόηση και υπομονή γιατί είναι πολλά που κανείς ποτέ δεν με άκουσε να λέω γιατί ποτέ κανείς δεν ήθελε να ακούσει τις κραυγές μου. κι έτσι πορεύτηκα με τη σιωπή για χρόνια. δώδεκα χρόνων παιδάκι και έκλαιγα. μα τόσο μικρή και τόσο απεγνωσμένη, μου λέγανε όλοι. ξέχνα τα αυτά και πήγαινε έξω να ζήσεις. και το δοκίμαζα, σύντροφε.

από τον κανονιστικό ευρωπαϊσμό στην άγνοια κινδύνου...

Νικόλας Σεβαστάκης, απο το Περιοδικο Χρονος...

Εδώ και κάποια χρόνια ζούμε την παρακμή του «κανονιστικού» ευρωπαϊσμού, το σταδιακό σκοτείνιασμα των διαφόρων οραματικών εκδοχών της ευρωπαϊκής υπόθεσης. Η μεγάλη κοινωνική και οικονομική κρίση ως διαδικασία κλονισμού πολλών βεβαιοτήτων και όχι απλώς ως συμβάν της οικονομικής μας ιστορίας ενίσχυσε ακόμα περισσότερο την αποξένωση «από τούτη δω την Ευρώπη».
Η ανεύρετη «άλλη Ευρώπη» στην οποία στοιχημάτιζε ο πληθυντικός χώρος των ευρωπαϊστών μοιάζει πιο απόμακρη από ποτέ. Για πολλούς πλέον οι αναφορές σε αυτή την άλλη Ευρώπη συντηρούν απλώς μια διανοητική και πολιτική εξιδανίκευση δίχως σχέση με το «πραγματικό».
Ποιο είναι το πραγματικό; Απαντούν: Η παγίωση των πολιτικών της λιτότητας, η συρρίκνωση εισοδημάτων και ευκαιριών ζωής για τις μεσαίες τάξεις, το νέο κοινωνικό ζήτημα και οι δημογραφικές του συνέπειες σε εκατομμύρια Ευρωπαίους. Όλα αυτά, λέγεται συχνά, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια ανάταξης για τον ευρωπαϊσμό, πόσο μάλλον που η γεωπολιτική περιθωριοποίηση της Ευρώπης συσχετίζεται με την ανάδυση πολλαπλών κέντρων οικονομικής ισχύος στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα. Τραυματικά ταπεινωτικές σκηνές όπως αυτή των Καννών ή άλλων συνόδων κορυφής με επίκεντρο την ωμή διαλεκτική «δανειστή και οφειλέτη» λιπαίνουν τη δυσανεξία και την οργή. Με δυο λόγια, η συγκεκριμένη εμπειρία των τραυμάτων της ευρωπαϊκής πραγματικότητας έρχεται σε αντίθεση με την «αρχή της ελπίδας» η οποία διέπνεε την ευρωπαϊκή υπόθεση από τις απαρχές της.
Στην Ελλάδα ο πλειοψηφικός φιλοευρωπαϊσμός της κοινής γνώμης είχε συνδεθεί με τις δύο δεκαετίες των μεγάλων χρηματικών πόρων και της μεγέθυνσης των δεικτών της οικονομίας. Ο «οπορτουνιστικός» και ρηχός φιλοευρωπαϊσμός υποχώρησε τα πέντε χρόνια της κρίσης. Παραμένει, όμως, σημαντικά πλειοψηφική η αίσθηση ότι η αποκοπή από την Ένωση θα ήταν μια υπαρξιακή αποτυχία της χώρας.
Τόσο όμως στον λαό της Δεξιάς όσο και στον κόσμο της Αριστεράς παρατηρούμε ότι κερδίζει έδαφος μια πλήρως «απομυθοποιητική» αντίληψη της σχέσης μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ακόμα και όσοι/-ες δεν αγκαλιάζουν το αίτημα εξόδου από το ενιαίο νόμισμα ή της εγκατάλειψης της ίδιας της Ένωσης, αντιλαμβάνονται την υπάρχουσα κατάσταση ως ένα σύνολο αποτυχημένων συμβιβασμών και επώδυνων σχέσεων υποταγής του αδύναμου στον ισχυρό.

Το «ουφ!» και το «ωχ!»

 Κιμπι...
(26/05/2014, ένα ποστ μετεκλογικών επιφωνημάτων)

 Και πρώτα το «ουφ!»

Όσοι είχαν την υπομονή, το βράδυ της Κυριακής, να παρακολουθήσουν ή να κάνουν ζάπινγκ στους μετεκλογικούς τηλεοπτικούς μαραθωνίους της ακατάσχετης φλυαρίας
θα παρατήρησαν την ανακούφιση στα βλέμματα των άνκορμαν και των ομιλουσών κεφαλών που από νωρίς είχαν πιάσει στασίδι στα πάνελ. Τα βλέμματα έλεγαν: «το χειρότερο απετράπη, έστω κι αν το κακό έγινε». Τα υπόλοιπα ήταν εύκολα. Peanuts. Ολίγη ανησυχία για την άνοδο της ΧΑ, μερικές φιλοφρονήσεις στον νικητή ΣΥΡΙΖΑ, καλές πάσες στους πασόκους, που έμπλεοι χαράς θριαμβολογούσαν για την «έκπληξη» της πράσινης «Ελιάς», κι ένα γερό «σέρβις» στον Σαμαρά, του οποίου την εκλογική συντριβή παρουσίασαν ως απολύτως διαχειρίσιμη κατάσταση που του δίνει τη δυνατότητα να εξαντλήσει την τετραετία. Όλες, και οι τουλάχιστον 35 ώρες φλυαρίας που καταγράφηκαν στα πανελλαδικής εμβέλειας τηλεοπτικά κανάλια, οι χιλιάδες λέξεις που εκτοξεύτηκαν στον τηλεοπτικό αέρα, θα μπορούσαν να συμπυκνωθούν σε έναν αχό, μια συλλαβή, τρία γράμματα: ένα εκτονωτικό, λυτρωτικό «ουφ!».

Άνεμος Αντίστασης....

Του Θάνου Αθανασιάδη...

Η ανάλυση που ακολουθεί είναι αμιγώς πολιτική.Αφορά στα πεπραγμένα των ημερών, των πολιτών, των κομμάτων.

 

Αφορά, τόσο στην εκτίμηση των αποτελεσμάτων των Αυτοδιοικητικών Εκλογών, όσο και στην εκτίμηση των αποτελεσμάτων των Ευρωεκλογών του 2014.

 

Δεν είναι πρόχειρη, έλκει όμως, κατ' αρχήν, τα συμπεράσματά της από τη στάση ενός ανθρώπου.

 

Και εξάγει συμπεράσματα από τη στάση του Ελληνικού Λαού απέναντι σε αυτόν τον άνθρωπο.

 

Ο Μανώλης Γλέζος είναι γνωστός στο πανελλήνιο από την αντιπαράθεσή του προς τη γερμανική επικυριαρχία, στους παλαιότερους δε περισσότερο για το κατέβασμα της γερμανικής σημαίας κατά το Β' Π.Π. 

 

92 ετών άνθρωπος, πώς να τα καταφέρει;

Πού να βρει ικμάδα, έστω, δύναμης, να σταθεί κόντρα στο θεριό;

Ποιον στέλνει ο Ελληνικός Λαός στο Ευρωκοινοβούλιο; Τον παππού; Γιατί;

Τι σημαίνει "Γλέζος στην Ευρωβουλή";

 

Πώς τολμάτε κ. Τσίπρα;

του Γρηγορη Ρουμπανη, απο την Αυγη...

-Πώς τολμάτε, κ. Τσίπρα να έρθετε πρώτος; φωνάζει από το βράδυ της Κυριακής πλήρες αγανακτήσεως, υβρίζοντας και φτύνοντας πολλές φορές, το σύμπλεγμα της πολιτικής, οικονομικής και ενημερωτικής ολιγαρχίας…

-Πώς τολμάτε, εσείς και το κόμμα σας, ένα κόμμα αριστερό, το οποίο αμφισβητεί την από εβδομήντα χρόνων τουλάχιστον αδιαμφισβήτητη μέχρι τώρα τάξη πραγμάτων, να θέτετε ζήτημα εθνικών εκλογών, για να έρθετε εσείς στην εξουσία και να ανατρέψετε ο,τι με ψεύδη, υποσχέσεις, αρπαχτές, λαμογιές, κλεψιές, διαλύσεις ασφαλιστικών ταμείων, ανακεφαλαιώσεις τραπεζών, ιδιωτικοποιήσεις, εκποιήσεις και εκχωρήσεις δημόσιας περιουσίας και δημόσιων αγαθών έχει κερδίσει η τάξη της πολιτικής σταθερότητας;
-Πώς τολμάτε κ. Τσίπρα, να εκνευρίζετε τους καλαμαρίσκους των «6» των «8» και των «9», οι οποίοι βλέπουν οσονούπω τα αφεντικά τους να υποχρεούνται να επιστρέψουν δανεικά (κι αγύριστα μέχρι τώρα) εκατοντάδες εκατομμυρίων ευρώ από το βαλάντιο του Έλληνα φορολογούμενου;
-Πώς τολμάτε, να στρέφετε τα βλέμματα της Ευρώπης και της Αμερικής προς το πρόσωπό σας, άλλα με ευχάριστη έκπληξη και άλλα με μίσος, γιατί η επιστροφή της αξιοπρέπειας σε έναν τόπο συχνά δεν  είναι επιθυμητή, αφού αμφισβητεί επικυρίαρχους και διεθνείς νταβατζήδες;
-Πώς τολμάτε, να στέλνετε φάτσα-κάρτα στη γυναίκα φόβητρο της Ευρώπης Άγγελα Μέρκελ πρώτον σε σταυρούς αυτόν τον αυθάδη, που στα νιάτα του κατέβασε τη σβάστικα από την Ακρόπολη και τώρα, στα γεράματά του επιμένει ακόμη να ζητά από τη Γερμανία όσα χρωστά, και χρωστά πάρα πολλά, στην πατρίδα του;
-Πώς τολμάτε να βγαίνετε πρώτος εσείς, ο οποίος ζητά αναδιάρθρωση με διαγραφή του μεγαλύτερου από το ελληνικό χρέος, μαζί και το χρέος όλου του ευρωπαϊκού Νότου, τινάζοντας στον αέρα τους λογαριασμούς των αεριτζήδων των Βρυξελλών, του Βερολίνου, του Λουξεμβούργου και των γνωστών αμαρτωλών οίκων, εν ολίγοις αυτών που έπλεξαν τον ιστό αυτού του χρέους;

Από κανάλα σε κανάλα να πετάω...

Μαρία Τριαντοπούλου, απο το TVXS...

Αγαπημένα μου Μίντια, τι κακό κι αυτό που σας βρήκε... Από όπου και να το γυρίζατε, από όποια οπτική γωνιά κι αν το αναλύατε δεν σας έβγαινε με τίποτα.

 Διάβασα, μάλιστα, ότι το MEGA φέτος, για πρώτη φορά, ήρθε τρίτο στην θεαματικότητα το βράδυ των εκλογών, ενώ πρώτη θέση κατέλαβε το ΣΤΑΡ με τον κ. Χατζηνικολάου στο «τιμόνι της ενημέρωσης». 

Και το ΑΝΤ1 και το ΣΚΑΙ ακόμα πιο κάτω από το MEGA. Ομολογώ ότι το χάρηκα. Όχι ότι το ΣΤΑΡ είναι καλύτερο, αλλά η ακραία προπαγάνδα, η ειρωνεία και η τρομοκρατία που είχαν εξαπολύσει το τρίδυμο ΜEGA, ANT1 και ΣΚΑΙ προεκλογικά δεν είχε προηγούμενο.

Και να τους βλέπεις την Κυριακή το βράδυ να προσπαθούν με κάθε τρόπο να πουν το άσπρο μαύρο – ακριβώς δηλαδή όπως και οι κκ Σαμαράς και Βενιζέλος – και να μας στείλουν εντελώς αδιάβαστους. Είναι άλλο να λέμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δρόμο μπροστά του και πιθανά δεν πέτυχε ακόμα την εκλογική εκείνη νίκη που θα έστελνε αυτόματα την κυβέρνηση σπίτι της αύριο – κυρίως γιατί δεν είχαμε βουλευτικές εκλογές - και άλλο να αμφισβητούμε το γεγονός της νίκης αυτής στις ευρωεκλογές ή στην Περιφέρεια Αττικής ή σε αρκετούς δήμους της χώρας.

Κι ενώ τα ξεπουλημένα και αδιάντροπα ΜΜΕ έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης για τη συνεχή και απαράδεκτη παραπληροφόρηση, κι ενώ δεν υπάρχει ούτε ένα τηλεοπτικό κανάλι που να μην είχε – άλλοτε καλυμμένα και άλλοτε απροκάλυπτα – διαλύσει την εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ και του κ. Τσίπρα προσωπικά τελικά εν μέρει τα μίντια απέτυχαν.

Εν μέρει μόνο, γιατί η προπαγανδιστική δύναμη των μέσων είναι τεράστια και μπορούν με ευκολία να χειραγωγήσουν τις εκλογικές συνειδήσεις.  Είναι, δηλαδή, ένα πραγματικό ζητούμενο, το τι πλειοψηφία θα είχε εξασφαλίσει ο ΣΥΡΙΖΑ ή και τα άλλα μη στηριζόμενα από τα ΜΜΕ κόμματα, αν αυτά δεν είχαν εξαπολύσει την τόσο ξεκάθαρη φιλο-κυβερνητική προπαγάνδα τους και αν δεν είχαν «ασπασθεί» με τόσο πάθος την κυβερνητική τρομοκρατία εναντίον των κομμάτων της «καταστροφής».

Περισκόπιο εν όψει...

του Σταθη, απο το enikos.gr...

Τα δύο ακροδεξιά (νεοναζιστικά) κόμματα, Σβόμποντα και Δεξιός Τομέας, που ανέτρεψαν με πραξικόπημα τη δεξιά κι ολιγαρχική (πλην όμως εκλεγμένη) κυβέρνηση της Ουκρανίας, έλαβαν στις εκεί εκλογές 1,3% το πρώτο και 1% το δεύτερο. Εκαναν οι φασίστες τη βρόμικη δουλειά, σκότωσαν κόσμο,
δίχασαν την κοινωνία, οδήγησαν σε διαμελισμό την πατρίδα τους και τώρα τα αφεντικά τους τούς πετάνε στον κάλαθο των αχρήστων. Τις εκλογές κέρδισε ο μεγιστάνας του χρήματος («ολιγάρχης» στη μετασοβιετική γλώσσα) κ. Ποροσένκο, όστις φαίνεται να γνωρίζει ώς πού πρέπει να τα έχει καλά με τους Γερμανούς, πώς να τα έχει καλά με τους Ρώσους και πώς να κρατά στο παίγνιο τους Αμερικανούς.
Καλημέρα σας και πρόκειται για την επαύριο μιας ιστορικής ημέρας, της 25ης Μαΐου, όταν η Αριστερά στην Ελλάδα ανεδείχθη εν μέσω κρίσης ως η πρώτη πολιτική δύναμη στη χώρα και όταν η Ελλάδα, εν μέσω ευρωπαϊκής κρίσης, καθίσταται με επιλογή της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού το πρώτο προπύργιο (με την ελπίδα να ακολουθήσουν κι άλλα) ενάντια στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που αφανίζει τη Γηραιά Ηπειρο.
Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ κινείται σε πολλά επίπεδα. Κερδίζει πολλούς και σημαντικούς δήμους σε όλην την επικράτεια, ενώ διέθετε μόνον ελάχιστους, αναλαμβάνει τη διοίκηση σε δύο Περιφέρειες, εξ ων η μία κρίσιμη, αυτή της Αττικής, κι επιπλέον πλήθος στελεχών του μπαίνουν στα περιφερειακά και δημοτικά συμβούλια όλης της χώρας. Παρά τα αυτογκόλ που σημείωσε ο ΣΥΡΙΖΑ σε όλην αυτήν τη διαδικασία, παρά την έλλειψη αυτοδιοικητικής πείρας και το ανοργάνωτον που χαρακτηρίζει πολλές απ’ τις οργανώσεις του, ο λαός «έσπρωξε» την Αριστερά μπροστά στα βαθειά να δείξει τι ψάρια πιάνει. Αν η Αριστερά δεν έχανε με την ευγενική φροντίδα του ΚΚΕ τον Δήμο Αθηναίων (χάριν του ακομμάτιστου από ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Ν.Δ., Ποταμιού κι Ελιάς κυρ Καμίνη), η πρόκληση αλλά και η επιτυχία (καθώς και η σημειολογία της επιτυχίας) θα ήταν μεγαλύτερη.

Μια ιστορική νίκη σε ρευστούς καιρούς...

Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, Red Note Book...

1. Μια ιστορική νίκη διεθνούς εμβέλειας

Αυτά τα τελευταία χρόνια είπαμε πολλές φορές ότι “τίποτα δεν πάει χαμένο”. Αν όμως τις περισσότερες ήταν για να πάρουμε θάρρος μπροστά στα δύσκολα,

την Κυριακή το βράδυ η φράση αυτή αποκτούσε το πιο πλήρες της νόημα. Θυμήθηκα το βράδυ των ευρωεκλογών του 2009, τότε που φεύγαμε από τα Προπύλαια με κλάματα. Σε κάποιο κανάλι ο Τσακαλώτος θυμόταν την υποψηφιότητά του στην Πρέβεζα το 2004, τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπιζόταν ως κόμμα του περιθωρίου. Κανείς, νομίζω, δεν μπορεί να καταλάβει τι συνέβη την Κυριακή αν δεν έχει στο νου αυτή τη διαδρομή.

Μ” αυτές τις σκέψεις άρχισα να ψάχνω πώς καταγραφόταν το αποτέλεσμα στα ξένα μέσα: Οι Financial Times έγραψαν ότι “θριαμβεύει ο ΣΥΡΙΖΑ”. Ο Guardian ότι “νίκησε η σκληρή Αριστερά”. Το Reuters ότι “στην Ελλάδα γράφεται διαφορετική ιστορία”. Εδώ, πάλι, οι μνημονιακοί πανηγύριζαν, αλλά το τεχνητό κλίμα δεν έβγαινε ούτε καν στα πρωτοσέλιδα. Πανηγύριζαν γιατί είχαν ηττηθεί μόνο με 4 μονάδες διαφορά, γιατί κέρδισαν το Δήμο της Αθήνας στο νήμα κι ας έχασαν την Περιφέρεια – γιατί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχασαν μαζί μόλις 11 μονάδες από το 2012, ενώ το λογικό (;) θα ήταν να εξαφανιστούν.

2. Καμία νίκη δεν είναι τελική, ιδίως σε καιρούς ρευστότητας (Να μην υποτιμάμε τον αντίπαλο)

Αλλά γιατί θα ήταν λογικό να εξαφανιστούν; Όλα τα τελευταία χρόνια κάναμε κόπο για να εξηγήσουμε ότι στην κρίση δεν χάνουν όλοι.

Την επαύριο μιας νίκης...

του Νικου Σαραντακου...

Καθώς περνούν τα λεπτά και οι ώρες, η μόνη αβεβαιότητα που απομένει στην εκλογική μάχη που οδεύει προς το τέλος της φαίνεται να είναι η έκβαση στην περιφέρεια Αττικής όπου όμως η Ρένα Δούρου, ύστερα από μια λαμπρή εκστρατεία, αρχίζει να αποκτά στην καταμέτρηση προβάδισμα που φαίνεται δύσκολα αναστρέψιμο,
αφού με καταμετρημένο το 57% των ψήφων προηγείται με 7300 ψήφους. Στις εκτιμήσεις που ακολουθούν, θα θεωρήσω ότι η κ. Δούρου νίκησε στην Αττική και ελπίζω να μην απογοητευτώ όταν ξημερώσει η μέρα (που βγάζει μητροπολίτη, κατά την παροιμία).
Στις ευρωεκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε την ανατροπή, πέρασε στην πρώτη θέση με διαφορά που βρίσκεται στα όρια του μη διαχειρίσιμου (3,5% την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, με ανοδικές τάσεις). Στα τηλεοπτικά πάνελ, κάποιοι κυβερνητικοί, προσπαθώντας να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα, υποστήριζαν ότι δεν μπορεί να μιλάει για νίκη ο ΣΥΡΙΖΑ αφού σημείωσε στασιμότητα του ποσοστού του σε σχέση με τις εκλογές του Ιουνίου 2012. Φυσικά αυτό είναι σόφισμα, που αναδεικνύεται ξεκάθαρα αν επισημάνουμε ότι σε σύγκριση με τον Ιούνιο του 2012 η ΝΔ έπεσε κατά 6,6 ποσοστιαίες μονάδες και κατά άλλες 4 το ΠΑΣΟΚ. Επιπλέον, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε εκτοξευτεί από το 17% του Μαΐου στο 27% του Ιουνίου χάρη στην προοπτική της πρώτης θέσης και του μπόνους των 50 εδρών, δηλαδή χάρη σε έναν παράγοντα που έλειπε από τη χτεσινή αναμέτρηση. Αν χτες πήρε σχεδόν 27% χωρίς πόλωση και μπόνους, ευνόητο είναι ότι σε συνθήκες εθνικών εκλογών τα ποσοστά του θα αυξηθούν πολύ.
Είναι επίσης φανερό ότι η συγκυβέρνηση θα δυσκολευτεί να πάρει δύσκολες αποφάσεις όταν η βασική συνιστώσα της έχει πάψει πια να αποτελεί το πρώτο κόμμα κι όταν ουσιαστικά, αν και όχι ακόμα τυπικά, φαίνεται να έχει χάσει τη δεδηλωμένη. Σε κάθε περίπτωση, είναι σχεδόν αδύνατο να μη γίνουν εκλογές στις αρχές του 2015 ενόψει ή εξαιτίας της αδυναμίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας -και από μιαν άποψη, καλύτερα να μη γίνουν τώρα αφού θα είναι δύσκολο (αν γίνουν) να συγκεντρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ τέτοια δύναμη σε έδρες που να μπορεί να ξεπεράσει τον σκόπελο της εκλογής ΠτΔ.

Σοβαρότης μηδέν....

Ρεμπελισκος...

Παρά την ήττα με σχεδόν τέσσερις μονάδες από τον ΣΥΡΙΖΑ, η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ κατάφεραν με τους ευρωβουλευτές τους μια σπάνια νίκη.
Η σοβαρότητα και το μέτρο με το οποίο αντιμετωπίστηκαν από τους ψηφοφόρους τους, αποτυπώθηκε στους ευρωβουλευτές που πέτυχαν την εκλογή τους.
Οι ευρωβουλευτές της Νέας Δημοκρατίας απαρτίζονται από μία δημοσιογράφο που μέχρι πρόσφατα καθοδηγούσε συνειδητά την κοινή γνώμη προς όφελος της πολιτικής της προτίμησης από το πιο “δημοφιλές” δελτίο ειδήσεων της χώρας, από έναν δημοσιογράφο που πριν από δύο χρόνια εκτελούσε χρέη εκπροσώπου του ΛΑΟΣ, ο αρχηγός της Εθνικής Ελλάδος του Euro 2004 με σημαντικότερη ενασχόληση με τα κοινά να είναι με αυτά του ΠΑΟΚ, από μία μέχρι προσφάτως αντάρτισσα δικηγόρο που επέστρεψε στο κόμμα φιλώντας κατουρημένες ποδιές, και ένας γόνος και γραμματέας εσωτερικού μηχανισμού του κόμματος που καλύτερα για τον Σαμαρά να βρίσκεται στην ευρωβουλή, παρά πλάι στον Αβραμόπουλο. Κρίμα που δεν μπήκε και ο Χριστοδουλόπουλος πάντως, η ομάδα ξεχειλίζει ποιότητα.
Για το ΠΑΣΟΚ που θέλει να λέγεται Ελιά, οι ψηφοφόροι επέλεξαν να εκπροσωπηθούν στην ευρωβουλή από την Εύα Καϊλή, εκτιμώντας μάλλον το πλούσιο έργο και τα ωραία μάτια της, και ένα νέο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, τον Νίκο Ανδρουλάκη. Η εκλογή του δεύτερου σαφώς παραπέμπει στα σενάρια της επόμενης ημέρας της Ελιάς και του τέλους του Βενιζέλου.

Αντίο σας κύριε Σαμαρά...

του Θαναση Καρτερου, απο την Αυγη...

Καλά, καλά. Άφεςαυτοίς. Ο Σαμαράς τα φυσάει - και δεν κρυώνουν. Το Mega τα μασάει - και δεν χωνεύονται. Και το σύμπλεγμα της διαπλοκής τα κοπανάει - και δεν μαλακώνουν. Για τα αποτελέσματα των εκλογών φυσικά ο λόγος. Με τα οποία την έχουν κάνει την αριθμητική μαλλιά κουβάρια.
Προσθέτουν, αφαιρούν, πολλαπλασιάζουν, διαιρούν, υπολογίζουν τετραγωνικές ρίζες. Γιατί όλα αυτά; Για να αποφύγουν, να ξορκίσουν, να σβήσουν, να θάψουν, τις καταραμένες λέξεις: Νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Νίκη της Αριστεράς για πρώτη φορά.

 

Διότι, ό,τι και να λένε, όσο κι αν παπαριάζουν σε αναλύσεις οι κλόουν των αναλύσεων, η αλήθεια είναι αλήθεια: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτος - και με διαφορά. Πρώτος - με τις σημαίες και τα συνθήματά του. Πρώτος - με τους ανθρώπους και την ηγεσία του. Πρώτος - με τις θέσεις και το πρόγραμμά του. Πρώτος - χωρίς ελιές και τρολιές. Πρώτος, πώς το λένε; Έπαιρναν οι άνθρωποι το ψηφοδέλτιό του και το κάρφωναν στην κάλπη - και στην καρδιά των Μνημονίων και των μνημονιακών. Ένα μεγάλο ΟΧΙ στον Σαμαρά και στο μνημονιακό μπλοκ. Κι ένα μεγάλο ΝΑΙ στα τσογλάνια της Αριστεράς.
Διότι επίσης, για όσους δεν κατάλαβαν, τα παραμύθια περί περιστασιακής ψήφου και ψηφοφόρων μιας χρήσεως που κάποτε θα ξαναγυρίσουν σαν τα πρόβατα στο μαντρί τελείωσαν χθες. Αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας έδωσε το παρών σε μια δύσκολη μάχη. Με ένα ολόκληρο θίασο τρόμου απέναντί του. Όλο το σινάφι των ΜΜΕ όχι απλώς εχθρικό, αλλά και έτοιμο για κάθε ατιμία. Όλο το ευρωπαϊκό κογκλάβιο των αγοραίων και των αγορών με τη χερούκλα του απλωμένη πάνω από την Ελλάδα. Όλο το σύστημα εξουσίας, χρήματος, διαπλοκής, με γυμνά δόντια - και όποιον αρπάξει η μασέλα του.

Έλληνες, ένας φιλεύσπλαχνος λαός!…

outelogos...

Τέλειωσε και το πανηγύρι των Ευρωεκλογών και όπως έχουμε ξαναπεί, όλοι κέρδισαν και όλοι έχασαν. Μαζί με τη Χασούρα της Νίκης, πακέτο πάνε και τα μηνύματα που έλαβαν όλοι.

Εκείνο όμως που θεωρώ σημαντικό, είναι η δικαιοσύνη και η φιλευσπλαχνία του Έλληνα πολίτη για τους αδικημένους της ζωής.

Τα έβαλε κάτω ο λαός και είπε : « Θα τους στείλω που θα τους στείλω το μήνυμα, μη το παραχέσουμε το θέμα και δεν πάνε οι σωστοί, οι φτωχοί και αδικημένοι άνθρωποι ως εκπρόσωποί μας στην Ευρώπη!»

Ν.Δ.: Μανώλης Κεφαλογιάννης, Μαρία Σπυράκη, Θεόδωρος Ζαγοράκης, Ελίζα Βόζεμπεργκ, Γιώργος Κύρτσος

Ελιά : Νίκος Ανδρουλάκης, Εύα Καϊλή

Τον κο Νίκο Ανδρουλάκη -της «Ελιάς»- τον άφησα έξω από την φωτο γιατί θα μου χάλαγε το στήσιμο και γιατί είναι νωρίς για να τον “κάψουμε”. Αν και μόνο που ανήκει στην Πασοκοελιά, “καμένος” είναι…