Σάββατο 29 Ιουνίου 2013

Δεν είμαστε μόνοι μας...

του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...
Δεν είμαστε μόνοι μας...
Οι Πανελλήνιες Εξετάσεις σε μεγάλο βαθμό απέτυχαν. Αυτό σημαίνει πως οι μαθητές, όση προετοιμασία κι αν είχαν κάνει, βρέθηκαν σε μια κατάσταση όπου το σύστημα των εξετάσεων νοσεί και δεν σχετίζεται με τα θέματα μόνο που κλήθηκαν να απαντήσουν, όσο με το γενικότερο κλίμα απογοήτευσης που επικρατεί.
Οι επιλογές των σχολών δεν γίνονται με κριτήρια συγκέντρωσης μορίων για την εισαγωγή στην Ιατρική ή στο Πολυτεχνείο π.χ., αλλά με το ποια σχολή έχει προοπτική εξασφάλισης εργασίας. Η γενική εκπαίδευση και μόρφωση έχουν εκπέσει και τα παιδιά μας προορίζονται να γίνουν εξειδικευμένοι «ηλίθιοι». Ο προβληματισμός αρχίζει νωρίς, με την αγωνία των γονιών και την απαξία της γνώσης και της παιδείας, η οποία είναι χρήσιμη σε όποια επιλογή κι αν κάνουν τα παιδιά μας. Τώρα, όμως, που η ανεργία αγγίζει το 60% των νέων και τα σπουδασμένα παιδιά μας με πτυχία, με μεταπτυχιακά, με ξένες γλώσσες και σπουδές στο εξωτερικό δεν μπορούν να βρουν δουλειά, το πρόβλημα πλέον είναι βαθύτατα κοινωνικό, στο οποίο οι Πανελλήνιες Εξετάσεις των κομμάτων και προπαντός των δύο κομμάτων, τα οποία έγιναν ένα και μας κυβερνούν κοντά σαράντα χρόνια, έχουν αποτύχει παταγωδώς...
Η τελευταία μνημονιακή σύμπραξη των δύο κομμάτων με προοπτική εξάντλησης της τετραετίας διατηρεί την πολιτική λιτότητας που έχουν επιβάλει οι τροϊκανοί και έχει εξασφαλισμένη την αποτυχία. Ενώ έχει αποτύχει αυτή η πολιτική και το διαπιστώνουν και το παραδέχονται και οι ίδιοι, επιμένουν μέχρι τελικής πτώσεως. Καθημερινά κλείνουν εταιρείες, εξοντώνονται οι μικρομαγαζάτορες και οι επιχειρήσεις, απολύονται πάνω από χίλιοι εργαζόμενοι την ημέρα και στο όνομα της εξυγίανσης και των μεταρρυθμίσεων έρχονται να αναγγείλουν και άλλα μέτρα. Τρία χρόνια μιλούν για επενδύσεις, για ανάπτυξη, για «πάταξη» της ανεργίας (από τους 400.000 έφτασαν στο 1,5 εκατ. οι άνεργοι) και δεν συμμορφώνονται προς τις υποδείξεις του κοινού νου, προκειμένου να κερδίσουν χρόνο. Ο χρόνος, όμως, έχει τελειώσει. Οι θερινές διακοπές έγιναν όνειρο και τα μπάνια του λαού έγιναν ένα σύντομο ανέκδοτο που δεν «βγάζει» γέλια.
Θα έρθει το φθινόπωρο, θα γίνουν οι εκλογές στη Γερμανία, που προσδοκούν να εκλεγεί η Μέρκελ, από την οποία περιμένουν βοήθεια, ενώ ήδη θα υποδεχτούν τον Σόιμπλε...
Το πρόβλημα της οικονομικής κρίσης δεν είναι δικό μας, δεν έχει να κάνει με τις χώρες του Νότου, έχει να κάνει με την ελίτ της ενωμένης Ευρώπης, με το καπιταλιστικό τραπεζικό σύστημα, έχει να κάνει και με τη Γερμανία, η οποία ενώ έβγαλε κέρδη πάνω από 70 δισεκατομμύρια από την κρίση, δεν επωφελήθηκαν οι Γερμανοί εργαζόμενοι, αλλά το γερμανικό κεφάλαιο. Τα εκατομμύρια άνεργοι της Ευρώπης και οι εργαζόμενοι δεν γίνεται να μην ανατρέψουν αυτήν την πολιτική. Δεν είμαστε μόνοι μας...

Συνέδρια με φόντο τις κάλπες...

Μακάρι να βρισκόμασταν σε ψυχική διάθεση να κρίνουμε το νέο κυβερνητικό σχήμα μόνο για τα σκαμπρόζικα στοιχεία του - τροφή για επιθεωρησιογράφους: τον υπόλογο λ.χ., τουλάχιστον για τη λίστα Λαγκάρντ, Ευ. Βενιζέλο να επιβραβεύεται ως συγκυβερνήτης· τον Π. Παναγιωτόπουλο, αντί για τις ακριτικές μονάδες, να επιθεωρεί πλέον το Ηρώδειο και την Επίδαυρο· τη Φώφη Γεννηματά με στολή στρατηγού· τον Αδωνι Γεωργιάδη ντελάλη στα κανάλια του επόμενου success story· την προκλητικά ψιμυθιωμένη Ζέτα Μακρή, με το κοκαλάκι της νυχτερίδας φυλαχτό, όχι μόνο να ξαναμπαίνει από το παράθυρο στη Βουλή, αλλά και να ορκίζεται υφυπουργός· τον Αντ. Σαμαρά να διακηρύσσει ότι «δεν υπάρχουν κάστρα βολεμένων στο απυρόβλητο», μιλώντας για τους απολυμένους (ξερά και χλωρά μαζί) της ΕΡΤ και όχι βεβαίως για τη συντεχνία των πολιτικών και ιδιαίτερα για τους 42 (ζωή να 'χουν) νυν υπουργούς και τους δεκάδες τέως, πρώην και επόμενους, με τον τρανταχτό μπεζαχτά και την ασύδοτη ατιμωρησία· και το συμβολικό, τέλος, δίδυμο της πρωτοτυπίας: υφυπουργοί Σίμος και Συμεών Κεδίκογλου, εκλεγόμενοι στην ίδια περιφέρεια, πρωτεξάδελφοι, όμαιμοι, αλλ' όχι και ομοϊδεάτες αναγκαστικά, να συμβολίζουν τα πρωτεξάδελφα κόμματα Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ στην απρόβλεπτη παλινόρθωση του επάρατου δικομματισμού -για να μας σώσουν(!) αυτοί, που μας κατέστρεψαν...
Την πιο βρόμικη, ωστόσο, επιχείρηση στην κυβέρνηση του δικομματισμού, ήτοι την απόλυση σε πρώτη δόση 12.000 δημοσίων υπαλλήλων, έχει αναλάβει ο Κυρ. Μητσοτάκης. Με γεννήτορα (σόι πάει το βασίλειο...) τον κύριο εκφραστή του θατσερισμού στην πολιτική μας ηγεσία, έχει τις εγγυήσεις αξιοπιστίας, ώστε το πολύ να πετύχει από την τρόικα την αναστολή εκτέλεσης για δύο μήνες. Ακουγα προχθές τον καθηγητή Γ. Βαρουφάκη (την καταβρίσκω τα πρωινά, όταν τον εξαντλεί στον ΣΚΑΪ η Πόπη Τσαπανίδου: εκείνη μου ομορφαίνει τη μέρα κι αυτός, με την αδήριτη λογική του, με βυθίζει μαζοχιστικά στα τάρταρα της απαισιοδοξίας...). Τον άκουγα, λοιπόν, να υποστηρίζει τεκμηριωμένα ότι αυτή η επιταγή της τρόικας για μαζικές απολύσεις στο Δημόσιο σε περίοδο ύφεσης είναι «ανόητη, εγκληματική και παράλογη», καθ' ότι θα επιδεινώσει την ύφεση και θα αυξήσει την ανεργία και στον ιδιωτικό τομέα.
Ψιλά γράμματα για τους πειθήνιοιυς υποτακτικούς της τρόικας...
«Δεν θα δεχθούμε την παλινόρθωση του κράτους της Δεξιάς...» κομπορρημονούσε, μόλις πριν από ένα μήνα στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ, ο Ευ. Βενιζέλος.
Οσο κι αν οι πολίτες έμαθαν πια να μην παίρνουν τοις μετρητοίς ό,τι κι αν λέει, μάλλον δεν τον καλοβλέπουν οι εναπομείναντες ΠΑΣΟΚοι ως αντιπρόεδρο μιας κραυγαλέα δεξιάς κυβέρνησης. Με συντονιστή, ας πούμε, της κυβερνητικής μηχανής το γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου Τάκη Μπαλτάκο, που αντιμαχόταν απροσχημάτιστα και αποτελεσματικά κάθε απόπειρα των ώς χθες υπουργών της ΔΗΜΑΡ να τεθεί κάποιος φραγμός στη λαίλαπα κατάλυσης κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων:
«Εσείς έχετε στο DNA σας τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εμείς έχουμε τον εθνικισμό», τους έλεγε εριστικά.
Δεν θα χρειαστεί να το επαναλάβει καν στον εξουσιομανή Βενιζέλο, που δείχνει άνετος με παρακαθήμενους στους υπουργικούς θώκους εκφραστές της πιο αντιδραστικής Δεξιάς, όπως ο Ν. Δένδιας και ο Χαρ. Αθανασίου. Ο πρώτος, διεθνούς φήμης, επιλεγόμενος και «κύριος Νόμος και Τάξη», που βρήκε νόμιμη ακόμα και τη μεταμεσονύχτια τρομοκρατική εισβολή των ΜΑΤ σε σπίτι «υπόπτου» με αλαφιασμένα ανήλικα παιδιά - εκεί στην Ιερισσό, που δίνει μαθήματα συλλογικής αντίστασης στον αυταρχισμό, με υψηλό αγωνιστικό φρόνημα. Και ο δεύτερος, που αφού καταπολέμησε το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και (παρ)ερμήνευσε κατά το δοκούν τις αποφάσεις του ΣτΕ για την ΕΡΤ, ετοιμάζεται να ξηλώσει συστηματικά ό,τι πιο προοδευτικό θεσμοθέτησε επί ένα χρόνο στο υπουργείο Δικαιοσύνης ο Αντ. Ρουπακιώτης, και να χτίσει το δικό του νομοθετικό πλαίσιο πειθαρχημένης διαβίωσης.
Το «δίδυμο του τρόμου» στην κυβέρνηση -κι αλίμονο αν μακροημερεύσει.
Με το κλίμα ευφορίας που δημιουργούν οι πραγματικές επιτυχίες με τον ΤΑΡ και τις νέες κινεζικές επενδύσεις και με σύμμαχο τη θερινή ραστώνη, ο Αντ. Σαμαράς φέρεται αποφασισμένος να τερματίσει τη σημερινή διαρχία και να στήσει τις κάλπες περί τον Οκτώβριο -αμέσως μετά τις γερμανικές.
Θεωρεί, επιπροσθέτως, ότι τον ευνοεί τώρα η δημοσκοπική καθήλωση του ΣΥΡΙΖΑ και η αδυναμία του για κυβερνητικές συμμαχίες.
Και, πάνω απ' όλα, θέλει να προλάβει εκρήξεις της κοινωνικής δυσαρέσκειας τον άγριο χειμώνα που έρχεται, με τα αναπότρεπτα νέα εισπρακτικά μέτρα εις βάρος και πάλι των ασθενέστερων και με την ολοσχερή αποσάθρωση του ασφαλιστικού και συνταξιοδοτικού συστήματος.
Ετσι, τα διαδοχικά κομματικά συνέδρια του καλοκαιριού, με πρώτο το σημερινό της Ν.Δ., αντί να αναζητήσουν διεξόδους από την όλο και βαθύτερη κρίση, αντί να διερευνήσουν, έστω, γιατί είχε άδοξο τέλος η τρικομματική κυβέρνηση και αντί να ασχοληθούν, επιτέλους, σοβαρά με τη θεσμική αναμόρφωση της παράλυτης δημόσιας διοίκησης και του εξαχρειωμένου πολιτικού μας συστήματος, θα έχουν πρώτη στην ατζέντα την εκλογική τους τακτική για ψηφοθηρία -για να επιβεβαιωθεί πάλι ότι τα χρεοκοπημένα πολιτικά μας κόμματα είναι πλέον απλοί εκλογικοί μηχανισμοί, με κύριο στόχο τη νομή της εξουσίας ερήμην της κοινωνίας...

Ναι, για τα βιολιά...


Αριστείδης  Καλαργάλης, απο την Αυγη...
Ο κάθε τόπος, η ιδιαίτερη πατρίδα μας, υπερηφανεύεται για τους πνευματικούς ανθρώπους που κατάγονται απ' αυτές. Τώρα το καλοκαίρι και στην πιο μικρή κοινότητα, στην οποία έμεινε μόνο το όνομα, σου δείχνουν σπίτια, προτομές, τάφους των σημαντικών γόνων που γεννήθηκαν σ' αυτές. Το όνομά τους δόθηκε σε δρόμους, πλατείες, σχολεία, καλοκαιρινές γιορτές και σε αθλοθετημένα βραβεία. Μόνο που πολλές φορές το ενδιαφέρον και η αγάπη εκδηλώθηκε πολλά χρόνια μετά την αποδημία των σημαντικών αυτών συμπολιτών μας.
Όσο ζούσαν, κάποιους από αυτούς, ειδικά τους ποιητές και τους ζωγράφου, τους θεωρούσαν λοξούς, φευγάτους. Πολλοί από μας θεωρούν σπατάλη την ενασχόληση με τα γράμματα και τις τέχνες, μ' ό,τι δημιουργεί πολιτισμό. Την άποψη αυτή τη συναντάμε τόσο στον καθημερινό άνθρωπο, όσο και σ' αυτούς που διοικούν. Πρόσφατα με το κλείσιμο της ΕΡΤ κάποιος δημοσιογράφος, απ' αυτούς της τρομάρας, σχολίασε επικριτικά την ύπαρξη και δραστηριότητα των μουσικών συνόλων. "Είναι δυνατόν για τα βιολιά να πέσει η κυβέρνηση;", σχολίασε. Αυτός και οι όμοιοί του θεωρούν, πεταμένα λεφτά ότι διατίθεται για πολιτιστικές δραστηριότητες και πνευματική δημιουργία.
Αυτά τα βιολιά, μαζί και όλα τα μουσικά όργανα, τη χορωδία και τους τραγουδιστές του Μουσικού σχολείου Βόλου χάρηκαν, απόλαυσαν και χειροκρότησαν οι θεατές στο κατάμεστο θερινό θέατρο "Μελίνα Μερκούρη", την Πέμπτη το βράδυ. Τα νιάτα με τη ζωντάνια τους, παρουσίασαν τη νέα τους μουσική δουλειά "Μουσικές της Μεσογείου". Τραγούδια και μουσική από τις χώρες της Μεσογείου συνάντησαν την αύρα του Παγασητικού και το αεράκι του Πηλίου. Μα πάνω απ' όλα ένιωθες τη δροσιά των εφήβων, να φεύγει μαζί με τις νότες, και τα τραγούδια στον ουρανό, στον καθένα από εμάς. Απ' αυτά τα παιδιά θα βγούνε αρκετοί δημιουργοί. "Είστε έτοιμοι τραγουδιστές και μουσικοί" είπε ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο οποίος ήταν καλεσμένος του σχολείου. Όλοι, καθηγητές, μουσικοί, και γονείς αναφέρθηκαν στο πιθανό κλείσιμο των Μουσικών σχολείων, όπως έγινε με τα Αθλητικά. Γιατί στα υπουργεία Παιδείας και Οικονομικών λογαριάζουν μόνο το χρήμα και αν παράγεται κάποιο υλικό προϊόν. Η μουσική παιδεία, η καλλιέργεια της ψυχής, το πνευματικό ανέβασμα των μαθητών, των αυριανών πολιτών και της κοινωνίας τους αφήνει αδιάφορους. Ίσως και να θέλουν το πνευματικό τέλμα και την προσωπική αποχαύνωσή μας. Πολλοί αναπληρωτές και ωρομίσθιοι καθηγητές μάλλον δεν θα διδάξουν τον ερχόμενο Σεπτέμβριο. Με τα βιολιά θα ασχολούνται τώρα, εδώ έχουμε να κάνουμε με οικονομικά πλάνα και νούμερα.
Η μουσική, ο χορός, το θέατρο, τα γράμματα, οι τέχνες ό,τι μιλά στη ψυχή του ανθρώπου χρειάζονται όσο ποτέ άλλοτε. Στις μαύρες μέρες χρειαζόμαστε τους στίχους, το χρώμα, τη μουσική να μας ενώσουν με το παρελθόν, στο οποίο κολακευτικά αναφερόμαστε. Μ' αυτά θα πορευτούμε, όπως τόσους αιώνες, για να αντιμετωπίσουμε τους Κύκλωπες και τους Λαιστρυγόνες.

Ο εφιάλτης στο δρόμο με τους ψεύτες....

του κ. Γιωργου Πηττα, απο το TVXS...
[…] Τὸ βράδυ βρῆκατὴν περικοπή: / «τὸνἔδεσαν χειροπόδαρα» μᾶς λέει / «τὸνἔριξαν χάμω καὶτὸνἔγδαραν / τὸνἔσυραν παράμερα τὸν καταξέσκισαν / ἀπάνωστοὺςἀγκαθεροὺςἀσπάλαθους / καὶπῆγανκαὶτὸν πέταξαν στὸν Τάρταρο κουρέλι». / Ἔτσιστὸν κάτω κόσμο πλέρωνε τὰ κρίματά του / Ὁ Παμφύλιος ὁ Ἀρδιαῖος ὁ πανάθλιος Τύραννος […]
Το κλείσιμο του έσχατου ποιήματος του Γιώργου Σεφέρη.  31 Μαρτίου 1971.

Όταν ο ηγέτης της κεντροδεξιάς παράταξης στην αγωνία του να φέρει πίσω τις ομάδες των ψηφοφόρων που έχουν μεταναστεύσει στο νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής επιβάλλει έναν τηλεοπτικό πλασιέ ως Υπουργό Υγείας, καταλαβαίνει κάποιος (αφού προσθέσει στον χυλό και όλα τα άλλα) πως η υπόθεση στο σύνολό της, είναι χαμένη.
Γιατί βέβαια, η σημερινή συμμετοχή του Αδώνιδος έχει πολλαπλάσια μεγαλύτερο βάρος από εκείνη της  κυβέρνησης  που στήριξαν  ο αλήστου μνήμης ΛΑ.Ο.Σ  και ο τσομπάνης του.
Άλλωστε, έλαβε και τα εύσημα του Παγκαλολαλίστατου που τον απεκάλεσε «καλλιτέχνη της πολιτικής». Τι άλλο να ζητήσει πια από τη ζωή ο τσιριχτός;
Η επιλογή του  συγκεκριμένου κωμικοτραγικού κακέκτυπου αμερικανών τηλεοπτικών ευαγγελιστών – και όχι του ομογάλακτου πλην όμως απείρως σοβαρότερου ή σοβαροφανούς (διαλέξτε)  Βορίδη, είναι χαρακτηριστική.
Αν την εξετάσει  κάποιος ως δείγμα DNA της κυρίαρχης ελληνικής πολιτικής σκηνής, μπορεί χωρίς κόπο να καταλήξει στο συμπέρασμα:
Ακόμα, δεν έχουμε δει τίποτα!
Την ίδια στιγμή, σε ένα  ας πούμε παράλληλο κινηματογραφικό  μοντάζ, ο μέγας τελετάρχης, συγκεντρωσιάρχης και μάγος της φυλής των πιο άγριων ΠΑΣΟΚων  Παναγιωτακόπουλος, ως πρωθιερέας της «Αριστερής Πρωτοβουλίας» διαρρηγνύει τα ιμάτιά του για την σύμπραξη του κόμματος με τα ακροδεξιά στοιχεία και βάζει πλώρη για τις θάλασσες της ελευθερίας που θα του επιτρέψουν ηρωικές συμμαχίες «ανατροπής».
Κάπου εκεί, θα ενωθούν οι ρότες τους με τον Τσε και Βάρα Φωτόπουλο, και πολύ φοβάμαι πως θα δούμε όλο το ασκέρι της ΠΑΣΟΚικής παλαιοντολογίας να έρχεται εις γάμου κοινωνίαν με τον ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές . Ω Θεοί, πραγματικά, η ανακύκλωση της ιστορίας είναι μια κακή φάρσα.


Θυμάμαι που λέγαμε κοροϊδευτικά τον Κώστα Καραμανλή τον μικρό, «κουρασμένο».
Βλέπω τώρα μία κυβέρνηση στην Ελλάδα του 2013, αυτή που λέει πως θα βγάλει τη χώρα από το τέλμα να συντίθεται από «ολόφρεσκες και ολόδροσες προσωπικότητες»: Παναγιωτόπουλος, Φώφη, Χρυσοχοΐδης, Γεωργιάδης,  Αθανασίου, Αβραμόπουλος , Βενιζέλος.
Η ολική επαναφορά του αυθεντικού δικομματισμού που προκειμένου να διαιωνίσει την Εταιρία Περιορισμένης Ευθύνης «Εξουσία» προχώρησε στον επίσημο αρραβώνα, ένα βήμα πιο κοντά στον από χρόνια πολλά προφητευμένο πλήρη γάμο τους. 
Ακόμα δεκαετία του 90 ήταν, που κάποιοι οξυδερκείς σημείωναν για το μέλλον του ΠΑΣΟΚΝΔ:
«θα διαλύσουν τα πάντα και μετά θα γίνουν ένα».
Ο σημερινός κυβερνητικός θίασος, είναι πιο θλιβερός και από εκείνο των συνταγματαρχών.
Εκείνοι τουλάχιστον, δεν  μιλούσαν για… εκσυγχρονισμό.
Το διαβόητο «μαύρο που έπεσε στις οθόνες μας» αποκτά λάμψεις φωτός μπροστά στο τι μας περιμένει.
Το κυβερνητικό σχήμα, φοβάμαι πως σε συνδυασμό με την επιδείνωση της κατάστασης-όπως την περιμένουν για μετά το καλοκαίρι πολλοί, είναι το bonustrack στο άθλιο φάλτσο της Χρυσής Αυγής.
Έρχεται να επιβεβαιώσει την πλήρη- και εν πολλοίς δίκαιη- απαξία προς το πολιτικό σύστημα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, έχει ήδη αποδείξει πως έχει πιάσει οροφή.
Αδυνατεί να γονιμοποιήσει τα τεράστια προβλήματα της κοινωνίας καθώς είναι μονίμως χαμένος στις συνιστώσες αντιφάσεις του από τη μια, και στην Ανδρεο-Παπανδρεϊκή καρικατούρα που προβάλει ο Αλέξης Τσίπρας.
Επίπεδο ελληνικού πανεπιστημιακού αμφιθεάτρου, που σε κανένα σημείο δεν καταφέρνει να συναντηθεί με την ουσία των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η κοινωνία, οι επιστήμονες και το επαγγελματικά εξειδικευμένο προσωπικό της χώρας. Να είμαστε εξηγημένοι: Δεν έχω απολύτως τίποτα ενάντια στα αμφιθέατρα. Απλά, δεν καλούνται να αναλάβουν τις ευθύνες μίας χώρας.
Στην Ελλάδα, δεν υπάρχει ούτε ίχνος πολιτικής ηγεσίας που να εμπνέει και να εκπέμπει «όραμα» με συνταγή υλοποίησης.
Πείθονται φοβάμαι μόνο όσοι δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το τι σημαίνει διακυβέρνηση μιας χώρας που είναι μέρος ενός κόσμου που ταλανίζεται άγρια.
Από την Ελλάδα μέχρι την Πορτογαλία, από τη Βραζιλία μέχρι τη Χιλή, από την Τουρκία μέχρι το Δουβλίνο, από τη Μαδρίτη μέχρι τη Συρία,  οι κοινωνίες υφίστανται με διαφορετικό τρόπο μια άνευ προηγουμένου επίθεση αυταρχισμού, είτε αυτή εκδηλώνεται με την δικτατορία των Τραπεζών είτε με την θεόρατη αλαζονεία των ηγεσιών.
Παντού, ο Άνθρωπος συνθλίβεται και τα όνειρά του κατακρεουργούνται χωρίς αναισθητικό.
Ένας δρόμος γεμάτος εφιάλτες, που τον έστρωσαν οι επιφανείς ηγέτες του κόσμου , παντού, αφού απέσπασαν τον εαυτό τους από την πραγματικότητα, και έγιναν επαγγελματίες ψεύτες προκειμένου να υπηρετούν την αυτοσυντήρησή τους και το χρηματοπιστωτικό κατεστημένο που κάνει την μαφία να φαντάζει ως παιδική χαρά.
Κάποιος φίλος ακαδημαϊκός, άριστος γνώστης των πραγμάτων, μου έλεγε πρόσφατα πως η μόνη λύση θα προέλθει από φιλελεύθερα στελέχη της κεντροαριστεράς που έχουν βαθιά στη συνείδηση τους  φυτεμένο, το όραμα της Ευρώπης των πολιτών, της κοινωνικής Ευρώπης, της Ευρώπης που ρίχνει όλο το βάρος της στην Εκπαίδευση και την καινοτομία.
Μπορεί και να συμφωνώ. Μόνο που οι συγκεκριμένοι κύκλοι –τουλάχιστον στην Ελλάδα- είναι και μειοψηφικοί και κυρίως είναι (συνήθως) ένα γιγάντιο, επηρμένο  και εκνευριστικό δήθεν.
Είμαστε υποχρεωμένοι να μιλάμε πρακτικά.
Και αυτό σημαίνει, πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο μοναδικός  υπό αναμονή πόλος διακυβέρνησης ως δεύτερο κόμμα.
Επίσης σημαίνει πως αν ο ΣΥΡΙΖΑ «σπάσει τα μούτρα του» λόγω ανεπάρκειας και πολλαπλής διελκυστίνδας συνιστωσών και ρευμάτων, θα ανατείλει η κατάμαυρη Χρυσή Αυγή σε μία κυβερνητική σύμπραξη με τους Καμένους Έλληνες και κάποια απολειφάδια της Νέας Δημοκρατίας. 
Δεν το θεωρώ απίθανο σενάριο.
Και ίσως, ποιος ξέρει, αυτή να είναι η κορύφωση της τραγωδίας που θα φέρει την κάθαρση.
Μία άνοδος-συμμετοχή της Χρυσής Αυγής σε κυβέρνηση, θα δώσει την απόλυτη και αδιανόητη Ύβρη.
Θα είναι πολιτικά και αισθητικά ο συμπυκνωμένος χυμός της αρρώστιας που υπάρχει μεν από τη σύσταση του κράτους, αλλά ξεκίνησε να καλπάζει  και να προσδιορίζει το ελληνικό «είναι» στα αισχρά χρόνια του Παπανδρεϊκού Αυριανισμού και των Παναγιωτακόπουλων.
Υπό αυτό το πρίσμα, μπορώ να ευχαριστήσω τον κο Σαμαρά για το «νέο» κυβερνητικό σχήμα, γιατί έτσι όπως το βλέπω, θα επιταχύνει τις διαδικασίες αποσάθρωσης ,  θα μας φέρει πιο κοντά στο δράμα και κατά συνέπεια στη λύση του.

ΥΓ: Φαντάσου: Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ αιφνίδια, βλέποντας το κακό να έρχεται ως χιονοστιβάδα, σοβαρεύει. Κάνει προσκλητήριο σε προσωπικότητες ελλήνων από όλον τον κόσμο, ειδικών σε ζητήματα διαχείρισης κρίσεων, οικονομικούς, επιστήμονες, εξειδικευμένους συμβούλους τους βάζει κάτω όλους μαζί τους εξηγεί πως αυτή η στιγμή δεν προσφέρεται για να βγάλει ο κάθε ένας το ιδιαίτερο ιδεολογικό του όνειρο και όλοι μαζί, παράγουν ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα διακυβέρνησης με κοινωνικό στίγμα και προσαρμογής της Ελλάδας στις  καλώς εννοούμενες απαιτήσεις της πραγματικότητας. Απαλλάσσεται από το κόμπλεξ του «διαχειριστή της καπιταλιστικής κρίσης» και, κοιτάζει πως θα ξαναβάλει τη χώρα σε λειτουργία για να φρενάρει την κατρακύλα. Κόβει με το μαχαίρι τις παρλαπίπες διαφόρων στελεχών, πλησιάζει όλους εκείνους που θέλουν να συνεισφέρουν στη δημιουργία μίας σύγχρονης Ελλάδας- στο πλαίσιο των δεδομένων . Γιατί, καταλαβαίνει επιτέλους, πως τα προβλήματα των ανθρώπων που έχασαν τις δουλειές τους, των νέων που δεν βρίσκουν δουλειά, του παράλυτου εκπαιδευτικού συστήματος, του κατεστραμμένου και από τις σπατάλες Εθνικού Συστήματος Υγείαςδεν μπορούν να περιμένουν.  Έτσι, αφήνει στη μπάντα τον λαϊκισμό και φέρνει κοντά του, όλους όσους έχουν μυαλό να προσφέρουν.  Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί η συγκυρία τον έφερε σε αυτά τα ποσοστά. Γιατί, αυτή τη στιγμή, το ζητούμενο, δεν είναι δυστυχώς ο Σοσιαλισμός και η κοινοκτημοσύνη των αγαθών μέσα από λαϊκή εξουσία. Είναι, σα να ζητάμε από κάποιον με σπασμένα πόδια να τρέξει κατοστάρι.  Πρέπει όμως πρώτα, να περπατήσει. Αλλιώς, πραγματικά, θα ψήφιζα  ΑΝΤΑΡΣΥΑ που τουλάχιστον έχει μια καθαρή ιδεολογική ματιά  στα πράγματα, μέσα από την «πολυτέλεια» του 1,5%, άντε 2%. Επειδή όμως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα κάνει τίποτα από τα παραπάνω, αφήνω την φαντασία και επιστρέφω στην ElmStreet, στο εφιάλτη του δρόμου με τους ψεύτες. Προσδοκώ την κορύφωση της ύβρεως, μήπως και.
tweeter@pittasgeorge

Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα...

the three wishes' s  weblog...
Σήμερα ο Νίκος Νικολαΐδης είναι πιο επίκαιρος από ποτέ. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1939 και πέθανε το 2007, λίγα μόλις χρόνια πριν αρχίσουν να εκδηλώνονται ευρέως οι πάσης φύσεως κοινωνικοπολιτικές ασθένειες της εποχής μας. Μέχρι τότε πρόλαβε να γράψει τον Οργισμένο Βαλκάνιο και να γυρίσει, μεταξύ άλλων, τη Γλυκιά Συμμορία, την Πρωινή Περίπολο, Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα, το Singapore Sling και το The Zero Years.
Εμπνευσμένος αρχικά από την δεκαετία του ’50, σκιαγράφησε με εξαιρετική ακρίβεια το ζόφο της εποχής που άφησε πίσω του, αλλά και μίας άλλης εποχής, την οποία δεν πρόλαβε μεν να δει, παρόλα αυτά διέβλεψε πως, εφόσον η Ιστορία επαναλαμβάνεται, δεν ήταν πολύ μακριά από το κατώφλι μας. Όπως και συνέβη. Μπλέκοντας την επίγνωση με την διορατικότητα, ο σκηνοθέτης κινηματογράφησε το φιλμ νουάρ της σύγχρονης Ελλάδας, έτσι όπως αυτό προβάλλεται λίγο μετά το θάνατό του. Δυστυχώς όχι στην οθόνη ή στο πανί αλλά στην απτή καθημερινότητά μας.
Όπως και το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού, οι κινηματογραφικοί ήρωες του Νικολαΐδη ζουν στο μεταίχμιο μιας εποχής και μιας ετοιμόρροπης ψυχολογίας. Ακροβατούν ανάμεσα στα όριά τους, που είναι ασαφή και εξαντλημένα. Βιώνουν παράλογες και ακραίες καταστάσεις που τους εξουθενώνουν. Ρισκάρουν τα πάντα σε μια αμφίβολη παρτίδα παίζοντας το τελευταίο τους χαρτί, γιατί ξέρουν ότι αυτή είναι η μόνη λύση. Παλεύουν με κάθε λογής εξουσίες, είτε σε πλατείες είτε σε υπόγεια. Βασανίζονται από τα φαντάσματα του παρελθόντος και ποντάρουν τα πάντα στη συντροφικότητα και στην ελπίδα που γεννά το σώμα και οι εξάρσεις του πνεύματος που κατάφερε να επιβιώσει. Αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στο καλό και στο κακό, και είναι δυστυχώς ελάχιστοι αυτοί που γλιτώνουν. Εκείνοι οι ελάχιστοι εναργείς είναι οι μόνοι που ενδέχεται να επιβιώσουν και να αναλάβουν μέσα από τα συντρίμμια του παλιού κόσμου να χτίσουν μια καινούρια ζωή. Ο ρεαλισμός της τέχνης του σκηνοθέτη είναι η περιγραφή της εποχής μας έτσι όπως συμβαίνει στους δρόμους, στα πάρκα, στα σπίτια και στις ψυχές.
Οι ήρωες του Νικολαΐδη δείχνουν κουρασμένοι, απαθείς και παραιτημένοι. Συχνά μοιάζουν να βουλιάζουν στην απελπισία του έξω κόσμου και στα προσωπικά τους αδιέξοδα. Είναι εξοικειωμένοι με το θάνατο, επειδή έτσι είναι αναγκασμένοι. Τα νοερά παιχνίδια τους είναι η κινητήρια δύναμή τους. Ακόμα κι όταν δείχνουν νεκροί, δεν σταματούν να καταστρώνουν σχέδια και να επινοούν λύσεις. Χάρη σε αυτά τους τα τεχνάσματα τα βγάζουν πέρα με το ζοφερό παρόν και προσπαθούν να κερδίσουν πόντους για το δυσδιάκριτο μέλλον. Μέσα τους, κάποιοι παραμένουν παραδείσια πουλιά. Άλλοι αφήνονται να τους καταπιεί η λάσπη. Στο τέλος επιβιώνουν όσοι δεν παρέδωσαν τα όπλα στις βεβαιότητες της εποχής και όσοι κράτησαν μέσα τους ζωντανή έστω και μια παράδοξη ελπίδα.
Ξαναβλέποντας τις ταινίες του Νίκου Νικολαΐδη δεν μπορεί κανείς παρά να συνδέσει τις εικόνες της εικαστικής δημιουργίας με εκείνες της καθημερινότητας. Οι Έλληνες του 2013 είναι οι πρωταγωνιστές ενός εκκεντρικού φιλμ νουάρ που προβάλλεται σαν οιωνός. Ή σαν αναμενόμενη τιμωρία. Όπως και στις ταινίες, το παρόν προετοιμάστηκε στα μουλωχτά από κάποιους που ποτέ δεν φανέρωσαν το αληθινό τους πρόσωπο στην οθόνη. Οι κομπάρσοι επιδιώκουν την κάθαρση μέσα σε ένα τοπίο θολό, όπου τα νήματα κινούν οι αφανείς πρωταγωνιστές μιας άδικης συνωμοσίας. Κάποιοι θα παραμείνουν παραδείσια πουλιά. Κάποιοι άλλοι θα χαθούν στη λάσπη. Οι τίτλοι του τέλους θα λένε κάτι που εκ των προτέρων δεν γνωρίζει κανείς. Η ελπίδα όμως, έστω και σαν υπονοούμενο, θα παραμείνει ζωντανή μόνο χάρη στα κουρέλια που επιμένουν, προσπαθούν, και παρόλη τη μαυρίλα της εποχής, εκείνα τραγουδάνε ακόμα.

(Κείμενο που δημοσιεύτηκε στην εφημρίδα δρόμος της Αριστεράς στις 29 Ιουνίου 2013)

Τα καλά νέα!

Cogito ergo sum...
Αν κάποιος δεν διαθέτει έστω ένα κουκούτσι καλής ποιότητας μυαλό, είναι σίγουρο πως σήμερα αισθάνεται ευτυχής με όσα είδε και άκουσε στα τελευταία δελτία ειδήσεων και με όσα διάβασε στις φυλλάδες τής παραπληροφόρησης ("ενημέρωσης", κατά την αστική τάξη). Πράγματι, το τελευταίο εικοσιτετράωρο έχει εξαπολυθεί καταιγισμός "καλών" ειδήσεων, ο οποίος δημιουργεί -εκουσίως ή ακουσίως- συνειρμούς με τον πρόσφατο κυβερνητικό ανασχηματισμό. Λες και μόλις έγινε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ο Βαγγέλας, πήρε φόρα η ανάπτυξη και δεν ξέρει από πού να πρωτοχυμήξει! Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ, πάνω σε ζάππινγκ, στάθηκα στον Σκάι λιγώτερο από 5 λεπτά και, από την ευφορία που ένοιωσα, κόντεψα να πάθω ρεύση ο άνθρωπος! Αφού μη σας πω ότι κάπου ένοιωσα άσχημα με τόσα που έχω σούρει τόσο στην κυβέρνηση όσο και στον πρωθύ προσωπικά...

Πρώτη καλή είδηση: ο ΤΑΡ. Ο Trans Adriatic Pipeline ή -επί το ελληνικώτερον- Διαδριατικός Αγωγός. Μάγκες, η ανάπτυξη είναι πλέον εδώ, όπερ ετοιμαστείτε για τα εκατομμύρια που πρόκειται να σκορπίσουν στον τόπο οι επενδυτές που θα κουλαντρίζουν το αζερικό φυσικό αέριο! Κι όταν μιλάμε για επενδυτές, δεν μιλάμε για επενδυτάκια της σειράς, έτσι; Μιλάμε για εγγλέζικη ΒΡ, μιλάμε για γαλλική TOTAL, μιλάμε για ρωσική LUKOIL, μιλάμε για ιταλιάνικη ΕΝΙ... μιλάμε ως και για νορβηγικές, ιρανικές, ακόμη και τουρκικές εταιρείες.

Κι όλες αυτές οι εταιρείες σκορπάνε λεφτά. Δεν παίζουν τις κουμπάρες. Για να καταλάβετε, η κατασκευή του αγωγού θα δημιουργήσει κάπου 2.000 θέσεις εργασίας! Θα μου πείτε ότι αυτές θα υπάρχουν όσο κρατάει η κατασκευή και μετά θα μείνουν το πολύ καμμιά εκατοστή. Θα μου πείτε, επίσης, ότι όσοι δουλέψουν εκεί, θα παίρνουν μια τετρακοσάρα τον μήνα και πολύ τους πάει. Ε, και; Καλύτερα δεν θα είναι από σήμερα, βρε αχάριστοι; Για να μη πω ότι ξεχνάτε τις έμμεσες θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν: μερικά καφενεδάκια για να πίνουν τον καφέ τους όλες αυτές οι χιλιάδες των εργατών, μερικές αντιπροσωπείες αυτοκινήτων για να αγοράζουν τα τζιπάκια τους, μερικά μπορντέλλα για να ξεχαρμανιάζουν τα σαββατόβραδα... Θα ρολλάρει το πράγμα. Εμ, πώς για;

Δεύτερη καλή είδηση: ο προβλήτας 2 στον Πειραιά. Σκέτη καύλα αυτό το ζώσιμο της ανάπτυξης: από πάνω ο ΤΑΡ κι από κάτω η Cosco! Τέτοια ντουζένια ούτε στα πιο έκφυλα όνειρά μας! Αφού εκείνο το παλληκάρι τού Σκάι, με το μαρκούτσι στο χέρι, κόντεψε να λιποθυμίσει από την συγκίνηση καθώς μας ανακοίνωνε ότι οι τέσσερις υπερσύγχρονες γερανογέφυρες που έφερε η Cosco από την Κίνα, κάνουν κάπου 70 εκατομμύρια ευρώ. Αν αυτό δεν είναι σημαντική επένδυση, τί είναι, βρε αχάριστοι;

Τώρα, βέβαια, θα μου πείτε ότι επένδυση είναι να φέρουν οι κινέζοι εδώ τα λεφτά τους και να φτιάξουν τις γερανογέφυρές τους σε ελληνικά εργοστάσια. Μάλιστα. Άλλη μαλακία έχετε να μου πείτε; Βρε ζώα, οι δικοί μας οι εφοπλιστές δεν είναι που παίρνουν τα λεφτά τους (αυτά που τους περισσεύουν επειδή δεν πληρώνουν δεκαράκι τσακιστό για φόρους) και πάνε στην Κίνα να φτιάξουν τα καράβια τους; Τί σκατά θέλετε τώρα; Να ξαναφέρουν εδώ τα λεφτά οι κινέζοι για να φτιάξουν γερανογέφυρες; Για να σοβαρευτούμε λιγάκι, λέω 'γω.

Τρίτη καλή είδηση: η συνεργασία Βόδαφον και Γουίντ. Οι δυο μεγάλες εταιρείες κινητής τηλεφωνίας αποφάσισαν (για δεύτερη φορά, γιατί η πρώτη πήγε άκλαφτη) να συνεργαστούν προκειμένου να κατασκευάσουν κοινό δίκτυο, το οποίο θα τους επιτρέπει να ανταγωνιστούν αποτελεσματικά την μεγαλύτερη εταιρεία τού χώρου, την Κοσμοτέ. Κάπου 150 εκατομμύρια θα ρίξουν οι δυο τους, ποσό τόσο ικανοποιητικό ώστε έκανε τον Χατζηδάκη να βογγήξει από καύλα: "Σήμερα είχαμε ένα καλό νέο. Είμαι βέβαιος ότι θα έχουμε και άλλα καλά νέα και από άλλους συγγενείς ή άλλους χώρους", είπε με τρεμάμενη φωνή ο υπουργός ανάπτυξης (σ.σ.: οι φήμες ότι αμέσως μετά εκσπερμάτισε ελέγχονται ως ανακριβείς).

Όσο κι αν το κοροϊδεύετε, με κάτι τέτοιες επενδύσεις θα πέσει η ανεργία. Ξέρετε πόσες θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν από τούτο το εγχείρημα των δυο εταιρειών; 650! Εξακόσιες πενήντα οικογένειες θα έχουν πλέον την δυνατότητα να αγοράζουν με άνεση το ψωμί τους. Για σκεφτείτε το λίγο: με 4 κατοστάρικα μισθό που θα παίρνουν, θα τους λείπει πλέον μόνο το τυρί για να φάνε ψωμοτύρι. Και μη σας πιάνει η γκρίνια ότι τάχα αυτές οι θέσεις εργασίας θα υπάρχουν το πολύ για τρία χρόνια, όσο δηλαδή θα χρειαστεί για να φτιαχτεί το δίκτυο. Τί θέλετε να κάνουμε; Να υποχρεώσουμε τις εταιρείες να φτιάχνουν ασταμάτητα δίκτυα στον αιώνα τον άπαντα; Να είμαστε και λογικοί. Μην είμαστε πλεονέκτες.

Τέταρτο καλό νέο: επαναλειτουργεί σύντομα το εργοστάσιο τής Delica στην Πάτρα. Ο λόγος για το εργοστάσιο που έκλεισε πριν τρεις μήνες. Τρεις μήνες μόνο! Το λέω για να καταλάβετε με πόση ταχύτητα ο Σαμαράς και η κυβέρνησή του βελτιώνουν τις συνθήκες στην αγορά: τρεις μήνες ήσαν αρκετοί για να δημιουργηθούν συνθήκες επανεπένδυσης στον ίδιο ακριβώς τόπο και τομέα όπου πριν εκατό μέρες υπήρχαν συνθήκες αποεπένδυσης.

Ορίστε; Τί άλλαξε μέσα σε τρεις μήνες; Αμάν πια! Τίποτε δεν καταλαβαίνετε από μόνοι σας; Διαβάστε στην τοπική -φιλοκυβερνητικώτατη και κρυφοφασιστικώτατη- "Πελοπόννησο" το σχετικό κατατοπιστικώτατο δημοσίευμα και ανοίχτε τα μάτια σας. Τίτλος τού δημοσιεύματος: "Η Delica απαλλάχθηκε από τους εργαζόμενους και επανέρχεται". Απλά πράγματα.

Τόσα καλά νέα σε ένα μόνο σημείωμα... Πάντα τέτοια!

Τουρκία : για μια "Δημοκρατία" εκτός εισαγωγικών;

του Γαβριηλ Χαριτου...
"Γιατί όταν μιλάς για τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ τον αποκαλείς απλώς – Μουσταφά Κεμάλ-  ; Γιατί δεν τον λες με το πλήρες του όνομα, δηλαδή :  Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ;"
Τότε, πριν περίπου πέντε χρόνια, είχα ξαφνιαστεί από αυτήν την ερώτηση που μου απηύθυνε ελαφρώς ενοχλημένη μία πολύ καλή φίλη, αριστερή και συνομήλική μου Τουρκάλα εκπαιδευτικός.
Το φιλικό κλίμα της κουβέντας αποκαταστάθηκε γρήγορα όταν της εξήγησα ότι στην Ελλάδα ο πιο γνωστός "Μουσταφά Κεμάλ" ήταν μόνο ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, οπότε περαιτέρω επεξήγηση θα ήταν περιττή.  Πολλώ μάλλον ότι η παράλειψη του τίτλου "Ατατούρκ" δεν είχε σκοπό να μειωθεί η ιστορική του αξία ως "Πατέρας του Τουρκικού Έθνους" .
Χρειάστηκαν να περάσουν χρόνια, να αρχίσουν οι παλλαϊκές διαδηλώσεις κατά του σχεδίου ανάπλασης του Πάρκου Γκεζί και βέβαια η τελευταία σιωπηρή διαδήλωση διαμαρτυρίας του "Ακίνητου Άνδρα" για να καταλάβω πόσο απαραίτητη ήταν για την συνομιλήτριά μου εκείνη η -αυτονόητη για μένα- εξήγηση.



Τον λένε  Erdem Gunduz, είναι  χορογράφος και η σιωπηρή του διαμαρτυρία στην Κωνσταντινούπολη έκανε τον γύρο του κόσμου.
Τα μάτια του στυλωμένα στην προτομή του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ,  που δεσπόζει στην πρόσοψη του ομώνυμου Πνευματικού Κέντρου, σε απόσταση αναπνοής από το Πάρκο Γκεζί.  Ένα κτήριο τετράγωνο, επιβλητικό, σχεδιασμένο κατά τα πρότυπα των κρατικών κτηρίων της δεκαετίας του '70. Ένα κτήριο-σύμβολο του Κεμαλισμού, το οποίο, σύμφωνα με τις εξαγγελίες της κυβέρνησης Ερντογάν, πρόκειται να κατεδαφισθεί και στη θέση του να ανεγερθεί ένα σύγχρονο εμπορικό κέντρο.
Η σιωπηρή αυτή πολιτική διαμαρτυρία δημιούργησε ακόμα έναν ισχυρό πονοκέφαλο στις κατασταλτικές δυνάμεις που είχαν επιφορτισθεί να τερματίσουν με κάθε τρόπο τις διαμαρτυρίες μιας εξαιρετικά πολυσυλλεκτικής και ανομοιογενούς  μερίδας της Τουρκικής κοινής γνώμης. Παράλληλα όμως, αυτή η ακίνητη προσήλωση προς την προτομή του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ καταδεικνύει ξεκάθαρα το αντίπαλο δέος προς την ηγεσία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και εκφράζεται με αυτό που έχει επικρατήσει να ονομάζεται "Κεμαλισμός". Μία έννοια που περιέργως, στην Τουρκία του καλοκαιριού του 2013 προβάλλεται συνονόματη ή έστω πολύ συγγενής της έννοιας της "Δημοκρατίας", με ό,τι αυτό συνεπάγεται μία τέτοια εντύπωση. 
Ο "Ακίνητος Άνδρας", ηλικίας 30-40 ετών, μεγάλωσε με πανταχού παρούσα την προτομή του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, τις ρήσεις του στα δημόσια κτήρια, στα  σχολικά βιβλία, στις πλατείες, στους δρόμους, στις εφημερίδες, στα παραμεθόρια φυλάκια. Τουλάχιστον μία φορά στα παιδικά του χρόνια θα επισκέφθηκε με το σχολείο του το μαυσωλείο Ανίτ Καμπίρ στην Άγκυρα. Εκεί θα είδε με δέος τα προσωπικά του ρούχα, τις σημειώσεις του, τα βιβλία που διάβαζε, το μισοάδειο ποτήρι ουΐσκυ πάνω στο γραφείο του, μέχρι και το κέρινο ομοίωμα του αγαπημένου του σκύλου. Μπορεί η ασυνήθιστη για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, μονολιθική και σχεδόν μυθική προσωπολατρεία να παραξενεύει τον μέσο δυτικό που δεν χρειάζεται περαιτέρω επεξηγήσεις για το τι σημαίνει "κοινοβουλευτισμός" , "εκλογές", και "εκλεγμένη ηγεσία". Παρ' όλ' αυτά όμως, αυτή η ιδιότυπη πολιτική θεοποίηση, συνυφασμένη με την σύγχρονη Τουρκική εθνική συνείδηση,  δεν εμπόδισε τον "Ακίνητο Άνδρα" να πιστεύει πως η "Δημοκρατία" του Κεμαλισμού, ήταν η πολιτικώς ορθή Τουρκική Δημοκρατία, που σήμερα απειλείται. Αυτό τουλάχιστον δείχνει ο τόπος και ο τρόπος της αμίλητης διαμαρτυρίας του.
το κέρινο ομοίωμα του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ
στο Μαυσωλείο Ανίτ Καμπίρ της Άγκυρας
Άραγε, η ακίνητη προσήλωση στη θέα της προτομής του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ αποτελεί τη "δημοκρατική απάντηση" στην επιδιωκόμενη πολιτειακή επικράτηση του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και των επιλογών του; 
Πόσο διαφέρουν στην ουσία τους οι κρατικές πρακτικές που επιδιώκει να επιβάλει το ΑΚΡ στο όνομα της Ισλαμικής ηθικής, με αυτές που επιβλήθηκαν από τον ιδρυτή της Τουρκικής Δημοκρατίας  στο όνομα του Τουρκικού εθνικισμού;
Κατά πόσον ο Κεμαλισμός είναι συνώνυμος με την έννοια της "Δημοκρατίας", ως υγιής αντίποδας στη σημερινή κυβερνητική αυθαιρεσία του ΑΚΡ;
Κατά πόσον τελικά η ευαίσθητη, πηγαία και καθαρά "Κεμαλική ακίνητη διαμαρτυρία" θα μπορέσει να αποκρυσταλλωθεί σε ένα πηγαίο δημοκρατικό αίτημα που δεν θα χαρακτηρίζεται από τις πάμπολλες, βαθιά αντιδημοκρατικές κεμαλικές πολιτειακές παρακαταθήκες, όπως η ύπαρξη στρατιωτικού βαθέως Κράτους, η ύπαρξη πανίσχυρου παρακράτους, η δημιουργία και διατήρηση πομπωδών μαυσωλείων με σκοπό τη θεοποίηση πολιτικών ηγετών ή η πανταχού αναγραφή αγιοποιημένων ρήσεων που εμπνεύσθηκε κάποιος Πατέρας του Έθνους;
Δεν εναπόκειται στον εξωτερικό παρατηρητή να απαντήσει στα σημαντικά αυτά ερωτήματα. Η γνώμη του άλλωστε δεν θα είχε καμία ουσιαστική σημασία και κανένα αποτέλεσμα στην πράξη.
Εναπόκειται αποκλειστικά και μόνο στην Τουρκική κοινωνία να αποφασίσει εάν επιθυμεί να παραμείνει στο τωρινό μοντέλο διακυβέρνησης, σύμφωνα με το οποίο θα θεοποιούνται κατά περιόδους εκάστοτε "Πατέρες", ή θα αποφασίσει να θέσει το πολιτικό της κατεστημένο σε πραγματικά θεσμικές δημοκρατικές βάσεις.

το Πολιτιστικό Κέντρο Ataturk στην Κωνσταντινούπολη, Πλατεία Τακσίμ

Δυστυχώς, η καθ΄όλα συγκινητική και πηγαία "ακίνητη διαμαρτυρία" του Erdem Gunduz, αλλά και τόσων άλλων ανώνυμων διαδηλωτών, δείχνει πόσο δύσκολος αποδεικνύεται στην πράξη ένας θαρραλέος απεγκλωβισμός του Τουρκικού πολιτικού συστήματος από το ψευτοδίλημμα της προστασίας ή μη της υστεροφημίας του Ηγέτη Ατατούρκ και της δικής του "Δημοκρατίας". 
Μιας "Δημοκρατίας", στο όνομα της οποίας διώχθηκαν βίαια οι εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες στο εσωτερικό της χώρας, ενώ παράλληλα νομιμοποιήθηκε 'δημοκρατικά'  μία προσωπολατρεία, επιφέροντας πλείστες συνέπειες σε όποιον θα τολμούσε να  αμφισβητήσει.
Κατά συνέπεια, δεν θα ήταν υπερβολικό να αναλογισθούμε πως, εάν ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ ζούσε σήμερα, είναι πολύ πιθανόν να μην ήταν σε θέση καν να αντιληφθεί  ποια είναι εκείνα τα "δημοκρατικά ιδεώδη" που τίθενται σε κίνδυνο από τις πρακτικές του ΑΚΡ και τις πράξεις του Ηγέτη του.
Άραγε η πλειοψηφία των Τούρκων  διαδηλωτών επιζητεί τον απεγκλωβισμό της από το ιδεώδες της "Δημοκρατικής προσωπολατρείας", ανεξάρτητα ποιός Ηγέτης και ποια πολιτική εξουσία θα εξυπηρετούνται ανά εποχή;
Εάν η συλλογική απάντηση σε αυτό το βασικό ερώτημα αποδειχθεί πως είναι 'Ναι' , τότε πράγματι, η Τουρκική κοινωνία είναι έτοιμη να κάνει ένα σπουδαίο βήμα προς μία Δημοκρατία - εκτός εισαγωγικών.

Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013

Οι υποστηρικτες του τιποτα...

strange journal...
Από την μέρα που έκλεισε η ΕΡΤ, το νέο επιχείρημα που βγήκε από τα χείλη παπαγάλων και καλεσμένων τους, ήταν “όταν έκλεισαν τόσες ιδιωτικές επιχειρήσεις που ήταν όλοι αυτοί;“. Ερώτημα που απευθύνονταν σε όσους βρέθηκαν προς συμπαράσταση, στην αυλή του ραδιομεγάρου. Για κάποιον περίεργο λόγο που μόνο στην Ελλάδα βρίσκει εφαρμογή, όσοι ένιωθαν απέχθεια για τους απολυμένους της ΕΡΤ, άρχισαν να το παπαγαλίζουν. Ήρθε μετά και το κλείσιμο του εργοστασίου “Κατσέλης” και οι υποστηρικτές του Τίποτα ξεσάλωσαν. Στο μυαλό τους βρέθηκε το τέλειο άλλοθι της ανύπαρκτης υποστήριξης που δεν έχουν προσφέρει σε κανένα.
Είναι τα άτομα εκείνα που διαλαλούσαν πως “οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι κοπρίτες“, άρα καλά παθαίνουν που απολύονται. Είναι αυτοί που τα βάζουν με όσους υποστήριξαν τους εργαζόμενους της ΕΡΤ και όχι π.χ. αυτούς του Κατσέλη. Μπορεί εσύ να έχεις υποστηρίξει τον έναν από τους δύο πράγματι ή ακόμα και τους μεν και τους δε. Όμως, οι υποστηρικτές του Τίποτα, αν τους ρωτήσεις, δεν έχουν υποστηρίξει ποτέ κανέναν.
Δεν έχουν πάρει ποτέ το μέρος του οποιουδήποτε, δεν έχουν συμπαρασταθεί, δεν έχουν εκφράσει την αλληλεγγύη τους, δεν τους βρίσκεις έστω να λυπούνται. Πολύ πιθανόν να έχουν ψηφίσει και κάποιο από τα κόμματα που επιμένουν να κυβερνούν την χώρα υπό κάθε λογής σχήμα.
Οι υποστηρικτές του Τίποτα είναι τα άτομα που κατηγορούν τους άλλους για τα χάλια τους. Εκείνοι που αποφεύγουν την αυτοκριτική, Εκείνοι που σε κρίνουν για την δηλωμένη σου υποστήριξη σε μια ομάδα ή έναν άνθρωπο, αλλά και για την μη στήριξή σου σε άλλους. Βέβαια αυτοί, λες και βρίσκονται σε κάποιο βάθρο, κοιτούν αφ’ υψηλού σαν να μην έχουν κι οι ίδιοι ηθική υποχρέωση να στηρίξουν κάποιον, παρά μόνο να κρίνουν.
Τί έκανες εσύ;” πρέπει να τους ρωτήσεις. Το πιθανότερο είναι να πάρεις απάντηση “εγώ δουλεύω“. Είναι σίγουροι πως η δική τους σειρά δεν θα έρθει ποτέ, γιατί εκείνοι είναι “καλοί, εργατικοί, τίμιοι, κοιτάνε μόνο την δουλειά τους”. Μέχρι να ξημερώσει η μέρα που θα είναι αλλόφρονες γιατί κανείς δεν τους υποστήριξε επειδή έχασαν την δουλειά τους.

Ο εχθρός της πατρίδας μου...

SotosBlog...
Darth Vader
Πατρίδα μου είναι η δημοκρατία· αυτή από όλα τα επιτεύγματα –γλώσσα, τέχνη, φως, όλα. Γι αυτήν και όλες μου οι τραγωδίες. Χείμαροι το δάκρυ, ποτάμια το αίμα που χύθηκε. Δικά της όλα τα μνημεία.
Όποιος πειράζει τη δημοκρατία πειράζει την πατρίδα μου. Τον εντοπίζω αμέσως. Μιλάει για πατρίδα· δεν μιλάει για δημοκρατία. Το Μαξίμου μίλησε για πατρίδα, όχι για δημοκρατία. Θλιβερό του ακροατήριο εκείνοι που τους έτρεχαν τα σάλια, ξεχωριστοί ετούτοι τάχαμου ανάμεσα στους άλλους που έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους. Το Μαξίμου δεν αγαπάει τη δημοκρατία. Το Μαξίμου προσβάλλει τη δημοκρατία.
Όποιος προσβάλλει τη δημοκρατία και τολμάει να μιλάει για πατρίδα δεν είναι ένας απλός σοφιστής, φτηνός δημοκόπος και χυδαίος κάπηλος. Είναι ο ίδιος ο διάβολος. Παραφυλάει γυρεύοντας την αφύλακτη ώρα, και ρίχνει το λοιμογόνο βέλος του, για να σφετερισθεί. Εκμεταλλεύεται τη δημοκρατία, και είναι εχθρός της πατρίδας μου.
Σε κανέναν δεν αναγνωρίζω το δικαίωμα να πειράξει τη δημοκρατία. Ούτε τόσο δα λιγάκι. Γιατί έχω γνώση του πώς αυτή κερδήθηκε, και διαθέτω νου για να γνωρίζω πού οδηγεί ελόγου του κάθε ένα τόσο δα λιγάκι. Αντιθέτως, γονατίζω με άπειρο σεβασμό, με ευσέβεια μπροστά σε κάθε θυσία που θα υπερασπισθεί τη δημοκρατία.
Πατρίδα μου είναι η δημοκρατία. Τα άλλα της, όλα, οι κάμποι, τ΄ άσπαρτα ψηλά βουνά, ο ήλιος της που χρυσολάμπει, τ’ άστρα της τα φωτεινά, κάθε της ρηχό ακρογιάλι, και κάθε χώρα της με τα χωριά, κάθε νησάκι της που αχνά προβάλλει, κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά, τα ερειπωμένα αρχαία μνημεία της χρυσή στολή που η τέχνη εφόρεσε και το καθένα μια δόξα αθάνατη που αντιλαλεί, όλα τους, όλα τους, όλα τους, χωρίς τη δημοκρατία, είναι του καθενός το χόμπυ, του καθενός μας η φτιασιδωμένη ενοχή και οι δαίμονες του παιδικού μας φόβου. Και είναι όλα τα χαρίσματα, όλα του κόσμου τα ελέη άδεια χωρίς τη δημοκρατία. Κενά και κίβδηλα!
Αγαπάω τη δημοκρατία· την αγαπάω την πατρίδα μου. Κανείς δεν θα μου την μεταμφιέσει, και κανείς δεν θα με κάνει να αγαπήσω κάτι άλλο στη θέση της. Και όταν εκείνος που το επιχειρεί αυτό τυγχάνει να είναι ο ίδιος ο κυβερνήτης, θα τον πολεμήσω αυτόν τον κυβερνήτη μέχρις εσχάτων. Από καθήκον. Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης!

Για όλα φταίει ο Πλάτωνας…

Της Μαριαλένας Σπυροπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Δεν χρειάζεται κάποια εμπνευσμένη δημοσκόπηση για να καταλάβεις ότι αυτός ο λαός ζει για το σήμερα. Για τα μικρά ή για τα μεγάλα οι Ελληνες δείχνουν προσκόλληση στο παρελθόν, αδυνατώντας να ορίσουν με τα δικά τους μέσα το μέλλον. Αυτό αποδεικνύεται και σε μικρά φωτογραφικά καρέ ανθρώπων της διπλανής πόρτας, που τους συναντάς τυχαία, λειτουργώντας ως λαθρακουστής της ζωής τους… «Εχω ένα δυσάρεστο», λέει η μία μεσόκοπη κυρία στην άλλη. «Και ο Γιάννης και η Τούλα είναι άνεργοι. Απολύθηκε προχθές εκείνος, ενώ σε εκείνη έχουν δώσει καλοκαιρινή προειδοποίηση». Ενώ το δυσάρεστο δεν προλαβαίνει να «καθίσει» σαν το κατακάθι του τούρκικου καφέ, συμπληρώνει, «δεν βαριέσαι όμως μωρέ, είναι πάλι έγκυος». «Πες τα μου να σε συγχαρώ», πετάγεται αλαφιασμένη η διπλανή. Οση ώρα τις άκουγα τυχαία, σχεδόν συγκινήθηκα, γιατί σκέφτηκα ότι, παρ” όλο που οι συνθήκες ζωής για τους νέους ανθρώπους είναι δύσκολες, εν τούτοις πάντα ο ερχομός ενός παιδιού είναι ελπίδα για το μέλλον. «Χαρά στο κουράγιο της με το τέταρτο». Τη στιγμή της ανακοίνωσης ότι δύο άνεργοι επιλέγουν να φέρουν στη ζωή το τέταρτο παιδί, χωρίς σχέδιο και πρόγραμμα, τότε συνειδητοποίησα ότι μερικές φορές η τεκνοποίηση δεν αποτελεί δώρο αλλά αφέλεια.

Δύο νέοι κοντά στα 30 κάθονται σε κεντρικό καφέ. Παραπονιούνται ότι είναι άνεργοι. Και οι δύο κρατούν κινητά τελευταίας τεχνολογίας, οδηγούν αυτοκίνητο, ενώ είναι βέβαιο ότι μένουν με τους γονείς τους. Το μέλλον τους φαίνεται δύσκολο σε μια χώρα όπου η ανεργία καλπάζει καθημερινά, αλλά αυτοί δεν φαίνεται από το ύφος του προσώπου τους να πολυσκάνε. Η ανεργία έχει επικαλύψει την ανάγκη για αεργία, ιδίως τη στιγμή όπου οι γονείς είναι υποστηρικτικοί καθώς φαίνεται με όλους τους τρόπους.

Η επικοινωνία με έναν Φινλανδό λομπίστα, ο οποίος «εκπαιδεύει» Ελληνες πολιτικούς στο κομμάτι της επικοινωνίας, με μεγάλη προϋπηρεσία στις Βρυξέλλες, μου άνοιξε τα μάτια. Στην ερώτησή μου για τη διαφορά των Ελλήνων πολιτικών με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους μού είπε απορημένος: «Πώς είναι δυνατόν να μη συζητάει κανείς δημόσια, άρα να μην ενδιαφέρεται, για το τι θα κάνετε ως χώρα το 2020 ή το 2030; Πώς είναι δυνατόν να σκέφτεστε με όρους τριμήνου και να μην προγραμματίζετε το μέλλον σας; Τι θέλετε να είστε στο διεθνές στερέωμα; Καλά, δεν μάθατε τίποτα από την κρίση; Στην κρίση φτάσατε γιατί λειτουργούσατε σαν να μην υπάρχει αύριο. Δεν θέλετε τώρα να δημιουργήσετε το αύριο;». Τότε συνειδητοποίησα, σε συνδυασμό και με τα δύο πρώτα τυχαία περιστατικά, ότι το μέλλον δεν απασχολεί ούτε τους πολιτικούς αλλά ούτε και μερίδα των πολιτών.

Είναι γεγονός ότι στην Ελλάδα είναι πολύ οικεία η φράση «έχει ο Θεός». Και στους νεαρούς αυτούς που σκοτώνουν κυριολεκτικά τον χρόνο τους στις καφετέριες, κάποιος θα έχει ψιθυρίσει στο αυτί τους «έχει ο Θεός, παιδί μου, μη στενοχωριέσαι». Και στους ανέργους, που κάνουν τέταρτο παιδί, πάλι κάποιος θα είπε «έχει ο Θεός για το πώς θα μεγαλώσουν».

Από την άλλη, όμως, νομίζω τελικά ότι για όλα φταίνε ο Αισχύλος και ο Πλάτωνας. Από τη μια ο ένας επειδή χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τη μηχανή, με τη μορφή εκκυκλήματος, για να κουβαλήσει έναν θεό, ο οποίος μαγικά θα έδινε τη λύση σε ένα δράμα που δεν μπορούσε να προχωρήσει. Από την άλλη ο Πλάτωνας, επειδή εισήγαγε τον ορισμό του περίφημου «από μηχανής θεού».

Στο βάθος οι περισσότεροι Ελληνες δεν προγραμματίζουν το μέλλον τους, επειδή περιμένουν ως άλλοι πρωταγωνιστές σε εμφανές αδιέξοδο να σκαρφιστεί ο συγγραφέας την εμφάνιση του καταλύτη για να τους βγάλει από τη δύσκολη θέση. Να μας σώσουν, ίσως γιατί αξίζει να σωθούμε. Να μας ορίσουν τη μοίρα μας, γιατί αδυνατούμε να δούμε με καθαρό βλέμμα τι θέλουμε. Και ίσως μετά να κατηγορήσουμε τον σωτήρα μας, γιατί μπορεί να έριξε το καράβι σε ξέρα.

Στην Ελλάδα του 2013, μας έμεινε ο θεός χωρίς τη μηχανή του. Γιατί η μηχανή έχει καταντήσει ύποπτη. Καπιταλιστικό σχέδιο, εκμετάλλευσης αδυνάτων και καταπάτησης της ήδη καταπατημένης γης. Οποτεδήποτε εμφανίστηκε η δυνατότητα ενός σχεδίου ανάπτυξης για τη χώρα, προκειμένου να πάρουν μπρος οι «μηχανές» της, όλο και κάποιοι επέλεγαν να φράξουν τον δρόμο προς το μέλλον, προτιμώντας τελικά το μεγάλο σχέδιο για το μέλλον: το αδιέξοδο.

Οι μετανάστες, ο "κοινός νους" και η Αριστερά...


Δημοσθένης Παπαδάτος  Αναγνωστόπουλος, απο την Αυγη...
Ανατρέχω στα κείμενα του Μενέλαου Χαραλαμπίδη για την Αντίσταση στην Αθήνα. Ήδη από το 1943, γράφει, πριν καν δηλαδή συνθηκολογήσουν οι Ιταλοί, ο "σκληρός" κρατικός μηχανισμός οργανώνεται με το βλέμμα στην επόμενη μέρα - τη μετωπική σύγκρουση με την Αριστερά. Ανοίγει τις πόρτες σε κάθε ακροδεξιό και περιθωριακό στοιχείο και επιδίδεται σε αγριότητες. Στην πρώτη γραμμή η Ειδική Ασφάλεια, το Μηχανοκίνητο της Αστυνομίας Πόλεων, η Χωροφυλακή και βέβαια τα Τάγματα.
Ξεφυλλίζω τις εφημερίδες της εβδομάδας. Στη Δημοκρατία ο Κρανιδιώτης καλεί την κυβέρνηση να ανασυστήσει τη Χωροφυλακή και στην Καθημερινή ο Ζούλας σημειώνει ότι η λαϊκή κυριαρχία είναι επικίνδυνη όταν σημαίνει λαϊκή ανευθυνότητα. Ξεφυλλίζω το Βήμα και πέφτω πάνω στον Πάγκαλο: "Ο Τσίπρας είναι αρχηγός και εμπνευστής των τραμπουκισμών και των τρομοκρατικών πράξεων σε όλη τη χώρα". Ο "Ιός", από την άλλη, θυμίζει την ικανοποίηση του Στόχου για την επικράτηση Σαμαρά στο συνέδριο του 2009: "επανάσταση της λαϊκής Δεξιάς".
Οι αναλογίες του τότε με το σήμερα κρύβουν συνήθως περισσότερα απ' όσα φανερώνουν. Να, όμως, που ο Κώστας Σακκάς διανύει την τέταρτη εβδομάδα απεργίας πείνας, αντιμέτωπος με μια δικαστική εξουσία που τον αντιμετωπίζει ως εχθρό του κράτους και τον εξαιρεί από τη νομιμότητα -παραβαίνοντας Σύνταγμα, Ποινικό Κώδικα και ευρωπαϊκές συμβάσεις. Τίποτα δεν έχει σημασία μπροστά στην αντιμετώπιση του εχθρού.
Η πολιτική στην κλίμακα εχθρός/φίλος είναι πλέον στοιχείο της καθημερινότητας. Όμως τη μήτρα της πολιτικής αυτής δεν είναι ανάγκη να την αναζητήσουμε πηγαίνοντας πίσω στη δεκαετία του '40. Οι πρόβες πολέμου, η υπονόμευση της νομιμότητας από τους ίδιους τους υποτιθέμενους θεματοφύλακές της, η χαμηλή κοστολόγηση της ζωής και της ελευθερίας, - όλα, τηρουμένων των αναλογιών, είναι χρόνια τώρα μέρος της καθημερινότητας: σε δικαστήρια, κρατητήρια και στρατόπεδα συγκέντρωσης, στον Έβρο, στην Ηγουμενίτσα και στον Άγιο Παντελεήμονα. Οι "τεχνικές" δοκιμάστηκαν στους "αδύναμους κρίκους", συνάντησαν μικρές ή μεγαλύτερες (πάντως όχι τις αναγκαίες) αντιστάσεις και σήμερα αποτελούν πια κοινό τόπο.
Στο σκηνικό αυτό, κι ενώ το ερώτημα "με ποιους θα κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ;" ισχύει εξίσου και για τη Νέα Δημοκρατία, οι απαντήσεις της Δεξιάς φαίνεται να έχουν δοθεί, αφού πρώτα δοκιμάστηκαν στο "ανύποπτο" έδαφος του μεταναστευτικού - εκεί δηλαδή που διασταυρώνονται η τάξη και το έθνος. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως; Έχει απαντήσεις και δυνητικούς συμμάχους; Έχει ρεαλιστικό πρόγραμμα; Και μήπως οι απόψεις του σε ορισμένα ζητήματα, στο μεταναστευτικό κυρίως, απομακρύνουν την προοπτική της κυβέρνησης;
Τα ερωτήματα τα θέτουν με ειλικρίνεια οι ίδιοι άνθρωποι που φοβούνται μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ "ενσωματωθεί", μήπως "γίνει ΠΑΣΟΚ" και τελικά ξεφτίσει. Ισχυρίζομαι λοιπόν δύο πράγματα. Το ένα είναι ότι η περίφημη "πασοκοποίηση", το νερό στο κρασί, περνάει πρώτα από εκείνα τα "μη δημοφιλή", πλην εμβληματικά -από εκείνα, όπως το μεταναστευτικό, όπου ο αντίπαλος έχει το πλεονέκτημα (γι' αυτό και στηρίζει σε αυτά τη στρατηγική του εκφασισμού). Το δεύτερο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα κυβερνήσει αν προσπαθήσει να γεφυρώσει το χάσμα που τον χωρίζει από τον αντίπαλο σ' αυτά τα "μη δημοφιλή" εμβληματικά. Αν, δηλαδή, ο κόσμος του δεν είναι περήφανος, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η μόνη δύναμη που αντιστέκεται λόγω και έργω στους "κόμβους" της στρατηγικής του εκφασισμού, βασικός εκ των οποίων είναι το μεταναστευτικό.
Όσο ο "κοινός νους" της κοινωνίας ξεχνάει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα βασανιστήρια, τις εκπυρσοκροτήσεις και τα ναυάγια, τη Μανωλάδα και τον Άγιο Παντελεήμονα, όσο επιδίδεται σε ασκήσεις αριθμητικής για το πόσοι χωράνε και πόσοι πρέπει να φύγουν, κι όσο δεν αντιδρά, τα πράγματα θα δουλεύουν αναπόφευκτα υπέρ του Σαμαρά. Είναι αυτό μοιραίο; Το 27% του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις "αντιδημοφιλείς" του θέσεις, το 65% που πρόσφατα δήλωσε υπέρ του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, η ανταπόκριση που βρίσκει το "Αλληλεγγύη για Όλους", οι δεκάδες αντιφασιστικές πρωτοβουλίες σε όλη την Ελλάδα, και βέβαια η μακροημέρευση του Φεστιβάλ μας, που φέτος έφτασε τα 17 και μας περιμένει να το γιορτάσουμε από σήμερα στο Ποδηλατοδρόμιο του ΟΑΚΑ, λένε πως όχι.

Το άλας της πολιτικής...

Ανοίγει όλο και περισσότερο για την Αριστερά ο δρόμος προς την εξουσία. Με τη συγκυβέρνηση, είτε τρικομματική είτε δικομματική, επιβεβαιώθηκε βαθύ κυβερνητικό αδιέξοδο. Κάθε φορά, μια νέα κυβέρνηση σχηματίζεται, με τα αποκαΐδια της προηγούμενης, που όμως δεν αποστασιοποιείται από εφιαλτικές στιγμές του παρελθόντος, αλλά αντίθετα τις επαναφέρει προκλητικά.
Τις επισείει επιδεικτικά ως μέγιστα δεινά, προκειμένου να νομιμοποιεί τα «μικρότερα», που εισηγείται ως δήθεν «έσχατα». Πόσο πειστικό είναι οι αποδεδειγμένοι αρχιερείς της διαφθοράς να πρωτοστατούν στην εξάλειψή της; Πόσο πειστικοί είναι οι ίδιοι όταν ομνύουν ότι θα πλήξουν συμφέροντα, που τους έχουν αναδείξει και στην εξυπηρέτηση των οποίων βασίζονται; Η κοινωνική ανυποληψία του πολιτικού συστήματος είναι σήμερα βαρύτατη και η άρνηση κατανόησής της από τους ιθύνοντες την επιδεινώνει ακόμη περισσότερο. Δεν είναι μόνον το καταλυτικό χάσμα μεταξύ κυβερνώντων και πολιτών, αλλά επίσης ότι οι βασικές πτέρυγες του πολιτικού συστήματος συγκλίνουν όλο και περισσότερο.
Συγκροτούν πλέον ενιαίο κυβερνητικό και εξουσιαστικό μίγμα, που δεν αφήνει περιθώριο ελπίδας για τους απλούς πολίτες, εμπνέοντας αύξουσα λαϊκή απόγνωση. Ο,τι παρουσιάζεται ως success story από επάνω, βιώνεται ως disaster story από κάτω. Κάποτε στην Ελλάδα «ευημερούσαν οι αριθμοί, ενώ οι άνθρωποι δυστυχούσαν». Σήμερα, δεν ευημερούν ούτε οι αριθμοί και κάθε λέξη που εξαπολύεται προς συγκάλυψη της θλιβερής πραγματικότητος, διαψεύδεται πάραυτα από τα πράγματα. Πόσο πειστικό μπορεί να είναι όταν αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στο αδιέξοδο είναι σήμερα οι ίδιοι που αναλαμβάνουν την απεμπλοκή από αυτό;
Οι ελληνικές συνθήκες παραμένουν ιδανικές για ανάδειξη νέων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων. Αφού η χώρα μας χρησιμοποιείται ως πειραματόζωο για ολόκληρη την Ευρωζώνη, επόμενο θα ήταν και φυσιολογικό να προσφέρει η χώρα μας παραδειγματική λύση για το πρόβλημα που σήμερα μαστίζει ολόκληρη την ευρωπαϊκή περιοχή. Νέες διαδικασίες, νέοι σχηματισμοί, νέα πρόσωπα, νέες ιδέες, νέες προτάσεις. Οσον αφορά τους διεθνείς παρατηρητές, ήδη δεν διστάζουν να εύχονται ή να αποδέχονται την άνοδο της ελληνικής Αριστεράς στην κυβέρνηση, εάν όχι ως άριστη για αυτούς λύση, τουλάχιστον ως λύση ανάγκης, προκειμένου να σταματήσει επιτέλους η καταβύθιση της χώρας προς την ανυπαρξία, με άκρως μεταδοτικές επιπτώσεις που αυτό θα συνεπαγόταν στη σταθερότητα ολόκληρου του ευρωπαϊκού συστήματος. Από Αμερική και Κίνα, όσο και από αναδυόμενες χώρες, οι προσδοκίες για σταθεροποίηση της Ευρώπης είναι πιεστικές, όπως και η εκφρασμένη αντίθεσή τους στις συρρικνωτικές πολιτικές που εφαρμόζονται στη Γηραιά Ηπειρο, με γερμανική έμπνευση και με υποδειγματικό θύμα τη χώρα μας. Συρροή παραγόντων, τόσο εσωτερικών όσο και εξωτερικών, «πηγαίνουν» την ελληνική Αριστερά προς τα επάνω.
Ωστόσο, οι δημοσκοπήσεις παραμένουν αμείλικτες. Δεν αρκεί να ανοίγει ο δρόμος, πρέπει ακόμη ο δρομέας να είναι σε θέση να τον διανύσει. Ο ριζοσπαστισμός, στις συγκεκριμένες συνθήκες, είναι οπωσδήποτε αναγκαίος. Ωστόσο, με αυτόν τον όρο δεν εννοείται ο εξτρεμισμός των πολιτικών, αλλά η δίψα της κοινωνίας για ριζοσπαστικές λύσεις, που υπερβαίνουν και αναμορφώνουν το πολλαπλά αποτυχημένο πολιτικό και θεσμικό σύστημα. Ριζοσπαστισμός δεν είναι κατάλογος έξυπνων ιδεών, που οδηγούν τους φορείς τους στην κοινωνική απομόνωση, αλλά η όλο και στενότερη επαφή με την κοινωνία, ειδικότερα με τα πιο ταλαιπωρημένα τμήματά της, αυτά που σήμερα έχουν περιέλθει σε απόγνωση. Ριζοσπαστικές δεν είναι οι ιδέες που εξασφαλίζουν την ικανοποίηση των εμπνευστών τους, αλλά στις οποίες η κοινωνία δεν αναγνωρίζει τον εαυτόν της και παραμένει στην καθοδική πορεία της. Η ανανεωμένη ελληνική Αριστερά αποτελεί ασφαλώς το γνήσιο και κυριότερο μόρφωμα της κρίσης. Ωστόσο, δεν είναι αυτονόητο και ότι διαχειρίζεται με τον άριστο και πιο πειστικό τρόπο τη σχέση της με την κοινωνία, που φιλοδοξεί να εκπροσωπεί.
Οπωσδήποτε, η απεμπλοκή από το σημερινό αδιέξοδο προϋποθέτει την πολιτικοποίηση του μείζονος κοινωνικού προβλήματος, που σήμερα πλήττει τη χώρα μας. Ομως, εξ ίσου αναγκαία προϋπόθεση παραμένει και το αντίστροφο: η κοινωνικοποίηση της πολιτικής δράσης, δηλαδή να αναλάβουν τη ρήξη και υπέρβαση οι πολίτες στα χέρια τους. Η κοινωνία ανοίχθηκε στην Αριστερά, όμως η τελευταία δεν το ανταποδίδει, παραμένει εσωστρεφής, οργανωτικιστική, ενώ ο κόσμος καίγεται. Οσο το ρεύμα ανάμεσα στην κοινωνία και την Αριστερά δεν κυκλοφορεί ανεπιφύλακτα, αυτό θα υποδηλώνει διαδραστικό έλλειμμα και στο βάθος κάποιο ακάλυπτο κρίσιμο έλλειμμα εμπιστοσύνης, τόσο από την πρώτη έναντι της δεύτερης όσο -και όχι λιγότερο- από τη δεύτερη έναντι της πρώτης.
Σε συνθήκες κρίσης, η απόγνωση από την πολιτική αποβαίνει πολύ μεγαλύτερη από την απογοήτευση από τα κόμματα. Εάν κάποιοι αναζητούν απλώς στέγη, παραμένουν απείρως περισσότεροι αυτοί που αναζητούν το δικαίωμα στη ζωή. Το άλας της πολιτικής βρίσκεται κυρίως στους δεύτερους, παρά στους πρώτους.
kvergo@gmail.com

Οι δανειστές δεν κάνουν... χάρες...

Σταύρος Χριστακόπουλος, απο το Ποντικι...
Για τις πικρές αλήθειες που προκύπτουν από την πολιτική συρρίκνωση της τέως τρικομματικής κυβέρνησης έγραφε χθες το «Ποντίκι». Πολλές από αυτές θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε, αλλά τι σημασία έχει; Σαμαράς και Βενιζέλος γνωρίζουν πολύ καλά τι τους περιμένει σε κάθε βήμα τους.

● Οι στόχοι τους δεν μπορούν να επιτευχθούν.

● Κάθε κίνηση προς την υποτιθέμενη επίτευξη των στόχων αυτών, χωρίς να δίνει λύσεις, θα προσθέτει νέα θύματα στην κοινωνία.

● Κάθε νέο θύμα που θα «εκτελείται» αδίκως από τα μνημονιακά πυρά θα προσθέτει στην απόγνωση.

Ήδη το πάλαι ποτέ 80% των δύο κομμάτων έχει περιοριστεί στη δημοσκοπική περιοχή κάτω του 30% στην πρόθεση ψήφου. Μέχρι να γίνουν οι εκλογές κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει τη μοίρα τους. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τον χρόνο των εκλογών, ο οποίος σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να είναι πριν από τις εκλογές της Μέρκελ.

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πώς θα εξελιχθούν οι ανταγωνισμοί μεταξύ των μερών της τρόικας, αλλά και με ποιους τρόπους θα χρηματοδοτηθούν τα μεγάλα κενά που ήδη διαπιστώνονται, τα οποία οι Βορειοευρωπαίοι «εταίροι» αρνούνται να καλύψουν.

Κανείς επίσης δεν μπορεί να προβλέψει ποιοι και πόσοι εσωτερικοί ανταγωνισμοί – για λόγους πολιτικής επιβίωσης καθενός από τους κυβερνητικούς εταίρους – μπορεί να αποβούν μοιραίοι για τη βιωσιμότητα της κυβέρνησης.


Κούρεμα από το πρώτο ευρώ;

Η παρούσα κυβέρνηση έχει ένα τεράστιο μειονέκτημα: δεν είναι νέα, αλλά ήδη παμπάλαιη και, στα μάτια των δανειστών, δραματικά «καθυστερημένη», αν όχι αποτυχημένη, και μάλιστα με μικρότερο πολιτικό εύρος απ’ ό,τι πριν από την κρίση στην ΕΡΤ. Στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας μάλιστα δεν υπάρχει στολίδι που να μπορεί να την καλλωπίσει. Μένει μόνο η κινδυνολογία: «Εμείς ή το χάος» (δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ).

Το δεύτερο μεγάλο μειονέκτημά της είναι ότι, εξ αιτίας των κενών, των «αποτυχιών» και των καθυστερήσεων, αλλά και λόγω της επιταχυνόμενης απονέκρωσης της οικονομίας και της αδυναμίας συλλογής εσόδων, είναι η πιο εξαρτημένη – συγκριτικά με κάθε άλλη μνημονιακή κυβέρνηση – από τα κέφια των δανειστών.

Οι δανειστές, από την πλευρά τους, δεν πρόκειται να κάνουν ad hoc «χάρες» στην Ελλάδα. Προέχει το «μεγάλο μαγαζί»: η ευρωζώνη. Μόνο ό,τι διασφαλίζει τη σταθερότητά της – κατά την άποψη της ηγεσίας της – μπορεί να αποφασιστεί, αφού η κρίση έχει πολύ δρόμο ακόμη μπροστά της.

Σε αυτό το πεδίο ήδη βλέπουμε ότι, για «τρύπα» ενός τρισεκατομμυρίου ευρώ στο τραπεζικό σύστημα, αποφασίστηκε ότι διατίθενται μόλις 60 δισ. από το ευρωσύστημα. Επιπλέον οι χώρες και οι καταθέτες θα συμμετέχουν στις τραπεζικές διασώσεις, αφού θα προηγούνται όμως οι μέτοχοι και οι πιστωτές.

Επί της ουσίας, μετά και το παράδειγμα της Κύπρου, οι καταθέτες παύουν πλέον να αντιμετωπίζονται ως ασφαλισμένοι αποταμιευτές, αλλά αναγνωρίζονται ως επενδυτές που αναλαμβάνουν ρίσκο και φέρουν ακεραία την ευθύνη των επιλογών τους.

Θεωρείται, εδώ, σύμφωνα και με τις δηλώσεις μετά το προχθεσινό Ecofin, ότι είναι ασφαλισμένοι οι καταθέτες κάτω των 100.000 ευρώ. Θα ισχύσει όμως αυτό στην Ελλάδα, όπου οι καταθέσεις είναι εξαιρετικά χαμηλές, ή μήπως ένα κούρεμα καταθέσεων θα αρχίσει, λόγω «ειδικών συνθηκών» (η Ελλάδα είναι πάντα μια... «ειδική περίπτωση», κατά τους επιτηρητές μας), από το πρώτο ευρώ;

Για να καταλάβουμε το πρόβλημα και να δούμε από πού προκύπτει η δυσπιστία μας, ας θυμηθούμε τα στοιχεία της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών του Ιουνίου του 2012:

● Την 30ή Ιουνίου 2012, το 93% των φυσικών προσώπων - καταθετών των τραπεζών διέθεταν καταθέσεις συνολικού ύψους έως 10.000 ευρώ, ενώ μόλις το 0,4% αυτών είχαν καταθέσεις άνω των 100.000 ευρώ, ποσό που συνιστά και το ανώτατο όριο αποζημίωσης ανά καταθέτη από το Ταμείο Εγγύησης Καταθέσεων και Επενδύσεων (ΤΕΚΕ). Αντίστοιχα ποσοστά παρατηρούνται και στα λοιπά βασικά διεθνή νομίσματα.

● Ειδικότερα το 81,5% των φυσικών προσώπων - καταθετών των τραπεζών διέθεταν καταθέσεις από 0 έως 2.000 ευρώ, το 11,3% καταθέσεις από 2.001 μέχρι 10.000 ευρώ, το 5,9% καταθέσεις από 10.001 μέχρι 50.000 ευρώ, το 0,9% καταθέσεις από 50.001 μέχρι 100.000 και μόλις το 0,4% από 100.001 και άνω. Σε περίπτωση ύπαρξης συνδικαιούχων στους λογαριασμούς, τα ποσά κατανεμήθηκαν ισομερώς σε κάθε έναν από αυτούς.


Κι άλλα «χαμπέρια»

Το επόμενο ερώτημα είναι: Πώς ο Στουρνάρας και ο Σαμαράς περίμεναν ότι οι Ευρωπαίοι – αναδρομικά μάλιστα – θα... αφαιρούσαν από το δημόσιο χρέος της Ελλάδας τα 50 δισ. ευρώ της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών;

Ο ίδιος ο Σόιμπλε το ξεκαθάρισε στο τελευταίο Eurogroup λέγοντας ότι «δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για τις χώρες που έχουν ήδη διασώσει τις τράπεζές τους να μεταφέρουν τα χρέη από τις παρεμβάσεις αυτές στο ταμείο διάσωσης της Ευρωζώνης». Για να μην αφήσει δε περιθώριο παρερμηνείας, πρόσθεσε ότι «η δυνατότητα του ESM είναι περιορισμένη και ότι δεν έχει νόημα να καλλιεργούμε ψευδείς προσδοκίες, οι οποίες μόνο απογοήτευση θα μπορούσαν να φέρουν στις αγορές».

Είναι όμως κι άλλα τα «χαμπέρια» που μας έρχονται: εκατοντάδες επιπλέον ευρώ θα επιβαρύνουν τους λογαριασμούς της ΔΕΗ λόγω απελευθέρωσης του τιμολογίου και της βαρύτερης φορολόγησης των ακινήτων. Κατά τα λοιπά, «ελαφρυνθήκαμε» όλοι από τα... τέσσερα (4) ευρώ που δίναμε για να έχουμε δημόσια ραδιοτηλεόραση ως εναλλακτική στα σκουπίδια των ιδιωτικών τουρκοκάναλων.

Όσο οι αντιφάσεις και τα αδιέξοδα (και) αυτής της κυβέρνησης θα φουντώνουν, τόσο οι τραγικές επιλογές της θα οδηγούν προς τη γελοιοποίηση ενός πολιτικού συστήματος, το οποίο, από τον χρόνιο παρασιτισμό του έναντι της Ευρώπης, έχει περάσει στην απόλυτη εξάρτησή του από αυτήν.

Και μάλιστα χωρίς ορατή πιθανότητα – ούτε ικανότητα εκ μέρους των συγκυβερνώντων – η Ελλάδα να απαλλαγεί από το καθεστώς της «πρώτης αποικίας χρέους» της ευρωζώνης.

«TAP»: Ψέματα και αυTAΠάτες...


Φωτογραφία: Παναγιώτης Τζάμαρος/ FosPhotos
Τέτοιο πανηγύρι είχαμε να ζήσουμε από την εποχή τού (αιωνία του η μνήμη)… Μπουρκάς – Αλεξανδρούπολη!
Τώρα η ευτυχία απέκτησε άλλο όνομα: «ΤΑP» (σσ: «Trans Adriatic Pipelίne», ελληνιστί: «ΤΑΠ»).
Οι κυβερνώντες, από χτες λοιπόν, εμφανίζουν – ανεπισήμως, αφού οι οριστικές ανακοινώσεις αναμένονται για τις 8 Ιούλη - ως «τελειωμένη υπόθεση» την επιλογή του αγωγού «ΤΑΡ», ο οποίος προβλέπεται να διασχίζει τον ελλαδικό χώρο, για τη μεταφορά του φυσικού αερίου από την Κασπία Θάλασσα και το Αζερμπαϊτζάν στην Ευρώπη.
Ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευαγ. Βενιζέλος, συναντήθηκαν χτες με τους εκπροσώπους της κοινοπραξίας «Shah Deniz II» («Σαχ Ντενίζ ΙΙ») που εκμεταλλεύεται το κοίτασμα φυσικού αερίου στο Αζερμπαϊτζάν, όπου και ενημερώθηκαν, κατά τις πληροφορίες, για την επιλογή του «ΤΑΡ» έναντι της ανταγωνιστικής κοινοπραξίας «NABUCCO WEST» («Ναμπούκο Γουέστ»), που στη διαδρομή της δεν περιελάμβανε την Ελλάδα.
Με στόχο να υπηρετήσουν την «succes story» προπαγάνδα τους περί «ανάπτυξης» και «επενδύσεων», οι συγκεκριμένες συναντήσεις αξιοποιήθηκαν από τους κυβερνώντες και πυροδότησαν ένα χαρτοπόλεμο από μελέτες, ανακοινώσεις και δηλώσεις για τα δήθεν οφέλη που θα αποκομίσει η χώρα και ο ελληνικός λαός από την κατασκευή του αγωγού. Το υπουργείο Εξωτερικών εξέδωσε μάλιστα μέχρι και σχετική έκθεση για να «διαφημίσει» τα «πλεονεκτήματα που συνεπάγεται για την Ελλάδα ο αγωγός ΤΑΡ».
Ας δούμε πρώτα τι ισχυρίζονται, ώστε να έχουμε μια πλήρη εικόνα που θα αποκαθιστά την πραγματικότητα και θα εξηγεί γιατί το πανηγύρι τους είναι… για τα πανηγύρια:
Ανάμεσα στα άλλα, στην έκθεση του υπουργείου Εξωτερικών, γίνεται λόγος για «σημαντική άμεση ξένη επένδυση στην Ελλάδα ύψους 1,5 δισ. ευρώ» που όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση θα«αυξήσει την απασχόληση» με τη «δημιουργία 2.000 άμεσων και 10.000 έμμεσων νέων θέσεων εργασίας» και που θα φέρει «πολλαπλασιαστικά οφέλη στην ελληνική οικονομία»
Στην ίδια έκθεση προπαγανδίζεται η «γεωστρατηγική σημασία της ολοκλήρωσης του αγωγού TAP», που όπως υποστηρίζουν «θα είναι μία από τις μεγαλύτερες επενδύσεις που έχουν γίνει ποτέ στη χώρα μας και θα σηματοδοτήσει τη δυναμική επανατοποθέτηση της Ελλάδας στο γεωστρατηγικό περιβάλλον και στον ενεργειακό χάρτη της περιοχής».
Πάντα σύμφωνα με την κυβέρνηση, η διέλευση του «ΤΑΡ» από την Ελλάδα σηματοδοτεί την «αύξηση των επιλογών και της διαπραγματευτικής δύναμης της χώρας μας έναντι των προμηθευτών της» και καθιστά την Ελλάδα «ενεργειακό κόμβο και άξονα στην περιοχή της ΝΑ Ευρώπης»…
Αυτά λέει η κυβέρνηση.
Ας δούμε τώρα την αλήθεια πίσω από τις κυβερνητικές υποσχέσεις και εξαγγελίες:

Πρώτον: Οι μόνιμες θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν μετά την ολοκλήρωση της κατασκευής του αγωγού, σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση του ΙΟΒΕ, θα είναι μόλις 100!
Σύμφωνα πάντα με την ίδια έκθεση, οι θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν δεν θα ξεπερνούν τις 4.800 και αυτό μέσα στα επόμενα 54 χρόνια! Οση δηλαδή θα είναι η διάρκεια της σύμβασης της κοινοπραξίας με την ελληνική κυβέρνηση – περιλαμβανομένου και του χρόνου κατασκευής του έργου – και αυτό μόνο στην «περίπτωση που οι σωλήνες του αγωγού προμηθευτούν από εγχώριους παραγωγούς».
Ειδικά κατά τη διάρκεια της κατασκευής του αγωγού και για περίπου τρία χρόνια θα απασχοληθούν εργαζόμενοι - που χωρίς να υπάρχει σχετική πρόβλεψη το υπουργείο τους εκτιμά το πολύ στους 2.000 - με μισθούς και μεροκάματα που θα καθορίσουν οι κατασκευαστικοί όμιλοι που θα αναλάβουν το έργο, αξιοποιώντας φυσικά την εγχώρια αντεργατική νομοθεσία, που ξεκινά από τα 400 ευρώ βασικό…
Δεύτερον: Η διέλευση του αγωγού από την Ελλάδα δεν εξασφαλίζει φτηνό φυσικό αέριο για τα λαϊκά νοικοκυριά, αφού δεν υπάρχει καμία τέτοια πληροφορία που να αναφέρεται σε τέτοια ρήτρα στην προκαταρκτική συμφωνία κυβέρνησης και κοινοπραξίας «ΤΑΡ».
Οι πληροφορίες, μάλιστα, συγκλίνουν στην εκτίμηση ότι στην επιλογή της κοινοπραξίας καθοριστικό ρόλο δεν έπαιξε η έγνοια τους να προμηθεύουν με φτηνό αέριο τον ελληνικό λαό, αλλά το ακριβώς αντίθετο!Οτι, δηλαδή, οι αγορές της Ελλάδας και της Ιταλίας, έχουν από τις υψηλότερες τιμές παροχής φυσικού αερίου στην Ευρώπη!
Τρίτον: Τα τεράστια κέρδη από τη διέλευση του αγωγού ουδεμία σχέση έχουν με τον ελληνικό λαό. Οπως δεν έχουν, άλλωστε, με το λαό του ίδιου του Αζερμπαϊτζάν, της χώρας παραγωγής του αερίου, όπου ο ένας στους δυο κατοίκους ζει κάτω από το όριο της φτώχειας! Τα κέρδη θα τα καρπωθούν μια χούφτα μονοπώλια που ελέγχουν την εξόρυξη, τη μεταφορά και την πώληση του φυσικού αερίου. Συγκεκριμένα:
α) Τεράστια κέρδη θα αποκομίσει η κοινοπραξία «Σαχ Ντενίζ ΙΙ», που εκμεταλλεύεται το αζέρικο φυσικό αέριο, την οποία αποτελούν μερικά από τα μεγαλύτερα ενεργειακά μονοπώλια του κόσμου αφού σε αυτή μετέχουν η βρετανική «BP» και η νορβηγική «STATOIL», η Γαλλική «TOTAL», η ρωσική «LUK OIL», η ιταλική «ΕNI», η αζέρικη «SOCAR», η ιρανική «ΝIOC» και η τουρκική «TPAO».
β) Μεγάλα κέρδη επίσης από τη μεταφορά του αερίου θα βγάλουν και οι τρεις εταιρείες που ελέγχουν τον «ΤΑΡ», στις οποίες εκτός της νορβηγικής «STATOIL», περιλαμβάνονται η ελβετική «AXPO» και η Γερμανική «ΕΟΝ».
Τέταρτον: Η γεωστρατηγική «αναβάθμιση» και η μετατροπή της Ελλάδας σε «ενεργειακό κόμβο», για τα οποία επαίρεται η κυβέρνηση, εκείνο που «αναβαθμίζει» είναι τη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς και μονοπωλιακούς ανταγωνισμούς.
Ουδείς μπορεί να αμφιβάλει ότι ιστορικά και πολιτικά ο δρόμος της ενέργειας, σε συνθήκες μονοπωλιακής κυριαρχίας, είναι στρωμένος με αίμα. Οση προπαγάνδα κι αν επιστρατεύσουν οι κυβερνώντες για να πείσουν ότι οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις ανάμεσα σε ΗΠΑ, Ρωσία και ΕΕ για τον έλεγχο του «νότιου ενεργειακού διαδρόμου» της Ευρώπης – μέρος του οποίου διαπερνά και την Ελλάδα μέσω και του αγωγού «ΤΑΡ» – θα είναι στρωμένες… με ροδοπέταλα, θα είναι μάταιη.
Κόντρα επομένως στα «πανηγύρια», στην Ελλάδα όπου ο περασμένος χειμώνας βρήκε τα 8 στα 10 νοικοκυριά χωρίς οικονομική δυνατότητα να καλύψουν τις ανάγκες θέρμανσης, η λύση για το λαό δε βρίσκεται στη μετατροπή της χώρας σε διαμετακομιστικό κέντρο και σε πεδίο κερδοσκοπικής δράσης των ντόπιων και ξένων μονοπωλίων.
Η λύση βρίσκεται στην κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και του ενεργειακού πλούτου της χώρας, στην αποδέσμευση από την ΕΕ, με το λαό κυρίαρχο, με τη δική του οικονομία και εξουσία.
Μόνο αυτή η προοπτική μπορεί να εξασφαλίσει την ανάπτυξη όλων των ενεργειακών δυνατοτήτων της χώρας, με σκοπό την κάλυψη των λαϊκών αναγκών.
Ριζοσπάστης

Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

«Ο ΣΥΡΙΖΑ που χρειαζόμαστε»...


Βαγγέλης Δακόπουλος, απο την Αυγη...
1ο Δεδομένο: Τη δεκαετία του 90 οι ιδέες και οι στρατηγικές της Αριστεράς υπέστησαν συντριπτική ήττα.
Ο νεοφιλελευθερισμός ηγεμόνευσε πολιτικά και μέσω της παγκοσμιοποίησης επέβαλε το οικονομικό μοντέλο που σταδιακά φτωχοποιεί όλο και περισσότερα κοινωνικά στρώματα και στις αναπτυγμένες χώρες.
Το ρήγμα και η ανατροπή της ηγεμονίας του αποτελούν σήμερα το κύριο διακύβευμα στην πάλη της Αριστεράς. Χωρίς αυτά ο δρόμος για τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία θα παραμένει ερμητικά κλειστός.
2ο Δεδομένο: Στον δρόμο αυτό υποχρεωτικά συμπαρατάσσονται όλα τα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται. Έτσι η κοινωνική/ταξική συμμαχία περιλαμβάνει και εκτείνεται από τον κόσμο της μισθωτής εργασίας και της ανεργίας έως τον κόσμο του μικρού και μεσαίου εγχώριου κεφαλαίου, συναθροίζοντας το 70% του πληθυσμού -τουλάχιστον.
3ο Δεδομένο: Πολιτικοί σχηματισμοί με πιθανότητες πραγματικής παρέμβασης στις ιστορικές εξελίξεις, συγκροτούνται μόνον όταν πληρούν δύο συνθήκες.
Πρώτον, ως αναγκαία συνθήκη, τη συμφωνία των κοινωνικών στρωμάτων που θέλουν να εκπροσωπήσουν στο περιεχόμενο του κύριου διακυβεύματος της ιστορικής φάσης.
Δεύτερον, ως ικανή συνθήκη, τη συμφωνία των ιδίων κοινωνικών στρωμάτων, στους στόχους και τις μορφές του νέου/εναλλακτικού μοντέλου που προτείνει ο πολιτικός σχηματισμός ως διέξοδο από τη συστημική κρίση.
Οι λύσεις που διατίθενται συγκροτούνται στο πεδίο της ιδεολογίας. Έτσι, τα κύρια εναλλακτικά σενάρια που εξετάζονται και συχνά συγκρούονται, σχετίζονται με την ιδεολογική ταυτότητα του καθενός από εμάς και επιγραμματικά είναι τα εξής:
Α) Η αναζήτηση μιάς βελτιωμένης εκδοχής του ιστορικού μοντέλου ανάπτυξης που γνωρίσαμε στην Ελλάδα την περίοδο 1980-2010.
Β) Η σοσιαλδημοκρατική εκδοχή που υλοποιήθηκε στη Δυτική Ευρώπη τις δεκαετίες του 60 και του 70.
Γ) Μια βελτιωμένη εκδοχή του «σοσιαλισμού» σοβιετικού τύπου.
Δ) Ο σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία, που ως σύστημα διακυβέρνησης δεν έχει υλοποιηθεί ακόμη ποτέ και πουθενά.
Ζητούμενο του θέματος: Τι είδους πολιτικός φορέας ή τι συνεργασία πολιτικών φορέων απαιτείται για να εκφράσει την κοινωνική/ταξική συμμαχία (βλ. 2ο Δεδομένο) και να υλοποιήσει πολιτικές ρήγματος στον νεοφιλελευθερισμό (βλ. 1ο Δεδομένο), αναλαμβάνοντας τη διακυβέρνηση της χώρας. Τι πρέπει να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν;
Διατιθέμενες απαντήσεις πολλαπλής επιλογής (δυνατότητα μίας επιλογής μόνο)
1η Απάντηση: Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να εκφράσει πολιτικά το σύνολο των δυνάμεων της κοινωνικής/ταξικής συμμαχίας, αρκούμενος στην περί διακυβεύματος συμφωνία τους και αδιαφορώντας για το διαφορετικό τους όραμα και την ιδεολογική τους ταυτότητα , την εκδοχή δηλαδή του βασικού σεναρίου διεξόδου που κάθε άνθρωπος υιοθετεί.
Ο δρόμος αυτός έχει προφανείς ομοιότητες με την ανάπτυξη των κομμάτων του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, αμέσως μετά τη μεταπολίτευση. Τα ιστορικά αποτελέσματα γνωστά, θετικά και αρνητικά.
2η Απάντηση: Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να εκφράσει όχι το σύνολο, αλλά ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνικής/ταξικής συμμαχίας, επιλέγοντας ένα ή το πολύ δύο -όχι όμως όλα γιατί δεν γίνεται- από τα 4 διατιθέμενα ιδεολογικά προφίλ (βλ. 3ο Δεδομένο). Τότε τα υπόλοιπα τμήματα της κοινωνικής συμμαχίας που δεν θα εκπροσωπούνται, αναγκαστικά θα εκφραστούν από 2-3 άλλους πολιτικούς φορείς με αντίστοιχα ιδεολογικά στίγματα.
Η διακυβέρνηση της χώρας θα προκύπτει από την κοινοβουλευτική συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με αυτούς τους πολιτικούς φορείς. Αυτό σημαίνει την αντικατάσταση της «τρικομματικής κυβέρνησης της Δεξιάς» από την «δι-τρικομματική κυβέρνηση της Αριστεράς».
3η Απάντηση: Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να εκφράσει πολιτικά το μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνικής/ταξικής συμμαχίας, επιδιώκοντας την αυτοδύναμη διακυβέρνηση, απορρίπτοντας μόνο την Α ιδεολογική εκδοχή (περί αναζήτησης βελτιωμένης εκδοχής του μοντέλου ανάπτυξης 1980-2010) και χωρίς να αδιαφορεί για τις τριβές που δημιουργεί στο εσωτερικό του η συνύπαρξη των τριών άλλων ιδεολογικών εκδοχών (βλ. 3ο Δεδομένο). Δοκιμάζει να βρει, με πολιτικά και ιδεολογικά «έντιμη» και όχι ιδεοληπτική και προσχηματική αντιπαράθεση, τα πεδία ενότητας και να αμβλύνει τις διαφορές μέσα από την ίδια την ανάγνωση της πάλης του λαού, των επιτυχιών και των αποτυχιών της.
Πρόκειται για τη δυσκολότερη στην εφαρμογή της απάντηση, χωρίς ιστορικό προηγούμενο στην ελληνική πολιτική ιστορία. Όμως, ενδεχόμενη επιτυχία στο εγχείρημα μοιάζει να προσδοκά το καλύτερο τελικό αποτέλεσμα, σε σχέση με τις δύο προηγούμενες απαντήσεις.
* Ο Βαγγέλης Δακόπουλος είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Δάφνης - Υμηττού

Η άρνηση του απλού...

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
Εξωνημένος κατάσκοπος ή ανιδιοτελής ρομαντικός; Προδότης της πατρίδας του ή πολίτης του κόσμου που για να προστατέψει το σύνολο αδιαφορεί για τη ζημιά που ίσως υποστεί το μερικό; Διπλός ή τριπλός πράκτορας ή μήπως ένας μετανιωμένος άνθρωπος, που είδε με τα μάτια του πόσο προσβάλλει την προσωπική ζωή και τις πολιτικές ελευθερίες ο πλανητικός Μεγάλος Αδερφός με πρόσχημα κάποιον «πατριωτικό νόμο» ή τον «αντιτρομοκρατικό σχεδιασμό»; Καλύτερα απ’ όλους, μετά τον ετάζοντα καρδίας και νεφρούς, το γνωρίζει ο ίδιος ο κ. Εντουαρντ Σνόουντεν. Αμερικανός πολίτης μέχρι προχθές, είναι πλέον ανέστιος και φυγάς, διωκόμενος επειδή αποκάλυψε ένα γιγαντιαίο πρόγραμμα παρακολούθησης τηλεφωνικών και διαδικτυακών συνομιλιών. Το ξέρουν ίσως και οι συνάδελφοί του στις μυστικές υπηρεσίες, ιδίως αν παρακολουθούσαν και τις κρυφές σκέψεις του. Εμείς, μακριά από κέντρα και παράκεντρα, μένουμε με τις υποθέσεις μας, που σίγουρα δεν θα γίνουν σενάρια για πλουτοφόρες κατασκοπευτικές ταινίες του Χόλιγουντ, σαν αυτές που θα δούμε οπωσδήποτε του χρόνου, άντε του παραχρόνου.
Τα λίγα λεπτά, πάντως, που είδαμε στην τηλεόραση τον κ. Σνόουντεν, να εξηγεί το διάβημά του, τι τον έσπρωξε να παίξει τη ζωή του κορόνα-γράμματα, όσα είπε δηλαδή αλλά και όσα διαγράφονταν στο βλέμμα του, έδωσαν την εντύπωση ενός ανθρώπου που είχε σκεφτεί καλά όσα είχε να πει και τα είπε ήρεμα και μετρημένα, δίχως παλικαρισμούς ή μελoδράματα: «Η δουλειά μου ήταν αυτή, την έκανα ευσυνείδητα και με τη σιγουριά ότι προσφέρω υπηρεσία στην πατρίδα μου, ώσπου...». Ωσπου «άστραψε φως και γνώρισε ο νιος τον εαυτό του»; Ισως. Καθόλου δεν αποκλείεται να ισχύει αυτό το σενάριο, το απλούστερο όλων, και να μη χρειάζεται να στύψουμε τη φαντασία μας ή τις αναμνήσεις μας από τα αστυνομικά και τα κατασκοπευτικά που διαβάσαμε ή παρακολουθήσαμε παλιότερα.
Η αλήθεια είναι ότι ο έρωτας της συνωμοσιολογίας εκτοπίζει συνήθως στο περιθώριο την πιο απλή υπόθεση. Επιλέγουμε λοιπόν άλλες, πολύπλοκες, με μυστικές υπηρεσίες, σκοτεινές δυνάμεις, απόκρυφες λέσχες, ιλουμινάτους, Εψιλον, μασόνους, Μπίλντεμπεργκ, Πρωτόκολλα της Σιών κ.τ.λ. Ο κ. Ερντογάν λ.χ., αντί να δει το εξόφθαλμο, ανακαλύπτει μέσα στον μεγαλοϊδεατισμό του ολόκληρη οικουμενική συνωμοσία εις βάρος του, με την καθοδήγηση κάποιου «λόμπι των επιτοκίων». Τόσο ισχυρού, που μπορεί να κινητοποιεί χιλιάδες Τούρκους πολίτες σε δεκάδες πόλεις και επί εβδομάδες.
Εδώ κάποια στιγμή ανακαλύψαμε το «κόμμα της δραχμής» για να του φορτώσουμε όλες τις αστοχίες μας, επειδή δεν αντέχαμε το απλό σενάριο (αυτό που αναδεικνύει και τις δικές μας ευθύνες) και προτιμούσαμε να κρυβόμαστε πίσω από μυθεύματα και φαντάσματα. Και τώρα ακόμα βασανιζόμαστε να βρούμε ποια δεύτερη και τρίτη περίπλοκη σκέψη οδήγησαν τον πρωθυπουργό στη φίμωση της ΕΡΤ, όταν την απλούστατη εξήγηση την έχει δώσει ήδη ο Καβάφης: αλαζονεία και μέθη.

Αντίστροφη μέτρηση...

Το κλείσιμο της ΕΡΤ ήταν τελικά το πρώτο, πιθανόν και το μοιραίο, λάθος του Αντώνη Σαμαρά. Οποια κι αν είναι η έκβαση της μάχης για την τύχη του δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα, είναι σαφές ότι ο αρχικός σχεδιασμός του πρωθυπουργού και του επιτελείου του έχει πλήρως ανατραπεί.
Αντί για την επίδειξη πυγμής, που θα προσέδιδε περαιτέρω κάλυψη στην αυταρχική κλιμάκωση,
είχαμε τη διάλυση της τρικομματικής συμμαχίας και την πτώση της πρώτης κυβέρνησης Σαμαρά. Διότι, βεβαίως, περί αυτού πρόκειται και όχι περί «ανασχηματισμού», όπως θέλουν να το παρουσιάσουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Και αν δεν επικρατούσε καθεστώς παρατεταμένης αντιδημοκρατικής εκτροπής, η νέα κυβέρνηση όφειλε να ξαναπαρουσιαστεί στη Βουλή με προγραμματικές δηλώσεις (ακόμη και ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ κάνει λόγο για «επικαιροποίηση της προγραμματικής συμφωνίας», αναγνωρίζοντας ότι τίθεται θέμα) και να ζητήσει την έγκριση της εθνικής αντιπροσωπείας.
Τρεις είναι οι παράγοντες που δεν έλαβαν υπ' όψιν τους ο Αντώνης Σαμαράς και οι συνεργάτες του, όταν αποφάσισαν την αυθημερόν παύση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης.
Πρώτον, και κύριο, το εύρος της λαϊκής αντίδρασης σε κάτι που εμφανώς δεν μπορούσε να παρουσιαστεί ως μια επιπλέον αντιπαράθεση με μια σπάταλη και προνομιούχα «συντεχνία του Δημοσίου». Η βιαιότητα της κίνησης κατέδειξε, αντίθετα, και στους πιο δύσπιστους το βαθμό στον οποίο η διακυβέρνηση της χώρας έχει ξεφύγει από τα όρια της «κανονικότητας» μιας ευρωπαϊκής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Πρώτη φορά εδώ και ένα χρόνο, η κυβέρνηση βρέθηκε αντιμέτωπη με μια πρωτότυπη μορφή λαϊκής κινητοποίησης, με διάρκεια και ευρεία κοινωνική στήριξη. Επιπλέον, με την κατάληψη του Ραδιομεγάρου και τη συνέχιση της λειτουργίας του, το κλείσιμο της ΕΡΤ μετατράπηκε σε πραγματικό μπούμερανγκ, απελευθερώνοντας ένα χώρο πραγματικά ελεύθερης ενημέρωσης, συζήτησης και πολιτιστικής δράσης, με πρωτοφανή απήχηση στην κοινωνία.
Η λαϊκή κατακραυγή και κινητοποίηση είναι αυτή που άλλαξε τα δεδομένα και όξυνε τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της πάλαι ποτέ τρικομματικής συμμαχίας. Και εδώ είναι το δεύτερο λάθος του πρωθυπουργού: αντί να επιβληθεί έναντι των συμμάχων του συνεχίζοντας παράλληλα ανενόχλητος τα ακροδεξιά του ανοίγματα, οδηγήθηκε σε ρήξη με μια κρίσιμη ποιοτικά συνιστώσα της μνημονιακής συμμαχίας και επιτάχυνε τη διαδικασία διάλυσης του εναπομένοντος ΠΑΣΟΚ. Η συγκρότηση της νέας δικομματικής κυβέρνησης, με οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία και ψαλιδισμένη αποδοχή, φέρει τη σφραγίδα αυτής της αποτυχίας και της αποσάθρωσης του μνημονιακού μπλοκ.
Το τρίτο λάθος του Σαμαρά είναι το σοκ που προκάλεσε το κλείσιμο της ΕΡΤ σε διεθνές επίπεδο, το οποίο σήμανε το τέλος της επικοινωνιακής φούσκας που προωθούσαν το τελευταίο διάστημα οι κυρίαρχοι κύκλοι εντός και εκτός της χώρας περί ελληνικού success story. Τίποτε δεν μπορεί, πλέον, να κρύψει το ναυάγιο της τρίχρονης μνημονιακής βαρβαρότητας και την αδυναμία των πολιτικών δυνάμεων, που το διαχειρίστηκαν, να εξασφαλίσουν όρους στοιχειώδους πολιτικής και κοινωνικής σταθεροποίησης.
Η νέα κυβέρνηση είναι λοιπόν σίγουρα αποδυναμωμένη και πιο ευάλωτη, αυτό όμως δεν σημαίνει, όπως βιάστηκαν κάποιοι να πουν, ότι είναι ήδη τελειωμένη και ότι δεν απομένει παρά να «καληνυχτίσουμε» τον νυν πρωθυπουργό.
Οπως τα πληγωμένα θηρία, είναι αντίθετα εξαιρετικά επικίνδυνη και χωρίς άλλες επιλογές από την κλιμάκωση της επιθετικότητας με την οποία επιδίδεται στο έργο της μνημονιακής κατεδάφισης. Ο αυταρχισμός αποτελεί δομικό στοιχείο αυτής της πολιτικής και στρατηγική επιλογή στην άμιλλα που διεξάγεται σ' αυτό το έδαφος μεταξύ της Ν.Δ. και της φασιστικής ακροδεξιάς.
Είναι σαφές ότι μόνο μια αντίστοιχης αποφασιστικότητας λαϊκή κινητοποίηση, με την απαιτούμενη πολιτική στήριξη και ενοποιητική μετωπική προώθηση, μπορεί να αντιστρέψει την πορεία προς την άβυσσο. Το καναλιζάρισμα της κινηματικής δυναμικής σε προεκλογικού τύπου κινήσεις ή σε αποκλειστικό κοινοβουλευτικό πλαίσιο, η λογική της αναμονής της κατάρρευσης του αντιπάλου κάτω από το βάρος των εσωτερικών του αντιφάσεων το μόνο που έχουν να προσφέρουν είναι την απώλεια του κεφαλαίου που δημιούργησε η ύβρις του Αντώνη Σαμαρά.
Η δυνατότητα της απελευθέρωσης της χώρας από το μνημονιακό ζυγό εξαρτάται πρώτα και κύρια από τους όρους της πτώσης της σημερινής κυβέρνησης, όροι που θα καθορίσουν και το χρονοδιάγραμμα μιας τέτοιας εξέλιξης. Το κίνημα του ραδιομέγαρου έθεσε και πάλι επί τάπητος την προοπτική της νικηφόρας αντεπίθεσης και της ανατροπής.
* Καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο King's College του Λονδίνου

H επιχείρηση "καμένη γη" δεν έχει ολοκληρωθεί!

Η πορνεία στην Ελλάδα, παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και εκτοξεύεται κατά ασύλληπτα ποσοστά, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα.

Η πορνεία πάντα αυξάνεται μέσα σε οικονομικές κρίσεις. Η ανεργία, η φτώχεια, η περιθωριοποίηση είναι βασικές αιτίες που οδηγούν νέες γυναίκες και άντρες στην εκπόρνευση,  για να επιβιώσουν. Ξεχνάνε εκείνοι που απορούν με τέτοια ευρήματα, τι είχε γίνει μετά την κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ, τότε που η πτώση των τειχών ξέρασε όλη την ανθρώπινη δυστυχία, τη βρωμιά και τη δυσωδία που μπορούσε να ξεράσει η εφαρμογή των θεωριών του Φρίντμαν, τότε που ο Γιέλτσιν κάλεσε μια ομάδα από φανατικούς της Σχολής του Σικάγου για να "ξαναφτιάξουν" την ρωσική οικονομία... Ξεχνάνε... 

Η... "Ναόμι" Κλάιν έχει αποκαλέσει αυτό που έγινε στη Ρωσία, "ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που διαπράχθηκαν ποτέ εναντίον μιας δημοκρατίας, σε καιρό ειρήνης, στη σύγχρονη ιστορία".

Παπαγαλίζει ο "υπουργός" το λογύδριο, δυο μέρες είχε να κοιμηθεί από την αγωνία της αναμονής του ανασχηματισμού: "Στην πορεία προσαρμογής, οι αλλαγές δεν πρέπει να μας φοβίζουν. Αποτελούν παράγοντα εξέλιξης, προσαρμογής και ανανέωσης. Απαραίτητες προϋποθέσεις για την αναπτυξιακή επανεκκίνηση και την ενίσχυση της παραγωγικότητας της ελληνικής οικονομίας". 

Τάδε έφη "υπουργός" Εργασίας, άξιος κι ο μισθός του! Αυτά τα πομπώδη, τα είπε στο συνέδριο του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας στην Αθήνα, παρουσία και του Επιτρόπου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την απασχόληση. 

Πρόσθεσε ο "υπουργός" ότι "η προσπάθεια αυτής της κυβέρνησης για την έξοδο από την κρίση έχει αρχίσει ήδη να αποδίδει καρπούς". 

Και ποιοι είναι αυτοί οι καρποί σύμφωνα με τον "υπουργό"? 

" ... είναι η σταδιακή μείωση του μοναδιαίου κόστους εργασίας κατά 15% την περίοδο 2012-2014!"

Μετά απ' όλα αυτά, στην Ελλάδα, την πρωταθλήτρια της ανεργίας και της ανασφάλιστης εργασίας, την Ελλάδα της διαλυμένης παραγωγικής βάσης και της καμμένης γης, ο "υπουργός" Εργασίας διαβεβαίωσε πως "... στον πυρήνα της πολιτικής μας βρίσκεται η νόμιμη εργασία, η καλά αμειβόμενη και η πλήρης απασχόληση". 

Αντιγράφω τα λόγια του υπουργού, με διάθεση ανάμεσα στο να βάλω τα κλάματα και να κυλιστώ στο πάτωμα από τα γέλια! 

Δεν είναι βέβαια για γέλια η κατάσταση, κάθε μέρα που περνάει, όλο και κάποιος άνεργος πατέρας ή μάνα εκπορνεύονται ή κάνουν χειρότερα, για να ταΐσουν τα παιδιά του, να ξεχρεώσουν τους βερεσέδες στο ψιλικατζίδικο...   

Ο υπουργός δηλώνει περήφανος για το έργο του και βεβαίως επιβραβεύεται στο ανακάτεμα της τράπουλας: αφού τα νούμερα πάνε καλά, αυτόν δεν τον χτύπησαν οι καραμπόλες του ανασχηματισμού. 

Εμείς βελάζουμε από τα πληκτρολόγιά μας για το θράσος του υπουργού και ρίχνουμε πληκτρολογημένες τις κατάρες κατά του επικεφαλής του γραφείου του ΔΝΤ στη χώρα μας, επικεφαλής, κατά πάσα βεβαιότητα, και του "υπουργού",  ο οποίος, από το ίδιο εκείνο βήμα, λίγο μετά από τον "υπουργό" του, τάχθηκε υπέρ της περαιτέρω απλοποίησης των διαδικασιών εισόδου και εξόδου από την αγορά εργασίας... Μπορούμε, εύκολα, να καταλάβουμε από τα λόγια του τοποτηρητή, ότι η επιχείρηση "καμένη γη στην αγορά εργασίας" δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί!

Ροη αρθρων