Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

Μνημονιακός ορθολογισμός...

noumero11...
Πως τολμάει να αμφισβητήσει κάποιος ασήμαντος Ισπανός πυροσβέστης την απόφαση της πανω απ’ όλους και όλα , δικαιοσύνης;
Κάθισε καθόλου να μελετήσει τα πρακτικά της δίκης πριν αρχίσει τους λεονταρισμούς;Καλός ο αυθορμητισμός, αλλά η ανυπακοή στους νόμους και τις αποφάσεις των δικαστών - Θεών, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια την Ισπανία στην κατάσταση που έχει περιέλθει κι η Ελλάδα. Αυτή ακριβώς η ανυπακοή στο νομοτελειακό και αδιαμφισβήτητο(το ηθικό εξυπακούεται) κρισιακό της ελληνικής δικαιοσύνης σε συνδυασμό με το αδιάκοπο τσαλαπάτημα της θεσμισμένης νομιμότητας από τις ορδές των διεφθαρμένων, μας έφεραν στα πρόθυρα της καταστροφής. Η απουσία λογικής και η αντικατάσταση της από ακραίους συναισθηματισμούς, δεν πέτυχαν τίποτα παραπάνω από την είσοδο της χρυσής αβγής στο κοινοβούλιο.
Αλήθεια τον ιδιοκτήτη του σπιτιού τον σκέφτηκε καθόλου ο πυροσβέστης;Μπορεί η γριούλα να προκαλεί το δημόσιο αίσθημα με την ανημποριά της, αλλά και ο ιδιοκτήτης δεν πρέπει να προστατεύσει την περιουσία του από την καταπάτηση της; Με ποιο δικαίωμα ο πυροσβέστης αγνοεί τον νόμο στερώντας την ελευθερία του ιδιοκτήτη να βγάζει λεφτά από την επένδυση του! Δε χωράνε συναισθηματισμοί στην περίσταση παρά μόνο λογική, κι αν κάποιος ακολουθήσει το μονοπάτι της λογικής φτάνοντας στο τέρμα, τότε θα διαπιστώσει πως η γρια και η κάθε γρια είναι αντιπαραγωγική. Δεν εργάζεται και επιβαρύνει τον προϋπολογισμό του κράτους με τη σύνταξη της, άρα, μόνο μια λύση απομένει και αυτή είναι η όσο το δυνατόν λιγότερο δαπανηρή ευθανασία της. Στην εποχή με τα μετρημένα κουκιά, κανένας άνθρωπος δεν είναι χρήσιμος μετά τα εξήντα, ωστόσο έχουμε αφήσει τις σπηλιές πίσω μας γιαυτό και η γριούλα πρέπει το συντομότερο δυνατό να αδειάσει το διαμέρισμα. Το που θα μείνει είναι υπόθεση του κράτους και δεν αφορά κανέναν άλλο.
Έχουν κυκλοφορήσει άπειρα τραγούδια σε όλες τις γλώσσες  και έχουν γραφτεί χιλιάδες ποιήματα που προτρέπουν να ακολουθούμε την καρδιά και κατ’επέκταση τα συναισθήματα μας για να κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια. Μας έχουν βομβαρδίσει με εκατομμύρια «Think out of the box».
Τόλμησε, πρωτοτύπησε, πρωτοστάτησε, προπορεύσου, κανε μια αταξία στην καθημερινότητα σου, δοκίμασε το άγνωστο η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή. Μην ακολουθήσεις τους κανόνες, κι αν χρειαστεί ας παρανομήσεις και λίγο στην προσπάθεια να πετύχεις τους στόχους σου που δεν είναι άλλοι από τα λεφτά. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Τώρα τέρμα όλα αυτά. Βρισκόμαστε πια  στην εποχή της εξορθολογισμένης σκέψης, του τετραγωνισμένου κύκλου  και του επαναπροσδιορισμού των στομαχικών αντοχών απ’ την αρχή. Η οικονομία κινδυνεύει ακόμα και από ένα μη προβλεπόμενο φτέρνισμα,η ανυπακοή φέρνει τους ναζί στη βουλή. Ο άνθρωπος εμπόρευμα με τη ρομποτοποιημένη σκέψη και την παγερή αδιαφορία ακόμα και μπροστά στο εξόφθαλμο άδικο, είναι το νέο ιδεολόγημα που πωλείται στα παζάρια της τηλεκατευθυνόμενης δημοσιογραφίας.Τα διαμελισμένα κορμιά των ειρηνικών βομβαρδισμών τα συνηθίσαμε, ώρα να μας γίνει συνήθειο και η ευθανασία των αντιπαραγωγικών. Αυτό υπονοούν οι μνημονιακοί και δεν βρίσκω κανένα λόγο για να μη τους φτύσω στα μούτρα.

Καρικατούρα Δημοκρατίας...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ, απο την Ελευθεροτυπια...
Στην ΑΡΙΣΤΕΑ ΜΠΟΥΓΑΤΣΟΥ,
που δίδαξε δημοσιογραφία
Ολα τα 'χαμε, τρομάρα μας, στην κυβερνητική μηχανή, ακόμη ένας υπουργός μάς έλειπε. Τις ημέρες που μαθαίναμε τα νέα ρεκόρ της φρίκης στην καλπάζουσα ανεργία (έξι στους δέκα νέους, πρωτιά συνολικά στην Ευρώπη, 13η θέση παγκοσμίως), ο Αντ. Σαμαράς ανακάλυψε ότι χρειάζεται έναν υφυπουργό ειδικά για να διαχειρίζεται το ΕΣΠΑ και, με αξιοκρατικά κριτήρια, ως είθισται, τον διόρισε. Με την μπακάλικη λογική, 45 υπουργούς έχουμε, ένας παραπάνω μας μάρανε;
Ενας; Οχι ακριβώς. Ο Κυρ. Βιρβιδάκης έσπευσε στον υπουργικό θώκο με τα «προικιά» του: πολυτελές γραφείο, που τάχιστα θα το ανακαινίσει, πολυτελέστερο κρατικό αυτοκίνητο, μετά οδηγού, από τον προκλητικό στόλο των προνομιούχων που αφήνει άθικτο η κρίση, 5-6 γραμματείς ευειδείς, καμιά δεκαριά αστυνομικοί να τον φρουρούν μέρα-νύχτα, πάνω από 20 «σύμβουλοι» που του αναλογούν, αναρίθμητοι παρατρεχάμενοι - και άσε τα κοπέλια από τα Χανιά, που θα βρει τρόπο να τα βολέψει.
Με όλους αυτούς, σε περίοδο εξοντωτικής λιτότητας για τους πολλούς, θα ταΐσουμε, για να περιδρομιάσει, τον ακόρεστο λεβιάθαν της κυβερνητικής γραφειοκρατίας. Εχουμε και λέμε (τα στοιχεία από εφιαλτικό ρεπορτάζ της Ελένης Δελβινιώτη, «Ε» 26-1-2013): Υπουργοί 15. Αναπληρωτές υπουργοί 9. Υφυπουργοί 22. Γενικοί και ειδικοί γραμματείς 78. Σύμβουλοι (άκου, άκου!) 1.200...
Επιπροσθέτως, στα υπουργεία υπάρχουν: 3.720 τμήματα, 886 διευθύνσεις, 149 γενικές διευθύνσεις και πάνω από 2.000 Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου. Ολος αυτός ο συρφετός «λειτουργεί» με 23.142 αλληλοσυγκρουόμενες αρμοδιότητες, «παράγει» ετησίως 5.716 ρυθμίσεις και μας κοστίζει περί τα 14 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο...
Αντε μετά να προκόψει ποτέ αυτός ο δύσμοιρος τόπος.
Για μια πρόχειρη σύγκριση, να θυμίσουμε ότι πέρσι, ταυτόχρονα σχεδόν με τις δικές μας, στήθηκαν κάλπες και στην (με ισάριθμο, περίπου, πληθυσμό) Ολλανδία. Για 150 (και όχι 300...) βουλευτές και κυβέρνηση με 11 όλα κι όλα υπουργεία, χωρίς πολλές παραφυάδες.
Ο ευρωπαϊκής κουλτούρας Αντ. Μανιτάκης, επιφορτισμένος με τις μνημονιακές εκκαθαρίσεις, αν όντως ήθελε (και τολμούσε) να εξυγιάνει και να εκσυγχρονίσει τη δημοσιοϋπαλληλία, από τον λεβιάθαν της κυβερνητικής γραφειοκρατίας όφειλε να αρχίσει. Ή όχι;
Αλλά να που μας προέκυψε και η εξόχως αποκαλυπτική περίπτωση του πολυθεσίτη καθηγητή Μέργου. Ο οποίος, καίτοι διευθυντικό στέλεχος μεγαλοκατασκευαστικής εταιρείας, επελέγη για γεν. γραμματέας του υπουργείου Οικονομικών(!) - για να υπηρετήσει, προφανώς, τα συμφέροντα του... Δημοσίου! Αυτός ντε, που με τον ιταμό κυνισμό τού χορτάτου και άπληστου, μας είπε ορθά-κοφτά ότι είναι υπερβολικός ο κατώτερος μισθός των 580 ευρώ - υπονοώντας ότι πρέπει να πέσει στα επίπεδα Βουλγαρίας.
Είναι στην αρμοδιότητα του ακαταπόνητου επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης Λ. Ρακιντζή (αυτός τα λέει, αυτός τα ακούει...) να ερευνήσει και αυτή την τερατόμορφη απόφυση του πελατειακού κράτους. Για να καταδειχτεί πόσοι και ποιοι πατενταρισμένοι άνθρωποι των ολιγαρχών στελεχώνουν την κυβερνητική μηχανή - ακόμη και ως υπουργοί... Και να αποκαλυφθεί σκαστή η διαπλοκή. Ητοι, η κορυφή της διαφθοράς, που κοστίζει ετησίως περί τα 20 δισεκατομμύρια ευρώ. Αλλα τόσα κοστίζει η γραφειοκρατία γενικά. Να τα λοιπόν τα 40 δισ. που «πήραμε» τον Δεκέμβρη και πανηγυρίζαμε - όταν όλο και μεγαλύτερα πλήθη σπρώχνονται στο περιθώριο, την αναδουλειά, την ανέχεια, την απόγνωση και τη λιμοκτονία...
Ακόμη και στην ψευδεπίγραφη αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία υποτίθεται ότι δεν υπάρχουν αρχές και αξιωματούχοι ανέλεγκτοι. Ο Αντ. Σαμαράς, λοιπόν, που αποφασίζει, διατάζει και διορίζει, σε ποιον δίνει λογαριασμό; Ποιος τον ελέγχει ως πρωθυπουργό;
Οχι, βεβαίως, το υπουργικό συμβούλιο. Στους οκτώ μήνες συνεδρίασε όλες κι όλες τέσσερις φορές - κι αυτές για να ακούσει τα πρωθυπουργικά σχέδια και τις επιλογές και όχι για να συναποφασίσει ή να ασκήσει κριτική.
Ούτε, ασφαλώς, η Βουλή, με κατ' εξοχήν αυτόν το θεσμικό ρόλο. Τριάντα ερωτήσεις υπεβλήθησαν από τους πολιτικούς αρχηγούς για τον πρωθυπουργό και δεν προσήλθε για να απαντήσει ούτε σε μία! Αντιθέτως, φρόντισε ο Αντ. Σαμαράς να ευνουχίσει ολοκληρωτικά την ήδη υποβαθμισμένη Βουλή, με τις κυβερνητικές Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου να ξεπερνούν τα νομοσχέδια.
Τι μένει; Α, ναι: Το άτυπο και εξωθεσμικό συμβούλιο αρχηγών της τριτοκομματικής κυβέρνησης. Συνεδριάζει τακτικότατα από κοινή αγωνία μπας και ραγίσει το γυαλί της ετερόκλιτης και με λεόντειους όρους σύμπραξης. Και, παρεμπιπτόντως, οι τρεις αρχηγοί κατανέμουν αναλογικά τις διοικήσεις των ΔΕΚΟ και άλλων δημόσιων υπηρεσιών. Οσοι είχαμε ελπίσει ότι με τον τερματισμό του δικομματισμού ξεμπλέκουμε και με την πελατειακή αθλιότητα του εξ ορισμού διεφθαρμένου μονοκομματικού κράτους, διαπιστώνουμε τώρα ότι ο εναλλάξ μονόχρωμος κρατικός μηχανισμός μεταλλάχθηκε απλώς σε τρικολόρε.
Δεν νοείται κανενός είδους Δημοκρατία: Με κυρίαρχη στη διακυβέρνηση την ενός ανδρός αρχή. Με εξαχρειωμένο πολιτικό σύστημα. Με πολιτική ηγεσία έκπτωτη στην κοινωνική συνείδηση, αφού οι πολίτες, σχεδόν όλοι (87%), της επιρρίπτουν δικαιολογημένα την κύρια ευθύνη για το χάλι μας. Με Κοινοβούλιο ευνουχισμένο και χαμηλοτάτου επιπέδου. Με δικαστικό σώμα εν πολλοίς αντιδραστικό και ιδιοτελές. Με κόμματα αρχηγικά και χρεοκοπημένα. Με τον αυταρχισμό να θερίζει και το φασισμό να ελλοχεύει. Με τις εργατικές κατακτήσεις αιώνων να τσαλαπατιούνται. Με ένα κλομπ πάνω από το κεφάλι κάθε απεργού, διαδηλωτή και μετανάστη. Και με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα να συρρικνώνονται συνεχώς. Κάτι χειρότερο: Να εκχωρούνται αδιαμαρτύρητα από υποταγμένους πολίτες. Το επισημαίνει σε ευθύβολο άρθρο του σε αυτές τις στήλες («Ασφάλεια ή Δημοκρατία;» 19-2-2013) ο πρώην πρόεδρος του ΔΣΑ Δημ. Παξινός: «Η Δημοκρατία», γράφει, «χωρίς Ανθρώπινα Δικαιώματα δεν μπορεί να υπάρξει».
Κοινοτοπία; Ισως. Αλλά ακόμη και κάποια αυτονόητα έχουν πια χαθεί...

Η τρικυμία του φραπέ και ο πολιτικός της συμβολισμός...

Του Μάνου Στεφανίδη, απο την Αυγη...
 Οι εθνικές ψυχώσεις μας: κινητά και φραπέδες. Κυκλοφορούμε κρατώντας ένα πλαστικό κύπελλο και σκαλίζοντας ένα κινητό. Λες και φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας. Ο φραπές γίνεται άλλοθι ευχαρίστησης, σωσίβιο στο πέλαγο της καθημερινότητας που τη μαστίζει η κρίση. Η παρουσία του φραπέ ακόμα και στα περίπολα της αστυνομίας πείθει ότι είναι κάτι περισσότερο από ένα από αφέψημα, μια συνήθεια κοινωνική, μια “πόζα”, όπως θα 'λεγε ο Richard Ellman, ή ένα habitus κατά Bourdieu (προδιάθεση). Ούτε πάλι πρόκειται για απλή εξάρτηση (όπως φερ’ ειπείν η μανία των νέων με τα κοκα-κολούχα). Κατά τη γνώμη μου, ο φραπές είναι το σύμβολο μιας άρνησης. Ο φορέας του δηλώνει ότι απέχει, ότι διακόπτει, έστω κι αν τίποτε εργάζεται ή οφείλει να εργάζεται. Είναι στάση, κυριολεκτικά, ζωής. Γι' αυτό και επιχωριάζει στις δημόσιες υπηρεσίες, όπου ως γνωστόν, όταν δεν θάλλει η μίζα, ανθεί η λευκή απεργία. Πίνω φραπέ και μάλιστα κουβαλάω το πλαστικό ποτηράκι παντού, στον δρόμο, το λεωφορείο, στο αμφιθέατρο, στη διαδήλωση (συχνά μετά κομβολογίου!), σημαίνει “είμαι και δεν είμαι εδώ”, “θα ήθελα να ήμουν αλλού”, “ανήκω αλλού”, “εκπροσωπώ την ελάσσονα προσπάθεια, τη συνεχή σχόλη, τις αδιάκοπες διακοπές”.
Εν τέλει, ο φραπές αναδεικνύεται σε αλληγορία της χαράς της ζωής και σε ό,τι απελευθερώνει τον χρήστη από οποιαδήποτε υποχρέωση ή καταναγκασμό. Είναι η σημαία της ιδιότυπης, ιδιόχρηστης ελευθερίας μικροαστικού τύπου που φοριέται και σαν εσάρπα ή κασκόλ. Αυτή η ακηδία, ο γενικός συμψηφισμός και η γενική παραίτηση μας έφεραν ώς εδώ. Που μας καθόρισαν οντολογικά μέσα από το “καταναλώνω άρα υπάρχω”, καταργώντας στην πράξη την όποια συλλογικότητα.
***
Οι πάντες λοιπόν πίνουν παντού φραπέ. Στο μετρό πάλι όχι, επειδή απαγορεύεται. Μοιάζει σχεδόν μεταφυσικό. Οι απαγορεύσεις του μετρό είναι ο μόνος θεσμός στον οποίο οι Έλληνες υπακούουν αδιαμαρτύρητα. Πρόκειται απλώς για τον εθνικό μας χατζηαβατισμό, το σύμπλεγμα της κότας που μας κατατρύχει ή το μετρό στο συλλογικό υποσυνείδητο αντιπροσωπεύει την ύψιστη τελειότητα, την άψογη χρήση, το ίδιο το πρόταγμα της νεωτερικής ουτοπίας ενσαρκωμένο; Αλλά για να δούμε τι σημαίνει “καφές” σημειολογικά (για να θυμηθούμε και τον Χικμέτ); Διάλειμμα, ξεκούραση, διακοπές, ανάπαυλα. Άρα όλοι αυτοί με τον φραπέ στο χέρι επί ώρες, ακόμα τα περίπολα της ΕΛ.ΑΣ., είναι σαν να λένε: “Εμείς εργαζόμαστε μεν, αλλά κάνουμε και διάλειμμα. Ή, καλύτερα, επιμηκύνουμε τον χρόνο διακοπών εντός της εργασίας μας. Είμαστε εδώ και αλλού". Επεκτείνοντας την ιδεολογία και τη μεταφυσική της “διασκέδασης”, παντού...
***
Έτσι, οι φραπεδούχοι χαλαροζόμπι αναδεικνύονται σε ασυμβίβαστους αδειούχους της όποιας καθημερινότητας, τα παιδιά εκείνης της ζωής που είναι βιώσιμη μόνον όταν παραμένει αδρανής. Σαν στεκούμενο νερό. Και τώρα που ακραγγίζουμε χαρακτηριστικά που αφορούν σ’ ολόκληρη την κοινωνία μας. Αυτήν που έχει εθιστεί δραματικά να μην παράγει τίποτε, αλλά να επιθυμεί τα πάντα. Η επικράτεια του φραπέ δονείται μοιραία από την ακράτεια της κατανάλωσης και τα χειρότερα δεν έχουν αφιχθεί ακόμη...


ΥΓ.1 Τουλάχιστον, οι δημοκράτες του φραπέ είναι επιτηδευμένα χαρούμενοι. Ενώ όλοι οι άλλοι, οι σύνευνοι της καθημερινότητάς μας είναι μουτρωμένοι, κατηφείς, επιθετικοί, αγενείς. Κι αυτή η συμπεριφορά δεν είναι προϊόν της κρίσης. Αντιθέτως, προέρχεται από την εποχή της ατομιστικής ευμάρειας. Τότε που εκδηλωνόταν ο χειρότερος ρατσισμός των Ελλήνων: Εναντίον σε Έλληνες. Το “εγώ” μας über alles!
ΥΓ.2 Ακούω τον Γιωργάκη και τους ομοίους του να διατυμπανίζουν συχνά και με στόμφο ότι δεν χρωστούν τίποτε σε κανέναν και τρελαίνομαι. Γιατί εγώ χρωστάω παντού: στον μπακάλη, στον μανάβη, στον φούρναρη, στις τράπεζες, στην πεθερά μου. Ομοίως όπως χρωστάει κι όλη η χώρα. Και μάλιστα χρωστάει παντού. Φαίνεται πως από την εποχή των χοντροζόμπι Κωστάκη ή Πάγκαλου περάσαμε στην εποχή των λεβεντοζόμπι. Δηλαδή στη βασιλεία της απόλυτης αμνησίας, όπου ο καθένας μπορεί να λέει απολύτως ό,τι γουστάρει. Κι έπειτα να παραγγέλνει κι ένα φραπέ...

ΥΓ.3 Καταπληκτικός ο Βενιζέλος! Τα κατάφερε έτσι ώστε και όταν ακόμη λέει κάτι σωστό, να μην τον παίρνει κανείς στα σοβαρά. Και να τον χλευάζει κι από πάνω η χρυσαυγίτικη γλίτσα. Ασφαλώς επειδή όσοι χρόνια τώρα ράβουν και κόβουν το Σύνταγμα στα μέτρα τους σαν να ήταν κουρελόχαρτο, δεν έχουν πια κανένα κύρος ώστε να παρουσιάζονται ως σωτήρες των θεσμών και της δημοκρατίας. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να διαφημίζουν έτι περαιτέρω στα μάτια ενός κανιβαλικού συρφετού τον εγχώριο φασισμό. Οι σοβαροφανείς πόζες του προέδρου ενός καταμαδημένου ΠΑΣΟΚ μόνο θυμηδία, πλέον, προκαλούν. Το 'χουμε ξαναπεί: Μπορεί κάποιοι να μην έχουν συνείδηση Ιστορίας, αλλά η Ιστορία δεν ξεχνάει ποτέ τα υποκείμενά της όσο ασυνείδητα κι αν είναι, τα τελευταία...

ΥΓ 4 Αυτόν τον τρόμο Ιστορίας οφείλει να επιδείξει σήμερα η Αριστερά και να μην εξαντλεί τη δυναμική της σε τακτικισμούς και λαϊκιστικές εξαπλουστεύσεις. Η πολιτική της είναι δύσκολη, επώδυνη, αλλά ορθή. Αυτή την πολιτική οφείλει να μεταλαμπαδεύσει μεθοδικά και πέραν των παραδοσιακών ψηφοφόρων της. Σ' ένα κοινό κατά βάθος συντηρητικό, που την υποστηρίζει σήμερα περιστασιακά, κακομαθημένο από την πελατειακή νοοτροπία που καλλιεργούσε ξεδιάντροπα και επί δεκαετίες ο δικομματισμός. Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα: Εφόσον δεν έγιναν αιφνιδίως όλοι σοσιαλιστές! Ιδού λοιπόν το πρόβλημα: Αριστερά σημαίνει ανατροπή κι ευαισθησία και όχι διατήρηση των συμφερόντων ορισμένων συντεχνιών. Και κυρίως δεν σημαίνει κολακεία όλων εκείνων που έμαθαν να είναι αντιπαραγωγικοί, βολεμένοι, θεσιθήρες, αργόμισθοι, εραστές της ήσσονος προσπάθειας, “ιδεολόγοι” της καρέκλας και της ευκολίας. Δημοκράτες του φραπέ...

Παιδαγωγοί ή σύγχρονοι σκλάβοι....

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*, Alfavita...
Η πραγματικότητα για το ωράριο και τις συνθήκες εργασίας των εκπαιδευτικών σε Ελλάδα και ΕΕ

Πρώτα η κυβέρνηση και τα ελεγχόμενα ΜΜΕ αναλαμβάνουν μεθοδικά τη στοχοποίηση και την εκστρατεία συκοφάντησης κάθε κλάδου εργαζομένων και στη συνέχεια θεσμοθετούνται μέτρα εναντίον τους στο όνομα της «σωτηρίας της πατρίδος» και του «εθνικού συμφέροντος». Το ίδιο συμβαίνει και με τους εκπαιδευτικούς που υποχρεώνονται σε αύξηση του ωραρίου τους, ένα από τον κυκεώνα μέτρων που επιδεινώνουν τις συνθήκες εργασίας τους και άσκησης του παιδαγωγικού τους έργου.
Διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα οι Μυτχάουζεν της πολιτικής και των ΜΜΕ παραπλανούν την κοινωνία προπαγανδίζοντας για τις λίγες ώρες εργασίας των εκπαιδευτικών στην Ελλάδα, χωρίς να ξεκαθαρίζουν τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στο ωράριο διδασκαλίας και το συνολικό ωράριο εργασίας. Είναι γνωστή η αλχημεία του Υπουργείου Παιδείας δίνοντας τα στοιχεία στο Δίκτυο Ευρυδίκη αναφέρει μόνο το καταληκτικό διδακτικό ωράριο των 16 ωρών! Το ίδιο συμβαίνει και στα στοιχεία που έχουν
δοθεί στον ΟΟΣΑ.
Στην πραγματικότητα το διδακτικό ωράριο των καθηγητών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση αρχίζει από τις 21 ώρες την εβδομάδα και αποκλιμακώνεται ανάλογα με τα χρόνια υπηρεσίας σε 19, 18 και τελικά 16 μετά την εικοσαετία. Ταυτόχρονα, όμως, το ωράριο εργασίας φτάνει μέχρι τις 30 ώρες, τουλάχιστον, υποχρεωτικά, αλλά στην πράξη μπορεί να υπερβαίνει και τις 40 και περιλαμβάνει  ένα πλήθος γραφειοκρατικών εργασιών και καθηκόντων, προκειμένου να λειτουργήσει το σχολείο! Αν συνυπολογίσουμε και την εργασία στο σπίτι, που συνίσταται στην προετοιμασία της διδασκαλίας για την επόμενη μέρα και τη διόρθωση των συχνών γραπτών εργασιών των μαθητών, προκύπτει ένας αυξημένος όγκος ωρών που ξεπερνά, κατά πολύ, το ημερήσιο οκτάωρο!
Στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης η πλειονότητα των εκπαιδευτικών απασχολείται ενεργά με τη διδασκαλία μαθητών από 18 έως 20 ώρες την εβδομάδα, εξαιρώντας προκαθορισμένα διαλείμματα και άλλους χρόνους επαφής με μαθητές που δεν περιλαμβάνουν τη διδασκαλία. Από τα στοιχεία διαπιστώνουμε ότι ο μέσος όρος διδακτικών ωρών για τους εκπαιδευτικούς των 25 χωρών από τις 27 της Ε.Ε. για την κατώτερη Δ.Ε. είναι 19,1 και για αυτούς της ανώτερης Δ.Ε. είναι 18,4. Στην Ελλάδα, όπου δεν υπάρχει αντίστοιχος διαχωρισμός, ο μέσος όρος διδασκαλίας είναι 18,5, αντίστοιχος του μέσου όρου Ε.Ε. (19,1 και 18,4). Όσον αφορά τους Έλληνες εκπαιδευτικούς προκύπτει ότι ως προς το χρόνο εργασίας συνολικά σε ετήσια βάση στο σχολείο είναι 1.170 ώρες για το γυμνάσιο και το λύκειο, ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ είναι 1.199 για την κατώτερη και 1.166 για την ανώτερη β/θμια εκπαίδευση και για την ΕΕ/19 είναι 1.133 και 1.108 αντίστοιχα. Ο μέσος όρος των καθαρών εργάσιμων εβδομάδων για τους εκπαιδευτικούς κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους είναι 38,6 εβδομάδες, ενώ στην Ελλάδα οι εργάσιμες εβδομάδες για τους εκπαιδευτικούς είναι 39, λίγο πάνω από το μέσο όρο ΕΕ/27. Όσον αφορά το διαθέσιμο χρόνο στο σχολείο από τις χώρες για τις οποίες υπάρχουν στοιχεία ο μέσος όρος είναι 27.5 ώρες και για την κατώτερη και για την ανώτερη β/θμια εκπαίδευση, ενώ για την Ελλάδα είναι 30 ώρες. (Στοιχεία ΚΕΜΕΤΕ/ΟΛΜΕ - ΟΟΣΑ)
Σε γενικές γραμμές, οι χώρες τείνουν να μειώνουν τον εβδομαδιαίο διδακτικό χρόνο των εκπαιδευτικών στην κατώτερη και στην ανώτερη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Μόνο η Βουλγαρία και η Ρουμανία ουσιαστικά αυξάνουν τον αριθμό των ωρών για τους εκπαιδευτικούς στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Άλλωστε σύμφωνα με έρευνα της Unesco προκύπτει ότι μια ώρα εργασίας των εκπαιδευτικών ισοδυναμεί με τέσσερις άλλων κλάδων εργαζομένων. Άρα ένα εβδομαδιαίο διδακτικό ωράριο 21 ωρών ισοδυναμεί με 84 ώρες!
Μισθολογική εξαθλίωση - εργασιακή ομηρία
Έτσι, ίσως, μπορεί να κατανοηθεί τι σημαίνει για τον εκπαιδευτικό και την ποιότητα της εκπαίδευσης ακόμα και μια ώρα αύξησης του ωραρίου. Ακόμα και μια ώρα δεν μπορεί να προσμετρηθεί με ποσοτικά κριτήρια. Μια επιπλέον ώρα μπορεί να σημαίνει την αναστάτωση και την αποδιοργάνωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, αφού συνοδεύεται με ανακατανομές μαθημάτων και τμημάτων, νέο πρόσθετο διδακτικό αντικείμενο ή και μετακίνηση σε άλλο σχολείο. Στην Ελλάδα του 2013 υπάρχουν εκπαιδευτικοί που διδάσκουν και μετακινούνται ακόμα και σε 6 σχολεία και από το ένα χωριό στο άλλο διανύοντας ατέλειωτα χιλιόμετρα! Για ένα γλίσχρο μισθό που ισοδυναμεί μόλις με το 19% του συναδέλφου του στο Λουξεμβούργο ή το 53% στην Κύπρο και το 58% του μέσου όρου των χωρών της Ευρώπης. Από μελέτη του ΚΕΜΕΤΕ προκύπτει ότι η μείωση του καθαρού εισοδήματος των εκπαιδευτικών από το 2009 μέχρι και το 2012 κυμαίνεται από 4.740 περίπου ευρώ για έγγαμους και με 33 χρόνια υπηρεσίας μέχρι 6.585 για τους νεοδιόριστους. Ποσοστιαία η μείωση αυτή κυμαίνεται από 21% περίπου έως 45%. Και βέβαια δεν υπολογίζεται η νέα αφαίμαξη μισθών από την πρώτη κιόλας μέρα του 2013 με βάση το φορο - ληστρικό σύστημα που ψηφίστηκε πρόσφατα. Από την ίδια έρευνα προκύπτει ότι ο ανώτερος μικτός ετήσιος μισθός εκπαιδευτικού σε λύκειο στις χώρες της ευρωζώνης ανέρχεται κατά μέσο όρο 48.690 ευρώ, ενώ στην Ελλάδα που κατέχει μια από τις τελευταίες θέσεις του σχετικού πίνακα πάνω μόνο από Μάλτα, Εσθονία και Σλοβακία, μόλις 25.756 ευρώ. Όσον αφορά τον κατώτερο μισθό η Ελλάδα βρίσκεται στην προτελευταία θέση, πάνω μόνο από την Εσθονία με 14.104 ευρώ, έναντι 28.939 που είναι ο μέσος όρος.
Και μάλιστα όσο πιο αντίξοες είναι οι οικονομικές συνθήκες, τόσο πιο δύσκολο και επίπονο γίνεται και το εκπαιδευτικό έργο. Με μαθητές που υποσιτίζονται και λιποθυμούν σε σχολεία που δεν μπορούν να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες αυξάνεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς ο μαθητικός πληθυσμούς που παραιτείται και αδυνατεί να παρακολουθήσει ουσιαστικά την εκπαιδευτική διαδικασία. Με τις καταργήσεις σχολείων και τμημάτων και τη «σαρδελοποίηση» των μαθητών σε πολυπληθή τμήματα επιδεινώνονται οι συνθήκες άσκησης του εκπαιδευτικού έργου και ανοίγουν οι δρόμοι της απο - μόρφωσης και της εγκατάλειψης του δημόσιου σχολείου. Σε αυτές τις συνθήκες οι εκπαιδευτικοί υποχρεώνονται να καταβάλουν περισσότερες προσπάθειες, να αφιερώσουν περισσότερο χρόνο προετοιμασίας για να αυτομορφωθούν και να επιμορφωθούν ανασκευάζοντας παραδοσιακές μεθόδους διδασκαλίας για μπορούν να μετατρέψουν τις παγωμένες και γυμνές από υλικοτενική υποδομή και εποπτικά μέσα, αίθουσες σε εργαστήρια μάθησης και δημιουργίας.
Στην Ελλάδα ο εκπαιδευτικός δεν αντιμετωπίζεται ως επιστήμονας με πολυσύνθετο έργο και παιδαγωγός που διαμορφώνει ελεύθερους και κριτικά σκεπτόμενους πολίτες, αλλά ως φτωχός και άβουλος δημόσιος υπάλληλος - ιμάντας μεταβίβασης της κυρίαρχης γνώσης και ιδεολογίας. Ειδικότερα με το πρόσφατο Π.Δ. για την αξιολόγηση - χειραγώγηση - κατηγοριοποίηση - επιδιώκεται η μισθολογική καθήλωση και διοικητική υποδούλωση. Παράλληλα διαμορφώνεται ένα απολυταρχικό κράτος με την κυριαρχία των κατασταλτικών μηχανισμών και τις βασικές ελευθερίες εν αναστολή. Με το νόμο 4093/2012, το περιβόητο Μνημόνιο διαμορφώνουν ένα εργασιακό τοπίο βαρβαρότητας που κρατά τους εκπαιδευτικούς όμηρους του διοικητικού μηχανισμού και της κυβέρνησης, χωρίς δικαιώματα και σκυφτούς μπροστά σε μια αυταρχική εξουσία. Χαρακτηριστική είναι η άρση του αμετάθετου. Εύκολα με βάση το σιδερένιο πειθαρχικό πλαίσιο βλέπουν το δρόμο προς την αργία, τη διαθεσιμότητα και την απόλυση, αν εμπλέκονται σε οιαδήποτε διοικητική ή ποινική δίωξη, ενώ καταργείται ακόμα και το τεκμήριο της αθωότητας. Ο εργασιακός μεσαίωνας επελαύνει, το καθεστώς εργασιακής τρομοκρατίας οικοδομείται.
Αν η κυβέρνηση, η Ε.Ε. και το κεφάλαιο θέλουν να οικοδομήσουν το φθηνό, ευέλικτο, πειθαρχημένο σχολείο υποταγμένο στους νόμους της αγοράς πάνω στα ερείπια του δημόσιου σχολείου με εκπαιδευτικούς φτωχούς και υποταγμένους για να διαμορφώνουν ένα εξειδικευμένο, αλλά αμόρφωτο εργατικό δυναμικό, εμείς έχουμε κάθε λόγο να να προβάλουμε το όραμά μας  για ένα άλλο σχολείο. Πραγματικά δημόσιο και δωρεάν που να ανταποκρίνεται στην ανάγκη του ανθρώπου να ανακαλύπτει τους νόμους κίνησης της φύσης και της κοινωνίας, να τους χρησιμοποιεί για να καλυτερέψει την ανθρώπινη ζωή, που να δημιουργεί δημοκρατικά ελεύθερες προσωπικότητες, ανθρώπους που να μαθαίνουν να συνεργάζονται, να σέβονται τη διαφορετικότητα και να δουλεύουν συλλογικά για την προσωπική , αλλά και κοινωνική απελευθέρωση και ευτυχία.
* O Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος, μέλος της Σ.Ε. του περιοδικού «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης» και εκπρόσωπος των Αγωνιστικών Παρεμβάσεων - Συσπειρώσεων - Κινήσεων στο Δ.Σ. του ΚΕ.ΜΕ.ΤΕ. της Ο.Λ.Μ.Ε

Βούλγαρη Σφαγεία...

 Του Θ. Μαρουλιάδη, AlterThess...
samaras_hollande_epetis.jpg
Την Τετάρτη προς το τέλος της διαδήλωσης με πέτυχε μία πρώην συνάδελφος – έτσι λέμε τώρα όσους και όσες έχασαν τη δουλειά τους – και άρχισε να μου λέει για τη Βουλγαρία και την παραίτηση της βουλγαρικής κυβέρνησης. “Είδες εκεί ο κόσμος βγήκε στο δρόμο και τους έδιωξε” έλεγε και έδειχνε τον κόσμο που έφευγε από τη διαδήλωση για τα σπίτια του, χωρίς ιδιαίτερη διάθεση να ρίξει κανέναν, πολύ περισσότερο μία ολόκληρη κυβέρνηση. Σκέφτηκα να της εξηγήσω πως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι και ότι στη Βουλγαρία είναι αλλιώς και η κυβέρνηση που έπεσε μπορεί να ξανασηκωθεί, αλλά το παράτησα και της είπα κάτι του τύπου… ότι και εδώ έτσι θα πάνε τα πράγματα και θα τους ρίξουμε και μπλα, μπλα, μπλα.
Την Πέμπτη τσέκαρα τα πρωτοσέλιδα όλων των εφημερίδων για να δω πως παίζουν το θέμα της Βουλγαρίας και της παραίτησης της βουλγαρικής κυβέρνησης. Χτύπημα, στην πρώτη σελίδα, είχαν μόνο η “Εφημερίδα των Συντακτών” και οι “6μέρες”, που στον ένα ή τον άλλο βαθμό… συριζοφέρνουνε και είναι στην κόντρα με την κυβέρνηση της Ενωμένης Δεξιάς. Όλες οι άλλες εφημερίδες έκαναν γαργάρα την ιστορία στα πρωτοσέλιδα τους, αλλά και στις εσωτερικές σελίδες το είχαν χαμηλά και “απονευρωμένο”. Σκεφτικά πως φοβούνται, φοβούνται μήπως οι πολλοί καλοί άνθρωποι πάρουν “γραμμή” από τη Βουλγαρία και σαν τον Καθιστό Ταύρο σηκωθούν.
Την ίδια μέρα, την Πέμπτη, το Ταμείο Ξεπουλήματος της Δημόσιας Περιουσίας ανακοίνωσε πως μέχρι τα μέσα Απρίλη περιμένει τις προσφορές των επενδυτών για την αγορά του 51% της ΕΥΑΘ. Δύο μέρες πριν από αυτό, την Τρίτη, ο Ολάντ ανακοίνωσε το ενδιαφέρον της γαλλικής πλευράς για να συμμετάσχει στο πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων στην Ελλάδα. Και όπως είναι γνωστό, οι γάλλοι επενδυτές ενδιαφέρονται για τα νερά και για την ενέργεια. Το να τα πάρουν και τα δύο φαντάζει κάπως δύσκολο – καθώς υπάρχουν και οι γερμανοί επενδυτές – οπότε μάλλον θα πρέπει να αρκεστούν στο ένα, δηλαδή στα νερά. Και καθότι οι γάλλοι επενδυτές για τα νερά είναι δύο, ο ένας θα πρέπει να αρκεστεί μόνο στην ΕΥΑΘ. Ευκολάκι έτσι; Με δεδομένο ότι ο συγκεκριμένος ένας έχει ήδη πιάσει γκόμενα τον γνωστό εθνικό κεντροαριστερό νταβατζή, μου κάνει εντύπωση η ιστορία με τις προσφορές. Το λογικό είναι να τους δώσουν την ΕΥΑΘ κατευθείαν, κατευθείαν και τζάμπα. Γιατί μπροστά στο μεγαλείο της επένδυσης τι είναι μερικές δεκάδες ψωροεκατομμύρια που θα δώσουν – ο γνωστός εθνικός κεντροαριστερός νταβατζής δεν πρόκειται να δώσει τίποτα – για να αγοράσουν την ΕΥΑΘ;
Κάνοντας αυτό το πίσω μπρος μεταξύ Τρίτης και Πέμπτης, μου έκανε εντύπωση πόσο μικρός είναι ο κόσμος μας και πως τελικά τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν αρκεί αυτό να το θελήσουν οι πολλοί καλοί άνθρωποι. Εδώ και τρία χρόνια το σύστημα της διαπλοκής της πολιτικής και της οικονομικής ελίτ μας λέει πόσο εξαιρετικά είναι τα πράγματα στη Βουλγαρία, όπου έχουν χαμηλούς μισθούς, συμβολική φορολογία στα επιχειρηματικά κέρδη, πρωτογενές πλεόνασμα και πολύ μικρό δημόσιο χρέος. Προφανώς κανείς, πέρα από κάποιους που στο κεφάλι τους έχουν μαρέγκα αντί για μυαλό, δεν είπε φωναχτά “Να γίνουμε Βουλγαρία!”, όμως όλα τα καθίκια αυτό θέλουν και αυτό το σχέδιο υλοποιούν εδώ και τρία χρόνια. Και τσουπ, σκάει το παραμύθι ότι ο κόσμος στη Βουλγαρία βγήκε στο δρόμο γιατί δεν έχει τα λεφτά για να επιδοτεί τα κέρδη των επενδυτών που αγόρασαν τη δημόσια επιχείρηση ηλεκτρισμού. Το σχήμα είναι απλό και επειδή ένα κι ένα κάνει δύο, ούτε και εμείς θα επιδοτήσουμε τα κέρδη κανενός επενδυτή, ξένου ή ντόπιου. Θέλει όμως να κινηθούμε γρήγορα, να είμαστε αποφασισμένοι για πολλά,  να μην κολλήσουμε πουθενά, να μην απογοητευτούμε στην πρώτη στραβή, να χτυπάμε μαζί και τον ίδιο στόχο, να γράψουμε τα δικά μας πρωτοσέλιδα. Ευκολάκι έτσι;  

Υ.Γ. Ο Σαμαράς λέει πως η κυβέρνηση του θα υπερασπιστεί με κάθε κόστος τις ξένες επενδύσεις και προφανώς μιλάει ακόμα και για ανθρώπινες ζωές. Οι “σύντροφοι” της ΔΗΜΑΡ τι έχουν να πουν γι’ αυτό;

Το εξαγώγιμο βουλγαρικό μοντέλο διοίκησης...

Cynical...
Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών στη Βουλγαρία είναι λίγο πολύ γνωστά. Με αφορμή  τις υπέρογκες αυξήσεις ρεύματος, αλλά κατ’ ουσίαν εξοντωμένοι από τη σκληρή λιτότητα, την ανέχεια, και την εκτεταμένη διαφθορά, δεκάδες χιλιάδες εξαγριωμένοι πολίτες, όλων των ηλικιών ξεχύνονται στους δρόμους 20 διαφορετικών πόλεων της χώρας, απαιτώντας ανάμεσα στα άλλα, παραίτηση της κυβέρνησης και επανεθνικοποίηση της ενέργειας. Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν τρεις ιδιωτικές εταιρίες ηλεκτρικής ενέργειας, δυο τσέχικες και μια αυστριακή, στην πραγματικότητα δρουν ως μονοπώλια καθ’ ότι κάθε πάροχος δραστηριοποιείται και σε μια διαφορετική περιοχή.

Ο πρωθυπουργός Μπορίσoφ, που στην αρχή τούς παίρνει αψήφιστα, -την Κυριακή μάλιστα που οι δρόμοι στη Σόφια έχουν πάρει φωτιά, αυτός συνεχίζει να παίζει αμέριμνος μπάλα σε γήπεδο της πόλης-, αναγκάζεται τη Δευτέρα να απολύσει τον υπουργό του των οικονομικών, πρώην στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας και πολύ αγαπητό στις Βρυξέλες και ΔΝΤ, μπας και εκτονώσει τα πλήθη.
Πάνω στη σαστιμάρα του, υπόσχεται επιπλέον μείωση των τιμολογίων και ανάκληση της άδειας λειτουργίας της τσέχικης εταιρίας ηλεκτρισμού, για να τα αναιρέσει, όμως την επομένη.

Η κίνηση αυτή εξαγριώνει ακόμα περισσότερο τον κόσμο, ο οποίος επανέρχεται στους δρόμους δριμύτερος, οι συγκρούσεις με την αστυνομία κορυφώνονται, με αποτέλεσμα ο Μπορίσοφ να πάρει την Τετάρτη, την έσχατη απόφαση της παραίτησης, μέσα σ’ ένα επικολυρικό χείμαρρο δηλώσεων, όπως «Έχουμε αξιοπρέπεια και τιμή», «Είναι ο κόσμος αυτός που μας έδωσε την εξουσία, και θα του τη δώσουμε πίσω», «Δε θα συμμετάσχω σε μια κυβέρνηση επί της θητείας της οποίας οι πολίτες υφίστανται ξυλοδαρμό από την αστυνομία», και άλλα τέτοια συναφή.

Είναι εύκολο κάποιος απ’ έξω να συγκινηθεί και να τού χρεώσει φιλευσπλαχνία και φιλολαϊκή πρόθεση. Πιθανόν και να ίσχυε, αν οι εκλογές δεν ήταν τόσο κοντά, τον Ιούλιο, και αν το προφίλ του δεν είχε τόσο πολύ τακιστεί από τα μηδενικά του επιτεύγματα ως προς την πάταξη της διαφθοράς και τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών. Με μια θεατρική παραίτηση, η οποία θα επισπεύσει τις εκλογές κατά μερικούς μήνες, και με ωραία λόγια συμπάθειας, ο Μπορίσοφ έχει λόγους να ελπίζει σε κάποιο ανέλπιστα καλό εκλογικό αποτέλεσμα.

Η Βουλγαρία μπήκε τα τελευταία χρόνια στη ζωή μας ως παράδειγμα προς αποφυγή. Κύρια αιτία, η φτώχεια και οι υπερβολικά χαμηλοί μισθοί. Αν παρατηρήσει όμως κανείς τους μακροοικονομικούς δείκτες, βλέπει ότι η Βουλγαρία από το 2001 μέχρι το 2009 παρουσιάζει υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, κοντά στο 6%, βασισμένους κυρίως στην κερδοσκοπία γης και τα χρηματο-οικονομικά, το 2009 βυθίζεται σε προσωρινή ύφεση, στο -5.5%, για να επανέλθει από την επομένη χρονιά στην ανάπτυξη, αν και αναιμική, στο 0.4% το 2010 και 1.7% το 2011.
Το εξωτερικό της χρέος όλα αυτά τα χρόνια βαίνει μειούμενο, από 44% του ΑΕΠ το 2004, στο μόλις 16.3% το 2012. Κι όμως ο Μπορίσοφ, με πρόσχημα την κρίση, και έχοντας ως αντιπαράδειγμα την Ελλάδα, -«να μην γίνουμε σαν την Ελλάδα» είναι το μότο που επαναλαμβάνει συχνά-, επιβάλει πολιτικές σκληρής λιτότητας, μειώνοντας τις δημόσιες δαπάνες, μόνο για το 2010, κατά 20%. Με ποιο στόχο; Μα να μειώσει το δημόσιο έλλειμμα από το 2%  του ΑΕΠ που ήταν προ κρίσης, στο 0.5%, ενέργεια για την οποία εισπράττει τα εύσημα από τους παράφρονες των Βρυξελών, του Βερολίνου και του ΔΝΤ. «Η Βουλγαρία θα είναι σύντομα σε θέση να εξάγει το πρόγραμμα δημοσιονομικής σταθερότητας που κατάρτισε και στην υπόλοιπη Ευρώπη», επαίρεται ο ΥΠΟΙΚ Ντιάνκοφ σε παρουσίαση του σχεδίου του στο Business School του Harvard.

Εν τω μεταξύ η Βουλγαρία συνεχίζει να παραμένει η φτωχότερη χώρα της Ευρώπης, με μέση ωριαία αποζημίωση στα 3.5 ευρώ και μέσο μισθό στα 360 ευρώ. Για τις συντάξεις, ούτε λόγος. Η μέση σύνταξη είναι κάτω από τα 200 ευρώ. Οι μισθοί των γιατρών δεν υπερβαίνουν τα 500 ευρώ, γεγονός που τους αναγκάζει να εγκαταλείπουν τη χώρα για αλλού. Και δεν είναι μόνο αυτοί. Υπολογίζεται ότι άλλο ένα εκατομμύριο, σε πληθυσμό 7.5 εκατομμυρίων, έχει πάρει το δρόμο της μετανάστευσης, διατηρώντας, έτσι, την ανεργία σε σχετικά χαμηλά επίπεδα, γύρω στο 11%-13%. Σε αντίθετη κατεύθυνση με την πτώση των μισθών, ειδικά στον δημόσιο τομέα, οι τιμές τραβάνε την ανηφόρα.
Τα βασικά είδη διατροφής ανέβηκαν κατά 50%, ενώ η άνοδος της τιμής της πατάτας, κατά 200%, ανάγκασε τον πρωθυπουργό να ζητήσει από τους πολίτες, δια διαγγέλματος, να καλλιεργούν πλέον τα δικά τους ζαρζαβατικά! Πέρα από τις αυξήσεις ρεύματος, αυξήσεις κατά 9% παρατηρήθηκαν και στην τιμή του νερού, από τη στιγμή που τη διανομή στη Σόφια ανέλαβε η γνωστή εταιρία Veolia.

Για προσέλκυση ξένων επενδύσεων, και την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων των όποιων δημόσιων επιχειρήσεων έχουν ακόμα απομείνει, όπως τρένα και αμυντική βιομηχανία, η κυβέρνηση εισήγαγε το 2008 οριζόντιο φόρο 10%, ενιαίο για φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις. Ποιο το αποτέλεσμα; Ενώ οι εισροές για το 2008 ήταν στα 6.5 δις ευρώ, το 2009 μειώθηκαν στο μισό, στα 3.28 δις, το 2010 στα 1.36 δις, και το 2011 στα 1.6 δις. Και σύμφωνα με τις κακές γλώσσες, αυτά δεν ήταν παρά επαναπατρισμός βουλγαρικών κεφαλαίων που είχαν μυστηριωδώς πετάξει σε προηγούμενους καιρούς στην Ολλανδία και Ελβετία. Αντιθέτως παρατηρείται αποχώρηση σημαντικών Γερμανικών κεφαλαίων.

Παρά τις υποσχέσεις για την πάταξη της διαφθοράς, αυτή ζει και βασιλεύει. Με διαλυμένη τη δημόσια διοίκηση, οι Βούλγαροι για κάθε μήνα του 2010 φέρεται να έδωσαν 150,000 φακελάκια σε γιατρούς, αστυνομικούς, τελωνιακούς, και δικαστές, δηλαδή ένας στους τέσσερις. Όπως, όμως είναι ο κανόνας, η διαφθορά αυτή δεν αντανακλά παρά τη διαφθορά στα υψηλότερα κλιμάκια, αρχής γενομένης από το κοινοβούλιο και τον ίδιο τον Μπορίσοφ, για τον οποίο υπάρχουν αποδείξεις, από τα Wikileaks, για  συμμετοχή του σε καρτέλ λαθρεμπορίας πετρελαίου, και σε κυκλώματα trafficking και ξεπλύματος μαύρου χρήματος. Από πίσω του συντάσσεται στρατιά ολιγαρχών και επιχειρηματικά λόμπυ που υπαγορεύουν τους νόμους που τους βολεύουν.
Κι επειδή η αφορμή των κινητοποιήσεων ήταν η τσέχικη εταιρία ηλεκτρισμού CEZ, ας αναφέρουμε ότι στο διοικητικό της συμβούλιο υπάρχει εγκατεστημένος με μισθό 17,000 ευρώ το μήνα (!) ο Mitko ο «Karate Man», ο οποίος κάνει σκοτεινές δουλειές με τον Nikolov τον «Πασά», ο οποίος αποδεδειγμένα ήταν παλιός συνεταίρος του Μπορίσοφ,  επονομαζόμενου και «Βούδας», από τις εποχές που εξασκούσε το επάγγελμα του πληροφοριοδότη. Έκτακτα!

Όταν ο νεοφιλελευθερισμός συναντιέται με τη μαφία, όπως είδαμε, μεγαλουργεί!

Ο σοβαρός Πέπε Γκρίλο και οι κωμικοί...

απο τον Μαζεστιξ...
Το καρναβάλι στην Ιταλία έχει ξεκινήσει πρόωρα, λίγο μετά από το δικό μας.
Εκεί που τα ΜΜΕ και οι εταιρείες δημοσκοπήσεων της Ιταλίας εμφάνιζαν μόνο τρεις πολιτικές δυνάμεις να υπάρχουν στη χώρα, ο Μπερσιάνι, ο Μπερλουσκόνι και ο Μόντι, ξαφνικά τώρα και εν μέσω απαγόρευσης δημοσκοπήσεων, "ανακαλύπτουν" ξαφνικά ότι το κίνημα του "κωμικού" Πέπε Γκρίλο μάλλον ξεπερνάει το 20% και έχει βάλει πλώρη για δεύτερη θέση τουλάχιστον!

Βρε τι μου θυμίζει..; Τι μου θυμίζει..;

Α ναι! Ελλάδα, 2012!
Κοίτα κάτι συμπτώσεις!
Οι εταιρείες δημοσκοπήσεων βλέπουν μόνο ΠΑΣΟΚ και ΝΔ!
Δίνουν στη ΝΔ ένα 30άρι τοις εκατό και στο ΠΑΣΟΚ ένα σχεδόν 20άρι!
Ο δε ΣΥΡΙΖΑ κινείται κοντά στο 6-7%..
Αυτά μέχρι την απαγόρευση των δημοσκοπήσεων, όπου ξαφνικά "ανακαλύπτουν" μέσω διαρροών ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πάει για κάτι πολύ παραπάνω, ακόμη και για πρώτος, η ΝΔ είναι πολύ πολύ χαμηλότερα ενώ το ΠΑΣΟΚ καταποντίζεται...

Τώρα θα μου πείτε... και γιατί οι εταιρείες δημοσκοπήσεων διαρρέουν αυτήν την πληροφορία αφού τους κάνει ζημιά στην αξιοπιστία;
Μα ακριβώς γι' αυτό!
Για να διατηρηθεί η αξιοπιστία των δημοσκοπικών εταιρειών πρέπει έστω και τελευταία στιγμή να "ανακαλύψουν" το πραγματικό εύρημα.
Θα το δικαιολογήσουν κάπως. Εδώ η επίσημη δικαιολογία ΟΛΩΝ των εταιρειών ήταν το εύρημα πως "ξαφνικά" τις τελευταίες μέρες πριν τις εκλογές του Μαΐου υπήρξε ένα "φοβερό ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ στους αναποφάσιστους".
Oh mon Dieu! Quelle surprise!

Έτσι αντίστοιχα, το ίδιο βρώμικο κολπάκι ακολουθούν οι εταιρείες στην Ιταλία.
όλο το προηγούμενο διάστημα η εξαφάνιση και η διακωμώδιση του κινήματος του "κωμικού" Πέπε Γκρίλο είχε στόχο την ανάσχεση της διείσδυσής του στα πλατιά λαϊκά στρώματα.
Ό,τι κατάφεραν, το κατάφεραν.Κι ό,τι δεν κατάφεραν, δεν το κατάφεραν.
Τώρα όμως, που τα αποτελέσματα των εκλογών, καταπώς φαίνεται, θα φέρουν στο κέντρο της πολιτικής σκηνής αυτό το κίνημα, αναγκάζονται να αποδεχτούν την παρουσία του, να "ανακαλύψουν" το δημοσκοπικό εύρημα και να το αντιμετωπίσουν πλέον αλλιώς.
Τώρα θα αναλάβουν δράση οι τρομοκράτες των δελτίων των 8.
Όπως και στην Ελλάδα.
Μπορεί την παραμονή των εκλογών να βγάλουν κι ένα τρομοκρατικο ντοκιμαντέρ για το τί θα πάθουν αν βγουν από το ευρώ.
Κωμικοί πολιτικοί, δημοσιογράφοι και δημοσκόποι της άρχουσας τάξης.

Υπάρχουν όμως και άλλα κωμικά στοιχεία στην υπόθεση.
Ξέρετε, το προσωνύμιο "κωμικός" στον Γκρίλο δόθηκε λόγω του επαγγέλματός του.
Και θα αναρωτιέται κανείς...: γιατί δεν κάνουν το ίδιο και με τους υπολοίπους;
Να λένε ας πούμε το κόμμα του τραπεζίτη Μόντι, το κόμμα του μιντιάρχη Μπερλουσκόνι και το κόμμα του... καντηλανάφτη Μπερσιάνι.;
Να μιλούν για όλους αναφέροντας το επάγγελμά τους;
Με επειδή φυσικά ο επιθετικός προσδιορισμός "κωμικός" στον Γκρίλο, δεν του αποδίδεται για να εμπεδωθεί το επάγγελμά του, αλλά για να διακωμωδηθεί ο ίδιος και το κίνημά του.

Το οποίο κίνημά του κάθε άλλο παρά κωμικό είναι.
Είναι βαθιά ταξικό, ριζοσπαστικό και κυρίως: δεν είναι φοβικό!
Λέει με παρρησία την πρότασή του.
Είναι υπέρ της εξόδου από την ευρωζώνη, υπέρ των αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών (δημοψηφίσματα κλπ), υπόσχεται τριετή επιδόματα ανεργίας και ζητά πίστωση χρόνου δύο ετών για να δείξει το κυβερνητικό του έργο.
Δεν κρύβεται πίσω από λόγια, ευχολόγια και κομπολόγια.
Δεν επιδιώκει (προς το παρόν τουλάχιστον) να γίνει αρεστό στους μιντιάρχες.
Ξέρει πως ό,τι κι αν κάνει, δε θα γίνει, διότι εκφράζει έναν διαφορετικό κόσμο απ' αυτούς.

Και δεν αναφέρομαι μόνο στο θέμα του ευρώ.
Δεν είναι ούτε θεός ούτε δαίμονας το νόμισμα.
Μιλώ για την παρρησία ενός πολιτικού χώρου που έχει αυτοπεποίθηση, δε φοβάται τη σκιά του και υποστηρίζει τις αντισυστημικές θέσεις του με θάρρος.

Δήλωσε δε για το κόμμα του Μπερλουσκόνι:  «Ο Μπερλουσκόνι είχε δηλώσει ότι κανένας υπόδικος δεν θα είναι υποψήφιος στο ψηφοδέλτιό του. Μα τότε δεν θα του είχε μείνει κανένας»
Δεν κωλώνει ο άνθρωπος! Είανι αριστερός, ριζοσπάστης και δεν κρύβεται πίσω από μισόλογα.
Έχει αποφασίσει να συγκρουστεί μ αυτούς.

Αυτά τα αναφέρω για να περάσουμε σ' ένα άλλο θεατρικό μπουλούκι κωμικών.
Μιλώ γι' αυτούς που φοβούνται κάθε τους λέξη και κάθε τους κίνηση, μην την παρεξηγήσει η "ομάδα αλήθειας" του παραδρόμου της λεωφόρου Συγγρού και τσαντιστούν οι δημοσιογράφοι.
Μιλώ γι' αυτούς που συνωστίζονται στα τηλε-παράθυρα επιδιώκοντας πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης από τους Πρετεντέρηδες και τους Καψήδες.
Μιλώ γι' αυτούς που φοβούνται να μιλήσουν καθαρά και χωρίς φοβίες.
Και με φοβικούς δεν γίνονται "επαναστάσεις", ούτε καν ειρηνικές-κοινοβουλευτικές.


Και μια πρόβλεψη για το άμεσο μέλλον.
Όταν έρθουν τα αποτελέσματα των ιταλικών εκλογών, αρκετοί Συριζαίοι θα εκφράσουν την αμέριστη υποστήριξή τους στο κίνημα των "Πέντε Αστέρων" του Πέπε Γκρίλο.
Οι πασοκο-δημαρο-νεοδημοκράτες, η ομάδα αλήθειας του παραδρόμου της Συγγρού και τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια θα τους εγκαλούν στην τάξη "μα ο Γκρίλο είναι κατά του ευρώ"!
Οι Συριζαίοι θα ανταπαντούν πως "δεν εννοούσαν αυτό που είπαν, αλλά ήθελαν να πουν άλλο απ' αυτό που θα ήθελαν να εννοούν, γιατί  στο κάτω-κάτω πίσω απ' αυτό που λέει κανείς, μπορεί να υπονοεί κάτι άλλο, το οποίο όμως δεν έχει πει, διότι φυσικά εννοείται"!
Ακολούθως, το γραφείο τύπου του κόμματος θα διευκρινίσει πως πρόκειται για προσωπικές απόψεις των στελεχών του.
Κωμικοί...
Και η ζωή θα συνεχίζεται.


ΥΓ.: "Κωμικέ" Πέπε Γκρίλο, γράψε την πιο ωραία σου παράσταση την Κυριακή των εκλογών.
Κι ας γίνει η πιο μαύρη τραγωδία για το κεφάλαιο και τη διαπλοκή της Ιταλίας.
Απάνω τους!

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

Φεύγω από το χάος...


Της Marie-Laure Veilhan, απο τις 6 Μερες...
Πήραμε την απόφαση να φύγουμε. Μια απόφαση που προκύπτει από μια μη επιλογή, από μια αναγκαιότητα που δεν θα αποκαλούσα απόλυτη, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν ζω ούτε στο Αφγανιστάν ούτε στη Σμύρνη του ’22. Θα μπορούσε να είναι μια επιλογή. Αλλά είναι μια απόφαση.

Απόφαση εξορίας. Ένα καλοκαίρι μάς έμεινε πια. Θα είμαστε στη Γαλλία πριν βγει το 2013. Θα εγκαταλείψουμε το σπίτι του συντρόφου μου, του Χρήστου. Το σπίτι με μια άλλη ιστορία εξορίας, που πάει πίσω 90 χρόνια: αυτήν των παππούδων του Χρήστου, που ήρθαν από την Κωνσταντινούπολη το 1922. (…) Θα εγκαταλείψουμε φίλους. Τη διασκεδαστική Ντίνα, την Αγγελική με την αδαμάντινη φωνή, θα αφήσουμε τον πατέρα των παιδιών μου, τη θάλασσα όπου ο Χρίστος πήγαινε τόσο συχνά για ψάρεμα ακολουθώντας τα χνάρια του ψαρά πατέρα του, τις πορτοκαλιές, τη ροδιά, τις λεμονιές, τον θείο Αντώνη, συνεσταλμένο, πάμπτωχο, γέρο αλλά πάντα αξιοπρεπή και χαμογελαστό, εκτός από αυτές τις μέρες που η κυρά του, η Αννα, σβήνει σαν το κερί…

Θα αφήσω τη γη που πρωταγάπησα πριν από 24 χρόνια, κοριτσάκι που για ένα καλοκαίρι ήρθα να κάνω την νταντά. Πίστεψα ότι δεν θα την εγκαταλείψω ποτέ. Κάθε μέρα που περνά δυσκολεύομαι όλο και πιο πολύ να πιστέψω αυτό που συμβαίνει σε τούτη την Ελλάδα. Πονάω. Πολύ.

Δεν βγαίνουμε συχνά – ο καιρός μοιάζει να δανείζεται το χρώμα της ζωής: βρέχει αδιάκοπα, τόσο που τα ξύλα μένουν ώρα στη φωτιά πριν αρχίσουν να καίγονται. Αφηρημένα βλέπουμε τα δελτία ειδήσεων, ξέρουμε όλοι το ρεφρέν. Καμιά εικοσαριά νέοι φόροι το 2012. Ανεργία. Μιζέρια. Παιδιά που δεν έχουν εμβολιαστεί.
Πανεπιστήμια που κλείνουν. Νοσοκομεία δίχως θέρμανση και υλικά (γάζες, χειρουργικά εργαλεία…). Νεοναζί στη Βουλή. Απεργίες. Επιστράτευση εργαζομένων (…) Καθημερινά η τρέλα πολεμά το γελοίο, το ασήμαντο, το γκροτέσκο. Απίστευτο ακούγεται όταν ο γ.γ. του υπουργείου Οικονομικών ανακοινώνει ότι «ο ελάχιστος μισθός των 560 ευρώ –μεικτά– είναι ακόμα πολύ ψηλός…». (…)

Στο Αίγιο φιλοξενούνταν επί χρόνια τα ΤΕΙ οπτομετρών και φυσιοθεραπευτών. Από τον Σεπτέμβριο οι σχολές θα εξαφανιστούν, όπως και άλλες τριάντα. Οι φοιτητές θα φύγουν, τα μπαρ, το σινεμά που άνοιξε ξανά πριν από λίγο καιρό, η αίθουσα συναυλιών… θα αδειάσουν. Εμείς δεν πηγαίναμε πια, αλλά ήταν ανανεωτικό να βλέπεις τους φοιτητές που έρχονταν να παίξουν δωρεάν στο «Πολυτεχνείο». Πόσο θλιβερό σήμερα να ξέρεις με βεβαιότητα ότι αυτό τελειώνει.

Θα ήθελα να με διαψεύσουν τα γεγονότα. (…) Πεθαίνουμε από αυτήν την κρίση και όχι μόνον αυτοί που πηδούν από ένα μπαλκόνι ή φυτεύουν μια σφαίρα στο κεφάλι τους. Αφηνόμαστε στο έλεος, απλά. Κρατιέμαι απ’ όσα αγαπώ. Και από την πρώτη σονάτα του Μπετόβεν. Ας με συγχωρήσει…

(…) Οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής φυσούν τα κάρβουνα του μίσους. (…) Ο Μπαμπακάρ Ντιαγέ πέθανε πριν από οκτώ ημέρες, πεταμένος πάνω στις ράγες του σταθμού στο Θησείο, όταν ένας δημοτικός αστυνομικός τον κυνήγησε γιατί πουλούσε στο πεζοδρόμιο «μαϊμού» Vuitton και κινέζικες ομπρέλες. Οι αγρότες που προσπάθησαν συμβολικά να κλείσουν την εθνική οδό δέχτηκαν επίθεση από τους μπάτσους. Επίθεση. Δεν συνελήφθησαν. Η θεσμική βία ριζώνει μέρα με τη μέρα. Αστυνομική βία των μονάδων της αντιτρομοκρατίας που χτυπούν τέσσερις νεαρούς (οι οποίοι δηλώνουν αναρχικοί), τους παραμορφώνουν και τους μακιγιάρουν «ηλεκτρονικά» για να συγκαλύψουν τα χειρότερα ίχνη βασανισμού στα πρησμένα τους πρόσωπα.

Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο. «Ηρεμα. Θα μπορούσε να συμβεί σε όλο τον κόσμο και σε οποιονδήποτε». Ή σχεδόν σε οποιονδήποτε. Μέλη της Χρυσής Αυγής που συνελήφθησαν την περασμένη εβδομάδα με βαρέα όπλα φωτογραφήθηκαν στο σημείο. Κοροϊδεύουν. Δείχνουν σαν να βγαίνουν από ινστιτούτο αισθητικής, σαν να μη ζορίστηκαν καθόλου εκεί μέσα.

Ξέρω ότι αυτό που μας περιμένει στη Γαλλία δεν είναι ρόδινο. Πέρα από την προσαρμογή σε μια ζωή που ποτέ δεν είχαμε διανοηθεί (ο μικρός μου γιος δεν ξέρει ούτε να διαβάζει ούτε να γράφει γαλλικά), πέρα από το ότι θα μας κάνει να πονάμε για τον τόπο –αυτό που οι Ελληνες ονομάζουν νοσταλγία–, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η κατάσταση στη Γαλλία είναι δύσκολη, βίαιη πολλές φορές.
Το κακό που βρήκε την Ελλάδα είναι το ίδιο που απλώνει τη σκιά του πάνω από τη Γαλλία. Το αποκαλώ «χρήμα-χρέος», όπως το αποκάλεσαν οι Ελληνες δημιουργοί του «Catastroika», που σας προτρέπω με όλη μου τη δύναμη να δείτε. Γυρίστηκε πριν από σχεδόν δύο χρόνια και όλα είναι εκεί.

Να βλέπετε. Να κοιτάτε. Να λέτε. Να κάνετε. Να ενεργείτε. Ολοι μας και ο καθένας χωριστά οφείλουμε να δράσουμε. Για τη ζωή μας.

Επιλογή αποσπασμάτων και μετάφραση: Ερση Βατού

Λεηλασία στο όνομα της Ευρώπης...

Γρ. Σουλτάνης, απο Μωριας Εγκωμιον...


«Θα μιλήσουμε, ακόμα… για τα ενεργειακά αποθέματα που υπάρχουν στην περιοχή και που …… είναι στρατηγικής… σημασίας για τον εφοδιασμό της Ευρώπης και θα συμβάλλουν αποφασιστικά στο να αποκτήσει η Ευρώπη τις δικές της πλουτοπαραγωγικές πηγές...(.)… . Αποτελούν πλουτοπαραγωγικές πηγές ευρύτερα της Ευρώπης.» Α. Σαμαράς, δηλώσεις κατά την επίσκεψη Hollande, 19/2/2013.

«Είναι μία ευκαιρία για την Ελλάδα και για την Ευρώπη η ύπαρξη κοιτασμάτων φυσικού αερίου» F. Hollande, 19/2/2013.


Την εκχώρηση της οικονομικής κυριαρχίας, συνόδευσε η παράδοση της εθνικής κυριαρχίας και η παραίτηση από την ασυλία έναντι των δανειστών, εξομοιώνοντας ένα κυρίαρχο κράτος με μια εμπορική επιχείρηση. Ταυτόχρονα, η εκποίηση νευραλγικών και στρατηγικών επιχειρήσεων-ακόμα και νησιών-, τόσο για την οικονομική ανάκαμψη της χώρας, όσο και για την εθνική άμυνα, ανοίγει το δρόμο για την ληξιαρχική πράξη θανάτου και της ίδιας της κρατικής οντότητας. Παράλληλα, μαζί με την άγρια αναδιανομή του πλούτου, η δομική κρατική βία εντείνεται σε κρατική τρομοκρατία που στρέφεται συλλήβδην ενάντια στον πληθυσμό, εξαναγκάζοντας σε θυματοποίηση, παραίτηση, ταύτιση με τον θύτη, αυτοκτονία ή φυγή, ώστε η εκροή ανθρώπινου δυναμικού, στο οποίο για δεκαετίες έχει επενδυθεί πολιτισμικό και οικονομικό κεφάλαιο, να δημιουργεί συνθήκες μελλοντικής αφρικανοποίησης. Η καταστροφή είναι εθνική, ανθρωπιστική, αλλά και πολιτισμική, κάτι που ενδέχεται να ακυρώσει την όποια μελλοντική ανάκαμψη.

Με μια πρώτη εκτίμηση, η κυβέρνηση επιτίθεται στο κράτος, στην κοινωνία και στην ίδια την εθνική κυριαρχία και υπόσταση, με την νομιμοφάνεια που προσδίδει το αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό σύστημα και παρά το γεγονός ότι μόνο δορυφορικά στρατιωτικά καθεστώτα λειτούργησαν τόσο εξτρεμιστικά κατά το παρελθόν και που μόνο κατ’ εξαίρεση έχουν προσβάλει την κρατική και εθνική υπόσταση μιας χώρας.
Εντούτοις, οι κυβερνήσεις των μνημονίων δεν αντλούν την δύναμή τους μόνο από την ντόπια ελίτ. Την αντλούν κυρίως από το διευθυντήριο της ΕΕ, που είναι και ο ηθικός αυτουργός της καταστροφής, αλλά και από την διακομματική σχεδόν συναίνεση αναφορικά με την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.

Η εκπόνηση του σχεδίου «δημιουργικής καταστροφής» της χώρας, αποτελεί σχεδιασμό της ΕΕ, στα πλαίσια της «Στρατηγικής για την Ευρώπη 2020» και μόνο από αυτή την οπτική γωνία μπορεί να γίνει κατανοητό το γεγονός ότι υπάρχει συνειδητή επιδίωξη συρρίκνωσης της οικονομίας, ακόμη και αν επιχειρείται να παρουσιαστεί ως αποτέλεσμα ενός λανθασμένου πολλαπλασιαστή.

Μνημόνιο και «Στρατηγική για την Ευρώπη του 2020»

Το μνημόνιο- και οι συνέχειές του- λειτουργεί ως προπέτασμα καπνού, που αποκρύπτει το γεγονός ότι ο σχεδιασμός και η στρατηγική «αναμόρφωσης» της Ελλάδας, αποτελεί μέρος της στρατηγικής για την «Ευρώπη του 2020». Το «Hellenic National Reform, programme 2012-2015» προσδιορίζεται ως “Report on the progress towards Europe 2020”. Στα επίσημα κείμενα της ΕΕ, γίνεται σαφές ότι η πολιτική επιλογή του προγράμματος που επέβαλλε η τρόικα αποτελεί μέρος του Ευρώπη 2020, ενώ η παρουσία του ΔΝΤ, έχει να κάνει περισσότερο με την παροχή τεχνικής βοήθειας, ανεξάρτητα από τις αμερικανικές σκοπιμότητες που μπορεί να υποκρύπτονται στην εμπλοκή του.

Στην εισαγωγή του «Ευρώπη 2020», «Στρατηγική για την Ευρώπη του 2020», αναφέρεται ότι «Η Ευρώπη βρίσκεται σε φάση μετασχηματισμού…». Αυτός ο μετασχηματισμός, σύμφωνα με το κείμενο, «….προσφέρει ένα όραμα όσον αφορά την κοινωνική οικονομία της αγοράς της Ευρώπης για τον 21 ο αιώνα». Ήδη στον πρόλογο, ο Μπαρόζο αναφέρει : «….διαθέτουμε µια δοκιμασμένη κοινωνική οικονομία της αγοράς». Το τι σημαίνει «κοινωνική οικονομία της αγοράς», (η επίσημη ιδεολογία των κομμάτων της συγκυβέρνησης), προσδιορίζεται από το ίδιο το κείμενο πιο κάτω: «…Η Ευρώπη είναι ικανή να αναλαμβάνει δράση σε περιόδους κρίσης και να προσαρμόζει τις οικονομίες και τις κοινωνίες της». Η φράση αυτή του επίσημου κειμένου, κάνει σαφές ότι η νέα διακυβέρνηση της ΕΕ βασίζεται στην στρατηγική του να αφήνεις να συντελεστεί -ή να προκαλείς- μια καταστροφή, και κατόπιν να επιβάλλεις μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ώστε μέσω αυτής να μπορείς ανεμπόδιστα να αναμορφώνεις την κοινωνία και την πραγματικότητα.

Κοινωνική Οικονομία της Αγοράς στον 21ο αιώνα.


Το «όραμα για την Ευρώπη του 2020» είναι η «Κοινωνική Οικονομία της Αγοράς» (ΚΟΑ), η ιδεώδης κοινωνία του Ordoliberalismus. Ο ίδιος ο Muller-Armack, ο πατέρας της ΚΟΑ, αποσαφήνισε ότι η ιδέα της ΚΟΑ έγκειται στην διαδικασία της ενσωμάτωσης της κοινωνίας στην οικονομία της αγοράς, μέσω πολιτικής ρύθμισης, ώστε να επιτευχθεί μια κοινωνία χωρίς τάξεις και συγκρούσεις. Η διαδικασία αυτή ονομάστηκε «Κοινωνική πολιτική» (Gesellschaftspolitik), που οδηγεί στην ενσωματωμένη κοινωνία (formierte Gesellschaft). Κατ’ αυτό τον τρόπο, μπορεί να επιτευχθεί μια ιεραρχική κοινωνία, η οποία ρυθμίζεται από μια φωτισμένη τεχνοκρατική ελίτ που λαμβάνει τις πολιτικές και οικονομικές αποφάσεις εκτός του δημοκρατικού παιχνιδιού. Οι καταβολές της ΚΟΑ από την ιδεολογική παράδοση του γερμανικού φασισμού είναι ευδιάκριτες στην ίδια τη σύλληψη της ΕΕ κατά την συνθήκη του Μάαστριχ. Η «Ευρώπη 2020» εντούτοις, αποτελεί το αποκορύφωμα αυτής της διαδικασίας. Η ευρωπαϊκή ελίτ, χωρίς κανενός είδους δημοκρατική νομιμοποίηση, αποφασίζει την εξαθλίωσή των ευρωπαϊκών λαών, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας της ΕΕ, δηλαδή της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Ο φασισμός, αποτελεί πλέον τον κορμό της διακυβέρνησης της ΕΕ. Είναι ευδιάκριτος στα επίσημα κείμενα της ΕΕ, αρκεί να κατανοεί κανείς το λεξιλόγιό τους. Το επίθετο «κοινωνικός», χρειάζεται να ερμηνεύεται ως βιοπολιτική ρύθμιση και πειθάρχηση της κοινωνίας στις αποφάσεις των ελίτ.


Γεωοικονομική στρατηγική και έθνος κράτος



«Πιο δυνατοί μέσα από την κρίση: ένα κοινό ευρωπαϊκό όραμα.
Περισσότερο ενωμένοι από ποτέ: πώς η ΕΕ βρήκε λύσεις για να αντιμετωπίσει τη χρηματοπιστωτική
κρίση, πώς ενισχύει την οικονομική και νομισματική της ένωση και πώς ανοίγει τον δρόμο προς µια ισχυρότερη πολιτική ένωση.»΄

«Για µια επιτυχή διαδικασία µμετασχηματισμού, η στρατηγική για την Ευρώπη 2020 θα χρειαστεί µμεγαλύτερη εστίαση, σαφείς στόχους και διάφανα κριτήρια αξιολόγησης της προόδου. Τούτο θα
απαιτήσει ισχυρό πλαίσιο διακυβέρνησης που εκμεταλλεύεται τα μέσα που έχει στη διάθεσή του για να διασφαλίσει έγκαιρη και αποτελεσματική εφαρμογή».

Η αναφορά του κειμένου σε ένα ισχυρό πλαίσιο διακυβέρνησης, προσδιορίζεται σε μια σειρά από εποπτικά, συμβουλευτικά, και πειθαρχικά μέτρα, έναντι των κρατών μελών. Απώτερος στόχος της όλης διαδικασίας είναι η πλήρη οικονομική και πολιτική ενοποίηση. Στα συμπληρωματικά κείμενα για την «Στρατηγική για την Ευρώπη του 2020», γίνεται σαφές ότι στόχος για τον 21ο αιώνα είναι η διατήρηση της ΕΕ σε πρωταγωνιστική οντότητα στο διεθνές περιβάλλον. Αυτό θα επιτευχθεί αφενός με την συγκεντροποίηση του κεφαλαίου και αφετέρου με την συγκέντρωση της εξουσίας. Στο πλαίσιο αυτό γίνεται αναφορά στις αναδυόμενες ανατολικές δυνάμεις και στην ενεργειακή επάρκεια της ΕΕ. Ο γεωοικονμικός πόλεμος απαιτεί μια ΕΕ που να διαθέτει μια σχετική επάρκεια ενεργειακών πόρων. Στο πλαίσιο αυτό, υπάρχει η «εμβληματική» πρωτοβουλία για την ενοποίηση της αγοράς ενέργειας, που σημαίνει ότι οι ενεργειακοί πόροι των κρατών μελών δεν θεωρούνται εθνικοί, αλλά υπερεθνικοί. Δεν θα πρέπει βέβαια να λησμονούμαι ότι η γερμανική ηγεμονία στην ΕΕ, έχει οδηγήσει τις εθνικές ελίτ στην συνομάδωσή τους υπό το γερμανικό άρμα. Ούτε επίσης ότι υπάρχει μια επανεμφάνιση των ευρωπαϊκών εθνικισμών, που υπό την κάλυψη του υπερεθνικού οράματος, επιδίδονται σε έναν αγώνα ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού.

Η επίσκεψη Hollande και οι νεοφιλελεύθεροι yes man.


Η επίσκεψη Hollande στην Ελλάδα, σηματοδοτεί μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη στις γαλλο-γερμανικές σχέσεις. Είναι γνωστό ότι η τρικομματική έχει δεσμευτεί στην εξυπηρέτηση πρώτιστα των γερμανικών συμφερόντων, τα οποία στηρίζονται και από τα αμερικανικά. Αυτό έγινε φανερό από την παρέμβαση των αμερικανών ώστε να μην πουληθεί η ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ σε ομίλους ρωσικών συμφερόντων. Η αδύναμη γεωοικονομική θέση της Γαλλίας, και η απροκάλυπτη ηγεμονία και κυριαρχία της Γερμανίας, έχουν προκαλέσει αναζωπύρωση του γαλλικού εθνικισμού και πιέσεις επαναπροσδιορισμού της γαλλικής πολιτικής στο εσωτερικό της Ευρώπης. Οι Γάλλοι δεν είναι διατεθειμένοι να αφήσουν στους γερμανούς τον έλεγχο των ενεργειακών ελληνικών πόρων, σε μια χώρα που παραδοσιακά ανήκε στη σφαίρα επιρροής τους. Γι αυτό ακριβώς ο Hollande ήταν σαφής: «Εγώ, όμως, ήρθα εδώ στην Αθήνα, για να κινητοποιήσω τις γαλλικές επιχειρήσεις, έτσι ώστε να επενδύσουν στην Ελλάδα. Κι αυτό είναι συμφέρον και της Ελλάδας, αλλά και της Γαλλίας.».
Ταυτόχρονα, αυτή η εξέλιξη αναδεικνύει την τραγική κατάντια της νεοφιλελεύθερης ελληνικής ελίτ που αντικατέστησε την όποια εθνική συνείδηση με τις νεοφιλελεύθερες υπερεθνικές μπαρούφες περί παγκόσμιας αγοράς, παγκόσμιας διακυβέρνησης και παγκοσμιοποίησης, μετατρέποντας τη χώρα σε αποικιακή μπανανία. Η τρικομματική συγκυβέρνηση, ως οπαδός της «Κοινωνικής Οικονομίας της Αγορας» και σφόδρα γερμανόφιλη, δεν κατανοεί-ή και κατανοεί- ότι αντίθετα από ότι δηλώνει, («τα ενεργειακά αποθέματα της Ελλάδας… Αποτελούν πλουτοπαραγωγικές πηγές ευρύτερα της Ευρώπης»), ο ενεργειακός πλούτος της χώρας καταληστεύεται από τα γερμανικά και γαλλικά συμφέροντα σε ένα διαρκώς κλιμακούμενο κρεσέντο νεο-ιμπεριαλισμού.
Με πρόσχημα την Ευρώπη του 2020, συντελείται η αισχρότερη λεηλασία που υπέστη ιστορικά αυτός ο τόπος. Μια λεηλασία που θα καταστρέψει την χωρική και πολιτισμική βάση του ελληνικού πολιτισμού. Η δημιουργία ενός νέου ΕΑΜικού μετώπου είναι πλέον ο μόνος δρόμος για να περισωθεί η στοιχειώδης αξιοπρέπεια αυτής της χώρας και του λαού της.

Δότες σώματος...

Αλέξης Καζαντζίδης, απο το Intellectum...
Όλοι εκείνοι που νοθεύουν το μυαλό τους με κάθε λογής όπια, αρχίζουν να γίνονται ειλικρινείς με τον τρόπο τους. Ωστόσο, η ειλικρίνεια συχνά φέρνει την παρακμή, ενώ η υποκρισία μάλλον, τον πολιτισμό.
Το ξέρουν αυτό καλά οι στρατηγοί της δημοσιογραφίας, οι οποίουν έχουν εν πολλοίς το γενικό κουμάντο. Και ο λαός έμαθε να αγαπά τους στρατηγούς. Έχει ανάγκη να λυτρωθεί, δηλαδή να… χαθεί. Οι κρίσεις -περισσότερο από άλλα- ναρκώνουν, αφιονίζουν. Όταν οι άνθρωποι προγραμματίζονται μαζικά για να διασώσουν την ιδιωτική τους και μόνο ζωή, μέσα στα ερείπια και τα κοινωνικά κουφάρια ενός κόσμου που ξεπέφτει, τότε μπορεί να βιώσουν ακόμη και τον εκφυλισμό τους ως αναγκαίο κακό. Ξεκομμένοι από συλλογικές δομές, μοιάζουν πλέον προϊόντα της παρακμής. Βουλιάζουν στη μελαγχολία, στην έπαρση ή σε έναν ακατανόητο χαβαλέ.
Όλα αυτά, όμως, προδίδουν ανθρώπους που οι ελπίδες τους ακυρώθηκαν και τώρα, σαν μέσα σε κάποιο όνειρο, κάνουν κωμικές γκριμάτσες. Πλιατσικολογούν αλλά και γκρινιάζουν. Πότε-πότε φτύνουν, κιόλας, το κομμάτι της κοινωνίας που επιλέγει να αντιστέκεται. Είναι ικανοί να προσφέρουν και το… παιδί τους σε κάποια εταιρία. Στον φωτισμένο, αδιάφθορο εκείνο ιδιώτη, ο οποίος τόσο παστρικά κουνάει το δάχτυλο στους εργαζόμενους (όσοι υπάρχουν ακόμη) που θέλουν φαγητό, φάρμακο, σπίτι, ξεκούραση, αξιοπρέπεια. Στήνεται, τώρα, η γενιά νέων, αιφνιδιαστικών πολέμων. Η γενιά που περισσότερο και από την προηγούμενη, δεν θα υποκύπτει στο νόμο του δικαίου αλλά σε αυτόν του νικητή. Ακόμη κι αν ο νικητής είναι ένας αδίστακτος φονιάς.
Έτσι, μια πολιτισμένη (sic) χώρα, σαν την Αμερική ασχολήθηκε όλο το φθινόπωρο με το πόσες γυναίκες κουτούπωσε ο αρχηγός της CIA κι όχι με το… πόσα γυναικόπαιδα έσφαξε για να προασπίσει το δικαίωμα του Αμερικάνου να είναι καλός οικογενειάρχης και να βγάζει λεφτά. Η σημερινή τους δύναμη είναι στην πραγματικότητα η αδυναμία των μελλοντικών ηττημένων. Ένας λαός που βρίσκει μονάχα απαλλακτικές δικαιολογίες, προκειμένου να ντύσει μια ανήθικη ηθική.
Μετά από αυτά, δεν είναι τυχαίοι οι όψιμοι, φασίζοντες υπερασπιστές του δήθεν δικαίου. Μια εφεύρεση της κυρίαρχης τάξης (και ας αυτοπαρουσιάζονται ως αντισυστημικοί), μια ευρεσιτεχνία των στρατηγών, διασκευασμένη και διορθωμένη από τη γερμανική… κοσμιότητα. Σαν ένα σμάρι Ούννων μέσα σε έναν αγρό με παπαρούνες. Εθνικιστές που φαίνεται να έχουν πάρει αγκαλιά τον καλόγερο Ρασπούτιν και τους αιμοφιλικούς γιούς του Τσάρου. Ρατσιστές, αλλά με αγγλοσαξονικό φλέγμα που φοβούνται μήπως, νέγροι με… κολιέ από δόντια αγριογούρουνου που πίνουν συμπυκνωμένο γάλα, προσθέσουν ένα σόλο από ταμ ταμ στον εθνικό ύμνο ή αν Αλβανοί μεγαλοϊδεάτες βασιλέψουν στο Προεδρικό Μέγαρο.
Όμως και σήμερα, όπως και τότε, προσπαθούμε να ψηλαφίσουμε την άκρη αυτών των ανθρώπινων λαβυρίνθων. Κι όταν όλα αμβλύνονται, ο χρόνος παίζει μαζί μας και μας ξαναγυρίζει πίσω. Και μοιάζουμε σαν καμαρόπορτες που βροντούν σ’ ένα άδειο σπίτι μ’ ανοιχτά παράθυρα. Εκεί απ’ όπου τρύπωσαν όλες οι θύελλες της προϊστορίας και δεν είναι πια οι νύμφες που αναδύονται απ’ τις πεδιάδες, αλλά η καρβουνιασμένη όψη των κολασμένων.

Η Ακροδεξιά της ευθύνης...

ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΤΣΕΚΕΡΗ, απο την Αυγη...

Αν σύμβουλοι του Σαμαρά και επώνυμα στελέχη της Ν.Δ. περιφέρονται στον χώρο των κοινωνικών μέσων κάνοντας επίδειξη πολιτικής αλητείας, αυτό δεν είναι πρόβλημα δικό τους. Είναι πρόβλημα του Σαμαρά. Μετά το προχθεσινό επεισόδιο στο “twitter”, ο πρωθυπουργός ερωτήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ αν κρατάει τον Φαήλο Κρανιδιώτη στη θέση του και προτίμησε να παραστήσει τον χαζό. Έβαλε όμως να τον αποδοκιμάσουν ο Κεδίκογλου και ο Μουρούτης. Δηλαδή οι αυτουργοί του παραποιημένου βίντεο, που εμφάνιζε βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ να καλεί τον κόσμο σε ένοπλη εξέγερση. Είναι και αυτό μια πρόοδος.
Γύρω από τον Σαμαρά συσπειρώνεται ένα ακροδεξιό κέντρο που θυμίζει ολοένα και περισσότερο τη Ν.Δ. του Αβέρωφ. Νοσταλγοί του μετεμφυλιακού κράτους, πάντοτε με έναν καλό λόγο στα χείλη για τη χούντα ή για τις γιορτές μίσους. Θαυμαστές της πατριωτικής δράσης της «Χ», ενθουσιώδεις οπαδοί της άποψης ότι οι μετανάστες αξίζουν κάθε είδους βίαιη αντιμετώπιση και πεπεισμένοι ότι η Αριστερά για να στρώσει χρειάζεται «ζαρντινιέρες» και ξερονήσια. Κάτω από την ηγεμονία τους, η Δεξιά του Σαμαρά εγκαταλείπει τη δημοκρατική συναίνεση που οικοδομήθηκε σιγά - σιγά και με πολύ κόπο από τη Μεταπολίτευση και μετά. Αν οι τσαμπουκάδες του Φαήλου Κρανιδιώτη και οι εξάρσεις θυμικού του Αδώνιδος Γεωργιάδη αποκαλύπτουν το εξαιρετικά χαμηλό πολιτισμικό και πολιτικό επίπεδο αυτής της ομάδας, οι δηλώσεις του Δένδια και του Βορίδη κάνουν φανερή την πολιτική της στόχευση.
Τόσο ο Δένδιας όσο και ο Βορίδης εκφράζουν το δόγμα «νόμος και τάξη για να περάσει το Μνημόνιο». Από τη μια οι τρομοκράτες, οι αναρχικοί, οι εξτρεμιστές συνδικαλιστές, από την άλλη η τάξη, η νομιμότητα και φυσικά οι υποχρεώσεις προς τους δανειστές μας. Υπερασπίζονται με απολίτικο και εθνικόφρονα λόγο όλα όσα η αντιπολίτευση προσάπτει στην κυβέρνηση: Την υποκρισία, την εθελοδουλία απέναντι στην τρόικα, τη συγκάλυψη της φοροδιαφυγής, τις παραχωρήσεις στους τραπεζίτες, τους βασανισμούς, την αστυνομική αυθαιρεσία, την καταπάτηση στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων. Επενδύοντας πολιτικά στην ξενοφοβία προσφέρουν ουσιαστική νομιμοποίηση στη δράση των φασιστικών ομάδων, με τις οποίες ψαρεύουν άλλωστε στα ίδια νερά. Πεποίθησή τους είναι ότι τα νεοφασιστικά μορφώματα δραστηριοποιούνται πάνω σε «υπαρκτά προβλήματα». Δεν υπάρχει πιο άμεση και κυνική ομολογία παραδοχής ότι η Ακροδεξιά της Ν.Δ. και οι φασιστικές ομάδες αισθάνονται ότι μοιράζονται κοινές αξίες και ανησυχίες.
Όσο για το ιδεολογικό μέτωπο στην Αριστερά, φαίνεται ότι η ρητορική Γεωργαλά έχει εγκατασταθεί για τα καλά στο εσωτερικό της Ν.Δ. Οι ακροδεξιοί του Σαμαρά την προχωρούν ακόμα παραπέρα. Εξαγγέλλουν το «τέλος της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς» - εννοώντας το τέλος της εποχής κατά την οποία η Ν.Δ. όφειλε να τηρεί κάποια στοιχειώδη δημοκρατικά προσχήματα και ελάχιστες αποστάσεις ασφαλείας από ακροδεξιά στοιχεία σαν τους ίδιους. Αναφέρονται τακτικά στο «τέλος της μεταπολίτευσης» και, προσφάτως, σε «ψευδοαξίες της γενιάς του Πολυτεχνείου» δείχνοντας πόσο άβολα νοιώθουν με τη δημοκρατική παράδοση της μεταδικτατορικής Ελλάδας.
Αν τους διαφοροποιεί κάτι από την ορίτζιναλ Ακροδεξιά, είναι ο ξέφρενος οικονομικός φιλελευθερισμός τους, η μνημονιακή εθνικοφροσύνη, που κάνει αρκετούς από αυτούς να συμπεριφέρονται δημοσίως σαν δικηγόροι ισχυρών οικονομικών συμφερόντων, ενίοτε δε και να είναι. Και εδώ ακριβώς γίνεται εμφανής η στρατηγική τους επιδίωξη. Μια στενή συμμαχία με το κεφάλαιο θα επιτρέψει σε αυτό τον συρφετό να ηγεμονεύσει στον μεσαίο χώρο με όχημα την Ν.Δ. Σαμαρά. Η κατάλληλη στιγμή είναι τώρα, που ο παραδοσιακός σύμμαχος του κεφαλαίου, η Κεντροαριστερά, καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Το περίεργο είναι ότι τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΔΗΜ.ΑΡ. κάνουν ότι δεν βλέπουν.
Το αν θα τα καταφέρουν εξαρτάται από το πόσο μαχητική, πειστική και αποτελεσματική θα αποδειχτεί στο άμεσο μέλλον η Αριστερά. Στις σημερινές συνθήκες δεν κρίνεται μόνο η απελευθέρωση της κοινωνίας από το Μνημόνιο, την ανεξέλεγκτη ύφεση και την κοινωνική καταστροφή. Κρίνεται και το αν η δημοκρατία θα προχωρήσει ή θα επιστρέψει στην εποχή του Τσαούς Αντόν, του Μπαϊρακτάρη και του στρατηγού Δόβα.

Μια χώρα στα όρια...

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
Οσοι επισκέπτονται ξένο τόπο έχουν πάντοτε έναν ζεστό λόγο να πουν. Το επιβάλλουν οι καλοί τρόποι. Αν δε είναι επίσημοι επισκέπτες, προσφεύγουν στο ευγενικότερο τμήμα του λεξιλογίου τους· τους υποχρεώνει η διπλωματική εθιμοτυπία και η επιθυμία εξυπηρέτησης των εθνικών τους συμφερόντων. Γιατί –θα ’πρεπε να το ξέρουμε πια– και οι καλύτεροι σύμμαχοι και εταίροι έχουν συμφέροντα και τα προωθούν.
Και ουδόλως επηρεάζονται από το γεγονός ότι η ελληνική πλευρά, μονίμως στον αστερισμό ενός εξωιστορικού ιδεαλισμού, παραμένει προσκολλημένη στη ρητορική των «εθνικών δικαίων», με την αστήρικτη πεποίθηση ότι θα γίνουν αμέσως κατανοητά και θα βρουν θερμότατους υπερασπιστές. Πότε έγινε κάτι τέτοιο, ιδεωδώς ανιδιοτελές όσο το σχηματίζει η αγαθή ή ανιστόρητη φαντασία μας, ώστε να πιθανολογείται η επανάληψή του;

Για τον καλό λόγο του προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας ήταν σίγουρη η Ελλάδα. Αλλωστε, ούτε καν η κ. Μέρκελ δεν είχε φεισθεί επαίνων για τις θυσίες του ελληνικού λαού. Δήλωσε λοιπόν ο κ. Ολάντ πως «η Ελλάδα βρίσκεται στα όριά της». Συνέπλευσε έτσι με τον δικό μας Πρόεδρο, που επανέλαβε ό,τι τού επιτρέπει να πει η αδύναμη και αμήχανη θέση του· πως «οι Ελληνες δεν αντέχουν άλλο».
Σωστά μίλησαν και οι δύο, έστω κι αν οι διαπιστώσεις αυτού του είδους μάλλον σαν αλάτι σε πληγή δουλεύουν παρά καταπραϋντικά, διότι συνήθως μένουν πολιτικά αμετάφραστες. Ναι. Η χώρα έχει φτάσει στα όριά της, ο καθένας στη μοναξιά της βιοποριστικής του αγωνίας και πολλοί μαζί οργανωμένοι σε σωματεία, όσο και όπως υπάρχουν ακόμα. Ιδού πάντως ένα από τα αναποδογυρίσματα της Ιστορίας: Η κρίση οδήγησε κι εκείνους που βδελύσσονταν τα συνδικάτα, να αναζητούν σε αυτά κάποια προστασία, τώρα που η κυβέρνηση ορέγεται να «μεταρρυθμίσει διαρθρωτικώς» και τον συνδικαλισμό, η δε κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων παραδίδει τον καθέναν έρμαιο στις εργοδοτικές διαθέσεις. Και ναι, ο κόσμος δεν αντέχει άλλο, εξαιρουμένων φυσικά των μονίμως ευνοημένων, που όχι μόνο δεν προβληματίζονται από την κρίση αλλά την εκμεταλλεύονται σαν ευκαιρία πλουτισμού. Και έχει φτάσει στα όριά του ως προς τις περικοπές τόσο του μισθού και της σύνταξης όσο και των εργασιακών δικαιωμάτων και των κοινωνικών παροχών. Δεν αντέχει άλλο ν’ ακούει λόγια παρηγοριάς από τους δικούς του ή από τους επίσημους ξένους, γιατί ηχούν σαρκαστικά.
Δεν αντέχει άλλες διαβεβαιώσεις πως μπήκαμε στον σωστό δρόμο, όταν ο ίδιος ματώνει κάθε μέρα και περισσότερο. Δεν αντέχει άλλο να του υπόσχονται θεραπεία όσοι οδήγησαν στη σημερινή αρρώστια, και με τα ίδια φάρμακα που επιδείνωσαν τα συμπτώματα αντί να τα αμβλύνουν. Δεν αντέχει άλλο να τον αντιμετωπίζουν οι δικοί του ηγέτες όπως οι ξένοι επισκέπτες. Να του λένε δηλαδή πέντε εγκωμιαστικές λέξεις και άλλες τόσες παραμυθητικές κι ύστερα να γυρίζουν σελίδα. Σαν να μην τους αφορούν ούτε όσα είπαν ούτε όσοι τα άκουσαν.

Έθνος και Αριστερά...

Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, Red NoteBook...
Είτε σε ενδοσυριζικό επίπεδο (δηλώσεις Γαϊτάνη, «υπόθεση Θεοδωρίδη»), είτε σε γενικό πολιτικό (κρίση, άνοδος ΧΑ, μεταναστευτικό, ιθαγένεια, ΑΟΖ), οι διασταυρώσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς με τον εθνικισμό βρίσκονται πια στην ημερήσια διάταξη. Φαίνεται να διαψεύδεται, λοιπόν, η πεποίθηση ότι η όξυνση του κοινωνικού ζητήματος αρκούσε από μόνη της για να ακυρώσει τη γοητεία της δημοφιλέστερης κοσμικής θρησκείας, του εθνικισμού –και των αριστερών της αιρέσεων.

Μας αρέσει ή όχι, το έθνος υπάρχει: επειδή οι άνθρωποι μαθαίνουν και θέλουν να ανήκουν σε αυτό, συμπεριφέρονται ως να ανήκουν, καταλαβαίνουν τον εαυτό τους μέσα από την εθνική πίστη. Μας αρέσει ή όχι, με άλλα λόγια, πάντως οι προλετάριοι έχουν πατρίδα, αποδέχονται δηλαδή το πρότυπο οργάνωσης της κοινωνίας που επέβαλε η αστική τάξη από τον 19ο αιώνα. Το να το παραδεχόμαστε, δεν σημαίνει να υποχωρούμε μπροστά στη γοητεία του έθνους. Σημαίνει, αντίθετα, ότι όσο «φαντασιακή» κι αν είναι μια κοινότητα –σκεφτείτε για παράδειγμα την Εκκλησία, την κοινότητα των πιστών–, η φαντασιακή της διάσταση δεν αναιρεί  καθόλου την πραγματικότητά της. Δεν χρειάζεται ισχυρότερη απόδειξη γι’ αυτό, από το γεγονός ότι η ίδια η οργάνωση του σύγχρονου κόσμου σε εθνικά κράτη κάθε άλλο παρά αμφισβητήθηκε επί της ουσίας από την «παγκοσμιοποίηση».

Τα έθνη υπάρχουν, όμως ο τρόπος που βιώνεται η ύπαρξή τους ούτε κοινός είναι, ούτε αμετάβλητος - και οι διαφορές αυτές έχουν πολιτικές συνέπειες. Τον Μάιο του 2010, το Μνημόνιο επιβαλλόταν στο όνομα της εθνικής σωτηρίας. Ένα χρόνο μετά, το εθνικό σύμβολο γινόταν ρόπαλο που κυνηγούσε μετανάστες στην οδό Αθηνάς. Και λίγες μόλις μέρες αργότερα, στην πλατεία Συντάγματος, το ίδιο σύμβολο μετατρεπόταν σε σύμβολο ρήξης της κοινωνικής πλειοψηφίας με μια πολιτική τάξη που, για να «σώσει το έθνος», ακύρωνε τη δημοκρατία.

Η ρήξη αυτή δεν σήμαινε και αλλαγή κοσμοθεωρίας: ένα μέρος της πλατείας Συντάγματος διεκδικούσε «πραγματική δημοκρατία», και την ίδια στιγμή ενοχοποιούσε για την έλλειψή της, και τη γενικότερη κατάσταση, τους ξένους πλούσιους και τους ξένους φτωχούς.


***

Όπως και στη Μεταπολίτευση (στα χρόνια δηλαδή της αντίθεσης μεταξύ του «ανήκομεν εις την Δύσιν» και του «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες»), έτσι και σήμερα, ο κοινωνικός ανταγωνισμός είναι, ανάμεσα σε άλλα, και αγώνας για να προσδιοριστεί τι είναι «κοινό» στην κοινότητα που συνιστά το έθνος. Τότε ο «πατριωτικός αντιιμπεριαλισμός» ήταν η σημαία υπό την οποία οι μέχρι το ’74 αποκλεισμένοι από τον «εθνικό κορμό» ζητούσαν πίσω τα οφειλόμενα δεκαετιών, διεκδικούσαν τη δημοκρατία και διατύπωναν το κοινωνικό ζήτημα. Σήμερα, σε συνθήκες ακραίας κοινωνικής πόλωσης, και με τη Δεξιά να ηγείται μιας διαδικασίας εκφασισμού που αφανίζει το θετικό κεκτημένο της Μεταπολίτευσης, το παράδειγμα αλλάζει ξανά –αλλά με τρόπο που το κοινωνικό ζήτημα να εξαφανίζεται. Η μέθοδος της Δεξιάς στα «εθνικά θέματα» («μόνη λύση, η Εθνική Λύση»), σήμερα γενικεύεται, ώστε να αφορά πια ολόκληρη την πολιτική ατζέντα: το μεταναστευτικό, τα ζητήματα «ασφάλειας» και βέβαια την οικονομία. Εθνικό, για τη Δεξιά, είναι μόνο το κρατικό –όσο κοινωνικά μεροληπτικό και καταφανώς άδικο κι αν είναι στην πραγματικότητα. Και ως εθνικό, εν προκειμένω, λογίζεται κάτι διαφορετικό και υπέρτερο από το λαϊκό.

Από τη σκοπιά αυτή, η απόφαση του ΣτΕ για την ιθαγένεια, με την οποία έθνος και λαός διακρίνονται σε όφελος του πρώτου, είναι κάτι περισσότερο από απόφαση διοικητικού δικαστηρίου. Είναι μια ιδεολογική διακήρυξη για το πρότυπο εθνικής συνείδησης που ευαγγελίζεται η σημερινή Δεξιά, από τον Σαμαρά μέχρι τη Χρυσή Αυγή. Ένα πρότυπο αεροστεγές, με βάση το οποίο, μέρος όσων ζουν και δουλεύουν στην Ελλάδα τίθεται, στο όνομα μάλιστα του Συντάγματος, εκτός πολιτικής κοινότητας. Τα όρια του έθνους αποδεικνύονται, έτσι, ταυτόσημα με τα όρια της (νέας) δημοκρατίας: μιας «δημοκρατίας» αυταρχικής, συρρικνωμένης, με φυλετικά χαρακτηριστικά. Αυτό ακριβώς, όμως, μαρτυρά ότι τα όρια του έθνους είναι κάθε φορά τα όρια που θέτει η πολιτική σύγκρουση.

***

Αν ισχύουν αυτά, η ανανοηματοδότηση της εθνικής ταυτότητας –αυτό που παίζεται καθημερινά, ιδίως όμως σε συνθήκες ακραίας κοινωνικής πόλωσης– είναι μέρος της διεκδίκησης της ιδεολογικής ηγεμονίας από την Αριστερά. Τι σημαίνει αυτό όμως; Μπορεί άραγε η Αριστερά να μιλάει για την κρίση με όρους εθνικούς, να λέει δηλαδή ότι φταίνε πρωτίστως οι ξένοι πλούσιοι ή/και οι ξένοι φτωχοί; Μπορεί να επιτρέπει, στην περίπτωση του μεταναστευτικού, ένα κοινωνικό ζήτημα να μεταμφιέζεται σε πολιτισμικό, αφήνοντας τους ξένους φτωχούς στο έλεος όσων τους αντιμετωπίζουν ως εσω-εξωτερικούς εχθρούς; Μπορεί, στην περίπτωση των ζητημάτων εξωτερικής πολιτικής και διεθνών σχέσεων, να μιλά για «εθνικά θέματα» -θέματα δηλαδή ιερά, εκτός πολιτικής σύγκρουσης, θέματα που δεν έχουν αριστερές και δεξιές λύσεις αλλά μόνο «εθνικές» (τις οποίες μάλιστα υπαγορεύουν όχι συμφέροντα αλλά «δίκαια»); Αν απαντάμε θετικά σε κάποια από τα παραπάνω, αυτό που λέμε στην πραγματικότητα είναι ότι για να νικήσει η Αριστερά τη Δεξιά σε ιδεολογικό επίπεδο, θα πρέπει να υιοθετήσει μέρος από την οπτική της (πόσο όμως;), προκειμένου να γίνει πιο δημοφιλής…

Στην πραγματικότητα, η μάχη της Αριστεράς «για το εθνικό που είναι αληθές» είναι η ανάδειξη του δημοκρατικού και αντιφασιστικού φορτίου της ελληνικής εθνικής ταυτότητας. Είναι η επισήμανση που το ’75 έκανε, όχι κάποιος σεσημασμένος αντιεθνικιστής αλλά ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, υποστηρίζοντας ότι η διάκριση έθνους και λαού δεν είναι παρά μια σκέτη κενοτομία. Είναι η υπενθύμιση ότι το έθνος, δηλαδή ο λαός, είναι η πολιτική κοινότητα, τα όρια της οποίας αλλάζουν στο χρόνο. «Εθνικό ζήτημα» για την Αριστερά δεν μπορεί παρά να είναι το κοινωνικό ζήτημα και το ζήτημα της δημοκρατίας. Σε αντίθεση με ό,τι φαντάζεται ο «πατριωτικός αντιιμπεριαλισμός», το ζήτημα αυτό εκ των πραγμάτων τίθεται σήμερα στην κλίμακα της Ευρώπης, δεν μπλοκάρεται όμως γενικώς από τους ευρωπαίους. Η επίλυσή του, λοιπόν, περνάει πρώτα από τον αγώνα ενάντια στο δικό μας αυταρχικό κράτος και τους δικούς μας ασύδοτους πλούσιους.

Ο αγώνας αυτός είναι πολιτικός, είναι όμως και ιδεολογικός. Η επιρροή της Χρυσής Αυγής στα σχολεία, εκεί δηλαδή όπου οικοδομείται η εθνική συνείδηση του μέλλοντος, δεν περνάει μόνο από το βίαιο ακτιβισμό. Αξιοποιεί επίσης προϋπάρχουσες αντιλήψεις (και «αριστερές») για το έθνος. Αν δεν αμφισβητήσουμε τις αντιλήψεις αυτές, με βάση τις οποίες η ακροδεξιά σφυρηλατεί το πρότυπό της για την πολιτική κοινότητα του αύριο, και με σημαία τις οποίες η ίδια καμώνεται την πραγματική «εθνική αντίσταση» (γίνεται δηλαδή κίνημα που εκφράζει λαϊκές επιθυμίες), θα είμαστε μονίμως σε ιδεολογική ομηρία. Γίνεται, όμως, έτσι κυβέρνηση της Αριστεράς;


Το κείμενο δημοσιεύεται στην Αυγή

Αυτές οι «καταραμένες» επενδύσεις...

Της Ζέζας Ζήκου, απο την Καθημερινη...
Στην Ελλάδα τα πάντα καταρρέουν. Επιχειρήσεις κλείνουν, η ανεργία καλπάζει, δεν κινείται τίποτε – εκτός από το θρίλερ των επενδύσεων που πήρε διαστάσεις λόγω Ολάντ. Ο Γάλλος πρόεδρος μας διαβεβαίωσε ότι ήρθε για επενδύσεις στην Ελλάδα και όχι για να πουλήσει όπλα! «Ηρθα να κινητοποιήσω τις γαλλικές επιχειρήσεις να επενδύσουν στην Ελλάδα, συμφέρει και αυτούς και τη χώρα», δήλωσε. Ο κ. Ολάντ αναφέρθηκε σε τομείς που θα υπάρξει συνεργασία, όπως στη δημόσια διοίκηση, στην υγεία, στον τουρισμό, στο φορολογικό, στο κτηματολόγιο, στην ενέργεια, στο νερό, στους σιδηροδρόμους, και προανήγγειλε ότι οι γαλλικές επιχειρήσεις θα συμμετάσχουν με κάθε διαφάνεια σε όλους τους διαγωνισμούς για τις αποκρατικοποιήσεις!
Και με τους συνήθεις γαλλικούς λεκτικούς λεονταρισμούς, έσπευσε να παροτρύνει τον Αντώνη Σαμαρά στο επίμαχο θέμα της ΑΟΖ, λέγοντας «είμαι παρών» στο «τραπέζι της ενέργειας». «Τα κοιτάσματα πρέπει πρώτα να βρεθούν και στη συνέχεια να τύχουν εκμετάλλευσης, σύμφωνα με το Δίκαιο της Θάλασσας και το διεθνές δίκαιο. Αν η Γαλλία μπορέσει να συμμετάσχει στην εκμετάλλευση αυτών των κοιτασμάτων, θα το πράξει», είπε ο Γάλλος πρόεδρος.
Από τη φιλία που επιδιώκει με τη χώρα μας ο Φρανσουά Ολάντ, φαίνεται να προσπαθεί να αλλάξει την ισορροπία των εξαρτήσεων της χώρας. Πράγματι φαίνεται να υπάρχει αξιόλογος ενεργειακός πλούτος στον ελλαδικό χώρο. Οι ενεργειακοί πόροι μπορούν να αποτελέσουν σημαντικά κομμάτια της ελληνικής στρατηγικής εξόδου από την κρίση. Προφανώς κάθε χώρα οφείλει να αναπτύσσει μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική και να διευρύνει τα γεωπολιτικά ερείσματά της. Ωστόσο, όταν προκληθεί ένα θερμό επεισόδιο με την Τουρκία εις βάρος μας, θα προστρέξει η Γαλλία; Προφανώς ΟΧΙ.
Αρκούντως τολμηρή ήταν η τοποθέτηση του Αντώνη Σαμαρά σχετικά με την ΑΟΖ για την εκμετάλλευση των φυσικών κοιτασμάτων: «Είναι δικαίωμά μας να ανακηρύξουμε την ΑΟΖ, δικαίωμα που απορρέει από το διεθνές δίκαιο και θα το πράξουμε όταν πρέπει και με τον τρόπο που πρέπει. Μαζί με την Κύπρο θα παίξουμε σημαντικό ρόλο στην προμήθεια υδρογονανθράκων στην Ευρώπη»· και πρόσθεσε ότι σε 15 ημέρες θα μεταβεί στην Τουρκία, συνοδευόμενος από πολλά μέλη του υπουργικού συμβουλίου. Τρέμε, Ερντογάν...
Ο κεντρικός στόχος του Σαμαρά είναι η ανακήρυξη της ΑΟΖ και η χρησιμοποίησή της ως ατμομηχανής για την αποπληρωμή του χρέους και την ανάπτυξη. «Μόλις μπήκε η Κύπρος στην Ευρώπη, ανακήρυξε την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Και σήμερα μοιράζει συμβόλαια έρευνας και εξόρυξης υδρογονανθράκων, έχει γίνει το επίκεντρο του επενδυτικού ενδιαφέροντος και σπεύδουν να την προσεγγίσουν πολύ ισχυρά κράτη». Και ερωτά: «Θα μπορούσαμε εμείς να προχωρήσουμε, αν απομονωνόμασταν από την Ευρώπη ή αν μας έβγαζαν από την Ευρώπη;». Ok...
Κατά τα λοιπά, αξίζει να υπενθυμίσω τον Τζόζεφ Στίγκλιτζ, που έχει υπηρετήσει τους σύγχρονους δεσμοφύλακες του χρέους, την Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Οταν έλαβε το βραβείο Νομπέλ για την Οικονομία, είχε αποκαλύψει στον δημοσιογράφο Γκρεγκ Πάλαστ της βρετανικής εφημερίδας Observer το πώς γεμίζουν σήμερα οι σύγχρονες φυλακές του χρέους με ολόκληρους λαούς. «Αναλύουμε ξεχωριστά την οικονομία κάθε χρεωμένης χώρας», έλεγε τότε ο Στίγκλιτζ. «Και παραδίδουμε σε κάθε υπουργό ένα πανομοιότυπο πρόγραμμα που αποτελείται από τέσσερα στάδια».
Πρώτο στάδιο: οι ιδιωτικοποιήσεις. Ή, ακριβέστερα, το «λάδωμα». Γιατί οι ηγέτες αυτών των χωρών ξεπουλούσαν πρόθυμα τις δημόσιες υπηρεσίες των χωρών τους!
Δεύτερο στάδιο: η απελευθέρωση στην κυκλοφορία του κεφαλαίου. Θεωρητικά, η απελευθέρωση επιτρέπει την εισροή και την εκροή κεφαλαίων. Στην πράξη, όμως, τα κεφάλαια έφευγαν μόνο έξω. Εμπαιναν για κερδοσκοπία στην αγορά ακινήτων και έφευγαν στον πρώτο κίνδυνο. Υστερα οι χώρες τα «καλόπιαναν» για να επιστρέψουν με αστρονομικά επιτόκια, που συνέτριβαν τις οικονομίες τους και τα δημόσια ταμεία τους.
Τρίτο στάδιο: η προσαρμογή στις αγοραίες τιμές. Ενας ευφημισμός για αυξήσεις στις τιμές των τροφίμων, του νερού και του φυσικού αερίου. «Οι ταραχές που ακολουθούσαν ήταν μια επώδυνη φυσική συνέπεια», συνεχίζει ο Στίγκλιτζ.
Τέταρτο στάδιο: το «άνοιγμα» της οικονομίας. Ο Στίγκλιτζ το παραλληλίζει με τους πολέμους του οπίου. Οι ισχυρές χώρες υποχρέωναν τις ασθενέστερες να ανοίξουν τα σύνορά τους στα προϊόντα τους, ενώ ταυτόχρονα προστάτευαν τις δικές τους αγορές από τα προϊόντα των ασθενεστέρων.

Τα δίνουν όλα και με υποκλίσεις...

Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ...
Η απομόνωση της Ελλάδας από τους εταίρους της είναι πλέον φανερή. Σιγά - σιγά αποκαλύπτεται αυτό που γράφαμε εδώ και καιρό: ότι τα ευχολόγια και η επικοινωνιακή στήριξη προς την κυβέρνηση είναι μόνο η επιφάνεια, ώστε να αποφευχθεί το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών για να μην επηρεαστεί η γερμανική προεκλογική εκστρατεία. Στο παρασκήνιο και επί της ουσίας η γραμμή των δανειστών παραμένει σκληρή, άκαμπτη και συμπαγής.

Αυτό διαφάνηκε και στην επίσκεψη τού, κατά τα άλλα, «φίλου» της χώρας μας Φρανσουά Ολάντ. Η κυβέρνηση τον υποδέχθηκε μετά βαΐων και κλάδων ελπίζοντας ότι αυτός θα... τα βάλει με τη Μέρκελ. Όμως, η κυβέρνηση εισέπραξε μόνο ευχολόγια και αλληλεγγύη για τα δεινά του ελληνικού λαού, ενώ πίσω από τις κλειστές πόρτες ο Γάλλος πρόεδρος είπε στον Αντώνη Σαμαρά τα εξής:

1 Ό,τι αποφασίσουν συντεταγμένα το Eurogroup και η τρόικα πρέπει να εφαρμοστεί στην Ελλάδα χωρίς καθυστερήσεις και αποκλίσεις. Τι σημαίνει αυτό; Ότι, εάν η τρόικα επιμείνει σε άμεσες απολύσεις στο Δημόσιο, οι «αντιρρησίες» καλά θα κάνουν να καθίσουν φρόνιμα...

2 Η πολυπόθητη ανάπτυξη που θέλει να επιτύχει ο Αντώνης Σαμαράς με ένα νέο «σχέδιο Μάρσαλ» δεν πρόκειται να έρθει. Όπως μετέφερε ο Ολάντ, τα κονδύλια που θα διατεθούν για την ανάπτυξη πρέπει να είναι στο πλαίσιο του ΕΣΠΑ, όπως συμφωνήθηκε στη Σύνοδο Κορυφής πριν από δύο εβδομάδες.
Να υπενθυμίσουμε ότι η Ελλάδα «πέτυχε» μείωση των κονδυλίων που δικαιούται κατά 30%, διότι ο υπολογισμός έγινε πάνω σε στοιχεία που έδειχναν ότι έχουμε ανάπτυξη! Σε εκείνη τη Σύνοδο ο Σαμαράς έχασε σε όλα τα επίπεδα διαπραγμάτευσης. Όχι επειδή δεν το πάλεψε, αλλά κυρίως επειδή ακόμη και ο «φίλος» Ολάντ κράτησε σιγή ιχθύος και δεν υποστήριξε τη χώρα μας σε αυτό το οφθαλμοφανές λάθος και την κατάφωρη αδικία.

Επιδερμικές
Η επίσκεψη, οι συμφωνίες και οι συζητήσεις του Γάλλου προέδρου ήταν εντελώς επιδερμικές. Επί της ουσίας ο Σαμαράς δεν απέσπασε αυτά που ήθελε, ούτε μπορεί να ελπίζει στον Ολάντ σε μελλοντικά αιτήματα. Κατάλαβε ότι τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο έχει η Άνγκελα Μέρκελ.

Ο Γάλλος πρόεδρος έσπρωξε τα γαλλικά επιχειρηματικά συμφέροντα σε όλους τους τομείς, από όπλα μέχρι ιδιωτικοποιήσεις, τώρα που η Ελλάδα θα ξεπουλήσει (με τις απειλές της τρόικας) όσο - όσο. Η ατζέντα του ήταν όμοια με αυτήν της Μέρκελ, όπως και οι απαιτήσεις: να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο και προνομιακή μεταχείριση οι γαλλικές εταιρείες την ώρα του πλιάτσικου.

Όλα αυτά δημιουργούν εύλογες απορίες για τη διαπραγματευτική ικανότητα της κυβέρνησης. Το ξεπούλημα δεν πρόκειται να το γλιτώσουμε. Γιατί λοιπόν δεν παίρνουμε – μεγάλα – ανταλλάγματα, όπως κάνουν οι άλλες χώρες; Υποδεχθήκαμε τον Γάλλο πρόεδρο σαν ήρωα, τη στιγμή που η κυβέρνηση ξέρει καλά ότι καμιά ουσιαστική συμμαχία δεν υπάρχει.

Σίγουρα ο Ολάντ βάλλεται κι αυτός από τους εταίρους επειδή δεν θα πετύχει φέτος τους στόχους του ελλείμματος και της ανάπτυξης. Δίνει τη δική του μάχη να μπλοκάρει μέτρα λιτότητας και δεν επρόκειτο να προτάξει τα... στήθη του για τα δικά μας ζητήματα. Έχει ήδη έρθει σε αντιπαράθεση με τη Γερμανίδα καγκελάριο σε μια σειρά από θέματα καθαρά γαλλικού ενδιαφέροντος και δεν θα έκανε συμμαχίες με «αμαρτωλές» χώρες, όπως η δική μας, ώστε να τεντωθεί κι άλλο το σχοινί με το Βερολίνο.

Όμως, η κυβέρνηση δίνει πλέον γην και ύδωρ για να αποσπάσει μόνο καλά λόγια. Από την άλλη πλευρά η ενιαία στάση των εταίρων μας αυτή τη στιγμή φθάνει στα όρια της σκληρότητας. Ας μην ξεχνάμε ότι η δόση του Φεβρουαρίου ύψους 2,8 δισεκατομμυρίων, που έπρεπε ήδη να έχει εκταμιευθεί, θα έρθει με μερικές εβδομάδες καθυστέρηση.

Η κίνηση της καθυστέρησης δεν οφείλεται σε τίποτε άλλο από το μήνυμα των δανειστών «σας προειδοποιούμε πως δεν θα ανεχθούμε σήκωμα του κεφαλιού». Οι δόσεις του Φεβρουαρίου και του Μαρτίου αφορούν αποκλειστικά εξυπηρέτηση δικών μας αναγκών και όχι οφειλές προς τους δανειστές. Γι’ αυτόν τον λόγο παγώνουν, ώστε οι «εταίροι», χωρίς ρίσκο για τα κεφάλαια που κατευθύνονται στην τσέπη τους, να στείλουν το μήνυμά τους...

Η Ελλάδα πέθανε γρήγορα...

Γράφει ο Αριστείδης  Κάντζος, απο τα Νομικα Αναλατα...

"Ξέρεις κάτι; Η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθαίνουμε σα λαός. Κάναμε τον κύκλο μας, δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια, ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα. Και πεθαίνουμε... Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα. Γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο." Θανάσης Βέγγος στην ταινία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου «Το βλέμμα του Οδυσσέα»
Κάπως έτσι, ο λαός μας, δείχνει ότι έκανε το βιολογικό κύκλο του. Ένας λαός χωρίς ιστορική μνήμη, με έντονο γονιδιακό ραγιαδισμό, προσπαθεί απλά να επιβιώσει χωρίς στόχους, χωρίς προοπτική. Η Ελλάδα έκανε το πέρασμά της ανά τους αιώνες. Έδωσε ότι μπορούσε να δώσει στην ανθρωπότητα, και έμεινε μόνη να αργοσβήνει. Πέρασαν από πάνω της όλες οι φυλές του πλανήτη. Μεταλλάχθηκε και δεν έχει καμία σχέση με το τί ήταν στο πολύ μακρινό παρελθόν. Αξιοθαύμαστο ίσως είναι, ότι άργησε να σβήσει. Παραδόξως, σε σχέση με άλλους πολιτισμούς άντεξε πολλαπλάσιο χρόνο, πάραυτα όμως έσβησε και σε αυτό δεν χωρεί αμφιβολία.

Σήμερα βλέπουμε την τραγική εικόνα ενός νεκρού σε προχωρημένη αποσύνθεση. Δεν μας δόθηκε ούτε η ευκαιρία να μας ενταφιάσουμε. Δυστυχώς, προς διάψευση του αείμνηστου Θ.Βέγγου, η αγωνία θα κρατήσει για πολύ ακόμα και θα κάνει πολύ θόρυβο, παρότι πέθανε γρήγορα η Ελλάδα.
Ένας λαός που αθροίστηκε "αγαναχτικιασμένος" στις πλατείες της χώρας με τα "πατριωτικά" χέρια υψωμένα μουντζώνοντας! Κάποιοι μίλησαν εγκαίρως... είπαν ότι η "απολιτίκ" στάση και η διαρκής απαξίωση του συνόλου της πολιτικής θα οδηγήσει σε χειρότερα δεινά... είπαν ότι τα κινήματα κατά των μεσαζόντων δεν λύνουν το πρόβλημα... είπαν ότι έτσι δίνουμε χώρο στο φασισμό. Ο νεοέλληνας όμως, ο "αφυπνισμένος", επέλεξε την ΑΠΟΧΗ και τη αθυροστομία... φοιτούσε στο σχολείο της ζωής και των πεζοδρομίων, αυτό είχε ως γνώμονα!
"Και οι 300 στο Γουδή" ήταν το σύνθημα... χλωρά, ξερά στον ίδιο κουβά. Έδειξε για πολλοστή φορά, πως όχι μόνο, έχει τις κυβερνήσεις που του αξίζουν, αλλά έχει και βαθιά μεσάνυχτα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Βέβαια μέσα από τους τζάμπα μάγκες της απολιτίκ πλατείας, που ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΝΑΓΕ το μνημόνιο, εκκολάφθηκε και το αυγό του φιδιού. Ήταν εμφανής η κατάληξη, όταν χώρισαν την πλατεία σε Άνω και Κάτω.
Όχι, ότι δεν υπήρχαν και πριν, τα φίδια στο κόρφο της χώρας. Απλά σε κάθε περίοδο κρίσης βγαίνουν από τα παρασκήνια. Ένα συνονθύλευμα από χουντικούς, ναζιστές, βασιλόφρονες, θρησκόληπτους κλπ που κάθε λεπτό αποδεικνύει τις καταβολές του και τον τρόπο σκέψης του. Κατά τα άλλα είναι "Χριστιανοί"!
Ο καιρός περνούσε, η καπιταλιστική κρίση άρχισε να δείχνει το "φιλανθρωπικό" έργο της και οι τζάμπα μάγκες δεν έκαναν "ντου από παντού" στην βουλή! Φτάσαμε να έχουμε περισσότερους άνεργους από εργαζόμενους, και ο νεοέλληνας τζάμπαllensis Megalicious δεν κατάφερε ακόμα να κάνει την ανατροπή... συμβιβάστηκε.
Ο Megalicious πατριώτης ακούει πάντα μεσιέ Μπάμπης, Πάσχος, Όλγα, Έλλη και όταν ο Σκάει ο Γκέμπελς κάνει πως δεν ακούει!!! Δες Πρετεντέρης:
"Η αναδιάρθρωση του χρέους: όλοι ξέραμε από την πρώτη στιγμή ότι δεν είναι βιώσιμοαλλά μας έλεγαν μην το πείτε τώρα, δεν είναι σωστό (...) Για ένα δεκάμηνο υποδυόμασταν το θέατρο ότι το χρέος είναι βιώσιμο. Τρίχες, δεν ήταν". Και ο λόγος; «Όπου στον κόσμο εφαρμόζονται ανάλογα οικονομικά προγράμματα, οι εμπνευστές τους ξεκινούν από το πραξικόπημα. Κανονικά δηλαδή πρώτα εμφανίζονται τα τανκς και μετά η τρόικα... Φυσικά στη χώρα μας κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον. Γι' αυτό καταβλήθηκε τόση προσπάθεια (εντός και εκτός Ελλάδας) να δημιουργηθεί κλίμα κατασκευασμένης συναίνεσης ή ευρύτερης αποδοχής του Μνημονίου με το επιχείρημα του "μονόδρομου". (...)Ήταν ίσως η πιο αποκρουστική πλευρά ενός εκτρωματικού σχεδίου».
Αφού τα χέρια υψώθηκαν και δεν έγιναν ΓΡΟΘΙΑ, ήταν αναμενόμενο να μουτζώσουν, να χαιρετίσουν ναζιστικά, να χτυπήσουν αδύναμους και εντέλει να επαιτούν...
Οι εικόνες μιλάνε και μας κάνουν να "παραμιλάμε"... η πλειοψηφία των "Ελλήνων" επέλεξε το ραγιαδισμό ως λύση. Απλά να την βολέψει! Έστω και με τα ελάχιστα, στο πνεύμα αυτό, σκύβει υποτακτικά το κεφάλι και αποδίδει ευχαριστίες στους βιαστές της.
Βρίζει τον
πολιτικό απατεώνα, αλλά εξακολουθεί να τον ψηφίζει και ν' απλώνει το χέρι για να τον προσκυνήσει... παράλογο;

Βρίζει τον Μπόμπολα νυχθημερόν, αλλά κάθεται πάνω σε ένα ναυαγισμένο καναπεδάκι του ΙΚΕΑ, απολιθωμένος, και ακούει τις ειδήσεις που του σερβίρει... παράνοια;
Μα ο "πατριώτης", περιμένει τη δικαιοσύνη... τη δικαιοσύνη, που πήρε τα αναδρομικά της και δικαιολόγησε την αδικαιολόγητη απουσία της... δίκαιο;
Μα, θα τον ξεβρομίσει η αστυνομία... η αστυνομία, που ζει στο δικό της κράτος, όπου χρηματοδοτείται από τα ναρκωτικά, την μαστροπεία, τα όπλα, την προστασία, την μετανάστευση, τα κρατικά κονδύλια πληροφοριοδοτών...
οϊμέ σε τέλμα η δικαιοσύνη, εκ του σύνεγγυς η αστυνομία;
Η φωτογραφία που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο είναι προϊόν μοντάζ, αλλά πότε
ένα ψέμα δεν έκρυβε τόση μεγάλη αλήθεια;
Μα, δεν θα μας εγκαταλείψουν οι Σύμμαχοι... όντως, οι Μεγάλες Δυνάμεις παρελαύνουν ξανά, μετά Βαΐων και Κλάδων, παρουσία των πολιτικών απατεώνων. Τα πτωματοφάγα όρνια δεν σταμάτησαν ποτέ να ξεσκίζουν τις σηπτικές σάρκες μας και μαζί με αυτές κάθε τελευταίο οχυρό της μετά θάνατον αξιοπρέπειάς μας. Ο Έλληνας πατριώτης άκουσε προχθές, από τα χείλη του Γάλλου Προέδρου Ολάντ, τα κάτωθι και δεν αντέδρασε:
«Είναι μία ευκαιρία για την Ελλάδα και για την Ευρώπη η ύπαρξη κοιτασμάτων φυσικού αερίου κάτι που μπορεί καταρχήν να βρεθεί και κατόπιν, να ακολουθήσει η εκμετάλλευσή τους και πιστεύω ότι εδώ θα επικρατήσει το Διεθνές Δίκαιο, το Δίκαιο της Θάλασσας. Αν μπορεί, βεβαίως, η Γαλλία να συνεκμεταλλευτεί με την Ελλάδα αυτά τα κοιτάσματα θα το κάνει».
Ο πατριωτισμός του Ελληνόψυχου εξαντλήθηκε στο μεταναστόπουλο και τους κόκκινους αναρχοάπλυτους... θεωρεί απολύτως φυσιολογικό να ΣΥΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΙ η χώρα μας τα κοιτάσματα με την Γαλλία!!! Αλήθεια, η Γαλλία συνεκμεταλλεύεται τις ενεργειακές πηγές της με εμάς; Είναι Ευρωπαϊκά κοιτάσματα, τα Γαλλικά κοιτάσματα; Σας ενοχλεί για παράδειγμα, να συνεκμεταλλευόμασταν τα κοιτάσματα με τους Τούρκους, αλλά όχι με τους Γάλλους, Άγγλους, Γερμανούς, Αμερικανούς, Ρώσους κλπ...; πατριώτες κατ' επίφαση ή κατ' επιλογή τελικά; τι πατριωτισμός είναι αυτός;
"...Δεν πιστεύω στον επιστροφισμό. Δεν πιστεύω πως είναι
κάτι λογικό..." Τζέιμς Κάμερον Πρωθυπουργός Αγγλίας
Για τον κύριο Τζέιμς Κάμερον, σε δηλώσεις σου κατά την
περιοδεία του στην πρώην αποικία του, Ινδιά, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ
ΛΟΓΙΚΟ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΑΦΟΥΝ ΤΑ ΜΑΡΜΑΡΑ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ!!!
Ο "πατριώτης" όμως, πάντα πιστός στις Μεγάλες Δυνάμεις!!! Υποτακτικός, προσκυνημένος, μεγάλωσε μέσα στα ψέματα και τις αυταπάτες. Χρύσωνε το χάπι που κατάπινε. Μας κατέκτησαν οι Ρωμαίοι, αλλά μάθαινε στην ιστορία ότι τους κατακτήσαμε πολιτισμικά!!! Μετά ήρθαν οι Οθωμανοί, ένας νομαδικός λαός χωρίς αρχή και τέλος... του σβερκώθηκε 5 αιώνες, και σαν καλός "πατριώτης" έκανε τον ραγιά... Μετά, "ανήκε στη Δύση" δίνονταν μια στους Άγγλους, μια στους Γάλλους μια στους Γερμανούς, μια στους Αμερικανούς... αλλά ήταν "ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ"!

Όπως βλέπετε δεν υπάρχει καμία συνάφεια της Πατρίδας με τον Έλληνα εδώ και πολλούς αιώνες... είναι απολύτως αντιφατικά σε σχέση με τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα. Σήμερα ο "πατριώτης", όπως και χθες, είναι ένα εν αναμονή εξαπτέρυγο νεκρικής ακολουθίας. Σήμερα ο πατριώτης διαβάζει περιχαρής το tweet του Φαήλου... τον επικροτεί, τον ψηφίζει, συνάδει με το ήθος του Φαήλου άλλωστε.
Σήμερα ο "πατριώτης" δίνει μάχη να μην επαναστατήσει η χώρα στο θέατρο σκιών της τρικομματικής... καλύτερα προσκυνημένοι και ραγιάδες παρά επαναστάτες. Πρέπει να ζήσεις με 200 ευρώ, να εργάζεσαι 12ωρο χωρίς αργίες - Κυριακές, να μην απεργείς, να μην διεκδικείς τη ζωή σου, χωρίς υγεία - παιδεία, να συνεχίσεις ραγιάς, να δέχεσαι κάθε είδους εξευτελισμό... το ρόλο του νοικοκυραίου του φύλαξαν για επικήδειο. Για τον Άδωνι είναι επικίνδυνος ο κομμουνιστής με τις κόκκινες σημαίες της Οχτωβριανής Επανάστασης. Και εσύ νοικοκυραίε "πατριώτη" συναίνεσες... αποδέχεσαι ότι είναι "παράνομο" να διεκδικείς τα δικαιώματά σου.
Δυστυχώς έχει χειραγωγηθεί σε απίστευτο βαθμό η συναισθηματική νοημοσύνη του "πατριώτη" και πιστεύει ότι δεν υπάρχει λύση. Περιμένει τον από μηχανής Θεό να τον σώσει... τις μετοχές "Ανατολής", τα 600δις των END, τον ηγέτη της κεντροδεξιάς, έναν Αντρέα, έναν Εθνάρχη, το δάνειο από τη Ρωσία ή την Κίνα, την δικαιοσύνη...

Όμως "πατριώτη", ακούς;

Ψοφήσαμε και μυρίσαμε...
κάναμε το βιολογικό κύκλο μας.
Όμως "πατριώτη", ακούς;
Δεν μας άφησες κανένα περιθώριο να νεκραναστηθούμε...
δεν μας έκανες την ελάχιστη τιμή να μας ενταφιάσεις.
Όμως "πατριώτη", ακούς;
Έχεις αποτύχει κατ' επανάληψη...
πάνω από ένα αιώνα επέλεγες λάθος.

Τί δεν καταλαβαίνεις; Πόσες ευκαιρίες ακόμα θες;

Έχεις γίνει γραφικός... έπαιρνε φωτιά το σπίτι, βαρούσανε οι καμπάνες του χωριού και εσύ νόμιζες ότι έχει πανηγύρι στην πλατεία. Δεν έχει πανηγύρι. Κατάλαβέ το, επιτέλους. Σταμάτα να κάνεις το εξαπτέρυγο της νεκρικής ακολουθίας.

Σπάσε το τζαμάκι να τελειώνουμε...




Ροη αρθρων