Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2014

Άντε και πρωταθλητές...

Αποκαλυπτική ήταν η έκθεση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σχετικά με τις καταγεγραμμένες παραβιάσεις στις χώρες μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης . 
Πρώτη θέση στη μαύρη λίστα κατέχει η Ρωσία και δεύτερη η Τουρκία . Γεγονός που οφείλεται , για τους μεν πρώτους , στις κομμουνιστικές καταβολές τους αφού , αν και πέρασαν πολλά χρόνια από την κατάρρευση του κομμουνισμού , οι Ρώσοι έχουν ακόμα βαθιά ριζωμένο στο γονίδιο τους την τάση να καταπατάνε τα ανθρώπινα δικαιώματα . Οπότε θα πρέπει να έχουμε το νου μας να μην πάρει την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί τότε οι κομμουνιστές θα καταπατήσουν όποιο ανθρώπινο δικαίωμα βρουν μπροστά τους . Μεσαίωνας θα γίνουμε .
Για τους Τούρκους δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά . Μουσουλμάνοι και βάρβαροι που δεν σταματάνε να παραβιάζουν τα εναέρια σύνορα μας . Στα ανθρώπινα δικαιώματα θα κολλήσουν;

Μόνον κλαυσίγελο προκαλούν οι γκεμπελίσκοι!

My Pillow Book...

Το τελευταίο της όπλο, αυτό της επικοινωνιακής προπαγάνδας, φαίνεται να χάνει μέρα με τη μέρα που περνάει, η κυβέρνηση των Ολετήρων.

Είναι πλέον πάνδημη η λοιδορία της σουξεδιάρικης ιστορίας τους από εχθρούς και φίλους.  Εκτός από πηγαία, είναι και καθολικά τα γέλια που προκαλεί όχι μόνον στα καθ' ημάς, αλλά και στην Εσπερία, η φαιδρή εμμονή της κυβερνητικής προπαγάνδας στο παραμύθι για έξοδο στις αγορές το 2014, την ίδια ώρα που η διάψευση είναι ηχηρή κι έχει έρθει εγκαίρως από τα πιο επίσημα χείλη: "Η προσδοκία για την Ελλάδα είναι ότι μερικώς, ενδέχεται να έχει πρόσβαση στις αγορές από το 2015", αναφέρει με τον επισημότερο τρόπο, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Η έτερη θεωρία, αυτή των δύο άκρων, προκάλεσε πανταχόθεν σαρκαστικά γέλια, φέρνοντας στο νου κακογραμμένο σενάριο, αντιγραμμένο από εγχειρίδια αντικατασκοπίας άλλων εποχών αντικομμουνιστικής υστερίας και κυνηγιού μαγισσών.

Πολιτική - Πολιτισμός - Δημοκρατία...

του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...
Πολιτική - Πολιτισμός - Δημοκρατία
Εχει διαρραγεί ο κοινωνικός ιστός διαλαλούν από τις τηλεοράσεις πολιτικοί, πολιτευτές, δημοσιολόγοι, αναλυτές και συμπληρώνουν περισπούδαστα πως έχει απαξιωθεί η πολιτική ζωή, τα κόμματα και το πλείστον των προσώπων που λειτουργούν ως επαγγελματίες. Η διαφθορά δεν αφορά μόνο τους κυβερνώντες και τους διαπλεκόμενους με το κράτος και τη διαχείριση της οικονομίας και της πολιτικής, αγγίζει και εμποτίζει και τον καθένα μας ξεχωριστά κι όλη την κοινωνία. Δεν μπορεί, όμως, μέσω των γενικεύσεων και των ισοπεδώσεων να εξισώνονται «οι πάντες και τα πάντα» με το «όλοι μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου και με τη γενίκευση μίας αντίληψης που σκοπίμως καλλιεργείται πως «όλοι το ίδιο είναι και αν δεν είναι θα γίνουν». Αυτό βολεύει αυτούς που θέλουν να γαντζωθούν στην όποια εξουσία, γι' αυτό και σπέρνουν τον φόβο και μιλούν για κενό εξουσίας αν δεν αποκτήσουν πλειοψηφία οι συγκυβερνώντες...
Το πρόβλημα είναι, κι αυτό δεν το έχουν καταλάβει οι συγκυβερνώντες, συνδιαχειριστές των μνημονίων που επιβάλλουν οι τροϊκανοί, βαθύτατα υπαρξιακό και κοινωνικοπολιτιστικό και δεν θα λυθεί με τα αποτελέσματα που θα βγουν από τις κάλπες. Η κρίση, πέρα από τις αρνητικές παρακρούσεις που προκαλεί, διεγείρει και τις καταχωνιασμένες ανθρώπινες αξίες, μας αναγκάζει να αναστοχαστούμε τον τρόπο της ζωή μας, να ξεφορτωθούμε τις πλασματικές, πλαστές εν πολλοίς, ανάγκες που δημιουργεί ο καπιταλιστικός καταναλωτισμός. Συνεπώς το ζητούμενο μπορεί να γίνει πραγματικότητα και να βρούμε και να αναγνωρίσουμε τους εαυτούς μας.

Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ...

Κάποτε η προπαγάνδα βασιζόταν στη μοναδική πηγή πληροφόρησης, συνήθως κρατικά ελεγχόμενη. Στην εποχή των πολλών τηλεοπτικών καναλιών, του γρήγο­ρου internet, του facebook και του twitter, οι πηγές πληροφόρησης που προσφέ­ρονται είναι πλέον πολλές κι ελεύθερες. Δεν υπάρχει είδηση που μπορεί εύκολα να αποκρυβεί. Η προπαγάνδα πρέπει να λάβει τα μέτρα της και να... εκσυγχρονιστεί. 

Και το έχει κάνει. Η μοναδική αλήθεια πια δεν «πουλάει», όλοι την υποψιάζονται. Τι γίνεται όμως όταν αυτή η αλήθεια αναδεικνύεται ως τελικά προκύπτουσα, αφού έχει ακολουθηθεί όλο το τυπικό της «σφαιρικής» και «πλουραλιστικής» ενημέρωσης;

Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα τυπικό «πλουραλιστικό» ενημερωτικό μαγκαζίνο του ΣΚΑΪ με τον Ν. Ευαγγελάτο και πλειάδα σχολιαστών - ακό­μη και μια σχολιάστρια που έχει αναλάβει εργολαβικά να υπερασπίζεται τα επιχειρήματα του ΣΥΡΙΖΑ, για να μπορούν τελετουργικά να τη νικούν κατά κράτος κάθε βράδυ οι θιασώτες των κυβερνητικών πολιτικών. Ήταν τη μέρα που εμφανίστηκε εκείνη η απίστευτα σκοταδιστική ανακοίνωση της ΝΔ με την οποία ζητούνταν πιστοποιητικό θρησκευτικών φρονημάτων από τον Α. Τσίπρα. Δεν ζούμε στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου και -υποτίθεται- ότι δεν περιμένουμε να ακούσουμε τη «φωνή της κυβερνήσεως» σε ένα (κατά δήλωση του) κανάλι ελεύθερης δημοσιογραφίας.Ή μήπως όχι;

Δεν θυμάμαι ακριβώς τα λόγια του Ευαγγελάτου και, πιστέψτε με, δεν έχει ση­μασία. Το θέμα για τον «ιερό πόλεμο» ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε με την απερίφραστη καταδίκη της ανακοίνωσης της ΝΔ από τον παρουσιαστή, με τη γενική επίνευση όλου του πάνελ, δίχως περαιτέρω συζήτηση. Γενική σύμπνοια, σας λέω! Πόσο να κράτησε όλο αυτό; 35 δευτερόλεπτα; Ένα λεπτό; Κάτι τέτοιο. Μπορείτε να φαντα­στείτε σε τι αναλώθηκε η κουβέντα στα υπόλοιπα τρία λεπτά που το θέμα συνέχισε να «παίζει»; Όχι, δεν μπορείτε! Ξεθάφτηκαν παλαιότερες δηλώσεις του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Τ. Κουράκη από το συνέδριο «Εκκλησία και Αριστερά», όπου -μεταξύ άλλων θέσεων για το διαχωρισμό Εκκλησίας και Κράτους- πρότεινε η μισθοδοσία των ιερέων να βαρύνει φορολογικά μόνο όσους είναι χριστιανοί ορθόδοξοι.

Μισό τηλεοπτικό λεπτό για το θέμα εκείνης της ημέρας (το δελτίο τύπου της ΝΔ), σχεδόν πενταπλάσιο χρόνο για μια τοποθέτηση του Τ. Κουράκη (ακριβώς ένα χρόνο πριν), που δεν είναι καν επίσημη θέση του ΣΥΡΙΖΑ!
 
Αυτή είναι τελικά η σύγχρονη προπαγάνδα. Θα τη βρείτε να κρύβεται πίσω από «πολυφωνικές ενημερώσεις», θα την αναγνωρίσετε από περίεργα κατανεμημένους τηλεοπτικούς χρόνους και άνισες κορώνες των δημοσιογράφων τηλεστάρ

ΠΗΓΗ : Περιοδικό UNFOLLOW, τεύχος 26, Φεβρουάριος 2014, Και αρχαία θα πουλήσουν, Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος

Το Κέντρο και τα Άκρα: μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία...

Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, απο το Red NoteBook...

Ένα κόμμα-μη κόμμα. Έτσι σκεφτόταν την Κεντροαριστερά ένας από τους φερόμενους ως επικεφαλής του σχήματος των «58», ο Γιάννης Βούλγαρης.
Όταν λοιπόν η μετέπειτα ΔΗΜΑΡ αποχωρούσε από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο ίδιος έγραφε στα Νέα ότι «όποιο κόμμα και αν εμφανιστεί στο πολιτικό σκηνικό, θα πρέπει [να] ενστερνίζεται τις συνθήκες έκτακτης εθνικής ανάγκης, [να] είναι ταυτόχρονα ένα παράδοξο είδος ‘μη κόμματος’, [να] αποδεχθεί την ενδεχόμενη προσωρινότητά του». Να αποδεχτεί, με άλλα λόγια, την αδυναμία του να εκπροσωπεί μακροπρόθεσμα συγκεκριμένα κοινωνικά  συμφέροντα. Γιατί “κόμμα” σημαίνει τμήμα, δηλαδή μέρος. Και να θέλει, λοιπόν, ένα κόμμα δεν μπορεί να τους εκπροσωπεί όλους αδιακρίτως: υπάρχει μόνο στο βαθμό που εκπροσωπεί σταθερά ένα μέρος της κοινωνίας, και στο βαθμό που ισχυρίζεται πειστικά ότι το μέρος αυτό μπορεί να εγγυηθεί το όλον. Ένα κόμμα υπάρχει, τελικά, υπό τον όρο της αυτονομίας του και διεκδικώντας, διά της αυτονομίας του, την ηγεμονία.

Θυμήθηκα το «προφητικό» αυτό άρθρο με αφορμή τις δοκιμασίες που αντιμετωπίζει αυτές τις μέρες η ΔΗΜΑΡ. Ακολουθώντας τη λογική του Γιάννη Βούλγαρη,

Τι μπορώ, ως Γερμανός, να πω για το Άουσβιτς;

Του Τίτους Μίλεχ, απο το Alter Thess...
Το παρακάτω κείμενο είναι η ομιλία του Τίτους Μίλεχ, συγγραφέα του βιβλίου με τίτλο «Ο τόπος του εγκλήματος. Γερμανία, η ανοίκεια πατρίδα», ψυχιάτρου/ ψυχαναλυτή, στην εκδήλωση της δημοτικής κίνησης "Θεσσαλονίκη Ανοιχτή Πόλη" με θέμα "69 χρόνια από την απελευθέρωση του Άουσβιτς. Ποτέ πια φασισμός!" (31/1/2014).
Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με την πραγματικότητα[1] αυτή, σου κόβεται η μιλιά. ( Η αυθόρμητη  επιθυμία μου θα ήταν να το βάλω στα πόδια όσο πιο γρήγορα μπορώ και χωρίς να με βλέπει κανείς, να κρυφτώ κάπου και να κλάψω μέχρι που να μην έχω άλλα δάκρυα …)
Και να σκεφτεί κανείς ότι το Auschwitz, το πιο γνωστό από όλα τα στρατόπεδα, είναι μόνο μία από τις  42.500 «φυλακές», γκέτο, στρατόπεδα συγκέντρωσης, θανάτου και εργασίας  που έστησαν οι Γερμανοί στην κατεχόμενη Ευρώπη[2].
Εάν προσπαθήσουμε να συνειδητοποιήσουμε τα εκατομμύρια των βασανισμένων και καταδικασμένων σε θάνατο ανθρώπων και οικογενειών, φτάνουμε στα όρια του αφόρητου. Και σε μένα, ως Γερμανό, κάθε φορά που θυμάμαι ότι όλο αυτό το έκαναν ή το επέτρεψαν να γίνει οι συμπατριώτες μου, ξυπνάει – είτε το θέλω είτε όχι –  το δικό μου αίσθημα ντροπής και ενοχής, αυτό το αίσθημα που υπάρχει από καιρό.
Για μένα, ως Γερμανό, είναι αδιανόητο να μην ασχοληθώ με το Ολοκαύτωμα και τα άλλα εγκλήματα των Ναζί. Παρόλ’ αυτά, άρχισε μόλις στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 (γύρω στα 40 μου) να με απασχολεί πραγματικά και εντατικά η ερώτηση «πώς ήταν δυνατόν;».

Η κρίση δοκιμάζει τα θεμέλια της Ευρώπης...

Η εισηγητική έκθεση των δύο ευρωβουλευτών προς το Ευρωκοινοβούλιο για τα πεπραγμένα της τρόικας στις χώρες της ευρωζώνης υπό Μνημόνιο αναγνώσθηκε με δύο παράλληλους τρόπους από τους συντάκτες της. Αλλα είναι τα συμπεράσματα και οι εκτιμήσεις του Γάλλου σοσιαλιστή Λίεμ Χοάνγκ-Νγκοκ, άλλα του Αυστριακού συντηρητικού Οτμαρ Κάρας. Πάντως και οι δύο συμφωνούν: η τρόικα στερείται νομικής βάσης, η λειτουργία της δεν καλυπτόταν από εγγυήσεις για διαφάνεια, κοινοβουλευτικό έλεγχο και δημοκρατική νομιμοποίηση, και εν πάση περιπτώσει ο ρόλος της τέλειωσε εκ τω πραγμάτων· εφεξής πρέπει να βρεθεί άλλο σχήμα επιτήρησης.
Τις διαφορετικές προσεγγίσεις τις είχαμε αντιληφθεί από τις πρώτες στιγμές που δημοσιεύτηκε η έκθεση, πολύ πριν φτάσουν οι δύο εισηγητές στην Αθήνα και προκληθεί τοπική τρικυμία από τις αιχμηρές δηλώσεις του κ. Κάρας σχετικά με τι του είπε και τι δεν του είπε ο κ. Τσίπρας στο Στρασβούργο, στις 11 Δεκεμβρίου.
Η διαφορά προσεγγίσεων όμως έχει την πολιτική της σημασία σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η προσέγγιση Κάρας, έτσι όπως εκδηλώθηκε ως προς τον Ελληνα αρχηγό της αντιπολίτευσης, δείχνει πώς αντιλαμβάνεται ένα μέρος της ευρωηγεσίας την παραγωγή πολιτικής σε εθνικό επίπεδο: μάλλον συγκαταβατικά, ενοχλημένα, και σίγουρα πατερναλιστικά. Κατά βάθος η ηγεμονεύουσα ελίτ αντιμετωπίζει με καχυποψία τη δυνατότητα των εθνών-κρατών, ιδίως των μικρών, να χαράσσουν πολιτική, ακόμη και αν κινούνται εντός των συνομολογημένων στενότατων ορίων. Η παρατήρηση, οιονεί επίκριση, του κ. Κάρας ότι ο κ. Τσίπρας δεν του υπέβαλε το κυβερνητικό του πρόγραμμα για την Ελλάδα, διπλωματικά είναι τουλάχιστον ατυχής· ένας πολιτικός ηγέτης δεν θα εκφραζόταν ποτέ με αυτό τον τρόπο. Ούτε ο Ολι Ρεν ούτε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε μίλησαν έτσι, και δεν μπορούμε να πούμε ότι διάκεινται ευμενώς ή φιλικά υπέρ του κ. Τσίπρα.
Τέλος πάντων, ο κ. Κάρας δεν είναι πολιτικός ηγέτης, ένας ευρωβουλευτής είναι που ζητά τώρα την ψήφο του αυστριακού λαού για να επανεκλεγεί· του δόθηκε σημασία δυσανάλογη προς το πραγματικό του εκτόπισμα, όπως κάνουμε άλλωστε με τον παράφορο ευρωαρνητή Νάιτζελ Φάραντζ.

Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

"Είναι κανών των ανικάνων τον ικανόν να κάνουν νάνον"...

τρύπιο ευρώ...
Ο έρωτας, ο βήχας και οι...ακροδεξιοί δεν κρύβονται. Αρκεί η παραμικρότερη αφορμή για τους τελευταίους ώστε να βγάλουν από πάνω τους το μανδύα τού δήθεν φιλελεύθερου, τον οποίο με το ζόρι φορούν, και να αποκαλυφθεί αυτό που πραγματικά είναι, χρυσαυγίτες δηλαδή με προβιά.

Για το επείγον της ανατροπής...

του Νώντα Φλώρου, απο το barikat.gr...
Κάθε σύγκρουση με το "ατσάλι" του κράτους είναι μια σύνθετη διαδικασία που ωστόσο αποτυπώνει κάθε φορά τις αδυναμίες και τις μεταβολές στο συσχετισμό μεταξύ υποτελών και κυρίαρχων με πολύ απλό τρόπο. Την Πέμπτη η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τα φοιτητικά σχήματα της Αριστερής Ενότητας κατάφεραν να αποτυπώσουν μια τέτοια κατάσταση και να αποκαλύψουν το πρόσωπο ενός καταρρέοντος πολιτικού δόγματος. Ο βασιλιάς είναι γυμνός και στέλνει σε κάθε περίσταση τους πάνοπλους αστακούς του να το επιβεβαιώσουν.
Μια κινητοποίηση-συγκέντρωση που υπό άλλες συνθήκες και άλλες εποχές θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κοινότυπη σήμερα αποκτά νέα χαρακτηριστικά. Ξαφνικά βγαίνει έξω από τα όρια της συνήθειας. Αναβαθμίζεται. Όπως και η καταστολή μαζί της. Η μηδενική ανοχή, που ζούμε στα χρόνια της μνημονιακής κυριαρχίας δεν είναι επιχειρησιακό δόγμα της ΕΛ.ΑΣ. Είναι επίσημη κρατική πολιτική. Είναι απαραίτητος όρος για να -αποπειραθούμε να- ζήσουμε σε ένα περιβάλλον όπου η απαξίωση 12 νεκρών μεταναστών συνιστά θεμιτή κυβερνητική στάση και στον αντίποδα η ανάδειξη των ευθυνών και των υπευθύνων για αυτή τη φρίκη, να θεωρείται ποινικά κολάσιμη.
Δεν ζούμε μια προσπάθεια κατατρομοκράτησης μεμονωμένων ανθρώπων και αγώνων, αλλά έχουμε ολόκληρα κινήματα και πολιτικούς χώρους να στοχοποιούνται και οι συμμετέχοντες, να τιμωρούνται με πολλαπλούς τρόπους.

Δεν πρόκειται να συνηθίσουμε, δεν πρόκειται να φοβηθούμε...

Της Δανάης Λιοδάκη, απο το Red NoteBook...
Έχω την αίσθηση ότι την πιο χαρακτηριστική και αποκαλυπτική, μέσα από το συμβολισμό της, δήλωση για τον πνιγμό των 12 μεταναστών-ριων στο Φαρμακονήσι την ακούσαμε δια στόματος Πρετεντέρη («πέθαναν προφανώς αφού καβάλησαν μια βάρκα στο Αιγαίο»), καθώς και από τον υπουργό Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη («άλλοι σώθηκαν, άλλοι πέθαναν»). Οι πρόσφυγες που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις χώρες προέλευσής τους περνάνε με αυτές τις δηλώσεις στη σφαίρα του εν δυνάμει νεκρού. Η επιλογή τους είναι λογικό να τους οδηγήσει στο θάνατο, επομένως η ζωή τους ίσως να μην είναι και τόσο άξια να βιωθεί. Ταυτόχρονα, η απάντηση για το πώς θα εξασφαλίσουμε την ασφάλεια της ζωής μας δίνεται και δίνεται καθημερινά, και είναι απλή: μην καβαλάτε βάρκες στο Αιγαίο, μην έρχεστε σε επαφή με τοξικοεξαρτημένους και εξαθλιωμένους καθώς αποτελούν υγειονομική βόμβα, βοηθείστε μας να πιάσουμε τους τρομοκράτες, μην υπερασπίζεστε τα δικαιώματά σας, μη διαμαρτύρεστε για την καταστροφή, με ωριμότητα και εγκαρτέρηση δεχτείτε την επίθεση και κλειστείτε σπίτια σας.

Βενιζέλος-Σαμαράς: Ο γάμος της χρονιάς!


Τα ψέματα τελειώσανε –ή τελοσπάντων τελειώνουνε μέσα στις επόμενες εβδομάδες. Όσα κόλπα και να σκαρφιστεί η συγκυβέρνηση, ό,τι και να κατεβάσει η κούτρα της, ένα είναι το απολύτως σίγουρο: Τον Μάϊο το εκλογικό σώμα, με αφορμή τις Ευρωεκλογές  (αλλά και τις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση) θα πάει στις κάλπες και θα ψηφίσει – και το αποτέλεσμα θα ερμηνευτεί από όλους τους λογικούς ανθρώπους σαν δημοψήφισμα, σαν την πιο έγκυρη δημοσκόπηση για τις βουλευτικές εκλογές που και αυτές, όσο και να προσπαθήσει να τις απομακρύνει προς το 1916 η συγκυβέρνηση, κάποια στιγμή θα γίνουν. Και, φυσικά, αν το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών είναι το αναμενόμενο, μια κατά κράτος ήττα δηλαδή του Σαμαρά και του Βενιζέλου, η «συγκυβέρνηση» δεν θα μπορέσει να κρατηθεί στην εξουσία. Να μην ξεχνάμε πως Μάρτιο του 15 λήγει η θητεία του κ. Παπούλια και θα πρέπει να αναζητηθεί «συναίνεση» για την εκλογή νέου προέδρου της Δημοκρατίας. Και εκεί ο Αλέξης Τσίπρας είναι μάλλον απίθανο να θελήσει να «βοηθήσει» μια κυβέρνηση καθόλου αγαπητή να παραμείνει στην εξουσία. Το έχει ήδη δηλώσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα συμπεριφερθεί έτσι ώστε να οδηγηθούμε σε εκλογές από τις οποίες θα προκύψει μια νέα πλειοψηφία που θα επιλέξει τον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Τραγική ποιότητα...

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
Είπε μια κουβέντα ο άνθρωπος και χυθήκαμε να τον φάμε, έρμαια της κακοπιστίας και της αδιάλλακτης επιθετικότητάς μας, που στο τέλος θα φάει εμάς τους ίδιους. Είπε δηλαδή ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη ότι η «ποιότητα» των μεταναστών που έρχονται στην Ελλάδα είναι «τραγική». Οτι εμείς εδώ, ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, Νότο και Βορρά, δεν είμαστε τυχεροί: «Ο μετανάστης της Σοβιετικής Ενωσης που πάει στη Σουηδία έχει ένα επίπεδο. Εμείς αντιμετωπίζουμε μετανάστες από το Μπανγκλαντές και το Αφγανιστάν, με άλλη κουλτούρα, από έναν άλλον κόσμο. Αυτή είναι η δική μας ατυχία». Η αναθεματισμένη.

Κατ’ αρχάς, ας δεχτούμε πως όταν ο υπουργός λέει Σοβιετική Ενωση, εννοεί πρώην. Εκτός αν άλλες πληροφορίες έχουν οι μηχανισμοί του υπουργείου του· άλλωστε, με τους μπολσεβίκους ποτέ δεν ξέρεις, ίσως έχουν στήσει τη μεγαλύτερη μεταπολεμική πλεκτάνη. Δεύτερον, φαίνεται να μη θυμάται ο υπουργός ότι κι εμείς είχαμε μετανάστες από την (πρώην) Σοβιετική Ενωση. Και ήταν και αίμα μας. Δηλαδή ήταν αίμα μας όσο τους αποκαλούσαμε «ομογενείς», «Ελληνες του Πόντου» – όσο τους χρειαζόμασταν· ας πούμε για να τους εγκαταστήσουμε σε περιοχές με πολλούς μουσουλμάνους Ελληνες, ώστε να επέλθει, τάχα, κάποια θρησκευτική ισορροπία. Και όταν, εμπαιχθέντες και παρατημένοι στη μοίρα τους από τη μητριά πατρίδα άρχισαν να εμφανίζονται κάπως συχνότερα στο αστυνομικό δελτίο, τι κάναμε; Αποσύραμε το «ομογενείς», υιοθετήσαμε προσωρινά το «Ελληνοπόντιοι», περάσαμε στο Ρωσοπόντιοι και καταλήξαμε στο σκέτο «Ρώσοι». Ρωσόσποροι λοιπόν τα αδέρφια μας. Οπως «Τουρκόσποροι» τα άλλα αδέρφια μας, που ήρθαν εδώ πριν και κυρίως μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Η κρίση και πώς αντιμετωπίζεται...

Με την τρέχουσα κρίση, θα ανέμενε κανείς την άνοδο της Αριστεράς στον κόσμο και ακόμη περισσότερο στην Ευρώπη. Ωστόσο, κακά τα ψέματα, κάτι τέτοιο δεν επιβεβαιώνεται σήμερα, παρά μόνον στην ελληνική περίπτωση και ίσως για λόγους που σχετίζονται περισσότερο με την ελληνική πολιτική συγκυρία. Στην Ευρώπη, η ενσωματωμένη Αριστερά δεν προβάλλει, αλλά υφίσταται και αυτή το μερίδιό της από την κοινωνική ανυποληψία ολόκληρου του πολιτικού συστήματος.
Το τελευταίο, ενώ έχει κυβερνήσει επί μακρό διάστημα και σύρει τη χώρα μας στο σημερινό αδιέξοδο, εν τούτοις εξακολουθεί να πείθει πολλά από τα θύματά του για τη δήθεν ενοχή τους στις δικές του θανατηφόρες επιλογές. Για την αποπλάνηση του λαού δεν ευθύνονται οι αποπλανούντες, αλλά τα θύματα. Για τις «πελατειακές σχέσεις» δεν ευθύνονται οι πολιτικοί, αλλά οι ψηφοφόροι. Για τις επιλογές του κεφαλαίου δεν ευθύνονται οι διαχειριστές, αλλά οι μισθωτοί. Για το φιάσκο της Εκκλησίας δεν ευθύνονται οι ποιμένες, αλλά το ποίμνιο. Για τις χρηματοπιστωτικές φούσκες δεν ευθύνονται οι τράπεζες ούτε οι κερδοσκόποι του εικονικού χρήματος, αλλά ο υποθετικός «υπερκαταναλωτισμός» των νοικοκυριών. Για τη διαπλοκή, που σφράγισε την τελευταία δεκαετία, δεν ευθύνονται οι διαπλεκόμενοι ιδιώτες, κοινώς λαμόγια, αλλά το «διεφθαρμένο και υπερτροφικό» κράτος. Για την εξάντληση της αγελάδας δεν ευθύνεται ο βοσκός, αλλά η ίδια η αγελάδα. Για το αδιέξοδο ευθύνονται οι κυβερνώμενοι, ενώ οι κυβερνήσαντες αποποιούνται πάσα ευθύνη, αλλά και αυτοανακηρύσσονται σε «αγγέλους εξαγνιστές» της χώρας από το «βεβαρημένο» και «αμαρτωλό» παρελθόν, που οι ίδιοι είχαν διαμορφώσει.

Μια ευχή για την ξεχασμένη Μαρία...


του Πετρου Κατσακου, απο την Αυγη...
Στις εγκαταστάσεις της οργάνωσης το «Χαμόγελο του Παιδιού» γιόρτασε (;) σήμερα τα γενέθλιά της η μικρή Μαρία που λίγους μήνες πριν βαφτίστηκε «ξανθός άγγελος» από τα ΜΜΕ. Μακριά από φυσικούς και θετούς γονείς η Μαρία που πολύ γρήγορα ξεχάστηκε από τους τηλεοπτικούς ντετέκτιβ και τους εισαγγελείς των «παραθύρων» περιμένει σιωπηλά τη μοίρα της μέσα στους τέσσερις τοίχους του ιδρύματος.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουν καταχωρηθεί στο πιστοποιητικό γέννησης του κοριτσιού, η Μαρία έγινε σήμερα 5 ετών χωρίς να γνωρίζει ακόμα που θα βρεθεί στο μέλλον. Τα γενέθλια της όπως ήταν φυσικό ξεχάστηκαν από όλους αυτούς που την έχρισαν άθελά της πρωταγωνίστρια σε ένα κακόγουστο σήριαλ υποκρισίας που κυριάρχησε στους τηλεοπτικούς μας δέκτες παραβιάζοντας κάθε στοιχειώδη κανόνα δεοντολογίας και προστασίας προσωπικών στοιχείων. Δεν ήταν τυχαία άλλωστε και η αυστηρή επιστολή του Συνηγόρου του Παιδιού στο ΕΣΡ και την ΕΣΗΕΑ με την οποία τονίσθηκε η ανάγκη προστασίας ανηλίκων από τα ΜΜΕ, με αφορμή τον τρόπο που χειρίστηκαν την υπόθεση του «ξανθού άγγελου» των Φαρσάλων. Στο πρόσωπο της 5χρονης Μαρίας ξετυλίχθηκε ένα κουβάρι ρατσισμού, ξενοφοβίας και μισαλλοδοξίας εις βάρος των Ρομά με μοναδικό σκοπό την επικοινωνιακή εκμετάλλευση της υπόθεσης.

Η έρευνα του Ε.K. πρόκριμα για Εξεταστική Επιτροπή για τα μνημόνια.....

του Γιαννη Μηλιου, απο το TVXS...
Φωτογραφία: Αγγελική Παναγιώτου / FosPhotos
Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι οποιαδήποτε ειλικρινής προσπάθεια διερεύνησης του ρόλου της τρόικας στις τέσσερις υπό Μνημόνιο χώρες της Ευρωζώνης, οφείλει να διερευνήσει επίσης τον ρόλο των πολιτικά υπεύθυνων κατά τις διαδοχικές περιόδους υπαγωγής της κάθε χώρας στο καθεστώς των Μνημονίων. Ειδικότερα ως προς την Ελλάδα, είναι επιπλέον αναγκαία η εξέταση του ρόλου των εμπλεκόμενων υπηρεσιακών παραγόντων, κυρίως δε ανώτατων στελεχών της τότε Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας Ελλάδος (ΕΣΥΕ), που με μεταγενέστερες δηλώσεις τους αμφισβήτησαν τόσο την ορθότητα της στατιστικής ενσωμάτωσης των δημοσιονομικών στοιχείων για το έλλειμμα και το χρέος του 2009 όσο και τη συμβατότητά της με τις πρακτικές άλλων κρατών-μελών της Ευρωζώνης.
Εμείς στον ΣΥΡΙΖΑ θεωρούμε, συνεπώς, ότι για λόγους ηθικής και πολιτικής ευθύνης, αλλά και στοιχειώδους σεβασμού προς τον ελληνικό λαό, απαιτείται ενδελεχής έρευνα για τις συνθήκες υπαγωγής της Ελλάδας σε καθεστώς Μνημονίου τον Μάιο του 2010, η οποία θα πρέπει να περιλαμβάνει και τη διερεύνηση του ρόλου των αρμόδιων πολιτικών και υπηρεσιακών παραγόντων της περιόδου εκείνης.

Ποιοτική μετανάστευση...

Για την "τραγική ποιότητα" των μεταναστών που έρχονται στην Ελλάδα μίλησε ο Νίκος Δένδιας, επιβεβαιώνοντας για μια ακόμη φορά τον κανόνα ότι ο αγνός ρατσισμός δεν πηγάζει από το χρώμα του δέρματος, τη θρησκεία ή τη γλώσσα, αλλά απ´το περιεχόμενο του πορτοφολιού.

Είναι κρίμα που ο υπουργός δεν χρησιμοποίησε ως μέτρο σύγκρισης τους Έλληνες νεομετανάστες, για να δείξει ότι ο υπόλοιπος πλανήτης είναι πολύ τυχερός που δέχεται "ανώτερης ποιότητας" μεταναστευτικά κύματα ενώ η Ελλάδα μόνο την πλέμπα Ασίας και Αφρικής.

Ανέφερε όμως τους μετανάστες του ανατολικού μπλοκ, οι οποίοι γεμίζουν τα εργοστάσια της κεντρικής Ευρώπης -και κυρίως της Γερμανίας- με ανθρώπινο δυναμικό ικανό να δουλέψει για μεροκάματα πείνας χωρίς να βγάζει γλώσσα.

Βέβαια, η πολιτικές αντιδράσεις στις χώρες αυτές όσον αφορά την εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού είναι ισχνές, μιας και σύσσωμο το πολιτικό σύστημα της κεντρικής Ευρώπης τάσσεται υπέρ της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο χωρίς αστερίσκους και παρενθέσεις.

Υπάρχουν και μερικοί ανάμεσά τους που παλεύουν για τα δικαιώματα εκείνων που πασχίζουν να ξεφύγουν από τους πολέμους και τις διώξεις των δικών τους χωρών, όμως αντιμετωπίζονται ως γραφικοί εδώ και δεκαετίες.

Ο μετανάστης είναι "ποιοτικός" αν είναι πλούσιος ή χρήσιμος. Ή και τα δύο. Η Ελλάδα χτίστηκε από μετανάστες, ακριβώς όπως και η Γερμανία, η Γαλλία, οι ΗΠΑ... Ολόκληρος ο πλανήτης χτίστηκε από μετανάστες στη δούλεψη των αστών. Αν δεν υπήρχε ο "μη ποιοτικός" μετανάστης, τα κράτη της Δύσης θα ζούσαν ακόμη στη ρωμαϊκή εποχή.

Δυστυχώς όμως για κάποιους ανθρώπους ο μετανάστης είναι και άνθρωπος με συγκεκριμένες ανάγκες. Κι επειδή δεν υπάρχει λόγος να ικανοποιηθούν οι ανάγκες αυτές εφόσον η αποστολή για την οποία βρέθηκε στην Ελλάδα τελείωσε, πρέπει να φύγει.

Άλλωστε τώρα είναι η δική μας σειρά να δείξουμε στον πλανήτη τι σημαίνει ποιότητα. Ακόμη κι αν ο λευκός Ευρωπαίος ή Αμερικανός δεν πρόκειται ποτέ του να καταλάβει τι σημαίνει να ζεις σε ένα κράτος που σπαράζεται από πολέμους τους οποίους προκάλεσε ο ίδιος, ή να διοικείσαι από σφαγείς φονταμενταλιστές που χρηματοδοτούσε για δεκαετίες.

Εμπρός ΔΤ, μη σκύβεις το κεφάλι...

Kanivalos...
doukas_dtΤρεμάμενα τα χείλη μας, υγρά τα μάτια μας μόλις μάθαμε το εργασιακό δράμα των εργαζόμενων στη Δημόσια Τηλεόραση, που ετοιμάζονται για απεργιακό αγώνα υπέρ βωμών, εστιών και οφίτσιων στην τηλεοπτική πιάτσα. Και πώς να μην ξεχειλίζουμε από συμπόνια για τους ανθρώπους της ΔΤ που παλεύουν για ένα ξεροκόμματο υπό αντίξοες συνθήκες, καθώς κοπιάζουν για να ξεσκονίσουν τους κυβερνητικούς ευεργέτες (που τους απέλυσαν, τους συκοφάντησαν αλλά – δόξα τον πανάγαθο – τους επαναπροσέλαβαν), να κανακέψουν τον κάποτε υβριστή τους Σίμο Κεδίκογλου, και παράλληλα να αφοδεύσουν κατ’ εξακολούθηση επί των κεφαλών των συναδέλφων τους, που ξέμειναν απλήρωτοι να υπερασπίζονται το φάντασμα της ΕΡΤ.
Δεν θα θέλαμε να γίνουμε μελοδραματικοί, αλλά σπαράζει, όπως και να’ χει, το καρδί μας βλέποντας τους εργαζόμενους στη ΔΤ να καταγγέλλουν αδιαφανείς προσλήψεις στην πειρατική ΝΕΡΙΤ. Τα καημένα τα παιδιά, σε τι αναξιοκρατική τηλεοπτική τρύπα έμελλε να πέσουν. Το δυστυχή Προκόπη Δούκα, την έρμη Σταυρούλα Χριστοφιλέα, τον μαύρο Φάνη Παπαθανασίου, τι να τριβελίζει άραγε στο βασανισμένο μυαλό τους. Τι να σκέφτονται όλοι αυτοί που το’ παιζαν αγωνιστές στο λουκέτο της ΕΡΤ κατακεραυνώνοντας τον κάθε Γκίκα Μάναλη, στη συνέχεια τρίφτηκαν στο μπουτάκι του κάθε Γκίκα Μάναλη ελπίζοντας, σαν καλόβολα κουτάβια, να τσιμπήσουν ένα φρίσκις, και τώρα βλέπουν τον κάθε Γκίκα Μάναλη να τους παραπετάει, αρχίζοντας την ανακύκλωση του προσωπικού στη ΝΕΡΙΤ…

Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο 1997;

του Μωυση Λιτση...
Το τέλος του φθηνού χρήματος προκαλεί νέες χρηματοοικονομικές αναταράξεις στις αναδυόμενες αγορές και επιτείνει την ανησυχία όσον αφορά τη διεθνή οικονομική σταθερότητα.
 Τι κοινό έχουν η Τουρκία, η Αργεντινή, η Ινδία, η Νότιος Αφρική και η Ουκρανία; Τίποτα πέραν του ότι για τους γύπες των αγορών ανήκουν συλλήβδην στο «καλάθι» των αναδυόμενων οικονομιών: οικονομιών που αναπτύσσονται ταχέως χάρη στα δολάρια που δανείζει η Γουόλ Στριτ, κάνοντας τα εθνικά τους νομίσματα ευάλωτα σε υποτιμήσεις και αυξήσεις επιτοκίων για την ανάσχεση του πληθωρισμού, δημιουργώντας παράλληλα με τις εντεινόμενες κοινωνικές και πολιτικές ταραχές ιδίως στην Τουρκία(αλλά και την Αργεντινή και την Ουκρανία) ένα νέο εκρηκτικό μείγμα, που έφερε αυτόματα στο νου των διεθνών οικονομικών αναλυτών το προηγούμενο της κρίσης στις αναδυόμενες αγορές του 1997.
 Από την κατάρρευση τότε του ταϊλανδέζικου μπαχτ, φθάσαμε στη συνολική νομισματική-χρηματοπιστωτική κατάρρευση ολόκληρης σχεδόν της νοτιοανατολικής Ασίας, των γνωστών «τίγρεων» όπως αποκαλούνταν τα οικονομικά «θαύματα» της ασιατικής μεγαλομανίας με σήμα κατατεθέν τους σύγχρονους γυάλινους ουρανοξύστες με τα διαφημιστικά χρωματιστά τρέιλερ γνωστών πολυεθνικών τραπεζών και όχι μόνο.

Εχουν να δουν τα μάτια μας κωλοτούμπες...

τρύπιο ευρώ...
Οι δημοσκοπήσεις είναι όπως οι παπαγάλοι: ό, τι τους ζητήσεις να σου πουν θα σου το πουν. Το θέμα είναι, απλώς, να θέσεις το ερώτημα που θες με τον τρόπο που σε βολεύει περισσότερο και θα έχεις την απάντηση της αρεσκείας σου στο πιάτο σου. Οταν, για παράδειγμα, κατάρρεε ο αρχιερέας τής διαπλοκής τέθηκε ξαφνικά στα γκάλοπ το ερώτημα για τον καταλληλότερο πρωθυπουργό, το οποίο ήταν λογικό να έδινε προβάδισμα στον έμπειρο Κ. Σημίτη από τον άπειρο Κ. Καραμανλή. Παρόλα αυτά στις εκλογές τού 2004 η Ν.Δ. σάρωσε, ενώ ο αρχιερέας απόδειξε για άλλη μια φορά τη "γενναιότητά" του με το να μην ηγηθεί του κόμματός του και να αποδώσει στη συνέχεια την ευθύνη για την ήττα στον ρεζίλη των Παπανδρέου, ο οποίος ήταν δεν ήταν τότε δύο μήνες πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ...

Ετσι και σήμερα οι πληρωμένοι δημοσκόποι ρωτούν το "δείγμα" τους για το αν επιθυμούν ένα "μεγάλο συνασπισμό", δηλαδή μια συγκυβέρνηση ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, για τη διάσωση της χώρας,

Ο συνεπής Γιάννης Πρετεντέρης...

Γιώργος Κατσαμπέκης, απο το Περιοδικο Χρονος... 
… Και ένα σχόλιο για τον αντιπολιτικό κυνισμό του κυρίαρχου λόγου 
Λίγοι δημοσιογράφοι έχουν ταυτιστεί με το εγχείρημα του «εκσυγχρονισμού» όσο ο Γιάννης Πρετεντέρης. Μέσω της τακτικής αρθρογραφίας του (κυρίως στο Βήμα και τα Νέα), αλλά και της σταθερής τηλεοπτικής του παρουσίας, ο εν λόγω δημοσιογράφος για πολλά χρόνια φάνταζε ως η «δημοσιογραφική φωνή του Σημίτη», καθώς φαίνεται πως έκανε λιανά, όσα ο τελευταίος, λόγω της θεσμικής του θέσης ή/και του ύφους του, δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να πει. «Δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι» για τον εκσυγχρονισμό, έλεγε ο Σημίτης («Ομιλία στην Ολομέλεια της Βουλής», 21.12.1996)· βεβαίως και «θα υπάρξουν και νικητές και ηττημένοι», απαντούσε αμέσως ο Πρετεντέρης από τις σελίδες του Βήματος («Οι δύο Ελλάδες», 22.12.1996). Ενώ και οι δυο τους πίστευαν (και πιθανότατα ακόμα πιστεύουν) στο ανελαστικό σχήμα των «δύο Ελλάδων». Πιστοί σε έναν ιδιότυπο «πολιτισμικό δυϊσμό» –ο οποίος στον χώρο της ακαδημαϊκής σκέψης συστήθηκε από τον Νικηφόρο Διαμαντούρο–, αναλάμβαναν στον λόγο τους, μαζί με ένα ευρύ πλέγμα σύμμαχων διανοουμένων, πολιτικών και δημοσιολόγων, επί σειρά ετών, να υπερασπιστούν την «ορθολογική», «πεφωτισμένη», «ευρωπαϊκή», «κοσμοπολίτικη» και «αντιλαϊκιστική» Ελλάδα ενάντια στη «μίζερη», «ανορθολογική», «ανατολίτικη», «εθνικιστική» και αφόρητα «λαϊκιστική» αντίρροπη πτυχή της, η οποία έπρεπε πάση θυσία να ηττηθεί για να δει άσπρη μέρα ο τόπος· να «εκπνεύσει», όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο Πρετεντέρης.

Γιατί οι μαθητές απαξιώνουν τη γνώση και το σχολείο: οι νέοι ταξικοί φραγμοί του σχολείου στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό...

Κώστας Παλούκης, Κώστας Φαγογένης, απο τη Λεσχη...
 Εισαγωγή
Όλα τα ερευνητικά ερωτήματα δεν είναι παρά επεξεργασμένοι προβληματισμοί, προϊόντα της συμμετοχής του ερευνητή-υποκειμένου στα διάφορα επίπεδα της καθημερινής βιωμένης εμπειρίας. Η συμμετοχή ενός εκπαιδευτικού στα σχολεία της δεύτερης ευκαιρίας γεννάνε λοιπόν εκ των πραγμάτων ένα βασικό ερώτημα: «γιατί οι μαθητές δεν προχώρησαν, αλλά διέκοψαν τις βασικές σπουδές τους σε κάποια φάση της σχολικής τους εκπαίδευσης». Ο κινητήτριος προβληματισμός της παρούσας εργασίας προκύπτει από δύο απαντήσεις μαθητών, μία ενός μαθητή σχολείου δεύτερης ευκαιρίας της ηλικιακής κατηγορίας των 35 ετών (τον ονομάζουμε Α) στην Κέρκυρα και μια ενός μαθητή Α΄ Λυκείου (τον ονομάζουμε Β) στο Κερατσίνι Αττικής. Ο πρώτος στο ερώτημα αυτό για το δικό του παρελθόν απάντησε πως στην ηλικία των 13 ετών τα ατομικά του έσοδα από την εργασιακή του απασχόληση στην τουριστική οικονομία της Κέρκυρας ήταν εξαιρετικά μεγεθυμένα. Ως εκ τούτου όχι μόνο δεν τον ενδιέφερε η ολοκλήρωση των βασικών σπουδών, αλλά το σχολείο αποτελούσε εμπόδιο στην καθημερινή του εργασία.

Μνημονιακή σαλάτα στην Εκπαίδευση....


του Κλεαρχου Τσαουσίδη, απο την Αυγη...
Η σήψη της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου δεν συνοδεύεται πλέον μόνον από την απαραίτητη δυσωδία, αλλά και από μια εικόνα πλήρους παράνοιας. Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσει ο πολίτης τα όσα ένα από τα αστέρια της κυβέρνησης αυτής, ο υπουργός Παιδείας κ.λπ., Κ. Αρβανιτόπουλος, εξήγγειλε;
Το εμφανώς εν συγχύσει ευρισκόμενο άτομο, αφού πρώτα ζητούσε να μειωθεί ο χρόνος διδασκαλίας κατά μια εβδομάδα, τη «Λευκή Εβδομάδα» (για να κάνουν τα Ελληνόπουλα σκι έστω και στις ελληνικές Άλπεις), τώρα ανακάλυψε ότι λείπουν μέρες διδασκαλίας και καταργεί γιορτές και διακοπές, επιμηκύνοντας παράλληλα τη διάρκεια του σχολικού έτους.
Όπως μας πληροφόρησε προσκείμενη εφημερίδα (σε σχετική ζύμωση της κοινής γνώμης), στα σχέδια του υπουργού είναι η έναρξη της σχολικής χρονιάς νωρίτερα από τις 11 Σεπτεμβρίου, αλλά και η παράταση των μαθημάτων μέσα στο καλοκαίρι! Κι από κοντά η κατάργηση αργιών, όπως της μισής βδομάδας μετά το Πάσχα, της γιορτής του Αϊ-Γιάννη κ.λπ.
(Περιμένω με αγωνία την τοποθέτηση των κ.κ. Άνθιμου, Σεραφείμ και λοιπών εντεταλμένων του Κύριου).
Ο υπουργός θεωρεί ότι «η επιμήκυνση του σχολικού έτους εντάσσεται στο γενικότερο πλάνο της αναπροσαρμογής των παιδαγωγικών μεθόδων, οι οποίες περιλαμβάνουν, επίσης, αξιολόγηση των σχολικών βιβλίων με συνεπακόλουθη μείωση της διδακτέας ύλης». Καταλάβατε;

Φαρμακονήσ​ι...

Του Χρήστου Λουτράδη, απο toPortal...
Το μεγαλύτερο θύμα στο Φαρμακονήσι, είναι η χαμένη μας ανθρωπιά. Δεν θα μπω στο γαϊτανάκι των ευθυνών. Δεν θα φωτογραφίσω ενόχους και ηθικούς αυτουργούς σε μια κοινωνία εθισμένη να μην κάνει ποτέ καλά την δουλειά της. Θέλω να εστιάσω στην ανοσία που δείχνουμε ως κοινωνία και ως συλλογικότητες απέναντι στο θέαμα του θανάτου.

Ο Άλλος στην αρχή μας φόβιζε και τον αποδιώχναμε έξω από το συλλογικό μας υποσυνείδητο. Τώρα πολύ απλά τον αγνοούμε. Αγνοούμε το Φαρμακονήσι. Αγνοούμε τον θάνατο του Άλλου και τον πόνο του. Εθισμένοι να ασχολούμαστε με τα δικά μας, τις δικές μας «μνημονιακές» και μη «τραγωδίες» μάθαμε να αντιμετωπίζουμε τις τραγωδίες με το ίδιο αδιάφορο βλέμμα του θεατή της Ρωμαϊκής αρένας.
Κανείς εχέφρων, δεν θέλει η Ελλάδα να καταστεί ξέφραγο αμπέλι.
Κανείς εχέφρων δεν θέλει η καταθλιπτική ελληνική κοινωνία να αντιμετωπίσει απροετοίμαστα το φαινόμενο της εισροής προσφύγων.

Στραβός γιαλός....; *

Ελάχιστη προθεσμία μου δίνει ο χρόνος, πριν θεωρηθεί ότι γράφω αστεία πρωταπριλιάτικα. Και πάλι, ίσως αστείο θεωρηθεί. Αλλά, συγχωρέστε με, έμπνευση δεν έχω, οπότε ας φύγει ο μήνας, όπως μπήκε. Μουντά.
Δεν κάναμε τίποτε όλον αυτόν τον καιρό. Αφεθήκαμε στη λογική της επόμενης μέρας,

Η παράνοια της πλουτοκρατίας...

Οι αυξανόμενες ανισότητες έχουν οικονομικό κόστος: στάσιμους μισθούς παρά την αυξανόμενη παραγωγικότητα, αυξανόμενο χρέος που μας κάνει πιο ευάλωτους στην οικονομική κρίση. Υπάρχουν, για παράδειγμα, ισχυρές αποδείξεις ότι οι υψηλές ανισότητες οδηγούν σε χειρότερη υγεία και υψηλότερη θνησιμότητα.

Αλλά υπάρχουν και άλλα. Οι ακραίες ανισότητες δημιουργούν μια τάξη ανθρώπων που είναι ανησυχητικά αποκομμένοι από την πραγματικότητα _ και παράλληλα δίνουν στους ανθρώπους αυτούς μεγάλη δύναμη.

Το παράδειγμα που κάνει πάταγο αυτές τις μέρες είναι ο δισεκατομμυριούχος επενδυτής Τομ Πέρκινς, ιδρυτής της Kleiner Perkins Caufield & Byers. Σε επιστολή του προς τη «Wall Street Journal», ο Πέρκινς διαμαρτύρεται για την δημόσια κριτική του «1%» _ την οποία παρομοιάζει με τις επιθέσεις των Ναζί εναντίον των εβραίων.

Μπορεί να πείτε ότι πρόκειται απλώς για έναν τρελό. Αλλά ο Πέρκινς δεν είναι καν ο πρώτος μεγαλοεπενδυτής που παρομοιάζει τους υπέρμαχους της προοδευτικής φορολόγησης με ναζιστές. Το 2010, ο Στίβεν Σουόρτσμαν, πρόεδρος του Blackstone Group, είχε δηλώσει ότι η πρόταση να καταργηθούν τα «παραθυράκια» στην φορολογική νομοθεσία για τους επενδυτές θύμιζε «την εποχή που ο Χίτλερ εισέβαλε στην Πολωνία το 1939».

Κούνια που τους κούναγε…

Έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από τότε που μέσα στο όνειδος κατέρρεε η θλιβερή Παπαδημοκρατία κι ένα βήμα πριν από την κάλπη, σκεφτόμασταν ότι χειρότερα δεν γινόταν. Ήταν τότε που ο Ροζ Αλέξης κάτι προσπαθούσε να ψελλίσει κι αν έστηνες αυτί, τον άκουγες μ' ενδιαφέρον, γιατί τα λόγια του απέπνεαν μια μικρή ελπίδα ότι κάτι θα μπορούσε να αλλάξει σε τούτο το κράτος των ανάλγητων δοσίλογων, των επίορκων αβδηριτών  και των πολιτικών απατεώνων.
Από τότε, που άλλοι δεν τολμήσαμε να κάνομε το μεγάλο βήμα κι άλλοι δεν πιστέψαμε ότι αυτό το κράτος της διαφθοράς, της κατάχρησης και της ηθικής κατάπτωσης μπορεί να αλλάξει από κατώτερους των περιστάσεων, έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι, ανακατεμένο με δάκρυα και αίμα αθώων.
Κι έγιναν τα πράγματα χειρότερα.

Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2014

Mama son tanto felice*....

Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Το τραγούδι αυτό το ξανατραγουδά μετά από χρόνια, μπροστά στον φακό, με το ίδιο πάθος που το τραγούδησε και όταν βρέθηκε μικρός στο στρατόπεδο εξόντωσης των Γερμανών, ένας διασωθείς μάρτυρας στο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του Στέλιου Κούλογλου «Νεοναζί, το ολοκαύτωμα της μνήμης», που προβλήθηκε στο Πνευματικό Κέντρο της Ισραηλιτικής Κοινότητας με κεντρική εισηγήτρια τη Νίνα Καρακάλου για την επέτειο του Ολοκαυτώματος.

Και μετά από τόσα χρόνια, κλαίει. Τώρα μπορεί να κλάψει. Τότε, όταν έφτανε από τη Θεσσαλονίκη στο στρατόπεδο μαζί με τους άλλους Εβραίους από τη Θεσσαλονίκη και τις άλλες πόλεις μας, τους κοσμοπολίτες, τους πολύγλωσσους, τους πολιτισμένους και εκλεπτυσμένους Εβραίους μας, που η απουσία τους σήμερα από την Ελλάδα είναι ακόμη μία πληγή. Τότε -όταν έφτανε στο στρατόπεδο του θανάτου ταξιδεύοντας μέσα στα κλειστά βαγόνια που μετέφεραν ανθρώπους αντί για ζώα και εμπορεύματα, όρθιους, στις άθλιες εκείνες συνθήκες- δεν του περίσσευαν τα δάκρυα.

Γι” αυτό είναι συχνά άστοχες οι ταινίες που δείχνουν όλους τους ανθρώπους να φοβούνται και να κλαίνε μπροστά στον θάνατο. Οχι, τότε δεν φοβάσαι. Ο φόβος υπάρχει πριν, όχι τότε. Οσο για τα δάκρυα, αυτά έρχονται μετά. Αν επιζήσεις. Και πάλι όχι από τον φόβο. Αλλά από εκείνο το βαθύ, το αμετάκλητο αίσθημα της απώλειας. Γι” αυτό που ήσουνα, γι” αυτό που πίστευες ότι ήσουνα, γι” αυτό που ήταν οι άλλοι, γι” αυτό που πίστευες ότι ήταν οι άλλοι. Κι έτσι καθαρίζει, καθαίρεται, ο νους και η ψυχή του ανθρώπου.

Τσιμπάει ο ΣΥΡΙΖΑ; Τσιμπάει, τσιμπάει!

απο τον Δρομο της Αριστερας...
Το κακό είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τσιμπάει σε κάθε ανούσια πρόκληση των καθεστωτικών, νομίζοντας ότι τσιμπάει κι ο κόσμος.
Αλλά ακόμα κι αν ο κόσμος τσιμπάει, σε καμία περίπτωση η γλώσσα ενός Δελτίου Τύπου που βγαίνει από κομματική ρουτίνα δεν πρόκειται να αποτρέψει το τσίμπημα.
Το πρόβλημα παραμένει. Οι βουλευτές και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σπάνια καθορίζουν την ατζέντα των αντιπαραθέσεων. Είναι συνήθως, όσο κι αν υψώνουν τη φωνή τους, όσο κι αν υποστηρίζουν σωστά πράγματα, σε θέση άμυνας. Αυτό είναι ένα σοβαρό πρόβλημα στην επικοινωνία. Και μ’ αυτό συνδέεται και η αξιολόγηση των «λαθών» και των «εκτροπών» από τις συλλογικές αποφάσεις. Όποιος έχει γερό έρεισμα μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, υποστηρίζεται π.χ. από μια τάση, έχει πολύ διαφορετική αντιμετώπιση από εκείνον που είναι μόνος του. Ενώ οι αξιολογήσεις των «λαθών» και των «εκτροπών» έπρεπε να γίνονται με βάση την επίπτωση που έχουν στο κοινωνικό σώμα. Ο Τατσόπουλος προκάλεσε σημαντική αντίδραση μέσα στον οργανωμένο κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ο «πλούτος» βουλευτών και τα «χαρτοφυλάκια» της Blackrock και της JPMorgan που προκάλεσαν πραγματικά αλγεινή εντύπωση στον σακατεμένο πολίτη, αντιμετωπίστηκαν με πολλά ελαφρυντικά. Ποιο είναι, όμως, πιο ζημιογόνο; Και γιατί το ένα αντιμετωπίστηκε έντονα και απαξιωτικά και το άλλο χλιαρά και συγκαλυπτικά;
Εάν μας καίει η καθήλωση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα έπρεπε να μας προβληματίσει η αποτελεσματικότητα της επικοινωνιακής μας πολιτικής γενικότερα; Δεν ισχυρίζομαι ότι φταίνε οι σύντροφοι που τη διαχειρίζονται κεντρικά, γιατί κανένας δεν έχει το μαγικό ραβδί ή τη μαγική γνώση, αλλά δεν θα έπρεπε να μας προβληματίσει η αναποτελεσματικότητα του τρόπου εμφάνισης, του περιεχομένου και του τρόπου διαχείρισης του τηλεοπτικού χρόνου;

Με απούσα την όρεξη...

Εχουν πάντοτε τα προβλήματά τους οι έρευνες που επιχειρούν να δώσουν μαθηματική υπόσταση σε υποκειμενικές δηλώσεις ή σε αισθήματα που ίσως είναι της στιγμής ή της «φάσης». Οσο επιφυλακτικοί κι αν είμαστε πάντως, δεν γίνεται να μη σταθούμε στα αποτελέσματα μιας τριετούς έκθεσης του ΟΟΣΑ που δημοσιεύτηκαν τις προάλλες. Πεντακόσιες χιλιάδες δεκαπεντάχρονοι μαθητές από 65 χώρες βρέθηκαν αντιμέτωποι με τη φράση «Είμαι χαρούμενος στο σχολείο», δίπλα στην οποία όφειλαν να σημειώσουν -όσο πιο ειλικρινά και αυθόρμητα μπορούσαν- ένα «συμφωνώ» ή «διαφωνώ». Να γράψουν δηλαδή «μια χαρά νιώθω, όλα καλά με τους συμμαθητές και τους καθηγητές μου, ανοίγει η όρεξή μου να διαβάζω και να μαθαίνω» ή «χάλια μαύρα, δεν βρίσκω κανένα νόημα, δεν βγάζει πουθενά».
Με την απάντηση των μαθητών, το «διαφωνώ» ή το «συμφωνώ», προσδιορίζεται, μάλλον εμπειρικά, η διάθεσή τους, εκείνο το παλιό «ορέγεσθαι του ειδέναι». Και με τη βαθμολόγηση -όντως αντικειμενική αυτή- των επιδόσεών τους στα μαθηματικά και σε δύο ακόμα μαθήματα προσδιορίζεται ο δεύτερος παράγοντας. Ο συνδυασμός τώρα διάθεσης και επιδόσεων δίνει έναν μαθησιακό οικουμενικό χάρτη, με τα όρη του, τις πεδιάδες, τους βάλτους, τα ρήγματα, τις καταβόθρες.
Πού βρίσκονται οι δικοί μας μαθητές όσον αφορά τον συνδυαστικό δείκτη «διάθεση + επίδοση»; Οι δικοί μας δεκαπεντάχρονοι, παιδιά, ανίψια, βαφτιστήρια, γειτονόπουλα;

Οι “Εμείς” και Εμείς...

Ρεμπελίσκος...
Σε λίγους μήνες, πάνω στην… κορύφωση της ελληνικής προεδρίας, θα γιορτάσουμε τα πανηγυρικά γενέθλια των τεσσάρων ετών του μνημονίου και του καθεστώτος Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου υπό το οποίο βρίσκεται η χώρα. Πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Εκατομμύρια οι άνεργοι, εκατοντάδες χιλιάδες οι κλειστές επιχειρήσεις, χιλιάδες αυτοί που έκαναν το απονενοημένο βήμα. Πολλά έχουν αλλάξει. Υπάρχει όμως και κάτι που δεν έχει αλλάξει. Οι δημοσιογράφοι της χώρας.
Η χώρα μας βιώνει σήμερα μια καταστροφή που πληρώνουμε σχεδόν όλοι, στην οποία άκουσα πρόσφατα πως μας οδήγησε μια κυρία Άννα-Μισέλ Ασημακοπούλου και μια παρέα ανθρώπων ονόματι “Εμείς”, που έκαναν λέει, λάθη. Και αυτό το ομολόγησε η ίδια. Και αφού το λέει αυτό το βαφτιστήρι του τέως, ποιος είμαι εγώ που θα το αμφισβητήσω; Κάτι θα είδε σε αυτή ο Κωνσταντίνος για να της βάλει λάδι κάποτε και να αντιπροσωπεύει τους “Εμείς” σήμερα.
Οι “Εμείς” πρέπει να είναι μεγάλη ομάδα ανθρώπων. Αποτελούμενη από πολιτικούς, τραπεζίτες, εργολάβους, επιχειρηματίες και γενικά όλους όσους είναι σε θέση να πάρουν τις σωστές και τις λάθος αποφάσεις που οδηγούν τη χώρα. Αν σήμερα η χώρα βιώνει τα αποτελέσματα  λάθος αποφάσεων, σημαίνει πως πολλοί από τους “Εμείς” πήραν αυτές τις λάθος αποφάσεις. Ή που το σύμπαν συντόνισε τη συνειδητότητά τους για να πάρουν όλοι μαζί και τυχαία τις λάθος αποφάσεις, ή που σε αυτές κατέληξαν μετά από μεταξύ τους συνεννόηση.

Η μετά τρόικα εποχή...

Οι «κακοί» μπορεί να φύγουν, αλλά η… μέγγενη είναι δεδομένη.
Όσοι ελπίζουν ότι η ζωή χωρίς την τρόικα, είτε το έργο της ολοκληρωθεί στην ώρα του είτε πολύ νωρίτερα, θα είναι καλύτερη μάλλον θα διαψευστούν σύντομα. Η ζωή -πολιτική, οικονομική, κοινωνική- μπορεί να είναι εξίσου αφόρητη και χωρίς την τρόικα. Τη βρομοδουλειά των κυρίων με τα γκρι κουστούμια μπορεί να την κάνει ένα άλλο όργανο, πιο ευρωπαϊκό, πιο νομιμοποιημένο από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και χωρίς τη βασανιστική τελετουργία των αφίξεων, των αναχωρήσεων και των εξουθενωτικών ελέγχων.
Ο έλεγχος της ευρωπαϊκής «νομιμοποίησης» της τρόικας από το Ευρωκοινοβούλιο, πέρα από τον προφανή επικοινωνιακό του χαρακτήρα, ίσως αποδειχθεί στο εγγύς μέλλον ένα καλό πρόσχημα για απόσυρση της τρόικας από το προσκήνιο. Ο επικεφαλής των Ευρωπαίων σοσιαλιστών Χάνες Σβόμποντα -στην ποδιά του οποίου σφάζονται ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ- κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στη χώρα μας επανέλαβε την εντυπωσιακή εκ πρώτης όψεως διακήρυξη: «Ήρθε η ώρα να αποχωρήσει η τρόικα και η Ελλάδα να αναλάβει την ευθύνη των μεταρρυθμίσεων».
Και δεν είναι ο μόνος που έχει υποστηρίξει κάτι τέτοιο. Με εξαίρεση τον στενό πυρήνα της Κομισιόν, που έχει κάθε λόγο να υπερασπίζεται τον μηχανισμό που επινόησε, πολλοί άλλοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι αναρωτιούνται αν υπάρχει όφελος από τη διατήρηση ενός δύσκαμπτου φορέα που στην περίπτωση της Ελλάδας έχει αποτύχει παταγωδώς. Στην Πορτογαλία και την Ιρλανδία τη δουλειά την τελείωσε, απομένει η Ελλάδα ως «ιδιαίτερη περίπτωση», με εκκρεμείς πολλές ακόμη δόσεις και αξιολογήσεις, αλλά και με μια σημαντική εκκρεμότητα από την οποία εξαρτάται αν το ΔΝΤ θα ολοκληρώσει στην Αθήνα την ευρωπαϊκή του «θητεία» με τον δανεισμό που οφείλει να παράσχει μέχρι το τέλος του 2016.

Εντολή Σαμαρά να σταματήσει το δούλεμα με τις “εντολές Σαμαρά!”

Χειμωνιάτικη Λιακάδα...

entolisamara-thumb-large

Επείγουσα έκκληση  στους χρήστες των social media,  για προσωρινή αναστολή της …”πλακίτσας “  με τις «ΕντολέςΣαμαρά», απηυθύναν κύκλοι από το Μαξίμου,
διότι λόγω υπερφόρτωσης, προκλήθηκαν προβλήματα λειτουργίας στο πρωθυπουργικό software…

Ενας σχετικός  … “πανικός στο σύστημα”   επικρατεί στο πρωθυπουργικό περιβάλλον διότι το σύστημα “Entolisamara 2.0″  που χρησιμοποιείται από τον πρωθυπουργό για  την άμεση έκδοση εντολών βρίσκεται από σήμερα το πρωί, εκτός λειτουργίας .
Η βλάβη  εντοπίστηκε στη διάρκεια της ξενάγησης του πρωθυπουργού στην Κεφαλονιά, μόλις είχε ολοκληρώσει τις Εντολές Σαμαρά για μερικά μερεμέτια σε πεσμένους σοβάδες. Το σύστημα έπεσε,  πιο συγκεκριμένα,  την ώρα που ο Α.Σ   έδινε στο software του,  να κλείσει ένα ακόμα ρήγμα που είχε ανοίξει ο σεισμός στην άσφαλτο.

Επιχείρηση “ρετουσάρισμα” της Αριστεράς...


Ενδείξεις ότι, μετά τη Χρυσή Αυγή, το συστημικό κατεστημένο σχεδιάζει μια ανάλογη επιχείρηση για την Αριστερά

Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ένα σταθερό προβάδισμα για το κυριότερο κόμμα της Αριστεράς, τον ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση έχει καταλάβει ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να αντιστρέψει την αρνητική εικόνα της και έτσι αναμένεται ότι, για παν ενδεχόμενο, θα φροντίσει να επιταχύνει τα νέα σκληρά μέτρα που ζητούν οι δανειστές. Δεν είναι άλλωστε τυχαίες οι πρόσφατες δηλώσεις Σόιμπλε – Ντάισελμπλουμ, που έστειλαν το μήνυμα, για άλλη μια φορά, ότι η Ελλάδα έχει να κάνει ακόμα πολλά.
Παράλληλα με την τακτική της "καμένης γης" που θέλει να παραδώσει στην επόμενη κυβέρνηση, το συστημικό κατεστημένο επιχειρεί και μια απόπειρα "ρετουσαρίσματος" της Αριστεράς στην Ελλάδα, με σκοπό την σταδιακή της "εξημέρωση" και "στρογγύλεμα των ακραίων" και εχθρικών προς το σύστημα, θέσεων της και αυτό δείχνει μάλλον ότι, κάποιες κρυφές δημοσκοπήσεις ή εκτιμήσεις, δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται με μεγαλύτερη διαφορά.
Είναι χαρακτηριστικό ότι, ακόμα και στο εξωτερικό, ορισμένοι αναγνωρίζουν την διαφορετική προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ όσον αφορά τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις στην Ευρώπη, οι οποίες υιοθετήθηκαν ακόμα και από τους Σοσιαλδημοκράτες ως αναπόφευκτες και αναγκαίες. Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελεί η ανάλυση του καθηγητή στο Πανεπιστήμιο York του Τορόντο, Leo Panitch, μιλώντας στο Αμερικανικό δίκτυο REAL NEWS (http://adiritos.blogspot.gr/2014/01/syriza-succeeds-in-greece-by.html). Ο Panitch υποστηρίζει μάλιστα ότι, ακριβώς λόγω αυτής του της στάσης, ο ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε προβάδισμα απέναντι στα νεοφιλελεύθερα κόμματα της κυβέρνησης.
Φαίνεται λοιπόν ότι, αυτό που ίσως φοβάται η Ευρωπαϊκή οικονομικοπολιτική ελίτ, ενόψει και των ευρωεκλογών, είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα και για τα άλλα κόμματα της Αριστεράς στην Ευρώπη, κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε ένα ντόμινο ανεπιθύμητης και ανεξέλεγκτης ανόδου μιας πλήρους αποστασιοποιημένης από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, Ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

Η Αναπαράσταση του «Διεφθαρμένου»Έλληνα...

Μωρίας Εγκώμιον...
«Ο πόλεμος για τον έλεγχο του κόσμου είναι πόλεμος ορισμών… αυτός που πρώτος θα ορίσει το νόημα μιας κατάστασης, επιβάλλει στον άλλον την δική του πραγματικότητα και τον ορίζει, είναι ο νικητής... Εκείνος που ετεροκαθορίζεται, υποτάσσεται και ίσως ακόμα και εξοντώνεται...» «Το Δεύτερο Αμάρτημα», Thomas Szasz.

Η εικόνα του «διεφθαρμένου» έλληνα έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην μαζική ενοχοποίηση και στη νομιμοποίηση του νεοφιλελεύθερου μετασχηματισμού της χώρας. Μέσω της νέο-αποικιοκρατικής ιδεολογίας, το ευρωπαϊκό κεφάλαιο επιδιώκει την πολιτική υποταγή, την πολιτική και οικονομική εξάρτηση και την εκμετάλλευση των ανθρώπινων και φυσικών πόρων. Επιπλέον, την απόσπαση της προσοχής από το πολιτικο-οικονομικό σύστημα που παράγει τη διαφθορά: το αντιπροσωπευτικό πολίτευμα και τον καπιταλισμό. Στον πυρήνα της νέο-αποικιοκρατικής ιδεολογίας βρίσκονται τα κλασσικά αποικιοκρατικά μοτίβα: ο εθνικιστικός και πολιτισμικός μεσσιανισμός, και η φιλανθρωπία.

Η αυταπάτη της καθαρής λύσης...

Του Νικόλα Σεβαστάκη*, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Η εγκατάσταση της κρίσης στη χώρα ενίσχυσε, μεταξύ άλλων, και την εντύπωση ότι το κοινωνικό και πολιτικό τοπίο «επιτέλους ξεκαθαρίζει». Τέρμα πια τα νεφελώματα, ήλθε η εποχή της σκληρής διαύγειας και του ξεγυμνώματος προσώπων, πολιτικών, προθέσεων. Από τις πιο διαφορετικές πλευρές, η κρίση έγινε λοιπόν αντιληπτή ως διάφανη ετυμηγορία της Ιστορίας για τον ένοχο και τον αθώο, τον θύτη και τα θύματά του. Οι διεφθαρμένες συντεχνίες του κράτους στη μια περίπτωση, η ευάριθμη ελίτ των πλουσίων της διαπλοκής στην άλλη, η διάχυτη ανευθυνότητα σε μια τρίτη, πιο μοραλιστική, εκδοχή. Το παραδοσιακό σχήμα ωστόσο που βλέπει έναν δυνάστη και έναν δυναστευόμενο, έναν κυρίαρχο και έναν κυριαρχούμενο, γνώρισε διάδοση και μαζική επιτυχία. Και όλο και κάποιος ένιωθε κατά διαστήματα απολύτως δικαιωμένος στην ανάλυσή του και στην ταυτότητά του: κάθε φορά, ας πούμε, που η ειδησεογραφία δονούνταν από πληροφορίες για ψεύτικες συντάξεις του ΟΓΑ ή προνόμια συνδικαλιστών, ο νεοφιλελεύθερος μεταρρυθμιστής έκλεινε, με νόημα, το μάτι στον αντίπαλό του. Κι όταν, απ’ την άλλη, η δημόσια σκηνή γέμιζε από παραδείγματα φορολογικής παρανομίας ή απληστίας μεγάλων επιχειρηματιών, εμείς οι άλλοι αισθανόμασταν ότι «να, εδώ χτυπάμε φλέβα».

Ως ένα σημείο, τούτη η αναφορά σε περιεκτικά σχήματα με ανάγλυφα παραδείγματα και εικόνες είναι αναπόφευκτη. Στο κάτω κάτω, η πολιτική, ακόμα και η πιο μετριοπαθής, δουλεύει με εύληπτα ζεύγη που πρέπει να μιλούν και στα συναισθήματα των ανθρώπων.

Το πείραμα..

  
  Κι ενώ οι φωνές των διεθνών Νόμπελ οικονομίας σμίγουν με αυτές των ντόπιων καθηγητών Συνταγματολόγων, καθώς και μ' αυτές μέσα στο ίδιο το ευρωκοινοβούλιο, εναντίον αυτού που συντελείται σήμερα στην χώρα μας,        ..το ''κοινό μυστικό'' του πειράματος της νέας Παγκόσμιας Τάξης, που έχει σαν πειραματόζωο την πατρίδα μας, δεν φαίνεται ν' αποτελεί πιά μυστικό.

     Το πείραμα αφορά την πλήρη υποδούλωση και υποταγή μιάς χώρας, χωρίς συνθήκες πολέμου (αλλά όχι και χωρίς αίμα), στα κατά τόπους οκονομικά κέντρα. Στην περίπτωση της Ευρώπης, στην Γερμανία..

     Τα ερωτήματα που ανακύπτουν είναι τεράστια:
     Πόσο καιρό πριν ξεκίνησε ο σχεδιασμός και η προετοιμασία του πειράματος; Από την εποχή του μεγάλου Τυχοδιώκτη το 1981, ή αργότερα το 1996 επί Γκόλουμ του ''εκσυγχρονιστού'';
     Το πότε τέθηκε σε λειτουργία το ξέρουμε. Επί μεγάλου Ηλίθιου. Από εκεί μάλιστα έχουμε και τις περισσότερες ενδείξεις ότι πρόκειται για συγκεκριμένο πείραμα: Πρώτον, η τουλάχιστον έξη μήνες πριν την ανάληψη της εξουσίας συνεννόηση του ΔΝΤ με τον Ηλίθιο περί του πρακτέου, και δεύτερον η εξωντοτική υπονόμευση της προηγούμενης κυβέρνησης (άσχετα από την αξία της και την  αποτελεσματικότητά της).

Στο Βόλο κι όχι μόνο κάνουν Μπέεεεος...

τρύπιο ευρώ...
Οταν ένα φάρμακο δε σε πιάνει, δεν το αντικαθιστάς με δηλητήριο. Αν αυτό ισχύει, τότε γιατί στο Βόλο αρκετοί θέλουν να δώσουν τέλος στις αποτυχημένες δημοτικές αρχές των τελευταίων χρόνων, προσφέροντας το δημαρχιακό αξίωμα σε έναν αρχιμαφιοζο, όπως είναι ο Αχ. Μπέος; Θα μου πείτε πως το ίδιο ισχύει και σε εθνικό επίπεδο: επιλέγουμε να τιμωρήσουμε τους φαύλους τής μεταπολίτευσης ψηφίζοντας χρυσαυγίτες, δηλαδή εγκληματίες τού κοινού ποινικού δικαίου. Τέτοιου είδους πολιτικές συμπεριφορές, ωστόσο, δεν αποδεικνύουν παρά το πόσο ταξικώς ασυνείδητοι παραμένουμε ακόμα την ώρα που μας σφυροκοπούν ανελέητα νεοφιλελεύθερες βόμβες, όπως η κατάργηση του κατώτατου μισθού για τους νέους. Αυτός, βεβαίως, έχει καταργηθεί στην πράξη εδώ και καιρό. Και γι' αυτό δε φταίνε μόνο όσοι κρατούν τα σκοινιά, αλλά κι εκείνοι που αποδέχονται να παίζουν στο κουκλοθέατρο πιστεύοντας ότι με την παραχώρηση της αξιοπρέπειάς τους θα επιβιώσουν. Κανένα πρόβατο, όμως, δε σώθηκε γλείφοντας τον τσοπάνη του παρά μόνο σκάγοντας από το μαντρί...

Πατρίδα...

του Κωστα Καναβουρη, απο την Αυγη...
Αυτή η αγελαία συνθήκη που βλέπουμε καθημερινά μπροστά στα μάτια μας ονομάζεται δημοκρατία; Αυτός ο ακατάσχετος τρόμος και η ακατάσχετη αθλιότητα που διαχέεται κρουνηδόν στο σώμα μιας καθημαγμένης κοινωνίας ονομάζεται κράτος, δηλαδή συντεταγμένη έκφραση θέλησης της κοινωνίας (εδώ γελάνε) για ευημερία και πρόοδο;
Οι άνθρωποι είναι αισχροί και τρισάθλιοι. Και όσο θα νιώθουν το έδαφος να χάνεται κάτω απ' τα πόδια τους και όσο θα γεμίζει την ψυχή τους η βοή των «πλησιαζόντων γεγονότων», τόσο πιο αισχροί και τόσο πιο τρισάθλιοι θα γίνονται. Εδώ κινδυνεύει (απλώς κινδυνεύει, ας μη γελιόμαστε) ένα ολόκληρο σύστημα εμετικής διαφθοράς, φασιστικής παράκαμψης και ετσιθελικής παρερμηνείας των θεσμών, κινδυνεύει ένα ολόκληρο σύστημα αγριότατης απληστίας. Εδώ κινδυνεύουν τα ιερά και τα όσια ολόκληρης της θρησκόληπτης και αιματοβαμμένης πατριδοκαπηλίας, τα απαράβατα για δεκαετίες σκοτεινά ενδιαιτήματα της χρυσοβόρου εξουσίας τους. Άρα; Άρα η πατρίς εν κινδύνω.
Και όντως, η πατρίς βρίσκεται εν κινδύνω. Μόνο που δεν πρόκειται για τη δικιά μας πατρίδα, για τη δικιά μας τυπολογία της δημοκρατίας για την οποία πολλοί έδωσαν τη ζωή τους, πολλοί μαρτύρησαν και πολλοί έσβησαν από θλίψη μέσα στον εαυτό τους. Σε κίνδυνο βρίσκεται η δικιά τους πατρίδα. Η πατρίδα της αρπαγής, της βίαιης ταξικής αναδιάρθρωσης, της σκληρότατης αναδιανομής του πλούτου.

Ο Σαμαράς, οι εκλογές και το φάσμα της πανωλεθρίας...

του κ. Σταυρου Λυγερου, απο το Real.gr...
ΜΠΟΡΕΙ ο Σαμαράς να διαβεβαιώνει ότι πρόθεσή του είναι να εξαντλήσει την τετραετία, αλλά αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν πρόκειται να ψηφίσει συναινετικά νέο Πρόεδρο Δημοκρατίας. Κατά συνέπεια, το απώτατο όριο ζωής της παρούσας κυβέρνησης είναι ο Μάρτιος του 2015. Πιθανότατα, όμως, δεν θα φθάσουμε μέχρις εκεί.

Το ενδεχόμενο εθνικών εκλογών πριν από τις ευρωεκλογές δεν είναι πιθανόν, αλλά δεν μπορεί και να αποκλεισθεί. Πιθανότερες είναι οι διπλές εκλογές τον Μάιο. Το βασικό επιχείρημα όσων τις εισηγούνται είναι ότι με τον τρόπο αυτό θα δοθεί η δυνατότητα στη διάχυτη και έντονη λαϊκή οργή να διοχετευθεί στην ευρωκάλπη. Αντιθέτως, στην εθνική κάλπη θα εκφρασθεί ο φόβος των εύπορων στρωμάτων για την επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Το επιχείρημα δεν είναι αβάσιμο. Οι διπλές κάλπες, όμως, δεν πρόκειται να ανασχέσουν την καταγραφόμενη πλέον στις δημοσκοπήσεις στροφή προς τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Χρυσή Αυγή. Η Ν.Δ. θα εκφράσει την «παράταξη του φόβου» ή αλλιώς όσους πιστεύουν στο ιδεολόγημα του μονοδρόμου. Η πολιτική ιστορία διδάσκει πως όταν η αξιωματική αντιπολίτευση πάρει κεφάλι, όσο πλησιάζει προς τις εκλογές τόσο το προβάδισμά της διευρύνεται. Αυτό δεν προκύπτει επειδή υποχρεωτικά πείθει ως εναλλακτική λύση. Από ένα σημείο και πέρα, το κριτήριο που κυριαρχεί στο εκλογικό σώμα είναι η απαλλαγή από την κυβέρνηση και τις ασκούμενες πολιτικές κι όχι η πολιτική αξιοπιστία της εναλλακτικής λύσης.

Οι Άδικοι των Εθνών...

Λέει ένα εδάφιο του Ταλμούδ πως εκείνος που σώζει μια ζωή, σώζει ολόκληρο το σύμπαν. Πιθανότατα, οι χιλιάδες σε όλη την Ευρώπη που έσωσαν εβραίους ρισκάροντας τη ζωή τους, στα χρόνια που η διάσωση ενός εβραίου ήταν έγκλημα και μπορούσε να οδηγήσει ως και στο θάνατο, δεν ήξεραν ούτε αράδα από το ιερό κείμενο. Κι όμως, από τους εαμίτες αντάρτες μέχρι τον κατοχικό αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό –δεν αναφέρομαι καν στους χιλιάδες βέλγους, ολλανδούς, ουκρανούς, πολωνούς και άλλους ευρωπαίους, που τιμήθηκαν ως “Δίκαιοι των Εθνών” απ΄ το Ίδρυμα για την Μνήμη των Μαρτύρων και των Ηρώων του Ολοκαυτώματος, το Γιαντ Βασσέμ–, έκαναν ό,τι μπόρεσαν για τη διάσωση του σύμπαντος.
Έχει σημασία ότι, εκτός από τους κομμουνιστές, ανάμεσά τους βρέθηκαν κι άλλοι. Ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Γεννάδιος, για παράδειγμα, που όπως γράφει ο Ιάσονας Χανδρινός [1], έδωσε οδηγίες στους ιερείς της πόλης να συμβουλέψουν το ποίμνιο να μην ασχημονεί κατά των εβραίων. Ο ίδιος έφτασε μάλιστα να απευθύνει διάβημα στον Μαξ Μέρτεν, το Δήμιο της Θεσσαλονίκης, να σταματήσει τους εκτοπισμούς. Μάταια, βεβαίως. Ο παραλήπτης του διαβήματος ήταν, ως γνωστόν, αυτός που διέταξε τη μεταφορά 45.000-50.000 εβραίων στο Άουσβιτς, χώρια τις λεηλασίες που καθοδήγησε ο ίδιος προσωπικά, μεταξύ των οποίων και η τυμβωρυχία του εβραϊκού νεκροταφείου της πόλης.

Παιδιά ενός ένστολου θεού...


Ένα παλιό σύνθημα τώρα δικαιώνεται: το Συμβούλιο της Επικρατείας δίνει πίσω τα κλεμμένα -λάθος, τα κομμένα,  κρίνοντας αντισυνταγματικές τις μνημονιακές περικοπές στους μισθούς και τα επιδόματα των ενστόλων.


Στρατιωτικοί, αστυνομικοί, λιμενικοί και πυροσβέστες θα λάβουν αναδρομικά ό,τι τους έχουν κόψει και ο μισθός τους θα επανέλθει στα επίπεδα του 2012. Και τούτο γιατί οι ένστολοι ανήκουν στο «σκληρό πυρήνα του κράτους» και αποτελούν ειδική κατηγορία δημόσιων υπαλλήλων αφού δεν μπορούν ούτε να απεργήσουν ούτε να εργαστούν αλλού.
Δύσκολο να χαρούμε και να πιστέψουμε ότι το μνημονιακό πουλόβερ άρχισε να ξηλώνεται. Η αδικία που αποκαταστάθηκε είναι μόνο μια πτυχή της μεγάλης αδικίας, της μισθολογικής συρρίκνωσης που ζει και βασιλεύει στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Διευκρινίζεται ότι η απόφαση αυτή του ΣτΕ δε δημιουργεί προηγούμενο, δε θα ισχύσει για άλλες κατηγορίες εργαζομένων του δημοσίου που ζητούν μισθολογική επαναφορά στο 2012  (π.χ., γιατροί του ΕΣΥ, πανεπιστημιακοί, διπλωματικοί υπάλληλοι).

Ο αντιρατσιστής Σαμαράς παραμυθιάζει και τους Ευρωπαίους.....

Του Στέλιου Κούλογλου,  TVXS...

Φωτογραφία: Αλέξανδρος Κατσής/ FosPhotos
Ακόμη και αν ταξιδεύεις στην Ευρώπη, πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά το χούι. Έτσι και ο πρωθυπουργός, όταν βρέθηκε χθες στο Ευρωκοινοβούλιο σε μια ομιλία για το Ολοκαύτωμα, εμφανίστηκε να μάχεται κατά του ρατσισμού και των νεοναζί στην Ελλάδα. 
«Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για τον ρατσισμό και τον αντισημτισμό. Τους πολεμάμε στην χώρα και στο εξωτερικό (!). Δεν θα τους επιτρέψουμε να ξαναδείξουν το άσχημο πρόσωπο τους».
Την ίδια στιγμή, το Σαββατοκύριακο στην Ελλάδα:
-Καμιά εκατοστή Χρυσαυγίτες στο Κερατσίνι, σε στρατιωτική παράταξη, κατέβασαν πανό που είχε αναρτηθεί στο σημείο που δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας. Στη συνέχεια επιτέθηκαν με πέτρες στο στέκι Ρεσάλτο και σε σπίτια της περιοχής, τραυματίζοντας τρεις πολίτες. Αν και παρούσα, η αστυνομία του κ. Δένδια, που μάλιστα μίλησε χθες το βράδυ για το Ολοκαύτωμα στην Αθήνα, δεν προχώρησε ούτε σε προσαγωγές.
-Η οικογένεια του Παύλου Φύσσα καταγγέλλει πως δέχεται απειλές οπαδών της Χρυσής Αυγής: «Η διανομή κατά τρόπο προκλητικό φυλλαδίων, οι ύβρεις και οι απειλές από παρελαύνοντες, έξω σχεδόν από την οικία μας με πλήρη στρατιωτική αμφίεση, είναι προφανές ότι στοχεύουν όχι μόνο στον εκφοβισμό και κατατρομοκράτηση της οικογένειας μας άλλα και ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας», τονίζεται σε σχετική ανακοίνωση της...

Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014

Ο Μεσαίωνας μέσα τους...

Του Γιωργου Ανανδρανιστακη, απο την Αυγη...
Στη δημοσκόπηση της Palmos-Analysis που δημοσιεύθηκε στο TVXS τέθηκε και το εξής ερώτημα: «Πιστεύετε ότι τα θέματα θρησκευτικής πίστης πρέπει να απασχολούν την πολιτική αντιπαράθεση;». Δόξα τω θεώ, το 68% απάντησε όχι , το οποίο σημαίνει ότι παρά τις άοκνες προσπάθειες των μουλάδων και των Σαμαράδων δεν έχουμε γίνει ακόμα Ιράν και τι Ιράν θα ήταν αυτό χωρίς πετρέλαιο και καμήλες. Υπάρχει όμως και το 28% που θεωρεί ότι τα θρησκευτικά ζητήματα επηρεάζουν την πολιτική αντιπαράθεση κι αν πας σε όσους δηλώνουν ότι σκοπεύουν να ψηφίσουν Ν.Δ., το 28% εκτοξεύεται αυτομάτως στο 52%.
 
Όταν ακούτε τον Σαμαρά, τον Γεωργιάδη, τον Κεδίκογλου, την Άννα Μισέλ και τους λοιπούς να ξεστομίζουν τα πλέον εξωφρενικά πράγματα, να επικαλούνται θεούς, δαίμονες, τρομοκράτες, κομμουνιστές και κονσερβοκούτια, να ξέρετε ότι απευθύνονται σε ένα κοινό έτοιμο να τείνει ευήκοον ους ακόμη και στη μεγαλύτερη μπαλαφάρα, αρκεί η μπαλαφάρα να έχει το απαραίτητο ιδεολογικό περιτύλιγμα. Δεν έχετε μισθούς, δεν έχετε συντάξεις, δεν έχετε τρόφιμα, δεν έχετε ρεύμα, πάρτε κεφάλια αθέων, σφαίρες τρομοκρατών, πτώματα μεταναστών να χορτάσετε την πείνα σας.
Κι όμως, η κυβέρνηση του Σαμαρά το διαπράττει και αυτό, χρησιμοποιεί ακόμη και τους πνιγμένους του Φαρμακονησίου ως προπαγανδιστικό υλικό. Κάνανε και διαρροές από το Μέγαρο Μαξίμου, μην τυχόν και μείνει καμιά αμφιβολία ότι μας κυβερνούν αδίστακτοι ακροδεξιοί. Θέλουν να δείξουν ότι είναι άτεγκτοι, ότι δεν ορρωδούν προ ουδενός, ότι στο μεταναστευτικό είναι τόσο κτήνη όσο και οι χρυσυαγίτες, με τους οποίους διαγκωνίζονται για τα ψηφαλάκια των γκάου. Διαγκωνισμός μαυροψυχιάς, επί πτωμάτων. Στην κυριολεξία επί πτωμάτων.
 

Κράτος και... αναρριχητές...

του Δημητρη Σεβαστακη, απο το Εθνος...
Κράτος και... αναρριχητές
Ο κομματικός προώθησε τον κομματικό, ο συγγενής τον συγγενή, ο πατριώτης τον συντοπίτη. Στην Ελλάδα οι περισσότερες δομές έχουν κτιστεί με κομματικές ή οικογενειοκρατικές ή τοπικιστικές δουλείες. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι που χώνονται στις θέσεις από το πλάι είναι σώνει και καλά αναξιόλογοι (παρόλο που η καθημερινή εμπειρία δείχνει το αντίθετο), αλλά ότι ανελίσσονται ως τέτοιοι. Δεν διορίζονται από τα προσόντα τους, αλλά από την κομματική, συγγενική, καταγωγική ιδιότητα.
Εκπαιδεύονται έτσι, όχι να διευρύνουν τα ταλέντα ή τη διάθεσή τους για ποιοτική εργασία, αλλά κυρίως να φροντίζουν τις δικτυώσεις τους. Αμοιβαίες εσωτερικές εξυπηρετήσεις, ανανέωση της «υποχρέωσης» -θα 'ρθει σίγουρα η ώρα της ανταπόδοσης. Ετσι κτίστηκαν οι δημόσιες δομές, γιατί έτσι είναι κτισμένα τα ίδια τα κόμματα. Ετσι κτίστηκε και μέρος του λεγόμενου ιδιωτικού τομέα. Πόσα ρουσφέτια ζητούνταν από μεγάλες ή μικρότερες επιχειρήσεις, πόσα πρόσωπα τρύπωσαν απλώς με «τις άκρες» τους!
Γνωστά και θλιβερά όλ΄ αυτά, αλλά σε μια φάση όπου για τον τόπο μας η παραγωγική επινοητικότητα, η εντιμότητα, η ευφυΐα είναι επείγουσες αρχές, η ριζική διοικητική, κοινωνική και παραγωγική ανασύνταξη κολλάει ακριβώς στη σπανιότητά τους. Δεν λείπουν αυτές οι ποιότητες, αλλά η ίδια η πραγματικότητα δεν τις αφομοιώνει, συχνά δεν τις δέχεται, σχεδόν πάντα τις ενοχοποιεί.
Τα διάφορα γραφειοκρατικά μέσα (διαρκείς απογραφές, διαρκείς «προσοντοποιήσεις», διαρκής συλλογή βεβαιώσεων, οι ποινές κ.λπ.) που καθορίζουν τη δημόσια σφαίρα νομίζω ότι όχι μόνο δεν εξαφανίζουν το πρόβλημα και τις δυσλειτουργίες, αλλά τις εκτείνουν σε απίστευτο βαθμό.
Ενας υπάλληλος σήμερα έχει κάθε λόγο να μην αναλαμβάνει καμιά ευθύνη, παραπέμποντας τον ταλαίπωρο, στον «προϊστάμενο» - αφού κρέμεται πάνω του ο τρόμος μιας εύκολης αργίας. Οι στρώσεις εγκυκλίων είναι εναντίον του λειτουργικού υπαλλήλου, όπως είναι νεκρωτικές του δημιουργικού πολίτη, εντείνουν δε την ανάγκη δικτύωσης και «άκρης» για ασφάλεια. Οι κανονιστικές ρυθμίσεις αναπαράγουν την αδράνεια, αφού η κύρια αποστολή τους είναι να υποκαταστήσουν τη βούληση και τη φαντασία του λειτουργού, την αποφασιστικότητά του για λύση κι όχι μετάθεση, αναβολή. Στο βάθος, από όποιο δρόμο κι αν εξετάσεις το πρόβλημα, την ευνοιοκρατία και την παρ' αξία ανέλιξη θα συναντήσεις. Αυτή παραγγέλνει όλα τα υπόλοιπα: την αγκύλωση, τον αριβισμό, το δάκτυλο και το μέλι.
dsevastakis@arch.ntua.gr

Ό,τι είναι κακό για τη ΝΔ, δεν είναι τέλειο για τον ΣΥΡΙΖΑ...

του Χαραλαμπου Γεωργουλα, απο την Εποχη...
Η “παράσταση νίκης”, η σύγχυση στο Μαξίμου και τα σενάρια για την “επόμενη μέρα”

Αν πριν δύο ε­βδο­μά­δες υ­πήρ­χαν εν­δεί­ξεις που έ­κα­ναν το πρω­το­σέ­λι­δο της «Επο­χής» να συ­μπε­ραί­νει ό­τι «η ΝΔ α­πό τα μαλ­λιά της πιά­νε­ται»,  σή­με­ρα πια εί­ναι ο­λο­φά­νε­ρο ό­τι στο κυ­βερ­νη­τι­κό στρα­τό­πε­δο ε­πι­κρα­τεί σύγ­χυ­ση.
Δύο α­πα­νω­τές δη­μο­σκο­πή­σεις (για την «Εφη­με­ρί­δα των Συ­ντα­κτών» και για το «Πο­ντί­κι») ε­πι­βε­βαιώ­νουν  ό­τι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν προ­η­γεί­ται α­πλώς στην πρό­θε­ση ή ε­κτί­μη­ση ψή­φου, ού­τε μό­νο φαί­νε­ται να πα­γιώ­νει αυ­τό το προ­βά­δι­σμα, αλ­λά πλη­θαί­νουν τα ση­μά­δια πως έ­χει ξε­πε­ρα­στεί, μάλ­λον α­νε­πι­στρε­πτί, το ση­μείο κα­μπής. Εί­ναι πο­λύ πι­θα­νό πια ό­τι δεν γί­νε­ται, ε­κτός α­προό­πτου, να α­να­κο­πεί η ε­ξέ­λι­ξη των πραγ­μά­των, που ο­δη­γεί σε μια ε­κλο­γι­κή νί­κη του.

Πέ­ρα α­πό το ση­μείο κα­μπής

 Για δύο βα­σι­κούς λό­γους: πρώ­το­ν, για­τί η υ­πο­χώ­ρη­ση των δη­μο­σκο­πι­κών πο­σο­στών της ΝΔ και του ΠΑ­ΣΟΚ (στην πε­ρί­πτω­σή του μπο­ρεί κά­ποιος να μι­λή­σει για κα­τάρ­ρευ­ση) έρ­χε­ται με­τά α­πό την έ­ντα­ση των κυ­βερ­νη­τι­κών προ­σπα­θειών να εμ­φα­νι­στεί έ­να θε­τι­κό και αι­σιό­δο­ξο κλί­μα, άλ­λο­τε με την ε­πί­τευ­ξη πρω­το­γε­νούς πλε­ο­νά­σμα­τος, άλ­λο­τε με υ­πο­σχέ­σεις για «κοι­νω­νι­κή» διά­θε­ση του πλε­ο­νά­σμα­τος αυ­τού, άλ­λο­τε με την α­ξιο­ποίη­ση της ελ­λη­νι­κής προ­ε­δρίας της ΕΕ και άλ­λο­τε με την ε­πί­δει­ξη «πυγ­μής» έ­να­ντι της τρόι­κας. Όλα αυ­τά φαί­νε­ται να πέ­φτουν στο κε­νό, κα­θώς αυ­τό που βιώ­νει κα­θη­με­ρι­νά η συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία του πλη­θυ­σμού, εί­ναι ό­λο και με­γα­λύ­τε­ρη α­πο­μείω­ση των ει­σο­δη­μά­των (ο­νο­μα­στι­κών και δια­θέ­σι­μων με­τά τη φο­ρο­λο­γι­κή α­φαί­μα­ξη) και ό­λο και σκο­τει­νό­τε­ρη προο­πτι­κή για το ά­με­σο και με­σο­πρό­θε­σμο μέλ­λον.

2014: αγώνες για τη γη και την ελευθερία, το γέλιο των φτωχών...

απο τη Συντακτικη ομαδα των Οικοτριβων...
Στo «Κωµικό Μυστήριο» του Ντάριο Φο, στη Γέννηση του Γελωτοποιού, µαθαίνουµε την ιστορία ενός φτωχού ακτήµονα αγρότη που δούλευε όπου µπορούσε στα χωράφια άλλων. Μια µέρα περνώντας από ένα άδειο βουνό γεµάτο βράχους ρώτησε κι έµαθε πως το βουνό αυτό δεν ήταν ιδιοκτησία κανενός. Με ιδρώτα, εργασία και αγώνα ο αγρότης µαζί µε τα παιδιά του και τη γυναίκα του έσκαψαν τη γη, βρήκαν νερό και σιγά σιγά όλα τα είδη των δέντρων και των φυτών άρχισαν να φυτρώνουν.
Κάποια στιγµή πέρασε από το βουνό ο άρχοντας της κοιλάδας ο οποίος, ακούγοντας ότι το βουνό «δεν άνηκε σε κανέναν», γελώντας, βροντοφώναξε πως όλη αυτή η γη, µαζί και τα δέντρα και οι καρποί της ήταν δικά του. Ζήτησε λοιπόν από τον αγρότη να φύγει. Μαζί και ο παπάς και ο δικηγόρος του χωριού ζητούσαν από τον αγρότη να συµµορφωθεί στις υποδείξεις του άρχοντα. Μετά από µέρες, οι στρατιώτες του άρχοντα κατέστρεψαν τη γη, έκοψαν τα δέντρα και βίασαν τη γυναίκα. Τα παιδιά του πέθαναν και η γυναίκα του εξαφανίστηκε από τη ντροπή. Ο αγρότης αποφασισµένος κρέµασε ένα σκοινί στην καλύβα του και ετοιµάστηκε να αυτοκτονήσει.

αυτό που συνέβη μπορεί να ξανασυμβεί....

Γιατί έχει σημασία να σκεφτόμαστε τον φασισμό ιστορικά;
Η μνήμη του Ολοκαυτώματος στοιχειώνει τον κόσμο των ζωντανών, ακόμα περισσότερο των επιζώντων, εξαιτίας και της αναβίωσης του φασισμού στην Ευρώπη. Η ιστορική προσέγγιση του φασισμού έχει σημασία, επειδή είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε και να αναγνωρίζουμε την ιδεολογία, την κουλτούρα και τις στρατηγικές εδραίωσης του φασισμού σε μαζικό φαινόμενο. Αυτή η γνώση δεν μας επιτρέπει πλέον να εκπλησσόμαστε ούτε να θεωρούμε τις εκδηλώσεις του φασισμού ως ανώδυνες. Όχι μόνο επειδή σε αυτή την «αντι-ιδεολογική ιδεολογία» στρατεύτηκαν οι πολίτες με ενθουσιασμό για τον «κοινό σκοπό».1 Αλλά και επειδή η μεταπολεμική Ευρώπη συγκάλυψε ενοχλητικές μνήμες και εμφανίστηκε ως θύμα του ναζισμού. Οι εμπλεκόμενες χώρες απέκτησαν μερίδιο από τη νέα συλλογική ταυτότητα του νικητή απέναντι σε έναν εχθρό που ενσάρκωνε το απόλυτο κακό.2 Αυτοί οι ευρωπαϊκοί μύθοι μιας Ευρώπης θύματος του ναζισμού, όπως εύστοχα παρατηρεί ο Mark Mazower, διαλαλούσαν τον αναπότρεπτο θρίαμβο της ελευθερίας.3

Ροη αρθρων