Σάββατο 11 Αυγούστου 2012

Η tweetοποίηση της γλώσσας, της σκέψης και της κοινωνίας...

Γελωτοποιός...

Ανταλλάξαμε τη σοφία με τη γνώση.
Μετά ανταλλάξαμε τη γνώση με την πληροφορία.
                                              Τ.Σ. Έλιοτ
Η γλώσσα με τη σκέψη συνδέονται όπως οι δύο όψεις ενός φύλλου από χαρτί. Είναι αδύνατον να τις ξεχωρίσεις. Και όταν τραυματίζεται η μια πλευρά τραυματίζεται και η άλλη.
Αυτό ισχυρίζεται ο δημιουργός της σύγχρονης γλωσσολογίας, ο Ferdinand de Saussure.
Και ο Lev Vykotsky στο βιβλίο του «Σκέψη και γλώσσα» συμπληρώνει:
«Η σκέψη που δεν ενσαρκώθηκε σε λέξη παραμένει σκιά. Η λέξη που της έχουν αφαιρέσει τη σκέψη είναι νεκρή λέξη.»
Μπορούμε να αναφέρουμε και το φιλόσοφο της γλώσσας, τον Wittgenstein, που έλεγε ότι οι «λέξεις είναι πράξεις» και να πιστέψουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια αποκάλυψη του εικοστού αιώνα.
Και όμως... Η ιδέα ότι η σκέψη με τη γλώσσα ταυτίζονται είναι πολύ παλιότερη.
Ο Πλάτωνας στο διάλογο του «Σοφιστής» λέει: «Η σκέψη και ο λόγος είναι το ίδιο πράγμα.»
Ή αλλού: «Γλώσσα νόησις νοήσεως». Η γλώσσα είναι η σκέψη της σκέψης!
Θέλετε να πάμε ακόμα πιο πίσω;
Στα Ομηρικά Έπη το ρήμα «φράζω» σημαίνει λέγω. Εξ’ ου και τα «εκφράζω, μεταφράζω, παραφράζω». Το ίδιο όμως ρήμα στην παθητική φωνή, «φράζομαι», σήμαινε... Σκέφτομαι.
Λέγω και σκέφτομαι. Σκέφτομαι και γράφω. Ίσως αυτό να σας θυμίζει τα σχολικά σας χρόνια.
Μια και μιλήσαμε για σχολικά χρόνια ας αναφέρουμε και μια σκέψη του Τσολάκη: «Η γλώσσα είναι κοινωνικό προϊόν, αλλά και η κοινωνία είναι προϊόν της γλώσσας.  Όταν υποχωρεί μια γλώσσα, υποχωρεί η σκέψη, υποχωρεί και ο πολιτισμός που αυτή εκφράζει. Γλώσσα είναι ολόκληρος ο λαός -και ένας λαός δεν είναι τίποτα άλλο από τη γλώσσα του.»
Ο καλός χειρισμός της γλώσσας δεν είναι θέμα λεξιλογίου ή γνώσεως των γραμματικών και συντακτικών κανόνων, όχι μόνο. Γιατί τότε ο σημαντικότερος Έλληνας ποιητής θα ήταν ο Μπαμπινιώτης!
«Την πιο δυνατή γλώσσα τη διαθέτει εκείνος που διαθέτει τη πιο δυνατή σκέψη», και μπορούμε να αναφέρουμε ως παράδειγμα το στρατηγό Μακρυγιάννη.
Ο Μακρυγιάννης δεν ήξερε να διαβάζει και να γράφει. Όταν τελείωσε ο εθνοαπελευθερωτικός αγώνας έκατσε και έμαθε γράμματα για να γράψει μόνος του τα απομνημονεύματα του. Το αποτέλεσμα είναι συγκλονιστικό (και αυτό δεν είναι μόνο η δικιά μου γνώμη, ρωτήστε και το Σεφέρη).
Η σκέψη του Μακρυγιάννη ήταν τόσο δυνατή που δεν χρειαζόταν λόγιες λέξεις για να εκφραστεί. Μιλούσε τη γλώσσα του λαού και σκεφτόταν με αυτήν.
                                             ---{}---
Η σύγχρονη γλώσσα, η σκέψη οπότε, είναι σύντομη όσο ένα tweet.
Παρατηρήστε τις αναρτήσεις όχι μόνο στο twitter, που εξ’ ορισμού είναι μόλις 140 χαρακτήρες, αλλά και στο facebook. Οι περισσότερες συνοδεύονται από εικόνα ή είναι εντυπωμένες πάνω στην εικόνα ή ακολουθούν την εικόνα, το οποίο είναι απαραίτητο για να σου τραβήξουν την προσοχή μέσα σε αυτόν τον καταιγισμό πληροφοριών.
Οι φράσεις αυτές (ή αν θέλετε μπορείτε να τις θεωρήσετε ως σκέψεις) σπάνια ξεπερνούν τις δέκα λέξεις. Τις περισσότερες φορές είναι «αστείες» ή «έξυπνες» ή μπορεί να είναι ένα «έξυπνο αστείο». Όταν δεν στοχεύουν στη στιγμιαία θυμηδία του «φίλου», είναι κάποιες «μεγάλες» φράσεις «μεγάλων» ανθρώπων, που πάντα συνοδεύονται από το όνομα αυτού του «μεγάλου» (όπως η ρήση του Έλιοτ που αναφέρω στην αρχή αυτού του κειμένου).
Και δεν είναι τυχαίο που όλες αυτές οι σύντομες φράσεις-σκέψεις κοινοποιούνται πάνω στο «τοίχο» του πομπού, σαν ένα ψηφιακό γκράφιτι.
Όμως δεν πρόκειται για «σοφία» ούτε φυσικά για «γνώση», αλλά για «πληροφορία».
Μετά από μία ώρα στα social media τύπου facebook ή twitter το μόνο που σου μένει είναι μια ακαθόριστη σύγχυση ιδεών και η ενίσχυση του επερχόμενου κοινωνικού Αλτσχάιμερ. Δε θυμάσαι τίποτα από όσα διάβασες (και επικρότησες πατώντας το κουμπί του like), αλλά χαμογελάς ανόητα, σαν τον υπερήλικο που τρίβει τυρί για το ρυζόγαλο του.
Ο τουιτοποιημένος λόγος-σκέψη είναι κατά κάποιο τρόπο προφορικός λόγος της σύντομης συνάντησης -αποτυπωμένος ψηφιακά. Προσπαθεί να αναπληρώσει τα μη-λεκτικά στοιχεία του προφορικού λόγου (έκφραση προσώπου, τόνος - χροιά φωνής, στάση σώματος, επαφή), τα οποία αντιπροσωπεύουν το 55% τουλάχιστον της ανθρώπινης επικοινωνίας, με τεχνάσματα όπως τα emoticons :) :(  :Ο, με παραγλωσσικά σύμβολα «lol» (που θέλει να δείξει ότι ο δέκτης γελάει), με σκουντήγματα και το τόσο διαδεδομένο πλέον «like».
Το οποίο βεβαίως σημαίνει «μου αρέσει», εκφράζει την αρέσκεια του αποδέκτη, αλλά εκφράζεται μηχανικά-δυαδικά, χωρίς να μπορεί να προσδιορίσει την ένταση του συναισθήματος. Και πολλές φορές οδηγώντας σε παράδοξες και ανόητες δηλώσεις, όπως το να πατάς «like» σε μια μακάβρια εικόνα ή δήλωση, αφού δεν υπάρχει «dislike».
Η πράξη αυτή, το να σου αρέσει κάτι που ουσιαστικά δε σου αρέσει, θα έκανε τον Όργουελ να διαρρήξει τα βιβλία του –και τα ιμάτια του.
Στο παράρτημα του «1984» ο Όργουελ αναφέρει τις αρχές της Νέας Ομιλίας. Γράφει: «Ο σκοπός της Νέας Ομιλίας ήταν: Κάθε σκέψη αιρετική –δηλαδή μια σκέψη που βρίσκεται σε διάσταση με το Αγγσος (το κόμμα του Μεγάλου Αδελφού)- να είναι αδύνατον να γίνει, τουλάχιστον ως το βαθμό όπου η σκέψη εξαρτάται από τις λέξεις.»
Ποιον τρόπο χρησιμοποίησε το ολοκληρωτικό καθεστώς του τόσο μακρινού μέλλοντος για να χειρίζεται τη σκέψη των υπηκόων του; Του άλλαξε τη γλώσσα.
Κατάργησαν τις «περιττές» λέξεις. Απογύμνωσαν τις υπόλοιπες από κάθε αιρετικό περιεχόμενο. Συμπτύξανε το συντακτικό και τη γραμματική. Δημιούργησαν μια καινούρια γλώσσα όπου η ευκολία εκφοράς και εκμάθησης ήταν αυτοσκοπός. Οι λέξεις με αρνητικό περιεχόμενο, όπως «κακός», αντικατασταθήκανε από τις στερημένες από συναίσθημα αντίστοιχες τους: «μη-καλός».
Αλλά ο Όργουελ δεν είχε φτάσει στο σημείο να φανταστεί ότι δε χρειάζονται καν αντίθετες λέξεις. Ότι μπορείς να πατάς like ακόμα και όταν διαφωνείς, θλίβεσαι, θυμώνεις, εξοργίζεσαι.
Όταν γράφεις tweets μαθαίνεις να σκέφτεσαι με tweets: Κατακερματισμένα και ασύνδετα.
Και η μνήμη σου γίνεται το ίδιο βραχύχρονη.
Κάτι που κάνει τους φαύλους κυβερνώντες να πατάνε «like» και να γράφουν «lol», με πολλά θαυμαστικά στο τέλος !!!!!!!!!!!! και άλλα τόσα emoticons :-))
Δεν είναι τυχαίο ότι το twitter και το facebook είναι το αγαπημένο μέσο των σύγχρονων μας πολιτικών. Ακόμα και στην τηλεόραση, με τις προαποφασισμένες ερωτήσεις των «δημοσιογράφων», πρέπει να σκεφτούν και να μιλήσουν για να πείσουν.
Πρέπει να φανούν (μη-λεκτική γλώσσα) ειλικρινείς και σίγουροι.
                                              ---{}---
Το διάβασμα tweets και αναρτήσεων του facebook δεν ωφελεί σε τίποτα την νόηση (συμπεριλαμβάνοντας και το θυμικό), αφού οι πληροφορίες που περιλαμβάνονται σε χίλια tweets δεν ισούνται με 140Χ1000 χαρακτήρες ενός βιβλίου –εξαρτάται πάντα και από το βιβλίο.
Θα μπορούσε να γίνει ένα ψυχολογικό πείραμα: Τα υποκείμενα της πρώτης ομάδας να διαβάζουν για ένα μήνα μόνο tweets. Τα υποκείμενα της δεύτερης ομάδας μόνο βιβλία.
Και στο τέλος του μήνα να ρωτήσουμε τα υποκείμενα του πειράματος τι θυμούνται από αυτά που διάβασαν (δε λέμε τι προσκόμισαν γιατί αυτό έχει να κάνει και με την αντίληψη του καθενός).
Φανταστείτε αυτό το πείραμα (ως υποκείμενα της πρώτης ομάδας) να το κάνετε σε ολόκληρη τη ζωή σας!!!  :Ο   lol.
Το αντεπιχείρημα κάποιων φανατικών τουιτιστών ίσως να είναι ότι ο λόγος (και η σκέψη) βρήκε έκτακτες εκφάνσεις μέσω της συντομίας. Τα «θραύσματα» του Ηράκλειτου, τα επιγράμματα των αρχαίων Ελλήνων, το λακωνίζειν, οι λαϊκές παροιμίες, τα χαϊκού, τα δίστιχα ποιήματα του Ταγκόρ, τα μονόχορδα του Ρίτσου.
Όμως για να καταφέρεις να κάνεις αφαίρεση πρέπει πρώτα να γνωρίζεις πρόσθεση.
Ο Ρίτσος έγραψε τα μονόχορδα αφού πρώτα ολοκλήρωσε ποιήματα όπως η Σονάτα του Σεληνόφωτος.
Τα χαϊκού και η ποίηση του Ταγκόρ έλκουν την καταγωγή τους από την υψηλή αισθητική και φιλοσοφική ενατένιση του κόσμου, όπως την κατανοούν οι Ασιατικοί λαοί: Με μια μεγάλη παύση ανάμεσα σε κάθε σκέψη.
Τα «θραύσματα» των Προσωκρατικών είναι ό,τι διασώθηκε από τη σκέψη τους.
Το «λακωνίζειν» είναι αυτοαναιρούμενο, αφού οι Λάκωνες δε διακρίθηκαν για το μεγαλείο της σκέψης τους και του λόγου τους (σε αντίθεση με τους Αθηναίους που καθόλου φειδωλοί δεν ήταν στα γραπτά τους).
Η ανθρώπινη σκέψη θεμελιώθηκε με τη συγγραφή των Ομηρικών επών και ξεθεμελιώνεται με την επικράτηση των tweets, τα οποία, παρότι γραπτά, είναι έπεα πτερόεντα.
 
(Έμπνευση και υλικό ο Γελωτοποιός άντλησε από το βιβλίο του Χρίστου Τσολάκη: «Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική», εκδόσεις Νησίδες)
ΥΓ: Αυτό το κείμενο δεν είναι tweet.

Κοινωνικός Καιάδας...

Κόντρα...
Η χτεσινή μέρα είχε δυο ειδήσεις. Η πρώτη αφορούσε την πορεία της ανεργίας. Σύμφωνα με την Ερευνα Εργατικού Δυναμικού της ΕλΣτατ, το Μάη οι άνεργοι έφτασαν τους 1.147.372 και το ποσοστό ανεργίας το 23,1%, έναντι 836.331 ανέργων και ποσοστού 16,8% που ήταν το Μάη του 2011.

Πρέπει να σημειωθεί, ότι η ΕλΣτατ (και γενικά οι ευρωπαϊκές στατιστικές υπηρεσίες) χρησιμοποιούν ένα μοντέλο που υποεκτιμά την ανεργία, δεδομένου ότι αρκεί μια ώρα έστω εργασίας για να θεωρηθεί κάποιος εργαζόμενος και όχι άνεργος! Η πραγματική ανεργία, επομένως, είναι σημαντικά ψηλότερηαπό το 23,1%. Σημασία, όμως, εν προκειμένω έχουν οι συγκρίσεις και όχι οι απόλυτοι αριθμοί. Οι συγκρίσεις, λοιπόν, δείχνουν πως η ανεργία συνεχώς αυξάνεται.

Σε σχέση με το Μάη του 2011 η ανεργία αυξήθηκε κατά 37,2% (!), ενώ σε σχέση με τον αμέσως προηγούμενο μήνα, τον Απρίλη του 2012, οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 34.141 (αύξηση ανέργων κατά 3,1% μέσα σ’ ένα μήνα!). Από το Μάη του 2008 που οι άνεργοι της ΕλΣτατ ήταν 359.034, φτάσαμε τους 1.147.372 ανέργους. Δηλαδή, μέσα σε μια τετραετία ο αριθμός των ανέργων υπερτριπλασιάστηκε!

Μία στις τέσσερις γυναίκες (26,8%) καταγράφεται από την ΕλΣτατ ως άνεργη, ενώ πλέον καταγράφεται ως άνεργος και ένας στους πέντε άνδρες (20,3%). Οσο για τους νέους… Το εφιαλτικό 54,9% έχει φτάσει η ανεργία της ΕλΣτατ στους νέους ηλικίας 15-24 ετών, το 31,6% στους νέους 25-34 ετών, ενώ στην ηλικία 35-44 έφτασε το 19,4%.

Κι όμως, έχοντας υποστεί ένα είδος κοινωνικού μυθριδατισμού, αντιμετωπίζουμε αυτές τις ανακοινώσεις σαν ρουτίνα. Λίγο-πολύ δεν αποτελούν είδηση. Οπως θα ‘γραφε ο Βάρναλης, «δειλοί μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμ’ ίσως κάποιο θάμα».

Η δεύτερη είδηση μας ήρθε από έναν διάλογο που είχε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σ. Κεδίκογλου στο πρωινάδικο του Mega, στο οποίο εμφανίστηκε για να υποβάλει στο καθιερωμένο ιδεολογικό «μασάζ» όσους και όσες εξακολουθούν να ξεκινούν το πρωινό τους με ανοιχτή την τηλεόραση. Παραθέτουμε ολόκληρο το σχετικό διάλογο γιατί παρουσιάζει ενδιαφέρον:

«ΧΑΣΑΠΟΠΟΥΛΟΣ: Δύο άλλα πρωτοσέλιδα, δύο άλλες πληροφορίες, θα σας ρωτήσω γι’ αυτά. “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ”, κατώτατη σύνταξη με 20 έτη εργασίας αντί του ελάχιστου 15 ετών που ισχύει.

ΚΕΔΙΚΟΓΛΟΥ: Είναι μία από τις προτάσεις που έχουν κατατεθεί.

ΧΑΣΑΠΟΠΟΥΛΟΣ: Να αυξηθεί, δηλαδή, όσοι βγαίνουν με ελάχιστο 15 χρόνια να πάει στα 20.

ΚΕΔΙΚΟΓΛΟΥ: Είναι μία από τις προτάσεις. Σας λέω δεν θέλετε να γίνει αυτό, θα πρέπει να γίνει κάτι άλλο. Υπάρχουν αρκετές προτάσεις.

ΧΑΣΑΠΟΠΟΥΛΟΣ: Ποιος μπορεί σήμερα να βγαίνει σε σύνταξη στα 15 χρόνια;

ΚΕΔΙΚΟΓΛΟΥ: Και όμως, το ξέρετε πολύ καλά ότι υπάρχουν συνταξιούχοι 40 και 45 ετών.

ΧΑΣΑΠΟΠΟΥΛΟΣ: Αυτό να το πείτε σε όλους τους προηγούμενους συναδέλφους σας, οι οποίοι ψήφιζαν αυτά τα μέτρα τότε, γιατί τότε ήταν διαφορετικές εποχές. 

ΚΕΔΙΚΟΓΛΟΥ:  Δυστυχώς, ήταν μία εποχή που ο λαϊκισμός στοίχισε πολύ στη χώρα μας, με ευθύνη όλων, αν θέλετε».

Οταν η πολιτική αγυρτεία συναντά τη δημοσιογραφική εξαχρείωση, το αποτέλεσμα είναι… δύο γκεμπελίσκοι που συνομιλούν ως κοινοί προβοκάτορες, συναγωνιζόμενοι ο ένας τον άλλο σε ψευτιά. Διότι γνωρίζουν πολύ καλά και οι δύο, πως με 15 συντάξιμα χρόνια (4.500 ένσημα) δεν βγαίνει κανείς στη σύνταξη στα 40 και τα 45 (εκτός αν είναι στρατιωτικός ή αστυνομικός).  Τα 15 πλήρη έτη ασφάλισης (ή αλλιώς 4.500 ημερομίσθια) είναι ο ελάχιστος χρόνος ασφάλισης για να βγει κανείς στη σύνταξη στα 65 του. Οταν ένας ασφαλισμένος φτάσει στο όριο ηλικίας, δηλαδή τα 65, για να πάρει σύνταξη θα πρέπει να έχει 4.500 ένσημα.

Πρόκειται για έναν από τους στοιχειώδεις θεσμούς που δικαιολογούν το επίθετο «κοινωνική» μπροστά από το ουσιαστικό «ασφάλιση». Πρόκειται για ένα θεσμό που «πάει πακέτο» με την κατώτερη σύνταξη, έναν άλλο θεσμό που δικαιολογεί το επίθετο «κοινωνική» μπροστά από το ουσιαστικό «ασφάλιση».

Πρέπει, δε, να σημειώσουμε ότι μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του ’90 ο ελάχιστος χρόνος ασφάλισης ήταν 13,5 χρόνια (4.050 ένσημα) και ήταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη, στο πρώτο κύμα αντιασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων μετά την πτώση της χούντας, που αύξησε τον ελάχιστο απαιτούμενο χρόνο κατά 1,5 έτη (15 από 13,5 έτη ή 4.500 από 4.050 ένσημα), εν μέσω καταγγελιών, αντιδράσεων και εργατικών απεργιών.

Τώρα, η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη, ετοιμάζεται να προσθέσει άλλα πέντε χρόνια στον ελάχιστο χρόνο ασφάλισης (20 αντί για 15), αφήνοντας περισσότερους εργαζόμενους χωρίς τη σύνταξη των 586 ευρώ (τόσο παίρνουν σήμερα όσοι έχουν 4.500 ένσημα). Μελετά μια τέτοια ανατροπή σε μια περίοδο που σαρώνει η ανεργία, η υποαπασχόληση (εκ περιτροπής εργασία κ.λπ.) και η ανασφάλιστη εργασία. Κάνει, δηλαδή, το αντίθετο απ’ αυτό που θα έπρεπε να γίνει στο πλαίσιο ενός συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Οταν έχεις μαζική και μακράς διάρκειας ανεργία, η οποία μάλιστα συνοδεύεται και από περιόδους ανασφάλιστης εργασίας ή υποαπασχόλησης, θα έπρεπε να μειώσεις τον ελάχιστο απαιτούμενο χρόνο ασφάλισης για τη χορήγηση σύνταξης, γιατί απλούστατα όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι δε θα μπορέσουν να πιάσουν τα 15 πλήρη χρόνια ασφάλισης. Πώς να πιάσουν τα 20 χρόνια μ’ αυτή την κατάσταση; Για έναν πολύ μεγάλο αριθμό εργαζόμενων το μέλλον θα είναι ο κοινωνικός Καιάδας.

Με απροκάλυπτο κυνισμό ο Κεδίκογλου λέει πως αν δε γίνει αυτό θα γίνει κάτι άλλο. μας λέει, δηλαδή, ότι «σε κάθε περίπτωση θα σας ξεσκίσουμε». Με τον ίδιο κυνισμό λέει, λες και αναφέρεται σε πράγματα και όχι σε ανθρώπους: «Να ξεκαθαρίσουμε ότι τα μέτρα τα οποία θα παρουσιαστούν σε λίστα στους αρχηγούς, για να γίνει η επιλογή, είναι άνω των 11,5 δισ., δηλαδή αθροίζονται τα ισόποσα σε ένα ποσό πάνω από τα 11,5 δισ., για να μπορούν οι αρχηγοί να διαλέξουν τον καλύτερο συνδυασμό, αυτόν που θα επιφέρει τις λιγότερες αρνητικές συνέπειες στην κοινωνία»!

ΥΓ1: Από το «όχι άλλα οριζόντια μέτρα» πήγαμε επισήμως στο «όλα εξετάζονται». Ερωτηθείς ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, αν εξακολουθούν να ισχύουν τα «τρία όχι», δηλαδή «“όχι” στις απολύσεις στο Δημόσιο, “όχι”στις μειώσεις μισθών, “όχι” στις μειώσεις συντάξεων», απάντησε (πρωινάδικο Mega, 9.8.12): «Κοιτάξτε, όσον αφορά το πρώτο, νομίζω ότι έχει γίνει ξεκάθαρο από όλους.  Στις άλλες δύο περιπτώσεις, κοιτάμε να μπορέσουν να βγουν τα νούμερα.  Να επαναλάβω για πολλοστή φορά:  Δεν θέλουμε να κάνουμε καμία περικοπή, κανείς δεν θέλει να κάνει καμία περικοπή.  Πρέπει όμως να εξοικονομήσουμε τα 11,5 δισ. και για να πείσουμε για την αξιοπιστία μας». Ο νοών νοείτω… Σε ό,τι δε αφορά τις απολύσεις στο Δημόσιο, που υποτίθεται ότι δε θα γίνουν, υπάρχει η εφεδρεία που ισοδυναμεί με απόλυση. Απλά ο δρόμος προς την ανεργία είναι πιο… λάιτ.

ΥΓ2: Κάτι πρέπει να γίνει μ’ αυτή την καραμέλα της «ανάπτυξης». Οπως έλεγε ένας φίλος, έχουν ακροβολιστεί σε αεροδρόμια, λιμάνια και σιδηροδρομικούς σταθμούς και περιμένουν πότε θα καταφθάσει η ανάπτυξη. Τι ανάπτυξη μπορεί να υπάρξει, όταν εργαζόμενοι πετιούνται στο δρόμο, όταν πετσοκόβονται μισθοί και συντάξεις; Οταν η μεγάλη μάζα του πληθυσμού όχι απλά υποκαταναλώνει, αλλά σε σημαντικό ποσοστό ακόμη και υποσιτίζεται, ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει. Θ’ αποτελεί μια έννοια καθαρά μεταφυσική, με την οποία οι πολιτικοί απατεώνες θα προσπαθούν να ταΐσουν τους νηστικούς.

Ο ξένιος Ζεύς και η κιτς αισθητική του μίσους...

2310net...



Κάθε φορά που μια κυβέρνηση ξεκινά την θητεία της προσπαθεί με συμβολικούς τρόπους να σηματοδοτήσει την αλλαγή που ευαγγελίζεται. Και επειδή για να μην τα πολυλογούμε το μόνο που κάνουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις είναι να υπογράφουν ό,τι τους έρχεται απ’έξω, αναγκαστικά ο ρόλος τους περιορίζεται στους συμβολισμούς.
Όταν ήρθε ο ΓΑΠ στην κυβέρνηση το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να αλλάξει τα ονόματα των Υπουργείων. Προστασίας του Πολίτη, Κλιματικής Αλλαγής, Δια Βίου Μάθησης, κάτι μακρυνάρια τέλος πάντων που μόνα τους δεν έβγαζαν νόημα, αλλά εξυπηρετούσαν το ίματζ του νέο πολιτικού ήθους που ήθελε να περάσει ο Γιώργος.
Τα ονόματα των υπουργείων μικρή αλλαγή υπέστησαν από την νέα συγκυβέρνηση. Εκείνο που προστέθηκε ήταν μια κιτς, αρχαιοελληνικής αισθητικής επινόηση του ονόματος «Ξένιος Ζευς» για να επενδύσει τις ακροδεξιές επιχειρήσεις μίσους της συγκυβέρνησης.
Προφανώς η επιλογή αρχαιοελληνικών ονομάτων γίνεται για δύο λόγους: ο πρώτος είναι για να εξευμενιστεί το ακροδεξιό ακροατήριο, που έχει μπερδέψει την αρχαία Ελλάδα με τον Χίτλερ και τον Σωκράτη με τον Μεταξά, έτσι ώστε να κερδίσει την συμπάθεια της κοινής γνώμης ο Σαμαράς και οι λοιποί. Ο δεύτερος λόγος είναι η έτσι κι αλλιώς υπαρκτή έλλειψη αισθητικής μιας κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη. Αυτή η έλλειψη αισθητικής συνυπάρχει σε μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού με την δήθεν επίδειξη γούστου και στυλ. Όπως δηλαδή θεωρείται κομψό και σικ να δίνουμε στα παιδιά μας αρχαιοελληνικά ονόματα (Δανάη, Ορέστης, Αχιλλέας κτλ.) τα οποία δεν σημαίνουν τίποτα για εμάς, ούτε καν ξέρουμε ποιος τα έφερε στην αρχαιότητα, παρά μόνο ακούγονται ωραία, έτσι και η κυβέρνηση έδωσε στην επιχείρηση «σκούπα» ένα εύηχο όνομα, απλά για να δείξει ότι κάνει κάτι σημαντικό, κάτι ωραίο, κάτι αρχαιοπρεπές.
Αυτή η επιχείρηση λοιπόν δεν κάνει τίποτα παραπάνω από το να αποδεικνύει το μίσος των «από πάνω» για τους «από κάτω». Αυτοί που αντιμετωπίζονται ως σκουπίδια τα οποία συλλέγει η αστυνομία δεν είναι απλά μετανάστες. Είναι μετανάστες εργάτες. Άνθρωποι που εργάζονται όλη μέρα για ένα μεροκάματο μικρότερο από αυτό που ξοδεύει το αφεντικό τους για τα τσιγάρα της ημέρας. Αυτή η επίθεση δεν είναι απλά μια ρατσιστική επίθεση. Είναι μια σκληρή ταξική επίθεση. Είναι το αναγκαίο συμπλήρωμα στην επίθεση που δέχεται όλη η «ντόπια» εργατική τάξη.
Φυσικά και το ζήτημα της μετανάστευσης δεν λύνεται με καμία είδους αστυνομική ενέργεια. Όσο πέφτουν ανθρωπιστικές βόμβες στα κεφάλια ανθρώπων, όσο οι άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα, όσο οι δουλέμποροι δουλεύουν ανενόχλητοι, τόσο θα μαζεύονται εξαθλιωμένοι άνθρωποι χιλιάδες χιλιόμετρα από τα σπίτια τους. Όσο το ελληνικό κεφάλαιο είχε ανάγκη τα φτηνά τους χέρια μπορούσε να τους αξιοποιήσει. Τώρα που δεν τους χρειάζεται μπορεί να τους ξεφορτωθεί.

Παρασκευή 10 Αυγούστου 2012

Λούμπεν διανοούμενοι χαμένοι στη μετάφραση ...

Red NoteBook...


Του Ηρακλή Οικονόμου
Πρώτα, έγραψε ένα ακαταλαβίστικο άρθρο, στο οποίο ισχυριζόταν ότι λίγο-πολύ στην Ισλανδία τα καταστήματα και οι τράπεζες δεν αποδέχονται το ισλανδικό εθνικό νόμισμα στις συναλλαγές τους, για να αποδειχθεί στη συνέχεια ότι προφανώς αυτό δεν συμβαίνει στην Ισλανδία αλλά σε ένα νησί της Νορβηγίας.[1] Και μετά θέλησε να ξαναδοκιμάσει τις μεταφραστικές του ικανότητες, ανακαλύπτοντας πολιτικές συνομωσίες σε μία καθ’ όλα θαυμάσια - και εξαιρετικά δύσκολη - μετάφραση κειμένου του Σλάβοϊ Ζίζεκ, που αποκαλύφθηκε μάλιστα ότι ήταν διερμηνεία, δηλαδή ταυτόχρονη προφορική μετάφραση! [2]

Στο πρώτο άρθρο, το συμπέρασμα ήταν ότι μία ενδεχόμενη απόρριψη του ΔΝΤ και των υπολοίπων πατρόνων εκ μέρους της Ελλάδας δήθεν θα έφερνε ένα νόμισμα που δεν θα αποδεχόταν κανένας στην ίδια του τη χώρα. Στο δεύτερο άρθρο, το συμπέρασμα ήταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δήθεν παραποίησε μία ομιλία του Ζίζεκ για να υποκρύψει τις δήθεν αιμοσταγείς τάσεις του γνωστού φιλοσόφου που έτυχε να υποστηρίζει το συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Στο πρώτο άρθρο, η γκάφα αποκαλύφθηκε από αναγνώστες που έτυχε να πάνε στην Ισλανδία, όπου φυσικά δεν συνάντησαν κανένα πρόβλημα με τη χρήση της ισλανδικής κορόνας. Στο δεύτερο άρθρο, η γκάφα αποκαλύφθηκε από την ίδια τη διερμηνέα, που σε σχόλιό της στο ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου εξήγησε τις λεπτομέρειες της συγκεκριμένης εργασίας της, τις ανάγκες διερμηνείας και όχι μετάφρασης που κλήθηκε να υπηρετήσει, και βέβαια την απουσία της οποιασδήποτε έξωθεν παρέμβασης. [3] Εξάλλου, η γκάφα αυτή γίνεται χειρότερη, εφόσον ο οποιοσδήποτε με στοιχειώδεις γνώσεις αγγλικών μπορεί να επιβεβαιώσει ότι το «ruthless» μεταφράζεται πράγματι και ως «ωμό», ενώ το «brutally» δεν μεταφράζεται μόνο ως «κτηνωδώς», όπως προτείνει ο αρθρογράφος, αλλά εν δυνάμει και με ηπιότερη χροιά («αποφασιστικά» όπως επέλεξε η διερμηνέας, ή «δραστικά», κ.ο.κ.).

Ο ίδιος ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας έσπευσε να διορθώσει τη σύγχυση της Ισλανδίας με τη Νορβηγία με ένα ελάχιστα απολογητικό άρθρο του, που επαναλάμβανε τη γνωστή επιχειρηματολογία περί καταστροφικής επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, αποδίδοντας παράλληλα το μπέρδεμα σε λάθος του κατά την ακρόαση ραδιοφωνικής εκπομπής. [4] Την ανικανότητά του να κατανοήσει τη μεταφορική χρήση βασικών όρων της αγγλικής γλώσσας, πάντως, δεν τη διόρθωσε· ακόμα περιμένει η μεταφραστική κοινότητα τη δημόσια συγγνώμη του προς τη συνάδελφο μεταφράστρια. Το ζήτημα όμως δεν είναι ηθικό αλλά άκρως πνευματικό. Τι είναι αυτό που έχει οδηγήσει τους «διανοούμενους» διαμορφωτές της κοινής γνώμης στο διανοητικό ξεπεσμό και στην υποκατάσταση των επιχειρημάτων από φτηνή προπαγάνδα και ωμά ψεύδη;

Πάει καιρός που ο γέρο-Μαρξ φανέρωσε τη σύνδεση ανάμεσα στην κυρίαρχη ιδεολογία και στην κυρίαρχη οικονομικά τάξη, στη «Γερμανική Ιδεολογία» και αλλού: «Οι ιδέες της άρχουσας τάξης είναι σε κάθε εποχή οι κυρίαρχες ιδέες, δηλαδή η τάξη που είναι η κυρίαρχη υλική δύναμη της κοινωνίας συνιστά την ίδια στιγμή και την κυρίαρχη διανοητική δύναμή της». [5] Πολλά πράγματα άλλαξαν από τότε, αλλά ένα παρέμεινε σίγουρα σταθερό: παντού και πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι πρόθυμοι να μετατρέψουν το συμφέρον των αρχόντων σε «γνώση», σε «θεωρία» και σε ιδεολογία έτοιμη προς κατανάλωση από τη συνείδηση των αρχομένων. Παλιά μου τέχνη κόσκινο. Κάποιοι το κάνουν συνειδητά, επί πληρωμή, εκ προμελέτης. Κάποιοι άλλοι, αυθεντικότεροι, το κάνουν με ειλικρίνεια, αυθόρμητα και ασυνείδητα.

Δεν μας αφορούν όμως οι προθέσεις εδώ· το αποτέλεσμα μετράει, τα κείμενα, τα επιχειρήματα και τα χαρακτηριστικά τους. Ποια είναι αυτά; Καταρχήν, το ότι διαβάζονται με εξαιρετική δυσκολία από ανθρώπους με έστω και στοιχειώδη γνώση των κανόνων της λογικής σκέψης. Η ρηχότητα των επιχειρημάτων, τα λογικά σφάλματα, οι αστήρικτες καταφάσεις μετατρέπουν το λόγο σε κακογραμμένη φάρσα, φτιασιδωμένη με κουρέλια φιλελεύθερου πνεύματος και ανοιχτής κοινωνίας. Δεν υπάρχει επαγωγική και παραγωγική και αναλογική σκέψη εδώ· υπάρχει μόνο ρηχότητα.

Τι εκφράζει αυτή; Μία αστική τάξη που ποτέ δεν υπήρξε, παρά μόνο ως σύναξη κρατικοδίαιτων «παραγωγών» και διαπλεκόμενων μεσαζόντων. Μία αστική τάξη που συστήθηκε στη σκηνή μοναχά ως λούμπεν μπουρζουαζία, σύμφωνα και με τον όρο του μεγάλου μαρξιστή Andre Gunder Frank, [6] δηλαδή ως αστική τάξη διεθνώς εξαρτημένη, μεταπρατική και παρασιτική, καταδικασμένη να εκπροσωπεί και να μεσολαβεί. Η ιστορική, κοινωνική και οικονομική ρηχότητα της συγκεκριμένης ταξικής μερίδας εκφράζεται και μέσα από τη ρηχότητα των περιβεβλημένων με μία άχλη διανόησης διαφημιστών-συνηγόρων της.

Πού καιρός για βαθιά επιχειρήματα και δύσκολα βιβλία; Πού καιρός, δηλαδή, για ρίζες; Ας θυμηθούμε τον Παναγιώτη Κονδύλη:

Ο αστικός πολιτισμός εκδηλώθηκε εδώ στις στοιχειωδέστερες και εξωτερικότερες μόνο μορφές του, δηλαδή σε ορισμένους εθιμοτυπικούς κανόνες, σε ορισμένους άγραφους νόμους της συναναστροφής μεταξύ «κυρίων» και «κυριών» και στην απόκτηση μιας «ευρωπαϊκής μόρφωσης»· εν πάση περιπτώσει οι εγχώριες αστικές πολιτισμικές ανάγκες δεν έγιναν ποτέ τόσο επιτακτικές, ώστε να δημιουργηθεί μια όπερα ή μια πινακοθήκη κάποιων απαιτήσεων. [7]

Ή ένα εγχώριο στρώμα διανοουμένων με βάθος, θα προσθέταμε εμείς. Όπως η τάξη που υπηρετεί είναι καταδικασμένη να τσιμπολογά από δω κι από εκεί κάνα ξεροκόμματο, έτσι και ο λούμπεν διανοούμενος, ο κατεξοχήν οργανικός της διανοούμενος, είναι καταδικασμένος να ζει μέσα σε ένα ατέρμονο παρόν, σε μία βασανιστική προσωρινότητα. Πρέπει, αφενός, να είναι τόσο επίσημος και αφηρημένος, ώστε να γίνεται αποδεκτός ως διανοητική αυθεντία. Πρέπει, αφετέρου, να είναι τόσο εκλαϊκευμένος, ώστε να προσφέρει τροφή πνευματική ακόμα και στον πιο αδαή εν δυνάμει ψηφοφόρο των κομματικών σχηματισμών που οι διανοούμενοι αυτοί διαφημίζουν. Πρέπει, πρωτίστως, να είναι τόσο προσωρινός όσο προσωρινή είναι και η κτήση της σημαίας ευκαιρίας από τους εφοπλιστές που απαρτίζουν την εμπροσθοφυλακή της τάξης που αυτός υπηρετεί.

Υπάρχει όμως κι άλλο ένα χαρακτηριστικό αυτής της δοκιμιακής γραφής: ότι ικανοποιεί το γνωστό δόγμα «πες, πες, κάτι θα μείνει». Τα προϊόντα της διαστρεβλώνουν και συσκοτίζουν και παραπλανούν. Πάνω απ’ όλα, όμως - κι εδώ έγκειται η διαφορά τους με τον λεπτεπίλεπτο αστισμό της αμέσως προηγούμενης γενιάς των ιδεολογικών προγόνων τους - οι φορείς της δεν φοβούνται να επιτεθούν με υβριστικούς χαρακτηρισμούς εναντίον αντιπάλων πολιτικών κομμάτων και χώρων. Μας οδηγούν, με άλλα λόγια, στον πολεμικό αντικομμουνισμό του ’40 και του ’50, διαγράφοντας από το χάρτη το επιστημονικό υπόβαθρο, την εκφραστική μαεστρία και τη διακριτικότητα ενός Παπανούτσου ή ενός Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου που μεσολάβησαν εντωμεταξύ. Ποιος θα το έλεγε εν έτει 2012 ότι θα διαβάζαμε στην κατεξοχήν «σοβαρή» ελληνική εφημερίδα κείμενο του κατεξοχήν «σοβαρού» αρθρογράφου της που θα κατέληγε ως εξής;

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η επιθετική ψευδολογία, στην οποία καταφεύγει όλο και πιο συχνά ο ΣΥΡΙΖΑ επειδή μεγάλωσαν οι δουλειές του. Είναι ότι διδάσκει στα νέα παιδιά το νέο «αριστερό» ήθος, κάτι που είναι εμφανές σε όσους περιδιαβαίνουν τα κοινωνικά δίκτυα. Χειρότερα όμως θα είναι σε μια πιθανή διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Επειδή θα οδηγήσει τη χώρα σε καταστροφή πολλά στελέχη θα ψάξουν για «εσωτερικούς εχθρούς» για να «εξηγήσουν» στον λαό τη αποτυχία τους. Τότε θα φλερτάρουν την γνήσια και ουχί ντεκαφεϊνέ μετάφραση του «ruthless» και «brutally»
.8

Το γεγονός ότι τα κείμενα του εν λόγω εξόχως προβεβλημένου σχολιαστή βρίθουν τέτοιων μακαρθικής έμπνευσης ρητορικών σχημάτων μαρτυρά την κρίση ηγεμονίας στην οποία έχει περιέλθει ο ελληνικός καπιταλιστικός σχηματισμός. Κομμένες πλέον οι ευγένειες και οι τυπικότητες. Κομμένες και οι πολλές λεπτομέρειες, τα «ναι μεν αλλά», η πολλή διαλεκτική. Ο κοινός νους πρέπει να κατασκευαστεί πάση θυσία, κι αν αυτό δεν είναι εφικτό με περίπλοκες θεωρίες και στοιχεία, υπάρχει πάντα η λύση της προσφυγής σε ορολογία πιάτσας: «μεγάλωσαν οι δουλειές του», και τα λοιπά. Δεν θα βοηθούσε, συνεπώς, σε τίποτα η προσφορά στον αρθρογράφο ενός καλού αγγλο-ελληνικού λεξικού ή κάποιου ακουστικού ενίσχυσης ακοής. Η μεταφραστική, ακουστική και εκφραστική του «αδυναμία» δεν είναι τεχνικής αλλά πολιτικής φύσης. Και κάνει καλά τη δουλειά της.


_________________________

[1] Π. Μανδραβέλης, ‘Το άλλο μάθημα από την Ισλανδία’, Η Καθημερινή, 27 Μαΐου 2012. http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_27/05/2012_483626

[2] Π. Μανδραβέλης, ‘Ντεκαφεϊνέ και γνήσιες μεταφράσεις’, Η Καθημερινή, 12 Ιουνίου 2012. http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_12/06/2012_485171

[3] Βλ. σχόλιο αρ. 2 σε Ν. Σαραντάκος, ‘Ντεκαφεϊνέ μεταφράσεις;’, blog Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία, 13 Ιουνίου 2012.

[4] Π. Μανδραβέλης, ‘Το ορθό μάθημα από την Ισλανδία’, Η Καθημερινή, 6 Ιουνίου 2012. http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_06/06/2012_484482

[5] K. Marx and F. Engels, The German Ideology, σε Marx και Engels, Collected Works, τομ. 5, Lawrence & Wishart, 1976, σελ. 59.

[6] A. G. Frank, Lumpenbourgeoisie - Lumpendevelopment: Dependence, Class and Politics in Latin America, Νέα Υόρκη: Monthly Review Press, 1972.

[7] Π. Κονδύλης, Η Παρακμή του Αστικού Πολιτισμού, Αθήνα, Θεμέλιο, 2007, σελ. 40.

[8] Μανδραβέλης, ‘Ντεκαφεϊνέ και γνήσιες μεταφράσεις’.

ο παππούς Νικόλας και το ελληνικό απαρτχάιντ...

risinggalaxy...

Τι κρίμα που σιγά σιγά δεν ζουν πια μαζί μας γιαγιάδες και παππούδες να μας πουν για το ξεδιάλεγμα των Ναζί στα τραίνα της θεσσαλονίκης.
Τι κρίμα που έμαθα πως πέθανε ο παππούς ο Νικόλας από τον πατέρα μου:
O παππούς Νικόλας γλύτωσε από τη Μικρά Ασία γυρνώντας και αυτός όπως οι περισσότεροι με τα πόδια κατά την υποχώρηση. Στο χωριό όταν έφτασε με έναν ακόμα συγχωριανό χτυπάγανε τις καμπάνες γιατί τους είχαν περάσει για φαντάσματα.
Ο παππούς Νικόλας αργότερα έφυγε για την Αθήνα γιατί δούλευε εκεί ως ξεναγός ή και σερβιτόρος. Ο παππούς Νικόλας ήθελε να γυρίσει στα Τρίκαλα γιατί η γυναίκα του είχε γεννήσει τον πατέρα μου. Ήταν ο πρώτος βαρύς χειμώνας της Γερμανικής κατοχής..
Στον Παλαιοφάρσαλο οι Γερμανοί κατέβασαν τον παππού Νικόλα και όλους τους υπόλοιπους από το τρένο γιατί “έκαναν έλεγχο”. Ο παππούς Νικόλας πέρασε νύχτα μέσα στο χιόνι και έσβησε από πνευμονία αργότερα. Δεν έφτασε ποτέ στα Τρίκαλα.
Ο παππούς μου κατάφερε να επιβιώσει από τη φρίκη της Μεγάλης Ιδέας, της μεγάλης Ελλάδας των αφεντικών και των πολιτικών της εποχής και γύρισε περπατώντας από τα βάθη της Ανατολίας. Τον σκότωσε μια άλλη Μεγάλη Ιδέα, αυτή των Ναζί, αυτή της Άρειας Φυλής. Η ίδια ιδέα των ναζί του Μιχαλολιάκου.
Αν ζούσε άραγε σήμερα , αυτό το βίντεο τι θα του θύμιζε;


Το ξεδιάλεγμα ανάμεσα σε “Έλληνες” και “ξένους”..
Αυτό είναι μια τακτική απαρτχάιντ.
Αυτό είναι μια τακτική ολοκληρωτισμού.
Αυτό είναι η Ελληνική αστυνομία του Δένδια, του Σαμαρά και των καπιταλιστών του IMF.
Μπορεί να μην ζεις Νικόλα και να μην σε γνώρισα ποτέ. Επειδή όμως ζω εγώ σε αυτή τη κωλοχώρα και επειδή ακόμα πολλοί από εμάς έχουμε και μνήμη και συνείδηση και είμαστε και περισσότεροι, να ξέρεις ρε παππού ότι εγώ από αυτόν το τόπο δεν θα φύγω μετανάστης. θα κάτσω και θα φτύσω αίμα ώσπου οι τραπεζοτσολιάδες της ΕΛ.ΑΣ και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι να πάνε στο διάολο όπως αξίζει σε κάθε μισάνθρωπο, ρατσιστή και επαγγελματία καταστροφέα ανθρώπινων ζωών για πολιτικά οφέλη και μισθό.
Ο αγώνας για τη ζωή και την ελευθερία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη.
Δεν ξεχνάω ρε κουφάλες.
Όποιος δικαιολογεί αυτή τη βαρβαρότητα είναι απέναντι μου.
risinggalaxy


Η φωτογραφία είναι από την επιβίβαση Εβραίων της θεσσαλονίκης
στα τρένα
για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης

Η Πακιστανική Λήθη...

Intellectum...

«Εκεί βαθιά στο κύτος του αεροσκάφους, στο κοίλο αμπάρι με τις αποσκευές των ταξιδιωτών και τα εμπορεύματα… είναι κι αυτά τα δυο φέρετρα, φτηνά και λιτά όπως πρέπει να ’ναι όλα τα οχήματα προς το βασίλειο της απόλυτης ισότητας και της απόλυτης συνώνυμής της, της σκλαβιάς.»
Κυριάκος Αθανασιάδης, Βακάρ και Χομαγιούν Ανέστησαν
Ήταν λίγους μόνο μήνες πριν που το ημερολόγιο έδειχνε Παρασκευή 6 Απριλίου 2012 και το ρολόι 12:31  το μεσημέρι.  Μπορεί να έχει μαζευτεί κόσμος αρκετός, είκοσι με τριάντα Έλληνες νοματαίοι, Κρυονερίτες ως επί το πλείστον, αλλά τέσσερις Πακιστανοί είναι αυτοί που μπαίνουν στις ράγες του τρένου και αναλαμβάνουν να βγάλουν «τα κάστανα από τη φωτιά». Τα ονόματά τους Αχμάντ, Μασοούντ, Ανγουάρ (Χομαγιούν) και Αχμέντ (Βακάρ).
Το πρόβλημα; Ένα αυτοκίνητο, με επιβάτες δύο ηλικιωμένους έχει κολλήσει στις ράγες του τρένου την ώρα που κάνει το σύνηθες δρομολόγιό του το Ιντερσίτι από Αθήνα προς Θεσσαλονίκη. Ο οδηγός του αυτοκινήτου είτε από υπερβολική ταχύτητα είτε εξαιτίας κάποιου προγενέστερου ατυχήματος πέφτει  πάνω στις γραμμές με την δεξιά πλαϊνή του πλευρά και οι δύο ηλικιωμένοι επιβαίνοντες
βρίσκονται μέσα σ’ αυτό εγκιβωτισμένοι.
Δεν είναι ηλεκτρονικό παιχνίδι, δεν μπορείς να πατήσεις το κουμπί της «παύσης» και δεν έχεις επιπλέον ζωές για να πειραματιστείς. Ο χρόνος τρέχει αδυσώπητα και το Ιντερσίτι πλησιάζει με ταχύτητα που το άγχος και η πίεση τη μετατρέπουν σε ταχύτητα υπεργαλαξιακού κομήτη.
Για να γίνουν τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα, ο οδηγός της αμαξοστοιχίας δεν φαίνεται να είναι αρκούντως παρατηρητικός ή να βρίσκεται στην καμπίνα του οδηγού εκείνη τη στιγμή: το τρένο δεν σφυρίζει προειδοποιητικά και η ταχύτητά του δεν ελαττώνεται.
Επίσης οι τέσσερις Πακιστανοί αποδεικνύεται ότι έχουν εστιάσει ολόκληρή τους την ύπαρξη στο αυτοκίνητο και στους δύο εγκλωβισμένους ηλικιωμένους. Δεν ακούνε ούτε βλέπουν το τρένο να πλησιάζει ολοένα και πιο επικίνδυνα όπως ένας σιδερόφρακτος άγγελος θανάτου. Έχουν αναποδογυρίσει το όχημα και σπάζοντας τα τζάμια ο Αχμέντ προσπαθεί να απελευθερώσει τη γυναίκα από το όχημα και να την απομακρύνει από τις ράγες, την ώρα που ο Ανγουάρ επιχειρεί να κάνει το ίδιο με τον ηλικιωμένο οδηγό.
Το τρένο πλησιάζει κι άλλο και οι θεατές που κι αυτοί είχαν στραμμένη την προσοχή τους στην πακιστανική επιχείρηση του απεγκλωβισμού των ηλικιωμένων Ελλήνων ξαφνικά διαπιστώνουν ότι σε λίγα δευτερόλεπτα οι νεκροί θα πολλαπλασιαστούν, αφού το τρένο βρίσκεται λίγες μόνο δεκάδες μέτρα μακριά.
Αρχίζουν να φωνάζουν «φύγετε, φύγετε, έρχεται τρένο».  Η απόφαση είναι καθαρά ενστικτώδης. Δεν είναι ηλεκτρονικό παιχνίδι, δεν μπορείς να πατήσεις το κουμπί της «παύσης» και έχεις μόνο μια ζωή που δεν μπορείς να την «ξαναπαίξεις».
Ο Αχμάντ και ο Μασοούντ προλαβαίνουν ελπιδοφόρα να απομακρυνθούν και τραυματισμένοι να σωθούν. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο για τον  Ανγουάρ και τον Αχμέντ  που δεν προλαβαίνουν να σώσουν τις ζωές τους ρισκάροντας ως το τελευταίο κλάσμα του δευτερολέπτου την ίδια τους την ύπαρξη για να σώσουν τους Έλληνες ηλικιωμένους.
Λίγες μέρες μετά ο θείος του Ανγουάρ, Κασέρ, ο οποίος θα συνοδέψει τις σορούς στο Πακιστάν συγκινημένος δηλώνει: «Είμαστε περήφανοι για τα παιδιά μας. Πέθαναν βοηθώντας».
Κανείς από την επίσημη πολιτεία δεν σπεύδει να δώσει ένα παράσημο, να τιμήσει τους επιζώντες και τους συγγενείς των θανόντων δίνοντάς τους τουλάχιστον την ελληνική υπηκοότητα ή νομιμοποιώντας έστω την παραμονή τους στην Ελλάδα. Ούτε φυσικά μέλη της Χρυσής Αυγής πηγαίνουν να ξεπροβοδίσουν τους δύο ξαπλωμένους στα φέρετρα Πακιστανούς στη νέα τους ουράνια κατοικία.
Λίγους μήνες μετά στην Πάρο, ένα 15χρονο κορίτσι πέφτει θύμα ληστείας (και ενδεχομένως βιασμού) από έναν 19χρονο Πακιστανό.
Οι Πακιστανοί γίνονται αμέσως τα σύγχρονα τέρατα της ελληνικής επικράτειας.  Ξεχνούμε να  μάθουμε πόσοι Πακιστανοί έχουν πέσει θύματα ρατσιστικού ομαδικού ξυλοδαρμού ή αναλογικά πόσοι από αυτούς απασχολούν πραγματικά τις ελληνικές αρχές (αν εξαιρέσουμε το αδίκημα της λαθρομετανάστευσης, οι Πακιστανοί στην Ελλάδα δεν διαπράττουν κανένα άλλο αδίκημα).
Εντωμεταξύ μέλη της Χρυσής Αυγής κυνηγούν σε λιμάνια, δικαστικά μέγαρα και αστυνομικούς σταθμούς τον 19χρονο για να τον τιμήσουν λιντσάροντάς τον, με απόλυτο σεβασμό βέβαια στις αρχές του τόπου όπου γεννήθηκε η δημοκρατία και του (θεωρητικώς ονομαζόμενου) κράτους δικαίου.
Η λήθη κυριαρχεί παντού και τώρα έχει άρωμα από Πακιστάν.
Τελικά, στο μέλλον οι ιστορικοί μπορούν κάλλιστα να ονομάσουν την εποχή αυτή ως εποχή των «Μνημονίων της Λήθης», γιατί οι Έλληνες σοκαρισμένοι από την οικονομικοκοινωνική πραγματικότητα ξεχνούν πολύ γρήγορα σχεδόν τα πάντα.

Θανατηφόρα ανισότητα: Μία οικογένεια πιο πλούσια από 90 εκατομμύρια Αμερικάνους!

Στέλιος Ελληνιάδης, Δρόμος της Αριστεράς


Γιατί ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια Joseph E. Stiglitz φιλοξενείται συχνά από το CNN, το Time, τους New York Times και το Vanity Fair; Όχι βέβαια, γιατί πήρε το 2001 το βραβείο Νόμπελ ούτε γιατί ξαφνικά τα έγκυρα αμερικάνικα Μέσα έγιναν σφοδροί επικριτές του καπιταλισμού. Απλά, δεν πάει άλλο με τις αναλύσεις και επεξηγήσεις που θεωρούνται θέσφατα και μονοπωλούν το δημόσιο λόγο χωρίς να δίνουν ικανοποιητικές απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα που θέτει η βαθιά κρίση του συστήματος. Η κρίση του καπιταλισμού σε ΗΠΑ και Ευρώπη έχει τόσο βάθος και τόσο αδιέξοδο, και είναι τόσο απειλητική για το σύστημα που χρειάζονται άλλες ερμηνείες, άλλες αλήθειες, ακόμα κι αν είναι στενάχωρες και φαντάζουν πολύ αριστερές, προκειμένου να βρεθεί το φάρμακο της σωτηρίας.
Στο βιβλίο του «Η τιμή της ανισότητας» που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες στις ΗΠΑ, ο Στίγκλιτζ δεν αφήνει περιθώρια για παρανοήσεις και παρερμηνείες. Παρουσιάζει τεκμηριωμένες θέσεις που τις υποστηρίζει επίμονα με ομιλίες, άρθρα και συνεντεύξεις σε εφημερίδες, περιοδικά, τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά προγράμματα. Αφορμή για το βιβλίο ήταν ένα άρθρο του με τίτλο «Από το 1%, για το 1%, από το 1%» που δημοσιεύτηκε στο Vanity Fair, τον περασμένο Μάη, και προκάλεσε αίσθηση στην Αμερική.
«Δεν οφελεί να υποκρινόμαστε ότι αυτό που προφανώς έχει συμβεί ότι δεν συνέβη. Το ανώτερο 1% των Αμερικάνων παίρνουν τώρα περίπου το ένα τέταρτο του εθνικού εισοδήματος κάθε χρόνο. Και σε σχέση με τον εθνικό πλούτο, όχι το εισόδημα, το κορυφαίο 1% ελέγχει το 40%... Ενώ τα εισοδήματα του 1% αυξάνονται, τα εισοδήματα των μεσαίων πέφτουν. Ένας κανονικός εργαζόμενος έχει σήμερα το ίδιο εισόδημα με αυτό που είχε πριν από 30 χρόνια... Όλο το κέρδος από την ανάπτυξη στις τελευταίες δεκαετίες –και παραπάνω- πήγε στην κορυφή... Ας πάρουμε την οικογένεια Walton: οι έξι κληρονόμοι της αυτοκρατορίας Walmart κατέχουν περιουσία 70 δισεκατομμυρίων δολαρίων, που ισοδυναμεί με την περιουσία του κατώτερου 30% της αμερικάνικης κοινωνίας (σημ.: που αντιστοιχεί σε 90 εκατομμύρια άτομα!)... Ο Warren Buffet (σημ.: με ατομική περιουσία σχεδόν 50 δισ.!) έθεσε το θέμα σωστά λέγοντας ότι «γίνεται μία ταξική πάλη τα τελευταία είκοσι χρόνια και η τάξη μου νίκησε»...
Δεν είναι τυχαίο ότι στην παρούσα ύφεση, όπως στη Μεγάλη Κρίση του ’29, προηγήθηκε μια μεγάλη αύξηση στην ανισότητα... Ο χρηματιστικός τομέας αποκομίζοντας το 40% όλων των επιχειρηματικών κερδών, αποδιοργάνωσε την οικονομία και την κοινωνία, στοχεύοντας να αποσπάσει ένα μεγαλύτερο μερίδιο από την πίτα αντί να κερδίσει μεγαλώνοντάς την. Κι αυτή η ανισότητα εκτείνεται σε όλα, στην αστυνομική προστασία, την κατάσταση των τοπικών δρόμων και των υπηρεσιών κοινής οφέλειας, την πρόσβαση σε ικανοποιητικές υπηρεσίες υγείας, την πρόσβαση σε καλά δημόσια σχολεία. Στα πανεπιστήμια αυξάνουν τα δίδακτρα και με τα σπουδαστικά δάνεια εκμεταλλεύονται αυτούς που προσπαθούν να ξεφύγουν από τα κατώτερα στρώματα. Δηλαδή, όλο το σύστημα δουλεύει για το 1%.»

Οι πλούσιοι επιζητούν την ανισότητα
Η θεωρία που συνδέει τα μεγαλύτερα εισοδήματα με την υψηλότερη παραγωγικότητα και τη μεγαλύτερη συμβολή στην κοινωνία, εγκολπώθηκε από τους πλούσιους, αλλά οι αποδείξεις για την αξία της παραμένουν ισχνές, λέει ο Στίγκλιτζ*, που έχει διατελέσει σύμβουλος στην κυβέρνηση του Μπιλ Κλίντον και επικεφαλής οικονομολόγος στην Παγκόσμια Τράπεζα.
«Η αυξανόμενη ανισότητα είναι η άλλη όψη των ευκαιριών που περιορίζονται. Το πιο σημαντικό μας χαρτί, οι άνθρωποι, δεν αξιοποιούνται... Οι διαστρεβλώσεις που οδηγούν στην ανισότητα, όπως η μονοπωλιακή εξουσία και η επιλεκτική φορολόγηση, υπονομεύουν την αποτελεσματικότητα της οικονομίας... Ο περιορισμός του δημόσιου τομέα υπονόμευσε τις υποδομές, την εκπαίδευση και την τεχνολογία. Περικόπτεται ο ρόλος του κράτους, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ακόμα και το Διαδίκτυο προήλθε από έρευνα που επιχορηγήθηκε από το κράτος.
Πέρα απ’ όλ’ αυτά, είναι σημαντικό ότι το 1% των πλουσίων θέλει την ανισότητα. Η σημερινή ανισότητα οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη χειραγώγηση του κράτους από το χρηματιστικό σύστημα που ευεργετήθηκε από τις κυβερνητικές πολιτικές...
Οι ελεγκτές έκλεισαν τα μάτια στην έλλειψη διαφάνειας και στο ζήτημα της σύγκρουσης συμφερόντων. Η ανεργία στους νέους είναι γύρω στο 20%, ένας στους έξι Αμερικάνους δεν μπορεί να έχει πλήρη απασχόληση και ένας στους επτά ζει με κουπόνια τροφίμων. Σίγουρα κάτι εμποδίζει ένα μέρος από τον πλούτο να πάει από το 1% προς τα κάτω. Όλα αυτά μας επιτρέπουν να προβλέψουμε την αποξένωση που δημιουργείται, αν κρίνουμε και από το γεγονός ότι μόνο το 21% των νέων πήγε να ψηφίσει στις τελευταίες εκλογές...»
Η Κριστιάν Άμανπουρ, μιλώντας με τον Στίγκλιτζ στο CNN, στις 25 Ιουλίου, ρώτησε πού πάει η Αμερική, έχοντας υπόψη της μία επίσημη έρευνα που θα δημοσιοποιηθεί τον ερχόμενο Σεπτέμβρη, σύμφωνα με την οποία η φτώχεια σήμερα είναι στο επίπεδο της φτώχειας του 1965, εποχή που η ευημερία ήταν ακόμα στα αρχικά της στάδια. Ο Στίγκλιτζ όχι μόνο δεν εντυπωσιάστηκε από την πληροφορία, αλλά της επισήμανε ότι οι ΗΠΑ είναι η χώρα με τις μεγαλύτερες ανισότητες μεταξύ όλων των βιομηχανικά αναπτυγμένων χωρών και με τις χειρότερες δυνατότητες κοινωνικής ανέλιξης. Τα παιδιά εξαρτιούνται από τους γονείς τους περισσότερο από κάθε άλλη μεταπολεμική περίοδο. Όπως είπε χαρακτηριστικά, «στην Αμερική, εάν είσαι φτωχός παραμένεις φτωχός – εάν είσαι πλούσιος παραμένεις πλούσιος». Είναι πια πολύ δύσκολο να αλλάξεις κοινωνικό στάτους όσο κι αν προσπαθήσεις. Και σ’ αυτή την υπέρμετρη ανισότητα αποδίδει ο Στίγκλιτζ την αδυναμία της αμερικάνικης οικονομίας, θεωρώντας ότι η ανισότητα μπλοκάρει τα πάντα.
Το πράγμα, όπως όλα δείχνουν, έχει ξεφύγει εντελώς και δεν μαζεύεται. Το ανώτερο 1% πληρώνει το μισό φόρο για τα εισοδήματά του απ’ όσο πληρώνουν οι οικονομικά ασθενέστεροι για τα δικά τους. Και οι πλούσιοι ασχολούνται όλο και λιγότερο με την πραγματική οικονομία και όλο και περισσότερο με το σπεκουλάρισμα και τον τζόγο, δηλαδή μια ακατάσχετη κερδοσκοπία που είναι άσχετη με την παραγωγική διαδικασία και τη δημιουργία νέου πλούτου.
Έχει, λοιπόν, μεγάλο ενδιαφέρον ότι υπάρχουν, στο προσκήνιο πλέον, στοχαστές που, προσπαθώντας να εντοπίσουν τα βαθύτερα και ουσιαστικότερα αίτια της κρίσης του συστήματος, καταλήγουν σε διαπιστώσεις και συμπεράσματα παρόμοια με την αριστερή κριτική ή και πιο προχωρημένα, κόντρα στην τυποποιημένη λογική που επικρατεί, η οποία αποδίδει την κρίση σε ανθρώπινα λάθη, κακές επιλογές προσώπων ή σε υπερβάσεις των ισχυρών και πλουσίων. Είναι πολύ σημαντικό για την ευρύτερη κοινωνική συνειδητοποίηση ότι σημαντικοί σύγχρονοι στοχαστές μάς οδηγούν εκούσια ή ακούσια στη ρίζα του κακού που είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.



*Οι απόψεις του Στίγκλιτζ δημοσιεύονται περιληπτικά.

Πέμπτη 9 Αυγούστου 2012

Ο πανικός τους ντυμένος με τον μανδύα της πατριδοκαπηλίας...

ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ...

 «Ολοι μας ξέρουμε πως είναι πολύς ο πόνος και η δυστυχία γύρω μας. Η οικονομική κρίση έχει φέρει ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας στα όριά του. Ακούω όμως διάφορους να προφητεύουν με καταστροφικό ναρκισσισμό πως "δεν θα μείνει τίποτα όρθιο τον Σεπτέμβριο, θα καεί η Αθήνα, θα δείτε τι θα γίνει" (...) εκεί έχουμε φτάσει; τόσο πολύ δεν αγαπάμε πια αυτόν τον τόπο που δεν μας νοιάζει αν καεί;».

Alexis Παπαχελάς – «Καθημερινή»

Πάει πολύ να μας δίνει μαθήματα φιλοπατρίας ο καλαμαράς του Αλαφούζου και μάλιστα από τις σελίδες μιας φυλλάδας υπηρέτησε όσο καμιά άλλη τις δυνάμεις του άξονα όταν εισέβαλαν στην Ελλάδα.

Ο Παπαχελάς δε, αυτός ο φιλόπατρις,  έγκριτος δημοσιογράφος που κάνει «πολύ καλή επιλογή παρουσίασης των αμερικανικών θέσεων» - όπως προκύπτει από τηλεγραφήματα της αμερικάνικης πρεσβείας στην Αθήνα που δημοσιεύτηκαν  στο Wikileaks-,  μας έχει γνωστοποιήσει και ποιοι είναι αυτοί «που δεν αγαπάνε τον τόπο»: «Οι μόνοι που έχουν στόχο είναι η μειοψηφία αριστεριστών, λαϊκιστών και βεβαίως και απελπισμένων που θέλει να βάλει φωτιά στον τόπο είτε με τη μορφή της ανυπακοής είτε με την αναρχία και τη βία».

Λογικό να γράφονται αυτά από την πένα του  μοναδικού έλληνα δημοσιοκάφρου μέλος της λέσχης Μπίλντερμπεργκ, και που ο ίδιος διαθέτει μετοχές ύψους 1.000.000 ευρώ στο συγκρότημα ΜΜΕ του Αλαφούζου. (Αυτά είναι τα φανερά …. Γιατί οι «καλές υπηρεσίες» προς το σύστημα αμείβονται πλουσιοπάροχα και υπάρχουν και οι οφ σορ εταιρείες…).
Είναι αναμενόμενο, λοιπόν, το φερέφωνο των πλουτοκρατών να αγωνιά αν θα «διασαλευτεί ο νόμος και η τάξη», όπως αυτός τα εννοεί από τις λαϊκές αντιστάσεις που θα προσπαθήσουν να αποκρούσουν την απίστευτη βάρβαρη επίθεση που έχει εξαπολύσει η άθλια συγκυβέρνηση  στα λαϊκά στρώματα για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της τάξης που υπηρετεί ο Α. Παπαχελάς.

 Οσο και να θέλει να ντύσει το πόνημα του με πατριδοκαπηλία, ο καλαμαράς του Αλαφούζου, ο πανικός του ίδιου και της τάξης του δεν κρύβεται, αφού γνωρίζουν ότι ακόμα και ένα τυχαίο γεγονός μπορεί να πυροδοτήσει  μια κοινωνική έκρηξη ανά πάσα στιγμή με συνέπειες για το κράτος των πλουτοκρατών που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει.

H "αγέλη των λύκων" απειλεί ευθέως την υπόσταση των εκπαιδευτικών - Σε απόγνωση χιλιάδες καθηγητές, δάσκαλοι και νηπιαγωγοί...

alfavita...

Του Χρήστου Κάτσικα και της Αγγελικής Φατούρου*
 

          Αν ο διορισμός στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση αποτελεί το «φωτεινό αντικείμενο του πόθου» για χιλιάδες πτυχιούχους καθηγητικών σχολών (φιλόλογοι, μαθηματικοί, φυσικοί , Θεολόγοι, γυμναστές κλπ), η μετάθεση - επιστροφή στην «Ιθάκη», στον τόπο διαμονής, ισοδυναμεί με μια πολύχρονη περιπέτεια, μια σύγχρονη «Οδύσσεια» για χιλιάδες διορισμένους εκπαιδευτικούς.
            Σε απόγνωση βρίσκονται χιλιάδες εκπαιδευτικοί οι οποίοι υπηρετούν χρόνια τώρα σε σχολεία εκτός τόπου μόνιμης κατοικίας. Η δραματική μείωση των μισθών η οποία σε εκπαιδευτικούς με λίγα χρόνια υπηρεσίας (π.χ. κάτω από τη δεκαετία) "αποδίδει" 15νθήμερο της τάξης των 400 ευρώ (που για μήνες πολλούς κατέβαιναν λόγω των κρατήσεων ακόμη και κάτω από τα 300 ευρώ), έχει σπάσει τα σύνορα της αντοχής. Η αναγκαστική παραμονή για χρόνια (είτε λόγω του νόμου είτε λόγω της μείωσης μεταθέσεων και αποσπάσεων) σε περιοχές 100δες χιλιόμετρα μακριά από το μόνιμο τόπο διαμονής, έχει δημιουργήσει ανυπέρβλητα προβλήματα επιβίωσης. Ήδη ο μισθός δεν φτάνει να καλύψει τα ανελαστικά έξοδα (ενοίκιο, ΔΕΚΟ, φαγητό κλπ) με αποτέλεσμα πολλοί εκπαιδευτικοί να υποσιτίζονται και να καταφεύγουν σε δίκτυα αλληλεγγύης (όταν υπάρχουν) για να μπορούν να επιβιώσουν.
           Την ίδια ώρα οι εκπαιδευτικοί που θα διοριστούν φέτος θα λαμβάνουν 640 ευρώ το μήνα, μακριά από τον τόπο κατοικίας τους και τις οικογένειές τους.
            Τα πράγματα είναι σοβαρά, δραματικά για χιλιάδες ανθρώπους που πλέον νιώθουν να βαδίζουν σε μονόδρομο σε αδιέξοδο. Και συντρίβονται ζωές και οικογένειες και η απόγνωση δε θέλει πολύ να λιπάνει το έδαφος της νευρικής κρίσης.
            Είναι απαραίτητο το εκπαιδευτικό κίνημα με τις οργανωμένες του εκφράσεις, κάτω από αυτές τις συνθήκες, να συμπεριλάβει στις άμεσες διεκδικήσεις του να δοθεί λύση στο πρόβλημα αυτό που απειλεί την ίδια την υπόσταση των νέων εκπαιδευτικών, τη βιολογική και ψυχολογική τους ισορροπία.
 
Αδιόριστοι - Αναπληρωτές: Η σφαγή των αδυνάτων
            Από την άλλη αδιόριστοι εκπαιδευτικοί που έχουν οργώσει σαν αναπληρωτές και ωρομίσθιοι όλη την Ελλάδα χρόνια και χρόνια, με μισθούς που χρειάζονταν να συμπληρωθούν από την οικογένεια για να μπορούν να επιβιώσουν στοιχειωδώς, βλέπουν τα όνειρά τους για μόνιμο διορισμό να γίνονται καύσιμη ύλη των περικοπών και του μνημονίου.
            Σαν κακό όνειρο επεμβαίνει στις ζωές του πιο αδύναμου κρίκου, σα σεισμός από τα έγκατα της γης που αίφνης κόβει το σπίτι στα δυο και θάβει τους ενοίκους και τις μνήμες τους. Γιατί αυτή ακριβώς την αίσθηση προκάλεσε στους εκπαιδευτικούς που σα μετανάστες μήνες και μήνες έλιωσαν τα ρούχα τους σε όλη την Ελλάδα για μια χούφτα μόρια τα οποία τώρα σκόρπισαν στους 5 ανέμους.
Αναπτύσσεται μια πολιτική ορολογία που μοιάζει με τη «λιποδιάλυση» που υπόσχονται τα ινστιτούτα αδυνατίσματος. Μόνο που το «λίπος» που πρέπει να «καεί» στην προκειμένη περίπτωση είναι οι κατακτήσεις των δυνάμεων της εργασίας. Μιλάμε για τονπυρήνα μιας λογικής που φαίνεται να έχει διανύσει χιλιόμετρα πολλά στις τεχνικές του Θατσερισμού την περίοδο που ονόμαζαν «τάξη» τη διάλυση των υπολειμμάτων του κράτους πρόνοιας, την ιδιωτικοποίηση και την καταδίκη χιλιάδων ανθρώπων στην απόλυση και την ανεργία.
 
Η ΥΓΕΙΑ
             Την ίδια ώρα ο περιορισμός των δαπανών των δημόσιων νοσοκομείων και η μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης, έχει φέρει σε απόγνωση εκατοντάδες χιλιάδες ασφαλισμένους, ανάμεσά τους 200.000 μόνιμους και αναπληρωτές εκπαιδευτικούς.
            Σε ο,τι αφορά τη νοσοκομειακή περίθαλψη, το μόνο που βλέπει κανείς είναι εγκατάλειψη και ελλείψεις σε προσωπικό, εργαστήρια, αναλώσιμα. Νοσοκομεία υποβαθμίζονται σε Κέντρα Υγείας, ενώ υφιστάμενα Κέντρα Υγείας και Ιατρεία καταργούνται ή συγχωνεύονται διαδοχικά. Την ίδια στιγμή οι εισφορές μας για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, που καταβάλλουμε αδιάλειπτα, παραμένουν σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα, ενώ τα ήδη καταβεβλημένα έχουν κάνει φτερά σε «δομημένα ομόλογα» και υπέρογκες προμήθειες φαρμακευτικού υλικού, με ευθύνη των κυβερνήσεων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Ν.Δ. Αυτό, λοιπόν, το αίσχος ονομάζεται «πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας».
            Η κυβέρνηση σε συμφωνία με την ΕΕ και το ΔΝΤ, αφού περιέκοψαν δραστικά μισθούς και συντάξεις, επέβαλλαν μια χωρίς ιστορικό προηγούμενο φοροεπιδρομή σε βάρος των εργαζομένων, απαλλάσσοντας για άλλη μια φορά το κεφάλαιο, αφού διέλυσαν κομμάτι -κομμάτι τις δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες και αφανίζουν τα δημόσια κοινωνικά αγαθά βάλθηκαν να αφανίσουν  την κοινωνική ασφάλιση και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη καταληστεύοντας ταυτόχρονα όλα εκείνα τα  χρηματικά ποσά, που τόσα χρόνια ανελλιπώς αποδίδαμε στα ταμεία για να εξασφαλίσουμε την στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική μας περίθαλψη.
            Την δια στιγμή που συνεχίζουμε να καταβάλουμε όλο και πιο αυξημένες εισφορές , που οι μισθοί μας συνεχώς κατακρεουργούνται και οι φόροι και τα χαράτσια πέφτουν βροχή, εμείς καλούμαστε να πληρώνουμε πια και την ιατροφαρμακευτική μας περίθαλψη. Μέχρι τώρα προσπαθούν να μας εξοντώσουν με τις περικοπές των μισθών, των συντάξεων και των δικαιωμάτων μας τώρα μας εξοντώνουν και βιολογικά! Δεν είναι τυχαίο ότι σε όσες χώρες έχουν εφαρμοστεί παρόμοιες «θεραπείες σοκ» από τους «γιατρούς» του ΔΝΤ , έχει μειωθεί το προσδόκιμο ζωής.
 
Εμείς οι εκπαιδευτικοί ρωτάμε: Γιατί αλήθεια πληρώναμε τόσα χρόνια;
 
• Για να καταργηθεί ο ΟΠΑΔ και να ενταχθούμε στον ΕΟΠΥΥ, ταυτόχρονα με τους ασφαλισμένους σε ΙΚΑ, ΟΓΑ, ΟΑΕΕ αλλά με πολύ λιγότερους συμβεβλημένους ιατρούς;
• Για να μην έχουμε συμβεβλημένους γιατρούς βασικών ειδικοτήτων;
• Για να μην έχουμε συμβεβλημένα εργαστήρια παρακλινικών εξετάσεων;
• Για να μετατραπεί η επίσκεψή μας σε συμβεβλημένο ιατρό σε κλήρωση λαχείου (εξαρτώμενη από τον μέγιστο αριθμό επισκέψεων ανά εβδομάδα ή μήνα) ;
• Για να οδηγηθούμε σε εγκαταλελειμμένα δημόσια νοσοκομεία, με ελλείψεις σε προσωπικό, σε εργαστήρια και αναλώσιμα;
• Για να υποστούμε την ταλαιπωρία των ραντεβού στα νοσοκομεία, μετά από εβδομάδες ή και μήνες ακόμη, για χρόνιες παθήσεις ή και για μια απλή συνταγογράφηση;
• Για να αναγκαζόμαστε να παίρνουμε άδεια προκειμένου να επισκεφτούμε νοσοκομειακούς γιατρούς, αφού οι επισκέψεις γίνονται μόνο πρωινές ώρες;
• Για να μας εγκρίνονται παρακλινικές εξετάσεις σε όλο και μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα, σε ολοένα και λιγότερες εξετάσεις, με ολοένα και περισσότερη πληρωμή ;
• Για να αυξηθεί η συμμετοχή μας στην αγορά φαρμάκων;

 
ΑΥΤΟΙ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝ – ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ

            Κι αν το «μαχαίρι» στους μισθούς και στις συντάξεις των εκπαιδευτικών που οδηγούνται μήνα με το μήνα σε φτωχοποίηση είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση που πρέπει να αντιμετωπιστεί μαζί με την υποχρηματοδότηση του δημόσιου σχολείου, κι αν η πληθωρικές τάξεις που βαθαίνουν το κράτος της αμάθειας είναι ένα εξόχως σημαντικό ζήτημα στο οποίο πρέπει να δοθεί απάντηση από εκπαιδευτικούς και γονείς και μαθητές, εξίσου σημαντικό θέμα είναι και η συντριπτική μείωση των διορισμών και των προσλήψεων εκπαιδευτικών που χτυπάει στον πυρήνα του δημόσιου σχολείου.
            Η ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ, τα πρωτοβάθμια σωματεία των εκπαιδευτικών, οι επιτροπές των αδιόριστων εκπαιδευτικών, οι εργαζόμενοι γονείς, οι μαθητές, οφείλουν άμεσα να οργανώσουν το πιο ενωτικό μέτωπο για να αντιμετωπίσουν με τη μαχητικότητα που αρμόζει τους εχθρούς της δημόσιας εκπαίδευσης.
            Η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας δεν φαίνεται να μπορεί να υπολογίσει καλά τα πράγματα και κυρίως δεν νοιάζεται να συμβουλευθεί από την ιστορία. Οι εκπαιδευτικοί, οι εργαζόμενοι γονείς, οι μαθητές δεν θα μείνουν για πολύ ναρκωμένοι και άβουλοι. Είναι τόσα τα προβλήματα που τους τρώνε τα σωθικά που μια σπίθα μπορεί να ανάψει αργά ή γρήγορα νέα φωτιά στον κάμπο με τα παρατημένα ξερόκλαδα. Όσοι έχουν μάτια να δουν και την τιμιότητα να πιστέψουν στα μάτια τους αναγνωρίζουν ότι πλέον η φωτιά δεν αφορά τους άλλους αλλά το δικό τους σπίτι.
 
Η Αγγελική Φατούρου είναι μέλος του Δ.Σ της ΟΛΜΕ και ο Χρήστος Κάτσικας είναι Ειδικός Γραμματέας της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων (ΠΕΦ)

Ροη αρθρων