Σάββατο 2 Μαρτίου 2013

Χωρίς ισότητα και αλληλεγγύη η ελευθερία είναι κενό γράμμα...

συνέντευξη του Στεφάν Εσσέλ
Ενθεματα...
μετάφραση: Μαρία Καλαντζοπούλου
Ο διπλωμάτης και συγγραφέας Stéphane Hessel, ένας θρύλος της Γαλλικής Αντίστασης, πέθανε το βράδυ της Τρίτης σε ηλικία 95 ετών. Δημοσιεύουμε σήμερα μια συνέντευξή του στη Lina Sancari, που δημοσιεύθηκε στη Ηumanite (31.12.2010), με την ευκαιρία της έκδοσης του βιβλίου του «Αγανακτήστε!» (στα ελληνικά κυκλοφορεί σε μετάφραση Σώτης Τριανταφύλλου, από τις εκδ. Πατάκη).
ΕΝΘΕΜΑΤΑ
hesselΠώς αντιμετωπίσατε την επιτυχία του βιβλίου σας «Αγανακτήστε!»; Ανταποκρινόταν σε μια ανάγκη της σημερινής  εποχής;
Έμεινα κι εγώ κατάπληκτος απ’ την επιτυχία που γνώρισε το μικρό αυτό βιβλιαράκι. Ίσως επειδή ζούμε σε μια  εποχή αγωνίας, όπου δεν μπορούμε να διακρίνουμε καλά προς τα πού πηγαίνουμε. Έχουμε ξεκάθαρη τη συνείδηση ότι βρισκόμαστε στο μέσο –και όχι στο τέλος– μιας βαθιάς κρίσης της νεοφιλελεύθερης και απορρυθμισμένης οικονομίας, κι έτσι είναι αναμενόμενο να θέτουμε ερωτήματα για τα αίτια της  δυσλειτουργίας των κοινωνιών μας. Αφού ζούμε σε κοινωνίες που λειτουργούν προβληματικά, το πρώτο πράγμα που μας συμβαίνει, που το νιώθουμε σαν ανάγκη, είναι να αγανακτήσουμε.  Θυμόμαστε πως σε άλλες περιόδους της ιστορίας μας, έπρεπε επίσης να νιώσουμε αγανάκτηση, αν δεν θέλαμε να υποστούμε την ξένη κατοχή στη Γαλλία, ή σε περιστάσεις παθητικής ένδειας.
Το δημόσιο χρέος ή η απουσία πόρων χρησιμεύει συχνά ως επιχείρημα για την αμφισβήτηση κοινωνικών κατακτήσεων της Απελευθέρωσης. Για να πάμε πίσω στη δεκαετία του 1940, πώς το Εθνικό Συμβούλιο Αντίστασης (CNR) έθεσε αυτά τα θεμέλια, στο πλαίσιο μιας κατεστραμμένης Ευρώπης;
Θα πρέπει καταρχάς να θυμηθούμε πως το πρόγραμμα του CNR αναπτύχθηκε στην παρανομία, από ανθρώπους που δεν είχαν άλλη πολιτική ικανότητα παρά τη σκέψη τους και τις προτάσεις τους. Χάρη σ’ αυτή τη ελευθερία σκέψης, αναμετρήθηκαν με  το πρόβλημα  πώς η Γαλλία, όταν  απελευθερωνόταν, θα αποκτούσε  ένα σύνολο αξιών και πολιτικών που να αντιστοιχούν σ’ αυτό που εύχονταν οι ίδιοι οι αντιστασιακοί. Μια βάση σοσιαλδημοκρατική, που έλαβε υπόψη τις θεμελιώδεις ελευθερίες — από την πάλη ενάντια στην αυθαιρεσία των οικονομικών φεουδαρχιών και ενάντια στην καταπίεση που ασκούσε η κυβέρνηση του Βισύ. Αυτές οι αξίες έχουν υποβαθμιστεί σήμερα. Προφανώς. Κι αυτό είναι η αιτία της αγανάκτησης. Δεν μπορούμε να πιστεύουμε πως η Γαλλία του 2010 δεν έχει τα αναγκαία μέσα· διαθέτει σημαντικούς πόρους, πλούτο πολύ μεγαλύτερο απ’ ότι το 1945. Παρ’ όλα αυτά, οι κατακτήσεις τις οποίες υπολογίζαμε δεν πραγματώθηκαν. Αυτό πρέπει να αποτελέσει τη σημερινή βάση της σκέψης και να κινητοποιήσει το συναίσθημα για το τι πρέπει να κάνουμε. Πρέπει καταρχάς να αγανακτήσουμε, αλλά να μη μείνουμε εκεί. Πρέπει να θέσουμε ένα ερώτημα: Πώς να αλλάξουμε τα πράγματα. Χρειαζόμαστε μια νέα κατεύθυνση για τη Γαλλία, αυτή που ακολουθεί η κυβέρνηση Σαρκοζί δεν μας ικανοποιεί, αλλά πρέπει να γνωρίζουμε τι είναι αυτό που μπορούμε να αντιπροτείνουμε. Κάτι τέτοιο  έχει αξία για την Ευρώπη και για όλον τον κόσμο. Και φυσικά για τις περιοχές που έχουν πληγεί περισσότερο από την κρίση ή τις συγκρούσεις. Έχω  φυσικά στο νου μου τους Παλαιστίνιους, τους λαούς της Σαχάρας, λαούς που, αντίθετα με όσα διακηρύσσει ο καταστατικός χάρτης των Ηνωμένων Εθνών, δεν έχουν ακόμα κράτος και των οποίων η αυτοδιάθεση δεν έχει ακόμα πραγματοποιηθεί.
Ζητάτε περισσότερη δικαιοσύνη και ελευθερία, αλλά, όπως λέτε, «όχι αυτή την ανεξέλεγκτη ελευθερία της αλεπούς μέσα στο κοτέτσι». Αυτό σημαίνει πως χωρίς ισότητα, χωρίς αδελφοσύνη, η ελευθερία είναι κενό γράμμα;
Η ελευθερία είναι ταυτόχρονα ένα από τα πιο θεμελιώδη και πιο επισφαλή δεδομένα. Μια ελευθερία δεν έχει νόημα παρά μόνο αν προϋποθέτει ισότητα δικαιωμάτων, επομένως την αλληλεγγύη. Αυτό σημαίνει ότι τούτη η ωραία μας σύλληψη πρέπει να γίνεται αντιληπτή ως ένα σύνολο. Η ελευθερία που κυριαρχεί όλο και περισσότερο στην οικονομία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και  τίθεται στη διάθεση κάποιων κατεχόντων, η οποία δεν συνδυάζεται με την ισότητα και την αδελφοσύνη, έχει ήδη προκαλέσει μεγάλη δυστυχία.
Αναφέρεστε συχνά  στον ρόλο του Σαρτρ στη διαμόρφωση της σκέψης σας, καθώς  και στη φράση του: «Είστε υπεύθυνοι ως άτομα». Ποια είναι λοιπόν η θέση του συλλογικού;
Οι πολιτικές και οικονομικές δομές που κυριαρχούν σήμερα στις ανθρώπινες κοινωνίες αντιμετωπίζουν πολύ μεγάλες δυσκολίες. Δεν διαθέτουν τα κατάλληλα εφόδια για να λύσουν τα νέα προβλήματα που τίθενται: την προστασία του πλανήτη και τις αυξανόμενες ανισότητες του πλούτου. Δεν μπορούμε να βασιστούμε στις υφιστάμενες εξουσίες· οι πολίτες πρέπει να κινητοποιηθούν μέσα σε μη κυβερνητικές συλλογικότητες, οι δραστηριότητες των οποίων έχουν ολοένα και περισσότερο διεθνή διάσταση, όπως τα Κοινωνικά Φόρουμ. Να πώς μπορούμε να προχωρήσουμε ώστε, συλλογικά, να είναι οι πολίτες αυτοί  –κι όχι οι υφιστάμενες δομές– που θα ανοίξουν τον δρόμο για την αναγκαία ανανέωση στη λειτουργία της παγκόσμιας οικονομίας.
Με αφετηρία τη σύνταξη της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, επανέρχεστε στο θέμα της υποκρισίας ορισμένων νικητών όσον αφορά τις αξίες αυτές. Πώς έχει επηρεάσει αυτό την εφαρμογή  των εν λόγω αξιών κατά τη γνώμη σας;
Η έννοια της υποκρισίας έχει σημασία για να αντιληφθούμε με ποιο τρόπο οι κυβερνήσεις και ίσως οι μεγάλες επιχειρήσεις ισχυρίζονται ότι κινούνται προς την εξασφάλιση των δικαιωμάτων της ισότητας, προς μια οικονομική πρόοδο που θα ωφελεί το σύνολο, και ιδιαίτερα τους πιο φτωχούς. Στην πραγματικότητα, αναδιατάσσονται ώστε να διατηρήσουν την εξουσία, ακόμα κι αν αυτή η εξουσία δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες των πολιτών. Θέλουν επίσης να διατηρήσουν την οικονομική κυριαρχία, ακόμα κι αν τα αποτελέσματα δεν ωφελούν παρά μια μικρή ελίτ, αυτήν που η Σούζαν Τζωρτζ, επίτιμη πρόεδρος του Attac-NDLR, ονομάζει «τάξη του Νταβός», δηλαδή τους κατέχοντες. Ζούμε ακόμα σ’ έναν κόσμο όπου οι κατέχοντες διατηρούν δικαίωμα σε όλα τα προνόμια και όπου οι κυριαρχούμενοι δεν ξέρουν πώς να αντισταθούν επαρκώς.
Καταλήγετε στην ανάγκη να ξεπεράσουμε τις ιδεολογικές αντιπαραθέσεις. Ωστόσο, απέναντι  ιδίως στις οικονομικές ολιγαρχίες, δεν πρέπει να πατά κανείς πάνω σε ένα στέρεο ιδεολογικό βάθρο;
Έχουμε την τύχη να διαθέτουμε τον ΟΗΕ και τον καταστατικό  του χάρτη που εγγυάται ένα πλήθος δικαιωμάτων και ελευθεριών για όλους. Πρέπει να τα ενισχύσουμε περαιτέρω. Έχουμε ανάγκη μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης — όχι ενός παγκόσμιου κράτους, αυτό θα ήταν παράλογο, αλλά μιας συνεργασίας ανάμεσα στα κράτη που θα στηρίζεται σε δημοκρατικές βάσεις. Στηριζόμενοι σ’ αυτούς τους θεσμούς, δίνοντάς τους την αναγκαία εξουσιοδότηση, μπορούμε να βάλουμε τέλος στις αντιπαραθέσεις και να αντικαταστήσουμε τη βία με τη μη βία. Απέναντι στη βία των αντιπαραθέσεων ανάμεσα στα κράτη, δηλαδή ανάμεσα σε διαφορετικούς πολιτισμούς ή θρησκείες, ανάμεσα σε αντιτιθέμενες ιδεολογίες, πρέπει, αντίθετα, να προσανατολιστούμε προς τη διαπραγμάτευση με την έννοια που της έδωσαν άνθρωποι όπως ο Μαντέλα, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο Γκάντι και άλλοι. Ένας από τους σημαντικότερους λόγους που πρέπει να οδηγηθούμε προς την αλληλεγγύη και την αλληλεξάρτηση είναι ο κίνδυνος που διατρέχει ο πλανήτης. Ζούμε σε μια εποχή όπου αν δεν κάνουμε όλοι μαζί μια οικολογική προσπάθεια, μέσα σε 50 ή 100 χρόνια, ο πλανήτης δεν θα είναι πια βιώσιμος για τις ανθρώπινες κοινωνίες.

Τα αυτονόητα...

Τα χαμενα επεισοδια...
Pieter Bruegel The Elder, The tower of babel
Pieter Bruegel The Elder, The tower of babel
Πώς να εξηγήσεις σε όσους δεν θέλουν να ακούσουν; Πώς να τους δώσεις να καταλάβουν ότι αυτό που ζουν δεν είναι παρένθεση, δεν είναι μια προσωρινή άτυχη ιστορική συγκυρία ούτε μια πορεία προς τον γκρεμό, είναι ο ίδιος ο γκρεμός και τώρα ζούμε την πτώση.
Πώς να τους πείσεις ότι οι σχολιαστές των τηλεοπτικών παραθύρων επιλέγουν τι θα σχολιάσουν και πώς, επιλέγουν σε ποιο θέμα θα δώσουν πολιτική διάσταση και σε ποιο όχι, ανάλογα με τα καλοπληρωμένα συμφέροντα που θέλουν να εξυπηρετήσουν; Πώς να βρεις λέξεις να αναλύσεις αυτά που θεωρείς αυτονόητα, ότι όταν πεθαίνουν παιδιά προσπαθώντας να ζεσταθούν, δεν φταίνε εκείνα, αλλά όλοι όσοι προσπαθούν να κλείσουν τρύπες στον μαύρο προϋπολογισμό τους εξαθλιώνοντας εμένα και εσένα, επειδή πολύ απλά δεν θέλουν να πειράξουν εκείνους που τις δημιούργησαν; Πώς να κάνεις πολιτική συζήτηση με όσους δεν βλέπουν τι γίνεται στην Χαλκιδική, με όσους αρνούνται να καταλάβουν ποια συμφέροντα παίζονται πάνω στα κεφάλια τους, με όσους τελικά πιστεύουν ότι “μαζί τα φάγαμε”;

Μαζί τα φάγαμε, η κρίση είναι ευκαιρία, καιρός να αλλάξουμε. Σλόγκαν που επιβλήθηκαν από εκείνους που παίζουν χρόνια το παιχνίδι της ενοχών, αποφεύγοντας συστηματικά την τιμωρία των ενόχων. Νιώσε τύψεις που χρεώθηκες για να έχεις ένα σπίτι, που σπούδασες σε άλλη πόλη ακολουθώντας το όνειρό σου, που δεν θέλεις το δάσος δίπλα σου να γίνει νταμάρι. Νιώσε τύψεις που δουλεύεις, που μπορείς να ζήσεις, που τολμάς ακόμα να χαμογελάς. Μην τολμήσεις ποτέ ξανά να απαντήσεις “είμαι καλά” όταν σε ρωτούν οι φίλοι σου, μην τολμήσεις καν να το νιώσεις, έστω και στα κρυφά. Αφέσου στον γκρεμό, απόλαυσε αυτήν την πτώση γιατί είναι η τιμωρία σου, εσύ έφτασες ως εδώ, με τα δικά σου πόδια, άσε μας τώρα να σε σπρώξουμε για να μην ξανασηκωθείς ποτέ.
Κάθε μέρα που περνάει εμείς θα καταγράφουμε ζημιές και εκείνοι κέρδη.Πρέπει να εξηγούμε τα αυτονόητα σε μια γλώσσα που μας έχουν διαστρεβλώσει τα νοήματά της, ζούμε στην Βαβέλ των χαμένων εννοιών κι εμείς ακόμα ψάχνουμε ποιο λεξικό θα αποδώσει καλύτερα το χάος.

Το χρέος απέναντι στην κοινωνία...

Του Δημητρη Παπαχρηστου απο το Εθνος...
Το χρέος απέναντι στην κοινωνία
Βγαίνουμε από τον χειμώνα, σκυφτοί, σφιγμένοι, ξεπαγιασμένοι και σκυθρωποί. Θα ψαλιδιστούν περαιτέρω οι επικουρικές. Καμία βοήθεια επικουρική σ' αυτούς που παίρνουν ακόμα τον μισθό τους και τη συνταξούλα τους. Ανοίγει η άνοιξη τα κάλλη της, τρελό χορό δεν στήνει και ποιος έχει μάτια και πόδια να τρέξει και να χαθεί στην αγκαλιά της.
Μέρες στυφές, μέρες βαριές, μετράει ο καθένας τη βιοφθορά του. Κατάντησε η ζωή για τον καθένα η αγωνία και το άγχος εκπλήρωσης των λογαριασμών του κι αν χρωστάει πάνω από 5.000 ευρώ στο Δημόσιο τον περιμένει η φυλακή, ίσος και ίδιος με τον καταχραστή πρώην δήμαρχο, «φτερωτό γιατρό» Παπαγεωργόπουλο.
Κατά τα άλλα και κατά τον υπουργό Οικονομικών θα παταχθεί με νέο νομοσχέδιο η φοροδιαφυγή. Το επικοινωνιακό πολιτικό παιχνίδι συνεχίζεται, μόνο που έχουν τελειώσει οι αντοχές των πικραμένων, των προδομένων Ελλήνων φυλακισμένων που βιώνουν τη σκληρή δικτατορία της καθημερινής ανάγκης και δεν θα σωθούν από τη λίστα Λαγκάρντ. Από εδώ και πέρα δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για περικοπές. Θα κοπούν τα χέρια αυτών που θα τις πάρουν. Οσο θα λειτουργεί το σύστημα των διακρίσεων των φτωχών και των πλουσίων, κοινωνική ειρήνη δεν θα υπάρξει κι αυτό δεν έχει να κάνει κομματικά, δηλαδή δεξιά και αριστερά. Εχει να κάνει με ανθρώπους που υποφέρουν, αυτό σημαίνει και απελευθέρωση από δεσμεύσεις, ιδεολογικές και πολιτικές του παρελθόντος.
Ενα απρόβλεπτο παρόν γεννιέται και ένα μέλλον που κανένας δεν γνωρίζει τι εγκυμονεί. Οι νέοι, οι άνεργοι, ενδεχομένως το κυοφορούν μέσα στην απελπισία τους, γιατί από αυτή θα αναδυθεί η ελπίδα...
Το φαινόμενο Γκρίλο στην Ιταλία θα παρέλθει, είναι κοινωνικό και φανερώνει τον αχταρμά και το αδιέξοδο της ιταλικής κοινωνίας, που παραλίγο να εκλέξει πάλι τον Μπερλουσκόνι. Δεν γειτνιάζουμε απλώς με τους Ιταλούς, βρισκόμαστε στη, λίγο-πολύ, ίδια κατάσταση. Η κρίση θα φέρει αναταράξεις, συγκρούσεις και πολιτικοκομματικές ανακατατάξεις. Πάντως, με παλιά σκουριασμένα και ξεπερασμένα υλικά δεν φτιάχνεται το καινούργιο.
Στο ΠΑΣΟΚ κάνουν προσπάθεια ανακαίνισης και αναπαλαίωσης. Η αποτυχία είναι προδιαγεγραμμένη, καθότι επιμένει να συγκυβερνάει στη γραμμή της νεοφιλελεύθερης γερμανικής λιτότητας, με κυρίαρχο τον Σαμαρά... Η Αριστερά καλείται να ανταποκριθεί στο κάλεσμα των καιρών, αλλά θα πρέπει να ξεπεράσει τον εαυτό της και να σπάσει λόγω και έργω τις αγκυλώσεις της.
Το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής είναι επικαιρικό του αδιεξόδου και της απαξίωσης της πολιτικής και θα παρέλθει. Το πρόβλημα είναι να συνέλθει η ελληνική κοινωνία κι αυτό είναι χρέος όλων μας και του καθενός ξεχωριστά.

Η γλώσσα της Εύης...

απο την Αυγη...
Πώς της ήρθε της Εύης Χριστοφιλοπούλου να επιτεθεί στον Παναγιώτη Κουρουμπλή με τόσο αισχρά υπονοούμενα για το φως του; Να πέσει μια κυρία τέτοιου επιπέδου τόσο χαμηλά, ώστε να προκαλέσει αρνητικά σχόλια ακόμη και από 'κείνους που έχουν τα μυαλά στα κάγκελα του ΠΑΣΟΚ; Και να υποστεί δημόσιες επικρίσεις για την αγένειά της (ωραίο αυτό, ε;) από πέννες έτοιμες να αναδείξουν όλα τα θετικά, φανταστικά ή πραγματικά, του πάλαι ποτέ μεγάλο αυτού κόμματος;
Η κυρία Χριστοφιλοπούλου είναι απόφοιτη του London School of Economics -άρα δικαιούμαστε να πιστεύουμε ότι έχει εντρυφήσει στη βρετανική ευγένεια. Έχει διατελέσει υφυπουργός Παιδείας στις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου -άρα δικαιούμαστε να πιστεύουμε ότι έχει μάθει να μη μιλάει χωρίς να σκέφτεται, αφού είχε για χρόνια την πολιτική ευθύνη για την αγωγή και τη μόρφωση των ελληνοπαίδων. Είναι επίσης καθηγήτρια -άρα δεν μας περνάει από το μυαλό ότι δίδασκε στους φοιτητές της τέτοιες αθλιότητες.
Δεν μιλάμε λοιπόν για κάποιο πταίσμα ευγενείας, όπως μας λένε ορισμένοι -προφανώς για να ρίξουν την κυρία και το κόμμα της στα μαλακά. Ούτε για κάποια τρύπα αναίδειας στη μόρφωσή της. Η Χριστοφιλοπούλου είναι παλιά στο κουρμπέτι της πολιτικής, μιλούσε στη Βουλή εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ όταν είπε όσα είπε, άρα με πολιτικούς όρους πρέπει να αντιμετωπίσουμε την αθλιότητά της. Και να μας συγχωρούν όλοι εκείνοι που είναι έτοιμοι να χτίσουν πάνω σε μια λέξη -και πάνω στη σιωπή τώρα τελευταία- αριστερά ανώγεια και κατώγεια και δεν βλέπουν τίποτε πολιτικό στη γλώσσα της Εύης.
Ας εξηγηθούμε: Το ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται με δύο πρόσωπα -ένα γεμάτο κατανόηση και συνιστώσα αγάπη απέναντι στη Δεξιά κι ένα αφρισμένο απέναντι στην Αριστερά. Όποιος είδε και άκουσε τον Βενιζέλο προχθές στη Βουλή καταλαβαίνει για τι μιλάμε. Ο άνθρωπος έχει αφηνιάσει κατά της Αριστεράς, γιατί πιστεύει ότι του έκλεψε το αλογάκι του. Λέει λοιπόν ό,τι λέει του κατέβει, υιοθετεί κάθε κατασκευή της Truth Team και των χαλκείων -από την ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ για την επίθεση στις Σκουριές μέχρι τις σχέσεις του Τσίπρα με τον Σόρος.
Γραμμή του κόμματος, λοιπόν, είναι το αφήνιασμα. Κι αν η Εύη ως στέλεχος του ΠΑΣΟΚ είπε μια κουβέντα παραπάνω, ήταν για τον Βαγγέλη ρε γαμώτο...

Ξέρεις κάτι; Η Ελλάδα πεθαίνει...

Thethreewishes’s ...
greece_is_dying
(τη φωτογραφία δημοσίευσε στο ΦΒ η Βιολέττα Στυλιανίδου)
Ελλάδα του 2013. Ο χρόνος μπαίνει δυναμικά.
Ματωμένα εφηβικά πρόσωπα με “μπλε μαρέν” παράσημα κυκλοφορούν ρετουσαρισμένα στις εφημερίδες και στα κανάλια. Κάποια κοινωνικά δίκτυα βροντούν με την επαίσχυντη διαφήμιση της κρατικής βίας. Ο κόσμος σαστίζει. “Πήγαν να ληστέψουν την Τράπεζα, είναι τρομοκράτες, τους πιάσαμε, τους περιποιηθήκαμε αναλόγως”. Η σύγχρονη Κρουέλα ντε Βιλ της ελληνικής δημοσιογραφίας με το εκλεπτυσμένο αξάν και το μισακό χαμόγελο πασχίζει να ανεβάσει την τηλεθέαση κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης λοιδορώντας τη μητέρα ενός χτυπημένου δράστη την ώρα που υπερασπίζεται το παιδί της. Την ίδια στιγμή, σε άλλο κανάλι, κάποιοι αρρενωποί συνάδελφοί της επαινούν τις αρετές των “σκαμπιλιών” που οφείλουν να πέφτουν στα ατίθασα προσωπάκια που δεν κάθονται φρόνιμα. Δεν μιλούν ανοιχτά για βασανιστήρια. Φωτοσόπ και στις λέξεις.
“Δεν είναι δικός μας, μην τον πειράξετε!”, φωνάζουν την ώρα της καταδίωξής τους οι άγουροι δράστες στους αστυνομικούς που είδαν να τρέχει στο δρόμο ένας όμηρος. Για να τον προστατέψουν.
“Οι φωτογραφίες ρετουσαρίστηκαν για να μπορούν να αναγνωριστούν οι εγκληματίες”, διακηρύσσει περήφανα ο αρμόδιος υπουργός. Για να καταστεί σαφές το μήνυμα.
“Αν μιλήσεις θα είμαστε εδώ, θα σε ακούσουμε, και τότε θα σε γαμήσουμε. Πάλι!”, απειλούν οι κρατικοί κουκουλοφόροι τον εικοσάχρονο δράστη που εισάγεται με βαριά τραύματα στην εντατική. Για να είναι ξεκάθαρα τα πράγματα.
Ένα άλλο παιδί, με μπλαβιασμένα χείλη και τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα βγαίνει από την κλούβα και φτύνει την κάμερα που ασελγεί πάνω του την ώρα της προσαγωγής του στο αστυνομικό τμήμα. Συνοδεύεται από τέσσερις πάνοπλους αστυνομικούς με κουκούλες. Ανώνυμοι αστακοί εναντίον επώνυμης μαρίδας. Οι οθόνες γεμίζουν με ηθικό σπλάτερ. Αισθητική κακουχία. Ενδοιασμός ουδείς. Η χούντα βγάζει πλοκάμια και απλώνεται παντού. Η επιστράτευση και τα τανκς έπονται. Αυτό είναι εξάλλου το ζητούμενο της κρατικής μηχανής που βρυχάται. “Ζήτω η Αναρχία!”, φωνάζει ο πιτσιρικάς και χαραμίζει το σάλιο του στους τηλεθεατές που βαθουλώνουν τον καναπέ τους τρώγοντας πίτσα ενώ παρακολουθούν στην οθόνη τις τελευταίες εξελίξεις της ζωής έξω από τους τέσσερις τοίχους της αποβλάκωσής τους.
Λίγες μέρες μετά η Ελλάδα, η χώρα όπου είναι στίγμα να είσαι φίλος του Γρηγορόπουλου και όχι συνάδελφος του Κορκονέα, τυλίγεται σε μια πλαστική σακούλα. Εκατοντάδες άνθρωποι συρρέουν στην πλατεία Βάθης για να πάρουν λίγα πορτοκάλια και μισό κιλό ντομάτες από αλληλέγγυους αγρότες που μοιράζουν τα τρόφιμα δωρεάν. Μεσήλικες, παιδιά και γέροι στριμώχνονται με τα χέρια απλωμένα προς τον ουρανό. Ένα ασύμμετρο, παρανοϊκό μπαλέτο. Κάποιος τραυματίζεται, άλλοι ποδοπατούνται, όλοι πεινάνε. Η ανάγκη σε γκρο πλαν. Την ίδια στιγμή οι ρεπόρτερ εργάζονται. Η φωτογραφία της λιμασμένης χώρας κάνει το γύρο του κόσμου. “Η Ελλάδα πεινάει”, “Στην Ελλάδα η διανομή δωρεάν φρούτων καταλήγει σε πάλη”, “Μάχη για λίγες ντομάτες στην Αθήνα”, είναι οι παχυλοί τίτλοι των ξένων εφημερίδων. Η εθνική αξιοπρέπεια ένα πατσαβούρι στα πόδια των παρατηρητών. Η προσωπική αξιοπρέπεια έρμαιο στις αγκωνιές και στα γρονθοκοπήματα των οργισμένων. Ένας λαός σε σήψη. Το μέλλον είναι σαφές – ζωντανά παραδείγματα στις οθόνες και στις γειτονιές μας.
Εικόνες φρίκης και καταστροφής που εξαπλώνονται. Χτες στην Κοζάνη, προχθές στην Αθήνα, σήμερα στη Λάρισα, αύριο στην Κρήτη. Σε λίγο σε κάθε πιθαμή γης αυτής της ταλαίπωρης χώρας. Σαν υπόσχεση. Σα μούχλα που μεταδίδεται, η χολέρα του φασισμού κερδίζει εδάφη, σταυροκοπιέται αγκυλωτά, ακυρώνει ζωές και απειλεί θεούς και δαίμονες αν τίποτε ιδεολόγοι αφελείς τολμήσουν να της αντισταθούν με οποιονδήποτε τρόπο. Για να την νικήσουν ούτε λόγος φυσικά: σαράντα χρόνια στο θρόνο υπόσχεται το χουντικό φερέφωνο του κράτους καθώς ακκίζεται ναζιάρικα ανάμεσα σε μάστερ σεφ δείπνα και υστερικές ριπές αδρεναλίνης από τα έδρανα της Βουλής.
Σε ένα παράλληλο φάσμα του χρόνου – και εν ριπή οφθαλμού – οι χαλίφηδες της πολιτικής σκηνής ακυρώνουν τις έσχατες ζωντανές κοινωνικές εστίες. Αδειάζουν τις καταλήψεις, σκουπίζουν τις γειτονιές, μεταμφιέζουν σε ατυχήματα τις δολοφονίες, καταπατούν νόμους, ήθη και αρχές. Μετά, παρέα με τους φίλους τους, στολίζουν με απειλές και χυδαιότητες την όποια εναπομείνασα ελεύθερη δημοσιογραφία και εμπορεύονται τη χώρα με τους τσελεπήδες της Ευρώπης στα μουλωχτά προχωρώντας στο επόμενο καρέ της προσωπικής τους παρτίδας Μονόπολυ. Το σύστημα δουλεύει ψύχραιμα. Με πλάνο. Λίγη Κέρκυρα σήμερα, λίγος Πειραιάς αύριο, λίγες Σκουριές μεθαύριο, θα σπρώξουμε και λίγη Θράκη αν χρειαστεί, άντε και λίγο Ίμια και δόξα να΄χει ο Γιαραμπής, κερδισμένοι θα βγούμε. Εμείς. Οι άλλοι ας ψοφολογήσουν. Τα δικά μας παιδιά θα πάνε σε κολέγια. Των αλλωνών ας βγουν στην επαιτεία.
Δ .ΚΑΜΠΟΥΡΑΚΗΣ: “Να μωρέ, φάγανε ήπιανε κρασάκι και έβαλαν τη ψησταριά στο δωμάτιο!”
Γ. ΠΟΛΙΤΗΣ: “Κρίμα να χάσουν τη ζωή τους από επιπολαιότητα μορφωμένα παιδιά!”
Α. ΠΟΡΤΟΣΑΛΤΕ: “Όποιος συνδέει το θάνατό τους με την τιμή του πετελαίου είναι εμμονικός”.
Θ. ΤΖΗΜΕΡΟΣ: “Οι άτυχοι νέοι της Λάρισας ήταν θύματα και του φόρου και της Παιδείας: κανένας δεν τους δίδαξε τις ιδιότητες του μονοξειδίου του άνθρακα”.
Αυτά είναι σχόλια επιφανών δημοσιογράφων και λαμπρού πολιτικού μετά το θάνατο δύο φοιτητών που προσπάθησαν να ζεσταθούν με ένα αυτοσχέδιο μαγκάλι μέσα στο σπίτι τους, στη Λάρισα. Βρισκόμαστε στο 2013. Χιούμορ και κυνισμός απέναντι στις ανθρώπινες ζωές που χάνονται στην τύχη. Κανένας ηθικός φραγμός, καμία αισχύνη. Καμία ενοχή.
Η Ελλάδα αργοπεθαίνει. Πλησιάζει η χαριστική βολή. Οι Έλληνες θα αρχίσουν να την δαγκώνουν για να χορτάσουν την πείνα τους. Θα την μασήσουν και θα την καταπιούν κανιβαλίζοντας με τη σειρά τους τους κανιβαλιστές τους. Κι έπειτα θα την ξεράσουν με ασυγκράτητη οργή, βλαστημώντας και οικτίροντας τα πάντα.
Δεν έχεις από πού να πιαστείς. Γκρίζα όλα. Και το φως αργεί. Άργησε ήδη.

Για ένα μαγκάλι, κ. Στουρνάρα...

Του Πέτρου Κατσάκου, αλιευμένο από το facebook,  μεσω Left.gr...
Ξέρω πως ο θυμός δεν είναι καλός σύμβουλος.... Πρέπει να αφήνεις την οργή να κατακαθίσει και μετά να γράφεις. Μα δεν μπορώ να αντισταθώ…

Αν διαθέτεις την ελάχιστη ευαισθησία, αν είσαι γονιός που προσπαθεί να μεγαλώσει τα παιδιά του σε αυτή την Ελλάδα, αν κάθε μέρα αγωνιάς για το μέλλον των παιδιών σου η ψυχραιμία μοιάζει με είδος πολυτέλειας.
Δυο παιδιά έχασαν τη ζωή τους. Άλλα τρία χαροπαλεύουν. Και όλα αυτά γιατί; Για να ζεσταθούν. Με ένα κομμένο θερμοσίφωνο. Ένα αυτοσχέδιο μαγκάλι. Σε μια χώρα που υπερδιπλασιάσθηκε η τιμή του πετρελαίου θέρμανσης, σε μια χώρα που τα σπίτια παγώνουν καθώς οι περισσότεροι αδυνατούν να πληρώσουν τα κοινόχρηστα, σε μια χώρα που την ώρα που ανθεί το λαθρεμπόριο καυσίμων οι πολίτες ρημάζουν τα δάση και καίνε ότι σκουπίδι βρουν για να ζεσταθούν. Σε αυτή τη χώρα που οι γονείς με κάθε θυσία καταφέρνουν να στείλουν στα παιδιά τους που σπουδάζουν λίγα ευρώ για να ζήσουν σε παγωμένα διαμερίσματα δεν περισσεύει πια καμία ψυχραιμία και καμία δικαιολογία.

Τα παιδιά αυτά δολοφονήθηκαν από τη φτώχεια. Και η φτώχεια αυτή έχει και παραλήπτη και αποστολέα. Η φτώχεια που αφήνει πίσω της θύματα από ένα μαγκάλι έχει και ονοματεπώνυμο και πολλούς πατεράδες. Έχει πατεράδες αυτούς που τα παιδιά τους δεν θα μαζευτούν ποτέ να ζεσταθούν ένα βράδυ γύρω από ένα αυτοσχέδιο μαγκάλι. Έχει πατεράδες εσάς...

Υπάρχουν πολλοί Παπαγεωργόπουλοι. Ανέγγιχτοι ακόμη...

Ερμιππος...
Ακόμη κι αν ο πρώην δήμαρχος δεν καρπώθηκε το παραμικρό από το προϊόν της κατάχρησης της δημόσιας περιουσίας, (ας το υποθέσουμε προς στιγμήν για το καλό της συζήτησης), εξακολουθεί να είναι βαριά ένοχος. Επειδή επέδειξε εγκληματική αμέλεια στην εκτέλεση των καθηκόντων, που ο ίδιος ζήτησε αυτόβουλα να αναλάβει. Η επίκληση της άγνοιας, της ανικανότητας ή της ανοησίας έχει όρια.  Και αν αυτά τα όρια στην καθημερινή ζωή μπορεί καμιά φορά να είναι μεγάλα, στην πολιτική, που αφορά στην διαχείριση της ζωής ολόκληρων κοινωνιών είναι και πρέπει να είναι σχεδόν μηδενικά.

Υπό αυτήν την έννοια η εξοντωτική ποινή που επιβλήθηκε χθες από το δικαστήριο είναι δίκαιη και, επιπλέον, σηματοδοτεί μια χρήσιμη αντίληψη που, αν θέλουμε μια μέρα να διοικηθούμε σωστά, είναι απολύτως σκόπιμο να κυριαρχήσει. Όποιος ζητάει να εγκατασταθεί σε τόσο υψηλές θέσεις και να απολαύσει την αίσθηση της ισχύος και τον έπαινο του Δήμου, ας μάθει να κοιτάζεται πρώτα στον καθρέφτη και να μετράει εντός του, εκτός από την δήθεν διάθεση για προσφορά και την αντικειμενική του δυνατότητα να ανταποκριθεί στις υψηλές απαιτήσεις του ρόλου, που με την θέληση του και χωρίς εξαναγκασμό διεκδικεί.

Είναι προφανές ότι η απόσταση που χωρίζει τον Παπαγεωργόπουλο από όλους τους υπόλοιπους, που κυκλοφορούν ακόμη μεταξύ μας θρασείς και ανέγγιχτοι, είναι μόνον μερικές δεκάδες λέξεις στο Σύνταγμα και είναι ο Νόμος Περί Ευθύνης Υπουργών.

Συνηθίζεται να λέγεται ότι ο Κώστας Καραμανλής, το κορυφαίο ίσως παράδειγμα πολιτικής ανευθυνότητας στις μέρες μας, είναι ένας τίμιος πολιτικός, που τουλάχιστον δεν έκλεψε. Ας το δεχθούμε. Άφησε όμως πολλούς άλλους να το κάνουν ανενόχλητοι, επιδεικνύοντας, στην καλύτερη περίπτωση, μια αβάστακτη αδιαφορία. Που, αν λάβουμε υπ΄όψη την εξαιρετική βαρύτητα του αξιώματος και των αρμοδιοτήτων που ανέλαβε, ισοδυναμούσε ευθέως με ενθάρρυνση και άρα με κακουργηματική αμέλεια. Επειδή οι πρωθυπουργοί και οι υπουργοί δεν είναι κοινοί θνητοί. Ειδικά σε κοινωνίες όπως η δική μας, όπου ένα μόνο νεύμα τους ή μια αδιόρατη επίδειξη της ευαρέσκειας τους μπορεί να γίνει εύκολα η πύλη προς κάθε είδους παράδεισο. Τελικά, αυτός ο "τίμιος", διέγραψε την ευθύνη μιας γιγαντιαίας, μιας επικών διαστάσεων καταστροφής, με τον εμπαιγμό της ανάληψης μιας απροσδιόριστης πολιτικής ευθύνης και χορηγώντας στον εαυτό του το ελαφρυντικό της άγνοιας. Για να κερδίσει μια ισόβια θέση στην βουλή και την γενναιόδωρη συντήρηση του με έξοδα των φορολογουμένων. Λαμπρό παράδειγμα προς μίμηση, για μια μακρά σειρά ονομάτων, άλλων επίδοξων εξουσιαστών, που φιλοδοξούν να δοκιμάσουν τις δεξιότητες τους στις ανυπεράσπιστες πλάτες μας.

Το έγκλημα στην πολιτική δεν ασκείται μόνο δια πράξεων αλλά εξίσου και δια παραλείψεων, συγγνωστών ή ασύγγνωστων. Επειδή το δημόσιο αξίωμα δεν είναι πεδίο άσκησης ηθικής για περιστασιακά προθύμους που κάνουν χάρες, ή για ανεύθυνες μετριότητες, που προσπαθούν στο μέτρο τους, αλλά θέση εκτέλεσης δέσμιας αρμοδιότητας. Ο πολιτικός δεν είναι επαινετέος όταν νοιάζεται, επειδή το να νοιάζεται δεν είναι υπέρβαση, όπως για τους συνηθισμένους ανθρώπους, αλλά η φυσική του αποστολή. Αποστολή από την οποία δεν δικαιούται σε καμία περίπτωση να παρεκκλίνει και που ζητά άλλωστε μόνος του, χωρίς κανείς να τον υποχρεώνει, να αναλάβει. Ας μάθουν λοιπόν, αυτοί που πρέπει να μάθουν, ότι έρχεται ο καιρός που τα ωφελήματα θα αρχίσουν να συνοδεύονται και από τις ανάλογες βαριές ευθύνες.

Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών πρέπει να καταργηθεί αναδρομικά ως δόλιος, καταχρηστικός και αντίθετος με τον σκληρό πυρήνα της έννομης τάξης. Αυτό έπρεπε να είναι από την πρώτη στιγμή το σιωπηλό, αλλά επίμονο και ανυποχώρητο αίτημα της κοινωνίας, η απόλυτη προτεραιότητα. Αυτοί που μας οδήγησαν εδώ δεν μπορεί να συνεχίζουν ατιμώρητοι και ανέγγιχτοι. Αν γίνει έτσι το ηθικό τραύμα θα παραμένει ανοικτό και θα κακοφορμίζει, ακολουθώντας την γενιά που το κουβαλά μέχρι το φυσικό της τέλος. Ας μην γελιόμαστε. Καμία σωτηρία της χώρας και των ανθρώπων της δεν είναι συμβατή με κάτι τέτοιο.

Φόβος και πανικός...

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ, απο την Ελευθεροτυπια...
Διαδεδομένο στη χώρα μας το άθλημα με το οποίο η σημερινή κρίση και η κατάρρευση αποδίδονται σε αμαρτίες από το παρελθόν. Ωστόσο, η αυτομαστίγωση, ακόμη και δικαιολογημένη, δεν φωτίζει το πρόβλημα, το συσκοτίζει.
Το μέγεθος και τα ελλείμματα του κράτους, πελατειακό σύστημα και διαφθορά, δημοσιοϋπαλληλία και γραφειοκρατία, παρασιτισμός και υπερκαταναλωτισμός, προβάλλονται κατά κόρον, με συνέπεια οι ευθύνες για τη σημερινή δραματική κατάσταση να μην αποδίδονται στους πράγματι υπευθύνους, αλλά να διαχέονται στο σύνολο της κοινωνίας και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό στους αρχομένους απ' ό,τι στους άρχοντες, περισσότερο στα θύματα απ' ό,τι στους θύτες. Αυτός είναι ο ρόλος της επικρατούσας ιδεολογίας: να μεταθέτει τις ευθύνες της άρχουσας τάξης στις αρχόμενες, για αμαρτίες αρχόντων να ενοχοποιεί τους αρχομένους.
Οι παραδοσιακές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας ήταν και παραμένουν σοβαρές. Ωστόσο, με την άφρονα πολιτική λιτότητος και τη βαθιά ύφεση, όλα επιδεινώνονται, ουδενός προβλήματος η επίλυση προωθείται. Πρόσφατη μελέτη του Πολ Ντεγκρό από την Οικονομική Σχολή του Λονδίνου και συμβούλου της Επιτροπής στις Βρυξέλλες τεκμηριώνει ότι η σημερινή βαθιά ύφεση, ανεργία και φτώχεια στην Ελλάδα και στον ευρωπαϊκό Νότο δεν σχετίζεται τόσο με τις παραδοσιακές ανισορροπίες και αδυναμίες των εθνικών οικονομιών όσο κυρίως με την ένταση των πολιτικών λιτότητος, που επιβάλλουν οι ευρωπαϊκές Αρχές. «Φάρμακο» φρικτότερο από τη νόσο. Πέρα από οποιαδήποτε θεωρία, επιβεβαιώνεται ότι εάν σήμερα οι κοινωνίες του Νότου καταποντίζονται στην «κόλαση», αυτό οφείλεται όχι τόσο στις παραδοσιακές παθογένειες όσο κυρίως στη σαρωτική «θεραπευτική αγωγή», που ως οδοστρωτήρας επιβάλλεται με ευθύνη της Ευρωζώνης.
Στην Ελλάδα, η λιτότητα αφαιρεί ετησίως υπέρ των δανειστών περισσότερο από 10% του κατά κεφαλήν εισοδήματος, προκαλώντας τη βαθύτερη ύφεση στην Ευρωζώνη. Οι εσπευσμένες θυσίες του ελληνικού λαού δεν ήταν αναγκαίες, υπογραμμίζει ο Βέλγος οικονομολόγος, δεν επιλύουν τα διαρθρωτικά προβλήματα της χώρας, τα περιπλέκουν ακόμη περισσότερο, τα καθιστούν ανεπίλυτα. Η εκτίναξη των spreads από το 2010 δεν τροφοδοτήθηκε τόσο από διαρθρωτικές αδυναμίες της χώρας όσο κυρίως από κερδοσκοπία των αγορών αφού ουδείς μηχανισμός σταθεροποίησης προβλεπόταν για το ευρώ. Δημιουργήθηκε χρηματοπιστωτική φούσκα όχι λόγω ελληνικών αδυναμιών, αλλά λόγω απουσίας πραγματικής ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας, που όφειλε να αναλαμβάνει ως τελικός πιστωτής τα δημόσια χρέη. Η καθυστερημένη δέσμευση του προέδρου Ντράγκι (6 Σεπτεμβρίου 2012) να αγοράζει κρατικά ομόλογα σε απεριόριστες ποσότητες αποδείχθηκε αρκετή για να «ξεφουσκώσουν» τα spreads σε ολόκληρη την Ευρωζώνη, χωρίς βέβαια να έχει διορθωθεί κάποιο διαρθρωτικό πρόβλημα είτε στην Ελλάδα είτε στις λοιπές υπερχρεωμένες χώρες.
Σε όλες τις περιπτώσεις, η λιτότητα επιδείνωσε τη σχέση χρέους/ΑΕΠ, εφ' όσον το χρέος αυξήθηκε και το ΑΕΠ συρρικνώθηκε. Οσο σκληρότερη η λιτότητα τόσο δυσμενέστερη η σχέση χρέους /ΑΕΠ. Η εσπευσμένη λιτότητα μετέτρεψε την αρχική κρίση ρευστότητος σε ανεπίλυτη κρίση φερεγγυότητος, τα χρέη των χωρών-μελών αποβαίνουν το ένα μετά το άλλο μη βιώσιμα, η διαγραφή τους αποτελεί σήμερα μονόδρομο. Στην τελευταία διαπίστωση, ο οικονομολόγος επικαλείται τη σύμφωνη γνώμη του ΔΝΤ (Οκτώβριος 2012).
Η ευρωπαϊκή κρίση, ενώ ξεκίνησε ως κερδοσκοπική, επιδεινώθηκε από τη στιγμή που τα αισθήματα «φοβού και πανικού» των χρηματαγορών μεταδόθηκαν στους Ευρωπαίους ιθύνοντες. Με την εσπευσμένη επιλογή της λιτότητας, σημειώθηκε μεγαλύτερη καταστροφή απ' ό,τι σταθεροποίηση των οικονομιών, συντριβή εκατομμυρίων ανθρώπων, που δεν είχαν καμιά ευθύνη και των οποίων οι θυσίες δεν βελτιώνουν σε τίποτα τις αντίστοιχες οικονομίες, αλλά συμβάλλουν στον καταποντισμό τους. Τα ελλείμματα οφείλουν να ισοσκελίζονται, τα χρέη να αποπληρώνονται, αλλά βαθμιαία, όχι απότομα, σε βάθος χρόνου, ώστε να παραμένουν θετικοί οι ρυθμοί ανάπτυξης και η δημιουργία πρόσθετου εισοδήματος.
Οι πιστώτριες χώρες, όπως η Γερμανία, οφείλουν να αυξάνουν τις δαπάνες, να ωθούν τις οικονομίες τους σε υψηλότερους ρυθμούς, ώστε να αντισταθμίζουν την επιβράδυνση από την υπερχρεωμένη ευρωπαϊκή περιφέρεια. Ενόσω οι πλεονασματικές χώρες προσφεύγουν και αυτές σε περικοπές δαπανών, η ισοσκέλιση στο Νότο αποβαίνει ανέφικτη, η Ευρωζώνη δεν σταθεροποιείται, αλλά ευθραυστοποιείται. Ο πανικός των ιθυνόντων και η δουλικότητα απέναντι στην κερδοσκοπία των αγορών φέρουν την πρώτη ευθύνη για την ελληνική τραγωδία και το ευρωπαϊκό αδιέξοδο. Για την καταστροφική αφροσύνη, οι μη αιρετοί άρχοντες Βρυξελλών και Φρανκφούρτης παραμένουν στο απυρόβλητο, αφού δεν λογοδοτούν πουθενά. Ομως, οι πρόθυμες και πειθήνιες κυβερνήσεις, που, ως «αποικιακοί ανθύπατοι», διεκπεραιώνουν την ολέθρια συνταγή, αφού εκτίθενται στη λαϊκή ετυμηγορία, δεν θα έπρεπε να εισπράττουν τίμημα ανάλογο με τα θλιβερά αποτελέσματά τους;
  kvergo@gmail.com

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2013

Νεα-ναζιστικές επιθέσεις...

Θανάσης Καρτερός, απο την Αυγη...
Αγκαλιά με τον Μιχαλολιάκο βρέθηκε ο δυστυχής Σκουρλέτης στα χτεσινή απογευματινή του Συγκροτήματος. Ένα τεράστιο σκίτσο των δύο να κραδαίνουν αγριεμένοι την εφημερίδα, υπό τον τίτλο Μαυροκόκκινη επίθεση κατά των "Νέων" είναι όλα τα κιλά - της δεοντολογίας. Και όλα τα λεφτά - του ΔΟΛ. Α, υπάρχει και θέμα από κάτω. Περιληπτικώς: Ο Μιχαλολιάκος επιτέθηκε στην εφημερίδα επειδή αποκάλυψε τη σύγχρονη Διάπλαση των Παίδων από τον Κασιδιάρη. Ο Σκουρλέτης την κατήγγειλε για τον τρόπο με τον οποίο επιχειρεί να συνδέσει τον Τσίπρα με τον Σόρος. Και οι δύο, συνεπώς, τη "στοχοποίησαν" (πάρτε και λίγο από Δένδια) και άρα ιδού το μαυροκόκκινο.
Ωραία λογική. Θυμίζει το παλιό ο αστυφύλακας είναι όργανο, το μπουζούκι είναι επίσης όργανο, άρα ο αστυφύλακας είναι μπουζούκι. Σύγχρονες εκδοχές του: Τα “Νέα” είναι στην πρωτοπορία της πολεμικής κατά της Αριστεράς, οι ναζί επίσης. Άρα τον έχουμε τον έξυπνο τίτλο: Νεα-ναζιστικές επιθέσεις στην Αριστερά. Θέλετε τα ακόμα καλύτερα; Μπείτε όσοι αντέχετε στο site της Χρυσής Αυγής. Και θα δείτε σε πόσα άθλια σχόλια για τον Τσίπρα επικαλούνται οι ναζί τα “Νέα” για να τον χαρακτηρίσουν άνθρωπο του Σόρος και άλλα χαριτωμένα. Με την επεξήγηση μάλιστα στην αρχή-αρχή: Αντιγράφουμε τα συστημικά “Νέα”. Έτσι ακριβώς! Αναφέρει δηλαδή την πηγή ο Παναγιώταρος, μη θεωρηθεί ότι κλέβει τον Παπαχρήστο!
Όλα καλά κι όλα ωραία - δική τους είναι η εφημερίδα, δική τους η γραμμή, δική τους η εμπάθεια για την Αριστερά, δική τους και η ξεφτίλα όταν γράφουν τέτοιες αηδίες. Δικός τους και ο Γιωργάκης, που κάποτε τον επισκέπτονταν από την πίσω πόρτα του Μαξίμου και τώρα τον κάνουν ρόμπα. Δικός τους και ο Σαμαράς, που αν μαζέψεις όσα του έχουν σούρει, θα απορήσεις πώς δεν έπαθε κανείς τους λουμπάγκο από την κωλοτούμπα. Δικός τους και ο Αντρέας, για να πάμε λίγο πίσω, που τον ύμνησαν ως Θεό και τον έστειλαν στο ειδικό δικαστήριο ως διάβολο μόλις αμφισβήτησε την παντοδυναμία τους.
Τίποτε το νέο στα “Νέα”-έτσι είναι αυτό το μαγαζί αρχαιόθεν. Παντού θα βρεις χωμένη τη μύτη του - και όχι πάντα με ανεπίληπτους τρόπους. Ας συνεχίσουν λοιπόν τη δουλειά που ξέρουν. Αλλά μια παράκληση: φτάνουν τα μαθήματα δεοντολογίας και ήθους, βρε παιδιά - καταντήσαμε μαυροκόκκινοι από τα γέλια...

Στην Αλβανία με φωνάζουν «γκρέκο»...

Γιάννης Καφάτος, Αριστερο Blog...
Γεια σας, με λένε Γιάννη. Αυτό δεν είναι το κανονικό μου όνομα, όμως το βάζω στο χαρτί να διευκολύνω την ανάγνωσή σας. Το κανονικό μου όνομα ένα αλβανικό. Ο μπαμπάς μου είναι Αλβανός και όταν γεννήθηκα, σε μια ωραία γειτονιά της Αθήνας, ο μπαμπάς μου με βάφτισε με το όνομα του πατέρα του. Νομίζω κι εσείς έτσι κάνετε συνήθως στα παιδιά σας.
Μεγάλωσα σ’ αυτήν την ωραία γειτονιά και τώρα είμαι μαθητής της τρίτης δημοτικού. Οι φίλοι μου είναι ο Αντώνης, ο Κώστας, η Αντωνία, η Μαρία, ο Νικολάι και άλλα παιδιά. Όταν ήμουν στην πρώτη, γεννήθηκε και ο αδελφός μου.
Φέτος ο μπαμπάς μου, από την αρχή της χρονιάς δεν ήταν καθόλου καλά. Ήταν πολλές ώρες στο σπίτι, δε δούλευε. Το ίδιο και η μαμά.
Συνέχεια συζητούσαν μεταξύ τους. Εγώ καταλάβαινα ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά. Δεν ήμουν και βέβαιος όμως.
Πριν από λίγους μήνες εκεί που καθόμασταν στο σπίτι χτύπησε το κουδούνι. Άνοιξε ο πατέρας μου και μπήκαν μέσα ένας κύριος που χαιρέτησε τον μπαμπά μου με το μικρό του όνομα, και ένα ζευγάρι. Μέχρι να τους δω τους έχασα. Ο κύριος που χαιρέτησε με το μικρό του τον μπαμπά μου, μαζί με τον μπαμπά μου άρχισαν να κάνουν βόλτες στο σπίτι μας. Δηλαδή μπήκαν στην κουζίνα που ήταν ο αδελφός μου στο καρεκλάκι του και η μαμά μου μαγείρευε, μπήκαν στο δωμάτιο που κοιμάμαι με τον αδελφό μου, στο δωμάτιο της μαμάς και του μπαμπά και στο μπάνιο και μετά ξανάρθαν στο σαλόνι και κάθησαν στην αρχή όρθιοι μπροστά την τηλεόραση κι εγώ δεν μπορούσα να δω. Μετά είπαν «ευχαριστώ» στον μπαμπά μου, ο κύριος που ήξερε το μικρό του όνομα τον χτύπησε στον ώμο και του είπε: έχουμε κι αύριο στις επτά κι άλλο ένα ραντεβού, κι έφυγαν όλοι.
Μπαμπά τι είναι αυτοί οι άνθρωποι, ρώτησα τον μπαμπά μου.
Είναι μεσίτης Γιάννη, μου είπε ο μπαμπάς μου. Θα πουλήσουμε το σπίτι μας, γιατί εγώ πια δεν έχω δουλειά, και δεν μπορώ να μείνουμε άλλο εδώ και θα γυρίσουμε στην Αλβανία. Είναι δύσκολα παιδί μου, γι’ αυτό σταμάτησες να πηγαίνεις αγγλικά και στο ποδόσφαιρο. Δεν δουλεύω πια τόσο όσο παλιά και δεν φτάνουν τα χρήματα που βγάζω. Γι’ αυτό θα γυρίσουμε στην Αλβανία. Θα μείνουμε με τους παππούδες και θα δούμε πώς θα τα φέρουμε βόλτα.
Στενοχωρήθηκα πάρα πολύ. Δηλαδή αυτό που ένιωσα μάλλον είναι η στενοχώρια. Δεν την ήξερα πριν. Κι επειδή όταν στενοχωριέμαι ή μαλώνω με τους φίλους μου κλαίω, τα δάκρυα γέμισαν τα μάτια μου. Αυτό είναι η στεναχώρια είπα: τα κλάματα.
Την άλλη μέρα στο σχολείο δεν είπα τίποτα σε κανέναν, αλλά δεν είχα κέφι να παίξω και να κάνω διαολιές που λέει κι η κυρία με τα άλλα παιδιά στο διάλειμμα. Από την ώρα που ξύπνησα στο δωμάτιό μου, και είδα την κούνια του αδελφού μου ένας περίεργος πόνος ήρθε και κάθησε στο κεφάλι μου. Όχι όπως όταν έχω κρυώσει που πονάει σα σφυρί, όχι ήταν κάπως αλλιώς. Και μετά τον ίδιο περίεργο πόνο τον ένιωσα να πηγαίνει και μέσα στην κοιλιά μου και δε με άφησε να πιω το γάλα μου.
Γύρισα από το σχολείο και ρωτούσα συνέχεια τη μαμά μου και τον μπαμπά μου «τι ώρα είναι».
Ε, ρώτα ρώτα έγινε «αύριο στις επτά» που είχε πει ο μεσίτης, και χτύπησε το κουδούνι. Ξανά τρεις άνθρωποι ήρθαν και έκαναν ότι χθες. Έλεγξαν το σπίτι, όμως αυτοί δεν μου έκρυψαν την τηλεόραση γιατί εγώ όταν τους είδα πήγα τρέχοντας στο δωμάτιό μου, μπήκα κάτω από τις κουβέρτες και κουκουλώθηκα μέχρι που έφυγαν.
Αυτός ο περίεργος πονοκέφαλος ξανάρθε έτρεχε από τη μία πλευρά του κεφαλιού μου μέχρι την άλλη. Και στο πίσω μέρος της κοιλιάς μου, και μέσα από τα πλευρά μου. Ήταν κάτι στην αρχή ζεστό μετά κρύο και ερχόταν κι έφευγε πονούσα αλλά δεν μπορούσα να πω τίποτα στη μαμά μου γιατί δεν πονούσα κάπου όπως όταν χτυπούσα όταν πήγαινα στο ποδόσφαιρο. Αυτός ο πόνος ήταν καινούριος. Ήταν παντού!
Το πρωί που ήρθε η μαμά μου να με ξυπνήσει μου λέει: τι έκανες εκεί! Κι εγώ δεν κατάλαβα γιατί κοιμόμουν πριν έρθει και δεν είχα κάνει τίποτα. Φώναξε τον πατέρα μου. Δεν καταλαβαίνα τίποτα. Με πήρε αγκαλιά, και ο μπαμπάς μου έσκυψε και κοίταζε κάτι στο μαξιλάρι μου.
Τα μαλλιά μου κοίταζε. Κι η μαμά μου όπως με είχε αγκαλιά άρχσε να ψάχνει το κεφάλι μου, όπως τότε που όλα τα παιδιά στην τάξη είχαμε κολλήσει ψείρες.
«Μαμά τι έπαθα» ρώτησα.
«Τίποτα, λίγες τρίχες έφυγαν από το κεφάλι σου και κόλλησαν στο μαξιλάρι σου. Τράβηξες τα μαλιά σου παιδί μου;»
«Όχι μαμά, αλήθεια σου λέω» της είπα και με αγκάλιασε.
Όταν ξαναπήγα σχολείο φορούσα ένα σκούφο, και τον φοράω κάθε μέρα γιατί τα μαλλιά μου ξεκολάνε από το κεφάλι μου και δε θέλω να με δουν τα παιδιά και να μου φωνάζουν φαλάκρα.
Ένα πρωί δεν πήγα σχολείο και μαζί με τη μαμά και τον μπαμπά πήγαμε σε ένα μεγάλο νοσοκομείο κι εκεί με εξέτεσαν. Κοίταξαν το κεφάλι μου με έναν μεγενθυτικό φακό, σαν αυτό που έχουν οι εξερευνητές εντόμων. Ο γιατρός πέρασε το χέρι του ανάμεσα στα μαλιά μου και κάποια που ξεκόλλησαν έμειναν στο χέρι του. Τα έβαλε κι αυτά κάτω από τον φακό και έφερε πιο κοντά ένα λαμπατέρ που είχε και τα κοίταξε καλά καλά.
«Μην ανησυχείτε» είπε στους γονείς μου, δεν είναι τίποτα κακό, μην τρομάζετε, και γύρισε προς εμένα, γονάτισε για να είμαστε κοντά και με ρώτησε: έχεις άγχος παιδί μου;
«Δεν ξέρω τι είναι αυτό, αλλά από τότε που ήρθε στο σπίτι ο μεσίτης και ο μπαμπάς μου είπε ότι θα πουλήσουμε το σπίτι μας και ότι θα πάμε στην Αλβανία εγώ έχω έναν περίεργο πόνο που δεν είναι όπως πονάω όταν έχω πυρετό ή όταν χτυπάω στο πόδι μου όταν παίζω μπάλα ή με σπρώχνει ο Αντώνης και πέφτω και χτυπάω…
Δε θέλω να πουλήσουμε το σπίτι μας. Δε θέλω να αφήσω το δωμάτιό μου. Δε θέλω να πάω στην Αλβανία. Εμένα οι φίλοι μου είναι εδώ. Το καλοκαίρι που πήγαμε δε μου άρεσε καθόλου. Δεν μιλάω αλβανικά όπως τα άλλα παιδιά. Στην Αλβανία με φωνάζουν γκρέκο και με κοροϊδεύουν. Θέλω να μείνω εδώ που γενήθηκα. Θέλω ο μπαμπάς μου να έχει δουλειά και να με αφήνει στο ολοήμερο που έτρωγα με τους φίλους μου. Θέλω να ξαναπάω στο ποδόσφαιρο, και στα αγγλικά. Δε θέλω να έρχονται να βλέπουν το σπίτι μας και να ψάχνουν τα δωμάτιά μας. Είναι δικό μου το δωμάτιο και του αδελφού μου. Φοβάμαι να φύγω, πού θα πάω εκεί που με κοροϊδεύουν και δεν ξέρω κανέναν και δεν ξέρω να μιλήσω και δεν θα έχω τους φίλους μου και τη γειτονιά μου.
Θέλω να είμαι με τους φίλους μου και να φύγει αυτός ο περίεργος πόνος που είναι παντού και είναι περίεργος και δεν ξέρω να πω που πονάω και θέλω τα μαλιά μου και δε θέλω να φοράω σκούφο για να μη με δουν με τα μαλλιά πεσμένα και με κοροϊδεύουν και με λένε καραφλό, και δε θέλω να πάω εκεί, είμαι ξένος και με κοροϊδεύουν στην Αλβανία, και με φωνάζουν γκρέκο»

Υ.Γ. Αυτό το κείμενο το αφιερώνω με όλη μου την αγάπη σε όλα τα πιτσιρίκια και με όσο μίσος μπορώ να γεμίσω την ψυχή για όλους τους μεγάλους που καταστρέφουν παιδικές ψυχές. Για όλους τους αλήτες που σώζουν τα νούμερα και όχι τους ανθρώπους και για όλους εμάς που δεν αντιδρούμε γιατί φοβόμαστε.

παρακμής ανάπτυξη...

Γράφει ο Spatournos, για την BaBushka...
Γιατί, παρακμάσαμε στην ανάπτυξη...

Βλέπεις καθημερινά μέσα από  τα κανάλια και τις εφημερίδες που εκφράζεται η κυβέρνηση, να προωθείται συστηματικά μια εικόνα ανάκαμψης, νιώθεις ότι σχηματίζεται μια ελπίδα παρά την σκληρότητα. Βλέπεις και διαβάζεις  ότι νέοι επενδυτές καθημερινά ενδιαφέρονται να επενδύσουν σε αυτήν την χώρα.  Η κυβέρνηση παρουσιάζεται αποφασιστική φτιάχνοντας νέους επενδυτικούς νόμους, κάνει διαγγέλματα και στέλνει τελεσίγραφα σε αυτούς που αντιδρούν στις εξορύξεις  χρυσού λέγοντας τους, πως θα ξεκολιάσει και τα βουνά της Θράκης. Και εσύ άμοιρε γείτονα τα ακούς όλα αυτά και νομίζεις πως έρχεται ανάπτυξη για εσένα. Είσαι άνεργος, για το μεσημέρι δεν έχεις λύσει το θέμα του φαγητού σου, τα παιδιά σου τα έχεις φλομώσει στις ψεύτικες ελπίδες. Ξέρεις την πραγματική πορεία των πραγμάτων, όμως εσύ πιέζεις τα παιδιά σου να τελειώσουν τις σπουδές τους, να βρουν δουλεία αλλιώς τους χαρακτηρίζεις τεμπέληδες!

Και καλά αν ήσουν μόνο εσύ δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα, όμως είστε πολλοί εσείς που πραγματικά μας σπρώχνετε  στην απόγνωση, στην κατάθλιψη και την εξαθλίωση. Εσύ και οι όμοιοι σου δίνεται άλλοθι σε αυτήν την αυταρχική κυβέρνηση και σε έναν ανισσόροπο πρωθυπουργό, να συνεχίζει το έργο του. Δεν μπορώ να σε καταλάβω, δεν μπορώ να σκεφτώ όπως εσύ, δεν μπορώ να πιάσω τον μικροαστισμό σου, πως μπορείς να θεωρείς όλη αυτήν την βάρβαρη πολιτική ως ανάπτυξη;  Στις απεργίες εσύ και η υπόλοιπη κοινή γνώμη δεν εμφανίζεστε, προσπαθείς ακόμα να πείσεις των εαυτό σου πως είναι μια ακόμα πολιτική κρίση και θα λυθεί όπως της έλυνε το ΠΑΣΟΚ τότε. Πιστεύεις σε ένα μαγικό και αναίμακτο πισωγύρισμα.
Άμοιρε πύθωνα, αναρωτιέσαι αν ο Στουρνάρας είναι βλάκας ή δεν αξίζει τα πτυχία του, λογικό, αφού όλα τα έσοδα είναι μείον πάρα τις φαμφάρες για ανάπτυξη και τις αναγγελίες για απογειώσεις του Σαμαρά. Όμως η αλήθεια είναι λίγο διαφορετική, ο Στουρνάρας και οι άλλοι γύπες γνωρίζουν ότι η καλύτερη περίοδος για επενδύσεις είναι αυτή που το αίμα κυλά στους δρόμους. Και είναι σίγουρο πως αυτή η περίοδος πλησιάζει καθώς πολλοί γύπες μαζεύονται γύρο μας… μυριζόμενοι θάνατο.
Οι συνθήκες διαμορφώνονται τόσο αρμονικά που θα προσπαθήσουν να ελέγξουν και την παραμικρή παρέκκλιση από τον στόχο τους. Φτιάχνουν νόμους που θα τους χρειαστούν χρόνια αργότερα, υποβάλουν την κοινωνία σε μια κατάσταση συνεχόμενου φόβου. Καταργούν και τα τελευταία εργασιακά δικαιώματα, ποινικοποιείται η κάθε δράση που είναι ενάντια στα συμφέροντα τους (όλο το μίσος των επενδυτών για τις σκουριές χωρά σε μια δίωρη εκπομπή του πρεντεντερη με τον κύριο καψη να κάνει σαν λυσσασμένο σκυλί για μια ιδιωτική εταιρία) εσύ βέβαια όλο αυτό προσπαθείς να το χωρέσεις μέσα στο μυαλό σου σαν Ανάπτυξη.  Ο  Οργουελ πλέον αρχίζει να μοιάζει πεζός μπροστά σε αυτά που ζούμε αλλά και σε αυτά που έρχονται!
Βέβαια σε όλη αυτήν μας την κατρακύλα υπάρχει κάτι από το οποίο μπορούμε να πιαστούμε και να ελπίζουμε αυτό είναι τα θεωρήματα της μη πληρότητας του Γκέντελ, τα οποία αποδείχτηκαν από τον Kurt Gödel, ενσωματώνοντας τας στις συνθήκες που ζούμε θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε μια απλοϊκή χρήση αυτών των ρητών τα οποία αποδεικνύουν πως όσο αυταρχισμό και να έχεις επιβάλει προσπαθώντας να ελέγξεις μια κοινωνία, όσο και τέλεια μέτρα να έχεις πάρει, όσο και να έχεις στερήσει τις φωνές των καταπιεσμένων για ελευθερία, όσο και αν πιστεύεις πως έχεις ένα τέλειο σύνολο πάντα θα υπάρχει κάτι που θα σου ξεφεύγει και θα διαλύει το άθλιο σύνολο σου.
Θα μπορούσαμε λοιπόν να χρησιμοποιήσουμε και εμείς αριθμούς και μαθηματικά για να απαντήσουμε στον κύριο Στουρνάρα και τους άλλους γύπες ότι το πρόγραμμα τους και τα σχέδια τους οδηγούν αναπόφευκτα στην ανάπτυξη της παρακμής. Κάθε βήμα που κάνουν μπορεί να νομίζουν ότι βρίσκονται μπροστά, αλλά στην πραγματικότητα όμως από την συνήχηση τους έχουν χάσει των προσανατολισμό τους και το μόνο που θέλουν πλέον είναι … η καταστροφή. Σαν τρελοί βασιλιάδες θέλουν να καταστρέψουν το βασίλειο που κατείχαν μέχρι πρότινος γιατί πολύ απλά δεν αντέχουν την ζωή, την ελευθερία μα πάνω από όλα δεν αντέχουν χωρίς εξουσία!

Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Η ΔΙΑΠΛΑΣΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΩΝ (NAZI VERSION)...

Strange  Journal...
Μια από τις εφημερίδες που για χρόνια μόλυναν το διανοητικό πεδίο του νεοέλληνα, “ΤΑ ΝΕΑ”, δημοσιεύουν σε ρεπορτάζ τους πως η Χρυσή Αυγή έχει ξεκινήσει από τις 23/2/2013 στην Αρτέμιδα, κατηχητικό σε παιδιά ηλικίας 6-10 ετών, με τίτλο “Διάπλαση των Παίδων”. Στόχος βέβαια είναι η κατήχηση ανήλικων ατόμων, ενώ καλούν τους γονείς να πάνε τα παιδιά τους για μια “πνευματική αφύπνιση”.
H στρατολόγηση\κατήχηση παιδιών δεν είναι καινοτόμο σχέδιο, καθώς αυτές είναι τακτικές που ακολουθούσε και ο Χίτλερ. Η πλύση εγκεφάλου που υπέστησαν τα παιδιά είχε ως προπέτασμα “παιδαγωγικά βίντεο για την αρχαία ελληνική σκέψη, τους θεούς του Ολύμπου και την χριστιανική πίστη” (sic), πράγματα δηλαδή ασύμβατα μεταξύ τους. Ωστόσο έχουν ως κοινό στόχο την πλήρη ποδηγέτηση του αγνού κι ελεύθερου νου που έχουν παιδιά μικρών ηλικιών.
Σταδιακά οι “παιδαγωγοί” (έτσι αυτοαποκαλούνται οι προπαγανδιστές) θα εισέλθουν και σε άλλα μαθήματα τύπου “γιατί ο Έλληνας είναι ανώτερος από τον ξένο”, όταν ήδη έχουν φυτέψει πρότυπα στα αθώα παιδιά. Φυσικά εγκληματικό μερίδιο ευθύνης έχουν οι γονείς, οι οποίοι θέλουν να δημιουργήσουν παιδιά χωρίς δικαίωμα επιλογής, άρα με ψυχολογικά προβλήματα. Η Χ.Α. στρατολογεί και μαθητές στα σχολεία στα πλαίσια μιας γενικότερης επίθεσής της προς τα ελεύθερα -ακόμα- πνέυματα της νέας γενιάς.
Τα μικρά παιδιά αναζητούν ακόμη ασφάλεια στην ευαίσθητη ηλικία που βρίσκονται, λόγω φυσικά της μη δυνατότητας να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, οπότε είναι πιο εύκολα αυτός που θα τους παρέχει αυτή την υποτιθέμενη ασφάλεια, να το γαλουχήσει με τις δικές του ιδέες, τάσεις και πιστεύω. Ακόμα, επειδή το ανήλικο άτομο μιμείται και ταυτίζεται σε μεγαλύτερο βαθμό, απ’ τον ενήλικο, απορροφά στην συνείδησή του τα κίβδηλα “ηρωικά” είδωλα του κάθε καθοδηγητή.
Για να κλείσουμε με μια γενικότερη θέαση, ο ναζισμός υποστηρίχθηκε όχι μόνο από τα κατώτερα λαικά στρώματα, αλλά και από τους ψευτο-διανοούμενους και αστούς που έκρυψαν με “εκλεπτυσμένα” τεχνάσματα το φρικαλέο πρόσωπό του. Έτσι λοιπόν και στην Ελλάδα της κρίσης, τέτοια περιστατικά καλλωπίζονται από χαρτογιακάδες και “καθωσπρέπει” πένες που ψάχνουν να βρουν το “ναι μεν αλλά” της παρακμής. Και στον αντίποδα κατασκευάζουν σενάρια και προκάτ εντάσεις, δήθεν αισιόδοξες εικόνες και ντεμέκ πολιτισμό για να κρύψουν το τέρας που χαμογελά με τα σάπια δόντια του.

Το μεροκάματο της Ευδοκίας...

του Θωμά Σίδερη...
TRENO.EVDOKIA
Ο Γιώργος ο λοχίας συνάντησε την Ευδοκία σ’ ένα χωριό της Θράκης και για χάρη της χόρεψε το πιο ωραίο ζεϊμπέκικο στην ιστορία του ελληνικού σινεμά . Τότε, η Ευδοκία που ξέρω εγώ ήταν ένα κοριτσάκι δέκα χρόνων.
Το κοριτσάκι αυτό το συνάντησα για πρώτη φορά, σαράντα χρόνια αργότερα, στο Κερατσίνι. Καθίσαμε σε κάτι σκαλοπατάκια πάνω από τον περιφερειακό και μιλήσαμε για όλα αυτά που δεν πήγαν καλά. Και που κανένας δεν ξέρει αν θα μπορούσαν να πάνε καλύτερα…
Στα πενήντα σου έχεις μόνιμη δουλειά;
Όχι.
Πού δουλεύεις σήμερα;
Δουλεύω σ’ έναν Οργανισμό Τοπικής Αυτοδιοίκησης με σύμβαση έργου.
Τι σημαίνει σύμβαση έργου;
Σύμβαση έργου σημαίνει ότι είσαι άνεργος και παράλληλα ότι έχεις μια δουλειά. Είναι ένας καλός τρόπος να σε ξεγελάνε και εσύ με τη σειρά σου να ξεγελάς για λίγο τον εαυτό σου. Κυκλοφορείς κι έχεις την ημερομηνία λήξης στο κούτελο. Επισήμως, είναι μια σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου, που σου δίνει τη δυνατότητα να παίρνεις κάτι λίγα χρήματα. Σχεδόν τα μισά τα δίνεις για την ασφάλισή σου. Ξέρεις όμως από την αρχή την ημερομηνία που θα σου πουν «δε σε θέλω άλλο».
Δουλεύεις δηλαδή με μπλοκάκι…
Ναι… Με το μπλοκάκι δεν έχεις κανένα εργασιακό δικαίωμα. Ουσιαστικά, οι συμβάσεις έργου ορισμένου χρόνου, που είναι συνήθως οχτάμηνες, είναι μια μεγάλη «εφεύρεση» ώστε να χαμηλώνουν οι δείκτες ανεργίας αλλά και οι απασχολούμενοι να μην είναι στην πραγματικότητα εργαζόμενοι. Συνήθως, αυτοί που επιλέγουν ετούτες τις συμβάσεις -μάλλον δεν τις επιλέγουν, είναι περισσότερο ζήτημα ανάγκης- είναι εργαζόμενοι που έχουν δουλέψει πολλά χρόνια στον ιδιωτικό τομέα και έχουν απολυθεί ή έπεσε έξω η επιχείρηση που δούλευαν. Εγώ, που είμαι πενήντα χρονών, για την αγορά εργασίας θεωρούμαι «άχρηστη». Όσες αιτήσεις για δουλειά έχω κάνει, μου απαντούν πολύ ψυχρά ότι θα πάρουν κάποιον άλλο με τα μισά χρόνια μου.
Τι πιθανότητες έχεις να σε ξαναπροσλάβουν στην ίδια δουλειά;
Καμία.
Θα προσπαθήσεις, ίσως, με κάποιο πλάγιο τρόπο; Να βρεις, έστω, έναν άνθρωπο να μιλήσει για σένα…
Για να είμαι σε αυτή την ηλικία και με αυτό το καθεστώς εργασίας, σημαίνει ότι δεν ακολούθησα ποτέ μέχρι σήμερα αυτή την πρακτική.
Τι πιστεύεις ότι δεν έκανες ώστε να έχεις σήμερα μια καλύτερη δουλειά;
Ίσως το ’81, όταν τέλειωσα το πανεπιστήμιο, έπρεπε να γραφτώ στη νεολαία του ΠΑΣΟΚ. Όλοι οι φίλοι μου που το κάνανε, διοριστήκανε. Πρέπει να σου πω όμως ότι δε μου άρεσε πάντα το δημόσιο. Γερνώντας βέβαια και έτσι τρομοκρατημένη όπως είμαι σήμερα, κάποιες στιγμές σκέφτομαι τα πράγματα που δεν έκανα…
Κι ένα από αυτά ήταν η νεολαία ΠΑΣΟΚ;
Έρχονται κάτι στιγμές που πρέπει να πάρεις κάποιες αποφάσεις. Κι εγώ αποφάσισα ότι δε θα είμαι με τις πλειοψηφίες που προκύπτουν κάθε φορά, θα πάω κόντρα στο ρεύμα… Κι έτσι ρίχτηκα στο κυνήγι του μεροκάματου. Στην πορεία διαμόρφωσα κάποια κριτήρια. Κρατάω αυτό, πετάω το άλλο. Αλλά βασανίστηκα για να μπορώ να κρίνω. Αυτό που μ’ ενοχλεί σ’ αυτό που κάνω τώρα δεν είναι ότι βλέπω γύρω μου κάποιους ανθρώπους που έχουν κάποιες σταθερές σε σχέση μ’ εμένα που δεν έχω απολύτως τίποτα. Αυτό που μ’ ενοχλεί πιο πολύ είναι ότι δεν μπορώ ν’ αγαπήσω τη δουλειά μου. Το μπλοκάκι είναι ένας μικρός θάνατος. Μπορεί να μοιάζει και μ’ έναν ανεκπλήρωτο έρωτα, αν κι είναι μεγάλη κουβέντα αυτό. Μόλις πάω να δοθώ στη δουλειά μου, λέω τι κάνεις, αύριο δε θα είσαι εδώ.
Έχεις ένα κορίτσι 23 ετών. Έχετε κουβεντιάσει γι’ αυτό που την περιμένει;
Αφιέρωσα ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου, τα ωραιότερα χρόνια μου, σε κοινωνικούς αγώνες. Η κόρη μου μεγάλωσε μ’ ένα αξίωμα: τίποτα δεν είναι εύκολο, τίποτα δεν είναι δεδομένο, παλεύεις για τα πάντα. Από μικρή διατύπωσε τα δικά της «γιατί» και έμαθε ότι μια ζωή θα πρέπει ν’ αναζητά τις απαντήσεις σ’ αυτά τα «γιατί». Τα παιδιά ξέρουν καλά ότι το μέλλον τους είναι υποθηκευμένο. Να τους πεις, τι; Καλύτερα είναι να σωπάσεις και να τ’ αφήσεις τουλάχιστον να κυνηγήσουν τ’ όνειρό τους.
Θα ‘θελες να φύγεις; Να πας να ζήσεις κάπου αλλού, σε μια άλλη χώρα…
Νομίζω ότι δεν έχω πια το χρόνο… Δυο φίλοι μου πήγανε στη Γερμανία. Το είπανε και το κάνανε. Εγώ νιώθω ότι δεν έχω το χρόνο.
Λένε πως το χρόνο τον ορίζουμε εμείς…
Αυτό είναι ένα αστείο, το είπαμε για να γελάσουμε και κάποιοι από εμάς το πήραμε στα σοβαρά. Πιστέψαμε ότι όλα τα παραμύθια κάπου στο βάθος κρύβουν ένα ευτυχισμένο τέλος. Στα πενήντα μου, νιώθω να υψώνεται μπροστά μου ένα τείχος. Μοιάζω με μια διχοτομημένη Γερμανία τον καιρό του ψυχρού πολέμου: ο εαυτός μου που θέλει κι ο εαυτός μου που δεν μπορεί.
Το «δεν μπορώ» μοιάζει όμως με παραίτηση…
Μπορεί… αλλά είναι η δική μου μικρή αλήθεια. Ίσως κάπου παραπέρα να υπάρχουν παρατημένες κι άλλες μικρές αλήθειες. Μακάρι, να ‘χω το χρόνο με το μέρος μου και να τις βρω.

Πατρις - θρησκεια - μνημονιο (Η οικογενεια δυστυχως μας τελειωσε)...

Δημοσιευθηκε στο AlterThess...
1) Οικογένεια
Πιθανόν να έχετε διαβάσει το περίφημο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη «Πεθαίνω Σαν Χώρα». Αρχίζει με την εξής εκπληκτική φράση : «Τη χρονιά εκείνη καμία γυναίκα δεν έπιασε παιδί. Αυτό συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια μέχρι που συμπληρώθηκε γενιά χωρίς καμία καινούρια γενιά να ρθει στον κόσμο ».
Αντιπαραβάλλω το λογοτεχνικό αυτό κείμενο, προϊόν συγγραφικής φαντασίας, με το ρεπορτάζ της Εφημερίδας Αγγελιοφόρος (24/02/13) , περιγραφή της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας.
Οικονομική κρίση: Στα ύψη η υπογεννητικότητα στην Ελλάδα Νέα δεδομένα για τη δημιουργία οικογένειας, επιφέρει η οικονομική κρίση, καθώς οι γεννήσεις έχουν μειωθεί δραματικά, γεγονός που σε συνδυασμό με την αύξηση του προσδόκιμου επιβίωσης κάνει τους επιστήμονες να μιλούν για γήρανση του πληθυσμού. Μεταξύ 2009 και 2010 οι γεννήσεις παρουσίασαν μείωση κατά 3.167 νεογνά, με τους ειδικούς να χαρακτηρίζουν την τελευταία δεκαετία τη χειρότερη δημογραφικά περίοδο από το 1940.Επίσης, η σύγκριση των δεικτών γεννήσεων και θανάτων στην Ελλάδα δείχνει ότι ο δείκτης θανάτων (0,93%) σχεδόν ταυτίζεται με τον δείκτη γεννήσεων (0,98%).
Έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια να σχολιάζουμε τους οικονομικούς δείκτες που βουλιάζουν, π.χ η ύφεση, η μείωση του Α.Ε.Π, ενώ άλλοι, κοινωνικοί δείκτες, καταρρίπτουν το ένα αρνητικό ρεκόρ μετά το άλλο, όπως ο δείκτης της ανεργίας, τα ποσοστά φτώχειας κλπ. Οι δείκτες της υπογεννητικότητας ωστόσο παρουσιάζουν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον (Τα ανωτέρω στοιχεία αφορούν μόνο τα έτη 2009,2010). Όχι μόνο γιατί φανερώνουν ότι η Μνημονιακή Ελλάδα είναι μία χώρα που πνίγει τη ζωή και που γερνάει. Δεν χρειάζονται οι στατιστικές για να το επιβεβαιώσουν αυτό. Βιώνουμε οι περισσότεροι αυτό το αίσθημα του ανυπόφορου που κυριαρχεί παντού , το πνιγηρό άγχος που σπρώχνει ιδίως τους νέους να θέλουν να τα παρατήσουν όλα και να αναζητήσουν την τύχη τους αλλού.
Η ανάγνωσή τους έχει ενδιαφέρον διότι φανερώνει επίσης, με χαρακτηριστικό τρόπο, την υποκρισία της μεγάλης Εθνικής Παράταξης που διακηρύσσει πλέον επιθετικά και υπερήφανα τη δεξιά και συντηρητική ιδεολογία της. Η Σαμαρική Δεξιά χάριν του προγράμματος εθνικής σωτηρίας που αποκαλούμε μνημόνιο, θυσιάζει την οικογένεια, το τρίτο σκέλος του γνωστού συντηρητικού τρίπτυχου.
Ο πάλαι ποτέ αντιμνημονιακός πρωθυπουργός διεκδικεί πλέον την πατρότητα του μνημονίου, μέσα από το συνοικέσιο με την πλήρως υποταγμένη στις βουλές και τις ορέξεις του Κεντροαριστερά. Οι νέοι όμως στην Ελλάδα δεν είναι σε θέση ούτε να φτιάξουν οικογένεια, ούτε να κάνουν παιδιά. Είναι αυτή η κύρια συνεισφορά της Νέας Εθνικόφρονης Δεξιάς στην ελληνική οικογένεια και κατ’ επέκταση στην ελληνική κοινωνία. Και μαζί τα αβάστακτα οικογενειακά δράματα, όπως βιώνονται μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού, με τον ένα ή και τους δύο γονιούς άνεργους, ανήμπορους και ψυχικά σακατεμένους. Και άντε τώρα, τι να εξηγήσεις στα παιδιά.
2) Θρησκεία
Στον πυλώνα της θρησκείας η Σαμαρική Δεξιά φαίνεται να τα πηγαίνει καλύτερα. Παρ’ όλη τη φτώχεια και την ανεργία που πλήττουν τον πληθυσμό, η Εθνική Παράταξη δεν έχει θίξει ούτε στο ελάχιστο τα προνόμια της Εκκλησίας. Μα θα μου πείτε η θρησκεία δεν ταυτίζεται με την Εκκλησία. Ας μην είμαστε όμως ρομαντικοί και αφελείς. Χωρίς τον εκκλησιαστικό μηχανισμό η θρησκεία θα ήταν απλώς ένα σώμα ιερών κειμένων, γεμάτο αλληγορικές και ακαταλαβίστικες ρήσεις, όπως «μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται» (Κατά Ματθαίον 5,1-12).
3) Πατρίδα
Και με την πατρίδα? Δεν αγαπά και δεν σώζει η Δεξιά την πατρίδα? Πριν απαντήσουμε το ερώτημα είναι αναγκαία μία μικρή αναδρομή στα μικρά μαθήματα πατριδογνωσίας. Τι είναι η πατρίδα μας λοιπόν?
Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν' οι κάμποι;
Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;

Αν υιοθετήσουμε τούτον τον φυσιολατρικό, νατουραλιστικό ορισμό της πατρίδας μας, τότε η κυβερνώσα εθνική παράταξη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μέχρι και πατριδοκτόνος. Το αξίωμα της Κυβερνώσας Σαμαρικής Δεξιάς είναι απλό και ξεκάθαρο. Προσέλκυση ξένων επενδυτών και ενίσχυση ντόπιων αρπακτικών χωρίς καμία αναστολή. Ακόμη και αν οι επενδυτές –σωτήρες βιάζουν ξεδιάντροπα το σώμα της όμορφης ελληνικής γης. Και δεν μιλάμε για πράσινη ανάπτυξη, νέες τεχνολογίες και άλλα τέτοια ωραία. Μιλάμε για τυχοδιωκτικές, κερδοσκοπικές και περιβαλλοντοκτόνες επενδύσεις με μηδαμινό δημόσιο όφελος, όπως π.χ η εξόρυξη χρυσού από την πολυεθνική ELDORADO στο πανέμορφο δάσος, στις Σκουριές της Χαλκιδικής. Οι φράσεις FAST TRACK και REAL ESTATE περιγράφουν τον σύγχρονο νεοελληνικό μύθο. Στο περιγιάλι το κρυφό και άσπρο σαν περιστέρι θα ξεφυτρώνουν γήπεδα γκολφ, ξενοδοχεία και μαρίνες υπερπολυτελείας. Έχετε γεια ,λοιπόν, βρυσούλες, λόγγοι, βουνά, ραχούλες. Ή όπως ωραία το έθεσε ο Άδωνις Γεωργιάδης υπερθεματίζοντας στην Βουλή υπέρ της παραχώρησης σε ιδιώτες ελληνικών βραχονησίδων: «δεν είμαστε κομμουνιστές, δεν φοβόμαστε την ιδιωτική ιδιοκτησία, δεν φοβόμαστε την ελεύθερη αγορά, δεν είμαστε όλοι μπολσεβίκοι σ’ αυτή τη χώρα». Ουδέν σχόλιο.
Θα μπορούσαμε όμως να εξετάσουμε τον άλλο εκείνο ορισμό της Πατρίδας που συνδέει Αυτήν με την αρχή της Λαϊκής Κυριαρχίας, δηλαδή το Συνταγματικό ορισμό. Δυστυχώς όμως ούτε ο δημοκρατικός συνταγματικός πατριωτισμός είναι το δυνατό πεδίο της Σαμαρικής Δεξιάς. H ίδια έχει αποδείξει ότι πολιτεύεται παραβιάζοντας (συχνά επιδεικτικά) όχι μόνο το πνεύμα αλλά και το γράμμα του Συντάγματος. Η πιο κραυγαλέα παραβίαση των συνταγματικών διαδικασιών και υποτίμηση του Κοινοβουλίου είναι η συνεχής καταφυγή στην απευθείας θέσπιση νόμων από την Κυβέρνηση μέσω της έκδοσης πράξεων νομοθετικού περιεχομένου. Σύμφωνα με το άρθρο 44 του Συντάγματος αυτή επιτρέπεται μόνο σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης.
Μα μήπως και ο αποπροσανατολισμός του εκλογικού σώματος και η προπαγάνδα δεν συνιστούσαν έμμεση παραβίαση της λαϊκής κυριαρχίας; Μήπως η εφαρμοσμένη μνημονιακή πολιτική με την κοινωνική ερήμωση που επιφέρει δεν αντιστρατεύονται την προστασία της αξίας του ανθρώπου, ή την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς των πολιτών που κατοχυρώνουν αντιστοίχως τα άρθρα 2 και 5 του Συντάγματος; Η ποινική ασυλία πολιτικών και μεγαλοεπιχειρηματιών δεν παραβιάζει την αρχή της ισότητας των Ελλήνων και των Ελληνίδων έναντι του νόμου, το άρθρο 4 παρ. 1 του Συντάγματος. Τα εξωφρενικά ποσοστά στα οποία σκόπιμα εκτίναξε το Μνημόνιο την ανεργία δεν κουρελιάζουν το άρθρο 22 σύμφωνα με το οποίο η εργασία είναι δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος; Και ούτω καθεξής. Γενικά , μπορεί να πει κανείς ότι η Σαμαρική Δεξιά προκρίνει ως θεμελιώδη νόμο του Κράτους το Μνημόνιο που υπέγραψε η χώρα (δηλ. οι Γιωργάκης, Παπακωνσταντίνου και Σια) με τους δανειστές και όχι το Σύνταγμα των Ελλήνων.
4) Παράδοση
Αντί του κάπως νοησιαρχικού ορισμού της πατρίδας που συναντάμε στα δημοκρατικά συντάγματα, θα μπορούσαμε να δώσουμε έμφαση στη ρομαντική εκδοχή, που εμμένει στα διαχρονικά στοιχεία που συγκροτούν το έθνος, δηλαδή τη γλώσσα και την κουλτούρα. Στο πεδίο αυτό οι Σαμαρικοί διαπρέπουν πραγματικά. Ενδεικτικά αναφέρουμε την περίπτωση του γνωστού διανοουμένου και celebrity Αιμίλιου Λιάτσου, ανθρώπου με σημαντική προϋπηρεσία στην έγκυρη δημοσιογραφία και στο κοσμικό ρεπορτάζ, ο οποίος επάξια τοποθετήθηκε διευθυντής στον κρίσιμο από παιδαγωγικής απόψεως τομέα της Δημόσιας Τηλεόρασης. Επιτυχημένη είναι και η τοποθέτηση του κ. Τζαβάρα, ενός εξίσου σημαντικού ανθρώπου από το χώρο του πολιτισμού, ως υφυπουργού. Με την κίνηση του να καταργήσει το ΕΚΕΒΙ φανέρωσε πραγματικά την πρόθεση την κυβέρνησης να στηρίξει τα νεοελληνικά γράμματα. Και επειδή εκτός από το Κράτος υπάρχει και η κοινωνία των πολιτών, δεν πρέπει να ξεχνάμε τη σημαντική συμβολή στην εθνική αυτογνωσία της ακραιφνώς Σαμαρικής εφημερίδας Δημοκρατία, με τη δωρεάν προσφορά στο αναγνωστικό της κοινό, ταινιών με θέματα από τη νεότερη ελληνική ιστορία και πρωταγωνιστή τον Κώστα Πρέκα. Ουσιαστικά, έχουν μπει τα θεμέλια μιας νέας πολιτιστικής αναγέννησης , ανάλογης με εκείνη που έζησε η χώρα την επταετία.
Και τι μένει;
Salus populi lex suprema esto! Η σωτηρία της πατρίδας είναι ο υπέρτατος νόμος. Αυτό είναι το δόγμα που διακηρύσσει η Σαμαρική Δεξιά. Αποδεικνύεται όμως ότι ο ορισμός της Πατρίδας, όπως τον αντιλαμβάνεται η Εθνική Παράταξη έχει πολύ στενό περιεχόμενο. Δεν θα ισχυριστώ ότι περιορίζεται να συμπεριλάβει μόνο την Ολιγαρχία, δηλαδή Τράπεζες, Μεγαλοεργολάβους, Εφοπλιστές, ΜΜ.Ε. Περιλαμβάνει επίσης και εκείνο το 20-25 % το οποίο οι οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις του Μνημονίου απλά δεν το αγγίζουν. Όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να προσαρμοστούμε στις συνθήκες της νέας φτώχειας και της έλλειψης προοπτικών. Και να πεταχθούμε στο πολιτικό περιθώριο, ιδιαίτερα αν διαμαρτυρόμαστε ενάντια στο μνημονιακό μονόδρομο, ή ακόμα χειρότερα, αν διανοούμαστε ότι υπάρχουν και εναλλακτικές δυνατότητες, όπως η ακύρωση του Μνημονίου, η Κυβέρνηση της Αριστεράς και άλλες τέτοιες τρέλες.
Ο Λαός ξεχνά;
Στη μάχη για την επιβολή των μνημονιακών πολιτικών η Σαμαρική Δεξιά επιστρατεύει τον αυταρχισμό και την προπαγάνδα. Και τα ονομάζει επιβολή της Τάξης και πάταξη της ανομίας. Για να την συνδράμουν, καλεί επίσης φαντάσματα από το παρελθόν, από τη μετεμφυλιοπολεμική εποχή. Και με τον τρόπο αυτό συμβάλει, ίσως όχι σκόπιμα, να αναστηθούν και τα ζόμπι της Κατοχής, οι νεοναζί, τα εγγόνια του Χίτλερ, των Χητών και Ταγματασφαλιτών. Η Αριστερά και το λαϊκό κίνημα δεν έχουν κανένα λόγο να επιδιώκουν την αναβίωση των παθών του παρελθόντος. Ο αγώνας που δίνουν οφείλει να βασίζεται στις ανάγκες του παρόντος. Και να δίνει ελπίδα στον κόσμο, ελπίδα προσδιορισμένη, που προβάλλεται στο άμεσο μέλλον. Στις πατριωτικές κορώνες της Νέας Εθνικόφρονης Δεξιάς μπορούμε ωστόσο, με ήρεμη συνείδηση και χωρίς πάθος, να υπενθυμίζουμε, εφόσον προκαλούμαστε, ότι η Αριστερά κάποτε κυμάτιζε ελεύθερη τη γαλανόλευκη στο βουνό. Και ότι πρωτοστάτησε στους αγώνες για Δημοκρατία τις κρίσιμες μεταπολεμικές δεκαετίες. Και ότι βρέθηκε πάντα μπροστάρης στους αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη και προκοπή. Και ότι συνέβαλε ώστε να ανθίσει ένας νεοελληνικός πολιτισμός, μοντέρνος και συνάμα ριζωμένος στην κουλτούρα του λαού. Και ότι τον ίδιο δρόμο συνεχίζει να πορεύεται και στο σήμερα.
Τι να λέμε τώρα. Γνωστά πράγματα. Άλλωστε, Εθνικόν είναι μόνο το Αληθές κατά το Σολωμό. Και την Αλήθεια τη βιώνουμε εδώ και χρόνια στο πετσί μας, δεν περιμένουμε να τη μάθουμε στο δελτίο του Mεγάλου Καναλιού (και Μεγάλου Οφειλέτη του Δημοσίου).
Ζ.Κ

Παιχνίδια δυσφήμησης δημοσιογράφων...

του Κωστα Εφημερου απο το The Press Project...
Πριν από λίγους μήνες, όταν το Reuters απέστειλε ερωτηματολόγια σε εκδότες σχετικά με ρεπορτάζ που ετοίμαζε για τα ελληνικά ΜΜΕ, το «ΕΘΝΟΣ» και το «Πρώτο Θέμα» ανέλαβαν τη βρόμικη δουλειά της δυσφημιστικής καμπάνιας
Στα ρεπορτάζ τους (του Πρώτου Θέματος το υπέγραφε δημοσιογράφος φάντασμα) έγινε προσπάθεια να εμφανιστούν οι έλληνες ρεπόρτερ που συνεργάζονταν με τα διεθνή πρακτορεία ως «γερμανοτσολιάδες» ή γραφικοί άνεργοι απογοητευμένοι δημοσιογραφίσκοι.
Σήμερα το ΕΘΝΟΣ ανεβαίνει επίπεδο. Με πρωτοσέλιδο χτύπημα σχετικά με τη λίστα των ελεγχόμενων 355 φυσικών προσώπων για το «πόθεν έσχες» που απέστειλε ο αντεισαγγελέας του Άρειου Πάγου, Παναγιώτης Νικολούδης, ο ανώνυμος επιμελητής του άρθρου δεν εστιάζει σε κρατικούς υπαλλήλους και αιρετούς (329 ελεγχόμενοι) αλλά στους δημοσιογράφους και μάλιστα σε κάποιους συγκεκριμένους που «συνεργάζονται με το Reuters» ή «είχαν τηλεοπτική εκπομπή στην πρωινή ζώνη με έντονα αριστερό προφιλ».
Για να γίνει πιο δραματικό το ρεπορτάζ παρακάτω διαβάζουμε ότι το δημοσίευμα βασίζεται στην έκθεση της «Αρχής Καταπολέμησης της Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες και της Καταπολέμησης της Τρομοκρατίας και Ελέγχου των Δηλώσεων της Περιουσιακής Κατάστασης». Δηλαδή οι ελεγχόμενοι δημοσιογράφοι προφανώς έχουν νομιμοποιήσει έσοδα από εγκληματικές δραστηριότητες. Ααα, όχι περιμένετε, μπορεί και να είναι και τρομοκράτες. Αααααα όχι, υπάρχει και μια μικρή περίπτωση να ελέγχονται απλά για τις δηλώσεις «πόθεν έσχες», ας πούμε επειδή τις κατέθεσαν εκπρόθεσμα λίγες ημέρες...
Σύμφωνα με τις δηλώσεις του κύριου Νικολούδη (που φυσικά δεν βρίσκονται στο σημερινό δυσφημιστικό δημοσίευμα) στη λίστα βρίσκονται φυσικά πρόσωπα που «έχουν διατηρήσει τις θέσεις τους στον κρατικό μηχανισμό. Πρόκειται κυρίως για τους αιρετούς, μέλη αθλητικών ομοσπονδιών, μεγαλοτραπεζίτες, τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους, τους διευθυντές του ΕΣΥ, αλλά και δημοσιογράφους ή μετόχους εταιρειών ΜΜΕ».
Το σημερινό όμως δημοσίευμα φωτογραφίζει ένα δημοσιογράφο συνεργάτη του Reuters, τον επικεφαλής ενός ασφαλιστικού οργανισμού, ένα δημοσιογράφο πρωινής ζώνης στην κρατική τηλεόραση, ένα διευθυντικό στέλεχος αντιμνημονιακής εφημερίδας, δύο αθλητικούς δημοσιογράφους, δύο δημοσιογράφους τηλεοπτικού σταθμού, ένα πρώην πρόεδο ΠΑΕ και ένα εφοπλιστής. Δηλαδή το δημοσίευμα δεν ασχολείται με 36 Δημάρχους, 8 Γενικούς Γραμματείς, 64 Διευθυντές του ΕΣΥ, 9 μετόχων ΜΜΕ, 62 Προέδρων Αξιολόγησης Διαγωνισμών αλλά με τους αριστερούς και αντιμνημονιακούς δημοσιογράφους που προφανώς δεν έχουν αρκετό μέλι να χώσουν τα δάχτυλά τους.

Είναι φυσικά αυτονόητο ότι ο αριστερός δημοσιογράφος που συνεργάζεται με το Reuters είναι μεγαλύτερος κίνδυνος για τον δημόσιο τομέα και έχει πολλές πιθανότητες να έχει νομιμοποιήσει παράνομα έσοδα σε σχέση π.χ. με 64 προέδρους αξιολόγησης διαγωνισμών του δημοσίου.

Χθες έγινε γνωστή η εισαγγελική παρέμβαση βάσει της οποίας διετάχθη έρευνα για το περιβόητο δάνειο των 98 εκατομμυρίων του MEGA. Κάτι πρέπει να πήγε πολύ στραβά στο αμερόληπτο ΕΘΝΟΣ και κανείς δεν φαίνεται να άκουσε κάτι σχετικό. Ας περιμένουμε μέχρι αύριο όμως. Σίγουρα θα είναι πρωτοσέλιδο χτύπημα.

Η νέα μικρά, πλην... μη έντιμη Ελλάς...

Της Ζέζας Ζήκου, απο την Καθημερινη...
ΟΧΙ... Δεν αποτελεί μνημονιακή υποχρέωση η κάθαρση του πολιτικού συστήματος, είναι λαϊκή απαίτηση. Η κοινωνία φαίνεται να τη θέλει διακαώς, πιστεύοντας πως χωρίς κάθαρση του πολιτικού συστήματος, χωρίς να πληρώσουν εκείνοι που διέλυσαν τη χώρα, που έφαγαν με χρυσά κουτάλια και ήπιαν στην υγεία των κορόιδων, η Ελλάδα δεν μπορεί να πάει μπροστά.
Οταν άκουσα τη γενναία απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων για την ποινή της ισόβιας κάθειρξης στον τέως δήμαρχο Θεσσαλονίκης Βασίλη Παπαγεωργόπουλο, για το βαρύ αδίκημα της υπεξαίρεσης - μαμούθ, άρχισα δειλά να ελπίζω...  Παράλληλα, η αξιοπρεπής απάντηση του προέδρου του δικαστηρίου, Γιώργου Αποστολάκη, «πάντως, εμείς δεν θα είμαστε αυτοί», στη θρασύτατη δήλωση Παπαγεωργόπουλου ότι «είμαι βέβαιος ότι κάποιοι θα πεθάνουν με τύψεις», ικανοποιεί το αίσθημα δικαίου.
Με την παραπάνω στιχομυθία, μεταξύ του Βασίλη Παπαγεωργόπουλου και του προέδρου του δικαστηρίου, έπεσε χθες, Τετάρτη, η αυλαία στη δίκη με το μεγαλύτερο ποινικό και πολιτικό ενδιαφέρον τα τελευταία χρόνια στη Θεσσαλονίκη, αυτή για το σκάνδαλο υπεξαίρεσης - μαμούθ στο ταμείο του δήμου. Το ύψος της υπεξαίρεσης υπολογίστηκε σε 17,9 εκατ. ευρώ και εκτός από το μερίδιο που ομολόγησε ότι υπεξαίρεσε ο ταμίας Π. Σαξώνης, ύψους 1,7 εκατ. ευρώ, τα υπόλοιπα χρήματα δεν βρέθηκαν ποτέ. Τώρα ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε με την πολιτική «απάτη» μεγατόνων της λίστας Λαγκάρντ. Οι υπαρκτές ποινικές ευθύνες πολιτικών προσώπων περί τη λίστα Λαγκάρντ και την αλλοίωσή της δίνει το δικαίωμα, ακόμη και σε όσους από εμάς διατηρούν μια μικρή ελπίδα, να αισιοδοξούμε. Το σκάνδαλο είναι τεράστιο και επειδή το υπουργείο Οικονομικών εμπόδισε το ΣΔΟΕ και τα στελέχη του, αρχίζοντας από τον επικεφαλής του, να αξιοποιήσουν τη «λίστα». Οι φήμες πόσα, ποια και πόσο μεγάλα είναι τα «ψάρια» που έχουν πιαστεί στη «λίστα», είναι τεράστιες σαν ένα τσουνάμι.
Ηδη, μετά την προκαταρκτική επιτροπή για τον πρώην υπουργό Οικονομικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου και τις ξαδέλφες του που σφίγγει τον κλοιό όλο και περισσότερο, τη Δικαιοσύνη που συνεχίζει να ασχολείται με την υπόθεση και το ΣΔΟΕ που ελέγχει τις μεγάλες καταθέσεις της «λίστας», στο παιχνίδι των ερευνών εισήλθε και η Εισαγγελία Εφετών της Αθήνας. Η παραπομπή από την αρμόδια επιτροπή της Βουλής για τον έλεγχο του «πόθεν έσχες» του κ. Γιάννου Παπαντωνίου –η σύζυγος του οποίου περιλαμβάνεται στους καταθέτες της λίστας Λαγκάρντ– θέτει στο κάδρο των ερευνών και την Εισαγγελία Εφετών, που θα αναλάβει να ελέγξει τις όποιες παραβάσεις του πρώην υπουργού, καθώς δεν είχε δηλώσει τον λογαριασμό της συζύγου του Σταυρούλας Κουράκου, με ποσό 1,311 εκατ. ευρώ που περιλαμβάνεται στην πολυσυζητημένη «λίστα». Αυτά...
Η χώρα ασθμαίνει. Η αγωνία της φτώχειας, κι αν τρύπωσε στην κοινωνία, έμεινε αμήχανη και σιωπηλή σε κάποια γωνία. Κρίση, απολυμένοι, κομμένοι μισθοί, κλειστά μαγαζιά. Αλλά είναι το ανεπίγνωστο και ταυτόχρονα συνειδητό ξεγύμνωμα των λέξεων από το νόημά τους: κάθαρση, συναίνεση, μεταρρύθμιση, εξυγίανση, θυσίες, απολύσεις...
Και την ώρα που κόβονται κομμάτια από το σώμα μας –σχολεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία–, το μόνο χειρότερο από τον ακρωτηριασμό είναι ο μάταιος ακρωτηριασμός. Είναι αφόρητη η αίσθηση πως μπορεί η θυσία να χάνεται σε ένα κενό, σε μια μαύρη τρύπα. Η σωτηρία –η διάσωση της ελληνικής οικονομίας– παραμένει εκκρεμής και εξαρτώμενη πλήρως από τους δανειστές μας και την εκταμίευση κάθε φορά της... επόμενης δόσης.
Οι χρεωμένες χώρες δεν είναι καταδικασμένες να είναι υποτελείς και στους δανειστές τους. Ούτε είναι υποχρεωμένες να θυσιάζουν τους πολίτες τους σε ανώφελες προσπάθειες πληρωμής χρεών που δεν μπορούν να αποπληρωθούν, αλλά απλώς βυθίζουν τις οικονομίες τους σε ακόμη μεγαλύτερη εξάρτηση από τους δανειστές τους. Κόντρα σε όλες τις «υπουργικές» δηλώσεις, οφείλουμε να βλέπουμε την πραγματικότητα μιας οικονομίας που παραμένει σε βαθιά κρίση, με οδυνηρό κόστος για τους σημερινούς εργαζομένους, αλλά και για το μέλλον του έθνους μας.
Ομως, στη δική μας περίπτωση, η ολική έκρηξη της κοινωνίας είναι ζήτημα χρόνου. Εκεί θα έρθει η στιγμή της αλήθειας, και για εμάς και για τους έξω.
Οι αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας είναι δομικές και είναι χρόνιες. Τις γνωρίζουμε όλοι, αλλά τώρα συνειδητοποιούμε ραγδαία και επώδυνα ότι πτωχεύουμε, θύματα δολίων και ανίκανων πολιτικών. Οι εξουσίες και οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του πολιτικού κατεστημένου μέχρι πότε θα χρησιμοποιούν τα μεγάλα ψέματα σαν «όχημα» για τις μισές αλήθειες;

Μετά την ακροδεξιά στροφή, τι;

Ο Στάθης στον enikos.gr...
 Είδα κι άκουσα τον κ. Βενιζέλο να ομιλεί στη Βουλή και τρόμαξα. Κι ομολογώ τον φόβο μου, διότι φόβο ένοιωσα. Κι όποιος δεν νοιώθει τον φόβο, όταν όσα τον γεννούν ωρύονται, δεν είναι ατρόμητος, αλλά ανόητος.
Ομως, δεν ένιωσα φόβο μόνον απ’ αυτά που έλεγε ο κ. Βενιζέλος στη Βουλή, αλλά και από τον τρόπο που τα έλεγε, ένας Ντούτσε!
Απευθυνόταν στην Αξιωματική Αντιπολίτευση με ιταμό ύφος, σε αλαζονικό στόμφο, για να εκστομίσει αήθεις υπαινιγμούς, ενώ «κολάκευσε» με χυδαίο και δόλιο τρόπο το ΚΚΕ, υπεραμυνόμενος ταυτοχρόνως της πιο ακροδεξιάς και νεοφιλελεύθερης πολιτικής, φέρνοντας ως καλό παράδειγμα τη... Χιλή (κατ’ αντίθεσιν προς τα κακά παραδείγματα του Τσάβες και του Λούλα). Σοσιαλισταράς ο τύπος. Ενας Μπενύτο  χίλια καντάρια Ντούτσε! Ακόμα κι όταν στρέφεται κατά της Χρυσής Αυγής αυτός ο άνθρωπος, ένα τρίτο χέρι που χαιρετά φασιστικά φυτρώνει στην πλάτη του. Και μάλλον καλό κάνει στο νεοναζιστικό μόρφωμα ο λόγος που σέρνεται εναντίον του από φθαρμένους αρχιερείς της Διαπλοκής, από  πολιτικούς που με τα έργα τους καθ-ιέρωσαν τη διαφθορά και με την πολιτεία τους οδήγησαν τη χώρα στην παρακμή! στην υποταγή στους ξένους τοκογλύφους.
Ομως ο άνθρωπος που κάνει τα στικάκια να γελούν, ο κ. Βενιζέλος, μπορεί μέσα στο απέραντο εγώ του να νόμιζε ότι προχθές στη Βουλή ήταν το πρώτο βιολί σε ένα σόλο φάτσιο, στην  πραγματικότητα έκανε απλώς τη βρώμικη δουλειά, ως ένας απλός δορυφόρος του κ. Σαμαρά. Εναν ρόλο που δεν μπορεί να παίξει (ακόμα) ο κ. Κουβέλης (αυτός παίζει τον ρόλο της παραδουλεύτρας από κυνηγημένη αριστερή οικογένεια της επαρχίας του 1960· που ήρθε στην Αθήνα να πιάσει δουλειά σε δεξιά οικογένεια στριμμένων - με έναν παππού δωσιλογάκο της κατοχής στο ενεργητικό της).
Οπως και να ’χει, ο κ. Σαμαράς και οι δύο δορυφόροι του έχουν φθάσει στο τέλος του δρόμου τους. Πιο ακροδεξιά δεν έχει. Πλην της Χρυσής Αυγής.
Στο ακροατήριο της οποίας φαίνεται πλέον (από καιρό) να απευθύνεται ο κ. Σαμαράς μιλώντας σε επίπεδο Κεδίκογλου και πράττοντας με ντιρεκτίβες Σόιμπλε.
Ούτε λίγο ούτε πολύ ο Πρωθυπουργός της χώρας έβαλε ενώπιον του Κοινοβουλίου στον ίδιο παρονομαστή και συνέδεσε ευθέως κι οριζοντίως τους διαδηλωτές με τους κουκουλοφόρους και τον κ. Βλαστό.(!!!)
Αλλά, αν αυτή είναι η ακροδεξιά ρητορική της παρ’ ημίν ανθυποτρόικας, η ακροδεξιά της πρακτική είναι οι απολύσεις που ντρέπεται να τις ονομάσει έτσι, βρίσκοντας καταφύγιο στους οργουελιανούς ευφημισμούς.
Ακροδεξιά πολιτική είναι να πηγαίνει ο κατώτατος μισθός στα 500 Ευρώ (κατά το καλό παράδειγμα της Χιλής που επικαλέσθηκε ο «σοσιαλιστής» κ. Βενιζέλος, γνωρίζοντας ότι στη χώρα αυτή, αμέσως μετά την ανατροπή του ηρωικού σοσιαλιστή Προέδρου Αλλιέντε, εφαρμόσθηκε το πρώτο νεοφιλελεύθερο πείραμα, που
οδήγησε στην «οικονομία της φρίκης», αυτήν που ζούμε κι εμείς σήμερα, όπως και η μεγίστη πληθύς της εργατικής τάξης ανά την υφήλιο).
Ακροδεξιός θρίαμβος είναι ο υποσιτισμός των παιδιών, η τρέλα της ανεργίας, το άγος των αυτοκτονιών, ακροδεξιός θρίαμβος είναι η απάνθρωπη αδιαφορία των μονεταριστών για τη ζωή των ανθρώπων.
Ακροδεξιά θρασύτης, αναλγησία και υποκρισία είναι να διαπράττει τώρα ο κ. Σαμαράς όσα ο ίδιος μόλις πριν από λίγους μήνες και επί πολλά χρόνια στιγμάτιζε. Αναφέρθηκε προχθές στη Βουλή ο κ. Σαμαράς στα επιτεύγματα του ίδιου και της κυβέρνησής του. Επίτευγμα είναι οι άνθρωποι που κρύωναν όλον τον χειμώνα; τα μαγαζιά που έκλεισαν; τα χαράτσια που μονιμοποιούνται; Επίτευγμα είναι τα ενεχυροδανειστήρια που έχουν πλημμυρίσει τις πόλεις της επικράτειας σαν δηλητηριώδη μανιτάρια;
Αλλού έχει σημειώσει επιτεύγματα ο κ. Σαμαράς, όπως στα 18.000 Ευρώ μισθό που έδωσε στη διευθύνουσα σύμβουλο του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας κι όχι στο πενηντάρικο που έκοψε για τέταρτη φορά απ’ τη μικροσύνταξη.
Η Ελλάδα υφίσταται σήμερα (κυρίως απ’ τη Γερμανία) ένα είδος Συνθήκης των Βερσαλλιών με καταναγκασμούς ανάλογους εκείνων που υπέστη η ίδια η Γερμανία, ηττημένη το 1918. Οι  καταναγκασμοί εκείνοι εξέθρεψαν την Ακροδεξιά στην κοινωνία, οδήγησαν στη γέννηση του ναζιστικού τέρατος και στη συνέχεια οδήγησαν την Ακροδεξιά στη διακυβέρνηση.
Σήμερα στην Ελλάδα, η Ακροδεξιά ενδημεί κι ελλοχεύει στην κοινωνία υπό τη μορφή της Χρυσής Αυγής, ενώ στη διακυβέρνηση η ακροδεξιά πολιτική ασκείται από «καθώς πρέπει» καθεστωτικές δυνάμεις - τις ίδιες που έφεραν τη χώρα ως το χείλος της αβύσσου.
Για να τη σπρώξουν μέσα, στην άβυσσο της υποταγής, του χρέους, της λεηλασίας, της αποσάθρωσης - αυτή είναι η Ακροδεξιά.
Τα 500 Ευρώ που θα γίνουν 350, ο κίνδυνος του πολέμου, η απειλή του διαμελισμού, το ξεχαρβάλωμα των νοσοκομείων, των σχολείων, της διοίκησης, της άμυνας - αυτά είναι η
Ακροδεξιά. Η διασπορά του φόβου, η καταστολή, η ασύστολη προπαγάνδα, τα εύκολα ψέματα - αυτά είναι η Ακροδεξιά.
Και Ακροδεξιοί είναι εκείνοι που σε ενοχοποιούν για αυτά που σου κάνουν...

Μετά την ακροδεξιά στροφή, τι;

Κάτι γίνεται στην Ευρώπη...

Του Δημήτρη Μπελαντή, απο το Κοκκινο Σημειωματαριο...
Αυτό που εδώ και πολύ καιρό περιμένουμε να συμβεί στην Ελλάδα, η άνοδος του μαζικού κινήματος και η συμπίεση έως και ανατροπή του ακραία νεοφιλελεύθερου πολιτικού συστήματος μέσα από κοινωνικούς αγώνες, μοιάζει να αναδύεται, αλλού θορυβωδώς και αλλού πιο έμμεσα, στην γειτονιά μας. Οι εικόνες από την Βουλγαρία, την Ιταλία, την Ισπανία δεν μπορούν παρά να μας εμπνέουν αισιοδοξία και να μας παρέχουν ανακούφιση. Επιστροφή από το παρελθόν μας; Εικόνες από το μέλλον μας;  Πάντως, φαίνεται ότι δεν είμαστε μόνοι. Βεβαίως, οι δρόμοι της ανατροπής δεν είναι (ούτε ποτέ υπήρξαν) γνωστοί και αναμενόμενοι. Θα περίμενε κανείς να ακολουθούν τα πράγματα στερεότυπες τροχιές. Να υπάρχουν μέσα στα μαζικά κινήματα αυτών των χωρών αριστερές πρωτοπορίες, να τα πολιτικοποιούν και να τα ενοποιούν, να αναδεικνύονται πολιτικές στρατηγικές. Να μιλά το κίνημα με την γλώσσα της Αριστεράς, με τους γνώριμους στόχους της, να έχει σοβαρούς «αριστερούς ηγέτες». Όμως, δεν συμβαίνει έτσι. Και αυτό είναι, σε τελική ανάλυση, πάρα πολύ καλό. Οι φθαρμένοι πολιτικοί σχηματισμοί της Αριστεράς στην Ευρώπη χρειάζονται κινηματικό οξυγόνο για να ξαναπροχωρήσουν και στις περισσότερες των περιπτώσεων να ξαναδημιουργηθούν. Τα υλικά τους θα χρειαστεί να τα πάρουν ακόμη και από μορφώματα προσώρας μη οικεία και μη κατανοητά. Από μορφώματα που γεννιούνται μέσα σε ένα κοινοβουλευτικό κράτος έκτακτης ανάγκης, υπό την πίεση της κοινωνικής και οικονομικής ανάγκης, της συνθλιβής της μισθωτής εργασίας, της αποψίλωσης και ριζοσπαστικοποίησης των μεσαίων τάξεων.    

Ιδίως, η Βουλγαρία -αλλά σε μεγάλο βαθμό και οι ισπανικές περικυκλώσεις του κοινοβουλίου- μας έδωσε μια εικόνα έντονα παλλαϊκή και εξεγερσιακή. Τονίζουμε, εδώ, ότι η εξεγερσιακότητα δεν είναι πάντοτε συνώνυμη με την συλλογική βία, αυθόρμητη ή οργανωμένη. Μπορεί να προσλάβει και χαρακτηριστικά μαζικής δημοκρατικής συμμετοχής, τεράστιων διαστάσεων διαδηλώσεων και αμφισβητήσεων της κυβερνητικής και κρατικής εξουσίας, οι οποίες χωρίζουν την κοινωνία σε αντιδιαμετρικούς σχηματισμούς. Γι’ αυτό, άλλωστε, και οι μνημονιακοί χτυπάνε την μαζική συλλογική δράση. Ας θυμηθούμε εδώ από την ιστορία του κινήματος την «ματωμένη Κυριακή» στην Ρωσία του 1905, την απεργία στην Πρωσία το 1910, το Λαϊκό Μέτωπο στην Γαλλία, τις διαδηλώσεις του ΕΑΜ πριν από τον Δεκέμβρη, αλλά και πιο πρόσφατα τον γαλλικό Μάη, τις μεγάλες κινητοποιήσεις της πρώτης Μεταπολίτευσης και τις δικές μας συνελεύσεις του 2011. Παρ’ όλα αυτά, η πρόσφατη σύγκρουση στην Βουλγαρία –που μοιάζει αρκετά και με άλλες κινητοποιήσεις που αγνοήσαμε, όπως τις πρόσφατες μεγάλες κινητοποιήσεις στην Ρουμανία και αλλού- υπήρξε, κατά μια έννοια, και μια βίαιη σύγκρουση. Οι διαδηλωτές στην Βουλγαρία -όπως και στην Ισπανία, άλλωστε- δέχθηκαν μια κτηνώδη επίθεση από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Οι Βούλγαροι μάτωσαν πολύ, αυτός ήταν και ο λόγος που και αυτός ακόμη ο Μπορίσοφ παραιτήθηκε. Δίδαγμα πρώτο, λοιπόν: για να νικήσεις ειρηνικά, χρειάζεται να μπορείς να ματώσεις. Και να αντέξεις.  Οι Βούλγαροι διαδηλωτές, εργαζόμενοι και άνεργοι, έμειναν για μεγάλο χρονικό διάστημα στην θέση τους, χτυπήθηκαν, ανασυντάχθηκαν, επανήλθαν. Όπως και οι Ισπανοί εδώ και μήνες. Με την γλώσσα του κράτους έκτακτης ανάγκης, οι διαδηλωτές, επίσης, άσκησαν βία. Δεν γνωρίζω αν αυτό εκφράσθηκε και  μέσα από πράξεις υλικής  αυτοάμυνας και ποιές: αυτό είναι δουλειά των εισαγγελέων και εγώ είμαι δικηγόρος. Θεωρώ, όμως, ότι η ίδια η συλλογική αντίσταση, η πρόταξη των σωμάτων στην φυσική  κρατική βία και η μη υποχώρηση είναι μια πραγματικότητα, η οποία αντιστοιχεί στον πυρήνα αυτού που οι κρατούντες σήμερα βαφτίζουν «βία» -παρά το ότι με παλαιότερους όρους θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί, ορθότερα, πολιτική ανυπακοή. Η συλλογική αμφισβήτηση της νόμιμης  και παρασυνταγματικής «ανομίας» λογίζεται ως η υπέρτατη βία και «τρομοκρατία» - και ως τέτοια αντιμετωπίζεται.

Αυτό, όμως, έχει ένα ιστορικό όριο. Όταν οι διαδηλωτές νικούν, η «βία» τους ονομάζεται πια «δίκαιη διαμαρτυρία» και ο ισχυρισμός της βίας επιστρέφεται με γραμματόσημο στον αντίπαλο, στην κρατική εξουσία. Και το πιο προκλητικό για την αστική εξουσία: οι διαδηλωτές συνέχισαν να διαδηλώνουν και μετά την παραίτηση Μπορίσοφ και να ζητούν, όχι εναλλαγή προσώπων, αλλά αλλαγή πολιτικής. Όπως θα έλεγε ο Μαρξ στους έλληνες εργαζόμενους, ανέργους και νεόπτωχους: «Για σένα μιλάει ο μύθος».

Και η Ιταλία; Εδώ είχαμε μια εκλογική αντιπαράθεση, διαφορετική, όμως, από εκείνες της Ελλάδας του 2012. Δεν διογκώθηκε ένας ελπιδοφόρος σχηματισμός της Αριστεράς. Αντίθετα: η κεντροαριστερά χρεώθηκε τον «ευρωλάγνο» εναγκαλισμό της με τον Μόντι και επεβίωσε, η «Επανίδρυση» χρεώθηκε τις απίστευτες δολιχοδρομίες της κι έπιασε πάτο. Εικόνες και πάλι από το παρελθόν ή το μέλλον. Και, όμως, πολιτικός και κοινωνικός ριζοσπαστισμός υπήρξε. Εκδηλώθηκε μέσα από το «χαοτικό» σχήμα του Γκρίλο, που, όμως, είχε το σθένος  να καταγγείλει την «συναίνεση του ευρώ», την διάλυση της κοινωνίας από τον εκλεκτό της Μέρκελ Μόντι, το σάπισμα του πολιτικού συστήματος. «Αντιπολιτική ή πολιτική», ας το κρίνουν οι θεωρητικοί του μέλλοντος. Εκδηλώθηκε, ακόμη, μέσα από το ίδιο το βούλιαγμα του Μόντι, μέσα από την αγωνιώδη μετατόπιση μεσοστρωμάτων αλλά και τμημάτων του κεφαλαίου προς τον Μπερλουσκόνι που μιλά μια αντί -ΕΕ «εθνική γλώσσα», μέσα από την παράλυση του πολιτικού συστήματος και την τρέλλα των χρηματιστηρίων. Παρά το ότι η Ιταλία εδώ και πολύ καιρό δεν είναι το εργαστήριο της επανάστασης, πρέπει κανείς να καταλάβει ότι ο ιδιόμορφος ριζοσπαστισμός των ιταλικών εκλογών δεν είναι κλασικά «αριστερός» αλλά δεν είναι -προς το παρόν- και «δεξιός». Υπάρχει σαφώς πολύ μεγάλο περιθώριο για μια κινηματική ριζοσπαστική ανάπτυξη και μορφοποίηση. Μόνο που ο βασιλιάς ίσως φορέσει νέα ρούχα.

Υπήρξε ένας πλούτος, λοιπόν, γύρω μας. Και υπάρχει. Μπορούμε και στην Ελλάδα να τον αξιοποιήσουμε, να μάθουμε νέα πράγματα για τον κοινωνικό πειραματισμό, να βγούμε από την στασιμότητα που μας δέρνει, να ξαναψάξουμε το τι σημαίνει ριζοσπαστικοποίηση . Χρειάζεται, όμως, να δούμε και πέρα από τις δημοσκοπήσεις, να ψάξουμε αυτούς που πλέον δεν απαντούν στον δημοσκόπο.  

Η Ελλάδα πρέπει να (ξανα) φωτίσει τον Άνθρωπο!

Μανώλης Κυπραίος, 1againstracism...
Ξεκινώντας από την αρχαιότητα, έως σήμερα μια αξία παραμένει αναλλοίωτη ανά τους αιώνες, μια αξία την οποία κανένας δεν μπορεί να την δει με όρους οικονομικούς, κοινωνικούς ή πολιτικούς. Η αξία του Ανθρώπου. Χωρίς χρώμα, χωρίς καταγωγή, χωρίς φυλετικούς ή εθνικούς διαχωρισμούς. Δεν υπάρχει πολιτισμός ή θρησκεία που να μη μίλησε για την ανεκτικότητα, για το δικαίωμα στη ζωή, την ισοτιμία και την ανάπτυξη. Εν ολίγοις το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια και το «ευ ζην».
Φυσικά, η ιστορία μας διδάσκει πως αυτές οι αξίες πολλές φορές στο παρελθόν έχουν καταπατηθεί βάναυσα. Ολόκληρα έθνη έχουν αφανιστεί από το πρόσωπο της γης. Είτε εξοντώθηκαν, είτε σκλαβώθηκαν, είτε οδηγήθηκαν στην προσφυγιά, χωρίς να γυρίσουν ποτέ ξανά στα πάτρια εδάφη.
Σήμερα, τον 21ο αιώνα, τον αιώνα της τεχνολογίας, της-υποτιθέμενης-ανάπτυξης του ανθρώπινου πνεύματος, η κατάσταση που επικρατεί στις τέσσερεις γωνιές του πλανήτη μόνο αισιοδοξία δεν μπορεί να μεταδώσει.
Εκατοντάδες εσωτερικές ή διακρατικές συρράξεις, οικονομική ύφεση, στέρηση των βασικών αγαθών διαβίωσης, μείωση των φυσικών πόρων και φυσικές καταστροφές, συνθέτουν το παζλ αυτής της πρωτοφανούς κρίσης. Οι μέσοι υπολογισμοί των διεθνών οργανισμών εκτιμούν πως εξαιτίας όλων αυτών των παραγόντων που καθιστούν αδύνατη την σταθερή παραμονή σε μια εδαφική περιοχή περίπου 600.000.000 συνάνθρωποί μας αποτελούν μια τεράστια «κινούμενη μάζα», σε όλες τις μεριές του ορίζοντα. Βορρά, Νότο, Ανατολή και Δύση.
Αυτή λοιπόν η «μετακινούμενη μάζα» αναζητά απελπισμένα, με κάθε μέσο και με κάθε τρόπο, οδό διαφυγής προς τα «παραδείσια εδάφη» που δεν είναι άλλα από τον αποκαλούμενο δυτικό κόσμο ή περισσότερο γνωστές ως αναπτυγμένες χώρες.
Οργανωμένα εγκληματικά κυκλώματα που έχουν αναπτύξει τα πλοκάμια τους σε όλα τα μήκη και πλάτη, με διασυνδέσεις ακόμη και με κυβερνήσεις, «προωθούν» τους εξαθλιωμένους αυτούς ανθρώπους, ατομικά ή οικογενειακά, δημιουργώντας ένα «πολιτισμένο» σκλαβοπάζαρο που δεν έχει καμία διαφορά από αυτά του 17ου και του 18ου αιώνα.
Η Ελλάδα, βρισκόμενη σε αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι, ανάμεσα σε τρεις θάλασσες και τρεις ηπείρους, χιλιάδες χρόνια αποτελούσε την γέφυρα πολιτισμών και μετακινήσεων Εθνών από τη Δύση στην Ανατολή και τούμπαλιν. Από τις αρχές του 1990 όμως, η Ελλάδα άρχισε να σηκώνει το βάρος μιας μαζικής μετανάστευσης πληθυσμών από βορρά, νότο και ανατολή, που όμοιά της αριθμητικά δεν είχε καταγραφεί ποτέ. Διακρατικοί πόλεμοι, εμφύλιες συρράξεις, οικονομική κρίση, διάλυση κρατών, ώθησαν αυτούς τους συνανθρώπους μας στην αναζήτηση της γης της Επαγγελίας.
Έτσι, εκατοντάδες χιλιάδες χαμένες ψυχές, από λαούς γειτονικούς και από χώρες που μέχρι τότε θεωρούσαμε εξωτικές, άρχισαν να καταφθάνουν στην χώρα μας, αναζητώντας ένα «κεραμίδι», ένα «κομμάτι ψωμί», ένα καλύτερο μέλλον.
Και εμείς οι Έλληνες, της προσφυγιάς, οι Έλληνες του Πόντου, της Μικράς Ασίας, της Αρμενίας, των ορυχείων του Βελγίου, των καμινάδων του Ρουρ, της ζέστης της Σαουδικής Αραβίας και της Αυστραλίας, τους τα δώσαμε. Ανοίξαμε τα χέρια μας και δεχθήκαμε πολλούς από αυτούς. Άλλους μόνιμα, άλλους προσωρινά. Πολλούς με μόνο «διαβατήριο» το ιερότερο όλων: Πως ήταν άνθρωποι.
Έτσι, δείξαμε σε όλους όσους μας κατηγορούσαν, σε όλους όσους τα προκάλεσαν αυτά, πως «δεν ξεχνάμε» ότι κι εμείς ήμασταν κάποτε πρόσφυγες. Πως «δεν ξεχνάμε» ότι η φιλοξενία δεν είναι απλά για τους Έλληνες μια λέξη αλλά μια ιδέα, ένας έλικας μέσα στο ίδιο μας το DNA.
Οι άνθρωποι αυτοί, οι συνάνθρωποί μας από τις τέσσερις γωνιές του πλανήτη, πρόσφεραν παράλληλα σε αυτή την πατρίδα. Σε αυτή τη χώρα που θέλησαν να ζήσουν και να εργαστούν. Στην ακμή της, οι Έλληνες, η ελληνική οικονομία κατ’ επέκταση, χρησιμοποίησε και έλαβε στο έπακρο τις εργατικές τους ικανότητες. Ωφέλησε και ωφελήθηκε από τους μετανάστες.
Πάνε τώρα όμως κοντά πέντε χρόνια, που η Ελλάδα βρίσκεται σε ύφεση. Η φτώχεια, τα προβλήματα επιβίωσης και η συνεχώς αυξανόμενη ανεργία αναγκάζει μετά από πενήντα χρόνια, τους νέους να παίρνουν ξανά το δρόμο της προσφυγιάς και ν’ αναζητούν «νέα πατρίδα» και τους μεγαλύτερους ν’ αναρωτιούνται για το τι και ποιος φταίει.
Και μέσα σε αυτή την αναζήτηση, άρχισαν να ακούγονται φωνές, μοιάζοντας με αυτές δαιμόνων μέσα από τις πιο σκοτεινές στοές της κόλασης. Ζητούν αίμα, ζητούν κυνήγι ανθρώπων, ζητούν βία, φωτιά και πυρωμένο ατσάλι κατά των μεταναστών. Φορτώνοντας επάνω τους, το κακό για όσα συμβαίνουν, αγνοώντας τους αίτιους και τις αιτίες για την κρίση στην Ελλάδα.
Κακοί και μισάνθρωποι μας δείχνουν το δρόμο της βίας ως λύση καταδικάζοντας σε ένα αόρατο δικαστήριο σκιών, ως ενόχους όλους τους άλλους πλην της «αλάθητης», «άρειας» και «μοναδικής» φυλής. Απειλούνται, δολοφονούνται, βασανίζονται, ξυλοκοπούνται συνάνθρωποί μας, με μόνο «έγκλημα», το χρώμα του δέρματος, τη θρησκεία, τις πολιτικές ή τις προσωπικές τους προτιμήσεις.
Η ιστορία μας έχει διδάξει πως η βία δεν είναι λύση. Ποτέ δεν ήταν. Πάντα «έλυνε» προσωρινά κάποια προβλήματα, μα στο τέλος τα πολλαπλασίαζε και στρέφονταν κατά αυτού που την χρησιμοποίησε. Ιδιαίτερα ο 20ος αιώνας, που χαρακτηρίστηκε ως ο «αιώνας του ρατσισμού» με εκατοντάδες εκατομμύρια θύματα.
Αυτό το κακό, αυτή η ντροπή για το ανθρώπινο γένος που έφτασε από τα σκλαβοπάζαρα της Ζανζιβάρης μέχρι τους φούρνους του Άουσβιτς η ιστορία μας διδάσκει πως δεν πρέπει να ξαναγίνει.
Και εμείς οι Έλληνες καλούμαστε να μη το επιτρέψουμε σε κανέναν και στο όνομα καμίας «σωτηρίας».
Και η μοίρα, ένα παιχνίδι θαρρείς μεταξύ της δυαδικής φύσης του Ανθρώπου μας καλεί να παλέψουμε ξανά ως λαός κατά αυτής της κατάρας. Λύσεις υπάρχουν και αυτές δεν είναι βίαιες. Απέναντι σε αυτούς που θέλουν να βυθίσουν τους Έλληνες στην βία, στο να στραφούν εναντίον συνανθρώπων τους που το μόνο «έγκλημά» τους είναι πως δεν γεννήθηκαν με τις «απαιτούμενες προδιαγραφές», που κυνηγήθηκαν, βιάστηκαν, βασανίστηκαν και εκδιώχθηκαν από τις εστίες τους, μπορούμε να αντιπαρατεθούμε και να τους σταματήσουμε.
Έχουμε «όπλα» μας, το πνεύμα, την ηθική, την δικαιοσύνη για να προστατεύσουμε τον Άνθρωπο. Τον λευκό, μαύρο, έγχρωμο και κίτρινο συνάνθρωπό μας.
Η οικονομική κρίση αργά ή γρήγορα θα περάσει. Το στίγμα μιας χώρας «οικονομικά ατίθασης», βάσει των απάνθρωπων και ψυχρών οικονομικών μέτρων, θα εξαφανιστεί. Όμως, αν το επιτρέψουμε, αν αφήσουμε ο ρατσισμός και η βία να επικρατήσουν, το στίγμα της «ρατσιστικής Ελλάδας» θα μας κυνηγά πάντα…
Ας ακούσουμε λοιπόν τη φωνή του Σωκράτη που χιλιάδες χρόνια μας υπενθυμίζει τι είμαστε εμείς οι Έλληνες και γιατί «φωτίσαμε» τον κόσμο στην πιο σκοτεινές στιγμές του: «Δεν είμαι Αθηναίος, δεν είμαι Έλληνας, είμαι πολίτης όλου του κόσμου!»

Ροη αρθρων