Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

Οι τρεις «ταφές» του Πέτρου Κωστόπουλου...

ΠΡΙΝ ...
Mέχρι κι ένα χρόνο πριν την αποκαθήλωσή του, ο βασιλιάς του λάιφ στάιλ υποκινούσε τους εργαζόμενούς του να γίνουν απεργοσπάστες, να προσπεράσουν τα απεργιακά μπλόκα, ελπίζοντας οι ίδιοι να τη βολέψουν κι ας μην πληρώθηκαν ποτέ ακόμη και γι’ αυτό το μεροκάματο.

της Αφροδίτης Πολίτη


Ο φυσικός θάνατος ενός μη τηλεοπτικού πνευματικού προσώπου, για παράδειγμα ενός ποιητή, ρεμπέτη ή ζωγράφου το πολύ να γίνει ένα μονόστηλο. Όμως η ατιμωτική αποκαθήλωση του εγχώριου εκπροσώπου του λάιφ-στάιλ, όπως αποτυπώθηκε στη χρεοκοπία του πρώην εκδότη της Ιμάκο Πέτρου Κωστόπουλου, μετατράπηκε σχεδόν σε εθνικό ντιμπέιτ. Απασχόλησε την τηλεόραση, τον Τύπο και το διαδίκτυο, συζητήθηκε σε παρέες, πυροδότησε δεκάδες άρθρα και χιλιάδες σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γέννησε δακρύβρεχτες επιστολές του ίδιου του Κωστόπουλου και της συζύγου του Τζένης, που έγραψαν από μόνοι τους το συμβολικό τους επικήδειο, αντλώντας θεαματική υπεραξία ακόμα και από τον οικονομικό θάνατο της «οικογενειακής» επιχείρησης.

Όλοι έχουν μια γνώμη για το πόσο κάθαρμα, βλάχος, λαμόγιο, απατεώνας ή αντίθετα μάγκας, ξύπνιος και καραμπουζουκλής ήταν ο βολιώτης με την απαστράπτουσα οδοντοστοιχία και ο εσμός που τον εξέθρεψε. Ολοι έχουν άποψη για την πασοκίλα των ’90s, την εποχή της δανεικής χλιδής, των Πόρσε Καγιέν στο Κολωνάκι, της απενοχοποίησης της βίζιτας, το πόσο κακόγουστοι και βαρετοί ήταν τέλος πάντων όλοι αυτοί οι τόνοι ιλουστρασιόν χαρτιού με γυμνή φοτοσοπαρισμένη σάρκα, πόσο γλάστρες ήταν οι γλάστρες, πόσο μόδιστροι οι μόδιστροι και πόσο κενό το κενό. Η μετά θάνατον επιβεβαίωση της ματαιότητας μιας φούσκας καταντά ανούσια ταυτολογία, τόσο προφανής όσο η διαπίστωση ότι μετά τη δύση του ήλιου σκοτεινιάζει. Τόσο ανώφελη όσο η διαφήμιση με τον Πορτοσάλτε που ανακοινώνει ευτυχής «οχτώ και πέντε η ώρα», αφού το διασταυρώνει δυο φορές.

Πρώτος από όλους έχει γνώμη και άποψη γι’ αυτό τον προανακοινωθέντα θάνατο ο ίδιος ο αποκαθηλωμένος βασιλιάς, που προφανώς γελάει ικανοποιημένος που ο Τιτανικός του πουλάει εισιτήρια στους ιθαγενείς θεατές – που ήδη πνίγονται στα απόνερα του μεγάλου ναυαγίου. Αυτοί για τους οποίους κανείς δεν μιλάει, παρά με λίγες αράδες για «τις παράπλευρες απώλειες» ή απλώς για να πει το εξωφρενικό «σόρι αλλά δεν μπορώ να σας συμπαρασταθώ» είναι οι δεκάδες απλήρωτοι και απολυμένοι χωρίς αποζημίωση υπαλλήλοι, οι εκατοντάδες φεσωμένοι ως και με δεδουλευμένα ενός χρόνου συνεργάτες και απασχολούμενοι με δελτίο παροχής στην ήδη από καιρό παραπαίουσα αυτοκρατορία της Ιμάκο.

Όταν πέρυσι την άνοιξη ο Κωστόπουλος έκανε απολύσεις, φέρνοντας μάλιστα την αστυνομία στις συνδικαλιστικές εκπροσώπους των εργαζομένων, τα σωματεία του Τύπου κήρυξαν 24ωρη απεργία συμπαράστασης. Στην ομάδα της περιφρούρησης είδαμε τραγελαφικά φαινόμενα φοβισμένων γυναικών και αντρών να πηδάνε κάγκελα, για να δουλέψουν άλλο ένα επισφαλές και προφανώς απλήρωτο απεργοσπαστικό μεροκάματο. Είδαμε βανάκι να μεταφέρει κρυφά απεργοσπάστες, είδαμε μπράβους να τρομοκρατούν την απεργιακή περιφρούρηση, ακόμα κι έναν οδηγό φορτηγού να γκαζώνει για να πατήσει απολυμένη εργαζόμενη. Τότε ο «θείος Πέτρος», όπως τον αποκαλούσαν, έδινε συγχαρητήρια στο εργασιακό και εταιρικό ήθος των υπαλλήλων του και τους διαβεβαίωνε ότι με σκληρή δουλειά όλα θα πάνε καλά. Σήμερα, αφού τότε δεν τον πήραν με τις πέτρες, μοιράζει ανενόχλητος φέσια, κόλυβα και χαμόγελα παίζοντας το τελευταίο δράμα μιας κακόγουστης σαπουνόπερας.

Ό,τι και να γράψουμε για το θάνατο του λάιφ στάιλ, επικήδειους ή λίβελλους, κατάρες ή απολογισμούς, τίποτα δεν πιάνει τόπο μπροστά στο θάνατο της πραγματικής ζωής, το θάνατο της εργασίας, στο θάνατο του μέλλοντος, όχι του ενός φελλού που θα επιπλεύσει όπως οι όμοιοί του, αλλά των χιλιάδων ανθρώπων που ήδη βουλιάζουν. Για τους χιλιάδες είλωτες της βιομηχανίας όχι μόνο του λάιφ στάιλ, αλλά όλης της στρεβλής ανάπτυξης που καρπώθηκε η ελληνική ελίτ τις περασμένες δεκαετίες, πατώντας στις πλάτες ελλήνων και ξένων εργατών, αξίζει όχι μόνο να θάψουμε το κακοφορμισμένο πτώμα του λάιφ στάιλ, αλλά να αναστήσουμε το φάντασμα της ελευθερίας, πέρα από καταναγκασμούς και συνταγές, λαϊφσταϊλάτης ή τεχνοκρατικής κοπτοραπτικής. Από το Nίτρο στο PSI, είναι μια φούσκα δρόμος. Όσο γελάμε με το σκάσιμο της πρώτης, μας πνίγει ήδη η μέγγενη του δεύτερου.

ΔΝΤ - Γερμανία μάς στέλνουν εκτός ευρώ, αφού μας στύψουν ...

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ...
Μια δυσνόητη συμφωνία, που είναι έτοιμη να τορπιλιστεί από το ΔΝΤ, σχηματίστηκε τα ξημερώματα της Τρίτης. Έχει τόσες παγίδες και προϋποθέσεις, ώστε, κρίνοντας από την εξωφρενική πορεία που έχει πάρει η ύφεση, μπορεί να ανατραπεί πλήρως μέχρι τον Ιούνιο.
Βέβαια η πρώτη κρίσιμη περίοδος είναι το πρώτο δεκαπενθήμερο του Μαρτίου, όταν το Δ.Σ. του ΔΝΤ θα συνεδριάσει για να αποφανθεί εάν θα συμμετέχει κατά το ένα τρίτο στο νέο δάνειο που αναμένεται να λάβει η χώρα μας. Εάν κρίνουμε από τη στάση της επικεφαλής του Κριστίν Λαγκάρντ, τίποτε δεν είναι δεδομένο. Οι βλέψεις του Ταμείου κρύβονται πάντα πίσω από τη συνήθη δικαιολογία ότι οι αναπτυσσόμενες χώρες - μέλη του δεν θέλουν να βοηθήσουν άλλο την Ελλάδα.
Υποκρισία
Το λέμε αυτό διότι τα τελευταία εικοσιτετράωρα αξιωματούχοι του ΔΝΤ, με πρώτο και καλύτερο τον Πολ Τόμσεν, διέρρεαν προσεκτικά και μεθοδικά διάφορες ειδήσεις – περί μη αναστρέψιμης πορείας για την Ελλάδα - ακόμη και κατά τη διάρκεια της κρίσιμης συνεδρίασης του Eurogroup, όπου Λαγκάρντ και Τόμσεν υποτίθεται ότι συμμετείχαν στις διαβουλεύσεις για την απόφαση περί του νέου πακέτου.
Αποκορύφωμα της υποκρισίας ήταν το γεγονός ότι περί τα μεσάνυχτα της Δευτέρας το ΔΝΤ διέρρευσε στους «Financial Times » έκθεση που έλεγε λίγο - πολύ ότι τα πράγματα στην Ελλάδα δεν σώζονται και ότι, ακόμη και όλα να πάνε ρολόι με το νέο πρόγραμμα, η χώρα μας θα χρειαστεί άλλα 50 δισ. ευρώ σε δάνειο, πέρα από αυτό που έχει συμφωνηθεί.
Η έκθεση υποτίθεται ότι ήταν «αυστηρά απόρρητη» και ανέλυε την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, έλεγε ότι το πρόγραμμα στήριξης της χώρας έχει εκτροχιαστεί πλήρως, ότι η ύφεση που θα δημιουργηθεί από τη δρακόντεια πολιτική λιτότητας θα είναι τόσο βαθιά ώστε δεν θα επιτρέψει την έξοδο της Ελλάδας από την παγίδα του χρέους μέσα στα επόμενα τρία χρόνια και ότι συνεπώς χρειάζονται νέα πακέτα στήριξης.
Βάσει ενός σεναρίου που περιλαμβάνει η έκθεση, το ελληνικό χρέος μέχρι το 2020 θα βρεθεί πολύ υψηλότερα από όσο υπολογίζεται, στο 160% του ΑΕΠ, έναντι στόχου για 120%. Σε αυτή την περίπτωση η Ελλάδα θα χρειαστεί πακέτο στήριξης 245 δισ. ευρώ, το οποίο ξεπερνά κατά πολύ τα 170 δισ. ευρώ που προβλέπει η ευρωζώνη. Συγκεκριμένα η έκθεση του ΔΝΤ αναφέρει:
«Οι ελληνικές αρχές μπορεί να μην έχουν τη δυνατότητα να προχωρήσουν στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και στην προσαρμογή της πολιτικής με τον ρυθμό που οραματίζεται το βασικό σενάριο.
Ορισμένοι οικονομικοί παράγοντες μπορεί να αντισταθούν στη μεγαλύτερη ευελιξία των μισθών, η απελευθέρωση της αγοράς προϊόντων και υπηρεσιών ενδεχομένως να συνεχίσει να αντιμετωπίζει σθεναρές αντιδράσεις από τις ομάδες συμφερόντων κι οι μεταρρυθμίσεις για το επιχειρηματικό περιβάλλον ίσως βαλτώσουν από τις γραφειοκρατικές αναβολές».
Σύμφωνα με την έκθεση, προβληματισμός υπάρχει και για την ανταλλαγή ομολόγων που αναμένεται να ξεκινήσει στο πλαίσιο του PSI. Οι ιδιώτες καλούνται να ανταλλάξουν τα υφιστάμενα ελληνικά ομόλογα με νέα που έχουν εκδοθεί από το EFSF (30 δισ. ευρώ) και μακροπρόθεσμους τίτλους από το Ελληνικό Δημόσιο (70 δισ. ευρώ).
Στα όρια
Η διαδικασία δημιουργεί μια ομάδα «προνομιούχων» ομολογιούχων, οι οποίοι θα λειτουργήσουν αποτρεπτικά στην προσέλκυση νέων επενδυτών όταν η Ελλάδα επιχειρήσει να βγει ξανά στις αγορές. «Είναι αβέβαιο πότε θα αποκατασταθεί η πρόσβαση στις αγορές τα χρόνια μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος», αναφέρει το ΔΝΤ. Η διαρροή είχε τη σημασία της, καθώς έσπειρε προβληματισμούς στα επιτελεία των χωρών - μελών της ευρωζώνης, που εκείνη την ώρα έκαναν το μεγάλο παζάρι στο Eurogroup. Μάλιστα έδωσε και λαβή στις σκληροπυρηνικές Ολλανδία, Γερμανία και Φινλανδία να τραβήξουν κι άλλο το σχοινί με το πρόσχημα «γιατί να δώσουμε λεφτά, αφού δεν θα γίνει τίποτε».
Αποτέλεσμα ήταν οι διαπραγματεύσεις να φθάσουν σε οριακό σημείο και η Ελλάδα να έρθει μια ανάσα πριν από την άτακτη πτώχευση. Οι Γερμανοί και το ΔΝΤ απαίτησαν από τους ιδιώτες επενδυτές - κυριολεκτικά στο παρά πέντε – να αναλάβουν περισσότερα χρέη, θεωρώντας πως δεν υπήρχε περίπτωση ο Τσαρλς Νταλάρα να δεχθεί. Με αυτό τον τρόπο θα ερχόταν το ναυάγιο στη συμφωνία και οι αγορές θα έπαιρναν το...σήμα.
Όμως με την παρέμβαση των Γάλλων, του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ και της Κομισιόν, ο Νταλάρα έκανε πίσω και έτσι υπήρξε η συμφωνία.
Το ΔΝΤ, παρ’ όλα αυτά, βγήκε αμέσως μετά και διά στόματος Λαγκάρντ άφησε να εννοηθεί ότι ακόμη όλα παίζονται. Η αμηχανία για το ότι το ΔΝΤ θα αποφασίσει για την Ελλάδα σε τρεις εβδομάδες, σε συνδυασμό με την «απόρρητη» έκθεση που διέρρευσε, έκανε τις αγορές να αγνοήσουν τη συμφωνία που επετεύχθη στο Eurogroup και να αρχίσουν το σφυροκόπημα.
Όλα δείχνουν, όπως έχουμε γράψει εδώ και εβδομάδες, ότι ΔΝΤ και Γερμανία έχουν αποφασίσει ότι η Ελλάδα χρειάζεται μια πλήρη χρεοκοπία. Το θέμα - γι’ αυτούς - είναι απλώς... το πότε θα γίνει.
Απόφαση - λαιμητόμος
Δεν είναι βεβαίως μόνο οι κινήσεις πίσω από τις κλειστές πόρτες. Εάν διαβάσει προσεκτικά κάποιος το κείμενο της απόφασης του Eurogroup, θα διαπιστώσει ότι έχει διπλό νόημα.
Κι αυτό επειδή, παρότι όλοι έχουν διαπιστώσει την αδυναμία των μέτρων που ανακοινώνονταν εδώ και δύο χρόνια, επιμένουν ότι τώρα, με την ύφεση να χτυπάει κόκκινο, πρέπει να εφαρμόσουμε μέτρα και διαρθρωτικές αλλαγές που υποτίθεται ότι θα φέρουν ανταγωνιστικότητα και θα αντιμετωπίσουν την ύφεση, αλλά στην πραγματικότητα βυθίζουν τη χώρα στη φτώχεια.
Πέρα από αυτό, οι διαρθρωτικές αλλαγές που ζητούνται χρειάζονται τεχνογνωσία, η οποία δεν υπάρχει και, εάν υποθέσουμε ότι θα έρθει με την ασφυκτική εποπτεία, πάλι θα χρειαστούν χρόνια. Κι όμως, αξιώνουν από την Ελλάδα να τις υλοποιήσει μόλις σε μερικούς μήνες, παρότι γνωρίζουν ότι αυτή η τακτική θα έχει καταστροφικό αποτέλεσμα!
Καθώς λοιπόν οι ξένοι το ξέρουν καλά, επέβαλαν ρήτρα προτεραιότητας στην εξυπηρέτηση του χρέους σε σχέση με τις υπόλοιπες δαπάνες του Δημοσίου. Τι κρύβει πίσω της αυτή η ρήτρα; Ότι η χώρα ή θα κάνει ό,τι πρέπει (γι’ αυτούς) ή θα οδηγηθεί οικειοθελώς, υπό την πίεση της κοινωνικής αντίδρασης και της γενικευμένης δυσφορίας, στο αίτημα εξόδου από το ευρώ.
♦ Η Ελλάδα, βάσει της συμφωνίας, υποχρεούται το τελευταίο δεκαήμερο κάθε τριμήνου να γνωστοποιεί στον προσωρινό μηχανισμό (EFSF) το ποσό που απαιτείται για τόκους και λήξεις δανείων του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα (ΔΕΚΟ, ΟΤΑ κ.ά.) το τρίμηνο που ακολουθεί.
♦ Ακολούθως η κυβέρνηση και η τρόικα θα συνεννοούνται για το μέρος του ποσού που θα καλυφθεί από τη δόση του δανείου και για εκείνο που αναλογεί στην Ελλάδα.
Τα αναλογούντα ποσά θα κατατίθενται σε ειδικό λογαριασμό της Τράπεζας της Ελλάδος και θα «κλειδώνουν» για την εξυπηρέτηση του χρέους. Η Ελλάδα, μάλιστα, δεσμεύεται να νομοθετήσει την κατά προτεραιότητα εξυπηρέτηση του χρέους σε σχέση με τις υπόλοιπες δαπάνες του Δημοσίου, με ανοιχτό το ενδεχόμενο να χρειαστεί και πρόβλεψη φρένου χρέους στο Σύνταγμα, όπως έπραξε ήδη η Ισπανία.
Με την παραπάνω διαδικασία θεωρείται πως μειώνεται σημαντικά η απειλή χρεοκοπίας της Ελλάδας έναντι των δανειστών, παραμένει όμως ο κίνδυνος εσωτερικής στάσης πληρωμών.
Έτσι, η Ευρώπη διασφαλίζει ότι δεν θα βρεθεί πάλι αντιμέτωπη με την απειλή χρεοκοπίας της χώρας, παρά μόνο αν η τελευταία αποφασίσει, υπό συνθήκες εντεινόμενης ύφεσης και γενικευμένης κοινωνικής αντίδρασης, να ζητήσει την έξοδό της από το ευρώ, προχωρώντας ταυτόχρονα σε στάση πληρωμών του δημοσίου χρέους.
Ο προϋπολογισμός ...τρύπησε πριν αρχίσει η εφαρμογή του
Το γεγονός βέβαια ότι με τη διενέργεια του PSI το σύνολο σχεδόν του ελληνικού χρέους μεταφέρεται σε αγγλικό δίκαιο δεν αφήνει και πολλά περιθώρια νέας αναδιάρθρωσης. Άρα, αργά η γρήγορα, οι πιέσεις θα είναι τέτοιες ώστε εμείς οι ίδιοι θα... παρακαλάμε να βγούμε από το ευρώ. Ήδη τα επιτελεία των χωρών της Ε.Ε. εργάζονται και οχυρώνονται προς αυτή την κατεύθυνση, ώστε να έχουν το μικρότερο δυνατό κόστος από μια τέτοια εξέλιξη.
Οι αριθμοί δείχνουν ότι η Ελλάδα βαδίζει με μαθηματική ακρίβεια προς τα εκεί. Ο αναθεωρημένος προϋπολογισμός του 2012 δείχνει ότι μέσα σε έναν μόνο μήνα δημιουργήθηκε μαύρη τρύπα άλλων 3 δισ. ευρώ στα έσοδα. Δηλαδή η εφαρμογή του προϋπολογισμού φέτος δεν έχει ακόμα καν αρχίσει και ήδη... ναυάγησε! Αυτό συνεπάγεται ότι θα χρειαστούν νέα μέτρα ώστε να κλείσει η τρύπα. Για την ακρίβεια προβλέπονται «εξοικονομήσεις»:
♦ 100 εκατ. ευρώ από τις δαπάνες του υπουργείου Εθνικής Άμυνας.
♦ 300 εκατ. ευρώ από τις πιστώσεις για προγράμματα εξοπλισμού των Ενόπλων Δυνάμεων.
♦ 50 εκατ. ευρώ από τις αποζημιώσεις εφημεριών των γιατρών του ΕΣΥ.
♦ 43 εκατ. ευρώ από πολυτεκνικά επιδόματα.
♦ 25 εκατ. ευρώ από τις πιστώσεις του υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού για επιχορηγήσεις.
♦ 26 εκατ. ευρώ από τις επιχορηγήσεις που παρέχει το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης.
♦ 60 εκατ. ευρώ από τις πιστώσεις του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης για χρηματοδοτούμενα προγράμματα από το Ευρωπαϊκό Γεωργικό Ταμείο Αγροτικής Ανάπτυξης.
♦ 65 εκατ. ευρώ από τις πιστώσεις του υπουργείου Παιδείας.
♦ 205 εκατ. ευρώ από τις περικοπές στα ειδικά μισθολόγια.
♦ 386 εκατ. ευρώ από την περικοπή των επικουρικών συντάξεων.
♦ 576 εκατ. από τον περιορισμό της φαρμακευτικής δαπάνης.
♦ 66 εκατ. ευρώ από τις πιστώσεις του υπουργείου Οικονομικών για συντάξεις δημοσίων λειτουργών.
♦ 15,4 εκατ. ευρώ από τις πιστώσεις του υπουργείου Εργασίας για επιχορήγηση στο ΙΚΑ - ΕΤΑΜ για τον κλάδο σύνταξης του ΤΑΠ - ΟΤΕ.
♦ 21,3 εκατ. ευρώ από τις πιστώσεις για αντιπαροχή έναντι της ενσωματωμένης στη ΔΕΗ περιουσίας των τομέων ασφάλισης προσωπικού ΔΕΗ.
♦ 400 εκατ. ευρώ από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων.
Στο παραπάνω ποσό πρέπει να προστεθούν και περικοπές 1% στις δαπάνες για λειτουργικά έξοδα, μετακινήσεις και προμήθειες σε όλα τα υπουργεία πλην του υπουργείου Εθνικής Άμυνας.
Και όλα αυτά γνωρίζοντας ότι το αποτέλεσμα θα είναι μηδαμινό...

Ηγεμονία επί ερειπίων...

βλέμμα...
Πιο δυσοίωνη και από τη σκληρή λιτότητα που επιβάλλει το Μνημόνιο ΙΙ, είναι η συνεχιζόμενη ύφεση και η απουσία κάθε μέτρου για ανάκαμψη. Η συνταγή της εντεινόμενης εσωτερικής υποτίμησης προς επίτευξιν ανταγωνιστικότητας εξακολουθεί να είναι η κυρίαρχη και μόνη φιλοσοφία των Ευρωπαίων εταίρων για αντιμετώπιση της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη, παρότι τα αποτελέσματα από τις υποβοηθούμενες και επιτηρούμενες χώρες δεν είναι ενθαρρυντικά. Στη δεινότερη θέση απ’ όλους βρίσκεται η Ελλάδα. Σύμφωνα με πολλούς αναλυτές, αλλά και σύμφωνα με διαρεύσασα έκθεση του ΔΝΤ, η αναδιάρθρωση χρέους και το νέο δάνειο ―ουσιαστικά, μια συντεταγμένη χρεοκοπία εντός ευρώ― δεν θα καταφέρουν να καταστήσουν το χρέος βιώσιμο.
Η αιτία είναι η ύφεση. Και μόνο η πολιτική βούληση μπορεί να την αντιμετωπίσει. Η αγορά και η κοινωνία είναι παγωμένες και απεγνωσμένες· μαζί με τη ρευστότητα έχει χαθεί και το ψυχολογικό απόθεμα, έχουν χαθεί δηλαδή και οι δύο θεμελιώδεις προϋποθέσεις για ανάκαμψη. Οι Ευρωπαίοι εταίροι-δανειστές, και κυρίως η Γερμανία, πρέπει να το κατανοήσουν, εφόσον επιθυμούν να ορθοποδήσει η Ελλάδα, έτσι ώστε να παραμείνει κράτος που θα εξυπηρετεί υποχρεώσεις προς τους πολίτες του και προς τους εταίρους. Διαφορετικά, το ΝΑ θεμέλιο της Ε.Ε. κινδυνεύει να καταρρεύσει, κινδυνεύει να μείνει ένα θραυσμένο κέλυφος, με προσχηματικό πολίτευμα και εξαθλιωμένες μάζες παραδομένες στην πενία και το μίσος.
Η μοίρα της Ελλάδας είναι εν πολλοίς και μοίρα της Ευρώπης. Η Γερμανία μπορεί να επηρεάσει αυτή τη μοίρα προς το καλύτερο. Αρκεί να σκεφτεί ως ιστορική οντότητα, δηλαδή ενθυμούμενη τη δική της μοίρα μες στον 20ό αιώνα: πώς συνετρίβη από τη μοχθηρία των δανειστών της μετά τον Α’ Πόλεμο, και πώς μεγαλούργησε χάρη στη μεγαθυμία των δανειστών μετά τον Β’ Πόλεμο. Η Γερμανία έχει να αποφασίσει αν θα αλλάξει ιστορικό πρόσωπο στον 21ο αιώνα, ή θα ηγεμονεύσει επί ερειπίων.

Ο «κουμουνιστικός κίνδυνος» της νέας, γερμανικής εποχής...

ΤΟ ΒΗΜΑ
Γεώργιος Π. Μαλούχος
Στις δεκαετίες του ΄50 και του ’60, η Ελλάδα βρισκόταν τυπικά, από το 1947 - 48 και, κυρίως, ουσιαστικά υπό την επικυριαρχία των ΗΠΑ. Αυτή ήταν η πραγματικότητα, όπως κι αν την κρίνει κανείς. Αλλά αυτή ήταν. Και, μεταξύ άλλων, σήμαινε ότι οι προτεραιότητες των ΗΠΑ, ήταν κανόνας για την ελληνική πολιτική ζωή. Και ο ύπατος κανόνας σε εκείνα τα φοβερά χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, ήταν ένας και μόνον: η αποφυγή του κομουνιστικού κινδύνου. Κι αυτό, ανεξάρτητα από το εάν με αυτή τη θέση ταυτιζόταν ή όχι η Ελλάδα και για τους δικούς της λόγους. Ταυτιζόταν δεν ταυτιζόταν, θα έπρεπε να υπηρετήσει με όλες της τις δυνάμεις της αποφυγή του: αυτή ήταν η σιδηρά γραμμή της επικυριαρχίας. Και αυτή ήταν, ουσιαστικά, που οδήγησε εν τέλει στην 21η Απριλίου…
Εκείνη η «ψύχωση» του κουμουνιστικού κινδύνου, που στοίχισε ατέλειωτα δεινά στη χώρα, έχει σήμερα παρέλθει. Όμως, σήμερα, στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, ένα νέο είδος αντίστοιχης καθολικής υπερκείμενης απειλής έχει απλωθεί πάνω από την Ελλάδα.
Η επικυριαρχία των ΗΠΑ έχει από καιρό χάσει τα χαρακτηριστικά που είχε, έχει επί της ουσίας εκλείψει, όμως, μέσα από την κρίση του χρέους, μια άλλη επικυριαρχία απλώνεται ταχύτατα πια στη χώρα: η Γερμανική. Και έχει κι εκείνη τον δικό της «κουμουνιστικό κίνδυνο», που η «αποφυγή» του όλα τα επιτρέπει, όλα τα νομιμοποιεί, όλα τα εμφανίζει ως δυνατά να γίνουν, προκειμένου να αποφευχθεί το νέο «κακό» και δεν υπολογίζει τίποτα: η κρίση χρέους και η εξάπλωσή της. Ο τρόμος των Σοβιετικών τανκς που έδινε το πράσινο φως σε κάθε είδος στραγγαλισμού της ελληνικής δημοκρατίας, έχει γίνει τώρα ο φόβος των γερμανικών εντολών για την αποφυγή αυτού του κακού. Αυτό είναι το νέο «ευαγγέλιο».
Το αποτέλεσμα της στραγγαλιστικής πίεσης που δέχεται η χώρα είναι γραμμένο στις σελίδες αυτού του «ευαγγελίου», είναι ήδη δεδομένο και θα εξελιχθεί σε όλο το τρομακτικό του μεγαλείο στους αμέσως επόμενους μήνες.
Η απόφαση είναι σαφής και όποιος κάνει ότι δεν την αντιλαμβάνεται, θέλει να ζει σε έναν δικό του κόσμο: η απάντηση της επικυρίαρχης δύναμης, δεν είναι η περιστολή της τυπικής (ακόμα) δημοκρατίας με τη μορφή παράνομων κομμάτων ή εξοριών, αλλά, στη θέση της, η εσωτερική πτώχευση σε συνδυασμό με την «εξωτερική» θωράκιση του κοινού νομίσματος.
Η Ελλάδα πτωχεύει εντός ευρώ για να μην «διασπαρθεί» το «μικρόβιο της», που απλώς, σήμερα, δεν έχει κόκκινο χρώμα… Και για το σκοπό αυτό, επιτρέπονται τα πάντα: επιτρέπεται η διάλυση της κοινωνίας, η βαθιά ύφεση πολλών χρόνων, η καταστροφή…
Είναι τραγικό το γεγονός ότι η πολιτική ηγεσία της χώρας δεν κατόρθωσε ακόμα να αντιληφθεί αυτόν τον κίνδυνο και, πολύ περισσότερο, να κάνει ότι μπορεί για να τον αποφύγει. Αντιθέτως, έχει πιαστεί πια πολύ βαθιά μέσα στις ατραπούς του και έχει, δυστυχώς, υπό το τρομερό βάρος, χάσει κάθε συναίσθηση της πραγματικότητας…
Όμως, η οδός που ακολουθεί, με την πανταχόθεν προδιαγραφόμενη αποτυχία των δημοσιονομικών στόχων και την ακόμα μεγαλύτερη εξ αυτού του λόγου βύθιση στο κακό, κρύβει τον όλεθρο για την Ελλάδα. Το φάντασμα της χρεοκοπίας, αυτός ο επικρεμάμενος κίνδυνος που σκεπάζει τα πάντα, δεν μπορεί να νομιμοποιεί τελικά την ίδια τη χρεοκοπία και τη διάλυση της χώρας! Αυτό γίνεται αυτή τη στιγμή. Απλώς γίνεται μόνον προς τα μέσα κι όχι προς τα έξω.
Η πολιτική τάξη, οφείλει να κατανοήσει ότι αυτό δεν οδηγεί πουθενά. Το μόνο στο οποίο μπορεί να οδηγεί, είναι, από μια φοβερή ειρωνεία της ιστορίας, εκείνο που ήταν κάποτε το φόβητρο των δεκαετιών του ’50 και του ’60, να γίνεται σήμερα, σχεδόν νομοτελειακά και κάθε μέρα όλο και πιο λογικά, για μεγάλα στρώματα του πληθυσμού, το μόνο πια καταφύγιο και η ελπίδα για το αύριο…

Κουβέλης και Χατζηπετρής...

Η Αυγή online...
Θανάσης Καρτερός
Από την ανυπόμονη να κυβερνήσει δεξιά μέχρι την κυβερνώσα αριστερά του Φώτη Κουβέλη ακούγεται τον τελευταίο καιρό μια άποψη από πρώτη ματιά λογική: Οι δανειακές συμβάσεις είναι δεδομένες, σε επίπεδο θεσμικής εκπροσώπησης υπάρχει ένα δεσμευτικό πλέον πλαίσιο που θα βαραίνει την όποια κυβέρνηση αναλάβει. Τι πάει να πει αυτό σε απλά ελληνικά; Απλούστατα πως όποια κυβέρνηση κι αν υπάρξει μετά τις εκλογές, ακόμα και κυβέρνηση με επικεφαλής τον Φώτη Κουβέλη και υπουργό Οικονομικών τον Σπύρο Λυκούδη, θα είναι υποχρεωμένη να επιβάλει ώς το τέλος όσα προβλέπουν τα Μνημόνια. Διεθνείς δεσμεύσεις είναι αυτές δεν είναι παίξε - γέλασε.
Μάλιστα. Θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς βέβαια στους δεξιούς και κυρίως στους αριστερούς θιασώτες τέτοιου είδους απόψεων ότι τα κατά καιρούς δεσμευτικά πλαίσια του είδους ήταν αποτέλεσμα συγκεκριμένων συνθηκών και συγκεκριμένων συσχετισμών. Ότι, αν ίσχυε αυτού του είδους η νομιμοφροσύνη, ακόμα ο κόσμος θα ήταν όπως τον προηγούμενο αιώνα. Ότι συχνά η πρόοδος και των κρατών αλλά και της ανθρωπότητας στο σύνολό της εξαρτάται όχι από την πιστή τήρηση συνθηκών, αλλά από την ακύρωση ή και την ανατροπή τους. Κι ότι για παράδειγμα η Γερμανία θα ήταν ακόμα διαιρεμένη αν οι Γερμανοί ήταν τόσο νομιμόφρονες όσο μερικοί δικοί μας.
Η άποψη αυτή, όμως, είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι όσοι τη διακινούν, είναι βολική. Δίνει τη δυνατότητα σε όσους θα αναλάβουν τη συνέχεια της καταστροφής της χώρας να νίπτουν προκαταβολικά τας χείρας. Εμείς άλλα πιστεύουμε και άλλα θέλουμε, αλλά δεσμευόμαστε από ένα πλαίσιο για το οποίο δεν έχουμε ευθύνες, είμαστε όμως υποχρεωμένοι να σεβαστούμε. Πρόκειται με άλλα λόγια για τη θεσμική εκδοχή του ίδιου μύθου που ακούμε εδώ και καρό. Ο Παπανδρέου δεν φταίει για το Μνημόνιο, γιατί η δεξιά τού φόρτωσε επαχθείς δανειακές συμβάσεις. Ο Σαμαράς δεν φταίει για το δεύτερο Μνημόνιο, γιατί ο Παπανδρέου δέσμευσε τη χώρα με το πρώτο. Και κανένας δεν φταίει για τα επερχόμενα - οι πρότερες δεσμεύσεις άλλων φταίνε.
Τελικώς αυτή η λογική άποψη καταλήγει στο επίσης λογικό ότι για όλα φταίει ο Χατζηπετρής. Κι εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να δεχτούμε και να εφαρμόζουμε για κανέναν αιώνα το δεσμευτικό πλαίσιο. Διαμαρτυρόμενοι και διαφωνούντες βεβαίως -όσο αυτό επιτρέπεται…

Η ομολογία του Ντράγκι...

Η Αυγή online...

Ο Ευρωπαίος αρχιτραπεζίτης Μάριο Ντράγκι υπήρξε αποκαλυπτικός: "Το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο έχει τελειώσει". Σε μια περίοδο που θεσμοποιείται, και μάλιστα σε συνταγματικό επίπεδο, ο νεοφιλελευθερισμός και η λιτότητα αντιμετωπίζεται ως... αιώνια, ο κατ' εξοχήν εκπρόσωπος της Ευρώπης των τραπεζιτών διατυπώνει με ωμό τρόπο το αξίωμα της μετάλλαξης της Ευρώπης.
Πρόκειται για το τέλος της ευρωπαϊκής ενότητας, όπως είχε διατυπωθεί μεταπολεμικά στη βάση των ελπίδων των Ευρωπαίων πολιτών για ειρηνική, δημοκρατική και κοινωνική Ευρώπη. Κράτος δικαίου και κοινωνικό κράτος αποτελούσαν τους δυο πυλώνες του μεταπολεμικού ευρωπαϊκού ιδεώδους και αποτέλεσαν στόχους για τους λαούς και εκτός της Ευρώπης.
Το ευρωπαϊκό δημοκρατικό και κοινωνικό κεκτημένο είχε ως θεμέλιο την αντιφασιστική νίκη και θεμελίωσε την επαγγελία της κοινωνικής ευημερίας σε συνθήκες ταχείας οικονομικής ανάπτυξης. Σταδιακά, μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, που στηρίχτηκε στη σοσιαλ-φιλελεύθερη συναίνεση, η Ευρώπη μπήκε σε δοκιμασία, με κορύφωση την αντεπίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου και την αναζωπύρωση των εθνικισμών, με κεντρική απειλή τον μεγαλογερμανισμό, μεσούσης της οικονομικής κρίσης.
Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι δεν υπάρχει τέλος, δηλαδή αρχή αδιατάρακτης και συναινετικής πορείας. Οι κοινωνικές συγκρούσεις αναφύονται πάνω στο καυτό έδαφος της οικονομικής κρίσης, των κραυγαλέων ανισοτήτων και της ανυπόφορης αδικίας. Στον αντίποδα της "αποκάλυψης" του Ντράγκι, οι λαοί της Ευρώπης, ο καθένας στον χρόνο του, ανασυντάσσονται και αμφισβητούν το δόγμα της αιωνιότητας του νεοφιλελευθερισμού.
Το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο, που αναπτύχθηκε στον αντίποδα του αμερικανικού μοντέλου, δεν είναι μια ανάμνηση, ούτε ένας σωρός από συντρίμμια. Είναι ο πυρήνας της διεκδίκησης των πολιτών για αξιοβίωτη ζωή, για δημοκρατία και κοινωνική απελευθέρωση. Είναι η σημαία των Αγανακτισμένων στις πλατείες, των απεργών, των απόκληρων που αρνούνται την περιθωριοποίησή τους, των νέων και των εκπαιδευτικών που υπερασπίζονται το δικαίωμα στη μόρφωση, των πολιτών που διεκδικούν συμμετοχή στα δημόσια κοινωνικά αγαθά.
Το 1990, στα συντρίμμια των καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης, Αμερικανοί ιδεολόγοι διατύπωσαν τη θεωρία του "τέλους της Ιστορίας". Η Ιστορία τούς εκδικήθηκε. Και ανάγκασε τον επιφανέστερο απ' αυτούς, τον Φουκουγιάμα, να παραδεχτεί ότι δεν υπήρξε τέλος. Κάθε τέλος σηματοδοτεί και μια αρχή. Στην περίπτωση της Ευρώπης επείγει η επαναθεμελίωσή της.

Να ντυθώ ερωτηματικό;

Protagon...
του Γκαζμέντ Καπλάνι
«Όλο αυτό που είναι βαθύ αγαπάει τη μάσκα» είπε ο Σοπενχάουερ. Σοβαρός τύπος ο Σοπενχάουερ και πιο σοβαρός (τραγικός μάλλον) ο Νίτσε που τον αποκαλούσε «δάσκαλο» και ήταν μεγάλος υποστηριχτής της μάσκας. Την έβλεπε σαν έκφραση του διονυσιακού στοιχείου ενάντια στον ανελέητο ορθολογισμό. Μετά ήρθε ο Φρόυντ, πολύ σοβαρός τύπος και αυτός, και ασχολήθηκε επίσης με την μάσκα. Είπε ότι η μάσκα συμβολίζει το «Εγώ» που προσπαθεί να κρύψει το «Ασυνείδητο» - και πως σε αυτό το δεύτερο βρίσκεται η αληθινή ζωή. Αν είναι έτσι η μάσκα του καρναβαλιού πιο πολύ σχέση έχει με το «Ασυνείδητο» παρά με το

«Εγώ». Για αυτό μάλλον στους ναζί και στους κομμουνιστές το καρναβάλι δεν άρεσε καθόλου. Οι κομμουνιστές μάλιστα το απαγόρεψαν. Το καρναβάλι και τον Φρόυντ μαζί.

Μου αρέσει και το καρναβάλι και ο Φρόυντ και αναρωτιέμαι ποιά μάσκα να βάλω αύριο. Μετά από ώρες σκέψεων και συσκέψεων αποφάσισα να ντυθώ ένα μεγάλο ερωτηματικό. Για το που πάει η χώρα που βρίσκομαι εγώ και που η χώρα από όπου προέρχομαι. Για το που πάει η ήπειρος που ζω και η Γη που με θρέφει.

Ένα ερωτηματικό, έτσι, για να αντισταθώ, επειδή σε αυτή την εποχή της Μεγάλης Αβεβαιότητας πολλαπλασιάζονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα εκείνοι που έχουν το κεφάλι τους γεμάτο βεβαιότητες και θαυμαστικά. Ποτέ δεν έβλαψαν τον κόσμο όσοι αναρωτιούνται. Φοβού τους ξερόλες και τους φανατικούς. Ζώντας σε δυο βαλκανικές χώρες η ζωή μου έμαθε ότι οι φανατικοί είναι πάντα ξερόλες και οι ξερόλες πολύ εύκολα μπορούν να εξελιχθούν σε φανατικούς.

Για αυτό αν ακούσεις κάποιον να σου λέει με εφηβικό ύφος αγανακτισμένου προφήτη «εγώ ξέρω τον δρόμο για την σωτηρία!» τότε τρέξε μακριά πριν σε σφάξει. Και πριν βρεθείς και συ με μαχαίρι στο χέρι σφάζοντας άλλους στο όνομά του…

Ένα ερωτηματικό για να γελάσουμε με τα «οπωσδήποτε!» και τα «δεν γίνεται αλλιώς!». Γιατί οπωσδήποτε γίνεται και αλλιώς αν το ψάξεις. Αν βάζεις το κεφάλι σου κάτω, αν σοβαρευτείς και αναλάβεις τις ευθύνες των επιλογών σου, αν δουλέψεις με ταπεινότητα, υπομονή και επιμονή.

Ένα ερωτηματικό που να αμφισβητεί τα «δεν αλλάζουμε!». Τι δυστυχία να σου μαθαίνουν ότι η μεγαλύτερη αρετή του ανθρώπου είναι να μείνει ακίνητος σαν άγαλμα, να αντιστέκεται στην αλλαγή, να μην εξελίσσεται, να μην εμπλουτίζει την ταυτότητά του, τον πολιτισμό του, την γλώσσα του, το μυαλό του.

Ένα ερωτηματικό και για όλους αυτούς τους στυλοβάτες της Ακινησίας που τώρα λένε ότι θα τα αλλάξουν όλα - για να μην αλλάξει τίποτε. Έτσι, για να μην μας περνούν για βλάκες. (Για μένα ο ορισμός του βλάκα είναι: «ο βλάκας είναι εκείνος που πιστεύει ότι όλοι οι άλλοι είναι βλάκες εκτός από αυτόν»).

Ένα ερωτηματικό σε αυτούς που σε προτρέπουν «πίστευε και μην ερεύνα!». Ένα ερωτηματικό που θέτεις διαρκώς στον εαυτό σου και στις δικές σου βεβαιότητες. Άμα θέλεις να μην αποβλακωθείς από πολύ νωρίς.

Ένα καλό ερωτηματικό όμως. Ψαγμένο, δουλεμένο και υπεύθυνο. Όχι ένα συμπλεγματικό ερωτηματικό. Ούτε ένα ερωτηματικό επαναστατικό της πορδής. Από αυτά μπουχτίσαμε.

Οι καλές απαντήσεις ξεπηδούν πάντα από τις καλές και κεφάτες ερωτήσεις…
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Ο κύριος Bungalows ο Nowhere man και η ετνική κυριαρκία....

Του Γιώργου Πήττα | TVXS - TV Χωρίς Σύνορα...


Tip: Πριν προχωρήσετε στην ανάγνωση, κάντε μια βόλτα από εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=AvLj72apGLI. Ακούστε προσεκτικά το τραγούδι (έτσι κι’ αλλιώς είναι πολύ ωραίο) δώστε σημασία στους στίχους του Lennon και μετά-αν θέλετε-συνεχίστε.
Ο κύριος Μπάγκαλοους λοιπόν (έχει πλάκα, όταν γράφω «Μπάγκαλοου» ο αυτόματος διορθωτής του Word επιμένει να μου υποδεικνύει «Πάγκαλου» δεν καταλαβαίνω γιατί…) ο κύριος αυτός εν πάση περιπτώσει, έκανε κάτι δηλώσεις περί Ετνικής Κυριαρκίας και πως του είναι αντιάφορη τελείως γιατί είναι πρρρρώτα ευρωπαίος.
Χικ! Μάϊστα!!!
Που έλεγε και ένας ταλαίπωρος Ρωμαίος λεγεωνάριος σε μία περιπέτεια του Αστερίξ.
Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε.
Λοιπόν, αυτή τη φορά, θα συμφωνήσω πλήρως με τα λεγόμενα του κυρίου Μπάγκαλοου.
Και να εξηγηθώ:
Η ετνική κυριαρκία μου είναι και εμένα έννοια περίπου αντιάφορη.
Είμαι και εγώ-ακόμα- 100% «φεντεραλιστής» δηλαδή για πολλά χρόνια ονειρευόμουν μία ευρωπαϊκή ομοσπονδία που να λειτουργεί ως ένα κράτος στο πρότυπο των Ηνωμένων Πολιτειών όπου κάθε State διατηρεί σημαντική αυτονομία σε όλα τα επίπεδα και η πρωτεύουσα παίζει έναν ρυθμιστικό ρόλο.
Ήθελα, ταξιδεύοντας για Βρυξέλλες, να λέω «πάω στην πρωτεύουσα-που έχει ωραίες σοκολάτες και απίθανες μοναστηριακές μπύρες»
Και είμαι πρόθυμος-μιλάω σοβαρά- να στηρίξω πλήρη ακύρωση κάθε «εθνικής κυριαρχίας» υπό κάποιους όρους όμως, που προφανώς δεν ενδιαφέρουν τον κο Μπάγκαλοου.
Λοιπόν.
Δηλώ υπευθύνως προς πάσα αρμόδια αρχή, πως αποδέχομαι πλήρη κατάργηση κάθε έννοιας κυριαρχίας της Ελληνικής Επικράτειας καθώς και μόνιμη εγκατάσταση ειδικής Ευρωπαϊκής Επιτροπείας εαν ισχύσουν ένα προς ένα τα παρακάτω και όσα άλλα ενδεχομένως προκύψουν από μία Εθνοσυνέλευση:
  • Κατάργηση των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Επαναγορά του στρατιωτικού εξοπλισμού (εδάφους, αέρος, θαλάσσης) από τους πωλητές του στην αρχική τιμή αγοράς. Παράλληλα, απόσπαση του μόνιμου στρατιωτικού προσωπικού στις ευρωπαϊκές υπηρεσίες. Την προστασία της Ελληνικής ευρωπαϊκής –από εδώ και στο εξής- επαρχίας, εάν αυτή κινδυνεύσει, αναλαμβάνει ο Ευρωστρατός.
  • Πλήρη επανίδρυση όλων των Δημοσίων Πανεπιστημίων με κατοχυρωμένο τον Δημόσιο χαρακτήρα τους. Ανανέωση της υλικοτεχνικής βάσης τους εκεί που χρειάζεται. Τακτική αξιολόγηση όλου του διδακτικού επιστημονικού προσωπικού με αυστηρότατα Ακαδημαϊκά και μόνο κριτήρια. Εισαγωγή των όρων λειτουργίας όπως αυτοί υπάρχουν στα κατά γενική ομολογία σημαντικά Ακαδημαϊκά Ιδρύματα του πλανήτη όπως το Oxford το Cambridge το UCL.
  • Πλήρη επανίδρυση όλων των Εκπαιδευτικών βαθμίδων από τα νήπια έως και τον τερματισμό του Λυκείου με γνώμονα την συστηματική ανάπτυξη και καλλιέργεια του κριτικού πνεύματος, του απαλλαγμένου από κάθε μορφής πολιτικού και θρησκευτικού δογματισμού. Τεράστια σημασία έχει η διδασκαλία της Ιστορίας η οποία θα πρέπει επιτέλους να αποϊδεολογικοποιηθεί για να σταματήσει να είναι εργαλείο είτε εθνικιστικής είτε άλλης προπαγάνδας.
  • Πλήρη επανίδρυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας το οποίο θα πρέπει να παρέχει Ιατρικές υπηρεσίες ποιότητας σε κάθε άνθρωπο που βρίσκεται στη χώρα, ανεξάρτητα από το εάν είναι έλληνας πολίτης, κοινοτικός, νόμιμος ή όχι μετανάστης.
  • Πλήρη διαχωρισμό της Πολιτείας από την εκκλησία. Ανάληψη των αμοιβών των κληρικών από την ίδια την Εκκλησία και όχι από τα ταμεία του Ελληνικού Δημοσίου.
  • Δήμευση των μεγάλων εκκλησιαστικών κτημάτων και καλλιεργήσιμων γαιών και η παράδοση τους με τη μορφή ελκυστικού leasing είτε σε ακτήμονες αγρότες είτε σε όσους θέλουν να επιδοτηθούν από την Ε.Ε. για να κάνουν πρότυπες βιολογικές καλλιέργειες.
  • Απαλλοτρίωση των εκκλησιαστικών ακινήτων προκειμένου σε αυτά, εν μέρει να στεγαστούν οι χρόνιοι άστεγοι των αστικών κέντρων και εν μέρει για να στεγαστούν υπηρεσίες και εταιρίες έναντι ενοικίου το οποίο θα καρπούται το Ελληνικό Δημόσιο.
  • Πλήρη απαγόρευση κάθε κατηχητικού και προσηλυτιστικού μαθήματος οποιουδήποτε θρησκεύματος, χριστιανικού ή άλλου.
  • Διάλυση όλων των πολιτικών κομμάτων με σκοπό την εντός 90 ημερών σύσταση καινούργιων πολιτικών δυνάμεων στις οποίες όμως, θα απαγορευθεί η συμμετοχή α) σε όλους όσους υπήρξαν κυβερνητικά στελέχη από το 1981 και εντεύθεν, των Μνημονιακών κυβερνήσεων συμπεριλαμβανομένων.
  • Στελέχη που συμμετείχαν στα κόμματα που κυβέρνησαν ή συγκυβέρνησαν και συμμετείχαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε μοιραίες για τον τόπο αποφάσεις, θα συλληφθούν και θα δικαστούν επί εσχάτη προδοσία. Για όσους θα βρεθούν ένοχοι η ποινή θα είναι η ισόβια χειρονακτική εργασία επί 6ωρο ανά ημέρα 7 μέρες την εβδομάδα, 365 μέρες τον χρόνο. Επιλεκτικά ορισμένοι όπως οι κ.κ. Γιάννος Παπαντωνίου, Γιώργος Παπακωνσταντίνου, Θεόδωρος Πάγκαλος, Ευάγγελος Βενιζέλος εάν κριθούν ένοχοι, θα εργαστούν σε καταστήματα εστίασης ως σερβιτόροι.
  • Η Ελλάδα, μετατρέπεται ολόκληρη, σε μόνιμη Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης με υποχρέωση όλων των σημαντικών πρώτων παραστάσεων (πρεμιέρες) να γίνονται στην Αθήνα. Τα εισιτήρια για τον ντόπιο πληθυσμό δεν θα ξεπερνούν τα δέκα ευρώ για οποιαδήποτε εκδήλωση.
  • Απαγορεύεται κατηγορηματικά και δια ροπάλου η λειτουργία σκυλάδικων και των Βανδο-Βισσηκών χαμαιτυπείων καθώς και η κυκλοφορία όλων των life style περιοδικών καναλιών και σταθμών.
  • Πλήρη απαγόρευση κάθε είδους αυθαίρετης δόμησης, καταστροφή όλων των κτισμάτων που βρίσκονται σε δασικές ή ενάλιες περιοχές και μεταστέγαση των κατοίκων σε νόμιμες οικείες με έξοδα της Ε.Ε.
  • Πλήρη απαγόρευση σε 12μηνη βάση του κυνηγίου, τουλάχιστον μέχρι την πλήρη αποκατάσταση όλων των καμένων δασικών περιοχών που επλήγησαν από πυρκαγιές τα τελευταία 30 χρόνια.
  • Τίθεται εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή. Ηγεσία και απλά μέλη συλλαμβάνονται, κρατούνται, εκπαιδεύονται και αναλαμβάνουν καθήκοντα σιτιστών σε μετανάστες ή εναλλακτικά διεκπεραιώνουν ανθρωπιστικές αποστολές σε τρίτες χώρες. Η παραμικρή παρέκκλιση από τα καθήκοντά τους θα τιμωρείται –κατ’ εξαίρεση- με τυφεκισμό χωρίς πολλά-πολλά.
Σκοπός όλων αυτών είναι να μεταλλαχθεί η Ελλάδα σε αυτό που ονειρεύτηκαν τόσο οι μεγάλοι Φιλέλληνες του 19ου αιώνα , όσο και οι Έλληνες της διασποράς εκείνης της περιόδου και να απαλλαχθεί ο τόπος από τις επιρροές της Οθωμανοκρατίας και των υπηρετών της. Η Οθωμανοκρατία μεν έληξε, οι υπηρέτες της κανοναρχούν ακόμα.
Λοιπόν κύριε Bungalows! Τι λέτε για όλα αυτά; Συμφωνείτε; Αν είναι με αυτό το περιεχόμενο η αδιαφορία σας στην Εθνική Κυριαρχία (ετνική κυριαρκία) μαζί σας!
Ο….κατάλογος, είναι βέβαια ανοιχτός σε προτάσεις από τους αναγνώστες, καθώς είμαι βέβαιος πως έχω παραλείψει πολλά. Κλείνω θυμίζοντας σας λίγα στιχάκια από το Nowhere Man σε ελεύθερη απόδοση:
Είναι στ’ αλήθεια, ένας άνθρωπος του πουθενά.
Κάθεται εκεί, στην ανύπαρκτη γη του,
κάνοντας ανύπαρκτα σχέδια που δεν αφορούν κανέναν.
Πιο τυφλός, δεν θα μπορούσε να είναι
Βλέπει μονάχα, όσα τον βολεύουν
Αλήθεια κύριε Πουθενά-μπορείς να με δεις καθόλου;

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

Έλληνας με το μέτρο ...

Red NoteBook ....
Της Άντας Ψαρρά


«Είμαστε πολλοί, είμαστε ανεξάρτητοι, είμαστε Έλληνες» (Πάνος Καμμένος)

«Υπάρχει Έλληνας (ακροατής) που να θύμωσε επειδή έβρισε (σ.σ. ο Τράγκας) τη Μέρκελ (σ.σ. ο χαρακτηρισμός ήταν ξεκωλιάρα), την περίοδο που μας ξεφτιλίζει η Γερμανία...;» (Νίκος Χατζηνικολάου) [1]

«Όμως ο κ. Παπανδρέου είχε ήδη ξεκινήσει τη συνωμοσία του εναντίον του ελληνικού λαού από το καλοκαίρι του 2009[…] Φυσικά οι Έλληνες συνεργάτες τους που έχουν ήδη καταδικαστεί στη συνείδηση του λαού μας ως προδότες, θα πρέπει να τιμωρηθούν» (Μίκης Θεοδωράκης)

Μετά το βαρόμετρο, το θερμόμετρο, το πιεσόμετρο, το βυθόμετρο και το ποτενσιόμετρο, η ελληνική κοινωνία ανακάλυψε και καθιέρωσε το ελληνόμετρο. Το ελληνόμετρο είναι εύχρηστο, φτηνό, αποτελεσματικό και διατίθεται σε διάφορες συσκευασίες. Το Χημείο του Κράτους δεν έχει δώσει ακόμα επίσημα στοιχεία, αλλά είναι βέβαιο, εκ του αποτελέσματος, ότι το ελληνόμετρο περιέχει συντηρητικά και τοξικές ουσίες.

Η πλούσια παράδοση του χαρακτηρισμού των κομμουνιστών και των συνοδοιπόρων τους σαν προδότες και ανθέλληνες, αλλά και το ιστορικό υποσυνείδητο του έλληνα ότι για όλα φταίνε οι άλλοι, οι ξένοι, βοήθησαν καθοριστικά στην κατασκευή αυτής της σύγχρονης μοντέρνας συσκευής, η οποία δεν χρειάζεται καν οδηγίες χρήσης. Την βάζεις στην πρίζα και μετράς τον διπλανό σου χωρίς καν να χρειάζεται η γνώμη του για τη μέτρηση. Το ελληνόμετρο καθιερώθηκε αρχικά για να μετράει την ελληνικότητα παιδιών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα από αλλοδαπούς γονείς. Με ελληνόμετρο είχε μετρηθεί, για παράδειγμα, ο αριστούχος αλβανός μαθητής Τσενάι, αλλά και πολλοί άλλοι.

Το ελληνόμετρο χρησιμοποιήθηκε επίσης πρόσφατα εναντίον όλων εκείνων των ιστορικών, διανοουμένων, δημοσιογράφων, πολιτικών, οργανώσεων και πολιτών που τόλμησαν τις τελευταίες δεκαετίες να εκφράσουν διαφορετικές απόψεις από την τρέχουσα κοινή γνώμη των δελτίων των οκτώ - και όχι μόνο.

Χρήση του ελληνόμετρου έκαναν με απόλυτο τρόπο στο πρόσφατο παρελθόν οι φορείς των πιο ακραίων ρατσιστικών και μισαλλόδοξων αντιλήψεων - οργανώσεις σαν την Χρυσή Αυγή, διάφορες ενώσεις αποστράτων αλλά και πολλοί αθλητικοί συνδέσμουι. Μια πιο λελογισμένη χρήση του ελληνόμετρου υιοθετήθηκε, εξάλλου, σαν αντίδωρο στην ταύτιση εγκληματικότητας και μετανάστευσης. Παράγοντες της εκκλησίας, τηλεπαρουσιαστές, δήμαρχοι και πολιτικοί έκαναν συχνά χρήση του ελληνόμετρου σε διάφορες φάσεις (Ίμια, παράδοση Οτσαλάν, «Μακεδονικό», ελληνοσερβική φιλία κ.α.), ενώ το ελληνόμετρο ένωσε αριστερούς, δεξιούς και κεντρώους χρήστες. Ενδεικτικά αναφέρουμε κινήσεις όπως το Δίκτυο 21, κόμματα όπως η Πολιτική Άνοιξη και το κόμμα Παπαθεμελή, έντυπα όπως το Νέμεσις και η Ρήξη, αλλά και πλήθος επιχειρηματιών και απλών πολιτών που αποφάσισαν να συστηματοποιήσουν τη χρήση, αν και ακόμα βρισκόταν σε πειραματικό στάδιο. Ακόμα και ιδιοκτήτες αυθαιρέτων χτισμένων μέσα σε δάση άρχισαν να στολίζουν τα σπίτια τους με τεράστιες ελληνικές σημαίες, διότι κατάλαβαν ότι το ελληνόμετρο ίσως τους γλύτωνε από τα πρόστιμα.

Η οικονομική κρίση, το μνημόνιο, η ανάλγητη πολιτική των μειώσεων μισθών και συντάξεων, χωρίς καν ένα άγγιγμα όσων πλούτισαν παράνομα ή όχι, όσων κερδοσκόπησαν και καταχράστηκαν το ελληνικό δημόσιο και όσων σώπαιναν μπροστά στη σκανδαλώδη διαχείριση των δημόσιων αγαθών και του πλούτου της χώρας, μετέτρεψαν το ελληνόμετρο, από τη μια στιγμή στην άλλη, σε απόλυτο κριτή αλλά και συνεκτικό κρίκο απολύτως διαφορετικών πολιτικών διαδρομών.

Το μνημόνιο, πέρα από τα καταστροφικά οικονομικά του αποτελέσματα, έδωσε στο ελληνόμετρο μεγαλύτερη βαρύτητα ακόμα και από εκείνη του άγριου καπιταλισμού που σαρώνει τα πάντα. Όλοι πλέον μετράνε την ελληνικότητά τους και την ελληνικότητα του διπλανού τους σε ένα επικίνδυνο μπρα-ντε-φερ.

Η τοξική επίδραση αυτής της συσκευής αποδεικνύεται με πολλά παραδείγματα στην πρόσφατη επικαιρότητα. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί για παράδειγμα ότι:

- Οι αγανακτισμένες εικόνες που προβλήθηκαν κατά κόρον από τα ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά, ήταν κυρίως οι μούτζες με τις ελληνικές σημαίες;
- Ο Λουκάς Παπαδήμος κρίνεται μη επαρκώς έλληνας από τον εκδότη της Αυριανής, τον εκδότη της Βραδυνής, τους εκπροσώπους της ακροδεξιάς, αλλά ακόμα και από τον Αλέξη Τσίπρα;
- Τα μέλη φασιστικών και ναζιστικών ομάδων κατηγορούν τη Μέρκελ επειδή είναι γερμανίδα, ενώ δημοκρατικές ενώσεις προπαγανδίζουν μποϊκοτάζ σε γερμανικά προϊόντα, την ώρα που γερμανοί πολιτικοί και πολίτες στέκονται στο πλευρό των εργαζόμενων ελλήνων;
- Το «είμαστε όλοι έλληνες» των δημοκρατικών πολιτών άλλων χωρών, που αλληλέγγυοι διαμαρτύρονται, γίνεται αμέσως και σύνθημα των πιο μισαλλόδοξων εκφραστών του πολιτικού φάσματος ακόμα κι εκείνων που μαχαιρώνουν μετανάστες στους δρόμους;
- Οι παράνομες καταθέσεις στο εξωτερικό, οι παράνομες βίλες, ο παράνομος πλουτισμός, το λαθρεμπόριο καυσίμων και τα αφορολόγητα υπερκέρδη εφοπλιστών υποβαθμίζονται, με μια και μόνο δήλωση ελληνοσύνης;

Η συσκευή αυτή πρέπει τώρα αμέσως να καταργηθεί, να αποσυρθεί από την κυκλοφορία, να σταματήσει τους αλλόκοτους διαχωρισμούς και τις ακόμα πιο αλλόκοτες συμμαχίες. Το ελληνόμετρο οδηγεί στη βαθιά βαρβαρότητα, στην απομόνωση και, κυρίως, στην έλλειψη μιας διαφορετικής πολιτικής που να βασίζεται στην αλληλεγγύη, την υπεράσπιση των κοινωνικά περιθωριοποιημένων και τη δημοκρατική εκπροσώπηση των πολιτών.

Ο Λάτσης, ο Λαυρεντιάδης, ο Κουρής, ο Μίκης, ο Βενιζέλος, η Κανέλλη, ο Τζιμάκος, ο Λαζόπουλος, ο Πρετεντέρης, ο Μιχαλολιάκος, ο νεαρός κουκουλοφόρος, η Δαμανάκη, ο ΜΑΤατζής, ο Σκυφτούλης, ο Κρανιδιώτης, ο μανάβης, ο Κουφοντίνας, ο Βαρδινογιάννης κι εγώ είμαστε όλοι έλληνες.

Ε, και;

Ή εμείς ή αυτοί....

Erratum...


Στην αρχή ήρθε χαμογελαστό, μας πλησίασε γεμάτο σκέρτσο και κομπλιμέντα. Το αφήσαμε χαρούμενοι, θαμπωμένοι από την ομορφιά της υπόσχεσης του. Σε λίγο το συνηθίσαμε, το δεχτήκαμε και τέλος το ξεχάσαμε. Γίναμε κι εμείς εικόνα του, φορέσαμε πλουμιστές προβιές και μάθαμε υπερήφανα να βελάζουμε στις προσταγές του.
Όταν άρχισε σιγά σιγά να κρέμεται από πάνω μας σαν αλυσίδα, σαν κατάρα, καταλάβαμε. Δεν ήταν πλέον όμορφο, ούτε καλοσυνάτο. Φωνάξαμε τότε δυνατά, πίσω να τρέξουμε, να βρούμε λύση, ξανά το χτεσινό κουστούμι του να βάλει. Εκείνο που μας άρεσε, εκείνο που μας βόλεψε.
Μα ήταν αργά, με ψέμα και αγριάδα μας ανάγκασε έτσι να το δεχτούμε, γιατί ήταν λέει καλύτερα για μας, για το καλό μας. Και τότε μαζευτήκαμε πολλοί, και θάρρος πήραμε ο ένας απ’ τον άλλο, και πάλι βάλαμε φωνές, κατάρες ρίξαμε και αφορισμούς, και παρακάλια ενίοτε.
Και πάλι μας αγνόησε και ορθώνοντας την τρομερή του φύση, μας έριξε κατάχαμα βάζοντας όλο του το μένος, και καταπρόσωπο μας έγρουξε πως όλα τέλειωσαν πια, να το δεχτούμε. Αλλιώς θα μας αφάνιζε. Και το πιστέψαμε. Από φόβο, από ντροπή;
Και τώρα;
Οι μάσκες έπεσαν, οι δικαιολογίες τέλος. Κάθε ενδοιασμός ξεπεράστηκε, κάθε αμφιβολία διαλύθηκε. Το ωμό πρόσωπο του Συστήματος έπαψε να μας γρυλίζει δείχνοντας μας τα αποτρόπαια κοφτερά του δόντια. Τώρα πια τα έχει μπήξει βαθιά μέσα στη σάρκα μας, διψώντας για το αίμα μας, για το μεδούλι της ραχοκοκαλιάς μας.
Δεν παίρνει πια από παρακάλια, μήτε από φοβέρες και κατάρες. Τώρα ήρθε η ώρα να παλέψουμε το φόβο μας, τις ίδιες τις συνήθειες μας. Ώρα να ορθώσουμε το είναι μας στη πρόκληση, να πάρουμε στα χέρια σίδερο, φωτιά και να χιμήξουμε πάνω του με λύσσα και αυταπάρνηση, μέχρι να ξεψυχήσει.
Ακόμα κι αν δεν βγούμε ζωντανοί, θα ζήσουν τα παιδιά μας.
Αλλιώς ……..
Η κουβέντα για την ειρηνική αντίσταση άρχισε να με κουράζει. Τα θρησκευτικά και αστικά παραμύθια για τον «έντιμο» και «σωστό» τρόπο διεκδίκησης των δικαιωμάτων μου, δεν πιάνουν τόπο. Έμαθα αργά ίσως και επίπονα, πως τον αντίπαλο τον πολεμάς με τα ίδια μέσα, με την ίδια λύσσα, με την ίδια πονηριά. Το παιχνίδι του είναι στημένο και ο μόνος τρόπος να τον κερδίσεις είναι να ανατρέψεις τους κανόνες του. Στον αντίπαλο δεν χαρίζεσαι, δεν τον λυπάσαι και πάνω απ’ όλα δεν τον εμπιστεύεσαι.
Κάθε έκφανση του Συστήματος πρέπει να τσακιστεί, να εξαφανιστεί, αν θέλουμε να επιβιώσουμε σε τούτον τον άνισο πόλεμο. Καμιά θυσία δεν υπερτερεί της επιβίωσης, κανένας φόβος μεγαλύτερος από εκείνον για τη ζωή μας. Και ναι, το Σύστημα βάλθηκε να μας εξοντώσει, ψυχολογικά και σωματικά. Απαιτεί την απόλυτη υποταγή μας στην ένδεια, στο πόνο και τη δυστυχία, χωρίς να του καίγεται καρφί αν πεινάμε, αρρωσταίνουμε ή αν πεθαίνουμε σαν τα κοτόπουλα στον καύσωνα.
Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, παπάδες, τραπεζίτες, βιομήχανοι, δικαστικοί όλοι συνένοχοι στο πλάνο. Όλοι βαλμένοι να μας πιούν το αίμα, και το αίμα όλων των Λαών. Και μείς;
Πόσο θα πάρει να καταλάβουμε πως άρχισε πόλεμος αμείλικτος, ταξικός με μόνο στόχο τον πλουτισμό των λίγων στις πλάτες των πολλών; Δεν θέλουν τα νησιά μας, τα μνημεία μας, τον ορυκτό μας πλούτο. Τα θέλουν όλα. Όλα τα νησιά και τα μνημεία και τα ορυκτά και το πλούτο όλων των Λαών, όλου του Κόσμου. Το έχουν ξανακάνει, εκατοντάδες χρόνια τώρα, σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Μέχρι κι ανθρώπους εμπορεύονται. Μόνο που όσο το έκαναν αλλού δεν μας ένοιαζε, δεν θέλαμε να ξέρουμε, νομίζαμε πως δεν μας αφορούσε.
Τώρα είναι εδώ, και δίπλα μας, στους γείτονες, και λίγο παραπέρα, παντού. Τι θα κάνουμε;
Θα προτιμήσουμε να γλύφουμε απ’ το πάτωμα τα ψίχουλα που ρίχνουν; Θα συνεχίσουμε να σκύβουμε το σβέρκο, τη ραχοκοκαλιά; Θα βλέπουμε καρτερικά το διπλανό μας ν’ αργοπεθαίνει;
Πόσους άστεγους ακόμα θέλουμε να δούμε, πόσους συνανθρώπους μας να ψάχνουν στα σκουπίδια, πόσους νέους άνεργους με σμπαραλιασμένα όνειρα, πόσους να ξενιτεύονται; Πόσοι αθώοι «διαφορετικοί» από μας θα γίνουν εξιλαστήρια θύματα; Τι περιμένουμε λοιπόν; Να φτάσουμε κι εμείς στη θέση τους;

Ήρθε η ώρα να διαλέξουμε. Ή εμείς ή αυτοί. Βία στη βία της εξουσίας.

«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»

Μια σκανδαλώδης Ηλίαση...

Του Κωστα Βαξεβανη απο το Κουτι της Πανδωρας ...
Και ξαφνικά η Ελλάδα γέμισε με μη κερδοσκοπικές εταιρείες που μαζεύουν σκουπίδια, με κανάλια που δεντροφυτεύουν και σκαλίζουν σχεδόν ευλαβικά κόπρανα σκύλων, και επιχειρηματίες που ανακάλυψαν ξαφνικά πως πρέπει να σώσουν τον πλανήτη.
Στους κεντρικούς δρόμους, ανάμεσα στα κόκκινα «ενοικιάζεται» που κυριαρχούν πια, πινακίδες με παλ πράσινα χρώματα, περιγράφουν το νέο μέλλον της Ελλάδας. «Φτηνή, οικολογική ενέργεια».
Στις ομιλίες του πρώην πρωθυπουργού Γ Παπανδρέου, ο όρος «πράσινη ανάπτυξη», έχει μεγαλύτερη συχνότητα και από τα «θα» που κυριαρχούν στις ομιλίες πολιτικών. Πρόκειται για ένα όραμα κοντά στα άλλα που συνέθεταν τον ζεν χαρακτήρα του; Ο πρώην πρωθυπουργός προσέφερε επίσης το κύρος του στο συνέδριο του Ινστιτούτου για το Κλίμα και την Ενεργειακή Ασφάλεια (i4scence) στο οποίο μετέχει ο αδελφός του Αντρίκος Παπανδρέου. Έναν οργανισμό που προωθεί την ιδέα της πράσινη ανάπτυξης. Την ίδια περίοδο οι Τράπεζες, οι οποίες έχουν σταματήσει να δίνουν οποιοδήποτε επιχειρηματικό δάνειο, δίνουν δάνεια για πράσινη ενέργεια.
Εν ολίγοις τα χρόνια της κρίσης, η Ελλάδα έμελε να ζήσει στον παροξυσμό των πράσινων επενδύσεων. Τι συμβαίνει; Μέσα σε αυτό το νέο πολιτικό κλίμα της οικολογικής αθωότητας αναλαμβάνει το υπουργείο Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Μετά την «πετυχημένη»|του πορεία στο υπουργείο Οικονομίας, ο κύριος Παπακωνσταντίνου έχει στρατηγικό στόχο την υλοποίηση του προγράμματος «Ήλιος» από το υπουργείο του.
Το πρόγραμμα «Ήλιος» έχει παρουσιαστεί ως ένα πρόγραμμα παραγωγής ηλιακής ενέργειας από την Ελλάδα, την οποία θα αγοράζει η Γερμανία και τα έσοδα, γύρω στα 25 δις, θα ξεχρεώνουν τμήμα του χρέους. Μια έκταση όσο η Χίος, θα στρωθεί με κάτοπτρα για να παραχθεί ενέργεια που θα μας σώσει. Πράσινη ανάπτυξη; Όχι, ένα αναπτυξιακό τρυκ που χρεώνει την Ελλάδα με ένα ακόμη δάνειο.
Η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να παραχωρήσει δωρεάν τη γη για αυτήν τη δραστηριότητα για δεκαετίες. Στη συνέχεια να αγοράσει τη γερμανική βεβαίως τεχνολογία ύψους αρκετών δις. Αν υποθέσουμε πως θα μεταφερθεί η ενέργεια στην Γερμανία πρέπει να δημιουργηθούν πανευρωπαϊκά δίκτυα που στοιχίζουν πολύ περισσότερο από το κέρδος της επένδυσης. Επίσης αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει τεχνολογία που να επιτρέπει την μεταφορά της ενέργειας στη Γερμανία, δηλαδή σε τόσο μεγάλη απόσταση και χωρίς απώλειες. Άρα ή Ελλάδα αγοράζει την γερμανική υποδομή, χρεώνεται και δεν μπορεί να δώσει ενέργεια στην Γερμανία. Ένα project που θα ματαιωθεί με ευθύνη των «κακών και τεμπέληδων» ελλήνων, αλλά οι Γερμανοί θα έχουν εισπράξει το καλό χρήμα.
Το επικρατέστερο σενάριο όμως δεν είναι αυτό. Η Ελλάδα θα παράγει ενέργεια για την Γερμανία, αλλά αυτή η ενέργεια θα προωθείται στην Ελλάδα. Θα αγοράζουμε ηλεκτρική ενέργεια, που παράγεται στην Ελλάδα από την Γερμανία. Σε τιμές μάλιστα που δεν θα είναι αυτές της ΔΕΗ, αλλά των επιδοτούμενων φωτοβολταικών. Θα αγοράζει δηλαδή από την Ελλάδα 0,22 ευρώ ανά κιλοβατώρα και θα μεταπουλάει στην ίδια την Ελλάδα 0,35 ευρώ την κιλοβατώρα. Επίσης θα έχει τη δυνατότητα να προσαρμόσει την τιμολογιακή πολιτική μονομερώς. Να καθορίζει δηλαδή πόσο θα αγοράζουμε το ρεύμα το οποίο όμως θα πουλάμε στη σταθερή τιμή των 0,22 ευρώ ανά κιλοβατώρα.
Η Ελλάδα υλοποιεί το πρόγραμμα μετά την άρνηση της Ισπανίας να προχωρήσει σε μια τέτοια επένδυση ασύμφορη και σε καιρό κρίσης.
Όλα αυτά τα σπουδαία και οικολογικά βρίσκονται σε εξέλιξη και θα ψηφιστούν σύντομα στην ελληνική Βουλή. Ο κ. Παπακωνσταντίνου θα φέρει σε πέρας μία ακόμη ευρωπαϊκή πολιτική, για να «σώσει» την χώρα. Η Ελλάδα θα υπογράψει ένα ακόμη ασύμφορο δάνειο, και κάποιοι βεβαίως θα πλουτίσουν. Εγχώριοι κατασκευαστές, αντιπρόσωποι, dealers της πράσινης ανάπτυξης κλπ.
Όλα αυτά σύντομα και ταυτόχρονα με μία μεγάλη επικοινωνιακή καμπάνια για την πράσινη σωτηρία που θα τρέχει καβάλα στα πράσινα άλογα της πολιτικής. Την Ηλίαση βεβαίως θα την πληρώσουμε εμείς.

Κακοήθεις διαδόσεις...

kathimerini.gr ...
Tου Παντελη Μπουκαλα

Ωστε λοιπόν οι Βραζιλιάνοι, η επίσημη αντιπροσωπεία τους στο ΔΝΤ, είπαν ότι το Μνημόνιο 2, διά του οποίου η Ελλάδα σώθηκε για πέμπτη φορά σε μόλις δύο χρόνια, «διεισδύει» στο Σύνταγμα της χώρας μας και το ταράσσει. Αλλά Βραζιλιάνοι είναι αυτοί, πού να ξέρουν στη μακρινή χώρα τους τι συμβαίνει σ’ εμάς εδώ. Σ’ εμάς που δικαιούμαστε βέβαια να τους πούμε «έλα παππού μου να σου δείξω τ’ αμπελοχώραφά σου» και να τους συμβουλεύσουμε να συνεχίσουν να ασχολούνται με το έκλυτο καρναβάλι τους, για να ’χουν και τα κανάλια μας χυμώδεις ενημερωτικές εικόνες. Ακου πράγματα. Υπονομεύεται λέει το Σύνταγμά μας. Μα από ποιους; Από τους αγαθούς συμμάχους, εταίρους και φίλους; Αν είναι δυνατόν...
Αν είναι δυνατόν επίσης να στέκουν όσα λένε διάφοροι πολιτικοί, Γάλλοι, Αγγλοι και Γερμανοί, εν ενεργεία και αποσυρμένοι, σοσιαλδημοκράτες και δεξιοί (για ν’ αφήσουμε έξω τους αριστερούς, με την αγιάτρευτη συνήθειά τους να γκρινιάζουν, όλο να γκρινιάζουν). Οτι, δηλαδή, με τη μασκαρεμένη επιτροπεία και με τους εξαναγκαστικούς «ειδικούς λογαριασμούς» μειώνεται ακόμα περισσότερο η κυριαρχία της Ελλάδας, που είχε ήδη πληγεί με το πρώτο Μνημόνιο και με το αλήστου μνήμης Μεσοπρόθεσμο. (Θυμάστε; Δεν θα χρειαστεί κανένα νέο μέτρο έλεγε τότε ο κ. Βενιζέλος. Κι έπεσε μέσα, όπως πάντα.) Μα καλά. Δεν άκουσαν τον αντιπρόεδρο της συγκυβέρνησής μας κ. Πάγκαλο να ξεκαθαρίζει τα πράγματα αποδεικνύοντας με τον γνωστό νηφάλιο επιστημονικό του τρόπο ότι ουδεμία απώλεια εθνικής κυριαρχίας σημειώθηκε; Τα εντελώς αντίθετα έλεγε προ καιρού ο άλλος αντιπρόεδρος και υποψήφιος πασοκάρχης, ομολογώντας πως η κυριαρχία μας τραυματίστηκε. Και λοιπόν; Το ότι δύο άνθρωποι στελεχώνουν την ίδια κυβέρνηση και το ίδιο κόμμα δεν σημαίνει ότι συνομιλούν κιόλας μεταξύ τους ή ότι συμφωνούν. Ποίος ο λόγος; Ο «συντονισμός του κυβερνητικού έργου» άραγε, ο οποίος επιτυγχάνεται πλέον διά τηλεχειριστηρίου βορειοευρωπαϊκής κατασκευής;
Εκτός όμως από τους Βραζιλιάνους του ΔΝΤ που συνταγματολογούν και τους Ευρωπαίους που κυριαρχολογούν, κάποιοι άλλοι, αναλυτές, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, μυστήριοι καθώς είναι, λένε μυστήρια πράγματα. Οτι δηλαδή η Ελλάδα δεν ανήκει σε κανένα σοβιετικό μπλοκ, το οποίο άλλωστε έχει εκλείψει προ πολλού. Παρέμεινε χώρα συγκροτημένη δυτικοπρεπώς. Τι σημαίνει αυτό; Οτι (με βάση το κεφαλαιοκρατικό δίκαιο) η παρέμβαση στον ελεύθερο ιδιωτικό τομέα είναι ιδεολογικά και πολιτικά ανεπίτρεπτη. Ουδείς καπιταλιστικής έμπνευσης και λογικής μηχανισμός (το ΔΝΤ ή η Ευρωπαϊκή Ενωση) δικαιούται να παρεμβαίνει στις επίσης καπιταλιστικές επιχειρήσεις μιας χώρας και να ρυθμίζει τη λειτουργία τους. Εκτός πια και η τρόικα αποφάσισε να βαθύνει και να πλατύνει εν έτει 2012 τον πασοκικής κοπής και ραφής υπαρκτοσοσιαλισμό που έζησε η Ελλάδα επί βαθέος ΠΑΣΟΚ.

Αγαπητέ Σπύρο Λυκούδη...

Η Αυγή online...
Του Στέλιου Παππά
Αντιγράφω επακριβώς τη διατύπωση από τη συνέντευξή σου στην "Αυγή" της Κυριακής.
"Οι διεθνείς συμβάσεις που υπογράφει η χώρα είναι δεσμευτικές όχι γιατί μας το ζητάει η τρόικα, οι εταίροι ή οποιοσδήποτε άλλος, αλλά γιατί αυτό απαιτεί η διεθνής πραγματικότητα και λειτουργία στον πολιτικά πολιτισμένο κόσμο τα τελευταία 200 χρόνια τουλάχιστον. Προφανώς τα πάντα ανατρέπονται με 'έκτακτες' επαναστατικές συμπεριφορές σε 'έκτακτες' επαναστατικές συνθήκες. Όποιος αναζητεί όμως σήμερα και υπόσχεται τέτοιους προσανατολισμούς, κρίνεται για τη σοβαρότητά του".
Όμως αγαπητέ Σπύρο η χώρα έχει υπογράψει και άλλες διεθνείς συμβάσεις οι οποίες έχουν γίνει κουρελόχαρτο στο πλαίσιο των "μνημονικών" δανειακών συμβάσεων.
Αναφέρομαι στη "Χάρτα δικαιωμάτων", η οποία όπως είναι γνωστό, παρά τις ατέλειες της, ενσωματώθηκε στη Συνθήκη της Λισσαβώνας μετά από αγώνες των κινημάτων και της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και περιβάλλεται με την ίδια νομική ισχύ, όπως όλες οι Συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Θέλω να πιστεύω ότι δεν την έχεις μελετήσει προσεκτικά παρά το ότι διακηρύσσετε τον σταθερό ευρωπαϊκό σας προσανατολισμό.
Για παράδειγμα εκτός των άλλων, αναφέρει στο προοίμιο της.
"Η Ένωση, έχοντας επίγνωση της πνευματικής και ηθικής κληρονομιάς της, εδράζεται στις αδιαίρετες και οικουμενικές αξίες της αξιοπρέπειας του ανθρώπου, της ελευθερίας της ισότητας και της αλληλεγγύης ερείδεται στις αρχές της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου. Η Ένωση τοποθετεί τον άνθρωπο στην καρδιά της δράσης της καθιερώνοντας την ιθαγένεια της Ένωσης και δημιουργώντας ένα χώρο ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης".
Το ερώτημα λοιπόν στο οποίο πρέπει κάθε ένας να απαντήσει είναι, αν αυτές οι αρχές καταπατούνται ή όχι μέσα από τις δανειακές συμβάσεις των μνημονίων. Φυσικά δεν είναι μόνο αυτές οι γενικές αρχές.
Στο Άρθρο 24. παρ. 2 αναφέρεται: "Σε όλες τις πράξεις που αφορούν στα παιδιά, είτε επιχειρούνται από δημόσιους είτε από ιδιωτικούς οργανισμούς πρωταρχική σημασία δίδεται στο υπέρτατο συμφέρον του παιδιού"...
Η κατάσταση που επικρατεί σήμερα στα παιδιά και συνολικότερα στη νεολαία δείχνει ότι υπηρετείται το "υπέρτατο συμφέρον του παιδιού"; Όταν τα παιδιά λιποθυμάνε στα σχολειά και οι νέοι έχουν χάσει το δικαίωμα στο όνειρο;
Στο άρθρο 25. "Η Ένωση αναγνωρίζει και σέβεται το δικαίωμα των ηλικιωμένων προσώπων να διάγουν μια αξιοπρεπή και ανεξάρτητη ζωή".
Η καταβαράθρωση των συντάξεων και η διάλυση του κοινωνικού κράτους ως ένδειξη σεβασμού και αναγνώρισης αυτού του δικαιώματος πρέπει να ερμηνευτεί;
Στο Άρθρο 26. "Η Ένωση αναγνωρίζει και σέβεται το δικαίωμα των ατόμων με ειδικές ανάγκες να επωφελούνται μέτρων που θα τους εξασφαλίσουν την αυτονομία, την κοινωνική και επαγγελματική ένταξη και τη συμμετοχή στον κοινωνικό βίο".
Το κλείσιμο ειδικών σχολείων και η κατάργηση δράσεων από έλλειψη χρηματοδότησης είναι εκδήλωση σεβασμού στα δικαιώματα των ατόμων με ειδικές ανάγκες;
Στο Άρθρο 28. "Οι εργαζόμενοι και οι εργοδότες, ή οι αντίστοιχες οργανώσεις τους, σύμφωνα με το κοινοτικό δίκαιο και τις εθνικές νομοθεσίες και πρακτικές έχουν δικαίωμα να διαπραγματεύονται και να συνάπτουν συλλογικές συμβάσεις στα ενδεδειγμένα επίπεδα, καθώς και να προσφεύγουν σε περίπτωση σύγκρουσης συμφερόντων σε συλλογικές δράσεις για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους συμπεριλαμβανομένης και της απεργίας".
Αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα των μνημονίων παραβιάζουν ή όχι αυτά τα δικαιώματα;
Δεν θα ήθελα να επεκταθώ περισσότερο απλά θα συνιστούσα να μελετήσετε πιο προσεκτικά το σύνολο των δικαιωμάτων που σήμερα παραβιάζονται όχι μόνο από την ελληνική κυβέρνηση, αλλά από τα κοινοτικά εκτελεστικά όργανα τα οποία υποτίθεται ότι είναι εντεταλμένα να τηρούν της ευρωπαϊκές συνθήκες.
Αυτές τις παραβιάσεις τις έχει καταδικάσει το σύνολο της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, το ΚΕΑ, η QUE / NGL, τις έχουν καταδικάσει τα εκατομμύρια των λαών της Ευρώπης που βρίσκονται στους δρόμους και τις πλατείες. Όλοι αυτοί ζητούν την κατάργηση τους. Σύμφωνα όμως με την άποψη σου όλοι αυτοί "ελέγχονται για τη σοβαρότητα τους". Αλήθεια θέλω πολύ ειλικρινά να σε ρωτήσω, σε ποια πολιτική ομάδα του ευρωπαϊκού πολιτικού φάσματος εντάσσεστε; Μέχρι αυτή την στιγμή δεν έχω δει την πρόθεση σας να ενταχθείτε στο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Αν βέβαια η πρόθεση σας είναι να ενταχθείτε σε κάποια άλλη ομάδα, ασφαλώς είναι δικαίωμα σας αλλά ο λαός πρέπει να γνωρίζει. Αν όμως θέλετε να ενταχθείτε σε άλλη ευρωπαϊκή οικογένεια, δεν είναι δικαίωμα σας είναι να ισχυρίζεστε ότι σύντροφοι που έχουν φύγει από κοντά μας, όπως ο Η. Ηλιού και ο Λ. Κύρκος θα μπορούσε να σας ακολουθήσουν στην απομάκρυνση σας από τις δυνάμεις της πολύχρωμης Ευρωπαϊκής Αριστεράς που σήμερα βρίσκονται στο ΚΕΑ.
Όμως επειδή όλοι παρακολουθούμε την επιχειρηματολογία που αναπτύσσεται για "έκτακτες συνθήκες", προφάσεις εν αμαρτίες λέω εγώ, για να δικαιολογηθούν οι παραβιάσεις δικαιωμάτων, είναι χρήσιμο να παραθέσουμε αυτούσιο και το ακροτελεύτιο άρθρο της Χάρτας.
Άρθρο 54. "Καμιά από τις διατάξεις του παρόντος Χάρτη δεν πρέπει να ερμηνεύεται ως συνεπαγόμενη δικαίωμα επίδοσης σε δραστηριότητα ή εκτέλεση πράξης που αποσκοπούν στην κατάλυση δικαιωμάτων ή ελευθεριών που αναγνωρίζονται από τον παρόντα Χάρτη ή σε περιορισμούς δικαιωμάτων και ελευθεριών ευρύτερους από τους προβλεπόμενους σε αυτόν".
Η Χάρτα λοιπόν δεν επιτρέπει καμιά κατάλυση δικαιώματος και σε καμιά περίπτωση.
Δεν θέλω να επεκταθώ σε άλλες διατάξεις της Χάρτας. Θέλω όμως να σου πω, αγαπητέ Σπύρο ότι οι δανειακές συμβάσεις σε καμιά περίπτωση δεν είναι πάνω από τις Ευρωπαϊκές Συνθήκες. Διότι οι αυτές αποτελούν τον Καταστατικό Χάρτη. Αυτός που σήμερα καταλύεται είναι ο Καταστατικός Χάρτης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το δίλημμα που τίθεται λοιπόν δεν είναι αν θα σεβαστούμε ή όχι τις δανειακές συνθήκες, το δίλημμα είναι αν θα υπερασπιστούμε ή όχι τα δικαιώματα που είναι κατοχυρωμένα με τις Ευρωπαϊκές Συνθήκες και τα Σύνταγμα των Ευρωπαϊκών χωρών και που καταλύονται από τις δανειακές συμβάσεις.

Περί βίας...

ThePressProject...
Του Κωνσταντινου Πουλη..

«Εφόσον ο τελικός σκοπός της ανθρώπινης πράξης ποτέ δεν μπορεί να προβλεφθεί με βεβαιότητα, τα μέσα που χρησιμοποιούνται προς επίτευξη πολιτικών στόχων τις περισσότερες φορές έχουν μεγαλύτερη σημασία για τον μελλοντικό κόσμο απ’ ό,τι οι επιδιωκόμενοι στόχοι».
Άννα Άρεντ, «Περί βίας»
Δεν επιθυμώ καθόλου να ενώσω τη φωνή μου με όσους θρήνησαν για τα ιστορικά κτίρια της Αθήνας, και τα καμένα σινεμά που δεν κάηκαν. Αντιθέτως, στις περισσότερες περιπτώσεις με εξοργίζει η υποκρισία τους.
Αλλά:
Ομολογώ ότι αδυνατώ να συλλάβω τι μπορεί να έχει μέσα στο κεφάλι του ο άνθρωπος που εμποδίζει ένα πυροσβεστικό όχημα να φτάσει στη φωτιά. Δεν μπορώ να το χωνέψω. Αν η στοχευμένη τρομοκρατία είναι ήδη ηθικά και πολιτικά προβληματική, τι να πει κανείς για όσους φλερτάρουν με τον φόνο τυχαίων αγνώστων; Η Μαρφίν μάς άφησε τρεις νεκρούς και έστρεψε το σύνθημα «εσείς μιλάτε για κέρδη και ζημιές, εμείς μιλάμε γι’ ανθρώπινες ζωές» εναντίον μας. Ο μόνος που έχει συμφέρον από αυτή τη στροφή είναι βεβαίως το κράτος και η καταστολή. Γι’ αυτό και με το ένα χέρι η αστυνομία επιτίθεται απρόκλητα σε διαδηλωτές και με το άλλο σιγοντάρει τις καταστροφές. Αντί όμως να αναμασούμε τη διαπίστωση ότι ανάμεσα σε όσους καίνε και καταστρέφουν βρίσκονται και ασφαλίτες, το πιο λογικό που θα έπρεπε να κάνουμε είναι να αναρωτηθούμε γιατί το κάνουν και να προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα: αν τους συμφέρει, δεν μπορεί παρά να κάνει κακό σε μας. Και αν μας κάνει κακό, δεν μπορεί μονίμως να διστάζουμε να μιλήσουμε, μην τυχόν και παρασυρθούμε κι εμείς από την προπαγάνδα που θέλει να μιλά για επεισόδια, αντί για ογκώδεις κινητοποιήσεις. Αυτή η προπαγάνδα ξεκινά από τις ίδιες τις φωτιές, δεν αρκούν τα κανάλια. Αν ο Ζίζεκ θεωρεί ότι οι εξεγερμένοι καθίστανται δια της βίας ορατοί, μπορούμε να πούμε ότι όταν το κόστος για να γίνεται κανείς τηλεοπτικά ορατός είναι να τον ερμηνεύουν ως μανιακό, δεν αξίζει τον κόπο. Καλύτερα να ποντάρουμε στη βαθιά εμπειρία ενός ανθρώπου που περπατάει μέσα στο πλήθος των διαδηλωτών, ενώνει τη φωνή του μαζί τους και ζει με το κορμί του ότι δεν φάγαμε το παραμύθι πως με τη λιτότητα και τα δάνεια μάς σώζουν. Τα επεισόδια εξάλλου καταστέλλονται ευκολότερα από τα πλήθη.
Η λατρεία της βίας επικαλείται το επιχείρημα ότι δεν υπάρχουν ποτέ ανατροπές χωρίς βία. Όμως, χώρια που ανατροπές δεν συμβαίνουν κάθε βδομάδα, η Άρεντ στο εξαιρετικό «Περί βίας» (εκδ. Αλεξάνδρεια) σχολιάζει την περίφημη φράση του Μαρξ για τη βία ως μαμή της ιστορίας λέγοντας ότι η βία βρίσκεται παρούσα στις αλλαγές, όπως οι ωδίνες που προηγούνται του τοκετού, αλλά δεν εξηγούν τον τοκετό. Ο κόσμος δεν αλλάζει χάρη στη βία: «τα πάντα εξαρτώνται από τη δύναμη που βρίσκεται πίσω από τη βία. Η αιφνίδια κατάρρευση της δύναμης, που είναι ο προάγγελος των επαναστάσεων, αποκαλύπτει αστραπιαία πόσο η υπακοή των πολιτών –σε νόμους, σε κυβερνήτες, σε θεσμούς- δεν είναι παρά η εξωτερική εκδήλωση της υποστήριξης και της συναίνεσης». «Σε έναν αγώνα βίας ενάντια στη βία, η υπεροχή της κυβέρνησης υπήρξε πάντοτε απόλυτη», προσθέτει. H Άρεντ επιμένει ότι η εξύμνηση της πολιτικής βίας συνδέεται κατά μέγα μέρος με τη ματαίωση της ικανότητας του πράττειν στον σύγχρονο κόσμο. Τα ακραία φαινόμενα θα αυξάνονται όσο απουσιάζει η ουσιαστική πολιτική διέξοδος στις εντάσεις. Ανήλικοι επαναστάτες γράφουν προκηρύξεις λέγοντας ότι την ώρα της δράσης βεβαιώνεται η στιγμιαία ελευθερία τους, χωρίς να αντιλαμβάνονται, κατά τη συγγραφέα, ότι η κοινωνία στην οποία ζουν τους αφήνει να φαντασιώνονται το αδύνατο, υπό τον όρο ότι θα τους έχει στερήσει τη δυνατότητα να κάνουν το δυνατό, να αλλάξουν δηλαδή τους όρους της ζωής τους. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται σχολιασμός για να κατανοήσουμε πόσο επίκαιρος είναι ο στοχασμός της Άρεντ.
Το θέμα είναι πολύπτυχο και πολύπλοκο, δεν μπορούν καν να αναφερθούν όλες οι πτυχές του εδώ. Δεν πιστεύω ότι η κριτική στη βία σημαίνει αυτομάτως οριστική προσχώρηση στον πασιφισμό του άλλου μάγουλου και αναγνωρίζω τη σημασία της συστημικής βίας. Μένω όμως σε μία περιορισμένη πτυχή, όπως τη ζω στις πορείες της περιόδου που διανύουμε: δράσεις που διώχνουν τον κόσμο από τους δρόμους είναι επικίνδυνες και επιζήμιες. Πρόκειται για ναρκισσισμό των πιτσιρικάδων, όταν νομίζουν ότι μόνο αυτοί εκπροσωπούν προνομιακά τους αγώνες, και οι υπόλοιποι είναι καταγέλαστοι ανανήψαντες του καναπέ. Ο κόσμος αλλάζει όταν βγαίνουν στον δρόμο οι μέχρι πρότινος βολεμένοι.
Αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει μια ηδονή στην πυρκαγιά, ηδονή που εξέφραζε ο Νέρων όταν άκουσε από κάποιον τη φράση: «εμού θανόντος, γαία μειχθήτω πυρί» και απάντησε: «αντιθέτως, εμού ζώντος». Στη συνέχεια απολάμβανε το «κάλλος των φλογών», όπως έλεγε, τραγουδώντας. Αυτή η ικανοποίηση που νιώθει κανείς μπροστά στο θέαμα της καταστροφής είναι πολύ κακός σύμβουλος για το τι πρέπει να πράξουμε πολιτικά. Όσοι έμαθαν να μιλούν με περιφρόνηση για τον βολεμένο μικροαστό που μέχρι χθες ψήφιζε ΠΑΣΟΚ και τον λοιδορούν που αποφάσισε να κατέβει σε πορείες τώρα που έχασε τα προνόμιά του, θα πρέπει να σεβαστούν ότι πραγματική κοινωνική αλλαγή μπορεί να συμβεί ακριβώς όταν εξεγείρονται οι μέχρι χθες ανυποψίαστοι. Αυτή τη στιγμή, το συνήθειο της βίας εμποδίζει. Εμποδίζει περισσότερους ανθρώπους να κατέβουν στον δρόμο και να διαδηλώσουν. Η αστυνομία θέλει πάντα να προκαλεί ένταση. Έχει συμφέρον. Εμείς τι συμφέρον έχουμε; Οι πυρκαγιές συνιστούν μαζί δυνάμει φόνο και πολιτικό σφάλμα. Έχουν και τα δύο σημασία, καθώς την πολιτική έκβαση της σημερινής κατάστασης δεν την ξέρω ούτε εγώ ούτε κανένας. Ξέρω όμως ότι έχει σημασία τι είδους άνθρωποι θα βγούμε από αυτή τη διαδικασία, και δεν με ικανοποιεί αυτό που βλέπω. Τελειώνω με μία ακόμα σκέψη από το ίδιο βιβλίο της Άρεντ: η βία όντως αλλάζει τον κόσμο. Τον κάνει πιο βίαιο.

Μέρες με μικρό...

Ελληνοφρένεια (ον δε νετ) ...
Ξαφνικά άρχισε να χιονίζει. Ένα μαύρο πουλί με κίτρινο ράμφος στάθηκε στο μπαλκόνι. Σπάνιο.

Θα ήθελα να πιω ένα καφέ. Πάνω στο γραφείο υπάρχει ένα ανοικτό κουτάκι coca cola. Μόλις γύρισα από τη δουλειά. Το σώμα μου είναι άδειο. Είμαι τυχερός.
Αρχίζω να συνηθίζω. Τοποθετώ το φίλτρο και το νερό στην καφετιέρα από το βράδυ. Συνεχίζω να κουβαλάω την ίδια τσάντα, μία δερμάτινη diesel. Παλιότερα τη γέμιζα με τις ψευδαισθήσεις μου, τώρα έχει υποστεί ένα σημαντικό, πάνω από 75%, ηθικό κούρεμα. Τη φορτώνω με δύο μεγάλα μπουκάλια νερό, ένα τοστ τυλιγμένο σε αλουμινόχαρτο, έχω πάντα μαζί μου και λίγο καφέ μήπως τελειώσει στο γραφείο και αναγκαστώ να παραγγείλω.

Δεν θέλω, αλλά συνεχίζω να καπνίζω. Περιμένω αμήχανα να νυχτώσει. Αλλάζω ρουτίνα και οι φίλοι γίνονται εικονικοί. Περιμένουν αλλά δεν θα πάω. Το κόστος του καφέ στο COSTA, ισοδυναμεί με περίπου δύο ώρες δουλειάς. Πολυτέλεια!
Θέλω να βγω έξω να κάνω μία βόλτα να με χτυπήσει ο αέρας, μου λείπει. Η ασφυξία καλύπτει την καθημερινότητά μου και αγωνίζομαι, περιμένω πότε θα παίξει μια ωραία διαφήμιση για να γελάσω. Ψάχνω υποκατάστατα. Θα ανοίξω το παράθυρο και θα προσποιηθώ ότι βγαίνω να απλώσω τα ρούχα. Μπορεί και να το κάνω, να αγνοήσω το χιόνι. Παραμένω ευγενικός.

Όλες οι μέρες είναι ίδιες και αποφάσισα να τις γράφω με μικρό. Σήμερα είναι πέμπτη και τα site έχουν γεμίσει με κινηματογράφο. Περνούν από μπροστά μου οι νέες ταινίες. Ίσως θα πρέπει να αρχίσω να κρατάω σημειώσεις. Το κουτάκι της coca cola μου θύμισε το 1991. Τότε που στο Τόκιο, ο Μητσοτάκης έχασε τους Ολυμπιακούς. Η Ιαπωνία είχε πάντα κάτι το μυθικό, σκληρή και ευερέθιστη. Τότε είχα πάρει μία καρέκλα και την είχα σπάσει από τα νεύρα μου και στη συνέχεια σταμάτησα να πίνω coca- cola. Μετά ο Σημίτης, σταθήκαμε άτυχοι!

Το χρησιμοποιώ, αλλά ο θαυμασμός έχει χάσει το άρωμά του.
Μέσα σε όλα αυτά που συμβαίνουν έχουμε ξεχάσει την παιδική χαρά στον Άγιο Παντελεήμονα. Η Κατερίνα Παπουτσάκη έκανε μία σέξι φωτογράφηση.
Το κόκκινο φωτάκι στο κινητό αναβοσβήνει. Περιμένω ένα mail. Στρίβω ακόμη ένα τσιγάρο. Ένας καπνός, ένα χαρτάκι, και φίλτρα, ισοδυναμούν με περίπου τρεις ώρες δουλειά. Πολυτέλεια!

Αρχίζω τελικά να κρατάω σημειώσεις. Τείχος. Ήμουν σίγουρος, η αφαίρεση είναι η πιο χρήσιμη πράξη. Αρχίζω να αφαιρώ. Ξεκινάω από τα "μου". Τα σβήνω από το στέκι, το σπίτι, την πόλη, το μέλλον, τη χώρα. Είμαι και πάλι πρόσφυγας. Γονιδιακή κληρονομιά. Το γραφείο, τα βιβλία τα ταξίδια, οι διακοπές, το αγαπημένο. Παρακαλώ το θεό να κρατήσει την Ρία στο Dancing with the stars. Η χώρα παίρνει την εκδίκησή της.

Κλείνω το ραδιόφωνο. Στέκομαι πάνω από το τηλέφωνο και αναρωτιέμαι. Ο διορθωτής στο word, τα καινούρια ρούχα, το ψυγείο με τους λογαριασμούς, η jazz.
Ζαλίζομαι αλλά επιμένω, ξέρω ότι δεν είμαι ικανός να κάνω το μεγάλο λάθος. Κανείς μας δεν θα είναι. Θέλω ακόμη λίγο χώρο και αν γίνεται και λίγο ακόμη χρόνο.
Θα περιμένω. Υπάρχει πιθανότητα να επιστρέψει το μαύρο πουλί με το κίτρινο ράμφος. Κουράστηκα. Το φωτάκι στο κινητό ξανά λαμπυρίζει.
Στρίβω ακόμη ένα τσιγάρο.

Κυριάκος Α.

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

Τα τσόκαρα..

CYNICAL..



Σείεται από χθες η βουλή. Από αναστεναγμούς ανακούφισης, για το που βρέθηκε επιτέλους αυτός, που για ένα εκατομμύριο θα σηκώσει στους ώμους του τις αμαρτίες όλων των υπολοίπων 299, όλων των προηγούμενων δεκαετιών.
Και βγάλανε τα τσόκαρα οι παστρικές και βγήκανε πουρνό πουρνό στα καλντερίμια των ραδιοφώνων και των καναλιών, πλυμένες καθαρές, σιδερωμένες, να ρίξουνε την λίθο τους εις τον αμαρτωλό, αυτές οι αναμάρτητες.

Για κανένα τυχάρπαστο, τον κάνω τον αμαρτωλό, ή πιο πολύ μου φέρνει προς σφιχτοχέρα και οικονόμα νοικοκυρούλα, που σε μια σύντομη περαντζάδα της απ’ τη βουλή, αμάθητη και άβγαλτη όπως ήταν, φρόντισε στο όπως όπως να θάψει το ανέλπιστο κομπόδεμά της στα βαθιά υπόγεια των ελβετικών τραπεζών για τις επόμενες ημέρες της σίγουρης ανεργίας της.
Οι πιο παλιές πουτάνες, που λιώσανε τις σόλες τους στα καλντερίμια δεν θα έκαναν αυτή την κουτουράδα. Τόσα χρόνια στο κουρμπέτι έχουν μάθει για το μαγικό υγρό που σβήνει τα ίχνη από τα λασπωμένα παπούτσια.

Κρίμα, λοιπόν, γιατί αυτός ο κακόμοιρος βουλευτάκος που τώρα του ζητούν την κεφαλήν του επί πίνακι, δεν θα μπορέσει να σηκώσει το ανάστημά του και να κατονομάσει απ’ αυτόν τον συρφετό των όψιμων λιθοβόλων, αυτούς που κατ’ εξακολούθηση γεύονταν τους καρπούς της Siemens, της Ferostahl, της Mann και των συναφών κοινωφελών ιδρυμάτων. Κι ο λόγος είναι, γιατί μάλλον δεν θα τους ξέρει, γιατί δεν θα πρόλαβε στη σύντομη θητεία του να γίνει επίτιμο μέλος του κύκλου της ομερτά της ελληνικής βουλής.
Αν ήταν ένας από αυτούς, οι τωρινοί κανίβαλοι θα είχαν απλά σιωπήσει. Μπορεί να κόπτονται ανέξοδα υπέρ της ηθικής, αλλά υπέρ της νομιμότητας, μόκο...

Οι Αόρατες Ερπύστριες...

Χιώτικη Σφίγγα...
της Σοφίας Λαμπίκη

Στην αρχή ήταν η στα όρια της λαικής εντολής απόφαση του κου Παπανδρέου να προσφύγει στο ΔΝΤ χωρίς να έχει λάβει ψήφο απ΄τον ελληνικό λαό για κάτι τέτοιο.
Κάποιοι τότε ψιθύρισαν την λέξη εκτροπή αλλά πολύ σιγανά και δεν την άκουσε κανείς.
Μετά ήρθε η κατά παράβαση του Συντάγματος ψήφιση του Μνημονίου με αριθμό βουλευτών κάτω απ τους 180 που προβλέπεται για Διεθνείς Συμβάσεις.(ήρθε μετά 2 χρόνια η ετυμηγορία του ΣτΕ ότι είναι συνταγματική καταδεικνύοντας και τον νέο εθελόδουλο ρόλο που θα παίξει η Δικαιοσύνη πιά)
Ακολούθησε η εν λευκώ εξουσιοδότηση που ψήφισε πάλι η Βουλή προς τον υπουργό των Οικονομικών να υπογράφει ό,τι γουστάρει με τους Δανειστές.
Βροχή Νόμων και Υπουργικών Αποφάσεων έπεσε σαν ακρίδα πάνω απ΄τη χώρα, οι μισές αντισυνταγματικές.
Ύπνος στο φιλοθεάμον κοινό.
Και φτάσαμε σιγά-σιγά στο μόρφωμα Παπαδήμος.
Με την έγκριση του ΠτΔ στήθηκε κατάφωρα αντισυνταγματικά μια κυβέρνηση συγκεκριμένης και δοτής εντολής , όχι βέβαια λαικής. Βρέθηκαν στην κυβέρνηση υπουργοί ακροδεξιοί κόμματος -αποκόμματος του 5%.Και άρχισαν να τα υπογράφουν όλα.Μέχρι και ένα διαφημιστικό από ντελίβερυ πιτσαρίας λέγεται ότι υπέγραψαν μέσα στη μανία τους.

Κι η ζωή τραβά την κατηφόρα.
Στο δρόμο και στις διαδηλώσεις τα πράγματα έσφιξαν. Εκατοντάδες προσαγωγές πριν τις συγκεντρώσεις, σωματικές έρευνες σε σταθμούς του Μετρό παντελώς άσχετων ανθρώπων, αλλά και η μόνιμη χρήση χημικών από τα ΜΑΤ μόλις η συγκέντρωση άρχιζε να μεγαλώνει, οδήγησε ακόμα και την Αγγλική εφημερίδα Guardian να γράψει ότι στην Ελλάδα οι συγκεντρώσεις είναι στην ουσία απαγορευμένες.
Σε λίγο η κατάργηση τους Συνέρχεσθαι θα γίνει και με Νόμο.
Ταυτόγχρονα , διαβάζουμε ότι σε Νόμο που περνάει ο Άδωνις θα καταργηθεί το Αυτόφωρο για αδικήματα που διαπράττουν όργανα των Δυνάμεων Καταστολής χαρίζοντας τους στην πράξη Ασυλία και αφήνοντάς τους λυτούς να κάνουν ό,τι γουστάρουν.
Και φτάσαμε στο χτες όταν ο συνταγματολόγος Βενιζέλος μας είπε (mega) με ύφος μουσολίνειο ότι δεν μετράει η γνώμη της πλειοψηφίας αν είναι να σωθεί η πατρίδα., μάλιστα βάρος είναι στις συζητήσεις με τους τοκογλύφους.Δεν μας εξήγησε βέβαια πώς είναι δυνατόν να προστεθεί στο Σύνταγμα το επαίσχυντο Άρθρο περί Υποχρέωσης αποπληρωμής του Χρέους, χωρίς η Βουλή να είναι Αναθεωρητική ή Συντακτική.Ψιλά γράμματα για έναν συνταγματολόγο.

Η χώρα οδηγείται με γοργά και σταθερά βήματα στην μέγγενη ενός Ολοκληρωτικού Καθεστώτος.
Άλλωστε αυτά που συμφωνήθηκαν είναι ανθρωπίνως αδύνατον να εφαρμοστούν με άλλο τρόπο πλην του ρόπαλου και της απειλής φυλάκισης (δεν προβλέπονται ξερονήσια διότι αυτά θα δοθούν εις επενδυτάς για την εγκατάσταση ανεμογεννητριών).

Ο μόνος πολιτικός χώρος που θα μπορούσε να αντιληφθεί πού βαδίζουμε είναι η Αριστερά (πλήν της ΔΗαθέσιΜης).
Και όμως , πλήρης μαλάκυνση εγκεφάλου. Σαν να ξαναζούμε το πρωτοσέλιδο της Αυγής την 21η Απριλίου 1967 που έγραφε στο κύριο άρθρο της :" Να γιατί δεν θα γίνει Δικτατορία" , ενώ ακουγόντουσαν ήδη τα τάνκς.
Η κοινοβουλευτική Αριστερά οφείλει να αντιληφθεί ότι αποτελεί κομμάτι μιας Βουλής που δεν έχει πια ΚΑΜΜΙΑ λαική νομιμοποίηση. Κανένα κόμμα, ούτε το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, έχουν,όπως δεν έχουν και τα υπόλοιπα αφού πριν κάτι αιώνες που έγιναν εκλογές όλοι κατέβηκαν με άλλο πρόγραμμα.
Η παρουσία των αριστερών κομμάτων (ΚΚΕ -ΣΥΡΙΖΑ) μέσα σ΄αυτό το τσίρκο το μόνο που κάνει είναι να νομιμοποιεί τους Έκπτωτους.

Επειδή από την Αριστερά δεν περιμένω πολλά , μιας και μάλλον υποφέρει ακόμα από το σύμπλεγμα της ήττας του Εμφυλίου και τον Τρόμο της Παρανομίας, η μόνη μας ελπίδα, εκτός απ΄τους πολίτες , είναι να γίνει γνωστό στην Ευρώπη ότι στην Ελλάδα η Δημοκρατία πέθανε και ότι οδηγούμαστε σε μαύρη εκτροπή.Οφείλουν, λογοτέχνες, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι , όποια πέννα μπορεί να στείλει άρθρα, επιστολές , κείμενα , στις ευρωπαικές εφημερίδες που να κρούει τον κώδωνα.
Η Ευρώπη δεν είναι μόνο το νόμισμα ή οι τοκογλύφοι, η Ευρώπη είναι και ο Διαφωτισμός και ο Μάης του ΄68.
Άμεσα αυτό πρέπει να γίνει γιατί πολύ σύντομα θα είναι αργά.

Μπορεί να μην ακούμε τις ερπύστριες ,άλλωστε πετρέλαιο δεν υπάρχει για να κινηθούν λόγω της κρίσης.
Μπορεί να μην ακούμε εμβατήρια.
Φτάνει όμως που ακούμε το μουσικό σήμα εκκίνησης των ειδήσεων των 8 (και των 9) στην τηλεόραση.
Το ίδιο και χειρότερο είναι.

Σοφία Λαμπίκη
23/2/2012

Πώς και γιατί ξέσπασε η κρίση χρέους...

kathimerini.gr ...
Αντιδράσεις εντός και εκτός Ευρωζώνης για τη διαχείριση του προβλήματος και την προτεινόμενη συνταγή στην Ελλάδα
Του Πετρου Παπακωνσταντινου
«Αν η Ελλάδα έσκαψε μόνη τον λάκκο της δανειζόμενη πέρα από τις δυνατότητές της, όπως πολλοί υποστηρίζουν, υπάρχει επίσης η εντεινόμενη αίσθηση ότι η συνταγή λιτότητας της τρόικας, με περικοπές δαπανών και αυξήσεις φόρων, θάβει ζωντανή την Ελλάδα μέσα στον λάκκο». Μ’ αυτά τα λόγια υποδέχονταν, την περασμένη Κυριακή, οι New York Times την καρχηδόνια δανειακή συνθήκη, την οποία επέβαλαν στην Ελλάδα οι πιστωτές της. Στην ίδια εφημερίδα, ο Βρετανός οικονομολόγος Σάιμον Τίλφορντ απέκρουε τη μονόπλευρη ενοχοποίηση της χώρας μας, εκτιμώντας ότι «η αιτία που η Ελλάδα βρίσκεται σε αυτή τη θέση είναι η στρατηγική που της επέβαλε η τρόικα».
Ακόμη περισσότερο προχωρημένο ήταν το σχόλιο του Φρανσουά Σερζάν στη γαλλική Liberation υπό τον τίτλο «Κίνδυνοι»: «Κι αν γινόμαστε όλοι Ελληνες; Μήπως αυτό που επιβάλλεται σήμερα σ’ αυτή τη χώρα, αντικείμενο πιέσεων και εξευτελισμού από τους Ευρωπαίους εταίρους της, προοιωνίζεται εκείνο που θα συμβεί μια μέρα στην Ιταλία, την Πορτογαλία και γιατί όχι στη Γαλλία; (…) Εγκληση του πρωθυπουργού, εγκαθίδρυση ταπεινωτικής επίβλεψης των δημοσίων οικονομικών, επιδεικτική περιφρόνηση, ιδίως από τη Γερμανία, της εθνικής κυριαρχίας (…). Σήμερα είναι οι Ελληνες πολίτες και μεταξύ αυτών οι πιο φτωχοί και ανασφαλείς, που πληρώνουν το τίμημα. Για πόσο καιρό ακόμη θα αποδέχονται το απαράδεκτο»;
Την ίδια ώρα, από το βήμα της Βουλής των Ελλήνων ο μέχρι πρότινος πρωθυπουργός και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς εξέφραζε την ευγνωμοσύνη του στην τρόικα γιατί, λέει, είναι έτοιμη να παράσχει στην Ελλάδα μεγαλύτερη βοήθεια απ’ ό, τι έχει συμβεί για χώρες της υποσαχάριας Αφρικής. Αν αυτή είναι η νοοτροπία του πολιτικού μας προσωπικού, αντιλαμβάνεται κανείς τι είδους «διαπραγματεύσεις» είναι σε θέση να διεξάγει με τους δανειστές. Ωστόσο, ο μύθος του αμαρτωλού έθνους, που οφείλει να υποστεί αγόγγυστα την πτώση από τον υπεσχημένο ευρωπαράδεισο στη μνημονιακή Κοιλάδα των Δακρύων, όσο κι αν αναπαράγεται με μαζοχιστική ευκολία στην Ελλάδα, βρίσκει ολοένα και ισχυρότερο αντίλογο εντός και εκτός συνόρων.
Αλήθειες και ψέματα για την προοπτική της ανάκαμψης
1. Η κρίση της Ευρωζώνης είναι κρίση χρέους και οφείλεται στην υπερδιόγκωση του σπάταλου κράτους στις περιφερειακές χώρες.
Η κρίση δεν ξεκίνησε το 2010 από τη λιλιπούτεια Ελλάδα, αλλά το 2008 στη Γουόλ Στριτ και το Σίτι, όταν έσκασαν οι γιγάντιες φούσκες των τραπεζών. Βασική αιτία της δεν ήταν ένα κράτος πολύ «σπάταλο» σε κοινωνικές παροχές, αλλά ένα νεοφιλελεύθερο κράτος, πολύ γενναιόδωρο απέναντι στις επιχειρήσεις, ιδίως του χρηματοπιστωτικού τομέα, που αιμορραγούσε συνεχώς σε έσοδα λόγω της συρρίκνωσης της φορολογίας των πλουσίων. Στη συνέχεια, η κρίση χρέους επιδεινώθηκε λόγω των σκανδαλωδών προγραμμάτων διάσωσης όχι της Ελλάδας ή της Πορτογαλίας, αλλά των μεγάλων τραπεζών. Μόνο στις ΗΠΑ, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα προσέφερε στις τράπεζες το αστρονομικό ποσό του 1,2 τρισ. (τρισ!) δολαρίων με εξωφρενικό επιτόκιο 0,01%. Το ίδιο συμβαίνει τώρα στην Ευρωζώνη, με την «ανακεφαλαιοποίηση»-διάσωση των τραπεζών, την οποία καλούνται να πληρώσουν οι πολίτες κατά τη γνωστή συνταγή «ιδιωτικοποίηση των κερδών - κοινωνικοποίηση των χρεών».
2. Η Ελλάδα δικαίως παθαίνει όσα παθαίνει γιατί αποτελεί μοναδική περίπτωση υπερχρέωσης, κρατισμού και διαφθοράς στην Ευρώπη.
Η Ιταλία με τη βιομηχανική παράδοση και μέλος του G-7 μας ακολουθεί κατά πόδας, ενώ η Γαλλία, πέμπτη πλουσιότερη χώρα του κόσμου, βομβαρδίζεται καθημερινά από τα ίδια ρεφρέν -«ζούμε πέραν των δυνατοτήτων μας, οι οίκοι αξιολόγησης μάς στερούν το ποθητό ΑΑΑ, η λιτότητα είναι αναπόδραστη κ.λπ.»- από τον Σαρκοζί. Η διαφθορά -όταν π.χ. αγοράζουμε Λέοπαρντ ή παραλαμβάνουμε τον «Παπανικολή» ή λαδωνόμαστε από τη Siemens- θέλει δύο, όπως τα γερμανικά πλεονάσματα προϋποθέτουν τα ελληνικά ελλείμματα. Μια από τις βασικές αιτίες υπερχρέωσης είναι το ίδιο το μνημονιακό «πρόγραμμα διάσωσης», που ανέβασε το χρέος από 120% σε 169% του ΑΕΠ - και ακόμη κι αν όλα πάνε κατ’ ευχήν με το δεύτερο «πρόγραμμα διάσωσης» θα έχουμε επανέλθει στο 120% απ’ όπου ξεκινήσαμε το… 2020!
3. Δεν έχουμε άλλο δρόμο παρά να δεχθούμε το Μνημόνιο ΙΙ, για να ελαφρύνουμε το τεράστιο χρέος μας, γύρω στα 30.000 ευρώ για κάθε Ελληνα.
Το χρέος δεν το πληρώνει κάθε πολίτης μέσα σε ένα χρόνο, αλλά το ελληνικό κράτος (που έχει πολλές πηγές εσόδων πέραν των εισοδημάτων των μισθωτών) μέσα σε δεκαετίες. Από τα 130 δισ. που σχεδιάζουν να μας δώσουν με την ταπεινωτική διαδικασία του κλειστού λογαριασμού, το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος δεν θα πάει για μισθούς και συντάξεις (αυτά πληρώνονται κυρίως από αυτά που εμείς παράγουμε), αλλά για αποπληρωμή των δανειστών. Αυτά που όντως θα χρειαστούμε αν αύριο το πρωί κάνουμε στάση πληρωμών, δεν είναι τα 130 δισ. αλλά τα μόλις 5 δισ. στα οποία, όπως είπε στη Βουλή ο κ. Παπαδήμος, έχει μειωθεί το πρωτογενές μας έλλειμμα. Πέντε δισ. για ένα έθνος 11 εκατομμυρίων σημαίνουν ότι μας αναλογεί να εξοικονομήσουμε 1,25 ευρώ τη μέρα - έναν καφέ ή μια τυρόπιτα, αν εφαρμόσουμε τη λογική του «τι χρωστάει ο καθένας μας»…
4. Οι λαοί των πλουσίων κρατών δεν μπορούν να δεχθούν να πληρώσουν τα δικά μας χρέη.
Οι λαοί των πλουσίων κρατών δεν πληρώνουν τα δικά μας χρέη, αλλά τα χρέη των δικών τους τραπεζών με απλό διάμεσο την Ελλάδα. Ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας Μισέλ Ροκάρ έγραψε πρόσφατα στη Le Monde άρθρο με τίτλο «γιατί τα κράτη να πληρώνουν 600 φορές περισσότερο από τις τράπεζες»; Γιατί άραγε να δανείζει η ΕΚΤ τις τράπεζες με επιτόκιο 1% και τα κράτη να υποχρεώνονται να δανείζονται με 6,7 και 8%; «Να σε κυβερνά το οργανωμένο χρήμα είναι εξίσου επικίνδυνο με το να σε κυβερνά το οργανωμένο έγκλημα», είχε πει ο Ρούζβελτ.
5. Η εσωτερική υποτίμηση είναι ο μόνος δρόμος για να ανακτήσουμε τη χαμένη μας ανταγωνιστικότητα απέναντι σε Ισπανία, Πορτογαλία κ.λπ.
Υποτίθεται ότι μπήκαμε στην «ευρωπαϊκή οικογένεια» της συνοχής και της αλληλεγγύης, για να ανακαλύψουμε ξαφνικά ότι βρισκόμαστε σε μια ρωμαϊκή αρένα, όπου ισχύει το «ο θάνατός σου, η ζωή μου». Εντάξει. Αλλά η μείωση του κόστους εργασίας είναι μόνο ένας, ο πιο βάρβαρος, τρόπος αύξησης της ανταγωνιστικότητας, ο άλλος είναι η αύξηση της προστιθέμενης αξίας με επενδύσεις, καινοτομία κ.λπ. Μόλις προχθές, η Ισπανία του Ραχόι μείωσε στο ελάχιστο τις αποζημιώσεις απολύσεων για να γίνει κι αυτή «πιο ανταγωνιστική». Αν όλοι οι «εταίροι»- μονομάχοι ακολουθήσουμε τη λογική της εσωτερικής υποτίμησης, αύριο θα ανταγωνιζόμαστε όχι τους Πορτογάλους, αλλά τους Βούλγαρους και μεθαύριο τους Κινέζους σε μια εφιαλτική, καθοδική σπείρα χωρίς τέλος. Αντίθετα, η εξωτερική υποτίμηση ύστερα από την ανάκτηση του εθνικού νομίσματος (αν εμείς το επιλέξουμε και όχι αν μας εκδιώξουν οι δανειστές μας), με όλα της τα αναπόφευκτα προβλήματα, θα αυξήσει αμέσως την ανταγωνιστικότητα, ιδίως της λεγόμενης «εθνικής βιομηχανίας» μας, του τουρισμού.
6. Οι θυσίες με τη νέα δανειακή σύμβαση θα είναι μεγάλες, αλλά θα μας οδηγήσουν έξω από το τούνελ, σε μια βιώσιμη ανάκαμψη.
Οπως γράφει ο οικονομολόγος Γιάννης Βαρουφάκης: «Το ότι θα αποτύχει (το Μνημόνιο ΙΙ) είναι δεδομένο. Με την ήδη αποτελματωμένη εδώ και πολλούς μήνες βιομηχανική παραγωγή να μειώνεται κατά 11,3% σε έναν μόνο μήνα, τα δημόσια έσοδα να κατρακυλούν κατά 18% τον επόμενο μήνα και την ανεργία να πετάει στο 20,9%, το πλάνο του Μνημονίου ΙΙ βρίσκεται ήδη νοκ- άουτ στο καναβάτσο της ζωής. Μόνο η ελληνική κυβέρνηση προσποιείται ότι είναι όρθιο (…). Κάθε μέρα που περνάει ακούγονται εντός της γερμανικής ελίτ όλο και πιο δυνατά οι φωνές που ζητούν να χρησιμοποιηθεί ο χρόνος που κερδίζουν με το Μνημόνιο ΙΙ ώστε να προετοιμαστεί το έδαφος για την εκπαραθύρωση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη».
Τα εργαλεία κατασκευής της συλλογικής ενοχής
Εξαιρετικά επίκαιρο, το τελευταίο βιβλίο του Μαουρίτσιο Λαζαράτο έχει τίτλο «Η κατασκευή του χρεωμένου ανθρώπου: δοκίμιο για τη νεοφιλελεύθερη συνθήκη». Κεντρική θέση του Ιταλού φιλοσόφου είναι ότι, σε αντίθεση με τον κλασικό φιλελευθερισμό που θεμελιώνει την οικονομία πάνω στις σχέσεις ελεύθερης ανταλλαγής μεταξύ νομικά ισότιμων υποκειμένων, η νεοφιλελεύθερη οικονομία οικοδομείται πάνω στην ασύμμετρη σχέση ισχύος δανειστή - χρεώστη. Στον σύγχρονο κόσμο, το χρέος, ιδιωτικό και κρατικό, γίνεται κεντρική κατηγορία όχι μόνο της οικονομίας, αλλά και της ίδιας της ύπαρξης.
Επικαλούμενος τη «Γενεαλογία της Ηθικής» του Νίτσε, ο Λαζαράτο μας θυμίζει ότι στη γερμανική γλώσσα η θεμελιώδης ηθική έννοια της ενοχής (Schuld) παραπέμπει στην πολύ υλική έννοια των χρεών (Schulden). Την ίδια γραμμή σκέψης ακολουθεί «Η γέννηση της τραγωδίας», έργο της νεότητας του Νίτσε, στην οποία διεκτραγωδείται η «υποδούλωση του γερμανικού πνεύματος» εξαιτίας του πλέγματος ενοχής που κληρονόμησε από τον ιουδαϊκό - ρομανικό πολιτισμό. Ως μόνο δρόμο αναγέννησης ο νεαρός Νίτσε έβλεπε τη δυνατότητα του γερμανικού πνεύματος να επιστρέψει στην «υπέροχη ιδέα του τελεσφόρου αμαρτήματος», το Προμηθεϊκό ιδανικό των Ελλήνων, γενικότερα δε «να προσκολληθεί ακλονήτως στα διδάγματα μόνον ενός λαού, από τον οποίον το να μαθαίνει κανείς είναι ήδη περιφανής δόξα και εξαιρετική τιμή - από τον ελληνικόν λαόν».
Η σύγχρονη Γερμανία υπέστη τις επιπτώσεις από το πλέγμα συλλογικής ενοχής που της κληροδότησε ο Ναζισμός. Σήμερα φαίνεται να το έχει ξεπεράσει για τα καλά, αλλά μόνο για να επιβάλει στους αδύνατους εταίρους της ένα άλλο πλέγμα συλλογικής ενοχής, υφασμένο γύρω από το οικονομικό τους χρέος. Κάτι που δεν θα πετύχαινε, βέβαια, χωρίς τη σύμπραξη πολιτικών όπως κορυφαίων στελεχών της προηγούμενης κυβέρνησης που διαλαλούσαν στην οικουμένη ο ένας ότι «κυβερνά μια διεφθαρμένη χώρα», ο άλλος ότι η οικονομία μας είναι «Τιτανικός» και ο τρίτος ότι «μαζί τα φάγαμε».
Στο προαναφερθέν βιβλίο του, ο Λαζαράτο καυτηριάζει την τυφλή ενοχοποίηση των «ελληνικών παρασίτων» και τάσσεται υπέρ της διαγραφής του χρέους, μηχανισμού όχι μόνο οικονομικού εκβιασμού, αλλά και ακύρωσης κάθε εναλλακτικού μέλλοντος για τους ευρωπαϊκούς λαούς. Ο Ιταλός φιλόσοφος μας θυμίζει παλιότερη συνέντευξη του Γάλλου συναδέλφου του, Φελίξ Γκουαταρί, στην ελληνική κρατική τηλεόραση, λίγους μήνες πριν από το θάνατό του, το 1992, απ’ όπου το απόσπασμα:
«Η Ελλάδα είναι κακός μαθητής της Ευρώπης. Αυτό είναι το μεγάλο της προσόν. Ευτυχώς που υπάρχουν κακοί μαθητές σαν την Ελλάδα, φορείς πολυπλοκότητας, άρνησης μιας ορισμένης γαλλογερμανικής κανονικοποίησης. Λοιπόν, συνεχίστε να είσθε κακοί μαθητές κι εμείς θα συνεχίσουμε να είμαστε καλοί φίλοι σας».
Διαβάστε
- J.M. Keynes, «The Economic Consequences of Peace», Emereo, 2011.
- M. Lazzarato, «La fabrique de l’homme endette», Amsterdam, 2011.
- Φρ. Νίτσε, «Η γένεσις της τραγωδίας» (μτφ. Ν. Καζαντζάκη), Γ. Φέξης, 1965.
- Γ. Βαρουφάκης, «Η αισιόδοξη πλευρά της χρεοκοπίας», Protagon.gr, 28 Απριλίου 2010.

Δρεπανηφόρος «αντιλαϊκισμός»...



αντίφωνο...

Ο μεταπολιτευτικός λαϊκισμός, με κορυφαίο τον εμβληματικό πρωτοπασοκικό λαϊκισμό, δε συνάντησε εξαρχής το στιγματισμό και την καταγγελία, όπως σήμερα πολλοί θέλουν να εμφανίζουν. Με λίγες εξαιρέσεις –διανοούμενοι όπως ο Άγγελος Ελεφάντης και προσωπικότητες όπως ο Μάνος Χατζιδάκις- οι περισσότεροι, ακόμα και οι πολιτικά αντίθετοι, υπέκυπταν στη σαγήνη του εκμαυλιστή των μπαλκονιών. Σταδιακά όμως, καθώς ο πελατειακός λαϊκισμός οξείδωνε κάθε όψη της δημόσιας σφαίρας (δημοσιογραφία, δημόσια διοίκηση, συνδικαλισμός, ανώτατη εκπαίδευση έπεσαν σαν ώριμα φρούτα), η καταγγελία του άρχισε να τέμνει οριζόντια το πολιτικό τόξο ως τολμηρή προοδευτική στάση.
Όλα αυτά όμως είναι πλέον παλιά και αυτονόητα. Δεν έχει νόημα να μιλάμε σήμερα για τον λαϊκισμό με τους όρους του χτες. Μια παράμετρος έχει μεταβάλει ριζικά τα πράγματα. Αναφέρομαι στην εκτεταμένη χρήση του «αντιλαϊκισμού» ως δραστικού εργαλείου εξοβελισμού από τη δημόσια σφαίρα όχι πια του λαϊκισμού αλλά του λαϊκού. Μέρος του κυρίαρχου πολιτικού και δημοσιογραφικού λόγου επιχειρεί συντεταγμένα να εκτοπίσει τους «μολυσμένους από τον ιό του λαϊκισμού» σε ένα νέο no man’s land.
Αυτή η εκδοχή του «αντιλαϊκισμού» αποδίδει την κρίση μονοσήμαντα στο κομματικό-πελατειακό σύστημα, χωρίς αντίστοιχη αναφορά στην υπερβολική συσσώρευση πλούτου από λίγες κοινωνικές ομάδες. Η κρίση απογυμνώνεται από κάθε ταξικό γνώρισμα, γίνεται ένα πικάντικο καπρίτσιο: διορισμοί, προνόμια, ψέματα και υπουργικά σκανδαλάκια. Οι δημόσιοι φορείς παροχής υπηρεσιών καταδεικνύονται μόνο ως εστίες αναποτελεσματικότητας ή σπατάλης, ποτέ ως αναγκαίες δομές. Πρόσφατο παράδειγμα η κλοπή στο Μουσείο της Ολυμπίας που παρουσιάστηκε περίπου σαν μια ηθικού τύπου εκτροπή. Κάποιοι είπαν ότι είμαστε ανάξιοι της κληρονομιάς μας, η κ. Μπακογιάννη (προφανώς προερχόμενη από παρθενογένεση) μίλησε για το «διαλυμένο κράτος», εννοώντας μάλλον τον φύλακα που άργησε να αναλάβει υπηρεσία. Ο «αντιλαϊκισμός» της κάνει κεφαλοκλείδωμα στη λογική: οι αρχαιοφύλακες είναι διαλυμένο κράτος όταν το μουσείο ληστεύεται και γίνονται αδίστακτη συντεχνία όταν κινητοποιούνται για τις ελλείψεις προσωπικού. Αντίστοιχα αντιμετωπίζονται η εγκληματικότητα, η τυφλή κουκουλοφόρος βία και συνεκδοχικά η απουσία αισθήματος στοιχειώδους ασφάλειας: χονδροειδώς αποσυμπλέκονται από το κοινωνικό τους πλαίσιο, παρουσιάζονται σαν ένα ζήτημα αστυνομικής (αν)ετοιμότητας. Έτσι οικοδομείται μια παράλληλη επικοινωνιακή πραγματικότητα με γενικεύσεις, υπεραπλουστεύσεις και συλλήβδην απαξιώσεις.
Όσο ο παραδοσιακός λαϊκισμός βασίζεται στην κολακεία της μάζας και την απαξίωση των ελίτ, τόσο ο νέος «αντιλαϊκισμός» βασίζεται στην ενοχοποίηση των πολλών και στην απαξίωση των συλλογικών τους αναφορών. Να γιατί εστιάζει στο άτομο και «ζορίζεται» με τις ομάδες. Στέκεται φιλάνθρωπα απέναντι στα δράματα που η ύφεση γεννάει, αρκεί αυτά να παραμένουν στο επίπεδο της ατομικής ή οικογενειακής τραγωδίας. Δείχνει κατανόηση όταν τα άτομα λυγίζουν κάτω από το βάρος της κρίσης και των συνταγών αντιμετώπισής της. Μόλις όμως προβληθεί ομαδική αντίδραση απέναντι στα δράματα, υπαρκτά ή επαπειλούμενα, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Όταν οι μονάδες στραφούν στη συλλογική διεκδίκηση, τότε καταγγέλλονται για συντεχνιακή λογική και μεταμορφώνονται από θύματα της κρίσης σε αυτουργούς της. Είναι η στιγμή που ο «αντιλαϊκισμός» υψώνει τη ρομφαία: στηλιτεύει τις συλλογικές άμυνες, κατακεραυνώνει τις συνδικαλιστικές διεκδικήσεις.
Στον αστερισμό αυτού του «αντιλαϊκισμού» (για να παραφράσουμε τον Ελεφάντη) κινούνται και οι φορείς ενός ιδιότυπου πολιτικού ελιτισμού που λένε: το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να αντιμετωπίσει την κρίση που δημιούργησε, τα κόμματα προτάσσουν το κομματικό συμφέρον και υποκύπτουν στις συντεχνίες, άρα χρειάζονται λύσεις που υπερβαίνουν το παρόν πολιτικό σύστημα. Δεν αντιλαμβάνονται όμως οι θιασώτες του νέου τεχνοκρατικού μεσσιανισμού ότι έτσι φτάνουν σε ένα παράδοξο: ο αντιλαϊκιστικός τους λόγος, κήρυκας μιας «αριστοκρατικής» διακυβέρνησης από εκλεκτούς και ειδικούς, συναντά τον ισοπεδωτικό αντικοινοβουλευτικό λαϊκισμό του πεζοδρομίου. Αυτόν ακριβώς που υποτίθεται ότι πολεμάνε.
Όλα αυτά δε σημαίνουν ότι οφείλει κανείς να υποστείλει τη σημαία κατά του λαϊκισμού, ιδίως σε καιρούς που ακόμα περισσότερο τα αυτιά γυρεύουν λόγια γλυκά. Έχουμε άλλωστε συχνά από τούτες τις γραμμές καυτηριάσει τον δομικό λαϊκισμό της μεταπολίτευσης. Έχουμε και μια ιδιαίτερη κατανόηση για τους συνεπείς φιλελεύθερους διανοούμενους. Μπορεί να τους συγχωρεθεί ακόμα και μια μονοσήμαντη καταδίκη του λαϊκισμού που ίσως φανερώνει ελλιπή επαφή με την αιμάσσουσα κοινωνική πραγματικότητα. Ο καθένας όμως οφείλει στις πονηρές μέρες που διανύουμε να έχει επίγνωση πόσο ιοβόλες μπορούν να γίνουν οι λέξεις ή η παράλειψή τους. Κυρίως οφείλει να αντιλαμβάνεται πότε ο υπεραπλουστευτικός «αντιλαϊκισμός» γίνεται ο νέος λαϊκισμός στην Ελλάδα της κρίσης.

Ροη αρθρων