ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ...

 

Απο σημερα στο ιστολογιο δεν θα δημοσιευονται νεα αρθα. Θα λειτουργει μονο σαν αρχειο, για οτι εχει δημοσιευθει μεχρι τωρα.

Μπορειτε να ενημερωνεστε για νεα αρθρα, ειδησεις και αλλα πολλα στην ιστοσελιδα:

 

Ευχαριστω ολους και καλη συνεχεια....

Μετά το Μουντιάλ...

Γεράσιμος Χαριτόπουλος, απο το the greek cloud...

Μετά το Μουντιάλ, εκατομμύρια Βραζιλιάνοι θα επιστρέψουν στα παραγκόσπιτά τους με την ανάμνηση μιας ποδοσφαιρικής φιέστας που τους άφησε το ίδιο ή και περισσότερο φτωχούς, αλλά «πλουσιότερους» κατά μερικά γήπεδα. Και το γήπεδο, δυστυχώς, αποτελεί μια τραγικά μονοθεματική κατασκευή. Όταν βρέχει, δεν μπορεί να σε στεγάσει. Όταν πεινάς, δεν μπορεί να σε ταΐσει. Όταν κρυώνεις, δεν μπορεί να σε ζεστάνει.

 

Μετά το Μουντιάλ, κάποιοι παίκτες, έχοντας δείξει σε ανθρώπους μεγάλων ομάδων τις ικανότητές τους στο τρέξιμο, στο κλότσημα της μπάλας, στην επικράτηση επί των αντιπάλων, θα πολλαπλασιάσουν τις ήδη διόλου ευκαταφρόνητες ατομικές περιουσίες τους, υπογράφοντας «χρυσά» συμβόλαια εκατομμυρίων ευρώ.

 

Μετά το Μουντιάλ, κάποιες εταιρείες στοιχημάτων θα έχουν και αυτές πολλαπλασιάσει τα κέρδη τους από κερδισμένα ή χαμένα παιχνίδια, γκολ, σκόρερ, όλα όσα συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον των ανά τον πλανήτη τζογαδόρων, που οι πιο έμπειροι απ’ αυτούς θα βγουν, και οι ίδιοι, πολλαπλώς ωφελημένοι από τη μεγάλη ποδοσφαιρική διοργάνωση.

 

Μήπως όμως η ίδια η φράση «μετά το Μουντιάλ» δεν στέκει; Μήπως δεν υπήρξε ποτέ ούτε πριν, ούτε μετά; Ζούμε άλλωστε στην εποχή του τώρα. Ενός τώρα που προσπαθούμε να το τραβήξουμε όσο περισσότερο γίνεται, να το τεντώσουμε για να διαρκέσει όσο το δυνατόν πιο πολύ για να μη βλέπουμε παραέξω , να ξεχαστεί το παρελθόν, να σβηστεί από τον ορίζοντα ένα μέλλον που αγχώνει. Και στην περίπτωση του Μουντιάλ, καταφέραμε αυτό το τώρα να διαρκέσει έναν ολόκληρο μήνα. «Μετά» βλέπουμε.

Οποιος πηγαίνει με όλους Σταύρε αλλιώς λέγεται και πάντως όχι πολιτικός...

Τρυπιο Ευρω...

Όλοι το πιάσαμε το μήνυμα από το πανηγυράκι που διοργάνωσε ο Στ. Θεοδωράκης στο Λαύριο: «οι ιδεολογίες έχουν τελειώσει, ζήτω στις εκθέσεις ιδεών γυμνασιόπαιδων». Ο νεόκοπος συνοδοιπόρος του Π. Τατσόπουλος το είπε κάπως διαφορετικά («πρέπει να επανενώσουμε το φιλελευθερισμό με το σοσιαλισμό, που κάπου στον 20^ό αιώνα χώρισαν οι δρόμοι τους»), αλλά το νόημα είναι ίδιο: η Αριστερά και η δεξιά είναι παρωχημένες έννοιες, υπολείμματα άλλων δεκαετιών που πρέπει να τα θάψουμε και να πορευτούμε στο μέλλον με ένα μεταμοντέρνο μείγμα εύηχων αοριστολογιών, το οποίο θα είναι και το καλύτερο όχημα για να κρατούμε τους λαούς αλυσοδεμένους, ταξικώς κοιμισμένους και νωχελικούς χειροκροτητές ενός συστήματος το οποίο αλλάζει απλώς φορεσιές για να παραμένει αναλλοίωτο…

 

Αν κάποιος αναζητά μια απόδειξη για το ότι οι ιδεολογίες δεν έχουν πεθάνει, δεν χρειάζεται να ψάξει μακριά κι αρκεί να απαντήσει σε ορισμένα κρίσιμα ερωτήματα. Υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί σε αυτόν τον κόσμο, άρα κι άνθρωποι με διαφορετικά συμφέροντα που μόνο επιδερμικώς εφάπτονται; Πόσο εύκολο είναι για κάποιον που ξεκινά από χαμηλά να φτάσει ψηλά χωρίς να πατήσει επί πτωμάτων και δίχως να θυσιάσει τις αρχές του, αλλά στηριζόμενος στις απλόχερες ευκαιρίες που του δίνονται από τις κοινωνικές δομές; Η δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και η παροχή ίσων ευκαιριών για τη δημιουργία νέου δεν είναι λογικό να έχει νικητές και ηττημένους;

Η φιέστα των φασιστών...

Laternative...

Καθώς οι εκπρόσωποι της ακροδεξιάς κυβέρνησης του τόπου μας με το παπαδαριό και με προσωπικότητες-ογκόλιθους όπως την Βούλτεψη και τον Δένδια, πανηγυρίζουν την λήξη μίας υποτιθέμενης πετυχημένης ελληνικής προεδρίας στην Ευρώπη, εγώ κάθομαι και σκέφτομαι δύο τρεις αποφάσεις που με ντρόπιασαν ως Έλληνα απ' αυτούς τους αλήτες.
Η πρώτη έγινε από τον υπερεγώ Βενιζέλο, ο οποίος αμέσως μετά τις αιματηρές εξελίξεις στην Ουκρανία, επισκέφθηκε το Κίεβο ως "επίσημος" Ευρωπαίος υπουργός εξωτερικών και υποστήριξε το ουκρανικό νεοναζιστικό μόρφωμα που είχε πάρει την εξουσία στα χέρια του εκείνες τις μέρες. Η πρωτοβουλία του έγινε ενοχλητική ακόμα και στους ίδιους τους Ευρωπαίους, οι οποίοι όχι μόνο δε κάλυψαν τηλεοπτικά και δημοσιογραφικά την επίσκεψη του στο Κίεβο, αλλά δήλωσαν πως δεν τους εκπροσωπεί. Φυσικά για το Mega το οποίο κάλυψε το συγκεκριμένο "διπλωματικό" ταξίδι εντυπώσεων, η επίσκεψη του Βενιζέλου ήταν μία επιτυχία της ελληνικής προεδρίας (;).
Η δεύτερη ντροπή για τη χώρα μου ήταν το πράσινο φως που δόθηκε στους Αμερικανούς να διαλύσουν και να θάψουν τα χημικά της Συρίας στην ελληνική θάλασσα. Την ώρα που χώρες όπως η Αλβανία, υπερασπίστηκαν τον τόπο τους, τους κατοίκους τους και το περιβάλλον τους, ο δικός μας υπουργός εξωτερικών, ο Βενιζέλος πάλι, έσκυβε δουλικά το κεφάλι στους ιμπεριαλιστές, καταδικάζοντας έτσι σε καρκίνο τους κατοίκους της Κρήτης και του υπόλοιπου Αιγαίου. Δολοφονικές αποφάσεις με άμεσες και μη αναστρέψιμες συνέπειες στο φυσικό μας περιβάλλον και στον ελληνικό λαό.

Partalistas...

του Γιωργου Κατσαμακη...

Είναι Δευτέρα βράδυ και στην «ούτε για πλάκα Ανατροπή» του Megaμια τηλεοπτική σεζόν κλείνει με συνέντευξη και συζήτηση ηθοποιών της πετυχημένης τηλεοπτικής σειράς «Κάτω Παρτάλι». Αν και η συζήτηση είναι δυσχερής και οι ηθοποιοί μάλλον απρόθυμοι να γεμίσουν τη διάρκεια της εκπομπής με τις κοινοτοπίες που με δυσκολία επιχειρεί να εκμαιεύσει ο δημοσιογράφος, στο τέλος επιχειρείται μια καφενειακή πολιτική συζήτηση. Οι νεαροί ηθοποιοί κατά κανόνα δεν ψήφισαν στις εκλογές. Το μήνυμά τους διόλου πρωτότυπο, αφού καλλιεργείται και προβάλλεται αυτή η άποψη από τα Μέσα με σπουδή: «δεν μπόρεσα να διαμορφώσω πολιτική άποψη, γιατί είμαι πολύ δημιουργικός και δεν προλαβαίνω να ενημερωθώ». «Δεν με πείθουν», «είναι όλοι ίδιοι, δεν λένε κάτι διαφορετικό», ήταν οι φράσεις που συνόδεψαν την απάντησή τους στην ερώτηση «πώς βλέπουν την πολιτική και τις εκλογές που έγιναν».

 

Είναι ενδιαφέρον πώς στο σύγχρονο δημόσιο λόγο η δημιουργικότητα διαχωρίζεται από την πολιτική και η πολιτική από τη δημιουργικότητα και χαρίζεται στις παρέες, τα ιδρύματα, τον εθελοντισμό, τις εταιρείες και τις προσωπικότητες. Ιδιαίτερα αυτή τη μεταβατική εποχή μια ολόκληρη γενιά, σπορά της δεύτερης φάσης της μεταπολίτευσης (πρέπει να της βρούμε ένα όνομα αυτής της δεκαετίας 1995-2005), φαίνεται να απέχει από οποιαδήποτε έκφανση συλλογικής, αμιγώς πολιτικής παρουσίας. Θα ήταν εύκολο να σταθούμε στην κριτική αυτού του δημόσιου λόγου που με περισσή ευκολία απλώνει το βερμπαλισμό του και χωρίς περαιτέρω συναίσθηση απαξιώνει την πολιτική δράση. Και άλλοι παλιότερα ισχυρίστηκαν πως δεν ήξεραν γιατί διάβαζαν.

Τα πειράματα στις Φιλαδέλφειες...

Ο Εχθρός του Λαού...

Το 1943 οι Αμερικάνοι, στα πλαίσια των προσπαθειών τους για δημιουργία υπερόπλων, που θα έγερναν τον πόλεμο στην πλευρά των συμμάχων, «εξαφάνισαν» ένα αντιτορπιλικό τους στα νερά της Φιλαδέλφειας.

Το έκαναν με την χρήση ηλεκτρομαγνητικών πεδίων και είχε ως αποτέλεσμα, πέρα από την «εξαφάνιση» του καραβιού, τον φρικιαστικό θάνατο των μελών του πληρώματος, σε διάφορες χρονικές φάσεις!

Ύστερα από χρόνια, γίνεται προσπάθεια ώστε το πείραμα να επαναληφθεί. Αυτή τη φορά στην Ελλάδα, στη Νέα Φιλαδέλφεια της Αττικής και στο καράβι ΑΕΚ!

Επειδή όμως στην τεχνολογία και στις επιστήμες, όπως και να το κάνουμε, μια διαφορά από τους Αμερικάνους την έχουμε, το εδώ πείραμα κρατάει χρόνια και όχι μόνο ένα πρωϊνό!

Το μάθημα του Νότη Παπαδόπουλου...

του Θαναση Καρτερου, απο την Αυγη...

Τελευταία μέρα του Ιουνίου, λίγο πριν τις οχτώ το πρωί, έξω από σούπερ μάρκετ. Οι υπάλληλοι κουβαλούν και αδειάζουν στους κάδους τα σκουπίδια του καταστήματος. Και ένα συνηθισμένο ζευγάρι, άνθρωποι από αυτούς που αποκαλούμε της διπλανής πόρτας,
ψαρεύουν ήδη εκεί μέσα τρόφιμα, κοιτάζοντας ταυτόχρονα γύρω τους με αμηχανία - μήπως τους πάρει το μάτι κανενός γνωστού προφανώς. Σκουπίδια από την παραγωγή στην κατανάλωση, πριν προλάβουν καλά-καλά να πέσουν στον κάδο.
Τελευταία μέρα του Ιουνίου, μεσημεράκι. Ουρά έξω από το κοινωνικό παντοπωλείο της γειτονιάς. Περιμένουν με υπομονή, μπαίνουν ένας-ένας, παίρνουν ο καθένας το κάτι τις του και αποχωρούν. Μια νεαρή κοπέλα συναντά μια άλλη ακριβώς απ' έξω και απολογείται για τη σακούλα της: Είναι για τη θεία μου, που δεν μπορεί να κινηθεί. Και λέει ψέματα φυσικά, δεν είναι καθόλου για τη θεία της, είναι για την ίδια και την οικογένειά της.
Τα ξέρουμε, θα πείτε. Όλοι σκοντάφτουμε πάνω τους, λυπόμαστε, θυμώνουμε και τρομάζουμε - τι μας περιμένει αύριο. Πολλοί μάλιστα είμαστε όχι θεατές, αλλά πρωταγωνιστές τους. Τα ξέρετε, εντάξει. Ένα όμως δεν ξέρετε: Ότι όλοι οι άνθρωποι που περιμένουν έξω από κοινωνικά παντοπωλεία, βυθίζονται σε κάδους σκουπιδιών, παραδέρνουν στην καθημερινή έρημο της επιβίωσης, θα συμπεριφέρονταν αλλιώς αν είχαν διαβάσει Νότη Παπαδόπουλο. Ναι, ναι, τον δημοσιογράφο του Συγκροτήματος.
Διότι ο Νότης Παπαδόπουλος τους αποδεικνύει ότι δεν έμαθαν ακόμα το μάθημά τους. Ο Νότης Παπαδόπουλος στιγματίζει το απαράδεκτο να ζουν ακόμα και σήμερα πάνω από τις δυνατότητές τους, να φορτώνουν τις πιστωτικές τους κάρτες, να μην ζητούν αποδείξεις, να κλέβουν το κράτος. Ο Νότης Παπαδόπουλος προειδοποιεί ότι αυτή η άφρων συμπεριφορά θα εμποδίσει τη ρύθμιση του χρέους, με ολέθριες συνέπειες. Και ο Νότης Παπαδόπουλος, τέλος, προβλέπει ότι αν με αυτά τα "σκέρτσα" καταφέρουμε να οδηγηθούμε και σε εκλογές, θα μοιάζει με παιγνίδι η Αγγλία της Θάτσερ μπροστά στην Ελλάδα της αφροσύνης μας.
Τραγικό να μην φτάνουν αυτές οι σοφές διαπιστώσεις του Νότη Παπαδόπουλου μέχρι το τελευταίο νοικοκυριό. Θα άλλαζαν όλα. Δεν μπορεί αλήθεια το έγκυρο "Βήμα", με τη βοήθεια της κυβέρνησης και την ευγενική χορηγία κάποιας τράπεζας, να διανείμει το συγκεκριμένο άρθρο παντού όπου εκδηλώνεται το ανεπίδεκτο μαθήσεως των Ελλήνων; Στους κάδους σκουπιδιών ιδιαιτέρως;

Aló Presidente!

του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, απο το Red NoteBook...

Τον Μάιο του 1999 βγήκε για πρώτη φορά στον αέρα της κρατικής τηλεόρασης της Βενεζουέλας η εκπομπή «Αλό Πρεζιντέντε», με παρουσιαστή… τον Ούγκο Τσάβες. Όλοι ήθελαν να μιλήσουν με το νέο ηγέτη, να του πουν τα προβλήματά τους και να μάθουν το πρόγραμμα της κυβέρνησης,

και αν γινόταν αυτό χωρίς περιττούς ενδιάμεσους, ακόμα καλύτερα. Ήταν τέτοια η επιτυχία της εκπομπής, που επί 13 χρόνια ο Τσάβες ξεκινούσε κάθε Κυριακή το πρωί στις 11, και συνήθως τελείωνε γύρω στις 5 το απόγευμα –το «Αλό Πρεζιντέντε», δηλαδή, ήξερες πότε θα ξεκινήσει, όχι όμως και πότε θα τελείωνε.

Δεν ήταν μόνο οι βενεζουελάνοι που ήθελαν να μιλήσουν με τον Πρόεδρο. Πιο πολύ απ” όλους, την εκπομπή τη χρειαζόταν ο ίδιος ο Τσάβες. Ελλείψει κόμματος, και σ” ένα περιβάλλον εντελώς εχθρικό, η πολιτική του δύσκολα θα μπορούσε να φτάσει αλλιώς στους πολίτες της Βενεζουέλας, και μάλιστα τόσο γρήγορα και «αδιαμεσολάβητα», όσο το επέτρεπε η κρατική τηλεόραση.
Θυμήθηκα την εκπομπή αυτές τις μέρες που, οι μέχρι χτες πολέμιοι του «επίδοξου έλληνα Τσάβες» –έτσι χλεύαζαν τον Αλέξη Τσίπρα διαφόρων μεγεθών opinion leaders–, σπεύδουν τώρα να του απευθύνουν το δικό τους Aló Presidente!, καταθέτοντας αιτήματα και συμβουλές –πάνω απ” όλα, όμως, μη χάνοντας ευκαιρία να του δηλώσουν τη δυσανεξία τους για τους περιττούς ενδιάμεσους, δηλαδή… τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μια εκδοχή του φαινομένου είχαμε πέρσι τέτοιον καιρό, ενόψει του ιδρυτικού συνεδρίου. Η εικόνα που φιλοτεχνούσαν τότε ήταν αυτή ενός πολέμου μεταξύ Τσίπρα και «συνιστωσών», με τις δεύτερες να υπονομεύουν υποτίθεται τον πρώτο –και τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να καλείται, σε διάφορους τόνους, να δείξει ποιος έχει το πάνω χέρι, διαλύοντας με αποφασιστικότητα τα απομεινάρια της εποχής του 3%.
Μετά το τέλος των συνιστωσών, σειρά έχουν τώρα τα στελέχη του κόμματος που …«δεν καταλαβαίνουν». «Τα περισσότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ», γράφει ο Αντώνης Καρακούσης στο χτεσινό Βήμα, αποδίδοντας μάλιστα τις απόψεις του στον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα (!), «είναι πρόσωπα που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην πολιτική διεκδίκηση [...] βγαλμένα από μικρές περιθωριακές ομάδες που έδρασαν κυρίως στον δρόμο [εξ ου και] δυσκολεύονται να κατανοήσουν την πρόκληση μιας αριστερής διακυβέρνησης σε συνθήκες αστικού καθεστώτος». Ηθικό δίδαγμα: ή με αυτούς που καταλαβαίνουν τι σημαίνει κυβέρνηση, ή με τους περιθωριακούς.

Ασφυκτική… ευελιξία με «μεταρρυθμόμετρο»...

Γιάννης Κιμπουρόπουλος, απο τον Δρομο της Αριστερας...

  Ο Γιούνκερ πέρασε, ο Κάμερον μειοψήφησε εγγράφοντας υποθήκες και οι 28 της Ε.Ε.  κοροϊδεύουν τους λαούς τους με ταχυδακτυλουργίες «χαλάρωσης» του Συμφώνου αιώνιας λιτότητας...
Ο Βρετανός πρωθυπουργός, αν και απομονωμένος σχεδόν ολοκληρωτικά, με μόνο σύμμαχο τον Ούγγρο ομόλογό του, έκλεψε την παράσταση στη χθεσινή Σύνοδο Κορυφής των 28 της Ε.Ε. Η «αντίστασή» του στην υποψηφιότητα του Γιούνκερ για τη θέση της προεδρίας της Κομισιόν μονοπώλησε το ενδιαφέρον των διεθνών ΜΜΕ και έσπασε την παράδοση της ομοφωνίας στην εκλογή των κορυφαίων θέσεων της Ε.Ε. Τα παχιά λόγια του Κάμερον («υπάρχουν στιγμές που είναι σημαντικό να παραμένεις προσκολλημένος, ακόμη κι αν όλα τα δεδομένα είναι εναντίον σου») απευθύνονταν στην πραγματικότητα στο βρετανικό ακροατήριο, όπου ο «ευρωσκεπτικισμός» ηγεμονεύει και η κολακεία του καθίσταται όρος επιβίωσης για τη συντηρητική κυβέρνηση.
«Γιάλτα» Κάμερον
Οι κραυγές «αντίστασης» του Κάμερον, βεβαίως, αποκρύπτουν την ουσία της αντιπαράθεσής του στην υποψηφιότητα Γιούνκερ: πρώτον, παζαρεύει κάποια από τις άλλες κορυφαίες θέσεις της Ε.Ε., τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και τη θέση του επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας (τους διαδόχους Ρομπάι και Άστον), οι οποίοι θα κριθούν σε επόμενη σύνοδο, στις 17 Ιουλίου. Δεύτερον, επιδιώκει μια μεγάλη «μεταρρύθμιση» των κορυφαίων οργάνων της Ε.Ε., κυρίως της Κομισιόν, που θα περιορίζει της εξουσίες του προέδρου της και θα τις «μοιράζει» σε αντιπροέδρους-υπερ-επιτρόπους. Στόχος αυτής της αλλαγής είναι αφενός να δημιουργήσει μια διαφορετική ισορροπία ανάμεσα στην ενιαία ευρωπαϊκή διακυβέρνηση και τις εθνικές κυβερνήσεις και αφετέρου να μετριάσει το μονοπώλιο του Βερολίνου και των συμμάχων του στον έλεγχο του ευρωπαϊκού ιερατείου. Ουσιαστικά, ο Κάμερον θέλει μια «Γιάλτα» μεταξύ των 3-4 μεγάλων της Ε.Ε., με τη Βρετανία, φυσικά, ανάμεσά τους.

Υπεξαίρεση ζωής...

απο την Αυγη...

Άλλη μια απόδειξη ότι το Μνημόνιο ήρθε για να μείνει και να αποδιαρθρώσει το κοινωνικό κράτος είναι η ρύθμιση για τις ασφαλιστικές εισφορές. Με Υπουργική Απόφαση οι ασφαλιστικές εισφορές από το 2017 θα εκχωρούνται στις εφορίες και δεν θα καταβάλλονται στα ασφαλιστικά ταμεία.
Το προβαλλόμενο πρόσχημα είναι ότι το Δημόσιο έχει δυνατότητα να ελέγχει την εισφοροδιαφυγή, ενώ τα ταμεία δεν διαθέτουν ούτε την κατάλληλη υποδομή, αλλά ούτε και την πολιτική βούληση να κυνηγήσουν τους οφειλέτες. Παρ' όλα αυτά στη ρύθμιση δεν υπάρχει ούτε καν η πρόβλεψη ότι τα χρήματα των εισφορών θα κατατίθενται σε ειδικό λογαριασμό στο όνομα του κάθε ταμείου.
Στην ουσία τα αποθεματικά των ταμείων θα χάνονται στη μαύρη τρύπα του δημόσιου χρέους. Η κυβέρνηση αρπάζει τον ασφαλιστικό κουμπαρά και τον μετατρέπει σε πρωτογενές πλεόνασμα ή σε έσοδο για την αποπληρωμή του δημόσιου δανεισμού. Με τέτοια προοπτική, η κρατική εγγύηση για σύνταξη 360 ευρώ θα αποδειχθεί συντόμως το επικρατέστερο σενάριο για τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, ενώ οι επικουρικές συντάξεις θα ευτελιστούν, αρχής γενομένης από σήμερα.
Η παρατεταμένη ύφεση, αλλά κυρίως το μοντέλο της ανασφάλιστης και φθηνής εργασίας που εγκαθιδρύεται, οδηγούν, στην καλύτερη των περιπτώσεων, σε πολύχρονη "αναιμική ανάπτυξη με ανεργία". Διαμορφώνουν ένα νέο πλέγμα αποκλεισμού εκατομμυρίων πολιτών από την κοινωνική ασφάλιση. Αυτό που συμβαίνει αυτές τις μέρες, ως λύση ανάγκης για δύο εκατομμύρια ανασφάλιστους πολίτες, δηλαδή ότι το κράτος αναλαμβάνει να παρέχει νοσοκομειακή και φαρμακευτική περίθαλψη, μέσα σε ένα καθεστώς κατάρρευσης του δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος, θα αποδειχθεί ο κανόνας με την υπεξαίρεση των ασφαλιστικών εισφορών από το κράτος. Η υποτυπώδης κρατική εγγύηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων θα συνοδεύεται από το άνοιγμα των ασφαλιστικών ανισοτήτων, καθώς η ακριβοπληρωμένη ιδιωτική ασφάλιση θα παρουσιάζεται ως η αναγκαστική επιλογή.
Με την υπεξαίρεση των ασφαλιστικών εισφορών το κράτος καταργεί το υφιστάμενο τριμερές σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Τώρα το κράτος συγκεντρώνει όλους τους πόρους και, με τους περιορισμούς του δημοσιονομικού κανόνα του πρωτογενούς πλεονάσματος, θα παρέχει φιλανθρωπικά επιδόματα αντί για συντάξεις και υποβαθμισμένη νοσοκομειακή περίθαλψη.
Σε μια περίοδο κατά την οποία το προωθούμενο τέλος της σταθερής εργασίας ανατρέπει τα μεταπολεμικά δεδομένα και τις κατακτήσεις, το κράτος έπρεπε να κινηθεί σε αντίθετη κατεύθυνση. Να αναλάβει την ευθύνη της χρηματοδότησης της κοινωνικής ασφάλισης μέσω ισχυρών πολιτικών φορολογικής αναδιανομής. Αντ' αυτού, το νεοφιλελεύθερο κράτος λεηλατεί τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, αυτή τη φορά όχι στιγμιαία, όπως με το περιβόητο PSI, αλλά με έγκλημα διαρκείας.
Η εξέλιξη αυτή δείχνει τι εννοούν η κυβέρνηση και οι πιστωτές όταν πιέζουν για την επιτάχυνση των "διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων". Οι μεταρρυθμίσεις, ολοένα και περισσότερο, "μυρίζουν ανθρώπινο κρέας"...

Φουστανάκια ποτισμένα με (ξένο) ιδρώτα...

Μαριαννα Τζιαντζη...

 Ο στεναγμός, η κραυγή, η οργή επιτρέπονται: αρκεί να μη βγαίνουν από τα σύνορα της φυλακής, του στρατοπέδου, του χώρου εργασίας.
Κάποτε όμως βγαίνουν και φτάνουν πολύ μακριά: από το Μπανγκλαντές και την Κίνα στη Βρετανία. Και η κραυγή αυτή είναι γραμμένη σε ένα πανάκι τόσο δα, κρυμμένο μέσα σ’ ένα φτηνό ρούχο, απ’ αυτά που προορίζονται για τους φτωχούς της Δύσης και όλου του κόσμου.

Μια νεαρή Βρετανίδα αγόρασε έναντι δέκα λιρών ένα καλοκαιρινό φουστάνι από καλάθι προσφορών ενός μεγάλου καταστήματος, του Πρίμαρκ, σε μια πόλη της Ουαλίας. Φτάνοντας σπίτι της και αναζητώντας την ετικέτα με τις οδηγίες για το πλύσιμο, ανακάλυψε μια μικρή υφασμάτινη ετικέτα, γαζωμένη πάνω από την «κανονική», που έγραφε στα αγγλικά: «Αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε με εξοντωτικό ωράριο» (Forced to work exhausting hours). Ένα χαρούμενο φόρεμα ποτισμένο με ιδρώτα.

Παρόμοιες πάνινες κραυγές βρήκαν άλλες δύο γυναίκες, στην Ουαλία και στην Ιρλανδία,  σε ρούχα αγορασμένα από την ίδια αλυσίδα καταστημάτων, η οποία, ας σημειωθεί, προμηθευόταν ρούχα και από το εργοστάσιο ετοίμων ενδυμάτων στο Μπανγκλαντές όπου πέρυσι βρήκαν το θάνατο από πυρκαγιά 1.100 εργάτες.

Νόμος είναι η νομή του πλουτοκράτη....

Στάθης στον enikos.gr...

Το μέρος της άρχουσας τάξης που κυβερνά την Ελλάδα, την κυβερνά διά της διαπλοκής και της διαφθοράς. Αυτό το μέρος της άρχουσας τάξης, έτσι όπως διαμορφώθηκε μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή (κι ολοκληρώθηκε μετά το τέλος του Εμφυλίου),
ουδέποτε εμφάνισε τη φιλοδοξία  για τη διαμόρφωση ενός εθνικού σχεδίου για την πορεία της χώρας, αλλά αντιθέτως επέλεξε σχέσεις εξάρτησης από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και υποτέλειας στις επιλογές τους.
Για το μέρος αυτό της άρχουσας τάξης η Ελλάδα υπήρξε εργαλείο πλουτισμού της ίδιας και των επικυρίαρχων προστατών της. Σήμερα αυτή η σχέση έχει φθάσει στο ζενίθ για τους πλουτοκράτες που νέμονται τη χώρα και στο ναδίρ για τον λαό της.
Υπήκοη σε αυτήν την ξενόδουλη ολιγαρχία είναι μια ελίτ χατζατζάρηδων που με σοβαροφάνεια διεκπεραιώνει μιαν προπαγάνδα χωρίς την οποία η Ελλάδα θα ήταν αδύνατον να σκλαβωθεί σε τέτοιο βαθμό και, βεβαίως, να παραμείνει σκλάβα.
Η ελίτ αυτή των κοπρόσκυλων βγάζει γλώσσα στους Ελληνες. Και τους κόβει τη γλώσσα.
Δεν είναι  μεγαλύτερη από ένα σύνταγμα πεζικού, έχει όμως αποτελεσματικότητα ομάδας στρατιών. Αποτελείται από δημοσιογράφους, πανεπιστημιακούς, εργατική αριστοκρατία, καλλιτέχνες, διανοούμενους, στελέχη επιχειρήσεων και κρατικούς κομισάριους.
Η ιδεολογία για αυτούς τους τύπους είναι ένα πρόσχημα, μπορεί να έχουν ή να μην έχουν, ή να εμφανίζουν ότι έχουν, όμως όσα λένε κι όσα κάνουν απλώς υπηρετούν τον νεοφιλελευθερισμό. Από την άκρα δεξιά έως τους πεμπτοφαλαγγίτες μέσα στην Αριστερά μετέρχονται όλοι (συντηρητικοί, «σοσιαλιστές», παλαίμαχοι κακοποιοί της κεντροαριστεράς και νεόκοποι α-πολιτικοί του αυτού φυράματος) την ίδια σημειολογία, του «εκσυγχρονισμού», των «μεταρρυθμίσεων» της αποδόμησης (ενός μεταμοντερνισμού πεθαμένου παντού αλλού), της πολιτικής ορθότητας και όλων εκείνων των συστατικών της ομογενοποιημένης σκέψης που ασκεί ιδεολογική τρομοκρατία στους λαούς, και με μια παρενδεδυμένη γλώσσα τους βυθίζει μέσα σε μια κομφορμιστική φορμόλη «σοκ και δέους»  με αποτέλεσμα την «οικονομική φρίκη».

Όταν πουλάνε το νερό: Μία ιστορία από το Βερολίνο για τη Θεσσαλονίκη...

Κατερίνα Μπακιρτζή, απο το Alter Thess...

Σε κάθε περίπτωση το δημοψήφισμα που έγινε για το νερό στην Θεσσαλονίκη αποτέλεσε μια πρωτόγνωρη διαδικασία για τα ελληνικά δεδομένα. Πάνω από 218.000 Θεσσαλονικείς συμμετείχαν σε μια διαδικασία άσκηση για τη δημοκρατία ενώ πάνω από 2.000 εθελοντές συμμετείχαν στη διοργάνωση, στη διαδικασία της ψηφοφορίας και τη καταμέτρηση.
Ταυτόχρονα πολύτιμη ήταν και η συμβολή της διεθνούς εμπειρίας με την αποστολή δεκάδων παρατηρητών από την Ευρώπη. Το αποτέλεσμα αδιαμφισβήτητο. Πάνω από το 98% των πολιτών διατράνωσαν την αντίθεση τους στη παράδοση του νερού στους ιδιώτες.

Σήμερα το μέτωπο ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού, που απέκτησε νέα πνοή με τη δημιουργία του Συντονιστικού πολιτών και φορέων «SOSτε το νερό», μόλις δύο χρόνια πριν μετά από πρωτοβουλία του Σωματείου Εργαζομένων, βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Η πλατιά συμμαχία πολιτών και Δήμων που δημιουργήθηκε με αιχμή το δημοψήφισμα φαίνεται να «σπάει» όταν προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα «μετά το δημοψήφισμα τι;».
Ήδη οι διαφορετικές προσεγγίσεις για τη διαχείριση του νερού, ταυτόχρονα με τη πρόθεση  Δήμων του πολεοδομικού συγκροτήματος της Θεσσαλονίκης να εμπλακούν στο παιχνίδι της απόκτησης των μετοχών της ΕΥΑΘ δημιουργεί ισχυρούς τριγμούς. Ειδικά μετά και τις τελευταίες εξελίξεις (με την απόφαση του ΣτΕ για την ΕΥΔΑΠ) εμφανής είναι η διάθεση της κυβέρνησης και του ΤΑΙΠΕΔ να βρεθεί εναλλακτικός τρόπος να προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση, όπως η πώληση ενός μειοψηφικού πακέτου μετοχών σε ιδιώτη επενδυτή με την ταυτόχρονη απευθείας ανάθεση του μάνατζμεντ της εταιρείας.

Ο σύγχρονος εντοιχισμός...

Του Περικλή Κοροβέση, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Η γλώσσα της εξουσίας ποτέ δεν λέει την αλήθεια. Είναι μια μηχανή παραγωγής ψέματος που πρέπει να φανεί όσο γίνεται πιο αληθοφανές. Λένε εκσυγχρονισμό και εννοούν επιστροφή στον Μεσαίωνα. Ακόμα έχουμε την ελεύθερη αγορά που σημαίνει δικτατορία των πολυεθνικών.

Μας μιλούν για ανάπτυξη και στην πραγματικότητα είναι η εξαθλίωση ενός λαού. Και, φυσικά, δημοκρατία σημαίνει ΜΑΤ. Τώρα μας μιλούν για φυλακές υψηλής ασφαλείας.

Ο καλοπροαίρετος άνθρωπος καταλαβαίνει πως κάποιοι πολύ επικίνδυνοι κακούργοι δεν θα έχουν καμία δυνατότητα να αποδράσουν και έτσι η κοινωνία μπορεί να κοιμάται ακόμα πιο ήσυχα. Και αυτό βέβαια είναι μύθος. Οι αποδράσεις από τις φυλακές είναι σπάνιες, πράγμα που αποδεικνύει πως είναι υψηλής ασφαλείας ως προς τις αποδράσεις.

Φυλακή υψίστης ασφαλείας στην ουσία σημαίνει ένας τσιμεντένιος τάφος, όπου ο κρατούμενος θάβεται για να πεθάνει. Είναι η επαναφορά της θανατικής ποινής και μάλιστα της μαρτυρικής. Ο εντοιχισμός είναι ένας τρόπος μαρτυρικού θανάτου που καταργήθηκε σχετικά πρόσφατα.

Γι΄ αυτόν που η πολιτεία χαρακτήριζε ένοχο, έχτιζε γύρω του έναν τοίχο και άφηνε μόνο το κεφάλι του απ΄ έξω για να μπορεί το θύμα να αναπνέει και το μαρτύριο να κρατήσει όσο γίνεται περισσότερο: Αλειφαν το κεφάλι του με μέλι για να προσελκύει τις σφήκες, του έδιναν με το ζόρι νερό για την παραγωγή περιττωμάτων και αυτά με τη σειρά τους πίεζαν βασανιστικά το σώμα.
Δεν είχαν από πού να διαφύγουν. Και περιττό να πούμε πως αυτό ήταν δημόσιο θέαμα. Οι φυλακές υψίστης ασφαλείας μάς απαλλάσσουν από αυτό το θέαμα, εκσυγχρονίζοντας τον εντοιχισμό.

Το δημοσιο χρεος ως «μηχανη» παραγωγης λιτοτητας...

Γιάννης Μηλιός...

Η κρίση δημόσιου χρέους δεν αποτελεί αυστηρά ελληνική υπόθεση. Είναι (ήταν εξαρχής) υπόθεση ευρωπαϊκή. Οι όροι «Ευρωπαϊκή κρίση χρέους» και «Κρίση χρέους της Ζώνης του Ευρώ (ΖτΕ)» αποτελούν ήδη λήμματα εγκυκλοπαιδειών. Τα γνωστότερα οικονομικά Ινστιτούτα της Ηπείρου έχουν αφιερώσει εκατοντάδες μελέτες στο ζήτημα
(ενδεικτικά αναφέρω: «A comprehensive approach to the euro-area debt crisis» των Darvas, Pisani-Ferry και Sapir, Ινστιτούτο  Bruegel, Φεβρουάριος 2011), ενώ έχουν κατατεθεί δεκάδες προτάσεις πολιτικής για την αντιμετώπιση του προβλήματος (ενδεικτικά: «Politically acceptable debt restructuring in the Eurozone» των Pâris και Wyplosz, Ινστιτούτα CERP και ICMB, Ιανουάριος 2014).
Τα ευρωπαϊκά Ινστιτούτα, που ουσιαστικά παίζουν το ρόλο άτυπων συμβούλων των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και θεσμών, συγκλίνουν σε τρία κεντρικά σημεία:
(1) Στο ότι απαιτείται πολιτική λύση δραστικής μείωσης του χρέους στη ΖτΕ. Αυτό διότι οι συμβατικές οδοί μέσα από τις οποίες θα μπορούσε να μειωθεί το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ (ψηλοί ονομαστικοί ρυθμοί μεγέθυνσης του ΑΕΠ, ψηλά πρωτογενή πλεονάσματα των κρατικών προϋπολογισμών) δεν υφίστανται ως δυνατότητα στη ΖτΕ.
(2) Στο ότι η δραστική μείωση του χρέους δεν θα πρέπει να δημιουργήσει ανταγωνισμούς μεταξύ των χωρών – μελών (δηλαδή οι λιγότερο χρεωμένες χώρες δεν θα πρέπει να αναλάβουν το κόστος της αποχρέωσης των περισσότερο χρεωμένων), ούτε να πλήξει τον τραπεζικό τομέα και τα ασφαλιστικά ταμεία, όπως συνέβη με το ελληνικό PSI. Απορρίπτουν έτσι τη λύση της ονομαστικής διαγραφής («κουρέματος») δημόσιου χρέους.
(3) Η πολιτική λύση της δραστικής μείωσης του χρέους στη ΖτΕ δεν θα πρέπει να αμφισβητεί τις κυρίαρχες πολιτικές στη ΖτΕ, δηλαδή τη συνέχιση της λιτότητας. Μόνο στην απέναντι μεριά του Ατλαντικού βρίσκουμε «επίσημα» Ινστιτούτα που αποστασιοποιούνται ρητά από τις πολιτικές λιτότητας. (Βλ. ενδεικτικά Papadimitriou και Wray: Euroland’s Original Sin, Levy Economics Institute, 2012. Βλ. επίσης το άρθρο μου στα Νέα: «2010-2014: Τα “κεκτημένα”… που θα ανατραπούν!», 19/6/14).
Η βασική πρόταση που προκύπτει με βάση τα παραπάνω τρία «προαπαιτούμενα» είναι το «θάψιμο» του χρέους για δεκαετίας, με παράλληλη συνταγματική κατοχύρωση της «Συνθήκης για τη Σταθερότητα, τον Συντονισμό και τη Διακυβέρνηση (ΣΣΣΔ)», που μονιμοποιεί τη λιτότητα.

Σάπιο βασίλειο...

Without reason or rhyme...

Η Ελλάδα με την Δανία έχουν ελάχιστα κοινά. Η μία ιστορική επαφή των δύο χωρών ήταν όταν οι Μεγάλες Δυνάμεις, αφού δεν μας άρεσε ο Όθωνας, μας έφεραν τον Γεώργιο Ά για βασιλιά, του οίκου των Σλέσβιχ-Χόλσταιν-Σόντερμπουργκ–Γκλύξμπουργκ , συνολικού κλάδου του Οίκου του Ολδεμβούργου, κανακάρη του τότε βασιλιά της Δανίας.
Η δεύτερη ήταν χρόνια μετά, αφού βέβαια εκδιώχθηκε ο δις-δις-δισεγγονος του προαναφερθέντος, όταν, στα τέλη της μεταπολίτευσης, ο έταιρος ηγεμόνας, ο ΓΑΠ, μας έταξε να μας μετατρέψει στη “Δανία του Νότου”.
Κατά την ατάκα στον (συμφώνως με την ελληνοκεντρική παράδοση του κράτους) Αμλέτο του Σακεσπίρου, κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Ταιριάζει άψογα με την Ελλάδα, αν και δεν είμαστε πλέον βασίλειο και όπως αποδείξαμε λίγο πιο πάνω, ελάχιστη σχέση έχουμε με την Δανιμαρκία. Παρόλα αυτά, όντος κάτι πολύ σάπιο περιφέρεται στην χώρα, σαν το φάντασμα του πατρός Αμλέτου στο κάστρο Έλσινορ. Δεν έχει συγκεκριμένο όνομα και δεν έχει και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Πρόκειται μάλλον για μια γενική σαπίλα, κάτι σαν ομίχλη, που εμφανίζεται παντού και πουθενά. Φαίνεται και δεν φαίνεται και όνομα δεν έχει. Η τουλάχιστον, δεν είναι δυνατόν να βρεθεί μια συγκεκριμένη λέξη για να περιγράψει αυτό το φαινόμενο που παρατηρείται και που, στα χρόνια του μνημονίου, τείνει να γίνει κανόνας. Κι όμως, αυτή η σαπίλα υπάρχει.
Υπάρχει σε κάθε συζήτηση για τους “τεμπέληδες δημοσίους υπαλλήλους”. Υπάρχει σε αυτούς που βγάζουν το μένος τους και απαιτούν απολύσεις, χωρίς ποτέ να σκέφτονται ότι δημόσιος υπάλληλος δεν σημαίνει ένας τύπος σε μια καρέκλα, αλλά σημαίνει ένας γιατρός απλήρωτος να χτυπάει 14ωρα σε νοσοκομεία, ένας πυροσβέστης που καίγεται σε μια (τυχαία;) δασική πυρκαγιά, ένας εναερίτης της ΔΕΙ που ακροβατεί σε κολώνες, ένας δάσκαλος που έπλασε μαζί τους το κάθε τους παιδί.

Γιατί ο πατριωτισμός δεν χαρακτηρίζει πολιτικές παρατάξεις...

Tου Θόδωρου Παρασκευόπουλου, απο την Εποχη...

Ενα κρίσιμο ερώτημα για φιλοσόφους είναι: ποια ήταν πατριωτική στάση στη Μικρασιατική Εκστρατεία; Ήταν οι κομμουνιστές, αλλά και ο Ιωάννης Μεταξάς, που την απέρριπταν απάτριδες ή έστω λιγότερο πατριώτες από τον Βενιζέλο και από τον βασιλιά; Ή, για να δούμε ένα διεθνές παράδειγμα, ήταν πιο πατριώτες οι Αμερικανοί που πολέμησαν στο Βιετνάμ
από εκείνους που λιποτάκτησαν ή συνεργάστηκαν κιόλας με τους Βιετναμέζους; Ήταν πιο πατριώτες οι Γερμανοί που πολεμούσαν στην Ελλάδα τον ΕΛΑΣ από εκείνους τους 800 περίπου που προσχώρησαν στους εχθρούς της Βέρμαχτ;
Στην πρόσφατη ελληνική ιστορία, τώρα, ποιος ήταν πατριώτης: Ο Σαμαράς και ο Παπανδρέου που παρουσιάστηκαν αδιάλλακτοι στο Μακεδονικό και έριξαν τον Μητσοτάκη, ο ένας για να κάνει κόμμα και ο άλλος για να πάρει τη ρεβάνς, ή ο Θεωνάς που μαχαιρώθηκε σε αντιεθνικιστική εκδήλωση του ΚΚΕ; Ήταν, υπό το φως μάλιστα των κατοπινών εξελίξεων, πιο πατριωτική στάση η απόρριψη του σχεδίου Ανάν για την Κύπρο ή η αποδοχή του; Είναι, πάλι στην Κύπρο, πατριωτική στάση η επιδίωξη ενός κοινού κυπριακού φρονήματος ή η περιχαράκωση των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων στη μητέρα-πατρίδα και το λεγόμενο εθνικό κέντρο τής κάθε εθνοτικής ομάδας των Κυπρίων; Στην πραγματικότητα κανένα από αυτά τα ερωτήματα δεν μπορεί να απαντηθεί με το επιχείρημα του πατριωτισμού.

Άγονη συζήτηση

Στην περίπτωση της Ελλάδας, εάν, όπως πιστεύω εγώ, το κεντρικό ζήτημα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στην επόμενη δεκαετία είναι η ελληνοτουρκική φιλία και όχι, όπως πιστεύουν άλλοι, η υπερίσχυση της Ελλάδας στην ελληνοτουρκική αντιπαλότητα, αυτό, βέβαια, δεν μπορεί να κριθεί με όρους «πατριωτισμού»!
Εξίσου δεν μπορεί να κριθεί με όρους «πατριωτισμού» η μεταναστευτική πολιτική. Για ποιον λόγο είναι πατριωτικότερη η θέση ότι στην Ελλάδα, χώρα με εμφανές και έντονο δημογραφικό πρόβλημα, πρέπει να περιοριστεί ο αριθμός των ανθρώπων που έρχονται από άλλες χώρες και θέλουν να εγκατασταθούν εδώ, από τη θέση ότι χρειαζόμαστε μια πολιτική υποδοχής και κοινωνικής ένταξης των προσφύγων και των μεταναστών, οι οποίοι στο κάτω κάτω έρχονται για να δουλέψουν και να δημιουργήσουν;

Πολιτική σε πείσμα της λογικής...

του Δημητρη Σεβαστακη, απο το Εθνος...

Γνωστό: Τα κόμματα εξουσίας αγόραζαν εκλογικό κοινό, μεταξύ άλλων και διορίζοντας. Εφόσον αυτό ήταν το εργαλείο παράτασης του βίου τους, δεν είχαν κανένα δισταγμό να επινοούν υπηρεσίες ώστε να δικαιολογήσουν τους διορισμούς-εξαγορές. Ο ένας δεν άγγιζε τους διορισμένους από τον άλλον. Απλώς άθροιζε τους δικούς του.
Εκτός από ένα διοικητικό χάος, αυτό το φαινόμενο της διεσταλμένης και ασχεδίαστης δημόσιας διοίκησης επιβράδυνε ή ακύρωνε κάθε παραγωγική ενέργεια, αφού παρεμβαλλόταν ως τείχος γραφειοκρατικής στασιμότητας.
Σήμερα ένας από τους τρόπους για να παρατείνει τον πολιτικό του βίο το κομματικό σύστημα είναι να αποδεσμευτεί από τις δουλείες του. Εν ανάγκη αυτούς που έχωσε από το παράθυρο, να τους πετάξει στο πέλαγος. Να απολύσει, να εξαφανίσει. Τι θα περίμενε κανείς τώρα την περίοδο που έσκασε σαν καρπούζι η κρίση; Το πολιτικό σύστημα εξουσίας να δει αυτό που δεν έβλεπε: την παραγωγική δομή της χώρας, να κατανοήσει αυτό που συμβαίνει στην πραγματική οικονομία, αυτό που πρέπει να συμβεί στο μέλλον (τη στρατηγική εξέλιξη δηλαδή) και να διορθώσει. Να κάνει «οικονομία πόρων», όχι από τον θάνατο ανθρώπων, αλλά από την ένταση της αποδοτικότητας.
Να ανασχεδιάσει με βάση υπαρκτές και όχι επινοημένες κοινωνικές ανάγκες, να καταμερίσει δεξιότητες και ταλέντα. Η αναδιάρθρωση του κράτους με βάση τις οικονομικές και κοινωνικές ανάγκες θα έβγαζε στην επιφάνεια τα προβλήματα, τις καταχρήσεις, θα τεκμηρίωνε τις χρησιμότητες. Μία λογική αναδιάταξη, τίμια, με βάση ανάγκες, δεν θα φόβιζε, δεν θα πείσμωνε κανέναν, άρα πολιτικά θα ήταν λειτουργικότερη και κυρίως θα ήταν υψηλής παραγωγικής απόδοσης. Τι γίνεται στην πραγματικότητα; Το σύστημα αξιολογεί με ποσοστά. Απολύει με ποσοστά. Τόσοι από δω, τόσοι από κει. Ακούει, όχι κάποιες δομημένες οικονομικοπαραγωγικές ανάγκες (που υποτίθεται διευκολύνει), αλλά κάποια «προαπαιτούμενα», συνήθως αστόχαστα και γραφειοκρατικά, που ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα.
Απολύει, αξιολογεί όπως ακριβώς προσέλαβε. Με απόλυτη μεταβλητότητα κριτηρίων, για να φανεί μόνο ένα: Φεύγει αυτός που δεν έχει «δόντι». Εάν ο ανορθολογισμός ήταν αυτός που διόγκωσε το κράτος και ο εξορθολογισμός είναι αυτός που το μειώνει με αυτόν τον τρόπο, τότε τύφλα να 'χουν ο Ντεκάρτ, ο Καντ κι o Βέμπερ. Ομού.

Στη χώρα του Σαμαρά και του Βενιζέλου...

Του ΝΙΚΟΥ ΚΑΡΑΒΕΛΟΥ*, απο την Ελευθεροτυπια...

Ιδιωτικοποίηση είναι το σύνολο των μέτρων με τα οποία κρατικές επιχειρήσεις ή και ολόκληροι κρατικοί τομείς της οικονομίας περιέρχονται υπό την κυριότητα και τον έλεγχο ιδιωτών.

1 Κι επειδή οι ιδιώτες για να αγοράσουν ένα προϊόν θα πρέπει η τιμή του να είναι ανταγωνιστική, λίγο πριν από την ιδιωτικοποίηση συντελείται απαξίωση του προς πώληση «προϊόντος». Επομένως, ιδιωτικοποίηση είναι το ισοδύναμο της εκποίησης σε τιμή ευκαιρίας, με άλλα λόγια ιδιωτικοποίηση σημαίνει ξεπούλημα.

Τούτο πράττει η σημερινή κυβέρνηση, το πολιτικό εκείνο μόρφωμα που άνευ λαϊκής εντολής συναινεί στη λαφυραγώγηση της χώρας. Κατ' επιταγήν μνημονιακών δεσμεύσεων και των όρων των παράνομων δανειακών συμβάσεων που μας επιβλήθηκαν.
Με τα ίδια προσχήματα, τα ίδια βλακώδη επιχειρήματα που χαρακτηρίζουν τους θρασείς, τα οποία επαναλαμβάνουν οι ψωμιζόμενοι από τους ισχυρούς τηλεοπτικοί αστέρες, επιχειρείται το ξεπούλημα ενός εκ των πλέον σημαντικών, στρατηγικών τομέων της εθνικής οικονομίας, του τομέα της ηλεκτρικής ενέργειας. Οι ιδιώτες πλέον θα διαφεντεύουν τη ΔΕΗ. Δεν θα επενδύσουν, δεν θα αναπτύξουν δραστηριότητες παράλληλες με εκείνες του δημόσιου τομέα, αλλά εκ του ασφαλούς, ως καθολικοί διάδοχοι κι έχοντας αγοράσει σε τιμή ευκαιρίας, θα δημιουργήσουν αντί του δημόσιου μονοπωλίου ιδιωτικά μονοπώλια. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με την επιχειρηματικότητα. Εχει σχέση με την απάτη.
Ολες οι μέχρι σήμερα ιδιωτικοποιήσεις πραγματοποιήθηκαν με τα ίδια ακριβώς προσχήματα. Την καλύτερη και οικονομικότερη λειτουργία των υπηρεσιών, προς όφελος, υποτίθεται, του δημόσιου συμφέροντος. Στην πραγματικότητα, είχαν αποτέλεσμα τη μετατροπή του κρατικού μονοπωλίου σε ιδιωτικό, προς όφελος των ιδιωτών και προς βλάβη του λαού. Οι ιδιωτικοποιήσεις αυτές όχι μόνο δεν προσέφεραν τίποτα στην εθνική οικονομία, αλλά αντίθετα έβλαψαν το λαό και κυρίως τις ευπαθείς ομάδες με την υπεραύξηση των τιμολογίων κ.λπ.
Δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση ιδιωτικοποίησης, στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, που να ωφέλησε τα έθνη και τους λαούς. Και είναι προφανές, αφού ο λόγος της πραγμάτωσής τους δεν είναι η ανάπτυξη των εθνικών οικονομιών, αλλά η μεγιστοποίηση της κερδοφορίας των πολυεθνικών εταιρειών και των μεγάλων ομίλων.

Η παράλλαξη του κηφήνα. Τεχνολογία, Επιθυμία, Κεφάλαιο...

απο τα Ενθεματα...

Σύμφωνα με πρόσφατα δημοσιεύματα, η ελληνική κυβέρνηση θα προχωρήσει στην αγορά dronesμε ποικίλες χρήσεις: από την επιτήρηση των συνόρων, τη συλλογή δεδομένων, την παρακολούθηση ταραχών κ.ο.κ. Δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από πρόσφατο δοκίμιο του   Μπόλμαν και θα επανέλθουμε στο ζήτημα

του Mπραντ Μπόλμαν

μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου

Από το 2001, η αμερικανική κυβέρνηση έχει σκοτώσει περισσότερους από 3.000 στρατιώτες και πολίτες, με επιθέσεις μη επανδρωμένων αεροσκαφών, των γνωστών drones. Το μέγεθος του στόλου των (αναγνωριστικών και καταδρομικών) drones θα τριπλασιαστεί τα προσεχή χρόνια. Η Amazon θέλει να αποστέλλει βιβλία με drones, οι οινοπαραγωγοί τα χρησιμοποιούν για να ψεκάζουν τις καλλιέργειές τους ενώ, και ίσως αυτό φανεί σε κάποιους σκληρή ειρωνεία, ο Φράνσις Φουκουγιάμα γιορτάζει αυτό που υποθέτω αντιλαμβάνεται ως την αναγέννηση της Ιστορίας στέλνοντας τα προσωπικά του drones να κάνουν βόλτες στη γειτονιά του. Drone (στην κυριολεξία, «κηφήνας»): μια λέξη με διπλό νόημα, που σημαίνει ταυτόχρονα «ένα πλάσμα που δεν κάνει τίποτε χρήσιμο και ζει χάρη στη δουλειά άλλων» και «ένα τηλεχειριζόμενο μη επανδρωμένο αεροσκάφος», η οποία παίζει αρκετά στις μέρες μας και στο πεδίο των πολιτισμικών σπουδών. Γιατί είναι τόσο σημαντικό;

Έργο του Τζόρτζιο ντε Κίρικο

Περί δομών και εστιών...

του Αριστειδη Μπαλτα, απο την Αυγη...

Σύμφωνα με το Σύνταγμα, ο πρωθυπουργός είναι πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου, του οποίου τα μέλη διορίζει ο ίδιος. Πρωθυπουργός και υπουργικό συμβούλιο αναλαμβάνουν -και απολαμβάνουν- την πολιτική ευθύνη διοίκησης της χώρας.

Ο πρωθυπουργός διαθέτει θεσμοθετημένο πολιτικό γραφείο με διευθυντή και μέλη που επίσης διορίζει ο ίδιος. Το γραφείο αυτό υποτίθεται πως απαρτίζεται από εξειδικευμένους συμβούλους χωρίς πολιτική ευθύνη. Έργο τους είναι να παρέχουν γνώσεις, πληροφορίες, εκτιμήσεις κ.λπ. στον τομέα της αρμοδιότητάς τους προκειμένου ο πρωθυπουργός να ασκεί μετά λόγου γνώσεως τον κεντρικό του ρόλο. Η δομή της λεγόμενης κεντρικής πολιτικής εξουσίας είναι περίπου αυτή.
Η ανάγκη να παταχθεί η παραδοσιακή συντεχνία των αυτόνομων κομματαρχών ώθησε τα κόμματα που παρήγαγαν μέχρι σήμερα πρωθυπουργούς να θεσπίσουν καταστατικό, όργανα, θητείες κ.λπ. Όμως, κατά γενικό κανόνα, αυτά μένουν νεκρό γράμμα. Τα πάντα εξαρτώνται από τον (όχι ακόμα την) Αρχηγό που έχει εκλέξει, δίκην δημοψηφίσματος, ένα απροσδιόριστο πλήθος "μελών" και "φίλων" παρέχοντάς του εν λευκώ εξουσιοδότηση να πράττει κατά το δοκούν. Για το συμφέρον της "παράταξης" και το καλό της χώρας.
Ο Αρχηγός ενός τέτοιου κόμματος δεν διαθέτει θεσμοθετημένο πολιτικό γραφείο. Τον ρόλο αναπληρώνει ένα άμορφο και αδιαφανές "περιβάλλον". Εκεί ο Αρχηγός εντάσσει προσωρινούς ή μόνιμους ευνοούμενους των οποίων την ταυτότητα, τη διάρκεια συμμετοχής, τον βαθμό επιρροής κ.λπ. μπορούν να ανακαλύψουν μόνο διεισδυτικοί δημοσιογράφοι. Όποιος επιλέγεται αισθάνεται τον αυτοθαυμασμό του να διογκώνεται ενώ όποιος αποβάλλεται υφίσταται ισχυρό ναρκισσιστικό πλήγμα.
Ρόλος του "περιβάλλοντος" είναι να προστατεύει τον Αρχηγό, να διαχέει τις επιθυμίες του, να μετρά την πίστη των στελεχών, να συμβουλεύει για τα περαιτέρω. Και βεβαίως να μεσολαβεί γνωριμίες, αιτήματα, όρους στήριξης, μορφές δοσοληψίας κ.λπ. ώστε μόνος ο Αρχηγός να αποτιμά τα ρεάλια και να τα διαχειρίζεται κατά βούληση. Πάντα για το συμφέρον της "παράταξης" και το καλό της χώρας. Η δομή είναι πλαδαρή γιατί μόνον έτσι εδραιώνεται η αρχηγική υπερβατικότητα.

Μια εξαιρετικά ενοχλητική επέτειος...

του Πετρου Παπακωνσταντίνου, απο την Αριστερη Διεξοδο...

 

Η στρογγυλή επέτειος της αποφράδας 28ης Ιουνίου του 1914 από την έκρηξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου πέρασε μάλλον στα ψιλά. Παρά το γεγονός ότι αφάνισε 14 εκατομμύρια ανθρώπους και γκρέμισε τέσσερις αυτοκρατορίες.

Τα εκατό χρόνια από την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου προκαλούν ανησυχητικούς συνειρμούς σε έναν επικίνδυνα ασταθή κόσμο.

Σαν χθες, πριν από έναν ακριβώς αιώνα, ο Σερβοβόσνιος εθνικιστής Γκαβρίλο Πρίντσιπ δολοφόνησε στο Σεράγεβο τον διάδοχο της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας, αρχιδούκα Φραγκίσκο-Φερδινάνδο, και τη σύζυγό του, γεγονός που στάθηκε αφορμή για την έκρηξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ωστόσο, η στρογγυλή επέτειος της αποφράδας 28ης Ιουνίου του 1914 πέρασε μάλλον στα ψιλά. Δεν θα μπορούσε να είναι πιο χτυπητή η διαφορά με τις επετείους της 9ης Μαΐου του 1945, όταν ο πολιτισμένος κόσμος γιορτάζει την αντιφασιστική νίκη, ή της 6ης Ιουνίου του 1944, όταν οι ηγέτες των μεγάλων δυνάμεων σπεύδουν στις ματωμένες ακτές της Νορμανδίας.

 

Στη συλλογική μνήμη των Ευρωπαίων, ο Μεγάλος Πόλεμος κατέχει σαφώς υποδεέστερη θέση έναντι του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, σαν να ήταν «μόνο» το πρελούδιο της πραγματικής Αποκάλυψης. Το γεγονός αυτό δεν εξηγείται εύκολα ούτε από τη μεγαλύτερη χρονική απόσταση ούτε από το μέγεθος των συνεπειών μιας σύγκρουσης που αφάνισε 14 εκατομμύρια ανθρώπους, γκρέμισε τέσσερις αυτοκρατορίες –Αυστροουγγρική, Ρωσική, Γερμανική, Οθωμανική–, ανέδειξε το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος στον κόσμο, χάραξε τα σύνορα της Μέσης Ανατολής και απαθανατίστηκε στα τρομερά μυθιστορήματα του Ρεμάρκ, του Γκρέιβς, του Σελίν και του Μυριβήλη. Κάτι άλλο, πιο βαθύ και πιο σκοτεινό, πρέπει να κρύβεται πίσω από την επίμονη απώθηση.

 

Κακή διαφήμιση...

Without reason or rhyme... Δεν υπάρχει κακή διαφήμηση. Ή αλλιώς, και η κακή διαφήμηση, είναι διαφήμηση. Να τους πιστεύετε τους καπιταλιστές· σε κάτι τέτοια είναι μανούλες, ξέρουν τι λένε. Αφού και η πολιτική (και οι πολιτικοί) έχουν γίνει μαζικό προϊόν, με κύριο σκοπό να δημιουργήσουν ζήτηση και να πουληθούν στις εκλογές, το απόφθεγμα ισχύει και σε αυτή την συγκεκριμένη περίπτωση.

Κάθε βδομάδα και ένας νέος κατακλυσμός στα σόσιαλ μίντια. Ατάκες του Πάγκαλου τη μία, εκείνης της ανεκδιήγητης νεοδημοκράτισσοχρυσαυγίτισσας την άλλη, του πρώην υπουργού την Τρίτη, του Τζίμερου την τέταρτη και πάει λέγοντας. Μιλάμε συνήθως για αισχρές απόψεις οι περισσότερες εκ των οποίων μπορούν να εξηγηθούν λογικά με τρείς τρόπους: είτε αυτοί που τις εκστομίζουν τρολλάρουν, είτε είναι ηλίθιοι και δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα, είτε για κάποιον λόγο το κάνουν επίτηδες. Να τρολλάρει ο Πάγκαλος; Λίγο δύσκολο. Να είναι ηλίθιος; Απίθανο ·όσο και αν τον αποκαλούν διάφοροι έτσι, ο Πάγκαλος είναι πολλά πράγματα, αλλά ηλίθιος (με την έννοια του χαμηλού IQ) δεν είναι. Άρα μάλλον το κάνει επίτηδες. Γιατί; Για να παραμένει στο προσκήνιο, να είναι με κάποιον (οποιονδήποτε) τρόπο μέσα στα πράγματα. Ή, να προσπαθεί να μπεί στα πράγματα, να σηκώσει τις δικές του σκάλες από την αφάνεια στην μιντιακή (και άρα και δημόσια, καλώς η κακώς) πραγματικότητα, όπως η προαναφερθείσα νεοδημοκρατισσοχρυσαυγίτισσα, το ονομα της οποίας δεν αναγράφεται όχι από απέχθεια (μόνο), αλλά γιατί αυτό εξυπηρετεί τον σκοπό της.
Υπάρχει βέβαια και η άλλη άποψη, ότι σε κάθε αισχρή επίθεση του Πάγκαλου και σε κάθε γκεμπελίζουσα ατάκα του Τζήμερου είναι απαραίτητος ένας αντίλογος. Ας εξαιρέσουμε όμως λίγο τον Πάγκαλο συγκεκριμένα από αυτή την κουβέντα· είναι γνωστός και αναγνωρίσιμος από παλιά, αν και οι ατάκες του είναι μια μόνιμη προσπάθεια να δημιουργεί ντόρο γύρο απο το όνομα του με οποιονδήποτε τρόπο ώστε να παραμένει στο παιχνίδι. Οι υπόλοιποι σουπερσταρ της σκατοψυχίας χρησιμοποιούν ακριβώς αυτή την σκληρή γλώσσα και τα παρανοϊκά επιχειρήματα τους για να ανέλθουν από τον βούρκο και την μηδαμινότητα τους στα ύψη του μιντιακου/πολιτικούσταρ σύστεμ, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που μια τελευταίας διαλογής τραγουδιάρα χρησιμοποιεί το κορμί της για να γίνει γνωστή. Ο Γεωργιάδης ξεκίνησε από το μηδέν, μέχρι που ανακαλύψαμε τον γραφικό τύπο με την τσιριχτή φωνή και αρχίσαμε όλοι να κάνουμε πλάκα με αυτόν τον χαζούλη με τις ηλίθιες ατάκες και τα ουρλιαχτά και να τον σχολιάζουμε και να τον ειρωνευόμαστε και να που μια μέρα μας εμφανίζεται ως υπουργός. Ο Λιακόπουλος ξεκίνησε επίσης από το μηδέν και με τον ίδιο τρόπο έγινε διάσημος.

Ταξίδι στο χρόνο...

Ρεμπελίσκος...

Στα χρόνια αυτά, κατά τα οποία τη χώρα έχουν κυβερνήσει σχεδόν όλοι όσοι έκαναν τις επιλογές που έφεραν τη χώρα σε αποσύνθεση σε συνεργασία με τους εκπροσώπους της τρόικα, το κυβερνητικό έργο δεν μπορεί να μετρηθεί σε πραγματικό χρόνο.
Και δεν μπορεί γιατί και μόνο τα νομοθετήματα που ψηφίστηκαν σε αυτή βουλή και με αυτόν τον (πέρα από τα όρια της δημοκρατίας) τρόπο, θα μας πάρει καιρό να τα δούμε να εφαρμόζονται μπροστά στα μάτια μας.
Ως θαυμαστής της βρετανικής κουλτούρας δεν θα μπορούσα να κρύψω την συμπάθειά μου στον Doctor Who, επειδή είναι ένας ήρωας που μπορεί να σε βάλει να “ταξιδέψεις” στο χρόνο, με βάση τα δεδομένα που η σύγχρονη γνώση σου προσφέρει. Για μένα, όποιος ονειρεύεται, χρονοταξιδιώτης είναι, αλλά αυτή ίσως είναι μια καλή συζήτηση για κάποια άλλη φορά.
Μπορεί λοιπόν, το ταξίδι στο χρόνο να είναι μία έννοια αρεστή σε ονειροπόλους και λοιπούς “τεμπέληδες” αυτού του κόσμου, το “ταξίδι” στην επιβολή του μνημονίου όμως το ζούμε κάθε ημέρα, και τα επόμενα χρόνια θα το ζούμε ακόμα πιο έντονα. Πολύ απλά, γιατί οι πολιτικές που θα εφαρμοστούν θα διαγράψουν σε μεγάλο βαθμό το μέλλον της κοινωνίας μας.
Αν επιχειρήσουμε να ρίξουμε μια ματιά στην εικόνα που θα έχει η χώρα τα επόμενα χρόνια, μαζί θα περάσουμε από δημόσια νοσοκομεία στα οποία ο κόσμος κάνει ουρά στο ταμείο για να καταβάλει εισιτήριο, ως επί το πλείστον ανασφάλιστοι, αφού πλέον οι ασφαλισμένοι θα έχουν ανακαλύψει το συμφέρον τους στην ιδιωτική υγεία, που θα δουλεύει ρολόι.
Θα περάσουμε μια βόλτα από δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια που θα λειτουργούν με χορηγούς, ακολουθώντας συγκεκριμένα προγράμματα εγκεκριμένα από τις εταιρείες που τα χρηματοδοτούν. Τα ιδιωτικά σχολεία ήδη θα είναι η μόνη λύση για όποιον γονιό σέβεται το παιδί του και καταφέρνει να κάνει το σκατό του παξιμάδι για μια αξιοπρεπή Παιδεία.
Μετά μπορούμε να ρίξουμε μια ματιά στα τα τεχνικά έργα που θα έχουν αναλάβει οι εθνικοί μας εργολάβοι, μόνο που αυτή τη φορά δεν θα είναι μόνοι. Όλο και κάποιος Καταρινός, κάποιοι Κινέζοι, κάποιος τρελός Ρώσος μεγιστάνας θα έχει καταφέρει να “χωθεί” στο έργο. Παράλληλα με την αγορά ενός κομματιού της ηλεκτρικής ενέργειας, ενός οικοπέδου άντλησης υδρογονανθράκων ή κάποιου νησιού.

Το έδαφος της Αριστεράς...

του Νικου Σκοπλακη, απο την Αυγη...

Κάθε αριστερό κόμμα που υποτιμά τις πολιτικές και πολιτισμικές προϋποθέσεις της ηγεμονίας είναι καταδικασμένο να ενσωματωθεί, μαζί με τις έκθετες κοινωνικές-ταξικές συμμαχίες του, στον «κεντρώο» δημόσιο χώρο,
ακόμα κι αν αυταπατάται ότι με μια λειτουργιστική θεώρηση αυτού του χώρου και με τη συγκινησιακή επίκληση των κοινωνικών δεινών θα επιταχύνει την εδραίωση της αριστερής διακυβέρνησης. Γνωρίζουμε πόσες διαστρωματώσεις ιδεολογικής και κατασταλτικής εξουσίας, κατανεμημένης με τους ρόλους, τους όρους και τις επικοινωνιακές λειτουργίες των εθνικών του αυτονόητων, συνέχουν ως μορφή και περιεχόμενο τον δημόσιο χώρο του συγκεκριμένου «Κέντρου». Το αριστερό κόμμα που παραμελεί τον δημόσιο χώρο της Αριστεράς για να εγγράψει στον «κεντρώο» δημόσιο χώρο εκλογικίστικους πειραματισμούς με ιδεολογικά ψιμύθια ένδοξων αναμνήσεων δεν οξύνει τις αντιφάσεις τού εν λόγω χώρου, αλλά παγιδεύεται από αυτές, συρρικνώνοντας τον πολιτικό ορίζοντα της Αριστεράς σε ετεροκαθοριζόμενη αμηχανία, ανίκανη να επιδράσει αποτελεσματικά στην οικονομική δομή, τις κοινωνικές σχέσεις, την πολιτική κατάσταση.
Ο ιδεολογικός και συμβολικός κόσμος του «κεντρώου» δημόσιου χώρου ενδέχεται να διηθεί σύμφυτες αντιλήψεις, ακόμα και αντιφατικά ή υπόρρητα, στο αριστερό κόμμα. Για παράδειγμα, προδιαθέσεις για εξειδικευμένους ρόλους, οι οποίοι πραγματώνουν άτυπα, αλλά ουσιαστικά, διάφορες μορφές εξαναγκασμού, οιονεί θεμελιωμένες σε ανέκδοτες μορφές συγκεντρωτισμού. Κι εδώ, γίνονται χρήσιμες οι πολυτέλειες της «κεντρώας» πολεμικής. Μπορεί κάποιος να υπερασπίζεται τον αντιδιαλεκτικό δογματισμό του πρακτικισμού, τις διαχειριστικές τεχνικές του προσωποπαγούς, τον ανέξοδο και αλαζονικό διδακτισμό που κλείνει πολιτικές συζητήσεις ουσίας προτού αρχίσουν, αλλά να αποκαλεί «σταλινικούς» αυτούς που δεν του αρέσουν. Μπορεί κάποιος άλλος να ασπάζεται την αναπαραγωγή της εξαρτημένης αφωνίας που ανάγει τη χρησιμοθηρία σε ιδεολογία, αλλά να χαρακτηρίζει «μοχθηρούς» εκείνους που δεν βλέπουν το μέλλον στην ακρισία ή στην ανέμελη λήθη.

Τα κακόφωνα τροπάρια της ελληνοκαπηλίας...

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...

​​Δυο-τρία τροπάρια όλα κι όλα έχουν καταφέρει να αποστηθίσουν οι χρυσαυγίτες. Είτε βουλευτές είναι, που κάνουν δηλώσεις απερχόμενοι από τα ανακριτικά γραφεία, είτε πυρηνάρχες, αυτά παπαγαλίζουν απολογούμενοι, με το προβαρισμένο μπροστά στον καθρέφτη επιθετικό στυλ τους·

σαν απαίδευτοι ψαλτάδες που διαθέτουν μαγνητόφωνο αντί μυαλού κάτω από το τριχωτό της κεφαλής και αδυνατούν να αυτοσχεδιάσουν, να πουν κάτι δικό τους, όχι ετοιματζίδικο. «Ο,τι πει ο αρχηγός», αυτό είναι το ειδωλολατρικό πιστεύω τους. Και είναι κομμάτι δύσκολο να υπολογίσει κανείς πόση διανοητική αδυναμία προϋποτίθεται ώστε να ειδωλολατρεύεται ένα μέγεθος όπως ο υπόδικος κ. Ν. Μιχαλολιάκος. Και τόσο μαζικά. Ισως γι’ αυτό δεν θραύεται εύκολα το μπετόν-αρμέ ποσοστό της Χ.Α. Επειδή το κυριότερο προαπαιτούμενο, πάνω από την ηθική καταδίκη, την πολιτική καταγγελία και τη δικαστική διερεύνηση, είναι η πνευματική αφύπνιση, άφαντη προς το παρόν.

Ζωγραφική: Mario De Paduanis. Ενωση Πτυχιούχων Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Εως 12 Ιουλίου.

Κάθε φορά λοιπόν που βλέπουν το φως της δημοσιότητας φωτογραφικά ή βιντεοσκοπικά ντοκουμέντα από την πλούσια (και καταφανώς ασύμπτωτη με τη δημοκρατία και τη νομιμότητα) δράση των χρυσαυγιτών, στους δρόμους εναντίον μεταναστών και «αλλοπίστων» ημεδαπών, στις γιορτές τους, που αναβιώνουν στο πιο πολεμοχαρές το αρχαιοφανές κιτς της δικτατορίας, ή στις κατασκηνώσεις που στήνουν πάνω σε βουνά και μέσα σε λαγκάδια για να σκληραγωγηθούν (μια και έχουν πληροφορίες ότι εξαφανίστηκαν τα κονσερβοκούτια, ο εστί μεθερμηνευόμενον ότι δεν θ’ αργήσει ο τρίτος γύρος), τα ίδια απολογητικά ψευτοεπιχειρήματα βγάζουν από τη φτωχή φαρέτρα τους.

Το ελληνικό «υπόδειγμα»...

του Τακη Κατσιμαρδου, απο το Εθνος...

Αρκετοί ήταν αυτοί οι οποίοι από την έναρξη των μνημονιακών χρόνων έκριναν ότι η Ελλάδα μετατρέπεται σε ένα υπόδειγμα απαξίωσης της εργασίας στο πλαίσιο της Ευρωζώνης. Σε οδηγητή για την εφαρμογή ίδιων ή παρόμοιων πολιτικών σε άλλες χώρες.
Με βασικό όχημα το δημόσιο χρέος και άλλοθι διασταλτικές έννοιες, όπως σταθερότητα, δημοσιονομική πειθαρχία, ανταγωνιστικότητα, μεταρρυθμίσεις κ.λπ.
Η εκτίμηση αυτή φάνταζε, τότε, να έχει ισχυρές δόσεις αντιμνημονιακής και αντιπολιτευτικής ρητορικής. Επιπλέον, να εκλαμβάνεται από πολλούς -δικαιολογημένα, μάλλον, μέσα σε ένα θολό τοπίο- περισσότερο ως προβολή υποψιών και φόβων, παρά ως τεκμηριωμένη πραγματικότητα. Στην πορεία η «ελληνική περίπτωση» έχει αναδειχθεί σε μοντέλο για τη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη της λιτότητας. Τόσο αναφορικά με την υποτίμηση της εργασίας όσο και ως προπομπός για την εξαΰλωση του κοινωνικού κράτους.
Μια εξίσου καθοριστική με τα εργασιακά παράμετρος, αφού βασική επιλογή της ευρωπαϊκής ελίτ είναι η αντιμετώπιση της χρηματοπιστωτικής κρίσης μέσω της «εξυγίανσης». Κυρίως, με τη διαγραφή των υποχρεώσεων του κράτους για κοινωνική προστασία, πρόνοια και ασφάλεια. Αδιαφορώντας προκλητικά στην πράξη για τις συνέπειες αυτής της «απαλλαγής», στη μεγιστοποίηση της φτώχειας, του ανθρώπινου πόνου και της δυστυχίας.
Με φόντο αυτήν τη μεγάλη εικόνα η «δουλειά» στην Ελλάδα δεν έχει ακόμη τελειώσει. Απομένουν εκκρεμότητες για να «τσιμενταριστεί» το ελληνικό μοντέλο. Γι΄ αυτό και η επιμονή, αν όχι το πάθος, της Μέρκελ, του Σόιμπλε, του Μπαρόζο τις προηγούμενες μέρες, του Γιούνκερ και των άλλων αξιωματούχων τις επόμενες για την «ολοκλήρωση» του προγράμματος. Είναι ενδεικτικό ότι από το σχέδιο της Κομισιόν με τον τίτλο «Οικοδομώντας την ανάπτυξη», που εγκρίθηκε προχθές από τη Σύνοδο Κορυφής και αναλαμβάνουν επισήμως να εκτελέσουν οι υπουργοί Οικονομικών στην επόμενη σύνοδό τους, απουσιάζουν οι συστάσεις προς την Ελλάδα (και την Κύπρο).
Για τη χώρα μας η Κομισιόν ουδέν έχει να «συστήσει», σε αντίθεση με όλες τις άλλες! Η περίφημη ευελιξία στην εφαρμογή του Συμφώνου Σταθερότητας, για την οποία πολύς λόγος γίνεται, είναι κενή περιεχομένου για τη χώρα μας. Στα καθ΄ ημάς συνεπάγεται περισσότερες «δομικές μεταρρυθμίσεις» και εκπλήρωση των όποιων μνημονιακών προαπαιτούμενων. Οπως αυτά που προωθούνται ήδη με την ολοκλήρωση του συμπληρωματικού «πακέτου» εναντίον του κόσμου της εργασίας. Από παραπέρα ακρωτηριασμό εργασιακών δικαιωμάτων και του ασφαλιστικού συστήματος ως την εκχώρηση της ΔΕΗ και των αιγιαλών...

Η σχέση αυτοδυναμίας και διαπραγμάτευσης...

του Γιαννη Μηλιου, απο την Αυγη...

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εξηγήσει με πολύ καθαρό τρόπο ότι το χρέος αποτελεί ένα εργαλείο, έναν μοχλό εκβιασμού των λίγων ισχυρών της κοινωνίας απέναντι στους πολλούς για να περάσει η πολιτική λιτότητας που ευνοεί τα συμφέροντά τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει μπει στη λογική που λέει ότι το ζήτημα του χρέους είναι ένα ζήτημα αντιπαράθεσης ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Γερμανία,
ούτε ένα ζήτημα «συνεννόησης» ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Γερμανία, όπως προτείνει ο κ. Σαμαράς, που υπαινίσσεται ότι πρέπει να παραμείνει στην εξουσία γιατί «οι Γερμανοί είναι φίλοι του».
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διακηρύξει από πολύ νωρίς ότι το πρόβλημα του ελληνικού δημόσιου χρέους είναι μόνο μια ασθενής πτυχή ενός μεγάλου ευρωπαϊκού προβλήματος και ότι για τη λύση αυτού του προβλήματος συγκρούονται δύο πολιτικά στρατόπεδα, που εκφράζουν διαφορετικά κοινωνικά συμφέροντα: των νεοφιλελεύθερων και της Αριστεράς. Όλα τα άλλα στρατόπεδα που εμφανίζονται θα αναγκαστούν την κρίσιμη ώρα να πάνε είτε από τη μία είτε από την άλλη πλευρά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αρνείται πεισματικά να συνδράμει στην υποτιθέμενη διαπραγμάτευση που κάνει ο κ. Σαμαράς με τους φίλους του, δεν πρόκειται να συμφωνήσει ότι τίθεται ζήτημα «εθνικής διαπραγμάτευσης» (όπως υπενθύμισε πρόσφατα σε συνέντευξή του ο Γ. Σταθάκης). Ο εχθρός των πληττόμενων κοινωνικών στρωμάτων δεν είναι μόνο το κεφάλαιο και οι ελίτ στο εξωτερικό, αλλά κυρίως στο εσωτερικό. Με το εσωτερικό μέτωπο η σύγκρουση θα είναι πιο δύσκολη αλλά και πιο σημαντική (όπως υπενθύμισε πρόσφατα σε συνέντευξή του ο Γ. Δραγασάκης). Για τον λόγο αυτόν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υιοθετεί μια ρητορική που λέει ότι ο κ. Σαμαράς πιέζεται από τους δανειστές και υποκύπτει, αλλά αντίθετα συστηματικά αποκαλύπτει ότι οι μνημονιακές κυβερνήσεις χρησιμοποιούν την τρόικα και το χρέος ως φόβητρο για να εφαρμόσουν πολιτικές που ευνοούν τα κοινωνικά συμφέροντα που εκπροσωπούν.

Πάσα στη ΔΕΗ...

Του Περικλή Κοροβέση, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Από τον καιρό που επινοήθηκε η εξουσία -και η εξουσία επινόηση είναι του φαντασιακού, δεν είναι προϊόν της φύσης- πάντοτε υπήρχε μια απαράβατη προϋπόθεση. Οι εξουσιαζόμενοι να πιστεύουν πως βρήκαν μια απόλυτη αξία, θεό, αυτοκράτορα, έθνος. Ακόμα, μπορούμε να το προχωρήσουμε πιο μακριά,
όπως π.χ. Ελεύθερος Κόσμος, Ελεύθερη Αγορά, Δυτικές Αξίες, Ε.Ε., ευρώ κ.λπ. Ο πιστός, ο εξουσιαζόμενος πρέπει να καταλάβει καλά την αδυναμία του -τίποτε δεν γίνεται- και το μόνο που του μένει να κάνει είναι να έχει «άρτον και θεάματα». Πρώτοι οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες κατάλαβαν τη σημασία αυτού του δίπτυχου, για να φτάσει μέχρι τις μέρες μας, λιγάκι παραλλαγμένο, στη φόρμα αλλά όχι επί της ουσίας. Σήμερα έχουμε μπάλα και κατανάλωση.
Πιστεύω πως η βλακεία ενός λαού, προϋπόθεση κάθε εξουσίας, είναι αντίστοιχη με τις ώρες τηλεθέασης. Αντίθετα, η ευφυΐα του είναι μετρήσιμη με το καλλιτεχνικό ή πνευματικό έργο που δημιουργεί σε όλα τα επίπεδα. Ξέρουμε όλοι πως αυτός ο μικρός ένδοξος λαός που ανήκουμε όλοι έχει πανευρωπαϊκές πρωτιές στην τηλεόραση. Κι έτσι δεν μπορεί να κάνει διάκριση μεταξύ κυβέρνησης και εξουσίας. Ο κόσμος σήμερα είναι μοιρασμένος σε διάφορα διεθνή κέντρα εξουσίας, αυτό που λέγαμε παλιότερα ιμπεριαλισμούς, που μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο επανέκτησαν τις πρώην αποικίες τους με το χρέος. Σε αυτήν την περίπτωση δεν χρειάζονται εθνικές κυβερνήσεις. Τοποτηρητές χρειάζονται για να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Και η Ελλάδα δεν αποτελεί καμιά πρωτοτυπία. Σίγουρα η πραγματική εξουσία πειραματίζεται στη χώρα μας και μετράει τις αντιστάσεις αυτού του λαού. Αλλά κάνει περίπατο γιατί δεν υπάρχει αντίπαλος.

Καπιταλιστική επίθεση εναντίον τού ύπνου

Jonathan Crary, σε μεταφραση Β. Παπακριβοπουλου, απο monde diplomatique...

Θεωρούμε συνήθως ότι η ανάγκη μας για ύπνο αποτελεί είτε απώλεια χρόνου, είτε μια ενοχλητική χαλάρωση της επαγρύπνησής μας. Για παράδειγμα, ο ύπνος χρησιμοποιείται ως παρομοίωση για να περιγράψει την απάθεια των λαών μπροστά στην καταπίεση που υφίστανται. Δεδομένου ότι ο καπιταλισμός έχει θέσει ως στόχο να μετατρέψει την ανθρώπινη ζωή σε μια διαδικασία αδιάκοπης παραγωγής και κατανάλωσης, μήπως θα έπρεπε να αναθεωρήσουμε αυτά τα στερεότυπα ;

Όποιος έχει ζήσει στη Δυτική Ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών σίγουρα γνωρίζει το φαινόμενο της μετανάστευσης των αποδημητικών πτηνών που διασχίζουν κάθε χρονιά ολόκληρη την αμερικανική ήπειρο. Ωστόσο, ανάμεσα στις εκατοντάδες είδη, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ένα είδος τσίχλας με λευκό λαιμό. Σε αντίθεση με τα περισσότερα από τα υπόλοιπα είδη, το συγκεκριμένο χαρακτηρίζεται από την ιδιαιτερότητα ότι, κατά τη διάρκεια της αποδημίας του, μπορεί να μείνει ξύπνιο έως και επτά συνεχόμενες ημέρες. Η ιδιαίτερη εποχιακή συμπεριφορά τού επιτρέπει να πετάει τη νύκτα και να αναζητεί την τροφή του κατά τη διάρκεια της ημέρας, χωρίς να ξεκουράζεται διόλου.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, την τελευταία πενταετία, το υπουργείο Άμυνας έχει διαθέσει σημαντικά ποσά για την έρευνα της συμπεριφοράς αυτού του είδους πουλιών. Οι ερευνητές διάφορων πανεπιστημίων –και κυρίως του Μάντισον (Ουισκόνσιν)- έχουν λάβει πλουσιοπάροχη χρηματοδότηση για να μελετήσουν την εγκεφαλική δραστηριότητα των πτηνών κατά τη διάρκεια των περιόδων στέρησης ύπνου. Ο σκοπός των ερευνών είναι η απόκτηση γνώσεων, οι οποίες θα μπορούσαν στη συνέχεια να μεταφερθούν στο ανθρώπινο είδος.

Ο στόχος είναι η δημιουργία ενός στρατιώτη ο οποίος δεν θα κοιμάται. Η μελέτη αυτού του είδους τσίχλας αποτελεί ένα πολύ μικρό τμήμα ενός κατά πολύ ευρύτερου σχεδίου το οποίο αποσκοπεί στην επίτευξη της, έστω μερικής, κυριαρχίας πάνω στον ανθρώπινο ύπνο. Ο βραχυπρόθεσμος στόχος συνίσταται στη δημιουργία μεθόδων οι οποίες θα επιτρέπουν σε έναν στρατιώτη να βρίσκεται σε επιχειρησιακή ετοιμότητα χωρίς να κοιμάται επί τουλάχιστον επτά ημέρες. Σε πιο μακροπρόθεσμο επίπεδο, ο στόχος είναι να διπλασιαστεί αυτό το χρονικό διάστημα, ενώ παράλληλα θα διατηρούνται σε υψηλό επίπεδο οι σωματικές και οι πνευματικές δυνατότητες των άγρυπνων στρατιωτών. Μέχρι σήμερα, τα μέσα που διαθέταμε για να επιτύχουμε καταστάσεις αϋπνίας συνοδεύονταν πάντα από έλλειμμα ψυχικών και διανοητικών ικανοτήτων (για παράδειγμα, μειωμένο επίπεδο επαγρύπνησης). Όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο στόχος της επιστημονικής έρευνας δεν είναι πλέον η ανακάλυψη μεθόδων για την τόνωση της εγρήγορσης, αλλά ο περιορισμός της ίδιας της σωματικής ανάγκης για ύπνο.

Είναι οι δικαστές συντεχνία;

του Σταυρου Καπακου, απο την Αυγη...

Στις δημοκρατικές κοινωνίες ισχύει αυτό που ευφυώς υποστήριζε ο Αναξίμανδρος για την ισορροπία στη φύση. Η γη ισορροπεί επειδή ασκούνται πάνω της αντίρροπες δυνάμεις. Ισορροπία υπάρχει όταν οι δυνάμεις αυτές βρίσκονται μεταξύ τους σε "σχέση δικαιοσύνης". Αυτή η αντίληψη, που θα την ονομάζαμε σήμερα κοινωνική δικαιοσύνη και κοινωνική συνοχή,
μου ήρθε στον νου μετά τις αποφάσεις των ανωτάτων δικαστηρίων της χώρας για τις αμοιβές των δικαστών και των ενστόλων από τη μια και τις μειώσεις των μισθών στον ιδιωτικό τομέα ή την αντιμετώπιση των καθαριστριών από την άλλη. Πρόκειται για δύο μέτρα και δύο σταθμά, που δεν προοιωνίζονται θετικές εξελίξεις για μια κοινωνία που θέλει να λέγεται δημοκρατική. Δεν μπορεί τα θεμελιώδη δικαιώματα να υπάρχουν κατ' αναλογίαν, ούτε να υπάρχουν δυο μέτρα και δυο σταθμά για τους πολίτες μιας χώρας.
Σε μια δημοκρατική κοινωνία πρέπει να υπάρχει ισότητα, όπως μας την κληροδότησε η Γαλλική Επανάσταση, διαφορετικά η διάκριση των πολιτών σε πατρίκιους και πληβείους τορπιλίζει την ισονομία και τις δημοκρατικές αρχές. Αν τα μέλη των ανωτάτων δικαστηρίων στη χώρα μας θεωρούν πως τα δικαιώματα υπάρχουν κατ' αναλογίαν, αν δηλαδή ορισμένες φορές, όπως για παράδειγμα στη σημερινή εποχή της βαθιάς κρίσης, δεν είναι καθήκον της πολιτείας να μεριμνά ώστε να γίνονται σεβαστά στον μέγιστο βαθμό τα δικαιώματα στην Υγεία, την Παιδεία, την ελευθερία έκφρασης, την εργασία, τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, αλλά λόγω "υπέρτερου κοινωνικού συμφέροντος" μπορούν να περικόπτονται, τότε η αρχή αυτή πρέπει να ισχύει για όλους τους πολίτες. Διαφορετικά η διάκριση δείχνει αντιδημοκρατική αντίληψη ακόμη κι αν επενδύεται με τον μανδύα της υψηλότερης -υποτίθεται- θεσμικής λειτουργίας του ρόλου κάποιας ομάδας, της δικαστικής εν προκειμένω.
Οι ανώτατοι δικαστές, αν και ομνύουν στην ισότητα ως θεμελιώδη δημοκρατική αρχή, με τις αποφάσεις τους θεωρούν ότι οι ίδιοι και οι ένστολοι είναι πιο ίσοι από τους άλλους πολίτες.

Μικρό σημείωμα για τις φυλακές…

της Ιωάννας Καρυστιάννη, απο το Hit & Run...

Εδώ και μερικά χρόνια, συγγραφείς, σκηνοθέτες, μουσικοί, γενικά άνθρωποι από το χώρο της τέχνης, επισκέπτονται τις φυλακές της χώρας με πρόσκληση των κοινωνικών επιστημόνων και των κρατουμένων, για συζητήσεις και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις.

Για να ακριβολογούμε, δεν πρόκειται για ένα ευρύ πρόγραμμα που καλύπτει συστηματικά τις πολλές ανάγκες, οι επισκέψεις είναι σποραδικές.

Έχω πάει κι εγώ μερικές φορές και σε αντρικές και σε γυναικείες. Οι συζητήσεις ζωηρές γύρω από βιβλία, ουκ ολίγοι οι διαβασμένοι, για τη ζωή στα σίδερα και ασφαλώς για τη γενικώτερη κατάσταση.
Μερικοί κρατούμενοι, έλληνες και ξένοι, τα συνδιάζουν όλα σε πολύστιχες ροκ μπαλάντες και χιπ-χοπ κοφτές, ευρηματικές ρίμες, πλήρεις ιστορίες προσωπικής περιπέτειας και κοινωνικής καταγγελίας που τις απαγγέλλουν με τρακ και από μνήμης, υπολογίζω πως σε χειρόγραφο θα πιάνουν 4, 5 και 6 σελίδες.
Πιστώνω την προσπάθεια με τις Λέσχες ανάγνωσης και τις κινηματογραφικές ομάδες στους κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχίατρους, ψυχολόγους και εγκληματολόγους που τους έλαχε ή επέλεξαν να μοχθούν σε δύσκολα πεδία και σε κρατούμενους που τολμούν να ονειρεύονται ότι υπάρχει ίσως περίπτωση αφού αποφυλακιστούν μετά από λίγα ή πολλά χρόνια να μην ξαναγυρίσουν στα ψηλά τείχη, ν’ αλλάξουν βήμα στη ζωή.

"Άττικα Άττικα"...

Laternative...Το τίτλος της ανάρτησης βασίστηκε στη γνωστή φράση που επινοήθηκε μετά τη σφαγή στο συγκρότημα φυλακών της πόλης Άτικα (Αττική) στην Αμερική τον Σεπτέμβριο του 1971,

τερματίζοντας έτσι μία μεγάλη εξέγερση των φυλακισμένων. Η διαταγή δόθηκε από τον κυβερνήτη της Νέας Υόρκης, Νέλσον Ροκφέλερ ο οποίος αμέσως μετά πήρε τηλέφωνο τον Νίξον για να πάρει τα εύσημα για την απόφασή του αυτή. Απολογισμός εκείνης της μέρας ήταν τριάντα τρεις νεκροί φυλακισμένοι κι έντεκα νεκροί σωφρονιστικοί υπάλληλοι οι οποίοι βρίσκονταν στο προαύλιο. Η διοίκηση των φυλακών αρνήθηκε να δώσει τις πρώτες βοήθειες στους τραυματίες του μακελειού ενώ τις επόμενες μέρες οι δεσμοφύλακες βασάνισαν τους πρωτεργάτες της εξέγερσης.
Αφορμή του ξεσηκωμού ήταν οι συνθήκες απομόνωσης. Οι κρατούμενοι είχαν οργανώσει μία συντονιστική επιτροπή με την οποία ζητούσαν βελτίωση των συνθηκών κράτησής τους και να τερματιστούν οι ρατσιστικές συμπεριφορές που δεχόντουσαν. Η βίαιη απάντηση της κυβέρνησης δεν προοριζόταν μόνο στους κρατούμενους αλλά και στα κινήματα εκείνης της εποχής (όπως οι Μαύροι Πάνθηρες). Μετά από καιρό εμφανίστηκαν στην Αμερική οι περιβόητες φυλακές υψίστης ασφαλείας.
Σαράντα χρόνια μετά η ακροδεξιά κυβέρνηση του Σαμαρά με fast track διαδικασία προσπαθεί να περάσει το φασιστοσχέδιο για φυλακές τύπου Γ. Το νέο σχέδιο νόμου για τις φυλακές υψίστης ασφαλείας εισάγει ειδική κατηγοριοποίηση των κρατουμένων σε τρεις τύπους (Α, Β, Γ). Στην ειδική κατηγορία τύπου Γ θα ανήκουν όλοι οι φυλακισμένοι που κατηγορούνται για ληστεία ή εκβίαση στα πλαίσια εγκληματικής οργάνωσης (αρθρο 187 ΠΚ), οι πολιτικοί κρατούμενοι (άρθρο 187Α ΠΚ – τρομονόμος), όσοι χαρακτηρίζονται επικίνδυνοι για την ασφάλεια της χώρας ή της δημόσιας τάξης καθώς και όσοι στασιάζουν στις φυλακές, προερχόμενοι από φυλακές τύπου Α και Β, κατόπιν της αποκλειστικής κρίσης ενός μόνου εισαγγελικού λειτουργού. Πόσοι έχουν κατηγορηθεί τα τελευταία χρόνια γι' αυτούς τους λόγους;
Με λίγα λόγια ο ακροδεξιός Σαμαράς φιμώνει τη φωνή των φυλακισμένων για τα δικαιώματα τους ενώ παράλληλα τρομοκρατεί τον απλό κόσμο ο οποίος εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί ως φυλακισμένος τύπου Γ και να στερηθεί σημαντικά δικαιώματα όπως:

Ιδρώνει το νεοναζιστικό αυτί;

του Στρατή Μπουρνάζου, απο τα Ενθεματα...

Στο «χρονικό» της Χρυσής Αυγής, τη βδομάδα που μας πέρασε, η είδηση ήταν η δημοσίευση, στην Εφημερίδα των Συντακτών, των περιβόητων πλέον νεοναζιστικών φωτογραφιών. Όπου βλέπουμε τους Μιχαλολιάκο-Παππά με κοντά παντελονάκια και σβάστικα, αλλά και τους Κασιδιάρη-Παππά να ποζάρουν με τη σβάστικα, όχι πλέον εξ απαλών ονύχων, αλλά το 2009 και το 2012.

Έργο του Όσκαρ Κοκόσκα

Δεν θα επιμείνω στις φωτογραφίες, παρά τη σημασία τους.

Περί καπιταλισμού και νυχτερίδων...

Harribey Jean-Marie, σε μεταφραση Β. Παπακριβοπουλου, απο monde diplomatique...

Καθώς οι καπιταλιστές έχουν μια τεράστια ικανότητα να ενσωματώνουν τα πάντα στο οικονομικό σύστημά τους, προσπαθούν επίσης να ιδιοποιηθούν τις γνώσεις και να καταργήσουν κάθε όριο στην εκμετάλλευση της φύσης. Το δόγμα στο οποίο πιστεύουν είναι το εξής : « Τα πάντα μπορούν να μετατραπούν σε χρήμα». Έτσι, μεγαλοφυείς οικονομολόγοι υπολόγισαν ότι « οι υπηρεσίες που μας προσφέρει η φύση » ανέρχονται στα 16 έως 54 τρισεκατομμύρια δολάρια ! Με αυτόν τον τρόπο, όμως, μπερδεύουν την οικονομική αξία με τον πλούτο.

« Συνεπώς, η εργασία δεν είναι η μοναδική πηγή των αξιών χρήσης που παράγει, του υλικού πλούτου. Είναι ο πατέρας τους κι η γη είναι η μητέρα τους ».

Καρλ Μαρξ, « Το Κεφάλαιο » (1867).

Το ξέρατε ; Οι υπηρεσίες που παρέχουν οι νυχτερίδες στις Ηνωμένες Πολιτείες αξίζουν 22,9 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως. Πώς κατέληξαν σε αυτό το τόσο εντυπωσιακό ποσό ; Υπολογίζοντας πόσες ποσότητες εντομοκτόνων γίνεται δυνατόν να εξοικονομηθούν, δεδομένου ότι οι νυχτερίδες τρέφονται με επιβλαβή για τον άνθρωπο έντομα. Όσον αφορά δε τα έντομα που γονιμοποιούν τα φυτά μεταφέροντας τη γύρη, εξασφαλίζουν σε αυτή τη χώρα όφελος 190 δισ. δολάρια ετησίως. Tο μεγαλύτερο μερίδιο αυτού του ποσού αντιστοιχεί στη συνεισφορά των μελισσών (153 δισ.). Η δε αξία της φωτοσύνθεσης που πραγματοποιούν τα γαλλικά δάση, υπολογίζεται με βάση την τιμή του τόνου αερίων τού άνθρακα στις διεθνείς αγορές δικαιωμάτων ρύπων [1].

Από πού προέρχεται αυτή η πρακτική, που συνίσταται στο να αποδίδεται στη φύση μια οικονομική αξία, η οποία στηρίζεται στη χρησιμοποίηση από τον άνθρωπο των ευεργετημάτων που του προσφέρει ; Η υποβάθμιση του περιβάλλοντος και η εξάντληση των φυσικών πόρων έχουν φθάσει σε τέτοιο σημείο, ώστε οι φιλελεύθεροι οικονομολόγοι, πανικόβλητοι μπροστά στην έκταση της καταστροφής και εμφορούμενοι από καινοφανή ζήλο, επιδιώκουν την εισαγωγή τού περιβαλλοντικού παράγοντα στα νεοκλασικά οικονομικά τους μοντέλα, τα οποία, μέχρι πολύ πρόσφατα, αγνοούσαν εντελώς το περιβάλλον και θεωρούσαν ότι η φύση είναι ανεξάντλητη.

Να λέμε και τα καλά του λαού...

του Γιωργου Ανανδρανιστακη, απο την Αυγη...

Να τα λέμε και τα καλά του λαού. Έφαγε στις πρόσφατες εκλογές την πίεση της αρκούδας, από εξαγορά με πεντακοσάρικα μέχρι εκβιασμούς για το μέλλον των παιδιών του, που, αν δεν ψηφίσεις όπως πρέπει, άστοργε πατέρα, δεν θα έχουν φάρμακα να γιατροπορευτούν και τρόφιμα για να χορτάσουν.
Ριπές εκφοβισμού και καλοπιάσματος από τα βυρσοδεψεία των συνειδήσεων, να μην ξέρεις από πού θα σου 'ρθει, να οχυρώνεσαι για να μην σε πετύχει ο Πρετεντέρης και τελικά να στη φέρνει πισώπλατα η Χούκλη. Να τα λέμε και τα καλά του λαού, να λέμε ότι το 30,7% που έδωσε στους Σαμαράδες και τους Βενιζέλους ήταν το μικρότερο ποσοστό που έχει πάρει ποτέ το δικέφαλο κτήνος της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, μικρότερο και από το 32% του Μαΐου του 2012, τότε που η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι.
Πεντακοσάρικα υποσχέθηκε ότι θα μοιράσει ο Σαμαράς στο ένα εκατομμύριο των πιο φτωχών, προσδοκώντας ότι θα πάνε να τον ψηφίσουν από ευγνωμοσύνη, διότι οι φτωχοί, τούτη είναι πάντοτε η πεποίθηση των δεξιών, είναι εκ φύσεως εξαγοράσιμοι. Τα μισά λεφτά τα έδωσαν πριν από τις εκλογές και τα άλλα μισά τα άφησαν για μετά, σαν τους μαφιόζους που κόβουν το χαρτονόμισμα στη μέση, για να είναι σίγουροι ότι θα γίνει η βρομοδουλειά τους. Τους υποτίμησαν τους φτωχούς οι Σαμαράδες, τους πρόσβαλαν, γι' αυτό και έλαβαν εκείνο που τους άξιζε. Στις λαϊκές γειτονιές πήραν ποσοστά ντροπής, ντροπής για τους ίδιους και υπερηφάνειας για τους ψηφοφόρους.
Εκτός από πεντακοσάρικο, οι κυβερνήτες έταξαν και θέσεις εργασίας, «πεντακόσιες χιλιάδες» φώναξε ο Βενιζέλος, «επτακόσιες εβδομήντα χιλιάδες» υπερθεμάτισε ο Σαμαράς, λες και πρόκειται για πλειστηριασμό ψυχών. Επτακόσιες εβδομήντα χιλιάδες θέσεις εργασίας, να το ακούει ο άνεργος που είναι εκτός αγοράς δύο και τρία χρόνια, που δεν παίρνει ούτε καν το γλίσχρο επίδομα και να το σταυρώνει ενστικτωδώς το ψηφοδέλτιο της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ. Έλα όμως που δεν το σταύρωσε ο άνεργος το ψηφοδέλτιο, εξ ου και τα γλίσχρα ποσοστά που πήρε ο πάλαι ποτέ κραταιός δικομματισμός σε αυτή την κατηγορία των ψηφοφόρων.
Ούτε οι υποσχέσεις έπιασαν τόπο, ούτε οι θριαμβολογίες. Άκουγες το καθεστώς και τα καθεστωτικά ΜΜΕ να μιλούν για το πρωτογενές πλεόνασμα και την έξοδο στις αγορές και νόμιζες ότι είχαμε πάρει πίσω την Πόλη και την Αγιά Σοφιά. Άκουγες την Τρέμη και έλεγες, να, όπου να 'ναι θα ξεμαρμαρωθεί ο Παλαιολόγος και τα ψάρια θα βγουν από το τηγάνι για να βουτήξουν στον Βόσπορο. Φωνές βοόντων εν τη ερήμω. Ο κόσμος κατάλαβε ότι το πρωτογενές πλεόνασμα επιτεύχθηκε από το υστέρημά του, ότι από το υστέρημά του επιτεύχθηκε και η έξοδος στις αγορές, πεντακόσια εκατομμύρια την πλήρωσε την προεκλογική φιέστα του Αντώνη και του Βαγγέλη. Το κατάλαβε και τους μαύρισε δεόντως.
Οι πρώτες ριπές έπεσαν στα βράχια. Ετοιμαστείτε για τις επόμενες.