Ολυμπιαρχία...

noumero11888...

Απόσπασμα από το βιβλίο του Έρνεστ Μπόρνεμαν “Πατριαρχία”

Είναι ενδεικτικό για το ενιαίο χαρακτήρα της πατριαρχικής παράδοσης ότι η αστική πατριαρχία της εποχής μας αναζήτησε το πρότυπο και τη δικαίωσή της ίσα ίσα στον ελληνικό θεσμό των ολυμπιακών αγώνων, γιατί σ’ αυτό το θεσμό συναντάμε την αρχή της επίδοσης με εξιδανικευμένη μορφή. Εδώ οι άριστοι του κόσμου, επιλεγμένοι έπειτα από αναρίθμητες προκριματικές δοκιμασίες, με τη μορφή της “παιδιάς” που χρησιμεύει μόνο στην προσωπική ευχαρίστηση του αθλητή χωρίς υλικό κέρδος και χωρίς την ελπίδα του υλικού κέρδους, πετυχαίνουν τις μεγαλύτερες επιδόσεις και ανταμείβονται γι’ αυτό με δόξα και τιμή.
Αυτό είναι ο μύθος που καλλιεργείτε για τις ολυμπιάδες, και με αυτόν τον τρόπο θέλει η αστική κοινωνία να αντιμετωπίζονται οι επιδόσεις της αφρόκρεμάς της (…).

Οι αγώνες αυτοί μόνο το χαρακτήρα της “παιδιάς” δεν έχουν. Γιατί οι ιδέες του παιχνιδιού και της επίδοσης αποκλείονται αμοιβαία. Το παιχνίδι είναι κάτι υγιές, κάτι που ψυχαγωγεί, αναζωογονεί, δυναμώνει. Ο αθλητισμός των ρεκόρ, αντίθετα, είναι καταστροφικός, φθοροποιός, εμφορείται από φθόνο και επιθετικότητα, είναι βλαβερός τόσο για το σώμα όσο και για την ψυχή. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να “νικήσει” έναν άλλο χωρίς να τον συντρίψει. Αυτό είναι σαδισμός. Η επιθυμία να κάνει κανείς κάτι “καλύτερα” από έναν άλλο πηγάζει από ένα άρρωστο, ανασφαλές Εγώ, που θέλει να προβληθεί με την καταστροφή του άλλου Εγώ και μόνο στα βάσανα του άλλου μπορεί να βρει την ευτυχία του (…).

Ο δημιουργικός άνθρωπος δεν επιζητεί την συντριβή άλλων δημιουργικών ανθρώπων, γιατί όλες οι δυνάμεις του είναι αφιερωμένες στην δημιουργία. Δεν υποφέρει ούτε από φόβο μπροστά στον διπλανός του ούτε από άγχος μήπως είναι ο ίδιος κατώτερος – άγχος που αργά η νωρίς θα οδηγήσει αναπόφευκατα στην επιθετικότητα και στην δικαιολόγηση της βίας. Εκεί όμως οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια η αρχή της επίδοσης, γιατί είναι η κατ’ εξοχή αρχή της βίας: βλέπει κάθε άνθρωπο να βρίσκεται σε ανταγωνισμό με όλους τους άλλους και, με το πρόσχημα ότι πρέπει κανείς να αμύνεται, οδηγεί αναπόδραστα στην επίθεση εναντίον του διπλανού (…).