του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...
Σε μία χώρα, σε ένα σπίτι, από τα μικροπράγματα και από τις λεπτομέρειες, δηλαδή από αυτά που φαίνονται ως ασήμαντα, καταλαβαίνει κανείς αν υπάρχουν δημοκρατία, ελευθερία και σεβασμός στη διαφορετικότητα του άλλου, καθώς κι αν υπάρχει ισότητα μέσα στο διαφορετικό που είμαστε.
Αν είναι υγιές και καθαρό ένα σπίτι, από την τουαλέτα και την κουζίνα φαίνεται. Στη δημοκρατία η πλειοψηφία θα πρέπει να σέβεται τη μειοψηφία και στα κόμματα θα πρέπει να συμβαίνει το ίδιο.
Ενα δημοκρατικό πολίτευμα δοκιμάζεται στα δύσκολα. Οι νόμοι δεν φτιάχνονται για να καταστρατηγούνται, ούτε για να καλύπτουν «νομίμως» τις παρανομίες και τις αυθαιρεσίες. Δεν μπορεί να χρησιμοποιείται η δημοκρατία ως προκάλυμμα και πρόσχημα για να παίρνονται μέτρα και αποφάσεις που ούτε τα ανελεύθερα καθεστώτα θα έπαιρναν. Ζούμε μέσα σε ένα κλίμα ζοφερό.
Η ελληνική κοινωνία λειτουργεί κάτω από το βάρος της οικονομικής κρίσης κι αυτό έχει δημιουργήσει παρενέργειες, από ψυχολογικές μέχρι επιθετικές συμπεριφορές. Οι σχέσεις των συνανθρώπων που συνυπάρχουν συνεχώς εκπίπτουν. Παρατηρούμε φαινόμενα που αγγίζουν τα όρια της επικινδυνότητας. Μια μεγάλη απαξίωση, ακόμα και για την ίδια τη ζωή έρχεται να προστεθεί στην κλονισμένη πίστη σε αξίες, θεσμούς, νόμους, δικαιοσύνη, ασφάλεια, αγάπη, ομορφιά, τέχνη, πολιτική. Τα κόμματα στην πλειονότητά τους δεν έχουν εσωτερική δημοκρατία.
Μια αρρωστημένη κατάσταση επικρατεί. Το κακό έχει καλές δημόσιες σχέσεις και προβάλλεται. Το καλό πνίγεται, θεωρείται γελοίο να είναι, καλός καγαθός σήμερα ένας άνθρωπος. Οι πολιτικοί στην πλειονότητά τους έχουν χάσει το κύρος τους. Ο ναός της Δημοκρατίας, το Κοινοβούλιο, λοιδωρείται και συνεχώς απαξιώνεται. Αυτά που συμβαίνουν αυτές τις μέρες με αφορμή τον γενικό γραμματέα της συγκυβέρνησης λειτουργούν απωθητικά. Η δημοκρατία, όμως, είμαστε εμείς, η πατρίδα μας είμαστε εμείς, δεν μπορούμε να λέμε οι άλλοι φταίνε.
Λόγω κρίσης μάς λένε οι στατιστικές πως μειώθηκαν κατά 30% τα φακελάκια. Δεν μειώθηκαν, όμως, η ασυδοσία, η βία της εξουσίας και δεν κέρδισαν ο διάλογος και η συμμετοχή μας στη δημοκρατία. Δεν μπορεί να αισθανόμαστε περήφανοι για τον Μπαλτάκο και τον γιο του. Η Χρυσή Αυγή, οι νεοναζιστές εγκληματίες που σκότωσαν μετανάστες, τον Φύσσα και μαχαίρωσαν μαθητή στο Παλαιό Φάληρο πέρυσι τον Ιανουάριο, είναι δικά μας, της κοινωνίας γεννήματα. Οι κασιδιάρηδες κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Αυτοί που τους ψήφισαν και τους νομιμοποίησαν έχουν μεγαλύτερη ευθύνη. Ντροπή είναι, για παράδειγμα, και η δολοφονία ενός βαρυποινίτη από σωφρονιστικούς υπαλλήλους μέσα σε ένα «σωφρονιστικό κατάστημα». Δεν γίνεται όταν είμαστε εναντίον της θανατικής ποινής να δημιουργείται ένα σύστημα αυτοδικίας και ένα πολιτισμός βαρβαρότητας.
Σε μία χώρα, σε ένα σπίτι, από τα μικροπράγματα και από τις λεπτομέρειες, δηλαδή από αυτά που φαίνονται ως ασήμαντα, καταλαβαίνει κανείς αν υπάρχουν δημοκρατία, ελευθερία και σεβασμός στη διαφορετικότητα του άλλου, καθώς κι αν υπάρχει ισότητα μέσα στο διαφορετικό που είμαστε.
Αν είναι υγιές και καθαρό ένα σπίτι, από την τουαλέτα και την κουζίνα φαίνεται. Στη δημοκρατία η πλειοψηφία θα πρέπει να σέβεται τη μειοψηφία και στα κόμματα θα πρέπει να συμβαίνει το ίδιο.
Ενα δημοκρατικό πολίτευμα δοκιμάζεται στα δύσκολα. Οι νόμοι δεν φτιάχνονται για να καταστρατηγούνται, ούτε για να καλύπτουν «νομίμως» τις παρανομίες και τις αυθαιρεσίες. Δεν μπορεί να χρησιμοποιείται η δημοκρατία ως προκάλυμμα και πρόσχημα για να παίρνονται μέτρα και αποφάσεις που ούτε τα ανελεύθερα καθεστώτα θα έπαιρναν. Ζούμε μέσα σε ένα κλίμα ζοφερό.
Η ελληνική κοινωνία λειτουργεί κάτω από το βάρος της οικονομικής κρίσης κι αυτό έχει δημιουργήσει παρενέργειες, από ψυχολογικές μέχρι επιθετικές συμπεριφορές. Οι σχέσεις των συνανθρώπων που συνυπάρχουν συνεχώς εκπίπτουν. Παρατηρούμε φαινόμενα που αγγίζουν τα όρια της επικινδυνότητας. Μια μεγάλη απαξίωση, ακόμα και για την ίδια τη ζωή έρχεται να προστεθεί στην κλονισμένη πίστη σε αξίες, θεσμούς, νόμους, δικαιοσύνη, ασφάλεια, αγάπη, ομορφιά, τέχνη, πολιτική. Τα κόμματα στην πλειονότητά τους δεν έχουν εσωτερική δημοκρατία.
Μια αρρωστημένη κατάσταση επικρατεί. Το κακό έχει καλές δημόσιες σχέσεις και προβάλλεται. Το καλό πνίγεται, θεωρείται γελοίο να είναι, καλός καγαθός σήμερα ένας άνθρωπος. Οι πολιτικοί στην πλειονότητά τους έχουν χάσει το κύρος τους. Ο ναός της Δημοκρατίας, το Κοινοβούλιο, λοιδωρείται και συνεχώς απαξιώνεται. Αυτά που συμβαίνουν αυτές τις μέρες με αφορμή τον γενικό γραμματέα της συγκυβέρνησης λειτουργούν απωθητικά. Η δημοκρατία, όμως, είμαστε εμείς, η πατρίδα μας είμαστε εμείς, δεν μπορούμε να λέμε οι άλλοι φταίνε.
Λόγω κρίσης μάς λένε οι στατιστικές πως μειώθηκαν κατά 30% τα φακελάκια. Δεν μειώθηκαν, όμως, η ασυδοσία, η βία της εξουσίας και δεν κέρδισαν ο διάλογος και η συμμετοχή μας στη δημοκρατία. Δεν μπορεί να αισθανόμαστε περήφανοι για τον Μπαλτάκο και τον γιο του. Η Χρυσή Αυγή, οι νεοναζιστές εγκληματίες που σκότωσαν μετανάστες, τον Φύσσα και μαχαίρωσαν μαθητή στο Παλαιό Φάληρο πέρυσι τον Ιανουάριο, είναι δικά μας, της κοινωνίας γεννήματα. Οι κασιδιάρηδες κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Αυτοί που τους ψήφισαν και τους νομιμοποίησαν έχουν μεγαλύτερη ευθύνη. Ντροπή είναι, για παράδειγμα, και η δολοφονία ενός βαρυποινίτη από σωφρονιστικούς υπαλλήλους μέσα σε ένα «σωφρονιστικό κατάστημα». Δεν γίνεται όταν είμαστε εναντίον της θανατικής ποινής να δημιουργείται ένα σύστημα αυτοδικίας και ένα πολιτισμός βαρβαρότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου