Αυτοί που γυρεύουν το θαύμα...

Θανάσης Σκαμνάκης, απο το Πριν μεσω του αριστερου βηματος...

Τι είναι αυτό που συμβαίνει; Σαν ένα φαινόμενο που παίρνει διαστάσεις αλλά δεν χωράει σε λογική εξήγηση. Κάποιοι άνθρωποι πολύ σπουδαίοι, οι καλύτεροι της εποχής μας, κοιτάζουν τον καιρό, ποιος ξέρει τι διακρίνουνε στο βάθος του, σκέφτονται βαθειά, ανοίγουν ύστερα την πόρτα και φεύγουν. Δεν είναι από εκείνους που λιποψυχούν στην έλευση θυελλών, κάθε άλλο, ανήκουν στην κατηγορία εκείνων που ξεσηκώνουν τις θύελλες για να παίξουν μαζί τους. Δεν είναι από φυσικού τους μοναξιάρηδες, να θέλουν να γυρίσουν στην απουσία, ανθρώπων και γεγονότων, και τη σιωπή τους, παρ’ ότι συχνά επέλεγαν τη σιωπή σαν καταφύγιο. Δεν έχουν ονειρευτεί μιαν άκοπη ζωή, να βαριούνται τον κάματο ετούτης, να βαρυγκωμούν με τα καθημερινά και να προσφεύγουν στην αφέλεια μιας άλλης. Αλλά η αναχώρησή τους συντελέστηκε. Με όλη τη σεμνή μεγαλοπρέπειά τους χάραξαν τις γραμμές, μας έδειξαν τους προορισμούς κι ύστερα γύρισαν στο σύμπαν, να κοσμήσουν με τις λάμψεις τους τον έναστρο θόλο. Πυρακτωμένοι εντός, μετέδωσαν φλόγες στο κοσμικό μας σύμπαν, και σαν να ανάλυωσαν καταβεβλημένοι από τόσες συσσωρευμένες προσδοκίες και τόσες αναμονές, τόσα μάτια που φορτώθηκαν πάνω τους, έγιναν στάχτη. Σαν για να μας πουν, εμάς κυρίως που τους ακολουθήσαμε στις περίπλοκες στροφές τους,, πως καλά μας πήραν τόσο καιρό στην πλάτη τους, ώρα να δούμε κι εμείς τις αντοχές μας. Κι έτσι, εκλαμβάνω τη συμπεριφορά τους ως προειδοποίηση, παρότρυνση και κάπως απειλή, «εσείς να δούμε τώρα».

Ο Αλκαίος είναι η πιο πρόσφατη από τις αναχωρήσεις. Μας πήρε από το χέρι και στίχο-στίχο μας βοήθησε να περάσουμε απέναντι όταν ο καιρός είχε πολλές κατεβασιές. Όταν μαζεύονταν τα στάσιμα νερά με τα απομυζώντα αίμα έντομα, με τις ελονοσίες και με τις καχεκτικές αγορεύσεις θνήσκοντων ρητόρων. Κολυμπώντας, σέρνοντας άλλοτε, ορθοπατώντας, πέφτοντας και ξαναπέφτοντας, κόντρα στο ρεύμα και κόντρα στους συρμούς, μας έφτασε ως εδώ - έστω τσακισμένους, αλλά ακόμα ικανούς - όπου βαράνε χειρότερα οι καιροί, αλλά τουλάχιστον είναι ένα πέλαγο ανοιχτό με πειρατές κι αναμετρήσεις.

Έπραξε και αυτός στη ζωή και στη αναχώρησή του την εντολή του ποιητή: «κι όταν γυρεύεις το θαύμα πρέπει να σπείρεις το αίμα σου στις οχτώ γωνιές των ανέμων».



ΠΡΙΝ 16 Δεκεμβρίου 2012

Για τον Άλκη Αλκαίο...

του Γιωργου Σκιντσα απο το Βημα...

«Σκέπασε αρμύρα το γυμνό κορμί σου /σου `φερα απ΄ τους Δελφούς γλυκό νερό
στα δύο είπες πως θα κοπεί η ζωή σου / και πριν προλάβω τρις να σ΄ αρνηθώ /
σκούριασε το κλειδί του παραδείσου» (Ερωτικό – Με μια πιρόγα)
Θα αρκούσε και αυτό το τετράστιχο για να μείνει ο στιχουργός και ποιητής Αλκης Αλκαίος,
στην ιστορία της νεότερης ελληνικής μουσικής. Αλλά δεν σταμάτησε εκεί. Ακάματος εργάτης της ποίησης και της στιχουργικής ο Αλκης Αλκαίος κατόρθωσε τα τελευταία τριάντα και πλέον χρόνια να αφήσει ένα σημαντικότατο έργο το οποίο συνοδεύτηκε από ελάχιστες συνεντεύξεις, εμφανίσεις.
Περιεκτικός και συμπυκνωμένος στον λόγο του, με έντονη την πολιτική και κοινωνική συνείδηση στο έργο του γράφει ως παγκόσμιος πολίτης, χωρίς παράλληλα να γυρίζει την πλάτη του στην καθημερινότητα. Με μαρξιστικό υπόβαθρο στους στίχους του ο Αλκης Αλκαίος αλλά και επηρεασμένος από ποιητές όπως είναι ο Καρυωτάκης, κατόρθωσε να παντρέψει το πραγματικό με το υπερρεαλιστικό. Το καθημερινό με το διαχρονικό.
Ευτύχησε να συνεργαστεί μεταξύ άλλων με τους Θάνο Μικρούτσικο, η γνωριμία τους χρονολογείται από τα τέλη της δεκαετίας του 70, μια γνωριμία και συνεργασία που κατέθεσε τους δίσκους ορόσημα «Εμπάργκο» και «Στου αιώνα την παράγκα», Νότη Μαυρουδή, Σωκράτη Μάλαμα, Μίλτο Πασχαλίδη, Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Μπάμπη Στόκα με τον οποίο έκαναν και τον τελευταίο του δίσκο.
Από το πρώτο τραγούδι που δισκογράφησε με τίτλο «Φλεβάρης 1848» σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου και ερμηνεία Μαρίας Δημητριάδη έως σήμερα ο Αλκης Αλκαίος παρέμεινε ένας διανοούμενος  στιχουργός – ποιητής που ότι είχε να πει και να δηλώσει το έκανε μέσα από την δουλειά του.
Λιτός, αποτραβηγμένος, αληθινός δημιουργός, έγραψε για τον άνθρωπο με ειλικρίνεια, έγραψε αυτό που έβλεπε και ένιωθε, χωρίς εκπτώσεις. Λαϊκός ποιητής με την αυθεντική ερμηνεία του όρου μοναδικός εικονοπλάστης, δημιουργούσε ιστορίες που ο καθένας μπορούσε να ήταν πρωταγωνιστής. Φθάνει να είχε καθαρή καρδιά και ματιά. Ο Αλκης Αλκαίος ήταν παράλληλα ερωτικός. Αλλά και εδώ με τον δικό του τρόπο. Χωρίς να λαϊκίζει, χωρίς σλόγκαν στους στίχους του. Απευθύνονταν σε αυτούς όπου ο έρωτας αποτελεί βίωμα, βίωμα βαθύ, φέρνει ρίγη και πυρετό, σε κάνει να τρέμεις. Οι υπόλοιποι ας προσπεράσουν.