Το
άρθρο αυτό δεν επιδιώκει να βρει την απάντηση στο ερώτημα τι παράγει η
Ελλάδα, το οποίο πολύ συχνά τίθεται στο δημόσιο πολιτικό διάλογο σχεδόν
από την αρχή της κρίσης. Το ερώτημα τι παράγει η Ελλάδα είναι μάλλον
εξαρχής ένα λάθος ερώτημα που τίθεται από τους κυρίαρχους ώστε να
ιχνηλατήσει λάθος απαντήσεις ή καλύτερα να «κατασκευάσει» απαντήσεις που
σε πρώτη φάση είναι αχρείαστες. Ένα ερώτημα το οποίο αρκετές φορές
προκαλεί αμηχανία στην αριστερά, μία αμηχανία την οποία η αριστερά
επιδιώκει να διαχειριστεί μέσω της εξαγγελίας του τύπου «η Ελλάδα
χρειάζεται ένα σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης».
Τι σημαίνει όμως παραγωγική ανασυγκρότηση; Πρώτον, σημαίνει ότι
αποδεχόμαστε το κυρίαρχο επιχείρημα ότι δεν παράγουμε τίποτα. Όμως στον
ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό πολλά είναι αυτά που παράγονται, τόσο
υλικά αγαθά όσο επίσης και πολλές υπηρεσίες. Μαγνήσιο, αλουμίνιο,
βωξίτης, σμηκτίτες, νικέλιο, λάδι, κρόκο (κοζάνης), σπαράγγια, βαμβάκι,
τυροκομικά προϊόντα, τουρισμός, ναυτιλία είναι μερικά από τα οποία η
Ελλάδα παράγει και εξάγει, όντας πολλά από αυτά σε εξέχουσες θέσεις στον
διεθνή καταμερισμό. Είναι δεδομένο ότι σε αυτήν την χώρα παράγουμε. Το
πρόβλημα από αυτήν την άποψη δεν είναι το ότι δεν παράγουμε τίποτα αλλά
το πως κατανέμονται τα αποτελέσματα από αυτήν την παραγωγή, με βάση
ποιες προτεραιότητες και για ποιες ανάγκες αλλά και με ποιες σχέσεις στο
εσωτερικό της παραγωγικής διαδικασίας.
