Η ελληνική κρίση και η "άνοδος της ασημαντότητας"...

του Θανάση Βασιλείου απο το TV Χωρίς Σύνορα ...

Και ενώ στην Ελλάδα οι χιλιοδαρμένοι Έλληνες – μάλιστα με αδικαιολόγητη βία αν κάτι σημαίνει αυτό – έχουν ήδη κάνει εισβολή στον κόσμο του πιο εξευτελιστικού θανάτου και της σφαγής των νηπίων (όπως ευφημιστικά λέμε «μετακύλιση χρέους στις επόμενες γενιές»), αρκετοί στην ΕΕ, εφόσον φορούν πουκάμισα, σχεδιάζουν να πάρουν και… δαντέλες!

Το χέρι βοήθειας που απλώνουν είναι ενδεδυμένο με βελούδινο γάντι. Ορισμένοι γραφειοκράτες, μη εκλεγμένοι τύποι, της ΕΕ, της ΕΚΤ, του ΔΝΤ, δηλαδή της Τρόικας, αλλά και αρκετοί εκλεγμένοι πολιτικοί τύποι, ευχαρίστως θα έβγαζαν το βελούδινο γάντι για να δείξουν από κάτω τη σιδερένια γροθιά. Ή, εν πάει περιπτώσει, εναλλάσσουν γροθιά με γάντι, αρκεί πάντα να έχουν και… «λαϊκή» συναίνεση.

Ένας τέτοιος τύπος είναι ο αντικαγκελάριος και ηγέτης στο συγκυβερνών κόμμα των Ελεύθερων Δημοκρατών (FDP) της Γερμανίας, ο κ. Φίλιπ Ρέσλερ. Ας δούμε τη σημειολογία και τα οφθαλμοφανή. Ο Γερμανός αντικαγκελάριος έφτασε στην Ελλάδα με ύφος επικυρίαρχου για εθιμοτυπική επίσκεψη –γνωρίζοντας λίγο-πολύ ότι οι Αμερικανοί είναι ακόμα εδώ, δηλαδή, και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Έφτασε ακολουθούμενος από έναν αριθμό επιχειρηματιών, που δραστηριοποιούνται κυρίως στους τομείς της ενέργειας, του real estate και της βιομηχανίας, για να αγοράσουν συμπάθεια και, κυρίως… χρόνο.

Στην εθιμοτυπική επίσκεψη ο Γερμανός επικυρίαρχος εκφώνησε «λόγους συμπάθειας και κατανόησης προς τον δοκιμαζόμενο λαό». Την Πέμπτη, μιλώντας στο ελληνο-γερμανικό φόρουμ στην Αθήνα, ο κ. Ρέσλερ έστειλε μήνυμα στήριξης της ελληνικής οικονομίας, υπογραμμίζοντας τη σημασία υλοποίησης των μεταρρυθμίσεων με στόχο την προσέλκυση ξένων επενδύσεων.

«Πρέπει να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις προκειμένου να υπάρξουν επενδύσεις» δήλωσε, επαναλαμβάνοντας πως στόχος της ευρωπαϊκής πολιτικής ηγεσίας είναι να μείνουν «όλες οι χώρες του Ευρώ εντός της Ευρωζώνης». Ο Γερμανός αντικαγκελάριος εκφράζει σύμπασα την ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία! Και τι λέει; «Να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις» εν μέσω ύφεσης! Δηλαδή να προχωρήσει η εξαθλίωση της Ελλάδας. Κι όλα αυτά, υπό την προϋπόθεση ότι θα αποφασίσει (η τρόικα) ότι το ελληνικό χρέος είναι ελέγξιμο. Δηλαδή, εμμένει στο σενάριό του «περί ελληνικής χρεοκοπίας». Τότε «μπορούμε όλοι μαζί να αναλάβουμε την ευθύνη να βοηθήσουμε με στόχο την πορεία προς την ανάπτυξη και την πορεία προς την ανταγωνιστικότητα». Δηλαδή, με μισθούς που θα κυμαίνονται στα 250 ή 350 Ευρώ ή μήπως θα προτιμούσε μισθούς Ινδίας που κυμαίνονται στα 20 έως 30 Ευρώ; Ακόμα καλύτερα για τους Γερμανούς επιχειρηματίες.

Σ’ αυτή την παραγωγή οικονομικού, κι όχι πολιτικού, λόγου (για να μην πω παραγωγή θορύβου) που κομίζει η Λέσχη του Βερολίνου, η εγχώρια κυβερνητική ασυναρτησία εξηγεί: «Ούτε ο κ. Ρέσλερ έρχεται εδώ με δώρα, ούτε έρχεται με ένα πακέτο χρεοκοπίας. Ούτε ο κ. Ρέσλερ είναι φιλέλληνας ούτε είναι ανθέλληνας». Μόνο τι ήρθε να κάνει εδώ δεν μας λένε.

Υποθέτω ότι γνωρίζουν οι κυβερνητικοί ότι δεν υπάρχει τίποτα που να εξασφαλίζει πως όταν ένας αντικαγκελάριος εκφωνεί λόγους μπροστά στα κανάλια και τα πρακτορεία ειδήσεων, οι επιχειρηματίες σπεύδουν να ανταποκριθούν στις παραινέσεις του. Κάθε πολιτική πρέπει να συνοδεύεται από καρότο και μαστίγιο –πράγματα που στην προκειμένη περίπτωση δεν υπάρχουν. Και εννοώ ότι δεν υπάρχουν από την πλευρά της Ελλάδας. Γιατί, αντίθετα, η ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού «Der Spiegel» χαρακτηρίζει ορθά την κάθοδο Ρέσλερ ως «επίσκεψη με καρότο και μαστίγιο».

Βεβαίως, ούτε λόγος τις πρακτικές των γερμανικών εταιρειών τύπου Siemens που έχουν κάνει σημαία την κλοπή των εταίρων τους με συστήματα διαπλοκής και διαφθοράς. Και ούτε λόγος για γερμανικές αποζημιώσεις. Όταν ρωτήθηκε, είπε πως «έχω την βεβαιότητα ότι αυτή η συζήτηση θα αποτελέσει ένα πρόσκομμα. Ας επικεντρωθούμε στην κρίση». Δηλαδή, στο πώς θα πληρωθούμε.

Αναρωτιέμαι πόσο δίκαιο είχε ο Χομπς όταν έλεγε ότι «μεταξύ των ανθρώπων, μέχρι τη δημιουργία μεγάλων πολιτικών κοινοτήτων, στο να είναι κανείς πειρατής ή ληστής δεν εθεωρείτο υποτιμητικό• επρόκειτο μάλλον για νόμιμο επάγγελμα όπως προκύπτει από τις ιστορίες της αρχαίας εποχής».

Εν τη απουσία «μεγάλης πολιτικής κοινότητας» στην Ευρώπη, το σχέδιο είναι η καταλήστευση την Ελλάδας, διαμέσου της νομιμοποίησης των ληστών. Το σχέδιο είναι Ελλάδα προτεκτοράτο, η φτηνή Ελλάδα. Και από την άλλη, οι δανειστές να κερδίζουν χρόνο. Για την ιστορία, πριν εφευρεθεί το ρολόι, ο χρόνος ήταν θέμα της φύσης, δηλαδή της Εκκλησίας. Παρά το γεγονός ότι η Εκκλησία πολέμησε το ρολόι κατά τον 13ο και 14ο αιώνα, το ρολόι έφερε την τάξη και τον έλεγχο σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, κάτι που ήθελε και η Εκκλησία. Με την προτεσταντική ηθική ο χρόνος έγινε χρήμα. Με τη νεοφιλελεύθερη εκδοχή της προτεσταντικής ηθικής το χρήμα έγινε χρόνος. Ιδού η έξοχη και ιδεώδης διαδικασία για το σβήσιμο της ψυχής του μέσου ανθρώπου. Οι δανειστές κερδίζουν χρόνο, ώστε ελαχιστοποιώντας τις απώλειες τους από την ελληνική χρεοκοπία, να έχουν οφέλη από τη δωρεάν εκμετάλλευση του ελληνικού πλούτου.
Ειδικά στο θέμα του χρόνου έχει κατατεθεί το παράδοξο. Οι δανειστές μας απαιτούν πιεστικά την μείωση των ελλειμμάτων τώρα, γνωρίζοντας ότι εξουθενώνουν τον λαό και την οικονομία. Αντίθετα, για τους εαυτούς τους κρατούν το προνόμιο βασανιστικών αναβολών, καθυστερημένων αποφάσεων, ολέθριων μετεωρισμών. Στην Ελλάδα, δεν δίνουν τον παραμικρό χρόνο.

Όσο για την ελληνική κυβέρνηση; Ούτε λίγο ούτε πολύ είναι σα να μας πρότεινε να λάβουμε μέρος σε τηλεπαιχνίδι του τύπου «Πώς θα παντρευτείτε έναν πολυεκατομμυριούχο». Δυστυχώς, στην πόλη παίχτηκε ανάποδα το «η άνοδος της ασημαντότητας» του Κ. Καστοριάδη. Στην Ελλάδα ήρθε ένας επικυρίαρχος δανειστής, ένας εκλογικευτής ττου παραλογισμού, ένας απολογητής της τραπεζικής ευρωπαϊκής καθεστηκυΐας τάξης. Και προσπάθησε να νομιμοποιηθεί. Πέραν τούτου ουδέν.
Όσο για την ελληνική κρίση; Οι τριτοκλασάτοι απόφοιτοι των πρωτοκλασάτων πανεπιστημίων δεν έχουν να μας πουν τίποτα. Δεν ιδρώνει το αυτί κανενός κυβερνητικού όταν 165.000 νέοι με πτυχία με δυνατότητες, με προσόντα –ο ανθός της ελληνικής νεολαίας– μεταναστεύουν στην Αυστραλία. Σαν να εξαφανίζεται, δια μιάς, μια Πάτρα ολόκληρη.

Οφείλουμε να το δούμε. Όταν η Δύση έγινε νεοφιλελεύθερη τη δεκαετία του ’80 με τους Θάτσερ και Ρήγκαν, έγινε με πολιτικούς-ιδεολογικούς όρους. Οι Αμερικανοί έχουν αρχίσει να το κατανοούν δειλά-δειλά. Και εύλογα κανείς μπορεί να υποστηρίζει, και μάλιστα για την Ελλάδα, και με το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας, ότι αυτή η κρίση είναι πολιτική και όχι οικονομική. Και θα καμφθεί μόνον με πολιτικούς και όχι με οικονομικούς όρους. Έως τότε, δηλαδή έως τη δημιουργία «μεγάλης πολιτικής κοινότητας» στην Ελλάδα για την Ελλάδα και την Ευρώπη των λαών, «το ερωτικό κρεβάτι θα είναι η όπερα του φτωχού», όπως έλεγαν οι γέροι Ναπολιτάνοι. Όσο βέβαια το σεξ θα είναι ακόμα αφορολόγητο.

Ελληνική κρίση: Ιστορίες από τη φάρμα των ζώων...

Του Θανάση Βασιλείου - TV Χωρίς Σύνορα...

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών κάνουν την ανωτερότητά μας σε σχέση με τους πιθήκους να φαίνεται αξιοθρήνητη. Όσοι, στο πλαίσιο τα συμβατικής σοφίας του τύπου «Μνημόνιο συν Μεσοπρόθεσμο, ειδάλλως δραχμή», «Σχέδιο Β για έξοδο της Ελλάδας από τη ζώνη του Ευρώ» ή, με εκβιασμό, «αν πτωχεύσουμε δεν θα πληρωθείτε» κ.λπ., πιστεύουν –με καλή πρόθεση δεν αμφισβητώ– ότι κάθε βία εξ ορισμού είναι κακή, αδυνατούν να κάνουν οποιαδήποτε συστηματική διάκριση ανάμεσα στα διάφορα είδη της βίας και να κατανοήσουν τα αποτελέσματά της τόσο σε αυτούς που την υφίστανται όσο και σε εκείνους που την ασκούν.

Οργανώνουν μια υπεραπλουστευτική ρητορική παιδαγωγικού ή, μάλλον, σωφρονιστικού χαρακτήρα για έναν ολόκληρο λαό, με αποτέλεσμα η ενθάρρυνση του «καλού» να εξασφαλίζει τις άριστες προϋποθέσεις για την κυριαρχία του «κακού». Αυτό κάνει αυτή τη στιγμή η Ευρώπη –ένας οργανισμός-μαμούθ, πολυδάπανος, βραδυκίνητος, υποκριτικός, υψηλής ρητορικής και χαμηλής δημοκρατικής νομιμοποίησης–, και αυτό αναπαράγουν οι πολιτικές ελίτ στην Ελλάδα.

Πρώτον, σε νοητικό επίπεδο, προσπαθούν να πείσουν ότι η αρπαγή είναι μια κοινωνική εθιμοτυπία που ωθεί τους εγωκεντρικούς των αγορών να διεκδικούν ολόκληρη την πίτα, αλλά και την ερμηνεία της αλήθειας. Δεύτερον, στην περίπτωση που δεν λειτουργήσει το πρώτο, τότε το ΔΝΤ, η ΕΕ και οι ελληνικές πολιτικές ελίτ, να αφεθούν στην αυτοεκπλήρωση της προφητείας: πτωχεύει η Ελλάδα.
Σημειώστε, ότι οι εγχώριες πολιτικές ελίτ συμπεριφέρονται σαν να έρχονται από άλλον πλανήτη. Η μείζων αντιπολίτευση ασκεί την ύπουλη επίδραση που ασκεί ένας κακός παρτενέρ σε έναν ατάλαντο πρωταγωνιστή. Θα μπορούσε, βέβαια σε τέτοιους καιρούς, να δίνει ένα μίνιμουμ συνοχής στην κυβερνητική ασυναρτησία, αλλά ομνύει, ως συνήθως, στην ασθένεια των κοινοβουλίων που ονομάζεται «απόλυτη πλειοψηφία». Χωρίς καμία δική της αυτοδημιουργία, ή έστω ίχνος αυτοκριτικής, η αντιπολίτευση επιδιώκει αρπαγή της κυβέρνησης, επιταχύνει διαδικασίες εκλογών, για «απόλυτη πλειοψηφία» (sic!), χαϊδεύοντας λαϊκά αυτιά (επαναλαμβάνει, δηλαδή, τη συνταγή Παπανδρέου του 2009).
Όσο για την κυβέρνηση; Κάνει αυτό που ήξερε να κάνει πάντα: Να ελέγχει το γκουβέρνο και να κάνει πολύ λίγα πράγματα με πάρα πολλά χρήματα. Από κοινού, φροντίζουν να αποκρύπτεται η κακοδιαχείριση των δικών τους διακυβερνήσεων, με την αξίωση του τραπεζικού τομέα να διασώζεται από το αδιέξοδο της δικής του πλεονεξίας, μεταθέτοντας τα χρέη στο κράτος και, σε κάθε περίπτωση, με λάφυρο την κοινωνία.
Από την άλλη, ο παγκόσμιος-δυτικού τύπου, χρηματοπιστωτικός τομέας «ανακουφίζει» τον καπιταλισμό και, στη συνέχεια, τον αποδομεί, εκποιώντας και εξαγοράζοντας σε τιμές ευκαιρίας τα περιουσιακά στοιχεία του με τα συνήθη θύματα. Με άλλα λόγια, βραχυπρόθεσμα, συντηρείται με τις σάρκες του. Και οι κάτοικοι της χώρας αυτής; Αντιλαμβάνονται, πλέον, τη θεσμική βοήθεια, τα δάνεια διαρθρωτικής προσαρμογής, σαν τον προειδοποιητικό ήχο ενός δολίου ασθενοφόρου, που βρίσκεται εγκαίρως στον τόπο του δυστυχήματος, … ακριβώς επειδή το προξενεί.
Οδηγούμενος στην αποϊδεολογικοποίηση τους πράγματος, διότι σήμερα η ιδεολογικοποίηση κάθε άλλο παρά παραγωγική είναι, βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να παραδεχθώ ότι μόνον ο άνθρωπος, στη φάρμα των ζώων, έχει το πλεονέκτημα της σχετικής ιδιότητας: της βλακείας.
Παραδέχομαι επίσης, ότι και ο θεός της βλακείας είναι αθάνατος και ότι η ανοησία είναι όχι απλώς εφτάψυχη σαν τη γάτα αλλά πολύ ανθεκτικότερη. Βέβαια, καθώς διαπίστωνε ο Ανατόλ Φρανς, ο βλάκας είναι πολύ χειρότερος από τον κακό, επειδή ο κακός ξεκουράζεται καμιά φορά. Ο βλάκας ποτέ.
Μια ιδέα που θα συνυπέγραφε ο εμβριθής καθηγητής Carlo M. Cipolla. Στο έργο του The Basic Laws ofHuman Stupidity όπου δίνει μια ολοκληρωμένη θεωρία της ανθρώπινης βλακείας, το λέει ξεκάθαρα στον τρίτο νόμο: a stupid person is more dangerous than a bandit. Έτσι, αναγκαστικά καταλήγω σ’ αυτό που οΟρτέγκα Υ Γκασσέτ είχε ονομάζει «επικινδυνότητα των μορφωμένων ηλιθίων». Όλοι αυτοί οιμορφωμένοι ηλίθιοι, κάθε μέρα μας κοιτούν από τις οθόνες της τηλεόρασης –γιατί, βλέπετε, στην εικονική δημοκρατία αδυνατούν να πουν κάτι δια ζώσης. Πιθανολογώ πως αυτό που βλέπουν, πίσω από το φακό της τηλεόρασης, το αντιλαμβάνονται ως μια ομήγυρη ουραγκοτάγκων, που ουρλιάζουν, και που πιθανώς να είναι Έλληνες.
Και τι τους λένε; «Φωνάξτε εσείς, φωνάξτε όσο θέλετε. Εμείς θα σας μεταρρυθμίσουμε! Για το καλό σας». Και νομοθετούν σχετικά.
Εγώ να θυμίσω ότι «ο νόμος είναι για τον ισχυρό επιθετικό όπλο και ταυτόχρονα ασπίδα ενάντια στον αδύναμο, ενώ το πρόσχημα του δημόσιου αγαθού και του δημοσίου συμφέροντος είναι πάντοτε το πιο επικίνδυνο μαστίγιο για τον λαό». Δεν το λέω εγώ. Το είχε πει ο Ζ.-Ζ. Ρουσσώ, που συμπλήρωνε ότι «ο λαός από την πλευρά του, που αντιλαμβάνεται περισσότερο την απληστία των ηγετών και τις εξωφρενικές τους δαπάνες, κι όχι τις δημόσιες ανάγκες, δυσανασχετεί όταν βλέπει να στερείται τα αναγκαία για να καλύψει τα περιττά των άλλων», δηλαδή, τη βλακεία και την ανικανότητά τους.