Του Τάσου Παππά, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
«Ε, όχι και απεργία οι καθηγητές την περίοδο των πανελλαδικών εξετάσεων. Πρόκειται για απαράδεκτη επιλογή του συνδικαλιστικού κινήματος, που έχει καταντήσει συντεχνιακή σύναξη. Βλάπτουν τους μαθητές που ετοιμάζονται για μία από τις κρισιμότερες μάχες της ζωής τους και τις οικογένειές τους που αγωνιούν για το μέλλον των παιδιών τους».
Κυβέρνηση, κομματικά στελέχη, δημοσιολόγοι και λοιποί οπαδοί της κοινής λογικής χρησιμοποίησαν αυτό το επιχείρημα πριν από μερικούς μήνες για να επιτεθούν στην απόφαση της ΟΛΜΕ. Είχε φυσικά προηγηθεί μπαράζ συκοφαντικών σχολίων για τους τεμπέληδες καθηγητές που απολαμβάνουν τρεις μήνες διακοπές τον χρόνο, που αρνούνται να επιμορφωθούν και να αξιολογηθούν, που έχουν μαύρο εισόδημα από τα ιδιαίτερα μαθήματα, που, που, που. Ολα αυτά για να έρθει ως φυσιολογική η απόφαση της κυβέρνησης να επιστρατεύσει τους καθηγητές.
Το ίδιο σκηνικό είχε στηθεί τον περασμένο Φεβρουάριο με τους ναυτεργάτες, οι οποίοι, άκουσον-άκουσον, είχαν τολμήσει να ξεσηκωθούν επειδή οι εργοδότες τους -κάτι πληβείοι εφοπλιστές που μάχονται από το πρωί μέχρι το βράδυ για ένα μεροκάματο της πείνας- τούς χρωστούσαν δεδουλευμένα πέντε και έξι μηνών. Οι άφρονες ναυτεργάτες -και το δικό τους συνδικαλιστικό όργανο έχει χαρακτηριστεί αισχρή συντεχνία- εξεδήλωσαν τη βέβηλη πρόθεσή τους να αντιδράσουν με απεργία διαρκείας. Ηταν δυνατόν ένα σοβαρό (λέμε τώρα) κράτος να μείνει απαθές; Οχι, βεβαίως. Πολιτική επιστράτευση λοιπόν.
«Ε, όχι και απεργία οι καθηγητές την περίοδο των πανελλαδικών εξετάσεων. Πρόκειται για απαράδεκτη επιλογή του συνδικαλιστικού κινήματος, που έχει καταντήσει συντεχνιακή σύναξη. Βλάπτουν τους μαθητές που ετοιμάζονται για μία από τις κρισιμότερες μάχες της ζωής τους και τις οικογένειές τους που αγωνιούν για το μέλλον των παιδιών τους».
Κυβέρνηση, κομματικά στελέχη, δημοσιολόγοι και λοιποί οπαδοί της κοινής λογικής χρησιμοποίησαν αυτό το επιχείρημα πριν από μερικούς μήνες για να επιτεθούν στην απόφαση της ΟΛΜΕ. Είχε φυσικά προηγηθεί μπαράζ συκοφαντικών σχολίων για τους τεμπέληδες καθηγητές που απολαμβάνουν τρεις μήνες διακοπές τον χρόνο, που αρνούνται να επιμορφωθούν και να αξιολογηθούν, που έχουν μαύρο εισόδημα από τα ιδιαίτερα μαθήματα, που, που, που. Ολα αυτά για να έρθει ως φυσιολογική η απόφαση της κυβέρνησης να επιστρατεύσει τους καθηγητές.
Το ίδιο σκηνικό είχε στηθεί τον περασμένο Φεβρουάριο με τους ναυτεργάτες, οι οποίοι, άκουσον-άκουσον, είχαν τολμήσει να ξεσηκωθούν επειδή οι εργοδότες τους -κάτι πληβείοι εφοπλιστές που μάχονται από το πρωί μέχρι το βράδυ για ένα μεροκάματο της πείνας- τούς χρωστούσαν δεδουλευμένα πέντε και έξι μηνών. Οι άφρονες ναυτεργάτες -και το δικό τους συνδικαλιστικό όργανο έχει χαρακτηριστεί αισχρή συντεχνία- εξεδήλωσαν τη βέβηλη πρόθεσή τους να αντιδράσουν με απεργία διαρκείας. Ηταν δυνατόν ένα σοβαρό (λέμε τώρα) κράτος να μείνει απαθές; Οχι, βεβαίως. Πολιτική επιστράτευση λοιπόν.
