Κακά τα
ψέματα: είμαστε μια χώρα όπου η διάσταση ονομαστικού-πραγματικού είναι
πολύ διαδεδομένη. Ο χώρος της υγείας δεν αποτελεί εξαίρεση. Έτσι, τη
δεκαετία του 1980 αποκτήσαμε Εθνικό Σύστημα Υγείας
(αναντίρρητα μια
σημαντική πρόοδος για την εξυπηρέτηση των υγειονομικών αναγκών των
λαϊκών στρωμάτων), όπως στη Βρετανία και τη Σκανδιναβία (τύπου
Beveridge, όπως ονομάζονται). Απουσίαζαν όμως η πρωτοβάθμια φροντίδα και
ο οικογενειακός γιατρός — οι πυλώνες τέτοιων συστημάτων. Και πλήρωνες
την «αποκλειστική» για τον άνθρωπό σου. Πλήρωνες φακελάκι — και μάλιστα,
«τεχνοκρατικές» μελέτες υποστήριζαν πως ήταν κοινωνικά χρήσιμο γιατί,
μέσω ενός άτυπου ανταγωνισμού, συγκρατούσε τις τιμές του ιδιωτικού
τομέα. Δηλαδή, επειδή έκανες το χειρουργείο με μια πεντακοσάρα μαύρα
στον γιατρό του ΕΣΥ, ο Αποστολόπουλος δεν ανέβαζε άλλο τα ήδη υπέρογκα
νοσήλιά του!
Εργο του Ερκούτ Τερλικσίζ
