του Δημητρη Σεβαστακη, απο την Αυγη...
Η Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ ιδίως, εμφανίζει
μια ανασφαλή έπαρση. Νικάει και χάνει συγχρόνως. Κερδίζει εκλογικά,
σταθεροποιεί μια κρίσιμη «ψηφοφορική» μάζα, συγκροτεί πολιτικό μέγεθος και συγχρόνως τρεμουλιάζει αντιφατικός, ανασφαλής, εύθραυστος.
Δεν έχει κατορθώσει να αφομοιώσει την κοινωνική διαπλάτυνσή του και πέρα από τα προβλήματα οργανωτικής ποιότητας, πειθαρχιών κ.λπ. εμφανίζει και πρόβλημα ιδεολογικής συνοχής και ταυτότητας.
Ε, και; Μήπως γι' αυτό δεν ψηφίζεται στην έκταση που πρέπει και γι' αυτό εμφανίζει αυτή την ευαισθησία στους πλάγιους ανέμους; Σε τι ακριβώς χρειάζεται η ιδεολογική συνοχή όταν βρίσκεσαι σε συνθήκες πολέμου; Τι είναι ιδεολογία; Ανενεργές ρητορικές και επικλήσεις, τις οποίες η διοίκηση, η ευρωπαϊκή και ελληνική γραφειοκρατία, τα λαϊκά χούγια, οι κοινές αντιλήψεις, οι παραδοχές, τα συμφέροντα... μπορούν να την κάνουν κιμά. Πού βλάπτεται (π.χ.) η Δεξιά, η οποία έχει ακόμα μεγαλύτερες αντιφάσεις και προβλήματα ιδεολογικής ταυτότητας σε σχέση με την Αριστερά και η οποία μια χαρά νέμεται τους καρπούς της εξουσίας και της ηγεμονίας; Σε τι έχασε το ΠΑΣΟΚ, το οποίο κινήθηκε με skate board από τον αντιιμπεριαλισμό στον νεοφιλελευθερισμό; Τρεις δεκαετίες είναι στα πράγματα και «με τούτα ή με εκείνα» προσκολλάται, επιβιώνει και χαίρεται. Άρα η ιδεολογία είναι ανενεργό περικάλυμμα, αφού δεν επηρεάζει;
Περίπου μια τέτοια υποφώσκουσα αντίληψη φαίνεται ότι ενδημεί, επηρεάζει, τρέφει άσιτα και συστρέφει την Αριστερά, δεν την ωθεί στην πραγματικότητα. Ο ρεαλισμός, άλλωστε, και η ανάλυση του συγκεκριμένου δεν βρίσκονται στις παραδόσεις της.
Στην Αριστερά το πρόβλημα ιδεολογικής συνεκτικότητας δεν εκφράζεται μόνο ως έλλειψη αφηγηματικής ακρίβειας, αλλά κυρίως ως αδυναμία στο να μορφοποιήσει και να ενσωματώσει την καθημερινή πολιτική πρακτική μέσα σε ένα κοινωνικό, πολιτισμικό στρατήγημα και σε μια στοιχειωδώς αποσαφηνισμένη πολιτική επιθυμία. Και το αντίστροφο: ο μεγάλος οραματικός ισχυρισμός, κάτω από την επιρροή ενός ρηχότατου εμπειρισμού, δεν ανακαθορίζεται, δεν αιμοδοτείται από την καθημερινή μικροπράξη. Το όραμα μένει αιχμάλωτο των αστρολόγων και της ασάφειας, πραξιακά ορφανό.
Δεν έχει κατορθώσει να αφομοιώσει την κοινωνική διαπλάτυνσή του και πέρα από τα προβλήματα οργανωτικής ποιότητας, πειθαρχιών κ.λπ. εμφανίζει και πρόβλημα ιδεολογικής συνοχής και ταυτότητας.
Ε, και; Μήπως γι' αυτό δεν ψηφίζεται στην έκταση που πρέπει και γι' αυτό εμφανίζει αυτή την ευαισθησία στους πλάγιους ανέμους; Σε τι ακριβώς χρειάζεται η ιδεολογική συνοχή όταν βρίσκεσαι σε συνθήκες πολέμου; Τι είναι ιδεολογία; Ανενεργές ρητορικές και επικλήσεις, τις οποίες η διοίκηση, η ευρωπαϊκή και ελληνική γραφειοκρατία, τα λαϊκά χούγια, οι κοινές αντιλήψεις, οι παραδοχές, τα συμφέροντα... μπορούν να την κάνουν κιμά. Πού βλάπτεται (π.χ.) η Δεξιά, η οποία έχει ακόμα μεγαλύτερες αντιφάσεις και προβλήματα ιδεολογικής ταυτότητας σε σχέση με την Αριστερά και η οποία μια χαρά νέμεται τους καρπούς της εξουσίας και της ηγεμονίας; Σε τι έχασε το ΠΑΣΟΚ, το οποίο κινήθηκε με skate board από τον αντιιμπεριαλισμό στον νεοφιλελευθερισμό; Τρεις δεκαετίες είναι στα πράγματα και «με τούτα ή με εκείνα» προσκολλάται, επιβιώνει και χαίρεται. Άρα η ιδεολογία είναι ανενεργό περικάλυμμα, αφού δεν επηρεάζει;
Περίπου μια τέτοια υποφώσκουσα αντίληψη φαίνεται ότι ενδημεί, επηρεάζει, τρέφει άσιτα και συστρέφει την Αριστερά, δεν την ωθεί στην πραγματικότητα. Ο ρεαλισμός, άλλωστε, και η ανάλυση του συγκεκριμένου δεν βρίσκονται στις παραδόσεις της.
Στην Αριστερά το πρόβλημα ιδεολογικής συνεκτικότητας δεν εκφράζεται μόνο ως έλλειψη αφηγηματικής ακρίβειας, αλλά κυρίως ως αδυναμία στο να μορφοποιήσει και να ενσωματώσει την καθημερινή πολιτική πρακτική μέσα σε ένα κοινωνικό, πολιτισμικό στρατήγημα και σε μια στοιχειωδώς αποσαφηνισμένη πολιτική επιθυμία. Και το αντίστροφο: ο μεγάλος οραματικός ισχυρισμός, κάτω από την επιρροή ενός ρηχότατου εμπειρισμού, δεν ανακαθορίζεται, δεν αιμοδοτείται από την καθημερινή μικροπράξη. Το όραμα μένει αιχμάλωτο των αστρολόγων και της ασάφειας, πραξιακά ορφανό.
