Η σχολική χρονιά ξεκίνησε με τους χειρότερους οιωνούς. Από τα δεκαοχτώ χρόνια εμπειρίας μου σε σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, συγκρατώ τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη ως μια διαδικασία επανεύρεσης-επανασύνδεσης του συλλόγου των καθηγητών από τις καλοκαιρινές διακοπές, με αφηγήσεις και συζητήσεις που σε ταξίδευαν.
Ταυτόχρονα, μέσα από τις καθημερινές εργασίες για την προετοιμασία της έναρξης των μαθημάτων, προσγειωνόσουν στη σχολική καθημερινότητα.
Όχι πως παλιότερα δεν υπήρχαν προβλήματα, ιδιαίτερα τις χρονιές των αιφνίδιων αυγουστιάτικων «μεταρρυθμίσεων» και «δομικών αλλαγών» στην παιδεία. Ωστόσο, το φετινό καλοκαίρι δεν νομίζω να ξεκουράστηκε πραγματικά κανείς. Ο χορός του άγχους και της ανασφάλειας ξεκίνησε με τη δίωρη αύξηση του διδακτικού ωραρίου, που είχε ως συνέπεια την υπεραριθμία και την κατάργηση οργανικών θέσεων. Ο ξαφνικός θάνατος της ΕΡΤ, που συνοδεύτηκε με την εν μια νυκτί «κατάργηση» 2.600 εργαζομένων, διέλυσε κάθε αμφιβολία σχετικά με την ανάλγητη αποφασιστικότητα της κυβέρνησης, για να ακολουθήσει ο εφιαλτικός Ιούλιος με την κατάργηση των ειδικοτήτων στα ΕΠΑΛ και την επιβολή του καθεστώτος της διαθεσιμότητας. Ο νόμος για το νέο λύκειο, που οργανώνει όλη τη σχολική διαδικασία με βάση τις εξετάσεις, επέφερε νέες μειώσεις διδακτικών ωρών σε κάποιες ειδικότητες, ενώ στο γυμνάσιο επιχειρήθηκε να καταργηθεί το μάθημα της τεχνολογίας.
