Ανώτατο στάδιο πολιτικής παχυδερμίας...

Χριστος Καραμανος, απο τον Δρομο της Αριστερας...

«Κάθε γερμανική εταιρία που έχει εμφανιστεί στην Ελλάδα ως προμηθεύτρια, συνδέεται με ένα σκάνδαλο.

Όλες οι γερμανικές εταιρίες, δυστυχώς, διαχρονικά στην πορεία του τόπου μας συνδέονται ως προμηθεύτριες του Ελληνικού Δημοσίου μόνο με σκάνδαλα. Η Siemens από το 1926, η MAΝ, η Daimler Chrysler, η HDW, η Ferrostahl... όλες»

Επίσημη τοποθέτηση, από το βήμα της Βουλής και μάλιστα του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελου Βενιζέλου.

Άναυδοι θα πρέπει να έμειναν όσοι τον άκουσαν. Όχι μόνο για τη βαρύτητα της καταγγελίας. Αλλά για τον κυνισμό της. Πράγματι, η ομολογία Βενιζέλου δεν συνοδεύτηκε από ουδεμία αναφορά για το έτερον ήμισυ του σκανδάλου. Γιατί δεν μπορεί μόνο κάποιος να δίνει μίζες - όλες οι γερμανικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται εν Ελλάδι, εν προκειμένω. Πρέπει και κάποιος να τις παίρνει.

Επ’ αυτού, σιγή ο Βενιζέλος. Και δεν θα θυμηθούμε ότι ο ίδιος ήταν κορυφαίος στέλεχος του κόμματος στο οποίο η Siemens «δώρισε» διά του τότε «στρατηγού» Τσουκάτου, ένα εκατομμύριο μάρκα. Δεν θα θυμηθούμε ούτε τον τότε κορυφαίο σημιτο-φύλακα και υπουργό «κύριο» Μαντέλη, που δήλωνε ότι τα 200 χιλιάδες ευρώ που «πιάστηκε» να παίρνει από τη Siemens, δεν είναι μίζα, καθώς όπως είπε -θυμηθείτε και εδώ δώστε βάση- είναι πολύ λίγα, διότι παγίως η προμήθεια για έναν υπουργό είναι 10% της ανάθεσης.

Απλά να θυμηθούμε ότι στις συμβάσεις τις οποίες διεκπεραίωσε η HDW και η Ferrostahl, με το Ελληνικό Δημόσιο (οι οποίες είναι σκανδαλώδεις και για τις οποίες προφανώς δόθηκαν μίζες) μίζες 10% της προμήθειας, όπως μας είπε ο «κύριος» Μαντέλης, ο αρμόδιος υπουργός ήταν ο ίδιος ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Ναι, αυτός ο ίδιος υπέγραψε τα συμβόλαια με τη HDW και ορισμένα με τη Ferrostahl. Έχει, άραγε, συναίσθηση τι λέει; Ή πρόκειται απλά για απύθμενο θράσος;

Ας πάμε παρακάτω: Όπως είναι γνωστό, όλα τα κτίρια στην Ελλάδα, όλα μα όλα, πάσης φύσεως και ιδιοκτησίας, όταν δεν είναι αυθαίρετα, έχουν άδεια από την Πολεοδομία (ή από τη ναοδομία). Όλα; Ναι, με μια εξαίρεση - μία και μοναδική σε όλη την Ελλάδα. Το πολυδιαφημισμένο Mall. Είναι το μόνο κτίριο στην Ελλάδα που έχει άδεια, όχι όμως από την Πολεοδομία (ούτε από τη ναοδομία), αλλά «διά νόμου».

Ναι, για ένα και μοναδικό κτίριο στην Ελλάδα επιστρατεύτηκε η Βουλή να εκδώσει νόμο «ο οποίος επέχει θέση πολεοδομικής αδείας». Το Mall του Ομίλου Λάτση είδε δύο νόμους που καθόριζαν τους σκανδαλώδεις όρους οικοδόμησής του, νόμους του Λαλιώτη και της Βάσως Παπανδρέου - άλλοι ΠΑΣΟΚικοί αστέρες που καμία σχέση δεν έχουν με γερμανικές εταιρίες και τις πρακτικές τους- να ακυρώνονται από το Συμβούλιο της Επικρατείας.

Και τότε εφευρέθηκε η «μαγική λύση»: Να δοθεί άδεια απευθείας διά νόμου, «ο οποίος επέχει θέση πολεοδομικής αδείας», προκειμένου να μην μπορέσει να κριθεί αυτός στο ΣτΕ. Και ποιος βρήκε αυτήν τη μαγική λύση; Μα ποιος άλλος, ο μέγας νομοθέτης της διαπλοκής, ο συνταγματολόγος Ευάγγελος Βενιζέλος.

ΥΓ: Προς τιμήν του το ΣτΕ αποφάσισε ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση -για πρώτη φορά- θα κρίνει απευθείας το νόμο. Η συζήτηση έγινε το 2010, η εισήγηση είναι υπέρ της ακύρωσης του «νόμου που επέχει θέση άδειας», η τελική απόφαση αναμένεται και το Mall… μάλλον δεν αισθάνεται πολύ καλά - κι αυτό δεν οφείλεται στις μπόμπες, τις οποίες προφανώς και καταδικάζουμε απερίφραστα.

Είναι η διαφθορά «εξωτερικό» στοιχείο του συστήματος;

Του Χρίστου Καραμάνου,  απο τον Δρομο της Αριστερας...

Υπάρχει η άποψη στην Αριστερά ότι δεν πρέπει να αναδεικνύουμε τα σκάνδαλα σε βασικό ζήτημα, μια και δεν αφορούν τον πυρήνα του συστήματος.

Λέγεται, για παράδειγμα, ότι όταν επικεντρώνουμε στη διαφθορά, είναι σαν να λέμε ότι έχουμε απέναντί μας ένα καλό σύστημα που το δουλεύουν κακοί άνθρωποι. Από άλλες πλευρές διατυπώνεται η κατηγορία για φαρισαϊσμό. Λέει για παράδειγμα η Αλέκα Παπαρήγα: «Υπάρχουν οι φοροφυγάδες, υπάρχουν όμως οι φαρισαίοι και όλοι αυτοί που θέλουν να δημιουργήσουν στο λαό την αντίληψη ότι η κρίση προήλθε μόνο από την κλοπή. Κλοπή υπάρχει. Η νόμιμη κλοπή του μόχθου των εργαζομένων είναι αυτή που προκάλεσε την κρίση». Με άλλα λόγια, η παράνομη κλοπή έχει δευτερεύουσα σημασία. Ενώ η νόμιμη κλοπή που γίνεται με την ιδιοποίηση από τον κεφαλαιοκράτη της υπεραξίας που παράγει η εργατική τάξη, είναι η βασική πλευρά που πρέπει σήμερα να αναδείξει η Αριστερά. Έτσι, οι φορείς των απόψεων αυτών καταλήγουν να «βγάζουν σπυράκια» απέναντι στο πάνδημο σύνθημα «κλέφτες, κλέφτες», στις μούντζες και σε κάθε… πληβειακή αντίδραση.
Όποιος όμως έχει συναίσθηση τού πώς με πραγματικούς όρους δουλεύει το σύστημα, ειδικά σε χώρες όπως η Ελλάδα, αντιλαμβάνεται ότι η διαφθορά του πολιτικού κόσμου και η διαπλοκή του με τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και τις πολυεθνικές αποτελεί κεντρικότατο χαρακτηριστικό του συστήματος. Αφαιρετικά μιλώντας: χωρίς τη διαφθορά και τη διαπλοκή το σύστημα απλά δεν θα δούλευε. Αυτό που το καταλαβαίνει όλος ο λαός, αυτό για το οποίο βοά η πραγματικότητα, είναι τόσο δυσνόητο για ορισμένους φίλους. Κι αν για κάποιους υπάρχει μια στενότητα πρόσληψης της πραγματικότητας, ένας εγκλωβισμός σε ακαδημαϊκά και θεωρητικά σχήματα, για άλλους -και ειδικά για την ηγεσία του ΚΚΕ- υπάρχει η πολιτική επιλογή να μην τεθεί στο στόχαστρο, η αχίλλειος πτέρνα του αντιπάλου: το σάπιο πολιτικό σύστημα.
Ο εκμεταλλευόμενος, σε όλη αυτήν την περίοδο καπιταλιστικής επέλασης που ζούμε, αρκετά πιο δύσκολα μπορεί να αντιληφθεί το ζήτημα της απόσπασης υπεραξίας από το κεφάλαιο (ο Μαρξ το αναλύει αυτό μιλώντας για το φενακισμό του κεφαλαίου) σε σχέση με την ολοφάνερη ληστεία του δημόσιου ταμείου, τη μεθοδευμένη διάλυση του παραγωγικού ιστού και την προκλητική καταρράκωση κάθε έννοιας δημοκρατίας. Αυτό γενικά δεν θα έπρεπε να το ξεχνάμε. Σήμερα, όμως, υπάρχει κάτι πολύ πιο σημαντικό: όταν ο ίδιος ο λαός στοχοποιεί το πολιτικό σύστημα της διαφθοράς και της διαπλοκής, τότε η Αριστερά οφείλει να ενισχύει και να μην υπονομεύει αυτήν τη λαϊκή πεποίθηση. Και να δείχνει ότι δεν απαιτείται απλά «κάθαρση» -αυτό είναι το τελευταίο αστικό καταφύγιο- αλλά γκρέμισμα αυτού του σάπιου συστήματος. Μεταπολίτευση του λαού. Ως πρώτο βήμα για να περάσει η εξουσία στο λαό, για πραγματική δημοκρατία, ανεξαρτησία, παραγωγική ανασυγκρότηση και άνοιγμα του δρόμου για βαθύτερους μετασχηματισμούς.

Το εθνικό διαπλέκεται με το ταξικό

Δρομος της Αριστερας ...

Μόνο ο λαός μπορεί να υπερασπίσει τα συμφέροντα της χώρας. Του Χρίστου Καραμάνου

Σήμερα αρκετός κόσμος της Αριστεράς διαπιστώνει έκπληκτος ότι τελικά μάλλον έχουν μια ιδιαίτερη πολιτική σημασία τα λεγόμενα εθνικά ζητήματα. Με ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη συναισθάνεται ότι υπάρχει χώρος για μια αριστερή πολιτική παρέμβαση πάνω στα εθνικά ζητήματα, που διαχωρίζεται και από τον αστισμό και από τον εθνικισμό, αλλά και από τον απλοϊκό αντιεθνικισμό, μια ανούσια και λαθεμένη ιδεοληψία που μέχρι σήμερα κυριαρχούσε στην Αριστερά.
Ο κόσμος της Αριστεράς διαπιστώνει ότι η Αριστερά οφείλει να μιλά και να δίνει ιδιαίτερο περιεχόμενο στην έννοια της εθνικής ανεξαρτησίας. Δυστυχώς, η μεταστροφή αυτή συντελείται κάτω από την πίεση των γεγονότων, όπως οι σημαίες που κυμάτιζαν στο Σύνταγμα και πολύ περισσότερο η επαπειλούμενη σήμερα, ακόμη και τυπική, απώλεια της εθνικής κυριαρχίας με την τρόικα και την επιτροπεία.

Υπαρκτό ζήτημα ή αστικό κόλπο;
Ένα βασικό ερώτημα από το οποίο πρέπει να ξεκινήσει κανείς, είναι αν όντως υφίστανται εθνικά ζητήματα ή αν όλα αυτά είναι ένα κόλπο της αστικής τάξης για να διατηρεί την ηγεμονία της; -όπως τουλάχιστον διατείνονται ορισμένες πτέρυγες. Μπορεί, άραγε, κανείς να ισχυριστεί ότι δεν υφίστανται, όταν η τρόικα αποφασίζει για οτιδήποτε, όταν όλοι οι (αστικοί) θεσμοί, από τα υπουργεία μέχρι τη Δικαιοσύνη ελέγχονται από τροϊκανούς επιτρόπους; Μάλλον μιλάμε για αυτονόητα πράγματα. Σήμερα φτάνουμε να εγκαθιδρύεται καθεστώς επιτροπείας. Αστικό κόλπο είναι και αυτό; Η δε Μέρκελ λέει καθαρά ότι οι Έλληνες πρέπει να αποφασίσουν ότι θα χάσουν ένα μέρος (αλήθεια, μόνο ένα μέρος;) της εθνικής κυριαρχίας τους. Γιατί να θέτει έτσι ανοιχτά και κυνικά το ζήτημα ο γερμανικός ιμπεριαλισμός, αν δεν υπάρχει βάση και στόχευση;
Ότι συμβαίνει με την τρόικα και τους Γερμανούς στο πολιτικό-οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, το ίδιο συμβαίνει με τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ στο πολιτικο-στρατιωτικό επίπεδο. Το Αιγαίο βρίσκεται υπό αμερικανονατοϊκή επικυριαρχία, απόλυτα επικυρωμένη μέσα από συμφωνίες - είτε με τους Αμερικάνους (βάσεις) είτε στο ΝΑΤΟϊκό επίπεδο (επιχειρησιακός έλεγχος κ.λπ.). Ουσιαστικά έχει καταργηθεί η άμυνα της χώρας για την υπεράσπιση της εδαφικής κυριαρχίας της -αν απαιτηθεί και όποτε απαιτηθεί και με όποια μορφή μπορεί να απαιτηθεί και ουδείς μπορεί να αποκλείσει ότι ενδέχεται να απαιτηθεί. Ενώ οι απειλές για την εδαφική ακεραιότητα είναι υπαρκτές, στο Αιγαίο, στη Θράκη, στην Ήπειρο. Ειδικά στο Αιγαίο, όπου η Ελλάδα δεν εφαρμόζει τα κυριαρχικά της δικαιώματα (τουλάχιστον) για τα θαλάσσια σύνορα, υπάρχει απειλή πολέμου από την Τουρκία, αν γίνει αυτό από το 1996.
Το συμπέρασμα είναι ότι ζήτημα αμφισβήτησης ή ακόμη και κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας, σε οικονομικό, πολιτικό και εδαφικό επίπεδο, υπάρχει -δεν πρόκειται για αστικό κόλπο. Το ακόμη σημαντικότερο είναι να διαπιστώσουμε ότι στη ρίζα του ζητήματος βρίσκεται ο ιμπεριαλιστικός παράγοντας με την αστική πολιτική να είναι άρρηκτα δεμένη με αυτόν.

Ταξικός επικαθορισμός
Ας δούμε, τώρα, ένα άλλο ερώτημα. Στα εθνικά ζητήματα είναι, άραγε, ίδια η στάση και η πολιτική της αστικής τάξης και αυτή του σύγχρονου προλεταριάτου; Σε εθνικό επίπεδο άραγε ταυτίζονται τα συμφέροντα της αστικής τάξης και του λαού; Σίγουρα όχι. Αντίθετα, βρίσκονται σε έντονη αντιπαράθεση. Η αστική τάξη ακολούθησε πολιτική ανοιχτής παράδοσης της χώρας στον έλεγχο των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Αυτό ισχύει εδώ και δεκαετίες, παίρνει διάφορες μορφές σε κάθε περίοδο και κορυφώνεται στην παρούσα περίοδο. Στο πολιτικο-στρατιωτικό επίπεδο κουμάντο κάνουν οι Αμερικανοί οι οποίοι όποτε χρειάστηκαν επέβαλαν στην ελληνική κυβέρνηση, στην αστική κυβέρνηση, να συμβάλει στα σχέδιά τους. Παρά και ενάντια στη θέληση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Τα παραδείγματα πολλά. Κατ’ εντολή των Αμερικανών οδηγείται σε διχοτόμηση το Αιγαίο, η Ελλάδα τηρεί απαράδεκτη στάση στο Κυπριακό (βλέπε το «ναι» στο δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν που απέρριψε με συντριπτική πλειοψηφία ο κυπριακός λαός), το έδαφος της Ελλάδας χρησιμοποιήθηκε στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, ενώ η χώρα μας συμμετείχε και συμμετέχει σε μια σειρά πολεμικές εξορμήσεις (Ιράκ, Αφγανιστάν, Κόσσοβο, Λιβύη). Είναι, άραγε, στα ζητήματα αυτά ίδια η στάση των αστικών κυβερνήσεων και οι επιθυμίες του ελληνικού λαού; Προφανώς όχι.
Στο οικονομικό επίπεδο ο αστισμός της Ελλάδας, από το 1990 και μετά, ουσιαστικά παρέδωσε τη χώρα στον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό. Ο παραγωγικός ιστός σταδιακά αποδιαρθρώθηκε, οι εισαγωγές από την Ε.Ε. εκτινάχθηκαν, το εμπορικό έλλειμμα το ίδιο - εκεί οφείλεται κατά πολύ και η χρεοκοπία. Στη δεκαετία 1999-2008 οι εισαγωγές από την Ε.Ε ήταν περίπου 240 δισ. ευρώ και οι επιδοτήσεις από την Ε.Ε. μόλις 40 δισ. ευρώ. Κι όμως, έχουν το θράσος και την εθελοδουλεία να το παρουσιάζουν αυτό με το μοτίβο «η Ε.Ε. μας δίνει λεφτά», αντιστρέφοντας πλήρως την πραγματικότητα. Στην τελευταία εικοσαετία η διείσδυση πολυεθνικών πήρε τεράστιες διαστάσεις -αναμφισβήτητο δεδομένο κι αυτό- ενώ ο αστισμός της Ελλάδας σε ρόλο κυρίως υπεργολάβου, αντιπροσώπου, εισαγωγέα, διαμεσολαβητή προς το διεθνές κεφάλαιο αποκόμιζε μεγάλα κέρδη.
Στην ίδια περίοδο η ζωντανή εργασία υπέστη διαδοχικά κύματα κατεδάφισης κατακτήσεων και δικαιωμάτων, εγκαθιδρύθηκε ο εργασιακός μεσαίωνας, ήρθε η φτώχεια. Άραγε, οι επιλογές του αστισμού για μια πολιτική ανοιχτών θυρών στο διεθνές κεφάλαιο βρίσκονται στην ίδια κατεύθυνση με τις ανάγκες του λαού; Προφανώς όχι. Άραγε, η τόσο αναγκαία παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου μπορεί να γίνει από τον αστισμό της Ελλάδας; Προφανώς όχι, δεν έγινε για δεκαετίες, έχει άλλο DNA ο αστισμός μας. Η παραγωγική ανασυγκρότηση μπορεί να γίνει μόνο με το λαό στο τιμόνι της χώρας.
Συμπέρασμα: στα ζητήματα της οικονομικής και πολιτικής ανεξαρτησίας, δηλαδή της εθνικής ανεξαρτησίας, τα συμφέροντα του αστισμού και του λαού της Ελλάδας βρίσκονται σε αντιδιαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση. Να, λοιπόν, γιατί το εθνικό και το ταξικό στοιχείο διαπλέκονται. Και δεν πρόκειται απλά και μόνον γι’ αυτό, αλλά για κάτι ακόμη πιο ουσιώδες: στο εθνικό ζήτημα υπάρχει ταξικός επικαθορισμός. Στα υπαρκτά εθνικά ζητήματα, η αστική τάξη από τη μια, η εργατική τάξη και ο λαός από την άλλη, έχουν ριζικά αντίθετους προσανατολισμούς. Τα συμφέροντα της χώρας μπορεί να τα υπερασπίσει μόνον ο λαός.