Το ποσοστό της λοβοτομής...

kats-woman...

Δε με τρόμαξαν οι δημοσκοπήσεις που θέλουν το 30% των Ελλήνων, όχι μόνο να έχει συμφιλιωθεί με τη χούντα, αλλά να πιστεύει ότι τότε ήταν καλύτερα. Δε με τρομάζει και δε με παραξενεύει τίποτα πια. Για την ακρίβεια, έχω συμφιλιωθεί κι εγώ με την κατάσταση.

Γεννήθηκα και έζησα πολλά χρόνια της ζωής μου σε πόλη φτιαγμένη από τη χούντα. Στην εξωτική Κομοτηνή, το πρώτο πράγμα που προσέχει κανείς, είναι το σπαθί. Πώς πάνε και φωτογραφίζονται στην Ακρόπολη οι επισκέπτες της Αθήνας, ενώ οι Αθηναίοι δεν έχουν πατήσει; Ένα τέτοιο πράμα συμβαίνει και με το σπαθί. Οι επισκέπτες στήνονται στο επιβλητικό, αν όχι τερατώδες, μνημείο της χούντας και φωτογραφίζονται, πιστεύοντας ίσως πως πρόκειται για μνημείο πεσόντων ηρώων, ενώ οι ντόπιοι το προσπερνούν αδιάφορα. Ε, εντάξει, όχι όλοι. Κάποιοι το κοιτούν και αναπολούν. Δεν είναι λίγοι. Κοτζάμ σπάθα, δε θα μπορούσε να λοβοτομήσει και να ευνουχίσει;

Μπορούσα ακόμη και σε καθημερινή βάση να πετύχω κάποιον από αυτούς τους λοβοτομημένους και ευνουχισμένους, που θα μιλούσε για τα θαύματα που έκανε η χούντα στην περιοχή. Έχτισε δημόσια κτίρια χουντικής αισθητικής και καλά που ήταν κι αυτή και έκλεισε το ποτάμι. Στην Κομοτηνή κυλούσε ένα ποτάμι που δεν ήταν καθόλου σιγανό και το νερό του καθόλου γάργαρο. Και ζημιές είχε προκαλέσει και ψυχές είχε πάρει και εστία μολύνσεως ήταν. Το όνομά του τα λέει όλα: Μπουκλουτζάς. Σκατάς, στα ελληνικά. Ε, πολλοί Κομοτηναίοι πιστεύουν ότι άμα δεν ήταν η χούντα, δε θα έκλεινε. Δε θα υπήρχαν δρόμοι, δε θα χτίζονταν κτίρια, θα μέναμε στην εποχή των καμηλιέρηδων, σιγά μην ερχόταν και φως-νερό-τηλέφωνο στην περιοχή.

Δε με εντυπωσιάζει καμιά δημοσκόπηση και δεν τρομάζω με καμιά νοοτροπία. Τη νιώθω από παιδί και ξέρω. Ξέρω ότι πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει αυτό το 30% που θα αποτελείται από ανόητα, ασυνείδητα ανθρωπάκια που θα κοιτάνε να βολέψουν τον κώλο τους κι ας είναι αυτό το βόλεμα, σοδομισμός για τους κώλους των υπολοίπων. Αυτό το 30% σύρθηκε δεξιά κι αριστερά, άραξε στο κέντρο, έγλειψε κώλους, έστησε κώλους, δε βολεύτηκε στη μία στάση, στήθηκε στην άλλη. Ακολούθησε τις τάσεις της κάθε εποχής, μεγαλοπιάστηκε, σπούδασε αλλά δε μορφώθηκε, αγόρασε ακριβά αυτοκίνητα για να πουλήσει μούρη και στέγασε το κιτσαριό του σε χλιδάτα σπίτια. Σπίτια πολλών τετραγωνικών. Και άντε να πληρώσεις το χαράτσι, όπως κι αν το 'χουνε βαφτίσει. Αυτό το 30% και η νοοτροπία του είναι που φέρανε και το είδος της χούντας που ζούμε τώρα.

Οι παλιοί αναπολούν τις εποχές που γλείφανε κάνα κόκαλο απ’ τα κουφάρια που άφηνε η χούντα, τα παιδιά τους, εθισμένα στην ίδια νοοτροπία, τραβάνε ζόρια ξαφνικά και θέλουν να ζήσουν τις ίδιες δόξες. Λογικό το βρίσκω. Όσο λογικό είναι και το αποτέλεσμα της δημοσκόπησης. Όσο λογική είναι η ύπαρξη αυτού του επικίνδυνου 30% που ζει ανάμεσά μας και καθορίζει τις μοίρες των υπολοίπων.

Οι άνθρωποι αυτοί έχουν συμφιλιωθεί με οποιαδήποτε κατάσταση εκτός της αξιοπρέπειας. Κι εγώ έχω συμφιλιωθεί με το ότι ζούνε ανάμεσά μας. Δεν εντυπωσιάζομαι όταν περπατάω στο δρόμο, πάω στο περίπτερο, μπαίνω στο λεωφορείο και συναντάω μια υστερική θείτσα που φωνάζει ότι η χρυσή αυγή θα μας σώσει. Δεν κοιτάζω πλέον παράξενα τον τύπο με το στάιλινγκ του χρυσαυγίτη και τα μπράτσα εκτεθειμένα χειμώνα καλοκαίρι, ώστε να φαίνονται τα τατού με τους σταυρούς, τους μαίανδρους και τη λέξη «Ελλάς». Δε μένω με έκφραση χάνου παρακολουθώντας παρέλαση χρυσαύγουλων στους δρόμους της Νάουσας. Έχω συμφιλιωθεί με την ύπαρξη του κιτσαριού, της αμορφωσιάς, της αήττητης βλακείας, αλλά και με την ήττα των αξιών. 

Αυτό που ζούμε, μας αξίζει και πρέπει να το υποστούμε. Γιατί ανεχόμαστε αυτό το 30% των ηλιθίων ελληναράδων. Δεν ξέρω αν μπορούμε να τους αλλάξουμε και πώς. Σίγουρα όμως με την ανοχή μας, αυτό το ποσοστό θα μεγαλώνει. 

Μετανάστης; Όχι, ευχαριστώ...

Των Ισνήνης Αναγνωστάκη, Έλενας Κατσαρού, απο τον Δρομο της Αριστερας...

Γιατί αξίζει να μείνει στη χώρα η νεολαία μας, κόντρα στην απελπισία που διαχέουν οι κυβερνητικοί υπηρέτες των τροϊκανών.

Στην Ελλάδα του 2013, μια ευρωπαϊκή χώρα σε ανθρωπιστική κρίση, οι νέοι είμαστε η πρώτη μεταπολεμική γενιά που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη. Και το γνωρίζουμε καλά. Γνωρίζουμε όμως ακόμα ότι πουθενά αλλού στην Ευρώπη δεν υπάρχει η δυνατότητα μιας τόσο μεγάλης αλλαγής προς όφελος των πολλών. Δεν είναι τυχαίο που η ματιά των αγωνιζόμενων ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη στρέφεται συχνά στη χώρα μας. Ένα λαός, μονάχα λίγα εκατομμύρια, αναγκάζει υπερεθνικές εξουσίες να φοβούνται. Η Ελλάδα, λοιπόν, είναι μια χώρα σε μετάβαση κι έχουμε αρκετούς λόγους για να ελπίζουμε.
Τα τρία τελευταία χρόνια δεν αυξήθηκαν μονάχα η φτώχεια, η ανεργία, οι αυτοκτονίες. Στα τρία αυτά χρόνια, κατακτήσαμε τις πλατείες, παρελάσαμε κόντρα στους επισήμους, απαντήσαμε με αλληλεγγύη και συλλογικότητα στην καταστροφή, ξέφυγε η σκέψη μας σε πράγματα που θεωρούσαμε κάποτε αδιανόητα. «Απαισιοδοξία του νου, αισιοδοξία της θέλησης». Στην Ελλάδα συνυπάρχουν και παλεύουν δύο κόσμοι. Στην καθημερινότητά μας, στις στιγμές της σύγκρουσης, στην πολιτική. Οι νέοι είμαστε στον ένα από τους δύο.
Βέβαια, αν κάποιος έχει να διαλέξει ανάμεσα στο να κλαίει τη μοίρα του εδώ ή να φύγει έξω για μια δουλειά, θα κάνει μάλλον το δεύτερο - κι αυτό δεν είναι παράλογο. Δεν μένουμε εδώ για να είμαστε άνεργοι, για να θυσιαστούμε ηρωικά για μια πατρίδα που κυβερνούν οι δωσίλογοι. Αλλά και τι σημαίνει να ζεις και να εργάζεσαι στο εξωτερικό; Να ξημεροβραδιάζεσαι στη δουλειά; Να θεωρείς ανύπαρκτα τα δικαιώματα; Να μη σου περισσεύει τίποτα για να ζήσεις, πέρα από μια στοιχειώδη επιβίωση; Εντελώς πεζά: Αν ο στόχος είναι μια ζωή με αξιοπρέπεια, τότε ευκολότερα θα τα καταφέρουμε στην Ελλάδα παρά αλλού. Απλά, δεν θα μας έρθει στο πιάτο. Μονόδρομοι υπάρχουν όταν ο καθένας από εμάς πορεύεται μονάχος του. Είτε εντός, είτε εκτός Ελλάδας. Όταν η ζωή νοείται ως «ευκαιρίες προς επιλογή», ως «ατομική προκοπή». Εμείς λέμε «εγώ θα μείνω», για να μείνουμε τελικά πάρα πολλοί, όλοι. 70 χρόνια μετά την ίδρυση της ΕΠΟΝ, να δημιουργήσουμε ένα αριστερό, πολιτικό ρεύμα νέων, ένα ρεύμα δράσης και αντίστασης, συμμετοχής και προσφοράς, ιδεών και πολιτισμού, οικοδόμησης και πρωτοβουλιών.

«Δεν σας χαρίζουμε τη χώρα»
Αυτός ο τόπος δεν θα μείνει ποτέ χωρίς κατοίκους, αυτό είναι σίγουρο. Δεν θα τον χαρίσουμε όμως στις τράπεζες και τους τοκογλύφους. Δεν θα διαλυθεί -για μια ακόμα φορά στην ιστορία του- ως λεία των ισχυρών. Δεν θα γίνει ένα απλό οικόπεδο στις γεωστρατηγικές επιδιώξεις. Δεν θέλουμε να γεμίσει σύγχρονους σκλάβους - Έλληνες και ξένους. Κουμάντο να κάνει ο λαός του. Περήφανος όμως, όχι όπως μας καταντούν μέρα τη μέρα.
Κάποιοι ονομάζουν τη χώρα μας «ευλογημένο τόπο», ψάχνοντας όμως πελάτες για γενικό ξεπούλημα. Βλέπουν τη γη όχι ως καλλιεργήσιμη έκταση αλλά ως φωτοβολταϊκά πάρκα. Τον αγρότη όχι σαν κάποιον που παράγει, αλλά σαν αυτόν που κλείνει την εθνική οδό. Τον ορυκτό πλούτο ως δώρο στις πολυεθνικές, τον τουρισμό ως ξενοδοχειακά γκέτο, την περιφέρεια ως οικονομικές ζώνες τύπου Ταιβάν. Τις επενδύσεις και την ανάπτυξη με μισθούς Ινδίας και περιβαλλοντική καταστροφή. Τους νέους επιστήμονες και τους φοιτητές ως άχρηστους και βάρος στον προϋπολογισμό για την Παιδεία. Αυτή η χώρα έχει πολλές, πάρα πολλές δυνατότητες. Αρκεί να στηριχτεί σ’ έναν λαό που θα τη διεκδικεί. «Εγώ θα μείνω». Γιατί το να αγωνιστούμε σήμερα για την πατρίδα μας, σημαίνει να δουλέψουμε για εμάς, όχι για το ραγιάδικο, πολιτικό σύστημα που κυβερνά τόσα χρόνια. Που έκανε εθνική του κουλτούρα «το κρασί, τη θάλασσα και τ’ αγόρι μου». Εθνική περηφάνεια τις Ολυμπιάδες και τα Κύπελλα.
Την τεμπελιά, λαϊκή μαγκιά, την αδιαφορία για τα κοινά και τον παρασιτισμό συνήθειές μας. Το πολιτικό σύστημα που θέλησε να μάς κάνει σαν τα μούτρα του. Δεν θα μείνουμε σε αυτή την Ελλάδα. Δεν θέλουμε να έχουμε τίποτα κοινό με αυτούς. Μέσα από τα κινήματα και την καθημερινή μας αντίσταση, θα «καταστρέφουμε εφόσον δημιουργούμε», θα χτίζουμε έναν άλλο τρόπο ζωής, άλλα πρότυπα, μια άλλη κοινωνική συνείδηση.

«Θα μείνουμε για να σας δούμε να φεύγετε με ελικόπτερο»
Υπάρχει όμως κι ένα «γαμώτο». Μια τσαντίλα. Κάτι που δεν ξέρεις ακριβώς από πού προέρχεται. Ένα περίεργο «θα μείνω και θα την παλέψω». Ίσως η επιθυμία να δεις το ελικόπτερο πάνω από την ελληνική Βουλή. Να δεις στη φυλακή τους υπεύθυνους αυτής της κατάστασης. Είναι και που δεν θέλεις να αφήσεις πίσω σου καμένη γη, την πόλη σου, τους δικούς σου ανθρώπους. Είναι όμως και οι στιγμές που «πήραμε τη ζωή στα χέρια μας» και που δεν τις αλλάζουμε με τίποτα στον κόσμο. Σαν να βλέπεις σε αυτές ένα νόημα στη ζωή. Μια κάποια χειραφέτηση.       
Και όσοι τελικά φύγαν; Έχουν κι αυτοί πολλή δουλειά: Να φωνάξουν δυνατά για όσα γίνονται στην Ελλάδα. Να ζητήσουν με κάθε τρόπο την αλληλεγγύη των λαών από κάθε χώρα. Αλλά και να πάρουν ολόψυχα μέρος στους αγώνες τους. Να μάθουν απ’ αυτούς και να μιλήσουν για τους δικούς μας. Να έρθουν σε επαφή με τις ιδέες και τις εμπειρίες τους. Να σκύψουν και να μελετήσουν λύσεις για τα προβλήματα της χώρας, για μια Ελλάδα σ’ ένα μετατροϊκανό ξέφωτο. Και να γυρίσουν γρήγορα, γιατί τους χρειαζόμαστε...

* Η Ισμήνη Αναγνωστάκη είναι απόφοιτη της Ιατρικής Σχολής
και η Έλενα Κατσαρού είναι τελειόφοιτη της Ιατρικής Σχολής

Το «εγώ θα μείνω», σύνθημα επιβίωσης και προοπτικής

Κι αν φύγουμε; Κι αν η χώρα συνεχίσει ν’ αδειάζει από τους νέους; Τότε ποιοι θα ανατρέψουν το «παλιό» και το «σάπιο»; Ποιοι θα βάλουν πλάτες για μια νέα Ελλάδα; Ποιος θα αντέξει τα χτυπήματα; Ποια νέα γνώση και πώς θα παραχθεί, λειτουργώντας για το συμφέρον των πολλών; Ποιος θα δουλέψει για την παραγωγική ανασυγκρότηση; Ποια νέα κουλτούρα θα υπερκεράσει το μεταμοντέρνο παρασιτισμό μιας προηγούμενης γενιάς; Πώς αυτή η πατρίδα θα συνεχίσει να υπάρχει ως υπόσταση; Πώς αυτός ο λαός θα συνεχίσει τη μακρά παράδοση αντίστασης στους ισχυρούς; Πώς η παγκοσμιοποίηση δεν θα καταργήσει κάθε εθνική ιδιαιτερότητα; Πώς τα μηνύματα του πλανήτη θα συνεγείρουν τη μεσογειακή γωνιά μας; Ποιοι θα γεμίσουν ξανά τις πλατείες; Ποια ορμή θα βάλει φρένο στην προσαρμογή, την ενσωμάτωση, τη γραφειοκρατία; Ποια νέα, ριζοσπαστική Αριστερά θα γεννηθεί μέσα στους αγώνες;
Το «εγώ θα μείνω», λοιπόν, δεν είναι ένα απλό σύνθημα. Είναι ένας στόχος για να κρατηθεί ζωντανή η χώρα. Δεν μπορεί παρά να είναι στον πυρήνα όποιας πολιτικής θέλει ν’ ανατρέψει αυτή την κατάσταση, αλλά και να ανοίξει έναν διαφορετικό δρόμο. Μια απόλυτη προϋπόθεση και βασικός πυλώνας για να υπάρξει ένα πολιτικό ρεύμα διεξόδου, μια σύγκρουση με πιθανότητες επιτυχίας, μια καλύτερη «επόμενη μέρα» για τη χώρα.
Γιατί αν και αυτή η μάχη δεν δοθεί, αν δεν δίνεται καθημερινά και με κάθε τρόπο, τότε πολλά απ’ όσα οραματιζόμαστε θα μείνουν στα χαρτιά. Για όλους όσοι αγωνίζονται, λοιπόν, σε κάθε μικρή αντίσταση και κάθε μεγάλο κίνημα, σε κάθε χώρο, το σύνθημα «εγώ θα μείνω» πρέπει ν’ ακουστεί δυνατά.

«Δεν φεύγω, θα συνεχίσω να αγωνίζομαι»Εξομολόγηση από την Αργεντινή της χρεοκοπίας

«Για μένα αναδύθηκε μια νέα ελπίδα μετά τις 19 και 20 Δεκέμβρη (σημ. αναφέρεται στο Argentinazo του 2001). Αν και η κατάσταση ήταν ήδη οικονομικά δύσκολη, δεν είχα αυτή την ελπίδα παλιότερα. Όλα όσα πίστευα ήταν γελοία. Δεν μου άρεσε να αισθάνομαι ότι το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να φροντίσω για την πάρτη μου. Σκεφτόμουν πράγματα του τύπου: τι θα γίνει με την καριέρα μου, αν χρειαστεί να φύγω από τη χώρα, ή αν δεν φύγω από την χώρα πώς θα βρω δουλειά;  Ένιωθα σαν να ήταν ο εαυτός μου, οι φίλοι μου και η πιθανότητα να κάνω οικογένεια, τα μόνα πράγματα που μου είχαν απομείνει. Ήθελα να θέσω τη δύναμή μου στην υπηρεσία κάποιου σκοπού και δεν μπορούσα να βρω αυτόν το σκοπό.
Τώρα θέλω να μείνω στη χώρα μου. Δύο χρόνια πριν, σκεφτόμουν μήπως γινόμουν ερευνήτρια σε κάποιο ευρωπαϊκό ή αμερικανικό πανεπιστήμιο, γιατί πίστευα ότι θα μου άρεσε να διαβάζω και να ερευνώ σ’ έναν άλλο τόπο. Τώρα θέλω να μείνω εδώ, το οποίο είναι σημαντικό. Ανήκω στην κατηγορία ανθρώπων που έχουν τη δυνατότητα να φύγουν, που μπορούν να επιλέξουν έναν άλλο τρόπο ζωής στο εξωτερικό και να έχουν καλύτερη τύχη οικονομικά. Αν αυτή η χώρα δεν μου πρόσφερε τίποτα, τότε μπορούσα να ασχοληθώ με τη μελέτη και την έρευνα γιατί σε τελευταία ανάλυση πρόκειται για πράγματα που αξίζουν. Δεδομένου ότι δεν μπορούσα όμως να τα κάνω εδώ, σε ποιο μέρος του κόσμου θα έπρεπε να βρεθώ; Αυτή ήταν η ερώτηση. Ένιωθα περίεργα όταν σκεφτόμουν αυτή την ερώτηση, ένα αίσθημα λύπης για το ότι πρέπει να φύγω. Αλλά γιατί; Είναι φυσιολογικό πράγμα να πεις ότι θα πας να ζήσεις την εμπειρία μιας άλλης χώρας και μετά θα επιστρέψεις. Αυτή η ιδέα ήταν πάντα το τελευταίο καταφύγιό μου, αλλά ένιωθα σαν κατά κάποιο τρόπο η χώρα μου να με έδιωχνε μακριά, ότι δηλαδή η κοινωνική κατάσταση με πέταγε έξω και ότι δεν μπορούσα να είμαι ευτυχισμένη κάτω από αυτές τις συνθήκες. Δεν μπορούσα να βρω τον εαυτό μου. Δεν μπορούσα να εκπληρώσω τις επιθυμίες μου. Τώρα νιώθω πως αυτός εδώ είναι ο τόπος για να μείνω και να δουλέψω. Σε πείσμα όλων των προβλημάτων, όχι μόνο των οικονομικών αλλά και οποιουδήποτε άλλου τύπου. Εξαιτίας της παλιάς πολιτικής που ασκείται ακόμη στην Αργεντινή, πάντα θα υπάρχει ανισότητα και πάντα θα υπάρχουν προβλήματα. Αλλά μέσα σε όλα αυτά, η Αργεντινή είναι ο τόπος που θέλω να μείνω και να συνεχίσω να αγωνίζομαι».

Carina, αργεντίνικη οργανωτική επιτροπή του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ

(Από το βιβλίο Οριζοντιότητα, φωνές λαϊκής εξέγερσης στην Αργεντινή
Εκδ. «Για την κυκλοφορία των αγώνων»)

Η ανεργία στις ηλικίες 15-24 αγγίζει το 56,6%, ενώ στις ηλικίες 25-29 φτάνει το 38%.

30% των νέων πτυχιούχων
στη χώρα είναι άνεργοι.

7 στους 10 νέους βλέπουν
το μέλλον τους στο εξωτερικό.

17% κάνει πράξη τη σκέψη αυτή, ενώ το υπόλοιπο 53% προβληματίζεται σοβαρά.

73% όσων μεταναστεύουν έχει ήδη μεταπτυχιακό, ενώ το 41% έχει πραγματοποιήσει και διδακτορικές σπουδές.

Το 2012, 1.808 γιατροί μετανάστευσαν από τη χώρα.

Το 23% των νέων επιστημόνων που μεταναστεύουν είναι μηχανικοί.

Η Βρετανία είναι η πρώτη χώρα προτίμησης (31,7%), με τις ΗΠΑ να ακολουθούν.Η Γερμανία είναι βασική χώρα προορισμού για νέους γιατρούς, ενώ το Ντουμπάι για τους μηχανολόγους.

Στην αναμπουμπούλα ο λύκος τρέμει...

kats-woman...

Δεν ξέρω αν πρέπει να λυπηθώ ή να χαρώ που τελειώνει αυτή η προεκλογική περίοδος. Βέβαια, θα μου πεις ότι θα πρέπει να περιμένω τα αποτελέσματα για να δω αν θα βάλω πλερέζα ή θα χορέψω καρσιλαμά χτυπώντας τα κουτάλια, αν θα βρίσω την άχρηστη ράτσα μας ή θα πάρω πίσω όσα σκατά έχω πετάξει κατά καιρούς στην ελληνική καφρίλα. Όπως και να ‘χει πάντως, αυτή η προεκλογική περίοδος, κατά την οποία η απειλή για κυβέρνηση της αριστεράς πλακώνει πάνω από τα κεφάλια μας, μου έδωσε πολλές χαρές.

Αυτή η περίοδος της αβεβαιότητας, της ακυβερνησίας, του μίσους και του αλληλοσπαραγμού, της αποσύνθεσης, της συνωμοσίας, αυτή η περίοδος της αναταραχής, για μένα, που δεν έχω τι άλλο να χάσω, αλλά και για τους πολλούς που είναι σαν εμένα, ήταν άκρως διασκεδαστική. Εγώ που έχω πάψει πλέον να φοβάμαι, αφού έχω ζήσει τα χειρότερα, βλέπω το φόβο και την ταραχή σε ορισμένους και χαίρομαι.

Βλέπω τους αστούς να τρέμουν μην καταρρεύσει το σύστημά τους κι έρθει η στιγμή να ζητήσει η πλέμπα δικαιώματα.

Βλέπω τους φασίστες να προσπαθούν με λύσσα να εκμεταλλευτούν τη φτώχεια και την ασχετοσύνη αυτής της πλέμπας για να ρυθμίσουν την κατάσταση, όσο είναι καιρός.

Βλέπω τους βολεμένους να έχουν χεστεί, μην τύχει και χάσουν το βόλεμα. Και δεν έχουν μάθει να ζούνε αλλιώς.

Βλέπω τους Χριστιανούς να ξορκίζουν το κακό, γιατί άμα χάσει η Εκκλησία τα προνόμιά της, ποιος ξέρει, μπορεί να έρθει κι ο Αντίχριστος.

Βλέπω τους νοικοκυραίους που, κρυμμένοι στα καβούκια τους, παρακολουθούν στην τηλεόραση τις εξελίξεις και παρακαλούν να μη γίνει κάτι που θα χαλάσει τη φιλήσυχη μιζέρια τους.

Βλέπω αυτούς που είχαν μέχρι τώρα εξουσία, να ξεπερνούν τα όρια της κατινιάς για να μην τη χάσουν. Και τρομοκρατούν με κάθε τρόπο.

Με διαφημίσεις με παιδάκια που ο καημός τους είναι αν θα έχουμε ευρώ κι όχι αν έχουν μέλλον σ’ αυτόν το σκατότοπο.

Ή με κάποιον που τρώει και πίνει παρέα με τη χαζογκόμενα και δε θέλει να πληρώσει το λογαριασμό. Και η πλάκα είναι ότι τον λένε Αλέξη κι όχι Βαγγέλη, Αντώνη, Κωστάκη, Γιωργάκη, Άκη. Μ’ άλλα λόγια, η φράση «άλλος γαμάει, άλλος πληρώνει» πρέπει να γίνει τρόπος ζωής σ’ αυτή τη χώρα. Αντί να τους κάνουμε καροτσάκι και να τους διώξουμε από τη ζωή μας.

Τρομοκρατούν φορτώνοντας τον κάθε Αμυρά στο κόμμα που απειλεί να προκαλέσει την αναταραχή που φοβούνται, παρουσιάζοντάς τον ακόμη και ως βουλευτή του.

Μέχρι και το βόλεμα φορτώνουν στην αριστερά, που δε βόλεψε κανένα δικό της παιδί, αυτοί που βόλευαν υψηλόμισθους συμβούλους για τους συμβούλους των συμβούλων που συμβούλευαν συμβούλους συμβούλων.

Παρομοιάζουν τον Τσίπρα με τον Παπανδρέου, εκμεταλλευόμενοι το ενδεχόμενο της αλλαγής. Από την άλλη, ψάχνω να βρω έναν καλύτερο ηγέτη κατά τη μεταπολίτευση και δεν μπορώ.

Είναι μια υπέροχη προεκλογική περίοδος, γιατί ήρθαν τα πάνω κάτω. Είναι η μόνη αναμπουμπούλα όπου ο λύκος έχει κλειστεί στο μαντρί γιατί νιώθει ότι απειλείται από τα πρόβατα. Δεν ξέρω μέχρι πού μπορεί να φτάσει η ταραχή αυτών των λύκων και πόσους θα θάψουν κάτω από τη λάσπη τους. Δεν ξέρω αν θα καταλάβουν ότι δεν είναι εύκολο να πιάσει το κόλπο με τα ευρώ που θα χάσουμε, αφού δε μας νοιάζει και πολύ για τα ευρώ των άλλων, τη στιγμή που εμείς δεν τα έχουμε. Δεν ξέρω αν θα το καταλάβουν, γιατί ποτέ δε βρέθηκαν στη θέση μας. Δεν ξέρω αν θα βρούνε καινούργιο τρόπο να μας τρομοκρατήσουν μέσα σε λίγες μέρες.

Δεν έχουν καταλάβει ότι εμείς είμαστε ήδη τιμωρημένοι από το ίδιο μας το κράτος. Κι ότι είναι πολύ μικρό το ζόρι μας για το αν θα μας τιμωρήσουν και οι Ευρωπαίοι. Κι ότι ευχόμαστε αυτή η τιμωρία μας να γίνει η αφορμή για να γκρεμιστεί όλη αυτή η σαπίλα που συντηρούσαμε μέχρι τώρα και στη θέση της να δημιουργηθεί κάτι καινούργιο.

Κυρίως δεν κατάλαβαν ότι έχουμε ξυπνήσει από το λήθαργο που μας είχε ρίξει το λάιφ στάιλ άλλων εποχών. Μάθαμε να σκεφτόμαστε και ανακαλύψαμε την πολιτική. Πιστεύω ότι όλο και περισσότεροι από εμάς είναι ικανοί να ψηφίσουν. Και δεν εννοώ τον τίμιο αστό, που με το δίκιο του θα ψηφίσει δημιουργία ξανά, αλλά το φοβισμένο άσχετο που θα ξαναψηφίσει ΝΔ επειδή το ΠΑΣΟΚ τα σκάτωσε.

Βέβαια, δεν περιμένουμε και θαύματα, γιατί ο σοσιαλισμός είναι τελειωμένη υπόθεση. Όσο κι ο καπιταλισμός. Αλλά ελπίζουμε σε κάτι καινούργιο. Σε ένα κλείσιμο της ψαλίδας, ένα κοινωνικό κράτος, λιγότερη καύλα για το κεφάλαιο κι αυτή τη φούσκα που την ονόμασαν οικονομία και περισσότερο ενδιαφέρον για τον άνθρωπο κι αυτήν την πολύτιμη ουσία που τη λένε κοινωνία.

Γι’ αυτό πρέπει να τολμήσουμε. Για να γκρεμίσουμε την κοινωνία που έχτισαν. Για να τσακίσουμε τα ήθη τους. Για να απολαύσουμε το φόβο τους. Για να πάρει ο καθένας αυτό που του αξίζει. Για το γαμώτο.