του Σπύρου Λέκκα, Inprecor...
Για τον μέσο άνθρωπο, τον οποίο παίρνω την πρωτοβουλία να εκπροσωπήσω σ’αυτό το κείμενο, έχει αρχίσει να γίνεται έντονη μία αίσθηση παραφροσύνης, μία αίσθηση ότι κάποιος δεν μπορεί να βασιστεί ούτε στους πυλώνες της απλής, κοινής, καθημερινής λογικής, γιατί κι αυτοί κλωνίζονται από τα σκηνικά που ζούμε στην Ελληνική πραγματικότητα.
Συγκλονίστηκε το πανελλήνιο τις προάλλες από την τυφλή τρομοκρατική ενέργεια στο εμπορικό κέντρο The Mall στο Μαρούσι, όταν αυτοσχέδιος εκρηκτικός μηχανισμός εξεράγη την ώρα που εκατοντάδες άνθρωποι (πελάτες και εργαζόμενοι) βρίσκονταν στο χώρο. Από τα κανάλια μάθαμε και την άποψη που διατύπωσε η αστυνομία ότι «ήθελαν νεκρούς» με τον τρόπο που έδρασαν οι «τρομοκράτες». Από τα στοιχεία που αναφέρθηκαν στα ίδια δελτία ειδήσεων, βέβαια, αν πρόσεχε κάποιος θα καταλάβαινε πως στις 10 το πρωί της Κυριακής έσκασε ένας πολύ ασθενής εκρηκτικός μηχανισμός μέσα σε μία χύτρα ταχύτητος που ήταν κρυμμένη κάτω από τις κυλιόμενες σκάλες του 2ου ορόφου, αφού πρώτα είχαν προηγηθεί 2 προειδοποιητικά τηλεφωνήματα και η ασφάλεια είχε εκκενώσει το χώρο από τα περίπου 150 άτομα που ήταν μέσα στο αχανές πολυκατάστημα. Στο άκουσμα της είδησης εκείνη την Κυριακή, λοιπόν, έχω ένα συναίσθημα και δύο εντελώς διαφορετικές απορίες συγκριτικά με αυτές που διατυπώνονται στα δελτία ειδήσεων.
Την 1η Φεβρουαρίου κυκλοφόρησε το 14ο τεύχος του περιοδικού Unfollow, ενός ανεξάρτητου περιοδικού που έχει εδραιώσει την παρουσία του βασισμένο στα πολύ καλά τεκμηριωμένα άρθρα του, στις δημοσιογραφικές του έρευνες καθώς και στα κείμενα γνώμης που φιλοξενούνται στις σελίδες του. Στο τρέχον τεύχος, υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον και αποκαλυπτικό άρθρο με τίτλο «Λαθρεμπόριο πετρελαίου, ο νόμος της σιωπής» και αναφέρεται στις καταλογιστικές πράξεις του Ζ’ Τελωνείου Επίβλεψης Πειραιά σχετικά με λαθρεμπόριο πετρελαίου ναυτιλίας που ζημίωσε πολλά δις ευρώ το Ελληνικό δημόσιο από τις εταιρείες ΕΛΠΕ του Σπύρου Λάτση και Aegean Oil του Δημήτρη Μελισσανίδη.
Θα ξεκινήσω άμεσα με τις απορίες:
Έχω μία έντονη αίσθηση τον τελευταίο καιρό ότι κάτι δεν πάει καλά.
«Γάτος είσαι!», θα μου απαντήσετε οι περισσότεροι με έναν τόνο ειρωνίας στη φωνή σας.
Κι όμως…κάτι δεν πάει καθόλου καλά!
«Γάτος είσαι!», θα μου απαντήσετε οι περισσότεροι με έναν τόνο ειρωνίας στη φωνή σας.
Κι όμως…κάτι δεν πάει καθόλου καλά!
Για τον μέσο άνθρωπο, τον οποίο παίρνω την πρωτοβουλία να εκπροσωπήσω σ’αυτό το κείμενο, έχει αρχίσει να γίνεται έντονη μία αίσθηση παραφροσύνης, μία αίσθηση ότι κάποιος δεν μπορεί να βασιστεί ούτε στους πυλώνες της απλής, κοινής, καθημερινής λογικής, γιατί κι αυτοί κλωνίζονται από τα σκηνικά που ζούμε στην Ελληνική πραγματικότητα.
Θα προσπαθήσω, αν και δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το αποτέλεσμα, να περάσω αυτήν την αίσθηση με αυτές τις γραμμές χρησιμοποιώντας κάποια παραδείγματα, που πιθανώς να βοηθήσουν.
Συγκλονίστηκε το πανελλήνιο τις προάλλες από την τυφλή τρομοκρατική ενέργεια στο εμπορικό κέντρο The Mall στο Μαρούσι, όταν αυτοσχέδιος εκρηκτικός μηχανισμός εξεράγη την ώρα που εκατοντάδες άνθρωποι (πελάτες και εργαζόμενοι) βρίσκονταν στο χώρο. Από τα κανάλια μάθαμε και την άποψη που διατύπωσε η αστυνομία ότι «ήθελαν νεκρούς» με τον τρόπο που έδρασαν οι «τρομοκράτες». Από τα στοιχεία που αναφέρθηκαν στα ίδια δελτία ειδήσεων, βέβαια, αν πρόσεχε κάποιος θα καταλάβαινε πως στις 10 το πρωί της Κυριακής έσκασε ένας πολύ ασθενής εκρηκτικός μηχανισμός μέσα σε μία χύτρα ταχύτητος που ήταν κρυμμένη κάτω από τις κυλιόμενες σκάλες του 2ου ορόφου, αφού πρώτα είχαν προηγηθεί 2 προειδοποιητικά τηλεφωνήματα και η ασφάλεια είχε εκκενώσει το χώρο από τα περίπου 150 άτομα που ήταν μέσα στο αχανές πολυκατάστημα. Στο άκουσμα της είδησης εκείνη την Κυριακή, λοιπόν, έχω ένα συναίσθημα και δύο εντελώς διαφορετικές απορίες συγκριτικά με αυτές που διατυπώνονται στα δελτία ειδήσεων.
Το συναίσθημα είναι ξεκάθαρο: νιώθω έναν έντονο εκνευρισμό για το πόσο ηλίθιους μας περνάνε που περιμένουν να πιστέψουμε ότι η στρακαστρούκα στο The Mall ήταν τρομοκρατική ενέργεια που στόχο έχει να φοβίσει (λες και δεν τους φτάνει τόσος φόβος που ζουν καθημερινά) τους πολίτες.
Οι δύο ερωτήσεις που μου έρχονται αυθόρμητα είναι:
1) Τι δουλειά είχαν κάποιες δεκάδες εργαζόμενοι Κυριακή στις 10 το πρωί να βρίσκονται στα καταστήματα?
2) Το The Mall γιατί λειτουργεί αφού δεν έχει εκδικαστεί ακόμα η νομιμότητα του κτιρίου που από πολλούς χαρακτηρίζεται ως το μεγαλύτερο αυθαίρετο στην Ευρώπη?
Δεν θα προσπαθήσω ν’απαντήσω, απλά θέτω τα ερωτήματα και την δική μου οπτική, έτσι αυθόρμητα…γιατί κάτι δεν μου πάει καλά!
Πριν από δύο εβδομάδες περίπου, χαζεύοντας στην τηλεόραση, έπεσα στην εκπομπή του Πρετεντέρη (θε μου σχώρα με) που είχε ένα πάνελ με μη πολιτικά πρόσωπα που
συζητούν για πολιτική. Δεν θα έμενα παραπάνω από 15” να την παρακολουθήσω αν εκείνη τη στιγμή δεν είχε το λόγο ο Γιώργος Κιμούλης, ο οποίος με «άρπαξε» με τον χειμαρρώδη λόγο του και τις απόψεις που εξέφραζε. Οι απόψεις του είχαν έντονη την παρουσία της αμφισβήτησης αυτών που μας επιβάλλουν να πιστέψουμε εδώ και 3 (τουλάχιστον) χρόνια οι έχοντες την εξουσία, καθώς και την αμφισβήτηση του ίδιου του συστήματος που μας έχει φέρει σ’αυτήν την κατάσταση. Μου άρεσε, ήταν μία ευχάριστη έκπληξη για μένα ο Γιώργος Κιμούλης. Δυστυχώς, δεν είχα το κουράγιο να κάτσω να παρακολουθήσω όλη την εκπομπή, διότι πέρα από τον Πρετεντέρη (θε μου σχώρα με) στο πάνελ ήταν και ο Γιάννης Μπέζος (μπορεί?), ο Γρηγόρης Αρναούτογλου (ή Κλάρα) και ο Γιώργος Νταλάρας (βόηθα παναγιά μου!).
συζητούν για πολιτική. Δεν θα έμενα παραπάνω από 15” να την παρακολουθήσω αν εκείνη τη στιγμή δεν είχε το λόγο ο Γιώργος Κιμούλης, ο οποίος με «άρπαξε» με τον χειμαρρώδη λόγο του και τις απόψεις που εξέφραζε. Οι απόψεις του είχαν έντονη την παρουσία της αμφισβήτησης αυτών που μας επιβάλλουν να πιστέψουμε εδώ και 3 (τουλάχιστον) χρόνια οι έχοντες την εξουσία, καθώς και την αμφισβήτηση του ίδιου του συστήματος που μας έχει φέρει σ’αυτήν την κατάσταση. Μου άρεσε, ήταν μία ευχάριστη έκπληξη για μένα ο Γιώργος Κιμούλης. Δυστυχώς, δεν είχα το κουράγιο να κάτσω να παρακολουθήσω όλη την εκπομπή, διότι πέρα από τον Πρετεντέρη (θε μου σχώρα με) στο πάνελ ήταν και ο Γιάννης Μπέζος (μπορεί?), ο Γρηγόρης Αρναούτογλου (ή Κλάρα) και ο Γιώργος Νταλάρας (βόηθα παναγιά μου!).
Μετά από 2 μέρες από την εκπομπή (09/01), η εφημερίδα «Τα Νέα» δημοσιεύει στη στήλη «Ανορθόδοξα» ένα κείμενο του Τάκη Θεοδωρόπουλου με τίτλο «Πώς θα αντραπεί ο καπιταλισμός» που στην ουσία κράζει την παρουσία και τις θέσεις που εξέφρασε ο Κιμούλης στην εκπομπή του Πρετεντέρη (θε μου σχώρα με). Ο Κιμούλης δεν το άφησε έτσι και την επομένη απάντησε με ένα μακροσκελές, αρκούντως επιθετικό κείμενο, για να απαντήσει εκ νέου ο Θεοδωρόπουλος με ένα καθόλα ειρωνικό υστερόγραφο. Μετά από δύο εβδομάδες εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης εναντίον του Γιώργου Κιμούλη για χρέη προς το δημόσιο ύψους 200.000 ευρώ.
Σ’αυτήν την περίπτωση μου δημιουργούνται 3 αυθόρμητες απορίες:
1) Είναι τυχαία η χρονική συγκυρία της διαταγής σύλληψης του Κιμούλη?
2) Είναι τυχαίο ότι ο Θεοδωρόπουλος αρθρογραφεί στα Νέα, εφημερίδα που γράφει και ο Πρετεντέρης (θε μου σχώρα με) και που μαζί με το Βήμα ανήκει στον ΔΟΛ του Ψυχάρη, ο οποίος με τη σειρά του διατηρεί μερίδιο στο MEGA που ο εν λόγω δημοσιογράφος έχει την εκπομπή στην οποία εμφανίστηκε ο Κιμούλης και εξέφρασε την άποψή του?
3) Τόσο πολύ φοβάται το «πανίσχυρο» σύστημα τις απόψεις ενός ηθοποιού?
Είπαμε, διατυπώνουμε αυθόρμητες ερωτήσεις, τις απαντήσεις ας τις δώσει ο καθένας για τον εαυτό του.
Την 1η Φεβρουαρίου κυκλοφόρησε το 14ο τεύχος του περιοδικού Unfollow, ενός ανεξάρτητου περιοδικού που έχει εδραιώσει την παρουσία του βασισμένο στα πολύ καλά τεκμηριωμένα άρθρα του, στις δημοσιογραφικές του έρευνες καθώς και στα κείμενα γνώμης που φιλοξενούνται στις σελίδες του. Στο τρέχον τεύχος, υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον και αποκαλυπτικό άρθρο με τίτλο «Λαθρεμπόριο πετρελαίου, ο νόμος της σιωπής» και αναφέρεται στις καταλογιστικές πράξεις του Ζ’ Τελωνείου Επίβλεψης Πειραιά σχετικά με λαθρεμπόριο πετρελαίου ναυτιλίας που ζημίωσε πολλά δις ευρώ το Ελληνικό δημόσιο από τις εταιρείες ΕΛΠΕ του Σπύρου Λάτση και Aegean Oil του Δημήτρη Μελισσανίδη.
Την επομένη της δημοσίευσης, στα γραφεία του περιοδικού χτύπησε το τηλέφωνο και κάποιος κύριος που συστήθηκε ως Δημήτρης Μελισσανίδης απείλησε ανοιχτά την ζωή του συντάκτη του άρθρου, λέγοντας μεταξύ άλλων: «Θα σκίσω κι εσένα και τον εισαγγελέα. Εγώ δεν καταλαβαίνω τίποτα, είμαι ο Μελισσανίδης. Δεν θα μπορείς να κοιμηθείς. Δεν θα μπορείς να κυκλοφορείς, θα γίνω ο εφιάλτης σου. Ο φόβος μου θα σε καταδιώκει παντού. Εγώ είμαι ο Μελισσανίδης και δεν σηκώνω. Θα έρθουν στο σπίτι και την ώρα που κοιμάσαι θα σε τινάξουν στον αέρα. Εγώ έχω μάθει να μιλάω με μεγάλους δημοσιογράφους. Εψαξα για σένα και θα σε σκίσω».
Αυθόρμητη απορία νούμερο ένα: Γιατί το θέμα αυτό δεν έπαιξε σε κανένα κανάλι και κανέναν μεγάλο ραδιοφωνικό σταθμό?
Απορία νούμερο δύο: Δεν θα έπρεπε όλοι οι δημοσιογράφοι να σηκώσουν το θέμα για να προστατεύσουν τον συνάδελφο κατά πρώτον και κατα δεύτερον την ανεξαρτησία του λειτουργήματός τους, ούτως ώστε να νιώθουν ασφαλείς να τα λένε «τσεκουράτα», όπως είχε πει και η κυρία Τρέμη σε ένα δελτίο ειδήσεων?
Νούμερο τρία: Το θράσος, η αναίδεια και η χυδαιότητα του συστηθέντα ως Δημήτρη Μελισσανίδη είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της αναπτυξιακής «υγειούς επιχειρηματικότητας» που μας υπόσχονται οι Σαμαρο-Βενιζέλοι, την οποία εκφράζει ο εν λόγω κύριος αφού είναι κλασσικό παράδειγμα «αυτοδημιούργητου» μεγιστάνα που ξεκίνησε με μία σχολή οδηγών στο Κερατσίνι και σε λίγα χρόνια έχει καταφέρει να δημιουργήσει μία αυτοκρατορία? (όλα αυτά με τον ιδρώτα του…δεν θέλω αηδίες!)
Είπαμε…απάντηση καμία, αλλά η αίσθηση ότι κάτι χοντρό δεν πάει καλά είναι ακόμα εδώ. Προχωράμε?
Πριν από λίγες μέρες το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης, το γνωστό σε όλους
Εσουρου, έβγαλε μία οδηγία-απόφαση σταθμό (αντιγράφω από το enet.gr):
«Συγκεκριμένα στην ανακοίνωσή του αναφέρει πως “υποδεικνύει προς όλους τους τηλεοπτικούς και σταθμούς της χώρας όπως:
Μη προβάλουν την εικόνα
α) προσώπων ευρισκομένων σε κατάσταση κοινωνικής εξαθλίωσης ή ενδείας άνευ ρητής ή σιωπηράς συναινέσεώς αυτών, και
β) προσώπων οδηγουμένων ενώπιον των δικαστικών ή εισαγγελικών ή αστυνομικών και λοιπών αρχών άνευ ρητής ή σιωπηράς συναινέσεώς αυτών”.
Στην απόφασή του επικαλείται, μεταξύ άλλων, το άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγματος, “κατά το οποίο ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της πολιτείας”.»
Η πρώτη αντίδραση όταν το διάβασα, ήταν ένα νευρικό γέλιο εκνευρισμού για το μέγεθος της υποκρισίας των «σοφών» του ΕΣΡ.
Εσουρου, έβγαλε μία οδηγία-απόφαση σταθμό (αντιγράφω από το enet.gr):«Συγκεκριμένα στην ανακοίνωσή του αναφέρει πως “υποδεικνύει προς όλους τους τηλεοπτικούς και σταθμούς της χώρας όπως:
Μη προβάλουν την εικόνα
α) προσώπων ευρισκομένων σε κατάσταση κοινωνικής εξαθλίωσης ή ενδείας άνευ ρητής ή σιωπηράς συναινέσεώς αυτών, και
β) προσώπων οδηγουμένων ενώπιον των δικαστικών ή εισαγγελικών ή αστυνομικών και λοιπών αρχών άνευ ρητής ή σιωπηράς συναινέσεώς αυτών”.
Στην απόφασή του επικαλείται, μεταξύ άλλων, το άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγματος, “κατά το οποίο ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της πολιτείας”.»
Η πρώτη αντίδραση όταν το διάβασα, ήταν ένα νευρικό γέλιο εκνευρισμού για το μέγεθος της υποκρισίας των «σοφών» του ΕΣΡ.
Οι αυθόρμητες απορίες?
1) Αν σταματήσουν οι τηλεοπτικοί σταθμοί να δείχνουν σκηνές εξαθλίωσης από τους δρόμους της Αθήνας, θα εξαλειφθεί η εξαθλίωση?
2) Το ζητούμενο είναι να μην βλέπουμε στην τηλεόραση την εξαθλίωση ή να μην υπάρχει εξαθλίωση?
3) Η πραγματικότητα είναι ό,τι προβάλλεται από την τηλεόραση?
4) Το Matrix το έχουν δει στο ΕΣΡ?
Έχω γίνει κουραστικός με τόσες απορίες? Θα συντομεύω, λοιπόν.
Πριν το τέλος (αν και νομίζω ότι θα μπορούσα να συνεχίσω για πάντα να θέτω ερωτήσεις), άφησα ίσως το πιο δύσκολο θέμα των ημερών, αν κρίνω από τις αντιδράσεις γνωστών, φίλων και «εχθρών»τις προηγούμενες μέρες. Έχει να κάνει με την απεργία στα ΜΜΜ και ιδίως στο μετρό που πυροδότησε πλήθος αντιδράσεων από «αγανακτισμένους» πολίτες που ταλαιπωρούνται και δυσκολεύονται να πάνε στις δουλειές τους.
Θα ξεκινήσω άμεσα με τις απορίες:
1) Έχετε ακόμα δουλειά ώστε να χρησιμοποιείτε το μετρό?
2) Ξέρω πως το δικαίωμα στην εργασία, ως συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα, έχει καταργηθεί από την κυβέρνηση της Τρόικας. Το αυτό συμβαίνει και με το δικαίωμα στην απεργία?
3) Πόσο MEGA και SKAI πρέπει να βλέπει κανείς, που το πρώτο που σκέφτεται όταν ακούει πως αποφασίστηκε η επιστράτευση των απεργών (χουντικός νόμος…να τα λέμε κι αυτά) και μπήκαν τα ΜΑΤ στο αμαξοστάσιο, να χαίρεται και να μην μπορεί να κάνει την παραμικρή σύνδεση με τη δικιά του μοίρα?
4) Πόση ζημιά έχει κάνει η προπαγάνδα που μας έχουν «ψεκάσει» όλα αυτά τα χρόνια, ώστε σαν αντανακλαστικό τύπου Pavlov (και όχι ως απόρροια σκέψης ούτε κοινής λογικής) να ορμάμε για να φάμε ζωντανούς όσους από μας προσπαθούν να αντισταθούν στην καταστροφή τους?
5) Πόση απογοήτευση μπορεί να προκαλέσουν οι ανοργάνωτοι αγώνες?
Αυτό που θέλω να πω με αυτό το κείμενο και σε περίπτωση που δεν έχει γίνει ακόμα ξεκάθαρο, είναι ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά!! Κι αυτό το «κάτι» δεν έχει να κάνει τόσο με τους κατέχοντες την εξουσία (οικονομική και πολιτική), αφού αυτοί υπηρετούν τα συμφέροντά τους συνεπέστατα μην υπολογίζοντας τίποτα. Αυτό το «κάτι» έχει να κάνει με εμάς, τους πληβείους αυτής της κοινωνίας, τους ανέργους, τους εργαζόμενους, τους μικρούς επιχειρηματίες, τους συνταξιούχους, με δυο λόγια τους ανθρώπους του μόχθου.
Εχθρευόμαστε αυτόματα όσους από μας έχουν το θάρρος και τα κότσια να πάνε κόντρα στις επιταγές της εξουσίας, αλλά δεν αισθανόμαστε κανέναν θυμό και καμία οργή απέναντι σ’αυτούς που τόσα χρόνια έχουμε μάθει να τους έχουμε από πάνω. Μας είναι πιο εύκολο να εξοργιστούμε, για παράδειγμα, με τον πρόεδρο των εργαζομένων του μετρό που κάνει απεργία και μας «ταλαιπωρεί» παρά με τον Λάτση που τόσα χρόνια ληστεύει τα λεφτά μας, τον ιδρώτα μας και τώρα την δημόσια περιουσία μας.
Γράφοντας αυτές τις γραμμές καταλήγω σε ένα συμπέρασμα: Αυτό που έχουμε μάθει να αποκαλούμε ως «κοινή λογική» είναι ένα ψέμα, δεν υπάρχει! Ακόμα και η λογική, για να καταφέρει να είναι «κοινή» θα πρέπει να έχει ξεκάθαρο «με ποιόν και για ποιόν». Κοινώς θα πρέπει να είναι ταξική!
ΥΓ1: Ξανατονίζω πως ήθελα να γράψω πολλά ακόμα καθώς δεν συμπεριελήφθησαν παραδείγματα σχετικά με την αυθαιρεσία των μπάτσων, την ατιμωρησία στους δολοφόνους της Χρυσής Αυγής, τις μύριες απορίες σχετικά με τη λίστα Λαγκάρντ και τον Βενιζέλο κτλ, αλλά δεν ήθελα να γίνει πολύ κουραστικό.
